कार्टर निक : другие произведения.

91-100 किलमास्टर गुप्तहेर कथांचा संग्रह

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:

  
  
  कार्टर निक
  
  गुप्तचर कथांचा 91-100 किलमास्टर संग्रह
  
  
  
  
  
  91-100 किलमास्टर हा निक कार्टरच्या गुप्तहेर कथांचा संग्रह आहे.
  
  
  
  
  
  
  91. षड्यंत्र N3 http://flibusta.is/b/699347/read
  N3 षडयंत्र
  92. बेरूतची घटना http://flibusta.is/b/612227/read
  बेरूतची घटना
  ९३. फाल्कनचा मृत्यू http://flibusta.is/b/607566/read
  फाल्कनचा मृत्यू
  94. अझ्टेक ॲव्हेंजर http://flibusta.is/b/631177/read
  अझ्टेक ॲव्हेंजर
  95. जेरुसलेम प्रकरण http://flibusta.is/b/611066/read
  जेरुसलेम फाइल
  96. डॉक्टर मृत्यू http://flibusta.is/b/607569/read
  डॉ. मृत्यू
  ९८. उन्हाळ्याचे सहा रक्तरंजित दिवस http://flibusta.is/b/609150/read
  सहा रक्तरंजित उन्हाळ्याचे दिवस
  99. दस्तऐवज Z http://flibusta.is/b/677844/read
  Z दस्तऐवज
  100. काठमांडू करार http://flibusta.is/b/701133/read
  काठमांडू करार
  
  
  
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  षड्यंत्र N3
  
  
  त्याचा मृत मुलगा अँटोनच्या स्मरणार्थ लेव्ह श्क्लोव्स्कीने अनुवादित केले
  
  
  मूळ शीर्षक: N3 षड्यंत्र
  
  
  
  
  पहिला अध्याय
  
  
  त्याच्या वाळवंटातील देशासाठी आणि स्वतःसाठी मोठ्या योजना असलेला तो एक तेजस्वी डोळ्याचा तरुण होता, परंतु अमेरिकेला त्याला उलथून टाकायचा होता अशा जुन्या राजाची गरज होती, म्हणून मी त्याला मारले.
  
  
  माझे काम काय होते: निक कार्टर, माझ्या देशासाठी किलमास्टर, एएच, डेव्हिड हॉक आणि उच्च पगारासाठी. मी आर्मी कॉर्प्समधील एजंट N3 आहे, वॉशिंग्टन आणि कदाचित जगातील सर्वात गुप्त संस्था आहे.
  
  
  बंडखोर एक आदर्शवादी, गर्विष्ठ आणि बलवान माणूस होता, पण तो माझ्याशी जुळणारा नव्हता. त्याला संधी मिळाली नाही. मी त्याला त्याच्या देशाच्या दुर्गम कचऱ्यावर गोळ्या घातल्या, जिथे त्याला कोणीही सापडणार नाही आणि त्याचे शरीर गिधाडांनी खाल्लेल्या हाडांमध्ये बदलेल.
  
  
  मी या अति-महत्वाकांक्षी इच्छुकाला उन्हात कुजायला दिले आणि काही लोकांना माहीत असलेल्या चॅनेलद्वारे माझा अहवाल सादर करण्यासाठी आणि माझ्या लुगर विल्हेल्मिना स्वच्छ करण्यासाठी मी शहरात परतलो.
  
  
  जर तुम्ही माझ्यासारखे जगत असाल तर तुम्ही तुमच्या बंदुकांची चांगली काळजी घ्या. हे तुमचे सर्वात चांगले मित्र आहेत. अरेरे, हे एकमेव "मित्र" आहेत ज्यांवर तुम्ही विश्वास ठेवू शकता. माझे 9 मिमी लुगर विल्हेल्मिना आहे. माझ्याकडे ह्यूगो आणि पियरे नावाचा माझ्या स्लीव्हखाली एक स्टिलेटो आहे, जो मी कुठेही लपवतो तो एक लघु गॅस बॉम्ब आहे.
  
  
  मी लिस्बनला जाण्यासाठी फ्लाइटही बुक केली. यावेळी माझे कव्हर जॅक फिनले होते, एक शस्त्र विक्रेता ज्याने नुकतीच दुसरी "ऑर्डर" पूर्ण केली होती. आता तो त्याच्या सुयोग्य विश्रांतीकडे परतत होता. फक्त मी जिथे जात होतो तिथे पूर्ण शांतता नव्हती.
  
  
  लष्करात एजंट N3 म्हणून मी इमर्जन्सी ॲडमिरल होतो. म्हणून मी कोणत्याही यूएस दूतावासात किंवा लष्करी तळावर जाऊ शकेन, कोड शब्द सांगू शकेन आणि नंतर विमानवाहू जहाजासह कोणत्याही वाहतुकीची मागणी करू शकेन. यावेळी मी वैयक्तिक व्यवसायावर गेलो. हॉक, माझा बॉस, त्याच्या एजंट्सच्या वैयक्तिक बाबींशी सहमत नाही. विशेषत: जर त्याला याबद्दल माहिती असेल आणि त्याला जवळजवळ सर्व काही माहित असेल.
  
  
  मी लिस्बन, फ्रँकफर्ट आणि ओस्लो येथे तीन वेळा विमाने आणि नावे बदलली. हा लंडनभोवतीचा वळसा होता, पण या प्रवासात मला पाठलाग करणाऱ्यांची किंवा वॉचडॉगची गरज नव्हती. मी संपूर्ण फ्लाइट माझ्या सीटवर राहिलो, मासिकांच्या स्टॅकच्या मागे लपलो. मी माझ्या नेहमीच्या प्रमाणात ड्रिंक्ससाठी सलूनमध्ये गेलो नाही किंवा लाल केस असलेल्या मुलीचे स्मित परत केले नाही. हॉकचे सर्वत्र डोळे आहेत. मला ते सहसा आवडते; माझ्या त्वचेसाठी, मला ते खूप महत्त्व आहे. आणि जेव्हा मला हॉकची गरज असते तेव्हा तो सहसा जवळ असतो.
  
  
  आम्ही उतरलो तेव्हा लंडन नेहमीप्रमाणे बंद होते. त्याचे क्लिच खरे होते, जसे की बहुतेक क्लिच आहेत, परंतु आता धुके अधिक स्पष्ट झाले होते. आम्ही पुढे जात आहोत. हिथ्रो विमानतळ शहराच्या बाहेर आहे आणि मला आमची एक आरामदायी कार वापरता आली नाही म्हणून मी टॅक्सी घेतली. टॅक्सी चालकाने मला एका धावत्या हॉटेलजवळ चेल्सीच्या झोपडपट्टीत सोडले तेव्हा अंधार पडला होता. मी दुसऱ्या चौथ्या नावाने बुकिंग केले. मी बॉम्ब, मायक्रोफोन, कॅमेरे आणि पिफोलसाठी गोंधळलेली, धुळीने माखलेली खोली तपासली. पण ती स्वच्छ होती. पण स्वच्छ आहे की नाही, मी त्यात जास्त वेळ घालवणार नव्हतो. तंतोतंत असणे: दोन तास. एक सेकंद जास्त नाही, सेकंद कमी नाही. म्हणून मी माझ्या दोन तासांच्या सरावाला लागलो.
  
  
  एक विशेष एजंट, विशेषत: कंत्राटदार आणि किलमास्टर अशा नित्यक्रमाने जगतात. त्याने असे जगले पाहिजे, अन्यथा तो फार काळ जगणार नाही. दुस-या स्वभावाप्रमाणे श्वासोच्छ्वास घेणे इतर कोणासाठीही त्याच्यासाठी अविभाज्य झाले. कोणत्याही अचानक कृती, बदल किंवा धोके पाहण्यासाठी, विचार करण्यासाठी आणि प्रतिक्रिया देण्यासाठी तो त्याचे मन साफ करतो. ही स्वयंचलित प्रक्रिया 100% कार्यक्षमतेसह एजंट प्रत्येक सेकंदाला वापरण्यासाठी तयार आहे याची खात्री करण्यासाठी डिझाइन केलेली आहे.
  
  
  माझ्याकडे दोन तास होते. खोली तपासल्यानंतर मी एक लघु अलार्म घेतला आणि दाराशी जोडला. मी दाराला हात लावला तर तो आवाज कोणालाही ऐकू येण्याइतका शांत असेल, पण तो मला जागे करेल. मी पूर्णपणे कपडे उतरवले आणि आडवा झालो. शरीराने श्वास घेणे आवश्यक आहे, नसा आराम करणे आवश्यक आहे. मी माझे मन रिकामे होऊ दिले आणि माझे एकशे ऐंशी पौंड स्नायू आणि हाडे शिथिल झाले. एक मिनिटानंतर मला झोप लागली.
  
  
  एक तास पन्नास मिनिटांनी मला पुन्हा जाग आली. मी सिगारेट पेटवली, फ्लास्कमधून पेय ओतले आणि जर्जर पलंगावर बसलो.
  
  
  मी कपडे घातले, दरवाजाचा अलार्म काढला, माझ्या हातावरील स्टिलेटो तपासला, माझ्या मांडीच्या वरच्या बाजूला गॅसचा बॉम्ब अडकवला, विल्हेल्मिना लोड केला आणि खोलीतून बाहेर पडलो. मी माझी सुटकेस सोडली. हॉकने उपकरणे विकसित केली ज्यामुळे त्याचे एजंट त्यांच्या पोस्टवर आहेत की नाही हे तपासू शकले. पण या वेळी जर त्याने माझ्या सुटकेसमध्ये असा दिवा लावला तर मी अजूनही या खराब हॉटेलमध्ये सुरक्षित आहे यावर विश्वास ठेवावा अशी माझी इच्छा होती.
  
  
  दुसऱ्या महायुद्धाच्या खुणा अजूनही लॉबीमध्ये लटकलेल्या आहेत ज्या पाहुण्यांना बॉम्ब आश्रयस्थानांकडे निर्देशित करतात. काउंटरमागील कारकून भिंतीच्या डब्यात पत्र टाकण्यात मग्न होता, आणि काळा माणूस फाटक्या पलंगावर झोपत होता. कारकून विचित्र होता आणि त्याची पाठ माझ्याकडे होती. काळ्या माणसाने जुना कोट घातला होता, त्याच्या रुंद खांद्याला अरुंद आणि नवीन, पॉलिश केलेले शूज. त्याने माझ्याकडे पाहण्यासाठी एक डोळा उघडला. त्याने माझी काळजीपूर्वक तपासणी केली, मग पुन्हा डोळे मिटले आणि अधिक आरामात झोपायला निघाले. कारकुनाने माझ्याकडे पाहिले नाही. तो माझ्याकडे बघायलाही वळला नाही.
  
  
  बाहेर, मी मागे वळून चेल्सी स्ट्रीटच्या रात्रीच्या सावल्यातून लॉबीमध्ये डोकावले. काळ्या माणसाने उघडपणे माझ्याकडे पाहिले, लॉबीमध्ये वायरी कारकून माझ्याकडे लक्षही दिले नाही. पण मी त्याचे वाईट डोळे पाहिले. तो काउंटरच्या मागे आरशात माझ्याकडे पाहत होता हे माझ्या लक्षातून सुटले नाही.
  
  
  त्यामुळे मी कारकुनाकडे लक्ष दिले नाही. मी सोफ्यावरच्या काळ्या माणसाकडे पाहिलं. तो कारकून माझ्याकडे पाहत आहे ही वस्तुस्थिती लपवण्याचा प्रयत्न करत होता, माझ्या ते लगेच लक्षात आले आणि स्वस्त गुप्तहेर कंपनीसुद्धा अशा निरुपयोगी व्यक्तीचा वापर करणार नाही ज्याला मी फक्त एका नजरेने ओळखू शकतो. नाही, जेव्हा धोका होता तेव्हा ते एका काळ्या माणसाकडून आले होते. त्याने माझ्याकडे पाहिले, अभ्यास केला आणि नंतर मागे फिरले. खुले, प्रामाणिक, संशयास्पद नाही. पण त्याचा कोट नीट बसत नव्हता आणि त्याचे शूज नवीन होते, जणू तो कुठूनतरी धावत आला होता जिथे त्याला या कोटची गरज नव्हती.
  
  
  मी पाच मिनिटात ते शोधून काढले. जर त्याने माझ्याकडे लक्ष वेधले आणि त्याला स्वारस्य असेल तर, मी खबरदारी घेईन हे जाणून तो दाखवण्यास खूप चांगला होता. तो पलंगावरून उठला नाही आणि जेव्हा मी टॅक्सी थांबवली तेव्हा तो माझ्या मागे येत होता असे वाटले नाही.
  
  
  मी चुकीचे असू शकते, परंतु मी लोकांबद्दलच्या माझ्या पहिल्या अंतःप्रेरणेचे अनुसरण करणे आणि विसरण्यापूर्वी ते माझ्या अवचेतनमध्ये लिहून ठेवण्यास देखील शिकलो.
  
  
  टॅक्सीने मला एका व्यस्त सोहो रस्त्यावर सोडले, निऑन चिन्हे, पर्यटक, नाईट क्लब आणि वेश्या यांनी वेढलेल्या. ऊर्जा आणि आर्थिक संकटामुळे, मागील वर्षांच्या तुलनेत कमी पर्यटक होते आणि पिकाडिली सर्कसमध्येही दिवे मंद दिसत होते. माझी पर्वा नव्हती. त्या क्षणी मला जगाच्या स्थितीत फारसा रस नव्हता. मी दोन ब्लॉक चाललो आणि एका गल्लीत वळलो जिथे धुक्याने माझे स्वागत केले.
  
  
  मी लुगरवर माझे जाकीट काढले आणि धुक्यातून हळू हळू चालत गेलो. पथदिव्यांपासून दोन ब्लॉक दूर, धुक्याचे हार सरकताना दिसत होते. माझी पावले स्पष्टपणे ऐकू आली आणि मी इतर आवाजांचे प्रतिध्वनी ऐकले. ते तिथे नव्हते. मी एकटा होतो. मला अर्ध्या ब्लॉकवर एक घर दिसलं.
  
  
  या धुक्याच्या रस्त्यावर एक जुनं घर होतं. मी आता ज्या जमिनीवर चाललो होतो त्या बेटावर या बेटावरील शेतकरी स्थलांतरित होऊन बराच काळ लोटला होता. लाल विटांचे चार मजले. तळघरात एक प्रवेशद्वार होते, दुसऱ्या मजल्यावर जाणारा एक जिना होता आणि बाजूला एक अरुंद गल्ली होती. मी त्या गल्लीत आणि मागच्या बाजूला सरकलो.
  
  
  जुन्या घरात फक्त तिसऱ्या मजल्यावरची मागची खोली होती. मी मंद प्रकाशाच्या उंच आयताकडे पाहिले. या मजेदार सोहो परिसरात धुक्यातून संगीत आणि हास्य तरंगत होते. माझ्या वरच्या खोलीत आवाज किंवा हालचाल नव्हती.
  
  
  मागील दरवाजावरील लॉक उचलणे सोपे होईल, परंतु दरवाजे अलार्म सिस्टमशी जोडले जाऊ शकतात. मी खिशातून एक पातळ नायलॉनची दोरी काढली, एका पसरलेल्या लोखंडी पट्टीवर फेकली आणि दुसऱ्या मजल्यावरच्या अंधाऱ्या खिडकीपर्यंत खेचले. मी काचेवर एक सक्शन कप ठेवला आणि सर्व ग्लास कापले. मग मी स्वतःला खाली केले आणि काळजीपूर्वक काच जमिनीवर ठेवली. स्वतःला खिडकीकडे खेचत, मी आत चढलो आणि मला एका अंधाऱ्या, रिकाम्या बेडरूममध्ये सापडले, बेडरूमच्या पलीकडे एक अरुंद कॉरिडॉर होता. शंभर वर्षांपूर्वी सोडलेल्या इमारतीप्रमाणे सावल्यांना ओलसर आणि जुना वास येत होता. तो अंधार, थंड आणि शांत होता. खूप शांत. लंडनमधील पडक्या घरांमध्ये उंदीर फिरत आहेत. पण लहान केसाळ पंजे खाजवल्याचा आवाज नव्हता. या घरात दुसरे कोणीतरी राहत होते, कोणीतरी आता होते. मी हसलो.
  
  
  मी पायऱ्या चढून तिसऱ्या मजल्यावर आलो. एकमेव प्रकाशमान खोलीचा दरवाजा बंद होता. माझ्या हाताखाली हँडल फिरले. मी ऐकले. काहीही हलले नाही.
  
  
  एका मूक हालचालीत मी दार उघडले; त्याने लगेच ते त्याच्या मागे बंद केले आणि सावलीत उभा राहिला, अंधुक प्रकाश असलेल्या खोलीत एकटी बसलेली स्त्री पाहत.
  
  
  ती माझ्याकडे पाठ करून बसली आणि तिच्या समोरच्या टेबलावर काही कागदांचा अभ्यास केला. टेबल लॅम्प हाच इथे प्रकाशझोत होता. एक मोठा डबल बेड, एक डेस्क, दोन खुर्च्या, जळत असलेला गॅस शेगडी, दुसरे काही नव्हते. फक्त एक स्त्री, पातळ मान, काळेभोर केस, घट्ट काळ्या कपड्यातील बारीक आकृती ज्याने तिचे सर्व वक्र उघड केले. मी दारातून एक पाऊल तिच्या दिशेने टाकले.
  
  
  ती अचानक वळली, तिचे काळे डोळे रंगीत चष्म्यामागे लपले.
  
  
  ती म्हणाली. - तर तू इथे आहेस का?
  
  
  मी तिचं हसणं पाहिलं आणि त्याचवेळी एक गोंधळलेला स्फोट ऐकू आला. आमच्या मधोमध असलेल्या छोट्याशा जागेत धुराचा ढग उडाला, एक ढग ज्याने तिला जवळजवळ लगेच लपवले.
  
  
  मी माझा हात माझ्या बाजूला दाबला आणि माझा स्टिलेटो माझ्या बाहीच्या खाली आणि माझ्या हातात आला. धुरातून मी तिला जमिनीवर लोळताना पाहिले आणि मंद प्रकाश निघून गेला.
  
  
  अचानक अंधारात, माझ्या आजूबाजूला दाट धुराचे लोट, मला आणखी काही दिसत नव्हते. मी तिच्या रंगीत चष्म्याबद्दल विचार करत जमिनीवर बसलो: कदाचित इन्फ्रारेड चष्मा. आणि या खोलीत कुठेतरी इन्फ्रारेड प्रकाशाचा स्रोत होता. ती मला पाहू शकत होती.
  
  
  आता शिकारी शिकार बनली, तिला माझ्यापेक्षा चांगले माहित असलेल्या एका छोट्या खोलीत बंद केले. मी एक शाप दाबला आणि मला आवाज किंवा हालचाल ऐकू येईपर्यंत तणावाने वाट पाहिली. मी काही ऐकले नाही. मी पुन्हा शपथ घेतली. जेव्हा ती हलली तेव्हा ती मांजरीची हालचाल होती.
  
  
  माझ्या घशाच्या मागील बाजूस एक पातळ दोरखंड गुंडाळला गेला. मी माझ्या मानेवर तिचा श्वास ऐकला. तिला खात्री होती की यावेळी मी तिच्या हातात आहे. ती वेगवान होती, पण मी वेगवान होतो. तिने माझ्या गळ्याभोवती दोरी गुंडाळली त्या क्षणी मला ती दोरी जाणवली आणि तिने ती घट्ट ओढली तेव्हा माझे बोट आधीच आत होते.
  
  
  मी माझा दुसरा हात पुढे करून धरला. मी मागे वळलो आणि आम्ही मजल्यावर आलो. ती अंधारात झुंजत होती आणि कुरकुरीत होती, तिच्या सडपातळ, ताणलेल्या शरीराचा प्रत्येक स्नायू माझ्यावर जोरात दाबत होता. प्रशिक्षित शरीरात मजबूत स्नायू, पण माझे वजन जास्त होते. मी डेस्कच्या दिव्याकडे पोहोचलो आणि तो चालू केला. धूर विरघळला. माझ्या पकडाखाली असहाय, ती माझ्या वजनाने खाली पडली, तिचे डोळे माझ्याकडे पाहत होते. रंगीत चष्मा गायब झाला. मला माझी स्टिलेटो सापडली आणि ती तिच्या पातळ मानेवर दाबली.
  
  
  तिने आपले डोके मागे फेकले आणि हसले.
  
  
  
  
  धडा 2
  
  
  
  
  
  "बास्टर्ड," ती म्हणाली.
  
  
  तिने उडी मारली आणि तिचे दात माझ्या गळ्यात घातले. मी स्टिलेटो टाकला, तिच्या लांब काळ्या केसांनी तिचे डोके मागे खेचले आणि तिचे खोल चुंबन घेतले. तिने माझे ओठ चावले, पण मी तिचे तोंड घट्ट दाबले. ती लंगडी झाली, तिचे ओठ हळू हळू उघडले, मऊ आणि ओले झाले आणि मला वाटले की तिचे पाय माझ्या हातासाठी उघडे आहेत. तिची जीभ माझ्या तोंडातून खोलवर आणि खोलवर फिरत होती, तर माझ्या हाताने तिच्या तणावग्रस्त मांडीवर तिचा ड्रेस उचलला होता. या ड्रेसच्या खाली काहीही नव्हते. तिचे तोंड जितके मऊ, ओले आणि उघडे.
  
  
  माझा दुसरा हात तिचा स्तन सापडला. आम्ही अंधारात धडपडत असताना ते उंच उभे राहिले. आता ते मऊ आणि गुळगुळीत होते, जेव्हा मी तिच्या रेशमी केसांना स्पर्श केला तेव्हा तिच्या पोटाच्या फुगल्यासारखे ...
  
  
  मला जवळजवळ स्वतःला मोकळे होत आहे, वाढत आहे असे वाटले आणि मला तिच्यात ढकलणे कठीण होत होते. तिलाही ते जाणवलं. तिने तिचे ओठ दूर खेचले आणि माझ्या मानेचे चुंबन घेऊ लागली, नंतर माझी छाती जिथे माझा शर्ट संघर्षादरम्यान गायब झाला आणि नंतर माझ्या चेहऱ्यावर परत आला. लहान, भुकेले चुंबन, धारदार चाकूसारखे. माझ्या पाठीवर आणि खालच्या पाठीला जाड रक्ताच्या लयीने ठोकू लागले आणि मी स्फोट करायला तयार झालो.
  
  
  "निक," ती ओरडली.
  
  
  मी तिला खांद्याला धरून दूर ढकलले. तिचे डोळे घट्ट मिटले होते. तिचा चेहरा उत्कटतेने फुलला होता, तिचे ओठ अजूनही आंधळ्या इच्छेने चुंबन घेत होते.
  
  
  मी विचारले. - "सिगारेट?"
  
  
  माझा आवाज कर्कश वाटत होता. स्फोटक इच्छेच्या तीव्र, क्रोधित कड्यावर चढून मी स्वतःला मागे हटण्यास भाग पाडले. मला माझे शरीर थरथर कापत आहे, आनंदाच्या उत्कंठावर्धक स्लाईडमध्ये उतरण्यासाठी पूर्णपणे तयार आहे, जे आम्हाला पुढील गरम, तीक्ष्ण वळणासाठी उच्च, निलंबित तयारीत पाठवेल. या भयंकर वेदनेने मी दात घासत तिला दूर ढकलले. क्षणभर मला खात्री नव्हती की ती ते करेल. आता ती हे करू शकते आणि थांबू शकते हे मला माहित नव्हते. पण ती यशस्वी झाली. एक लांब, थरथरणारा उसासा टाकून ती यशस्वी झाली, तिचे डोळे मिटले आणि तिचे हात थरथरत्या मुठीत अडकले.
  
  
  मग तिने डोळे उघडले आणि हसत माझ्याकडे बघितले. ती म्हणाली, "मला ती सिगारेट दे. - अरे देवा, निक कार्टर. तुम्ही अद्भुत आहात. मला दिवसभर उशीर झाला. मी तुझा तिरस्कार करतो.'
  
  
  मी तिच्यापासून दूर गेलो आणि तिच्या हातात सिगारेट दिली. तिच्या नग्न शरीराकडे पाहून स्मितहास्य केले कारण तिचा काळा ड्रेस आमच्या आवेशात फाटला होता, मी आमची सिगारेट पेटवली.
  
  
  ती उठून बेडवर पडली. मी उष्णतेने गरम होऊन तिच्या शेजारी बसलो. मी हळूवारपणे तिच्या मांड्यांना हात लावू लागलो. बरेच लोक हे हाताळू शकत नाहीत, परंतु आम्ही करू शकतो. आम्ही हे यापूर्वी अनेकदा केले आहे.
  
  
  "मला दिवसभर उशीर झाला," ती धूम्रपान करत म्हणाली. 'का?'
  
  
  “तुम्ही न विचारूच बरे, डियर्डे,” मी म्हणालो.
  
  
  Deidre Cabot आणि तिला चांगले माहीत होते. माझा सहकारी AX एजंट. N15, "आवश्यक असताना मारुन टाका" रँक, स्वतंत्र ऑपरेशनल कमांडच्या स्थितीसह सर्वोत्तम प्रतिपक्ष. ती चांगली होती आणि तिने ते पुन्हा सिद्ध केले.
  
  
  "या वेळी तू मला जवळजवळ पकडलेस," मी हसत म्हणालो.
  
  
  "जवळजवळ," ती उदासपणे म्हणाली. तिचा मोकळा हात माझ्या शर्टाची शेवटची बटणे काढत होता. "मला वाटते की मी तुला हाताळू शकतो, निक." जर ते खरे असेल तर. खेळात नाही. अगदी वास्तविक.
  
  
  "कदाचित," मी म्हणालो. "पण ते जीवन आणि मृत्यू असले पाहिजे."
  
  
  "किमान तुला मारा," ती म्हणाली. तिच्या हाताने माझी पॅन्ट उघडली आणि मला मारले. "पण मी तुला दुखवू शकत नाही, का?" मी हे सर्व नुकसान करू शकत नाही. देवा, तू मला खूप अनुकूल आहेस.
  
  
  मी तिला बर्याच काळापासून ओळखतो आणि प्रेम करतो. आम्ही भेटलो तेव्हा प्रत्येक वेळी गुन्हा आणि बचाव हा आमच्या प्रवासाचा भाग होता, व्यावसायिकांमधील एक गरम खेळ; आणि कदाचित ती माझ्याशी सामना करू शकते जर जीवन आणि मृत्यूचा प्रश्न असेल. तरच मी मृत्यूशी झुंज देईन, आणि हेच आम्हाला एकमेकांकडून हवे नव्हते. या व्यवसायात विवेकी राहण्याचे अनेक मार्ग आहेत आणि वर्षानुवर्षे आम्हा दोघांसाठी, त्यापैकी एक मार्ग म्हणजे आमच्या गुप्त बैठका. सर्वात वाईट काळात, या सर्व स्त्री-पुरुषांमध्ये, बोगद्याच्या शेवटी नेहमी प्रकाश असायचा. ती माझ्यासाठी आहे आणि मी तिच्यासाठी आहे.
  
  
  "आम्ही एक चांगले जोडपे आहोत," मी म्हणालो. "शारीरिक आणि भावनिकदृष्ट्या. कोणताही भ्रम नाही, बरोबर? हे असेच कायम राहील असेही नाही.
  
  
  आता माझी चड्डी उतरली होती. ती माझ्या पोटाच्या तळाशी चुंबन घेण्यासाठी खाली झुकली.
  
  
  "एक दिवस मी वाट पाहीन आणि तू येणार नाहीस," ती म्हणाली. "बुडापेस्टमध्ये एक खोली, न्यूयॉर्कमध्ये, आणि मी एकटा असेन. नाही, मला ते सहन होत नव्हते, निक. तुला सहन होईल का?'
  
  
  “नाही, मला तेही सहन होत नाही,” मी माझा हात तिच्या मांडीवरून ओल्या आणि उघडलेल्या ठिकाणी फिरवत म्हणालो. "पण हा प्रश्न तू उपस्थित केलास आणि मी पण केला." आमच्याकडे काम आहे.
  
  
  अरे ला ला, हो," ती म्हणाली. तिने तिची सिगारेट बाहेर काढली आणि दोन्ही हातांनी माझ्या अंगाला चाकू लागली. “एक दिवस हॉकला कळेल. हे असेच संपते.
  
  
  हॉकला कळले असते तर किंचाळला असता आणि जांभळा झाला असता. त्याचे दोन एजंट. यामुळे तो अर्धांगवायू होणार होता. त्याचे दोन एजंट एकमेकांवर प्रेम करतात. याच्या धोक्याने तो वेडा होईल, हा धोका आमच्यासाठी नाही. आम्ही खर्च करण्यायोग्य होतो, अगदी N3, पण एएच पवित्र, जीवनावश्यक आणि या जगातील सर्व गोष्टींपेक्षा वरचे स्थान होते. अशा प्रकारे, आमची बैठक अत्यंत गुप्ततेत ठेवली गेली, आम्ही आमची सर्व बुद्धिमत्ता आणि अनुभव वापरला, आम्ही एखाद्या केसवर काम करत असल्यासारखे एकमेकांशी हळूवारपणे संपर्क साधला. यावेळी तिने संपर्क साधला. मी आलो आणि ती तयार झाली.
  
  
  हॉकला अजून माहित नाही," ती कुजबुजली.
  
  
  ती उबदार गुप्त खोलीत मोठ्या पलंगावर पूर्णपणे शांत पडली होती, तिचे काळे डोळे उघडले आणि माझ्या चेहऱ्याकडे पाहत होते. गडद केसांनी तिचा लहान अंडाकृती चेहरा आणि रुंद खांदे बनवले होते; तिचे पूर्ण स्तन आता बाजूला लटकले होते, तिचे स्तनाग्र मोठे आणि गडद होते. जवळजवळ उसासा टाकत तिने प्रश्न कुजबुजला. 'आता?'
  
  
  आम्ही पहिल्यांदाच एकमेकांच्या शरीराकडे पाहत होतो.
  
  
  तिच्या स्नायूंच्या मांड्या आणि सडपातळ मांडीवर चरबी नव्हती, व्हीनसच्या उंच पर्वतावर तिच्या पोटाच्या पोकळीत काहीही नव्हते. सहा फूट उंच, तिचे शरीर ॲथलीटचे होते आणि ती उंच आणि सडपातळ दिसली. ती माझी वाट पाहत होती.
  
  
  "आता," मी म्हणालो.
  
  
  ती एक स्त्री होती. मुलगी नाही. एक बत्तीस वर्षांची स्त्री आणि तिच्या वयापेक्षा मोठी. वयाच्या सतराव्या वर्षापासून एक सैनिक. तिने इस्रायली कमांडोचा भाग म्हणून काम केले आणि रात्री अरबांना मारले. चट्टे असलेली एक मजबूत स्त्री जी तिच्या लवचिकतेची साक्ष देते: तिच्या पाठीवर अत्याचार, तिच्या डाव्या स्तनाच्या वर एक फटक्यांची डाग, तिच्या पाचराच्या आकाराच्या केसांवर एक कुरळे प्रश्नचिन्ह जेथे अरब डॉक्टरांनी तिच्या न जन्मलेल्या मुलांना कापून काढले आणि तिचा द्वेष शिकवला.
  
  
  "आता," ती म्हणाली.
  
  
  साधे आणि थेट, लाजाळूपणा, ढोंग किंवा खोटेपणा न करता. नवीन प्रेमी खेळत असलेल्या या सर्व खेळांसाठी आम्ही एकमेकांना खूप पूर्वीपासून आणि खूप चांगले ओळखतो. थोडेसे. पती-पत्नीसारखे. तिला मी तिच्यात असायचं, मला तिच्यात असायचं.
  
  
  काळे डोळे उघडले आणि माझ्या चेहऱ्यावर लक्ष केंद्रित केले, खोल आणि गरम, आत कुठेतरी खोलवर दिसत होते. तिने आपले पाय पसरले आणि त्यांना उंच केले. सरळ आणि मजबूत, सहज. मी फक्त तिच्या डोळ्यात पाहिलं आणि आत शिरलो.
  
  
  आम्ही तिथं सोडून कुठेही एकमेकांना स्पर्श केला नाही. तिच्या शरीराच्या उबदार आणि द्रव स्वागतात खोल आणि हळू सरकत आहे. हळूच आणि हसत आम्ही एकमेकांच्या डोळ्यात पाहिलं. ती हलली, थरथर कापू लागली आणि तिचे डोळे मिटले आणि माझी बोटे पलंगावर खोलवर जाईपर्यंत मी तिच्या आत वाढलो.
  
  
  तिने तिचे आश्चर्यकारक पाय मागे खेचले आणि तिचे गुडघे वर केले जोपर्यंत ते तिच्या स्तनांना स्पर्श करत नाहीत आणि तिची टाच तिच्या नितंबांच्या गोल मांसाला स्पर्श करत नाही. तिने माझ्या गळ्याला मिठी मारली आणि तणाव झाला. मी तिला लहान बंद बॉल सारखे माझ्या हातात घेतले. मी तिला पलंगावरून उचलले आणि तिचे संपूर्ण शरीर माझ्या हातात धरले, तिच्या मांड्या माझ्या छातीवर, तिची नितंब माझ्या पोटाशी धरली आणि तिला खोलवर ढकलले, तिच्या ओठातून कमी आक्रोश सुटू दिला.
  
  
  आम्ही एका अस्तित्वाच्या दोन भागांप्रमाणे समान, प्रवेगक लयीत हललो. संतप्त आणि कोमल, वेदनेने बंदिस्त आणि नंतर शांततेत एक घनदाट, उष्ण भरतीसारख्या खोल आणि सर्व खाऊन टाकणाऱ्या महासागराने आपल्यावर धुतले आणि आपल्याला शांत अंधारात गाडले.
  
  
  स्टोव्ह गरम होता. गुप्त खोलीत शांतता होती. कुठेतरी वारा सुटला होता आणि वारा घराला भिडतोय असं वाटत होतं. कुठेतरी संगीत आणि हशा होता. दूर. तिने एका हातात सिगारेट धरली. दुसऱ्याबरोबर तिने बेफिकीरपणे माझ्या पोटाला हात लावला. "आमच्याकडे किती वेळ आहे?"
  
  
  "उद्या भेटू," मी म्हणालो. 'आपण सहमत आहात?'
  
  
  'उद्या भेटू.'
  
  
  हे सर्व आहे. आणखी प्रश्न नाहीत. या गुप्त खोलीच्या पलीकडे, या लहान क्षणांच्या पलीकडे, आम्हाला काम करायचे होते. प्रश्न विचारणे आणि उत्तरे देणे म्हणजे सहभाग, आणि सहभाग म्हणजे धोका आणि जीवन बदलणे. थोड्याशा बदलाचा अर्थ असा होईल की हॉकला त्याबद्दल माहिती होईल किंवा लवकरच किंवा नंतर कळेल. आम्ही एकमेकांच्या कामात भाग घेतला नाही हे कठोर तत्व हॉकच्या अंतहीन डोळे आणि कानांच्या विरूद्ध केवळ संरक्षण होते. हे अनेक कठीण वर्षांचे प्रशिक्षण देखील आहे: कोणावरही विश्वास ठेवा, अगदी आपल्या प्रिय व्यक्तीवरही नाही.
  
  
  “पुरेसे लांब,” डियर्डे मला मारत म्हणाला.
  
  
  "आज रात्री आणि उद्या. ..'
  
  
  "आज रात्री दोनदा," मी म्हणालो. महत्वाकांक्षी राजकुमाराने माझ्यावर खूप काळ कब्जा केला आहे, इच्छुक स्त्रियांपासून खूप दूर आहे.
  
  
  ती हसत होती. - दरवर्षी तुम्ही अधिकाधिक मागणी करत आहात. एक स्त्री खरोखर कशाचा सामना करू शकते?
  
  
  “माझ्याकडे जे काही आहे,” मी हसत म्हणालो. - आणि तुम्हाला माहित आहे की ते किती चांगले आहे.
  
  
  "इतके नम्रपणे नाही, निक कार्टर," डेयड्रे म्हणाले. 'तू . ..'
  
  
  तिला काय म्हणायचे आहे ते मला कधीच कळणार नाही. माझा खांदा गरम आणि जळत आहे असे मला वाटले तेव्हा तिने वाक्याच्या मध्यभागी थांबले. हे एक शांत आणि गुप्त चिन्ह होते, परंतु तिला माझा थोडासा थरथर जाणवला.
  
  
  माझ्या त्वचेखाली ठेवलेला लहान उष्णता सिग्नल फक्त एक मैल दूर सक्रिय केला जाऊ शकतो, याचा अर्थ सिग्नल स्थानिक स्त्रोताकडून येत होता. फक्त हॉकला त्याबद्दल माहिती होती, आणि जेव्हा संपर्काची इतर सर्व साधने अयशस्वी होतात आणि जेव्हा हॉकला मी कुठे आहे किंवा कोणत्या परिस्थितीत आहे हे माहित नसते तेव्हा शेवटचा उपाय आणीबाणी संपर्क म्हणून वापरला जातो. न ओळखता येण्यासाठी डिझाइन केलेले सिग्नल, परंतु डेयर्डे कॅबोटला तिची सामग्री माहित होती. ती माझ्यासारखीच वेगवान आहे आणि तिला अचानक संपर्क जाणवला.
  
  
  'निक?'
  
  
  "माफ करा," मी म्हणालो. "आम्ही फक्त उद्या आणि आज रात्री हरवू."
  
  
  मी अंथरुणातून उठलो आणि माझी पॅन्ट पकडली. न हलता, बेडवर पडून ती माझ्याकडे पाहत राहिली.
  
  
  "आज नाही," डियर्डे म्हणाले. 'पुन्हा. आता.'
  
  
  उष्मा सिग्नल हा एक अत्यंत आदेश होता, ज्याचा वापर केवळ आणीबाणीच्या परिस्थितीत केला जात असे जेथे गतीचे सार होते. पण डियर्डेला मला पुन्हा हवे होते, आणि कदाचित आमच्या कामात पुढची वेळ नसेल. आणि मलाही ती हवी होती, भलेही त्यासाठी मला प्राण गमवावे लागले.
  
  
  मी तिला घेतले किंवा तिने मला घेतले. कठोर आणि असभ्य. एकत्र, नेहमीप्रमाणे.
  
  
  आम्ही दोघांनी कपडे घातले तेव्हा मी पाहिले की एक प्रौढ, पूर्ण शरीर लहान पॅन्टीज, गडद स्टॉकिंग्ज आणि नंतर घट्ट काळ्या ड्रेसमध्ये कसे गायब झाले. मला आतून एक ढेकूळ वाटली, माझ्या पाठीत कुरकुर झाली, पण मी कपडे घातले; आणि, आमची शस्त्रे तपासताना, आम्ही क्षुल्लक गोष्टींबद्दल बोललो. मी तिचे ब्लेड तिच्या मांडीच्या आतील बाजूस ठेवताच तिने मला खेळकरपणे चुंबन घेतले. ती माझ्यापेक्षा त्या चाकूने खूप चांगली होती. तिने तिचा छोटा बेरेटा तिच्या ब्राच्या कपाखाली बांधला. मी माझा स्टिलेटो त्याच्या जागी परत केला आणि लुगर तपासला.
  
  
  गुप्त खोली जशी होती तशी सोडून आम्ही दुसऱ्या खिडकीतून बाहेर पडलो. ती परत गल्लीत जात असताना मी तिला झाकले. मी गल्लीतून खाली सरकत असताना तिने मला झाकले आणि अंधारातून ती निर्जन रस्त्यावर निघाली. ती नेहमीप्रमाणे माझ्या मागे गेली आणि बाहेर रस्त्यावर गेली.
  
  
  स्वयंचलित प्रक्रिया आणि पुन्हा या प्रतिक्षिप्त दिनचर्याने आम्हाला वाचवले.
  
  
  मला रस्त्याच्या पलीकडे एक गडद दरवाजा दिसला. सावली, रात्रीपेक्षा गडद सावली, माझ्या वैयक्तिक रडारने उचललेली एक हलकी हालचाल, अनेक वर्षांच्या सतत निरीक्षणाने सन्मानित.
  
  
  मी किंचाळलो. 'खाली उतर!'
  
  
  अंधारातून दोन गोळ्या वाजल्या.
  
  
  
  
  प्रकरण 3
  
  
  
  
  
  Muffled शॉट्स. मी गडद सावली पाहिल्याबरोबर त्यांना रात्री थुंकले आणि ओरडले, “खाली जा!”
  
  
  दोन शॉट्स आणि एक सेकंद नंतर एक किंकाळी, एक झटपट प्रतिध्वनी. डियर्डे जमिनीवर पडलेला होता. ती लंडनच्या रस्त्यावरच्या कठड्यावर कोसळली आणि माझ्या किंकाळ्या ऐकून ती कोसळली. पण प्रथम काय आले: माझी किंचाळ किंवा शॉट्स?
  
  
  ती निश्चल पडली.
  
  
  मी विल्हेल्मिना धरली. मी पोर्चमध्ये गोळी मारली त्याच वेळी मी विल्हेल्मिना बाहेर काढले आणि लक्ष्य घेतले. डियर्डे उभी राहण्याआधी सावलीने पुन्हा गोळीबार करण्यापूर्वी तीन शॉट्स, जर ती पुन्हा हलू शकली तर.
  
  
  एक लांबलचक रडणे माझे बक्षीस होते.
  
  
  मी वाट बघत होतो. आणखी गोळीबार झाला नाही. धुक्यातून कोणीही चौकशीसाठी बाहेर आले नाही. मला डियर्डेच्या उजव्या हाताला रक्त दिसले, पण मी पुढे जाऊन मारले तर तिला काही फायदा होणार नाही. बंदूक असलेल्या माणसासाठी एक मिनिट बराच वेळ असतो, विशेषत: जर तो जखमी झाला असेल.
  
  
  अचानक डियर्डे रस्त्यावर फिरली, उठली आणि सावलीत गायब झाली: ती ठीक होती.
  
  
  शॉट्सच्या पुढे माझी ओरड केसांची रुंदी असावी. आयुष्यभर शत्रूंमध्ये प्रशिक्षण घेतल्यानंतर, ती एका सेकंदात रस्त्यावर पडली. ती पडताना न पाहिलेल्या शूटरची गोळी तिच्या हाताला लागली असावी. आम्हाला स्वयंचलित, अति-प्रभावी शस्त्रे बनवणाऱ्या धोक्याच्या प्रत्येक क्षणाबद्दल मी कृतज्ञ आहे.
  
  
  अंधारलेला दरवाजा शांत, गतिहीन राहिला. मी पुढे पाऊल टाकले.
  
  
  मी दोन्ही हातांनी लुगरकडे बोट दाखवत गडद पोर्चकडे वळलो. Deirdre तिच्या Beretta सह माझ्या मागे एक पाऊल आहे.
  
  
  काळा माणूस त्याच्या पाठीवर पडलेला होता. रात्रीसुद्धा मला त्याच्या छातीवर दोन काळे ठिपके दिसत होते. तीनपैकी दोन गोळ्या मी बैलच्या डोळ्यावर मारल्या. तीन असायला हवे होते.
  
  
  "तुला माझी काळजी वाटत होती," डियर्डे म्हणाला. "मी हॉकला सांगणार नाही."
  
  
  "मी कधीच वाचले नसते," मी म्हणालो. 'तू ठीक आहेस ना?'
  
  
  ती हसली, पण काही मिनिटांपूर्वी पेक्षा थोडी फिकट होती. गोळी तिच्या हाताच्या वरच्या मांसल भागाला टोचली.
  
  
  "मी ठीक आहे," ती म्हणाली.
  
  
  मी सहमती दर्शविली. मी तिच्या हाताकडे पाहिले नाही. ती एक व्यावसायिक होती, तिने स्वतःची काळजी घेतली. माझ्याकडे विचार करण्यासारख्या अधिक महत्त्वाच्या गोष्टी होत्या. हा मृत काळा माणूस कोण होता? आणि का? 'तुम्ही त्याला ओळखता?' मी डियर्डेला विचारले.
  
  
  "नाही," ती म्हणाली.
  
  
  स्वस्त चेल्सी हॉटेलच्या लॉबीमध्ये मी पाहिलेला हा निगा नव्हता. हाडकुळा आणि लहान, जवळजवळ एक मुलगा. पण त्याच रात्री लंडनमध्ये माझ्या शेजारी दोन कृष्णवर्णीय दिसणे हा निव्वळ योगायोग होता. शिवाय, जर पहिल्याने घाईत कुठेतरी घाई केली असेल तर, घाणेरड्या पॅन्टवर रंगीबेरंगी रेनकोट, स्वस्त लोकरीचा शर्ट आणि काही घरगुती चप्पल. आणि हे सर्व लंडनच्या हिवाळ्यात.
  
  
  मी फुटपाथवरून त्याची बंदूक उचलली. बेल्जियममध्ये नवीन मफलरसह बनवलेले जुने स्वयंचलित ब्राउनिंग. नवीन मफलर परवडणारा माणूस दिसत नव्हता. त्याच्या खिशात काही पौंड आणि काही चांदी, एक अचिन्हांकित हॉटेलची किल्ली आणि ब्राउनिंगसाठी एक सुटे मासिक होते. त्याच्या गळ्यात त्याने सोन्याची पातळ साखळी घातली होती ज्यावर एक लहान ताबीज-ताबीज होता. झोपलेला सिंह.
  
  
  "द मार्क ऑफ चकी," डियर्डे म्हणाले. - "तो माझा पाठलाग करत होता."
  
  
  - पण तू त्याला ओळखत नाहीस?
  
  
  - नाही, पण तो बहुधा झुलू किंवा कदाचित झ्वाझी आहे. ते अलीकडे थोडे जवळ आले आहेत.
  
  
  "चाका," मी म्हणालो. आणि मग माझ्या फोटोग्राफिक स्मृतीमध्ये काहीतरी क्लिक झाले: "झुलुचा पहिला राजा, 1920 आणि 1930 च्या दशकात झुलू साम्राज्याचा संस्थापक." इतिहासातील सर्वात मोठी आणि सर्वात शक्तिशाली काळी सेना. 1879 मध्ये ब्रिटीशांनी प्रथमच रीयुनेकेनचा गंभीरपणे पराभव केल्यावर त्यांचा पराभव झाला. झुलुस आता दक्षिण आफ्रिकेचा भाग आहेत. तेथे स्वाझींचा कमी-अधिक प्रमाणात स्वतंत्र देश आहे. दुसरं काय, डियर्डे?
  
  
  "गुलामगिरीत लोकांना आणखी काय हवे आहे?" - ती म्हणाली. "आशेची गरज आहे, एक आख्यायिका: चका, झोपलेला सिंह जो एक दिवस परत येईल."
  
  
  "ही एक मिथक आहे," मी म्हणालो. “पुराणकथा झुलुलँडच्या जंगलातून काळे लंडनला पाठवत नाहीत. झोपलेला सिंह काही भूमिगत संघटनेचे प्रतीक आहे. त्यांना तुमचा मृत्यू का हवा आहे?
  
  
  तुम्ही अंदाज लावू शकता, निक, ”डेयर्डे म्हणाले.
  
  
  "तुमची असाइनमेंट?"
  
  
  तिने होकार दिला, क्षणभर मृत काळ्या माणसाकडे पाहिले आणि मग बेरेटा तिच्या छातीखाली ठेवला. धुक्याने भरलेल्या रस्त्याच्या अंधारात ती उभी राहिली, हळूच हात चोळत. मग तिने एक दीर्घ श्वास घेतला आणि माझ्याकडे पाहून हसली. मग पुढच्या वेळी नशिबात,” ती म्हणाली. - आम्ही इथे फिरू शकत नाही.
  
  
  “सावध राहा,” मी म्हणालो.
  
  
  आम्ही पिकाडिलीच्या प्रकाश आणि गजबजाटात येईपर्यंत मी अंधारलेल्या रस्त्यावरून तिच्या मागे गेलो. ती आपला हात हलवत आनंद साधकांच्या गर्दीत गायब झाली. मी जाणारी टॅक्सी थांबवली. मी त्या हॉटेलमध्ये परतलो नाही. लॉबीमधला मोठा कृष्णवर्णीय माणूस नेमबाजाच्याच गटात असता तर कदाचित मी त्यांना डेयर्डेकडे नेले असते. मी कसे पाहिले नाही, मला खात्री होती की माझे अनुसरण केले जात नाही, याचा अर्थ असा असावा की त्यांच्याकडे माझ्याकडे लक्ष न देता रस्त्यावर माझ्याकडे लक्ष देण्याची लोक, कौशल्ये आणि उपकरणे होती. जर ते इतके व्यवस्थित असतील तर मी हॉटेलवर परत जाण्याचे धाडस केले नाही.
  
  
  मी लंडनमधील एएच घरांपैकी एक धोका पत्करू शकत नाही किंवा आमच्या स्थानिक संपर्कांपैकी एकाशी संपर्क साधू शकत नाही. मला पेफोन वापरावा लागला आणि कम्युनिकेशन सेंटरला कॉल करावा लागला.
  
  
  - विल्सन रिसर्च सर्व्हिस, आम्ही तुम्हाला मदत करू शकतो का?
  
  
  "तुम्ही माझ्यासाठी कुऱ्हाडीचा इतिहास शोधू शकता?"
  
  
  - कृपया एक मिनिट.
  
  
  "अक्ष", एएच, हा मुख्य संपर्क शब्द होता, पहिला टप्पा, परंतु शब्द योगायोगाने दिसू शकतो.
  
  
  शांत पुरुष आवाज: “मला खात्री आहे की आमच्या फायलींमध्ये तुम्हाला हवे ते सर्व आहे, सर. तुम्हाला कोणत्या लढाईत रस आहे?
  
  
  "उत्तरेकडून लेफ्टी, गाथेच्या मधल्या काळापासून." हा एक पुष्टीकरण कोड होता ज्याने मी AX एजंट असल्याचे सिद्ध केले आणि त्याला कोणता एजंट सांगितले: N3. पण मी एक ढोंगी असू शकते.
  
  
  “अरे हो,” शांत आवाजात म्हणाला. "कोणता राजा पहिला आहे?"
  
  
  "अर्धा काळा," मी म्हणालो.
  
  
  हा शेवटचा कोड फक्त वास्तविक N3 ला माहीत होता. छळ करून मला जबरदस्तीने बाहेर काढता आले असते, पण प्रत्येक व्यवहारात मला जोखीम पत्करावी लागली. जर एखाद्या स्कॅमरने फोनद्वारे संपर्क साधण्याचा प्रयत्न केला, तर सर्वात वाईट गोष्ट म्हणजे एएच त्याचे लंडन कम्युनिकेशन सेंटर गमावू शकते. मग संपर्क कोड बदलावे लागले.
  
  
  मी AX नेटवर्कशी कनेक्ट असल्याने क्लिकची मालिका होती. मग एक थंड, कडक आवाज आला: “तू लंडनमध्ये आहेस, N3. का?'
  
  
  गुळगुळीत, अनुनासिक आवाज: स्वतः हॉक. मला राग आला होता, पण रागाने जवळजवळ लगेचच तीक्ष्ण, कोरडी घाई केली ज्यामुळे मला समजले की हॉकला काहीतरी गंभीर, महत्त्वाचे आणि कठीण हवे आहे.
  
  
  'विसरून जा. आपण हे नंतर स्पष्ट करू शकता. तुमचा कॉल सापडला आहे. सहा मिनिटांत तुमच्यासाठी एक कार येईल. लगेच या.
  
  
  हे काम महत्त्वाचे व्हायला हवे होते. हॉकने माझा N3 नंबर वापरला आणि माझ्या बाजूने मध्यस्थ किंवा स्क्रॅम्बलरशिवाय पेफोनवरून कॉलला स्वतः उत्तर दिले.
  
  
  मी विचारले. - कुठे?
  
  
  त्याने आधीच फोन ठेवला होता. हॉक बर्याच काळापासून ओपन लाइनवर बोलत नाही. तो त्याच्या विनम्र वॉशिंग्टन ऑफिसमध्ये लहान आणि पातळ बसतो, एका शब्दाने स्पेस स्टेशन नियंत्रित करू शकतो. पण मी AX च्या बाहेर पाच लोकांना ओळखत नाही आणि गुप्त सेवा त्याला ओळखते किंवा तो अस्तित्वात आहे हे मला माहीत आहे.
  
  
  मी फोन बूथमधून बाहेर पडलो, रस्त्यावर काही असामान्य आहे की नाही हे पाहत. सोहोच्या धुक्यात आणि तेजस्वी प्रकाशांमध्ये काहीही नव्हते. मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. अजून दोन मिनिटे. पाच सेकंद आधी ती तिथे होती: शांत ड्रायव्हर असलेली एक छोटी राखाडी कार. मी आत शिरलो.
  
  
  एका तासानंतर मी जुन्या, तणांनी झाकलेल्या RAF तळाच्या निर्जन धावपट्टीवर उभा राहिलो. एकही कार नव्हती आणि मला माहित नसलेल्या RAF बेसवर मी एकटा होतो. कदाचित हॉनिंग्टन, त्याच्या सभोवतालची सपाटता किंवा कदाचित थेटफोर्ड.
  
  
  मी ते पाहण्यापूर्वी विमान जवळ येत असल्याचे ऐकले. रात्रीच्या वेळी निर्जन शेतात विमान येण्याची मला अपेक्षा नव्हती. परंतु तो खाली उतरला, फक्त त्याच्या स्वत: च्या लँडिंग लाइट्सने मार्गदर्शन केले. Ruff पासून रेंजर. हॉकचे सर्वत्र संपर्क आहेत.
  
  
  “माफ करा,” मी पायलटला म्हणालो.
  
  
  त्याला रुंद मिशा होत्या, पण तो राखाडी होता आणि त्याच्या नजरेत बहुतेक हवाई दलातील मुलांपेक्षा जास्त बुद्धिमत्ता होती. एखादी व्यक्ती जी कधीकधी स्वतःला काही प्रश्न विचारू शकते. यावेळी त्याने मला बसण्याचा इशारा दिला आणि मी व्यवस्थित आणि खऱ्या अर्थाने बसण्यापूर्वीच टॅक्सीने बाहेर पडलो.
  
  
  "त्यांना अशा एखाद्याची गरज होती जी येथे जमिनीच्या रेषा किंवा दिवेशिवाय उतरू शकेल," तो म्हणाला. "आमच्यापैकी बरेच उरलेले नाहीत."
  
  
  तो माझ्याकडे बघायला वळला. "तुम्ही किमान तिसरे महायुद्ध थांबवले पाहिजे."
  
  
  "किमान," मी म्हणालो.
  
  
  तो हलकेच हसला आणि थ्रॉटलला त्याच्या मूळ स्थितीत हलवले. एक माणूस दगडाच्या भिंतीकडे आंधळेपणाने धावतोय असे मला वाटले. पण जुन्या RAF माणसाला त्याचा परिसर माहीत होता. त्याने हे सहज केले आणि नंतर पश्चिमेकडे उड्डाण केले. तो दुसरा शब्द बोलला नाही आणि मी झोपी गेलो.
  
  
  कोणाच्यातरी हातांनी मला जागे केले तेव्हा आधीच प्रकाश पडला होता. आम्ही उंच, उघडी झाडे आणि बर्फाच्छादित शेतांनी वेढलेल्या एका छोट्या एअरफिल्डवर उतरलो. दूरवर उंच इमारती होत्या आणि लँडस्केप मला ओळखीचे वाटत होते.
  
  
  माझ्या दिशेने सरकणारी कार आणखी ओळखीची वाटली: मेरीलँड लायसन्स प्लेट असलेली काळी कॅडिलॅक. मी अमेरिकेत परतलो आणि वॉशिंग्टनजवळ होतो. हे खूप कठीण आणि अत्यंत महत्त्वाचे काम असेल.
  
  
  हॉक बऱ्याचदा मला अचानक घरी आणत नाही आणि वॉशिंग्टनला कधीच आणत नाही जेव्हा तो गोष्टी व्यवस्थित करू शकतो. मी किलमास्टर नंबर एक आहे, चांगला पगार देणारा आणि अपरिहार्य आहे, परंतु मी अस्तित्वात आहे हे कोणीही मान्य करायला आवडत नाही, विशेषत: वॉशिंग्टनमध्ये. सहसा, जेव्हा त्याला माझ्याशी बोलायचे असते, तेव्हा हॉक जगाच्या कोपऱ्यात माझ्याकडे येतो. तो तेथे माझ्याशी संपर्क साधतो किंवा माझ्याकडे येतो, परंतु मला एएच किंवा अगदी वॉशिंग्टनशी जोडण्याचा धोका पत्करण्याचा प्रयत्न करतो.
  
  
  म्हणून त्यांनी कॅडिलॅकवरील पडदे बंद केले कारण आम्ही विमानतळ सोडले आणि पोटोमॅककडे निघालो. माझ्या संबंधात ते सामान्य होते. मला वॉशिंग्टन किंवा इतर कोणतीही राजधानी आवडत नाही. राजकारणी आणि राज्यकर्ते राष्ट्रीय राजधानीत राहतात आणि काही काळानंतर सर्व राजकारणी आणि राज्यकर्ते राजा म्हणून खेळू इच्छितात. त्यांच्यापैकी बहुतेकांना आपण राजे आहोत असे वाटू लागते. ते त्यांच्याशी असहमत असलेल्या प्रत्येकाचे डोके कापतात कारण त्यांना माहित आहे की काय चांगले आहे आणि सामान्य लोकांच्या फायद्यासाठी काय केले पाहिजे.
  
  
  पण मला राजकारणात रस नव्हता आणि हॉकने मला वॉशिंग्टनला का येऊ दिले याचा मी पुन्हा विचार केला. जर तो मला दूर कुठेतरी भेटू शकत नसेल तरच तो आवश्यक असेल तरच हे करेल. हे काम इतकं महत्त्वाचं, इतकं महत्त्वाचं असावं, की त्यावर हॉकचाही पूर्ण अधिकार नव्हता. काहीही असले तरी, मी विचारलेल्या कोणत्याही प्रश्नाचे उत्तर देण्यासाठी त्यांनी वरिष्ठांशी थेट संपर्क साधायला हवा होता.
  
  
  हे काम वरून सुरू होणार आहे.
  
  
  
  
  धडा 4
  
  
  
  
  
  मला कॅडिलॅकमधून एका गल्लीत आणि एका मोठ्या, निनावी राखाडी इमारतीत ढकलले गेले. लिफ्टने आम्हाला पहिल्या मजल्यावरून किमान तीन मजले खाली नेले. तिथे त्यांनी मला एका लहानशा मोकळ्या व्हॅनमध्ये बसवले जी रुळांवर उभी होती. आणि या कारमध्ये मी एकटाच एका अरुंद बोगद्यात गायब झालो.
  
  
  कोणीही माझ्याशी बोलले नाही आणि हे स्पष्ट होते की मी कुठे जात आहे हे मला कळू नये. पण शक्य ती सर्व खबरदारी घेतल्याशिवाय मी किलमास्टर म्हणून इतके दिवस टिकले नसते. माझ्या माहितीप्रमाणे कोणालाही याचा संशय आला नाही, अगदी हॉकलाही नाही, पण मला पहिल्यांदा इथे आणले तेव्हा मी हा बोगदा खूप पूर्वी शोधून काढला होता. मी कुठे आहे आणि कुठे जात आहे हे मला माहीत होते. मी जगातील सर्वात गुप्त लघु रेल्वे मार्गाने प्रवास करत होतो, एका विस्तीर्ण मार्गावरील एका विशाल व्हाईट हाऊसच्या खाली बॉम्ब आश्रयस्थानांच्या मालिकेकडे जात होतो.
  
  
  कार्ट अंधुक प्रकाश असलेल्या अरुंद प्लॅटफॉर्मवर थांबली. माझ्या समोर एक शांत राखाडी दरवाजा होता. मी दरवाजा लावून पाहिला, तो लॉक नव्हता. मी एका राखाडी खोलीत पोलादी टेबल, तीन खुर्च्या, दोन सोफे आणि बाहेर पडताना दिसत नव्हते. हॉक स्टीलच्या टेबलावर बसला: डेव्हिड हॉक, न्यूयॉर्क, एकेडमी ऑफ सायन्सेसचे प्रमुख, माझे बॉस. आणि मला त्याच्याबद्दल एवढेच माहीत होते. या संदर्भात, मला त्याच्याबद्दल इतरांपेक्षा जास्त माहिती होती. त्याचा भूतकाळ असो, घर असो, कुटुंब असो किंवा कामाव्यतिरिक्त त्याने काही गोष्टींमध्ये मजा केली की नाही हे मला माहीत नव्हते.
  
  
  “मला लंडनबद्दल सांग,” तो माझ्याकडे भुंकला, त्याचा सपाट, नाकाचा आवाज कोब्रासारखा प्राणघातक आणि भयंकर होता.
  
  
  तो एक लहान माणूस आहे जो हसतो तेव्हा तो बंदुकीचा आवाज येतो आणि तो हसतो तेव्हा एक व्यंग्यपूर्ण हसतो. आता त्याने एक किंवा दुसरे केले नाही. त्याने माझ्याकडे रिकाम्या नजरेने पाहिले. त्याने नेहमीप्रमाणेच ट्वीड जॅकेट आणि राखाडी पँट घातली होती. त्याच्याकडे एक कपाट भरलेले आहे, सर्व काही समान आहे.
  
  
  आम्ही एका राखाडी खोलीत एकटे होतो, पण प्रत्यक्षात तसे नव्हते. लाल फोन त्याच्यापासून काही इंच दूर स्टीलच्या टेबलावर बसला.
  
  
  "मी वाळवंटात माझी 'ऑर्डर' पूर्ण केल्यावर," मी म्हणालो, "मला लक्षात येण्याची भीती वाटत होती. म्हणून मी लंडनला जाण्यासाठी चारचा रस्ता धरला.
  
  
  निमित्त म्हणून हे फारसे कळत नाही, म्हणून मी त्याचा स्फोट होण्याची वाट पाहत होतो. तसे झाले नाही. त्याऐवजी, तो लाल फोन घेऊन फिरला आणि त्याच्या डोळ्यांनी मला सांगितले की मी लंडनमध्ये काय करत आहे याचा तो खरोखर विचार करत नव्हता. तो माझ्यावर सोपवणार असलेल्या कामात त्याचे विचार व्यस्त होते आणि त्याच्या डोळ्यातील चमक मला सांगत होती की हे खूप मोठे काम आहे. हॉक त्याच्या कामासाठी जगतो. मी त्याला कधीही विश्रांती पाहिली नाही, त्याला विश्रांती ऐकली नाही. त्याला खरोखर चालू करणारी एकमेव गोष्ट म्हणजे त्याचे एएच ऑफिस त्याच्या वेळेस आणि त्याच्या "मुलाला" योग्य आहे.
  
  
  "ठीक आहे," तो म्हणाला. "तुमचा अहवाल नंतर सबमिट करा."
  
  
  मी सुटकेचा नि:श्वास सोडला. यावेळी ते काठावर असू शकते. लवकरच किंवा नंतर त्याला हे कळेल की डियर्डे कॅबोट लंडनमध्ये आहे आणि ते सर्वकाही एकत्र बांधेल. हा त्याचा दुसरा स्वभाव होता. पण आता त्याने आपला एक घाणेरडा सिगार पेटवला आणि पुन्हा लाल टेलिफोनशी खेळू लागला.
  
  
  "बसा, निक," तो म्हणाला.
  
  
  मी खाली बसलो तेव्हा मला जाणवले की यावेळी काहीतरी पूर्णपणे वेगळे आहे. तो अधीर झाला होता. होय, त्याचे डोळे आव्हानाने चमकले. पण त्याच वेळी तो व्यग्र होता, जवळजवळ रागावला होता आणि त्याने माझ्याबद्दल विचार केला नाही. या नवीन "ऑर्डर" बद्दल काहीतरी होते जे त्याला आवडत नव्हते. मी सोन्याचे टोक असलेली एक सिगारेट पेटवली आणि बसलो.
  
  
  "तुम्ही कधीच मोझांबिकला गेला नाही," हॉक म्हणाला. - तुम्ही दोन तासांनी तिथे जात आहात.
  
  
  मी म्हणालो, “मला माझ्या पोर्तुगीज आणि स्वाहिली भाषेवर बोलायचे आहे. “कदाचित स्वाझीलंडला आणि कदाचित दक्षिण आफ्रिकेलाही,” हॉक अनुपस्थितपणे पुढे म्हणाला, जणू त्याने माझी टिप्पणी ऐकलीच नाही. त्याने वर पाहिले आणि त्याच्या स्वस्त सिगारचा शेवट चघळला. "नाजूक परिस्थिती."
  
  
  "आम्हाला आणखी काहीतरी मिळेल," मी हसलो.
  
  
  "हे इतके मजेदार नाही," म्हातारा माझ्याकडे भुंकला. "मी अजून लंडनला विसरलेलो नाही."
  
  
  मी हसत राहिलो आणि मीही हसत राहिलो.”
  
  
  हॉकला खोटे बोलणे आवडत नाही. मी धक्क्याची वाट पाहत होतो. तो आला नाही. लवकरच मी हसणे बंद केले. त्याने उत्तर दिले नाही हे एक वाईट लक्षण होते. हॉकला एक समस्या होती आणि त्याचा स्वतः एएचशी काहीतरी संबंध होता. गंभीर होण्याची वेळ आली होती.
  
  
  "मी मोझांबिकमध्ये काय करावे?" - मी शांतपणे विचारले.
  
  
  हॉक सिगार चघळत होता आणि लाल टेलिफोन कॉर्डशी खेळत होता. "लिस्बन आणि केपटाऊनला सीमेवरील झुलू भागात मोठा उठाव झाल्याचा संशय आहे."
  
  
  माझ्या मणक्याला खाज येऊ लागली. झुलू! मी लंडनमधील मृत शूटर आणि मार्क चाकाबद्दल विचार केला. शूटर माझ्यामागे असू शकतो आणि डियर्डे नाही? मला माहित असण्याआधीच झुलशी संबंधित काम होते. †
  
  
  “दक्षिण आफ्रिका उठाव रोखण्यात पारंगत आहे,” मी म्हणालो. "आणि अजूनही मोजांबिकन बंडखोर आहेत."
  
  
  "कारण केपटाऊनने नेहमीच काळ्या बहुसंख्यांना एकाकी आणि नियंत्रणात ठेवण्यास व्यवस्थापित केले आहे," हॉक म्हणाले. पण कारण मोझांबिकमधील कृष्णवर्णीयांकडे कधीही पैसा, पाठिंबा किंवा अनुभवी नेते नव्हते. आता मोझांबिकमध्ये नवीन नेतृत्व असल्याचे दिसते आणि कदाचित केपटाऊनने "होमलँड्स", "बंटुस्टन" किंवा छळ शिबिरांसाठी इतर फॅन्सी नावांच्या धोरणात चूक केली आहे. झुलसची मातृभूमी मोझांबिक आणि स्वाझीलंडच्या सीमेजवळ किंवा जवळ आहे.
  
  
  हॉक शांत होता आणि त्याची सिगार चोखत होता. “त्यांना खरोखरच चिंताजनक गोष्ट अशी आहे की त्यांना वाटते की स्वाझी यात सामील आहेत. यामुळे आंतरराष्ट्रीय परिस्थिती संभाव्य स्फोटक बनते, स्वातंत्र्य सैनिकांना नेमके तेच हवे असते. हे त्यांना प्रशिक्षण, एकत्रीकरण आणि निवारा यासाठी आश्रय देते, जे काळ्या लोकांकडे कधीही नव्हते.
  
  
  - स्वाझीलंड? - मी डोके हलवत म्हणालो. "स्वातंत्र्य मिळाल्यापासून, स्वाझी परदेशी हितसंबंधांवर अवलंबून आहेत, विशेषत: दक्षिण आफ्रिका आणि पोर्तुगाल. म्हातारा राजा सोभुजा त्यांना काही त्रास होणार नाही.
  
  
  "तो त्याच्या लोकांवर नियंत्रण ठेवू शकत नाही, निक," हॉक गंभीरपणे म्हणाला. “त्याच्याकडे स्वाझीलंडमध्ये खूप उष्ण स्वभावाचे तरुण लढवय्ये आहेत. संघटित विरोधही केला. पण लक्षात ठेवा, शेवटी, तो बंटू प्रमुख आहे. आता त्याला लिस्बन आणि केपटाऊन हवे आहेत, परंतु स्वतंत्र मोझांबिक आणि झुलुलँड स्वाझीलंडमध्ये सामील होण्यास तो आक्षेप घेणार नाही. यामुळे तो दक्षिण आफ्रिकेविरुद्ध मजबूत स्थितीत आला असता आणि कदाचित शेवटी दक्षिण आफ्रिकेला एकटे पाडले असते. एक पानबँटब चळवळ आहे ज्याबद्दल आपण खूप जागरूक आहोत. आणि स्वाझी आणि झुलु एकमेकांच्या अगदी जवळ आहेत, कारण दक्षिण आफ्रिकेत स्वाझी आहेत. ते दोनशे वर्षे खांद्याला खांदा लावून उभे राहिले. ते बराच काळ एकमेकांशी लढले, पण आता ते एकमेकांशी भांडत नाहीत.”
  
  
  हॉकची सिगार निघाली. तो पुन्हा प्रकाश टाकण्यासाठी थांबला. सिगार पुन्हा भडकले आणि खोलीत दाट धूर येईपर्यंत त्याने ओढले.
  
  
  “झुलू, स्वाझी, शांगन आणि नेडेबेलेचा एक समूह शेवटी एक संघटना तयार केली: स्लीपिंग लायन,” हॉक माझ्याकडे बघत म्हणाला. "चकीचे चिन्ह. त्यांचे एक ब्रीदवाक्य आहे: युनायटेड एसेगाई. या शब्दाचा अर्थ झुलू, सिस्वती आणि न्देबेले यांच्यातील भाला आहे आणि त्यांचे समान मूळ आणि स्वारस्ये दर्शवितात. आणि आता त्यांच्याकडे एक सामान्य योजना आहे: एक बंड इतके मोठे की ते अयशस्वी झाले तरीही गोरे तेथे इतके रक्तपात घडवून आणतील की संयुक्त राष्ट्र आणि महान शक्तींना हस्तक्षेप करावा लागेल. त्यांना वाटते की ते मोझांबिक आणि झुलुलँडचे स्वातंत्र्य सुनिश्चित करू शकतात.
  
  
  ती तार्किक योजना होती. मी झाडे, शेते, पर्वत आणि जंगले आधीच बंटूच्या रक्ताने ओतलेली पाहिली आणि यूएनमध्ये महान शक्तींनी बाजू घेतली. त्यानंतर दक्षिण आफ्रिका आणि पोर्तुगाल यांना जीवावर बेतले जाईल. पण ही एक योजना होती ज्यासाठी त्या सर्व बंटूंना एकत्र ठेवण्यासाठी भरपूर नेतृत्वाची आवश्यकता होती. पुरुष मोठ्या संख्येने शेजारी मरतील, परंतु एकट्याने आपण एखाद्या कारणासाठी मरत आहात असे वाटणे कठीण आहे. स्वातंत्र्यसैनिकांना ताबडतोब दडपले जाणार नाही याची खात्री करण्यासाठी कौशल्य आणि पैसा, संघटना आणि पुरेसे सैन्य आवश्यक आहे.
  
  
  मी विचारले. - मी तिथे काय करू?
  
  
  हॉकने लगेच उत्तर दिले नाही. त्याने त्याच्या सिगारवर एक चिंताग्रस्त ड्रॅग घेतला. त्याला जे काही त्रास देत होते ते पृष्ठभागाच्या जवळ येत होते.
  
  
  "दु:खी, शक्तीहीन लोक अशी योजना एकट्याने विकसित करू शकत नाहीत, N3," म्हातारा हळू हळू म्हणाला. “मोझांबिकमध्ये कार्यरत असलेल्या पांढऱ्या भाडोत्री सैन्याची एक मोठी नवीन शक्ती हा एक महत्त्वाचा घटक आहे. त्याचा कर्णधार कोण आहे हे आम्हाला माहीत नाही. पण तो कोणीही असला तरी तो चांगला आहे. मोझांबिकन सरकारमध्ये उच्च पदावरील संपर्क असण्याचाही त्याला अतिरिक्त फायदा आहे.”
  
  
  मला परिस्थिती समजू लागली.
  
  
  'किती उंच?'
  
  
  "खूप उच्च," हॉक म्हणाला. “थेट वसाहतवादी गव्हर्नरच्या अधीन. मोझांबिकन सरकार आपल्या योजना अंमलात आणण्यापूर्वी जे काही योजना आखत आहे ते सर्व स्वातंत्र्य सैनिकांना माहित आहे. भाडोत्री औपनिवेशिक सैन्याला पुन्हा पुन्हा मारहाण करतात.”
  
  
  - ते कोण आहे हे त्यांना माहीत आहे का?
  
  
  "त्यांनी ते तीनपर्यंत कमी केले," हॉक म्हणाला. "आणि तीनपेक्षा जास्त नाही." त्याने धुम्रपान केले. "हे शोधा आणि त्यांच्यासाठी या माणसाला मारून टाका."
  
  
  ठीक आहे. ही काही नवीन परिस्थिती नव्हती आणि हे माझे काम देखील होते. वॉशिंग्टन ज्या सरकारांशी मैत्री करू इच्छित होते त्यांच्यासाठी मी हे यापूर्वी केले आहे.
  
  
  मी विचारले, “त्यांनी आम्हाला का आकर्षित केले? ते स्वतः ते का करत नाहीत."
  
  
  "कारण त्यांना वाटते की ते तीनपैकी कोणते ते सांगू शकत नाहीत," हॉक म्हणाला. "आणि आपण काय करू शकतो."
  
  
  त्याच्या बोलण्याच्या पद्धतीत काहीतरी होतं ज्याने मला त्याच्याकडे बघायला लावलं. त्याचा सिगार पुन्हा बाहेर गेला आणि त्याने माझ्याकडे न बघता ज्या पद्धतीने ते चघळले त्यावरून मला जाणवले की आपण त्याला त्रास देत होतो. एक अडचण होती आणि मला ते काय आहे हे जाणून घ्यायचे होते.
  
  
  "त्यांना असे का वाटते की आम्ही ते त्यांच्यापेक्षा चांगले करू शकतो?"
  
  
  हॉकने ॲशट्रेमध्ये सिगार चिरडला आणि त्याच्या अवशेषांकडे रागाने पाहत राहिला. "कारण त्यांना माहित आहे की आम्ही बंडखोरांसोबत काम केले आहे."
  
  
  याप्रमाणे. मी त्याला पुढे जाऊ दिले आणि सर्व काही स्पष्ट केले. पण मी ते पूर्णपणे पाहिले. वॉशिंग्टन दोन्ही बाजूंनी खेळला, कोण जिंकेल याची वाट पाहत होता. आणि जो जिंकेल तो वॉशिंग्टन वाढदिवसाचा मुलगा असेल. फक्त आता सत्याचा क्षण अचानक आला आहे. पंखांचे स्क्रू घट्ट झाले आणि वॉशिंग्टनला निवड करावी लागली.
  
  
  “आम्ही मोझांबिकन स्वातंत्र्य सैनिक आणि झुलू गट स्लीपिंग लायन यांना शस्त्रे आणि पैसे पाठवले. टेबलच्या खाली, अर्थातच, कव्हरच्या मदतीने. पण आम्ही ते केले. आम्ही सिभुजा आणि स्वाजीला मदत केली. आता केप टाउन आणि पोर्तुगाल यांनी आम्हाला सांगितले आहे की त्यांना याबद्दल माहिती आहे आणि ते आम्हाला कामावर घेत आहेत.
  
  
  आता मला सगळं कळत होतं. 'म्हणजे बंडखोरांना गुप्तपणे मदत करणारे एएच होते?
  
  
  हॉकने होकार दिला. "वॉशिंग्टनला सध्या बंडखोरांपेक्षा लिस्बन आणि केपटाऊनची गरज आहे."
  
  
  "आणि बंडखोर निघून गेले," मी जोडले.
  
  
  हॉकने पुन्हा होकार दिला. त्याने माझ्याकडे पाहिले नाही, आणि मला माहित होते की त्याला शेवटी काय त्रास होत होता ते या संपूर्ण घाणेरड्या ऑपरेशनचे स्वरूप होते.
  
  
  "आम्ही काम पूर्ण करू शकतो," मी म्हणालो, "आणि या बंडखोराला मारून टाका." कारण आम्ही बंडखोरांसोबत काम केले. आमचा संपर्क आहे आणि त्यांचा आमच्यावर विश्वास आहे. लिस्बन आणि केप टाउन बंडखोरांना आमच्या मदतीचा फायदा घेतील, आम्हाला त्यांचा नाश करण्याची परवानगी देईल. स्वादिष्ट.'
  
  
  हॉक माझ्याकडे टक लावून पाहत होता.
  
  
  “बंडखोर एकेकडेही आले होते,” मी म्हणालो. "आम्ही या सीईओला मारले तर स्वातंत्र्यसैनिकांना कोण, कसे आणि का समजेल."
  
  
  हॉकने शपथ घेतली. - 'शाप. शौचालय खाली पाच वर्ष काम फ्लश आणि नरकात जा! गुन्हेगारी कचरा. यापासून सुरुवात करून काहीतरी नवीन घडवायला आपल्याला वर्षे लागतील. ते मूर्ख आणि कुचकामी आहे.
  
  
  मी विचारले. - "पण आम्ही हे करतो?"
  
  
  'हे करूया का?' हॉक डोळे मिचकावले. "आम्हाला ऑर्डर आहेत."
  
  
  "आम्ही प्रोत्साहित केलेल्या बंडखोरांशी निष्ठा नाही?"
  
  
  “आमची एकच निष्ठा आहे, पहिली आणि शेवटची,” हॉक माझ्यावर भुंकला.
  
  
  आपले वैयक्तिक स्वारस्य, सर्वकाही कशाभोवती फिरते, मी विडंबनाने विचार केला. "आम्ही आमच्या एजंटला तिथे वाचवू शकतो का?"
  
  
  हॉकने खांदे उडवले आणि हलकेच हसले. "हे तुझ्यावर अवलंबून आहे, N3."
  
  
  त्याच्या बोलण्याच्या मार्गात काहीतरी होते. मी त्याच्या पातळ, व्यंग्यात्मक चेहऱ्याकडे पाहिलं, पण त्याचे तीक्ष्ण जुने डोळे निरागसतेचे चित्र होते. मला आराम वाटत नव्हता.
  
  
  मी विचारले. - "हे कसे करावे मी कधी सुरू करू?"
  
  
  “तुमचे विमान दीड तासात निघेल,” हॉक कोरडेपणाने म्हणाला, आता काही व्यावहारिक काम करायचे होते. “आम्हाला काही पैसे बंडखोरांना द्यायचे आहेत. इंगवावुमा नदी झुलुलँडसह झ्वाझिलँड सीमा ओलांडते तेथे हस्तांतरण होईल. गुप्त बंडखोर अधिकारी पैसे घेणार हे मान्य करण्यात आले. जर तो दिसला तर तुम्ही त्याला ठार माराल.
  
  
  "तुम्ही पसंत केलेली एखादी विशिष्ट पद्धत आहे का?" - मी कोरडेपणे विचारले.
  
  
  'तुला हवं ते. या वेळी, कोणत्याही सूक्ष्मता आवश्यक नाहीत. एकदा हे केले की, सर्व नरक तुटून पडेल,” म्हातारा थोडक्यात म्हणाला. "तुम्ही आमच्या स्थानिक एजंटबरोबर, बंडखोरांसोबत काम करत आहात." ती तुम्हाला संपर्क बिंदूवर घेऊन जाईल.
  
  
  ती! खरं तर, मला आधीच माहित होते, आणि जेव्हा हॉकने मला सांगितले की आमच्या एजंटला वाचवणे माझ्यावर अवलंबून आहे तेव्हा काय विचित्र आहे हे स्पष्ट केले. त्यामुळे जुन्या कोल्ह्याला कळले. त्याला माझ्याबद्दल आणि Deirdre Cabot बद्दल माहित होते आणि कदाचित ते अनेक वर्षांपासून होते. मला खरोखर आश्चर्य वाटले नाही, त्याने इतके गमावले नाही. मी हसलो. हॉक क्र.
  
  
  “तू काम करशील, N3, खेळणार नाहीस. हे स्पष्ट आहे?
  
  
  "तुला N15 आणि माझ्याबद्दल किती दिवसांपासून माहित आहे?"
  
  
  त्याचे ओठ एक मजेदार, उपहासात्मक हास्यात वाकले. - अगदी सुरुवातीपासून, अर्थातच.
  
  
  - तुम्ही आम्हाला का थांबवले नाही?
  
  
  "तुला विचलित करण्याची गरज होती, आणि तू खूप सावध होतास," म्हातारा हसला. "जोपर्यंत तुम्हाला वाटले की तुम्ही माझी मस्करी करत आहात, तोपर्यंत तुम्ही योग्य गुप्तता पाळत राहाल आणि कोणताही धोका नाही." त्याने मागे झुकून दुसरा सिगार पेटवला. "जोपर्यंत तू मला फसवण्याइतपत कठोर परिश्रम करत आहेस, तोपर्यंत कोणीही तुझ्याकडे लक्ष देणार नाही."
  
  
  म्हणून त्याने आम्हाला वाटले की त्याला माहित नाही आणि तो संपूर्ण वेळ व्यावहारिकपणे आमच्या खांद्यावर पाहत होता. मी मानसिकरित्या शाप दिला. मी कदाचित त्याला खूप आनंद देईन. त्याचं व्यंग्यपूर्ण हसू रुंदावलं.
  
  
  "दिसायला बाई आहे ना?"
  
  
  ते जितके प्रभावी आहे तितकेच ते तेजस्वी आहे आणि बहुतेक वेळा मी त्यात आनंदी आहे. त्याने माझ्या मागे राहावे अशी माझी इच्छा आहे. पण हॉकला देखील नेहमीच सर्वकाही माहित नसते आणि जेव्हा मी त्याला लंडनमधील शूटरबद्दल सांगितले तेव्हा तो खूप काळजीत होता. तो जोरात पुढे झुकला.
  
  
  "चकी चिन्ह? मग याचा अर्थ ते N15 वर लक्ष ठेवून आहेत आणि बंडखोरांना आमच्यावर संशय आहे.
  
  
  मोझांबिकन सरकारमधील कोणीतरी बीन्स सांडले असावे. हॉकने विचार केला. "हा झुलू दुहेरी एजंट असल्याशिवाय." आणि पोर्तुगीज आम्ही काम पूर्ण करू याची खात्री करण्याचा प्रयत्न करत आहेत.
  
  
  कदाचित, मी म्हणालो. "कदाचित ते N15 वर विश्वास ठेवत नाहीत, या भीतीने ते बंडखोरांशी खूप निष्ठावान झाले आहेत."
  
  
  "तिकडे जा आणि सावध रहा," हॉक भुंकला. “जर तुम्हाला वाटत असेल की ते N15 गेममधून बरोबर दिसत असतील तर ते वापरू नका. केवळ आमिष म्हणून.
  
  
  मी उठतो. हॉक आमच्या मीटिंगचा अहवाल देण्यासाठी लाल फोनवर पोहोचला. त्याने थांबून माझ्याकडे पाहिले. आम्हाला या अधिकाऱ्याला एक ना एक मार्ग थंड करून घ्यावा लागेल. समजले?'
  
  
  मला समजते. जर डेयड्रेला संशय आला, तर कदाचित मी ती वस्तुस्थिती वापरून तिला सिंहांकडे फेकून द्यावे. फक्त काम महत्त्वाचे होते, आणि ते कोणत्याही उपलब्ध मार्गाने केले पाहिजे. माझ्या स्वतःच्या भावनांना कोणतीही भूमिका बजावू दिली नाही.
  
  
  
  
  धडा 5
  
  
  
  
  
  उंच गोरा आणि मी लंडन ते केपटाऊन 747 वर धडकलो जेव्हा आम्हाला कळले की आम्ही दोघे एमबाबनेला जात आहोत. तिचे नाव एस्थर मॅशलर होते. तिने बेल्जियमच्या एका खाण कंपनीत काम केले होते आणि तिला सिद्ध करण्यासाठी पुरेसे ज्ञान होते, त्यामुळे मला तिच्यावर संशय घेण्याचे कारण नव्हते. पण मी माझे डोळे उघडे ठेवले, काही अंशी कारण तिच्याकडे मी पाहिलेले सर्वात पूर्ण आणि सर्वोच्च स्तन होते. या कपड्यांशिवाय ते कसे दिसतात हे मला जाणून घ्यायचे होते.
  
  
  "मला वाटते की ते कसे होते ते आम्ही दोघे पाहू," तिने मला केप टाऊन आणि लोरेंगो मार्केझ दरम्यान सांगितले. "तू एक मोहक माणूस आहेस, फ्रेडी."
  
  
  त्या वेळी, मी फ्रेड मोर्स, आंतरराष्ट्रीय खाण उपकरणे विक्रेता, क्रीडापटू आणि जुगार खेळणारा होता. स्वाझीलँडला जाणाऱ्यांसाठी हे कव्हर तितकेच चांगले होते. रॉयल झ्वाझी हॉटेल हे लोकांच्या आंतरराष्ट्रीय मेळाव्यासाठी सर्वात नवीन ठिकाणांपैकी एक आहे.
  
  
  मी तिला म्हणालो, “मी हाच बनण्याचा प्रयत्न करत आहे. निदान राजकीयदृष्ट्या तरी ती खूप निष्पाप वाटत होती.
  
  
  मोझांबिकच्या किनाऱ्यावर असलेल्या लोरेंगो मार्केसमध्ये, आम्ही एका हलक्या विमानात बसलो जे आम्हाला एमबाबनेला घेऊन गेले. स्वाझीलंडची राजधानी सुमारे 18,000 लोकांचे "महानगर" आहे, जेथे बहुतेक भू-रहिवासी युरोपीय लोक त्यांच्या विशाल शेतांना आणि खाणकामांना भेट देण्यासाठी येतात. मी त्याला याआधी कधीच पाहिले नव्हते आणि आम्ही लँडिंगसाठी निघालो तेव्हा क्षणार्धात सोनेरी बद्दल विसरलो.
  
  
  युरोपमध्ये हिवाळा उशिरा होता, त्यामुळे येथे शरद ऋतूचा प्रारंभ होता आणि पठारावरील थंड, स्वच्छ हवेत सूक्ष्म महानगर चमकत होते. मला कोलोरॅडो पर्वतांच्या पायथ्याशी असलेल्या गजबजलेल्या शहराची आठवण झाली. मुख्यतः पांढऱ्या घरांच्या पाच रस्त्यांभोवती हिरवा, लहरी पसरलेला विस्तार सर्व दिशांना पसरलेला आहे, अनेकांवर लाल छत आहेत. आठ-नऊ सहा-सात-मजली गगनचुंबी इमारती आणि पांढऱ्या घरांचे पुंजके आणि गर्द हिरव्या झाडांमध्ये उतारावर कमी अपार्टमेंट होते. एका उथळ, झाडांच्या रांगा असलेल्या मोकळ्या जागेत वसलेले, लहान शहर एका व्यस्त चार लेन मुख्य रस्त्याने विभागले गेले होते ज्यामुळे एका बाजूला वर्तुळाकार उद्यान आणि दुसरीकडे एक कच्चा महामार्ग होता. जणू ते वाळवंटात सोडण्यात आले होते, जेणेकरून पठाराच्या अंतहीन विस्तारातून वळणा-या मातीच्या रस्त्यांवर सर्व रस्ते उघडले गेले.
  
  
  जमिनीवर मी हेस्टर माश्लरला पुन्हा उचलले आणि आम्ही एकत्र कस्टम्समधून गेलो. एक जोडपे नेहमी अविवाहित पुरुषापेक्षा अधिक निष्पाप दिसते. स्वाझी प्रथा सोप्या होत्या आणि मला काळजी करण्याची काहीच गरज नव्हती. एमबाबने अधिकाऱ्यांनी माझ्या दोन सुटकेसपैकी एकही उघडली नाही. त्यांना काही सापडले नाही असे नाही. माझी वैयक्तिक साधने माझ्या सुटकेसच्या बाजूला एका घट्ट लीड डब्यात लपलेली आहेत जर मी व्यावसायिक उड्डाण करत असेल आणि सर्व जड वस्तू पूर्व-व्यवस्थित शिपिंगसह येतात.
  
  
  फ्रेड मोर्सने लंडनहून मागवलेल्या कारसोबत हसणारा ड्रायव्हर थांबला होता. तो तरुण आणि आनंददायी होता, परंतु अधीन नव्हता. मुक्त देशात एक मुक्त माणूस. मी तिला कारमध्ये बसवण्यास मदत करताना एस्थर मॅश्लरच्या विलक्षण स्तनांकडे त्याने संमतीने पण नम्रपणे पाहिले. तिने आत जाताच हसत हसत त्याचे आणि माझ्या छातीला आणि मांडीला हळूवार स्पर्श करून आभार मानले. मला आशा होती की तिच्याकडे घरापासून दूर असलेल्या प्रवासाच्या सोबत्यासोबत संथ, लांब रात्रीशिवाय दुसरी योजना नाही.
  
  
  रॉयल झ्वाझी हॉटेल एमबाबनेपासून बारा किलोमीटर अंतरावर आहे आणि आम्हाला गजबजलेले शहर पार करायचे होते. संपूर्ण देशातील एकमेव ट्रॅफिक लाइट असलेल्या कारने राजधानी भरली होती आणि या सूर्यप्रकाशित संध्याकाळी पदपथ प्रवासी आणि खरेदीदारांनी भरले होते. सिंह आणि बिबट्याच्या कातडीच्या मिश्रणात सर्व राष्ट्रीयतेचे युरोपियन, थंड दक्षिण आफ्रिकन, मोझांबिकचे आकर्षक पोर्तुगीज आणि शेकडो स्वाझी होते. पाश्चात्य जॅकेटसह चमकदार रंगाचे कापड स्कर्ट, नायलॉन मोजे आणि मणी असलेले हेडबँड, वेस्टर्न हॅट्स आणि लाल तुराको पंख उच्च स्थिती दर्शवितात.
  
  
  येथे एमबाबनेमध्ये, श्रीमंत, पाश्चिमात्य समर्थक आणि राजकीयदृष्ट्या शक्तिशाली स्वाझी दीड शतकाच्या युरोपियन राजवटीला आव्हान देण्याच्या कार्यात व्यस्त होते. झाडाझुडपांमध्ये आणि शेतात सामान्य लोक नेहमीप्रमाणेच राहत होते, परंतु काही फरक होता, विशेषत: शेजारच्या मोझांबिक आणि दक्षिण आफ्रिकेतील काळ्या लोकांमध्ये. ते अजूनही युरोपियन मानकांनुसार गरीब आणि निरक्षर होते, परंतु पूर्वीसारखे गरीब नव्हते आणि अशिक्षित नव्हते; शिवाय, त्यांना युरोपीय मानकांची फारशी पर्वा नव्हती. त्यांच्या राजाने पन्नास वर्षांहून अधिक काळ त्यांचे नेतृत्व केले होते आणि त्यांना पाश्चात्य जग आणि पाश्चात्य चालीरीती माहीत होत्या. युरोपियन लोकांसोबत कसे काम करायचे आणि त्यांचा वापर कसा करायचा हे त्यांना समजले. पण ते यापुढे नतमस्तक झाले नाहीत किंवा युरोप त्यांच्या स्वतःच्या जीवनशैलीपेक्षा चांगले काहीही देऊ शकेल यावर विश्वास ठेवला नाही. त्यांना त्यांची जीवनशैली प्रिय होती आणि ते अभिमानाने चालत होते. मला हॉकचे शब्द आठवले: राजा सोभुझा हा बंटू होता, आणि त्याने बंटसला शेजारी म्हणून मोकळे करायला हरकत नाही.
  
  
  शरद ऋतूच्या थंड संध्याकाळी हिरवाईने चमकणाऱ्या आणि लहरी असलेल्या शेतातून आम्ही गाडी चालवली. ब्लोंड एस्थर मॅशलर माझ्याकडे झुकली आणि मी माझा हात तिच्या ड्रेसमध्ये सरकवला, तिच्या मोहक स्तनांना स्नेह दिला. तिने स्वतःचा बचाव केला नाही. ती एक मनोरंजक रात्र असेल असे वचन दिले होते, परंतु मी माझ्या आजूबाजूचा लँडस्केप आणि माझ्या मागचा रस्ता स्कॅन करत असताना माझे मन सावध राहिले. मला काही संशयास्पद दिसले नाही.
  
  
  रॉयल झ्वाझी छायांकित इझोएल्विनी व्हॅलीमध्ये डोंगरावर वसलेले आहे, त्याभोवती गरम पाण्याचे झरे, एक जलतरण तलाव आणि अठरा-लेन गोल्फ कोर्स आहेत, समुद्रावर लक्झरी क्रूझ जहाजासारखे चमकणारे. मी ड्रायव्हरला पैसे दिले, अपॉइंटमेंट घेतली आणि तासाभरात सलूनमध्ये एस्थर माश्लरची भेट घेतली. माझ्या खोलीत, मी माझ्या लांबच्या प्रवासातील धूळ धुवून, माझा टक्सिडो घातला आणि कोणत्याही कामासाठी फ्रंट डेस्कला बोलावले. या क्षणी कोणीही नव्हते. मला ते आवडते. संपर्क येईल आणि मी माझ्या बळीला ठार मारीन, पण मला घाई नव्हती.
  
  
  मी खाली बार आणि गेम्स रूममध्ये गेलो. शोभिवंत झुंबरांच्या खाली, बाहेरचे पठार आणि गोलाकार स्वाझी झोपड्यांपेक्षा जास्त दूरचे काहीही दिसत नव्हते. स्लॉट मशीन्स क्लिंक झाल्या आणि रूलेट टेबलवर, आंतरराष्ट्रीय एलिट सदस्यांनी गेममध्ये रंगीत चिप्स टाकल्या. मला काउंटरवर एक सडपातळ एस्थर मॅशलर वाट पाहत होता, सोबत शेळ्यांचा स्वाझी राजकुमार होता.
  
  
  राजपुत्राने माझ्या येण्यावर फारशी अनुकूल प्रतिक्रिया दिली नाही. त्याने मगरीला गळ घालण्यासाठी किंवा गोऱ्याला प्रभावित करण्याइतपत चिप्सचा एक स्टॅक उचलला होता, परंतु त्याने आपले प्रदर्शन कायम ठेवले. तो गेला होता, पण फार दूर नाही, बारच्या दुसऱ्या टोकाला काही स्टूल दूर होता. मी त्याच्यावर नजर ठेवली.
  
  
  "भूक की तहान?" - मी हेस्टरला विचारले.
  
  
  "तहान," ती म्हणाली.
  
  
  आमचे पेय पटकन दिले गेले आणि तिने माझ्या खांद्यावर रूलेट टेबलकडे पाहिले.
  
  
  तिने विचारले. - तू भाग्यवान आहेस, फ्रेडी?
  
  
  'कधी कधी.'
  
  
  "आम्ही बघू," ती म्हणाली.
  
  
  रूलेट टेबलवर पांढरे आणि काळे मिसळले गेले आणि टक्सिडो केलेले क्रुपियर हिरव्या कॅनव्हासवर वेगाने सरकले. मोझांबिकचे वेगवान पोर्तुगीज कृपापूर्वक खेळले, प्राथमिक इंग्रजांनी न डगमगता विजय आणि पराभव स्वीकारले आणि आफ्रिकन लोक उदास चेहऱ्याने शांतपणे खेळले. एका नंबरवर शेकडो पैज लावणाऱ्या कट्टर जुगारांपासून ते लाल किंवा काळ्यावर काही रँड, स्वाझी नाणे धोक्यात घालणाऱ्या उत्सुक पर्यटकांपर्यंत त्यांनी जुगारांच्या संपूर्ण स्पेक्ट्रमचे प्रतिनिधित्व केले.
  
  
  मी नेहमी त्याच प्रकारे खेळतो: पंचवीस लाल किंवा काळा, जोडी किंवा साम्राज्य, जोपर्यंत मला टेबल आणि चाक जाणवत नाही तोपर्यंत. माझ्याकडे असलेल्या प्रत्येक गोष्टीचा धोका न घेता ते फायदेशीर करण्यासाठी पुरेसे आहे. मला एक निश्चित दिशा वाटेपर्यंत मी थांबतो: मी एक चिन्ह, टेम्पो शोधतो, ज्याला खेळाडू चाकाचा “मूड” म्हणतात. सर्व चाकांचा संध्याकाळी एक विशिष्ट मूड असतो. ते लाकूड, धातू आणि प्लास्टिकचे बनलेले असतात, जे तापमान, आर्द्रता, स्नेहन आणि विशिष्ट डीलरच्या हाताळणीच्या शैलीनुसार बदलतात.
  
  
  म्हणून मी पाहत राहिलो आणि स्वतःला धरून थांबलो. एस्थर कट्टर आणि भावनिक, एकनिष्ठ आणि मागे हटलेली होती. मला ते आवडले. तिने काही नंबरवर काही चिप्स लावल्या, काही काळ त्याच नंबरवर खेळले आणि नंतर यादृच्छिकपणे नंबर बदलले. तिने खूप काही गमावले आहे. माझ्या लक्षात आले की शेळी असलेला राजकुमार टेबलावर आला आणि तिच्याकडे पाहत होता. जेव्हा त्याने तिच्याकडे लक्ष वेधले तेव्हा तो मोठा, धैर्याने खेळू लागला, मोठे जिंकले आणि मोठे हरले. हेतुपुरस्सर लक्ष वेधण्यासाठी तो जोरात हसला. आणि नेहमी हेस्टर मॅशलरकडे लक्ष देऊन.
  
  
  तिच्या लक्षात येत नव्हते.
  
  
  मी एका उग्र दक्षिण आफ्रिकेला काळ्या राजपुत्राचा सामना करताना पाहिले. मग मला चाकाची एक विशिष्ट दिशा जाणवली: ती काळा आणि विषम आहे. मी आधी वर चढवला. एका तासानंतर मी एक हजार डॉलर जिंकले. आता तो आश्वासक दिसत होता. मी जास्त पैसे देणाऱ्या नंबरवर अपग्रेड करण्यास तयार होतो, पण मला संधी मिळाली नाही. हेस्टरने तिच्या शेवटच्या दोन चिप्स 27 वर पैज लावल्या, हरले आणि माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  "आजसाठी एवढंच," ती म्हणाली. "मला तुझ्याबरोबर माझ्या खोलीत एक पेय घ्यायचे आहे, फ्रेडी."
  
  
  जुगार खेळणे चांगले आहे, परंतु सेक्स चांगले आहे. किमान माझ्यासाठी, विशेषत: जेव्हा स्त्री एस्थर मॅशलरसारखी आकर्षक असते. मलाही थेट आमंत्रणे मिळत नाहीत, जर तिला असे म्हणायचे असेल. मी कोण आहे हे मी कधीच विसरणार नाही - जर मी असे केले तर ते मला पटकन मारून टाकेल - आणि आम्ही तिच्या खोलीकडे जात असताना माझ्या लक्षात आले की स्वाझी राजकुमार नुकतेच त्याचे सामान गमावले आहे आणि तो टेबलवरून उठला आहे. दबंग दक्षिण आफ्रिकन काही मिनिटांपूर्वी निघून गेला. वरच्या मजल्यावर जाताना मी एस्थरचा सुंदर, मोकळा हात हातात घेतला. प्रिन्स स्वाजी आमच्या समोरून गेला आणि वर गेला.
  
  
  एस्तेरची खोली लहान होती आणि वरच्या मजल्यावर होती. कदाचित ती फक्त खूप श्रीमंत नसलेली मुलगी मजा करत असेल. आम्ही तिच्या दारात पोहोचलो तेव्हा प्रिन्स स्वाझी तिथे नव्हता. आत गेल्यावर कोणीही डोळे आमच्याकडे पाहत आहेत असे मला वाटले नाही. तिने दारावरची साखळी लटकवली आणि माझ्याकडे पाहून हसली.
  
  
  "मला बर्फाने डबल व्हिस्की बनवा," ती म्हणाली.
  
  
  मी फक्त माझे केले. ती बदलली नाही आणि खोलीच्या अगदी टोकाला बसली आणि मला तिला प्यायला पाहत राहिली. मी स्वाझीलँड आणि खाणकाम आणि जुगाराबद्दल गप्पा मारल्या. ती काही बोलली नाही आणि मला दिसले की तिचा घसा हळू हळू मोठा होत आहे. ती एक लय बांधत आहे, एक वाढती लय, एखाद्या स्त्रीच्या नितंबांप्रमाणे जेव्हा तुम्ही तिच्यात घुसता. मला समजले की हा तिचा मार्ग आहे, प्रत्येक गोष्टीचा भाग आहे. तिने त्याला क्लायमॅक्स ला आणले आणि तिने तिच्या काचेतून शेवटचा सिप घेतला तेव्हा मी तयार झालो.
  
  
  ती तिच्या सीटवरून उठली आणि मी आधीच तिची वाट पाहत होतो. आम्ही खोलीच्या मध्यभागी भेटलो. तिने मला इतके जोरात दाबले की असे वाटले की ती मला तिच्याद्वारे ढकलण्याचा प्रयत्न करीत आहे. तिने माझ्या बाहू मध्ये squirmed, तिचे उंच, मऊ स्तन सपाट. तिचे डोळे मिटले होते. मी मागे गेल्यावर ती माझ्या मागे आली नाही. ती तशीच उभी राहिली. तिचे डोळे मिटले होते, तिचे शरीर लटकत होते, उत्कट एकाग्रतेच्या धुंदीत तिचे हात तिच्या बाजूला लटकत होते.
  
  
  मी पुन्हा तिच्याकडे गेलो, ड्रेस अनझिप केला आणि खाली खेचला. मी तिची ब्रा उघडली, तिचे मोठे स्तन मुक्तपणे पडू दिले आणि तिच्या पॅन्टी खाली खेचल्या. मग मी तिचे बूट काढले आणि तिला उचलले. मी तिला बेडवर नेले तेव्हा तिचे डोके मागे पडले. मी लाईट बंद केली, माझ्या पँटमधून बाहेर पडलो आणि तिच्या शेजारी झोपलो. मोठ्या सापाप्रमाणे तिने स्वतःला माझ्याभोवती गुंफले. आम्ही मिठी मारताच तिने माझ्या पाठीत नखे खोदली. तिला स्थिर करण्यासाठी मी तिचे मनगट पकडले आणि तिचे हात पाय पसरले तितके दूर पसरले.
  
  
  ते संपल्यावर ती मला पूर्ण चुंबन करू लागली. कठोर, भुकेले चुंबन. डोळे मिटून तिने स्वतःला माझ्या विरुद्ध दाबले, जणू तिला मला बघायचेच नाही, फक्त तिच्या मनात. मी माझे जाकीट आणि सिगारेटसाठी पोहोचलो.
  
  
  या क्षणी, बाहेर कॉरिडॉरमध्ये हलके आवाज ऐकू आले.
  
  
  मी माझी पँट पकडली. हॉटेलच्या अंधाऱ्या खोलीत पलंगावर बसलेल्या एस्थरला ते ऐकू येत नव्हते. ती डोळे मिटून झोपली, तिचे हात मुठीत अडकले, तिचे गुडघे तिच्या छातीपर्यंत खेचले, फक्त स्वतःवर लक्ष केंद्रित केले. मी तिला तिथेच सोडले, दाराकडे सरकले आणि ढकलले.
  
  
  कॉरिडॉरमध्ये, रुलेट टेबलवर असलेला स्टॉकी दक्षिण आफ्रिकन मी बाहेर पाहिल्यावर वळला. त्याच्या हातात सायलेन्सरसह स्वयंचलित पिस्तूल होते. कॉरिडॉरमध्ये एक काळा माणूस जमिनीवर पडला होता.
  
  
  दक्षिण आफ्रिकेने प्रवण आकृतीवरून उडी मारली आणि फायर एस्केप खाली गायब झाला. त्याने माझ्यावर गोळीबार करण्यात वेळ वाया घालवला नाही, त्वरीत आगीच्या दारातून घसरला आणि गायब झाला. मी बाहेर पळत सुटलो.
  
  
  आगीचा दरवाजा आधीच बंद होता, दुसऱ्या बाजूला बंद होता.
  
  
  मी पडलेल्या माणसावर वाकलो. जुगाराच्या मेजावर एस्थरला प्रभावित करण्याचा खूप प्रयत्न करणारा बकरे स्वाझी राजकुमार होता. त्याला चार गोळ्या लागल्या: दोनदा छातीत आणि दोनदा डोक्यात. तो खूप मेला होता.
  
  
  मला त्याच्या गळ्यात एक पातळ साखळी दिसली जिथे त्याचा शोभिवंत शर्ट फाटलेला होता. हाराच्या शेवटी झोपलेल्या सिंहाची एक लहान सोनेरी मूर्ती टांगलेली होती. पुन्हा चकचे चिन्ह.
  
  
  कॉरिडॉरमध्ये एक दरवाजा उघडला. मी पटकन उभा राहिलो आणि शांत कॉरिडॉरमध्ये पाहिलं. हॉलवेमधून लिफ्ट आणि मुख्य पायऱ्यांपर्यंत जाण्याशिवाय फायर दार बंद करून बाहेर जाण्याचा कोणताही मार्ग नव्हता. इतर दरवाजे उघडले. आवाजांनी मला सांगितले की लोक येथे येत आहेत.
  
  
  जर मी मृत सापडले. †
  
  
  माझ्या मागून फायर दार उघडले.
  
  
  "अरे, त्वरा कर."
  
  
  एका स्त्रीचा आवाज जो मी हजारोंमधून ओळखतो.
  
  
  हॉलवे मधला आवाज जोरात आला म्हणून मी आगीच्या दरवाजातून उडी मारली. माझ्या मागे कोणीतरी ओरडले.
  
  
  "थांबा!"
  
  
  
  
  धडा 6
  
  
  
  
  
  मला पुढे ढकलून डियर्डेने दरवाजा बंद केला.
  
  
  'खाली! जलद!'
  
  
  मी एका वेळी तीन पावले फायर एस्केप खाली गेलो. डियर्डे माझ्या मागे गेला. लंडनच्या अंधाऱ्या रस्त्यावर दोन दिवसांपूर्वी तिच्या डाव्या हातावर गोळ्या झाडल्या गेलेल्या मोठ्या फुगव्याशिवाय, तिने हातमोज्याप्रमाणे तिच्या सडपातळ शरीराला फिट बसणारा जंपसूट घातला होता. तिने हातात बेरेटा धरला होता. दोन मजले खाली, तिने मला फायर दारातून खालच्या हॉलवेमध्ये नेले. ते सोडून दिले होते.
  
  
  “डावीकडे,” डियर्डेने खळखळून हसले.
  
  
  डावीकडे कॉरिडॉरमध्ये एका खोलीचा दरवाजा उघडला. जंगली रंगाचा संरक्षक सूट घातलेला एक उंच, पातळ काळ्या माणसाने आमच्याकडे बोट दाखवले. डियर्डेने मला खोलीत, पुढे उघड्या खिडकीकडे नेले. मागच्या बाजूला गॅबलला दोरी लटकलेली होती. डियर्डे मांजराप्रमाणे प्रथम, गुळगुळीत आणि जलद चालला. मी तिच्या मागोमाग तिच्या शेजारी गर्द झाडीमध्ये लपलेल्या लँड रोव्हरजवळ उतरलो. उंच काळा माणूस शेवटचा खाली आला. त्याने वरील जोडणीतून दोरी झटकली, पटकन आत टाकली आणि लँड रोव्हरवर फेकली. वरच्या मजल्यावर मी हॉटेलच्या आजूबाजूला ओरडणे आणि सर्व प्रकारचे आवाज ऐकले, जे अधिकच जोरात होत गेले.
  
  
  "लवकर करा," डियर्डे आमच्याकडे भुंकले.
  
  
  आम्ही रोव्हरमध्ये उडी मारली. उंच काळ्या माणसाने स्टीयरिंग व्हील घेतले, क्षणभर मागे घेतले आणि मग पुढे खेचले. घाईघाईने पुढे गेल्यावर हॉटेलच्या सावलीत झुडपात एक माणूस दिसला. तो एक उग्र दक्षिण आफ्रिकेचा होता. सायलेन्सर असलेले त्याचे स्वयंचलित पिस्तूल त्याच्या शेजारी पडलेले होते आणि त्याचा गळा कापला होता. मी डियर्डेकडे पाहिले, पण तिच्या डोळ्यांनी मला काहीही सांगितले नाही आणि मी काहीही विचारले नाही. कोणते प्रश्न धोकादायक असू शकतात हे मला माहीत नव्हते.
  
  
  लँड रोव्हर झाडांमधुन दक्षिणेकडे जाणाऱ्या गडद मातीच्या रस्त्यावर उडून गेला. रात्री रस्ता पांढरा आणि लाल झाला. Deirdre किंवा उंच काळ्या माणसाने एकही शब्द उच्चारला नाही कारण रस्ता दुमडला आणि वळला आणि लँड रोव्हर गडगडला आणि रस्त्याची एक झलक पाहण्यासाठी फक्त बाजूचे दिवे चालू केले. आम्ही गोलाकार स्वाझी झोपड्यांचे छोटे पॅडॉक आणि डोंगराच्या कडेला उंच काही युरोपियन इमारती पार केल्या. यापैकी काही दुर्गम घरांमध्ये दिवे होते आणि आम्ही धावतच पुढे जात असताना कुत्रे भुंकत होते.
  
  
  थोड्या वेळाने आम्ही अनेक झोपड्या आणि युरोपियन शैलीची इमारत असलेले गाव पार केले. मोठ्या गोलाकार जागेत गुरांचा कळप ओरडत होता. आवाजांनी आम्हाला आव्हान दिले, आणि मी चिडलेले डोळे आणि भाल्याचा लखलखाट पाहिला: Assegai. काळ्या माणसाची गती कमी झाली नाही, आणि असेगाईस आणि उग्र डोळे आमच्या मागे गायब झाले. गावाचा आकार, गुरांचा कळप आणि एकमेव युरोपियन घर यावरून, मला माहित होते की आम्ही लोबांबा, स्वाझीलँडची आध्यात्मिक राजधानी, राणी मातेचे वास्तव्य असलेले ठिकाण: Ndlovoekazi, हत्ती.
  
  
  लोबाम्बा नंतर आम्ही काही काळ बागायत जमिनीतून फिरलो. आम्ही मग एका वालुकामय वाटेवर वळलो आणि दहा मिनिटांनी एका अंधाऱ्या गावात थांबलो. कुत्रे भुंकत नव्हते, झोपड्या ओसाड दिसत होत्या. डियर्डे गाडीतून उतरला आणि एका गोल झ्वाझी झोपडीत शिरला. आत गेल्यावर तिने प्रवेशद्वारावरची त्वचा खाली केली, रॉकेलचा दिवा लावला आणि एका भिंतीला टेकून माझी तपासणी केली.
  
  
  तिने विचारले. - बरं, निक, तुला मजा आली का?
  
  
  मी हसलो: "तुला मत्सर आहे का?"
  
  
  "तुम्ही संपूर्ण मिशन उध्वस्त करू शकता."
  
  
  रागावून ती कॅनव्हासच्या खुर्चीवर कोसळली. बाहेर मी लँड रोव्हर पळून जात असल्याचे ऐकले; इंजिनचा आवाज काही अंतरावर गेला. झोपडीत खूप शांतता होती आणि फक्त दिवे मंद होते.
  
  
  "नाही, मी करू शकलो नाही," मी म्हणालो. "मी तिच्यासोबत प्यायलो, तिच्यासोबत पत्ते खेळलो, तिला चोदले, पण माझा तिच्यावर विश्वास नव्हता."
  
  
  तिने तिरस्काराने ओरडले आणि मी तिला थोडावेळ उकळू दिले. छोट्या केबिनला खिडक्या नव्हत्या आणि कॅनव्हास चेअर आणि कंदील व्यतिरिक्त, दोन स्लीपिंग बॅग, एक गॅस स्टोव्ह, एक बॅकपॅक, अन्न, दोन M-16 रायफल, एक उच्च-शक्तीचा रेडिओ आणि एक डिप्लोमॅटिक ब्रीफकेस होती. झुलू पैसे.
  
  
  "तुम्ही भेटत असलेल्या प्रत्येक स्त्रीला खरोखरच चोदण्याची गरज आहे का?" - Deirdre शेवटी म्हणाला.
  
  
  "मी करू शकलो तर," मी म्हणालो.
  
  
  त्या काळ्या जंपसूटमध्ये ती पँथरसारखी बारीक आणि लवचिक दिसत होती. एक सुंदर आणि खरी स्त्री. जर आपल्यासाठी सामान्य जीवन शक्य असेल तर कदाचित मला सर्व आकर्षक महिला नको असतील. पण आता कसं होतं?
  
  
  तिने मला तिच्याकडे बघताना पाहिले आणि माझ्या अभिव्यक्तीचा अभ्यास केला. मग ती हसली. एक मंद स्मित, जणू तिलाही वाटलं की आपलं आयुष्य वेगळं असतं तर काय झालं असतं.
  
  
  "कदाचित मला हेवा वाटला," तिने उसासा टाकला. 'ते चांगलं होतं?'
  
  
  "हिंसकपणे."
  
  
  "हे मजेदार असू शकते."
  
  
  “हो,” मी म्हणालो. "यावेळी आम्हाला आमचा दुसरा दिवस मिळाला नाही."
  
  
  "नाही," ती म्हणाली.
  
  
  हे सर्व आहे. तिने आपल्या स्तनाच्या खिशातून एक सिगारेट घेतली, ती पेटवली आणि कॅनव्हासच्या खुर्चीवर परत टेकली. मी सोन्याची एक सिगारेट पेटवली आणि एका स्लीपिंग बॅगवर बसलो. मला दुसरा दिवस तिच्यासोबत घालवायचा होता. एस्थर मॅशलर वेगवान आणि स्फोटक होती, परंतु तिने मला फक्त अंशतः समाधानी सोडले: गोड कँडी केवळ तात्पुरती माझी भूक भागवते. Deirdre काहीतरी वेगळे होते, एक माणूस तिला बर्याच काळापासून लक्षात ठेवतो. पण तिच्या चेहऱ्यावरील एकाग्र भावावरून मी सांगू शकलो की आता व्यवसायात उतरण्याची वेळ आली आहे. ती काळजीत दिसत होती.
  
  
  मी विचारले. - नेमके काय झाले? "आम्ही सध्या ज्या 'ऑर्डर'वर काम करत आहोत त्यात काही चूक आहे का?"
  
  
  "नाही, पण जर त्यांनी तुम्हाला तिथे पकडले असते, तर त्यांनी तुम्हाला ताब्यात घेतले असते, आणि पुन्हा गोष्टी सेट करण्याची वेळ आली नसती," डियर्डे म्हणाले. ती थकल्यासारखी तिच्या कॅनव्हास खुर्चीत परत टेकली. “हा स्वाझी राजपुत्र चाका मार्कचा गुप्त सदस्य होता, स्थानिक अतिरेक्यांचा नेता होता ज्याला सर्व बंटू एकत्र करायचे आहेत. दक्षिण आफ्रिकन केपटाऊन गुप्त पोलिसांचा सदस्य होता. कसा तरी तो राजकुमार मधूनच दिसला.
  
  
  “तुझ्या राजपुत्राला माहीत होतं,” मी म्हणालो. "त्याने एका सोनेरी पर्यटकाला फसवलेला जुगारी असल्याचे भासवून शत्रूला फसविण्याचा प्रयत्न केला."
  
  
  "दक्षिण आफ्रिकन कोण आहे हे त्याला ठाऊक होते," डेयर्डे म्हणाले, "पण त्याला ठाऊक नव्हते की या माणसाला त्याला मारण्याचा आदेश दिला होता, निक." आम्हाला कळलं, पण खूप उशीर झाला होता. या दक्षिण आफ्रिकेला मारण्यासाठी डंबोलामांझी करू शकत होते.
  
  
  मी विचारले. - " आम्ही?"
  
  
  तुम्हाला आधीच माहित आहे की मी झुलसचा स्थानिक एएच संपर्क आहे. दोन वर्षांनंतर, निक, तू लोकांच्या जवळ आलास.
  
  
  "मग त्यांनी लंडनमध्ये तुला मारण्याचा प्रयत्न का केला?"
  
  
  तिने मान हलवली. - त्यांनी ते केले नाही, निक. शूटर दुहेरी एजंट होता, शक्यतो हॉकला सिद्ध करतो की लिस्बन आणि केप टाउनला माहित आहे की आम्ही बंडखोरांना मदत करत आहोत.
  
  
  “त्यापैकी दोन होते,” मी म्हणालो आणि तिला दुसऱ्या नायजरबद्दल सांगितले, ज्याला चेल्सीने स्वस्त हॉटेलच्या लॉबीमध्ये पाहिले.
  
  
  तिने माझे वर्णन लक्षपूर्वक ऐकले. मग ती उठून रेडिओकडे गेली. मला माहित नसलेल्या भाषेत तिने काही कोड शब्द वापरले. झुलू बहुधा. ती बंटू भाषा आहे हे मला पुरेसं कळलं.
  
  
  - काय प्रकरण आहे, डियर्डे?
  
  
  - मी दुसऱ्या व्यक्तीची तक्रार करत आहे. बंडखोरांना दुसऱ्या डबल एजंटबद्दल सावध करणे आवश्यक आहे.
  
  
  मी तिच्याकडे पाहिलं. “त्यांच्याशी जास्त ओळख करू नकोस, डियर्डे. या "ऑर्डर" नंतर आपण राहू शकणार नाही. त्यांच्याशी तुमचे नाते आम्ही उडवून लावणार आहोत.
  
  
  तिने तिचे प्रसारण पूर्ण केले, रेडिओ बंद केला आणि कॅनव्हास खुर्चीवर परतली. तिने दुसरी सिगारेट पेटवली आणि झोपडीच्या भिंतीवर डोके टेकवले.
  
  
  "कदाचित मी काहीतरी वाचवू शकेन, निक." मी त्यांच्यासोबत दोन वर्षे काम केले, त्यांना वॉशिंग्टनमधून पुरवठा केला आणि त्यांना पैसे दिले. आम्ही फक्त हार मानून त्यांच्याकडे पाठ फिरवू शकत नाही."
  
  
  "अरे, आम्ही करू शकतो," मी म्हणालो. "अशाच गोष्टी आहेत."
  
  
  तिने डोळे मिटले आणि सिगारेटचा खोल ओढा घेतला. "कदाचित मी त्यांना सांगू शकेन की तुम्हाला लाच देण्यात आली आणि देशद्रोही झाला." ते चांगले दिसण्यासाठी तुम्ही माझ्यामध्ये एक गोळी देखील लावू शकता.
  
  
  तिला तिच्या गोष्टी चांगल्या प्रकारे माहित होत्या.
  
  
  मी बोललो. "ते यापुढे एएचवर विश्वास ठेवणार नाहीत, एएचच्या कोणावरही विश्वास ठेवणार नाही, जरी त्यांना असे वाटते की मला लाच देण्यात आली आहे." - नाही, धावण्याची वेळ आली आहे, प्रिय. आता तुम्ही या बंडखोरांचा विश्वास संपादन केला आहे याचा वापर त्यांना नष्ट करण्यासाठी केला पाहिजे. हा आमचा आदेश आहे.
  
  
  तिला तिची नोकरी चांगली माहीत होती, आम्ही ज्या नोकरीसाठी साइन अप केले होते: एएच आणि वॉशिंग्टनला जे करायचे होते ते करणे. पण तिने डोळे उघडले नाहीत. ती अंधुक प्रकाश असलेल्या छोट्या स्वाझी झोपडीत बसून शांतपणे धूम्रपान करत होती.
  
  
  "छान काम आहे ना, निक?" - "सुंदर जग".
  
  
  "हे नेहमीसारखेच जग आहे. शंभर वर्षांपूर्वीपेक्षा वाईट आणि कदाचित खूप चांगले नाही,” मी स्पष्टपणे म्हणालो. “आमचं काम कुणीतरी करावं. आम्ही ते करतो कारण आम्हाला ते आवडते, कारण आम्ही त्यात चांगले आहोत, कारण ते मनोरंजक आहे आणि कारण आम्ही अधिक पैसे कमवू शकतो आणि इतरांपेक्षा चांगले जगू शकतो. चला स्वतःची फसवणूक करू नका, N15.
  
  
  तिने सर्व काही नाकारल्यासारखे आपले डोके हलवले, परंतु जेव्हा तिने ते उघडले तेव्हा तिच्या डोळ्यात एक चमक आली. मला तिच्या नाकपुड्या जवळजवळ भडकताना दिसल्या, ती खरोखर शिकार करणाऱ्या वाघिणीसारखी. आम्हा दोघांनाही रोमांच आणि धोक्याची गरज होती. तो आमचा भाग होता.
  
  
  ती म्हणाली. - "वॉशिंग्टनला जे हवे आहे ते वॉशिंग्टनला मिळते." - ते मला आतापर्यंत चांगले पैसे देतात, बरोबर? किंवा कदाचित आम्ही ते व्यर्थ केले? मला आश्चर्य वाटते की हॉकला याबद्दल माहिती आहे का.
  
  
  “त्याला माहीत आहे,” मी कोरडेपणाने म्हणालो.
  
  
  डेर्डेने तिच्या घड्याळाकडे पाहिले. "आमच्या लक्षात आले असते तर कोणीतरी आत्तापर्यंत इथे आले असते." मला वाटते आम्ही सुरक्षित आहोत, निक. आम्ही आता झोपायला जाणे चांगले आहे कारण आम्ही सकाळी लवकर निघत आहोत.
  
  
  'झोप?' - मी हसत म्हणालो. "मला अजून तो दुसरा दिवस हवा आहे."
  
  
  - त्या सोनेरी नंतरही?
  
  
  "मला विसरू दे तिला."
  
  
  "आम्ही झोपायला जात आहोत," ती उठून म्हणाली. “आज स्वतंत्र स्लीपिंग बॅग आहेत. मी उद्या तुझ्याबद्दल विचार करेन.
  
  
  स्त्रीला कधी कधी नाही म्हणावं लागतं. सर्व महिलांना. त्यांना असे वाटले पाहिजे की त्यांना नाही म्हणण्याचा अधिकार आहे आणि वाजवी व्यक्तीला ते कळेल. "नाही" म्हणण्याचा अधिकार हे सर्वात मूलभूत स्वातंत्र्य आहे. स्वतंत्र माणूस आणि गुलाम यांच्यात हाच फरक आहे. अडचण अशी आहे की कोणत्याही पुरुषाला आपल्या पत्नीने नेहमी नाही म्हणावे असे वाटत नाही.
  
  
  आम्ही आमच्या स्लीपिंग बॅगमध्ये रेंगाळलो आणि Deirdre आधी झोपी गेला. ती माझ्यापेक्षा कमी घाबरलेली होती. एका पडक्या गावाजवळच्या प्राण्यांच्या आवाजाने मला दोनदा जाग आली, पण ते जवळ आले नाहीत.
  
  
  पहाटे आम्ही व्यवसायाला उतरलो. मी न्याहारी तयार केली आणि डियर्डेने तिच्या वस्तू पॅक केल्या आणि अंतिम ऑर्डरसाठी बंडखोरांशी संपर्क साधला. हे पैसे दोन दिवसांनंतर सीमेच्या झुलू बाजूला असलेल्या फुगुवुमा नदीजवळ कोठेतरी पहाटेच्या सुमारास एका अज्ञात मोझांबिकन अधिकाऱ्याला दिले जाणार होते. आम्हा दोघांना खरा प्लॅन माहीत होता, मी या अधिकाऱ्याला मारणार आहे हे सोडून, पण ते कोणाचे नाही तर माझे काम होते.
  
  
  - तू त्याला ओळखतोस, डियर्डे?
  
  
  "जंगलच्या काही प्रमुख नेत्यांशिवाय त्याला कोणी ओळखत नाही."
  
  
  काही फरक पडत नाही, मी त्याला मारीन, तो कोणीही असो. दुपारच्या जेवणानंतर आम्ही डंबुलामांझी या उंच ड्रायव्हरच्या रिकाम्या गावात थांबलो, पॅक करून तयार झालो. हायवेल्डवर एक स्वच्छ, थंड, सनी दिवस होता. आपल्या आजूबाजूला मुल्कर्न व्हॅलीची बागायती शेतं होती आणि काही अंतरावर स्वाझीलंडच्या पश्चिम सीमेवरील खडबडीत पर्वत दिसत होते. आमच्याकडे सर्व आवश्यक कागदपत्रे होती. फ्रेड मोर्सला न्सोकोला भेट देण्याची आणि न्सोकोजवळ एका लहानशा कुरणात राहणाऱ्या डियर्डे कॅबोट या जुन्या मित्रासोबत राहण्याची परवानगी होती.
  
  
  दांबुलामांझी शेवटी लाल धुळीच्या ढगात दिसले. जीप चढवून आम्ही पूर्वेकडील रस्त्याने मांझिनीच्या बाजारपेठेच्या दिशेने निघालो. मॅनझिनी एमबाबनेपेक्षा लहान असली तरी ती अधिक व्यस्त आहे आणि उत्तरेकडून दक्षिणेकडे स्वाझीलँडला ओलांडणाऱ्या लांब सुपीक पट्ट्यात आहे. आम्ही थांबलो नाही, पण सुपीक जमिनीवरून गाडी चालवत राहिलो. आमच्या आजूबाजूला शेते आणि लिंबूवर्गीय बाग विखुरलेली होती. त्यांच्या स्वत:च्या जमिनीवर शेजारी शेजारी युरोपियन आणि स्वाझी शेती.
  
  
  सिपोफानेनी येथे रस्ता ग्रेट उसुतु नदीच्या बाजूने चालू राहिला आणि आम्ही कमी, नापीक झाडी आणि कोरड्या जमिनीतून बिग बेंडकडे निघालो जिथे पातळ गुरे चरत होती. ड्रायव्हर त्या झुंडीकडे एकटक पाहत होता.
  
  
  मी विचारले. - तुम्हाला गुरेढोरे आवडत नाहीत का?
  
  
  उंच झुलूने रस्त्यावरून नजर हटवली नाही. “आम्हाला आमच्या पशुधनावर खूप प्रेम आहे, पण जर आम्ही सावधगिरी बाळगली नाही तर ते आम्हाला नष्ट करतील. झुलूसाठी, पशुधन म्हणजे पैसा, स्थिती, विवाह; तो प्रत्येक व्यक्तीचा आणि संपूर्ण जमातीचा आत्मा आहे. जेव्हा दक्षिण आफ्रिकेने आम्हाला आमच्या शेतातून बाहेर काढले आणि त्यांनी आमच्यासाठी बनवलेल्या बंटुस्तानमध्ये पाठवले, तेव्हा त्यांनी आम्हाला रेशन दिले ज्यावर कोणीही जगू शकत नाही. माझ्या लोकांना खेड्यात राहायचे नाही कारण त्यांना त्यांचे पशुधन द्यायचे नाही. म्हणून ते त्यांच्या गुरांसह झुलुलँडभोवती भटकतात, कोणत्याही गंतव्यस्थानाशिवाय महान काळ्या स्थलांतराचा भाग.
  
  
  “डुंबोलामांझी,” मी म्हणालो, “झुलू युद्धात तुमच्या महान विजयाच्या दुसऱ्या दिवशी रोर्के ड्रिफ्टमध्ये पराभूत झालेल्या जनरलचे नाव ते नव्हते का?”
  
  
  “माझे पूर्वज, आमच्या शेवटच्या खऱ्या राजाचे चुलत भाऊ, सेटेवेओ,” उंच झुलू अजूनही माझ्याकडे न पाहता म्हणाला. “खुल्या लढाईत आम्ही त्यापैकी सुमारे 1,200 नष्ट केले, परंतु आमचे स्वतःचे 4,000 गमावले. आणि रोर्केच्या ड्रिफ्ट येथे, आमच्यापैकी 4,000 लोकांना 100 लोकांनी थांबवले. त्यांच्याकडे बंदुका आणि कव्हर होते. आमच्याकडे भाले आणि आमचे उघडे स्तन होते. त्यांच्याकडे शिस्त होती, आमच्यात फक्त धैर्य होते." आता त्याने माझ्याकडे पाहिले, त्याचे काळेभोर डोळे शतकाच्या वेदना आणि कटुतेने भरले होते. “पण खरं तर त्यांच्याकडे एक शिक्षण होतं, अशा प्रकारचे शिक्षण जे युरोपियन सैनिकाला उभे राहून व्यर्थ मरायला लावते. युरोपियन सैनिक केवळ कर्तव्य आणि अभिमानासाठी लढतो आणि मरतो. हे आपल्याला अजून शिकायचे आहे."
  
  
  मी बोललो. - "चकीची खूण?"
  
  
  डंबुलामांझी काही वेळ गप्प बसले. - "चाकाने झुलू राष्ट्राची स्थापना केली, इतर सर्व जमातींना हुसकावून लावले आणि त्याचे सैनिक आफ्रिकेत अजिंक्य होते कारण चका हे विसरल्यानंतर आमचे राजे आणि सेनापतींनी लढा दिला नाही आणि आम्ही गुलाम झालो चका झोपला आहे, पण एक दिवस तो उठेल.
  
  
  तो बाकी काही बोलला नाही. मी त्याच्याकडून मार्क ऑफ चक असलेल्या बंडखोरांबद्दल अधिक जाणून घेण्याचा प्रयत्न केला आणि लष्करी अलौकिक बुद्धिमत्तेबद्दल किंवा कदाचित वेड्यांबद्दल काही शिकण्याचा प्रयत्न केला, ज्याने नताल जमातींच्या कमकुवत महासंघाला काळ्या राष्ट्रात बदलले. पण तो उत्तर न देता आणि चेहऱ्यावर भाव न देता पुढे निघून गेला. त्याच्याबद्दल काहीतरी होते ज्यामुळे मला अस्वस्थ आणि काळजी वाटू लागली. त्याला लपवता येत नाही असा वैर होता. हा विध्वंस सर्व गोऱ्यांवर निर्देशित होता, ज्यासाठी मी त्याला किंवा विशेषतः माझ्यावर दोष देऊ शकत नाही? आम्ही Nsoko पोहोचलो तेव्हा मी अजूनही याबद्दल विचार करत होते.
  
  
  "आम्ही इथेच राहू," डियर्डे म्हणाले.
  
  
  जेव्हा डंबुलामांझी शेवटच्या वेळी सीमेच्या पलीकडे असलेल्या आपल्या लोकांशी बोलण्यासाठी निघून गेला, तेव्हा मी माझे गियर पॅक करत असताना डीयर्डेने दोन स्वाझी पोर्टर भाड्याने घेतले. स्टँडर्ड लुगर, स्टिलेटो आणि गॅस बॉम्ब व्यतिरिक्त, माझ्याकडे M-16, दोन विखंडन ग्रेनेड, मला कठीण मार्गाने बाहेर पडावे लागल्यास आपत्कालीन पुरवठा, एक पातळ नायलॉन दोरी आणि माझ्या बॅकपॅकमध्ये लपलेला एक विशेष लघु रेडिओ होता.
  
  
  माझ्याकडे माझे जुने स्पेशल स्प्रिंगफील्ड देखील होते, ज्यामध्ये टेलिस्कोपिक दृष्टी आणि रात्रीच्या कामासाठी इन्फ्रारेड स्निपर स्कोप होता. मी ते वेगळे केले - माझे स्वतःचे खास डिझाइन - आणि बॅकपॅकच्या वेगवेगळ्या भागात लपवले. या अज्ञात अधिकाऱ्याला कसे मारायचे हे मला अजून समजलेले नाही. शेवटी मी त्याला कधी पाहतो त्यावर ते अवलंबून असेल. मी कदाचित दूरस्थपणे काम करू शकेन आणि एएच याला परवानगी देऊ शकेल अशीही शक्यता होती. कदाचित मी त्याला सरकारी गस्तीकडे निर्देशित करू शकेन. खरच त्यांना यात पडण्याची फारशी शक्यता नव्हती, जवळपास गस्त असताना गनिमांना हे त्यांच्याच देशात माहीत असते.
  
  
  डंबुलामांझी परत आली. “आमचे लोक परिसरात अतिरिक्त गस्त नोंदवत आहेत. खूप क्रियाकलाप आहे. मला ते आवडत नाही.
  
  
  मी विचारले. - तुम्हाला वाटते की त्यांना संपर्काचा संशय आहे?
  
  
  कदाचित,” झुलूने कबूल केले.
  
  
  "मग आपण ताबडतोब निघून जावे," डियर्डेने निर्णय घेतला. "आपण सावधगिरी बाळगली पाहिजे आणि यास जास्त वेळ लागेल."
  
  
  डंबुलामांजी पटकन आमच्यासोबत नाश्ता करून निघून गेले. संध्याकाळ झाली होती आणि आम्हाला अंधार होण्यापूर्वी शक्य तितके मैल कापायचे होते, रात्रीचा प्रवास शत्रूच्या प्रदेशातील पाच जणांच्या गटासाठी मंद आणि धोकादायक आहे. आम्ही हलका प्रवास केला: बंदुका, थोडे पाणी, दारुगोळा आणि डियर्डेचा वॉकी-टॉकी. माझी बॅकपॅक आणि शस्त्रास्त्रे सोडून सर्व काही स्वाझींनी नेले. निघाल्यानंतर तासाभराने आम्ही झुलुलँड सीमा ओलांडली.
  
  
  एकदा दक्षिण आफ्रिकेत, आम्ही बेकायदेशीर, गुन्हेगार होतो, स्वतःला वाचवण्यासाठी सोडले होते. आम्हाला जागेवरच गोळ्या घातल्या जाऊ शकतात आणि हॉक काहीही करू शकणार नाही. तो आम्हाला ओळखू शकणार नाही किंवा आवश्यक असल्यास आम्हाला दफन करू शकणार नाही.
  
  
  या बंडखोर अधिकाऱ्याला कसे मारायचे या विचारात मी शांतपणे डियर्डेच्या मागे गेलो. आम्ही मीटिंग पॉईंटवर पोहोचण्यापूर्वी जर मी त्याला मारून टाकू शकलो किंवा त्याला पैसे घेऊन नंतर त्याच्यावर हल्ला करू दिला, तर कदाचित मी एएचचे संरक्षण करू शकेन. पण जर मी त्याला आधी मारले असते तर मला डंबुलामांजीलाही मारावे लागले असते. आणि जोपर्यंत त्याला त्याचे पैसे मिळत नाहीत तोपर्यंत तो त्याची ओळख उघड करण्याची शक्यता नाही. त्याने पैसे घेतल्यावर त्याला मारणे हे घसरण्याचा धोका होता, त्याला कलंकित करण्याचा धोका होता आणि त्याला मारणे हे माझे काम पहिले आणि सर्वात महत्त्वाचे होते.
  
  
  नाही, त्याला ठार मारण्याचा एकमेव मार्ग म्हणजे पैसे त्याच्याकडे सुपूर्द केल्याच्या क्षणी ते करणे आणि नंतर विश्वास ठेवा की आश्चर्य आणि गोंधळ आपल्याला सुटण्यास मदत करेल. मी इतर कोणी नाही म्हणून जीवन प्रेम.
  
  
  अचानक आफ्रिकन संधिप्रकाशात सूर्य मावळला आणि आम्ही कॅम्प लावण्यासाठी जागा शोधली. मी विश्रांतीबद्दल आणि डियर्डेबद्दल विचार केला. मला दुसरी रात्र तिच्यासोबत घालवायची होती. तिच्या चेहऱ्यावर मंद हसू उमटले, जणू तीही त्याचाच विचार करत होती.
  
  
  कोरड्या, जीर्ण झालेल्या प्रवाहाचे बेड, डोंग्स, अतिवृद्ध मैदानावर ठिपक्यांमध्ये पडलेले आहेत. डियर्डेने डावीकडे, इतरांपेक्षा खोल आणि काटेरी झुडपांनी लपलेल्या पलंगाकडे निर्देश केला. इतिहास सुरू होण्याच्या खूप आधी, जेव्हा आपण आश्रयस्थानांमध्ये फिरत होतो आणि गुहेत राहत होतो, तेव्हा माणूस भीतीने जगत होता आणि धोक्यापासून सावध होता. आणि गुहावाल्यांच्या काळापासून, एक विशेष धोक्याचा क्षण आला आहे: तो क्षण जेव्हा एखाद्या व्यक्तीला त्याची गुहा त्याच्या समोर दिसते. तो क्षणभर आराम करतो आणि लवकरच त्याच्या गार्डला खाली उतरवतो. हे माझ्या बाबतीतही घडते.
  
  
  ते झुडपातून बाहेर आले. बूट आणि जर्जर गणवेशात सुमारे वीस गोरे. दोन स्वाझींनी पळून जाण्याचा प्रयत्न केला आणि त्यांना गोळ्या घालून ठार करण्यात आले. मी माझ्या लुगरसाठी पोहोचलो.
  
  
  "निक," डेयड्रेने हाक मारली.
  
  
  डंबुलामांझीने त्याच्या रायफलच्या बटमधून माझ्या हाताला अर्धांगवायू केला आणि मला बंदुकीच्या टोकावर धरले. त्याचा चेहरा भावहीन होता. हातांनी आमची शस्त्रे धरली. पातळ सोनेरी केसांचा एक लहान, हाडाचा माणूस पुढे आला आणि त्याने उत्तरेकडे पिस्तूल दाखवले.
  
  
  “लॉफेन! घाई करा!'
  
  
  माझा पहिला विचार होता की ही दक्षिण आफ्रिकेची गस्त होती आणि डंबुलामांझी हा दुहेरी एजंट होता ज्याने आम्हाला आत वळवले होते. माझा दुसरा विचार अधिक तर्कसंगत होता: हे लोक खूप शांतपणे, खूप सावधपणे आणि खूप व्यस्ततेने चालत होते: सैनिकांप्रमाणे घरी नसून शत्रूच्या प्रदेशावर. शस्त्रे ब्रिटिश, अमेरिकन आणि रशियन उत्पादनाचे मिश्रण होते. त्यांचा नेता जर्मन होता. मी स्वीडिश, फ्रेंच आणि इतर पाहिले जे दक्षिण अमेरिकन लोकांसारखे दिसत होते.
  
  
  मला हॉकचे मोझांबिकमधील नवीन सैन्याबद्दलचे शब्द आठवले: भाडोत्री.
  
  
  दोन तासांनंतर मला याची खात्री पटली. विस्तीर्ण उथळ नदीच्या काठावरच्या झाडांमध्ये, अंधारात छिन्नविछिन्न, एक तंबू छावणी होती. मूक रक्षकांनी डियर्डे आणि मला एका मोठ्या तंबूकडे नेले आणि आत ढकलले.
  
  
  एक उंच, पातळ, मरणासन्न फिकट गुलाबी माणूस त्याच्या शेताच्या टेबलाच्या मागे आमच्याकडे पाहून हसला.
  
  
  
  
  धडा 7
  
  
  
  
  
  “मी युनायटेड फ्रंट फॉर द लिबरेशन ऑफ मोझांबिकचा कर्नल कार्लोस लिस्टर आहे,” उंच, पातळ माणूस म्हणाला. “तुम्ही हेर आणि शत्रूचे एजंट आहात. तुम्हाला गोळ्या घातल्या जातील.
  
  
  तो इंग्रजी बोलत होता, याचा अर्थ त्याला आमच्याबद्दल माझ्या इच्छेपेक्षा जास्त माहिती होती. पण त्याचा उच्चार स्पॅनिश होता. कॅस्टिलियन, अचूक असणे. एक वास्तविक स्पॅनिश. त्याचा गणवेश दुसऱ्या काळातील होता. त्याने पॅडेड बेरेट आणि सैल शर्ट, बॅगी पँट आणि कमी बूट आणि स्पॅनिश गृहयुद्धादरम्यान रिपब्लिकन सैन्यात कर्नलचे चिन्ह घातले होते. आणि तरीही तो एवढा म्हातारा होऊ शकला नाही, पंचावन्नपेक्षा जास्त नाही. त्याच्या टेबलावर पैसे असलेली डिप्लोमॅटिक सूटकेस होती. मी रागाने पुढे झालो.
  
  
  “तू मूर्ख मूर्ख आहेस,” मी त्याला टोला लगावला. “आम्ही शत्रू नाही. हा पैसा तुमच्या संस्थेसाठी, झुलू बंडासाठी आहे. डंबुलामांझी तुमच्याशी खोटे बोलत आहे.
  
  
  एक बोनी जर्मन आणि एक लहान गडद माणूस मला थांबवण्यासाठी वर उडी मारली. कर्नल लिस्टरने त्यांना जवळजवळ रागाने हलवले, जणू काही तो आमच्यावर गोळ्या झाडल्याबद्दल चिडला होता. तो म्हणाला, “दांबुलमांझी हे भूमिगत झुलू चळवळीचे नेते आहेत. "त्याने मिस कॅबोटबरोबर जवळून काम केले आहे आणि तिला ओळखतो." तो खोटे बोलत नाही. यावेळी तू इथे का आलास हे आम्हाला माहीत आहे.
  
  
  डेयड्रेने शपथ घेतली. "अरे, कर्नल, हे खूप दूर जात आहे." लंडनमध्ये माझ्यावर गोळी झाडली गेली, एमबाबनेमध्ये विश्वासघात झाला आणि आता हे. चकचा संपूर्ण मार्क दुहेरी एजंट्सने भरलेला आहे. आतां दांबुलामांळीं दिसे । ..'
  
  
  मला थांबवण्यासाठी उडी मारलेल्या लहान, विचित्र माणसाने अचानक स्पॅनिशमध्ये शाप दिला. त्याचा काळेभोर चेहरा रागाने फडफडला होता. कोणीही प्रतिक्रिया देण्यापूर्वी, त्याने एक लांब चाकू बाहेर काढला, डियर्डेला तिच्या लांब काळ्या केसांनी पकडले आणि चाकू वर केला. "वेश्या. यँकी वेश्या!
  
  
  "एमिलियो!" कर्नल लिस्टरचा आवाज एखाद्या चाबकाच्या फटक्यासारखा वाटत होता. त्याचे डोळे कडक आणि थंड होते. "तिला जाऊ दे."
  
  
  लहान माणूस संकोचला. त्याने डियर्डेला केसांनी धरून ठेवले आणि तिचे डोके मागे खेचले आणि तिची मान चाकूने उघडली. कर्नल लिस्टरचा आवाज मऊ झाला. तो स्पॅनिश बोलत होता.
  
  
  "ते पुरेसे आहे, एमिलियो," कर्नल म्हणाला. “आम्ही डाकू नाही. हे नियमानुसार केले जाईल. आता थंड होऊन जा.
  
  
  गडद माणूस, एमिलियो, डियर्डेला सोडले, तंबूतून वळले आणि गायब झाले. कर्नल लिस्टरने त्याला गायब होताना पाहिले, डोके हलवले आणि उसासे टाकले, डियर्डे किंवा माझ्याकडे न पाहता.
  
  
  "एमिलियो चिलीचा आहे. आदेशात तिसरा. एक चांगला सैनिक. चिलीला परतण्यासाठी आणि लष्करी आणि अमेरिकन भांडवलदारांपासून आपल्या लोकांच्या मुक्तीसाठी लढण्यासाठी तो तात्पुरता येथे राहतो. दरम्यान, तो येथे लढत आहे, परंतु अमेरिकन फक्त त्याचे आवडते लोक नाहीत.
  
  
  मी बोललो. - 'एएच, कर्नलशिवाय तुम्ही कसे सांभाळाल?' 'पण एएच अमेरिकन आहे. तुम्ही अमेरिकन डॉलर्सशी लढता, अमेरिकन मदतीने.
  
  
  “कारण ते वॉशिंग्टनच्या हिताचे आहे,” लिस्टरने माझ्याकडे टोला लगावला. त्याने पुन्हा मान हलवली. त्याच्या सांगाड्याच्या डोक्यावरून खोलगट डोळे चमकले. "तुम्हाला वाटते की आम्ही सर्व मूर्ख आहोत." तुम्ही आणि तुमचा नेता, तो कोणीही असो. तो वॉशिंग्टनमध्ये एका मोठ्या टेबलावर बसला आहे, योजना आखत आहे आणि तार ओढत आहे आणि विचार करतो की इतर कोणाला काही अक्कल नाही.
  
  
  त्याने माझ्याकडे पाहिले. एएच झुलू पेमेंट, विशेष पेमेंट ऑफर करते? हे केवळ मोझांबिकन सरकारमधील आमच्या गुप्त नेत्याद्वारे मिळू शकते. विचित्र, नाही का? तुम्हाला असे वाटले नाही का की आम्हाला आश्चर्य वाटेल? तो बारीक आणि कडवटपणे हसला. “प्रस्तावाच्या पाच तासांनंतर, आम्हाला कळले की तुम्ही काय करत आहात. मरत असलेल्या वसाहती सरकारांकडे काही रहस्ये शिल्लक आहेत. सर्व काही विकत घेता येते. जेव्हा एक अधिकारी तुमच्याशी बोलतो, तेव्हा नेहमीच दुसरा असेल जो आमच्याशी बोलेल, समान किंमत मोजेल. भ्रष्टाचार. जर तुम्ही भ्रष्ट सरकारांसोबत काम केले तर तुमचा विश्वासघात होऊ शकतो.
  
  
  त्याने माझ्याकडे पाहिलं, पण मी काहीच बोललो नाही. त्याने अचानक खुर्चीत बसून आमच्याकडे पाठ फिरवली.
  
  
  "हो". - तो म्हणाला. "त्यांना पकडा."
  
  
  मला एका बोनी जर्मन आणि दुसऱ्या माणसाने पकडले. इतर दोघांनी डियर्डेला पकडले. तिने सहज प्रतिक्रिया दिली: वर्षांचे प्रशिक्षण आणि जगण्याची प्रवृत्ती सुरू झाली. तिच्या कोपरातून जोरदार ज्युडो फटका बसल्याने एक पुरुष दुप्पट झाला. तिने तिच्या तळहाताने दुसरा कापला. मी हाडाचा जर्मन अर्ध्या रस्त्याने तंबूच्या पलीकडे फेकून दिला आणि दुसऱ्या माणसाला खाली पाडले. ते उभे राहिले आणि त्यांनी पुन्हा आमच्यावर हल्ला केला. मी पुन्हा एक गोळी खाली, Deirdre केले.
  
  
  आमच्या कौशल्याचे जवळजवळ कौतुक करत कर्नलने आमच्याकडे पाहिले. आणखी भाडोत्री तंबूत घुसले आणि डेरड्रेला जमिनीवर पिन केले. मी थोडा जास्त वेळ धडपडलो. अचानक काठी माझ्या विंडपाइपला लागली आणि माझे हात पटकन काठीवर दाबले; मी यापुढे लढण्याचा प्रयत्न केला तर मी स्वतःचा गळा दाबून टाकला असता.
  
  
  “लढा, एएच मधील माणूस. - कर्नल लिस्टर म्हणाला, - आणि तुमचा गुदमरेल. गॅरोटा, आमची फाशीची प्राचीन स्पॅनिश पद्धत अतिशय प्रभावी आहे. तुझ्या इच्छेप्रमाणे मरा, पण माझ्यावर विश्वास ठेवा, गोळी मारणे चांगले आहे. ”
  
  
  मी लढणे बंद केले. कर्नल लिस्टर हसले. त्याने होकार दिला आणि त्याच्या माणसांना आम्हाला घेऊन जाण्यासाठी इशारा केला.
  
  
  आम्ही मागे वळलो तेव्हा डंबुलामांझी तंबूत शिरले. त्याने माझ्याकडे पाहिले, तो कर्नलकडे गेला आणि त्याच्या कानात काहीतरी कुजबुजला. कर्नलने माझ्याकडे पाहिले, मग डंबुलामंझीकडे. उंच काळ्याने होकार दिला.
  
  
  "त्यांना सोडा," कर्नल म्हणाला. "बाईला बाहेर घेऊन जा."
  
  
  मी डंबुलामांझीकडे पाहिले, पण काळ्या माणसाचा चेहरा नेहमीप्रमाणेच भावहीन होता. तिला बाहेर नेले जात असताना तो डीइड्रेच्या मागे गेला.
  
  
  "बसा," तो म्हणाला.
  
  
  - आपण तिच्याकडे गेलात तर. .. - मी सुरुवात केली.
  
  
  “बसा,” कर्नल माझ्याकडे भुंकले.
  
  
  मी खाली बसलो. तो हळूच त्याच्या खुर्चीवर बसला, त्याने एका क्षणासाठीही त्याची खोलवरची नजर माझ्यापासून दूर केली नाही.
  
  
  “तर,” तो शेवटी म्हणाला. - तू निक कार्टर आहेस. प्रसिद्ध निक कार्टर. मी तुझ्याबद्दल खूप ऐकले आहे.
  
  
  मी काहीच बोललो नाही.
  
  
  'कदाचित . ..," तो विचारपूर्वक थांबला. "मला आश्चर्य वाटते, कार्टर, तुझ्यासाठी तुझ्या आयुष्याची किंमत किती आहे? कदाचित एक करार?
  
  
  "काय डील?"
  
  
  लिस्टर त्याच्या फील्ड खुर्चीत डोलत विचार करत होता. - माझ्या वडिलांनी मला तुझ्याबद्दल सांगितले. होय, एएच, किलमास्टरचा निक कार्टर. प्रत्येकजण घाबरतो आणि AX मध्ये घडणाऱ्या प्रत्येक गोष्टीबद्दल माहिती आहे, घडते, बरोबर?
  
  
  मी म्हणालो, “तुझे वडील? याला मी ओळखतो?
  
  
  मी वेळेसाठी थांबलो होतो. आपल्याकडे आधीपासूनच अगदी लहान आशा असल्यास नेहमीच संधी असते.
  
  
  "हो," कर्नल म्हणाला, "माझे वडील." क्युबात अनेक वर्षांपूर्वी एक अपघात. त्या क्षेपणास्त्र संकटाच्या काळात.
  
  
  - जनरल लिस्टर? हे तुझे वडील आहेत का?'
  
  
  हे त्याच्या स्पॅनिश गृहयुद्धाच्या गणवेशाचे स्पष्टीकरण देते. प्रसिद्ध रिपब्लिकन जनरल लिस्टर, त्यांचे वडील, अशा काही नेत्यांपैकी एक होते ज्यांनी त्या रक्तरंजित संघर्षात आपले आवाहन केले, चांगले लढले आणि पराभवानंतरही सन्मानाने आणि प्रतिष्ठेने उदयास आले. ते त्याचे खरे नाव नव्हते. तो एक साधा स्पॅनिश तरुण होता जो "जनरल लिस्टर" बनला होता. युद्धानंतर, जागतिक संघर्ष सुरू ठेवण्यासाठी तो सोव्हिएत युनियनमध्ये गेला. हा एक माणूस होता जो क्युबात कॅस्ट्रोच्या सैनिकांना प्रशिक्षण देण्यासाठी, तिथल्या क्रांतीला मदत करण्यासाठी एकापेक्षा जास्त वेळा दिसला होता आणि जो एका रात्री माझ्याशी भिडला आणि हरला.
  
  
  “मला जनरल आठवतो,” मी म्हणालो. “मला त्यावेळी क्युबातील एक तरुणही आठवतो. ते तुम्ही होतात?'
  
  
  'मी तिथे होतो.'
  
  
  "आता तू इथे आलास, नवीन युद्ध आहे का?"
  
  
  कर्नलने खांदे उडवले. “मी अनेक युद्धांमध्ये, अनेक ठिकाणी लढलो आहे. माझे वडील स्पेनच्या मुक्तीसाठी लढले; तो क्युबामध्ये, जगभर लढला आणि मी त्याचे काम सुरू ठेवतो. माझे पुरुष सर्व राष्ट्रीयत्वाचे आहेत: जर्मन, फ्रेंच, चिली, ब्राझिलियन, स्वीडिश, पोर्तुगीज. आपण जगाचा हा भाग मुक्त करू आणि मग मी पुढे जाईन. ”
  
  
  “दुसरी जागा, दुसरे युद्ध,” मी म्हणालो. - कर्नल, तुला लढायला आवडते का? तुला युद्ध आवडते का, मारणे आवडते का?
  
  
  “मला लढायला आवडते, होय. पण मी स्वातंत्र्यासाठी लढत आहे."
  
  
  "येथे स्वातंत्र्यासाठी की सोव्हिएत युनियनसाठी?"
  
  
  त्याने माझ्याकडे पाहिले. 'माझ्याबरोबर चल.'
  
  
  मी तंबूच्या बाहेर त्याच्या मागे गेलो. विस्तीर्ण नदीच्या कडेला असलेल्या झाडांखाली रात्र अंधारलेली होती, पण चंद्र आधीच उगवला होता, आणि एकदा माझे डोळे जुळले, तेव्हा मला दिसले की कॅम्पमध्ये खूप क्रियाकलाप होता. भाडोत्री त्यांची शस्त्रे साफ करण्यासाठी लहान गटांमध्ये बसले, किंवा ते लहान मंडळात बसून जे धडासारखे वाटले ते ऐकत. इतरांनी कृष्णवर्णीयांच्या छोट्या गटांसोबत काम केले. "झुलू बंडखोर," लिस्टर म्हणाला. “आम्ही सीमेच्या दोन्ही बाजूंनी काम करतो आणि जेव्हा झुलू, स्वाझी किंवा इतर काळ्या लोकांना गोऱ्या सरकारपासून पळून जावे लागते तेव्हा आम्ही त्यांना मदत करतो, त्यांना लपवतो आणि सुरक्षिततेच्या मार्गावर त्यांचे संरक्षण करतो. आम्ही त्यांना प्रशिक्षण देण्यात, प्रोत्साहन देण्यास मदत करतो.”
  
  
  बहुतेक कृष्णवर्णीय तरुण होते, अनेक महिला होत्या. ते अर्धे भुकेले आणि घाबरलेले दिसले, रात्री त्यांचे डोळे फिरत होते. त्यांचे कपडे फाटले होते आणि ते थरथरत होते. भाडोत्री सैनिकांनी त्यांना अन्न, कपडे दिले आणि त्यांच्याशी बोलले.
  
  
  "आमच्याशिवाय त्यांना कोणतीही संधी, आशा नाही," कर्नल लिस्टर माझ्या शेजारी म्हणाला. “आम्ही दुसऱ्यासाठी काम केले तरी काही फरक पडतो का? तुमचा एएच दोन्ही बाजूंसाठी काम करतो, पण कार्टर, तुम्हाला कोणत्या बाजूबद्दल सर्वात जास्त सहानुभूती आहे?
  
  
  "जो पक्ष मला पैसे देतो," मी म्हणालो.
  
  
  “भाड्याने घेतलेला मास्तर किलर आहे का? अजून काही नाही?'
  
  
  "मला यासाठी चांगले पैसे मिळतात."
  
  
  वेळेचा अपव्यय. आम्ही बाहेरच होतो. मला आता बंधन नव्हते. एक व्यस्त छावणी, अंधार, दाट झाडी आणि खोल डोंग्स आणि चारही बाजूला नदी. मी संधीची वाट पाहत होतो, पण मी डियर्डेबद्दलही विचार करत होतो.
  
  
  "कदाचित," लिस्टर अंधारात डोळे लपवत म्हणाला, "तुम्हाला पैसे द्यावे लागतील."
  
  
  'कसे?'
  
  
  “तुम्ही N3 आहात. एएच बद्दल जे काही आहे ते तुम्हाला माहीत आहे,' लिस्टर म्हणाला. “ते कसे कार्य करते, एजंटची नावे, प्रभारी व्यक्तीचे नाव. मला हे सर्व जाणून घ्यायचे आहे.
  
  
  "यामुळे तुला त्रास होईल," मी म्हणालो.
  
  
  "हे माझ्यासाठी सैन्य आहे आणि तुमच्यासाठी भाग्य आहे."
  
  
  - लिस्टर, तुझ्याकडे नशीब आहे का? मला शंका आहे. माझा वार्षिक पगार तुम्हाला परवडेल असे वाटत नाही.
  
  
  "मला माहित आहे पैसे कोठे मिळवायचे, कार्टर," तो भुंकला. रात्री त्याचे डोळे चमकले. "तुम्ही मुक्त, श्रीमंत असाल आणि मी तुम्हाला तुमचे काम पूर्ण करू देईन." मी याची व्यवस्था करू शकतो. तुम्ही तुमचे लक्ष्य नष्ट करू शकता आणि तुमचे ध्येय पूर्ण करून घरी परत येऊ शकता.
  
  
  "म्हणजे, तुम्ही मला तुमच्या नेत्याला मारण्याची परवानगी द्याल आणि मग मी तुमच्यावर विश्वास ठेवण्याची अपेक्षा कराल," मी म्हणालो, "तू एक उग्र आणि भोळा मुलगा आहेस."
  
  
  "मी काही काळ्या नेत्यापेक्षा जास्त महत्वाचा आहे."
  
  
  आणि एएच साठी. जोपर्यंत AX लोक उंदरांसारखे मरत नाहीत तोपर्यंत ते माझ्यावर संशय घेणार नाहीत. नाही, कोणताही करार होणार नाही, लिस्टर.
  
  
  "मी तुमच्या सुरक्षिततेची हमी देऊ शकतो."
  
  
  "मी दुसऱ्या बाजूला गेलो तर." "हे चालणार नाही."
  
  
  "तू माझ्याशी जुळत नाहीस, कार्टर." तू जवळजवळ मेला आहेस.
  
  
  "आपण सर्व मरतो".
  
  
  कर्नलने वळून आदेश दिला. सेकेंड-इन-कमांड असलेल्या जर्मनच्या नेतृत्वाखालील पुरुष कोठेही दिसत नाहीत. एवढा वेळ ते अंधारात आमच्या शेजारी होते. मला आश्चर्य वाटले नाही. त्यांनी मला पकडून छावणीच्या दूरच्या कोपऱ्यात, रुंद, उथळ नदीकडे नेले. कर्नल गायब झाला. नदीत काहीतरी हलले. “बघा,” बोनी जर्मन म्हणाला.
  
  
  त्याने एका मोठ्या बादलीत जाऊन मांसाचा एक मोठा तुकडा बाहेर काढला. लांडग्यासारखे माझ्याकडे पाहून हसत त्याने मांस नदीत फेकले. गडद पाण्यात एक जोरदार वावटळ उठली आणि एक थंडगार गर्जना ऐकू आली. मी रुंद तोंडे, लांब थुंकणे आणि जड शेपटी पाहिल्या ज्यांनी पाण्याला फेस बनवले: मगरी. नदी त्यांना भरली होती. ते मांसाच्या तुकड्यावरून भांडले.
  
  
  त्यामुळे तुम्ही जहाजातून जाण्याचा विचार केला नाही, नाही का? - बोनी गधा म्हणाला. "एकटा नाही," मी म्हणालो. “तू कोण होतास? गेस्टापो? एसएस मध्ये? Dachau मध्ये एक सुरक्षा रक्षक?
  
  
  जर्मन लाजला. "मी त्या डुकरांपैकी एक आहे असे तुम्हाला वाटले का?" मी एक सैनिक आहे, अमेरिकन, ऐकले का? सार्जंट, सार्जंट हेल्मुट कुर्झ, 1 ला पॅन्झरग्रेनेडियर विभाग. एक सैनिक, गलिच्छ कोल्हाळ नाही.
  
  
  "आता तू कोण आहेस?"
  
  
  जर्मनने माझ्याकडे धाव घेण्यासाठी हात वर केला, पण अचानक थांबला. तो हसला. मी वळलो आणि कर्नल लिस्टरला नदीच्या काठावर प्रकाशाच्या विस्तृत वर्तुळात पाहिले. परिसरात प्रकाशमान करण्यासाठी एका वर्तुळात बॅटरीवर चालणारे सहा दिवे लावण्यात आले होते. प्रकाशाच्या वर्तुळाच्या मध्यभागी, तीन भाडोत्रींनी डियर्डे धरले. तिच्या मागे डंबुलामांझी उभी होती, हातात एक विस्तीर्ण ब्लेड चमकणारी असेगाई धरली होती.
  
  
  "निक," डियर्डे ओरडले. "सोडून देऊ नका".
  
  
  भाडोत्री लोक तिच्याभोवती जमले आणि तिच्यावर सावली टाकली. कर्नल अगदी माझ्या समोर येईपर्यंत माझ्या दिशेने चालत गेला. त्याने सरळ माझ्या डोळ्यात पाहिलं आणि होकार दिला. त्याच्या पाठीमागे डंबुलामांझी डियरड्रेच्या खांद्याला लक्ष्य करत होते. आसेगाईने मारल्याने ती किंचाळली.
  
  
  "आपण सर्व मरणार आहोत," कर्नल लिस्टर मागे न वळता म्हणाला. त्याने फक्त माझ्याकडे पाहिलं. - आपण तिला वाचवू शकता. प्रथम ती, आणि नंतर स्वतः.
  
  
  "निक," Deirdre म्हणतात; तिचा आवाज गोंधळलेला पण स्पष्ट होता. "त्याच्यावर विश्वास ठेवू नका".
  
  
  "माझ्याकडे तुमच्यासाठी आणखी चांगली पद्धत आहे," लिस्टर म्हणाला.
  
  
  “गो टू हेल, लिस्टर,” मी म्हणालो.
  
  
  "मेजर कर्ट्ज," लिस्टर भुंकले.
  
  
  जर्मन मेजर प्रकाशाच्या वर्तुळाच्या जवळ आला. कर्नल लिस्टरने माझ्यापासून नजर हटवली नाही. त्याच्या खांद्यावरून मी कुर्त्झला डियर्डे धरलेल्या भाडोत्री सैनिकांकडे बोट दाखवताना पाहिले. त्यांनी तिला गुडघे टेकण्यास भाग पाडले आणि तिचे हात पसरले आणि तिचे डोके पुढे वाकले. भाडोत्री आणि काही झुलूंनी प्रकाशाच्या वर्तुळाभोवती गर्दी केली. मेजर कुर्त्झने त्यांना बाजूला हलवले जेणेकरून मला डियर्डे स्पष्टपणे दिसतील.
  
  
  "पुन्हा, कार्टर," कर्नल लिस्टर म्हणाला. "एक वाजवी करार".
  
  
  “नाही,” मी म्हणालो, पण माझा आवाज दबलेला होता.
  
  
  तो करेल? ..? नाही तो करू शकत नाही...
  
  
  लिस्टर प्रकाशाच्या वर्तुळाकडे वळली नाही जिथे डियर्डे तिच्या गोंडस काळ्या जंपसूटमध्ये गुडघे टेकले होते, तिचे केस खाली आणि मऊ होते. कर्नलने मान फिरवली. डंबुलामांझीने आपली अस्सेगाई वर केली आणि पटकन पुन्हा खाली केली.
  
  
  डोके नसलेल्या धडातून तिचे रक्त प्रवाहात वाहत असल्याचे दिसत होते. डोके पडून दूर लोटले. शिबिर शांत कुरबुरांनी भरले होते.
  
  
  मी उडी मारली आणि कर्नल लिस्टर स्क्वेअर चेहऱ्यावर मारली. तो पडला आणि त्याच्या हातांनी मला पकडले.
  
  
  कर्नलने उडी मारली आणि त्याच्या तळहाताने माझ्या तोंडावर मारले. “बघ,” तो ओरडला. 'दिसत!'
  
  
  त्यांनी माझे हात, मान आणि डोके धरून मला अंधारातून प्रकाशाच्या वर्तुळात पाहत राहण्यास भाग पाडले. काळ्या ओव्हरऑल्समधलं सडपातळ शरीर अजूनही तिथं कुंचलेलं वाटत होतं. तिचं डोकं वर आलं होतं आणि ती माझ्याकडे बघत असल्यासारखी वाटत होती. रक्ताने माखलेले गडद, तिचे डोके प्रकाशाच्या झगमगाटात माझ्याकडे पाहत होते, तिचे लांब केस जमिनीला स्पर्श करत होते आणि तिचे गडद डोळे मृत्यूने गोठलेले होते.
  
  
  लिस्टरने पुन्हा होकार दिला.
  
  
  त्यांनी मृतदेह उचलून नदीत फेकताना मी पाहिले.
  
  
  चारही दिशांनी मगरी आत शिरल्याने पाणी फिरू लागले. अरुंद जबडे स्नॅप करण्यासाठी रुंद उघडले.
  
  
  मी जोरात थरथरू लागलो. नदीकाठी, राक्षसी सरपटणारे प्राणी मांस आणि रक्तासाठी आले.
  
  
  ही माझी संधी होती. †
  
  
  ज्या हातांनी मला धरले होते त्या हातातून सुटून मी दगडासारखा पडलो. ज्या क्षणी मी जमिनीवर पडलो, मी स्वतःला नदीच्या काठावर लोळण्याची परवानगी दिली. तिथे मी पुन्हा उभा राहिलो. माझ्यासमोर एक भाडोत्री उभा होता. मी त्याला क्रॉचमध्ये लाथ मारली आणि माझा अंगठा त्याच्या डोळ्यात घातला. तो किंचाळला. मी त्याची बंदूक धरली, वळले आणि तिघांनी माझ्याकडे धाव घेतल्यावर गोळ्या झाडल्या.
  
  
  लिस्टर ओरडला. 'त्याला थांबव. शूट ..'
  
  
  मी आणखी एकाला पकडले आणि त्याच्या डोक्यात अगदी जवळून गोळी झाडली. मी त्याची बंदूक आणि चाकू घेतला. मी लिस्टरला गोळी मारली. तो दारूच्या नशेत आणि शापित असल्यासारखा खाली आला.
  
  
  अंधार पडला होता. कंदिलाच्या उजेडाच्या वलयाने निम्मे आंधळे झाले. ते एकमेकांना किंवा कर्नलला मारण्याच्या भीतीने गोळ्या घालण्यास घाबरत एकमेकांच्या अंगावर चालत गेले.
  
  
  अर्धा वेडा, मी गोळीबार केला आणि आणखी तिघांना ठार केले. मी एकाचा गळा पकडला आणि रुंद, उथळ नदीत उडी मारली. ही एक छोटीशी संधी होती, पण तरीही संधी होती. मगरी अजूनही डियर्डेच्या शरीरासह त्यांच्या मेजवानीच्या दिशेने जात होत्या. तिचा मृत्यू मला वाचवू शकला असता.
  
  
  मी चांदण्या अंधारात उतरलो. चांदणीच नदीतल्या सावल्यांसोबत खेळत होती. झाडे आणि झाडे पृष्ठभागावर तरंगत होती आणि मगरी माझ्याकडे येत असल्याचे मी ऐकले. मी त्यांना दुसरी पार्टी टाकेन.
  
  
  मी धरलेल्या भाडोत्री माणसाला मी भोसकले, रक्त वाहू देण्यासाठी त्याचा गळा चिरला, आणि माझ्या फुफ्फुसांना जेवढा वेळ लागेल तोपर्यंत उथळ पाण्यातून पोहत गेलो. तो एका हलत्या खोडाखाली उगवला: एक मगर!
  
  
  मी त्याला भोसकले, त्याला अनेक कट दिले आणि पुन्हा पळून गेले. माझ्याभोवती गोळ्या उडत होत्या. माझ्या खांद्यावर काहीतरी खाजवले आणि मरणाऱ्या मगरीने माझा पाय खाजवला.
  
  
  मी पोहत होते, पण आता मला रक्तस्त्राव होत होता. मगरी. .. महासागराच्या जहाजासारखा एक प्रचंड लॉग माझ्या जवळून गेला. मी त्यासाठी पोहोचलो, चुकलो आणि पुन्हा पकडले.
  
  
  मी त्याला धरले आणि दात घासत स्वतःला त्याच्या वर खेचले. मला नदीच्या पलीकडे घेऊन जाताना मी श्वास घेत होतो.
  
  
  
  
  धडा 8
  
  
  
  
  
  मी उठलो. काहीही हलले नाही.
  
  
  मी खाली पडलो आणि नदीचा आवाज माझ्या आजूबाजूला असल्याने काहीही हलले नाही. मी हळूच डोके वर केले, अगदी हळू. खोड एका वाळूच्या काठावर अडकले होते, चारही बाजूला पाणी होते आणि किनाऱ्यावर घनदाट झाडे होती. दोन मगरी उथळ जागेवर पडून माझ्याकडे पाहत होत्या. रक्तस्त्राव थांबला आणि नदीच्या पाण्याने रात्रभर माझ्या जखमा धुतल्या.
  
  
  एक राखाडी सकाळ नदी आणि दूरवर पसरलेली सवाना. माझ्यापेक्षा दुप्पट रुंद असलेली एक काळी खोड पाण्यात खूप दूर गेली. शेवटी मला मगरींपासून वाचवले. मगरींनी भरलेल्या नदीत वेगवान प्रवाह, अंधार आणि डेयर्डेचे मृत आणि रक्ताळलेले शरीर आहे. तिने मला फक्त संधी दिली: नदी. तिच्या रक्ताने, तिच्या हाडांनी आणि तिच्या आयुष्याने.
  
  
  मी उथळ नदीत पडलो तेव्हा माझ्यावर आंधळा राग धुतला गेला. देयड्रे. आता दुसरी रात्र होणार नाही. नाही, उद्या आमच्यासाठी आणखी काही नाही.
  
  
  महान निक कार्टर, किलमास्टर. आणि मला तिचा भयंकर मृत्यू पाहावा लागला, असा मृत्यू जो अर्थहीन होता. मला स्वतःला वाचवण्यासाठी तिच्या मृत्यूचा वापर करण्यास भाग पाडले गेले. मी राग माझ्यातून जाऊ दिला, एक आंधळा, तीव्र संताप ज्याने मला भरले. माझ्या नोकरीवर एखादी व्यक्ती नेहमी हरवते तेव्हा राग येतो, जरी काही वेळा काही फरक पडत नाही. मी माझ्या आयुष्यात पूर्वी तिरस्कार केला आहे, परंतु मी कर्नल लिस्टरचा तिरस्कार केला नाही जितका मी आता करतो. आंधळा, कडवट द्वेष.
  
  
  शरद ऋतूतील एका थंड सकाळी, मी जड झाडाच्या खोडावर थरथर कापत होतो. लहानपणी असहाय्य. सूर्य लवकरच उगवणार होता आणि कर्नल लिस्टरच्या छावणीपासून मी किती दूर गेलो हे मला कळायला मार्ग नव्हता. कोणत्याही क्षणी ते मला पुन्हा पाहू शकतात
  
  
  मी खोडावर उभा राहिलो आणि रुंद नदीच्या काठाचा अभ्यास करू लागलो. मी काहीही पाहिले किंवा ऐकले नाही. पण याचा अर्थ असा नाही की मी त्यांना शोधत असताना ते माझ्याकडे पाहत असतील. तेही व्यावसायिक होते आणि त्यांचे काम समजत होते. कुशल आणि निर्दयी, भाड्याचे मारेकरी. माझ्यासारखे?
  
  
  नाही, रागाने मला पुन्हा आंधळे केले. नाही, माझ्यासारखे नाही. हे मारेकरी होते ज्यांना मारायला आवडते, रक्तात जगले.... †
  
  
  रागाने झुंजत मी सर्वत्र थरथर कापले. क्रोध मला फक्त असुरक्षित बनवेल. विचार करण्याची, परिस्थिती कशी आहे याचा विचार करण्याची वेळ आली आहे. नदी शांत आणि सुनसान होती, किनारी स्वच्छ दिसत होती.
  
  
  मी भाडोत्रीकडून घेतलेला चाकू मी लॉगमध्ये अडकलेल्या मगरींना खायला दिला. मी निघून जाण्यापूर्वी मी ते केले असावे आणि त्या भाडोत्रीच्या विचाराने मला लांडग्यासारखे हसू आले. मला आशा होती की मगरींनी त्याला पकडले तेव्हा तो मेला नाही.
  
  
  माझ्या खांद्याला फक्त खाजवले गेले होते आणि मगरीच्या दातातून माझ्या पायाला झालेली जखम फारशी गंभीर नव्हती. माझ्या कंबरेला एक पिस्तूल अडकलेले दिसले. मी ते आपोआप केले असावे.
  
  
  तो 9 मिमी लुगर होता. अर्थात, त्यांनी माझी सर्व शस्त्रे आणि माझ्या बॅकपॅकमध्ये सर्वकाही घेतले. पण माझ्या बेल्टच्या आतील बाजूस असलेली चार फ्लॅट मासिके त्यांना चुकली. लुगर साठी दारूगोळा. तर माझ्याकडे शस्त्रे होती: एक चाकू आणि चार मासिकांसह एक लुगर.
  
  
  ते खूपच चांगले होते, मी आशा करू शकलो असतो त्यापेक्षा चांगले. मगरींकडे उत्सुकतेने बघत, मी लॉग सरकवला आणि ते हलवण्याचा प्रयत्न केला. माझ्या वजनाशिवाय ते उथळ ओलांडून सरकले. मी त्याला सँडबारच्या बाजूला खाली फेकून आणि नंतर बाजूला पोहून त्याला मुक्त करू शकलो.
  
  
  मी उगवत्या सूर्याचा अभ्यास केला. डावा किनारा मला परत स्वाझीलँड सीमेवर घेऊन जाईल. मी बॅरल परत पाण्यात खाली केले. मगरींवर माझी नजर ठेवून, मी लॉगवर आडवा झालो आणि नदी ओलांडून उंच गवताळ काठावर आणि उंच झाडांपर्यंत पोहत गेलो.
  
  
  मी झाडांच्या सावलीत बसलो आणि लॉग हळू हळू खाली तरंगताना पाहिले आणि जगाच्या काठावर सूर्य उगवला तिथे अदृश्य होताना पाहिले. तो दिसेनासा होईपर्यंत मी पाहत राहिलो. या लॉगने माझे प्राण वाचवले.
  
  
  ते वाहून गेल्यावर मी दीर्घ श्वास घेतला आणि पुढे काय करायचं याचा विचार करू लागलो. माझ्या आजूबाजूला कोणताही आवाज नव्हता, झाडांमध्ये आणि सवानामध्ये माझ्याकडे पिस्तूल आणि चाकू होता. भाडोत्री कुठेही दिसत नव्हते आणि उगवत्या सूर्याने मला परत स्वाझीलँडचा मार्ग आणि सुटकेचा मार्ग दाखवला. मी Killmaster, N3 AH पासून एका मिशनवर होतो. माझ्यावर माझ्या जबाबदाऱ्या होत्या.
  
  
  या जबाबदाऱ्यांसह नरक!
  
  
  एएच आणि या असाइनमेंटसह नरकात. आणि असेच स्वाझीलँड आणि प्रगतीसह अगदी काठावर.
  
  
  उगवत्या सूर्यानेही मी कुठून आलो आणि छावणी कुठे आहे हे सांगितले. आणि मला भाडोत्री मारायचे होते. मला कर्नल कार्लोस लिस्टरला मारायचे होते.
  
  
  मी स्वाझीलँडकडे पाठ फिरवली आणि उत्तरेकडे निघालो जिथे डेयर्डे कॅबोटचा मृत्यू झाला. मी कर्नल कार्लोस लिस्टरकडे त्याला मारण्यासाठी, मेजर हेल्मुट कुर्त्झला आणि ज्यांना मी हात लावू शकलो त्यांना मारण्यासाठी गेलो.
  
  
  आणि डंबुलामांझी, विशेषतः डंबुलामांझीला मारून टाका.
  
  
  मी शांतपणे आणि काळजीपूर्वक चाललो, नदीचे अनुसरण केले, परंतु नेहमी दृष्टीआड राहिलो. सूर्य हळूहळू वर येत होता आणि वाढत्या उष्णतेमुळे चालणे कठीण होत होते. संकोच न करता मी काही अंतरापर्यंत नदीचा पाठलाग केला, तिचा मार्ग या रखरखीत जमिनीवर तिच्या काठावर असलेल्या झाडांच्या वळणाच्या ओळीने चिन्हांकित केला होता. पण सवाना कठोर, तुटलेली आणि अंतहीन उदासीनतेने भरलेली होती आणि मला नजरेआड राहण्यासाठी दाट झाडीत लपावे लागले. माझा फ्लास्क देखील काढला असल्याने माझ्यासोबत पाण्याचा थेंबही नव्हता आणि माझा घसा आणि ओठ कच्चे होते. पण अंधार पडताच मी नदीतून पाणी आणायला गेलो आणि दिवसभर उत्तरेकडे निघालो.
  
  
  मला काही जीव दिसले नाहीत, प्राणी नाहीत, माणसे नाहीत, फक्त काही बेबंद पाडे झाडीमध्ये दिसले. हे झुलुलँड होते, गरीब आणि गोरे दक्षिण आफ्रिकन सरकारने शतकाहून अधिक काळ जाणीवपूर्वक दुर्लक्ष केले होते. आता ते तिथे स्थायिक होण्याची आशा नसलेल्या लोकांना परत केले जाईल. मला केपटाऊनचा तिरस्कार होता आणि मला झुलससाठी एक सभ्य जीवन हवे होते. पण हे राजकारण होते, भविष्य होते. पण मला आत्ता फक्त डियर्डेचा बदला घेण्याची काळजी होती आणि हवी होती.
  
  
  ते जितके गरीब होते तितकेच, ओसाड जमिनीत काहीतरी असणे आवश्यक होते: पशुधनांचे लहान कळप. टोळांच्या थव्याने पृथ्वी खाल्ल्यासारखे काहीही नव्हते. किंबहुना ती दोन्ही बाजूंनी मानवी टोळ होती. येथे राहणारे लोक अत्याचारी आणि तथाकथित रक्षणकर्त्यांपासून पळून गेले.
  
  
  रात्री उशिरापर्यंत मला नदीच्या काठावर, झाडांमध्ये एक कॅम्प साईट सापडली, जिथे डेयर्डे मरण पावला होता.
  
  
  ते रिकामे होते, तेथे तंबू किंवा सैनिक नव्हते. मी परिसरात शोध घेतला आणि काहीही सापडले नाही. म्हणजे, मला जे काही शोधायचे नव्हते. मला जे शोधायचे नव्हते ते मला सापडले. या सर्व काळात माझ्या आत एक अंधुक शंका होती, एक अंधुक आशा होती की डेयर्डे मेला नाही, माझ्या डोळ्यांनी मला कसे तरी फसवले आहे, मी जे पाहिले ते मी पाहिले नाही. नदीकाठच्या वाळूवर वाळलेल्या काळ्या रक्ताच्या कुंडाकडे पाहिल्यावर ती आशा मरून गेली. ती मेली होती. मृत, कार्टर. आणि तरीही माझी नोकरी होती. मी नदीतून पाणी प्यायलो, बाटली सापडेपर्यंत त्यांच्या कचऱ्याच्या खड्ड्यातून खोदून पाणी भरले आणि निघालो. चोवीस तासांपूर्वी न्सोबो सोडल्यापासून मी काहीही खाल्ले नव्हते, पण मला भूक लागली नव्हती. ते माझ्यापेक्षा किमान अर्धा दिवस पुढे होते. त्यांनी त्यांचे ट्रॅक कव्हर करण्याचा खूप प्रयत्न केला नाही. याचा अर्थ शत्रूपासून दूर राहण्यासाठी ते त्यांच्या गतीवर अवलंबून होते. पायी चालत त्यांना मागे टाकणे सोपे जाणार नाही.
  
  
  मी हॉकशी संपर्क साधू शकतो, हेलिकॉप्टर मागू शकतो. मी जिथे आहे तिथे आपत्कालीन उपाय उपलब्ध आहेत. पण हॉकने अजून मला माझ्या मनातले काम करण्याची परवानगी दिली नाही. बदला घेणे निरुपयोगी, कुचकामी, अनुत्पादक आहे. याव्यतिरिक्त, प्रत्येक सूडानंतर तो जांभळा होतो. त्यामुळे मला जावे लागेल. पायवाट सरळ उत्तरेकडे मोझांबिकमध्ये गेली.
  
  
  मी रात्रभर जंगलात फिरलो. द्वेषाने प्रेरित होऊन, मी खूप वेगाने पळत गेलो, माझ्या लक्षात न आल्याने नैराश्यात पडलो आणि काटेरी झुडुपात माझे कपडे फाडले. एखाद्या व्यक्तीप्रमाणे, मी हळू करू शकत नाही आणि सकाळपर्यंत मला आधीच माहित होते की मी त्यांच्याशी संपर्क साधत आहे.
  
  
  मला त्यांचा कॅम्प सापडला आणि त्यांच्या स्वयंपाकाच्या आगीतील राख अजूनही उबदार होती. त्यांनी थोडे अन्न सोडले, पण मी छत्तीस तासांहून अधिक काळ जेवले नव्हते, तरीही मला भूक लागली नव्हती. रागाने मला पूर्णपणे भरून टाकले. मी स्वत: ला काहीतरी खाण्यास भाग पाडले. माझा राग असूनही, मला माहित होते की मला माझी शक्ती टिकवून ठेवण्यासाठी काहीतरी खावे लागेल. मी स्वत: ला एका लपलेल्या जागी झोपण्यास भाग पाडले आणि एक तास झोपी गेले, आणखी नाही. मग मी पुन्हा रस्त्यावर आलो. रात्र जसजशी जवळ येऊ लागली, तसतशी मी गावं आणि माणसांकडे अडखळू लागलो. मला थोडा वेग कमी करावा लागला. हे लोक मित्र होते की शत्रू हे मला कळायला मार्ग नव्हता. रात्री काही दूरचे आवाज पोर्तुगीज बोलत होते. मी मोझांबिकमध्ये होतो. भाडोत्रीचा माग पूर्वेकडे वेगाने वळला.
  
  
  उरलेला दिवस धुक्यात गेला. जसजसे मी पुढे जात होतो, ती जमीन सवानाहून जंगलाकडे वळली. पाणी आणि खारफुटीच्या दलदलीमुळे मार्ग बंद झाला होता. मी चालत राहिलो, भाडोत्रीच्या खुणा अधिकाधिक स्पष्ट होत गेल्या. मला माहित होते की मी किनाऱ्याच्या जवळ येत आहे आणि मला खाणे आणि विश्रांती घेणे आवश्यक आहे. माणसाला मारण्यासाठी सर्व शक्ती लागते.
  
  
  दोनदा मी गावात शिरलो, काही अन्न चोरले आणि पुढे निघालो. मी नंतर विश्रांती घेऊ शकतो.
  
  
  मला ते सापडले तेव्हा अजून पूर्ण अंधार झालेला नव्हता. एक मोठे स्थानिक गाव, तीन बाजूंनी खारफुटीच्या दलदलीने संरक्षित, एका खोल, संथ गतीने वाहणाऱ्या प्रवाहाच्या काठावर, जे हिंद महासागराच्या दिशेने उंच माथ्यावरून वाहते. पण मला गावात एकही मूळ रहिवासी दिसला नाही. किमान पुरुष मूळ नाही. घनदाट खारफुटीच्या सावलीतून, मी अनेक स्थानिक स्त्रिया कपडे धुताना, अन्न तयार करताना आणि हिरवे कपडे घातलेल्या भाडोत्री सैनिकांना त्यांच्या झोपड्यांमध्ये जाताना पाहिले. मला त्यांचे मुख्यालय सापडले. आता मी थोडा आराम करू शकलो.
  
  
  उदास नजरेने, मी दलदलीकडे परतलो, खारफुटीमध्ये पानांचा आणि फांद्यांचा एक छोटासा मंच बांधला आणि खाली पडलो. काही सेकंदांनी मला झोप लागली. मला ते सापडले.
  
  
  मी गडद अंधारात जागा झालो आणि मला वाटले की कोणीतरी माझ्या जवळून चालत आहे. मी माझ्या तात्पुरत्या प्लॅटफॉर्मवर स्थिर पडलो. माझ्या खाली काहीतरी सरकले. न बघता मी अंदाज लावू शकलो ते काय आहे. एक अनुभवी, कुशल कमांडर मुख्य पदांवर सेन्ट्री ठेवेल; सतत लगतच्या सेन्ट्रींची एक रिंग, पुढे गेलेली गस्त, आणि या रिंग आणि गस्त दरम्यान भटकणारे सेंट्री जे एकाच वेळी दोनदा एकाच ठिकाणाहून पुढे गेले नाहीत.
  
  
  आवाज न करता, मी माझ्या खालच्या फांद्या फाडल्या आणि खाली पाहिले. अंधारात गुडघाभर पाण्यात एकटाच संत्री उभा होता. त्याने रायफल खांद्यावर टेकवली आणि आराम करायला थांबला.
  
  
  हातात चाकू घेऊन मी दगडासारखा त्याच्यावर पडलो.
  
  
  तो पहिला होता. मी त्याचा गळा कापला आणि दलदलीच्या पाण्यात त्याचे शेवटचे रक्त काढू दिले. मी काळोख्या दलदलीतून गावाकडे जात राहिलो.
  
  
  उंच स्वीडनला दलदलीत कोरड्या टेकडीवर मशीन गनच्या मागे दफन करण्यात आले. मी त्याचा गळाही कापला.
  
  
  एका लहान, पातळ फ्रेंच माणसाने मला रेंगाळताना ऐकले, आणि मी त्याच्या छातीवर तीन वेळा वार करण्यापूर्वी त्याच्या मूळ भाषेत शाप बडवायला वेळ मिळाला नाही.
  
  
  जसजसे ते एकामागून एक मरण पावले, तसतसे मला माझ्या छातीत राग वाढत चालला आहे. मला स्वतःवर नियंत्रण ठेवायचे होते, स्वतःवर नियंत्रण ठेवायचे होते आणि लक्षात ठेवा की सर्वप्रथम मला कर्नल लिस्टर, जर्मन सार्जंट, आता मेजर कुर्त्झ आणि डंबुलामांझी मारायचे होते. आता मी त्यांच्या मुख्यालयात होतो.
  
  
  मी बाहेरच्या परिमितीच्या कुंपणातून झोपड्यांच्या टोकापर्यंत चालत होतो तेव्हा मला गस्त सोडताना दिसली. स्वत: मेजर कुर्त्झ यांच्या नेतृत्वाखाली सहा जण आणि त्यांच्यासोबत डंबुलामांझी.
  
  
  राग माझ्या वितळलेल्या लाव्हासारखा वाहत होता. दोघेही एकत्र! मी आत्ताच आलो होतो त्या वाटेने परत आलो आणि गस्तीने मला चिखलाच्या दलदलीतून जाताना मी त्यांच्यात सामील झालो.
  
  
  ते वायव्येकडे गेले. गावापासून तीन किलोमीटर अंतरावर ते दलदलीतून कमी खडकाळ टेकड्यांच्या मालिकेत बाहेर पडले. ते एका अरुंद दरीत शिरले. मी त्यांच्या मागे जवळ होतो.
  
  
  कड्याच्या अगदी खाली, दरी आणि गस्त दोन गटात विभागली. कुर्त्झ आणि डंबुलमांझी दोघेही डावीकडे वळलेल्या गटासोबत राहिले.
  
  
  तेव्हा मला जे वाटले ते जवळजवळ आनंदाची लाट होती. मी त्या दोघांना पकडले. पण कुठेतरी खोलवर, माझा अनुभव समोर आला आणि मला सावध राहण्यास सांगितले. वाहून जाऊ नका. .. सावध रहा. †
  
  
  मी त्यांना पुढे जाऊ दिले, कड्याच्या बाजूने त्यांचा पाठलाग केला आणि नंतर पुन्हा दुसऱ्या दरीत उतरलो. खाली झुडपे आणि झाडांनी भरलेली होती आणि रात्री मी त्यांची दृष्टी गमावली. पण मी नादांचा पाठलाग करून खाली दरीत आलो आणि नंतर पुन्हा एका लांब वर्तुळात वर गेलो. आणि अचानक मला जाणवले की ते खूप पुढे गेले आहेत. मी वेगाने चालत जवळ आलो. मला ते थोडेसे ट्रिम करायचे होते, मी पाहिले की दरी एका सखल टेकडीभोवती गेली आणि मी खंदक सोडून टेकडीच्या माथ्यावर चढलो.
  
  
  माथ्यावर गेल्यावर टेकडी झाडाझुडपांनी व्यापलेली दिसली. मी उठून आजूबाजूला पाहिलं.
  
  
  माझ्या आजूबाजूचे चेहरे मधमाशांच्या थव्यासारखे होते, ज्या हातांनी मला धरून तोंड झाकले होते ते सर्व काळे होते. क्लब माझ्या डोक्यात घुसल्याने मला हॉक आठवला की माझा राग माझा नाश करेल.
  
  
  
  
  धडा 9
  
  
  
  
  
  मी धुक्यात तरंगत होतो. वेदना माझ्या डोक्याला टोचल्या, अदृश्य झाल्या आणि पुन्हा छेदल्या, आणि...†
  
  
  मी हवेत उडी मारतोय असे वाटले. चाके होती, वेड्यावाकड्या आवाजाने चाके फिरत होती. काळे चेहरे माझ्या भोवती फिरले. काळ्या हातांनी माझे तोंड झाकले. मला काहीतरी स्पर्श झाला. वटवाघूळ. हॉकने त्याचे एक ट्वीड जॅकेट, शापित ट्वीड जॅकेट घातले आणि डोके हलवले. थंड, अनुनासिक आवाज चिडचिड करणारा वाटत होता.
  
  
  “वाईट गुप्तहेराचा नाश करते. क्रोध एजंटचा नाश करतो."
  
  
  एके दिवशी मला असे वाटले की मी उठलो आणि खालच्या, फिकट गुलाबी, चुरगळलेल्या छतावरून एक काळा चेहरा माझ्याकडे पाहत होता. माझ्या हाताला त्यात रक्त गोठल्यासारखे वाटले. कोणत्या प्रकारची कमाल मर्यादा फिकट आणि चुरा आहे?
  
  
  मी अंतहीन लयीत डोललो: वर आणि खाली... वर आणि खाली. .. हात... आवाज... पडणे... खाली... आणि खाली... आणि खाली. .. डियर्डे माझ्याकडे पाहून हसला... किंचाळला... †
  
  
  तो सिंहासनावर बसला होता. त्याच्या चमचमत्या मस्तकाभोवती प्रभामंडलासारखे उंच पाठीचे सिंहासन. सोनेरी डोके. तीक्ष्ण चोच... हॉक. .. हॉक, तू कुठे आहेस...? हॉकमन... हॉकमन... हॉक. †
  
  
  "मला हॉक, कार्टरबद्दल सांगा. हॉकमध्ये काय चूक आहे? तो कोण आहे? तुम्ही ज्याच्यासोबत काम करता? मला सांग. ..'
  
  
  हॉकमन, हॉकमन. हॉकची लांब वक्र चोच.
  
  
  माझा कर्कश आवाज मंद वाटत होता. - तू बाजा आहेस. वाकडी चोच.
  
  
  “अरे, सेमिटिक, हं? तुम्ही सेमिटेसच्या विरोधात आहात का? हा हॉक देखील या सेमिट्सचा द्वेष करतो का?
  
  
  आतून मी धडपडत होतो. “तू, तू बाजा आहेस. बहिरी ससाणा.
  
  
  तिथे कोणीच नव्हते. मी नालीदार कॅनव्हास छताखाली एका अरुंद पलंगावर झोपलो. तंबू? म्हणून त्यांनी मला पुन्हा लिस्टरच्या तंबूत ठेवले. त्यांनी मला पुन्हा, मी होते. †
  
  
  रागावलेला हॉक म्हणाला, "तुमची नाराजी तुमची पूर्ववत होईल, N3."
  
  
  धुके नाहीसे झाले आहे. मी वर बघत तिथेच पडलो. कॅनव्हास नाही, नाही. मी डोळे मिचकावले. मी हिरवा गणवेश शोधत होतो. तिथे कोणीच नव्हते. मी तंबूत नव्हतो. पांढऱ्या भिंती, खिडक्या, किचकट मोज़ेक आणि छताला लटकलेले मौल्यवान रेशमी कापड असलेली प्रसन्न, सनी खोली. 1001 रात्रीची खोली. पर्शिया. .. बगदाद. †
  
  
  "बगदाद". - एक मऊ आवाज म्हणाला. "अहो, कार्टर, माझी इच्छा आहे की तुम्ही बरोबर असता." बगदादला परतणे हे एक स्वप्न आहे.”
  
  
  तो त्याच सिंहासनावर बसला होता जो मी माझ्या भ्रमात पाहिला होता. सोनेरी ट्रिमसह वाहते पांढरे झगे घातलेला एक मोठा माणूस. तो इतका लहान होता की त्याचे पाय जमिनीला शिवत नव्हते. मऊ, मौल्यवान कपडे, प्रत्येक हातात मौल्यवान दगड असलेल्या सोन्याच्या अंगठ्या आणि जाड सोन्याच्या दोरांनी बांधलेले पांढरे सोन्याचे कॅफ्टन. अरेबियन राजपुत्र, आणि आंधळ्या खोलीच्या बाहेर सूर्य तेजस्वीपणे चमकत होता.
  
  
  सूर्य! आणि सिंहासन एक विकर खुर्ची होती ज्याची पाठ उंच होती, एक मोठे वर्तुळ ज्याने त्याच्या गडद, नाक-नाकांचा चेहरा आणि काळे डोळे यांच्याभोवती एक प्रभामंडल बनवले होते. आणि जाड काळी दाढी. चमकणारा सूर्यप्रकाश. खुर्ची आणि खोली हा भ्रम किंवा भ्रम नाही.
  
  
  "मी कुठे आहे," मी म्हणालो. 'तू कोण आहेस?'
  
  
  माझा मेंदू तापाने काम करत होता, उत्तराची वाट पाहत नव्हता. मी कुठेही होतो, ते दलदलीतल्या भाडोत्री गावात नव्हते आणि बाहेरचा सूर्य पाहता मी बराच वेळ बेशुद्ध किंवा अर्ध बेशुद्ध होतो. हे फ्लोटिंग, चाके, डळमळीत कमाल मर्यादा: कॅनव्हास हूडसह ट्रकची भावना स्पष्ट करते. मी भाडोत्री छावणीच्या पलीकडे गेलो, आणि माझ्या हातातील चाकू एक सिरिंज होता: बेशुद्ध राहण्यासाठी एक शामक.
  
  
  मी विचारले. - "मी इथे किती दिवस आहे?" 'कुठे? तू कोण आहेस?'
  
  
  “इकडे, इथे,” त्या लहान माणसाने हळूवारपणे माझी निंदा केली. - इतक्या लवकर इतके प्रश्न? मला याचे उत्तर द्या. मग क्रमाने. तू माझ्या घरात आहेस. मी तलील अब्दुल्ला फैसल वहबी अल-हुसेन, जाफा आणि होम्सचा राजकुमार आहे. मी वहाबी म्हणणे पसंत करतो. तुम्ही जवळपास बारा तास इथे आहात. तुम्ही इथे आहात कारण मला भीती होती की तुम्ही जंगलात भटकताना अधिक धोक्यात येईल.
  
  
  "ज्यांनी माझ्यावर हल्ला केला, ते काळे, ते तुमचे लोक आहेत का?"
  
  
  - माझे लोक, होय.
  
  
  - झुलू बंडखोर नाहीत, भाडोत्री सैनिक नाहीत?
  
  
  'नाही. ते असते तर तू जिवंत असशील अशी मला शंका आहे.”
  
  
  - ते तिथे काय करत होते?
  
  
  "मला कर्नल लिस्टरवर लक्ष ठेवणे आवडते असे म्हणूया."
  
  
  - तर आम्ही अजूनही मोझांबिकमध्ये आहोत?
  
  
  राजकुमार वहबीने मान हलवली. “माझे शत्रू आहेत, कार्टर. मी माझे स्थान उघड न करणे पसंत करतो.
  
  
  "तू माझी काळजी का करतोस?"
  
  
  वहबीने भुवया उंचावल्या. “तुम्हाला गिफ्ट घोडा तोंडात दिसायचा आहे का? कार्टर? कृतज्ञ रहा. चांगल्या कर्नलने तुला फार पूर्वीच अंडकोषांनी लटकवले असते.
  
  
  मी विचारपूर्वक त्याच्याकडे पाहिले. - जाफा आणि होम्सचा राजकुमार? नाही, मी तुमच्याबद्दल अस्पष्टपणे ऐकले आहे. अल-हुसेन हा हाशेमाईट आहे आणि होम्स आणि जाफा आता सौदी अरेबिया आणि इस्रायलचा भाग आहेत, आणि हाशेमाईट्सचे मित्र नाहीत.
  
  
  “निर्वासित राजकुमार, कार्टर,” तो लहान माणूस म्हणाला, त्याचा चेहरा काळवंडला. “एक बहिष्कृत, आणि माझा चुलत भाऊ जॉर्डनमध्ये राज्य करतो. पण अल्लाह माझी संपत्ती ओळखतो."
  
  
  “मी कोण आहे हे तुला कसे कळते; माझे नाव?'
  
  
  "मला बरेच काही माहित आहे, कार्टर." मला माहित आहे, उदाहरणार्थ, कर्नल लिस्टर तुला का मेले पाहिजेत आणि मला तुझ्या मित्राचे भवितव्य माहित आहे - भयानक. प्रिन्स वहबी क्षणभर थबकला. "पण तू इथे सुरक्षित आहेस."
  
  
  "मला कामावर जायचे आहे," मी म्हणालो. "मला तक्रार करावी लागेल."
  
  
  “अर्थात, करार स्वीकारले जातात. परंतु प्रथम आपण खाणे आणि विश्रांती घेणे आवश्यक आहे. तुमची ताकद परत मिळवा.
  
  
  तो हसला आणि उभा राहिला. मी सहमती दर्शविली. तो बरोबर होता. तो गेला. तो बरोबर होता, पण माझा त्याच्यावर अजिबात विश्वास नव्हता.
  
  
  मी थकल्यासारखे सोफ्यावर डोळे मिटले. जर त्याच्या मनात माझ्याबद्दल काही असेल तर त्याने माझ्यावर कुठूनतरी कोणीतरी लक्ष ठेवले असते. म्हणून मी डोळे मिटले, पण झोप लागली नाही. मी माझ्या आठवणीत त्याची फाईल तपासली: प्रिन्स वहबी, पहिल्या हाशेमाइट फैसलचा पुतण्या, जो पहिल्या महायुद्धात तुर्कांविरुद्ध लढला होता. तुर्कांना मदत करणारा धर्मद्रोही चुलत भाऊ. युद्धानंतर, संपूर्ण युरोपमध्ये जुगार खेळणारा जुना मद्यपी दिवाळखोर झाला आणि गायब झाला. तर हा "राजकुमार" वहबी त्याचा मुलगा होता आणि तो अजिबात तुटलेला दिसत नव्हता.
  
  
  त्यांनी मला दोन तासांची “झोप” दिली. मग मी ढवळले, जांभई दिली आणि टेबलावरच्या गोमेदने सजवलेल्या बॉक्समधून सिगारेट पेटवली. सिगारेट अर्धी जळल्यावर दार उघडले आणि पांढऱ्या कपड्यातले चार काळे लोक जेवणाचे ट्रे घेऊन खोलीत शिरले. फळे, ब्रेड, भाजलेले कोकरू, ज्यूस, दूध, वाईन आणि वाफाळत्या भाज्या आणि भात यांनी भरलेल्या वाट्या होत्या. काळ्यांनी हे सर्व टेबलवर ठेवले, दोन टेबले घातली, त्यांच्यावर एक चमकदार पांढरा टेबलक्लोथ पसरवला आणि पुन्हा वाकले. मनसोक्त जेवायला बसलो.
  
  
  मी राजकुमार वहबीवर संशय घेणे बरोबर असते, तर जेवणात काहीतरी असेल.
  
  
  ते खरे होते. मला त्याचा वास येत होता. मला एक औषध माहित होते, ट्रँक्विलायझर सारखे काहीतरी, जे माझी इच्छा भंग करेल. याचा अर्थ वहाबीला काही प्रश्न विचारायचे होते आणि त्याचे कारण शोधण्याचा एकच मार्ग होता. मला फक्त "खाणे" होते. †
  
  
  मला कुठे फॉलो केले जात आहे हे शोधायला वेळ नव्हता. मी खोलीची तपासणी केली आणि मग अटेंडंटला बोलावले. एक काळवीट आत शिरला. मी एका लहान अल्कोव्हमध्ये बंद केलेल्या खिडकीकडे इशारा केला.
  
  
  “तिथे एक टेबल ठेवा. जेवताना मला बाहेर बघायला आवडते."
  
  
  कारकूनाला वरवर पाहता माझ्याशी चांगले वागण्याचे आदेश होते. त्याने आणखी दोन नोकरांना बोलावले. त्यांनी टेबल कोनाड्यात ठेवले, माझी खुर्ची शेजारी ठेवली आणि पुन्हा वाकून नमस्कार केला. मी मोठ्या जेवणाची प्रतीक्षा करू शकत नाही असे म्हणून बसलो.
  
  
  एका अरुंद कोनाड्यात खिडकीकडे तोंड करून, कोणालाही काहीही दिसले नाही, फक्त माझी पाठ, जिथून ते मला पाहू शकत होते.
  
  
  मी जेवू लागलो. मी झुकलो आणि रुमालाचा प्रत्येक काटा माझ्या मांडीवर टाकून, चवीने खाल्ले. मी चघळले, प्याले आणि आनंद घेतला. मी वेळोवेळी उभा राहिलो, जणू त्या दृश्याचा आनंद घेतोय आणि मग न खाल्लेले अन्न दुधाच्या भांड्यात भरले. एक-दोनदा मी अर्धा वळलो आणि प्रत्यक्षात एक तुकडा खाल्ला, फारसा नाही.
  
  
  ताट जवळजवळ रिकामी झाल्यावर, मी भरल्यासारखा बसलो आणि जेवणासोबत आणलेली सिगार पेटवली. तो देखील ड्रग होता, आणि मी काळजीपूर्वक ढोंग केले की मी प्रत्यक्षात धूम्रपान करत आहे. हातात सिगार, थोडं थक्क करत मी सोफ्यावर परतलो. मी खाली बसलो आणि होकार देऊ लागलो. मग मी माझ्या लंगड्या हातातून सिगार सोडला आणि माझे डोके माझ्या छातीवर सोडले.
  
  
  काही वेळाने दरवाजा उघडला आणि तीन जण आत आले. दोन स्नायुंचे काळे, कंबरेपर्यंत नग्न लंगोटी, आणि काळ्या पट्ट्याचे झगे घातलेला हुक नाक असलेला अरब. काळे बंदुका घेऊन दरवाजा आणि डाव्या भिंतीकडे झुकले. अरबाने त्याच्या पट्ट्यावर रत्नजडित खंजीर आणि हातात टेप रेकॉर्डर घेतला होता. तो पटकन माझ्या जवळ आला.
  
  
  त्याने खंजीर बाहेर काढला आणि माझ्या गळ्यात वार केला. मी stirred आणि moaned. अरब बसून टेपरेकॉर्डर चालू करतो असे मला वाटले.
  
  
  "स्वागत आहे, N3. मी तुमच्या अहवालाची वाट पाहत आहे.
  
  
  मी आक्रोश केला आणि प्रतिकार केला. - नाही... फक्त मुख्यालयात. ..'
  
  
  - हे मुख्यालय आहे, कार्टर, तुला दिसत नाही का? आम्ही वॉशिंग्टनमध्ये आहोत. वाया घालवायला वेळ नाही. हा मी आहे, हॉक.
  
  
  मी सहमती दर्शविली. - हॉक, होय. “आम्हाला याबद्दल बॉसला सांगावे लागेल. ..'
  
  
  “बॉस, N3? तो कोठे आहे? आजकाल तो कोणते नाव वापरतो?
  
  
  "त्याचे घर, टेक्सास," मी कुरकुरलो. "तुम्ही त्याला ओळखता, हॉक." मँक्समन. जॉन मॅनक्समन. होय? माझ्याकडे बातमी आहे. पोर्तुगीज सरकार तयार आहे. ..'
  
  
  मी माझे डोके खाली केले आणि माझा आवाज ऐकू न येणाऱ्या गुणगुणण्यापर्यंत कमी केला. शाप देत, अरब उभा राहिला आणि मग माझ्या अंगावर वाकून मला त्याच्या कपड्यात गुंडाळले. माझ्या डाव्या हाताने त्याचा विंडपाइप पकडला आणि मला शक्य तितक्या जोराने दाबले, तर माझ्या उजव्या हाताने त्याचे ब्लेड पकडले. शरीराला धरून मी त्याला भोसकले. त्याने आवाज काढला नाही. कृष्णवर्णीय अत्यंत शिस्तबद्ध असावेत अशी माझी अपेक्षा होती. मी अरबाचे अनुकरण केले.
  
  
  थांब!'
  
  
  दोघींनी एकाच वेळी हरणाप्रमाणे माझ्यावर उड्या मारल्या. मी मेलेल्या अरबला त्यांच्यापैकी एकावर फेकून दिले आणि दुसऱ्याच्या गळ्यात चाकू खुपसला. त्याने स्वतःला अरबातून सोडवण्याआधीच मी दुसऱ्याला मारले, त्यानंतर मी हॉलमधून खोलीत पळत सुटलो.
  
  
  
  
  धडा 10
  
  
  
  
  
  कॉरिडॉर रिकामा होता. मी थांबलो, खंजीर तयार. जो कोणी खोली पाहत होता त्याच्याकडून त्वरित धोका येतो. काहीच घडलं नाही.
  
  
  मी मारलेला अरब खोली पाहत असावा. मला जे हवे होते ते मला दिले: वेळ. मी परत आत गेलो, मृत काळ्यांपैकी एकाची रायफल आणि त्या दोघांकडून सापडलेला सर्व दारूगोळा घेतला आणि बाहेर कॉरिडॉरमध्ये गेलो. तिथे शेवटी दिसणाऱ्या प्रकाशाकडे मी शांतपणे चालत गेलो.
  
  
  मी दुपारच्या उशिरा सूर्यप्रकाशात चमकत असलेल्या पांढऱ्या शुभ्र अंगणाकडे पाहिले आणि भिंतींवर घनदाट जंगल दिसले. अंतरावर मला निळा समुद्र दिसला. राजकुमार वहबीचे घर वाळवंटी किल्ल्यासारखे बांधले गेले होते, सर्व पांढर्या भिंती, पांढरे घुमट आणि मिनार; मुख्य गेटवर हिरवा इस्लामी ध्वज फडकत होता. पण घनदाट जंगल हा अरबस्तानचा किंवा उत्तर आफ्रिकेचा भाग नव्हता आणि मध्य टॉवरवरील ध्वज पोर्तुगीजांचा होता. मी अजूनही मोझांबिकमध्ये होतो.
  
  
  उग्र नोकर कपड्यांमध्ये बुरखा घातलेल्या स्त्रिया अंगणात फिरत होत्या आणि सशस्त्र अरब भिंतींच्या आतील बाजूस गस्त घालत होते. असे दिसते की प्रिन्स वहबीची स्वतःची वैयक्तिक सेना देखील होती. आतील भिंतीच्या मागे, झाडे आणि कारंजे असलेल्या बागेत, अधिक बुरखाधारी स्त्रिया चालत आणि आळशी होत्या. या स्त्रिया रेशीम कपडे परिधान केल्या होत्या: एक हरम. मी चमकदार पांढरे कॉरिडॉर चालू ठेवले, बारांद्वारे थंडपणासाठी सावलीत आणि कडक इस्लामिक शैलीतील सुंदर मोज़ेकने सजवलेले, जे मानवी आकृतीचे चित्रण करण्यास परवानगी देत नाही. कॉरिडॉर हिरवेगार आणि शांत होते; राजपुत्राच्या खाजगी चेंबर्स. मागच्या पायऱ्या पायथ्याशी सापडेपर्यंत मी कोणालाही भेटलो नाही.
  
  
  मी दगडी पायऱ्यांच्या वर बसलेल्या पहारेकऱ्याला भेटलो. तो झोपला, आणि मी त्याला बेशुद्ध करून बाजूला ठेवलं आणि त्याला त्याच्याच जळत्या खोलीत बांधलं. मागच्या दारावरचा दुसरा रक्षक अधिक दक्ष होता. जेव्हा मी माझ्या रायफलच्या बटने त्याला खाली पाडले तेव्हा त्याला गुरगुरायला अजून वेळ होता. मी त्याला बांधले आणि मागे अंगण शोधले.
  
  
  भिंती चढण्याइतपत उंच होत्या, पण पाठीमागचे छोटे गेट फक्त जड बोल्टने आतून बंद होते. मी परत आलो, शेवटच्या पहारेकऱ्याकडून बर्नस घेतला, ते घातले आणि मावळत्या सूर्याच्या किरणांमध्ये अंगणातून हळू हळू चालत गेलो. माझ्या मार्गात कोणीही उभे राहिले नाही आणि वीस सेकंदात मी जंगलात आलो होतो.
  
  
  मी पूर्वेकडे निघालो. समुद्रकिनारी गावे असतील आणि हॉकशी संपर्क साधण्याची आणि कामावर परत जाण्याची वेळ आली आहे. प्रिन्स वहबीला काळ्यांनी पकडल्यानंतर आणि तीन भाडोत्री मारल्यानंतर माझा राग शांत झाला. मी कर्नल लिस्टर किंवा डंबुलमंतसी विसरलो नव्हतो, पण आता थंडीचा राग आला होता; मस्त आणि आरामात, त्यांच्यासाठी माझ्याकडे असलेल्या विस्तृत योजनांचा आनंद घेत आहे.
  
  
  मी जवळजवळ जंगल वस्तीवर अडखळलो. एक मोठे तटबंदीचे गाव, दाट झाडांनी जवळजवळ लपलेले. भिंती चिकणमातीच्या आणि रंगविलेल्या होत्या; सामाईक वाटांनी गेटकडे नेले. बंद केलेल्या मेन गेटमधून आत डोकावण्यापर्यंत मी आश्चर्यचकित होऊन चालत गेलो.
  
  
  मुख्य गेटमधून मला एक अर्ध-गोलाकार भाग दिसला ज्याच्या आजूबाजूला झोपड्यांचे अनेक गट होते, प्रत्येक गट दोन्ही बाजूला एकमेकांपासून विभक्त होता. आणि प्रत्येक गटात दहा झोपड्या होत्या; त्यांच्यामधील कुंपण उंच होते. अर्धवर्तुळाकार केंद्राभोवती असलेल्या छोट्या गावांच्या मालिकेप्रमाणे किंवा रोडिओ रिंगणाच्या आसपास घोडे आणि गुरेढोरे यांच्या कोरलप्रमाणे कुलूपबंद गेट्सने झोपड्यांचा प्रत्येक गट साइटपासून वेगळा केला.
  
  
  एका रुंद वाटेने तटबंदीच्या गावाकडे जाताना आवाज आणि पावलांची थैली ऐकू आल्यावर मी जरा जवळ जाणार होतो. मी जंगलाच्या संध्याकाळच्या सावलीत दिसेनासा झालो, ओल्या कुंचल्याखाली दबून मार्ग पाहत होतो.
  
  
  ते पटकन जवळ आले. तीन सशस्त्र अरब कपड्यांमध्ये, बँडोलियर्सने बेल्ट केलेले, त्यांच्या सभोवतालच्या जंगलावर लक्ष ठेवून होते. त्यांच्या मागे घोडे आणि गाढवे आले, सामानाने लादलेले, काळे यांच्या नेतृत्वाखाली, बँडोलर्ससह टांगलेले. काफिला सरळ मुख्य गेटकडे निघाला, जे त्यांना आत जाण्यासाठी उघडले. पण मी गेटकडे बघितलं नाही.
  
  
  घोडे आणि गाढवे पुढे गेल्यावर, मला आणखी चार अरब दहा काळे घेऊन जाताना दिसले. ते पूर्णपणे नग्न होते, आठ महिला आणि दोन पुरुष. ते दोन माणसे उंच आणि स्नायुयुक्त होते, डोळे जळत होते, त्यांचे हात पाठीमागे बांधलेले होते आणि त्यांचे पाय साखळदंडाने बांधलेले होते. मागील बाजूस आणखी तीन अरब तयार झाले आणि संपूर्ण स्तंभ गावात गायब झाला. गेट पुन्हा बंद झाले.
  
  
  संध्याकाळ होत असताना, मी जंगलात लपून बसलो, मी जे काही पाहिले होते ते माझ्याजवळून जाऊ दिले. हे मी आधी पाहिलेल्यासारखे होते, माझ्यावर विश्वास बसत नसलेल्या आठवणीप्रमाणे. मला निश्चितपणे माहित असणे आवश्यक होते, कारण जर माझ्या आतला छोटा आवाज योग्य असेल तर हॉकला माहित असणे आवश्यक होते. वॉशिंग्टनला या गोष्टींबद्दल चेतावणी देण्याची आणि सावध राहण्याची गरज होती.
  
  
  मी अंधार होईपर्यंत जंगलात राहिलो आणि मग निघालो. मातीच्या भिंतींमधून रात्र भरलेली आवाज: मजा, मद्यधुंद हास्य, स्त्रियांच्या किंचाळणे, पुरुषांच्या किंचाळणे. गेटवरचा रक्षक, एक अरब, गावात काय चालले आहे ते हसून पाहत होता. कदाचित सर्व पहारेकरी वस्तीच्या आत काय चालले आहे याकडेच लक्ष देत होते. ही माझी संधी होती.
  
  
  जंगलातील एका मोठ्या झाडाला भिंतीला जाड फांद्या लटकलेल्या होत्या. मी खोडावर चढलो आणि जाड फांदीच्या बाजूने पुढे सरकलो.
  
  
  या भिंतींमधील दृश्य एक विलक्षण दुःस्वप्न वाटले. कृष्णवर्णीय आणि अरब लोक आवाज आणि हास्याच्या कोलाहलात जमिनीवर थिरकले. कृष्णवर्णीयांनी वाइनच्या भांड्यातून प्यायले, त्यातील सामुग्री जमिनीवर सांडली आणि अनेक अरबांनीही प्यायली; परंतु बहुतेक अरब सैनिकांमध्ये उत्साह इतरत्र होता. त्यांनी झोपड्यांच्या लहान गटांचे सर्व दरवाजे उघडले आणि झोपड्यांच्या गटांच्या वेढ्यातून आत आणि बाहेर गेले. काही माणसांकडे फटके होते, काहींना क्लब होते, काहींकडे अन्नाच्या टोपल्या आणि काही प्रकारच्या तेलाच्या बादल्या होत्या.
  
  
  बंद खोल्यांमध्ये काळ्या महिला होत्या. तरुण काळ्या स्त्रिया, नग्न, त्यांची त्वचा तेजस्वी प्रकाशात चमकत आहे. अनेक कृष्णवर्णीय, तरुण आणि सशक्त, देखील बंद क्वार्टरमध्ये होते, प्रत्येकाला बेड्या आणि साखळदंडांनी बांधलेले होते. वेळोवेळी अरबांपैकी कोणीतरी त्या तरुण काळ्या माणसाला गुडघ्यावर चाबकाने मारत असे.
  
  
  ते गडद-त्वचेच्या, सडपातळ स्त्रियांना देखील मारहाण करतात, परंतु इतकेच नाही. काही स्त्रियांना खायला दिले आणि त्यांना खायला लावले, जसे की बक्षीस जनावरे बाजारासाठी तयार केली जात होती. काही स्त्रिया तेलकट द्रवाने धुतल्या गेल्या आणि त्यांची गडद त्वचा प्रकाशात चमकेपर्यंत चोळण्यात आली. बहुतेकांना कुरवाळले गेले, मारले गेले, झोपडीत ओढले गेले आणि अनेकांना झोपडीतही आश्रय न घेता जमिनीवर बसवले गेले.
  
  
  त्या सर्वांना, पुरुष आणि स्त्रिया दोघांनाही एका मोठ्या मोकळ्या जागेत गुंडाळण्यात आले आणि बाजारातील सामानाप्रमाणे श्रीमंत मद्यधुंद पुरुषांसमोर प्रदर्शित केले गेले.
  
  
  तो बाजारही होता, गुलामांचा बाजार होता.
  
  
  गुलाम बनवलेल्या गुलामांमध्ये लोकांचे जाणीवपूर्वक, गणना केलेले परिवर्तन मी पाहिले. किमान आत्ता तरी खरेदीदार नव्हते. परंतु खरेदीदार आल्याच्या क्षणासाठी सर्व काही तयार केले जात होते. गुलामांची बाजारपेठ - होय - पण आता आधुनिक सुधारणांसह, डचाऊ, बुकेनवाल्ड, सायगॉन वाघांचे पिंजरे आणि गुलाग द्वीपसमूह यांच्या अनुभवाने आणि सरावाने.
  
  
  तुम्ही गुलाम कसे बनवता, विशेषत: महिला गुलाम, जेणेकरून ते कोणत्याही यादृच्छिक खरेदीदाराला विकले जाण्याची शक्यता असते. एक स्वतंत्र माणूस असा कसा बनवायचा ज्याला स्वातंत्र्य पूर्वी अस्तित्वात होते हे आठवत नाही, जो गुलामगिरीला आशीर्वाद म्हणून स्वीकारू शकतो आणि अत्याचार करणाऱ्यांना त्रास देऊ शकत नाही.
  
  
  गावावर एकाएकी प्रचंड शांतता पसरली. गोंगाट, गोंधळ आणि नंतर शांतता. एकही हालचाल झाली नाही आणि सर्वांच्या नजरा मुख्य प्रवेशद्वारावर केंद्रित झाल्या होत्या. मी वाट बघत होतो.
  
  
  राजकुमार वहबी गेटमधून चालत गेला. एक लहान, वजनदार माणूस त्याच्या सोन्या-पांढऱ्या वस्त्रात अंगणात शिरला आणि त्याच्याभोवती सशस्त्र अरब होते. काळ्या स्त्रियांना परत बंद खोल्यांमध्ये नेण्यात आले, दरवाजे बंद आणि कुलूपबंद केले गेले. अचानक शांत झाले, अरब आणि कृष्णवर्णीय सैनिक दोन रांगेत उभे राहिले आणि त्यांच्या मधोमध एक रस्ता होता आणि वाहबी त्यांच्यामधून जाण्याची वाट पाहू लागले.
  
  
  त्याऐवजी, राजकुमार झपाट्याने वळला, निघून गेला आणि मी ज्या फांदीवर पडलो होतो त्या फांदीच्या खाली जाऊन वर पाहिले.
  
  
  "कार्टर, तुला जमेल तेव्हा धावायला हवे होते," लहान अरब म्हणाला. " मला खरच माफ कर".
  
  
  भिंतीच्या मागे, खाली आणि माझ्या मागे, त्याचे दहा माणसे माझ्याकडे बंदुक घेऊन उभे होते. चोरलेली रायफल फेकून मी फांदीवर चढलो आणि जमिनीवर उडी मारली. अरब सैनिकांनी माझे हात धरले आणि मला गडद जंगलातून वहबी किल्ल्यावर नेले.
  
  
  त्यांनी मला त्याच खोलीत ढकलले आणि त्याच सोफ्यावर बसवले. मी मारलेल्या अरबाच्या रक्ताने ते अजूनही ओले होते, पण खोलीतून मृतदेह गायब झाले होते. प्रिन्स वहबीने रक्ताच्या डागावर खिन्नपणे मान हलवली.
  
  
  “माझ्या सर्वोत्कृष्ट लेफ्टनंटपैकी एक,” तो खांदे उडवत म्हणाला. "तरीही, त्यासाठी मी तुला मारणार नाही." निष्काळजीपणा, सैनिकाच्या कामाचा धोका यासाठी त्याला शिक्षा झाली.
  
  
  मी विचारले. - मला का मारायचे आहे?
  
  
  "मला तुला काय सांगायचे नव्हते ते आता तुला कळले आहे." चुकीचे, कार्टर. त्याने एक लांब रशियन सिगारेट घेतली आणि मला देऊ केली. मी त्याच्याकडून घेतला. त्याने माझ्यासाठी ते पेटवले. "आणि मला भीती वाटते, कारण तुला कसेही मरावे लागेल, माझे लोक तुझ्यासाठी कठोर मरणाची अपेक्षा करतात, होय, बदला म्हणूनही ते मागतात." मला माफ करा, पण नेत्याने आपल्या लोकांची सेवा केली पाहिजे आणि मी फारच सुसंस्कृत नाही.
  
  
  - पण तुम्ही सुसंस्कृत आहात का?
  
  
  "मला अशी आशा आहे, कार्टर," तो म्हणाला. "माझ्या लोकांच्या प्रतिशोधाची गरज पूर्ण करताना मी तुमच्या मृत्यूला शक्य तितक्या कमी उशीर करण्याचा प्रयत्न करेन." सहमत?'
  
  
  “गुलामीतून जगणारा माणूस. “तुम्ही गुलाम व्यापारी आहात,” मी तुच्छतेने म्हणालो. - तुमच्या संपत्तीचा आधार, नाही का? तुम्ही काळे गुलाम, वहबी विकता.
  
  
  राजकुमार वहबीने उसासा टाकला. - 'दुर्दैवाने. मला भीती वाटते की दरवर्षी चांगल्या माणसांची मागणी कमी होते. खेदाची गोष्ट आहे. आजकाल, माझे क्लायंट सहसा तेल आणि गुंतवणूकीतून पैसे कमवतात. आणि त्यांना खूप कमी कष्टाची गरज आहे.
  
  
  - महिलांच्या बाबतीत काही चांगले चालले आहे का?
  
  
  “काही क्षेत्रांमध्ये उत्कृष्ट आणि तुम्ही कल्पना करू शकता म्हणून खूप फायदेशीर. अर्थात, माझे क्लायंट दुर्गम भागात राहतात, आधुनिक जगापासून दूर जेथे ते लोखंडी मुठीने राज्य करतात. इस्लामच्या जगात मुख्यत्वे वैयक्तिक शासक आहेत. कुराण गुलामगिरी आणि उपपत्नींना प्रतिबंधित करत नाही आणि गुलामापेक्षा चांगले काय असू शकते? योग्यरित्या प्रशिक्षित, ती कोणत्याही प्रकारच्या वागणुकीसाठी कृतज्ञ आहे, तिच्या बाजूने उदार आहे आणि तिच्यावर ठेवलेल्या मागण्या खूप सोप्या आणि मैत्रीपूर्ण आहेत याबद्दल कृतज्ञ आहे. विशेषत: जंगलातील एका गरीब खेड्यातील एक साधी काळी मुलगी जिथे तिला फक्त बाराव्या वर्षी लग्न आणि गुलामगिरीची अपेक्षा होती.
  
  
  "म्हणून तुम्ही त्यांचे अपहरण करता, त्यांचा छळ करता आणि त्यांना श्रीमंत विकृत आणि वेड्या तानाशाहांना विकता."
  
  
  “मी त्यांना तयार व्हायला ‘शिकवतो’,” वहबी म्हणाला. "आणि मी सहसा अपहरण करत नाही." बहुतेक गरीब खेड्यांमध्ये महिलांची संख्या जास्त आहे आणि गावचे प्रमुख, वडीलही या महिलांना विकण्यास तयार आहेत. आता सुसंस्कृत समजल्या जाणाऱ्या देशांमध्ये पूर्णपणे अज्ञात नसलेली प्रथा."
  
  
  - आपण मुक्ततेने हे कसे करू शकता? पोर्तुगीजांच्या स्पष्ट समर्थनाशिवाय तुम्ही हे करू शकले नसते. कदाचित गप्पांपेक्षा जास्त.
  
  
  "जेथे इच्छा आहे, तेथे मार्ग आहे, कार्टर." त्याला फ्री एंटरप्राइझ म्हणा. जर गरीब गावांना पैसे मिळतात आणि त्यांना पोट भरण्यासाठी कमी तोंडे असतील, तर त्यांचा वसाहतवादी सरकारवरचा भार कमी असतो. चांगल्या पगाराच्या नेत्यांना गोष्टी तशाच राहाव्यात आणि गोष्टी चुकीच्या झाल्या त्यांना आवडत नाही. असे प्रत्येक अधिकाऱ्याला वाटते. आणि वसाहती अधिकाऱ्यांना नेहमी पैसा हवा असतो. म्हणूनच बहुतेक वसाहती सोडतात जेव्हा ते घरी राहणे पसंत करतात. एक जुनी कथा जी फारच कमी बदलली आहे.
  
  
  - मग तुम्ही मोझांबिकन सरकारला लाच देत आहात?
  
  
  'नाही. मी सरकारसोबत काम करत नाही. मी लोकांसोबत काम करतो. सरकार लाच देत नाहीत."
  
  
  "पण त्यामुळे गोष्टी कशा चालतात यावर तुमचा सहभाग असतो, नाही का?" बंडखोर सरकारच्या काळात तुम्ही कदाचित इतके चांगले काम केले नसेल. बंडखोर नेते अत्यंत आदर्शवादी आणि अतिशय संकुचित मनाचे असतात.
  
  
  'कदाचित.' - राजकुमार खांदे उडाला. "पण राजकारणाचा मला कंटाळा येतो." मला त्याची गरज नाही. ध्येय आणि तत्त्वे दोन्ही निरर्थक आहेत; मी हे खूप आनंदाने पार करेन, कार्टर. पण, अरेरे, तू नाहीस.
  
  
  तो थोडावेळ तिथेच उभा राहिला, माझ्याकडे बघत होता जणू त्याला अजून मला मारायचे नव्हते. त्याने मान हलवली.
  
  
  "खूप वाईट," तो म्हणाला. “तुम्ही मला तो फायदा देऊ शकता. तुम्ही मला सांगू शकता असे बरेच काही आहे. पण संभाव्य करार सुचवून मी तुम्हाला नाराज करणार नाही. आम्ही दोघे प्रौढ आहोत आणि आम्हाला माहित आहे की आम्ही एकमेकांवर कधीही विश्वास ठेवणार नाही. नाही, तुम्ही गायब व्हावे. मला खरच माफ कर.
  
  
  “मी पण,” मी कोरडेपणाने म्हणालो.
  
  
  "अरे, जर तुम्ही माझा व्यवसाय शोधल्याशिवाय पळून गेला असता तर." पण तुमच्या गरजा आहेत आणि माझ्याकडे आहेत. माझे लोक उद्या सकाळी सार्वजनिक फाशीचा आग्रह धरतात. पण आज रात्री मी किमान तुमचा आदरातिथ्य देऊ शकतो.
  
  
  लहान माणूस हसतमुखाने वळला आणि फडफडलेल्या कपड्यांच्या वावटळीत निघून गेला. दरवाजा बंद झाला, मी एकटाच होतो. पण फार काळ नाही.
  
  
  टांगलेली टेपेस्ट्री बाजूच्या भिंतीकडे सरकली आणि खोलीत एक बारीक काळी मुलगी दिसली. कदाचित पंधरा वर्षांचा असेल. ती टेपेस्ट्रीने लपवलेल्या दारातून आत आली. ती नग्न होती. ती अभिमानाने उभी होती, तिचे गडद तपकिरी शरीर रेशमासारखे चमकत होते. तिचे जड स्तन हलके तपकिरी आणि तिच्या सडपातळ मुलीच्या शरीरासाठी खूप मोठे होते; स्तनाग्र जवळजवळ गुलाबी होते. तिचे जड केस तिच्या डोक्याभोवती घट्ट गुंडाळलेले होते, तिचे जघन केस शुक्राच्या ढिगाऱ्याच्या फुगवटावर एक लहान पाचर बनवतात. तिचे तोंड लहान आणि गडद लाल होते, तिचे किंचित तिरके डोळे रागावलेले होते.
  
  
  “हॅलो,” मी शांतपणे म्हणालो.
  
  
  वाहत्या, वाहत्या दालनातून ती माझ्या मागे गेली आणि पलंगावर पडली. तिने डोळे बंद केले आणि पाय पसरले. "नाही, धन्यवाद," मी म्हणालो. - राजकुमारला सांगा की तुम्ही त्याचे आभार मानता.
  
  
  तिने डोळे उघडले आणि तिचा चेहरा बदलला: गरम, तापट आणि कामुक. ती उभी राहिली, माझ्याजवळ गेली, तिचे हात माझ्या गळ्यात गुंडाळले आणि माझ्या शरीराच्या मागे लपले. ती कुजबुजत बोलली.
  
  
  “तुम्हाला जे माहीत आहे ते त्यांना जाणून घ्यायचे आहे. जेव्हा आम्ही प्रेम करतो तेव्हा मला तुम्हाला शामक औषध द्यावे लागेल. मला तुला थकवावे लागेल, तुला बोलायला लावावे लागेल. ते पाहत आहेत. आपण प्रेम केले पाहिजे.
  
  
  
  
  धडा 11
  
  
  
  
  
  मला कळू शकले असते. राजकुमार सहजासहजी हार मानणारा नव्हता. कर्नल लिस्टरला माझ्याकडून जे हवे होते ते त्याला माझ्याकडून हवे होते: मी सोडलेले सर्व काही. एएच बद्दल सर्व काही जाणून घ्या. योग्य वेळी वापरल्यास किंवा विकल्यास हे ज्ञान नशीबवान आहे. त्याला माहित होते की यातना त्याला माझ्यापासून जबरदस्तीने बाहेर काढणार नाहीत आणि मला सुटका किंवा माफीच्या कोणत्याही ऑफरबद्दल संशय येईल. त्याला आशा होती की, मला ठार मारण्याची स्पष्ट गरज लक्षात घेऊन हा डाव चालेल.
  
  
  जर मी मुलीला नकार दिला तर वहाबी दुसरी योजना करेल. कदाचित शेवटी, त्याच्याकडे दुसरा पर्याय नसेल, तर तो अजूनही माझा छळ करेल. कदाचित तो मला लगेच मारेल. माझ्याकडे दुसरा पर्याय नव्हता. मुलगी मला टांगली. तिने भुकेने तिचे ओठ माझ्याकडे दाबले, तिचे शरीर माझ्या जवळ होते, जणू तिला जे सांगितले होते ते न करण्याची भीती वाटत होती. तुमच्यावर नजर ठेवली जात आहे हे जाणून तुम्ही कधी आदेशावर प्रेम केले आहे का? तुम्हाला माहित असलेल्या एका स्त्रीबरोबर तुमच्यापेक्षा जास्त नको आहे? अगदी स्त्री नाही तर मुलगी. हे सोपे नाही, पण माझ्याकडे पर्याय नव्हता.
  
  
  मी तिला जमिनीवरून उचलले आणि तिला गोठवले आणि थेट माझ्या विरुद्ध, पलंगावर दाबले. मी तिला तिथे ठेवले, माझे मन आणि शरीर तिच्या शरीरावर, तिचे ओठांवर आणि तिच्या उबदार त्वचेवर लक्ष केंद्रित करण्यास भाग पाडले. मी माझ्या मनातील सर्व विचार, अगदी मरणही काढून टाकले आणि फक्त या मुलीचा आणि माझ्या समोरच्या तिच्या मोहक शरीराचा विचार करण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  ती फक्त एक मुलगी होती, परंतु जंगलात मुली पटकन स्त्रिया बनतात. गरीब, अर्ध-सुसंस्कृत खेड्यांमध्ये, मुलीला पाळणाघरातून स्त्री होण्यासाठी शिकवले जाते; आणि तिने मला मदत करण्यासाठी तिच्या सामर्थ्याने सर्वकाही केले. ती यशस्वी झाली; तिची नखे माझ्या इरोजेनस झोनमध्ये खोलवर खोदून, हात मारताना आणि मालिश करताना मला तिचे हात सापडले. एवढ्या वेळात ती शांतपणे कुजबुजत होती, रडत होती, तिची जीभ माझ्या कानात आणि माझ्या मानेच्या आणि घशाच्या पोकळीत खोलवर घुसली होती. अचानक माझ्या लक्षात आले की ती कोणीही असली तरी ती फक्त जंगलात राहत नाही. ती काही अर्ध-सुसंस्कृत गावातली नव्हती.
  
  
  तिने मला प्रोत्साहन दिले, इंग्रजीत कुजबुजत प्रोत्साहन दिले. उच्चार नसलेले शुद्ध इंग्रजी. तिला मला कुठे स्पर्श करायचा हे माहित होते आणि मला उत्कटतेची इमारत जाणवली. मी माझ्या पँट आणि शर्टमधून बाहेर पडण्यात यशस्वी झालो. आम्ही एकमेकांच्या समोर नग्न पडलो आणि यापुढे खेळलो नाही. माझ्यासाठी नाही आणि अचानक तिच्यासाठी नाही. तिच्या आत खोलवर कंपन होत असलेली तळमळ मला जाणवत होती.
  
  
  तिचे नितंब मुलासारखे होते आणि तिचे पाय लहान हरिणीसारखे पातळ आणि अरुंद होते. कणखर, लहान नितंब जे मी एका हाताने धरू शकतो. मी त्यांना पकडले आणि एका हाताने तिला माझ्या विरुद्ध खाली हलवले आणि ते मोठे, डोलणारे स्तन दुसऱ्या हाताने धरले. दिसणाऱ्या डोळ्यांना मी विसरलो. मी राजकुमार वहबीला विसरलो. मी कुठे होतो किंवा मी या मुलीसोबत काय करत होतो हे मी विसरलो होतो, माझा मृत्यू किंवा संभाव्य सुटका आहे असे मला वाटले पाहिजे.
  
  
  मला ती हवी होती, लहान, घट्ट आणि घट्ट, मुलासारखी, पण मुलासारखी नाही, जेव्हा तिने तिचे पाय पसरून माझ्याभोवती गुंडाळले होते. काही तासांपूर्वी त्याच सोफ्यावर अरबात घुसलेल्या चाकूएवढ्या लवकर आणि सहज मी तिच्या आत शिरलो. पलंग, अजूनही त्याच्या रक्ताने भिजलेला, आता तिच्या शरीरातील द्रवांमध्ये मिसळला होता.
  
  
  मी तिच्याशी भिडलो आणि ती ओरडली, “अरे, अरे. .. देवा. .. बद्दल!
  
  
  मुलीचे डोळे विस्फारले, जोपर्यंत ते तिच्या अगदी लहान चेहऱ्यावर दिसत होते. त्यांनी माझ्याकडे खूप दूरच्या खोलीतून पाहिले. ते दुसऱ्या जगात आणि दुसऱ्या काळात होते. यावेळी बाजूने उघडे, खोल डोळे; या काळात, खोल, तीव्र इच्छा पूर्ण.
  
  
  'अरे. ..'
  
  
  मला तिची नजर त्याच खोलीतून, त्याच प्रागैतिहासिक कालखंडातून, ज्या दलदलीतून आपण सर्व आलो आहोत आणि जी भीती आणि तिरस्काराच्या क्षणी आपल्याला अजूनही आठवत आहे, त्याच दलदलीतून तिच्याकडे पाहत असल्याचे मला जाणवले. मला तिच्या आत वाढल्यासारखे वाटले, मी कल्पनेपेक्षा जास्त, माझ्या कल्पनेपेक्षा जास्त, आणि माझे दात माझ्याच ओठात गेले. ते चावतात. ... आणि मग हे सर्व लांब, केस वाढवणाऱ्या फ्री फॉलमध्ये संपले आणि मी माझ्या हातात त्या घट्ट लहान नितंबांना धरून तिच्या वर आलो. मला माझ्याच रक्ताचे मीठ माझ्या ओठांवर जाणवले.
  
  
  एक अंतहीन मिनिट शांतता, एकमेकांकडे खोल, अविश्वासू डोळ्यांनी पहात. काहीतरी खरे घडले. मी तिच्या डोळ्यात पाहिलं, माझ्यात जाणवलं. आम्ही काही काळ या रंगीबेरंगी खोलीत नव्हतो. आम्ही दुसऱ्या ठिकाणी होतो, अदृश्य होतो, शोधाच्या क्षणी फक्त आम्ही दोघेच होतो. तो क्षण जेव्हा स्वर्ग आणि पृथ्वी हलू लागली.
  
  
  ती माझ्या कानात शांतपणे कुजबुजली: “मी तुला संधी दिल्याचा संकेत मी देईन तेव्हा ते आता येतील.”
  
  
  मी तिच्या कानाचे चुंबन घेतले. "कल्पना करा की मी तुम्हाला माझ्यावर पुन्हा एकदा प्रेम करायला लावतो."
  
  
  हळूवारपणे: "तुम्ही हे करू शकता?"
  
  
  - नाही, पण मला तुमच्या आत ठेवण्याचा प्रयत्न करा. मी नाटक करीन. ही सिरिंज कुठे आहे?
  
  
  "माझ्या केसात."
  
  
  फक्त ती जागा लपवू शकते. मला काळजीपूर्वक योजना तयार करावी लागली. मी प्रेम करत राहण्याचे नाटक केले. तिने मला तिच्या आत जमेल तितके घट्ट धरले, तिचे पाय माझ्याभोवती गुंडाळले आणि तिच्या लहान हातांनी माझे नितंब पकडले. मी तिचा कान चावला. "कोण पाहत आहे?"
  
  
  तिने तिचा चेहरा माझ्या गळ्यात गाडला. - फक्त राजकुमार वहबी. तो . .. नपुंसक. त्याला पाहणे आवडते आणि त्याचा आनंद घेण्यासाठी एकटे राहणे आवश्यक आहे. ”
  
  
  मला कळू शकले असते. व्हॉयर. कदाचित एक sadist देखील.
  
  
  “मी ज्या दारातून आत आलो त्या दाराच्या मागे दोन माणसे आहेत,” तिने तिचे ओठ माझ्या घशात दाबून कुजबुजले. "त्यांना काहीच दिसत नाही."
  
  
  आम्ही या सोफ्यावर कुरघोडी करत घाम गाळत होतो. मी माझा चेहरा तिच्या कडक, मोठ्या स्तनांमध्ये दाबला. "जेव्हा मी इंजेक्शनने शांत होतो तेव्हा काय होते?"
  
  
  “मग मी इशारा करतो आणि वहबी आत येतो. त्यानंतर तो सोफ्याच्या मागे लपतो. मी तुम्हाला सांगत आहे की माझे नाव डेयर्डे आहे आणि मी तुम्हाला एएच संस्थेबद्दल, तुमच्या नेत्याबद्दल आणि तुमच्या ऑपरेशन्सबद्दल काही प्रश्न विचारत आहे.
  
  
  त्यात राहण्याचा मला पुरेपूर प्रयत्न करायचा होता आणि जोश अजून सुटला नसल्याचा आव आणायचा होता म्हणून मी घामाने झाकून गेलो होतो. 'ठीक आहे. आता आम्ही पुन्हा कम करण्याचे नाटक करतो, तुम्ही मला इंजेक्शन देण्याचे नाटक करा आणि बाकीची काळजी मी घेईन.”
  
  
  तिने होकार दिला. 'मी पण. तिने मिणमिणत्या डोळ्यांनी माझ्याकडे पाहिलं. मग तिने तिचे डोके मागे फेकले आणि माझ्याकडे विस्तीर्ण डोळ्यांनी एकटक पाहत राहिली की अचानक तिच्यात खोलवर बुडल्यासारखे वाटले. तिचे तोंड उघडले, डोळे मिटले. - मी... अरे. .. आहाहा . ..'
  
  
  मला द्रव अग्नीसारख्या मऊ, रोमांचक हालचाली जाणवल्या. मला स्वतःला तिला पुन्हा भरल्यासारखे वाटले, आणि अचानक पुन्हा आम्हाला ढोंग करण्याची गरज नव्हती. मला असे वाटले की तिच्या डोळ्यांमागे, तिच्या तणावग्रस्त चेहऱ्यामागे एक प्रचंड शक्ती तपासत आहे आणि आम्ही आता नाटक करत नाही, खेळत नाही. मला आता त्यात राहण्यासाठी प्रयत्न करण्याची गरज नाही. तिने मला संधी दिली तर मी इच्छा असूनही तिच्यातून बाहेर पडू शकलो नाही. मला तिला सोडून जायचे नव्हते, हे कधीही संपू नये अशी माझी इच्छा होती. मला वहबीची, पळून जाण्याची, योजनेची किंवा... थांबू नका, थांबू नका. † नाही, नाही...
  
  
  मी खूप दूरच्या ठिकाणाहून हळू हळू परतत होतो. मनावर ताबा मिळवण्यासाठी मी धडपडत होतो. ती ती. .. माझ्या मांडीवर सिरिंजचा हलकासा स्पर्श मला जाणवला. मी हलवून तिच्या डोळ्यात पाहिले. माझ्या हातातील सिरिंज माझ्या बाजूला लपवून, मला इंजेक्शन दिल्याचे भासवले आणि तिला लोळले. मी उठून बसलो, डोके हलवले, मग हसत माझ्या पाठीवर झोपलो. उत्कटतेचा परिणाम आणि औषधाच्या परिणामांपासून मी दीर्घ श्वास घेण्याचे नाटक केले. तिने खूण केली. मी भिंतीच्या मागे हालचालीचा मंद आवाज ऐकला आणि ऐकला. माझ्याकडे सुमारे पाच सेकंद होते.
  
  
  मी माझ्या पायावर उडी मारली, आलिशान खोली ओलांडली आणि दार उघडलेल्या भिंतीवर दाबले. त्याने उघडले. राजकुमार वहबी आत शिरला, बेंचच्या दिशेने तीन पावले टाकत थांबला. त्याने एक काळी बाई पडलेल्या जागेकडे टक लावून पाहिले आणि अभिमानाने त्याच्याकडे पाहिले.
  
  
  मी त्याच्या मागे काही पावले उभी राहिलो, त्याचे आश्चर्यचकित तोंड झाकले आणि त्याला स्वतःचे औषध टोचले. एका स्प्लिट सेकंदासाठी तो फटक्याने अर्धांगवायू झाला. मग तो संघर्ष करू लागला. मी सिरिंज टाकली आणि एका हाताने तोंड झाकून ठेवली. मुलीने उडी मारली आणि त्याचे पाय धरण्यासाठी जमिनीवर डुबकी मारली. मी त्याला पूर्ण पाच मिनिटे माझ्या मिठीत धरले, घामाघूम होऊन खोलीच्या शांततेत धडपडत होतो. हळूहळू त्याचे डोळे रिकामे झाले. त्याचे शरीर शिथिल होऊन हसायला लागले. आम्ही त्याला पलंगावर नेऊन ठेवलं. त्याने आमच्याकडे शांत, शांत डोळ्यांनी पाहिले, आमच्याशी मैत्रीपूर्ण होकार दिला, मग डोळे मिचकावले, जणू काही आठवण्याचा प्रयत्न करत आहे. मी मुलीला होकार दिला.
  
  
  "जर मी तुला सांगितले तर तू त्याला त्या गुप्त दरवाजामागे असलेल्या लोकांना बोलवायला लावशील."
  
  
  तिने माझ्याकडे पाहिले. “ते संशयास्पद होऊ शकतात. तुमच्याकडे फक्त त्याचा चाकू आहे. तू पळून जाईपर्यंत मी त्याला शांत ठेवीन.
  
  
  "जेव्हा तो शुद्धीवर येईल, तो तुम्हाला जिवंत करेल," मी म्हणालो. “कदाचित आणखी वाईट. आपण एकत्र पळून जाऊ.
  
  
  तिने स्तब्ध, हसत राजकुमाराकडे पाहिले. "मला मृत्यूची भीती वाटत नाही. त्याचा चाकू सोड आणि मी त्याला आधी मारीन.
  
  
  - नाही, मी सांगतो तसे करा. आम्हाला या दोन संतांची गरज आहे. ते कदाचित आत येतील आणि त्याला खूप लवकर शोधतील. आपण एकत्र निघू.'
  
  
  मी गुप्त दरवाज्यासमोरच्या गालिच्याजवळ एका उंच कॅबिनेटच्या मागे उभा राहिलो आणि मुलीला होकार दिला. ती वहबीशी हळूवार आणि कठोरपणे बोलली. त्याने होकार दिला, प्रतिकार करण्याची इच्छा नव्हती.
  
  
  'अहमद. हारुण. इकडे ये.'
  
  
  टेपेस्ट्री बाजूला ढकलली गेली आणि गुप्त दरवाजातून दोन अरब फोडले. वाहबीने त्यांना चांगले शिकवले. त्याच्या आज्ञेनुसार ते खूप लवकर आले. त्याने तीन पावले टाकण्यापूर्वीच मी एकावर वहबीच्या चाकूने वार केले आणि तो अर्धा वळण्यापूर्वीच दुसरा पकडला. त्याने पटकन आपले हत्यार काढले आणि मुलीवर जळजळीत फेकले. "उठ आणि पिस्तुल आणि खंजीर घे!"
  
  
  तिने स्वतःला जळजळीत गुंडाळले आणि असे केले की त्यांच्यावरील कापलेले आणि लहान रक्ताचे डाग दिसू नयेत. सुदैवाने, अरब लहान होते. तिच्याकडे रायफल आणि खंजीर होती आणि ती तयार होती.
  
  
  मी वहाबीकडे गेलो आणि त्याला त्याच्या पायाशी ओढले. "तुम्ही आम्हाला तुमच्या गुलाम वस्तीकडे नेत आहात."
  
  
  राजकुमार हसला आणि शांतपणे आमच्या समोरच्या खोलीतून निघून गेला.
  
  
  
  
  धडा 12
  
  
  
  
  
  मला पाहून पहिल्या सेन्ट्रीने आपली रायफल उचलली. तो पायऱ्यांच्या वर होता. प्रिन्स वहबीला दिसल्यावर त्याने आपली रायफल पुन्हा खाली केली. गार्डच्या लक्षात न येता मी राजकुमाराला धक्का दिला.
  
  
  “मी कार्टरला गुलामांची छावणी पाहण्यासाठी घेऊन जात आहे,” लहान अरब म्हणाला.
  
  
  संत्री आमच्याकडे संशयाने पाहत होता, पण वाहबीला प्रश्न पडत नव्हता. म्हणून तो चपळाईने बाजूला झाला. आम्ही पायऱ्या उतरून पुढच्या दरवाज्यापर्यंत आलो. गार्डने आमच्याकडे पाहण्याचा दृष्टिकोन मला आवडला नाही. अधिक अधिकार असलेल्या एखाद्याला पराभूत करण्यासाठी आम्हाला एका चांगल्या कथेची आवश्यकता आहे.
  
  
  “मी तुमच्यात सामील होण्याचे ठरवले आहे,” खाली निर्जन कॉरिडॉरमध्ये आम्ही दृष्टीआड झालो तेव्हा मी वहबीला सांगितले. - तू मला एक मुलगी दिलीस, मला ती आवडते. म्हणून मी तुझ्यासोबत आहे. तुझे काम दाखवण्यासाठी तू मला गुलामांच्या छावणीत नेशील.
  
  
  "अहो," राजकुमाराने होकार दिला. - मला याबद्दल आनंद आहे, कार्टर.
  
  
  त्याने माझ्याकडे आणि मुलीकडे पाहिले. अंगणात शिरताच मी दीर्घ श्वास घेतला. स्पॉटलाइट्सने संपूर्ण जागा प्रकाशाच्या समुद्राने भरली. भिंतीवरील रक्षकांनी वहबीला पाहिले आणि लगेचच सावध, आदरणीय वृत्ती स्वीकारली. मी कधीही पाहिले नव्हते त्याहून अधिक आलिशान कपड्यांमध्ये एक उंच अरब आमच्याकडे धावत आला. त्याच्याकडे सावलीचे काळे डोळे आणि टोकदार दाढी असलेल्या वृद्ध गिधाडाचा चेहरा होता. त्याने वहबीला आदराने वागवले, पण त्याच्यासमोर रेंगाळले नाही.
  
  
  “खलील अल-मन्सूर,” मुलगी माझ्या कानात कुजबुजली. "प्रिन्स वहबी आणि त्याच्या कॅप्टनचे मुख्य सल्लागार."
  
  
  “अल्लाह तुझ्याबरोबर आहे,” उंच माणूस वाहबीला अरबीमध्ये म्हणाला. मी म्हणालो, “तू खलील असावा. राजकुमाराने मला तुझ्याबद्दल सांगितले. मला वाटते की आपण हे एकत्र काम करू शकतो.
  
  
  अरबाने माझ्याकडे राग, आश्चर्य आणि काळजीच्या मिश्रणाने पाहिले. - हे एकत्र करा, कार्टर? हे शुद्ध इंग्रजीत आहे.
  
  
  मी प्रिन्स वहबीला आणखी एक अदृश्य धक्का दिला. लहान माणसाने होकार दिला: "कार्टर आमच्याबरोबर आहे, खलील." खरंच खूप चांगली बातमी. वहबीने पुन्हा होकार दिला. “मी दिलेली मुलगी त्याला आवडते. तो आता आमच्यासोबत आहे. मी त्याला बंदोबस्तात नेऊन माझे काम दाखवीन.
  
  
  खलीलने मुलीकडे आणि नंतर माझ्याकडे पाहिले. त्याने होकार दिला. "एक स्त्री पुरुषाचे मन अनेक वेळा बदलते."
  
  
  "पैशाप्रमाणे," मी म्हणालो. “मला महिला आणि पैसा आवडतो. थडग्यापेक्षा जास्त.
  
  
  उंच म्हाताऱ्या अरबाने होकार दिला. "एक शहाणा निर्णय".
  
  
  "आणि तुझ्यासाठी पण," मी म्हणालो. "माझ्याकडे खूप काही विकण्यायोग्य आहे."
  
  
  अरबाचे डोळे चमकले. कसा तरी तो खूप पटण्यासारखा दिसत होता. “मला असं वाटतं, कार्टर,” तो राजकुमाराकडे वळला, “मी तुझ्या अंगरक्षकाला प्रिन्स वहबी म्हणू का?”
  
  
  "आम्ही घाईत आहोत," मी म्हणालो. "राजकुमाराला गाडी हवी आहे."
  
  
  “अरे, होय,” मी त्याला धक्का दिला तेव्हा राजकुमार म्हणाला.
  
  
  खलील अल मन्सूरने सैनिकाला बोलावून घेतले. एका मोठ्या घराच्या मागून एक जीप दिसली. आम्ही ड्रायव्हरच्या मागे बसलो. गेट उघडले आणि आम्ही एका रुंद कच्च्या रस्त्याने जंगलातील गुलामांच्या छावणीकडे निघालो. यावेळी मी काहीही पाहणार नाही. लवकरच किंवा नंतर खोलीतील मृत संतरी सापडतील.
  
  
  जंगलातील राजकुमाराच्या घरापासून रस्ता एक किलोमीटरवर वळला. ड्रायव्हर उजव्या फाट्यावर गावाकडे वळला. मी पटकन राजकुमार वहबीच्या कानात काहीतरी घातलं. तो पुढे झुकला.
  
  
  "इथेच थांब, सैनिक."
  
  
  ड्रायव्हर थांबला आणि मी त्याला मारले आणि त्याने ब्रेक लावल्यावर गाडीतून बाहेर फेकले. मी चाकाच्या मागे उडी मारली. माझ्या मागे असलेली काळी मुलगी सावधपणे म्हणाली: कार्टर.
  
  
  मी मागे फिरलो. राजकुमारने माझ्याकडे एकटक पाहिलं, मग जीपशेजारी जमिनीवर पडलेल्या ड्रायव्हरकडे पाहिलं. त्याचे डोळे आश्चर्यचकित झाले. तो आधीच औषधाच्या प्रभावापासून मुक्त होता. तो अजून जागा झाला नव्हता, पण त्याचा प्रभाव ओसरला होता.
  
  
  “ठीक आहे,” मी मुलीला म्हणालो. "आम्ही त्याला बांधून ठेवू." †
  
  
  तिने उत्तर दिले. - 'बांधणे?' - "नाही, माझ्याकडे एक चांगला मार्ग आहे."
  
  
  रात्री खंजीर उडाला आणि राजकुमार वहबी ओरडला. तिने त्याच्या हृदयावर वार केले, खंजीर खुपसला. रक्त वाहू लागल्याने तो मागे झुकला आणि जीपमधून खाली जमिनीवर पडला. मी तिच्या हातातून चाकू हिसकावून घेतला.
  
  
  - तू मूर्ख मूर्ख. आम्हाला त्याची गरज होती.
  
  
  "नाही," ती जिद्दीने म्हणाली, "आम्हाला त्याची अजिबात गरज नाही." त्याचा मृत्यू झाला असावा.
  
  
  मी शपथ घेतली. 'शाप! ठीक आहे, हा रस्ता कुठे जातो? ..'
  
  
  रस्त्यात आमच्या मागून आवाज आला. मी गप्प बसून ऐकत होतो. मला काहीही दिसले नाही, पण मी ऐकले: लोक रस्त्याने आमचे अनुसरण करीत होते. प्रिन्स वहबीचा मृतदेह कुठेही लपवायला आमच्याकडे वेळ नव्हता. मी जीपला पुढे वळवलं, ती वळवली आणि रस्त्याच्या डाव्या फाट्यावरून जमेल तितक्या वेगाने गाडी वळवली.
  
  
  एका मिनिटापेक्षा कमी वेळाने मला आमच्या मागे ओरडण्याचा आवाज आला. “अरे,” मी ओरडलो. “आता ते आमच्या मागे लागले आहेत. सर्वात जवळचा पोर्तुगीज तळ किती दूर आहे?
  
  
  तिने मान हलवली. - पोर्तुगीज आम्हाला मदत करणार नाहीत. मी बंडखोर आहे आणि तू गुप्तहेर आहेस. प्रिन्स वहबी हे सन्माननीय नागरिक आहेत. त्यातील काहींना त्याने भरपूर पैसे दिले.
  
  
  "मग तू काय करायचा प्रपोज करतोस?"
  
  
  “तीन किलोमीटर अंतरावर दुसरा रस्ता आहे. ती दक्षिणेकडे सीमेवर जाते. सीमेच्या पलीकडे माझी जमीन आहे. आम्ही तिथे सुरक्षित राहू आणि तुम्हाला मदत केली जाईल.
  
  
  माझ्याकडे वाद घालायला वेळ नव्हता. आणि मी तिला सांगणार नव्हतो की बंडखोर आता माझ्यावर किंवा एएचवर जास्त नाखूष आहेत जर त्यांनी आम्हाला पकडले तर ते खलील अल-मन्सीरवर असतील. कदाचित हा संदेश अजून सर्व बंडखोरांपर्यंत पोहोचला नसेल. परिस्थितीनुसार मला ते खेळावे लागेल.
  
  
  रस्ता शोधून आम्ही दक्षिणेकडे निघालो. पाठलागाचे आवाज ऐकत मी दिवे न लावता गाडी चालवली. एका क्षणासाठी मला वाटले की मी काहीतरी ऐकले आहे, मग आवाज कमी झाला, जणू ते किनार्यावरील रस्त्याने चालवत आहेत. रस्ता जंगल सोडून जाईपर्यंत मी दक्षिणेकडे गाडी चालवत राहिलो आणि शेवटी एका मोकळ्या मैदानाच्या पलीकडे जाणारा रस्ता म्हणून संपलो. "आपण इथून चालायला हवं," मुलगी म्हणाली.
  
  
  आम्ही जात आहोत. रात्रीच्या वेळी आणखी पाच मैल, प्रकाश नसलेल्या आणि निर्जन, तुटलेल्या जमिनीतून, तीक्ष्ण आणि कठीण झुडुपे. माझी पँट फाटली होती आणि तिच्या उघड्या पायातून रक्त येत होते.
  
  
  मुलगी म्हणाली, “आम्ही झोपायला जाण्यापूर्वी मी काही अन्न आणते.
  
  
  ती रात्री गायब झाली, आणि अचानक मला जाणवले की मला तिचे शरीर, तिचे धैर्य आणि राग याबद्दल सर्व काही माहित आहे, परंतु मला तिचे नाव माहित नव्हते. एक प्रकारे, तिने माझा जीव वाचवला, आणि मला तिच्याबद्दल काहीही माहित नव्हते याशिवाय मला तिच्याबरोबर पुन्हा रहायचे आहे. जेव्हा ती परत आली तेव्हा तिची जळजळी बेरी आणि मुळांनी भरलेली होती जी मला माहित नव्हती. ते खूप चवदार होते आणि जेवताना ती माझ्या शेजारी बसली.
  
  
  मी विचारले. - 'तुझं नाव काय आहे? तू कोण आहेस?'
  
  
  "काही फरक पडत नाही?"
  
  
  “हो,” मी म्हणालो. 'तुला माझे नाव माहिती आहे. तू काही सामान्य गावातील मुलगी नाहीस. तू खूप लहान आहेस, पण तुला कसे मारायचे ते माहित आहे.
  
  
  तिचा चेहरा अंधारात लपला होता. “माझे नाव इंदुला आहे. मी झुलू सरदाराची मुलगी आहे. आमचा क्रॅल दक्षिणेला महान तोगेला नदीजवळ आहे, आमच्या देशाच्या मध्यभागी, जिथे चाका एकेकाळी राहत होता. माझ्या वडिलांचे आजोबा कॅटेवेयोच्या इंदुनापैकी एक होते. इंग्रजांवर आमच्या महान विजयात ते लढले आणि आमच्या अंतिम पराभवात त्यांचा मृत्यू झाला."
  
  
  - ओलिंडी येथे पराभव?
  
  
  रात्री तिचे डोळे माझ्याकडे चमकले. - महाराज, तुम्हाला आमचा इतिहास माहित आहे का? कार्टर?
  
  
  "मला याबद्दल काहीतरी माहित आहे," मी म्हणालो. - माझे नाव निक आहे, तसे.
  
  
  "निक," ती शांतपणे म्हणाली. कदाचित ती आमच्या दुसऱ्यांदा सोफ्यावर बसण्याचा विचार करत असेल.
  
  
  - वहबी तुला कसा मिळाला?
  
  
  “माझ्या आजोबांनी आणि माझ्या वडिलांनी कधीही गोऱ्यांचे वर्तन स्वीकारले नाही, ना दक्षिण आफ्रिकेचे किंवा इंग्रज. आमच्या माणसांनी बरीच वर्षे तुरुंगात घालवली. जेव्हा तरुण लोक मार्क ऑफ चकमध्ये सामील झाले आणि माझ्या वडिलांना पाठवायला मुलगा नव्हता, तेव्हा मी गेलो. मी दक्षिण आफ्रिकेविरुद्ध बंडखोर झालो. मला दोनदा पकडले गेले आणि नंतर माझ्या पकडल्याबद्दल बक्षीस देऊ केले. चार महिन्यांपूर्वी मला पळून जावे लागले. आमच्या लोकांनी मला मदत केली आणि मला झुलुलँडमधून बाहेर पाठवले. भाडोत्री सैनिकांच्या पथकाने मला मोझांबिकमध्ये घुसण्यास मदत केली.
  
  
  "कर्नल लिस्टरचे युनिट," मी म्हणालो.
  
  
  "होय, त्याने मला इतर अनेकांसह लपवले, मला सीमेपलीकडे नेले आणि गोऱ्या सैनिकांपासून वाचवले."
  
  
  - वहबी तुला कसा मिळाला?
  
  
  “मी कर्नल लिस्टरच्या एका छोट्या तुकडीसह मुख्य भाडोत्री छावणीकडे जात होतो तेव्हा आमच्यावर वहबी डाकूंनी हल्ला केला. मी पळून जाण्यात यशस्वी झालो, पण त्यांनी माझा माग काढला आणि मला गुलामांच्या छावणीत नेले. मी तिथे तीन महिने घालवले. तिचे डोळे ज्वलंत होते. “आम्ही पळून गेलो नसतो तर मी तिथे एक आठवडा टिकलो नसतो. जास्त नाही.'
  
  
  "वाहबी तुला या तीन महिन्यांत विकू शकला नसता?"
  
  
  ती खडबडीत हसली. “त्याने दोनदा प्रयत्न केला, पण प्रत्येक वेळी मी वेड्यासारखा लढलो आणि खरेदीदार मला घेऊन जाणार नाही. मला पुरेसे प्रशिक्षण मिळाले नव्हते. त्यामुळे वहबीने मला थोडे पुढे शिकवले. त्याआधी, त्याने मला दररोज रात्री अनेक पुरुषांना दिले.
  
  
  "माफ करा," मी म्हणालो.
  
  
  "नाही," ती पटकन म्हणाली. "तुझ्यासोबत असं झालंय..."
  
  
  ती थरथर कापली. मी गडद बर्नसमध्ये तिच्या काळ्या आकृतीकडे पाहिले.
  
  
  “माझ्यासाठीही ते काहीतरी वेगळं होतं,” मी म्हणालो. मी त्याला स्पर्श केला आणि ते कंपन वाटले. मला ती पुन्हा हवी होती, इथे आणि आता, आणि मला माहित आहे की तिलाही मला हवे आहे.
  
  
  “मी त्याला मारले याचा मला आनंद आहे,” ती वेदनेच्या रडक्या आवाजात म्हणाली. “त्याला सीमेच्या सर्व बाजूंनी सर्व गोरे संरक्षित केले होते. त्याच्याशी कृष्णवर्णीयांचेही साम्य आहे. स्वाझी, जुने सरदार आणि गावातील वडीलधारी मंडळी त्यांच्या मुली त्याला विकत. पैसे आणि सत्तेसाठी झुलुक्रालमध्येही.
  
  
  तिच्या आवाजात द्वेष तर होताच पण काहीतरी वेगळंच. विचार करू नये, वाटू नये अशा पद्धतीने ती बोलली. बाकी काही बोलू नये म्हणून ती प्रिन्स वहबीबद्दल बोलली.
  
  
  "तिथे काहीतरी घडले," मी म्हणालो. - इंदुला? तिथे तुला काहीतरी झालं.
  
  
  मी तिला स्पर्श केला आणि ती निघून गेली. दूर नाही, फक्त काही इंच, कदाचित कमी. ती काहीतरी म्हणाली, पण अगदी स्पष्टपणे नाही.
  
  
  "हो," ती म्हणाली. “तिथे असे काही घडले जे मला आधी कधीच वाटले नव्हते. पांढरा माणूस आणि तरीही झाले. पण हे पुन्हा होऊ शकत नाही."
  
  
  'का नाही?'
  
  
  "कारण मला ते खूप हवे आहे," ती म्हणाली. रात्रीच्या काळोखाप्रमाणे तिने तोंड माझ्याकडे वळवले. "मी त्या नीच अरबला ठार मारले कारण त्याने पन्नास लोकांसह माझा अपमान केला." ..आणि कारण मी त्याच्या प्रेमात पडलो. मला आढळले की मी सेक्सचा खूप आनंद घेतो, निक. वहबीने मला जे करायला लावले ते मला आवडले. मला शरम वाटते.
  
  
  "सर्व पुरुषांसोबत?"
  
  
  - तुमच्यासारखे नाही, परंतु बहुतेक पुरुष - होय.
  
  
  - इंदुला, तू गोंधळली आहेस. कदाचित आपण नंतर बोलू.
  
  
  "कदाचित," ती म्हणाली. 'हो नंतर. आता आपण विश्रांती घेतली पाहिजे.
  
  
  स्वतःला जळजळीत गुंडाळून ती आडवी झाली. मी तिच्या शेजारी झोपलो. मला अजूनही ती हवी होती. परंतु तुमच्याकडे असे क्षण आहेत जेव्हा तुम्हाला स्त्रीला तिच्या स्वत: च्या मार्गाने गोष्टी हाताळू द्याव्या लागतील. तिची स्वतःची लढाई होती. मी झोपलो होतो.
  
  
  मी आफ्रिकन पहाटेच्या काही वेळापूर्वी जागा झालो. मला थंड आणि सुन्न वाटले, पण संकोच करण्याची वेळ नव्हती. माझ्यापाठोपाठ इंदुलाही लगेच जाग आली. तिने उचललेली बेरी आम्ही शेवटची खाल्ली आणि दक्षिणेकडे निघालो.
  
  
  दुपारपर्यंत सूर्य जास्त होता कारण आम्ही सीमा ओलांडून झुलुलँडला पोहोचलो. इंदुलाने तिचा वेग वाढवला होता. ती माझ्याकडे पाहून हसली, जणू काही तिला तिच्याच देशातल्या गरजांची अचानक लाज वाटली नाही. मी परत हसलो, पण आतून मला प्रचंड चिंता वाटू लागली आणि आजूबाजूचे निरीक्षण करत राहिलो. आता तिचे मित्र सहज माझे शत्रू होऊ शकतात. मी लवकरच शोधून काढेन.
  
  
  पाच माणसे दर्या आणि इतर आच्छादनांचा वापर करून कमी वाढीतून आमच्या जवळ आले. त्यांना बघायचे नव्हते, पण तरीही मी त्यांना पाहिले. मी त्यांना इंदुलाच्या आधी पाहिले होते, मी या व्यवसायात जास्त काळ आहे. ते बंडखोर होते, पक्षपाती होते, यात शंका नाही. सामान्य गावकरी बंदुका आणि पंगा घेऊन जात नाहीत, जुन्या झुलू युद्धाच्या कपड्यांसह गणवेश घालत नाहीत आणि स्पष्ट हेतूने वाळवंटातून घसरत नाहीत.
  
  
  “इंदुला,” मी म्हणालो.
  
  
  ती त्यांना पाहून हसली. - "आमची माणसं." तिने पुढे होऊन हाक मारली. 'सोलोमन! ओसेबेबो! मी आहे. इंदुला मिसवणे!
  
  
  त्यांच्यापैकी एकाने विचारले: "इंदुला मिसवणे यांच्यासोबत प्रवास करणारा कोण आहे?"
  
  
  “दूरच्या देशातून आलेला मित्र,” मुलगी म्हणाली. "या मित्राशिवाय, मी अजूनही गुलाम-मालक प्रिन्स वहबीच्या हातात असतो."
  
  
  ते सगळे हळू हळू आमच्या जवळ आले. त्यापैकी एकाने सांगितले: “देशभर अफवा पसरल्या आहेत की दुष्ट राजकुमार वहबी मरण पावला आहे. इंदुला, तुला याबद्दल माहिती आहे का?
  
  
  "मला माहीत आहे," मुलगी म्हणाली. - आम्ही त्याला मारले. इतरांपैकी एक म्हणाला: "हा झुलुलँडसाठी आनंदाचा दिवस आहे."
  
  
  “दुसरा दिवस लवकरच येईल,” दुसरा म्हणाला.
  
  
  "ज्या दिवशी चका जागे होईल," इंदुला म्हणाली.
  
  
  पहिला जो बोलला आणि क्षणभरही माझ्यावरून नजर हटवली नाही त्याने आता इंदुला होकार दिला. तो स्पष्टपणे या बंडखोर गटाचा नेता होता.
  
  
  "तुम्ही तुमच्या मित्रासाठी बोलता, आणि ते चांगले आहे," तो म्हणाला. तो प्राणघातक डोळ्यांचा एक लहान, पातळ झुलू होता. "पण आम्ही त्याला अजून मित्र म्हणत नाही." सध्या तो आमच्यासोबत राहणार आहे. चला आपल्या kraal वर परत जाऊया. इतरही आमच्यात सामील होतील. इंदुला विरोध करू लागली. "तुला माझा मित्र सोलोमन एनडेलवर विश्वास नाही?" जणू काही मी त्याच्यासाठी बोलणे पुरेसे नाही आणि त्याने वहबीला मारले आणि माझे प्राण वाचवले. मग तो आहे हे जाणून घ्या. ..'
  
  
  मी तिला अडवलं, त्या सगळ्यांकडे हसून बघत. "मी चकीच्या मुलांसोबत राहण्यास सहमत आहे." एखाद्या व्यक्तीला मित्र म्हणण्यापूर्वी तो मित्र आहे हे स्वतःला पटवून देणं शहाणपणाचं आहे.”
  
  
  ते चौघे प्रभावित झालेले दिसत होते. पण इंदुला आश्चर्यचकित दिसली, जणू काही मी तिला कापून टाकले आहे. आणि नेता, सोलोमन एनडेल, माझ्याकडे संशयाने पाहू लागला. तो मूर्ख नव्हता. त्याचा कोणावरही विश्वास नव्हता. मी त्यांच्यासोबत आहे हे सांगण्यापूर्वी मला इंदुलाला घाबरवण्याचा धोका पत्करावा लागला. AX म्हणजे काय ते मला माहीत नव्हते.
  
  
  पण इंदुलाने स्वतःहून राजीनामा दिला आणि सॉलोमन एनडेलने मला त्यांच्यात सामील होण्याचा इशारा केला. खाली एक लहान पॅडॉक असलेल्या खोल दरीत पोहोचेपर्यंत आम्ही जमिनीखालील मार्ग निवडतो. सुमारे पंधरा पुरुष आणि काही स्त्रिया काटेरी कुरणातील सात गोल झोपड्यांमधून चालत होते.
  
  
  इंदुला आणि सोलोमन एनडेलने म्हाताऱ्या माणसांशी चर्चा केली आणि मग इंदुला परत आली आणि झोपडीकडे होकार दिला.
  
  
  “ते भेटण्याची वाट पाहत आहेत. आम्ही तिथे थांबू.
  
  
  मी खालच्या ओपनिंगमधून रेंगाळलो आणि इंदुलासोबत स्ट्रॉ बेडवर बसलो. पलंग हलल्यासारखा वाटत होता. तो प्रत्यक्षात फिरत होता, झुरळांनी ग्रासलेला होता. इंदुला काही लक्षात येत नाही असे वाटत होते; झुलू झोपडीच्या त्रासाची तिला स्पष्टपणे सवय होती. माझे डोळे अंधाराशी जुळवून घेत असताना मी झुरळांचा विसर पडला. आम्ही एकटे नव्हतो.
  
  
  झोपडीच्या पलीकडे तिघेजण बसले होते. त्यांच्यापैकी एक म्हातारा माणूस होता ज्याच्या केसात लाल तुराको पंख होते: स्वाझी प्रमुख. दुसरी एक झुलू स्त्री होती, रुंद अफ्रो असलेली, तिने खांद्यावर सुवर्णपदक बांधलेला रेशमी झगा घातला होता. तिसरा एक मध्यमवयीन माणूस होता ज्यावर शांगन सहाय्यक प्रमुखाच्या खुणा होत्या. ते मध्य-स्तरीय बंडखोर सैन्याच्या बैठकीसारखे दिसत होते.
  
  
  म्हातारा झ्वाझी आधी बोलला, त्याच्या वयानुसार. "गोरा माणूस इंदुला आपल्यापैकीच आहे का?"
  
  
  त्याने सिस्वती ऐवजी स्वाहिली वापरली, ज्यामुळे मला त्याला समजू शकले. तो माझ्याशी नम्र होता.
  
  
  "तो एक शक्तिशाली मित्र आहे जो आम्हाला दुरून मदत करतो," इंदुला म्हणाली. तिने शांगनकडे पाहिले. - दिवस जवळ आहे का?
  
  
  "जवळपास," शांगन म्हणाला. "चांगले गोरे लोक आहेत."
  
  
  “आता आम्ही चांगल्या गोऱ्यांची वाट पाहत आहोत,” ती स्त्री म्हणाली. ती इंग्रजी वापरायची. ती झुलू होती, पण तिचा उच्चार मजबूत असला तरी ती माझ्यासाठी अधिक विनम्र होती. तिचा रेशमी झगा आणि सुवर्णपदक हे सूचित करते की ती कोणीतरी महत्त्वाची आहे. तिचा रुंद नाक असलेला चेहरा, काळेभोर डोळे आणि गुळगुळीत काळी त्वचा ही तिशी किंवा चाळीशीतील कोणीही असू शकते. पण झुलू स्त्रिया लवकर वृद्ध होतात आणि माझ्या अंदाजानुसार ती तीस वर्षांची होती.
  
  
  - तुझा नवरा येईल का? - इंदुला विचारले.
  
  
  "तो येत आहे," बाई म्हणाली. “आणि त्याहूनही महत्त्वाची व्यक्ती. जो पोर्तुगीजांबद्दल सर्व काही सांगतो.
  
  
  मी स्वारस्य न दाखवण्याचा प्रयत्न केला, पण माझे पोट खाली आले—ती मोझांबिकन सरकारमधील त्या अज्ञात बंडखोराचा उल्लेख करत असावी. माझे ध्येय. ही माझी संधी असू शकते. माझ्याकडे एक खंजीर आणि एक रायफल होती, जी मी गार्ड वहबीकडून घेतली.
  
  
  मी सहज बोलण्याचा प्रयत्न केला. “मी ऐकले की मोझांबिकमधील एक उच्चपदस्थ अधिकारी तुम्हाला मदत करत आहे. तो इथे येतोय का?
  
  
  तिने थोडावेळ माझ्याकडे संशयाने पाहिलं. 'कदाचित.'
  
  
  मी जाऊ दिले, पण ती बाई माझ्याकडे बघतच राहिली. ती मजबूत दिसत होती. अजूनही तरुण, पण आता मुलगी नाही; इंदुलासारखी मुलगी नाही, स्नायुंचे हात आणि सपाट पोट. तिच्या नजरेत, चेहऱ्यात, तिच्या नजरेत काहीतरी दिसत होतं. .. केबिनमध्ये गरम होतं. मला माझ्या खाली झुरळं फिरताना जाणवत होती आणि मी त्या अधिकाऱ्याला मारून तरी कसा पळून जाऊ शकतो या विचाराने माझ्या नसा ताणल्या गेल्या होत्या. कदाचित तेच असेल, किंवा कदाचित मला अचानक समजले असेल की या झुलू महिलेसोबत काय घडत आहे: तिने मला डियर्डे कॅबोटची आठवण करून दिली. अचानक मला अशक्त आणि मळमळ वाटू लागली. मला या झोपडीतून बाहेर पडावे लागले.
  
  
  ते धोकादायक होते. माझ्यावर अजून पूर्ण विश्वास नव्हता आणि सोडून जाणे अपमान मानले जाईल. पण मला धोका पत्करावा लागला. नदीच्या काठावर त्या रात्री तिच्या मानेतून वाहत असलेल्या रक्ताचा डियर्डेचा विचार. .. मी उठतो.
  
  
  "मला ताजी हवा हवी आहे, इंदुला." त्यांना काही सांगा.
  
  
  मी उत्तराची वाट पाहिली नाही. मी खालच्या ओपनिंगमधून बाहेर पडलो आणि सूर्यप्रकाशात खोल श्वास घेत तिथे उभा राहिलो. कदाचित ते फक्त उष्णता किंवा झुरळे होते. ते काहीही असले तरी त्यामुळे माझे प्राण वाचले.
  
  
  उन्हात माझ्याकडे कोणी लक्ष दिले नाही. माझ्या शेजारी गावातले कोणी नव्हते. मी आजूबाजूला झुलुस शोधले आणि त्यांना पॅडॉकच्या काठावर पाहिले, पुरुषांच्या जवळ येत असलेल्या स्तंभाकडे पहात होते.
  
  
  हिरव्या कपड्यांमध्ये गोरे रंगाचे स्तंभ. भाडोत्री पथक. त्यांचीच ते वाट पाहत होते. कर्नल लिस्टरच्या नेतृत्वाखाली भाडोत्री. मला माझ्या समोर एका स्पॅनियार्डचे प्रेत दिसले.
  
  
  ते बहुधा मोझांबिकच्या बंडखोर अधिकाऱ्याला भेटायला आले होते. पण आता माझ्याकडे विचार करायला वेळ नव्हता. ही झोपडी सोडल्याने मला एक संधी मिळाली. मी ते वापरले. क्षणाचाही विलंब न लावता मी मागे वळलो, झोपडीभोवती फिरलो आणि मागे असलेल्या काटेरी कुंपणाकडे धाव घेतली. तिथे मी चाकूने एक रस्ता कापला आणि मी नजरेआड होईपर्यंत खोल दरीत पळत गेलो.
  
  
  
  
  धडा 13
  
  
  
  
  
  मी दऱ्याबाहेर जाईपर्यंत थांबलो नाही, दाट झाडीच्या आच्छादनात खोल झालो. अजून दुपारची वेळ होती, आणि झुलस आणि भाडोत्री दोन्ही टाळण्यासाठी अंडरब्रश हा सर्वोत्तम निवारा नव्हता, परंतु संधी असल्यास.
  
  
  माझे काम अजूनही बंडखोर अधिकाऱ्याला मारण्याचे होते.
  
  
  मला एक लहान टेकडी दिसली जी दाट झाडींनी वाढलेली होती. तिथं मी जमेल तितक्या खोलवर खाली उतरलो आणि दरीतील पॅडॉककडे पाहिले. कर्नल आणि त्याचे गस्तीपथक पॅडॉकवर पोहोचले आणि झुलूंनी मोठ्याने जयघोष केला. मी लिस्टरच्या शेजारी सॉलोमन एनडेलला उभे असलेले पाहिले, आणि वर बघितले तर मला दिसले की इंदुला आणि झुलू बाई झोपडीतून बाहेर आल्या आहेत जिथे मी नुकताच बसलो होतो. झुलू स्त्री लिस्टरच्या जवळ आली. ती आपल्या पतीची वाट पाहत होती. तिने रेशम आणि सोने परिधान केले यात आश्चर्य नाही. मी तिच्याबद्दल विसरलो.
  
  
  इंदुलाने आजूबाजूला पाहिले. मी तिला सोलोमनशी बोलताना पाहिले. दोघांनी आजूबाजूला पाहिलं, दोघांनी शोधलं. झुलू बाई काहीतरी म्हणाली. कर्नल लिस्टर मागे फिरले. मी त्याला त्याच्या माणसांशी रागाने बोलताना पाहिले आणि मग कोरलभोवती पाहिले. मला काय झाले ते ऐकण्याची गरज नव्हती. लिस्टरला वाटले की मी नदीतल्या मगरीच्या खाद्याप्रमाणे मेला आहे. किंवा कमीत कमी बुडाला. आता त्याला माहित होते की मी जिवंत आहे आणि त्याला त्याच्या तीन मेलेल्या माणसांची आठवण होईल.
  
  
  मी सोलोमन आणि इंदुला झुलू बंडखोरांना आदेश देताना पाहिले. लिस्टर त्याच्या गस्तीकडे निघाला. मी कुंपण कुठून तोडले ते काही क्षणातच त्यांना दिसेल. मी संकोचलो; माझ्या सर्व अनुभवाने मला शक्य तितक्या लवकर निघून जाण्यास सांगितले, परंतु त्याच वेळी त्यांनी मला सांगितले की जर मी त्यांना टाळले तर मला त्या अधिकाऱ्याला मारण्याची संधी मिळेल. जर मी पळून गेलो असतो तर मला कधीच त्याला गोळ्या घालण्याची संधी मिळाली नसती. मी धावलो नसतो तर मी पुन्हा कोणाला गोळी मारली नसती.
  
  
  एकट्या, विरळ वनस्पतींमध्ये, त्यांच्या देशात मला फारशी संधी मिळाली नाही. मी धावलो.
  
  
  उद्या दुसरा दिवस आहे. अजून एक दिवस बाकी होता, जोपर्यंत माझ्या मृत्यूने माझे ध्येय निश्चित यशस्वी केले नाही. माझ्या आत्महत्येचे समर्थन करण्यासाठी येथे कोणतेही निश्चित यश मिळाले नाही, म्हणून मी पळून गेलो.
  
  
  माझ्याकडे चांगली आघाडी होती आणि त्यांच्याकडे गाड्या नव्हत्या. जरी तो त्यांचा देश होता, तरीही मला चांगले प्रशिक्षण मिळाले. नंतर मी कर्नल लिस्टर आणि डियर्डेबद्दल विचार करू शकलो. मी ताऱ्यांचा फायदा घेतला, रात्रीच्या अंडरग्रोथमधून काळजीपूर्वक फिरत होतो. मी गावे टाळली आणि जंगल आणि खारफुटीच्या दलदलीत पोहोचल्यानंतर किनाऱ्याकडे निघालो. तो एक लांब, संथ प्रवास होता.
  
  
  उपकरणांशिवाय, एएचशी सर्वात जवळचा संपर्क लोरेंगो मार्क्स येथे होता. हे सोपे होणार नाही. मला पोर्तुगीजांकडून मदतीची अपेक्षा नव्हती. मी शत्रूचा एजंट होतो, त्यांच्यासाठी तसेच इतर कोणासाठीही गुप्तहेर होतो.
  
  
  रात्री झुलस गेल्यावर मी एका पोकळ लॉगमध्ये तासभर झोपलो. दहा लोक काळ्या भूतांसारखे दिसत होते आणि चंद्रप्रकाशातही मी सॉलोमन एनडेलला ओळखले. त्यांनी माझा इथपर्यंत माग काढला. ते चांगले आणि दृढ ट्रॅकर्स होते. यावेळी सर्वकाही गंभीर होते. लिस्बन आणि केपटाऊनमधील व्हाईट हेड्स काळजीत होते यात आश्चर्य नाही.
  
  
  ते जात असताना, मी लॉग सरकवला आणि त्यांच्या मागे गेलो. ते माझ्यासाठी सर्वात सुरक्षित ठिकाण होते. निदान मला तरी तेच वाटलं. माझी जवळजवळ जीवघेणी चूक झाली.
  
  
  चंद्र मावळला. मी त्यांच्या मंद आवाजाकडे त्यांच्या मागे गेलो आणि जर हा जर्मन ट्रिप झाला नसता तर मी जास्त पुढे गेलो नसतो.
  
  
  "हिमेल".
  
  
  माझ्या डावीकडे वीस यार्डांपेक्षा कमी अंतरावर असलेल्या उसाश्याचा तो स्फोट होता. एक शांत जर्मन आवाज, भयावह रडणे कारण तो झाडावर आदळला आणि त्याच्या पायाचे बोट किंवा असे काहीतरी दाबले. मी माझ्या डोळ्यांपर्यंत दलदलीत डुबकी मारली, शक्य तितक्या सहज श्वास घेतला आणि वाट पाहिली. काळ्या रात्री मला ते माझ्या अवतीभवती जाणवले. भाडोत्री, एक मोठी गस्त, बर्फाळ आर्डेनेसमधील एसएस युनिटप्रमाणे जंगल आणि दलदलीचा थवा करतात.
  
  
  ते राक्षसांसारखे तरंगत होते, त्यांचे हिरवे वस्त्र धुळीने पांढरे होते. शांतता, प्राणघातक भुते, फ्लाइंग डचमेन, त्यापैकी दोन इतके जवळ आहेत की मी त्यांच्या पायांना स्पर्श करू शकेन. ते इतके तणावग्रस्त दिसत होते की त्यांनी माझ्याकडे लक्ष दिले नाही. त्यांनी कधीही खाली पाहिले नाही.
  
  
  मी माझ्या नाकपुड्यापर्यंत पाण्याखाली थांबलो. हळुहळु दलदलीत गायब होत त्यांनी मला पार केले.
  
  
  मी वाट बघत होतो. माझ्या कानात, नाकात आणि तोंडात पाणी आले, पण मी वाट पाहत राहिलो.
  
  
  भूत भाडोत्रीची दुसरी ओळ पहिल्या नंतर जवळजवळ शंभर यार्डवर दिसली. एक जुनी जर्मन सैन्याची युक्ती, प्रामुख्याने घनदाट जंगलात वापरली जाते. एक जुनी पद्धत, परंतु प्रभावी. शिकार केलेल्या हरीण किंवा सशाप्रमाणे, शिकार केलेल्या माणसाला शत्रू निघून गेल्यावर गतिहीन राहणे जवळजवळ अशक्य आहे. वर उडी मारण्याची आणि दुसऱ्या दिशेने पळण्याची अप्रतिम इच्छा: सरळ दुसऱ्या, शत्रूच्या ओळीच्या बंदुकांकडे.
  
  
  मी आग्रहाचा प्रतिकार केला आणि दुसऱ्यांदा प्रतिकार केला. अजून तिसरी ओळ बाकी होती, मागच्या बाजूला सायलेंट स्निपर्सचा ग्रुप. मी अर्धा तास निवारा मध्ये थांबलो. मग मी वळून पुन्हा किनाऱ्याकडे निघालो. खूप वेळ थांबणे देखील धोकादायक आहे;
  
  
  आता मी वेगाने चालत होतो. भाडोत्री सैनिकांची संख्या पाहता ते त्यांच्या प्रदेशात परतले असावेत असे मी गृहीत धरले. मुख्य गाव या दलदलीत कुठेतरी असावे. आणि जर मी शांत राहण्याचा प्रयत्न केला त्यापेक्षा मी आवाज केला तर झुलूसाठी मी अधिक सुरक्षित होईल. बरेच सैनिक मला शोधत असताना, त्यांना घाबरलेल्या गोंधळाच्या आवाजापेक्षा आवाज कमी त्रास देतो. मी एक निवड केली, वेगासाठी जोखीम घेतली आणि मला आशा आहे की मी योग्य आहे.
  
  
  मी ते केले. मी खारफुटीच्या दलदलीत थोड्याशा वाढीवर गडद आकृत्या पाहिल्या. एका खोल आवाजाने झुलूमध्ये काहीतरी ओरडले. मला बंटूबद्दल पुरेशी माहिती होती की तो कॉल होता, प्रश्न होता. मी जर्मनमध्ये रागाने उत्तर दिले:
  
  
  “इथून काही मैलांवर एका डुक्कराने आमच्या दोन माणसांना मारले. मेजर कर्ट्झने त्याला जवळजवळ कोपऱ्यात टाकले होते. मी हँडग्रेनेड आणतो, पटकन! †
  
  
  मी घाईत होतो, थांबलो नाही. माझ्या मागे जाण्यासाठी त्यांच्याकडे दिवे नव्हते आणि त्या भागात फक्त जर्मन लोक भाडोत्री होते. मी त्यांना दलदलीतून परत येताना ऐकले. माझ्या समोरचा रस्ता मोकळा व्हायला हवा होता.
  
  
  काही दिवसांपूर्वीचा राग - आता आठवडे वाटणारे दिवस - पुन्हा माझ्यात ढवळून निघाले. मी लिस्टरच्या मुख्यालयाजवळ होतो. आता, दलदलीत, काही अदृश्य शिकार शोधताना, मला बरेच काही सहज मिळू शकते. एका वेळी एक. पण आता मी कोणाला मारणार नाही. कर्नल लिस्टर माझ्यासाठी तेच करण्यासाठी तयार होते, मला शोधून मारले.
  
  
  त्यामुळे मी दलदलीतून शक्य तितक्या वेगाने मार्ग काढला आणि सरळ किनाऱ्याकडे निघालो. एकदा तिथे, मी शहर शोधले आणि एएचशी संपर्क साधला.
  
  
  दलदलीने हिरवेगार जंगल आणि नंतर खजुरीची झाडे आणि किनारी सवाना यांना मार्ग दिला. जेव्हा सूर्य उगवला तेव्हा मी ताडाच्या झाडाखाली आणि स्वच्छ पांढऱ्या समुद्रकिनाऱ्यावर चढलो. स्थानिक लोक त्यांची जाळी समुद्रात टाकत होते आणि पुढे निळ्या पाण्यात मला मासेमारी करणाऱ्या बोटींचा एक छोटा ताफा पुढे समुद्रात मासेमारीच्या मैदानाकडे जाताना दिसला. मी इतका वेळ देशाच्या आतील भागात, दलदलीत, जंगलात आणि कोरड्या झुडपांमध्ये होतो, की तो एक प्रकारचा असामान्य चमत्कार वाटत होता. मला त्यात डुबकी मारून पोहायचे होते. कदाचित एखाद्या दिवशी माझ्याकडे चमत्कार आणि काही पोहण्याच्या कौशल्यांसाठी वेळ असेल, परंतु ती वेळ अद्याप आलेली नाही. माझ्या सहवासात नाही.
  
  
  माझ्या दृष्टीक्षेपात येण्यापूर्वी मी हलके विमान ऐकले. जमिनीवरून खाली सरकत तो माझ्या जवळ आला. तो वेगाने वळला आणि ज्या दिशेने तो आला त्याच दिशेने उड्डाण केले. मी त्याच्या लायसन्स प्लेट्स पाहिल्या आणि त्याचा अर्थ मला कळला.
  
  
  पोर्तुगीज सैन्याचा स्काउट. आणि ज्या मार्गाने तो माझ्या जवळ आला, मला समजले की तो मला शोधत आहे. मला कदाचित खलील अल-मन्सूर, सरकारमधील ज्यांना गुलाम व्यापाऱ्याने पैसे दिले होते त्यांना कळवले होते आणि पोर्तुगीज गस्त स्काउटच्या मागे नव्हते.
  
  
  गस्त ही मला खुल्या समुद्रकिनाऱ्यावर लढाईत जायची गोष्ट नव्हती. मी ताडाच्या झाडांच्या मध्ये मागे हटलो आणि काळजीपूर्वक उत्तरेकडे निघालो. लोरेंगो मार्केझ जवळच कुठेतरी असायला हवे होते.
  
  
  दहा वाजेपर्यंत कोणीही गस्तीने मला सापडले नव्हते आणि शेत आणि वृक्षारोपणाच्या वाढत्या संख्येने मी लोकवस्तीच्या क्षेत्रात प्रवेश करत असल्याचे सूचित केले. शेवटी मी सभ्यता गाठली: एक पक्का रस्ता. मी आधुनिक सभ्यतेचा आणखी एक स्तंभ शोधू लागलो - टेलिफोन. जर मी इतका थकलो नसतो, तर हे चित्र पाहून मला हसू फुटले असते: सहा तासांपूर्वी माझी दलदलीत शिकार केली गेली होती, हजारो वर्षांपासून आदिवासींनी शिकार केली होती. आता मी एका पक्क्या रस्त्याने चालत फोन शोधत होतो. आज आफ्रिका!
  
  
  मला माझा फोन रस्त्याच्या कडेला एका काचेच्या चेंबरमध्ये सापडला, जसे लिस्बनचा छोटा तुकडा. माहितीवरून मला लॉरेन्को मार्क्वेझ येथील अमेरिकन वाणिज्य दूतावासाचा क्रमांक कळला. मी कॉल केला, एक कोड शब्द दिला, ज्याने एएच ओळखले. दोन सेकंदांनंतर कॉन्सुल आधीच फोनवर होता.
  
  
  “अहो, मिस्टर मोर्स, तुमच्या बहिणीबद्दल माफ करा.
  
  
  “धन्यवाद, सल्लागार,” मी म्हणालो आणि फोन ठेवला.
  
  
  - मला तुझ्या बहिणीबद्दल वाईट वाटते. याचा अर्थ वाणिज्य दूतावासात सर्व नरक सैल झाले होते. मला हँग अप करून तीन मिनिटांनंतर पुन्हा कॉल करावा लागला आणि त्याने मला त्या फोनवर डायल केला ज्यात स्क्रॅम्बलर कनेक्ट होता. मी तीन मिनिटं मोजली आणि पुन्हा वळलो. आम्ही ते लगेच रेकॉर्ड केले.
  
  
  “अरे देवा, N3, तू कुठे होतास? नाही, मला सांगू नका. आम्हाला N15 सोबत तुमच्या मृत्यूचा अहवाल प्राप्त झाला; मग तुम्ही अरब ठगाकडून पुन्हा जिवंत आहात असा अहवाल, जो म्हणतो की तुम्ही स्थानिक अरब राजपुत्राला मारले आहे. तुम्ही तीन देशांतील बंडखोरांशी सहकार्य केले आणि तीन देशांतील बंडखोरांवर हल्ले केल्याचा अहवाल; की तुम्ही तुमचे स्वतःचे सैन्य उभे केले आणि तुम्ही स्वतःच्या सामर्थ्याने चंद्रावर उड्डाण केले.
  
  
  "मी व्यग्र होतो". - मी कोरडेपणे म्हणालो.
  
  
  - बरं, तू इथे येऊ शकत नाहीस. माझ्या इथे फुटपाथवर गस्त आहे. तू मारलेला अरब महत्त्वाचा होता. आम्ही अधिक चांगले करू शकतो. ..'
  
  
  - तुमच्या फुटपाथवर? किती आहेत?' - मी स्नॅप केला.
  
  
  'काय घाई आहे? बरं, किमान एक किंवा दोन दिवस.
  
  
  खूप लांब. लहान वसाहती शहरांमध्ये, सैन्य आणि पोलिसांकडे अमर्याद शक्ती असते. त्यांनी वाणिज्य दूतावासाची लाईन टॅप केली आणि स्क्रॅम्बल किंवा नाही, थेट टेलिफोन कंपनीच्या मुख्यालयातून कॉल ट्रेस केला. पाच मिनिटांत, किंवा त्याहूनही कमी वेळात, संभाषण कुठून होत आहे हे त्यांना कळेल आणि मला सैनिकांनी घेरले जाईल.
  
  
  मी म्हणालो: 'ए.एच.ला कळवा, उद्या दुपारी प्रिन्स वाहबीचे घर शोधा.'
  
  
  मी आधीच बूथ सोडले होते आणि घरांच्या पहिल्या रांगेतून अर्ध्या रस्त्याने चालत आलो होतो आणि कन्सुल कदाचित दुसऱ्या बाजूला कुरकुर करत होता. पहिली जीप टेलिफोन बूथच्या दिशेने धावली तेव्हा मी नुकताच पहिल्या घरांच्या आश्रयस्थानात प्रवेश केला होता. अधिका-यांनी त्यांच्या आदेशाचा राग आळवल्याने शिपाई आणि पोलीसांनी उडी मारली आणि रिकाम्या फोन बूथमधून पसार होऊ लागले. त्यांच्या परिणामकारकतेची प्रशंसा करण्यासाठी मी थांबू शकलो नाही. मी शक्य तितक्या लवकर मार्गातून बाहेर पडलो. मोझांबिकन सरकारमधील कोणीतरी वाहबीने मला जे सांगितले असेल ते पाहून घाबरले होते किंवा माझ्या बंडखोर अधिकाऱ्याने मला खूप पूर्वी मरावे असे वाटले होते. कदाचित दोन्ही. सर्व बाजू मला शोधत होत्या. यामुळे मला राग आला.
  
  
  मी समुद्राजवळ पोहोचल्यावर दुसरा पक्का रस्ता मला दक्षिणेकडे घेऊन गेला. माझा वेळ संपत चालला होता. मी जलद वाहतुकीचे साधन शोधले आणि ते एका किओस्कजवळ रस्त्याच्या कडेला उभ्या असलेल्या ट्रकमध्ये सापडले. ड्रायव्हरने जवळजवळ पूर्ण टाकीसह चाव्या सोडल्या. मी दक्षिणेकडे जाताना तो ओरडला आणि ओरडला. मला फक्त आशा होती की पोर्तुगीज सैन्याने अद्याप रस्त्याच्या अडथळ्यांचा विचार केला नव्हता आणि कोणीही माझ्याकडून अपेक्षा करेल अशी शेवटची जागा प्रिन्स वहबीच्या किल्ल्यावर आहे.
  
  
  पक्का रस्ता संपल्यावर मी ट्रकमधून बाहेर पडलो. मला कोणतेही अडथळे दिसले नाहीत. मी दक्षिणेत जाईन असे त्यांना स्वप्नातही वाटले नव्हते. अंधार पडेपर्यंत मी पुन्हा दलदलीत आलो होतो. तो तिथे जवळजवळ जुन्या मित्रासारखा बनला; माणसाला प्रत्येक गोष्टीची सवय होते. पण मला अजून आराम करण्याची हिम्मत झाली नाही, निदान अजून तरी नाही.
  
  
  सरकारमधील कारस्थान, लाचखोरी आणि वैयक्तिक हितसंबंधांच्या जाळ्याने, वहबीच्या लोकांना आधीच माहित होते की मी लोरेंगो मार्केझसोबत आहे; बंडखोर आणि कर्नल लिस्टर दोघांनाही हे माहित असावे. मी इथे परत येईन अशी त्यांची अपेक्षा नव्हती. माझ्याकडे काही तासांचे डोके सुरू होते, पण ट्रक सापडेल, आणि ते सर्व काही एक एक करून खाली ठेवतील आणि सकाळी ते माझ्यामागे टाळ्या वाजवतील आणि ओरडतील.
  
  
  त्यामुळे ते असे होते. मी काही तास झोपलो आणि मग पश्चिमेला वहबीच्या किल्ल्याकडे आणि गुलामांच्या छावणीकडे निघालो.
  
  
  मी ज्या पहिल्या युनिटचा सामना केला ते पोर्तुगीज मोबाईल गस्त होते जे माझ्यासारख्याच पश्चिमेकडे असलेल्या रस्त्याने प्रवास करत होते. मी त्यांना घाबरत नव्हतो. ते रस्ता सोडून दलदलीत जाणार नाहीत, बंडखोर, लिस्टर आणि आसपासच्या अरबांसाठी नाही. पण ते मला दलदलीत ठेवेल आणि इतरांना माझ्यासाठी आणखी धोकादायक बनवेल.
  
  
  प्रिन्स वहबीच्या प्रदेशापासून वीस मैल अंतरावर मला पहिल्या भाडोत्री गस्तीचा सामना करावा लागला. ते पूर्वेकडे सरकले, आणि ते जाईपर्यंत मी झाडावर कुजलेल्या नाशपातीसारखा लटकला. ते परत येतील.
  
  
  मला झुलू बंडखोर सापडेपर्यंत मी दक्षिणेला चक्कर मारली. त्यांनी दलदलीच्या क्षेत्राबाहेर मोकळ्या मैदानात तळ ठोकला.
  
  
  यामुळे मला पुन्हा वायव्येकडे जाण्यास भाग पाडले, तर अरबांनी येथे काय चालले आहे यावर लक्ष ठेवले. ते कदाचित सर्वात मोठा धोका होता. खलील अल-मन्सूर त्याला त्याच्या गोष्टी माहीत असल्यासारखा दिसत होता. तो एक जुना कोल्हा होता आणि हा त्याचा प्रदेश होता. माझ्या मागे न येणारे फक्त स्वाझी होते. याने मला शांती दिली नाही. जर काही चूक झाली आणि मला अशा प्रकारे पळून जावे लागले तर ते कदाचित त्यांच्या सीमेवर माझी वाट पाहत असतील.
  
  
  पांढरेशुभ्र जंगल किल्ल्यापासून पाच मैलांची माझी पायवाट शेवटी अरबांना सापडली. तेव्हापासून ही धावण्याची शर्यत होती. मी ते टाळले आणि त्यांनी मला लॉक केले. कदाचित सर्व पक्ष एकमेकांचा द्वेष करत असतील आणि कदाचित एकमेकांशी बोलत नसतील; पण शांतपणे ते सर्वांना ठाऊक होते की त्यांनी मला मृत्यू आणि दफन करण्याची इच्छा व्यक्त केली. सध्या ते एकमेकांकडे दुर्लक्ष करतील. मी या जंगलात डुबकी मारली, पळत राहिलो आणि उडी मारली, बिलियर्ड बॉल सारखा तीन कुशनमध्ये. माझ्याकडे जास्त वेळ नव्हता. हॉकला माझा संदेश मिळाला असता का?
  
  
  मला भाडोत्री मारावा लागला आणि यामुळे लिस्टरला मला बंदिस्त करण्याचा आणि उत्तरेकडे किंवा पूर्वेला पळून जाण्यापासून रोखण्यासाठी एक सुगावा मिळाला.
  
  
  गुलामांच्या छावणीपासून सुमारे एक मैल अंतरावर असलेल्या दोन अरबांविरुद्ध मला माझी रायफल वापरायची होती, तेव्हा मी रस्त्याच्या अगदी जवळ गेलो तेव्हा ते मरण पावण्यापूर्वी ते प्रतिध्वनीसाठी आले.
  
  
  मग माझा खांदा जळू लागला.
  
  
  एक संकट सिग्नल, पण खूप उशीर झाला आहे का? माझा बचाव एक मैलाहून अधिक दूर होता, परंतु ते सर्व आधीच माझ्या शेपटीवर होते. मी आकाशात डोकावून पाहिले आणि एक हेलिकॉप्टर खालच्या गोलाकार खडकावर जंगलाकडे वळताना दिसले.
  
  
  मी हे करू शकेन का? माझा पाठलाग करणाऱ्यांना हेलिकॉप्टरही दिसू शकले.
  
  
  मी टेकडीच्या पायथ्याशी पोहोचलो आणि वर चढू लागलो. खलील अल मन्सूर आणि त्याच्या अरबांनी मला पाहिले. हेलिकॉप्टरने दोरीची शिडी खाली उतरवलेल्या शेडकडे मी धावत असताना माझ्याभोवती गोळ्यांचा आवाज आला. एक गोळी माझ्या खांद्यावर लागली आणि दुसरी माझ्या पायाला लागली. मी पडलो. मी पुन्हा माझ्या पायावर उडी मारली, अरब पन्नास यार्ड दूर होते.
  
  
  मला त्यांचे दात दिसले कारण त्यांच्या खाली संपूर्ण खडकाळ कठडा फुटला होता. विस्फोटक खडक आणि धूळ यांचे मोठे वर्तुळ; या वर्तुळात माझ्याबरोबर सुरक्षित आहे, एएच! भयानक कार्यक्षमतेने मला पुन्हा थक्क केले. हा खडक उडवणारे आमचे एजंट मला दिसले नाहीत, पण मी पायऱ्या पाहिल्या. मी ते पकडले आणि वर येऊ लागलो, हेलिकॉप्टरने पटकन उंची गाठली आणि वळायला सुरुवात केली.
  
  
  मी केबिनमध्ये चढलो आणि तिथेच पडलो, जोरदार श्वास घेतला. “बरं, N3,” गुळगुळीत, अनुनासिक आवाज म्हणाला. "तुम्ही खरोखरच सर्व काही उध्वस्त केले, नाही का?"
  
  
  
  
  धडा 14
  
  
  
  
  
  हेलिकॉप्टरच्या मागील बाजूस, वैयक्तिकरित्या हॉक, ट्वीड जॅकेटमध्ये.
  
  
  "धन्यवाद," मी म्हणालो. "गोष्टी कशा चालल्या आहेत?"
  
  
  "मी ठीक आहे," तो कोरड्या आवाजात म्हणाला. "समस्या ही आहे की आपण गोष्टी इथून पुढे कशा मिळवायच्या."
  
  
  मी बोललो. - “ते आमची वाट पाहत होते. भाडोत्री. त्यांनी डियर्डेला मारले."
  
  
  "मला N15 बद्दल माफ करा," म्हातारा म्हणाला.
  
  
  "कोणीतरी त्यांना एक टीप दिली," मी म्हणालो. "मोझांबिक किंवा कदाचित लिस्बनच्या सरकारमधील कोणीतरी."
  
  
  "मला दुसरे कोणतेही उत्तर दिसत नाही," हॉकने कबूल केले. - पण तुम्हाला या अरब राजपुत्राला मारण्याची खरोखर गरज होती का? सर्व नरक मोकळे झाले.
  
  
  "मी त्याला मारले नाही, पण माझी इच्छा आहे."
  
  
  “कोणताही उपदेश नाही, N3,” हॉक म्हणाला. मला क्रुसेडरची गरज नाही. या राजपुत्राला मारणे ही चूक होती. यामुळे लिस्बनशी आमचे संबंध बिघडले.
  
  
  - त्यांना तेथील गुलाम व्यापारी आवडतो का?
  
  
  “वरवर पाहता तो उपयुक्त होता, आणि आम्हाला त्याच्या क्रियाकलापांबद्दल जाणून घेणे त्यांना आवडत नाही, विशेषत: त्याने वसाहती अधिकाऱ्यांसह आपला नफा सामायिक केल्यामुळे. तुम्ही त्यांना मोठी साफसफाई करून ही प्रथा बंद करण्यास भाग पाडले. हे त्यांना अशा वेळी चिडवते जेव्हा ते टीकेला बळी पडतात.”
  
  
  “छान,” मी म्हणालो.
  
  
  “आम्हाला नाही. याबाबत बंडखोर खूप गदारोळ करतील. लिस्बनला खरोखर याबद्दल काहीतरी करावे लागेल, संपूर्ण वसाहती मशीन पुसून टाकावे लागेल आणि यामुळे आमच्याबद्दलची त्यांची सहानुभूती गंभीरपणे कमी होईल.
  
  
  "तुम्हाला कर्नल कार्लोस लिस्टरबद्दल काय माहिती आहे?"
  
  
  “चांगला सैनिक. सोव्हिएत सेवेत, परंतु आता येथे बंडखोरांसाठी कार्य करते. त्याच्याकडे येथे सर्वोत्तम सैन्य आहे, तो प्रत्येकाला पराभूत करतो, कदाचित पोर्तुगीजांनाही.
  
  
  - मी त्याला मारू शकतो का?
  
  
  “नाही,” म्हातारा माझ्याकडे उग्रपणे बघत भुंकला. "आम्हाला येथे सर्वकाही संतुलित करणे आणि शिल्लक प्रदान करणे आवश्यक आहे."
  
  
  "त्याने डियर्डेला मारले."
  
  
  “नाही,” हेलिकॉप्टर उत्तरेकडे डोंगरावरून खाली उडत असताना हॉक थंडपणे म्हणाला. “त्याने त्याचे काम केले. आम्ही तिला मारले, N3. आमची योजना देऊन आम्ही चूक केली.
  
  
  मी त्याच्याकडे पाहिलं. - तुमचा खरोखर यावर विश्वास आहे का?
  
  
  “नाही, निक,” तो शांतपणे म्हणाला. 'माझा विश्वास बसत नाहीये. .. मला माहित आहे. आणि तुला पण माहित आहे. आम्ही येथे लहान मुलांचे खेळ खेळत नाही.
  
  
  आम्ही संपूर्ण जगाच्या भविष्यासह येथे आहोत. प्रत्येक माणूस त्याला पाहिजे तसे लढतो आणि त्याला पाहिजे तसे करतो. डेर्डेलाही ते माहीत होते. आता तुम्ही चांगले अहवाल द्या, आमच्याकडे जास्त वेळ नाही.
  
  
  डोंगरात हेलिकॉप्टर उडाले असताना मी त्याला पाहत राहिलो. शेवटच्या दिवसांचा ताण म्हणा. कारण मला माहित होते की तो बरोबर आहे आणि त्याला माहित आहे की मला ते माहित आहे. आम्ही दोघेही युद्धातील सैनिक आहोत, एक चिरंतन युद्ध जे नेहमी दिसत नाही, परंतु नेहमीच उपस्थित असते. जगण्याची लढाई. जर मी कर्नल लिस्टरला ठार मारले असेल तर ते केवळ शत्रू होते म्हणून, त्याने डेयर्डेला मारले म्हणून नाही. आणि जर माझ्या देशाचे अस्तित्व नंतर कर्नल लिस्टरसोबत काम करायचे असेल तर मी तेच करेन. मग Deirdre असंबद्ध भूतकाळातील गोष्ट होईल आणि मला ते माहित होते. फक्त कधीकधी ते अप्रिय होते. †
  
  
  "N3?" - हॉक शांतपणे म्हणाला. कारण त्याच्या कार्यक्षमतेत आणि थंड, कामावर प्राणघातक प्रभुत्व असूनही, तो देखील माणूस आहे.
  
  
  मी सर्व काही कळवले. हॉकने हे सर्व त्याच्या स्वतःच्या टेप रेकॉर्डरवर रेकॉर्ड केले. विशेषतः नावे. एखादं नाव महत्त्वाचं, शस्त्र, देवाणघेवाणीचं माध्यम, वर्चस्व कधी असू शकतं हे तुम्हाला कळत नाही.
  
  
  “ठीक आहे,” तो म्हणाला, रेकॉर्डर बंद केला आणि हेलिकॉप्टरने पश्चिमेकडील पर्वतांवर एक तीव्र वळण घेतले. “बरं, आम्ही त्यांच्यासाठी देशद्रोही मारावा अशी त्यांची इच्छा आहे. यासाठी त्यांची नवीन योजना असल्याचे ते सांगतात. तुम्ही अशा व्यक्तीला भेटाल जो तुम्हाला सर्व तपशील सांगेल. लिस्बनमधील कोणीतरी, निक. नाव नाही, पण तो विशेष आहे, वसाहतवादी गव्हर्नरच्या वर.
  
  
  'कधी?'
  
  
  'ताबडतोब.'
  
  
  मी खाली पाहिले आणि डोंगरात एक वाडा दिसला. ते राईन किंवा टॅगसवर असू शकते. पोर्तुगालमधील मध्ययुगीन काळातील खडकाळ कड्यावर टॅगसच्या वरच्या उंचावरील किल्ल्याची प्रतिकृती मी तिथे आधी पाहिली होती. काही औपनिवेशिक बॅरन किंवा ईर्ष्यावान व्यावसायिक टायकूनने बांधले ज्यांचा पोर्तुगालमध्ये असा वाडा कधीच नसेल. एका खडकाळ शिखरावर उंच लोखंडी कुंपणाने वेढलेले होते आणि मला गणवेशधारी पहारेकरी हेलिकॉप्टरकडे बघताना दिसले.
  
  
  "तो कोणीतरी महत्त्वाचा असावा," मी म्हणालो, किल्ल्याच्या मैदानाभोवती हळूहळू फिरत असलेल्या रडार अँटेनाकडे आणि वाड्याच्या मागे धावपट्टीवर उभ्या असलेल्या लढाऊ विमानाकडे, जंगलात खोलवर गेलेल्या धावपट्टीकडे पाहत म्हणालो.
  
  
  'तो. फक्त त्याच्याशी बोला आणि नंतर मला परत कळवा,” हॉक म्हणाला. - जा.
  
  
  शतकानुशतके काळ्या गुलामगिरीने खडकाळ पर्वतराजीतून कोरलेल्या विस्तीर्ण लॉनवर हेलिकॉप्टर घिरट्या घालत होते. मी खाली आहे. मला लगेच सैनिकांनी घेरले. ते प्रशिक्षित मुत्सद्द्यांसारखे विनम्र आणि कमांडोसारखे वेगवान आणि उत्साही होते. मी गणवेशावरील चिन्ह ओळखले: पोर्तुगीज तपासणी दल. मला वाड्याकडे नेले जात असताना, मला एक हॉक किनाऱ्याकडे उडताना दिसला. पोलारिस क्रूझर किंवा पाणबुडी कुठे जात आहे हे जाणून घेण्यासाठी मला पाहण्याची गरज नव्हती.
  
  
  वाड्यातील दालन थंड, मोहक आणि शांत होते. वाडा मोकळा झाल्यासारखा प्रचंड निर्जन हवा होता आणि या मोकळ्या जागेत कुठेतरी मोठी शक्ती थांबली होती. सैनिकांनी मला कॉरिडॉरच्या खाली आणि एका दारातून वरच्या मजल्यावरील खोलीत नेले जे आता कार्यालय म्हणून काम करते. मग ते पटकन खोलीतून निघून गेले आणि मला एक लहान माणूस समोर दिसला जो त्याच्या डेस्कवर माझ्या पाठीशी झुकत होता. तो हलला नाही आणि मी खोलीत आहे हे त्याला कळले नाही.
  
  
  मी बोललो. - तुला माझ्याशी बोलायचे आहे का?
  
  
  त्याच्या पाठीत ताण आला. पण जेव्हा त्याने काळजीपूर्वक पेन खाली ठेवला आणि गंभीरपणे, जवळजवळ भव्यपणे वळला तेव्हा तो हसला. मग मी त्याला ओळखले. लिस्बनला संभाव्य उठावाबद्दल खूप काळजी वाटली असावी.
  
  
  'श्री. कार्टर," तो पोर्तुगीजमध्ये म्हणाला, जणू काही त्याच्या खाली दुसरी भाषा आहे, "बसा."
  
  
  हा आदेश किंवा विनंतीही नव्हती. त्यांनी माझा सन्मान केला. आम्ही नेहमी आमच्या मित्रांवर प्रेम केले पाहिजे असे नाही. मी खाली बसलो. दुसऱ्या शतकातील राजकारण्याप्रमाणे त्याने आपले हात एकत्र केले आणि तो बोलत असताना हळू हळू खोलीत फिरला. त्याचा खोल आवाज, त्याच्या खेळपट्टीत प्रभावी, खोलीत प्रतिध्वनी होता. जोपर्यंत मला विशेषाधिकार मिळत नाही तोपर्यंत मी व्यत्यय आणू नये हे स्पष्ट होते. माझ्याकडे त्याला द्यायची एक गोष्ट होती: तो सरळ मुद्द्यापर्यंत पोहोचला, कोणतीही गडबड नाही.
  
  
  'श्री. कार्टर, आता आमच्याकडे पूर्ण पुरावा आहे की उठाव चार दिवसांत नियोजित आहे. ज्या क्षणी आमचा विश्वासघातकी अधिकारी टेलिव्हिजनवर दिसतो, त्याच्या सहकार्याची घोषणा करतो आणि आमच्या सैन्यात बंडखोरी करतो तेव्हा हे घडेल. मोझांबिक, स्वाझीलँड आणि झुलुलँड या तीन देशांमध्येही तो उठाव पुकारणार आहे. या टप्प्यावर, बंडखोर सैन्यांपैकी एक वगळता सर्व तीन देशांतील सरकारी लक्ष्यांवर हल्ले सुरू करतील. एक अर्धांगवायू प्रस्तावना म्हणून, देशद्रोही स्वत: ला प्रकट करण्याच्या दोन तास आधी कर्नल लिस्टरचे भाडोत्री सैन्य त्यांच्या बॅरेकमध्ये आमच्या क्रॅक पोर्तुगीज सैन्यावर हल्ला करतील.
  
  
  त्याने चालणे थांबवले आणि सरळ माझ्याकडे पाहिले. "ही एक अतिशय चांगली योजना आहे आणि ती कार्य करू शकते, विशेषतः जर लिस्टरचे भाडोत्री आमच्या सर्वोत्तम युनिटला अर्धांगवायू करण्यास व्यवस्थापित करतात."
  
  
  - पण तुम्हाला अपेक्षा आहे की तुम्ही हल्ला परतवून लावू शकता? - मी ते अगदी योग्य वेळी सांगितले.
  
  
  त्याने होकार दिला आणि वाट पाहिली.
  
  
  मी विचारले. - "तुझा प्लॅन काय आहे?"
  
  
  "प्रथम आम्ही आमच्या निवडक सैन्याला बॅरेकमधून इंबांबापासून पासष्ट किलोमीटर अंतरावर असलेल्या छावणीत स्थानांतरित करू." त्याने हसून सिगार पेटवला. - गुप्तपणे, अर्थातच, रात्री. आणि आम्ही एक काल्पनिक सैन्य मागे सोडतो. हे मी आणि अधिकाऱ्यांशिवाय कोणालाही माहीत नाही.
  
  
  मी सहमती दर्शविली. तो मागे मागे चालू लागला.
  
  
  "दुसरं, आम्ही केपटाऊन आणि एमबाबनेला अलर्ट करू."
  
  
  त्यासाठी होकाराची गरज नव्हती.
  
  
  "तिसरा, देशद्रोही बोलण्याआधीच त्याला मारून टाका." त्याने त्याच्या सिगारचा अभ्यास केला. “कोणतीही भरती नाही, बंडखोरी नाही. ही किल्ली आहे.
  
  
  - हे अजूनही माझे काम आहे का?
  
  
  'नक्की.'
  
  
  "आता त्याला माहित आहे की एएच त्याच्या मागे आहे आणि त्याने आत्महत्या केली," मी म्हणालो. "आम्ही एकदा चुकलो आणि यावेळी ते कठीण होईल."
  
  
  "तुम्ही अयशस्वी झाले कारण तुमचा विश्वासघात झाला," तो म्हणाला. "हे पुन्हा होणार नाही, कारण फक्त मला माहित आहे की तुम्ही पुन्हा प्रयत्न कराल." तुम्ही त्याला मिस केले कारण तुमचे प्रयत्न त्याला तंबूतून बाहेर काढणे आणि ओळखणे यावर अवलंबून होते.
  
  
  "मग मला आता त्याला ओळखायची गरज नाही?" - हे कोण आहे हे तुम्हाला माहीत आहे का?
  
  
  - नाही, मला ते माहित नाही.
  
  
  “बरं अरे, मी काय करू? ..'
  
  
  - अगदी साधे, मिस्टर. कार्टर. आम्हाला माहित आहे की तो तीन पुरुषांपैकी एक आहे. तू त्या सर्वांना मारशील.
  
  
  कधी-कधी मला कामात थोडीशी घाणेरडीही वाटते आणि आपले छुपे युद्ध कसे चालवले जात आहे याचा विचार करताना मला थरकाप होतो. 'तिघेही? एक तटस्थ करण्यासाठी?
  
  
  “देशद्रोही अयशस्वी होईल याची खात्री करण्यासाठी, जवळजवळ अपरिहार्य नरसंहार टाळण्यासाठी, तिघांनाही मरावे लागेल. मला माफ करा की दोन विश्वासू लोक मारले जातील, परंतु तुम्हाला यापेक्षा चांगला मार्ग माहित नाही का?
  
  
  “त्याला कसा तरी शोधा. एक मार्ग असावा.
  
  
  “कदाचित काही महिन्यांत, काही आठवड्यांत. पण आमच्याकडे फक्त काही दिवस आहेत. तो अनेक वर्षांपासून आमच्यामध्ये काम करत आहे आणि आमच्याकडे फक्त दिवस आहेत.
  
  
  माझ्याकडे आणखी काही बोलायचे नव्हते. ही त्याची राजवट होती. मला माहीत आहे, किमान एक निर्दोष अधिकारी कदाचित त्याचा मित्र असावा. मला माहीत होते सर्वांसाठी, कदाचित एक देशद्रोही. मी वाट बघत होतो. तोही क्षणभर संकोचला. मग त्याने दीर्घ श्वास घेतला.
  
  
  "हे तिघे म्हणजे जनरल मोला दा सिल्वा, संरक्षण उपमंत्री, आमच्या वसाहती गव्हर्नरचे मिलिटरी सेक्रेटरी कर्नल पेड्रो आंद्राडे आणि सेनॉर मॅक्सिमिलियन पर्मा, अंतर्गत सुरक्षा सहाय्यक प्रमुख."
  
  
  - तुम्हाला गुप्त पोलिस म्हणायचे आहे का? शेवटचा? परमा?
  
  
  'मला तशी भीती वाटते. क्रमवारीत दुसरा.
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. 'मी त्यांना कुठे शोधू? आणि कसे?'
  
  
  तो बारीक हसला. - माझ्या मते, हे तुमचे काम आहे, तुमची खासियत आहे. कुठे, तुम्हाला ते या दस्तऐवजात सापडेल. ही एक तपशीलवार यादी आहे जिथे या तीनपैकी प्रत्येक नियमितपणे आढळू शकते.
  
  
  त्याने मला ही यादी दिली, त्याचा सिगार संपवला आणि चिंतेने म्हणाला: “माझे खाजगी जेट तुम्हाला लिस्बनमधील काही लोकांना माहीत असलेल्या लॅरेन्झो मार्केस या गुप्त विमानतळावर घेऊन जाईल. तुम्हाला हवे ते शस्त्र मिळेल आणि मग तुम्ही स्वबळावर आहात. लक्षात ठेवा, तुझे काम संपण्यापूर्वी तुला आमच्या लोकांनी पकडले तर मी तुझे अस्तित्व नाकारेन. तिघांचेही लिस्बनमध्ये प्रभावशाली संबंध आहेत.
  
  
  हा सामान्य व्यवहार होता. त्याने काहीतरी छुपे बटण दाबले असावे. शिपाई आत शिरले; तो त्याच्या डेस्कवर परत आला आणि माझ्याकडे बघत थांबला. शिपायांनी मला बाहेर काढले.
  
  
  मला एका कमांड वाहनात ढकलले गेले, जे विजेसारखे डोंगर ओलांडून गेले. विमानतळावर मला कठोरपणे विमानाकडे नेण्यात आले आणि आम्ही लगेच उड्डाण केले. आम्ही राजधानीजवळील एका गुप्त विमानतळावर उतरलो तेव्हा आधीच अंधार पडला होता. पाच जणांच्या पथकाने मला एका छद्म झोपडीत नेले जेथे मला आवश्यक असलेली शस्त्रे मिळणार होती. जेव्हा मी ऑर्डरलीसोबत एकटा राहिलो तेव्हा मी त्याला खाली पाडले, खिडकीतून बाहेर पडलो आणि अंधारात गायब झालो.
  
  
  माझ्या नोकरीत, तुमच्याशिवाय इतर कोणाला माहीत असलेले कोणतेही वेळापत्रक शक्य तितक्या लवकर बदलणे उपयुक्त ठरते. मी माझ्या स्वत: च्या मार्गाने, माझ्या स्वत: च्या वेळी माझ्या स्वत: च्या बंदूक मिळवू. आता मी एकटा होतो आणि मी केव्हा सुरुवात केली किंवा कुठे आहे हे कोणालाच माहीत नव्हते. कोणीही नाही.
  
  
  जर मी खरोखरच त्यांच्या बाजूने असेन तर मला ते काम करायचे आहे की नाही हे त्यांना निश्चितपणे माहित नसते.
  
  
  मी आमच्या वाणिज्य दूतावासातून पायीच शहरात प्रवेश केला आणि बंदरावरील एका विशिष्ट कॅफेकडे निघालो. ज्या क्षणी मी कॅफेमध्ये प्रवेश केला, त्या क्षणी मला स्थानिक पोर्तुगीज मच्छिमारांचे कपडे, शिष्टाचार आणि वास दिसला. मी पाठीमागे एक टेबल घेतले, खूप मद्यधुंद दिसलो आणि वेटरची वाट पाहू लागलो.
  
  
  “व्हिस्की,” मी म्हणालो. - आणि एक स्त्री, बरोबर? लुलू जेव्हा ती इथे असते.
  
  
  वेटरने टेबल पुसले. - ती तुला ओळखते का, सेनर?
  
  
  "मासे मला कसे ओळखतात."
  
  
  "आमच्याकडे फक्त अमेरिकन व्हिस्की आहे."
  
  
  “जर ब्रँड चांगला असेल. कदाचित H.O.?
  
  
  "लुलु मागच्या खोलीत घेऊन जाईल."
  
  
  तो गेला. मी दोन मिनिटे थांबलो, उभा राहिलो आणि मागच्या खोलीत गेलो. सावलीने बंदूक माझ्या पाठीवर दाबली. “तुम्ही ज्या राजाची प्रशंसा करता त्या राजाचे नाव सांगा,” आवाज म्हणाला.
  
  
  "काळ्यापेक्षा अर्धा."
  
  
  बंदूक गायब झाली. "तुला काय हवे आहे, N3?"
  
  
  "सर्वप्रथम, हॉकशी संपर्क साधा."
  
  
  वेटर माझ्या मागे गेला, भिंतीवर दाबला आणि दरवाजा उघडला. आम्ही भिंतीवरून, पायऱ्यांवरून खाली गेलो आणि एका गुप्त रेडिओ खोलीत सापडलो.
  
  
  - तो किनाऱ्याजवळील क्रूझरवर आहे. येथे वारंवारता आणि दूरध्वनी क्रमांक आहे.
  
  
  मी नोट्स काढल्या आणि रेडिओजवळ बसलो. वेटरने मला एकटे सोडले. मी हॉकशी एकटाच बोललो. तो थेट यंत्राकडे आला. बंड दडपण्यासाठी महत्त्वाच्या माणसाच्या योजना आणि माझ्या कामाबद्दल मी त्याला तपशीलवार सांगितले.
  
  
  "ते तिघेही?" - तो थंड आवाजात म्हणाला. तो थांबला. "मला ते गंभीर दिसत आहेत." आपण वेळेवर पूर्ण करू शकता?
  
  
  "मी प्रयत्न करेन," मी म्हणालो.
  
  
  'करू. बाकीच्या योजनांची माहिती मी जनतेला देईन.
  
  
  तो गायब झाला आणि मला लागणारी शस्त्रे देण्यासाठी मी वेटरला शोधायला गेलो.
  
  
  
  
  धडा 15
  
  
  
  
  
  तिघांपैकी एक देशद्रोही होता. पण कोण? तिघांनाही मरायचे होते, पण ते कोणत्या क्रमाने घडले ते माझ्यासाठी महत्त्वाचे होते. मी आधी दोन निरपराधांना मारले असते तर देशद्रोही इशारा देऊन पळून गेला असता. हा एक रूलेचा खेळ होता ज्यात मी जिंकेन याची शाश्वती नव्हती.
  
  
  मी नाणे स्वतःकडे फेकले. जनरल हरला. त्याच्यासाठी खूप वाईट.
  
  
  माझ्या यादीने सूचित केले की जनरल मोला दा सिल्वा सहसा उशीरा काम करतात; साठ वर्षांची विधुर, पोर्तुगालमध्ये मोठी झालेली मुले, वाईट सवयी किंवा दुर्गुण नसलेली. मनाने एक सैनिक जो फक्त आपल्या कामासाठी जगला. मोझांबिकचे संरक्षण उपमंत्री म्हणून, दा सिल्वा हे सैन्य आणि नौदलाचे प्रतिनिधी होते. त्याचे कार्य साध्या दृष्टीक्षेपात होते, ज्यामुळे त्याला सोपे लक्ष्य बनले.
  
  
  संरक्षण मंत्रालय लोरेंगो मार्केस येथील किल्ल्यासारख्या इमारतीत होते. संध्याकाळी आठ वाजता मी पोर्तुगालमधील सर्वात उच्चभ्रू रेजिमेंटच्या मेजरच्या गणवेशात सशस्त्र हॉलमध्ये प्रवेश केला. अस्खलित, उच्चार नसलेले पोर्तुगीज बोलणे, मी जनरल दा सिल्वा यांना वैयक्तिक संदेशासह लिस्बनहून नुकतेच आलो आहे हे दर्शविण्यासाठी मी कागद हलवले.
  
  
  सुरक्षा कडेकोट होती, पण मला त्याची पर्वा नव्हती. मला फक्त माझा उद्देश शोधायचा होता. जर त्याने त्याच्या ऑफिसमध्ये ओव्हरटाईम केला तर मी त्याला तिथे मारून सुरक्षितपणे निघून जायला तयार होतो. तो ऑफिसमध्ये नव्हता.
  
  
  "माफ करा, मेजर," कॅप्टन म्हणाला, जो त्याच्या ऑफिसमध्ये भेटी घेत होता. “पण आज संध्याकाळी जनरल दा सिल्वा परदेशी हितसंबंधांच्या संघटनेला भाषण देत आहेत. तो सकाळपर्यंत इथे येणार नाही.
  
  
  "मेजर" बीम झाला. “छान, मला तुमच्या शहरात दिवस आणि रात्र जास्त मिळते. मला योग्य लेन दाखवा, ठीक आहे? मला काय म्हणायचे आहे ते तुम्हाला माहीत आहे... मजा आणि कंपनी.
  
  
  कॅप्टन हसला. "मॅन्युलोस वापरून पहा. तुला ते आवडेल.'
  
  
  रेकॉर्डसाठी, टॅक्सी मला मॅन्युलोच्या घरी घेऊन गेली आणि मी मागच्या दाराने निघालो, आता मुख्य नाही. एका सामान्य व्यावसायिकाप्रमाणे, मी दुसरी टॅक्सी घेऊन परदेशी हितसंबंधांच्या बैठकीला गेलो, जी धन्य समुद्रकिनाऱ्यावरील एका नवीन हॉटेलमध्ये आयोजित केली होती.
  
  
  मीटिंग अजूनही चालू होती आणि जनरल अजून बोलले नव्हते. तेथे कोणीही संत नव्हते. वसाहती अंडरसेक्रेटरी हे तितके महत्त्वाचे नाही. पण खोलीत फारसे लोक नव्हते आणि बहुतेक जण एकमेकांना ओळखत होते. मी हॉलवेमधून खाली इमारतीच्या मागच्या बाजूला असलेल्या स्टाफ लॉकर रूममध्ये गेलो. सर्व कर्मचारी अर्थातच काळे होते, परंतु लॉकर रूमच्या मागील बाजूचा दरवाजा कॉन्फरन्स रूममधील स्पीकरच्या व्यासपीठाच्या पलीकडे होता. मी क्रॅक उघडून पाहू लागलो. मी बघताच टाळ्यांचा प्रचंड कडकडाट झाला. मी ते वेळेवर केले. जनरल उठला आणि हसत व्यासपीठाजवळ गेला. पोर्तुगीजांसाठी तो उंच होता, एक चमकदार टक्कल डोके, खूप लठ्ठ आणि रुंद, उग्र स्मित त्याच्या डोळ्यांपर्यंत पोहोचले नाही. ते लहान डोळे होते, थंड आणि चैतन्यशील, संधीसाधूचे द्रुत डोळे.
  
  
  त्यांचे भाषण म्हणजे चकचकीत, रिकाम्या, रिकाम्या विधानांचा संग्रह होता आणि मी फार काळ ऐकले नाही. हे चिन्हाच्या पंक्ती प्रकाशित करत, सतत गतीमध्ये होते. मला एकही अंगरक्षक दिसला नाही, पण खोलीच्या मागच्या बाजूला दोन माणसे प्रेक्षकांवर सतत लक्ष ठेवून होती. तर, खाजगी अंगरक्षक. देशद्रोहाचा दोषी किंवा निर्दोष, जनरल दा सिल्वाकडे विश्वास ठेवण्याचे कारण होते की त्याचे शत्रू आहेत.
  
  
  मी शांतपणे दरवाजा बंद करून हॉटेलमधून गायब झालो. जनरलची गाडी हॉटेलसमोर रस्त्याच्या कडेला उभी होती. समोर मिलिटरी ड्रायव्हर झोपला होता. याने मला दोन गोष्टी सांगितल्या. जनरल येथे जास्त वेळ राहणार नाही, अन्यथा ड्रायव्हरला ड्रिंक घेण्यासाठी किंवा एखादे काम चालवायला आणि मीटिंग संपण्यापूर्वी परत जाण्यासाठी वेळ असेल. मला पुढे कळले की मुख्य प्रवेशद्वारातून शक्य तितक्या लवकर मीटिंग सोडण्याचा जनरलचा हेतू होता.
  
  
  लॉबीमधील सूचना फलकाने मला कळवले की मीटिंग अवघ्या तासाभरात संपेल.
  
  
  मी लिस्बनमधील धार्मिक वस्तूंचा विक्रेता म्हणून खोली भाड्याने घेतलेल्या गल्लीतील सरायमध्ये गेलो. माझ्या खोलीत एकटाच राहिलो, मी माझ्या सूटवर काळा जंपसूट घातला. मी प्रिन्स वाहबीच्या रक्षकांकडून घेतलेल्या रायफलवर इन्फ्रारेड स्निपर स्कोप बसवला आणि त्यात भरून टाकले जे खूप लांब नकाशाच्या पिशवीसारखे दिसत होते. जेव्हा त्यांनी नंतर तपासले आणि शस्त्रे वहबी अरबांशी जोडली तेव्हा ते सुंदर होते. मी माझी सुटकेस सोडली आणि केपटाऊनहून नुकत्याच शेवटच्या फ्लाइटमध्ये आलेल्या एका जर्मन नागरिकाशी सहज ओळख झाली आणि मी माझ्या काळ्या कपड्यांमध्ये बाहेर पडताना दिसत असल्याची खात्री केली.
  
  
  जनरल दा सिल्वा ज्या हॉटेलमध्ये बोलत होते त्याच्या समोरच्या ऑफिसची इमारत अंधारात होती. पुन्हा, मी खात्री केली की काही पर्यटक आणि हॉटेलच्या लॉबीतील दरवाजाने मला माझ्या काळ्या जंपसूटमध्ये पाहिले आहे. ऑफिसच्या इमारतीच्या मागच्या दाराचं कुलूप उचलून मी तिसऱ्या मजल्यावर गेलो. तिथे मी पायऱ्यांचा दरवाजा उघडा सोडला, मग वरच्या मजल्यावर गेलो आणि छताचा दरवाजा उघडला. मी माझे ओव्हरऑल्स काढले आणि छतावर पायऱ्यांवर सोडले. तिसऱ्या मजल्यावर परत आलो, मी रिसेप्शन एरियातील कुलूप उचलले, माझ्या मागे दरवाजा बंद केला, माझ्या बॅगमधून रायफल काढली, मला खिडकीजवळ बसवले आणि वाट पाहू लागली. कुठेतरी टॉवरच्या घड्याळात दहा वाजले.
  
  
  मी माझी रायफल उभी केली.
  
  
  हॉटेलच्या समोर, ड्रायव्हरने जनरल दा सिल्वाच्या कारमधून उडी मारली आणि मागचा दरवाजा बंद होऊ नये म्हणून त्याच्याभोवती घाई केली.
  
  
  जनरल गंभीरपणे लॉबी सोडला. तो त्याच्या दोन अंगरक्षकांच्या पुढे, त्याच्या महत्त्वाच्या दृष्टीने पुढे चालला. ड्रायव्हरने नमस्कार केला.
  
  
  जनरल दा सिल्वा गाडीत बसण्यापूर्वी सलामी देण्यासाठी थांबले.
  
  
  मी एक गोळी झाडली, रायफल जागीच सोडली, खिडकी उघडी सोडली आणि पहिली किंकाळी ऐकू येण्यापूर्वी मी कॉरिडॉरमध्ये होतो.
  
  
  मी पायऱ्या उतरून दुसऱ्या मजल्यावर गेलो. 'तिकडे! तिसरा मजला. ती उघडी खिडकी. पोलिसांना बोलवा. त्याला ताब्यात घ्या.
  
  
  जलद!'
  
  
  मी दुसऱ्या मजल्यावरच्या रिकाम्या ऑफिसचे कुलूप उचलले.
  
  
  - त्याने जनरलची हत्या केली. ..!
  
  
  'तिसरा मजला . ..! मला सगळीकडे पोलिसांच्या शिट्ट्या ऐकू आल्या. .. लांबून सायरन येत आहेत.
  
  
  मी माझा सूट काढला, मेजरचा गणवेश अजूनही खाली होता.
  
  
  पायांनी तिसऱ्या मजल्यावर जाणाऱ्या पायऱ्या चढून तिथल्या ऑफिसला धडक दिली. - येथे आहे - एक बंदूक. स्निपर स्कोप. मला एक राग, संतप्त आवाज ऐकू आला. "तो फार दूर जाऊ शकला नसता." मूर्ख. आपल्या बॉसला गोळ्या घातल्या गेल्याच्या भीतीने तो अंगरक्षकांपैकी एक असावा.
  
  
  दुसऱ्या मजल्यावरच्या एका अंधारलेल्या ऑफिसमध्ये मी खिडकीपाशी उभा होतो. रिकामी जीप ओरडत थांबली. त्यानंतर आणखी दोन. अधिकारी हॉटेलच्या बाहेर रस्त्यावर धावले. पोलिस ओरडत होते. पोलिस आणि सैनिकांनी कार्यालयाच्या इमारतीवर धडक दिली. माझ्या वरच्या कॉरिडॉरमध्ये जड पावलांचा आवाज आला. 'छतावर! लवकर कर.' त्यांना छताचे उघडे दार दिसले. काही क्षणात काळा जंपसूट सापडेल. साक्षीदारांनी त्यांना त्या माणसाबद्दल आधीच सांगितले होते आणि दहा वेगवेगळ्या प्रकारे माझे वर्णन केले होते.
  
  
  मी दुसऱ्या मजल्यावरील कॉरिडॉरच्या बाजूने चालत गेलो, पायऱ्यांकडे गेलो आणि छताकडे जाणाऱ्या सैनिक आणि अधिकाऱ्यांच्या प्रवाहात सामील झालो. छतावर मी आधीच तीन पोलिसांच्या कमांडमध्ये होतो.
  
  
  “हा जंपसूट विचलित करणारा असू शकतो. तुम्ही इमारतीचे इतर मजले आधीच शोधले आहेत का?
  
  
  “नाही, मेजर,” त्यांच्यापैकी एक म्हणाला. - आम्हाला असे वाटले नाही. ..'
  
  
  "विचार कर," मी थडकलो. “तुमच्यापैकी प्रत्येकजण एक मजला घेतो. मी दुसरा घेईन.
  
  
  मी त्यांच्या मागे गेलो, प्रत्येकाला रिकाम्या मजल्यावर ढकलले आणि स्वतः समोरच्या दारातून बाहेर पडलो. मी रस्त्यावरील सैनिक आणि अधिकाऱ्यांकडे ओरडलो.
  
  
  -तुम्ही नागरिकांना ठेवू शकत नाही का?
  
  
  मी क्षणभर चमकलो आणि मग गोंधळलेल्या रस्त्यावरून निघालो. काही तासांत ते शांत होतील, गल्लीच्या खाली असलेल्या हॉटेलमध्ये त्या माणसाचा माग काढतील, कदाचित रायफलचे मूळ शोधून काढतील आणि महिनाभरात ते माझ्यासारख्या एखाद्याला शोधू लागतील.
  
  
  मी एका गल्लीत थांबलो जिथे मी माझे कपडे लपवले, माझे कपडे बदलले, मेजरचा गणवेश कचराकुंडीत फेकून दिला आणि त्याला आग लावली. मग मी माझ्या हॉटेलच्या दुसऱ्या खोलीत गेलो आणि झोपायला तयार झालो.
  
  
  मला लगेच झोप लागली नाही. माझ्या विवेकबुद्धीने मला त्रास दिला नाही. मला माझे आदेश होते आणि काही लोकांना मारल्याशिवाय कोणीही पोर्तुगीज जनरल बनत नाही. चिंता आणि तणाव होता. आता त्यांना ठाऊक होते की एक मारेकरी आहे आणि ते खबरदारी घेतील. माझ्याकडे खूप कमी वेळ होता.
  
  
  पुढील दोन मारणे सोपे होणार नाही.
  
  
  पहाटेच्या तेजस्वी सूर्याखाली, मी एका टेकडीवर झोपलो, पाचशे मीटर दूर गव्हर्नरच्या हवेलीकडे दुर्बिणीतून पाहत होतो. कर्नल पेड्रो आंद्राडे यांच्या हवेलीत प्रशस्त अपार्टमेंट होते; उंच भिंतीच्या मागे लोखंडी दरवाजे आहेत, दोन सेंट्री - एक गेटवर आणि एक हवेलीच्या प्रवेशद्वारावर - आणि समोरच्या कॉरिडॉरमध्ये सेंट्री आहेत.
  
  
  मला जे अपेक्षित होते ते घडले. पोलिसांच्या गाड्या, लष्करी वाहने आणि नागरी लिमोझिन एका स्थिर, वेगवान प्रवाहात आल्या आणि गेल्या. सर्व कार आणि ट्रक गेटवर थांबले. जो कोणी आत जाण्यासाठी बाहेर पडला त्याला हवेलीच्या दारात थांबवून शोधले जात असे. सैन्यातील लोक चिडलेले दिसत होते, पोलीस उदास दिसत होते आणि शहरवासी चिंतेत दिसत होते.
  
  
  अकरा वाजता माझा अत्यंत महत्त्वाचा माणूस प्रत्यक्ष हजर झाला. त्यालाही थांबवावे लागले, त्याची झडती घेण्यात आली आणि त्याची कागदपत्रे तपासण्यात आली. त्यांनी कोणतीही संधी घेतली नाही, रक्षक खूप सतर्क, औपचारिक आणि चिंताग्रस्त होते. आणि सुरक्षा उपाय अत्यंत कसून, अत्यंत कसून होते. कदाचित खूप कसून. मी दोन तास टेकडीवर पडून पाहत होतो. कारमध्ये दोनदा संशयास्पद वस्तू आढळून आली, आणि कॅप्टनने आयटम तपासेपर्यंत आणि सर्वकाही व्यवस्थित असल्याचे सांगेपर्यंत एक लष्करी पोलिस कॅप्टन शिपायांच्या पथकासह कार बंदुकीच्या टोकावर पकडण्यासाठी धावत आला.
  
  
  मी हवेलीसमोरून जाणाऱ्या मुख्य रस्त्याजवळ आलो. मी रस्त्याचा अभ्यास केला. ते टेकडीमध्ये कापले गेले आणि भिंतीच्या उंचीवर गव्हर्नरच्या हवेलीभोवती सुमारे पंचवीस मीटर वक्र केले गेले.
  
  
  एक ट्रक रस्त्यावर आला. मी ऑटोमॅटिक पिस्तूल बाहेर काढले, त्यावर सायलेन्सर लावला आणि ट्रक मेन गेटवरून आणि माझ्या अगदी जवळ गेल्यावर मी पुढच्या चाकांपैकी एक गोळी झाडली. टायर फुटला आणि ट्रक जोरात थांबला. कॅप्टन त्याच्या युनिटसह गेटमधून आला आणि काही सेकंदातच ट्रक घेरला गेला.
  
  
  “तू तिथे,” तो ड्रायव्हरवर भुंकला. “बाहेर ये आणि गाडीला हात लाव. जलद.'
  
  
  मुख्य गेटवरील सर्व पहारेकरी बाहेर आले आणि एका गुडघ्यावर गुडघे टेकून कॅप्टनला त्यांच्या रायफलने ट्रक झाकण्यास मदत केली.
  
  
  मी झाडाझुडपांमध्ये लपलो.
  
  
  नॅशनल सिक्युरिटी हेडक्वार्टर ही लोरेन्झो मार्क्वेझच्या मध्यभागी एका नॉनस्क्रिप्ट बाजूच्या रस्त्यावर एक अंधुक, जवळजवळ खिडकी नसलेली इमारत होती. सैनिक, पोलीस आणि नागरिकांनी प्रवेश केल्याने येथे आणखी वर्दळ होती. पण नंतर पुन्हा फक्त पोलीस आणि शिपाई बाहेर आले. पोलिसांनी संशयितांना चौकशीसाठी ताब्यात घेतले आणि कोणत्याही संशयित, ज्ञात बंडखोर, आंदोलक किंवा राजकीय विरोधक यांच्यासाठी शहर शोधून काढले असावे.
  
  
  माझ्या यादीने सूचित केले की मॅक्सिमिलियन परमाचे कार्यालय मागे दुसऱ्या मजल्यावर होते. मी इमारतीभोवती फिरलो. मागच्या बाजूला दुसऱ्या मजल्यावर खिडक्या नव्हत्या: त्याला लागून असलेली इमारत चार मजली उंच होती. अंतर्गत सुरक्षा सेवेचे उपप्रमुख खिडकीविरहित कार्यालय होते.
  
  
  चौथ्या आणि पाचव्या मजल्यावरच्या खिडक्यांना बार होते. प्रवेशद्वार म्हणून फक्त वरच्या मजल्याच्या खिडक्या वापरता येत होत्या आणि इमारतीची भिंत कोणत्याही आधाराशिवाय पक्क्या विटांची होती. मी थोडावेळ पाहिलं आणि दिसलं की संत्री छताच्या काठावरुन दोनदा बाहेर डोकावत होती, याचा अर्थ छतावर पहारा होता. कोणीही वर किंवा खाली जाण्यासाठी दोरी बांधू शकत नव्हते.
  
  
  अंधार पडल्यावर मी बंदरातील कॅफेमध्ये परतलो. तिथे मला हवे ते मिळाले आणि तासाभरात मी नॅशनल सिक्युरिटी सर्व्हिसच्या इमारतीच्या मागे असलेल्या इमारतीच्या गच्चीवर आलो. माझ्यासोबत एक खास सक्शन कप, माझी पातळ नायलॉन कॉर्ड, एक रबर मॅलेट आणि गिर्यारोहक वापरतात अशा पेनचा एक स्टॅश होता. मी कामावर गेलो होतो. मी अंधारात दगडी भिंतीला जमेल तितका उंच सक्शन कप जोडला, सक्शन कपच्या हेवी मेटल डोळ्यातून जाणाऱ्या नायलॉन कॉर्डवर स्वतःला खेचले आणि विटांच्या मधोमध सिमेंटमध्ये दोन पेग रबराने वळवले. मॅलेट आणि माझे पाय खुंटीवर ठेवून, आता सक्शन कपच्या जवळपास समतल आहे, मी सक्शन कप सैल केला आणि भिंतीवर सुमारे पाच फूट उंच ठेवला.
  
  
  पाच फूट वाढीमध्ये भिंतीवर चढून मी ही प्रक्रिया पुन्हा पुन्हा केली. हे कंटाळवाणे, संथ काम होते. त्या काळोख्या रात्री मी घाम गाळला. रबर मॅलेट पिनवर आदळत असल्याचा आवाज जवळजवळ शांत होता, परंतु तरीही तो शांत नव्हता. कोणत्याही क्षणी, कोणीतरी खिडकीजवळून जात असेल किंवा छताच्या काठावरून खाली पाहत असेल तर मला ऐकू येईल किंवा पाहू शकेल. मी घसरून भिंतीवर आदळू शकलो असतो. पिन बंद पडू शकतो आणि वाजणाऱ्या आवाजाने खाली उडू शकतो. सक्शन कप कदाचित जाऊ देईल आणि मला पडेल.
  
  
  पण यापैकी काहीही झाले नाही. मी नशीबवान होतो, आणि दोन तासांनंतर मी वरच्या मजल्यावरील खिडक्यांच्या उंचीवर होतो, माशीसारखा भिंतीला चिकटून होतो. नशिबाने मला निराश केले नाही आणि मी प्रयत्न केलेली पहिली खिडकी बंद झाली नाही. काही सेकंदात मी आधीच या शांत वरच्या मजल्यावर, एका छोट्या स्टोरेज रूममध्ये होतो. मी काळजीपूर्वक दरवाजा उघडला आणि बाहेर पाहिले. वरच्या मजल्यावरचा कॉरिडॉर रिकामा होता. मी कॉरिडॉरमध्ये पाऊल ठेवले.
  
  
  मला खालून आवाज, आवाज आणि पाय तुडवण्याचा आवाज ऐकू आला. मी इमारतीत होतो, पण मॅक्सिमिलियन पर्माला मारण्यात मला खूप मदत होईल यावर माझा विश्वास नव्हता. परंतु कदाचित त्यांच्या सुरक्षा उपायांमधील एक कमकुवत मुद्दा प्रकट करण्यासाठी हे पुरेसे होते.
  
  
  मी एक दीर्घ श्वास घेतला आणि पाचव्या मजल्यावरील हॉलवेकडे नेणाऱ्या अरुंद फायर एस्केपवर गेलो. सैनिकांनी संशयितांना सेलमध्ये ठेवले. शर्ट स्लीव्हज घातलेले पोलिस त्यांच्या हाताखाली कागदांचे ढिगारे आणि त्यांच्या खांद्यावर होल्स्टरमधून लटकणारे पिस्तूल घेऊन पुढे सरसावले किंवा त्यांच्या पट्ट्यामध्ये कडेकडेने टेकले. Pandemonium, पण हेतूपूर्ण, आणि मला कोणत्याही क्षणी शोधले जाऊ शकते. उत्तम प्रकारे, मला संशयित मानले जाईल आणि नंतर इतरांसोबत नेले जाईल. सर्वात वाईट...
  
  
  मी पायऱ्यांवरून खाली सरकलो, माझे लुगर उघड करण्यासाठी माझे जाकीट काढले, माझ्या बळींच्या तपशीलांची यादी पकडली - माझ्याकडे असलेले एकमेव कागदपत्र - आणि बाहेर पडलो. मी सरळ एका व्यस्त कॉरिडॉरमध्ये शिरलो, शिपाई, पोलिस आणि संशयितांच्या मध्ये. कोणीही मला चांगले स्वरूप दिले नाही. माझ्याकडे बंदूक होती, म्हणून मी संशयित नव्हतो आणि माझ्याकडे ओळख होती, म्हणून माझ्याकडे काहीतरी शोधायचे होते. पोलिस, शिपाई आणि कार्यालयीन कर्मचाऱ्यांसोबत पॅकअप केल्यानंतर मी लिफ्ट दुसऱ्या मजल्यावर नेली. इथे गोंधळ कमी होता. प्रत्येक कार्यालयासमोर सुरक्षा चौक्या होत्या. मी जात असताना त्यांच्यापैकी काहींनी माझ्याकडे पाहिले - हा कोण आहे, एक अपरिचित चेहरा - पण काहीही केले नाही. हा पोलिस राज्याचा कमकुवत मुद्दा आहे: शिस्त इतकी कठोर आणि श्रेणीबद्ध आहे की लोक स्वतःबद्दल विचार किंवा प्रश्न विचारत नाहीत. जर तुम्ही निर्लज्जपणे फिरत असाल आणि फिट असल्याचे भासवत असाल, तर तुमच्या लक्षात येण्याजोगी चूक झाल्याशिवाय तुम्हाला ऑर्डर देण्यासाठी क्वचितच बोलावले जाईल.
  
  
  पोलिस राज्याची शक्ती अशी आहे की दिनचर्या इतकी सामान्य आहे की आपण सहजपणे मोठी चूक करू शकता. तुम्ही प्रत्येक सेकंदाला चुका करू शकता आणि प्रत्येक सेकंदाने धोका वाढत जातो.
  
  
  परमाच्या ऑफिसमध्ये एक खोली नव्हती, तर दोन: ती एक सुट होती. प्रत्येक दारात सेन्टीनल्स उभे होते. आत जाणे कठीण आहे आणि बाहेर पडणेही कठीण आहे. परमाच्या दारावर नजर ठेवून मी माझ्या यादीचा अभ्यास करण्याचे नाटक केले. एके दिवशी मी त्याला पाहिले, एक लहान, काळ्या केसांचा माणूस, समोरासमोर एका गरीब बास्टर्डला खुर्चीत बसवलेले असताना परमा त्याच्यावर ओरडत होता. मी एकदा त्याला त्याच्या आजूबाजूच्या उच्चपदस्थ पोलीस अधिकारी आणि सैनिकांबद्दल बडबडताना पाहिले. आणि एके दिवशी मी त्याला दुसऱ्या खोलीत पाहिले, लांब टेबलावरील परिचित वस्तूंचे परीक्षण करताना: माझी रायफल, ब्रीफकेस आणि काळ्या रंगाचे आच्छादन.
  
  
  यामुळे मला योजनेची कल्पना आली. एक धोकादायक योजना, परंतु मर्यादित वेळेमुळे मोठे धोके निर्माण होतात. मी आलो त्याच मार्गाने कॅफेमध्ये परतलो, सर्व ट्रेस झाकून. मला आवश्यक असलेल्या काही गोष्टी मी तयार केल्या आणि झोपायला गेलो. उद्याचा दिवस व्यस्त असेल.
  
  
  
  
  धडा 16
  
  
  
  
  
  मी सकाळ माझ्या खोलीत माझे गियर तयार करण्यात घालवली. हे मला संपूर्ण सकाळ घेऊन गेले. माझ्याकडे नोकरीसाठी एक टन उपकरणे होती आणि माझी योजना यशस्वी व्हायची असेल तर मला ते सर्व आवश्यक आहे. दुसऱ्या प्रयत्नासाठी माझ्याकडे वेळ किंवा संधी नव्हती. जर ते काम करत नसेल, तर मी दुसऱ्यांदा प्रयत्न करून त्रास देणार नाही.
  
  
  दुपारच्या सुमारास मी एक छोटी व्हॅन भाड्याने घेतली आणि गव्हर्नरच्या हवेलीकडे निघालो. मी अंडरब्रशमध्ये कार पार्क केली आणि आदल्या दिवशी मी ज्या टेकडीवरून पाहिले होते त्या टेकडीवर गेलो. तिथे मी स्थायिक झालो आणि थांबलो.
  
  
  मी दिवसभर झाडाझुडपांमध्ये आणि उन्हात पडून राहिलो तर गिधाडे माझ्या वरती उडत होते आणि गव्हर्नरच्या हवेलीतून पाहुण्यांना येताना पाहत होते. मी धूम्रपान करू शकत नाही, म्हणून मी वेळोवेळी पाण्याचे काही घोट घेतले. मी वाट बघत राहिलो. मी बरेच दिवस हललो नव्हतो म्हणून गिधाडे निश्चिंतपणे खाली गोल फिरू लागली. संध्याकाळपर्यंत शेजारीच असलेल्या बाभळीच्या झाडाच्या वरच्या फांद्यांवर गिधाडे बसू लागली. आणि कर्नल आंद्राडे हवेलीच्या बागेत फिरायला गेले. गिधाडे मला पाहतच राहिले. मी आंद्राडे पाहत राहिलो. त्याच्या चालण्याने मला समस्यांपासून वाचवले. तो हवेलीत असल्याची खात्री करण्याची मला आता गरज नव्हती.
  
  
  केशरी आफ्रिकन सूर्य त्याच्या चेहऱ्यावरून डोंगरावर पडला तसा कर्नल आत परतला. मी हललो तेव्हा गिधाडे उडाली. मी आणखी अर्धा तास थांबलो, मग हवेलीपासून घरासमोरील रस्त्यावरील खांबापर्यंत टेलिफोन लाईनचा पाठलाग केला. मी खांबावर चढलो, वायरटॅपिंग उपकरणे जोडली आणि हवेलीच्या हाऊसकीपिंग विभागाला बोलावले.
  
  
  "स्वच्छता," पोर्तुगीजमध्ये आवाज आला.
  
  
  मी स्थानिक उच्चारणासह पोर्तुगीज वापरले. “माफ करा, महामहिम, पण आज संध्याकाळी आम्हाला हवेलीतील वायरिंग तपासायची आहे नवीन ट्रान्सफॉर्मर जो भविष्यात माझ्या बॉसना बसवायचा आहे. आम्ही इलेक्ट्रिक कंपनीचे आहोत.
  
  
  “ठीक आहे, मग तुमचे वरिष्ठ आवश्यक पास देतात याची खात्री करा. “तुम्ही त्याला मेन गेटवर दाखवायला हवे,” आवाज म्हणाला.
  
  
  "तुम्ही सांगाल तसे आम्ही करू."
  
  
  मी फोन ठेवला आणि वीज कंपनीला डायल केला. “हे राज्यपालांचे निवासस्थान आहे. महामहिम आज संध्याकाळी कोणीतरी वायरिंग तपासावे असे वाटते. तुमचा पास मिळवा आणि रात्री ९ वाजता तुम्ही येथे त्वरित पोहोचाल याची खात्री करा.
  
  
  - नैसर्गिकरित्या. लगेच.'
  
  
  एक पास जारी केला जाईल, मोलकरीण व्यक्तीची प्रतीक्षा करेल, इलेक्ट्रिक कंपनी एखाद्या व्यक्तीला पाठवेल आणि विसंगती नंतर शोधली जाईल.
  
  
  मी खांबावरून खाली उतरलो आणि माझ्या भाड्याच्या व्हॅनकडे परतलो. आधीच पूर्णपणे अंधार आहे, आता सुरू होण्याची वेळ आली आहे. मी अपयशाच्या परिणामांचा किंवा त्याच्या शक्यतेचा विचार केला नाही. जर किलमास्टर किंवा इतर कोणत्याही एजंटने असे केले तर तो त्याचे पहिले मिशन कधीही पूर्ण करणार नाही, किमान जिवंत नाही.
  
  
  मी माझे नवीन कव्हरॉल्स, माझी स्निपर रायफल, माझी मोठी बॅग, माझा इलेक्ट्रिशियनचा गणवेश आणि माझी जड काळी सुटकेस व्हॅनमधून बाहेर काढून मुख्य रस्त्यावर आणली. ज्या ठिकाणी मी समोरचा टायर पंक्चर केलेला ट्रक काल थांबला होता त्याच ठिकाणी मी तो पार्क केला. माझ्याकडे सर्वोत्तम स्थान असल्याची खात्री करण्यासाठी मी हवेलीची तपासणी केली. बसते.
  
  
  येथे रस्ता इस्टेटच्या भिंतीपासून सुमारे आठ मीटर अंतरावर होता, त्याच्या वरच्या बाजूस जवळजवळ समतल होता. बर्म रस्त्यापासून भिंतीच्या पायथ्यापर्यंत खाली उतरला. भिंतीच्या पलीकडे घर बागेपासून सुमारे पंचवीस यार्डांवर होते. पांढऱ्या दगडाने बनवलेली ती तीन मजली इमारत होती, ज्यावर गडद लाकडाचे छत होते.
  
  
  गव्हर्नरचे खाजगी निवासस्थान पहिल्या मजल्यावर एका कोपऱ्यात होते, बाग आणि भिंतीकडे, मी जिथे वाट पाहत होतो, त्याच्या समोर, अंधारात कुरवाळले होते.
  
  
  मी माझे काळे ओव्हरऑल तयार केले, माझ्या इलेक्ट्रिशियनचा गणवेश घातला आणि माझ्या काळ्या ब्रीफकेसमधील सामग्रीवर काम करण्यास सुरुवात केली. त्यात पन्नास यार्ड पातळ नायलॉन लाइन, शंभर यार्ड जाड नायलॉन कॉर्ड, एक रील, टिथर असलेले इलेक्ट्रिक सेल्फ-प्रोपेल्ड टेंशन व्हील आणि माझ्या स्निपर रायफलसाठी खास कनेक्टर होते. काळा जंपसूट तयार झाल्यावर, मी रायफलला अटॅचमेंट जोडली आणि सुमारे पन्नास यार्ड दूर असलेल्या हवेलीच्या छताकडे काळजीपूर्वक लक्ष्य केले.
  
  
  तो आवाज रात्रीच्या मंद गडगडाटापेक्षा अधिक काही नव्हता. काळ्या, दातेरी टीपाने भिंतीवर आणि बागेवर एक गुळगुळीत कमान शोधून काढले आणि घराच्या लाकडी छतावर स्वतःला पुरले. स्टील पॉईंटच्या शेवटी असलेल्या मोठ्या डोळ्यातून जाताना, एक नायलॉनचा धागा एका अदृश्य कमानीत लटकला होता जिथून मी छतावर लपलो होतो जिथे पॉइंट अँकर केला होता.
  
  
  मी माझ्या रायफलवरील माऊंटवरून धागा काढला, एक टोक जाड नायलॉन कॉर्डला बांधले आणि दुसरे टोक स्पूलला सुरक्षित केले आणि धागा वारा होऊ दिला. धागा सुबकपणे स्पूलवर जखमेच्या, भिंतीवर आणि बागेच्या ओलांडून जड दोर छतावर खेचला आणि नंतर स्टीलच्या टोकाच्या डोळ्यातून परत माझ्याकडे आला. मी पातळ तार सैल केली आणि जाड दोरखंडाची दोन्ही टोके रस्त्याच्या कडेला जमिनीवर लावलेल्या खांबाला बांधली.
  
  
  आता माझ्याकडे रस्त्यापासून भिंतीतून आणि बागेतून हवेलीकडे जाणारी एक मजबूत दोरी होती. मी माझी सर्व उपकरणे घेतली आणि रस्त्याच्या कडेला कुठेतरी लपवून ठेवली. मी हार्नेसचे चाक दोरीला जोडले आणि एका मोठ्या सॅकच्या सामुग्रीने भरलेले काळे आच्छादन हार्नेसमध्ये जोडले आणि उभा राहिलो.
  
  
  त्यानंतर मी छोटे इलेक्ट्रॉनिक कंट्रोल पॅनल घेतले आणि मुख्य रस्त्यावरून खाली एका ठिकाणी सरकलो जिथे मी मुख्य गेटच्या अगदी जवळ होतो. पाहुण्यांचे आभार मानून दरवाजे उघडण्यात आले. दोन संरक्षक भिंतीच्या आत एका संरक्षकगृहात उभे होते आणि प्रवेशद्वाराच्या अगदी बाहेर एक चौकी उभारली होती.
  
  
  मी कंट्रोल पॅनलवर एक बटण दाबले. एका गडद संध्याकाळी माझे भरलेले ओव्हल दोरीच्या बाजूने फिरू लागले; रस्त्याच्या पलीकडे, भिंतीवर आणि बागेच्या वरच्या आकाशात, घराच्या छतापर्यंत. मी धावपळ करायला तयार होऊन थांबलो.
  
  
  काहीच घडलं नाही. कोणीही "माणूस" बाग ओलांडून छतावर उडताना पाहिले नाही. डमी जवळजवळ छतावर येईपर्यंत मी थांबलो, नंतर पॅनेलवरील दुसरे बटण दाबले. यामुळे आवाज आणि भीती निर्माण होईल.
  
  
  'थांब! तेथे! लक्ष द्या! लक्ष द्या! हल्ला!'
  
  
  माझ्या उजव्या बाजूच्या भिंतींमध्ये ओरडण्याचा आवाज मोठा आणि भयंकर, भयानक आणि घाबरला होता. गेटवरचे तीन सेन्ट्री तिघेही वळले आणि क्षणभर तिकडे पाहिले.
  
  
  'लक्ष! अलर्ट: रेड अलर्ट. राज्यपालांचा नंबर!
  
  
  अतिरिक्त रक्षकांच्या आदेशानुसार तीन सेंट्री, सावध आणि तणावग्रस्त, गजरात गेटमधून पळत आले.
  
  
  मी रस्ता ओलांडून पलीकडे गेलो, अडथळ्याच्या पलीकडे गेलो आणि शांतपणे ड्राईव्हवेच्या पंचवीस यार्डवरून हवेलीकडे निघालो. मला कोणीही थांबायला सांगितले नाही.
  
  
  माझ्या उजवीकडे, स्पॉटलाइट्सने हवेलीच्या छतावर प्रकाश टाकला, अधिकारी ओरडत होते, सैनिक चेतावणीचे गोळीबार करत होते आणि छताच्या काठावरुन श्रापनल उडत होते. सैनिक घराबाहेर पळाले आणि अधिकाऱ्यांनी त्यांना आग्रह केला. समोरच्या दारातला संत्रीही गायब झाला. मी आत शिरलो आणि शांत, मोहक कॉरिडॉरमधून चालत गेलो. आतील संत्रीही गजराने धावत सुटले.
  
  
  कदाचित मी भाग्यवान आहे. खूप कडक सुरक्षेमुळे तुमचे डोके नेहमीच महाग होऊ शकते; यामुळे खूप चिंताग्रस्त तणाव निर्माण होतो. त्यांना काळ्या रंगाच्या जंपसूटमध्ये मारेकऱ्याची माहिती मिळाली होती आणि आता त्यांच्याकडे काळ्या जंपसूटमधील एक माणूस राज्यपालांवर हल्ला करत होता. सर्वच आघाड्यांवर चिंता. प्रत्येकाला राज्यपालांना वाचवायचे होते.
  
  
  मला आवश्यक असलेला कॉरिडॉर सापडला, त्यात प्रवेश केला आणि कर्नल पेड्रो अँड्रेडच्या खोलीच्या दाराकडे निघालो. त्याचा दरवाजा उघडला. कपडे घालत असतानाच तो बाहेर गेला. उघड्या दारातून मला त्याच्या मागे एक स्त्री दिसली जिने पटकन कपडे घातले होते. कर्नल सरळ माझ्याकडे आले.
  
  
  'कोण आहे हा?' - त्याने कमांडिंग टोनमध्ये विचारले. 'हल्ला? कुठे?'
  
  
  गव्हर्नरबद्दल काहीतरी कुरबुर करत मी त्याच्या दिशेने काही पावले टाकली. कॅफेमध्ये मी माझ्या हाताला बांधलेला स्टिलेटो माझ्या बाहीच्या बाहेर पडला. मी त्याच्या हृदयावर वार केला, तो पडण्याआधीच त्याला पकडले आणि एका लहानशा कुशीत नेले. तिथे मी त्याला एका बाकावर बसवले, त्याची पाठ दाराकडे होती. मी कॉरिडॉरवर परतलो, राज्यपालांना योग्य कॉरिडॉर सापडला आणि पॉवर लाइन तोडण्यास सुरुवात केली.
  
  
  माझ्या गुडघ्यांवर काम करत असताना, मी राज्यपाल त्यांच्या सेवानिवृत्तातून बाहेर पडलेला आणि सर्व बाजूंनी सैनिक त्यांच्याकडे येताना पाहिले. त्यातल्या दोघांनी मला बाजूला ढकललं. मी भिंतीवर उभा राहिलो आणि एखाद्या कामगाराप्रमाणे घाबरलो आणि गोंधळलेला दिसलो.
  
  
  - मॅनेक्विन? - राज्यपाल त्याच्या दोन लोकांना म्हणाला. “चेअर लिफ्ट सारख्या काहीतरी वर. पुतळ्यासाठी इतके खास साहित्य? का? तुला खात्री आहे?'
  
  
  "बनावट. काही जाड पेंढा सह चोंदलेले. आम्हाला काहीतरी संशयास्पद आढळले. ..'
  
  
  "मग ही एक युक्ती असावी," राज्यपाल आजूबाजूला पाहत उद्गारले. 'पण का? मला मारण्याचा कोणीही प्रयत्न केला नाही ना?
  
  
  अधिकाऱ्याने होकार दिला. 'यादी. घर शोधा. कर्नल पेड्रो अँड्रेडचा मृतदेह शोधण्यासाठी त्यांना वीस मिनिटे लागली. राज्यपालांनी आपल्या अपार्टमेंटमध्ये परत येण्याचे वचन दिले.
  
  
  “अँड्रेड! मारेकरी बाहेर पडू शकला नाही, का?
  
  
  - नाही सर. मला खात्री आहे की नाही. दारावरील पहारेकऱ्यांना ताबडतोब त्यांच्या चौक्यांवर पाठवण्यात आले.
  
  
  मी डोके फिरवले, कॉरिडॉर संतप्त आवाजांनी भरलेल्या वेड्याच्या घरात बदलला. माझ्या अत्यंत सुसंस्कृत पोर्तुगीजांचा वापर करून, मी उद्गारले: “आम्ही इथल्या प्रत्येकाला, अगदी अधिकाऱ्यांना अटक केली पाहिजे.”
  
  
  मला शंका आहे की राज्यपाल किंवा इतर कोणाला माहित आहे की हे आजपर्यंत कोणी ओरडले. या क्षणी, त्यांनी आश्चर्यचकित होण्याचे थांबवले नाही, परंतु लगेच किंचाळणे रोखले. गव्हर्नरच्या यंत्रणेशी किंवा कर्मचाऱ्यांशी थेट संबंध नसलेल्या प्रत्येकाला जप्त करून अटक केल्याचे मी पाहिले, संतप्त वृद्ध कर्नलपासून खून झालेल्या कर्नल आंद्रेडच्या दासी आणि मैत्रिणीपर्यंत.
  
  
  पाच मिनिटांनंतर जेव्हा त्यांनी मला त्यांच्या नाकाखाली दिसले तेव्हा त्यांनी मला पकडले. तोपर्यंत विद्युत कंपनीतील खरा माणूस त्याचा पास घेऊन आला आणि ते त्यालाही घेऊन गेले. आम्हाला जबरदस्तीने गाडीत बसवण्यात आले आणि पहारा देऊन नेले. माझ्या माहितीप्रमाणे हे रक्षक राष्ट्रीय सुरक्षा सेवेचे लोक होते. आता बाकीचे सेनॉर मॅक्सिमिलियन पर्मा यांच्याकडे आहे. मला आशा होती की तो मलाही निराश करणार नाही.
  
  
  यावेळी मी पुढच्या दारातून राष्ट्रीय सुरक्षा इमारतीत प्रवेश केला. आम्हाला चौकशी कक्षात नेण्यात आले, विवस्त्र करून झडती घेण्यात आली. हवेलीत मी स्टिलेटो आणि मनगटाच्या यंत्रणेपासून मुक्त झालो. त्याशिवाय माझ्याकडे शस्त्रे किंवा उपकरणे असे काहीही नव्हते. मला परमासाठी ते खूप सोपे, खूप जलद किंवा खूप आत्मविश्वासाने बनवायचे नव्हते.
  
  
  होमलँड सिक्युरिटी सर्व्हिस सर्व राजकीय सेवांप्रमाणेच नित्यक्रमात राहते; परंतु सुरक्षा पोलिसांमुळे परिस्थिती आणखी मजबूत आहे. सर्व काही पुस्तकानेच करायचे होते; अनुभवाने त्यांना शिकवले आहे की असे काहीतरी चांगले कार्य करते आणि त्यांचा स्वभाव त्यांना अशा प्रकारे काम करण्यास आवडतो. जर कमी संशयित असतील, तर त्यांनी फक्त इलेक्ट्रिक कंपनीची तपासणी केली असती, आणि त्यांनी मला अजिबात ओळखत नाही हे शोधून काढले असते. आणि मग ते लगेच माझ्याबरोबर होईल.
  
  
  त्याऐवजी, बऱ्याच मुलाखती झाल्यामुळे, आम्हा सर्वांना समान चरण-दर-चरण तपासणी करण्यात आली, ज्यात अनेक अत्यंत संतप्त अधिकाऱ्यांचा समावेश होता आणि आमच्या कथा आणि अलिबिस तपासले गेले. आमच्याकडे असलेल्या सर्व गोष्टी त्यांनी स्वतंत्रपणे तपासल्या. माझ्याजवळ फक्त काही रोख रक्कम, चाव्या, एक पाकीट, बनावट ड्रायव्हिंग लायसन्स, बनावट कौटुंबिक फोटो आणि एक महत्त्वाची छोटी वस्तू होती. †
  
  
  "मॅन्युएल क्वेझाडा कोण आहे?"
  
  
  तो थंड चेहऱ्याचा पातळ माणूस होता, तरीही त्याने जाकीट घातलेले होते कारण तो चौकशी कक्षाच्या दारात उभा होता.
  
  
  तपासकर्त्यांनी लक्ष वेधून घेतले आणि जवळजवळ थंड माणसाच्या समोर रेंगाळले. त्यांना ते सापडले!
  
  
  “तो, सर,” माझ्याकडे बोट दाखवत तपासनीस म्हणाला.
  
  
  पातळ बॉस हळू हळू मला वरपासून खालपर्यंत चालत होता. त्याला ते आवडले आणि त्याच्या चेहऱ्यावर हलके हसू उमटले. त्याने होकार दिला.
  
  
  "चल."
  
  
  सैनिकांनी मला तिथे ढकलले. आम्ही खोली सोडली, कॉरिडॉरच्या खाली चालत गेलो जिथे प्रत्येकजण माझ्याकडे पाहण्यासाठी थांबला आणि पायऱ्या चढून दुसऱ्या मजल्यावर आलो. मी माझा चेहरा सरळ ठेवला आणि त्याच वेळी मला शक्य तितके घाबरले. हे तितके अवघड नव्हते, मी खूप घाबरलो होतो: एड्रेनालाईन आता माझ्याद्वारे पंप करत आहे. मला Maximilian Parma च्या ऑफिस मध्ये नेण्यात आले.
  
  
  माझ्या मागे दरवाजा बंद झाला. एका छोट्या डेस्कच्या मागे थंड डोळे असलेला एक पातळ माणूस उभा होता. खोलीत आणखी तीन पुरुष होते. सगळे पोलीस, शिपाई नाही. मॅक्सिमिलियन परमा त्याच्या मोठ्या डेस्कवर बसला होता, काही कागदपत्रांमध्ये व्यस्त होता. त्याने थोडा वेळ वर पाहिले नाही. खूप जुनी युक्ती.
  
  
  'तर. - तो माझ्याकडे न पाहता म्हणाला, - हे मिस्टर क्वेसाडा आहेत, नाही का? इलेक्ट्रिक कंपनीचे कर्मचारी.
  
  
  मी गिळले. 'होय. .. साहेब
  
  
  "कसे," त्याने डोळे वर केले, "त्यांनी तुझ्याबद्दल कधीच ऐकले नाही का?"
  
  
  "मी मी. ..,” मी गडबडलो.
  
  
  परमाने होकार दिला. तो माणूस उभा राहिला आणि त्याने माझ्या तोंडावर जोरदार प्रहार केला. मी स्तब्ध झालो, पण पडलो नाही. परमाने माझ्याकडे पाहिले. त्याने पुन्हा होकार दिला. दुसऱ्या माणसाने बंदूक घेतली, माझ्या डोक्याकडे दाखवली आणि ट्रिगर खेचला. ट्रिगर नुकताच क्लिक झाला.
  
  
  कोणीही हसले नाही. कोणीच बोलले नाही. परमा टेबलावरून उठला आणि त्याच्याभोवती फिरत माझ्या दिशेने निघाला. त्याने थांबून सरळ माझ्या डोळ्यांत पाहिले. त्याचे डोळे लहान आणि खोल सेट होते.
  
  
  “तर,” तो पुन्हा म्हणाला. “मॅन्युएल क्वेसाडा, डमी, किलर. एक सामान्य पुतळा आणि किलर बद्दल काय? नाही! एक माणूस ज्याला माहित आहे की तो पकडला गेला आहे, परंतु फटके सोडत नाही. एक माणूस जो मिश्किलपणे डोळे मिचकावतो, चकचकत नाही आणि त्याच्याकडे बंदुकीचा इशारा केल्यावर अजिबात ओरडत नाही. तुमचा सरासरी किलर नाही, तुम्हाला वाटत नाही का?
  
  
  मी माझे पोर्तुगीज वापरले. - मी... मला समजते. ... पण ते नाही.
  
  
  "म्हणून," असे वाटले की, परमाचा कॅचफ्रेज आहे. — तरीही पोर्तुगीज आणि तरीही खूप चांगले. खूप चांगले पोर्तुगीज, पण स्थानिक बोली योग्य आहे. या सर्व सुंदर गोष्टी आणि ते फक्त एक विचलित आहे. खूप हुशार आणि खूप प्रभावी.
  
  
  “मला आदेश देण्यात आला होता. त्यांनी ते मला दिले. .. - मी पोर्तुगीजमध्ये म्हणालो.
  
  
  'ते?' - परमा म्हणाला. त्याने डोके हलवले, टेबलावर परतले, एक छोटी वस्तू उचलली आणि मला दाखवली. 'हे काय आहे माहीत आहे का? आम्हाला ते तुमच्या चावीने सापडले.
  
  
  मी ते शोधण्यासाठी ठेवले आहे: दोन ठिकाणी. हे मार्क ऑफ चाका, सोनेरी झोपलेल्या सिंहाच्या ताबीजचा तुटलेला अर्धा भाग होता.
  
  
  "मी मी. ..' मी पुन्हा बुचकळ्यात पडलो. "कोणीतरी माझ्या खिशात ठेवले असेल, महामहिम."
  
  
  "तुम्हाला वाटते की मला ते काय आहे आणि त्याचा अर्थ काय आहे हे माहित नाही?" हे मला काय सांगते?
  
  
  जर त्याला माहित असते तर तो मला वाटला तितका परिणामकारक ठरला नसता आणि मी खूप प्रयत्न व्यर्थ केले असते. मी सुद्धा तासाभरात मरून गेलो असतो जर त्याला कळले नसते की मी काय आशा करतोय. पण तरीही मी काहीच बोललो नाही.
  
  
  "चला जाऊया," तो म्हणाला.
  
  
  मला दुसऱ्या खोलीत नेण्यात आले, तिथे सर्व पुरावे असलेले एक लांबलचक टेबल होते. परमा एक आचारी होता ज्याला स्वतः सर्व पदार्थांची चाचणी घेणे आवडत असे. आता, जनरल दा सिल्वाच्या हत्येवरील सर्व साहित्याच्या शेजारी, टेबलवर माझे काळे पुतळे ओव्हलमध्ये ठेवले आहेत. जर हे केले नसते तर मी विनाकारण खूप काम केले असते. परमा मी माझ्या ओव्हलमध्ये भरलेल्या जाड पेंढ्यापर्यंत पोहोचला आणि झोपलेल्या सिंहाचा दुसरा अर्धा भाग बाहेर काढला. तो माझ्याकडे वळून मला दाखवला.
  
  
  "त्यांची छोटीशी चूक," तो म्हणाला. आणि मग इंग्रजीत: "पण मला जे माहीत आहे, ती खूप महत्त्वाची चूक आहे, नाही का?"
  
  
  मी ते बघितले आणि नंतर इंग्रजी देखील वापरले. आपण बोलू शकतो का?'
  
  
  आहाहा. तो जवळजवळ आनंदाने चमकला, नंतर त्याच्या माणसांकडे वळला. - माझ्या ऑफिसमध्ये थांब. मी तुला कॉल करेन. मध्यांतर नाही. हे स्पष्ट आहे? मला या व्यक्तीशी एकटे बोलायचे आहे."
  
  
  ते निघून गेले आणि त्यांच्या मागे दरवाजा बंद केला. परमाने सिगारेट पेटवली. "आपण शेवटी भेटू, आणि सर्व कार्ड माझ्या हातात असतील," तो म्हणाला. त्याने त्याचे ओठ चाटले, त्याचे डोळे त्याने पाहिलेल्या आशाने चमकले. “किलमास्टर व्यक्तिशः. N3 माझ्या हातात, AH माझ्या हातात. तू पकडलेला किलर आहेस, कार्टर, एएचला आमच्याशी महागडी वाटाघाटी करावी लागतील. अर्थात माझ्यासोबत.
  
  
  मी बरोबर होतो: जर तो फक्त एक छोटा गुप्त पोलिस प्रमुख होता, तर त्याला माहित असेल की N3 त्याच्या प्रदेशात आहे आणि वरवर पाहता झुलू बंडखोरांशी सहयोग करत आहे. एकदा सावध झाल्यावर त्याला माझी काम करण्याची पद्धतही माहीत असावी. म्हणून जेव्हा त्याला मी माझ्या डमीमध्ये ठेवलेला झोपलेला सिंह सापडला तेव्हा तो आश्चर्यचकित झाला आणि जेव्हा दुसरा अर्धा मॅन्युएल क्वेसाडा संपला तेव्हा त्याला खात्री होती की त्याच्याकडे एएच मधील एन3 आहे. आणि स्वतः व्यतिरिक्त इतर कोणासाठीही हे हाताळण्यासाठी एएच खूप महत्वाचे होते.
  
  
  "ही चूक आहे," मी उसासा टाकला. "मी नक्कीच खूप म्हातारा होत आहे."
  
  
  “तुझी परिस्थिती खूप नाजूक आहे,” परमा हळूच म्हणाला.
  
  
  “तुम्ही खुनी आहात यात मला काही शंका नसेल तर. .. - त्याने खांदे उडवले.
  
  
  - मी सिगारेट घेऊ शकतो का? त्याने मला एक दिले आणि मला प्रकाश द्या. 'एएच प्रत्यक्षात काय करत आहे यापासून सुरुवात करूया? मी धुम्रपान केले. "मी बोलणार आहे यावर तुमचा विश्वास बसत नाही का?"
  
  
  “मला वाटतं की आम्ही तुम्हाला कधीतरी बोलायला लावू,” परमा म्हणाला.
  
  
  “तुम्ही खूप दिवस जगलात तर,” मी म्हणालो.
  
  
  'मी? चला, तुमचा पूर्णपणे शोध घेतला गेला आहे. ..'
  
  
  मी पुतळ्याकडे गेलो आणि त्यावर हात ठेवला. त्याने हातात बंदूक घेऊन माझ्यावर उडी मारली आणि मला हिंसकपणे बाजूला ढकलले. मी खोलीभर अडखळलो. परमा पुतळ्यावर झुकून त्याला मी आत काय लपवले आहे ते शोधले. त्याला ते आवडले नाही.
  
  
  त्याने मागे फिरण्याचा प्रयत्न केला आणि उभा राहिला. त्याचा चेहरा निळा झाला. त्याने श्वास घेतला. त्याचे डोळे भयंकर फुगले आणि पाच सेकंदात तो जमिनीवर मेला.
  
  
  मी खोलीच्या दूर कोपऱ्यात थांबलो. मी सिगारेट ज्या द्रवात मी पेंढा भिजवला होता तेव्हा सोडलेला वायू हे मला माहित असलेले सर्वात घातक शस्त्र होते. एकदा श्वास घेणे म्हणजे त्वरित मृत्यू. मला शंका आहे की परमाला कधी कळले असेल की त्याला कशामुळे मारले, किंवा तो मरत आहे. त्याचे मन काही बोलण्याआधीच हे घडले.
  
  
  ज्या पोलीस अधिकाऱ्याला स्वत:चे पुरावे तपासायचे होते, तो नक्कीच त्याच्या कार्यालयात पुतळा घेऊन येईल. निश्चितपणे एक अधिकारी जो वैयक्तिकरित्या AH किंवा N3 सारख्या महत्त्वाच्या गोष्टींशी व्यवहार करतो आणि वाटाघाटी करू इच्छितो. मी त्यावर मोजले, आणि ते काम केले. आता मला फक्त जिवंत बाहेर पडायचे होते.
  
  
  
  
  धडा 17
  
  
  
  
  
  ते इतके अवघड नसावे.
  
  
  तो मेल्यावर परमाने आवाज काढला नाही. दुसऱ्या खोलीतील त्याच्या माणसांना तिथेच राहण्याचा कडक आदेश होता आणि ते शिस्तबद्ध होते. सर्वोच्च पदावर जाण्याआधीही बराच काळ जाईल, कदाचित थंड डोळे असलेला तो पातळ माणूस, ज्याने मला इथे आणले, प्रवेश करू नका असे सांगितल्यावर आत जाण्याची आठवण झाली; किंवा काहीतरी चूक झाली आहे का असे वाटू लागले.
  
  
  मला परमाचे कपडे घालता येत नव्हते. ती माझ्यासाठी खूप लहान होती. पण त्याच्या ऑफिसच्या दुसऱ्या दाराने एका कॉरिडॉरकडे नेले जिथे दुसरा सेन्ट्री तैनात होता. आतापर्यंत, संपूर्ण ऑफिसला माहित असेल की मारेकरी पकडला गेला आहे, तो एका गुप्त संघटनेचा आहे आणि बॉस आता त्याच्याशी व्यवहार करत आहे. त्या सर्वांना सन्माननीय उल्लेख मिळेल आणि कदाचित पदोन्नती देखील मिळेल; गुप्त पोलिसांसारख्या संस्थेमध्ये सहसा अफवा वेगाने पसरतात. कोणत्याही नशिबाने, रक्षक आरामशीर होईल आणि प्रत्येकजण आता वाइन पीत असताना एकमेकांकडे हसत असेल.
  
  
  मी या सर्व गोष्टींचा विचार केला त्या काही सेकंदात मी माझा श्वास रोखून धरला, परमाच्या शरीराचा शोध घेतला, त्याची बंदूक घेतली आणि कॉरिडॉरकडे जाणाऱ्या दरवाजाकडे निघालो. मी ते उघडले आणि रुमालातून परमाच्या आवाजाची नक्कल करत म्हणालो: "आता आत या."
  
  
  शिपाई घाईघाईने आत गेला. पुन्हा तीच पोलीस राज्याची कडक शिस्त. मी दार बंद केले आणि जवळजवळ त्याच हालचालीने, त्याला त्याच्या पायावरून ठोठावले. तो कोसळला. तो जवळजवळ माझ्या उंचीचा होता. मी अजूनही त्याचा गणवेश वापरला असता, पण या नशिबाने मला खूप धोका पत्करून वाचवले. मी त्याला कपडे उतरवले, माझा गणवेश घातला आणि बाहेर कॉरिडॉरमध्ये गेलो.
  
  
  परमासाठी मला काही महत्त्वाचं काम असल्याप्रमाणे मी पटकन तिथून निघालो. दुसऱ्या दारावरचा रक्षक मला आत येताना पाहील आणि मी पुन्हा बाहेर पडलो तर हरकत नाही. त्यानेही मिश्किलपणे डोळे वर केले; तो इतर दोन संत्रींशी आनंदाने गप्पा मारत होता, ज्यांनी खुन्याला अटक करण्याच्या उत्साहात आपली पदे सोडली होती. माझ्या अपेक्षेप्रमाणे येथे अफवा खरोखरच वेगाने गेल्या आहेत.
  
  
  माझ्या चौकशीच्या वेळी परमा सोबत असलेल्या वरिष्ठ अधिकाऱ्यांना दुसऱ्या कार्यालयात थांबण्याचे आदेश देण्यात आले होते आणि ते तिथेच थांबले असावेत. त्यांच्यापैकी कोणाचाही चेहरा माझ्या लक्षात आला नाही याची मला काळजी करण्याची गरज नव्हती. मी घाईघाईने गोंगाट करणाऱ्या कॉरिडॉरमधून खाली तळमजल्यावर गेलो आणि पुढच्या दाराकडे निघालो.
  
  
  मुख्य प्रवेशद्वारावरील पहारेकरी माझ्याकडे कुतूहलाने पाहत होते. मी प्यायला इशारा केला आणि सेन्ट्री हसली. मग मी एका अंधाऱ्या रस्त्यावर सापडलो.
  
  
  मी दुसऱ्या गल्लीत माझा गणवेश काढून टाकला, मी तिथे लपवलेल्या कपड्यांमध्ये परत आलो आणि माझ्या स्वस्त हॉटेलमध्ये परतलो. तिथे मी माझ्या वस्तू पॅक केल्या, पैसे दिले आणि मी भाड्याने घेतलेल्या तिसऱ्या खोलीत दोन ब्लॉक चालत गेलो. मी वर गेलो आणि झोपायला गेलो. मी छान झोपलो, तो खूप मोठा दिवस होता.
  
  
  सायरन वाजवून रात्रभर शहरात फिरणाऱ्या पोलिस आणि लष्कराच्या वाहनांनीही माझी झोप खचली नाही.
  
  
  पुढचा संपूर्ण दिवस मी माझ्या खोलीत बसून काढला. मी टीव्ही पाहिला आणि माझ्या संपर्कातील व्यक्तीची वाट पाहत होतो. हत्येचे प्रयत्न वगळता दूरदर्शन थोडेसे बोलले. शहरात घबराट पसरली; मार्शल लॉ घोषित करण्यात आला आणि परिसराची नाकेबंदी करण्यात आली. उन्मादपूर्ण स्वरात सरकारने शांततेचे आवाहन केले. आता नेता मारला गेला होता, सर्वकाही नियंत्रणात होते. हे सहसा असेच होते.
  
  
  काही आठवड्यांत, जेव्हा कोणीही मारले गेले नाही आणि दुसरे काहीही झाले नाही, तेव्हा सरकार ठरवेल की धोका टळला आहे आणि वसाहत पुन्हा स्थायिक होईल. सर्वांनी सरकारचे अभिनंदन केले आणि सरकारने निर्णायक कृती केल्याबद्दल स्वतःचे अभिनंदन केले ज्याने कारण वाचवले आणि नीच खुन्याचा पराभव केला. केवळ काही लोक, निंदक, कवी, लेखक आणि काही पत्रकार, अशी कल्पना करू शकत होते की मारेकरी आपले काम संपवून घरी जाऊ शकले असते.
  
  
  माझा संपर्क लंचच्या काही वेळापूर्वी सैनिकांच्या तुकडीसह लष्करी कॅप्टनच्या वेशात दिसला. त्याने माझा दरवाजा ठोठावला आणि माझ्या अटकेची घोषणा केली. मी त्यांना दारातून उडवणार होतो तेव्हा कर्णधार ओरडला: “विरोध करू नका, सेनर. तुमच्या भावाला आधीच अटक झाली आहे. तुमची खरी ताकद माहीत आहे, सुटका अशक्य आहे.
  
  
  मुख्य शब्द "भाऊ" होता.
  
  
  मी विचारले. - "माझे खरे व्यक्तिमत्व काय आहे?"
  
  
  "तुम्ही Senor Halfdan Zwart आहात, Malmö Saw आणि AX द्वारे नोकरीला आहे."
  
  
  मी दार उघडले. कर्णधार एकदाच हसला. त्याने त्याच्या माणसांना मला अटक करण्याचे आदेश दिले. शहरवासीय फुटपाथवर धावत सुटले. काही माझ्यावर थुंकले. सैनिकांनी मला कमांड कारमध्ये ढकलले, कॅप्टन आत आला आणि आम्ही निघालो.
  
  
  'कुठे?' - मी विचारले.
  
  
  कॅप्टनने फक्त खांदे उडवले. मी त्याच्याकडे पाहिलं. त्याच्याबद्दल असे काहीतरी होते जे मला आवडत नव्हते. कर्णधाराने कोणतेही कुतूहल दाखवले नाही, हसले नाही, कोणतेही प्रश्न नाहीत. त्याच्याबद्दल काहीतरी गडद होते, तो खूप सावध होता. आणि त्याने माझ्याकडे पुरेसे पाहिले नाही.
  
  
  आम्ही जांभळ्या संधिप्रकाशात शहर सोडले, दक्षिणेकडील घनदाट वाळवंटात. ग्रामीण भागातील एका मोठ्या हॅसिंडाच्या अंगणात प्रवेश केला तेव्हा अंधार झाला होता. आमच्या भोवती सावलीत शिपाई उभे होते. तसेच दोन हेलिकॉप्टर, ज्यात एक यूएस मार्किंग होते. मला बरे वाटले. कॅप्टनने मला आत नेले. - मिस्टर, तुम्हाला इथे थांबावे लागेल. कार्टर,” कर्णधार म्हणाला.
  
  
  त्याने मला एकटे सोडले. आता मला ते अजिबात आवडत नव्हते. मी जिथे उभा होतो त्या मोठ्या दिवाणखान्याचा मी अभ्यास केला. त्यात आलिशान आणि अडाणी अशा दोन्ही प्रकारचे सामान तसेच वृद्ध कुटुंबातील एका अतिशय श्रीमंत माणसाची मालमत्ता होती. आफ्रिकन इस्टेट नाही तर पोर्तुगीज इस्टेट. खुर्च्या आणि टेबल, भिंतींवर चित्रे आणि शस्त्रे - हे सर्व थेट मध्ययुगीन पोर्तुगालमधून हस्तांतरित केले गेले.
  
  
  इथे कोणीही सैनिक नव्हते, पण मला प्रत्येक खिडकीत सावल्या दिसल्या. मला अडकल्यासारखे वाटले. पण मी माझे काम केले. काहीही चूक झाली नाही. किंवा ते योग्य होते? मी माझे काम केले आहे आणि त्यांना आता माझी गरज नाही?
  
  
  मला खूप माहित आहे का? जेणेकरून एखाद्या महत्त्वाच्या व्यक्तीला आता खात्री करून घ्यायची आहे की त्याला यापुढे माझी गरज नाही? यापूर्वीही असे घडले आहे. आणि कॅप्टनला ते माहित होते.
  
  
  माझ्या समोरच्या भिंतीचा दरवाजा उघडला. एका माणसाने खोलीत प्रवेश केला आणि आजूबाजूला मी पूर्वीसारखेच लक्षपूर्वक पाहिले: हॉक.
  
  
  त्याने मला पाहिले. 'निक? तू इथे काय करतोस?'
  
  
  "तू माझ्यासाठी पाठवले नाहीस?" - मी स्नॅप केला.
  
  
  त्याने भुसभुशीत केली. - होय, मी तुम्हाला देशाबाहेर नेण्यासाठी संपर्क आयोजित केला होता, पण... ... हे "वॉरंट" बंद आहे, नाही का?
  
  
  “हो,” मी म्हणालो. 'पण काय?'
  
  
  “मला वाटले तुला परत स्वाझीलंडला नेले जाईल,” म्हातारा म्हणाला. “मंत्र्याने मला फोनवर सांगितले की त्यांना माझ्यासोबत काम करायचे आहे. कदाचित त्याला तुमचे आभार मानायचे असतील.
  
  
  "कदाचित," मी म्हणालो. "पण सर्व खिडक्यांवर रक्षक आहेत आणि कॅप्टनला माझे खरे नाव माहित आहे."
  
  
  'तुझं नाव!' हॉकने शपथ घेतली. “अरे, हे संपूर्ण कराराच्या विरुद्ध आहे. मंत्र्याला माहीत आहे. ..'
  
  
  दुसरा दरवाजा उघडला. 'मला काय माहीत मिस्टर हॉक?'
  
  
  त्याचा खोल आवाज, त्याच्या लहान उंचीसाठी इतका प्रभावशाली, संपूर्ण खोलीत प्रतिध्वनित झाला. तिथे पोर्तुगालच्या प्रमुख माणसांपैकी एक, हॉक आणि मला पाहत उभा राहिला. हॉक घाबरला नाही. जगातील कोणत्याही व्यक्तीला बाजा घाबरू शकत नाही.
  
  
  "म्हणजे मिशन दरम्यान N3 चे नाव कोणालाही माहित नसावे."
  
  
  "पण "मिशन" संपले, नाही का? लहान माणूस म्हणाला. “आमचे तीन संशयित मृत झाले आहेत, अतिशय व्यावसायिक श्री. एएच मधील कार्टर खूप अनुभवी आहे.
  
  
  हॉक गर्जना करत म्हणाला, "अरे धिक्कार आहे." तुम्ही एका महत्त्वाच्या व्यावसायिक विषयावर कॉल केला होता. N3 येथे असेल असे तुम्ही म्हटले नाही की, तुमचे लोक त्याला पळून जाण्यासाठी मी संपर्काला दिलेला कोड वापरून त्याला येथे आणतील. त्याने शक्य तितक्या लवकर मोझांबिक सोडावे अशी तुमची इच्छा होती. मग तो अजून इथे का आहे?
  
  
  "काम झालं," मी हळूच म्हणालो. कदाचित आता मंत्री आपला सहभाग लपवण्याचा विचार करत असतील आणि त्यांना कला अकादमीची गरज नाही.
  
  
  हॉक बारीक हसला. - सचिव महोदय, मी याची शिफारस करणार नाही.
  
  
  त्याच्या आवाजात थोडासा धोका होता, परंतु जेव्हा हॉक चेतावणी देतो तेव्हा त्याच्याकडे शक्ती असते, एएच त्याच्या मागे असतो आणि तो कधीही मऊ नसतो. एएच, आवश्यक असल्यास, संपूर्ण राष्ट्र नष्ट करू शकते. मंत्र्यांना हे कळायला हवे होते, पण त्यांच्या चेहऱ्यावरचा एक स्नायूही हलला नाही. मला खूप अस्वस्थ वाटू लागलं. कोणता...?
  
  
  "काम झाले," मंत्री म्हणाले. - पण ते खरोखर आवश्यक होते का? आमच्या तीन प्रमुख व्यक्ती मरण पावल्या आहेत, परंतु मला आश्चर्य वाटते की त्यांच्यामध्ये खरोखर देशद्रोही होता का?
  
  
  आलिशान दिवाणखान्यात ढगासारखी शांतता लटकली होती, परमाला मारणाऱ्या वायूच्या ढगासारखी प्राणघातक शांतता. मी खिडक्यांकडे पाहिले, ज्याच्या मागे सेन्ट्रीजच्या सावल्या दिसत होत्या. हॉकने फक्त मंत्र्याकडे पाहिले, त्याचा चेहरा अचानक गंभीर झाला.
  
  
  "म्हणजे काय?" - वृद्ध माणसाला विचारले.
  
  
  “आम्हाला खात्री होती की बंडखोरांना हे सर्व माहित होते आणि ते फक्त सरकारी अधिकाऱ्यांपैकी एक नेता असेल तरच करू शकतात. देशद्रोही. आम्हाला माहित आहे की देशद्रोही असावा, परंतु कदाचित आम्ही चुकीच्या ठिकाणी पाहत होतो.
  
  
  - मग तू कुठे पाहिलं होतंस? हॉकने हळूवारपणे विचारले.
  
  
  'श्री. कार्टरने आमच्याबरोबर बंडखोर नेत्याला ठार मारले,” सचिव माझ्याकडे बघत म्हणाला. “पण उठाव योजनेनुसार चालू आहे. आम्ही ऐकले की काही तासांत कर्नल लिस्टर भूमिगत टेलिव्हिजनवर त्याच्या सुरुवातीची घोषणा करतील आणि कृष्णवर्णीयांमध्ये दंगली आणि संप पुकारतील. आम्ही आमच्या शेजाऱ्यांकडून ऐकले आहे की बंडखोरांना रोखले जाणार नाही किंवा पराभूत केले जाणार नाही आणि ते लक्षात येण्याजोग्या समस्यांशिवाय त्यांच्या योजना पूर्ण करू शकतात."
  
  
  आता त्याने हॉककडे पाहिले. "काल रात्री, मला परमाच्या मृत्यूची माहिती मिळताच, मी आमच्या सर्वोत्कृष्ट सैन्याच्या बॅरॅकमधून येथून 60 किलोमीटर अंतरावर असलेल्या इंबांबा येथे गुप्त हस्तांतरण करण्याचे आदेश दिले. सर्व योजनेनुसार. त्याने आम्हा दोघांकडे पाहिले. “संध्याकाळी, कर्नल लिस्टरच्या भाडोत्री सैनिकांनी इंबांबा येथे आमच्या सैन्यावर हल्ला केला. त्यांच्या आगमनानंतर त्यांनी त्यांच्यावर हल्ला केला, ते अजूनही अव्यवस्थित आणि अव्यवस्थित असताना, आणि जवळजवळ त्यांचा नाश केला. दोन आठवड्यांत ते आमच्यासाठी निरुपयोगी होतील. कर्नल लिस्टर त्यांची वाट पाहत होते!
  
  
  हॉक डोळे मिचकावले. मी मानसिकदृष्ट्या पुढे पाहिले. हे कसे शक्य झाले? ..?
  
  
  'परंतु . .. — हॉक भुसभुशीत करू लागला.
  
  
  "मी आदेश देण्यापूर्वी, फक्त दोन लोकांना या सैन्याच्या हालचालीबद्दल माहिती होती," मंत्री म्हणाले. “मी आणि मिस्टर कार्टर.
  
  
  “मी सुद्धा,” हॉकने स्नॅप केला. "N3, अर्थातच, मला कळवले."
  
  
  - आणि मग तू. - मंत्री म्हणाले. त्याच्या आवाजात आता राग दाटून आला होता. 'मी . .. आणि एएच, आणि मी त्यांना सांगितले नाही. मग मी विचार करू लागलो. सहभागी असलेल्यांपैकी कोणाचा आमच्याशी तसेच बंडखोरांशी संपर्क आहे? दोन्ही बाजूंना कोण काम करते? ओह! जर आमचा एक अधिकारी देशद्रोही असेल तर या बंडखोरांना त्यांच्याकडे असलेली सर्व माहिती कोण देऊ शकेल? फक्त एक स्रोत: एएच.'
  
  
  मंत्र्याने बोटे चोळली. सैनिक सर्व दरवाजे फोडून खोलीत घुसले. मंत्री गर्जना करत म्हणाले, “त्या दोघांनाही अटक करा.”
  
  
  मी थांबलो नाही. मी एक सेकंदही संकोच केला नाही. कदाचित माझे अवचेतन यासाठी तयार होते, मी या हॅसिंडाकडे आल्यापासून तयार आहे. मी दोन सैनिकांना खाली पाडले आणि खिडकीतून डुबकी मारली. काचेच्या पावसात, मी बाहेर एका शिपायाच्या वर चढलो, पलटलो आणि माझ्या पायाला टेकलो. मी स्वत:ला हॅसिंडाच्या भिंतीवर फेकून दिले.
  
  
  दुसरीकडे, मी माझ्या पायावर उडी मारली आणि गडद जंगलात डुबकी मारली.
  
  
  
  
  धडा 18
  
  
  
  
  
  ते माझ्यासाठी आले. मी जंगलापासून वीस मीटरपेक्षा कमी अंतरावर होतो तेव्हा माझ्या कानाभोवती गोळ्यांचा आवाज येऊ लागला, झाडांची पाने आणि फांद्या फाडल्या. मंत्र्याचा आपल्या माणसांना आग्रह करत असलेला खालचा, संतप्त आवाज मी ऐकला. त्याची आधीच खात्री पटली नसती तर माझ्या उड्डाणाने त्याची शंका दूर केली असती. पण माझ्याकडे संधी नव्हती: जर माझ्याकडे असेल तर तो कोणतेही स्पष्टीकरण ऐकणार नाही. पण माझ्याकडे कोणतेही स्पष्टीकरण नव्हते आणि जर मला एखादे शोधायचे असेल तर मला ते करण्यास मोकळे व्हावे लागेल. मला लिस्टरच्या शिबिरात उत्तर सापडले.
  
  
  हॅसिंडाच्या सभोवतालची जमीन जंगल आणि सवाना यांचे मिश्रण होती आणि सैनिकांनी मला कापण्यासाठी आणि जंगलाच्या घनदाट पट्ट्यांमध्ये अडकण्यासाठी खुल्या गवताळ प्रदेशांचा वापर करण्याचा प्रयत्न केला. मी ते माझ्या आजूबाजूला ऐकले आणि तिथे माझ्या मागे हॅसिंडामध्ये हेलिकॉप्टरचे इंजिन खोकला. मी त्याला रात्री उतरताना पाहिले. आणि तो माझ्या दिशेने वळताच त्याच्या स्पॉटलाइट्सने जमीन स्कॅन केली. मंत्री अतिरिक्त सैन्य, पोलिस, ज्याला शक्य असेल त्याला बोलावतील. त्याला हवे असल्यास मोझांबिकचे संपूर्ण पोलीस आणि सैन्य त्याच्या ताब्यात असू शकते.
  
  
  आता प्रत्येकजण माझ्या मागे येईल, सीमेच्या दोन्ही बाजूंनी आणि येथे, संघर्षाच्या दोन्ही बाजूंनी. मी अडथळा होणार नाही, आणि हॉक, माझा एकमेव मित्र, आता स्वत: कैदी होता. ते त्याला इजा करणार नाहीत; त्याच्याकडे त्यासाठी खूप शक्ती होती, परंतु ते त्याला धरून ठेवतील आणि या क्षणी एएच त्याच्या कृतींमध्ये मर्यादित होते. काय झाले, कसे झाले याचे उत्तर कुठेतरी शोधायचे होते. मला कर्नल लिस्टर शोधावे लागले. वेळ महत्त्वाची झाली आहे.
  
  
  फक्त एक द्रुत मार्ग होता, परिस्थितीनुसार सर्वोत्तम मार्ग. कदाचित पळून जाण्याचा एकमेव मार्ग. क्रूर आणि अनपेक्षित. यासाठी मी अनेक वर्षांपासून तयार आहे. मी हॅसिंडाकडे परतलो.
  
  
  मी ज्या दिशेने धावत होतो त्या दिशेने सैनिक आणि हेलिकॉप्टर माझा पाठलाग करत राहिले. मी भुतासारखा त्यांच्या मागे सरकलो. पण मंत्री मूर्ख नव्हते. मी परत येण्याच्या शक्यतेकडे त्याने दुर्लक्ष केले नाही. हेसिंडा अजूनही सैनिकांसोबत थैमान घालत होता. उघडपणे नाही, पण सर्वत्र सावलीत लपून माझ्या हालचालीची वाट पाहत होते.
  
  
  पण मंत्री चुकीचे ठरले. त्याने चूक केली. त्याच्याकडे एक हॉक होता आणि त्याला हॉकचे महत्त्व माहित होते. त्यामुळे मी हॉकला मुक्त करण्याचा प्रयत्न करेन अशी त्याची अपेक्षा होती. रक्षकांनी घराभोवतीच लक्ष केंद्रित केले, पुन्हा घुसण्याच्या कोणत्याही प्रयत्नांपासून सावध राहून हॉकची सुटका केली. पण प्रयत्न करावं असं वाटलं नाही.
  
  
  मला बाजूचे गेट सापडेपर्यंत मी भिंतीच्या बाजूने चालत गेलो, कुलूप उचलले आणि आत सरकलो. अमेरिकन लष्कराचे हेलिकॉप्टर अजूनही त्याच ठिकाणी होते. हेलिकॉप्टरनेच हॉकला बैठकीत आणले. पायलट घरात कुठेतरी अडकला असावा, पण सुदैवाने मला त्याची गरज भासली नाही. केवळ एका व्यक्तीने हेलिकॉप्टरचे रक्षण केले. मी एका चांगल्या उद्देशाने त्याला खाली पाडले, तो जिथे पडला तिथे सोडून दिले आणि केबिनमध्ये उडी मारली. सैनिकांच्या लक्षात येण्यापूर्वीच मी इंजिन सुरू केले आणि उड्डाण केले.
  
  
  हेलिकॉप्टर जितक्या वेगाने उडू शकेल तितक्या वेगाने मी उड्डाण केले. अनेक गोळ्या हुल आणि चेसिसला लागल्या, पण मला एकही लागला नाही. मी एका मोठ्या वर्तुळात तिरकसपणे उड्डाण केले आणि दिवे नसलेल्या रात्री गायब झालो. पोर्तुगीज हेलिकॉप्टर टाळण्यासाठी मी समुद्राकडे वळलो. तिथून मी दक्षिणेकडे खारफुटीच्या दलदलीकडे आणि कर्नल लिस्टरच्या गावाकडे वळलो.
  
  
  प्रिन्स वहबीच्या माणसांनी मला पकडले त्या दलदलीच्या काठावर मी त्याच काठावर उतरलो. अंधारात मी पुन्हा दलदलीतून भाडोत्री गावाकडे निघालो. मी गस्त पाहिली किंवा ऐकली नाही आणि सेन्ट्रीची बाह्य रिंग जवळजवळ निर्जन असल्याचे आढळले. गावात अजूनही अनेक संत्री होते आणि झोपड्या झोपलेल्या स्त्रियांनी व्यापल्या होत्या.
  
  
  झोपडीत मला इंदुला झोपलेली आणि रेशमी कपड्यात एक झुलू स्त्री दिसली, जिला मी घाटातल्या बंडखोर गावात भेटलो होतो. ती लिस्टरची पत्नी असावी. झोपडी स्पष्टपणे लिस्टरची होती, इतरांपेक्षा मोठी होती आणि त्याचे क्षेत्रीय कार्यालय होते, परंतु कर्नल स्वतः तिथे नव्हता किंवा त्याची शस्त्रेही नव्हती.
  
  
  तो कुठे होता? भाडोत्री कुठे होते?
  
  
  मी इंदुलाला विचारायला उठवले नाही. वहबीच्या किल्ल्यातील खोलीत आमच्या दोघांमध्ये जे काही घडले होते, तिला आता अर्थातच मी शत्रू आहे असे वाटू लागले होते आणि मी तसा नाही हे सिद्ध करण्याचा माझ्याकडे कोणताही मार्ग नव्हता. मी तिचा शत्रू नव्हतो आणि खरे तर मी झुलुसचा शत्रूही नव्हतो. पण माझ्या भेटीचा अर्थ या क्षणी त्यांना कोणतीही मदत नव्हती.
  
  
  मी तिला झोपू दिले आणि पुन्हा दलदलीत सरकलो. तेथे, सेंट्रीच्या बाहेरील रिंगमध्ये, एक माणूस हलक्या मशीन गनवर झोपत बसला होता. तो लहान आणि तारेसारखा होता, भारतीय वैशिष्ट्ये आणि पट्टी बांधलेला हात होता. कदाचित हा दक्षिण अमेरिकन गावातच राहिला असेल कारण तो जखमी झाला होता.
  
  
  गळ्यावर चाकू मारून तो झोपेतून जागा झाला.
  
  
  'कुठे आहेत ते?' - मी स्पॅनिशमध्ये चिडलो.
  
  
  त्याने वर पाहिलं आणि डोळ्यातून झोप झटकून टाकली. 'WHO?'
  
  
  “आवाज न करता शांतपणे श्वास घ्या,” मी त्याच्या गळ्यावर चाकू दाबत कुजबुजलो. - लिस्टर कुठे आहे?
  
  
  त्याचे डोळे पुन्हा त्यांच्या सॉकेटमध्ये फिरले: “इंबांबा. हल्ला.'
  
  
  "काल रात्र झाली होती. ते आत्तापर्यंत परत आले पाहिजेत.
  
  
  तो काळजीत दिसत होता. त्याला खूप माहिती होती. की त्याला काय माहीत याची भीती वाटत होती?
  
  
  “उद्या दक्षिणेकडे जाण्यासाठी त्यांनी आत्तापर्यंत परत यावे,” मी म्हणालो. "दक्षिण बंडाच्या पलीकडे."
  
  
  आता तो खूप घाबरला होता. मला खूप माहिती होती. मला इतकंच माहीत असतं तर... बाकी कोणाला माहीत असतं... यशाची शक्यता काय होती... पैशाने. ..बक्षिसे? तो भाडोत्री होता. दक्षिण अमेरिका खूप दूर होते आणि त्याला माहित होते की त्याची पहिली निष्ठा कोठे आहे. बहुतेक लोकांसाठी ते काय आहे: स्वतःशी खरे असणे. त्याने जोरात गिळले.
  
  
  - ते त्यांच्या मार्गावर आहेत, सर.
  
  
  'कुठे?'
  
  
  "उत्तर, येथून सुमारे दहा मैल." स्वाझीलंड ते लोरेन्झो मार्केस पर्यंत रेल्वे.
  
  
  'उत्तर? परंतु . ..'
  
  
  रेल्वे? स्वाझीलँड ते समुद्रापर्यंत एकमेव रेल्वे?
  
  
  समुद्रापासून लोरेन्झो मार्केझ पर्यंत? अत्यावश्यक आणि धोरणात्मक महत्त्व आणि . .. मला संशय येऊ लागला. उत्तर!
  
  
  मी भाडोत्रीला खाली पाडले. मी आधीच कमी-अधिक निष्पाप लोकांना मारले आहे आणि आता माझ्याकडे पुरेसे आहे. उत्तर!
  
  
  इथेच मोझांबिकन स्वातंत्र्यसैनिक उठतील, होय. परंतु संपूर्ण योजनेत सीमावर्ती भागात स्फोट घडवून आणण्याची मागणी करण्यात आली, उत्तरेकडून पोर्तुगीजांची प्रगती आणि पश्चिमेकडून पुढे जाणाऱ्या नियमित दक्षिण आफ्रिकन सैन्याला परतवून लावण्यासाठी लिस्टरच्या भाडोत्री सैनिकांसह एक केंद्रित स्फोट. जर लिस्टर आणि त्याची फायरपॉवर उत्तरेकडे, सीमेपासून दूर गेली असती, तर झुलू, स्वाझी बंडखोर आणि मोझांबिकन कृष्णवर्णीयांच्या मुख्य संघटनेला दक्षिण आफ्रिका आणि स्वाझीलँडच्या नियमित सैन्याचा सामना करण्यासाठी एकटे सोडले असते.
  
  
  किंवा, वाईट म्हणजे, जर पोर्तुगीज सैन्याने लिस्टरच्या भाडोत्री सैनिकांद्वारे दक्षिणेकडे बिनधास्तपणे हलवता आले असते- लिस्टर उत्तरेकडे आणि पोर्तुगीज वसाहती सैन्याने दक्षिणेकडे — झुलू आणि इतर कृष्णवर्णीय बंडखोरांना संधी मिळाली नसती. हे एक वास्तविक रक्तपात होईल.
  
  
  माझा संशय वाढला. कार्लोस लिस्टरने रशियन लोकांसाठी काम केले आणि येथे बंडखोरांना सिंहांकडे फेकून देणार होते. पोर्तुगीज आणि स्वाझी सैन्यावर हल्ला करण्याच्या प्रयत्नात ते मरत असताना, लिस्टरने उत्तरेकडे प्रगती केली आणि मोझांबिकवर कब्जा केला. अचानक मला हे निश्चितपणे कळले.
  
  
  मला झुलुस आणि इतर कृष्णवर्णीयांना चेतावणी द्यावी लागली ज्यांना आधुनिक सैन्याच्या तुकड्यांशी ॲसेगाई आणि जुन्या बंदुकांनी लढावे लागले. पण त्यांनी माझ्यावर विश्वास कसा ठेवला? कसे?
  
  
  मी भाडोत्री बांधला आणि रिकाम्या भाडोत्री गावात परतलो. तो त्या झोपडीत परतला जिथे इंदुला आणि झुलू स्त्री, लिस्टरची मालकिन, झोपली होती. मी शांतपणे झोपडीत शिरलो, इंदुलावर वाकून एकदा, दोनदा तिचे चुंबन घेतले, मग माझ्या हाताने तिचे तोंड झाकले.
  
  
  ती सुरुवात करून उठली. तिने हालचाल करण्याचा प्रयत्न केला, पण मी तोंड झाकून तिला थांबवले. तिचे डोळे विस्फारले आणि माझ्याकडे पाहताच ती रागावली.
  
  
  “इंदुला,” मी कुजबुजलो. "तुम्हाला वाटते की मी तुमचा शत्रू आहे, पण मी नाही." मी हे सर्व स्पष्ट करू शकत नाही, परंतु माझे एक ध्येय होते आणि आता ते संपले आहे. आता मला काहीतरी वेगळे करण्याची संधी आहे: तुम्हाला आणि तुमच्या लोकांना वाचवा.
  
  
  ती माझ्याकडे टक लावून पाहत होती.
  
  
  “ऐका,” मी खदखदून म्हणालो. - आता वेळ नाही, तुम्ही ऐकता का? लिस्टरने आम्हा सर्वांना फसवले. तू आणि मी त्याने तुमच्या लोकांचा वापर केला आणि नंतर त्यांचा विश्वासघात केला. मला त्याला थांबवावे लागेल आणि तुम्हाला तुमच्या लोकांना सावध करावे लागेल. डंबुलामांझी कुठे आहे?
  
  
  तिने डोके हलवले आणि माझा हात चावण्याचा प्रयत्न केला, तिचे डोळे विलक्षण चमकत होते.
  
  
  'माझे ऐक. भाडोत्री उत्तरेकडे जात आहेत. समजले का? उत्तरेकडे!
  
  
  ती शांत झाली आणि आता तिच्या डोळ्यात संशयाने माझ्याकडे पाहत होती. मला शंका दिसली: उत्तर आणि त्या खोलीत आमच्या दरम्यान काय घडले याची आठवण.
  
  
  “मी कबूल करतो की मला तुमच्याविरुद्ध काहीतरी करण्यासाठी पाठवले गेले होते, ते राजकीय होते. पण आता मी तुमच्यासोबत आहे, हे देखील राजकारण आहे, पण बरेच काही. आता मी मला पाहिजे ते करत आहे: लिस्टरला थांबवण्याचा प्रयत्न करत आहे.
  
  
  तिने माझ्याकडे अविचलपणे पाहिलं. मी संधी साधून तिच्या तोंडातून हात काढून तिला जाऊ दिले. तिने उडी मारली आणि माझ्याकडे पाहिलं. पण ती ओरडली नाही.
  
  
  'उत्तरेवर?' ती म्हणाली. - नाही, तू खोटे बोलत आहेस.
  
  
  "तुम्ही तुमच्या लोकांना सावध केले पाहिजे." डंबुलामांझी शोधा आणि त्याला सांगा. मी तुझ्याबरोबर जाणार नाही.
  
  
  - मी तुझ्यावर कसा विश्वास ठेवू शकतो, निक?
  
  
  “कारण तू मला ओळखतोस आणि तू माझ्यावर आधी विश्वास ठेवलास.”
  
  
  'भरोसा? गोऱ्या माणसाला?
  
  
  - पांढरा माणूस, होय. पण शत्रू नाही. माझ्याकडे माझे काम आहे आणि मी ते केले. पण आता काम पूर्ण झाले आहे आणि मी तुझ्यासोबत आहे.
  
  
  "मी..." ती संकोचली.
  
  
  अचानक मला हालचाल ऐकू आली आणि मी पटकन मागे वळलो. वृद्ध झुलू स्त्री, लिस्टरची पत्नी, उठली आणि तिच्या रेशमी पोशाखात मंद प्रकाशात चमकणाऱ्या सोन्याच्या बकलसह उठून बसली.
  
  
  - तो खोटे बोलत आहे, इंदुला. हा गोरा गुप्तहेर आहे. आमच्या नेत्याला मारण्यासाठी आणि बंडखोरी थांबवण्यासाठी तो इथे आला होता. तो पोर्तुगीजांसाठी काम करतो.
  
  
  मी सहमती दर्शविली. - मला यासाठी पाठवले होते. पण आता सर्वकाही वेगळे आहे. मला विश्वास नाही की तेथे कधीही गुप्त पोर्तुगीज नेता होता. इंदुला, तू त्याला कधी पाहिलं आहेस का? नाही, लिस्टर हा एकमेव पांढरा नेता आहे आणि तो त्याच्या फायद्यासाठी मार्क ऑफ चकी वापरतो."
  
  
  - त्याचे ऐकू नका! - स्त्री उद्गारली. आता ती उच्चार न करता इंग्रजी बोलत होती.
  
  
  इंदुलाने त्या बाईकडे, नंतर माझ्याकडे पाहिलं आणि मला तिच्या चेहऱ्यावर शंका दिसली. कदाचित आता तिला भूतकाळातील इतर, किरकोळ शंका आठवल्या असतील.
  
  
  “शिबेना,” ती हळूच म्हणाली, “तुझे इंग्रजी आता खूप चांगले झाले आहे.” तुम्ही हे कुठे शिकलात?
  
  
  "तुझ्या विचारापेक्षा मी जास्त प्रशिक्षित आहे," वृद्ध स्त्री उद्धटपणे म्हणाली. - आमच्या कारणासाठी. हा माणूस . ..'
  
  
  "ही लिस्टरची बायको आहे," मी म्हणालो. "तुम्ही लिस्टरची पत्नी इंदुला ऐकत आहात?"
  
  
  इंदुला तिच्या आठवणीतल्या गोष्टींचा विचार करत होती. - शिबेना, तू कुठली आहेस? कर्नल लिस्टर इथे येण्यापूर्वी आम्ही तुम्हाला कधी ओळखले होते का? तू आमच्याकडे त्याचा डेप्युटी म्हणून आलास. त्याच्या समोर एक झुलू स्त्री होती, म्हणून आम्ही तिच्यावर विश्वास ठेवला, पण...
  
  
  शिबेना कामाला लागली. वेगवान, सरावलेला हल्ला. गडद हातात एक लांब चाकू, काळ्या त्वचेखाली चमकणारे स्नायू. तो माझ्यावर हल्ला होता. तिने इतक्या लवकर आणि इतक्या चांगल्या प्रतिक्रिया दिल्या की इंदुलाने अभिनय केला नसता तर तिने मला नक्कीच मारले असते. तिने मला प्रतिक्षिप्तपणे संरक्षित केले. कारण आम्ही एकमेकांवर प्रेम केले? काहीही असो, इंदुला उत्स्फूर्तपणे वागली आणि शिबेनाच्या वाटेला आली. शिबेनाने तिच्या मोकळ्या हाताच्या झटक्यात तिला बाजूला फेकले आणि इंदुला पंखासारखी बाजूला फेकली गेली. पण ते पुरेसे होते. खंजीर जवळजवळ माझ्या हृदयावर आदळला आणि मला माझ्या बाजूला वेदना जाणवल्या. मी पटकन फुफ्फुस मारले आणि शिबेनाच्या जबड्याच्या टोकावर मारले. ती पराभूत बैलासारखी पडली. मी शक्य तितक्या जोरात मारले.
  
  
  मी इंदुलाचा हात धरला. 'माझ्याबरोबर चल.'
  
  
  तिने यापुढे प्रतिकार केला नाही आणि जवळजवळ निर्जन छावणीतून माझ्याबरोबर तंबूच्या बाहेर निघाली. आमची गती कमी झाली आणि मी तिला शांत राहण्याचा इशारा केला. आम्ही सेन्ट्रीजच्या रिंगमधून पुढे सरकलो जिथे खाली पडलेला भाडोत्री अजूनही बांधलेला होता. त्याने आमचे जीवन कठीण करण्याचा प्रयत्न केला नाही. कदाचित त्याला आनंद झाला असेल की तो बांधला गेला होता आणि आता आपल्याला त्रास देत नाही.
  
  
  आम्ही हेलिकॉप्टर जवळ आलो. अंधारात, मी खडकाच्या कड्यावरून चढलो आणि गाडी उत्तरेकडे वळवली. इंदुला सतत माझ्याकडे काळजीने पाहत होती, अजून माझ्यावर पूर्ण विश्वास बसला नव्हता. मला भाडोत्री लोक शोधावे लागले.
  
  
  मला ते सापडले. त्या माणसाने सांगितल्याप्रमाणे ते उत्तरेकडे होते. आग नसलेली शांत छावणी, स्वाझीलँड ते लोरेन्झो मार्केस पर्यंत रेल्वेच्या बाजूने, ते जिथे असावेत तिथून चाळीस किलोमीटर उत्तरेस आणि तेथून फक्त काही तासांच्या अंतरावर ते चाळीस किलोमीटरवर असले पाहिजेत.
  
  
  “आज दुपारपूर्वी त्यांनी पन्नास मैल अंतर कापले नाही,” मी म्हणालो. - तुम्हाला खात्री आहे का?
  
  
  इंदुलाने खाली पाहिले. "याला कारण असू शकते."
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. "आपण शोधून काढू या."
  
  
  
  
  धडा 19
  
  
  
  
  
  भाडोत्री सैनिकांच्या दक्षिणेस सुमारे एक मैल अंतरावर असलेल्या छोट्याशा मोकळ्या जागेत आम्ही उतरलो तेव्हा एका राखाडी पहाटेने आमचे स्वागत केले. येथील जंगल सखल झाडी आणि सवानामध्ये बदलले आहे. ते शांत होते, जंगली प्राणी लपले होते. लोक संतापले.
  
  
  आम्ही सावधपणे रेल्वेच्या दिशेने निघालो आणि लहान भाडोत्री निवारे एकामागून एक उभे राहिले. ते पूर्ण लढाईच्या तयारीत होते. शेतात गस्त घालणारे या क्षेत्राचे बारकाईने रक्षण करतात. कर्नल लिस्टरला तो पूर्ण होईपर्यंत कोणीही त्यांचा शोध लावू नये असे वाटत होते. जाणाऱ्या ट्रेनमधून, कोणीही सैनिकांचा माग काढू शकला नाही. शिबिरात प्रवेश करणे इतके सोपे होणार नाही. मी जवळजवळ मध्यभागी लिस्टरचा तंबू पाहिला, सुरक्षित आणि संरक्षित. मी दुसरे काहीतरी पाहिले, किंवा मला काही दिसले नाही.
  
  
  मी विचारले. - "दंबुलमांझी आणि इतर काळे कुठे आहेत?" इंदुला अस्वस्थ वाटले. - कदाचित ते गस्तीवर आहेत?
  
  
  "कदाचित," मी म्हणालो.
  
  
  आम्ही सेन्ट्रीच्या बाहेरच्या रिंगभोवती फिरलो. जरी मला कॅम्पमध्ये सुरक्षित मार्ग सापडला नाही, तरीही इंदुला सहज प्रवेश करू शकली.
  
  
  “मी बरोबर असलो तर तू आत जाऊ शकतेस, पण तू बाहेर पडू शकत नाहीस,” मी तिला म्हणालो.
  
  
  "जर मी लिस्टरला भेटू शकलो आणि त्याला समोरासमोर भेटू शकलो तर ते पुरेसे आहे," ती म्हणाली, "पण तुला, ते तुला घेऊन जातील ..."
  
  
  शांततेत एक फांदी तुटली. मी इंदुलाला जमिनीवर ढकलले, शक्य तितके स्वतःला झाकण्याचा प्रयत्न केला. आणखी एक फांदी तुटली आणि जंगलाच्या काठावर एक आकारहीन तपकिरी आकृती दिसू लागली, ती झुडुपे आणि सवाना पाहण्यासाठी थांबली. अरब. मृत प्रिन्स वहबीचा एक माणूस! त्याला इथे काय करायचे होते? मी ही समस्या ताबडतोब माझ्या डोक्यातून काढून टाकली. आत्ता काही फरक पडला नाही. खलील अल-मन्सूर कदाचित त्याच्या पोर्तुगीज "मित्र" साठी भाडोत्री सैनिकांची काळजी घेत असेल. पण ही माझी संधी होती.
  
  
  मी त्याच्या दिशेने सरकलो. त्याचे काय झाले ते त्याला कळलेच नाही. मी त्याच्या गळ्यात फास घातला आणि त्याचा गळा दाबला. मी पटकन त्याचे कपडे उतरवले आणि त्याचा तपकिरी जळलेला आणि काळा केफियेह घातला, त्याचा चेहरा मातीने मळवला आणि त्याच्या चेहऱ्यावर आणि हनुवटीवर केफिये ओढला.
  
  
  “तुझ्या बाबतीत,” मी इंदुला म्हणालो, “त्यांना आश्चर्य वाटेल. पण तुम्ही आणि अरब मिळून ते करू शकता. चल जाऊया.'
  
  
  आम्ही शांतपणे पण स्वाभाविकपणे कॅम्पच्या दिशेने निघालो. पहिल्या सेन्ट्रीने आम्हाला हाक मारली. इंदुलाने स्वतःची ओळख करून दिली आणि त्या माणसाला सांगितले की अरबला कर्नल लिस्टरला भेटायचे आहे. मी माझ्या झग्याखाली गप्प बसलेल्या पिस्तुलावर हात ठेवला. मी टेन्शन झालो.
  
  
  गार्डने होकार दिला. 'तुझ्या वाटेवर चालत राहा. कर्नल त्याच्या तंबूत. इंदुलाने क्षणभर माझ्याकडे पाहिलं. मी माझ्या चेहऱ्यावर एक अविवेकी भाव ठेवला. त्या अरबाला पाहून संत्रीला आश्चर्य वाटले नाही. त्याला इथे इंदुलाच्या उपस्थितीबद्दल जास्त काळजी वाटत होती. तिच्या डोळ्यांतून शंका नाहीशी झाली.
  
  
  आम्ही थेट छुप्या कॅम्पमधून चालत गेलो. हिरव्यागार भाडोत्री आमच्याकडे कुतूहलाने पाहत होते. पण त्यांनी आमच्याविरुद्ध काहीही केले नाही. इंदुला इथे काय करतेय, गावात का नाही, असे विचारून दोन संत्रींनी आम्हाला आत जाऊ दिले.
  
  
  "आमच्याकडे कर्नलसाठी एक महत्त्वाचा संदेश आहे," ती म्हणाली. मी अरबी बोललो. “शिबेनाचा मेसेज. ती मला कर्नल लिस्टरकडे पाठवते."
  
  
  इंदुलाने याचा अनुवाद केला आणि मग विचारले, "दंबुलमांझी कुठे आहे?"
  
  
  “मोहिमेवर,” सेन्ट्री म्हणाला.
  
  
  त्याने आम्हाला पार पाडले. मग मला एक जर्मन, मेजर कुर्त्झ दिसला. तो कर्नल लिस्टरच्या तंबूसमोर उभा राहिला आणि त्याने सरळ आमच्याकडे पाहिले. मी शक्य तितका माझा चेहरा लपवला. आम्ही पुढे निघालो. कुर्त्झ आम्हाला लिस्टरच्या तंबूसमोर भेटला. त्याने माझ्याकडे पाहिलं, मग अचानक इंदुलाकडे वळले.
  
  
  - बाई, तू इथे का आहेस? - त्याने स्वाहिलीमध्ये स्नॅप केला. - तुम्हाला कोणी सांगितले की आम्ही इथे आहोत?
  
  
  तो मूर्खपणाचा, धोकादायक प्रश्न होता. इंदुला डगमगली नाही. “शिबेना,” ती शांतपणे म्हणाली. "तिच्याकडे कर्नलसाठी एक महत्त्वाचा संदेश आहे."
  
  
  'अरे हो?' - कुर्ट्झ म्हणाला. त्याचे सर्व लक्ष त्या मुलीवर केंद्रित होते. त्याला मूक अरबाची पर्वा नव्हती. “शिबेनाने पासवर्डशिवाय संदेश पाठवला नसता. हे काय आहे?'
  
  
  "तिने मला पासवर्ड दिला नाही." - इंदुला म्हणाली. मित्रपक्षांना पासवर्डची गरज आहे का? तुम्ही झुलू बंडखोर आणि प्रमुखाची मुलगी मेजर कुर्त्झला ओळखता का?
  
  
  बोनी जर्मनने डोळे मिटले. “कदाचित नाही, पण मला हा संदेश ऐकायचा आहे. चला, तुम्ही दोघे.
  
  
  त्याच्या जाड हातात लुगर होता. त्याने आम्हाला कर्नल लिस्टरच्या तंबूशेजारी उभ्या असलेल्या तंबूकडे इशारा केला. आम्ही आत गेलो आणि मी त्याच्यावर झेपावायला माझे स्नायू ताणले. हे धोक्याचे होते, जर त्याने गडबड केली तर आम्हाला त्रास होईल आणि आम्ही पुन्हा जिवंत राहू शकलो नाही. पण माझ्याकडे होती. †
  
  
  छावणीच्या दुसऱ्या टोकाला अचानक गोंधळ उडाला. कुर्त्झ फिरला. ते काय आहे ते मी पाहू शकलो नाही, परंतु ते पटकन पकडण्याची ही माझी संधी होती. मी हलविले. तो निघून गेला आणि सेन्ट्रीला ओरडला.
  
  
  "त्या दोघांना तंबूत पहा आणि मी परत येईपर्यंत त्यांना तिथेच ठेवा."
  
  
  तो गोंधळाच्या दिशेने निघाला. सेन्ट्री ओपनिंगजवळ आला, त्याने आपल्या रायफलने आम्हाला मागच्या भिंतीवर ढकलले आणि तंबूचा फ्लॅप बंद केला. त्याच्या सावलीने सूचित केले की तो मैदानाकडे लक्षपूर्वक पाहत आहे. "निक," इंदुला म्हणाली, "जर कुर्ट्झने संदेश मागितला तर आम्ही त्याला काय सांगू?"
  
  
  - आता तुम्हाला खात्री पटली आहे का?
  
  
  तिने दुसरीकडे पाहिलं. "हे विचित्र आहे की कुर्त्झचा माझ्यावर विश्वास नाही." अगदी अनोळखी, शिबेनाकडे पासवर्ड होता. "शिबेना इथे उत्तरेत आहेत हे जाणून कुर्ट्झला आश्चर्य वाटले नाही."
  
  
  "ती खोटे बोलली," मी म्हणालो.
  
  
  "पण यामागे काही कारण असू शकते," इंदुला म्हणाली. जेव्हा तुमची स्वातंत्र्याची स्वप्ने धुरात जातात तेव्हा विश्वास गमावणे कठीण आहे. तिला तिच्या लोकांमधील लिस्टर आणि शिबेना या महिलेवर विश्वास ठेवायचा होता.
  
  
  मी बोललो. - "दंबुलमांझी येथे असावा. तो तुमचा संपर्क आहे, आणि तो लिस्टरच्या शेजारी असावा."
  
  
  - हो पण...
  
  
  तिला अंतिम पुरावा हवा होता. कर्नल लिस्टरचा तंबू ही एकमेव जागा होती जिथे तिला आवश्यक असलेली वस्तू मिळायची.
  
  
  कुर्त्झने घाई न करता आमचा शोध घेतला. मी चाकू पकडला आणि तंबूच्या मागील भिंतीवर एक कट केला. लिस्टरच्या तंबूच्या मागे एक संतरी होता. याव्यतिरिक्त, सेंट्रीची बाह्य रिंग थेट रेल्वेच्या तटबंदीखाली होती. ते पहारेकरी उभे राहिले आणि फक्त रेल्वे रुळांकडे पाहत होते. इतर दोन संत्री डावीकडे उभे राहिले आणि छावणीच्या शेवटच्या टोकाला, रेल्वेमार्गापासून दूर काहीतरी पाहत आहेत.
  
  
  “आमच्या पाठीमागे एक रक्षक उभा आहे जो आपल्याला नक्कीच पाहील,” मी इंदुला म्हणालो. "कुर्त्झने त्याच्याशी बोलले नाही अशी उच्च शक्यता आहे." मी तंबूच्या मागील बाजूस एक छिद्र करीन, आणि तुम्ही बाहेर जा आणि या संत्रीशी बोला. तो तुम्हाला नक्कीच ओळखेल. त्याला कसे तरी विचलित करा, आपण जे काही विचार करू शकता, आणि त्याला इतर मार्गाने पहा.
  
  
  तिने होकार दिला. मी मागची भिंत काळजीपूर्वक कापली. संत्रीला हे दिसले नाही. इंदुला तिथून बाहेर पडली आणि अनौपचारिकपणे संत्रीजवळ गेली. तो एक चांगला सेन्टीनेल होता, ती त्याच्या जवळ येताच त्याची तिच्यावर नजर पडली. त्याने तिच्यावर निशाणा साधला, मग हळूच रायफल खाली केली. तो हसला. शिवाय, तो भाग्यवान होता, तो एक तरुण होता ज्याला कदाचित मुलीची गरज होती.
  
  
  मी वाट बघत होतो.
  
  
  ती तरुण सेन्ट्री, एक स्पॅनिश, वरवर पाहता महान कर्नल लिस्टरच्या सेवेत एक तरुण पक्षपातीकडे गेली. ते एकमेकांशी बोलले, आणि इंदुला, तरुण असूनही, काही काळापासून पक्षपाती होती. मी जे पाहिले ते तिने पाहिले: त्याला एक स्त्री हवी होती. आता ती त्याच्या अगदी जवळ उभी होती. मी त्याला टेन्शन झालेले पाहिले. एखाद्याला इतक्या जवळ जाऊ देणं हे सेन्ट्रीच्या सर्व नियमांच्या आणि प्रशिक्षणाच्या विरुद्ध होतं. तिने त्याला धीर दिला आणि मी तिचे स्तन जवळजवळ त्याच्या चेहऱ्यावर आणण्यासाठी तिची कमान पाहिली. झुलू स्त्रीसारखे तिचे स्तन उघडे होते. त्याने ओठ चाटले आणि रायफल एका हाताने धरून जमिनीवर ठेवली.
  
  
  तिने ते मागे वळवले आणि इतर रक्षक दिसत नाहीत याची खात्री करण्यासाठी मी तिला आजूबाजूला पाहत असल्याचे पाहिले. मग तिने होकार दिला.
  
  
  मी छिद्रातून बाहेर पडलो आणि पटकन सेन्ट्रीकडे गेलो. माझे ऐकून तो पटकन वळला आणि त्याने आपली रायफल वाढवण्याचा प्रयत्न केला. त्याचे डोळे अचानक विस्फारले आणि नंतर चमकले. तो पडण्यापूर्वीच मी त्याला पकडले. इंदुलाच्या हातात एक छोटा धारदार खंजीर होता. कुणाला कुठे मारायचे हे तिला नक्की माहीत होते.
  
  
  मी पटकन आजूबाजूला पाहिले. घुसलेल्या भाडोत्रीपैकी कोणीही आमच्या दिशेने पाहिले नाही. पुढे दोन गार्ड इतरत्र शोधण्यात व्यस्त होते. मी मृत संत्रीला लिस्टरच्या तंबूच्या मागील बाजूस नेले. मागे झोपण्याची जागा असलेला हा दुहेरी तंबू होता, पण मला माझी संधी घ्यावी लागली. मी मागची भिंत कापली आणि आम्ही मृत संतरीला आत नेले.
  
  
  स्पार्टन कर्नलची बंक, छाती आणि कॅनव्हास चेअर हे एकमेव फर्निचर होते. झोपण्याची बाकीची जागा रिकामी होती. आम्ही मृत संत्रीला पलंगाखाली ठेवले. समोरूनही काही हलले नाही. मी क्रॅकमधून डोकावून पाहिले आणि लिस्टरला त्याच्या फील्ड टेबलवर एकटाच काम करताना दिसले. त्याच्याकडे पिस्तूल, चाकू, बँडोलर आणि बॅकपॅकच्या खांद्यावर पट्ट्या होत्या. तो लगेच निघायला तयार झाला. त्याची फील्ड नोटबुक त्याच्या डेस्कच्या डावीकडे झाकण उघडून बसली. मी इंदुला होकार दिला. या नोंदी आमच्याकडे असायला हव्या होत्या. तिने माझ्याकडे अपेक्षेने पाहिले. मी या कर्नलला जागीच मारून टाकू शकतो आणि जिवंत बाहेर पडण्याची आशा करू शकतो, पण माझ्याकडे पुरावे असण्याआधीच मी त्याला मारले तर इंदुला माझ्यावर कधीच विश्वास ठेवणार नाही.
  
  
  “ऐका,” मी कुजबुजलो. "तो तंबू सोडेपर्यंत आम्हाला थांबावे लागेल." किंवा जोपर्यंत आपण त्याला बाहेर काढत नाही तोपर्यंत. कदाचित . ..'
  
  
  मी वाक्य पूर्ण केले नाही. त्याआधी लिस्टर उभा राहिला आणि कुर्त्झ तंबूत शिरला. तो निवांत दिसत नव्हता.
  
  
  “अतिथी, कर्नल,” जर्मन म्हणाला.
  
  
  तंबूचा कॅनव्हास बाजूला सरकवला गेला आणि खलील अल-मन्सूर तंबूत शिरला, वाकून त्याची पाठ सरळ केली आणि हसत कर्नलजवळ गेला.
  
  
  "कर्नल, आनंदाची गोष्ट आहे," तो इंग्रजीत म्हणाला.
  
  
  लिस्टरने होकार दिला. “माझी शोक, अल मन्सूर. राजपुत्राचा मृत्यू आम्हा सर्वांसाठी धक्कादायक होता.
  
  
  लिस्टर इंग्रजीही बोलत. बहुधा त्यांच्यात समान भाषा होती. खलील अल मन्सूर हसत खाली बसला. दोन माणसांमध्ये जबरदस्त साम्य होतं; दोघेही अनुभवी लांडग्यांसारखे एकमेकांभोवती फिरत होते. अल-मन्सूर हसत राहिला.
  
  
  "एक धक्का, परंतु सुदैवाने कधीही भरून न येणारी शोकांतिका नाही," अरब म्हणाला. - तुमच्या योजना चांगल्या चालल्या आहेत का?
  
  
  "छान," लिस्टर म्हणाला. - तुमच्याकडे योजना आहेत, अल-मन्सूर?
  
  
  “सर्व पुरुषांप्रमाणे,” खलील म्हणाला. “मदतीसाठी आणि पाठिंब्यासाठी तुमच्याकडे आलेल्या अस्वस्थ काळ्या बंडखोरांना तुमच्यापासून दूर नेण्याचे प्रिन्सने उत्तम काम केले आहे. तुम्ही एका मित्रासारखे वाटले, ज्याने निर्वासितांना मदत केली आणि नंतर गडबड न करता त्यांची सुटका केली.
  
  
  लिस्टर म्हणाला, “त्यांना गुलामगिरीत विकण्यात राजकुमार शहाणा होता. - काळ्या तरुणांची निवड, मजबूत आणि उष्ण स्वभावाचे. त्याच्या श्रीमंत ग्राहकांना ते आवडले. नेत्यांवरील माझ्या प्रभावामुळे इतर स्त्रियांना गुलाम बनवणे सोपे झाले. अशा प्रकारे तुम्ही एकमेकांना मदत करू शकता.
  
  
  मी इंदुलाकडे पाहिले. तिचा काळसर चेहरा जवळजवळ राखाडी झाला होता. तिच्या डोळ्यात तिरस्कार पेटला. प्रिन्स वाहबीच्या माणसांनी तिला कसे पकडले होते हे तिला आता कळले होते जेव्हा तिला वाटते की ती लिस्टरच्या कॅम्पमध्ये "सुरक्षित" आहे. लिस्टरने गुलामगिरीत विकण्यासाठी त्याने कथितपणे वाचवलेले सर्व काळे वाहबीकडे सुपूर्द केले जेणेकरुन त्यांना चुकूनही लिस्टर मार्गावर असल्याचे कळू नये.
  
  
  तिने माझ्याकडे पाहिले आणि होकार दिला: आता तिने माझ्यावर विश्वास ठेवला. तंबूच्या दुसऱ्या भागात खलील पुन्हा बोलला.
  
  
  “परस्पर फायदा,” अरब म्हणाला. "राजपुत्राच्या ऐवजी हे माझ्याबरोबर चालू ठेवण्याचे काही कारण आहे का?"
  
  
  "काही कारण नाही," लिस्टर सहमत झाला. "जर तुम्ही त्याची जागा वाचवू शकत असाल तर अल मन्सूर."
  
  
  “त्याची जागा आणि त्याची वचने,” खलील म्हणाला. "आमच्या, चांगल्या, व्यावसायिक संबंधांवरील तुमच्या कराराच्या बदल्यात लॉरेन्झो मार्क्स, म्बाबेने आणि केप टाउनमध्ये तुम्हाला आमचा पाठिंबा आहे."
  
  
  "मला या ठिकाणी तुमच्या पाठिंब्याची गरज आहे का, अल मन्सूर?"
  
  
  खलील पुन्हा हसला. - चला, कर्नल. मला तुमच्या योजना माहित आहेत. पोर्तुगीज औपनिवेशिक सैन्याने दक्षिणेकडे जाताना झुलू आणि स्वाझी बंडखोरांना तुमच्या पाठिंब्याचा अभाव चिरडून टाकेल, परंतु तुम्ही येथे उत्तरेकडे हल्ला करा. तुम्हाला सत्ता काबीज करण्याचा प्रयत्न करायचा आहे.
  
  
  "मोझांबिक लिबरेशन फ्रंट ही शक्ती ताब्यात घेत आहे," कर्नल म्हणाले. "अराजकातून सुव्यवस्था पुनर्संचयित केली जाईल."
  
  
  “बंडखोरांचा त्याग करून, दक्षिण आफ्रिकन लोकांना झुलुलँडमध्ये गुंतवून ठेवून आणि बंडखोरांकडून पोर्तुगीज सैन्याला गोंधळात टाकून आणि नष्ट करून तुम्ही अराजकता निर्माण करता. तुमच्या काळ्या कर्मचाऱ्यांना बोलावून तुम्ही संपवणार आहात असा नरसंहार.
  
  
  कर्नल लिस्टरचे डोळे चमकले. “आम्ही मोझांबिक लिबरेशन फ्रंटची संपूर्ण ताकद बनू. रक्तपाताचा अंत व्हावा म्हणून जग ओरडतील. मग सुव्यवस्था पुनर्संचयित करण्यास सक्षम आम्ही एकमेव शक्ती असू. आम्ही लिस्बनशी वाटाघाटी करू आणि नंतर सत्ता घेऊ: एक मुक्त राष्ट्र, परंतु आमच्या हातात. त्याने खलीलकडे पाहिले. “होय, केप टाउन, लिस्बन, ऱ्होडेशिया आणि अगदी स्वाझीलंडचे समर्थन मदत करू शकते. तुम्ही तुमचा "व्यवसाय" ठेवू शकता, खलील. सामर्थ्यासाठी मोजावी लागणारी छोटीशी किंमत.
  
  
  “तुम्ही रशियन लोकांसाठी सत्ता घेत आहात. तुम्हाला खात्री आहे की ते सहमत होतील?
  
  
  “आम्ही सहमत आहोत,” कर्नल लिस्टरने त्याच्याकडे टोला लगावला. “मी माझ्यासाठी, आमच्यासाठी मोझांबिकमध्ये सत्ता घेत आहे. पैसा आणि शक्ती, हा श्रीमंत देश आहे.”
  
  
  खलील हसला. - मी पाहतो की आम्ही दोघेही धर्मनिरपेक्ष लोक आहोत. आम्ही एकत्र येऊ, कर्नल.
  
  
  "आणि मी," कुर्त्झ म्हणाला, "आपण सर्व." उच्च पद, सोने, व्हिला, नोकर, आणखी कशासाठी लढू शकता?
  
  
  आता ते सगळे हसत होते, कोरड्या फांदीवरच्या गिधाडांसारखे एकमेकांकडे बघत हसत होते.
  
  
  इंदुलाची कुजबुज जवळजवळ खूप जोरात होती. "आपण त्यांना मारले पाहिजे."
  
  
  “नाही,” मी कुजबुजलो. “आम्ही तुमच्या लोकांना आधी वाचवले पाहिजे. त्यांचा नाश होईल. जर मला लिस्टरला आणखी काही समजले तर तो दूर राहण्यापेक्षा बरेच काही करेल. तो तुमच्या योजना उघड करेल आणि दक्षिण आफ्रिकेला इशारा देईल. आम्ही तुमच्या लोकांना वाचवले पाहिजे आणि लिस्टरला थांबवले पाहिजे.
  
  
  “पण आपण एकटे कसे करू शकतो? ..'
  
  
  “मला वाटतं मला मार्ग दिसतोय,” मी हळूवारपणे म्हणालो. 'संधी. कदाचित खलील आणि त्याची माणसे आपल्याला संधी देतील आणि आपण ती आता स्वीकारली पाहिजे. मी सांगतो तसे करा. तू खलीलला घे. आवाजहीन. ताबडतोब!'
  
  
  तंबूसमोर पोहोचलो. डोळे मिचकावताना, इंदुलाने खलीलच्या खुर्चीवरून एक इंचही उठण्यापूर्वीच खंजीर खुपसला.
  
  
  मी शांत केलेले पिस्तूल लिस्टरच्या डोक्यावर ठेवले आणि कुर्ट्झला हिसकावले:
  
  
  - काहीही करू नका, तुम्ही ऐका! एकही आवाज नाही!
  
  
  ते हलले नाहीत. घाबरलेल्या डोळ्यांनी इंदुलाकडे पाहिले आणि माझ्या तपकिरी जळजळीत माझ्याकडे पाहत होते. मी कोण होतो? मी माझी ओळख करून दिली नाही, पण मला वाटते की मी कोण आहे हे कुर्ट्झने पाहिले. तो फिका पडला. मी किलमास्टर होतो, मी जे बोललो ते मला म्हणायचे होते.
  
  
  "आम्ही सगळे निघतोय आता," मी हळूच म्हणालो. “कुर्त्झ समोर इंदुला आहे. सार्जंट, तुला कळण्याआधीच तू मरण पावशील, म्हणून मी तिच्या चाकूकडे लक्ष ठेवणे चांगले. कर्नल आणि खलील माझ्या मागे येतील, चांगल्या अरब प्रथेनुसार. हसा, बोला आणि लक्षात ठेवा की जर आम्हाला सापडले तर तुम्हाला मारून आमच्याकडे गमावण्यासारखे काही नाही. आम्ही थांबणार नाही याची खात्री करा.
  
  
  त्यांनी होकार दिला आणि मी इंदुला होकार दिला. मुलगी कुर्ट्झबरोबर प्रथम गेली, तिचा चाकू त्याच्या पाठीवरच्या जागी अडकला जिथे तो पहिल्या फटक्यात मरण पावला असता. मी खलील आणि लिस्टरच्या मागे लागलो. आम्ही छावणीच्या मध्यभागी हळू हळू चालत गेलो; कर्नल आणि खलील गप्पा मारतात आणि हसतात तर खलीलचा अरब अनुयायी मागे चालतो. खलील आपल्या माणसांशिवाय तंबूत शिरला हे जर कोणी संत्री किंवा इतर भाडोत्री सैनिकांना आठवले तर तो त्याबद्दल विचारणार नाही. त्याने का करावे? कर्नलला काळजी वाटली नाही आणि कुर्त्झ हसत हसत झुलू मुलीला घेऊन पुढे गेला जिला ते सर्व ओळखत होते.
  
  
  कुर्ट्झ, लिस्टर आणि खलील धाडसी किंवा मूर्ख होईपर्यंत सर्वकाही अगदी सोपे होते. ते समजले नाही, म्हणून ते सोपे झाले. आम्ही सेन्ट्रीच्या बाहेरील रिंग पार करून जंगलाच्या काठावरुन चालत आलो. समोरच एक गवताळ टेकडी होती. मी त्या सर्वांना वरच्या अगदी खाली येण्यास सांगितले, त्यांना थांबू दिले आणि मग शांतपणे त्यांच्याकडे पाहिले,
  
  
  सूर्यप्रकाशात, सुमारे पन्नास यार्ड दूर, मी अनेक अरबांना खलीलची वाट पाहत असलेले पाहिले. थोडं पुढे गेल्यावर झुडपात काही हालचाल झाली की बाकीचे दिवंगत प्रिन्स वहबीची माणसं तिथे आहेत.
  
  
  मी मागे वळून पाहिलं की माझ्यापासून शंभर मीटर अंतरावर भाडोत्री सैनिकांची रिंग शांत झाली होती. अनेक भाडोत्री सैनिकांनी त्यांच्या कमांडर आणि त्याच्या लेफ्टनंटकडे सहज नजर टाकली. खलील यांच्यासोबत उच्चस्तरीय परिषद. अशा गोष्टींची काळजी कोणत्या सैनिकाला होती? त्यांना काय करायचे ते सांगितले जाईल, त्यामुळे ते आराम करतील.
  
  
  ते विचलित होईल. मी दीर्घ श्वास घेतला आणि इंदुलाकडे बोट दाखवले. मी तिला कुर्ट्झच्या होल्स्टरमधून लुगर दिले.
  
  
  “गार्ड लिस्टर आणि कुर्ट्ज,” मी कुजबुजत म्हणालो. "आणि जर त्यांनी बोट हलवले तर तुम्ही त्यांना गोळ्या घालाल."
  
  
  तिने होकार दिला. मी खलीलला हाताशी धरून, त्याच्या पाठीवर बंदूक घेऊन त्याच्याबरोबर टेकडीच्या माथ्यावर गेलो. जेव्हा मला खात्री झाली की त्याच्या माणसांनी त्याला तिथे उभे पाहिले आहे, तेव्हा मी सायलेन्सर काढला, त्याच्या पाठीवर दोनदा गोळी झाडली आणि अरबीमध्ये ओरडू लागलो.
  
  
  “त्यांनी खलील अल मन्सूरला ठार केले. भाडोत्री. त्यांनी आमच्या नेत्याची हत्या केली. हल्ला! हल्ला! अल्लाह किंवा अल्लाह. हल्ला!'
  
  
  मी पटकन मागे वळलो आणि नजरेतून गायब झालो. मी अरब आणि काळ्या वहाबी सैनिक ऐकले. कर्नल लिस्टर आणि कुर्त्झ घाबरून उभे होते.
  
  
  छावणीच्या टोकावर, सर्व भाडोत्री आधीच त्यांच्या पायावर होते आणि अधिकारी एक नजर टाकण्यासाठी पुढे सरसावले. डावीकडे, अरब आधीच वाद घालत होते.
  
  
  “त्यांना गोळ्या घाल,” मी इंदुला ओरडले.
  
  
  तिने कुर्ट्झवर गोळी झाडली आणि नंतर लिस्टरकडे बंदूक दाखवली. कर्नल थोडा वेगवान होता आणि खडकाच्या मागे असलेल्या एका लहान पोकळीत झाकण्यासाठी डुबकी मारत होता. इंदुलाचा शॉट चुकला...
  
  
  भाडोत्री ओरडले: “अरब! त्यांनी मेजर कर्ट्झ आणि कर्नल यांना गोळ्या घातल्या. चिंता! चिंता!'
  
  
  पाच भाषांमधील ऑर्डर सैनिकांच्या रांगेत मागे-पुढे चालू होत्या. मशिन गन गडगडू लागल्या. ग्रेनेड्सचा स्फोट झाला. कव्हर वापरून अरब पुढे सरसावले. त्यांना खलील सापडला.
  
  
  मी इंदुला ओरडलो. - 'त्याला सोड. माझ्याबरोबर चल!'
  
  
  आमच्या उजवीकडे जंगल अजून मोकळं होतं. आता लिस्टर परिस्थिती बदलू शकत नव्हता. तो फक्त त्यांना चिडवू शकतो. तो जिंकेल, पण भाडोत्री लोक खूपच हतबल होतील आणि मी त्यांच्यासाठी आणखी तयारी केली आहे.
  
  
  आम्ही जंगलातून पळत गेलो, इंदुलाची छाती मुक्त पक्ष्यांसारखी धडधडत होती. मला तिची इच्छा होती, परंतु मला माहित होते की तेथे खूप काही करायचे आहे. आमच्या पाठीमागून अरब आणि भाडोत्री सैन्य भयंकर युद्धात गुंतले असताना आम्ही हेलिकॉप्टरवर पोहोचलो.
  
  
  आम्ही एकही गोळीबार न करता उतरलो आणि दक्षिणेकडे वळलो. मी रेडिओला पोर्तुगीज सैन्याच्या वारंवारतेनुसार ट्यून केले. मी माझी ओळख करून दिली आणि कर्नल लिस्टरची योजना सांगितली आणि त्यांना दक्षिणेकडे न जाता थेट कर्नल लिस्टरच्या दिशेने जाण्यास सांगितले. मी मंत्र्याचे नाव वापरले आणि जोपर्यंत आम्ही झुलुलँड सीमा ओलांडत नाही तोपर्यंत संदेशाची पुनरावृत्ती करत राहिलो. मी हेलिकॉप्टर गावाजवळच्या दरीत उतरवले जिथे मी पूर्वी इंदुलासोबत होतो.
  
  
  “लोकांना सावध करा,” ती निघून गेल्यावर मी म्हणालो. 'बोल ते! ते तुमच्यावर विश्वास ठेवतील. कुरियर पाठवा आणि तुमच्या लोकांना ताब्यात घ्या. माफ करा, पण दुसरा दिवस येईल.
  
  
  तिने होकार दिला. तिचे डोळे ओले आणि चमकत होते. 'निक?' मी हसलो. सोलोमन एनडेल आणि त्याचे लोक धावत आले. मी उत्तरेकडे वळताच ती त्यांच्याशी बोलताना दिसली. ते गावात परतले आणि मी पाहिले की संदेशवाहक चारही दिशांना वाजत आहेत. आम्ही ते केले. उठाव थांबवला जाईल. नरसंहार होणार नाही. झुलुससाठी स्वातंत्र्य नंतर येईल. पण ते येईल, आणि ते अजूनही स्वातंत्र्य स्वीकारण्यासाठी आणि वापरण्यासाठी जगतील.
  
  
  मी पुन्हा रेडिओ चालू केला आणि पोर्तुगीजांना माझा संदेश पुन्हा सांगू लागलो. बंड केल्याशिवाय, भाडोत्री सैनिकांची दहशत पोर्तुगीज सैन्याशी जुळत नव्हती. मोझांबिकलाही आपल्या स्वातंत्र्याची वाट पहावी लागली, पण कर्नल लिस्टरच्या कडव्या स्वातंत्र्यापेक्षा पोर्तुगीजही बरे होते.
  
  
  मी लिस्टरच्या योजनेचा अहवाल देऊन माझा इशारा चालू ठेवला. एक आवाज आला.
  
  
  “आम्ही तुझे ऐकले,” मी ताबडतोब ओळखलेला खोल आवाज म्हणाला. “आमचे सैन्य आधीच त्यांच्या मार्गावर आहे. यावेळी ते आमच्यापासून पळून जाणार नाहीत.
  
  
  "ते चांगले आहे," मी म्हणालो. "हॉकचे काय, सचिव?"
  
  
  "तो मुक्त आहे".
  
  
  “त्यांच्या गावाभोवतीही,” मी म्हणालो, मग तिला स्थान दिले.
  
  
  “धन्यवाद,” मंत्र्याचा आवाज आला. तो संकोचला. “सर, मी तुमची माफी मागतो. कार्टर. पण तरीही मला आश्चर्य वाटते.
  
  
  “नंतर,” मी रेडिओ बंद करत थोडक्यात म्हणालो.
  
  
  तो संपला होता. उठाव थांबवण्यात आला, एक नरसंहार रोखला गेला आणि भाडोत्री तात्पुरते अक्षम झाले. पण हे अगदी शेवटचे नाही. माझे अजूनही अपूर्ण काम आहे.
  
  
  
  
  धडा 20
  
  
  
  
  
  हळुवारपणे मी दलदलीच्या सावलीतून पाऊल टाकले. फक्त दुपारची वेळ होती आणि भाडोत्री गावाभोवतीची दलदल शांत होती. ते सर्व गायब झाले. संत्रीची पदे रिकामी व निर्जन आहेत. हा संदेश येथे उघडकीस आला.
  
  
  मी गावाच्या टोकाला थांबलो. अगदी स्त्रियाही गायब झाल्या, त्यातली एकेक. दुपारच्या सूर्याखाली काहीही हलले नाही. काळे आणि भाडोत्री लोकांचे अनेक मृतदेह विखुरलेले पडले होते, जणू काही भांडण झाले होते, जणू काही वैयक्तिक स्कोअर मिटवला गेला होता, भाडोत्री पोचू शकेल अशा सुरक्षित स्थळी पळून जाण्यापूर्वी. ते सुरक्षित राहतील. या जगात नेहमीच असे कोणीतरी होते ज्याला लोकांना कामावर ठेवायचे होते; प्रश्न न करता लढण्यास तयार असलेले पुरुष.
  
  
  गावाभोवती गिधाडं फिरली. काही काठावरच्या झाडांमध्ये होते, परंतु कोणीही जमिनीवर पडले नाही. अजून कोणीतरी इथे जिवंत होते. किंवा या गावात अजून कोणीतरी जिवंत असेल. मी माझे ऑटोमॅटिक पिस्तूल बाहेर काढले आणि कडक उन्हात झाडांमधली शांत झोपड्यांमधून हळू हळू चालत गेलो.
  
  
  जर मी बरोबर असतो तर कर्नल कार्लोस लिस्टर आपल्या माणसांसोबत राहिला नसता ज्या क्षणी त्याला समजले की त्याचा खेळ सुरू आहे. त्याच्याकडे रेडिओ होता, म्हणून त्याला माहित असावे. तोपर्यंत पोर्तुगीज वसाहतवादी सैन्याने त्याच्या माणसांना घेरले होते. ज्या ठिकाणी त्यांनी अरबांशी लढा दिला त्या ठिकाणी रेल्वे सहज प्रवेश देईल. मी सर्व काही सार्वजनिक करण्यासाठी पळून जाईन हे कळल्यावर जर तो आधी पळून गेला नसता तर सैन्याला पाहताच लिस्टर निघून गेला असता.
  
  
  प्रश्न एवढाच आहे की तो स्वत:च, जीप किंवा कमांड वाहनात किंवा हेलिकॉप्टरमध्ये कुठेतरी लपून बसेल का, ज्याने मला आश्चर्य वाटणार नाही. किंवा तो त्याच्या लोकांचा एक गट त्याच्याबरोबर घेईल? आता कुर्ट्झ मेला होता, मला विश्वास बसत नव्हता की तो कोणासोबत आहे. स्वतःपासून दूर पळणे हे एकट्या व्यक्तीपेक्षा समूहासाठी जास्त धोकादायक आहे. तुम्हाला कधीच माहीत नाही, तुम्ही ज्या विश्वासू लोकांना तुम्ही युद्धाच्या वेळी तुमच्या सोबत आणले होते, त्यांना तुम्ही पळून जाताना अचानक वाटेल की तुम्ही भ्याड आहात.
  
  
  नाही, कर्नल लिस्टर स्वत: एक सैनिक होता आणि शक्य असल्यासच तो बाहेर पडेल. तो फक्त स्वत: ला आणि त्याच्या भावी नियोक्त्याशी एकनिष्ठ होता, ज्याला त्याची गरज होती आणि त्याचा वापर करू शकत होता. विशेषत: जर त्याने सुटकेचा मार्ग तयार केला असेल तर, एक सुटकेची योजना फक्त अशा परिस्थितीत, जी अर्थातच होती.
  
  
  एस्केप योजना आणि अर्थ: पैसे, कमाई, महत्वाचे कागदपत्रे जे विकले जाऊ शकतात किंवा ब्लॅकमेल करण्यासाठी वापरले जाऊ शकतात. त्याच्याकडे कसला तरी खजिना असावा, आणि इथे नाही तर कुठे, या गावात, बहुधा बायकोच्या काळजीत. म्हणूनच मी इथे आलो होतो. जर लिस्टर इथे परत आला नसता तर मी त्याला कधीतरी दुसऱ्या ठिकाणी भेटलो असतो, पण तो इथे येईल अशी माझी अपेक्षा होती आणि आता गिधाडांनी मला सांगितले की गावात कोणीतरी जिवंत आहे.
  
  
  मी झोपड्यांमधून सावधपणे चालत गेलो, थोडासा आवाज ऐकू आला: फांदी तुटणे, दरवाजा किंवा भिंत फुटणे, रायफल किंवा पिस्तूलचा कोंबडा, म्यानातून चाकू काढल्याचा आवाज... याशिवाय मला काहीही ऐकू आले नाही. अंतरावर काही शॉट्स. हे भाडोत्री सैनिक असावेत ज्यांना आता पोर्तुगीज सैन्याने पकडले होते. तथापि, लढाई हरल्यास भाडोत्री फार काळ लढत नाहीत. ते गायब झाले, तसे या गावात गायब झाले.
  
  
  मी दूरवर गोळीबार आणि दूरवर विमानांच्या गर्जना ऐकल्या. गावावरून उंच उडणारी विमाने आणि सीमेवर दक्षिणेकडे उडणारी विमाने. हे दक्षिण आफ्रिकन असले पाहिजेत ज्यांनी आता मला आशा आहे की, कोणतेही लक्ष्य गाठले नाही. पण माझे एक ध्येय होते.
  
  
  मी लिस्टरच्या झोपडीत पोहोचलो आणि डंबुलामांझी पाहिलं. उंच झुलू लिस्टरच्या मुख्यालयात धूळ खात पडले. तो मेला होता, डोक्याला जखम झाली होती. मला जवळ येण्याची गरज नव्हती. त्याच्या मृत हाताने भाला पकडला होता. तो कोणाशी तरी लढताना मरण पावला, आणि त्याच्या हातात असलेल्या एसेगाईने मला त्या क्षणाची आठवण करून दिली जेव्हा त्याने डियर्डे कॅबोटचे डोके कापले. या मेलेल्या झुलूला धुळीत पाहून मला वाईट वाटले नाही.
  
  
  मृदू गाणे ऐकून मी त्याच्या शरीराकडे पाहिले. खोल उदास गायन. ते लिस्टरच्या झोपडीतून आले. मी सावधपणे आत शिरलो, वाकून, पण दोन्ही हातांनी मशीनगन माझ्यासमोर धरली. जेव्हा माझे डोळे अंधाराशी जुळले तेव्हा मला ते दिसले.
  
  
  ती एक मोठी झोपडी होती, ज्याचे कातडे लटकवून दोन भागात विभागले गेले होते. एका खोलीत एक रिकामी पेंढाची गादी होती, दुसऱ्या खोलीत एक डेस्क आणि अनेक खुर्च्या होत्या. शिबेना नावाची झुलू महिला एका खुर्चीवर बसली. तिचा रेशमी झगा तिच्या अंगावरून जवळजवळ फाटला होता आणि रक्ताने माखलेला होता. तिच्या दाट आफ्रिकन केसांमध्येही रक्त होते. हळुहळू, जणू काही घायाळ झाल्यासारखी, ती पुढे मागे डोलत होती. तिच्या कंठातून गाणे फुटले.
  
  
  कर्नल कार्लोस लिस्टर त्याच्या डेस्कवर पडलेला होता. त्याचं डोकं एका टोकाला, बुटलेले पाय दुसऱ्या टोकाला. तो मेला होता. त्याचा गळा कापण्यात आला. त्याच्या अंगावर आणखी दोन जखमा होत्या, जणू काम संपवण्यासाठी त्याचा गळा कापण्याआधीच त्याच्यावर वार करण्यात आले होते.
  
  
  मी जवळ आलो. - शिबेना?
  
  
  हळुहळू पुढे-मागे डोलत, ती गात राहिली, तिचे डोळे पांढरेपणा प्रकट करण्यासाठी वळले.
  
  
  - शिबेना? काय झाले?'
  
  
  ती डोलत असताना तिच्या शरीराने सुरळीत हालचाल केली. तिच्या वाहत्या केसांच्या खाली, तिचा चेहरा माझ्या कल्पनेपेक्षा लहान होता, तिच्या रुंद नाकासाठी खूपच लहान होता. ती जवळजवळ नग्न होती, तिचा पोशाख फक्त तिच्या नितंबांभोवती धाग्याने लटकलेला होता. तिचे खांदे रुंद आणि मऊ होते आणि तिचे स्तन गडद गुलाबी स्तनाग्रांनी भरलेले होते. तिच्या स्नायूंच्या मांडीवर आणि सडपातळ बाजूंवर चरबी नव्हती आणि तिचे पोट जवळजवळ सपाट होते. स्त्री. माझ्या आत काहीतरी ढवळून निघाले.
  
  
  "मला ते करावे लागले." - ती अचानक इंग्रजीत म्हणाली, उच्चार न करता शुद्ध इंग्रजी, ज्यामुळे इंदुला आश्चर्यचकित झाली.
  
  
  - तुम्ही त्याला मारले का? लिस्टर?
  
  
  "तो लढाईतून पळून गेल्यावर इथे आला होता." तिचे पांढरे डोळे विस्फारून माझ्याकडे पाहत होते. “तो त्याच्या लोकांपासून पळून गेला. तो माझ्यासाठी, त्याचे पैसे आणि कागदपत्रांसाठी आला होता. त्याच्याकडे पैसे आणि कागदपत्रे असणे आवश्यक आहे. मीही त्याच्यासोबत असायला हवे, असे ते म्हणाले. मी त्याच्याबरोबर जायला हवे होते.
  
  
  तिने केबिनची मंद हवा उग्र हाताने कापली, कर्नल कार्लोस लिस्टरचा पुन्हा नाश केला, कदाचित त्याला पुन्हा ठार मारले. ते तुमच्या गरजेतून, तुमचे प्रेम, तुमचा पलंग आणि तुमच्या जीवनातून पुसून टाकणे. आणि त्याला मारले.
  
  
  “त्याच्याकडे कार, पैसा, शस्त्रे होती. तो मला हवा होता. तिने जोरात डोके हलवले. “मी तरुण नाही. मी एक स्त्री आहे. मी त्याच्यावर प्रेम केले. पण मी आयुष्यभर माझ्या लोकांसाठी काम केले, माझ्या लोकांसाठी शिक्षण घेण्यासाठी परदेशात राहिलो. मी त्याचा विश्वासघात करू शकलो नाही.
  
  
  तिने वर पाहिले, राग आणि अभिमान. “त्याने माझ्या लोकांचा विश्वासघात केला. तू बरोबर होतास, गोरा माणूस. त्याने मला सांगितले. त्याने मला सांगितले. त्याच्या सर्व योजना, मोझांबिकचा नेता बनण्याची त्याची सर्व स्वप्ने, येथे राज्य करण्यासाठी गोऱ्यांशी त्याच्या वाटाघाटी. तो म्हणाला की तो जवळजवळ यशस्वी झाला आहे, परंतु दुसर्या दिवशी यशस्वी होईल. माझ्या लोकांच्या रक्तावर. म्हणून मी त्याला भोसकले.
  
  
  तिने उठून मेलेल्या माणसाकडे पाहिले. “मी त्याला भोसकले आणि नंतर त्याचा गळा कापला. मी त्याचे रक्त आफ्रिकन मातीवर सांडू दिले, ज्या भूमीवर त्याला आफ्रिकन रक्त सांडायचे होते.
  
  
  "त्याने डंबुलामांझीला मारले का?"
  
  
  तिने होकार दिला. - होय, डंबुलामांझी येथे त्याची वाट पाहत होता. मला ते माहीत नव्हते. पण कार्लोस... कर्नल. .. त्याला मारले. त्याने डंबुलामांझी या माणसाला गोळ्या घातल्या ज्याला फक्त आपल्या लोकांच्या स्वातंत्र्यासाठी लढायचे होते.”
  
  
  तिच्या आतल्या हिंसक संघर्षाने रागाने तिचे स्तन वर-खाली होत होते. अचानक मला माझ्या चेहऱ्यावर तिचे काळेभोर डोळे दिसले. जवळजवळ भुकेले डोळे. तिचे स्तन एकाच वेळी जळत होते आणि जगाला आलिंगन देण्यासाठी वेगळे झाले होते. तिने माझ्याकडे बघितले आणि तिच्या जवळजवळ नग्न शरीराकडे पाहिले. मृत्यू, हिंसा, रक्त आणि द्वेष यांचा काही वेळा विचित्र परिणाम होतो. प्रेम आणि द्वेष जवळ आहेत, जीवन आणि मृत्यू, लोभ आणि हिंसा. मला ती तिच्यात जाणवली, नग्न इच्छा.
  
  
  तिला माझ्याबद्दल असंच वाटत होतं का?
  
  
  - तू... तू. ..त्याचा नाश केला,” ती म्हणाली. 'तुम्ही केले. इंदुला म्हणाली.
  
  
  मला ती माझ्या पायाच्या बोटांच्या जवळ जाणवली. माझा आवाज कर्कश वाटत होता. - इंदुलाने तुला काय सांगितले?
  
  
  'काय.' तिचे हसणे कमजोर होते, "तू माणूस होतास."
  
  
  'इथे?' - मी लिस्टरकडे पाहत विचारले, ज्याने टेबलावर डोके लटकवले. 'त्याच्या बरोबर?'
  
  
  "बरं, फक्त त्याच्यामुळे."
  
  
  तिने तिच्या रेशमी झग्याचे शेवटचे तुकडे पाडले, ते तिच्या घोट्यापर्यंत पडू दिले आणि मग नग्न होऊन बाहेर पडली. मी तिचे भरभरून शरीर, तिचे स्त्रीलिंगी नितंब, शुक्राचा प्रमुख ढिगारा आणि तिच्या काळ्या त्वचेवर काळ्या केसांचा त्रिकोण पाहिला.
  
  
  मी पाहिले आणि गिळले, परंतु जास्त काळ नाही. ती माझ्याजवळ आली आणि माझे ओठ तिच्याकडे ओढले. मला तिची जीभ, चाकूसारखी गरम आणि तीक्ष्ण माझ्या पोटात जाणवली. मी कर्नल लिस्टर विसरलो, तिला उचलले, बेडरूममध्ये नेले आणि पेंढ्यावर ठेवले. तिने डोळे बंद केले आणि तिचे हात पाय माझ्यासाठी उघडले.
  
  
  मला आठवत नाही की मी माझे बूट किंवा माझ्या पँटमधून कसे बाहेर पडलो. मला तिच्या शेजारी पडलेले आठवत नाही. मला आठवत नाही की मी तिच्यामध्ये कसा सरकलो, जसे एखाद्या मुलाने एखाद्या स्त्रीला पहिल्यांदा घेतले, पूर्ण, जड आणि वेदनांनी जवळजवळ धडधडत आहे. मला तिची आक्रोश, तिची चुंबने, तिचे पाय माझ्याभोवती बंद पडलेले आणि तिचे नितंब जे पेंढा उचलत होते ते मला आठवते जेणेकरून मी तिच्यात खोलवर जाऊ शकेन.
  
  
  आम्ही शेजारी शेजारी पडलो आणि पाचराच्या आकाराच्या काळ्या केसांच्या खालच्या ओटीपोटात स्त्रीचा ढिगारा उगवलेल्या ठिकाणी मी तिच्या शरीराला स्पर्श केला. तिने माझ्या शेजारी उसासा टाकला, पुन्हा डोळे मिटले, जणू काही झोप येत आहे; तिच्या डाव्या हाताने माझ्या बाजूने आणि माझ्या छातीवर प्रहार केला आणि अचानक तिचा उजवा हात वर उडून माझ्या छातीकडे गेला.
  
  
  मी तिच्या दोन्ही हातांनी तिचे मनगट पकडले, तिच्याप्रमाणेच स्प्लिट सेकंदात अभिनय केला, हाताचे मनगट पकडून तिने चाकू माझ्यापासून दूर ठेवला होता. तिने पलंगाच्या पेंढ्यापासून जो लांब, वस्तरा-तीक्ष्ण खंजीर काढला होता तोच कदाचित तिने कार्लोस लिस्टरला मारण्यासाठी वापरला होता. मी मुरडली, माझ्या सर्व शक्तीने तिला माझ्यावर फेकले आणि त्याच हालचालीने तिच्या हातातून खंजीर काढला.
  
  
  तिचे मनगट तुटल्यामुळे मला एक कुरकुर ऐकू आली. खंजीर जमिनीवर पडला आणि ती झोपडीच्या भिंतीवर आदळली. क्षणार्धात ती परत तिच्या पायावर आली, ती जमिनीवर आदळताच पलटली. पलंगाच्या शेजारी जमिनीवर पडलेले माझे ऑटोमॅटिक पिस्तूल माझ्या पँटमधून हिसकावून घेतले आणि दोन्ही हातांनी ते शस्त्र तिच्याकडे दाखवले.
  
  
  ती थांबली. ती भीती किंवा रागाने नाही तर शांत राहण्याचा प्रयत्न करत होती. तिचे संपूर्ण शरीर माझ्याकडे फेकण्यासाठी तणावग्रस्त होते. तिचा चेहरा वेदनेने अगम्य होता.
  
  
  मी विचारले. - 'का?'
  
  
  ती काहीच बोलली नाही. तिने फक्त माझ्याकडे पाहिलं.
  
  
  "डेर्डे," मी म्हणालो. 'का? तू असं का केलंस?'
  
  
  ती अजूनही काही बोलली नाही. ती तिथेच उभी राहिली.
  
  
  मी बोललो. - "दाग" - तुमच्या पोटावर एक प्रश्नचिन्ह असलेले डाग, जेव्हा तुम्ही तुमचे कपडे टाकले होते, तेव्हा मी ते पाहिले होते, ते योग्य वेश: केस, नाक, काळे रंगद्रव्य त्याला अनेक वर्षे वापरता येतील, पण मला तुझे शरीर चांगले माहीत नव्हते का?
  
  
  "डाग," डियर्डे कॅबोट म्हणाला. - होय, मला या डागाची आधीच भीती वाटत होती. म्हणूनच तू इथे आलास तेव्हा मी पूर्ण नग्न नव्हतो. मला आशा होती की मंद प्रकाशात, कार्लोसच्या मृत्यूमुळे आणि उत्कटतेमुळे, तू डाग चुकवशील आणि मला पुरेसा वेळ देईल ... .. - तिने खांदे उडवले. “स्त्रिया,” मला वाटले, “निकची कमजोरी आहे. जर तो पुरेसा गरम असेल तर त्याला हा डाग दिसणार नाही आणि यावेळी मी त्याच्याविरुद्ध जिंकेन. यावेळी ते गंभीर होते, नाही का निक? मी तुला मारायला हवे होते, नाही का?
  
  
  मी सहमती दर्शविली. "मला हे लवकर किंवा नंतर समजले असते." पोर्तुगीज मंत्री, हॉक आणि माझ्याशिवाय इतर कोणालाही इंबांबा येथे सैन्याच्या या हस्तांतरणाची माहिती नव्हती. तथापि, लिस्टरला माहित होते. हॉकला माझा अहवाल ऐकणे हा एकमेव मार्ग होता आणि फक्त एक एएक्स एजंट ते ऐकू शकतो. कार्लोस लिस्टरसोबत काम करणारा AX एजंट. आणि तो फक्त एक एएक्स एजंट असू शकतो: तुम्ही, डियर्डे कॅबोट, एन 15, जो वर्षानुवर्षे बंडखोरांच्या जवळ होता. पण तुम्ही बंडखोरांसोबत काम केले नाही, तुम्ही लिस्टरसाठी काम केले. आणि माझ्याकडून चूक व्हावी म्हणून तू ही मस्करी खेळलीस.
  
  
  "मजबूत प्रकाश आणि सावली प्रभाव," डेयर्डे म्हणाले. "आरसे. लिस्टरच्या माणसांपैकी एक एकेकाळी जादूगार होता. मगरींना खायला देह मिळावा म्हणून एका झुलू महिलेची हत्या करण्यात आली. आणि आजूबाजूला बरेच पुरुष होते जे फाशीच्या वेळी माझ्यासाठी तिची अदलाबदल करण्यास तयार होते. हे चालले, पण तू खूप चांगला होतास ना, निक? मगरीपासून वाचण्यासाठी तुम्ही माझ्या शरीराचा वापर केला. कार्लोस रागावला होता, पण मला आश्चर्य वाटले नाही. तू पळून गेल्यावर मला आनंद झाला की मी "मृत" होतो.
  
  
  "हे सर्व सोबत तू होतास," मी म्हणालो. “एकही देशद्रोही नव्हता. हे सर्व तुमच्याकडून आले, AH मध्ये: सर्व पोर्तुगीज माहिती. तुम्हाला माहिती आहे की पैशाची तक्रार करण्यासाठी कोणीही अधिकारी नाही, म्हणून तुम्ही लिस्टरला मला थांबवायला हवे होते. मी गृहीत धरतो की तुम्हाला आणि लिस्टरला हे पैसे हवे होते. का, डियर्डे?
  
  
  “शक्ती, निक. आणि पैसा. आमचे सर्व आयुष्य, माझे आणि कार्लोसचे, आम्ही एका चांगल्या कारणासाठी काम केले, आमचे जीवन धोक्यात घातले, परंतु व्यर्थ. जर आपण येथे पदभार स्वीकारला तर आपल्याकडे खरी सत्ता आणि खरी संपत्ती असेल, फक्त इतरांसाठी घाणेरडे काम न करता. सारे जग भ्रष्ट आहे. तुम्ही नुकतेच काय केले ते पहा. नैतिकता नसते. सगळी घाण आहे. जेव्हा आपण जे काही मिळवू शकतो ते घाण होते तेव्हा मला स्वतःसाठी शक्ती हवी होती. माझ्याकडे ते जवळजवळ होते. ..'
  
  
  "जवळजवळ," मी म्हणालो. 'खरंच नाही.'
  
  
  "नाही," ती माझ्याकडे बघत म्हणाली. "मी झगा टाकला तेव्हा तुला डाग दिसला." तुम्ही हे आधी पाहिले असेल. .. आणि तरीही तू मला घेऊन गेलास. ..'
  
  
  “दुसऱ्या रात्री तू मला कर्जमाफी दिलीस,” मी म्हणालो.
  
  
  "तुला माहीत होतं. आणि तरीही तू माझ्यासोबत झोपलास.
  
  
  "मला स्त्रिया आवडतात."
  
  
  "नाही," ती म्हणाली. तिला कर्नल लिस्टरची पायघोळ सापडली आणि ती घातली. मग त्याच्या एका शर्टचे बटण लावले. “माझं कार्लोसवर प्रेम होतं, पण मी त्याला मारलं. सुटणे तो मला खूप चांगला ओळखत होता. तू माझ्यावर प्रेम करतोस, निक. तू मला मारू शकतोस का?
  
  
  मी माझी पँट वर काढली. - "मला आव्हान देऊ नकोस, डेयड्रे."
  
  
  मी हलण्याआधीच शर्ट एका हातात धरून ती दाराकडे धावली. मी माझे स्वयंचलित पिस्तूल उभे केले आणि लक्ष्य केले. माझी नजर तिच्या पाठीवर होती. मी लक्ष्य घेतले. मी... .. ती गेली.
  
  
  मी थांबलो.
  
  
  बाहेर शॉट वाजला. शॉट. आणि मग आणखी एक. मी झोपडीबाहेर पळत सुटलो.
  
  
  तिथे हॉक सूर्यप्रकाशात उभा राहिला. त्याच्या हातात पिस्तूल होते. डियर्डे जमिनीवर पडलेला होता. पोर्तुगीज सैनिक गावात घुसले. हॉकने माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  'मी इथे होतो. "मी यातील बहुतेक संभाषण ऐकले," तो त्याच्या गुळगुळीत, अनुनासिक आवाजात म्हणाला. "मी पंधरा वर्षात एकही पिस्तुल चालवला नाही." पण ती मोकळेपणाने फिरू शकली नाही किंवा कोर्टात हजर राहू शकली नाही. आह तिला नाही देणार, बोलूया, बरं का?
  
  
  "मला नाही वाटत," मी म्हणालो.
  
  
  हॉकने बंदूक दूर फेकली आणि मागे फिरले.
  
  
  
  
  अध्याय २१
  
  
  
  
  
  मी हॉकेला हे सर्व पोर्तुगीजांशी, इतर सर्व सरकारांबरोबर आणि बंडखोरांसोबतही जमल्यास सेटल करण्यास सांगितले. तो कदाचित यात तज्ञ आहे, आणि बंडखोरांना त्यांना मिळू शकणारी सर्व मदत आवश्यक आहे, अगदी त्यांना माहित असलेल्या एखाद्या संस्थेकडूनही ज्याचे दुसऱ्या बाजूला संबंध आहेत. त्याने मला विमानात नेले जे मला लोरेन्झो मार्केझपासून दूर घेऊन जाईल.
  
  
  "झुलुलँड आता शांत आहे," तो म्हणाला. "सर्वत्र म्हणून. ते अजूनही लिस्टरच्या भाडोत्री लोकांना पकडत आहेत, किमान ते त्यांना शोधू शकतील. गुलामांचे व्यापारीही फरार आहेत. कोणीही ताब्यात घेणार नाही, गुलाम मुक्त होतात. या गुलामांच्या व्यापाराबाबत मी यूएनला अहवाल देईन, कदाचित त्यामुळे तो संपुष्टात येईल.”
  
  
  "त्यावर विश्वास ठेवू नका," मी म्हणालो. "जोपर्यंत शेख, औद्योगिक बॉस आणि पैसा असलेले चाचे नेते आहेत आणि गरीब खेड्यांमध्ये त्यांच्या अल्प शक्तीवर प्रेम करणारे प्रमुख आहेत आणि आजूबाजूला खूप मुली आणि गरम स्वभावाचे तरुण आहेत."
  
  
  "आपल्याकडे माणुसकीचा गडद दृष्टिकोन आहे, निक."
  
  
  “नाही, या जगातल्या बहुतेक ठिकाणी ज्याला फ्री एंटरप्राइझ समजले जाते तेच,” मी म्हणालो. “जर एखाद्याला एखादी वस्तू विकत घ्यायची असेल तर ती विकू शकणारा कोणीतरी नेहमीच असतो. एका अरबाने मला एकदा हे सांगितले.
  
  
  "मृत अरब." मंत्र्याला मी प्रत्येक गोष्टीबद्दल तुमचे अभिनंदन करायचे आहे. जरी तो म्हणतो की सर्वात महत्त्वाची गोष्ट अशी आहे की त्याने तीन कर्मचारी विनाकारण गमावले आणि सर्व नरक घरातच मोडून पडणार आहे. ”
  
  
  - तो त्याची काळजी घेईल. राजकारणी आणि सेनापती नोकरी करताना जोखीम पत्करतात. पुढच्या वेळी, तुमच्या ध्येयावर अधिक विश्वास ठेवा.
  
  
  "आम्हाला हे करावे लागले नसते तर ते छान होईल का?" - हॉक म्हणाला. त्याने विमानांकडे पाहिले. "ती सहन करू शकली नाही, निक." आमचे काम.
  
  
  ती तिच्यापर्यंत पोहोचली. काहीवेळा आपल्याकडे एजंट असतो जो यापैकी काहीही महत्त्वाचा नाही असा विचार करू लागतो आणि नंतर त्याला जे काही मिळेल ते घेतो. हा एक धोका आहे जो आपण घेतला पाहिजे.
  
  
  "अर्थात," मी म्हणालो.
  
  
  - ती वेडी आहे, निक. याचा विचार करा. ती आमची शक्ती स्वतःची समजू लागली आणि ही शक्ती तिच्याकडे का आहे हे विसरली.
  
  
  "अर्थात," मी पुन्हा म्हणालो.
  
  
  "या वेळी, एक आठवडा सुट्टी घ्या."
  
  
  "कदाचित दोन," मी म्हणालो.
  
  
  हॉक भुसभुशीत झाला. "कोणतेही स्वातंत्र्य घेऊ नका, N3."
  
  
  मग मी त्याला सोडले. विमानातून मी त्याला काळ्या लिमोझिनमध्ये बसताना पाहिले. उच्चस्तरीय संभाषण. तो मला आवडला. शेवटी, मी जे करतो ते मारणे, ते मला अधिक अनुकूल आहे. आणि तरीही आम्ही दोघेही एकाच कारणासाठी आपापल्या मार्गाने मारतो: एक सुरक्षित, चांगले जग. मला फक्त त्यावर विश्वास ठेवायचा आहे.
  
  
  इंदुला जशी तिच्यामुळे तिला एक चांगले जग मिळेल यावर विश्वास ठेवायचा होता. मोझांबिकच्या तळपत्या सूर्याखाली विमानाने टॅक्सी चालवायला सुरुवात केली, तेव्हा इंदुलाच्या शोधात बाहेर पडावे का, असा प्रश्न मला पडला. प्रिन्स वहबीच्या पलंगावर आमच्यासोबत काहीतरी घडले. काहीही. ..पण तिचे स्वतःचे आयुष्य आणि स्वतःचे जग होते. तिला माझी गरज नव्हती, आणि हे "काहीतरी" माझ्यासोबत आधी घडले होते. खरं तर, मला विश्वास आहे की हे माझ्या बाबतीत नेहमीच घडते.
  
  
  दोन एजंट नसावेत अशा छुप्या शहरातील कोणत्यातरी रस्त्यावर गुप्त बैठकांमध्ये असे पुन्हा होणार नाही. त्या लपलेल्या खोल्यांमध्ये मी ते क्षण विसरणार होतो. बद्दल
  
  
  पण मला त्यांची खूप आठवण येते.
  
  
  आत्ता पुरते . .. विमान उडण्याच्या तयारीत असताना एक उंच, जवळजवळ जास्त वजन असलेली, लाल केसांची स्त्री विमानाच्या पायवाटेवरून खाली उतरली. तिने माझ्याकडे वळून पाहिलं. मी हसलो. खरे तर ते अजिबात जड नव्हते. फक्त एक मोठी, मोठी स्त्री.
  
  
  मी तिच्या मागे धावलो. काही क्षणात आपण खाली बसून आपले सीट बेल्ट बांधले पाहिजेत. मला उजव्या खुर्चीवर बसायचे होते. मी रेडहेडकडे झुकलो, दोन्ही हात नक्कीच व्यस्त होते.
  
  
  “हॅलो,” मी म्हणालो. “मलाही मार्टिनी आवडते. माझं नावं आहे . ..'
  
  
  
  
  
  
  पुस्तकाबद्दल:
  
  
  पिढ्यानपिढ्या वांशिक द्वेषाने आणि अनेक वर्षांच्या रक्तरंजित उठावाने फाटलेला आफ्रिका, निक कार्टरच्या नवीनतम मिशनचे रणांगण आहे: चेहरा नसलेल्या हत्याराचा शोध. किलमास्टर कार्टरला माहित आहे की त्याच्या बळीची ओळख एक रहस्य आहे, पीडित एक देशद्रोही आहे, परंतु एक निर्दयी सामूहिक खूनी देखील आहे...
  
  
  तीन संशयित आहेत. निकचा आदेश: "कोणताही चान्स घेऊ नका, तिघांनाही मारून टाका!" पण ते इतके सोपे नाही. तो आजच्या आफ्रिकेतील दुर्दशेशी, द्वेषाने, उपभोगणाऱ्या वाळवंटाशी, आदिम रानटीपणाशी आणि सुसंस्कृत अत्याचारांशी झुंजतो. या कार्यात डियर्डे कोणती भूमिका बजावते?
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  बेरूतची घटना
  
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  
  बेरूतची घटना
  
  
  
  युनायटेड स्टेट्स ऑफ अमेरिका च्या गुप्त सेवा लोकांसाठी समर्पित
  
  
  
  पहिला अध्याय
  
  
  
  उष्ण, कोरड्या वाऱ्याने माझा चेहरा जाळला आणि 130-डिग्री सौदी उष्णतेमध्ये माझे ओठ जाळले. तिसऱ्यांदा, मी माझ्या 9 मिमी लुगरच्या विल्हेल्मिनाच्या जळत्या बटवर माझी बोटे शांतपणे चालवली. मी कधी हमीद रशीद आणि डचमॅनशी संपर्क साधला तर, मी माझ्या जॅकेटखाली ठेवलेल्या स्प्रिंग-लोड शोल्डर होल्स्टरमधून ते हलणार नाही याची मला खात्री करायची होती. वाळवंटातून वळणावळणाच्या दुतर्फा खड्ड्यांमुळे माझे दात किळसळत होते.
  
  
  मी स्टेअरिंग व्हील घट्ट पकडले आणि जीपचे गॅस पेडल जमिनीवर दाबले. स्पीडोमीटरची सुई अनिच्छेने सत्तरीजवळ आली.
  
  
  वाळवंटातील उष्णतेच्या लाटांनी माझी दृष्टी विकृत केली, परंतु मला माहित होते की माझ्या पुढे महामार्गावर कुठेतरी मी पाठलाग करत असलेला मोठा SAMOCO ट्रक होता.
  
  
  हमीद रशीद हा एक धूर्त सौदी, लहान, काळसर, पातळ हाडांचा, समलिंगी होता. तो एक sadistic किलर देखील होता. मला फक्त तीन दिवसांपूर्वी वाळवंटात सापडलेल्या तेल पाइपलाइन गार्डपैकी एकाचा विकृत मृतदेह आठवला.
  
  
  नक्कीच, कधीकधी आपल्याला मारावे लागते. पण हमीद रशीदला ते आवडले.
  
  
  मी माझ्या सनग्लासेसमधून डोकावले आणि वेगात जीपपासून दूर जाण्याचा प्रयत्न केला. अंतरावर उंच, वाऱ्याने वेढलेल्या वाळूच्या ढिगाऱ्यांचा समूह होता, ज्यात सौदीच्या कचऱ्याचे ठिपके होते, ॲरिझोनाच्या मेसासारखे नसलेले खडबडीत, खडकाळ खडकाळ खडकाळ पसरलेले होते.
  
  
  जर मी ढिगाऱ्यावर पोहोचण्यापूर्वी ट्रक पकडला नाही तर धाहरान आणि रास तनुरा दरम्यानच्या 37 मैलांच्या रस्त्यावर कुठेतरी हल्ला होईल. आणि हमीद रशीदला माहित होते की तो लाली करेल. दिवस संपण्यापूर्वी आपल्यापैकी एकाचा मृत्यू होईल.
  
  
  डचमन. त्याच्या स्वत: च्या मार्गाने, मैत्रीपूर्ण, गोरा डचमन हॅरी डी ग्रूट रशीदसारखाच प्राणघातक होता. डच ब्रेकडाउन आदल्या रात्री AX, अमेरिकेच्या एलिट काउंटर इंटेलिजेंस युनिटच्या कोडेड संदेशात आला:
  
  
  डी ग्रूट, हॅरी, 57. डचमन. उपसंचालक, एन्खिझेन, १९४०-४४. पूर्व जर्मनी, तोडफोड करणारा, 1945-47. तुर्किये, सीरिया, जॉर्डन, सौदी अरेबिया, हेरगिरी, १९४८-६०. रोमानिया, तोडफोड करणारा, 1961-66. यूएसएसआर, हेरगिरी प्रशिक्षक, 1967-72. शिक्षण: गॉटिंगेन विद्यापीठ, भूविज्ञान. कुटुंब: नाही. रेटिंग: के-1.
  
  
  K-1 की होती. AXE च्या गूढ शैलीमध्ये, याचा अर्थ "निर्दयी आणि व्यावसायिक" असा होतो. Kl माझ्या स्वतःच्या Killmaster रेटिंगच्या समतुल्य होते. हॅरी डी ग्रूट हा उच्च प्रशिक्षित किलर होता.
  
  
  भूगर्भशास्त्राने अर्थातच त्याला मध्यपूर्वेत का पाठवले हे स्पष्ट केले.
  
  
  रशीद हा देखील तेल कामगार होता. पंधरा वर्षांपूर्वी त्यांनी अमेरिकन युनिव्हर्सिटी ऑफ बेरूतमध्ये अभ्यास केला, प्रामुख्याने तेल शोधावर लक्ष केंद्रित केले. जगाच्या या भागात ही एक अतिशय लोकप्रिय वस्तू आहे.
  
  
  हेच मला AX कडून तातडीच्या प्रथम प्राधान्य असाइनमेंटवर सौदी अरेबियात घेऊन आले. हे सर्व 17 एप्रिल 1973 रोजी निरुपद्रवीपणे सुरू झाले, जेव्हा न्यूयॉर्क टाईम्सनुसार, "अज्ञात तोडफोड करणाऱ्यांनी दक्षिण लेबनॉनमधील सौदी अमेरिकन ऑइल कंपनीची पाइपलाइन उडवण्याचा प्रयत्न केला."
  
  
  झहरानी टर्मिनलपासून चार मैलांवर पाईपलाईनखाली स्फोटक शुल्क लावण्यात आले होते, परंतु त्यात थोडे नुकसान झाले नाही. तोडफोडीचा हा अयशस्वी प्रयत्न सुरुवातीला यासर अराफातवर आणखी एक PLF क्रॅकडाउन म्हणून रद्द करण्यात आला.
  
  
  परंतु ही घटनांच्या दीर्घ मालिकेतील पहिलीच ठरली. अमेरिकेत तेलाचा प्रवाह खंडित करण्याचा त्यांचा हेतू नव्हता. ऑक्टोबर 1973, युद्ध आणि त्यानंतर अरब राष्ट्रांनी बहिष्कार टाकला होता. पश्चिम युरोपला होणारा तेलाचा प्रवाह खंडित करण्याचे उद्दिष्ट होते आणि अमेरिकेला ते परवडणारे नव्हते. आम्हाला सोव्हिएत ब्लॉकची शक्ती बेअसर करण्यासाठी मजबूत, आर्थिकदृष्ट्या विस्तारित पश्चिम युरोप आवश्यक होता आणि नाटो देशांना जिवंत ठेवणारे तेल सौदी अरेबियातून आले. म्हणून, जरी आम्हाला स्वतः तेल मिळाले नसले तरी अरब देशांतील अमेरिकन तेल कंपन्यांनी आमच्या पाश्चात्य मित्र देशांना पुरवठा करण्याचे वचन दिले.
  
  
  जेव्हा दहशतवाद्यांनी सिदी बेर ऑइल डेपो उद्ध्वस्त केला, तेव्हा मला माझ्या गरम स्वभावाच्या AX बॉस डेव्हिड हॉकने बोलावले होते.
  
  
  माझे काम, हॉकने मला सांगितले, नेत्यांना शोधणे आणि झाडाची मुळे तोडणे. लंडन, मॉस्को, बेरूत, तेहरान आणि रियाधमधून जात हा एक लांबचा प्रवास होता, पण आता माझ्याकडे ते होते - ते माझ्या पुढे रास तनुराकडे महामार्गावर धावत होते.
  
  
  ट्रक जवळ येत होता, पण त्याच्याबरोबर दोन उंच वाळूचे ढिगारे आणि उजवीकडे जाणारा खडकाळ होता. जीपच्या छोट्या विंडशील्डच्या मागे माझा वाळवंटात जळलेला चेहरा लपवण्यासाठी मी पुढे झुकलो. मला मोठ्या पाळणासारखा डोलणाऱ्या निळ्या आकाराच्या पलीकडे हायवेवरच्या तीक्ष्ण वळणापर्यंत दिसत होता जिथे तो ढिगाऱ्यांच्या मध्ये दिसेनासा झाला होता.
  
  
  हे करण्याचा माझा हेतू नव्हता.
  
  
  भरधाव वेगात ट्रक एका वळणावर आदळला आणि ढिगाऱ्याच्या मध्ये गायब झाला. मी जीपचे इग्निशन बंद केले जेणेकरून शांत वाळवंटातील उष्णतेमध्ये मला एकच आवाज ऐकू येत होता तो म्हणजे ट्रकचे इंजिन चालू असल्याचा आवाज.
  
  
  जवळजवळ लगेचच आवाज कापला गेला आणि मी थांबण्याआधीच अर्ध्या रस्त्यावरून उडून ब्रेक लावला. रशीद आणि डचमॅनने मला जे संशय वाटले तेच केले. बहुधा ट्रक रस्त्याच्या कडेला थांबला असावा. मी अडवणाऱ्या ट्रकला धडकेन या आशेने रशीद आणि डचमॅन रस्त्याच्या दोन्ही बाजूच्या खडकाकडे धावले.
  
  
  हे करण्याचा माझा हेतू नव्हता. रस्त्याच्या एका वळणावर लपलेल्या, त्यांच्याप्रमाणेच मी माझ्या पुढच्या पावलांचा विचार करत थोडा वेळ जीपमध्ये बसलो. ढगविरहित आकाशात सूर्य तेजस्वीपणे लटकत होता, वाळवंटातील जलकुंभाला विझवणारा अग्निगोळा. शांत बसलो, मला छातीतून घाम फुटल्यासारखे वाटले.
  
  
  माझे मत मान्य झाले. मी जीपमधून पाय काढले आणि चटकन उंच वाळूच्या ढिगाऱ्याच्या पायथ्याशी गेलो. माझ्या डाव्या हातात मी अतिरिक्त पेट्रोलचे कॅन घेतले होते, जे प्रत्येक SAMOCO वाळवंटातील वाहनासाठी मानक उपकरणे होते. माझ्या उजव्या हातात एक फ्लास्क होता, जो सहसा डॅशबोर्डच्या खाली कंसात टांगलेला होता.
  
  
  इथपर्यंत, रशीद आणि डचमन, एका मोठ्या अपघाताची अपेक्षा करत होते - किंवा किमान ते टाळण्याचा माझा उन्मत्त प्रयत्न - आधीच लक्षात आले होते की मी त्यांना पकडले आहे. आता त्यांच्याकडे दोन पर्याय होते: एकतर माझी वाट पहा किंवा माझे अनुसरण करा.
  
  
  त्यांनी वाट पाहावी अशी माझी अपेक्षा होती: ट्रक नैसर्गिक बॅरिकेड म्हणून काम करत होता आणि दोन्ही बाजूला ढिगारे असलेला रस्ता एक प्राणघातक फनेल म्हणून काम करत होता ज्यामुळे मला थेट दोन एके-47 रायफल्सच्या थुंकीत अडकवले गेले होते जे कारच्या सीटखाली अडकले होते. . ट्रक केबिन. डाव्या बाजूला असलेल्या ढिगाऱ्याभोवती फिरायला एक तास किंवा जास्त वेळ लागेल. उजवीकडे असलेला ढिगारा, एका लांब खडकाकडे झुकलेला, टाळणे अशक्य होते. ते अनेक मैलांपर्यंत पसरले.
  
  
  फक्त एक मार्ग होता - उच्च आणि उच्च. पण मी ते करू शकेन याची मला खात्री नव्हती. माझ्या वर, वाळूचा ढिगारा सातशे फुटांपेक्षा जास्त उंच होता, शामलने कोरलेल्या तीव्र उतारांसह, लाल-तपकिरी सौदीच्या ओसाड जमिनीला वाळवलेल्या वाळवंटातील वाऱ्याचे वादळ.
  
  
  मला सिगारेटची गरज होती, पण माझे तोंड आधीच कोरडे पडले होते. ढिगाऱ्याच्या पायथ्याशी घुटमळत मी अधाशीपणे फडक्यातील खारे पाणी प्यायले, ते माझ्या घशाखाली वाहू दिले. बाकी मी डोक्यावर ओतले. ते माझ्या चेहऱ्यावर आणि मानेच्या खाली गेले आणि माझ्या जाकीटची कॉलर भिजली आणि एका क्षणासाठी मला असह्य उष्णतेपासून आराम वाटला.
  
  
  मग, डब्यातून कॅप पटकन काढून टाकून, मी फ्लास्कमध्ये पेट्रोल भरले. डब्याचे झाकण परत लावल्यावर मी जायला तयार झालो.
  
  
  ते अविश्वसनीय होते. दोन पावले वर, एक पाऊल मागे. तीन वर, दोन मागे, माझ्या पायाखालून वाळू सरकली, जळत्या उतारावर माझा चेहरा खाली सोडला, वाळू इतकी गरम झाली की माझ्या त्वचेला फोड आले. माझ्या हातांनी तीव्र उतार पकडला आणि नंतर गरम वाळू उचलली. ते चालले नाही - मी सरळ ढिगाऱ्यावर चढू शकलो नाही. धावणारी वाळू मला साथ देत नाही. अजिबात हालचाल करण्यासाठी, जास्तीत जास्त कर्षण मिळविण्यासाठी मला उतारावर ताणावे लागेल; परंतु असे करणे म्हणजे एखाद्याचा चेहरा वाळूमध्ये गाडणे, आणि वाळू स्पर्श करण्यास खूप गरम होती.
  
  
  मी मागे वळून माझ्या पाठीवर पडलो. मला माझ्या डोक्याच्या मागच्या बाजूला फोड आल्याचे जाणवत होते. संपूर्ण ढिगारा माझ्या जॅकेटच्या खाली आणि माझ्या पँटच्या खाली वाहत होता, माझ्या घामाने डबडबलेल्या शरीराला झाकून टाकत होता. पण निदान माझ्या पाठीवर तरी माझा चेहरा वाळूचा होता.
  
  
  वाळूच्या या डोंगरावर माझ्या पाठीवर झोपून, मी हळू हळू डोंगरावर चढू लागलो, माझे हात रुंद हालचालीत आणि माझे पाय बेडूकांच्या लाथांमध्ये वापरत. जणू मी माझ्या पाठीवर तरंगत आहे.
  
  
  सूर्याच्या नग्न शक्तीने मला असह्यपणे मारले. तेजस्वी सूर्य, अनिर्णित आकाश आणि वाळूची परावर्तित उष्णता यांच्यामध्ये, मी टेकडीवर चढत असताना तापमान 170 अंशांच्या आसपास असावे. लँड्समन गुणांकानुसार, वाळवंटातील वाळू आसपासच्या हवेच्या उष्णतेपैकी एक तृतीयांश उष्णता प्रतिबिंबित करते.
  
  
  निर्जल, तहानलेला आणि वाळूने आच्छादलेला, श्वासोच्छ्वासाच्या बाहेर पोचायला मला पूर्ण वीस मिनिटे लागली. मी काळजीपूर्वक पाहिले. जर डचमन किंवा हमीद रशीद माझ्या दिशेने पहात असतील तर ते लगेच माझ्या लक्षात येतील, परंतु त्यांना शूट करणे कठीण होईल - वरच्या दिशेने शूट करणे.
  
  
  माझ्या अपेक्षेप्रमाणे सर्व काही होते. ट्रक रस्त्याच्या पलीकडे उभा होता, दोन्ही दरवाजे उघडे होते. हमीद रशीद, त्याच्या पांढऱ्या गालिब आणि लाल रंगाच्या काफियामध्ये एक लहान आकृती, रस्त्याच्या कडेला टेकून परत ट्रककडे आला आणि त्याने स्वत: ला उभे केले जेणेकरून त्याला कॅबच्या उघड्या दारातून रस्त्याच्या कडेला लक्ष्य करता येईल.
  
  
  डचमॅनने आधीच ट्रकच्या खाली एक बचावात्मक स्थिती घेतली होती, मोठ्या मागील चाकाने संरक्षित. वाळूच्या सुजलेल्या टायरच्या मागून तो बाहेर डोकावताना त्याच्या चष्म्यातून सूर्य चमकताना मला दिसत होता, त्याचा पांढरा तागाचा सूट आणि स्ट्रीप केलेला बो टाय जुन्या वाळवंटातील ट्रकच्या बिथरलेल्या पलंगाशी विसंगत होता.
  
  
  दोघेही महामार्गावर होते.
  
  
  ढिगाऱ्याच्या माथ्यावर ते माझी वाट पाहत नव्हते.
  
  
  मी रिजच्या संरक्षणाच्या मागे झुकलो आणि कारवाईसाठी तयार झालो.
  
  
  प्रथम मी ह्यूगो तपासले, एक स्टिलेटो स्टिलेटो हील जी मी नेहमी माझ्या डाव्या हाताला चिकटलेल्या कोकराच्या आवरणात ठेवते. माझ्या हाताचा एक झटपट ट्विस्ट आणि ह्यूगो माझ्या हातात असेल.
  
  
  मी विल्हेल्मिना होल्स्टरमधून बाहेर काढले आणि ती वाळूने भरलेली नाही याची खात्री करण्यासाठी क्रिया तपासली. स्फोटक लुगर शूटरचा हात त्याच्या मनगटातून फाडून टाकेल. मग मी माझ्या जॅकेटच्या खिशातून आर्टेमिस सप्रेसर काढले आणि बंदुकीच्या बॅरलवर ठेवण्यापूर्वी कोणत्याही वाळूपासून काळजीपूर्वक साफ केले. रशीद आणि डचमनला ते कुठून येत आहेत हे समजण्याआधी मला सायलेन्सरची अतिरिक्त खबरदारी घेण्याची गरज होती म्हणून मला तीन किंवा चार शॉट्स मिळू शकले. शांत न झालेल्या लुगरच्या शॉटने माझी स्थिती अकालीच दिली असती.
  
  
  मी अभिनय करण्यास तयार होण्यापूर्वी मला आणखी एक ऑपरेशन करायचे होते. मी कॅनव्हासने झाकलेल्या फ्लास्कमधून टोपी काढली, रुमाल सहा इंचांच्या दोरीत फिरवला आणि तो नळात अडकवला. तोंड आणि घसा कोरडा पडला होता. मी पाण्याशिवाय या वाळवंटातील उष्णतेमध्ये पाच तास टिकू शकलो नसतो, परंतु माझ्याकडे गॅसोलीनने पाणी बदलण्याचे चांगले कारण होते. त्याने एक अद्भुत मोलोटोव्ह कॉकटेल बनवले.
  
  
  मी तात्पुरता फ्यूज पेटवला आणि पेट्रोलने भिजलेला रुमाल धुमसायला लागल्यावर समाधानाने पाहत होतो. जर मी ते फेकण्याआधी उतारावरून खूप खाली जाऊ शकलो तर, प्रत्यक्ष फेकण्याच्या अचानक हालचालीमुळे कॅन्टीनच्या गळ्यातून पुरेसे पेट्रोल बाहेर पडेल जेणेकरून संपूर्ण वस्तूचा स्फोट होईल. पण जर माझे कूळ सरकत्या वाळूच्या उतारावरून एका वेड्या धक्क्यामध्ये बदलले, तर मी ते धरून ठेवत असताना कॅनमधून गॅस बाहेर पडेल आणि माझ्या हातात त्याचा स्फोट होईल. मी मूक प्रार्थना केली आणि माझ्या शेजारी वाळूवर बॉम्ब ठेवला.
  
  
  मग मी माझ्या पोटावर ज्वलंत वाळूत लोळलो आणि शक्य तितक्या सपाट ठेवून हळू हळू कड्याच्या दिशेने निघालो. विल्हेल्मिना माझ्या समोर पसरली.
  
  
  मी तयार होतो.
  
  
  हमीद रशीद आणि डचमॅन अजूनही तिथेच होते, पण त्यांना काळजी वाटू लागली असावी की मी काय करत आहे. रशीदच्या बंदुकीतून सूर्य परावर्तित झाला आणि केबिनच्या उघड्या दारातून बाहेर पडला, पण मला स्वत: रशीदला त्याच्या डोक्यावर घातलेल्या लाल आणि पांढऱ्या रंगाच्या काफियेच्या छोट्या पॅचशिवाय काहीही दिसले नाही.
  
  
  डचमॅनने एक चांगले लक्ष्य सुचवले. एका मोठ्या ट्रकच्या मागच्या चाकाला टेकून तो माझ्या दिशेने थोडासा कोनात होता. त्याच्या पाठीचा काही भाग, त्याची बाजू आणि मांडीचा भाग उघड झाला. उष्णतेच्या लखलखत्या लाटांमधून उतारावरून खाली उतरणे हे जगातील सर्वोत्तम लक्ष्य बनले नाही, परंतु माझ्याकडे एवढेच होते.
  
  
  मी लक्षपूर्वक लक्ष्य घेतले. चांगल्या शॉटने त्याचा पाठीचा कणा तुटला असता, खूप चांगला मारल्यास नितंब मोडले असते. मी मणक्याचे लक्ष्य केले.
  
  
  मी सावकाश आणि मुद्दाम ट्रिगर खेचला.
  
  
  माझ्या हातात विल्हेल्मिना थरथरत होती.
  
  
  डचमनच्या पायावर वाळू उडाली.
  
  
  अनैच्छिकपणे त्याने मागे धक्का मारला, अर्धवट सरळ झाला. ती एक चूक होती. यामुळे त्याला अधिक चांगले लक्ष्य मिळाले. दुसरा शॉट त्याला लागला आणि तो ट्रकच्या चाकाच्या कव्हरच्या मागे जाण्यापूर्वी अर्ध्या रस्त्याने फिरला. तिसऱ्या शॉटने आणखी वाळू उडवली.
  
  
  मी शाप दिला आणि ट्रकच्या कॅबमधून चौथा गोळी झाडली. भाग्यवान रिबाउंडमुळे रशीदला कारवाईपासून दूर ठेवता येईल.
  
  
  आता मी चढून टेकडीचा कळस पार केला, डुबकी मारत, सरकत, सरकणाऱ्या वाळूमध्ये जवळजवळ गुडघ्यापर्यंत; अनिश्चित आधारावर मी स्वत:ला पुढे न फेकण्याचा सर्वतोपरी प्रयत्न केला, विल्हेल्मिनाने माझ्या उजव्या हातात पकडले आणि दुसऱ्या हातात फ्लास्क आग लावणारा बॉम्ब, जो मी हवेत काळजीपूर्वक धरला.
  
  
  वाळवंटाच्या शांततेत हमीद रशीदच्या रायफलमधून तीन शॉट्स वाजले. त्यांनी एकापाठोपाठ माझ्यासमोर वाळूवर थुंकले. अंतर इतके वाईट नव्हते, परंतु वरून खाली येणारी व्यक्ती हे जवळजवळ अशक्य लक्ष्य आहे. जगातील सर्वोत्कृष्ट नेमबाज देखील अशा परिस्थितीत नेहमीच कमी शूट करतील आणि रशीदने तेच केले.
  
  
  पण आता मी टेकडीच्या पायथ्याशी जवळ येत होतो. मी ट्रकपासून तीस यार्डांवर होतो, पण मला अजूनही रशीद दिसला नाही, जो पुन्हा उघड्या कॅबच्या दारातून शूटिंग करत होता. गोळीने माझ्या जॅकेटचा खिसा फाडला.
  
  
  आता वीस यार्ड आहेत. जमीन अचानक सपाट झाली आणि खूप घन झाली. यामुळे धावणे सोपे झाले, परंतु मला एक चांगले लक्ष्य देखील बनवले. एक रायफल माझ्या उजवीकडे गडगडली, नंतर पुन्हा. डचमन कामावर परतला.
  
  
  मी आता ट्रकच्या कॅबपासून पंधरा यार्डांवर होतो. रशीदच्या AK-47 चे थूथन समोरच्या सीटवर पसरले होते आणि ज्वाला सोडत होते. गोळीने डोक्यावर शिट्टी वाजवण्याआधी अर्धा सेकंद मी उजवीकडे आणि भक्कम जमिनीवर धावलो.
  
  
  मी खाली गुडघे टेकले, मी माझा डावा हात एका लांब, वळणावळणाच्या कमानीत फिरवला आणि आग लावणारा बॉम्ब ट्रकच्या कॅबमध्ये काळजीपूर्वक फेकला.
  
  
  ती रशीदच्या रायफलच्या बॅरलवरून वायरी सौदी माणसाच्या दिशेने सरकत सीटवर बसली.
  
  
  ज्वालाच्या गर्जणाऱ्या गीझरमध्ये त्याचा स्फोट झाला तेव्हा त्याच्या काळ्याभोर, उंच हाडांच्या चेहऱ्यापासून ते फक्त इंच दूर असावे.
  
  
  रशीदचे फुफ्फुस राखेत वळल्याने वेदनेचे पातळ रडणे भयंकरपणे संपले. मी आधीच हलवत होतो, एका मोठ्या SAMOCO ट्रकच्या आच्छादनाखाली उडी मारत होतो.
  
  
  मी एक मिनिटासाठी समोरच्या जड बम्परकडे झुकलो, हवेसाठी श्वास घेत होतो, माझ्या कपाळावर अतिरक्तदाबामुळे रक्त वाहते आणि माझी छाती धडधडत होती.
  
  
  आता मी आणि डचमॅन होतो. सौदीच्या रिकाम्या वाळवंटाच्या मध्यभागी खुंट्या असलेल्या जुन्या निळ्या ट्रकभोवती आम्ही दोघे मांजर आणि उंदीर खेळत आहोत. काही फूट अंतरावर मला जळत्या मांसाचा तिखट वास येत होता. हमीद रशीद आता या खेळात गुंतला नव्हता, फक्त डचमन.
  
  
  मी ट्रकसमोर, दमलेल्या, दमलेल्या, वाळूने झाकलेला, माझ्याच घामाने भाजून होतो. ते ट्रकच्या मागील चाकाच्या मागे चांगले स्थित होते. त्याला दुखापत झाली होती, पण मला माहित नव्हते की किती वाईट आहे.
  
  
  त्याच्याकडे रायफल होती. त्याच्याकडे बंदूक असण्याचीही चांगली संधी होती. माझ्याकडे विल्हेल्मिना आणि ह्यूगो होते.
  
  
  आपल्यापैकी प्रत्येकाकडे फक्त दोनच पर्याय होते: एकतर दुसऱ्याचा पाठलाग करा किंवा बसून शत्रूची पहिली हालचाल होण्याची वाट पहा.
  
  
  मी पटकन गुडघे टेकून ट्रकखाली बघितले. तो हलला असता तर मला त्याचे पाय दिसले असते. ते दिसत नव्हते. उजव्या चाकाच्या मागून पायघोळचा एक छोटासा तुकडा बाहेर डोकावला, फक्त पांढऱ्या तागाची झलक.
  
  
  अधिक अचूकतेसाठी मी विल्हेल्मिना वरून मफलर काढला. एका हाताने बंपरला धरून आणि जवळजवळ उलटा झुकत, मी सावधपणे पांढऱ्या रंगाच्या तुकड्यावर गोळी मारली.
  
  
  सर्वोत्तम म्हणजे, मी ते रिकोचेट करू शकतो किंवा कदाचित स्फोट घडवून आणू शकतो ज्यामुळे कव्हर तुटण्यास पुरेसे घाबरू शकते. सर्वात वाईट म्हणजे, हे त्याला कळेल की मी नेमका कुठे आहे आणि तो कुठे आहे हे मला माहीत आहे.
  
  
  शॉट शांततेत प्रतिध्वनित झाला, जणू काही आपण जगातील सर्वात निर्जन ठिकाणी न राहता एका छोट्या खोलीत आहोत. टायरने श्वास सोडला आणि हळू हळू सपाट झाला, मोठ्या ट्रकला उजव्या मागच्या दिशेने एका अस्ताव्यस्त कोनात वाकवले. परिणामी, डचमॅनला पूर्वीपेक्षा थोडा चांगला बॅरिकेड होता.
  
  
  मी जड पट्ट्यांच्या विरुद्ध उभा राहिलो आणि मोजू लागलो. आतापर्यंत मी चार गोळ्या झाडल्या आहेत. मी काहीही असले तरी पूर्ण क्लिपला प्राधान्य दिले असते. मी माझ्या जॅकेटच्या खिशातून काही कवच ​​काढले आणि पुन्हा लोड करू लागलो.
  
  
  एक शॉट वाजला आणि काहीतरी माझ्या बूटच्या टाचांना धक्का लागला, वाळू कोठूनही बाहेर पडत होती. मी थक्क झालो, थक्क झालो. मी बेफिकीर राहिल्याबद्दल स्वतःला शाप दिला आणि ट्रकच्या बंपरवर अर्ध्या वाकलेल्या स्थितीत उडी मारली, माझे डोके हुडच्या पातळीच्या खाली ठेवले.
  
  
  डचमनला ट्रकखाली कसे गोळी मारायचे हे देखील माहित होते. मी नशीबवान आहे. जर तो खूप अस्ताव्यस्त स्थितीतून शूट करत नसता - आणि तो असावा - तो माझ्या पायांमधून गोळी मारू शकला असता.
  
  
  क्षणभर मी सुरक्षित होतो, पण क्षणभरच. आणि मी यापुढे असह्यपणे गरम धातूचा हुड धरू शकलो नाही. माझ्या शरीराला आधीच निखाऱ्यांवर शेकल्यासारखे वाटत होते.
  
  
  माझे पर्याय मर्यादित होते. मी जमिनीवर पडू शकलो, ट्रकच्या खाली बघू शकलो आणि डचमनच्या हालचालीची वाट बघू शकलो, त्याला चेसिसच्या खालीून गोळ्या घालू शकलो. त्याच्या रायफलशिवाय तो गार्ड व्हीलला बायपास करू शकतो आणि माझ्या शरीराचा बराचसा भाग उघड न करता मी निवडू शकणाऱ्या कोणत्याही व्हँटेज पॉइंटची फवारणी करू शकतो.
  
  
  किंवा मी या बंपरवरून उडी मारून डावीकडे मोकळ्या जागेत उडी मारू शकेन जेणेकरून मला त्या व्यक्तीचे पूर्ण दर्शन घेता येईल. पण मी कशी उडी मारली हे महत्त्वाचे नाही, मी काहीसा तोल सोडला - आणि डचमन त्याच्या गुडघ्यावर किंवा प्रवण आणि स्थिर पडलेला होता. एका लक्ष्यित शॉटसाठी, त्याला फक्त काही इंच रायफल बॅरल हलवावे लागले.
  
  
  जर मी दुसऱ्या मार्गाने गेलो असतो, ट्रकच्या भोवती फिरत असतो आणि पलीकडून त्याला आश्चर्यचकित करण्याच्या आशेने, मी त्या दिशेने गेल्यावर त्याने माझ्या पायात गोळी मारली असती.
  
  
  माझ्यासाठी उपलब्ध असलेला एकमेव मार्ग मी निवडला. वर. माझ्या उजव्या हातात लुगर धरून, मी माझ्या डाव्या बाजूचा फायदा म्हणून वापर केला आणि रेडिएटर हुडवर चढलो, नंतर ट्रकच्या बेडवर शांतपणे पडण्यासाठी कॅबच्या छतावर गेलो. मी नशीबवान असल्यास, डचमॅन सपाट उजव्या टायरच्या मागे वाळूमध्ये खूप कमी असेल, त्याचे लक्ष ट्रकच्या पलंगाखाली असलेल्या जागेकडे चिकटलेले असेल, माझी एक झलक पाहण्याची वाट पाहत आहे.
  
  
  शॉट नाही, हालचाल नाही. वरवर पाहता मी माझी हालचाल लक्षात न घेता केली.
  
  
  मी ट्रकच्या पलंगाच्या मधल्या जागेत त्याच्या उंच सपोर्टसह पाहिले. मी मग हळू हळू गाडीच्या उजव्या मागच्या कोपऱ्यात गेलो.
  
  
  मी एक दीर्घ श्वास घेतला आणि माझे पूर्ण सहा फूट चार इंच उभे राहिलो जेणेकरून मला कपाटाच्या वरच्या पट्टीवर नजर टाकता येईल, विल्हेल्मिना तयार होती.
  
  
  तो तेथे होता, चाकाच्या कोनात ताणलेला, त्याचे पोट वाळूवर सपाट झाले. त्याचा गाल रायफलच्या बटवर विसावला होता - शूटिंगसाठी क्लासिक प्रवण स्थिती.
  
  
  त्याला कल्पना नव्हती की मी तिथे आहे, त्याच्या फक्त तीन फूट वर, त्याच्या पाठीकडे पाहत होतो.
  
  
  काळजीपूर्वक, मी विल्हेल्मिना हनुवटीच्या पातळीपर्यंत उचलले, नंतर ट्रकच्या वरच्या पट्टीवर पोहोचलो. मी डचमनच्या पाठीला लक्ष्य केले
  
  
  ट्रकच्या खाली दिसणाऱ्या हालचालीच्या पहिल्या चिन्हाची वाट पाहत तो गतिहीन राहिला. पण मी चुकीच्या मार्गाने जात होतो. तो जवळजवळ मेला होता.
  
  
  मी विल्हेल्मिना वर ट्रिगर खेचला.
  
  
  बंदुक जाम झाली! उग्र वाळू!
  
  
  लगेच, मी माझे वजन माझ्या डाव्या पायावरून उजवीकडे हलवले आणि ह्यूगोला मुक्त करण्यासाठी माझा हात पटकन खाली आणला. स्टिलेटो हळूवारपणे माझ्या डाव्या हातात सरकला, त्याचे मोत्याचे हँडल स्पर्शास गरम होते.
  
  
  ह्यूगो अडकू शकला नाही. मी हँडलने चाकू पकडला आणि केसांच्या कानाच्या पातळीवर धरून हात वर केला. मी सहसा ब्लेड थ्रोला प्राधान्य देतो, परंतु या अंतरावर, मानक फ्लिपसाठी अंतर न ठेवता, ते सरळ खाली हँडल फेकणे, तीन फूट, खांद्यामध्ये उजवीकडे असेल.
  
  
  कुठल्यातरी सहाव्या इंद्रियाने डचमनला इशारा दिला असावा. तो अचानक त्याच्या पाठीवर लोळला आणि माझ्याकडे टक लावून पाहिला, त्याचे बोट ट्रिगर दाबू लागल्यावर त्याचे AK-47 माझ्या दिशेने येत होते.
  
  
  मी माझा डावा हात पुढे आणि खाली हलवला.
  
  
  स्टिलेटोच्या बिंदूने डचमनच्या उजव्या डोळ्याच्या डोळयाला छेद दिला आणि त्याचा तीन बाजू असलेला ब्लेड त्याच्या मेंदूमध्ये घुसला.
  
  
  मृत्यूने तोडफोड करणाऱ्याच्या बोटाला धक्का दिला आणि गोळी वाळवंटाच्या वाळूवर निरुपद्रवीपणे प्रतिध्वनीत झाली.
  
  
  क्षणभर, मी दोन्ही हातांनी ट्रकच्या वरच्या रेल्वेला धरून, माझ्या पोरांच्या मागच्या बाजूला माझे कपाळ दाबले. माझे गुडघे अचानक थरथरू लागले. मी ठीक आहे, तयार आहे, कधीही डगमगणार नाही. पण ते संपल्यानंतर मला नेहमीच मळमळ वाटते.
  
  
  एकीकडे मी सामान्य माणूस आहे. मला मरायचे नाही. आणि प्रत्येक वेळी मला आरामाची लाट जाणवली, आणि उलट नाही. मी दीर्घ श्वास घेतला आणि परत कामाला लागलो. आता ते सामान्य झाले होते. काम संपले.
  
  
  मी चाकू काढला, पुसून टाकला आणि माझ्या हाताच्या म्यानात परत केला. मग मी डचमनची तपासणी केली. मी त्याला त्या वेड्याने टेकडीखाली मारले, ठीक आहे. गोळी उजव्या छातीला लागली. त्याचे बरेच रक्त वाया गेले होते आणि ते वेदनादायक होते, परंतु गंभीर जखम होण्याची शक्यता नव्हती.
  
  
  "हे खरंच काही फरक पडत नाही," मी विचार केला. महत्त्वाचं म्हणजे तो मेला होता आणि काम झालं होतं.
  
  
  डचमनने काही महत्त्वाचे कपडे घातले नव्हते, पण मी त्याचे पाकीट माझ्या खिशात ठेवले. प्रयोगशाळेतील मुले यातून काहीतरी मनोरंजक शिकतील.
  
  
  मग माझे लक्ष हमीद रशीदच्या उरलेल्या गोष्टीकडे वळले. मी माझे श्वास रोखून धरले आणि मी त्याचे कपडे शोधले, पण काहीही सापडले नाही.
  
  
  मी उभा राहिलो, माझ्या जॅकेटच्या खिशातून माझी एक सोन्याची फिल्टर सिगारेट काढली आणि ती पेटवली, पुढे काय करायचं या विचारात पडलो. एवढेच सोडून द्या, शेवटी मी ठरवले, कृतज्ञतेने धुराचा श्वास घेत, माझे तोंड आणि घसा कोरडे असूनही, मी धहरानला परत येताच बालवाडी संघाला ट्रक आणि दोन्ही मृतदेह उचलण्यासाठी परत पाठवू शकेन.
  
  
  रशीदच्या लाल चेकर केलेल्या काफरीने माझे लक्ष वेधले आणि मी त्याला माझ्या बुटाच्या बोटाने लाथ मारली आणि त्याला वाळूमध्ये उडवत पाठवले. काहीतरी चकचकीत झाले आणि मी त्याकडे अधिक लक्षपूर्वक पाहण्यासाठी झुकलो.
  
  
  ही एक लांब, पातळ धातूची नळी होती, जी महागड्या सिगारच्या पॅकेजसाठी वापरली जाते. मी टोपी काढली आणि तिच्याकडे पाहिलं. हे दाणेदार साखरेसारखे दिसते. मी माझ्या करंगळीचे टोक ओले केले आणि पावडर करून पाहिली. हिरॉईन.
  
  
  मी झाकण बंद केले आणि विचारपूर्वक माझ्या तळहातातील ट्यूब संतुलित केली. सुमारे आठ औंस. हे निःसंशयपणे रशीदला डचमनकडून दिलेले पेमेंट होते. आठ औंस शुद्ध हेरॉइन मध्यपूर्वेतील गरीब व्यक्तीकडून अमीर बनवण्यासाठी खूप पुढे जाऊ शकते. मी ते माझ्या हिप पॉकेटमध्ये ठेवले आणि आश्चर्य वाटले की यापैकी किती पाईप्स अरबांना पूर्वी मिळाले होते. मी ते AX ला परत पाठवतो. ते त्याच्याबरोबर त्यांना हवे ते करू शकत होते.
  
  
  मला ट्रकच्या पुढच्या सीटवर रशीदचा फ्लास्क सापडला आणि बाजूला फेकण्याआधी तो कोरडा प्यायला. मग मी जीपमध्ये चढलो आणि हायवेने धहरानकडे निघालो.
  
  
  * * *
  
  
  धहरान क्षितिजावर खाली दिसत होता, रस्त्याच्या खाली सुमारे आठ मैलांवर गडद हिरवा छायचित्र. मी एक्सलेटर जोरात दाबला. धहरान म्हणजे थंड शॉवर, स्वच्छ कपडे, उंच थंड ब्रँडी आणि सोडा.
  
  
  त्याने कोरडे ओठ आपल्या कोरड्या जिभेने चाटले. माझे अहवाल व्यवस्थित येण्यासाठी फक्त एक किंवा दोन दिवस आणि मी या नरकातून बाहेर पडेन. चला राज्यांकडे परत जाऊया. सर्वात जलद मार्ग कैरो, कॅसाब्लांका, अझोरेस आणि शेवटी वॉशिंग्टन मार्गे आहे.
  
  
  यापैकी कोणतेही शहर जगातील उद्यानांमध्ये स्थान मिळवू शकले नसते, परंतु डेव्हिड हॉककडे असाइनमेंट तयार आणि वाट पाहत नसल्यास माझ्याकडे भरपूर वेळ होता. त्याने सहसा असे केले, परंतु जर मी घरी जाताना काही भागात विश्रांती घेतली, तर तो याबद्दल फारसे काही करू शकत नाही. मला वाटेत कोणतेही टेलीग्राम किंवा टेलीग्राम मिळालेले नाहीत याची खात्री करायची होती.
  
  
  कोणत्याही परिस्थितीत, मला वाटले, कोरड्या आणि रस नसलेल्या वाटेने जाण्यात काही अर्थ नाही. मी कराची, नवी दिल्ली आणि बँकॉक मार्गे घरी जाण्यासाठी वेगळा मार्ग घेईन. बँकॉक नंतर काय? मी मानसिकरित्या खांदे उडवले. क्योटो, कदाचित, कारण मी टोकियोच्या धुक्याची किंवा गोंगाटाची कधीच पर्वा केली नाही.
  
  
  मग Kauai, हवाई मधील गार्डन बेट, सॅन फ्रान्सिस्को, न्यू ऑर्लीन्स आणि शेवटी वॉशिंग्टन, आणि निःसंशयपणे संतप्त हॉक.
  
  
  हे सर्व होण्यापूर्वी, अर्थातच, आजची रात्र होती - आणि बहुधा उद्याची रात्र - धहरानमध्ये. माझे स्नायू अनैच्छिकपणे ताणले गेले आणि मी स्वतःशीच हसलो.
  
  
  * * *
  
  
  मी बेटी एमर्सला अगदी आठवड्याभरापूर्वी भेटलो, तीन महिन्यांच्या राज्यांत सुट्टीनंतर तिची पहिली रात्र धहरानमध्ये. एके दिवशी ती रात्री नऊच्या सुमारास क्लबमध्ये आली, त्या महिलांपैकी एक अशी मादक आभा असलेल्या स्त्रीने काही विशिष्ट, सूक्ष्म मार्गाने बारमधील प्रत्येक पुरुषाला संदेश दिला. जवळ जवळ एकसुरात, कोण आत आलंय हे पाहण्यासाठी सर्वांची डोकी वळली. स्त्रियाही तिच्याकडे पाहत होत्या, ती तशीच होती.
  
  
  मी ताबडतोब तिच्याकडे आकर्षित झालो, आणि मी चालत जाऊन माझी ओळख करून देण्यापूर्वी ती पाच मिनिटांपेक्षा जास्त वेळ तिच्या डेस्कवर एकटी बसली नव्हती.
  
  
  शोमध्ये परत येण्यापूर्वी तिने तिच्या काळ्या डोळ्यांनी माझ्याकडे पाहिलं आणि मला तिच्यात सामील होण्यासाठी आमंत्रित केलं. आम्ही एकत्र प्यायलो आणि बोललो. मला कळले की बेटी एमर्स ही अमेरिकन मालकीच्या तेल कंपनीची एक कर्मचारी होती आणि मला कळले की तिच्या धहरानमधील जीवनात एक महत्त्वाचा घटक हरवला आहे: एक माणूस. जसजशी संध्याकाळ होत गेली आणि मी तिच्याकडे अधिकाधिक आकर्षित झालो, मला माहित होते की ते लवकरच निश्चित होईल.
  
  
  आमची संध्याकाळ तिच्या छोट्याशा अपार्टमेंटमध्ये उग्र प्रेमसंबंधाच्या रात्री संपली, आमची शरीरे एकमेकांना पुरेसे मिळवू शकली नाहीत. तिची टॅन केलेली त्वचा स्पर्शाला मखमलीसारखी मऊ होती, आणि आम्ही स्वतःला घालवल्यानंतर, आम्ही शांतपणे पडून राहिलो, माझा हात त्या आश्चर्यकारकपणे गुळगुळीत त्वचेच्या प्रत्येक इंचाला हळूवारपणे स्पर्श करत होता.
  
  
  जेव्हा मला दुसऱ्या दिवशी निघायचे होते, तेव्हा मी अनिच्छेनेच आंघोळ केली आणि हळूहळू कपडे घातले. बेटीने तिच्यावर पातळ झगा ओढला आणि तिचा निरोप "पुन्हा भेटू, निक." तो प्रश्न नव्हता.
  
  
  आता मला तिचे परिपूर्ण शरीर, चमचमणारे डोळे, तिचे लहान काळे केस यांचा विचार आला आणि मला तिचे पूर्ण ओठ माझ्याखाली जाणवले कारण मी तिच्याभोवती माझे हात ठेवले आणि तिला जवळ केले कारण आम्ही अधिक आनंद देणाऱ्या निरोपावर लांब आणि खोलवर राहिलो. ये…
  
  
  आता, मी रास तनुरा रस्त्यावरून गरम, धुळीने माखलेली जीप चालवत असताना मला पुन्हा घाम फुटू लागला. पण तसं नव्हतं. धहरान कॉम्प्लेक्सच्या गेटमधून जाताना मी स्वतःशीच हसलो. लवकरच येत आहे.
  
  
  मी सुरक्षा कार्यालयात थांबलो आणि सामोकोचे मुख्य सुरक्षा अधिकारी डेव्ह फ्रेंच यांना रशीद आणि डचमनला उचलण्यासाठी संदेश सोडला. मी त्याचे अभिनंदन आणि तपशीलांसाठी विनंत्या रद्द केल्या. "मी तुला सर्व काही नंतर देईन डेव्ह, आत्ता मला एक पेय आणि आंघोळ पाहिजे आहे, त्या क्रमाने."
  
  
  "मला खरोखर काय हवे आहे," मी जीपमध्ये परत आल्यावर स्वतःला सांगितले, "ड्रिंक, आंघोळ आणि बेटी एमर्स होते." मी हमीद रशीद आणि त्याच्या टोळीमध्ये इतका व्यस्त होतो की त्या पहिल्या रात्रीनंतर बेटीसोबत काही फोन कॉल्स केले नाहीत. मला थोडं पकडायला हवं होतं.
  
  
  मी माझ्या Quonset झोपडीत जीप थांबवली आणि बाहेर पडलो. काहीतरी चूक झाली.
  
  
  मी दरवाजाच्या नॉबवर पोहोचलो तेव्हा मला दारातून बनी बेरीगनच्या "आय कान्ट स्टार्ट" चे आवाज ऐकू आले. तो माझा विक्रम होता, पण त्या दिवशी सकाळी निघताना मी तो खेळायला सोडला नाही.
  
  
  मी रागाने दरवाजा ढकलला. सौदी अरेबियाच्या धुम्रपानाच्या कढईतून गोपनीयता हा एकमेव मार्ग होता आणि त्याचे उल्लंघन झाल्याचे पाहून मला वाईट वाटले. जर तो सौदींपैकी एक असता तर मी स्वतःला सांगितले की, माझ्याकडे त्याची त्वचा असते, पण ठीक आहे.
  
  
  एका क्षणात मी दार उघडले आणि आत शिरलो.
  
  
  एका हातात उंच, चमकदार पेय आणि दुसऱ्या हातात अर्धा स्मोक्ड स्वस्त सिगार घेऊन बेडवर आरामात झोपलो होतो, डेव्हिड हॉक, माझा AX मधील बॉस.
  
  
  धडा 2
  
  
  
  
  ================================================= ===== ========
  
  
  "शुभ दुपार, निक," हॉक शांतपणे म्हणाला, त्याचा न्यू इंग्लंडचा भयंकर चेहरा तो कधीही अनुमती देण्याइतका स्मित हास्याच्या जवळ आहे. तो पाय फिरवून बेडच्या काठावर बसला.
  
  
  "तुम्ही इथे काय करत आहात?" मी त्याच्या समोर उभा राहिलो, लहान राखाडी केसांच्या माणसावर, माझे पाय स्पष्टपणे पसरलेले, पाय अकिंबोसह. कराचीला विसरा. दिल्लीला विसरा. बँकॉक, क्योटो, कौई बद्दल विसरून जा. डेव्हिड हॉक मला सुट्टीवर पाठवायला तिथे नव्हता.
  
  
  "निक," तुम्ही शांतपणे चेतावणी देता. "तुम्ही स्वतःवरचा ताबा गमावत आहात हे मला आवडत नाही."
  
  
  "माफ करा सर. तात्पुरते विचलन म्हणजे सूर्य. ” मी अजूनही चिडलो होतो, पण मला पश्चात्ताप झाला होता. हा डेव्हिड हॉक होता, एक प्रख्यात काउंटर इंटेलिजन्स व्यक्ती आणि तो माझा बॉस होता. आणि तो बरोबर होता. भावनांवर ताबा गमावणाऱ्या माणसाला माझ्या व्यवसायात स्थान नाही. तुम्ही एकतर संपूर्ण वेळ नियंत्रणात रहा किंवा तुम्ही मराल. हे खूप सोपे आहे.
  
  
  दुर्गंधीयुक्त सिगार दात घट्ट धरून त्याने प्रेमळपणे होकार दिला. "मला माहित आहे मला माहित आहे." डोळे किंचित मिटवून तो माझ्याकडे पाहण्यासाठी पुढे झुकला. "तुम्ही भयानक दिसता," त्याने टिप्पणी केली. "तुम्ही SAMOCO सह पूर्ण केले हे मी मानतो."
  
  
  त्याला कळायला मार्ग नव्हता, पण कसं तरी त्याला माहीत होतं. म्हातारा तसाच होता. मी वर गेलो आणि आरशात स्वतःला पाहण्यासाठी खाली वाकलो.
  
  
  
  
  
  
  मी सँडमॅनसारखा दिसत होतो. माझे केस, सामान्यतः राखाडी रंगाच्या काही पट्ट्यांसह जेट काळे, माझ्या भुवयाप्रमाणे वाळूने मॅट केलेले होते. माझ्या चेहऱ्याच्या डाव्या बाजूला खरचटलेले ओरखडे होते, जणू कोणीतरी रक्त आणि वाळूच्या वाळलेल्या मिश्रणाने झाकलेल्या उग्र सँडपेपरने मला कापले आहे. मला रक्तस्त्राव होत आहे हे देखील कळले नाही. वाळूच्या ढिगाऱ्यावर चढताना मला वाटले त्यापेक्षा वाईट ओरखडे आले असावेत. वाळवंटात ट्रकच्या गरम धातूवर दाबले गेल्याने माझे हात कोमल झाल्याचेही मला पहिल्यांदाच जाणवले.
  
  
  हॉककडे दुर्लक्ष करून, मी माझे जाकीट काढले आणि विल्हेल्मिना आणि ह्यूगोला धरलेल्या होल्स्टरमधून बाहेर पडलो. “विल्हेल्मिनाला पूर्ण साफसफाईची गरज आहे,” मी विचार केला. मी पटकन माझे शूज आणि सॉक्स काढले आणि मग एका हालचालीत माझी पँट आणि खाकी शॉर्ट्स काढली.
  
  
  मी क्वॉनसेट झोपडीच्या मागे शॉवरकडे गेलो, एअर कंडिशनिंगची कडक थंडी माझी त्वचा जळत होती.
  
  
  "ठीक आहे," हॉकने टिप्पणी दिली, "तू अजूनही चांगल्या शारीरिक स्थितीत आहेस, निक."
  
  
  हॉकचे दयाळू शब्द खरोखरच दुर्मिळ होते. मी माझ्या पोटाच्या स्नायूंना ताणले आणि माझ्या फुगलेल्या बायसेप्स आणि ट्रायसेप्सकडे एक नजर चोरली. माझ्या उजव्या खांद्यावर एक सुरकुत्या, लालसर-जांभळा इंडेंटेशन होता - बंदुकीची जुनी जखम. माझ्या छातीवर एक लांब, कुरूप डाग तिरपेपणे धावत आहे, जो बर्याच वर्षांपूर्वी हाँगकाँगमध्ये झालेल्या चाकूच्या लढाईचा परिणाम आहे. पण तरीही मी सहाशे पौंडांपेक्षा जास्त वजन वाढवू शकलो आणि AX मुख्यालयातील माझ्या रेकॉर्डमध्ये शूटिंग, कराटे, स्कीइंग, रायडिंग आणि स्विमिंगमधील "टॉप एक्सपर्ट" वर्गीकरण होते.
  
  
  मी शॉवरमध्ये अर्धा तास घालवला, धुणे, धुणे आणि पाण्याचे बर्फाळ स्पाइक माझ्या त्वचेवरील घाण धुवून टाकले. जोमाने टॉवेल काढून मी काही खाकी चड्डी घातली आणि परत हॉककडे निघालो.
  
  
  तो अजूनही धापा टाकत होता. त्याच्या डोळ्यात विनोदाचा सूर उमटला असेल, पण त्याच्या आवाजात थंडपणा नव्हता.
  
  
  "आता बरं वाटतंय?" त्याने विचारले.
  
  
  "मला खात्री आहे!" मी Courvoisier ग्लास अर्धा भरला, एक बर्फाचा क्यूब आणि सोडा स्प्लॅश जोडला. “ठीक आहे,” मी आज्ञाधारकपणे म्हणालो, “काय झालं?”
  
  
  डेव्हिड हॉकने तोंडातून सिगार घेतला आणि राखेतून निघणारा धूर बघत तो बोटांच्या मध्ये पिळला. "युनायटेड स्टेट्सचे अध्यक्ष," तो म्हणाला.
  
  
  "अध्यक्ष!" मला आश्चर्य वाटण्याचा अधिकार होता. अध्यक्ष जवळजवळ नेहमीच AX प्रकरणांपासून दूर राहिले. आमचे ऑपरेशन हे सरकारच्या सर्वात संवेदनशीलतेपैकी एक होते, आणि निश्चितपणे त्यातील सर्वात महत्त्वाचे होते, परंतु ते अनेकदा नैतिकता आणि कायदेशीरतेच्या सीमांच्या पलीकडे गेले होते जे कोणत्याही सरकारने, किमान तोंडावर, समर्थन केले पाहिजे. मला खात्री आहे की AX ने काय केले हे राष्ट्रपतींना माहित होते आणि आम्ही ते कसे केले हे काही प्रमाणात माहित होते. आणि मला खात्री आहे की त्याने आमच्या निकालांचे कौतुक केले. पण मला हे देखील माहित होते की तो त्याऐवजी आपण अस्तित्वात नसल्याची बतावणी करेल.
  
  
  हॉकने आपले डोके हलवले. मी काय विचार करतोय ते त्याला माहीत होतं. “होय,” तो म्हणाला, “अध्यक्ष. त्याच्याकडे AX साठी एक खास टास्क आहे आणि तुम्ही ते पूर्ण करावे अशी माझी इच्छा आहे."
  
  
  हॉकच्या न मिटणाऱ्या डोळ्यांनी मला खुर्चीवर टेकवले. "तुला आता सुरुवात करावी लागेल... आज रात्री."
  
  
  मी नम्रपणे माझे खांदे सरकवले आणि उसासा टाकला. अलविदा बेट्टी एमर्स! पण निवड झाल्याचा मला सन्मान झाला. "राष्ट्रपतींना काय हवे आहे?"
  
  
  डेव्हिड हॉकने स्वतःला भुताटक स्मित करण्यास परवानगी दिली. “हा एक प्रकारचा लेंड-लीज डील आहे. तुम्ही FBI सोबत काम कराल."
  
  
  एफबीआय! FBI वाईट होती असे नाही. परंतु हे AX किंवा इतर देशांतील काही काउंटर इंटेलिजन्स संघटनांसारख्या लीगमध्ये नाही ज्यांच्याशी आपल्याला लढावे लागेल. रेड चायनामधील आह फू किंवा N.OJ प्रमाणे. दक्षिण आफ्रिका.
  
  
  माझ्या मते, एफबीआय हा शौकिनांचा एक कार्यक्षम, समर्पित गट होता.
  
  
  हॉकने माझ्या अभिव्यक्तीतून माझे विचार वाचले आणि त्याचा तळहात वर केला. "सोपे, निक, सोपे. हे महत्वाचे आहे. हे खूप महत्वाचे आहे आणि अध्यक्षांनी तुम्हाला स्वतःला विचारले.
  
  
  मी अवाक झालो.
  
  
  हॉक चालूच राहिला. “त्याने तुझ्याबद्दल हैतीयन प्रकरणातून ऐकले आहे, मला माहित आहे आणि कदाचित इतर काही असाइनमेंटमधून. कोणत्याही परिस्थितीत, त्याने तुम्हाला विशेषतः विचारले. ”
  
  
  मी माझ्या पायावर उभे राहिलो आणि माझ्या लिव्हिंग रूमच्या छोट्या भागातून वर आणि खाली काही झटपट वळण घेतले. प्रभावशाली. माझ्या व्यवसायातील काही लोक वैयक्तिकरित्या अध्यक्षपदासाठी निवडून आले आहेत.
  
  
  मी हॉककडे वळलो, माझा अभिमानास्पद आनंद न दाखवण्याचा प्रयत्न केला. "ठीक आहे. तुम्ही तपशील भरू शकाल का?"
  
  
  हॉकने त्याचा सिगार बाहेर जाताना चावा घेतला, मग आश्चर्याने तिच्याकडे पाहिले. अर्थात, डेव्हिड हॉक धुम्रपान करत असताना सिगार घराबाहेर पडू नये. त्याने तिरस्काराने त्याच्याकडे पाहिले. तो तयार झाल्यावर समजावू लागला.
  
  
  तो म्हणाला, “तुम्हाला कदाचित माहीत असेलच,” तो म्हणाला, “आजकालचा माफिया हा व्हिस्कीची तस्करी करणाऱ्या आणि फ्लोटिंग शिट गेम्सला वित्तपुरवठा करणाऱ्या सिसिलियन गुंडांचा रॅगटॅग संग्रह नाही.”
  
  
  मी सहमती दर्शविली.
  
  
  “अलिकडच्या वर्षांत - सुमारे वीस वर्षांपूर्वीपासून, माफिया अधिकाधिक कायदेशीर व्यवसायात गुंतले आहेत.
  
  
  
  
  
  साहजिकच तिला खूप छान वाटतं. त्यांच्याकडे पैसा होता, त्यांच्याकडे संघटना होती, त्यांच्याकडे असा निर्दयीपणा होता ज्याचा अमेरिकन व्यवसायाने याआधी स्वप्नातही विचार केला नव्हता."
  
  
  मी खांदे उडवले. "मग? हे सर्व सामान्य ज्ञान आहे."
  
  
  हॉकने माझ्याकडे दुर्लक्ष केले. “आता मात्र ते अडचणीत आले आहेत. ते इतके विस्तारले आणि वैविध्यपूर्ण झाले आहेत की ते एकसंधता गमावत आहेत. त्यांचे अधिकाधिक तरुण कायदेशीर उद्योगात जात आहेत आणि माफिया - किंवा सिंडिकेट जसे ते आता स्वतःला म्हणतात - त्यांच्यावर नियंत्रण गमावत आहेत. त्यांच्याकडे अर्थातच पैसा आहे, पण त्यांची संस्था कोलमडत आहे आणि ते अडचणीत आहेत."
  
  
  "अडचणी? मी वाचलेल्या शेवटच्या अहवालात असे म्हटले आहे की अमेरिकेत संघटित गुन्हेगारी शिगेला पोहोचली आहे, जी कधीच घडली नाही."
  
  
  हॉकने होकार दिला. “त्यांचे उत्पन्न वाढत आहे. त्यांचा प्रभाव वाढत आहे. पण त्यांची संघटना कोलमडत आहे. जेव्हा तुम्ही आता संघटित गुन्हेगारीबद्दल बोलता तेव्हा तुम्ही फक्त माफियांबद्दल बोलत नाही. तुम्ही कृष्णवर्णीय, पोर्तो रिकन्स, चिकानो यांच्याबद्दलही बोलता. पश्चिमेला आणि फ्लोरिडामध्ये क्युबन्स.
  
  
  "तुम्ही पहा, आम्हाला या प्रवृत्तीबद्दल बर्याच काळापासून माहित आहे, परंतु माफिया आयोग देखील आहे." त्याने आणखी एक फिकट स्मितहास्य आपल्या बुजलेल्या चेहऱ्याला मऊ करू दिले. - मी गृहीत धरतो तुम्हाला माहिती आहे की आयोग काय आहे?
  
  
  मी दात घासले. म्हातारा माणूस जेव्हा त्या संरक्षक हवेचा वापर करतो तेव्हा तो चिडला जाऊ शकतो. "अर्थात मला माहीत आहे!" मी म्हणालो, हे काम समजावून सांगण्याच्या त्याच्या पद्धतीवरची माझी चिडचिड माझ्या आवाजात स्पष्ट दिसते. आयोग म्हणजे काय हे मला चांगलेच माहीत होते. युनायटेड स्टेट्समधील सात सर्वात शक्तिशाली माफिया कॅपो, प्रत्येक प्रमुख कुटुंबांपैकी एकाचे प्रमुख, त्यांच्या समवयस्कांनी गव्हर्निंग कौन्सिल म्हणून काम करण्यासाठी नियुक्त केलेले, शेवटचे उपाय असलेले सिसिलियन शैलीतील न्यायालय. ते क्वचितच भेटले, जेव्हा गंभीर संकट धोक्यात आले, परंतु त्यांचे निर्णय, काळजीपूर्वक विचार केलेले, पूर्णपणे व्यावहारिक, पवित्र होते.
  
  
  गुन्हेगारी, हिंसाचार आणि कदाचित सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे, मोठ्या व्यवसायावर त्याचा प्रभाव पाहता आयोग जगातील सर्वात शक्तिशाली प्रशासकीय संस्थांपैकी एक होता. मी माझी मेमरी बँक स्कॅन केली. माहितीचे तुकडे आणि तुकडे जागोजागी पडू लागले.
  
  
  मी एकाग्रतेने भुसभुशीत झालो, मग एका स्वरात म्हणालो, “सरकारी सुरक्षा माहिती बुलेटिन क्रमांक तीन-27, जून 11, 1973.” नवीनतम माहिती सूचित करते की सिंडिकेट कमिशनमध्ये आता खालील गोष्टींचा समावेश आहे:
  
  
  “जोसेफ फॅमलीगोटी, पासष्ट, बफेलो, न्यूयॉर्क.
  
  
  "फ्रँकी कार्बोनी, सत्तरी, डेट्रॉईट, मिशिगन.
  
  
  “मारियो सालेर्नो, सत्तर वर्षांचा, मियामी, फ्लोरिडा.
  
  
  “गेतानो रुग्गेरो, त्रेचाळीस, न्यूयॉर्क, न्यूयॉर्क.
  
  
  “आल्फ्रेड गिगान्टे, एकहत्तर, फिनिक्स, ऍरिझोना.
  
  
  “जोसेफ फ्रांझिनी, छप्पष्ट, न्यूयॉर्क, न्यूयॉर्क.
  
  
  "अँथोनी मुसो, सत्तर-एक, लिटल रॉक, आर्कान्सास."
  
  
  सहज. वातानुकूलित वातावरणात मी सहज हात फिरवला. "मी तुम्हाला प्रत्येकाचा ब्रेकडाउन देऊ शकतो का?"
  
  
  हॉकने माझ्याकडे पाहिले. "पुरे झाले, कार्टर," तो म्हणाला. "मला माहित आहे की तुझ्याकडे फोटोग्राफिक मन आहे ... आणि तुला माहित आहे की मी उदात्त व्यंग देखील सहन करणार नाही."
  
  
  "होय साहेब." मी फक्त डेव्हिड हॉककडून या गोष्टी घेईन.
  
  
  किंचित लाजून मी हाय-फाय मशीनकडे गेलो आणि मी ऐकलेल्या तीन जॅझ रेकॉर्ड काढून टाकल्या. "मला खरच माफ कर. कृपया सुरू ठेवा,” मी हॉककडे तोंड करून कॅप्टनच्या खुर्चीवर बसून म्हणालो.
  
  
  त्याने काही मिनिटांपूर्वी जिथे सोडले होते तेथून त्याने उचलले आणि जोर देण्यासाठी माझ्यासमोर त्याचा सिगार हवेत फेकला. "वस्तुस्थिती अशी आहे की आयोगाने पाहतो तसेच आम्ही करतो की यशाने सिंडिकेटची पारंपारिक रचना हळूहळू बदलत आहे. वृद्धांच्या इतर गटांप्रमाणेच, आयोगही बदल रोखण्याचा प्रयत्न करत आहे, ते वापरत असलेल्या गोष्टी परत करण्याचा प्रयत्न करत आहे. असल्याचे."
  
  
  "मग ते काय करणार आहेत?" मी विचारले.
  
  
  त्याने खांदे उडवले. “त्यांनी आधीच सुरुवात केली आहे. ते संपूर्ण नवीन सैन्यात किती प्रमाणात आणतात. ते संपूर्ण सिसिलीच्या टेकड्यांमधून तरुण, कणखर डाकूंची भरती करत आहेत, जसे की त्यांनी - किंवा त्यांच्या वडिलांनी - सुरुवात केली होती. "
  
  
  सिगारचे टोक चावत तो थांबला. "जर ते पुरेसे यशस्वी झाले, तर देशाला टोळी हिंसाचाराच्या लाटेचा फटका बसू शकतो जो 20 आणि 30 च्या दशकाच्या सुरुवातीच्या काळात आपण ज्या अनुभवातून गेलो होतो त्याच्याशी जुळेल. आणि यावेळी त्यात वांशिक ओव्हरटोन असतील. आयोगाला कृष्णवर्णीयांवर राज्य करायचे आहे आणि प्वेर्तो तुम्हाला माहीत आहे की रिकन लोकांनी त्यांचे प्रदेश सोडले आहेत आणि ते लढल्याशिवाय जाणार नाहीत."
  
  
  "कधीच नाही. पण जुने डॉन देशात भरती कसे करतात? मी विचारले. "आमच्याकडे काही कल्पना आहेत का?"
  
  
  हॉकचा चेहरा भावहीन होता. "आम्हाला निश्चितपणे माहित आहे - किंवा त्याऐवजी, तपशील नसल्यास आम्हाला यंत्रणा माहित आहे."
  
  
  "एक मिनीट." मी उभा राहिलो आणि आमचे दोन्ही चष्मे SAMOCO सीईओच्या क्वार्टरमध्ये बार आणि जेवणाचे टेबल दोन्ही म्हणून काम करणाऱ्या प्लास्टिकच्या बारमध्ये नेले. मी त्याला आणखी एक व्हिस्की आणि पाणी बनवले, स्वतःला थोडी ब्रँडी आणि सोडा आणि दुसरा बर्फाचा क्यूब ओतला आणि पुन्हा बसलो.
  
  
  "ठीक आहे."
  
  
  "हे
  
  
  
  
  
  "ते खरोखर महान आहेत," तो म्हणाला. "ते सिसिलीमधील कॅस्टेलमारमधून त्यांची भरती करतात आणि नंतर त्यांना बोटीने निकोसिया बेटावर घेऊन जातात - आणि निकोसिया कसा आहे हे तुम्हाला माहिती आहे."
  
  
  मला माहित आहे. निकोसिया हे भूमध्य समुद्राचे गटार आहे. युरोप किंवा मध्य पूर्वेतून बाहेर पडणारा प्रत्येक श्लेष्मा निकोसियामध्ये जमा होतो. निकोसियामध्ये, वेश्या या अत्याधुनिक लोक आहेत आणि खालच्या सामाजिक स्तरावरील इतर काय करतात हे अवर्णनीय आहे. निकोसियामध्ये, तस्करी हा एक सन्माननीय व्यवसाय आहे, चोरी हा आर्थिक आधार आहे आणि खून हा एक मनोरंजन आहे.
  
  
  “तेथून,” हॉक पुढे म्हणाला, “ते बेरूतला नेले जातात. बेरूतमध्ये त्यांना नवीन ओळख, नवीन पासपोर्ट दिले जातात आणि नंतर राज्यांमध्ये पाठवले जातात.”
  
  
  हे फार क्लिष्ट वाटले नाही, परंतु मला खात्री होती की मला सर्व तपशील माहित नाहीत. तपशील हॉकच्या मजबूत बिंदूंपैकी एक नव्हते. “थांबणे फार कठीण नसावे, बरोबर? लेबनीज पासपोर्टसह देशात प्रवेश करणाऱ्या प्रत्येकासाठी फक्त अतिरिक्त सुरक्षा आणि ओळख तपासणी ऑर्डर करा.
  
  
  "हे इतके सोपे नाही, निक."
  
  
  हे होणार नाही हे मला माहीत होतं.
  
  
  “त्यांचे सर्व पासपोर्ट अमेरिकन आहेत. ते खोटे आहेत, हे आम्हाला माहीत आहे, पण ते इतके चांगले आहेत की आम्ही खोटे आणि सरकारी समस्या यांच्यातील फरक सांगू शकत नाही."
  
  
  मी शिट्टी वाजवली. "जो कोणी हे करू शकतो तो स्वतःहून थोडेसे नशीब कमवू शकतो."
  
  
  "कदाचित कोणीही ते केले," हॉक सहमत झाला. "परंतु माफियाकडे अनेक लहान नशीब आहेत जे ते अशा सेवांवर खर्च करू शकतात."
  
  
  “तुम्ही अजूनही बेरूतहून येणाऱ्या प्रत्येकावर बंदी घालू शकता. पासपोर्टवर असलेली व्यक्ती मॅनहॅटनच्या लोअर ईस्ट साइडची नसून सिसिली येथील आहे हे निश्चित करण्यासाठी खरोखरच जास्त प्रश्न विचारण्याची गरज नाही."
  
  
  हॉकने धीराने डोके हलवले. "ते इतके सोपे नाही. ते केवळ बेरूतमधूनच नव्हे तर संपूर्ण युरोप आणि मध्य पूर्वेतून आणले जातात. ते बेरूतमध्ये सुरू होतात, इतकेच. नवीन ओळख दस्तऐवज आणि पासपोर्ट मिळाल्यानंतर, त्यांना अनेकदा विमानाने दुसऱ्या शहरात पाठवले जाते, नंतर राज्यांना विमानात बसवले जाते. ते मुख्यतः परतीच्या चार्टर फ्लाइट्सवर आले होते, ज्यात सुरुवातीपासूनच मूलभूत संघटना नसते आणि ते नियंत्रित करणे कठीण होते.
  
  
  ते पुढे म्हणाले, “जेव्हा ते राज्यांमध्ये परत येतात तेव्हा त्यांच्याकडे सहसा मोठ्या क्रूझ जहाजांवर त्यांचा एक गट असतो.”
  
  
  मी ब्रँडी आणि सोड्याचा एक लांब घोट घेतला आणि परिस्थितीबद्दल विचार केला. "आतापर्यंत तुमच्या आत एजंट असावा."
  
  
  “आमच्याकडे नेहमीच माफिया किंवा - म्हणजे - एफबीआयमध्ये एजंट असतात, परंतु ते राखणे खूप कठीण आहे. एकतर त्यांचे कव्हर कसे तरी उडवले जाणार आहे किंवा साक्ष देण्यासाठी त्यांना ते स्वतः उडवावे लागेल.”
  
  
  "पण आता तुमच्याकडे कोणीतरी आहे," मी आग्रह केला.
  
  
  “एफबीआयकडे अर्थातच ते आहे, परंतु आमच्याकडे या पाइपलाइनमध्ये कोणीही नाही जे भर्तींना आकर्षित करेल. ही आमच्या मुख्य चिंतांपैकी एक आहे."
  
  
  आता गोष्टी कोणत्या दिशेने जात आहेत हे मला दिसत होते. “मग तुला माझी गरज आहे का? कन्व्हेयर बेल्ट वर मिळविण्यासाठी? अरेरे, हे खूप कठीण नसावे. हा एक प्रकल्प होता ज्यामध्ये खूप विचार केला गेला होता, परंतु तो नक्कीच अगदी सहजपणे करता आला असता.
  
  
  “ठीक आहे,” हॉक म्हणाला, “हो. म्हणजे मुळात तेच आहे. तुम्ही पहा," तो हळू हळू पुढे म्हणाला, "मूळ योजनेत आम्हाला त्या माणसाला कन्व्हेयर बेल्टमध्ये खेचण्यासाठी आणि नंतर त्याचा पर्दाफाश करणे, त्याला तोडणे, काहीही असो." आणि ते आमच्या लोकांपैकी एक असावे. जेव्हा आम्ही परदेशी देशाशी व्यवहार करत असतो तेव्हा एफबीआयचा प्रश्नच सुटत नाही हे तुम्हाला माहीत आहे.”
  
  
  मी सहमती दर्शविली.
  
  
  "अर्थात, ते सीआयए असू शकते, परंतु आता ते अर्जेंटिनाशी खूप जोडलेले आहे आणि कोणत्याही परिस्थितीत, अध्यक्ष ..."
  
  
  मी त्याच्यासाठी वाक्य पूर्ण केले. "आणि सर्वसाधारणपणे, आजकाल अध्यक्ष सीआयएवर, विशेषत: ग्रेफेवर फारसे खूश नाहीत."
  
  
  बॉब ग्रेफ हे सीआयएचे वर्तमान प्रमुख होते आणि अध्यक्षांशी त्यांचे मतभेद प्रत्येक वॉशिंग्टन "इनसाइडर" कॉलममध्ये महिनाभर होते.
  
  
  "नक्की," हॉक गंभीरपणे म्हणाला. "म्हणून त्यांनी ठरवले की ही AX ची नोकरी आहे."
  
  
  "ठीक आहे." पण बरंच काही न बोलता राहिलं होतं. मी का, उदाहरणार्थ? AX मध्ये खूप चांगले लोक होते. "काहीतरी?"
  
  
  "ठीक आहे," तो म्हणाला. “AX ने पाईपलाईनमध्ये असलेल्या माणसाला ऑर्डर देण्याची ही संपूर्ण कल्पना अर्थातच राष्ट्रपतींच्या लक्षात आणून दिली पाहिजे होती, कारण त्यात राज्य विभागाचा दृष्टिकोन आहे.” मी अंदाज केला की योग्य शब्द शोधत हॉक शांत झाला. "त्याला वाटले की ही एक चांगली कल्पना आहे, परंतु नंतर तो म्हणाला की आम्ही हे करणार असताना, आम्ही ते आणखी पुढे नेऊ शकतो, सर्व मार्ग शीर्षस्थानी."
  
  
  काही कारणास्तव मला ते आवडले नाही. "'सर्व मार्ग शीर्षस्थानी' म्हणजे काय?"
  
  
  "म्हणजे तुम्ही कमिशन नष्ट कराल," हॉक स्पष्टपणे म्हणाला.
  
  
  मी काही वेळ स्तब्ध शांत बसलो. “एक मिनिट थांबा सर! सरकार 1931 पासून आयोगापासून मुक्त होण्याचा प्रयत्न करत आहे, जेव्हा त्यांना पहिल्यांदा आयोगाच्या अस्तित्वाची माहिती मिळाली. आता मी ते करावे असे तुला वाटते का?
  
  
  "मी नाही." हॉक स्मग दिसत होता. "अध्यक्ष."
  
  
  मला न वाटणारी उदासीनता दाखवून मी खांदे उडवले. "ठीक आहे, मला वाटते की मला प्रयत्न करावे लागतील."
  
  
  मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. “मला रशीदचा अहवाल तयार करायचा आहे
  
  
  
  
  
  आणि डचमन,” मी म्हणालो. "मग मला वाटते की मी सकाळी सर्वात आधी बेरूतला जाणे चांगले आहे."
  
  
  "काल रात्री बेटी एमर्ससोबत एक रात्री," मी विचार केला. बेटी तिच्या अप्रतिम स्तनांसह आणि नीटनेटके, जीवनाकडे पाहण्याचा मूर्खपणाचा दृष्टिकोन.
  
  
  हॉकही उभा राहिला. त्याने शर्टाच्या खिशातून एक लिफाफा काढला आणि माझ्या हातात दिला. “हे तुमचे बेरूतचे तिकीट आहे,” तो म्हणाला. “हे कराचीहून आलेले KLM फ्लाइट आहे. आज सहा तेवीस वाजता इथे येत आहे.”
  
  
  "या संध्याकाळी?"
  
  
  "आज रात्री. मला तू इथे हवा आहेस." आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे, त्याने हात पुढे केला आणि माझा हात हलवला. मग तो वळला आणि मला खोलीच्या मधोमध उभा ठेवून दाराबाहेर गेला.
  
  
  मी माझे पेय संपवले, ग्लास काउंटरवर ठेवला आणि माझे कपडे जमिनीवरून उचलण्यासाठी आणि पॅकिंग सुरू करण्यासाठी बाथरूममध्ये गेलो.
  
  
  मी माझी बनियान उचलताच खरीद रशीद यांच्या मृतदेहातून मी घेतलेला हेरॉइनचा ॲल्युमिनियमचा कंटेनर जमिनीवर पडला.
  
  
  मी फोन उचलला आणि बघितलं, काय करायचं या विचारात. मी पास होण्याचा विचार करत होतो, पण आता मला दुसरा विचार आला. मला जाणवले की जगात मी एकमेव आहे ज्याला हे माहित आहे की माझ्याकडे ते आहे.
  
  
  मला फक्त अशा कंटेनरमध्ये दोन सिगार हवे होते आणि ते कार्निव्हलमधील जुन्या तीन-शेल-आणि-मटार खेळासारखे असेल.
  
  
  मी स्वतःशीच हसलो आणि हिरोइन माझ्या हिप पॉकेटमध्ये ठेवली.
  
  
  मग मी विल्हेल्माला तिच्या स्प्रिंग होल्स्टरमधून माझ्या ड्रेसरवर खेचले आणि तिला पूर्णपणे स्वच्छ करण्यास सुरुवात केली, माझ्या मनाची धावपळ सुरू झाली.
  
  
  प्रकरण 3
  
  
  
  
  बेरूतला जाणारी फ्लाईट अनोळखी होती. माझ्या डोक्यातून बेटी एमर्सचे विचार काढण्यासाठी मी दोन तास घालवले, लेबनॉनला गेल्यावर काय करायचे याची योजना बनवण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  माझ्या व्यवसायात, अर्थातच, आपण खूप पुढे योजना करू शकत नाही. तथापि, प्रारंभ करण्यासाठी काही दिशा आवश्यक आहे. मग ते अधिक रशियन रूलेसारखे आहे.
  
  
  मला पहिली गोष्ट हवी आहे ती म्हणजे नवीन ओळख. हे खरोखर खूप कठीण नसावे. चार्ली हार्किन्स बेरूतमध्ये होता, किंवा शेवटच्या वेळी मी होतो तेव्हा चार्ली एक चांगला लेखक होता, पासपोर्ट आणि लॅडिंगची खोटी बिले आणि अशा गोष्टींसह खूप चांगला होता.
  
  
  आणि चार्ली माझ्यावर कृपा करतो. लेबनीज सरकार उलथून टाकू पाहणाऱ्या या पॅलेस्टिनी गटाला मी तोडले तेव्हा मी त्याला सामील करू शकलो असतो, परंतु मी अधिकाऱ्यांना दिलेल्या यादीतून त्याचे नाव जाणूनबुजून सोडले. तरीही तो एक लहान तळणे होता, आणि मला वाटले की तो कधीतरी उपयोगी येईल. असे लोक नेहमी करतात.
  
  
  बेरूतमधील माझी दुसरी समस्या थोडी अधिक गंभीर होती. कसे तरी मला माफिया पाइपलाइन मध्ये यावे लागले.
  
  
  सर्वात चांगली गोष्ट - मी अंदाज केला की हा एकमेव मार्ग आहे - इटालियन असल्याचे ढोंग करणे. बरं, माझा गडद रंग आणि चार्लीचं हस्ताक्षर यांच्यात ते मांडता आलं असतं.
  
  
  मला महागड्या सिगारच्या दोन सारख्या नळ्यांच्या शेजारी हेरॉइनची धातूची नळी सापडली. ही हिरॉईन माझ्या दुष्ट वर्तुळात प्रवेश करू शकते.
  
  
  माझे विचार बेटी एमर्सकडे परत गेले आणि माझ्या मांडीचा स्नायू उडी मारला. स्वप्न पाहत झोपी गेलो.
  
  
  * * *
  
  
  बेरूत विमानतळावर रात्री नऊ वाजले तरी ते उष्ण आणि कोरडे होते.
  
  
  माझ्या पासपोर्टवरील "सरकारी व्यवसाय" स्टिकरने लेबनीज सीमाशुल्क अधिकाऱ्यांच्या भुवया उंचावल्या, परंतु यामुळे मला पांढऱ्या कपड्यांतील अरब आणि व्यवसायासाठी अनुकूल युरोपियन लोकांच्या लांबलचक रांगेतून जाण्याची परवानगी मिळाली. काही मिनिटांनंतर मी टर्मिनल इमारतीच्या बाहेर होतो, माझे पाय एका छोट्या फियाट टॅक्सीच्या मागील सीटवर दाबण्याचा प्रयत्न करत होतो.
  
  
  "हॉटेल सेंट-जॉर्जेस," मी ऑर्डर दिली, "आणि आराम करा." मी यापूर्वी बेरूतला गेलो आहे. विमानतळापासून शहराच्या बाहेरील बाजूस जाणाऱ्या खड्ड्यांवरील खडकांचा रस्ता हा माणसाने शोधलेल्या सर्वात आनंददायक मार्गांपैकी एक आहे. टॅक्सी ड्रायव्हर त्याच्या सीटवर वळला आणि माझ्याकडे हसला. त्याने चमकदार पिवळ्या खुल्या गळ्याचा स्पोर्ट्स शर्ट घातला होता, परंतु त्याच्या डोक्यावर इजिप्तचा शंकूच्या आकाराचा लाल फेज होता.
  
  
  “हो सर,” तो हसला. "होय, सर. आम्ही कमी आणि हळू उडत आहोत!"
  
  
  "फक्त हळू," मी बडबडलो.
  
  
  "होय साहेब!" - तो पुन्हा पुन्हा हसला.
  
  
  आम्ही विमानतळावरून वेगाने बाहेर पडलो, टायर किंचाळले आणि दोन चाकांवरून बैरूतच्या रस्त्यावर वळलो. मी उसासा टाकला, माझ्या सीटवर मागे झुकलो आणि माझ्या खांद्याच्या स्नायूंना आराम करण्यास भाग पाडले. मी माझे डोळे बंद केले आणि काहीतरी विचार करण्याचा प्रयत्न केला. असे दिवस होते.
  
  
  बेरूत हे 1500 बीसी पूर्वी बांधलेले एक प्राचीन फोनिशियन शहर आहे. ई. पौराणिक कथेनुसार, हे ते ठिकाण होते जेथे सेंट जॉर्जने ड्रॅगनला मारले होते. हे शहर नंतर बाल्डविनच्या नेतृत्वाखाली क्रुसेडर्सनी आणि नंतर इब्राहिम पाशाने ताब्यात घेतले, परंतु ते सलादिनच्या वेढा इंजिनांना तोंड देत होते आणि ब्रिटिश आणि फ्रेंचांचा अवमान केला. वेगवान फियाटच्या पाठीमागून आम्ही बेरूतच्या रस्त्यावर उतरलो तेव्हा मला आश्चर्य वाटले की याचा माझ्यासाठी काय अर्थ आहे.
  
  
  हॉटेल सेंट. जॉर्जेस भूमध्य समुद्राच्या तळहाताच्या किनाऱ्यावर उंच आणि मोहक उभा आहे, चोरांच्या क्वार्टरची घाण आणि अविश्वसनीय गरिबीकडे दुर्लक्ष करतो.
  
  
  
  
  
  हॉटेलपासून काही ब्लॉक्सवर.
  
  
  मी सहाव्या मजल्यावरच्या नैऋत्य कोपऱ्यात एक खोली मागितली, ती मिळाली आणि चेक इन करून माझा पासपोर्ट बेरूतमधील कायद्यानुसार आवश्यक असलेल्या असभ्य कारकुनाकडे सोपवला. काही तासांत ते परत केले जाईल, असे आश्वासन त्यांनी दिले. त्याचा अर्थ असा होता की बेरूतच्या सुरक्षेने त्याची तपासणी करून अनेक तास उलटले होते. पण त्याचा मला त्रास झाला नाही; अरबांचा समूह उडवून देणारा मी इस्रायली गुप्तहेर नव्हतो.
  
  
  किंबहुना, मी अमेरिकन गुप्तहेर होतो जे काही अमेरिकन लोकांना उडवून लावले होते.
  
  
  अनपॅक केल्यानंतर आणि माझ्या बाल्कनीतून चंद्रप्रकाशातील भूमध्यसागराचे दृश्य तपासल्यानंतर, मी चार्ली हार्किन्सला कॉल केला आणि मला काय हवे आहे ते सांगितले.
  
  
  त्याने संकोच केला: "ठीक आहे, तुला माहिती आहे, मला तुला मदत करायची आहे, निक." त्याच्या आवाजात एक चिंताग्रस्त किंकाळी होती. हे नेहमीच होते. चार्ली एक चिंताग्रस्त, रडणारा माणूस होता. तो पुढे म्हणाला, "हे फक्त... ठीक आहे... मी या व्यवसायातून बाहेर पडलो आणि..."
  
  
  "वळू!"
  
  
  “बरं, होय, म्हणजे, नाही. म्हणजे, तुला माहीत आहे..."
  
  
  त्याची समस्या काय आहे याची मला पर्वा नव्हती. मी माझा आवाज काही डेसिबल खाली सोडू दिला, "चार्ली, तू माझे ऋणी आहेस."
  
  
  "हो, निक, होय." त्याने एक विराम दिला. इतर कोणी ऐकत आहे की नाही हे पाहण्यासाठी त्याच्या खांद्याकडे बघत असताना मी त्याला जवळजवळ ऐकू येत होते. "आता मला फक्त एका कपड्यासाठी काम करावे लागेल, दुसऱ्यासाठी नाही आणि..."
  
  
  "चार्ली!" मी माझी अधीरता आणि चिडचिड दाखवली.
  
  
  “ठीक आहे, निक, ठीक आहे. यावेळी फक्त तुझ्यासाठी. तुला माहीत आहे का मी कुठे राहतो?"
  
  
  "तुम्ही कुठे राहता हे मला माहीत नसेल तर मी तुम्हाला कॉल करू शकतो का?"
  
  
  "अरे हो हो. ठीक आहे. अकरा वाजले असतील... आणि तुझा फोटो घेऊन ये."
  
  
  मी फोनकडे होकार दिला. "अकरा वाजले." फोन बंद केल्यावर, मी परत आलिशान बर्फाच्छादित महाकाय बेडवर झुकलो. काही तासांपूर्वीच मी या विशाल वाळूचा ढिगारा ओलांडून हमीद रशीद आणि डचमनची शिकार करत होतो. मला ही असाइनमेंट अधिक आवडली, अगदी जवळच्या बेटी एमर्सशिवाय.
  
  
  मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. दहा तीस. चार्ली पाहण्याची वेळ आली आहे. मी अंथरुणातून बाहेर पडलो, मी घातलेला हलका तपकिरी सूट चार्ली हार्किन्सच्या आवडीनिवडींसाठी योग्य असेल असे लगेच ठरवले आणि निघालो. चार्लीबरोबर काम पूर्ण केल्यानंतर, मला वाटले की मी ब्लॅक कॅट कॅफे किंवा इलस्ट्रियस अरब वापरून पाहू. मला बेरूतच्या नाईट लाईफची चव चाखायला खूप दिवस झाले आहेत. पण आजचा दिवस खूप मोठा होता. मी माझे खांदे पुढे टेकवले, माझे स्नायू ताणले. मी झोपायला जाणे चांगले.
  
  
  चार्ली चोरांच्या क्वार्टरच्या पूर्वेकडील काठावर, हॉटेलपासून सुमारे सहा ब्लॉक्सवर अल्मेंडेरेस स्ट्रीटवर राहत होता. क्रमांक 173. मी गलिच्छ, अंधुक प्रकाश असलेल्या पायऱ्यांच्या तीन फ्लाइट्स वर गेलो. ते ओलसर, वायुहीन उष्णतेमध्ये, लघवीच्या वासाने आणि सडलेल्या कचऱ्याने.
  
  
  प्रत्येक लँडिंगवर, एकेकाळी हिरवेगार असलेले चार दरवाजे एका लहानशा हॉलवेमध्ये नेले जात होते, ज्याने जिनाच्या वरती धोकादायकपणे जटकलेल्या लाकडी रेलिंगच्या विरुद्ध. बंद दरवाज्यांमधून गोंधळलेल्या किंकाळ्या, किंकाळ्या, हास्याचा स्फोट, डझनभर भाषांमधील संतापजनक शाप आणि रेडिओचा आवाज आला. दुस-या मजल्यावर, मी जात असताना, अपघाताने वैशिष्ट्यहीन दरवाजा फुटला आणि चार इंच कुऱ्हाडीचे ब्लेड लाकडी चौकटीतून बाहेर पडले. आतून ती स्त्री किंचाळली, लांब आणि ट्रिलिंग करत होती, एखाद्या भटक्या मांजरीसारखी.
  
  
  मी न थांबता पुढची फ्लाइट केली. मी जगातील सर्वात मोठ्या रेड लाइट डिस्ट्रिक्टमध्ये होतो. क्वार्टरच्या कचऱ्याने साचलेल्या रस्त्यांवरील हजारो चेहराविहीन अपार्टमेंट इमारतींमध्ये त्याच चेहराविहीन दारांच्या मागे, हजारो आणि हजारो वेश्या माणुसकीच्या भंगाराच्या लैंगिक गरजा पूर्ण करण्यासाठी आर्थिक बक्षीसासाठी एकमेकांशी भांडत होत्या, त्या गजबजलेल्या झोपडपट्ट्यांमध्ये वाहून गेल्या होत्या. . बेरूत.
  
  
  बेरूत हे भूमध्यसागरीय मोती आणि मध्य पूर्वेचे सेसपूल दोन्ही आहे. पुढे एक दार उघडले आणि एक जाडजूड माणूस स्तब्ध होऊन बाहेर धावला. त्याच्या डोक्यावर घट्ट बसलेला एक हास्यास्पद टार्बश वगळता तो पूर्णपणे नग्न होता. परमानंद वेदनेच्या काजळात त्याचा चेहरा विद्रूप झाला होता, त्याचे डोळे वेदनेने किंवा आनंदाने मंद झाले होते, मी कशावरून सांगू शकत नाही. त्याच्या मागे एक लवचिक, कोळसा-काळी मुलगी होती, फक्त मांड्या-उंच चामड्याचे बूट घातलेली, कफ मास्कसारखे जड ओठ असलेली, ती अथकपणे लठ्ठ अरबाच्या मागे गेली. दोनदा तिने आपले मनगट हलवले आणि दोनदा तिने तीन-लॅश चाबूक, लहान, सुंदर आणि त्रासदायक, अरबच्या टोन्ड मांड्यांवर सरकवला. तो वेदनेने श्वास घेत होता, आणि रक्ताच्या सहा लहान प्रवाहांनी त्याच्या थरथरत्या शरीरावर कोरले होते.
  
  
  त्याच्या वेदनादायक आनंदाशिवाय कशाकडेही लक्ष न देता अरब माझ्याजवळून निघून गेला. ती मुलगी घोंगडी घेऊन त्याच्यामागे गेली. ती 15 वर्षांपेक्षा जास्त वयाची असू शकत नाही.
  
  
  मी माझ्या पोटाला विसरायला सांगितले आणि पायऱ्यांच्या शेवटच्या फ्लाइटने वर गेलो. इथे एकमेव दरवाजाने पायऱ्या अडवल्या. मी कॉल बटण दाबले. चार्ली हार्किन्सने जोपर्यंत मी त्याला ओळखतो तोपर्यंत संपूर्ण तिसरा मजला व्यापला आहे. त्याने उत्तर देण्याच्या काही सेकंदांपूर्वी, त्याच्या पोटमाळासारख्या अपार्टमेंटच्या विशाल गजबजाटाचे एक चित्र माझ्या मनात चमकले: त्याचे कॅमेरे असलेले चमकदार बेंच,
  
  
  
  
  
  पेन, पेन आणि कोरीव कामाची उपकरणे नेहमी तिथे असायची, गलिच्छ सॉक्स आणि अंडरवेअरमध्ये शांततेच्या बेटाप्रमाणे, त्यातील काही, मला आठवले, ते कोपऱ्यात नाजूकपणे तयार केलेले छोटे प्रेस रोलर सुकविण्यासाठी वापरल्यासारखे दिसत होते.
  
  
  यावेळी दार उघडणाऱ्या छोट्या माणसाला ओळखायला मला थोडा वेळ लागला. चार्ली बदलला आहे. बुडलेले गाल आणि राखाडी दाढीची तीन दिवसांची ठेंगणी गेली होती जी तो नेहमी सांभाळत होता. त्याच्या डोळ्यांतील मृत, हताश नजरही नाहीशी झाली. चार्ली हार्किन्स आता हुशार दिसत होता, कदाचित सावध दिसत होता, पण तो आयुष्याला तितका घाबरत नव्हता जितका मी त्याला ओळखत होतो.
  
  
  त्याने हलके प्लेड स्पोर्ट्स जॅकेट, सुबकपणे दाबलेली राखाडी फ्लॅनेल पँट आणि चमकदार काळे शूज घातले होते. हा माझ्या ओळखीचा चार्ली हार्किन्स नव्हता. मी प्रभावित झालो.
  
  
  त्याने संकोचून माझा हात झटकला. निदान त्यात बदल झालेला नाही.
  
  
  अपार्टमेंट मध्ये, तथापि. जे एकेकाळी गोंधळाचे ढीग होते ते आता व्यवस्थित आणि स्वच्छ आहे. एका ताज्या हिरव्या गालिच्याने जुने, डाग पडलेल्या फ्लोअरबोर्डला झाकले होते आणि भिंतींना क्रीमने रंगवलेले होते. एका कोपऱ्यात एका प्लॅटफॉर्मवर एक कॉफी टेबल, काही खुर्च्या, दोन सोफे, एक लांबलचक आयताकृती पलंग, भल्या मोठ्या खोलीच्या कोठारासारख्या रेषा तोडण्यासाठी स्वस्त पण साहजिकच नवीन फर्निचर ठेवण्यात आले होते.
  
  
  एकेकाळी चार्लीच्या कार्यक्षेत्रात जे आडमुठेपणाने काम करत होते ते आता स्लॅटेड पॅनेल्सने वेगळे केले गेले आहे आणि विभाजनाच्या उघड्यांद्वारे पुरावे म्हणून उजळलेले आहे.
  
  
  मी आजूबाजूला बघत भुवया उंचावल्या. "तुम्ही चांगले करत आहात असे दिसते, चार्ली."
  
  
  तो घाबरून हसला. "ठीक आहे...उह...गोष्टी ठीक चालल्या आहेत, निक." त्याचे डोळे चमकले. “माझ्याकडे आता एक नवीन सहाय्यक आहे, आणि सर्व काही ठीक चालले आहे...” त्याचा आवाज मागे पडला.
  
  
  मी त्याच्याकडे पाहून हसले. "चार्ली, तुझ्याशी हे करण्यासाठी फक्त नवीन सहाय्यकापेक्षा जास्त वेळ लागेल." मी नवीन सजावट सोडली. "माझ्या डोक्याच्या वरच्या बाजूला, मी तुझ्या आयुष्यात एकदा तरी असे म्हणेन की तुला काहीतरी टिकाऊ सापडले आहे."
  
  
  त्याने डोके टेकवले. "ठीक आहे..."
  
  
  शाश्वत व्यवसायासह बनावट शोधणे सामान्य नव्हते. या प्रकारच्या कामात अचानक धक्का बसणे आणि लांब थांबणे यांचा समावेश होतो. याचा अर्थ असा असावा की चार्ली कसा तरी बनावट गेममध्ये आला होता. व्यक्तिशः, मी ज्यासाठी आलो आहे तोपर्यंत त्याने काय केले याची मला पर्वा नव्हती.
  
  
  त्याने माझे विचार वाचले असतील. "अरे... मला खात्री नाही की मी हे करू शकेन, निक."
  
  
  मी त्याला एक मैत्रीपूर्ण स्माईल दिली आणि लिव्हिंग रूमच्या मध्यभागी एक खोटा कोन बनवून त्याच्या जुळ्याच्या काटकोनात उभ्या असलेल्या दुतर्फा सोफ्यांपैकी एकावर बसलो. “अर्थात, चार्ली, तू करू शकतोस,” मी सहज म्हणालो.
  
  
  मी विल्हेल्मिनाला त्याच्या होल्स्टरमधून बाहेर काढले आणि हवेत सहज हलवले. "जर तू हे केले नाहीस तर मी तुला मारून टाकीन." मी नक्कीच करणार नाही. मी अशा गोष्टींबद्दल लोकांना मारण्यासाठी बाहेर जात नाही, विशेषतः चार्ली हार्किन्स सारख्या लहान मुलांना. पण चार्लीला ते माहीत नव्हते. त्याला एवढंच माहीत होतं की मी कधी कधी लोकांना मारू शकतो. हा विचार त्याच्या मनात स्पष्टपणे आला.
  
  
  त्याने विनवणी करणारा तळहात वाढवला. “ठीक आहे, निक, ठीक आहे. मी नाही... ठीक आहे, तरीही..."
  
  
  "ठीक आहे." मी पुन्हा विल्हेल्मिना झाकले आणि माझ्या कोपर गुडघ्यावर ठेवून पुढे झुकलो. "मला संपूर्ण नवीन ओळख हवी आहे, चार्ली."
  
  
  त्याने होकार दिला.
  
  
  “मी आज रात्री इथून निघून गेल्यावर मी निक कार्टानो असेन, मूळचा पालेर्मोचा आणि अगदी अलीकडे फ्रेंच फॉरेन लीजनचा. परदेशी सैन्य आणि आताच्या दरम्यान सुमारे एक वर्षानंतर मला सोडा. मी ढोंग करू शकतो." लोकांना जितके कमी तथ्य तपासावे लागतील, तितके चांगले होईल.
  
  
  हार्किन्सने भुसभुशीत केली आणि त्याच्या हनुवटीकडे ओढले. "याचा अर्थ पासपोर्ट, स्टेटमेंट्स... अजून काय?"
  
  
  मी माझ्या बोटांनी खूण केली. “मला पालेर्मोमधील माझ्या कुटुंबाकडून, सायराक्यूजमधील एका मुलीची, सेंट-लो येथील मुलीची वैयक्तिक पत्रे लागतील. मला सेंट-लोचा ड्रायव्हिंग लायसन्स, फ्रान्सचे कपडे, एक जुनी सुटकेस आणि जुने पाकीट हवे आहे."
  
  
  चार्ली काळजीत दिसत होता. "जी, निक, मला वाटते की मी ते करू शकतो, परंतु यास थोडा वेळ लागेल. मी आत्ता इतर कोणासाठीही काही करू नये, आणि मला ते हळू करावे लागेल आणि... उह..."
  
  
  पुन्हा, मला असे समजले की चार्ली नेहमी दुसऱ्यासाठी काम करत होता. पण या क्षणी मला पर्वा नव्हती.
  
  
  "मला आज रात्री ते हवे आहे, चार्ली," मी म्हणालो.
  
  
  त्याने चिडून उसासा टाकला, काहीतरी बोलायला सुरुवात केली, पण नंतर विचार बदलला आणि विचार करत आपले ओठ दाबले. "मी पासपोर्ट आणि डिस्चार्जची प्रक्रिया करू शकतो, ठीक आहे," तो शेवटी म्हणाला. "ज्यांच्याकडे फॉर्म आहेत त्यांना मागणी आहे, परंतु ..."
  
  
  "त्यांना मिळवा," मी व्यत्यय आणला.
  
  
  त्याने क्षणभर माझ्याकडे उदास नजरेने पाहिले, मग नम्रपणे खांदे सरकवले. "मी प्रयत्न करेन."
  
  
  तुम्ही त्यांच्यावर अवलंबून राहिल्याशिवाय काही लोक काहीही करणार नाहीत. मी चार्लीकडे झुकलो आणि त्या रात्री मध्यरात्रीच्या सुमारास मी या प्लास्टिकच्या लालित्यातून निक कार्टानोच्या रूपात क्वार्टरच्या भ्रष्ट रस्त्यावर आलो. आमच्या दूतावासाला केलेला फोन माझा जुना पासपोर्ट आणि सेंट जॉर्ज हॉटेलमध्ये मी सोडलेल्या काही गोष्टींची काळजी घेईल.
  
  
  
  
  
  त्या क्षणापासून मी हे काम पूर्ण करेपर्यंत, मी निक कार्टानो होतो, एक अस्पष्ट भूतकाळ असलेला निश्चिंत सिसिलियन.
  
  
  मी रस्त्यावरून चालत असताना हलकी इटालियन धून शिट्टी वाजवली.
  
  
  मी रोमा हॉटेलमध्ये गेलो आणि थांबलो. बेरूतमधून अमेरिकेला जाताना सिसिलियन लोकांचा प्रवाह असेल तर ते जिप्सींमधून जात असत. बेरूतमधील रोमा हे इटालियन लोकांसाठी एक अप्रतिम आकर्षण आहे, जणू रिसेप्शन डेस्क लसणाच्या पाकळ्यांनी सजलेले आहे. वास्तविक, तो वास मार्गाने, कदाचित.
  
  
  तथापि, माझ्या सर्व योजना असूनही, दुसऱ्या दिवशी मी चुकून लुई लाझारोला भेटलो.
  
  
  हे त्या उष्ण दिवसांपैकी एक होते जे आपणास लेबनीज किनारपट्टीवर अनेकदा आढळतात. वाळवंटाचा स्फोट तीव्र आहे, वाळू कोरडी आणि खूप गरम आहे, परंतु भूमध्य समुद्राचा थंड निळा प्रभाव मऊ करतो.
  
  
  माझ्या समोरच्या फुटपाथवर, सोन्याच्या ब्रोकेडने सुव्यवस्थित काळ्या अबायांमध्ये बाजा-चेहऱ्याचे बेडूइन, गोंडस लेव्हेंटाईन व्यावसायिकांच्या मागे पुढे गेले; स्पष्टपणे मिश्या असलेले व्यापारी भूतकाळात गोंधळलेले, फ्रेंचमध्ये उत्साहाने बोलत आहेत; इकडे-तिकडे टरबुश दिसू लागले, त्यांचे परिधान करणारे कधी कडक वेस्टर्न सूटमध्ये, कधी गालिब्समध्ये, तर कधी सध्याच्या नाइटगाउनमध्ये. फुटपाथवर, रस्त्यावर साचलेल्या घाणीत एक पाय नसलेला भिकारी पडून प्रत्येक जाणाऱ्याला “बक्षीश, बक्षीस” म्हणत रडत होता, त्याचे तळवे विनवणी करीत होते, त्याचे पाणावलेले डोळे विनवणी करत होते. बाहेर, एक म्हातारा बुरखा घातलेला हरिदान एका जर्जर उंटावर बसला होता, जो रस्त्यावरून अस्वस्थपणे चालत होता, अरुंद रस्त्यावर रानटीपणे विणणाऱ्या टॅक्सींकडे दुर्लक्ष करत होता, कर्कश शिंगे विसंगतीने वाजत होती.
  
  
  रस्त्याच्या पलीकडे, दोन अमेरिकन मुली नॉन-गेब्सच्या कौटुंबिक गटाचे फोटो काढत होत्या जे हळू हळू रस्त्यावरून जात होते, स्त्रिया त्यांच्या डोक्यावर मातीचे मोठे भांडे धरत होते, स्त्री आणि पुरुष दोघेही मऊ केशरी आणि निळ्या रंगाचे कपडे घातलेले होते. हे सभ्य लोक अनेकदा घालतात. त्यांचे कपडे आणि पगडी. अंतरावर, जेथे Rue Almendares दक्षिणेकडे सेंट-जॉर्जेसच्या दिशेने वळते, तेथे सुंदर पांढरा वाळूचा समुद्रकिनारा सूर्यस्नान करणाऱ्यांनी भरलेला होता. काचेच्या निळ्या समुद्रात फिरणाऱ्या मुंग्यांप्रमाणे, मला दोन वॉटर स्कायर्स त्यांच्या खेळण्यासारख्या बोटींना अदृश्य तारांवर ओढताना दिसत होते.
  
  
  हे अचानक घडले: टॅक्सी एका कोपऱ्याभोवती आंधळेपणाने फिरत होती, ड्रायव्हर उंट टाळण्यासाठी रस्त्याच्या मधोमध फिरत असताना स्टीयरिंग व्हीलशी झुंजत होता, नंतर समोरून येणाऱ्या कारला जाऊ देण्यासाठी तो उलटला. टायर फुटले आणि कॅबचा ताबा सुटला आणि रस्त्याच्या कडेला रेंगाळणाऱ्या भिकाऱ्याकडे वळली.
  
  
  सहजासहजी, मी त्याच्याकडे वळलो, अर्धे ढकलत, अर्ध्याने अरबला टॅक्सीच्या मार्गातून बाहेर फेकून दिले आणि टॅक्सी फुटपाथवर आदळली आणि इमारतीच्या स्टुको भिंतीवर आदळल्याने त्याच्यामागे गटारात पडली. धातूने फाटल्याच्या वेदनेत इमारतीच्या विरोधात ढकलणे.
  
  
  वॅक्स म्युझियमच्या पेंटिंगने अल्मेंदारेस स्ट्रीटचे जग क्षणभर थक्क झाले. मग ती स्त्री रडायला लागली, एक लांब, काढलेला आक्रोश ज्याने तिची भीती सोडली आणि गर्दीच्या रस्त्यावर आरामशीर प्रतिध्वनी दिसू लागली. मी थोडावेळ निश्चल पडून राहिलो, मानसिकरित्या माझे हात आणि पाय मोजत होतो. माझ्या कपाळावर जोरदार आघात झाल्यासारखे वाटत असले तरी ते सर्व तिथे आहेत असे वाटत होते.
  
  
  माझे सर्व कामाचे भाग तपासत मी हळूच उठलो. तुटलेली हाडे नाहीत, सांधे मोचलेले दिसत नाहीत, म्हणून मी केबिनच्या पुढच्या दाराच्या खिडकीकडे गेलो, विचित्रपणे असह्य प्लास्टरला चिकटून.
  
  
  मी दरवाजा उघडला आणि शक्य तितक्या काळजीपूर्वक ड्रायव्हरला चाकातून बाहेर काढले तेव्हा माझ्या मागे बहुभाषिक बडबड सुरू होती. चमत्कारिकरित्या, तो असुरक्षित दिसत होता, फक्त थक्क झाला होता. त्याचा जैतूनाचा चेहरा भस्मसात झाला होता कारण तो भिंतीला स्थिरपणे झुकत होता, एक टॅसेल्ड टार्बश एका डोळ्यावर अशक्यपणे झुकलेला होता, त्याच्या अस्तित्वाच्या अवशेषांकडे अनाकलनीयपणे पाहत होता.
  
  
  समाधानी आहे की त्याला त्वरित त्रास होत नाही. मी त्या भिकाऱ्याकडे माझे लक्ष वळवले जो गटारात पाठीवर कुरवाळत होता, स्वतःला मदत करण्यासाठी खूप त्रास सहन करत होता किंवा कदाचित खूप अशक्त होता. देवाला माहीत आहे की तो मी कधीही पाहिलेल्या कोणत्याही भुकेल्या माणसासारखा पातळ होता. त्याच्या चेहऱ्यावर बरेच रक्त होते, बहुतेक त्याच्या गालाच्या हाडावर खोल जखमेतून, आणि तो दयाळूपणे ओरडत होता. मात्र, मला त्याच्यावर झुकताना पाहून त्याने एका कोपरावर उभे केले आणि दुसरा हात पुढे केला.
  
  
  “बक्षीश, बालवाडी,” तो रडला. "बक्षीश! बक्षीस!"
  
  
  मी रागावून मागे फिरलो. नवी दिल्ली आणि बॉम्बेमध्ये मी रस्त्यावर हाडांचे ढीग आणि फुगलेली पोटे भुकेने मरण्याची वाट पाहत असलेले पाहिले, पण त्यांच्यातही बेरूतच्या भिकाऱ्यांपेक्षा जास्त मानवी प्रतिष्ठा होती.
  
  
  मी निघायला लागलो, पण माझ्या हाताने मला थांबवले. ते केसांसारखे काळेभोर चेहरा आणि डोळे असलेल्या लहान, मोकळ्या माणसाचे होते. त्याने काळा सिल्क सूट, पांढरा शर्ट आणि पांढरा टाय घातला होता, जो बेरूतच्या उष्णतेमध्ये अयोग्य होता.
  
  
  “मोमेंटो,” तो उत्साहाने म्हणाला, त्याचे डोके वर आणि खाली जोरात फुंकत होते. "मोमेंटो, प्रति अनुकूल."
  
  
  त्यानंतर तो इटालियनमधून फ्रेंचमध्ये गेला. "Vous vous êtes fait du mal?" नमस्कार
  
  
  
  
  
  उच्चार भयंकर होता.
  
  
  “Je me suis blessé les genous, je crois,” मी काळजीपूर्वक माझे गुडघे वाकवून उत्तर दिले. मी डोकं चोळलं. “Et quelque bien solide m'aogné la tête निवडले. Mais ce n'est pas grave.”
  
  
  त्याने होकार दिला, भुसभुशीत केली पण त्याच वेळी हसला. मला अंदाज आला की त्याची समज त्याच्या उच्चारापेक्षा जास्त चांगली नव्हती. तो अजूनही माझा हात धरून होता. "इंग्रजीत बोलू?" - त्याने आशेने विचारले.
  
  
  मी आनंदाने होकार दिला.
  
  
  "उत्कृष्ट उत्कृष्ट!" तो उत्साहाने खवळला होता. “मला फक्त असे म्हणायचे होते की मी पाहिलेली ही सर्वात धाडसी गोष्ट होती. विलक्षण! तू इतक्या वेगाने, इतक्या वेगाने गेलास!” त्याला या सगळ्याची खूप हौस होती.
  
  
  मी हसलो. "मला वाटते की ही फक्त एक प्रतिक्षेप क्रिया आहे." त्यामुळे अर्थातच होते.
  
  
  "नाही!" - तो उद्गारला. “हे धाडस होते. म्हणजे, ते खरे धाडस होते, यार!” त्याने आतल्या कोटच्या खिशातून एक महागडी सिगारेटची केस काढली, उघडली आणि माझ्या हातात दिली.
  
  
  मी सिगारेट घेतली आणि त्याच्या आतुर बोटांमधून लायटर काढण्यासाठी झुकलो. त्याला काय हवे आहे ते मला समजले नाही, परंतु तो मजेदार होता.
  
  
  "ते मी पाहिलेले सर्वोत्तम प्रतिक्षेप होते." त्याचे डोळे उत्साहाने चमकले. “तुम्ही फायटर आहात की काहीतरी? किंवा ॲक्रोबॅट? पायलट?"
  
  
  मला हसावे लागले. "नाही, मी..." बघू. काय रे मी? आत्ता मी निक कार्टानो होतो, पालेर्मोचा माजी रहिवासी, अगदी अलीकडे फॉरेन लीजनचा सदस्य, सध्या... सध्या उपलब्ध आहे.
  
  
  "नाही, मी त्यापैकी नाही," मी म्हणालो, तुटलेल्या टॅक्सी आणि स्तब्ध झालेल्या ड्रायव्हरच्या भोवती जमलेल्या गर्दीला ढकलत आणि फुटपाथवरून चालत गेलो. छोटा माणूस घाईघाईने निघून गेला.
  
  
  अर्ध्यावरच त्याने हात पुढे केला. "मी लुई लाझारो आहे," तो म्हणाला. "तुझं नाव काय आहे?"
  
  
  मी अर्ध्या मनाने त्याचा हात हलवला आणि चालत राहिलो. "निक कार्टानो. कसे चालले आहेस?"
  
  
  "कार्टानो? अरे मित्रा, तू पण इटालियन आहेस का?
  
  
  मी मान हलवली. "सिसिलियानो".
  
  
  “अहो, छान! मी पण सिसिलियन आहे. किंवा... म्हणजे, माझे पालक सिसिलीचे होते. मी खऱ्या अर्थाने अमेरिकन आहे."
  
  
  समजायला अवघड नव्हते. मग मला एक विचार आला आणि मी अचानक अधिक मिलनसार झालो. हे खरे आहे की बेरूतमधील प्रत्येक सिसिलियन-अमेरिकन व्यक्तीकडे मी शोधत असलेले माफिया कनेक्शन असणार नाही, परंतु हे तितकेच खरे आहे की बेरूतमधील जवळजवळ कोणताही सिसिलियन मला योग्य दिशेने निर्देशित करू शकतो, मग ते अपघाताने किंवा डिझाइनने असो. . एक सिसिलियन दुसऱ्याकडे नेऊ शकतो असे गृहीत धरणे वाजवी होते.
  
  
  "मी चेष्टा नाही करत आहे!" मी माझ्या सर्वोत्तम "माझ्याकडे पहा, मी एक आश्चर्यकारक माणूस आहे" हसत प्रतिसाद दिला. “मी स्वतः तिथे बराच काळ राहिलो. न्यू ऑर्लीन्स. प्रेस्कॉट, ऍरिझोना. लॉस आंजल्स. सर्वत्र".
  
  
  "उत्कृष्ट उत्कृष्ट!"
  
  
  हा माणूस खरा असू शकत नाही.
  
  
  "देवा!" तो म्हणाला. “बेरूतमध्ये दोन सिसिलियन अमेरिकन आणि आम्ही रस्त्याच्या मध्यभागी भेटतो. हे एक छोटेसे जग आहे, तुम्हाला माहिती आहे का?"
  
  
  मी हसत मान हलवली. "नक्कीच". मी भूमध्यसागरीय, अल्मेंदारेस आणि फौअडच्या कोपऱ्यावर एक छोटासा कॅफे पाहिला आणि मणी असलेल्या दरवाजाकडे इशारा केला. "तुम्ही काय म्हणता आम्ही वाइनची बाटली एकत्र विभागली?"
  
  
  "मोठा!" - तो उद्गारला. "खरं तर, मी ते विकत घेईन."
  
  
  “ठीक आहे, मित्रा, तू आत आहेस,” मी थट्टा उत्साहाने प्रतिसाद दिला.
  
  
  धडा 4
  
  
  
  
  मला पूर्णपणे खात्री नाही की आम्ही या विषयाकडे कसे पोहोचलो, परंतु आम्ही पुढील वीस मिनिटे किंवा जेरुसलेमवर चर्चा केली. लुई तेथून नुकताच परतला होता आणि श्री. हॉकच्या संस्थेचे आभार मानून टी.ने एकदा तिथे दोन आठवडे घालवले होते.
  
  
  आम्ही संभाषणात शहराचा दौरा केला, ओमरची मशीद आणि वेस्टर्न वॉलला फेरफटका मारला, पिलाट कोर्ट आणि रुथच्या विहिरीजवळ थांबलो, क्रॉसच्या स्टेशनवरून वाया डोलोर वर गेलो आणि चर्च ऑफ होली सेपल्चरमध्ये प्रवेश केला, ज्यावर अजूनही कोरलेली आद्याक्षरे आहेत. 1099 साली ते बांधलेल्या क्रुसेडर्सचे. त्याच्या सर्व विक्षिप्तपणा असूनही, लुईस इतिहासात पारंगत होता, त्याचे मन खूप अंतर्ज्ञानी होते आणि मदर चर्चबद्दल एक गर्विष्ठ वृत्ती होती. मला तो आवडू लागला होता.
  
  
  मला हवे तसे संभाषण होण्यासाठी मला थोडा वेळ लागला, पण शेवटी मी ते पूर्ण केले. "तुम्ही बेरूतमध्ये किती काळ राहणार आहात, लुई?"
  
  
  तो हसला. मला कळायला लागलं की लुईसाठी आयुष्य फक्त मजा आहे. “मी या आठवड्याच्या शेवटी परत येईन. मला वाटतं शनिवारी. जरी, अर्थातच, येथे खूप मजा आली. ”
  
  
  "तू इथे किती वेळ आहेस?"
  
  
  "फक्त तीन आठवडे. तुम्हाला माहिती आहे... थोडा व्यवसाय, थोडी मजा." त्याने मोठ्या प्रमाणावर ओवाळले. "बहुतेक मजा."
  
  
  जर त्याला प्रश्नांची उत्तरे द्यायला हरकत नसेल तर मी त्यांना विचारायला हरकत नाही. "कोणत्या प्रकारचा व्यवसाय?"
  
  
  "ऑलिव तेल. ऑलिव्ह ऑइलची आयात. फ्रांझिनी ऑलिव्ह ऑइल. तुम्ही कधी त्याच्याबद्दल ऐकले आहे का?
  
  
  मी मान हलवली. "नाही. मी स्वतः ब्रँडी आणि सोडा पितो. मला ऑलिव्ह ऑइल सहन होत नाही.”
  
  
  माझ्या कमकुवत विनोदावर लुई हसला. तो अशा लोकांपैकी एक होता जे नेहमी वाईट विनोदावर हसतात. अहंकारासाठी चांगले.
  
  
  मी माझ्या शर्टाच्या खिशातून गॉलॉईसचा चुराडा पॅक काढला आणि एक पेटवला, तर मी आनंदाने लुई लाझारो या पाश्चात्य जगाचा हसणारा मुलगा याच्याशी मैत्री करण्याची अनपेक्षित योजना करू लागलो.
  
  
  मला फ्रांझिनी ऑलिव्ह ऑइल चांगले माहित होते. किंवा कमीत कमी
  
  
  
  
  
  जोसेफ फ्रांझिनी होता. जोसेफ "पोपेय" फ्रांझिनी. तो कोण होता हे अनेकांना माहीत होते. आजकाल तो डॉन जोसेफ होता, न्यूयॉर्कमधील दुसऱ्या क्रमांकाच्या माफिया कुटुंबाचा प्रमुख.
  
  
  जोसेफ फ्रांझिनी डॉन जोसेफ होण्याआधी, तो संपूर्ण पूर्व किनारपट्टीच्या अंडरवर्ल्डचा "पोपी" होता. ऑलिव्ह ऑइलची आयात आणि विपणन करण्याच्या त्याच्या अतिशय कायदेशीर व्यवसायातून "पोपॉय" आले. त्याच्या निर्दयी प्रामाणिकपणासाठी, माफियाच्या ओमेर्टाच्या कायद्याचे अनुष्ठान पालन आणि कार्यक्षम व्यवसाय पद्धती यासाठी त्याचा आदर केला गेला.
  
  
  जेव्हा तो तीस वर्षांचा होता, तेव्हा पोपेयला कोणत्यातरी आजाराने ग्रासले होते-मला आठवत नव्हते की ते काय होते-ज्यामुळे त्याला रस्त्यावरून आणि संघटित गुन्हेगारीच्या प्रशासनात जावे लागले. तेथे त्याचे उत्कृष्ट व्यावसायिक मन अमूल्य ठरले आणि फारच कमी वेळात तो जुगार आणि व्याजात खरी शक्ती प्राप्त करू शकला. त्यांनी आणि त्यांच्या दोन भावांनी त्यांची संघटना काळजीपूर्वक आणि घट्टपणे व्यावसायिक कौशल्याने बांधली. आता तो डॉन जोसेफ होता, वृद्धत्वाचा, चिडखोर, मत्सराचा हक्क त्याने मिळवण्यासाठी खूप कष्ट केले होते.
  
  
  सिसिलीतील तरुण रक्ताने अमेरिकन संघटना मजबूत करण्याच्या प्रयत्नामागे पोपे फ्रांझिनी - डॉन जोसेफ फ्रांझिनी - होता.
  
  
  मी बेरूतमधील सिसिलियन सर्कलमध्ये जाण्याचा मार्ग शोधत होतो आणि मी जॅकपॉट मारल्यासारखे दिसत होते. अर्थात, ऑलिव्ह ऑइल व्यापाऱ्याला थांबण्यासाठी बेरूत हे तर्कसंगत ठिकाण होते. जगाचा बराचसा पुरवठा लेबनॉन आणि त्याच्या शेजारी सीरिया आणि जॉर्डनमधून येतो.
  
  
  परंतु माफिया बेरूतमधून भरती करत असताना फ्रांझिनी ऑलिव्ह ऑइलच्या लुई लाझारोच्या उपस्थितीने योगायोगाचे प्रमाण खूप वाढले.
  
  
  मलाही दुसरा विचार आला. लुई लाझारो जो आनंदी माणूस दिसत होता त्यापेक्षा जास्त असू शकतो. जो कोणी पोपेय फ्रांझिनीचे प्रतिनिधित्व करतो तो सक्षम आणि कठोर असेल, जरी - लुईने बाटलीवर हल्ला केला त्या वेर्व्हनुसार - तो खूप मद्यपान करण्यास प्रवृत्त होता.
  
  
  मी बसलेल्या छोट्या वायर खुर्चीच्या टाचांवर मागे झुकलो आणि काच माझ्या नवीन अमिकोवर टेकवली. “अरे लुईस! चला दुसरी बाटली वाईन पिऊया"
  
  
  त्याने आनंदाने गर्जना केली, टेबल त्याच्या सपाट तळहाताने मारला. “का नाही, तुलना करा! या अरबांना ते जुन्या देशात कसे करतात ते दाखवूया." त्याच्या उजव्या हातातील कोलंबिया क्लासच्या रिंगने वेटरला इशारा करताच त्याच्या नॉस्टॅल्जिक आठवणींना उजाळा दिला.
  
  
  * * *
  
  
  लुई लाझारोसोबतचे तीन दिवस थकवणारे असू शकतात. आम्ही अमेरिकन विद्यापीठात एक फुटबॉल खेळ पाहिला, बालबेकमधील जुन्या रोमन अवशेषांना भेट देऊन दिवस घालवला; आम्ही ब्लॅक कॅट कॅफे आणि इलस्ट्रियस अरब येथे खूप मद्यपान केले आणि शहरातील जवळजवळ प्रत्येक बिस्ट्रोमध्ये ते केले.
  
  
  या तीन व्यस्त दिवसांमध्ये मी लुईबद्दल बरेच काही शिकलो. मला वाटले की त्यावर सर्वत्र माफिया लिहिलेले आहे, आणि जेव्हा मी ते किती खोलवर छापलेले आहे हे शोधून काढले तेव्हा सर्व घंटा वाजू लागल्या. लुई लाझारो बेरूतमध्ये फ्रांझिनी ऑलिव्ह ऑइलसोबत काम करत होते, तसेच, त्याचे अंकल पोपयेचे प्रतिनिधित्व करत होते. जेव्हा लुईने चौथ्या वाईन डिकेंटरवर बॉम्ब टाकला, तेव्हा मी त्याच्याबद्दलच्या माहितीसाठी माझ्या वाइन-क्लाउड मेमरी जॉग केली. Popeye Franzini ने त्याच्या भावाचा मुलगा वाढवला, मी एकदा वाचलेल्या अहवालावरून मला आठवले. तो भाचा होता का? तो कदाचित होता, आणि त्याचे वेगळे आडनाव बहुधा किरकोळ कॉस्मेटिक बदल होते. त्याचे नाव फ्रांझिनी नसून लाझारो का आहे हे मी त्याच्यावर दाबले नाही, कारण जर काही फरक पडला तर मला लवकरच कळेल.
  
  
  त्यामुळे मला खरंच माझे तिकीट फ्रांझिनी पाइपलाइनमध्ये मिळाले. माझा आनंदी, विनोदी संवादक, जो पहिल्यांदा कॉमेडी ऑपेरामधून माफिओसो म्हणून समोर आला होता, तो त्या बोलक्या, वाइन पद्धतीने सैतानी समजणारा असावा. एकतर ते, किंवा काका जोसेफने आपल्या पुतण्याला संघटित गुन्हेगारीच्या कुरूप वास्तवापासून वाचवण्यास व्यवस्थापित केले, त्याला कौटुंबिक ऑपरेशनच्या योग्य शेवटपर्यंत सुरक्षितपणे पाठवले.
  
  
  आमच्या आनंदोत्सवाच्या तिसऱ्या दिवशी दुपारच्या मध्यापर्यंत, मी लुई लाझारोचा अंकल जोच्या बेकायदेशीर प्रकरणांमध्ये किती सहभाग होता हे ठरवण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  आम्ही रेड फेझमध्ये होतो, प्रत्येक टेबल स्वतःच्या छोट्या भिंतींच्या कोनाड्यात अडकले होते, गोठ्यातील स्टॉलची आठवण करून देणारे. लुई त्याच्या खुर्चीत पसरलेला होता, त्याच्या कपाळावर काळ्या केसांचा एक पट्टा लटकत होता. मी सरळ बसलो पण निवांतपणे लहान लाकडी टेबलावर हात ठेवून माझ्या त्या दिवसाच्या चाळीसाव्या गॅलुसासारखे चित्र काढले.
  
  
  "अरे माणूस!" - लुई बडबडला. "तू ठीक आहेस ना." तास, मिनिटे किंवा सेकंदांऐवजी दिवस, आठवडे किंवा महिन्यांचा विचार करत असतानाही ते वेळेचे भान असताना लोक करतात तसे घड्याळाकडे पाहत तो थांबला. “आम्हाला राज्यात पुन्हा एकत्र यायचे आहे. तू परत कधी येणार?"
  
  
  मी खांदे उडवले. "मला चांगला पासपोर्ट कुठे मिळू शकतो हे तुम्हाला माहीत आहे का?" - मी सहज विचारले.
  
  
  त्याने भुवया उंचावल्या, पण त्याच्या डोळ्यात आश्चर्य नव्हते. पासपोर्ट समस्या असलेले लोक लुई लाझारोसाठी जीवनाचा मार्ग होता. "तुमच्याकडे नाही का?"
  
  
  मी भुसभुशीत होऊन वाइनचा एक घोट घेतला. "नक्कीच. पण..." त्याला राहू दे
  
  
  
  
  
  आपले स्वतःचे निष्कर्ष काढा.
  
  
  बरखास्तीत हात हलवत तो जाणूनबुजून हसला. "पण तू पालेर्मोहून आलास ना?"
  
  
  "बरोबर."
  
  
  "आणि तू न्यू ऑर्लीन्समध्ये मोठा झालास?"
  
  
  "बरोबर."
  
  
  "फ्रेंच फॉरेन लीजनमध्ये चार वर्षे?"
  
  
  "बरोबर. तू काय करत होतास, लुईस? नोट्स घेत आहेस?"
  
  
  तो नि:शस्त्रपणे हसला. "आणि तुला माहीत आहे का. फक्त टी बरोबर आहे याची खात्री करा.
  
  
  “बरोबर आहे,” मी म्हणालो. मला माहित होते की त्याचे प्रश्न कुठे जात आहेत - किंवा किमान मला आशा आहे की मी ते केले - जरी त्याला सरळ मुद्द्यापर्यंत जायचे नसले तरीही.
  
  
  त्यांनी कोणत्याही चांगल्या फिर्यादीप्रमाणे उलटतपासणी घेतली. "आणि तू गेली काही वर्षे बेरूतच्या आसपास फिरत आहेस... अरे...?"
  
  
  "बरोबर." मी आमच्या प्रत्येक ग्लासमध्ये आणखी वाइन ओतले.
  
  
  "ठीक आहे." विचारपूर्वक नजरेने ते बाहेर काढले. “तुम्हाला खरोखरच राज्यांत परत जायचे असल्यास मी कदाचित त्याची व्यवस्था करू शकतो.”
  
  
  मी फक्त परिणामासाठी माझ्या खांद्यावर पाहिले: "मला इथून निघून जावे लागेल."
  
  
  त्याने होकार दिला. "कदाचित मी तुला मदत करू शकेन, पण..."
  
  
  "पण काय?"
  
  
  “ठीक आहे,” तो पुन्हा हसला, तो नि:शस्त्र हास्य. "मला तुमच्या धैर्याशिवाय तुमच्याबद्दल फारसे काही माहित नाही."
  
  
  मी परिस्थितीचे काळजीपूर्वक वजन केले. मला माझे ट्रम्प कार्ड फार लवकर खेळायचे नव्हते. दुसरीकडे, हा माझा ब्रेक-इन पॉइंट असू शकतो आणि मी नेहमी - जर घटनांनी मागणी केली तर - लुईस काढून टाकू शकतो.
  
  
  मी माझ्या शर्टाच्या खिशातून मेटल सिगारची ट्यूब काढली आणि अनपेक्षितपणे टेबलावर फेकली. तो गुंडाळून थांबला. मी उठून माझी खुर्ची ढकलली. "मला जॉनकडे जायचे आहे, लुईस." मी त्याच्या खांद्यावर थोपटले. "मी परत येईल."
  
  
  टेबलावर सुमारे $65,000 किमतीचा एक छोटासा पाईप टाकून मी निघालो.
  
  
  मी माझा वेळ घेतला, पण मी परत आलो तेव्हा लुई लाझारो तिथेच होता. त्यामुळे हेरॉईन होते.
  
  
  त्याच्या चेहऱ्यावरील नजरेवरून मला कळले की मी योग्य चाल केली आहे.
  
  
  धडा 5
  
  
  
  
  दुपारी पाच वाजता मी माझ्या हॉटेलच्या लॉबीत लुईस भेटलो. यावेळी रेशीम सूट निळा होता, जवळजवळ इलेक्ट्रिक. शर्ट आणि टाय ताजे होते, पण तरीही पांढरे शुभ्र होते. त्याच्या चिंताग्रस्त हास्यात फरक पडला नाही.
  
  
  आम्ही रस्त्यावर एक टॅक्सी थांबवली. “सेंट-जॉर्जेस,” लुई ड्रायव्हरला म्हणाला, मग परत त्याच्या सीटवर बसला.
  
  
  ते फक्त सहा ब्लॉक होते आणि आम्ही चालत जाऊ शकलो, पण मला काळजी वाटली नाही. गोष्ट अशी की, सेंट जॉर्ज हे बेरूतमधलं एकमेव ठिकाण होतं जिथे मला निक कार्टर म्हणून ओळखलं जात होतं. तथापि, कारकून किंवा मजला व्यवस्थापक मला नावाने अभिवादन करतील अशी शक्यता फारशी कमी नव्हती. जर तुम्ही स्पष्टपणे अमेरिकन असाल तर ओव्हर-डेटिंग हा बेरूतमधील जीवनाचा मार्ग नाही.
  
  
  मला काळजी करण्यासारखे काही नाही. माझ्या घट्ट कपड्यांमध्येही, कोणीही माझ्याकडे थोडेसे लक्ष दिले नाही कारण लुईने प्रथम लॉबीमधील घराच्या फोनवर एक द्रुत कॉल केला आणि नंतर चिंताग्रस्तपणे गप्पा मारत मला लिफ्टमध्ये नेले.
  
  
  “ही खरोखर सुंदर स्त्री आहे, यार! ती... ती खरंच काहीतरी वेगळीच आहे. पण ती हुशारही आहे. अरे आई! ती हुशार आहे!" त्याने पुढच्या दातांवर अंगठा फिरवला. “पण तुला फक्त तिच्या प्रश्नांची उत्तरे द्यायची आहेत, तुला माहीत आहे का? फक्त शांतपणे खेळ. तू बघशील."
  
  
  “नक्कीच, लुईस,” मी त्याला आश्वासन दिले. तो आधीच अर्धा डझन वेळा या प्रक्रियेतून गेला आहे.
  
  
  निळ्या, भावहीन डोळ्यांच्या एका अतिशय उंच, पातळ माणसाने अकराव्या मजल्यावरील एका सूटचे दार उघडले आणि आम्हाला आत येण्यासाठी इशारा केला. लुई गेल्यावर तो बाजूला सरकला, पण मी त्याच्या मागे गेल्यावर त्याने अचानक माझ्या उजव्या कोपराच्या आतील बाजूस सारख्याच बोटांनी पकडले आणि फिरले. मी परत तो वळताच माझ्या गुडघ्यांच्या मागच्या पायाने मला जमिनीवर ठोठावले आणि मी माझ्या चेहऱ्यावरच्या जाड गालिच्यावर आदळलो, माझा हात माझ्या खांद्यावरुन उंच फिरला आणि माझा हाडाचा गुडघा माझ्या पाठीच्या छोट्या भागात दाबला गेला.
  
  
  तो चांगला होता. तथापि, इतके चांगले नाही. जेव्हा त्याने पहिली हालचाल केली तेव्हा मी माझ्या टाचने त्याचा गुडघा मोडू शकलो असतो, परंतु मी तिथे होतो तसे नव्हते. मी तिथे झोपलो आणि त्याला विल्हेल्मिनाला होल्स्टरमधून बाहेर काढू दिले.
  
  
  हाताने माझ्या शरीराची झटपट तपासणी केली. मग माझ्या पाठीवरचा दबाव कमी झाला. "त्याच्याकडे हे होते," त्याने जाहीर केले.
  
  
  तो बेफिकीर होता. ह्यूगो अजूनही माझ्या हाताला बांधलेल्या कोकराच्या आवरणात विसावला होता.
  
  
  त्याने मला त्याच्या पायाच्या बोटाने धक्का दिला आणि मी हळूच माझ्या पायावर उभा झालो. तो नंतर पैसे देईल.
  
  
  मी एका हाताने माझे केस परत घासले आणि परिस्थितीचे मूल्यांकन केले.
  
  
  मी एका मोठ्या सूटच्या लिव्हिंग रूममध्ये होतो ज्यामध्ये अनेक दरवाजे होते. ते विलक्षणपणे सजवले गेले होते - लक्झरीच्या बिंदूपर्यंत. जड गडद निळ्या कार्पेटला निळ्या फॅब्रिकच्या ड्रेपरीजने पूरक केले होते. दोन क्लीज आणि मोडिग्लियानी स्वच्छ डॅनिश आर्ट नोव्यू फर्निचरशी उत्तम प्रकारे एकरूप झाले.
  
  
  दोन सोफ्यांवर लहान गोमेद दिवे आणि क्रोम ॲशट्रे होते. प्रत्येक सोफ्यासमोर जड, कमी कॉफी टेबलं उभी होती, राखाडी संगमरवराचे मोठे आयत खोल निळ्या समुद्रात फिकट बेटांसारखे बसले होते.
  
  
  पोर्थोलच्या समोर एक शोभिवंत चिनी बाहुली उभी होती, मी पाहिलेल्या सर्वात सुंदर स्त्रियांपैकी एक.
  
  
  माझ्या आयुष्यात. तिचे काळे केस सरळ आणि काळे होते, जवळजवळ तिच्या कंबरेपर्यंत पोहोचले होते, तिची बारीक, उच्च वैशिष्ट्ये फ्रेम करत होते. अलाबास्टर चेहऱ्यावर बदामाच्या आकाराचे डोळे माझ्याकडे काळ्याकुट्ट नजरेने बघत होते, पूर्ण ओठ संशयाने भरलेले होते.
  
  
  माझ्या मनाने मेमरी फाईलमधून क्लिक करताच मी माझ्या चेहऱ्यावर अविवेकीपणे नियंत्रण ठेवले. ज्याला आपण कडवटपणे “होमवर्क” म्हणतो त्यामध्ये मी गेल्या वर्षी AX मुख्यालयात घालवलेले दहा दिवस वाया गेले नाहीत. फाईल रूम बी मधील फाईलमधील तिचा फोटो जेव्हा मी पहिल्यांदा पाहिला तेव्हा मला हादरवले. देहात हा धक्का शंभरपट होता.
  
  
  माझ्यासमोर राखाडी हाय-कॉलर सिल्क इव्हनिंग ड्रेस घातलेली स्त्री होती, सु लाओ लिन, चू चेनच्या शेजारी, मध्य पूर्वेतील रेड चायनीज द्वारे समर्थित सर्वोच्च-रँकिंग इंटेलिजेंस एजंट. मकाऊ आणि हाँगकाँग या दोन्ही ठिकाणी मी चु चेनला यापूर्वी भेटलो आहे; सु लाओ लिन, ज्यांच्याबद्दल मी फक्त ऐकले आहे.
  
  
  मी जे ऐकले ते पुरेसे होते - निर्दयी, हुशार, क्रूर, उष्ण स्वभावाचे, परंतु त्याच्या नियोजनात सावध. व्हिएतनाम युद्धादरम्यान, तिने सायगॉनमध्ये हेरॉइन आणलेल्या पाइपलाइनसह काम केले. अगणित अमेरिकन लष्करी कर्मचारी सु लाओ लिनच्या सुंदर पायांवर त्यांच्या व्यसनाला दोष देऊ शकतात.
  
  
  आता, वरवर पाहता, ती दुसर्या कन्व्हेयर बेल्टमध्ये होती - राज्यांमध्ये माफिया भरती पाठवत होती. हे सोपे ऑपरेशन नव्हते. जर अंकल लुईस आणि कमिशनचे इतर सदस्य सु लाओ लिन घेऊ शकत असतील, तर देशाच्या प्रमुख शहरांमध्ये त्यांनी घेतलेली मोठी सत्ता त्यांना मिळवता आली - किंवा पुन्हा मिळवता आली तर ही बहु-दशलक्ष डॉलर्सची गुंतवणूक असेल. . पुढच्या वेळेस.
  
  
  सु लाओ लिनकडे पाहून माझ्या पोटाचे स्नायू अनैच्छिकपणे ताणले गेले. राखाडी रेशीम, तिच्या मागे असलेल्या मजल्यावरील दिव्याच्या प्रकाशात पारदर्शक, केवळ या लहान शरीराच्या परिपूर्णतेवर जोर दिला: ठळक, पूर्ण लहान स्तन, एक पातळ कंबर ज्यावर सुबकपणे गोलाकार नितंबांच्या लवचिकतेने जोर दिला, अशा लहान व्यक्तीसाठी पाय आश्चर्यकारकपणे लांब, वासरे सडपातळ आणि लवचिक असतात, जसे की कॅन्टोनीजच्या बाबतीत अनेकदा घडते.
  
  
  आम्हा दोघांमध्ये कामुकता विजेसारखी तडफडत होती. मध्यपूर्वेतील कम्युनिस्ट चीनचा नंबर 2 एजंट अमेरिकन-सिसिलियन माफियांशी संबंध ठेवून काय करत होता हे एक रहस्य होते, परंतु मला तिला मिळवायचे होते एवढेच कारण नव्हते.
  
  
  मी माझ्या डोळ्यात वासना दाखवू दिली आणि मी पाहिले की तिने ते ओळखले. पण तिने ते मान्य केले नाही. तिने कदाचित तीच वासना तिच्या आयुष्यातील प्रत्येक दिवशी अर्धा डझन पुरुषांच्या डोळ्यात पाहिली.
  
  
  "तू निक कार्टानो आहेस का?" तिचा आवाज मऊ पण व्यवसायासारखा होता, कठीण व्यंजनांचा ओरिएंटल स्लर अगदीच ऐकू येत नव्हता.
  
  
  “हो,” मी माझ्या विस्कटलेल्या केसांतून बोटे फिरवत म्हणालो. मी दारातून जाताना मला उठवलेल्या उंच हुडाकडे पाहिले. तो माझ्या डाव्या बाजूला, माझ्या मागे सुमारे एक फूट उभा होता. त्याने विल्हेल्मिनाला उजव्या हातात धरून तिला जमिनीकडे दाखवले.
  
  
  तिने आकस्मिकपणे हावभाव केला, तिची गडद लाल लाखेची नखे दिव्याच्या प्रकाशात चमकत होती. “गैरसोयीबद्दल क्षमस्व, कृपया, पण हॅरॉल्डला असे वाटते की त्याने प्रत्येकाची, विशेषत: तुमच्याकडे असलेल्या लोकांची तपासणी करणे आवश्यक आहे...” ती संकोचली.
  
  
  "माझी प्रतिष्ठा?"
  
  
  तिचे डोळे चिडून दाटून आले. “तुमच्या प्रतिष्ठेचा अभाव. लुईशिवाय तुझ्याबद्दल ऐकलेले कोणीही आम्हाला सापडले नाही."
  
  
  मी खांदे उडवले. "मला वाटते याचा अर्थ मी अस्तित्वात नाही?"
  
  
  ती थोडीशी सरकली, आणि तिच्या मागच्या खिडकीतून प्रकाश तिच्या पायांमध्ये ओतला आणि या उत्कृष्ट सिल्हूटवर जोर दिला. "म्हणजे एकतर तू खोटा आहेस किंवा..."
  
  
  हा मध्य वाक्याचा संकोच सवयीसारखा वाटत होता.
  
  
  "किंवा?"
  
  
  "...किंवा तू खरोखरच चांगला आहेस." माझ्या किंचित फाटलेल्या ओठांवर हास्याचे भूत पसरले आणि मी परत हसलो. मी "खरोखर, खरोखर चांगले" व्हावे अशी तिची इच्छा होती. ती मला हवी होती, कालावधी. मला ते जाणवले. भावना परस्पर होती, परंतु आमच्याकडे अद्याप एक खेळ होता.
  
  
  "माझ्या व्यवसायात, आम्ही जाहिरात करत नाही."
  
  
  "नक्कीच, पण माझ्या व्यवसायात आम्ही सहसा बहुतेक लोकांचे लक्ष वेधून घेऊ शकतो... तुम्ही म्हणू शकता... सहयोगी ओळी?"
  
  
  मला माझ्या शर्टच्या खिशात चमकणारा सिगार पाईप जाणवला.
  
  
  तिने होकार दिला. “मला माहीत आहे,” लुईस मला म्हणाला. परंतु…"
  
  
  मी तिला दोष दिला नाही. चुका न करण्याबद्दल तिची ख्याती होती, आणि माझ्या “काळ्या भूतकाळाचा” एकमेव भौतिक पुरावा म्हणजे हेरॉईनची आठ-औंस ट्यूब. ते आणि खरं की लुई मला स्पष्टपणे पिच करत होता. परंतु लुई हा त्या माणसाचा पुतण्या होता ज्याने बहुधा सु लाओ लिनच्या बहुतेक क्रियाकलापांना वित्तपुरवठा केला होता. शेवटी, हाच निर्णायक घटक असणार होता. तिला पोपीची पुतणी फ्रांझिनी नाराज करायची नव्हती.
  
  
  तिलाही स्वतःला अस्वस्थ करायचं नव्हतं. मी निर्लज्जपणे तिच्याकडे पाहत राहिलो. तिचे डोळे जवळजवळ अगम्यपणे पसरले. तिला संदेश बरोबर आला. मी तिला हुक बंद करण्याचा निर्णय घेतला.
  
  
  मी माझ्या खिशातून Gauloises चा एक पॅक काढला आणि सिगारेट घेण्यासाठी माझ्या हातावर उघड्या टोकाला टॅप केले. मी पडदा खूप जोरात दाबला आणि एक पूर्णपणे उडून जमिनीवर पडला. मी ते उचलायला खाली वाकलो.
  
  
  त्याच वेळी, मी माझा उजवा गुडघा वाकवला आणि माझ्या डाव्या पायाला सरळ मागे लाथ मारली. माझ्या पाठीमागे, हॅरोल्ड ओरडला, त्याचा गुडघा माझ्या बुटाच्या कडक रबर टाचाखाली तुटून पडला होता, मी गोळा करू शकलेल्या प्रत्येक औंसच्या शक्तीने तुटून पडत होता.
  
  
  मी डावीकडे वळलो आणि बसलो. हॅरॉल्ड पुढे झुकला, त्याचा तुटलेला गुडघा पकडत, मी माझ्या उजव्या हाताची दोन बोटे त्याच्या हनुवटीखाली खोलवर वळवली, ती त्याच्या जबड्याखाली अडकवली; मी माझ्या खांद्यावर लोळले, काळजीपूर्वक त्याला फिरवले.
  
  
  हे असे होते की एखाद्या माशाला पाण्यातून बाहेर काढणे आणि पुढे आणि माझ्या दिशेने फेकणे, जेणेकरून त्याने हवेत एक लहान चाप तयार केला. मी लीव्हरेज गमावण्याआधीच, मी खाली धक्का मारला आणि त्याचा चेहरा त्याच्या पाठीमागे त्याच्या शरीराच्या संपूर्ण भाराने जमिनीवर आदळला. त्याच्या नाकाची हाडं तुटल्याचा आवाज तुम्हाला जवळपास ऐकू येत होता.
  
  
  मग तो निश्चल पडला. तो एकतर तुटलेल्या मानाने मरण पावला होता किंवा डेकवर आदळल्याच्या धक्क्याने आणि जोराने तो निघून गेला होता.
  
  
  मी विल्हेल्मिना पुनर्प्राप्त केली आणि ती खांद्याच्या होल्स्टरवर परत केली जिथे ती होती.
  
  
  तेव्हाच मी माझे केस परत एका हाताने गुळगुळीत केले आणि आजूबाजूला पाहिले.
  
  
  लुई किंवा चिनी महिला दोघेही हलले नाहीत, परंतु उत्साह सु लॅप लिनपर्यंत पोहोचला. तिच्या नाकपुड्यांचा हलकासा भडका, हाताच्या मागून वाहणाऱ्या रक्तवाहिनीचा ताण, तिच्या डोळ्यातलं तेज मला दिसत होतं. काही लोकांना शारीरिक शोषणामुळे तीव्र लैंगिक उत्कटतेचा अनुभव येतो. सु लाओ लिन जोरात श्वास घेत होते.
  
  
  जमिनीवर हॅरॉल्डचे काय उरले आहे याकडे तिने तिरस्काराने इशारा केला. "कृपया ते काढून टाका," तिने लुईसला आदेश दिला. तिने स्वतःला हलके हसू दिले. “मला वाटतं कदाचित तू बरोबर आहेस, लुईस. तुमचे काका इथे मिस्टर कार्टानो सारख्या माणसाचा वापर करू शकतात, पण मला वाटते तुम्ही तुमची ओळख करून द्यावी. तुम्ही दोघेही सकाळचे फ्लाइट घेण्यास तयार राहा.”
  
  
  तिच्या टोनमध्ये एक नाकारणारा स्वर होता आणि लुईस कुस्तीसाठी हॅरॉल्डकडे गेला. सु लाओ लिन माझ्याकडे वळले. “कृपया माझ्या ऑफिसमध्ये या,” ती थंडपणे म्हणाली.
  
  
  तिचा आवाज नियंत्रित होता, परंतु अत्याधिक मोड्युलेटेड टोनने तिला सोडून दिले. तिच्या ओठांवर उत्साह थरथरत होता. मला आश्चर्य वाटते की लुईस हे वाटले का?
  
  
  मी दारातून तिच्या मागोमाग एका सुव्यवस्थित कार्यालयात गेलो - व्यवसायासारखी कुंडा खुर्ची असलेले एक मोठे आधुनिक डेस्क, एक आकर्षक राखाडी धातूचा रेकॉर्डर, दोन सरळ धातूच्या खुर्च्या, कोपर्यात एक राखाडी फाइलिंग कॅबिनेट - काम करण्यासाठी एक चांगली जागा.
  
  
  सु लाओ लिन टेबलच्या दिशेने चालत गेली, मग वळली आणि काठावर मागे झुकली, माझ्याकडे तोंड करून, तिची लहान बोटे टेबलच्या काठावर अर्ध्या आकड्यात अडकली, तिचे घोटे ओलांडले.
  
  
  ओठ अगदी दातांनी वेगळे झाले आणि एक छोटी जीभ घाबरून, मोहकपणे बाहेर काढली.
  
  
  मी माझ्या पायाने दरवाजा पकडला आणि माझ्या पाठीमागे मारला.
  
  
  दोन लांब पावलांनी मला तिच्याजवळ आणले, आणि मी तिला माझ्या जवळ धरून एक हात तिच्या हनुवटीखाली ठेवला आणि माझ्या भुकेल्या तोंडाने तिला पकडले तेव्हा तिच्या ओठातून एक छोटासा आक्रोश आला. तिचे हात वर केले गेले, माझ्या गळ्यात गुंडाळले गेले कारण तिने तिचे शरीर माझ्या विरूद्ध दाबले.
  
  
  मी माझी जीभ तिच्या तोंडावर दाबली, तिला शोधून काढले. सूक्ष्मता नाही. सु लाओ लिन आश्चर्यकारकपणे लहान होती, परंतु एक जंगली स्त्री, ती रडली, विव्हळली, माझ्या पाठीवर लांब नखे फाडली, तिचे पाय माझ्याशी चिकटले.
  
  
  माझ्या बोटांना उच्च कॉलरवर पकड सापडली आणि ती पूर्ववत केली. अदृश्य वीज स्वतःहून खाली सरकल्यासारखी वाटत होती. मी माझे दोन्ही हात तिच्या लहान कंबरेभोवती गुंडाळले आणि तिला हवेत माझ्यापासून दूर ठेवले. तिने अनिच्छेने तोडले, तिचे तोंड माझ्यावर ठेवण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  मी ते टेबलावर ठेवले. हे बारीक पोर्सिलेन हाताळण्यासारखे होते, परंतु पोर्सिलेन मुरगळू शकते.
  
  
  तिचा राखाडी सिल्कचा ड्रेस काढून मी मागे सरकलो. मग ती स्तब्ध बसली, तिच्या हातावर मागे झुकली, तिचे स्तन डळमळत होते, तिचे स्तनाग्र बाहेर चिकटले होते, तिचे लहान पाय टेबलावर होते, तिचे गुडघे वेगळे होते. तिच्या पोटातून घामाचा एक झोत वाहत होता.
  
  
  तिने तिच्या राखाडी सिल्क ड्रेसखाली काहीही घातले नव्हते. मी टक लावून पाहत होतो, क्षणभर स्तब्ध झालो, बेअर मेटल टेबलवर एखाद्या जिवंत कलाकृतीप्रमाणे बसलेल्या अलाबास्टर सौंदर्याचा आस्वाद घेत होतो. हळुहळू, प्रॉम्प्ट न करता, माझी बोटे माझ्या शर्टच्या बटणांमध्ये गडबडली, माझ्या शूज आणि सॉक्सने फिकट झाली, माझा बेल्ट उघडला.
  
  
  मी तिला तिच्या ढुंगणांनी हळूवारपणे उचलले, बशीवरच्या कपासारखे क्षणभर तिला संतुलित केले आणि मी टेबलासमोर माझे पाय अलग ठेवून उभे असताना तिला माझ्याकडे खेचले. प्रथम प्रवेश करताना तिने जोरात श्वास घेतला, नंतर तिच्या पायांनी माझ्या कंबरेला कात्री लावली म्हणून ती तिच्या तिरक्या नितंबांवर स्वार झाली.
  
  
  आधारासाठी टेबलावर दाबून, मी मागे झुकलो आणि सु लाओ लिन माझ्या वर झोपलो. जगाला थिरकणाऱ्या संवेदनांच्या वावटळीत स्फोट झाला. विरळपणे सुसज्ज असलेल्या कार्यालयात आम्ही एक तापदायक उन्मादपूर्ण नृत्यात रडत, फिरत होतो. दोन शरीराचे श्वापद सरळ झाले, फर्निचरवर आदळले आणि भिंतीला टेकले. शेवटी, जोरदार थरथरणाऱ्या उबळाने, आम्ही जमिनीवर कोसळलो, हलवत, वार करत, आमच्या सर्व ताणलेल्या स्नायूंना ढकलत, अचानक ती दोनदा किंचाळली, दोन लहान, उंच किंचाळली, माझे वजन तिच्यावर दाबूनही तिची पाठ कमानदार झाली.
  
  
  मी दूर खेचले आणि माझ्या पाठीवर जमिनीवर लोळले, माझी छाती धडधडत होती.
  
  
  . जगातील सर्व शयनकक्षांसह, मी कसा तरी ऑफिसच्या मजल्यावर जाण्यात यशस्वी झालो. मी हसले आणि ताणले. आणखी वाईट नशीब आहेत.
  
  
  मग मला माझ्या नितंबावर एक छोटासा हात दिसला. डौलदार बोटांनी, माझ्या पायाच्या आतील बाजूस एक फिलीग्री नमुना काढला होता. सु लाओ लिन अजून संपले नव्हते हे उघड होते.
  
  
  खरं तर, तिला समाधान होण्यासाठी कित्येक तास लागले.
  
  
  मग, आम्ही आंघोळ केल्यावर, कपडे घातले आणि मी ऑर्डर केलेले लंच खाल्ल्यानंतर, ती व्यवसायात उतरली.
  
  
  "मला तुझा पासपोर्ट पाहू दे."
  
  
  मी दिले. तिने क्षणभर विचारपूर्वक अभ्यास केला. "ठीक आहे, मला तुला नवीन विकत घ्यायचे आहे," ती म्हणाली. "पूर्णपणे वेगळ्या नावाने, मला वाटते."
  
  
  मी खांदे उडवले आणि मानसिकरित्या हसले. असे दिसते की निक कार्टानो म्हणून माझे आयुष्य खूप लहान असेल - एका आठवड्यापेक्षा कमी.
  
  
  ती म्हणाली, “तुम्ही सकाळी इथून जावे अशी माझी इच्छा आहे.
  
  
  “एवढी घाई का? मला ते इथे आवडले आहे.” ते खरे होते. हे देखील खरे आहे की मी राज्यांना जाण्यापूर्वी बेरूतमधील ऑपरेशन पूर्ण करण्याबद्दल मला शक्य तितके जाणून घ्यायचे होते.
  
  
  तिने माझ्याकडे निर्विकारपणे पाहिले आणि यामुळे मला आठवण झाली की हे सु लाओ लिन, रेड चायनीज एजंट होते ज्याने हेरॉईन रोडच्या बाजूने इतक्या अमेरिकन सैनिकांना नरकात पाठवले होते, ऑफिसच्या मजल्यावरील नाजूक जंगली मांजर नाही.
  
  
  "बरं? ती एक मनोरंजक संध्याकाळ होती, आपण सहमत असणे आवश्यक आहे.
  
  
  "हा व्यवसाय आहे," ती थंडपणे म्हणाली. "जोपर्यंत तू आसपास आहेस तोपर्यंत मी हे विसरू शकतो की मला परवडणार नाही..."
  
  
  “म्हणून मी सकाळच्या फ्लाइटमध्ये येथून निघून जावे अशी तुमची इच्छा आहे,” मी तिच्यासाठी पूर्ण केले. "ठीक आहे. पण तू माझ्यासाठी इतक्या लवकर कागदपत्रे तयार करू शकतोस का?"
  
  
  चार्ली हार्किन्स हे करू शकतात हे मला माहीत होते. पण मला शंका होती की चार्ली अजूनही बेरूतच्या आसपास लटकत आहे.
  
  
  सु लाओ लिनने स्वत:ला पुन्हा हसण्याचे भूत बनवले. "मी देऊ शकलो नाही तर देऊ का?" तिच्या तर्काला दोष देणे कठीण होते. "तुम्ही निघून जावे अशी माझी इच्छा आहे," ती म्हणाली.
  
  
  मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. "आधीच दहा वाजले आहेत."
  
  
  "मला माहीत आहे, पण थोडा वेळ लागेल... तुम्ही निघण्यापूर्वी इथे परत यावे. समजले?" पुन्हा हास्याचे भूत. सु लाओ लिनने माझा हात धरला आणि मला दारापर्यंत नेले.
  
  
  मी तिच्याकडे बघून हसलो. “तू बॉस आहेस,” मी कबूल केले. "मी कुठे जात आहे?"
  
  
  “एक-सात-तीन अल्मेंडारेझ स्ट्रीट. ते क्वार्टरच्या बाहेरील बाजूस आहे. तुम्हाला चार्ल्स हार्किन्स नावाचा माणूस दिसेल. तो तुमची काळजी घेईल. फक्त त्याला सांग की मी तुला पाठवले आहे. तो तिसऱ्या मजल्यावर आहे." तिने हळूच माझ्या हाताला थोपटले. ती कदाचित सर्वात जवळची गोष्ट होती जी तिने कधीही प्रेमळ हावभाव मिळवू शकते.
  
  
  मी कॉरिडॉरच्या खाली जात असताना आणि लिफ्ट वाजवताना मी मूर्खासारखा स्वतःला शाप दिला. मला माहित असावे की तिचा एजंट चार्ली हार्किन्स होता, याचा अर्थ मी अडचणीत होतो. चार्ली मला नवीन कागदपत्रे देऊ शकेल आणि ड्रॅगन लेडीला फील्ड एजंट #1 AX सोबत खेळत असल्याची माहिती देऊ शकेल असा कोणताही मार्ग नव्हता.
  
  
  अर्थात, एक मार्ग होता. लिफ्टमध्ये प्रवेश करताना मला माझ्या छातीवर विल्हेल्मिनाचे आश्वासक वजन जाणवले. बिचारा म्हातारा चार्ली पुन्हा झुकणार होता आणि यावेळी तो खूपच दुबळा असणार होता.
  
  
  सहावा अध्याय.
  
  
  क्रमांक 173 अल्मेंदारेस स्ट्रीट. मी बेलवरून बोट काढण्यापूर्वीच चार्लीने डोरबेलला उत्तर दिले. मात्र, तो ज्याच्याकडून अपेक्षा करत होता तो मी नव्हतो.
  
  
  "निक…! तू इथे काय करतोयस?"
  
  
  तो एक न्याय्य प्रश्न होता. “अरे, चार्ली,” मी त्याला खोलीत ढकलत आनंदाने म्हणालो. मी कॉफी टेबलच्या समोरच्या एका सोफ्यावर बसलो, खिशातील अर्ध्या रिकाम्या पॅकमधून गॉलॉईस काढला आणि हाँगकाँगमधून आल्यासारखे वाटणाऱ्या सुशोभित टेबल लायटरने पेटवले.
  
  
  दार बंद करताच चार्ली घाबरला आणि काहीसे आढेवेढे घेतल्यानंतर तो माझ्या समोरच्या खुर्चीत जाऊन बसला. "काय झालं निक?"
  
  
  मी त्याच्याकडे पाहून हसले. "माझ्याकडे तुझ्यासाठी आणखी एक काम आहे, चार्ली, आणि मला तुझ्याशीही बोलायचे आहे."
  
  
  तो किंचित हसला. तो फार चांगला निघाला नाही. "मी... उह... मी व्यवसायाबद्दल जास्त बोलू शकत नाही, निक," त्याने विनंती केली. "तुम्हाला ते माहित आहे काय."
  
  
  अर्थात तो बरोबर होता. आंतरराष्ट्रीय अंडरवर्ल्डसाठी चार्लीचे निम्मे मूल्य म्हणजे त्याची विलक्षण प्रतिभा: एक पेन, कॅमेरा, प्रिंटिंग प्रेस, एअरब्रश आणि एम्बॉसिंग सेट. दुसरा अर्धा भाग त्याच्या निरपेक्ष शांततेत होता. तो कधी काही बोलला तर तो मेला. मध्यपूर्वेतील बरेच लोक घाबरतील की ते पुढील लोक असतील ज्याबद्दल तो बोलतो. त्यामुळे मौन हा त्याच्या व्यापाराचा एक भाग होता आणि चार्लीला वेळोवेळी भेटताना मी त्याला कधीही तोडण्यास सांगितले नाही.
  
  
  पण जीवन कठीण असू शकते, मला वाटले. मी जे करणार होतो त्याबद्दल मला क्षणभर पश्चात्ताप झाला, परंतु मी स्वतःला आठवण करून दिली की हे एक अध्यक्षीय मिशन आहे. या जगात चार्ली हार्किन्सवर विश्वास ठेवता येईल असे फारसे काही नव्हते.
  
  
  “तुम्ही मला सांगायला हवे होते की तुम्ही ड्रॅगन लेडी चार्लीसाठी काम करता,” मी शांत स्वरात म्हणालो.
  
  
  त्याचा अर्थ काय ते माहित नसल्यासारखे त्याने भुसभुशीत केली.
  
  
  "तुला काय म्हणायचे आहे... अरे, ड्रॅगन लेडी?"
  
  
  “चला, चार्ली. सु लाओ लिन."
  
  
  “सु लाओ लिन? अरे... कोण आहे ती?" त्याच्या डोळ्यात भीती खेळली.
  
  
  "तुम्ही तिच्यासाठी किती दिवस काम करत आहात?"
  
  
  "मी? कोणासाठी काम करतोय?"
  
  
  मी उसासा टाकला. माझ्याकडे खेळ खेळायला रात्रभर नव्हती. “चार्ली,” मी चिडून म्हणालो. “तिने मला इथे पाठवले. मला कागदांचा एक नवीन संच हवा आहे. मी सकाळी राज्यांना जात आहे."
  
  
  त्याने माझ्याकडे टक लावून पाहिलं आणि शेवटी त्याला पहाट झाली. तो त्याच्या मनात प्रक्रिया करत असताना मी त्याचे डोळे पाहिले. मी AX एजंट आहे हे त्याला माहीत होते. जर सु लाओ लिनने मला नवीन कागदपत्रे घेण्यासाठी पाठवले तर याचा अर्थ मी कसा तरी पाइपलाइनमध्ये सामील झालो होतो. आणि जर मी कन्व्हेयरमध्ये सामील झालो तर याचा अर्थ असा होईल की हा कन्व्हेयर पुढे काम करणार नाही. नव्याने रंगवलेल्या भिंती, हिरवे गालिचे आणि सुंदर फर्निचर डोळ्यासमोर दिसेनासे झाल्यासारखे त्याने खोलीभोवती पाहिले.
  
  
  त्याला ते बरोबर पटले.
  
  
  त्याने विचारले. "तुला खात्री आहे?"
  
  
  "मला खात्री आहे, चार्ली."
  
  
  त्याने दीर्घ श्वास घेतला. भाग्य चार्ली हार्किन्सच्या विरोधात होते आणि त्याला ते माहित होते. त्याला सु लाओ लिनला कळवायचे होते की एका एएक्स एजंटने तिची सुरक्षा यंत्रणा हॅक केली आहे. पण एजंट AX त्याच्यासोबत खोलीतच होता.
  
  
  मला त्याचा हेवा वाटला नाही.
  
  
  शेवटी त्याने निर्णय घेतला आणि पुन्हा उसासा टाकला. त्याने कॉफी टेबलवर फोन लावला.
  
  
  मी कॉफी टेबलवर झुकलो आणि माझ्या तळहाताने माझ्या नाकाच्या पुलावर त्याला जोरदार मारले.
  
  
  मागे खेचताना त्याच्या डोळ्यात अश्रू तरळले. डाव्या नाकपुडीतून रक्ताची धार वाहत होती. "मला... कॉल करावा लागेल," त्याने श्वास घेतला. “तिने तुला पाठवले आहे याची मला खात्री पटली पाहिजे. जर मी हे केले नाही तर तिला समजेल की काहीतरी चुकीचे आहे. ही मानक प्रक्रिया आहे."
  
  
  तो नक्कीच बरोबर होता. काही प्रकारची पुष्टीकरण प्रणाली असणे आवश्यक होते आणि फोन इतर कोणत्याही प्रमाणेच चांगला होता. आता माझी स्वतःची कोंडी झाली होती. जर चार्लीने सु लाओ लिनला फोन केला नसता तर कुठेतरी प्रॉब्लेम आहे हे तिला कळले असते. दुसरीकडे, मला त्या क्षणी शेवटची गोष्ट हवी होती ती म्हणजे चार्लीने सु लाओ लिनशी फोनवर बोलणे. एका हाताने मी विल्हेल्मिनाला त्याच्या होल्स्टरमधून बाहेर काढले आणि दुसऱ्या हाताने चार्लीकडे टेलिफोन रिसीव्हर दिला. "येथे. मी तुमच्या नियमित सिसिलियन क्लायंटपैकी एक असल्याप्रमाणे तिला कॉल करा. बरोबर?"
  
  
  त्याने घाबरून होकार दिला. "नक्कीच, निक."
  
  
  मी त्याच्या नाकाखाली बंदूक फिरवली. “तुम्ही फोन धरावा म्हणजे मी तिलाही ऐकू शकेन. आणि मला असे काही बोलायचे नाही जे मला मान्य नाही. हे स्पष्ट आहे?"
  
  
  हार्किन्सने गंभीरपणे होकार दिला. त्याने एक नंबर डायल केला, नंतर फोन टेबलच्या मध्यभागी धरला आणि आम्ही दोघेही आमच्या डोक्याला स्पर्श होईपर्यंत पुढे झुकलो.
  
  
  ड्रॅगन लेडीची मऊ, खानदानी लिस्प रिसीव्हरमधून आली. "हो?"
  
  
  हरकिन्सने घसा साफ केला. "अरे...मिस लाओ?"
  
  
  "हो."
  
  
  "अरे... हा चार्ली हार्किन्स आहे. माझ्याकडे इथे एक माणूस आहे जो म्हणतो की तुम्ही त्याला पाठवले आहे.”
  
  
  "कृपया त्याचे वर्णन करा."
  
  
  काही इंच दूर चार्लीने डोळे फिरवले. "ठीक आहे, तो सुमारे सहा फूट चार इंच उंच आहे, काळे केस मागे कापलेले आहेत, चौकोनी जबडा आहे आणि... अगं, खूप रुंद खांदे आहेत."
  
  
  मी चार्लीकडे हसले आणि विल्हेल्मिनाची टीप त्याच्याकडे हलवली.
  
  
  “त्याचे नाव निक कार्टानो आहे,” तो पुढे म्हणाला.
  
  
  "हो, मी त्याला पाठवले आहे." मला तिचा जोरात आणि स्पष्ट ऐकू येत होता. “आम्हाला सर्वकाही आवश्यक असेल - ओळख कागदपत्रे, पासपोर्ट, प्रवासाची परवानगी. तो सकाळी निघतो."
  
  
  “हो, मॅडम,” चार्लीने आज्ञाधारकपणे उत्तर दिले.
  
  
  “चार्ली...” ओळीच्या दुसऱ्या टोकाला एक विराम होता. “चार्ली, तू कधी या कार्टानोबद्दल ऐकले आहेस का? मला त्याच्याकडून अचूक माहिती मिळू शकली नाही.”
  
  
  मी हताशपणे होकार दिला आणि माझ्या मुद्द्यावर जोर देण्यासाठी चार्लीच्या हनुवटीखाली विल्हेल्मिनाचे थूथन टेकवले.
  
  
  “अह… अर्थात, मिस लाओ,” तो म्हणाला. “मला वाटते की मी त्याच्याबद्दल शहराभोवती थोडेसे ऐकले आहे. मला वाटते की तो सर्व गोष्टींमध्ये थोडासा आहे."
  
  
  "ठीक आहे." ती खूश झाली.
  
  
  चार्लीने निरर्थकपणे फोनकडे पाहिले. त्याने माझ्याकडे पाहिलं, कसला तरी इशारा द्यायचा होता.
  
  
  मी विल्हेल्मिनासोबत एक छोटीशी हालचाल केली.
  
  
  “गुडबाय, मिस लाओ,” तो म्हणाला. त्याने थरथरत्या हाताने फोन केला आणि मी पुन्हा विल्हेल्मिना झाकले.
  
  
  याने काही प्रकारची कोडेड चेतावणी पाठवली असती किंवा पुष्टीकरण कोड चुकला असता, पण मला शंका आली. तो आता ज्या परिस्थितीत होता तो इतका विचित्र होता की त्याच्या ऑपरेशनचा भाग अशा विस्तृत सुरक्षेसह अपेक्षित होता.
  
  
  बेरूतमध्ये आल्यानंतर दुसऱ्यांदा मी चार्लीसोबत रेकॉर्ड प्रोसेसिंग प्रक्रियेतून गेलो. तो चांगला होता, परंतु खूपच मंद होता आणि यावेळी त्याला जवळजवळ तीन तास लागले.
  
  
  त्याच्यापासून कशी सुटका करावी याचा मी बराच वेळ विचार केला. ही एक समस्या होती. चार्ली जिवंत असताना, मी कधीही विमानतळावर पोहोचू शकलो नाही, परत स्टेट्सला जाऊ द्या. जरी मी त्याला बांधून ठेवलं तरी शेवटी तो स्वतःला मोकळा करेल आणि मी कुठेही असलो तरी ते मला मिळवतील.
  
  
  उत्तर, साहजिकच, त्याला मारणे होते. पण मी ते करू शकलो नाही. मी माझ्या कारकिर्दीत बऱ्याच वेळा मारले आहे आणि चार्ली नक्कीच मानवतेचे रत्न नव्हते.
  
  
  पण मी ज्या लोकांशी लढले किंवा ज्यांचा पाठलाग केला किंवा त्यांचा पाठलाग केला त्यांना मी मारले. ती एक गोष्ट आहे. पण चार्ली पुन्हा कोणीतरी होता.
  
  
  दुसरा पर्याय नव्हता असे दिसते. चार्लीला जावे लागले. दुसरीकडे, माझी कागदपत्रे गोळा केल्यावर जर हार्किन्स मेला किंवा बेपत्ता झाला, तर ड्रॅगन लेडीला ते खूप विचित्र वाटेल. त्यामुळे थोडी कोंडी झाली.
  
  
  तथापि, चार्लीने माझ्यासाठी ते ठरवले.
  
  
  मी माझ्या कागदपत्रांच्या नवीन पॅकेजचा अभ्यास करत होतो - यावेळी Nick Canzoneri साठी. चार्लीला नेहमी त्याच्या खऱ्या नावाच्या जवळ राहायला आवडायचं. “तुम्हाला कधी कधी पाहिजे तेव्हा प्रतिसाद न देण्यापासून वाचवते,” त्याने स्पष्ट केले.
  
  
  सर्व पेपर्स चांगल्या स्थितीत होते. निक कॅनझोनरीचा जन्म फुझिओच्या छोट्या कॅलाब्रेस गावात झाला असे सांगणारा पासपोर्ट होता, मिलानचा वर्क परमिट आणि ड्रायव्हिंग लायसन्स, रोमन अवशेषांसमोर हात धरून उभा असलेला एक अभेद्य तरुण आणि मुलगी यांचा फोटो आणि निक कॅन्झोनरीची चार पत्रे होती. Fuzzio मध्ये आई.
  
  
  चार्लीने चांगले काम केले.
  
  
  मग, मी कॉफी टेबलावर झुकत असताना, माझे नवीन पेपर बघत असताना, त्याने टेबलवरून एक दिवा घेतला आणि माझ्या डोक्यावर मारला.
  
  
  आघाताच्या जोराने मला पलंगावरून आणि कॉफी टेबलवर टेकवले. जेव्हा मी जमिनीवर कोसळलो तेव्हा मला ते माझ्या खाली फुटल्यासारखे वाटले, हे जग वेदनांचे लाल धुके आहे. दिव्याने मला आदळल्यामुळे मी पास आऊट झालो नाही. श्मिट्झचा नियम: हलणाऱ्या वस्तूचा क्षय क्षय दराच्या थेट प्रमाणात तिची प्रभाव शक्ती नष्ट करतो.
  
  
  पण मला त्रास झाला.
  
  
  जेव्हा मी जमिनीवर कोसळलो तेव्हा मी सहजतेने माझ्या तळव्यावर झुकलो आणि रोलमध्ये स्वतःला बाजूला फेकले. मी हे करत असताना, दुसरे काहीतरी - कदाचित दुसरा दिवा - माझ्या डोक्याच्या शेजारी तुटला, मला कमीपणाने हरवले.
  
  
  आता मी चौकारावर होतो, जखमी कुत्र्यासारखे डोके हलवत मन साफ करण्याचा प्रयत्न करत होतो. जणू त्याच्या आत एखादा छोटा बॉम्ब फुटला होता.
  
  
  मला अजूनही स्पष्ट दिसत नव्हते. पण मी एका जागी थांबू शकलो नाही. चार्ली आक्रमणावर असेल. माझे हात आणि गुडघे टाकून, मी माझे डोके माझ्या वाकलेल्या हातांवर टेकवले आणि पुढे सरकलो. माझे पाय जमिनीवर आदळले आणि मी लोळलो.
  
  
  मी भिंतीवर आदळलो. पुश मदत करेल असे वाटले. जसजसे मी सहजतेने हालचाल करत राहिलो तेव्हा माझी दृष्टी स्पष्ट होऊ लागली. माझ्या चेहऱ्यावरून उबदार रक्त वाहत असल्याचे जाणवले. मी बाजूला उडी मारली. मला माझा शत्रू सापडेपर्यंत शांत राहण्याची हिंमत झाली नाही. मी केलेली कोणतीही हालचाल मला थेट त्याच्याकडे घेऊन जाईल, परंतु मी स्थिर राहू शकत नाही.
  
  
  मग मी त्याला पाहिले.
  
  
  तो पलंगाच्या कोपऱ्यातून माझ्या मागे चालत गेला, एक हात पलंगाच्या मागच्या बाजूला ठेवला आणि दुसरा त्याच्या बाजूने वाढवला. त्यात एक भयानक दिसणारा वक्र चाकू होता. मी भिंतीवर लटकवलेल्या सजावटीच्या अरेबियन स्कॅबार्डमधून त्याने ते बाहेर काढले असावे.
  
  
  चार्लीने माझ्या पोटाला लक्ष्य करत चाकू कमरेवर धरला. तोल सांभाळण्यासाठी त्याचे पाय पसरले होते. तो हळू हळू पुढे गेला.
  
  
  माझ्या संकोचामुळे कदाचित माझा जीव वाचला असेल, पण त्यामुळे मला एका कोपऱ्यात अडकून पडले, एका भिंतीवर सोफा आणि दुसऱ्या बाजूला ओकचे जड टेबल.
  
  
  चार्लीने माझी सुटका रोखली.
  
  
  माझ्यापासून फक्त चार फूट अंतरावर त्याने आणखी एक पाऊल पुढे टाकताच मी स्वतःला भिंतीवर दाबले. त्याचे पातळ ओठ एकमेकांत घट्ट दाबले. अंतिम हल्ला जवळ येत होता.
  
  
  माझ्याकडे पर्याय नव्हता. मी सहजच विल्हेल्मिनाला माझ्या खांद्याच्या होल्स्टरमधून पकडले आणि गोळीबार केला.
  
  
  गोळी चार्ली स्क्वेअरच्या घशात लागली आणि लुगर बुलेटच्या धडकेने तो क्षणभर तिथेच उभा राहिला. त्याच्या चेहऱ्यावर विस्मयकारक आश्चर्याचे भाव होते आणि तो माझ्याकडे पाहत होता जणू मी अनोळखी आहे. तेव्हा त्याचे डोळे अंधुक झाले आणि घशाच्या पायथ्यापासून रक्त वाहू लागले. तो त्याच्या पाठीवर पडला, अजूनही त्याच्या हातात चाकू पकडला होता.
  
  
  मी काळजीपूर्वक त्याच्या अंगावर पाऊल टाकले आणि मला माझा चेहरा धुता येईल का ते पाहण्यासाठी बाथरूममध्ये गेलो. निदान थंड पाणी तरी माझे डोके साफ करेल.
  
  
  मी जायला तयार होण्यापूर्वी चार्लीच्या स्टोव्हवर तयार केलेल्या ब्लॅक कॉफीच्या दोन वाफाळत्या कपांसह मला सिंकवर अर्धा तास आणि आणखी वीस मिनिटे लागली. मग मी माझे निक कॅन्झोनरी पेपर्स उचलले आणि परत सेंट जॉर्जला निघालो. मी राज्यांमध्ये उड्डाण करण्यापूर्वी, सु लाओ लिनकडून अजूनही "विशेष सूचना" होत्या.
  
  
  आणि मी बेरूत सोडण्यापूर्वी मला तिच्यापासून मुक्त करावे लागले. मी तिला तिथे सोडू शकलो नाही, सिसिलियन माफिओसीला ट्रांझिटमधून न्यूयॉर्कमधील माफियाकडे ढकलले. आणि तिने चार्लीला पाठवलेला मी शेवटचा असल्याने, त्याचा मृत्यू मला इतका चांगला वाटणार नाही.
  
  
  सुशोभित सेंट जॉर्जमध्ये मी लिफ्ट वाजवली तेव्हा मी उसासा टाकला. मला चार्लीला मारायचे होते त्यापेक्षा मला ड्रॅगन लेडीला मारायचे नव्हते, परंतु मी क्वार्टरमधील त्याच्या अपार्टमेंट आणि हॉटेलमध्ये एक थांबा केला आणि त्या स्टॉपमुळे मला कामाचा तो भाग पूर्ण करण्यात मदत झाली.
  
  
  जेव्हा सु लाओ लिनने माझ्यासाठी दार उघडले तेव्हा तिच्या डोळ्यात मऊपणा होता, परंतु तिने माझ्या खराब झालेल्या वैशिष्ट्यांकडे पाहिले तेव्हा ते चिंतेमध्ये बदलले. माझ्या मंदिरातून माझ्या एका डोळ्यावर डक्ट टेपची पट्टी वाहत होती जिथे हार्किन्स दिव्याने वेदनादायक परंतु खरोखर वरवरचे इंडेंटेशन कापले होते आणि तो डोळा सुजला होता, कदाचित आधीच विस्कटलेला होता.
  
  
  "निक!" ती उद्गारली. "काय झाले."
  
  
  "ठीक आहे," मी तिला मिठी मारत आश्वासन दिले. पण तिने माझ्या चेहऱ्याकडे पाहण्यासाठी मागे खेचले. मला चार्लीच्या अपार्टमेंटच्या पहिल्या प्रवासात मी पाहिलेली लठ्ठ अरब आणि तीच तरुण मुलगी आठवली. “मी नुकताच एक अरब आणि त्याची वेश्या यांच्यात आलो,” मी स्पष्ट केले. "तिने त्याच्याऐवजी मला दिव्याने मारले."
  
  
  ती काळजीत दिसत होती. "तुला स्वतःची काळजी घ्यावी लागेल, निक...माझ्यासाठी."
  
  
  मी खांदे उडवले. "मी सकाळी राज्यांना जात आहे."
  
  
  "मला माहीत आहे, पण मी तुला तिथे भेटेन."
  
  
  "अरे?" हा धक्काच होता. ती अमेरिकेत येणार आहे हे मला माहीत नव्हते.
  
  
  तिचं हसू अगदी नम्र होतं. तिने तिचे डोके माझ्या छातीवर ठेवले. “तुम्ही दूर असताना आज संध्याकाळी मी ठरवलं. मी दोन आठवड्यांत तिथे येईन. फक्त भेट द्या. मला अजूनही फ्रांझिनीला बघायचे आहे, आणि...” वाक्याच्या मध्यभागी आणखी एक विराम होता.
  
  
  "आणि..." मी विचारले.
  
  
  "...आणि आपण आणखी काही वेळ एकत्र घालवू शकतो." तिचे हात माझ्या मानेभोवती घट्ट झाले. "तुम्हाला हे हवे आहे का? तुला युनायटेड स्टेट्समध्ये माझ्यावर प्रेम करायचे आहे का?"
  
  
  "मला तुझ्यावर कुठेही प्रेम करायला आवडेल."
  
  
  ती जवळ आली. "मग वाट कसली बघताय?" तिने दार उघडले तेव्हा तिने घातलेली ती हिरवी शिफॉन हिरवीगार वस्तू गायब झाली होती. तिने तिचे नग्न शरीर माझ्या विरुद्ध दाबले.
  
  
  मी तिला उचलून बेडरूमकडे निघालो. आमच्या पुढे बहुतेक रात्र होती आणि मी ती ऑफिसमध्ये घालवणार नव्हतो.
  
  
  मी तिला सांगितले नाही की ती कधीही स्टेट्समध्ये पोहोचू शकणार नाही, आणि दुसऱ्या दिवशी सकाळी मला स्वत: ला मला जे काही करायचे होते ते करण्यासाठी तिच्या ड्रग नेटवर्कने नष्ट केलेल्या अमेरिकन सैनिकांची आठवण करून द्यावी लागली.
  
  
  दुसऱ्या दिवशी सकाळी निघताना मी तिच्या ओठांवर हळुवार चुंबन घेतले.
  
  
  मी बेडच्या खालच्या बाजूला जोडलेला प्लास्टिकचा बॉम्ब आणखी दीड तास बंद होणार नाही आणि मला खात्री होती की काही कारणास्तव ऍसिडला डिटोनेटरमध्ये प्रवेश करण्यास जास्त वेळ लागला तर तो इतका वेळ झोपेल. .
  
  
  हार्किन्सचे घर सोडल्यानंतर सेंट जॉर्जला जाताना मला बॉम्ब मिळाला. तुम्हाला परदेशात कधीही प्लास्टिक बॉम्बची गरज भासल्यास, तुमच्या क्षेत्रातील स्थानिक CIA एजंटकडून बॉम्ब मिळवणे ही तुमची सर्वोत्तम पैज आहे - आणि तुम्हाला जवळपास नेहमीच तुमच्या भागात स्थानिक असोसिएटेड प्रेस प्रतिनिधी म्हणून CIA एजंट सापडेल. बेरूतमध्ये तो इरविंग फेन होता, हॉर्न-रिम्ड चष्मा असलेला एक लहान, गोल माणूस ज्याला सरळ रेषा काढण्याची आवड होती.
  
  
  आम्ही मध्यपूर्वेमध्ये काही वेळा एकमेकांना भिडलो, पण त्याने मला स्फोटकं पुरवायला नकार दिला मी कोणाला उडवायचा आहे हे जाणून घेतल्याशिवाय आणि आधी त्याच्या बॉसचा सल्ला न घेता. मी त्याला व्हाईट हाऊसचा थेट आदेश असल्याचे पटवून दिल्यावर त्याने शेवटी सहमती दर्शवली.
  
  
  अर्थात, हे प्रत्यक्षात घडले नाही, आणि मला नंतर त्याचा सामना करावा लागू शकतो, परंतु माझा विश्वास होता की, सु लाओ लिन हे शत्रूचे एजंट होते आणि त्यांना दूर करणे आवश्यक होते.
  
  
  तिने अंथरुणावर देखील खूप चांगले केले. म्हणूनच मी निघण्यापूर्वी तिचा निरोप घेतला.
  
  
  
  सातवा अध्याय.
  
  
  
  लुई मला एका तासानंतर ट्रान्स वर्ल्ड एअरलाइन्सच्या गेटवर भेटला. स्वस्त इंग्लिश सूट घातलेल्या दोन गडद माणसांशी तो बोलत होता. कदाचित ते ऑलिव्ह ऑइलचे व्यापारी असतील, पण काही कारणास्तव मला शंका आली. लुईची माझ्यावर नजर पडताच तो घाईघाईने हात पसरून त्याच्याकडे गेला.
  
  
  “तुला पाहून आनंद झाला, निक! तुला पाहून मला आनंद झाला!"
  
  
  आम्ही मनापासून हस्तांदोलन केले. लुईने सर्व काही मनापासून केले. त्यानंतर त्याने माझी ओळख जीनो मॅनिट्टी आणि फ्रँको लोको यांच्याशी तो बोलत होता. मॅनिट्टीचे कपाळ कमी होते जे त्याच्या कपाळावर लटकले होते, आधुनिक निएंडरथल. लोकलो उंच आणि पातळ होता आणि त्याच्या ताणलेल्या ओठांमधून मला पिवळ्या रंगाच्या खराब दातांची झलक दिसली. कोनी बेटावर हॉट डॉग ऑर्डर करण्यासाठी दोघांपैकी कोणीही पुरेसे इंग्रजी बोलत नव्हते, परंतु त्यांच्या डोळ्यात एक प्राणी कडकपणा होता आणि मला त्यांच्या तोंडाच्या कोपऱ्यात राग दिसत होता.
  
  
  माफिया गिरणीसाठी अधिक मुसंडी.
  
  
  एकदा एका मोठ्या विमानात चढल्यावर मी खिडकीजवळ बसलो आणि लुई पुढच्या सीटवर होता. फ्रांझिनी कुटुंबातील दोन नवागत थेट आमच्या मागे बसले होते. बेरूत ते न्यू यॉर्क या संपूर्ण फ्लाइट दरम्यान, मी कोणालाही एक शब्दही बोलताना ऐकले नाही.
  
  
  लुईसाठी हे मी म्हणू शकलो त्यापेक्षा जास्त होते. आम्ही सीट बेल्ट बांधल्यापासून ते उकळू लागले.
  
  
  “हे निक,” तो हसत म्हणाला. “मी सु लाओ लिन सोडल्यानंतर काल रात्री तू काय केलेस? माणूस! ती काही पिल्लं आहे ना?" एखादा घाणेरडा विनोद सांगणाऱ्या लहान मुलासारखा तो हसला. "तू तिच्याबरोबर चांगला वेळ घालवलास, निक?"
  
  
  मी त्याच्याकडे थंडपणे पाहिलं. "मला माझ्या पेपर्सबद्दल एका मुलाशी बोलायचे होते."
  
  
  "अरे हो. मी विसरलो. ते होईल
  
  
  चार्ली हार्किन्स, बहुधा. तो खरोखर चांगला माणूस आहे. मला वाटते की तो व्यवसायात सर्वोत्कृष्ट आहे."
  
  
  मला वाटले होते. “त्याने माझ्यासाठी चांगले काम केले,” मी टाळाटाळ करून म्हणालो.
  
  
  लुईने चार्लीबद्दल आणि सर्वसाधारणपणे चांगल्या लोकांबद्दल आणखी काही मिनिटे गप्पा मारल्या. मला आधीच माहित नसलेल्या गोष्टी त्याने मला फारशा सांगितले नाहीत, पण त्याला बोलायला खूप आवडायचे. मग त्याने विषय बदलला.
  
  
  “हे निक, तुला माहित आहे की तू त्या माणसाला सु लाओ लिनच्या अपार्टमेंटमध्ये जवळजवळ मारले आहेस. देवा! इतक्या वेगाने फिरताना मी कधीच पाहिले नाही!"
  
  
  मी माझ्या मित्राकडे हसलो. मी देखील खुश असू शकते. "मला चालू केलेले आवडत नाही," मी कठोरपणे म्हणालो. "त्याने असे करायला नको होते."
  
  
  "हो होय. मी निश्चितपणे सहमत आहे. पण अरेरे, तू या माणसाला जवळजवळ मारले आहेस! ”
  
  
  "जर तुम्ही बॉल मारू शकत नसाल तर तुम्ही युद्धात जाऊ नये."
  
  
  “हो, नक्की... यार... हॉस्पिटलच्या डॉक्टरांनी सांगितले की त्याचा गुडघाच मुळात नष्ट झाला आहे. पुन्हा कधीही चालणार नाही असे सांगितले. त्याला पाठीच्या कण्यालाही दुखापत झाली आहे. कदाचित आयुष्यभर अर्धांगवायू झाला असेल."
  
  
  मी सहमती दर्शविली. कदाचित त्या कराटे चॉपमुळे मी त्याला डोक्याच्या मागच्या बाजूला दिले. कधीकधी तो असे वागतो, जर त्याने सरळ मारले नाही.
  
  
  मी खिडकीतून लेबनॉनच्या लुप्त होत चाललेल्या किनारपट्टीकडे पाहिले, आमच्या खाली असलेल्या आकाशी भूमध्य समुद्रावर चमकणारा सूर्य. मी एका दिवसापेक्षा थोडे जास्त काम केले, आणि आधीच दोन लोक मरण पावले आणि एक आयुष्यभर अपंग झाला.
  
  
  किमान दोन मृत असावेत. मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले: दहा पंधरा. सु लाओ लिनच्या पलंगाखाली असलेला प्लास्टिकचा बॉम्ब अर्ध्या तासापूर्वी फुटला असावा...
  
  
  आतापर्यंत मी माझे काम केले आहे. बेरूतमधील संक्रमणाचे तोंड उद्ध्वस्त झाले. पण ती फक्त सुरुवात होती. मग मला तिच्या जन्मभूमीत माफियांशी लढावे लागले. मी एका खोलवर रुजलेल्या संस्थेशी व्यवहार करणार आहे, एक प्रचंड उद्योग जो एखाद्या कपटी रोगाप्रमाणे देशभर पसरला होता.
  
  
  मला डचमन आणि हमीद रशीद यांच्याशी व्यवहार करण्याचे काम सोपवण्यापूर्वी काही महिन्यांपूर्वी जॅक गौर्ले यांच्याशी झालेला संभाषण आठवला. न्यूयॉर्क शहरातील ऐंशी-आठव्या स्ट्रीट आणि फर्स्ट अव्हेन्यूवर द सिक्सिश येथे आम्ही बिअर घेत होतो आणि जॅक त्याच्या आवडत्या विषयावर, सिंडिकेटबद्दल बोलत होता. वृत्तनिवेदक म्हणून त्यांनी वीस वर्षे जमावाच्या कथा कव्हर केल्या.
  
  
  "विश्वास ठेवणे कठीण आहे, निक," तो म्हणाला. “मला यापैकी एक लोन शार्क माहीत आहे—रुग्गिएरो कुटुंब चालवते—ज्याच्याकडे ऐंशी दशलक्ष डॉलर्सपेक्षा जास्त कर्जे थकीत आहेत आणि त्या कर्जावरील व्याज दर आठवड्याला तीन टक्के आहे. हे ऐंशी दशलक्ष वर वार्षिक एकशे छप्पन टक्के आहे.
  
  
  "पण हे फक्त स्टार्टअपचे पैसे आहेत," तो पुढे म्हणाला. "ते प्रत्येक गोष्टीत आहेत."
  
  
  "काय आवडलं?" मला माफियाबद्दल बरेच काही माहित होते, परंतु आपण नेहमी तज्ञांकडून शिकू शकता. या प्रकरणात, गौर्ले तज्ञ होते.
  
  
  “कदाचित सर्वात मोठा ट्रक आहे. येथे एक कपडे केंद्र देखील आहे. त्यातील किमान दोन तृतीयांश भागावर माफियांचे नियंत्रण आहे. ते मांस पॅक करतात, ते शहरातील बहुतेक वेंडिंग मशीन, खाजगी कचरा संकलन, पिझेरिया नियंत्रित करतात. , बार, अंत्यसंस्कार गृहे, बांधकाम कंपन्या, रिअल इस्टेट कंपन्या, केटरिंग कंपन्या, दागिने व्यवसाय, पेय बाटली व्यवसाय - तुम्ही नाव द्या."
  
  
  "त्यांच्याकडे प्रत्यक्ष गुन्ह्यांसाठी जास्त वेळ आहे असे नाही."
  
  
  “स्वतःला फसवू नका. ते विमानाचे अपहरण करण्यात पारंगत आहेत आणि ते जे काही जप्त करतात ते त्यांच्या तथाकथित कायदेशीर आउटलेटमध्ये वळवले जाऊ शकतात. जो माणूस सेव्हन्थ अव्हेन्यूवर आपला कपड्यांचा व्यवसाय वाढवतो तो कदाचित ड्रग्सच्या पैशाने करत असेल, क्वीन्समध्ये किराणा दुकानांची साखळी उघडणारा माणूस कदाचित मॅनहॅटनमधील पोर्नोग्राफीतून आलेल्या पैशाने करत असेल."
  
  
  गोर्लीने मला पोप फ्रांझिनीबद्दल थोडेसे सांगितले. ते सत्तर वर्षांचे होते, पण ते निवृत्तीपासून दूर होते. गौर्लेच्या म्हणण्यानुसार, त्याने पाचशेहून अधिक दीक्षित सदस्य आणि अंदाजे चौदाशे "सहयोगी" सदस्यांच्या कुटुंबाचे नेतृत्व केले. "सर्व जुन्या मुस्टाचियो पीट्सपैकी," गौर्ले म्हणाले, "कुत्रीचा हा जुना मुलगा सर्वात कठीण आहे. तो कदाचित सर्वोत्तम संघटित आहे."
  
  
  बेरूतहून स्टेट्सच्या दिशेने उड्डाण करणाऱ्या विमानात मी माझा सोबती, फ्रांझिनीचा भाचा लुईस पाहिला. फ्रांझिनी कुटुंब बनवलेल्या एकोणीसशे गुंडांपैकी तो एकमेव होता ज्याला मी मित्र म्हणू शकतो. आणि मला शंका आहे की जर गोष्टी खराब झाल्या तर सतत संभाषण करण्याव्यतिरिक्त इतर कोणत्याही गोष्टीसाठी याचा खूप उपयोग होईल.
  
  
  मी पुन्हा खिडकीबाहेर पाहिले आणि उसासा टाकला. हे मला आवडलेले काम नव्हते. मी रिचर्ड गॅलाघरची कादंबरी उचलली आणि माझ्या नजीकच्या भविष्याबद्दल माझे मन काढून टाकण्यासाठी ती वाचायला सुरुवात केली.
  
  
  तीन तासांनंतर मी पूर्ण केले, आम्ही अजूनही हवेत होतो, नजीकचे भविष्य अजूनही अंधकारमय दिसत होते आणि लुई पुन्हा बोलला. हे एक नाखुष फ्लाइट होते.
  
  
  फ्रांझिनीचा वैयक्तिक अंगरक्षक लॅरी स्पेलमन यांनी विमानतळावर आमची भेट घेतली. मला जे समजले त्यावरून लुईला त्याच्या काकांनी खूप आदर दिला होता.
  
  
  स्पेलमन माझ्या सहा फूट चारपेक्षा किमान एक इंच उंच, पण अरुंद आणि हाडाचा होता. त्याला एक लांब, उंच-पुल असलेले नाक आणि टोचलेले, रुंद निळे डोळे आणि लांब बाजूची जळजळ असलेला काळसर चेहरा होता, परंतु तो फक्त पस्तीस वर्षांचा होता. मी त्याला प्रतिष्ठेने ओळखत होतो: नखांसारखे कठीण, कट्टरपणे पोप फ्रांझिनीला समर्पित.
  
  
  लुईचे खांदे हळूवारपणे धरून त्याने आश्चर्यकारकपणे मोठ्याने हसले. “तुला पाहून आनंद झाला, लुईस! म्हाताऱ्यानेच मला इथे तुला भेटायला पाठवले आहे.”
  
  
  लुईने मॅनिट्टी, लोकलो आणि माझी ओळख करून दिली आणि आम्ही हस्तांदोलन केले. स्पेलमनने माझ्याकडे कुतूहलाने पाहिले, त्याचे निळे डोळे अविचल. "मी तुला कुठून तरी ओळखत नाही का?"
  
  
  तो हे चांगले करू शकतो. मी डझनभर कामांपैकी कोणत्याही एका कामाचा विचार करू शकतो ज्यामध्ये मला कदाचित त्याला नियुक्त केले गेले असेल. या देशातील संघटित गुन्हेगारीच्या यशामागील एक कारण म्हणजे तिची उल्लेखनीय गुप्तचर यंत्रणा. अंडरवर्ल्ड सरकारी एजंटांवर जितके बारकाईने लक्ष ठेवते तितकेच सरकार अंडरवर्ल्डचे आकडे पाहते. मी स्पेलमनला कधीच व्यक्तिशः भेटलो नाही, परंतु तो मला ओळखू शकतो हे पूर्णपणे शक्य आहे.
  
  
  शाप! मला इथे फक्त पाच मिनिटे झाली आहेत आणि मी आधीच अडचणीत आहे. पण मी ते निःसंकोचपणे खेळले आणि मला आशा आहे की सौदी अरेबियामध्ये मी मिळवलेला खोल टॅन त्याला थोडा गोंधळात टाकेल. माझ्या कपाळावरच्या डक्ट टेपनेही मदत केली असावी.
  
  
  मी खांदे उडवले. "तू कधी न्यू ऑर्लीन्सला गेला आहेस का?"
  
  
  "नाही. न्यू ऑर्लीन्समध्ये नाही." त्याने चिडून मान हलवली. "तुझा टोनीशी काही संबंध आहे का?"
  
  
  टोनी?"
  
  
  "टोनी कॅन्झोनरी, सेनानी."
  
  
  पुन्हा धिक्कार! अगदी एक मिनिटापूर्वी लुईने माझी अशी ओळख करून दिल्याचे ऐकूनही मी माझे नाव कॅन्झोनेरी विसरलो. यासारखे आणखी काही अपयश आणि मी खरोखरच अडचणीत येईन.
  
  
  "तो माझा चुलत भाऊ आहे," मी म्हणालो. "माझ्या वडिलांच्या बाजूने."
  
  
  "महान सेनानी!"
  
  
  "हो." मला असे वाटले की लॅरी स्पेलमन संभाषण चालू ठेवत आहे जेणेकरून तो माझा थोडा वेळ अभ्यास करू शकेल. आम्ही एक मजेदार खेळ खेळलो. त्याला माहीत होते की मी नुकतेच बेरूतहून मॅडम सु लाओ लिन येथे आलो आहे आणि कॅन्झोनेरी हे माझे खरे नाव नाही.
  
  
  मला हा खेळ आवडला नाही. उशिरा का होईना त्याला मी कोण आहे हे आठवेल आणि हा सगळा धमाल उडेल. पण या क्षणी मी याबद्दल करू शकत नव्हते. “एक मिनिटात भेटू,” मी म्हणालो. "मला टॉयलेटला जावं लागेल."
  
  
  मी माझी बॅग माझ्याबरोबर घेतली आणि पुरुषांच्या खोलीतून बाहेर न पडता, विल्हेल्मिना आणि ह्यूगोला सुटकेसमधून त्यांच्या नेहमीच्या ठिकाणी त्वरीत स्थानांतरित केले: विल्हेल्मिनासाठी खांद्यावरील होल्स्टर, ह्यूगोसाठी स्प्रिंग-लोड केलेले साबर म्यान. लेबनॉनमध्ये आता सुरक्षा उपाय आहेत, त्यामुळे तुम्ही शस्त्रे घेऊन विमानात चढू शकत नाही. दुसरीकडे, लीड फॉइलसह रेषा असलेले टॉयलेटरी किट तुमच्या सुटकेसमध्ये तुमच्यासोबत खूप चांगले प्रवास करते आणि एक्स-रे मशीन्सच्या सामानासाठी पूर्णपणे निरुपद्रवी आणि अभेद्य दिसते. कोणताही कस्टम इन्स्पेक्टर अर्थातच, तो उचलून पाहण्याचा निर्णय घेऊ शकतो, परंतु आयुष्य खूप शक्यतांनी भरलेले आहे आणि काही कारणास्तव मी कधीही कस्टम इन्स्पेक्टरला टॉयलेट किट तपासताना पाहिले नाही. ते तुमच्या चप्पलच्या पायाची बोटं खाली पाहतील आणि तुमची तंबाखूची थैली ते गांजा नाही याची खात्री करतील, परंतु मी टॉयलेटरी किटमध्ये कधीही पाहिलेले नाही.
  
  
  मी पुरूषांची खोली जास्त सुरक्षित सोडली.
  
  
  * * *
  
  
  स्पेलमन ज्या मोठ्या क्रिस्लरला शहराकडे नेत होता तो लुईच्या बडबडीने भरलेला होता. या वेळी त्यांच्या अविरत हसणाऱ्या एकपात्री प्रयोगाला दाद दिली. मला आशा आहे की ते माझ्यापासून स्पेलमनचे विचार काढून टाकेल.
  
  
  18:00 नंतर थोडेसे झाले होते. जेव्हा एक मोठी निळी कार ब्रॉडवेच्या अगदी जवळ प्रिन्स स्ट्रीटवरील एका मोठ्या, नॉनडिस्क्रिप्ट लॉफ्टपर्यंत खेचली. मी कारमधून शेवटचा होतो आणि इमारतीच्या समोरील फाटलेल्या चिन्हाकडे पाहिले: फ्रांझिनी ऑलिव्ह ऑइल.
  
  
  लॅरी स्पेलमनने आम्हाला एका छोट्या काचेच्या दारातून आणि एका खुल्या हॉलवेमधून खाली नेले, एका छोटय़ाशा कार्यालयातून पुढे गेला जिथे चार महिला त्यांच्या छपाई टेबलांवर काम करत होत्या, राखाडी फाइलिंग कॅबिनेट आणि भिंतीमध्ये सँडविच केले होते. आम्ही जात असताना त्यांच्यापैकी कोणीही वर पाहिले नाही; काही कंपन्यांमध्ये कार्यालयात कोण फिरत आहे हे न समजणे चांगले.
  
  
  आम्ही फ्रॉस्ट केलेल्या काचेच्या दरवाज्याजवळ गेलो, त्यावर जोसेफ फ्रांझिनीची सही लिहिलेली होती. जणू काही आम्ही सगळे ड्राफ्टी आहोत जे नुकतेच बूट कॅम्पवर पोहोचले होते, आम्ही आडवे झालो आणि आमची सुटकेस एका भिंतीवर ठेवली, मग आजूबाजूला मेंढ्यासारखे दिसले. समूहाने सुचविलेल्या रेजिमेंटल बारकाव्यांपासून फक्त लुईस प्रतिकारशक्ती होती; त्याने लहान लाकडी रेलिंगवरून उडी मारली आणि प्राईम सेक्रेटरीला हात लावल्यासारखे वाटले, जे तिला आत येताना पाहून तिच्या डेस्कवरून उठले.
  
  
  ती किंचाळली. - "लुईस!" "तू परत कधी आलास?"
  
  
  त्याने चुंबन घेऊन तिला थोपटले. “फक्त आत्ता, फिलोमिना, फक्त आता. अहो! तू सुंदर, गोड, फक्त सुंदर आहेस! तो बरोबर होता. त्याच्या गोरिल्लासारख्या मिठीतून स्वतःला सोडवण्यासाठी ती धडपडत असताना, मला ते कळले. तिचे स्वरूप असूनही - रिमलेस चष्मा, काळे केस पुन्हा घट्ट अंबाडा, उच्च कॉलर ब्लाउज - ती एक खरी इटालियन सुंदरी होती, उंच, सडपातळ, परंतु स्वादिष्ट स्तन, आश्चर्यकारकपणे पातळ कंबर आणि पूर्ण, गोलाकार नितंब. तिचा अंडाकृती चेहरा, विशाल तपकिरी डोळे आणि ठळक, पर्ट हनुवटी यांनी ठळक केलेला, थेट सिसिलीपासून होता
  
  
  तिची ऑलिव्ह त्वचा, शिल्पकलेची वैशिष्ट्ये आणि जड, कामुक ओठ.
  
  
  ती आमच्या दिशेने लाजाळूपणे हसली, टेबलवरून मागे सरकली आणि तिचा स्कर्ट सरळ केला. क्षणभर आमची नजर खोलीच्या पलीकडे गेली. आम्ही तिला भेटून धरले, मग ती परत बसायला गेली आणि तो क्षण निघून गेला.
  
  
  स्पेलमन डेस्कवर गेला आणि फिलोमिनाच्या डेस्कच्या मागे आणि उजवीकडे उघडलेल्या ऑफिसच्या दारातून गायब झाला. लुई सेक्रेटरीच्या डेस्कच्या कोपऱ्यावर बसून तिच्याशी शांतपणे बोलत होता. आमच्या बाकीच्यांना दाराच्या शेजारीच चमकदार रंगाच्या प्लास्टिकच्या खुर्च्यांवर जागा सापडली.
  
  
  एक क्रोम व्हीलचेअर ढकलून लॅरी स्पेलमन पुन्हा दिसला ज्यामध्ये एक मोठा वृद्ध माणूस बसला होता. हे घृणास्पद होते, एक प्रचंड व्हीलचेअर भरून आणि बाजूंवर सांडले. त्याचे वजन तीनशे पौंड असावे, कदाचित अधिक. चरबीच्या ढिगाऱ्याखाली ज्याने त्याचा चेहरा तयार केला होता त्याखाली अशुभ काळे डोळे विचित्रपणे काळ्या वर्तुळांनी गुंफलेले होते, मूनफेस सिंड्रोमचे उत्कृष्ट उदाहरण सामान्यतः कॉर्टिसोन उपचारांशी संबंधित होते.
  
  
  तेव्हाच मला खूप वर्षांपूर्वी वाचलेल्या गोष्टी आठवल्या: जोसेफ फ्रांझिनी मल्टिपल स्क्लेरोसिसचा बळी होता. तो सदतीस वर्षे त्या व्हीलचेअरवर होता - हुशार, धूर्त, निर्दयी, हुशार, बलवान आणि मध्यवर्ती मज्जासंस्थेवर परिणाम करणाऱ्या विचित्र न्यूरोलॉजिकल आजाराने अपंग. हे मोटर आवेगांना विकृत किंवा व्यत्यय आणते ज्यामुळे पीडित व्यक्तीला दृष्टी कमी होणे, समन्वयाचा अभाव, हातपाय अर्धांगवायू, आतडी आणि मूत्राशय बिघडलेले कार्य आणि इतर समस्यांचा सामना करावा लागतो. मल्टिपल स्क्लेरोसिस मारत नाही, फक्त त्रास देतो.
  
  
  मला माहित होते की मल्टिपल स्क्लेरोसिसवर कोणताही इलाज नाही, प्रतिबंधात्मक किंवा प्रभावी उपचारही नाहीत. मल्टिपल स्क्लेरोसिस असलेल्या बहुतेक रूग्णांप्रमाणे, फ्रांझिनीला वयाच्या तीसव्या वर्षी हा आजार झाला.
  
  
  त्याच्याकडे पाहून मला आश्चर्य वाटले की त्याने हे कसे केले? काही अल्प कालावधीच्या उत्स्फूर्त माफी व्यतिरिक्त, फ्रांझिनी तेव्हापासून या व्हीलचेअरवर मर्यादित होती, व्यायामाच्या अभावामुळे आणि इटालियन पास्ता खाण्याची त्यांची आवड यामुळे लठ्ठ आणि मोटा बनली होती. तथापि, त्याने जगातील सर्वात शक्तिशाली माफिया कुटुंबांपैकी एक व्यावसायिक कौशल्य आणि अंडरवर्ल्ड वर्तुळात ख्याती असलेल्या गाएटानो रुग्गिएरोनंतर दुसऱ्या स्थानावर नेले.
  
  
  हा तो माणूस होता ज्यासाठी मी न्यूयॉर्कमध्ये काम करण्यासाठी आलो होतो आणि शक्य असल्यास नष्ट करतो.
  
  
  "लुईस!" तो उग्र पण आश्चर्यकारकपणे मोठ्या आवाजात भुंकला. "तुला परत आल्याने आनंद झाला". त्याने आमच्या बाकीच्यांकडे पाहिलं. "ही माणसं कोण आहेत?"
  
  
  लुईने परिचय करून देण्याची घाई केली. त्याने हातवारे केले. "ही जीनो मॅनिट्टी आहे."
  
  
  "बोन जिओर्नो, डॉन जोसेफ." निएंडरथल अर्ध्याने अपंग राक्षसाला नमन केले.
  
  
  "गिओर्नो." फ्रांझिनीने फ्रँको लोकलोकडे पाहिले.
  
  
  लोकलोच्या आवाजात भीतीचा थरकाप होता. "फ्रान्को लोकलो," तो म्हणाला. मग त्याचा चेहरा उजळला. "कॅस्टेलमारकडून," तो जोडला.
  
  
  फ्रांझिनी हसली आणि माझ्याकडे वळली. मी त्याच्या नजरेला भेटलो, पण ते सोपे नव्हते. त्या काळ्या डोळ्यांत तिरस्कार जळत होता, पण मी आधी द्वेष पाहिला होता. हे काहीतरी वेगळंच होतं जे पोपी फ्रांझिनीला अशा उत्कटतेने आवडत असे ज्याचा मी यापूर्वी कधीही सामना केला नव्हता.
  
  
  अचानक मला समजले. फ्रांझिनीचा द्वेष इतका भयंकर होता कारण तो एका व्यक्ती किंवा लोकांच्या गटाच्या विरोधात किंवा देश किंवा एखाद्या कल्पनेविरुद्ध निर्देशित केलेला नव्हता. फ्रांझिनी स्वतःचा द्वेष केला. तो त्याच्या आजारी शरीराचा तिरस्कार करत असे आणि स्वतःचा द्वेष करत त्याने स्वतःच्या प्रतिमेत निर्माण केलेल्या देवाचा तिरस्कार केला.
  
  
  लुईच्या आवाजाने माझ्या विचारांमध्ये व्यत्यय आणला. “हा निक कॅन्झोनरी आहे, अंकल जो. तो माझा मित्र आहे. मी त्याला बेरूतमध्ये भेटलो."
  
  
  मी म्हाताऱ्याला होकार दिला, अगदी न वाकून.
  
  
  त्याने एक पांढरी भुवया उंचावली किंवा प्रयत्न केला. त्याच्या तोंडाची एक बाजू उघडी पडल्यामुळे आणि प्रयत्नातून त्याचे डोके बाजूला झुकल्याने त्याचा परिणाम अधिक उन्मत्त झाला. "मित्रा?" - त्याला घरघर लागली. “तुला मैत्री न करण्यासाठी पाठवले होते. हा!"
  
  
  लुईने त्याला शांत करण्यासाठी घाई केली. “तोही आमच्यापैकीच एक आहे, अंकल जो. थांब, त्याने काय केले ते मी तुला एकदा सांगतो.”
  
  
  एखाद्या प्रौढ व्यक्तीने दुसऱ्याला "अंकल जो" असे संबोधणे ऐकणे विचित्र वाटले, परंतु मला वाटते की हा सर्व काही लुईच्या जीवनाकडे पाहण्याच्या अल्पवयीन दृष्टिकोनाचा भाग होता. मी एकदा काय केले याबद्दल तो काय सांगू शकतो, त्याला त्यातील अर्धा भाग माहित नव्हता.
  
  
  मी फ्रांझिनीकडे जितक्या मनापासून हसले तितक्या मनापासून हसले, पण मी खरोखर काही बोलू शकलो नाही, म्हणून मी फक्त खांदे उडवले. कोणत्याही परिस्थितीतून बाहेर पडण्याचा हा एक अद्भुत इटालियन मार्ग आहे.
  
  
  म्हाताऱ्याने क्षणभर मागे टक लावून पाहिलं आणि मग हाताच्या झटपट हालचालीने त्याने व्हीलचेअर अर्ध्यावर वळवली जेणेकरून तो लुईसकडे तोंड करत होता. एका क्षणापूर्वी ज्याला भुवया उंचावणे कठीण झाले होते अशा माणसासाठी ही एक उल्लेखनीय चाल होती.
  
  
  "या लोकांना मॅनी येथे बुक करा," त्याने आदेश दिला. "उद्या त्यांना दे आणि मग त्यांना रिक्कोला यायला सांग." त्याने खांद्यावरून आमच्याकडे पाहिले. "शाप!" तो म्हणाला. "मी पैज लावतो की त्यांना इंग्रजीही येत नाही."
  
  
  त्याने लुईसकडे पाहिले. “आम्ही उद्या रात्री टोनी गार्डन्समध्ये पार्टी करत आहोत. आज तुझी चुलत बहीण फिलोमिनाचा वाढदिवस आहे. तिथे राहा."
  
  
  लुई आनंदाने हसला. "अर्थात, अंकल जो."
  
  
  त्याची चुलत बहीण फिलोमिना सुंदरपणे लाजली.
  
  
  म्हाताऱ्याने चतुराईने व्हीलचेअर काढली आणि स्वत:च्या अधिकाराखाली कार्यालयात परत गेला. स्पेलमनने पुन्हा माझ्याकडे थंडपणे पाहिले आणि मग त्याच्या बॉसच्या मागे गेला. मी कोण आहे हे त्याला कधी कळले तर एक दिवस त्याला आठवेल.
  
  
  मॅनिट्टी, लोचलो आणि मी लुईच्या मागे ऑफिसच्या बाहेर आणि हॉलवेमध्ये गेलो तेव्हा मला लॅरी स्पेलमनबद्दल खूप वाईट वाटले.
  
  
  
  आठवा अध्याय.
  
  
  
  मॅनीच्या मालकीच्या चॅल्फॉन्ट प्लाझा, मिडटाउन मॅनहॅटनच्या पूर्वेकडील भव्य जुन्या हॉटेलांपैकी एक आहे. त्याच्या प्रदीर्घ इतिहासात, Chalfont Plaza ने युरोपियन राजघराण्यातील एकापेक्षा जास्त सदस्यांना पाहुणे म्हणून होस्ट केले आहे. न्यू यॉर्क शहराला भेट देणाऱ्या शहराबाहेरील व्यावसायिकांसाठी हे अजूनही स्टॉप्सपैकी एक आहे.
  
  
  काही वर्षांपूर्वी, प्रथितयश व्यावसायिकांच्या गटाने चॅलफॉन्ट प्लाझा त्याच्या मूळ मालकांकडून व्यावसायिक गुंतवणूक म्हणून विकत घेतला आणि नंतर तो इमॅन्युएल पेरीनी या तरुण, महत्त्वाकांक्षी व्यावसायिकाला भरपूर भांडवलासह विकला.
  
  
  साइन आउट फ्रंट अजूनही "चालफोंट प्लाझा" म्हणतो परंतु माफिया, त्यांच्या कायमस्वरूपी अहंकारामुळे, त्याला "मॅनी" म्हणतात.
  
  
  "तुला थांबून प्यायला आवडेल का, निक?" चेक इन केल्यानंतर मी लिफ्टमध्ये जाण्यापूर्वी लुईने विचारले.
  
  
  “नाही, धन्यवाद, लुईस,” मी ओरडलो. "मी थकलो आहे."
  
  
  “ठीक आहे,” त्याने आनंदाने होकार दिला. "मी तुला उद्या दुपारी कॉल करेन आणि काय चालले आहे ते सांगेन."
  
  
  "ठीक आहे." लिफ्टचा दरवाजा बंद होताच मी एक शेवटचे स्नेही स्मित केले आणि निरोप घेतला. थकले? हे फक्त जेट लॅग नव्हते ज्यामुळे मी झोपायच्या आधी विल्हेल्मिनाला तिच्या उशीखाली ठेवायला विसरलो. त्याऐवजी, मी कपडे उतरवल्यावर जमिनीवर पडलेल्या कपड्यांच्या ढिगाऱ्याच्या वरच्या होल्स्टरमध्ये फेकले.
  
  
  मला जाग आली तेव्हा ती माझ्या तोंडापासून फक्त चार इंच होती आणि थेट माझ्या डाव्या डोळ्याकडे बोट दाखवत होती.
  
  
  "कुत्रीच्या मुला, हलू नकोस, नाहीतर मी तुला मारून टाकीन."
  
  
  मी त्याच्यावर विश्वास ठेवला. बेडसाइड टेबलवरील दिव्याच्या क्षणिक अंधुक प्रकाशाशी माझे डोळे जुळवण्याचा प्रयत्न करत मी पूर्णपणे शांत पडलो. विल्हेल्मिना फक्त 9 मिमी आहे, परंतु त्या क्षणी असे वाटले की मी सोळा इंची नौदल रायफलची बॅरल खाली पाहत आहे.
  
  
  मी विल्हेल्मिनाच्या शाफ्टला धरून ठेवलेल्या हाताकडे माझे टक लावून पाहत राहिलो, त्यानंतर मला तिचा चेहरा सापडेपर्यंत लांब हात वर केला. अपेक्षेप्रमाणे, ही एक जुनी ओळख होती: लॅरी स्पेलमन.
  
  
  माझे डोळे थकव्याने जळत होते, आणि जेव्हा मी पूर्णपणे जागे झालो तेव्हा मला माझ्या शरीरात वेदना जाणवल्या. किती वेळ झोपलो होतो ते कळलेच नाही. सुमारे तीस सेकंद निघून गेले.
  
  
  स्पेलमनने त्याच्या हाताला धक्का दिला आणि माझ्याच पिस्तुलाचे स्टील हँडल माझ्या चेहऱ्यावर आदळले. वेदना माझ्या जबड्यात उठल्या. मी स्वतःला किंचाळण्यापासून वाचवण्यात यशस्वी झालो.
  
  
  स्पेलमन हसला आणि दूर खेचला, अजूनही बंदूक धरून माझ्याकडे इशारा केला. तो उठून उभा राहिला, जवळची खुर्ची एका हाताने पकडली आणि त्याच्याकडे खेचली, माझ्यापासून नजरही हटवली नाही.
  
  
  तो त्याच्या खुर्चीत मागे झुकला आणि विल्हेल्मिनाकडे इशारा केला. "खाली बसा."
  
  
  काळजीपूर्वक वरती, मी माझ्या मागे दोन उशा ठेवल्या. छान आणि आरामदायी, त्या धिंगाणाशिवाय. मी बेडसाइड टेबलवरच्या घड्याळाकडे नजर टाकली. तीन वाजले, आणि पट्ट्यांमधून प्रकाश येत नसल्याने पहाटेचे तीन वाजले असावेत. मी सुमारे चार तास झोपलो.
  
  
  मी स्पेलमॅनकडे प्रश्नार्थकपणे पाहिलं आणि शेवटी जेव्हा मी जागा झालो तेव्हा ठरवलं की तो मद्यधुंद अवस्थेत असावा. त्याच्या डोळ्यात एक विचित्र नजर होती; ते चुकीच्या पद्धतीने फोकस करत असल्याचे दिसत होते. मग मी पाहिले की विद्यार्थी अरुंद झाले आहेत. तो नशेत नव्हता, तो उत्साही होता!
  
  
  माझा जबडा वेदनेने धडधडला.
  
  
  "तुला वाटते की तू कुत्रीचा हुशार मुलगा आहेस, नाही का, कार्टर?"
  
  
  मी मानसिकदृष्ट्या खचलो. त्याने माझे कव्हर उडवले, ठीक आहे. मला आश्चर्य वाटते की त्याने इतर कोणाला सांगितले का? त्याला फार महत्त्व आहे असे नाही. त्या क्षणी गोष्टी ज्या पद्धतीने पाहिल्या त्यावरून, त्याला ज्याला पाहिजे असेल त्याला सांगण्यासाठी त्याच्याकडे जगातील सर्व वेळ होता.
  
  
  “मी सध्या फार हुशार वाटत नाही,” मी कबूल केले.
  
  
  त्याने स्वत: ला हलके हसू दिले. “मला शेवटी आठवलं, साधारण तासाभरापूर्वीची. निक कार्टर. तू AX साठी काम करतोस."
  
  
  धिक्कार हिरोईन! कधीकधी असे घडते: दीर्घकाळ विसरलेली स्मृती ट्रिगर केली जाते. मी हे आधी पाहिले आहे.
  
  
  "ते सुमारे चार वर्षांपूर्वी होते," तो पुढे म्हणाला. "टॉम मर्फीने मला फ्लोरिडामध्ये तुमच्याकडे निर्देश केला."
  
  
  “तुम्ही चांगले संगत ठेवता,” मी हसले. एक प्रतिष्ठित वकील होण्याच्या त्याच्या दर्शनी भागाखाली, धूसर, राखाडी केसांचा मर्फी हा पोर्नोग्राफीचा देशातील सर्वात यशस्वी शोधक होता. आणि मर्फीच्या बाबतीत, हे फक्त सेक्स आणि हेरॉईनबद्दल नाही; तो खऱ्या घाणीचा सामना करत होता.
  
  
  स्पेलमनने त्याची बंदूक माझ्याकडे धमकीने दाखवली. "यात तुझ्यासोबत अजून कोण आहे?"
  
  
  मी मान हलवली. "जर तुम्हाला माहित असेल की मी निक कार्टर आहे, तर तुम्हाला माहीत आहे की मी सहसा एकटाच काम करतो."
  
  
  "यावेळी नाही. तू कोण आहेस हे आठवताच मी बेरूतला फोन केला. सु लाओ लिन मरण पावला आहे. चार्ली हार्किन्स मरण पावला. हॅरॉल्ड रुग्णालयात आहे."
  
  
  "म्हणजे?" किमान माझ्या योजनेचा तो भाग काम करतो.
  
  
  स्पेलमन हसले. "म्हणून तुम्ही यावेळी एकट्याने काम करू शकत नाही. त्या चिनी मुलीला जवळपास दीड तासानंतर मारण्यात आले
  
  
  तुमची फ्लाइट निघाली आहे."
  
  
  "अरे?" मी एक चांगला विचार येत पकडले. मला असे वाटले की जर स्पेलमनला वाटले की माझ्याबरोबर इतर लोक काम करत आहेत, तर ते कदाचित माझा वेळ घेऊ शकेल. मी फ्रांझिनी कुटुंबातील काही कायदेशीर सदस्यांना देखील सहभागी करून घेऊ शकतो. ते लवकरच सिद्ध करू शकतात की ही फसवणूक आहे, परंतु कमीतकमी यामुळे काही भय निर्माण होईल.
  
  
  तो शेवटचा विचार मी डोक्यातून काढून टाकला. माझे पहिले ध्येय भय निर्माण करणे हे नव्हते. जिवंतपणी इथून बाहेर पडायचं होतं. सध्या शक्यता फारशी चांगली नव्हती.
  
  
  "जर कोणी माझ्यासोबत काम करत असेल," मी रागाने म्हणालो, "मी तुम्हाला सांगेन असे का वाटते?"
  
  
  लुगरच्या थूथनने हवेत एक लहान वर्तुळ बनवले. “पोपी फ्रांझिनीला संपूर्ण कथा हवी आहे,” तो म्हणाला. हवेत आणखी एक लहान वर्तुळ. "आणि जेव्हा मी जाऊन त्याला सांगेन, तेव्हा मी त्याला प्रत्येक भाग देईन."
  
  
  माझ्या बाजूने आणखी एक मुद्दा! स्पेलमॅनने अद्याप कोणालाही सांगितले नाही. त्याने माझ्यापासून मुक्त होण्यापूर्वीच जर मी त्याच्यापासून मुक्त होऊ शकलो तर कदाचित गोष्टी चांगल्या होऊ लागतील. मऊ पलंगावर शस्त्राशिवाय झुकलेल्या स्थितीतून सुरुवात करणे ही माझ्यासाठी चांगली सुरुवात नव्हती, परंतु मला काहीतरी करावे लागले.
  
  
  त्याला पकडण्यासाठी मला त्याच्या जवळ जाण्याची गरज होती आणि मी असे करू शकतो तो म्हणजे त्याला माझ्यावर हल्ला करण्यास चिथावणी देणे. सशस्त्र, नॉक-आउट हेरॉइन व्यसनी व्यक्तीने जाणूनबुजून हल्ल्याला चिथावणी देण्याचा विचार मला आतापर्यंतचा सर्वात आनंददायक वाटला नाही. माझी शक्यता खूपच कमी होती. दुसरीकडे, मला पर्याय दिसत नव्हता.
  
  
  “तू मूर्ख आहेस, स्पेलमन,” मी म्हणालो.
  
  
  त्याने बंदूक माझ्याकडे दाखवली. हा त्याचा आवडता हावभाव वाटत होता.
  
  
  "बोलायला सुरुवात करा, हलवा, नाहीतर तुम्ही मराल."
  
  
  माझा स्फोट झाला. - "शूट!" “मी कोणासोबत काम करत आहे हे तुम्हाला कळेपर्यंत तुम्ही मला मारू शकत नाही. ते तुम्हाला माहीत आहे. बाबांना ते आवडणार नाही, लॅरी. तुमचे डोके वापरा - जर तुमच्या डोक्यात हेरॉईनचा डोस तुमच्या रक्तवाहिनीतून जात असेल. "
  
  
  त्याने क्षणभर विचार केला. सामान्य परिस्थितीत, मला वाटते की लॅरी स्पेलमन एक अतिशय हुशार माणूस होता. हिरॉइनच्या ढगावर चालत असताना, तो आपल्या विचारांची दिशा क्वचितच बदलू शकला.
  
  
  मी बोलत राहिलो. मी जितके जास्त बोलेन तितकेच मी जगेन. "तुझ्यासारखा चांगला ज्यू मुलगा माफियामध्ये कसा आला, लॅरी?"
  
  
  त्याने माझ्याकडे दुर्लक्ष केले.
  
  
  मी आणखी एक जुगाराचा प्रयत्न केला. “तुझ्या आईला माहीत आहे का तिने हेरॉईन व्यसनी, लॅरीला वाढवले? तिला स्वतःचा अभिमान असायला हवा. इतर किती माता म्हणू शकतील की त्यांचे मुल अंमली पदार्थांचे व्यसनी ठरले ज्यांनी आपले बहुतेक आयुष्य एका लठ्ठ वृद्ध माणसाला व्हीलचेअरवर ढकलण्यात घालवले? मी पैज लावतो की ती नेहमीच तुमच्याबद्दल बोलत असते, तुम्हाला माहिती आहे: "माझा मुलगा डॉक्टर आहे, माझा मुलगा वकील आहे, आणि मग तुमची वृद्ध स्त्री 'माझा मुलगा ड्रग व्यसनी आहे' असे म्हणते..."
  
  
  हे बालिश होते आणि त्याला वेड्या रागात पाठवण्याची शक्यता नव्हती. पण माझ्या आवाजाने त्याच्या कचऱ्याने आच्छादलेल्या विचारांमध्ये व्यत्यय आणल्यामुळे तो खरोखरच चिडला.
  
  
  "चुप!" - त्याने शांतपणे ऑर्डर दिली. तो ज्या खुर्चीत बसला होता त्या खुर्चीतून त्याने अर्धे पाऊल उचलले आणि जवळजवळ अनपेक्षितपणे मला लुगरच्या बाजूने मारले.
  
  
  पण यावेळी मी तयार होतो.
  
  
  धक्का टाळण्यासाठी मी माझे डोके उजवीकडे वळवले आणि त्याच वेळी मी माझा डावा हात वर आणि बाहेर फिरवला, धारदार कराटे चॉपने त्याचे मनगट पकडले ज्यामुळे त्याने बंदूक सोडली पाहिजे होती, परंतु तसे झाले नाही.
  
  
  मी पलंगावर डावीकडे लोळले, त्याचे मनगट पकडले आणि दाबले, पांढऱ्या चादरीच्या विरूद्ध तळहाताने वर केले, नंतर जास्तीत जास्त दाब देण्यासाठी ते माझ्या खांद्यावर खाली केले. त्याचा दुसरा हात माझ्या कंबरेभोवती गुंडाळला होता, मला माझ्या कफ केलेल्या हातापासून दूर खेचण्याचा प्रयत्न करत होता.
  
  
  त्याने माझा उजवा हात माझ्या शरीरावर दाबला. मी एक जलद आक्षेपार्ह हालचाल केली, माझ्या पाठीला कमान लावली आणि फायदा घेण्यासाठी एक गुडघा माझ्या खाली ठेवला आणि माझा हात मोकळा करण्यात सक्षम झालो. आता त्याच्या बंदुकीच्या हातावर काम करण्यासाठी माझे दोन्ही हात मोकळे झाले होते, डाव्या हाताने शक्य तितके मनगट दाबत होते आणि उजव्या हाताची बोटे पकडत होती आणि बंदुकीपासून दूर वाकण्याचा प्रयत्न करत होता.
  
  
  मी एक बोट सोडले आणि ते हळू हळू कुरवाळू लागलो. त्याची बोटे विलक्षण मजबूत होती. माझ्या कमरेभोवतीचा दाब अचानक कमी झाला. मग त्याचा मुक्त हात माझ्या खांद्याभोवती गुंडाळला, आणि लांब, हाडाच्या बोटांनी माझा चेहरा पकडला, माझ्या जबड्याभोवती आकडा घातला आणि माझे डोके मागे टेकवले आणि माझी मान मोडण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  आम्ही शांतपणे झगडत होतो, प्रयत्नाने कुरकुर करत होतो. माझे डोके खाली ठेवण्यासाठी माझी सर्व इच्छाशक्ती आणि स्नायू वापरून फायदा मिळवण्याच्या उद्देशाने मी त्या पिस्तुलाच्या बोटावर काम केले.
  
  
  मी माझ्या बोटाने एक इंचाचा आठवा भाग मिळवला, परंतु त्याच वेळी मला माझे डोके मागे ढकलले जात असल्याचे जाणवले. स्पेलमनची बोटे माझ्या घशात खोलवर खणली, माझ्या जबड्याखाली, माझे तोंड विकृतपणे विकृत केले, त्याचा तळहाता माझ्या नाकावर दाबला. एका क्षणात, जेव्हा कॅरोटीड धमनी कापली जाईल, तेव्हा मी भान गमावून बसेन.
  
  
  एक गुलाबी धुके माझे डोळे ढग होते आणि वेदना पांढरा रेषा माझ्या मेंदूत चमकत होते.
  
  
  मी माझे तोंड उघडले आणि स्पेलमॅनच्या एका बोटावर जोराने चावलं, माझ्या दात त्यात कापल्यासारखे वाटत होते जणू ते बार्बेक्यू केलेल्या बरगड्याचा तुकडा आहे. माझे दात घासल्यामुळे गरम रक्त माझ्या तोंडात शिरले
  
  
  त्याच्या सांध्यामध्ये आदळणे, सांध्यातील कमकुवतपणा शोधणे, नंतर कंडरा कापणे, कोमल हाड चिरडणे.
  
  
  त्याने किंचाळत हात खेचला, पण माझे डोके त्याच्याबरोबर गेले आणि दातांनी त्याचे बोट धरले. माझ्या ओठांवर आणि चेहऱ्यावर रक्त जाणवत मी ते कुत्र्यासारखे क्रूरपणे फाडले. त्याचवेळी मी बंदुकीने त्याच्या हातावरचा दबाव वाढवला. त्याचे बोट आता वाकले होते आणि मला फक्त ते मागे वळवायचे होते.
  
  
  पण माझा दुखणारा जबडा कमकुवत झाला आणि मी त्याच्या बोटावरची पकड गमावू लागलो. अचानक झालेल्या झटक्याने तो मोकळा झाला, पण त्याच वेळी त्याच्या दुसऱ्या हाताच्या बोटांनी विल्हेल्मिनावरची पकड सैल केली आणि लुगर पलंगाच्या शेजारी जमिनीवर पडला.
  
  
  आम्ही एकमेकांना मिठी मारली आणि भयानक वेदनेने बेडवर कुडकुडलो. त्याच्या नखांनी माझ्या नेत्रगोलांचा शोध घेतला, पण मी संरक्षणासाठी माझे डोके त्याच्या खांद्यावर ठेवले आणि त्याचा मांडीचा सांधा पकडला. त्याने स्वतःचे रक्षण करण्यासाठी आपले नितंब गुंडाळले आणि आम्ही पलंग जमिनीवर लोळला.
  
  
  काहीतरी तीक्ष्ण आणि न हलता माझ्या डोक्यात घुसले आणि मला समजले की मी बेडसाइड टेबलच्या कोपऱ्यावर आदळले आहे. आता स्पेलमन शीर्षस्थानी होता, त्याचा तीक्ष्ण चेहरा माझ्यापासून इंच दूर होता, त्याचे दात वेड्यासारखे हसले होते. एक मुठी माझ्या चेहऱ्यावर आदळली आणि दुसरा हात माझ्या घशात दाबला गेला त्याच्या चकचकीत बोटाने मोकळा झाला.
  
  
  मी माझी हनुवटी माझ्या मानेला शक्य तितक्या जोरात दाबली आणि माझ्या पसरलेल्या बोटांनी त्याचे डोळे टोचले, पण शेवटच्या क्षणी त्याने आपले डोके वळवले आणि त्यांना घट्ट बंद केले.
  
  
  मी एक मोठा कान पकडला आणि रागाने ओढले, मागे वळून. त्याचे डोके झपाट्याने फिरले आणि मी माझ्या तळहाताने त्याचे तीक्ष्ण नाक दाबले. मला आघाताच्या जोरावर कूर्चा फाटल्यासारखे वाटले आणि रक्त माझ्या चेहऱ्यावर आले आणि मला अंधत्व आले.
  
  
  स्पेलमनने हताशपणे ओरडले कारण मी त्याच्या पकडीतून सुटलो आणि बाहेर पडलो. क्षणभर आम्ही चौघांवर उभे राहिलो, जोरदार श्वास घेत, श्वास घेत, रक्ताने माखलेले, लढाईत दोन जखमी प्राण्यांसारखे.
  
  
  मग मला विल्हेल्मिना बाजूला आणि बेडसाइड टेबलजवळ दिसली. माझे हात आणि गुडघे टाकून, मी पटकन डुबकी मारली, माझ्या पोटावर पुढे सरकत मी जमिनीवर पडलो, हात पसरले आणि बोटांनी बंदूक पकडली. माझ्या नखाने पिस्तुलाची पकड खरवडली आणि मी पुन्हा फुफ्फुस मारला. माझा तळहाता हँडलवर पडला आणि माझी बोटे त्याभोवती ओळखीच्या मार्गाने वळली म्हणून मला खूप आनंद झाला.
  
  
  माझ्याकडे बंदूक होती, पण स्पेलमॅन, एखाद्या मोठ्या हाडाच्या मांजरासारखा, आधीच माझ्या वर होता, त्याचा मोठा हात माझ्या पसरलेल्या हातावर दाबत होता आणि त्याची दुसरी मुठी, पिस्टनसारखी, माझ्या फासळ्यांमध्ये घुसली होती. मी माझ्या पाठीवर वळलो, माझा खांदा डावीकडून उजवीकडे वळवला आणि माझे गुडघे वर खेचले जेणेकरून माझे पाय माझ्या छातीवर दुप्पट झाले.
  
  
  मग मी माझे पाय झटकन बाहेरच्या दिशेने ढकलले, एखाद्या न वळणा-या स्प्रिंगसारखे. एका पायाने स्पेलमनच्या पोटात, दुसरा छातीत पकडला आणि माझ्या मनगटावरील पकड गमावून तो परत उडाला. तो त्याच्या नितंबावर उतरला, वेग त्याला त्याच्या पाठीवर घेऊन गेला. मग तो उजवीकडे वळला, डोके खाली आणि खाली वळवला आणि माझ्याकडे तोंड करून सर्व चौकारांवर उभा राहिला.
  
  
  त्याने गुडघे टेकले, हात वर केले, किंचित कप केले, हल्ला करण्यास तयार. त्याच्या तुटलेल्या नाकातून त्याचा चेहरा रक्ताने माखलेला होता. पण त्याचे फिकट निळे डोळे हेतुपूर्ण चिकाटीने चमकले.
  
  
  मी त्याच्या चेहऱ्यावर अगदी आठ इंच अंतरावरून गोळी झाडली. त्याची वैशिष्ट्ये आतील बाजूने आकुंचन पावत होती, परंतु तो गुडघ्यावर राहिला, त्याचे शरीर डोलत होते.
  
  
  तो आधीच मेला होता, पण माझे बोट सहजच ट्रिगरवरून आणखी दोनदा सरकले, आणखी दोन गोळ्या त्या विस्कटलेल्या चेहऱ्यावर रिकाम्या झाल्या.
  
  
  मग शरीर पुढे पडले आणि माझ्या समोर कार्पेटवर स्थिर पडले, एक निर्जीव हात माझ्या पायावर थोपटला. मी जिथे होतो तिथेच राहिलो, धडधडत होतो, माझी छाती धडधडत होती. बंदुकीच्या बटमधून माझ्या डोक्याची बाजू धडधडत होती आणि माझ्या दोन-तीन फासळ्या तुटल्यासारखे वाटत होते. मी शेवटी माझ्या पायावर येण्याआधी पाच मिनिटे निघून गेली आणि नंतर पडू नये म्हणून मला बेडसाइड टेबल धरून ठेवावे लागले.
  
  
  सुरुवातीला मला भीती वाटली की तीन गोळ्यांच्या आवाजाने कोणीतरी पळून जाईल, पण माझ्या धुंद अवस्थेत मी काही करू शकेन याचा विचार केला नाही जर कोणी असे केले तर मी तिथेच स्तब्ध उभा राहिलो आणि माझ्या तुटलेल्या भावना शांत करण्याचा प्रयत्न केला. एकत्र येऊन. जगातील इतर कोणत्याही शहरात पोलिस काही मिनिटांतच माझा दरवाजा ठोठावत असतील. मी विसरलो की मी न्यू यॉर्कमध्ये होतो, जिथे काही लोकांना काळजी होती आणि जिथे ते मदत करू शकत असतील तर कोणीही हस्तक्षेप केला नाही.
  
  
  शेवटी, मी स्पेलमनच्या शरीरावर पाऊल ठेवले आणि बाथरूममध्ये घुसलो. दहा मिनिटांच्या गरम शॉवरनंतर काही मिनिटांच्या कडाक्याच्या थंडीने माझ्या दुखऱ्या शरीरासाठी चमत्कार केले आणि माझे मन स्वच्छ करण्यास मदत केली.
  
  
  स्पेलमनने जे सांगितले त्यावरून, मला खात्री होती की मी कोण आहे हे समजल्यानंतर त्याने त्याच्या माहितीसह कोणाशीही संपर्क साधला नाही. माझ्या डोक्यात कौतुक वाटलं. तो म्हणाला, काही अंशी, "पोपी फ्रांझिनीला याबद्दल कधी कळेल." पुरेशी चांगली. मग मला याची खात्री होती, निदान क्षणभर तरी. किंवा किमान मी अशी आशा करू शकतो.
  
  
  आता मला अजूनही समस्येचा सामना करावा लागत आहे. त्याच खोलीत लॅरी स्पेलमनचा कुटलेला मृतदेह सापडण्याचा प्रश्नच नव्हता. फ्रांझिनी कुटुंबाशी असलेल्या माझ्या संबंधांमध्ये ही परिस्थिती फायदेशीर ठरू शकत नाही. आणि मला अर्थातच पोलिसांचा हस्तक्षेप नको होता. आपल्याला त्याच्यापासून मुक्त करावे लागेल.
  
  
  आणि मला काही काळ सापडल्याशिवाय त्यातून सुटका करावी लागेल.
  
  
  लॅरी स्पेलमनच्या अनुपस्थितीबद्दल फ्रॅन्सिनी नाराज होतील आणि जर तो मेला तर ते संतप्त होतील. आणि संताप लोकांना आश्चर्यचकित करू शकतो: एके दिवशी मी बेरूतमध्ये दर्शविले आणि चार दिवसांनंतर मध्य पूर्वेतील शीर्ष माफिया बनावट त्यांच्या सहकारी चिनी एजंटसह मरण पावला. त्यानंतर, न्यूयॉर्कमध्ये माझ्या आगमनानंतर चोवीस तासांनंतर, फ्रांझिनीच्या सर्वोच्च लेफ्टनंटपैकी एक मारला गेला. मला फ्रान्सिनींनी या प्रवृत्तीबद्दल विचार करायला नको होता. लॅरी स्पेलमन अद्याप सापडलेला नाही.
  
  
  मी कपडे घालत असताना याचा विचार केला. सहा फुट पाच मेलेल्या आणि मारहाण झालेल्या गुंडाचे काय करायचे? मी त्याला लॉबीमध्ये नेऊ शकलो नाही आणि टॅक्सी चालवू शकलो नाही.
  
  
  लुईस, मॅनिट्टी आणि लोकलाऊ सोबत लॉबीमध्ये गेल्यापासून ते विल्हेल्मिनाच्या थूथन माझ्याकडे टक लावून उठल्याच्या क्षणापर्यंत हॉटेलबद्दल मला जे माहीत होते ते मी मानसिकरित्या जाणून घेतले. काही खास नाही, फक्त जड लाल गालिचा, सोनेरी फ्रेम्समधील आरसे, लाल जॅकेटमधील बेलबॉय, बटण दाबणारी सेल्फ-सर्व्हिस लिफ्ट, अँटीसेप्टिक कॉरिडॉर, माझ्या खोलीच्या काही दरवाजांवर एक लाँड्री.
  
  
  फारशी मदत झाली नाही. मी माझ्या खोलीभोवती पाहिलं. मी त्यात तासनतास झोपलो, त्यात जवळजवळ मरण पावले, पण मी प्रत्यक्षात त्याकडे पाहिले नाही. ते खूपच मानक होते, क्षणी थोडे गोंधळलेले, पण मानक. मानक! ही की होती! न्यूयॉर्क शहरातील जवळजवळ प्रत्येक हॉटेल रूममध्ये पुढील खोलीकडे जाणारा एक सुज्ञ कनेक्टिंग दरवाजा आहे. दरवाजा नेहमी सुरक्षितपणे लॉक केलेला असायचा आणि तुम्ही शेजारच्या खोल्या बुक केल्याशिवाय तुम्हाला कधीही चावी दिली जात नाही. तरीही हा दरवाजा नेहमीच किंवा जवळजवळ नेहमीच असतो.
  
  
  मी विचार करताच तिने लगेच माझ्या चेहऱ्याकडे पाहिले. अर्थात, दरवाजा कपाटाच्या पुढे आहे. ते लाकडाच्या संरचनेत इतके चांगले बसते की तुम्हाला ते लक्षातही आले नाही. मी आकस्मिकपणे हँडलचा प्रयत्न केला, परंतु अर्थातच ते बंद होते.
  
  
  ती काही अडचण नव्हती. मी माझ्या खोलीतील लाईट बंद केली आणि मजला आणि दाराच्या खालच्या काठाच्या मधल्या अंतराकडे पाहिले. पलीकडे लाईट नव्हती. याचा अर्थ ते एकतर रिकामे होते किंवा रहिवासी झोपलेले होते. त्या वेळी तो बहुधा झोपला होता, पण तो तपासण्यासारखा होता.
  
  
  माझा रूम नंबर ६३४ होता. मी ६३६ डायल केला आणि माझा श्वास रोखून धरला. मी नशीबवान आहे. मी त्याला दहा वेळा रिंग करू दिली आणि नंतर फोन ठेवला. मी पुन्हा लाईट चालू केली आणि मी नेहमी माझ्या व्हॅनिटी किटमध्ये ठेवलेल्या सहाच्या सेटमधून दोन स्टील पिक्स निवडल्या. थोड्या वेळाने शेजारच्या दरवाजाचे कुलूप उघडले.
  
  
  ते उघडून, मी पटकन दुसऱ्या भिंतीकडे गेलो आणि लाईट चालू केली; ते रिकामे होते.
  
  
  माझ्या खोलीत परत आल्यावर, मी स्पेलमनचे कपडे उतरवले आणि त्याचे कपडे सुबकपणे दुमडले आणि माझ्या सुटकेसच्या तळाशी ठेवले. मग मी त्याला ओढत पुढच्या खोलीत नेले. पूर्ण नग्न, चेहऱ्यावर रक्ताळलेल्या अवस्थेत, त्याची लगेच ओळख पटू शकली नाही. आणि माझ्या आठवणीनुसार, त्याला कधीही अटक करण्यात आली नव्हती, त्यामुळे त्याच्या बोटांचे ठसे फाइलवर नव्हते आणि त्याची ओळख पटण्यास आणखी विलंब होईल.
  
  
  फ्रॉस्टेड काचेचे दरवाजे बंद करून मी स्पेलमनचे शरीर शॉवरमध्ये सोडले आणि कपडे घालण्यासाठी माझ्या खोलीत परतलो.
  
  
  समोरच्या डेस्कवर मी लाल जॅकेट घातलेल्या एका तरुण लिपिकाला अडवले. त्याला त्याच्या कागदपत्रांपासून दूर नेले जाणे आवडत नव्हते, परंतु त्याने ते जास्त न दाखवण्याचा प्रयत्न केला. "होय साहेब?"
  
  
  “मी सहा चौतीसच्या खोलीत आहे आणि माझ्या शेजारी सहा छत्तीस खोली रिकामी असेल तर मला माझ्या मित्राला तिथे घेऊन जायचे आहे. ती... तो नंतर येईल."
  
  
  तो माझ्याकडे जाणून बुजून हसला. “नक्कीच सर. फक्त तुमच्या मित्रासाठी इथे नोंदणी करा.” त्याने नोटपॅड माझ्याकडे वळवला.
  
  
  गाढव असलेला हुशार माणूस! मी संकलित केलेल्या इरविंग फेनचे नाव आणि पत्त्यावर स्वाक्षरी केली आणि पहिल्या रात्रीच्या निवासासाठी तेवीस डॉलर्स दिले.
  
  
  मग मी चावी घेतली आणि परत वरच्या मजल्यावर गेलो. मी 636 मध्ये गेलो, "डू नॉट डिस्टर्ब" चिन्ह घेतले आणि ते दाराबाहेर टांगले. दारावरील त्या चिन्हासह, मला वाटले की कोणीही कर्सररी तपासणी करण्यापेक्षा तीन किंवा चार दिवस आधीच केले असावे.
  
  
  मी माझ्या खोलीत परतलो आणि घड्याळाकडे पाहिले. पहाटे चार वाजले. स्पेलरानने मला उठवून फक्त एक तास झाला आहे. मी yawned आणि stretched. मग मी पुन्हा माझे कपडे काढले आणि एका खुर्चीवर काळजीपूर्वक टांगले. यावेळी मी अंथरुणावर जाण्यापूर्वी विल्हेल्मिना माझ्या उशाखाली ठेवल्याची खात्री केली.
  
  
  मग मी लाईट बंद केली. पहाटे चार वाजले तरी न्यूयॉर्कमध्ये काही करायचे नव्हते.
  
  
  मला जवळजवळ लगेच झोप लागली.
  
  
  
  नववा अध्याय.
  
  
  
  दुसऱ्या दिवशी सकाळी नऊ वाजता मी मॅनीच्या घरातून निघालो. स्पेलमनचे कपडे माझ्या सुटकेसमध्ये भरलेले होते, जसे की एक चादर आणि उशी रक्ताने माखलेली होती.
  
  
  चालफोंट प्लाझा येथून मी लेक्सिंग्टन मार्गे सेव्हन्थ अव्हेन्यूजवळील ट्वेंटी-थर्ड स्ट्रीटवरील चेल्सी हॉटेलपर्यंत टॅक्सी पकडली. आजकाल हे एक वंचित जुने हॉटेल आहे, जे अनेक विचित्र पात्रांना आकर्षित करते. तथापि, त्याचे वैभवाचे दिवस होते. डायलन थॉमस, आर्थर मिलर आणि जेफ बेरीमन तिथेच राहिले. तेथे जाण्याचे माझे मुख्य कारण साहित्यिक नॉस्टॅल्जियापासून दूर होते: लॅरी स्पेलमनचे शरीर शेजारी नव्हते.
  
  
  मी पहिली गोष्ट म्हणजे काही तपकिरी रॅपिंग पेपर आणि सुतळीचा गोळा पाठवला. मग मी स्पेलमनचे कपडे, चादरी आणि उशी काळजीपूर्वक गुंडाळले आणि ते पॅकेज पोस्ट ऑफिसमध्ये नेले.
  
  
  मी Popeye Franzini ला एक पॅकेज पाठवले. परतीच्या पत्त्यावर असे लिहिले आहे: "गेतानो रुग्गिएरो, 157 थॉम्पसन स्ट्रीट, न्यूयॉर्क, NY 10011." स्पेलमॅनचे शरीर जितके जास्त काळ शोधले गेले नाही तितके चांगले, परंतु एकदा ते सापडले की, माझ्यावरील संशय दूर व्हावा अशी माझी इच्छा होती. या क्षणी मला Ruggiero आणि Franzini मधील कोणत्याही विशिष्ट खराब रक्ताची माहिती नाही, परंतु एकदा हे पॅकेज वितरित केले जाईल.
  
  
  सध्याची टपाल व्यवस्था अशी आहे की मी विश्वास ठेवू शकतो - वाजवी आत्मविश्वासाने - तेवीस-थर्ड स्ट्रीट ते प्रिन्स स्ट्रीट, सुमारे तीस ब्लॉक्सच्या अंतरावर पाठवलेले तृतीय श्रेणीचे पार्सल, किमान एक आठवडा लागेल.
  
  
  मी हॉटेलच्या कोपऱ्यावर असलेल्या सेव्हन्थ अव्हेन्यूवर असलेल्या अँग्री स्क्वायर या छोट्याशा बारमध्ये गेलो आणि दोन ग्लास चांगल्या वॅटनीच्या अलेने धुतलेलं जेवण केलं. मग मी लुईसला गावातील त्याच्या अपार्टमेंटमध्ये बोलावले.
  
  
  लुईस, नेहमीप्रमाणे, आनंद झाला. “अरे निक! काय झालं यार? मी मॅनी प्लेसला कॉल करण्याचा प्रयत्न केला, पण त्यांनी सांगितले की तुम्ही चेक आउट केले आहे.”
  
  
  "हो. माझ्यासाठी खूप छान. मी चेल्सीला गेलो.
  
  
  "छान! छान! मला हे ठिकाण माहित आहे. अहो, ऐका, निक. काका जो आज दुपारी आम्हाला भेटू इच्छित आहेत.
  
  
  माझ्याकडे पर्याय आहे का असा प्रश्न मला पडला. "होय, का नाही."
  
  
  "ठीक आहे. सुमारे दोन तास. अंकल जोच्या ऑफिसमध्ये."
  
  
  “ठीक आहे,” मी त्याला आश्वासन दिले. "तिथे भेटू."
  
  
  तो एक आनंददायी दिवस होता आणि मी आरामात चालत होतो. मी बऱ्याच वर्षांपासून न्यूयॉर्क पाहिलेले नाही. काही बाबतीत तो खूप बदलला होता, तर काहींमध्ये तो अगदी माझ्या लक्षात होता तसा दिसत होता, कदाचित पन्नास किंवा शंभर वर्षांपूर्वी होता.
  
  
  मी सिक्स्थ अव्हेन्यूला चालत गेलो, नंतर डाउनटाउनला निघालो. सिक्स्थ अव्हेन्यू ते चौदावा रस्ता अजूनही तसाच दिसत होता, पण तो बदलला होता आणि क्षणभर मला तो ओळखता आला नाही. मग ते माझ्यावर उजाडले आणि मी स्वतःशीच हसलो. मी इतका कॉस्मोपॉलिटन झालो की मला काही गोष्टी लक्षात आल्या नाहीत. तेवीसव्या ते चौदाव्या रस्त्यांपर्यंतचा सहावा मार्ग जवळजवळ संपूर्णपणे पोर्तो रिकन होता. मी माझ्या आजूबाजूला ऐकलेले संभाषण बहुतेक स्पॅनिश भाषेत होते.
  
  
  जाळी त्याच जागी उभ्या होत्या, पण आता स्पॅनिश नावे आहेत; Grotto EI, El Cerrado, El Portoqueño. मला आठवते, जुने इटालियन पदार्थ अजूनही होते, पण आता ते जास्त फळ आणि कमी भाज्या असलेले बोडेगा होते. काहीही असले तरी, सिक्स्थ अव्हेन्यू नेहमीपेक्षा स्वच्छ होता, आणि गोलाकार, उत्साही लॅटिना मुली त्यांच्या उंच टाचांवरून भूतकाळात क्लिक करत होत्या, म्हाताऱ्या बायकांच्या सावकाश फिरणाऱ्या त्यांच्या शॉपिंग बॅगसह शेजारी भरत असत. .
  
  
  चौदावा मार्ग सॅन जुआनमधील कॅले कॅटर्ससारखा होता, परंतु दक्षिणेकडून तिसऱ्या रस्त्यावर अचानक संक्रमण झाले. येथे सर्व काही नेहमीप्रमाणेच होते: गावाचा एक छोटासा भाग, हार्डवेअर स्टोअर्स, फार्मसी, किराणा दुकाने, डेलीकेट्सन स्टोअर्स, डायम स्टोअर्स, कॅफे. या मार्गावर कधीच जास्त वांशिकता नव्हती आणि आताही नाही.
  
  
  तो बहुभुजांचा जमाव होता; अटॅचमध्ये नीटनेटके कपडे घातलेले व्यापारी, खांद्यापर्यंतचे केस आणि निळ्या जीन्ससह भटकणारे हिप्पी, काळ्या प्लॅस्टिकच्या बेबी स्ट्रोलर्सला ढकलणाऱ्या ठसठशीत गृहिणी, वाकड्या वैशिष्ट्यांच्या आणि रिकाम्या डोळ्यांनी म्हाताऱ्या स्त्रिया, बेसबॉलचे हातमोजे घातलेली मुले, क्रॅचवर भिकारी. माझ्या आठवणीपेक्षा जास्त मिश्र जोडपी होती.
  
  
  थर्ड स्ट्रीटवर मी मॅकडॉगल आणि सुलिव्हनच्या मागे पूर्वेकडे वळलो, नंतर थॉम्पसन स्ट्रीटवर पुन्हा दक्षिणेकडे निघालो, माझ्या चेहऱ्यावर स्मृतीचं एक उदास हास्य होतं. थॉम्पसन स्ट्रीट कधीही बदलत नाही. प्रिन्स स्ट्रीटच्या खाली, हे एक जुने इटालियन गाव आहे: तपकिरी दगडांच्या सतत रांगांनी वसलेले शांत झाडे-रेषा असलेले रस्ते, प्रत्येक पायऱ्यांचा संच जड ओकच्या पुढच्या दरवाज्यांकडे नेणारा, प्रत्येकाला अविचारी लोकांना ठेवण्यासाठी डिझाइन केलेले लोखंडी रेलिंग्ज. तळघराकडे जाणाऱ्या काँक्रीटच्या पायऱ्यांच्या मोठ्या संचावरून खाली पडा. काही कारणास्तव, जेव्हा 1880 च्या दशकाच्या उत्तरार्धात गाव विकसित केले गेले तेव्हा तळघराचे दरवाजे नेहमी समोर ठेवलेले होते, मागे नाही.
  
  
  शहरातील इतर ठिकाणांपेक्षा येथील वेग वेगळा आहे. आवाज गोंधळलेला दिसतो आणि क्रिया मंदावते. वृद्ध लोक दोन आणि तीनच्या गटात उभे राहतात, पोर्चवर कधीच बसत नाहीत, तर फक्त उभे राहतात; लठ्ठ स्तन असलेल्या गृहिणी शेजाऱ्यांशी बोलण्यासाठी वरच्या खिडकीतून बाहेर पहात आहेत,
  
  
  खाली फुटपाथवर उभा आहे.
  
  
  सेंट टेरेसा ज्युनियर हायस्कूलच्या कुंपणाच्या मैदानावर, स्थानिक तरुण इटालियन मुलं, शाळाबाह्य, सॉफ्टबॉलच्या शाश्वत खेळात मुलांसोबत मिसळतात. काळ्या डोळ्यांच्या, काळ्या केसांच्या इटालियन मुली फुटपाथवरून चालतात, एकट्या असल्यास सरळ पुढे पाहतात. जर ते मुलींच्या गटाबरोबर असतील तर ते कुरकुर करतात आणि विनोद करतात, सतत बोलतात, त्यांचे डोळे वर आणि खाली रस्त्यावर चालवतात आणि त्यांना हसवतात.
  
  
  थॉम्पसन स्ट्रीटवर काही व्यवसाय आहेत, अधूनमधून मिठाईचे दुकान, अपरिहार्यपणे गडद हिरवे, फिकट, अर्धवट चांदणी न्यूजएजंट कव्हर करतात; खिडक्यांमध्ये लटकलेल्या प्रचंड सलामीसह एक किंवा दोन पदार्थ; येथे आणि तेथे एक फार्मसी, जवळजवळ नेहमीच कोपऱ्यावर. तथापि, थॉम्पसनवर अंत्यसंस्कार गृहे आहेत - त्यापैकी तीन. जर तुम्ही रग्गेरोचे मित्र असाल तर तुम्ही एकाकडे जाल, जर तुम्ही फ्रांझिनीशी मित्र असाल तर दुसऱ्याकडे जाल, जर तुमचा कोणत्याही कुटुंबाशी संबंध नसेल किंवा तुमचा संबंध नसेल तर, पण त्यांना हे कळू इच्छित नसेल तर तिसऱ्याकडे जा.
  
  
  थॉम्पसनवर, ह्यूस्टन आणि स्प्रिंग दरम्यान, पाच रेस्टॉरंट्स आहेत, चांगली इटालियन रेस्टॉरंट्स आहेत, सुबकपणे भरतकाम केलेले टेबलक्लोथ, प्रत्येक टेबलवर एक मेणबत्ती, पुढच्या खोलीच्या एका भिंतीवर एक लहान बार आहे. शेजारी अनेकदा बारमध्ये पितात, परंतु टेबलवर कधीही खातात. ते दररोज संध्याकाळी, प्रत्येक जेवण घरी खातात. तथापि, रेस्टॉरंट्स दररोज संध्याकाळी कशीतरी भरलेली असतात जरी त्यांची कधीही जाहिरात केली जात नाही - ते फक्त जोडप्यांना आकर्षित करतात असे दिसते, ज्यापैकी प्रत्येकाने कसा तरी स्वतःचे छोटे इटालियन रेस्टॉरंट शोधले आहे.
  
  
  जेव्हा मी स्प्रिंग स्ट्रीटवर पोहोचलो आणि वेस्ट ब्रॉडवेच्या दिशेने डावीकडे वळलो, तेव्हा मी जुन्या इटालियन क्वार्टरच्या वातावरणात इतका मग्न होतो की माझा सहभाग आनंदापेक्षा कमी आहे हे मी जवळजवळ विसरलो होतो. ह्यूस्टन स्ट्रीटच्या दक्षिणेस राहणारी भव्य जुनी इटालियन कुटुंबे, दुर्दैवाने, माफियापासून एकमेकांना वगळत नाहीत.
  
  
  दुपारी ठीक दोन वाजता मी फ्रांझिनी ऑलिव्ह ऑइल येथे पोहोचलो. लुईची चुलत बहीण फिलोमिना हिने एक पांढरा स्वेटर घातला होता जो तिची छाती दर्शवत होता आणि तपकिरी साबर स्कर्ट घातला होता ज्याचे बटण फक्त अर्धवट होते जेणेकरुन जेव्हा ती हलते तेव्हा तिचा चांगला आकाराचा पाय स्पष्टपणे दिसत होता. आदल्या दिवशी पुराणमतवादी पोशाख केलेल्या फिलोमिनाकडून माझ्या अपेक्षेपेक्षा हे खूप जास्त होते, परंतु स्किम्पियर कपड्यांमध्ये अतिशय आकर्षक मुलीबद्दल तक्रार करणारी मी नव्हती.
  
  
  तिने मला विनम्र स्मितहास्य आणि अव्यक्त हवेसह पोपयेच्या कार्यालयात नेले, ज्याचा वापर तिने खिडकी साफ करणाऱ्या किंवा साफसफाई करणाऱ्या महिलेसाठी केला असेल.
  
  
  लुई आधीच तिथे होता, वर-खाली उडी मारत होता. तो पोप्याशी बोलला. आता तो वळला, उबदार हँडशेकमध्ये माझा हात पिळला, जणू काही त्याने मला कित्येक महिने पाहिलेच नाही, आणि त्याचा दुसरा हात माझ्या खांद्यावर ठेवला. “हाय निक! तू कसा आहेस? तुला पाहून मला आनंद झाला!"
  
  
  एका काळ्या टेबलाच्या मागे व्हीलचेअरवर बसलेला एक मोठा म्हातारा माझ्याकडे बघत होता. त्याने अनिच्छेने होकार दिला आणि हात हलवला. "खाली बसा." मी सरळ मागच्या खुर्चीवर बसलो, खाली बसलो आणि माझे पाय ओलांडले. लुईने दुसरा घेतला, तो मागे फिरवला आणि मग त्याच्या पाठीवर हात ओलांडत बसला.
  
  
  पोपी फ्रांझिनीने किंचित डोके हलवले, जणू काही लुई हे एक रहस्य आहे जे तो कधीही सोडवू शकत नाही. जाड बोटांनी त्याच्या डेस्कवर सिगारचा बॉक्स सापडला आणि एका लांब काळ्या सिगारमधून सेलोफेन सोलून काढला. त्याने सिगार तोंडात घातली, टेबलावरच्या लायटरमधून पेटवली आणि मग धुरातून माझ्याकडे पाहिलं.
  
  
  "लुईस असे वाटते की आपण खूप चांगले आहात."
  
  
  मी खांदे उडवले. “मी स्वतःला सांभाळू शकतो. मी तिथे होतो."
  
  
  त्याने काही वेळ माझ्याकडे उत्पादनाचे आकलन करून पाहिले. मग त्याने वरवर पाहता निर्णय घेतला. "ठीक आहे, ठीक आहे," तो कुरकुरला. तो त्याच्या व्हीलचेअरच्या दोन्ही बाजूंनी काहीतरी शोधत असल्यासारखा फिदा झाला, मग डोके वर केले आणि ओरडला:
  
  
  “फिलोमिना! फिलोमिना! धिक्कार! तुमच्याकडे माझी ब्रीफकेस आहे का?
  
  
  चुलत भाऊ लुई ताबडतोब दिसला, जरी तिच्या उत्कृष्ट कृपेने तिची हालचाल घाई दिसण्यापासून रोखली. तिने फाटलेला जुना राखाडी अटॅच पोपयेसमोर ठेवला आणि शांतपणे बाहेर सरकली.
  
  
  "तुम्ही तो उद्गार लॅरी पाहिला आहे का?" - तो लुईला बडबडला, हाताच्या कड्या उघडल्या. "तो दिवसभर गेला आहे."
  
  
  लुईने हात पसरले, तळवे वर केले. "मी त्याला कालपासून पाहिले नाही, अंकल जो."
  
  
  “मी सुद्धा,” म्हातारा ओरडला.
  
  
  देव आशीर्वाद! याचा अर्थ असा की स्पेलमनने मला उठवायला येण्यापूर्वी फ्रांझिनीशी संवाद साधला नव्हता. मी कदाचित त्या चुकीसाठी हेरॉइनच्या परिणामांचे आभार मानू शकतो.
  
  
  Popeye Franzini ने अटॅचच्या केसमधील कागदपत्रांचा एक शेप घेतला, क्षणभर पहिल्या पानाचा अभ्यास केला आणि नंतर ते केस त्याच्या समोर ठेवले. त्याचा आवाज, त्याची वागणूक अचानक बदलली आणि आता तो व्यापारी झाला.
  
  
  “खरं सांगायचं तर, निक, मी या नोकरीसाठी निवडू इच्छित व्यक्ती तू नाहीस. आम्ही तुम्हाला पुरेशी ओळखत नाही आणि या संस्थेमध्ये काम करणाऱ्याला मी पसंती देईन. तथापि, लुईस येथे असे म्हणत आहे की त्याला तू पाहिजे आहे, आणि जर त्याला वाटत असेल की तो तुझ्यावर विश्वास ठेवू शकतो, तर इतकेच महत्त्वाचे आहे."
  
  
  "मला शंका आहे," त्याची नजर अभिव्यक्तीशिवाय उद्गारली.
  
  
  "तुम्ही म्हणता तसे, डॉन जोसेफ."
  
  
  त्याने होकार दिला. अर्थात, तो काहीही म्हणतो. ते पुढे म्हणाले, “खरं म्हणजे या संस्थेला अलीकडे काही अडचणी आल्या आहेत. आमचा व्यवसाय ठप्प झाला आहे, आमचे बरेच लोक पोलिसांच्या अडचणीत आहेत, रग्गियरो डावीकडे आणि उजवीकडे फिरत आहेत. दुसऱ्या शब्दांत, कसे तरी, आपण गोष्टींवरील नियंत्रण गमावले आहे असे दिसते. जेव्हा हे एखाद्या व्यावसायिक संस्थेमध्ये घडते, तेव्हा तुम्ही कार्यक्षमतेच्या तज्ञांना कॉल करा आणि काही बदल करा. बरं, मी आम्हाला एक व्यावसायिक संस्था मानतो आणि मी त्यात सुधारणा करणार आहे."
  
  
  Popeye Franzini ने त्याच्या सिगारमधून एक लांब ड्रॅग घेतला आणि नंतर तो लुईसच्या धुरातून निर्देशित केला. "हा माझा कार्यक्षमता तज्ञ आहे."
  
  
  मी लुईसकडे पाहिले, मला आठवले की बेरूतमध्ये त्याच्याबद्दलची माझी प्रतिमा किती लवकर बदलली होती. बाह्यतः, त्याच्या वागण्याने कार्यक्षमतेशिवाय काहीही सुचवले. मी या माणसावर प्रेम करायला लागलो होतो. तो पहिल्यांदा दिसला त्यापेक्षा तो हुशार होता याची मला खात्री होती, पण तो खूप कठीण होता याबद्दल मला शंका होती.
  
  
  पोपीने माझे विचार वाचल्यासारखे चालू ठेवले. “बहुतेक लोकांच्या विचारापेक्षा लुई खूप थंड आहे. मी त्याला अशा प्रकारे वाढवले. जणू तो माझाच मुलगा होता." त्याच्या पुतण्याकडे पाहून त्याच्या चेहऱ्यावर हास्य फुलले. "बरोबर, लुई?"
  
  
  "ठीक आहे, अंकल जो." त्याने आपले हात स्पष्टपणे पसरवले, त्याचा गडद चेहरा चमकत होता.
  
  
  लुईने त्याला वाढवलेला माणूस कसा बनला याची वारंवार पुनरावृत्ती होणारी पोपीची कथा मी एका कानाने ऐकत असताना फ्रांझिनीची गोष्ट माझ्या डोक्यात खेळली.
  
  
  * * *
  
  
  दुसऱ्या महायुद्धापर्यंत, तीन फ्रांझिनी भाऊ एक संघ होते. ऑगस्ट 1942 मध्ये ग्वाडालकॅनालवर सागरी लँडिंगच्या वेळी लुईचे वडील लुईगी मारले गेले; तरुण लुईस जोसेफने घेतले होते.
  
  
  तोपर्यंत, जोसेफ एमएसच्या नाशांशी झुंजत होता, तरीही तो असमान चाल आणि गाडी चालवू शकत होता. त्याला त्याचा मोठा भाऊ अल्फ्रेडो याच्याशीही झगडावे लागले; दोन भाऊ सतत वेगळे होत गेले आणि लुइगीच्या मृत्यूनंतर त्यांच्यातील भांडण कौटुंबिक हितसंबंधांच्या नियंत्रणासाठी क्रूर युद्धात वाढले.
  
  
  भाऊंमधील मतभेद कायम राहिल्यास, माफिया शक्तीचे केंद्र म्हणून संपूर्ण फ्रांझिनी कुटुंबाचा नाश झाला असता. जोसेफ तसे होऊ देणार नव्हता. फेब्रुवारी 1953 मध्ये, त्याने अल्फ्रेडोशी शांततेची वाटाघाटी केली. भेटीच्या दिवशी, तो अल्फ्रेडोला घेण्यासाठी त्याच्या कॅडिलॅकला एकटा घेऊन गेला आणि दोन भावांनी पूर्वेला गावाबाहेर काढले.
  
  
  अल्फ्रेडो फ्रांझिनीला कोणी पाहिले ही शेवटची वेळ होती.
  
  
  जोसेफने दावा केला - आणि दावा करत राहिला - की त्यांनी न्यू जर्सीमध्ये अल्फ्रेडोच्या घरी भेट दिल्यानंतर, त्याने त्याच्या भावाला परत गावात नेले आणि त्याला सुलिव्हन स्ट्रीटवर सोडले, जिथे त्याने त्याला उचलले होते. अन्यथा कोणीही सिद्ध करू शकले नाही. अधिकृतपणे, अल्फ्रेडो फ्रांझिनी यांचे न्यूयॉर्कच्या रस्त्यावर अज्ञात व्यक्तींनी अपहरण केले होते. अनधिकृतपणे, अधिकाऱ्यांना चांगले माहित होते.
  
  
  केवळ जोसेफ फ्रांझिनी त्यांच्या संशयाची पुष्टी करू शकला आणि जोसेफ फ्रांझिनी कधीही त्याच्या कथेपासून विचलित झाला नाही.
  
  
  जोसेफने आपल्या भावाचे अपहरण करणाऱ्याचा बदला घेण्याची प्रचंड इच्छा दाखवली. त्याने अल्फ्रेडोची पत्नी मारिया रोसा हिला त्याच्या घरी नेले - "सुरक्षेसाठी," तो म्हणाला - तिची मुलगी फिलोमिना सोबत, जी त्यावेळी फक्त तीन वर्षांची होती. मारिया रोजा दोन वर्षांनंतर कर्करोगाने मरण पावला, परंतु जोसेफने दोन भावांच्या मुलांची काळजी घेतली जणू ती आपलीच आहेत. त्याचे कधीही लग्न झालेले नाही.
  
  
  * * *
  
  
  Popeye Franzini बोलणे चालू ठेवले, मांसाचा एक वेगळा पर्वत स्पोक केलेल्या चाकांसह क्रोम कॅनव्हास पिंजऱ्यात बंद केला होता.
  
  
  “...म्हणून मी लुईसला कोलंबिया विद्यापीठात पाठवले आणि तो सन्मानाने पदवीधर झाला. तेव्हापासून तो फ्रांझिनी ऑलिव्ह ऑइलचा व्यवसाय चालवत आहे आणि आमच्याकडे असलेली ही एकच गोष्ट आहे जी त्यातून मिळायला हवे. "
  
  
  "तू काय शिकत होतास, लुई?" मी उत्सुक होते.
  
  
  तो लाजून हसला. "व्यवसाय प्रशासन. म्हणूनच अंकल जो यांना वाटते की मी आमच्या काही ऑपरेशन्स ठीक करू शकतो."
  
  
  "आम्ही कोणत्या ऑपरेशन्सबद्दल बोलत आहोत?" - मी वृद्ध माणसाला विचारले.
  
  
  त्याने माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  “बघा,” मी म्हणालो. “मी लुईससोबत काम करावे असे तुम्हाला वाटत असल्यास, मला माहित असणे आवश्यक आहे की आम्ही काय करत आहोत. तू विसरशील, मी आत्ताच आलो आहे.
  
  
  त्याने होकार दिला. "ठीक आहे. आम्ही आता पॉर्न, सिक्युरिटीज, ट्रक्स, व्हेंडिंग मशीन्स, लॉन्ड्रॉमॅट्स, फूड स्टोअर्स आणि ड्रग्सबद्दल बोलत आहोत."
  
  
  "वेश्याव्यवसाय नाही?"
  
  
  त्यांनी तिरस्काराने कल्पना फेटाळून लावली. "आम्ही ते काळ्या पिंपल्सवर सोडतो." तो विचारशील दिसत होता. "आमच्याकडे अर्थातच इतर ऑपरेशन्स आहेत, परंतु मी उल्लेख केलेल्यांमध्ये आम्हाला समस्या आहेत."
  
  
  मी लुईकडे वळलो. "यावरून तुम्ही काही निष्कर्ष काढलात का?"
  
  
  त्याने उसासा टाकला आणि थोडा लाजल्यासारखा दिसला. "ठीक आहे..."
  
  
  पोपे यांनी स्पष्ट केले. “लुईस कधीही कोणत्याही ऑपरेशनमध्ये सामील नव्हता. मी ते ऑलिव्ह ऑइलशिवाय इतर सर्व गोष्टींपासून दूर ठेवण्यासाठी कठोर परिश्रम केले आहेत आणि ते ठीक आहे."
  
  
  मी न हसण्याचा प्रयत्न केला. बेरूतमधील रेड फेझमध्ये, मी हेरॉइनच्या ट्यूबसह माझे ट्रम्प कार्ड बाहेर काढल्यानंतर, शिष्टाचारात लुई
  
  
  तो तिथेच होता, फ्रांझिनीच्या सर्व रॅकेटमागे त्याच्या काकांचा एक माणूस होता. खरं तर, त्यांना त्यांच्या अंतर्गत कार्याबद्दल जवळजवळ काहीही माहित नव्हते. आणि फ्रांझिनी त्याला "ऑपरेशन्स" ला सामोरे जायला हवे होते? माझी साशंकता दाखवली असावी.
  
  
  "हो. मला माहीत आहे,” पोपेय म्हणाला. “हे वेडे वाटेल. पण गोष्टी ज्या मार्गाने चालल्या आहेत... काहीतरी करण्याची गरज आहे. मला वाटते की लुई आमच्या व्यवसाय पद्धती सुलभ करून ते करू शकतात.
  
  
  मी खांदे उडवले. “हा तुमचा बॉल गेम आहे. मी आत कुठे जाऊ?
  
  
  “लुई हा माझा कार्यक्षमता तज्ञ आहे. मला तुम्ही - संस्थेत नवीन कोणीतरी - मला मदत करावी अशी माझी इच्छा आहे. हे सर्व लोक माझ्यासाठी काम करतात आणि मी सांगतो तसे करतात. परंतु कधीकधी त्यांना अधिक थेट पटवून देण्याची आवश्यकता असते. जर त्यांना लुई त्यांच्या ऑपरेशन्समध्ये गोंधळ घालू इच्छित नसेल कारण ते कदाचित मला वाटेत कुठेतरी स्क्रू करत असतील - मला ते माहित आहे. लुई एकटा गेला तर ते त्याला फसवण्याचा प्रयत्न करतील. तू गेलास तर त्यांना कळेल की मी तुला पाठवले आहे, म्हणजे त्यांना कळेल की ते थेट माझ्याकडून येत आहे, आणि त्याबद्दल काही वाईट नाही."
  
  
  अंकल सॅमसाठी मला जे काम करावे लागले, ही एक स्वर्गीय संधी होती. "ठीक आहे. आता, तुम्ही पॉर्न, सिक्युरिटीज, ट्रक, व्हेंडिंग मशीन, कपडे धुण्याचे अन्न आणि औषधांचा उल्लेख केला आहे. "ट्रक" म्हणजे काय?
  
  
  म्हाताऱ्याने आपल्या व्हीलचेअरची दोन्ही चाके उग्र हातांनी पकडली आणि उत्तर देण्याआधी टेबलापासून एक फूट दूर सरकला. "ट्रक्स" याला आम्ही आमच्या ट्रक चोरी ऑपरेशन म्हणतो जो पोलिटो चालवतो. हे प्रामुख्याने कपड्यांच्या क्षेत्रापासून लहान गोष्टी आहेत, वेळोवेळी थोडे उपकरणे जसे की टेलिव्हिजन किंवा स्टोव्ह. दुसऱ्या दिवशी आम्ही ब्रुकलिनमधून तीनशे स्टोव्ह काढले. तो वाईट निघाला. पोलीस, फीड्स, अगदी रग्गिएरो, सर्व मार्गात आहेत."
  
  
  "रग्गेरो?" मी आश्चर्यचकित झालो. जर त्याला वाटले की त्याला आता रग्गिएरोमध्ये समस्या आहे, तर त्याला लॅरी स्पेलमनच्या कपड्यांची बॅग मिळेपर्यंत थांबा!
  
  
  त्याने हाताच्या लाटेने रुग्गेरोला सोडले. "खास काही नाही. दुसऱ्या दिवशी आमच्या काही मुलांनी कपड्यांचा ट्रक उचलला आणि नंतर काही रुग्गिएरो मुलांनी ते आमच्या मुलांकडून चोरले.”
  
  
  "मला वाटले की न्यूयॉर्कमधील कुटुंबांमध्ये सर्व काही मान्य झाले आहे."
  
  
  त्याने मोठे डोके हलवले. "सहसा. यावेळी रुग्गिएरो म्हणाले की ही चूक होती की त्याच्या मुलांनी स्वतःहून ते केले.”
  
  
  मी हसलो. "तुला विश्वास आहे का?"
  
  
  त्याने माझ्याकडे वळून पाहिले. फालतूपणा हा पोपे फ्रांझिनीच्या जीवनशैलीचा भाग नव्हता. "हो माहीत आहे. प्रत्येक वेळी तुम्हाला मुलांना स्वतःहून जाऊ द्यावे लागेल. जेव्हा तुम्ही त्यांच्यावर शंभर टक्के नियंत्रण ठेवण्याचा प्रयत्न करता तेव्हा तुम्हाला अनेक अंतर्गत समस्या येतात.”
  
  
  मी त्याचा मुद्दा पाहू शकलो: "इतर ऑपरेशन्सचे काय?"
  
  
  "जवळपास सारखंच. खास काही नाही. गोष्टी वाईट होताना दिसत आहेत. मला असे वाटते की गेल्या काही वर्षांमध्ये आपण खूप आरामशीर झालो आहोत आणि कायदेशीर मार्गाने सर्वकाही करण्याचा प्रयत्न करण्यात बराच वेळ घालवला आहे. आम्ही कठोर खेळ केला तेव्हा आम्हाला अधिक यश मिळाले. हे मला परत मिळवायचे आहे. कठोर खेळा! चांगली व्यवसाय प्रक्रिया, परंतु कठीण! "
  
  
  त्याने एक विराम दिला. “तसे, तुमच्या सोबत आलेल्या दोघांची गरज भासल्यास तुम्ही वापरू शकता. त्यांना शहराची सवय होण्यासाठी एक-दोन आठवडे द्या, एवढेच."
  
  
  "बरोबर."
  
  
  "हे मला आठवण करून देते." तो त्याच्या व्हीलचेअरवर अर्ध्या रस्त्याने वळला जेणेकरून त्याला दरवाजाकडे निर्देशित केले गेले. "फिलोमिना!" तो ओरडला. “फिलोमिना! आम्हाला अद्याप बेरूतहून अहवाल प्राप्त झाला आहे का?"
  
  
  ती लगेच दारात हजर झाली. "नाही," ती शांतपणे म्हणाली. "काहीही." ती पुन्हा गायब झाली.
  
  
  "शाप!" त्याचा स्फोट झाला. “हा अहवाल कालच असायला हवा होता, आणि तो अजून आलेला नाही! मला लॅरी सापडत नाही! हा सगळा धंदा कोलमडतोय!
  
  
  "त्याला अजून अर्धा माहित नाही," मी विचार केला.
  
  
  तो एका व्यक्तिमत्त्वातून दुसऱ्या व्यक्तिमत्त्वात, थंड, स्वयं-महत्त्वाच्या व्यावसायिकाकडून काळजीपूर्वक संरचित वाक्ये असलेल्या, ओरडणारा, चिडलेला इटालियन जुलमी, चिडचिड करणारा आणि जेव्हा ते घडत नाही तेव्हा उदास कसा बदलू शकतो हे उल्लेखनीय होते.
  
  
  आता त्याने व्हीलचेअरच्या आर्मरेस्टवर आपली मुठ मारली. "अरे! आपण हे काम करणे आवश्यक आहे. आता! आणि लॅरीलाही शोधा. त्याच्याकडे कदाचित कुठेतरी हेरॉईनचा भार पडला असेल.
  
  
  लुई उभा राहिला आणि दरवाजाकडे गेला, पण मी बसून राहिल्याचे पाहून तो थांबला.
  
  
  म्हातारा चमकला. "ठीक आहे?"
  
  
  मी खांदे उडवले. “मला खूप माफ करा, डॉन जोसेफ. पण मी फुकटात काम करू शकत नाही. मला समोर पैसे हवे आहेत."
  
  
  त्याने घोरले. "पैसे! बकवास! माझ्यासोबत राहा, तुमच्याकडे खूप पैसे असतील." त्याने क्षणभर अंधारात माझ्याकडे पाहिलं, मग दाराकडे वळला. "फिलोमिना!" तो ओरडला. “या नवीन माणसाला थोडे पैसे द्या. त्याला मोठी रक्कम द्या." त्याने पुन्हा व्हीलचेअर माझ्याकडे वळवली. “आता इथून निघून जा! माझ्याकडे काही गोष्टी आहेत."
  
  
  "ना धन्यवाद." मी उठतो.
  
  
  "आणि मला तुला आज रात्री पार्टीत भेटायचे आहे."
  
  
  "होय साहेब."
  
  
  आम्ही ऑफिसमधून बाहेर पडलो तेव्हा तो अजूनही पाहत होता, व्हीलचेअरवर एक मोठा वृद्ध माणूस, असहाय्यता आणि ताकद यांचा विचित्र मिलाफ.
  
  
  मी त्यांचा सेक्रेटरी आहे तिथे गेलो
  
  
  मी माझ्या डेस्कवर काही पैसे मोजत होतो.
  
  
  "येथे." तिने माझ्याकडे पैशांचा एक वाडा दिला.
  
  
  मी बिले बघितली. हे वीस आणि पन्नासचे दशक होते.
  
  
  “धन्यवाद, फिलोमिना,” मी नम्रपणे म्हणालो. "तुझे काका खूप चांगले पैसे देतात, नाही का?"
  
  
  "माझे काका कधी कधी जास्त पैसे देतात," ती "ओव्हर" वर जोर देऊन म्हणाली.
  
  
  अचानक हसत तिने माझ्या मागे लुईकडे पाहिले. “आज रात्री भेटू, लुईस. तू परत आलास याचा मला खूप आनंद झाला आहे."
  
  
  “नक्कीच, फिल,” लुईने निर्लज्जपणे उत्तर दिले.
  
  
  फुटपाथवरून आम्ही एकत्र चाललो. “तुझा चुलत भाऊ, लुईस काय झालंय? मी माझे आफ्टरशेव्ह बदलावे की काय?”
  
  
  तो हसला. "अरे, फिलोमिना काही हरकत नाही. ती ऑलिव्ह ऑइलच्या व्यवसायात चांगली कामगिरी करत आहे, पण जेव्हा ती... इतर ऑपरेशन्समध्ये येते तेव्हा ती तिच्या उंच घोड्यावर बसते. तिला याच्याशी काहीही करायचे नाही, खरोखर."
  
  
  “त्याचा अर्थ काय? तिला हे दोन्ही प्रकारे मिळू शकत नाही हे जाणून घेण्यासाठी तिची वय आहे, बरोबर?"
  
  
  आम्ही चालत असताना खिशात खोलवर हात फिरवत तो घाबरून हसला. “बरं, फिलोमिनासाठी हे दोन्ही बरोबर नाही. हे फक्त इतकेच आहे की तिला वेळोवेळी एखाद्याला काही पैसे किंवा काहीतरी द्यावे लागते जसे तिने तुम्हाला केले. आम्ही सहसा या कार्यालयात संघटनात्मक क्रियाकलाप करत नाही. मला असे वाटते की आम्ही हे फक्त आज केले कारण लॅरी कुठेतरी गायब झाला होता आणि अंकल जो यांना लेखा कार्यालयात घेऊन जाण्यासाठी जवळपास नव्हता."
  
  
  "अकाउंट्स चेंबर?"
  
  
  “वसंत ऋतूमध्ये हे सर्व संपेल. ही एक मोठी जुनी इमारत आहे जिथे आम्ही आमचे रेकॉर्ड ठेवतो. काही प्रकारचे मुख्यालय."
  
  
  आम्ही काही मिनिटे शांतपणे चाललो. मग लुई पुन्हा बोलला. "आम्ही लॅरीला कुठे शोधू असे तुम्हाला वाटते?"
  
  
  "मला विचारू नको. अरेरे, मी कालच इथे आलो.”
  
  
  "हो. मी विसरलो". त्याने माझ्या खांद्यावर थोपटले. “हे बघ, तू हॉटेलवर परत जाऊन विश्रांती का घेत नाहीस. आज रात्री रेस्टॉरंटमध्ये भेटू... नऊच्या सुमारास."
  
  
  ही मला चांगली कल्पना वाटली. स्पेलमॅनच्या शोधात जाण्याची मला नक्कीच इच्छा नव्हती. शिवाय, तो कुठे आहे हे मला माहीत होते. “छान,” मी खऱ्या उत्साहाने उत्तर दिले.
  
  
  माझ्या अंदाजाप्रमाणे तो खिशात हात ठेवून शिट्टी वाजवत आनंदाने निघून गेला. मी टॅक्सी पकडली आणि चेल्सीला परतलो.
  
  
  हॉटेलवर परत, मी न्यूजमध्ये जॅक गौर्लेला कॉल केला. फोनवर ऑपरेटरला माझे बरोबर नाव सांगणे विचित्र होते.
  
  
  "निक कार्टर!" - जॅकचा मंद आवाज पुनरावृत्ती. "तुम्ही गावात परत कधी आलात?"
  
  
  “काही वेळापूर्वी,” मी स्वतःला सावरले. "ऐक, जॅक, मला एक अनुकूलता हवी आहे."
  
  
  "नक्कीच. मी तुझ्यासाठी काय करू शकतो?"
  
  
  "मला आश्चर्य वाटते की तुम्ही कुठेतरी लॅरी स्पेलमन बेपत्ता झाल्याबद्दल आणि रग्गिएरॉसचा याच्याशी काही संबंध असू शकतो असा विचार करणाऱ्या फ्रॅन्सिनींची कथा मांडू शकता का."
  
  
  एखाद्याला काही वेळा विचार करायला लावण्याचा सर्वोत्तम मार्ग म्हणजे त्याला काय विचार करायला हवे हे सांगणे.
  
  
  जॅकने ओळीच्या दुसऱ्या टोकाला शिट्टी वाजवली. "याला कथेत रूपांतरित करा, धिक्कार!" मी त्यातून एक कथा तयार करेन! पण हे खरे आहे, निक? तो खरंच हरवला आहे का?
  
  
  "तो खरोखरच हरवला आहे," मी म्हणालो.
  
  
  "फ्रान्सिस्कन्स विचार करतात ...?"
  
  
  "मला माहित नाही," मी प्रामाणिकपणे उत्तर दिले. "पण त्यांनी असा विचार करावा अशी माझी इच्छा आहे."
  
  
  तो क्षणभर गप्प बसला आणि मग: “तुम्हाला माहीत आहे, यासारखे काहीतरी शहरात आणखी एक टोळीयुद्ध होऊ शकते. ही दोन कुटुंबे अलीकडे फारशी चांगली राहिली नाहीत."
  
  
  "मला माहित आहे."
  
  
  "ठीक आहे, निक. जर तुम्हाला खात्री असेल की स्पेलमॅन खरोखरच हरवला आहे."
  
  
  "तो गेला आहे. खरंच".
  
  
  “ठीक आहे, यार, तू चालू आहेस. मला आणखी काही माहित असणे आवश्यक आहे का?"
  
  
  "नाही, जॅक. पण मला खरंच कौतुक वाटतं. मी सध्या व्यस्त आहे; जेव्हा मी मोकळा असतो तेव्हा यापैकी एखाद्या संध्याकाळी आपण एकत्र जेवण किंवा पेय घेऊ शकतो.”
  
  
  “आनंदाने,” तो म्हणाला आणि फोन ठेवला. जॅक गौर्लीला एक कथा सुरू करण्यासाठी घ्या आणि तो छोट्याशा गप्पा मारून फसवणूक करू इच्छित नाही.
  
  
  मी पलंगावर ताणून झोपी गेलो.
  
  
  
  
  धडा 10
  
  
  
  
  
  
  मी त्या दिवशी संध्याकाळी नऊच्या सुमारास फिलोमिनाच्या पार्टीसाठी टोनी गार्डनमध्ये पोहोचलो आणि माझी पहिली धारणा होती की मी जॅक गौर्लीऐवजी एफबीआयला कॉल करायला हवा होता. हे ठिकाण इटालियन माफिओसीने इतके भरलेले होते की ते बेनिटो मुसोलिनीच्या 1937 च्या रॅलीसारखे दिसत होते
  
  
  Tony's हे विशेषत: एक लहान, शांत बार-रेस्टॉरंट आहे जे एके काळी आणि काही काळापूर्वी लेखकांसाठी हँगआउट होते, परंतु आता तात्विक, रोख-पट्टे असलेल्या हिलबिली बोहेमियन आणि हिप्पींच्या सध्याच्या पिकासाठी एक मक्का आहे. मागच्या दारात लोखंडी किसलेले पीफोल असे दर्शविते की ते दारूबंदीच्या काळात रेस्टॉरंट आणि बार होते.
  
  
  गडद तपकिरी आणि मंद दिव्यांनी काळ्या भिंती सुव्यवस्थित केलेल्या, नेहमी अंधार असतो. जेवणाची खोली बरीच मोठी आहे, परंतु खडबडीत टेबलांनी भरलेली आहे. टेबलच्या पुढे गेल्यावर, तुम्हाला कोपर-स्तरीय काउंटर आणि कोट हुकची रांग असलेली एक लहान बार रूम दिसेल. एकंदरीत, ते गडद, ​​धूसर आणि सजावटीची कमतरता आहे, परंतु बर्याच वर्षांपासून हे सर्वात लोकप्रिय ठिकाणांपैकी एक आहे.
  
  
  माझे पहिले आश्चर्य म्हणजे या ठिकाणी अडकलेल्या लोकांची संख्या. शेकोटीसमोरील तीन लांबलचक टेबलांशिवाय सर्व टेबल साफ करण्यात आले होते, इटालियन पास्ताच्या अविश्वसनीय विविधतेने उंच ढीग ठेवले होते. बुफे आणि ओपन बार असलेली ही बुफे पार्टी होती, प्रत्येकाच्या हातात ग्लास किंवा प्लेट होते. बारमध्ये, एका लहान गटाने उत्साहाने इटालियन गाणी वाजवली.
  
  
  डॉन जोसेफ फ्रांझिनी आणि त्यांचे सन्माननीय पाहुणे हेच बसले होते, लांब-दांडाच्या गुलाबांच्या ढिगाऱ्याच्या मागे रांगेत उभे होते ज्याने कोपऱ्यात ठेवलेल्या एका लांब टेबलच्या शीर्षस्थानी झाकलेले होते. ही फिलोमिनाच्या वाढदिवसाची पार्टी होती, परंतु फ्रांझिनीला अभिमान वाटला - एक मोहक टक्सिडोमध्ये मांसाचा एक मोठा समूह. फिलोमिना फ्रांझिनी त्याच्या उजवीकडे बसली होती आणि तिच्या शेजारी एक मोठी, वक्र स्त्री होती जिला मी ओळखले नाही. लुई फ्रांझिनीच्या डावीकडे बसला होता, आणि त्याच्या शेजारी एक लहान, सुंदर चेहरा आणि मऊ, बर्फ-पांढरे केस असलेला माणूस होता.
  
  
  टेबलाभोवती एक छोटासा जमाव, हात हलवत, आदर व्यक्त करत, या किंवा त्या म्हाताऱ्याची ओळख करून देतो. सर्व लक्ष फ्रांझिनीवर केंद्रित होते; त्याची भाची गोड आणि नम्रपणे बसली, तिच्या चेहऱ्यावर गोठलेले स्मितहास्य, क्वचितच एक शब्दही बोलली. पण जसजसे मी जवळ गेलो, तसतसे मला गुलाबांमध्ये डझनभर लहान पांढरे लिफाफे दिसले. मी पहात असताना, आणखी एक जोडपे टेबलावर फेकले गेले.
  
  
  जेव्हा लुईने मला गर्दीच्या टोकावर पाहिले तेव्हा मी या घटनेबद्दल आश्चर्यचकित झालो होतो. तो लगेच त्याच्या पायावर उडी मारून जवळ आला.
  
  
  “हाय निक! तू कसा आहेस? तुला पाहून मला आनंद झाला!"
  
  
  "हाय लुईस." त्याने मला कोपर पकडले आणि बारमध्ये नेले. “चला एक पेय घेऊया. या सर्व लोकांजवळ बसून मला क्लॉस्ट्रोफोबिक वाटत आहे.”
  
  
  मी ब्रँडी आणि सोडा ऑर्डर केला. लुईने बेरूतमध्ये जे प्यायले तेच प्याले - रेड वाईन.
  
  
  तुडवले जाऊ नये म्हणून आम्ही मागच्या भिंतीला टेकलो. "काही प्रकारची पार्टी, हं?" तो हसला. "मी पैज लावतो की आमच्याकडे येथे एकशे पन्नास लोक आहेत आणि त्यापैकी किमान शंभर आधीच मद्यधुंद आहेत."
  
  
  त्याबद्दल तो बरोबर होता. तो आमच्या समोरून जात असताना, हातात काच आणि कपाळावर केसांचा पट्टा घेऊन मी टक्सिडोमधील उंच आकृतीभोवती काळजीपूर्वक फिरलो. "मारियातेरेसा," त्याने ऐवजी विनम्रपणे हाक मारली. "कोणी मारिएटेरेसा पाहिला आहे का?"
  
  
  लुई हसला आणि मान हलवली. "काही तासांत ते खरोखर छान होईल."
  
  
  “हे नक्कीच माझ्या लक्षात येण्यापेक्षा वेगळं दिसतंय,” मी एके काळी परिचित असलेल्या खोलीभोवती पाहिलं, आता आवाजाने भरलेला. जेव्हा मला हे बर्याच वर्षांपूर्वी माहित होते, तेव्हा ते शांत बिअर आणि बुद्धिबळाच्या शांत खेळांसाठी एक ठिकाण होते.
  
  
  "मला माहित नव्हते की हे तुमच्या ठिकाणांपैकी एक आहे," मी म्हणालो.
  
  
  लुई स्वाभाविकपणे हसला. "हे चुकीचे आहे. "आमच्याकडे खालच्या पश्चिम भागात सुमारे सतरा रेस्टॉरंट्स आहेत, आणि आणखी एक डझन किंवा त्याहून अधिक आहेत, चला, 'संलग्न' म्हणूया, परंतु टोनी त्यापैकी एक नाही."
  
  
  "मग इथे तुमच्या स्वतःच्या ऐवजी फिलोमिनाची पार्टी का आयोजित केली?"
  
  
  त्याने माझ्या खांद्यावर थोपटले आणि पुन्हा हसले. “हे सोपे आहे, निक. हे सर्व लोक येथे पहा? त्यापैकी काही चांगले, चांगले प्रस्थापित व्यापारी, कौटुंबिक मित्र आणि सारखे आहेत.”
  
  
  मी होकार दिला आणि तो पुढे चालू लागला. "दुसरीकडे, इथे बरेच लोक आहेत ज्यांना... उह... माफिओस म्हणता येईल. हे स्पष्ट आहे?"
  
  
  मी पुन्हा होकार दिला. मी त्याला हे नाकारू शकत नव्हतो. डझनभर उद्धट लोक बोलत होते, मद्यपान करत होते, गात होते, ओरडत होते किंवा कोपऱ्यात उदासपणे उभे होते. त्यांना नवीन अल कॅपोन चित्रपटासाठी सेंट्रल कास्टिंगमधून भाड्याने घेतल्यासारखे दिसत होते. आणि मला दिसलेल्या फुगड्या जॅकेट्सचा विचार करता, बालाक्लाव्हा येथे रशियन लोक ब्रिटिशांविरुद्ध गोळा करू शकतील त्यापेक्षा जास्त शस्त्रे या ठिकाणी होती.
  
  
  "तुमच्या एकाही ठिकाणी पक्षाचा याच्याशी काय संबंध आहे?"
  
  
  "फक्त. आमच्या एखाद्या ठिकाणाचे नाव खराब व्हावे असे आम्हाला वाटत नाही. तुम्हाला माहिती आहे, जर पोलिसांना हवे असेल तर ते आज रात्री त्या ठिकाणी छापा टाकू शकतील आणि "अवांछनीय पात्र" म्हणून ओळखले जाणारे बरेच काही उचलू शकतील. ते करणार नाहीत." अर्थात, त्यांचा काहीही दोष नाही आणि त्यांना अखेरीस जाऊ द्यावे लागेल. हे फक्त छळवणूक असेल, परंतु वर्तमानपत्रांमध्ये चांगले मथळे बनतील. हे व्यवसायासाठी वाईट आहे."
  
  
  तिच्या नाकाच्या पुलावर झणझणीत झणझणीत मद्यपी लाल केस दोन काळ्याभोर ठगांसह गर्दीच्या खोलीतून मार्गक्रमण करत होती. ती लुईच्या समोर थांबली, तिच्या गळ्यात हात घातला आणि त्याचे खोल चुंबन घेतले.
  
  
  “अरे लुईस, तू एक गोड म्हातारा माणूस आहेस. इथे तुझा सुंदर मित्र कोण आहे?" चौदा वर्षांच्या मुलाच्या शरीराने ती फॅशनेबल मुलींपैकी एक असली तरीही ती गोंडस होती आणि तिच्या लैंगिकतेबद्दल ती खूप जागरूक होती. तिने माझ्याकडे भुकेने पाहिले. तिच्या दोन साथीदारांनी माझ्याकडे रागाने पाहिले, पण मी तिची नजर परत केली. तिचे डोळे म्हणाले की बाकीच्या जगाला काय वाटते याची तिला पर्वा नाही, परंतु माझे म्हणणे ठीक आहे जर तुम्हाला तेच हवे असेल.
  
  
  लुईने स्वतःची ओळख करून दिली. तिचे नाव रस्टी पोलार्ड होते आणि तिने सेंट तेरेसा चर्चमध्ये शिक्षिका म्हणून काम केले. तिच्यासोबत असलेल्या गोरिलांपैकी एकाला जॅक बेटे असे म्हणतात, तर दुसऱ्याला रोको काहीतरी...किंवा दुसरे काहीतरी म्हणतात.
  
  
  बेटेने अव्यावसायिक शिक्षकांबद्दल काही उद्धट टिप्पण्या केल्या, परंतु रस्टी आणि मला एकमेकांसमोर उघडण्यात खूप मजा येत होती.
  
  
  ती एक अपमानजनक इश्कबाजी होती.
  
  
  "तुझ्यासारखा मोठा माणूस इथे या सगळ्या छोट्या स्क्वॅट इटालियन लोकांसोबत काय करत आहे?" - तिने विचारले, एक हात पातळ पसरलेल्या मांडीवर ठेवून, तिचे डोके मागे फेकले.
  
  
  मी भीतीने तिच्याकडे पाहिलं. “स्क्वॅट थोडे इटालियन? चांगले काम करत राहा आणि उद्या तुम्हाला पिझ्झा मिळेल."
  
  
  हाताच्या फडक्याने तिने संधी सोडवली. "अरे, ते निरुपद्रवी आहेत."
  
  
  मी रस्टीकडे बारकाईने पाहिले. "एवढी छान मुलगी इथे या सगळ्या छोट्या स्क्वॅट इटालियन लोकांसोबत काय करत आहे?"
  
  
  रस्टी हसली. "तुम्ही मिस्टर फ्रांझिनीला ऐकू देऊ नका की तुम्ही फिलोमिनाला एखाद्या स्क्वॅट लिटल इटालियनप्रमाणे वागवा किंवा तुमचा शेवट कोणाच्या तरी पिझ्झा पाईवर होईल."
  
  
  मी खांदे उडवले, तिला सिगारेट दिली आणि तिच्यासाठी पेटवली. "आपण माझ्या प्रश्नाचे उत्तर दिले नाही".
  
  
  तिने फ्रांझिनी आणि त्याची भाची बसलेल्या टेबलकडे इशारा केला. "कदाचित एक दिवस मी हे छोटे पांढरे लिफाफे स्वतः गोळा करीन."
  
  
  मी पाहिले की ते आता फिलोमिनासमोर व्यवस्थित दुमडलेले आहेत आणि गुलाबांच्या शेवांमध्ये विखुरलेले नाहीत. "काय रे ते?" मी विचारले. "कार्डे?"
  
  
  "तुमचे नाव निक कॅन्झोनरी आहे आणि हे काय आहे हे तुम्हाला माहीत नाही?" तिने विचारले.
  
  
  “नक्कीच मला माहीत आहे,” मी रागाने म्हणालो, “पण तू मला सांग, मिस त्यापेक्षा मोठी इटालियन पोलार्ड. मला फक्त तुम्हाला माहित आहे का हे जाणून घ्यायचे आहे."
  
  
  ती हसत होती. "गेम लोक खेळतात. या लहान लिफाफ्यांपैकी प्रत्येक लिफाफ्यात श्री. फ्रांझिनीच्या एका सहयोगीकडून चेक असतो. अगदी लहान मुलांनीही मिळेल ते खणून काढले. हे सर्व फिलोमिनाच्या वाढदिवसासाठी आहे. तिच्याकडे कदाचित सात किंवा आठ हजार डॉलर्स असतील. "
  
  
  "आणि तुला तेच हवे आहे?"
  
  
  "कदाचित एके दिवशी या स्क्वॅट लहान इटालियनपैकी एक मला अटलांटिक सिटीमध्ये वीकेंड व्यतिरिक्त काहीतरी ऑफर करेल, आणि जेव्हा तो करेल तेव्हा मी त्याला पकडेन. आणि जेव्हा मी ते करू, तेव्हा मी गुलाबांनी भरलेल्या टेबलवर बसेन. , अनेक लहान पांढऱ्या लिफाफ्यांमधून पहात आहे."
  
  
  “अटलांटिक मधील त्या शनिवार व रविवार बद्दल...” मी म्हणू लागलो, पण खोलीभर, पोपी फ्रांझिनी माझ्याकडे टक लावून पाहिलं आणि कसलीही संकोच न करता एक कमांडिंग हावभावात हात हलवला.
  
  
  मी अर्धवट रस्टीला नमस्कार केला. "माफ करा, प्रिये. सीझर इशारा करतो. कदाचित मी नंतर तुमच्याशी संपर्क साधेन."
  
  
  तिचे ओठ फुटले. "उंदीर!" पण तरीही तिच्या डोळ्यात आव्हान होतं.
  
  
  मी गर्दीच्या हॉलमधून माझा मार्ग पुढे ढकलला आणि फ्रांझिनी आणि फिलोमिना यांना माझा आदर केला.
  
  
  त्याचा चेहरा वाईनने माखलेला होता आणि त्याचे बोलणे जाड होते. "चांगला वेळ गेला?"
  
  
  "होय साहेब."
  
  
  "उत्तम." त्याने फिलोमिनाच्या खांद्यावर हात ठेवला. "तुम्ही माझ्या पेटलेल्या मुलीला घरी घेऊन जावे अशी माझी इच्छा आहे." त्याने तिचे खांदे दाबले आणि ती थोडीशी आकसत होती, तिचे डोळे खाली पडले होते, आमच्या दोघांकडेही पाहत नव्हते. “तिची तब्येत बरी नाही, पण पार्टी आधीच सुरू झाली आहे. तर तू तिला घरी घेशील ना?"
  
  
  तो फिलोमिनाकडे वळला. "बरोबर, हनी?"
  
  
  तिने माझ्याकडे पाहिले. "मी त्याची प्रशंसा करेन, मिस्टर कॅन्झोनरी."
  
  
  मी वाकलो. "नक्कीच."
  
  
  "धन्यवाद." ती नम्रपणे उभी राहिली. “धन्यवाद, अंकल जो. हे आश्चर्यकारक होते, परंतु यामुळे मला चक्कर येते." तिने झुकून त्या म्हाताऱ्या टॉडचे गालावर चुंबन घेतले. मला तिला स्पर्श करायचा होता.
  
  
  "बरोबर, बरोबर!" त्याने गर्जना केली. निस्तेज डोळ्यांनी त्याने मला दाबले. "माझ्या लहान मुली, स्वतःची काळजी घे."
  
  
  मी सहमती दर्शविली. "होय साहेब." फिलोमिना आणि मी गर्दीतून दाराकडे गेलो. तिने काही गुड नाईट इकडे-तिकडे गुंफल्या, पण तिची पार्टी असली तरी तिच्याकडे कोणी फारसे लक्ष दिलेले दिसले नाही.
  
  
  शेवटी आम्ही बेडफोर्ड स्ट्रीटवर दारातून बाहेर पडलो. ताजी हवा छान लागली. फिलोमिना आणि मी एक दीर्घ श्वास घेतला आणि एकमेकांकडे हसलो. तिने समोरच्या बाजूने तिरप्या दिशेने चालत असलेल्या चमकदार लाल पट्ट्याशिवाय एक शुद्ध पांढरा ऑफ-द-शोल्डर संध्याकाळचा ड्रेस परिधान केला होता. तिचे हातमोजे आणि केप लाल पट्टीशी जुळले. आश्चर्यकारक.
  
  
  मी आदरयुक्त राहिले. "मिस फ्रांझिनी, तुम्हाला आधी कॉफीसाठी थांबायचे आहे का, की थेट घरी जाणे चांगले आहे?"
  
  
  "घरी, प्लीज." मिस फ्रांझिनी पुन्हा थंड झाली. मी माझे खांदे सरकवले आणि आम्ही निघालो. मी सेव्हन्थ अव्हेन्यू आणि बॅरो स्ट्रीट येथे टॅक्सी चालवण्यास यशस्वी झालो.
  
  
  फिलोमिनाच्या अपार्टमेंट बिल्डिंग, लंडन टेरेसपर्यंत फक्त दहा मिनिटं होती आणि आम्ही शाही शांततेत प्रवेशद्वारावर चिन्हांकित केलेल्या छतपर्यंत पोहोचलो.
  
  
  मी टॅक्सीचे पैसे दिले आणि बाहेर पडलो, मग फिलोमिनाला मदत केली. तिने हात मागे घेतला. "ते करेल," ती थंडपणे म्हणाली. "खूप खूप धन्यवाद."
  
  
  मी तिची कोपर थोडीशी घट्ट पकडली, तिला मागे वळवले आणि दाराकडे नेले. “मला माफ करा, मिस फ्रांझिनी. जेव्हा पोपी फ्रांझिनी मला तुला घरी घेऊन जाण्यास सांगते, तेव्हा मी तुला घरी घेऊन जाईन.
  
  
  मला वाटते की तिला ते समजू शकते, परंतु तिला असे वाटले की तिला उत्तर देण्याची गरज नाही. आम्ही थंड शांततेत लिफ्ट वर घेतली तर लिफ्ट ऑपरेटरने आम्ही तिथे नसल्याची बतावणी करण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  आम्ही सतराव्या मजल्यावर उतरलो आणि मी तिच्या मागोमाग तिच्या दारापर्यंत गेलो, 17 वी.
  
  
  तिने चावी घेतली आणि माझ्याकडे थंडपणे पाहिलं.
  
  
  "गुड नाईट, मिस्टर कॅन्झोनेरी."
  
  
  मी हलकेच हसले आणि घट्टपणे तिच्या हातातून चावी घेतली. “माफ करा, मिस फ्रांझिनी. अजून नाही. मला तुझा फोन वापरायचा आहे."
  
  
  "तुम्ही रस्त्यावरील बारमध्ये एक वापरू शकता."
  
  
  मी लॉक मध्ये चावी घातली आणि दरवाजा उघडला म्हणून मी पुन्हा हसले. "मला तुझा वापर आवडेल." ती याबद्दल करू शकत नव्हती. मी तिच्या आकाराच्या जवळपास दुप्पट होतो.
  
  
  फिलोमिनाने छोट्या हॉलमधला लाईट ऑन केला, मग व्यवस्थित सुसज्ज दिवाणखान्यात प्रवेश केला आणि आरामदायी सोफ्याला लावलेल्या दोन मजल्यावरील दिवांपैकी एक चालू केला. मी सोफ्याच्या काठावर बसलो, फोन उचलला आणि नंबर डायल केला.
  
  
  फिलोमिनाने मला एक घाणेरडे स्वरूप दिले, तिचे हात ओलांडले आणि विरुद्ध भिंतीला टेकले. मी तिथून बाहेर पडेपर्यंत ती तिचा कोट काढणार नव्हती.
  
  
  मध्यरात्र उलटून गेली होती, पण मी फोन वाजू दिला. AX केंद्रीय माहिती कार्यालयातील दूरध्वनी क्रमांक चोवीस तास खुला असतो. शेवटी एका स्त्री आवाजाने उत्तर दिले. "सहा-नऊ-ओह-ओह."
  
  
  "धन्यवाद," मी म्हणालो. “कृपया तुम्ही माझ्या क्रेडिट कार्ड नंबरने हा कॉल चार्ज करू शकता का? H-281-766-5502." शेवटचे चार क्रमांक अर्थातच महत्त्वाचे होते, माझा AX एजंट #1 म्हणून अनुक्रमांक.
  
  
  “हो, सर,” ओळीच्या दुसऱ्या टोकाला आवाज आला.
  
  
  “मला लाल फाइल तपासण्याची गरज आहे,” मी म्हणालो. फिलोमिनाला अर्थातच मी जे काही बोललो ते ऐकू येत होते, पण तिला त्याचा फारसा अर्थ कळत नव्हता. रेड फाइल चेक हा FBI च्या गोपनीय एजंट्सच्या उच्च वर्गीकृत सूचीचा चेक होता. पांढरी फाइल सीआयएसाठी होती, निळी राष्ट्रीय सुरक्षा एजन्सीसाठी होती, पण मला ती लाल हवी होती असा माझा अंदाज होता.
  
  
  "होय, सर," मुलगी फोनवर म्हणाली.
  
  
  "न्यूयॉर्क," मी म्हणालो. "फिलोमिना फ्रांझिनी. F-r-a-n-c-i-n-i.” मी तिच्याकडे बघून किंचित हसले. ती तिच्या नितंबांवर हात ठेवून उभी होती, तिच्या मुठी तिच्या नितंबांना चिकटल्या होत्या, तिचे डोळे चमकत होते.
  
  
  "एक क्षण, सर."
  
  
  हे एका क्षणापेक्षा जास्त होते, परंतु मी धीराने वाट पाहिली आणि फिलोमिना पाहिली.
  
  
  परत आवाज आला. "फिलोमिना फ्रांझिनी, सर? F-r-a-n-c-i-n-i?"
  
  
  "हो."
  
  
  “ते होकारार्थी आहे, सर. लाल फाइल. स्थिती C-7. चार वर्ष. बारावी इयत्ता. फ्रांझिनी ऑलिव्ह ऑइल कंपनी. तुम्हाला स्टेटस आणि क्लास समजतो का सर?"
  
  
  ती त्यांना समजावून सांगेल, पण मला ठीक माहीत होते. फिलोमिना चार वर्षे एफबीआय एजंट होती. C-7 स्थितीचा अर्थ असा होतो की ती त्या हजारो FBI माहिती देणाऱ्यांपैकी एक होती जी स्वयंसेवक आहेत आणि त्यांचा प्रभारी एक व्यक्ती वगळता इतर एजंटांशी कधीही संपर्क नाही. इयत्ता 12 चा अर्थ तिला कधीही कारवाई करण्यास सांगितले जाऊ शकत नाही आणि तिला ब्युरोबद्दल कोणत्याही वर्गीकृत माहितीमध्ये प्रवेश नव्हता.
  
  
  जॅक गोर्ली यांनी मला एकदा सांगितले की हजारो सी-7 एजंट - माहिती देणारे अधिक चांगले शब्द असतील - न्यूयॉर्क शहरातील कायदेशीर कंपन्यांसाठी काम करतात, व्यवसाय व्यवहारांवर नियमित मासिक अहवाल लिहितात. ९५ टक्के लोकांना कधीही मोलाचे काहीही आढळले नाही, असे ते म्हणाले, परंतु उर्वरित पाच टक्के लोकांनी अहवालांचे पुनरावलोकन करण्याचे सर्व घृणास्पद काम केले.
  
  
  मी फोन ठेवला आणि फिलोमिनाकडे वळलो.
  
  
  "बरं, तुला काय माहिती आहे?" - मी बोललो. "तू गोड मुलगी आहेस ना?"
  
  
  "तुझ्या मनात काय आहे?"
  
  
  “माझ्याच काकांची हेरगिरी. हे चुकीचे आहे, फिलोमिना."
  
  
  ती पांढरी झाली. एक हात तिच्या तोंडावर गेला आणि तिने पोराच्या मागचा भाग चावला. "तुझ्या मनात काय आहे?"
  
  
  “मी म्हणालो तेच. एफबीआयसाठी तुझ्या काकांची हेरगिरी करत आहे."
  
  
  "हा वेडेपणा आहे! मला कळत नाहीये तुम्ही काय बोलत आहात!"
  
  
  ती घाबरलेली दिसत होती आणि मी तिला दोष देऊ शकत नाही. तिच्या माहितीनुसार, मी फक्त दुसरा माफिओसो होतो जो फ्रांझिनी कुटुंबाला भेटणार होतो. मी जे बोललो त्यामुळे तिचा नाश होऊ शकतो. तिच्यावर अत्याचार करण्यात अर्थ नव्हता. मी तिला सांगू लागलो, पण थांबलो.
  
  
  तिने एक हलकीशी हालचाल केली, जणू काही रडणे दाबून धरले आहे, तिचे हात अग्निमय लाल केपखाली लटकत आहेत. अचानक तिच्या हातात एक छोटंसं, कुरूप पिस्तुल होतं, एक सॅटरडे नाईट मॉडेल. ते थेट माझ्यावर लक्ष्य केले गेले. बॅरल प्रचंड दिसत होती.
  
  
  मी घाईघाईने हात पकडले. "अहो, थांबा! थांबा!"
  
  
  काही क्षणापूर्वी मला तिच्याबद्दल वाईट वाटणारे भयभीत झालेले रूप नाहीसे झाले. तिच्या काळ्या डोळ्यांमध्ये एक थंड, जवळजवळ वाईट दिसत होते आणि तिचे मऊ, कामुक तोंड घट्ट रेषेत दाबले गेले होते.
  
  
  तिने एका कुरुप छोट्या पिस्तुलाने इशारा केला. "खाली बसा!"
  
  
  "आता थांबा..."
  
  
  "मी म्हणालो बसा."
  
  
  मी सोफ्यावर बसायला वळलो, किंचित वाकून जसे बहुतेक लोक सोफ्यासारख्या खोलवर बसू लागतात तेव्हा करतात. मग, एका झटक्यात, मी सोफ्याच्या मागील बाजूस सुशोभित केलेली घट्ट निळी उशी पकडली आणि तिच्याकडे फेकली आणि सोफ्याच्या काठावर डोकं वळवले.
  
  
  बंदूक माझ्या कानात घुमली आणि गोळी माझ्या डोक्याच्या अगदी वरच्या भिंतीवर आदळली.
  
  
  फरशीवर, मी झटकन डकलो आणि ती जिथे उभी असावी तिथे उडी मारली, माझे डोके मारल्यासारखे मेंढ्यासारखे पुढे उडत होते आणि तिच्या पोटात आदळले.
  
  
  पण ती सावधपणे बाजूला झाली. मी क्षणभर बंदुकीचा फ्लॅश पाहिला आणि मग खाली गेलो. माझ्या डोक्याच्या मागच्या बाजूला काहीतरी आदळले आणि लाल वेदना आणि काळ्या रिकामपणाच्या प्रचंड स्फोटात माझे डोके फुटले.
  
  
  मी आलो तेव्हा मी दिवाणखान्याच्या मजल्यावर माझ्या पाठीवर पडून होतो. फिलोमिना फ्रांझिनी माझ्या शरीरावर बसली. मला अस्पष्टपणे माहित होते की तिचा स्कर्ट तिच्या नितंबांपेक्षा उंच होता, परंतु केवळ अस्ताव्यस्त. माझ्या तोंडात बंदुकीची नळी अडकली होती याची मला जास्त जाणीव होती. शीत धातू मला कठीण आणि चविष्ट वाटला.
  
  
  मी त्यांच्याकडून चित्रपट साफ करण्यासाठी डोळे मिचकावले.
  
  
  तिची असभ्य स्थिती असूनही, फिलोमिनाचा आवाज थंड आणि प्रभावी होता.
  
  
  "ठीक आहे. बोला. मला जाणून घ्यायचे आहे की तुम्ही कोणाला आणि का बोलावले आहे. मग मी तुला एफबीआयच्या ताब्यात देईन. हे स्पष्ट आहे? आणि जर मला करावे लागले तर मी तुला मारून टाकीन."
  
  
  मी उदासपणे तिच्याकडे पाहिलं.
  
  
  "बोला!" ती चिडली. तिने बंदूक मागे सरकवली जेणेकरून ती मला गळ घालू नये, पण थूथन अजूनही माझ्या ओठांना स्पर्श करत होता. फिलोमिना पॉइंट-ब्लँक शूटिंगला प्राधान्य देत असे.
  
  
  "बोला!" तिने मागणी केली.
  
  
  माझ्याकडे फारसा पर्याय नव्हता. 12 व्या वर्गात, तिला वर्गीकृत माहिती मिळणे अपेक्षित नव्हते. आणि मी अर्थातच वर्गीकृत होतो. दुसरीकडे, तिने माझ्या चेहऱ्याकडे ती निंदनीय बंदूक दाखवली होती आणि मला एफबीआयमध्ये वळवण्याच्या षडयंत्रातून जाणे मूर्खपणाचे वाटले.
  
  
  मी बोललो.
  
  
  जेव्हा तुम्ही तुमच्या छातीवर बसलेली एक सुबक आणि भडक मुलगी तुमच्या पाठीवर पडून असता आणि बंदुकीची नळी तुमचे ओठ ढकलत असता तेव्हा गंभीर होणे कठीण असते. पण मी प्रयत्न केला. मी खूप प्रयत्न केले.
  
  
  "ठीक आहे प्रिये. तू जिंकलास, पण शांत हो."
  
  
  तिने माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  मी पुन्हा प्रयत्न केला. “पाहा, आम्ही या समस्येच्या एकाच बाजूने आहोत. प्रामाणिकपणे! मी आत्ताच कोणाला फोन केला असे तुम्हाला वाटते? मी फक्त तुमची तपासणी करण्यासाठी एफबीआयला कॉल करत होतो."
  
  
  "तुला हे कशासाठी करायला लावलं?"
  
  
  "काय आपण सांगितले. ज्या प्रकारे तुम्ही इथल्या प्रत्येक गोष्टीचा तिरस्कार करता आणि तरीही इथेच राहता. कारण असावे."
  
  
  तिने आपले ओठ दाबत डोके हलवले. "तू एफबीआयला का कॉल केलास आणि अंकल जोला नाही?"
  
  
  "मी म्हटल्याप्रमाणे, आम्ही एकाच बाजूला आहोत."
  
  
  शनिवार रात्रीचा एपिसोड डगमगला नाही, पण तिचे विचार नक्कीच बदलले असतील. "एफबीआय नंबर काय आहे?" - तिने झटकले.
  
  
  हे सोपे होते. "दोन-दोन-दोन, सहा-सहा-पाच-चार."
  
  
  "त्यांनी तुला काय सांगितलं?"
  
  
  मी तिला क्लास आणि स्टेटस हे सगळं सांगितलं. आणि मी पटकन बोलत राहिलो. मी तिला गुप्त तपशील सांगू शकलो नाही, परंतु मी तिला एफबीआय कार्यालयात रॉन ब्रँडेनबर्ग आणि मॅडेलीन लेस्टनबद्दल सांगितले जेणेकरून मला ते माहित आहे. मी AX मध्ये आहे किंवा माझे ध्येय काय आहे हे मी तिला सांगितले नाही, परंतु मी तिला पुरेसे सांगितले की तिला कल्पना येऊ लागली. हळूहळू बंदुकीची थूथन माझ्या चेहऱ्यावरून दूर जाऊ लागली.
  
  
  मी संपल्यावर तिने वेदनांनी रडले आणि बंदूक माझ्या डोक्याजवळ जमिनीवर ठेवली. दोन्ही हातांनी डोळे झाकून ती रडू लागली.
  
  
  "सोपे, प्रिये. सोपे". मी तिचे खांदे पकडण्यासाठी बाहेर पोहोचलो आणि तिच्या डोक्याच्या मागे हात लावण्यासाठी तिला माझ्याकडे ओढले. तिने प्रतिकार केला नाही आणि मी तिला गुंडाळले म्हणून आम्ही जमिनीवर शेजारी होतो, तिचे डोके माझ्या हातावर आणि माझा दुसरा हात तिच्याभोवती होता.
  
  
  "सुलभ, फिलोमिना, सोपे." ती अजूनही रडत होती, आता अनियंत्रितपणे. मी पैसे देऊ शकतो! तिचे गोल स्तन माझ्या छातीवर. मी माझी बोटं तिच्या हनुवटीखाली ठेवली आणि तिचा चेहरा माझ्या खांद्यावरून खेचला. तिच्या गालावरून अश्रू वाहत होते.
  
  
  स्त्रीला रडण्यापासून रोखण्यासाठी पुरुषाकडे एकच मार्ग असतो. मी तिला हळूवारपणे, आश्वस्तपणे चुंबन घेतले, तिला जवळ दाबले आणि पुन्हा तिचे चुंबन घेतले.
  
  
  हळूहळू रडणे कमी झाले आणि तिचे शरीर अधिक लवचिक, आरामशीर झाले. भावनाहीन ओठ मऊ झाले, नंतर हळूहळू, थोडेसे, वेगळे झाले, नंतर आणखी. तिची जीभ माझ्या अंगावर पडली, मग तिचे हात माझ्या मानेभोवती घट्ट झाले.
  
  
  तिचे गोल स्तन माझ्या विरुद्ध दाबत असल्याचे जाणवून मी तिला माझ्या जवळ धरले. मी हळूवारपणे तिच्या ओल्या पापण्यांचे चुंबन घेतले आणि बोलण्याइतपत दूर खेचले.
  
  
  "सोपे, प्रिय, सोपे. शांत हो,” मी कुरकुरले.
  
  
  तिच्या अंगातून एक थरकाप उडाला आणि तिने माझे तोंड तिच्याकडे खेचले, आणि आता तिची जीभ वेगाने, जिवंत अवयवात बदलली, खोलवर घुसली, तिचे ओठ माझ्या विरूद्ध दाबले.
  
  
  माझ्या उजव्या हाताने, तिला माझ्या दिशेने दाबत, तिच्या खांद्याच्या बाहेरच्या ड्रेसच्या मागील बाजूस झिपर सापडले आणि मी काळजीपूर्वक ते काढून टाकले, आणि तिच्या पाठीच्या लहान भागापर्यंत पोहोचेपर्यंत ड्रेस माझ्या बोटांखाली तुटल्यासारखे वाटले. तिच्या पँटीजचा नाजूक लवचिक बँड.
  
  
  मी माझा हात तिच्या पँटीखालून सरकवला आणि हळूवारपणे तिच्या नितंबांवर चालवला, जेणेकरून माझ्या हाताच्या मागच्या भागाने त्यांना खाली खेचले. तिचे कूल्हे थोडेसे वर आले जेणेकरून ते जमिनीला स्पर्श करत नव्हते आणि काही क्षणानंतर मी माझी पँटी काढली आणि फेकून दिली. माझ्या बोटांच्या एका हालचालीने मी तिची ब्रा काढून टाकली आणि ती काढण्यासाठी जागा मिळावी म्हणून मी दूर गेलो, तेव्हा मला फिलोमिनाची बोटे माझ्या पायघोळात अडकत असल्याचे जाणवले.
  
  
  क्षणार्धात फिलोमिना आणि टी. नग्न झाले आणि तिचा चेहरा माझ्या खांद्यावर दबला गेला. मी तिला बेडरूममध्ये नेले, माझ्या छातीवर तिचे नग्न स्तन पाहून स्वतःला तृप्त केले,
  
  
  मग त्याने तिला जवळ धरले, इच्छेने धडधडत.
  
  
  मग फिलोमिना हलू लागली, हळू हळू, हळूवारपणे, मला स्पर्श करत, मला मारत, तिचे ओले आणि गरम तोंड मला स्पर्श करत होते. माझे स्नायू ताणले, तिला हाक मारली, अधीरतेने थरथरत.
  
  
  ती आता वेगाने पुढे सरकली, तीव्रतेची जागा सूक्ष्मतेने घेतली, ज्योतीने धूर दूर केला. एका शक्तिशाली आक्षेपार्ह हालचालीत मी तिच्यावर चढलो, तिला पलंगावर टेकवले, आत चढलो, तिला ठोकले, तिला फोडले, तिला ग्रासले आणि गिळून टाकले.
  
  
  ती वरच्या दिशेने कुडकुडत होती, आनंदाने कुरवाळत होती, तिचे हात माझे नितंब दाबत होते आणि मला तिच्याकडे दाबत होते. "अरे देवा!" ती उद्गारली. "अरे देवा!" तिचे पाय माझ्या कंबरेभोवती घट्ट गुंडाळले गेले कारण ती माझ्या वजनाविरुद्ध उठली आणि मी तिला सामावून घेण्यासाठी माझ्या गुडघ्यावर उभे राहिलो, अधिक खोलवर सरकलो, नंतर रानटीपणे, उन्मत्तपणे पंप करू लागलो आणि शेवटी आनंदाच्या मोठ्या प्रवाहात स्फोट झाला.
  
  
  
  
  धडा 11
  
  
  
  
  
  
  नंतर, अजूनही जमिनीवर पडून, तिने मला घट्ट मिठी मारली. "मला सोडू नकोस, निक. कृपया मला सोडू नका. मी खूप एकटा आहे आणि खूप घाबरलो आहे."
  
  
  ती बराच काळ एकटी आणि घाबरलेली होती. तिने मला याबद्दल सांगितले जेव्हा आम्ही खिडकीजवळ एका टेबलावर बसलो होतो, पूर्वेला पट्टेदार पहाट पाहत होतो आणि ब्लॅक कॉफीचे मग पीत होतो.
  
  
  वर्षानुवर्षे, सुलिव्हन स्ट्रीटवरील फ्रॅन्सिनी कुटुंबात लहान मुलीच्या रूपात वाढलेल्या, तिला कल्पना नव्हती की पोपी फ्रान्सिनी तिच्या दयाळू आणि प्रेमळ "अंकल जो" व्यतिरिक्त कोणीही आहे. ती नऊ वर्षांची होती तेव्हापासून, रविवारी तिला त्याच्या व्हीलचेअरवर वॉशिंग्टन स्क्वेअर पार्कमध्ये ढकलून देण्यात त्याला खूप आनंद झाला, जिथे त्याला गिलहरींना खायला आवडत असे.
  
  
  मी माझा कॉफीचा कप प्यायला आणि आयुष्यातील सर्वात उत्सुक रहस्यांपैकी एक आठवले. अंथरुणावर विलक्षणपणे चांगली असलेली प्रत्येक स्त्री एक सभ्य कप कॉफी का बनवू शकत नाही? माझ्या एका मैत्रिणीने सांगितले की तुम्ही एखाद्या अति मादक स्त्रीला तिच्या हाताच्या मागील बाजूच्या प्रमुख नसांद्वारे सांगू शकता. पण त्यांच्या कॉफीच्या घृणास्पद गुणवत्तेवरून तुम्ही त्यांना सांगू शकता असा माझा अनुभव आहे.
  
  
  फिलोमिनाच्या कॉफीची चव चिकोरीसारखी होती. मी उठलो आणि तिच्या टेबलाजवळ गेलो. मी झुकलो आणि तिच्या ओठांवर हळूवार चुंबन घेतले. तिने आता परिधान केलेल्या निळ्या झग्याखाली माझा हात सरकला आणि तिच्या उघड्या स्तनाला हळूवारपणे मिठी मारली.
  
  
  ती क्षणभर तिच्या खुर्चीत मागे झुकली, तिचे डोळे मिटले, तिच्या लांब पापण्या तिच्या गालावर हळूवारपणे दाबल्या. "म्म्म्म्म्म्म्म!" मग तिने हळूच मला दूर ढकलले. "बसा आणि तुमची कॉफी संपवा."
  
  
  मी खांदे उडवले. "तुला हवे असल्यास".
  
  
  ती हसली. "खरंच नाही, पण तरीही कॉफी संपवूया."
  
  
  मी तिला नाकारलेल्या पुरूषवादी वृत्तीचा उपहासात्मक देखावा दिला आणि पुन्हा खाली बसलो. कॉफीची चव अजूनही चिकोरीसारखीच होती.
  
  
  मी विचारले. - "तुला कधी कळले?"
  
  
  "तुला म्हणजे अंकल जो?"
  
  
  मी सहमती दर्शविली.
  
  
  तिने विचारपूर्वक डोके टेकवले. “मला वाटतं मी सुमारे तेरा वर्षांचा होतो. न्यूयॉर्क टाइम्स मॅगझिनमध्ये अंकल जोबद्दल एक मोठी बातमी होती. आम्ही टाइम्स वाचले नाही. सुलिव्हन स्ट्रीटवर कोणीही वाचले नाही. आम्ही सर्व दैनिक बातम्या वाचतो, परंतु कोणीतरी ते फाडले. आणि मला मेल केला." ती हसली. "सुरुवातीला मला विश्वासच बसत नव्हता की अंकल जो मॉब बॉस, गुंड आहे.
  
  
  "मी बर्याच काळापासून खूप अस्वस्थ होतो, जरी मला हे सर्व समजले नाही." ती गप्प पडली, तिचे तोंड घट्ट झाले. “मला ते कोणी पाठवले हे देखील मला माहीत आहे. निदान मला तरी तेच वाटतंय."
  
  
  मी घोरले. लोक सहसा किशोरवयीन तक्रारी प्रौढत्वात घेऊन जात नाहीत. "WHO?" मी विचारले.
  
  
  तिने डोळा मारला. "रस्टी पोलार्ड."
  
  
  "पार्टीमध्ये हिरव्या पोशाखात ती कृश लाल केसांची मुलगी?"
  
  
  "हे एक आहे." तिने उसासा टाकला आणि तिचा स्वर थोडा मऊ होऊ दिला. “रस्टी आणि मी एकत्र हायस्कूलमधून गेलो. आम्ही नेहमी एकमेकांचा द्वेष करायचो. मला वाटते की आम्ही अजूनही त्याचा तिरस्कार करतो. जरी आता आम्ही थोडे परिपक्व झालो आहोत. ”
  
  
  "तुम्ही नेहमी एकमेकांचा द्वेष का करता?"
  
  
  फिलोमिनाने खांदे उडवले. “श्रीमंत इटालियन, गरीब आयरिश, शेजारी राहणारा. तू कशाची वाट बघतो आहेस?"
  
  
  "कथा वाचल्यावर काय झालं?" मी विचारले.
  
  
  “मी सुरुवातीला विश्वास ठेवला नाही, परंतु एक प्रकारे माझा विश्वास असावा. म्हणजे, शेवटी, ते टाइम्समध्ये होते. आणि मी त्याचा तिरस्कार केला! मी फक्त त्याचा तिरस्कार केला! मला माझ्या अंकल जोवर खूप प्रेम होते, आणि मला त्यांच्या व्हीलचेअरवर आणि सर्व गोष्टींबद्दल त्यांच्याबद्दल खूप वाईट वाटायचे आणि मग अचानक त्यांनी मला स्पर्श करणे किंवा माझ्याबरोबर असणे मला सहन होत नव्हते."
  
  
  मी बुचकळ्यात पडलो. "पण तू त्याच्याबरोबर राहायचास."
  
  
  तिने डोळा मारला. “मी त्याच्याबरोबर राहिलो कारण मला ते करावे लागले. तेरा वर्षांची मुलगी काय करत असेल? पळून जाणे? आणि प्रत्येक वेळी जेव्हा मी अगदी कमी अवज्ञा दाखवली तेव्हा त्याने मला मारहाण केली. ” नकळत तिने गालाला हात लावला. एक लांब विसरलेली जखम तिच्या आठवणीत राहिली. "म्हणून तुम्ही घाईत शिका."
  
  
  "त्यामुळेच तुला एफबीआयकडे जाण्यास प्रवृत्त केले?"
  
  
  तिने स्वतःला आणखी एक कडू कॉफी ओतली. “नक्कीच नाही,” क्षणभर विचार करून ती म्हणाली.
  
  
  “मला खून, चोरी आणि फसवणूक या सर्व भयंकर गोष्टींचा तिरस्कार वाटत होता, पण मी शिकलो की मी त्यासोबत जगेन.
  
  
  मला करावे लागले. मी ठरवलं की मी अठरा वर्षांचा झाल्यावर पळून जाईन, पीस कॉर्प्समध्ये सामील होईन, काहीतरी करेन.
  
  
  "कुटुंबातील बहुतेक स्त्रिया असा विचार करतात का?"
  
  
  "नाही. त्यापैकी बहुतेकांचा कधीच विचार होत नाही. ते स्वतःला याबद्दल विचार करू देत नाहीत. लहान मुली असताना त्यांना हे करू नये असे शिकवले होते. हा जुना सिसिलियन मार्ग आहे: पुरुष जे करतात ते स्त्रियांना चिंता करत नाही. "
  
  
  "पण तू वेगळा होतास?"
  
  
  तिने होकारार्थी मान हलवली. “मला ते आकर्षण वाटले नाही. मला ते तिरस्करणीय वाटले, पण मी त्यापासून दूर राहू शकलो नाही. माफिया, संघटना, सर्व गोष्टींबद्दल लायब्ररीत जे काही सापडले ते मी वाचले.
  
  
  “म्हणूनच मी राहिलो आणि मी एफबीआयकडे का गेलो. कौटुंबिक संबंध. माझे वडील. काका जो माझ्या वडिलांना मारले! तुम्हाला याबद्दल माहिती आहे का? त्याने खरे तर आपल्याच भावाला मारले! माझे वडील".
  
  
  "तुला हे नक्की माहीत आहे का?"
  
  
  तिने मान हलवली. “खरंच नाही, पण जेव्हा मी तीन वर्षांचा होतो तेव्हा घडलेल्या गोष्टी वाचल्या-मला वाटतं तेव्हा मी हायस्कूलमध्ये होतो-मला फक्त ते खरं आहे हे कळलं. अंकल जो काय करणार हेच मला माहीत आहे. पूर्वी, मला खात्री आहे की माझ्या आईलाही असेच वाटत होते. ती फक्त अंकल जोसोबत राहिली कारण त्याने तिला जबरदस्ती केली.
  
  
  मी पुन्हा उभा राहिलो आणि तिचं डोकं माझ्या पोटावर दाबता यावं म्हणून मी हललो. "तू खरी मुलगी आहेस," मी हळूच म्हणालो. "चला परत झोपायला जाऊ."
  
  
  तिने वर पाहिले आणि हसले, तिचे डोळे चमकले. "ठीक आहे," ती कुजबुजली. मग ती हसण्यात यशस्वी झाली. "मी काही तासांनी ऑफिसमध्ये हवं."
  
  
  "मी वेळ वाया घालवणार नाही," मी वचन दिले.
  
  
  तिची नजर माझ्यावरून न हटवता ती उभी राहिली आणि तिचा बेल्ट उघडला, त्यामुळे निळा झगा उघडा पडला. मी तिला माझ्याकडे दाबले, माझे हात उघड्या झग्याखाली आणि तिच्या शरीरावर दाबले, हळू हळू मारत, ते शोधत. मी एक स्तन उचलले आणि चुंबन घेतले स्तनाग्र, नंतर दुसऱ्या.
  
  
  तिने आक्रोश केला आणि माझ्या पँटच्या पुढच्या बाजूला दोन्ही हात मारले आणि मला हिंसक पण हळूवारपणे पकडले. मी आनंदाने थरथर कापत होतो आणि काही क्षणातच आम्ही उत्कटतेने रडत जमिनीवर आलो.
  
  
  कॉफी जितकी वाईट तितकीच तिची लव्हमेकिंग चांगली होती.
  
  
  त्या दिवशी सकाळी फिलोमिना कामावर निघून गेल्यावर, मी काही तास आळशी झालो, आंघोळ केली, कपडे घातले आणि नंतर तेवीस-तिसऱ्या रस्त्यावरून दोन ब्लॉक चालत चेल्सीला गेलो. माझ्या मेलबॉक्समध्ये एक चिठ्ठी होती: "मिस्टर फ्रांझिनीला कॉल करा."
  
  
  कारकुनाच्या डोळ्यातही सावध नजर होती. आजकाल न्यूयॉर्कमध्ये फारसे फ्रेंच लोक नाहीत.
  
  
  मी कारकुनाचे आभार मानले आणि माझ्या खोलीत गेलो, पुस्तकातील नंबर बघितला आणि डायल केला.
  
  
  फिलोमिनाने उत्तर दिले. "फ्रांझिनी ऑलिव्ह ऑइल"
  
  
  "नमस्कार."
  
  
  "ओह, निक," तिने फोनमध्ये श्वास घेतला.
  
  
  "काय झाले प्रिय?"
  
  
  "ओह... ओह, मिस्टर कॅन्झोनेरी." तिचा आवाज अचानक निर्णायक झाला. ऑफिसमध्ये कोणीतरी आले असावे. "हो," ती पुढे म्हणाली. "मिस्टर फ्रांझिनी आज दुपारी दोन वाजता तुम्हाला भेटू इच्छितो."
  
  
  "ठीक आहे," मी म्हणालो, "किमान ते मला तुला भेटण्याची संधी देईल."
  
  
  "हो, सर," ती कडकपणे म्हणाली.
  
  
  "तुला माहित आहे मी तुझ्यासाठी वेडा आहे"
  
  
  "होय साहेब."
  
  
  "आज रात्री माझ्यासोबत जेवशील का?"
  
  
  "होय साहेब."
  
  
  "...आणि मग मी तुला झोपायला घरी घेऊन जाईन."
  
  
  "होय साहेब."
  
  
  "...आणि तुझ्यावर प्रेम कर."
  
  
  "होय साहेब. धन्यवाद साहेब". तिने फोन लावला.
  
  
  मी लिफ्टपर्यंत सर्व मार्गाने हसलो. मी कारकुनाकडे पाहून हसलो, जो त्याला घाबरवतोय. त्याने मला माफिया बॉस बनवले आणि ही कल्पना त्याला शोभली नाही.
  
  
  सेव्हन्थ अव्हेन्यूच्या कोपऱ्यावरील किओस्कवर बातम्यांची प्रत उचलून ब्रंचसाठी मी अँग्री स्क्वायरकडे कोपरा फिरवला.
  
  
  लवकरच माफिया मर्डर मिस्ट्रीमध्ये नवीन गँग वॉर
  
  
  पोलिस कॅप्टन हॉबी मिलर यांच्या म्हणण्यानुसार, मॉब बॉस जोसेफ "पोपेय" फ्रांझिनीचा प्रतिष्ठित लेफ्टनंट लॅरी स्पेलमनचे रहस्यमयपणे बेपत्ता होणे, नवीन टोळीयुद्धाची सुरुवात असू शकते.
  
  
  डिपार्टमेंटच्या स्पेशल ऑर्गनाइज्ड क्राइम युनिटचे प्रभारी असलेले मिलर यांनी आज एका मुलाखतीत सांगितले की, स्पेलमन, फ्रांझिनीचा वारंवार साथीदार आणि अंगरक्षक, आठवड्याच्या सुरुवातीपासून त्याच्या नेहमीच्या अड्ड्यांमधून बेपत्ता आहे.
  
  
  कथेनुसार कॅप्टन मिलरने सांगितले की अंडरवर्ल्डमध्ये अफवा पसरत होत्या की स्पेलमॅनला एकतर ठार मारण्यात आले होते आणि त्याचा मृतदेह नष्ट केला गेला होता, किंवा गाएटानो रुग्गिएरोच्या नेतृत्वाखालील कुटुंबाने त्याचे अपहरण करून खंडणीसाठी ठेवले होते.
  
  
  जॅक गोर्लीने अप्रतिम काम केले.
  
  
  फिलोमिनाच्या गोड आठवणींना उजाळा देत मी आरामात माझे ब्रंच पूर्ण केले आणि सर्व काही खरोखर चांगले चालले आहे या विचारात, मी जेव्हा पहिल्यांदा सुरुवात केली तेव्हा ती अविश्वसनीय वाटली होती.
  
  
  दुपारी ठीक दोन वाजता फ्रांझिनी ऑलिव्ह ऑईल कंपनीच्या ऑफिसमध्ये पोहोचलो. आधुनिक खुर्च्यांमध्ये अस्वस्थ वाटणारे मनिती आणि लोकलो माझ्या पुढे होते. फिलोमिनाने आम्हाला पोपेयच्या ऑफिसमध्ये दाखवले म्हणून मी हसलो. ती लाजली पण माझी नजर टाळली.
  
  
  पोप्या आज थोडा मोठा आणि जाड दिसत होता. आदल्या रात्रीच्या पार्टीला त्याचा फटका बसला. किंवा कदाचित तो गौर्लेच्या कथेचा प्रभाव असावा. फ्रांझिनीच्या डेस्कवर वर्तमानपत्राची प्रत होती.
  
  
  खोलीच्या अगदी टोकाला भिंतीला टेकून, आम्ही तिघे त्याच्या काकांच्या डेस्कसमोर बसलो तेव्हा लुई घाबरलेला दिसत होता.
  
  
  पोप्याने आमच्याकडे टक लावून पाहिलं, त्याच्या डोळ्यात द्वेष पसरला.
  
  
  तो स्पेलमॅनबद्दल नाराज आहे, मी आनंदाने विचार केला, पण मी चुकीचा होतो.
  
  
  "तू, लोकॅलो!" - तो भुंकला.
  
  
  "होय साहेब." माफिओसो घाबरलेला दिसत होता.
  
  
  "तुमच्यापैकी कोणती व्यक्ती बेरूतमध्ये त्या चिनी स्त्री सु लाओ लिनला पाहणारी शेवटची व्यक्ती होती?"
  
  
  लोकलो असहाय्यपणे हात पसरले. "माहित नाही. मॅनिटी आणि मी एकत्र निघालो.
  
  
  “मला वाटतं कॅन्झोनेरी इथे होता,” लुई माझ्या दिशेने बोट दाखवत म्हणाला. "मी जेव्हा हॅरॉल्डला हॉस्पिटलमध्ये नेले तेव्हा मी ते तिथेच ठेवले होते." त्याने मला “मी खरे सांगायला हवे” असा देखावा दिला.
  
  
  "तू तिथे शेवटचा होता का?" - पोपये भुंकले.
  
  
  मी खांदे उडवले. "मला माहित नाही. लुई गेल्यानंतर मी तिच्याशी काही मिनिटे बोललो, त्यानंतर तिने मला त्या हरकिन्सकडे पाठवले."
  
  
  "तुम्ही गेल्यावर तिला कोणाची अपेक्षा होती का माहीत आहे का?"
  
  
  मी मान हलवली.
  
  
  त्याचे डोळे विचारपूर्वक माझ्याकडे वळले. “हम्म! हार्किन्सला पाहणारेही तुम्ही शेवटचे व्यक्ती असाल.”
  
  
  तो सांत्वनासाठी खूप जवळ आला होता, जरी मला असे वाटत नव्हते की मी सध्या खूप अडचणीत आहे. “नाही,” मी निरागसपणे म्हणालो, “तो दुसरा माणूस होता. मी निघण्यापूर्वी उजवीकडे आलो. पण थांब! मला अचानक आठवलं. "मला वाटते की मिस लिनच्या हॉटेलच्या लॉबीत मी ती निघून गेल्यावर पाहिलेला तोच माणूस होता." मी माझ्या कपाळावर बोटे दाबली. "हो, तोच माणूस."
  
  
  पोप्या सरळ झाला आणि टेबलावर मुठ मारली. "कोणता माणूस?"
  
  
  “अरे, मला आठवेल की नाही माहीत नाही. बघूया... हार्किन्सने माझी ओळख करून दिली. फग्गी, मला वाटतं, किंवा असं काहीतरी... फुजीरो... मला नक्की आठवत नाही."
  
  
  "रग्गेरो?" त्याने प्रामाणिकपणे माझ्यावर शब्द फेकले.
  
  
  मी माझी बोटे चोळली. "हो. इतकंच. रुग्गेरो."
  
  
  "अरे! त्याचं नाव काय होतं?"
  
  
  मी खांदे उडवले. “देवा, मला माहीत नाही. बिल, कदाचित, किंवा जो, किंवा असे काहीतरी."
  
  
  "आणि तू म्हणतेस तू त्याला हॉटेलमध्ये पाहिलं?"
  
  
  मी माझे हात पसरले, तळवे वर केले. "हो. मी बाहेर पडलो तेव्हा तो लॉबीत लिफ्टची वाट पाहत होता. मला आता आठवतंय, तो हार्किन्सच्या घरात गेल्यावर मी त्याला ओळखलं."
  
  
  "तो कसा दिसत होता?"
  
  
  “तुम्हाला माहिती आहे, सरासरी प्रकार. तो काळ्या केसांचा होता...” मी विचारपूर्वक भुसभुशीतपणे एकाग्रतेचा बहाणा केला. मी तिथे असताना कदाचित ते चांगले केले असेल. “मी काळ्या त्वचेसारखा पाच फूट दहा विचार करतो. अरे हो, मला आठवतंय. त्याने गडद निळ्या रंगाचा सूट घातला होता."
  
  
  पोप्याने मान हलवली. "तो ओळखीचा वाटत नाही, पण तिथे बरेच रग्गिएरो आहेत ते सांगणे कठीण आहे." त्याने आपली मुठ पुन्हा टेबलावर टेकवली, मग व्हीलचेअर वळवली आणि तो थेट लुईकडे पाहत होता. - या चिनी महिलेने तुम्हाला रग्गिएरोबद्दल काही सांगितले का?
  
  
  लुईने मान हलवली. "नाही सर, एक शब्दही नाही." तो संकोचला. "काय झालं काका जो?"
  
  
  पोप्याने त्याच्याकडे रागाने पाहिले. “ते उडवले गेले! तेच झालं! तुम्ही लोकांनी उड्डाण केले आणि ती जागा उडाल्यानंतर लगेच काही कुत्रीचा मुलगा तिथे आला. धिक्कार! बॉम्ब! विनीने नुकताच बेरूतहून फोन केला. तो म्हणतो की हे आधीच सर्व वर्तमानपत्रात आहे. तेथे."
  
  
  "सु लाओ लिन बद्दल काय?"
  
  
  विनी म्हणते, “डोअरनेल म्हणून मृत आहे.”
  
  
  लुई आता त्याच्या काकांप्रमाणेच अस्वस्थ झाला होता, त्याने त्याच्या नितंबांवर हात ठेवून त्याचे डोके पुढे केले होते. मला आश्चर्य वाटते की त्याने तिच्याशी देखील व्यवहार केला का.
  
  
  "आणखी कोणाला दुखापत झाली का?"
  
  
  पोप्याने निराश झाल्यासारखे मान हलवली. "नाही. त्या चार्ली हार्किन्सशिवाय ज्याला गोळी लागली होती."
  
  
  "तोही मेला आहे का?"
  
  
  पोप्याने होकार दिला. "हो."
  
  
  लुईने भुसभुशीत केली. "तुम्हाला वाटते की रुग्गेरोने हे केले?" “चांगला मुलगा, लुईस,” मी शांतपणे टाळ्या वाजवल्या.
  
  
  "अर्थात, मला वाटते की रग्गियरोसने ते केले," पोपीने गुरगुरले. “काय रे तू विचार करत आहेस? येथील कॅन्झोनरी रग्गिएरोला लेडीज हॉटेलमध्ये पाहतो, नंतर त्याला हार्किन्सच्या घरी भेटतो. मग दोन प्रेत आहेत. तुम्हाला वाटत नाही की एक कनेक्शन आहे? हा निव्वळ योगायोग आहे असे तुम्हाला वाटते का?
  
  
  “नाही, नाही, अंकल जो,” लुईने धीर दिला. “रग्गिएरॉसने त्यांचा गोंधळ का केला हे मला माहित नाही. आम्ही त्यांच्यासाठी बेरूतमधून काही लोकांना आणले. ते आम्हाला मिळवण्यासाठी बाहेर पडल्याशिवाय त्यात काही अर्थ नाही.”
  
  
  "अरे! काय विचार करत आहात? पोपीने टेबलावरुन एक वर्तमानपत्र उचलले आणि त्याला ओवाळले, "तू आज सकाळी वृत्तपत्र वाचलेस?"
  
  
  लुईने खांदे उडवले. “मला माहीत नाही, अंकल जो. लॅरी उंच गेल्यावर तो गायब झाला होता. ही कथा केवळ मूर्खपणाची असू शकते. मिलरचा छंद कसा आहे हे तुम्हाला माहीत आहे. हा गुर्ली माणूस त्याला हवे ते बोलू शकतो. "
  
  
  पण म्हाताऱ्याचा अपमान होऊ शकला नाही. त्याने पुन्हा कागद हलवला. “बेरूतचे काय, स्मार्ट ॲलेक? त्याचं काय?"
  
  
  लुईने होकार दिला, ते शोधण्याचा प्रयत्न केला. "हो, मला माहीत आहे. दोन एकत्र खूप आहे. मला वाटते की ते आमचे निराकरण करतील, परंतु अरेरे, काही आठवड्यांपूर्वी सर्व काही ठीक चालले आहे असे वाटत होते."
  
  
  "शाप!" म्हाताऱ्याने तळहातावर मुठी मारली
  
  
  त्याचा दुसरा हात. "ते मला चांगले वाटत नाही!"
  
  
  लुईने मान हलवली. “मला माहीत आहे, मला माहीत आहे, अंकल जो. पण रस्त्यावरील युद्धाला आता काही अर्थ नाही. आम्हाला पुरेशा समस्या आहेत."
  
  
  "आपल्याला काहीतरी करावे लागेल! मी अशा प्रकारची बकवास कोणाकडूनही घेणार नाही,” पोपी ओरडला.
  
  
  “ठीक आहे, ठीक आहे,” लुई म्हणाला. "मग आम्ही काय करावे असे तुम्हाला वाटते?"
  
  
  म्हाताऱ्याचे डोळे विस्फारले आणि तो टेबलापासून अर्ध्या वळणावर गेला. “मला मारा, शाप! कदाचित थोडेसे. मला कोणताही रग्गिएरो नको आहे. अजून नाही. मला नको आहे. "मला फक्त त्यांना कळायचे आहे की आम्ही गोंधळ घालणार नाही." पोपीच्या डोळ्यातला द्वेष आता उत्साहात बदलला. म्हाताऱ्याला रक्ताचा वास येत होता. त्याच्या जाड हाताने व्हीलचेअरची कमान पकडली. "चालू ठेवा, अरेरे!" - तो ओरडला. "हलवा!"
  
  
  
  
  धडा 12
  
  
  
  
  
  
  लुई आणि मी वेस्ट ब्रॉडवेवरील डेसिमा कॉफी शॉपमध्ये कॅपुचिनोवर बसलो.
  
  
  भिंती चॉकलेटी तपकिरी होत्या आणि जीर्ण झालेला लिनोलियम मजला, कदाचित बर्याच वर्षांपूर्वी हिरवा, एक गलिच्छ काळा होता. गिल्डेड फ्रेम्समध्ये डझनभर प्रचंड पेंटिंग्ज भिंतींवर टांगल्या होत्या, त्यांचे कॅनव्हासेस माश्या आणि ग्रीसमुळे क्वचितच दिसत होते. पेस्ट्रीचा थकलेला संग्रह गलिच्छ काचेच्या डिस्प्ले केसमध्ये प्रदर्शित केला गेला - नेपोलॉन, बाबा अल रम, मिल फॉगली, कॅनोली, पेस्टिसिओटी. स्वच्छतेचा एकमेव पुरावा म्हणजे काउंटरच्या दुसऱ्या टोकाला भव्य एस्प्रेसो मशीन. ते चमकदारपणे चमकले, सर्व चांदी आणि काळे, चमकण्यासाठी पॉलिश केलेले. एक गरुड त्यावर रागावला, निर्विकारपणे त्याचे पंख पसरले आणि कास्ट-लोखंडी वैभवात राज्य केले.
  
  
  लुई थोडा आजारी दिसत होता.
  
  
  मी कॉफी ढवळली. “काय झालं, लुईस? हँगओव्हर? किंवा तुम्ही याआधी कोणालाही वाया घालवले नाही?
  
  
  त्याने गंभीरपणे होकार दिला. "नाही... बरं, नाही. तुला माहीत आहे..."
  
  
  मला ठीक माहीत होते. अंकल जोचा लहान भाचा लुईसाठी अचानक गोष्टी इतक्या स्वच्छ नव्हत्या. आयुष्यभर तो सर्व खळबळ, रोमान्स, पैसा आणि गूढतेसह माफिया खेळण्यासाठी प्रसिद्ध होता. पण तो स्वतः कधीच गुंतला नव्हता. लुईसाठी आयुष्य म्हणजे एक चांगली खाजगी शाळा, एक चांगले महाविद्यालय, चांगली सोपी नोकरी, कायदेशीर ऑलिव्ह ऑइलचा व्यवसाय चालवणे, प्रसिद्ध गुंडांच्या खांद्याला खांदा लावून चांगले वेळ घालवणे, परंतु त्यांच्याकडून अस्पष्ट.
  
  
  मला पुन्हा आठवले की त्याचे नावही शुद्ध होते. “लुईस,” मी विचारले, “तुला लाझारो का म्हणतात? तुझ्या वडिलांचे नाव फ्रांझिनी नव्हते का?”
  
  
  लुईने होकार दिला, खिन्नपणे हसले. "हो. लुइगी फ्रांझिनी. लाझारो हे माझ्या आईचे पहिले नाव आहे. काका जो मी त्याच्याबरोबर गेलो तेव्हा माझ्यासाठी ते बदलले. मला वाटते की तो मला सर्व संकटांपासून दूर ठेवू इच्छित होता. बाळाला अल कॅपोन ज्युनियर म्हटले जाईल."
  
  
  मी हसलो. "हो. मला वाटतं तू बरोबर आहेस. मी विचारले. "मग आता तू काय करणार आहेस?"
  
  
  त्याने असहाय्यपणे हात पसरले. "मला माहित नाही. प्रत्यक्षात कोणीही काही केले नाही. म्हणजे, अरेरे, बाहेर जा आणि एका माणसाला मारून टाका कारण तो रग्गिएरोचा आहे...”
  
  
  “हे आयुष्यातील तथ्ये आहेत मुला,” मी विचार केला. मी त्याचा खांदा दाबला. “तुम्ही काहीतरी शोधून काढाल, लुईस,” मी शांतपणे म्हणालो.
  
  
  आम्ही डेसिमा सोडले आणि लुईने क्षणभर रस्त्यावर पाहिले, जणू काही निर्णय घेण्याचा प्रयत्न केला. "हे बघ, निक," तो अचानक हसत म्हणाला, "मी तुला अकाउंट्स चेंबर का दाखवत नाही?"
  
  
  "अकाउंट्स चेंबर?"
  
  
  "हो. हे मस्त आहे. एक प्रकारचा, मी पैज लावतो.” त्याने मला कोपर पकडले आणि मला अनेक दारांमधून रस्त्यावर नेले. "तो इथेच आहे, फोर फिफ्टीन वेस्ट ब्रॉडवे."
  
  
  ते फारसे दिसत नव्हते. न्यूयॉर्कच्या डाउनटाउनच्या सोहो भागात तुम्हाला दिसणाऱ्या त्या मोठ्या जुन्या लोफ्टपैकी आणखी एक. रुंद रॅम्पच्या वर एक मोठा निळा दरवाजा होता ज्याला मी मालवाहू लिफ्ट असल्याचे गृहीत धरले होते. त्याच्या उजवीकडे निवासी-शैलीच्या खिडक्यांसह एक नियमित दरवाजा होता, ज्यामध्ये अपार्टमेंट बिल्डिंग मेलबॉक्सचा मानक सेट होता.
  
  
  लुईने मला दरवाजातून नेले. फोयरमध्ये त्याने एक बटण दाबले.
  
  
  विस्कटलेल्या आवाजाने उत्तर दिले. "हो? कोण आहे?"
  
  
  "लुई लाझारो आणि माझा मित्र."
  
  
  “अरे, हाय लुईस. चल जाऊया". बजर वाजला, लांब आणि किंचाळला आणि लुईने अनलॉक केलेला दरवाजा उघडला. इथून अरुंद पायऱ्यांची पाच उड्डाणे होती. आम्ही वर पोहोचलो तोपर्यंत, मला श्वास घेण्यास त्रास होत होता आणि लुई जवळजवळ कोसळण्याच्या अवस्थेत होता, त्याचा श्वासोच्छ्वास कमी होताना येत होता आणि त्याच्या चेहऱ्यावरून घाम टपकत होता.
  
  
  पाचव्या मजल्यावरील कॉरिडॉरमध्ये एक मैत्रीपूर्ण माणूस आम्हाला भेटला आणि लुईस, बेदरकारपणे, माझी ओळख करून दिली. “हा निक कॅन्झोनरी आहे, चिकी. चिकी राइट, निक. चिकी अंकल जोचे अकाउंटिंग ऑफिस चालवतो. मला वाटलं तुला हे बघायला आवडेल."
  
  
  मी खांदे उडवले. "नक्कीच."
  
  
  चिकी हा एक लहानसा जीनोम-आकाराचा माणूस होता ज्यात त्याच्या टक्कल पडलेल्या डोक्यावर राखाडी केसांचे पट्टे वाहात होते आणि त्याच्या विनोदी चेहऱ्यावरून उगवलेल्या झुडूप राखाडी भुवया होत्या. त्याने गडद निळा रेशमी शर्ट, काळा आणि पांढरा चेकर्ड बनियान आणि राखाडी फ्लॅनेल ट्राउझर्स घातले होते. त्याची चमकदार लाल धनुष्य बांधणी आणि बाहीवरील लाल गार्टर्समुळे त्याला घोड्यांच्या शर्यतीतील जुगाराचे विडंबन बनले. तो मोठ्याने हसला आणि एका मोठ्या, चिन्हांकित नसलेल्या निळ्या दरवाजातून आम्हाला नेण्यासाठी बाजूला उभा राहिला.
  
  
  लुई त्याच्या मागे उभा राहिला, किंचित उघडा.
  
  
  “आत या,” तो मोठ्याने म्हणाला. "हे न्यूयॉर्कमधील सर्वोत्तम कार्यालयांपैकी एक आहे."
  
  
  असे होते. कोर्ट ऑफ अकाउंट्स नावाच्या पाचव्या मजल्यावरील लॉफ्टकडून काय अपेक्षा करावी हे मला माहित नव्हते, परंतु मला ते नक्कीच सापडले नाही. संपूर्ण ऑपरेशन समजावून सांगत चिकीने आम्हाला पायरीवर नेले.
  
  
  "आम्ही जे केले आहे," तो स्पष्ट अभिमानाने म्हणाला, "आमची बुकमेकिंग आणि नंबर ऑपरेशन्स संगणकीकृत आहे."
  
  
  संपूर्ण लॉफ्टचे आधुनिक, चमकदार पॉलिश व्यवसाय कार्यालयात रूपांतर करण्यात आले आहे. पुढे, एक प्रचंड संगणक बँक गुंफली आणि क्लिक केली, नीटनेटके व्यवसाय सूट घातलेल्या गंभीर दिसणाऱ्या तरुणांनी कर्मचारी, परिपूर्ण कौशल्याने संगणक डेटावर प्रक्रिया केली. सुबक सेक्रेटरी डेस्कच्या सुबकपणे मांडलेल्या रांगा, त्यांचे इलेक्ट्रिक टाइपरायटर एकमेकांशी स्पर्धा करत होते. कोणत्याही प्रशासकीय इमारतीतील सर्व साहित्य येथे साठवले जात होते.
  
  
  चिकीने हात फिरवला. “ह्यूस्टन स्ट्रीटच्या खाली ठेवलेल्या सर्व नंबर बेट आणि सर्व घोड्यांच्या बेटांवर प्रक्रिया केली जाते. सर्व रेसिंग परिणाम अर्लिंग्टन ते शिकागो पूर्व पर्यंत थेट फोनद्वारे वितरित केले जातात. सर्व पैशांची बाजी येथेच लावली जाते, सर्व नोंदी ठेवल्या जातात, सर्व पेमेंट येथून केले जातात.”
  
  
  मी होकार दिला, प्रभावित. “इलेक्ट्रॉनिक डेटा प्रोसेसिंग बुकमेकरच्या कार्यालयात येत आहे. खुप छान!"
  
  
  चिकी हसली. “खूप प्रभावी. आम्ही येथे दररोज सुमारे ऐंशी हजार डॉलर्सची प्रक्रिया करतो. आम्हाला विश्वास आहे की आम्हाला हे व्यवसायाप्रमाणे चालवण्याची गरज आहे. मागच्या खिशात नोटपॅड असलेल्या मिठाईच्या दुकानातल्या छोट्या माणसाचे दिवस आता संपले आहेत.”
  
  
  "ऑफसाइड बेट्स तुमच्यावर कसा परिणाम करतात?" संपूर्ण शहरातील न्यूयॉर्क OTB कार्यालयांना सुरुवातीला मतदारांनी शहरासाठी पैसे कमविण्याचा आणि जुगार खेळणाऱ्यांची सोय म्हणून नव्हे तर सट्टेबाजांना अंडरवर्ल्डमधून बाहेर काढण्याचे साधन म्हणून मान्यता दिली होती.
  
  
  चिकी पुन्हा हसली. तो एक आनंदी माणूस दिसत होता. “त्याने आम्हाला अजिबात दुखापत केली नाही, जरी ती पहिल्यांदा सुरू झाली तेव्हा मला याची काळजी वाटली होती. लोकांना जुन्या प्रस्थापित फर्मशी व्यवहार करणे आवडते, मला वाटते, आणि ते सरकारी बेटिंग ऑपरेशन्सबद्दल संशयास्पद आहेत.
  
  
  "आणि अर्थातच आमच्याकडे बरीच संख्या आहे आणि सरकार संख्यांचा व्यवहार करत नाही."
  
  
  “किमान अजून तरी नाही,” लुईने व्यत्यय आणला. "पण ज्या प्रकारे गोष्टी चालू आहेत, त्या कदाचित लवकरच होतील." त्याने माझ्या खांद्यावर थोपटले. “तुला काय वाटतं, निक? खूपच छान, बरोबर? "अंकल जो जुन्या मुस्टाचियो पीटसारखे दिसू शकतात आणि वागू शकतात, परंतु ते व्यवसायातील नवीनतम गॅझेट असावे."
  
  
  लुईचा उद्रेक केवळ त्याच्या भोळसटपणाने ओलांडला होता. अकाउंट्स चेंबर हे गुन्हेगारी जगाच्या संघटनेत एक पाऊल पुढे होते, परंतु शेवटचा शब्द होण्यापासून दूर. मी लुईसला इंडियानापोलिस हॉटेलमध्ये मॉब-रन कम्युनिकेशन सेंटर दाखवू शकतो ज्यामुळे न्यूयॉर्क टेलिफोन PBX स्विचबोर्डसारखा दिसेल. देशातील सर्व जुगार खेळांचे परिणाम - रेसिंग, बेसबॉल, बास्केटबॉल, फुटबॉल इ. - दररोज या हॉटेलमध्ये येतात आणि नंतर ते किनार्यापासून किनारपट्टीपर्यंत क्रीडापुस्तकांमध्ये मायक्रोसेकंदमध्ये प्रसारित केले जातात.
  
  
  तरीही, अकाउंट्स चेंबर एक मनोरंजक नवकल्पना होती: केंद्रीकृत, संघटित, कार्यक्षम. वाईट नाही. “छान,” मी म्हणालो. "आश्चर्यकारक!" मी माझ्या कानातले ओढले. "माझ्या अंदाजाने तुम्ही इथे ट्रकवरही काम करता, हं?"
  
  
  लुईने भुसभुशीत केली. “नाही, पण... मला माहीत नाही, कदाचित ही वाईट कल्पना नसेल. तुम्हाला सेंट्रल कमांड पोस्टसारखे म्हणायचे आहे?
  
  
  "बरोबर."
  
  
  चिकी थोडा अस्वस्थ दिसत होता. "ठीक आहे, लुईस, आमच्याकडे खरोखर खूप जागा नाही, आजकाल विश्वास ठेवणारा कोणी शोधणे किती कठीण आहे हे सांगायला नको."
  
  
  मला हसावे लागले. अंडरवर्ल्ड व्यवसायात तो त्याच्या मानेपर्यंत होता, परंतु कोणत्याही कायदेशीर व्यवसायात तो ऑफिस मॅनेजरप्रमाणे वागत होता... त्याच्याकडे अजून काम आहे किंवा त्याच्या कामाच्या पद्धती बदलाव्या लागतील अशी भिती वाटत होती. बदलाला विरोध करणारे केवळ प्रामाणिक लोकच नाहीत.
  
  
  “निक शहरात नवीन आहे,” लुईने स्पष्ट केले, “आणि मला वाटले की मी त्याला आमचे डेमो ऑपरेशन दाखवू. असं असलं तरी, अंकल जो निक घेणार आहेत आणि मी यापैकी एक दिवस सर्व शस्त्रक्रिया करतो, फक्त आपण करू शकतो का हे पाहण्यासाठी.” थोडे घट्ट करा. "
  
  
  "हो." चिकी साशंक दिसत होती.
  
  
  “आम्ही सुरक्षेबद्दल जास्त काळजी करू,” मी म्हणालो.
  
  
  चिकी beamed. "अरे वाह. मला तिथे मदत हवी आहे."
  
  
  मी विचारले. - "तुला काही अडचण आली का?"
  
  
  त्याने उसासा टाकला. "हो. मला पाहिजे त्यापेक्षा जास्त. माझ्या कार्यालयात या आणि मी तुम्हाला याबद्दल सांगेन. ”
  
  
  आम्ही सर्वजण एका मोठ्या माचीच्या कोपऱ्यात असलेल्या एका सुंदर पॅनेलच्या कार्यालयात गेलो. फरशीवर नीटनेटका गालिचा होता आणि संपूर्ण भिंतीवर स्टीलच्या फायलिंग कॅबिनेटची रांग होती. चिकाच्या डेस्कच्या मागे काळ्या प्रतिमेत एक जाड तिजोरी उभी होती. टेबलावर एक आकर्षक राखाडी केस असलेली स्त्री आणि विविध वयोगटातील अर्धा डझन मुलांची छायाचित्रे होती.
  
  
  "अगं, बसा." चिकीने सरळ पाठीमागे असलेल्या खुर्च्यांच्या जोडीकडे बोट दाखवले आणि तो टेबलावरच्या फिरत्या खुर्चीत जाऊन बसला. "मला एक समस्या आहे, कदाचित तुम्ही मला मदत करू शकता."
  
  
  लुईने आपली खुर्ची ओढली
  
  
  मी त्याच्याकडे आत्मविश्वासाने हसले. क्षणभर, तो विसरला होता की पोपीने त्याला काही स्पष्ट सूचना दिल्या होत्या. काका जो कोणीतरी मारले पाहिजे.
  
  
  "काय झालं चिकी?" - लुईस विचारले.
  
  
  चिकीने मागे झुकून सिगारेट पेटवली. "हे पुन्हा लिंबू-ड्रॉप ड्रॉपो आहे," तो म्हणाला. “किमान मला वाटते की तो आहे. त्याने आमचा धावपटू पुन्हा फाडला. किंवा किमान कोणीतरी."
  
  
  “अरे, चीकी,” लुईने हस्तक्षेप केला. “कोणीतरी नेहमी धावपटूंना लुटत असतो. काय मोठी गोष्ट आहे?
  
  
  “मुख्य गोष्ट अशी आहे की ही एक मोठी गोष्ट होत आहे! गेल्या आठवड्यात आम्हाला चौदा वेळा फटका बसला होता आणि या आठवड्यात आम्हाला पाच वेळा फटका बसला. मला ते परवडत नाही".
  
  
  लुई माझ्याकडे वळला. "आम्ही सहसा असे विचार करतो की आठवड्यातून तीन ते चार वेळा आम्ही धावपटू जे घेऊन जातो त्याच्यासाठी घेऊ, परंतु हे नेहमीपेक्षा खूप जास्त आहे."
  
  
  मी विचारले. - "तुम्ही त्यांचे संरक्षण करू शकत नाही?"
  
  
  चिकीने मान हलवली. “आमच्याकडे एकशे सत्तेचाळीस लोक आहेत जे खालच्या मॅनहॅटनमधून दररोज इथे पैसे आणतात. आम्ही त्या सर्वांचे संरक्षण करू शकत नाही." तो हसला. “खरं तर, त्यांच्यापैकी काही जणांना वेळोवेळी लुटले गेले तर मलाही हरकत नाही, ज्यामुळे इतरांना अधिक काळजी घ्यावी लागेल. पण हे खूप काही आहे!”
  
  
  "या लिंबूच्या थेंबाचे काय?"
  
  
  लुई हसला. “तो इथे खूप दिवसांपासून आहे, निक. Ruggiero च्या गटातील एक, परंतु काहीवेळा तो स्वतःहून निघून जातो. तो स्वत: एकेकाळी गेटानो रुग्गिएरोसाठी धावपटू होता आणि असे दिसते की प्रत्येक वेळी त्याच्याकडे पैशांची कमतरता असते तेव्हा तो धावपटू निवडतो. ते शोधणे खूप सोपे आहे, तुम्हाला माहिती आहे. "
  
  
  "हो." धावपटू गुन्हेगारी शिडीच्या तळाशी आहेत. ते पैसे आणि कूपन घेतात आणि पॉलिसी बँकेत पाठवतात आणि बस्स. ते सहसा अर्धे वेडे वृद्ध विनो असतात जे म्हातारपणी दारिद्र्याच्या गटारात आणखी काही करू शकत नाहीत किंवा लहान मुले जी पटकन पैसे कमवत असतात. न्यूयॉर्कमध्ये त्यांच्यापैकी हजारो आहेत, नीच मुंग्या ज्या गुन्हेगारांच्या टाकून दिलेल्या कॅरियनवर पोसतात.
  
  
  "तुम्हाला वाटते की या लेमन ड्रॉप कॅरेक्टरपासून मुक्त होणे आम्हाला मदत करेल?"
  
  
  चिकी पुन्हा हसली. "त्याला त्रास होणार नाही. जरी तो नसला तरी, तो एखाद्याला घाबरवू शकतो."
  
  
  मी होकार दिला आणि लुईकडे पाहिले. "एका दगडात दोन पक्षीही मारले जातील, लुईस."
  
  
  लुई लाझारोसाठी हे वास्तव सोपे नव्हते. तो आंबट दिसत होता. "हो," तो म्हणाला.
  
  
  "ते याला लिंबू ड्रॉप का म्हणतात?" मी विचारले.
  
  
  लुईने उत्तर दिले. "त्याला लिंबाच्या थेंबांचे वेड आहे, तो नेहमी खातो. मला वाटते त्याचे खरे नाव ग्रेगोरियो आहे, पण ड्रोप्पोसारखे नाव आणि त्याच्या खिशात नेहमी लिंबाच्या थेंबाची पिशवी असते... मला त्याला मारणे आवडत नाही मी काही धावपटूंना फाडून टाकले म्हणजे, मी या माणसाबरोबर शाळेत गेलो होतो, तो इतका वाईट नाही.
  
  
  मी खांदे उडवले. असाइनमेंट दरम्यान मी हे बरेच काही केले आहे असे दिसते. "ते तुझ्यावर अवलंबून आहे. ती फक्त एक कल्पना होती."
  
  
  लुई नाखूष दिसत होता. "हो. आम्ही याचा विचार करू."
  
  
  "हे काय आहे, एका दगडात दोन पक्षी?" - चिकीला विचारले.
  
  
  “त्याने काही फरक पडत नाही,” लुईस म्हणाला.
  
  
  "होय साहेब." लुई पोपे फ्रांझिनीचा पुतण्या आहे हे चिकीला अजूनही चांगलेच ठाऊक होते.
  
  
  त्यानंतर एक विचित्र विराम मिळाला. मी चकाकणाऱ्या फाइलिंग कॅबिनेटकडे माझा हात फिरवला, प्रत्येक स्टॅक एका भयानक दिसणाऱ्या लोखंडी रॉडने ब्लॉक केला होता जो प्रत्येक ड्रॉवरच्या हँडलमधून मजल्यापासून वर चालत होता आणि फाईलच्या शीर्षस्थानी स्क्रू केला होता. "तुझ्याकडे काय आहे, कौटुंबिक दागिने?"
  
  
  चिकीने सिगारेट बाहेर काढली आणि वातावरणातील बदलामुळे खूष होऊन हसला. "या आमच्या फाईल्स आहेत," तो म्हणाला. "हे सर्व A ते Z पर्यंत रेकॉर्ड करत आहे."
  
  
  "सर्व?" मी प्रभावित करण्याचा प्रयत्न केला. "तुला म्हणायचे आहे की संपूर्ण बेटिंग ऑपरेशन?"
  
  
  “मला संपूर्ण संघटना म्हणायचे आहे,” तो म्हणाला. "सर्व."
  
  
  मी आजूबाजूला पाहिले. "तुमची सुरक्षा किती चांगली आहे?"
  
  
  "ठीक आहे. ठीक आहे. त्याचा मला त्रास होत नाही. आम्ही इथे पाचव्या मजल्यावर आहोत. आम्ही आणीबाणीच्या वेळी वापरत असलेली दोन अपार्टमेंट वगळता इतर चार मजले रिकामे आहेत. रोज रात्री आम्ही प्रत्येक मजल्यावर स्टीलचे दरवाजे लावतो. ते थेट भिंतीमध्ये बसतात आणि तेथे निश्चित केले जातात. आणि मग कुत्रे आहेत,” तो अभिमानाने जोडला.
  
  
  "कुत्रे?"
  
  
  "हो. प्रत्येक मजल्यावर आमच्याकडे दोन रक्षक कुत्रे आहेत, Dobermans. आम्ही त्यांना दररोज रात्री सोडतो, प्रत्येक मजल्यावर दोन. म्हणजे, यार, या कुत्र्यांसह कोणीही त्या पायऱ्या चढत नाही. ते कुत्र्यांचे नीच पुत्र आहेत! त्यांच्याशिवाय, बिग ज्युली आणि रेमंडला सावध केल्याशिवाय कोणीही या गेटमधून प्रवेश करू शकणार नाही."
  
  
  "ते कोण आहेत?"
  
  
  “माझे दोन रक्षक. ते रोज रात्री इथे राहतात. एकदा सर्वांनी बाहेर पडून या गेटला कुलूप लावले की, कोणीही आत जाऊ शकत नाही.”
  
  
  "मला ते आवडते," मी म्हणालो. "जर बिग ज्युली आणि रेमंड स्वतःची काळजी घेऊ शकतील."
  
  
  चिकी हसली. “काळजी करू नकोस यार. बिग ज्युली हा सर्कसच्या या बाजूचा सर्वात कठीण माणूस आहे आणि रेमंड हा कोरियामधील सर्वोत्तम तोफा सार्जंटपैकी एक होता. शस्त्र काय आहे हे त्याला माहीत आहे."
  
  
  "माझ्यासाठी पुरेसे आहे." मी माझ्या पायावर उठलो आणि लुईनेही तेच केले. “खूप खूप धन्यवाद, चिकी,” मी म्हणालो. "मला वाटतं आपण भेटू."
  
  
  “बरोबर आहे,” तो म्हणाला. आम्ही हस्तांदोलन केले आणि लुई आणि मी पायऱ्या उतरलो. माझे डोळे सोलून, मला प्रत्येक लँडिंगच्या भिंतीमध्ये स्टीलचे दरवाजे बांधलेले दिसत होते. हा एक चांगला कठीण सेटअप होता, परंतु मला त्यावर मात कशी करता येईल याची कल्पना होती.
  
  
  
  
  धडा 13
  
  
  
  
  
  
  रात्रीचे जेवण स्वादिष्ट होते, मिनेटाच्या मागील बाजूस एक लहान टेबल होते जेव्हा तेथे जवळजवळ कोणीही नव्हते - हलका अँटिपास्टो, चांगला ओसो बुको, खोल तळलेले झुचीनी स्ट्रिप्स आणि एस्प्रेसो. फिलोमिना त्या प्रेमळ, तेजस्वी मूडमध्ये होती जी जीवनात थोडासा उत्साह आणते.
  
  
  जेव्हा मी तिच्या दारासमोर तिच्या शुभरात्रीचे चुंबन घेतले तेव्हा सर्व काही सिसिलियानोच्या रागात बदलले. तिने तिचे पाय थबकले, माझ्यावर इतर सहा मुलींसोबत झोपल्याचा आरोप केला, रडू कोसळले आणि शेवटी तिचे हात माझ्या गळ्यात फेकले आणि चुंबनांनी मला चिरडले.
  
  
  "निक...कृपया, निक. फार काळ नाही."
  
  
  मी घट्टपणे मुक्त खेचले. मला माहीत होते की मी आत गेलो तर बराच वेळ तिथे राहीन. त्या रात्री मला काही गोष्टी करायच्या होत्या. मी तिच्या नाकाच्या टोकावर तिचे जोरदार चुंबन घेतले, तिला असे वळवले की ती तिच्या दाराकडे पाहत होती आणि तिच्या पाठीवर जोरात मारली. "सुरू. फक्त दार उघडे सोडा आणि मला ज्या गोष्टींची काळजी घ्यायची आहे ते पूर्ण झाल्यावर मी तुम्हाला भेटेन.”
  
  
  तिचे स्मित क्षमाशील होते, आणि पुन्हा आनंदित होऊन ती म्हणाली: "वचन?"
  
  
  "वचन". माझा संकल्प कमकुवत होण्याआधीच मी सभागृहात परतलो.
  
  
  जेव्हा मी चेल्सी येथे माझ्या खोलीत पोहोचलो तेव्हा मी पहिली गोष्ट केली ती म्हणजे लुईसला कॉल. “हाय, हा निक आहे. ऐका, आज रात्री मला कसे भेटायचे? होय, मला माहित आहे की उशीर झाला आहे, परंतु हे महत्वाचे आहे. बरोबर! अरे, मध्यरात्रीच्या सुमारास. आणि लोकलो आणि मनिता आणा. टोनीचे, मला वाटते. ते जितके मिळते तितके चांगले आहे. ठीक आहे? ठीक आहे... अरे, आणि लुई, येण्यापूर्वी लेमन ड्रॉप ड्रॉपोचा पत्ता घे, ठीक आहे? "
  
  
  तो शेवटच्या विनंतीला प्रतिसाद देण्यापूर्वी मी फोन बंद केला. मी मग खाली आणि कोपऱ्याच्या आसपास एंग्री स्क्वायरकडे गेलो. मी चक्क इंग्लिश बारमेड असलेल्या सॅलीकडून बिअर मागवली आणि नंतर बारच्या शेवटी भिंतीवर टांगलेल्या फोनवर वॉशिंग्टनला कॉल केला. माझ्या हॉटेलच्या खोलीतील फोन टॅप झाल्यास ही एक नियमित खबरदारी होती.
  
  
  मी AX इमर्जन्सी सप्लायला कॉल केला आणि, माझी योग्य ओळख करून घेतल्यानंतर, त्याच रात्री ग्रेहाऊंडने मला पाठवलेल्या 17B रिमूव्हल किटची ऑर्डर दिली. मी ते सकाळी आठव्या अव्हेन्यूवरील पोर्ट ऑथॉरिटी बस स्थानकावरून घेऊ शकतो.
  
  
  सेट 17B अतिशय व्यवस्थित, अतिशय व्यत्यय आणणारा आहे. सहा ब्लास्टिंग कॅप्स, सहा टायमर फ्यूज जे एका मिनिटापासून पंधरा तासांच्या अंतराने कॅप्सला आग लावू शकतात, कमी मागणी असलेल्या कामांसाठी प्राइमर कॉर्डचे सहा तुकडे आणि स्टॅच्यू ऑफ लिबर्टीच्या डोक्यावरील मुकुट उडवून देण्यासाठी पुरेसे प्लास्टिक .
  
  
  माझ्यापासून सहा फूट अंतरावर असलेल्या एका अतिशय चांगल्या पण अतिशय मोठ्या आवाजातील जॅझ कॉम्बोने निर्माण केलेल्या गोंगाटामुळे मला समजणे कठीण होते, पण शेवटी माझा मेसेज आला आणि मी फोन बंद केला.
  
  
  अकरा-तीस वाजता मी अँग्री स्क्वायर सोडले आणि सेव्हन्थ अव्हेन्यू खाली भटकत, लेमन-ड्रॉप ड्रॉपोची योजना बनवली. ख्रिस्तोफर आणि सेव्हेंथच्या कोपऱ्यात मी सर्व नवीन गे बारच्या मागे क्रिस्टोफरवर उजवीकडे वळलो, नंतर पुन्हा बेडफोर्ड स्ट्रीटवर डावीकडे वळलो आणि दीड ब्लॉक नंतर टोनीजकडे गेलो.
  
  
  फिलोमिनाच्या पार्टीत आदल्या रात्रीपेक्षा ते पूर्णपणे वेगळे दृश्य होते. ते आता पुन्हा शांत आणि आरामदायक होते, नेहमीच्या अंधारकोठडीसारख्या वातावरणात, गडद तपकिरी भिंतींवरील मंद नारिंगी दिवे मुख्य खोलीत त्यांच्या नेहमीच्या जागेवर परतलेल्या टेबलांदरम्यान वेटर्सना हलवता येण्याइतपत प्रकाश देत होते. .
  
  
  लांब पोशाखात टक्सेडो-कसलेल्या इटालियन माफिओसी आणि त्यांच्या स्त्रियांच्या जमावाऐवजी, निळ्या जीन्स आणि डेनिम जॅकेटमध्ये अर्धा डझन लांब केस असलेली तरुण मुले आणि तितक्याच लहान केसांच्या तरुण मुलींनी हे स्थान विरळ झाले होते. त्याच प्रकारे कपडे घातले. पण संभाषण आदल्या संध्याकाळपेक्षा फारसं वेगळं नव्हतं. पार्टीचे संभाषण मुख्यतः लिंग, फुटबॉल आणि घोडे यावर केंद्रित असताना, आजचा जमाव मुख्यतः लैंगिक, फुटबॉल खेळ आणि तत्त्वज्ञान यावर बोलत होता.
  
  
  लुई एकटाच टेबलावर बसला, प्रवेशद्वाराच्या डावीकडे भिंतीवर, उदासपणे वाइनच्या ग्लासवर झुकत. तो फारसा आनंदी दिसत नव्हता.
  
  
  मी त्याच्यासोबत बसलो, ब्रँडी आणि सोडा मागवला आणि त्याच्या खांद्यावर थाप दिली. “चला, लुईस, मजा करा. ते इतके वाईट नाही!”
  
  
  त्याने हसण्याचा प्रयत्न केला, पण काही उपयोग झाला नाही.
  
  
  "लुईस, तुला हे खरंच करायचं नाही का?"
  
  
  "काय करायचं?"
  
  
  तो कोणाची मस्करी करत होता? "ड्रॉपोची काळजी घ्या."
  
  
  माझ्या नजरेला न जुमानता त्याने दयनीयपणे डोके हलवले. “नाही, म्हणजे, हे फक्त... अरेरे! नाही!" तो अधिक ताकदीने म्हणाला, तो उघड्यावर आल्याचा आनंद झाला. "नाही! मी हे करू इच्छित नाही. मी हे करू शकेन असे मला वाटत नाही. मी फक्त… अरेरे, मी या माणसाबरोबर मोठा झालो, निक!”
  
  
  "ठीक आहे! ठीक आहे! मला वाटते की माझ्याकडे एक कल्पना आहे जी लेमन ड्रॉप बाळाची काळजी घेईल, तुमच्या अंकल जोला आनंदी करेल आणि तुम्हाला धोक्यापासून दूर ठेवेल. तुम्हाला हे पॅकेज कसे आवडले?
  
  
  त्याच्या डोळ्यांत आशेची किरण आली आणि त्याचे मनमोहक हास्य त्याच्या चेहऱ्यावर पसरू लागले. "प्रामाणिकपणे? अरे निक, ते छान होईल!
  
  
  "ठीक आहे. मला इथे आणून तुम्ही बेरूतमध्ये माझ्यावर उपकार केलेत. आता मी तुला बनवतो, बरोबर?"
  
  
  त्याने होकार दिला.
  
  
  "ठीक आहे. सर्व प्रथम, मला हे आज चेल्सी येथे माझ्या बॉक्समध्ये मिळाले. मी स्वतः लिहिलेली चिठ्ठी मी त्याला दिली.
  
  
  Canzoneri: तुम्हाला Spelman सापडेल
  
  
  चालफोंट प्लाझा हॉटेलच्या ६३६ क्रमांकाच्या खोलीत.
  
  
  तो उघडा-गाढवा आणि fucking मृत आहे.
  
  
  लुईने त्याच्याकडे अविश्वासाने पाहिलं. "अरे! हे काय आहे? हे खरे आहे असे तुम्हाला वाटते का?
  
  
  "हे बहुधा खरे आहे, ठीक आहे. तसे नसते तर ते माझ्याकडे पाठवण्यात काही अर्थ नसता."
  
  
  “नाही, बहुधा नाही. पण त्यांनी त्याला का पाठवले? तू नुकताच आलास!”
  
  
  मी खांदे उडवले. “माझ्यापासून नरक मारतो. लिपिक फक्त म्हणाला की कोणीतरी आला आणि त्याला सोडून गेला. कदाचित ज्याला असे वाटले असेल, मी फक्त उपयोगी आहे आणि तरीही ते तुमच्यापर्यंत पोहोचवेल.”
  
  
  लुई गोंधळलेला दिसत होता, जसा तो असायला हवा होता. "मला अजूनही समजले नाही." त्याने एक मिनिट विचार केला. “ऐक, निक. तो रुग्गेरो होता असे तुम्हाला वाटते का?
  
  
  अट्टा बेबी लुईस! मला वाट्त. "हो," मी म्हणालो. "मला तेच वाटतं".
  
  
  त्याने भुसभुशीत केली. “मग ह्याचा आज रात्री इथे येण्याशी काय संबंध? आणि लिंबू-ड्रॉप ड्रॉपोबरोबर?"
  
  
  "फक्त एक कल्पना. लोकलो आणि मनिती तुमच्यासोबत आहेत का?"
  
  
  "हो. ते गाडीत आहेत."
  
  
  "ठीक आहे. आम्ही तेच करणार आहोत." मी त्याला माझी कल्पना समजावून सांगितली आणि त्याला आनंद झाला.
  
  
  "ग्रेट, निक! ग्रेट!"
  
  
  Horatio's 88 फक्त काही ब्लॉक दूर होते, हडसन पासून एक ब्लॉक सुमारे. आम्ही वर आल्यावर मी लोकलो आणि मॅनिटीला समजावून सांगितले. "लक्षात ठेवा. तो जिवंत असावा अशी आमची इच्छा आहे. थोडेसे नुकसान झाले असेल तर ठीक आहे, पण मला कोणतेही मृतदेह नको आहेत. हे स्पष्ट आहे?"
  
  
  चाकाच्या मागे, लोकलोने खांदे उडवले. "ते मला वेडे वाटते."
  
  
  प्रभारी कोण आहे हे त्याला कळावे म्हणून लुईने त्याच्या डोक्याच्या मागच्या बाजूला हलके मारले. "तुला कोणी विचारलं नाही. निक म्हणतो तसं कर."
  
  
  Horatio Eighty-Eight ही एकसारख्या उंच पायऱ्या आणि लोखंडी रेलिंग्ज असलेली एक वैशिष्ट्यहीन राखाडी इमारत होती. मॅनिटीला बाहेरच्या दाराच्या कुलूपातून जाण्यासाठी पंचेचाळीस सेकंद लागले आणि आतील दरवाजा उघडण्यासाठी आणखी तीस सेकंद लागले. आम्ही शक्य तितक्या शांतपणे पायऱ्या चढलो आणि शेवटी सहाव्या मजल्यावर उतरलो आणि चढणीतून दम लागणे थांबवलं. आम्ही तिघेच होतो - लोकलो, मॅनिट्टी आणि मी - आम्ही लुईसला कारमधून खाली सोडले.
  
  
  मनितीला अपार्टमेंट 6B च्या दारात कोणतीही समस्या नव्हती. सर्व गुप्तचर पुस्तकांप्रमाणे त्याने प्लास्टिक कार्ड वापरले नाही. त्याने फक्त जुन्या पद्धतीचा सपाट ब्लेड वापरला, ज्याचा आकार सर्जिकल स्केलपेलसारखा होता आणि एक लहान साधन जे स्टीलच्या विणकाम सुईसारखे दिसत होते. दार शांतपणे उघडायला वीस सेकंदही उलटले नव्हते आणि मनिती मला आत सोडण्यासाठी बाजूला गेली, त्याच्या निएंडरथल चेहऱ्यावर आत्म-समाधानाचे मोठे अभिनंदनीय हास्य.
  
  
  स्पष्टपणे दिवाणखान्यात प्रकाश नव्हता, परंतु खोलीच्या दुसऱ्या टोकाला असलेल्या एका बंद दरवाजामागे प्रकाश होता. मी पटकन पुढे सरकलो, लोकलो आणि मनिती अगदी मागे होते, आमच्यापैकी प्रत्येकाच्या हातात पिस्तूल होते.
  
  
  मी दारापाशी पोहोचलो, तो उघडला आणि एका झटक्यात बेडरूममध्ये प्रवेश केला. मला ड्रॉपोला बंदूक घेऊन जाण्याची संधी द्यायची नव्हती.
  
  
  मला काळजी करण्याची गरज नव्हती.
  
  
  ग्रेगोरियो ड्रॉप्पो खूप व्यस्त होता, कमीतकमी एका क्षणासाठी, पहाटे एक वाजता तीन सशस्त्र मनुष्य त्याच्या बेडरूममध्ये घुसल्यासारख्या छोट्या घटनेबद्दल काळजी करू शकला नाही. ड्रोप्पोचे नग्न शरीर आक्षेपार्हपणे थरथर कापत होते, तो ज्या मुलीवर प्रेम करत होता त्याखाली चादरी फिरवत आणि फ्लफ करत होता. तिचे हात त्याच्या गळ्यात घट्ट गुंडाळले गेले, त्याला तिच्याकडे खेचले, त्यांचे चेहरे एकमेकांवर दाबले गेले, जेणेकरुन मुलीच्या कठोर बोटांनी गळलेले केस वंगणाने चाटलेले केस आम्ही पाहू शकलो. तिचे पातळ पाय, त्याच्या शरीराच्या केसाळ अंधाराविरूद्ध सडपातळ आणि पांढरे, त्याच्या कंबरेभोवती कोरलेले होते, त्याच्या खाली ओतलेल्या निसरड्या घामाने साखळदंडाने बांधलेले होते. तिचे हात आणि पाय आम्हाला दिसत होते.
  
  
  मोठ्या प्रयत्नाने, ड्रॉपोने अंतिम स्क्रीमिंग लीपपूर्वी क्लासिक बॅक आणि अप स्पाइक मोशन केले. हातात बर्फाचे पाणी नसल्यामुळे मी पुढचे पाऊल टाकले आणि माझ्या बुटाच्या बोटाने त्याला बरगडीत मारले.
  
  
  तो गोठला. मग त्याचे डोके फिरले, अविश्वासाने डोळे विस्फारले. "व्वा...?"
  
  
  मी त्याला पुन्हा लाथ मारली आणि तो वेदनेने कंटाळला. तो मोकळा झाला आणि मुलीला त्याच्या पाठीवर लोळले आणि वेदनांनी त्याची बाजू धरली.
  
  
  तिच्या प्रियकराच्या अचानक जाण्याने मुलगी तिच्या पाठीवर पसरली होती आणि तिचे डोळे भयभीत झाले होते. तिने स्वत:ला तिच्या कोपरावर टेकवले, तिचे तोंड ओरडण्यासाठी उघडले. मी माझा डावा हात तिच्या तोंडावर ठेवला आणि तिची पाठ शीटवर दाबली, नंतर खाली झुकून विल्हेल्मिना तिच्याकडे इशारा केला, तिची थूथन तिच्या डोळ्यांपासून फक्त एक इंच होती.
  
  
  तिने थोडावेळ धडपडत तिचे घामाने डबडबलेले शरीर माझ्या हाताच्या दाबाखाली धरले, मग ती काय पाहत आहे हे लक्षात आले आणि गोठले, तिचे डोळे बंदुकीला चिकटले. तिच्या कपाळावर घामाचे मणी उभे राहिले आणि लाल केसांच्या विखुरलेल्या पट्ट्या गुंफत होत्या.
  
  
  तिच्या शेजारी, ड्रॉपो बेडच्या काठावर आपले पाय लटकवू लागला, पण लोकलो तिथेच होता. जवळजवळ अपघाताने, त्याने त्याच्या रिव्हॉल्व्हरच्या थूथनने ड्रॉपोच्या चेहऱ्यावर प्रहार केला आणि तो रक्ताळलेले नाक दाबून वेदनादायक रडत मागे पडला. एका हाताने, लोकॅलोने चुरगळलेली उशी जमिनीवरून उचलली आणि ड्रॉप्पोच्या चेहऱ्यावर दाबली, आवाज गोंधळला. त्याने ड्रोपोच्या पसरलेल्या पायांमध्ये दुसऱ्याला असे मारले की त्याच्या पिस्तुलाची बट नग्न माणसाच्या मांडीवर आदळली.
  
  
  उशीच्या खालून प्राण्यांचा आवाज आला आणि शरीर हवेत उंच थरथरले, पाठी कमानदार, संपूर्ण भार खांद्यावर विसावला आणि मग ते पलंगावर लटकले.
  
  
  “तो निघून गेला आहे बॉस,” लोकलो लॅकोनिकली म्हणाला. मला वाटतं तो निराश झाला होता.
  
  
  "उशी काढून टाका म्हणजे त्याचा गुदमरणार नाही," मी मुलीकडे पाहिले आणि विल्हेल्मिनाकडे धमकीने ओवाळले. “मी हात काढल्यावर आवाज नाही, काहीच नाही. हे स्पष्ट आहे?"
  
  
  तिने माझ्याकडे भीतीने बघत शक्य तितके होकार दिला. “ठीक आहे,” मी म्हणालो. "आराम. आम्ही तुम्हाला इजा करणार नाही." मी माझा हात तिच्या तोंडातून काढला आणि मागे आलो.
  
  
  ती निश्चल पडली आणि आम्ही तिघे हातात पिस्तूल घेऊन उभे राहिलो आणि तिच्या सौंदर्याचे कौतुक केले. समागमातून घाम फुटला होता, डोळ्यात भयाणता आणि गोंधळलेले केस असूनही ती अप्रतिम होती. तिची उघडी छाती धडधडली आणि तिच्या हिरव्या डोळ्यांतून अचानक अश्रू वाहू लागले.
  
  
  "प्लीज, प्लीज मला दुखवू नकोस," ती कुजबुजली. "तुमचे स्वागत आहे, निक."
  
  
  मग मी तिला ओळखले. तो रस्टी पोलार्ड होता, टोनीच्या पार्टीत मी फ्लर्ट केलेल्या हिरव्या रंगाच्या पोशाखातला छोटा रेडहेड, ज्याने इतक्या वर्षांपूर्वी फिलोमिनाच्या त्रासाची सुरुवात टाइम्सची क्लिपिंग असलेल्या एका अनामिक लिफाफेने केली होती.
  
  
  माझ्या शेजारी उभी असलेली मनिती जोरजोरात श्वास घेऊ लागली. "कुत्रीचा मुलगा!" - तो उद्गारला. तो पलंगावर टेकला आणि एका हाताने तिच्या स्तनापर्यंत पोहोचला.
  
  
  मी पिस्तुलाने त्याच्या डोक्यावर मारले आणि तो स्तब्ध होऊन परत गेला.
  
  
  रस्टीच्या गालावरून अश्रू वाहत होते. मी तिच्या नग्न शरीराकडे तुच्छतेने पाहिलं. "जर तो एक स्क्वॅट इटालियन नसेल तर तो दुसरा आहे, बरोबर, रस्टी?"
  
  
  तिने गिळले पण उत्तर दिले नाही.
  
  
  मी बाहेर जाऊन ड्रॉपोला ढकलले, पण तो गतिहीन होता. "त्याला आणा," मी लोकॅलोला सांगितले.
  
  
  मी रस्टीकडे परत वळलो. "उठ आणि कपडे घाल."
  
  
  ती हळू हळू उठून बसू लागली आणि स्वतःच्या नग्न शरीराकडे पाहू लागली, जणू काही तिला नुकतेच जाणवले होते की ती एका खोलीत चार पुरुषांसह पूर्णपणे नग्न पडलेली होती, त्यापैकी तीन जण व्यावहारिकरित्या अनोळखी होते.
  
  
  गुडघे एकत्र आणून तिच्या समोर वाकून ती अचानक उठून बसली. तिने आपले हात तिच्या छातीवर ओलांडले आणि आमच्याकडे रानटी नजरेने पाहिले. "तुम्ही कुत्र्याचे मुलगे," ती थुंकली.
  
  
  मी हसलो. “इतकं नम्र होऊ नकोस, रस्टी. तुम्ही या मूर्खाशी कसे वागता ते आम्ही आधीच पाहिले आहे. आम्ही तुम्हाला आणखी वाईट दिसण्याची शक्यता नाही.” मी तिला हाताने ओढले आणि तिला अंथरुणातून जमिनीवर ओढले.
  
  
  तिच्यातून संघर्षाची एक छोटीशी ठिणगी लगेच फुटल्याचं मला जाणवलं. मी तिला जाऊ दिले आणि ती हळूच तिच्या पायावर उभी राहिली आणि आमची नजर चुकवून पलंगाच्या शेजारी असलेल्या खुर्चीवर गेली. तिने एक लेसी काळी ब्रा घेतली आणि ती घालू लागली, भिंतीकडे बघत असताना. पूर्ण अपमान.
  
  
  मनितीने त्याचे ओठ चाटले आणि मी त्याच्याकडे पाहिले. लोकलो किचनमधून थंड बिअरचे चार कॅन घेऊन परतला.
  
  
  त्याने ते सर्व ड्रॉवरच्या छातीवर ठेवले आणि काळजीपूर्वक उघडले. त्याने मला एक दिले, मनिती एक आणि त्याने स्वतः एक घेतले. त्यानंतर त्याने चौथा घेतला आणि लेमन-ड्रॉप ड्रॉपोच्या जड शरीरावर समान रीतीने ओतला, बिअर त्याच्या घामाच्या गणवेशावर पसरली आणि त्याच्या सभोवतालची चादर भिजवली.
  
  
  ड्रॉपो आक्रंदन करून जागा झाला, त्याचे हात सहजच त्याच्या संतप्त जननेंद्रियांपर्यंत पोहोचले.
  
  
  मी त्याला विल्हेल्मिनाच्या विस्कटलेल्या नाकाच्या पुलावर इतक्या ताकदीने मारले की त्याच्या डोळ्यात अश्रू आले. "काय?" तो दमला, "काय...?"
  
  
  "मी सांगतो तेच कर मित्रा, आणि तू जगू शकशील."
  
  
  "काय?" तो पुन्हा बाहेर पडण्यात यशस्वी झाला.
  
  
  मी छान हसलो. “पोपे फ्रांझिनी,” मी म्हणालो. "आता उठा आणि कपडे घाला."
  
  
  बिछान्यावरून हळूच उठताना त्याच्या डोळ्यात भीती दिसत होती, एक हात अजूनही त्याच्या मांडीला धरून होता. त्याने हळूहळू कपडे घातले आणि हळूहळू मला त्याच्या वृत्तीत बदल जाणवला. त्याने परिस्थितीचे आकलन करण्याचा प्रयत्न केला, मार्ग शोधला. त्याने जे सहन केले त्यापेक्षा त्याने जास्त द्वेष केला आणि द्वेष करणारा माणूस धोकादायक असतो.
  
  
  ड्रॉपोने त्याचे बूट बांधण्याची कष्टदायक प्रक्रिया पूर्ण केली, अधूनमधून त्याच्या घट्ट दाबलेल्या ओठांमधून एक आक्रोश बाहेर पडत होता, नंतर त्याच्या पायावर उठण्यासाठी दोन्ही हातांनी बेड पकडला. तो उभा राहताच मी त्याला कुशीत गुडघे टेकले. तो ओरडला आणि बेशुद्ध अवस्थेत जमिनीवर पडला.
  
  
  मी लोकलोकडे बोट दाखवले. "ते पुन्हा उचल, फ्रँको."
  
  
  खोली ओलांडून, पूर्णपणे कपडे घातलेला, रस्टी पोलार्ड अचानक जिवंत झाला. तिचे केस अजूनही विस्कटलेले होते आणि तिची लिपस्टिक धुमसत होती, पण तिने केला हिरवा स्कर्ट आणि काळा सिल्कचा ब्लाउज घातला होता.
  
  
  तिच्या ब्रा आणि पँटीवर घातलेल्या ने तिला पुन्हा धीर दिला.
  
  
  "ते क्रूर होते," ती हसली. "त्याने तुला काही केले नाही."
  
  
  “इतक्या वर्षांपूर्वी फिलोमिना फ्रांझिनीला ती क्लिप पाठवणे देखील क्रूर होते,” मी प्रतिवाद केला. "तिनेही तुला काही केले नाही."
  
  
  या शेवटच्या क्रूरतेने लिंबू-ड्रॉपोच्या त्याच्या लढाईच्या शेवटच्या खुणा काढून टाकल्या आणि तो आमच्याबरोबर पायऱ्यांवरून खाली उतरला, किंचित वाकून, दोन्ही हात पोटाला दाबून.
  
  
  आम्ही लोकलो आणि मॅनिट्टीसोबत रस्टीला समोर ठेवले आणि लूई आणि माझ्यामध्ये ड्रॉपोला मागच्या सीटवर सँडविच केले. मग आम्ही चालफोंट प्लाझा ला गेलो. लुई, ड्रॉपो आणि मी मॅनीच्या घराच्या समोरच्या प्रवेशद्वारातून प्रवेश केला तर बाकीचे तिघे लेक्सिंग्टन अव्हेन्यूमधून आत शिरले.
  
  
  आम्ही रूम 636 समोर भेटलो. मी दारातून डू नॉट डिस्टर्ब चिन्ह काढले आणि चावी फिरवली. मी दोन रात्री निघण्यापूर्वी एअर कंडिशनिंग पूर्ण ब्लास्ट चालू केल्यामुळे वास फारसा वाईट नव्हता, पण तो लक्षात येण्याजोगा होता.
  
  
  "तो वास कशाचा आहे?" रस्टीने मागे हटण्याचा प्रयत्न करत विचारले. मी तिला जोरात ढकलले आणि ती अर्ध्या खोलीत पसरली आणि आम्ही सर्व आत शिरलो. मानितीने आमच्या मागे दरवाजा बंद केला.
  
  
  मी इतरांना काय अपेक्षा करावी याबद्दल चेतावणी दिली आणि ड्रॉपो खरोखर काळजी करू शकत नाही इतका आजारी होता. पण बुरसटलेला नाही. ती तिच्या पायावर उठली, स्पष्टपणे रागावलेली दिसत होती. "इथे काय चालले आहे?" - ती ओरडली. "तो वास कशाचा आहे?"
  
  
  मी बाथरूमचा दरवाजा उघडला आणि तिला लॅरी स्पेलमनचे नग्न शरीर दाखवले.
  
  
  "अरे देवा! अरे देवा!" बुरसटलेल्या माणसाने हाताने चेहरा झाकून आक्रोश केला.
  
  
  “आता तुम्ही दोघेही कपडे काढा,” मी ऑर्डर दिली.
  
  
  ड्रॉपो, त्याचा चेहरा अजूनही वेदनांनी विकृत झाला होता, मूर्खपणे आज्ञा पाळू लागला. त्याने आणखी प्रश्न विचारले नाहीत.
  
  
  बुरसटलेला नाही. "तू काय करणार आहेस?" ती माझ्यावर ओरडली. "अरे देवा…"
  
  
  “देवाला विसरून जा,” मी चपला, “आणि तुझे कपडे काढ. किंवा जीनो तुमच्यासाठी हे करू इच्छिता?
  
  
  मनिती हसली आणि रस्टी हळू हळू तिच्या ब्लाउजचे बटण काढू लागली. तिची ब्रा आणि बिकिनी पॅन्टी खाली उतरवली, तिने पुन्हा संकोच केला, पण मी विल्हेल्मिना तिच्याकडे ओवाळले आणि तिने आपले कपडे जमिनीवर एका छोट्या ढिगाऱ्यात फेकून काम पूर्ण केले.
  
  
  लुईने कपड्यांचे दोन्ही सेट घेतले आणि त्याने सोबत आणलेल्या छोट्या पिशवीत भरले. ड्रॉपो पलंगाच्या काठावर बसून जमिनीकडे बघत होता. ड्रेसरने रस्टीला कोपऱ्यात ढकलले जेणेकरून आम्हाला फक्त तिची उघडी मांडी दिसत होती. तिच्या हातांनी तिची छाती झाकली आणि ती थोडी थरथरली. वातानुकुलीत खोली थंड होती.
  
  
  बाहेर पडताच मी दारात उभा राहिलो. “आता तुम्ही दोन लव्हबर्ड्स इथेच रहावे अशी माझी इच्छा आहे,” मी म्हणालो. “थोड्या वेळाने, कोणीतरी उभे राहील आणि तुम्ही गोष्टी व्यवस्थित करू शकता. तितक्यात, मानिती दाराबाहेर उभी असेल. इथे कोणी येण्याआधी जर तिने ती छोटीशी दरड उघडली तर तो तुला मारून टाकेल. तुम्हाला हे समजते का? "मी थांबलो. "किमान सैतान तुला मारेल, ड्रोपो, तो रस्टीचे काय करेल ते मला माहित नाही."
  
  
  मी दार बंद केले आणि आम्ही सर्व लिफ्ट खाली गेलो.
  
  
  लॉबीमध्ये, मी पे फोनवरून जॅक गौर्लेला कॉल केला.
  
  
  "कुत्रीचा मुलगा!" - तो फोनवर बडबडला. "सकाळी दोन वाजले आहेत."
  
  
  "विसरून जा," मी म्हणालो. "माझ्याकडे तुमच्यासाठी चाळफोंट स्क्वेअरच्या 636 मधील खोलीत एक कथा आहे."
  
  
  "सर्व काही चांगले होईल."
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. “चांगले वाटते, जॅक. तेथे, 636 च्या खोलीत, तीन लोक आहेत, सर्व नग्न आहेत आणि त्यापैकी एक मृत आहे. आणि त्यापैकी एक स्त्री आहे.”
  
  
  "येशू ख्रिस्त!" एक लांब विराम होता. "माफिया?"
  
  
  “माफिया,” मी म्हणालो आणि फोन ठेवला.
  
  
  आम्ही सर्वजण रस्त्यावरून सनराईज कॉकटेल बारमध्ये गेलो आणि ड्रिंक घेतली. मग आम्ही घरी गेलो.
  
  
  धडा 14
  
  
  
  
  फिलोमिनाने माझा हात तिच्या डाव्या स्तनातून काढला आणि तिच्या पाठीमागे उशी उचलून तिच्या पाठीच्या खालच्या भागाला आधार दिला. तिने गोंधळातच भुसभुशीत केली.
  
  
  "पण मला समजले नाही, निक. हे मजेदार, किंवा भयंकर किंवा असे काहीतरी आहे. रस्टी आणि ड्रॉपोने लॅरी स्पेलमनला मारले हे पोलिस सिद्ध करू शकत नाहीत, ते करू शकतात का? म्हणजे…"
  
  
  मी तिच्या उजव्या स्तनाचे चुंबन घेतले आणि माझे डोके तिच्या पोटावर ठेवून पलंगावर आडवे झालो.
  
  
  मी समजावल. "रस्टी आणि ड्रॉपोने स्पेलमॅनला मारले हे ते सिद्ध करू शकणार नाहीत, परंतु त्या दोघांनी ते केले नाही हे सिद्ध करण्यासाठी नरक असेल."
  
  
  "तुला म्हणायचे आहे की पोलिस त्यांना जाऊ देतील?"
  
  
  "खरंच नाही. मी जाण्यापूर्वी मी तो धातूचा सिगारचा डबा ड्रेसरवर ठेवल्याचे मी तुला कसे सांगितले ते आठवते?”
  
  
  तिने होकार दिला. “ते हेरॉईनने भरलेले होते. दोघांना ताब्यात घेतल्याबद्दल अटक केली जाईल.”
  
  
  "अरे." तिने भुसभुशीत केली. “मला आशा आहे की रस्टीला तुरुंगात जावे लागणार नाही. म्हणजे, मी तिचा तिरस्कार करतो, पण..."
  
  
  मी तिच्या गुडघ्यावर थोपटले, जे माझ्या डाव्या कानाच्या डाव्या बाजूला कुठेतरी होते. "काळजी करू नकोस. कागदपत्रांमध्ये बरेच सामान असेल आणि बरेच लोक त्यांचे डोके खाजवत असतील, परंतु हा इतका वाईट सेटअप आहे की कोणताही चांगला वकील त्यांना काढून टाकू शकतो. ”
  
  
  "मला अजूनही समजले नाही
  
  
  
  
  
  आणि हे,” ती म्हणाली. "पोलिस तुला आणि लुईस शोधत नाहीत का?"
  
  
  "शक्यच नाही. ड्रॉपोला माहित आहे, पण तो पोलिसांना काय झाले ते सांगणार नाही. हे अत्यंत अपमानास्पद आहे. प्रतिस्पर्धी टोळी त्यातून निसटून जाऊ शकते हे तो त्यांना कधीच कबूल करणार नाही. Ruggieros खूपच नाराज होईल. , दुसरीकडे, आणि आम्हाला तेच हवे आहे."
  
  
  "ते काय करतील?"
  
  
  "ठीक आहे, मला आशा आहे की त्यांनी जशी प्रतिक्रिया दिली तर ते शूटिंगसाठी बाहेर येतील."
  
  
  दुसऱ्या दिवशी अर्थातच शूटिंगबद्दल वर्तमानपत्रे आली. नग्न प्रेत असलेल्या हॉटेलच्या खोलीत न्यूजबॉयला नग्न माणूस आणि नग्न मुलगी द्या आणि तो आनंदी होईल. दोन प्रतिस्पर्धी अंडरवर्ल्ड गट आणि उच्च-दर्जाच्या हेरॉइनचा कंटेनर जोडा आणि तो ट्रीटसाठी आला आहे. जॅक गौरले पत्रकारितेबद्दल चंद्रावर होते.
  
  
  दुस-या दिवशी सकाळी बातम्यांमधली छायाचित्रे मी पाहिली होती तितकीच चांगली होती. छायाचित्रकाराने ड्रोपोला बेडवर नग्न अवस्थेत पार्श्वभूमीत नग्न रस्टीसह बसलेले, ओलांडलेल्या हातांनी स्वतःला झाकण्याचा प्रयत्न करताना पकडले. ते छापण्यासाठी पुरेसे सभ्य होण्यासाठी त्यांना काही एअरब्रशिंग करावे लागले. मथळ्याच्या लेखकाचाही चांगला वेळ होता:
  
  
  नग्न mafioso आणि gal शरीर आणि डोप सह नग्न पकडले
  
  
  न्यू यॉर्क टाईम्सने बातम्यांप्रमाणे ती पहिल्या पानाची कथा मानली नाही, परंतु न्यू मधील माफियाच्या इतिहासावर दीड स्तंभ आणि साइडबार असलेल्या सहा स्तंभांच्या, सोळाव्या पानांच्या बाईंडरचे कौतुक केले. यॉर्क. . फ्रांझिनी आणि रुग्गिएरो या दोघांनीही मोठ्या भूमिका केल्या, ज्यात फिलोमिनाच्या वडिलांसोबत पोपयेच्या अनेक वर्षांपूर्वी झालेल्या भांडणाचा तपशीलवार तपशील समाविष्ट आहे.
  
  
  पोप्याला स्वतःची पर्वा नव्हती. तो इतका आनंदी होता की जगाचा द्वेष त्याला राहू देत होता. दुसऱ्या दिवशी लुईने त्याला कथा दाखवली तेव्हा तो हसला, त्याच्या खुर्चीत मागे झुकून ओरडत होता. लॅरी स्पेलमन मारला गेला ही वस्तुस्थिती त्याला अजिबात त्रासदायक वाटली नाही, स्पेलमनच्या मृत्यूने रग्गेरो फ्रांझिनीचा अपमान दर्शविला.
  
  
  Popeye साठी म्हणून, Ruggiero ला अशा हास्यास्पद परिस्थितीत त्यांचे एक बटण नसल्यामुळे झालेल्या लाजिरवाण्या आणि प्रतिष्ठेचे नुकसान हत्येपेक्षा जास्त होते. या जगाच्या फ्रांझिनीसाठी, खून ही सामान्य गोष्ट आहे आणि मूर्खपणा दुर्मिळ आहे.
  
  
  लुईलाही काकांच्या नजरेत मिळालेल्या नवीन पदामुळे आनंद झाला. मला त्याला श्रेय देण्याची गरज नव्हती. त्या दिवशी सकाळी फ्रांझिनी ऑलिव्ह ऑइलच्या ऑफिसमध्ये पोहोचलो तेव्हा लुई आधीच स्तुती करत होता. मला खात्री आहे की लुईने खरोखरच पोपीला सांगितले नाही की ही त्याची कल्पना होती, परंतु त्याने त्याला सांगितले नाही की ते देखील नव्हते.
  
  
  मी खाली बसलो आणि रुग्गेरोच्या उत्तराची वाट पाहू लागलो.
  
  
  काहीही झाले नाही आणि मी माझ्या स्थितीचा पुनर्विचार केला. मी स्पष्टपणे Ruggiero कमी लेखले. मी ज्या प्रकारची छेडछाड सुरू केली होती त्यामुळे मला हे लक्षात आले पाहिजे की गैएटानो रुग्गिएरो हा अशा प्रकारचा नेता नव्हता जो रक्तरंजित आणि महागड्या टोळीयुद्धात घाबरून जाऊ शकतो.
  
  
  Popeye Franzini सहज चिथावणी दिली आहे, पण Ruggiero नाही. अशावेळी मी पुन्हा पोपायची निवड केली. मी त्याची प्रतिक्रिया आणि तीव्र प्रतिक्रिया यावर विश्वास ठेवू शकतो. माझ्याकडे आधी एक योजना होती म्हणून मी हे 17B किट वॉशिंग्टनहून मागवले होते आणि ते सुरू करण्यासाठी फक्त फिलोमिनाची थोडी मदत हवी होती. माझे लक्ष्य लेखापरीक्षकांचे न्यायालय होते, जे फ्रांझिनीच्या संपूर्ण ऑपरेशनचे हृदय होते.
  
  
  मला ते लेमन-ड्रॉप ड्रॉपो केपरच्या फक्त पाच दिवसांनी मिळाले.
  
  
  अकाऊंट्स चेंबरच्या रक्षकांपैकी एकाने मला नंतर ओळखता आल्यास मला फिलोमिनाकडून फक्त एक अलिबीची गरज होती. मी ते करू शकत नाही याची खात्री करण्याचा माझा हेतू होता, परंतु ही एक साधी खबरदारी होती.
  
  
  फ्रांझिनी ऑलिव्ह ऑइल कॉमसाठी हे रहस्य नव्हते की फिलोमिनाने "त्या नवीन माणसाला, निक, लुईने तिथून आणलेले बरेच काही पाहिले." सर्व काही साधे होते. त्या रात्री आम्ही लिंकन सेंटरमध्ये डेव्हिड अम्रामच्या कॉन्सर्टला गेलो होतो. आजकाल न्यूयॉर्कमध्ये अमरामला पाहण्यासाठी तिकिटे मिळणे जवळजवळ अशक्य आहे, त्यामुळे मला मिळालेल्या तिकीटाबद्दल आपण थोडेसे दाखवावे हे स्वाभाविक होते. पण ते न्यूज मधील जॅक गोर्लीचे आहेत हे कोणालाच माहीत नव्हते.
  
  
  घरातील दिवे जाईपर्यंत मी थांबलो आणि निघून गेलो. अमराम हा अमेरिकेतील सर्वोत्तम समकालीन संगीतकार असू शकतो, पण त्यासाठी माझ्याकडे खूप काम आणि थोडा वेळ होता. मला शो संपण्यापूर्वी परत यायचे होते.
  
  
  लिंकन सेंटर ते सोहो, 417 डब्ल्यू. ब्रॉडवे, काउंटिंग हाऊसच्या पुढे टॅक्सीने जाण्यासाठी पंधरा मिनिटांपेक्षा कमी वेळ लागला.
  
  
  ती अशीच एक इमारत होती, वरच्या मजल्यावर एक मोठे पोटमाळ असलेले चार मजले अपार्टमेंट होते. त्यात मालवाहतूक लिफ्टचा अभाव होता ज्याने इमारतीच्या शेजारी चिन्हांकित केले होते, परंतु प्रत्येक मजल्यावर रक्षक कुत्रे देखील नव्हते, प्रत्येक लँडिंगवर स्टीलच्या बारचा उल्लेख नाही. मला अकाऊंट्स चेंबरच्या पायऱ्या चढून जाण्याचा मार्ग नव्हता. एका हाताने स्टीलच्या शेगडीचे कुलूप उचलणे आणि दुसऱ्या हाताने रक्तबंबाळ झालेल्या डॉबरमॅनशी लढणे जवळजवळ अशक्य आहे.
  
  
  मी 417 वर इमारतीत प्रवेश केला आणि स्कॅन केला
  
  
  
  
  
  डोअरबेलच्या शेजारी नावे. मी यादृच्छिकपणे एक निवडला - कँडी गुल्को - आणि बेल वाजवली.
  
  
  अंगभूत स्पीकरमधून आवाज येण्यापूर्वी एक क्षण गेला. "हो?"
  
  
  सुदैवाने तो आवाज स्त्रीचा होता. "फ्रेमोंटीचे फ्लॉवर शॉप," मी उत्तर दिले.
  
  
  विराम द्या. "कोणती?"
  
  
  मी माझ्या स्वरात अधीरतेची नोंद जोडली. “फ्रेमोंटीचे फ्लॉवर शॉप, मॅडम. माझ्याकडे कँडी गुल्कोसाठी फुले आहेत."
  
  
  "बद्दल! चल, उठ." आतल्या दरवाजाचे स्वयंचलित कुलूप उघडून बजर वाजला आणि मी न्यूयॉर्कच्या कोणत्याही आदरणीय व्यावसायिकाप्रमाणे माझी नवीन अटॅच केस हलवत आत आणि वरच्या मजल्यावर गेलो.
  
  
  मी नक्कीच कँडी गॅल्कोच्या मजल्यावर थांबलो नाही. त्याऐवजी, मी सरळ वर गेलो, पाचव्या मजल्यावरून, आणि छताकडे जाणाऱ्या पायऱ्यांच्या शेवटच्या छोट्या फ्लाइटने वर गेलो.
  
  
  मी 417 वेस्ट ब्रॉडवेच्या छतावर बसून दोन इमारतींमधील दहा फूट मोकळ्या हवेचा विचार करत असताना काही मिनिटेच झाली होती आणि माझी कल्पनाशक्ती सहज जमिनीवर पडली.
  
  
  मी डांबराने झाकलेल्या छताची तपासणी केली आणि, विटांच्या चिमणीच्या शेजारी पडलेली, शेवटी मी जे शोधत होतो ते सापडले - एक लांब अरुंद बोर्ड. माझी इच्छा होती की ते इतके अरुंद नसावे, परंतु त्यासाठी कोणतीही आशा नव्हती. मला पुलाची गरज होती. मी जेव्हा कॉलेजमध्ये होतो तेव्हा मी चोवीस फूट सहा इंच उडी मारली होती, पण ती खूप वर्षांपूर्वीची गोष्ट आहे, दिवसा उजेडात, चांगली धावपट्टी, अणकुचीदार शूज आणि सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे, जमिनीच्या पातळीवर, मी जात नव्हतो. त्या रात्री इमारतींमध्ये दहा फूट उडी मारण्याचा प्रयत्न करा.
  
  
  बोर्ड फक्त सहा इंच रुंद, विकत घेण्याइतपत रुंद पण खात्री करण्याइतपत अरुंद होता. मी ते दोन इमारतींमधील अंतरातून ढकलले जेणेकरून ते प्रत्येक छतावर समान रीतीने पडेल. दोन्ही हातांनी सुटकेस माझ्या समोर धरून, मी काळजीपूर्वक माझा पाय माझ्या रिकेटीच्या पुलावर ठेवला, स्वत: ला गोळा केले आणि तीन पावले पळत गेलो.
  
  
  मला धावावे लागले. मला सहसा ऍक्रोफोबियाचा त्रास होत नाही, परंतु मी जर ते ओलांडण्याचा प्रयत्न केला तर मी कधीही सक्षम होणार नाही. भीती माझ्याकडून चूक होईल, आणि त्यासाठी जागा नव्हती. मी काही मिनिटं निश्चल उभा राहिलो, शांत झालो, थरथर कापत होतो पण आरामाने घाम फुटला.
  
  
  मी शांत झाल्यावर पायऱ्यांकडे जाणाऱ्या दारापाशी गेलो. जर ते आतून खराब झाले असते, तर मला स्कायलाइटमधून अकाउंट्स चेंबरच्या कार्यालयात जावे लागले असते आणि ते कठीण झाले असते.
  
  
  दाराला कुलूप नाही. मला ते उघडायचे होते आणि पुढे ढकलायचे होते. सिंगापूरमध्ये इंग्रजांनी काय केले ते असेच होते: त्यांच्या सर्व तोफा समुद्रात नौदलाचा हल्ला परतवून लावण्यासाठी होत्या; जपान्यांनी जमिनीचा मार्ग स्वीकारला, मागच्या दाराने प्रवेश केला आणि सिंगापूर ताब्यात घेतला. त्याचप्रमाणे, कोर्ट ऑफ अकाउंट्सच्या बचावाचा हेतू खालून प्रवेश रोखण्यासाठी होता; वरून छापा पडेल असे त्यांना कधीच वाटले नव्हते.
  
  
  मी बिग ज्युली आणि रेमंड यांना त्यांच्या आडव्या छोट्या घरट्यात विचार करण्यासारखे काहीतरी देण्यासाठी पाचव्या मजल्यावरच्या लेखा कार्यालयाचे दार ठोठावण्याचा विचार केला, परंतु माझ्या दुरावलेल्या भावनांचे समाधान करण्यासाठी त्यांना सावध करणे मला जमले नाही. विनोद
  
  
  मी माझ्या चेहऱ्यावर काळ्या नायलॉनचा साठा ओढला, दार उघडले आणि एका हातात माझा अटॅच आणि दुसऱ्या हातात विल्हेल्मिना धरून आत गेलो.
  
  
  त्या दोघांनी आश्चर्याने माझ्याकडे पाहिलं. ते एका स्टीलच्या टेबलाच्या दोन्ही बाजूला बसले ज्यावर ते पत्ते खेळत होते. टेबलावर जिन्याची अर्धी रिकामी बाटली, दोन ग्लास आणि दोन ओव्हरफ्लो ॲशट्रे होती. एका तपकिरी कागदाच्या पिशवीच्या बाजूला सँडविचचे अवशेष ठेवले. कमी टांगलेल्या टेबलच्या दिव्याखाली हवेत धुराचे लोट लटकत होते. विस्तीर्ण खोलीच्या सावलीत, एक प्रचंड संगणक शांतपणे स्तब्धपणे संरक्षक डेस्क आणि मूक टाइपरायटरच्या रांगा.
  
  
  टेबलापासून काही फुटांवर दोन जुन्या लष्करी खाटा शेजारी बसल्या.
  
  
  टेबलावरील पुरुषांपैकी एक मोठा होता, त्याचे विशाल, मांसल शरीर प्रकाशात चमकत होते. त्याने एक स्लीव्हलेस टँक टॉप घातला होता ज्यात त्याच्या ब्रॉड पँचच्या खाली सैलपणे जोडलेले धूसर रंगाचे पँट घातले होते. जाड सिगारच्या बटने मिशांच्या मोठ्या झुडूपाखाली त्याचे पिवळे दात दाबले. निःसंशयपणे, बिग ज्युली.
  
  
  त्याचा साथीदार सरासरीपेक्षा जास्त उंचीचा होता, हिरवी रंगाची रुंद झाक असलेली टोपी घातलेला खरा रस्त्यावरचा माणूस, कंबरेला जवळजवळ उघडलेला चमकदार लाल रेशमी शर्ट आणि भडकलेली एक्वेडक्ट ट्राउझर्स. रेमंडच्या डाव्या हाताला, त्याच्या त्वचेच्या काळेपणाशी विपरित असलेल्या दोन मोठ्या हिऱ्याच्या अंगठ्या चमकल्या. त्याने मला आश्चर्यचकित केले. चिकी राईटचा एक मुलगा काळा असेल अशी माझी अपेक्षा नव्हती. जर एखाद्या निम्न-वर्गीय इटालियनने उत्कृष्ट कल्पनांसह आपले जन्मजात पूर्वग्रह गमावण्यास सुरुवात केली, तर जग खरोखरच राहण्यासाठी एक चांगले ठिकाण बनले.
  
  
  आश्चर्याचा अर्धांगवायू क्षणभरच टिकला. रेमंडचा डावा हात त्याच्या शेजारी असलेल्या टायपिस्टच्या खुर्चीच्या मागच्या बाजूला लटकलेल्या खांद्याच्या होल्स्टरकडे अचानक चमकला.
  
  
  विल्हेल्मिना भुंकली आणि गोळी खुर्चीवर आदळली आणि ती कित्येक इंच फेकली. रेमंडचा हात हवेत गोठला, मग हळूहळू टेबलावर परतला.
  
  
  
  
  
  
  "धन्यवाद," मी नम्रपणे म्हणालो. "जरा थांबा, सज्जनांनो."
  
  
  मोठ्या ज्युलीचे डोळे फुगले, सिगारची बट त्याच्या तोंडाच्या कोपऱ्यात आक्षेपार्हपणे हलली. "काय रे..." तो गुरगुरलेल्या आवाजात म्हणाला.
  
  
  "चुप राहा." रेमंडवर बारीक नजर ठेवून मी विल्हेल्मिना त्याच्याकडे ओवाळले. दोघांपैकी, मी ठरवले की “तो अधिक धोकादायक आहे. माझी चूक होती, पण तेव्हा मला ते माहित नव्हते.
  
  
  मी केस माझ्या समोरच्या नीटनेटक्या टेबलावर ठेवली आणि डाव्या हाताने उघडली. मी त्या दिवशी चपला दुरूस्तीच्या दुकानातून उचललेल्या कच्च्या चाव्याचे दोन लांब तुकडे काढले.
  
  
  खाली कुठेतरी एक कुत्रा भुंकत होता.
  
  
  दोन रक्षकांनी एकमेकांकडे पाहिले आणि नंतर माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  "कुत्रे," बिग जून कुरकुरला. "तुम्हाला कुत्र्यांची इच्छा कशी आहे?"
  
  
  मी हसलो. “मी चालत असताना त्यांच्या डोक्यावर थोपटले. मला कुत्रे आवडतात".
  
  
  तो अविश्वासाने हसला. "गेट्स...?"
  
  
  मी पुन्हा हसलो. "मी माझ्या सुपर रे गनने त्यांना जाळून राख केले." मी एक पाऊल जवळ घेतले आणि पुन्हा पिस्तुल हलवली. "तुम्ही. रेमंड. जमिनीवर तोंड करून झोप."
  
  
  "तुला फक, यार!"
  
  
  मी उडाला. शॉट टेबलच्या वरच्या बाजूला लागला आणि रिकोशेट झाला. गोळी कुठे बाउन्स झाली हे सांगणे कठिण आहे, पण वर्कबेंचवरील खूण लक्षात घेता ते रेमंडचे नाक मिलीमीटरने चुकले असावे.
  
  
  तो त्याच्या खुर्चीत मागे झुकला, त्याच्या डोक्यावर त्याचे हात वर केले. "होय साहेब. मजल्यावर. लगेच". हात उंच करून तो हळू हळू त्याच्या पायावर उभा राहिला, मग काळजीपूर्वक स्वत: चे तोंड जमिनीवर खाली केले.
  
  
  "तुमचे हात तुमच्या पाठीमागे ठेवा."
  
  
  त्याने लगेच आज्ञा पाळली.
  
  
  मग मी ज्युलीकडे वळलो आणि हसलो. त्याने अजूनही हातात पत्त्यांचे डेक धरले होते. मी प्रवेश केला तेव्हा तो व्यापार करत असावा.
  
  
  “ठीक आहे,” मी त्याला एक कच्चा पट्टा फेकत म्हणालो. "तुमच्या मित्राला बांधा."
  
  
  त्याने पँटीकडे पाहिले, मग माझ्याकडे. शेवटी त्याने पत्ते दुमडले आणि विचित्रपणे त्याच्या पायावर उभा राहिला. त्याने मूर्खपणे पट्ट्या उचलल्या आणि त्यांच्याकडे बघत उभा राहिला.
  
  
  “हलवा! त्याचे हात पाठीमागे बांधा."
  
  
  मोठ्या ज्युलीने त्याला सांगितल्याप्रमाणे केले. तो संपवून परत आल्यावर मी गाठी तपासल्या. त्याने खूप चांगले काम केले.
  
  
  मी पुन्हा त्याच्याकडे बंदूक हलवली: “ठीक आहे. आता तुझी पाळी. मजल्यावर".
  
  
  "काय…"
  
  
  "मी मजल्यावर म्हणालो!"
  
  
  त्याने उसासा टाकला, काळजीपूर्वक तोंडातून सिगारेटची बट काढली आणि टेबलावरच्या ऍशट्रेमध्ये ठेवली. त्यानंतर तो रेमंडपासून काही फूट अंतरावर जमिनीवर झोपला.
  
  
  "तुमचे हात तुमच्या पाठीमागे ठेवा."
  
  
  त्याने पुन्हा उसासा टाकला आणि पाठीमागे हात ठेवून गाल जमिनीवर दाबला.
  
  
  मी विल्हेल्मिना या खुर्चीवर बसवले ज्यावर बिग ज्युली बसली होती आणि त्याच्यावर गुडघे टेकले आणि त्याचे हात बांधण्यासाठी त्याच्या शरीरावर टेकले.
  
  
  त्याचे पाय वर आले, माझ्या पाठीवर आदळले, आणि त्याचे विशाल शरीर वळले आणि प्रयत्नातून प्रचंड आघाताने थरथरले, मला टेबलावर फेकले आणि माझा तोल गेला. मी माझ्या मूर्खपणाला शाप दिला आणि बंदुकीसाठी डुबकी मारली, परंतु त्याने मला एका बोथट, मजबूत पंजाने मनगटाने पकडले, मला त्याच्या शरीरासह उचलले आणि त्याच्या प्रचंड वजनाने मला जमिनीवर पिन केले.
  
  
  त्याचा चेहरा माझ्या शेजारी होता, माझ्यावर दाबत होता. तो उठला आणि त्याचे डोके खाली मारले आणि माझ्यावर मारण्याचा प्रयत्न केला. मी जोरात वळलो आणि त्याचे डोके जमिनीवर आदळले. तो अडकलेल्या बैलासारखा गर्जना करत परत माझ्याकडे वळला.
  
  
  मी माझ्या मोकळ्या हाताने त्याच्या डोळ्यांना चिकटून राहिलो, माझ्यावर दाबलेल्या वजनाशी लढत राहिलो, माझ्या पाठीला कमान लावली जेणेकरून माझे शरीर त्याच्याखाली असहाय्यपणे चिरडले जाऊ नये. माझ्या शोधणाऱ्या बोटांना त्याचे डोळे सापडले, पण ते घट्ट squinted होते. त्याच्या नाकपुड्यात दोन बोटे चिकटवून आणि त्याला मागे व वर करून मी पुढचा सर्वोत्तम पर्याय घेतला.
  
  
  मला वाटले की फॅब्रिक मार्ग देत आहे आणि तो ओरडला, माझे दुसरे मनगट सोडले जेणेकरून तो त्याचा हल्ला करणारा हात खेचू शकेल. मी माझ्या मोकळ्या हाताने ढकलले आणि आम्ही जमिनीवर लोळलो. आम्ही टेबल लेग विरुद्ध विश्रांती घेतली. मी त्याचे दोन्ही कान पकडले आणि त्याचे डोके धातूच्या फर्निचरवर आपटले.
  
  
  त्याची पकड सैल झाली आणि मी त्याच्यापासून दूर पडलो. रेमंडला पाहण्यासाठी मी वेळेवर माझ्या पायावर उडी मारली, त्याचे हात अजूनही पाठीमागे बांधलेले आहेत आणि उभे राहण्यासाठी धडपडत आहेत. मी माझ्या बुटाच्या बिंदूने त्याच्या पोटात लाथ मारली आणि विल्हेल्मिनाला जिथून मी तिला खुर्चीवर सोडले होते तिथून खेचण्यासाठी डुबकी मारली.
  
  
  मी ल्युगर पकडला आणि जशी बिग ज्युली जमिनीवरून घामाघूम झालेल्या, घामाघूम झालेल्या कॅटपल्टप्रमाणे माझ्याकडे झेपावते तशीच फिरलो. मी माझ्या पिस्तुलाच्या बटने त्याच्या डोक्यात मारल्यामुळे मी चुकलो आणि त्याला माझ्याजवळून उडू दिले. त्याने आपले डोके खुर्चीवर टेकवले आणि तो अचानक लंगडा पडला, त्याच्या फाटलेल्या नाकातून रक्त त्याच्या खालच्या जबड्यात आले आणि त्याच्या मिशा भिजल्या. त्याच्या शेजारी असलेल्या मजल्यावर, रेमंड रडत आणि ओरडला, त्याचे हात अजूनही त्याच्या पाठीमागे अडकले होते.
  
  
  मी विल्हेल्मिना रीफिट केले. बिग ज्युली माझ्यासाठी वीर होईपर्यंत हे इतके स्वच्छ ऑपरेशन होते. मी सामान्यपणे श्वास घेईपर्यंत मी थांबलो, मग मी काही मिनिटांपूर्वी सुरू केल्याप्रमाणे बिग ज्युलीचे हात एकत्र बांधले. मग मी सर्व दिवे लावले
  
  
  
  
  
  ऑफिस आणि चिका राईटच्या ऑफिसमधील फायलींच्या मोठ्या बँकमधून पाहू लागला.
  
  
  ते कुलूप होते, पण मला कुलूप उचलायला वेळ लागला नाही. तथापि, मी जे शोधत होतो ते शोधणे ही दुसरी बाब होती. पण शेवटी मला ते सापडले. फ्रांझिनीच्या मालमत्तेचे वितरण शहराच्या व्यावसायिक हितासाठी डॉलरच्या रकमेद्वारे.
  
  
  मी शिट्टी वाजवली. पोपयेने शहरातील सर्व काही बेकायदेशीरच केले नाही तर त्याने अनेक कायदेशीर ऑपरेशन्स सोडल्या नाहीत: मांस पॅकिंग, ब्रोकरेज, बांधकाम, टॅक्सी, हॉटेल्स, इलेक्ट्रिकल उपकरणे, पास्ता उत्पादन, सुपरमार्केट, बेकरी, मसाज पार्लर, सिनेमा, फार्मास्युटिकल उत्पादन.
  
  
  मी फाइलिंग ड्रॉवरपैकी एक उघडला आणि मागे दुमडलेले अनेक मोठे मनिला लिफाफे पाहिले. त्यांना कोणतेही लेबल नव्हते आणि व्हॉल्व्ह बंद होते. मी त्यांना फाडून टाकले आणि मला माहित होते की मी जॅकपॉट मारेन. या लिफाफ्यांमध्ये रेकॉर्ड होते - विक्रीच्या तारखा, विक्री, नावे आणि इतर सर्व गोष्टींसह - फ्रांझिनीच्या हेरॉइन ऑपरेशनबद्दल, मध्य पूर्व ते न्यूयॉर्कपर्यंतची एक जटिल पाइपलाइन.
  
  
  असे दिसते की माझा दिवंगत मित्र सु लाओ लिन जेव्हा आमचा सर्व्हिसमन इंडोचायना सोडला तेव्हा त्याने औषध व्यवसायातून निवृत्ती घेतली नाही. ती नुकतीच काही हजार मैल दूर असलेल्या बेरूतला गेली होती. या सुंदर महिलेने पुरुषांप्रमाणेच ड्रग्जही विकले. ती एक व्यस्त मुलगी होती.
  
  
  फ्रांझिनीबद्दलचा तिचा दृष्टीकोन मला नेहमीच गोंधळात टाकतो. मला नेहमी आश्चर्य वाटायचे की मी एका चिनी रेड एजंटला आणि अमेरिकन गुंडासाठी रोजगार कार्यालय म्हणून काम करणाऱ्या माजी औषध वितरकाला का भेटलो. ती फक्त दुहेरी कर्तव्य करत होती, आणि मी तिच्या अनेक संस्थात्मक कौशल्यांपैकी फक्त एका पैलूत गुंतलो होतो. सर्व काही स्पष्ट झाले आणि जेव्हा मला वाटले की मी अनवधानाने फ्रांझिनीचे मध्यपूर्वेशी असलेले संबंध कमी केले आहेत तेव्हा मी थोडेसे हसलो.
  
  
  त्याच्या नाशाबद्दल मला पूर्वी असलेली कोणतीही भीती पूर्णपणे नाहीशी झाली आहे.
  
  
  मी सुटकेसच्या शेजारी टेबलावर कागद व्यवस्थित दुमडले, मग ड्रॉवरमधून प्लास्टिकची स्फोटके बाहेर काढली आणि त्यांना रांगेत उभे केले. प्लॅस्टिक फार स्थिर नसते आणि ते काळजीपूर्वक हाताळले पाहिजे. जेव्हा ते मला वॉशिंग्टनहून बसने पाठवले गेले तेव्हा ते दोन पॅकेजमध्ये पाठवले गेले - एक स्फोटकांसाठी, दुसरे कॅप्स आणि डिटोनेटर्ससाठी. त्यामुळे ते सुरक्षित होते.
  
  
  आता मी कॅप्स आणि टायमर डिटोनेटर काळजीपूर्वक घातले. कमाल वर सेट केल्यावर, डिटोनेटर्स सक्रिय झाल्यानंतर पाच मिनिटांनी बंद होतील. मी एक ठेवला जिथे तो संगणक नष्ट करेल आणि नंतर इतर तीन खोलीभोवती पसरवले जेथे ते सर्वात जास्त नुकसान करू शकतात. मला खूप अचूक असण्याची गरज नव्हती. चार प्लास्टिक बॉम्बने अकाउंट्स चेंबर सहज उद्ध्वस्त करू शकले.
  
  
  "यार, तू आम्हाला इथे सोडणार नाहीस." मजल्यावरील काळ्या माणसाच्या प्रश्नापेक्षा ती अधिक विनवणी होती. तो मला बघायला वळला. काही वेळापूर्वी त्याने रडणे बंद केले.
  
  
  मी त्याच्याकडे बघून हसलो. “नाही रेमंड. तू आणि तुझा जाडजूड मित्र माझ्याबरोबर येशील.” मी बिग ज्युलीकडे पाहिले, जी जमिनीवर बसली होती आणि माझ्याकडे रक्तबंबाळ डोळ्यांनी पाहत होती. "मला कोणीतरी Popeye Franzini कडून संदेश द्यावा अशी माझी इच्छा आहे."
  
  
  "कोणता संदेश?" रेमंडला खूश करण्यासाठी उत्सुक होता.
  
  
  "फक्त त्याला सांगा की आजच्या कामाची प्रशंसा गेटानो रुग्गिएरो यांनी केली होती."
  
  
  "बरं, शाप..." ती मोठी ज्युली होती. त्याच्या फाटलेल्या नाकातून त्याच्या चेहऱ्यावरून रक्त वाहत होते.
  
  
  मी माझा संलग्नक काळजीपूर्वक पुन्हा पॅक केला, त्यात सर्व दोषी दस्तऐवज असल्याची खात्री करून, नंतर बंद करून लॉक केले. मी रेमंड आणि बिग ज्युली यांना त्यांच्या पायाजवळ खेचले आणि मी फिरत असताना त्यांना खोलीच्या मध्यभागी उभे केले आणि प्रत्येक डिटोनेटरवर टाइमर सक्रिय केले. मग आम्ही तिघे घाईघाईने तिथून बाहेर पडलो, पायऱ्या चढून छतावर गेलो आणि आमच्या मागे असलेल्या छताचा दरवाजा आदळला.
  
  
  मी रेमंड आणि बिग ज्युली यांना पुन्हा तोंडावर झोपायला लावले, मग एक दीर्घ श्वास घेतला आणि रिकेटी प्लँक ब्रिज ओलांडून पुढच्या इमारतीकडे निघालो. ओलांडून गेल्यावर, मी बोर्ड दूर हलवला, छतावर फेकून दिला आणि आनंदाने शिट्टी वाजवत पायऱ्यांवरून खाली चालू लागलो. हे एक चांगले रात्रीचे काम होते.
  
  
  पायऱ्या उतरून अर्ध्या रस्त्यात, मला इमारत हादरल्याचा अनुभव आला कारण शेजारच्या इमारतीतून चार शक्तिशाली स्फोट झाले. मी बाहेर फिरलो तेव्हा ४१५ वेस्ट ब्रॉडवेच्या वरच्या मजल्यावर आग लागली होती. फायर अलार्म खेचण्यासाठी मी कोपऱ्यावर थांबलो, नंतर सिक्थ अव्हेन्यूच्या दिशेने निघालो आणि अपटाउनकडे जाणाऱ्या टॅक्सीचा स्वागत केला. अमरामची मैफल संपण्यापूर्वी मी फिलोमिनाच्या शेजारी माझ्या सीटवर परतलो, जो कार्यक्रमाचा शेवट होता.
  
  
  माझे कपडे थोडेसे विस्कटलेले होते, पण अकाउंटिंग चेंबरच्या मजल्यावरून मी उचललेली बहुतेक घाण मी झटकून टाकली होती. आज काही लोक मैफिलींना जे अनौपचारिक कपडे घालतात ते विशेष लक्षवेधी नाहीत.
  
  
  धडा 15
  
  
  
  
  दुसऱ्या दिवशी सकाळी, फिलोमिना कामावर निघून गेल्यावर, मी कोर्ट ऑफ अकाउंट्समधून घेतलेली कागदपत्रे दुमडली आणि रॉन ब्रँडनबर्गला पाठवली. FBI, ट्रेझरी डिपार्टमेंट आणि दक्षिणी जिल्हा संघटित गुन्हेगारी टास्क फोर्सचा बस लोड ठेवण्यासाठी तेथे पुरेसे होते.
  
  
  
  
  
  y पुढील सहा महिन्यांत.
  
  
  त्यानंतर मी वॉशिंग्टनला कॉल केला आणि 17B स्फोटकांचा दुसरा संच मागवला. मला मॅड बॉम्बरसारखे वाटू लागले होते, परंतु तुम्ही फक्त पिस्तूल आणि स्टिलेटोने माफियाचा सामना करू शकत नाही.
  
  
  शेवटी तयार झाल्यावर मी लुईसला फोन केला.
  
  
  त्याने व्यावहारिकपणे माझ्याकडे फोन लाइनवर उडी मारली. “देव, निक, तू कॉल केल्याबद्दल मला खूप आनंद झाला! हा सारा डमरू जागा वेडा झाला आहे! तुम्ही ताबडतोब इथे यावे. आम्ही…"
  
  
  “हळू, सावकाश. काय चाललय?"
  
  
  "सर्व!"
  
  
  “शांत हो, लुईस. शांत व्हा. हे काय चालले आहे?
  
  
  तो इतका उत्साही होता की मला सांगणे त्याच्यासाठी कठीण होते, परंतु शेवटी ते बाहेर आले.
  
  
  रग्गिएरोच्या जमावाने चेंबर ऑफ अकाउंट्सला उडवले; अग्निशामक दलाला दोन रक्षकांना वाचवायला वेळ मिळाला नाही, ज्यांना मारले गेले, बांधले गेले आणि छतावर मृतावस्थेत सोडले.
  
  
  मृतासाठी सोडले, धिक्कार! पण मी काहीच बोललो नाही.
  
  
  पोपी फ्रांझिनी, लुई पुढे म्हणाले, जेव्हा तो फक्त त्याच्या व्हीलचेअरवर बसून खिडकीतून बाहेर पाहतो तेव्हा उदासीन नैराश्याच्या काळात टेबलावर ओरडत, ओरडत होता. “अकाऊंटिंग चेंबरचा नाश हा शेवटचा पेंढा होता,” लुईने गोंधळ घातला. फ्रांझिनीची टोळी "गद्यांकडे गेली" - माफियाच्या दृष्टिकोनातून, संपूर्ण शहरात बेअर अपार्टमेंट्सची स्थापना केली, जिथे सहा ते दहा "सैनिक" त्यांच्या नेहमीच्या आश्रयस्थानांपासून लांब, एकमेकांपासून संरक्षित असू शकतात. त्यांच्यामध्ये उरलेल्या माफिओसींसाठी अतिरिक्त गाद्यांसह सुसज्ज अपार्टमेंट्स, केवळ "आश्रयस्थान" म्हणून काम करत नाहीत, तर ते तळ म्हणून देखील काम करतात ज्यातून पुश-बटण पुरुष विरोधी शक्तींवर हल्ला करू शकतात.
  
  
  गॅलो आणि कोलंबो यांच्यात लढाई झाल्यापासून न्यूयॉर्कमधील सर्वात मोठ्या टोळीयुद्धाची ही सुरुवात होती जी कोलंबो अर्धांगवायूने संपली आणि गॅलोचा मृत्यू झाला.
  
  
  लुई, मी, लोकॅलो आणि मॅनिट्टी, अर्धा डझन इतर फ्रांझिनी ठगांसह, ह्यूस्टन स्ट्रीटवरील तिसऱ्या मजल्यावरील अपार्टमेंटमधील गाद्यांजवळ गेले. त्यात तीन खिडक्या होत्या ज्यातून रस्त्याचे चांगले दृश्य दिसत होते आणि - एकदा मी छताचे दार बंद केले - प्रवेशाचे एकच साधन होते - एक अरुंद जिना.
  
  
  आम्ही आत गेलो, बसलो आणि पुढच्या पायरीची वाट पाहू लागलो. Ruggiero स्ट्रीट वर काही ब्लॉक त्यांनी तेच केले. आमच्याकडे अशाच प्रकारे अर्धा डझन इतर अपार्टमेंट होते आणि आमच्या प्रतिस्पर्ध्यांनीही: प्रत्येकामध्ये अर्धा डझन किंवा त्याहून अधिक जड सुटकेस होत्या, प्रत्येकामध्ये पिस्तूल, रायफल, सबमशीन गन आणि दारूगोळा यांचा संपूर्ण पुरवठा होता, प्रत्येकाचा स्वतःचा स्थानिक संदेशवाहक होता. वर्तमानपत्रे, ताजी बिअर आणि टेक-आउट फूड आणणे, प्रत्येकाचा स्वतःचा चोवीस तास पोकर गेम, प्रत्येकाचा स्वतःचा अंतहीन टीव्ही, प्रत्येकाचा स्वतःचा असह्य कंटाळा.
  
  
  फिलोमिना दिवसातून तीन वेळा फोनवर असायची, म्हणून तिने लुईच्या एका मित्राकडून काही अश्लील शेरे काढले. मी त्याचे दोन दात काढले आणि त्यानंतर कोणीही भाष्य केले नाही.
  
  
  फिलोमिना आणि आमच्या मेसेंजरने दररोज आणलेली वृत्तपत्रे होती ज्याने आम्हाला बाह्य जगाशी संपर्क ठेवला. खरे तर विशेष काही घडले नाही. फिलोमिनाच्या म्हणण्यानुसार, अफवा अशी होती की गेटानो रुग्गिएरोने आग्रह केला की स्पेलमनच्या मृत्यूशी किंवा कोर्ट ऑफ अकाउंट्स बॉम्बस्फोटांशी त्याचा काहीही संबंध नाही. त्याला वाटाघाटी करायच्या आहेत, असे तो सांगत राहिला, पण पोप्याने आपले मन शांत ठेवले. रग्गिएरोने शेवटच्या वेळी वाटाघाटी केली, अनेक वर्षांपूर्वी सॅन रेमोबरोबर झालेल्या गोंधळात, तो एक सापळा होता जो सॅन रेमोच्या मृत्यूने संपला होता.
  
  
  दुसरीकडे, फिलोमिनाच्या म्हणण्यानुसार, पोपीचा असा विश्वास होता की जर रुग्गिएरोला खरोखरच वाटाघाटी करायच्या असतील तर तो त्याच्या प्रतिस्पर्ध्याशी आणखी वैर निर्माण करू इच्छित नाही. त्यामुळे दोन आठवडे दोन्ही गट त्या निर्जन अपार्टमेंट्समध्ये काल्पनिक सावलीत उडी मारत होते.
  
  
  अगदी इटालियन माफिओसी देखील कालांतराने कंटाळवाणे होऊ शकतात. आम्ही कोणत्याही कारणास्तव अपार्टमेंट सोडू इच्छित नव्हतो, परंतु मला फिलोमिनाशी इतर कोणाशिवाय बोलायचे होते. एका संध्याकाळी इतर मुलांनी आणखी काही थंड बिअर घेण्याच्या कल्पनेला मान्यता दिली - माझी सूचना - आणि मी ती घेण्यासाठी स्वेच्छेने गेलो. फ्रांझिनीच्या क्रोधाबद्दल आणि मी स्वतःला ज्या धोक्यात आणत होतो त्याबद्दल इतरांचे इशारे मी नाकारण्यात यशस्वी झालो आणि शेवटी मी संपूर्ण कंपनीचा सर्वात वेडा आहे असा विश्वास ठेवून त्यांनी सहमती दर्शविली.
  
  
  जवळच्या किराणा दुकानातून परत येताना मी फिलोमिनाला फोन केला.
  
  
  "मला वाटतं अंकल जो मिस्टर रुग्गेरोला भेटायला तयार होत आहेत," तिने मला सांगितलं.
  
  
  मला ते परवडत नव्हते. माझ्या लढाईचा अर्धा प्लॅन एका जमावाला दुसऱ्याच्या विरोधात उभा करायचा, अशा तापदायक खेळपट्टीपर्यंत गोष्टी तयार करायचा की आयोगाला हस्तक्षेप करावा लागेल.
  
  
  मी थोडा विचार केला. "ठीक आहे. आता नीट ऐक. जॅक गोर्लीला दहा मिनिटांत अपार्टमेंटला कॉल करा आणि लुईसला विचारा. त्यानंतर जॅकला लुईस काय सांगायचे आहे ते मी तिला सविस्तरपणे सांगितले.
  
  
  मी परत आल्यानंतर सुमारे पाच मिनिटांनी फोन वाजला आणि लुईने उत्तर दिले.
  
  
  "हो? मी चेष्टा नाही करत आहे? नक्कीच... नक्कीच... ठीक आहे... होय, नक्कीच... लगेच...? छान".
  
  
  चेहऱ्यावर उत्साही नजरेने त्याने फोन लावला. खांद्याच्या होल्स्टरमध्ये त्याच्या छातीशी बांधलेला मोठा .45 त्याने मेंढरपणे दाबला. "हा अंकल जोच्या मुलांपैकी एक आहे," तो म्हणाला.
  
  
  "त्याने सांगितले की काही मिनिटांपूर्वी ब्लेकर स्ट्रीटवर आमचे तीन लोक मारले गेले."
  
  
  मी विचारले: “कोण मारले गेले, लुईस? आम्हाला माहित कोणी आहे? ते किती वाईट आहे?
  
  
  त्याने मान हलवली आणि हात पसरले. "देवा! मला माहीत नाही. तो माणूस म्हणाला की त्याला आत्ताच बातमी मिळाली. इतर तपशील माहित नव्हते." लुई थांबला आणि खोलीभोवती प्रभावीपणे पाहिले. “तो म्हणाला अंकल जोची इच्छा आहे की आपण रग्गिएरोच्या लोकांना मारावे. त्यांनी त्यांना चांगलेच मारले."
  
  
  या वेळी उत्साहाने लुईला पूर्वी वाटलेल्या कोणत्याही शंकांवर मात केली. लढाई शर्यत लोकांसाठी असे करते, अगदी लुई या जगाचा होता.
  
  
  * * *
  
  
  त्या रात्री आम्ही न्यू जर्सी येथील गार्डन पार्क कॅसिनोला भेट दिली, आमच्यापैकी आठ जण दोन आरामदायी लिमोझिनमध्ये होते. गार्डन पार्क हॉटेलमधील लॉबी सुरक्षा रक्षक, लिफ्ट ऑपरेटरच्या वेशात, कोणतीही अडचण नव्हती; खाजगी लिफ्टचा ऑपरेटर नव्हता, जो केवळ अस्तित्वात नसलेल्या तेराव्या मजल्यावरील कॅसिनोमध्ये गेला होता. आम्ही बंदुकीच्या जोरावर गार्डला लिफ्टमध्ये घुसवले, दोघांनाही बाहेर काढले आणि स्वतः लिफ्ट सुरू केली.
  
  
  समोर मशीन गन घेऊन आम्ही लिफ्टमधून तयार होऊन बाहेर आलो. ते एक विलक्षण दृश्य होते. उंच छतावर लटकलेले क्रिस्टल झुंबर, आणि आलिशान ड्रेप्स आणि खोल गालिचे यामुळे क्रुपियरचे गायन, रूलेट व्हीलवरील स्टीलच्या बॉलचा क्लिक आणि अधूनमधून उत्साहाच्या उद्गारांनी विरामित झालेल्या शांत संभाषणाचा अंतर्निहित गुंजन बुडण्यास मदत झाली. पूर्व किनाऱ्यावरील हे सर्वात मोठे आर्केड होते.
  
  
  बारीक तयार केलेल्या टक्सिडोमधला एक देखणा माणूस हलके हसून वळला. तो अंदाजे ३० वर्षांचा होता, थोडासा साठा पण हुशार, जेट-काळे केस आणि तेजस्वी, हुशार डोळे - अँथनी रुग्गिएरो, डॉन गेटानोचा चुलत भाऊ.
  
  
  एका मिलीसेकंदात त्याला आमच्या प्रवेशाचे महत्त्व कळले, त्याने टाच चालू केली आणि भिंतीवरील स्विचकडे उडी मारली. लोकलोच्या मशीनगनने रागाने गोळीबार केला - मोहक वातावरणात क्रूर हिंसाचार. एखाद्या अदृश्य महाकाय हाताने त्याचे दोन तुकडे केल्याप्रमाणे रग्गिएरोची पाठ टेकली आणि तो भिंतीवर चिंधी बाहुलीसारखा कोसळला.
  
  
  कोणीतरी ओरडले.
  
  
  मी ब्लॅकजॅकच्या टेबलावर उडी मारली आणि छतावर गोळी झाडली, नंतर माझ्या बंदुकीने जमावाला धमकावले. दहा फूट अंतरावर असलेल्या क्रेप्स टेबलवर मनिती तेच करत होती. लुईस, मला माझ्या डोळ्याच्या कोपऱ्यातून दिसले, तो लिफ्टच्या शेजारी उभा होता, रग्गिएरोच्या शरीराकडे पाहत होता.
  
  
  “ठीक आहे,” मी ओरडलो. "प्रत्येकजण शांत रहा आणि हलवू नका, आणि कोणालाही दुखापत होणार नाही." डावीकडे, क्रुपियर अचानक त्याच्या टेबलाच्या मागे घुटमळला. आमच्या ग्रुपसोबत आलेल्या एका माफियांनी त्याच्या डोक्यात गोळी झाडली.
  
  
  अचानक कोणतीही हालचाल न करता भयाण शांतता पसरली. फ्रांझिनीचे ठग मग टेबल आणि पाकीटातून पैसे गोळा करत, अंगठ्या, घड्याळे आणि महागडे ब्रोचेस घेऊन गर्दीतून फिरू लागले. लुईप्रमाणेच मोठा जमाव हादरला.
  
  
  आम्ही तिथून सात मिनिटांत बाहेर आलो आणि हॉलंड बोगद्याच्या दिशेने आमच्या लिमोझिनमध्ये आणि ग्रीनविच व्हिलेजमधील आमच्या लपून बसलो.
  
  
  लुई पुनरावृत्ती करत राहिला. - "देव!" "देवा!"
  
  
  मी त्याच्या खांद्यावर थोपटले. “शांत हो, लुईस. हा सर्व खेळाचा भाग आहे!” मला स्वतःला थोडं वाईट वाटलं. जेव्हा लोकांना असे गोळ्या घातल्या जातात तेव्हा मला ते आवडत नाही, परंतु ते दाखवण्यात काही अर्थ नव्हता. मला मस्त व्हायचं होतं. पण, या बनावट फोन कॉलची व्यवस्था मीच केल्यामुळे या वेळी जबाबदारी माझ्यावर टाकण्यात आली. मी ते मला जास्त काळ त्रास देऊ शकत नाही. मी खेळलेला खेळ तुम्ही खेळता तेव्हा कोणाला दुखापत होऊ शकते.
  
  
  आणि दुसऱ्याच दिवशी बरेच लोक आजारी पडले.
  
  
  प्रथम, Ruggieros ने मॅकडोगल स्ट्रीटवरील अल्फ्रेडोच्या रेस्टॉरंटवर छापा टाकला, जेथे ऑर्डरच्या विरोधात, चार पोपयेचे ट्रक अपहरणकर्ते दुपारचे जेवण घेण्यासाठी घुसले होते. मागून दोन अतिरेकी आले, ते बसलेले असताना त्यांच्यावर मशीनगनने गोळीबार केला आणि पटकन निघून गेले. चौघेही त्यांच्या टेबलावर मरण पावले.
  
  
  फ्रांझिनीने परत प्रहार केला. दोन दिवसांनंतर, रुग्गिएरो कुटुंबाचा वृद्ध लेफ्टनंट निक मिलान, त्याचे ब्रुकलिन हाइट्सच्या घरातून अपहरण करण्यात आले. दोन दिवसांनंतर, जड तारांनी बांधलेला त्याचा मृतदेह लँडफिलमध्ये सापडला. त्याच्या डोक्याच्या मागच्या बाजूला गोळी लागली.
  
  
  चीकी राईटला डॉक्टरांच्या कार्यालयाच्या पायऱ्यांवर मारण्यात आले जेथे तो काही हे तापाच्या गोळ्या खरेदी करण्यासाठी गेला होता.
  
  
  पुढे फ्रँकी मार्चेटो होता, जो रुग्गिएरोचा दीर्घकाळ अधीनस्थ होता - तो त्याच्या कारच्या चाकाच्या मागे सापडला होता, त्याच्या छातीत चार वेळा गोळी लागली होती.
  
  
  जमैका खाडीत वाहणाऱ्या बोटीत फ्रांझिनीच्या दोन पुरुषांचे नग्न मृतदेह सापडले. दोघांचेही गळे कापण्यात आले.
  
  
  मिकी मोन्सॅनो - मिकी माऊस - रुग्गिएरो टोळीचा एक नेता, जेव्हा त्याने त्याच्या एका मुलाला त्याची कार गॅरेजमधून बाहेर काढण्यासाठी पाठवले तेव्हा तो जखमी झाला. त्या व्यक्तीने इग्निशन चालू केल्यावर कारचा स्फोट झाला आणि त्याचा जागीच मृत्यू झाला.
  
  
  अंतिम पेंढा शुक्रवारी आला जेव्हा शॉटगन आणि मशीन गनसह सशस्त्र सहा रग्गिएरो पुरुषांनी फ्रांझिनी ऑलिव्ह ऑइल कंपनीवर हल्ला केला.
  
  
  केवळ एका अपघाताने फ्रांझोनीला वाचवले; कार्यालयातील इतर चार पुरुषांना गोळ्या घालण्यात आल्या, परंतु दोन महिला लिपिकांना हानी पोहोचली नाही.
  
  
  रग्गिएरोच्या गार्डन पार्क इस्टेटवर छापा टाकण्याच्या पोपयेच्या विचित्र योजनेला आम्ही अंतिम टच देत होतो, जेव्हा ती अचानक बंद करण्यात आली. माफिया प्रकरणांकडे अचानक वाढलेले लक्ष तसेच मृतांच्या संख्येत दररोज होणारी वाढ याबद्दल चिंतित असलेल्या आयोगाने परिस्थितीचा आढावा घेण्यासाठी न्यूयॉर्कमध्ये बैठक बोलावल्याची अफवा होती.
  
  
  आम्ही ह्यूस्टन रस्त्यावरील आमचे अपार्टमेंट सोडले आणि घराकडे निघालो तेव्हा लुई पुन्हा उत्साहित झाला, लुईस गावातील त्याच्या बॅचलर पॅडकडे, मी परत फिलोमिनाकडे."
  
  
  “मुलगा, निक! तुम्हाला माहीत आहे, ते सर्व आले पाहिजे! कूल जॉय फॅमलिगोटी, फ्रँकी कार्बोनी, लिटल्स सालेर्नो, सर्व मोठे लोक! अगदी एली गिगंट फिनिक्सहून येत आहे! त्यांची बैठक होणार आहे. शनिवारी सकाळी."
  
  
  तो लहान मुलासारखा त्याच्या आवडत्या बेसबॉल नायकांबद्दल बोलत होता, अमेरिकेतील सात सर्वात महत्त्वाच्या गुन्हेगारी व्यक्तींबद्दल नाही.
  
  
  मी अविश्वासाने मान हलवली, पण त्याच्याकडे पाहून हसले. "कुठे असेल?"
  
  
  "पार्क अव्हेन्यू आणि पंधराव्या रस्त्यावर बँकर्स असोसिएशनची बैठक खोली."
  
  
  "मस्करी करतोयस का? ही शहरातील सर्वात पुराणमतवादी बँक आहे.”
  
  
  लुई अभिमानाने हसला. “आमच्याकडे आहे! किंवा किमान मला असे म्हणायचे आहे की आमच्याकडे शेअर्स आहेत.
  
  
  “विलक्षण,” मी म्हणालो. मी अकाउंट्स चेंबरमधून घेतलेले पेपर्स मी अधिक काळजीपूर्वक वाचायला हवे होते, परंतु माझ्याकडे त्यासाठी पुरेसा वेळ नव्हता. मी लुईच्या खांद्यावर थाप दिली. “ठीक आहे, पैसानो. माझी आज फिलोमिनासोबत डेट आहे. तुला मी हवा आहे का?"
  
  
  त्याने भुसभुशीत केली. "नाही आज नाही. मात्र शनिवारी प्रत्येक आयुक्तांनी दोन लोकांना बँकेत सोबत नेले पाहिजे. तुला माझ्या आणि अंकल जोसोबत यायचे आहे का? हे खूप मजेदार असू शकते."
  
  
  "अर्थात," मी विचार केला. बेलगाम आनंद. “माझ्यावर विश्वास ठेवा, लुईस,” मी म्हणालो. "एक चांगली कल्पना वाटत आहे." मी ओवाळले आणि टॅक्सीत चढलो, पण थेट फिलोमिनाला जाण्याऐवजी, मी पार्क अव्हेन्यूवरील बँकर्स ट्रस्ट असोसिएशनकडे गेलो. मला ते कसे दिसते ते पहायचे होते. ते भितीदायक दिसत होते.
  
  
  मी बस स्थानकावर गेलो, माझी 17B किट उचलली आणि माझ्या समस्येबद्दल विचार करण्यासाठी चेल्सीला परत गेलो. आयोगाच्या बैठकीला उपस्थित राहण्याची संधी ही एक आशीर्वाद होती, परंतु मला त्याचा पुरेपूर फायदा उठवण्याचा मार्ग शोधायचा होता. हे सोपे होणार नाही. उद्या बँकर्स ट्रस्ट असोसिएशनची इमारत जमावांनी भरलेली असेल, प्रत्येकजण आपल्या मालकाच्या संरक्षणासाठी कट्टर आहे.
  
  
  विचित्रपणे, फिलोमिनानेच मला त्या संध्याकाळी जेवणानंतर कल्पना दिली.
  
  
  ती पलंगावर माझ्याकडे टेकली आणि जांभई दिली. "तुम्ही उद्या अंकल जो आणि लुईस यांना भेटायला जाल तेव्हा माझ्यावर एक उपकार कराल का?"
  
  
  मी तिच्या छातीवर हात ठेवला: "नक्कीच."
  
  
  "आता थांबा!" तिने माझा हात काढला. "ऑफिसला जाताना, तुम्ही थांबून अंकल जोसाठी नवीन गरम पाण्याची बाटली आणू शकाल का?"
  
  
  "गरम पाण्याची बाटली?"
  
  
  “एवढे आश्चर्यचकित होऊ नका. तुम्हाला माहीत आहे... त्या लाल रबर गोष्टींपैकी एक. अंकल जो एवढ्या वाईट रीतीने थरथरायला लागतो की तो त्यावर नियंत्रण ठेवू शकत नाही, तेव्हा तो त्याच्या हातात धरून ठेवू शकणारा उबदार गरम पॅड मदत करतो असे दिसते. तो नेहमी सोबत घेऊन जातो. त्याच्या व्हीलचेअरच्या सीटखाली असलेल्या या छोट्या रॅकमध्ये, त्यामुळे त्याला हवे तेव्हा ते सोयीचे असते."
  
  
  “ठीक आहे, तुम्ही म्हणाल तर. जुन्याचे काय झाले?
  
  
  "ते गळू लागले," ती म्हणाली. "त्याचा बराच काळ वापर होता."
  
  
  त्या रात्री मी नाइनथ अव्हेन्यू आणि ट्वेंटीथर्ड स्ट्रीटच्या कोपऱ्यावर असलेल्या औषधांच्या दुकानात गेलो आणि एक खरेदी केली. नंतर, त्या रात्री, जेव्हा मला खात्री झाली की फिलोमिना लवकर झोपली आहे, तेव्हा मी उठलो आणि काळजीपूर्वक तिला प्लास्टिकने भरले.
  
  
  स्फोटक, टायमरसह डिटोनेटर, पाण्याने गरम करण्यासाठी पॅडमध्ये स्थापित करणे कठीण होते, परंतु तरीही मी व्यवस्थापित केले. दुसऱ्या दिवशी सकाळी दहा वाजता मीटिंग सुरू होणार होती, म्हणून मी दहा तीसचा टायमर सेट केला आणि बोटं पार केली.
  
  
  जेव्हा उद्रेक वस्तूचा स्फोट होईल तेव्हा मला जवळ न येण्याचा एक मार्ग शोधून काढावा लागला, कारण जेव्हा ती प्रत्यक्षात स्फोट होईल तेव्हा मोठा स्फोट होईल. पण मला कानाने खेळावे लागेल. असो, मी कबूल करतो की त्या रात्री मी अंथरुणावर खूप अस्वस्थ होतो.
  
  
  
  
  धडा 16
  
  
  
  
  
  
  Locatello ने Popeye, Louis आणि मला ऑफिसमधून बँकर्स असोसिएशनकडे नेले आणि Popeye ला कारमधून त्याच्या व्हीलचेअरवर उतरवण्यात आम्हाला मदत केली. मग, लुईने व्हीलचेअरला ढकलले आणि मी तिच्या शेजारी चाललो, आम्ही एका मोठ्या इमारतीत प्रवेश केला.
  
  
  बैठकीची खोली तीसाव्या मजल्यावर होती, पण तळमजल्यावरच्या लॉबीमध्ये आम्हाला दोन अत्यंत कुशल गुंडांनी थांबवले होते ज्यांनी आम्हाला शस्त्रे तपासली. पोपीकडे इस्त्री नव्हते, पण लुईकडे एक हास्यास्पदरीत्या लहान डेरिंगर होता आणि मला विल्हेल्मिना आणि ह्यूगोला द्यावे लागले. दोन माफिओसींनी मला माझ्या बंदुकीची एक क्रमांकाची पावती दिली आणि आम्ही लिफ्ट वर नेली. पोपयेच्या व्हीलचेअरच्या सीटखाली असलेल्या रॅकमधील गरम पाण्याची बाटली कोणाच्याही लक्षात आली नाही.
  
  
  गाएटानो रुग्गिएरो त्याच्या दोन पाळणांसोबत आधीच तिथे होता.
  
  
  मीटिंग रूमच्या बाहेरच्या मोठ्या हॉलवेमध्ये प्रवेश केला. तो खोलीच्या दुसऱ्या टोकाला उंच आणि कडक उभा होता, माझ्या विचारापेक्षा लहान होता, पण त्याच्या काळ्या बाजूच्या जळजळांवर राखाडी डाग होते. चोरी आणि जुगार ही त्याची मुख्य आवड होती, तथाकथित शुद्ध गुन्हेगारी, परंतु तो ड्रग्समध्ये देखील होता आणि खून ही त्याची जीवनशैली होती. गेटानोच्या आदेशानुसार, जुन्या डॉन अल्फ्रेडो रुग्गिएरो, त्याचा काका, मारला गेला जेणेकरून तो तरुण कुटुंबाची जबाबदारी घेऊ शकेल.
  
  
  बाकीचे आमच्या मागे दोन अंगरक्षकांसह आले.
  
  
  जोसेफ फॅमलीगोटी - कूल जोई - बफेलोचा. लहान, साठा, गडद, जाड चेहरा आणि कंबरेवर गेलेले मोठे पोट. चालत असताना तो अडखळला, त्याच्या जाकीटचे बटण त्याच्या पोटासमोर उभे राहिले. तो रुग्गिएरो आणि फ्रांझिनीकडे दयाळूपणे हसला, मग थेट मीटिंग रूममध्ये गेला. हॉलवेमध्ये त्यांचे दोन अंगरक्षक आदराने उभे राहिले.
  
  
  डेट्रॉईटमधील फ्रँकी कार्बोनी. राखाडी केसांचा, दिसायला समृद्ध, राखाडी लोकरीचा सुंदर अनुरूप सूट, राखाडी टोकदार शूज, राखाडी रेशमी शर्ट आणि पांढरा सिल्क टाय. त्याला एक जुनी डेट्रॉईट टोळी वारशाने मिळाली आणि त्याच्या रक्तपिपासू डावपेचांना एका निर्दयी परंतु कार्यक्षम ऑपरेशनमध्ये बदलले जे सर्व संघटित गुन्हेगारीचा हेवा होते. तो आनंदी गृहस्थ दिसत होता.
  
  
  मारियो सालेर्नो - लिटल बॉल्स सालेर्नो - मियामीचा - पक्ष्यासारखा, एक कुजलेला लहान माणूस ज्याचे डोके संशयास्पदरीत्या पुढे-मागे फिरत होते, जोरदारपणे टॅन केलेली त्वचा तीव्रपणे परिभाषित हाडांवर विचित्रपणे पसरलेली होती, एक मोठे चोचलेले नाक आणि एक टोकदार हनुवटी. हे हवानामधील जुगार प्रतिष्ठानांमध्ये सुरू झाले, मियामीमध्ये हलविले, नंतर त्याचे रक्तरंजित तंबू कॅरिबियन आणि पश्चिमेकडे लास वेगासपर्यंत पसरले. सत्तरव्या वर्षी, तो अमेरिकेतील सर्वात जुना गँग बॉस होता, परंतु निवृत्त होण्याची त्याची कोणतीही योजना नव्हती. त्याला त्याचा व्यवसाय आवडला.
  
  
  फिनिक्समधील अल्फ्रेड गिगांटे. मारियो सालेर्नोइतकाच टॅन्ड केलेला, सरासरी उंचीचा, नीटनेटके कपडे घातलेला, कुबडलेला, प्रत्येक हालचाल संथ आणि मुद्दाम, त्याच्या बहात्तर वर्षातील प्रत्येक व्यक्ती दर्शवितो, परंतु त्याचे निळे डोळे थंड आहेत आणि केस नसलेल्या डोक्याला छेद देत आहेत. त्याचे लैंगिक सुख लहान मुलींकडे होते अशी अफवा पसरली होती. युनायटेड स्टेट्समध्ये हेरॉईन आयात करणाऱ्या पहिल्या प्रमुखांपैकी एक म्हणून तो माफियाच्या श्रेणीतून वर आला.
  
  
  अँथनी मुसो - टोनी द प्रीस्ट - लिटल रॉक, आर्कान्सा येथून. उंच, सडपातळ आणि डौलदार, श्रीमंत, मैत्रीपूर्ण देखावा. त्याच्या बोटात हिऱ्याच्या अंगठ्या चमकल्या आणि त्याच्या टायमधून हिऱ्याची पिन चमकली. 1930 च्या सुरुवातीच्या टोळीयुद्धात तो हरण्यापूर्वी त्याच्या डाव्या डोळ्याभोवती चट्टे लपविणारा निळा सनग्लासेस त्याने घातला होता. सत्तरव्या वर्षी, तो अजूनही वेश्याव्यवसायाचा राजा होता, जरी त्याने त्याच्या इतर ऑपरेशन्सपेक्षा चोरीच्या मालमत्तेतून जास्त पैसे कमावल्याचा दावा केला.
  
  
  एक एक करून ते बैठकीच्या खोलीत शिरले. मी त्यांना उघड्या दारातून, टेबलावर हात हलवत आणि आनंदाची देवाणघेवाण करताना पाहू शकलो. अमेरिकेतील सात सर्वात धोकादायक पुरुष. लुईने व्हीलचेअरवर बसून आत प्रवेश केलेला पोपे फ्रांझिनी शेवटचा होता. जेव्हा ते आत आले तेव्हा मला व्हीलचेअरखाली गरम पाण्याचे स्वप्न दिसले.
  
  
  आम्ही बाकीचे, सुमारे पंधराशे, हॉलवेमध्ये अस्वस्थपणे उभे राहून एकमेकांकडे संशयाने बघत होतो. कोणीच बोलले नाही. मग मीटिंग रूमचा दरवाजा बंद केला.
  
  
  माझी मुठ आक्षेपार्हपणे दाबली. लुईने त्याच्या काकांसोबत बोर्डरूममध्ये राहावे अशी माझी अपेक्षा नव्हती. धिक्कार! मला हा माणूस आवडला! पण अर्थातच माझ्या व्यवसायात तुम्हाला ते परवडणार नाही.
  
  
  मी निघणारच होतो तेव्हा दरवाजा उघडला आणि लुई त्याच्या मागे बंद करून बाहेर गेला. तो माझ्याकडे आला.
  
  
  मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. 10:23. सात मिनिटे बाकी. “चला जाऊया,” मी बेफिकीरपणे म्हणालो. "चला फिरायला जाऊया आणि थोडी हवा घेऊया."
  
  
  त्याने घड्याळाकडे पाहिले आणि हसले. "नक्कीच! का नाही? ते तिथे किमान एक तास असतील, कदाचित जास्त. धिक्कार! तो फ्रँक कार्बोनी नाही का? देवा, हा माणूस फक्त श्रीमंत दिसतो. आणि टोनी एक पुजारी आहे! मी त्याला एकदा पाहिलं जेव्हा..."
  
  
  आम्ही लिफ्टने खाली मुख्य लॉबीमध्ये गेलो तेव्हा तो अजूनही बोलत होता, जिथे आम्ही लॉकर रूममधून शस्त्रे गोळा केली आणि नंतर पार्क अव्हेन्यूवर बाहेर पडलो.
  
  
  आम्ही नुकताच रस्ता ओलांडला होता आणि एका मोठ्या कार्यालयीन इमारतीच्या प्लाझामध्ये वाहणारे कारंजे पाहत होतो तेव्हा एका स्फोटाने बँकर्स असोसिएशनच्या इमारतीच्या तीसव्या मजल्याचा बहुतांश भाग उद्ध्वस्त झाला.
  
  
  लुई वळला, माझ्या हातावर एक हात ठेवला आणि इमारतीच्या बाजूने काळ्या धुराकडे पाहिले. "काय होतं ते?"
  
  
  "फक्त एक अंदाज," मी आकस्मिकपणे उत्तर दिले, "पण मला वाटते की तुम्ही नुकतेच न्यूयॉर्कमधील दुसऱ्या सर्वात मोठ्या माफिया कुटुंबाचे प्रमुख झाले आहात."
  
  
  पण त्याने माझे ऐकले नाही. तो आधीच धावत होता, एखाद्या फुटबॉल लाइनबॅकरप्रमाणे पार्क अव्हेन्यू ट्रॅफिकला चकमा देत, इमारतीत परत येण्यासाठी हताश, त्याच्या अंकल जोसेफकडे आणि स्वतःच्या जबाबदारीवर.
  
  
  मी मानसिकरित्या खांदे उडवले आणि टॅक्सी चालवली. माझ्या माहितीप्रमाणे माझे काम संपले होते.
  
  
  मला फक्त फिलोमिनाला तिच्या अपार्टमेंटमधून उचलून विमानतळाकडे जायचे होते. माझ्या खिशात दोन तिकिटे होती आणि मी ठरवले
  
  
  आम्ही दोघे कॅरिबियनमध्ये सुमारे तीन आठवडे फक्त थंड, प्रेमळ आणि आरामात घालवू शकू. मग मी वॉशिंग्टनला रिपोर्ट करेन.
  
  
  जेव्हा मी आत गेलो तेव्हा ती मला अपार्टमेंटच्या दारात भेटली, तिचे हात माझ्या गळ्यात फेकले आणि तिचे संपूर्ण शरीर माझ्याविरूद्ध दाबले.
  
  
  “हॅलो, हनी,” ती आनंदाने म्हणाली. “चल दिवाणखान्यात ये. माझ्याकडे तुझ्यासाठी एक सरप्राईज आहे."
  
  
  "आश्चर्य?"
  
  
  "तुमचा मित्र." ती हसत होती. मी लिव्हिंग रूममध्ये गेलो आणि डेव्हिड हॉक सोफ्यावरून माझ्याकडे हसला. तो उभा राहिला आणि हात पसरून त्याच्या जवळ गेला. “निक, तुला पाहून आनंद झाला,” तो म्हणाला.
  
  
  
  
  
  
  कार्टर निक
  
  
  फाल्कनचा मृत्यू
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  फाल्कनचा मृत्यू
   धडा १
  
  
  
  
  माझ्या खोलीत वाजलेल्या फोनने रस्त्याच्या पलीकडे असलेल्या घरातल्या माणसाला आणखी तीस सेकंद जगू दिले. मला खात्री होती की फोन पुन्हा वाजेल, त्यानंतर आणखी दोनदा वाजण्यापूर्वी वीस सेकंद शांत राहा; ही हॉकची खास टू-रिंग सिस्टम असेल, जी मला त्याला ताबडतोब कॉल करण्याचा संकेत देईल. बऱ्याच वर्षांमध्ये, पहिल्या रिंगमधून हॉक सिग्नल कधी येतो हे जाणून घेण्याची मला जवळजवळ सहज भावना विकसित झाली. आणि शंभरपैकी एकोणण्णव वेळा मी बरोबर होतो. जेव्हा दुसऱ्यांदा बेल वाजली तेव्हा मी Anschutz 1413 Super Match 54 स्कोपवर पुन्हा लक्ष केंद्रित केले, नंतर शांत झालो. दुसऱ्या डबल बेलच्या आधी मी ट्रिगर खेचला.
  
  
  उतराई परिपूर्ण होती. रस्त्याच्या पलीकडे अर्धवट उघडलेल्या फ्रेंच दारांमधून, मला माझ्या बळीच्या कपाळावर अचानक तिसरा डोळा दिसला. हे थोडे वरचे आणि इतर दोन लोकांमध्ये होते जे पुन्हा कधीही आनंदाने AX एजंटला माहितीसाठी छळताना पाहणार नाहीत. जेव्हा क्रिचिकोव्ह टेबलवर कोसळला तेव्हा त्यांचा वाईट झगमगाट कायमचा थांबला. फक्त हा तिसरा डोळा जिवंत दिसत होता जेव्हा त्यात रक्ताची एक छोटी सूज दिसली, जी प्रकाशात चमकली आणि नंतर नाकाच्या पुलावरून खाली लोटली.
  
  
  माझ्या शॉटनंतर थोड्याच वेळात टेलिफोनची दुसरी डबल रिंग वाजली आणि माझ्या जर्जर दैनंदिन अपार्टमेंटच्या उघड्या खिडकीतून मागे सरकत मी रायफल बेडवर ठेवली आणि रिसीव्हर उचलला. मी हॉकचा डायरेक्ट नंबर डायल केला आणि त्याने लगेच उत्तर दिले.
  
  
  “तू चुकत नाहीस,” त्याने नेहमीप्रमाणे चेतावणी दिली.
  
  
  या छोट्या मॉन्ट्रियल अपार्टमेंटमध्ये फोनवर स्क्रॅम्बलर बसवण्याची गरज नव्हती. आणि हॉकची आठवण, पण त्याने ती कधीच सोडली नाही आणि मी आपोआप प्रतिसाद दिला, "मला माहित आहे."
  
  
  "तुम्ही ही विक्री आधीच केली आहे का?"
  
  
  "मिस्टर के यांनी ते विकत घेतले," मी त्याला सांगितले, "आता मला हे कार्यालय लवकरात लवकर बंद करून पुढे जावे लागेल."
  
  
  "मला वाटतं आता तुमच्या घरी जाण्याची वेळ आली आहे," म्हातारा हळूच म्हणाला. "आमचा शहरात एक ग्राहक आहे ज्याला तुमच्या सेवांची गरज आहे." त्याने एक क्षण थांबला आणि नंतर जोडले, “हा वॉशिंग्टनमधील आमच्या सर्वात मोठ्या ग्राहकांपैकी एक आहे. समजलं तुला?"
  
  
  यामुळे मी क्षणभर थांबलो. हॉकला वॉशिंग्टनमध्ये मला हवे होते असे सहसा घडत नव्हते; प्रतिस्पर्ध्यांपैकी एकाने माझ्याकडे लक्ष द्यावे असा धोका त्याला पत्करायचा नव्हता - ना त्याच्या बाजूने किंवा आमच्याकडे; कारण राजधानीत काही घडले तर तो आणि त्याचे एन-रेट केलेले एजंट जे त्यावेळी तिथे असतील त्यांना जबाबदार धरले जाईल. N रेटिंगची हीच समस्या आहे - मी N3 आहे - आणि शेवटी समस्येचे निराकरण करण्याची परवानगी. प्रत्येकाला वाटते की आपण एक वाईट माणूस आहात; ही त्यांच्याकडून नक्कीच भावना आहे आणि आमच्यासाठी देखील - जोपर्यंत तुम्ही थोडे घाणेरडे काम करत नाही तोपर्यंत ते हाताळू शकत नाहीत. मग किलमास्टर नायक बनतो - काम पूर्ण होईपर्यंत.
  
  
  याशिवाय, हॉकने मला दुसऱ्या एजन्सीकडे कर्ज देण्याबद्दल कधीही फारसा उत्साह दाखवला नव्हता आणि "क्लायंट" या त्याच्या संदर्भाचा अर्थ दुसरी गुप्तचर संस्था असू शकतो. मला त्याला विचारायचे होते की कोणती सुपर इंटेलिजन्स एजन्सी पुन्हा फिरत आहे आणि आम्हाला त्यांच्यासाठी तुकडे उचलण्याची गरज आहे, परंतु आम्ही एका अननक्रिप्टेड फोन कॉलवर होतो, म्हणून माझ्या प्रश्नांना मी राज्यांमध्ये परत येईपर्यंत प्रतीक्षा करावी लागेल.
  
  
  शिवाय, मला जाणवले की हॉकचा संथ, मुद्दाम टोन दुसऱ्या एका दिवसाच्या शेवटी साध्या थकव्यापेक्षा बरेच काही सांगण्यासाठी होता. मला त्यापेक्षा चांगलं माहीत होतं. वर्षानुवर्षे भरभराट झालेल्या माणसासाठी, जेव्हा नोकरीची गरज भासते तेव्हा तो आपल्यातील सर्वोत्कृष्ट लोकांसोबत स्वतःला ठेवू शकतो. नाही, हॉक त्या नादात बोलला नाही कारण तो थकला होता; कोणीतरी त्याच्याबरोबर ऑफिसमध्ये होते आणि त्याच्या आवाजाच्या सावध स्वराने मला त्याला असे काहीही बोलण्याची संधी न देण्याबाबत चेतावणी दिली ज्यामुळे मी कुठे आहे किंवा मी काय करत आहे हे कोणाला सूचित करेल.
  
  
  “हो सर,” मी सहज म्हणालो.
  
  
  “तुमच्या वस्तू बांधा आणि विमानतळावर जा,” त्याने कोरड्या आवाजात सूचना दिली. “मी तुम्हाला डीसीला जाणाऱ्या पुढच्या फ्लाइटसाठी विमानाचे तिकीट विकत घेईन... अरे हो, मला वाटत नाही की तुम्हाला तुमच्या सर्व उपकरणांची गरज असेल. "मला वाटते की तुम्ही त्यापैकी काही तुमच्या स्थानिक कार्यालयात ठेवू शकता."
  
  
  मला माहीत होते की मॉन्ट्रियलमध्ये मी त्याची एक आवडती रायफल सोडली आहे हे ऐकून आमचे अधिकारी खूश होणार नाहीत; पण हॉकला स्पष्टपणे मला त्वरीत परत हवे होते, आणि विमानतळावरील मंजुरीसाठी मला उशीर होऊ नये अशी त्याची इच्छा होती, जर मी हे शस्त्र घेऊन विमानात चढण्याचा प्रयत्न केला तर ते अपरिहार्य होईल. माझ्या स्वत:च्या बंदुकांसाठी माझ्याकडे खास डिझाइन केलेली लीड शील्डेड ब्रीफकेस होती, पण माझ्या रायफलसाठी नाही.
  
  
  "मी उद्या सकाळी लवकर तुमच्या ऑफिसमध्ये येईन," मी म्हणालो.
  
  
  त्याच्याकडे इतर कल्पना होत्या. "नाही, थेट वॉटरगेट हॉटेलवर जा." मी तिथे तुमच्याशी संपर्क करेन. तुमच्या नावावर आरक्षण आधीच केले आहे." त्याने माझे नाव देखील सांगितले नाही, एकटे खोलीचा नंबर, अनएनक्रिप्टेड फोनवर. "मी तुमच्यासाठी कपडे घेऊन कोणालातरी पाठवण्याचे स्वातंत्र्य घेतले आहे मन
  
  
  "नाही सर. तुमचा खूप विचार होता."
  
  
  हॉकने त्याच्या कंपनीसमोर अतिशय औपचारिकपणे ते खेळले आणि मला माहित होते की ते विशेषतः महत्वाचे कोणीतरी असावे; सहसा पासून
  
  
  
  
  
  पेन्टागॉन किंवा सी.आय.ए.कडे कृपा मागायला आल्यावर.
  
  
  आम्ही तितक्याच कठोरपणे निरोप घेतल्यावर मी फोन खाली ठेवला आणि थोडावेळ त्याकडे बघत उभा राहिलो. राष्ट्रपती हॉकच्या कार्यालयात आले नाहीत याची मला पूर्ण खात्री होती. पण वॉशिंग्टनमध्ये फक्त एकच व्यक्ती होती ज्याचा ओल्ड मॅन खरोखर आदर करत होता: त्याच्या जुन्या शालेय मित्रांपैकी एक ज्याने बदलासाठी गोष्टी योग्यरित्या मिळवल्या. मी घाईघाईने माझ्या वस्तू पॅक करत असताना, मला आश्चर्य वाटले की राज्य सचिव हॉकशी काय बोलले आणि त्याचा माझ्यावर कसा परिणाम होईल.
  
  
  मि. के यांचे तीन डोळ्यांचे प्रेत अद्याप सापडले नव्हते आणि कोणीतरी आगीची रेषा शोधून काढली होती याची खात्री करण्यासाठी रस्त्याची तपासणी केल्यानंतर, आमच्या स्थानिक कार्यालयात कॉल करण्यासाठी मी पुन्हा फोन उचलला; मी मॉन्ट्रियलला चालवत असलेली भाड्याची कार आणि मी तिच्या ट्रंकमध्ये बंद केलेली रायफल उचलण्याची मला व्यवस्था करायची होती. शेवटचे पॅक केले जाणारे माझे विल्हेल्मिना लुगर खांद्याच्या होल्स्टरमध्ये आणि माझे ह्यूगो स्टिलेटो एक कोकराचे न कमावलेले कातडे म्यानमध्ये होते. त्यांनी एका ब्रीफकेसमध्ये मूळ डब्यात प्रवेश केला जो प्रयोगशाळा तंत्रज्ञांनी व्यावसायिक उड्डाणांवर शस्त्रे घेऊन प्रवास करणाऱ्या एजंटांसाठी डिझाइन केला होता. आम्ही विमानात चढलो तेव्हा विशेष लीड प्रोटेक्शनने अलार्म वाजण्यापासून रोखले. रायफल वाहतूक करण्यासाठी समान सूटकेस बनवण्याची वेळ आली नाही ही खेदाची गोष्ट आहे; मला ते वैयक्तिकरित्या एडी ब्लेसिंग, आमचे बंदूकधारी यांना परत करायचे आहे. जेव्हा त्याचे एक "बाळ" घरी येते तेव्हा त्याचा चेहरा खरोखर उजळतो. बरं, मुलांना माझ्यासोबत घेऊन जाण्यात मला खूप आनंद झाला. मला अशी भावना होती की मला त्यांची लवकरच गरज आहे.
  
  
  फक्त दहा मिनिटांनंतर मला माझ्या घाईघाईने पॅकिंग केल्याबद्दल पश्चात्ताप झाला. क्रिचिकोव्हच्या पूर्वीच्या संरक्षक घरासमोरील रन-डाउन बोर्डिंग हाऊस सोडताना, मला दोन पुरुष भाड्याने घेतलेल्या नोव्हाच्या बाहेर थांबलेले दिसले, मी रस्त्यावर दोन दरवाजे उभे केले होते. एका हातात सुटकेस आणि दुसऱ्या हातात ब्रीफकेस घेऊन, मी फारसा धमकावू शकलो नाही कारण त्यांनी माझ्या मागे दरवाजा बंद होत असल्याच्या आवाजावर थोडक्यात वर पाहिले आणि नंतर त्यांचे संभाषण चालू ठेवले. मला कळले की ते रशियन होते, आणि रस्त्यावरील दिव्यांच्या प्रकाशात त्यांच्या चेहऱ्याकडे एक झटकन पाहिल्यावर ते कोण आहेत हे मला कळले.
  
  
  मी त्यांना "लॉरेल आणि हार्डी" म्हणू लागलो जेव्हा मी क्रिचिकोव्ह आणि जोडीला त्याच्या पावलावर पाऊल ठेवताना पाहिले. स्थानिक AX कार्यालयाने मला त्यांची खरी ओळख आणि हेरांचे आवडते मारेकरी आणि अंगरक्षक म्हणून त्यांच्या नोकऱ्या सांगितल्या. तासाभरापूर्वी मी त्यांना त्यांच्या बॉससोबत गाडी चालवताना पाहिले आणि त्याला त्याच्या लपण्याच्या ठिकाणासमोर सोडले; नंतर ते निघून गेले. त्या वेळी, ते नेहमीप्रमाणे त्याच्याबरोबर इमारतीत शिरले नाहीत हे मला असामान्य वाटले आणि त्याने त्यांना कोणत्यातरी मोहिमेवर पाठवले असावे असे मी चुकून गृहीत धरले. वरवर पाहता, त्यांना परत जाण्याचे आणि बाहेर फिरण्याचे आदेश देण्यात आले. एकतर क्रिचिकोव्हकडे काही काम होते ज्याबद्दल तो त्यांना कळू इच्छित नव्हता किंवा तो कोणाची तरी अपेक्षा करत होता आणि त्याने त्यांना बाहेर थांबायला पाठवले होते, कदाचित त्याच्या पाहुण्याला उचलून घरात प्रवेश करण्यापूर्वी त्याला तपासण्यासाठी.
  
  
  त्या क्षणी, त्यांच्या अजेंडावर काय आहे हे माझ्यासाठी महत्त्वाचे नव्हते; तीन डोळे असलेल्या माणसाच्या नोकरांपैकी एकाने क्रिचिकोव्हच्या खोलीत प्रवेश करून मृतदेह शोधण्यापूर्वी मला या नोव्हामध्ये प्रवेश करावा लागला आणि बाहेर पडावे लागले. मला तेथून बाहेर पडण्यापासून थांबवणारे एक दोन मारेकरी होते. मला खात्री होती की माझ्यासह आमचे बहुतेक लोक कसे दिसतात याची त्यांना माहिती देण्यात आली होती. आमचे गुप्तचर नेटवर्क शत्रूला गुप्त ठेवण्यासाठी पुरेसे स्मार्ट नाही.
  
  
  त्यांचा संशय निर्माण केल्याशिवाय मी यापुढे दारात उभे राहू शकत नव्हतो, आणि नोव्हा हे एकमेव वाहन मला क्षेत्र सोडायचे होते, म्हणून मी त्या दिशेने निघालो. हार्डी - ज्या लठ्ठ माणसाने मला चेतावणी दिली होती की एएक्सने कठोर स्नायूंचा प्राणघातक ढीग होता - त्याची पाठ माझ्याकडे होती. लँकी - लॉरेल, एक प्रख्यात स्विचब्लेड तज्ञ जो त्याच्या बंदिवानांना बोलण्यास तयार होण्यापूर्वी त्यांचे लहान तुकडे करण्यात आनंदित होता - मी जवळ येताच सरळ माझ्याकडे पाहिले, परंतु तो संभाषणात मग्न होता तेव्हा त्याने मला सावलीत पाहिले नाही. .
  
  
  मला दिसले की मी कारच्या ट्रंकपर्यंत चालत गेलो तेव्हा मी रस्त्यावरील दिव्याच्या प्रकाशाच्या लहान वर्तुळात होतो आणि लॉरेल कदाचित माझ्या जवळ येत असेल. मी अंकुश कडे वळलो जेणेकरून हार्डीच्या पाठीमागे त्याच्या साथीदाराकडे पाहण्याचा माझा दृष्टीकोन अर्धवट रोखला गेला. त्या बॅकचा आकार M16 टाकीचा दृष्टीकोन रोखू शकतो, त्याशिवाय लॉरेल त्याच्या जोडीदारापेक्षा एक डोके उंच होता. सहजतेने, मला माहित होते की माझ्याबद्दल काहीतरी लॉरेलचे लक्ष वेधून घेते जेव्हा मी फूटपाथवरून उतरलो आणि माझे सामान कारच्या मागे ठेवले. माझे डोके रस्त्याकडे वळवून, मी माझ्या चाव्या काढल्या आणि ट्रंक उघडली, मला असे वाटले की लॉरेलने बोलणे थांबवले आहे आणि कारच्या मागच्या दिशेने चालत आहे.
  
  
  स्विचब्लेडच्या क्लिकने मला सांगितले की माझी ओळख झाली आहे. मी त्याच्याकडे वळलो कारण तो माझ्याकडे वळला, त्याच्या आधी पाच इंच स्टील. मी मागे सरकलो आणि त्याचा वेग त्याला पुढे घेऊन जाऊ दिला, नंतर मागे.
  
  
  
  
  
  
  आणि कानाच्या खाली असलेल्या मज्जातंतू केंद्रात त्याच्या मानेच्या बाजूला मारले. तो ट्रंक मध्ये तोंड खाली पडला, आणि मी बाहेर पोहोचले आणि त्याच्या पाठीच्या लहान वर झाकण मारले. जड धातूची धार त्याच्या कंबरेच्या पातळीवर आदळली आणि मला त्याच्या मणक्याचा मोठा आवाज ऐकू आला.
  
  
  मी छातीचे झाकण पुन्हा उघडले आणि त्याच्या प्रकाशाच्या अंधुक प्रतिबिंबात मला त्याचा चेहरा वेदनेने वळवळलेला दिसला, त्याचे तोंड वेदनेच्या मूक रडण्याने उघडले जे कोणी ऐकले नाही.
  
  
  तोपर्यंत हार्डीने कारभोवती लाकूडतोड केली होती, एक हॅमसारखा हात माझ्याकडे आला आणि दुसरा त्याच्या बंदुकीसाठी त्याच्या पट्ट्याने फडफडत होता. मी जॅक हँडल छातीतून बाहेर काढले आणि, माझ्या हाताचा विस्तार म्हणून वापरून, ते थेट त्या मोठ्या पुडिंग चेहऱ्यावर मारले. तो मागे सरकला, तुटलेल्या दातांचे तुकडे थुंकत आणि त्याच्या नाकातून रक्त वाहू लागल्याने वेदनांनी गुरगुरत होता. जो हात मला पकडू पाहत होता तो माझ्या हातातून जॅकचे हँडल हिसकावून घेतल्याने तो दोन बाय चारच्या जोरात झोकात खांब बनला. तो हवेतून उडून बाहेर रस्त्यावर गेला.
  
  
  जर तो हुशार असता तर त्याने भरलेल्या पोटात आणि घट्ट पट्ट्यामध्ये अडकलेली आपली बंदूक सोडवण्याचा प्रयत्न करत राहिला असता. त्याऐवजी, वेदनेने वेडा होऊन, तो रागावलेल्या अस्वलासारखा पुढे सरसावला, मला एक प्राणघातक मिठी लागेल हे मला माहीत होते. मला ताकीद देण्यात आली की कत्तलीची ही त्याची पसंतीची पद्धत होती. आमच्या ओळखीच्या किमान दोन पुरुषांना जवळजवळ लगदा चिरडलेले आढळले, त्यांच्या बरगड्या महत्वाच्या अवयवांना चिरडल्या गेल्या आणि त्यांच्या स्वत: च्या रक्तात बुडून मृत्यूमुखी पडले. मी पुन्हा फुटपाथवर पाऊल ठेवले; त्याच्या विशाल हातांकडे पहात आहे.
  
  
  मी त्या भयंकर मिठीपासून दूर जात असताना, तो मृत लॉरेलच्या पायावर पडला आणि त्याच्या गुडघ्यावर पडला. माझे हात जोडून मी ते त्याच्या मानेच्या मागच्या बाजूला ठेवले आणि तो त्याच्या पूर्ण उंचीवर रस्त्यावर पसरला. या धडकेने बहुतेक लोकांचा तात्काळ मृत्यू झाला असता, परंतु मी आश्चर्याने त्याच्याकडे पाहत असताना तो हसला, आपला गोंधळलेला मेंदू साफ करण्याचा प्रयत्न करत असल्यासारखे त्याचे मोठे डोके हलवले आणि गुडघे टेकायला लागला. त्याचे हात आधारासाठी बाहेर पडले आणि त्यापैकी एक लॉरेलच्या स्विचब्लेडवर बंद झाला, जो फुटपाथवर पडला. चाकूच्या हँडलभोवती सॉसेज सारखी बोटे गुंडाळली जात असताना ती वर येऊ लागली. त्या रक्तरंजित, आता दातेदार तोंडावर जवळजवळ एक स्मित दिसले आणि माझ्यावर लक्ष केंद्रित करताच लहान डुकराचे डोळे विचित्रपणे चमकले. मी कोण आहे हे जेव्हा त्याला समजले तेव्हा त्यांनाही ओळख पटली आणि जेव्हा त्याने रशियन भाषेत शाप दिला तेव्हा त्याच्या ओठातून रक्त वाहू लागले:
  
  
  “कुत्र्याचा मुलगा! कार्टर, मी तुझे अर्धे तुकडे करीन आणि तुला डुकरांना खायला देईन. त्याच्या मानेचे स्नायू ताणले गेले आणि त्याची जड नाडी त्याच्या जाड मानेच्या लाल झालेल्या मांसाच्या खाली विचित्रपणे नाचली. त्याने माझ्या दिशेने दोन विचित्र पावले टाकली. एखाद्या खेळाडूला वायकिंग्सच्या बचावात्मक रेषेने सोडून दिल्याप्रमाणे, मी त्याला त्या कुरूप चेहऱ्यावर कुरकुरीत भोपळ्याने लाथ मारली.
  
  
  देहाचा शक्तिशाली थेंब पुन्हा पुढे सरसावला. चाकू धरलेला हात आधी रस्त्यावर आदळला, ब्लेड सरळ धरून जाड मान त्यावर पडली. मी त्याच्या तुटलेल्या धमनीतून वाहणाऱ्या रक्ताचा फवारा टाळला आणि नोव्हाच्या मागच्या बाजूला निघालो; मी लॉरेलचे अजूनही मुरगळणारे शरीर ट्रंकमधून बाहेर काढले आणि झाकण मारले.
  
  
  मी माझे सामान मागच्या सीटवर ठेवत असताना मला रस्त्यावरून घरातून ओरडण्याचा आवाज आला. तो दुसऱ्या मजल्यावरील उघड्या फ्रेंच दरवाजातून गेला आणि मला कळले की क्रिचिकोव्हचा मृतदेह सापडला आहे. नोव्हामध्ये प्रवेश केल्यावर, मी त्वरीत शांत रस्त्यावर गेलो आणि विमानतळाच्या दिशेने निघालो, जेव्हा तो क्रिचिकोव्हच्या अंगरक्षकांना शोधू लागला तेव्हा वरच्या मजल्यावरील माणसाला आणखी आश्चर्य वाटेल असा उदासपणे विचार केला.
   धडा 2
  
  
  
  
  हॉकने मला ज्या भूमिकेसाठी भाग पाडले त्याबद्दल मला एक गोष्ट सांगायची होती ती म्हणजे ते चांगले वातावरण होते. मी पोहोचलो तेव्हा वाटरगेटच्या खोलीत वाट पाहत असलेल्या Gucci सामानावरील टॅग्जनुसार, मी मॅनहॅटनमधील पूर्व 48 व्या रस्त्यावरील निक कार्टर होतो. मी टर्टल बे मधील ब्राउनस्टोन म्हणून पत्ता ओळखला जो आमच्या ब्युरोने कार्यालये, "सुरक्षित घर" आणि न्यूयॉर्कमधील निवासस्थान म्हणून वापरले. पिशव्यांमधील कपडे स्पष्टपणे महाग होते, पुराणमतवादी रंगाचे होते आणि पाश्चात्य तेल करोडपतीच्या चवची आठवण करून देणारे कापलेले होते. डॅलस आणि ह्यूस्टनची ही मुले चमकदार ट्वीड्स आणि प्लेड्समध्ये नसतील, परंतु त्यांना त्यांचे प्रवासाचे कपडे ते जुन्या पॅडॉकमध्ये घालतात त्या लेव्हीसारखे आरामदायक असावेत. साइड व्हेंट्स असलेल्या रुंद-खांद्याच्या जॅकेटमध्ये निळ्या-जीन-शैलीच्या पुढच्या खिशासह स्कीनी ट्राउझर्स आणि त्यांच्यासोबत आलेल्या ताठ पितळी-बकल्ड बेल्टसाठी रुंद लूप होते. अतिशय मऊ पांढऱ्या कॉटनच्या शर्टला दुहेरी खिसे होते ज्यात पुढील बटणे होती. माझ्या लक्षात आले की प्रत्येक गोष्ट योग्य आकाराची होती, अगदी तीनशे-डॉलरच्या हाताने बनवलेल्या बूटच्या अनेक जोड्या.
  
  
  “जर हॉकला मी एका श्रीमंत तेलपुरुषाच्या भूमिकेत खेळावे असे वाटत असेल तर,” मी पॅक उघडून सामान मोठ्या ड्रेसिंग रूममध्ये ठेवताना विचार केला, “मला अजिबात हरकत नाही. खोलीनेही मदत केली. मी राहत असलेल्या काही स्टुडिओ अपार्टमेंट्सइतके मोठे - ते मूळत: अशा प्रकारे डिझाइन केले गेले होते, कारण वॉटरगेटची रचना अशी केली गेली होती
  
  
  
  
  
  
  जेव्हा ते पहिल्यांदा उघडले तेव्हा ते एक शयनगृह होते - दिवाणखाना/शयनकक्ष एकत्रितपणे सुमारे चोवीस फूट लांब आणि अठरा फूट रुंद होते. त्यात एक पूर्ण आकाराचा सोफा, दोन आर्मचेअर्स, एक मोठा रंगीत टीव्ही, एक पूर्ण सुसज्ज स्वयंपाकघर आणि अल्कोव्हमध्ये एक मोठा डबल बेड होता.
  
  
  खोलीत मजल्यापासून छतापर्यंतच्या खिडक्यांपासून टेरेसवर प्रकाश पडला. मी दहा एकरांच्या वॉटरगेट कॉम्प्लेक्सच्या ओलांडून भव्य, ऐतिहासिक पोटोमॅक नदीकडे पाहिले आणि पाण्यात चार कवट्या सरकताना दिसल्या. रेसिंगचा हंगाम सुरू होणार होता, कॉलेजच्या संघांना लयबद्धपणे वाजवताना पाहिल्यावर मला जाणवले. मी नेमका कोणता क्षण ठरवू शकलो जेव्हा विरोधी कर्णधारांनी त्यांचा वेग वाढवला, कारण वेगवान प्रवाहात शेल अचानक पुढे सरकले. रोअर्सच्या जवळच्या समन्वयाचे माझे कौतुक फोनच्या रिंगने व्यत्यय आणले. जेव्हा त्याने फोन उचलला तेव्हा मी हॉकशी पैज लावली. पण तो आवाज म्हणाला, “श्री. कार्टर? मला सांगितले की शंभरात एक वेळ मी चूक होतो.
  
  
  "हे मिस्टर कार्टर आहेत."
  
  
  “हा द्वारपाल आहे, मिस्टर कार्टर. तुमची कार समोरच्या दारात आहे.
  
  
  तो कोणत्या कारबद्दल बोलत आहे हे मला माहित नव्हते, परंतु दुसरीकडे, मी वाद घालणार नव्हतो. मी सहज उत्तर दिले: "धन्यवाद, मी आता जातो."
  
  
  निक कार्टर वॉटरगेट येथे आहे हे केवळ हॉकलाच माहीत होते, म्हणून मला वाटले की त्याने माझ्यासाठी कार पाठवली आहे; मी लॉबीकडे निघालो.
  
  
  समोरच्या दरवाज्याकडे जाताना मी कंसीयज डेस्क पार करत असताना, काउंटरच्या मागे काळ्या सूटमध्ये सुंदर दिसणाऱ्या महिलेला मी काळजीपूर्वक पाच डॉलरचे बिल दिले आणि आनंदाने म्हणालो, "माझ्या कारबद्दल कॉल केल्याबद्दल धन्यवाद." जर हॉकला मी श्रीमंत व्हायचे असेल तर मी श्रीमंत खेळू - AX च्या पैशाने.
  
  
  "धन्यवाद, मिस्टर कार्टर." हॉटेलच्या प्रवेशद्वाराला आश्रय देणाऱ्या वर्तुळाकार मार्गाकडे जाणारा काचेचा दरवाजा मी ढकलला तेव्हा त्याचा अत्याधुनिक स्वर माझ्या मागे लागला. दरवाज्याने ड्राईव्हवेमध्ये उभ्या असलेल्या सर्वव्यापी टॅक्सींपैकी एकाला सिग्नल द्यायचा का असे विचारण्यास सुरुवात केली, मग मी एका काँटिनेंटल लिमोच्या दिशेने चालत थांबलो. हा एकमेव प्रकार असल्याने, ती माझी कार असावी असे मी ठरवले. मी जवळ येताच, ड्रायव्हर, त्याच्या बाजूला झुकलेला, त्याचे लक्ष वेधण्यासाठी तणावग्रस्त झाला आणि हळूवारपणे म्हणाला: कार्टर? मी होकार दिल्यावर त्याने दरवाजा उघडला.
  
  
  आत कोणीच नव्हते, त्यामुळे मी जरा सावध झालो; माझे जिवलग मित्र जवळपास आहेत याची खात्री देण्यासाठी मी सहजतेने माझ्या लुगरच्या बाह्यरेखा आणि कव्हरला स्पर्श केला, नंतर ड्रायव्हर चाकाच्या मागे त्याची जागा घेण्यासाठी आला तेव्हा मी हातमोजासारख्या लेदर अपहोल्स्ट्रीमध्ये परत गेलो. त्याने मोठी कार ड्राईव्हवेवरून व्हर्जिनिया अव्हेन्यूकडे वळवली, जिथे तो उजवीकडे वळला.
  
  
  जेव्हा आम्ही ट्रॅफिक लाइटसाठी थांबलो तेव्हा मी दरवाजा वापरून पाहिला आणि तो कोणत्याही समस्येशिवाय उघडला. यामुळे मी थोडासा शांत झालो, म्हणून मी आर्मरेस्टमधील पॅनेलचे कव्हर उचलले आणि काचेच्या खिडकीला ड्रायव्हरपासून वेगळे करणारा स्विच दाबला. "तुम्हाला नक्की मार्ग माहित आहे का?" मी सहज दिसण्याचा प्रयत्न करत विचारले.
  
  
  "अरे हो, सर," ड्रायव्हरने उत्तर दिले. मी एक मिनिट थांबलो, तो काहीतरी जोडेल याची वाट पाहत होतो जे मला सांगेल की आपण कुठे जात आहोत, परंतु काहीही आले नाही.
  
  
  "तुम्ही तिथे अनेकदा जातो का?"
  
  
  "होय साहेब." दोन मारा.
  
  
  "दूर आहे?"
  
  
  "नाही सर, आम्ही काही मिनिटांत व्हाईट हाऊसमध्ये पोहोचू."
  
  
  घरी पळा. खरं तर, बॉल पार्क साफ करा; व्हाईट हाऊसच्या भेटी हा माझ्या नेहमीच्या प्रवासाचा भाग नव्हता. बरं, मी स्वतःला सांगितलं, तुम्ही एका रात्रीत सेक्रेटरी ऑफ स्टेट ते प्रेसिडेंट झालात. पण का?
  
  
  पण हा हॉक होता, राष्ट्रपती नाही, ज्याने मला सांगितले की मी लवकरच सिल्व्हर फाल्कन नावाच्या महिलेशी नानीची भूमिका करणार आहे आणि ती जगातील सर्वात स्फोटक महिला होती.
  
  
  सिल्व्हर फाल्कन.
  
  
  "तिचे नाव लिझ चॅनले आहे आणि ती उद्या वॉशिंग्टनला येईल," हॉक म्हणाला. “आणि तिला काहीही होणार नाही याची खात्री करणे हे तुमचे काम आहे. मी अध्यक्ष आणि सचिवांना सांगितले की जोपर्यंत तिला धोका होत नाही तोपर्यंत आम्ही तिच्या सुरक्षेची जबाबदारी घेऊ."
  
  
  जेव्हा हॉकने आमच्यासोबतच्या खोलीतील इतर दोघांचा उल्लेख केला तेव्हा मी त्या प्रत्येकाकडे आलटून पालटून पाहत होतो. मी मदत करू शकलो नाही. यावर अध्यक्षांनी मला पकडले आणि किंचित होकार दिला. राज्याच्या सचिवांनीही मला हे करताना पकडले, परंतु वस्तुस्थिती मान्य करून माझ्या लाजिरवाण्यापणात भर घालण्याइतपत तो सज्जन होता. मी हुशार दिसण्याची माझ्याकडे परत येण्याची एकमेव संधी ठरवली, म्हणून मी चिडलो: "मला माहित आहे की लिझ चॅनली कोण आहे, सर."
  
  
  हॉकला असे वाटत होते की तो मला लगेच मारून टाकू शकतो हे स्पष्ट केले की त्याच्या बक्षीस पुरुषांपैकी एकाला कदाचित माहित नसेल की प्रत्येकजण कोण महत्त्वाचा आहे, परंतु जेव्हा तो त्याच्या डोक्यात ठेवण्यापूर्वी, नंतर थांबेल तेव्हा मला आराम मिळाला. राज्य सचिव अचानक विचारले: "कसे?"
  
  
  "मला मिडल इस्टमध्ये अनेक असाइनमेंट मिळाल्या आहेत सर, आणि आमची पार्श्वभूमी माहिती अगदी सखोल आहे."
  
  
  "लिझ चॅनलीबद्दल तुम्हाला काय माहिती आहे?" सचिव पुढे म्हणाले.
  
  
  “ती शाह अदाबीची माजी पत्नी आहे. तिचे अरबी नाव शेरीमा आहे आणि सुमारे सहा वर्षांपूर्वी त्यांना तिप्पट होते. आणि सुमारे सहा महिन्यांपूर्वी तिचा आणि शाहचा घटस्फोट झाला. ती अमेरिकन आहे आणि तिचे वडील टेक्स होते
  
  
  
  
  
  एक ऑइलमन म्हणून ज्याने अदाबी येथे ड्रिलिंग ऑपरेशन्स आयोजित करण्यात मदत केली आणि तो शाहचा जवळचा मित्र बनला."
  
  
  असे दिसते की कोणीही माझे भाषण थांबवू इच्छित नाही, म्हणून टी. पुढे म्हणाला: “घटस्फोटानंतर लगेचच शाह हसनने एका सीरियन जनरलच्या मुलीशी लग्न केले. लिझ चॅनले - शेरीमा पुन्हा तिचे अमेरिकन नाव वापरत आहे - सुमारे दोन आठवड्यांपूर्वी सिदी हसन येथील राजवाड्यात राहिली आणि नंतर भेटीसाठी इंग्लंडला गेली. बहुधा ती वॉशिंग्टन परिसरात जागा विकत घेण्यासाठी आणि स्थायिक होण्यासाठी राज्यांमध्ये परत येत आहे. तिच्या येथे अनेक मैत्रिणी आहेत, ज्यापैकी बहुतेकांना ती शाह यांच्या अनेक वर्षांच्या राजनैतिक भेटीदरम्यान भेटली होती.
  
  
  “त्या नावासाठी,” मी म्हणालो, “मी ते कधीच ऐकले नाही. मला वाटते की ते वर्गीकृत आहे."
  
  
  “एकप्रकारे, होय,” सेक्रेटरीने होकार दिला आणि त्याच्या ओठांवर अगदीच लक्षात येण्याजोगे हसू उमटले. "सिल्व्हर फाल्कन" हे नाव शाहने तिच्या लग्नानंतर तिला तिच्या नवीन शाही स्थानाचे प्रतीक म्हणून दिले होते. ही समस्या सुरू होईपर्यंत हे त्यांचे खाजगी रहस्य होते.”
  
  
  - अध्यक्षांनी स्पष्ट केले. "आम्ही ते कोड म्हणून वापरले, म्हणून बोलण्यासाठी."
  
  
  “मी पाहतो,” मी उत्तर दिले. “दुसऱ्या शब्दांत, जेव्हा काही परिस्थितींमध्ये त्याबद्दल थेट बोलणे शहाणपणाचे नसते...”
  
  
  "ती सिल्व्हर फाल्कन बनते," हॉकने mc साठी पूर्ण केले.
  
  
  मी अध्यक्षांकडे वळलो. "सर, मला खात्री आहे की मला पूर्वीच्या राणीबद्दल आणि अदाबीबद्दल अधिक माहिती असावी."
  
  
  “तुमच्या परवानगीने, मिस्टर प्रेसिडेंट, मी काही तपशील जोडेन जे मिस्टर कार्टर यांना कदाचित माहित नसतील,” राज्य सचिवांनी सुरुवात केली. मान्यता मिळाल्यानंतर ते पुढे म्हणाले, “अदाबी एक लहान पण बलाढ्य राष्ट्र आहे. शक्तिशाली कारण ते सर्वात श्रीमंत तेल उत्पादक देशांपैकी एक आहे आणि त्याचे सैन्य मध्य पूर्वेतील सर्वोत्तम प्रशिक्षित आणि सुसज्ज आहे. आणि या दोन्ही गोष्टी प्रामुख्याने युनायटेड स्टेट्सचे आभार मानतात. शाह यांचे शिक्षण याच देशात झाले होते आणि ते हार्वर्डमधील पदवीचे शिक्षण पूर्ण करत असतानाच त्यांच्या वडिलांचे हाडांच्या कर्करोगाने निधन झाले. अदाबीमध्ये पुरेशी वैद्यकीय सेवा असती तर म्हातारा शाह जास्त काळ जगू शकला असता, परंतु तेथे काहीही नव्हते आणि त्याने आपला देश सोडण्यास नकार दिला.
  
  
  “जेव्हा शाह हसन शासक बनला,” सचिव पुढे म्हणाले, “त्याने निश्चय केला होता की त्याच्या लोकांना पुन्हा कधीही वैद्यकीय मदतीची गरज भासणार नाही. त्याला हे सुनिश्चित करायचे होते की त्याच्या विषयांना पैशाने खरेदी करता येईल अशा सर्वोत्तम शैक्षणिक संधी मिळतील. पण अदाबीमध्ये पैसे नव्हते कारण त्यावेळी तेलाचा शोध लागला नव्हता.
  
  
  “हसनला समजले की त्याच्या जमिनीची भूगर्भीय रचना इतर तेल उत्पादक देशांसारखीच आहे, म्हणून त्याने आमच्या सरकारला शोध ड्रिलिंगसाठी मदत मागितली. अनेक टेक्सास-आधारित तेल कंपन्यांनी एक महामंडळ स्थापन केले आणि अध्यक्ष ट्रुमन यांच्या विनंतीला प्रतिसाद म्हणून त्यांचे ड्रिलिंग तज्ञ अदाबीकडे पाठवले. त्यांना कोणाच्याही कल्पनेपेक्षा जास्त तेल सापडले आणि सिदी हसनच्या तिजोरीत पैसा येऊ लागला."
  
  
  सचिवाने पुढे स्पष्ट केले की हसनची माजी पत्नी अदाबीमधील टेक्सास तेल तज्ञांची मुलगी होती. शहाशी लग्न झाल्यावर लिझ चॅनली मुस्लिम झाली. ते त्यांच्या तीन लहान मुलींसह खूप आनंदी होते. तिला कधीच मुलगा झाला नाही, पण हसनला त्याचा काही फरक पडला नाही. विवाह करारात असे नमूद केले होते की मुकुट त्याच्या धाकट्या भावाकडे जाईल. "मी जोडू शकतो, कोणाला युनायटेड स्टेट्स देखील आवडते, परंतु हसनसारखे नाही," राज्य सचिवांनी नमूद केले.
  
  
  “गेल्या काही वर्षांमध्ये, विशेषत: 1967 च्या अरब-इस्त्रायली युद्धानंतर,” तो पुढे म्हणाला, “शहा हसन अरब कौन्सिलमध्ये मध्यम आवाज प्राप्त करण्यात यशस्वी झाला. पण त्याच्यावरील दबाव खूप वाढला आहे. अलिकडच्या वर्षांत दोनदा धर्मांधांनी हसनला मारण्याचा प्रयत्न केला. दुर्दैवाने शाहच्या विरोधात कट रचणाऱ्यांसाठी, हत्येचा प्रयत्न फक्त त्याच्या माणसांना त्याच्या पाठीमागे घेऊन आला."
  
  
  हसनने शेरीमाला घटस्फोट का दिला हे विचारण्यासाठी मी थांबू शकलो नाही.
  
  
  राज्य सचिवांनी मान हलवली. “घटस्फोट ही शेरीमाची कल्पना होती. हसनच्या आयुष्यावरील शेवटच्या प्रयत्नानंतर तिने हे सुचवले, परंतु त्याने याबद्दल ऐकले नाही. परंतु ती त्याला सांगत राहिली की जर त्याने तिला सोडले तर इतर अरब देश कदाचित हे लक्षण मानतील की तो खरोखरच त्यांच्या बाजूने आहे आणि त्याला उलथून टाकण्याची त्यांची मोहीम थांबवेल. शेवटी तिने त्याला हे पटवून दिलं की त्याला हे करावं लागेल, त्याच्या स्वत:च्या सुरक्षेसाठी नाही तर त्याच्या लहान मुलींच्या फायद्यासाठी.
  
  
  “शेरीमा हीच एक होती ज्याने त्याने त्वरित पुनर्विवाह करण्याचे सुचवले आणि तिने आपली नवीन पत्नी अरब असावी असा आग्रह धरला. खरं तर, तिनेच मुलीची टोहल्यानंतर निवड केली - अशा युतीसाठी जी हसनला दुसऱ्या देशातील शक्तिशाली लष्करी माणसाशी जोडू शकेल."
  
  
  "तिच्या सुरक्षिततेबद्दल एवढी काळजी का आहे?" मी विचारले. मला असे वाटले,” मी स्पष्ट केले, “एकदा तिने शाहची पत्नी होणे सोडले की तिला कोणताही धोका होणार नाही.
  
  
  अध्यक्ष हॉककडे वळले आणि म्हणाले, “मला वाटते की तुम्ही स्पष्टीकरणाचा हा भाग सरळ समजून घ्या. तुमच्या एजन्सीच्या सूत्रांनी माजी राणी शेरीमा यांच्या हत्येच्या कटाची माहिती दिली आहे. तो हॉक वरून माझ्याकडे वळला, नंतर परत, "आणि तुमच्या एजन्सीला प्लॉटचा काही भाग सापडला आहे" असे म्हणण्यापूर्वी
  
  
  
  
  
  
  तिच्या लग्नाच्या संपूर्ण कालावधीत तिने युनायटेड स्टेट्स सरकारची गुप्त एजंट म्हणून काम केले हे सिद्ध करा.
  प्रकरण 3
  
  
  
  
  “तुम्ही अर्थातच सिल्व्हर स्किमिटर मेकॅनिझमशी परिचित आहात,” हॉकने सुरुवात केली. ही वस्तुस्थिती कबूल करण्याची त्याने माझी वाट पाहिली नाही - आणि त्याचा मुख्य एजंट अर्थातच, मध्यपूर्वेत घडणाऱ्या प्रत्येक गोष्टीशी परिचित होता, असे गृहीत धरून अध्यक्षांना प्रभावित करण्याचा प्रयत्न केल्याबद्दल मी त्याला दोष देऊ शकत नाही; शेवटी, सीआयए आणि पेंटागॉनच्या निषेधामुळे आम्हाला खूप आवश्यक ऑपरेटिंग फंड मिळण्याची वेळ आली तेव्हा तो माणूस होता. ते पुढे म्हणाले: "मूळतः ब्लॅक सप्टेंबर चळवळीची अंमलबजावणी शाखा म्हणून ती तयार केली गेली असल्याने, त्याच्या सदस्यांची कट्टरता जवळजवळ दररोज वाढत आहे.
  
  
  “अलिकडच्या काही महिन्यांत, स्किमिटर्सने केलेल्या अत्याचाराच्या प्रमाणात अल-फताह देखील घाबरले आहेत. ब्लॅक सप्टेंबर, जो यटागनला ऑपरेटिंग निधी पुरवतो, रक्तपात थांबवण्याचा प्रयत्न करण्यास घाबरत आहे. तरीही लगाम घट्ट करण्याचा प्रयत्न करणाऱ्या सप्टेंबरच्या नेत्यांपैकी एक, बगदादमध्ये मारला गेला. इराकी सरकारने त्याचा मृत्यू कसा झाला हे लपवून ठेवले, परंतु आमच्या बगदाद कार्यालयाने त्याच्या "फाशी" ची माहिती जाणून घेतली. त्याला विजेचा धक्का बसला. विवस्त्र, मारहाण आणि विच्छेदन केल्यानंतर त्याच्या शरीराभोवती साखळी गुंडाळण्यात आली होती; मग आर्क वेल्डिंग मशीनचे टर्मिनल सर्किटच्या टोकाशी जोडले गेले आणि विद्युत प्रवाह चालू केला गेला. प्रत्येक दुवा त्याच्या देहातून जळत होता. तेव्हापासून, स्किमिटरचा स्वतःचा मार्ग होता; निषेध नाही."
  
  
  हॉकने सिगार चघळण्यासाठी थांबवले, मग पुढे म्हणाला, “स्किमिटरचा नेता स्वत:ला अल्लाची तलवार म्हणतो आणि त्याची खरी ओळख सप्टेंबरच्या हायकमांडच्या दोन किंवा तीन सदस्यांनाच माहीत आहे. त्याचे खरे नाव सांगायलाही ते घाबरतात. काही कारणास्तव, तो शाह हसनचा तिरस्कार करतो आणि त्याला सिंहासनावरुन हाकलून देण्याचे ठरवतो. आम्हाला माहित आहे की सर्वात अलीकडील हत्येच्या प्रयत्नामागे तो होता आणि बहुधा त्याने प्रथम प्रवृत्त केले.
  
  
  "आमच्या सिदी हसन येथील कार्यालयाने तलवारीच्या एका शीर्ष लेफ्टनंटला पकडले आणि त्याला स्किमिटरच्या योजनांबद्दल काय माहिती आहे ते सांगण्यास त्याला पटवून दिले..."
  
  
  "कसे?" - अध्यक्षांना विचारले.
  
  
  "सर?"
  
  
  "तुम्ही त्याला कसे पटवले?"
  
  
  “आम्ही आर्क वेल्डिंग तंत्र वापरले,” हॉकने कबूल केले. “फक्त आम्ही स्विच दाबला नाही. त्या माणसाने सप्टेंबरच्या नेत्याच्या अंमलबजावणीत भाग घेतला आणि त्याचे परिणाम पाहिले. आमचा माणूस स्विचसाठी पोहोचला तसा तो बोलला.
  
  
  तेथे एक लहान शांतता होती, नंतर अध्यक्ष म्हणाले, "सुरू ठेवा."
  
  
  हसनची हत्या करण्याच्या प्रयत्नात शेरीमाला लक्ष्य करण्यात आले होते, असे हॉक म्हणाले. “जेव्हा तलवारला कळले की ती राज्यांमध्ये परतत आहे, तेव्हा त्याने एक उत्तम योजना आखली.
  
  
  “ती वॉशिंग्टनमध्ये असताना मारली गेली असती तर? आणि त्याच वेळी, हसनला पुरावे सादर केले गेले - खोटे आणि खोटे, अर्थातच, परंतु खंडन करणे जवळजवळ अशक्य होते - त्यांच्या संपूर्ण लग्नात शेरीमा आमच्या सरकारची गुप्त एजंट होती."
  
  
  "पण ते उलट नाही का?" मी विचारले. "ती युनायटेड स्टेट्सची एजंट असती तर ती इथे सुरक्षित नसती का?"
  
  
  "तेथेच लहान खेळाडू चित्रात येतो," हॉक म्हणाला. “शेरीमाच्या जवळच्या स्त्रोताकडून, त्याला एक कबुलीजबाब असल्याचे विधान प्राप्त झाले. मुळात, ती वॉशिंग्टनला तिच्या भांडवलदार बॉसना सांगण्यासाठी आली होती की तिला नेहमी प्रिय असलेल्या माणसाशी तिने जे केले त्याबद्दल ती निराश झाली होती आणि ती हसनला सत्य सांगणार होती. तलवारीची कथा अशी असेल की तिने तिचा वापर कसा केला हे शाहला सांगण्यापूर्वीच तिला सीआयएने मारले. तिची खोटी "कबुली" अर्थातच शहाच्या हाती लागेल.
  
  
  "शहा यावर विश्वास ठेवतील का?" राज्य सचिवांना जाणून घ्यायचे होते.
  
  
  "आम्हाला माहित आहे की तो तिच्याशी किती भावनिकदृष्ट्या संलग्न आहे - इतका प्रेमात असलेला माणूस कसा प्रतिक्रिया देईल हे सांगणे कठीण आहे," हॉक म्हणाले. "जर त्याला खात्री पटली असेल की शेरीमा देशाबाहेर जाण्यासाठी घटस्फोटासाठी दबाव टाकत आहे कारण तिला यापुढे त्याला दुखवायचे नाही, तर तो सीआयएमध्ये तिच्या सहभागाचा बोगस पुरावा देखील तर्कसंगत म्हणून स्वीकारू शकेल."
  
  
  "मिस्टर कार्टर," सेक्रेटरी म्हणाले, "शहा हसन आमच्या विरोधात गेला असता तर मध्यपूर्वेत काय झाले असते याची तुम्ही कल्पना करू शकता का? अनेक वर्षांपासून हसन हा जगाच्या कानाकोपऱ्यात आमचा सर्वात चांगला मित्र मानला जात होता. शिवाय, त्याचे सैन्य हे आपल्या स्वतःच्या विचारांचा आणि पेंटागॉनच्या योजनांचा विस्तार बनले आहे कारण ते सर्वांगीण युद्धाच्या प्रयत्नांशी संबंधित आहे.
  
  
  व्हाईट हाऊस ते राज्य सचिवांच्या लिमोझिनमध्ये AX मुख्यालयाकडे जाताना, हॉक व्यग्र दिसला. त्याने माझ्या परतीच्या फ्लाइटबद्दल, वॉटरगेटवरील माझी खोली मला कशी आवडली आणि त्याने मला असेंब्ल करण्यासाठी सांगितलेली कोठडी माझ्यासाठी योग्य आहे का असे साधे प्रश्न विचारले. मला जवळजवळ खात्री होती की तो मला अधिक सांगू इच्छित होता, परंतु मोठ्या विभाजनाने आम्हाला त्याच्यापासून वेगळे केले तरीही ड्रायव्हरला ऐकू येईल असा धोका त्याने पत्करला नाही. ड्रायव्हरला आम्हाला पाहिजे तिथे घेऊन जा आणि नंतर सचिवांना घेण्यासाठी परत या, ज्यांच्याकडे अध्यक्षांशी चर्चा करायची होती.
  
  
  
  
  
  
  
  आम्ही हॉकच्या कार्यालयात बसलो-एकमात्र खोली जिथे त्याला खरोखरच सुरक्षित वाटले, कारण त्याने त्याच्या इलेक्ट्रॉनिक्स तज्ञांना पाळत ठेवणाऱ्या उपकरणांसाठी ते दररोज तपासले होते-त्याने डनहिलला जोपर्यंत जास्त आराम वाटला तोपर्यंत तो चघळत होता. मी त्याच्या डेस्कसमोर उभ्या असलेल्या एका जड ओक कर्णधाराच्या खुर्चीवर आराम केला कारण तो घाईघाईने त्याच्या कार्यालयातून वाहणाऱ्या डिस्पॅचेस, कोडेड संदेश आणि परिस्थितीचे मूल्यांकन अहवालांच्या अंतहीन प्रवाहात ताज्या बातम्या स्कॅन करत होता.
  
  
  अखेरीस कागदपत्रांचा स्टॅक तीन मनिला फोल्डरपर्यंत कमी करण्यात आला. त्याने मला शेरीमाची पहिली, विस्तृत फाइल दिली, जी टेक्सासमध्ये तिच्या बालपणाची होती आणि तेव्हापासून तिने केलेल्या जवळपास सर्व गोष्टींचा समावेश होता. माजी राणीबद्दलच्या ताज्या अहवालांकडे माझे लक्ष वेधून, त्यांनी सकाळपर्यंत माहिती लक्षात ठेवण्याच्या सूचनांसह थोडक्यात सारांश दिला. हॉकच्या म्हणण्यानुसार, शाह हसनने घटस्फोट घेतलेल्या महिलेसाठी अत्यंत उदार होते, त्यांनी निदर्शनास आणून दिले की आमच्या झुरिच कार्यालयाला कळले की तिने सिदी हसन सोडल्याच्या दिवशी तिच्या खात्यात $10,000,000 हस्तांतरित केले होते.
  
  
  लंडनमधील AX ऑफिसमधून, जेथे शाहच्या वैयक्तिक बोईंग 747 वर अदाबी सोडल्यानंतर शेरीमा प्रथम गेली, तेथे आमच्या बग्सने कॅप्चर केलेल्या कित्येक शंभर तासांच्या चित्रपटाचा सारांश होता. असे निष्पन्न झाले की शेरीमा, जसे मला आधीच सांगितले होते, वॉशिंग्टनजवळील ग्रामीण भागात कुठेतरी इस्टेट विकत घेण्याची योजना आखत होती. सिदी हसन येथील राजवाड्यात तिने प्रेमाने जपलेले अरबी घोडे आणि स्वप्ने ती स्थायिक झाल्यावर तिच्याकडे नेली जाणार होती.
  
  
  रिपोर्टनुसार, शेरीमा अवघ्या दोन दिवसांत डीसीमध्ये पोहोचेल. येथील अदाब दूतावासाला तिच्या आणि तिच्या पाहुण्यांसाठी वॉटरगेट हॉटेलमध्ये खोलीची व्यवस्था करण्याचे आदेश देण्यात आले होते. "सर्व काही तयार आहे," हॉक म्हणाला. “तुमची खोली या सूटच्या शेजारी आहे. ही व्यवस्था करणे अवघड नव्हते. तथापि, आम्ही अद्याप हे पॅकेज निश्चित करू शकलो नाही. सध्या त्यात राहणारे जोडपे ती आल्याच्या दिवशी सकाळपर्यंत सोडणार नाहीत आणि दुर्दैवाने त्यातील महिलेला दोन दिवसांपूर्वी विषाणूचा संसर्ग झाला आणि तेव्हापासून ती खोली सोडली नाही. शेरीमाची पार्टी येण्याआधी आम्ही कोणालातरी तिथे पोहोचवण्याचा प्रयत्न करू, पण एक-दोन दिवस चुकू नका.
  
  
  मी शेरीमासोबत प्रवास करणाऱ्या लोकांवर फाईल्स टाकल्या. त्यापैकी दोन होते; A. अंगरक्षक आणि साथीदार. तिने इस्टेट निवडल्यानंतर, तिच्यासाठी संपूर्ण कर्मचारी नियुक्त केला जाईल.
  
  
  पहिल्या फोल्डरमध्ये अब्दुल बेदवीचा अंगरक्षक होता. तो ओमर शरीफसारखा दिसत होता, त्याचे नाक वगळता, ज्याला एक प्रमुख पूल होता ज्याने त्याला सामान्यतः अरबी हुक दिला होता. "त्याला हसनने या कामासाठी निवडले होते," हॉक म्हणाला. “हा माणूस माजी राजवाड्याचा रक्षक होता ज्याने शेवटच्या हत्येच्या प्रयत्नात हसनचे प्राण वाचवले. आमच्याकडे त्याच्याबद्दल फारशी माहिती नाही, याशिवाय तो शाहचा वैयक्तिक अंगरक्षक बनला आणि कथितपणे त्याच्याशी - आणि शेरीमाचा खूप विश्वासू आहे. आम्ही ऐकले की हसनने त्याला माजी राणीकडे सोपवले आणि त्याला पाठवले तेव्हा त्याने विरोध केला, परंतु शेवटी त्याने त्याला जे सांगितले होते ते केले.
  
  
  “अब्दुल हा एक मजबूत बैल आणि ज्युडो आणि कराटेमध्ये तज्ञ तसेच सर्व प्रकारची शस्त्रे असलेला उत्कृष्ट निशानेबाज असावा. तुम्ही स्वतःला एखाद्या कठीण परिस्थितीत सापडल्यास ते उपयुक्त ठरू शकते. पण त्याच्यावर विश्वास ठेवू नका. कोणावरही विश्वास ठेवू नकोस ".
  
  
  हॉकने हलके स्मितहास्य करत पुढचा फोल्डर धरला आणि म्हणाला, "मला वाटतं की तुम्हाला नोकरीचा हा भाग आवडेल, निक."
  
  
  आतल्या कव्हरला जोडलेल्या फोटोकडे बघताच त्याचा अर्थ मला कळला. मुलीने तिचे नाक पांढऱ्या स्टॅलियनच्या मानेमध्ये पुरले. तिचे लालसर सोनेरी केस तिच्या सडपातळ खांद्यांच्या खाली आल्याने स्वतःची एक माने बनली होती आणि तिचा सुंदर चेहरा उंच गालाच्या हाडांनी बनवला होता. तिचे ओठ ओले आणि भरलेले होते आणि तिचे मोठे तपकिरी डोळे दूरवर कोणीतरी किंवा काहीतरी हसत आहेत असे वाटत होते.
  
  
  या चेहऱ्याचे शरीर आणखीनच भव्य होते. तिने काळ्या रंगाचा टर्टलनेक स्वेटर घातला होता, परंतु त्याचा मोठा भाग तिच्या पिकलेल्या, पूर्ण स्तनांच्या वक्रांना लपवू शकत नव्हता, उंच आणि जवळजवळ सोडण्यासाठी ताणत होता. फिट केलेल्या काळ्या आणि पांढऱ्या रंगाच्या पँटने तिच्या अरुंद कंबरेला मिठी मारली आणि तिचे सुडौल नितंब आणि लांब, सडपातळ पाय दाखवले.
  
  
  हॉकने लांब अहेमने त्याचा घसा साफ केला. "तुम्ही फोटो पाहणे पूर्ण केल्यावर, तुम्ही उर्वरित फाइल पाहू शकता," तो म्हणाला. मी आज्ञाधारकपणे पुढे गेलो.
  
  
  सोबतच्या प्रत्येक शीटला कॅन्डेस (कँडी) नाइट असे शीर्षक दिले गेले. पहिल्यामध्ये मूलभूत गोष्टी होत्या. ती सुमारे तेवीस वर्षांची दिसत असली तरी प्रत्यक्षात ती तीस वर्षांची होती. लिझ चॅनली प्रमाणेच, तिचा जन्म टेक्सासमध्ये झाला होता आणि तिचे विधवा वडील हे तेल कामगारांपैकी एक होते जे चॅनले सोबत अदाबी येथे शोधक ड्रिलिंग करण्यासाठी गेले होते. हॉकने माझ्यासाठी निवडलेला वॉर्डरोब मला समजू लागला होता. कँडेस नाइटचे वडील आणि बिल चॅनले हे जवळचे मित्र होते आणि कँडेस शेरीमाशी मैत्री झाली.
  
  
  डॉजियरमध्ये शाह यांच्या जीवनावरील आणखी एका प्रयत्नाची माहिती दिली आहे; अब्दुलप्रमाणेच केंडीच्या वडिलांनी शाहला वाचवले. परंतु अब्दुलच्या विपरीत, त्याच्या वीरतेमुळे कँडीच्या वडिलांचा जीव गेला. त्याने गोळीबार करणाऱ्या समोर धाव घेतली. हसन हे उघडपणे कधीच विसरला नाही.
  
  
  
  
  
  
  तरुण मुलीला आई नाही या वस्तुस्थितीमुळे, त्याने व्यावहारिकपणे कँडीला शाही घरात दत्तक घेतले. माझा विश्वास होता की तिच्या राणीशी असलेल्या मैत्रीमुळे हे संक्रमण काहीसे सोपे झाले.
  
  
  कँडी नाइटला तिच्या वडिलांच्या मृत्यूनंतर कुटुंब उरले नव्हते. अहवालानुसार ती अविवाहित होती आणि वरवर पाहता ती शेरीमाची एकनिष्ठ होती. घटस्फोटानंतर शाहने कँडीला तिच्यासोबत वॉशिंग्टनला जाण्यासाठी राजी केले.
  
  
  त्याने शेरीमाचे खाते उघडले त्याच वेळी झुरिचमधील एका तरुणीसाठी अर्धा दशलक्ष डॉलर्सचे खाते उघडले.
  
  
  शाहच्या घरातील निरीक्षणानुसार, कँडी हसनला नेहमीच थंड वाटत होती, तिच्यावर भौतिक आणि मानवी दयाळूपणा असूनही. आमच्या सिदी हसन अन्वेषकाने अहवाल दिला की कँडी एकदा हसनच्या प्रेमात पडल्याची अफवा होती.
  
  
  मी फोल्डर बंद करू लागलो, माझ्या हॉटेलच्या खोलीत हे सर्व पुन्हा काळजीपूर्वक वाचण्याचा विचार केला.
  
  
  "नाही, थांबा," हॉक म्हणाला. "शेवटचा भाग बघा."
  
  
  "असत्यापित विभाग?" - मी पुन्हा फाईल उघडत विचारले. "परंतु बहुतेक डॉसियरमधील पुष्टी न झालेले भाग सहसा अंदाजापेक्षा अधिक काही नसतात ..."
  
  
  जेव्हा माझी नजर कँडिस नाइटच्या पहिल्या काही परिच्छेदांवर पडली तेव्हा मी स्वतःला थांबवले: अपुष्ट. या नोटमध्ये लक्ष्याच्या लैंगिक जीवनाची माहिती देण्यात आली होती.
  
  
  "बाकीच्या अहवालापेक्षा थोडे कमी नीरस, नाही का निक?"
  
  
  "होय साहेब." मी क्षणभर त्या तरुणीच्या छायाचित्राकडे परतलो जिच्या वैयक्तिक आयुष्याबद्दल मी वाचले होते.
  
  
  साहजिकच, लेखकाने हे स्पष्टपणे म्हणायचे नव्हते, परंतु त्याने गोळा केलेल्या गप्पाटप्पा आणि अफवांचा संग्रह पाहता, तपकिरी डोळ्यांची तरुण स्त्री, माजी राणी अदाबीची विश्वासू, निम्फोमॅनियाक होती असे दिसते. अफवा अशी आहे की कँडी अदाबीमधील तेल कंपन्यांनी नियुक्त केलेल्या अमेरिकन लोकांच्या खऱ्या सैन्यातून गेली आणि सिदी हसनमधील युनायटेड स्टेट्स दूतावासात नियुक्त केलेल्या बहुतेक लोकांची सेवा केली.
  
  
  कँडीचे अत्याधिक सक्रिय लैंगिक जीवन तिच्या वडिलांच्या मृत्यूनंतर आणि शेरीमाचे शाह यांच्याशी लग्न झाल्यानंतर लगेचच सुरू झाले हे लक्षात घेण्याइतपत तपासकर्ता विनम्र होता आणि कदाचित या घटनांमुळेच ती बाहेर पडण्याचा मार्ग शोधत असावी असे सुचवले. तिच्या भावनांसाठी.
  
  
  शेवटच्या परिच्छेदात असे म्हटले आहे की गेल्या दीड वर्षात तिने तिची लैंगिक क्रिया कमी केल्याचे दिसत आहे, किमान AX ला माहिती आहे.
  
  
  "खूप कसून," मी म्हणालो.
  
  
  "तुम्ही ते हाताळू शकता असे वाटते, N3?" - हॉकने विचारले.
  
  
  "मी माझे सर्वोत्तम प्रयत्न करेन, सर," मी हसण्याचा प्रयत्न करत उत्तर दिले.
   धडा 4
  
  
  
  
  माझे कव्हर जगभरातील स्वारस्य असलेल्या ह्यूस्टन तेल कंपनीसाठी समस्यानिवारक असल्याने, मी माझा दुसरा दिवस तेल व्यवसायाच्या ब्रीफिंगमध्ये घालवला. दिवसाचा पहिला अर्धा भाग पार्श्वभूमीवर गेला; दुसरा प्रश्न आहे मी काय शिकलो. माझ्या मेमरी बँका खूप चांगल्या प्रकारे काम करत आहेत आणि त्या रात्री दहाच्या सुमारास हॉकने मला त्याच्या चेहऱ्यावर हसू आणून त्याच्या ऑफिसमध्ये बोलावले तेव्हा मला खात्री झाली.
  
  
  "ठीक आहे, निक," तो म्हणाला. “ब्रीफिंग मला सांगते की तुम्ही चांगले केले. तुम्हाला याबद्दल कसे वाटते? "
  
  
  “खरं सांगायचं तर सर,” मी त्याला म्हटलं, “मला अजून काही दिवस हवे आहेत. पण मला वाटते की मी ते हाताळू शकतो."
  
  
  “चांगले, कारण वेळ नाही. शेरीमा आणि इतर लंडनहून उद्या दुपारच्या सुमारास पोहोचतील. आता आम्हाला खात्री आहे की तिला एक-दोन दिवस काहीही होणार नाही. तलवारीची योजना, जसे आपण समजतो, तिला हॉटेलमध्ये तपासू देणे आणि संपर्क करणे आहे; त्यानंतर तो सीआयएवर संशय निर्माण करण्यासाठी हत्येची व्यवस्था करेल.
  
  
  “राज्य सचिव आधीच लंडनमध्ये शेरीमाशी बोलले आहेत. तिला त्याच्या घरी जेवायला बोलावलं होतं. अब्दुल बेदावी तिला अलेक्झांड्रिया येथील मंत्र्याच्या घरी घेऊन जाणार आहेत. हे त्या दोघांना संध्याकाळसाठी एकत्र बांधून ठेवेल आणि गर्ल नाइटला एकटी सोडेल.
  
  
  "आणि इथेच मी आलो आहे," मी म्हणालो.
  
  
  "बरोबर आहे. तुमच्याशी संध्याकाळी लवकर संपर्क साधला जाईल. तुम्ही दोघांनी चांगले मित्र व्हावे अशी माझी इच्छा आहे. तुम्हाला शेरीमाला सहज भेटता यावे आणि कँडिस नाइटबद्दल तुमच्या स्पष्ट प्रेमामुळे, त्यांच्या जवळ राहण्याचे निमित्त मिळू शकेल. बरोबर?"
  
  
  "हो सर. किती वेळ लागेल?"
  
  
  “सचिव पाहतील की दुपारचे जेवण आनंदाने होईल. मग, जेव्हा शेरीमाची परत येण्याची वेळ येईल तेव्हा तिच्या कारला कारखान्यात काही किरकोळ समस्या असतील. बेदावीचा संशय वाढेल असे काही विशेष नाही आणि काहीही नाही."
  
  
  मी हसलो. माझी बॅकअप टीम उत्तम होती. “गुडबाय, सर,” मी दाराकडे जात म्हणालो.
  
  
  "शुभेच्छा," हॉकने उत्तर दिले.
  
  
  आपल्या सात वर्षांच्या ऑपरेशनमध्ये, वॉटरगेट हॉटेलने आंतरराष्ट्रीय ख्यातनाम व्यक्तींना सेवा दिली आहे आणि त्याच्या कर्मचाऱ्यांनी नैसर्गिकरित्या ये-जा करणाऱ्या प्रसिद्ध लोकांच्या उपस्थितीबद्दल एक गर्विष्ठ वृत्ती विकसित केली आहे. बहुतेक प्रमुख नृत्य आणि थिएटर तारे केनेडी सेंटरमध्ये एक किंवा दुसर्या वेळी दिसले आहेत, म्हणून केंद्राच्या शेजारी राहण्यासाठी त्यांच्यासाठी तार्किक पर्याय आहे. वैयक्तिक देखाव्यासाठी जिल्ह्यात येणारे चित्रपट कलाकार नेहमीच वॉटरगेटवर थांबतात; आणि हे घोडेस्वारांसाठी घरापासून दूर आहे. जगातील बहुतेक राजकारणी
  
  
  
  
  
  
  तिथेच राहिले आहेत, आणि सरकारच्या अधिकृत अतिथीगृह, ब्लेअर हाऊसमध्ये तात्पुरते वास्तव्य करणारे अनेक उच्च-स्तरीय आंतरराष्ट्रीय नेते देखील हॉटेलच्या एका आलिशान बँक्वेट रूममध्ये अनेकदा बैठकांमध्ये बोलतात.
  
  
  तथापि, हॉटेलच्या कर्मचाऱ्यांना अशा आंतरराष्ट्रीय सेलिब्रिटींची सवय असताना, जगातील उर्वरित निरपेक्ष राजांपैकी एकाच्या माजी पत्नीने त्यांना विराम दिला आहे. हे उघड होते की शेरीमा विशेष लक्ष देत होती, आणि मी हॉलवेमध्ये माझी पोस्ट पाहिली तेव्हा मला दिसले की तिला ते मिळत आहे.
  
  
  शेरीमा अलेक्झांड्रियाला जात आहे हे मला कळले तेव्हा मी त्या दिवशी लॉबीत राहण्याचा निर्णय घेतला. बसायला फारशी जागा नाही, पण वृत्तपत्रासमोर थोडावेळ भटकून, देशाची कागदपत्रे तपासल्यानंतर आणि हॉटेलच्या मुख्य प्रवेशद्वारावर असलेल्या गुच्ची स्टोअरमध्ये थांबल्यानंतर, मी एका खुर्चीवर हक्क सांगू शकलो. लॉबी मध्ये रहदारी खूप होती, पण मी वरच्या मजल्यावर सेवा देणाऱ्या दोन लहान लिफ्ट आणि द्वारपाल डेस्कवर लक्ष ठेवू शकलो.
  
  
  साधारण पाचच्या सुमारास मी बेदवी म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्या एका माणसाला लिफ्टमधून बाहेर पडताना, गॅरेजकडे जाणाऱ्या पायऱ्यांकडे जाताना आणि गायब झालेला पाहिला. तो लिमोझिन उचलणार आहे असे गृहीत धरून मी सहजच प्रवेशद्वारापर्यंत चालत गेलो; सुमारे दहा मिनिटांनंतर, डिप्लोमॅटिक लायसन्स प्लेट्स असलेली एक मोठी कॅडिलॅक ड्राइव्हवेमध्ये खेचली आणि थांबली. दरवाज्याने ड्रायव्हरला सांगायला सुरुवात केली की, त्याला एका वर्तुळात गाडी चालवावी लागेल, पण थोड्याशा संभाषणानंतर बेदवी बाहेर पडला आणि कार दारात ठेवून आत गेला. वरवर पाहता द्वारपालाने मान्य केले की पूर्वीच्या राणीने तिच्या गाडीकडे दोन पावलांपेक्षा जास्त जाऊ नये.
  
  
  मी बेडवीला द्वारपाल डेस्कवर जाताना पाहिले आणि नंतर त्याच्या प्रवाशाची वाट पाहण्यासाठी परत आले. तो माझ्या अपेक्षेपेक्षा लहान होता, सुमारे पाच फूट दहा, पण ताकदीने बांधला होता. त्याने एक चांगले तयार केलेले काळे जाकीट घातले होते जे त्याच्या मोठ्या खांद्यावर जोर देत होते आणि त्याच्या पातळ कंबरेपर्यंत वेगाने खाली आले होते. त्याच्या घट्ट काळ्या पँटने त्याच्या कमालीच्या स्नायूंच्या मांड्या दाखवल्या. त्याची बांधणी सुरुवातीच्या व्यावसायिक फुटबॉल क्वार्टरबॅकसारखी होती. ड्रायव्हरच्या केसांनी त्याची टोपी झाकली होती, जी मला त्याच्या छायाचित्रावरून समजली की ती लहान आणि काळ्या रंगाची होती. त्याचे डोळे त्याच्या केसांशी जुळले आणि त्यांनी त्याच्या पुढे जाणाऱ्या प्रत्येकाला वेढले. दरवाजाजवळ खिडकीत लटकलेल्या पुरुषांच्या हँडबॅगच्या एका ओळीतून त्याला पाहण्यासाठी मी गुच्ची स्टोअरमध्ये परतलो. मी ठरवले की त्याने काहीही गमावले नाही.
  
  
  मला माहित होते की शेरीमा त्याच्या दृष्टीच्या क्षेत्रात दिसल्याच्या क्षणी अचानक तणावामुळे माणूस भरला होता. तिला जाताना पाहण्यासाठी मी वेळेतच दारापाशी पोहोचलो. ती पाच फूट पाच इंच उंच होती हे मला AX च्या अहवालावरून कळले, पण व्यक्तिशः ती खूपच लहान दिसत होती. तथापि, प्रत्येक इंच राणीचा आकार होता.
  
  
  बेदवीने तिच्यासाठी दरवाजा उघडा ठेवला आणि ती लिमोझिनमध्ये घसरली तेव्हा तिने तिचा पाय आत खेचण्यापूर्वी काही क्षणासाठी तिचा ड्रेस तिच्या गुडघ्यावरून घसरला. टॅक्सीची वाट पाहत शेजारी उभे असलेले बरेच लोक वळले आणि मी कुजबुजून सांगू शकलो की त्यांच्यापैकी काहींनी तिला ओळखले आहे, कदाचित स्थानिक वृत्तपत्रांनी त्या दिवशी सकाळी राजधानीत तिच्या अपेक्षित आगमनाच्या बातम्या दिल्या होत्या.
  
  
  मी ठरवले की कामावर जाण्याची वेळ आली आहे आणि लिफ्टकडे निघालो.
  धडा 5
  
  
  
  
  तिचे शरीर माझ्या कल्पनेप्रमाणे उबदार आणि ग्रहणक्षम होते. आणि लव्हमेकिंगची तिची भूक हे माझ्यासमोर जेवढे आव्हान होते तेवढेच आव्हान होते. पण माझ्या गळ्यात आणि माझ्या छातीवर सरकत असलेल्या तिच्या बोटांच्या मुंग्या आमंत्रणाने माझ्यामध्ये उत्कटता जागृत केली जोपर्यंत आमची काळजी अधिक मागणी, अधिक निकड बनत नाही.
  
  
  मला वाटत नाही की मी अशा मऊ, संवेदनशील त्वचेला कधी स्पर्श केला आहे. कुरवाळलेल्या चादरींवर आम्ही थकलेले आणि थकलेले असताना, मी तिच्या छातीवरून रेशमी केसांचा एक लांब पट्टा घासला आणि माझी बोटे तिच्या खांद्याला हलकेच स्पर्श करू दिली. हे मखमली मारल्यासारखं होतं, आणि आताही, प्रेमळ, तिने आक्रोश केला, मला पुढे ढकलले आणि तिच्याबरोबर माझे ओठ शोधले.
  
  
  "निक," ती कुजबुजली, "तू विलक्षण आहेस."
  
  
  माझ्या कोपरावर उंचावून मी त्या मोठ्या तपकिरी डोळ्यांकडे पाहिले. काही क्षणासाठी माझ्याकडे तिच्या छायाचित्राची एक मानसिक प्रतिमा फाइलमध्ये होती आणि मला जाणवले की ते तिच्या कामुकतेची खोली दर्शवत नाही. तिचे पूर्ण तोंड झाकण्यासाठी मी खाली झुकलो, आणि काही क्षणानंतर हे स्पष्ट झाले की आम्ही विचार केला तितके थकलेलो नाही.
  
  
  मला कधीच लैंगिक भ्याड मानले गेले नाही, परंतु त्या रात्री मला एका स्त्रीबरोबर शुद्ध थकवाच्या काठावर ढकलण्यात आले जिच्या मागण्या तितक्याच मजबूत-आणि उत्तेजित-जशा कोणत्याही स्त्रीवर मी प्रेम केले असते. तरीही, प्रत्येक वाइल्ड क्लायमॅक्सनंतर, जेव्हा आम्ही एकमेकांच्या बाहूमध्ये बसलो तेव्हा मला ती इच्छा पुन्हा वाढली असे वाटले कारण तिने तिच्या बोटांनी आळशीपणे माझ्या मांडीला स्पर्श केला किंवा तिचे ओठ माझ्यावर घासले.
  
  
  तथापि, ती मी नव्हे तर कँडी नाइट होती, जी शेवटी थकल्यासारखे झोपी गेली. मी तिच्या स्तनांची स्थिर वाढ आणि पडझड पाहत असताना, आता मी आमच्यावर लपलेल्या चादरीने अर्धा लपविला होता, ती त्या अतृप्त स्त्रीपेक्षा एक निष्पाप किशोरीसारखी दिसत होती जिचे आक्रोश अजूनही माझ्या कानात गुंजत होते. मी नाईटस्टँडवर पोहोचलो आणि घड्याळ उचलले तेव्हा ती थोडीशी ढवळली, माझ्या जवळ गेली.
  
  
  मध्यरात्र झाली होती.
  
  
  
  
  
  
  
  
  अर्ध्या उघड्या खिडकीतून थंडगार वाऱ्याची झुळूक आली, पडदे फाडले आणि मला थरकाप उडवला. मी जवळ पोहोचलो आणि फोन उचलला, शक्य तितके शांत राहण्याचा प्रयत्न केला आणि “O” बटण दाबले.
  
  
  हॉटेल चालकाने लगेच प्रतिसाद दिला.
  
  
  कँडीच्या झोपलेल्या फॉर्मकडे हळूवारपणे पाहत मी म्हणालो, “तू मला बारा-तीस वाजता कॉल करू शकतोस का? माझी भेट आहे आणि मला उशीर करायचा नाही... धन्यवाद.
  
  
  माझ्या शेजारी, कँडी पुन्हा ढवळली आणि ती चादर तिच्या खांद्यावर घट्ट ओढली. तिच्या घशातून एक लहानसा आवाज आला, आणि ती अजून बालिश वाटली. मी सावधपणे खाली झुकले, तिच्या कपाळावरच्या केसांचा एक पट्टा घासला आणि तिच्या डोळ्यांच्या वर हळूवारपणे चुंबन घेतले.
  
  
  मग मी डोळे मिटून पाठीवर झोपलो. माझ्यासाठी तीस मिनिटे पुरेशी विश्रांती असेल आणि कँडीलाही. शेरीमा हॉटेलवर परत येण्यापूर्वी आम्ही दोघं उठू.
  
  
  निवांतपणे, शेरिमा गेल्यानंतर मी वरच्या मजल्यावर गेलेल्या तासांचा विचार करू दिला. मी तिच्या खोलीच्या दारापाशी गेलो आणि उभा राहिलो, चावी हलवत ती लॉकमध्ये घुसवण्याचा प्रयत्न केला...
  
  
  बऱ्याच लोकांप्रमाणे, कँडीनेही पीफोलचा दरवाजा उघडण्याची चूक केली आणि तिच्या मागे प्रकाश टाकला जेणेकरून मी सांगू शकेन की ती खोलीत कोण जाण्याचा प्रयत्न करीत आहे हे पाहण्याचा प्रयत्न करीत आहे. वरवर पाहता तिने जे पाहिलं ते पाहून ती थांबली नाही कारण अचानक दरवाजा उघडला. तिची नजर तिच्या आवाजासारखी प्रश्नार्थक होती.
  
  
  "हो?" ती म्हणाली.
  
  
  आश्चर्याने मी तिच्याकडे टक लावून पाहिलं, माझ्या चावीकडे, तिच्या दारावरच्या नंबरकडे पाहिलं, मग परत हॉलमधून माझ्या दाराकडे गेलो. माझा स्टेसन बंद करून, मी माझ्या सर्वोत्तम टेक्सास ड्रॉमध्ये म्हणालो, "माफ करा, मॅडम. मला खरच माफ करा. मला वाटते की मी काहीतरी विचार करत होतो आणि खूप दूर गेलो. माझी खोली तिथे परत आली आहे. मला त्रास झाल्याबद्दल क्षमस्व."
  
  
  रुंद, सावध तपकिरी डोळे मला आकार देत राहिले, टोपी, सूट आणि चौकोनी पायाचे बूट लक्षात घेत, आणि शेवटी माझी सहा फूट फ्रेम पुन्हा घेतली आणि माझा चेहरा पाहिला. त्याच वेळी, मी तिला स्पष्टपणे पाहिले. सुइटच्या फोयरमधील चमकदार झुंबराने तिचे लांब पाय निखळ नजरेखाली ठळकपणे ठळकपणे ठळकपणे ठळकपणे ठळकपणे मांडले होते जसे पातळ फॅब्रिकने तिच्या दृढ स्तनांचा प्रत्येक मधुर तपशील माझ्याकडे कामुकपणे बाहेर काढला होता. विजेच्या धक्क्याप्रमाणे माझ्यामध्ये इच्छा उफाळून आली आणि मला लगेच वाटले की तिलाही ते जाणवले, कारण तिची नजर माझ्या कंबरेकडे आणि खाली पडली, जिथे आम्ही एकमेकांकडे पाहत राहिलो तर घट्ट पायघोळ मला दूर करेल एक क्षण जास्त. मस्करी लाजण्याच्या हावभावात मी स्टेट्सनला माझ्या समोरून हलवले. तिने वर पाहिले आणि माझ्या हावभावाने तिला धक्का बसला हे उघड होते. शेवटी बोलताच तिचा चेहरा लाल झाला.
  
  
  "ते ठीक आहे," ती म्हणाली. “तू मला त्रास दिला नाहीस. मी इथे बसून आठवडाभरातील माझ्या पहिल्या क्षणाचा आनंद घेत आहे."
  
  
  "विशेषत: मला माफी मागायची आहे, मॅडम," मी उत्तर दिले. "मला माहित आहे तुला काय वाटतंय. मी जवळजवळ तीन आठवड्यांपासून वॉशिंग्टन, डॅलस, न्यूयॉर्कमधील मीटिंग्जपासून ते रस्त्यावर धावत आहे आणि मी लोकांशी बोलून थकलो आहे. मला एका कायुजसारखे वाटते जो काही स्पेलसाठी पॅडॉकमध्ये आहे, परंतु चांगली धाव न घेता. मी शांतपणे आशा करतो की मी माझ्या उच्चाराने ओव्हरबोर्ड गेलो नाही.
  
  
  "तुम्ही टेक्सन आहात, मिस्टर, हं...?"
  
  
  "कार्टर, मॅडम. निक कार्टर. होय मॅडम, मला खात्री आहे. माझा जन्म पोटीटा जवळ, अटाकोसा परगण्यात झाला. तुला कसे माहीत?"
  
  
  “काउबॉय, तू टेक्सासचा मुलगा घेऊ शकतोस, पण तू त्या मुलाकडून टेक्सास घेऊ शकत नाहीस. आणि मला माहित असले पाहिजे; मी पण टेक्सन आहे.
  
  
  “बरं, मी करेन...” मी स्फोट केला. "कसं? पण तू टेक्सासमधल्या मुलीसारखी दिसत नाहीस हे नक्की." तिच्या समाधानी स्मिताने मला सांगितले की मी तिची खुशामत करण्यात यशस्वी झालो कारण तिला खुशामत आवडते.
  
  
  "मी खूप पूर्वी टेक्सास सोडले," ती म्हणाली, जवळजवळ खिन्नपणे जोडून, "खूप लांब."
  
  
  "ठीक आहे, मॅडम, ते फार चांगले नाही," मी सहानुभूती व्यक्त केली. “किमान मी बरेचदा घरी येतो. तथापि, अलीकडे मला पाहिजे तितके नाही. मी माझा बहुतेक वेळ इथे आणि न्यू यॉर्कमध्ये मागे-पुढे चालत घालवतो, इथल्या लोकांना समजावून सांगण्याचा प्रयत्न करतो की आम्ही जास्त तेल का वाढवत नाही आणि न्यूयॉर्कमधील लोकांना हे समजू शकत नाही की तुम्ही' फक्त तुम्ही टॅप अधिक वळवा आणि आणखी वाहू द्या असे नाही." माझे स्ट्रेचिंग आता सोपे झाले कारण मूळ टेक्सनची खात्री पटली होती.
  
  
  "तुम्ही तेलाच्या व्यवसायात आहात, मिस्टर कार्टर?"
  
  
  "हो, मॅडम. पण जर तुमच्याकडे पुरेसा गॅस नसेल तर मला दोष देऊ नका. हा सगळा दोष त्या अरबांचा आहे, मग अचानक आपण कुठे बोलत होतो ते आठवून मी म्हणालो," मॅडम. तू इथे उभा आहेस त्याबद्दल मला खरंच माफ करा."
  
  
  मला माहित आहे की जेव्हा मी व्यत्यय आणला तेव्हा तुला एकटे राहणे आवडले आणि मी फक्त माझ्याकडे परत जाईन...
  
  
  “ठीक आहे, मिस्टर कार्टर. तुमचे बोलणे ऐकून मला आनंद झाला. तुझ्यासारखी बडबड मी खूप दिवसांपासून ऐकली नाही, तेव्हापासून... बरेच दिवस. छान वाटतंय
  
  
  
  
  
  
  
  अरे आणि ते मला घराची आठवण करून देते. तसे," तिने हात पुढे करत पुढे सांगितले, "माझे नाव कँडी, कँडी आहे." नाइट.
  
  
  “खरा आनंद आहे मॅडम,” मी तिचा हात हातात घेत म्हणालो. त्वचा मऊ होती, पण पकड पक्की होती, आणि तिने पुरुषासारखे हात हलवले, काही स्त्रिया देतात मृत्यूची पकड नाही. अचानक प्रेरणेने झटका आल्याप्रमाणे मी धावत सुटलो. "मॅडम, तुम्हाला माझ्यासोबत जेवायला आवडेल का? विरोधाभास करण्यासाठी मिस्टर नाइट नसल्यास.
  
  
  “नाही मिस्टर नाइट,” ती पुन्हा तिच्या आवाजात दुःखाने म्हणाली. "मिसेस कार्टरचे काय?"
  
  
  - मिसेस कार्टरही इथे नाहीत. मला अशा प्रकारे स्वत: ला समर्पित करण्याची वेळ कधीच मिळाली नाही. ”
  
  
  "बरं, मिस्टर कार्टर..."
  
  
  "निक, प्लीज मॅडम."
  
  
  "तुम्ही मला कँडी म्हणाल आणि या मॅडमला काही काळ विसरलात तरच."
  
  
  "हो, मॅडम... उह... कँडी."
  
  
  "बरं, निक, मला खरंच बाहेर जेवायला जायचे नाही." मग माझ्या चेहऱ्यावर स्पष्ट निराशा पाहून ती घाईघाईने निघाली. “पण आम्ही हॉटेलमध्ये जेवण का करू शकलो नाही? कदाचित इथेच? मला इतके एकटे राहायचे नाही की मी पुन्हा प्रत्यक्ष टेक्सनशी बोलण्याची संधी गमावू.
  
  
  "ठीक आहे, मिस कँडी... उह... कँडी. चांगला वाटतंय. बघा, तुम्ही मला फूड डिलिव्हरी सर्व्हिसमधून काहीतरी अनुभवू का देत नाही, ते सर्व माझ्या डिग्समध्ये टाकून तुम्हाला आश्चर्यचकित करू. त्यामुळे तुम्हाला कपडे घालण्याचीही गरज नाही. तिने तिच्या ॲनिमेटेड संभाषणादरम्यान फाटलेल्या तिच्या दुर्लक्षाकडे पाहिले, नंतर माझ्याकडे लाजाळूपणे आणि आरोप करून पाहिले, जो तिच्या टक लावून पाहत होता. "म्हणजे, अरे, तुम्ही फक्त आरामदायक काहीतरी परिधान करू शकता आणि कपडे घालण्याची काळजी करण्याची गरज नाही."
  
  
  "हे आरामदायी वाटत नाही का, निक?" - तिने चपळपणे विचारले, तिचे पेग्नोइर थोडेसे घट्ट खेचून समोरून खेचले, जणू काही हे तिचे स्तन पारदर्शक फॅब्रिकखाली लपवू शकते.
  
  
  “मला तसं वाटतं,” मी सुरुवात केली आणि मग पुन्हा लाजून मी जोडलं, “म्हणजे, जर तुम्ही माझ्या खोलीत आलात तर तुम्हाला कदाचित हे हॉलमध्ये घेऊन जावंसं वाटणार नाही.”
  
  
  तिने आपले डोके दाराबाहेर अडकवले, वीस फूट किंवा त्याहून अधिक बाजूने माझ्या दाराकडे पाहिले आणि म्हणाली, “तू बरोबर आहेस, निक. हे खूप लांब चालले आहे, आणि मी वॉटरगेटवर कोणालाही धक्का देऊ इच्छित नाही." मग तो डोळे मिचकावत पुढे म्हणाला: “येथे आधीच पुरेसा घोटाळा आहे. ठीक आहे, मला एक तास द्या आणि मी तिथे येईन. तिच्या आवाजात हसण्याचा इशारा होता आणि ती लाजून म्हणाली, "आणि मी तुझ्या खोलीत जाताना मला कोणी पाहणार नाही याची काळजी घेण्याचा प्रयत्न करेन."
  
  
  “अरे, मॅडम, मला तेच म्हणायचे नव्हते,” मी अस्पष्टपणे, मुद्दाम मागे हटलो आणि माझे पाय घसरले. "म्हणजे-
  
  
  "मला माहित आहे तुला काय म्हणायचे आहे, मोठ्या टेक्सन," ती म्हणाली, माझ्या स्पष्ट लाजिरवाण्यापणावर मनापासून हसत मी माझ्या दारापासून दूर जात राहिलो. “एक तासात भेटू. आणि मी तुम्हाला चेतावणी देतो, मला भूक लागली आहे.
  
  
  असे दिसून आले की तिला फक्त अन्नच हवे नव्हते.
  
  
  एवढी बारीक आकृती असलेली एखादी व्यक्ती एका जेवणात इतके सामान भरेल यावर विश्वास बसणे कठीण होते. आणि तिने जेवताच शब्द बाहेर पडले. आम्ही माझ्या कामाबद्दल आणि टेक्सासबद्दल बोललो, ज्यामुळे ती अदाबीमध्ये कशी संपली आणि शेरीमची सहचर कशी बनली हे तिला तर्कशुद्धपणे समजावून सांगितले. जेव्हा तिच्या वडिलांच्या मृत्यूची चर्चा झाली तेव्हा ती फक्त एकदाच फसली. "मग माझे वडील आजारी पडले..." तिने एका क्षणी सुरुवात केली, पण ती बदलून "आणि मग माझे वडील वारले आणि मी एकटी राहिली..."
  
  
  मी चॉकलेट मूस सर्व्ह केले तोपर्यंत, जे वेटरने थंड ठेवण्यासाठी स्वयंपाकघरातील जवळजवळ रिकाम्या रेफ्रिजरेटरमध्ये ठेवले होते, कँडीने तिच्या भूतकाळात काही चांगले संशोधन केले होते. तिने तिच्या आयुष्यात पुरुषांचा उल्लेख ज्या प्रकारे टाळला त्याशिवाय, मला AX अहवालातून जे आधीच माहित होते ते अगदी जुळले. पण मी त्याबद्दल बोलणार नव्हतो. त्याबद्दल विचार न करणे कठीण होते, मी प्रत्येक शिवणावर शरीराचा तो कडक ताण पाहत होतो, किंवा ती तिच्या मांडीवर घसरलेला रुमाल उचलण्यासाठी खाली वाकली होती आणि एक उत्तम प्रकारे तयार झालेला स्तन जवळजवळ खोलगटातून बाहेर पडला होता. तिच्या शर्टची व्ही.
  
  
  त्या शर्टाखाली येण्यासाठी माझे हात खाजत होते आणि मला वाटले की तिला हे माहित आहे. रात्रीच्या जेवणाच्या शेवटी, मी कँडीच्या मागे तिला तिच्या खुर्चीतून मदत करण्यासाठी उभा राहिलो, मी अचानक तिच्या ओठांवर पूर्णपणे चुंबन घेण्यासाठी झुकलो, मग पटकन दूर खेचले. "मला माफ करा. मला विरोध करता आला नाही... मॅडम."
  
  
  बोलता बोलता तिचे मोठे तपकिरी डोळे मऊ होते. “निक, मॅडम ज्या गोष्टीवर माझा आक्षेप आहे. बाकी मला आवडले..."
  
  
  - मग पुन्हा प्रयत्न करूया. मी तिला मिठी मारली आणि माझे ओठ तिच्या पूर्ण तोंडाला दाबले. ती थोडक्यात तणावात होती, मग ते वेगळे झाल्यावर मला तिच्या ओठांवर उबदारपणा जाणवला. हळूवारपणे परंतु सहजतेने तिने माझ्या हातांमध्ये आराम करत माझ्या प्रेमाला प्रतिसाद दिला. मी तिला माझ्या जवळ दाबले, माझी बोटे तिच्या छातीच्या वक्र खाली येईपर्यंत माझा हात थोडा पुढे सरकवला. ती माझ्या बाहूत हलली जेणेकरून माझा हात वर आला आणि मी तिला हळूवारपणे मिठी मारली, नंतर मला तिच्या स्तनाग्र फुगल्या आणि माझ्या बोटांखाली कडक झाल्यासारखे वाटले.
  
  
  कँडी पलंगावर मागे झुकली आणि मी तिच्या मागे गेलो, माझे ओठ अजूनही तिच्या चुंबनात चिकटलेले होते जे अंतहीन वाटत होते. मी एकही शब्द न बोलता तिच्या शेजारी पसरू शकेन म्हणून ती बाजूला झाली. तिला त्याची गरज नव्हती कारण तिचे शरीर माझ्यावर दाबलेले मला जाणवत होते. तिचे डोळे
  
  
  
  
  
  
  
  बंद होते, परंतु ते पुन्हा बंद होण्यापूर्वी काही क्षण घाबरलेले किंवा गोंधळलेले दिसले.
  
  
  माझा हात तिच्या शर्टच्या आत सरकला आणि तिची रेशमी त्वचा माझ्या स्पर्शाखाली मखमली आणि गरम झाली. कँडी तिच्या घशात खोलवर ओरडली आणि तिचे हात अधिक मागणी करू लागले.
  
  
  तरीही एक शब्दही न बोलता ती मऊ उशीवर कुडकुडली. एका क्षणासाठी मला वाटले की ती मला सोफ्यावरून ढकलण्याचा प्रयत्न करत आहे, पण तिचे हात, जे माझ्या खांद्यावर कामुकपणे त्रासदायक ओरखडे खाजवत होते, माझ्या कंबरेकडे सरकले आणि मला जाणवले की ती मला माझ्या पाठीवर झोपायला जागा देण्याचा प्रयत्न करत आहे. त्यामुळे ती माझ्याकडे जाऊ शकते. माझ्या मदतीने तिने ते सहज केले, मग मऊ हात माझ्या छातीवरून माझ्या शर्टच्या कॉलरवर सरकले. तिच्या आग्रहास्तव, आम्ही जेवायला बसण्यापूर्वीच मी माझा टाय काढून टाकला होता, जेणेकरून तिच्या शोधत असलेल्या बोटांनी बटणे पूर्ववत करण्यास सुरुवात केली तेव्हा त्यात काहीही अडथळा येऊ नये.
  
  
  तिच्या शरीराचा वरचा अर्धा भाग उचलून, पण चुंबन न मोडता तिने माझा शर्ट सरळ केला आणि माझ्या पँटची टोके बाहेर काढली. माझे हात देखील व्यस्त होते, आणि जवळजवळ समान हालचालींनी आम्ही एकमेकांचे शर्ट काढले, नंतर परत आडवा झालो, पुन्हा पूर्ण लांबीने एकत्र चिकटून राहिलो, आमच्या उघड्या स्तनांना स्पर्श केला आणि प्रेमळपणा केला.
  
  
  मी तिला कंबरेने पकडण्यापूर्वी, तिला किंचित उचलण्याआधी आम्ही बराच वेळ तिथे उभे राहिलो आणि नंतर तिच्या बेल्टचे बकल पूर्ववत करण्यासाठी माझा हात आमच्या दरम्यान हलविला. माझ्यासाठी हे सोपे करण्यासाठी ती तिच्या बाजूला वळली आणि मी मोठ्या लेव्ही बटणे त्वरीत उघडून प्रतिसाद दिला. तिने स्वतःला पुन्हा थोडे वर उचलले जेणेकरून मी जीन्स तिच्या नितंबांवर सरकवू शकेन.
  
  
  माझ्या ओठांवरून तिचे ओठ काढून डोके वर करून कँडीने माझ्याकडे पाहिले. “माझी पाळी,” ती हळूच म्हणाली. माझ्या शरीरावर मागे सरकत, ती माझ्या छातीचे चुंबन घेण्यासाठी खाली झुकली, मग तिच्या गुडघ्यापर्यंत उठली. तिने पहिला तिच्या जीन्स आणि पॅन्टीचा एक पाय काढला, नंतर दुसरा, माझा बेल्ट उघडण्यासाठी पुन्हा खाली झुकण्यापूर्वी.
  
  
  आम्ही मिठीत पलंगाकडे गेलो, आणि दुसर्या क्षणी मी आता खेळत नव्हतो...
  
  
  फोन कॉल लहान होता, पण मला लगेच जागे केले. “हॅलो” असे म्हणत मी फोन पुन्हा वाजण्यापूर्वीच उचलला.
  
  
  "मिस्टर कार्टर, बारा-तीस वाजले आहेत." ऑपरेटर देखील आपोआप हळूवारपणे बोलला आणि तिने घाईघाईने दिलगिरी व्यक्त केली, "तुम्ही मीटिंग चुकवू नये म्हणून तुम्हाला कॉल करायला सांगितले."
  
  
  "हो, खूप खूप धन्यवाद. मी जागे आहे." पैशासाठी आणखी काही होका करावे आणि स्विचबोर्ड ऑपरेटरना काहीतरी पाठवावे यासाठी मी एक मानसिक टीप तयार केली आहे. तुमच्या बाजूने जास्तीत जास्त लोक असण्याने त्रास होणार नाही.
  
  
  कँडी उठून बसली आणि चादर तिच्या छातीवरून खाली पडली. "आता वेळ काय आहे?"
  
  
  "1230."
  
  
  "अरे देवा, शेरीमा घरी असावी." ती अंथरुणातून बाहेर पडू लागली, अशी मागणी करू लागली: “तू मला इतका वेळ झोपू कसा दिलास?”
  
  
  "तू फक्त अर्धा तास झोपलास," मी म्हणालो. "तू उतरलास तेव्हा मध्यरात्र झाली होती."
  
  
  "देवा, रात्र कुठे गेली?" - तिने तिचे पाय जमिनीवर खाली करून बेडजवळ उभे राहून सांगितले.
  
  
  मी काही न बोलता तिच्या उघड्या शरीरावर आणि नंतर गुरगुरलेल्या पलंगावर माझे डोळे सूचकपणे फिरू दिले.
  
  
  “असं बोलू नकोस,” ती हसली, मग वळली आणि तिची जीन्स आणि शर्ट घेण्यासाठी पलंगाकडे धावली. त्यांना अडखळत ती म्हणाली: “मला आशा आहे की शेरीमा तिथे नसेल. ती नक्कीच काळजीत असेल आणि अब्दुल रागावेल.”
  
  
  तिच्या शब्दांचा शेवटचा भाग थोड्या भीतीने बोलला होता. मी याचा पाठपुरावा करण्याचे ठरवले. “अब्दुल? त्याला राग का असावा? तो तुमचा बॉस नाही ना?
  
  
  क्षणभर अस्वस्थ होऊन तिने उत्तर दिले नाही. मग, तिची शक्ती गोळा करून, ती दरवाजाकडे गेली, हसली आणि म्हणाली: “नाही, नक्कीच नाही. पण मी कुठे असतो हे जाणून घ्यायला त्याला आवडते. मला वाटते की तो माझा बॉडीगार्डही असावा असे त्याला वाटते.
  
  
  मी उभा राहिलो आणि तिच्या मागे दारापाशी गेलो. तिला एक शेवटचे चुंबन घेताना, मी तिला सोडताना म्हणालो, "मला खूप आनंद झाला की तो आज रात्री तुमच्या शरीराचे रक्षण करत नव्हता, मॅडम."
  
  
  तिने माझ्याकडे पाहिले आणि तिचे डोळे लाजून भरले होते. “मी पण, निक. आणि मला ते खरोखरच म्हणायचे आहे. आता कृपया, मला जावे लागेल.
  
  
  मी माझ्या स्टेसनला खुर्चीवरून उचलले आणि माझ्या उघड्या मांड्यांवर चालवले. "हो, मॅडम. भेटूया नाश्त्याला."
  
  
  "न्याहारी? अरे हो, मी निकचा प्रयत्न करेन, मी खरोखर प्रयत्न करेन."
   धडा 6
  
  
  
  
  काल रात्री मी सेक्स कॉन्टेस्टबद्दल विचार करत होतो तेव्हा माझा फोन वाजला.
  
  
  “निक, तू उठलास का? ही कँडी आहे.
  
  
  मी तिला सांगितले की मी नुकतेच कपडे घातले आहे, जरी प्रत्यक्षात मी पाच नंतर थोड्या वेळापर्यंत उठलो होतो. व्यायाम आणि आंघोळ केल्यानंतर, मी AX मुख्यालयात फोनवर सुमारे तीस मिनिटे घालवली. मला हे जाणून घ्यायचे होते की तलवारीच्या योजनांबद्दल आणखी काही माहिती मिळाली आहे का, परंतु मला सांगितल्याप्रमाणे, कोणतीही माहिती मिळाली नाही. आमच्या स्थानिक एजंटना कळले आहे की काऊंटी क्षेत्रातील बहुतेक कट्टरवादी भूमिगत गट जवळजवळ एक वर्ष तुलनेने शांत राहिल्यानंतर सक्रिय झाले आहेत. त्यापैकी काही, विशेषत: अरब अमेरिकन युती म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्या क्रांतिकारी दहशतवादी गटाने, सर्व सदस्यांना सतर्क केले असले तरीही, फक्त युनिटच्या नेत्यांनीच गुप्त बैठका घेतल्या. का कोणी पाहत नाही
  
  
  
  
  
  
  माहित नसावे.
  
  
  “न्याहारी, निक,” कँडी अधीरतेने म्हणाली.
  
  
  “छान,” मी उत्तर दिले. "पायऱ्यांवरून खाली?"
  
  
  "हो. अर्ध्या तासात टेरेसवर भेटू."
  
  
  - मग तुम्ही शेरीमाला बाहेर पडून तिला सार्वजनिक भेटून विकले?
  
  
  कँडीने उत्तर दिले: "आम्ही दोनच असू, शेरीमा आणि मी." माझ्या प्रश्नाच्या उत्तरात याला फारसा अर्थ नव्हता, पण नंतर माझ्या लक्षात आले की पूर्वीची राणी कदाचित जवळच असावी आणि कँडी फार मोकळेपणाने बोलू शकत नाही. अशा परिस्थितीत तिला चिडवण्याची तीव्र इच्छा प्रतिकार करण्यास फारच मजबूत होती, म्हणून मी म्हणालो:
  
  
  "मी काउबॉय टोपी घालेन आणि एक उभारणी करीन."
  
  
  तिने फोन ठेवण्यापूर्वीच तिचे हसणे मला सुटले.
  
  
  सुरुवातीला, माझ्या टेबलाकडे चालत असलेल्या दोन आकर्षक स्त्रियांकडे पाहण्यासाठी फक्त काही डोके वळले; पण जेव्हा हेड वेटरने, उघडपणे शेरीमाला ओळखले, त्यांना खोलीच्या अर्ध्या रस्त्यात अडवले आणि तिच्याबद्दल औपचारिक गडबड करायला सुरुवात केली, तेव्हा लोकांनी दखल घेतली. शेरीमा वेटरशी बोलत असताना आवाजांचे रूपांतर कुजबुजण्यात झाले आणि अनौपचारिक नजरे नजरेत बदलल्या. शेवटी ते संरक्षक हेड वेटरच्या पुढे गेले, तेव्हा मी पाहिले की खोलीतील जवळजवळ प्रत्येकाने पूर्वीच्या राणीला ओळखले. सामान्यतः व्यस्त वेटर आणि वेट्रेस देखील प्रसिद्ध आगमनाची चर्चा करण्यासाठी लांब बुफे टेबलाभोवती जमले.
  
  
  "निक, मला माफ करा आम्हाला उशीर झाला," कँडीने सुरुवात केली, "पण मी..."
  
  
  "तिच्यावर विश्वास ठेवू नका, मिस्टर कार्टर, निक," शेरीमाने व्यत्यय आणला. “आमच्या उशीर होण्याशी कँडीचा काहीही संबंध नव्हता. हि माझी चूक आहे. मला खात्री आहे की आमच्या मागे जे घडत आहे त्याचा सामना करण्यास मी तयार आहे हे ठरवण्यासाठी मला वेळ हवा आहे.” तिने हात पुढे केला आणि पुढे म्हणाली, "मी लिझ चॅनली आहे."
  
  
  तिच्याकडून अनौपचारिकतेचा इशारा मिळून मी तिचा हात हलवला.
  
  
  “हाय लिझ. कँडी म्हणते तू आज शिकारीला गेलास, मी म्हणालो. "कुठे जात आहात?"
  
  
  "मेरीलँडला," ती म्हणाली. - पोटोमॅकच्या आसपास आणि तिथल्या उत्तरेस. मी काल रात्री सेक्रेबरोबर रात्रीचे जेवण केले...एका जुन्या मित्रासोबत आणि त्याने सुचवले की या भागात मी जे शोधत आहे तेच असावे. मला असे कुठेतरी हवे आहे जिथे मी माझे घोडे ठेवू शकेन.
  
  
  सेक्रेटरी ऑफ स्टेट सांगण्यापूर्वी शेरीमा कशी थांबली आणि "जुन्या मित्र" मध्ये बदलली ते मला आवडले. यावरून असे दिसून आले की तिचे स्थान सुरक्षित करण्यासाठी प्रसिद्ध नावे न सोडण्याचा तिचा आत्मविश्वास होता. मी ठरवले की त्या देखण्या चेहऱ्याच्या मागे एक छान व्यक्ती आहे.
  
  
  वेटर पार्श्वभूमीत सावधपणे घिरट्या घालत होता आणि मी त्याला आमच्या जेवणाची ऑर्डर देण्यासाठी इशारा केला. शेरीमासाठी अंडी, टोस्ट, कॉफी; कँडीबरोबरच, फक्त तिचे गोळे कॉर्नेड बीफच्या मोठ्या मदतीवर तरंगतील; हॅम आणि अंडी, टोस्ट आणि कॉफी माझ्यासाठी.
  
  
  मी शेरीमाच्या त्या दिवसाच्या अजेंड्यावर संभाषण वळवले, कृपया माझी सेवा मार्गदर्शक म्हणून ऑफर केली - अर्थातच तिच्या महामानवाच्या परवानगीने. तिने दयाळूपणे सहानुभूती असलेल्या अमेरिकनच्या सेवा देखील स्वीकारल्या. कँडीचा पाय माझ्यावर हळू हळू आणि कामुकतेने घासला. मी तिच्याकडे पाहिल्यावर ती माझ्याकडे निरागसपणे हसली, मग शेरीमाला आणखी कॉफी द्यायला वळली, तिचे पाऊल क्षणभरही थांबले नाही.
  
  
  मला मेरीलँड रिअल इस्टेटवर लक्ष केंद्रित करणे कठीण झाले.
  
  
  शेरिमा आणि कँडी हॉटेलच्या प्रवेशद्वारावर दिसताच कर्कश अंगरक्षकाने लिमोझिनचा दरवाजा उघडला. मग अचानक त्याच्या लक्षात आले की मी मागे चालत आहे, त्याच्या उजव्या हाताने दरवाजा सोडला आणि आपोआप त्याच्या पट्ट्याकडे धाव घेतली. शेरीमाच्या शब्दांनी तो बंदुक बाहेर काढण्याआधीच थांबला जी मला माहीत होती की तिथे लपवून ठेवली जाईल. त्याच्या अचानक झालेल्या कृतीचा अर्थ तिलाही कळला होता.
  
  
  "ठीक आहे, अब्दुल." - ती माझ्याकडे वळून शांतपणे म्हणाली: कार्टर आमच्याबरोबर आहे. मी तिच्याकडे आणि कँडीकडे गेलो आणि ती पुढे म्हणाली, “निक, मिस्टर कार्टर, मला तुम्ही अब्दुल बेदावीला भेटावे, जे माझी आणि कँडीची काळजी घेत आहेत. अब्दुल, मिस्टर कार्टर आज आमच्यासोबत येतील. तो माझा मित्र आहे आणि त्याला माहित आहे की आपण कुठे जात आहोत."
  
  
  अब्दुलच्या चेहऱ्यावरचे भाव संशयाचे, माझ्या नावाची ओळख, की उघड शत्रुत्वाचे परिणाम आहेत हे मी ठरवू शकलो नाही. पण एका झटक्यात त्याने रुंद हास्याने ते झाकून टाकले, जरी त्याचे डोळे डोके ते पायापर्यंत माझे मूल्यांकन करत राहिले. शेरीमाशी बोलत असताना त्याने माझ्याकडे बारकाईने लक्ष ठेवले. "जशी तुझी इच्छा आहे, माझ्या बाई."
  
  
  मी माझा उजवा हात पुढे केला आणि म्हणालो, “हॅलो, अब्दुल. तुम्हाला भेटून आनंद झाला. मी हरवू नये म्हणून प्रयत्न करेन.
  
  
  “आम्हाला भरकटू न देण्याचाही मी प्रयत्न करेन,” त्याने उत्तर दिले.
  
  
  शेवटी त्याने माझा हात हातात घेण्यापूर्वी त्याच्याकडून थोडा संकोच झाला. आणखी एका क्षणासाठी, आम्ही एकमेकांची ताकद तपासली, परंतु आमच्यापैकी कोणीही लक्षात घेतले नाही. त्याची पकड चुरचुरत होती, आणि मी त्याच्यापासून दूर जाण्याचा प्रयत्न केला नाही याचे त्याला आश्चर्य वाटत होते. तथापि, आमच्या चेहऱ्यावरील स्मितहास्य किंवा त्यांच्या सौहार्दाने आमच्या छोट्याशा लढाईला पाहणाऱ्या कोणालाही शंका वाटली नसेल, जेव्हा तो शेवटी सोडून गेला, वाकून म्हणाला, "मिस्टर कार्टर, तुम्हाला भेटून आनंद झाला." त्यांचे इंग्रजी औपचारिक, अचूक आणि ब्रिटिश आणि अमेरिकन लोकांचा प्रभाव असलेल्या देशांमध्ये वाढलेल्या अरबांप्रमाणेच होते.
  
  
  आम्ही गाडीच्या मागच्या सीटवर बसेपर्यंत बेदवीने दार दाबून ठेवले, मग फिरून आपली जागा घेतली.
  
  
  
  
  
  
  माझ्या लक्षात आले की त्याने पहिली गोष्ट केली ती खिडकी खाली केली ज्याने ड्रायव्हरच्या सीटपासून मागील डब्याला वेगळे केले, जसे प्रवासी सामान्यतः जेव्हा ते ड्रायव्हरशी बोलण्यास तयार असतात तेव्हा करतात. जे बोलले होते त्याचा एक शब्दही गमावण्याचा धोका त्याने पत्करला नाही.
  
  
  आम्ही निघालो तेव्हा शेरीमाने गाडीभोवती नजर टाकली आणि म्हणाली, "आज वेगळी गाडी, अब्दुल?"
  
  
  त्याच्या आवाजात तिरस्कार स्पष्ट दिसत होता कारण त्याने उत्तर दिले, “हो, माझी बाई. दूतावासात काय चालले आहे ते मला माहीत नाही. आपली स्वतःची कार असावी हे त्यांना समजलेले दिसत नाही. काल रात्री परत आल्यानंतर आज पुन्हा कोणतीही अडचण येणार नाही याची खात्री करण्यासाठी मी दुसरी कार तपासण्यात दोन तास घालवले. मग आज सकाळी जेव्हा मी दूतावासात पोहोचलो तेव्हा त्यांनी ही गाडी आमच्यासाठी तयार ठेवली होती. दुसरा बेपत्ता आहे."
  
  
  मला असे वाटले की कदाचित हॉक पुन्हा कारबरोबर गेम खेळत आहे, परंतु मला खात्री होती की त्याने मला ते सांगितले असेल. बेदावीला जॉर्जटाऊन मार्गे एम स्ट्रीट ते कॅनॉल रोडवर जाताना दूतावासातील कोणी तलवारीच्या कटात सामील आहे का, असा प्रश्न मला पडला. एकाच वेळी नॅव्हिगेटर आणि टुरिस्ट गाईड खेळणे कठीण होते, परंतु आम्ही पुढे गेल्यावर मी राजधानीच्या या आकर्षक जुन्या सेक्टरमध्ये काही मनोरंजक दुकाने आणि उत्कृष्ट रेस्टॉरंट्स दर्शविण्यास व्यवस्थापित केले.
  
  
  “हा कॅनल रोड आहे, अब्दुल,” आम्ही एम स्ट्रीट बंद करून निसर्गरम्य हायवेकडे जात असताना मी म्हणालो. “आम्ही काही काळ या मार्गावर राहू. हे जॉर्ज वॉशिंग्टन बुलेवर्ड बनून आपल्याला नेमके कुठे जायचे आहे ते घेऊन जाते.”
  
  
  “होय, मिस्टर कार्टर,” ड्रायव्हरने थंडपणे उत्तर दिले. "मी आज सकाळी नकाशांचा अभ्यास करण्यात थोडा वेळ घालवला."
  
  
  "तू कधी झोपत नाहीस?" मी विचारले.
  
  
  "मला खूप कमी झोप लागते सर."
  
  
  - शेरीमाने व्यत्यय आणला, मला जाणवले की, आमच्यात वाढणारा तणाव जाणवला. "ते याला कॅनल रोड का म्हणतात?"
  
  
  “बरं, तुला तो मोठा खड्डा पाण्याने भरलेला दिसतोय,” मी खिडकीकडे बोट दाखवत म्हणालो. त्यांनी आपोआप होकार दिल्यावर, मी पुढे म्हणालो, “जुन्या चेसापीक आणि ओहायो कॅनॉल बार्जचे हेच शिल्लक आहे. मालवाहू आणि प्रवाशांना खेचरांनी ओढले होते. तुम्ही अजूनही ट्रेल पाहू शकता. ही कालव्याच्या कडेला गवताची उघडी पट्टी आहे.
  
  
  “मला आठवते त्याप्रमाणे, मला कोणीतरी सांगितले की कालवा कंबरलँड, मेरीलँडपर्यंत जात असे, जे जवळजवळ दोनशे मैल असावे. शेवटी, ते पोटोमॅक ओलांडून अलेक्झांड्रियापर्यंत कोणत्यातरी मार्गाने जोडलेले होते. शंभर वर्षे बार्जने कालव्याला वाहून नेले आणि नंतर पहिले महायुद्ध संपल्याच्या सुमारास बंद करण्यात आले."
  
  
  "ते आता त्याचे काय करत आहेत?" - कँडी विचारले.
  
  
  “हे राष्ट्रीय उद्यान सेवेने जतन केले आहे,” मी स्पष्ट केले, “आणि लोक त्याचा वापर फक्त हायकिंगसाठी किंवा ट्रेलवर सायकल चालवण्यासाठी करतात. ते अजूनही हे करतात की नाही हे मला माहीत नाही, पण काही वर्षांपूर्वी जेव्हा मी इथे होतो तेव्हा कालव्याच्या कडेने प्रेक्षणीय स्थळी बार्ज चालू होते. अर्थात, ते मूळपैकी एक नव्हते, तर फक्त एक प्रत होती. ते मला सांगतात की खेचराने बार्ज ओढून घेतलेली ही खूप मजेदार राइड होती. तो दिवस खूप छान गेला असावा.
  
  
  स्त्रिया खिडकीतून बाहेर पाहत असताना, कालव्याच्या मार्गावरील निसर्गसौंदर्याकडे वारंवार उद्गार काढत असताना, मी बेदवीला मोठे मशीन चालवताना पाहिले. अनोळखी रस्त्यांवर गाडी चालवतानाही, प्रत्येक जाणाऱ्या चिन्हावर आणि वळणावर बारीक नजर ठेवून तो एक उत्कृष्ट ड्रायव्हर होता. काही क्षणी, त्याच्या लक्षात आले की मी त्याला रियरव्ह्यू मिररमध्ये पाहत आहे आणि त्याच्या चेहऱ्यावर एक घट्ट हास्य दिसले.
  
  
  "काळजी करू नका, मिस्टर कार्टर," तो कोरडेपणाने म्हणाला, "मी आम्हाला सुरक्षितपणे तिथे पोहोचवतो."
  
  
  "आम्ही लवकरच जॉर्ज वॉशिंग्टन पार्कवेवर येऊ," मी म्हणालो, जणू माझे लक्ष त्याच्याकडे आणि रस्त्याकडे वळवण्याचा प्रयत्न करत आहे. “मॅकआर्थर बुलेवर्ड होईपर्यंत आम्ही ते खाली चालवत आहोत. मग आम्ही ते जवळजवळ कोणत्याही क्षणी उतरू शकतो आणि पोटोमॅक, मेरीलँडच्या आसपासच्या घोड्याच्या देशात जाऊ शकतो.
  
  
  “माझ्या बाई,” तो पटकन म्हणाला, “तुला या मार्गावर जाऊन प्रेक्षणीय स्थळे बघायला आवडणार नाही का?”
  
  
  "अरे हो," ती म्हणाली. "ग्रेट फॉल्स. ते तिथे सुंदर असले पाहिजे. हे आम्हाला त्रास देत नाही, निक?
  
  
  "तुमचे स्वागत आहे. मॅकआर्थर बुलेवर्ड थेट त्याच्याकडे घेऊन जातो. आणि हे खरोखर पाहण्यासारखे आहे."
  
  
  काही मिनिटांनंतर कार सहजतेने ग्रेट फॉल्स रिक्रिएशन एरिया पार्किंग लॉटमध्ये खेचली. आश्चर्यकारकपणे काही गाड्या होत्या. मला अचानक कळले की तो आठवड्याचा दिवस होता आणि बहुतेक वॉशिंग्टन कामावर होते.
  
  
  शेरीमा, कँडी आणि मी धबधब्याच्या दिशेने निघालो. बेदवी राहिले. तो काय करत आहे हे पाहण्यासाठी मी वळलो तेव्हा, तो उघड्या हुडवर झुकत होता, वरवर पाहता इंजिनशी छेडछाड करत होता.
  
  
  कालव्याचे कुलूप असलेल्या मार्गावरून आम्ही खाली उतरलो, तेव्हा एके काळी कॅनॉल रेस्ट स्टॉप आणि हॉटेलची जागा असलेल्या पार्क सर्व्हिस ऑफिसच्या बाहेर उभे असलेले तीन माणसे त्या मार्गाने पुढे सरकली. जवळच्या चिन्हासमोर ते जवळजवळ वेडसरपणे एकमेकांचे फोटो काढत होते आणि त्यांच्या प्रत्येक गळ्यात लटकलेल्या कॅमेऱ्यांचा संग्रह पाहून मला ते जपानी असल्याचा संशय आला. जेव्हा आम्ही जवळ गेलो तेव्हा मी बरोबर असल्याचे पाहिले आणि ते कालव्याच्या पलीकडे गेले.
  
  
  
  
  
  
  चला जाऊया,” त्यांच्यापैकी एकाने त्याच्या घड्याळाकडे बघत त्याच्या साथीदारांना ओरडले. "आम्हाला धबधब्यांचे फोटो काढायचे असतील आणि तरीही कॅपिटल आणि वॉशिंग्टन स्मारकाचे फोटो काढण्यासाठी आम्हाला घाई करावी लागेल."
  
  
  त्यांनी टेपवर जे काही पाहिले ते रेकॉर्ड करण्याची त्यांची इच्छा किती सामान्य आहे याचा विचार करून मी स्वतःशीच हसलो. मग अचानक माझ्या लक्षात आले की या दृश्यात काय असामान्य आहे की तिघांचा उघड नेता जपानी ऐवजी इंग्रजी बोलत होता. मी त्यांना कालव्याच्या काठी आणि उगवत्या झाडाझुडपांकडे घाईत जाताना पाहिलं तेव्हा माझ्या मनाच्या पाठीमागे एक छोटीशी धोक्याची घंटा वाजली. शेरीमा आणि कँडी कालव्याच्या वरचा रस्ता ओलांडत असताना, मी थांबलो आणि बेडवी अजूनही त्याच्या उंचावलेल्या हुडाखाली फिरत असलेल्या दिशेने मागे वळून पाहिले. माझ्या लक्षात आले की, दूरच्या टोकाला उभी असलेली डॅटसन वगळता आमची कार मोठ्या लॉटमध्ये एकमेव होती. वरवर पाहता, धबधब्यातून परत आलेल्या पर्यटकांचा एक गट वेगवेगळ्या गाड्यांमधून निघून गेला. वरवर पाहता शेरीमाच्या अंगरक्षकालाही वाटले की आपण पार्कच्या सर्व्हिस बिल्डिंगमध्ये प्रवेश केला आहे, अन्यथा तो आमच्या मागे गेला असता.
  
  
  "निक! चल!" कँडी जंगलात वळताना मला ओवाळली. मी ओवाळले आणि त्यांच्या मागे गेलो, फक्त एक क्षण थांबून पुन्हा मागे वळून पाहण्यासाठी बेदवीने तिचे ऐकले आहे का आणि ते आमच्या मागे येतील. त्याने वर पाहिले नाही. "कदाचित इंजिन चालू आहे आणि मला काहीही ऐकू येत नाही," मी ठरवलं.
  
  
  मी जेव्हा शेरीमा आणि कँडीला भेटलो तेव्हा ते धबधब्याच्या पायवाटेजवळ एका मोठ्या दगडाला चिकटवलेला तांब्याचा फलक वाचत होते. जपानी कॅमेरा बग कुठेही दिसले नाहीत, ज्याने मला आश्चर्य वाटले नाही, परंतु मला ते वळणाच्या रस्त्यावर ऐकू येण्याची अपेक्षा होती. मात्र, आजूबाजूचे जंगल शांत होते आणि फक्त महिलांच्या किलबिलाटाचा आवाज होता.
  
  
  मी त्यांच्याजवळून चालत गेलो, मग ते जंगलातून मोठ्या आवाजात वाहणाऱ्या छोट्या, घाईघाईने वाहणाऱ्या पहिल्या ओढ्यावरील फूटब्रिजवर पोहोचेपर्यंत थांबलो. त्यांनी आमच्या खालच्या फेसाळलेल्या पाण्याकडे पाहिल्यावर कँडीने विचारले, “इतका फेस का आहे? फोम तयार करण्यासाठी पाणी पुरेशा वेगाने फिरत असल्याचे दिसत नाही."
  
  
  “हे बुडबुडे निसर्गाने तयार केलेले नाहीत. हे अगदी साधे जुने अमेरिकन प्रदूषण आहे, मी म्हणालो. “हे suds ते जसे दिसतात तसे आहेत - साबण suds. डिटर्जंट अचूक असणे. ते नदीच्या वरच्या प्रवाहात प्रवेश करतात आणि नंतर जेव्हा वेगवान प्रवाह त्यांना आत घेतो तेव्हा वॉशिंग मशीनप्रमाणे फेस तयार होऊ लागतो.
  
  
  आम्ही दुसऱ्या फूटब्रिजवर गेलो ज्याने खडकात खोल दरी कापून वेगवान प्रवाह ओलांडला होता. शेरीमाने आम्हांला एक जागा दाखवून दिली जिथे पाण्याने खड्डा खणला होता; त्या भोकाच्या आत एक छोटासा दगड होता आणि त्या छिद्रातून वाहणारे पाणी त्याला रागाने फिरवत होते. तिने स्वित्झर्लंडमधील लुसर्न येथे भेट दिलेल्या ग्लेशियर गार्डनबद्दल कँडीला सांगायला सुरुवात केली. पाणी मोठे दगड कसे बनवू शकते यावर चर्चा करण्यात त्यांच्या स्वारस्याचा मी फायदा घेतला आणि पायवाटेने निसटले.
  
  
  सुमारे वीस यार्ड अंतरावर, अचानक एका फांदीच्या कडेला आणि किंचित समोरच्या एका फांदीने मला गोठवले. मी एक क्षण थांबलो, नंतर, आणखी काही ऐकू न आल्याने, मी मार्ग सोडला आणि झुडुपात सरकलो, एका विस्तृत वर्तुळात फिरलो.
  
  
  "कुठे आहेत ते?"
  
  
  कुजबुज जपानी भाषेत होती, माझ्या डावीकडे, धबधब्याच्या मार्गाच्या जवळ. मी पुढे सरकलो तेव्हा मला दोन जपानी पर्यटकांच्या पाठीमागे बघताना दिसले जे एका मोठ्या दगडाच्या मागे लपले होते.
  
  
  “चुप राहा,” दुसऱ्या माणसाने त्याच्या कॉम्रेडच्या चिंताग्रस्त प्रश्नाला उत्तर म्हणून हादसा दिला. "ते लवकरच इथे येतील."
  
  
  घाबरलेल्याला शांत करता येत नव्हते. “ते तिघे का आहेत? आम्हाला सांगण्यात आले की फक्त दोन महिला असतील. या माणसालाही मारायला हवं का? तो कोण आहे?"
  
  
  “तो कोण आहे हे मला माहीत नाही,” दुसरा म्हणाला. मी त्याला इंग्रजी बोलणारा निरीक्षक म्हणून ओळखले.
  
  
  जपानी व्हिस्पर्सचे भाषांतर करणे कठीण होते आणि त्याने पुन्हा इंग्रजी वापरावे अशी माझी इच्छा होती. “तो जो कोणी आहे, त्याने त्यांच्याप्रमाणेच मरावे. साक्षीदार नसावेत. हा तलवारीचा क्रम आहे. आता शांत राहा; ते तुझे ऐकतील."
  
  
  जपानी आणि मेकासाठी काम! “हॉकला हे कळेपर्यंत थांबा,” मी विचार केला आणि त्याला कधी कळले तर मी स्वतःला जोडले. मला खात्री होती की मी माझ्यासमोर या जोडीला हाताळू शकेन, त्यांच्या हातात पिस्तूल शांत असूनही. मला त्रास देणारा हा तिसरा होता. तो नेमका कुठे आहे हे मला माहीत नव्हते आणि स्त्रिया कोणत्याही क्षणी तिथे असतील. खड्डे आणि फिरणारे खडक त्यांना आणखी काही मिनिटे संमोहित करतील अशी प्रार्थना करून, मी विल्हेल्मिना त्याच्या बेल्ट होल्स्टरमधून काढला आणि ह्यूगोला त्याच्या पुढच्या बाजूच्या आवरणातून माझ्या हातात पडू दिले. दोन्ही प्रतिक्षा मारेकऱ्यांचा एकाच वेळी मृत्यू व्हायचा होता, कोणताही आवाज न करता. माझे जाकीट काढून, मी ते माझ्या डाव्या हाताला आणि लुगरभोवती गुंडाळले. ते तात्पुरते सायलेन्सर होते, पण ते करावे लागले.
  
  
  मी पटकन चार पावले पुढे सरकलो, माझी उपस्थिती लक्षात येण्याआधीच त्या जोडप्याच्या मागे जाऊन संपलो. ज्या क्षणी कापडाने गुंडाळलेल्या लुगरने घाबरलेल्या जपानी माणसाच्या मानेला स्पर्श केला, तेव्हा मी ट्रिगर ओढला.
  
  
  
  
  
  
  . मी खात्री केली की थूथन वरच्या दिशेने कोन केले आहे जेणेकरून गोळी त्याच्या मेंदूमधून जाईल आणि त्याच्या डोक्याच्या वरच्या भागातून बाहेर पडेल. मी हिशोब केल्याप्रमाणे, बुलेटने आकाशात आपला मार्ग चालू ठेवला. त्याची कवटी निघून गेल्याने तो एखाद्या खडकावर किंवा झाडावर आदळला असता तर अपरिहार्य होणारा आवाज मला परवडणारा नव्हता.
  
  
  त्याचे डोके प्राणघातक आकुंचन पावले असतानाही, माझा चाकू दुसऱ्याच्या मणक्याच्या चकतींमध्ये सरकला आणि त्याच्या मज्जासंस्थेवर नियंत्रण ठेवणारे अस्थिबंधन तोडले. माझ्या जॅकेटमधील माझा हात पुढे आला आणि मेलेल्या माणसाच्या तोंडाभोवती बंद केला, जर तो ओरडला तर माझ्या तोंडात हवा उरली नाही. पहिल्या मृत माणसाला बोल्डरवर पिन करण्यासाठी मी माझे नितंब फिरवले आणि दुसरा शांतपणे जमिनीवर खाली केला, त्यानंतर त्याच्या सोबत्याला शांतपणे त्याच्या शेजारी सरकू दिले. मी हे करत असताना मला मागून हाक ऐकू आली.
  
  
  "निक, तू कुठे आहेस?" ती कँडी होती. मी आता नाही हे त्यांच्या लक्षात आले असावे आणि कदाचित त्यांना जंगलाच्या शांततेची भीती वाटत असावी.
  
  
  “येथे,” मी तिसऱ्या मारेकऱ्याला मला शोधू द्यावे असे ठरवून प्रतिसाद दिला. "फक्त वाटेवर चालत राहा."
  
  
  माझे जॅकेट पॅक करून जणू काही मी ते माझ्या हातावर टेकवले होते, मी मार्गावर निघालो आणि पुढे चालू लागलो. मला माहित होते की तो जवळपास असावा - ते खूप दूर नसतील - आणि मी बरोबर होतो. मी मोठ्या ग्रॅनाईट स्लॅबला गोलाकार करत असताना मार्गाशेजारी प्रभावीपणे भिंत तयार केली, तो अचानक माझ्या दृष्टीस पडला आणि माझा मार्ग अडवला. सायलेन्सर असलेली पिस्तूल माझ्या पोटावर आहे
  
  
  "गोळी मारू नकोस; “मी तलवार आहे,” मी जपानी भाषेत कुजबुजलो. त्याच्या संकोचाने तो अव्यावसायिक असल्याचे सूचित केले आणि त्याला त्याचा जीव गमवावा लागला. माझ्या जॅकेटमध्ये गुंडाळलेल्या माझ्या लुगरमधून आलेली एक गोळी त्याच्या हृदयात आदळली आणि वरच्या दिशेने उडून गेली आणि तो पुढे जाण्यापूर्वी काही क्षणासाठी त्याचे शरीर उचलले. मी त्याला पकडले आणि ग्रेनाईटच्या स्लॅबच्या मागे ओढले आणि तिथे फेकले. त्याच्या तोंडातून एक भयंकर गुरगुर सुटला. शेरिमा किंवा कँडी ते जात असताना मला ते ऐकून धोका पत्करता आला नाही, म्हणून मी गवताचा एक गुच्छ उपटला आणि माझ्या आधीच निळ्या ओठांमध्ये खोलवर अडकवला. माझ्या तात्पुरत्या गळक्याखालून रक्त वाहत होतं, पण आवाज घुसला नाही. इतर मृत जपानी लोक जिथे पडले होते तिकडे काही पाय वळवून मी त्यांना घेऊन गेलो ज्या दगडावर त्यांनी घात केला होता आणि शेरीमा आणि कँडीचे आवाज जवळ येत असताना मी त्वरीत कृती केली. ते माझ्यापर्यंत पोहोचले तोपर्यंत, मी पुन्हा मार्गावर उभा होतो, माझे जाकीट पुन्हा माझ्या हातावर ओढले गेले जेणेकरुन बुलेटची छिद्रे दिसू नयेत, माझी कॉलर आणि टाय पूर्ववत झाला. मी बंदूक, होल्स्टर आणि पाकीट माझ्या पॅन्टच्या खिशात हस्तांतरित केले.
  
  
  त्यांच्या चेहऱ्यावरचा प्रश्न कँडीने विचारला. "खूप उबदार, निक?"
  
  
  "हो, मॅडम," मी काढले. “एवढ्या उबदार दिवशी, ही वाढ निश्चितच एक गरम प्रकरण असेल. मला आशा आहे की तुम्ही बायकांना हरकत नाही.
  
  
  "मला नक्की माहीत नाही," शेरीमा म्हणाली. "लोरी पायघोळ असलेला हा सूट खूपच अस्वस्थ वाटू लागला आहे."
  
  
  “माझे पण,” कँडी आत शिरली. "खरं तर, मला वाटतं की मी हे जाकीट माझ्या खांद्यावर टाकेन." तिने तिचे जाकीट काढले आणि मी तिला तिच्या खांद्यावर जुळवून घेण्यास मदत केली, तेव्हा माझ्या लक्षात आले की ती त्या दिवशीच्या माणसाच्या तयार केलेल्या पांढऱ्या शर्टच्या खाली एका ब्रावर बसली होती. तिला तिचे भरपूर स्तन सावरता आले नाहीत. तिला माझ्या टीकेची जाणीव झाली होती कारण ती माझ्या उजव्या स्तनाला स्पर्श करण्याइतकी वळली आणि नंतर माझ्याकडे निष्पापपणे पाहत होती. मी तिच्याबरोबर हा खेळ खेळलो, माझ्या केसांची एक विस्कटलेली स्ट्रँड काढल्यासारखे माझे हात वर केले, परंतु त्याच वेळी माझ्या शर्टच्या फुगवटावर माझी बोटे सरकवत ठेवण्याचा प्रयत्न केला. तिचा जलद, मफल झालेला उसासा मला म्हणाला की तिलाही माझ्यासारखीच इच्छा वाटत होती.
  
  
  “मला वाटते की आपण पुढे जाणे चांगले आहे,” मी तिच्यापासून दूर जाऊन पुन्हा मार्गस्थ झालो. “हे धबधब्यापर्यंत थोडेसे चालत आहे. जर तुम्ही लक्षपूर्वक ऐकाल तर तुम्हाला पाणी ऐकू येईल.”
  
  
  कँडीकडे वळत शेरीमा म्हणाली, “मी ऐकलेला तो आवाज असावा. "पण मला वाटले की, निक, त्या खड्ड्याच्या ठिकाणी तुझी आठवण आल्यावर तो तूच आहेस, आमच्या समोरच्या झुडपात फिरत आहेस."
  
  
  “तो एक धबधबा असावा,” मी मान्य केले, आम्ही चालत असताना वाढत्या आवाजाबद्दल कृतज्ञ झालो. “तुम्ही दोघे किल्ले पहात असताना मी पुढे जाण्याचा निर्णय घेतला. मी एक कॅमेरा माणूस आहे आणि मला वाटले की मी त्या जपानी पर्यटकांना भेटेन आणि त्यांच्याकडे कोणत्या प्रकारची उपकरणे आहेत ते पाहू. पण ज्याला वेळेची खूप काळजी वाटत होती त्याचे त्यांनी ऐकले असेल, कारण ते आजूबाजूला नाहीत आणि ते कदाचित आपल्यापेक्षा खूप पुढे आहेत. आम्ही त्यांना धबधब्याच्या निरिक्षण डेकवर पाहू."
  
  
  तोपर्यंत पुढे धबधब्यातून खाली येणाऱ्या पाण्याची गर्जना खूप जोरात झाली होती, मग आम्ही वाकडा वळसा मारताच आम्हाला त्या प्रचंड उंच धबधब्याच्या सौंदर्याने थक्क केले.
  
  
  "अरे देवा, हे विलक्षण आहे," शेरीमा उद्गारली. “एकाच वेळी खूप गोंडस आणि खूप भीतीदायक. निक, नेहमीच असा क्रूर असतो का?
  
  
  “नाही,” निसर्गाने आणि पार्क सर्व्हिसने तयार केलेल्या निरीक्षण डेकभोवती कुंपण म्हणून काम करणाऱ्या धातूच्या पाईपजवळ आल्यावर मी म्हणालो. “वर्षाच्या या वेळी वसंत ऋतु वितळत असताना, पाणी जास्त असते.
  
  
  
  
  
  
  मला सांगण्यात आले आहे की काहीवेळा ते एक फसवणूक होते, परंतु आत्ता त्यावर विश्वास ठेवणे कठीण आहे. आणि इथल्या माझ्या शेवटच्या भेटीपासून मला जे आठवतं त्यावरून, पुरात इथल्या बऱ्याच बँका वाहून गेल्याचं दिसतंय.”
  
  
  "काही धोका आहे का?" - कँडीने रेलिंगपासून थोडे दूर जात विचारले.
  
  
  "नाही, मला खात्री आहे की ते सुरक्षित आहे किंवा पार्क सेवेतील कोणीतरी आम्हाला आत येऊ देणार नाही," मी म्हणालो. मी माझे जाकीट रेलिंगवर फेकले, मग वळलो, तिचा हात घेतला आणि तिला पुन्हा पुढे खेचले. “ऐका, इथे येण्याआधी पाणी अजून वाढायचे आहे हे पाहा.”
  
  
  जेव्हा तिला... आमचा व्हेंटेज पॉइंट सुरक्षित असल्याची खात्री पटली तेव्हा मी त्यांचे लक्ष नदीच्या पलीकडे वळवले. “ही व्हर्जिनियाची बाजू आहे,” मी स्पष्ट केले. “तिथे जमीन उंच आहे. हे पॅलिसेड्स बनवतात, जसे की न्यूयॉर्कच्या समोर हडसनवर, इतकेच नाही. महामार्ग त्याच बाजूने जातो आणि हे पठार रॅपिड्सकडे पाहण्यासाठी एक उत्तम ठिकाण आहे. तिथेही त्यांनी सहलीसाठी एक छोटासा गवत उभारला. कदाचित तुम्ही तिथून ग्रेट फॉल्स पाहू शकता... अहो! ते काढून टाका!"
  
  
  "ओह, निक, तुझे जाकीट!" - कँडी उद्गारली, रेलिंगवर झुकली आणि माझे जाकीट वेगाने हवेतून पाण्याच्या दिशेने जाताना दुःखाने पाहत होती.
  
  
  मी फक्त उसासा टाकला आणि ती आणि शेरीमा सहानुभूतीपूर्वक ओरडली कारण तो पाण्यात पडला आणि आमच्या खालच्या फेसाच्या प्रवाहाने वाहून गेला. त्यांचे लक्ष समोरच्या बाकाकडे वेधून मी माझे जॅकेट रेलिंगवरून काढले. महागड्या वॉर्डरोबचा काही भाग इतक्या सहजपणे फेकून दिल्याबद्दल हॉकला खूप आनंद झाला नसता, परंतु तरीही मी ते पुन्हा घालू शकणार नाही. दोन गोलाकार, जळलेले छिद्र पुरुषांच्या फॅशनमध्ये अगदी टेक्सासमध्येही नवीनतम गोष्टी आहेत यावर कोणीही विश्वास ठेवला नसेल.
  
  
  "ओह, निक, तुझे सुंदर जाकीट," कँडी पुन्हा ओरडली. "त्यात काही मौल्यवान होते का?"
  
  
  "नाही. सुदैवाने, माझ्याकडे माझे पाकीट आणि माझे बहुतेक पेपर माझ्या पॅन्टमध्ये आहेत,” मी माझे पाकीट दाखवत म्हणालो आणि त्यांना वाटेल की दुसऱ्या बाजूला असलेले लुगर फुगवटा माझे "कागदपत्रे" आहेत. मी जोडले, "टाईम्स स्क्वेअरला कसे जायचे ते सांगत असताना मी जे काही सामान घेऊन जात होतो ते एका पिकपॉकेटने उचलल्यानंतर मला न्यूयॉर्कमध्ये ही सवय लागली."
  
  
  "निक, मला जबाबदार वाटते," शेरीमा म्हणाली. “तुम्ही मला ते तुमच्यासाठी बदलू द्यावे. शेवटी, तुम्ही इथे आहात कारण. मला धबधबा बघायचा होता. अब्दुलच्या मित्राने हे कधीच सुचवले नाही अशी माझी इच्छा आहे."
  
  
  "मी इथे आहे कारण मला इथे रहायचे आहे," मी तिला म्हणालो. “आणि ते बदलण्याची काळजी करू नका; आम्ही तेल उद्योगातील लोक वॉशिंग्टनमधील लॉबिंगमध्ये किती पैसे टाकतात हे तुम्हाला माहिती आहे."
  
  
  तिने माझ्याकडे विचित्र नजरेने पाहिले, मग जेव्हा माझे स्मित त्यांना म्हणाले की मी विनोद करत आहे तेव्हा ती आणि कँडी हसले. मला वाटले, “त्यांना माहीत असते तर, मला खाते कुठून मिळाले!”
  
  
  मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले आणि म्हणालो की आम्ही गाडीकडे परत जाणे आणि आमच्या घराचा शोध सुरू ठेवणे चांगले आहे. आम्ही आमची पावले मागे घेत असताना, मी म्हणालो, "मला आशा होती की पोटोमॅक परिसरात आम्हाला दुपारचे जेवण चांगले मिळेल, परंतु मी माझ्यासोबत शर्टच्या बाहीमध्ये दिसतो, आम्हाला बिग मॅकसाठी सेटल करावे लागेल."
  
  
  "बिग मॅक म्हणजे काय?" - दोघांनी एकाच वेळी विचारले, त्यांच्या आवाजात आश्चर्य आणि करमणूक मिसळली.
  
  
  “बरोबर आहे,” मी कपाळावर हात मारून म्हणालो, “तुम्ही दोघे इतके दिवस देशाबाहेर आहात हे मी विसरलो की तुम्हाला शतकातील आनंद कधीच मिळाला नाही. स्त्रिया, मी तुम्हाला वचन देतो की जर आम्हाला मॅकडोनाल्ड सापडले तर तुम्ही खरोखर आश्चर्यचकित व्हाल."
  
  
  आम्ही चालत असताना त्यांना बिग मॅकचे रहस्य सांगण्यासाठी त्यांनी मला पटवून देण्याचा प्रयत्न केला आणि मी पुढे काहीही स्पष्ट करण्यास नकार देत माझ्या खेळात अडकलो. मी त्यांना या हास्यास्पद चर्चेत गुंतवून घेतले जेव्हा आम्ही एका भागातून जात होतो जिथे तीन मृतदेह झाडेझुडपांमध्ये पडलेले होते आणि नुकत्याच झालेल्या रक्तपाताचा कोणताही इशारा न देता ते तेथून निघून गेले. आम्ही नुकतेच पुलावर पोहोचलो, जिथे महिला खड्ड्यात फिरताना पाहत होत्या, तेव्हा अब्दुल धावत आमच्याकडे आला. वॉचडॉगच्या भूमिकेशी त्याची कथित बांधिलकी पाहता तो लवकर का दिसला नाही याचे मला आश्चर्य वाटले, परंतु त्याच्याकडे स्पष्टीकरण तयार होते.
  
  
  "माझ्या बाई, मला माफ कर," तो शेरीमासमोर जवळजवळ तोंडावर पडून विनवणी करू लागला. “मला वाटले की तुम्ही त्या पार्किंगच्या जवळच्या इमारतीत गेला आहात, म्हणून मी गाडीचे इंजिन तपासायला सुरुवात केली, जसे आम्हाला निघण्यापूर्वी करायचे होते. काही मिनिटांपूर्वी मला कळलं की तू तिथे नाहीस आणि लगेच तुला घ्यायला आलो. मला माफ कर." त्याचे धनुष्य जवळजवळ पुन्हा जमिनीला स्पर्श झाले.
  
  
  “अरे, अब्दुल, ठीक आहे,” शेरीमा त्याचा हात धरत म्हणाली, जेणेकरून त्याला उभे राहावे लागेल. "आम्हाला मजा आली. आम्ही फक्त धबधब्याकडे चालत गेलो आणि परत आलो. तू तिथे असायला हवी होतीस... त्याने तिचा गैरसमज केला आहे हे पाहून, त्याला फटकारले, तिने घाईघाईने स्पष्टीकरण दिले: “नाही, मला असे म्हणायचे आहे की तू धबधबा पाहण्यासाठी तिथे गेला होतास. तुमच्या मित्राने सांगितल्याप्रमाणे ते प्रभावी आहेत. आणि तुम्हाला मिस्टर कार्टरचे जाकीट साबणात उडताना दिसले.
  
  
  तिचे शेवटचे शब्द ऐकून तो पूर्णपणे हैराण झालेला दिसत होता आणि ती संपेपर्यंत
  
  
  
  
  
  
  एडने त्याला माझे नुकसान समजावून सांगितले आणि आम्ही लिमोझिनवर परतलो. आम्ही गाडीत चढलो तेव्हा त्याने माझ्याकडे विचारपूर्वक पाहिले आणि मला वाटले की माझ्यासारखे मौल्यवान जाकीट हरवले तर तो कोणता बेफिकीर मूर्ख असेल, पण त्याने नम्रपणे खेद व्यक्त केला, मग बसला आणि चालायला लागला. फॉल्स रोडकडे परत.
  
  
  पोटोमॅक ओलांडून आम्ही नुकतेच सुरुवात केली होती जेव्हा माझ्या विचारांना छेद देणारा छोटा खंजीर अचानक प्रकट झाला: अब्दुलच्या कोणत्या मित्राने त्याला ग्रेट फॉल्सबद्दल सांगितले होते? यापूर्वी तो या देशात आला नव्हता. मग तो त्याचा मित्र इथे कधी भेटला? दोनदा शेरीमाने नमूद केले की धबधब्याच्या बाजूला सहलीची सूचना या अज्ञात मित्राने केली होती आणि दोनदा माझ्या मेंदूने ते नोंदवले आणि नंतर इतर गोष्टींकडे वळलो. अब्दुल हा ओळखीचा माणूस कुठे भेटला हे मी कँडीकडून किंवा तिच्यामार्फत शोधण्याचा प्रयत्न करण्यासाठी आणखी एक मानसिक टीप तयार केली.
  
  
  पुढचे काही तास फक्त या परिसरात ड्रायव्हिंग करण्यात घालवले गेले, ज्यामुळे शेरीमाला त्या ठिकाणी वसलेल्या घरांचे प्रकार आणि त्यासोबत फिरणाऱ्या टेकड्या पाहायला मिळाल्या. कुरणात चरणाऱ्या घोड्यांच्या कळपाने तिला आश्चर्य वाटले किंवा जवळजवळ अंकुशापर्यंत पसरलेल्या खाजगी स्टीपलचेस मार्गावर ती आश्चर्यचकित झाली तेव्हा आम्हाला अनेक वेळा थांबावे लागले.
  
  
  आम्हाला मॅकडोनाल्ड कधीच सापडले नाही, त्यामुळे शेवटी टी ला त्यांना बर्गर चेन आणि त्यांच्या मेनूबद्दल सांगावे लागले. मला जॅकेटशिवाय जेवण दिले जाईल याची खात्री करून घेतल्यानंतर आम्ही लंचसाठी एका छोट्या कंट्री इनमध्ये थांबलो.
  
  
  एका क्षणी, मी माफ केले आणि पुरुषांच्या खोलीत गेलो, फोन बूथकडे जाण्याऐवजी मला कॅश रजिस्टर जवळ दिसले. अब्दुल समोर पाहून मला आश्चर्य वाटले. त्याने आमच्यासोबत जेवायला नकार दिला; जेव्हा आम्ही आत होतो, तेव्हा शेरीमाने स्पष्ट केले की त्याने त्याच्या धार्मिक आहारविषयक नियमांचे काटेकोरपणे पालन करून स्वतःचे अन्न स्वतः शिजवण्यास प्राधान्य दिले.
  
  
  मी त्याला फोन बूथमध्ये पाहिले त्याच वेळी त्याने माझ्याकडे पाहिले आणि तो पटकन फोन ठेवला आणि मला त्याची जागा देण्यासाठी बाहेर गेला.
  
  
  “आम्ही जिथे होतो त्या दूतावासाला मी कळवले,” तो थंडपणे म्हणाला. "महाराज माझ्या बाईशी कधीही संपर्क साधू शकतात आणि मला आमच्या राजदूताला आमच्या ठावठिकाणाविषयी नियमितपणे अद्यतनित करण्याचा आदेश देण्यात आला आहे."
  
  
  हे तार्किक स्पष्टीकरणासारखे वाटले, म्हणून मी काहीही बोललो नाही, फक्त त्याला जाऊ द्या आणि तो कारच्या बाहेर येईपर्यंत पाहत राहिला. त्यानंतर मी हॉकला स्वतःची तक्रार करण्यासाठी कॉल केला. पे फोनमध्ये स्क्रॅम्बलर नसल्यामुळे काळजी करण्याची गरज नव्हती. ग्रेट फॉल्सचे लँडस्केपिंग मी कोणाला तरी साफ करायला सांगितल्यावर तो थोडा अस्वस्थ झाला. पार्क सर्व्हिसच्या काही कर्मचाऱ्याचा संशय न घेता तिन्ही मृतदेह कसे गोळा करायचे याचे तपशील मी त्याच्यासमोर सोडले आणि बाकीच्या दिवसाच्या आमच्या वेळापत्रकाची झटपट माहिती दिली आणि मग त्याला सांगितले की मला मिळेल. त्याच्याकडे परत. जेव्हा आम्ही वॉटरगेटला परतलो.
  
  
  मी फोन ठेवण्यापूर्वी, मी विचारले की कम्युनिकेशन विभाग आमच्या चुका शोधण्यासाठी शेरीमाच्या क्वार्टरमध्ये प्रवेश करू शकला आहे का? त्याच्या घृणाने मला सांगितले की ऐकण्याची कोणतीही साधने स्थापित केलेली नाहीत आणि नंतर त्याने याचे कारण सांगितले. “असे दिसते की कोणीतरी अदाबिया दूतावासात फोन केला आणि सुचवले की शेरीमा दूर असताना खोली सजवण्यासाठी स्थानिक चित्रे आणि हस्तकला पाठवल्यास तिला घरी अधिक वाटेल. काहीही झाले तरी, फर्स्ट सेक्रेटरी जवळजवळ तुम्ही सर्वजण निघाल्यापासून खोलीत होते आणि त्यांच्याकडे लोक दिवसभर वस्तू आणत होते. ते तिथून बाहेर पडताच आम्ही आत जायला तयार आहोत, पण मला वाटतं की शेरीमा परत आल्यावर फर्स्ट सेक्रेटरी जवळ यायला हवं आहे जेणेकरुन तो पूर्ण करण्याचे काम हाती घेऊ शकेल.
  
  
  "हे सर्व ऑफर करायला कोणी बोलावले?"
  
  
  "आम्ही शोधू शकलो नाही - अद्याप," हॉक म्हणाला. "आमच्या दूतावासातील माणसाला वाटतं की हा कॉल थेट राजदूताला पाठवला गेला होता, म्हणून तो शेरीमा, तुमची मिस नाइट किंवा कदाचित त्या बेडवीकडून आला असावा."
  
  
  “त्याच्याबद्दल बोलताना,” मी म्हणालो, “तो दूतावासात कोणाला ओळखतो किंवा त्याला इथल्या एखाद्या मित्राशी संपर्क साधण्याची संधी मिळाली आहे का ते पाहा.”
  
  
  ग्रेट फॉल्सची आमची साईड ट्रिप कशी सुचली होती ते मी त्याला सांगितलं. हॉक म्हणाला की आम्ही परत येईपर्यंत तो मला उत्तर देण्याचा प्रयत्न करेल.
  
  
  मग, जवळजवळ चेतावणीच्या स्वरात आवाज वाढवत, तो म्हणाला, “तुम्ही नमूद केलेल्या जपानी वस्तूंच्या त्या तीन पॅकेजेस धबधब्यावर सोडून मी त्यांची काळजी घेईन, परंतु कृपया भविष्यात अधिक काळजी घेण्याचा प्रयत्न करा. या भागात अशा प्रकारची संकलन सेवा आयोजित करणे खूप कठीण आहे. ज्या एजन्सींना भाग घ्यावा लागेल त्यांच्यामधील स्पर्धा इतकी मोठी आहे की त्यांच्यापैकी एखाद्याला व्यवसायाच्या दृष्टिकोनातून आमच्याविरूद्ध माहिती वापरणे फायदेशीर वाटू शकते.
  
  
  मला ठाऊक होते की त्याला असे म्हणायचे होते की त्याला एफबीआय किंवा सीआयएशी वाटाघाटी कराव्या लागतील आणि या तिघांचे भवितव्य लपवावे लागेल. मदतीसाठी अशा विनंत्या त्याला नेहमी अस्वस्थ करतात, कारण त्याला खात्री होती की त्याला दहा वेळा नंतर उपकाराची परतफेड करावी लागेल. “मला माफ करा सर,” मी माझ्यासारखा आवाज करण्याचा प्रयत्न करत म्हणालो. "हे पुन्हा होणार नाही. पुढच्या वेळी मी मागे राहीन."
  
  
  "ते आवश्यक नाही," तो कठोरपणे म्हणाला.
  
  
  
  
  
  नंतर फोन ठेवला.
  
  
  शेरीमा आणि कँडीला परत आल्यावर मला दिसले की दुपारचे जेवण आधीच आले आहे. चालल्यानंतर आम्हा सर्वांना भूक लागली होती आणि मी इतरांपेक्षा थोडा जास्त व्यायाम करत असल्याने माझे पोट सर्व गोष्टींसाठी ओरडत होते आणि जेवण चांगले होते. आम्ही त्वरीत काम पूर्ण केले, नंतर शिकार देशातून प्रवास करण्यात आणखी एक तास घालवला, कँडी व्यस्तपणे नोट्स काढत असताना शेरीमाने तिला सांगितले की तिला कोणत्या विभागात विशेष रस आहे. त्यांनी ठरवले की कँडी दुसऱ्या दिवशी रिअल इस्टेट एजंटशी संपर्क साधण्यास सुरुवात करेल. येत्या एक-दोन आठवड्यांत त्यांना घर मिळेल अशी आशा आहे.
  
  
  संध्याकाळचे सहा वाजून गेले होते. अब्दुलने लिमोझिन परत वॉटरगेट ड्राईवेवर वळवली. तोपर्यंत आम्ही जॉर्जटाऊनमध्ये दुपारचं जेवण करायचं ठरवलं होतं. रेस्टॉरंट 1789 मध्ये ते माझे पाहुणे असावेत असा मी आग्रह धरला, ज्या वर्षी रेस्टॉरंटचे नाव मिळाले त्या वर्षी बांधलेल्या इमारतीत एक उत्कृष्ट जेवणाचे ठिकाण आहे. शेरीमा पुन्हा माझ्यावर बळजबरी करण्यास संकोच करत होती, परंतु मी तिला दुसऱ्या दिवशी संध्याकाळी पाहुणे होण्याचे आमंत्रण स्वीकारून सहमती दर्शवली.
  
  
  आम्ही गाडीतून उतरलो तेव्हा शेरीमाने अब्दुलला साडे आठ वाजता परत यायला सांगितलं. मी सल्ला दिला की आपण टॅक्सीने जॉर्जटाउनला सहज जाऊ शकतो आणि अब्दुलला चांगली रात्र घालवता येईल.
  
  
  “धन्यवाद, मिस्टर कार्टर,” तो त्याच्या नेहमीच्या बर्फाच्छादित रिझर्व्हसह म्हणाला, “पण मला एक दिवस सुट्टीची गरज नाही. माझे काम माझ्या बाईच्या ताब्यात असणे आहे. मी साडेआठ वाजता परत येईन."
  
  
  "ठीक आहे, अब्दुल," शेरीमा म्हणाली, कदाचित तिच्या विश्वासू अंगरक्षकाच्या भावना दुखावल्या गेल्या असतील. "पण तुला काहीतरी खायला नक्कीच मिळेल."
  
  
  “हो, माझी बाई,” तो वाकून म्हणाला. “मी हे दूतावासात लगेच करीन. तुम्ही सांगितल्याप्रमाणे मी तिथे सहज जाऊ शकतो आणि इथे परत येऊ शकतो. पटकन गाडीभोवती फिरून आणि गाडी चालवून त्याने चर्चा संपवली.
  
  
  “अब्दुल त्याचे काम खूप गांभीर्याने घेतो, निक,” आम्ही लिफ्ट आमच्या मजल्यावर नेत असताना शेरीमा म्हणाली. “त्याला असभ्य व्हायचे नाही; ही फक्त त्याची पद्धत आहे."
  
  
  "मला समजले," मी म्हणालो, माझ्या दारात थांबून ते त्यांच्या खोलीत गेले. "हॉलमध्ये भेटू."
  
  
  काही क्षणांनंतर मी हॉकसोबत फोनवर होतो, ज्यांच्याकडे माझ्यासाठी काही माहिती होती.
  
  
  “सर्वप्रथम,” त्याने सुरुवात केली, “त्या मूर्ख फर्स्ट सेक्रेटरीने सुमारे पंधरा मिनिटांपूर्वी शेरीमाची वाट पाहणे सोडले नाही. आम्ही कधीही सूटमध्ये प्रवेश केला नाही, म्हणून कोणत्याही चुकांवर विश्वास ठेवू नका."
  
  
  मी एनक्रिप्ट न केलेल्या फोनबद्दल काहीतरी बोलू लागलो, पण त्याने थांबवले की किमान कम्युनिकेशन्सने वॉटरगेटवर त्यांचा दिवस वाया घालवला नाही. "तुमच्या फोनमध्ये एक स्क्रॅम्बलर स्थापित आहे जेणेकरून तुम्ही मोकळेपणाने बोलू शकता."
  
  
  "मोठा! धबधब्यावर माझ्या तीन मित्रांचे काय?"
  
  
  “आताही,” तो हळूच म्हणाला, “सेंटर फॉर नेव्हल रिसर्चजवळील मॅकआर्थर बुलेव्हार्डवर त्यांच्या डॅटसनच्या ढिगाऱ्यातून त्यांचे पूर्णपणे जळालेले मृतदेह बाहेर काढले जात आहेत. टायर उडून गेला असावा कारण ते अचानक उलटले आणि केंद्रात प्रवेश करण्यासाठी थांबलेल्या इंधन ट्रकवर आदळले. यावेळी नौदल गुप्तचर अधिकारी जोडपे तेथून जात असताना त्यांनी हा अपघात पाहिला. सुदैवाने टँकर चालकाने स्फोट होण्यापूर्वीच उडी मारली. नेव्हल इन्स्टिट्यूटच्या साक्षीदारांनी मेरीलँड राज्य पोलिसांना दिलेल्या माहितीच्या आधारे, ट्रक चालक पूर्णपणे सुरक्षित असल्याचे दिसते. तो फक्त एक अपघात होता."
  
  
  "तुम्ही अपघातापूर्वी त्यांच्याबद्दल काही शोधू शकलात का?"
  
  
  “त्यांची छायाचित्रे आणि प्रिंटआउट्स घेण्यात आले आणि आम्ही ते रेन्गो सेकीगुनचे सदस्य असल्याचे स्थापित केले. आम्हाला वाटले की जपानी रेड आर्मीचे बहुतेक धर्मांध पकडले गेले किंवा मारले गेले, परंतु वरवर पाहता हे तिघे टोकियोतून पळून गेले आणि लेबनॉनला गेले; ते ब्लॅक सप्टेंबरने घेतले होते.
  
  
  "ते इथे कसे आले?"
  
  
  “आम्ही ते अद्याप स्थापित केलेले नाही, परंतु आम्ही त्यावर काम करत आहोत. बेरूत कार्यालयाचे म्हणणे आहे की ब्लॅक सप्टेंबरद्वारे प्रशिक्षित काही जपानी लोकांनी ठरवले की सप्टेंबर संघटना त्यांच्यासाठी पुरेशी अतिरेकी नाही, म्हणून त्यांनी स्वॉर्डच्या सिल्व्हर स्किमिटर्सशी संपर्क साधला. शेरीमवर हे काम करण्यासाठी त्यांना इथे पाठवण्याची व्यवस्था त्याने केली असावी.
  
  
  "म्हणून त्यांना ब्लॅक सप्टेंबर पुरेसा अतिरेकी वाटला नाही," मी विचार केला. "काही वर्षांपूर्वी तेल अवीवमधील लॉड विमानतळावर त्यांच्या देशबांधवांनी केलेल्या त्या छोट्याशा हत्याकांडाबद्दल त्यांना काय वाटले - शांततावादाची कृती?"
  
  
  "संध्याकाळसाठी तुमचा काय बेत आहे?" हॉकला जाणून घ्यायचे होते. "तुम्हाला कोणताही बॅकअप नियुक्त करायचा आहे का?"
  
  
  मी त्याला आमच्या रेस्टॉरंट 1789 मधील जेवणाबद्दल सांगितले, नंतर कॉल केला. जणू काही माझ्या दारावर थाप पडली.
  
  
  माझी टाय सैल करून मी दाराकडे गेलो आणि ते उघडले. कँडीने लगेच माझ्या मागे ढकलले आणि पटकन तिच्या मागे दरवाजा बंद केला.
  
  
  "तू कधी खोलीत येत नाहीस?" मी तिची निंदा केली.
  
  
  "तिथे कोण आहे ते तू कधीच सांगणार नाहीस," तिने उत्तर दिले, मग तिने तिचे हात माझ्या गळ्यात घातले आणि माझे चुंबन घेतले. आमच्या जिभेने थोडा वेळ खेळ केला, मग तिने तिचे तोंड बाजूला केले आणि म्हणाली, “हम्म. मला दिवसभर हे करायचे होते, निक. शेरिमा तिथे असताना चांगले वागणे किती कठीण होते याची तुम्ही कल्पनाही करू शकत नाही.”
  
  
  "माझ्यासाठी ते किती कठीण होते याची तुला कल्पना नाही, पण शेरीमाचे काय?" मी विचारले, तिने उघडले होते या वस्तुस्थितीमुळे पूर्णपणे विचलित न होता.
  
  
  
  
  
  
  त्याच्या शर्टचे बटण काढले, बेल्ट काढला आणि मला बेडच्या दिशेने नेले.
  
  
  “तिने पटकन आंघोळ केली आणि मग ती म्हणाली की ती सात पंचेचाळीस पर्यंत झोपणार आहे,” कँडीने उत्तर दिले, पलंगावर बसून मला तिच्यात सामील होण्यासाठी हातवारे करून. "म्हणजे मला तिथे परत जाण्याआधी आणि स्वतःला कपडे घालण्यासाठी आमच्याकडे एक तासापेक्षा जास्त वेळ आहे."
  
  
  तिचा चेहरा हातात घेऊन मी तिच्या शेजारी बसलो.
  
  
  "आमच्या छोट्या गुपितांसोबत धोकादायकपणे जगायला तुमची हरकत नाही, नाही का?"
  
  
  प्रथम ती यावर हसली, पण अचानक तिचा चेहरा काळवंडला आणि तिचे मोठे तपकिरी डोळे माझ्या मागे दाराकडे दिसले. तिच्या आवाजात एक विचित्र कडवटपणा होता कारण ती अनुपस्थितपणे म्हणाली, "प्रत्येकाकडे एक रहस्य आहे." आपण सर्व, बरोबर? तू, मी, शेरीमा, अब्दुल... शेवटचे एक गडद काजळीने बोलले गेले आणि क्षणभर मला आश्चर्य वाटले की का? "अगदी पराक्रमी आणि पराक्रमी हसन..."
  
  
  ती बोलत असताना मी तिच्याकडे बारकाईने पाहत आहे हे तिला जाणवले आणि ती तिच्या मनःस्थितीपासून दूर गेली, तिचे बारीक हात माझ्या गळ्यात गुंडाळले आणि मला खाली खेचले.
  
  
  “ओ निक, मला धर. आता कोणतेही रहस्य नाही - फक्त मला धरा.
  
  
  मी तिचे पूर्ण तोंड माझ्या अंगाने झाकले आणि तिचे चुंबन घेतले. तिने तिची बोटं माझ्या केसांतून फिरवली, मग ती माझ्या मानेवर नेली, मला लांब आणि खोल मुके घेत. आम्ही एकमेकांना कपडे उतरवले. ती बेडजवळ गेली.
  
  
  ती तिच्या पाठीवर पडली होती, तिचे लांब नागमोडी केस डोक्याच्या वरच्या उशीवर पसरले होते. तिचे डोळे अर्धवट मिटले होते आणि तिचा चेहरा अधिक निवांत झाला होता. मी माझे बोट तिच्या हनुवटी खाली, नंतर तिच्या लांब, क्लासिक मान खाली, आणि तिने एक खोल उसासा तिच्या ओठ सुटू दिली कारण माझी काळजी अधिक घनिष्ट झाली. ती तिच्याकडे वळली आणि आग्रहाने माझे चुंबन घेतले.
  
  
  आम्ही काही मिनिटे शेजारी बसलो, न बोलता, जवळजवळ तात्पुरते एकमेकांना स्पर्श केला, जणू काही आपल्यापैकी प्रत्येकाने एकमेकांना आक्षेप घेण्याची अपेक्षा केली आहे. मी पाहिले की ती तिच्या विचारात परत आली आहे. मधून मधून ती डोळे घट्ट बंद करायची, जणू काही तिच्या मनातील काही विचार पुसून टाकायची, मग ते उघडून माझ्याकडे बघायची आणि तिच्या ओठांवर हसू उमटू दे.
  
  
  शेवटी, मी विचारले, "काय आहे, कँडी? तू या किंवा त्याबद्दल खूप विचार करतोस." मी शक्य तितक्या अनौपचारिकपणे बोलण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  “काही नाही, खरंच काही नाही,” तिने हळूवारपणे उत्तर दिले. "मी... दहा वर्षांपूर्वी भेटलो असतो..." तिने पुन्हा तिच्या पाठीवर लोळले आणि डोक्यावर हात ठेवला. "मग इतक्या गोष्टी झाल्या नसत्या... तुझ्यावर प्रेम करायला..." ती छताकडे बघत गप्प बसली.
  
  
  मी माझ्या कोपरावर टेकवले आणि तिच्याकडे पाहिले. या सुंदर स्त्रीने माझ्या प्रेमात पडावे असे मला वाटत नव्हते. पण मग मलाही तिच्याबद्दल जशा भावना होत्या तशाच वाटत नव्हत्या.
  
  
  तिच्या शब्दांच्या प्रतिसादात मी असे काहीही बोलू शकले नाही जे मला तिच्या स्वतःच्या गुप्त भूतकाळाबद्दल - आणि ती कदाचित आता कशाबद्दल बोलत आहे - हे सत्य सांगू शकत नाही, म्हणून मी एक दीर्घ चुंबन घेऊन शांतता भरली.
  
  
  एका झटक्यात, आपल्या शरीराने त्या वेळी जे काही सांगायचे होते ते सर्व सांगितले. आम्ही एकमेकांना बर्याच काळापासून ओळखत असलेल्या दोन लोकांसारखे हळू आणि सहज प्रेम केले, समान आनंद दिला आणि मिळवला.
  
  
  नंतर, कँडीचे डोके माझ्या खांद्यावर ठेवून आम्ही शांतपणे झोपलो तेव्हा मला तिला आराम वाटला, तिच्या मागील विचारांचा ताण नाहीसा झाला. अचानक ती सरळ बसली.
  
  
  "अरे देवा, किती वाजले?"
  
  
  बेडसाइड टेबलवरून घड्याळ घेत मी म्हणालो, “सात चाळीस झाले मॅडम,” अतिशयोक्तीपूर्ण शब्दात.
  
  
  ती हसत होती. "मला तुझी बोलण्याची पद्धत आवडते, निक." आणि मग: "पण आता मला पळावे लागेल." तिचे कपडे गोळा करून आणि व्यावहारिकपणे त्यामध्ये उडी मारून, ती कर्फ्यूजवळ येणा-या शाळकरी मुलीसारखी कुडकुडत होती. "देवा, मला आशा आहे की ती अजून उठली नसेल... बरं, मी फक्त एवढंच सांगेन की मला लॉबीमध्ये काहीतरी कामासाठी जावं लागलं... किंवा मी फिरायला गेलो किंवा काहीतरी..."
  
  
  एकदा कपडे घातले, तिने पलंगावर झुकले आणि पुन्हा माझे चुंबन घेतले, मग वळले आणि खोलीच्या बाहेर पळत आले. “पंचेचाळीस मिनिटात भेटू,” मी तिच्या मागे ओरडलो.
  
  
  जेव्हा मी आंघोळ केली तेव्हा मला जाणवले की मी माझे विचार कशावरही केंद्रित केले तरीही ते नेहमी कँडीच्या प्रतिमेभोवती परत येतात आणि तिचे शब्द पुन्हा सांगतात. लोकांमध्ये रहस्ये होती - ही वस्तुस्थिती आहे. आणि कदाचित माझे तिच्यापासूनचे रहस्य सर्वात मोठे होते. पण तिच्या नादातलं काहीतरी मला खटकत होतं.
  
  
  हे फक्त पूर्वीच्या राणीचे रक्षण करण्याच्या कार्यापेक्षा अधिक बदलत होते. या लोकांच्या जीवनात एक गूढ होते, आणि जरी ती वैयक्तिक बाब असू शकते, तरीही ती मला उत्सुक करते. तथापि, हे वैयक्तिक विचारांपेक्षा जास्त आहेत असे वाटले: आणि ते अब्दुलभोवती केंद्रित असल्याचे दिसत होते.
  
  
  मी ज्या प्रकारे त्यांची भूमिका हिसकावून घेतली त्याबद्दल बेदवीला हेवा वाटू शकतो. फॉल्सच्या वेळी त्याच्या कर्तव्यापासून दूर राहिल्याबद्दल त्याला नक्कीच अपमानित वाटले आणि माझ्याबद्दलचा त्याचा थंडपणा त्यानंतरच वाढला. तथापि, डोळ्यांना भेटण्यापेक्षा धोकादायक दिसणाऱ्या बॉडीगार्डमध्ये अधिक आहे ही भावना मी हलवू शकलो नाही. त्याच्यावर AX ची बॅकस्टोरी खूप अपूर्ण होती.
  
  
  हॉकला बेदावीच्या वॉशिंग्टनमधील मित्रांबद्दल अधिक माहिती मिळेल या आशेने, मी ओव्हरहेड लॅम्पच्या उबदार किरणांखाली शॉवरमधून बाहेर पडलो. मी टाकायला हवे होते
  
  
  
  
  
  
  मी स्वतःला सांगितले की माझ्या युक्तिवादामुळे मला अधिक विश्वासार्ह माहिती मिळेपर्यंत थोडा वेळ विश्रांती घेता येईल.
  
  
  टेक्सास फ्लेअरचा स्पर्श असलेला टक्सिडो निवडून, हॉकने माझ्या वॉर्डरोबमधील एकही तपशील कसा चुकवला नाही हे पाहून मी शांतपणे हसलो. जॅकेट, जरी औपचारिक असले तरी, माझ्या प्रस्तावित व्यवसायाच्या लोगोसह बटणे होती.
   धडा 7
  
  
  
  
  "ते आश्चर्यकारक होते, पण मला वाटते की मी किमान दहा पौंड वाढले आहे," कँडी आणि शेरीमा ड्रेसिंग रूममधून त्यांचे कोट काढण्यासाठी माझी वाट पाहत होते. "तिचे वजन वाढले तर ते लक्षात येणार नाही," मी चेक सुपूर्द करताना विचार केला. तिने घातलेला फरशी-लांबीचा पांढरा म्यानचा ड्रेस जणू तिच्यासाठी तयार केलेला दिसत होता आणि कोमल हातांनी मऊ मटेरियल प्रत्येक वळणावर दाबले होते. स्लीव्हलेस आणि गुडघ्यापर्यंत कापलेल्या, तिच्या वाहत्या केसांचे लालसर हायलाइट्स आणि मला माहित असलेले सोनेरी टॅन दोन्ही बाहेर आणले होते जे तिच्या शरीराच्या प्रत्येक चवदार इंचने झाकले होते. तिने या कारणासाठी ड्रेस निवडला असा मला संशय आला.
  
  
  “मी पण,” शरीमा सहमत झाली. “निक, रात्रीचे जेवण छान होते. मी पॅरिसमध्ये वापरलेल्या कोणत्याही पाककृतीइतकेच येथील पाककृती उत्तम आहे. आम्हाला आणल्याबद्दल खूप खूप धन्यवाद."
  
  
  “हे मला आनंद होईल, मॅडम,” मी म्हणालो, मोलकरणीकडून तिचा लांबलचक फर कोट घेतला आणि तो तिच्या बारीक खांद्यावर वळवला कारण तिने सूचित केले की तिने केप स्टाईल घालणे पसंत केले आहे, जसे तिने पूर्वी केले होते. तिने काळा साम्राज्य-शैलीचा पोशाख परिधान केला होता जो तिच्या खांद्याच्या लांबीच्या काळ्या केसांना आणि तिच्या सडपातळ आकृतीला सुशोभित करणारे उंच स्तन हायलाइट करत होता. 1789 मध्ये अशा दोन सुंदर स्त्रियांसोबत जेवणाच्या खोलीत जाण्याचा आणि तिथल्या प्रत्येक पुरुषाच्या मत्सरी नजरेने शांतपणे उत्तर दिल्याचा मला अभिमान वाटला. त्याच्या वरवरच्या अंतहीन कनेक्शनबद्दल धन्यवाद, हॉकने अल्पसूचनेवर आमच्यासाठी काहीसे खाजगी टेबलची व्यवस्था केली, परंतु मला जाणवले की पूर्वीच्या राणीच्या उपस्थितीचा शब्द वेगाने पसरला होता कारण लोकांचा एक प्रवाह आम्ही जेवत असताना आमच्या जवळून जाण्यासाठी बहाणा करू लागला. . मला खात्री होती की शेरीमा आणि कँडी यांच्याही लक्षात आले होते, पण दोघांनीही तसे बोलायचे ठरवले नाही.
  
  
  “तुम्ही आहात,” मी कँडीला बिबट्याचा प्रिंट कोट देत म्हणालो. तिने स्वत: ला आलिशान कपड्यांमध्ये गुंडाळले ज्यामुळे वन्यजीव संरक्षकांचा संताप होईल, मी माझा हात तिच्या खांद्यावर क्षणभर रेंगाळला आणि तिच्या मऊ, संवेदनशील त्वचेला स्पर्श केला. तिने मला एक द्रुत, जाणून स्माईल दिली. मग, शेरीमाकडे वळून तिने असे काहीतरी सांगितले ज्याने मला जवळजवळ गुदमरले.
  
  
  "तुला माहित आहे, मला वाटतं आज रात्री झोपण्यापूर्वी मी थोडा व्यायाम करेन."
  
  
  "ही चांगली कल्पना आहे," शेरीमा सहमत झाली, मग कँडीकडे बारकाईने पाहिले, कदाचित तिच्या मैत्रिणीच्या दुहेरी अर्थाचा संशय आला.
  
  
  जेव्हा कँडी तिच्या चेहऱ्यावर एक निष्पाप भाव घेऊन तिची नजर परत करत म्हणाली, “जोपर्यंत मी खूप थकलो नाही तोपर्यंत. रात्र अजून लहान आहे,” शेरीमाच्या चेहऱ्यावर स्मित हास्य उमटले. तिने कँडीच्या हाताला हळुवार स्पर्श केला आणि आम्ही दरवाजाकडे निघालो.
  
  
  जेव्हा आम्ही बाहेर गेलो, तेव्हा मी दोन स्त्रियांच्या मध्ये चालत गेलो, प्रत्येकाला हात धरण्याची परवानगी दिली. मी कँडीचा हात कोपरावर दाबला आणि तिने माझा हात पिळून हावभाव परत केला. मग थोडासा थरकाप, जे मला माहित होते की लैंगिक उत्तेजनामुळे होते, तिच्यावर मात केली.
  
  
  "थंड?" - मी तिच्याकडे हसत विचारले.
  
  
  "नाही. आजची रात्र सुंदर आहे. येथे खूप उबदार आहे, वसंत ऋतूपेक्षा उन्हाळ्यासारखे. निक, शेरीमा," ती पटकन जोडली, "थोड्या चालण्याबद्दल काय म्हणता?" येथील ही जुनी घरे खूप सुंदर आहेत आणि या व्यायामाचा आम्हा सर्वांना फायदा होईल.”
  
  
  शरीमा माझ्याकडे वळली आणि विचारली, "हे सुरक्षित असेल का, निक?"
  
  
  “अरे, मला वाटतं. बरेच लोक आज संध्याकाळी चांगल्या हवामानाचा आनंद लुटताना दिसत आहेत. तुम्हाला हवे असल्यास, आम्ही जॉर्जटाउन युनिव्हर्सिटीभोवती फिरू शकतो, नंतर फिरू शकतो आणि एन स्ट्रीट ते विस्कॉन्सिन अव्हेन्यू आणि नंतर एम स्ट्रीटवरून खाली जाऊ शकतो. आज सकाळी ही सर्व दुकाने तुमच्या लक्षात आली आणि मला वाटते की काही दुकाने उशिराने उघडली आहेत. हे अकरानंतर थोडेसे आहे आणि किमान आपण थोडे विंडो शॉपिंग करू शकता.
  
  
  “चल, शेरीमा,” कँडी म्हणाली. "मजेदार वाटते".
  
  
  तोपर्यंत आम्ही लिमोझिनजवळ पोहोचलो, तिथे अब्दुल दरवाजा धरून उभा होता. “ठीक आहे,” शरीमा सहमत झाली. तिच्या अंगरक्षकाकडे वळून ती म्हणाली, "अब्दुल, आपण थोडे फिरायला जात आहोत."
  
  
  “हो, माझी बाई,” तो नेहमीप्रमाणे वाकून म्हणाला. "मी तुमच्या मागे गाडीत येईन."
  
  
  "अरे, त्याची गरज पडणार नाही, अब्दुल," शेरीमा म्हणाली. “निक, अब्दुल आपल्याला थोड्या वेळात भेटू शकेल असा कोपरा आपण निवडू शकतो का? अजून चांगले, मला एक कल्पना आहे. अब्दुल, रात्री मोकळा रहा. आज आम्हाला तुझी गरज नाही. आम्ही टॅक्सी परत हॉटेलवर नेऊ शकतो, बरोबर, निक?
  
  
  "अरे, नक्कीच," मी म्हणालो. "विस्कॉन्सिन अव्हेन्यूवर नेहमी भरपूर टॅक्सी असतात."
  
  
  जेव्हा तिच्या अंगरक्षकाने विरोध करायला सुरुवात केली की त्याला कारमध्ये आमच्यामागे काही अडचण येणार नाही आणि हीच त्याची तिच्यासोबत राहण्याची जागा आहे, तेव्हा शरीमाने त्याला गप्प करण्यासाठी हात वर केला. हा हावभाव साहजिकच राणी अदाबी आणि अब्दुल, एक अनुभवी दरबारी म्हणून तिच्या दिवसांचा अवशेष होता, कारण तो त्वरित शांत होता.
  
  
  “ही ऑर्डर आहे अब्दुल,” तिने त्याला सांगितले. “आम्ही या देशात आलो तेव्हापासून तुम्ही सतत आमची काळजी घेतली आहे आणि मला खात्री आहे की तुम्ही बाकीचा वापर करू शकता. आता मी सांगतो तसं कर." तिच्या स्वरात वादाला जागा उरली नव्हती.
  
  
  मनापासून नतमस्तक,
  
  
  
  
  
  
  अब्दुल म्हणाला, “जशी तुझी इच्छा आहे, माझ्या बाई. मी दूतावासात परत जाईन. मी सकाळी किती वाजता हॉटेलमध्ये यावे असे तुम्हाला वाटते? »
  
  
  "दहा वाजले असतील लवकर," शेरीमा म्हणाली. "मला वाटते कँडी आणि मला रात्रीची चांगली झोपही मिळू शकते आणि हे थोडेसे चालणे आपल्याला आवश्यक असेल."
  
  
  अब्दुलने पुन्हा वाकून दरवाजा बंद केला आणि गाडीभोवती फिरत निघालो! आम्ही प्रॉस्पेक्ट अव्हेन्यू खाली विद्यापीठाच्या मैदानाकडे काही ब्लॉक्सच्या अंतरावर चालू लागलो.
  
  
  कॅम्पसमधील जुन्या इमारतींमधून जाताना मी मुलींना सांगितले की मला शाळेबद्दल जे काही माहीत आहे. जवळपास दोनशे वर्षे जुनी, आंतरराष्ट्रीय आणि परदेशी सेवा अभ्यासासाठी जगातील सर्वात प्रसिद्ध संस्थांपैकी एक म्हणून वाढण्यापूर्वी जेसुइट्सद्वारे ती एकदा चालवली जात होती. मी म्हणालो, “आमच्या अनेक महत्त्वाच्या राज्यकर्त्यांनी गेल्या काही वर्षांत इथे अभ्यास केला आहे,” मी म्हणालो, “जे मला वाटते की ते राजधानीत असल्यामुळे तर्कसंगत आहे.”
  
  
  "हे सुंदर आहे," शेरीमा म्हणाली, आम्ही गेल्यावर एका मुख्य इमारतीच्या गॉथिक भव्यतेचे कौतुक केले. "आणि इथे खूप शांतता आहे; असे वाटते की आपण वेळेत मागे पडलो आहोत. मला वाटते की इमारतींचे जतन कसे केले गेले हे उल्लेखनीय आहे. शहरातील जुन्या भागातील भव्य वास्तुकला दुर्लक्षित आणि मोडकळीस आल्याचे पाहून नेहमीच वाईट वाटते. पण ते आश्चर्यकारक आहे."
  
  
  “बरं, मॅडम, आम्ही विस्कॉन्सिन अव्हेन्यूला पोहोचल्यावर आमचा वेळ प्रवास संपेल,” मी म्हणालो. “अशा रात्री पब अतिशय आधुनिक सामाजिक विधींमध्ये गुंतलेल्या तरुणांनी भरलेले असतील! आणि तसे, वॉशिंग्टनमध्ये जगातील सर्वात सुंदर स्त्रिया असणे आवश्यक आहे. हॉलीवूडमधील माझा एक जुना मित्र इथे एका चित्रपटावर काम करत होता आणि त्याने शपथ घेतली की त्याने इतक्या आकर्षक महिला एकाच ठिकाणी यापूर्वी कधीही पाहिल्या नसतील. हॉलीवूडचा माणूस हेच म्हणेल.
  
  
  "म्हणूनच तुम्हाला वॉशिंग्टनमध्ये इतका वेळ घालवायला आवडते का?" - कँडीने गमतीने विचारले.
  
  
  "फक्त माझ्यासोबत व्यवसाय करा, मॅडम," मी आग्रह धरला आणि आम्ही सर्व हसायला लागलो.
  
  
  तोपर्यंत आम्ही एन स्ट्रीटवर वळलो आणि त्यांना त्यांच्या मूळ स्थितीत काळजीपूर्वक जतन केलेली जुनी घरे दिसली. मी स्पष्ट केले की 1949 पासून आणि जुना जॉर्जटाउन कायदा पास झाल्यापासून, ललित कला आयोगाच्या परवानगीशिवाय कोणालाही ऐतिहासिक जिल्ह्यात इमारत बांधण्याची किंवा पाडण्याची परवानगी नाही.
  
  
  “निक, तू प्रवासी मार्गदर्शक वाटतोस,” कँडीने एके दिवशी विनोद केला.
  
  
  “मला जॉर्जटाउन आवडते म्हणून,” मी प्रामाणिकपणे म्हणालो. “जेव्हा मी येथे प्रवास करण्यासाठी वेळ काढतो, तेव्हा मी नेहमी रस्त्यावर फिरतो, फक्त परिसराच्या संपूर्ण वातावरणाचा आनंद घेत असतो. खरं तर, जर आमच्याकडे वेळ असेल आणि तुम्ही राइड करून थकले नसाल, तर मी तुम्हाला एखादे घर दाखवीन जे मला कधीतरी विकत घ्यायचे आहे आणि राहायला आवडेल. ती बत्तीस वाजता आहे आणि P. एखाद्या दिवशी—कदाचित लवकरच—पण एखाद्या दिवशी हे घर माझ्याकडे असेल, मी मोठ्याने विचार केला.
  
  
  मी माझा छोटा बोलण्याचा दौरा चालू ठेवत असताना मला जाणवले की माझी अंतिम सेवानिवृत्तीची तारीख कधीच येणार नाही. किंवा ते खूप लवकर होऊ शकते - आणि हिंसकपणे.
  
  
  माझ्या डोळ्याच्या कोपऱ्यातून, मला दिसले की एक जुनी स्टेशन वॅगन तिसऱ्यांदा आम्हाला 3307 एन स्ट्रीटच्या समोरून पुढे जात आहे आणि मी स्पष्ट केले की हे तेच घर आहे ज्याचे अध्यक्ष केनेडी, तत्कालीन सिनेटर होते. विकत घेतले होते. जॅकीला तिची मुलगी कॅरोलिनच्या जन्मानंतर भेट म्हणून. “व्हाईट हाऊसमध्ये जाण्यापूर्वी ते येथे राहत होते,” मी म्हणालो.
  
  
  शेरीमा आणि कँडी घराकडे पाहत शांतपणे बोलत असताना, मी स्टेशन वॅगनच्या मागे जाण्याची संधी घेतली कारण ती ब्लॉकभोवती फिरली. थर्टी-थर्ड स्ट्रीटच्या कोपऱ्यात तो थांबला, रस्त्यावरच्या दिव्याखाली एका गडद ठिकाणी डबल पार्किंग. मी पाहत असताना उजव्या दारातून दोन काळ्याकुट्ट आकृत्या बाहेर आल्या, रस्ता ओलांडला आणि आमच्या पुढच्या चौकापर्यंत जवळजवळ चालत गेला. माझ्या लक्षात आले की स्टेशन वॅगनमध्ये चार लोक होते, म्हणून त्यापैकी दोघे आमच्या रस्त्याच्या बाजूला थांबले. शेरीमा आणि कँडीला स्पष्ट न होता, मी माझ्या उजव्या हातावर घातलेला कोट माझ्या डाव्या हातात माझा लुगर ठेवल्यानंतर दुसऱ्या बाजूला हलवला जेणेकरून कोट त्यावर चिकटला जाईल. मग मी मुलींकडे वळलो, जे अजूनही जेएफके शोकांतिकेबद्दल कुजबुजत बोलत होते.
  
  
  “तुम्ही दोघे पुढे जा,” मी म्हणालो. “ती एक मजेदार रात्र असायला हवी होती. मला माफ करा मी इथे थांबलो."
  
  
  आम्ही चालत असताना ते माझ्याजवळ आले, दोघेही दबलेले आणि थोडे बोलत होते. आम्ही थर्टी थर्ड स्ट्रीट पार केला आणि मी त्यांना त्यांच्या विचारात सोडले. माझ्या परिघीय दृष्टीतून मला दोन माणसे रस्ता ओलांडताना दिसली. ते आमच्या बाजूला परतले आणि आमच्या मागे पडले. सुमारे तीस यार्ड पुढे, व्हॅनचे दोन्ही ड्रायव्हर बाजूचे दरवाजे उघडले, परंतु कोणीही बाहेर पडले नाही. मला वाटले की ब्लॉकवर जिथे अंधार आहे तिथून जवळ आलो की हे घडेल.
  
  
  माझ्या कॉम्रेड्सना वरवर पाहता आमच्या पाठीमागून येणाऱ्या पावलांच्या पाऊलखुणा लक्षात आल्या नाहीत, पण मी तिथेच होतो. आणखी काही यार्ड आणि आम्ही शेरीममध्ये आणखी एक प्रयत्न करण्यासाठी तयार असलेल्या दोन मारेकरी यांच्यामध्ये सँडविच केलेले आढळू. आम्ही असताना अभिनय करायचं ठरवलं
  
  
  
  
  
  
  अशी जागा जिथे पथदिव्याचा काही प्रकाश स्थिर झाडांच्या फांद्यांमधून फिल्टर केला जातो.
  
  
  अचानक मागे वळून मला दोन उंच, स्नायुयुक्त काळे लोक समोर आले जे तोपर्यंत आम्हाला पकडण्यासाठी जवळजवळ धावत आले होते. जेव्हा मी तीव्रपणे मागणी केली तेव्हा ते थांबले:
  
  
  "तुम्ही आम्हाला फसवत आहात?"
  
  
  माझ्या पाठीमागे, मला एका महिलेचा श्वास ऐकू आला जेव्हा त्या अचानक एका गडद कपड्यातल्या जोडप्याकडे वळल्या, जे माझ्याकडे उदासपणे पाहत होते. मला माझ्या पाठीमागे असलेल्या एका ब्लॉकमधून एक धातूचा आवाज देखील ऐकू आला, ज्याने मला सांगितले की दुहेरी पार्क केलेल्या स्टेशन वॅगनचा दरवाजा उघडला आणि रस्त्याच्या कडेला असलेल्या एका कारवर आदळला.
  
  
  "नाही, तू कशाबद्दल बोलत आहेस?" पुरुषांपैकी एकाने आक्षेप घेतला. मात्र, तो चाकू उघडून पुढे सरसावल्याने त्याच्या कृतीने त्याचे म्हणणे खोटे ठरले.
  
  
  मी लुगरचा ट्रिगर खेचताच माझ्या लेपित हाताने चाकू बाजूला केला. गोळी त्याच्या छातीत लागली आणि त्याला मागे फेकले. मी त्याचा किरकिर ऐकला, पण मी आधीच माझ्या जोडीदाराकडे वळलो होतो, जो त्याच्या बेल्टवर अडकलेल्या पिस्तुलावर खाजवत होता. माझा स्टिलेटो माझ्या उजव्या हातात पडला आणि मी तो त्याच्यावर वार केला, तो बाहेर काढण्यापूर्वी त्याचा हात त्याच्या पोटावर थोडा वेळ दाबला. मी मग पुन्हा पुढे सरकलो आणि ब्लेड त्याच्या घशात खोलवर बुडवले, मग लगेच बाहेर काढले.
  
  
  कोणीतरी, मी कँडीला विचार केला, माझ्या शॉटच्या आवाजाने किंचाळले, आणि नंतर आणखी एक किंचाळ - यावेळी शेरीमाकडून - मला त्वरित त्यांच्याकडे परत आणले. आणखी दोन वजनदार काळे जवळजवळ त्यांच्या पायावर होते. एकाने पिस्तूल उगारले; दुसरा अडकलेला स्विचब्लेड चाकू उघडण्याचा प्रयत्न करत असल्याचे दिसून आले. मी विल्हेल्मिनाला पुन्हा गोळी मारली आणि नेमबाजाच्या कपाळाचा काही भाग अचानक गायब झाला, त्याच्या जागी रक्ताचा प्रवाह आला.
  
  
  मी माझ्या रेनकोटमधून लुगर बाहेर काढला आणि त्याच्याकडे इशारा करताच चौथा हल्लेखोर जागीच गोठला. आमच्या शेजारच्या घराच्या दारात एक दिवा आला आणि मला भीतीने काळ्या चेहऱ्याला घामाच्या चकाकीत मुखवटा बनवताना दिसले. मी जवळ आलो आणि शांतपणे म्हणालो:
  
  
  “तलवार कोण आहे? आणि तो कुठे? »
  
  
  घाबरलेल्या माणसाची वैशिष्ट्ये जवळजवळ अर्धांगवायू झाल्यासारखे वाटले कारण त्याने माझ्याकडे पाहिले आणि नंतर त्याच्या हनुवटीच्या खाली वरच्या दिशेने निर्देशित केलेल्या लुगरच्या थूथनकडे. “मला माहीत नाही, यार. मी शपथ घेतो. प्रामाणिकपणे मित्रा, तू कशाबद्दल बोलत आहेस ते मला माहित नाही. मला एवढेच माहीत आहे की आम्हाला तुम्हाला पृथ्वीच्या चेहऱ्यावरून पुसून टाकण्यास सांगितले होते.
  
  
  मी सांगू शकतो की शेरीमा आणि कँडी माझ्याकडे येत आहेत, सहजतेने संरक्षण शोधत आहेत. आणि माझा कैदी खरं बोलतोय हेही मला माहीत होतं. मृत्यूला घाबरलेल्या कोणालाही गुप्त ठेवण्याची तसदी घेतली नाही.
  
  
  "ठीक आहे," मी म्हणालो, "आणि ज्याने तुम्हाला थंड होण्याचा आदेश दिला आहे त्याला सांगा, नाहीतर तो तुमच्या मित्रांसारखा इथे येईल."
  
  
  त्याने उत्तरही दिले नाही; तो सहज वळला, स्टेशन वॅगनकडे धावला आणि इंजिन सुरू केले, जे चालूच राहिले होते, आणि दरवाजे बंद करण्याची तसदी न घेता तो निघून गेला, जो रस्त्यावर उभ्या असलेल्या दोन गाड्यांवर आदळला.
  
  
  अचानक शेजारच्या प्रत्येक घरात दिवे जळत असल्याचे लक्षात आल्यावर, मी शेरीमा आणि कँडी एकत्र अडकलेल्या माझ्याकडे भयभीतपणे पाहत आणि तीन आकृती जमिनीवर पसरलेल्या दिसल्या. शेवटी, शेरीमा बोलली:
  
  
  "निक, काय चालले आहे? कोण आहेत ते?" तिचा आवाज कर्कश कुजबुजला होता.
  
  
  “लुटारू,” मी म्हणालो. “ही जुनी युक्ती आहे. ते चौकारांमध्ये काम करतात आणि त्यांच्या बळींना बॉक्स देतात जेणेकरून ते कोणत्याही दिशेने धावू शकत नाहीत."
  
  
  मला जाणवले की ते दोघे माझ्या हातात असलेल्या बंदुकीकडे आणि चाकूकडे पाहत आहेत - विशेषत: अजूनही रक्तरंजित स्टिलेटो. मी खाली पोचलो, पक्क्या वाटाशेजारी जमिनीत खोलवर अडकवले आणि स्वच्छ बाहेर काढले. सरळ होऊन मी म्हणालो, “हे तुला खाली पडू देऊ नकोस. मी त्यांना नेहमी माझ्यासोबत घेऊन जातो. मला न्यू यॉर्कमध्ये सवय झाली पण मी ती यापूर्वी कधीही वापरली नव्हती. एका रात्री मला तिथे लुटल्यापासून ते माझ्याकडे आहेत आणि मी एक आठवडा हॉस्पिटलमध्ये घालवला आणि टाके घालण्यात घालवले."
  
  
  ब्लॉकवरील आताच्या उजळलेल्या घरांपैकी एका घरातून पोलिसांना कॉल करण्यात आला होता या आत्मविश्वासाने, मी लुगर पुन्हा त्याच्या होल्स्टरमध्ये ठेवला आणि चाकू पुन्हा माझ्या बाहीमध्ये टेकवला, नंतर मुलींचा हात धरला आणि म्हणालो:
  
  
  “चला, चल इथून. तुम्हाला अशा गोष्टीत अडकायचे नाही.” माझे शब्द शेरीमाला उद्देशून होते आणि तिला धक्का बसला तरी तिला मला काय म्हणायचे आहे ते समजले.
  
  
  "नाही. नाही. ते सर्व वर्तमानपत्रात असेल... त्यांचे काय? तिने जमिनीवर पडलेल्या मृतदेहांकडे पाहिले.
  
  
  "काळजी करू नकोस. पोलिस त्यांची काळजी घेतील. आम्ही हॉटेलवर परत आल्यावर, मी माझ्या मित्राला पोलिसात बोलावून काय घडले ते सांगेन. अगदी आवश्यक असल्याशिवाय मी तुम्हा दोघांना ओळखणार नाही. आणि जरी असे असले तरी, मला वाटते की डीसी पोलिस तुमच्याप्रमाणेच खरी गोष्ट वर्तमानपत्रांपासून दूर ठेवण्याचा प्रयत्न करतील. तुमच्यावरील हल्ल्याने सिनेटर स्टेनिसच्या गोळीबारापेक्षाही मोठी मथळे निर्माण होतील आणि मला खात्री आहे की जिल्ह्याला आणखी प्रसिद्धी नको आहे.
  
  
  आम्ही बोलत असताना, मी त्यांना पटकन दोन मेलेल्या माणसांच्या आणि जमिनीवर पडलेल्या एका मरणासन्न माणसाच्या मागे नेले आणि त्यांना कोपऱ्यातून तेतीस-तिसऱ्या रस्त्यावर नेत राहिलो. घाईघाईने चालत आणि कोणत्याही क्षणी पोलिसांच्या गाड्या येतील या अपेक्षेने, आम्ही कोपऱ्यावर पोहोचेपर्यंत मी त्या हलवत राहिल्या.
  
  
  
  
  
  
  ओ स्ट्रीट च्या आणि नंतर त्यांना ऐतिहासिक जुन्या सेंट जॉन एपिस्कोपल चर्चसमोर विश्रांतीसाठी एक क्षण द्या.
  
  
  "निक! बघ! टॅक्सी!"
  
  
  हल्ला सुरू झाल्यापासून कँडीचे पहिले शब्द मी बर्याच काळापासून ऐकलेले सर्वात गोड शब्द होते. तात्पुरते लकवा मारणाऱ्या धक्क्यातून ती बाहेर आली होती आणि पुन्हा तर्कशुद्धपणे विचार करू लागली होती, एवढंच नाही तर त्या क्षणी रिकाम्या टॅक्सीशिवाय आमच्यासाठी काहीच नव्हतं. मी बाहेर जाऊन त्याला थांबवले. मी त्यांना बसायला मदत केली, त्यांच्या मागे बसलो आणि शांतपणे ड्रायव्हरला म्हणालो, “वॉटरगेट हॉटेल, प्लीज,” मी दरवाजा ठोठावला. तो दूर खेचत असताना, एक काउंटी पोलिस कार थर्टी-थर्ड स्ट्रीटवर गर्जना करत होती. जॉर्जटाउनचा मुख्य चौक असलेल्या विस्कॉन्सिन अव्हेन्यू आणि एम स्ट्रीटवर पोहोचलो तोपर्यंत पोलिसांच्या गाड्या चारही दिशांनी येताना दिसत होत्या.
  
  
  "काहीतरी मोठं घडलं असावं," टॅक्सी ड्रायव्हरने टिपणी केली, एका क्रूझरला त्याला जाऊ देण्यासाठी थांबला. "एकतर ते किंवा मुले पुन्हा जॉर्जटाउनमध्ये प्रवेश करत आहेत आणि मुलींनी सामील होण्याचा निर्णय घेतल्यास पोलिस यावेळी ते गमावू इच्छित नाहीत."
  
  
  आम्हा दोघांनाही त्याला उत्तर द्यायचे नव्हते, आणि आमच्या शांततेने त्याची विनोदबुद्धी दुखावली असावी, कारण आम्ही हॉटेलवर परत येईपर्यंत त्याने एक शब्दही बोलला नाही आणि त्याने भाडे जाहीर केले. दोन डॉलरच्या टीपने त्याचे स्मित परत आणले, परंतु लॉबीमध्ये प्रवेश करताच माझ्या सोबत्यांचे चेहरे उजळण्याचा माझा प्रयत्न अयशस्वी झाला, कारण त्यांच्यापैकी एकानेही माझ्या प्रश्नाचे उत्तर दिले नाही:
  
  
  "आपण लिफ्टकडे जाऊ का?"
  
  
  आम्ही आमच्या मजल्यापर्यंत खेचत असताना, अचानक माझ्या लक्षात आले की त्यांना पट्ट्यांबद्दल माहिती नसावी कारण क्रेझ झाली तेव्हा ते गावात नव्हते. मी देखील समजावून सांगू शकलो नाही, मी त्यांना दारापर्यंत नेले आणि म्हणालो: "शुभ रात्री." त्या दोघांनी माझ्याकडे विचित्र नजरेने पाहिलं, काहीतरी गडबड केली, मग माझ्या तोंडावर दरवाजा बंद केला. मी डेडबोल्ट क्लिक होण्याची वाट पाहिली, नंतर माझ्या खोलीत गेलो आणि हॉकला पुन्हा कॉल केला.
  
  
  “त्यापैकी दोघे न्यूयॉर्कचे आहेत, मृत. ज्याच्या छातीत गोळी लागली होती तो अजूनही हॉस्पिटलच्या अतिदक्षता विभागात आहे आणि तो जिवंत राहण्याची किंवा शुद्धीत येण्याचीही अपेक्षा नाही. तो डीसीचा आहे. ते सर्वजण ब्लॅक लिबरेशन आर्मीशी जोडलेले असल्याचे दिसते. न्यूयॉर्कचे म्हणणे आहे की तिथले एक जोडपे राज्य सैनिकाच्या हत्येप्रकरणी कनेक्टिकटमध्ये हवे आहेत. एक स्थानिक बँक लुटल्याप्रकरणी जामिनावर बाहेर आहे पण सुपरमार्केट दरोड्याच्या गुन्ह्यात तो पुन्हा हवा आहे.”
  
  
  पहाटेचे दोन वाजले होते जेव्हा हॉक माझ्याकडे परतला. जॉर्जटाऊनमध्ये काय घडले ते सांगण्यासाठी मी त्याला आधी फोन केल्यावर तो तितका अस्वस्थ दिसत नव्हता. त्यानंतर जिल्हा पोलिसांत एक प्रशंसनीय कव्हर स्थापित करण्याची त्याची तात्काळ चिंता होती. देशातील सर्वाधिक गुन्हेगारी दरांपैकी एक असल्याने, एफबीआयच्या सांख्यिकीय अहवालांमध्ये स्थानिक एकूण संख्येत आणखी तीन खून जोडण्याबद्दल त्यांच्याकडून दयाळूपणे वागण्याची अपेक्षा केली जाऊ शकत नाही.
  
  
  "अधिकृत आवृत्ती काय असेल?" मी विचारले. मला माहित होते की शहरातील सर्वोत्तम निवासी भागात झालेल्या गोळीबार आणि मृतदेहांबद्दल पोलिसांना काही स्पष्टीकरण द्यावे लागेल.
  
  
  "चार दरोडेखोरांनी डिकोय टीम निवडण्याची चूक केली आणि दोन गुप्तहेरांनी महिला म्हणून पोसले आणि गोळीबारात पराभूत झाले."
  
  
  -वृत्तपत्र लोक ते विकत घेतील का?
  
  
  “कदाचित नाही, पण त्यांचे संपादक करतील. त्यांच्या सहकार्याची विनंती एवढ्या उच्च पातळीवरून आली की त्यांना ते मान्य होऊ शकले नाही. वृत्तपत्रात कथा संपेल, पण ती अजिबात चालणार नाही. रेडिओ आणि टेलिव्हिजनच्या बाबतीतही असेच आहे; ते कदाचित ते पूर्णपणे सोडून देतील."
  
  
  "तुला खूप त्रास दिल्याबद्दल मला माफ करा."
  
  
  "मला वाटत नाही की याबद्दल काहीही केले जाऊ शकते, N3." हॉकचा टोन काही तासांपूर्वी होता त्यापेक्षा लक्षणीयरीत्या मऊ होता. तो पुढे म्हणाला, “मला सगळ्यात जास्त काळजी वाटते ती म्हणजे तुम्ही शेरीमा आणि त्या मुलीचे आवरण उडवले असेल. तुम्ही या फिरायला का होकार दिला हे मला अजूनही समजले नाही. मला असे वाटते की कारने हॉटेलवर परतणे अधिक शहाणपणाचे ठरेल.”
  
  
  मी हे समजावून सांगण्याचा प्रयत्न केला की पार्टीतील प्राण्यासारखे दिसावे आणि कदाचित आनंददायी कंपनी म्हणून पाहण्याचा फायदा गमावावा किंवा तुलनेने सुरक्षित क्षेत्रात जाण्याचा धोका पत्करावा का या प्रश्नाचा मला सामना करावा लागला.
  
  
  “या चौघांनी रेस्टॉरंटमध्ये पैज लावण्याची मला अपेक्षा नव्हती,” मी कबूल केले. "तथापि, अशी शक्यता नेहमीच असते की जर त्यांनी फिरताना आम्हाला पकडले नसते, तर त्यांनी कार बंद केली असती आणि शूटिंग सुरू केले असते."
  
  
  "हे अप्रिय असू शकते," हॉक सहमत झाला. “न्यूयॉर्कमधील आमच्या माहितीनुसार, त्यापैकी एक सहसा सॉड-ऑफ शॉटगन वापरतो. अशाप्रकारे त्यांनी त्याला सैनिकाच्या हत्येशी जोडले. लिमोच्या मागच्या सीटवर बसलेल्या तुम्हा तिघांसह त्याने हे उघडले असते, तर एरिया पोलिसांकडे तितकेच बळी गेले असते, फक्त एक वेगळी लाइनअप. तो बाहेर का वापरला नाही याचे मला आश्चर्य वाटते. ते स्टेशन वॅगनमध्ये असावे."
  
  
  “कदाचित तलवारीने मूलभूत नियम सेट केले असतील,” मी सुचवले. "जर त्याने योजना आखली
  
  
  
  
  
  
  सीआयएला शेरीमाच्या मृत्यूची धमकी द्या कारण आम्हाला शंका आहे की गोळीबार गुप्त एजंट वापरण्यासाठी योग्य शस्त्र वाटू शकत नाही."
  
  
  "तरीही हे छोटेसे चालण्याची कल्पना कोणाची होती?" हॉकला जाणून घ्यायचे होते.
  
  
  आम्ही तिघे आमच्या यादृच्छिक कॅबमध्ये चढलो आणि परत वॉटरगेटकडे निघालो तेव्हापासून हा एक क्षण मला त्रास देत होता. मी मानसिकरित्या संभाषण पुन्हा प्ले केले ज्यामुळे आमचे जवळचे-घातक चालणे झाले आणि हॉकला सांगितले की मी अद्याप त्याच्या उत्पत्तीबद्दल माझे मत बनवले नाही.
  
  
  "मला खात्री आहे की ही सुंदर रात्र साजरी करणारी कँडी होती आणि अचानक बाहेर जाण्याची प्रेरणा मिळाली," मी माझ्या बॉसला समजावून सांगितले. “पण ती आणि शेरिमा व्यायामाबद्दल बोलल्यानंतरच तिला ही कल्पना आली. आणि व्यायामाविषयीचे संभाषण, मला आठवते, तेव्हा खऱ्या अर्थाने सुरुवात झाली जेव्हा कँडीने एक टिप्पणी केली जी माझ्यासाठी होती आणि तिचा चालण्याशी काहीही संबंध नव्हता."
  
  
  "असे?"
  
  
  हॉकचा नैतिक राग न जागवण्याचा प्रयत्न करून, टी.ने शक्य तितक्या सहजतेने स्पष्ट केले की तिचे शब्द त्या रात्री नंतर माझ्या खोलीला भेट देणार असल्याचा संदेश देण्याच्या उद्देशाने वाटत होते. त्याने थोडेसे हसले आणि मग ठरवले, जसे मी खूप पूर्वी केले होते, जॉर्जटाउनच्या चालण्याला कोणत्याही गुप्त हेतूसाठी दोष देणे अशक्य आहे. निदान सध्या तरी.
  
  
  तथापि, हॉक माझ्या लैंगिक साहसांचा विषय सोडणार नव्हता. "मला खात्री आहे की नजीकच्या भविष्यात शेरीमाच्या जीवनावर आणखी एक प्रयत्न केला जाईल," तो म्हणाला. “कदाचित आज रात्रीही. मला आशा आहे की तुम्ही स्वतःला विचलित होऊ देणार नाही, N3.
  
  
  “माझे शुल्क आता लवकर झोपलेले असावे, सर. आज ग्रेट फॉल्समध्ये, कँडीने मला सांगितले की तिच्याकडे ट्रँक्विलायझर्स आहेत, म्हणून मी तिला आणि शेरीमाला आज रात्री झोपण्यापूर्वी एक किंवा दोन घेण्यास सांगितले. आणि त्यांनी मान्य केले की ही एक चांगली कल्पना आहे. मला आशा आहे की रात्रीची चांगली विश्रांती त्यांना संध्याकाळचे काही तपशील विसरण्यास मदत करेल आणि सशस्त्र असण्याच्या माझ्या स्पष्टीकरणाबद्दल त्यांच्या मनात असलेल्या शंका दूर होतील.
  
  
  फाशी देण्यापूर्वी, हॉक म्हणाला की हल्ल्यानंतर मी आमच्या सुरुवातीच्या संभाषणात दिलेल्या ऑफरचे पालन केले. “आम्ही चर्चा करत असताना मला हॉटेलच्या असिस्टंट मॅनेजरचा फोन आला. त्याला सांगण्यात आले की हा कॉल अदाबिया दूतावासाचा होता आणि शेरीमाला त्या संध्याकाळी डिनरच्या वेळी एका सततच्या फ्रीलान्स फोटोग्राफरने संपर्क केला होता. "जंटलमन अदाबी" ने विनंती केली आहे की कोणीतरी आज रात्री तुमच्या मजल्यावरील कॉरिडॉरवर लक्ष ठेवावे आणि कोणीही तिला त्रास देणार नाही याची खात्री करा. नाईट मॅनेजर म्हणाला की तो लगेच त्याची काळजी घेईल, म्हणून तिथे कोणीतरी असले पाहिजे."
  
  
  "तो तिथे आहे," मी म्हणालो. "मी आधी स्वतः हॉलवे तपासले आणि घराचा गुप्तहेर असणारा वृद्ध आयरिश माणूस मी आत येईपर्यंत खोलीची चावी त्याच्या खिशात पाहण्याचे नाटक केले."
  
  
  "तुम्ही तुझे डोके गारांमध्ये अडकवले असा त्याला संशय आला नाही का?"
  
  
  "नाही. मी परत येताच त्यांनी मला कॉफी पाठवली, म्हणून मी ट्रे दाराबाहेर ठेवला. त्याने कदाचित असे गृहीत धरले की मी ते तिथे ठेवत आहे जेणेकरून मी ते रूम सर्व्हिसमध्ये नेऊ शकेन.
  
  
  "ठीक आहे, जेव्हा तो तिथे असेल तेव्हा शेरीमाच्या खोलीचे दुसरे प्रवेशद्वार बाल्कनीतून आहे आणि मला वाटते की तुम्ही ते बंद कराल," हॉक म्हणाला.
  
  
  “मी आत्ता ते पाहत आहे, सर. सुदैवाने, या खोलीतील दुसऱ्या फोनला एक लांब कॉर्ड आहे आणि मी आता बाल्कनीच्या दारात आहे.
  
  
  "ठीक आहे, N3. मी सकाळी तुमच्या फोनची वाट पाहत आहे... हा, मला वाटतं कारण आज सकाळ झाली आहे.
  
  
  मी त्याला सकाळी आठ वाजता उचलू असे म्हटल्यावर हॉक म्हणाला, “चला सात वाजता. तोपर्यंत मी इथे परत येईन.
  
  
  “होय, सर,” मी म्हणालो आणि फोन ठेवला, कारण म्हातारा माणूस खरंच घरी झोपायला जाणार नाही, पण उरलेली रात्र त्याच्या ऑफिसमधल्या चामड्याच्या सोफ्यावर घालवणार आहे. जेव्हा आमचे एक मोठे ऑपरेशन चालू होते तेव्हा ही त्याची "ड्युटी रूम" होती.
  
  
  मी माझ्या छोट्या डेकवरील दोन लोखंडी खुर्च्या तात्पुरत्या आरामखुर्चीत आणि माझा रेनकोट ब्लँकेटमध्ये बदलला. रात्र अजूनही आल्हाददायक होती, पण पोटोमॅकचा ओलसरपणा शेवटी शिरला आणि मी थोडासा हलवून उभा राहिलो आणि हाडांपर्यंत थंडी झटकून टाकली. माझ्या घड्याळाच्या चमकणाऱ्या चेहऱ्याने साडेतीन वाजले होते आणि मी काही पुश-अप्स करून पाहणार होतो तेव्हा शेरीमाच्या खोलीबाहेरच्या पुढच्या बाल्कनीत मंद ठोठावण्याच्या आवाजाने माझे लक्ष वेधून घेतले. दरवाज्याजवळच्या अंधाऱ्या कोपऱ्यात अडकून, मी माझी बाल्कनी शेरीमापासून वेगळी करणाऱ्या खालच्या भिंतीकडे पाहिलं.
  
  
  सुरुवातीला मला तिथे काहीच दिसले नाही. अंधारात डोळे ताणून मला हॉटेलच्या छताला एक दोरी लटकलेली आणि शेरीमाच्या बाल्कनीतून जाताना दिसली. मला वाटले की मी दोरीचा धक्का ऐकला आणि समोरच्या वक्र भिंतीवरून खाली पडलो. मग मी वरून दुसरा आवाज ऐकला आणि कोणीतरी दोरीवरून खाली चढताना पाहण्यासाठी वर पाहिले. हात हलवत हळू हळू खाली उतरू लागल्यावर त्याचे पाय धोकादायकपणे ओव्हरहँगच्या पुढे सरकले. मी विभाजनावर उडी मारली आणि सावलीत खोलवर विरुद्ध भिंतीवर दाबले तेव्हा मला त्याच्या शूज आणि त्याच्या पायघोळच्या कफशिवाय दुसरे काहीही दिसत नव्हते. आतापर्यंत ते अशक्य होते
  
  
  
  
  
  माझ्या लक्षात येण्यासाठी काही क्षणानंतर, जेव्हा त्याने तीन फूट उंच बाल्कनीच्या भिंतीवर स्वतःला सुरक्षित केले तेव्हा तो माझ्यापासून दहा फुटांपेक्षा कमी अंतरावर होता. मी तणावग्रस्त, माझ्या श्वासावर नियंत्रण ठेवत, पूर्णपणे स्थिर उभे राहिलो.
  
  
  पूर्णपणे काळ्या पोशाखात, त्याने क्षणभर स्वतःला खेचले आणि मग शांतपणे टेरेसच्या मजल्यावर पडला. त्याला काहीतरी अपेक्षित असल्यासारखे तो थांबला. तो दोरीच्या खाली त्याच्या मागोमाग एखादा सोबती येण्याची वाट पाहत असेल, असा विचार करून मीही थांबलो, पण वरून कोणीही त्याच्यासोबत येण्यासाठी दिसले नाही. शेवटी तो सरकत्या काचेच्या दरवाज्यापर्यंत गेला आणि तो काहीतरी ऐकत आहे असे वाटले, कदाचित कोणी आत जात आहे की नाही हे ठरवण्यासाठी.
  
  
  जेव्हा त्याने दार उघडण्याचा प्रयत्न केला तेव्हा मी ठरवले की आता कृती करण्याची वेळ आली आहे. मी त्याच्या मागून वर गेलो, माझ्या खांद्यावर झोकून दिले आणि त्याचे तोंड माझ्या हाताने झाकले, त्याच वेळी त्याला त्याच्या डोक्याच्या बाजूला माझ्या लुगरचा थूथन जाणवू दिला.
  
  
  "एक शब्द नाही, आवाज नाही," मी कुजबुजलो. "मी जसे केले तसे परत जा आणि दारापासून दूर जा."
  
  
  त्याने होकार दिला आणि मी तीन पावले मागे गेलो, माझा हात अजूनही त्याच्या तोंडावर दाबला गेला होता, म्हणून त्याला पाहिजे किंवा नसो तो माझ्या मागे गेला. जेव्हा आम्ही दरवाजापासून दूरच्या कोपऱ्यात पोहोचलो तेव्हा मी त्याला माझ्याकडे वळवले. वॉटरगेटच्या अंगणातून वर आलेल्या मंद प्रकाशात तो अरब असल्याचे मला दिसत होते. निर्भयही. त्या सूक्ष्म चमकातही मला त्याच्या डोळ्यात तिरस्कार दिसला; पकडल्यावर त्याच्या चिडलेल्या चेहऱ्यावर भीतीचे कोणतेही चिन्ह नव्हते.
  
  
  माझी लुगर बॅरल थेट त्याच्या तोंडासमोर धरून मी विचारले, "छतावर कोणी आहे?"
  
  
  जेव्हा त्याने प्रतिसाद दिला नाही, तेव्हा मी त्याला व्यावसायिक म्हणून चिन्हांकित केले; वरवर पाहता त्याला समजले की मी त्याला गोळ्या घालण्यास आणि संपूर्ण हॉटेल जागृत करण्याचा धोका पत्करण्यास तयार नाही. त्याची व्यावसायिकता किती दूर गेली याची चाचपणी करत मी त्याच्या नाकाच्या पुलावर एका जड पिस्तुलाची बॅरल फिरवली. हाडांचा खळखळाट जोरात होत होता, पण मी त्याच्या अगदी जवळ उभा असल्यामुळेच हे मला माहीत होतं. मी पुन्हा प्रश्न विचारण्याचा प्रयत्न केला. तो खरा समर्थक होता, त्याने उत्तर दिले नाही आणि त्याच्या हनुवटीतून ओतलेले रक्त पुसण्यासाठी हात वर करण्याची हिम्मतही केली नाही.
  
  
  डाव्या हाताकडे बंदूक सरकवत मी स्टिलेटो उजवीकडे पडू दिली आणि कातडी तुटण्याइतपत थांबून ती त्याच्या घशाखाली आणली. तो थबकला, पण त्याचे डोळे निंदक राहिले आणि ओठ बंदच राहिले. मी सुईचा बिंदू थोडासा वर केला आणि त्याच्या त्वचेला टोचले, अधिक रक्त काढले. तो अजूनही गप्पच होता. किंचित दाबाने त्याच्या घशातील जागा खोलवर जाण्यास भाग पाडले, त्याच्या ॲडमच्या सफरचंदाच्या अगदी खाली, जे घाबरून हिसकावू लागले.
  
  
  "आणखी एक इंच आणि तू पुन्हा कधीही बोलू शकणार नाहीस," मी त्याला इशारा दिला. “आता पुन्हा प्रयत्न करूया. अजून कोणी आहे का...
  
  
  शेरीमाच्या बाल्कनीचा दरवाजा अचानक उघडल्याच्या आवाजाने चौकशी थांबली. कैद्याच्या मानेवर स्टिलेटो ठेवून मी थोडासा वळलो, माझा लुगर दरवाजातून बाहेर पडलेल्या आकृतीला झाकण्यासाठी झुकला. ती कँडी होती. ते विचित्र दृश्य पाहून क्षणभर ती तिच्या पावलांमध्ये हरवून गेली. जेव्हा तिची नजर अंधाराशी जुळली तेव्हा तिने मला ओळखले; मग तिने माझ्या हातातील ब्लेडने जवळजवळ रक्तबंबाळ झालेल्या रक्तरंजित माणसाकडे निर्विकार भयाने पाहिले.
  
  
  "निक, काय चालले आहे?" - तिने सावधपणे माझ्या जवळ येत हळूवारपणे विचारले.
  
  
  मी तिला म्हणालो, “मला झोप येत नव्हती, म्हणून मी बाल्कनीत गेलो आणि थोडा आराम करायला गेलो. हा माणूस शेरीमाच्या दारात उभा असल्याचे माझ्या लक्षात आले, म्हणून मी भिंतीवरून उडी मारली आणि त्याला पकडले."
  
  
  "तुम्ही त्याचे काय करणार आहात?" तिने विचारले. "तो लुटारू आहे का?"
  
  
  "आम्ही तेच बोलत होतो," मी म्हणालो. "पण मी सर्व बोलले."
  
  
  "त्याच्या चेहऱ्याला काय झाले?"
  
  
  "मला वाटते की तो चुकून बाल्कनीत गेला,"
  
  
  मी खोटं बोलत होतो.
  
  
  संभाषणादरम्यान आमच्या चेहऱ्यावर सरकलेल्या डोळ्यांशिवाय माझा कैदी हलला नाही. तथापि, जेव्हा मी त्याच्या "अपघाताचा" उल्लेख केला, तेव्हा त्याच्या तोंडाचे कोपरे एक संकीर्ण हास्याने वळले.
  
  
  "तो अरबी दिसतो," कँडी कुजबुजली. "त्याने शेरीमाला इजा करण्याचा प्रयत्न केला असता का?"
  
  
  "मला वाटतं की आपण माझ्या शेजारी जाऊन याविषयी थोडं बोलू," मी म्हणालो, आणि शेवटी नाईटवॉकरच्या डोळ्यात भीतीची खूण आली हे पाहून आनंद झाला.
  
  
  "आम्ही पोलिसांना कॉल करू शकत नाही, निक?" - कँडी म्हणाली, अरबी नजरेतून न काढता. “दिवसाच्या शेवटी, जर कोणी शेरीमाला इजा करण्याचा प्रयत्न करत असेल, तर आपल्याला काही संरक्षण मिळायला हवे. कदाचित मी दूतावासात फोन करून अब्दुलला घेऊन यावे.”
  
  
  तिने अंगरक्षकाच्या नावाचा उल्लेख केल्यावर, तो श्वास घेत असताना मोठ्या अरबच्या नाकपुड्या चिमटल्या. या नावाचा त्याच्यासाठी काहीतरी अर्थ होता; मी त्याला पाहत असताना, त्याच्या कपाळावर घामाचे थेंब दिसू लागले आणि मला असे समजले की त्याला पूर्वीच्या राणीच्या समर्पित रक्षकाच्या क्रोधाची भीती वाटत होती. त्याची नजर बाल्कनीतून फिरली आणि मग वरच्या दिशेने गेली, जणू काही तो बाहेर पडण्याचा मार्ग शोधत होता.
  
  
  “अब्दुलला कॉल करणे चांगले होईल,” मी होकार दिला. "कदाचित त्याला इथे आमच्या मित्राकडून काही उत्तर मिळू शकेल."
  
  
  अरबचे डोळे पुन्हा वरच्या दिशेने चमकले, पण तो काहीच बोलला नाही.
  
  
  “मी आता ते करेन,” कँडी लाजत म्हणाली. "शेरीम
  
  
  
  
  
  तो लवकर झोपला आहे, गोळ्या काम करत आहेत, म्हणून मी अब्दुलला सांगेन... निक, सावध रहा!
  
  
  तिचे रडणे जोरात नव्हते, परंतु त्याच वेळी तिने माझा हात पकडला आणि त्याच्या पूर्णपणे अनपेक्षित शक्तीने माझा हात पुढे केला आणि माझ्या बंदिवानाच्या घशात चाकू खुपसला. त्याचे डोळे क्षणभर गोंधळात उघडले आणि मग जवळजवळ एकाच वेळी बंद झाले. मी स्टिलेटो मागे खेचला. त्यानंतर, रक्त वाहू लागले आणि मला लगेच समजले की तो पुन्हा कोणाशीही बोलणार नाही. तो मेला होता. तेव्हा मला त्याची काळजी वाटली नाही, कारण मी मागे वळून पाहिलं कारण कँडीला घाबरून दमछाक झाली.
  
  
  तरीही माझा हात धरून, तिने वरच्या दिशेने इशारा केला, वरवर पाहता तिने माझ्या हातावर अचानक धक्का दिल्याच्या परिणामांची अद्याप जाणीव नव्हती. "तिकडे काहीतरी हलत आहे," ती कुजबुजली. "सापासारखा दिसतोय."
  
  
  “ही एक दोरी आहे,” मी माझा राग रोखून म्हणालो. मी वळलो आणि टेरेसच्या कोपऱ्यात सरकलेल्या अरबकडे वाकलो. "असाच तो इथे आला."
  
  
  "काय झालं त्याला?" - तिने माझ्या पायाकडे गडद बल्क बघत विचारले.
  
  
  मी तिला सांगू शकलो नाही की ती त्याच्या मृत्यूचे कारण आहे. दुसरे ओझे न उचलता तिला पुरेसा त्रास झाला. “तुम्ही ओरडत असताना त्याने पळून जाण्याचा प्रयत्न केला आणि तो घसरला आणि माझ्या चाकूवर पडला,” मी स्पष्ट केले. "तो मेला."
  
  
  "निक, आम्ही काय करणार आहोत?" तिच्या आवाजात पुन्हा भीती होती, आणि त्या क्षणी मला माझ्या हातावर उन्माद बाई ठेवायची नव्हती. पटकन खाली वाकून, मी मृत माणसाच्या जाकीटवरील चाकूने रक्त पुसले, नंतर ब्लेड माझ्या स्लीव्हमध्ये टेकवले आणि ल्यूगर त्याच्या होल्स्टरवर परत केले.
  
  
  “प्रथम,” मी म्हणालो, “मी मृतदेह भिंतीवरून माझ्या खोलीत नेईन. आम्ही येथे थांबून बोलू शकत नाही, आम्ही शेरीमाला उठवू शकतो आणि आज रात्री जे काही झाले आहे त्यानंतर तिला याबद्दल काहीही माहित नसेल तर ते चांगले होईल. मग मी तुम्हाला भिंतीवर चढण्यास मदत करेन आणि आम्ही थोडे बोलू. आता, मी त्याची काळजी घेत असताना, तू परत आत जा आणि खात्री करा की शेरीमा अजूनही झोपली आहे. आणि झगा किंवा काहीतरी घाला आणि मग येथे परत या."
  
  
  घटना इतक्या वेगाने पुढे सरकल्या की तोपर्यंत माझ्या लक्षात आले नाही की सर्व कँडी परिधान केलेली एक पातळ फिकट पिवळी नेग्लिजी होती, खोल व्ही पर्यंत कापलेली होती आणि तिचे उदार स्तन होते, जे प्रत्येक चिंताग्रस्त श्वासोच्छवासाने आकुंचन पावत होते.
  
  
  मी सांगितल्याप्रमाणे ती वळली तेव्हा मी त्या मृत माणसाला जमिनीवरून उचलले आणि दोन बाल्कनींना विभक्त करणाऱ्या भिंतीवर अविचारीपणे फेकून दिले. मी मग खुन्याच्या दोरीकडे गेलो, जो अजूनही शेरीमाच्या टेरेसच्या समोरच्या भिंतीवर लटकत होता. मला खात्री होती की तो एकटाच हॉटेलवर आला नव्हता; आमच्या वरच्या मजल्यावरील छतावर किमान एक कॉम्रेड अजूनही वाट पाहत असावा.
  
  
  आणि मला खात्री होती की जो कोणी तिथे होता त्याने j काढून टाकला होता त्यानंतर तो वाजवी कालावधीनंतर परत आला नव्हता. जर अरबचा साथीदार त्याच्या मृत मित्रासारखा व्यावसायिक झाला असता, तर काहीतरी गडबड झाल्याचे त्याच्या लक्षात आले असते. खून यशस्वी झाला तर जास्तीत जास्त पाच ते दहा मिनिटांत घडायला हवा होता. आणि माझ्या घड्याळाकडे एक नजर टाकून मला सांगितले की त्याचे पाय दोरीवर दिसल्यापासून पंधरा मिनिटे झाली होती. आणि जरी शेरीमाच्या खोलीबाहेरचे सर्व संभाषण कुजबुजत चालले होते आणि बहुतेक हालचाली गोंधळलेल्या होत्या, तरीही दुसऱ्या माणसाने किंवा लोकांनी काहीतरी ऐकले असण्याची शक्यता होती, कारण त्या वेळी वॉटरगेट अंगण शांत होते. पोटोमॅक जवळच्या महामार्गावर अधूनमधून गाडी चालवण्याच्या फक्त आवाजाने रात्रीची शांतता भंगली आणि यामुळे बाल्कनीतील आवाज कमी होऊ शकला नाही.
  
  
  मी दोरीने छतावर चढायचे नाही असे ठरवले; त्याऐवजी, मी बाल्कनीच्या रेलिंगवर उडी मारली आणि दोरी अर्धवट कापली, ती इतकी कमकुवत केली की जर कोणी पुन्हा खाली चढण्याचा प्रयत्न केला तर तो घुसखोराच्या वजनाला आधार देणार नाही आणि त्याला दहा मजल्यांच्या खाली अंगणात फेकून देईल. मी रेलिंगवरून उडी मारताच बाल्कनीच्या दारात कँडी पुन्हा दिसली. तिने एक किंकाळी दाबली, मग मीच असल्याचे पाहिले.
  
  
  "निक, काय?"
  
  
  "आज रात्री हा मार्ग कोणीही वापरत नाही याची खात्री करा," मी म्हणालो. "कशी आहे शेरीमा?"
  
  
  “ती प्रकाशासारखी निघून जाते. मला वाटते की तिने आणखी दोन ट्रँक्विलायझर्स घेतले, निक. ती झोपायला जाण्यापूर्वी मी तिला दोन दिले, पण आता माझ्या बाथरूममध्ये बाटली सिंकवर असल्याचे माझ्या लक्षात आले. मी त्यांची मोजणी केली आणि माझ्यापेक्षा किमान दोन कमी होते.
  
  
  "तुला खात्री आहे की ती ठीक आहे?" मला काळजी वाटत होती की माजी राणीने अजाणतेपणे ओव्हरडोज केले असावे.
  
  
  "हो. मी तिचा श्वास तपासला, तो सामान्य आहे, कदाचित थोडा मंद आहे. मला खात्री आहे की तिने माझ्या फक्त चार गोळ्या घेतल्या आणि दहा-बारा तास तिला बरे करण्यासाठी पुरेसे आहे."
  
  
  मी कँडीच्या लूकवरून सांगू शकतो की तिला बरेच प्रश्न होते. मी उत्तर शोधण्यासाठी थोडा वेळ बाजूला ठेवत तिला विचारले, “तुझे काय? तू का उठलास? तुम्हाला झोपायला मदत करण्यासाठी तुम्हीही काही घेतले नाही का?
  
  
  “मला वाटतं की मी शेरीमाला शांत करण्यात खूप अडकलो आणि
  
  
  
  
  
  
  मी फक्त विसरलो, निक. शेवटी मी पलंगावर पडलो आणि वाचायला सुरुवात केली. मी जवळजवळ एक तास शांत झोपले असावे. जेव्हा मला जाग आली, तेव्हा मी शेरीमाला तपासायला गेलो आणि मग मला तिच्या बाल्कनीतून आवाज आला... त्यानंतर काय झाले ते तुम्हाला माहिती आहे. तिने विराम दिला आणि मग तीव्रपणे विचारले: "निक, तू खरोखर कोण आहेस?"
  
  
  “कोणतेही प्रश्न विचारले नाहीत, कँडी. आम्ही माझ्या खोलीत येईपर्यंत ते थांबू शकतात. इथे एक मिनिट थांबा.
  
  
  मी पुन्हा विभाजनावर उडी मारली आणि मृत अरबला माझ्या खोलीत नेले, त्याला शॉवरमध्ये लपवले आणि कँडी बाथरूममध्ये आल्यास आंघोळीचा पडदा ओढला. त्यानंतर मी शेरीमाच्या बाल्कनीत परत आलो आणि कँडीला फाळणीवर उचलून धरले, मला आशा होती की रात्रीचा शेवटचा आश्रय असेल.
  
  
  कँडी खोलीत जाण्यास संकोच करत होती आणि मला समजले की तिला कदाचित जमिनीवर एक मृत माणूस दिसण्याची अपेक्षा आहे. मी तिला आत नेले आणि आमच्या मागे सरकणारा दरवाजा बंद केला. शरीर लपविण्यासाठी मी आत असताना प्रकाश चालू केला. कँडीने खोलीभोवती चटकन नजर टाकली, मग तो कुठेही न दिसल्यावर तिने सुटकेचा नि:श्वास सोडला. ती माझ्याकडे वळली आणि म्हणाली, "आता मला सांगू का, निक?"
  
  
  तिने तिच्या मॅचिंग ड्रेसवर निखळ दुर्लक्षित व्यक्तीला पकडले असताना तिने विस्तीर्ण, न उघडलेल्या डोळ्यांनी माझ्याकडे पाहिले. मी तिला मिठी मारली आणि सोफ्यावर नेले. मी तिच्या शेजारी बसलो आणि तिचा हात हातात घेतला. एक प्रशंसनीय कथा असेल अशी मला आशा होती अशी माझ्या मनात कल्पना करून मी बोलायला सुरुवात केली.
  
  
  “माझे नाव खरेतर निक कार्टर, कँडी आहे आणि मी एका तेल कंपनीत काम करतो, पण मी लॉबीस्ट कमी आणि खाजगी तपासनीस जास्त आहे. मी सहसा कर्मचाऱ्यांची सुरक्षा तपासणी करतो, किंवा आमच्यापैकी एखाद्याला समस्या येत असल्यास, मी खडबडीत किनारी गुळगुळीत करण्याचा प्रयत्न करतो आणि खात्री करतो की अशा कोणत्याही मथळ्या नाहीत ज्यामुळे कंपनी खराब होईल. माझ्याकडे बंदूक बाळगण्याचा परवाना आहे आणि मला ती दोन वेळा परदेशात वापरावी लागली आहे. कैरोमध्ये एके दिवशी मी खूप गोंधळात पडल्यानंतर मी चाकू बाळगण्यास सुरुवात केली - काही ठगांनी माझी बंदूक घेतली आणि मला रुग्णालयात दाखल केले.
  
  
  “पण तू आता इथे का आहेस? शेरीमामुळे आहे का?
  
  
  “हो,” मी कबूल केले. “आम्हाला सौदी अरेबियातील आमच्या कार्यालयातून माहिती मिळाली की तिच्या जीवावर बेतण्याचा प्रयत्न केला जाऊ शकतो. धमकी फारशी गंभीर वाटली नाही, परंतु अधिका-यांनी मला येथे पाठवण्याचा निर्णय घेतला. जर कोणी काही प्रयत्न केला आणि मी तिला वाचवू शकलो, तर कंपनीला अपेक्षा होती की शाह हसन आमच्यासाठी खूप कृतज्ञ असेल - आमची कंपनी काही काळापासून त्याच्याशी जुळवून घेण्याचा प्रयत्न करत आहे. अदाबीमध्ये अजूनही बरेच संभाव्य तेलाचे साठे आहेत जे अन्वेषणासाठी कोणालाही भाड्याने दिलेले नाहीत आणि माझ्या बॉसना त्यावर काम करायला आवडेल.”
  
  
  ती माझे स्पष्टीकरण स्वीकारण्याचा प्रयत्न करत असल्याचे दिसत होते, परंतु तिने स्पष्ट प्रश्न विचारला: “अमेरिकन सरकारला शेरीमाला धोका असल्याचे सांगण्यात आले नव्हते का? तिचे रक्षण करणे हे त्यांचे काम नाही का?
  
  
  “मलाही थोडावेळ असेच वाटले,” मी लाजण्याचा प्रयत्न करत म्हणालो. “पण जे लोक माझा पगार देतात, जे चांगले आहे, त्यांना काही झाले तर चांगले लोक म्हणून पाहिले पाहिजे. अदाबीमध्ये ड्रिलिंगचे अधिकार जिंकल्यास अब्जावधींचे नुकसान होईल. आणि खरे सांगायचे तर, मला वाटत नाही की कोणी ही धमकी खरोखरच गांभीर्याने घेतली आहे. कुणालाही शेरीमाला मारण्याची इच्छा असण्याचे काही कारण दिसत नाही. कदाचित तिचे लग्न हसनशी झाले असेल, पण घटस्फोटानंतर तिला कोणताही धोका आहे असे आम्हाला वाटले नाही.
  
  
  "पण बाल्कनीतला तो माणूस... तो शेरीमाला इजा करण्याचा प्रयत्न करत होता असे तुम्हाला वाटते का?"
  
  
  "मला नक्की माहीत नाही. तो फक्त एक दरोडेखोर असू शकतो, जरी तो अरब असण्याचा योगायोग आता मला आश्चर्यचकित करतो.”
  
  
  "आज रात्री जॉर्जटाउनमधील त्या पुरुषांचे काय? हा देखील योगायोग आहे का?
  
  
  “मला खात्री आहे की हा योगायोग होता. नुकतेच मी काऊंटी पोलिस विभागातील माझ्या मित्राशी संपर्क साधला आणि त्याने मला सांगितले की त्यांना रस्त्यावर सापडलेल्या तीनही पुरुषांकडे चोर किंवा लहान चोर म्हणून नोंद आहे. ते संभाव्य बळींच्या शोधात इकडे तिकडे फिरत असल्याचे दिसले आणि आम्हाला रेस्टॉरंट सोडताना दिसले, आमच्याकडे लिमोझिन असल्याचे पाहिले, परंतु आम्ही चालायला सुरुवात केली, म्हणून ते आमच्या मागे आले."
  
  
  “तुम्ही त्यांना गोळ्या घातल्याचं सांगितलं का? आम्हाला प्रश्नांची उत्तरे द्यावी लागतील आणि पोलिस तपास करावा लागेल का? जर तिने अशा प्रकरणांमध्ये हस्तक्षेप केला तर शेरीमाचा मृत्यू होईल. हसनला लाज वाटू नये म्हणून ती खूप प्रयत्न करते.
  
  
  मी स्पष्ट केले की मी माझ्या कथित पोलीस मित्राला सांगितले नाही की मला जॉर्जटाउनच्या घटनेबद्दल काहीही माहिती नाही आणि मी त्या वेळी त्या भागात होतो आणि सर्व पोलिस गाड्या पाहिल्या आणि काय झाले याबद्दल मला आश्चर्य वाटले. “मला असे वाटले की पोलिसांना वाटले की या काळ्या लोकांनी चूक केली आहे, काही मोठ्या ड्रग डीलर किंवा काहीतरी लुटण्याचा प्रयत्न केला आणि ते गालिच्याखाली लपवले. त्यांना कोणी मारले हे शोधण्यासाठी पोलीस फारसे प्रयत्न करतील असे मला वाटत नाही. त्यांना असे वाटते की त्यांच्याकडे रस्त्यावर चिंता करण्यासारखे तीन कमी ठग आहेत."
  
  
  "ओह, निक, हे सर्व खूप भयानक आहे," ती कुजबुजली, मला चिकटून राहिली. “जर कोणी तिला दुखावण्याचा प्रयत्न करत असेल तर?
  
  
  
  
  
  
  तुम्हाला मारले गेले तर? ती क्षणभर गप्प बसली, विचारात बुडाली. मग अचानक तिने जोरात धक्का मारला आणि माझ्याकडे जळत्या डोळ्यांनी पाहिलं. “निक, आमचे काय? मला भेटणे तुमच्या कामाचा भाग होता का? शेरीमाच्या जवळ राहता यावं म्हणून तू मला तुझ्या प्रेमात पाडलंस का?
  
  
  मी तिला यावर विश्वास ठेवू शकलो नाही, म्हणून मी तिला जवळजवळ माझ्याकडे खेचले आणि तिने प्रतिकार केला तरीही तिचे खोल चुंबन घेतले. जेव्हा मी तिला सोडले तेव्हा मी म्हणालो, “स्वीट लेडी, मला धमकी दिल्याशिवाय शेरीमा किंवा तिच्याशी असलेल्या कोणाशीही संपर्क साधू नये असा आदेश देण्यात आला आहे. माझ्या बॉसनी माझ्यासाठी ही खोली तिच्या शेजारी ठेवली होती, हो, पण तुझ्याशी माझी भेट ही अगदी निव्वळ संधी होती. तेही अप्रतिम निघाले. पण जेव्हा कंपनीला कळते की मी तुझ्या आणि शेरीमासोबत हँग आउट केले तेव्हा मी मोठ्या अडचणीत सापडलो. विशेषत: जर त्यांना वाटत असेल की मी असे काहीतरी केले आहे जे नंतर ते तेल करार मिळवण्याचा प्रयत्न करतात तेव्हा त्यांना त्रास होऊ शकतो."
  
  
  तिने माझ्यावर विश्वास ठेवला होता, कारण अचानक तिच्या चेहऱ्यावर चिंतेचे भाव दिसले आणि ती माझे चुंबन घेण्यासाठी झुकली आणि हळूवारपणे म्हणाली, “निक, मी कोणालाही सांगणार नाही. अगदी शेरीमा. मला भीती वाटत होती की तुम्ही माझा वापर करत आहात. मला वाटत नाही की मी करू शकेन...” जेव्हा तिने तिचा चेहरा माझ्या छातीत दफन केला तेव्हा हे वाक्य कापले गेले, परंतु ती काय बोलणार आहे हे मला माहित होते आणि मला आश्चर्य वाटले की तिचा वापर कोण करत आहे आणि तिला इतका त्रास देत आहे. तिला स्पर्श करून मी तिचा चेहरा वर केला आणि हळूवारपणे माझे ओठ तिच्याकडे दाबले. तिची जीभेने माझ्या ओठांना स्पर्श केल्याने तिची प्रतिक्रिया अधिक मागणी होती, आणि जेव्हा मी ते उघडले, तेव्हा ती एक प्रोबिंग, छेडछाड करणारी राक्षस बनली ज्याने माझ्याकडून त्वरित प्रतिक्रिया व्यक्त केली.
  
  
  शेवटी मिठी तोडत तिने विचारले, "निक, मी उरलेली रात्र इथे तुझ्यासोबत राहू शकते का?"
  
  
  मला AX ला कॉल करून दुसऱ्या कलेक्शनची व्यवस्था करायची होती - बाथटबमधला माणूस - म्हणून मी चपखलपणे म्हणालो, “मला भीती वाटते की रात्रीला जास्त वेळ शिल्लक नाही. दोन तासांनी सूर्य उगवेल. जर शेरीमा उठली आणि तुम्ही गेल्याचे पाहिले तर?
  
  
  "मी तुला सांगितले की ती काही तासांसाठी निघून जाईल." ती म्हणाली, "मी राहावं असं तुला वाटत नाही का... आता मला तुझ्याबद्दल सगळं माहीत आहे?" पोउट दुखावलेल्या अभिव्यक्तीमध्ये बदलला आणि मला माहित आहे की तिला वाटले की ती पुन्हा वापरली जात आहे.
  
  
  तिला माझ्या मिठीत घेऊन मी उभा राहिलो आणि तिला बेडवर घेऊन गेलो. “हे कपडे काढा,” मी हसत आदेश दिले. "तुला कोणाला राहायचे आहे ते मी दाखवतो." मी कपडे उतरवायला लागलो तेव्हा मी फोन उचलला आणि कर्मचाऱ्यांना सांगितले की मला साडेसात वाजता उठवा.
  
  
  जेव्हा वेक-अप कॉल वाजला तेव्हा मी उठलो आणि व्यायाम केला. मी पहिल्या रिंगनंतर फोन उचलला, कँडीला जाग येऊ नये म्हणून शांतपणे ऑपरेटरचे आभार मानले. मी तिला शेरीमाच्या क्वार्टरमध्ये परत पाठवण्यापूर्वी मला आणखी काही मिनिटे गोपनीयतेची आवश्यकता होती.
  
  
  प्रथम, मला कपडे घालावे लागले आणि घरातील अलार्म सिस्टम उचलण्यासाठी बाल्कनीतून बाहेर पडावे लागले. मी कँडीला पलंगावर टाकल्यानंतर, आम्ही प्रेम करायला सुरुवात करण्यापूर्वी तिने बाथरूममध्ये जाण्याचा आग्रह धरला. तिने स्पष्ट केले की तिला तिचा मेकअप काढायचा आहे, परंतु मला खात्री आहे की तिच्या तीव्र कुतूहलामुळे मी मृत माणसाला कुठे लपवले आहे ते तपासले.
  
  
  मी नेहमी माझ्या सामानात ठेवलेल्या स्पूलमधून काळ्या धाग्याचा एक लांब तुकडा काढण्याची संधी घेतली. मी त्याचे एक टोक किचनच्या कोपऱ्यातून एका काचेच्या भोवती बांधले आणि भिंतीतून बाहेर उडी मारून शेरीमाच्या बाल्कनीच्या दारात गेलो, दुसरे टोक मी हँडलला बांधले. अंधारात तो दिसत नव्हता. पुन्हा माझ्या बाजूला उडी मारून, मी काच विभाजनाच्या वरच्या बाजूला ठेवली. जो कोणी शेरीमाचा दरवाजा उघडण्याचा प्रयत्न केला त्याने काच फाडली आणि बाल्कनीच्या मजल्यावर कोसळली. सूर्योदय होण्याआधी अनेक तास कोणताही अपघात झाला नसल्यामुळे, या मार्गाने कोणीही शेरीमापर्यंत जाण्याचा प्रयत्न केला नव्हता हे मला माहीत होते. आणि हॉलवेमधील हॉटेल डिटेक्टिव्हने गडबड केली नाही.
  
  
  जेव्हा मी खोलीत परतलो, तेव्हा मला दिसले की कँडी शेवटी झोपी जाण्यापूर्वी आम्ही दोन तासांहून अधिक उत्कटतेने एकमेकांकडे ज्या मागण्या केल्या होत्या त्या तिच्या चेहऱ्यावर प्रतिबिंबित झाल्या होत्या, बाल्कनीच्या दरवाजातून चमकणाऱ्या सकाळच्या सूर्यप्रकाशात अंघोळ केली होती. तिने पूर्ण समर्पणाने प्रेम केले आणि आमच्या मागील सर्व भेटींना मागे टाकणाऱ्या तीव्रतेने शरणागती पत्करली. आम्ही पुन्हा-पुन्हा एकत्र आलो, आणि प्रत्येक शिखरानंतर ती पुन्हा तयार झाली, तिचे प्रेमळ हात आणि छेडछाड करणारे तोंड मला माझे प्रेम पुन्हा सिद्ध करण्यास भाग पाडत होते, मी तिचा वापर करत आहे असा कोणताही विचार पुसून टाकण्यासाठी.
  
  
  मी खाली झुकून तिच्या मऊ ओल्या ओठांचे चुंबन घेतले. "कँडी, उठण्याची वेळ आली आहे." ती हलली नाही, म्हणून मी माझे ओठ तिच्या पातळ मानेवर सरकवले, द्रुत चुंबनांचा माग सोडला. तिने हळूवारपणे आक्रोश केला आणि तिच्या चेहऱ्यावर हात फिरवला कारण एक बालिश भुसभुशीत तिच्या चेहऱ्यावर पटकन ओलांडली. मी माझा हात चादराखाली ठेवला आणि तिच्या स्तनावर दाबला, हळूवारपणे मसाज केला, पुन्हा तिच्या ओठांचे चुंबन घेतले.
  
  
  “अहो, सुंदर, उठण्याची वेळ आली आहे,” मी डोके वर करून पुन्हा सांगितले.
  
  
  मी उठण्यापूर्वी तिचे दोन्ही हात माझ्या मानेभोवती गुंडाळून तिने मला कळवले की ती जागा आहे. तिने मला तिच्याकडे ओढले आणि यावेळी ती माझ्या चेहऱ्यावर आणि मानेला कीस करू लागली. आम्ही एक लांब मिठी मारली आणि मी तिला जाऊ दिले
  
  
  
  
  
  
  शेवटी म्हणायचे:
  
  
  “शेरीमा लवकरच उठेल. जवळपास आठ वाजले.
  
  
  "मला असे दूर पाठवणे योग्य नाही," ती कुरकुरली, उशाशी मागे झुकली आणि पहाटेच्या सूर्यप्रकाशात डोळे मिचकावत म्हणाली. ती माझ्याकडे वळली आणि लाजाळूपणे हसली, मग माझ्या पँटकडे पाहिलं.
  
  
  "तुम्ही कपडे घातले आहेत," ती म्हणाली. "तेही न्याय्य नाही."
  
  
  “मी तासन्तास उठून कपडे घातले आहे,” मी चिडवले. "मी थोडा व्यायाम केला, एक पुस्तक लिहिले, परिसराचा दौरा केला आणि एक शॉर्ट फिल्म पाहण्यासाठी वेळ मिळाला."
  
  
  खोली हसून ती खाली बसली. "मला विश्वास आहे की तुम्ही गुरांचा एक संपूर्ण कळप देखील ब्रँड केला आहे," ती हसत म्हणाली.
  
  
  "बरं, मॅडम," मी म्हणालो, "आता तुम्ही त्याचा उल्लेख केलात..."
  
  
  "ओह, निक, जे काही घडले आहे त्यासह देखील," तिने उसासा टाकला, तिचा चेहरा मऊ झाला, "मला वाटत नाही की मी पुरुषांच्या सहवासाचा तुमच्याइतका आनंद घेतला आहे - जास्त काळ नाही."
  
  
  तिच्या चेहऱ्यावरून हास्य नाहीसे झाले आणि ती पुन्हा गंभीर झाली, तिच्या कपाळावर एक वैचारिक भाव उमटले. तिचं मन तिला काय सांगतंय ते ऐकत ती क्षणभर उशाशी बसली. मग, जसे अचानक, तिने तिचे चमकदार तपकिरी डोळे माझ्याकडे वळवले आणि मला तिच्या तोंडाच्या कोपऱ्यात एक स्मित हास्य दिसले.
  
  
  "शेरीमा अजून उठली नाहीये," ती हसली, बेडवर परत टेकायला लागली. "किमान अजून... अरे अर्धा तास..."
  
  
  "अरे नाही, नको!" - मी घेतलेल्या खुर्चीवरून उडी मारत म्हणालो. "या वेळी मला ते म्हणायचे आहे!"
  
  
  कँडीच्या मोहक आमंत्रणांना मार्ग देण्यासाठी मला आज सकाळी खूप काही करायचे होते. बेडजवळ येऊन मी खाली वाकून घोंगडी काढली, त्याच हालचालीने मी तिला तिच्या पोटावर फिरवले आणि तिला तळाशी मारले.
  
  
  "अरे! दुखतंय!"
  
  
  मला शंका आली की मी तिला दुखावले आहे, पण तिने अंथरुणातून उडी मारली.
  
  
  “आता,” मी ओढले, “आम्ही तुला तुझ्या खोलीत नेले पाहिजे.”
  
  
  सुरुवातीला तिने माझ्याकडे एक गोंधळलेला कटाक्ष टाकला, नंतर, खुर्चीवर पडलेल्या तिच्या दुर्लक्षित आणि उपेक्षिताकडे पाहून ती म्हणाली: “अरे, बरोबर. माझ्याकडे चाव्या नाहीत.
  
  
  "बरोबर, तू याच मार्गाने आलास."
  
  
  तिने पेग्नोअर घातल्यावर तिला अचानक तिची दुसरी प्रचंड भूक आठवली. "निक, नाश्त्याबद्दल काय?"
  
  
  "थोड्या वेळाने. मला फोन करायचा आहे."
  
  
  "छान, मी माझ्या खोलीत कसे जाऊ शकते?"
  
  
  "असे." मी तिला उचलून बाल्कनीत नेले, मग तिला दुभाजक भिंतीवर उचलले. जर त्या दिवशी सकाळी वॉटरगेटवर इतर लोक असतील तर त्यांना वाटले असेल की ते काहीतरी पाहत आहेत. जेव्हा ती जमिनीवर उतरली, तेव्हा तिने भिंतीवर मागे झुकले आणि पटकन माझे चुंबन घेतले, नंतर मागे वळून ... दारातून शेरीमाच्या खोलीकडे धाव घेतली.
  
  
  माझ्या खोलीत परत येऊन मी फोनकडे गेलो आणि हॉकचा नंबर डायल करू लागलो. मी शेवटचा अंक डायल करणारच होतो तेव्हा माझ्या दाराची बेल वेड्यासारखी वाजू लागली आणि त्याचवेळी दरवाजाच्या पटलावर टकटक झाली. फोन खाली फेकून मी धावत दाराकडे गेलो आणि तो उघडला. कँडी तिथे उभी राहिली, तिचा चेहरा फिका पडला आणि तिचे डोळे अश्रूंनी भरले.
  
  
  “निक,” ती उद्गारली, “शेरिमा गेली!”
   धडा 8
  
  
  
  
  मी कँडीला मागे ओढत शेरीमाच्या खोलीत आणले आणि आमच्या मागून दरवाजा ठोठावला. या वेळी एखादी मुलगी का ओरडत आहे हे जाणून घेण्यासाठी उत्सुक अतिथींना लॉबीमध्ये दर्शविण्यासाठी किंवा समोरच्या डेस्कला कॉल न करण्यात मला पुरेसा त्रास झाला. कँडी शेरीमाच्या खोलीच्या दारात उभी राहिली, तिचे हात मुरडत आणि पुन्हा म्हणाली: “ही माझी चूक आहे. मी तिला कधीच एकटे सोडले नव्हते. आपण काय करावे, निक? आम्ही काय करू?"
  
  
  मी आधीच काहीतरी केले आहे. पूर्वीच्या राणीच्या दिवाणखान्याच्या देखाव्यावरून, तेथे कोणताही संघर्ष झाला नव्हता हे स्पष्ट होते. मी फोयरवर परत आलो, जिथे कँडी दरवाजावर दाबली गेली होती, तरीही तिच्या निराशेची पुनरावृत्ती करत होती. तिच्या खोलीकडे एक झटकन नजर टाकल्यावर मला दिसून आले की तिथेही काही संघर्ष नव्हता. शेरीमा अजूनही ट्रँक्विलायझर्सच्या प्रभावाखाली असतानाच तिला दूर नेण्यात आले. मात्र अपहरणकर्त्यांनी तिला हॉटेलमधून बाहेर कसे काढले? वाटरगेट गार्डचे काय झाले ज्याने हॉलवेमध्ये रात्र काढली असावी? मला त्याचे स्थान तपासण्याची गरज होती, परंतु मी पुन्हा हॉलमध्ये माझ्यामागून आक्रोश करणारी कँडी जोखीम घेऊ शकत नाही. मला तिला व्यस्त ठेवावे लागले.
  
  
  तिला खांद्यावर घट्ट धरून मी तिला हलकेच हलवले, आणि नंतर आणखी जोरात, तिने किंचाळणे थांबवले आणि माझ्याकडे पाहिले. “कँडी, मला तू शेरीमाचे कपडे बघायचे आहे आणि काही हरवले आहे का ते मला सांगायचे आहे. हॉटेलमधून बाहेर पडताना तिने काय परिधान केले होते हे आम्हाला शोधण्याची गरज आहे. तुम्ही असे करत असताना, मला एका मिनिटासाठी माझ्या खोलीत परत जावे लागेल, ठीक आहे? तुम्ही हा दरवाजा बंद आणि बंद ठेवावा अशी माझी इच्छा आहे. माझ्याशिवाय कोणालाही आत येऊ देऊ नका. तुम्ही ऐकत आहात? तुम्हाला काय करण्याची गरज आहे ते समजते का? "
  
  
  तिने होकार दिला, तिची हनुवटी थरथरत होती आणि तिच्या डोळ्यात अश्रू. तिने विचारताच तिचे ओठ थरथर कापले, “निक, आपण काय करणार आहोत? आपल्याला तिचा शोध घ्यावा लागेल. आपण पोलिसांना कॉल करू शकत नाही का? की अब्दुल? हसनचे काय? आपण त्याला कळवावे का? दूतावासाचे काय?
  
  
  "मी सर्व काळजी घेईन," मी तिला आश्वासन दिले.
  
  
  
  
  
  
  धीर देण्यासाठी क्षणभर मिठी मारणे. “मी सांगतो तसे करा आणि तिने काय परिधान केले होते ते तुम्ही समजू शकता का ते पहा. मी लवकरच परत येईन. आता लक्षात ठेवा मी कोणाला आत येऊ न देण्याबद्दल काय बोललो ते. आणि सध्या फोन नाही. फोनवर बोलू नका जेणेकरून शेरीमाने तुम्हाला कॉल करण्याचा प्रयत्न केला तर लाइन व्यस्त होणार नाही. तू करशील का कँडी? "
  
  
  तिचे नाक शिंकत तिने तिच्या महागड्या नेग्लिजीची एक बाही उचलली आणि तिच्या चेहऱ्यावरून वाहणारे अश्रू पुसले. "ठीक आहे, निक. तू सांगशील ते मी करेन. पण कृपया परत या. मला इथे एकटे राहायचे नाही. कृपया."
  
  
  “मी काही मिनिटांत परत येईन,” मी वचन दिले. मी दरवाजातून बाहेर पडताच तिने माझ्या मागे कुलूप लावले.
  
  
  कॉरिडॉरमध्ये अजूनही हॉटेलच्या सुरक्षा रक्षकाची खूण नव्हती. एकतर त्याने काम सोडले, जे त्याच्या जागी दुसऱ्या कर्मचाऱ्याने प्रवेश केल्याशिवाय संभवत नाही, किंवा... मागे वळून मी शेरीमाच्या खोलीच्या दारावरची बेल वाजवणारे बटण दाबले. जेव्हा कँडीने घाबरून विचारले, "हे कोण आहे?" मी हळूवारपणे माझी ओळख करून दिली, तिने बोल्ट टाकला आणि मला आत सोडले.
  
  
  ती म्हणू लागली: "निक, मी आताच बघायला लागलो..."
  
  
  मी तिच्या मागे सरकलो, तिच्या खोलीत गेलो आणि बाथरूम तपासले. ते इथे रिकामे आहे. मी परत शेरीमाच्या केबिनकडे पळत गेलो आणि तिच्या बाथरूममध्ये शिरलो. शॉवरचा पडदा बाथटबवर ओढला आणि मी तो बाजूला केला.
  
  
  वरवर पाहता त्या रात्री मृतदेह लपवणारा मी एकटाच नव्हतो. बाथटबमध्ये रक्ताच्या गोठलेल्या तलावात पडलेला वृद्ध गृह गुप्तहेर मी पूर्वी त्याच्या चाव्या शोधताना पाहिले होते. त्याला फक्त मृत्यू हाच दिलासा होता, त्याच्या छातीत अनेक पंक्चर झालेल्या जखमांमधून रक्त कुठे वाहत होते ते मला दिसत होते. शेरीमाच्या खोलीच्या दारात येणा-याच्या अगदी जवळ जाण्याची चूक त्याने प्रथम रिव्हॉल्वर न काढता केली असावी. मी आंघोळीचा पडदा खाली घातला आणि माझ्या मागे दरवाजा बंद करून बाथरूममधून बाहेर पडलो.
  
  
  माझ्या चेहऱ्याने काहीतरी दाखवले असावे कारण कँडीने कर्कशपणे विचारले, “निक, हे काय आहे? तिथे काय आहे? अचानक तिला श्वास आला आणि तिचा हात तिच्या तोंडाकडे गेला: “निक, ही शेरीमा आहे का? ती तिथे आहे?
  
  
  "नाही, ती शेरीमा नाही," मी म्हणालो. मग ती बाथरूमच्या दाराच्या हँडलपर्यंत पोहोचली तेव्हा मी तिचा हात पकडला. “तिकडे जाऊ नकोस, कँडी. तिथे कोणीतरी आहे... तो मेला आहे. तो कोण आहे हे मला माहीत नाही, पण मला वाटते की तो हॉटेल सुरक्षा अधिकारी असावा ज्याने शेरीमाचे संरक्षण करण्याचा प्रयत्न केला. आम्ही सध्या त्याच्यासाठी काहीही करू शकत नाही, म्हणून तुम्ही तिथे जावे असे मला वाटत नाही.
  
  
  कँडीला असे वाटत होते की ती बेहोश होणार आहे, म्हणून मी तिला परत मुख्य दिवाणखान्यात नेले आणि एक मिनिट तिला खाली बसवले, तिच्या सुंदर केसांना विस्कटून तिने तिचे रडणे मागे घेतले. शेवटी, तिने माझ्याकडे पाहिले आणि म्हणाली:
  
  
  “आम्हाला पोलिसांना कॉल करण्याची गरज आहे, निक. आणि मला दूतावासाला कळवावे लागेल जेणेकरून ते हसनशी संपर्क साधू शकतील. हे माझे काम आहे. मला तिच्यासोबत राहून तिच्या संरक्षणात मदत करावी लागली." ती पुन्हा रडू लागली.
  
  
  मला माहित होते की मी मौल्यवान वेळ वाया घालवत आहे, परंतु मला तिला कॉल करण्यापासून रोखावे लागले ज्यामुळे सिदी हसनच्या राजवाड्यात शेरीमा गायब झाल्याची अफवा पसरू शकेल. तिला सत्य सांगण्याची वेळ आली आहे - किमान तिची आवृत्ती. मी तिचे डोके वर केले आणि तिच्यापासून डोळे न काढता, पूर्णपणे प्रामाणिकपणे बोलण्याचा प्रयत्न केला:
  
  
  "कँडी, मला तुला काहीतरी सांगायचं आहे. एका तेल कंपनीसाठी तपासनीस असण्याबद्दल मी तुम्हाला काल रात्री सांगितले ते खरे नाही.
  
  
  तिला काहीतरी बोलायचे होते, पण मी तिच्या थरथरत्या ओठांवर बोट ठेवले आणि बोलत राहिलो.
  
  
  “मी एका तपासकासारखा आहे, पण युनायटेड स्टेट्स सरकारसाठी. मी सीक्रेट सर्व्हिसच्या कार्यकारी संरक्षण विभागात काम करतो. कोणीतरी शेरीमाला ठार मारण्याचा प्रयत्न करू शकतो, असे विदेशी स्त्रोतांकडून आम्हाला संदेश मिळाल्यानंतर मला शेरीमाचे संरक्षण करण्यासाठी नेमण्यात आले होते.”
  
  
  माझे शब्द ऐकून कँडीचे डोळे विस्फारले आणि तिला प्रश्न विचारता यावा म्हणून मी थांबलो. “का, निक? कोणी शेरीमाला का इजा करेल? ती आता राणी राहिली नाही.
  
  
  “अमेरिकेला लाज वाटण्यासाठी,” मी स्पष्ट केले. “हा संपूर्ण मुद्दा आहे. अदाबीमध्ये असे लोक आहेत ज्यांना अमेरिकेने शाह हसनवरील प्रभाव गमावावा असे वाटते. आणि इथे राज्यांमध्ये शेरीमाला काही झाले तर ते घडेल याची आम्हाला खात्री आहे. तुला माहित आहे की तो अजूनही तिची खूप काळजी घेतो, बरोबर?
  
  
  “नक्कीच,” कँडी आणखी एक अश्रू पुसत म्हणाली. “जगातील कोणत्याही गोष्टीपेक्षा तो तिच्यावर जास्त प्रेम करतो. त्याने हे नेहमीच केले. त्याला तिला घटस्फोट घ्यायचा नव्हता, पण तिने त्याला ते करायला लावलं. निक, हे तिचे रहस्य आहे; तुला आठवतं का मी तुला सांगितलं होतं की प्रत्येकाकडे गुपितं असतात? बरं, शेरीमा म्हणाली की हसनला आपला जीव आणि मुलं वाचवण्यासाठी तिचा त्याग करावा लागला... अरे निक, तिचं काय होणार? त्यांनी तिला काय केले?
  
  
  "काळजी करू नकोस," मी आत्मविश्वासाने म्हणालो. “आम्ही शेरीमाला शोधू आणि तिला सुखरूप परत आणू. पण तुम्हाला मदत करावी लागेल. फक्त शेरीमाच नाही तर तुमचा देशही आहे.” तिच्या चेहऱ्यावर उमटलेल्या प्रश्नाच्या उत्तरात मी पुढे म्हणालो: “तुम्ही बघा, तुम्ही आता अदाबिया दूतावासाशी संपर्क साधलात तर शेरीमाच्या अपहरणाची बातमी पसरेल. -लगेच जगाला कळेल की अमेरिका तिचे संरक्षण करण्यात अयशस्वी ठरली. आणि त्यातूनच तिचे अपहरण होते
  
  
  
  
  
  
  अपहरणकर्ते मोजत आहेत. मला वाटते की त्यांनी तिला काही काळ ठेवण्याची योजना आखली आहे, कदाचित सर्वांचे लक्ष तिची शिकार करण्यावर केंद्रित करण्यासाठी आणि नंतर...” मला हे स्पष्ट सांगायची गरज नाही-कँडीच्या चेहऱ्यावरील नजरेने मला सांगितले की तिला माझ्याकडे काय आहे ते समजले. मनात. .
  
  
  “म्हणून, तुम्ही बघा,” मी पुढे म्हणालो, “जोपर्यंत आपण तिचे बेपत्ता होण्याचे कव्हर करू शकतो तोपर्यंत ती सुरक्षित असेल. तिला घेतलेल्या लोकांना मथळ्यांची गरज आहे. किमान काही काळ तरी आपण त्यांना मिळण्यापासून रोखू शकतो. पण मला तुझी मदत हवी आहे. शेरीमा इथे सुरक्षित आहे असे ढोंग कराल का? यामुळे तिचा जीव वाचू शकतो आणि आपल्या देशाला मदत होऊ शकते."
  
  
  "निक; मी इथून खूप आधी निघून आलोय त्यामुळे मला आता हा माझा देश वाटत नाही. पण शेरीमाला मदत होईल असे तुम्हाला वाटेल ते मी करेन.
  
  
  "हे हसन आणि अदाबीला देखील मदत करेल," मी नोंदवले. “जर शहा अमेरिकेतून निघून गेले तर ते फार काळ टिकणार नाहीत. मध्यपूर्वेमध्ये असे लोक आहेत जे फक्त त्याच्या देशात जाण्याच्या संधीची वाट पाहत आहेत. आणि हे फक्त त्याला सिंहासनातून काढून टाकण्याबद्दल नाही. याचा अर्थ त्याच्या आयुष्याचा असेल."
  
  
  क्षणभर, कँडीचे डोळे चमकले आणि ती थुंकली, “मला त्याची पर्वा नाही. त्याला जे मिळते ते त्याला पात्र आहे." माझे आश्चर्य माझ्या चेहऱ्यावर दिसून आले असावे, कारण ती खूप दबून म्हणाली, “अरे, निक, मला असे म्हणायचे नव्हते. फक्त शेरीमा मला सगळ्यात जास्त काळजी करते. तिने कधीही कोणाला दुखावणारे काही केले नाही."
  
  
  हसनने लोकांना दुखावले आहे या तिच्या स्पष्ट गृहीतकाबद्दल तिच्याकडे प्रश्न विचारायला माझ्याकडे वेळ नव्हता, परंतु मी नंतर त्यावर परत येण्याची मानसिक नोंद केली. त्याऐवजी मी म्हणालो, "मग मी तुमच्या मदतीवर विश्वास ठेवू शकतो का?" तिने होकार दिल्यावर मी म्हणालो, "अं, तुला काय करायचं आहे ते..."
  
  
  “अब्दुल लवकरच वॉटरगेटला पोहोचेल तिला आणि शेरीमाला घेऊन पुन्हा घरच्या शिकारीला जाण्यासाठी,” मी वेळ लक्षात घेत स्पष्ट केले. शेरीमाच्या बेपत्ता होण्याबद्दल शोधून काढण्यापासून रोखणे हे तिचे काम होते, कारण तो शाह हसनचा नोकर होता आणि तिला तिच्या बेपत्ता झाल्याची ताबडतोब तक्रार करणे बंधनकारक वाटत होते. कँडीला हे कसे करावे हे जाणून घ्यायचे होते, म्हणून मी सल्ला दिला की जेव्हा अब्दुलने लॉबीमधून कॉल केला तेव्हा तिने त्याला सांगितले की शेरीमाला बरे वाटत नाही आणि तिने तिच्या खोलीत राहून दिवसभर विश्रांती घेण्याचे ठरवले. तथापि, तिला अंगरक्षकाला सांगावे लागले की त्याच्या मालकिणीची इच्छा आहे की त्याने कँडीला मेरीलँडला परत नेले पाहिजे जेणेकरून शेरिमा इस्टेट खरेदी करण्यासाठी या भागात स्थायिक झाल्यापासून ती रिअल इस्टेट एजंटशी संपर्क साधू शकेल.
  
  
  "अब्दुलला शेरीमाशी बोलायचे असेल तर?" - कँडी विचारले.
  
  
  “फक्त त्याला सांगा की ती पुन्हा झोपली आणि तिला त्रास द्यायचा नाही. त्याला सांगा की जर त्याने आग्रह केला तर त्याला जबाबदारी घ्यावी लागेल. मला वाटते की तो तुमच्याद्वारे शेरीमाच्या आदेशांचे पालन करण्यास पुरेसा तयार होता, की तो त्याला सांगितल्याप्रमाणे करेल. आता तुम्ही त्याच्यासोबत डेटवर जावे आणि त्याला पोटोमॅकमध्ये ठेवावे असे मला वाटते. तुम्ही शोधू शकता अशा प्रत्येक रिअल इस्टेट एजन्सीवर थांबा आणि तुम्ही सूची पाहत असताना त्यांना प्रतीक्षा करा. वॉशिंग्टनला परत येण्यापूर्वी मला शक्य तितका वेळ द्या. नंतर, जेव्हा तुम्हाला परत जावे लागेल, तेव्हा समजावून सांगा की तुम्हाला शेरीमासाठी काही खरेदी करायची आहे आणि त्याला तुम्हाला शहराच्या मध्यभागी असलेल्या काही दुकानांमध्ये घेऊन जाण्यास सांगा. यामुळे मला शेरीमाचा माग काढण्यासाठी आणि तुम्ही परत येण्यापूर्वी आम्ही तिला परत मिळवू शकतो का ते पाहण्यासाठी मला काही तास देतील. छान?"
  
  
  तिने होकार दिला आणि मग मागणी केली, “पण तोपर्यंत तुला ती सापडली नाही तर, निक? मी ते कायमचे बंद करू शकत नाही. आम्ही परत येईपर्यंत शेरीमा उठली नाही तर त्याला डॉक्टरांना किंवा काहीतरी बोलवायचे आहे. मग अब्दुलला काय सांगू? »
  
  
  “वेळ आल्यावर आम्हाला काळजी करावी लागेल. आज सकाळी इथून जाण्यापूर्वी तुम्ही मॅनेजरला सांगू शकता की शेरीमाची तब्येत बरी नाही आणि तिला त्रास व्हायचा नाही... मोलकरणी किंवा फोन कॉल्सद्वारे. अशा प्रकारे आज कोणीही खोलीत जाण्याचा प्रयत्न करणार नाही. आणि स्विचबोर्ड रूममध्ये कॉल स्वीकारणार नाही. अजून चांगले, शेरीमाला फोन करणाऱ्या प्रत्येकाला ती दिवसभरासाठी हॉटेलबाहेर असल्याची सूचना तुम्ही मॅनेजरला द्यावी. दूतावासातील कोणी कॉल करत असले तरीही, हे प्रत्येकाला सांगितले जाणे आवश्यक आहे हे त्याला समजले आहे याची खात्री करा. शेरीमा आजारी आहे आणि तिला कॉल किंवा अभ्यागत नको आहेत या वस्तुस्थितीवर जोर द्या. तो तुझे ऐकेल, कारण तू मला आधीच जे सांगितले आहेस ते पाहून तू आल्यापासून हॉटेलच्या कर्मचाऱ्यांशी वागत आहेस.
  
  
  “हे काम करेल असे तुला वाटते, निक? शेरीमाला दुखापत होण्यापूर्वी तुम्ही शोधू शकता का?
  
  
  "मी शक्य ते सर्व करेन. आता मला शेजारी जाऊन काही कॉल करावे लागतील. मला आत्ता हा फोन लिंक करायचा नाही, फक्त बाबतीत. अब्दुल आल्यावर कपडे घाला आणि तयार व्हा. आणि तिला नेले तेव्हा तिने काय घातले होते हे पाहण्यासाठी शेरीमाच्या कपड्यांमधून पहायला विसरू नका.
  
  
  मी तिच्या खोलीत परत जाण्यापूर्वी आणि हॉकला कॉल करण्यापूर्वी ती उठून फिरत असल्याची खात्री केली. शक्य तितक्या थोडक्यात, मी त्याला काय घडले ते सांगितले आणि मी कँडीला ही बातमी पसरू न देण्याचे मान्य केले आहे. त्याला एवढी खात्री नव्हती की मी स्वत:ला कार्यकारी संरक्षण सेवेचा एजंट म्हणणे योग्य आहे - जर काही चूक झाली तर त्याचे गंभीर परिणाम होऊ शकतात आणि असे दिसते की ते ब्युरो आहे
  
  
  
  
  
  
  याचा दोष तू घेणार होतास - पण त्याने मान्य केले की ही कथा तिला स्वतःबद्दल आणि AX बद्दल सत्य सांगण्यापेक्षा चांगली आहे.
  
  
  वॉटरगेटला दोन मृतदेह पोहोचवण्यासाठी वाटाघाटी करायच्या असल्याबद्दल तो थोडा गोंधळला, पण आम्ही पटकन एक योजना तयार केली. त्याचे दोन माणसे माझ्या खोलीत दोन शिपिंग क्रेट पोहोचवतील, ज्यात भाड्याने घेतलेली फिल्म प्रोजेक्शन उपकरणे असतील. डिलिव्हरीच्या प्रवेशद्वारातून जाणाऱ्या प्रत्येक हॉटेल कर्मचाऱ्याला माझ्या खोलीत बिझनेस कॉन्फरन्स उपकरणे सेट करण्यास सांगितले जाईल आणि नंतर ते परत करा. मृतदेह पॅकिंग बॉक्ससह जातात.
  
  
  "हॉटेलच्या सुरक्षा रक्षकाचे काय?" - मी हॉकला विचारले. “लवकरच त्याच्या जागी कोणीतरी येण्याची शक्यता आहे. वरवर पाहता तो रात्रभर ड्युटीवर होता.
  
  
  "आम्ही फोन बंद करताच," हॉक म्हणाला, "मी ते मिळवेन. हॉटेल चालवणाऱ्या लोकांवर आमचा असा प्रभाव असल्याने आम्ही खूप चांगल्या स्थितीत आहोत, परंतु तरीही, आम्हाला ते गुप्त ठेवण्यासाठी सर्वतोपरी प्रयत्न करावे लागतील. आणि जोपर्यंत त्याच्या मृत्यूचे अधिकृत स्पष्टीकरण मिळत नाही तोपर्यंत आम्ही शांत राहू शकतो.”
  
  
  मला माझ्या खोलीत राहण्याचा आणि हॉककडून पुढील माहितीची वाट पाहण्याचा आदेश देण्यात आला. मला सुरुवात करायची होती, पण जेव्हा त्याने हे निदर्शनास आणून दिले तेव्हा कबूल केले की या क्षणी मी खरोखर काही करू शकत नाही. शेरीमाच्या वर्णनाशी जुळणाऱ्या महिलेचा शोध घेण्यासाठी सर्व अधिकृत चॅनेल्सद्वारे ती ताबडतोब सूचित करतील, असे आश्वासन त्यांनी मला दिले, तिचे नाव न घेता. याव्यतिरिक्त, हिंसक कट्टरपंथी गट आणि जिल्हा परिसरात कार्यरत असलेल्या ज्ञात विध्वंसक संघटनांमध्ये घुसखोरी केलेल्या सर्व AX एजंटना माजी राणीला शोधण्यासाठी त्यांच्या विल्हेवाटीचा कोणताही मार्ग वापरण्याचे आदेश दिले जातील.
  
  
  हॉकच्या प्रश्नाला उत्तर देताना, मी त्याला सांगितले की मला विश्वास आहे की शेरीमाच्या बेपत्ता होण्याच्या प्रयत्नात कँडी नाइट सहकार्य करेल. मी म्हाताऱ्याला म्हणालो, “तिच्या देशासाठी आहे म्हणून नाही, पण स्वतः शेरीमासाठी. आणि हसनच्या फायद्यासाठी नक्कीच नाही," मी जोडले, तिला तिच्यासाठी खूप काही केलेल्या माणसाबद्दल तिच्या स्पष्ट नापसंतीबद्दल सांगितले. "मला जाणून घ्यायचे आहे की तिच्या शाहबद्दलच्या भावना काय आहेत," मी म्हणालो.
  
  
  “आमच्या सिदी हसन शाखेतून मला आणखी काही मिळेल का ते मी बघेन,” हॉक म्हणाला. “परंतु मला वाटते की त्यांनी या डॉजियरमध्ये सर्व माहिती ठेवली आहे. आता, N3, जर तुमच्याकडे दुसरे काही नसेल, तर मला ते सर्व कृतीत आणायचे आहे."
  
  
  “बरोबर आहे सर. मी तुमच्या कॉलची वाट पाहत आहे. कँडी अब्दुल बेदावीचे लक्ष विचलित करण्यास तयार आहे की नाही हे पाहण्यासाठी मला फक्त शेजारी जायचे आहे, मग ते मेरीलँडला जात आहेत हे कळताच मी माझ्या खोलीत परत जाईन."
  
  
  आमचे संभाषण लहान करण्यापूर्वी, हॉकने मला माझ्या दारावर आणि शेरीमाच्या खोलीच्या दारावर “व्यत्यय आणू नका” असे चिन्ह टांगण्याची आठवण करून दिली. "आम्ही मोलकरीण कोणत्याही खोलीत येऊ शकत नाही आणि शॉवर साफ करण्यास सुरवात करू शकत नाही," त्याने नमूद केले. संपूर्ण ऑपरेशन कितीही गुंतागुंतीचे असले तरीही, मी नेहमीप्रमाणेच, लहान तपशीलांकडे त्याचे लक्ष देऊन आश्वासन दिले. मग त्यांनी फोन ठेवला.
  
  
  “अब्दुल खाली माझी वाट पाहत आहे,” कँडी दार उघडताच म्हणाली आणि मला शेरीमाच्या खोलीत जाऊ दिले.
  
  
  "आज शेरीमा घरी राहिल्याची बातमी त्याने कशी घेतली?"
  
  
  “आधी त्याने तिच्याशी बोलण्याचा हट्ट धरला. मग माझ्या मनात विचार आला की काल रात्री त्याला सोडून गेल्यावर कदाचित आपण खूप आनंद साजरा केला - देवा, ती फक्त काल रात्री होती का? असे दिसते की ती खूप पूर्वीची होती - आणि ती भुकेली होती, कोणालाही पाहायचे नव्हते, इतके प्यायची सवय नव्हती... तो थोडासा बंद झाला होता - तुम्हाला मुस्लिम आणि दारू माहित आहे. पण शेवटी त्याने ते मान्य केले. मी त्याला दूर ठेवेन आणि शक्य तितके त्याला व्यस्त ठेवीन, निक, पण तुला तिला पटकन शोधावे लागेल. तिच्या बेपत्ता होण्याशी माझा काही संबंध आहे असे जर त्याला वाटत असेल किंवा मी त्याला तिला शोधण्यापासून रोखत असल्याचा त्याला संशय असेल तर तो मला मारून टाकेल.”
  
  
  "काळजी करू नकोस, कँडी," मी शक्य तितक्या आत्मविश्वासाने म्हणालो. “आम्ही तिला शोधू. मी मुख्यालयातून फोन बंद केला आणि बरेच लोक आधीच तिला शोधत आहेत. तिने काय परिधान केले होते?
  
  
  “मला वाटतं तिने अजूनही तिची नेग्लिजी घातली होती. जोपर्यंत मी सांगू शकतो, तिचे कोणतेही कपडे गहाळ नाहीत, परंतु तिच्याकडे बरेच आहेत. अरे हो, तिचा लांबलचक बुरुजही निघून गेला आहे.
  
  
  “तिला बाहेर काढण्यासाठी त्यांनी तिच्याभोवती ठेवले असावे. उपेक्षितांवर असे दिसले असते की तिने संध्याकाळचा ड्रेस घातला आहे. मला जे समजले त्यावरून, त्यांनी तिला कदाचित सर्व्हिस लिफ्टमधून खाली आणले आणि नंतर गॅरेजमधून. जर ती अजूनही त्या गोळ्यांवर डोप झाली असेल, तर ती एखाद्या मुलीसारखी दिसू शकते जिने खूप मद्यपान केले आहे आणि तिला काही मित्र घरी मदत करत आहेत.
  
  
  अचानक फोन वाजला आणि आम्हा दोघांनाही धक्का बसला. "स्विचबोर्डने कॉल स्वीकारले नाहीत याची खात्री केली नाही का?" मी विचारले.
  
  
  “होय, मॅनेजर अजून ड्युटीवर नव्हता, पण असिस्टंट मॅनेजरने मला खात्री दिली की राणीला कोणी त्रास देणार नाही.
  
  
  “उत्तर दे,” पुन्हा रिंग वाजली म्हणून मी म्हणालो. “तो अब्दुल हॉलमध्ये फोनवर बोलत असावा. स्विचबोर्ड
  
  
  
  
  
  तिथून थेट कोण डायल करतो हे मी नियंत्रित करू शकत नाही. फोन केल्याबद्दल आणि शेरीमाला उठवण्याचा धोका पत्करल्याबद्दल त्याला फटकारण्याची खात्री करा.”
  
  
  कँडीने फोन उचलला, थोडक्यात ऐकले आणि मी माझ्या अंदाजात बरोबर असल्याचे मला होकार देत कथा पुढे चालू ठेवली! अब्दुलने रूमवर कॉल करण्याचे धाडस केल्यामुळे त्याला फक्त तिची वाट पाहा आणि शेरीमाला त्रास देऊ नका असे सांगण्यात आले. तिने ते उत्तम प्रकारे हाताळले आणि मानसिक तणावातही तिच्या अभिनय कौशल्याचे मी कौतुक केले.
  
  
  लटकल्यानंतर ती वळली आणि म्हणाली, “निक, मला जायचे आहे. जर मी नाही केले तर तो पुढे येईल. तो म्हणतो की "माय लेडी" ची तब्येत बरी नसताना त्याने शहराबाहेर जावे याची त्याला अजूनही खात्री नाही.
  
  
  "ठीक आहे, कँडी," मी तिला एक झटपट चुंबन देऊन सहमती दर्शवली आणि तिने तिचे कोल्ह्याचे जाकीट तिच्या कुरकुरीत पांढऱ्या ब्लाउजवर फेकले. "फक्त त्याला कशाचाही संशय येऊ देऊ नका. सामान्य वागा आणि शक्य तितक्या लांब त्याला दूर ठेवा."
  
  
  "मी हे करेन, निक," मी तिला दाराबाहेर सोडताना तिने वचन दिले. "फक्त शेरीमा शोधा." आणखी एक द्रुत चुंबन आणि ती निघून गेली. तिच्या मागे दार बंद करून, मी क्षणभर उभा राहिलो, कुलूप आणि साखळीकडे बघत, दाराकडे - मजबूत स्टीलची उपकरणे. मला आश्चर्य वाटले की कोणीतरी साखळी तोडल्याशिवाय खोलीत कसे येऊ शकते, मजल्यावरील सर्वांना जागे करण्यासाठी पुरेसा आवाज करत. वरवर पाहता साखळी जागेच्या बाहेर होती. हे घडू शकले नाही कारण अपहरणाच्या वेळी कँडी माझ्या खोलीत होती आणि त्यापूर्वी तिला सुरक्षित ठेवण्याचा कोणताही मार्ग नव्हता. आम्ही प्रेम करत असताना, पूर्वीच्या राणीचे संरक्षण करण्यासाठी कोणीतरी रिकामा दरवाजा वापरला आणि तिला घेऊन गेला. आणि या प्रक्रियेत, त्यांनी अशा माणसाला ठार मारले ज्याची सुरक्षा रक्षक म्हणून कारकीर्द त्याला अत्याधिक ऑटोग्राफ शिकारी किंवा घरगुती क्षुद्र चोरापेक्षा अधिक धोकादायक गोष्टींशी कधीच भिडली नव्हती. स्वत:शीच वैतागून मी शेरीमाच्या खोलीच्या दाराच्या नॉबवर डू नॉट डिस्टर्बचे चिन्ह ओढले आणि माझ्या खोलीत परतलो. मी दरवाजा उघडताच फोन वाजला आणि मी त्याला उत्तर देण्यासाठी धावले. माझा आवाज ओळखताच बाजा बोलला:
  
  
  “पुरुष तुमच्या चित्रपटाचा प्रोजेक्टर आणि इतर वस्तू एका तासात देतील. त्यांनी मारलेला रक्षक हा बॅचलर होता आणि त्याच्या वैयक्तिक माहितीनुसार, या परिसरात त्याचे कोणतेही कुटुंब नव्हते. किमान तो ब्रेक आहे; आज सकाळी घरी कोणीही त्याची वाट पाहत नसेल. हॉटेल मॅनेजर वॉटरगेट सिक्युरिटी चीफला कळवेल की त्याच्याकडे होगन आहे - हे त्या माणसाचे नाव आहे - विशेष असाइनमेंटवर आहे आणि त्याला काही दिवसांसाठी ड्युटीवरून काढून टाकले पाहिजे. माझ्याकडे तुझ्यासाठी एवढेच आहे - एक मिनिट थांबा..."
  
  
  मी हॉकच्या दुसऱ्या अनेक डेस्क फोनवर कॉलचा बजर ऐकला आणि मला तो दुसऱ्या बाजूला कोणाशी तरी बोलत असल्याचे ऐकू आले, परंतु तो काय बोलत आहे हे मला समजू शकले नाही. मग तो माझ्या ओळीत परतला.
  
  
  "हे एक कनेक्शन होते," तो म्हणाला. “आमच्या मॉनिटर्सने कळवले की दहा मिनिटांपूर्वी अदाबी स्टेशनवर सिग्नल, वरवर पाहता, कोडमध्ये प्रसारित केला गेला होता. प्रेषक आमच्यासाठी येथे दुरुस्त करण्यासाठी पुरेसा वेळ ऑनलाइन नाही. संदेश लहान होता आणि तीन वेळा पुनरावृत्ती झाला. यावर आता डीकोडिंग काम करत आहे - जर ते काही घेऊन आले, तर मी लगेच तुमच्याशी संपर्क साधेन.
  
  
  "आमच्याकडे शेरीमाची लिमोझिन झाकणारी कार आहे?" मी विचारले. हॉक आणि मी आधी तयार केलेल्या योजनेचा हा भाग होता. कँडी आणि शेरीमाचा बॉडीगार्ड कोणी हिसकावून घ्यावा, अशी आमची इच्छा नव्हती. कँडीला ही शक्यता सांगायला मी मुद्दाम विसरलो, तिला वैयक्तिकरित्या काळजी करण्यासारखे काहीतरी आहे असे तिला सुचवायचे नव्हते.
  
  
  "हो. थांबा आणि मी त्यांचे स्थान तपासतो."
  
  
  मी हॉकला पुन्हा काहीतरी बोलत असल्याचे ऐकले. मी असे गृहीत धरले की ही रेडिओ खोली आहे जिथून स्थानिक ऑपरेशन्स निर्देशित केले जातात, मग तो पुन्हा माझ्याकडे वळला:
  
  
  “सध्या, ड्रायव्हर आणि मुलगी जॉर्जटाउनमध्ये आहेत, कॅनॉल रोडवर वळण्याची तयारी करत आहेत; साधारण त्याच वाटेने तुम्ही दुसऱ्या दिवशी नेले होते.”
  
  
  "ठीक आहे. मला वाटते की शेरीमाला शक्य तितक्या लवकर घर शोधणे हे त्यांचे काम आहे हे तिने त्याला पटवून दिले आहे. आता, जर ती त्याला दिवसभरात व्यस्त ठेवू शकली तर, संदेश दूतावासात पोहोचण्यापूर्वी आपल्याकडे थोडा वेळ असेल. ."
  
  
  "चला अशी आशा करूया," हॉकने सहमती दर्शवली, नंतर जोडले, "मला तुमच्यासाठी आणखी काही मिळताच मी तुमच्याकडे परत येईन, N3."
  
  
  जेव्हा त्याने फोन ठेवला तेव्हा मी बाथरूममध्ये गेलो आणि मृत अरबची तपासणी केली. प्रेत बाथटबमध्ये गोठले होते, सुदैवाने अशा अरुंद स्थितीत की माझ्या खोलीत लवकरच वितरित केल्या जाणाऱ्या तात्पुरत्या शवपेटीमध्ये ठेवणे सोपे होते. याचा मला आनंद झाला; मला मृत व्यक्तीचे हात किंवा पाय तोडण्याची इच्छा नव्हती.
   धडा 9
  
  
  
  
  जेव्हा मी हॉककडून पुन्हा ऐकले तेव्हा दुपार झाली होती. तोपर्यंत माझ्या खोलीतून आणि शेरीमाच्या अपार्टमेंटमधून मृतदेह बाहेर काढण्यात आले होते. शेवटचे काम इतके सोपे नव्हते. होकची माणसे येईपर्यंत, दासी आधीच जमिनीवर काम करत होत्या. माझ्या खोलीतील एका उपकरणाच्या बॉक्समध्ये अरबला आणण्यात काही अडचण नव्हती, परंतु माझ्या विंगमधील दासीला थोडे विचलित व्हावे लागले आणि त्यांनी पुढच्या खोलीत जाऊन भयानक पॅकेज काढले.
  
  
  
  
  
  तिथल्या बाथरूममधून. हे करण्यासाठी, मला कॉरिडॉरच्या खाली ज्या खोलीत मोलकरीण काम करत होती त्या खोलीत जावे लागले आणि त्यांचे काम करत असताना मला मूर्ख प्रश्नांसह तिचे मनोरंजन करावे लागले.
  
  
  मोलकरणीने मला समजावून सांगितले की ती माझ्या शर्टची काही बटणे शिवण्यात आणि वैयक्तिकरित्या माझ्यासाठी कपडे धुण्यासाठी खूप व्यस्त आहे - स्वच्छता करणारी महिला आणि वॉलेट सेवा आनंदाने अशा कोणत्याही कामांची काळजी घेईल, मी ते करत असताना तिने वारंवार आग्रह केला. मला असे दिसते की तिला काय म्हणायचे आहे ते मला समजले नाही - तिला वाटले असेल की मी पूर्ण मूर्ख आहे. अखेरीस, मी तिला वीस डॉलरचे बिल दाखवून तिच्याशी बोलू शकलो. हॉलवेमध्ये खोकला ऐकू आल्यावर मी हार मानण्याचे नाटक केले - हॉकची माणसे संपल्याचा संकेत - आणि वीस परत खिशात ठेवून सर्व्हिस लिफ्टकडे निघालो. तथापि, मी तिला "सांत्वन" म्हणून दिलेले पाच डॉलर्स आणि विनामूल्य खर्च - जर ते सोपे असेल तर - टेक्सनने वॉटरगेट कर्मचाऱ्यांवर दुसऱ्या मित्राला आकर्षित केल्यामुळे तिचे निराशेचे स्वरूप अंशतः मिटले.
  
  
  तथापि, हॉकच्या कॉलने या खोलीत अडकल्याबद्दल मला वाटणारी वेदना कमी करण्यासाठी काहीही केले नाही. मला माहित होते की कुठेतरी शेरीमा तलवारीचा कैदी आहे किंवा त्याचे माणसे आहेत आणि मी माझ्या गाढ्यावर बसलो आहे आणि AX चे गुप्तहेर आणि त्यांचे माहिती देणारे पुढे येईपर्यंत मी याबद्दल काहीही करू शकत नाही. आणि या संभाव्य आघाडीबद्दल माझ्या तात्काळ प्रश्नाचे होकचे उत्तर मदत करू शकले नाही:
  
  
  "काही नाही. कोणालाच काही कळत नाही असे दिसते. आणि तो सर्वात वाईट भाग नाही, N3."
  
  
  "आता काय?"
  
  
  “राज्य विभागाला अदाबिया दूतावासाकडून शेरीमाच्या सुरक्षिततेबाबत विनंती प्राप्त झाली आहे. शाह हसनच्या थेट विनंतीवरून राजदूताने काम केले. अदाबीमधील कोणीतरी - ज्याला हा रेडिओ सिग्नल मिळाला - त्याने शाहला कळवले की येथे शेरीमाच्या जीवाला धोका आहे. आज सकाळी सिग्नल कोणी प्रसारित केला किंवा सिदी हसनमध्ये तो कोणी प्राप्त केला हे अद्याप आम्हाला माहित नाही. परंतु अदाबियाच्या दूतावासाच्या कॉलच्या काही मिनिटांपूर्वीच्या सिग्नलच्या आधारे डीकोडिंगने विश्लेषण केलेले हे संदेश आहे: "तलवार प्रहार करण्यास तयार आहे."
  
  
  "ती अजूनही जिवंत आहे असे दिसते," मी व्यत्यय आणला. "ती मेली असती तर 'तलवार मारली आहे' असे काहीतरी बोलले असते असे तुम्हाला वाटत नाही का?"
  
  
  हॉकनेही माझ्याशी सहमती दर्शविल्यापासून त्याच निष्कर्षापर्यंत पोचल्यासारखे वाटले, जरी मला वाटते की आम्ही दोघांनीही स्वतःला कबूल केले की आम्ही सर्वात वाईटाची भीती बाळगून चांगल्याची अपेक्षा करत होतो. "तथापि," तो उदासपणे पुढे म्हणाला, "मला वाटत नाही की आमच्याकडे जास्त वेळ आहे. राज्याने मला सांगितले की अदाबियाच्या दूतावासाने यापूर्वीच वॉटरगेटला शेरीमाच्या ठावठिकाणाविषयी चौकशी पाठवली होती. तुम्ही मुलीला मॅनेजरकडे व्यवस्था करायला सांगितल्याने ती त्या दिवशी निघून गेल्याचे त्यांना सांगण्यात आले. शेवटी, दूतावास थेट व्यवस्थापकाशी बोलला, आणि त्याने त्याचे पालन केले, प्रथम सचिवांना सांगितले की शेरीमा घर शोधण्यासाठी मेरीलँडला गेली आहे हे समजले. यामुळे आत्तापर्यंत त्यांचे समाधान झाले आहे, परंतु आता त्यांच्यावर दबाव वाढत आहे.”
  
  
  "असे?"
  
  
  "असे दिसते की दूतावासातील कोणीतरी अचानक लक्षात आले की अब्दुल बेदावी दिवसभर दिसला नाही, जसे तो वरवर पाहता करत होता."
  
  
  “हे मलाही विचित्र वाटते,” मी कबूल केले. "मला आश्चर्य वाटते की त्याने कॉल केला नाही. यावर तो जोर देत असे. लिमोझिन आता कुठे आहे?
  
  
  हॉकने रेडिओ रूम तपासण्यासाठी ओळ सोडली, नंतर मला एक अहवाल दिला: “तुमचा मित्र आता पोटोमॅकमधील रिअल इस्टेट ऑफिसमध्ये बसला आहे. हा दुसरा प्रश्न तिने विचारला होता. ड्रायव्हर गाडीत थांबला आहे.
  
  
  "काहीतरी गडबड आहे," मी म्हणालो. “सामान्यत: त्याने ही तक्रार करण्यासाठी फोन कॉल करण्याची संधी वापरली असती. जर फक्त…"
  
  
  "काय तर, N3?"
  
  
  - जोपर्यंत दूतावासाशी संपर्क साधला तेव्हा त्याला काय कळेल हे त्याला आधीच माहित नसेल तर, सर. आतापासून तुम्ही आमची गाडी त्यांच्या शेजारी ठेवू शकता का? मला हा सगळा सेटअप आता आवडत नाही." माझे मन माझ्या शब्दांपुढे धावत होते कारण सर्व काही जागेवर पडले होते. "मला अशी भावना आहे की आपण तेच करत आहोत जे त्यांना करायचे आहे."
  
  
  “आम्ही आमचे हात पूर्णपणे न काढता आधीच त्यांच्या शक्य तितक्या जवळ राहत आहोत. पण एक मिनिट थांबा, निक - कम्युनिकेशन्स मला सांगते की एका सकाळी कारमधील आमच्या गुप्त लोकांना वाटले की ते नक्कीच मारले गेले आहेत. अंत्ययात्रेसोबत असलेल्या गस्ती कारने ते शेरीमाच्या लिमोझिनमधून कापले गेले. जेव्हा ते शेवटी ड्रायव्हिंग सुरू ठेवू शकले, तेव्हा लिमोझिनचा वेग कमी झाला कारण ते फक्त दोन ब्लॉक्सच्या अंतरावर होते. असे दिसते की बेदवी त्यांना पकडण्याची वाट पाहत असावेत."
  
  
  हॉकने आणखी काही बोलायला सुरुवात केली, मग मला त्याच्या ऑफिसमध्ये दुसरा फोन वाजल्याचा आवाज आला तेव्हा मला थांबायला सांगितले. जेव्हा मी ही अंगठी ओळखली तेव्हा मला थंडी वाजली - दुहेरी अंगठी. मला माहित होते की तो हॉकच्या उजव्या कोपरजवळ असलेल्या लाल टेलिफोनवरून येत आहे आणि तो थेट व्हाईट हाऊसमधील ओव्हल ऑफिसशी जोडलेला आहे. एके दिवशी हॉकची रिंग वाजली तेव्हा मी त्याच्यासोबत होतो आणि त्याचा स्वयंचलित प्रतिसाद-“होय, मिस्टर प्रेसिडेंट”-ने मला सांगितले की मी हॉटलाइनवर कॉल केला आहे. त्याने कधीही कल्पनेची पुष्टी केली नाही
  
  
  
  
  
  
  मी सांगू शकतो की कानातल्या कोणाशीही फोनला असे उत्तर दिल्याबद्दल तो स्वतःवर नाराज झाला होता.
  
  
  त्याला परत येण्यासाठी फक्त पाच मिनिटे झाली असतील याची मी वाट पाहत होतो, पण तासाभरासारखे वाटले. तो काय म्हणाला ते मी ऐकले नाही; लाल टेलिफोनमध्ये खास डिझाइन केलेले मुखपत्र होते जे ट्रान्समीटरला शब्द प्रतिबंधित करते. मला खात्री होती की लाइनवर एक सुपर स्क्रॅम्बलर देखील आहे.
  
  
  "N3?" शेवटी हॉक फोनवर माझ्याकडे परत आला.
  
  
  "होय साहेब."
  
  
  "तुम्ही अंगठी ओळखली का?" त्यांनी कधीही एकही गोष्ट चुकवली नाही, जरी त्यांनी राष्ट्रपतींच्या फोनला उत्तर दिले त्या दिवशी मी त्यांच्या कार्यालयात असताना, मी त्यांना लाल फोनचे उत्तर ऐकले नाही असे भासवण्याचा प्रयत्न केला. मात्र, त्यांना तो प्रसंग स्पष्टपणे आठवला.
  
  
  “होय सर,” मी कबूल केले.
  
  
  “राज्य सचिव राष्ट्रपतींसोबत आहेत. शाह हसन यांच्या विशेष आदेशानुसार काम करत असलेल्या राजदूत अदाबियन यांनी नुकताच त्यांच्याशी थेट संपर्क साधला होता. युनायटेड स्टेट्स सरकारला विनंती करण्यात आली आहे की त्यांनी माजी राणी शेरीमाला ताबडतोब शोधून काढण्यासाठी आणि तिला रॉयल हायनेसच्या थेट संपर्कात आणण्यासाठी सर्व मार्गांचा वापर करावा. आम्ही हे त्वरित करण्याचा प्रयत्न करू, असे सांगण्याशिवाय सचिवांकडे पर्याय नव्हता.
  
  
  "किती लवकर" लगेच "?" मी विचारले.
  
  
  “सेक्रेटरीने आम्हाला काही वेळ विकत घेतला, N3, पण त्याच वेळी आम्हाला स्टंप केले. त्याने राजदूत अदाबियाला शाह हसनला कळवण्यास सांगितले की शेरीमा त्या संध्याकाळी अलेक्झांड्रियामध्ये नाही तर जॉर्जटाऊनमध्ये ठेवलेल्या टाउनहाऊसमध्ये रात्रीच्या जेवणासाठी त्याच्या घरी परतणार आहे. त्याने राजदूताला शहांना आश्वासन देण्यास सांगितले की शेरीमा तेथून थेट स्टेट डिपार्टमेंटच्या रेडिओ नेटवर्कद्वारे त्याच्याशी संपर्क साधेल. त्याच्या गावातील घरापासून आणि अलेक्झांड्रियामधील त्याच्या घरापासून त्याचे आंतरराष्ट्रीय ट्रान्समीटर कनेक्शन आहे. राजदूताने सचिवांना सांगितले की मी त्यांच्याशी बोललो होतो की सहा तासांचा फरक असूनही शाह त्यांच्या रेडिओद्वारे वाट पाहत आहेत."
  
  
  "आमच्याकडे किती वेळ आहे?"
  
  
  “सचिवांनी सांगितले की शेरीमा रात्री आठच्या सुमारास जेवणासाठी येणार होती. सिदी हसनमध्ये पहाटेचे दोन वाजले असतील. आणि तुम्ही पैज लावू शकता की शाह वाट पाहत असेल. म्हणजे शेरीमाला वॉटरगेट, निकला परत यायला साडेसात तास आहेत.
  
  
  मी हॉकला विचारले की तो कँडी आणि अब्दुलला कव्हर करणाऱ्या कारमधील एजंटशी संपर्क साधेल आणि त्यांना पोटोमॅकमधील रिअल इस्टेट ऑफिसचे नाव विचारेल जिथे लिमोझिन पार्क केली होती. तो म्हणाला की तो माझ्यासाठी ते नाव क्षणभर ओळखेल, मग मला त्या नावाची गरज का विचारली.
  
  
  "मी त्यांना इथे परत आणीन," मी त्याला म्हणालो. “मी कँडीला कॉल करेन आणि तिला सांगेन की दूतावासाला शेरिमाशी काहीतरी घडले आहे असा संशय आहे, म्हणून तिने अब्दुलसोबत असल्याचे भासवण्यात काही अर्थ नाही. मी तिला सांगेन की मी कॉल केला आहे हे दाखवू नका, पण परत जाण्याची वेळ आली आहे असे त्याला सांगेन; ती म्हणू शकते की तिला शेरिमा एकटी राहण्याची किंवा असे काहीतरी असल्याची काळजी वाटते. ते परत आल्यावर काय होते ते मला पहायचे आहे. या सगळ्यात काहीतरी गडबड आहे, पण मला ते समजू शकत नाही. किंवा कदाचित मी या हॉटेलच्या खोलीत बसून कंटाळलो आहे आणि मला असे वाटते की मी अशा प्रकारे काही कारवाई करू शकतो. तुम्ही ठीक आहात ना सर?
  
  
  "आपण प्रभारी आहात, N3," हॉक म्हणाला. "तुला माझ्याकडून अजून काही हवे आहे का?"
  
  
  "नाही, सर. फक्त त्या कव्हर वाहनाला त्यांच्या जवळ राहायला सांगा आणि ते जिल्ह्यात परतल्यावर मला त्यांच्या ठिकाणाची माहिती द्यावीशी वाटते."
  
  
  “मी रेडिओ रूमला विनंती करतो की दर दहा मिनिटांनी तुमच्याशी थेट संपर्क साधावा, N3,” हॉक म्हणाला. “मला व्हाईट हाऊसला जावे लागेल. जेव्हा शेरीमाला हसनशी बोलायला वेळ नसेल तर काय करायचे ते आणि राज्य सचिव ठरवतात तेव्हा मी तिथे असावे अशी राष्ट्रपतींची इच्छा आहे.”
  
  
  मला त्याला सांगायचे होते की अशी शक्यता उद्भवू नये म्हणून मी शक्य ते सर्व प्रयत्न करेन, परंतु मला आधीच माहित होते की त्याला याबद्दल माहिती आहे.
  
  
  हॉकने हँग अप केल्यानंतर थोड्याच वेळात, AX रेडिओ ऑपरेटरने रिअल इस्टेट एजन्सीचे नाव सांगण्यासाठी कॉल केला जिथे कँडी तिच्या चॅरेडचा भाग घेत होती. मी माहितीवरून नंबर मिळवला आणि फोन केला, ज्या महिलेने मिस नाईटबद्दल विचारणा केली त्या महिलेला आश्चर्य वाटले. जेव्हा कँडी लाईनवर आली आणि मी तिला कॉल करत असल्याचे पाहिले तेव्हा तिला आणखी आश्चर्य वाटले.
  
  
  "निक, मला कुठे शोधायचे हे तुला कसे कळले?"
  
  
  “समजावायला वेळ नाही, सौंदर्य. मी तुम्हाला नंतर सर्व काही सांगेन. एक नवीन विकास झाला आहे आणि तुम्ही लवकरात लवकर इथे परत यावे अशी माझी इच्छा आहे.”
  
  
  "काय झालं? ती शेरीमा? तुला सापडली का? ती...
  
  
  मी त्याला अडवलं, “नाही, ती शेरीमा नाही आणि आम्हाला ती सापडली नाही. पण शाह हसन तिच्याशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न करत असल्याच्या अफवा आम्ही ऐकल्या आहेत. कसा तरी, आमचा विश्वास आहे, तिला कळवले गेले की ती निघून गेली आहे. आता अब्दुलला सांगू नकोस की तुला काही माहीत आहे. फक्त तुम्ही परतायचे ठरवले आहे असे म्हणा; तुम्ही प्रथमतः शेरीमाबद्दल काळजीत आहात आणि तुम्ही ज्या एजंटना भेट दिलीत त्यांच्याकडे शेरीमाला पुढे न जाता पाहण्यासाठी पुरेशी घरे आहेत असे दिसते.
  
  
  "कदाचित तो माझ्याकडे घाई करेल, निक? जर मी असे केले तर त्याला वाटेल काहीतरी चुकीचे आहे."
  
  
  तिच्या तर्काला अर्थ आला, म्हणून मी तिला त्याला थेट शहरात जाण्यास भाग पाडू नका, तर गाडी चालवण्याचा सल्ला दिला.
  
  
  
  
  
  आमच्या मूळ योजनेचे अनुसरण करा - शेरीममधील काही कामांसाठी काही दुकाने थांबवा. “पण तुमचा वेळ घ्या,” मी ताकीद दिली, “आणि जमल्यास अब्दुलला दूतावासात येऊ देऊ नका. तुम्ही वॉटरगेटला परत आल्यावर त्याला त्याच्या खोलीत घेऊन जा.
  
  
  "आता तू कुठे आहेस, निक?"
  
  
  “हो, कँडी. मी तुमच्या परत येण्याची वाट पाहत आहे.
  
  
  कँडी थांबली, मग हळूच विचारले, “निक, शेरीमाच्या बेपत्ता होण्यामध्ये अब्दुलचा हात असावा असे तुम्हाला वाटते का? म्हणूनच त्याने परत यावे अशी तुमची इच्छा आहे का?
  
  
  “सध्या मला काय विचार करायचा ते कळत नाही. पण मला त्याच्यावर लक्ष ठेवता येईल तिथे त्याला ठेवायला आवडेल. जर तुम्ही ते करू शकत असाल तर फक्त दोन तासांनी येथे परत येण्याचा प्रयत्न करा, याबद्दल जास्त स्पष्ट होऊ नका."
  
  
  "ठीक आहे, निक. लवकरच भेटू."
  
  
  मी फोन खाली ठेवल्यानंतर आणि बेडवर पडल्यानंतर पाच मिनिटांनंतर, AX रेडिओ ऑपरेटरने कॉल केला आणि सांगितले की कँडीने पोटोमॅकमधील रिअल इस्टेट ऑफिस सोडले आहे आणि लिमोझिन वॉशिंग्टनला परत जात आहे.
  
  
  “त्यांच्या प्रत्येक हालचालीबद्दल मला माहिती द्या,” मी फाशी घेण्यापूर्वी सूचना केली.
  
  
  दहा मिनिटांनी पुन्हा फोन वाजला. मला माहिती मिळाली की कव्हर वाहन हायवे 190 - रिव्हर रोड - शेरीमाच्या लिमोझिनच्या जवळपास पाचशे यार्डच्या मागे दक्षिणेकडे जात होते आणि केबिन जॉन पार्कवेच्या चौकात येत होते. याचा अर्थ असा होतो की अब्दुल आणि कँडी मेरीलँड घोड्यांच्या देशात जाण्यासाठी वापरत असत त्यापेक्षा अधिक थेट मार्गाने जिल्ह्यात जात होते. आमच्या मागील मोहिमेपासून तो स्पष्टपणे नकाशे थोडे अधिक वाचत होता.
  
  
  मी रेडिओ ऑपरेटरला सांगितले की, “कव्हर व्हेईकलला नेहमी दृष्टीक्षेपात ठेवण्याची सूचना द्या. "ते सरळ मागच्या बंपरमध्ये गेले तर मला पर्वा नाही, मला ही कार गमवायची नाही."
  
  
  "होय, सर," त्याने उत्तर दिले आणि तो फोन ठेवण्यापूर्वीच, मी त्याला शक्तिशाली AX ट्रान्समीटरद्वारे माझ्या ऑर्डर प्रसारित करण्यास सुरवात केल्याचे ऐकले.
  
  
  त्याचा पुढचा अहवाल ज्या वेगाने आला त्यामुळे मला आश्चर्य वाटले. आणि त्याचा अहवाल अजिबात उत्साहवर्धक नव्हता.
  
  
  "विषयाचे वाहन रिव्हर रोड आणि सेव्हन लॉक रोडच्या चौकात एका सर्व्हिस स्टेशनवर थांबले." मी कार्डसाठी गडबडले आणि तो पुढे म्हणाला: “कार सीने कळवले की ड्रायव्हर गॅस स्टेशनवर थांबला आहे आणि अटेंडंट लिमोझिन भरत आहे. कार "सी" स्टेशनच्या नजरेतून थांबलेली आहे, आणि एक एजंट पाळत ठेवण्यासाठी पायी पुढे जात आहे... सर त्याचा रिपोर्ट घेण्यासाठी मी लाईनवर राहू शकतो का?
  
  
  “होकारार्थी,” मी त्याला सांगितले आणि एका अहवालासह पार्श्वभूमीत रेडिओचा आवाज ऐकू येण्यापूर्वी सुमारे दहा मिनिटे थांबलो. रेडिओ ऑपरेटर फोनवर परत आला ज्याने माझ्या सर्वात वाईट भीतीची पुष्टी केली: कँडी अब्दुलला फोनवर जाण्यापासून रोखू शकली नाही:
  
  
  "कार सी मधील एजंटने नोंदवले की लिमोझिन ड्रायव्हर त्याच्या कारकडे परत येण्यापूर्वी आठ मिनिटे आधी सर्व्हिस स्टेशनवर होता. यावेळी, एजंटने अटेंडंटकडून बदल मिळाल्यानंतर स्टेशनवर एका पे फोनवर चालकाचे निरीक्षण केले. कमीतकमी दोन कॉल ड्रायव्हरने आणि एक महिला प्रवाशाने केले होते, परंतु एजंट डायल केलेले नंबर पाहण्यासाठी पुरेसे जवळ नव्हते. लिमोझिन आणि प्रवासी आता दक्षिणेकडे केबिन जॉन बुलेवर्डवरून प्रवास करत आहेत... फक्त एक मिनिट, सर. मी दुसरे प्रसारण ऐकले, परंतु संदेश तयार करू शकलो नाही. AX ऑपरेटरने लवकरच मला सांगितले की काय चालले आहे:
  
  
  "विषयाचे वाहन जॉर्ज वॉशिंग्टन मेमोरियल पार्कवेमध्ये प्रवेश केले आणि अजूनही दक्षिणेकडे प्रवास करत आहे. जर तुम्ही मला संपर्कात राहू इच्छित नाही तोपर्यंत मशीन C पाच मिनिटांत पुन्हा तक्रार करेल, सर.
  
  
  "नाही. हे रिपोर्टिंग शेड्यूल राखण्यासाठी फक्त मशीन C ला तक्रार करा.”
  
  
  मी डिस्कनेक्ट केल्यावर अब्दुलने कोणाशी संपर्क साधला असा प्रश्न मला पडला होता. हे तर्कसंगत होते की त्याचा एक कॉल दूतावासात आला होता, ज्याचा अर्थ असा होता की शेरीमाचा ठावठिकाणा काय झाला हे त्याला आता माहित आहे - जर त्याला आधीच माहित नसेल. पण त्याने आणखी कोणाला फोन केला?
  
  
  पुढचे तीन संदेश, पाच मिनिटांच्या अंतराने, आमच्या सी कारचे होते, ज्यात मला फक्त एवढेच सांगण्यात आले होते की शेरीमाची लिमोझिन जॉर्ज वॉशिंग्टन बुलेवर्डच्या भागात परत जात आहे. जेव्हा मी रेडिओ ऑपरेटरला कारचा वेग तपासायला सांगितला, तेव्हा त्याने कार C ला विनंती पाठवली आणि लवकरच मला कळवले की अब्दुलने पोटोमॅककडे आणि तेथून गाडी चालवताना जी 45-50 मैल प्रति तासाची गती राखली होती तीच राखत आहे. मी या गतीची पुष्टी करण्यास सांगितले आणि मूळ माहिती बरोबर असल्याची खात्री पटली.
  
  
  त्यामुळे ती कोणत्या दिशेने बांधली जात होती, याविषयी आणखी संशय निर्माण झाला. जर अब्दुलला दूतावासाने शेरीमाला धोका असल्याची माहिती दिली असती तर त्याने लवकरात लवकर शहरात परतायला हवे होते. हॉकने त्याच्या कार्यालयात परत यावे अशी माझी मनापासून इच्छा होती जेणेकरून तो दूतावासातील त्याचे संपर्क तपासू शकेल आणि अंगरक्षकाने तेथे बोलावले आहे की नाही हे ठरवू शकेल. तथापि, हॉकने माझ्याशी संपर्क साधला नसल्याने तो अजूनही व्हाईट हाऊसमध्येच असल्याचे मी गृहित धरले. AX रेडिओ ऑपरेटरने त्याच्या पुढील अहवालादरम्यान मला या वस्तुस्थितीची पुष्टी केली.
  
  
  "तुम्ही कम्युनिकेशन्सने त्याच्या पेजरवर आपत्कालीन कॉल करू इच्छिता?" - रेडिओ ऑपरेटरला विचारले.
  
  
  "नाही, ते आवश्यक नाही," मी त्याला म्हणालो, हॉकची छोटी ट्यूब अचानक वाजू लागली आहे.
  
  
  
  
  
  तथापि, आत्ता हे जाणून घेणे उपयुक्त ठरेल की आमच्या कोणत्याही भूमिगत संपर्कामुळे शेरीमा बेपत्ता होऊ शकला. ऑपरेशनचा प्रभारी एजंट म्हणून, मला हॉकच्या कार्यकारी कार्यालयाशी संपर्क साधण्याचा आणि कोणत्याही फील्ड अहवालांच्या स्थितीची विनंती करण्याचा अधिकार होता, परंतु मी ठरवले की जुना माणूस मुख्यालयात परत येईपर्यंत मी थांबेन. कोणत्याही परिस्थितीत, मला खात्री होती की त्यांनी आदेश दिलेला होता की मला खटल्याशी संबंधित सर्व महत्वाच्या संप्रेषणांची माहिती देण्यात यावी.
  
  
  माझ्या नकाशावर शेरीमाच्या कारचा पाठलाग करून मला अहवाल पाठवले जात असताना, मी कॅनल रोडवर तिच्या प्रवेशाचा मागोवा घेतला आणि मला समजले की ती पुन्हा परिसरात आली आहे. अब्दुलला शेरीमामध्ये काहीतरी चूक आहे हे मला ठाऊक आहे असे मी गृहीत धरले होते, त्यामुळे तो आणि कँडी लवकरच हॉटेलवर परत येतील अशी माझी अपेक्षा होती. "तिची महामानव" धोक्यात आहे असे त्याला वाटत असेल तर ती त्याला काहीही करण्यापासून विचलित करू शकणार नाही.
  
  
  त्याच्या शेवटच्या अहवालानंतर फक्त दोन मिनिटे, AX रेडिओ ऑपरेटर माझ्यासोबत फोनवर परत आला. “सर, काहीतरी घडले आहे ज्याबद्दल तुम्हाला माहिती असावी. कार C ने ती फॉलो करत असलेल्या लिमोझिनचा वेग लक्षणीयरीत्या कमी झाल्याचा अहवाल देण्यासाठी लवकर प्रसारित करण्यास सुरुवात केली. मग मशीन C चा अचानक संपर्क तुटला आणि मी ते पुन्हा उचलू शकलो नाही.”
  
  
  “प्रयत्न करत रहा,” मी आदेश दिला. "मी संपर्कात राहीन."
  
  
  पुन्हा पुन्हा मी त्याला कार सी चे फोन नंबर बंद करताना ऐकले. त्याला उत्तर मिळाले नाही हे सांगण्यासाठी मला कॉल करण्याची गरज नव्हती. मग, अचानक, फोनवर, मला रेडिओ रूममध्ये काही संदेश येत असल्याचे ऐकू आले आणि मला आशा वाटू लागली की कार सी ट्रान्समिशन स्टॉप झोनमध्ये असावी. जेव्हा रेडिओ ऑपरेटर लाईनवर परत आला तेव्हा त्यांचा त्वरीत पराभव झाला:
  
  
  “सर, मला भीती वाटते की तुम्ही अडचणीत आहात. C. भागात आमची कार शेवटची पोहोचली त्या भागात कॅनॉल रोडवर झालेल्या अपघाताची चौकशी करण्यासाठी गस्त क्रूझर्सना आदेश देत काउंटी पोलिसांकडून मॉनिटरिंगने नुकताच एक भडका घेतला. तुम्हाला काही ऑर्डर आहेत का? »
  
  
  "हो. लाइन बंद करा आणि निरीक्षकाला मला थेट कॉल करण्यास सांगा. मला या कॉलबद्दल काऊंटी पोलिसांनी काय म्हणायचे आहे ते प्रत्येक शब्द जाणून घ्यायचे आहे."
  
  
  नव्वद सेकंदांनंतर माझा फोन पुन्हा वाजला—वॉटरगेट स्विचबोर्डला वाटले असेल की मी माझ्या खोलीबाहेर अनेक कॉल्ससह पैज लावत आहे. AX देखरेख विभागातील एका निरीक्षकाने काउंटी पोलिसांच्या आवाजावर ऐकून त्यांना काय शिकायला मिळाले ते कळवायला सुरुवात केली. बातमी चांगली नव्हती. कॅनॉल रोडवरील स्थानाजवळ एक काउंटी क्रूझर असल्याचे दिसले आणि त्वरीत घटनास्थळी पोहोचले. मुख्यालयाला प्राथमिक अहवाल आला की कार क्रॅश झाली आणि आग लागली आणि रुग्णवाहिकांची गरज होती.
  
  
  “सर, एक मिनिट थांबा,” माझा नवीन संवादक म्हणाला आणि मी पुन्हा पार्श्वभूमीत रेडिओवर क्रॉस-टॉक ऐकले. तो लवकरच अपडेटसह परत आला. "वाईट दिसतंय सर," तो म्हणाला. “डीपी क्रूझरने नुकतीच मागणी केली की होमिसाइड फोनला उत्तर द्या आणि सर्व उपलब्ध सुटे वाहने पाठवा. कॉल करणाऱ्या सैनिकाने सांगितले की दुसरी क्रूझर आली आहे आणि ते आग विझवण्याचा प्रयत्न करीत आहेत, परंतु त्यांना फायर ट्रकची देखील आवश्यकता आहे. याव्यतिरिक्त, स्वयंचलित शस्त्रे आग लागल्याचे पुरावे असल्याचे त्यांनी सांगितले.
  
  
  "घटनास्थळी दुसरे वाहन - लिमोझिन असल्याचे कोणतेही संकेत नाहीत?" मी विचारले.
  
  
  "अजून काही नाही. थांबा, अजून एक आहे... क्रुझरने तीन जणांचा मृत्यू झाल्याची बातमी दिली आहे, सर. त्या सी कारमध्ये आमच्याकडे तीन माणसे होती; त्यांनी ती विकत घेतल्यासारखे दिसते."
  
  
  मी त्याला आमच्या रेडिओ रुममध्ये संदेश पाठवण्याची सूचना दिली जेणेकरून जवळचे उपलब्ध AX युनिट घटनास्थळी पाठवा. “मला शक्य तितक्या लवकर काय घडले याचा संपूर्ण सारांश हवा आहे. तो कुणीतरी पाहिलाच असेल, अन्यथा जिल्हा पोलिसांच्या इतक्या लवकर लक्षात आला नसता. माझ्या ऑर्डर्स रिले करून तो जेव्हा लाइनवर परतला तेव्हा माझ्याकडे त्याच्यासाठी आणखी एक गोष्ट होती: “दुसरा फोन घ्या आणि म्हातारा परत आला आहे का ते शोधा... नाही, अजून चांगले, त्याच्या फोनवर आणीबाणी सिग्नल चालू करा. ध्वनी सिग्नल. त्याने शक्य तितक्या लवकर माझ्याशी येथे संपर्क साधावा अशी माझी इच्छा आहे. मी आता फोनवर जाईन जेणेकरून तो मला कॉल करू शकेल.
  
  
  मी फोन ठेवताच पुन्हा माझा फोन वाजला. फोन उचलत मी विचारले, "ऐकले का सर?"
  
  
  उत्तर देणारा आवाज हॉकचा नव्हता.
  
  
  "निक? मी आहे, कँडी."
  
  
  स्तब्ध होऊन, मी जवळजवळ ओरडलो: "तू कुठे आहेस?" तिच्याकडे
  
  
  "जॉर्जटाऊनमधील विस्कॉन्सिन अव्हेन्यूवरील एका छोट्या बुटीकमध्ये," ती म्हणाली. "का, काय झालं?"
  
  
  "अब्दुल कुठे आहे?" - मी स्पष्टीकरण देण्यासाठी माझा वेळ घेऊन मागणी केली.
  
  
  "गाडीच्या समोर बसा. का, निक? काय झाले?"
  
  
  "तुला खात्री आहे की तो तिथे आहे?"
  
  
  “अर्थात, मला खात्री आहे. मी आता खिडकीतून त्याच्याकडे पाहत आहे. निक, काय चूक आहे ते मला सांगा. तुम्ही सांगितल्याप्रमाणे मी केले आणि त्याला इथे थांबायला सांगितले, कदाचित त्यामुळे शेरीमाने काल रात्री खिडकीतून पाहिलेला स्वेटर मी उचलू शकेन आणि तिला हवे असल्याचे सांगितले. हे चुकीचे होते का? तू त्याला हॉटेलवर परत येईपर्यंत उशीर करशील असे म्हणालास.
  
  
  मला खात्री होती की तोपर्यंत हॉक माझ्याशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न करत असेल, परंतु मला कँडीकडून काहीतरी जाणून घेणे आवश्यक आहे. "हनी, मला कसं माहीत आहे हे आत्ता विचारू नकोस, पण तू आणि अब्दुल ठरलेत
  
  
  
  
  
  गॅस स्टेशन आणि त्याने अनेक फोन कॉल केले. तुम्हाला कोण माहीत आहे का? »
  
  
  तिने विचारायला सुरुवात केली की मला रस्त्याच्या कडेला थांबल्याबद्दल कसे माहिती आहे, पण मी तिला अडवलं आणि कडकपणे म्हणालो, “आता नाही, कँडी. फक्त मला सांगा, तुला माहित आहे का त्याने कोणाला फोन केला होता? »
  
  
  "नाही, निक. मी स्टेशनवर गेलो नाही. मी त्याला तिथे थांबवण्याचा प्रयत्न केला, पण त्याने आग्रह केला की आम्हाला गॅसची गरज आहे, आणि...
  
  
  “तुला माहिती आहे, मला त्याबद्दल सर्व ऐकायला आवडेल, पण आता मला थांबावे लागेल. माझ्यावर एक कृपा करा आणि अब्दुलला जोपर्यंत जमेल तितका व्यस्त ठेवा. वचन? »
  
  
  “ठीक आहे,” ती नाराज होऊन म्हणाली, कारण मी तिच्या बाजूने चांगला प्रयत्न करत होतो. "मला एक गोष्ट सांग," ती पुढे म्हणाली, "शेरीमबद्दल काही आहे का?"
  
  
  "नाही. पण काळजी करू नका. आता मला थांबावे लागेल." मी बटण दाबले तेव्हा मी तिला काहीतरी बोलताना ऐकले ज्याने आम्हाला डिस्कनेक्ट केले, परंतु त्या क्षणी ते काय आहे याची मला पर्वा नव्हती. आणि लगेच पुन्हा फोन वाजला. यावेळी मी विचारले की माझ्या अभिवादनाला प्रतिसाद देणारा आवाज हॉकचा आहे याची खात्री होईपर्यंत मी थांबलो, “सर काय झाले ते तुम्ही ऐकले का?”
  
  
  "हो. मी ऑफिसमध्ये चालत होतो तेव्हा माझे पेजर वाजले. मी तुम्हाला कॉल करण्याचा प्रयत्न केला, पण तुमची लाइन व्यस्त होती." नंतरचे जवळजवळ एक फटकार होते.
  
  
  "मला असे वाटते की मी माझे संपूर्ण आयुष्य या फोनसह घालवले," मी गंभीरपणे म्हणालो, "इतर लोक मारले जात असताना." मी नंतर कँडीच्या पोटोमॅकच्या सहलीबद्दल आणि तिथल्या तिच्याशी संपर्क साधून तिची आणि अब्दुलची शहरात परत येण्याची व्यवस्था केल्यानंतर घडलेल्या घटनांबद्दल मला काय माहिती आहे हे सांगायला सुरुवात केली. “मला खात्री आहे की त्याच्या कॉल्सचा नंतर कॅनल रोडवर घडलेल्या घटनेशी काहीतरी संबंध आहे,” मी माझ्या अहवालाचा निष्कर्ष काढत म्हणालो.
  
  
  "तुम्ही कदाचित बरोबर आहात," हॉक सहमत झाला. "मी परत आलो त्या काही मिनिटांत मी काय शिकलो ते मला सांगू दे..."
  
  
  प्रथम, हे स्पष्ट होते की आमचे तीन पुरुष मेले होते. हॉकने काउंटी पोलिसांशी त्याच्या संपर्काशी संपर्क साधला आणि अनेक घाईघाईने रेडिओ प्रश्न आणि घटनास्थळावरील अधिका-यांच्या प्रतिसादानंतर कळले की कार आमची होती आणि मृतदेह एकतर त्यात होते किंवा प्रवासी होण्याइतके जवळ होते. . "आणि ते क्रॅश झाले नाही," हॉक पुढे म्हणाला. “मूळ अहवाल चुकीचा होता. त्याचा स्फोट झाला - किंवा त्याऐवजी, त्याखाली एक ग्रेनेड फेकण्यात आला आणि त्याचा स्फोट झाला आणि ते एका खंदकात फेकले. त्यानंतर, मूळ घटनेची माहिती देणाऱ्या माणसाच्या म्हणण्यानुसार - तो एक टो ट्रक ऑपरेटर आहे ज्याच्या ट्रकमध्ये रेडिओ आहे, म्हणूनच पोलिसांना हे शब्द इतक्या लवकर कळले - एक व्हीडब्ल्यू कॅम्पर जळत्या कारच्या शेजारी ओढला गेला. दोन माणसे मिळाली शिबिराच्या ठिकाणाहून बाहेर पडले आणि ढिगाऱ्यावर मशीन गन उडवल्या "
  
  
  "टो ट्रक ऑपरेटरला कॅम्परसाठी परवाना क्रमांक मिळाला आहे का?"
  
  
  व्हीडब्लू ची परवाना प्लेट लक्षात न घेता अचानक झालेल्या हिंसाचारामुळे साक्षीदार खूपच थक्क झाला होता, हॉकला सांगण्यात आले होते, परंतु ॲम्बश वाहनाचे बऱ्यापैकी चांगले वर्णन करण्यात ते सक्षम होते. गॅरेजमध्ये काम करताना, तो बहुतेक कार आणि ट्रकच्या निर्मितीशी परिचित होता आणि त्याने दिलेली माहिती आधीच काउंटीमध्ये आणि आसपासच्या सामान्य बुलेटिनमध्ये ठेवली गेली होती. वॉशिंग्टनच्या बाहेरील सर्व पुलांवर आणि प्रमुख मार्गांवर अडथळे उभारण्यात आले होते, तर लगतच्या मेरीलँड आणि व्हर्जिनियामधील राज्य पोलिसांनी सर्व प्रमुख मार्गांवर सतत लक्ष ठेवले होते आणि कमी वापरलेल्या रस्त्यांवर क्रूझर पाठवले होते.
  
  
  जॉर्जटाउनच्या कँडीच्या कॉलबद्दल हॉकला सांगण्यासाठी माझ्याकडे वेळ नव्हता आणि जेव्हा मी ते केले तेव्हा त्याचा निष्कर्ष माझ्यासारखाच होता. "तो एका नित्यक्रमाला चिकटून आहे," हॉक सहमत झाला, "जेणेकरुन असे दिसून येत नाही की आमच्या सी मशीनवर हल्ला आयोजित करण्याशी त्याचा काही संबंध आहे हे कदाचित त्याला माहित नसेल की आमच्यापैकी एक जो त्याचा पाठलाग करत होता पुढे आणि त्याने त्या सर्व्हिस स्टेशनवर कॉल करत असताना पाहिले. त्याच्या माहितीनुसार, कार सी नजरेआड थांबली आणि हायवेवर परत येण्याची वाट पाहत होती."
  
  
  हॉकने नुकतेच सांगितलेले काहीतरी माझ्या मनात वाजले, परंतु मला त्यावर लक्ष केंद्रित करण्यास वेळ मिळाला नाही कारण त्याने मला काही सूचना दिल्या. "निक, तुझ्या खोलीत राहा, मी या फोक्सवॅगनच्या शोधाचे संयोजन करत आहे." हे कळल्यावर मला तुमच्याशी संपर्क साधायचा आहे, मग मला तुमच्यासाठी नोकरी मिळेल." त्याने ज्या पद्धतीने बोलले त्यावरून मारेकऱ्यांची ओळख पटल्यानंतर ही नोकरी कशी असेल याबद्दल मला शंका नाही. “आणि माझी इच्छा आहे की तुम्ही मिस नाइट आणि तो अंगरक्षक अब्दुल बेदावी हॉटेलमध्ये परत येईपर्यंत थांबावे. जर तो त्याच्या पॅटर्नला चिकटून राहिला तर ती कशी आहे हे पाहण्यासाठी तो शेरीमाच्या अपार्टमेंटमध्ये जाईल.
  
  
  आमचे संभाषण संपल्यावर मी त्याला आश्वस्त केले, “सर, मी इथेच आहे.
  
  
  जेव्हा हॉकने संप्रेषण नियंत्रण ताब्यात घेतले, तेव्हा मला माझा फोन काही काळ स्थिर राहण्याची अपेक्षा होती, परंतु मी चुकीचे ठरलो. तो जवळजवळ लगेच पुन्हा वाजला, आणि जेव्हा मी उत्तर दिले, तेव्हा कॉलरने जॉर्जटाउनमधील एका बुटीकमध्ये लिपिक म्हणून स्वतःची ओळख करून दिली - हे नाव काहीतरी धूर्त वाटले.
  
  
  "मिस्टर कार्टर, मी तुम्हाला कॉल करण्याचा प्रयत्न केला, पण तुमची लाइन व्यस्त होती," ती म्हणाली, "तुम्हाला फोन करून मेसेज देण्याचे वचन दिल्याबद्दल ती मला वीस डॉलर्स दिली. स्वतःला कॉल करायला वेळ नाही.
  
  
  "काय झाले
  
  
  
  
  
  
  इलेक्ट्रॉनिक संदेश? “ही बाई कोण असावी हे जाणून मी विचारले.
  
  
  "तिने मला तुला सांगायला सांगितले की कँडी तुला फोन करून सांगू लागली की कोणीतरी - मला फक्त नाव आठवत नाही, तिला इतकी घाई होती की मी पकडले नाही - तरीही, कोणीतरी निघून गेले आणि ती जात होती. त्याला फॉलो करण्याचा प्रयत्न करा आणि ती तुम्हाला नंतर कॉल करेल. मिस्टर कार्टर, याचा तुम्हाला काही अर्थ आहे का?
  
  
  "अर्थात," मी तिला म्हणालो. "म्हणजे बरंच काही. ती कुठे गेली ते बघायला झालं का?"
  
  
  “नाही, मला माहीत नव्हते. सर्व काही इतक्या लवकर घडले की मी पाहण्याचा विचारही केला नाही. तिने रजिस्टरमधील काउंटरवरून फक्त एक पेन्सिल घेतली, तुझे नाव आणि फोन नंबर लिहिला, मला वीस डॉलरचे बिल दिले आणि निघून गेली.
  
  
  “खूप खूप धन्यवाद,” मी तिला पुन्हा नाव आणि पत्ता विचारून ते लिहून घेतलं. "एका दिवसात तुम्हाला आणखी वीस डॉलर्स मेलमध्ये मिळतील."
  
  
  तिने आग्रह धरला की हे आवश्यक नाही आणि नंतर मला लाईन धरण्यास सांगितले. तिने फोनकडे वळण्याआधी तिला कोणाशी तरी बोलताना ऐकले आणि मला म्हणाली, “श्री कार्टर, माझ्यासोबत काम करणाऱ्या मुलींपैकी एक, ती दुकानातून बाहेर पडताना त्या बाईकडे पाहत होती. ती म्हणते की तिने तिला टॅक्सीत बसताना पाहिले आणि ती पटकन निघाली."
  
  
  मी तिचे पुन्हा आभार मानले, नंतर फोन ठेवला आणि नवीनतम बदलांबद्दल तिला अपडेट करण्यासाठी हॉकला कॉल केला. शेरीमाच्या लिमोझिनचा माग काढण्यासाठी त्याने काउंटी पोलिसांना सर्व वाहने रेडिओ करण्यास सांगण्याचे ठरविले. मी सल्ला दिला की जर गाडी दिसली तर थांबू नका, परंतु ती थांबेपर्यंत पाळत ठेवण्याचा प्रयत्न करा. त्याने ऑर्डर दिली आणि मग म्हणाला, "तुला याबद्दल काय वाटते, N3?"
  
  
  “मला वाटते की अब्दुलने कँडीला त्या बुटीकमधून कॉल करताना पाहिले असेल आणि त्याच्या योजना बदलल्या पाहिजेत याची जाणीव झाली असेल. शेरीमाच्या बेपत्ता होण्यात ती कोणाला तरी मदत करत आहे हे त्याला माहीत असावे आणि कदाचित तो मीच आहे असे त्याला वाटत असावे. म्हणजेच तिचा तिच्या अपहरणाशी काही संबंध असेल तर.
  
  
  आणि अशा प्रकारे त्याचा उदय स्पष्ट करतो. माझा अंदाज आहे की तो कदाचित शेरीमाला जिथे धरून आहे तिथे जात असेल. जर ती अजून जिवंत असेल. जिल्हा पोलीस त्याला लवकरच पकडतील अशी आशा आहे. व्हीडब्ल्यू कॅम्परबद्दल काही माहिती? »
  
  
  "अजून काही नाही," हॉक खिन्नपणे म्हणाला. “मी काही ऐकलं तर तुला परत कॉल करेन. कोणत्याही परिस्थितीत, मिस नाइट कॉल झाल्यास तुम्हाला तेथे थांबावे लागेल.
  
  
  “मला माहीत आहे,” मी अंधारात म्हणालो, माझ्या खोलीत कायमची वाट पाहण्याचा राजीनामा दिला आहे. “मला आशा आहे की ती गुप्तहेर खेळण्याचा आणि त्याच्या जवळ जाण्याचा प्रयत्न करणार नाही. मला वाटते की ती अजूनही कुठेतरी त्याच्या मागावर आहे असे मानणे सुरक्षित आहे. जर ती हरवली असती तर तिने स्वतः माझ्याशी संपर्क साधला असता."
  
  
  माझा फोन सतत वाजल्याने मला अलीकडेच वैताग येऊ लागला होता, तरीही हॉक हँग झाल्यावर तो पुन्हा वाजेल अशी मला आशा होती. हे घडले नाही, आणि मी बसून बसलो आणि सेकंदांचे अविरत मिनिटांत रूपांतर पाहत होतो, हे माहित होते की एकदा ते तासांमध्ये बदलू लागले की, लवकरच अशी वेळ येईल जेव्हा मला शेरीमाला तिच्या रेडिओ संभाषणासाठी राज्य सचिवांच्या घरी आमंत्रित करावे लागेल. शहा. हसन. आणि हे देखील जाणून घेणे की जर आपण या तारखेची पूर्तता केली नाही तर, संपूर्ण जग स्फोटांमध्ये विखुरले जाऊ शकते जे मध्य पूर्वेपासून अंतराळाच्या बाहेरील भागात पसरतील.
  
  
  चारच्या सुमारास कँडीने हाक मारली तोपर्यंत मी वॉटरगेटच्या चकचकीत गालिच्यातून थोडी डुलकी घेतली होती. या वेळी हॉकने निराशाजनक अहवालासह दोनदा कॉल केला की मारेकऱ्यांचा कॅम्पर किंवा शेरीमाचा लिमोझिन आणि ड्रायव्हर सापडला नाही. मी समजू शकतो की वॉशिंग्टनमधील हजारो सार्वजनिक आणि खाजगी नागरिकांमध्ये लिमोझिन शोधणे कठीण आहे, परंतु पोलिसांच्या जाळ्यात बुलेटिन येण्यापूर्वी ती कुठेतरी लपलेली नसती तर कॅम्परला सोपे झाले असते.
  
  
  कँडीचे शब्द तुटलेल्या धरणातून पाण्यासारखे बाहेर आले; तिने माझ्या प्रश्नांची उत्तरे देण्याचीही वाट पाहिली नाही:
  
  
  “निक, ही कँडी आहे. तुला माझा संदेश मिळाला का? अब्दुल निघून गेला, मी टॅक्सी पकडली आणि त्याच्या मागे गेलो. आम्ही सर्वत्र होतो. माझ्यासाठी पंधरा डॉलर्स खर्च झाले कारण टॅक्सी ड्रायव्हर म्हणाला की त्याने हे करू नये. असो, अब्दुलने अदाबियन दूतावासाच्या जवळपास एक ब्लॉक पार्क केला आणि थोडावेळ तिथे बसला, मग एक माणूस जो मला ओळखत नव्हता तो बाहेर आला आणि त्याच्या कारमध्ये चढला आणि ते निघून गेले. मी त्यांच्या मागोमाग गेलो आणि त्यांनी काही काळ वर्तुळात गाडी फिरवली आणि मग...
  
  
  "कँडीज!" जेव्हा ती तिचा श्वास घेण्यास थांबली तेव्हा मी स्पष्टीकरणाच्या प्रवाहातून बाहेर पडू शकलो. "आता कुठे आहेस?"
  
  
  “सेंट जॉन्स कॉलेजमध्ये,” तिने आकस्मिकपणे उत्तर दिले आणि मग मी अविश्वासाने नाव पुन्हा सांगितल्यावर ती पुढे म्हणाली: “मी फोन वापरण्यासाठी इथे आले आहे. ते खूप दयाळू होते आणि मी ते तातडीचे आहे म्हटल्यावर मला पैसे न देता वापरण्याची परवानगी दिली. बाई म्हणाल्या...
  
  
  जेव्हा मी पुन्हा “कँडी” ओरडलो आणि अब्दुल कुठे आहे ते मला सांगा अशी मागणी केली तेव्हा ती पुन्हा नाराज झाली आणि म्हणाली, “निक, मी तुला तेच सांगण्याचा प्रयत्न करत होतो. तो मिलिटरी रोडवर जवळपास एका ब्लॉकच्या घरात आहे. तिने सांगितले की, शेरीमाच्या अंगरक्षकाने लिमोझिन थेट घराच्या मागे असलेल्या गॅरेजमध्ये नेली. “मी त्याला पाहिलं कारण टॅक्सी ड्रायव्हरने हळूच पुढे जाताना अब्दुलला रस्त्यात वळताना पाहिलं. मी त्याला मला पुढच्या कोपऱ्यात सोडायला सांगितले
  
  
  
  
  
  
  उटाह अव्हेन्यूवर, मग मी घराच्या मागे फिरलो, पण मला वाटते की तो आणि दूतावासाचा माणूस आधीच आत गेला होता."
  
  
  "निक, तुला वाटतं की शेरीमा तिथे असेल?"
  
  
  “मला हेच जाणून घ्यायचे आहे,” मी तिला मिलिटरी रोडवरचा पत्ता विचारला.
  
  
  तिने ते मला दिले आणि मग म्हणाली, "निक, तू स्वतः बाहेर येत आहेस की पोलिसांना पाठवणार आहेस?" जेव्हा मी तिला सांगितले की मी लवकरात लवकर खाली उतरून टॅक्सीत जाईन तेव्हा ती म्हणाली, “हे चांगले आहे. पोलिस आले आणि गडबड झाली तर शेरीमाला लाज वाटू शकते.
  
  
  परिस्थिती इतकी गंभीर नसती तर मी हसलो असतो; काही तासांपूर्वी, कँडी सैन्य, नौदल आणि इतर कोणालाही शेरीमा शोधण्यात मदत करण्यासाठी कॉल करत होती, परंतु जेव्हा हे स्पष्ट झाले की माजी राणी सापडली आहे, तेव्हा तिला तिच्या मित्राच्या आणि मालकाच्या प्रतिष्ठेचे रक्षण करण्याची चिंता होती. .
  
  
  "काळजी करू नकोस," मी तिला म्हणालो. “मी शेरीमाचे नाव वर्तमानपत्रातून बाहेर ठेवण्याचा प्रयत्न करेन. आता शाळेत माझी वाट बघ. पुन्हा नाव काय? सेंट जॉन्स कॉलेज...” मी तिला उचलून घरात घेऊन जावे अशी तिची इच्छा होती याकडे मी दुर्लक्ष केले, त्याऐवजी, “मी सांगतो तसे करा. अब्दुल आणि त्याचा मित्र काय करत आहेत हे मला माहीत नाही, पण त्रास होऊ शकतो आणि तुम्हाला दुखापत व्हावी अशी माझी इच्छा नाही." त्या दिवशी किती माणसे मरण पावली होती हे तिला अजून माहीत नव्हते हे बरे झाले आणि आणखी काही नक्कीच होईल. “मी लवकरात लवकर तुझ्याकडे येईन. आता माझी सुरुवात करायची वेळ आली आहे.” तिने आणखी काही वाद घालण्याआधीच मी फोन बंद केला.
  
  
  टेकऑफ करण्यापूर्वी मला पुन्हा कॉल करायचा होता. कँडीने त्याला जे सांगितले ते मी त्याला सांगितले म्हणून हॉकने ऐकले, मग म्हणाला, "त्याने दूतावासात घेतलेला माणूस तलवार, N3 असू शकतो." मी सहमत झाल्यावर तो पुढे म्हणाला: “आणि मी मिलिटरी रोडवरील हा पत्ता ओळखला. हेच सीआयए कधीकधी "सुरक्षित आश्रयस्थान" म्हणून वापरते. मला वाटले की सीआयए व्यतिरिक्त फक्त आम्हीच आहोत ज्यांना याबद्दल माहिती आहे, परंतु वरवर पाहता शत्रूकडे देखील चांगले गुप्तचर स्रोत आहेत. निक, तलवार कदाचित काय करणार आहे हे तुला समजले आहे का?
  
  
  "इथेच सिल्व्हर फाल्कन मृत सापडेल," मी म्हणालो. “आणि असे भरपूर पुरावे असतील की तिने सीआयएसाठी काम केले आणि अदाबीमध्ये तिच्या माजी नियोक्ताचा कट उघड करण्याची धमकी दिली तेव्हा तिला ठार मारण्यात आले. पण सीआयए सतत कोणालातरी त्यांच्या आवारात ठेवत नाही का? »
  
  
  "मला असे वाटते. पण जो कोणी त्याच्या योजनांच्या मार्गात आडकाठी उभा असेल त्याला मारण्यास तलवार मागेपुढे पाहत नाही. आणि जर, मिस नाइट म्हटल्याप्रमाणे, तो आणि तो बेदवी थेट घरात गेले, तर कदाचित त्यांनी आधीच त्यांची हत्या केली असेल.
  
  
  “मी माझ्या वाटेवर आहे, सर,” मी त्याला म्हणालो. आम्ही बोलत असताना, मी माझा नकाशा तपासला आणि अंदाज केला की मला मिलिटरी रोडवरील पत्त्यावर पोहोचायला सुमारे पंचवीस मिनिटे लागतील. हॉक म्हणाला की तो शक्य तितक्या लवकर माझ्यासाठी बॅकअप टीम पाठवेल. बहुतेक स्थानिक एजंट व्हीडब्ल्यू कॅम्पर आणि त्याच्या प्राणघातक क्रूचा मागोवा घेण्याच्या प्रयत्नात मैदानात होते, परंतु तो म्हणाला की तो त्वरित माझ्या मदतीसाठी एक टीम पाठवेल. तथापि, मला माहित होते की हे मारेकरी मास्टरचे काम आहे आणि मी त्याला त्याच्या माणसांना मला मदतीची आवश्यकता आहे याची खात्री असल्याशिवाय थांबण्यास सांगितले.
  
  
  तो म्हणाला की तो आवश्यक ऑर्डर देईल, नंतर मला शुभेच्छा दिल्या - जे तो सहसा करत नाही - आणि कॉल समाप्त केला.
   धडा 10
  
  
  
  
  मी खोलीतून बाहेर पडलो तेव्हा माझ्या पाठीवर काहीतरी जोरात आदळले आणि एक थंड, अगदी हळू आवाजात म्हणाला, "चला सर्व्हिस लिफ्ट खाली घेऊ, मिस्टर कार्टर... नाही, मागे फिरू नका." मणक्याला आणखी एक आघात करून आदेश पार पाडण्यात आला. “हा एक .357 मॅग्नम आहे, आणि तो आता जिथे दाखवत होता तिथून मला ट्रिगर खेचला गेला तर, तुमच्या मणक्याचा बहुतेक भाग तुमच्या पोटातून बाहेर येईल... ते अधिक चांगले आहे, फक्त हॉलवेमधून लिफ्टकडे जा आणि खात्री करा. आपले हात आपल्या बाजूला सरळ ठेवा."
  
  
  जेव्हा ऑपरेटरने सर्व्हिस लिफ्टचा दरवाजा उघडला तेव्हा माझ्याकडे इशारा करण्याचा कोणताही मार्ग नव्हता. ब्लॅकजॅकने ताबडतोब त्याला कारच्या मजल्यावर ठोठावले. याआधी, मला माझ्या पाठीवरचा दाब एका क्षणासाठी जाणवला आणि ऑपरेटरच्या जखम झालेल्या कपाळाकडे पाहून मला जाणवले की माझ्या कॅप्टरने मॅग्नम त्याच्या डाव्या हाताकडे वळवला आहे आणि त्याचा उजवा हात त्या माणसाला मारण्यासाठी मोकळा सोडला आहे. .
  
  
  ऑर्डरचे पालन करून, मी लिफ्ट ऑपरेटरला जवळच्या तागाच्या कपाटात ओढले आणि त्याला वैद्यकीय मदतीसाठी वेळेत सापडेल या आशेने त्याच्यावर दरवाजा ठोठावला. या कृतीमुळे मी काम करत असताना माझ्याकडे मोठी बंदूक धरलेल्या एका माणसाला पाहण्याची संधी मिळाली. तो आणखी एक अरब होता, जो बाल्कनीत माझ्या गळ्यात चाकू घेऊन मरण पावला त्यापेक्षा लहान आणि बलवान होता. त्याने पुन्हा बंदुकीने हात फिरवला आणि घरकाम करणाऱ्याच्या तागाच्या कपाटाची चावी घेतली, जी सुदैवाने त्याच्या हेतूने - किंवा कदाचित व्यवस्थानुसार - तागाच्या कपाटाच्या लॉकमध्ये राहिली होती. ते चामड्याच्या रसाचे पारखी होते. आघातामुळे कुलूपातील चावी तुटली, ज्यामुळे त्याच्या फाटलेल्या सामग्रीचा शोध आणखी विलंब होईल याची खात्री होते.
  
  
  “आता खाली तळघरात जाऊ, मिस्टर कार्टर.
  
  
  
  
  
  
  - माझा स्टॉकी मित्र म्हणाला. “मागील भिंतीकडे तोंड करून सरळ लिफ्टमध्ये जा... ते पुरेसे आहे... आता कंबरेपासून पुढे झुका आणि भिंतीवर हात दाबा. तुम्ही कैद्यांना शोधत असलेले पोलिस पाहिले आहेत, मिस्टर कार्टर, त्यामुळे तुम्हाला काय करावे हे माहित आहे... ते बरोबर आहे, आणि हलू नका.
  
  
  आम्ही शांतपणे वॉटरगेटच्या खालच्या स्तरावर गेलो. एक बजर वाजला, जो सूचित करतो की पिकअपला सिग्नल देण्यासाठी अनेक मजल्यांवर बटणे दाबली गेली होती, परंतु कार मॅन्युअल नियंत्रणात ठेवली गेली आणि अरब थांबला नाही. शेवटी जेव्हा दरवाजे उघडले, तेव्हा मला आधीच बाहेर पडण्याच्या सूचना देण्यात आल्या होत्या: मागे वळा, आपल्या बाजूला हात करा, कारमधून सरळ बाहेर पडा आणि डावीकडे वळा. जर कोणी वाट पाहत असेल तर काही झालेच नाही असे वाटून जा. संशय निर्माण करण्यासाठी मी काही केले तर मी आणि अनेक निष्पाप लोकांचा मृत्यू होईल.
  
  
  तळघरात कोणीही वाट पाहत नव्हते, पण आम्ही वॉटरगेट गॅरेजकडे जाणाऱ्या कॉरिडॉरमधून चालत जात असताना हॉटेल सर्व्हिस गणवेशातील दोन माणसे कुतूहलाने आमच्याकडे पाहत होती. त्यांचा जीव वाचवण्यासाठी मी माझ्या शेजारी उभ्या असलेल्या माणसाशी मैत्रीपूर्ण संभाषण करण्याचे नाटक केले, त्याची बंदूक आता त्याच्या जॅकेटच्या खिशातून माझ्या बरगडीत अडकली. वरवर पाहता त्यांनी असे गृहीत धरले की आम्ही हॉटेल व्यवस्थापक किंवा पाहुणे आहोत जे गॅरेज शोधत असताना हरवले आणि काहीही न बोलता आमच्या मागे निघून गेले.
  
  
  “उत्कृष्ट, मिस्टर कार्टर,” माझा विनम्र कॅप्टर म्हणाला की एकदा आम्ही या जोडप्याच्या कानातून बाहेर पडलो. तो माझ्या मागे मागे सरकला आणि दिशानिर्देश देत शेवटी आम्हाला गॅरेजच्या एका दुर्गम भागात घेऊन गेला. तिथे फक्त काही गाड्या उभ्या होत्या, शिवाय फोक्सवॅगन कॅम्पर. गस्त घालणाऱ्यांच्या त्याच्या लक्षात न आल्याने नवल नाही. माझ्याबरोबरच्या अरबाने त्याच्या सोबत्यांना कुठेतरी सोडले असावे, नंतर थेट वॉटरगेट गॅरेजकडे निघून गेला आणि त्यांचा शोध सुरू झाल्यापासून जवळजवळ माझ्या दारात थांबला.
  
  
  आपोआप मी कॅम्परच्या दिशेने निघालो आणि अरबला माझी कृती बरोबर समजली. “मग तुम्हाला त्याबद्दल माहिती आहे, मिस्टर कार्टर. तुम्ही ते कराल असा आम्हाला विश्वास होता. म्हणूनच मला तुमच्यासाठी पाठवले आहे. तथापि, आम्ही फोक्सवॅगनच्या शेजारी पार्क केलेली कार वापरू. तो काल रात्रीपासून इथे आहे. आमच्यापैकी एक माणूस छताला भेट देऊन त्याच्याकडे परत आला नाही. मला खात्री आहे की तुम्हाला का माहित आहे.
  
  
  मी उत्तर दिले नाही, परंतु माझ्या बोलक्या मित्राला उत्तराची अपेक्षा नव्हती कारण तो पुढे म्हणाला, “वेगाच्या मागच्या बाजूला जा, मिस्टर कार्टर. तुम्हाला दिसेल की खोड उघडी आहे. फक्त उचला आणि हळू हळू आत चढा. आजूबाजूला कोणीही नाही, पण तरीही मला ही बंदूक गॅरेजमध्ये शूट करायची नाही. आवाज खूप मोठा असेल आणि कोणी चौकशीसाठी आले तर त्यांनाही मारावे लागेल.
  
  
  मी जवळजवळ वेगाच्या ट्रंकच्या जवळच होतो जेव्हा बंदूकधारी वरवर पाहता लक्षात आले की त्याने एक गंभीर चूक केली आहे आणि ती लगेच सुधारली. “थांबा, मिस्टर कार्टर. आता ट्रंकच्या झाकणावर झुका... मी बंदूक घेईन. ठीक आहे, तुम्ही पुन्हा उठू शकता आणि ट्रंक उघडू शकता... जर तुम्ही बसून आरामशीर असाल, तर आम्हाला जायला आनंद होईल.
  
  
  अरुंद केबिनमध्ये कुरवाळत, माझे डोके शक्य तितक्या छताखाली आहे याची खात्री करून घेतली आणि माझे पाय उघडण्याच्या विरुद्ध दाबून ठेवले. मी घाबरत असताना, अरब माझ्या डोक्यावर मॅग्नम दाखवत राहिला; मग, मी स्थिरावल्यासारखे वाटत असताना, तो मागे सरकला आणि छातीच्या झाकणापर्यंत पोहोचला. तो खाली उतरू लागला, तो पुढे सरकणार नाही याची खात्री करण्यासाठी मी माझी नजर त्याच्या शरीरावर ठेवली. त्या क्षणी, जेव्हा मला माहित होते की माझ्याकडे पाहण्याचा त्याचा दृष्टीकोन छातीच्या जवळजवळ बंद झाकणाने पूर्णपणे अवरोधित केला जाईल, तेव्हा मी माझ्या दोन्ही पायांवर प्रहार केला आणि माझ्या वळणावळणाच्या पायांची सर्व शक्ती फटक्यावर लावली.
  
  
  छातीचे झाकण वर उडी मारली, कशात तरी आदळली आणि पुढे सरकत राहिली. मी पाहू शकलो तोपर्यंत, मी माझ्या डोक्यावर एक विचित्रपणे विकृत चेहर्याकडे पाहत असल्याचे आढळले जो एक अशक्य कोनातून मागे झुकलेला होता. आधीच धूसर व्हायला लागलेल्या न दिसणाऱ्या डोळ्यांनी त्यांच्या सॉकेटच्या खालच्या कडा मागून माझ्याकडे पाहिलं. मोठा मॅग्नम धरलेला हात अनैच्छिकपणे कारच्या ट्रंककडे धडकला, परंतु मज्जासंस्थेने ट्रिगर खेचण्यासाठी त्या गोठलेल्या बोटांना कधीही सिग्नल प्रसारित केला नाही.
  
  
  मी छातीच्या काठावर एक पाय टाकला आणि बाहेर चढू लागलो, मरणारा अरब अचानक मागे पडला, बोर्डसारखा कडक झाला. त्याच्या डोक्याचा मागचा भाग आधी काँक्रीटच्या गॅरेजच्या मजल्यावर आदळला आणि जोरात धडक देऊन पुढे गेला. ज्या माणसाने मला बंदिस्त करून ठेवले होते त्याच्या पट्ट्यातून माझे लुगर काढण्यासाठी मी खाली वाकलो नाही तोवर मी छातीचे झाकण वर काढले तेव्हा काय झाले हे मला समजले. निस्तेज गिलोटिन ब्लेडप्रमाणे त्याच्या ब्लेडने त्याला हनुवटीच्या खाली पकडले आणि त्याचे डोके इतक्या जोराने मागे फेकले की त्याची मान मोडली.
  
  
  त्याच्या खिशाची झडती घेतल्यावर मला कारच्या दोन चाव्या सापडल्या. एका रिंगमध्ये समान क्रमांकाचा टॅग होता: एक VW कॅम्परव्हॅन आणि कार भाड्याने देणाऱ्या एजन्सीचे नाव. मी वेगा ट्रंकमधील एका वेगळ्या रिंगवर एक की वापरून पाहिली आणि ती कामी आली. मी ज्याच्यावर वार केला त्याच्यासोबत हा माणूस होता याचा हा खूपच खात्रीलायक पुरावा होता.
  
  
  
  
  
  
  काल रात्री शेरीमाच्या बाल्कनीत. मला आश्चर्य वाटले की माजी राणीचे अपहरण करण्याच्या मोहिमेसाठी आणखी कोण असू शकते. हॉटेलच्या छतावरही तलवार असू शकते का? जेव्हा कँडी घाबरून माझ्या हातावर आदळली तेव्हा मी ज्याचा अपघाती मृत्यू झाला होता, तो एक शब्दही न बोलता मला हे सांगण्याचा प्रयत्न करत होता कारण तो डोळे वर वळवत होता?
  
  
  फोक्सवॅगन तपासण्यासाठी वेळ नव्हता, आणि मला कोणीही अचानक गॅरेजमध्ये मृत शरीरासह शोधू इच्छित नव्हते. मी त्याला वेगाच्या ट्रंकमध्ये फेकले, त्याचे झाकण मारले ज्याने त्याचा जीव घेतला आणि ड्रायव्हरच्या सीटवर गेलो. अरे काय, मिलिटरी रोडवर जाण्यासाठी AX टॅक्सीचे भाडे वाचेल आणि हॉकला वॉटरगेटच्या बाहेर जाण्यासाठी एक कमी बॉडी मिळेल.
  
  
  मी वेगा पार्किंगसाठी पैसे भरल्यानंतर वीस मिनिटे - तिकिटावर सुमारे सोळा तास आधी सकाळी 1 वाजता शिक्का मारला गेला. - मिलिटरी रोडवर मला पाहिजे असलेल्या पत्त्यावरून मी गेलो. सुदैवाने, त्या दिवशी बहुतेक काउंटी पोलिस वाहने ट्रॅफिक लाइटचे उल्लंघन करणाऱ्या किंवा वेगवानांची काळजी न करता VW कॅम्परची शिकार करण्यावर लक्ष केंद्रित करत होती, म्हणून मी वेगाने आणि न थांबता गाडी चालवली. मी पुढचा कोपरा वळवला आणि गाडी उभी केली. चौकात परत आल्यावर मला रस्त्याच्या पलीकडे असलेल्या टेकडीवर खालच्या इमारतींचा एक मोठा समूह दिसला आणि ठरवले की कदाचित ही सेंट जॉन कॉलेजची जागा आहे, जिथे कँडी माझी वाट पाहत असेल. मी कोपरा वळवला आणि पटकन मिलिटरी रोडवर परत आलो, काही उपयुक्त वाटसरूंना समजावून सांगण्याचा धोका पत्करायचा नव्हता की रस्त्याच्या या बाजूला पार्किंग असू नये आणि दुसऱ्या बाजूला जागा असू नये हे मला माहीत आहे आणि की मी घाईत होतो.
  
  
  मी पुढे जात असताना, कँडीने अब्दुलने सांगितलेल्या घराकडे मी एक नजर टाकली आणि ज्याचा मला संशय होता तो तलवार आत आला. तो लाल विटांच्या शेजारच्या, बहुस्तरीय रानांमध्ये बसत असल्याचे दिसत होते. कदाचित वीस ते पंचवीस वर्षांच्या दरम्यान, उन्हाळ्यात झाडांच्या सावलीत, त्याच्या सभोवती "गोपनीयतेची कोणतीही स्पष्ट हमी न देता अनौपचारिक वाटसरूंचे दृश्य अस्पष्ट करण्यासाठी पुरेसे उंच वाढू दिले गेले होते. . घराच्या मागील बाजूस असलेल्या दोन-कार गॅरेजकडे नेणाऱ्या ड्राइव्हवेमध्ये समोरच्या कुंपणाला ब्रेक लागला. दगडी वाट पुढच्या दरवाज्याकडे नेली. बाहेरून ते एखाद्या मध्यम श्रीमंत कुटुंबाच्या घरासारखे दिसत होते.
  
  
  जर सीआयएने आपली "सुरक्षित घरे" AX प्रमाणेच चालवली तर, घरातील कायम रहिवाशांकडून आदराची ही प्रतिमा काळजीपूर्वक जोपासली जाईल. हॉकने सामान्यत: प्रत्येक सेफ हाऊससाठी दोन एजंट नियुक्त केले, जे आम्ही गुप्त बैठकींसाठी वापरतो किंवा शत्रूचे एजंट जे "वळले" त्यांच्यासाठी नवीन ओळख स्थापित होईपर्यंत किंवा जखमी कर्मचाऱ्यांसाठी पुनर्प्राप्ती बिंदू म्हणून लपविण्यासाठी. स्थानिक एजंट, सामान्यत: विवाहित जोडपे म्हणून उभे असलेले पुरुष आणि स्त्री, त्यांच्या शेजाऱ्यांशी मैत्रीपूर्ण असले पाहिजे परंतु इतके बाहेर जाणारे नसावे की शेजारचे लोक अनपेक्षितपणे कॉल करतात. हॉकला आश्चर्यकारक हल्ल्यासाठी अधिक खुल्या असलेल्या दुर्गम भागांऐवजी निवासी भागात आपले लपण्याचे ठिकाण तयार करणे आवडते. आणि असे दिसते की सीआयएने एक समान सेटअप स्वीकारला होता, किमान क्षेत्र निवडण्यापर्यंत.
  
  
  मी घराजवळून चालत शेजारच्या घराच्या दारापाशी गेलो. मी कॉल केल्यानंतर काही क्षणात ते उघडले, परंतु केवळ साखळी परवानगी देईल. पांढऱ्या केसांच्या स्त्रीने तिचे नाक छिद्रात अडकवले आणि जर्मन शेफर्डच्या थूथनने माझ्याकडे वळवले. बाईने किंचित संशयाने आनंदाने विचारले: "हो?" मेंढपाळ काहीच बोलला नाही, पण खोल गुरगुरून आपला संशय अधिक स्पष्टपणे व्यक्त केला. तिने त्याला धीर दिला: "हुश, आर्थर!"
  
  
  “माफ करा,” मी म्हणालो, “पण मी डीरोसेस शोधत आहे. मला नेमका आकडा माहीत नाही, पण ते युटाजवळील मिलिटरी रोडवर राहतात आणि मला वाटले की कदाचित तुम्ही त्यांना ओळखत असाल.
  
  
  "नाही, मी ते नाव ओळखत नाही. पण गेल्या काही वर्षांत शेजारच्या परिसरात बरीच नवीन माणसे आली आहेत.”
  
  
  “हे एक तरुण जोडपे आहे,” मी स्पष्ट केले. “ती गोरी आहे, तीस वर्षांची आहे आणि ऑगी साधारण त्याच वयाची आहे. तो मोठा माणूस आहे; तुम्हाला तो नक्कीच लक्षात येईल कारण तो सुमारे सहा फूट चार इंच आहे आणि वजन सुमारे दोनशे चाळीस पौंड आहे. अरे हो, ते VW कॅम्परव्हॅन चालवतात."
  
  
  मी कॅम्परचा उल्लेख करेपर्यंत तिने डोके हलवले, मग तिच्या चेहऱ्यावर ओळखीचा झटका चमकला. “ठीक आहे,” ती संकोचून म्हणाली, “शेजारी एक छान तरुण जोडपे राहतात. त्यांना जवळपास एक वर्ष झाले आहे, पण मी त्यांना हॅलो म्हणण्याशिवाय ओळखले नाही. पण मला खात्री आहे की ते तुमचे मित्र नाहीत. ती गोरी नाही आणि तो इतका मोठा नाही. कदाचित ती पोनीटेल, पण पातळ बाजूने. एकच गोष्ट आहे..."
  
  
  "हो?" - मी आग्रह धरला.
  
  
  "ठीक आहे, आज सकाळी जेव्हा मी आणि माझा नवरा कामासाठी बस पकडतो तेव्हा माझ्या लक्षात आले की ड्राईव्हवेमध्ये एक फोक्सवॅगन कॅम्पर उभा होता."
  
  
  "किती वाजले होते?"
  
  
  "मला वाटते की आम्ही सहसा निघून एक चतुर्थांश ते आठ किंवा त्याहून अधिक काळ लोटला आहे."
  
  
  "मला आत्ताच तिथे कोणीही दिसले नाही," मी म्हणालो. "तुम्ही कोणत्याही योगायोगाने आहात का?
  
  
  
  
  
  
  तू त्याला निघताना पाहिलेस का? "
  
  
  “खरं सांगायचं तर हो. मी सकाळी उशिराच दाराबाहेर चाललो होतो - ती दुपारची किंवा कदाचित तीसच्या मध्याची असावी - जेव्हा मी तिला खेचून पळून जाताना पाहिले. मी लेगेशन स्ट्रीटवर मित्राला भेटायला जात होतो आणि...
  
  
  "तुम्ही पाहिलेत का तिथे कोण होते?" - मी व्यत्यय आणला. "कदाचित ते माझे मित्र होते."
  
  
  “नाही, मला माहीत नव्हते. मी फुटपाथवर जाण्यापूर्वीच तो निघून गेला होता आणि ते घाईत असल्याचे दिसत होते. मला माफ करा."
  
  
  फोक्सवॅगन आणि तिची मारेकऱ्यांची टीम कुठे चालली आहे याची मला पूर्ण खात्री होती; फोन करून घाईघाईने कॅनॉल रोडवर त्यांची तारीख ठरली होती. मी त्या महिलेचे तिच्या मदतीबद्दल आभार मानले आणि म्हणालो की कदाचित मी शेजारी प्रयत्न करेन जर कॅम्परमधील लोक माझे मित्र असतील तर दुसऱ्या शेजाऱ्याला फोन करून. मी जाण्यासाठी वळलो तेव्हा मेंढपाळ पुन्हा गुरगुरला आणि तिने दार बंद केल्यावर त्याने जवळजवळ त्याचे थूथन पकडले.
  
  
  ड्राईव्हवेवरून सीआयएच्या लपविण्याच्या जागेवर सहज चालत, मी घराभोवती गॅरेजकडे निघालो. त्याचा फोल्डिंग दरवाजा अनलॉक होता, म्हणून मी ते चांगले ग्रीस केलेल्या बिजागरांवर सरकवले. शेरीमाची लिमोझिन अजूनही तिथेच होती, मी गृहीत धरलेल्या मस्टँगच्या शेजारीच घराच्या कायम रहिवाशांची आहे. शांतपणे दरवाजा बंद करून, मी शेताच्या छोट्याशा अंगणात निघालो. एक बार्बेक्यू कार्ट उभी होती, हिवाळ्याच्या बर्फात उभी राहिल्याने गंजलेली.
  
  
  "मुलांनो, सर्व काही इतके चांगले नसते," मी विचार केला. वास्तविक घरमालक हिवाळ्यासाठी त्यांचे बार्बेक्यू गॅरेजमध्ये ठेवतात.
  
  
  स्क्रीनचा दरवाजा लॉक केला होता, परंतु स्टिलेटोच्या बिंदूसह थोडासा झोकून तो उघडला. मागच्या दरवाजालाही कुलूप होते. माझ्या प्लॅस्टिकच्या अमेरिकन एक्सप्रेस कार्डने बोल्ट हलवला आणि तो जागेवर ठेवताना मी माझ्या दुसऱ्या हाताने हँडल फिरवण्याचा प्रयत्न केला. तो वळला आणि दरवाजा उघडला. दरवाजा पुढे ढकलण्यापूर्वी मी क्रेडिट कार्ड माझ्या वॉलेटमध्ये परत केले आणि तेथे कोणतीही चेन लॅच नसल्याचे पाहून आराम झाला.
  
  
  मी पटकन आत गेलो आणि मला स्वयंपाकघरात सापडले. आजूबाजूला पाहिलं तर घर शांत होतं. बहुधा नाश्त्यातील भांडी धुऊन सिंकच्या शेजारी असलेल्या वाळवण्याच्या रॅकमध्ये ठेवल्या होत्या. मी जेवणाच्या खोलीत, नंतर लिव्हिंग रूममध्ये प्रवेश केला. खाली कुठेही संघर्षाची चिन्हे नव्हती. मग, मी बेडरुमकडे जाणाऱ्या पायऱ्यांच्या उड्डाणाच्या अर्ध्या वाटेवर चढणार होतो, तेव्हा माझे लक्ष जिन्याच्या शेजारी असलेल्या भिंतीवर असलेल्या प्लास्टरच्या एका छोट्या छिद्राकडे गेले. पुन्हा स्टिलेटो पॉइंट वापरून, मी बुलेट भिंतीत खोदली. ते प्लास्टरमध्ये चपटे .38 सारखे दिसत होते. खाली वाकून, मी प्रवेशद्वारासमोर मजला झाकलेल्या स्वस्त ओरिएंटल रगचे परीक्षण केले.
  
  
  किरमिजी रंगाची जागा पॅटर्नमध्ये जवळजवळ हरवली होती. कोणीतरी समोरचा दरवाजा उघडला आणि गोळी घातली गेली, मी ठरवले. कदाचित एक .38 पासून एक दाबणारा सह. लहानशा फोयरमध्ये एक वॉर्डरोब होता. मला आढळले की दार लॉक केलेले आहे, जे मला आत काय आहे ते पाहण्याची इच्छा करण्यासाठी पुरेसे असामान्य होते. माझ्या अनेक निवडी वापरून पाहिल्यानंतर, मला एक साधा लॉक सापडला.
  
  
  टॉयलेटच्या फरशीवर, लटकलेल्या डब्याखाली एका माणसाचा मृतदेह ठेवला होता. प्रेताने टोपी आणि कोट घातला होता आणि मी सांगू शकतो की त्याचे गुडघे दुप्पट करून त्याला घट्ट जागेत पिळून काढले होते त्यामुळे तो उंच होता. त्याच्या चेहऱ्यावर घसरलेली टोपी मागे ढकलून मला दिसले की गोळी त्याच्या डाव्या डोळ्यात कुठे घुसली होती. "शेजारच्या सुंदर तरुण जोडप्या" पैकी अर्ध्यासाठी खूप काही. उघडपणे समोरच्या दारात कोणीतरी आल्यावर तो घर सोडणार होता आणि उघडण्यापूर्वी बाहेर कोण आहे हे पाहण्यासाठी पीफॉल न वापरण्याची घातक चूक त्याने केली. तिथे जो कोणी उभा होता त्याच्याकडे सायलेन्सर असलेले पिस्तूल तयार होते, आणि त्याने दार उघडताच गोळीबार केला, मग त्याच्या बळीला पकडले आणि मेलेल्या माणसाच्या "बायकोला" काय झाले आहे हे माहित नसतानाही काळजीपूर्वक त्याला जमिनीवर कार्पेटवर खाली केले. .
  
  
  मी ठरवले की तीही घरात कुठेतरी असावी. तलवारीचे लोक प्रेत बाहेर नेण्याचा धोका पत्करणार नाहीत. लुगर घेऊन मी पायऱ्या चढून वरच्या मजल्यावर गेलो. घरातल्या शांततेत, गालिच्या लावलेल्या पायऱ्यांचा किंचित चटका जोरात दिसत होता. पायऱ्यांच्या वरच्या बाजूला माझ्या उजवीकडे, बेडरूमचे दार उघडे होते. मी आत गेलो आणि ते रिकामे आढळले. मी पटकन कपाटात गेलो. त्यात पुरुषांचे कपडे होते आणि दुसरे काहीही नव्हते. पटकन कव्हर्स वळवताना मला जाणवले की पलंगाखाली काहीच नाही, म्हणून मी हॉलमध्ये परतलो आणि हळूच त्याच बाजूला पुढचा दरवाजा उघडला. ते बाथरूम - रिकामे होते. सिंकच्या वर असलेल्या औषधाच्या कॅबिनेटमध्ये पुरुषांची प्रसाधन सामग्री आणि एक रेझर होता. खाली मेलेल्या माणसाला पोटाचा त्रास झाला असावा; एका कपाटावर अँटासिडच्या बाटल्या होत्या. बरं, त्याला आता त्रास होत नाही.
  
  
  हॉलमधून खाली चालत मी दुसऱ्या एका उघड्या दारातून एका खोलीत गेलो ज्याच्या आकारावरून मला अंदाज आला की ती घराची मुख्य बेडरूम होती. मी ज्या बाईच्या मागे होतो ती नीटनेटकी होती; तिचे कपडे हॅन्गरवर व्यवस्थित ठेवलेले होते आणि तिचे शूज मोठ्या दुहेरी कपाटाच्या मजल्यावर रचलेल्या बॉक्समध्ये होते. वरवर पाहता, तिने आणि तिच्या जोडीदाराने सुमारे एक वर्ष एकत्र राहूनही कठोरपणे व्यावसायिक संबंध ठेवले. दोघांपैकी एकच
  
  
  
  
  
  
  पलंगाच्या उशा सुरकुत्या पडल्या होत्या. पलंगावरची चादर फक्त एका बाजूला गुंफलेली होती हे अचानक माझ्या लक्षात आले. बंदुकधारी दुसऱ्या मजल्यावर गेला तेव्हा तिने ते तयार केले असावे.
  
  
  गुडघे टेकून मी पलंगाखाली पाहिले. गोळीने जबड्याचा काही भाग फाडण्याआधी सुंदर असा चेहरा करून आंधळ्या डोळ्यांनी माझ्याकडे टक लावून पाहिले, जमिनीवर पसरलेल्या लांब काळ्या केसांवर रक्त पसरले. तिने रजाईचा पिवळा हाऊसकोट घातला होता आणि तिचा पुढचा भाग रक्ताने माखलेला होता जिथे तिला दुसरा शॉट लागला होता.
  
  
  मी घोंगडी खाली टाकली आणि माझ्या पाया पडलो. वरच्या मजल्यावरील उर्वरित भागातून पटकन चालत, मी तिसरा बेडरूम आणि मुख्य बाथरूम तपासले, पुढे CIA च्या घरकामाच्या नीटनेटकेपणाचे प्रदर्शन केले. तागाच्या कपाटात टॉवेलच्या स्टॅकच्या मागे लपलेला, मला सीआयएशी संबंधित म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्या फ्रिक्वेन्सीनुसार ट्यून केलेला एक शक्तिशाली द्वि-मार्ग रेडिओ सापडला. जेव्हा सेफ हाऊस वापरात होते तेव्हाच कदाचित हे कार्य करते. लँगले, व्हर्जिनियाजवळील गुप्तहेर संस्थेच्या गुप्तहेर मुख्यालयाशी थेट संपर्क साधण्याची गरज नव्हती, अशी प्रकरणे वगळता. मी रिसीव्हर स्विच फ्लिप केला, पण टीव्ही मधून आवाज येत नव्हता. कॅबिनेटच्या मागे वाटून, मी बाहेर काढलेल्या आणि कापलेल्या काही तारा उचलल्या.
  
  
  एकदा खाली उतरल्यावर, मी समोरच्या लॉबीत थांबलो आणि तलवार आणि अब्दुल बेदावीला सूचित करणारा कोणताही आवाज काळजीपूर्वक ऐकला, आशा आहे की शेरीमा आणि कदाचित तीनपैकी दोन कॅम्पसाइट किलर अजूनही घरात होते. डायनिंग रूमच्या बुफेवर सेठ थॉमसच्या जुन्या मधमाशांच्या घड्याळाच्या फक्त टिक टिकने शांतता भंगली.
  
  
  मी किचनमध्ये परत आलो आणि मला एक दरवाजा सापडला जो तळघरात गेला असावा. मी हँडल तपासले आणि ते अनलॉक असल्याचे आढळले, म्हणून मी ते थोडेसे उघडले. क्रॅकमधून थोडासा आवाज ऐकू आला, परंतु मी दरवाजा उघडला तेव्हा मला पायऱ्यांच्या दहा पायऱ्यांवर मानवी आवाज ऐकू आला नाही.
  
  
  तथापि, तळघरातील प्रकाश चालू होता आणि खाली मला लिनोलियमने झाकलेला मजला दिसत होता. मी सावकाश पायऱ्या उतरत असताना दूर भिंतीवर एक वॉशर ड्रायर दिसला. पायऱ्यांच्या मागे, ऑइल बर्नर आणि वॉटर हीटर बंद होते. जवळजवळ पायऱ्यांच्या पायथ्याशी मी अचानक थांबलो, अचानक लक्षात आले की तळघराचा फक्त एक तृतीयांश भाग उघडा आहे; “कदाचित कमी,” मी वरच्या मजल्यावरील गोंधळलेल्या खोल्या लक्षात ठेवून ठरवले.
  
  
  तळघरातील उर्वरित भाग काँक्रिट ब्लॉकच्या भिंतीने कापला आहे. घर बांधल्याच्या काही काळानंतर ही भिंत साहजिकच जोडली गेली होती, कारण मी प्रवेश केलेल्या क्षेत्राच्या इतर तीन बाजूंनी बनवलेल्या ग्रे ब्लॉक्सपेक्षा खूपच नवीन होते. घराच्या आकाराचे चटकन आकलन करून मी अंदाज लावला की सीआयएने एक गुप्त खोली किंवा एकूण पंधराशे चौरस फूट खोल्या तयार केल्या आहेत. अशा प्रकारे, हा आश्रयस्थानाचा सर्वात सुरक्षित भाग होता, जिथे संरक्षणाची गरज असलेले मित्र किंवा शत्रू आश्रय घेऊ शकतात. मी अंदाज लावला की आतील भाग कदाचित ध्वनीरोधक देखील असेल, जेणेकरून कोणीतरी तेथे लपले असेल तर, शेजाऱ्यांनी स्थानिक एजंटना अचानक भेट दिली तर त्यांच्या उपस्थितीमुळे आवाज येणार नाही.
  
  
  गुप्त लपविण्याच्या भिंती आणि छतामध्ये कोणताही आवाज घुसला नाही या माझ्या गृहीतकाने मला खात्री पटली की शेरीमा आणि तिचे अपहरणकर्ते देखील आत होते. मला शंका होती की मी काहीतरी किंवा कोणाची वाट पाहत आहे, परंतु मला काय किंवा कोण हे माहित नव्हते. अर्थात, वरील रेडिओवरील कोणत्याही सिग्नलमुळे नाही, कारण त्याची उपयुक्तता कोणीही तारा कापून टाकली. तथापि, रेडिओ अक्षम होण्यापूर्वी अदाबीचा संदेश - "तलवार प्रहार करण्यास तयार आहे" - येथून प्रसारित होण्याची चांगली संधी होती.
  
  
  काँक्रीटने बांधलेल्या खोलीत कोणतेही प्रवेशद्वार दिसत नव्हते, परंतु मी जवळून पाहण्यासाठी भिंतीपर्यंत गेलो. CIA ने एक सुंदर भ्रम निर्माण केला; बहुधा, जेव्हा असामान्यपणे लहान तळघरासाठी स्पष्टीकरण आवश्यक होते, जर "तरुण जोडप्याला" मीटर रीडर किंवा देखभाल कर्मचाऱ्यांना तळघरात जाण्याची परवानगी द्यावी लागली, तर ते कदाचित म्हणतील की त्यांनी ज्या लोकांकडून घर विकत घेतले आहे त्यांनी अद्याप इमारत पूर्ण केलेली नाही. निधीअभावी तळघर, आणि उर्वरित उत्खनन नुकतेच बंद केले आहे. मी जवळजवळ एक सुंदर कावळ्यासारखे केस असलेली स्त्री उत्सुक इलेक्ट्रिक कंपनीच्या प्रतिनिधीला म्हणताना ऐकू शकलो, “अरे, जेव्हा गहाण ठेवण्याचे पैसे मिळणे सोपे होईल तेव्हा आम्ही हे स्वतः पूर्ण करू. पण आम्ही घर खूप चांगले विकत घेतले कारण त्यात पूर्ण तळघर नव्हते."
  
  
  पायऱ्यांपासून भिंतीच्या सर्वात दूरच्या बिंदूच्या जवळ, मी जे शोधत होतो ते मला सापडले. ब्लॉक्समधील एका लहान क्रॅकने अंदाजे सात फूट उंच आणि कदाचित छत्तीस इंच रुंद क्षेत्राचे वर्णन केले. पलीकडे असलेल्या प्रत्येक गोष्टीचे हे दार असायला हवे होते, पण ते कसे उघडले? मी लपविलेले दार उघडेल असे काही स्विच किंवा बटण शोधत असताना ओव्हरहेड न केलेल्या बल्बच्या तेजस्वी प्रकाशाने भरपूर प्रकाश दिला. भिंतीवरच असे कोणतेही उपकरण नसल्यासारखे वाटले, म्हणून मी तळघराच्या इतर भागांकडे पाहू लागलो. मला त्या दारातून पटकन जावे लागले; वेळ संपत होती.
  
  
  मी दहा निराशाजनक मिनिटे शोधली पण काहीही सापडले नाही. मी आताच क्लिक करायला सुरुवात करणार होतो
  
  
  
  
  
  
  भिंतीमध्ये सामान्य काँक्रीट ब्लॉक्स या आशेने की त्यापैकी एक की असेल. मी गुप्त दरवाज्याकडे माघार घेत असताना, मी एक मोठा आधार बीम पार केला आणि माझ्या डोळ्याच्या कोपऱ्यातून मला दिसले की जे काही काळ माझ्या समोर होते - एक लाईट स्विच. पण हा स्विच काय चालू झाला? तळघराच्या वरच्या पायऱ्यांवरील एक वरवर पाहता फक्त दोन लाइट बल्ब नियंत्रित करत होते आणि ते आधीच चालू होते.
  
  
  मी स्विचमधून आलेली वायरिंग तपासली. वॉशिंग उपकरणे किंवा ऑइल बर्नरशी त्याचा काहीतरी संबंध असू शकतो. त्याऐवजी, वायर थेट छतावर गेली आणि गुप्त खोलीच्या प्रवेशद्वाराला चिन्हांकित करणाऱ्या क्रॅकजवळील एका बिंदूला छेदली. मी एका हातात लुगर धरला आणि दुसऱ्या हाताने स्विच फ्लिप केला. क्षणभर काहीच झाले नाही. मग मला माझ्या पायाखालच्या फरशीचे हलके कंपन जाणवले आणि भिंतीचा काही भाग चांगल्या तेल लावलेल्या बिजागरांवर बाहेरून डोकावायला लागल्याने, त्याच्या मागे कुठेतरी इलेक्ट्रिक मोटरने चालवलेला एक मफल केलेला आवाज ऐकू आला.
  
  
  हातात शस्त्र घेऊन, मला प्रवेश देण्याइतपत रुंद होताच मी सुरुवातीस उतरलो. मला अभिवादन करणारे दृश्य जुन्या सार्वजनिक मासिकांपैकी एकाच्या मुखपृष्ठाला टक्कर देऊ शकते.
  
  
  शेरीमा माझ्या समोरच्या भिंतीला बांधलेली होती. ती पूर्णपणे नग्न होती, पण तिच्या चिमुकल्या आकृतीच्या वक्र वक्रांचे कौतुक करायला माझ्याकडे वेळ नव्हता. मी तिच्या शेजारी उभ्या असलेल्या माणसाकडे पाहण्यात आणि माझ्या लुगरसह खोलीतील इतरांना ढाल करण्यात खूप व्यस्त होतो. अब्दुल शेरीमाच्या शेजारी उभा होता आणि मी तिच्या चेहऱ्यावरच्या नजरेवरून सांगू शकलो की तो काहीतरी घृणास्पद कृत्य करत आहे, जे माझ्या येण्याने व्यत्यय आणत आहे. CIA ने बसवलेल्या मोठ्या मोकळ्या जागेत एका टेबलावर बसलेला एक सुशोभित अरब होता, ज्याला अब्दुलने अदाबिया दूतावासात उचलून धरले होते याची मला खात्री होती - एक हॉक आणि मी तलवार असल्याचे मानले होते. . वरवर पाहता तो काही कागदपत्रांवर काम करत होता; त्याने कागदांवरून डोके वर केले आणि माझ्याकडे आणि बंदुकीकडे एकटक बघितले.
  
  
  आश्रयस्थानाच्या दुसऱ्या कोपऱ्यात आणखी दोन अरब विसावले होते. सीआयएचे तात्पुरते पाहुणे वापरत असलेल्या पलंगावर एकजण बसला होता. त्याच्या शेजारी एक स्वयंचलित रायफल होती. सरकारी आश्रयस्थानातील रहिवाशांच्या या गटातील शेवटच्या व्यक्तीच्या हातात त्याचे जुळे होते. मी खोलीत प्रवेश करताच त्याने आपली रायफल वाढवायला सुरुवात केली, पण माझ्या पिस्तुलाची थूथन त्याच्या दिशेने वळल्याने तो थांबला. मला पाहून त्यांच्यापैकी कोणालाही आश्चर्य वाटले नाही, फक्त शेरीमा, जिचे डोळे आश्चर्याने प्रथम विस्फारले आणि नंतर तिच्या नग्नतेबद्दल लाज वाटली. अब्दुल बोलला तेव्हा ते माझी वाट पाहत होते याची मला खात्री होती.
  
  
  “आत या, मिस्टर कार्टर,” तो म्हणाला, अगदी विनम्र, अगदी तणावपूर्ण परिस्थितीतही. - आम्ही तुमच्या आगमनाची वाट पाहत होतो. आता माझी योजना पूर्ण झाली आहे."
  
  
  त्याला त्याचा प्लॅन म्हणत क्षणभर मला धक्काच बसला. हॉक आणि मी चुकीचे होतो. शेरीमाच्या अंगरक्षकाची भूमिका करणारा आणि अदाबिया दूतावासाच्या अधिकाऱ्याचा ड्रायव्हर तलवार होता, तो त्याचा प्रवासी नव्हता. मी आता अब्दुलकडे पाहिलं जणू मी पहिल्यांदाच त्याच्याकडे पाहत आहे. मग, माझ्या डोळ्याच्या कोपऱ्यातून, मला खोलीच्या दिशेने हालचाल दिसली, जिथे दोन माणसे जागोजागी गोठलेली होती. माझे डोके हलवत मी ट्रिगर खेचला आणि मंदिरातील स्वयंचलित रायफलसह लूगरची एक गोळी अरबावर आदळली जेव्हा तो माझ्याकडे बॅरल दाखवण्याचा प्रयत्न करू लागला. हातातून रायफल पडून तो जमिनीवर पडण्यापूर्वीच त्याचा मृत्यू झाला होता.
  
  
  “प्रयत्न करू नकोस,” मी त्याच्या कॉम्रेडला इशारा केला, जो बेडवर त्याच्या शेजारी बंदूक घेवू लागला. मला खात्री नव्हती की त्याला इंग्रजी समजले आहे, परंतु त्याला माझ्या आवाजाचा किंवा माझ्या हेतूंचा अर्थ लावण्यात कोणतीही अडचण आली नाही कारण त्याचे हात मागे आणि छताच्या दिशेने सापलेले होते.
  
  
  "ते आवश्यक नव्हते, मिस्टर कार्टर," अब्दुल थंडपणे म्हणाला. “त्याने तुला गोळ्या घातल्या नसत्या. हा माझ्या योजनेचा भाग नव्हता."
  
  
  “त्याने आज ही गोष्ट वापरण्यास संकोच केला नाही,” मी तलवारीची आठवण करून दिली. "किंवा तुमच्या योजनेचे हे तीन भाग मारत होते?"
  
  
  "ते आवश्यक होते," अब्दुल उत्तरला. "मला इथे येण्याची वेळ जवळ आली आहे - आणि माझे लोक तिला कुठे धरून आहेत हे उघड न करता ते असे करण्यासाठी मला खूप जवळून पाहत आहेत." शेरीमाच्या दिशेने थोडासा वळला तसा शेवटचा भाग थट्टेने म्हणाला. "ते चांगले संगत होते, माझ्या बाई?" त्याने ते शेवटचे शब्द अशा स्वरात बोलले ज्यामुळे तो किंवा त्याचे दोन ठग त्या सुंदर बंदिवानाला जे काही करू शकत होते त्यापेक्षा जास्त घाणेरडे वाटू लागले आणि तिच्या चेहऱ्यापासून तिच्या उघड्या घशापर्यंत आणि छातीवर पसरलेली लाली मला सांगत होती की ती एक परीक्षा होती. मानसिक आणि शारीरिक दोन्ही.
  
  
  मी गुप्त दरवाजा उघडून गुप्त खोलीत प्रवेश केल्यापासून शेरीमा अजूनही बोलली नाही. मला असे वाटले की ती शॉकमध्ये आहे किंवा त्यातून बाहेर पडली आहे. किंवा कँडीने तिला दिलेल्या ट्रँक्विलायझर्सच्या पलीकडे तिला ड्रग केले गेले असावे आणि आता ती तिच्या भावनांवर पूर्णपणे नियंत्रण ठेवू लागली होती.
  
  
  "ठीक आहे, अब्दुल, की मी सेफ अल्लाह म्हणू?" मी बोललो. अल्लाहच्या तलवारीसाठी मी अरबी शब्द वापरल्याबद्दल त्यांची प्रतिक्रिया फक्त किंचित झुकणे अशी होती. - हर हायनेस या साखळ्या काढून टाका. जलद."
  
  
  "ते आवश्यक नाही, अब्दुल," एक आवाज म्हणाला.
  
  
  
  
  
  
  मी बोललो. "बंदूक टाक, निक, आणि हात वर कर."
  
  
  “हाय, कँडी,” मी मागे न वळता म्हणालो. “तुला कशाने रोखले होते? तुम्ही आमच्यात सामील व्हाल याची मी वाट पाहत आहे. जर तुम्ही काही मिनिटे आधी पोहोचला असता तर तुमच्या एका मित्राचा जीव वाचू शकला असता.”
  
  
  तिला वाचवायला आलेल्या माणसावर तिचा दीर्घकाळचा मित्र आणि सोबतीनं बंदूक रोखलेली पाहून शरीमा पूर्णपणे जागी झाली. "कँडी! तू काय करतोयस? निक मला इथून न्यायला आला होता!"
  
  
  जेव्हा मी तिला सांगितले की कँडी नाइटने तिला पकडणे शक्य केले आहे, तेव्हा पूर्वीच्या राणीसाठी हे प्रकटीकरण खूप जास्त होते. तिला अश्रू अनावर झाले. शाही प्रतिष्ठेने तिला त्रास देणाऱ्यांना धैर्याने साथ दिली होती. ती एक स्त्री होती जिला बहिणीप्रमाणे प्रिय असलेल्या एखाद्याने विश्वासघात केला होता आणि ती वारंवार ओरडली: “का, कँडी? का?"
   धडा 11
  
  
  
  
  मी अजूनही बंदूक सोडली नव्हती किंवा हात वर केला नव्हता, पण अब्दुल शेरीमाला सोडून माझ्याकडून लुगर घ्यायला आला. त्या वेळी त्याला ते घेऊ देण्याशिवाय मी काही करू शकत नव्हते. जर कँडीने माझ्यावर ट्रिगर ओढला, तर रडणाऱ्या महिलेसाठी कोणतीही आशा उरणार नाही जिचे डोके तिच्या छातीवर पडले. तिचे जग एक अब्ज तुकडे झाले आणि तिच्यासाठी शारीरिक वेदना विसरल्या गेल्या. तिच्या मनगटाच्या दोऱ्यांमध्ये कापलेले खडबडीत घडी आणि घोट्याच्या घोट्यात तिची आयुष्ये तुटून पडण्याच्या प्रक्रियेइतकी क्रूरता राहिली नाही - ही प्रक्रिया जेव्हा तिला तिच्या प्रिय माणसाला आणि तिच्या मुलांना सोडून जाण्यास भाग पाडले गेले तेव्हा सुरू झाली.
  
  
  "आता जर तुम्ही भिंतीकडे गेलात तर, मिस्टर कार्टर," अब्दुल माझ्या बंदुकीने मला जिथे जायचे होते तिथे दाखवत म्हणाला.
  
  
  वेळ मिळावा म्हणून मी त्याला विचारले, “तू कँडीला शेरीमा का सांगू देत नाहीस तिने तिला का विकले? तुमच्याकडे आता गमावण्यासारखे काही नाही.
  
  
  “वेळेशिवाय काहीही नाही,” तो म्हणाला, बंकवर असलेल्या बंदूकधारी माणसाला येऊन माझ्यावर पहारा द्या. तो माणूस मशीनगन घेऊन माझ्या दिशेने चालू लागला तेव्हा तो त्याच्या मृत कॉम्रेडकडे पाहण्यासाठी थांबला. त्याच्या चेहऱ्यावर रोष पसरला, त्याने आपली रायफल धमकी देत वर उचलली आणि माझ्याकडे दाखवली.
  
  
  "थांबा!" - अब्दुलने आज्ञा दिली, अजूनही त्याच्याशी अरबीमध्ये बोलत आहे. “त्याला या शस्त्राने मारता येणार नाही. जेव्हा सर्व काही तयार असेल, तेव्हा तुम्ही वरच्या मजल्यावर वापरलेल्या तोफा वापरू शकता.
  
  
  शरीमाने डोके वर केले आणि माझ्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने पाहिले. वरवर पाहता स्वॉर्डच्या लोकांनी निवासी सीआयए एजंट्सपासून मुक्त होईपर्यंत तिला बाहेर ठेवले होते. "वरच्या मजल्यावर एक 'छान तरुण जोडपे' मृत आहे," मी तिला म्हणालो. "किमान शेजाऱ्याने त्यांचे वर्णन चांगले केले आहे."
  
  
  “ते तुमच्या साम्राज्यवादी CIA चे हेर होते,” अब्दुल माझ्याकडे ओरडला. “आम्हाला या घराबद्दल काही काळापासून माहिती आहे, मिस्टर कार्टर. इथे सेलीम,” तो टेबलावरच्या माणसाकडे होकार देत पुढे म्हणाला, जो मी नि:शस्त्र झाल्यानंतर त्याच्या कागदपत्रांकडे परत आला, “या बाबतीत खूप मदत झाली. तो दूतावासातील सुरक्षेच्या तपशिलांशी संलग्न आहे आणि एकदा शाह हसनला येथे सोबत घ्यावे लागले जेव्हा आमचे नामवंत सम्राट त्याच्या सीआयए मास्टर्सकडून ऑर्डर घेण्यासाठी वॉशिंग्टनमध्ये होते. ही भेट जवळपास सहा तास चालली आणि सेलीमला घराची मांडणी लक्षात ठेवण्याची पुरेशी संधी होती. हेरांसाठी, ते फार हुशार नव्हते; सेलीमला या खोलीच्या गुप्त दारावर पहारा ठेवण्याची आणि हसनची वाट पाहत असताना ते कसे कार्य करते ते पाहण्याची परवानगी होती."
  
  
  "शहाने कधीही कोणाकडून आदेश घेतले नाहीत!" - शेरीमा तिच्या माजी अंगरक्षकावर भुंकली. “मला आठवते की तो जेव्हा सिदी हसनला परत आला तेव्हा त्याने मला या भेटीबद्दल सांगितले होते. सीआयएने त्याला उर्वरित मध्य पूर्वमध्ये काय घडत आहे याची माहिती दिली जेणेकरून ते आपले मित्र असल्याचे भासवणाऱ्यांपासून स्वतःचे संरक्षण करू शकतील आणि त्यांनी त्याच्याकडून सिंहासन घेण्याचा कट रचला."
  
  
  "तुम्ही आणि हसन यांच्याशिवाय या काल्पनिक कथांवर कोण विश्वास ठेवतो?" - अब्दुल हसतमुखाने म्हणाला. “आम्ही संपुष्टात येईपर्यंत, अरब जगतातील प्रत्येकाला त्याच्या विश्वासघाताबद्दल आणि त्याने स्वतःला आणि त्याच्या लोकांना साम्राज्यवादी युद्धखोरांकडून कसे वापरण्याची परवानगी दिली हे कळेल. आणि तुझे आभार मानून तो त्यांचा धावणारा कुत्रा कसा बनला"
  
  
  शेरीमाच्या सुंदर चेहऱ्यावर मोठे प्रश्नचिन्ह दिसू लागल्याने अब्दुल खूश झाला. “अरे हो, माझी बाई,” तो तिच्याकडे परतत म्हणाला, “तुला माहीत नाही का? हसनच्या मनावर एवढा ढग दाटलेला तूच आहेस की आपल्या देशासाठी काय सर्वोत्तम आहे हे तो ठरवू शकला नाही. तू तुझ्या या दुष्ट शरीराचा उपयोग त्याला उत्कटतेने फुंकण्यासाठी केला आहेस जेणेकरुन त्याचे खरे मित्र कोण आहेत हे त्याला दिसू नये.” आपल्या मुद्द्यावर जोर देण्यासाठी, अब्दुलने हात पुढे केला आणि शेरीमाच्या छातीवर आणि मांड्यांवर अभद्र प्रहार केला कारण तिने त्याच्या अत्याचारी काळजीपासून दूर जाण्याचा प्रयत्न केला; तिच्या उग्र बंधनातील वेदना आणि त्याच्या रानटी स्पर्शातील मळमळ एकाच वेळी तिच्या चेहऱ्यावर दिसत होती.
  
  
  “मग, जेव्हा तू हसनला आपला प्रेमाचा गुलाम बनवलास,” अब्दुल पुढे म्हणाला, “तू त्याला इथे वॉशिंग्टनमध्ये तुझ्या स्वामींचे आदेश सांगू लागलास.”
  
  
  "हे खोटे आहे!" शेरीमा म्हणाली, तिचा चेहरा पुन्हा लाल झाला, यावेळी तिचा पूर्वीचा नोकर तिच्या शरीरावर काय करत होता याच्या ऐवजी रागाने. हसनने फक्त त्याच्या लोकांसाठी काय चांगले आहे याचा विचार केला. आणि तुला माहीत आहे ते खरे आहे, अब्दुल. त्याने एक मित्र म्हणून तुझ्यावर विश्वास ठेवला आणि ज्या दिवसापासून तू त्याचा जीव वाचवला त्या दिवसापासून त्याने तुझ्यावर अनेकदा विश्वास ठेवला आहे.”
  
  
  
  
  
  
  अर्थात, मला माहित आहे, महाराज," अब्दुल कबूल केले. "परंतु जेव्हा सेलीम येथे तयार करत असल्याचा पुरावा जग पाहील तेव्हा कोण विश्वास ठेवेल - जेव्हा आम्ही सीआयएच्या हातून तुमच्या मृत्यूची बातमी दिली तेव्हा शक्तिशाली शहाकडे सुपूर्द होण्याची वाट पाहत असलेले पुरावे."
  
  
  शेरीमाने श्वास घेतला. “तुम्ही मला मारून सीआयएला दोष देणार आहात का? शहांनी हे खोटे का मानावे? विशेषत: मी सीआयएसाठी काम केले आहे असे तुम्ही सुचवत असाल."
  
  
  अब्दुल माझ्याकडे वळून म्हणाला, “तिला सांग, मिस्टर कार्टर. मला खात्री आहे की तुम्ही माझी योजना आधीच शोधून काढली असेल.
  
  
  AX ला तलवारीच्या कटाबद्दल किती चांगली माहिती होती हे मला उघड करायचे नव्हते, म्हणून मी फक्त म्हणालो, "ठीक आहे, ते कदाचित शाहला हे पटवून देण्याचा प्रयत्न करू शकतील की तू मारला गेलास कारण तू हसन आणि बाकीच्यांना अदाबीमधील CIA ऑपरेशन्स उघड करण्याचे ठरवले आहेस. जग."
  
  
  "अगदी, मिस्टर कार्टर!" अब्दुल म्हणाला. “मी पाहतो की, तुमच्याकडे, कार्यकारी संरक्षण सेवेच्या कर्मचाऱ्यांचाही मेंदू आहे. आम्ही असे गृहीत धरले की तुम्ही गौरवशाली अंगरक्षक आहात, दूतावास आणि वाणिज्य दूतावासांच्या बाहेर उभे राहण्यापेक्षा थोडे अधिक चांगले आहात.
  
  
  तलवारीला ते माहित नव्हते, परंतु त्याने सीआयए सेफ हाऊसमध्ये माझी वाट पाहत असल्याचे सांगितले तेव्हापासून माझ्या मनात असलेल्या मोठ्या प्रश्नाचे उत्तर त्याने दिले. त्याला स्पष्टपणे AX बद्दल किंवा मी खरोखर कोण आहे हे माहित नव्हते. अब्दुल आणि शेरीमाच्या संभाषणात मी लहान पिस्तुल हातात धरून शांतपणे उभी असलेल्या कँडीकडे पाहिले.
  
  
  "मला वाटतं, प्रिये, मी कोण आहे हे त्याला सांगितल्याबद्दल मी तुझे आभार मानले पाहिजेत," मी म्हणालो. मी पुढे सांगितल्याप्रमाणे तिचा चेहरा निंदनीय होता, “तुम्हाला आवश्यक असलेली माहिती मिळवण्यासाठी तुम्ही तुमच्या शरीराचा वापर करण्यात चांगले आहात. ना धन्यवाद."
  
  
  तिने उत्तर दिले नाही, पण अब्दुल हसला आणि म्हणाला, "होय, मिस्टर कार्टर, ती तिच्या शरीराचा चांगला वापर करते." तो ज्या पद्धतीने बोलत होता त्यावरून मला जाणवले की त्यानेही कँडीच्या प्रेमाच्या खेळातील आनंद अनुभवला होता. “पण तुमच्या बाबतीत,” तो पुढे म्हणाला, “ती अनियंत्रित उत्कटतेने तिला प्रभावित केले नाही. पाहुणे म्हणून, माझ्या सूचनेनुसार - तुम्हाला तिच्या आनंदासाठी वागवले गेले. तुम्ही चित्रात कुठे बसता हे मला जाणून घ्यायचे होते आणि एकदा तिला कळले की तुम्ही देखील भांडवलशाही सरकारसाठी काम करत आहात, तेव्हा मी तुम्हाला माझ्या योजनांमध्ये समाविष्ट करण्याचे ठरवले.
  
  
  “हे माझे सुख होते,” मी अब्दुल ऐवजी कँडीला उद्देशून म्हणालो. “मला सांग, कँडी, शेरीमाच्या बाल्कनीतला माणूस - जेव्हा तू माझा चाकू त्याच्या घशात घातलास तेव्हा तो अपघात होता का? किंवा तुम्हाला भीती वाटली की तो बोलेल आणि मला सांगेल की तलवार देखील वॉटरगेटच्या छतावर होती, ज्याने शेरीमाच्या अपहरणाचा प्रयत्न केला होता? »
  
  
  मोठ्या तपकिरी डोळ्यांनी माझ्याकडे पाहण्यास नकार दिला आणि कँडी शांत राहिली. मात्र, अब्दुल इतका संयमी नव्हता. शाह हसनचा नाश करण्याचा त्याचा कट यशस्वी होईल आणि त्याच्या मार्गात काहीही उभे राहणार नाही याबद्दल समाधानी, तो ऑपरेशनच्या सर्व पैलूंवर चर्चा करण्यास जवळजवळ तयार दिसत होता.
  
  
  "ती खूप हुशार होती ना, मिस्टर कार्टर?" - तो विनम्रपणे म्हणाला. “काय चूक झाली हे पाहण्यासाठी मी शेरीमाच्या खोलीत गेलो तेव्हा मला याबद्दल ऐकले. तेव्हाच मी तिला सांगितले होते की तुला उरलेल्या रात्रभर व्यापून ठेवण्यासाठी आम्ही तिच्या महामानवासोबत पळून गेलो होतो...माफ करा, तिच्या माजी महामानव. कल्पना करा, हॉटेल डिटेक्टिव्हच्या त्या म्हाताऱ्या मूर्खाला वाटलं की तो आपल्याला थांबवू शकेल. तो जवळ आला आणि मी या वेळी खोलीच्या दारात काय करत आहे हे जाणून घ्यायचे होते, माझ्या हॉटेलचा बिल्ला फडकवत मी फाटलेला दिसतो. त्याने स्पष्टपणे जोडले नाही - की त्याला वृद्ध माणसाला मारावे लागले नसते - अखेर, अब्दुलला शेरीमाचा अधिकृत अंगरक्षक म्हणून ओळखले गेले.
  
  
  "दुर्दैवाने त्याच्यासाठी, कदाचित त्याला असे वाटले असेल," मी म्हणालो. "काय चालले आहे ते त्याला खरोखरच समजत नव्हते, फक्त त्याला त्या महिलेचा छळ होण्यापासून वाचवायचे होते." आमची चूक होती हे मी स्वतःला मान्य केले.
  
  
  गेल्या काही मिनिटांत तिने जे काही ऐकले ते ऐकून घाबरलेल्या शेरीमाने तिच्या शाळेतील मित्राला पुन्हा विचारले: “का, कँडी? तुम्ही माझ्याशी हे कसे करू शकता? तुला माहित आहे की परम आणि मी तुझ्यावर प्रेम केले. का?"
  
  
  प्रश्न शेवटी कँडीला पोहोचला. चमकणाऱ्या डोळ्यांनी ती तिरस्काराने म्हणाली: “अर्थात, हसन माझ्यावर प्रेम करतो. म्हणूनच त्याने माझ्या वडिलांना मारले! "
  
  
  "तुझे वडिल!" - शेरीमा उद्गारली. “कँडी, तुला माहीत आहे की ज्याने शहाला मारण्याचा प्रयत्न केला त्याच माणसाने तुझ्या वडिलांना मारले होते. तुझ्या बापाने हसनचे प्राण वाचवले स्वतःचे बलिदान. आता तू माझ्याशी आणि त्याच्याशी हे करशील.”
  
  
  "माझ्या वडिलांनी आपला जीव दिला नाही!" कँडी एकाच वेळी जवळजवळ किंचाळली आणि ओरडली. हसनने त्याला मारले! माझ्या वडिलांवर मारेकऱ्याने हल्ला केल्यावर त्यांचा हतबल जीव वाचवण्यासाठी त्यांनी माझ्या वडिलांना त्यांच्यासमोर ओढले. जेव्हा मला याबद्दल कळले तेव्हा मी हसनशी संपर्क साधेल अशी शपथ घेतली आणि आता मी ते करणार आहे."
  
  
  "हे खरे नाही, कँडी," शेरीमाने तिला उत्कटतेने सांगितले. “हा माणूस राजवाड्याच्या रिसेप्शन रूममध्ये घुसला आणि त्याच्या मागे गेला तेव्हा हसन इतका आश्चर्यचकित झाला की तो फक्त थांबला. तुझ्या वडिलांनी समोर उडी मारली आणि वार केले. त्यानंतर अब्दुलने मारेकऱ्याची हत्या केली.
  
  
  "तुला कसे माहीत?" कँडीने तिला उत्तर दिले. "तू तिथे होतास?"
  
  
  “नाही,” शेरीमाने कबूल केले. “तुला माहीत आहे, मी त्यावेळी तुझ्यासोबत होतो. पण हसनने मला याविषयी नंतर सांगितले. त्याला तुमच्या वडिलांच्या मृत्यूला जबाबदार वाटले, आणि
  
  
  
  
  
  
  तुझ्यासाठी काय जबाबदार आहे"
  
  
  “तो जबाबदार होता! तो भित्रा होता आणि त्यामुळे माझे वडील मेले! तो तुम्हाला खरे सांगू शकत नाही कारण तो सुद्धा एक भित्रा आहे हे तुम्हाला कळेल.”
  
  
  “कँडी,” शेरीमाने तिला विनंती केली, “माझ्या वडिलांनी मला तेच सांगितले. आणि तो असे काहीतरी खोटे बोलणार नाही. तो तुझ्या वडिलांचा चांगला मित्र होता आणि...
  
  
  कँडीने ऐकले नाही. शेरीमाला पुन्हा अडवत ती ओरडली, “तुझे वडील माझ्यासारखेच होते. प्रथम कंपनीचा माणूस. आणि तेल कंपनी आपल्या लोकांना हे सांगू शकली नाही की हसन एक भित्रा आहे, अन्यथा ते त्याचे समर्थन करणार नाहीत. मग मौल्यवान कंपनी देशाबाहेर फेकली जाईल. हसन खोटे बोलला आणि तेल कंपनीत काम करणाऱ्या प्रत्येकाने त्याला पाठिंबा दिला.
  
  
  दोन मुली वाद घालत असताना मी तलवार पाहिली आणि त्याच्या चेहऱ्यावरील हास्याने माझ्या मनात प्रश्न निर्माण केला. "कँडी स्वतःसारखी दिसत नाही," मी विचार केला. जणू काही ती एक गोष्ट तिला पुन्हा पुन्हा सांगत होती. माझा प्रश्न विचारण्यासाठी मी हस्तक्षेप केला. "कॅन्डी, त्या दिवशी काय झाले ते तुला कोणी सांगितले?"
  
  
  ती पुन्हा माझ्याकडे वळली. "अब्दुल. आणि तिथे तो एकटाच होता ज्याने मला सत्य सांगून गमावण्यासारखे काहीच नव्हते. त्या दिवशी त्यालाही या माणसाने जवळजवळ मारले होते. पण तो भित्रा नव्हता. तो या वेड्या मारेकरीपर्यंत गेला आणि त्याला गोळ्या घातल्या. हसन नशीबवान होता की अब्दुल तिथे होता, नाहीतर या माणसाने त्याला माझ्या वडिलांच्या मागे घेतले असते.
  
  
  "त्याने तुला याबद्दल कधी सांगितले?" मी विचारले.
  
  
  “त्याच रात्री. तो माझ्याकडे आला आणि मला सांत्वन देण्याचा प्रयत्न केला. तो फक्त जे घडले ते दूर करण्यासाठी घडले आणि मी त्याच्याकडून बाकीचे हिसकावून घेतले. शहांनी काय केले ते कोणालाही सांगायचे नाही असे वचन त्यांनी मला दिले. त्यावेळी शहा भ्याड असल्याचे सर्वांना कळले तर ते देशासाठी वाईट ठरेल, असे ते म्हणाले. हे आमचे रहस्य होते. मी तुला सांगितले की प्रत्येकाकडे रहस्ये आहेत, निक.
  
  
  "हे पुरे झाले," अब्दुल जोरात म्हणाला. “आम्हाला अजून खूप काही करायचे आहे. सेलीम, कागदपत्रे कशी येतील? आपण जवळजवळ पूर्ण केले आहे? »
  
  
  "आणखी पाच मिनिटे." दूतावासाच्या एका अधिकाऱ्याने खोलीत प्रवेश केल्यानंतर मी पहिल्यांदाच बोललो. “आम्हाला वरच्या मजल्यावर सापडलेल्या कोड बुकचा वापर करून एक अहवाल तयार केला आहे ज्यामध्ये हे सूचित होते की तिच्या महारानी - माजी राणीने तिच्या वरिष्ठांना सांगितले की CIA ने अदाबीमध्ये जे केले ते योग्य आहे यावर तिचा आता विश्वास नाही आणि त्यांना सर्व मदत केल्याबद्दल तिला पश्चात्ताप आहे. या वेळी तिने सीआयएला महामानव आणि जागतिक पत्रकारांसमोर उघड करण्याची धमकी दिली."
  
  
  "काहीतरी?" - अब्दुलने उत्तर मागितले.
  
  
  “मी सध्या जो पेपर पूर्ण करत आहे तो एक कोडेड संदेश आहे जो घरातील लोकांना त्यांचे विचार बदलू शकत नसल्यास शेरीमापासून मुक्त होण्याचा आदेश देतो. शक्य असल्यास, त्यांनी ते अपघातासारखे बनवावे. अन्यथा, तिला गोळ्या घालून तिच्या शरीराची अशी विल्हेवाट लावावी की ती कधीही सापडणार नाही. या प्रकरणात, अहवालात म्हटले आहे की, एक कव्हर स्टोरी जारी केली जाईल, असे म्हटले आहे की ती गायब झाली आहे असे मानले जात होते कारण तिला ब्लॅक सप्टेंबर चळवळ तिचा जीव घेईल अशी भीती होती. दुसरा पेपरही तयार आहे.”
  
  
  मला कबूल करावे लागले की तलवारीने एक योजना आखली होती जी निश्चितपणे सीआयए - आणि त्याद्वारे युनायटेड स्टेट्स सरकार - शाह हसन आणि संपूर्ण जगाला एकाच पृष्ठावर ठेवेल. मी योजनेच्या संभाव्य परिणामांबद्दल विचार करत होतो जेव्हा कँडीने मला अचानक विचारले:
  
  
  “निक, तू म्हणालीस तू माझी वाट पाहत आहेस. तुला कसे माहीत? मी स्वतःला कसे दिले? »
  
  
  "मला इथे वाटेत दोन गोष्टी आठवल्या," मी तिला म्हणालो. “प्रथम, आज सकाळी पोटोमॅकमध्ये तुझ्या आणि अब्दुलच्या मागे गेलेल्या माणसांपैकी एकाने काय सांगितले. अब्दुल एका गॅस स्टेशनवर थांबला आणि तुम्ही दोघेही फोन वापरत असल्याचे त्याने पाहिले. हे मला आठवते की मी तुम्हाला विचारले होते की अब्दुल कोणाला कॉल करत आहे हे ऐकण्याची किंवा नंतर जेव्हा तुम्ही मला वॉटरगेटवर कॉल केला तेव्हा तो कोणता नंबर डायल करत आहे हे पाहण्याची संधी मिळाली होती का? आणि तू म्हणालास की तू त्याच्यासोबत पोलीस स्टेशनला गेला नाहीस. पण तू केलेस, माझ्या प्रिय. फक्त तुम्हाला हे माहित नव्हते की कोणीतरी तुम्हाला हे करताना पाहिले आणि त्याची तक्रार नोंदवली.”
  
  
  “म्हणून एक्झिक्युटिव्ह प्रोटेक्शन सर्व्हिसचे लोक आमचे अनुसरण करत होते, मिस्टर कार्टर,” अब्दुल म्हणाला. “मी त्याबद्दल विचार केला, परंतु सर्व भिन्न गुप्त ऑपरेटर जाणून घेण्यास सक्षम होण्यासाठी मला या देशात पुरेसा अनुभव नव्हता. पण स्टेशनवर आमचे निरीक्षण करण्याइतके जवळ येण्याचे धाडस त्यांच्यापैकी कोणी केले नाही असे मला वाटले नाही. मला वाटले आम्हाला पुन्हा रस्त्यावर येईपर्यंत ते बेंडच्या आसपास थांबले आहेत."
  
  
  “जेथे तुम्ही व्हॅनमधील तुमच्या माणसांना ॲम्बश पॉइंटपर्यंत पोहोचता येण्याइतपत हळू गाडी चालवली होती,” मी जोडले.
  
  
  "नक्की."
  
  
  “अब्दुल, तू दोन कॉल केलेस,” मी त्याला सांगितले आणि त्याने होकारार्थी मान हलवली. “मला माहित आहे की या घरातील पुरुषांचे काय होते ज्यांनी शेरीमाला बंदिवान केले होते - एका पुरुष आणि एका महिलेची हत्या केल्यानंतर. दुसरा फोन करणारा कोण होता... सेलीम? »
  
  
  - पुन्हा बरोबर, मिस्टर कार्टर. मला त्याला सांगायचे होते की मी त्याला लवकरच उचलून घेईन. मिस नाईट नंतर आणि मी जॉर्जटाउनमध्ये आमचा छोटासा खेळ तुमच्या बाजूने खेळला जेणेकरून तुम्हाला इथेच आकर्षित करता येईल.
  
  
  “म्हणून तुम्ही टॅक्सी कंपनीला फोन करायला हवा होता,” मी कँडीकडे बघत म्हणालो. “तुम्हाला थेट बुटीकवरून टॅक्सी मागवायची होती
  
  
  
  
  
  तुम्ही त्वरीत बाहेर पडू शकता आणि ती मुलगी तुम्हाला कोणतेही प्रश्न विचारण्यासाठी बाहेर येण्यापूर्वीच निघून जाण्याची खात्री करा.”
  
  
  “पुन्हा बरोबर,” अब्दुल म्हणाला, कँडीला मला उत्तर देऊ नका. संपूर्ण इन्स्टॉलेशनच्या नियोजनाचे पूर्ण श्रेय त्याला मिळावे याची त्याला खात्री करायची होती. "आणि ते काम केले, मिस्टर कार्टर. ठरल्याप्रमाणे तू इथे आहेस."
  
  
  मला त्याच्यातून थोडी हवा सोडायची होती, म्हणून मी म्हणालो, “खरेतर, त्या टॅक्सीने मला कँडीबद्दल आणि ती ज्या अनेक योगायोगांमध्ये सामील होती त्याबद्दल विचार करायला लावला. फक्त चित्रपटांमध्ये कोणीतरी इमारतीबाहेर पळून लगेच टॅक्सीत बसतो. जणू काही नायकाला नेहमीच पार्किंगची जागा सापडते जिथे त्याला त्याची गरज असते. असं असलं तरी, मला आठवलं की जॉर्जटाउनच्या आसपास ती छोटीशी फेरफटका मारण्याची कँडीची कल्पना होती आणि शेरीमाचे अपहरण झाले तेव्हा तिने काल रात्री माझ्यासोबत घालवण्याचा आग्रह धरला होता. मग मला गॅस स्टेशनवरील फोन कॉल्स आठवले आणि सर्व काही जागेवर पडले. ”
  
  
  "मला भीती वाटते की खूप उशीर झाला आहे, मिस्टर कार्टर," अब्दुल म्हणाला. तो डेस्कच्या मागे असलेल्या माणसाकडे वळला, जो त्याचे कागदपत्रे गोळा करू लागला आणि काहीतरी - सीआयए कोड बुक, मी अंदाज लावला - त्याच्या खिशात. "तुम्ही तयार आहात का, सेलीम?"
  
  
  "हो." त्याने तलवारीला कागदाचे काही तुकडे दिले ज्यावर तो काम करत होता आणि म्हणाला, "हे तेच आहेत जे तुम्हाला घराच्या आसपास सापडतील." त्यांच्या नेत्याने त्यांना घेतले, मग पुन्हा हात पुढे केला. सेलीमने क्षणभर त्याच्याकडे पाहिलं, मग भितीनं खिशातून कोडबुक काढलं. "मला वाटले की मी त्याची काळजी घ्यावी," त्याने माफी मागितली. "जेव्हा पोलिस येतात तेव्हा ते तुमचा शोध घेतील आणि त्यांना तुमच्या ताब्यात ठेवणे मूर्खपणाचे ठरेल."
  
  
  “अर्थात, माझा मित्र,” अब्दुल त्याच्या खांद्यावर हात ठेवत म्हणाला. “माझ्या सुरक्षेबद्दल विचार करणे तुमच्यासाठी चांगले आहे. पण मी याची काळजी करीन आणि त्याच वेळी तुझ्या मार्गातून कोणताही मोह दूर करीन. असे काही लोक आहेत ज्यांना या छोट्या पुस्तकावर हात मिळवण्यासाठी खूप पैसे द्यावे लागतील, आणि हे पैसे थेट माझ्याकडे आणि आमच्या गौरवशाली सिल्व्हर स्किमिटर चळवळीला जाणे चांगले आहे. असे नाही का, सेलीम? »
  
  
  छोट्या दूतावासाच्या बनावटीने सहमतीने पटकन होकार दिला आणि तलवारीने त्या माणसाच्या खांद्याभोवती असलेल्या अस्वलाची मिठी सोडवल्याने तो आरामात दिसत होता. "आता काय करायचं ते कळलं?"
  
  
  “मी थेट दूतावासात जाईन आणि मग...” तो अचानक थांबला, चकित होऊन विचारला, “मी कोणत्या प्रकारची कार वापरली असावी?” आणि मुहम्मद, हे कार्टर इथे कोण आणणार होते? त्याचे काय झाले?
  
  
  अब्दुल माझ्याकडे वळला. “अरे हो, मिस्टर कार्टर. मला तुम्हाला मुहम्मद बद्दल विचारायचे होते. मला वाटते जॉर्जटाऊनमधील ब्लॅक लिबरेशन आर्मीमधील आमच्या मित्रांप्रमाणेच त्यालाही भोगावे लागले. आणि इ.
  
  
  मी त्याला उत्तर देणारच होतो जेव्हा मी कँडीच्या चेहऱ्यावर प्रश्नार्थक रूप पाहिले आणि ठरवले की तिला "इतर" बद्दल काहीही माहित नाही. ग्रेट फॉल्समध्ये आमची वाट पाहणाऱ्या जपानी त्रिकूटाची आठवण करून, मला आणखी एक साक्षात्कार झाला आणि भविष्यातील वापरासाठी कल्पना बाजूला ठेवली. “जर मोहम्मद हा माणूस असेल जो माझ्या खोलीबाहेर वाट पाहत होता, तर त्याला ताब्यात घेण्यात आले आहे. त्याने मला उशीर होईल हे सांगायला सांगितले. खूप उशीर. खरं तर, मला वाटत नाही की तो अजिबात जगेल."
  
  
  अब्दुलने होकार दिला. "मला संशय आला," तो म्हणाला.
  
  
  “कँडी, मी सांगितल्याप्रमाणे मिस्टर कार्टर आल्यावर तू पाहत होतास का? तो इथे कसा आला? »
  
  
  "त्याने कोपऱ्यात पार्क केलेल्या कारमधून मी त्याला बाहेर पडताना पाहिले," ती म्हणाली. "ते वेगा होते."
  
  
  “पुन्हा, जसा मला संशय आला,” अब्दुल माझ्याकडे वाकून म्हणाला. "असे दिसते आहे की, मिस्टर कार्टर, आमच्याकडे तुम्हाला परत देण्यासारखे बरेच काही आहे, ज्यात आमची कार इथे आणणे समाविष्ट आहे जेणेकरून सेलीम पुन्हा दूतावासात जाऊ शकेल." त्याने हात पुढे केला. “माझ्याकडे चाव्या आहेत का? खूप काळजीपूर्वक त्यांच्यापर्यंत पोहोचा." त्याने मशीनगनने किलरकडे बोट दाखवले आणि मला त्याचे बोट ट्रिगरवर हलकेच दिसले.
  
  
  मी माझ्या खिशातून चावीची अंगठी काढली आणि रायफल असलेल्या माणसाकडे फेकायला सुरुवात केली. "नाही! माझ्यासाठी,” अब्दुल पटकन म्हणाला, माझ्याकडून कोणत्याही संशयास्पद कृतीसाठी तयार आहे. मी त्याने सांगितल्याप्रमाणे केले, मग त्याने गाडीच्या चाव्या त्याच्या माणसा सेलीमकडे दिल्या आणि म्हणाला, “तुमच्या सूचनांचे पालन करत राहा.”
  
  
  “दूतावासात मी तुमच्या कॉलची वाट पाहत आहे. जेव्हा हे येते, तेव्हा मी पोलिसांना कॉल करतो आणि म्हणतो की तुम्ही मला या पत्त्यावरून कॉल केला आणि सांगितले की तुम्हाला हर हायनेसची हत्या झाल्याचे आढळले आहे. मग काय झाले ते मी महामानवांना रेडिओ लावले.
  
  
  "आणि मी या पत्त्यावर कसा पोहोचलो?"
  
  
  “तिचा महामानव हरवला आहे हे कळल्यावर मी तुला इथे पाठवले. मला आठवले की महामहिमांनी मला एकदा काही अमेरिकन लोकांना भेटण्यासाठी या घरी घेऊन जाण्यास सांगितले होते आणि मला वाटले की महामहिम आपल्या अमेरिकन मित्रांना भेटण्यासाठी येथे आली असावी. आणि ते कोणाचे घर आहे किंवा असे काही मला माहीत नाही.
  
  
  “ठीक आहे, सेलिम, मी तुला सांगितलेला एक शब्दही विसरू नकोस,” त्याला पाठीवर थाप देत म्हणाला, “जा आणि माझ्या फोनची वाट बघा आणि ती भाड्याने देणाऱ्या एजन्सीला परत कर दूतावासाच्या जवळ पार्क करा आणि ड्युटीवर असलेल्या माणसाला सांगा की कोणीतरी बाहेरील खांबाप्रमाणेच आश्रयस्थानाचा स्वीच उलटला. त्याने आपल्या घड्याळाकडे पाहिल्यावर शेवटचा शब्द बोलला, "आता सहा वाजले आहेत.
  
  
  
  
  
  
  अर्ध्या तासात दूतावासात, आणि तोपर्यंत आपण येथे संपले पाहिजे. सहा तीस ते सहा पंचेचाळीस दरम्यान माझा कॉल अपेक्षित आहे. अल्लाह तुमच्या पाठीशी आहे."
  
  
  “आणि तुझ्याबरोबर, सेफ अल्लाह,” काँक्रीट पॅनेल पुन्हा बंद होताच विश्वासघाती अदाब अधिकारी म्हणाला, आम्हाला शेरीमा म्हणून ध्वनीरोधक खोलीत सील केले आणि मी निश्चित मृत्यूच्या डोळ्यात डोकावले.
   धडा 12
  
  
  
  
  सेलीम निघून जाताच अब्दुलने त्याचे बनावट CIA मेमो पोस्ट करण्यास सुरुवात केली. मुस्तफा बेने रागीट चेहऱ्याने आपली बंदूक माझ्याकडे रोखून ठेवली, फक्त अधूनमधून त्याच्या पूर्वीच्या राणीच्या नग्न शरीराकडे नजर टाकण्यासाठी क्षणभर आपली नजर हलवली. कसे तरी मला माहित होते की तोच तिचा विनयभंग करत होता कारण तिने तिचे हात आणि पाय वेगळे ठेवलेल्या दोरीला लटकले होते. मला खात्री होती की तो आणि त्याचा आताचा मृत कॉम्रेड कदाचित तलवारीच्या कडक आदेशाखाली असावा की त्यांच्या बंदिवानांवर बलात्कार करू नये. असे कोणतेही लैंगिक शोषण शवविच्छेदनात उघड झाले असते आणि मला असे वाटले नाही की तलवारला अशा प्रकारची गुंतागुंत हवी होती. सीआयएच्या व्यावसायिकांनी घडवून आणल्याप्रमाणे ही हत्या व्यवस्थित असावी.
  
  
  मला खात्री नाही की तलवार वरील मृतदेह आणि शेरीमा यांच्यातील मृत्यूच्या वेळेतील फरक कसा स्पष्ट करेल. मग माझ्या लक्षात आले की हे मृतदेह घरात सापडत नाहीत. त्याला एवढेच सांगायचे होते की त्याने आत प्रवेश केला आणि गुप्त दरवाजा उघडला आणि गुप्त खोलीत शेरीमाचा मृतदेह पडलेला दिसला. तो असेही म्हणू शकतो की जेव्हा तो लिमोझिनमध्ये आला तेव्हा त्याने एक किंवा दोन लोकांना पळून जाताना पाहिले. किंवा त्याने गॅरेजमधील मस्टँगची ट्रंक उघडली असती आणि नंतर तो वर खेचल्यावर कोणीतरी धावले असे त्याने पोलिसांना सांगितले असते. तार्किक गृहीतक असा असेल की मारेकरी शेरीमाचा मृतदेह घेऊन जाणार होता जेव्हा तिचा अंगरक्षक तिथे आला आणि त्याला घाबरवले.
  
  
  मला आश्चर्य वाटले की मी त्याच्या योजनेत कुठे बसतो. मग मला समजले की मी मृत माणूस बनेन जो अब्दुलची कहाणी आणखी अभेद्य करण्यास मदत करेल आणि मला समजले की मला स्वयंचलित रायफलने का मारले जाऊ नये. ज्या बंदुकीने शेरीमाला मारले त्याच बंदुकीच्या गोळीने माझा मृत्यू व्हायला हवा होता. अब्दुल सांगू शकतो की त्याने मला तिला शोधण्यासाठी घराकडे नेले आणि गॅरेजमधून पळत आलेल्या माणसाने पळून जाण्यापूर्वी आणखी एक गोळी झाडली, ज्याने मला धक्का बसला. अब्दुलने मी एक्झिक्युटिव्ह प्रोटेक्शन सर्व्हिसमधील आहे हे माहीत नसल्याची बतावणी केली (जसे त्याला आता वाटत होते की मी आहे) आणि मी फक्त एक व्यक्ती आहे जो शेरीमाशी मैत्री करतो, जिच्याकडे त्याने मदत मागितली होती, असे स्पष्ट केले.
  
  
  त्याची कथा अर्थातच अधिकृत तपासात छाननीला उभी राहणार नाही. पण शाह हसनला हे पटवून देऊ शकेल का की आमची कथा सीआयएच्या हत्येसाठी लपवून ठेवणारी नाही? आणि AX एजंट म्हणून माझ्या खऱ्या ओळखीचा कोणताही खुलासा संपूर्ण परिस्थितीला आणखी क्लिष्ट आणि संशयास्पद बनवेल. शेवटी, वॉशिंग्टनला आल्यापासून मी पूर्वीच्या राणीच्या अगदी जवळ होतो. हे तिच्यावर प्रेम करणाऱ्या माणसाला कसं समजावणार?
  
  
  मी कथानकाच्या गुंतागुंतीबद्दल विचार करत असताना, मी कँडी पाहत होतो. ती बेडवर बसली आणि माझ्याकडे किंवा शेरीमाकडे पाहणे टाळत होती. मला वाटत नाही की तिने तिच्या पूर्वीच्या मित्राला काढून टाकलेले आणि क्रूरपणे बांधलेले पाहणे अपेक्षित आहे. माझ्या लक्षात आले की तिच्या मनगटावर आणि घोट्यांवरील दोरीच्या खुणा सीआयएच्या छळाचा एक भाग म्हणून दिल्या गेल्या असतील आणि माजी राणीला अदाबीवरील तिच्या कथित प्लॉटवर प्रकाश टाकण्याबद्दल तिचा विचार बदलण्यास भाग पाडण्याचा प्रयत्न केला गेला असावा.
  
  
  तोपर्यंत अब्दुलने बनावट नोटा लपवण्याचे काम पूर्ण केले होते. तो माझ्या गार्डजवळ आला आणि अरबी भाषेत आदेश देऊ लागला. “वर जा आणि दोन्ही मृतदेह बाजूच्या दारात घेऊन जा. मग शक्य तितक्या दाराच्या जवळ लिमोझिनवर जा. ट्रंक उघडा आणि त्यांना लोड करा. हे करताना तुम्हाला कोणी पाहणार नाही याची खात्री करा. मग करीमसाठी इथे परत या. दुर्दैवाने, त्याने भांडवलदार डुकरांबरोबर स्वार होणे आवश्यक आहे. ट्रंकमध्ये आणखी एक प्रवासी असेल, म्हणून तेथे जागा असल्याची खात्री करा."
  
  
  तलवार त्याच्या माणसाला काय म्हणत होती हे मी एकटाच ऐकू शकलो आणि त्याच्या बोलण्याने असे काहीतरी सूचित केले ज्याचा मी त्या क्षणापर्यंत विचार केला नव्हता. जर शेरीमा आणि मी घटनास्थळी मृत आढळले, तर ट्रंकमधील एकमेव "प्रवासी" कँडी असावा! आणि मी अंदाज लावला की "इतर कागदावर" काय आहे जे बनावट सेलीमने पूर्ण केले आणि त्यातील मजकूर त्याने उल्लेख करणे टाळले. मला खात्री होती की त्यात कँडीला सीआयएचा शेरीमा आणि म्हणून शाह हसनचा दुवा म्हणून चित्रित केले आहे. अब्दुलच्या योजनेचा हा भाग या वस्तुस्थितीमुळे बळकट झाला की शेरीमाच्या मृत्यूदरम्यान तिची बेपत्ता होणे आणखी संशयास्पद वाटले असते जर CIA तिला तलवारीने बनवलेले पुरावे खोटे ठरवण्यासाठी तिला सादर करू शकले नसते.
  
  
  जेव्हा मुस्तफा निघून गेला आणि मोठा दरवाजा पुन्हा बंद झाला तेव्हा मी म्हणालो, “कँडी, मला काहीतरी सांग. शाह हसनचा बदला घेण्यासाठी अब्दुलला तुमच्यासोबत येण्यास तुम्ही केव्हा भाग पाडले? »
  
  
  "का? याचा अर्थ काय?" तिने उत्तर देण्यासाठी माझ्याकडे पाहिलं, पण पुन्हा दूर पाहिलं.
  
  
  "मला विश्वास आहे की शेरीमाच्या घटस्फोटाची आणि स्टेटसला परतण्याची बातमी समोर आली होती, बरोबर?"
  
  
  तपकिरी डोळ्यांनी माझ्या चेहऱ्याकडे लक्षपूर्वक पाहिले आणि तिने शेवटी होकार दिला आणि मग म्हणाली:
  
  
  
  
  
  
  हे तेव्हा सुमारे होते. का?"
  
  
  अब्दुल काहीच बोलला नाही, पण मी बोलत राहिल्यावर त्याचे काळेभोर डोळे माझ्याकडे वळले, आशेने की गाडीच्या चाव्या त्याच्याकडे फेकल्यानंतर मी पुन्हा कधीही हात वर केला नाही हे लक्षात न आल्याने तो खूप तणावात आहे.
  
  
  "तो काय म्हणाला?" मी विचारले आणि नंतर माझ्या स्वतःच्या प्रश्नाचे उत्तर दिले. “मी पैज लावतो की त्याला शेवटी कळले की तू बरोबर आहेस. हा हसन एक वाईट माणूस होता ज्याने आपल्या लोकांना खरोखर मदत केली नाही, परंतु केवळ स्वतःसाठी संपत्ती जमा केली आणि लोकांना शांत ठेवण्यासाठी काही शाळा आणि रुग्णालये दिली."
  
  
  तिचा चेहरा मला सांगत होता की मी निशाणा मारला आहे, पण ती स्वतःलाही हे मान्य करायला तयार नव्हती. “अब्दुलने मला याचा पुरावा दाखवला! त्यांनी मला स्विस बँकेतील रेकॉर्ड दाखवले. तुम्हाला माहीत आहे का की, चांगले जुने परोपकारी हसन यांनी तेथे शंभर दशलक्ष डॉलर्स ठेवले आहेत? तुम्ही स्वतःला कशी मदत करू शकता आणि तुमच्या देशाला नाही? "
  
  
  शेरीमा पुन्हा जिवंत झाली आणि आमचा संवाद ऐकला. पुन्हा एकदा, तिने कँडीला पटवून देण्याचा प्रयत्न केला की ती तिच्या माजी पतीबद्दल चुकीची आहे. “असं काही नाही, कँडी,” ती शांतपणे म्हणाली. “आमच्या लोकांना आवश्यक असलेल्या उपकरणांसाठी अदाबीकडून हसनने पाठवलेला एकमेव पैसा होता. हे पैसे त्याने झुरिचमध्ये तुमच्या आणि माझ्यासाठी जमा केले आहेत.
  
  
  "तुला तुझ्या मौल्यवान हसनबद्दल किती माहिती आहे," कँडी तिला ओरडून म्हणाली. "अब्दुलने मला रेकॉर्डिंग दाखवले आणि मग त्याने सुचवले की आम्ही तुमचा वापर करून त्याला कसे नष्ट करू शकतो."
  
  
  “कँडी, रेकॉर्डशी छेडछाड केली जाऊ शकते,” मी म्हणालो. “तुम्ही आज रात्री पाहिले की अशा गोष्टींमध्ये सेलीम काय तज्ञ आहे. सीआयए कोडेड नोटांपेक्षा बँक दस्तऐवज तयार करणे खूप सोपे आहे."
  
  
  कँडीने माझ्याकडून अब्दुलकडे पाहिलं, पण मी त्याच्या मनात निर्माण करत असलेल्या शंकांपासून तिला आराम मिळाला नाही. “अब्दुल तसं करणार नाही,” ती कठोरपणे म्हणाली. "त्याने मला मदत केली कारण त्याने माझ्यावर प्रेम केले, जर तुम्हाला जाणून घ्यायचे असेल तर!"
  
  
  मी मान हलवली. “त्याचा विचार कर, कँडी. तुमच्यावर प्रेम करणारा माणूस तुम्हाला दुसऱ्या कोणाशी तरी झोपू देईल का - तुमच्यासारखाच - तुम्हाला ते करण्याची आज्ञा देईल? »
  
  
  "ते आवश्यकच होते ना, अब्दुल?" कँडी म्हणाली, जवळजवळ रडत ती मदतीसाठी त्याच्याकडे वळली. “तुम्ही कसे समजावून सांगितले की त्याला रात्रीच्या वेळी ताब्यात ठेवणे आवश्यक आहे जेणेकरून तुम्ही शेरीमाला घेऊ शकता, की त्याच्यासारख्या माणसाला व्यापून ठेवण्याचा एकच मार्ग आहे. त्याला सांग, अब्दुल." शेवटचे तीन शब्द मदतीची विनंती होते, जे अब्दुल काहीच बोलले नाही म्हणून अनुत्तरित झाले. त्याच्या चेहऱ्यावर एक क्रूर हास्य होते; मी काय करण्याचा प्रयत्न करत आहे हे त्याला माहीत होते आणि त्याला काळजी नव्हती कारण त्याला वाटले की काहीही बदलण्यास उशीर झाला आहे.
  
  
  “मी ते विकत घेऊ शकत नाही, कँडी,” मी हळूच डोके हलवत म्हणालो. "विसरू नकोस, मी कोणत्या प्रकारची व्यक्ती आहे हे तुला आधीच माहीत आहे. अब्दुलला माझ्याबद्दल माहिती होण्यापूर्वी तू आणि मी एकत्र होतो. त्या पहिल्या रात्री मी तुला भेटण्यापूर्वी तो शेरीमासोबत अलेक्झांड्रियाला निघून गेला. तुला ती रात्र आठवते, नाही का? "
  
  
  "हे फक्त कारण मी खूप एकटा होतो!" आता ती अब्दुलकडे बघत रडत होती. वरवर पाहता, तिने माझ्याबरोबरच्या तिच्या पहिल्या भेटीबद्दल त्याला सर्व काही सांगितले नाही. “अब्दुल आणि मला अनेक महिने एकत्र राहण्याची संधी मिळाली नाही. सिदी हसन सोडण्याच्या तयारीसाठी खूप काही करायचे होते. आणि मग आम्ही लंडनमध्ये असताना, मला शेरीमासोबत राहावे लागले कारण ती लहान मुलासारखी वागली. अब्दुल, त्या पहिल्या रात्री त्याची काहीच चूक नव्हती. तुम्ही माझ्यावर विश्वास ठेवावा. मला फक्त कोणीतरी हवे आहे. तुला माहित आहे मी कसा आहे."
  
  
  ती त्याच्याकडे धावत गेली, पण तो माझ्यापासून नजर हटवू नये म्हणून मागे हटला. "तिथेच थांब, माझ्या प्रिय," तो तिला थांबवत कठोरपणे म्हणाला. "मिस्टर कार्टर आणि माझा मित्र यांच्यात येऊ नका." त्याने पिस्तूल फिरवले. "त्याला तुमच्याकडून नेमके हेच हवे आहे."
  
  
  "मग सगळं ठीक आहे ना? समजले का अब्दुल? » तिने डोळे मिचकावले. "मला सांग, हे ठीक आहे, प्रिय."
  
  
  “हो, अब्दुल,” मी त्याला ढकलले, “तिला सगळं सांग.
  
  
  तिला सिल्व्हर स्किमिटारबद्दल सर्व सांगा आणि तुम्ही अल्लाहची तलवार आहात, जगातील सर्वात क्रूर हत्यारांचे नेतृत्व करत आहात. तिला सर्व निरपराध लोकांबद्दल सांगा - 2 तुम्ही संपूर्ण मध्य पूर्व ताब्यात घेण्याचा प्रयत्न करण्यासाठी त्याग केला. आणि ती पुढची शिकार कशी होईल हे नक्की सांगा.
  
  
  "बरे झाले, मिस्टर कार्टर," तो थंडपणे म्हणाला, आणि कँडीने विचारले, "तो कशाबद्दल बोलत आहे, अब्दुल? सिल्व्हर स्किमिटर बद्दल काय आणि मी पुढचा बळी झाल्यावर माझ्याबद्दल काय? »
  
  
  “नंतर, माझ्या प्रिय,” तो माझ्याकडे लक्षपूर्वक पाहत म्हणाला. “मुस्तफा परत येताच मी सर्वकाही स्पष्ट करीन. आम्हाला अजून खूप काही करायचे आहे."
  
  
  “बरोबर आहे, कँडी,” मी जोरात म्हणालो. “मुस्तफा परत आल्यावर कळेल. सध्या तो कॅडिलॅकच्या ट्रंकवर दोन लोकांच्या मृतदेहांसह लोड करत आहे. त्यानंतर त्याने मजल्यावर करीमसाठी परत जावे. आणि ते ट्रंकमध्ये तुमच्यासाठी जागा वाचवते. बरोबर, अब्दुल? की आता तुमच्या विजयाचा क्षण जवळ आल्याने तुम्ही अल्लाहच्या तलवारीला प्राधान्य देता? »
  
  
  "होय, मिस्टर कार्टर, मला वाटतं की मी करतो," तो म्हणाला. तो नंतर थोडासा कँडीकडे वळला, ज्याचे हात माझ्या चेहऱ्यावर घाबरले होते. जेव्हा तो तिच्याकडे वळला तेव्हा तिने त्याच्याकडे अविश्वासाने पाहिले आणि बर्फाळ, कठोर स्वरात पुढे सांगितले: “दुर्दैवाने, माझ्या प्रिय, मिस्टर कार्टर अगदी बरोबर आहेत. तुमचा
  
  
  
  
  
  
  तुम्ही मला माजी राणीला माझी कैदी बनवण्याची संधी दिली आणि मिस्टर कार्टरला येथे आमिष दाखवताच माझ्याबद्दलची भावना संपली. तुमच्याबद्दल, मिस्टर कार्टर," तो पुढे म्हणाला, माझ्याकडे पुन्हा वळून, "मला वाटते तुम्ही पुरेसे बोललात." आता कृपया गप्प बसा नाहीतर मला ही रायफल वापरण्यास भाग पाडले जाईल, जरी याचा अर्थ माझ्या योजना बदलल्या तरीही.
  
  
  माझ्या प्रेताचा उपयोग त्याच्या कथेचे समर्थन करण्यासाठी सर्वोत्तम पुरावा म्हणून तलवारीच्या इराद्याबद्दल मी बरोबर होतो हे प्रकटीकरण - की तो आणि मी शेरीमाला वाचवण्याचा प्रयत्न करत होतो - स्वयंचलित शस्त्रांसमोर मला थोडे अधिक धैर्यवान केले. तो फक्त शेवटचा उपाय म्हणून माझ्यावर गोळीबार करेल, मी ठरवले आणि आतापर्यंत मी त्याला तसे करण्यास भाग पाडले नाही. मला त्याच्या धमक्या असूनही कँडीशी संभाषण सुरू ठेवायचे होते, म्हणून मी म्हणालो:
  
  
  “तू पाहतोस, कँडी, असे लोक आहेत जे परस्पर आनंदासाठी प्रेम करतात, तुझ्या आणि माझ्यासारखे, आणि येथे अब्दुलसारखे लोक आहेत, जे आपले ध्येय साध्य करण्यासाठी द्वेषातून प्रेम करतात. अब्दुल तुझा प्रियकर बनला जेव्हा तो तुझा वापर करण्यास तयार होता, आणि आधी नाही, मला समजते.
  
  
  तिने आपला अश्रूंनी माखलेला चेहरा वर करून माझ्याकडे पाहिले, न पाहता. “तोपर्यंत आम्ही फक्त मित्र होतो. तो आला आणि आम्ही माझ्या वडिलांबद्दल बोललो आणि हसनला त्याचे लोभी जीवन वाचवण्यासाठी त्याच्या मृत्यूला जबाबदार धरणे किती भयानक होते. मग शेवटी त्याने मला सांगितले की तो माझ्यावर खूप दिवसांपासून प्रेम करतो आणि... आणि मी इतका वेळ खूप सावध होतो, आणि... - तिला अचानक जाणवले की ती स्वतःबद्दल बोलत आहे आणि तिने शेरीमाकडे अपराधी नजरेने पाहिले आणि नंतर परत . मला.
  
  
  मला शंका होती की खूप पूर्वी तिने एका जुन्या मैत्रिणीला समाधानाच्या तीव्र शोधाबद्दल सांगितले होते ज्याने तिला एकेकाळी माणसापासून माणसाकडे नेले होते. पण तिला माहित नव्हते की मला तिच्या निम्फोमॅनियाबद्दल माहिती आहे. माझ्यासमोर तिने हे कबूल करायला सुरुवात केल्यावर तिला लाज वाटणे साहजिकच होते. विशेष म्हणजे वेळ निघून जात आहे आणि मुस्तफा लवकरच लपलेल्या खोलीत परतणार आहे याची मला जाणीव होती. मी याआधी एक हालचाल करायला हवी होती आणि कँडीला तिच्या अब्दुलसोबतच्या अफेअरबद्दलच्या चर्चेत सहभागी होऊ देणे म्हणजे मौल्यवान मिनिटे वाया घालवण्याशिवाय दुसरे काहीही नाही.
  
  
  धूर्त अरबी कट हा भूतकाळातील आहे असा धोका पत्करून मी तिला विचारले: “तुझ्या वडिलांच्या हत्येचा कट रचणारा तोच होता हे अब्दुलने तुला कधी सांगितले आहे का? की मारेकऱ्याने कधीच शहाला गाठले नसावे. नाही का? " कँडी आणि शेरीमा धक्काबुक्की करत असताना मी त्याला धक्काबुक्की केली. "तुम्ही वापरत असलेला तो कोणीतरी नव्हता का, जो हसनला वार करण्याइतपत जवळ येण्यापूर्वीच त्याला गोळ्या घालायचा होता? तुम्हाला माहीत होतं की शाहचा जीव वाचवल्यास फायदा होईल. त्याचा विश्वास, शिवाय, जर हसन मारला गेला, तर त्याच्या लोकांचा त्या हत्येशी काहीही संबंध होता, आणि याचा अर्थ कदाचित तुमचा नाही उर्वरीत अरब जगाकडून मदत मागण्यासाठी पुरेसे मजबूत."
  
  
  तलवारीने प्रतिसाद दिला नाही, पण त्याचे बोट पुन्हा ट्रिगरभोवती घट्ट बसलेले मी पाहिले. मला खात्री होती की माझ्याकडे ते बरोबर आहे, परंतु त्या गोळ्या माझ्यावर उधळण्याआधी मी किती दूर जाऊ शकतो हे मला माहित नव्हते. कँडीला कारवाई करण्यासाठी मला एक पाऊल पुढे जावे लागले.
  
  
  "कँडी, आता महान माणूस किती शांत आहे ते तुला दिसत आहे का?" मी बोललो. "मी बरोबर आहे, आणि तो ते कबूल करणार नाही, परंतु तो खरोखर तुमच्या वडिलांच्या मृत्यूसाठी जबाबदार आहे आणि त्याशिवाय ..."
  
  
  "निक, तू बरोबर आहेस!" - शेरीमा मला अडवत उद्गारली. तिच्या दिशेने पाहण्यासाठी अब्दुलने क्षणभर माझ्यापासून डोळे फाडून टाकले, पण त्याच्याकडे पाहण्याआधीच ती थंड नजर माझ्याकडे परत आली.
  
  
  उत्साहाने भरलेल्या आवाजात, शेरीमा पुढे म्हणाली: “हसनने त्याच्या जीवनावरील प्रयत्नांबद्दल मला सांगितले तेव्हा मला फक्त आठवले. ते तेव्हा नोंदणीकृत नव्हते, परंतु तुम्ही जे सांगितले ते त्याची आठवण करून देणारे आहे - तार्किकदृष्ट्या सुसंगत. तो म्हणाला की हे खूप वाईट आहे की अब्दुल बेदावीला वाटले की त्याने मिस्टर नाइटला मारण्यापूर्वी त्याला समोर ढकलले पाहिजे. अब्दुलने आधीच आपली बंदूक काढली होती आणि मिस्टर नाइटला धक्का देऊन विचलित करण्याचा प्रयत्न न करता त्याला गोळी मारली असावी. अब्दुलनेच तुमच्या वडिलांचा, कँडीचा बलिदान दिला, महामानवांचा नव्हे! »
  
  
  तलवार आम्हा तिघांनाही बघू शकली नाही. स्पष्ट कारणांमुळे, त्याने शेरीमा आणि तिच्या कथेवर तसेच माझ्यावर लक्ष केंद्रित केले. जर कँडीने वेदनेने आणि रागाने किंचाळली नसती तर ती बेडवर बंदूक पकडण्यासाठी वळली असती, तर त्याने तिच्याकडे पुरेसे लक्ष्य केले नसते. अब्दुलने त्याच्या बुलेटच्या पिस्तुलाची दिशा वळवली तेव्हा तिने लहान पिस्तूल तिच्या छातीवर आणि नंतर तिच्या चेहऱ्यावर वळवायला सुरुवात केली तेव्हा तिने लहान पिस्तूल जेमतेम तिच्या कमरेपर्यंत उचलले होते. तिच्या सुंदर छातीच्या असंख्य छिद्रांमधून रक्ताचे सूक्ष्म कारंजे वाहू लागले आणि तपकिरी डोळ्यांमधून फुटले जे आता उत्कटतेने संकुचित झाले नाहीत कारण तिने तिच्या प्रियकराला अंतहीन कळस गाठले.
  
  
  अब्दुलच्या पहिल्या गोळ्यांपैकी एका गोळीने कँडीची बंदूक तिच्या हातातून हिसकावून घेतली आणि तिला जमिनीवर फिरवत पाठवले. मी त्याच्याकडे धाव घेतली आणि त्याने रायफलचा ट्रिगर धरून रागाने गोळ्या झाडल्या.
  
  
  
  
  
  
  एकेकाळचे सुंदर लाल डोके पलंगावर परत फेकले गेले असतानाही धक्का बसलेले आणि आघातातून उखडलेले लक्ष्य.
  
  
  मी नुकतेच कँडीचे पिस्तूल, एक .25 कॅलिबर बेरेटा मॉडेल 20 घेणार होतो, तेव्हा माझ्या हालचालींनी स्पष्टपणे त्याचे लक्ष वेधले. एक जड रायफल माझ्या दिशेने वाकली. त्याच्या डोळ्यांत विजय चमकला आणि मला दिसले की वेडेपणा आणि सत्तेची लालसा याने नंतर माझ्या प्रेतासाठी त्याच्या गरजेचे सर्व विचार दूर केले. वेळ आली, आणि त्याने मुद्दाम माझ्या मांडीवर थूथन केले म्हणून त्याच्या चेहऱ्यावर हसू उमटले.
  
  
  "पुन्हा कधीच नाही, मिस्टर कार्टर," तो म्हणाला, त्याचे ट्रिगर बोट दाबाने पांढरे होते आणि त्याने ते पुढे आणि पुढे खेचले जोपर्यंत ते हलणे थांबले नाही. त्याचा चेहरा अचानक फिका पडला कारण त्याला माझ्याप्रमाणेच भीतीने जाणवले की क्लिप रिकामी होती आणि त्यातील प्राणघातक सामग्री मृतदेहासोबत भयंकर संभोगात वापरली गेली होती.
  
  
  एकेकाळी युरोपियन ज्यूंवर जी भयावहता आली होती त्याची पुनरावृत्ती होणार नाही असा निषेध करणाऱ्या आंतरराष्ट्रीय ज्यू घोषवाक्याचा त्याचा अजाणतेपणात वापर करून मला हसावे लागले. “असे म्हटल्याने तुला अरब लीगमधून बाहेर काढले जाऊ शकते,” मी बेरेटा पकडला आणि त्याच्या पोटाकडे बोट दाखवत त्याला सांगितले.
  
  
  कँडीच्या मृत्यूने स्पष्टपणे त्याचा राग शमला नाही; त्याने शाप दिल्याने सर्व कारणांनी त्याचे डोके सोडले आणि माझ्याकडे रायफल फेकली. मी त्याला टाळले आणि त्याला माझे घट्ट जॅकेट मागे खेचण्यासाठी वेळ दिला आणि मला खूप दिवसांपासून माहित असलेली बंदूक बाहेर काढली. मग ट्रिगर ओढायची माझी पाळी होती. मॉडेल 20 त्याच्या अचूकतेसाठी ओळखले जाते आणि माझ्या अपेक्षेप्रमाणे बुलेटने त्याचे मनगट तोडले.
  
  
  बंदूक धरू न शकणाऱ्या वळवळणाऱ्या बोटांकडे बघत त्याने पुन्हा शाप दिला. तो एका कोनात जमिनीवर पडला, आणि आम्ही दोघेही क्षणभर गतिहीन आणि मोहित होऊन त्याच्या पायावर थोडं फिरत असताना पाहत होतो. तो हलणारा पहिला होता आणि त्याच्या डाव्या हाताने जड मशीन गन पकडल्यामुळे मी पुन्हा थांबलो. जेव्हा तो जवळजवळ त्याच्या कंबरेपर्यंत उठला होता, तेव्हा बेरेटा कँडी दुसऱ्यांदा भुंकला आणि त्याला आणखी एक तुटलेले मनगट होते; मशीन गन पुन्हा जमिनीवर पडली.
  
  
  वेड्यासारखा माणूस माझ्यावर तलवार आली, त्याचे हात त्याच्या मोठ्या हातांच्या टोकाशी निरुपयोगीपणे फडफडत होते कारण ते मला मिठी मारण्यासाठी बाहेर आले होते जे मला माहित होते की एक चिरडणारा बेअरहग असेल. मी ते माझ्यापर्यंत पोहोचण्याचा धोका पत्करणार नव्हतो. बेरेटाच्या दुसऱ्या क्रॅकने सेकंदापूर्वी आलेल्या तीव्र प्रतिसादाची प्रतिध्वनी केली.
  
  
  गोळ्या त्याच्या गुडघ्यात शिरल्या तेव्हा अब्दुल दोनदा किंचाळला, त्यानंतर आणखी एक किंचाळ त्याच्या घशातून बाहेर पडली आणि तो पुढे सरकला आणि त्याच्या गुडघ्यांवर आला, ज्याने त्याच्याद्वारे आधीच चाकूच्या तीक्ष्ण रेषा पाठवत होत्या. यापुढे तार्किक रीतीने काम न करणाऱ्या मेंदूच्या नियंत्रणाखाली, त्याने स्वत:ला त्याच्या कोपरांवर टेकवले आणि लिनोलियम टाइल्स ओलांडून हळू हळू माझ्या दिशेने चालत गेला. त्याच्या कुरवाळलेल्या ओठांमधून पित्ताप्रमाणे अश्लीलता वाहत होती, जोपर्यंत तो शेवटी माझ्या पायाशी विस्कटून विसंगतपणे बडबडत होता.
  
  
  मी मागे वळलो आणि शेरीमाकडे चालत गेलो, अचानक लक्षात आले की तलवारीच्या गोळ्यांनी कँडीला फाडून टाकल्यावर सुरू झालेल्या तिच्या किंकाळ्या खोल, कर्कश रडक्यात बदलल्या आहेत. गुप्त दरवाजा उघडू लागल्यास माझ्या शस्त्रास्त्रांच्या हातांची पुनर्रचना करून, मी माझा स्टिलेटो काढून टाकला आणि त्यातील पहिली साखळी कापली. तिचा निर्जीव हात तिच्या बाजूला पडताच तिने माझी उपस्थिती लक्षात घेतली आणि तिने आपले डोके वर केले. तिने माझ्याकडे पाहिलं, मग तलवारीकडे जमिनीवर वेदनेने ओरडत होती, आणि मला तिच्या घशाचे स्नायू ताणलेले दिसले, गॅग रिफ्लेक्स रोखून धरले.
  
  
  "चांगली मुलगी," मी उलट्यापासून परावृत्त करताना म्हणालो. "मी तुला एका मिनिटात जाऊ देईन."
  
  
  ती थरथर कापली आणि अनैच्छिकपणे बेडकडे पाहू लागली. माझ्या ब्लेडने तिचा दुसरा हात मोकळा केल्याने ती बहिणीसारखी प्रेम करणारी रक्ताळलेली स्त्री पाहू नये म्हणून मी तिच्या समोर गेलो. ती माझ्या छातीवर पडली, तिच्या डोक्याचा वरचा भाग माझ्या हनुवटीला स्पर्श करत होता आणि श्वास सोडला: "ओह, निक... कँडी... कँडी... ही माझी चूक आहे... ही माझी चूक आहे..."
  
  
  "नाही, तसं नाही आहे," मी तिला एका हाताने धरून तिच्या घोट्याभोवती दोरी कापण्यासाठी खाली झुकत तिला दिलासा देण्याचा प्रयत्न करत म्हणालो. शेवटचे अपमानास्पद नाते तोडून मी मागे सरकलो आणि तिला जवळ घेतले आणि शांतपणे म्हणालो, “ही माझी चूक नाही. कँडी स्वतःला मदत करू शकली नाही. अब्दुलने तिला खात्री दिली की हसन दोषी आहे...
  
  
  "नाही! नाही! नाही! "तुला समजत नाही," ती रडत होती, तिच्या छोट्या छोट्या मुठींनी माझ्या छातीत धडधडत होती. “ती मेली ही माझी चूक आहे. हसन काय बोलला हे लक्षात ठेवण्यासाठी मी हे खोटे बोलले नसते तर तिने अब्दुलला मारण्याचा प्रयत्न केला नसता आणि... आणि हे कधीच घडले नसते. तिने बेडवर पसरलेल्या भयानक रक्ताने माखलेल्या आकृतीकडे पाहण्यास भाग पाडले.
  
  
  "ते खोटे होते का?" - मी अविश्वासाने विचारले. “पण मला खात्री आहे की असेच घडले आहे. अब्दुलने तेच केले - मी बेरेटाला तलवारीकडे इशारा केला, जो गतिहीन होता. तो भान हरपला की नाही हे मी सांगू शकत नाही. नाही तर शेरीमाने मला जे सांगितले ते ऐकले असे त्याने स्पष्ट केले नाही. "असे कधीच झाले नाही तर तुला असे काय म्हणायला लावले?"
  
  
  "मी पाहिले की तू उठवण्याचा प्रयत्न करत आहेस
  
  
  
  
  
  
  त्याला किंवा त्याचे लक्ष विचलित करा जेणेकरून तो त्याच्यावर उडी मारून त्याची बंदूक घेईल. मला वाटले की मी जे केले ते मी सांगितले तर तो कदाचित माझ्या मार्गाने दिसेल किंवा कदाचित माझ्या मागे येईल आणि तुम्हाला संधी मिळेल. कँडी असेल असे मला कधीच वाटले नव्हते. तिचे शरीर पुन्हा भयंकर रडक्याने थरथरले, पण मला तिला शांत करायला वेळ मिळाला नाही. तिच्या रडण्याच्या आवाजातून, मला दुसरे काहीतरी ऐकू आले, इलेक्ट्रिक मोटारीचा आवाज, आणि त्याबरोबरच माझे मन थिरकले, जेव्हा मी सीआयए सेफ हाऊसचे दार उघडले तेव्हा पहिल्यांदा नोंदवलेला आवाज आठवला.
  
  
  कोमल व्हायला वेळ नव्हता. मी शेरीमाला टेबलच्या दिशेने ढकलले आणि आशा केली की तिला आधार देण्यासाठी तिच्या पायांमध्ये पुरेसे रक्ताभिसरण पुनर्संचयित केले गेले आहे. जेव्हा मी उघडण्याच्या दिशेने वळलो, तेव्हा मला माझ्या डोळ्याच्या कोपऱ्यातून दिसले की ती अर्धवट लपवून ठेवली होती जी मी घेऊ इच्छित होतो.
  
  
  तेव्हाच मला कळले की तलवार बेशुद्धपणाचा दिखावा करत आहे. त्याच्या माणसाने खोलीत प्रवेश करण्याइतपत मोठा काँक्रीटचा अडथळा उघडण्यापूर्वी, तो पुन्हा आपल्या कोपरावर उभा राहिला आणि अरबी भाषेत इशारा दिला:
  
  
  “मुस्तफा बे! धोका! कार्टरकडे बंदूक आहे! काळजीपूर्वक!"
  
  
  तो परत टाइल्सवर कोसळला म्हणून मी त्याच्या दिशेने पाहिले. त्याच्या डाकूने चेतावणी देण्याचा प्रयत्न करताना त्याची शेवटची ताकद घेतली, ज्यामुळे त्याच्या जखमा रक्त बाहेर पडल्या होत्या. तणावात, मी मारेकरी दरवाजातून जाण्याची वाट पाहत होतो. तथापि, तो दिसला नाही आणि दार पुन्हा बंद होऊ लागल्याने जड पॅनेलला शक्ती देणाऱ्या मोटारीने त्याचे चक्र पूर्ण केले. त्याने निवारा सील केला म्हणून हवेचा एक हूश मला म्हणाला. आम्ही आत सुरक्षित होतो, परंतु मला माहित होते की मला बाहेर पडायचे आहे. मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. सहा वीस. सहा वाजल्यापासून इतकं काही घडलं आहे यावर विश्वास ठेवणं कठीण आहे, जेव्हा तलवारीने त्याचा सेवक सेलीमला दूतावासात परत पाठवलं. विश्वास ठेवणं आणखी कठीण होतं ते म्हणजे मला शेरीमाला तिथून बाहेर काढावं लागलं आणि अवघ्या नव्वद मिनिटांत तिला राज्य सचिवांकडे पोचवायचं.
  
  
  मला माहित आहे की सेलीमला तलवारीचा आवाज ऐकू येईपर्यंत सिदी हसनमधील त्याच्या गटांशी संपर्क साधू नका अशा सूचना मिळाल्या होत्या. मी अर्थातच योजनेचा हा भाग उशीर केला, पण मी शाहला रेडिओवर शेरीमाच्या आवाजाची अपेक्षा करण्यापासून रोखू शकलो नाही. आणि तिला मिळण्यापासून मला रोखण्यासाठी तयार एक व्यावसायिक किलर होता. माझ्याकडे त्याची ऑटोमॅटिक रायफल होती, पण .38 सायलेन्सर अजूनही गहाळ होता, जो दोन सीआयए एजंटना चांगल्या उद्देशाने मारण्यात खूप प्रभावी होता. माझ्या लुगरप्रमाणेच मी फायर पॉवरमध्ये त्याला मागे टाकले, परंतु गुप्त खोलीतून बाहेर पडण्यासाठी माझी वाट पाहण्याचा त्याचा फायदा होता. शिवाय, माझ्याकडे डेडलाइन होती आणि त्याने ती केली नाही.
  
  
  मी बाहेर थांबायला हवे होते - हॉकचे लोक आत्तापर्यंत आले असावेत - परंतु मला मदतीची आवश्यकता आहे हे स्पष्ट असल्याशिवाय हस्तक्षेप करू नका असे आदेश त्यांना दिले जातील. आणि ध्वनीरोधक खोलीतून त्यांच्याशी संवाद साधण्याचा कोणताही मार्ग नव्हता.
  
  
  माझ्या समोरील वैषम्यांचे माझे चिंतन अचानक माझ्या पाठीमागून थरथरत्या आवाजाने व्यत्यय आणले: "निक, आता सर्व काही ठीक आहे का?"
  
  
  मी पूर्वीच्या राणीला विसरलो, ज्याला मी अंदाजे जमिनीवर ढकलले. “हो, युवर हायनेस,” मी तिला हसत म्हणालो. "आणि पीटच्या फायद्यासाठी, तुमचे कपडे शोधा. तुझ्या सौंदर्याने विचलित होऊ नये म्हणून माझ्याकडे पुरेसे विचार आहेत.
  
  
  मी म्हटल्यावर सुंदर हा शब्द वापरल्याबद्दल मला पश्चाताप झाला.
  
  
  याने त्या सुंदर स्त्रीच्या आठवणी परत आणल्या जी माझ्यावर हसली होती आणि माझ्यावर प्रेम केली होती, आणि जी आता कोपऱ्यात गोळ्यांनी मारल्या गेलेल्या मांसाचा तुकडा होती. माझ्या आत उगवलेला घाट रोखून धरण्याची माझी पाळी होती.
  धडा 13
  
  
  
  
  शेरीमाला तिने नेले तेव्हा तिने परिधान केलेला उपेक्षित सापडला, पण मिंक कोट नव्हता. आम्ही तिला तळघरात हलवल्यानंतर कोणीतरी तिला घेऊन गेले असावे असे आम्ही ठरवले. तिला काय घडले ते फारसे आठवत नव्हते, कदाचित कँडीने तिला दिलेले ट्रँक्विलायझर्स तिच्या लक्षात येण्यापेक्षा जास्त प्रभावी होते.
  
  
  शेरीमाच्या पातळ अंडरवियरच्या खाली असलेल्या सोनेरी वक्र आकृतीचा आनंद घेण्यापासून माझे डोळे रोखणे कठीण होते कारण तिने घाईघाईने मला सांगितले की अब्दुल अचानक जागे झाल्याचे तिला अस्पष्टपणे आठवत आहे, ज्याने तिला कोणीतरी तिच्या इजा करण्याचा प्रयत्न केला होता त्याबद्दल तिला काहीतरी सांगितले होते. आणि त्याला तिला घेऊन जावे लागले, हे स्पष्टपणे कोणालाही माहीत नव्हते. त्याचा एक माणूस त्याच्यासोबत असावा कारण ती लिमोझिनमध्ये गेल्यावर तिला दोन लोकांनी धरून ठेवलेले आठवले.
  
  
  तिला नंतर जाग आल्याशिवाय आणि स्वतःला भिंतीला बांधलेले, नग्न अवस्थेत दिसणे याशिवाय दुसरे काहीही आठवत नव्हते. ज्याचे नाव आम्हाला आता माहित होते ते मुस्तफा तिच्या अंगावर हात फिरवत होते. तिला साहजिकच तिच्या परीक्षेच्या या भागाबद्दल बोलायचे नव्हते आणि तिने पटकन त्याकडे दुर्लक्ष केले आणि पुढे स्पष्ट केले की अब्दुल अखेरीस दूतावासातून सेलीमसोबत आला होता. तिच्या माजी अंगरक्षकाने तिच्या प्रश्नांची उत्तरे देण्याची तसदी घेतली नाही आणि जेव्हा तिने त्याला सोडण्याचा आदेश दिला तेव्हा तो फक्त हसला.
  
  
  "तो फक्त म्हणाला की मला आता काळजी करण्याची गरज नाही," शेरीमा थरथरत्या आवाजाने आठवली, "आणि मला त्याचा अर्थ काय आहे ते माहित आहे."
  
  
  ती बोलत असताना मी तलवारीची तपासणी केली आणि ती अजूनही थंड असल्याचे आढळले. मी पट्टी फाडली
  
  
  
  
  
  
  शेरीमाचा उपेक्षित आणि त्याच्या जखमांवर मलमपट्टी करून रक्त थांबवले. मी त्याला तिथून लवकरात लवकर बाहेर काढले आणि वैद्यकीय मदत मिळवली तर तो जिवंत असेल. पण मनगट दुरुस्त करूनही तो यापुढे हाताने फार काही करू शकणार नाही हे उघड होते. आणि त्या तुटलेल्या गुडघ्याला अशा गोष्टीत रूपांतरित करण्यासाठी व्यापक शस्त्रक्रिया करावी लागेल ज्यामुळे त्याला अपंग्यासारखे खेचता येईल.
  
  
  त्याचा नेता आता माझा कैदी आहे हे जाणून मुस्तफा बाहेर किती वेळ थांबेल हे मला माहीत नव्हते. मला वाटले की जर तो तलवारीच्या बहुतेक लोकांसारखा कट्टर असतो तर त्याने शहाणपणाने वागले नसते आणि पळून गेले नसते. त्याच्याकडे फक्त दोनच पर्याय आहेत एकतर आत जाण्याचा आणि अब्दुलला वाचवण्याचा प्रयत्न करणे किंवा बसून मी बाहेर पडण्याचा प्रयत्न करेन.
  
  
  मी माझ्या जॅकेटमधून बाहेर पडलो आणि शेरीमाला म्हणालो: “पुन्हा या टेबलावर बस. मी दार उघडून आमचा मित्र काय करतो ते पाहणार आहे. तो फक्त शूट करू शकतो आणि तुम्ही आता आगीच्या ओळीत उभे आहात.
  
  
  जेव्हा ती नजरेआड झाली तेव्हा मी एक स्विच फ्लिक केला ज्याने काँक्रीट पॅनेल हलवले. उघडण्यासाठी काही सेकंद लागले ते तासांसारखे वाटले आणि मला भिंतीवर पिन केले गेले, माझे लुगर तयार आहे. तथापि, काहीही झाले नाही आणि मारेकरी अजूनही बाहेरच्या तळघरात लपला आहे की नाही हे मला शोधणे आवश्यक आहे.
  
  
  रिकाम्या ऑटोमॅटिक रायफलच्या बॅरलवर माझे जाकीट फेकून मी दरवाजाच्या चौकटीकडे सरकलो कारण तो पुन्हा बंद होऊ लागला. अरुंद होलमध्ये जॅकेट घातल्यानंतर, मी रायफलच्या बॅरलमधून बाहेर पडताना पाहिले, त्याच वेळी मला बाहेर दोन लहान पॉप्स ऐकू आले. जड दाराने आम्हाला पुन्हा आत लावण्यापूर्वी मी रायफल मागे खेचली.
  
  
  “ठीक आहे, तो अजूनही तिथे आहे आणि असे दिसते की तो आत जाणार नाही,” मी इतर कोणापेक्षा जास्त स्वतःला म्हणालो. शेरीमाने माझे ऐकले आणि टेबलाच्या काठावर डोके टेकवले.
  
  
  "आम्ही काय करणार आहोत, निक?" तिने विचारले. "आम्ही इथे राहू शकत नाही, का?"
  
  
  तिथून शक्य तितक्या लवकर बाहेर पडणे किती आवश्यक आहे हे तिला माहित नव्हते; मी तिच्या माजी पतीबद्दल आणि त्याच्या रेडिओ दिसण्याच्या वेळेबद्दल बोलायला वेळ दिला नाही.
  
  
  "आम्ही बाहेर पडू, काळजी करू नका," मी तिला आश्वासन दिले, आम्ही ते कसे करणार आहोत हे माहित नव्हते.
  
  
  एक समजूतदार व्यक्ती, मी माझ्या पुढच्या हालचालीचा विचार करत असताना ती गप्प राहिली. मी दाराच्या मागे पडलेल्या तळघराचा काही भाग दृश्यमान केला. जर मी तुटण्याचा धोका पत्करला असेल तर वॉशर/ड्रायरचे कॉम्बिनेशन कव्हर देण्यासाठी दरवाजापासून खूप दूर होते. ऑइल बर्नर पायऱ्यांजवळ दूरच्या भिंतीला लागून उभा होता. मुस्तफा पायऱ्यांखाली लपला असावा असा माझा अंदाज होता. तिथून तो दरवाजा बंद ठेवू शकतो आणि वरून अचानक हल्ला झाल्यास तो दृष्टीआड राहू शकतो.
  
  
  मला मदत करू शकेल असे काहीतरी सापडेल या आशेने मी सीआयएच्या लपण्याच्या जागेभोवती पाहिले. मोठ्या खोलीचा एक कोपरा भिंत पाडून त्याच्या स्वत: च्या दरवाजासह एक लहान क्यूबिकल बनवला होता. मी पूर्वी गृहीत धरले होते की ते बाथरूम असावे; दरवाज्यापर्यंत चालत जाऊन मी ते उघडले आणि मी बरोबर असल्याचे शोधून काढले. त्यात एक सिंक, एक शौचालय, एक मिरर केलेले औषध कॅबिनेट आणि त्याभोवती प्लास्टिकचा पडदा असलेला शॉवर स्टॉल होता. राहण्याची सोय मूलभूत होती, परंतु CIA चे बहुतेक पाहुणे अल्पकालीन होते आणि कदाचित वाटरगेटच्या अपार्टमेंटला टक्कर देण्याची त्यांना अपेक्षा नव्हती.
  
  
  माझ्यासाठी काहीही मूल्यवान सापडेल अशी अपेक्षा न करता, मी आपोआप प्रथमोपचार किट तपासले. निवारा एखाद्या माणसाने वापरला असेल तर तो सुसज्ज होता. ट्रिपल शेल्फ् 'चे प्रसाधन सामग्री - एक सेफ्टी रेझर, शेव्हिंग क्रीमचा एरोसोल कॅन, ओल्ड स्पाईसची बाटली, बॅन्डेड्स आणि डक्ट टेप, तसेच बाथरूमच्या शेल्फ् 'चे अव रुप असलेल्या कोल्ड टॅब्लेट आणि अँटासिड्सचे वर्गीकरण. मृत एजंटने वरच्या मजल्यावर वापरले. हे बाहेरील लिमोझिनच्या ट्रंकमध्ये करा, कारण तलवारीचा कोंबडा स्पष्टपणे वरच्या मजल्यावर अंडरटेकर खेळत आहे.
  
  
  मी बाथरूममधून बाहेर पडायला सुरुवात केली, पण जेव्हा मला कल्पना आली तेव्हा मी मागे वळलो. वेडेपणाने काम करत, मी बाथरूम आणि गुप्त दरवाजा दरम्यान अनेक फेऱ्या केल्या, मला आवश्यक असलेल्या सर्व गोष्टी त्याच्या शेजारी जमिनीवर ठेवल्या. मी तयार झाल्यावर, मी शेरीमाला तिच्या लपण्याच्या ठिकाणाहून बोलावले आणि तिला काय करायचे आहे ते सांगितले, नंतर टेबलला फरशी ओलांडून दरवाजा चालवणाऱ्या स्विचच्या शेजारी ढकलले.
  
  
  “ठीक आहे, तेच आहे,” मी म्हणालो आणि ती टेबलाजवळ बसली. "हे कसे वापरायचे ते तुम्हाला माहिती आहे का?" मी तिच्या हातात कँडीचे छोटे पिस्तूल दिले.
  
  
  तिने होकार दिला. “हसनने त्याच्या आयुष्यावरील दुसऱ्या हल्ल्यानंतर मी शूट करायला शिकण्याचा आग्रह धरला,” ती म्हणाली. "मलाही त्यात खूप चांगले जमले, विशेषत: माझ्या बंदुकीने." जेव्हा तिने बंदूक लोड केली होती तेव्हा तिची तयारी दिसून आली. “ते अगदी तसेच होते. हसनने मला एक आणि त्याचे जुळे दिले, ही एक, कँडी. त्याने तिला शूट कसे करायचे हेही शिकवले. त्याला कधीच वाटले नव्हते... तिचे डोळे भरून आले आणि ती गप्प झाली.
  
  
  “आता ह्यासाठी वेळ नाही, शेरीमा,” मी म्हणालो.
  
  
  तिने अश्रूंमध्ये श्वास घेतला आणि होकार दिला, नंतर खाली वाकले आणि त्यांना पुसण्यासाठी तिचा उपेक्षित उचलला. इतर कोणत्याही वेळी मी त्याची प्रशंसा करेन
  
  
  
  
  
  
  मी आजूबाजूला पाहिले, पण आता मी आमच्या सुटकेच्या प्रयत्नासाठी तयार झालो.
  
  
  शेव्हिंग फोमचा कॅन घेऊन, कॅनमध्ये खूप दबाव आहे याची खात्री करण्यासाठी मी वरचा भाग काढून टाकला आणि बाजूच्या नोजलला दाबले. फेस फुटण्याच्या आवाजाने मला सांगितले की तो एक नवीन आहे.
  
  
  मग शॉवरचा पडदा आला. शेव्हिंग क्रीमचा डबा स्वस्त प्लास्टिकच्या रॅपमध्ये गुंडाळून मी एक ओ बनवला? बास्केटबॉल, नंतर ते टेपच्या पट्ट्याने हलकेच सुरक्षित केले, ते खूप घट्ट पॅक केलेले नाही याची खात्री करून घेतली कारण मला पडद्याच्या दुमड्यांच्या दरम्यान हवा हवी होती. माझ्या उजव्या हातात घेऊन, मी ठरवले की माझ्या हेतूंसाठी ते नियंत्रित करणे पुरेसे आहे.
  
  
  “आता,” मी माझा उजवा हात शेरीमाकडे पसरवत म्हणालो.
  
  
  बाथरूमच्या शेल्फमधून मी साफ केलेल्या टॉयलेट पेपरच्या दोन स्पेअर रोलपैकी एक तिने घेतला आणि मी तो जागी धरून ठेवत असताना, तिने माझ्या मनगटाच्या अगदी वर माझ्या उजव्या हाताच्या आतील बाजूस डक्ट टेप गुंडाळण्यास सुरुवात केली. . जेव्हा ते सुरक्षित वाटत होते, तेव्हा तिने दुसऱ्या रोलसह तेच केले, ते माझ्या हाताच्या अगदी वरच्या बाजूला सुरक्षित केले. ती पूर्ण होईपर्यंत, माझ्या हाताच्या मनगटापासून कोपरापर्यंत माझ्या हाताच्या संपूर्ण आतील बाजूने सुमारे चार इंच तात्पुरते पॅडिंग होते. मला बुलेट थांबवण्यासाठी पुरेसे माहित नव्हते, परंतु आशा आहे की बुलेटला विचलित करण्यासाठी किंवा त्याची शक्ती लक्षणीयरीत्या कमी करण्यासाठी पुरेशी जाडी आहे.
  
  
  "मला वाटतं तेच आहे," मी तिला म्हणालो, माझी इतर उपकरणे सुलभ आहेत याची खात्री करण्यासाठी आजूबाजूला बघत. अचानक मी थांबलो, माझ्या स्वत: च्या अदूरदर्शीपणाने आश्चर्यचकित झालो. “सामने,” मी तिच्याकडे असहायपणे बघत म्हणालो.
  
  
  माझ्या खिशात काहीही नव्हते हे मला माहीत होते, म्हणून मी मृत करीमकडे धावत गेलो आणि माझ्या मोकळ्या डाव्या हाताने त्याचा शोध घेतला. कोणतेही सामने नाहीत. अब्दुलच्या बाबतीतही असेच होते, जेव्हा मी त्याच्या खिशाला स्पर्श करण्यासाठी त्याच्यावर गुंडाळले तेव्हा तो ओरडला.
  
  
  "निक! इथे!"
  
  
  मी शेरीमाकडे वळलो, जी तिच्या डेस्कच्या ड्रॉवरमधून गोंधळ घालत होती. ती त्या डिस्पोजेबल लायटरपैकी एक बाहेर धरत होती. "हे चालते?" मी विचारले.
  
  
  तिने चाक क्लिक केले; काहीही झाले नाही तेव्हा ती दुखण्याऐवजी निराशेने ओरडली.
  
  
  "त्याच वेळी, तुला ही छोटीशी युक्ती धरून ठेवावी लागेल," मी म्हणालो, तिच्याकडे धावत गेलो कारण मला जाणवले की तिने कदाचित अदाबीमध्ये यापैकी बरेच लाइटर पाहिले नाहीत. तिने पुन्हा प्रयत्न केला, पण काहीही झाले नाही. मी तिच्याकडून ते घेतले आणि चाक क्लिक केले. ज्योत जिवंत झाली आणि मी त्या अज्ञात धुम्रपान करणाऱ्याला आशीर्वाद दिला जो लायटर विसरला होता.
  
  
  मी शेरीमाच्या गालावर शुभेच्छा दिल्या आणि म्हणालो, "चल इथून." मी माझ्या सीटवर परत आलो, माझ्या उजव्या हातात बास्केटबॉल बॉम्ब आणि दुसऱ्या हातात लायटर धरून ती दरवाजाच्या स्विचकडे गेली.
  
  
  "सध्या!"
  
  
  तिने स्विच दाबला आणि मग ती बंदूक मुठीत धरून तिच्या डेस्कच्या मागे जमिनीवर पडली. मी इंजिन फिरायला लागण्याची वाट पाहत होतो, आणि जेव्हा ते झाले तेव्हा मी लाइटर फ्लिक केला. दार उघडायला लागल्यावर मी माझ्या हातातल्या प्लास्टिकच्या पिशवीला ज्योतीचा स्पर्श केला. त्याला लगेच आग लागली आणि दार उघडेपर्यंत माझ्या हातात एक ज्वलंत बॉल होता. दरवाजाच्या चौकटीच्या आतील एका बिंदूजवळ जाऊन, मी माझ्या हाताने ओपनिंगला कप लावला आणि ज्वलंत बॉल त्या जागी वळवला जिथे मला वाटले की मुस्तफा लपलेला असावा.
  
  
  त्याने तळघरातील दिवे बंद केले जेणेकरुन जो कोणी दारातून चालत असेल त्याला आतून प्रकाश येईल. त्याऐवजी, चाल त्याच्या बाजूने काम केले; अंधारात अचानक प्लॅस्टिकचा ज्वलंत तुकडा दिसला तेव्हा त्याला तात्पुरते इतके आंधळे केले की त्याने माझ्या हातावर गोळीबार केल्याने तो लक्ष्य करू शकला नाही.
  
  
  माझ्या मनगटाच्या सर्वात जवळ असलेल्या टॉयलेट पेपर रोलमधून .38 कॅलिबरची एक बुलेट आली. दुसरा माझ्या कोपराच्या जवळ असलेल्या बॅरेलवर आदळला, तो किंचित विचलित झाला आणि तिथे माझ्या हाताच्या मांसल भागामध्ये घुसला. माझ्या हातावर रागावलेल्या कटातून रक्त वाहू लागल्याने मी माझा हात बाजूला केला.
  
  
  त्याला थांबवण्यासाठी मी स्वतःला थांबवू शकलो नाही. भिंतीला टेकलेली मशीनगन हिसकावून मी ती दरवाजाच्या चौकटीत आणि भव्य पॅनेलमध्येच दाबली. मला वाटले की दरवाजा व्यवस्थित संतुलित असेल जेणेकरून रायफल बंद होण्यापासून रोखण्यासाठी पुरेशी मजबूत असेल.
  
  
  चालेल की नाही बघायला वेळ नव्हता. मला माझ्या योजनेचा पुढचा भाग अंमलात आणायचा होता. माझा फायरबॉल स्ट्राइक कितपत प्रभावी आहे हे पाहण्यासाठी मी डोअरफ्रेममध्ये माझे डोके चिकटवणार नसल्यामुळे, मी बाथरूममधील औषध कॅबिनेटमधून बाहेर काढलेला मिरर केलेला दरवाजा वापरला. ते फ्रेमभोवती गुंडाळून आणि मुस्तफाच्या पुढच्या गोळीने माझा तात्पुरता पेरिस्कोप चकनाचूर होईल, अशी अपेक्षा करत मी बाहेरील दृश्य पाहिले.
  
  
  माझे लक्ष्य चुकले - पायऱ्यांच्या मागे तळघरापर्यंतचे कोनाडा. त्याऐवजी, होममेड फायरबॉल ऑइल बर्नरच्या पुढे पडला. मी पाहत असताना, मोठ्या हिटरचा स्फोट होईल या भीतीने मुस्तफाने त्याच्या लपण्याच्या जागेवरून उडी मारली आणि दोन्ही हातांनी ज्वलंत बंडल पकडले आणि ज्वाला त्याला गाळू नयेत म्हणून धरून ठेवल्या. याचा अर्थ असा होता की त्याने एकतर बंदूक दूर फेकून दिली किंवा ती परत त्याच्या बेल्टमध्ये ठेवली. मी पाहण्यासाठी आणखी वाट पाहिली नाही. आरसा फेकून मी माझा लुगर बाहेर काढला आणि हे लक्षात घेऊन बाहेर पडलो
  
  
  
  
  
  
  मला वाटते की माझ्या रायफलच्या वेजने काँक्रीटचा दरवाजा बंद होण्यापासून रोखला.
  
  
  मुस्तफा अजूनही फायरबॉल धरून होता, तळघरात फेकण्यासाठी जागा शोधत होता. मग त्याने मी त्याच्यासमोर बंदूक घेऊन उभा असल्याचे पाहिले आणि त्याचे आधीच घाबरलेले डोळे आणखीनच विस्तीर्ण झाले. मी सांगू शकतो की तो माझ्यावर एक ज्वलंत पॅकेट फेकणार होता, म्हणून मी ट्रिगर खेचला. मी त्याला मारले की नाही हे बघायला मला मार्ग नव्हता.
  
  
  तलवारीच्या साथीदाराला झालेल्या स्फोटात माझ्या लुगरचा तडा गेला. माझ्या गोळीने शेव्हिंग क्रीमच्या प्रेशर कॅनचा स्फोट झाला की ज्वलंत प्लास्टिकच्या उष्णतेने बॉम्ब विचलित झाला हे मला माहीत नाही. कदाचित हे दोन्हीचे मिश्रण असावे. मुस्तफाने माझ्याकडे फेकण्यासाठी पॅकेज उचलले आणि स्फोट त्याच्या चेहऱ्यावर झाला. स्फोटाच्या जोरावर माझ्या गुडघ्यापर्यंत आणले, मी त्याची वैशिष्ट्ये विखुरलेली पाहिली. तळघरात पुन्हा अंधार पडताच - स्फोटाने ज्वाला विझल्या - मला असे वाटले की जणू मारेकऱ्याचे डोळे द्रवाकडे वळले आहेत आणि त्याच्या गालावरून वाहत आहेत.
  
  
  धक्का बसला पण असुरक्षित, मी माझ्या पायावर उडी मारली आणि थोड्या वेळापूर्वी तिच्या टॉर्चर चेंबरमध्ये असलेल्या खोलीत शेरीमाच्या ओरडण्याचा आवाज ऐकू आला.
  
  
  "निक! निक! तू ठीक आहेस ना? काय झालं?"
  
  
  ती मला पाहू शकेल म्हणून मी दारात परत आलो.
  
  
  “आमच्या संघासाठी दोन गुण मिळवा,” मी म्हणालो. “आता मला हे माझ्या हातून सोडण्यास मदत करा. सर्व काही ठीक होईल.
   धडा 14
  
  
  
  
  रक्ताने माखलेले टॉयलेट पेपर रोल माझ्या हाताला धरून ठेवलेल्या टेपने माझा स्टिलेटोही जागी ठेवला होता. किरमिजी रंगाचे कापड कापण्यापूर्वी शेरीमा ड्रॉवरमधील कात्री शोधण्यासाठी मला थांबावे लागले. तिच्या निखळ दुर्लक्षाच्या आणखी पट्ट्या माझ्यासाठी बँडेज बनल्या, आणि जेव्हा तिने बुलेट क्रीजमधून रक्ताचा फुगा थांबवला, तेव्हा एकेकाळी अंडरगारमेंटचा एक महागडा तुकडा शिल्लक राहिला नव्हता.
  
  
  “आज रात्रीच्या जेवणात तू खरोखरच खळबळ उडवून देणार आहेस,” तिने माझ्या हाताने काम करताना मऊ फॅब्रिकच्या विरूद्ध दाबलेल्या लहान, मजबूत स्तनांचे कौतुक करत मी म्हणालो. एका तासापेक्षा कमी कालावधीनंतर राज्य सचिवांच्या घरी तिच्या नियुक्तीच्या माझ्या घाईघाईने स्पष्टीकरणाने मला जे पाहून आनंद झाला ती सामान्यत: स्त्रीलिंगी प्रतिक्रिया होती: "निक," तिने श्वास घेतला. "मी असे जाऊ शकत नाही!"
  
  
  “मला भीती वाटते की तुला हे करावे लागेल. वॉटरगेटवर परत जाण्यासाठी वेळ नाही आणि तरीही तुम्हाला आठ वाजेपर्यंत रेडिओवर असेल. आता इथून निघूया.
  
  
  तिने मागे पाऊल टाकले आणि प्रथम बेडवर कँडीच्या शरीराकडे आणि नंतर जमिनीवर ठेवलेल्या तलवारीकडे वळून पाहिले. “निक, कँडीचे काय? आम्ही तिला असे सोडू शकत नाही."
  
  
  “मी कुणाला तरी तिची काळजी घ्यायला सांगेन, शेरीमा. आणि अब्दुलही. पण माझ्यावर विश्वास ठेवा, सध्या सर्वात महत्त्वाची गोष्ट म्हणजे तुम्हाला रेडिओवर बोलण्याची संधी देणे...
  
  
  "लक्ष द्या. हे घर वेढलेले आहे! हात वर करून बाहेर या! खाली लक्ष द्या. हे घर वेढलेले आहे. बाहेर ये, हात वर करा.”
  
  
  मेगाफोन पुन्हा प्रतिध्वनित झाला, मग शांत झाला. मदत पोहोचली आहे. शेव्हिंग क्रीम बॉम्ब पडल्याचे ऐकून हॉकच्या माणसांनी घरावर हल्ला केला असावा आणि किंचाळणाऱ्या माणसाला तळघराच्या दारात नेण्याचा निर्णय घेण्यापूर्वी त्यांनी वरच्या मजल्यावरील खोल्या फोडल्या असाव्यात. बहुधा, जेव्हा त्यांनी ते उघडले तेव्हा त्यांना आश्चर्य वाटले आणि विझलेल्या प्लास्टिकच्या ज्वालाचे तीव्र धुके त्यांच्यावर लोटले.
  
  
  मी काँक्रीटच्या दारापाशी गेलो आणि ओरडलो, “हा निक कार्टर आहे” आणि नंतर माझी ओळख करून दिली की तेल कंपनीचा एक्झिक्युटिव्ह आहे ज्याने मला कामावर घेतले होते. मी अद्याप शेरीमाला बरेच काही समजावून सांगितले नाही आणि काही गोष्टी आहेत ज्या तिला कधीही सांगता येणार नाहीत. या टप्प्यावर, मला असे वाटले की ती मला मुळात कशी ओळखते यावर परत जाणे चांगले आहे.
  
  
  “मी इथे आहे... मिस लिझ चॅनलीसोबत. आम्हाला मदत हवी आहे. आणि एक रुग्णवाहिका."
  
  
  "दरवाज्यात या, हात वर करा."
  
  
  मी मेगाफोनच्या सूचनांचे पालन केले. वरच्या मजल्यावरील एका एएक्स एजंटने मला ओळखले आणि तळघर हॉकच्या माणसांनी भरून गेले. मी गटप्रमुखाला घरी काय करावे हे सांगण्यासाठी काही मौल्यवान मिनिटे घेतली आणि मग मी म्हणालो, "मला कार हवी आहे."
  
  
  त्याने त्याची चावी दिली आणि मला सांगितले की त्याची गाडी कुठे उभी होती. "तुला चालवायला कोणीतरी हवे आहे का?"
  
  
  "नाही. आम्ही ते करू. मी शेरीमाकडे वळलो आणि तिच्याकडे हात पुढे करत म्हणालो, "महाराज, आपण जाऊया का?"
  
  
  पुन्हा एकदा राणीने, मांडीच्या मध्यभागी फाटलेला आणि कल्पनेत थोडासा उरलेला रॉयल गाऊन घातला असूनही, माझा हात हातात घेतला. "आम्हाला निवृत्त होताना आनंद होत आहे, मिस्टर कार्टर."
  
  
  “हो, मॅडम,” मी म्हणालो आणि आधीच तलवारीवर काम करणाऱ्या गोंधळलेल्या एएक्स एजंट्सच्या मागे तिला घेऊन गेलो. रुग्णवाहिका त्याला एका छोट्या खाजगी रुग्णालयात नेण्यासाठी येण्यापूर्वी ते त्याला पुनरुज्जीवित करण्याचा प्रयत्न करत होते ज्याला हॉकेने एजन्सी निधी दिला होता जेणेकरून त्याला स्वारस्य असलेल्या रुग्णांसाठी एक विशेष खोली मिळू शकेल. शरीमा दारात थांबली जेव्हा तिने त्याला पुन्हा ओरडण्याचा आवाज ऐकला आणि जेव्हा त्याचे डोळे उघडले तेव्हा तो वळला आणि त्याने तिच्याकडे पाहिले.
  
  
  "अब्दुल, तुला काढून टाकण्यात आले आहे," ती मोठ्याने म्हणाली, मग निवारा बाहेर आणि माझ्या पुढे पायऱ्यांवर उडून गेली.
  
  
  गुपित सारखे
  
  
  
  
  
  
  
  राज्य सचिव आणि हॉक समृद्ध लायब्ररीच्या दाराच्या मागून दिसले आणि मी माझ्या पाया पडलो. कॅनोपी पोर्टरची खुर्ची आरामदायक होती आणि मी जवळजवळ झोपलो. सेक्रेटरी ओल्ड मॅनशी थोडक्यात बोलला, नंतर त्याचा शक्तिशाली ट्रान्समीटर असलेल्या खोलीत परतला. हॉक माझ्याकडे आला.
  
  
  तो म्हणाला, "आम्हाला तिच्यासोबत रेडिओवर काही मिनिटे गोपनीयता द्यायची होती." "आज आमच्याकडे असलेल्या मॉनिटरिंग उपकरणांसह तुम्हाला मिळू शकेल तितकी गोपनीयता."
  
  
  "ते कसे होते?" मी विचारले.
  
  
  "सर्व काही अगदी औपचारिक होते," तो म्हणाला आणि नम्रपणे विचारले: "कसा आहेस?" आणि "सगळं ठीक आहे ना?"
  
  
  सीआयए सेफ हाऊसमधून बाहेर पडताना आणि शेरीमाचा मिंक कोट तिथे सापडल्यावर मी हॉलची कपाट तपासली नसती तर चित्र त्याच्यासाठी किती औपचारिक दिसले असते याचे मला आश्चर्य वाटले. आम्ही आल्यावर सेक्रेटरीने तिला मदत करण्याची ऑफर दिली, पण शेरीमाने ती हातात धरली आणि समजावून सांगितले की तिला वाटेत सर्दी झाली आहे आणि थोडा वेळ ती धरून ठेवणार आहे आणि मग सेक्रेटरीच्या मागे लायब्ररीत गेली. आजोबा त्याच्या लॉबीतील घड्याळ आठ वेळा वाजले.
  
  
  तेव्हापासून, मी हॉकला मिलिटरी रोडवरील घरात काय घडले ते सांगितले आहे. तो फोनवर अनेक वेळा बोलला, मी माझी कथा संपल्यानंतर वेगवेगळ्या युनिट्सकडून सूचना दिल्या आणि स्पष्टीकरण दिले. सेक्रेटरीकडे एक एन्क्रिप्शन लाइन होती जी थेट हॉकच्या कार्यालयाशी जोडलेली होती, आणि ओल्ड मॅनच्या सूचना आमच्या संप्रेषण नेटवर्कद्वारे प्रसारित केल्या गेल्या.
  
  
  हॉक दुसरा कॉल करायला गेला आणि मी परत मोठ्या अँटिक विकर खुर्चीवर बसलो. जेव्हा तो परत आला तेव्हा मी सांगू शकलो की बातमी चांगली आहे कारण एक हलके हसू आले ज्याने त्याने अत्यंत आनंद व्यक्त केला.
  
  
  "तलवार ठीक होईल," हॉक म्हणाला. "आम्ही त्याला त्याच्या पायावर उभे करू आणि नंतर आमच्या परस्पर मैत्रीचे चिन्ह म्हणून त्याला शाह हसनकडे पाठवू."
  
  
  "त्या बदल्यात आम्हाला काय मिळेल?" - मी विचारले, माझ्या बॉसच्या अशा उदारतेबद्दल संशय आहे.
  
  
  "ठीक आहे, N3, आम्ही असे सुचविण्याचे ठरविले की शहाने त्या छोट्या भेटवस्तूंपैकी काही परत केले तर छान होईल जेव्हा पेंटागॉनचे मुले त्याला कोणीही पाहत नसताना त्याला सरकवत होते."
  
  
  "तो हे मान्य करेल का?"
  
  
  "मला तसं वाटतं. मी लायब्ररीत जे ऐकलं त्यावरून, मला वाटतं की शाह लवकरच गादी सोडेल. याचा अर्थ त्याचा भाऊ ताब्यात घेईल, आणि हसनला दुसरा कोणी हवा असेल असं मला वाटत नाही. मी ट्रिगरवर बोट ठेवलं. या खेळण्यांपैकी मला समजले आहे, आणखी एक घोटाळा देखील आहे, आणि...
  
  
  लायब्ररीचा दरवाजा उघडण्याच्या आवाजाने तो वळला. शेरीमा बाहेर आली, त्यानंतर राज्य सचिव म्हणाले: “ठीक आहे, माझ्या प्रिय, मला वाटते की आपण शेवटी जेवणाला जाऊ शकतो. त्यांनी जेवणाच्या खोलीत उष्णता वाढवली आहे, त्यामुळे मला खात्री आहे की तुम्हाला आता कोटची गरज भासणार नाही.
  
  
  तो घ्यायला पोचल्यावर मी हसलो. शेरीमाने मला स्मितहास्य केले आणि डोळे मिचकावले, नंतर छिद्रातून बाहेर पडण्यासाठी वळले. लाजत, हॉकने मला धक्का दिला आणि निंदनीयपणे त्याच्या श्वासाखाली म्हणाला: “तू का हसत आहेस, N3? ते तुमचे ऐकतील.
  
  
  “हे गुपित आहे सर. प्रत्येकाकडे एक आहे.
  
  
  शेरीमाच्या खांद्यावरून लांब कोट पडला तेव्हा सिल्व्हर फाल्कनने पंख फडकवल्यासारखे वाटत होते. ती मेणबत्तीच्या जेवणाच्या खोलीकडे नियमितपणे चालत असताना माझे रहस्य उघड झाले. आणि तिलाही.
  
  
  
  शेवट.
  
  
  
  
  
  
  कार्टर निक
  
  
  अझ्टेक ॲव्हेंजर
  
  
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  अझ्टेक ॲव्हेंजर
  
  
  लेव्ह श्क्लोव्स्कीचे भाषांतर
  
  
  
  पहिला अध्याय.
  
  
  काही महिन्यांपूर्वी मी अनुभवले की मानसशास्त्रज्ञ ओळख संकट काय म्हणतात. लक्षणे ओळखणे सोपे होते. सुरुवातीला मला माझ्या कामात रस कमी होऊ लागला. मग त्याचे रूपांतर एका खवळलेल्या असंतोषात झाले आणि शेवटी, मी जे करत होतो त्याबद्दल पूर्णपणे नापसंती निर्माण झाली. मी चांगले जीवन जगत आहे आणि मी काय साध्य केले आहे या वस्तुस्थितीचा सामना करताना मला फसले आहे असे वाटले?
  
  
  मी स्वतःला एक कळीचा प्रश्न विचारला.
  
  
  "तू कोण आहेस?"
  
  
  आणि उत्तर होते: "मी एक खुनी आहे."
  
  
  मला उत्तर आवडले नाही.
  
  
  म्हणून मी AX सोडला, मी हॉक सोडला, मी वॉशिंग्टन, डी.सी.मधील ड्युपॉन्ट सर्कल सोडले आणि मी वचन दिले की मी जिवंत असेपर्यंत त्यांच्यासाठी दुसरी नोकरी करणार नाही.
  
  
  विल्हेल्मिना, कॅलिबर 9 मिमी. ल्यूगर, जो जवळजवळ माझ्या उजव्या हाताच्या विस्तारासारखा होता, ह्यूगो आणि पियरेने भरलेला होता. मी स्टिलेटोच्या प्राणघातक, धारदार स्टीलच्या बाजूने माझी बोटे हलक्या हाताने चालवली आणि ती खाली ठेवण्यापूर्वी आणि बंदुक, चाकू आणि लहान गॅस बॉम्ब त्याच्या कोकराच्या अस्तरात गुंडाळले. तिघेही माझ्या तिजोरीत गेले. दुसऱ्या दिवशी मी गेलो होतो
  
  
  तेव्हापासून, मी अर्धा डझन देशांमध्ये दुप्पट खोट्या नावाखाली लपलो आहे. मला शांतता आणि शांतता हवी होती. मला एकटे राहायचे होते, मला खात्री होती की मी प्रत्येक दिवसाचा आनंद घेतो.
  
  
  माझ्या हॉटेलच्या खोलीत फोन वाजण्यापूर्वी मला सहा महिने आणि दोन दिवस झाले होते. सकाळी साडेनऊ वाजता.
  
  
  मला फोन कॉलची अपेक्षा नव्हती. मला वाटले की मी एल पासोमध्ये आहे हे कोणालाही माहीत नाही. बेल वाजवण्याचा अर्थ असा होतो की एखाद्याला माझ्याबद्दल काहीतरी माहित आहे जे त्यांना माहित नसावे. मला ही कल्पना खरोखरच आवडली नाही कारण याचा अर्थ असा होतो की मी निष्काळजी होईल आणि निष्काळजीपणा माझा जीव घेऊ शकेल.
  
  
  माझ्या पलंगाच्या शेजारी नाईटस्टँडवरचा फोन जोरात वाजला. मी हात पुढे करून फोन उचलला.
  
  
  "हो?"
  
  
  “तुमची टॅक्सी आली आहे, मिस्टर स्टीफन्स,” रिसेप्शनिस्टचा अत्यंत विनम्र आवाज म्हणाला.
  
  
  मी टॅक्सी मागवली नाही. कोणीतरी मला कळवत होते की त्याला माहित आहे की मी शहरात आहे आणि त्याला मी नोंदणी केलेल्या उपनाम देखील माहित आहे.
  
  
  तो कोण होता याचा अंदाज लावण्याचा काही उपयोग नाही. शोधण्याचा एकच मार्ग होता.
  
  
  “त्याला सांग की मी काही मिनिटांत तिथे येईन,” मी म्हणालो आणि फोन ठेवला.
  
  
  मी मुद्दाम माझा वेळ घेतला. मी किंग साइज पलंगावर ताणून पडलो होतो, माझे डोके दुमडलेल्या उशांवर टेकले होते, तेव्हा फोन वाजला. मी माझ्या डोक्याच्या मागे हात ठेवले आणि लांब, अक्रोड-विनिअर, ड्रॉर्सच्या तिहेरी छातीच्या वरच्या लहान मुलांच्या मोठ्या रांगेत माझ्या प्रतिबिंबाकडे खोलीत एकटक पाहत होतो.
  
  
  मी एक हाडकुळा, लवचिक शरीर पाहिले ज्याचा चेहरा अनिश्चित वयाचा होता. या चेहऱ्याचे सौंदर्य चुकले, पण तो मुद्दा नाही. एका आयुष्यात खूप काही पाहिलेल्या डोळ्यांनी शीतलता प्रतिबिंबित करणारा तो चेहरा होता. खूप मृत्यू. खूप खून. कोणत्याही माणसाने पाहिले पाहिजे त्यापेक्षा जास्त यातना, विकृतीकरण आणि रक्तपात आहे.
  
  
  मला आठवतंय की एके दिवशी, कित्येक वर्षांपूर्वी, रोमच्या एका अतिशय शोभिवंत भागात एका लहानशा बोर्डिंग हाऊसच्या एका खोलीत, एक मुलगी माझ्यावर भडकली आणि मला गर्विष्ठ, थंड रक्ताचा मुलगा म्हणून संबोधले. .
  
  
  “तुला काळजी नाही! माझ्याबद्दल नाही, कशाबद्दलही नाही! "ती माझ्यावर ओरडली. “तुला भावना नाहीत! मला वाटले की मला तुमच्यासाठी काहीतरी म्हणायचे आहे, परंतु मी चुकीचे होतो! तू फक्त एक बास्टर्ड आहेस! याचा तुम्हाला काही अर्थ नाही - गेल्या तासाभरापासून आम्ही काय करत आहोत? »
  
  
  माझ्याकडे तिच्यासाठी उत्तर नव्हते. मी नग्न पलंगावर पडून राहिलो आणि माझ्या चेहऱ्यावर भावनांचा मागोवा न घेता तिचा ड्रेसिंग पूर्ण करताना पाहिले.
  
  
  तिची पर्स हिसकावून ती दाराकडे वळली.
  
  
  "तुम्ही कोण आहात हे तुम्हाला कशामुळे बनवते?" तिने मला जवळजवळ दयाळूपणे विचारले. "आम्ही तुमच्याशी संपर्क का करू शकत नाही? मी आहे? मी तुला काही फरक पडत नाही का? मी तुझ्यासाठी काहीच नाही का?
  
  
  “मी तुला आज सात वाजता कॉल करेन,” तिच्या संतप्त मागण्यांकडे दुर्लक्ष करत मी विनम्रपणे म्हणालो.
  
  
  ती झटकन वळली आणि दारातून बाहेर पडली, मी तिची काळजी घेतली, संध्याकाळपर्यंत तिला लगेच कळेल की ती माझ्यासाठी "काहीच नाही." मी माझ्या भावनांना फरक पडू दिला नाही कारण आमच्या अफेअरच्या सुरुवातीपासूनच ती माझ्या AX असाइनमेंटमध्ये भूमिका बजावणाऱ्या अनेकांपैकी एक होती. तिची भूमिका त्या रात्री संपली. ती खूप शिकली आणि संध्याकाळी सात वाजता मी माझ्या स्टिलेटोने तिचा शेवटचा पडदा खाली आणला.
  
  
  आता, अनेक वर्षांनंतर, मी एल पासोमधील हॉटेलच्या खोलीत दुसऱ्या बेडवर झोपलो आणि आरशात माझा चेहरा पाहिला. या चेहऱ्याने माझ्यावर आरोप केला की तिने सांगितले की मी सर्वकाही आहे - थकलेले, निंदक, गर्विष्ठ, थंड.
  
  
  मला जाणवले की मी या पलंगावर तासनतास पडून राहू शकतो, पण कोणीतरी टॅक्सीत माझी वाट पाहत होता आणि तो कुठेही जात नव्हता. आणि माझ्या अज्ञातवासात कोणी घुसले आहे हे शोधायचे असेल तर ते करण्याचा एकच मार्ग होता. खाली जा आणि त्याला सामोरे जा.
  
  
  म्हणून मी पलंगावरून पाय वळवले, उभा राहिलो, माझे कपडे सरळ केले आणि विल्हेल्मिनाची सुरक्षितता माझ्या काखेत टेकवली जावी-किंवा पेन्सिल-पातळ ह्यूगोची थंडी, त्या कडक झालेल्या पोलादीचीही इच्छा बाळगून मी माझ्या खोलीतून बाहेर पडलो. माझ्या हाताला जोडले होते.
  
  
  
  
  लॉबीमध्ये, मी पुढे जात असताना कारकुनाला होकार दिला आणि फिरत्या दारातून बाहेर पडलो. हॉटेलच्या वातानुकूलित थंडीनंतर, उन्हाळ्याच्या सुरुवातीच्या एल पासो सकाळच्या दमट उष्णतेने मला ओलसर मिठीत घेतले. टॅक्सी रस्त्याच्या कडेला उभी होती. आपोआप आजूबाजूला बघत मी हळूच केबिनजवळ आलो. शांत रस्त्यावर किंवा फुटपाथवरून चालणाऱ्या काही लोकांच्या चेहऱ्यावर संशयास्पद काहीही नव्हते. ड्रायव्हर टॅक्सीच्या भोवती दूरवर फिरला. "मिस्टर स्टीफन्स?" मी होकार दिला. "माझे नाव जिमेनेझ आहे," तो म्हणाला. काळ्याभोर, कडक चेहऱ्यावर मी पांढऱ्या दातांची चमक पकडली. माणूस साठा आणि मजबूत बांधलेला होता. त्याने निळ्या पँटवर मोकळ्या गळ्याचा स्पोर्ट्स शर्ट घातला होता. जिमेनेझने माझ्यासाठी मागचा दरवाजा उघडला. मी पाहिलं की टॅक्सीत दुसरे कोणीच नव्हते. त्याने माझी नजर पकडली. "तू आनंदी आहेस?" मी त्याला उत्तर दिले नाही. मी मागे बसलो, जिमेनेझने दार बंद केले आणि ड्रायव्हरच्या सीटवर गेलो. तो समोरच्या सीटवर सरकला आणि हलक्या ट्रॅफिकमध्ये गाडी खेचली. मी आणखी डावीकडे सरकलो जोपर्यंत मी जवळजवळ थेट त्या स्टॉकी माणसाच्या मागे बसलो होतो. मी तसे करत असताना, मी पुढे झुकलो, माझे स्नायू ताणले गेले, माझ्या उजव्या हाताची बोटे वळवळली ज्यामुळे सांधे ताणले गेले आणि माझी मुठ एका प्राणघातक शस्त्रामध्ये बदलली. जिमेनेझने रियरव्ह्यू मिररमध्ये पाहिले. "तुम्ही बसून आराम का करत नाही?" - त्याने सहज सुचवले. "काही होणार नाही. त्याला फक्त तुझ्याशी बोलायचं आहे." "WHO?" जिमेनेझने आपले शक्तिशाली खांदे सरकवले. "मला माहित नाही. मला तुम्हाला एवढेच सांगायचे आहे की हॉकने सांगितले की तुम्ही सूचनांचे पालन करा. याचा अर्थ काहीही असो. याचा अर्थ खूप आहे. याचा अर्थ हॉकला मला थोडा आराम करू द्या. याचा अर्थ हॉकला नेहमी माझ्याशी संपर्क कसा साधायचा हे माहित होते. याचा अर्थ असा होतो की मी अजूनही हॉक आणि एएक्ससाठी काम करत आहे, "ठीक आहे," मी कंटाळवाणेपणे म्हणालो, "काय सूचना आहेत?" "मला तुम्हाला विमानतळावर घेऊन जायचे आहे," जिमेनेझ म्हणाले, "एक हलके विमान भाड्याने घ्या. टाक्या भरल्या आहेत याची खात्री करा. तुम्ही भूभाग स्पष्ट झाल्यावर, तुमचा संचार रेडिओ हवेत युनिकमवर सेट करा." वरवर पाहता मी कोणालातरी भेटणार आहे," मी अधिक माहिती मिळवण्याचा प्रयत्न करत म्हणालो. "तुला माहित आहे का तो कोण आहे?" जिमेनेझने होकार दिला, "ग्रेगोरिअस" त्याने नाव हवेत फेकले जसे की त्याने बॉम्ब टाकला होता. विमानांमधील संभाषणासाठी युनिकॉम, क्षितिजावर एक लहानसा तुकडा होता, मी सेसना 210 ला एका बाजूने पाहत राहिलो मला आणखी एक विमान अडवायला येताना दिसले, जेव्हा तो एक लहान बिंदूसारखा दिसत होता, जे काही असू शकते, थ्रॉटल मागे घेऊन मी माझ्या विमानाचा वेग आणखी कमी केला आणि काही मिनिटांनंतर, दुसरं विमान एका रुंद चाप मध्ये वळलं, माझ्या जवळ येतं, त्यामध्ये फक्त एक माणूस होता हेडफोनमधील बॅरिटोन “पाच... नऊ... अल्फा. तो तू आहेस का, कार्टर? मी माझा मायक्रोफोन घेतला. "होकारार्थी." “माझ्यामागे जा,” तो म्हणाला आणि बोनान्झा सहजतेने उत्तरेकडे सरकला, माझ्या विमानासमोर सरकत, किंचित डावीकडे आणि किंचित माझ्या वर, जिथे मी ते सहज नजरेसमोर ठेवू शकलो. त्याच्या मागे जाण्यासाठी मी सेसना 210 वळवली. , दृष्टीक्षेपात ठेवण्यासाठी वेग उचलताना थ्रोटलला पुढे ढकलणे. जवळपास एक तासानंतर, बोनान्झा मंद झाला, त्याचे फ्लॅप आणि लँडिंग गियर कमी केले आणि दरीच्या मजल्यावरील बुलडोझ केलेल्या धावपट्टीवर उतरण्यासाठी एका उंच काठावर वळले. मी बोनान्झाच्या मागे जात असताना, मला धावपट्टीच्या अगदी टोकाला एक लिअरजेट पार्क केलेले दिसले आणि मला माहित होते की ग्रेगोरियस माझी वाट पाहत आहे. Learjet च्या आलिशान आतील भागात, मी ग्रेगोरियसच्या समोर बसलो, जवळजवळ महाग लेदर खुर्चीने झाकलेले. "मला माहित आहे की तू रागावला आहेस," ग्रेगोरियस शांतपणे म्हणाला, त्याचा आवाज गुळगुळीत आणि सभ्य आहे. "तथापि, कृपया तुमच्या भावनांना विचार करण्यापासून रोखू नका. ते तुमच्यासारखे अजिबात होणार नाही. “मी तुला सांगितले होते की मी तुझ्यासाठी दुसरी नोकरी कधीच करणार नाही, ग्रेगोरिअस. मी हॉकला तेही सांगितले. मी मोठ्या माणसाकडे बारकाईने पाहिले. "म्हणून तुम्ही केले," ग्रेगोरियसने कबूल केले. त्याने ड्रिंकचा एक घोट घेतला. "पण या जगात काहीही अंतिम नाही - मृत्यूशिवाय." मोठ्या वैशिष्ट्यांसह मोठ्या रबराच्या चेहऱ्याने तो माझ्याकडे हसला. मोठे तोंड, जाड राखाडी भुवयाखाली कॉडफिशसारखे फुगलेले मोठे डोळे, जड नाकपुड्यांसह एक मोठे बल्बस नाक, पिवळसर त्वचेवर खडबडीत छिद्रे - ग्रेगोरियसचा चेहरा खडबडीत मातीच्या शिल्पकाराच्या डोक्यासारखा होता, त्याच्या शरीराच्या इतर भागाशी जुळण्यासाठी वीर प्रमाणात कास्ट होता. उग्र शरीर. “याशिवाय,” तो हळूवारपणे म्हणाला, “हॉकने तुला मला उधार दिले आहे, म्हणून तू खरोखर त्याच्यासाठी काम करतोस, तुला माहिती आहे.
  
  
  
  
  
  
  "सिद्ध कर."
  
  
  ग्रेगोरिअसने त्याच्या खिशातून पातळ चामड्याची दुमडलेली चादर काढली. त्याने हात पुढे करून माझ्या हातात दिला.
  
  
  संदेश कोडमध्ये होता. उलगडणे इतके अवघड नाही. उलगडले, ते फक्त असे लिहिले: “N3 लेंड-लीज टू ग्रेगोरियस. बंद होईपर्यंत AX नाही. बहिरी ससाणा.
  
  
  मी माझे डोके वर केले आणि ग्रेगोरिअसकडे थंडपणे पाहिले.
  
  
  "ते बनावट असू शकते," मी म्हणालो.
  
  
  "हा पुरावा आहे की तो खरा आहे," त्याने उत्तर दिले आणि मला पॅकेज दिले.
  
  
  मी माझ्या हातात पाहिले. पॅकेज कागदात गुंडाळले होते, आणि जेव्हा मी ते फाडले तेव्हा मला कोकराच्या खाली दुसरे पॅकेज सापडले. आणि माझ्या उजव्या हाताला म्यानात बांधलेला पातळ चाकू, माझा 9 मिमी लुगर, आणि पियरे, एक लहान गॅस बॉम्ब होता.
  
  
  मी त्यांना काढले असते - सुरक्षितपणे, - मला वाटले, - सहा महिन्यांपूर्वी. हॉकला माझा सेफ डिपॉझिट बॉक्स कसा सापडला किंवा त्यातील सामग्री कशी मिळाली हे मला कधीच कळणार नाही. पण नंतर हॉक अनेक गोष्टी करू शकला ज्याबद्दल कोणालाही माहिती नव्हती. मी सहमती दर्शविली.
  
  
  “तू तुझा मुद्दा सिद्ध केला आहेस,” मी ग्रेगोरिअसला म्हणालो. "संदेश खरा आहे."
  
  
  "मग आता तू माझं ऐकशील का?"
  
  
  "चला," मी म्हणालो. "मी ऐकतोय."
  
  
  प्रकरण दोन
  
  
  मी ग्रेगोरिअसची दुपारच्या जेवणाची ऑफर नाकारली, परंतु त्याने मोठे जेवण बाजूला ठेवत असताना मी थोडी कॉफी प्यायली. जेवताना तो बोलला नाही, जवळजवळ पूर्ण समर्पणाने अन्नावर लक्ष केंद्रित करत होता. यामुळे मला याचा अभ्यास करण्याची संधी मिळाली जेव्हा मी धूम्रपान आणि कॉफी प्यायलो.
  
  
  अलेक्झांडर ग्रेगोरियस हा जगातील सर्वात श्रीमंत आणि गुप्त पुरुषांपैकी एक होता. मला असे वाटते की मला त्याच्याबद्दल इतर कोणापेक्षा जास्त माहिती आहे कारण जेव्हा हॉकने मला कर्ज दिले तेव्हा मी त्याचे अविश्वसनीय नेटवर्क तयार केले.
  
  
  हॉकने म्हटल्याप्रमाणे, “आम्ही ते वापरू शकतो. आपल्या शक्ती आणि पैशाने माणूस आपल्याला खूप मदत करू शकतो. तुम्हाला फक्त एकच गोष्ट लक्षात ठेवायची आहे, निक. त्याला जे काही माहीत आहे ते मलाही जाणून घ्यायचे आहे.
  
  
  मी एक विलक्षण माहिती प्रणाली तयार केली जी ग्रेगोरियससाठी काम करणार होती आणि नंतर ग्रेगोरियसवर गोळा केलेली माहिती स्वतः ऑर्डर करून चाचणी केली. मी ही माहिती AX फाइल्समध्ये पास केली आहे.
  
  
  त्याच्या सुरुवातीच्या वर्षांची फारशी विश्वासार्ह माहिती नव्हती. बहुतांश भागांसाठी हे अपुष्ट आहे. बाल्कन किंवा आशिया मायनरमध्ये कुठेतरी त्याचा जन्म झाल्याची अफवा पसरली होती. तो भाग सायप्रियट आणि भाग लेबनीज होता अशा अफवा होत्या. किंवा एक सीरियन आणि एक तुर्क. अंतिम काहीच नव्हते.
  
  
  पण मला कळले की त्याचे खरे नाव अलेक्झांडर ग्रेगोरियस नव्हते, जे फार कमी लोकांना माहीत होते. पण तो खरोखर कुठून आला किंवा त्याने त्याच्या आयुष्यातील पहिली पंचवीस वर्षे काय केले हे देखील मला समजले नाही.
  
  
  दुसऱ्या महायुद्धानंतर ते कोठेही बाहेर आले नाही. अथेन्समधील इमिग्रेशन फाइलमध्ये तो अंकाराहून आला होता, पण त्याचा पासपोर्ट लेबनीज होता.
  
  
  50 च्या दशकाच्या उत्तरार्धात तो ग्रीक शिपिंग, कुवैती आणि सौदी अरेबियाचे तेल, लेबनीज बँकिंग, फ्रेंच आयात-निर्यात, दक्षिण अमेरिकन तांबे, मँगनीज, टंगस्टन - यात खोलवर गुंतले होते - तुम्ही नाव द्या. त्याच्या सर्व क्रियाकलापांचा मागोवा घेणे जवळजवळ अशक्य होते, अगदी आतल्या स्थानावरूनही.
  
  
  अकाउंटंटसाठी त्याचे अचूक तपशील उघड करणे हे एक भयानक स्वप्न असेल. लिकटेंस्टीन, लक्झेंबर्ग, स्वित्झर्लंड आणि पनामा - ज्या देशांमध्ये कॉर्पोरेट गुप्तता व्यावहारिकदृष्ट्या अलंघनीय आहे अशा देशांचा समावेश करून त्याने ते लपवले. कारण युरोप आणि दक्षिण अमेरिकेतील कंपन्यांच्या नावानंतर SA म्हणजे Societe Anonyme. भागधारक कोण आहेत हे कोणालाही माहिती नाही.
  
  
  मला वाटत नाही की स्वत: ग्रेगोरियस देखील त्याच्या संपत्तीची व्याप्ती अचूकपणे ठरवू शकला असेल. त्याने यापुढे ते डॉलर्समध्ये मोजले नाही, परंतु शक्ती आणि प्रभावाच्या दृष्टीने - त्याच्याकडे दोन्ही गोष्टी भरपूर आहेत.
  
  
  हॉकच्या या पहिल्या असाइनमेंटवर मी त्याच्यासाठी काय केले ते म्हणजे एक माहिती संकलन सेवा तयार करणे ज्यामध्ये एक विमा कंपनी, एक क्रेडिट तपासणी संस्था आणि तीस किंवा त्याहून अधिक देशांमधील परदेशी ब्युरोसह एक वृत्त पत्रिका असेल. शेकडो वार्ताहर आणि स्ट्रिंगर. यामध्ये इलेक्ट्रॉनिक डेटा प्रोसेसिंग फर्म आणि मार्केट रिसर्च व्यवसाय जोडा. त्यांची एकत्रित संशोधन संसाधने आश्चर्यकारक होती.
  
  
  मी ग्रेगोरिअसला दाखवले की आपण हा सर्व डेटा कसा एकत्र ठेवू शकतो, अनेक लाख लोकांवर संपूर्ण तपशीलवार डॉसियर तयार करू शकतो. विशेषत: ज्यांनी ज्या कंपन्यांमध्ये त्याला स्वारस्य आहे किंवा ज्यांच्या मालकीचे आहे त्यांच्यासाठी काम केले. किंवा ज्याने त्याच्या प्रतिस्पर्ध्यांसाठी काम केले.
  
  
  बातमीदारांकडून, कर्ज अधिकाऱ्यांकडून, विमा अहवालातून, बाजार संशोधन तज्ञांकडून, त्याच्या वृत्तपत्रिकेच्या फायलींमधून ही माहिती आली. हे सर्व डेन्व्हर येथे असलेल्या EDP वरून IBM 360 संगणकाच्या बँकेला पाठवले गेले.
  
  
  साठ सेकंदांपेक्षा कमी वेळेत, मी यापैकी कोणत्याही लोकांची प्रिंटआउट घेऊ शकेन, अशा सर्वसमावेशक माहितीने भरलेले आहे की ते त्यांच्यापासून भयभीत होईल.
  
  
  त्यांचा जन्म झाल्यापासून, ते ज्या शाळेत गेले होते, त्यांना मिळालेले ग्रेड, त्यांनी आजवर केलेल्या प्रत्येक नोकरीचा अचूक पगार, त्यांनी कधीही घेतलेली कर्जे आणि त्यांना देय असलेली देयके या सर्व गोष्टी पूर्ण होतील. हे ऑपरेशनच्या प्रत्येक वर्षासाठी तुमच्या अंदाजे वार्षिक आयकराची गणना देखील करू शकते.
  
  
  त्यांच्याकडे असलेल्या किंवा झालेल्या केसेस त्याला माहीत आहेत. चला ताबडतोब त्यांच्या उपपत्नींची चिंता नावांमध्ये जोडूया. आणि त्यात त्यांच्या लैंगिक प्रवृत्ती आणि विकृतींची माहिती होती
  
  
  
  
  
  .
  
  
  अंदाजे दोन हजार किंवा त्याहून अधिक डॉसियर असलेली फिल्मची एक विशेष रील देखील आहे, ज्यात इनपुट आणि आउटपुटची प्रक्रिया फक्त काही काळजीपूर्वक निवडलेल्या माजी FBI कर्मचाऱ्यांनी केली आहे. हे असे आहे कारण माहिती खूप संवेदनशील आणि इतरांना पाहण्यासाठी खूप धोकादायक आहे.
  
  
  कोणताही यूएस डिस्ट्रिक्ट ॲटर्नी माफिया कुटुंबे आणि सिंडिकेट सदस्यांवर गोळा केलेल्या डेटाच्या रीलवर हात मिळवण्यासाठी आपला आत्मा विकेल.
  
  
  केवळ ग्रेगोरिअस किंवा मी या विशेष रीलमधून प्रिंटआउट अधिकृत करू शकतो.
  
  
  * * *
  
  
  शेवटी ग्रेगोरियसने दुपारचे जेवण पूर्ण केले. त्याने ट्रे बाजूला ढकलला आणि तागाच्या रुमालाने ओठ दाबून पुन्हा खुर्चीत बसला.
  
  
  “समस्या कार्माइन स्टोसेलीची आहे,” तो तीव्रपणे म्हणाला. "तो कोण आहे माहीत आहे का?"
  
  
  मी सहमती दर्शविली. “हे मला विचारण्यासारखे आहे की गेटी तेल कोणाचे आहे. कार्माइन न्यूयॉर्कमधील सर्वात मोठे माफिया कुटुंब चालवते. नंबर आणि ड्रग्ज ही त्याची खासियत. तू त्याला कसा भेटलास? "
  
  
  ग्रेगोरियसने भुसभुशीत केली. “स्टोसेली माझ्या एका नवीन उपक्रमात सहभागी होण्याचा प्रयत्न करत आहे. मला तो तिथे ठेवायचा नाही."
  
  
  "मला तपशील सांग."
  
  
  अनेक सेनेटोरियमचे बांधकाम. सहा देशांपैकी प्रत्येकी एक. एक आलिशान हॉटेल, हॉटेलला लागून असलेल्या अनेक कमी उंचीच्या कॉन्डोमिनियम इमारती आणि संपूर्ण कॉम्प्लेक्सच्या आजूबाजूला अंदाजे 30-40 खाजगी व्हिला यांचा समावेश असलेल्या एन्क्लेव्हची कल्पना करा."
  
  
  मी त्याच्याकडे पाहून हसले. - "आणि फक्त लक्षाधीशांसाठी, बरोबर?"
  
  
  "बरोबर."
  
  
  मी पटकन माझ्या डोक्यात गणित केले. "ही सुमारे आठशे दशलक्ष डॉलर्सची गुंतवणूक आहे," मी नोंदवले. "कोण निधी देत आहे?"
  
  
  "मी," ग्रेगोरियस म्हणाला, "त्यात गुंतवलेला प्रत्येक पैसा हा माझा स्वतःचा पैसा आहे."
  
  
  "ही चूक आहे. आपण नेहमी उधार पैसे वापरले आहेत. यावेळी ते तुमचे का आहेत?
  
  
  “कारण मी काही तेल कंपन्या वाढवल्या आहेत,” ग्रेगोरियस म्हणाला. "उत्तर समुद्रात ड्रिलिंग रक्तरंजित महाग आहे."
  
  
  "आठशे दशलक्ष." मी एक मिनिट विचार केला. "तुम्ही कसे काम करता हे जाणून घेऊन, ग्रेगोरिअस, मी असे म्हणेन की तुम्ही पूर्ण झाल्यावर तुमच्या गुंतवणुकीवर सुमारे पाच ते सात पट परतावा पहात आहात."
  
  
  ग्रेगोरिअसने माझ्याकडे लक्षपूर्वक पाहिले. “त्याच्या अगदी जवळ, कार्टर. मला दिसते की तुम्ही या विषयाशी संपर्क गमावला नाही. समस्या अशी आहे की जोपर्यंत हे प्रकल्प पूर्ण होत नाहीत तोपर्यंत मी एक पैसाही गोळा करू शकणार नाही.”
  
  
  - आणि स्टोसेलीला आपल्या पाईमध्ये बोटे हवी आहेत?
  
  
  "थोडक्यात, होय."
  
  
  "कसे?"
  
  
  “स्टोसेलीला या प्रत्येक रिसॉर्टमध्ये कॅसिनो उघडायचा आहे. त्याचा जुगार कॅसिनो. मी यात सहभागी होणार नाही."
  
  
  "त्याला नरकात जायला सांग."
  
  
  ग्रेगोरियसने मान हलवली. "त्यामुळे माझा जीव गेला असता."
  
  
  मी डोके टेकवले आणि भुवया उंचावत त्याला विचारले.
  
  
  "तो करू शकतो," ग्रेगोरियस म्हणाला. "त्याच्याकडे लोक आहेत."
  
  
  "त्याने तुला सांगितले का?"
  
  
  "हो."
  
  
  "कधी?"
  
  
  "त्यावेळी त्याने मला त्याच्या प्रस्तावाची रूपरेषा सांगितली."
  
  
  "आणि तुझी अपेक्षा आहे की मी तुझी स्टोसेलीपासून सुटका करेन?"
  
  
  ग्रेगोरियसने होकार दिला. "नक्की."
  
  
  "त्याला मारून?"
  
  
  त्याने मान हलवली. “तो एक सोपा मार्ग असेल. पण स्टोसेलीने मला सरळ सांगितले की जर मी इतका मूर्खपणाचा प्रयत्न केला तर त्याच्या माणसांना कोणत्याही किंमतीत मला पकडण्याचे आदेश असतील. दुसरा मार्ग असावा."
  
  
  मी कुत्सितपणे हसलो. - "आणि मला त्याला शोधण्याची गरज आहे, नाही का?"
  
  
  “जर कोणी करू शकत असेल तर फक्त तुम्हीच करू शकता,” ग्रेगोरियस म्हणाला. "म्हणूनच मी हॉकला तुझ्याबद्दल पुन्हा विचारलं."
  
  
  एका क्षणासाठी मला आश्चर्य वाटले की हॉकने मला कर्ज घेण्यास काय केले असावे. AX व्यक्तींसाठी काम करत नाही. AX फक्त अमेरिकन सरकारसाठी काम करते, जरी अमेरिकन सरकारच्या नव्वद टक्के लोकांना ते अस्तित्वात आहे हे माहीत नसले तरीही.
  
  
  मी विचारले. - "तुला माझ्या क्षमतेवर खरोखर विश्वास आहे का?"
  
  
  “हॉक,” ग्रेगोरियस म्हणाला आणि तोच त्याचा शेवट होता.
  
  
  मी उठतो. माझे डोके जवळजवळ लिअरजेट केबिनच्या छताला स्पर्श करत होते.
  
  
  "हे सर्व आहे का, ग्रेगोरिअस?"
  
  
  ग्रेगोरिअसने माझ्याकडे पाहिले. "इतर सगळे म्हणतात की ते आहे," त्याने टिप्पणी केली.
  
  
  "एवढंच?" - मी पुन्हा विचारले. मी त्याच्याकडे खाली पाहिले. मला जाणवलेला थंडपणा, माझ्या आवाजात वैर बाहेर आले.
  
  
  "मला वाटते की हे तुमच्यासाठी पुरेसे असेल."
  
  
  मी लिअरजेटमधून बाहेर पडलो आणि पायऱ्या उतरून वाळवंटाच्या मजल्यावर गेलो, दिवसाची अचानक उष्णता माझ्या मनात निर्माण होऊ लागलेल्या रागाइतकीच तीव्रतेने जाणवली.
  
  
  हॉक माझ्याशी काय करत होता? N3, किलमास्टर, मारणे निषिद्ध आहे का? कार्टरने एका उच्चपदस्थ मॉब बॉसचा सामना केला - आणि जेव्हा मी त्याच्याकडे गेलो तेव्हा मी त्याला स्पर्श करू नये?
  
  
  येशू, हॉक मला मारण्याचा प्रयत्न करीत होता?
  
  
  तिसरा अध्याय.
  
  
  मी सेसना 210 उड्डाण करून EI पासो विमानतळावर परत आलो, चावी वळवली आणि बिल भरले, तोपर्यंत दुपार झाली होती. मला फ्लाइट हटपासून मुख्य टर्मिनल इमारतीपर्यंत सुमारे दोनशे यार्ड चालावे लागले.
  
  
  हॉलमध्ये मी थेट फोन बँकेत गेलो. मी बूथमध्ये प्रवेश केला, माझ्या मागे दरवाजा बंद केला आणि नाणी एका छोट्या स्टेनलेस स्टीलच्या शेल्फवर टाकली. मी स्लॉटमध्ये एक पैसा टाकला, एक शून्य डायल केला आणि नंतर डेन्व्हरचा उर्वरित नंबर डायल केला.
  
  
  ऑपरेटर आत गेला.
  
  
  “एक फोन कर,” मी तिला म्हणालो. "माझे नाव कार्टर आहे." हे मला तिला समजावून सांगावे लागले.
  
  
  फोनची रिंग ऐकू येईपर्यंत मी कानातल्या झंकारांची अधीरतेने वाट पाहत होतो.
  
  
  
  
  
  
  तिसऱ्या रिंगनंतर, कोणीतरी उत्तर दिले.
  
  
  "आंतरराष्ट्रीय डेटा".
  
  
  ऑपरेटर म्हणाला, “हा एल पासो ऑपरेटर आहे. मिस्टर कार्टर मला कॉल करत आहेत. तुम्ही स्वीकाराल का? »
  
  
  "कृपया क्षणभर थांबा." एक क्लिक झाले आणि काही क्षणात माणसाचा आवाज ऐकू आला.
  
  
  "ठीक आहे, घे," तो म्हणाला.
  
  
  "सुरू ठेवा सर." मी ऑपरेटर डिस्कनेक्ट ऐकले होईपर्यंत मी थांबलो
  
  
  "कार्टर इथे आहे," मी म्हणालो. - आपण आधीच ग्रेगोरियसकडून ऐकले आहे?
  
  
  "परत आपले स्वागत आहे," डेन्व्हर म्हणाला. "आम्हाला शब्द मिळाला आहे."
  
  
  "मी चालू आहे का?"
  
  
  “तुम्ही चालू आहात आणि ते तुमचे रेकॉर्डिंग करत आहेत. ऑर्डर करा."
  
  
  “मला कार्माइन स्टोसेलीबद्दल प्रिंटआउट हवे आहे,” मी म्हणालो. “तुमच्याकडे त्याच्यावर आणि त्याच्या संस्थेवर सर्व काही आहे. प्रथम वैयक्तिक तपशील, फोन नंबरसह जेथे मी त्याच्याशी संपर्क साधू शकतो.”
  
  
  "लवकरच," डेन्व्हर म्हणाला. आणखी एक छोटासा विराम होता. "कॉपी करायला तयार आहात?"
  
  
  "तयार."
  
  
  डेन्व्हरने मला फोन नंबर दिला. डेनवर म्हणाला आणि मला ते समजावून सांगितले, “तेथे जाण्यासाठी तुम्हाला एक कोड वापरण्याची आवश्यकता आहे.
  
  
  मी डेन्व्हरमध्ये फोन ठेवला, नंतर न्यूयॉर्क नंबर डायल केला.
  
  
  फोन उचलण्यापूर्वी फक्त एकदाच रिंग वाजली.
  
  
  "हो?"
  
  
  “माझे नाव कार्टर आहे. मला स्टोसेलीशी बोलायचे आहे."
  
  
  “तुझा नंबर चुकीचा आहे मुला. त्या आडनावाचे इथे कोणी नाही.
  
  
  "त्याला सांगा माझ्याशी या नंबरवर संपर्क साधता येईल," मी आवाजाकडे दुर्लक्ष करत म्हणालो. मी एल पासोमधील फोन बूथचा नंबर वाचला. “हा एक पेफोन आहे. मला त्याच्याकडून दहा मिनिटांत ऐकायचे आहे."
  
  
  “फक ऑफ, चार्ली,” आवाज वाढला. "मी तुम्हाला सांगितले होते की तुमचा नंबर चुकीचा आहे." त्याने फोन लावला.
  
  
  मी फोन हुकवर ठेवला आणि मागे झुकून, अरुंद जागेत आराम करण्याचा प्रयत्न केला. मी माझी एक सोन्याची टीप असलेली सिगारेट काढली आणि ती पेटवली. वेळ निघून गेल्यासारखी वाटत होती. मी शेल्फवरच्या नाण्यांशी खेळत होतो. मी सिगारेट जमिनीवर फेकण्यापूर्वी आणि माझ्या बुटाखाली चिरडण्यापूर्वी ती जवळजवळ फिल्टरपर्यंत ओढली.
  
  
  टेलिफोन वाजला. मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिलं आणि मी फोन ठेवला तेव्हा फक्त आठ मिनिटेच झाली होती. मी फोन उचलला आणि एकही शब्द न बोलता लगेच हुक लावला. मी माझ्या मनगटाच्या घड्याळाचा दुसरा हात वेडेपणाने पाहिला. बरोब्बर दोन मिनिटं उलटून गेली आणि पुन्हा फोन वाजला. मी न्यूयॉर्कमध्ये फोन ठेवल्यानंतर दहा मिनिटे.
  
  
  मी फोन उचलला आणि म्हणालो, "कार्टर, इथे."
  
  
  “ठीक आहे,” एक जड, कर्कश आवाज म्हणाला, ज्यामध्ये मी स्टोसेलीला ओळखले. "मला तुझा संदेश मिळाला."
  
  
  "तुला माहित आहे मी कोण आहे?"
  
  
  “ग्रेगोरिअसने मला तुझ्याकडून कॉलची अपेक्षा करण्यास सांगितले. तुला काय पाहिजे?"
  
  
  "तुला भेटण्यासाठी."
  
  
  एक लांब विराम होता. "ग्रेगोरिअस माझ्या प्रस्तावाला सहमती देईल का?" - स्टोसेलीने विचारले.
  
  
  "हेच मला तुमच्याशी बोलायचे आहे," मी म्हणालो. "आपण कधी आणि कुठे भेटू शकतो?"
  
  
  स्टोसेली हसली. “बरं, तू आता अर्ध्यावर आला आहेस. मी तुम्हाला उद्या अकापुल्कोमध्ये भेटेन.
  
  
  "अकापुल्को?"
  
  
  "हो. मी आता मॉन्ट्रियलमध्ये आहे. मी इथून अकापुल्कोला जात आहे. मी तुम्हाला तिथे भेटेन. तुम्ही मॅटामोरोस हॉटेलमध्ये तपासत आहात. ते तुमचे नाव आहे का? माझी मुले तुमच्याशी संपर्क साधतील आणि आम्ही करू भेटू."
  
  
  "पुरेशी चांगली."
  
  
  स्टोसेली अजिबात संकोचला, मग ओरडला, “ऐका, कार्टर, मी तुझ्याबद्दल काहीतरी ऐकले आहे. तर, मी तुम्हाला चेतावणी देत आहे. माझ्याबरोबर खेळ खेळू नका! »
  
  
  “अकापुल्कोमध्ये भेटू,” मी म्हणालो आणि फोन ठेवला.
  
  
  मी माझ्या खिशातून आणखी दहा सेंट्स काढले आणि पुन्हा डेन्व्हरला कॉल केला.
  
  
  “कार्टर,” मी माझी ओळख करून देत म्हणालो. “मला अकापुल्कोमधील ऑपरेशनचे प्रिंटआउट हवे आहे. तेथे स्टोसेलीशी कोण जोडलेले आहे? तो किती मोठा आहे? हे कसे कार्य करते? त्यांच्यावर जे काही बाहेर काढता येईल. नावे, ठिकाणे, तारखा."
  
  
  "समजले."
  
  
  "किती वेळ लागेल याला?"
  
  
  “तुम्ही अकापुल्कोला पोहोचेपर्यंत, तुमच्याकडे माहिती तसेच तुम्ही मागितलेली इतर सामग्री असेल. ते लवकर पुरेसे आहे का? अजून काही?"
  
  
  "होय, मला मातामोरोसमधील माझ्या हॉटेलमध्ये फोन हवा आहे आणि मी येईन तेव्हा तो माझी वाट पाहत असावा."
  
  
  डेन्व्हरने विरोध करण्यास सुरुवात केली, परंतु मी त्याला अडथळा आणला. “अरे, भाड्याने घ्यायचे असेल तर छोटे विमान,” मी जोरात म्हणालो. “एक पैसाही वाचवण्याचा प्रयत्न करू नका. हा ग्रेगोरिअसचा पैसा आहे, तुमचा नाही!
  
  
  मी फोन ठेवला आणि टॅक्सी मारण्यासाठी बाहेर गेलो. व्हिजिटर परमिट मिळवण्यासाठी माझा पुढचा थांबा मेक्सिकन टुरिझम ब्युरो होता आणि तिथून मी सीमा ओलांडून जुआरेझ आणि विमानतळाकडे निघालो. एरोमेक्सिको DC-9 ते चिहुआहुआ, टोरेऑन, मेक्सिको सिटी आणि अकापुल्कोपर्यंत मी ते फारच कमी केले.
  
  
  प्रकरण चार
  
  
  डेन्व्हर चांगला मुलगा होता. जेव्हा मी मॅटामोरोस हॉटेलमध्ये तपासणी केली तेव्हा टेलिकॉपीयर माझ्या खोलीत माझी वाट पाहत होता. अहवालासाठी अजून वेळ नव्हता, म्हणून मी खाडीकडे दिसणाऱ्या रुंद टाइल्सच्या टेरेसवर गेलो, एका रुंद विकर खुर्चीवर बसलो आणि रमचा ग्लास मागवला. नुकतेच लागलेले शहराचे दिवे आणि शहराच्या वरती उत्तरेकडे दिसणाऱ्या अंधाऱ्या, अस्पष्ट टेकड्यांकडे मी खाडीच्या पलीकडे पाहत हळूच ते पिळले.
  
  
  मी बराच वेळ तिथे बसून संध्याकाळ, शांतता, शहरातील दिवे आणि रमच्या थंड गोडपणाचा आनंद घेत होतो.
  
  
  जेव्हा मी शेवटी उठलो, तेव्हा मी आतमध्ये बराच वेळ आरामात जेवायला गेलो, त्यामुळे जवळजवळ मध्यरात्र झाली नव्हती की मला डेन्व्हरहून फोन आला. मी ते माझ्या खोलीत घेतले.
  
  
  मी टेलिकॉपीयर चालू केला आणि त्यात हँडसेट घातला. मशीनमधून कागद बाहेर येऊ लागला.
  
  
  तो बाहेर पडेपर्यंत मी ते स्कॅन केले, शेवटी माझ्यासमोर कागदाचा एक छोटासा स्टॅक होता.
  
  
  
  
  
  गाडी थांबली. मी पुन्हा फोन उचलला.
  
  
  "तेच आहे," डेन्व्हर म्हणाला. "मला आशा आहे की हे तुम्हाला मदत करेल. अजून काही?"
  
  
  "अजून नाही".
  
  
  “मग तुझ्यासाठी माझ्याकडे काहीतरी आहे. आम्हाला नुकतीच न्यूयॉर्कमधील आमच्या संपर्कांपैकी एकाकडून माहिती मिळाली. काल रात्री कस्टम अधिकाऱ्यांनी केनेडी विमानतळावर तीन फ्रेंच लोकांना पकडले. हेरॉईनची शिपमेंट तस्करी करण्याच्या प्रयत्नात त्यांना पकडण्यात आले. आंद्रे मिचॉड, मॉरिस बर्थियर आणि एटिन डुप्रे अशी त्यांची नावे आहेत. तुम्ही त्यांना ओळखता का? »
  
  
  “हो,” मी म्हणालो, “ते स्टोसेलीशी त्याच्या औषध ऑपरेशन्सच्या फ्रेंच भागात जोडलेले आहेत.”
  
  
  डेन्व्हरने माझ्यावर आरोप केला, “जसा अहवाल आला तसा तो पाहत होतास.
  
  
  मी क्षणभर विचार केला आणि मग म्हणालो, “त्याला काही अर्थ नाही. हे लोक स्वत: माल घेऊन जाण्याइतपत मोठे आहेत. त्यांनी कुरियर का वापरले नाही? "
  
  
  “आम्हालाही हे समजू शकत नाही. आम्हाला मिळालेल्या संदेशानुसार विमान ऑर्लीहून आले. मिचाऊडने टर्नटेबलवरील त्याच्या बॅगा उचलल्या आणि त्या कस्टम काउंटरवर नेल्या जसे की त्याच्याकडे लपवण्यासारखे काही नव्हते. तीन पिशव्या, पण त्यातील एक पिशवी दहा किलो शुद्ध हेरॉईनने भरलेली होती."
  
  
  "किती म्हणालास?" - मी व्यत्यय आणला.
  
  
  “तुम्ही माझं बरोबर ऐकलं. दहा किलोग्रॅम. त्याची किंमत किती आहे माहीत आहे का? "
  
  
  “रस्त्याचा खर्च? सुमारे दोन दशलक्ष डॉलर्स. घाऊक? आयातदारासाठी एकशे दहा ते एक लाख वीस हजार खर्च येईल. म्हणूनच विश्वास ठेवणे खूप कठीण आहे."
  
  
  “तुम्ही यावर विश्वास ठेवा. आता मजेशीर भाग येतो. मिचौडने दावा केला की त्याला हेरॉइनबद्दल काहीही माहिती नाही. त्याने ती बॅग आपली असल्याचे नाकारले."
  
  
  "ते होते?"
  
  
  “बरं, तो एक अटॅच केस होता - मोठ्यांपैकी एक - आणि त्यावर त्याचे आद्याक्षर छापलेले होते. आणि हँडलला त्याच्या नावाचा टॅग जोडला होता."
  
  
  "इतर दोघांचे काय?"
  
  
  "तीच गोष्ट. बर्थियरने त्याच्या रात्रभराच्या बॅगेत बारा किलोग्रॅम ठेवले आणि डुप्री आठ किलोग्रॅम घेऊन गेले. एकूण तीस किलोग्रॅम शुद्ध हेरॉईन आहे जे कस्टम्सने अनुभवले आहे."
  
  
  "आणि ते सर्व एकच बोलतात?"
  
  
  "तुम्ही बरोबर अंदाज लावला. प्रत्येकजण आपली बॅग चेक काउंटरवर ठेवतो, पितळेसारखी ठळक, जणू काही त्यात शर्ट आणि सॉक्सशिवाय काही नाही. ते ओरडतात ही फसवणूक आहे."
  
  
  “कदाचित,” मी विचार केला, “एक गोष्ट वगळता. फ्रेम तयार करण्यासाठी तुम्हाला तीन लाख पन्नास हजार डॉलर्स किमतीची औषधे खर्च करण्याची गरज नाही. अर्धा किलोग्राम - नरक, अगदी काही औंस - पुरेसे आहे.
  
  
  "कस्टमला असे वाटते."
  
  
  "टिप होती का?"
  
  
  "एक शब्दही नाही. त्यांनी संपूर्ण शोध घेतला कारण कस्टमला त्यांच्या मार्सेलमधील क्रियाकलापांबद्दल माहिती आहे आणि त्यांची नावे एका विशेष यादीत आहेत. आणि यामुळे ते आणखी अनोळखी होते. त्यांना माहित होते की ते या यादीत आहेत. त्यांना माहित होते की ते पूर्णपणे असतील. रीतिरिवाजांनी तपासले, मग ते त्यातून सुटण्याची अपेक्षा कशी करू शकतात?
  
  
  मी टिप्पणी केली नाही. डेन्व्हर चालू राहिले. “आम्ही नुकत्याच दिलेल्या फाईलमधील माहितीच्या दुसऱ्या भागासोबत तुम्ही ते एकत्र केल्यास तुम्हाला हे आणखी मनोरंजक वाटेल. गेल्या आठवड्यात स्टोसेली मार्सेलीमध्ये होता. तो तिथे असताना कोणाला डेट केले याचा अंदाज लावा? »
  
  
  “मायचॉड, बर्थियर आणि डुप्रे,” मी म्हणालो. "हुशार माणूस." मी क्षणभर गप्प बसलो: "हा योगायोग आहे असे तुम्हाला वाटते का?" - डेन्व्हरने विचारले. "मी योगायोगावर विश्वास ठेवत नाही," मी स्पष्टपणे म्हणालो. "आम्ही पण".
  
  
  "एवढंच?" “मी विचारले आणि डेन्व्हरने होय म्हटले, मला शुभेच्छा दिल्या आणि फोन बंद केला. मी खाली जाऊन आणखी प्यायलो.
  
  
  दोन तासांनंतर, मी कपडे उतरवून माझ्या खोलीत परतलो होतो, तेव्हा पुन्हा फोन वाजला.
  
  
  “मी आता काही तासांपासून तुमच्याशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न करत आहे,” डेन्व्हर त्याच्या आवाजात चिडचिड करत म्हणाला.
  
  
  "काय चाललय?"
  
  
  "त्याने चाहत्यांना उडवले," डेन्व्हर म्हणाला. “आम्हाला आमच्या लोकांकडून दिवसभर अहवाल मिळतात. आतापर्यंत, Dattua, Torregrossa, Vignal, Gambetta, Maxi Klein आणि Solly Webber बिलावर आहेत! »
  
  
  मी आश्चर्याने शिट्टी वाजवली की डेन्व्हरने त्याच्या ईस्ट कोस्ट ऑपरेशन्समध्ये स्टोसेलीशी संबंधित सहा शीर्ष ड्रग तस्करांची नावे दिली आहेत. "मला तपशील सांग."
  
  
  डेन्व्हरने दीर्घ श्वास घेतला. “आज सकाळी लागार्डिया विमानतळावर, एफबीआयने अटक केलेला रेमंड दत्तुआ दत्तुआ मॉन्ट्रियलहून विमानाने आला. दत्तुआची झडती घेतली असता त्याच्या कोटच्या खिशात विमानतळावरील लॉकरची चावी सापडली. लॉकरमधील सुटकेसमध्ये वीस किलो शुद्ध हेरॉईन होते."
  
  
  "सुरू."
  
  
  “विनी टोरेग्रोसा यांना आज सकाळी त्यांच्या वेस्टचेस्टर येथील घरी एक बॉक्स मिळाला. ते नियमित युनायटेड पार्सल सर्व्हिस व्हॅनमध्ये वितरित केले गेले. ब्युरो ऑफ नार्कोटिक्स आणि धोकादायक ड्रग्ज एजंट्सच्या टिपांवर कारवाई करण्याआधी त्याच्यावर ते उघडण्यास वेळ नव्हता. बॉक्समध्ये पंधरा किलो हेरॉईन होते!
  
  
  "गॅम्बेटा आणि विग्नल यांना आज संध्याकाळी 7 च्या सुमारास NYPD ने अटक केली," तो पुढे म्हणाला.
  
  
  “त्यांना फोनवरून चेतावणी देण्यात आली. त्यांनी दोघांना मॅनहॅटनच्या मिडटाउनमध्ये गॅम्बेट्टाच्या कारमधून उचलले आणि ट्रंकमध्ये एका स्पेअर टायरच्या डब्यात भरलेले बावीस किलोग्रॅम हेरॉईन सापडले."
  
  
  डेन्व्हरने त्याची मैफिल सुरू ठेवल्याने मी काहीच बोललो नाही.
  
  
  “संध्याकाळी दहा वाजण्याच्या सुमारास, फेड्स मियामी बीचच्या मॅक्सी क्लेन हॉटेलच्या पेंटहाऊसमध्ये दाखल झाले. क्लेन आणि त्याचा साथीदार वेबर नुकतेच दुपारचे जेवण पूर्ण केले होते. जेवणाच्या टेबलाच्या एका डब्यात एजंटांना पंधरा किलो हेरॉईन सापडले जे वेटरने जेवणासोबत तासाभरापूर्वी आणले होते.
  
  
  
  
  
  डेनवर थांबला, मी काहीतरी बोलण्याची वाट पाहत होता.
  
  
  "हे अगदी स्पष्ट आहे की ते सेट केले गेले होते," मी विचार केला.
  
  
  "अर्थात," डेन्व्हर सहमत झाला. “फक्त फेड आणि स्थानिक पोलिसांनाच नाही तर वृत्तपत्रांना देखील सूचित केले गेले. या प्रत्येक बैठकीला आमचा एक न्यूज ब्युरो रिपोर्टर होता. उद्या ही गोष्ट देशातील प्रत्येक वृत्तपत्रात प्रथम क्रमांकावर असेल. ते आधीच ऑन एअर आहे."
  
  
  “अटक राहतील का?
  
  
  “मला तसं वाटतं,” क्षणभर विचार केल्यानंतर डेन्व्हर म्हणाला. “ते सर्व फसवणुकीबद्दल ओरडत आहेत, परंतु feds आणि स्थानिक पोलिस या लोकांना नखे ​​बनवण्यासाठी बराच काळ वाट पाहत आहेत. होय, मला वाटते की ते त्यांना ते कबूल करतील."
  
  
  मी माझ्या डोक्यात काही गणित केले. "ते फक्त एकशे दोन किलो हेरॉईन आहे," मी म्हणालो, "दोन दिवसांपूर्वी त्यांनी Michaud Berthier आणि Dupre कडून काय घेतले ते लक्षात घेऊन."
  
  
  “नाकावरच,” डेन्व्हर म्हणाला. “उत्पादनाची किंमत दोनशे ते दोन लाख वीस हजार डॉलर प्रति किलोग्राम आहे हे लक्षात घेता, एकूण एकवीस दशलक्ष डॉलर्सपेक्षा जास्त आहे. हेक, अगदी दहा ते बारा हजार डॉलर्स एक किलो स्टोकली जेव्हा तो मार्सेलमधून आयात करतो तेव्हा ते लाख लाख डॉलर्सपेक्षा जास्त आहे
  
  
  "कोणीतरी दुखापत झाली," मी टिप्पणी केली.
  
  
  "बाकी ऐकायला आवडेल का?"
  
  
  "हो."
  
  
  "तुम्हाला माहित आहे का की काल स्टोसेली मॉन्ट्रियलमध्ये होता?"
  
  
  "हो. मी त्याच्याशी तिथेच बोललो."
  
  
  "तुम्हाला माहित आहे का की तो रेमंड दत्तुआला डेट करत होता तेव्हा तो तिथे होता?"
  
  
  "नाही" पण डेन्व्हरने मला दिलेल्या माहितीमुळे मला ते फारसे आश्चर्यकारक वाटले नाही.
  
  
  "किंवा दत्तुआला भेटण्याच्या आदल्या दिवशी, स्टोसेली मियामी बीचवर मॅक्सी क्लेन आणि सॉली वेबरला भेटत होता?"
  
  
  "नाही"
  
  
  "किंवा तो फ्रान्सहून परतल्यानंतर एका आठवड्यानंतर, तो वेस्टचेस्टरमधील टोरेग्रोसा आणि ब्रुकलिनमध्ये विग्नल आणि गॅम्बेटा या दोघांना भेटला?"
  
  
  "मी विचारले. "स्टोसेलीबद्दल हे सर्व तुम्हाला कुठे माहित आहे?"
  
  
  "ग्रेगोरियसने आम्हाला सुमारे तीन आठवड्यांपूर्वी स्टोसेलीचा मागोवा घेतला," डेन्व्हरने स्पष्ट केले. "तेव्हापासून, आमच्याकडे दोन आणि तीन लोकांचे पथक होते जे त्याच्यावर चोवीस तास लक्ष ठेवत होते." तो हसला. "मी तुम्हाला सांगू शकतो की तो दिवसातून किती वेळा शौचालयात गेला आणि त्याने किती कागद वापरले."
  
  
  “फुशारकी मारणे थांबवा,” मी त्याला म्हणालो. "माहिती सेवा किती चांगली आहे हे मला माहीत आहे."
  
  
  "ठीक आहे," डेन्व्हर म्हणाला. “आणि आता इथे आणखी एक सत्य आहे जे मी तुमच्यासाठी जतन केले आहे. त्याला फेड्सने ताब्यात घेण्याच्या काही काळापूर्वी, मॅक्सी क्लेन क्लीव्हलँडमध्ये ह्यूगो डोनाटीशी बोलत होता. मॅक्सीने कमिशनला स्टोसेलीसाठी करार करण्यास सांगितले. त्याला सांगण्यात आले की ते आधीच कामात आहे.”
  
  
  "का?"
  
  
  “कारण मॅक्सीला काळजी होती की स्टोसेलीने मिचॉड, बर्थियर आणि डुप्रेची स्थापना केली होती. त्याने रेडिओवर टोरेग्रोसा, विग्नाले आणि गॅम्बेटाबद्दल ऐकले. त्याला वाटले की स्टोसेलीने त्यांना सेट केले आहे आणि तो पुढे आहे."
  
  
  चांगल्या स्वभावाच्या व्यंग्यांसह, मी म्हणालो, "मॅक्सी क्लेनने फोन केला आणि डोनाटीला काय सांगितले ते तुम्हाला वैयक्तिकरित्या सांगितले असे मी गृहित धरतो?"
  
  
  "तेच आहे," डेन्व्हर हसत म्हणाला. "मॅक्सी स्टोसेलीला भेटल्यापासून, आम्ही त्याचे फोन टॅप करत आहोत."
  
  
  "मॅक्सी इतका मूर्ख नाही की त्याच्या हॉटेलच्या खोलीतील फोन असा कॉल करण्यासाठी वापरेल," मी टिप्पणी केली. "तो बाहेर बूथ वापरेल."
  
  
  “होय,” डेन्व्हर म्हणाला, “पण तोच बूथ एकापेक्षा जास्त वेळा वापरण्याइतका निष्काळजी आहे. आम्ही अर्धा डझन बूथ वायरटॅप केले आहेत जे आम्हाला आढळले आहे की तो गेल्या काही दिवसांपासून सातत्याने वापरत आहे. ते आज रात्री चुकते.”
  
  
  आत्मसंतुष्ट असल्याबद्दल मी डेन्व्हरला दोष देऊ शकत नाही. त्याच्या लोकांनी खूप चांगले काम केले.
  
  
  मी विचारले: "तुला हे कसे समजले?" "स्टोसेलीने आपले भागीदार सेट केले असे तुम्हाला वाटते का?"
  
  
  "हे खरंच असं दिसतंय, नाही का? आणि आयोगालाही असेच वाटते, कारण त्यांनी त्याला करार दिला आहे. स्टोसेली मेला आहे.
  
  
  “कदाचित,” मी टाळाटाळ करून म्हणालो. “ते देशातील सर्वात मोठ्या कुटुंबांपैकी एक आहेत. त्याच्यापर्यंत पोहोचणे त्यांच्यासाठी सोपे होणार नाही. अजून काही?"
  
  
  "ते पुरेसे नाही का?"
  
  
  “मला असे वाटते,” मी म्हणालो. "आणखी काही तुटले तर मला कळवा."
  
  
  मी विचारपूर्वक फोन ठेवला आणि खिडकीबाहेरच्या छोट्या बाल्कनीत खुर्चीत बसलो. मी एक सिगारेट पेटवली, सौम्य मेक्सिकन रात्रीच्या अंधारात पाहत होतो आणि मला अचानक धक्का बसलेली माहिती स्कॅन करत होतो.
  
  
  जर डेन्व्हरने जे सांगितले ते खरे असेल - जर स्टोसेली कराराखाली असेल - तर त्याचे हात आणखी काही महिने भरलेले असतील. इतका की त्याला ग्रेगोरिअसला त्रास द्यायला वेळ मिळाला नाही. या प्रकरणात माझे काम झाले.
  
  
  तरीही हे ग्रेगोरिअसच्या समस्येचे निराकरण करण्यासाठी खूप सोपे, अगदी प्रासंगिक वाटले.
  
  
  मी पुन्हा वस्तुस्थिती पाहिली. आणि माझ्या डोक्यात शंका येऊ लागल्या.
  
  
  जर स्टोसेलीने खरंच सेटअप लावला असता, तर त्याला कळले असते की त्याच्या जीवाला धोका आहे. उष्णता कमी होईपर्यंत त्याला झोपावे लागेल हे त्याला माहीत होते. अर्थात, तो इतक्या उघडपणे अकापुल्कोमध्ये कधीच येणार नव्हता.
  
  
  त्याला काही अर्थ नव्हता.
  
  
  प्रश्न : तो शंभर दोन किलोग्रॅम आणायला कुठे जाणार? ते हिरोईन खूप आहे. त्याने ते त्याच्या मार्सेलिस मित्रांकडून मिळवले नसते - जर तो त्यांना सेट करण्यासाठी वापरणार असेल तर. आणि जर तो इतर स्त्रोतांकडे वळला असता तर मी इतक्या मोठ्या खरेदीबद्दल ऐकले असते.
  
  
  
  
  
  प्रश्न: खरेदी करण्यासाठी त्याला एक दशलक्ष डॉलर्सपेक्षा जास्त रोख कुठे मिळू शकेल? माफिया आणि सिंडिकेटच्या अंडरवर्ल्डमध्येही, अशा प्रकारचा पैसा एकरकमी आणि छोट्या, न सापडलेल्या खात्यांमध्ये मिळणे कठीण आहे. कोणीही धनादेश स्वीकारत नाही किंवा क्रेडिट ऑफर करत नाही!
  
  
  प्रश्न: तो वस्तू कोठे ठेवेल? लागवड करण्यापूर्वी या सामग्रीबद्दल एकही शब्द का नव्हता? इंटरपोल, फ्रेंच नार्कोटिक्स ब्युरो - ल'ऑफिस सेंट्रल पोर ला सप्रेशन डु ट्रॅफिक डेस स्टुपेफिअंट्स - आमचा स्वतःचा यूएस डिपार्टमेंट ऑफ नार्कोटिक्स आणि डेंजरस ड्रग्ज - सर्वांना त्यांच्या सशुल्क माहिती देणाऱ्यांच्या विशाल नेटवर्कवरून याबद्दल आधीच माहिती असावी.
  
  
  दुसरा विचार: जर स्टोसेली एवढ्या मोठ्या प्रमाणात हेरॉइन काढून टाकू शकला, तर याचा अर्थ तो आणखी मोठ्या प्रमाणात हात मिळवू शकेल का?
  
  
  यामुळेच एखाद्या व्यक्तीमध्ये सर्दी होऊ शकते.
  
  
  हे प्रश्न आणि त्यांची अनेक संभाव्य उत्तरे माझ्या डोक्यात एका राइडरलेस कॅरोसेलप्रमाणे फिरत आहेत ज्यात लाकडी घोडे त्यांच्या स्टीलच्या खांबांवर वर आणि खाली सरपटत आहेत आणि मी एका कल्पनेवर पोहोचताच, दुसरी कल्पना येईल जी अधिक तर्कसंगत वाटेल. .
  
  
  मी शेवटी निराशेच्या चक्रव्यूहात हरवून गेलो.
  
  
  सर्वात मोठा प्रश्न हा होता की हॉकने मला ग्रेगोरिअसला कर्ज का दिले? समाधानाची गुरुकिल्ली "लेंड-लीज" या वाक्यांशामध्ये आहे. मला कर्ज दिले जात होते आणि हॉकला माझ्या सेवांच्या बदल्यात काहीतरी मिळणार होते. काय?
  
  
  आणि त्याहून अधिक. “नो AX” म्हणजे मी AX उत्पादन सुविधा किंवा कर्मचारी यांच्याशी संपर्क साधू शकलो नाही. तो निव्वळ खाजगी उद्योग होता. हॉकने मला सांगितले की मी माझ्यावर आहे!
  
  
  ठीक आहे. मी ते समजू शकलो. AX ही अमेरिकन सरकारची सर्वोच्च गुप्त एजन्सी आहे आणि ही सरकारी नोकरी नक्कीच नव्हती. त्यामुळे, वॉशिंग्टनला कॉल नाही. सुटे नाहीत. माझी घाण साफ करायला कोणी नाही.
  
  
  फक्त मी, विल्हेल्मिना, ह्यूगो आणि अर्थातच पियरे.
  
  
  मी शेवटी हे सर्व बोललो आणि झोपायच्या आधी टेरेसवर एक शेवटचे छान पेय घेण्यासाठी खाली गेलो.
  
  
  अध्याय पाचवा
  
  
  मी माझ्या खोलीच्या अंधारात काही अटॅविस्टिक, धोक्याच्या आदिम भावनांमधून जागा झालो. हलके ब्लँकेट आणि चादरीखाली नग्न, मी गतिहीन झोपलो, माझे डोळे न उघडण्याचा किंवा मी जागे असल्याचे कोणत्याही प्रकारे सूचित करण्याचा प्रयत्न केला. मी अगदी संथ, नियमित झोपेत श्वास घेणे चालू ठेवले. मला जाणीव झाली की काहीतरी मला जागृत केले आहे, खोलीशी संबंधित नसलेल्या आवाजाने माझ्या झोपलेल्या मनाला स्पर्श केला आणि मला जागृत अवस्थेत धक्का दिला.
  
  
  रात्रीच्या नेहमीच्या आवाजापेक्षा वेगळे काहीही उचलण्यासाठी मी माझे कान ट्यून केले. एअर कंडिशनरमधून वाऱ्याच्या झुळुकीत पडद्यांचा हलकासा आवाज ऐकू आला. मी माझ्या पलंगाच्या शेजारी नाईटस्टँडवर ठेवलेल्या छोट्या प्रवाशाच्या गजराच्या घड्याळाची अस्पष्ट टिकिंग ऐकली. मी बाथरूमच्या नळातून पाण्याचा थेंबही ऐकला. यापैकी कोणत्याही आवाजाने मला झोपेतून जाग आली नाही.
  
  
  जे काही वेगळे होते ते माझ्यासाठी धोकादायक होते. मी ते पुन्हा ऐकण्याआधी एक अखंड मिनिट निघून गेले - कार्पेटच्या ढिगाऱ्यावर शूजचे हळूवारपणे, काळजीपूर्वक सरकणे, त्यानंतर एक पातळ श्वासोच्छ्वास जो खूप दाबून ठेवला होता.
  
  
  अजूनही माझ्या श्वासाची लय हलत नाही किंवा बदलत नाही, मी माझे डोळे तिरपे उघडले, माझ्या डोळ्यांच्या कोपऱ्यातून खोलीतील सावल्या पाहत होतो. तीन अनोळखी व्यक्ती होत्या. त्यातले दोघे माझ्या बेडवर आले.
  
  
  प्रत्येक आवेग असूनही, मी स्वतःला गतिहीन राहण्यास भाग पाडले. मला माहित होते की डोळ्यांच्या झुळकेत जाणीवपूर्वक नियोजित कृतींसाठी वेळ उरणार नाही. जगणे माझ्या सहज शारीरिक प्रतिक्रियेच्या गतीवर अवलंबून असेल.
  
  
  सावल्या जवळ आल्या. माझ्या पलंगाच्या प्रत्येक बाजूला ते वेगळे झाले.
  
  
  जेव्हा ते माझ्यावर झुकले तेव्हा माझा स्फोट झाला. माझे धड एकाएकी सरळ झाले, माझे हात वर आले आणि त्यांचे डोके फोडण्यासाठी त्यांची मान पकडली.
  
  
  मी स्प्लिट सेकंदासाठी खूप मंद होतो. माझ्या उजव्या हाताने एकाला पकडले, पण दुसरा माझ्या हातातून निसटला.
  
  
  त्याने रागाने आवाज काढला आणि हात खाली केला. हा फटका माझ्या मानेच्या डाव्या बाजूला खांद्यावर लागला. त्याने फक्त त्याच्या मुठीने मला मारले; अचानक झालेल्या दुखण्याने मी जवळजवळ बेहोशच झालो.
  
  
  मी स्वतःला अंथरुणातून बाहेर फेकण्याचा प्रयत्न केला. तिसरी सावली माझ्या अंगावर पडली आणि माझी पाठ पलंगावर आदळली तेव्हा मी जमिनीवर पोहोचलो. मी त्याला माझ्या गुडघ्याने खाली पाडले, त्याच्या मांडीवर जोरात मारले. तो ओरडला आणि दुप्पट झाला, आणि मी माझ्या बोटांनी त्याच्या चेहऱ्यावर खोदले, त्याचे डोळे लक्षात न घेता.
  
  
  क्षणभर मी मोकळा झालो. माझ्या कॉलरबोनला मार लागल्याने माझा डावा हात सुन्न झाला. मी त्याकडे दुर्लक्ष करण्याचा प्रयत्न केला, लिव्हर हवेत उसळण्याइतपत स्क्वॅटमध्ये जमिनीवर पडलो. माझा उजवा पाय आडवा झाला. ते एका माणसाच्या छातीवर आदळले आणि त्याला भिंतीवर उडवत पाठवले. त्याने वेदनेने श्वास सोडला.
  
  
  मी तिसऱ्या माणसाकडे वळलो आणि माझ्या हाताची धार एका लहान बाजूच्या किकने त्याच्याकडे वळली ज्याने त्याची मान मोडली असावी.
  
  
  मी पुरेसा वेगवान नव्हतो. मला आठवते की मी एक ठोसा मारण्यास सुरुवात केली आणि त्याचा हात माझ्याकडे वळताना पाहिला आणि त्या स्प्लिट सेकंदात मला माहित होते की मी ते वेळेत वळवू शकणार नाही.
  
  
  
  
  
  
  मी बरोबर होतो. सर्व काही लगेच गेले. मी आतापर्यंतच्या सर्वात खोल, काळ्या छिद्रात पडलो. पडायला आणि जमिनीवर आपटायला मला कायमचं लागलं. आणि मग बराच वेळ भान राहिले नाही.
  
  
  * * *
  
  
  मला जाग आली आणि मी बेडवर पडलेले दिसले. लाईट चालू होती. खिडकीजवळ दोन माणसे खुर्च्यांवर बसली होती. तिसरा माणूस माझ्या बेडच्या पायथ्याशी उभा होता. त्याच्याकडे स्पॅनिश बनावटीचे मोठे गॅबिलोंडो लामा. ४५ स्वयंचलित पिस्तूल होते, माझ्याकडे बोट दाखवले. खुर्च्यांवरील पुरुषांपैकी एकाने हातात दोन इंची बॅरल असलेले .38 कोल्ट धरले होते. दुसऱ्याने त्याच्या डाव्या हाताच्या तळव्याला रबर ट्रंचनने टॅप केले.
  
  
  माझं डोकं दुखलं. माझी मान आणि खांदा दुखत आहे. मी एकाकडून दुसऱ्याकडे पाहिले. शेवटी, मी विचारले, "हे सर्व काय आहे?"
  
  
  माझ्या पलंगाच्या पायरीचा मोठा माणूस म्हणाला, “स्टोसेलीला तुला भेटायचे आहे. त्याने आम्हाला तुला आणायला पाठवले आहे.”
  
  
  "एक फोन कॉल हे करेल," मी खंबीरपणे टिप्पणी केली.
  
  
  त्याने बेफिकीरपणे खांदे सरकवले. "तू पळून जाऊ शकला असतास."
  
  
  “मी का पळू? मी इथे त्याला भेटायला आलो आहे."
  
  
  उत्तर नाही. मांसाहारी खांद्याचा फक्त एक झुबका.
  
  
  "स्टोसेली आता कुठे आहे?"
  
  
  “पेंटहाऊसमध्ये वरच्या मजल्यावर. कपडे घाल."
  
  
  थकून मी अंथरुणातून उठलो. मी माझे कपडे ओढत असताना त्यांनी माझ्याकडे बारकाईने लक्ष ठेवले. प्रत्येक वेळी जेव्हा मी माझ्या डाव्या हाताने पोहोचलो तेव्हा माझ्या खांद्याचे स्नायू दुखावले. मी माझ्या श्वासाखाली शाप दिला. मी AX पासून दूर घालवलेले सहा महिने त्यांचा परिणाम झाला. मी माझ्या रोजच्या योगाभ्यासात राहू शकलो नाही. मी माझ्या शरीराला आराम करू दिला. जास्त नाही, पण थोडा फरक पडला. माझ्या प्रतिक्रिया आता पूर्वीसारख्या वेगवान नव्हत्या. स्टोसेलीच्या तीन ठगांसाठी विलंबाचा एक स्प्लिट सेकंद पुरेसा होता. त्याआधी, मी त्या दोघांना माझ्या पलंगावर झुकत पकडले असते आणि त्यांची डोकी एकत्र फोडली असते. मी त्याला मारल्यानंतर तिसरा कधीच जमिनीवरून उठणार नाही.
  
  
  “चला,” मी माझ्या दुखणाऱ्या कॉलरबोनला चोळत म्हणालो. "आम्ही कार्माइन स्टोसेलीला वाट पाहत राहू इच्छित नाही, नाही का?"
  
  
  * * *
  
  
  कार्माइन स्टोसेली त्याच्या पेंटहाऊसच्या विशाल दिवाणखान्याच्या अगदी टोकाला असलेल्या एका खालच्या, अपहोल्स्टर केलेल्या चामड्याच्या खुर्चीवर बसली होती. त्याची सुबक आकृती एका आरामशीर रेशमी वस्त्रात गुंडाळलेली होती.
  
  
  आम्ही आत गेलो तेव्हा तो कॉफी पीत होता. त्याने कप खाली ठेवला आणि माझी काळजीपूर्वक तपासणी केली. शत्रुत्व आणि संशयाने भरलेले, गडद हनुवटी असलेल्या गोल चेहऱ्यावरून त्याचे छोटे डोळे बाहेर डोकावले.
  
  
  स्टोसेली पन्नाशीच्या जवळ आला होता. साधूचे तेलकट काळे केस वगळता त्याचे डोके जवळजवळ टक्कल पडले होते, जे त्याने वाढले होते आणि त्याच्या पॉलिश केलेल्या उघड्या टाळूवर तुटपुंज्या कुलुपांमध्ये कंघी केली होती. त्याने माझ्याकडे डोक्यापासून पायापर्यंत पाहत असताना, त्याने निर्दयी शक्तीचा आभा इतका मजबूत दिला की मला ते जाणवले.
  
  
  "बसा," तो ओरडला. मी त्याच्या समोरच्या पलंगावर बसलो, माझ्या दुखऱ्या खांद्याला चोळत.
  
  
  त्याने वर पाहिलं तर तिन्ही मुलं शेजारी उभी असलेली दिसली. त्याचा चेहरा भुसभुशीत झाला.
  
  
  "चालता हो!" - त्याने त्याच्या अंगठ्याने इशारा केला. "मला आता तुझी गरज नाही."
  
  
  "तू ठीक होणार आहेस का?" मोठ्याने विचारले.
  
  
  स्टोसेलीने माझ्याकडे पाहिले. मी सहमती दर्शविली.
  
  
  "हो," तो म्हणाला. "मी ठीक होईन. बंद करा."
  
  
  ते आम्हाला सोडून गेले. स्टोसेलीने पुन्हा माझ्याकडे पाहिले आणि डोके हलवले.
  
  
  "मला आश्चर्य वाटते की तुमचा इतक्या सहज पराभव झाला, कार्टर," तो म्हणाला. "मी ऐकले की तू खूप कठोर होतास."
  
  
  त्याची नजर मला भेटली. “तुम्ही ऐकता त्या प्रत्येक गोष्टीवर विश्वास ठेवू नका,” मी म्हणालो. "मी फक्त स्वतःला थोडे निष्काळजी होऊ दिले."
  
  
  स्टोसेली काहीही बोलला नाही, माझी वाट पाहत आहे. मी खिशात घुसलो, सिगारेटचा पॅकेट काढला आणि सिगारेट पेटवली.
  
  
  “मी इथे आलो आहे,” मी म्हणालो, “तुम्हाला सांगण्यासाठी की ग्रेगोरिअसला तुमच्यापासून मुक्ती हवी आहे. तू त्याच्याकडे आलास तर तुला वाईट वाटेल हे पटवून देण्यासाठी मला काय करावे लागेल?
  
  
  स्टोसेलीच्या लहान, कडक डोळ्यांनी माझा चेहरा कधीही सोडला नाही. "मला वाटतं तू आधीच मला पटवायला सुरुवात केली आहेस," तो थंडपणे म्हणाला. "आणि तू जे करत आहेस ते मला आवडत नाही. Michaud, Berthier, Dupre - आपण त्यांना चांगले सेट केले आहे. त्यांच्याइतका चांगला दुसरा स्त्रोत तयार करणे माझ्यासाठी खूप कठीण जाईल."
  
  
  स्टोसेली संतप्त, कर्कश आवाजात पुढे चालू लागला.
  
  
  “ठीक आहे, मी तुम्हाला माझ्या शंकांबद्दल सांगेन. समजा तुम्ही माझ्याशी बोलण्यापूर्वी ते स्थापित केलेत, ठीक आहे? जसे तुला मला दाखवायचे होते की तुझ्याकडे गोळे आहेत आणि ते माझे खूप नुकसान करू शकतात. मी याबद्दल वेडा नाही. पण जेव्हा मी तुमच्याशी मॉन्ट्रियलमधून बोललो तेव्हा मी तुम्हाला सांगितले की आता कोणतेही खेळ नाहीत. बरोबर? मी तुम्हाला आणखी खेळ नाही सांगितले? मग काय चालले आहे? »
  
  
  त्याने ते बोटावर मोजले.
  
  
  “टोरेग्रोसा! विग्नल! गॅम्बेटा! माझे तीन सर्वात मोठे क्लायंट. त्यांची कुटुंबे आहेत ज्यांच्याशी मला भांडण करायचे नाही. तू मला तुझा संदेश दिलास, ठीक आहे. आता माझी पाळी आहे. मी तुम्हाला सांगतोय, तुमच्या बॉसला तुम्हाला मोकळे सोडल्याबद्दल खेद वाटेल! ऐकू येतंय का?"
  
  
  स्टोसेलीचा चेहरा रागाने लाल झाला. त्याला खुर्चीत बसण्यासाठी किती मेहनत घ्यावी लागली हे मी पाहिले. त्याला उठून त्याच्या जड मुठीने मला मारायचे होते.
  
  
  "माझा याच्याशी काही संबंध नव्हता!" मी हे शब्द त्याच्या तोंडावर फेकले.
  
  
  त्याचा स्फोट झाला. - "बकवास!"
  
  
  "विचार करा. शंभर किलोपेक्षा जास्त हेरॉईन कुठे मिळेल?"
  
  
  हे लक्षात यायला थोडा वेळ लागला. हळूहळू त्याच्या चेहऱ्यावर अविश्वास दिसू लागला. "शंभर किलोग्रॅम?"
  
  
  - तंतोतंत सांगायचे तर, एकशे दोन. जेव्हा त्यांनी मॅक्सी क्लेन आणि सॉली वेबरला घेतले तेव्हा असेच घडले...
  
  
  
  
  
  "...त्यांनी मॅक्सी घेतली?" - त्याने व्यत्यय आणला.
  
  
  "आज रात्री. सुमारे दहा वाजले. सोबत हे सगळे पंधरा किलो.
  
  
  स्टोसेलीने तपशील विचारला नाही. तो स्तब्ध झालेल्या माणसासारखा दिसत होता.
  
  
  “बोलत रहा,” तो म्हणाला.
  
  
  "त्यांनी तुमच्याशी करार केला आहे."
  
  
  मी शब्द त्याच्यावर पडू दिले, परंतु मला फक्त एकच प्रतिक्रिया दिसली ती म्हणजे स्टोसेलीचे स्नायू त्याच्या जड जबड्याखाली दाबले गेले. त्याच्या चेहऱ्यावर दुसरे काहीच दिसत नव्हते.
  
  
  अशी मागणी त्यांनी केली. - "WHO?" "करार कोणी केला?"
  
  
  क्लीव्हलँड.
  
  
  “दोनाती? ह्यूगो डोनाटीने मला करारावर स्वाक्षरी केली? काय गं? "
  
  
  “त्यांना वाटते की तुम्ही संपूर्ण पूर्व किनारपट्टी ताब्यात घेण्याचा प्रयत्न करत आहात. त्यांना वाटते की तुम्ही तुमचे मित्र सेट केले आहेत."
  
  
  "चला!" - स्टोसेली रागाने ओरडला. "हा कसला बकवास आहे?" त्याने माझ्याकडे टक लावून पाहिलं, आणि मग पाहिलं की मी त्याच्याशी मस्करी करत नाहीये. त्याचा सूर बदलला. "तू गंभीर आहेस का? तू खरंच गंभीर आहेस का?
  
  
  "हे खरं आहे."
  
  
  स्टोसेलीने त्याचा जाड हात त्याच्या हनुवटीवरील खडबडीत ठेचा घासला.
  
  
  "अरे! याला अजूनही काही अर्थ नाही. मला माहित आहे की तो मी नव्हतो.
  
  
  “म्हणजे तुला पुन्हा डोके दुखत आहे,” मी त्याला स्पष्टपणे सांगितले. "तुम्ही ट्यून करण्यासाठी सूचीमध्ये पुढील असू शकता."
  
  
  "मला?" स्टोसेली अविश्वासू होता.
  
  
  "तुम्ही. का नाही? जे काही चालले आहे त्यामागे तुमचा हात नसेल, तर दुसरा कोणीतरी ताब्यात घेण्याचा प्रयत्न करत आहे. आणि त्याला तुझी सुटका करावी लागेल, स्टोसेली. कोण असेल?"
  
  
  स्टोसेली रागाच्या भरात गाल चोळत राहिला. त्याच्या तोंडात चिडचिड झाली. त्याने सिगारेट पेटवली. त्याने स्वतःला कॉफीचा दुसरा कप ओतला. शेवटी, तो अनिच्छेने म्हणाला, “ठीक आहे, मग. मी इथेच बसेन. मी एक पेंटहाउस भाड्याने घेतले. चारही सुट. माझ्या मुलांशिवाय कोणीही आत किंवा बाहेर येत नाही. ते ज्यांना हवे आहेत ते पाठवू शकतात, परंतु मी येथे आहे तोपर्यंत मी संरक्षित आहे. आवश्यक असल्यास, मी अनेक महिने राहू शकतो."
  
  
  मी विचारले. - "त्या दरम्यान काय होईल?"
  
  
  "त्याचा अर्थ काय असावा?" - संशयाने त्याच्या भुवया उंचावल्या.
  
  
  “तुम्ही इथे बसलेले असताना, डोनाटी तुमची न्यूयॉर्कमधील संस्था ताब्यात घेण्याचा प्रयत्न करेल. तुम्हाला प्रभावासाठी तयार करण्यासाठी डोनाटी तुमच्यापैकी कोणाकडे आली आहे का, याचा विचार करून तुम्हाला दररोज घाम फुटेल. हातात बंदूक घेऊन जगाल. तुम्ही खाणार नाही कारण ते तुमच्या अन्नात विष टाकू शकतात. तुला झोप येणार नाही. तुमच्या खाली असलेल्या खोल्यांमध्ये कोणीतरी डायनामाइटची काठी लावली आहे का असा विचार करून तुम्ही जागे व्हाल. नाही, स्टोसेली, कबूल करा. तुम्ही इथे सुरक्षित राहू शकत नाही. फार लांब नाही."
  
  
  स्टोसेलीने एकही शब्द न बोलता माझे म्हणणे ऐकून घेतले. त्याचा काळेभोर चेहरा गंभीरपणे निरागस होता. माझ्या छोट्याश्या काळ्या डोळ्यांवरून त्याने नजर हटवली नाही. मी पूर्ण केल्यावर त्याने उदासपणे डोके हलवले.
  
  
  मग त्याने कॉफीचा कप खाली ठेवला आणि अचानक माझ्याकडे हसले. ते त्याच्याकडे पाहून हसत असलेल्या जाड गिधाडासारखे होते, त्याचे पातळ ओठ त्याच्या गोल चेहऱ्यावर मैत्रीचे अर्थहीन विडंबन बनले होते.
  
  
  “मी नुकतेच तुला कामावर घेतले आहे,” त्याने स्वतःवर खूष होऊन घोषणा केली.
  
  
  "काय करतोयस?"
  
  
  "काय झाले? तू माझं ऐकलं नाहीस का? "मी म्हणालो की मी तुला कामावर घेतले आहे," स्टोसेलीने पुनरावृत्ती केली. "तुम्ही. तुम्ही मला कमिशन आणि डोनाटी यांच्याकडून बाहेर काढाल. आणि तुम्ही त्यांना सिद्ध कराल की जे घडले त्याच्याशी माझा काहीही संबंध नाही.
  
  
  आम्ही एकमेकांकडे पाहिले.
  
  
  "मी तुझ्यावर अशी उपकार का करू?"
  
  
  “कारण,” स्टोसेली पुन्हा माझ्याकडे हसला, “मी तुझ्याशी करार करेन. तुम्ही मला डोनाटीसोबतच्या माझ्या जबाबदारीतून मुक्त कराल आणि मी ग्रेगोरिअसला एकटे सोडेन.
  
  
  तो माझ्याकडे झुकला, त्याच्या चेहऱ्यावरून एक पातळ, विनोदहीन हास्य निसटले.
  
  
  “ग्रेगोरिअसच्या प्रकल्पातील या जुगार प्रतिष्ठानांमधून मी किती लाखो कमवू शकतो हे तुम्हाला माहीत आहे का? हे समजण्यासाठी तुम्ही कधी थांबलात का? मग तू हे काम केलेस मला काय फायदा? "
  
  
  "कमिशनला तुमची काळजी घेण्यापासून मला काय रोखले आहे?" - मी त्याला थेट विचारले. "मग तू ग्रेगोरिअसला त्रास देणार नाहीस."
  
  
  “कारण जर मी तुझ्याशी करार केला नाही तर मी माझ्या मुलांना त्याच्या मागे पाठवीन. मला वाटत नाही की त्याला ते आवडेल.
  
  
  स्टोसेली शांत झाला, त्याचे छोटे काळे बटण डोळे माझ्याकडे पाहत होते.
  
  
  “मूर्ख बनणे थांबवा, कार्टर. हा करार आहे का? »
  
  
  मी सहमती दर्शविली. "तो एक करार आहे."
  
  
  “ठीक आहे,” स्टोसेली गुरगुरली, पलंगावर मागे झुकली. त्याने आपला अंगठा हलकेच हलवला. "चला रस्त्यावर उतरूया. गेला.
  
  
  "आता नाही". मी टेबलावर गेलो आणि हॉटेलच्या वस्तू आणि बॉलपॉइंट पेन असलेले नोटपॅड सापडले. मी पुन्हा खाली बसलो.
  
  
  “मला काही माहिती हवी आहे,” मी म्हणालो आणि स्टोसेली बोलत असताना नोट्स काढायला सुरुवात केली.
  
  
  * * *
  
  
  माझ्या खोलीत परत, मी फोन उचलला आणि हॉटेल ऑपरेटर आणि नंतर लांब पल्ल्याच्या ऑपरेटरशी वाद घालल्यानंतर, मी शेवटी डेन्व्हरला कॉल केला.
  
  
  प्रस्तावनेशिवाय, मी विचारले, "तुम्ही मला अर्धा डझन एअरलाइन प्रवासी याद्यांची प्रिंटआउट किती लवकर मिळवू शकता?"
  
  
  "किती वेळ?"
  
  
  “दोन आठवड्यांपेक्षा जास्त नाही. काही फक्त दुसऱ्या दिवशी.
  
  
  "देशांतर्गत किंवा आंतरराष्ट्रीय उड्डाणे?"
  
  
  "दोन्ही."
  
  
  "आम्हाला एक-दोन दिवस द्या."
  
  
  "मला त्यांची लवकर गरज आहे."
  
  
  मी डेन्व्हरचा उसासा ऐकला. “आम्ही आमच्या सामर्थ्याने सर्वकाही करू. आपल्याला काय हवे आहे? »
  
  
  मी त्याला सांगितलं. “स्टोसेली पुढच्या फ्लाइटवर होती. गेल्या महिन्याच्या विसाव्या तारखेला एअर फ्रान्स JFK ते ऑर्ली. त्याच दिवशी एअर फ्रान्सने ऑर्ली ते मार्सेलीला उड्डाण केले. सव्वीस तारखेला ऑर्ली ते JFK पर्यंत TWA. अठ्ठावीस तारखेला नॅशनल एअरलाइन्स, न्यूयॉर्क ते मियामी...
  
  
  "थांब जरा.
  
  
  ते दररोज किती फ्लाइट चालवतात हे तुम्हाला माहिती आहे का? »
  
  
  “मला फक्त स्टोसेली चालू असलेल्यामध्ये रस आहे. हेच एअर कॅनडासाठी आहे: चौथ्या दिवशी न्यूयॉर्क ते मॉन्ट्रियल, पाचव्या दिवशी इस्टर्न ते न्यूयॉर्क आणि त्याच दिवशी एरोमेक्सिको ते अकापुल्को."
  
  
  - फक्त स्टोसेली फ्लाइट्ससह?
  
  
  "ते बरोबर आहे. ते फार कठीण नसावे. दत्तुआच्या मॉन्ट्रियल ते न्यूयॉर्कच्या फ्लाइटसाठी तुम्ही पॅसेंजर मॅनिफेस्ट घ्यावा अशी माझी इच्छा आहे."
  
  
  "आमच्याकडे फ्लाइट क्रमांक असल्यास, आम्ही बराच वेळ वाचवू शकू."
  
  
  “तुमच्या लोकांनी त्याच्यावर नजर ठेवली तर तुमच्याकडे अधिक असेल,” मी निदर्शनास आणून दिले.
  
  
  "तुम्हाला या जाहीरनाम्यांच्या प्रती तुम्हाला पाठवायच्या आहेत का?"
  
  
  “मला नाही वाटत,” मी विचारपूर्वक म्हणालो. “तुमचे संगणक माझ्यापेक्षा वेगाने काम करू शकतात. यापैकी दोन किंवा अधिक फ्लाइटवर दिसणारे कोणतेही नाव आहे का हे पाहण्यासाठी याद्या तपासल्या जाव्यात असे मला वाटते. विशेषत: आंतरराष्ट्रीय उड्डाणांवर. त्यांना पासपोर्ट किंवा पर्यटक परमिट आवश्यक आहे, म्हणून खोटे नाव वापरणे अधिक कठीण होईल.
  
  
  "मला या फ्लाइट्स बरोबर मिळाल्या आहेत का ते पाहू द्या."
  
  
  “ते टेपमधून घे,” मी त्याला म्हणालो. मी थकलो होतो आणि अधीर झालो होतो. - मला आशा आहे की तुम्ही मला रेकॉर्ड केले आहे?
  
  
  "ते बरोबर आहे," डेन्व्हर म्हणाला.
  
  
  “तुम्ही ती जितक्या लवकर शोधू शकता तितक्या लवकर माहिती मिळाल्याबद्दल मला आनंद वाटेल. आणखी एक गोष्ट - जर तुम्हाला स्टोसेलीसह यापैकी एकापेक्षा जास्त फ्लाइटवर नावाचा उल्लेख दिसला, तर मला ती व्यक्ती कोण आहे याची संपूर्ण माहिती हवी आहे. आपण त्याच्याबद्दल जे काही शोधू शकता. संपूर्ण माहिती. त्यावर आवश्यक तेवढे पुरुष ठेवा. आणि जशी माहिती येते तशी मला देत राहा. हे सर्व एकत्र ठेवण्यासाठी प्रतीक्षा करू नका."
  
  
  "करेल," डेन्व्हर म्हणाला. "अजून काही?"
  
  
  मी थोडा विचार केला. "मला वाटत नाही," मी म्हणालो आणि फोन ठेवला. माझे डोके धडधडत होते आणि खांद्यावर दुखत असतानाही मी पलंगावर ताणून आलो आणि क्षणार्धातच झोपी गेलो.
  
  
  अध्याय सहावा
  
  
  मी उशीरा झोपलो. मला जाग आली तेव्हा आदल्या रात्री खूप धूम्रपान केल्यामुळे माझे तोंड कोरडे पडले होते. मी आंघोळ केली आणि माझे स्विमिंग ट्रंक आणि एक हलका बीचचा शर्ट घातला. मी माझा सनग्लासेस लावला आणि माझ्या गळ्यात कॅमेरा आणि माझ्या खांद्यावर माझी गियर बॅग घेऊन पूलकडे निघालो.
  
  
  रंगीबेरंगी, नमुनेदार स्पोर्ट्स शर्टसह जोडलेले कॅमेरा उपकरणे आणि सनग्लासेस तुम्हाला लोकांच्या लक्षात येऊ नयेत असे तुम्हाला वाटत असल्यास ते चांगला वेश बनवतात. त्यांनी भरलेल्या शहरात तुम्ही फक्त दुसरे पर्यटक आहात. दुसरा ग्रिंगो कोण पाहणार आहे?
  
  
  पूलमध्ये मी न्याहारीसाठी huevos rancheros ऑर्डर केले. तलावाभोवती मोजकेच लोक होते. तिथे काही सुंदर तरुण इंग्लिश मुली होत्या. सडपातळ, गोरे केस असलेले, जवळजवळ गतिहीन ओठांमधून थंड, स्पष्ट इंग्रजी आवाज येत आहेत. स्वर गुळगुळीत होते, स्वर पाण्यासारखे तरल होते आणि अजूनही त्यांच्या रंगलेल्या शरीरावर चमकत होते.
  
  
  पूलमध्ये स्नायुंचा व्यक्तिमत्त्व असलेल्या आणखी दोन स्त्रिया दिसल्या, ज्या दिसल्या की तो त्याच्या तीसच्या उत्तरार्धात आहे. मी तो माणूस पाहिला. त्याचे सर्व फुगलेले पेक्स आणि बायसेप्स सतत जड उचलण्यामुळे विकसित झाले आहेत.
  
  
  तो गाढवात दुखल्यासारखा वागला. पाण्यात दोन मुली त्याला आवडत नव्हत्या. त्याला इंग्रज स्त्रिया हव्या होत्या, परंतु त्यांनी विशेषत: त्याच्याकडे दुर्लक्ष केले.
  
  
  त्याच्याबद्दल काहीतरी मला चिडवलं. किंवा कदाचित मला हे सिद्ध करायचे होते की मी ते करू शकतो. इंग्रज बायकांनी माझ्या दिशेला बघून त्यांच्याकडे हसून येईपर्यंत मी थांबलो. ते माझ्याकडे परत हसले.
  
  
  "नमस्कार." लांब केसांचा गोरा माझ्याकडे ओवाळला.
  
  
  मी त्यांना माझ्यासोबत येण्यासाठी इशारा केला, आणि त्यांनी तसे केले, पाणी टपकत, त्यांच्या नितंबांवर पसरले आणि सहजासहजी.
  
  
  "तुम्ही कधी आलात?" दुसऱ्याला विचारले.
  
  
  "काल रात्री."
  
  
  "मला तसं वाटलं," ती म्हणाली. “आम्ही तुला इथे पाहिले नाही. अजिबात जास्त पाहुणे नाहीत. तुम्हाला याबद्दल माहिती आहे का?
  
  
  “माझे नाव मार्गारेट आहे,” पहिली मुलगी म्हणाली.
  
  
  "आणि मी लिंडा आहे..."
  
  
  “मी पॉल स्टीफन्स आहे,” मी माझे कव्हर देत म्हणालो.
  
  
  जेव्हा स्नायू बाहेर पडले, तेव्हा पूलमध्ये शिडकाव झाला.
  
  
  त्याच्याकडे न पाहता, लिंडा म्हणाली: “हा कंटाळवाणा माणूस पुन्हा आला आहे. ते सर्व सॅन फ्रान्सिस्कोमध्ये असे आहेत का?
  
  
  "सॅन फ्रान्सिस्को?" - मार्गारेटने गोंधळून विचारले. "हेन्रीने मला आज सकाळी नाश्त्यात सांगितले की तो लास वेगासचा आहे."
  
  
  “काही फरक पडत नाही,” लिंडा म्हणाली. "तो कुठेही असला तरी मी त्याला सहन करू शकत नाही."
  
  
  तिने मला स्मितहास्य केले आणि तिच्या लांब टॅन केलेल्या पायांवर वळली. मार्गारेटने त्यांचे टॉवेल गोळा केले. हॉटेलच्या टेरेसवर जाणाऱ्या पायऱ्यांवरून जाताना मी पाहिलं, त्यांचे लिथ, कांस्य पाय त्यांच्या अर्धवस्त्र, कामुक शरीराकडे सुंदर काउंटरपॉइंटमध्ये फिरत होते.
  
  
  त्याच वेळी, सॅन फ्रान्सिस्को किंवा लास वेगासहून आलेल्या हेन्रीबद्दल मला कुतूहल होते.
  
  
  याच सुमारास एक तरुण जोडपे पायऱ्यांवरून खाली आले आणि त्यांनी त्यांच्या वस्तू माझ्या शेजारी ठेवल्या.
  
  
  तो माणूस पातळ आणि काळसर होता. खूप केसाळ पाय. त्याच्यासोबत असलेली स्त्री सडपातळ होती आणि तिची आकृती सुंदर होती. तिचा चेहरा सुंदरपेक्षा अधिक बोल्ड होता. ते पाण्यात शिरले आणि पोहले आणि मग बाहेर आले. मी त्यांना एकमेकांशी फ्रेंचमध्ये बोलताना ऐकले.
  
  
  त्याने टॉवेलने आपले हात वाळवले आणि गॉलॉइसेसचा पॅक काढला. “सामने ओले आहेत,” तो बाईला ओरडला.
  
  
  मी त्याच्याकडे बघत असल्याचं त्याच्या लक्षात आलं आणि आलो. तो दयाळूपणे म्हणाला, "तुमच्याकडे मॅच आहे का?"
  
  
  मी त्याला लायटर फेकले. सिगारेट पेटवण्यासाठी त्याने चेहऱ्यासमोर हात फिरवला.
  
  
  
  
  
  
  "धन्यवाद. मला माझी ओळख करून दे. जीन-पॉल सेव्हियर. ती तरुणी सेलेस्टे आहे. आणि तू?"
  
  
  "पॉल स्टीफन्स."
  
  
  जीन-पॉल माझ्याकडे पाहून कुत्सितपणे हसला.
  
  
  "मला माफ करा मी तुझ्यावर विश्वास ठेवत नाही," तो म्हणाला. "तू निक कार्टर आहेस."
  
  
  मी गोठलो.
  
  
  जीन-पॉलने हलकेच हात फिरवला. "काळजी करू नकोस. मला फक्त तुझ्याशी बोलायचं आहे."
  
  
  "बोल?"
  
  
  "स्टोसेलीशी तुमचे कनेक्शन पाहून आम्ही हैराण झालो आहोत."
  
  
  "आम्ही?"
  
  
  त्याने खांदे उडवले. “मी मार्सेलमधील एका गटाचे प्रतिनिधित्व करतो. आंद्रे मिचॉड नावाचा तुमच्यासाठी काही अर्थ आहे का? किंवा मॉरिस बर्थियर? किंवा एटीन डुप्रे?
  
  
  "मला नावे माहीत आहेत."
  
  
  "मग मी ज्या संस्थेचे प्रतिनिधित्व करतो ते तुम्हाला माहीत आहे."
  
  
  "तुला माझ्याकडून काय हवे आहे?"
  
  
  जीन-पॉल माझ्या टेबलावर बसला. “स्टोसेलीने स्वतःला वेगळे केले. आम्ही त्याच्यापर्यंत पोहोचू शकत नाही. इथले आमचे मेक्सिकन मित्रही त्याच्यापर्यंत पोहोचू शकत नाहीत. तुम्ही करू शकता."
  
  
  “तुला माझ्याकडून काय अपेक्षा आहे हे मला माहीत नाही. आत जा आणि माणसाला गोळ्या घाला? "
  
  
  जीन-पॉल हसला. "नाही. आणखी काही उद्धट नाही. आम्हाला फक्त तुमचे सहकार्य हवे आहे - तुम्ही म्हणता तसे - त्याला सेट करण्यासाठी. बाकीची काळजी आपण घेऊ."
  
  
  मी मान हलवली. "हे चालणार नाही."
  
  
  जीन-पॉलचा आवाज कडक झाला. "तुम्हाला पर्याय नाही, मिस्टर कार्टर." मी व्यत्यय आणण्याआधीच तो पटकन पुढे गेला. “एक ना एक मार्ग, आम्ही स्टोसेलीला मारणार आहोत. याद्वारे मला असे म्हणायचे आहे की आमचे मेक्सिकन संपर्क आम्हाला अनुकूल करतील. सध्या ते फक्त तुम्हाला भेटण्यासाठी विचारत आहेत. हे जास्त नाही, बरोबर?
  
  
  "फक्त मीटिंग?"
  
  
  त्याने होकार दिला.
  
  
  मी क्षणभर विचार केला. मला गोंधळात टाकण्याचा हा प्रयत्न असू शकतो. दुसरीकडे, हे मेक्सिकन कोण आहेत हे शोधण्याचा माझ्यासाठी हा सर्वात जलद मार्ग होता. माझ्या व्यवसायात तुम्हाला विनाकारण काहीही मिळत नाही. जर तुम्हाला काही हवे असेल तर तुम्हाला धोका पत्करावा लागेल.
  
  
  "मी त्यांना भेटेन," मी होकार दिला.
  
  
  जीन-पॉल पुन्हा हसला. “त्या बाबतीत, आज तुमची तारीख आहे. सेनोरा कॉन्सुएला डेलगार्डो असे तिचे नाव आहे.
  
  
  मला सांगण्यात आले की ही एक अतिशय सुंदर स्त्री आहे. ती तुला साडेसातच्या सुमारास हॉटेलमध्ये बोलावेल.
  
  
  तो उठला.
  
  
  "मला खात्री आहे की तुमची संध्याकाळ आनंददायी असेल," तो नम्रपणे म्हणाला आणि सेलेस्टेमध्ये सामील होण्यासाठी परतला, जो नुकताच पूलमधून बाहेर आला होता.
  
  
  * * *
  
  
  उशिरा दुपारी, मी हॉटेलपासून एल सेन्ट्रो, कॅथेड्रलचा परिसर, चौक आणि नायकांचे स्मारक टेकडीवरून टॅक्सी घेतली. एल सेंट्रो हे शहराचे केंद्र आहे. येथून, सर्व टॅक्सी आणि बसचे भाडे झोननुसार मोजले जातात.
  
  
  अकापुल्को हे गुरेरो राज्यातील मुख्य शहर आहे. आणि गुरेरो हे मेक्सिकोमधील सर्वात बेकायदेशीर राज्य आहे. अकापुल्कोजवळील टेकड्या डाकूंनी भरलेल्या आहेत जे काही पेसोसाठी तुमचा गळा कापतील. शहराच्या हद्दीबाहेर पोलिसांना कायद्याची अंमलबजावणी करता येत नाही. लष्करालाही त्यांच्या समस्या आहेत.
  
  
  चमकदार स्पोर्ट्स शर्ट, फिकट निळ्या रंगाची पायघोळ आणि नवीन लेदर ट्राउझर्समध्ये पाय घालून, मी तटबंदीच्या बाजूला असलेल्या उद्यानात गेलो.
  
  
  मी जिकडे वळलो तिकडे मला लॉस इंडोस दिसले, लहान, काळे केस असलेल्या पुरुषांचे रुंद, गडद चेहरे. त्यांच्या बायका त्यांच्या शेजारी बसल्या होत्या. आणि त्या प्रत्येकाचे ओब्सिडियन डोळे, उच्च गालाची हाडे, विचारशील भारतीय चेहरे होते.
  
  
  त्यांच्याकडे पाहिल्यावर मला जाणवले की त्यांच्या प्राचीन देवतांचे शिल्प हे कोणत्यातरी अज्ञात देवतेच्या प्रतिमेपेक्षा जास्त आहे; याशिवाय, त्या दिवसांत टोलटेक कसे दिसायचे त्याच्याशी ते चांगले साम्य असले पाहिजे.
  
  
  आणि शतकानुशतके ते फारसे बदललेले नाहीत. या भारतीयांना असे वाटत होते की ते अजूनही चकमक चाकूने तुमची छाती कापून काढू शकतात आणि तुमचे रक्तस्त्राव, धडधडणारे हृदय फाडून टाकू शकतात.
  
  
  जाताना फोटो काढत मी तटबंदीच्या एका शांत भागाकडे निघालो. पुढे तटबंदीच्या वळणावर मला एक व्यावसायिक ट्युना बोट, स्टॉकी आणि स्क्वॅट दिसले. त्याचे डेक उपकरणांनी भरलेले होते, आणि काँक्रीट मॅलेकॉनवर काळ्या लोखंडी बॉलर्ड्सला जड मनिला केबल्सने पुढे आणि मागे बांधले होते.
  
  
  काही अंतरावर, एका टेकडीच्या शिखरावर फोर्ट सॅन दिएगोच्या भव्य दगडी बांधकामाच्या खाली असलेल्या गोदीवर, मला गोदामांच्या शेजारी एक मालवाहू जहाज दिसले.
  
  
  मी मेलकॉनच्या बाजूने चाललो. पाण्याच्या काठाकडे जाणाऱ्या दगडी पायऱ्यांवर मी थांबलो आणि खाली पाहिले.
  
  
  तिथे दोन मच्छीमार होते. तरुण आणि वृद्ध. त्यांची फाटलेली चड्डी सोडून दोघेही नग्न होते. त्यांच्यामध्ये सहा फुटांचे एक मोठे कासव होते. कासव पाठीवर पडून असहाय होते.
  
  
  तरुणाने लांब, पातळ ब्लेडने चाकू बाहेर काढला, तो इतक्या वेळा धारदार केला की आता तो बहिर्गोल स्टीलचा पातळ चंद्रकोर झाला होता.
  
  
  त्याने मागच्या पंखाजवळ कासवाच्या कवचाच्या तळाशी ब्लेड सरकवले. पहिल्याच धक्क्याने रक्त लाल झाले. त्याने कासवाच्या शेजारी बसताना त्याच्या मनगटाच्या झटपट झटक्याने त्वचा, मांस, स्नायू आणि पडदा कापून खालच्या कवचाच्या काठाखाली चाकू खेचून, झटपट, उग्र फटके कापले.
  
  
  कासवाने मंद, मूक वेदनेने आपले डोके एका बाजूने फिरवले. तिचे तिरके, सरपटणारे डोळे सूर्यामुळे निस्तेज झाले होते. लयीत, उन्मादपूर्ण असहायतेने त्याचे फडके फडफडत होते.
  
  
  त्या तरुणाचा चाकू कासवामध्ये खोलवर गेल्याचे मी पाहिले. प्रत्येक फटक्याने त्याचे हात रक्ताने लाल झाले, प्रथम त्याची बोटे, नंतर त्याचे हात, नंतर त्याचे मनगट आणि शेवटी त्याचा हात कोपरापर्यंत.
  
  
  
  
  मला कासवाचे आतील भाग दिसत होते, गुलाबी, आतड्यांचे ओले गोळे सह धडधडत होते.
  
  
  काही मिनिटांनी ते संपले. त्यांनी समुद्राच्या पाण्याच्या बादल्या गोदीच्या पायऱ्यांखाली ओतल्या आणि कासवाचे मांस बुशेल टोपलीत ठेवले.
  
  
  त्यांनी कासवाची हत्या केली म्हणून मी रंगीत चित्रपटाचा पूर्ण रोल शूट केला. आता, मी चित्रपट रिवाइंड करून कॅमेरा रिलोड करू लागलो, तेव्हा मला माझ्या मागून आवाज आला.
  
  
  “ते खूप चांगले आहेत, नाही का? ज्याच्याकडे चाकू आहे, हं?
  
  
  मी मागे फिरलो.
  
  
  तो त्याच्या विसाव्या वर्षाच्या सुरुवातीचा, देखणा, साठा, पुष्ट शरीरासह, त्याच्या गडद तांबे-लाल त्वचेखाली सहज हलणारा स्नायू होता. त्याने कॉटन ट्राउझर्स, सँडल आणि स्पोर्ट्स शर्ट घातलेला होता जो त्याची रुंद छाती उघडण्यासाठी पूर्णपणे उघडला होता. हॉटेल्सच्या आजूबाजूला फिरणाऱ्या शेकडो समुद्रकिनाऱ्यावरील पोरांमधून तो सगळ्यांसारखा दिसत होता.
  
  
  "तुला काय पाहिजे?"
  
  
  त्याने खांदे उडवले. "हे अवलंबून आहे. तुम्हाला मार्गदर्शकाची गरज आहे का, सेनर?"
  
  
  “नाही” मी मागे वळलो आणि कोस्टेरा मिगुएल अलेमनकडे निघालो. तो मुलगा माझ्या शेजारी चालत आला.
  
  
  “महिलांचे काय, सेनर? ए? त्याने माझ्याकडे डोळे मिचकावले. "मला एक अतिशय सुंदर मुलगी माहीत आहे जिला अनेक युक्त्या माहित आहेत..."
  
  
  "गमवा!" - त्याच्या असामान्य आग्रहाने चिडून मी म्हणालो. "मला पिंप आवडत नाहीत!"
  
  
  क्षणभर मला वाटलं की हा माणूस माझ्यावर हल्ला करणार आहे. त्याचा काळसर चेहरा अचानक रक्ताने माखला होता. त्याचा हात त्याच्या हिप पॉकेटकडे परत आला आणि थांबला. मला त्याच्या डोळ्यात निव्वळ खुनी राग दिसला.
  
  
  मी टेन्शन झालो, उडी मारायला तयार झालो.
  
  
  त्याने दीर्घ श्वास घेतला. त्याच्या डोळ्यातून प्रकाश निघून गेला. तो म्हणाला, हसण्याचा प्रयत्न केला पण अयशस्वी: “सेनर, तू असं बोलू नकोस. एखाद्या दिवशी तुम्ही हा शब्द कोणाला तरी सांगाल आणि तो तुमच्या बरगडीत चाकू चिकटवेल.
  
  
  "मी तुला सांगितले होते की मला तुझ्या मदतीची गरज नाही."
  
  
  त्याने खांदे उडवले. “खूप वाईट, सेनर. मी तुम्हाला खूप मदत करू शकतो. पुढच्या वेळी मी तुला प्रपोज केल्यावर कदाचित तू तुझा विचार बदलशील, हं? माझे नाव लुई आहे. लुईस अपारिशिओ. आत्तासाठी, अलविदा.
  
  
  तो वळला आणि निघून गेला, अतिशयोक्त चालीने चालत, त्याचे मर्दानी चरित्र प्रदर्शित केले.
  
  
  नुकतेच जे घडले त्याबद्दल काहीतरी विचित्र होते. मी त्याचा अपमान केला. मी त्याला असे नाव दिले की, इतर कोणत्याही मेक्सिकन माणसाने म्हटल्याप्रमाणे, त्याने माझ्या गळ्यावर चाकू धरला असेल. तथापि, त्याने आपला अभिमान गिळला आणि तो फक्त दुसरा पर्यटक मार्गदर्शक असल्याचे भासवत राहिला.
  
  
  हॉटेलमध्ये जाण्यापूर्वी मी शहराच्या मध्यभागी पेय घेणार होतो, परंतु आता मी माझा विचार बदलला आहे. मला खात्री होती की माझ्या भावी मित्राचे प्रस्ताव अपघाती नव्हते. मला माहित होते की मी पुन्हा लुईस अपारिसिओला भेटेन.
  
  
  मी फायबर ऑप्टिक चिन्ह असलेल्या टॅक्सीकडे हलवत बाहेर फिरलो. आत गेल्यावर मला कोस्टेराच्या पलीकडे एक ओळखीची व्यक्ती दिसली. तो जीन-पॉल होता. पातळ फ्रेंच माणूस सेलेस्टेसोबत होता. माझी टॅक्सी निघून गेल्यावर त्याने हात वर करून नमस्कार केला.
  
  
  * * *
  
  
  Senora Consuela Delgardo घाई केली. ती जवळपास साडेसात वाजता एका छोट्या लाल फोक्सवॅगनमध्ये हॉटेलवर पोहोचली. मी तिला लॉबीत शिरताना आजूबाजूला पाहिलं. मी तिच्याकडे जात असताना तिने मला पाहून हात पुढे केला. आम्ही एकत्र दारातून बाहेर पडलो.
  
  
  कॉन्सुएला वळणावळणाच्या रस्त्यांवरून चालत होती जणू ती मिल मिगलीमध्ये भाग घेत होती.
  
  
  आम्ही सॅनबॉर्न येथे पेये घेतली, जिथे फक्त पियानो बारच्या आजूबाजूच्या जागा पेटल्या होत्या. माझ्या लक्षात आले की तिने आम्हाला या टेबलांकडे निर्देशित केले. मी कोणालाही पाहू शकत नाही, परंतु कोणीही मला चांगले पाहू शकतो.
  
  
  मग आम्ही दुपारच्या जेवणासाठी Hernando's ला गेलो. आम्ही एक उंच, लाल केसांचा इंग्रज माणूस भेटला ज्याचा ब्रिटिश उच्चार इतका जाड होता की ते जवळजवळ एक विडंबन होते. कॉन्सुएलाने मला सांगितले की त्याचे नाव केन होबार्ट आहे आणि तो एक चार्टर एअरलाइन चालवतो. त्याच्या नाकाच्या चोचीखाली आरएएफ प्रकारच्या जाड मिशा होत्या. शेवटी आम्हाला एकटे सोडून तो निघून गेला.
  
  
  Consuela Delgardo एक सुंदर स्त्री होती. ती तिशीच्या उत्तरार्धात होती, एक धीट, मजबूत चेहरा असलेली सुंदर स्त्री. तिचे लांब गडद तपकिरी केस होते जे तिने जवळजवळ कमरेला घातले होते. ती उंच होती, भव्य पाय, अरुंद कंबर आणि पूर्ण स्तन. तिच्या इंग्रजीत उच्चाराचा मागमूसही नव्हता.
  
  
  मी तिच्याकडे पाहिल्याप्रमाणे तिने माझ्याकडे धैर्याने आणि कौतुकाने पाहिले याचा मला त्रास झाला.
  
  
  कॉफीवर मी म्हणालो, "सेनोरा, तू खूप छान स्त्री आहेस."
  
  
  "...आणि तुला माझ्याबरोबर झोपायला आवडेल," तिने पूर्ण केले.
  
  
  मी हसलो.
  
  
  "जर तुम्ही ते तसे ठेवले तर नक्कीच."
  
  
  “आणि मी,” ती म्हणाली, “मला वाटते की तू खूप चांगली व्यक्ती आहेस. पण आज रात्री मी तुझ्यासोबत झोपणार नाही."
  
  
  "अशा परिस्थितीत," मी माझ्या पाया पडून म्हणालो, "चला तुमच्या मित्रांकडे जाऊ आणि त्यांना मला काय सांगायचे आहे ते शोधा."
  
  
  आम्ही जॉनी बिकफोर्डला गेलो.
  
  
  * * *
  
  
  बिकफोर्ड साठच्या दशकाच्या सुरुवातीस, राखाडी केसांचा, तुटलेले नाक आणि खोल टॅनसह होता. अंगठीत अनेकवेळा तुटल्यामुळे दोन्ही हातांचे पोर सपाट झाले होते. शॉर्ट-स्लीव्ह कॉटन विणलेल्या पुलओव्हरमधून रुंद खांदे फुगले. फिकट टॅटू, गडद तपकिरी त्वचेच्या मागे निळे, दोन्ही हात झाकलेले.
  
  
  त्याची पत्नी डोरिस ही त्याच्यासारखीच टॅन झालेली होती. प्लॅटिनमचे सोनेरी केस, सूर्यप्रकाशित भुवया आणि तिच्या हातावर मंद गोरा रंग. शिवाय, ती बिकफोर्डपेक्षा खूपच लहान होती. मी म्हणेन ती तिशीत होती. आणि तिने छेडले. तिच्या ड्रेस खाली ब्रा नव्हती आणि तिची क्लीवेज पूर्ण आणि कडक होती.
  
  
  तिला अर्पेगे परफ्यूमचा वास येत होता. आणि मी पैज लावायला तयार आहे की जेव्हा ती लहान होती तेव्हा ती किमान दोनशे रात्री जायची. तुम्ही नेहमी माजी कॉल गर्ल शोधू शकता. त्यांच्याबद्दल काहीतरी आहे जे त्यांना दूर देते.
  
  
  बिकफोर्डच्या टेरेसने पॅसिफिक महासागरातून खाडीकडे जाणाऱ्या अरुंद खाडीकडे दुर्लक्ष केले. मला समुद्राचा गडद विस्तार, तसेच खाडीच्या पलीकडे असलेल्या टेकड्यांच्या पायथ्याशी लास ब्रिसासचे दिवे आणि नौदल तळ दिसत होता. यादृच्छिकपणे वर आणि खाली टेकडीवर विखुरलेले इतर घरांचे दिवे, जांभळ्या रात्रीच्या सावल्यांच्या जिलेटिनमध्ये अडकलेल्या गतिहीन शेकोटीसारखे होते.
  
  
  आम्ही दोघे गच्चीवर एकटेच होतो. कॉन्सुएलाने माफ केले आणि तिचा मेकअप फ्रेश करण्यासाठी आत गेली. डोरिस तिला लेडीज रूमचा रस्ता दाखवायला तिच्यासोबत गेली.
  
  
  मी एक संधी घेतली आणि अंधारात तीव्रपणे म्हणालो: "मला तुमच्या कराराचा भाग व्हायचे नाही, बिकफोर्ड."
  
  
  बिकफोर्डला आश्चर्य वाटले नाही. तो सहज म्हणाला, “आम्हाला तेच सांगितले होते, मिस्टर कार्टर. पण लवकरच किंवा नंतर आम्हाला स्टोसेली मिळेल. आमच्यापेक्षा तुमच्यासाठी ते मिळवणे सोपे असल्याने तुम्ही आमचा बराच वेळ वाचवाल."
  
  
  मी बिकफोर्डकडे वळलो आणि हळूच म्हणालो, "तुम्ही स्टोसेलीतून उतरावे अशी माझी इच्छा आहे."
  
  
  बिकफोर्ड हसला. - आता जाऊया, मिस्टर कार्टर. त्याचा आवाज माजी पारितोषिक विजेत्यासारखा कर्कश होता. "तुम्हाला माहित आहे की तुम्ही आम्हाला काय करावे हे सांगू शकत नाही."
  
  
  "मी तुमची संपूर्ण संस्था फाडून टाकू शकतो," मी म्हणालो. "मी कोणत्या पदावर आहे?"
  
  
  बिकफोर्ड हसला. "ही धमकी आहे?"
  
  
  "तुला हवं ते बोल, पण तू मला गांभीर्याने घे, बिकफोर्ड."
  
  
  "ठीक आहे," तो म्हणाला, "ते सिद्ध कर."
  
  
  "फक्त काही तथ्ये," मी म्हणालो. “तुमचे लोक राज्यांना हेरॉईन पुरवतात. सुमारे एक वर्षापूर्वी तुम्ही केवळ मेक्सिकोमध्ये उगवलेल्या उत्पादनांमध्ये सहभागी होता. परंतु अधिकारी खसखस उत्पादकांचा छळ करत होते आणि यामुळे तुम्हाला पुरवठ्याच्या स्त्रोतापासून वंचित राहावे लागले, म्हणून तुम्ही मार्सेलीकडे वळलात. तुमची संस्था मार्सिले ते राज्यांपर्यंतच्या पाइपलाइनचा भाग बनली आहे. तुम्ही मॅटामोरोस ते ब्राउन्सविले, जुआरेझ ते एल पासो, नुएवो लारेडो ते लारेडो, तिजुआना ते लॉस एंजेलिस मार्गे राज्यांना पाठवा. त्यांपैकी बरेच जण इथून थेट सॅन दिएगो, सॅन फ्रान्सिस्को, सिएटलला जातात, सहसा ट्यूना बोट किंवा मालवाहू जहाजावर. अनेकांना खाजगी जेटने सीमा ओलांडून टेक्सास, ऍरिझोना आणि न्यू मेक्सिको येथे नेले जाते. तुम्ही वापरत असलेल्या काही जहाजांच्या नावांची तुम्हाला गरज आहे का? मी त्यांना पुरवू शकतो, मिस्टर बिकफोर्ड. मला जोरदार धक्का द्या आणि मी त्यांना अधिकाऱ्यांकडे वळवीन."
  
  
  "येशू ख्रिस्त!" - बिकफोर्ड हळू आणि हळूवारपणे म्हणाला, जणू तो धक्का बसला होता. "तुला जे माहित आहे ते तुला मारण्यासाठी पुरेसे आहे, कार्टर!"
  
  
  "मला बऱ्याच गोष्टी माहित आहेत ज्यामुळे मला मारले जाऊ शकते," मी थंडपणे उत्तर दिले. “याचं काय? तू स्टोसेलीला मागे सोडशील का? »
  
  
  त्याने जे ऐकले ते ऐकून बिकफोर्ड अजूनही थक्क झाला. त्याने मान हलवली. "मी... मी हे करू शकत नाही, मी असा निर्णय घेण्यास सक्षम नाही."
  
  
  "का?"
  
  
  तेथे एक विराम होता, आणि नंतर त्याने कबूल केले: "कारण मी फक्त मध्यभागी माणूस आहे."
  
  
  “मग शब्द पास कर,” मी त्याला घट्ट दाबत म्हणालो. "तुमच्या बॉसला सांगा," मी बिकफोर्डला माझ्या शब्दाचा वापर करताना पाहिले, "त्याने स्टोसेलीला एकटे सोडावे असे मला वाटते."
  
  
  घरातून दोन बायका आमच्या दिशेने येताना दिसल्या. मी माझ्या पाया पडलो
  
  
  "मला वाटतं की आपल्याला पळावं लागेल," मी कॉन्सुएलाचा हात हातात घेत म्हणालो, ती माझ्याजवळ आली.
  
  
  बिकफोर्ड उभा राहिला, एक मोठा, दुबळा माणूस, चंद्रप्रकाशात केस पांढरे होते, त्याच्या थकलेल्या चेहऱ्यावर एक काळजीचे भाव होते आणि मला माहित होते की मी त्याचा योग्य न्याय केला आहे. मोठी फटकेबाजी करून मोठ्या मार्गाने पुनरागमन करण्याची हिंमत नसल्यामुळे तो लढतीतून बाहेर पडला. तो सर्व प्रदर्शनात होता. त्याची लवचिकता बाह्य होती.
  
  
  “तुला पुन्हा यावे लागेल,” डोरिस आनंदाने म्हणाली, माझ्याकडे पाहत तिचे डोळे आमंत्रण भरले होते. "तुम्ही दोघे याल," ती पुढे म्हणाली.
  
  
  "आम्ही ते करू," मी तिच्याकडे परत न हसता म्हणालो. मी बिकफोर्डकडे वळलो. "तुझ्याशी बोलून छान वाटलं."
  
  
  "तुम्ही लवकरच आमच्याकडून ऐकाल," बिकफोर्ड म्हणाला, ढोंग ठेवण्याचा कोणताही प्रयत्न न करता. डोरिसने त्याला एक धारदार इशारा दिला.
  
  
  आम्ही चौघेजण Consuela च्या छोट्या गाडीकडे गेलो आणि गुडनाईट म्हणालो.
  
  
  माझ्या हॉटेलवर परतताना कॉन्सुएला गप्प बसला. आम्ही जवळजवळ तिथेच होतो जेव्हा मी अचानक विचारले, “लुईस अपारिशियो कोण आहे? तो तुमच्या लोकांपैकी आहे का? "
  
  
  "WHO?"
  
  
  "लुईस अपारिशियो." त्या दिवशी दुपारी मालेकॉनवर भेटलेल्या एका तरुण मेक्सिकन माणसाचे मी वर्णन केले.
  
  
  थोडा वेळ थांबल्यावर ती म्हणाली, “मी त्याला ओळखत नाही. का?"
  
  
  "फक्त विचार. तुला खात्री आहे?"
  
  
  "मी त्याच्याबद्दल कधीच ऐकले नाही." ती पुढे म्हणाली, "मी संस्थेतील प्रत्येकाला ओळखत नाही."
  
  
  "आणि तुम्हाला जितके कमी माहित असेल तितके चांगले?"
  
  
  कॉन्सुएलाने बराच वेळ उत्तर दिले नाही. शेवटी, ती कोणत्याही उबदार आवाजात म्हणाली: “मी अजूनही जिवंत आहे, मिस्टर कार्टर. आणि, माझ्या स्वत: च्या मार्गाने, मी चांगले करत आहे."
  
  
  प्रकरण सातवा
  
  
  कॉन्सुएलाने मला हॉटेलमध्ये सोडले आणि तिच्या वाटेवर चालू लागली, फोक्सवॅगनचे गीअर्स वाजत होते. लॉबी रिकामी होती. खाडीच्या पलीकडे शहराकडे वळणाऱ्या एका विस्तृत गच्चीवर मी त्यातून चालत गेलो. मला एक खुर्ची सापडली आणि रात्री बाहेर जाण्यापूर्वी एक शेवटची सिगारेट ओढायची इच्छा करून बसलो.
  
  
  मी माझी सिगारेट पेटवताना ती रेलिंगवर फिरवली, गरम कोळसा अंधारात एक लहान लाल कमान तयार करतो. मी माझ्या पायावर जाण्याच्या बेतात असताना, मला कोणीतरी बाहेर गच्चीवर येण्याचा आवाज ऐकला.
  
  
  हेन्री माझ्याकडे आला, अंधारात माझ्याकडे बघत, मला ओळखण्याचा प्रयत्न करत होता.
  
  
  "हाय. तुम्ही आज सकाळी तलावात होता ना?" त्याने काळजीपूर्वक विचारले.
  
  
  "हो."
  
  
  त्याने त्याचे जड शरीर माझ्या समोरच्या खुर्चीत झोकून दिले. "ते कधीच दिसले नाहीत," त्याने तक्रार केली, त्याचा आवाज निराशेने चिडला.
  
  
  "काय बोलतोयस?"
  
  
  "ही पिल्ले," हेन्री तिरस्काराने म्हणाला, "त्यापैकी नाही." ही एक तीस वर्षांची आहे आणि या मूर्ख मुलींपैकी कोणीही कधीही हाडकुळा बुडवून आलेले नाही.
  
  
  "तुम्हाला खरंच वाटलं की ते पातळ बुडवत आहेत?"
  
  
  "नक्कीच. किमान मी सोबत होतो ते दोघे. त्यांना कदाचित त्याऐवजी मेक्सिकन समुद्रकिनाऱ्यावर जाणारे कोणीतरी सापडले असावेत!"
  
  
  त्याने शर्टच्या खिशात सिगारेट घेतली. ज्योत विझवण्याआधी सामन्याच्या फ्लॅशने त्याचा जड, टॅन केलेला चेहरा उजळला.
  
  
  "हा इंग्लिश चिक मला हात लावायचा आहे," तो उदासपणे म्हणाला. "हाडकुळा. दुसरा चांगला बांधला आहे, परंतु मार्गारेटला सर्व सौंदर्य मिळते. तिचा म्हातारा भारावला आहे. फक्त समस्या अशी आहे की ती इतकी थंड आहे की ती कदाचित तुम्हाला फ्रॉस्टबाइट देईल!
  
  
  माझ्या त्याच्याबद्दलच्या नापसंतीकडे दुर्लक्ष करून मी शक्य तितक्या सहजतेने विचारले, "काय करतोयस?"
  
  
  "मला? मी तुला समजत नाही, मित्रा.
  
  
  "तुम्ही उदरनिर्वाहासाठी काय करता?"
  
  
  हेन्री हसला. “अरे यार, हे माझ्यासाठी नाही! मी राहतो! मी कामाशी बांधील नाही. मी मोकळा राहतो, तुम्हाला माहिती आहे?
  
  
  मी बोललो. - "नाही मला समजले नाही."
  
  
  “माझ्याकडे कनेक्शन आहेत. मी योग्य अगं ओळखतो. मी वेळोवेळी त्यांच्यावर उपकार करतो. उदाहरणार्थ, मी एखाद्यावर झुकावे अशी त्यांची इच्छा असल्यास. मी त्यात खूप चांगला आहे.
  
  
  "तुम्ही स्नायू आहात का?"
  
  
  "हो, तुम्ही म्हणू शकता."
  
  
  “तुम्ही कधी कोणावर गंभीरपणे झुकले आहे का? तुम्ही कधी करार केला आहे का? "
  
  
  “बरं, मला असं काही बोलायला आवडणार नाही,” हेन्री म्हणाला. "म्हणजे, ते निःशब्द करणे शहाणपणाचे ठरणार नाही, नाही का?" त्याने शब्द बुडू देण्यासाठी विराम दिला आणि मग म्हणाला, “मला त्या लहान लिमी चिकासोबत नक्कीच भेटायला आवडेल. मी तिला काही युक्त्या शिकवू शकतो! »
  
  
  - आणि तिला लास वेगासला घेऊन जा?
  
  
  "तुला कल्पना येते."
  
  
  “किंवा ते सॅन फ्रान्सिस्को असेल? कुठून आलात? "
  
  
  थोडा विराम मिळाला आणि मग हेन्री कठोर, मैत्रीपूर्ण आवाजात म्हणाला: "तुमचा व्यवसाय काय आहे?"
  
  
  “मला अशा लोकांमध्ये रस आहे ज्यांना ते कोठून आले आहेत हे माहित नाही. मला काळजी वाटते."
  
  
  "माझ्या व्यवसायातून तुझे नाक काढून टाका," हेन्री ओरडला. "ते खूप आरोग्यदायी असेल."
  
  
  "तुम्ही माझ्या प्रश्नाचे उत्तर दिले नाही, हेन्री," मी हळूवारपणे आग्रह केला आणि त्याचे नाव सांगून त्याला आश्चर्यचकित केले.
  
  
  तो शाप देऊन त्याच्या पायावर उभा राहिला, अंधारात एक सावली, त्याचे मोठे हात दगडांच्या मुठीत अडकले.
  
  
  "उठ!" - तो रागाने म्हणाला, माझी उठण्याची वाट पाहत आहे. त्याने धमकावणारे पाऊल जवळ घेतले. "उठ मी म्हणालो!"
  
  
  मी माझ्या खिशात घुसलो, सोन्याचे टोक असलेली सिगारेट काढली आणि हलकेच पेटवली. लायटर बंद करत मी म्हणालो, "हेन्री, तू खाली बसून माझ्या प्रश्नाचे उत्तर का देत नाहीस?"
  
  
  "अरे तुला!" - हेन्री धमकी देत म्हणाला. "उठ, कुत्रीच्या मुला.
  
  
  मी माझ्या तोंडातून सिगारेट काढली आणि एका सततच्या हालचालीत मी ते हेन्रीच्या चेहऱ्यावर फेकले, राख विखुरली आणि त्याच्या डोळ्यांत ठिणग्या उडू लागल्या.
  
  
  त्याच्या चेहऱ्याचे रक्षण करण्यासाठी त्याचे हात सहज उठले, त्याच्या पापण्या बंद झाल्या; आणि त्याच क्षणी मी माझ्या खुर्चीवरून उडी मारली, माझ्या हाताची कमानदार, माझ्या संपूर्ण शरीराला धक्का बसला कारण माझी गोठलेली, सपाट मुठी हेन्रीच्या बरगडीच्या खाली असलेल्या पोटात खोलवर गेली.
  
  
  त्याने एक स्फोटक घरघर सोडली आणि वेदना दुप्पट झाली. तो पडताच मी त्याला तोंडावर मारले, त्याच्या नाकाच्या पुलावर आदळले, कूर्चा तुटला. हेन्री गुडघे टेकले, ध्वजाच्या दगडांकडे सरकत असताना त्याचे गुडघे टेकले. त्याच्या नाकपुड्यातून हनुवटीवर आणि फरशीवर रक्त वाहत होते.
  
  
  "अरे देवा!" - त्याने वेदनांनी श्वास घेतला. दुखापत. तुटलेल्या नाकाला हात दाबला. "आणखी नाही!"
  
  
  मी मागे सरकलो, माझ्या समोरच्या मोठ्या, असहाय्य, कुचकामी आकृतीकडे पाहत होतो.
  
  
  "हेन्री तू कुठून आलास?" - मी त्याला शांतपणे विचारले.
  
  
  मोठ्या माणसाने दीर्घ श्वास घेतला.
  
  
  “वेगास,” तो म्हणाला, त्याच्या आवाजात वेदना. “मी गेल्या काही वर्षांपासून वेगासमध्ये आहे. त्यापूर्वी ते सॅन फ्रान्सिस्को होते."
  
  
  "तुम्ही वेगासमध्ये काय करत आहात?"
  
  
  हेन्रीने मान हलवली.
  
  
  "काही नाही," तो म्हणाला. “मी क्लबमध्ये बाऊन्सर होतो. मला गेल्या महिन्यात काढून टाकण्यात आले होते."
  
  
  "उठ."
  
  
  हेन्री हळू हळू त्याच्या पायावर उभा राहिला, एक हात त्याच्या पोटावर ओलांडला आणि दुसरा नाक त्याच्या नाकावर दाबला, त्याच्या मनगटावरून वाहणाऱ्या रक्ताकडे दुर्लक्ष केले.
  
  
  "तुमचे कनेक्शन कोण आहेत?"
  
  
  हेन्रीने मान हलवली. "माझ्याकडे काही नाही," तो बडबडला. "ते फक्त एक संभाषण होते." त्याने माझी नजर पकडली. "प्रामाणिकपणे! मी तुला खरं सांगतोय!" त्याने दीर्घ श्वास घेण्याचा प्रयत्न केला. "देवा, तुझी बरगडी मोडल्यासारखं वाटतंय."
  
  
  “मला वाटतं तू इथून निघून जावं,” मी सुचवलं.
  
  
  "ए?"
  
  
  “आज रात्री,” मी जवळजवळ आनंदाने म्हणालो. "मला वाटते की ते तुमच्यासाठी अधिक चांगले होईल."
  
  
  “अहो, ऐका...” हेन्रीने सुरुवात केली आणि मग थांबून माझ्याकडे पाहत अंधारात माझे भाव वाचण्याचा प्रयत्न केला, पण काही उपयोग झाला नाही. त्याने हार मानली.
  
  
  “ठीक आहे,” त्याने उसासा टाकला. “माझ्या काळात मी पुरेसा मुलांवर झुकलो.
  
  
  आता माझी पाळी आहे, हं? त्याने मान हलवली. "मी आणि माझे मोठे तोंड."
  
  
  लॉबीच्या दारापर्यंत पोहोचेपर्यंत तो हळूच माझ्यापासून दूर गेला आणि मग पटकन वळून आत गेला.
  
  
  मी पुन्हा खुर्चीत बसलो आणि दुसरी सिगारेट काढली.
  
  
  “तू खूप धुम्रपान करतोस,” टेरेसच्या गडद टोकावरून एक आवाज आला. “मला आश्चर्य वाटते की तुमच्याइतकी धूम्रपान करणारी व्यक्ती इतक्या वेगाने फिरते. मला खात्री होती की तुला दुखापत होईल. काय हेन्री, तो एक मोठा माणूस आहे, नाही का? "
  
  
  “हॅलो, जीन-पॉल,” मी आश्चर्यचकित न होता म्हणालो. "तू इथे किती वेळ आहेस?"
  
  
  "बराच वेळ आहे. माझ्या मित्रा, तू स्वतःला बर्याच धोक्यांकडे तोंड देतोस.
  
  
  “तो धोकादायक नाही. तो एक गुंडा आहे.
  
  
  "तो जवळजवळ मरण पावला," जीन-पॉल म्हणाला. "तो किती जवळ आला हे त्याला माहीत असते, तर मला वाटते की त्याने त्याच्या अंडरवेअरवर डाग लावला असता."
  
  
  "मी त्याच्याबद्दल चुकीचे होते," मी शांतपणे म्हणालो. “मला वाटले की तो स्टोसेलीच्या मागे आहे. मला नीट कळायला हवं होतं. तो कोणीही नाही."
  
  
  "असे घडते. चुकीचे असणे आणि आपण बरोबर असू शकत नसल्यास माफी मागणे चांगले आहे. तसे, आज दुपारी तुमच्याकडे आलेला तो मेक्सिकन कोण होता?
  
  
  “त्याने त्याचे नाव लुईस अपारिसिओ असल्याचे सांगितले. त्याने मला मार्गदर्शक, सहाय्यक किंवा दलाल म्हणून त्याच्या सेवा विकण्याचा प्रयत्न केला - मला पाहिजे ते. मला वाटले तुमच्या मित्रांनी ते पाठवले असावे.
  
  
  "कदाचित. आपणास असा विचार करण्यास काय बाध्य करते?"
  
  
  “माझा संशयास्पद स्वभाव,” मी कोरडेपणाने म्हणालो. "दुसरीकडे, कॉन्सुएला म्हणते की तिने यापूर्वी कधीही त्याच्याबद्दल ऐकले नाही."
  
  
  जीन-पॉल थांबला. मग, जवळजवळ एक विचार म्हणून, तो म्हणाला, "तसे, माझ्याकडे तुमच्यासाठी एक संदेश आहे. वरवर पाहता, आज रात्री तुम्ही त्यांना जे काही बोललात, तुम्हाला त्वरित उत्तर मिळाले. उद्या दुपारी, कृपया बुलफाइटसाठी एल कॉर्टिजोला जाण्याची योजना करा. चार वाजता सुरू होईल."
  
  
  "तुला हा संदेश कधी मिळाला?" - मी संशयास्पदपणे विचारले.
  
  
  “तुम्ही हॉटेलवर परत यायच्या आधी. जेव्हा तुमचा मित्र हेन्री दिसला तेव्हा मी ते पोहोचवण्याच्या मार्गावर होतो. आम्ही एकटे होईपर्यंत थांबायचे ठरवले."
  
  
  "हे कोणाचे आहे?"
  
  
  “त्याने त्याचे नाव बिकफोर्ड असल्याचे सांगितले. तो म्हणाला की त्याने कॉल त्याच्या बॉसकडे वळवला. तुम्ही अधिकाऱ्यांशी बोलाल."
  
  
  "हे सर्व आहे?"
  
  
  "पुरे झाले, नाही का?"
  
  
  मी म्हणालो, “तुम्ही बिकफोर्डशी बोललात तर मी त्यांना काय सांगितले ते तुम्हाला माहीत आहे. मला तू स्टोसेलीला मागे सोडायचे आहे."
  
  
  “त्याने तेच सांगितले. त्याने मला तुमच्या धमकीबद्दलही सांगितले.
  
  
  "ठीक आहे?"
  
  
  अंधारातही मी जीन-पॉलचा चेहरा गंभीर झालेला पाहिला. “मार्सेलीमधील माझ्या लोकांना स्टोसेलीला शिक्षा हवी आहे. आम्ही आमच्या मेक्सिकन मित्रांना आमच्याकडे पूर्वीपेक्षा जास्त धक्का देऊ शकत नाही. त्यांचा निर्णय आहे."
  
  
  "आणि तू?"
  
  
  त्याने खांदे उडवले. “आम्हाला करायचे असल्यास, आम्ही प्रतीक्षा करू शकतो. स्टोसेली हे हॉटेल कधीही जिवंत सोडणार नाही. तथापि, तो पुढे म्हणाला, जर त्यांनी तुम्ही सुचवलेल्या गोष्टीशी सहमत न होण्याचे ठरवले, तुमच्या धमक्या असूनही त्यांनी स्टोसेलीचा पाठपुरावा करण्याचे ठरवले तर, सर्व शक्यतांमध्ये, तुम्हीही जास्त काळ जगू शकणार नाही. तुम्ही याचा विचार केला आहे का?
  
  
  "विचार करण्यासारखे बरेच काही आहे, नाही का?" - मी सहज म्हणालो आणि स्वतः लॉबीत प्रवेश केला.
  
  
  * * *
  
  
  माझ्या खोलीत, मी त्याच्या केसमधून झेरॉक्स टेलिकॉपीअर 400 अनपॅक केले आणि फोनच्या शेजारी ठेवले. माझा डेन्व्हरला कॉल जास्त विलंब न करता वितरित झाला.
  
  
  "तुम्ही काही घेऊन आलात का?"
  
  
  "आम्ही चिन्हावर पोहोचलो," डेन्व्हर म्हणाला. “आमच्याकडे अद्याप सर्व प्रवासी मॅनिफेस्ट याद्या नाहीत, परंतु आम्हाला त्या एअर फ्रान्स, एअर कॅनडा आणि इस्टर्नवर सापडल्या आहेत. आम्ही मोकळेपणाने बोलू शकतो का, किंवा तुम्हाला हे फोनवर हवे आहे का?
  
  
  "गाडीत," मी म्हणालो. “येथे अडचणी आहेत. मायचॉड यांच्या संस्थेचा समावेश झाला. आणि त्यांनी त्यांच्या स्थानिक मित्रांना सहभागी करून घेतले.”
  
  
  डेन्व्हरने शिट्टी वाजवली. "तुमचे हात भरले आहेत, नाही का?"
  
  
  "मी हे हाताळू शकतो."
  
  
  डेन्व्हर म्हणाला, “ठीक आहे, आम्ही ते टेलिफोन कॉपीअरवर ठेवू. तसे, आम्ही भाग्यवान होतो. आमच्याकडे या विषयावर एक फाईल आहे. आमच्या क्रेडिट चेक ब्युरो मधून पास केले. काही वर्षांपूर्वी त्यांनी त्याच्या कंपनीचा अहवाल दिला होता. आम्ही आमच्या अहवालात काही ठळक मुद्दे समाविष्ट केले आहेत. आमच्याकडे अद्याप त्याच्याबद्दल सर्व माहिती नाही, परंतु तो स्टोसेलीच्या मित्रांच्या गटात बसत नाही कारण आपण पाहू शकतो."
  
  
  “त्याला वायरवर ठेवा,” मी डेन्व्हरला सांगितले आणि मी हँडसेट टेलिकॉपीअर क्रॅडलमध्ये ठेवला आणि उपकरणे चालू केली.
  
  
  मशीनचे काम संपल्यावर, मी फोन उचलला आणि म्हणालो, “तुम्हाला जे काही कळेल ते लवकरात लवकर मला द्या.”
  
  
  "तुम्ही अहवालाची शेवटची ओळ वाचली का?" डेन्व्हरने विचारले.
  
  
  "अजून नाही."
  
  
  "हे वाचा," डेन्व्हर म्हणाला. "त्याला याबद्दल कळले तर स्टोसेलीला घाबरवायला हवे."
  
  
  मी माझी उपकरणे गोळा केली आणि फॅक्स केलेल्या अहवालाचे काही परिच्छेद वाचण्यासाठी परत गेलो.
  
  
  पॅसेंजर मॅनिफेस्टची तुलना कशासाठी? एअर फ्रान्स, जेएफके ते ओरली, 20 एप्रिल - एअर फ्रान्स, ओरली ते मार्सेल, 20 एप्रिल - नॅशनल एअरलाइन्स, जेएफके ते मियामी इंटरनॅशनल, 28 एप्रिल - एअर कॅनडा, न्यूयॉर्क ते मॉन्ट्रियल, 5/4.
  
  
  सर्व उंच उड्डाणांवरील स्टोसेली प्रवाशांसाठी प्रथम श्रेणी. इतर प्रथम श्रेणीतील प्रवाशांच्या नावांच्या डुप्लिकेशनला प्रतिबंध. तथापि, वरील सर्व फ्लाइट्सवर डुप्लिकेशन - पुनरावृत्ती - "इकॉनॉमी" विभागातील सर्व वरील फ्लाइट्सवरील प्रवासी हर्बर्ट डायट्रिचच्या नावाखाली पुन्हा लिहिलेले आहेत.
  
  
  एअर कॅनडा पॅसेंजर मॅनिफेस्टो तपासत आहे,
  
  
  मॉन्ट्रियल ते लगुर्डिया, 5/6 - रेमंड दत्तूआ आणि हर्बर्ट डायट्रीच यांच्या नावाच्या याद्या.
  
  
  शेवटी, एरोमेक्सिको, जेएफके ते मेक्सिको सिटी आणि एसी तपासा
  
  
  
  
  
  अपुल्को, 4/5 - स्टोसेली आणि डायट्रिक.
  
  
  इतर प्रवासी मॅनिफेस्टोस तपासणे सुरू ठेवत आहे. आम्हाला माहिती कशी मिळाली ते आम्ही कळवू.
  
  
  सर्वोत्कृष्ट संकेतः हर्बर्ट डायट्रीच अकापुल्को येथे स्थित आहे.
  
  
  - शेवट -
  
  
  मला दुसरी पत्रक दिसली:
  
  
  DIETRICH केमिकल कंपनी, INC च्या क्रेडिट ऑडिट रिपोर्टमधून मिळवलेली माहिती.
  
  
  हर्बर्ट डायट्रिक, अध्यक्ष. पूर्ण अहवाल उपलब्ध. खालील फक्त वैयक्तिक माहिती आहे: हर्बर्ट डायट्रीच, 63, व्हिडर, पत्ता 29 फेरहवेन, मॅमरोनेक, न्यू यॉर्क. डायट्रिक बॉर्न लॉरेन्स, कॅन्सस. कॅन्सस विद्यापीठाचा पदवीधर. रसायनशास्त्र, कॉर्नेल मध्ये एमएस. रिसर्च केमिस्ट, युनियन कार्बाइड, ईआय ड्युपॉन्ट, मॅनहॅटन प्रकल्पात ॲटबॉम्ब केमिस्ट्री वर काम केले विश्वयुद्ध आंतरवर्ल्ड केमिकल आणि केमिकल रिसर्च डायरेक्टर नंतर. स्वतःची R&D प्रयोगशाळा उघडा, 1956. AT DIETRICH केमिकल CO. सध्या तीस कर्मचारी आहेत. संशोधन प्रकल्पांमध्ये विशेष फायदेशीर क्रियाकलाप
  
  
  व्यायाम करा. काही स्वतंत्र संशोधन. काही मौल्यवान पेटंट फॉर्म्युलाच्या विक्रीमुळे सात मूल्यांमध्ये वार्षिक नेटवर्क उत्पन्न मिळते. एकूण वार्षिक खंड $3,000,000 पेक्षा जास्त आहे. डायट्रिक 1948 पासून मामारोनेकमध्ये राहत होता. अत्यंत आदरणीय. आर्थिक सुरक्षा. चर्च आणि समुदाय गटांमध्ये सक्रिय. मुले: सुसान, जन्म 1952. एलिस, जन्म 1954. विवाहांमध्ये नाही. पत्नी: शार्लोट, मरण पावला 1965.
  
  
  आम्ही संपूर्ण संशोधन सुरू केले आहे. पूर्ण झाल्यावर मी अहवाल पाठवीन.
  
  
  - शेवट -
  
  
  मी दोन कागद खाली ठेवले, कपडे उतरवले आणि झोपायला गेलो. मी अंधारात पडलो असताना, मला झोप येण्यापूर्वी, मी मानसिकदृष्ट्या अहवालाच्या पहिल्या पानाच्या शेवटच्या ओळीवर गेलो:
  
  
  नवीनतम अहवाल: हर्बर्ट डायट्रीच ACAPULCO मध्ये स्थित आहे.
  
  
  मला आश्चर्य वाटले की हर्बर्ट डायट्रिच कोण होता आणि त्याचा स्टोसेली, मिचॉड, दत्तुआ, टोरेग्रोसा, विग्नल, वेबर आणि क्लिएन सारख्या गुन्हेगारांशी काय संबंध असू शकतो?
  
  
  अध्याय आठवा
  
  
  दुसऱ्या दिवशी सकाळी मी तलावाजवळ होतो तेव्हा कॉन्सुएला डेलगार्डो पायऱ्या उतरून पूल लॉन ओलांडून माझ्यासोबत सामील होण्यासाठी आली. दिवसा ती किती आकर्षक होती हे पाहून मला आश्चर्य वाटले. तिने एक सैल, विणलेला, हलका समुद्रकिनारा कोट घातला होता जो तिच्या नितंबांच्या अगदी खाली संपला होता, तिचे सुंदर पाय दाखवत होते जे माझ्याकडे चालत असताना लयबद्ध, वाहत्या चालीत फिरत होते.
  
  
  "गुड मॉर्निंग," ती माझ्याकडे पाहून हसत तिच्या आनंददायी आवाजात म्हणाली. "तुम्ही मला बसायला बोलवणार आहात?"
  
  
  "तुला पुन्हा भेटण्याची मला अपेक्षा नव्हती," मी म्हणालो. मी तिच्यासाठी खुर्ची बाहेर काढली. "तुला ड्रिंक आवडेल का?"
  
  
  "इतकी पहाटे नाही." तिने तिचा बीचचा कोट काढला आणि लाउंजच्या खुर्चीच्या मागच्या बाजूला तो ओढला. खाली गडद निळा बाथिंग सूट होता, छाती आणि क्रॉच वगळता जवळजवळ पारदर्शक. जणू तिने तिच्या स्विमसूटवर फिशनेट साठा घातलेला दिसत होता. जरी तिने बिकिनीपेक्षा जास्त झाकले असले तरी ते जवळजवळ तितकेच प्रकट होते आणि नक्कीच बरेच सूचक होते. कॉन्सुएलाच्या लक्षात आले की मी तिच्याकडे पाहत आहे,
  
  
  "आवडणे?" तिने विचारले.
  
  
  "हे खूप आकर्षक आहे," मी कबूल केले. "काही स्त्रिया ते परिधान करू शकतात आणि तुमच्यासारख्या सुंदर दिसू शकतात."
  
  
  कॉन्सुएला मी तिच्यासाठी काढलेल्या खुर्चीवर झोपली. थेट सूर्यप्रकाशातही तिची त्वचा गुळगुळीत आणि लवचिक दिसत होती.
  
  
  "मी त्यांना सांगितले की मी तुमचा पाहुणा आहे," कॉन्सुएलाने टिप्पणी केली, "मला आशा आहे की तुमची हरकत नाही."
  
  
  "तुमचे स्वागत आहे. पण का? मला खात्री आहे की हा सोशल कॉल नाही."
  
  
  "तुम्ही बरोबर आहात. माझ्याकडे तुमच्यासाठी एक संदेश आहे."
  
  
  "कडून?"
  
  
  "बिकफोर्ड."
  
  
  "एल कॉर्टिजो मधील बुलफाइटबद्दल? काल रात्री मला एक मेसेज आला.
  
  
  "मी तुझ्याबरोबर जाईन," कॉन्सुएला म्हणाली.
  
  
  "म्हणजे त्यांनी मला ओळखले?"
  
  
  "हो, मला आशा आहे की तुम्ही मला घरातून बाहेर काढायला हरकत नाही," तिने तिच्या आवाजात आनंदी स्वरात सांगितले, "बहुतेक पुरुषांना ते आवडेल."
  
  
  "शाप!" - मी चिडून म्हणालो. “ते मला फक्त होय किंवा नाही का सांगू शकत नाहीत? हा सगळा मूर्खपणा का? "
  
  
  - वरवर पाहता, काल रात्री तुम्ही बिकफोर्डला त्यांच्या क्रियाकलापांबद्दल काहीतरी सांगितले. याचा त्यांना धक्का बसला. ते करत असलेल्या ऑपरेशनबद्दल कुणाला इतकं माहीत आहे असं त्यांना वाटत नव्हतं. मला वाटते की तुम्ही त्यांना घाबरवण्यात यशस्वी झालात.
  
  
  "तुम्ही या सगळ्यात कुठे बसता?" - मी तिला थेट विचारले.
  
  
  "हे तुझा काही काम नाही."
  
  
  "मी हा माझा व्यवसाय करू शकतो."
  
  
  कॉन्सुएलाने वळून माझ्याकडे पाहिले. “मी ऑपरेशनमध्ये महत्त्वाचा नाही का? मला फक्त फेस व्हॅल्यूवर घ्या."
  
  
  "आणि ते काय आहे?"
  
  
  "फक्त एक आकर्षक स्त्री जी वेळोवेळी शहराभोवती फिरते."
  
  
  “नाही,” मी म्हणालो, “तू त्याहून अधिक आहेस. मी पैज लावतो की मी तुमचा पासपोर्ट पाहिला तर मला तो व्हिसा स्टॅम्पने भरलेला आढळेल. युरोपात किमान आठ ते दहा सहली. सर्वाधिक प्रवेश शिक्के स्वित्झर्लंड आणि फ्रान्स असतील. बरोबर?"
  
  
  कन्सुएलाचा चेहरा गोठला. "बास्टर्ड," ती म्हणाली. "तू ते बघितले!"
  
  
  “नाही,” मी मान हलवत म्हणालो. "हे स्पष्ट आहे. तुमच्या व्यवसायात भरपूर पैसा आहे. ते त्यांना येथे मेक्सिकोमध्ये किंवा राज्यांमध्ये तरंगू देऊ शकत नाहीत. ते लपविण्यासाठी सर्वोत्तम ठिकाण म्हणजे स्वित्झर्लंड किंवा बहामास - क्रमांकित बिलांसह. कुणीतरी इकडून तिकडे पैसे न्यावे लागतात. तुझ्यापेक्षा चांगला कोण आहे? आकर्षक, सुसंस्कृत, रुबाबदार स्त्री. तुम्ही त्यांच्यासाठी कुरिअर बनण्याची पैज लावाल.
  
  
  
  
  
  जो सर्व आश्चर्यकारक सहली करतो आणि देशातून जाताना कस्टम अधिकाऱ्यांकडे खूप आनंदाने हसतो आणि जो झुरिच, बर्न आणि जिनिव्हा येथील अर्धा डझन बँक टेलरना ओळखतो.
  
  
  "तुला अजून कशाची खात्री आहे?"
  
  
  “तुम्ही कधीही ड्रग्ज बाळगत नाही. ते कधीही अंमली पदार्थांच्या तस्करीत पकडले जाण्याचा धोका पत्करणार नाहीत. मग त्यांना दुसरा कुरिअर शोधावा लागेल ज्यावर ते आता तुमच्यावर विश्वास ठेवू शकतील त्याचप्रमाणे ते रोखीने विश्वास ठेवू शकतील. आणि ते करणे कठीण आहे.”
  
  
  "तू अगदी बरोबर आहेस!" कॉन्सुएला रागावला होता: "त्यांना माहित आहे की मी कधीही माझ्यासोबत ड्रग्ज घेऊन जाणार नाही."
  
  
  "तुम्ही फक्त पैसे घेऊन जाता असा विचार केल्याने तुम्हाला बरे वाटते का?" - मी तिला माझ्या आवाजात थोडासा टोमणा मारत विचारले. “हे सर्व ठीक आहे का? तुम्हाला माहिती आहे, हेरॉइन पैसे कमवते. जर तुम्ही नैतिक असणार असाल, तर तुम्ही रेषा कुठे काढता? "
  
  
  "तू कोण आहेस माझ्याशी असं बोलणारा?" - कॉन्सुएलाने रागाने विचारले. "तुम्ही केलेले काहीही छाननीला उभे राहणार नाही."
  
  
  मी काहीच बोललो नाही.
  
  
  "आम्ही इतके वेगळे नाही आहोत," कॉन्सुएला मला म्हणाली, रागाने तिचा आवाज निळ्या-पांढऱ्या बर्फाने मधल्या हिवाळ्यात दगड झाकून टाकला. “मला खूप पूर्वी कळले की हे एक कठीण जीवन आहे. आपण करू शकता सर्वोत्तम माहित. तू तुझं काम कर आणि मी माझं. फक्त माझा न्याय करू नका." ती माझ्यापासून दूर गेली. "मी जो आहे त्यासाठी मला स्वीकारा, एवढेच."
  
  
  मी तिला म्हणालो, “मी खूप कमी निर्णय घेतो. "आणि तुमच्या बाबतीत काहीही नाही."
  
  
  मी बाहेर पोहोचलो, तिची हनुवटी पकडली आणि तिचा चेहरा माझ्याकडे वळवला. थंड रागाने तिचे डोळे गोठले होते. पण दडपलेल्या रागाच्या पातळ थराच्या खाली, मला तीव्र भावनांचा एक वावटळ जाणवला ज्यावर ती क्वचितच नियंत्रण ठेवू शकते. माझ्या बोटांवरील तिच्या त्वचेच्या गुळगुळीतपणाच्या अचानक कामुक संवेदनाबद्दल मला आतून तीव्र प्रतिक्रिया जाणवली आणि तिच्या आतल्या गोंधळाला बाहेर काढण्याची जबरदस्त गरज माझ्या आत निर्माण झाली.
  
  
  एक दीर्घ, अंतहीन मिनिट मी तिला माझ्याकडे पाहण्यास भाग पाडले. आमचे चेहरे वेगळे करणाऱ्या काही इंच जागेत आम्ही एक मूक लढाई लढली आणि मग मी माझी बोटे तिच्या हनुवटीवर हळू हळू सरकू दिली आणि तिच्या ओठांवर स्किम करू दिली. बर्फ वितळला, रागाने तिचे डोळे सोडले. मी तिचा चेहरा मऊ झालेला, वितळलेला आणि पूर्ण शरणागती झालेला पाहिला.
  
  
  कॉन्सुएलाने तिचे ओठ थोडेसे फाडले, माझी बोटे माझ्यापासून न हटवता हळूवारपणे चावत आहेत. मी माझा हात तिच्या तोंडावर दाबला, तिचे दात माझ्या मांसाला स्पर्श करत आहेत. मग तिने जाऊ दिले. मी माझा हात तिच्या चेहऱ्यावरून काढला.
  
  
  “अरे तुला,” कॉन्सुएला फुसफुसत म्हणाली जी माझ्यापर्यंत पोहोचली नाही.
  
  
  "मलाही तसंच वाटतंय." माझा आवाज तिच्यापेक्षा मोठा नव्हता.
  
  
  "मला कसे वाटते हे तुला कसे कळते?"
  
  
  आता राग स्वतःवरच काढला गेला कारण तो इतका कमकुवत आहे आणि मला ते शोधू दिले.
  
  
  “कारण तू मला भेटायला आला होतास जेव्हा तू सहज फोन केला असतास. कारण सध्या तुमच्या चेहऱ्यावर दिसणारा भाव. कारण ही अशी गोष्ट आहे जी मी शब्दात मांडू शकत नाही किंवा समजावून सांगण्याचा प्रयत्नही करू शकत नाही."
  
  
  मी गप्प बसलो. कॉन्सुएला उठून उभी राहिली आणि तिने समुद्रकिनाऱ्यावरील झगा उचलला. तिने एका लवचिक हालचालीत ते ठेवले. मी तिच्या शेजारी उभा राहिलो. तिने माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  “चला जाऊया,” मी तिचा हात हातात घेत म्हणालो. आम्ही तलावाच्या काठावर आणि खडीच्या वाटेने चालत गेलो, टेरेसकडे जाणाऱ्या पायऱ्यांच्या अनेक फ्लाइट आणि आमच्या खोलीत नेणाऱ्या लिफ्टपर्यंत.
  
  
  * * *
  
  
  मंद आणि थंड खोलीत आम्ही एकमेकांच्या जवळ उभे होतो. मी पडदे बंद केले, पण तरीही प्रकाश येत होता.
  
  
  कॉन्सुएलाने मला मिठी मारली आणि तिचा चेहरा माझ्या खांद्यावर दाबला, माझ्या मानेजवळ. तिच्या दातांनी माझ्या मानेच्या कंडराला हळूवारपणे चावल्यामुळे तिच्या गालाचा मऊपणा आणि ओठांची ओलेपणा मला जाणवली. मी तिला माझ्या जवळ ओढले, तिच्या स्तनांची जड पूर्णता माझ्या छातीवर हळूवारपणे दाबली, माझे हात तिची मांडी दाबत होते.
  
  
  आता तिने निर्धाराने तिचा चेहरा माझ्याकडे केला होता, मी तिच्याकडे झुकलो. तिचे तोंड माझे ओठ आणि तोंड एक लबाड, सतत, अथक शोध सुरू झाले. मी तिचा बीचचा कोट काढला, तिच्या खांद्यावरचा मेलॉटचा पट्टा काढला आणि सूट तिच्या नितंबांपर्यंत खेचला. तिचे स्तन आश्चर्यकारकपणे मऊ होते - माझ्या उघड्या छातीवर रेशमी त्वचा.
  
  
  "अरे, थांबा," ती श्वास रोखून म्हणाली. "थांबा." आणि तिने माझे हात इतके लांब सोडले की सूट तिच्या नितंबांवरून खेचला आणि त्यातून बाहेर पडेल. तिने खुर्चीवर मूठभर जाळी फेकली आणि माझ्या पोहण्याच्या खोडाच्या कमरबंदापर्यंत पोहोचली. मी त्यांच्यातून बाहेर पडलो आणि आम्ही इतक्या सहजतेने एकत्र आलो, जणू काही आम्ही ही कृती याआधी कितीतरी वेळा केली होती, आता हा आमचा दुसरा स्वभाव बनला आहे आणि आम्हाला पुढे काय करावे याचा विचार करण्याची गरज नाही.
  
  
  आम्ही बेडवर गेलो. मी पुन्हा तिच्याशी संपर्क साधला आणि ती माझ्या हातात जिवंत होईपर्यंत तिच्याशी खूप सौम्य आणि चिकाटीने वागले.
  
  
  एके दिवशी ती श्वास रोखून म्हणाली: “असे होईल असे वाटले नव्हते. देवा, किती छान.
  
  
  ती माझ्या मिठीत थरथरत होती. "अरे देवा, हे चांगले आहे!" - तिचा उबदार, ओलावा श्वास माझ्या कानात टाकत ती उद्गारली. “तुम्ही माझ्याशी जे करता ते मला आवडते! थांबू नका! "
  
  
  तिची त्वचा पातळ आणि मऊ, घामाच्या सूक्ष्म चमकाने गुळगुळीत, पिकलेल्या स्त्रीच्या शरीरासारखी गुळगुळीत, उत्साहाने सुजलेली होती. तिचे ओठ उबदार आणि ओले होते, जिथे जिथे तिने माझे चुंबन घेतले तिथे मला ओले चिकटून होते. माझ्या बोटांच्या झटक्यांना प्रतिसाद म्हणून ती हळू हळू हलली जोपर्यंत ती ओले आणि पूर्ण होत नाही आणि माझ्याकडे निर्णायकपणे वळण्याचा प्रतिकार करू शकली नाही.
  
  
  शेवटी, आम्ही वेड्यावाकड्या गर्दीत एकत्र आलो, तिचे हात माझ्याभोवती गुंडाळले गेले, तिचे पाय माझ्याशी गुंफले गेले, तिने स्वत: ला माझ्यावर जमेल तितके दाबले, मला तिच्या हातांनी तिच्यात ओढले, तिचा घसा किंचित टोचणारा आवाज वाढला. मांजरीसारखी गुरगुरणे, असहाय्यतेने भरलेली.
  
  
  शेवटच्या क्षणी, तिचे डोळे उघडले आणि माझ्या चेहऱ्याकडे पाहिले, तिच्यापासून फक्त एक हात दूर, आणि ती तुटलेल्या आवाजात ओरडली: "शापित प्राणी!" तिचे शरीर माझ्या विरूद्ध स्फोट झाले म्हणून, तिचे नितंब माझ्यावर रागाने आदळले जे तिला सहन होत नव्हते.
  
  
  नंतर आम्ही एकत्र झोपलो, तिचे डोके माझ्या खांद्यावर, आम्ही प्रत्येकजण सिगारेट ओढतो,
  
  
  "त्याने काहीही बदलत नाही," कॉन्सुएलाने मला सांगितले. तिची नजर छतावर खिळली होती. "मला हेच करायचे होते..."
  
  
  "...आम्हाला हे करायचं होतं," मी तिला दुरुस्त केलं.
  
  
  "ठीक आहे, आम्ही आहोत," ती म्हणाली. "पण ते काहीही बदलत नाही. आत्ताच विचार कर."
  
  
  "असे होईल असे वाटले नव्हते."
  
  
  “तरीही ते चांगले होते,” ती माझ्याकडे वळून हसत म्हणाली. "मला दिवसा प्रेम करायला आवडते."
  
  
  "ते खूप चांगले होते."
  
  
  "प्रभु," ती म्हणाली, "पुन्हा एक माणूस मिळणे खूप चांगले होते. कोणालाच काळजी नव्हती. सरळ,” मी तिला घट्ट मिठी मारली.
  
  
  "हे वेडे आहे," कॉन्सुएलाने विचार केला. "पहिल्यांदा इतके चांगले नसावे."
  
  
  "असे कधी कधी होते".
  
  
  "मला वाटते की तुम्ही नेहमी बरे व्हाल," कॉन्सुएला म्हणाली. "फक्त याचा विचार करू नका, बरोबर? हे पुन्हा कधी घडेल हे आम्हाला माहीत नाही, का? "
  
  
  ती माझ्याकडे वळली जेणेकरून ती तिच्या बाजूला पडली, माझा एक पाय माझ्या वर ठेवला आणि स्वतःला माझ्या शरीरावर दाबले.
  
  
  “ऐका,” ती तातडीने कुजबुजत म्हणाली, “सावध राहा, ठीक आहे? मला वचन दे की तू काळजी घेशील.
  
  
  "मी स्वतःची काळजी घेऊ शकतो," मी म्हणालो.
  
  
  "सगळे म्हणतात तेच आहे," ती म्हणाली. तिच्या बोटांनी माझ्या छातीवरच्या जखमांना स्पर्श केला. "तुम्हाला ते मिळाले तेव्हा तुम्ही इतके सावध नव्हते, तुम्ही?"
  
  
  "मी अधिक काळजी घेईन."
  
  
  कॉन्सुएला माझ्यापासून दूर उडी मारली आणि तिच्या पाठीवर पडली.
  
  
  "बकवास!" - ती कर्कश प्रौढ आवाजात म्हणाली. “स्त्री असणे म्हणजे नरक आहे. हे काय आहे माहीत आहे का?"
  
  
  अध्याय नववा
  
  
  कन्सुएला कपडे घालण्यासाठी घरी गेली. ती म्हणाली की ती मला नंतर मीटिंगसाठी घेण्यासाठी सुमारे एक तासात परत येईल. मी आरामात आंघोळ करत होतो आणि दाढी करत होतो तेव्हा फोन वाजला. कर्कश आवाजाने स्वतःला ओळखण्याची तसदी घेतली नाही.
  
  
  “स्टोसेलीला तुला भेटायचे आहे. ताबडतोब. तो म्हणतो ते महत्वाचे आहे. लवकरात लवकर इथून उठ.
  
  
  फोन माझ्या हातात गेला.
  
  
  * * *
  
  
  स्टोसेलीचा काळसर, गोल चेहरा नपुंसक रागाने जवळजवळ जांभळा होता.
  
  
  “हे बघ,” तो माझ्याकडे गर्जना केला. "अरे! हे बघ जरा! कुत्रीच्या मुलाला काहीही झाले तरी ते मिळाले.
  
  
  त्याने तपकिरी कागदात गुंडाळलेल्या एका निळ्या कागदाच्या तुकड्याला टेप लावलेल्या पॅकेजकडे जाड तर्जनी दाखवली.
  
  
  "तुला वाटते की ही माझी धिक्कारलेली लाँड्री आहे?" स्टोसेली त्याच्या कर्कश आवाजात माझ्याकडे ओरडला. "हे घे. चला, घे! »
  
  
  मी कॉफी टेबलवरून बॅग काढली. तो असायला हवा होता त्यापेक्षा खूप जड होता.
  
  
  "आम्ही ते उघडले," स्टोसेली ओरडला. "आत काय आहे याचा अंदाज लावा."
  
  
  "मला अंदाज लावायचा नाही."
  
  
  “तू बरोबर आहेस,” तो रागाने म्हणाला. "पाच किलो घोडा. तुला ते कसे आवडते?"
  
  
  "तो इथे कसा आला?"
  
  
  “दूताने ते आणले. तो लिफ्टमध्ये वर जात आहे, म्हणून माझी मुले त्याला प्रवेशद्वारावर थांबवतात. तो त्यांना सांगतो की मी काल पाठवलेली ही लाँड्री आहे, खुर्चीवर ठेवतो आणि लिफ्ट परत खाली घेतो. ते त्याला टिपही देतात. हे मूर्ख बास्टर्ड्स! त्याबद्दल मला सांगण्याचा विचार करण्याआधीच डॅम पॅकेज एक तासापेक्षा जास्त काळ तिथे बसतो. तुम्हाला ते कसे आवडते? »
  
  
  "तो हॉटेलचा कर्मचारी होता का?"
  
  
  स्टोसेलीने होकार दिला. “हो, तो कर्मचारी आहे. आम्ही त्याला इथे आणले... त्याला एवढेच माहीत आहे की तो वॉलेट बूथच्या काउंटरवर डिलिव्हरीची वाट पाहत बसला आहे. लॉन्ड्री स्लिपवर माझे नाव आणि पेंटहाऊस नंबर आहे, म्हणून तो येथे आणतो."
  
  
  मी विचारले. - "मला वाटत नाही की त्याला कोणी सोडले ते पाहिले?"
  
  
  स्टोसेलीने गोल, जवळजवळ टक्कल पडलेले डोके हलवले. “नाही, असंच होतं. हे हॉटेलच्या वॉलेट पार्किंग कर्मचाऱ्यांपैकी कोणीही आणले असते. त्याला पहिल्यांदा ते बघायला मिळालं आणि वाटलं की तो आणखी एक पॅकेज आणेल."
  
  
  स्टोसेली खिडकीकडे जोरात धडकला. त्याने पॅकेजकडे रिकामेपणे पाहिले, ते न पाहिले. मग त्याने त्याचे जाडजूड शरीर माझ्याकडे वळवले.
  
  
  "गेल्या दीड दिवसापासून काय करत होतास?" - त्याने चिडून विचारले.
  
  
  "तुला मरण्यापासून रोखले," मी तितक्याच तीव्रपणे म्हणालो. "मायचॉड संस्थेने एका व्यक्तीला स्थानिक संघटनेने तुम्हाला मारण्यासाठी येथे पाठवले आहे."
  
  
  क्षणभर स्टोसेली अवाक झाला. त्याने निराशेने आपली मूठ त्याच्या दुसऱ्या हाताच्या तळहातावर मारली.
  
  
  "काय रे?" त्याचा स्फोट झाला. “शाप? आधी आयोग आणि आता मिचौड टोळी? लहान रागावलेल्या बैलाप्रमाणे त्याने डोके हलवले. अशी मागणी त्यांनी केली. - "तुला हे कसे कळले?"
  
  
  "त्याने माझ्याशी संपर्क साधला."
  
  
  "कशासाठी?" - स्टोसेलीचे छोटे डोळे माझ्यावर केंद्रित झाले, त्याच्या गोल चेहऱ्यावर संशयास्पदपणे संकुचित झाले. त्याने दाढी केली नाही, आणि काळ्या रंगाच्या काळ्या रंगाचा त्याच्या टक्कल जागी असलेल्या केसांच्या काही पट्ट्यांच्या काळ्या रंगाच्या काळ्या रंगाचा फरक आहे.
  
  
  "तुला मारण्यासाठी मी त्यांना मदत करावी अशी त्यांची इच्छा आहे."
  
  
  "आणि तू मला याबद्दल सांगत आहेस?" त्याने त्याच्या नितंबांवर हात ठेवले, त्याचे पाय अडकले, माझ्याकडे झुकले, जणू काही त्याला माझ्यावर हल्ला करण्यापासून रोखणे कठीण होत आहे.
  
  
  "का नाही? तुम्हाला जाणून घ्यायचे आहे, नाही का?"
  
  
  "काय सांगितलंस त्यांना?" - स्टोसेलीने विचारले.
  
  
  "तुझ्यापासून दूर जाण्यासाठी."
  
  
  स्टोसेलीने प्रश्नार्थकपणे भुवया उंचावल्या. "खरंच? अजून काही? आणि नाही तर मग काय?"
  
  
  "मग मी त्यांची संस्था उघड करीन."
  
  
  "तुम्ही त्यांना ते सांगितलं का?"
  
  
  मी सहमती दर्शविली.
  
  
  स्टोसेलीने विचारपूर्वक आपले छोटे ओठ खेचले... "तू रफ खेळतोस ना..."
  
  
  "ते पण".
  
  
  "तुम्ही त्यांना ते सांगितल्यावर ते काय म्हणाले?"
  
  
  "मला आज दुपारी त्यांचा प्रतिसाद मिळाला पाहिजे."
  
  
  स्टोसेलीने चिंता न दाखवण्याचा प्रयत्न केला. "ते काय म्हणतील असे तुम्हाला वाटते?"
  
  
  “स्वतःसाठी ठरवा. त्यांना तुमच्यापेक्षा Michaud च्या संघटनेची जास्त गरज आहे. हे तुम्हाला खर्च करण्यायोग्य बनवते."
  
  
  स्टोसेली वास्तववादी होता. जर तो घाबरला असेल तर त्याने ते दाखवले नाही. "होय, बरोबर?" त्याने अचानक विषय बदलला.
  
  
  “जीन-पॉल सेव्हियर नावाचे कोणीतरी. तुम्ही त्याला ओळखता?"
  
  
  त्याची कपाळे विचारपूर्वक उधळली. "सेव्हियर?" त्याने मान हलवली. "मला वाटत नाही की मी त्याला कधी भेटलो आहे."
  
  
  मी जीन-पॉलचे वर्णन केले.
  
  
  स्टोसेलीने पुन्हा डोके हलवले. "मी अजूनही त्याला ओळखत नाही. पण याचा काही अर्थ नाही. संस्था चालवणाऱ्या मुलांशिवाय मी त्यांच्यापैकी कोणाकडेही लक्ष दिले नाही. Michaud, Berthier, Dupre. मी इतर कोणालाही ओळखणार नाही."
  
  
  - डायट्रिच नावाचा तुमच्यासाठी काही अर्थ आहे का?
  
  
  प्रतिक्रिया नाही. जर स्टोसेलीला नाव माहित असेल तर त्याने ते चांगले लपवले. “त्याच्याबद्दल कधीच ऐकलं नाही. तो कोणासोबत आहे?
  
  
  "तो कुणासोबत आहे की नाही हे मला माहीत नाही. तुम्ही त्या नावाच्या कोणाशी कधी व्यवहार केला आहे का? "
  
  
  “ऐका,” स्टोसेली म्हणाला, “मी माझ्या आयुष्यात दोन हजार लोकांना भेटलो आहे. मी भेटलेल्या प्रत्येकाची आठवण ठेवावी अशी तुमची अपेक्षा कशी आहे? हे निश्चित आहे - मी कधीही कोणाशीही व्यवहार केला नाही. कोण आहे हा माणूस?"
  
  
  "मला माहीत नाही. मला कळल्यावर मी तुला कळवीन."
  
  
  “ठीक आहे,” स्टोसेली विषयाकडे दुर्लक्ष करत म्हणाला. “आता माझ्याकडे तुझ्यासाठी एक छोटेसे काम आहे. मला तुमची या उद्दाम पॅकेजमधून मुक्ती हवी आहे. त्याने पॅकेजकडे अंगठा दाखवला.
  
  
  “मी तुझा कामाचा मुलगा नाही. तुमच्यापैकी एकाला ते फेकून देण्यास सांगा.
  
  
  स्टोसेली जोरात हसला. "काय झालं तुला? मी मूर्ख आहे असे तुम्हाला वाटते का? माझ्या कोणत्याही मुलाला पाच किलो हेरॉइन घेऊन या हॉटेलमध्ये पळू देण्याइतपत मी मुका आहे असे तुम्हाला वाटते का? जर ते पकडले गेले तर ते माझ्याकडे बोट दाखवण्यासारखे आहे. याशिवाय, तुम्हाला चांगले माहित आहे की यापासून मुक्त होण्यासाठी मी त्यांच्यावर विश्वास ठेवू शकत नाही. त्याची किंमत किती आहे माहीत आहे का? मी ज्याला ते देईन, तो प्रथम गोष्ट करेल की तो कोणत्या कोनात विकू शकतो हे शोधण्याचा प्रयत्न करेल. रस्त्यावर दशलक्ष डॉलर्सपेक्षा पाच किलोग्राम चांगले आहे. हे खूप मोहाचे आहे. नाही साहेब, माझा एकही मुलगा नाही! "मी माझा विचार बदलला. "ठीक आहे," मी म्हणालो. "मी घेईन." स्टोसेलीला अचानक माझ्या सहज करारावर संशय आला. "एक सेकंद थांबा," तो गुरगुरला. "इतकी जलद नाही. मला सोडायला का नाही सांगितलंस? मी तुम्हाला एक मोठा उपकार मागत आहे. तुम्हाला यात पकडले जाईल आणि तुम्ही पुढील तीस वर्षे मेक्सिकन तुरुंगात घालवाल, बरोबर? मी जे ऐकले त्यावरून तीस मिनिटेही घालवायला जागा नाही. मग माझ्यासाठी एवढ्या लांब मान का चिकटवायची? "
  
  
  मी त्याच्याकडे हसले आणि म्हणालो, “काही फरक पडत नाही, स्टोसेली. येथे मी एकटाच आहे ज्यावर विश्वास ठेवला जाऊ शकतो की तुमच्यासाठी यापासून मुक्त व्हा आणि माझे गांड घाण होणार नाही. मला काय म्हणायचे आहे ते मी त्याला सांगणार नव्हतो. स्टोकलीला माझ्या योजनांबद्दल जितके कमी माहिती असेल तितके चांगले. स्टोसेलीने हळूच होकार दिला. "हो. याचा विचार करा, हे मजेदार आहे, नाही का? माझ्या सर्व मुलांपैकी, फक्त तूच आहेस ज्यावर मी अवलंबून राहू शकतो."
  
  
  "खूप मजेदार."
  
  
  मी पॅकेज घेतले आणि ते माझ्या हाताखाली टेकवले, मग निघायला वळलो.
  
  
  "काय चालले आहे ते मला सांगा," स्टोसेली जवळजवळ मैत्रीपूर्ण आवाजात म्हणाला. तो माझ्यासोबत दारापर्यंत गेला. "काय चाललंय हे मला कळत नाही इथे बसून मी घाबरलो आहे."
  
  
  कोणालाही न भेटता मी लिफ्ट खाली माझ्या खोलीत नेली. मी माझ्या चावीने दार उघडले आणि आत शिरलो. आणि तो थांबला. माझ्या पलंगावर एक तपकिरी कागदाची गुंडाळलेली बॅग होती, तिच्याशी निळ्या रंगाची लाँड्री यादी जोडलेली होती, जी मी माझ्या हाताच्या कुंडीत धरलेली होती, जी मी नुकतीच स्टोसेलीच्या पेंटहाऊसमधून घेतली होती.
  
  
  * * *
  
  
  मला सर्वकाही ठीक करण्यासाठी दहा मिनिटांपेक्षा जास्त वेळ लागला नाही जेणेकरून पोलिस आल्यावर त्यांना काहीही सापडणार नाही. जर पॅटर्न सारखाच असता तर मला माहीत आहे की पोलिसांना हेरॉईनचा एक साठा स्टोसेलीच्या पेंटहाऊसमध्ये आणि दुसरा माझ्या खोलीत सापडला असता. ते कदाचित आधीच हॉटेलकडे निघाले होते.
  
  
  अर्ध्या तासापेक्षा कमी वेळानंतर मी लॉबीमध्ये कॉन्सुएला मला उचलण्याची वाट पाहत होतो. मी माझ्या गळ्यात 250mm टेलिफोटो लेन्स जोडलेला कॅमेरा घातला होता. माझ्या खांद्यावर एक मोठी गोवऱ्या कॅमेराची पिशवी होती.
  
  
  कॉन्सुएला उशीर झाला होता. मी जड कॅमेरा असलेली बॅग आणि कॅमेरा चालू ठेवला
  
  
  खुर्ची आसन. “माझ्याकडे याकडे लक्ष द्या, ठीक आहे,” मी एका संदेशवाहकाला दहा पेसोची नोट देत म्हणालो. मी टेबलापाशी गेलो.
  
  
  कारकुनाने माझ्याकडे हसून बघितले.
  
  
  - सेनॉर स्टीफन्स, नाही का? मी तुम्हाला काहि मदत करू शकतो का?"
  
  
  “मला अशी आशा आहे,” मी नम्रपणे म्हणालो. "तुमच्याकडे डायट्रिच - हर्बर्ट डायट्रिच नावाचा एक नोंदणीकृत पाहुणे आहे?"
  
  
  “मोमेंटिटो,” पाहुण्यांच्या फाईल कॅबिनेटकडे वळत क्लर्क म्हणाला. त्याने ते स्कॅन केले आणि मग वर पाहिले. “होय, एल सेनर डायट्रिच काल आला.
  
  
  काल? जर डायट्रिच काल आला आणि आदल्या दिवशी स्टोसेली आणि त्याने स्टोसेलीबरोबर त्याच विमानातून उड्डाण केले, तर डायट्रिच चोवीस तास कुठे होता?
  
  
  मी क्षणभर विचार केला आणि मग विचारले, "तो कोणत्या खोलीत आहे हे तुम्हाला माहीत आहे का?"
  
  
  “तो नऊ-तीन नंबरचा आहे,” कारकून पुन्हा फोल्डर तपासत म्हणाला.
  
  
  "तो कसा दिसतो हे तुला कळेल का?" मी विचारले. "तुम्ही मला त्याचे वर्णन करू शकाल का?"
  
  
  कारकुनाने खांदे उडवले. “लो सिएंटो मुचो, सेनॉर स्टीफन्स. हे अशक्य आहे! माफ करा, पण सेनॉर डायट्रिचने चेक इन केले तेव्हा मी ड्युटीवर नव्हतो.
  
  
  "काही महत्वाचे नाही," मी त्याला सांगितले. "तरीही धन्यवाद." मी दुमडलेले बिल त्याच्याकडे दिले.
  
  
  कारकून माझ्याकडे पाहून हसला. "दे नाडा, सेनर. भविष्यात मी तुम्हाला मदत करू शकलो तर कृपया मला कळवा."
  
  
  मी लॉबीतून परत आलो आणि माझी उपकरणे पकडली. कॉन्सुएला माझ्या जवळ आला तेव्हा मी कॅमेरा माझ्या गळ्यात लटकवला.
  
  
  “अरे देवा,” ती माझ्यावर हसत म्हणाली, “तुझ्यासाठी फोटोग्राफीची सर्व उपकरणे बांधून तू खरोखर पर्यटकासारखा दिसतोस.”
  
  
  मी तिच्याकडे परत हसलो. “माझ्या व्यापाराची साधने,” मी सहज म्हणालो. "मी एक फ्रीलान्स फोटोग्राफर आहे, लक्षात आहे?"
  
  
  “त्याबद्दल मला नंतर सांग,” कॉन्सुएला तिच्या मनगटाच्या घड्याळाकडे बघत माझा हात हातात घेत म्हणाली. "आम्ही ट्रॅफिकमध्ये अडकलो तर आम्हाला उशीर होईल."
  
  
  आम्ही रिंग रोडवरून हॉटेलसमोरून निघालो होतो तेव्हा सायरन वाजवत प्रवेशद्वारासमोर पोलिसांची गाडी वळली आणि थांबली. चार पोलिसांनी उडी मारली आणि पटकन हॉटेलमध्ये प्रवेश केला.
  
  
  "त्यांना काय हवे आहे असे तुम्हाला वाटते?" - कॉन्सुएलाने रीअरव्ह्यू मिररमध्ये बघत विचारले.
  
  
  "मला कळले तर मला शापित होईल."
  
  
  कॉन्सुएलाने माझ्याकडे बाजूला पाहिले, पण पुढे काहीच बोलले नाही. तिने अकापुल्को हिल्टन ते डायना सर्कलच्या पुढे, कोस्टेरा मिगुएल अलेमनच्या बाजूने वेग वाढवण्यावर लक्ष केंद्रित केले, जिथे पासेओ डेल फॅरलॉन कोस्टेरा ओलांडते. ती उत्तरेकडे मेक्सिको सिटीकडे जाणाऱ्या हायवे 95 वर गाडी चालवत होती.
  
  
  रस्त्याच्या खाली सुमारे एक मैल पुढे, कॉन्सुएला पायथ्याशी जाणाऱ्या कच्च्या रस्त्यावर वळले. शेवटी, तिने अर्ध्या भरलेल्या कार पार्किंगमध्ये ओढले.
  
  
  "एल कॉर्टिजो," तिने जाहीर केले. "फार्म हाऊस"
  
  
  मला एक लाकडी रचना दिसली, ज्यात चमकदार लाल आणि पांढरा रंग होता, जो खरोखरच जमिनीपासून सहा फूट उंचीवर बांधलेल्या एका मोठ्या वर्तुळाकार प्लॅटफॉर्मपेक्षा अधिक काही नव्हता, एका लहान वाळूने झाकलेल्या रिंगभोवती. साइटवर एक टाइल केलेले छत उभारले गेले होते, ज्याचा मध्यभाग आकाश आणि तेजस्वी सूर्यासाठी खुला होता. प्लॅटफॉर्म स्वतःच फक्त दहा फुटांपेक्षा जास्त रुंद होता, परिघाभोवती दोन खोलवर लहान टेबल्स सामावून घेण्याइतपत रुंद होता.
  
  
  ज्या गेटमधून बैल जायचे होते त्या गेटच्या समोर रेलिंगजवळच्या एका टेबलावर आम्ही बसलो. या स्थितीवरून आमच्या खाली असलेल्या रिंगचे आमचे दृश्य पूर्णपणे अबाधित होते.
  
  
  बँड मंद धून वाजवू लागला. संगीताच्या तालावर चार माणसे रिंगच्या कडक वाळूतून बाहेर पडली. जमावाने त्यांना टाळ्यांचा कडकडाट केला.
  
  
  मला अपेक्षा होती की त्यांनी पारंपारिक trajas de luces मध्ये कपडे घातलेले असावेत, घट्ट तयार केलेले, चकाचकपणे भरतकाम केलेले "दिवे असलेले सूट" जे मी पॅम्प्लोना, बार्सिलोना, माद्रिद आणि मेक्सिको सिटीच्या बुलरिंगमध्ये पाहिले होते. त्याऐवजी, चौघांनी लहान गडद जॅकेट, पांढरा रफल्ड शर्ट आणि काळ्या घोट्याच्या बुटांमध्ये गुंफलेली राखाडी पँट घातली होती. ते रिंगच्या अगदी टोकाला थांबले आणि नतमस्तक झाले.
  
  
  टाळ्यांचा कडकडाट झाला. मॅटाडॉर वळले आणि मागे फिरले, आमच्या खाली असलेल्या प्लॅटफॉर्मखाली गायब झाले.
  
  
  आमच्या शेजारचे टेबल भरले होते. ग्रुपमध्ये सहा जण होते. तीनपैकी दोन मुली अंगठीला पाठ करून बसल्या. त्यापैकी एक गोरा होता, दुसरा लाल केसांचा होता. तिसरी मुलगी लहान आणि गडद होती, एक सुंदर दगडी चेहरा.
  
  
  टेबलाच्या डोक्यावर, एक उंच, राखाडी केसांचा मोठा पोट असलेला माणूस मुलींशी विनोद करू लागला. एक उंच, पातळ माणूस लाल केसांचा माणूस आणि कांस्य-चेहरा असलेला मेक्सिकन यांच्यामध्ये बसला होता.
  
  
  मी कन्सुएलाकडे झुकलो. "हे तुमचे लोक आहेत का?"
  
  
  "त्यापैकी दोन." तिचा आवाज कुजबुजण्यापेक्षा किंचित मोठा होता. ती अंगठीपासून मागे हटली नाही.
  
  
  "कोणते दोन?"
  
  
  "ते तुम्हाला कळवतील."
  
  
  आता पिकाडोर बैलाला दिसू नये म्हणून त्याच्या उजव्या बाजूला जड पॅडिंग आणि उजव्या डोळ्याच्या बाजूला एक लांब सपाट असलेल्या घोड्यावर स्वार झाला.
  
  
  बैलाने आपली शिंगे खाली केली आणि घोड्याकडे धाव घेतली. एका दुष्ट जोराने, पिकॅडॉरने खाली झुकले आणि त्याच्या पाईकचा बिंदू बैलाच्या डाव्या खांद्यावर खोलवर वळवला आणि त्याचे वजन लांब हँडलवर ठेवले. त्याने आपल्या घोड्यापासून शिंगे दूर ठेवत बैलाच्या दबावाचा जोरदार प्रतिकार केला. बैल भयानक वेदनातून सुटला आणि अंगठीभोवती धावत गेला, त्याच्या खांद्यावर झालेल्या जखमेतून चमकदार रक्त वाहत होता, त्याच्या धुळीच्या काळ्या चापावर एक पट्टेदार लाल रिबन होता.
  
  
  
  पहिल्या बॅन्डरिलेरोने रिंगमध्ये प्रवेश केला. प्रत्येक हातात त्याने एक लांब शाफ्ट असलेला भाला धरला आणि त्रिकोणाच्या आकारात आपले हात पसरवत त्याने बैलाकडे वक्र धाव घेतली. बैलाने चार्ज करण्यासाठी डोके खाली केले. वाकून, बॅन्डरिलेरोने बैलाच्या प्रत्येक खांद्यावर धारदार भाले ठेवले. तीक्ष्ण लोखंड टिश्यू पेपरने बनवल्याप्रमाणे जनावराच्या चिवट आवरणात सरकले. मी पुढच्या टेबलावरच्या लोकांकडे पाहिलं. त्यांच्यापैकी कोणीही माझ्याकडे लक्ष दिले नाही. त्यांनी रिंगमध्ये कारवाई पाहिली. छोटा मुलता घेऊन मॅटाडोर पुन्हा बाहेर आला. तो धावत सुटण्याचा प्रयत्न करत लहान पावलांनी बैलापर्यंत गेला. बैल खूप वाईट होता. पण मॅटाडोरच्या बाबतीत ते आणखी वाईट होते. पुढच्या टेबलावरचा गोरा अंगठीपासून दूर गेला. "अरे, गॅरेट, ते बैलाला कधी मारतात?" “एक-दोन मिनिटांत,” त्या वजनदार माणसाने उत्तर दिले. "तुम्ही मागे फिरेपर्यंत ते तुम्हाला दिसणार नाही." “मला हे बघायचे नाही. मला रक्ताचे दर्शन आवडत नाही." बैल थकला होता. मॅटाडोर मारण्यासाठी तयार होता. बैलाच्या बाजू थकल्यासारखे होत होत्या, त्याचे डोके वाळूच्या दिशेने वाकले होते. मॅटाडोर खाली वाकलेल्या डोक्यापर्यंत गेला आणि खाली वाकला. त्याची तलवार मणक्यात घातली. जर मणक्याचे तुकडे झाले, तर हा बैल झटपट कोसळेल त्याच्या गळ्यात, ताज्या जखमेतून आणि त्याच्या खांद्यावरच्या दोन भाल्यातून रक्त वाहत होते आणि चित्रात त्याच्या तोंडातून रक्त ओतले गेले होते, “अरे, बकवास” गोरा, जो अनैच्छिकपणे अंगठीकडे वळला, "हा एक शापित रक्तरंजित देश आहे!", त्याने तिला सांगितले, "तलवार, चाकू." पोलाद आणि रक्तपातामुळे आपण खूप मऊ आहात, कार्लोस, ती भुंकली आणि त्याच्या हातातली तलवार घेऊन बैलाकडे वळली तलवार मॅटाडोर बैलावर झुकला आणि कापण्याची हालचाल केली. ब्लेडने पाठीचा कणा तुटला आणि बैल वाळूवर कोसळला. गॅरेटने डोके फिरवले आणि माझी नजर पकडली. तो उठला. “माझ्याकडे कारमध्ये व्हिस्कीच्या दोन बाटल्या आहेत,” तो जोरात म्हणाला. "चला त्यांना घेऊन येऊ, कार्लोस." मी त्यांना रिंगणाच्या परिघाभोवती फिरताना पाहिले आणि लाकडी प्लॅटफॉर्म ओलांडून पार्किंगकडे नेले. कॉन्सुएलाने माझ्या हाताला स्पर्श केला. "तुम्ही आता त्यांच्यात सामील होऊ शकता." मी त्यांच्या पाठोपाठ चौकातून बाहेर पडलो. लॉटच्या अगदी टोकापर्यंत पोहोचेपर्यंत गॅरेटने पार्क केलेल्या कारमधून मार्ग काढला. तो मागे वळून माझी वाट पाहण्यासाठी थांबला. मी जवळ गेल्यावर त्याने माझ्याकडे थंडपणे पाहिले. मी त्याच्या समोर थांबलो. मला माहित नाही की त्याला माझ्याकडून काय अपेक्षित आहे, परंतु मी कोणतेही शब्द किंवा वेळ वाया घालवला नाही. "स्टोसेलीला एकटे सोडा," मी गॅरेटच्या जड, लढाऊ चेहऱ्याकडे पाहत तीव्रपणे म्हणालो. माझी नजर नंतर कार्लोसकडे गेली, ज्याने माझी नजर वैराग्यपूर्ण विनम्र अभिव्यक्तीने पाहिली. कार्लोसने हलका हिरवा पायघोळ, कच्चा रेशमी शर्ट आणि त्याच्या लहान पायात पांढरे लोफर्स घातले होते. तो धक्काबुक्कीसारखा दिसत होता, पण मला त्याच्यात एक खोल कणखरपणा जाणवला जो गॅरेटकडे नव्हता. गॅरेट बडबड करत होता. या दोघांपैकी कार्लोस हा अधिक धोकादायक होता. कार्लोसने माझ्या हाताला स्पर्श केला. त्यांचा आवाज अतिशय शांत आणि विनम्र होता. "प्रमुख, मला वाटतं की अकापुल्कोचे हवामान तुमच्यासाठी खूप अस्वस्थ झाले आहे."
  
  
  "मी घाबरत नाही".
  
  
  कार्लोसने त्याचे मोकळे खांदे थोडेसे सरकवले. "हे खूप वाईट आहे," त्याने टिप्पणी केली. "थोडी भीती कधी कधी माणसाचे प्राण वाचवू शकते." माझा राग लपवून मी त्यांच्यापासून दूर गेलो. मी टेबलांद्वारे कॉन्सुएलाकडे रिंगमध्ये परतलो. मी तिच्या हाताला स्पर्श केला. “समस्या असतील. तुम्ही तुमच्या मित्रांसह गावात परत जाऊ शकता का? "अर्थात. का?" “मला तुमच्या गाडीच्या चाव्या द्या. "मी त्यांना माझ्या हॉटेलवर सोडतो." कन्सुएलाने मान हलवली. “मी तुला इथे आणले. मी तुला परत घेईन. "चला मग जाऊयात." मी माझा कॅमेरा आणि उपकरणांची एक मोठी बॅग पॅक केली. कॉन्सुएला माझ्या मागे एक पाऊल टाकून, मी परिसर सोडला. आम्ही एक छोटासा लाकडी पूल ओलांडत होतो, माझ्या शेजारी कॉन्सुएला उभा होता, तेव्हा अचानक माझ्या डोळ्याच्या कोपऱ्यातून काही हालचाल झाली. शुद्ध, सहज प्रतिक्षेप करून, मी कॉन्सुएला माझ्यापासून दूर रेलिंगसमोर फेकून दिले आणि पॅसेजच्या एका बाजूने तयार झालेल्या लाकडी भिंतीकडे धाव घेतली. मी भिंतीवरून एका कोनात उडी मारली, आजूबाजूला फिरलो आणि एका गुडघ्यावर पडलो. माझ्या मानेला आग लागली, जणू कोणीतरी गरम लोखंडाने ती जाळली. मला माझ्या कॉलरवरून रक्ताचा एक झोत वाहत असल्याचे जाणवले. "हे काय आहे?" - कॉन्सुएला उद्गारली आणि मग तिची नजर लांब हाताळलेल्या बँडरिलावर पडली जी अजूनही आमच्या दरम्यानच्या भिंतीत थरथरत होती, तिची तीक्ष्ण स्टील स्पाइक लाकडात खोलवर जडलेली होती. रिबन असलेले लांब हँडल एखाद्या प्राणघातक मेट्रोनोमसारखे पुढे-मागे फिरत आहे.
  
  
  
  
  मला आठवले की काटेरी पोलाद बैलाच्या चामड्याचे चामडे किती सहजपणे टोचले. जर मी एवढ्या लवकर कृती केली नसती तर इलियाक स्लिंग माझ्या घशात टोचत आहे याची कल्पना करणे कठीण नव्हते.
  
  
  मी उठून उभा राहिलो आणि माझ्या पँटच्या गुडघ्यातून धूळ उडवली.
  
  
  “तुमचे मित्र वेळ वाया घालवत नाहीत,” मी रागाने म्हणालो. "आता इथून निघूया."
  
  
  * * *
  
  
  जीन-पॉल हॉलमध्ये माझी वाट पाहत होता. मी आत शिरताच त्याने त्याच्या पायावर उडी मारली. मी लॉबीमधून लिफ्टच्या दिशेने गेलो आणि तो माझ्या शेजारी चालत गेला.
  
  
  "ठीक आहे?"
  
  
  "त्यांनी मला अकापुल्कोमधून बाहेर पडण्यास सांगितले."
  
  
  "आणि?"
  
  
  "त्यांनी मला मारण्याचाही प्रयत्न केला."
  
  
  आम्ही लिफ्टमध्ये शिरलो. जीन-पॉल म्हणाला, "माझ्या मित्रा, तू वाईट स्थितीत आहेस असे मला वाटते."
  
  
  मी उत्तर दिले नाही. लिफ्ट माझ्या मजल्यावर थांबली. आम्ही निघालो आणि कॉरिडॉरच्या खाली आलो. आम्ही माझ्या खोलीत आल्यावर मी चावी काढली.
  
  
  “थांबा,” जीन-पॉल तीव्रपणे म्हणाला. त्याने चावीसाठी डावा हात पुढे केला: "हे मला द्या."
  
  
  मी खाली पाहिले. जीन पॉलने उजव्या हातात पिस्तूल धरले होते. मी बंदुकांशी इतक्या जवळून वाद घालत नाही. मी त्याला चावी दिली.
  
  
  "आता बाजूला हो."
  
  
  मी निघालो. जीन-पॉलने लॉकमध्ये चावी घातली आणि हळू हळू फिरवली. अचानक हालचाल करून, त्याने दरवाजा उघडला, एका गुडघ्यापर्यंत पडला, त्याच्या हातात असलेली बंदूक खोलीच्या दिशेने होती, आत कोणालाही मारण्यासाठी तयार होती.
  
  
  "तिथे कोणी नाही," मी त्याला म्हणालो.
  
  
  जीन-पॉल त्याच्या पायावर उभा राहिला.
  
  
  तो म्हणाला, “मी सावधगिरी बाळगण्यास कधीही लाजाळू नाही. आम्ही खोलीत शिरलो. मी आमच्या मागे दरवाजा बंद केला, टेरेसच्या खिडकीवर जाऊन बाहेर पाहिले. माझ्या मागे, जीन-पॉल आमच्यासाठी पेय तयार करत होता. मी उपकरणासह बॅग खुर्चीवर टाकली आणि कॅमेरा ठेवला.
  
  
  खाडीच्या पलीकडे पाहताना, मला मोटरबोट्स दिसल्या ज्या वॉटर स्कायर्सला टोइंग करत होत्या. यॉट क्लबमध्ये नांगरावर अनेक मोटर सेलबोट होत्या. मी आदल्या दिवशी पाहिलेली टूना बोट अजूनही घाटात बांधलेली होती. मी याचा विचार केला.
  
  
  जीन-पॉलने विचारले, "तुला माझ्याकडे पाठ फिरवण्याची भीती वाटत नाही का?"
  
  
  "नाही"
  
  
  त्याने पेय ढवळले. “तुम्ही दूर असताना आमच्यात एक प्रकारचा उत्साह होता. स्थानिक पोलिसांनी हॉटेलला भेट दिली. त्यांनी स्टोसेलीच्या पेंटहाऊस अपार्टमेंटचा शोध घेतला."
  
  
  "म्हणजे?"
  
  
  "त्यांनी तुमची खोली देखील शोधली." जीन-पॉलने माझ्या चेहऱ्याकडे लक्षपूर्वक पाहिले आणि आश्चर्याचा किंचित भाव पकडण्याचा प्रयत्न केला. "हे तुम्हाला त्रास देते का?"
  
  
  "मला ते अपेक्षित आहे."
  
  
  मी मागे वळून पुन्हा खिडकीबाहेर पाहिले. मला माझ्या पलंगावर बनावट कपडे धुण्याची पिशवी दिसल्यापासूनच कळले होते की पोलिस मला बोलावतील.
  
  
  त्यांना कदाचित स्टॉसेलीचे अपार्टमेंट आणि माझी खोली या दोन्ही ठिकाणी ड्रग्जसाठी शोधण्याचा इशारा देण्यात आला होता. कोणीतरी स्टोसेलीवर भारी फ्रेम ठेवण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  पण ते मला त्रास देत नव्हते.
  
  
  "पोलीस स्टोसेलीच्या पेंटहाऊसचा शोध का घेतील?" - जीन-पॉलला विचारले.
  
  
  “कारण आज त्याला पाच किलो हेरॉईन कपडे धुण्याच्या बंडलप्रमाणे गुंडाळले होते,” मी म्हणालो.
  
  
  जीन-पॉलने आश्चर्याने शिट्टी वाजवली.
  
  
  “वरवर पाहता, याचा अर्थ त्याची सुटका झाली. एह बिएन? "
  
  
  "मी त्याच्यासाठी ते सोडले."
  
  
  "अरे?" आणखी एक लांब विराम. "म्हणूनच त्यांनी तुमची खोली शोधली का?"
  
  
  "नाही. आणखी एक पॅकेज, जणू ते माझ्या खोलीत वितरित केले गेले आहे,” मी जीन-पॉलकडे पाठ करून शांतपणे म्हणालो. "त्याच पॅकेजिंगमध्ये आणखी पाच किलोग्रॅम."
  
  
  जीन-पॉलने विचारपूर्वक माहिती पचवली. तेव्हा तो म्हणाला, "पोलिसांना काहीही सापडले नाही म्हणून, तू हेरॉईनचे काय केलेस हे मी विचारू का?"
  
  
  "मी ते माझ्यासोबत घेतले."
  
  
  “आणि आज दुपारी तुझी सुटका झाली? तू किती हुशार आहेस, सोम अमील.
  
  
  मी मान हलवली. “नाही, ते अजूनही माझ्या उपकरणाच्या बॅगेत आहे. सर्व दहा किलोग्रॅम. मी ते दिवसभर माझ्यासोबत ठेवतो."
  
  
  जीन-पॉलने वळून खिडकीजवळ मी खुर्चीवर ठेवलेल्या उपकरणांच्या अवजड पिशवीकडे पाहिले. तो हसायला लागला.
  
  
  “तुला विनोदाची चांगली भावना आहे, माझ्या मित्रा. पोलिसांना हे तुमच्यावर आढळल्यास काय होईल हे तुम्हाला माहिती आहे का? "
  
  
  "हो. तीस वर्षे कठोर परिश्रम. त्यांनी मला तेच सांगितले."
  
  
  "हे तुला त्रास देत नाही का?"
  
  
  "इतर काही नाही."
  
  
  जीन-पॉलने माझ्यासाठी एक पेय आणले. तो घेतला आणि एका खुर्चीवर बसला.
  
  
  त्याने ग्लास वर केला. "ए व्हॉइरे सांते!" त्याने एक घोट घेतला. "तुला काय त्रास होतोय?"
  
  
  मी मागे फिरलो "तू." "तुम्ही Michaud च्या संस्थेतील नाही आहात."
  
  
  जीन-पॉलने रमचा एक घोट घेतला. त्याच्या करड्या डोळ्यात एक आव्हान होतं. "तुला असे का वाटते?"
  
  
  “सर्वप्रथम, तू माझ्याशी खूप मैत्रीपूर्ण आहेस. तू माझ्या अंगरक्षकासारखा आहेस. दुसरे म्हणजे, तुम्ही प्रत्यक्षात स्टोसेलीच्या नाशासाठी प्रयत्न करत नाही आहात. शेवटी, दिवसभर तुम्हाला माहित होते की कोणीतरी स्टोसेलीला फ्रेम करण्याचा प्रयत्न करत आहे, जसे मिचॉडला फ्रेम करण्यात आले होते. हे तुम्हाला सिद्ध झाले पाहिजे की स्टोसेलीने मिचॉडला सेट केले नाही आणि म्हणूनच तुम्ही चुकीच्या माणसाच्या मागे जात आहात. पण तू त्याबद्दल काहीच केलं नाहीस."
  
  
  जीन-पॉल काहीच बोलला नाही.
  
  
  मी पुढे निघालो. “इतकंच नाही तर चार पोलीस रेस्टॉरंटमध्ये ड्रग्ज शोधत असतानाही तुम्ही दिवसभर हॉटेलमध्ये अडकले होते. जर तुम्ही खरोखर मार्सेल संस्थेचे असता, तर तुम्ही पहिल्यांदाच त्यांच्याकडे डोळे लावले तेव्हा तुम्ही नरकासारखे पळत असता."
  
  
  "म्हणजे?"
  
  
  "मग तू कोण आहेस?"
  
  
  "मी कोण आहे असे तुला वाटते?"
  
  
  "पोलीस अधिकारी."
  
  
  "तुला असं काय वाटतं?"
  
  
  “काही मिनिटांपूर्वी तुम्ही ज्या मार्गाने दारातून गेला होता. या
  
  
  कडक पोलीस उपकरणे. तुम्हाला असेच शिकवले गेले.
  
  
  “तू अंतर्ज्ञानी आहेस, मोन व्ह्यू! होय, मी पोलिस आहे.
  
  
  "औषधे?"
  
  
  जीन-पॉलने होकार दिला. “L'Office Central Pour la suppression du Trafic des Stupifiants. आम्ही तुमच्या फेडरल ब्युरो ऑफ नार्कोटिक्स अँड डेंजरस ड्रग्ज, BNDD सोबत काम करत आहोत."
  
  
  "मेक्सिकन पोलिसांचे काय?"
  
  
  “या ऑपरेशनसाठी, होय. फेड. त्यांना माहित आहे की मी गुप्त आहे."
  
  
  “मायचॉड संस्थेने स्टोसेलीला संपवण्यासाठी अकापुल्को टोळीला जबरदस्ती करण्यासाठी येथे खरोखर कोणीतरी पाठवले आहे का? किंवा ते एक आवरण होते? »
  
  
  “अरे, त्यांनी एक माणूस पाठवला, ठीक आहे. अशा प्रकारे आम्हाला याबद्दल माहिती मिळाली. जेव्हा तो मेक्सिको सिटीमध्ये विमानातून उतरला तेव्हा आम्ही मेक्सिकन पोलिसांना त्याला ताब्यात घेण्यास सांगितले."
  
  
  “आणि त्याने तुम्हाला त्यांच्या स्टोसेलीच्या योजनांबद्दल सर्व सांगितले? मला वाटले कॉर्सिकन बोलत नाहीत. ते सिसिलियन लोकांपेक्षा अधिक शांत असावेत.
  
  
  जीन-पॉल माझ्याकडे पाहून हसला. “मेक्सिकन पोलिस आमच्यासारखे संयमी नाहीत. विशेषतः परदेशी गुन्हेगारांबाबत. त्यांनी त्याच्या अंडकोषांना इलेक्ट्रोड जोडले आणि विद्युत प्रवाह चालू केला. तो पाच मिनिटे ओरडला आणि नंतर तुटून पडला. तो कधीही सारखा राहणार नाही, पण त्याने आम्हाला सर्व काही सांगितले."
  
  
  मी विषय बदलला. "तुला माझ्याबद्दल कसं माहीत?"
  
  
  जीन-पॉलने खांदे उडवले. "मला माहित आहे तू AX मधील आहेस," तो म्हणाला. मला माहित आहे की तुम्ही N3 आहात - या संस्थेतील एक उच्चभ्रू मारेकरी. म्हणूनच तुम्ही आम्हाला सहकार्य करावे अशी माझी इच्छा आहे.”
  
  
  "'आम्ही' कोण आहोत? आणि कसे?"
  
  
  “अमेरिकनांना स्टोसेली हवी आहे. मेक्सिकन पोलिसांनी अकापुल्को संघटनेच्या लिक्विडेशनची मागणी केली आहे. आणि आम्ही फ्रेंच मिचॉड गँग, स्टोसेली गँग आणि अकापुल्को गँग यांच्यातील संबंध तोडू इच्छितो."
  
  
  “माझ्या ऑर्डर्स वॉशिंग्टनहून येतात,” मी त्याला सांगितले. "मला त्यांच्याशी तपासण्याची गरज आहे."
  
  
  जीन-पॉल माझ्याकडे पाहून हसला. "तुम्हाला म्हणायचे आहे की तुम्हाला हॉकचा सल्ला घ्यावा लागेल."
  
  
  मी काहीच बोललो नाही. जीन-पॉलला हॉकबद्दल जाणून घेण्याचा काहीही संबंध नव्हता - किंवा मी क्रमांक 3 आहे, किंवा मला मारेकरी म्हणून नियुक्त केले आहे. त्याला खूप माहिती होती.
  
  
  "अहो, मी तुम्हाला कळवतो," मी म्हणालो.
  
  
  जीन-पॉल उभा राहिला आणि त्याचा ग्लास खाली ठेवला. तो दाराकडे गेला आणि उघडला. तो बाहेर जायला लागला आणि मग दारात वळला.
  
  
  "मला तुमचे उत्तर आज संध्याकाळनंतर हवे आहे," तो म्हणाला. "आमचा हेतू आहे..."
  
  
  एखाद्या फोनोग्राफच्या सुईप्रमाणे अचानक रेकॉर्डवरून अलगद पडलेल्या सुईप्रमाणे, त्याचा आवाज वाक्याच्या मध्यभागी तुटतो आणि शब्दाचा शेवट आश्चर्याच्या अव्यक्त घरघरात होतो. तो अडखळत, डोलत, खोलीत अर्धा पाऊल पुढे गेला आणि त्याच्या मागे दरवाजा ठोठावला. मग तो तिच्या विरुद्ध मागे झुकला आणि जमिनीवर सरकला.
  
  
  मी खोलीत उडी मारली. जीन-पॉलच्या पापण्या बंद होत्या. त्याच्या फुफ्फुसातून एक फेसाळलेला किरमिजी रंगाचा बुडबुडा अचानक फुटला. त्याच्या तोंडातून रक्त वाहत होते. मृत्यूच्या निषेधार्थ त्याचे पाय जमिनीवर जोरदारपणे मुरडले.
  
  
  मी दाराच्या नॉबपर्यंत पोहोचलो, पण त्याचे शरीर खालच्या पटलावर कोसळले आणि मला ते उघडण्यापासून रोखले.
  
  
  बाहेर, दालनातल्या जाड गालिच्याने शक्य तितक्या पावलांना खिळवून ठेवले होते. मी हँडल सोडले आणि फ्रेंच माणसाच्या सडपातळ शरीरासमोर गुडघे टेकले. मला माझी नाडी जाणवली. तो गैरहजर होता. मी त्याच्याकडे अर्धा वळलो आणि जीन-पॉलच्या पाठीवरून हाडांनी हाताळलेल्या चाकूचे हँडल एका विचित्र, घातक स्वरुपात बाहेर पडलेले पाहिले.
  
  
  प्रकरण दहा
  
  
  किलरची टायमिंग परफेक्ट होती. मी दार उघडणे किंवा बंद करणे ऐकले नाही. कॉरिडॉरमध्ये कोणीही बाहेर आले नाही. माझ्या खोलीच्या बाहेरचा हॉलवे शांत होता. मी जीन-पॉलच्या शरीरावर बराच वेळ उभा राहिलो आणि हॉलवे रग पकडण्यापूर्वी, प्रेत खोलीत खोलवर ओढले आणि दरवाजापासून दूर हलवले. मी काळजीपूर्वक दरवाजा उघडला आणि बाहेर पाहिले. कॉरिडॉर रिकामा होता. मी दरवाजा बंद केला आणि कडी लावली, फ्रेंच माणसाच्या सडपातळ शरीरासमोर गुडघे टेकले, रक्ताळलेल्या कार्पेटवर पसरलो आणि बराच वेळ त्याच्या चेहऱ्याकडे पाहत राहिलो, माझ्या मनात सतत राग पसरलेला जाणवत होता कारण मी चूक केली होती. .
  
  
  मला एल कॉर्टिजोमध्ये आधी कळले असावे की कार्लोसने आणि ब्रायन गॅरेटने मला भेटण्यापूर्वीच माझ्यापासून मुक्त होण्याच्या सर्व योजना तयार केल्या होत्या. जोपर्यंत मी त्याच्या संस्थेचे काय करणार आहे हे मला माहीत आहे तोपर्यंत तो मला अकापुल्कोला जिवंत सोडू देणार नाही हे मला माहीत असावे. मला वाटले की माझ्याकडे अजून वेळ असेल, किमान उद्या सकाळपर्यंत, पण मी त्या गृहीतकात चुकीचा होतो. वेळ संपली आहे आणि आता जीन-पॉलचा मृत्यू झाला आहे. मला हे देखील माहित होते की मी जीन-पॉलच्या मृत्यूमध्ये सहभागी नव्हतो असे मेक्सिकन पोलिसांना, विशेषत: लेफ्टनंट फुएन्टेस यांना विश्वासात आणण्यास मी कधीही सक्षम होणार नाही.
  
  
  माझ्यासाठी अभिनय करण्याची वेळ आली होती. मी जीन-पॉलच्या उघड्या, टकटक डोळ्यांकडे पाहिले आणि त्याच्या पापण्या बंद करण्यासाठी बाहेर पडलो. मी त्याच्या जाकीटचे बटण काढले. स्मिथ अँड वेसन एअरवेट मॉडेल 42 .38-कॅलिबर अक्रोड-हँडल रिव्हॉल्व्हर त्याच्या पँटच्या कमरबंदात लहान होल्स्टरमध्ये अडकले होते. मी पिस्तूल माझ्या स्वतःच्या हिप पॉकेटमध्ये हस्तांतरित केले. मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले - शरीरापासून मुक्त होण्याचा प्रयत्न करण्यासाठी संध्याकाळ खूप लवकर झाली होती. हॉटेलमध्ये जास्त पाहुणे नसले तरी कॉरिडॉर आत्ता रिकामे आहेत असे मानणे खूप जास्त होईल.
  
  
  मी काळजीपूर्वक त्याचे प्रेत एका पातळ गालिच्यात गुंडाळले. त्याच्या घोट्यापर्यंत नाही तर त्याचा चेहरा झाकलेला होता.
  
  
  मी उशापासून फाडलेल्या फॅब्रिकच्या पट्ट्या वापरून, मी गालिचा त्याच्या छातीला आणि गुडघ्यांना बांधला.
  
  
  मी खोलीत लपण्याची जागा शोधली. कपड्यांची कपाट खूप धोकादायक होती, म्हणून मी कार्पेट केलेल्या शरीराला दुहेरी पलंगाखाली ढकलण्याचा निर्णय घेतला, कव्हर त्याच्या बाजूला पडू दिले जेणेकरून त्याची धार जमिनीवर जवळजवळ विसावी.
  
  
  जीन-पॉल एका क्षणासाठी बाहेर पडल्यामुळे, मी काय घडले होते याचे पुरावे काढून टाकण्यावर माझे लक्ष केंद्रित केले. मी हॉलमधला लाईट चालू केला, भिंतींवर रक्ताचे थुंकणे तपासले. मला काही सापडले. दरवाजाच्या खालच्या पॅनलमध्ये गोंधळ होता. बाथरूममध्ये, मी थंड पाण्यात टॉवेल भिजवून, हॉलमध्ये परतलो आणि दरवाजा आणि भिंती धुतल्या.
  
  
  चटईने रक्त जमिनीवर येण्यापासून रोखले.
  
  
  त्यानंतर, मी शक्य तितका टॉवेल स्वच्छ धुवून, चुरा केला आणि सिंकच्या खाली जमिनीवर फेकून दिला. मी माझे रक्ताळलेले कपडे काढले आणि आंघोळ केली.
  
  
  मी आणखी दोन टॉवेल वापरले, स्वत: वाळवले आणि गुंडाळले आणि दुसऱ्या टॉवेलसह सिंकखाली फेकून दिले. मोलकरणीला वाटू द्या की मी एक स्लॉब आहे. किमान तो तिला पहिल्या टॉवेलकडे खूप जवळून पाहण्यापासून रोखेल.
  
  
  मी दाढी केल्यानंतर, मी स्वच्छ स्पोर्ट्स शर्ट, स्लॅक्स आणि मद्रास जॅकेटमध्ये बदलले.
  
  
  मी ह्यूगो घालणार होतो आणि विल्हेल्मिना घालणार होतो, माझे 9 मिमी लुगर, परंतु कोणत्याही आकाराचे 9 मिमी पिस्तूल खूप मोठे फुगवटा देते. हलक्या कपड्यांखाली हे पाहणे खूप सोपे आहे, म्हणून मी माझ्या अटॅच केसच्या खोट्या तळाशी पिस्तूल आणि चाकू सोडले.
  
  
  त्याऐवजी, मी हलक्या वजनाच्या जीन-पॉल .38 रिव्हॉल्व्हरवर सेटल झालो.
  
  
  साधारणपणे मी जाकीट घालत नाही. अकापुल्कोमधील मे संध्याकाळ जॅकेट अनावश्यक बनवण्यासाठी खूप उबदार असते, परंतु माझ्याकडे जीन-पॉल रिव्हॉल्व्हर होते आणि जरी ते लहान होते, तरीही मी ते झाकण्यासाठी काहीतरी परिधान केले नाही तोपर्यंत ते खूप लक्षात येत होते.
  
  
  कपडे घालणे संपवून मी परत बाथरूममध्ये गेलो. मी शेव्हिंग किटमधून झोपेच्या गोळ्यांची बाटली नेम्बुटल घेतली. बाटलीत दहा-बारा कॅप्सूल होत्या. कधीकधी मला झोप येत नाही, तेव्हा मी यापैकी एक घेतो. आता मला त्यांचा आणखी एक उपयोग झाला होता. माझ्या प्रथमोपचार किटमध्ये असलेल्या अर्ध्या इंच डक्ट टेपच्या रोलसह मी माझ्या खिशात प्लास्टिकचा एक छोटा कंटेनर ठेवला.
  
  
  बेडरूममध्ये परत आलो, मी माझा कॅमेरा उचलला आणि कॅमेऱ्याची मोठी बॅग माझ्या खांद्यावर टेकवली.
  
  
  दाराबाहेर आल्यावर मी बाहेरच्या दाराच्या हँडलवर DO NOT STURB चिन्ह टांगले. खोलीची चावी मी खिशात ठेवली. अनेक हॉटेल्सप्रमाणे, माटामोरोस चावीला एक जड कांस्य फलक जोडतात जेणेकरून पाहुण्यांना ती सोबत घेऊन जायची इच्छा नसावी आणि चावी काउंटरवर सोडण्याची त्यांची प्रवृत्ती होती. मला हे करायला आवडत नाही. मला प्रत्येक वेळी माझ्या डेस्कवर थांबून लक्ष वेधून न घेता माझ्या खोलीत आणि बाहेर फिरायला सक्षम व्हायचे आहे. चावी आणि नेमप्लेट माझ्या पँटच्या मागच्या खिशात जोरदारपणे पडली होती.
  
  
  खाली लॉबीत गेल्यावर मला कॉरिडॉरमध्ये किंवा लिफ्टमध्ये कोणीही दिसले नाही. समोरच्या डेस्कवर मी माझ्यासाठी मेल आहे का हे विचारण्यासाठी थांबलो. मला कशाचीही अपेक्षा नव्हती, पण जेव्हा कारकून त्याच्या मागे असलेल्या काउंटरकडे वळला तेव्हा मी सुट 903 चा स्लॉट तपासू शकलो. दोन्ही चाव्या ड्रॉवरमध्ये होत्या. वरवर पाहता, डायट्रिच अद्याप आला नाही.
  
  
  कारकून उदासपणे हसत मागे वळला. "नाही, सेनर, तुझ्यासाठी काहीही नाही." मी आदल्या दिवशी बोललो होतो तोच कारकून नव्हता,
  
  
  "तुम्ही सेनोर डायट्रिचला ओळखता का?"
  
  
  "सेनर डायट्रिच?"
  
  
  “सूट नऊ थ्री,” मी त्याला सांगितले.
  
  
  "अरे! नक्कीच. काल आलेला तो खूप छान गृहस्थ आहे. मी स्वतः नोंदणी केली आहे."
  
  
  "तो आता इथे नाहीये ना?"
  
  
  कारकुनाने मान हलवली. "नाही. मी त्याला अर्ध्या तासापूर्वी निघताना पाहिले.
  
  
  “तुम्हाला खात्री आहे का?
  
  
  “अर्थात तो कसा दिसतो हे मला माहीत आहे! तेही उंच. खूप पातळ. अतिशय उत्कृष्ट. चांदीचे केस. निळे डोळे. त्याच्याकडे छडी नसली तरी तो थोडासा लंगडत चालतो. त्याची मुलगी खूप सुंदर आहे."
  
  
  "त्याची मुलगी?"
  
  
  "होय, तुम्ही तिच्यासारख्या सुंदर मुलीला विसरू शकत नाही!" मग लिपिकाने त्याला एक भुवया उंचावल्या. पण, आम्ही असे प्रश्न विचारत नाही?
  
  
  - ठीक आहे, हा डायट्रिच आहे. मी बिल कारकुनाकडे दिले. "मी त्याच्याशी नंतर संपर्क करेन."
  
  
  - मी त्याला एक संदेश सोडू शकतो का?
  
  
  "नाही, मला माहित नाही की मी त्याला कधी भेटू शकेन. माहिती दिल्याबद्दल मी आभारी आहे."
  
  
  "दे नाडा."
  
  
  * * *
  
  
  मी हर्ट्झ ऑफिसमधून सेडान भाड्याने घेतली आणि सॅनबॉर्नला गेलो, जिथे मी अकापुल्कोचा तपशीलवार रस्ता नकाशा विकत घेतला. कॅफेटेरियामध्ये, मी बूथमध्ये बसलो, कॉफीची ऑर्डर दिली आणि माझ्या समोर टेबलवर एक नकाशा ठेवला. मी बिकफोर्डच्या व्हिलाकडे जाण्याचा प्रयत्न केला, जिथे कॉन्सुएला काल रात्री मला घेऊन गेला होता. नकाशात सर्व लहान बाजूचे रस्ते दाखवले नाहीत, त्यामुळे मी योग्य रस्ता निवडला आहे याची मला पूर्ण खात्री नव्हती. मला आठवलं की ती एक छोटी क्युल-डी-सॅक होती आणि त्यावर फक्त काही घरं होती. सर्व घरे खाडीकडे दुर्लक्ष करतात.
  
  
  
  
  
  मला खात्री होती की मला तो रस्ता पुन्हा सापडला तर मी ओळखेन. बिकफोर्डचे घर हे कुल-डी-सॅकच्या शेवटी अगदी शेवटचे घर होते, जे इतरांपासून वेगळे होते.
  
  
  मी त्यांना तीन पर्यंत कमी करेपर्यंत मी मानसिकदृष्ट्या सर्व शक्यता पार पाडल्या. मी शेवटी कार्ड फोल्ड करून निघून जाण्यापूर्वी मला दोन कप कॉफी आणि अर्धा डझन सिगारेट्स घेतल्या.
  
  
  नकाशा दर्शविल्याप्रमाणे रस्त्याचा शेवटचा शेवटचा शेवट नव्हता. ती दुसरी लेन जोडण्यासाठी रुंद करण्यात आली होती, म्हणून मी मागे वळून दुसरी लेन वापरण्याचा प्रयत्न केला. तो एक डेड-एंड रस्ता होता, परंतु त्यावर बरीच घरे होती, शक्य तितक्या जवळून दाबली गेली होती.
  
  
  मी पुन्हा प्रयत्न केला. ते देखील चुकीचे होते, म्हणून मी परत महामार्गावर गेलो आणि रस्ता बंद केला. आता जवळपास साडेदहा वाजले होते. मी लाईट चालू केली आणि मी कुठे चुकलो ते शोधण्याचा प्रयत्न करत पुन्हा नकाशा उलगडला. शेवटी मला ते सापडले. मी चुकीच्या चौकात वळलो. मी लाईट बंद केली, नकाशा फिरवला आणि परत रस्त्यावर आलो.
  
  
  यावेळी मला दुसऱ्या प्रयत्नात रस्ता सापडला. त्याच्या लांबीच्या बाजूने चार विभक्त घरे होती. बिकफोर्डचे घर खाडीवरील शेवटचे होते; लोखंडी गेट बार असलेली मातीच्या विटांची उंच भिंत रस्त्यावर उघडली. मी त्याच्या जवळ गेलो नाही. मी कार नजरेआड करून कोपऱ्यातून बाहेर पडलो आणि कच्च्या रस्त्यावरून गेटकडे निघालो, जो साखळी आणि पॅडलॉकने सुरक्षित होता. मी कॉल बटण दाबले आणि वाट पाहू लागलो. अंधारात, किटकांचा किलबिलाट आणि मंद, ओलसर समुद्राच्या वाऱ्यात एकमेकांना घासत असलेल्या खजुराच्या पानांचा किलबिलाट ऐकू येत होता.
  
  
  द्वारपालाच्या आधी काही मिनिटे गेली, एक म्हातारा राखाडी-केसांचा अर्धवट मिशा असलेला, त्याचा शर्ट त्याच्या बॅगी ट्राउझर्समध्ये अडकवून तो वाटेवरून जात असताना दिसला.
  
  
  मी त्याला विचार करायला वेळ दिला नाही.
  
  
  मी स्पॅनिशमध्ये स्नॅप केले. - "लवकर कर, व्हिएजो!" "सीनर बिकफोर्ड माझी वाट पाहत आहे!"
  
  
  म्हाताऱ्याने गेटपासून एक पाय थांबवला, भुवया सुरकुत्या करून विचारपूर्वक माझ्याकडे पाहत.
  
  
  "मला काहीच माहीत नाही-"
  
  
  "गेट उघडा!"
  
  
  म्हाताऱ्याने खिशातून टॉर्च काढला. त्याने ते माझ्या चेहऱ्याकडे वळवले.
  
  
  “माझ्या नजरेत नाही, म्हातारा मूर्ख! प्रकाश माझ्या हाताकडे वळवा."
  
  
  म्हाताऱ्याने आज्ञाधारकपणे विजेरी खाली दाखवली. त्याने स्मिथ अँड वेसनकडून ब्लूड स्टील पाहिले.38. पिस्तुलातून डोळे न काढता द्वारपालाने आपल्या जीर्ण झालेल्या पँटच्या खिशातून चाव्यांचा जाड गुच्छ काढला. त्याने एक चावी निवडली आणि ती घातली तेव्हा त्याची बोटे थरथरत होती. कुलूप उघडले. मी माझ्या डाव्या हाताने पोहोचलो आणि साखळी उघडली. मी गेट उघडले, तरीही म्हाताऱ्याकडे बंदूक दाखवून आत गेलो.
  
  
  "गेट बंद करा, पण लॉक करू नका."
  
  
  मी सांगितल्याप्रमाणे त्याने केले.
  
  
  "इथे अजून कोण आहे?" मी माझ्या पिस्तुलाने मार्गावरून जाण्यासाठी इशारा केला.
  
  
  “केवळ सेनर आणि सेनोरा,” त्याने घाबरून उत्तर दिले.
  
  
  "तुझी बायको?"
  
  
  “मी माझे हे मुर्ता. ती मेली, फक्त मी उरलो.
  
  
  "इतर नोकर?"
  
  
  "ते येत आहेत. ते इथे झोपत नाहीत. सकाळपर्यंत परत येणार नाहीत."
  
  
  "सेनॉर बिकफोर्ड अजून झोपला आहे का?"
  
  
  म्हाताऱ्याने मान हलवली. "मला असे वाटत नाही; खाली अजून एक प्रकाश आहे.
  
  
  त्याने माझ्याकडे पाणावलेल्या, घाबरलेल्या डोळ्यांनी पाहिले. “कृपया, सर, मी म्हातारा माणूस आहे. मला कोणताही त्रास नको आहे.
  
  
  “आज इथे खूप त्रास होऊ शकतो,” मी त्याच्याकडे बघत म्हणालो.
  
  
  “मी फार कमी वेळात खूप दूर जाऊ शकतो,” म्हाताऱ्याने विनंती केली. "विशेषतः जर पोलिस आले तर."
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. मी माझ्या पाकिटात पोहोचलो आणि चारशे पेसो काढले - सुमारे बत्तीस डॉलर.
  
  
  “तुमचा प्रवास सोपा करण्यासाठी. तुमच्या गैरसोयीसाठी. "मी गेटकीपरच्या हातात नोटा ठेवल्या.
  
  
  म्हाताऱ्याने खाली पाहिले आणि बिले खिशात ठेवली: "मी आता जाऊ शकतो का?"
  
  
  मी सहमती दर्शविली. त्या माणसाने एक हात रुंदीचे गेट उघडले आणि त्यातून घसरला. तो ताबडतोब कच्च्या रस्त्यावरून पळत सुटला, त्याचे बूट त्याच्या टाचांवर आपटले आणि खडीवर मऊ खरचटल्यासारखे आवाज काढले. त्याने कोपरा वळवला आणि काही सेकंदात तो दृष्टीआड झाला.
  
  
  मी गेट उघडले आणि घराच्या दिशेने सुस्थितीत असलेल्या अंधारात चालत गेलो.
  
  
  स्वयंपाकघरातून जेवणाच्या खोलीकडे जाणाऱ्या दरवाजापासून मी बिकफोर्ड आणि त्याच्या पत्नीला पाहिले. ते दोघे दिवाणखान्याच्या त्या भागात बसले होते जे मला डायनिंग रूमच्या पलीकडे दिसत होते.
  
  
  बिकफोर्डने त्याच्याकडे असलेले मासिक खाली ठेवले आणि जाड फ्रेमचा वाचन चष्मा काढला.
  
  
  "आम्ही झोपायला जाण्यापूर्वी तुम्हाला पेय आवडेल?" - त्याने डोरिसला विचारले.
  
  
  डोरिस सोफ्यावर बसली आणि तिच्या पायाची नखं मोठ्या एकाग्रतेने रंगवत होती. वर न पाहता ती म्हणाली, "एक घ्या."
  
  
  मी जेवणाच्या खोलीत शिरलो आणि दिवाणखान्यापासून वेगळे करणाऱ्या कमानीपाशी थांबलो. “मी तुम्हाला हे नंतर सोडण्याचा सल्ला देतो,” मी म्हणालो.
  
  
  बिकफोर्डने आश्चर्याने वर पाहिले. डोरिसने नेलपॉलिशची बाटली पांढऱ्या सोफ्यावर टाकली. "ओह शिट!" तिने सांगितले ते सर्व होते.
  
  
  मी दिवाणखान्यात गेलो आणि बिकफोर्डला माझ्या हातात असलेली बंदूक पाहू दिली.
  
  
  अशी मागणी त्यांनी केली. - "हे सगळं काय आहे?"
  
  
  "तुमच्या मित्रांना गोष्टी सोप्या व्हाव्यात असे वाटत नाही."
  
  
  तो बंदुकीकडे घाबरून बघत आपले ओठ चाटले. "मलाच का? तू सांगितल्याप्रमाणे मी केलं."
  
  
  
  “तुम्ही एकदा म्हटल्याप्रमाणे, तुम्ही फक्त मध्यभागी माणूस आहात. माझा अंदाज आहे की याचा अर्थ तुम्हाला ते दोन्ही बाजूंनी मिळेल.”
  
  
  "तुला काय पाहिजे?"
  
  
  "थोडेसे. तू आणि मी एकत्र फिरायला जाणार आहोत."
  
  
  "अहो, एक सेकंद थांबा!" - डोरिस ओरडली.
  
  
  "मी सांगितल्याप्रमाणे त्याने केले तर त्याला दुखापत होणार नाही," मी तिला आश्वासन दिले.
  
  
  "तिच्याबद्दल काय?" बिकफोर्ड अजूनही बंदुकीबद्दल घाबरला होता.
  
  
  "ती राहते आहे." मी माझ्या खिशातून बाटली काढली आणि बारच्या वरच्या बाजूला दोन कॅप्सूल हलवले.
  
  
  "सुश्री बिकफोर्ड, जर तुम्ही या गोळ्या घेतल्या तर मला त्याचे कौतुक वाटेल...
  
  
  "नाही!" - बिकफोर्ड स्फोट झाला, त्याच्या पायावर आला. - तिला बाजूला सोडा!
  
  
  “हेच मी करतो. तिला बांधून ठेवण्याइतका मी मूर्ख नाही. तिची सुटका होण्याची शक्यता खूप जास्त आहे. आणि मी तिच्या डोक्यावर मारणार नाही.
  
  
  त्याने विचारले, "काय - हे काय आहे?"
  
  
  "झोपेच्या गोळ्या. ते तिला त्रास देणार नाहीत."
  
  
  डोरिस सोफ्यावरून उठली आणि बारकडे गेली. माझ्या लक्षात आले की ती अजिबात घाबरली नाही. तिने मला एक द्रुत स्माईल देखील दिली, जी बिकफोर्डला दिसत नव्हती. तिने गोळ्या घेतल्या आणि स्वतःला एक ग्लास पाणी ओतले.
  
  
  "तुला खात्री आहे की ते मला दुखावणार नाहीत?" तिच्या आवाजात करमणुकीचा सूर होता आणि तिचे जाडसर हिरवे डोळे माझ्याकडे निर्भयपणे पाहत होते. तिने गोळ्या तोंडात टाकल्या आणि धुतल्या, मग माझ्याकडे आली. "मी फक्त झोपणार आहे?"
  
  
  "बसा, मिसेस बिकफोर्ड."
  
  
  "डोरिस," तिने कुरकुर केली, अजूनही माझ्या चेहऱ्याकडे धैर्याने पाहत आहे, तिच्या ओठांवर एक लहान हसू आहे.
  
  
  "परत सोफ्यावर." डोरिस हळूच माझ्यापासून दूर गेली आणि मुद्दाम तिचे नितंब हलवत सोफ्यावर परतली. बिकफोर्ड तिच्याजवळ गेला आणि तिच्या शेजारी बसला. त्याने काळजीपूर्वक तिचा हात धरला, पण ती दूर खेचली.
  
  
  “देवाच्या फायद्यासाठी, जॉनी. मी ठीक आहे, शांत हो, ठीक आहे? जर त्याला मला दुखवायचे असेल तर तुम्ही त्याला रोखू शकत नाही. ती माझ्याकडे वळली. "किती वेळ लागेल?"
  
  
  “दहा वीस मिनिटे,” मी म्हणालो. “तुम्ही फक्त ताणून आराम करू शकता. आम्ही थांबू.
  
  
  * * *
  
  
  पंधरा मिनिटांनंतर डोरिसने डोळे मिटले. तिचे स्तन उठले आणि झोपेच्या सहज लयीत पडले. मी आणखी पाच मिनिटे थांबलो आणि बिकफोर्डला तिच्यापासून दूर नेले.
  
  
  "जा."
  
  
  बिकफोर्ड त्याच्या पायावर उभा राहिला. "कुठे?"
  
  
  “आम्ही टुना बोटीला भेट देणार आहोत,” मी म्हणालो. - जो तटबंदीला बांधलेला आहे...”
  
  
  "काय रे तू बोलतोयस?"
  
  
  “... आणि मग बोर्डवर,” मी पुढे म्हणालो, जणू काही बिकफोर्डने एक शब्दही बोलला नाही, “तुम्ही कॅप्टनला भेटून त्याला पॅकेज दिले पाहिजे. त्याला सांगा की त्याला नेहमीच्या पद्धतीने सॅन दिएगोमध्ये उचलले जाईल.
  
  
  "तू वेडा आहेस!" - बिकफोर्डचा स्फोट झाला. "तुम्ही आम्हा दोघांना मारायचा प्रयत्न करत आहात का?"
  
  
  “तू अजून मेला नाहीस,” मी त्याच्या छातीवर बंदूक वाढवत म्हणालो.
  
  
  तो तिथेच उभा राहिला, लाकूडतोड, वृद्धत्व, पराभव त्याला त्याच्या वर्षांहून मोठा बनवत होता. “पण जेव्हा त्यांना कळेल तेव्हा ते मला मारतील. तुला हे माहित आहे, नाही का? "त्याने माझ्याकडे पाहिले. "तुला टुना बोटीबद्दल कसे कळले?" - त्याने मूर्खपणे विचारले.
  
  
  “मी तुम्हाला काल रात्री सांगितले होते की तुमच्या लोकांकडून राज्यांमध्ये हेरॉईनची तस्करी करण्यासाठी वापरलेल्या जहाजांची यादी माझ्याकडे आहे. ट्युना बोट सॅन दिएगो येथील मेरी जेन आहे. पुढच्या पार्सलची वाट पाहत तो कित्येक दिवस लटकत आहे."
  
  
  "तुम्ही अंदाज लावू शकता," बिकफोर्ड संकोचने म्हणाला, परंतु मी त्याच्या चेहऱ्यावर एक झटका पकडला आणि मला आवश्यक असलेली पुष्टी होती.
  
  
  “आता नाही,” मी म्हणालो. "ते ज्याची वाट पाहत आहेत ते पॅकेज त्यांना घेऊन जाऊया."
  
  
  * * *
  
  
  टूना बोटीला पॅकेज मिळण्यात काही अडचण नव्हती. आम्ही बिकफोर्डची गाडी तटबंदीकडे नेली, बिकफोर्ड ड्रायव्हिंग करत होतो आणि मी त्याच्या शेजारी, .38 हातात.
  
  
  एकदा बोटीवर बसल्यावर, बिकफोर्ड थेट कॅप्टनच्या केबिनकडे गेला. आम्ही तिघांनी छोटी खोली भरली. बिकफोर्डने कथा सांगितली. जेव्हा मी त्याला पॅकेजेस दिले तेव्हा कर्णधाराने माझ्याकडे संशयास्पद नजरेने पाहण्याशिवाय कोणताही प्रश्न विचारला नाही.
  
  
  "तो ठीक आहे," बिकफोर्डने माझ्यासाठी आश्वासन दिले. “ही त्याची खरेदी आहे. त्याला फक्त खात्री करायची आहे की आम्ही डिलिव्हरी करतो."
  
  
  “आम्हाला कधीही कोणतीही अडचण आली नाही,” कॅप्टनने माझ्याकडून पॅकेज घेऊन तक्रार केली. त्याने ते बघितले आणि हातात फिरवले. "लँड्री? हे माझ्यासाठी नवीन आहे.
  
  
  "तुम्ही किती लवकर रस्त्यावर येऊ शकता?"
  
  
  "अर्धा तास - कदाचित कमी."
  
  
  "मग तू जा बरं."
  
  
  कॅप्टनने बिकफोर्डकडे प्रश्नार्थक नजरेने पाहिले. "तो म्हणतो तसे करा," बिकफोर्ड त्याला म्हणाला.
  
  
  "मी ज्या पॅकेजची वाट पाहत होतो त्याचे काय?"
  
  
  बिकफोर्डने खांदे उडवले. “ते पुढे ढकलण्यात आले. आम्ही तुम्हाला इथे जास्त वेळ राहू देऊ शकत नाही.
  
  
  “ठीक आहे,” कॅप्टन म्हणाला. "तुम्ही दोघे जितक्या लवकर माझे डेक साफ करू तितक्या लवकर मी सुरू करू शकेन."
  
  
  बिकफोर्ड आणि मी केबिनमधून बाहेर पडलो, हळूहळू गोंधळलेल्या डेकच्या बाजूने अंधारात मार्ग काढला. तिथे मी कॅनव्हासने झाकलेल्या लाइफबोटीजवळ थांबलो आणि पटकन त्याच्याकडे पाठ फिरवली जेणेकरून त्याला मी काय करत आहे ते पाहू नये, मी दुसरे पॅकेज लाइफबोटीमध्ये भरले.
  
  
  आम्ही घाटावर उडी मारताच आम्हाला इंजिन सुरू झाल्याचा आवाज आला. डेकवर एकच गोंधळ उडाला होता.
  
  
  कोस्टेराला जिथे बिकफोर्डने त्याची कार पार्क केली होती तिथे आम्ही चालत गेलो.
  
  
  "आता काय?" - आम्ही आत गेल्यावर बिकफोर्डने मला विचारले.
  
  
  “मला वाटतं आपण ब्रायन गॅरेटला भेटायला हवं,” मी म्हणालो. बिकफोर्डने निषेध व्यक्त केला पण त्याचा विचार बदलला.
  
  
  
  मी त्याच्यापासून काही इंच अंतरावर लहान निळ्या रंगाचे स्टीलचे रिव्हॉल्व्हर धरले. त्याने कार पूर्वेकडे कोस्टेरा मिगुएल अलेमनवर वळवली, शहर सोडून केपच्या शीर्षस्थानी गेले. शेवटी, तो दुय्यम रस्त्यावर वळला आणि काही मिनिटांनी थांबला.
  
  
  - गॅरेटचे घर तिथे खाली आहे. मला सरळ गाडी चालवायची आहे का? "
  
  
  दोनशे फूट खाली समुद्रापर्यंत गेलेल्या एका कड्याच्या कड्यावरच्या कड्याच्या अगदी खाली हे घर आपापल्या परीने उभं होतं. घराच्या समोरच्या गेटकडे जाणाऱ्या ड्राईव्हवेपासून आम्ही सुमारे शंभर यार्डांवर होतो.
  
  
  "नाही, इथेच थांबा."
  
  
  बिकफोर्डने गाडी रस्त्याच्या कडेला वळवली. त्याने ते थांबवले आणि इग्निशन आणि हेडलाइट्स बंद केले. अचानक अंधाराने आम्हाला घेरले, आणि त्याच क्षणी मी पिस्तुलाच्या बटने बिकफोर्डच्या डोक्याच्या मागच्या बाजूला मारले आणि त्याच्या कानाच्या मागच्या बाजूला आदळले. तो स्टेअरिंगवर कोसळला. मी बंदूक माझ्या जॅकेटच्या उजव्या खिशात ठेवली आणि दुसऱ्या खिशातून टेपचा रोल काढला. मी बिकफोर्डचे हात त्याच्या पाठीमागे ओढले, त्याच्या मनगटावर सर्जिकल टेपच्या डझनभर वळणाने टेप केला. मी त्याच्या तोंडात रुमाल भरला, एका गालापासून दुसऱ्या गालावर गोंदाची पट्टी ठेवली.
  
  
  सेडानच्या भोवती फिरत मी दोन्ही डावे दरवाजे उघडले. बिकफोर्ड भारी होता. वर्षानुवर्षे त्याला भारी वजन आणले आहे. त्याचे जड शरीर सेडानच्या पाठीमागे नेण्यासाठी मला धडपड करावी लागली. मी खाली वाकून त्याच्या घोट्या आणि गुडघ्यावर पट्टी बांधली. मी पूर्ण झाल्यावर, मी टेप बाहेर होते, पण तो सुरक्षितपणे बांधला होता. तो मोकळा होईल याची मला काळजी करण्याची गरज नाही.
  
  
  दहा मिनिटांनंतर मी गॅरेटच्या व्हिलाभोवती असलेल्या उंच भिंतीवर येईपर्यंत रस्त्याच्या कडेने अंधारात शांतपणे चालत गेलो. ती भिंत माझ्या उजवीकडे एका वळणावळणाच्या कड्यावरून सुरू झाली, एका शेतातून कापली गेली, नंतर विस्तीर्ण घराभोवती एक अर्धवर्तुळ तयार झाले ते दूरच्या बाजूच्या उंच कडापर्यंत.
  
  
  भिंतीच्या मागे एक दिवा होता. एकमेकांना हाक मारणारे आवाज मला ऐकू येत होते. भिंतीजवळ गेल्यावर मला पाण्याचा शिडकावा ऐकू आला. मी त्याच दिवशी एल कॉर्टिजोमध्ये पाहिलेल्या गोरा रंगाचा आवाज म्हणून एका मुलीचा आवाज ओळखला.
  
  
  मी रस्त्याकडे नेणाऱ्या ड्राईव्हवेपर्यंत पोहोचेपर्यंत मी भिंतीच्या पायथ्याशी सरकलो. मुख्य आधारांवर उंच टांगलेल्या दोन स्पॉटलाइट्सने गेटचा पुढील भाग प्रकाशित केला होता. घराच्या एवढ्या जवळचा ड्राईवे ओलांडून जाण्याचा कोणताही मार्ग मला दिसत नव्हता, म्हणून मी पुन्हा रस्त्यावर आलो आणि मी बिकफोर्ड आणि कार सोडले होते ते ओलांडले. घराची दुसरी बाजू खडकाच्या काठावरुन रस्त्यापर्यंत पूर्णपणे एक्सप्लोर करायला मला वीस मिनिटे लागली आणि मग मी मागे हटलो आणि पुन्हा रस्त्याच्या कडेला परतलो.
  
  
  मी रस्ता ओलांडणार होतो, माझ्या पायाचे स्नायू आधीच एक पाऊल टाकण्यासाठी तणावग्रस्त झाले होते, जेव्हा काही खोलवर बसलेल्या धोक्याच्या जाणिवेने मला थांबवले.
  
  
  रात्रीचे आवाज बदललेले नाहीत. कड्याच्या खाली, अरुंद वालुकामय समुद्रकिनाऱ्यावर लाटा त्यांच्या संथ, अनियमित लयीत दगडांवर आदळताना ऐकू येत होत्या. पश्चिमेकडून येणारी समुद्राची झुळूक कोरड्या हातांना घासल्याप्रमाणे तळहाताच्या पानांवर गंजून जात होती. माझ्या आजूबाजूच्या काळोखात निशाचर कीटक किलबिलाट करत, किलबिलाट करत होते, पण जणू काही माझ्या मनातला गजर वाजला होता.
  
  
  खूप पूर्वी मी माझ्या अंतःप्रेरणेवर पूर्ण विश्वास ठेवायला शिकलो. आवाजाची पहिली मंद कुजबुज माझ्या कानावर येण्याआधीच, मी माझ्या अदृश्य प्रतिस्पर्ध्याला चकमा देत बाजूला झालो होतो.
  
  
  मी जवळजवळ असुरक्षित होतो. माझ्या मणक्याला लक्ष्य करून मारलेला फटका मला पुढच्या बाजूने लागला, मी वळताच चाकूचा ब्लेड माझ्या उजव्या हाताच्या कोपराच्या अगदी खाली घुसला, तो मनगटाला टोचला, ज्यामुळे मी माझ्या हातात धरलेले पिस्तूल खाली टाकले. . त्याच क्षणी, एक कणखर, स्नायुंचा शरीर माझ्यावर आदळला आणि माझा तोल ढासळला.
  
  
  मी खाली पडलो, मी फक्त एका सेकंदापूर्वी जिथे गेलो होतो तिथे ब्लेड हवेतून कापल्यामुळे प्रत्युत्तराच्या स्ट्राइकला टाळता आले नाही. कोणताही विचार न करता, निव्वळ प्रतिक्षिप्त क्रिया म्हणून, मी पटकन रस्त्याच्या दूरच्या काठावर वळलो.
  
  
  मी वर पाहिलं आणि माझ्या हल्लेखोराची चौकोनी आकृती दिसली, पाय पसरून एका सैनिकाच्या पोझमध्ये उभा होता. वस्तराप्रमाणे धारदार स्टीलच्या ब्लेडवरून चंद्रप्रकाश परावर्तित झाला, जो त्याने आपल्या पसरलेल्या हातात धरला होता, हात पुढे मागे हलवत होता. तो माणूस माझ्या दिशेने पुढे सरकत असताना मला फुशारक्याचा आवाज ऐकू आला.
  
  
  मी माझे पाय माझ्या खाली गोळा केले. माझ्या डाव्या हाताने रस्ता खाजवला. मला एक मुठीच्या आकाराचा खडक सापडला आणि पकडला. माझ्या उजव्या हाताने आणि मनगटावरून वाहणाऱ्या रक्ताचा ओला उबदारपणा मला जाणवला. मी उजवा हात हलवायचा प्रयत्न केला. आघातामुळे तो जवळजवळ निरुपयोगीपणे सुन्न झाला होता.
  
  
  तो माणूस गाडीच्या शेजारी असलेल्या ड्रायव्हरच्या सीटच्या खिडकीजवळ गेला. मी त्याला खिडकीतून हात घालताना पाहिले आणि अचानक कारचे हेडलाइट्स आले, रस्ता आणि शेताच्या काठावर प्रकाश टाकत, त्यांच्या कडक पांढऱ्या प्रकाशाने मला दाबत होते.
  
  
  दिव्यांच्या तेजाकडे डोळे वटारून मी हळूच माझ्या पायावर उभे झालो.
  
  
  
  मी हलू लागलो, हेडलाइट्समधून बाहेर पडण्याचा प्रयत्न करू लागलो.
  
  
  हल्लेखोर कारच्या समोरून बाहेर पडला, किरणांच्या अंधुक तेजाच्या पार्श्वभूमीवर एक तीक्ष्ण आणि धोकादायक सिल्हूट.
  
  
  मी एक पाऊल पुढे टाकले.
  
  
  "तुम्ही धावू नये."
  
  
  त्याच्या हातातील चाकूच्या लांब ब्लेडने पुन्हा हळूवार, नागमोडी विणणे सुरू केले.
  
  
  “थांबा, होंबरे! मी तुझ्यासाठी ते पटकन करेन.
  
  
  मी आवाज ओळखला. तो त्या भक्कम तरुणाचा होता जो दोन दिवसांपूर्वी तटबंदीवर माझ्याकडे आला होता—लुईस अपारिसिओ. स्मृतीने इतरांचा प्रवाह परत आणला. काही कारणास्तव, माझ्या डोक्यात एका गळक्या कासवाची प्रतिमा चमकली. माझ्या डोक्यात पुन्हा कासव त्याच्या पाठीवर असहायपणे पडलेले, मच्छिमाराच्या चाकूचे वेगवान वार, कोपरापर्यंत रक्तरंजित स्नायू आणि ओल्या आतड्याचे लांब राखाडी-गुलाबी गोळे घाटाच्या पायऱ्यांवर सांडलेले दिसले.
  
  
  प्रतिमा बाजूला सारून मी शांत राहण्याचा प्रयत्न केला. "हाय लुईस."
  
  
  “मी तुला सांगितले की आपण पुन्हा भेटू,” लुईस म्हणाला. त्याने आणखी एक हलकट पाऊल उचलले. “आज रात्री मी तुमच्या मित्राला हॉटेलमध्ये पुढच्या जगात पाठवले आहे. आता मी तुझी काळजी घेईन."
  
  
  "तू माझा पाठलाग करत होतास?"
  
  
  लुईने मान हलवली. “नाही, मी तुझ्या मागे येत नाहीये. मी इथे कार्लोस ऑर्टेगाला भेटायला आलो, हॉटेलमध्ये मी काय करत होतो हे सांगण्यासाठी. मी रस्त्याने चालत आहे आणि मला एक कार दिसते. तुला काय वाटतं मला आत काय सापडलं, ते बांधलेलं आहे, हं? म्हणून मी वाट पाहत आहे. लवकरच कोण दिसेल असे तुम्हाला वाटते? “तो आनंदाने हसला आणि माझ्या दिशेने आणखी एक पाऊल टाकले. "होंबरे, मी तुला हळू हळू कापणार आहे आणि तू काहीही करू शकणार नाहीस."
  
  
  माझ्याकडे असलेल्या काही पर्यायांचा विचार करून माझे मन धावत होते. धावणे केवळ काही हताश मिनिटांसाठी शेवटला विलंब करेल. केवळ दगडाला शस्त्र म्हणून उभे राहून लढणे आणि लाचार हात हेही तितकेच निरुपयोगी होते. प्रशिक्षित सैनिकासोबत निशस्त्रपणे चाकू घेऊन लढणे ही शुद्ध आत्महत्या असेल.
  
  
  त्या सेकंदात, मी एक सोडून प्रत्येक पर्यायाचे मूल्यमापन केले आणि ते नाकारले, आणि तरीही मला माहित होते की माझ्या विरूद्ध शक्यता खूप जास्त स्टॅक केली जाईल. मला एक छोटीशी गोष्ट आठवली. मला आठवले की जेव्हा मी त्याला माझे मार्गदर्शक बनण्याची ऑफर नाकारली तेव्हा लुईने किती लवकर त्याचा स्वभाव गमावला. मी त्यावर पैज लावतो.
  
  
  "तुझ्यासारखा छोटा गुंडा?" “मी त्याच्यावर हसलो, आणि माझ्या आवाजातील उपहास वाढला आणि त्याच्या चेहऱ्यावर थप्पड मारल्यासारखे झाले. "फक्त मागून आणि अंधारात - आणि तरीही तू चुकलास!"
  
  
  लुईने पुढे जाणे थांबवले. आमच्यात आठ फुटांपेक्षा जास्त अंतर नव्हते
  
  
  "तुला वाटते की मी हे करू शकत नाही?"
  
  
  "ये आणि प्रयत्न करा!" मी माझा डावा हात लांब केला जेणेकरून मी त्यात धरलेला दगड लुईस पाहू शकेल. मी मुद्दाम हात फिरवला आणि जमिनीवर पडू दिला.
  
  
  “मला माणसासाठी बंदुकीची गरज असू शकते,” मी माझ्या आवाजात शक्य तितका तिरस्कार टाकत म्हणालो. “तुझ्यासाठी...” मी रस्त्यावर थुंकले.
  
  
  लुई थोडासा माझ्या दिशेने वळला. हेडलाइट्सने स्पर्श केला आणि तीक्ष्ण काळ्या आणि पांढर्या त्रिकोणांनी त्याचा चेहरा प्रकाशित केला. त्याचे तोंड रागाने मुरडले.
  
  
  हळू हळू, मी माझ्या डाव्या हाताने पुन्हा माझ्या हिप पॉकेटमध्ये प्रवेश केला आणि रुमाल बाहेर काढला. मी माझ्या कापलेल्या उजव्या हाताच्या भोवती गुंडाळले.
  
  
  "मी तुझे पोट उघडल्यावर तू काय वापरणार आहेस?" लुई हसला.
  
  
  लुईच्या मुठीतल्या चाकूवर नजर ठेवण्यासाठी माझ्या शरीरातील प्रत्येक नसा माझ्याकडे ओरडत असतानाही मी त्याच्याकडे पाहिलं नाही. मी माझ्या डाव्या हाताने पुन्हा हात पुढे केला, माझी बोटे माझ्या खिशात गेली आणि माझ्या हॉटेलच्या खोलीच्या चावीला जोडलेल्या पितळी ताटात गुंडाळल्या. खिशातून चावी आणि प्लेट काढताना मी माझे शरीर लुईसपासून दूर ठेवले.
  
  
  “माझ्यासमोर येण्याची हिंमत तुझ्यात नाही,” मी त्याला टोमणा मारला. “मी हा चाकू तुझ्यापासून दूर नेऊ शकतो, तुला चारही चौकार लावू शकतो आणि कुत्र्यासारखे तुझ्या जिभेने चाटू शकतो! तुला ते आवडेल ना, लिटल मॅलाडोनाडा.
  
  
  "असं बोलू नका!" लुई रागाने थरथरत, गुरगुरला.
  
  
  मी त्याला पुन्हा ढकलले. “माल्क्रेडो, चिको! तुमच्यासारख्या लहान पिंपल्सबद्दल मला काहीच हरकत नाही! »
  
  
  मी मुद्दाम त्याच्याकडे पाठ फिरवली आणि त्याच्यापासून एक पाऊल पुढे टाकले. लुई रागाने ओरडला आणि माझ्या मागे धावला.
  
  
  पहिल्या खाजवण्याच्या आवाजाने मी धावतच बाजूला झालो आणि मागे वळलो. लुईचा चाकू माझ्यावर आदळला, ज्या ठिकाणी मी फक्त एक सेकंद आधी उभा होतो त्या हवेतून कापून काढला.
  
  
  त्याच्या लुंग्याचा उग्र स्विंग त्याला पूर्णपणे उघडे सोडला. मी जेवढं सामर्थ्य गोळा करू शकलो त्यानं मी माझा डावा हात फिरवला आणि काही इंच दूरवरून पितळी प्लेट आणि चावी थेट लुईच्या चेहऱ्यावर मारली. तांब्याच्या जड काठाने त्याच्या पापण्या पकडल्या.
  
  
  तो वेदनेने ओरडला. एक हात अनैच्छिकपणे त्याच्या आंधळ्या डोळ्यांकडे गेला, दुसऱ्याने अडखळताना चाकू बाहेर काढला, त्याच्या सॅन्डल रस्त्याच्या मोकळ्या खडीवर सरकल्या. तो एका गुडघ्यावर पडला, त्याचा डावा हात त्याची पडझड तोडण्यासाठी वाढवला, दुसरा अजूनही चाकू पकडत होता.
  
  
  मी एक लांब, जंगली पाऊल पुढे टाकले, माझ्या उजव्या पायाच्या सर्व सामर्थ्याने एक शक्तिशाली किक फेकली - मांडीचे स्नायू, वासराचे स्नायू, पाठीचे स्नायू - सर्व माझ्या शरीराच्या सर्व शक्तीसह स्फोटकपणे केंद्रित झाले, माझा घोटा बंद झाला, माझ्या पायाची बोटे कडक झाली. .
  
  
  आणि लुई, हताशपणे स्वत: ला ढकलून, त्याच्या पायावर उठला आणि त्याच्या घशाच्या मध्यभागी असलेल्या माझ्या बूटच्या टोकाच्या आघाताने आंधळेपणाने डोलत होता.
  
  
  त्याचे तोंड उघडे पडले. त्याचा चाकू पडला. दोन्ही हात त्याच्या गळ्यात गेले. तो त्याच्या पायाशी धडपडत, स्तब्ध झाला, सरळ झाला, शेवटी वाकलेल्या गुडघ्यावर उभा राहिला, डोलत, कुरवाळत, तुटलेल्या स्वरयंत्रामुळे त्याच्या रडण्याचा कच्चा प्राणी आवाज त्याच्या घशात अडकला.
  
  
  लुई माझ्याकडे वळला, हेडलाइट्सची तीक्ष्ण चमक त्याचे फुगलेले डोळे आणि थकलेला चेहरा प्रकाशित करत होती. त्याच्या पापण्यांमधून रक्त वाहत होते जिथे चावी आणि फलक त्यांना फाडले होते. फुफ्फुसात हवा चोखण्याचा प्रयत्न करत असताना त्याचे तोंड उघडले आणि बंद झाले. प्रचंड आणि निरर्थक प्रयत्नांनी त्याची छाती धडधडली. मग त्याचे पाय सुटले आणि एक थरथरणारा श्वास घेऊन तो रस्त्याच्या खडीवर तोंड दाबून पुढे पडला. चिखलातल्या खेकड्यासारखा तो श्वास घेण्याचा प्रयत्न करत, उठण्याचा प्रयत्न करत होता. त्याचे स्नायुयुक्त शरीर एका विशाल शेवटच्या उबळात कमानदार झाले आणि नंतर तो गोठला.
  
  
  कितीतरी वेळ माझा श्वास रोखून मी त्याला काळजीपूर्वक पाहत होतो. मग मी त्याच्याजवळ गेलो आणि त्याच्या शरीराजवळील चाकू घेतला. मी लुईच्या शर्टावरील ब्लेडने माझे रक्त पुसले, ब्लेड हँडलमध्ये दुमडले आणि माझ्या खिशात ठेवले. मला हॉटेलची चावी सापडली आणि काही मिनिटांच्या शोधानंतर मला .38 कॅलिबरचे रिव्हॉल्व्हर सापडले जे त्याने त्याच्या पहिल्या खुनी आवेगात माझ्या हातातून हिसकावले होते.
  
  
  शेवटी, मी कारकडे परत आलो आणि हेडलाइट्स बंद केले. कोणीही दिसायला किती वेळ लागेल हे मला माहीत नव्हते. अचानक अंधारात, मला थकल्यासारखे आणि थकल्यासारखे वाटले आणि माझा हात खूप दुखू लागला, परंतु रात्री संपण्यापूर्वी मला काहीतरी करायचे होते. सर्व प्रथम, मी लुईचे शरीर जिथे आहे तिथे सोडू शकत नव्हते. मला ते अजून शोधून काढायचे नव्हते.
  
  
  मी गाडीची ट्रंक उघडली आणि माझा थकवा असूनही, त्याचे शरीर गाडीकडे ओढले आणि त्याला डब्यात ओढले, नंतर झाकण मारले.
  
  
  कंटाळून मी पुढच्या सीटवर चढलो आणि गाडी स्टार्ट केली. हेडलाइट्स चालू करण्यापूर्वी आणि बिकफोर्डच्या घराकडे परत जाण्यापूर्वी मी ते अंधारात फिरवले.
  
  
  * * *
  
  
  अर्ध्या तासानंतर मी धीराने बिकफोर्डच्या दिवाणखान्यात बसलो, मोठ्या माणसाची शुद्धी येण्याची वाट पाहत होतो. माझ्या हाताने मला नरक दिला, विशेषत: जेव्हा मला कारमधून बिकफोर्डचे जड शरीर घरात घेऊन जावे लागले, परंतु वेदना असूनही मी ते व्यवस्थापित केले. मी पेरोक्साइडने कट साफ केला आणि मला बिकफोर्डच्या बाथरूममध्ये औषधाच्या कॅबिनेटमध्ये सापडलेल्या पट्टीने घट्ट गुंडाळले. जखम उथळ होती, कंडर कापले गेले नव्हते, पण आता बधीरपणा निघून गेला होता आणि वेदनादायक होती. मी वेदनांकडे दुर्लक्ष करण्याचा प्रयत्न केला, माझ्या बोटांना ताण येऊ नये म्हणून प्रशिक्षण दिले. मधून मधून मी जखमी हातात पिस्तुल घेऊन बट घट्ट पिळून काढले. थोड्या वेळाने मला खात्री पटली की आवश्यक असल्यास मी माझ्या उजव्या हाताने ते वापरू शकतो.
  
  
  बिकफोर्ड अजूनही बेपत्ता होता. आणि त्याची बायको पण. डोरिस कदाचित सकाळपर्यंत झोपेल. मी बिकफोर्डच्या शुद्धीवर येण्याची वाट पाहत असताना, मी फोनकडे गेलो आणि मला माहितीवरून आवश्यक असलेला नंबर मिळाला. मी पोलिस स्टेशनला फोन केला आणि त्वरीत फोन ठेवला कारण मला कोणत्याही प्रश्नांची उत्तरे द्यायची नव्हती. मी खुर्चीवर परत आलो आणि धीराने वाट पाहू लागलो.
  
  
  सुमारे पंधरा मिनिटांनी बिकफोर्डला जाग आली. मला त्याच्या चेहऱ्यावर आश्चर्य दिसले जेव्हा तो माझ्या शूजकडे पाहत जमिनीवर पसरलेला दिसला. तो जोरात हसला आणि त्याच्या पाठीवर लोळला. मी झुकलो आणि त्याच्या तोंडातून टेप फाडला. त्याने खोडसाळ बाहेर थुंकले.
  
  
  "कुत्रीचा मुलगा," तो कर्कशपणे म्हणाला, "तू मला का मारलेस?"
  
  
  मी प्रश्नाकडे दुर्लक्ष केले. "मला तू गॅरेटला कॉल करायचा आहे."
  
  
  बिकफोर्डने माझ्याकडे पाहिलं. "काय सांगू मी त्याला?" - त्याने आंबटपणे विचारले. “मी काय बिघडले? हातात बंदूक घेऊन इथे माझ्या घरी का बसला आहेस आणि त्याच्याशी बोलायचं आहे?
  
  
  "नक्की. शेवटच्या तपशीलापर्यंत."
  
  
  मी त्याच्या शेजारी गुडघे टेकले, माझ्या खिशातून लुईचा चाकू काढला आणि हँडलच्या बाजूचे बटण दाबले. ब्लेड उडून गेले आणि अचानक भीतीने बिकफोर्डचे डोळे विस्फारले. साधारणपणे सांगायचे तर, मी त्याला त्याच्या बाजूला फिरवले, त्याच्या मागे त्याच्या मनगटांना बांधलेल्या टेपमधून कापून आणि नंतर त्याच्या घोट्यावर आणि गुडघ्यांवर टेप कापला.
  
  
  बोटे वळवत तो हळूच उठून बसला. तो स्तब्धपणे त्याच्या पायावर उभा राहिला, खोलीभोवती विचारपूर्वक फिरत होता. त्याची नजर त्या सोफ्यावर पडली ज्यावर डोरिस पडली होती.
  
  
  "ती अजूनही झोपली आहे. मी ते आधीच तपासले आहे.
  
  
  "ती बरी असावी," बिकफोर्ड म्हणाला.
  
  
  मी या टिप्पणीकडे दुर्लक्ष केले: "फोन उचला आणि गॅरेटला सांगा की मी येथे त्याची वाट पाहत आहे आणि त्याने त्याचा मित्र कार्लोसला सोबत घ्यावे."
  
  
  बिकफोर्डने माझ्याकडे टक लावून पाहिलं, पण त्याने फोन केला आणि फोन केला. ब्रायन गॅरेट आणि कार्लोस ऑर्टेगा येईपर्यंत थांबण्याशिवाय आमच्याकडे पर्याय नव्हता.
  
  
  प्रकरण अकरावे
  
  
  डोरिस अजूनही सोफ्यावर झोपली होती. बिकफोर्ड तिच्या शेजारी बसला, प्राणी म्हणून अस्ताव्यस्त, थकवा आणि चिंतेने फिकट गुलाबी. कार्लोस खुर्चींपैकी एका खुर्चीवर बसला, त्याच्या पायघोळमधील क्रिझ खराब होऊ नये म्हणून काळजीपूर्वक त्याचे पाय त्याच्या समोर ओलांडले.
  
  
  त्याने शांतपणे माझ्या उजव्या हाताला कोपरापासून मनगटापर्यंत झाकलेल्या पट्टीकडे पाहिले. माझे मद्रासी जॅकेट माझ्या शेजारी जमिनीवर पडलेले होते, त्याचा उजवा बाही फाटला होता. माझ्या उजव्या हातातील बंदूक स्थिर होती, मला वेदना होत असतानाही थरथरण्याचे अगदी चिन्ह न होता. मी खूप दुखावलो आहे असे मी त्याला वाटू देऊ शकलो नाही. ब्रायन गॅरेट दुसऱ्या खुर्चीवर बसला, पुढे झुकला, त्याचा मांसल चेहरा रागाने फडफडला, माझ्याकडे पाहत होता.
  
  
  “म्हणूनच तुम्हाला माहित आहे की बिकफोर्डने तुम्हाला जे सांगितले ते खरे आहे,” मी म्हणालो. मी मासिके आणि वर्तमानपत्रांनी भरलेल्या कॉफी टेबलवर झुकलो. रविवारच्या मेक्सिको सिटी बातम्या उत्कृष्ट होत्या. मी वर्तमानपत्राचा काही भाग उचलला. खाली पांढरी पावडर भरलेली एक किलोची प्लास्टिकची पिशवी होती.
  
  
  कार्लोस आणि गॅरेट दोघांनीही पिशवीकडे पाहिले, त्यांचे डोळे त्याकडे वळले. माझ्या डाव्या हाताने मी लुईचा चाकू काढला आणि ब्लेडला झटका दिला.
  
  
  कार्लोसची अभिव्यक्ती बदलली नाही. जर त्याने चाकू ओळखला, तर त्याने कोणतेही चिन्ह दिले नाही, परंतु शहरात असे आणखी शेकडो होते, ज्यापैकी एक जीन-पॉलच्या मणक्यामध्ये खोलवर जडलेला होता.
  
  
  मी ब्लेडची टीप पिशवीत अडकवली, ती थोडी फाडली. काही पावडर काचेच्या टेबलटॉपवर पसरली.
  
  
  "ते तपासायचे आहे का?"
  
  
  कार्लोसने पावडरला बोटाच्या टोकाने स्पर्श केला. त्याने जिभेला बोट लावले. त्याने होकार दिला.
  
  
  मी चाकू पुन्हा वाढवला आणि कट मोठा केला. त्याने चाकू परत खिशात घातला, अजूनही बंदूक पकडली होती. मी मग फाटलेली पिशवी डाव्या हातात घेतली आणि फ्रेंच दरवाजाकडे निघालो. मी पायाने एक दरवाजा ढकलला. दारात उभे राहून, अजूनही त्यांना पहात होते, .38 स्मिथ आणि वेसनने थेट कार्लोसला लक्ष्य केले, मी फाटलेली पिशवी उलटली जेणेकरून पांढरी पावडर रात्री उडून गेली.
  
  
  गॅरेट त्याच्या पायावर उडी मारली, तो स्फोट झाला: "मूर्ख!" "त्याची किंमत किती आहे माहीत आहे का?"
  
  
  "बसा, ब्रायन," कार्लोस शांतपणे म्हणाला. “हा एक उंच खेळ आहे. हा माणूस आम्हाला दाखवतो की त्याला यात गुंतणे परवडत आहे."
  
  
  ब्रायन पुन्हा त्याच्या खुर्चीत बसला. त्याने त्याच्या पांढऱ्या केसांमध्ये एक मांसल हात चालवला. “अरे तुला,” तो मला रागाने म्हणाला. "तुम्हाला आमच्याकडून काय हवे आहे?"
  
  
  “मला आधी जे हवे होते तेच. स्टोसेलीला एकटे सोडा. माझ्यापासून दूर राहा."
  
  
  "किंवा?" - कार्लोसने शांतपणे विचारले.
  
  
  “मी तुला मारून टाकीन. मी तुम्हाला याबद्दल आधीच सांगितले आहे.
  
  
  “तुम्ही विस्तृतपणे बोला, मिस्टर कार्टर. तू हे करू शकशील यावर माझा विश्वास नाही."
  
  
  “मी उघड्या फ्रेंच दारांकडे पाहत होतो. आता मी म्हणालो, “एक मिनिट बाहेर ये. मला तुम्ही काहीतरी पहावे असे वाटते.
  
  
  त्यांनी नजरेची देवाणघेवाण केली. कार्लोस मला काय म्हणायचे आहे ते समजले नाही असे म्हटल्यासारखे मान हलवत म्हणाला. ते तिघेही आपापल्या पायावर उभे राहिले आणि बाहेर टेरेसवर गेले.
  
  
  "तेथे. नौदल तळावर नजर टाका."
  
  
  जेव्हा अचानक दिवे आले तेव्हा आम्ही क्रियाकलापांची लाट काढू शकतो. जहाजाच्या शिट्टीचा खोल, सतत आवाज, युद्ध स्थानकांचे आग्रही, कर्कश आवाज, खाडीच्या पलीकडे आमच्याकडे आले. काही मिनिटांत आम्ही डॉकपासून दूर असलेल्या कॉर्व्हेटचे मंद सिल्हूट बनवू शकतो आणि नंतर ते वळताना स्टर्नवर पाणी मंथन करू शकतो. त्याला पुढे गती मिळू लागली. कॉर्व्हेट महासागराच्या अरुंद प्रवेशद्वारापर्यंत पोहोचेपर्यंत, ते जवळजवळ चपखल वेगाने पुढे जात होते, धनुष्यावर दोन कोंबड्याच्या शेपटी बनवलेल्या पांढऱ्या स्प्रेचे कर्ल.
  
  
  "या सगळ्याचा अर्थ काय?" - गॅरेटला विचारले.
  
  
  “तुला काय वाटतं ते त्याला सांग,” मी बिकफोर्डला म्हटलं. चांदण्यातही मला त्याच्या चेहऱ्यावरची भीती दिसत होती.
  
  
  "ते टुना बोटीच्या मागे जात आहेत," त्याने अंदाज लावला.
  
  
  "एकदम बरोबर."
  
  
  "पण कसं? त्यांना हे कसं कळणार?"
  
  
  "मी त्यांना सांगितले," मी थोडक्यात म्हणालो. "आता परत आत जाऊ?"
  
  
  * * *
  
  
  "मला हे सरळ समजू दे," कार्लोस म्हणाला. "तुम्ही कॅप्टनला पाच किलो हेरॉईन दिले आणि त्याला पाठवले?"
  
  
  बिकफोर्डने दयनीयपणे होकार दिला. “त्याने मला मारले असते, कार्लोस. माझ्याकडे पर्याय नव्हता."
  
  
  कार्लोस माझ्याकडे वळला. "आणि मग तुम्ही नौदल तळाला सूचित केले?"
  
  
  "अप्रत्यक्षपणे. मी पोलिसांना फोन केला. मला वाटतं पुढच्या अर्ध्या तासात ते तुमचे जहाज घेऊन जातील."
  
  
  कार्लोस आत्मविश्वासाने हसला. "तुम्हाला वाटते का माझा कॅप्टन इतका मूर्ख असेल की पोलिसांना प्रथम पॅकेज ओव्हरबोर्डमध्ये न टाकता त्याच्या जहाजावर चढू देईल?"
  
  
  "नक्कीच नाही," मी होकार दिला. “पण बिकफोर्ड आणि मी जहाज सोडल्यावर मी टाकलेल्या इतर चार किलोंबद्दल त्याला माहिती नाही. त्यांना दुसरे पॅकेज सापडेल कारण मी त्यांना ते कुठे शोधायचे ते सांगितले. पहिला फक्त एक फसवणूक होता."
  
  
  कार्लोसच्या चेहऱ्यावर ऑलिव्ह मुखवटा होता आणि दोन अरुंद डोळे माझ्याकडे वळले होते.
  
  
  "का?"
  
  
  "मी तुमची संस्था नष्ट करू शकत नाही असे तुम्हाला अजूनही वाटते का?"
  
  
  "मी बघतो." तो परत त्याच्या खुर्चीत टेकला. “तुम्ही आम्हाला खूप महागात पडले, मिस्टर कार्टर. आमचा कर्णधार वाटेल की आम्ही त्याला फसवले. तो असा विचार करत असताना त्याला बोलण्यापासून रोखणे कठीण होईल.
  
  
  "ही पहिली पायरी आहे," मी म्हणालो.
  
  
  कार्लोसने मोठ्याने आवाज दिला, "मला वाटते की आपण त्याला चांगल्यासाठी संपवावे लागेल." "आम्ही त्याला बोलण्याचा धोका पत्करू शकत नाही."
  
  
  “त्याचे मोठे नुकसान नाही. बाकीचे नुकसान भरून टाका."
  
  
  “आम्ही एक जहाज देखील गमावले. तुम्हाला हेच म्हणायचे आहे का? ते खरे आहे का. त्याहून वाईट म्हणजे अफवा पसरतील. त्याची जागा शोधणे आमच्यासाठी कठीण होईल.
  
  
  "आता तुला समजले".
  
  
  
  
  "आणि यासाठी तू सोडून दिलास - मला पाहू दे - आणखी चार आणि पाच, नऊ किलोग्रॅम, शिवाय आम्हाला प्रभावित करण्यासाठी तू नाटकीयपणे फेकून दिलेली - दहा किलो हेरॉइन?"
  
  
  मी सहमती दर्शविली.
  
  
  "हे फेकण्यासाठी खूप पैसे आहेत," कार्लोसने माझ्याकडे पाहिल्यावर टिप्पणी केली.
  
  
  "ते यथायोग्य किमतीचे आहे."
  
  
  "आम्ही तुला कमी लेखले." त्याचा आवाज अजूनही शांत होता. स्टॉक मार्केटमधील चढउतारांवर चर्चा करणारे आम्ही दोन व्यापारी असू शकतो: "आम्हाला याबद्दल काहीतरी करावे लागेल."
  
  
  "प्रयत्न करू नका. हे आधीच तुम्हाला दोन पुरुष खर्च आहे.
  
  
  "दोन?" कार्लोसने भुवया उंचावल्या. “कर्णधार एकटा आहे. अजुन कोण? "
  
  
  "लुईस अपारिशियो."
  
  
  यावेळी मला माझ्या बोलण्याने कार्लोसला धक्का बसला हे समजले, पण त्या माणसाने लगेचच स्वतःवर ताबा मिळवला. मी माझ्या हातावरील पट्टीकडे इशारा केला.
  
  
  “त्याने मला जवळजवळ घेतले. तथापि, तो पुरेसा चांगला नव्हता."
  
  
  "लुई कुठे आहे?"
  
  
  "मृत."
  
  
  मी कार्लोस गोठलेला पाहिला - त्याच्या डोळ्यांशिवाय सर्व काही, जे माझ्याकडे संशयाने पाहत होते, जणू त्याने जे ऐकले त्यावर विश्वास ठेवला नाही.
  
  
  “तुम्हाला ते बिकफोर्डच्या कारच्या ट्रंकमध्ये सापडेल,” माझ्या शब्दांचा त्या तिघांवर काय परिणाम झाला ते काळजीपूर्वक पाहत मी म्हणालो. बिकफोर्डने जवळजवळ त्याच्या खुर्चीवरून उडी मारली. कार्लोसला त्याला धरण्यासाठी हात पुढे करावा लागला. गॅरेटचा चेहरा लालसर झाला. कार्लोस पुढे झुकला आणि मला पहिल्यांदाच त्याच्या चेहऱ्यावर शुद्ध द्वेष दिसला.
  
  
  "तो माझा पुतण्या होता," कार्लोस म्हणाला. मी काय बोललो हे लक्षात आल्याने त्याच्या तोंडून बाहेर पडलेले शब्द सुन्न झाले.
  
  
  “मग त्याचा मृतदेह दफन करणे तुझे कौटुंबिक कर्तव्य असेल,” मी म्हणालो आणि माझा हात पुढे केला जेणेकरून स्क्वॅट .38 कॅलिबर रिव्हॉल्व्हर थेट कार्लोसच्या डोक्यावर होते. कार्लोस पुन्हा खुर्चीत बसला.
  
  
  मी विचारले. - तुम्ही मला जीन-पॉल सेव्हियरबद्दल विचारू नका?
  
  
  कार्लोसने मान हलवली. "मला त्याची गरज नाही. तुमचा प्रश्न मला सांगतो की लुईस यशस्वी झाला आहे."
  
  
  "मग लुई बरोबर होता?"
  
  
  "तु काय म्हणत आहेस ते मला समजत नाही". कार्लोसने स्वतःला पुन्हा एकत्र खेचले.
  
  
  “मला वाटले की जीन-पॉल चुकून मारला गेला, मीच लक्ष्य आहे. पण जर लुईने त्याला जाणूनबुजून मारले तर तो पोलिस एजंट होता हे तुम्हाला माहीत आहे.
  
  
  कार्लोसने हळूच होकार दिला. "हो."
  
  
  "तुला कसं कळलं?"
  
  
  कार्लोसने खांदे उडवले. “आमच्या संघटनेत घुसखोरीचे अनेक प्रयत्न यापूर्वी झाले आहेत. अलीकडे आपण खूप सावध झालो आहोत. काल, जीन-पॉल तो होता हे दुप्पट खात्री बाळगण्यासाठी, मी मार्सेलमधील आमच्या मित्रांना बोलावले. त्यांनी एक सोडून सर्व काही तपासले. जीन-पॉल सेव्हियर यांनी पाठवलेल्या माणसाच्या वर्णनात बसत नाही. म्हणून मी लुईसला यापासून मुक्त होण्यास सांगितले."
  
  
  त्याच्या आवाजात अजूनही काळजी दिसत नव्हती. त्याचा चेहरा नेहमीच्या समतोलतेकडे परत आला आणि त्याच्या वैशिष्ट्यांनी त्यांचा नेहमीचा मऊपणा प्राप्त केला.
  
  
  कार्लोस म्हणाला, “आम्ही डिटेंटेपर्यंत पोहोचलो आहोत, सेनोर कार्टर. "आपल्यापैकी कोणीही दुसऱ्याकडून क्रूर बदला घेतल्याशिवाय हालचाल करू शकत नाही असे दिसते."
  
  
  "म्हणजे?"
  
  
  "एक सेकंद थांब, कार्लोस!" गॅरेटने आक्षेप घेतला. "तुम्ही म्हणताय की आम्ही या कुत्रीच्या मुलाबरोबर जाऊ?"
  
  
  मी रागावलेला, जळजळीत झालेला चेहरा, गॅरेटच्या नाकावरील लहान तुटलेल्या शिरा, दाढी करताना त्याने स्वतःला कापलेल्या त्याच्या जाड हनुवटीवरचे तुकडे पाहिले. मला जाणवले की हा एक माणूस आहे ज्याची अधीरता त्याला हा विचार फेकून नष्ट करू शकते.
  
  
  कार्लोसने खांदे उडवले. "आमच्याकडे दुसरा कोणता पर्याय आहे, मित्रा?"
  
  
  "अरे! त्याने आम्हाला दोन माणसे आणि एक जहाज खर्च केले. तुम्ही त्याला हे सोडून देणार आहात का?"
  
  
  "हो." गॅरेट बोलत असताना कार्लोसने त्याच्याकडे पाहिले नाही. "या टप्प्यावर आपण आणखी काही करू शकत नाही."
  
  
  "तुम्ही नंतर माझ्यासाठी काय योजना आखली आहे?" - मला वाट्त. मला खात्री होती की कार्लोस मला जगू देणार नाही जर त्याने मदत केली तर मी त्याच्यासाठी खूप धोकादायक आहे. मला माहित होते की कार्लोस सध्या माझ्याबरोबर येईल कारण त्याच्याकडे दुसरा पर्याय नव्हता. किती दिवस चालणार हा प्रश्न होता.
  
  
  मी उठतो. "तुम्ही स्टोसेलीला मागे सोडण्याचे मान्य केले आहे हे मी समजतो?"
  
  
  कार्लोसने होकार दिला. "तुम्ही त्याला सांगू शकता की तो आमच्यापासून सुरक्षित आहे."
  
  
  "आणि मी पण?"
  
  
  कार्लोसने पुन्हा होकार दिला. “आम्ही आमच्या संस्थेला तुम्ही आधीच झालेल्या नुकसानापासून वाचवण्यासाठी सर्वतोपरी प्रयत्न करू. सर्व्हायव्हल प्रथम येतो, सेनर कार्टर.
  
  
  मी हळू हळू फ्रेंच दरवाजाकडे गेलो. दारात थांबून मी म्हणालो: “आज तू एक चूक केलीस. मी तुम्हाला सांगितले ते महाग होईल. पुन्हा माझा पाठलाग करू नकोस. ही दुसरी चूक असेल."
  
  
  "आमच्या चुकांचा आम्हाला फायदा होतो." त्याने माझ्यावरून नजर हटवली नाही. "पुढच्या वेळी आपण इतके मूर्ख होणार नाही याची खात्री बाळगा."
  
  
  ही टिप्पणी दोन प्रकारे घेतली जाऊ शकते. मला वाटले की पुढच्या वेळी त्याने माझ्यामागे कोणालातरी पाठवले तर तो अधिक काळजी घेईल याची मला खात्री आहे.
  
  
  "फक्त लुईस लक्षात ठेवा," मी त्याला इशारा दिला. “माझ्या आयुष्यावर आणखी एक प्रयत्न झाला तर, ज्याने ते पाठवले त्याच्या मागे मी जाईन - तू! एन्टिएंडे, सेनोर ऑर्टेगा?
  
  
  "मला खूप चांगले समजले आहे."
  
  
  मी पटकन वळलो आणि तिघांना दिवाणखान्यात सोडून फ्रेंच दरवाज्यातून बाहेर पडलो: कार्लोस खोल खुर्चीवर बसला आहे, त्याच्या चेहऱ्यावरचा गुळगुळीतपणा, मला जाताना त्याच्या भावना लपवून ठेवणारा मुखवटा; बिकफोर्ड, राखाडी चेहऱ्याचा ब्रुझर, त्याच्या झोपलेल्या पत्नीच्या शेजारी सोफ्यावर बसला आहे; आणि ब्रायन गॅरेट, कार्पेटवर पांढऱ्या पावडरच्या धुळीने चमकत होते आणि दरवाजाजवळच्या फरशीवर पडलेली रिकामी, फाटलेली प्लास्टिकची पिशवी मी जिथे टाकली होती.
  
  
  
  
  मी डेक ओलांडले आणि सजावटीच्या काँक्रीट ब्लॉक बॅलस्ट्रेडवर माझे पाय अंगणातील गवताकडे वळवले. मग, अंधारात लपून, मी मागे वळलो आणि गच्चीजवळच्या उघड्या खिडकीत उभा राहिलो, माझी पाठ घराच्या भिंतीला दाबली, हातात पिस्तूल घेऊन, ते माझ्यामागे येतील की नाही याची वाट पाहत होते.
  
  
  डोकं वळवून मला ते दिवाणखान्यात दिसले. त्यापैकी एकही हलला नाही.
  
  
  काही मिनिटांनंतर, ब्रायन गॅरेट पुढे गेला आणि त्याने हेरॉइनची प्लास्टिकची पिशवी उचलली.
  
  
  “दहा किलो! दहा किलो वजनाला एकही पैसे नसल्यासारखे फेकून देण्यासाठी त्याने कुठे हात लावला होता?
  
  
  "तू मूर्ख आहेस!" कार्लोसने शब्द बाहेर काढले. गॅरेट त्याच्याकडे वळला. "हेरॉईनबद्दल विसरून जा. मला कार्टर हवा आहे. मला तो मेला पाहिजे! तो आमच्याशी काय करतोय हे तुला समजत नाही का?
  
  
  प्रकरण बारा
  
  
  मी सेवा प्रवेशद्वारातून हॉटेलमध्ये प्रवेश केला कारण मला माझ्या उपस्थितीची जाहिरात करायची नव्हती. माझ्या खोलीत जाण्याऐवजी मी सर्व्हिस लिफ्टने नवव्या मजल्यावर गेलो.
  
  
  खोली 903 कॉरिडॉरच्या शेवटी होती. मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. पहाटेचे साडेतीन वाजले होते, पण दार आणि खिडकीच्या खिडकीतील अंतरातून प्रकाशाची एक छोटीशी पट्टी फुटत होती. मला आश्चर्य वाटते की डायट्रिच इतका उशीरा का उठतो. लॉकमध्ये मेटल प्रोब काळजीपूर्वक घातला आणि कुंडीवरील दारात पातळ प्लास्टिक कार्ड दाबले.
  
  
  शटर मागे वळले, फक्त एक हलका क्लिक करून. मी थांबलो, ऐकले आणि दाराच्या पलीकडे आवाज आला नाही तेव्हा मी माझे नाक काढले.38 स्मिथ आणि वेसनने शांतपणे दरवाजा उघडला.
  
  
  मी दिवाणखान्यात शिरलो. मी एका बेडरूममध्ये आवाज ऐकला. जवळजवळ लगेचच, एक उंच, राखाडी केसांचा माणूस दारात दिसला. पातळ आणि हाडाचा, तो त्याच्या लांब, हाडांच्या चेहऱ्याने आणि गंभीर प्रतिष्ठेने प्रार्थना करणाऱ्या मँटीससारखा कमजोर दिसत होता. तो पूर्ण आश्चर्याने थांबला,
  
  
  "तुम्ही इथे काय करत आहात?" - त्याने निर्भयपणे मागणी केली. "बंदूक दूर ठेवा!"
  
  
  "तू हर्बर्ट डायट्रिच आहेस का?"
  
  
  “हो, मी डायट्रिच आहे. हे काय आहे? दरोडा? "
  
  
  "माझे नाव पॉल स्टीफन्स आहे," मी म्हणालो, "आणि मला वाटतं, मिस्टर डायट्रिच, आम्ही बोलण्याची वेळ आली आहे."
  
  
  त्याच्या डोळ्यात ओळख चमकली. "तू स्टोसेलीचा माणूस आहेस!" - तो आरोप करत म्हणाला.
  
  
  मी मान हलवली. "मी स्टोसेलीशी गुंतलो आहे असे तुम्हाला का वाटते?"
  
  
  "मला सांगण्यात आले होते की तू येण्याच्या रात्री पहाटे तीन वाजता त्याच्याशी गुप्त भेट घेतली होती."
  
  
  मी उसासा टाकला. वरवर पाहता हॉटेलमधील प्रत्येकाला या मध्यरात्रीच्या भेटीबद्दल माहिती होती.
  
  
  “मी स्टोसेली माणूस नाही. मी अलेक्झांडर ग्रेगोरियससाठी काम करत आहे. त्याने मला येथे स्टोसेलीशी एका व्यवसायिक विषयावर व्यवहार करण्यासाठी पाठवले आहे.”
  
  
  डायट्रिचला मी नुकतेच जे सांगितले होते ते समजायला थोडा वेळ लागला.
  
  
  तो उद्गारला: "अरे देवा!" “मी फक्त एक भयानक गोष्ट केली. आणि ते दुरुस्त करण्यासाठी खूप उशीर झाला आहे! "
  
  
  मी विचारले. - "तुला म्हणायचे आहे की माझ्या खोलीत पाच किलो हेरॉईन?"
  
  
  डायट्रिचने होकार दिला - आणि मला आवश्यक असलेली ही पुष्टी होती. त्याने हे मान्य केले नाही की त्यानेच स्टोसेलीचे भागीदार बनवले आणि स्टोसेली आणि माझ्याशी असेच करण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  “माझी सुटका झाली,” मी त्याला म्हणालो.
  
  
  डायट्रिचने मान हलवली. "त्याहूनही एक तासापूर्वी मी तुमच्या खोलीत काळ्या कपड्याने बनवलेले हेरॉइन पाठवले आहे."
  
  
  "तुम्ही आधीच पोलिसांना कळवले आहे का?"
  
  
  डायट्रिचने हळूच मान हलवली. "मी तयार होत होतो... जेव्हा मला दरवाजा उघडण्याचा आवाज आला."
  
  
  “पोलिस मला ह्याबद्दल त्रास देणार नाहीत,” त्याची प्रतिक्रिया बघून मी त्याला म्हणालो.
  
  
  त्याच्या आवाजात भीतीची लय होती.
  
  
  “तुम्ही कोण आहात, मिस्टर स्टीफन्स? तू कोणता माणूस आहेस की तुला स्टॉसेलीसारख्या प्राण्याशी सामना करण्यासाठी एकट्याने पाठवले आहे? पोलीस तुम्हाला त्रास देत नाहीत. तुम्हाला आयुष्यभर तुरुंगात टाकण्यासाठी तुमच्या खोलीत पुरेशी हेरॉईन आहे याचा तुम्हाला अजिबात त्रास होत नाही. पहाटे चार वाजता हातात बंदूक घेऊन तुम्ही हॉटेलच्या खोलीत घुसलात. तू कोण आहेस? »
  
  
  "कोणीतरी जो तुला दुखावणार नाही," मी त्याला आश्वासन दिले. तो तुटण्याच्या मार्गावर असल्याचे मी पाहिले. "मला तुमच्याकडून फक्त काही माहिती हवी आहे."
  
  
  डायट्रिचने संकोच केला. शेवटी त्याने श्वास सोडला. "ठीक आहे, जाऊया."
  
  
  “या क्षणी, तुम्ही वितरित केलेल्या एकशे चाळीस किलोपेक्षा जास्त हेरॉइन मी मोजले आहे. त्याचे बाजारमूल्य अठ्ठावीस ते बत्तीस दशलक्ष डॉलर्स दरम्यान आहे. तुझ्यासारख्या माणसाला एवढ्या हिरॉईनवर हात कसा लावता येईल? स्टोसेली देखील त्याच्या सर्व संपर्कांसह हे करू शकत नाही. तुम्हाला हे कुठून मिळते? "
  
  
  डायट्रिच माझ्यापासून दूर गेला, त्याच्या चेहऱ्यावर हट्टीपणा दिसत होता.
  
  
  "मिस्टर स्टीफन्स, मी तुम्हाला फक्त हीच गोष्ट सांगणार नाही."
  
  
  "मला वाटतं तू सांगायला हवं."
  
  
  आमच्या मागून एका बाईचा आवाज आला.
  
  
  मी मागे फिरलो. हलक्या अर्धपारदर्शक नेग्लिजीच्या पोशाखात ती दुसऱ्या बेडरूमच्या दारात उभी राहिली. खाली, तिने एक लहान, गुडघ्यापर्यंत लांबीचा नायलॉन नाईटगाऊन घातला होता. तिचे लांब सरळ सोनेरी केस जवळजवळ तिच्या कमरेला पडले होते. ती कुठेतरी तिच्या विसाव्या दशकाच्या मध्यात होती, तिचा चेहरा डायट्रिचच्या लांबलचक वैशिष्ट्यांची एक मऊ, अधिक स्त्रीलिंगी आवृत्ती होता. तिच्या रुंद कपाळाच्या खाली, तिचा टॅन केलेला चेहरा एका पातळ, लांब नाकाने विभागलेला होता जो जवळजवळ खूप पातळ दिसत होता. तिचे डोळे वडिलांसारखेच कोमल होते.
  
  
  हनुवटी हे गाल आणि जबड्याच्या विस्तृत वक्रांचे एक नाजूक संयोजन होते.
  
  
  "मी सुसान डायट्रिच आहे. तू माझ्या वडिलांना काय म्हणालास ते मी ऐकले. मी तुझी माफी मागतो. ती माझी चुक होती. तुमच्याबद्दल माहिती देण्यासाठी मीच मेसेंजरला लाच दिली होती. त्याने मला सांगितले की तू दुसऱ्या दिवशी स्टोसेलीचे पेंटहाऊस सोडताना दिसला होता. म्हणूनच आम्हाला वाटले की तुम्ही त्याचे भाडोत्री आहात.
  
  
  ती दिवाणखान्यात गेली आणि वडिलांच्या शेजारी उभी राहिली आणि त्याला मिठी मारली.
  
  
  “मला वाटतं तुला काहीतरी सांगायची वेळ आली आहे. त्याने तुम्हाला वर्षानुवर्षे वेगळे केले. आपण थांबणे आवश्यक आहे. तुम्ही खूप खोलवर जात आहात.
  
  
  डायट्रिचने मान हलवली. “मी थांबणार नाही, सुसान. मी थांबू शकत नाही! त्यांच्यापैकी प्रत्येकापर्यंत नाही ...
  
  
  सुसानने तिची बोटं त्याच्या ओठांवर घातली. - "कृपया?"
  
  
  डायट्रिचने तिचा हात काढला. "मी त्याला सांगणार नाही," तो उद्धटपणे म्हणाला, त्याचा आवाज जवळजवळ कट्टर आहे. “तो पोलिसांना सांगेल आणि ते सर्व त्यातून सुटतील. त्यांना प्रत्येक! समजत नाही का? माझे सर्व प्रयत्न - ही सर्व वर्षे वाया जातील."
  
  
  “नाही,” मी म्हणालो, “खरं सांगायचं तर, तुम्ही ज्या लोकांना बसवलं आहे किंवा ते किती काळ तुरुंगात सडत आहेत याबद्दल मला काहीही माहिती नाही. मला एवढेच जाणून घ्यायचे आहे की तुला हे सर्व हिरॉईन कुठून मिळत आहे.
  
  
  डायट्रिचने त्याचा पातळ, फिकट चेहरा माझ्यासमोर उभा केला. त्याच्या त्वचेत खोलवर कोरलेल्या दुःखाच्या रेषा मला दिसल्या. केवळ वर्षांच्या वेदना वृद्ध माणसाच्या डोळ्यात वेदनादायक रूप आणू शकतात. त्याने माझ्याकडे लक्षपूर्वक पाहिले आणि त्याच्या आवाजात अभिव्यक्तीचा इशारा न देता सरळ म्हणाला: "मी हे हाताळू शकतो, मिस्टर स्टीफन्स."
  
  
  * * *
  
  
  डायट्रिचने सुसानचा हात दोन्ही हातांनी घट्ट पकडला आणि मला त्याची गोष्ट सांगितली.
  
  
  “मला दुसरी मुलगी होती, मिस्टर स्टीफन्स. तिचे नाव ॲलिस होते. चार वर्षांपूर्वी, न्यूयॉर्क शहरातील एका घृणास्पद, घाणेरड्या हॉटेलच्या खोलीत तिला हेरॉइनच्या ओव्हरडोजमुळे मृतावस्थेत सापडले होते. तेव्हा ती अठरा वर्षांचीही नव्हती. तिच्या मृत्यूच्या एक वर्ष आधी, ती वेश्या होती. पोलिसांनी मला सांगितल्याप्रमाणे, तिला काही डॉलर्स देखील देऊ शकतील अशा कोणालाही तिने घेतले कारण तिला तिच्या व्यसनासाठी पैसे देण्याची नितांत गरज होती. ती हिरॉईनशिवाय राहू शकत नव्हती. यामुळे अखेर तिचा मृत्यू झाला.
  
  
  “मी सूडाची शपथ घेतली. मी विश्वास ठेवणारे लोक शोधण्याचे वचन दिले आहे, जे ते शक्य करतात - जे शीर्षस्थानी आहेत! मोठमोठे लोक ज्यांना पोलीस स्पर्श करू शकत नाहीत कारण ते स्वतः गोष्टी हाताळत नाहीत. Stocelli, Torregrossa, Vignale, Gambetta, Klein आणि Webber सारखे लोक. संपूर्ण ओंगळ घड! विशेषत: जे त्यांच्यावर प्रक्रिया करतात. Michaud, Berthier आणि Dupre सारखे पुरुष.
  
  
  “तुम्हाला माझ्याबद्दल काही माहित असल्यास, तुम्हाला माहिती आहे की मी एक केमिस्ट आहे. मला नुकताच बदला घेण्याचा एक मार्ग सापडला. त्यांना त्यांच्याच घाणेरड्या प्रवाहात अक्षरशः गाडण्याचा मार्ग मला सापडला! »
  
  
  तो थांबला, त्याचे डोळे त्याच्या आत्म्याच्या खोलीतून प्रकाशाने चमकत होते.
  
  
  "मला सिंथेटिक हेरॉईन बनवण्याचा मार्ग सापडला."
  
  
  डायट्रिचने माझ्या चेहऱ्यावरचे भाव पाहिले.
  
  
  - मिस्टर स्टीफन्स, तुमचा माझ्यावर विश्वास नाही. पण ते खरे आहे. हेरॉईन हायड्रोक्लोराईडची शुद्धता एकाण्णव टक्क्यांपेक्षा जास्त असलेल्या उत्पादनाची पद्धत मी शोधून काढली आहे." तो त्याच्या पायावर उभा राहिला. "माझ्याबरोबर चल."
  
  
  मी त्याच्या मागे स्वयंपाकघरात गेलो.
  
  
  डायट्रिचने लाईट चालू करून दाखवली. "स्वतःकडे पहा."
  
  
  काउंटरवर काचेच्या रिटॉर्ट्स आणि काचेच्या नळ्यांची एक साधी प्रणाली ठेवली. बहुतेक मला त्याचा अर्थ नव्हता, पण मी रसायनशास्त्रज्ञ नाही
  
  
  “हे खरे आहे,” सुसान म्हणाली, आणि मला आठवले की डेन्व्हरने मला टेलीकॉपीअरद्वारे पाठवलेल्या अहवालाच्या दुसऱ्या पानावर, डायट्रिच केमिकल इंक बद्दलचा मुख्य वाक्यांश. "संशोधन आणि विकास" होता. म्हाताऱ्याने कृत्रिमरीत्या हेरॉईन तयार करण्याचा मार्ग खरोखर शोधला आहे का?
  
  
  “होय, मिस्टर स्टीफन्स,” डायट्रिच जवळजवळ अभिमानाने म्हणाला, “सिंथेटिक हेरॉईन. अनेक शोधांप्रमाणे, मी औषध संश्लेषण करण्याच्या तंत्रात जवळजवळ अडखळलो, जरी मला ते परिपूर्ण करण्यासाठी बराच वेळ लागला. आणि मग," डायट्रिच काउंटरवर पोहोचला आणि एक तपकिरी रंगाची प्लॅस्टिक क्वार्टची बाटली उचलली, ती धरून ठेवली, "मग मला सिंथेटिक पदार्थ कसे केंद्रित करायचे ते शोधून काढले. या बाटलीमध्ये एकाग्र कृत्रिम हेरॉईन असते. मला वाटते की त्याची तुलना एकाग्र द्रव सॅकरिनशी करणे चांगले आहे, ज्याचा एक थेंब पूर्ण चमचे साखरेइतका आहे. बरं, ते आणखी एकाग्र आहे. मी ते साध्या नळाच्या पाण्याने पातळ करतो, अर्धा औंस प्रति गॅलन."
  
  
  डायट्रिचने माझा हात पकडला म्हणून मला शंका आली असावी. “तुम्हाला माझ्यावर विश्वास ठेवावा लागेल, मिस्टर स्टीफन्स. तुम्ही स्वतः याची चाचणी घेतली, नाही का? "
  
  
  मला माहित नव्हते, पण मला आठवले की कार्लोस ऑर्टेगाने त्याच्या तर्जनीने पावडरला हात लावला आणि त्याच्या जिभेला स्पर्श केला आणि नंतर होकार दिला आणि सहमत झाला की ती खरोखर हेरॉइन होती.
  
  
  "हे कसे कार्य करते?" मी विचारले.
  
  
  "तुला माहित आहे की मी सूत्र कधीच उघड करणार नाही."
  
  
  “मी तुला याबद्दल विचारले नाही. यातून स्फटिक पावडर कशी मिळवायची हे मला समजत नाही," मी बाटलीकडे इशारा केला, "आणि साधे पाणी."
  
  
  डायट्रिचने उसासा टाकला. "अगदी सोप्पे. एकाग्रतेत पाण्याचे स्फटिक बनवण्याचा गुणधर्म आहे. ज्याप्रमाणे थंडीमुळे पावसाचे स्नोफ्लेक्समध्ये रूपांतर होते, जे स्फटिकासारखे पाण्याशिवाय दुसरे काही नसते. एका गॅलन पाण्याचे वजन सुमारे तीन किलो असते. या बाटलीमध्ये सुमारे दोनशे पाणी पुरेल इतके सांद्रता असते. किलोग्रॅम सिंथेटिक हेरॉइन, जे वास्तविक हेरॉइन हायड्रोक्लोराइडपासून वेगळे आहे असे कोणतेही रासायनिक परीक्षण नाही जे थोडेसे फरक सांगू शकते आणि मी ते फक्त काही डॉलर्समध्ये करू शकतो.
  
  
  जरी तो नसला तरी मला नक्कीच माहित होते. डायट्रिचने नुकतेच जे सांगितले त्याचे परिणाम खूप मोठे होते. वादळाच्या ढिगाऱ्यासारखे विचार फिरत होते. मला विश्वास बसत नव्हता की डायट्रिचला तो काय म्हणाला हे माहित नव्हते.
  
  
  आम्ही दिवाणखान्यात परतलो, डायट्रिच मागे-पुढे करत होता, जणू काही त्याच्यातील उर्जेला शब्दांव्यतिरिक्त काही सोडवायचे होते. मी गप्प बसलो कारण मला माझ्या डोक्यातले विचार समजून घ्यायचे होते.
  
  
  “मी हे कुठेही करू शकतो. मी तुझ्या खोलीत लावायची हिरॉईन? मी मेक्सिकोमध्ये इतके हेरॉईन आणले असे तुम्हाला वाटते का? मला त्याला घेऊन जाण्याची गरज नव्हती. जेव्हा मी त्याला त्या फ्रेंच लोकांवर ठेवले तेव्हा मी ते फ्रान्समध्ये केले तितकेच मी येथेही करू शकतो. मी ते न्यूयॉर्कमध्ये केले. मी ते मियामीमध्ये केले."
  
  
  सुसान सोफ्यावर बसली. मी डायट्रिचला दिवाणखान्याच्या हद्दीत मागे-पुढे पाहिलं आणि मला माहीत होतं की हा माणूस पूर्णपणे शहाणा नाही.
  
  
  माझे त्याचे लक्ष गेले. - "मिस्टर डायट्रिच."
  
  
  "हो?"
  
  
  “तुझ्या शोधाचा अर्थ मला माहीत आहे का? तू?"
  
  
  डायट्रिच गोंधळून माझ्याकडे वळला.
  
  
  “तुम्ही ज्यांना नष्ट करण्याचा प्रयत्न करत आहात त्यांच्यासाठी तुमचा शोध किती मौल्यवान आहे हे तुम्हाला माहीत आहे का? युनायटेड स्टेट्समध्ये औषधे आणून ते आता कोणते धोके घेत आहेत हे तुम्हाला माहिती आहे का? किंवा त्यासाठी त्यांना किती लाखो डॉलर्स रोख द्यावे लागतील? ते फक्त एका कारणासाठी हे करतात. विलक्षण नफा. वर्षाला लाखो. आता तुम्हाला एक मार्ग सापडला आहे ज्यामुळे राज्यांमध्ये अंमली पदार्थांची तस्करी होण्याचा धोका दूर होईल आणि त्यांना कधीही स्वप्नातही वाटेल त्यापेक्षा जास्त नफा मिळेल. तुमचा फॉर्म्युला त्यांच्यासाठी काय मोलाचा आहे हे तुम्हाला माहीत नाही का? "
  
  
  डायट्रिच माझ्याकडे अविश्वासाने पाहत होता.
  
  
  “यापैकी एकही असा नाही की जो तुमचा फॉर्म्युला मिळवण्यासाठी डझनभर खून करणार नाही. किंवा आपण, त्या बाबतीत.
  
  
  तो जवळजवळ अर्ध्यावरच थांबला, त्याच्या चेहऱ्यावर अचानक भीती व्यक्त होत होती.
  
  
  "मी... मी कधीच नाही... मी याबद्दल कधीच विचार केला नाही," तो बडबडला.
  
  
  "अरे, विचार कर!" शेवटी मी त्याला गाठले. अजून काही सांगण्यासारखे नाही.
  
  
  म्हातारा पलंगावर गेला आणि हाताने चेहरा झाकून आपल्या मुलीच्या शेजारी बसला. त्याला सांत्वन देण्यासाठी सुसानने तिचा हात त्याच्या पातळ खांद्यावर ठेवला. तिने माझ्याकडे फिकट राखाडी डोळ्यांनी खोलीत पाहिले.
  
  
  "तुम्ही आम्हाला मदत कराल, मिस्टर स्टीफन्स?"
  
  
  “तुम्ही आता करू शकता सर्वात चांगली गोष्ट म्हणजे घरी जा आणि तुमचे तोंड बंद ठेवा. कोणाला एक शब्दही बोलू नका."
  
  
  ती म्हणाली, “आमच्याकडे मदत करायला दुसरे कोणी नाही. "कृपया?"
  
  
  मी सूडाच्या जाळ्यात अडकलेले वडील आणि मुलगी त्यांच्याकडे पाहिले. माझे कर्तव्य ग्रेगोरिअसचे होते, आणि त्याला मदत करण्यासाठी, मला स्टोसेलीला दिलेले वचन पाळावे लागले की त्याला आयोगासमोर साफ करावे लागेल. मला फक्त हे दोन त्याच्या हाती सोपवायचे होते, पण डायट्रिच हातात पडला तर स्टोसेली काय करेल हा विचारच किळसवाणा वाटत होता. आणि जर मी स्टोसेलीला डायट्रिच दिले तर ते त्याला डायट्रिचचे सूत्र देण्यासारखेच होईल. एका वर्षाच्या आत, स्टोसेली राज्यांमधील सर्व अंमली पदार्थांची तस्करी नियंत्रित करेल. कोणताही मोठा ऑपरेटर त्याच्याशी स्पर्धा करू शकत नाही. हेरॉइनच्या तस्करीचा धोका राज्यांमध्ये संपुष्टात आल्याने आणि कमी उत्पादन खर्चामुळे होणारा अविश्वसनीय नफा, स्टोसेलीला देशातील प्रत्येक शहरात प्रत्येक ड्रग्ज विक्रेत्याला पुरवठा करण्याची वेळ आली नव्हती. त्याला कोणीही थांबवत नाही. डायट्रिचला स्टोसेलीला देणे म्हणजे देशात प्लेग आणण्यासारखे होईल.
  
  
  मला माहित होते की मला डायट्रिचचा फॉर्म्युला स्टोसेलीपासून दूर ठेवायचा आहे. आणि म्हातारीच्या मनात ते बंदिस्त असल्यामुळे मला त्या दोघांना मेक्सिकोतून बाहेर काढावे लागले.
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. "पण मी सांगेन तेच तुला करावं लागेल."
  
  
  "आम्ही करू."
  
  
  "तुझ्याकडे किती हेरॉइन आहे?" - मी डायट्रिचला विचारले.
  
  
  डायट्रिचने वर पाहिले. "क्रिस्टल स्वरूपात जवळजवळ चाळीस किलोग्रॅम."
  
  
  “त्यातून सुटका. आणि आपण शिजवलेल्या प्रत्येक गोष्टीतून देखील. सर्व काचेच्या वस्तू काढून टाका. तुम्ही मोलकरीण किंवा बेलहॉपद्वारे पाहण्याचा धोका पत्करू शकत नाही. हा परिसर पूर्णपणे स्वच्छ करा."
  
  
  "अजून काही?"
  
  
  "हो. उद्या तुम्ही पहिल्या विमानाने स्टेटसला जाण्यासाठी तुमची फ्लाइट बुक करावी असे मला वाटते."
  
  
  "आणि मग?"
  
  
  "काहीही. तुम्ही एवढेच करू शकता.
  
  
  मला अचानक थकल्यासारखे वाटले. माझा हात कंटाळवाणा, धडधडणाऱ्या वेदनांनी दुखत होता. मला विश्रांती आणि झोपेची गरज होती.
  
  
  "स्टोसेलीचे काय?" - डायट्रिचने विचारले, त्याच्या डोळ्यातील कट्टर आग पुन्हा भडकली. "त्याचे काय? तो स्कॉट फ्री होतो का? याचा अर्थ त्याला शिक्षा होणार नाही का?
  
  
  “अहो, मी स्टोसेलीची काळजी घेईन. मी तुला माझा शब्द देतो.
  
  
  "मी तुझ्यावर विश्वास ठेवू शकतो?"
  
  
  "तुम्हाला विश्वास ठेवावा लागेल."
  
  
  मी उभा राहिलो आणि त्यांना सांगितले की मी थकलो आहे आणि निघत आहे, आणि माझ्या मागे काळजीपूर्वक दरवाजा बंद करून बाहेर पडलो. मी गेल्यावर आम्ही दोघेही काही बोललो नाही. अजून काही बोलायचे नव्हते.
  
  
  * * *
  
  
  मी डायट्रिच आणि त्याच्या मुलीला सोडले तेव्हा पहाटे चार नंतर बरे झाले होते, परंतु मला झोपण्यापूर्वी एक शेवटचे काम करायचे होते. खिशाच्या आकाराचे आणि थोडे मोठे टेपरेकॉर्डर घेण्यासाठी मी माझ्या खोलीत परत गेलो.
  
  
  
  मोठा रेकॉर्डर हाय-स्पीड प्लेबॅकसह सुसज्ज होता. तो पूर्ण तासाची टेप तीस सेकंदांपेक्षा कमी वेळात वाजवू शकला. जो कोणी त्याचे ऐकत असे, त्याने जो आवाज काढला होता, तो त्यापेक्षा जास्त काही नव्हता.
  
  
  दोन्ही गाड्यांसह, मी खाली पडलेल्या लॉबीमध्ये गेलो आणि एका फोन बूथमध्ये स्थायिक झालो. मायक्रोफोनमध्ये बोलण्याचे नाटक करून, मी माझ्या क्रियाकलापांचा अहवाल एका छोट्या पॉकेट रेकॉर्डरमध्ये लिहिला. लुईस अपारिसिओच्या हत्येशिवाय घडलेल्या जवळजवळ प्रत्येक घटना मी कव्हर केल्या आहेत. माझे बोलणे संपायला मला जवळपास पंधरा मिनिटे लागली.
  
  
  मग मी डेन्व्हरला फोन केला.
  
  
  "तुम्ही थकलेले दिसता," डेन्व्हरने ओळीवर जाताना सांगितले.
  
  
  “हो,” मी आस्थेवाईकपणे म्हणालो, “मग आपण हे पूर्ण करूया, ठीक आहे?”
  
  
  "मी आता रेकॉर्ड करत आहे."
  
  
  “हाय स्पीड,” मी थकल्यासारखे म्हणालो. "चला रात्रभर काम करू नका."
  
  
  "रॉजर. प्राप्त करण्यास तयार आहे."
  
  
  “ठीक आहे, हे वैयक्तिक आहे. केवळ ग्रेगोरिअसच्या पुनरुत्पादनासाठी. पुन्हा करा - फक्त ग्रेगोरिअससाठी.
  
  
  मी टेप कॅसेट हाय-स्पीड प्लेअरमध्ये घातली आणि फोनच्या मायक्रोफोनवर दाबली. मी खेळायला दाबले आणि मशीन दूरच्या करवतीच्या किंकाळ्यासारखी ओरडली. आवाज सात-आठ सेकंद चालला, नंतर अचानक थांबला.
  
  
  मी फोन कानाला लावला आणि विचारले, "कशी झाली भेट?"
  
  
  "वाद्ये दर्शवतात की सर्वकाही व्यवस्थित आहे," डेन्व्हरने कबूल केले.
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. "ग्रेगोरिअसला सुपूर्द केल्यानंतर ही टेप ताबडतोब नष्ट करावी अशी माझी इच्छा आहे."
  
  
  "मी करेन. अजून काही?"
  
  
  मी म्हणालो, "नाही मला वाटतं एवढंच.
  
  
  मी फोन ठेवला. बूथ सोडण्यापूर्वी, मी मूळ टेप रिवाउंड केला, मायक्रोफोन म्यूट केला आणि टेप पूर्णपणे पुसून होईपर्यंत हाय-स्पीड टेप मशीनवर "रेकॉर्ड" मोडमध्ये चालवला.
  
  
  माझ्या खोलीत परत, जवळ येत असलेल्या पहाटेची चमक टाळण्यासाठी मला पडदे काढावे लागले. मी कपडे उतरवले, अंथरुणावर गेलो आणि बराच वेळ विचार केला, कारण माझे विचार मी ग्रेगोरियसला पाठवलेल्या संदेशाच्या शेवटच्या भागावर केंद्रित होते:
  
  
  “डिएट्रिचने जे शोधून काढले ते इतके धोकादायक आहे की त्याच्यावर विश्वास ठेवता येत नाही. माणूस अत्यंत न्यूरोटिक आणि अस्थिर आहे. जर त्याचा सिंथेटिक हेरॉइनचा फॉर्म्युला कधी चुकीच्या हातात पडला, तर त्याच्या परिणामांचा विचार करायला मला आवडणार नाही. वस्तुनिष्ठपणे, मी ते शक्य तितक्या लवकर काढून टाकण्याची शिफारस करतो."
  
  
  प्रकरण तेरावा
  
  
  संध्याकाळी उशिरापर्यंत मी झोपलो होतो जेव्हा एका उन्मादित आणि घाबरलेल्या सुसानने माझ्या दारावर टकटक करत मला जागे केले.
  
  
  मी अंथरुणातून बाहेर पडलो आणि संकोचने दरवाजा उघडला. सुसानने फक्त बिकिनी आणि निखळ बीच जॅकेट घातले होते. तिचे लांबसडक सोनेरी केस तिच्या छातीवरून खाली आले होते.
  
  
  ती किंचाळली. "माझे वडील गेले!"
  
  
  तिच्या चेहऱ्यावर फिकट सावलीत भीती लिहिलेली होती. तिचे डोळे एका विचलित कोऱ्या टक लावून पाहात बदलले ज्यावर ती क्वचितच नियंत्रण ठेवू शकली.
  
  
  जेव्हा मी तिला शांत केले तेव्हा मी पँट, शर्ट आणि सँडल घातले. आम्ही तिच्या खोलीत गेलो.
  
  
  मी डायट्रिच स्वीटच्या लिव्हिंग रूममध्ये आजूबाजूला पाहिले. तो एक मार्ग होता. दिवे उलटले होते आणि त्याच्या बाजूला कॉफी टेबल होते. ॲशट्रेमधून सिगारेटचे बुटके जमिनीवर पसरले होते.
  
  
  मी किचनकडे वळलो. ते पूर्णपणे रिकामे होते. काही तासांपूर्वी मी तिथे पाहिलेल्या रिटॉर्ट्स, नळ्या आणि इतर प्रयोगशाळेतील उपकरणे काहीही शिल्लक नव्हते.
  
  
  "तेथे!" - सुसान म्हणाली. "हे बघ!"
  
  
  "मला सांग काय घडले ते."
  
  
  तिने स्वतःला शांत करण्यासाठी दीर्घ श्वास घेतला. “आज सकाळी साडे दहाच्या सुमारास मला जाग आली. वडील अजूनही झोपलेले होते. तू गेल्यानंतर आम्ही झोपायला गेलो, पण तो इतका काळजीत होता की मी त्याला झोपेच्या गोळ्या घ्यायला लावल्या. मी उठल्याबरोबर एअरलाइन्सला फोन केला आणि आज दुपारी निघण्यासाठी बुकिंग केले. मी बुक करू शकणारी ही सर्वात पहिली फ्लाइट होती. मग मी एक कप कॉफी प्यायली. तोपर्यंत अकरा वाजले होते. मला जास्त वेळ सूर्यस्नान करायचे होते आणि मी माझ्या वडिलांना शक्य तितक्या वेळ झोपू दिले तर बरे होईल असे वाटले नाही, म्हणून मी तलावाकडे गेलो. मी काही मिनिटांपूर्वीच तिथे होतो. मी माझ्या वस्तू पॅक करण्यासाठी परत गेलो आणि - आणि हे सापडले! " तिने निराशेने हात हलवला.
  
  
  "तुम्हाला इथे नोट किंवा काही सापडलं का?"
  
  
  तिने मान हलवली. - "काही नाही! वरवर पाहता, वडील उठले आणि कपडे घातले. त्यांनी नाश्ता स्वतःच बनवला असावा. टेरेसवरच्या टेबलावर डिशेस अजूनही आहेत. त्याच्याकडे फक्त ज्यूस, कॉफी आणि एक अंडे होते".
  
  
  मी स्वयंपाकघरात आजूबाजूला पाहिले. - त्याने येथे साफसफाई केली का?
  
  
  "मला माहित नाही. काल रात्री त्याने हे केले नाही. तो खूप थकला होता. तो म्हणाला की तो आज सकाळी करू."
  
  
  "तो प्रयोगशाळेच्या उपकरणांचे काय करेल?"
  
  
  "त्याने मला सांगितले की तो तोडून टाकेल आणि तुकडे कचऱ्यात फेकून देईल."
  
  
  "आणि तो?"
  
  
  सुसानने कचरापेटीचे झाकण उचलले. "नाही. येथे कोणतेही व्यंजन नाहीत.
  
  
  “त्याने मला सांगितले की त्याने आणखी चाळीस किलो हेरॉईन बनवले आहे. तो कुठे ठेवला? "
  
  
  "सिंकच्या वरच्या कॅबिनेटमध्ये."
  
  
  "ते तिथे आहे का?"
  
  
  तिने कपाटाचे दरवाजे उघडले जेणेकरून मला कपाट रिकामे दिसत होते. तिने तिचा गोंधळलेला चेहरा माझ्याकडे वळवला.
  
  
  "त्याला सोडले का?"
  
  
  तिने मान हलवली. "मला माहित नाही. मला वाटत नाही. काल रात्री त्याने झोपण्याशिवाय काहीही केले नाही.
  
  
  "एकाग्रतेबद्दल काय?
  
  
  सुझनने पुन्हा स्वयंपाकघरात पाहिलं. तिने कचऱ्याच्या डब्याचे झाकण उचलले. “इथे,” वापरलेले पेपर टॉवेल उचलत ती म्हणाली. तिने प्लास्टिकची बाटली उचलली. "ते रिकामे आहे."
  
  
  - किमान, देवाचे आभार.
  
  
  मी दिवाणखान्यात परतलो.
  
  
  "तो त्याचा दुसरा खेळ खेळत आहे का?" - मी सुसानला विचारले. "तो स्टोसेलीच्या मागे गेला?"
  
  
  "अरे देवा!" ती भयभीतपणे उद्गारली: "मी याबद्दल कधीच विचार केला नाही!"
  
  
  “मी त्याला सांगितले की तो खुन्यांसोबत खेळत आहे! त्याने काय केले? "
  
  
  सुसानने शांतपणे मान हलवली. तिचे डोळे भरून आले. ती अचानक माझ्या मिठीत आली. तिचे लांब सोनेरी केस तिच्या पाठीवरून खाली वाहत होते. माझ्या शेजारी तिच्या जवळजवळ नग्न शरीराची उष्णता मला जाणवली, तिचे लहान, मजबूत स्तन माझ्या छातीवर दाबले गेले.
  
  
  तिने माझी छाती फुंकली आणि तिचा चेहरा माझ्याकडे वळवण्यासाठी मी तिची हनुवटी माझ्या हाताने पकडली. तिने डोळे बंद केले, तिचे ओठ माझ्याकडे दाबले आणि तिचे तोंड उघडले.
  
  
  काही क्षणानंतर तिने तिचे तोंड दूर केले, परंतु केवळ एक इंचाचा अंश.
  
  
  "अरे देवा," ती कुजबुजली, "मला विसरू दे!" मी आता ते घेऊ शकत नाही प्लीज, प्लीज... मला विसरून जा! "
  
  
  आणि मी ते केले. दिवाणखान्यात भंगारात. खिडक्यांमधून वाहणाऱ्या प्रकाशाच्या किरणांमध्ये. कसेतरी आम्ही आमचे कपडे फाडून एकमेकांना मिठी मारली आणि आम्ही दोघेही विस्मरणात सापडलो आणि स्वतःचे टेन्शन सोडले.
  
  
  तिचे स्तन माझ्या तळहातांना त्यांच्या आकाराप्रमाणे शिल्पित केल्यासारखे बसतात. तिच्या मांड्या पसरल्या आणि माझ्याभोवती गुंडाळल्या. छेडछाड नाही. एकमेकांशी अचानक झालेल्या हिंसक मारामारीशिवाय काहीही नाही. मी तिला जितके घेतले तितके तिने मला घेतले.
  
  
  आणि शेवटी, घामाने झाकलेली, घामाने लपेटलेली, लैंगिक उर्जेच्या तीव्र लाटेत, ती माझ्या बाहूंमध्ये स्फोट झाली, तिची नखे माझ्या पाठीत खोदली गेली, तिचे दात माझ्या खांद्यावर पडले आणि तिच्या आक्रोशांनी खोली भरली.
  
  
  आम्ही नुकतेच निघालो होतो, थकलेले पण तृप्त झालो होतो, तेवढ्यात फोन वाजला.
  
  
  आम्ही एकमेकांकडे पाहिले.
  
  
  "मला उत्तर दे," ती थकून म्हणाली.
  
  
  मी खोली ओलांडून खिडकीजवळच्या टेबलावर गेलो. "नमस्कार?"
  
  
  "मी तुझ्यासाठी आनंदी आहे, कार्टर," एका माणसाचा आवाज तीव्रपणे म्हणाला. “सेनर डायट्रिचचे आयुष्य तुमच्या हातात आहे. तुम्ही ज्या महिलेला डेट करत आहात ती आज रात्री तुम्हाला भेटेल. आठ तास. त्याच ठिकाणी तुम्ही आधी तिच्यासोबत जेवण केले होते. आणि पोलिसांकडून तुमचा पाठलाग केला जात नाही याची खात्री करा.
  
  
  फोन माझ्या कानात अडकला, पण मी कार्लोस ऑर्टेगाचा आवाज ओळखण्याआधीच, मऊ, विनम्र, राखीव आणि भावना किंवा नाटकाचा थोडासा इशारा न देता.
  
  
  मी फोन ठेवला.
  
  
  "कोण होता तो?" - सुसानला विचारले.
  
  
  “राँग नंबर,” मी म्हणालो आणि तिच्याकडे परतलो.
  
  
  * * *
  
  
  आम्ही दिवस सुखद वासनेत घालवले. सुसान माझ्यात गुरफटली, जणू जगापासून लपवण्याचा प्रयत्न करत आहे. आम्ही तिच्या बेडरूममध्ये प्रवेश केला, पडदे खाली ओढले आणि प्रकाश आणि सन्मान रोखला. आणि आम्ही प्रेम केले.
  
  
  नंतर, खूप नंतर, मी तिला माझ्या खोलीत बदलण्यासाठी सोडले.
  
  
  “तुम्ही इथेच रहावे अशी माझी इच्छा आहे,” मी तिला म्हणालो. “खोली सोडू नकोस. दार उघडू नका. कोणीही नाही, अपवाद नाही. समजलं तुला?"
  
  
  ती माझ्याकडे पाहून हसली. "तुला सापडेल, नाही का?" - तिने विचारले, परंतु ते प्रश्नापेक्षा विधान अधिक होते. "बाबा ठीक असतील ना?"
  
  
  मी तिला उत्तर दिले नाही. मला माहित होते की मी ज्या पुरुषांमध्ये फिरलो त्यांच्या भयंकर क्रूरतेची किंवा दुसऱ्या पुरुषाच्या वेदनांबद्दलची त्यांची उदासीनता तिला कळवण्याचा माझ्याकडे कोणताही मार्ग नव्हता.
  
  
  मी तिला हे जग कसे समजावून सांगू की ज्यात तू तुझ्या हातमोजेच्या मुठीभोवती साखळी गुंडाळली आहेस आणि एका माणसाच्या फासळीत वारंवार ठोसा मारला आहेस, जोपर्यंत तू हाडे तुटण्याचा कोरडा आवाज ऐकत नाहीस आणि तो स्वत: चे रक्त काढू लागला तेव्हा तो अविवेकीपणे पाहत होता. ? की पाटावर हात ठेवून कावळ्याने पोर तोडली? आणि त्याच्या फाटलेल्या घशातून येणाऱ्या प्राण्यांच्या वेदनांकडे त्याने लक्ष दिले नाही आणि त्याचे शरीर लंगडे स्नायू आणि फाटलेल्या ऊतींमध्ये बदललेल्या चिरडणाऱ्या उबळांकडे लक्ष दिले नाही.
  
  
  मी तिला कार्लोस ऑर्टेगा, स्टोसेली किंवा लुईस अपारिसियो सारख्या पुरुषांना कसे समजू शकेन? किंवा मी, त्या बाबतीत.
  
  
  सुसान तिच्या सध्याच्या मन:स्थितीत असल्याने काहीही न बोललेलेच बरे. ती Consuela Delgardo नव्हती.
  
  
  मी तिच्या गालावर चुंबन घेतले आणि माझ्या मागे खोलीला कुलूप लावून निघालो.
  
  
  * * *
  
  
  माझ्या स्वतःच्या खोलीत, मला ताबडतोब एक काळी सूटकेस दिसली, जी हर्बर्ट डायट्रिचने मला तीस किलोग्रॅम शुद्ध हेरॉइनबद्दल सांगितले. ती न उघडता मी सुटकेस माझ्याजवळ ठेवली. दुसरी गोष्ट म्हणजे जीन-पॉलचे शरीर. जर मी AX ला कॉल करू शकलो तर त्यातून सुटका करणे सोपे होईल. पण मी एकटा होतो आणि ही एक समस्या होती.
  
  
  त्यापासून मुक्त होण्याचा कोणताही मार्ग नव्हता आणि वेळ कमी होता, म्हणून मी शेवटी कोणतीही कारवाई थांबवण्याचा निर्णय घेतला. मी शरीर फिरवले, मग ते उचलले आणि टेरेसवर नेले, काळजीपूर्वक सूर्यप्रकाशातील एका लाउंजरवर ठेवले. कोणत्याही अनौपचारिक निरीक्षकाला, तो डुलकी घेत असल्यासारखा दिसत होता.
  
  
  मी आंघोळ केली आणि पटकन बदलले, मग ह्यूगोला माझ्या डाव्या हाताला बांधले आणि कमी-स्लंग शोल्डर होल्स्टरवर सरकले. विल्हेल्मिना तिच्या कोपराखाली कशी सरकते हे मी तपासले. मी 9mm ammo ची क्लिप काढली, क्लिप रीलोड केली आणि सुरक्षा स्थापित करण्यापूर्वी चेंबरमध्ये एक फेरी क्लिक केली.
  
  
  मी दुसरे हलके जाकीट घातले.
  
  
  
  
  मी दिवसा ते दूर करू शकत नाही. 9 मिमी लुगर ही कोणत्याही कल्पनेने एक मोठी बंदूक आहे आणि माझ्या जाकीटच्या खाली असलेल्या फुगवटाने मला दूर केले असते. पण रात्री मला त्याचा सामना करता आला. म्हणजे माझ्याकडे कोणी फार बारकाईने पाहिले नाही तर.
  
  
  मी तयार झाल्यावर, मी खोली सोडली आणि हॉलवेच्या खाली सर्व्हिस लिफ्टकडे आलो, मागच्या बाहेर पडण्याच्या दिशेने निघालो.
  
  
  पाच मिनिटांपेक्षा कमी वेळात मी हॉटेलच्या बाहेर आलो, टॅक्सीच्या मागे अडकून एल सेंट्रोकडे निघालो.
  
  
  एकदा आम्ही काही ब्लॉक चाललो होतो, मी सीटवर बसलो. आम्ही कोस्टेराच्या बाजूने पश्चिमेकडे निघालो. कॉस्टेरा खूप मोकळी आहे आणि मला सोयीस्कर वाटण्यासाठी पोलिसांच्या खूप गाड्या आहेत, म्हणून आम्ही कॅले सेबॅस्टियन एल कॅनोजवळ आलो तेव्हा मी ड्रायव्हरला पुढे जाण्यास सांगितले. तीन ब्लॉक्सनंतर आम्ही Avenida Cuauhtemoc वर डावीकडे वळलो, जे Costera ला समांतर El Centro पर्यंत जाते. जेथे Cuauhtémoc Avenida Constituyentes ला सामील होतो आम्ही पुन्हा डावीकडे वळलो. मी त्याला Avenida Cinco de Mayo च्या कोपऱ्यावर थांबायला सांगितले आणि त्याला पैसे दिले, मी हलण्यापूर्वी त्याला नजरेतून बाहेर काढताना पाहिले.
  
  
  मी कॅथेड्रलपासून फक्त दोन ब्लॉक्सवर होतो, ज्याच्या सुंदर, निळ्या-पेंट केलेल्या कांद्या-रंगीत स्पायर्समुळे ते रशियन ऑर्थोडॉक्स चर्चसारखे दिसते. मी दुसरी टॅक्सी घेतली आणि त्याने मला हर्नांडोच्या घरापासून काही अंतरावर सोडले. मी ते अंतर चालू शकलो असतो कारण ते फार दूर नव्हते, परंतु मी टॅक्सीमध्ये बसलो तर माझे लक्ष कमी झाले असते.
  
  
  मी हर्नांडो मध्ये गेलो तेव्हा ठीक आठ वाजले होते. पियानोवादक त्याच्या मोठ्या काळ्या हातांनी, डोळे मिटून, हळूवारपणे त्याच्या सीटवर मागे-पुढे करत पियानोवर मऊ ताल वाजवत होता. मी आजूबाजूला पाहिले. कॉन्सुएला पियानो बारमध्ये नव्हता. मी डायनिंग रूममधून फिरलो. ती त्यातलीच नव्हती.
  
  
  मी तिची वाट पाहत असताना मी दारू पिण्यासाठी बारमध्ये बसलो. मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. आठ वाजून पाच मिनिटे. मी उठलो, पे फोनवर गेलो आणि हॉटेलला फोन केला. त्यांनी सुट 903 वर कॉल केला. उत्तर नव्हते. वरवर पाहता सुसानने माझ्या सूचनांचे काटेकोरपणे पालन केले. तिने फोन कॉललाही उत्तर दिले नाही.
  
  
  मी फोनवरून पाठ फिरवली, तेव्हा कॉन्सुएला माझ्या कोपरावर उभा होता. तिने माझा हात हातात घेतला आणि माझ्या गालाचे चुंबन घेतले.
  
  
  "तुम्ही हॉटेलमध्ये सुसान डायट्रिचशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न केला आहे का?"
  
  
  मी सहमती दर्शविली.
  
  
  "मग तुम्हाला माहित आहे की मिस डायट्रिच तिच्या खोलीत नाही," ती म्हणाली. "ती किमान अर्धा तास तिथे नव्हती. तुम्ही आधीच भेटलेल्या व्यक्तीसोबत ती निघून गेली."
  
  
  "ब्रायन गॅरेट?" - मी म्हणालो, असुरक्षित वाटत आहे.
  
  
  कन्सुएलाने होकार दिला.
  
  
  "मला वाटते की त्याने तिला तिच्या वडिलांकडे नेण्याची गोष्ट सांगितली?"
  
  
  “तुम्ही अंदाज कसा लावू शकता? त्याने नेमके तेच केले. तिने अजिबात गडबड केली नाही."
  
  
  "का?"
  
  
  "इतर गोष्टींबरोबरच, मी तुम्हाला नंतर कार्लोसला भेटायला घेऊन जाईन तेव्हा तुम्हाला कोणताही त्रास होणार नाही याची खात्री करण्यासाठी." तिचा चेहरा मऊ झाला. “मला माफ करा, निक. तुला माहित आहे की मला त्यांच्याबरोबर जावे लागेल, जरी ते तुला दुखावले तरी. ही मुलगी तुमच्यासाठी किती महत्त्वाची आहे? "
  
  
  मी आश्चर्याने कॉन्सुएलाकडे पाहिले. "मी तिला काल रात्री भेटलो," मी म्हणालो. "तुला माहित नव्हते का?"
  
  
  "काही कारणास्तव मला समजले की ती तुमची जुनी मैत्रीण आहे."
  
  
  "विसरून जा. पुढे काय?"
  
  
  "तुम्ही मला ला पेर्ला येथे जेवणासाठी आमंत्रित करा." ती माझ्याकडे पाहून हसली. "आम्ही काही चांगले अन्न खाणार आहोत आणि उच्च डायव्हर्स पाहणार आहोत."
  
  
  "कार्लोसचे काय?"
  
  
  "तो आम्हाला तिथे भेटेल." तिने हात पुढे केला आणि तिच्या बोटांनी माझ्या गालाला हळूवार स्पर्श केला. “देवाच्या फायद्यासाठी, निक, इतके कठोर पाहू नकोस. मी इतका अनाकर्षक नाही की तू माझ्याकडे बघून हसू शकत नाहीस ना? "
  
  
  * * *
  
  
  एल मिराडोर हॉटेलच्या खाली असलेल्या क्वेब्राडा खडकांच्या आतील पृष्ठभागावर जाणाऱ्या अरुंद दगडी पायऱ्या आम्ही खाली उतरलो. आम्ही वरच्या स्तरावरील एल गॉरमेट रेस्टॉरंटमध्ये हलके जेवण केले आणि आता मी कॉन्सुएलाच्या मागे गेलो कारण ती अंधारात खालच्या स्तरावर ला पेर्लाकडे जात होती. तिला रेलिंगच्या शेजारी असलेल्या एका टेबलावर एक आसन दिसले जे समुद्राच्या अरुंद कड्याकडे आणि उंच कडाच्या पायथ्याशी आदळणाऱ्या लाटा पाहत होते.
  
  
  जवळपास दहा वाजले होते. दुपारच्या जेवणाच्या वेळी कॉन्सुएलाने लहान बोलण्याचा प्रयत्न केला नाही.
  
  
  "आणखी किती?" - आम्ही बसलो तेव्हा मी तिला विचारले.
  
  
  "काही दिवस नाही. तो लवकरच इथे येईल. दरम्यान, आम्ही उंच गोताखोरांना पाहू शकतो."
  
  
  आम्ही आमचे पहिले पेय संपवले तोपर्यंत, डायव्हर्स आमच्या डावीकडे एका खालच्या खडकाळ ढिगाऱ्यावर पोहोचले होते आणि पाण्याच्या अगदी वरच्या कड्याकडे उतरले होते. त्यापैकी तीन होते. त्यातील एक कबुतर खडकाच्या बाहेरून खाडीत गेला आणि पोहत पलीकडे गेला. आता काही स्पॉटलाइट वगळता सर्व दिवे बंद झाले होते. पहिला डायव्हर पाण्यातून बाहेर आला, त्याचे ओले शरीर चमकत होते. स्पॉटलाइट्स त्याचा पाठलाग करत होते जेव्हा तो हळू हळू जवळजवळ निखळ टेकडीवर चढत होता ज्यावरून तो डुबकी मारणार होता. आधाराला धरून, बोटांनी खडकाला धरून त्याने शिखरावर जाण्याचा मार्ग पत्करला. शेवटी, त्याने खाडीच्या एकशे तीस फूट उंचीवर उडी मारली.
  
  
  तरुण गोताखोराने कड्याच्या मागे असलेल्या छोट्या मंदिरासमोर गुडघे टेकले, डोके टेकवले आणि त्याच्या पायावर जाण्यापूर्वी स्वत: ला ओलांडले.
  
  
  
  मग तो कड्याच्या काठावर परतला.
  
  
  आता स्पॉटलाइट्स गेले होते आणि तो अंधारात होता. खाली, आमच्या खाली, एक मजबूत लाट कोसळली आणि पांढरा फेस खडकांच्या पायथ्यापासून वर आला. पाताळाच्या विरुद्ध बाजूस, चुरगळलेल्या वर्तमानपत्राने बनवलेली आग पेटली, तेजस्वी प्रकाशाने दृश्य प्रकाशित केले. मुलाने पुन्हा स्वतःला ओलांडले. त्याने पायाची बोटे ताणली.
  
  
  ड्रम्सचा वेग वाढताच तो अंधारात उडी मारत गेला, त्याचे हात त्याच्या बाजूने उडत होते, त्याचे पाय आणि पाठ हवेत धनुष्य होईपर्यंत कमान करत होते, प्रथम हळूहळू, नंतर वेगवान, तेजस्वीतेत डुंबत होते. अग्नीचा प्रकाश आणि शेवटी, एक प्रचंड लाट - त्याचे हात हंसच्या उडीमध्ये व्यत्यय आणतात आणि शेवटच्या क्षणी त्याच्या डोक्यावर उठतात.
  
  
  त्याच्या डोक्यात पाणी येईपर्यंत शांतता होती आणि मग ओरड, टाळ्या आणि जयघोष झाला.
  
  
  आमच्या आजूबाजूचा आवाज कमी होत असताना, मी कार्लोस ऑर्टेगाला माझ्या मागून बोलताना ऐकले. "तो सर्वोत्तम गोताखोरांपैकी एक आहे." माझ्या शेजारची खुर्ची ओढून तो बसला.
  
  
  “प्रत्येक वेळी आणि नंतर,” कार्लोस नम्रपणे म्हणाला, खाली बसून आपली खुर्ची सरळ करत, “ते स्वत: ला मारतात. उडी मारताना त्याचा पाय कठड्यावरून घसरला किंवा खडक साफ करण्याइतपत त्याने उडी घेतली नाही तर... त्याने खांदे उडवले. “किंवा जर त्याने लाटेचा चुकीचा अंदाज लावला आणि पुरेसे पाणी नसताना खूप वेगाने डुबकी मारली. किंवा जर रोलबॅक त्याला समुद्रात घेऊन जाईल. ते लाटेने तोडले जाऊ शकते. दगड विरुद्ध. 1958 मध्ये येथे जंगल चित्रपटाचे चित्रीकरण झाले तेव्हा एंजल गार्सियाचा अशा प्रकारे मृत्यू झाला. तुम्हाला याबद्दल माहिती आहे का?
  
  
  “तुम्ही पुनरावलोकन व्याख्यान वगळू शकता,” मी म्हणालो. "चला व्यवसायात उतरूया."
  
  
  "तुम्हाला माहित आहे का की सेनर डायट्रिच माझा पाहुणा आहे?"
  
  
  "मी स्वतःसाठी ते शोधण्यात सक्षम होतो."
  
  
  "तुम्हाला माहित आहे का की त्याच्या मुलीने त्याला सामील होण्याचा निर्णय घेतला?"
  
  
  “म्हणून मला कळले,” मी उदासीनतेने म्हणालो. "तुला माझ्याकडून काय हवे आहे?"
  
  
  कन्सुएला बोलला. "आता मी तुला सोडू का, कार्लोस?"
  
  
  "आता नाही". त्याने एक छोटी, पातळ सिगार काढली आणि हळूच पेटवली. त्याने माझ्याकडे पाहिले आणि प्रेमळपणे म्हणाला: "तुम्हाला आमच्याबरोबर सहयोग करायला आवडेल?"
  
  
  मला धमक्यांची अपेक्षा होती. मी ही एक वगळता जवळजवळ सर्व घटनांची अपेक्षा केली आणि विचार केला. ऑफरने मला आश्चर्यचकित केले. मी Consuela कडे पाहिले. ती पण माझ्या उत्तराची वाट पाहत होती.
  
  
  कार्लोस माझ्या आणखी जवळ झुकला. मला त्याच्या आफ्टरशेवचा वास आला. “मला डायट्रिचच्या सूत्राबद्दल माहिती आहे,” तो म्हणाला आणि त्याचा आवाज माझ्या कानापर्यंत पोहोचला नाही. "मला तुमच्याशी त्याच्या संभाषणाबद्दल आणि तो काय तयार करू शकतो हे मला माहीत आहे."
  
  
  “ही खरी हॉटेल स्पाय सिस्टीम आहे,” मी टिप्पणी केली.
  
  
  कार्लोसने माझ्या टीकेकडे दुर्लक्ष केले.
  
  
  "डिएट्रिचने जे शोधून काढले ते आपल्याला सर्व अब्जाधीश बनवू शकते."
  
  
  मी माझ्या खुर्चीत मागे टेकलो.
  
  
  "ऑर्टेगा, मला करारात का आणता?"
  
  
  कार्लोस आश्चर्यचकित होता. "मला वाटले की हे तुम्हाला स्पष्ट होईल. आम्हाला तुझी गरज आहे."
  
  
  आणि मग मला सर्व काही समजले. “स्टोसेली,” मी कुरकुरलो. “तुम्हाला हेरॉईन वितरक पाहिजे. स्टोसेली तुमचा वितरक असेल. आणि तुम्हाला मला स्टोसेलीला जाण्याची गरज आहे.
  
  
  कार्लोस माझ्याकडे पातळ, वाईट काजळीने हसला.
  
  
  कन्सुएला बोलला. ओर्टेगाने तिला गप्प केले. “कदाचित तू आम्हांला सोडून जावं प्रिये. आम्हाला कुठे भेटायचे हे तुम्हाला माहिती आहे - जर मिस्टर कार्टर आमच्यात सामील होण्यास सहमत असतील तर."
  
  
  कन्सुएला उभा राहिला. तिने माझ्या शेजारच्या छोट्या टेबलाभोवती फिरत माझ्या खांद्यावर हात ठेवला. तिच्या पातळ बोटांचा घट्ट दाब मला जाणवला.
  
  
  "काहीही करू नकोस, निक," ती बडबडली. “पुढच्या टेबलावर तीन पुरुष सशस्त्र आहेत. ते बरोबर नाही का, कार्लोस?
  
  
  "एस्व्हरडॅड."
  
  
  कॉन्सुएला पायऱ्यांकडे सरकला. ऑर्टेगाकडे परत येण्यापूर्वी मी तिला क्षणभर पाहिलं.
  
  
  "आता ती गेली आहे, ओर्टेगा, तू मला काय सांगू इच्छितोस की तू तिला कळू इच्छित नाहीस?"
  
  
  क्षणभर ओर्टेगाने प्रतिसाद दिला नाही. त्याने आमचा एक रिकामा ग्लास उचलला आणि तो आळशीपणे त्याच्या बोटात फिरवला. शेवटी, त्याने ते खाली ठेवले आणि माझ्याकडे झुकले.
  
  
  “तुम्हाला वाटते की मला माहित नाही की जॉन बिकफोर्ड हा एक कमकुवत माणूस आहे ज्याला जास्त त्रास न देता आसपास ढकलले जाऊ शकते? तो त्याच्या लिंगाने विचार करतो. त्याच्यासाठी फक्त त्याची बायको महत्त्वाची आहे, ही प्रिय वेश्या. आणि ब्रायन गॅरेट? तुम्हाला असे वाटते की मला माहित नाही की गॅरेट बिकफोर्डपेक्षा मजबूत नाही?
  
  
  कार्लोस आता कुजबुजत होता, त्याचा चेहरा माझ्यापासून अगदी इंच दूर होता. अंधारातही मला त्याचे डोळे त्याच्या आंतरिक दृष्टीच्या सामर्थ्याने उजळलेले दिसत होते.
  
  
  “मी जगातील सर्वात श्रीमंत व्यक्तींपैकी एक होऊ शकतो. पण मी स्वतः करू शकत नाही. येथे मेक्सिकोमध्ये माझा काही प्रभाव आहे. माझे कनेक्शन आहेत. पण जेव्हा आम्ही आमचे कामकाज राज्यांमध्ये हलवतो तेव्हा काय होते? हे फक्त बिकफोर्ड, गॅरेट आणि मी असू. तुम्हाला स्टोसेलीला उभा असलेला बिकफोर्ड दिसतो का? किंवा गॅरेट? जेव्हा ते पहिल्यांदा त्याच्याशी समोरासमोर आले तेव्हा त्यांनी त्यांची पॅन्ट माती टाकली असती. मी तुला काय सांगतोय ते तुला समजतंय का?
  
  
  "हो. तुम्ही गॅरेट आणि बिकफोर्डपासून मुक्त व्हाल म्हणजे तुम्ही माझ्याशी करार करू शकता."
  
  
  "नक्की. काय म्हणता?"
  
  
  "काय फूट?" “मी म्हणालो, ओर्टेगा माझा प्रश्न त्याच्याबरोबर जाण्याच्या माझ्या कराराच्या दिशेने पहिले पाऊल म्हणून घेईल हे जाणून कार्लोस हसला. “दहा टक्के,” मी जोरात हसलो. मला माहित होते की ऑर्टेगा मला सौदेबाजीसाठी राजी करेल.
  
  
  
  मी हे केले नसते तर त्याला संशय आला असता. दहा टक्के हास्यास्पद आहे. "जर मी तुझ्याबरोबर गेलो तर आम्ही सारखेच विभक्त होऊ."
  
  
  "पन्नास टक्के? नक्कीच नाही."
  
  
  "मग स्वतःला दुसरा मुलगा शोधा." मी माझ्या खुर्चीत मागे टेकलो आणि टेबलावर पडलेले सिगारेटचे पॅकेट उचलले. लाइटरच्या ज्वालात, मी ओर्टेगाचा चेहरा पुन्हा गुळगुळीत, शांत शांत झालेला पाहिला.
  
  
  "तुम्ही सौदेबाजी करू शकत नाही."
  
  
  "असे कोण म्हणाले? ऐका, ऑर्टेगा, तुला माझी गरज आहे. तू मला सांगितलेस की माझ्याशिवाय तू हा करार करू शकत नाहीस. बिकफोर्ड आणि गॅरेट? स्टोसेली ते खाईल, थुंकेल आणि तुमचा पाठलाग करेल. आता ऐका. जर तुम्ही मला गाजर देणार असाल जेणेकरून मी ते नंतर ताणू शकेन, तर तुम्ही ते चांगले चरबीयुक्त आणि रसदार बनवा किंवा मी ते चावणार नाही.
  
  
  "चाळीस टक्के?" - कार्लोसने मला काळजीपूर्वक पहात काळजीपूर्वक सुचवले.
  
  
  मी मान हलवली. "पन्नास टक्के. आणि जर मी तुला माझी फसवणूक करताना पकडले तर - एक पैसाही - मी तुझ्या लपण्यासाठी येईन."
  
  
  कार्लोस संकोचत होता आणि मला माहित होते की मी त्याला पटवून दिले आहे. शेवटी त्याने मान हलवली. “तुम्ही खरेच सौदेबाजी करत आहात,” तो अनिच्छेने म्हणाला. त्याने हात पुढे केला. "संमत."
  
  
  मी त्याच्या हाताकडे पाहिले. “चला, ऑर्टेगा. आम्ही अजूनही मित्र नाही आहोत, त्यामुळे मी तुमचा मित्र आहे असे मला समजवण्याचा प्रयत्न करू नका. हा निव्वळ व्यावसायिक व्यवहार आहे. मला पैसा आवडतो. तुला सुद्धा. त्या आधारावर सोडूया.
  
  
  ओर्टेगा हसली. "किमान तू प्रामाणिक आहेस." त्याने आपला हात बाजूला सोडला आणि त्याच्या पायावर उभा राहिला. "आता आम्ही भागीदार आहोत, आम्ही जाऊ का, सेनॉर कार्टर?"
  
  
  "कुठे?"
  
  
  “मी गॅरेटच्या हॅसिंडा येथे पाहुणा आहे. त्याने मला तुम्हाला तिथे आमच्यात सामील होण्यासाठी आमंत्रित करण्यास सांगितले - जर तुम्ही आमच्यासोबत कार्य करण्याचे ठरवले तर." तो स्वतःच्या विडंबनावर हसला.
  
  
  ला पेर्ला नाईटक्लबमधून जाणाऱ्या अरुंद दगडी आणि काँक्रीटच्या पायऱ्यांवरून वर गेल्यावर मला दिसले की आमच्यामागे तीन माणसे येत आहेत जी संध्याकाळच्या टेबलावर बसलेली होती.
  
  
  कड्याच्या माथ्यावर असलेल्या वर्तुळाकार कोबीस्टोन रस्त्यावर एक गाडी आमची वाट पाहत होती. आम्ही जवळ आल्यावर ड्रायव्हरने दरवाजा उघडा ठेवला. मागच्या सीटवर बसणारी ओर्टेगा पहिली होती आणि मला त्याच्यात सामील होण्यासाठी इशारा केला. मी स्थिरावल्यावर ड्रायव्हरने दरवाजा बंद केला आणि पुढच्या सीटवर गेला. त्याने इंजिन सुरू केले आणि नंतर माझ्याकडे वळले, त्याच्या जाड मुठीने एका मोठ्या मॉसर पॅराबेलम पिस्तुलाचे बट पकडले होते, त्याचे थूथन काही इंच दूरवरून थेट माझ्या चेहऱ्याकडे होते.
  
  
  मी न हलवता विचारले, "कार्लोस, हे सर्व काय आहे?"
  
  
  “तुमची बंदूक,” ओर्टेगाने हात पुढे करत म्हटले. “त्याने मला संध्याकाळ चिंताग्रस्त केले. मी आराम करू शकेन म्हणून ते मला का देत नाही? »
  
  
  “त्याला सावध राहायला सांग,” मी म्हणालो. "मी आता मागतो."
  
  
  "मूर्खपणा," ओर्टेगाने चपळाई केली. "जर तो कसा तरी जॅकेटमधून बाहेर पडला तर तो शूट करेल."
  
  
  मी काळजीपूर्वक विल्हेल्मिनाला होल्स्टरमधून बाहेर काढले. ओर्टेगाने ते माझ्याकडून घेतले.
  
  
  "तुझ्याकडे दुसरे काही शस्त्र आहे का, सेनॉर कार्टर?"
  
  
  हे ठरवण्यासाठी मला फक्त एक सेकंद लागला. मी ह्यूगोचे आवरण काढले आणि ओर्टेगाला पातळ स्टिलेटो दिला. “माझ्यासाठी त्यांची काळजी घे,” मी सहज म्हणालो.
  
  
  "वामनोस, पॅको!" ओर्टेगाने त्याचे शब्द कापले. ड्रायव्हरने मागे वळून गाडी सुरू केली. त्याने मध्य बेटावर आणि टेकडीच्या खाली फिरले.
  
  
  आम्ही क्वेब्राडा क्लिफ्सच्या कोबलस्टोन रस्त्यांवरून आणि अकापुल्कोच्या जुन्या भागाच्या अरुंद रस्त्यांवरून हळू हळू चालत गेलो. जसजसे आम्ही कोस्टेरा मिगुएल अलेमनकडे वळलो आणि पूर्वेकडे निघालो, तसतसे मी मॅटामोरोस हॉटेलच्या दिव्यांकडे खाडीच्या पलीकडे पाहू शकलो. ओर्टेगाने माझे लक्ष वेधून घेतले.
  
  
  “सेनॉर कार्टर, हॉटेलमध्ये परत जाण्याचा विचार करणे देखील तुमच्यासाठी खूप वाईट होईल,” ओर्टेगा कोरडेपणाने म्हणाली.
  
  
  "तुला कसा अंदाज आला?"
  
  
  कार्लोस म्हणाला, “तुम्ही फेडरेशनकडून टेनिएन्टे फेलिक्स फ्युएन्टेसमध्ये जाऊ शकता. "आणि ते आपल्या दोघांसाठी वाईट असेल, नाही का?"
  
  
  त्याने डोके माझ्याकडे वळवले, त्याचे काळेभोर डोळे वाईट करमणुकीने चमकत होते.
  
  
  "तुम्हाला वाटले की मला माहित नाही की टेनिएन्टे फुएन्टेस येथे अकापुल्कोमध्ये आहे?" त्याने विचारले. "मी मूर्ख आहे असे तुला वाटते का?"
  
  
  चौदावा अध्याय.
  
  
  गॅरेटच्या प्रचंड हॅसिंडाच्या तळमजल्यावर एक गोंगाटाची पार्टी चालू होती. त्याचे डझनभर मित्र न्यूपोर्ट बीचवरून ऐंशी फूट मोटर सेलबोटवरून आले. स्टिरिओ जोरात होता, अर्धे पाहुणे आधीच मद्यधुंद अवस्थेत होते. ओर्टेगा आणि पॅकोने मला वरच्या मजल्यावर ओढत बेडरूममध्ये नेले. पॅकोने मला खोलीत ढकलले, मारले आणि माझ्या मागे दरवाजा लावून घेतला.
  
  
  कन्सुएला एका मोठ्या किंग साइजच्या बेडवर पडलेला होता. तिच्या खोलीच्या पलीकडे कपाटांची संपूर्ण भिंत होती, ज्याचे दरवाजे खोलीतील प्रत्येक प्रतिबिंब प्रतिबिंबित करण्यासाठी आरसे लावलेले होते.
  
  
  ती माझ्याकडे पाहून हसली आणि अचानक ती एक गोंडस, कुरळे जंगल मांजर होती, कामुकपणे ताणलेली. तिने हात धरले. "इकडे ये."
  
  
  मी खुर्चीत पसरलो, मागे झुकलो आणि माझे पाय ओलांडले.
  
  
  “तुम्ही माझ्यावर प्रेम करावे अशी माझी इच्छा आहे,” कॉन्सुएला म्हणाली, तिचे डोळे अर्धे बंद आहेत आणि तिचे शरीर एका गोंडस, कोवळ्या वाघिणीसारखे आहे. मी शांत बसलो आणि विचारपूर्वक तिच्याकडे पाहिलं.
  
  
  "का?" मी विचारले. “घर माणसांनी भरले आहे म्हणून? ते तुम्हाला उत्तेजित करते का?
  
  
  "हो." कॉन्सुएलाचे डोळे किंचित उघडे होते.
  
  
  ती माझ्याकडे बघून हसली. "तू मला चिडवत आहेस," ती म्हणाली. "इकडे ये."
  
  
  मी उठून बेडच्या दिशेने सरकलो.
  
  
  मी तिच्या माथ्यावर खाली बसलो, माझे ओठ तिच्या घशाच्या गुळगुळीत दाबले, तिचे लांब, पिकलेले शरीर माझ्या हातात धरले. तिच्या कानात श्वास घेताच मी माझा भार तिच्यावर पडू दिला.
  
  
  "तू हरामी!" कॉन्सुएलाने माझे डोके वर केले, ते दोन्ही हातात घेतले आणि माझ्या डोळ्यांत हसले.
  
  
  मी तिच्यापासून उठलो आणि खोलीच्या पलीकडे गेलो,
  
  
  "कुठे जात आहात?"
  
  
  “दाढी,” मी माझ्या गालावरच्या खळ्यावर हात घासत म्हणालो. मी बाथरूममध्ये गेलो, माझे कपडे काढले, मग शॉवर चालू केला आणि आत गेलो.
  
  
  मी रुमाल कोरडा करून तोंड धुत होतो तेव्हा तिची ओरड ऐकली, “तुला एवढा वेळ काय लागला?”
  
  
  "मला सामील व्हा," मी प्रतिसाद दिला.
  
  
  काही क्षणानंतर मला ती माझ्या मागून वर येताना ऐकू आली आणि मग मला तिचे नग्न शरीर माझ्यावर दाबताना, मऊ स्तन माझ्या पाठीवर दाबताना, कमरेभोवती गुळगुळीत हात, ओले ओठ माझ्या खांद्याच्या ब्लेडला चुंबन घेताना आणि माझ्या मणक्याच्या खाली धावताना जाणवले. माझ्या गळ्यात.
  
  
  "तू मला स्वतःला कापायला लावशील."
  
  
  “नंतर दाढी करा,” ती माझ्या पाठीत कुजबुजली.
  
  
  “मी शेव्हिंग पूर्ण करत असताना आंघोळ करा,” मी म्हणालो.
  
  
  ती निघून गेल्यावर मी आरशात तिच्याकडे पाहिले. तिने पाणी चालू केले आणि शॉवरच्या पडद्यामागे गायब झाली. मी पाण्याच्या डब्यातून आत्म्याचा एक जोरदार प्रवाह ऐकला. मी पटकन आरशाजवळच्या शेल्फ् 'चे अव रुप पाहिले. काउंटरवर मला जड क्रिस्टल डिकेंटरमध्ये आफ्टरशेव्हची पिंट-आकाराची बाटली सापडली.
  
  
  कॉन्सुएलाने मला बोलावले. "ये माझ्याबरोबर, प्रिये!"
  
  
  “एका क्षणात,” मी उत्तर दिले.
  
  
  मी काउंटरवरून हाताचा टॉवेल घेतला आणि कॅराफेभोवती गुंडाळला. टॉवेलची दोन्ही टोके एका हातात धरून, मी ते पुढे-मागे फिरवले, नंतर माझ्या डाव्या हातावर तात्पुरत्या शस्त्राचा जोरदार वार केला. त्याने माझ्या तळहातावर आश्वासकपणे जोरदार आघात केला.
  
  
  मी बाथरूममध्ये गेलो आणि काळजीपूर्वक पडदा मागे घेतला.
  
  
  कॉन्सुएला माझ्या पाठीशी तिच्या पाठीशी उभी राहिली, तिचा चेहरा उंचावला आणि पाण्याच्या जोरदार फवाऱ्याने तिचे डोळे मिटले. क्षणभर मी तिच्या शरीराची समृद्ध, वक्र वक्रता, तिच्या पाठीचा गुळगुळीतपणा आणि तिची कंबर वळलेली आणि नंतर तिच्या गोल नितंबांना आणि लांब नितंबांची रेषा पूर्ण करण्यासाठी रुंद झालेली पाहिली.
  
  
  पश्चात्तापाचा एक मोठा उसासा टाकून, मी तिच्या डोक्याच्या मागच्या बाजूला टॉवेलने गुंडाळलेल्या डिकेंटरला माझ्या मनगटावर एक छोटासा झटका मारला. हा प्रहार तिच्या उजव्या कानाच्या मागे लागला.
  
  
  ती खाली पडताच, मी तिचे वजन माझ्या डाव्या हातात पकडले, तिची मऊ त्वचा माझ्या स्वत: च्या विरूद्ध सरकत असल्याचे जाणवले, सर्व गुळगुळीत, मजबूत मांस अचानक माझ्या हाताच्या कुंडीत शिथिल झाल्यासारखे वाटले. मी माझ्या मागच्या गालिच्यावर डिकेंटर फेकले आणि माझ्या उजव्या हाताने तिच्या पायाखाली पोहोचलो.
  
  
  मी तिला अंघोळीतून बाहेर काढले आणि बेडरूममध्ये नेले. मी तिला हळूवारपणे पलंगावर झोपवले, मग दूरवर गेलो आणि कव्हर्स मागे खेचले. मी तिला पुन्हा उचलले आणि काळजीपूर्वक शीटवर ठेवले.
  
  
  तिचे लांबसडक, तपकिरी केस, शॉवरमधून ओलसर, उशीवर पसरले होते. तिचा एक सडपातळ, टॅन केलेला पाय गुडघ्यापर्यंत अर्धा वाकलेला होता, दुसरा सरळ पसरलेला होता. तिचे डोके किंचित बाजूला झुकले.
  
  
  तिच्या पायांचे सुंदर जंक्शन झाकण्यासाठी मी तिच्यावर वरची चादर ओढली तेव्हा मला काय करावे लागले याबद्दल मला पश्चात्तापाची लाट वाटली. मग मी तिचा उजवा हात उचलला आणि तिच्या डोक्यावर उशीवर ठेवला. मी मागे सरकलो आणि तिच्याकडे पाहिलं. प्रभाव अगदी योग्य होता - जणू ती झोपली होती.
  
  
  आता मी पलंगाच्या पलीकडे असलेली घोंगडी मागे खेचली, मुद्दाम चादर फासली. मी उशीला विस्कटून टाकले आणि बेडच्या डोक्यावर यादृच्छिकपणे फेकले. मी खोलीच्या दूरच्या कोपऱ्यात एक लहान दिवा सोडून खोलीतील सर्व दिवे बंद केले.
  
  
  बाथरूममध्ये परत आल्यावर, मी कपडे घातले आणि उंच फ्रेंच दरवाजांमधून गडद बाल्कनीमध्ये जाण्यापूर्वी शेवटच्या वेळी बेडरूमची तपासणी केली, माझ्या मागे दरवाजे काळजीपूर्वक बंद केले.
  
  
  खालून पार्टीचे आवाज माझ्यापर्यंत पोहोचले. मी कार्लोससोबत आलो तेव्हा संगीत तेवढेच जोरात होते. पूल फ्लडलाइट्सने उजळला होता, ज्यामुळे त्याच्या सभोवतालचा भाग अधिक गडद दिसत होता. मी ज्या बाल्कनीवर उभा होतो ती सावलीच्या अंधाऱ्या भागात होती.
  
  
  माझ्या मागे असलेली खोली घराच्या विंगेत होती, ज्यातून पूल दिसत होता आणि मला खात्री होती की डायट्रिच कुटुंब घराच्या दुसऱ्या भागात असेल. शांतपणे चालत, सावलीत राहण्यासाठी भिंतीला दाबून मी बाल्कनीतून चालत गेलो.
  
  
  मी ज्या पहिल्या दरवाजाजवळ गेलो ते उघडले होते. मी ते थोडेसे उघडले आणि खोलीत पाहिले. ते रिकामे होते.
  
  
  मी पुढे निघालो. मी पुढची खोली करून पाहिली. पुन्हा काही नाही. मी हॅसिंडाच्या समोर चालत गेलो. जिथून मी बाल्कनीच्या सावलीत आडवा झालो तेथून मला समोरच्या गेटवर दोन रक्षक दिसले, जे प्रवेशद्वाराच्या वर लावलेल्या स्पॉटलाइट्सने चमकदार आणि कठोरपणे प्रकाशित झाले होते. त्याच्या मागे एक प्रवेश रस्ता होता जो खडकाच्या काठावर असलेल्या रस्त्याकडे नेत होता. कदाचित इतर रक्षक त्या भागात गस्त घालत असतील.
  
  
  कॉन्सुएला डेलगार्डोची बेडरूम जिथे होती तिथे मी परत आलो. मी तिथल्या प्रत्येक बेडरूमची तपासणी केली. शेवटचा एक होता ज्यामध्ये ऑर्टेगा झोपली होती.
  
  
  
  खोलीत प्रवेश करताच त्याच्या आफ्टरशेव्हचा उग्र वास माझ्या नाकातोंडात भरून आला. मी संधी साधून दिवा लावला. लांबच्या भिंतीला लागून एक मोठा वॉर्डरोब होता. मी दुहेरी दरवाजे उघडले. ऑर्टेगाच्या सुबकपणे लटकलेल्या ट्राउझर्स आणि स्पोर्ट्स शर्टच्या मागे, मला फ्लॅप बंद असलेला एक पुठ्ठा बॉक्स सापडला. मी ते उघडले. आत हेरॉइनच्या परिचित प्लास्टिकच्या पिशव्यांचा समूह होता. डायट्रिचकडे हे चाळीस किलोग्रॅम होते.
  
  
  कार्डबोर्ड बॉक्स सुरक्षित केल्यानंतर, मी तो पुन्हा कपाटात ठेवला आणि दरवाजे बंद केले, नंतर दिवा बंद केला आणि निघून गेले.
  
  
  बरं, मला हेरॉइन सापडली, पण तरीही डायट्रिच किंवा त्याच्या मुलीचे कोणतेही चिन्ह नव्हते. बाल्कनीच्या अंधारात, घराच्या भिंतीला दाबून उभे राहून, मला माझी निराशा वाटू लागली. मी माझ्या मनगटाच्या घड्याळाच्या चमकणाऱ्या हातांकडे पाहिलं. दहा मिनिटांपेक्षा जास्त वेळ गेला.
  
  
  मला अजूनही खाली तपासायचे होते, मी बाल्कनीच्या अगदी टोकापर्यंत परत आलो आणि हलकेच खाली जमिनीवर गेलो. कड्याचा कडा काही फूट अंतरावर होता आणि जवळजवळ शंभर फूट खाली समुद्रात कोसळला. झाडाझुडपांमध्ये लपून, मी खालच्या मजल्याचा पूर्णपणे शोध घेत एका खोलीतून दुसऱ्या खोलीत गेलो. डायट्रिचचे कोणतेही चिन्ह नाही.
  
  
  मोलकरीण क्वार्टर? होय खात्री. ते तिथे असू शकले असते. यामुळे त्यांना मुख्य घरात ठेवण्यापेक्षा अधिक अर्थ प्राप्त झाला, जिथे ते चुकून अडखळले जाऊ शकतात. मी सुबकपणे छाटलेल्या गवताच्या बाजूने, एका ताडाच्या झाडावरुन दुसऱ्या झाडावर जात, त्यांच्या सावलीत लपलो. दोनदा मला गस्त घालणारे रक्षक टाळावे लागले, सुदैवाने त्यांच्यासोबत कुत्रे नव्हते.
  
  
  सेवकांची निवासस्थाने ही मातीच्या विटांनी बनलेली लांब, सखल, एकमजली इमारत होती. मी खिडक्यांमधून प्रत्येक सहा खोल्यांमध्ये डोकावू शकलो. प्रत्येक दिवा लावला होता आणि गॅरेटच्या मेक्सिकन सहाय्यकांशिवाय प्रत्येक रिकामा होता.
  
  
  कमी वाढणाऱ्या अननस पामच्या पानांखाली टेकून मी इमारतीपासून दूर गेलो. मी मागे वळून पाहिलं. हे तळघर न करता काँक्रिट स्लॅब फाउंडेशनवर बांधले गेले. पोटमाळाही नव्हता. मी घर काळजीपूर्वक तपासले आणि खात्री झाली की त्यात डायट्रिच नाहीत, जोपर्यंत ते मेले नाहीत आणि त्यांचे मृतदेह माझ्या लक्षात आले नव्हते अशा छोट्याशा कपाटात भरलेले होते. पण तशी शक्यता नव्हती. कार्लोसला त्यांची जिवंत गरज होती.
  
  
  मी पुन्हा माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. बावीस मिनिटे झाली. ते कुठे असू शकतात? पुन्हा एकदा मी माझ्याकडे सोडलेल्या पर्यायांमधून गेलो. मी त्या खोलीत परत येऊ शकलो असतो जिथे कॉन्सुएला बेशुद्ध पडला होता आणि कार्लोसच्या मागे जाण्याची वाट पाहत होता. जेव्हा आम्ही एल मिराडोर हॉटेलमधून बाहेर पडलो, तेव्हा तो म्हणाला की आम्ही पहाटे चार किंवा पाचच्या सुमारास स्टेट्सला जात आहोत. पण जर मी हे केले असते, जर मी या क्षणाची वाट पाहिली असती, तर कार्लोसचा पुढाकार आणि फायदा झाला असता.
  
  
  ती चूक असेल. मला माहित होते की मला स्वतःहून ब्रेक घेणे आवश्यक आहे. एक ना एक मार्ग, मला माहित होते की मला कार्लोसपासून दूर जावे लागेल आणि मला ते लवकर करावे लागेल.
  
  
  मी गस्त घालणाऱ्या रक्षकांपासून सावधपणे दूर गेलो आणि हॅसिंडाच्या भोवती प्रदक्षिणा घातली, मग खडकाच्या काठाकडे निघालो. काठावर उतरून मी खाली उतरू लागलो.
  
  
  अंधारात, मी खडकावरून खाली उतरत असताना मला क्वचितच माझे पाय काढता आले. कठडा दिसत होता त्यापेक्षा जास्त उंच निघाला. इंच इंच, माझा हात धरून मी स्वतःला खाली सोडले. एके दिवशी माझ्या पायाची बोटे निसरड्या, समुद्राच्या ओल्या पृष्ठभागावरून घसरली आणि फक्त माझ्या पायाच्या बोटांच्या हताश पकडीमुळे मला खडकाच्या दगडी पायथ्याशी शंभर फूट पडण्यापासून रोखले.
  
  
  जेव्हा मी पहारेकऱ्यांच्या डोक्यावरून जाताना ऐकले तेव्हा मी खडकाच्या काठावरुन फक्त दहा फूट खाली होतो. लाटा आणि वाऱ्याच्या आवाजाने मला त्यांचा दृष्टिकोन आधी ऐकू आला नाही. मी जागीच गोठलो, आवाज काढायला घाबरलो.
  
  
  त्यापैकी एकाने सामना पेटवला. एक लहान फ्लॅश होता, आणि नंतर पुन्हा अंधार. मला वाटले की कोणत्याही क्षणी त्यांच्यापैकी कोणी एक पाऊल उचलून कड्याच्या काठावर जाईल आणि आजूबाजूला पाहू शकेल आणि मला पहिल्यांदा कळेल की माझ्या लक्षात आलेली गोळी माझ्या अनिश्चित आधारांवरून मला फाडून टाकेल. मी पूर्णपणे असुरक्षित, पूर्णपणे असहाय्य होतो. जेव्हा मी पहिल्यांदा त्यांना ओव्हरहेड ऐकले तेव्हा माझे हात एक अस्ताव्यस्त स्थितीत स्वतःला धरून दुखत होते.
  
  
  ते शहरातील मुलीबद्दल गप्पा मारत होते, तिने त्यांच्यापैकी एकावर खेचलेल्या युक्तीबद्दल हसत होते. सिगारेटचे बट कड्यावरून टेकले होते, त्याचा लाल कोळसा माझ्या मागे पडत होता.
  
  
  "...वामनॉस!" त्यापैकी एक शेवटी म्हणाला.
  
  
  मी त्यांना सोडून जाण्याचा धोका पत्करण्याआधी मी स्वतःला जवळजवळ पूर्ण मिनिट शांत राहण्यास भाग पाडले. मी पुन्हा खाली उतरलो, माझे मन उतरण्यावर केंद्रित झाले. मी माझा पाय वाढवला, आणखी एक पाय ठेवला, काळजीपूर्वक तपासला आणि स्वतःला आणखी सहा इंच खाली केले. या क्षणी माझे स्नायू वेदनांनी दुखत होते. माझा उजवा हात, जिथे लुईने मला कापले होते, वेदनांनी धडधडू लागले. इच्छाशक्तीच्या जाणीवपूर्वक प्रयत्नाने, हळूहळू, संथ उतरण्याखेरीज मी माझ्या मनातील सर्व काही रोखले.
  
  
  एके दिवशी माझा पाय एका भेगामध्ये घसरला आणि मला तो बाहेर काढावा लागला. खाली जाताना तीव्र वळणामुळे माझ्या घोट्याला दुखापत झाली. माझे हात फाटले होते, माझ्या हाताच्या बोटांवर आणि तळहातावरची कातडी दगडांनी फाडली होती.
  
  
  मी स्वतःला सांगत राहिलो की माझ्याकडे फक्त काही पाय उरले आहेत, अजून काही मिनिटे, थोडे पुढे.
  
  
  आणि मग, धापा टाकत, जवळजवळ पूर्णपणे थकून, मी स्वतःला एका अरुंद समुद्रकिनार्यावर सापडले, खडकांच्या पायथ्याशी फिरत होतो, दगड टाळत होतो, केपच्या वळणावर कंटाळवाणेपणे पळायला भाग पाडले, किती वेळ आहे याचा विचार न करण्याचा प्रयत्न केला. माझ्या वंशावर खर्च केले गेले.
  
  
  पंधरावा अध्याय
  
  
  केपच्या शेवटच्या टोकाला मला उंच खडकांमध्ये कापलेली एक हलकी दरी सापडली. पावसाळ्यात, तो पाण्याचा प्रवाह असेल जो टेकड्यांवरील पुराचे पाणी समुद्रात ओततो. आता त्याने मला उंच कडा वर जाण्याचा मार्ग उपलब्ध करून दिला.
  
  
  अडखळत, सैल शेलवर सरकत, मी रस्त्यावरून शंभर यार्ड बाहेर येईपर्यंत दरीत चढलो. पूर्वेला, जवळजवळ अर्धा मैल दूर, मला गॅरेटच्या हॅसिंडाच्या समोरच्या गेटच्या वर फ्लडलाइट्स दिसत होते.
  
  
  मी रस्त्याच्या कडेला थांबलो, धीराने वाट पाहण्यास भाग पाडले, माझ्यासाठी वेळ किती वेगाने जात आहे याचा विचार न करण्याचा प्रयत्न केला. मी स्वत: ला परवानगी दिलेला तास तीन चतुर्थांश मार्ग होता. शेवटी, अंतरावर हेडलाइट्स दिसू लागले. हात हलवत मी रस्त्याच्या मधोमध बाहेर पडलो. गाडी थांबली आणि ड्रायव्हरने खिडकीबाहेर डोकं टेकवले.
  
  
  "कुई पासा?" - तो मला ओरडला.
  
  
  मी गाडीपर्यंत चालत गेलो. ड्रायव्हर कानामागे लांब काळे केस असलेला किशोरवयीन होता.
  
  
  "टेलिफोन. तुम्ही मला टेलिफोनवर घेऊन जाऊ शकता का? El asunto es muy importante!"
  
  
  "आत जा!"
  
  
  मी धावत गाडीच्या पुढच्या बाजूला गेलो आणि सीटवर जाऊन बसलो. मी दमलो तेव्हाही: "वाया मुय दे प्रिसा, पोर फेवर!" त्याने शर्यतीच्या सुरुवातीला क्लच जोडला. मागच्या चाकाखाली रेव उडाली, कार पुढे धावली, स्पीडोमीटरच्या सुईने साठ, सत्तर आणि नंतर ताशी एकशे दहा किलोमीटरची गती दर्शविली.
  
  
  एका मिनिटापेक्षा कमी वेळाने, ते पेमेक्स स्टेशनमध्ये घुसले आणि थांबताच रबर जाळले.
  
  
  मी दार उघडून पे फोनकडे धाव घेतली. मी माटामोरोस हॉटेलला फोन केला, हे किती विडंबनात्मक आहे की ओर्टेगाने मला टेनिएन्टे फुएन्टेस कुठे शोधायचे हे सांगितले होते!
  
  
  त्याला ट्यूबशी जोडण्यासाठी जवळपास पाच मिनिटे लागली. जीन-पॉलने त्याच्या खुनाच्या एक मिनिट आधी मला जी मदत मागितली ती मी त्याला देणार आहे हे त्याला पटवून देण्यासाठी आणखी पाच मिनिटे लागली. मग मी फुएन्तेसला सांगितले की मला त्याच्याकडून काय हवे आहे आणि मला कुठे भेटायचे आहे.
  
  
  "तुम्ही इथे किती लवकर येऊ शकता?" - मी शेवटी विचारले.
  
  
  "कदाचित दहा मिनिटे."
  
  
  "जर जमलं तर लवकर कर," मी म्हणालो आणि फोन ठेवला.
  
  
  * * *
  
  
  Teniente Felix Fuentes चा चेहरा तपकिरी दगडात कोरलेल्या टॉल्टेक मूर्तीसारखा होता. लहान भव्य छाती, शक्तिशाली हात.
  
  
  "तू रायफल आणलीस का?" मी त्याच्या चिन्ह नसलेल्या पोलिसांच्या गाडीत चढत विचारले.
  
  
  “ती मागच्या सीटवर आहे. हे माझे वैयक्तिक लहान खेळ शिकार शस्त्र आहे. मी त्याची काळजी घेतो. तुम्हाला काय म्हणायचे आहे? "
  
  
  फ्युएंट्सने पोलिसांची गाडी सुरू केली. मी त्याला कुठे जायचे ते सांगितले. आम्ही गाडी चालवत असताना, मी काय झाले याबद्दल बोललो. मी फुएन्तेसला डायट्रिच आणि सिंथेटिक हेरॉइन तयार करण्याच्या त्याच्या सूत्राबद्दल सांगितले. मी त्याला सांगितले की ऑर्टेगा आता डायट्रिचला कैद करत आहे आणि ऑर्टेगा काय करण्याची योजना आखत आहे. मी त्याला सर्व काही सांगितल्यावर फुएन्टेसने शांतपणे ऐकले.
  
  
  “आता,” मी म्हणालो, “मी गेले आहे हे त्यांना कळण्यापूर्वी मला त्या घरात परत जावे लागेल. आणि मी परत येताच तुमच्या माणसांनी त्यावर छापा टाकावा असे मला वाटते. आपल्याला ऑर्टेगापासून मुक्ती मिळवावी लागेल. जर आपण घाबरू शकलो, तर ऑर्टेगा मला डायट्रिचकडे नेण्याची चांगली संधी आहे.
  
  
  "गॅरेटच्या हॅसिंडा, सेनॉर कार्टरवर हल्ला करण्याचे माझ्याकडे कोणते औचित्य आहे?" तो खूप प्रभावशाली व्यक्ती आहे. ऑर्टेगा देखील.
  
  
  "चाळीस किलो हेरॉईन पुरेसे निमित्त आहे का?"
  
  
  फ्युएन्टेसने जोरात शिट्टी वाजवली. "चाळीस किलोग्रॅम! चाळीस किलोग्रॅमसाठी मी अध्यक्षांच्या घरात घुसेन!"
  
  
  मी त्याला हेरॉईन कुठे मिळेल ते सांगितले. फुएन्टेसने मायक्रोफोन घेतला आणि मजबुतीकरणाची मागणी करत मुख्यालयाचे रेडिओ केले. तो स्पष्टवक्ता होता. त्याने सिग्नल देईपर्यंत सायरन नाही, चमकणारे दिवे नाहीत, कोणतीही क्रिया नाही.
  
  
  तोपर्यंत आम्ही पुन्हा गॅरेटच्या हॅसिंडाच्या पुढे जाणाऱ्या रस्त्याने गाडी चालवत होतो. आदल्या रात्री मी बिकफोर्डची गाडी जिथे उभी केली होती तिथेच तो मला बाहेर सोडण्यासाठी थांबला.
  
  
  मी मागच्या सीटवरून रायफल आणि केबल घेतली. मी शस्त्र उगारले. "हे सौंदर्य आहे," मी त्याला म्हणालो.
  
  
  "माझ्या बक्षीसाचा ताबा," फ्युएन्टेस म्हणाला. "पुन्हा, मी तुम्हाला याबद्दल सावधगिरी बाळगण्यास सांगतो."
  
  
  “जसे की ते माझेच आहे,” मी म्हणालो आणि मागे वळलो, खाली टेकून शेतात आजूबाजूला पाहिले. फ्युएन्टेसने पोलिसांच्या गाडीला सुमारे शंभर यार्ड अंतरावर पाठींबा दिला आणि ते आल्यावर इतरांना रोखण्यासाठी.
  
  
  मी रस्त्यापासून त्याच्या घरापर्यंत नेणाऱ्या ड्राईव्हवेपासून सुमारे दोनशे फूट थोड्या उंचीवर एक जागा निवडली. मी गेटच्या थोड्या कोनात होतो. मी माझ्या पायावर हुक टाकला आणि माझ्या हातात रायफल धरून काळजीपूर्वक माझ्या पोटावर झोपलो.
  
  
  काही मिनिटांनंतर पोलिसांच्या दोन गाड्या आल्या, दुसरी लगेचच पहिल्याच्या मागे. फ्युएन्टेसने त्यांना एका स्थितीत निर्देशित केले, ड्राईव्हवेकडे जाणाऱ्या रस्त्याच्या प्रत्येक बाजूला एक, कारमधील पुरुष त्यांचे इंजिन आणि हेडलाइट्स बंद ठेवून वाट पाहत होते.
  
  
  
  मी जड बंदूक माझ्या खांद्यावर उचलली. ही .22 कॅलिबरमध्ये सुंदरपणे बनवलेली शुल्त्झ आणि लार्सन 61 रायफल होती, 28 इंच बॅरल आणि बॉल फ्रंट साईटसह सिंगल शॉट बोल्ट ॲक्शन वेपन होते. पाम रेस्ट माझ्या डाव्या हाताला बसण्यासाठी समायोज्य होता. स्टॉकला अंगठ्याच्या छिद्राने कापले होते जेणेकरून मी माझ्या उजव्या हाताने अर्ध-मोल्डेड पिस्तुल पकडू शकलो. खास आंतरराष्ट्रीय सामन्यांसाठी बनवलेली ही रायफल इतकी अचूक होती की मी शंभर यार्डांच्या अंतरावर सिगारेटच्या टोकाला गोळी घालू शकलो. तिचे वजन, साडेसोळा पौंड, तिला माझ्या बाहूंमध्ये स्थिर केले. मी समोरच्या गेटच्या डाव्या बाजूला उंचावर बसवलेल्या दोन स्पॉटलाइट्सपैकी एकावर लक्ष केंद्रित केले.
  
  
  माझी मूठ हळू हळू दाबली, माझे बोट ट्रिगर दाबते. माझ्या हातातली रायफल थोडी हलली. माझ्या कानातल्या आवाजाचा तीक्ष्ण तडाखा त्याच वेळी स्पॉटलाइट निघून गेला. मी पटकन बोल्ट फिरवला, तो वर आणि मागे खेचला आणि खर्च केलेला काडतूस वर उडला. मी आणखी एक फेरी मारली, बोल्ट मारला आणि लॉक केला.
  
  
  मी पुन्हा गोळी झाडली. दुसरा स्पॉटलाइट स्फोट झाला. हळकुंडात आरडाओरडा झाला, पण समोरचे गेट आणि आजूबाजूचा परिसर अंधारात होता. मी पुन्हा शेल बाहेर काढले आणि रायफल पुन्हा लोड केली. गेटच्या उघड्या लोखंडी जाळीतून मला दिवाणखान्यातील काचेच्या खिडकीतून अजूनही उजळलेला स्विमिंग पूल दिसत होता.
  
  
  मी अतिरिक्त अंतरासाठी स्कोप समायोजित केला आणि पुन्हा लक्ष्य घेतले. मी काचेमध्ये एक गोळी घातली, वेबने ती जवळजवळ मध्यभागी अडकवली. मी रिचार्ज करत असताना मला घरातून मंद ओरडण्याचा आवाज आला. मी चौथी गोळी प्लेटच्या काचेच्या खिडकीतून दुसऱ्या छिद्रातून 30 सेमीपेक्षा जास्त अंतरावर सोडली.
  
  
  घरातून आरडाओरडा ऐकू आला. अचानक सर्व दिवे गेले. संगीतही. शेवटी कोणीतरी मेन स्वीच गाठला. मी रायफल फ्युएन्टेसला सहज सापडेल तिथे ठेवली, दोरी घेतली आणि शेताच्या पलीकडे घराच्या आजूबाजूच्या भिंतीकडे धाव घेतली.
  
  
  आता मी जवळ आलो होतो, मला आतून आवाज आणि किंकाळ्या ऐकू येत होत्या. मी कार्लोस रक्षकांना ओरडताना ऐकले. त्यातील एकाने पिस्तूल रिकामे होईपर्यंत अंधारात गोळी झाडली. कार्लोस रागाने त्याला थांबण्यासाठी ओरडला.
  
  
  मी पटकन भिंतीजवळ सरकलो. गेटपासून सुमारे चाळीस-पन्नास फुटांवर मी थांबलो आणि खांद्यावरून हुक काढला. मी भिंतीवर हुक फेकून दिला आणि पहिल्या थ्रोवर पकडलेले दात, भिंतीच्या वीटकामात धातू घट्टपणे एम्बेड केले. हातात हात घालून, मी स्वतःला भिंतीच्या वर उचलले. हुक अनहूक करून, मी त्याला पलीकडे फेकले आणि त्याच्या शेजारी खाली उडी मारली आणि माझ्या कुबड्यांवर उतरलो.
  
  
  तलावापासून दूर असलेल्या घराच्या बाजूला झुडपांतून पळत असताना मी पुन्हा दोरी गुंडाळली. बाल्कनीच्या खाली थांबून मी पुन्हा हुक फेकला आणि तो रेलिंगला अडकला.
  
  
  माझ्या बोटांनी लोखंडी रेलिंग पकडेपर्यंत मी स्वतःला वर खेचले आणि मी काठावर चढलो. दोरी घट्ट व्हायला फक्त एक क्षण लागला आणि मी बाल्कनी ओलांडून तासाभरापूर्वी सोडलेल्या खोलीकडे धावत गेलो.
  
  
  आत सरकण्यासाठी मी दार उघडले तेव्हा मला पोलिसांच्या गाडीच्या सायरनचा पहिला वाढता आक्रोश ऐकू आला. कॉन्सुएला अजूनही बेशुद्धच होती. अंधारात मी डबल बेडखाली गुंडाळलेली दोरी भरली. मी पटकन माझे कपडे काढले, त्यांना ढीग जमिनीवर पडू दिले. नग्न, मी कॉन्सुएलाच्या उबदार नग्न शरीराच्या शेजारी माझ्या बाह्य कपड्यांखाली सरकलो.
  
  
  मी पोलिसांच्या सायरनच्या जवळ येण्याचा आग्रही, उठणारा आणि घसरणारा आक्रोश ऐकला, नंतर खाली आणि बाहेरून ओरडणे. तेवढ्यात बेडरूमच्या दारावर टकटक झाली. रागाने हात झटकला.
  
  
  कोणीतरी लॉकमध्ये चावी अडकवली आणि ती हिंसकपणे फिरवली. दरवाजा उघडला आणि भिंतीवर आदळला. एका हातात टॉर्च आणि दुसऱ्या हातात पिस्तूल घेऊन ओर्टेगा उभी होती.
  
  
  "हे काय चाललंय?" - मी मागणी केली.
  
  
  "कपडे घाला! वाया घालवायला वेळ नाही! पोलिस आले आहेत!"
  
  
  मी घाईघाईने माझी पॅन्ट आणि शर्ट पकडला आणि घातला. मी माझे पाय माझ्या मोकासिनमध्ये घसरले, मोजे घालण्याची तसदी घेतली नाही.
  
  
  "तिला उठव!" - कंसुएलाकडे फ्लॅशलाइट दाखवत ओर्टेगा गुरगुरली. मी तिला सोडले तेव्हा ती तिथेच पडून होती, तिचे केस उशीवर उडत होते, तिचा हात वाकलेला होता, तिचे डोके, तिचा चेहरा एका बाजूला वळला होता.
  
  
  मी त्याच्याकडे पाहून हसले. "शक्यच नाही. ती खूप प्यायली. जेव्हा गोष्टी मनोरंजक बनल्या तेव्हा ती माझ्यापासून डिस्कनेक्ट झाली. ”
  
  
  कार्लोसने निराशेने शपथ घेतली. "मग आपण तिला सोडू," त्याने ठरवलं. "गेले!" - त्याने पिस्तूल फिरवले.
  
  
  मी त्याच्या पुढे गेलो. मला पुन्हा पोलिसांचे सायरन ऐकू आले.
  
  
  मी विचारले. - "पोलिस इथे काय करत आहेत?"
  
  
  "मला ते स्वतःला जाणून घ्यायचे आहे," कार्लोस रागाने म्हणाला. "पण मी राहून शोधून काढणार नाही."
  
  
  मी कॉरिडॉरच्या खाली पायऱ्यांपर्यंत ओर्टेगाच्या मागे गेलो. त्याने पायऱ्यांवर टॉर्च लावला. ब्रायन गॅरेट पायऱ्यांच्या पायथ्याशी उभा राहिला, प्रकाशात लुकलुकत होता आणि त्याच्या तेजस्वी चेहऱ्यावर भयभीत भाव घेऊन वर पाहत होता. तो अर्ध्या रस्त्याने आमच्या दिशेने धावत आला, दारूच्या नशेने त्याच्यातील भीती दूर केली.
  
  
  
  
  तो ओरडला. - "देवाच्या फायद्यासाठी, कार्लोस!" "आम्ही आता काय करू?"
  
  
  "माझ्या मार्गातून दूर जा." कार्लोस गॅरेटच्या पुढे जाण्यासाठी पायऱ्या उतरला. गॅरेटने त्याचा हात पकडला. "चाळीस किलो हेरॉईनचे काय?" - त्याने कर्कशपणे विचारले. "हे माझे घर आहे! मी कुठे पळून जाऊ शकतो?"
  
  
  कार्लोस अर्ध्यावरच थांबला. तो गॅरेटकडे वळला आणि त्याच्या फ्लॅशलाइटच्या प्रकाशाने त्यांना विस्मयकारकपणे प्रकाशित केले.
  
  
  "तू बरोबर आहेस," कार्लोस म्हणाला. "तुझ्याकडे पळायला कोठेही नाही, हं?"
  
  
  गॅरेटने त्याच्याकडे भयभीत नजरेने पाहिले, शांतपणे त्याच्याकडे विनवणी केली.
  
  
  “जर त्यांनी तुला पकडले तर तू बोल. "मला वाटत नाही की मला अशा समस्यांची गरज आहे," कार्लोस उद्धटपणे म्हणाला. त्याने बंदूक उचलली आणि ट्रिगर दोनदा ओढला. पहिला शॉट गॅरेट स्क्वेअरच्या छातीच्या मध्यभागी लागला. दुसऱ्या गोळीने त्याचा चेहरा फाटल्याने त्याने शॉकने तोंड उघडले.
  
  
  जरी गॅरेटचे शरीर रेलिंगवर कमकुवतपणे दाबले गेले असले तरी कार्लोस आधीच पायऱ्यांवरून चालत होता. तो जवळजवळ धावत होता, आणि मी त्याच्या मागे एक पाऊल होते.
  
  
  "येथे!" आम्ही दिवाणखान्याच्या टोकाकडे वळलो तेव्हा कार्लोस त्याच्या खांद्यावर ओरडला. तो हॉलवेमधून स्वयंपाकघरात गेला आणि सर्व्हिस दारातून बाहेर पडला. तिथे एक मोठी सेडान थांबली होती, इंजिन सुस्त होते आणि चाकाच्या मागे तोच ड्रायव्हर होता.
  
  
  कार्लोसने मागचा दरवाजा उघडला. "आत जा!" - त्याने झटकले. मी धावतच गाडीत शिरलो. कार्लोस दरवाजा ठोठावत पुढच्या सीटवर धावला.
  
  
  "वामनोस, पॅको!" तो ओरडला. "तत्काळ! झटपट! »
  
  
  पॅकोने कार गिअरमध्ये टाकली आणि गॅस पेडल दाबले. रेव मध्ये खोदलेले रुंद ट्रीड असलेले फॅट टायर. प्रवेशद्वारासमोरील रिंगरोडच्या वळणाला लागून घराचा कोपरा वळसा घालून आम्ही वेग पकडला. पॅकोने वेडसरपणे गेटच्या दिशेने जाण्यासाठी चाक फिरवले, गेट उघडण्यासाठी मूर्खांना शक्य तितक्या जोरात हॉर्न वाजवला.
  
  
  त्याने क्षणभर ब्रेक दाबला, कारचा वेग कमी केला जोपर्यंत एक फाटक आम्हाला दाबता येण्याइतपत उघडे होत नाही आणि मग त्याने पुन्हा गॅस पेडलला धडक दिली. गेटच्या बाहेर एक मोठी गाडी उडाली.
  
  
  पोलिसांच्या पहिल्या कार घरापासून वीस यार्डांपेक्षा कमी अंतरावर उभ्या होत्या, मुख्य रस्त्यावर प्रवेश रोखून. आम्ही पुढे जात असताना पोलिसांनी गाडीच्या मागे येऊन गेटवर गोळीबार केला.
  
  
  पॅकोने संकोच केला नाही. शिव्याशाप देत, त्याने गाडीचे स्टीयरिंग व्हील फिरवले, ते ड्राईव्हवेवरून आणि शेताच्या असमान जमिनीवर पाठवले, तरीही गॅस पेडल दाबून. अंधारात, हेडलाइट्सशिवाय, जड सेडान मैदानाच्या पलीकडे धावत होती, अचानक वेडा झालेल्या जंगली मस्टंगसारखी डोलत आणि डोलत होती, कोंबड्याची शेपटी धूळ आणि घाणीने बाहेर फेकत होती.
  
  
  सेडानचा उसळणारा, टर्निंग रोल मला असहाय्यपणे बाजूला फेकत होता. मी त्यांना आमच्यावर गोळीबार करताना ऐकले. मागची खिडकी तुटली आणि माझ्यावर तुटलेल्या काचेच्या तुकड्यांचा वर्षाव झाला.
  
  
  आणखी शॉट्स झाले आणि मग गाडीचा गोंधळ थांबला कारण पॅकोने अचानक पुन्हा चाक फिरवले आणि आम्हाला पुन्हा रस्त्यावर आणले. आम्ही वेगाने उड्डाण केले.
  
  
  पाठलाग नव्हता. एकदा हायवेवर, पॅकोने हेडलाइट्स चालू केले आणि मोठी कार जवळजवळ रेसिंग स्पीडवर आणली.
  
  
  कार्लोस खाली बसला आणि पुढच्या सीटच्या मागच्या बाजूला टेकला. तो माझ्याकडे पाहून हसला आणि म्हणाला, “तुम्ही आता बसू शकता, सेनॉर कार्टर. आत्तासाठी, मला वाटते की आम्ही सुरक्षित आहोत. ”
  
  
  "हे सगळं काय होतं?" मी ज्या मजल्यावरून मला फेकले होते त्या मजल्यावरून उठलो आणि सीटच्या कुशनला मागे झुकलो. मी एक रुमाल काढला आणि माझ्या पायघोळातून काचेच्या धारदार तुकड्या काळजीपूर्वक घासल्या.
  
  
  कार्लोसने अंदाज लावला, “मला वाटतं, कारण आमच्या जहाजाचा कॅप्टन बोलला होता. “त्याला माहित होते की आम्हाला माल पाठवायचा आहे. मला वाटते की गॅरेटकडे ते होते हे पोलिसांनी शोधून काढले.
  
  
  "आता काय?"
  
  
  “आता आपण सेनॉर डायट्रिच आणि त्याच्या मुलीला घेऊन राज्यांमध्ये जाऊ. आमच्या योजना बदलल्या नाहीत. त्यांना फक्त काही तासांसाठी हलवण्यात आले होते.”
  
  
  "कन्सुएलाचे काय?"
  
  
  कार्लोसने खांदे उडवले.
  
  
  “जर तिने स्वतःला नियंत्रणात ठेवले तर सर्व काही ठीक होईल. गॅरेटच्या पाहुण्यांना आमच्या क्रियाकलापांबद्दल काहीही माहिती नव्हते. Consuela पुरेशी हुशार आहे की ती देखील फक्त एक पाहुणी होती आणि त्यांना काय मिळेल याबद्दल काहीही माहिती नाही.
  
  
  "गॅरेटच्या हत्येबद्दल काय? मला समजले की तुम्ही या समस्येची काळजी घेतली आहे.
  
  
  ओर्टेगाने खांदे उडवले. "लवकर किंवा नंतर ते करणे आवश्यक होते."
  
  
  "आता कुठे जाऊ?"
  
  
  "बिकफोर्डला," ऑर्टेगाने उत्तर दिले. "येथे डायट्रिच आयोजित केले जात आहेत."
  
  
  अध्याय सोळावा
  
  
  डोरिस बिकफोर्डच्या चेहऱ्यावरून मऊ कोमल भाव नाहीसे झाले. आता जे बाहेर पडू लागले होते ते अशोभित, निर्दयी गाभा होता जो तिचा खरा स्वत्व होता, जो तिच्या लांबलचक प्लॅटिनम सोनेरी केसांनी बनवलेल्या तिच्या लहान बाहुली सारख्या वैशिष्ट्यांच्या कॉन्ट्रास्टमुळे आणखी कठीण वाटत होता. जॉन बिकफोर्डने एका विशाल, वृद्ध सिंहाप्रमाणे दिवाणखान्याचा पाठलाग केला, त्याच्या आयुष्यातील शेवटचे काही महिने शक्ती कमी झाल्याच्या रागाने लंगडी मारली, वयानुसार त्याची माने पांढरी झाली. त्याला शब्द सापडत नव्हते. गेल्या काही तासांत पत्नीमध्ये झालेला बदल त्याला समजू शकला नाही.
  
  
  हर्बर्ट डायट्रिच सोफ्यावर बसला, त्याच्या शेजारी सुसान.
  
  
  
  डायट्रिच हा एक हलाखीचा, थकलेला माणूस होता, दिवसभराचा थकवा त्याच्या चेहऱ्यावर दिसत होता, एक म्हातारा माणूस कोसळण्याच्या मार्गावर होता, परंतु सरळ बसलेला आणि जिद्दीने त्याच्या हाडांमध्ये स्थिर झालेला थकवा कबूल करण्यास नकार देत होता. पण त्याचे डोळे एका निस्तेज, न दिसणाऱ्या नजरेने झाकलेले होते, एक पडदा ज्याच्या मागे तो जगापासून लपला होता.
  
  
  कार्लोस म्हणून डोरिस आमच्याकडे वळली आणि मी खोलीत प्रवेश केला, तिने आम्हाला ओळखण्यापूर्वीच तिच्या हातातली बंदूक पटकन आमच्या दिशेने दाखवली.
  
  
  "देवाच्या फायद्यासाठी," ती पिस्तूल मागे घेत उपहासाने म्हणाली, "एवढा वेळ का लागला?"
  
  
  "फक्त तीन वाजले आहेत," कार्लोस सहज म्हणाला. "आम्ही जवळपास पाचपर्यंत निघण्याचा विचार करत नव्हतो."
  
  
  - तर आम्ही निघायला तयार आहोत? मला वाटत नाही, "तीने बंदुकीने तिच्या पतीकडे इशारा केला, "तो जास्त काळ टिकून राहू शकतो." तो नसांचा बंडल आहे. तिचा आवाज तीक्ष्ण आणि तिरस्काराने तीक्ष्ण होता. बिकफोर्ड मागे वळला, त्याच्या उग्र, डागलेल्या चेहऱ्यावर चिंता खुलली. कार्लोस म्हणाला, “मी त्यासाठी मोलमजुरी केली नाही. "तुम्ही माझ्यावर विश्वास ठेवू शकता".
  
  
  कार्लोसने डोके टेकवले आणि मोठ्या माजी बक्षीस विजेत्याकडे पाहिले. "तुला खरंच असं म्हणायचंय का?"
  
  
  बिकफोर्डने गंभीरपणे होकार दिला. “मला खात्री आहे. मला अपहरण किंवा हत्येत कोणताही भाग घ्यायचा नाही.”
  
  
  "हत्येबद्दल कोण काही बोलले?"
  
  
  "मला काय म्हणायचे आहे ते समजले का?" - डोरिसने व्यत्यय आणला. “तुम्ही म्हाताऱ्याला इथे आणल्यापासून तो दिवसभर असाच आहे. आणि जेव्हा ब्रायन गॅरेट मुलीबरोबर आत गेला तेव्हा तो पूर्णपणे जंगली झाला.
  
  
  "मी यासोबत जगू शकत नाही, कार्लोस," बिकफोर्ड माफी मागून म्हणाला. "मला माफ करा."
  
  
  डोरिसने माझ्याकडे बोट दाखवले. "त्याचे काय?" कार्लोस पहिल्यांदा तिच्याकडे बघून हसला. "तो आतापासून आमच्यासोबत आहे," तो म्हणाला. डोरिसने आश्चर्याने माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  सुसान डायट्रिचने वर पाहिले. तिच्या चेहऱ्यावर शॉक लिहिलेले होते. मी माझा स्वतःचा चेहरा कोरा सोडला. सुसान माझ्यापासून दूर गेली, तिच्या डोळ्यांत निराशा आणि भीती प्रतिबिंबित झाली.
  
  
  डोरिसने माझ्याकडे तितक्या थंडपणे मूल्यांकन केले कारण तिने तिच्याकडे मंजुरीसाठी आणलेला एक महागडा सेबल फर कोट तपासला असावा. शेवटी, ती म्हणाली, “तो करेल. मला जॉनीपेक्षा खूप चांगले वाटते.
  
  
  बिकफोर्ड फिरला. "तुला काय म्हणायचे आहे?"
  
  
  "तुला निघायचं होतं ना?"
  
  
  "बरोबर आहे. आम्हा दोघांसाठी. तुम्ही माझ्यासोबत याल."
  
  
  डोरिसने तिचे डोके हलवले, तिचे लांब प्लॅटिनम केस तिच्या चेहऱ्यासमोर फडफडत होते. "मी नाही, प्रिय," ती उपहासाने म्हणाली. "मला सोडायचे नाही. आता नाही. जेव्हा मोठा पैसा येऊ लागतो तेव्हा नाही.”
  
  
  "काय झालं तुला?" - बिकफोर्डने अविश्वासाने विचारले. त्याने पुढे जाऊन तिला खांद्यावर पकडले. "तू माझी बायको आहेस! मी जाते तिथे जा!"
  
  
  "अरे! मला एक माणूस हवा आहे, एक तुटलेला म्हातारा बॉक्सर नाही जो त्याच्यापासून बकवास बाहेर काढण्याच्या चांगल्या जुन्या दिवसांशिवाय काहीही बोलू शकत नाही. बरं, माझ्यासाठी चांगले जुने दिवस येऊ लागले आहेत, प्रिये. आणि तुम्ही मला त्यांचा आनंद घेण्यापासून रोखणार नाही! "
  
  
  बिकफोर्डला असे वाटत होते की त्याने नुकतेच जबड्याला एक कडक पकडले आहे. त्याचे डोळे विस्मयाने थिजले. "ऐका," तो तिला हलके हलवत म्हणाला. “मी तुला त्या आयुष्यातून काढलं. मी तुला वस्तू दिल्या. मी तुला एक लेडी बनवलं, शंभर डॉलर कॉल गर्ल नाही! तुझ्यात काय गडबड झाली आहे?
  
  
  "मी स्वतःला त्या आयुष्यातून काढून टाकले!" - डोरिसने त्याला तीव्रपणे सांगितले. “आणि मी तो आहे ज्याने तुला मला गोष्टी देण्यास सक्षम होण्यासाठी ढकलले. ब्रायन गॅरेटशी तुमची ओळख कोणी करून दिली? तुमच्यासाठी मार्ग कोणी तयार केला? मूर्ख होऊ नकोस, जॉनी. संपूर्ण मार्ग मीच होतो. तुला तुझ्यासोबत जायचं नसेल तर मी एकटीच जाईन. तुम्ही मला थांबवू शकाल असे समजू नका.
  
  
  बिकफोर्ड तिच्यापासून दूर गेला. त्याने डोरिसकडे रिकाम्या नजरेने पाहिले आणि नंतर असहाय्यपणे कार्लोसकडे वळले. "कार्लोस?"
  
  
  "मी हस्तक्षेप न करणे पसंत करतो."
  
  
  “काय रे तू करत आहेस,” ओर्टेगाकडे वळत डोरिस आत्मविश्वासाने म्हणाली. “तुम्ही आणि मी आधीच गुंतलेले आहोत. कार्लोस, त्या मोठ्या मूर्ख मूर्खाला आपल्याबद्दल जाणून घेण्याची वेळ आली आहे.
  
  
  बिकफोर्डने त्या प्रत्येकाकडे आलटून पालटून पाहिलं, तो माणूस एकामागून एक धक्क्याने हादरला, पण तरीही उभा होता, शिक्षा मागत होता.
  
  
  "तुम्ही दोघे?" - त्याने स्तब्ध होऊन विचारले.
  
  
  "होय, आम्ही दोघे आहोत," डोरिसने पुनरावृत्ती केली. "एवढा वेळ. तुला माहीत नाही का, जॉनी? तू थोडासा संशयीही नव्हतास? तुला असं का वाटतं की आम्ही दरवर्षी मेक्सिकोला एवढ्या ट्रिप करतो? कार्लोस लॉस एंजेलिसमध्ये इतक्या वेळा आम्हाला भेटला असं का वाटतं?"
  
  
  तिच्या बोलण्यामागे असलेली शांतता भंग करत फोन वाजला. ओर्टेगाने पटकन फोन उचलला. “बुएनो!... अरे, तूच आहेस, होबार्ट. कुठे...विमानतळावर?...ठीक आहे! तुम्ही किती लवकर निघू शकता? » त्याने त्याच्या घड्याळाकडे पाहिले. - होय, जास्तीत जास्त वीस मिनिटे. कदाचित कमी. आम्ही तिथे पोहोचल्यावर तुम्ही टेक ऑफ करायला तयार व्हावे अशी माझी इच्छा आहे. पूर्ण टाक्या, चला शेवटपर्यंत जाऊया.
  
  
  ऑर्टेगाने फोन लावला. "जाऊ का? होबार्ट विमानतळावर."
  
  
  बिकफोर्ड त्याच्या समोर उभा राहिला. "अजून नाही," तो जिद्दीने म्हणाला. “तुला आणि मला काहीतरी बोलायचं आहे. मला आधी काहीतरी स्पष्ट करायचे आहे.”
  
  
  “नंतर,” ओर्टेगा अधीरतेने म्हणाला.
  
  
  "आता!" बिकफोर्डने रागाने त्याच्याकडे पाऊल टाकले आणि ओर्टेगाच्या चेहऱ्यावर ठोसा मारण्यासाठी आपली घट्ट, तुटलेली मुठ मागे खेचली.
  
  
  "जॉनी!"
  
  
  बिकफोर्ड आपल्या पत्नीकडे वळला. डोरिसने तिच्या हातातली बंदूक उचलली, तिचा हात सरळ केला जेणेकरून ती त्याच्याकडे बोट दाखवत असेल आणि ट्रिगर खेचला.
  
  
  
  एक तीक्ष्ण गोळी वाजली. सुसान ओरडली. बिकफोर्डचा चेहरा विकृत झाला. त्याने डोळे उघडले. त्याच्या चेहऱ्यावर आश्चर्याचे भाव त्याला लागलेल्या गोळीच्या आघातातून आले होते की डोरिसनेच त्याला गोळी घातली होती हे समजण्याच्या धक्क्यातून ते मला सांगता आले नाही. त्याचे तोंड उघडले आणि त्याच्या हनुवटीतून रक्ताचा एक झोत वाहत होता. त्याने डोरिसच्या दिशेने एक आश्चर्यकारक पाऊल उचलण्यास भाग पाडले आणि त्याचे दोन्ही शक्तिशाली हात तिच्या दिशेने वाढवले. तिने मागे हटून पुन्हा ट्रिगर खेचला. बिकफोर्ड जमिनीवर कोसळला.
  
  
  शांततेत, डॉरिस कार्लोसकडे वळली आणि निर्णायकपणे म्हणाली, "आम्ही रात्रभर इथेच राहणार आहोत का?"
  
  
  * * *
  
  
  तो एक छोटासा खाजगी विमानतळ होता, जवळच्या टोकाला दोन हँगर्स असलेली एकच मातीची धावपट्टी होती. एक मोठी सेडान मुख्य रस्ता सोडून खडबडीत रस्त्याने शेताच्या अगदी टोकापर्यंत धावत असताना होबार्ट आमची वाट पाहत होता. चंद्रप्रकाशात विमान प्रत्यक्षात होते त्यापेक्षा मोठे दिसत होते. फ्लॅट नेसेल्समध्ये दोन टर्बोचार्ज केलेले इंजिन असलेले पाइपर अझ्टेक मॉडेल डी म्हणून मी विमान ओळखले.
  
  
  आम्ही कारमधून बाहेर पडलो, पॅको वगळता सर्वजण. तो स्थिर बसला, इंजिन चालू होते.
  
  
  "नमस्कार!" - जेव्हा त्याने मला पाहिले तेव्हा होबार्ट म्हणाला. “मी काल रात्री भेटलेला माणूस तूच आहेस. इतक्या लवकर पुन्हा भेटून आनंद झाला.
  
  
  "तुम्ही जायला तयार आहात का?" - कार्लोसने अधीरतेने विचारले.
  
  
  “मी स्वतः टाक्या टॉप अप केल्या. तुम्ही सर्व जण जहाजावर होताच आम्ही टेक ऑफ करू शकतो.
  
  
  सुसानने तिच्या वडिलांना विमानात बसण्यास मदत केली आणि त्यांच्या मागे गेली. डोरिस त्यांच्या मागे गेली, विंगच्या मुळावर चढली, ती आत येण्यापूर्वी ते खाली बसतील आणि सीटबेल्ट बांधतील याची वाट पाहत होती.
  
  
  मी विंगेवर चढलो आणि थांबलो. आम्ही Bikfor येथे पोहोचलो तेव्हापासून आजपर्यंत मला कोणतीही कारवाई करायला वेळ मिळाला नव्हता. मी एकटी असती तर गोष्ट वेगळी असती, पण डोरिस बिकफोर्डने किती निर्दयीपणे तिच्या पतीला दोन गोळ्या घातल्या हे मी पाहिले. मला माहित होते की ती पश्चात्ताप न करता सुसान किंवा डायट्रिचकडे बंदूक दाखवेल. जॉनी बिकफोर्डला मारण्यापेक्षा तिला त्यांच्यापैकी एकाला मारण्यात जास्त संकोच वाटणार नाही.
  
  
  ब्रेक घेण्याची ही शेवटची संधी असेल, एक किंवा दुसर्या मार्गाने, परंतु जर मला या वस्तुस्थितीबद्दल माहिती असेल तर कार्लोस देखील करेल. तो कठोरपणे म्हणाला, “कृपया आम्हाला रोखण्याचा प्रयत्न करू नका. आमच्याकडे वेळ कमी आहे."
  
  
  मी काही करू शकत नव्हते, विमानात डॉरिसने डायट्रिच आणि सुसान यांच्यावर बंदूक धरली होती, कार्लोसने रिव्हॉल्व्हर धरलेले नव्हते की तो एका सेकंदात माझ्यावर चालू शकेल आणि विशेषत: पॅको आता कारच्या खिडकीतून बाहेर पाहत होता. हातात 9 मिमीचे मोठे माऊसर पॅराबेलम पिस्तूल धरून, जणू काही तो ते वापरण्याची संधी मिळण्याची अपेक्षा करत होता.
  
  
  मी विमानात डोकं टेकवणारच होतो तेव्हा मला एका कारचा आवाज ऐकू आला जेव्हा मी आमच्या दिशेने कच्च्या रस्त्यावरून वेगाने जात होतो.
  
  
  "लवकर कर!" - ऑर्टेगा मला ओरडली.
  
  
  पोलिसांच्या गाडीने सायरन आणि लाल चमकणारा दिवा चालू केला. देशाच्या रस्त्याने तो आमच्या दिशेने धावत असताना, गोळ्या झाडल्या गेल्या. मला एका जड सेडानच्या बाजूला गोळ्या लागल्याचा आवाज आला. पॅकोने दरवाजा उघडला आणि गाडीच्या समोर धाव घेतली. त्याने पोलिसांच्या गाडीवर गोळीबार सुरू केला. प्रत्येक शॉटने मोठा पॅराबेलम त्याच्या हातात हलला.
  
  
  मी केन होबार्टची किंकाळी ऐकली, पण पॅकोच्या माऊसरच्या स्फोटाने त्याची किंकाळी दबली.
  
  
  अचानक पोलिसांची गाडी एका लांब सरकत रस्त्याच्या कडेला गेली, किंचाळत असलेल्या टायरमध्ये फिरत, पूर्णपणे नियंत्रणाबाहेर गेली, तिचे हेडलाइट्स सेंट कॅथरीनच्या चाकासारखे फिरत असलेल्या अंधारात फिरत असलेल्या आर्क्स बनवतात. पॅकोने शूटिंग थांबवले. मी कार्लोसचा श्वासोच्छवास ऐकला.
  
  
  शांतता जवळजवळ पूर्ण झाली होती, आणि त्या क्षणी, जेव्हा धोका टळला तेव्हा पॅको घाबरला. त्याने त्याच्या पायावर उडी मारली आणि ड्रायव्हरच्या सीटवर झोकून दिले. कार्लोसला तो काय करतोय हे समजण्याआधीच, पॅकोने कार गिअरमध्ये ठेवली होती आणि रात्रीपर्यंत तो कार चालवू शकत होता तितक्या वेगाने शेतात धावत होता.
  
  
  कार्लोसने त्याला परत येण्यासाठी ओरडले. "मूर्ख! मूर्ख! धोका नाही! तू कुठे चालला आहेस? परत ये!"
  
  
  त्याने कारच्या टेललाइट्सकडे पाहिले, जे प्रत्येक सेकंदाला लहान होत होते. त्यानंतर त्याने खांदे उडवले आणि पंखावरून उडी मारली आणि केन होबार्टला जाण्यासाठी त्याखाली डुबकी मारली. उजव्या मुख्य लँडिंग गियरजवळ एक दुबळा, लाल केसांचा इंग्रज जमिनीवर अस्ताव्यस्त पडलेला होता.
  
  
  कार्लोस हळू हळू उभा राहिला, बंदूक हातात धरून, त्याच्या शरीराच्या प्रत्येक ओळीत निराशा दिसून आली.
  
  
  "तो मेला." हे शब्द त्यांनी शांत राजीनाम्याच्या स्वरात बोलले. "आणि हा मूर्ख निघून गेला." तो शरीरापासून दूर गेला. मी पंखावरून उडी मारली आणि होबार्टच्या पुढे गुडघे टेकले. इंग्रजांचे डोके विमानाच्या उजव्या टायरवर पडले. त्याची छाती रक्ताने माखलेली होती जी अजूनही हळू हळू बाहेर पडत होती.
  
  
  मी होबार्टला विमानापासून शक्य तितके दूर खेचले. माझ्या हातातील रक्त रुमालाने पुसून मी विमानाच्या शेजारी उभ्या असलेल्या कार्लोसकडे परतलो. मी त्याला उद्धटपणे विचारले. - "काय झालं तुला?"
  
  
  त्यांच्या चेहऱ्याच्या प्रत्येक ओळीवर पराजय लिहिलेला होता. "आम्ही पूर्ण केले, मित्रा," तो मंदपणे म्हणाला. "पाको गाडी घेऊन निघून गेला. होबार्ट मेला आहे
  
  
  
  
  या ठिकाणाहून आम्हाला पळून जाण्याचा कोणताही मार्ग नाही. येथे आणखी पोलिस दाखवायला किती वेळ लागेल असे तुम्हाला वाटते? »
  
  
  मी त्याच्याकडे ओरडलो. - “आम्ही निघण्यापूर्वी नाही. त्या विमानात चढा! "
  
  
  कार्लोसने माझ्याकडे रिकाम्या नजरेने पाहिले.
  
  
  "बकवास!" मी त्याला शपथ दिली. “तुम्ही तिथे मूर्खासारखे उभे राहिलो तर आम्ही इथून कधीच बाहेर पडणार नाही! पटकन हलवा! »
  
  
  मी विंगेवर चढलो आणि पायलटच्या सीटवर बसलो. कार्लोस माझ्या मागे आला, केबिनचा दरवाजा ढकलून खाली सीटवर बसला.
  
  
  मी कॉकपिटमधला ओव्हरहेड लाईट चालू केला आणि पॅनल पटकन स्कॅन केले. पूर्ण चेकलिस्टमधून जाण्यासाठी वेळ नव्हता. विमान टेकऑफसाठी तयार आहे असे जेव्हा त्याने सांगितले तेव्हा होबार्ट बरोबर होता अशी मी आशा करू शकतो आणि पोलिसांनी उडवलेल्या कोणत्याही गोळ्या विमानाच्या महत्त्वाच्या भागाला लागू नयेत अशी मी प्रार्थना केली.
  
  
  जवळजवळ आपोआप, माझा हात मुख्य स्विच, टर्बोचार्जर सर्किट ब्रेकर्स, टर्बो स्विच चालू झाला. मी मॅग्नेटो आणि इलेक्ट्रिक इंधन पंप चालू केले, नंतर थ्रॉटल सुमारे अर्धा इंच खाली धरले आणि इंधन मिश्रण लीव्हर्स पूर्ण थ्रॉटल ढकलले. इंधन प्रवाह मीटर नोंदणी करण्यास सुरुवात केली. चला निष्क्रिय गती बंद करण्याकडे परत जाऊया. मी डाव्या स्टार्टरचा स्विच चालू केला आणि स्टार्टरचा ओरडण्याचा, वाढत्या किंचाळण्याचा आवाज ऐकू आला.
  
  
  डावा प्रोपेलर एकदा, दोनदा स्विंग झाला आणि नंतर क्रॅश होऊन थांबला. पूर्णपणे संतृप्त होईपर्यंत पुन्हा मिसळा. मी योग्य इंजिन सुरू केले.
  
  
  सर्व उपकरणे तपासण्यासाठी वेळ नाही. लिफ्ट, आयलॉन्स आणि रडर हलवायला फक्त पुरेसा वेळ होता कारण मी दुहेरी इंजिनला पॉवर लावले आणि विमानाला धावपट्टीवर टॅक्सी लावले, त्यावर वळले आणि अंधारात त्याच्या अस्पष्ट रूपरेषेशी जुळण्याचा प्रयत्न केला. मी केबिनचे दिवे बंद केले आणि लँडिंग लाइट चालू केले. मी क्वार्टर फ्लॅप सेट केले आणि मग माझ्या हातांनी जुळे थ्रॉटल पकडले, ते त्यांच्या स्टॉपवर पोहोचेपर्यंत सहजतेने पुढे ढकलले. मोठे टर्बोचार्ज केलेले लायकॉमिंग गर्जना करत विमान धावपट्टीवरून वेगाने खाली जाऊ लागले.
  
  
  स्पीड इंडिकेटर ताशी ऐंशी मैलांवर पोहोचल्यावर मी स्टिअरिंग व्हील मागे खेचले. नाक उगवलं, घाणेरड्या मातीच्या पट्टीवरच्या चाकांचा आवाज थांबला. मी लाईट बंद केली. आम्ही हवेतच होतो.
  
  
  मी उर्वरित चढाई पूर्ण अंधारात केली, गियर लीव्हर उचलला, एक किंकाळी ऐकू आली आणि नंतर चाकाच्या कमानीत खेचल्या जाणाऱ्या अंतिम ड्राईव्हचा जोरदार ठोका. ताशी एकशे वीस मैल वेगाने, चढाईचा स्थिर दर राखण्यासाठी मी विमान छाटले.
  
  
  मी जमिनीवर आदळताच लँडिंग लाइट बंद केले त्याच कारणास्तव, मी लाल आणि हिरवे रनिंग दिवे किंवा फिरणारा बीकन चालू केला नाही. जमिनीवर कोणीही विमान पाहू नये अशी माझी इच्छा होती. आम्ही संपूर्ण अंधारात, नरकाप्रमाणे बेकायदेशीरपणे उड्डाण करत होतो, आमच्या निकासमधून फक्त मंद निळ्या ज्वालांनी आमची स्थिती दूर केली आणि जेव्हा मी चढाईची शक्ती कमी केली, तेव्हा ते देखील गायब झाले.
  
  
  अठराशे फुटांवर, पर्वत माझ्या उजवीकडे ठेवून मी विमान वायव्येकडे वळवले. मी कार्लोसकडे वळलो. “कार्डच्या डब्यात बघ. होबार्टमध्ये त्याचे नकाशे आहेत का ते पहा.
  
  
  ओर्टेगाने डब्ल्यूएसी कार्डचा स्टॅक बाहेर काढला.
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. "आता, जर तुम्ही मला सांगितले की आम्ही कुठे जात आहोत, तर मी आम्हाला तिथे पोहोचवण्याचा प्रयत्न करेन."
  
  
  अध्याय सतरावा
  
  
  जेव्हा मी शक्ती कमी केली आणि दुरंगो, टोरिन आणि मॅटामोरोसने वेढलेल्या भागात कुठेतरी तपकिरी उघड्या टेकड्यांवर पर्वत उतरले तेव्हा ते आधीच हलके होते. आम्ही पाचशे फुटांपेक्षा कमी उंचीवर उड्डाण करत होतो आणि ऑर्टेगा स्टारबोर्डच्या खिडकीतून बाहेर बघत मला सूचना देत होती.
  
  
  मी एका वेगळ्या कुरणाच्या उत्तरेला धावपट्टीवर उतरलो. पट्टीच्या शेवटी फक्त लाकडी झोपडी होती. मी मोठ्या विमानाकडे टॅक्सी केली आणि इंजिन बंद केले.
  
  
  उदास चेहऱ्याचा आणि वाळलेल्या चिनो असलेला एक मेक्सिकन माणूस आम्हाला भेटायला बाहेर आला. जेव्हा त्याने विमानाची सर्व्हिसिंग सुरू केली, टाक्या टॉप अप केल्या आणि तेल तपासले तेव्हा तो आमच्याशी बोलला नाही.
  
  
  आम्ही सगळे विमानातून उतरलो. मी विमानाच्या पंखावरील एका विभागात हवाई नकाशे मांडले आणि कार्लोसने मला एक मार्ग काढला जो मी अनुसरण केला पाहिजे, जिथे आपण सीमा ओलांडून राज्यांमध्ये डोकावून जाऊ या.
  
  
  "आम्ही इथेच छेदतो," तो म्हणाला, सिएरा ब्लँका या टेक्सास रेल्वेमार्ग शहराच्या दक्षिणेस रियो ब्राव्हो नदीवरील एका जागेकडे निर्देश करत. "येथून सुरुवात करून," त्याने पुन्हा मेक्सिकोच्या आत शंभर मैलांपेक्षा जास्त अंतरावर असलेल्या जागेकडे निर्देश केला, "तुम्हाला शक्य तितक्या कमी उड्डाण करावे लागेल." तुम्ही झाडाच्या फांद्यापेक्षा जास्त उंचीवर नदी ओलांडता, ताबडतोब उत्तरेकडे सिएरा ब्लँका स्कर्ट करण्यासाठी वळा आणि मग या टप्प्यावर, ईशान्येकडे जा."
  
  
  "आणि तिथून?"
  
  
  कार्लोस सरळ झाला. “तेथून मी तुला पुन्हा मार्गदर्शन करीन. लक्षात ठेवा, आम्ही सीमा ओलांडत नाही तोपर्यंत किमान उंची."
  
  
  मी तक्ते दुमडले आणि मी ते वापरले त्या क्रमाने ठेवले. मेक्सिकनने विमानात इंधन भरण्याचे काम पूर्ण केले. डोरिस सुसान आणि वृद्ध माणसासोबत परतली. ते विमानात चढले, सुसानने माझ्याकडे लक्ष दिले नाही, जसे की मी अस्तित्वातच नाही, डायट्रिच एखाद्या ट्रान्समध्ये माणसाप्रमाणे चालला. कार्लोस माझ्या मागे आला.
  
  
  त्याने दरवाजा बंद करून कुलूप लावले आणि सीट बेल्ट बांधला. माझ्या हनुवटीवर फोड चोळत मी क्षणभर तिथेच बसलो, झोपेअभावी माझे डोळे थकले होते, उजव्या हाताला दुखत होते.
  
  
  "चल जाऊया?" - ऑर्टेगाने आग्रह धरला.
  
  
  ;
  
  
  मी होकार दिला आणि इंजिन सुरू केले. आम्ही एका चिखलाच्या शेतात आणि कुरकुरीत निळ्या मेक्सिकन आकाशात धावत असताना मी विमानाला वाऱ्यात वळवले आणि शक्ती लागू केली.
  
  
  टोरेऑन डुरांगो ते रिओ ब्राव्होला जाण्यासाठी काही तास लागतात. माझ्याकडे विचार करायला बराच वेळ होता, आणि आदल्या रात्री माझ्या डोक्यात तयार झालेल्या अस्पष्ट कल्पना - जंगली, जवळजवळ अशक्य विचार - एका कठीण संशयात स्फटिक बनू लागले जे प्रत्येक मिनिटाला अधिकाधिक दृढ होत गेले.
  
  
  कार्लोसच्या सूचनेनुसार, मी खाली उतरलो आणि सिएरा ब्लँकाच्या दक्षिणेकडील झाडांच्या उंचीवर सीमा ओलांडली, नंतर शहराला प्रदक्षिणा घातली जेणेकरुन ते नजरेआड झाले. दहा मैल उत्तरेला, मी विमान ईशान्येकडे वळवले. जसजशी मिनिटे गेली, तसतसे माझ्या डोक्यातील संशय एका अस्पष्ट, अस्वस्थ हालचालींपेक्षा अधिक काहीतरी बनू लागला.
  
  
  मी पुन्हा हवाई मार्गाचा नकाशा उचलला. एल पासो आमच्या वायव्येला होता. मी एल पासोपासून साठ अंशांच्या कोनात एक काल्पनिक रेषा प्रक्षेपित केली. रोझवेलच्या जवळ जाऊन न्यू मेक्सिकोमध्ये ही लाइन सुरू राहिली. मी विमानाच्या पॅनलवरील कंपासकडे पाहिले. आमच्या सध्याच्या फ्लाइटमध्ये आम्ही ही रेषा काही मिनिटांत पार करू. मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले.
  
  
  जणू तो देखील नकाशाकडे पाहत होता आणि एक काल्पनिक रेषा शोधत होता, कार्लोस अगदी योग्य क्षणी म्हणाला: "कृपया हा मार्ग घ्या," आणि आपल्या उत्तरेकडील खोऱ्यात असलेल्या एका जागेकडे बोट दाखवले. ग्वाडेलूप पर्वत.
  
  
  आता शंका उरली नव्हती. या विचाराचे रूपांतर आत्मविश्वासात झाले. मी कार्लोसच्या सूचनांचे पालन केले जोपर्यंत आम्ही शेवटी कड्यावर गेलो आणि एक दरी दिसली आणि कार्लोसने त्याकडे बोट दाखवून म्हटले, “तेथे! इथेच तुम्ही उतरावे अशी माझी इच्छा आहे.
  
  
  मी थ्रोटल परत चालू केले, मिश्रण नियंत्रण पूर्ण शक्तीवर हलवले, फ्लॅप आणि लँडिंग गियर कमी केले आणि उतरण्यासाठी तयार झालो. मी ट्विन-इंजिनच्या विमानाचे रूपांतर एका उंच काठावर केले, शेवटच्या क्षणी फ्लॅप्सच्या सहाय्याने अंतिम मार्गावर सरळ केले.
  
  
  धावपट्टीच्या अगदी टोकाला एक मोठे लिअर जेट किंवा त्याच्या शेजारी सिंगल-इंजिन बोनान्झा पाहून मला आश्चर्य वाटले नाही. मी विमान खाली ठेवले आणि धूळ धावपट्टीवर हलक्या हाताने स्थिरावले, रोलआउट लांबणीवर टाकण्यासाठी फक्त थोडी शक्ती वापरली, जेणेकरून मी शेवटी विमान धावपट्टीवरून बंद केले तेव्हा ते इतर दोन विमानांपासून थोड्या अंतरावर थांबले.
  
  
  कार्लोस माझ्याकडे वळला.
  
  
  "तुला आश्चर्य वाटलं का?" - त्याच्या पातळ ओठांवर हलके हसू आणि काळ्याभोर डोळ्यात करमणुकीची चमक दाखवत त्याने विचारले. पुन्हा बंदूक हातात आली. या थोड्या अंतरावरून मला दिसले की सिलेंडरमधील प्रत्येक चेंबरमध्ये जाड तांब्याचे जॅकेट असलेली बुलेट भरलेली होती.
  
  
  मी मान हलवली. "वास्तविक, नाही तुम्ही मला दिलेल्या शेवटच्या दिशेनंतर जर गोष्टी वेगळ्या झाल्या तर मला आश्चर्य वाटेल."
  
  
  कार्लोस म्हणाला, “मला वाटते ग्रेगोरिअस आमची वाट पाहत आहे. "त्याला आता थांबू नकोस."
  
  
  * * *
  
  
  न्यू मेक्सिकोच्या चमकदार सूर्यप्रकाशात, मी ग्रेगोरिअसच्या भव्य आकृतीच्या शेजारी हळू हळू चालत होतो. कार्लोस, डोरिस बिकफोर्ड, सुसान डायट्रिच आणि तिचे वडील वातानुकूलित लिअर विमानात होते. मुरुमांवरील चट्टे असलेला एक मस्क्यूलर फायटर आमच्या पाठीमागे डझनभर पावले चालत गेला, त्याने कधीही माझ्यापासून नजर हटवली नाही.
  
  
  ग्रेगोरियस हळू हळू चालला, मुद्दाम हात पाठीमागे ठेवून आणि डोके ढगविरहित आकाशाकडे उंच केले.
  
  
  त्याने सहज विचारले, "मी यात सामील असण्याची तुम्हाला शंका कशामुळे आली?"
  
  
  “कार्लोस खूप लवकर शिकला. माझा विश्वास बसत नव्हता की त्याच्या लोकांनी माझ्यावर इतक्या बारीक नजर ठेवली होती की त्यांना माझी प्रत्येक हालचाल माहीत होती. अर्थात, जेव्हा मी स्टोसेलीला पहिल्यांदा भेटलो तेव्हा मी सावध झालो नाही. ज्या रात्री मी डायट्रिचला पाहिले त्या रात्री ऑर्टेगाचे लोक माझ्या मागे आले होते किंवा त्यांनी आमचे संपूर्ण संभाषण ऐकले होते हे मला मान्य नव्हते. हा खूप योगायोग होता. मी डेन्व्हरला अहवाल दिल्यानंतर काही तासांनी कार्लोसने डायट्रिचचे अपहरण केले - आणि तो अहवाल फक्त तुमच्या कानावर पडला! माझा अपवाद वगळता, डायट्रिचने काय शोधून काढले आणि ते किती मौल्यवान आहे हे जाणून घेणारे तुम्ही जगातील एकमेव व्यक्ती आहात. त्यामुळे ओर्टेगाला तुमच्याकडून माहिती मिळाली असेल.
  
  
  “ठीक आहे,” ग्रेगोरियस म्हणाला, “प्रश्न असा आहे की, तुम्ही त्याबद्दल काय करणार आहात?”
  
  
  मी त्याला उत्तर दिले नाही. त्याऐवजी, मी म्हणालो, “माझा अंदाज बरोबर आहे का ते पाहू, ग्रेगोरिअस. सर्व प्रथम, मला वाटते की तुर्कस्तानमधून मॉर्फिनची तस्करी करून तुम्ही तुमचे प्रारंभिक भविष्य घडवले आहे. त्यानंतर तुम्ही तुमचे नाव बदलले आणि कायद्याचे पालन करणारे नागरिक बनलात, परंतु तुम्ही अमली पदार्थांचा व्यवसाय कधीच सोडला नाही. बरोबर?"
  
  
  ग्रेगोरियसने आपले मोठे डोके शांतपणे हलवले.
  
  
  “मला वाटते की तुम्ही स्टोसेलीला आर्थिक मदत केली आहे. आणि आता मला माहित आहे की तू ऑर्टेगाच्या मागे पैशाचा माणूस आहेस.
  
  
  ग्रेगोरियसने माझ्याकडे लक्षपूर्वक पाहिले आणि मग दूर पाहिले. त्याचे मांसल ओठ फुटल्यासारखे फुटले. "पण तुम्हाला हे देखील माहित आहे की ऑर्टेगा स्टोसेलीला हाताळू शकत नाही."
  
  
  “तुम्ही स्टोसेलीला हाताळू शकता,” ग्रेगोरियस शांतपणे म्हणाला.
  
  
  "हो, मी करू शकतो. म्हणूनच तू ऑर्टेगाला मला करारात आणण्याची सूचना केली आहे. त्याने हे कधीही स्वतः केले नसते. मी त्याच्या पुतण्याला मारले याचा खूप अभिमान आणि खूप द्वेष आहे."
  
  
  
  "तू अगदी स्पष्टपणे विचार करत आहेस, निक."
  
  
  मी मान हलवली. मी थकलो होतो. झोप न लागणे, इतके तास विमानात बसण्याचा ताण, माझ्या उजव्या हाताला झालेला कट या सगळ्याचा माझ्यावर परिणाम होऊ लागला होता.
  
  
  "नाही, मी चूक केली आहे, मला त्याच्या फॉर्म्युलाबद्दल समजताच मी त्याला मारले असते ...
  
  
  “पण म्हाताऱ्याबद्दलची तुमची सहानुभूती हे होऊ देणार नाही. आणि आता मी तुम्हाला ऑर्टेगा सारख्याच संधी देतो. फक्त लक्षात ठेवा, तू माझा भागीदार होशील, त्याचा नाही, आणि मी तुला पूर्ण पन्नास टक्के नक्कीच देणार नाही. तथापि, खूप श्रीमंत व्यक्ती होण्यासाठी हे पुरेसे असेल.
  
  
  "मी नाही म्हटलं तर?"
  
  
  ग्रेगोरियसने काही यार्ड दूर उभ्या असलेल्या भेकड डाकूकडे डोके हलवले आणि आम्हाला पाहत होते. “तो तुला मारील. तो किती चांगला आहे हे दाखवण्यासाठी तो थांबू शकत नाही.”
  
  
  "एएक्सचे काय? आणि हॉक? मला माहित नाही की तुम्ही त्याला इतके दिवस एक वास्तविक व्यक्ती आहात असे समजून फसवले, परंतु मी तुमच्याबरोबर गेलो तर हॉकला का समजेल. आणि माझ्या आयुष्याला एक पैसाही लागणार नाही! बाक कधीच हार मानत नाही."
  
  
  ग्रेगोरिअसने त्याचा हात माझ्या खांद्यावर ठेवला. त्याने मैत्रीपूर्ण हावभावात ते पिळून काढले. “कधी कधी तू मला आश्चर्यचकित करतोस, निक. तुम्ही मारेकरी आहात. किलमास्टर N3. आपण प्रथम स्थानावर AX पासून पळून जाण्याचा प्रयत्न केला नाही? केवळ एका अस्पष्ट आदर्शासाठी तुम्ही खून करून थकला आहात म्हणून? तुला श्रीमंत व्हायचे आहे, आणि मी ते तुला देऊ शकतो, निक.
  
  
  त्याने हात काढला आणि त्याचा आवाज बर्फाळ झाला.
  
  
  “किंवा मी तुला मृत्यू देऊ शकतो. ताबडतोब. ऑर्टेगा आनंदाने तुमचे डोके फाडून टाकेल! »
  
  
  मी काहीच बोललो नाही.
  
  
  “ठीक आहे,” ग्रेगोरियस कठोरपणे म्हणाला. "मी तुम्हाला तुमच्या शंकांबद्दल आणि तुमच्याकडे असलेल्या पैशांबद्दल विचार करण्यासाठी वेळ देईन."
  
  
  त्याने आपल्या मनगटाच्या घड्याळाकडे पाहिले. "वीस मिनिटे. मग मी उत्तराची वाट पाहीन."
  
  
  तो वळला आणि परत लिअरजेटकडे निघाला. डाकू माझ्यापासून काळजीपूर्वक अंतर ठेवून मागे राहिला.
  
  
  आत्तापर्यंत मला खात्री होती की ग्रेगोरिअस मला मारणार नाही. स्टोसेलीशी सामना करण्यासाठी त्याला माझी गरज होती. पण जर मी त्याला नरकात जाण्यास सांगितले तर नाही. मी त्याला नकार दिला तर नाही. आणि मी त्याला नकार देणार होतो.
  
  
  मी ग्रेगोरिअसबद्दल विचार करणे थांबवले आणि या गोंधळातून जिवंत बाहेर पडण्याच्या समस्येवर लक्ष केंद्रित केले.
  
  
  मी माझ्या खांद्यावरून माझ्या मागून येणाऱ्या ठगाकडे पाहिले. जरी त्याने बंदूक हातात न ठेवता खांद्याच्या होल्स्टरमध्ये घेतली होती, तरीही त्याने त्याचा स्पोर्ट कोट उघडा घातला होता जेणेकरून तो बंदूक काढू शकेल आणि मी त्याच्या जवळ जाण्यापूर्वी गोळीबार करू शकेल. मी चालत असताना तो चालत असे आणि जेव्हा मी थांबलो तेव्हा तो थांबला, नेहमी माझ्यापासून किमान पंधरा किंवा वीस यार्ड दूर ठेवत असे जेणेकरून मला त्याच्यावर उडी मारण्याची शक्यता नाही.
  
  
  समस्या ही नव्हती की मी कसे सुटू शकेन. एक ना एक मार्ग, मी कदाचित या गुंडापासून दूर जाऊ शकलो असतो. पण डायट्रिच होते. मी त्यांना ग्रेगोरिअसच्या हातात सोडू शकत नव्हतो.
  
  
  मी जे काही करायचे ठरवले ते प्रथमच काम करावे लागले कारण दुसरी संधी नव्हती.
  
  
  मानसिकदृष्ट्या, मी माझ्या पाठीमागे असलेल्या डाकूविरूद्ध शस्त्र म्हणून वापरू शकणाऱ्या माझ्याकडे काय आहे ते तपासले. अनेक मेक्सिकन नाणी. रुमाल आणि पाकीट एका हिप खिशात.
  
  
  आणि दुसऱ्यामध्ये - लुईस अपारिसिओचा फोल्डिंग चाकू. ते पुरेसे असावे कारण माझ्याकडे तेवढेच होते.
  
  
  मी जवळजवळ दोनशे यार्ड घाणीच्या एका लांब पट्ट्यासह चाललो. मग मी वळलो आणि एका रुंद चापाने मागे फिरलो, जेणेकरून त्याच्या लक्षात न येता, मी लिअरजेटपासून लपून आमच्या विमानाच्या मागे जाण्यात यशस्वी झालो.
  
  
  तोपर्यंत सूर्य जवळजवळ थेट डोक्यावर आला होता आणि दिवसाच्या उष्णतेने उघड्या जमिनीतून वरच्या दिशेने परावर्तित होणाऱ्या चमकदार लाटा पाठवल्या. मी विमानाच्या मागे थांबलो आणि कपाळावरचा घाम पुसत रुमाल काढला. मी पुन्हा पुढे जात असताना एका बंदुकधारीने मला हाक मारली. "हाय! तू तुझं पाकीट टाकलंस.
  
  
  मी थांबलो आणि मागे वळलो. माझे पाकीट जमिनीवर पडलेले होते, जिथे मी माझा रुमाल बाहेर काढला तेव्हा मुद्दाम ते टाकले.
  
  
  "मी केले," मी आश्चर्याचा धाक दाखवत म्हणालो. "ना धन्यवाद." योगायोगाने मी परत जाऊन ते उचलले. डाकू हलला नाही. लिअरजेटमधील सर्वांच्या नजरेआड तो विमानाच्या पंखात उभा होता आणि आता मी त्याच्यापासून फक्त दहा फूट अंतरावर होतो. तो एकतर खूप बेफिकीर होता किंवा मागे हटण्यास फार निष्काळजी होता.
  
  
  तरीही त्याच्याकडे बघत, मी माझे पाकीट माझ्या दुसऱ्या हिप पॉकेटमध्ये ठेवले आणि लुईस अपारिसिओच्या चाकूच्या हँडलभोवती माझी बोटे बंद केली. मी माझ्या खिशातून हात काढला, माझे शरीर शूटरपासून माझा हात वाचवत होते. हँडलवरील छोटं बटण दाबल्यावर, मला सहा इंच ब्लेड हँडलमधून बाहेर पडल्याचं आणि जागोजागी स्नॅप झाल्याचं जाणवलं. मी माझ्या हातातला चाकू फिरवला, ब्लेडला फेकण्याच्या स्थितीत पकडले. मी शूटरपासून दूर जाऊ लागलो आणि नंतर अचानक मागे वळलो. माझा हात वर आला आणि माझा हात पुढे झाला. काय होतंय ते कळण्याआधीच माझ्या हातातून चाकू निसटला.
  
  
  ब्लेडने त्याच्या गळ्यात गळ्यात मारले. त्याने श्वास घेतला. दोन्ही हात घशापर्यंत गेले. मी त्याच्याकडे धाव घेतली, त्याला गुडघ्यातून धरले आणि जमिनीवर फेकले. हात वर करून मी चाकूचे हँडल पकडले, पण त्याचे हात आधीच होते, म्हणून मी त्याचे हात मुठीत धरले आणि जोरात ओढले.
  
  
  
  ;
  
  
  त्याच्या जड मानेच्या फाटलेल्या मांसातून आणि कूर्चामधून रक्त वाहत होते. त्याचा पोकमार्क केलेला चेहरा माझ्यापासून फक्त काही इंचांवर होता, त्याचे डोळे माझ्याकडे शांत, असाध्य द्वेषाने पाहत होते. मग त्याचे हात खाली पडले आणि त्याचे संपूर्ण शरीर शिथिल झाले.
  
  
  मी खाली बसलो, माझ्या हातावर चिकट रास्पबेरी लोशनसारखे रक्त होते. मी त्याच्या जॅकेटच्या फॅब्रिकने माझे हात काळजीपूर्वक पुसले. मी मूठभर वाळू काढली आणि जे काही शिल्लक होते ते काढून टाकले.
  
  
  शेवटी, मी त्याच्या जॅकेटमध्ये पिस्तुलसाठी पोहोचलो, जे त्याने खूप मूर्खपणे त्याच्या हाताखाली घेतले होते, आणि त्याच्या मुठीत नाही, गोळीबार करण्यास तयार होते.
  
  
  मी माझे शस्त्र बाहेर काढले - एक प्रचंड स्मिथ आणि वेसन .44 मॅग्नम रिव्हॉल्व्हर. हे एक प्रचंड पिस्तूल आहे, जे विशेषतः अंतरावर देखील अचूकता आणि धक्कादायक शक्ती प्रदान करण्यासाठी डिझाइन केलेले आहे. आजूबाजूला वाहून नेण्यासाठी हे खरोखर खूप शक्तिशाली शस्त्र आहे.
  
  
  माझ्या पाठीमागे हातात पिस्तूल घेऊन मी उभा राहिलो आणि पटकन विमानाभोवती फिरत लिअरजेटकडे निघालो. मी पायऱ्या चढून केबिनकडे आलो.
  
  
  ग्रेगोरियसने मला पहिले.
  
  
  “अहो, निक,” तो त्याच्या चेहऱ्यावर थंड हास्य घेऊन म्हणाला. "तुम्ही तुमचा निर्णय घेतला आहे."
  
  
  “हो,” मी म्हणालो. मी माझ्या पाठीमागून जड मॅग्नम ओढला आणि त्याच्याकडे इशारा केला. "हो."
  
  
  ग्रेगोरिअसच्या चेहऱ्यावरून हास्य निसटले. “तू चुकीचा आहेस, निक. तुम्ही यातून सुटणार नाही. येथे नाही."
  
  
  "कदाचित". मी सुसान डायट्रिचकडे पाहिले. "बाहेर या," मी आदेश दिला.
  
  
  डोरिसने बंदूक उचलली आणि सुसानच्या डोक्याकडे दाखवली. “जरा शांत बस, हनी,” ती तिच्या तीक्ष्ण, पातळ आवाजात म्हणाली. माझा हात किंचित हलला आणि माझ्या बोटाने ट्रिगर दाबला. एका जड .44 मॅग्नम बुलेटने डोरिसला परत बल्कहेडमध्ये घुसवले, पांढरे हाड, राखाडी मज्जा आणि लाल रक्ताच्या स्फोटात तिचे अर्धे डोके फाडले.
  
  
  सुसानने तोंडाला हात लावला. तिच्या डोळ्यांनी तिला जाणवलेला आजार प्रतिबिंबित केला.
  
  
  "सोड!" - मी तिला कठोरपणे सांगितले.
  
  
  ती उभी राहिली. "माझ्या वडिलांचे काय?"
  
  
  मी पाहिले की डायट्रिच एका मोठ्या चामड्याच्या खुर्चीत कोठे पसरलेला होता, ज्या पूर्णपणे आडव्या होत्या. म्हातारी बेशुद्ध पडली.
  
  
  “तुम्ही आधी बाहेर जावे अशी माझी इच्छा आहे,” सुसान काळजीपूर्वक ग्रेगोरिअसभोवती फिरली. तिला माझ्या मागे ओलांडता यावे म्हणून मी बाजूला झालो. ती दाराबाहेर गेली.
  
  
  "तुम्ही त्याला कसे बाहेर काढणार आहात?" - ग्रेगोरियसने डायट्रिचकडे बोट दाखवत विचारले. "आम्ही तुम्हाला ते हलविण्यात मदत करू अशी तुमची अपेक्षा आहे?"
  
  
  मी उत्तर दिले नाही. मी क्षणभर तिथे उभा राहिलो, आधी ग्रेगोरिअसकडे, नंतर कार्लोसकडे आणि शेवटी म्हाताऱ्याकडे बघत होतो. एकही शब्द न बोलता मी दारातून बाहेर पडलो आणि पायऱ्या उतरलो.
  
  
  लिअरजेटमध्ये अचानक खळबळ उडाली. पायऱ्या चढल्या, दार बंद झाले, झटकले, सुसान धावत माझ्याकडे आली आणि माझा हात पकडला.
  
  
  "तुम्ही माझ्या वडिलांना तिथे सोडले!" ती किंचाळली.
  
  
  मी तिला मिठी मारली आणि विमानातून मागे आलो. कॉकपिटच्या छोट्या खिडकीतून मला पायलट त्याच्या सीटवर सरकताना दिसला. त्याचे हात उगवले, पटकन स्विच फ्लिक झाले. काही क्षणानंतर मी ऐकले की रोटर ब्लेड वळताना इंजिन रडायला लागले.
  
  
  सुझनने माझ्या हातातून दूर सारले. “तू माझं ऐकलं नाहीस? माझे वडील अजूनही आत आहेत! त्याला घेऊन जा! कृपया त्याला बाहेर काढा! “आता ती जेट इंजिनच्या गर्जना वरती माझ्यावर ओरडत होती. तिच्या चेहऱ्यावर निराशा पसरली होती. "कृपया! काहीतरी करा!"
  
  
  मी तिच्याकडे दुर्लक्ष केले. माझ्या उजव्या हातात जड रिव्हॉल्व्हर घेऊन मी तिथे उभा राहिलो आणि लिअरजेट पाहत होतो, दोन्ही इंजिन आता आग लागली आहेत, लाकूडतोड झाली आणि आमच्यापासून दूर जाऊ लागली.
  
  
  सुझनने माझा डावा हात पकडला, तो हलवला आणि उन्मादपणे ओरडला, "त्यांना दूर जाऊ देऊ नका!"
  
  
  जणू काही मी माझ्याच एकाकी विश्वात बंदिस्त होऊन आम्हा दोघांपासून वेगळा उभा होतो. मला माहित होते की मला काय करण्याची गरज आहे. दुसरा मार्ग नव्हता. न्यू मेक्सिकोचा उष्ण सूर्य असूनही मला थंडी जाणवली. थंडी माझ्या आत खोलवर शिरली, मला घाबरवत होती.
  
  
  सुसानने बाहेर येऊन माझ्या तोंडावर चापट मारली. मला काहीच वाटले नाही. जणू तिने मला अजिबात स्पर्श केला नाही.
  
  
  ती माझ्यावर ओरडली. "देवाच्या फायद्यासाठी त्याला मदत करा!"
  
  
  मी विमान धावपट्टीच्या अगदी टोकाला जाताना पाहिलं.
  
  
  ते आता कित्येकशे यार्ड दूर होते, त्याची इंजिने त्याच्या मागे धूळ उडवत होती. तो धावपट्टीवर वळला आणि टेक ऑफ करू लागला. दुहेरी इंजिन आता किंचाळत होते, आवाजाचे एक छेदणारे चक्रीवादळ आमच्या कानाच्या पडद्यावर आदळत होते आणि मग विमानाने वेग वाढवला आणि मातीच्या धावपट्टीने आमच्या दिशेने धाव घेतली.
  
  
  मी माझा डावा हात सुसानच्या पकडीतून बाहेर काढला. मी .44 मॅग्नम वर केला आणि माझा डावा हात माझ्या उजव्या मनगटाभोवती गुंडाळला, रिव्हॉल्व्हर डोळ्याच्या पातळीपर्यंत वाढवला, समोरच्या दृश्य रेल्वेला मागील दृष्टीच्या खोबणीसह अस्तर केला.
  
  
  जेव्हा विमानाने आमच्यासोबत पकडले, तेव्हा ते जवळजवळ जास्तीत जास्त टेकऑफ वेगाने होते आणि त्या मिनिटाला नाकाचे चाक वर येण्याआधी, मी उडाला. डाव्या टायरचा स्फोट झाला आणि जोरदार गोळीने त्याचे तुकडे झाले. वामकुक्षी पडली. त्याच्या टोकाने जमिनीवर पकडले आणि धातू तोडण्याच्या जोरदार, वेदनादायक किंचाळ्याने विमान वळवले. विंगटिप टाक्या उघडल्या आणि काळ्या, स्निग्ध प्रवाहात इंधन हवेत पसरले.
  
  
  
  स्लो मोशनमध्ये, विमानाची शेपटी उंच-उंच होत गेली आणि मग, पंख मुळाशी तुटल्याने, विमान त्याच्या पाठीवर वर-खाली झाले आणि काळ्या इंधनाच्या धूळ आणि तपकिरी धूळ, शार्ड्सच्या ढगात धावपट्टी वळवळली. तेजस्वी shards मध्ये जंगलीपणे उडणारा धातूचा.
  
  
  मी विमानात पुन्हा एकदा गोळीबार केला, नंतर तिसरा आणि चौथा. ज्वालाचा एक द्रुत फ्लॅश होता; फ्यूजलेजच्या तुटलेल्या, गोंधळलेल्या धातूपासून एक केशरी-लाल फायरबॉलचा विस्तार झाला. विमान थांबले, जंपिंग फायरच्या होलोकॉस्टमधून जाड, तेलकट काळा धूर निघत असताना त्यातून ज्वाला निघत होत्या.
  
  
  तरीही माझ्या चेहऱ्यावर भावनेची किंचितशी चिन्हे नसतानाही, विमानाने स्वतःचा आणि त्यातील प्रवाशांचा नाश करताना मी पाहिले. मी माझे शस्त्र खाली केले आणि दरीच्या तळाशी थकून उभा राहिलो; एकाकी. सुसान माझ्या मांडीवर सरकली आणि तिचा चेहरा माझ्या पायावर दाबला. मी तिच्या घशातून बाहेर पडताना निराशेचा आवाज ऐकला आणि मी काळजीपूर्वक माझा डावा हात पुढे केला आणि तिच्या सोनेरी केसांच्या टोकाला स्पर्श केला, तिच्याशी बोलू शकलो नाही किंवा तिला कोणत्याही प्रकारे सांत्वन देऊ शकलो नाही.
  
  
  अध्याय अठरावा
  
  
  मी एल पासो येथून हॉकला दूरध्वनीद्वारे कळवले आणि शेवटी निंदकपणे त्याला सांगितले की ग्रेगोरियस अनेक वर्षांपासून त्याला फसवत आहे. की त्याने मला AX वरून जगातील शीर्ष गुन्हेगारांपैकी एक म्हणून कर्ज दिले.
  
  
  मी ओळीवर हॉकचे हसणे ऐकले.
  
  
  “निक, तुझा खरंच यावर विश्वास आहे का? तुला असे का वाटते की मी सर्व नियम तोडले आणि तुला त्याच्यासाठी काम करू दिले? आणि कळवा की तुम्ही मदतीसाठी AX शी संपर्क करू शकत नाही? "
  
  
  "तुला म्हणायचंय का-?"
  
  
  “मला अनेक वर्षांपासून ग्रेगोरिअसमध्ये रस आहे. जेव्हा त्याने तुम्हाला विचारले तेव्हा मला वाटले की त्याला मोकळ्या हवेत धुम्रपान करण्याची एक उत्तम संधी असेल. आणि तुम्ही ते केले. उत्तम काम, निक.
  
  
  पुन्हा एकदा हॉक माझ्यापेक्षा एक पाऊल पुढे होता.
  
  
  “ठीक आहे,” मी गुरगुरलो, “त्या बाबतीत, मी माझी सुट्टी मिळवली आहे.”
  
  
  "तीन आठवडे," हॉक म्हणाला. "आणि टेनिएंटे फुएन्टेसला हाय म्हणा." मी पुन्हा अकापुल्कोला जात आहे हे त्याला कसे कळले हे आश्चर्यचकित करून त्याने अचानक फोन ठेवला?
  
  
  म्हणून, आता बेज ट्राउझर्स, सँडल आणि खुल्या स्पोर्ट्स शर्टमध्ये, मी सेगुरिडॅड फेडरल पोलिसांच्या टेनिएंटे फेलिक्स फ्युएन्टेसच्या शेजारी एका लहान टेबलावर बसलो. मॅटामोरोस हॉटेलच्या रुंद टेरेसवर टेबल उभं होतं. Acapulco यापेक्षा सुंदर कधीच नव्हते. दुपारच्या उशिरा उष्णकटिबंधीय उन्हात ते चमकत होते, दुपारच्या सुरुवातीच्या पावसाने धुऊन टाकले होते.
  
  
  खाडीचे पाणी एक समृद्ध निळे होते, आणि उलट बाजूचे शहर, जवळजवळ मॅलेकॉन आणि पार्कच्या सभोवतालच्या पाम वृक्षांच्या मागे लपलेले होते, तपकिरी टेकड्यांच्या पायथ्याशी एक राखाडी अस्पष्टता होती.
  
  
  "मला समजले की तू मला सर्व काही सांगितले नाहीस," फ्युएन्टेसने नमूद केले. “मला खात्री नाही की मला सर्वकाही जाणून घ्यायचे आहे, कारण नंतर मला अधिकृत कारवाई करावी लागेल आणि मला ते करायचे नाही, सेनॉर कार्टर. तथापि, माझा एक प्रश्न आहे. स्टोसेली? »
  
  
  "तुला म्हणायचे आहे की तो दंडमुक्त झाला आहे?"
  
  
  फ्युएन्टेसने होकार दिला.
  
  
  मी मान हलवली. "मला नाही वाटत," मी म्हणालो. "मी काल दुपारी एल पासो येथून फोन केला तेव्हा मी तुला काय करण्यास सांगितले ते तुला आठवते का?"
  
  
  "नक्कीच. मी स्टोसेलीला वैयक्तिकरित्या सूचित केले की माझे सरकार त्याला व्यक्तिमत्व नॉन ग्राटा मानते आणि त्याला आज सकाळीच मेक्सिको सोडण्यास सांगितले. का?"
  
  
  कारण तुझ्याशी बोलल्यावर मी त्याला फोन केला होता. मी त्याला सांगितले की मी सर्व गोष्टींची काळजी घेईन आणि तो राज्यांमध्ये परत येऊ शकेल."
  
  
  "तुम्ही त्याला सोडले का?" फ्युएन्टेसने भुसभुशीत केली.
  
  
  "खरंच नाही. मी त्याला माझ्यावर उपकार करायला सांगितले आणि त्याने होकार दिला."
  
  
  "अनुग्रह?"
  
  
  "माझ्याबरोबर माझे सामान परत आणा."
  
  
  फ्युएन्टेस गोंधळून गेला. "मला समजले नाही. यामागचा उद्देश काय होता?"
  
  
  “ठीक आहे,” मी माझ्या घड्याळाकडे बघत म्हणालो, “जर त्याचे विमान वेळेवर आले तर पुढच्या अर्ध्या तासात स्टोसेली केनेडी विमानतळावर पोहोचेल. त्याला रीतिरिवाजातून जावे लागेल. त्याच्या सामानात एक काळ्या कापडाची सूटकेस आहे ज्यावर कोणतीही खूण नाही की ती स्टोसेली व्यतिरिक्त इतर कोणाची आहे. तो दावा करू शकतो की ही माझी बॅग आहे, परंतु त्याच्याकडे ते सिद्ध करण्याचा कोणताही मार्ग नाही. शिवाय, मला वाटत नाही की कस्टम्स त्याच्या निषेधाकडे लक्ष देतील.”
  
  
  फ्युएन्टेसच्या डोळ्यात समजूतदारपणा आला.
  
  
  - ही सूटकेस आहे जी डायट्रिचने तुमच्या खोलीत पाठवली आहे?
  
  
  "ते आहे," मी हसत म्हणालो, "आणि त्यात अजूनही तीस किलो शुद्ध हेरॉईन आहे जे डायट्रिचने ठेवले होते."
  
  
  फ्युएन्टेस हसायला लागला.
  
  
  मी त्याच्या मागे हॉटेलच्या लॉबीच्या बाहेर जाणाऱ्या दरवाजाकडे पाहिले. Consuela Delgardo आमच्या दिशेने चालत होते. ती जवळ येताच मला तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव दिसले. हे आनंद आणि अपेक्षेचे मिश्रण होते आणि एक देखावा ज्याने मला सांगितले की गॅरेटच्या हॅसिंडामध्ये मी तिच्याशी जे केले होते त्याबद्दल ती माझ्याकडे कशी तरी, कुठेतरी, कशी तरी परत येईल.
  
  
  ती टेबलाजवळ गेली, एक उंच, सुबक, मोकळा स्त्री, तिचा अंडाकृती चेहरा आतापेक्षा कधीही सुंदर दिसत नव्हता. फ्युएन्टेस त्याच्या खुर्चीत वळला, तिला पाहिले आणि ती आमच्या जवळ येताच त्याच्या पाया पडली.
  
  
  "सेनोरा कॉन्सुएला डेलगार्डो, लेफ्टनंट फेलिक्स फुएन्टेस."
  
  
  कन्सुएलाने हात पुढे केला. फ्युएन्टेसने ते ओठांवर आणले.
  
  
  "आम्ही भेटलो," फ्युएन्टेस कुरकुरला. मग तो सरळ झाला. तो म्हणाला, “तुम्ही कधीही मेक्सिकोमध्ये असाल, सेनोर कार्टर, तुम्ही माझ्या रात्रीच्या जेवणाचे पाहुणे असाल तर मला त्याची प्रशंसा होईल.
  
  
  
  कॉन्सुएलाने माझा हात ताब्यात घेतला. फ्युएन्टेसने हावभाव पकडला.
  
  
  "आम्हाला आनंद होईल," कॉन्सुएला कर्कशपणे म्हणाली.
  
  
  फ्युएन्टेसने तिच्याकडे पाहिले. मग त्याने माझ्याकडे पाहिले. क्षणभर त्याच्या डोळ्यांत एक सूक्ष्म भाव चमकले, पण त्याचा चेहरा नेहमीप्रमाणेच निर्विकार आणि कठोर राहिला - प्राचीन टोल्टेक देवाची नट-ब्राऊन प्रतिमा.
  
  
  "मजा कर," फ्युएन्टेसने मला कोरडेपणाने सांगितले. आणि मग त्याने मंद, कामुक डोळे मिचकावत एक डोळा बंद केला.
  
  
  शेवट.
  
  
  
  
  
  कार्टर निक
  
  
  जेरुसलेम प्रकरण
  
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  किलमास्टर
  
  
  जेरुसलेम प्रकरण
  
  
  
  
  
  युनायटेड स्टेट्स सीक्रेट सर्व्हिसच्या सदस्यांना समर्पित
  
  
  
  
  जेव्हा तुम्ही अविश्वासू लोकांशी भेटता तेव्हा त्यांची मस्तकी कापून टाका जोपर्यंत तुम्ही त्यांच्यामध्ये मोठा नरसंहार करत नाही. आणि त्यांना गाठी बांधा, आणि मग एकतर त्यांना मुक्त करा किंवा खंडणीची मागणी करा...
  
  
  कुराण
  
  
  
  
  
  
  प्रस्तावना
  
  
  
  
  
  ईडन हॉटेलच्या सोनेरी बॉलरूममध्ये एअर कंडिशनिंग जास्तीत जास्त वेगाने चालू होते, परंतु खोली दोनशे सिंगल्स पार्टीगोअर्सने भरलेली होती आणि धूर, मांस आणि निराशा यामुळे ते जंगलासारखे गरम झाले होते. .
  
  
  खोलीच्या शेवटी असलेले मोठे दुहेरी दरवाजे दूरच्या टोकापर्यंत, एका खडकाळ वाटेकडे घेऊन गेले जे समुद्रकिनार्यावर, थंड ताजी हवेकडे, निळा-काळा महासागर कोणत्याही मदतीशिवाय वालुकामय किनाऱ्याला भेटत असलेल्या शांत ठिकाणी घेऊन गेले. . सोनी, वीकेंडसाठी तुमचा होस्ट.
  
  
  जसजशी संध्याकाळ होत गेली तसतसे काही मंडळी निघून गेली. भाग्यवान लोक हातात हात घालून चालले, त्या माणसाने मुलीसाठी वाळूवर आपले जाकीट ठेवले. दुर्दैवी एकटे निघाले. ते इतके दुर्दैवी का होते याचा विचार करा; खर्च केलेले पैसे आणि सुट्टी गेली याचा विचार करा किंवा पुन्हा प्रयत्न करण्यापूर्वी थोडी ताजी हवा मिळवा. आणि काही लोक राज्यांतील अपार्टमेंटमध्ये, यापुढे तारे नसलेल्या शहरांमध्ये घरी जाण्यापूर्वी तारे पाहण्यासाठी बाहेर पडले.
  
  
  कार्डिनच्या जॅकेटमधील उंच माणूस समुद्रकिनाऱ्याच्या अगदी टोकापर्यंत चालत असल्याचे कोणाच्याही लक्षात आले नाही. तो फ्लॅशलाइटच्या सहाय्याने पटकन चालत गेला, आपल्या कुत्र्यासोबत बहामासमधील एका महागड्या हॉटेलमधून खाली जिथे सर्वात गडद आणि शांत समुद्रकिनारा होता तिथे गेला. एके दिवशी तिथून जाणाऱ्या एकाकी माणसांकडे त्याची नजर पडली. चिडचिड म्हणून अर्थ लावला जाऊ शकतो असा देखावा. मात्र हे कोणाच्या लक्षात आले नाही.
  
  
  हेलिकॉप्टरकडेही कोणी लक्ष दिले नाही. तो इतका खाली आला नाही की तो सरळ तुमच्याकडे उडत आहे असे तुम्हाला वाटले आणि जर तो पटकन उतरला नाही तर तो काचेच्या मोठ्या दारातून उडून चमकणाऱ्या बॉलरूमच्या मध्यभागी उतरेल.
  
  
  हेलिकॉप्टरमधून तीन हुडके असलेले लोक खाली पडले. त्यांच्याकडे शस्त्रे होती. कार्डिनच्या जॅकेटमधील माणूस, इतरांप्रमाणेच, शांत आश्चर्याने वर पाहत होता. तो म्हणाला, “काय रे! आणि मग त्यांनी त्याला पकडले आणि घाईघाईने त्याला हेलिकॉप्टरच्या दिशेने ढकलले. किनाऱ्यावरचे लोक, समुद्रकिनाऱ्यावर ताडाच्या झाडांसारखे स्थिर उभे होते, त्यांना आश्चर्य वाटले की ते काय पाहत आहेत ते स्वप्न आहे आणि मग ब्रुकलिनचा तो लहान माणूस ओरडला, "त्यांना थांबवा!" शांत गर्दीत काहीतरी चपखल बसले, मोठ्या शहरांमध्ये हरवलेल्या लोकांचा जमाव, आणि त्यांच्यापैकी काही जण लढण्यासाठी त्यांच्या स्वप्नांकडे धावले, कदाचित त्यांच्या आयुष्यात पहिल्यांदाच. हूड केलेल्या लोकांनी हसले, त्यांच्या सबमशीन गन उभ्या केल्या आणि गोळ्या आणि ओरड्यांनी समुद्रकिनारा झाकून टाकला आणि बंदुकांच्या गर्जना, फॉस्फरस ग्रेनेडची मंद हिस आणि नंतर आग - एक वेगवान आग ज्याने खरेदी केलेले कपडे खाक केले. प्रसंगी, आणि थोडे जुळणारे स्वेटर, आणि भाड्याने घेतलेले टक्सिडो, आणि ब्रुकलिनचा एक छोटा माणूस आणि बायोनमधील एक शिक्षक...
  
  
  चौदा ठार, बावीस जखमी.
  
  
  आणि एक माणूस आणि कुत्रा हेलिकॉप्टरवर नेण्यात आला.
  
  
  
  
  
  
  पहिला अध्याय.
  
  
  
  
  
  मी उन्हात नग्न पडलो. मी एका तासापेक्षा जास्त काळ स्नायू हलवला नाही. मला ते आवडू लागले होते. मी पुन्हा कधीही स्नायू हलवू नये याबद्दल विचार करू लागलो. मला आश्चर्य वाटले की जर तुम्ही वाळवंटात सूर्यप्रकाशात बराच वेळ झोपलात, तर उष्णता तुम्हाला पुतळ्यात बदलू शकेल का? की स्मारक? कदाचित मी एक स्मारक बनू शकेन. निक कार्टर येथे आहे. मी एक पर्यटक पुतळा होईल पैज
  
  
  आकर्षण. चार दिवसांच्या वीकेंडला कुटुंबे मला भेटायला यायची आणि मुलं उभी राहून चेहरे बनवायची - जसे ते बकिंगहॅम पॅलेसच्या रक्षकांसोबत करतात - मला हलवण्याचा प्रयत्न करतात. पण मी करणार नाही. कदाचित मी गिनीज बुक ऑफ वर्ल्ड रेकॉर्डमध्ये प्रवेश करू शकेन: "स्नायूंची हालचाल न करण्याचा विक्रम 48 वर्षे आणि बारा मिनिटांचा आहे, जो टक्सन, ऍरिझोना येथे निक कार्टरने स्थापित केला आहे."
  
  
  मी लांब क्षितिजाकडे, वाळवंटाच्या सभोवतालच्या अस्पष्ट निळ्या पर्वतांकडे डोकावले आणि एक दीर्घ श्वास घेतला आणि इतकी शुद्ध हवा घेतली की माझी फुफ्फुसे झोपडपट्टी असल्यासारखे वाटले.
  
  
  मी माझ्या पायाकडे पाहिले. ती पुन्हा माझाच एक भाग दिसू लागली. कमीतकमी ते माझ्या शरीराच्या इतर भागांसारखेच गडद तपकिरी झाले होते, व्हॅक्यूम क्लिनर नळीसारखे कमी आणि वास्तविक मानवी पायासारखे दिसते.
  
  
  स्नायू न हलवण्याबद्दल बोलताना, सहा आठवड्यांपूर्वी हा एक स्पर्श करणारा विषय होता. सहा आठवड्यांपूर्वी कलाकार अजूनही माझ्या पायावर होते आणि डॉ. स्केलहाऊस माझ्या रिकव्हरीबद्दल "कधी" ऐवजी "जर" मध्ये चर्चा करत होते. ज्या गोळीने बास्टर्ड जेनिंग्सला भाग्यवान वाटले त्या गोळीने हाड मोडून टाकले आणि स्नायू किंवा मज्जातंतू किंवा इतर कोणत्याही गोष्टीमुळे पाय त्याच्या कामासाठी भाग पाडले आणि आम्ही आता हलत नव्हतो तेव्हा आम्ही मजा करत नव्हतो.
  
  
  मी पुन्हा त्या दृश्याकडे पाहिले. वाळू, ऋषी आणि सूर्याच्या अंतहीन जगात, अंतरावर - कांस्य घोडीवर एकटा स्वार. मी डोळे मिटले आणि पोहत निघालो.
  
  
  मारा!
  
  
  तिने मला गुंडाळलेल्या कागदाने मारले आणि मला एक्स-रेटेड स्वप्नातून जागे केले. ती म्हणाली, “कार्टर, तू हताश आहेस. मी तुला तासभर सोडतो आणि तू निघून जा."
  
  
  मी डोळे उघडले. मिली. सुंदर. अगदी त्या मूर्ख पांढऱ्या नर्सच्या गणवेशात. लुसलुशीत सोनेरी केसांचा एक मोठा गुच्छ, सोनेरी प्लॅटिनम आणि पिवळे गुलाबी केस, मोठे तपकिरी डोळे, एक चमकदार टॅन आणि मऊ पूर्ण तोंड, आणि नंतर खाली सरकत डावीकडून उजवीकडे वाचत, जगातील सर्वात सुंदर दोन स्तन, श्रीमंत आणि उंच आणि गोल आणि मग - अरेरे, मी एक स्नायू हलवला.
  
  
  मी आरडाओरडा केला आणि गुंडाळले. "चला," ती म्हणाली. "कामावर परत जा." काम म्हणजे माझ्या पायासाठी शारीरिक उपचार. मिली फिजिओथेरपिस्ट होती. माझ्या पायासाठी. बाकी सर्व काही अनधिकृत होते.
  
  
  मी एक टॉवेल घेतला आणि तो स्वतःभोवती गुंडाळला. टक्सनच्या नैऋत्येस सुमारे पस्तीस मैल अंतरावर असलेल्या एका मोठ्या स्पॅनिश मिशन-स्टाईल हवेलीत एका खाजगी बेडरूमच्या बाल्कनीत मसाज टेबलवर मी कॅनव्हास चटईवर झोपलो होतो. आंटी टिलीचे आश्रयस्थान किंवा, ज्याला कमी प्रेमाने म्हटले जाते, एटीआर एएक्स थेरपी आणि पुनर्वसन. शीतयुद्धातील दिग्गजांसाठी बोर्डिंग हाऊस.
  
  
  मी तिथे हॅरोल्ड (“हॅपी”) जेनिंग्ज, माजी बुटलेगर, माजी चोर, हैतीपासून अगदी पलिकडे असलेल्या कैकोस बेटांमधील एका छोट्या हॉटेलचा प्रवासी मालक यांच्या सौजन्याने होतो. द हॅपी हॉटेल हे ब्लड अँड वेंजन्स नावाच्या फ्रीलान्सर्सच्या गटासाठी क्लिअरिंग हाऊस बनले. रक्त मिळवणे आणि अमेरिकन शास्त्रज्ञांच्या निवडक गटाचा बदला घेणे हे त्याचे उद्दिष्ट होते. या चळवळीला एका श्रीमंत दक्षिण अमेरिकन माजी नाझीने निधी दिला होता ज्याने हे सर्व आनंदी दिसण्यास पात्र बनवले. रक्त आणि प्रतिशोध ही भूतकाळातील गोष्ट आहे, परंतु मी दोन आठवड्यांचा कोमा आणि तुटलेला पाय या विजयासाठी पैसे दिले. बदल्यात, AX ने मला दोन महिने सूर्य आणि पुनर्प्राप्ती व्यायाम आणि मिली बार्न्स प्रदान केले.
  
  
  मिली बार्न्सने माझा डावा पाय पकडला आणि त्यावर धातूचे वजन जोडले. “आणि ताणून घ्या,” ती म्हणाली, “आणि वाकणे... आणि वाकणे... आणि ताणणे, दोन किंवा तीन - अहो! ते वाईट नाही. मी पैज लावतो की पुढच्या आठवड्यात तू क्रॅचशिवाय चालशील." मी तिच्याकडे संशयाने पाहिलं. तिने खांदे उडवले. "मी धावा म्हणले नाही."
  
  
  मी हसलो. “हे देखील सामान्य आहे. मी ठरवले की मला फारशी घाई नाही. आयुष्य लहान आहे आणि धावण्यात खूप वेळ घालवला आहे, असा विचार करून मी इथे पडलो आहे."
  
  
  तिने भुवया उंचावल्या. "हे किलमास्टरच्या प्रतिकृतीसारखे दिसत नाही."
  
  
  मी खांदे उडवले. “म्हणून कदाचित तसे नसेल. कदाचित मी AX सोडण्याचा विचार करत आहे. आजूबाजूला पडलेला. खरे लोक जे करतात तेच करा." मी तिच्याकडे पाहिलं. "खरे लोक काय करतात?"
  
  
  "ते निक कार्टर असावेत असे खोटे बोलणे."
  
  
  "माझ्या सर्व शक्तीने."
  
  
  "तुमचा पाय हलवत रहा."
  
  
  "तुला कोण व्हायला आवडेल?"
  
  
  तिने मला एक खुले मुलीसारखे स्माईल दिले. "जेव्हा मी तुझ्यासोबत असतो, तेव्हा मला मिलि बार्न्स बनून आनंद होतो."
  
  
  "मी कधी निघणार?"
  
  
  "अरे! तू गेल्यावर, मी माझ्या आठवणी, माझे अश्रू आणि माझ्या कवितांच्या पुस्तकांसह या खोलीत स्वतःला कोंडून घेईन." तिने तिचे ओठ चाळले. "हेच उत्तर तुम्हाला ऐकायचे आहे का?"
  
  
  "तुला आयुष्यातून काय हवंय हे मला जाणून घ्यायचं होतं."
  
  
  ती माझ्या डावीकडे, बाल्कनीच्या रेलिंगजवळ उभी राहिली, तिचे हात तिच्या छातीवर ओलांडून, सूर्य तिच्या केसांमध्ये पिवळ्या ताऱ्यांसारखा चमकत होता. तिने खांदे उडवले. "मी काही वर्षांमध्ये काहीतरी हवे आहे याबद्दल विचार केला नाही."
  
  
  “... आजी बार्न्सला तिच्या नव्वदव्या वाढदिवसाला म्हणाली. चल बाळा. हा विचार तरूणीसाठी नाही.
  
  
  तिने डोळे मोठे केले. मी अठ्ठावीस वर्षांचा आहे."
  
  
  "हा जुना आहे ना?"
  
  
  "तुमचा पाय ताणत रहा"
  
  
  मी माझा पाय लांब केला. तिने हात पुढे करून आणखीनच वर केला, स्तब्ध होऊन सूर्याला नमस्कार केला. तिने तिचे हात काढले आणि मी त्यांना वर केले, माझ्या विचारापेक्षा खूप वर. "पुढच्या वेळी, स्वतःला इतके उंच करा." मी वाकत होतो आणि झुकत होतो आणि खूप उंच ढकलत होतो.
  
  
  "मिली... मी गेलो तर..."
  
  
  “मूर्खपणा, निक! तुम्ही ज्या गोष्टीतून जात आहात ते साधारण बाराव्या आठवड्यातील विचार आहे."
  
  
  "मी चावतो. काय आहे?"
  
  
  तिने उसासा टाकला. . “तुम्ही इथे घालवलेला हा पहिलाच महिना आहे, तुम्ही सर्वजण बाहेर पडण्याची घाई करत आहात, दुसऱ्या महिन्यात तुम्ही कामावर लक्ष केंद्रित करता, तिसरा महिना. - मला माहित नाही - तुमचे चयापचय बदल या सर्व खोट्या गोष्टींची सवय होत आहेत. तुम्ही तत्त्वज्ञान सुरू करता, तुम्ही ओमर खय्यामचा उल्लेख करायला सुरुवात करता. वॉल्टन्स बघताना तुझे डोळे मिटले." तिने मान हलवली. "सामान्य आठवडा बारा विचार,"
  
  
  "मग पुढे काय होईल?"
  
  
  ती हसली. "तुम्हाला दिसेल. फक्त तो पाय वाकवत रहा. तुला त्याची गरज लागेल."
  
  
  माझ्या खोलीत फोन वाजला. मिली उत्तर द्यायला गेली. मी माझ्या पायाचे स्नायू थरथरताना पाहिले. सर्व काही परत येत होते. ती बहुधा बरोबर होती. पुढच्या आठवड्यात मी क्रॅचेस फेकून देईन. मी माझ्या शरीराचा उर्वरित भाग डंबेल आणि जंप दोरीने आणि लांब दैनंदिन पोहण्याच्या सहाय्याने ठेवला आणि तरीही माझे वजन 165 इतके होते. आंटी टिलीजमध्ये मी माझ्या काळात फक्त एक सुंदर, हास्यास्पद समुद्री डाकू मिशा जोडली. मिली म्हणाली की यामुळे मला खूप राग आला. मला वाटले की मी ओमर शरीफसारखा दिसतो. मिली म्हणाली तीच गोष्ट आहे.
  
  
  ती बाल्कनीच्या दारात परतली. “या वेळी काम करत राहण्यासाठी मी तुमच्यावर विश्वास ठेवू शकतो का? नवीन आगमन…"
  
  
  मी तिच्याकडे पाहिलं आणि बडबडलो. "एक अद्भुत कादंबरी. आधी तुम्ही मला जेवणासाठी सोडा आणि आता दुसरा माणूस. कोण आहे हा माणूस?"
  
  
  "डन नावाचे कोणीतरी."
  
  
  "डन फ्रॉम बर्लिन?"
  
  
  "सारखे".
  
  
  "हं. सर्व गोष्टींचा विचार केला, मला दुपारच्या जेवणाचा हेवा वाटतो."
  
  
  "उच!" - ती म्हणाली, वर आली आणि माझे चुंबन घेतले. ती हलकी व्हायला हवी होती. एक विनोद म्हणून थोडे चुंबन. कसे तरी त्याचे काहीतरी वेगळेच झाले. शेवटी तिने उसासा टाकला आणि दूर सारली.
  
  
  मी म्हणालो, “तुम्ही जाण्यापूर्वी हे वर्तमानपत्र मला द्या. मला वाटते की माझ्या मेंदूचा पुन्हा व्यायाम करण्याची वेळ आली आहे.”
  
  
  तिने वर्तमानपत्र माझ्याकडे फेकले आणि पळून गेली. मी ते पुन्हा पहिल्या पानावर दुमडले.
  
  
  लिओनार्ड फॉक्सचे अपहरण करण्यात आले आहे.
  
  
  किंवा टक्सन सूर्याच्या शब्दात:
  
  
  अब्जाधीश हॉटेल झार लिओनार्ड फॉक्सचे त्याच्या ग्रँड बहामा लपलेल्या ठिकाणाहून गोळ्या आणि ग्रेनेडच्या गारव्यात अपहरण करण्यात आले.
  
  
  फॉक्स होल्डिंग कंपनीचे खजिनदार कार्लटन वॉर्न यांना आज सकाळी 100 दशलक्ष डॉलर्सची मागणी करणारी खंडणीची नोट मिळाली. नोटवर "अल-शैतान" अशी स्वाक्षरी होती, ज्याचा अर्थ अरबीमध्ये "सैतान" असा होतो.
  
  
  म्युनिक ऑलिम्पिकमधील हत्या आणि रोम आणि अथेन्सच्या विमानतळांवर झालेल्या हत्याकांडासाठी पॅलेस्टिनी विशेष दल जबाबदार असलेल्या ब्लॅक सप्टेंबरचा भाग मानल्या गेलेल्या गटाचा हा पहिला दहशतवादी हल्ला आहे.
  
  
  त्याने पैसे कसे उभारायचे हे विचारले असता, वॉर्न म्हणाले की कंपनीला शेअर्स डंप करावे लागतील आणि होल्डिंग्स विकावे लागतील “महत्त्वपूर्ण तोटा. पण, तो पुढे म्हणाला, आता पैशाचा विचार करण्याची वेळ नाही. दिवसाच्या शेवटी, माणसाचा जीव धोक्यात असतो."
  
  
  यासर अराफात, पीएलओ (पॅलेस्टाईन लिबरेशन ऑर्गनायझेशन, सर्व फेदायिन सैन्याची सुकाणू समिती) चे मुख्य प्रवक्ते यांनी त्यांचे नेहमीचे “नो कॉमेंट” दिले.
  
  
  
  
  यात काही रानटी विडंबन होती. फॉक्स मुख्यतः त्याचे स्वातंत्र्य आणि भविष्य जपण्यासाठी बहामास गेला. फेड त्याच्याकडे पुस्तक फेकण्याच्या तयारीत होते. सोन्याच्या खोदकामासह लेदरमध्ये बांधलेली विशेष आवृत्ती; एक जे फक्त दशलक्ष डॉलर्सच्या गुन्ह्यांची यादी करते - सिक्युरिटीज फसवणूक, वायर फसवणूक, कट, कर फसवणूक. पण फॉक्स पळून जाण्यात यशस्वी झाला. ग्रँड बहामाच्या सुरक्षित कायदेशीर बंदरात.
  
  
  आता विडंबना क्रमांक दोन येतो: जरी वार्नने खंडणी दिली असली तरी, फेडरल एजंटांनी त्याचे अपहरण केले तर फॉक्स जिवंत राहण्याची सर्वोत्तम आशा होती. तुम्हाला माहीत असलेला सैतान हा सैतान - किंवा अल-शैतान - तुम्हाला माहीत नाही या जुन्या कल्पनेचे हे अंतिम उदाहरण होते.
  
  
  वॉशिंग्टन ताब्यात घेईल, ठीक आहे. लिओनार्ड फॉक्सच्या प्रेमासाठी नाही. केवळ तत्त्व गुंतल्यामुळेही नाही. दहशतवाद्यांच्या हाती कोट्यवधी डॉलर्सचे अमेरिकन पैसे पडू नयेत यासाठी स्वसंरक्षणाच्या साध्या कारणासाठी आम्ही यावर असू.
  
  
  मला आश्चर्य वाटू लागले की AX सामील आहे का. आणि AX मध्ये कोण आहे. आणि काय योजना होती. मी सूर्यप्रकाशाच्या लँडस्केपकडे पाहिले आणि अचानक मला बर्फाळ फुटपाथ, मस्त विचार आणि माझ्या हातात एक थंड कठोर शस्त्र हवे आहे असे वाटले.
  
  
  मिली बरोबर होती.
  
  
  बारावा आठवडा संपला.
  
  
  
  
  
  
  दुसरा अध्याय.
  
  
  
  
  
  लिओनार्ड फॉक्स मरण पावला होता.
  
  
  मृत, परंतु अल-शैतानने मारले नाही. तो नुकताच मेला. किंवा माझा मित्र म्हटल्याप्रमाणे, "त्याच्या हृदयाचा ठोका चुकला."
  
  
  “दहशतवादी छावणीत दोन आठवडे घालवल्यानंतर, लुकाया विमानतळावर सुरक्षितपणे उतरल्यानंतर, टेलिव्हिजन कॅमेऱ्यांना नमस्कार केल्यानंतर, जगण्यासाठी शंभर दशलक्ष डॉलर्स देऊन - लिओनार्ड फॉक्स मरण पावला. घरी तीन तास आणि pfft!
  
  
  जर नशिबात अशी गोष्ट असेल तर तुम्हाला हे मान्य करावे लागेल की त्यात विनोदाची गडद भावना आहे.
  
  
  जेन्सने त्याचे कार्ड पाहिले. "मी पैशासाठी आहे."
  
  
  कॅम्पबेलने एक बाहेर काढला आणि चावा घेतला. फेरेली म्हणाला, "स्टिक." मी एक पैसा टाकला आणि एक निकेल उचलला. आम्ही खेळाडूंचा एक मोठा गट तयार केला. ते हॉस्पिटलच्या बेडभोवती जमले. डेडलिफ्ट म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्या त्या उत्तुंग छळात जेन्स पाय छताला टेकवलेला, एका डोळ्यावर पॅच असलेला कॅम्पबेल आणि चार महिन्यांची दाढी असलेली फेरेली व्हीलचेअरवर बसलेली, टोळीच्या गोळ्या लागल्यावर जे काही घडते त्यापासून सावरत आहे. आतडे. माझ्यासाठी, मी सकाळी एक मैल चाललो आणि इतरांच्या तुलनेत मला निरोगी वाटले.
  
  
  मी जेन्सकडे वळलो. दमास्कसमधील आमचा माणूस. किमान एक आठवड्यापूर्वी. तो AX साठी नवीन होता पण त्याला मध्य पूर्व माहीत होते. "मग ते या पैशाचे काय करतील असे तुम्हाला वाटते?"
  
  
  "तुमच्याशी ते निकेल जुळते." त्याने निकेल बेडवर फेकले. “अरे, मला माहीत नाही. तुझा अंदाज माझ्यासारखाच चांगला आहे." त्याने पत्त्यांमधून वर पाहिले. "तुझा अंदाज काय आहे?"
  
  
  मी खांदे उडवले. "मला माहित नाही. परंतु मला शंका आहे की ते ते कॅन केलेला माल साठा करण्यासाठी वापरतील, म्हणून मला वाटते की आम्ही स्वतःला भयपट विकत घेतले आहे.
  
  
  कॅम्पबेलने एका पैशासाठी खेळण्याचा विचार केला. “कदाचित ते आणखी काही SAM-7 क्षेपणास्त्रे विकत घेतील. जमिनीवर येणाऱ्या अनेक विमानांना धडक द्या. अहो, ७४७ शिकारीचा हंगाम कधी आहे?
  
  
  फेरेली म्हणाला: "बी सह कोणताही महिना"
  
  
  "मजेदार," मी म्हणालो. "आम्ही पत्ते खेळत आहोत?"
  
  
  कॅम्पबेलने पेनी बाहेर काढण्याचा निर्णय घेतला. कॅम्पबेलला माहीत असल्याने त्याचा चांगला हात होता. "सर्वात वाईट गोष्ट म्हणजे," तो फेरेलीला म्हणाला, "ते जे काही दहशतवाद विकत घेण्याचे ठरवतात, ते जुन्या अमेरिकन पैशाने ते विकत घेतील."
  
  
  "दुरुस्ती. लिओनार्ड फॉक्सच्या पैशाने." फेरेली हसत हसत दाढी मारली. "द लिओनार्ड फॉक्स मेमोरियल टेरर".
  
  
  कॅम्पबेलने होकार दिला. "आणि मला वाटत नाही की फॉक्स जास्त झोप गमावत आहे."
  
  
  "मस्करी करतोयस?" फेरेली दुमडली. “फॉक्स आता कुठे आहे, ते झोपत नाहीत. आग आणि गंधक तुम्हाला जागृत ठेवतात. यार, मी ऐकले की तो एक वाईट आत्मा होता."
  
  
  जेन्सने फेरेलीकडे पाहिले. जीन्सला ब्रिटीश अधिकाऱ्याचा चेहरा होता. वाळवंट टॅन, सूर्य-ब्लीच केलेले गोरे केस; बर्फाळ निळ्या डोळ्यांसाठी योग्य फॉइल. जेन्स हसला. "मला वाटते की मला मत्सराचा हिरवा आवाज सापडला आहे."
  
  
  मी भुसभुशीत केली. “दिवंगत लिओनार्ड फॉक्सचा कोणाला हेवा वाटू शकतो? म्हणजे, कोणाला दोन अब्ज डॉलर्स, स्पेनमधील एक किल्ला, ग्रीसमधील एक व्हिला, एक खाजगी जेट, शंभर मीटरची नौका आणि जगप्रसिद्ध चित्रपट स्टार मैत्रिणींची गरज आहे? बकवास! फेरेलीची सर्वोत्तम मूल्ये आहेत, नाही का, फेरेली? "
  
  
  फेरेलीने होकार दिला. "नक्कीच. अशा गोष्टी तुमच्या आत्म्याचा नाश करू शकतात."
  
  
  “बरोबर आहे,” मी म्हणालो. आयुष्यातील सर्वोत्तम गोष्टी म्हणजे सूर्य आणि चंद्र आणि ओरियो कुकीज."
  
  
  "आणि माझे आरोग्य," फेरेली म्हणाला. "मला माझी तब्येत मिळाली आहे."
  
  
  "तुम्ही परत झोपी गेला नाही तर तुम्हाला ते मिळणार नाही." मिली दारात उभी होती. तिने खिडकीजवळ जाऊन ती उघडली. “माय गॉड,” ती म्हणाली, “तू काय धूम्रपान करत होतास? ती खऱ्या धुराने भरलेल्या खोलीसारखी आहे." ती माझ्याकडे वळली. "डॉ. शीलहाऊसला तुला पंधरा मिनिटांत भेटायचे आहे, निक." तिने घसा साफ केला. "त्याला फेरेलीला बेडवर आणि कॅम्पबेलला जिममध्ये पाहायचे आहे."
  
  
  "जेन्सचे काय?" फेरेली म्हणाले. "त्याला जेन्स काय परिधान करायला आवडेल?"
  
  
  "ड्रॅगमध्ये," कॅम्पबेलने सुचवले.
  
  
  "कर्जात," फेरेली म्हणाला.
  
  
  "वेडा," कॅम्पबेल म्हणाला.
  
  
  "इन..."
  
  
  "जा!" - मिली म्हणाली.
  
  
  ते गेले.
  
  
  मिली काळ्या प्लास्टिकच्या खुर्चीत बसली. "लिओनार्ड फॉक्सबद्दल ही एक मनोरंजक कथा आहे. ही बातमी ऐकून माझा विश्वासच बसत नव्हता. किती जंगली शेवट आहे."
  
  
  मी मान हलवली. “हे खूप दूर आहे बाळा. हा लिओनार्ड फॉक्सचा शेवट असू शकतो, परंतु ही फक्त दुसऱ्या गोष्टीची सुरुवात आहे. ते पैशाने कितीही युक्त्या योजतात.”
  
  
  मिलीने उसासा टाकला. “मला माहित आहे की मी कोणत्या प्रकारचे केपर्स बनवणार आहे. बरं, मित्रांनो, मिंक केपर्स मला विचारा.
  
  
  जेन्सने वळले आणि तिला बर्फाळ देखावा दिला. "तुम्ही खरंच कराल?" तो अचानक खूप गंभीर झाला. त्याच्या कपाळावर खोल सुरकुत्या कोरलेल्या होत्या. "म्हणजे - या गोष्टी तुमच्यासाठी महत्त्वाच्या आहेत का?"
  
  
  ती क्षणभर थांबली आणि तिची नजर बदलली. जणू काही तिने बिटवीन द लाईन्स वाचल्या होत्या. "नाही," तिने हळूच उत्तर दिले. “नाही, टेड. अजिबात नाही". तिने अचानक तिचा टोन बदलला. "म्हणून तुम्हाला वाटते की अल-शैतान दहशतवादावर पैसे खर्च करेल."
  
  
  जेन्सही हलला. "आम्ही त्यांना प्रथम शोधल्याशिवाय."
  
  
  मिलीने पटकन जेन्सकडून माझ्याकडे जेन्सकडे पाहिले. "बाय द वे" आम्ही "मी समजतो
  
  
  तुला AX म्हणायचे आहे का? "
  
  
  त्याने छताकडे जाणारा त्याचा पाय पाहिला. “बरं, हे असं ठेवूया - मला असं म्हणायचं नाही. त्या मूर्ख मद्यपी मूर्खाचे आभार. तुम्हाला माहिती आहे, एका अरब जिप्सीने मला एकदा सांगितले की मंगळवार माझा अशुभ दिवस होता. त्यामुळे दर सोमवारी रात्री मी माझी बंदूक बाजूला ठेवतो आणि मंगळवारी मी कधीही अंधुक गोष्ट करत नाही. मग काय चालले आहे? मी एका निष्पाप कामावरून रस्त्यावरून चाललो आहे आणि एक दगडफेक करणारा पर्यटक मला त्याच्या गाडीने मारतो. कधी? "
  
  
  "शुक्रवारी?"
  
  
  जेन्सने माझ्याकडे दुर्लक्ष केले. "आणि मी आता माझा उजवा पाय सीरियात देईन."
  
  
  मी त्याच्या पायाकडे पाहिले. मी म्हणालो, "हे कोणीही घेणार नाही."
  
  
  माझ्याकडे दुर्लक्ष करत तो मिलिकडे बघत राहिला. "तरीही, तुझ्या प्रश्नाचे उत्तर देण्यासाठी, प्रिय, तू पैज लावू शकतोस की बरेच लोक सध्या शैतानला शोधत आहेत." आता तो माझ्याकडे वळला. "देवा, त्यांच्याकडे दोन आठवड्यांपेक्षा जास्त काळ होता - हॉट एजंट्सचे संपूर्ण जग - आणि ते एक वाईट गोष्ट घेऊन येऊ शकले नाहीत."
  
  
  “आणि मग फॉक्स निघून जातो आणि तो बोलण्याआधीच मरतो. मी पैज लावतो की वॉशिंग्टन खरोखर वेडा आहे." मी बाजूला जेन्सकडे पाहिले. "तुला वाटतं AX तिथे होता?" तो खांदे उडवू लागला.
  
  
  मिली पटकन म्हणाली, “अल-शैतानबद्दल - ते कोणत्या कृतीची योजना करत आहेत असे तुम्हाला वाटते? म्हणजे, कोणाविरुद्ध?"
  
  
  जेन्सने पुन्हा खांदे उडवले. “अल शैतान कोण आहे यावर ते अवलंबून आहे. फेदायीनमध्ये डझनभर गट आहेत आणि त्या सर्वांची ध्येये थोडी वेगळी आहेत आणि शत्रूंची यादी थोडी वेगळी आहे.”
  
  
  मिली भुसभुशीत झाली. "तुम्ही समजावून सांगाल का?"
  
  
  त्याने तिच्याकडे डोळे मिचकावले. “मला समजावून सांगायला आवडते. हे मला स्मार्ट वाटते. ऐका: तुमच्याकडे काही अतिरेकी गट आहेत जे केवळ इस्रायलला पृथ्वीच्या चेहऱ्यावरून पुसून टाकू इच्छित नाहीत तर अरब राजवटी उलथून टाकू इच्छित आहेत - संपूर्ण क्रांती सुरू करा. आणि जर अल शैतान या टोळीचा भाग असेल तर “विरुद्ध” ची यादी बरीच मोठी असू शकते. दुसरीकडे, अल-फताह हा सर्वात मोठा गट आहे. ते कमी-अधिक प्रमाणात तडजोडीला चिकटून राहतात, जी बकवास असू शकते. कारण ब्लॅक सप्टेंबर - संपूर्ण पीएलओमधील सर्वात रक्तरंजित लोक - फतहचा भाग बनले पाहिजेत." त्याने हात पकडले. "म्हणून तुम्ही ते शोधण्याचा प्रयत्न करा."
  
  
  "पण वृत्तपत्राने म्हटले आहे की शैतान ब्लॅक सप्टेंबरचा भाग असू शकतो." मिलीने माझ्याकडे पाहिले. "हे त्यांच्याबद्दल काय म्हणते?"
  
  
  मी मान हलवली. "अगदी काही नाही. बघा, त्यांच्यात खूप गटबाजी आहेत कारण प्रत्येकाची स्वतःची कल्पना आहे. म्हणून ते एक गट तयार करतात, आणि लवकरच गट गटात विभागला जातो आणि लवकरच स्प्लिंटर्स गटांमध्ये विभागले जातात आणि आम्हाला माहित आहे की, शैतान सहा मूर्ख लोक असू शकतात ज्यांना त्यांना जे मिळत आहे ते आवडत नाही. रात्रीच्या जेवणासाठी." मी जेन्सकडे वळलो. "सिद्धांतासाठी ते कसे आहे? पॉवर वेड शाकाहारी लोकांचा समूह?”
  
  
  जेन्सने माझ्याकडे अतिशय विचित्र नजरेने पाहिले.
  
  
  मी भुसभुशीत केली. "हे - जर तुम्हाला समजले नसेल तर - हा एक विनोद होता."
  
  
  तो माझ्याकडे अगदी विचित्र नजरेने बघत राहिला. "कदाचित तू बरोबर आहेस."
  
  
  मी मिलिकडे वळलो. "मला वाटतं त्याला शॉट पाहिजे."
  
  
  "मी ठीक आहे". तो अजूनही विचित्र दिसत होता. “मी तुम्हाला सांगण्याचा प्रयत्न करत आहे की कदाचित तुम्ही बरोबर आहात. अल-शैतान कोणीही असू शकतो. हे सर्व काही असू शकते. असे गृहीत धरले की तेथे फक्त सहा मुले आहेत, फॉक्सवर छापा टाकण्यासाठी तुम्हाला आणखी काही आवश्यक नाही ..."
  
  
  "म्हणजे?"
  
  
  “म्हणून... त्यामुळे कदाचित ते स्वतःहून असतील. कदाचित त्यांच्याकडे खरोखरच त्यांची स्वतःची वेडी योजना असेल. ”
  
  
  "कदाचित त्यांना गाजर कायदेशीर करायचे आहेत?"
  
  
  "किंवा कदाचित त्यांना जग उडवायचे आहे."
  
  
  आम्ही अचानक एक लांब, शांत नजरेची देवाणघेवाण केली. आम्ही एक घाणेरडी कल्पना घेऊन आलो. जर शैतान एकटाच सहा वेळा वेडा झाला असता, तर त्यांच्या अंदाजात सुधारणा करणे त्यांच्यासाठी अधिक कठीण झाले असते. त्यांच्या हालचाली आणि योजना काहीही असू शकतात. पूर्णपणे काहीही.
  
  
  काही मिनिटांनंतर जेव्हा शीलहाऊसने माझी चाचणी केली, माझा पाय हलवला आणि माझ्यापेक्षा चांगले बोलले तेव्हा मी याबद्दल विचार केला. "बरेच चांगले, N3. जवळजवळ शंभर टक्के,” तो हसला.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  मिली हसली. "बरेच चांगले."
  
  
  मी तिच्या नग्न सुंदर गांडावर चापट मारली. "अनरोमँटिक कुत्री," मी म्हणालो. "अशा वेळी माझ्या पायाबद्दल बोलणे ..."
  
  
  “ठीक आहे,” ती धूर्तपणे म्हणाली, “मी मदत करू शकलो नाही पण लक्षात आले...”
  
  
  “तुझ्याकडे अजिबात लक्ष नसावे. रंगीत दिवे बघण्यात तुम्ही खूप व्यस्त असाल."
  
  
  "अरे, हे," ती म्हणाली, अगदी हळू हळू तिचे बोट माझ्या पाठीवर, माझ्या पाठीवर चालवत आहे. "तुला म्हणायचे आहे की घंटा वाजल्यावर घडणाऱ्या त्या लाल आणि निळ्या चकचकीत गोष्टी...?"
  
  
  मी तिच्याकडे पाहिलं. "तू भाग्यवान आहेस," मी तिला माझ्याकडे खेचत म्हणालो, "जेला हुशार महिला आवडतात." माझ्या हातांनी तिच्या स्तनांना कप लावला आणि माझा कप तिच्या सुंदर स्त्रीत्वाने भरून गेला.
  
  
  "महाग?" ती अतिशय हळुवारपणे म्हणाली, “रेकॉर्डसाठी,” तिने माझ्या कानाचे चुंबन घेतले, “तू खूप छान आवाज आणि प्रकाश शो आहेस.”
  
  
  "आणि तू...
  
  
  - मी तिच्या छातीचे चुंबन घेतले: - "तुला हा रेकॉर्ड पुन्हा खेळायचा आहे का?"
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  मिली झोपली नाही. मला तिच्या पापण्या माझ्या खांद्यावर सरकल्याचं जाणवलं. तिने झोपेचे नाटक केले आणि मी तिच्यावर विश्वास ठेवण्याचे नाटक करून तिच्यावर उपकार केले. जेव्हा एखादी स्त्री हा खेळ खेळते तेव्हा तिच्याकडे सामान्यतः एक चांगले कारण असते. आणि मिली अर्थहीन खेळ खेळत नाही.
  
  
  पट्ट्यांमधून फिल्टर होणारा चंद्रप्रकाश वगळता खोली शांत आणि गडद होती, ज्यामुळे छतावर एक पट्टेदार नमुना तयार झाला. रात्र मस्त होती आणि माझ्या भोवती गुंडाळलेले कुरळे तपकिरी शरीर गडद निळ्या ब्लँकेटने झाकलेले होते, मला ते पाहण्याची गरज नव्हती. तो माझ्या डोक्यात तरंगला, छतावरील चंद्राच्या पट्ट्यांमध्ये नाचला.
  
  
  मिली हा विरोधाभास होता. एक गुंतागुंतीची साधी मुलगी. तिच्याकडे अतुलनीय कार्यक्षमता होती. मिलीला कशाचाच त्रास झाला नाही. तुमचा अर्धा चेहरा उडालेला असला तरीही ती तुमच्या डोळ्यात पाहू शकते. आणि या लुकमध्ये दया किंवा भीती नव्हती. आणि ती खेळत नव्हती हे तुम्हाला कळेल.
  
  
  मिलिसोबत सर्व काही नेहमीप्रमाणेच होते, आमच्यासह. ही एक चांगली, खोल मैत्री होती ज्यामध्ये सेक्सचा समावेश होता, परंतु प्रणय नाही. मिलीचे एकदा सॅमशी प्रेमसंबंध होते, पण सॅमचा मृत्यू झाला.
  
  
  फक्त चित्र चुकीचे होते. कोणीही "पुन्हा प्रेम करत नाही." जर ज्युलिएटने तिचा संयम गमावला नसता, तर चार वर्षांनंतर तिने दुसऱ्याशी लग्न केले असते आणि पाचसाठी दहा मिळतील, तिने प्रेमासाठी लग्न केले असते. कदाचित तंतोतंत समान प्रेम नाही, परंतु प्रेम अगदी समान आहे. कारण प्रेम करणे ही इतर प्रतिभेप्रमाणे आहे. जर तुम्ही काही चांगले केले तर तुम्हाला ते पुन्हा करावे लागेल. मिलीमध्ये प्रतिभा होती. ती वापरण्यास घाबरत होती.
  
  
  ती माझ्या खांद्याच्या मागे सरकली. "आता वेळ काय आहे?" तिने विचारले.
  
  
  अकरा वाजले होते.
  
  
  मी माझा पाय लांब केला आणि पायाच्या बोटांनी टीव्ही चालू केला. ती म्हणाली, “दाखवणे थांबवा,” आणि सावधपणे जांभई दिली.
  
  
  टीव्ही चालू झाला आणि महिलेने निद्रिस्त अमेरिकेला घोषणा केली की तिला तिच्या बगलाच्या वासाचा त्रास होत नाही. मिलीने तिचा चेहरा उशीने झाकून घेतला. “तुम्ही चित्रपट पाहिला तर तो कसा संपला ते मी तुम्हाला सांगेन. अमेरिकन, काउबॉय आणि पोलिस नेहमीच जिंकतात."
  
  
  मी म्हणालो, "मी तुम्हाला सांगू इच्छित नाही, परंतु मी बातम्या पाहण्याचा विचार करत आहे."
  
  
  "एकच शेवट. अमेरिकन, काउबॉय आणि पोलिस नेहमीच जिंकतात."
  
  
  उद्घोषक म्हणाला, "आतंक पुन्हा मथळ्यात परत आला आहे." मी सरळ उठून बसलो. मिली माझ्या मिठीत लोळली.
  
  
  “लिओनार्ड फॉक्सच्या मृत्यूच्या तीन दिवसांनंतर, डेअरडेव्हिलचे आणखी एक अपहरण. यावेळी इटालियन रिव्हिएरा वर, जेव्हा अमेरिकन करोडपती हार्लो विल्ट्सचे त्याच्या खाजगी देशाच्या व्हिलामधून अपहरण करण्यात आले. कॉटेज मोटेल चेनमध्ये बहुसंख्य भागभांडवल असलेले विल्ट्स नुकतेच इटलीमध्ये रोनाल्डी हॉटेल खरेदी करण्याच्या योजनांवर चर्चा करण्यासाठी आले आहेत." (इटलीमध्ये विल्ट्सच्या आगमनाचा अजूनही फोटो.) "मिनेसोटाचा ख्रिस वॉकर त्याच्या पत्नीशी बोलत होता..."
  
  
  समवेअर, मिनेसोटा येथील लक्षाधीश उपनगरातील एका आलिशान दिवाणखान्यात कॅमेरा नेला, जिथे अश्रू ढाळणाऱ्या श्रीमती विल्ट्सने तीच थंड कथा सांगितली. अपहरणकर्त्यांना शंभर दशलक्ष डॉलर्स हवे होते. दोन आठवड्यांकरिता. रोख. ते स्वत:ला अल-शैतान म्हणत. भूत.
  
  
  या पैशातून त्यांनी जे काही खरेदी करण्याची योजना आखली होती, ती आता दोनशे दशलक्षांपर्यंत पोहोचली. आणि जर कोणी विल्ट्सला वाचवले नाही तर सैतानाला पैसे द्यावे लागतील.
  
  
  मी डोळे मिटले. जगाला आत्ता ज्याची गरज आहे. दोनशे दशलक्ष डॉलर्सची दहशत.
  
  
  मिलीने जवळ जाऊन टीव्ही बंद केला. "मला धरा," ती म्हणाली. "मला धरा, ठीक आहे?"
  
  
  मी तिला मिठी मारली. ती खरोखरच डळमळीत होती. मी म्हणालो, "ह्या, अहो! हे काय आहे? ऐक, तुझ्या मागे कोणी नाही."
  
  
  "मम्म, मला माहित आहे. पण मला एक भयंकर भावना आहे की कोणीतरी तुमचा पाठलाग करत आहे. की ही शेवटची रात्र आहे आम्ही एकत्र असू."
  
  
  मी भुसभुशीत केली. "चला. माझ्या मागे कोण आहे? मी इथे आहे हे कोणाला माहीत आहे?"
  
  
  "AXE," ती शांतपणे म्हणाली. "AX ला माहित आहे की तू इथे आहेस."
  
  
  आम्ही बराच वेळ एकमेकांकडे पाहत होतो. आणि अचानक ते एक रिक्त वाक्यांश होण्याचे थांबले. अचानक ते फक्त मैत्रीपेक्षा बरेच काही बनले.
  
  
  "तुला माहित आहे..." तिने सुरुवात केली.
  
  
  मी तिचे चुंबन घेतले. "मला माहित आहे.'"
  
  
  मी तिला जवळ ओढले, शक्य तितके जवळ केले आणि त्यानंतर काहीही बदलले नाही.
  
  
  किंबहुना फरक पडला.
  
  
  दुसऱ्या दिवशी सकाळी हॉकने वॉशिंग्टनमधील AX वरून कॉल केला आणि संध्याकाळपर्यंत मी मध्य पूर्वेला जाण्यासाठी फ्लाइटवर होतो. मिशन: सैतानाला शोधा आणि थांबवा.
  
  
  
  
  
  
  तिसरा अध्याय.
  
  
  
  
  
  रेचॉव्ह डिझेंगॉफ हा तेल अवीवचा ब्रॉडवे आहे. किंवा, अधिक तंतोतंत सांगायचे तर, ते पिकाडिली सर्कस, सनसेट स्ट्रिप आणि मियामी कॉलिन्स अव्हेन्यू एकामध्ये आणले आहे. कॅफे, दुकाने, बार, बार, हिरे, डेनिम, संगीत, थिएटर, दिवे, आवाज, कार, गर्दी आणि नवीन प्लास्टिक पिझ्झा स्टँड आहेत.
  
  
  मी टेबलावर बसलो होतो
  
  
  एक ओपन-एअर कॅफे जेथे मी माझी तिसरी गोल्ड स्टार बिअर पितो आणि शहरावर सूर्यास्त पाहतो. तो एक जाड लाल बीच बॉल हळूहळू केशरी आकाशात गडगडल्यासारखा दिसत होता.
  
  
  जॅक्सन रॉबी मेला म्हणून मी इथे होतो. रॉबी तेल अवीवमध्ये राहत होता. पण तो चुकीचा होता. त्याच्या व्हिसाने त्याला अमेरिकन पत्रकार, वर्ल्ड मॅगझिनचे मिडल इस्ट वार्ताहर म्हणून ओळखले. शीर्षकामुळे त्याला विविध प्रकारचे प्रश्न विचारण्याची आणि टेलिग्राम, गुप्त आणि अन्यथा एकत्रित प्रेस आणि वायर सेवेला पाठविण्याची परवानगी मिळाली. वॉशिंग्टन अक्स असेच घडते. त्याचा खरा व्यवसाय AX निरीक्षक म्हणून होता.
  
  
  निरीक्षकाचे काम हे जसे दिसते तसे असते. निरीक्षण करा. जगाच्या त्याच्या भागात काय चालले आहे हे जाणून घेण्यासाठी. याचा अर्थ, इतर गोष्टींबरोबरच, माहिती देणारे, भाड्याचे मांसपेशी आणि स्थानिक गुंड कोण आहेत हे जाणून घेणे, तसेच तुम्हाला बोट उधार देऊ शकणारे, कव्हर देऊ किंवा बुलेट कापणारे कोण आहेत हे जाणून घेणे. रॉबी चांगला होता. चांगल्यापेक्षा चांगले. रॉबी विचारवंत होता. त्याच्याकडे बुद्धिबळ मास्टरचे विश्लेषणात्मक मन होते. तो या कामावर तीन वर्षांहून अधिक काळ आहे आणि त्याने अद्याप आम्हाला चुकीचा शूटर म्हटले नाही. म्हणून जेव्हा रॉबीने फोर-स्टार कोडमध्ये टेलिग्राफ केले: “भूत सापडला. सैन्य पाठवा,” विचारण्यासाठी फक्त एकच प्रश्न शिल्लक होता: रॉबीच्या चेहऱ्यासाठी माउंट रशमोरवर जागा आहे का?
  
  
  अवघ्या एक तासानंतर रॉबीचा मृत्यू झाला. जेरुसलेमच्या गल्लीत त्याच्या पाठीत वार करण्यात आले. जेव्हा हे घडले तेव्हा फॉक्स अजूनही कैदी होता, परंतु जर रॉबीला खरोखर लक्षाधीश कोठे आहे हे माहित असेल तर त्याला इतर कोणालाही सांगण्यास वेळ नव्हता. निदान त्याच्याकडे AX ला याबद्दल सांगायला वेळ नव्हता.
  
  
  चर्चा पुन्हा सुरू करण्याचा प्रयत्न करणे हे माझे काम होते. रॉबीच्या अल-शैतानच्या अड्ड्याकडे जा आणि नवीन बळी, हार्लो विल्ट्सची सुटका करा. मी तेल अवीवमध्ये सुरू करण्याचा निर्णय घेतला कारण तेथूनच जॅक्सन रॉबीने सुरुवात केली. तेल अवीवमध्ये त्याला जे शिकायला मिळाले त्यामुळे त्याला जेरुसलेमच्या वाटेवर नेले.
  
  
  कदाचित.
  
  
  कदाचित हे तुमच्याकडे सर्वोत्तम आहे. एजंटच्या कामात संभाव्यतेचा डोंगर, संभाव्यतेचा एक मोठा स्टॅक असतो. आणि आपण नेहमी "सुई शोधा" खेळत आहात आणि आपण नेहमी वेळेच्या विरूद्ध खेळत आहात.
  
  
  मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. जायची वेळ झाली होती. मी वेटरला थांबवले आणि चेकची मागणी केली कारण आकाशाने गुलाब तयार केले आणि नंतर लाल जांभळ्या-गुलाबी रंगात बदलले जसे की त्याने सर्व कॅमेरे क्लिक करताना ऐकले होते आणि मला संपूर्ण गोष्टीबद्दल अस्वस्थ वाटले.
  
  
  मी गर्दीतून ॲलेनबी स्ट्रीटच्या दिशेने निघालो, लो-स्लंग जीन्स आणि मऊ, सैल एम्ब्रॉयडरी शर्ट घातलेल्या मुलींना पाहत जे गोल, निर्लज्ज ऐश्वर्य दर्शविते. मी पाहिले की मुले मुलींकडे पाहतात आणि कॉटनच्या कपड्यांतील पर्यटक तितक्याच उत्कट नजरेने कॅफेमधील गाड्यांवर भाजलेल्या वस्तूंचे प्रदर्शन पाहतात.
  
  
  मला एक टॅक्सी सापडली आणि काही शतकांपूर्वीच्या दक्षिणेला असलेल्या जाफा या जुन्या अरब शहरामध्ये मी चुकीचा पत्ता दिला. अरुंद वळणदार गल्ल्या, वॉल्टेड दगडी गल्ल्या आणि कसबाह-शैलीतील चक्रव्यूहांकडे परत या. चला वास्तविक मध्यपूर्वेकडे परत जाऊया आणि सार्वत्रिक आधुनिकतेपासून दूर जाऊ या जे जगातील प्रत्येक शहराला जगातील इतर शहरांमध्ये बदलत आहे.
  
  
  मी ड्रायव्हरला पैसे दिले आणि चार ब्लॉक्स रेखोव शिशिमकडे, जाड भिंती आणि लाल छत असलेल्या एका स्क्वॅट इमारतीकडे गेलो. दगडी अंगणातून आणि पायऱ्यांची एक फ्लाइट.
  
  
  मी जड लाकडी दरवाजावर तीन वेळा ठोठावले.
  
  
  "ए?" आवाज म्हणाला. ती धारदार आणि खोल होती.
  
  
  “ग्लिडॅट व्हॅनिल,” मी फॉल्सेटोमध्ये उत्तर दिले.
  
  
  "हयोम हर?" तो हसायला लागला.
  
  
  “लो,” मी सोप्रानोला म्हणालो. "योराड गेशेम."
  
  
  याचे एक भाषांतर असेल: "काय?" "या वनस्पतीसाठी केलेला अर्क आइस्क्रीम." "थंड?" "नाही, हिमवर्षाव होत आहे." दुसरा अनुवाद असा होता की मला फॉलो केले जात नव्हते.
  
  
  दार उघडले. बेंजामिन हसला. त्याने मला खोलीच्या गडद, आरामदायक गोंधळाकडे इशारा केला. “प्रत्येक वेळी जेव्हा मला यापैकी एक कोड वापरावा लागतो तेव्हा मला कॉमिक बुक एजंटसारखे वाटते. तुम्हाला काही कॉग्नाक आवडेल का?
  
  
  मी म्हणालो मला काय पाहिजे.
  
  
  किचनमध्ये जाऊन दोन ग्लास ओतले. डेव्हिड बेंजामिन हा इस्रायली गुप्तचर सेवा शिम बेटचा प्रथम क्रमांकाचा एजंट होता. मी त्याच्यासोबत सुमारे दहा वर्षांपूर्वी काम केले होते आणि रॉबीही त्याच्यासोबत काम करू शकतो म्हणून मी इथे आलो होतो. स्थानिक एजंटना सहकार्य करण्यासाठी स्नेही देशामध्ये एकमेव AX निरीक्षकाची आवश्यकता असते. आणि जर तो बेंजामिनच्या संपर्कात राहिला नसता, तर कदाचित बेंजामिनला कळले असते की तो कोणाच्या संपर्कात आहे.
  
  
  तो चष्मा आणि बाटली घेऊन परतला आणि तपकिरी चामड्याच्या झिजलेल्या सोफ्यावर त्याची गँगली सहा फूट फ्रेम ठेवली. ग्लास वर करून तो म्हणाला: “ले चाईम. तुला पाहून आनंद झाला, कार्टर." जखम झालेल्या टेबलावर पाय ठेवला.
  
  
  बेंजामिन बदलला आहे. अमरत्वाच्या थंड ग्रहणाने त्याने तरुण योद्ध्याची तेजस्वी नजर गमावली होती. आता तो खरा योद्धा दिसत होता. तो ज्या मुलाचा होता त्यापेक्षा कठोर आणि मऊ दोन्ही. चेहरा मुख्य कोनात कापला होता आणि निळे डोळे तिरकस रेषांनी बनवले होते. त्याने खाज सुटणारा स्वेटर घातला होता
  
  
  आणि जीन्स.
  
  
  मी सिगारेट पेटवली. “मी वदिमला सांगितले की मला तुला का भेटायचे आहे. म्हणून मला वाटते की मला शीर्षस्थानी प्रारंभ करण्याची गरज नाही. ”
  
  
  त्याने मान हलवली. "नाही. मला समजते की समस्या काय आहे. समस्या अशी आहे की आमच्या परस्पर मित्रामध्ये सहकार्याची भावना नाही. अरे हो, नक्कीच," त्याने खांदे उडवले आणि मागे झुकले, "मला माहिती हवी असल्यास, त्याच्याकडे असेल तर तो मला सांगेल." मी त्याला विचारले असते तर. तो निश्चितपणे स्वयंसेवक नव्हता."
  
  
  मी त्याच्याकडे बघून हसलो. "मला सांग," मी म्हणालो, "शैतान कुठे लपला आहे हे जर तुम्हाला माहीत असेल तर तुम्ही फोन बूथवर धावून AX ला कॉल कराल का?"
  
  
  बेंजामिन हसला. "ठीक आहे," तो म्हणाला. "म्हणून हे आम्हाला संतुलित करते. जर मला माहित असते तर मी माझ्या लोकांसह तेथे गेलो असतो आणि इस्रायलच्या महान गौरवासाठी त्यांना स्वीकारले असते. परंतु जर मला माहित असते आणि तुम्ही मला विचारले असते, तर मी तुम्हाला सांगण्यास भाग पाडले असते. आणि मी आहे म्हणून मला समजले की तुम्ही विचारत आहात - नाही त्याने मला अल-शैतान कुठे आहे याबद्दल काहीही सांगितले नाही.
  
  
  "इतर कोणाला माहित आहे की ते काय म्हणतील?"
  
  
  “शिन बेट मध्ये? नाही. त्याने कोणाला सांगितले असते तर मीच असते. मी तुमच्यासाठी काही खोदकाम केले. असे काहीतरी घेऊन आलो ज्याचा काही अर्थ नसू शकतो किंवा ते सुरू करण्याचे ठिकाण असू शकते. रॉबीने तेल अवीव सोडून जेरुसलेमला जाण्यापूर्वी त्याच्या निधीतून सुमारे बारा हजार पौंड मिळाले."
  
  
  "तीन हजार डॉलर्स."
  
  
  "हो."
  
  
  "कोणाला पेआउट?"
  
  
  “म्हणून मी सादर करतो. आणि जॅक्सन रॉबीबद्दल मला काहीतरी माहित आहे. माहितीची पडताळणी करेपर्यंत त्याने कधीही पैसे दिले नाहीत. तर तुम्हाला हे समजले पाहिजे की तीन हजार डॉलर्ससाठी, कोणीतरी त्याला मोठे सत्य सांगितले.
  
  
  "प्रश्न उरतो: पैसे इथल्या तेल अवीवमधील एखाद्यासाठी होते की जेरुसलेममध्ये भेटणार असलेल्या कोणासाठी?"
  
  
  बेंजामिन हसला. "तो एक प्रश्न सोडतो." त्याने किंचित गोड कॉग्नाकचा दुसरा भाग ओतला. "पुन्हा - जर मला उत्तर माहित असेल तर मी तुम्हाला सांगेन. आणि पुन्हा - मला माहित नाही," त्याने एक घूस घेतला आणि मुसक्या आवळल्या. “ऐका,” तो म्हणाला, “ही शैतानी टोळी आम्हालाही त्रास देत आहे. माय गॉड, आम्ही तेच आहोत ज्यांच्या मागे ते आहेत. जर त्यांनी या चारशे दशलक्षांवर हात मिळवला तर ..."
  
  
  "क्षणभर थांब! चार? मी जिथून आहे, एक अधिक एक दोन आहे. फॉक्स आणि विल्ट्स. दोनशे दशलक्ष."
  
  
  "आणि जेफरसन आणि माईल्स. चारशे दशलक्ष." त्याने खोली ओलांडली आणि जेरुसलेम पोस्ट उचलली. "येथे.".
  
  
  त्याने माझ्याकडे वर्तमानपत्र फेकले. मी बोर्ड ऑफ नॅशनल मोटर्सचे अध्यक्ष रॉजर आर. जेफरसन यांचा अहवाल वाचला. Thurgood Miles, बहु-दशलक्ष डॉलर कुत्रा अन्न वारस. दोघांचेही आदल्या रात्री अपहरण झाले होते, राज्यांतील सुरक्षित घरांमधून अपहरण करण्यात आले होते. आता मला तीन लोकांना वाचवायचे होते. मी वर्तमानपत्र खाली ठेवले.
  
  
  "हा शैतान खरा असायला खूप धूर्त वाटतो."
  
  
  बेंजामिनने होकार दिला. "पण त्यांना नाही." तो खिन्नपणे हसला. "आणि अरब अकार्यक्षमतेची मिथक कोसळत आहे."
  
  
  मी त्याचा अभ्यास केला आणि उसासा टाकला. "तुम्ही म्हणालात की शिन बेट देखील काळजीत आहे..."
  
  
  "नक्कीच. कोणीतरी त्यावर काम करत आहे." त्याने मान हलवली. "पण कोण? कुठे? मी तुझ्यासारखाच अज्ञानी आहे. शैतानचा तळ इस्रायलमध्ये नाही हे आपण आत्मविश्वासाने मानू शकतो. हे इतर अनेक पर्याय सोडते. लिबिया? लेबनॉन? सीरिया? इराक? पक्षपाती वाढत आहेत."
  
  
  "ठीक आहे, म्हणून आम्हाला माहित आहे की हे मध्य पूर्व आहे - आणि रॉबीची पहिली आघाडी तेल अवीवमधून आली आहे."
  
  
  “किंवा जेरुसलेम. ऐका, तू इथे का आहेस हे वडिमला माहीत आहे. आज तू त्याच्याशी बोललास. वदिम हा माझा बॉस आहे, तुमच्या हॉकसारखा. त्यामुळे जर त्याने तुम्हाला काहीही सांगितले नसेल, तर तुम्हाला वाटेल की त्याला काही माहित नाही... किंवा त्याला काहीतरी माहित आहे आणि तो तुम्हाला सांगू इच्छित नाही. मी, मी इथे दुसऱ्या विषयावर आहे. मी तुम्हाला योग्य दिशेने दाखवणे आणि तुम्हाला सांगू शकतो की तुम्हाला कधीही भिंतीवर पाठीमागून आणि तुमच्या पोटावर सहा बंदूक ठेवून एखाद्या गल्लीत पिन केले असल्यास - तुम्ही फोन बूथवर जाऊ शकत असल्यास, कॉल करा आणि मी येईन."
  
  
  "धन्यवाद, डेव्हिड. तू खरा पीच आहेस."
  
  
  तो हसला. “ते माझ्यापेक्षा जास्त तंदुरुस्त नाहीत. तुम्हाला काही लीड्सची गरज आहे का?
  
  
  "मी उत्तर देऊ का?"
  
  
  “मी तुम्हाला सारा लावी शोधण्यासाठी प्रोत्साहित करेन. तेल अवीव येथे एलेनबी स्ट्रीट. अमेरिकन मायदेशी. मला वाटते की तो एक शिक्षक आहे. तो आणि रॉबी... थरथरत होते. हा शब्द?"
  
  
  "थरथरत," मी हसलो. "पण तीच गोष्ट आहे."
  
  
  त्याने एक मिनिट विचार केला आणि हसला. मग तो हसायला लागला. कमी, पूर्ण, रोलिंग आवाज. मला जुन्या संध्याकाळची आठवण झाली. डेव्हिड आणि त्याची मैत्रीण. मी विचारले ती कशी आहे.
  
  
  त्याचे डोळे धूसर झाले. "डॅफ्ने मेला आहे." तो सिगारेट घेण्यासाठी पोहोचला, त्याचा चेहरा खडकाळ झाला. "सॉरी" न म्हणण्याइतपत मला माहीत होतं. तो समान रीतीने चालू राहिला. "माझ्याकडे आणखी एक अंदाज आहे की तुम्ही कदाचित फॉलो करू इच्छित असाल." त्याचे डोळे मला त्याला जाणवू नकोस अशी विनंती करत होते.
  
  
  "शूट," मी म्हणालो.
  
  
  "रेस्टॉरंट एल जझार स्ट्रीटवर आहे. आणि जर तुम्हाला त्या क्षेत्राबद्दल इशारा द्यायचा असेल तर, एल जझार हा अरबी शब्द आहे ज्याचा अर्थ ठग आहे. असो, आम्ही
  
  
  त्या जागेवर नजर ठेवली आणि एके दिवशी रॉबीला त्यात शिरताना दिसले. कदाचित त्याचा तिथे संपर्क असेल."
  
  
  कदाचित आणखी एक चाळीस.
  
  
  त्याने खांदे उडवले. "मला माहित आहे की ते जास्त नाही, परंतु मी फक्त विचार करू शकतो." तो मागे झुकला आणि माझ्या नजरेला भेटला. "माझ्या स्वतःच्या स्त्रोतांना उपयुक्त काहीही माहित नाही."
  
  
  "त्यांनी केले तर?"
  
  
  त्याने घसा साफ केला, "मी तुला सांगेन."
  
  
  "प्रामाणिकपणे?"
  
  
  "नरकात जा."
  
  
  मी उठतो. "मी नाही. मी स्वर्गात जात आहे. माझ्या शुद्ध विचारांसाठी आणि चांगल्या कृतींसाठी." मी कॉग्नाकचा शेवटचा सिप घेतला.
  
  
  त्याने हात पुढे केला. "शुभेच्छा," तो म्हणाला. “आणि मला असे म्हणायचे आहे, निक. जर तुम्हाला मदत हवी असेल तर तुम्ही माझ्यावर विश्वास ठेवू शकता. ”
  
  
  “मला माहीत आहे,” मी हसलो. "जोपर्यंत माझ्याकडे फोनसाठी दहा सेंट आहेत."
  
  
  
  
  
  
  अध्याय चौथा.
  
  
  
  
  
  चला नरकाबद्दल बोलूया. आत, क्लब एल जझार दांतेच्या सातव्या वर्तुळासारखा दिसत होता. ते मारेकरी सोडतात ते ठिकाण. तो फक्त पुरुषांचा जमाव होता आणि एका माणसाला असे वाटले की ते तुम्हाला पिण्यापेक्षा मारतील.
  
  
  खोली लहान, गजबजलेली आणि गडद होती, खोल जांभळ्या रंगाने रंगविलेली होती. टास्सेल्ड कॉर्ड्समधून स्किमिटर्स टांगले गेले आणि धुराचे साप भिंतींवर खालच्या, ढासळलेल्या छताच्या दिशेने चढले, जिथे फिरत्या पंखाच्या काळ्या पंखांनी त्यांना निरर्थक ढगांमध्ये परत मारले. कुठेतरी खोलगटातून औद आणि तंबोऱ्याचा आवाज येत होता.
  
  
  जेव्हा मी दारातून चालत गेलो तेव्हा सर्व काही थांबले. डोळ्यांच्या चाळीस जोड्या हवेत तरळल्या; ऐंशी डोळे एकाच क्षणी हलले. आपण त्यांना जवळजवळ सर्व फिरताना ऐकू शकता. मग पुन्हा संवाद सुरू झाला. खाली. गडगडणे. आणि एक डफ.
  
  
  घामाने ओले शर्ट घातलेला एक छोटा, गडद माणूस वर आला आणि त्याने मला थोडेसे उदास रूप दिले. त्याने आपले हात ओलांडले आणि माझ्याकडे टक लावून बघितले, अगदी थोडक्यात त्याचा माचो लुक चांगला चालला. त्याने जमिनीवर थुंकले. माझ्या बुटापासून अर्धा इंच.
  
  
  मी हसलो. "तुम्हाला पण शुभ संध्याकाळ."
  
  
  त्याने डोके टेकवले. "अमेरिकी?"
  
  
  "बरोबर. अमेरिकन. भुकेलेला अमेरिकन. मीराच्या माझ्या मित्राने तुझ्यासाठी जागा सुचवली आहे.” मी जोरात म्हणालो.
  
  
  त्याने आपले वजन हलवले; मिटवले, आणि नंतर पुन्हा भुसभुशीत केले. "जेवायला आलात का?"
  
  
  मी सहमती दर्शविली. "आणि प्या."
  
  
  त्याने होकार दिला. "मी आत आहे. आम्ही तुम्हाला पुढे जाण्याची परवानगी देऊ." त्याच्या श्वासाच्या वासाने मला आधीच छातीत जळजळ होत होती आणि तो म्हणाला, "आम्ही तुम्हाला पुढे जाण्यास मदत करू," मी ठरवले की ही चांगली कल्पना आहे आणि कोळशाची बाटली विकत घेण्याचे ठरवले. सक्रिय चारकोल हे जवळजवळ कोणत्याही विष किंवा औषधासाठी एक चांगला उतारा आहे जे कोणीतरी तुमच्या पेयात टाकू शकते. किंवा स्ट्यूमध्ये भरून ठेवा. एका ग्लास पाण्यात एक चमचा आणि तुम्ही कदाचित कथा सांगण्यासाठी जगाल.
  
  
  त्याने मला गर्दीच्या खोलीतून, शिट्ट्या वाजवणाऱ्या डोळ्यांच्या सुरात, मागच्या बाजूला असलेल्या दुसऱ्या खोलीत नेले. त्यांनी मला एका वाइन रंगाच्या प्लास्टिक बूथकडे नेले जे एका छोट्या स्टेजसाठी रिंगसाइड असल्याचे दिसले. काळ्या सॅटिन शर्टमध्ये दोन तरुण गुंड स्टेजजवळ उभे राहिले आणि त्यांनी संगीत वाजवले, तर तिसरा, वाहत्या पांढऱ्या रंगाच्या बर्नाऊसमध्ये, अनुपस्थितपणे डफ हलवत होता.
  
  
  नरकात मी कुठे आहे याची मला कल्पना नव्हती. मी दुसऱ्याच्या प्रदेशात पाऊल ठेवले. डाकू खोड. पण कोणती टोळी?
  
  
  एक मोठा, रुंद माणूस टेबलाजवळ आला. तो गडद, उत्साही अरब होता. त्याने माझ्या सिगारेटचे पॅकेट घेतले, एक घेतले, पेटवले, ओढले, खाली बसले आणि सिगारेटधारकाच्या टोकावरील सोने तपासले. "अमेरिकन?" तो हलक्याशा उच्चारात बोलला.
  
  
  “मी होय आहे. सिगारेट - नाही."
  
  
  "तुर्की?"
  
  
  "हो. बरोबर. तुर्की". मी त्याच्या मुद्द्यावर येण्याची वाट पाहत होतो. किंवा किमान मला आशा होती की त्याचा सारांश होता. माझी योजना सोपी होती. मूर्ख, पण साधे. मी मधल्या विरुद्ध दोन खेळलो. कदाचित नंबर एक ही दुहेरी संधी होती की कदाचित रॉबीचा माहिती देणारा इथे असेल आणि कदाचित तो संपर्क साधण्याचा प्रयत्न करेल, आणखी तीन हजार लवकर मिळतील या आशेने. शक्यतो नंबर दोन होता की कदाचित रॉबीचा मारेकरी इथे असावा. यामुळे माझा बराच वेळही वाचू शकतो. तुमचा शत्रू कोण आहे हे शोधण्याचा सर्वात जलद मार्ग म्हणजे एखाद्या गल्लीत जाऊन तुम्हाला कोण मारण्याचा प्रयत्न करत आहे हे पाहणे.
  
  
  मी टेबल ओलांडून माणसाचा अभ्यास केला. तो कठोर, चौकोनी जबडा आणि स्नायूंचा होता. एक घट्ट हिरवा सुती टी-शर्ट खाली. फुगलेल्या जीन्सच्या खाली ते फिकट झाले. वेटर आला. मी अरकची ऑर्डर दिली. बाटली. दोन ग्लास.
  
  
  टेबलापलीकडचा माणूस म्हणाला, "तू झोपडपडत आहेस का?"
  
  
  "झोपडपट्टी?"
  
  
  त्याने निर्विकारपणे डोळे मिटले. “जर तुमच्या लक्षात आले नसेल तर ही झोपडपट्टी आहे. समुद्राकडे दिसणारे कोणतेही मोठे हॉटेल नाही. खाजगी स्नानगृहांसह सनरूम नाहीत.”
  
  
  मी जोरात उसासा टाकला. “मग हे आपल्याला कुठे घेऊन जाते? वक्तृत्वाकडे की गल्लीतील भांडणाकडे?" मी मान हलवली. “ऐक, माझ्या मित्रा, मी हे सर्व ऐकले आहे. मी वर्ल्ड मॅगझिनसाठी सीन कव्हर करतो." मी सुरू ठेवण्यापूर्वी ते बुडू दिले. "आणि मी सर्व शब्द ऐकले आहेत, मी सर्व युद्धे पाहिली आहेत आणि आत्ता माझी इच्छा आहे
  
  
  बसा आणि प्या आणि कोणत्याही गरम त्रासात पडू नका."
  
  
  “वर्ल्ड मॅगझिन,” तो शांतपणे म्हणाला.
  
  
  मी म्हणालो, "हो," आणि एक सिगारेट पेटवली. अरक आला आहे.
  
  
  तो म्हणाला, "तुझे नाव काय आहे?"
  
  
  मी म्हणालो, "मॅकेन्झी."
  
  
  "मला शंका आहे."
  
  
  मी म्हणालो: "तुमच्याकडे काय आहे?"
  
  
  "युसेफ," तो मला म्हणाला. "अबू अब्देल्हीर शुकैर युसुफ."
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. "मला यात शंका नाही"
  
  
  धूरातून एक तेजस्वी प्रकाश रंगमंचावर पडला आणि डफ ओरडला, “नाम! नाम! आणि अर्धांगवायू झालेल्या जंगली उन्मादात गेला. ती जाण्यापूर्वीच शिट्टी सुरू झाली; वरच्या आणि स्कर्टच्या चमकदार चांदीच्या तुकड्यातील एक गडद त्वचा असलेली मुलगी जी तिच्या कंबरेपासून अगदी खाली सुरू झालेल्या रिबनच्या मणीच्या पडद्यासारखी वाहत होती. काळ्याभोर केसांच्या धारा तिच्या पाठीवरून खाली पडल्या, तिचा कोमल, सुंदर चेहरा, जवळजवळ पूर्णपणे मेकअप नसलेला.
  
  
  म्युझिक वाजायला लागलं, बेस्वाद, त्याच्या नीरसपणात जवळजवळ संमोहन. आणि मुलगी हळू हळू चालू लागली. लहरी, गुळगुळीत, जोपर्यंत तिचे शरीर द्रव बनलेले दिसत नाही आणि तिच्या पोशाखाच्या चांदीचे दिवे, लहरी विलक्षण आकाशातील ताऱ्यांसारखे परावर्तित होत होते आणि तिचे शरीर वितळत होते, हे अविश्वसनीय शरीर.
  
  
  मी तुम्हाला बेली डान्सिंगबद्दल सांगतो. त्या सहसा चार टन मेकअप आणि चार पोट असलेल्या मोकळ्या, जाड स्त्रिया असतात. आणि जेव्हा अशा स्त्रिया ते फेकायला लागतात, तेव्हा तुम्ही तिथे बसता आणि आशा करतो की ते चिकटणार नाही. ही मुलगी काही औरच होती. आपण कधीही चांगले स्वप्न पाहिले नाही. अगदी तुमच्या जंगली आणि विलक्षण स्वप्नांमध्येही.
  
  
  तसे बोलायचे तर नृत्य संपले आहे. मी युसेफकडे वळलो. तो गेला. त्याऐवजी, घामाने डबडबलेला मालक बूथवर झुकला, त्याचा चेहरा गंजलेल्या हास्याने विकृत झाला. जेव्हा तो भुसभुशीत होता तेव्हा मी त्याला अधिक आवडायचे ठरवले. "अन्न," तो म्हणाला. "तुम्ही म्हणताय का तुम्हाला अन्न हवे आहे?" मी म्हटलं मी केलं. त्याचं हसू अजूनच वाढलं. "आम्ही तुम्हाला पुढे जाण्यास देतो." परिणाम म्हणजे उतरत्या नोट्सचे प्रमाण. डफ वाजला.
  
  
  तो गेला. मी माझ्या अराकचा एक घोट घेतला, औझो किंवा तुर्की राकियासारखे मसालेदार पेय. तीन बार गुंड टेबलाजवळून चालत गेले, मुद्रित नायलॉन शर्टचे त्रिकूट कंबरेला उघडलेले, स्नायू उघड करणारे आणि विस्तृतपणे सजवलेले मेडलियन. एक उदास वेटर अन्न घेऊन आला. जलद नजर माझ्याकडे पाहते. अन्न छान दिसत होते, याचा अर्थ मला कोणत्याही चमत्कारिक उपचारांची आवश्यकता नाही. ब्रोमो, होय. कोळसा, नाही. मी जेवू लागलो.
  
  
  माझी उंची, वजन आणि ताकद मोजून तिघेही परतले आणि मला स्वीकारले. ते बारमध्ये परतले आणि त्यांचे निष्कर्ष इतरांना कळवले. टोळीला.
  
  
  कुठली टोळी?
  
  
  त्यांची कामगिरी काहीही असली तरी ती सूक्ष्म नव्हती. बारमधील इतर तीन मुलांनी फेरफटका मारला. ए-वन, ए-टू, ए-थ्री आणि ए हे जंगलिंग तालासाठी टाईम केलेले टप्पे आहेत. त्यांनी मला पास केले, वळले आणि परत पोहून गेले. सरासरी उंची: पाच फूट दहा इंच; सरासरी वय: एकवीस वर्षे. ते माझ्या टेबलावर आले आणि माझ्याभोवती बूथमध्ये बसले. मी खात राहिलो. त्यांनी पाहिले. जांभळा आणि केशरी शर्ट घातलेला तो टेबलावर पुढे झुकला. त्याचे लांब केस आणि मांसाहारी, चिवट माणूस चेहरा होता. “तर,” तो इंग्रजीत म्हणाला, “तुला कबाब आवडतात का?”
  
  
  चला, मी विचार केला. असे दृश्य असेल. 1950 च्या हुड शैलीतील संघर्ष, कालबाह्य "स्मार्ट डम्बास".
  
  
  "नाही, मी मच्छरांची ऑर्डर दिली आहे, मी तुमच्याप्रमाणेच खाणे सुरू ठेवले आहे."
  
  
  जांभळा-नारिंगी लाल पट्ट्यांमध्ये बदलला. "हुशार," तो म्हणाला. "अमेरिकन हुशार आहे."
  
  
  “हुशार,” रेड स्ट्राइप म्हणाला, जो इतर कशाचाही विचार करण्याइतका हुशार नव्हता.
  
  
  “म्हणून, मला माहित नाही...” ती हिरवी फुलं होती, रुंद हसत. "मला वाटत नाही की तो इतका हुशार आहे."
  
  
  53 व्या नवीन वर्षाच्या शुभेच्छा, मी स्वतःला सांगितले. ते सशस्त्र नव्हते हे मला माहीत होते. घट्ट, चकचकीत शर्ट आणि घट्ट, चकचकीत पँट त्यांच्या नर्व्हस शरीराच्या इतक्या जवळ शिवलेली होती की ते क्यूटिकल कात्री देखील लपवू शकत नव्हते. मी ते सर्व घालू शकलो आणि हसत निघून जाऊ शकलो. पण त्यांना ते माहीत नव्हते, किंवा त्यांची पर्वा नव्हती. ते तरूण, रागावलेले आणि भांडणासाठी भीक मागणारे होते.
  
  
  “इतके हुशार नाही,” पर्पल-ऑरेंज म्हणाला. मला वाटले की तो पॅकचा नेता होता. (कोणते पॅकेज?) “एल जझारला येणे इतके हुशार नाही. एल जझार म्हणजे काय ते तुला माहीत आहे का?”
  
  
  मी उसासा टाकला. "ऐका, मित्रांनो. मला वाटते की तुम्ही इथे येत आहात हे खूप छान आहे. म्हणजे, एकट्या अनोळखी व्यक्तीला आनंद देण्यासाठी बरेच लोक वेळ काढणार नाहीत. म्हणून मी तुम्हाला हे जाणून घ्यायचे आहे की मी हे मोठ्या कृतज्ञतेने आणि कौतुकाने सांगत आहे. तू आता निघून गेलास.
  
  
  "दूर" या शब्दाच्या अर्थावर एक छोटीशी परिषद झाली. मला माझ्या लुगरपर्यंत पोहोचायचे असल्यास मी माझा उजवा हात माझ्या मांडीवर ठेवला. विल्हेल्मिनाचा उद्रेक त्यांना घाबरवेल. मला त्यांच्याशी एकट्याने कोणतीही अडचण येणार नाही, परंतु येथे मुठभेट सुरू होताच, मी संपूर्ण ग्राहकांशी लढत राहीन. आणि साठ ते एक ही माझी सर्वोत्तम संधी नाही.
  
  
  त्यांनी "दूर" असे स्पेलिंग केले आणि धमक्या देणाऱ्या चेहऱ्यांनी, उभे राहून त्यांची पहिली हालचाल केली
  
  
  मी माझा हात पिस्तुलच्या बटवर ठेवला, पण विल्हेल्मिनाची बट माझ्या बचावासाठी आली नाही. बेली डान्सर स्टेजवर परतला. “सज्जन,” ती अरबीमध्ये म्हणाली, “मला एका खास नृत्यासाठी मदत हवी आहे. मला कोण मदत करत आहे? तिनं खोलीभर नजर फिरवली. "तू!" ती पटकन पर्पल-ऑरेंजला म्हणाली. तिने आपले बोट वळवून अभिवादन केले. “चला जाऊया,” तिने मन वळवले.
  
  
  तो संकोचला. अर्धा चिडलेला, अर्धा खुशाल. "चला जाऊया," ती पुन्हा म्हणाली. “किंवा तू लाजाळू आहेस? अरे, तू लाजाळू आहेस का? अरे, किती वाईट!” तिने तिचे ओठ पछाडले आणि तिचे नितंब हलवले. "एवढ्या लहान मुलीला मोठा माणूस घाबरतो का?"
  
  
  खोली हसली. त्यामुळे जांभळ्या-केशरी रंगाचा एकाने स्टेजवर उडी मारली. तिने त्याच्या लांबसडक काळ्या केसातून हात फिरवला. “तुमच्या संरक्षणासाठी तुम्हाला मित्रांची गरज असू शकते. चला मित्रांनो जाऊया." तिने प्रकाशात पाहिले आणि बोटाने इशारा केला. "या, त्याचे रक्षण करा."
  
  
  तिने एक दणका दिला. धुरकट खोलीतून पुन्हा गरम हास्य. आणि काही सेकंदांनंतर, रंगमंचावर लाल पट्टे आणि हिरवी फुले दिसू लागली.
  
  
  संगीत सुरू झाले आहे. तिचे शरीर हादरले. तीन पुरुषांभोवती विणकाम आणि पोहणे. हात कमी, लहर, चिडवणे; पाठीला कमान लावणे, नितंब सरळ करणे. मध्यपूर्वेतील मानकांनुसार ती पातळ होती. मजबूत आणि लवचिक, किंचित गोळा येणे सह. सडपातळ कंबर. गोलाकार, भव्य, खरबूजाच्या आकाराचे स्तन.
  
  
  तिने माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  ती अजूनही शोधत होती.
  
  
  तिने जोरात मान हलवली. एका सेकंदानंतर तिने पुन्हा ते केले, माझ्या डोळ्यात पाहिले आणि तिचे डोके हलवले; तिची नजर दाराकडे वळवली. स्क्रॅमसाठी आंतरराष्ट्रीय भाषा.
  
  
  मी तिचा सल्ला पाळला. तिने मुलांना माझ्या पाठीवरून काढले. किंवा कदाचित हा योगायोग नाही. याशिवाय, मी एल जझार येथे संपलो. मी तोंड दाखवून आमिष दाखवले. शब्द पसरतील. जर कोणाला मला शोधायचे असेल तर त्यांनी ते केले असते. आणि आता सोडण्याचे कारण असू शकते. कदाचित कोणीतरी मला भेटायचे असेल. किंवा कदाचित कोणीतरी मला मारायचे असेल. मी पैसे टाकले आणि निघालो.
  
  
  बारमधून बाहेर पडायला हरकत नाही. कोणाचे डोळे सुद्धा शिट्टी वाजवले नाहीत. हा माझा पहिला इशारा असावा.
  
  
  मी बाहेर गेलो. मी क्लबसमोर सिगारेट पेटवली. मी तुटलेल्या दगडाच्या रस्त्यावर बूट खरवडणारे आवाज, कवचातून बाहेर पडलेल्या चाकूचे ब्लेड किंवा उडी मारण्यापूर्वी घेतलेल्या दीर्घ श्वासाचे आवाज ऐकले. पण मी काही ऐकले नाही.
  
  
  मी गेलो. रस्ता बारा फुटांपेक्षा जास्त रुंद नव्हता; भिंत ते भिंत बारा फूट रुंद. इमारती झुकल्या. माझी पावले प्रतिध्वनीत झाली. अजूनही आवाज नाही, फक्त अरुंद वळणदार रस्ते, मांजरीचे रडणे, चंद्राचा प्रकाश.
  
  
  दोष! त्याने कमानदार खिडकीतून उडी मारली, त्या माणसाचा बराचसा भाग माझ्यावर आदळला, खांद्याच्या मध्यभागी, मला त्याच्याबरोबर एका लांब सर्पिल राईडवर मागे घेऊन गेला. आघाताने आम्हा दोघांना हवेतून वाहून नेले आणि गल्लीतून बाहेर पडलो.
  
  
  ते थांबले, त्यापैकी सहा, बाहेर पडण्यासाठी धावले. आणि ही अधीर, आळशी मुले नव्हती. हे प्रौढ होते आणि त्यांना त्यांच्या गोष्टी माहित होत्या. बॅरल घसरले आणि मी ह्यूगो, माझा स्टिलेटो, माझ्या तळहातावर ठेवून उडी मारली. पण ते हताश होते. आणखी दोन लोक मागून उडी मारून बाहेर आले, त्यांनी मला हात पकडले आणि माझी मान वळवली.
  
  
  मी पहिल्या पसरलेल्या मांडीला लाथ मारली आणि ज्युडो तुरुंगातून बाहेर पडण्याचा प्रयत्न केला. कधीच नाही. गेल्या चौदा आठवड्यांत मला फक्त एकच गोष्ट खटकली आहे ती म्हणजे काकू टिलीची पंचिंग बॅग. आणि पंचिंग बॅग उत्तर देत नाहीत. माझा वेळ दगावला. ते सर्व माझ्यावर होते, माझ्या पोटात घुसले, माझा जबडा फुटला आणि कोणाच्या तरी बूटाने माझी नडगी टोचली, माझ्या नुकत्याच टाकलेल्या डाव्या नडगीला टोचले आणि त्यानंतर काय झाले हे जर तुम्हाला जाणून घ्यायचे असेल तर तुम्ही त्यांना विचारा. मी तिथे नव्हतो.
  
  
  
  
  
  
  पाचवा अध्याय.
  
  
  
  
  
  मी पहिली गोष्ट पाहिली ती म्हणजे काळा समुद्र. मग हळूहळू तारे दिसू लागले. आणि चंद्रकोर. मला वाटले की मी मरण पावलो नाही आणि स्वर्गात गेलो कारण मला वाटते की तुम्ही मेल्यावर तुमचा जबडा खरबूजासारखा दिसत नाही आणि तुमचा पाय दुखत असताना तुम्हाला मोर्स कोड संदेश पाठवत नाही.
  
  
  माझे डोळे जुळले आहेत. मोठ्या खोलीत पलंगावर पडून असताना मी आकाशकंदीलातून पाहिलं. स्टुडिओ. कलाकारांची कार्यशाळा. उंच स्टँडवर मेणबत्त्या लावून, उघड्या लाकडी मजल्यांवर कठोर सावल्या टाकून आणि पायवाटावर रचलेल्या कॅनव्हासेसने ते पेटवले.
  
  
  खोलीच्या शेवटी, माझ्यापासून सुमारे तीस फुटांवर, अबू अब्देल्हीर शुकैर युसेफ खुर्चीवर बसला आणि माझ्या पिस्तुलाची तपासणी करत होता.
  
  
  मी डोळे मिटून विचार केला. ठीक आहे, मी अल जझारला गेलो, बुद्धीहीन आणि गंजलेला, समस्या विचारत होतो आणि एका फॅन्सी जिनने माझी इच्छा मंजूर केली. एका लहान संध्याकाळी तीन मूर्ख हालचाली. मूर्खपणाचा जागतिक विक्रम मोडा. जलद. गिनीजला कॉल करा. मला माहित होते की लवकरच किंवा नंतर मी त्याच्या रेकॉर्डच्या पुस्तकात प्रवेश करेन.
  
  
  पहिले म्हणजे, पोटावर नाचणाऱ्या एका कुजलेल्या स्त्रीने मला फसवले; दुसरे, मला एका गल्लीत गुंडांच्या टोळीने मारहाण केली; तिसरे म्हणजे, सर्वात मूर्ख, मला वाटले की मी हुशार आहे, मूर्ख आहे, हा शब्द आहे. सामान्य ज्ञानापेक्षा अधिक धैर्य.
  
  
  आणि आता मी खेळात अडकलो आहे.
  
  
  मी उठण्याचा प्रयत्न केला. माझ्या शरीराला ती इतकी चांगली कल्पना वाटली नाही. किंबहुना त्यामुळे माझे डोके वरचेवर झाले. माझे डोके पाळले - गोल आणि गोल.
  
  
  युसेफ खोली पार करू लागला. हातातलं पिस्तूल लुगर विल्हेल्मिना आहे.
  
  
  तो म्हणाला, "तुम्हा दोघांचे थोडे भांडण झाले आहे असे वाटते."
  
  
  तो इतका लहान वाटत नव्हता."
  
  
  तो नम्रपणे हसला. "येथे - जर तुम्ही संघर्षातून वाचलात तर आम्ही ते किरकोळ समजतो." तो जमिनीवर कोसळला आणि मला बंदूक दिली. "मला वाटतं तू हरशील." त्याने माझा स्टिलेटो बाहेर काढला. "आणि हे देखील."
  
  
  "बरं, मला शापित होईल." मी लुगर घेतला, माझ्या पट्ट्यामध्ये टेकवले आणि स्टिलेटो परत म्यानमध्ये सरकवला. मी युसेफकडे पाहिले. त्याने आपली गडद, निर्दयी नजर गमावली आणि शांतपणे माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  "मी इथे कसा आलो?"
  
  
  “मला वाटलं तू विचारशील. मी तुला गल्लीत सापडलो."
  
  
  या वाक्याने मी हादरलो. यामुळे मला संत्र्याची साल किंवा गळती कॉफी ग्राउंडची पिशवी वाटली. गल्लीबोळात सापडणाऱ्या गोष्टी.
  
  
  “मलाही तुझी बंदूक एका खांबामागे सापडली. त्यांनी तुझ्यासोबत चांगलं काम केलं."
  
  
  "'चांगले' तुम्ही कुठे बसता यावर अवलंबून आहे." त्याची नजर मला भेटली. "तु कुठे बसला आहेस?"
  
  
  "तुम्ही म्हणू शकता की मी टोळीचा वाईट मित्र आहे."
  
  
  आता. शेवटी. "कोणती टोळी?"
  
  
  "तुला तहान लागली आहे का?"
  
  
  "कोणती टोळी?"
  
  
  तो उठला आणि त्याला व्होडकाची बाटली सापडली. “सुरुवातीसाठी,” तो खोलीच्या पलीकडे म्हणाला, “ते स्वत:ला बनाई मेगिद्दो म्हणतात. इंग्रजीमध्ये: सन्स ऑफ आर्मगेडॉन. आणि जर तुम्हाला तुमचं बायबल आठवत असेल तर..."
  
  
  "आर्मगेडोन हा जगाचा अंत आहे."
  
  
  “तू जवळ आहेस. येथे ते शेवटचे युद्ध लढतात."
  
  
  “माझ्या डोक्यात ते गेल्या युद्धात लढले होते. हे लोक कोण आहेत? आणि त्यांच्याकडे माझ्या डोक्यात काय आहे?
  
  
  त्याने बाटली माझ्या हातात दिली. मी त्यातून प्लग काढला आणि त्याच्या चेहऱ्याचा काळजीपूर्वक अभ्यास केला. वक्र नाक असलेला मोठा, हाडाचा चेहरा. लहान कापलेले केस. स्मार्ट-दुःखी डोळे. आता ते हलक्या करमणुकीने चमकले. "कदाचित त्यांना तुम्हाला लुटायचे असेल... किंवा कदाचित त्यांना समजेल की तुम्ही कोण आहात."
  
  
  "WHO? मी? मायरा पासून मॅकेन्झी?
  
  
  त्याने मान हलवली. “आणि मी राजा फैसल आहे. तुम्ही कोण आहात हे मगिद्दोला माहीत आहे असे मला वाटत नाही, पण मला वाटते. तू रॉबीबरोबर काम केलेस आणि मीही. आणि पत्रकार लुगर्स आणि स्टिलेटो हील्स घालत नाहीत. आता व्यवसायाबद्दल बोलायचं की नाही? "
  
  
  "किती खर्च येतो?"
  
  
  "तुमच्या पैशांसह पाचशे डॉलर्स."
  
  
  "रॉबीने काय दिले?"
  
  
  "हो. एकदम बरोबर. मी तुझ्या जीवनाला मोक्ष देतो."
  
  
  मी दुसरा घोट घेतला. "व्होडका बद्दल काय? घरात आहे का?
  
  
  तो मागे झुकला आणि थंडपणे माझ्याकडे पाहत राहिला. "अरे हो. माझ्यावर आरोप केल्याबद्दल तू माझ्यावर नाराज आहेस. शुद्ध मनाचा, तत्त्वनिष्ठ अमेरिकन आणि एक नीच, चपळ, अनैतिक अरब.
  
  
  मी मान हलवली. “अं. चुकीचे. आणि जोपर्यंत आपण स्टिरियोटाइपचे पालन करतो तोपर्यंत मला शुद्ध मन मानले जात नाही. मी त्याला बाटली दिली. "पण एका गोष्टीबद्दल तुझं म्हणणं बरोबर आहे. मला बातम्या विकणाऱ्या लोकांवर संशय आहे कारण बातमी ही अशी गोष्ट आहे जी दोनदा विकली जाऊ शकते. प्रत्येक दिशेने एकदा. शुद्ध दुप्पट नफा."
  
  
  त्याच्या हाताने बाटली दाबली. त्याचे डोळे माझ्यात घुसले. "ते लागू होत नाही."
  
  
  आमचे डोळे अजून काही सेकंद लढले. “ठीक आहे,” मी म्हणालो, “मला वाटते मी ते विकत घेईन. प्रथम, मला सांगा - तुम्ही वर्तमानपत्राच्या खेळात कसा आलात?
  
  
  “नवशिक्यांसाठी,” तो पुन्हा पुन्हा म्हणाला, “मी एक मित्र आहे. समजलं तुला?"
  
  
  मला समजते. ड्रुझ हा एक लहान इस्लामी पंथ आहे जो बहुतेक अरब देशांमध्ये छळला जातो. त्यापैकी सुमारे 40,000 इस्रायलमध्ये राहतात आणि अरबांच्या तुलनेत खूपच चांगले राहतात. मी त्याला चालू दिले.
  
  
  “मी गोलन हाइट्समधून आलो आहे. इस्रायलने 1967 मध्ये जिंकलेली भूमी. पण मी भाजीपाला उत्पादक नाही. आणि मी टोपली विणकर नाही." मी पटकन कॅनव्हासच्या स्टॅककडे पाहिले. मजबूत, खडकाळ, काळा लँडस्केप. “म्हणून,” तो सहज म्हणाला, “मी तेल अवीवला आलो.”
  
  
  "जसे मला समजले आहे, सीरियन लोकांवर प्रेम न करता."
  
  
  "पूर्णपणे प्रेमाशिवाय. आणि मी सीरियन आहे." त्याने हातात धरलेल्या बाटलीकडे टक लावून पाहिलं. “पण आधी मी माणूस आहे. आणि दुसरे म्हणजे, ड्रूस.” तो हसायला लागला. “लोक त्यांच्या लेबलशी कसे जोडले जातात हे मजेदार आहे. खरे सांगायचे तर, मी नास्तिक आहे असे मी मानतो, परंतु ते मला ड्रुझ म्हणतात. ते एका मित्रासारखे माझ्या मागे लागले आहेत. आणि म्हणूनच मी अभिमानाने सांगतो की मी एक मित्र आहे.”
  
  
  त्याने एक लांब घोट घेतला आणि बाटली खाली ठेवली. "आणि ही कथा "घरात" देखील आहे. आता आपण बनाई मगिद्दोची चर्चा करत आहोत."
  
  
  युसेफने मला सांगितले की B'nai Megiddo मॅट्झपेन नावाच्या गटाकडून प्रेरित होते. अनुवाद: होकायंत्र. त्यांना वाटते की ते योग्य दिशेने निर्देश करत आहेत. ते अगदी डावीकडे दिशा दर्शवतात.
  
  
  मॅट्झपेनमध्ये अरब आणि ज्यू असे सुमारे ऐंशी सदस्य आहेत आणि त्यापैकी बहुतेक विद्यार्थी आहेत. इस्रायल राज्य विसर्जित करून त्याजागी कम्युनिस्ट राज्य असावे अशी त्यांची इच्छा आहे.
  
  
  सरकारचे हे स्वरूप. या कल्पनेवर आधारित, त्यांनी त्या व्यक्तीला संसदेत नामनिर्देशित केले आणि यामुळे काहीही झाले नाही. सीरियन गुप्तचरांसाठी हेरगिरी केल्याचा आरोप असलेला त्यांचा उमेदवार त्यावेळी तुरुंगात होता या वस्तुस्थितीमुळे त्यांची शक्यता फारशी सुधारली नाही.
  
  
  मात्र, दहशत ही त्यांची शैली नाही. आतापर्यंत नाही. ते प्रामुख्याने पॅलेस्टिनी वृत्तपत्रांमध्ये प्रकाशित करतात, पॅलेस्टिनी कमांडोसह "सर्वत्र कम्युनिस्ट" मध्ये सामील होतात. ते कार्यालयासाठी धावत असताना आणि त्यांच्या उमेदवाराला मुक्त करण्याचा प्रयत्न करत असताना, ते स्थानिक बारमध्ये गेले, एल जझार स्ट्रीट सारख्या ठिकाणी धडकले, जिथे जीवन कठीण आहे आणि त्यांच्या जाहीरनाम्याचे सायरन गाणे पायड पायपरच्या आमिषासारखे वाजू शकते. .
  
  
  आणि पुढील गोष्ट तुम्हाला माहीत आहे, ती आहे B'nai Megiddo. "कम्युनिझम" म्हणजे "काहीतरी बिनकामाचे" असा विचार करणाऱ्या निराश, संतप्त मुलांचा समूह. आणि एवढेच नाही. वाफ उडवणे, काही खिडक्या तोडणे, काही जबडे तोडणे आणि अशा प्रकारे एक चांगला मार्ग प्रस्थापित करण्याचा हा एक मार्ग आहे.
  
  
  आम्ही विषयावर असताना, सर्वोत्तम मार्गावर चर्चा करूया. एक असणे आवश्यक आहे. दारिद्र्य आणि मृत झोपडपट्ट्या, द्वेष, पूर्वग्रह आणि इतर सर्व जुन्या वाईट गोष्टी दूर करण्याचा मार्ग असला पाहिजे. परंतु कम्युनिस्ट व्यवस्था - त्यांच्या शुद्धीकरणासह, कामगार शिबिरे आणि रेजिमेंटेशन, त्यांचा स्वतःचा अतार्किक पिवळा विटांचा रस्ता, त्यांचे क्रूर दडपशाही आणि त्यांची शाही राज्ये - जर तुम्ही मला विचाराल तर सर्वोत्तम मार्ग नाहीत.
  
  
  "ते अल-शैतानशी कसे जोडलेले आहेत?"
  
  
  युसेफने मान हलवली. “बनाई मगिद्दो? मला खात्री नाही की ते तेच आहेत. निदान सध्या तरी. मला सुरुवातीपासून सुरुवात करू द्या. मी एल जझारपासून काही ब्लॉक्सवर राहतो, त्यामुळे मला तिथे जाणे सोपे आहे. मी सीरियन आहे, कलाकार. मीही क्रांतिकारक होण्याची शक्यता आहे. त्यामुळे मी पार्टी लाइनवर बोलतो आणि तेही माझ्याशी बोलतात. असो, फॉक्सचे अपहरण होण्याच्या काही दिवस आधी, तिथला एक मुलगा जोरात बोलत होता. त्याला मेगिद्दोने बरीच शस्त्रे खरेदी करायची होती, तो म्हणाला की तो बाराशे पौंडांना कलाश्निकोव्ह खरेदी करू शकतो. ते तीनशे डॉलर्स आहे. सगळ्यांना खूप आनंद झाला.
  
  
  “गोष्ट अशी आहे की हा माणूस चरसही ढकलतो. अर्ध्या वेळेस तो ढगांच्या वर असतो, म्हणून मला वाटले की हे त्याच्या पाईप स्वप्नांपैकी एक असावे. मी म्हणालो, 'हे पैसे झाडांवरून पडणार आहेत का?' किंवा तुम्ही हिल्टन हॉटेलची तिजोरी लुटण्याचा विचार करत आहात? "त्याने मला नाही सांगितले, त्याच्याकडे मोठ्या पैशाचा स्रोत आहे."
  
  
  "आणि त्याने हे केले?"
  
  
  "कोणाला माहीत आहे? ते आकाशात पाईच्या मोठ्या तुकड्यासारखे होते. तो त्याच्या भावाबद्दल बोलू लागला, ज्याचा मित्र होता जो अचानक श्रीमंत झाला. त्याच्या भावाने, त्याने सांगितले, एका मित्राला विचारले की त्याला पैसे कोठे मिळाले, आणि त्याने सांगितले की त्याच्या कामावर सहमती झाली आहे. नोकरीमध्ये अपहरणाची योजना समाविष्ट होती आणि तो म्हणाला की परतफेड खूप मोठी असेल."
  
  
  "आणि मगिद्दो सामील होता?"
  
  
  "निष्कर्षावर जाऊ नका. माझ्या माहितीनुसार, यात कोणीही सामील नव्हते. भाऊ किंवा त्याच्या मित्राला कोणीही पाहिलेले नाही. ते सीरियात राहतात. बीट नामा नावाच्या गावात. मुख्य ठिकाणापासून काही मैलांवर. जेव्हा मी तुम्हाला सांगतो की हे आकाशात पाईसारखे वाटत होते, तेव्हा माझा अर्थ असा होतो की ही सर्व "ifs" ची शिडी होती.
  
  
  "आणि?"
  
  
  "आणि मला पैसे दिसले नाहीत, मला कोणतीही शस्त्रे दिसली नाहीत आणि मेगिद्दोमधील कोणीही अपहरणाबद्दल बढाई मारली नाही."
  
  
  "आणि ज्याने तुला याबद्दल सांगितले?"
  
  
  "हो. तो माणूस मारला गेला."
  
  
  आमच्या डोक्यात चाकं फिरल्याशिवाय आम्ही दोघेही क्षणभर शांत होतो.
  
  
  "आणि तू ही गोष्ट रॉबीच्या अपहरणाबद्दल सांगितलीस."
  
  
  त्याने होकार दिला. "हो. मी ऐकताच."
  
  
  "मोठे तोंड कधी मारले होते?"
  
  
  युसेफने हवेत एका बिंदूकडे बाजूला पाहिले. "थांबा आणि मी तुला नक्की सांगतो." एअर कॅलेंडर तारखेला हलवले. त्याने बोटे चोपली. "पंचवीसवे. रॉबीच्या खुनाच्या दोन दिवस आधी. लिओनार्ड फॉक्स परत येण्याच्या चार दिवस आधी. पण नाही - तुमच्या पुढील प्रश्नाचे उत्तर देण्यासाठी - मला माहित नाही की तेथे कनेक्शन आहे की नाही. रॉबीने याचे पालन केले की नाही हे मला माहीत नाही. "
  
  
  बेंजामिनने रॉबीबद्दल जे सांगितले ते मला आठवले. की त्याने माहिती तपासेपर्यंत पैसे दिले नाहीत. "पण त्याने तुला पैसे दिले?"
  
  
  "नक्कीच. ज्या दिवशी त्याने शहर सोडले."
  
  
  "जरी, तुमच्या माहितीनुसार, यात सामील असलेला गट अल-शैतान होता किंवा अपहरणाचा बळी लिओनार्ड फॉक्स असावा अशी कोणतीही हमी नाही."
  
  
  त्याने मान हलवली. “मी रॉबीला खरं सांगतोय. हे सत्य उपयुक्त आहे की नाही हा त्याचा व्यवसाय आहे, माझा नाही.”
  
  
  त्यामुळे रॉबी त्याला कसेही पैसे देऊ शकला असता. सचोटी. सद्भावना.
  
  
  "तुला माहित आहे का रॉबी जेरुसलेमला का गेला?"
  
  
  युसेफ हसला. "तुला समजत नाही. मी रॉबीला माहिती दिली. त्याउलट नाही."
  
  
  मी परत हसलो. "हे प्रयत्न करण्यासारखे होते." मला काहीतरी त्रास देत होता. "पैसे उडवणारा भावाचा मित्र..."
  
  
  "हो. त्याचं काय चुकलं?
  
  
  "अपहरण करण्यापूर्वी तो पैसे उडवत होता."
  
  
  युसेफने डोळे मिटले. "म्हणजे?"
  
  
  “म्हणून कारवाई सुरू होण्यापूर्वी भाड्याने घेतलेल्या गुंडांना पैसे दिले जात नाहीत. निदान विशेष काही नाही."
  
  
  आता आम्ही दोघेही हवेतून बाहेर पडणारे ठिपके बघत होतो.
  
  
  मी युसेफकडे वळलो. "मारलेल्या माणसाचे नाव काय?"
  
  
  "मन्सुर," त्याने उत्तर दिले. "हाली मन्सूर. माझ्या भावाचे नाव, मला वाटते, अली आहे.”
  
  
  "तुमचा भाऊ अजूनही बीटनाममध्ये राहतो का?"
  
  
  त्याने खांदे उडवले. "भाऊ अजून जिवंत असेल तर."
  
  
  “हो,” मी म्हणालो, “तुला काय म्हणायचे आहे ते मला समजले. कधीकधी मृत्यू संसर्गजन्य असू शकतो.
  
  
  आम्ही माझ्यासाठी पैसे पाठवण्याची व्यवस्था केली आणि युसेफने तुटलेला ट्रक असलेल्या मित्राला येण्यासाठी बोलावले.
  
  
  मित्र सीरियन होता, पण कलाकार नव्हता. एकोणिसाव्या शतकातील “जंक” या शब्दाच्या अर्थाने, तो एक प्रकारचा जंक डीलर होता-आणि ट्रक जुन्या कपड्यांनी भरलेला होता, दाटलेली भांडी, आणि एक मोठी, डाग असलेली निळी-पट्टे असलेली गद्दा, जी सतत डोलत होती. जमीन कार चालवताना त्याच्या खांद्यावर. तो मागे फिरला, त्याला शाप दिला, त्याच्याशी झुंज दिली आणि दुसऱ्या हाताने गाडी चालवत राहिला. त्याचे नाव रफी होते आणि जेव्हा त्याने मला दिलेल्या पत्त्यावर सोडले तेव्हा मी त्याला त्याच्या सातव्या मुलासाठी शुभेच्छा दिल्या.
  
  
  त्याने उसासा टाकून मला सांगितले की त्याला आठ मुली आहेत.
  
  
  
  
  
  
  सहावा अध्याय.
  
  
  
  
  
  "थोडी कोफी घ्यायला आवडेल का?" खूप रात्र होती. कॉफी कदाचित चांगली कल्पना होती. मी म्हणालो की मी करेन आणि ती मला सामान्य युनिव्हर्सल मॉडर्न लिव्हिंग रूममध्ये एकटी सोडून गायब झाली. तपकिरी पट्टे असलेला सोफा, काचेचे टेबल, बार्सिलोना खुर्चीची प्रतिकृती.
  
  
  सारा लावीने मध्यरात्री निर्दोषपणे दाराची बेल वाजवली. खरं तर, ती घुसखोरीचं स्वागत करत असल्याची भावना माझ्या मनात होती. ती त्या रात्री झोपण्याचा प्रयत्न करत आहे असे वाटत नव्हते. संपूर्ण अपार्टमेंटमध्ये दिवे चालू होते आणि खुर्चीच्या पायथ्याशी सुईच्या बिंदूसह एक मोठा अपूर्ण उशी आणि चमकदार रंगीत लोकरीचे गोळे पडले होते. संगीत वाजत होते, धडधडत बोसा नोव्हा.
  
  
  ती भांडे आणि कप घेऊन परतली. "मी विचारले नाही - तुम्ही कॉफीसोबत क्रीम आणि साखर घेता का?"
  
  
  "साखर, तुमच्याकडे असेल तर."
  
  
  स्कर्टच्या फेऱ्यात ती दिसेनाशी झाली. रंगीत व्यक्ती सारा लावी । सर्व शेतकरी स्कर्ट आणि पीझंट ब्लाउजमध्ये, त्यांच्या कानात सोन्याचे मोठे हूप्स आहेत. या पोशाखाने मला सिएटलमधील पेंट स्टोअरची आठवण करून दिली. विंडोमध्ये निऑन चिन्ह असलेले एक: "जर आमच्याकडे रंग नसेल तर ते अस्तित्वात नाही." तिचे काळे, जवळजवळ काळे केस होते, परत जोरदार कंघी केलेले होते, जे तिला चांगले होते - यामुळे तिचा हलका चेहरा उंच गालाची हाडे आणि प्रचंड, पापण्यांचे, जवळजवळ काळे डोळे होते. ती खरी स्त्री म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्या तीसच्या जवळपास होती.
  
  
  "म्हणून जगाने तुला जॅकची जागा घ्यायला पाठवले आहे." तिने मला एक वाटी साखर आणि एक चमचा दिला.
  
  
  "हे काही लहान काम नाही, माझ्या माहितीनुसार, मी ऐकले आहे की तो चांगला आहे."
  
  
  थोडी शांतता.
  
  
  "त्यांनी मला पाठवण्याचे आणखी एक कारण आहे," मी म्हणालो, "त्याचा मृत्यू का झाला याबद्दल आम्हाला अधिक जाणून घ्यायचे आहे."
  
  
  तिची नजर शांतपणे माझ्यापासून दूर गेली. तिने असहाय्यपणे खांदे उडवले आणि दूरच्या शांततेत मागे पडले.
  
  
  मी म्हणालो, “मला तुम्हाला काही प्रश्न विचारायचे आहेत. मी... मला माफ करा."
  
  
  तिने पुन्हा माझ्या डोळ्यात पाहिलं. "मला खरोखर माफ करा," ती म्हणाली. “मला नाजूक फुलासारखे वागायचे नव्हते. सुरू. तुमचे प्रश्न विचारा."
  
  
  "ठीक आहे. सर्व प्रथम, तो कोणत्या कथेवर काम करत होता हे तुम्हाला माहिती आहे का?" मला रॉबीच्या कव्हरसोबत खेळायचे होते. मुलीला एकतर सत्य माहित होते किंवा माहित नव्हते. बहुधा, दोन्ही. तिला माहित होते आणि तिला माहित नव्हते. महिला अशा गोष्टींमध्ये व्यावसायिक असतात. त्यांचे पती कधी फसवणूक करतात हे त्यांना कळते आणि कळत नाही. तुम्ही खोटे बोलत आहात हे त्यांना कळते आणि कळत नाही.
  
  
  तिने मान हलवली. "त्याने मला त्याच्या कामाबद्दल कधीच सांगितले नाही..." वाक्याच्या शेवटी थोडासा वाढ, त्याचे रूपांतर एका नकळत प्रश्नात झाले: मला त्याच्या कामाबद्दल सांगा.
  
  
  मी सबटेक्स्टकडे दुर्लक्ष केले. “त्याने काय केले याबद्दल तुम्ही मला काही सांगू शकता का? एकंदरीतच. तो जाण्यापूर्वी एक आठवडा सांगूया.”
  
  
  ती पुन्हा रिकामी दिसली. “दोन रात्री होत्या जेव्हा तो जेवायला एकटाच राहिला होता. तोपर्यंत परतलो नाही... बरं, कदाचित मध्यरात्री. तुम्हाला हेच म्हणायचे आहे का?
  
  
  मी म्हणालो की ते होते. मी तिला विचारले की तो त्या रात्री कुठे गेला हे तिला माहीत आहे का? तिने नाही केले. ती म्हणाली की तिला कधीच माहित नाही. तिने कधीच विचारले नाही. ती थोडीशी लाजली आणि मला वाटले की मला का माहित आहे.
  
  
  "मला शंका आहे की ती दुसरी स्त्री होती," मी तिला सांगितले.
  
  
  तिने माझ्याकडे रडक्या भावने पाहिलं. "काही फरक पडत नाही," ती म्हणाली. "खरंच." तिला 'खरोखर' वरून डोळे फाडावे लागले.
  
  
  तिने कॉफीचा एक घोट घेतला आणि कप खाली ठेवला. “मला भीती वाटते की तुम्ही मला माहितीचा एक निराशाजनक स्रोत शोधू शकाल. मला जॅकच्या उर्वरित आयुष्याबद्दल फार कमी माहिती होती. आणि तो आमचा भाग होता... बरं, 'डील' जो मी कधीच शोधण्याचा प्रयत्न केला नाही." तिने कपावरील डिझाईनवर बोट फिरवले.
  
  
  तिने ते पुन्हा केले आणि नंतर हळूच म्हणाली, "मला वाटते की मला नेहमीच माहित होते की ते टिकणार नाही."
  
  
  नंतरचे संभाषणाचे आमंत्रण होते.
  
  
  मी तिला काय म्हणायचे ते विचारले.
  
  
  “म्हणजे, मी त्यात फारसा चांगला नव्हतो. मला त्याचे नियम माहित होते आणि मी त्याचे नियम पाळले, पण मला नेहमी प्रश्न पडतो की नियम का आहेत? तिचे डोळे माझ्या चेहऱ्यावर तेजस्वी स्पॉटलाइट्ससारखे होते. काहीही सापडले नाही. ते वाडग्याकडे माघारले. तिने shrugged, एक अनुभवी आणि डौलदार अपयश. “मला कधीच खात्री नव्हती. मला कधीच कशाची खात्री नव्हती. आणि जॅक खूप आत्मविश्वासी होता." तिने कानातले बाहेर काढले आणि पुन्हा रडकुंडीने हसली. "जो स्त्री स्वतःवर विश्वास ठेवतो अशा पुरुषावर कधीही विश्वास ठेवू शकत नाही."
  
  
  "तुझ्या आईने तुला हे शिकवलं का?"
  
  
  "नाही. मी स्वतः सर्वकाही शोधून काढले. पण मला खात्री आहे की मी पुरुषांबद्दल जे काही शिकलो ते शिकण्यासाठी तुम्ही इथे नाही आहात. तेव्हा तुमचे प्रश्न विचारा, मिस्टर मॅकेन्झी."
  
  
  मी सिगारेट पिण्यासाठी थांबलो. मृत एजंटच्या मैत्रिणीबद्दल शोधणे ही मला पहिली गोष्ट समजली. ती शत्रूची एजंट होण्याइतकी हुशार आहे का? ते विकण्यासाठी पुरेसे महत्वाकांक्षी? त्याला देण्याइतपत मूर्ख? किंवा ते पुरेसे वाईट आहे? मला शंका होती की सारा यापैकी काही आहे, परंतु तिला त्याच्याबद्दल खात्री नव्हती. आणि ती स्वतः असूनही तिला उत्सुक बनवते. आणि जर एखादी स्त्री उत्सुक असेल तर ती देखील निष्काळजी असू शकते. स्वतः असूनही.
  
  
  “आम्ही येथे त्याच्या शेवटच्या आठवड्याबद्दल बोललो. तुला माहित आहे का त्याने काही केले - तो कोणाशी बोलला?"
  
  
  ती नाही म्हणू लागली. "बरं... थांब. त्याने खरं तर खूप लांब पल्ल्याच्या कॉल्स केल्या. मला माहित आहे कारण आम्हाला... कारण मला नुकतेच बिल मिळाले आहे.”
  
  
  "मी बघू शकतो का?"
  
  
  ती डेस्कवर गेली, चकरा मारली आणि फोनचे बिल घेऊन परत आली. मी पटकन त्याच्याकडे पाहिलं. कॉल्स तपशीलवार होते. बेरूत. दमास्कस. क्रमांक सूचीबद्ध केले होते. मी म्हणालो की मला ते ठेवायचे आहे आणि माझ्या खिशात ठेवायचे आहे. “त्याचे फोन बुक,” मी म्हणालो. "समजले का?" मी ज्या गोष्टींसाठी आलो होतो त्यापैकी ती एक होती. पुस्तक कदाचित मला त्याच्या संपर्कांची एक ओळ देईल. या ओळीशिवाय मी अंधारात काम करत असेन.
  
  
  "नाही," ती म्हणाली. "ते इतर गोष्टींसह एका बॉक्समध्ये होते."
  
  
  "कोणता डबा?" मी बोललो. "इतर कोणत्या गोष्टींसह."
  
  
  “माझ्या नोट्स आणि पेपर्ससह. त्यांनी त्या कपाटात बंद ड्रॉवरमध्ये ठेवल्या."
  
  
  "पेटीचे काय झाले?" - मी हळूच म्हणालो.
  
  
  "अरे. दुसऱ्या अमेरिकनाने घेतला."
  
  
  "आणखी एक अमेरिकन?"
  
  
  "दुसरा रिपोर्टर."
  
  
  "जगातून?"
  
  
  "जगातून".
  
  
  गोठल्यासारखे वाटून मी ही फेरी सुरू केली. भावना आता तळघरात होती.
  
  
  "तुला त्याचे नाव माहित आहे का?"
  
  
  तिने माझ्याकडे लक्षपूर्वक पाहिलं. "नक्कीच. मी जॅकच्या वस्तू अनोळखी व्यक्तीला देणार नाही."
  
  
  "मग त्याचं नाव काय होतं?"
  
  
  "जेन्स," ती म्हणाली. "टेड जॅन्स."
  
  
  मी माझ्या सिगारेटवर एक शेवटचा ड्रॅग घेतला आणि हळूहळू, हळू हळू ऍशट्रेमध्ये विझवला. "टेड जेन्स इथे कधी होते?"
  
  
  तिने माझ्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने पाहिले. "तीन-चार दिवसांपूर्वी. का?"
  
  
  “काही कारण नाही,” मी पटकन म्हणालो. “मला फक्त उत्सुकता होती. जेन्स पुन्हा आला तर मला कळवा, ठीक आहे? मला त्याला काही विचारायचे आहे."
  
  
  तिचा चेहरा निवांत झाला. "नक्कीच. पण मला शंका आहे, अरेरे. तो दमास्कसमधील कार्यालयात आहे, तुम्हाला माहिती आहे.”
  
  
  मी म्हणालो, मला माहीत आहे.
  
  
  मी वेगळ्या वाटेने जायचे ठरवले. “जेन्सने घेतलेल्या कागदपत्रांव्यतिरिक्त, जॅककडून अजून काही इथे आहे का? जेरुसलेममध्ये त्याच्याकडे असलेल्या गोष्टींबद्दल काय?
  
  
  "होते. खरे तर ते आजच आले. हॉटेलने त्यांना पाठवले. माझ्या बेडरूममध्ये आता माझ्याकडे एक सुटकेस आहे. मी ते उघडले नाही. मी... मी तयार नव्हतो. पण जर तुम्हाला वाटत असेल की हे मदत करेल ..."
  
  
  मी तिच्या मागे बेडरूममध्ये गेलो. एक भन्नाट पलंग असलेली ती एक मोठी प्रशस्त खोली होती. ती पलंग सरळ करू लागली. “तिकडे,” तिने तिच्या हनुवटीने घातलेल्या लेदर सूटकेसकडे इशारा केला.
  
  
  मी बोललो. "चाव्या?"
  
  
  तिने मान हलवली. "संयोजन. क्रमांक 4-11. माझा वाढदिवस".
  
  
  "तुझा वाढदिवस?"
  
  
  "ही माझी सुटकेस आहे. जॅकची सुटकेस तुटली."
  
  
  मी संयोजनावर प्रक्रिया केली आणि बॅग उघडली. तिने पलंग संपवला. "इथे ठेव."
  
  
  मी सुटकेस उचलून बेडवर ठेवली. ती त्याच्या शेजारी बसली. माझी इच्छा आहे की मी तिला खोली सोडण्यास सांगू शकेन. फक्त ती माझ्या खांद्यावर असणार नाही म्हणून नाही तर ती एक आकर्षक स्त्री होती म्हणून. आणि आत्तासाठी, एक स्त्री जी आयोजित करणे आवश्यक आहे. मी रॉबीच्या गोष्टींमधून जाऊ लागलो.
  
  
  कागदपत्रे नाहीत. बंदूक नाही. पिशवीच्या अस्तरावरील काहीही बाहेर सरकले नाही. ज्याने कपडे सोडले. जीन्स. चिनोस. दोन स्वेटशर्ट्स. गडद तपकिरी सूट. ब्लेझर. बूट.
  
  
  बूट. जड बूट. जेरुसलेम शहरासाठी? मी एक घेतला आणि तो वळवून काळजीपूर्वक पाहिले. नारिंगी धूळ तळाला चिकटली. मी माझ्या बोटाने ते खाजवले. नारिंगी धूळ.
  
  
  आणि चिनोजच्या तळाशी केशरी धूळ. रॉबी शहरात नव्हता तर दुसरीकडे कुठेतरी होता. तो मैदानावर होता. गंजलेल्या खडूच्या खडकांसह साधा.
  
  
  साराने माझ्याकडे गोंधळलेल्या सावधतेने पाहिले.
  
  
  “जॅक दूर असताना तुम्ही त्याच्याकडून ऐकले का? त्याने यरुशलेमला कुठेतरी सोडले की नाही माहीत आहे का?”
  
  
  "हो, हो," ती म्हणाली. "तुला कसे माहीत? येथून थेट जेरुसलेमला गेला. अमेरिकन कॉलनी हॉटेलमध्ये त्यांचा मुक्काम होता. मला माहित आहे की तो प्रथम तिथे गेला होता कारण त्याने मला त्या रात्री फोन केला होता. आणि मग दोन रात्री... नाही, तीन, पंचवीस झाली. पाचवा त्याने मला पुन्हा कॉल केला आणि सांगितले की तो काही दिवसांसाठी जात आहे आणि मी त्याच्याशी संपर्क साधू शकलो नाही तर मी काळजी करू नये.” तिच्या विधानांनी पुन्हा प्रश्न उपस्थित केले आहेत. तो कुठे गेला होता हे तिला माहीत आहे का ते मी विचारले नाही.
  
  
  त्यामुळे मला एवढेच माहीत होते की रॉबीने X साठी जेरुसलेम सोडले आणि परत जेरुसलेमला गेले. तो कुठेही गेला तरी जिवंत परतायचा. तो जेरुसलेममध्ये मारला गेला. सत्तावीस.
  
  
  मी रॉबीच्या कपड्यांचा अभ्यास करत राहिलो. सारा समोर मला गिधाडासारखे वाटले. एक थंड रक्ताचा पक्षी जो खातो तो अवशेष. मला माझ्या जॅकेटच्या खिशात एक आगपेटी सापडली. मी ते माझ्या खिशात ठेवले. मी नंतर पाहू शकतो.
  
  
  आणि हे जॅक्सन रॉबीचे शेवटचे परिणाम होते.
  
  
  “गाडीचे काय? ती अजूनही जेरुसलेममध्ये आहे का?
  
  
  तिने मान हलवली. “त्याने गाडी घेतली नाही. त्याने ते माझ्यावर सोडले."
  
  
  "पाकीट, चाव्या, पैसे?"
  
  
  तिने पुन्हा मान हलवली. “ज्याने त्याला मारले त्याने सर्व काही घेतले. त्याचं घड्याळही. म्हणूनच मला खात्री होती की तो होता... ठीक आहे, पोलिसांनी म्हटल्याप्रमाणे, तो दरोडा होता. किमान... आज रात्रीपर्यंत मला खात्री होती.
  
  
  मी तिला उत्तर दिले. प्रतिसादात, ती विश्वास ठेवेल आणि विश्वास ठेवणार नाही. मी म्हणालो, “बहुधा ही एक दरोडा होती.
  
  
  मी सुटकेस बंद केली.
  
  
  ती बेडवर पडून राहिली.
  
  
  दुसऱ्या खोलीतून संगीत येत होते. सेक्सी बॉसा नोव्हा बीट.
  
  
  "ठीक आहे," ती म्हणाली. “तुझं झालं तर...” पण ती हलली नाही. ती हलली नाही याचे तिला आश्चर्य वाटले. पण तरीही ती हलली नाही. मी पण. मी तिच्या खांद्याकडे पाहिले. गुळगुळीत वक्र तिच्या मानेकडे वाहत होते, आणि तिची लांब, रेशमी मान एक लहान उलथलेली हनुवटी बनली होती आणि तिची हनुवटी मऊ, गोंधळलेल्या ओठांकडे वाहते.
  
  
  “हो,” मी म्हणालो. "मला वाटते मी पूर्ण केले आहे."
  
  
  एका आठवड्यानंतर कोणीतरी मला गल्लीत भोसकले, मला माझ्या मैत्रिणीशी कोणीतरी गोंधळ घालायचा नाही. मला वाटलं कदाचित रॉबीलाही तसंच वाटत असेल.
  
  
  मी शुभ रात्री म्हणालो आणि निघालो.
  
  
  
  
  
  
  सातवा अध्याय.
  
  
  
  
  
  रविवारचा नाश्ता आणि रूम सर्व्हिसने बाल्कनीत एक टेबल लावला हा मोठा चार कोर्स होता. उशीर झाला होता, 10:30. मी कोळ्यासारखी गाढ झोपी गेलो आणि त्याचे धागे अजूनही माझ्या मेंदूला त्रास देत आहेत.
  
  
  हवामान सौम्य होते, सूर्य चमकत होता आणि बाल्कनीने भूमध्य समुद्राकडे दुर्लक्ष केले. समुद्री पक्ष्यांचा आवाज. लाटांचा शिडकावा. तो दिवस गोड हसत माता हरी मला माझ्या कर्तव्यापासून दूर नेण्याचा प्रयत्न करत होता.
  
  
  मी आणखी कॉफी ओतली, एक सिगारेट पेटवली आणि नाश्ता करून मागवलेल्या वर्तमानपत्राकडे पोहोचलो. एका छोट्या लेखाने मला काही वाईट बातमी दिली.
  
  
  पब्लिक रिपोर्ट या लोकप्रिय मासिक मासिकाचे मालक आणि संपादक हॅरिसन स्टोहल यांचे अपहरण करण्यात आले. पुन्हा अल शैतान. पुन्हा, शंभर दशलक्ष डॉलर्ससाठी.
  
  
  आणि चार आणि एक - पाचशे दशलक्ष. अर्धा अब्ज डॉलर्स.
  
  
  कशासाठी?
  
  
  मी इतर काही गोष्टी करून पाहिल्या. मी अपहरण पीडितांची यादी पाहिली. माझ्या मनाला आपोआप एक नमुना सापडला. पॅटर्न अस्तित्वात असण्याचे कोणतेही कारण नव्हते, परंतु माझे मन पॅटर्न शोधण्यासाठी तार आहे.
  
  
  लिओनार्ड फॉक्स, हॉटेल्सचा राजा. जगातील प्रत्येक शहरात मोठी काचेची हॉटेल्स. जायंट कोका-कोलाच्या बाटल्या क्षितिजावर कचरा टाकतात. फॉक्सला समस्या होत्या. एक मोठी समस्या. इतर गोष्टींबरोबरच, पैशाच्या समस्या होत्या. दोनशे दशलक्ष नुकसानीसाठी खाजगी खटला; आता सरकारला जे मिळेल ते जोडा. दोन दशलक्ष न भरलेले कर, तसेच फसवणुकीच्या किमान डझन प्रकरणांसाठी दंड. फॉक्स बहामामध्ये राहत होता, परंतु फॉक्स हॉटेल्स इंक. परिस्थिती अनिश्चित होती.
  
  
  रॉजर आर. जेफरसन: नॅशनल मोटर्स. लहान लीग कार व्यवसाय, प्रमुख लीग डोकेदुखी. ऊर्जेचे संकट, वाढत्या किमती आणि आठ-mpg कारचा शोध अशा विविध कारणांमुळे संपूर्ण उद्योगात कारची विक्री कमी होत होती. नॅशनल मोटर्सने दोन प्लांट बंद केले आहेत आणि सध्या तिसऱ्याला लक्ष्य केले आहे. जेफरसन पगार असलेला एक सामान्य माणूस होता (प्रति वर्ष $200,000). असो, तो खंडणी गोळा करू शकला नाही. नॅशनलच्या विरोधातच ही मागणी करण्यात आली होती.
  
  
  हार्लो विल्ट्स: कॉटेज मोटेल्स. नैऋत्य वन नाईट टूर नेटवर्क. मोटेल व्यवसाय देखील पेट्रोलवर चालतो आणि जेव्हा हॅम्बर्गरची किंमत पन्नास डॉलर प्रति पौंड असते तेव्हा लोक सुट्टी घेण्याबद्दल दोनदा विचार करतात. आणि विल्ट्स आधीच इटालियन हॉटेल खरेदी करण्याच्या त्याच्या योजनांमध्ये खूप ताणले गेले होते.
  
  
  हॅरिस
  
  
  Shtohl वर: ज्याला ते "क्रूसेडर संपादक" म्हणतात. पोस्टल आणि छपाईची कामे इतक्या उच्च पातळीवर पोहोचली की त्यांनी अतिरिक्त योगदानाची मागणी करून "पब्लिक रेकॉर्ड" चे समर्थन केले.
  
  
  त्यामुळे आतापर्यंत एक पॅटर्न होता. प्रत्येकाला पैशाची समस्या होती. याचा अर्थ काय होता? याचा अर्थ बँका शेकडो दशलक्ष डॉलर्सची कर्जे देणार नाहीत. याचा अर्थ कंपन्यांना त्यांची मालमत्ता विकावी लागेल आणि त्या दिवाळखोर होतील. या सगळ्याचा अर्थ काय होता? काहीही नाही. अल-शैतानने दिवाळखोरीची काळजी का करावी?
  
  
  आणि मग ही योजना गुंतागुंतीची करण्यासाठी थुरगुड माईल्सची घटना घडली. डॉगी बॅग डॉग फूड प्लस बोर्डिंग स्कूल, ब्युटी सलून, कपड्यांची दुकाने, गिफ्ट शॉप्स, हॉस्पिटल्स, हॉटेल्स आणि फ्युनरल चॅपलपासून मैल दूर - सर्व काही कुत्र्यांसाठी. आणि हे सर्व नफा आणते जे कल्पनाशक्तीला धक्का देऊ शकते. Thurgood Miles: पॅटर्न ब्रेकर.
  
  
  आणि नमुना अस्तित्वात असण्याचे कोणतेही कारण नव्हते.
  
  
  टेलिफोन वाजला. मी बाल्कनीत विस्ताराला उत्तर दिले. डेव्हिड बेंजामिनने माझ्या कॉलला उत्तर दिले.
  
  
  मी त्याला विचारले की तो फोन नंबर तपासेल का? रॉबीने त्याच्या मृत्यूच्या एक आठवड्यापूर्वी बेरूत आणि दमास्कसमध्ये कोणाला बोलावले ते शोधा.
  
  
  त्याने आकडे लिहून ठेवले. "तुम्ही आणखी काही महत्त्वाचे शिकलात का?" तो टाळाटाळ करणारा दिसत होता. जणू काही मला कळतंय हे त्याला ठाऊक होतं.
  
  
  "खास काही नाही".
  
  
  "हम्म. तुला खात्री आहे का?"
  
  
  "अर्थात, मला खात्री आहे." मी समुद्रकिनार्यावर, किंवा अधिक अचूकपणे, समुद्रकिनार्यावर विशिष्ट लाल बिकिनीमध्ये पाहत होतो.
  
  
  “मग तुझा प्लॅन काय आहे? शहरात राहणार का?
  
  
  मी बिकिनीतून वर पाहिले. “नाही,” मी त्याला म्हणालो. "मी जेरुसलेमला जात आहे."
  
  
  “ठीक आहे, जर तुम्ही कार भाड्याने घेण्याचा विचार करत असाल तर यार्कॉन स्ट्रीटवर कोपेल वापरून पहा. तुम्ही Fiat 124 घेऊ शकता आणि जेरुसलेममध्ये जीपसाठी व्यापार करू शकता... जर तुम्हाला गरज असेल तर.
  
  
  मी थांबलो. "मला जेरुसलेममध्ये जीपची गरज का आहे?"
  
  
  "तुम्हाला जीपची गरज नाही," तो म्हणाला, "जेरुसलेममध्ये."
  
  
  "इतर काही उपयुक्त सूचना आहेत का?"
  
  
  "पालेभाज्या खा आणि भरपूर विश्रांती घ्या."
  
  
  मी त्याला काहीतरी करण्याचा सल्ला दिला.
  
  
  मी यार्कॉन स्ट्रीटवरील कोपेल रेंट-ए-कार येथून Fiat 124 भाड्याने घेतली. दिवसाला नऊ रुपये अधिक दहा सेंट प्रति मैल. ते म्हणाले की मी जेरुसलेममध्ये जीपमध्ये बदलू शकतो.
  
  
  मी सत्तर किलोमीटर पसरलेल्या चार लेन हायवेने आग्नेयेकडे निघालो. सुमारे चव्वेचाळीस मैल. मी रेडिओ चालू केला. खतांवर अमेरिकन रॉक पॅनेल चर्चा. मी रेडिओ बंद केला.
  
  
  मी बेंजामिनशी पूर्णपणे खोटे बोलत नव्हतो जेव्हा मी त्याला सांगितले की मला काहीही महत्त्वाचे सापडले नाही. खरं तर, ते कदाचित वेदनादायक सत्य होते. पाचशे डॉलर्समध्ये त्यांनी मला बीटनाममधील एका मृतदेहाच्या भावाचे नाव विकत घेतले. हे सर्व आहे, आणि कदाचित काहीही नाही.
  
  
  आणि पाचशे डॉलर्ससाठी, जर रॉबीने युसेफला पैसे दिले असते, तर अजून दोन हजार पाचशे डॉलर्स शिल्लक होते. कुठेतरी खाली, त्याने अधिक साध्य केले.
  
  
  त्याने कोणाला पैसे दिले?
  
  
  त्याच्या कॉन्टॅक्ट लिस्टशिवाय मला कल्पनाही नव्हती.
  
  
  आणि कोणत्याही सुगावाशिवाय, पाच लोक पाचशे दशलक्ष गमावू शकले असते. किंवा कदाचित त्यांचे जीवन.
  
  
  यामुळे मला प्रश्न पडतो: कोणाकडे सुगावा होता? रॉबीच्या वस्तू कोणी घेतल्या? हे सोपे होते. जेम्स. पण ॲरिझोनामध्ये त्याला पलंगावर बांधण्यात आले. सुरवातीला. "अमेरिकन" ने त्यांना घेतले. एजंट? गुप्तहेर? मित्र? शत्रू?
  
  
  मी रेडिओ परत चालू केला आणि मला आठवत असताना सिगारेट घेण्यासाठी पोहोचलो.
  
  
  माचिस. रॉबीच्या जॅकेटमधील एक.
  
  
  शांडा स्नान
  
  
  उमर स्ट्रीट 78
  
  
  जेरुसलेम
  
  
  
  
  आतील मुखपृष्ठावर चैम हे नाव हस्तलिखित आहे.
  
  
  मग पुन्हा, कदाचित त्याचा काही अर्थ नव्हता.
  
  
  
  
  
  
  आठवा अध्याय.
  
  
  
  
  
  इस्रायलचा नकाशा बायबलच्या चिन्हाप्रमाणे वाचतो. तुम्ही उत्पत्तीपासून सुरुवात करू शकता आणि सॉलोमनच्या खाणीतून, डेव्हिडच्या थडग्यातून, बेथलेहेम आणि नाझरेथमधून जाऊ शकता आणि आर्मगेडॉनसह समाप्त करू शकता. तुम्हाला लहान आवृत्ती हवी असल्यास, जेरुसलेमला या.
  
  
  शहर प्रत्येक पावलाने तुमचा श्वास घेते. कारण शलमोनने आपले घोडे ठेवले होते तिथे तुम्ही उभे आहात आणि आता तुम्ही डोलोरोसा मार्गे चालत आहात, ज्या रस्त्यावरून ख्रिस्त वधस्तंभासह चालला होता. आणि तेथे मुहम्मद स्वर्गात गेले. आणि अबशालोमची कबर. आणि मेरीची कबर. अश्रूंची भिंत. उमर मशिदीचा सुवर्ण घुमट; लास्ट सपरची स्टेन्ड ग्लास रूम. हे सर्व तिथे आहे. आणि सर्व काही त्यावेळेस जसे होते तसे दिसते.
  
  
  जेरुसलेममध्ये 200,000 ज्यू, 75,000 मुस्लिम आणि 15,000 ख्रिश्चन आहेत; तेथे देखील तणाव आहे, परंतु आतापेक्षा जास्त नाही, जेव्हा शहराची विभागणी झाली आणि अरब लोक पाणी किंवा सीवरेजशिवाय अरब राजवटीत राहत होते.
  
  
  1967 च्या युद्धापूर्वी "पूर्व जेरुसलेम" नावाचा शहराचा भाग जॉर्डनचा होता. माउंट स्कोपस आणि ऑलिव्ह पर्वत देखील आहेत.
  
  
  अशा प्रकारे, "पूर्व जेरुसलेम" मध्ये एक अरब वर्ण आहे.
  
  
  "अरबीक इन कॅरेक्टर" असा गैरसमज होऊ शकतो. अरब वर्णाचा गैरसमज झाल्यामुळे, निदान आपल्यापैकी बहुतेक पाश्चात्य अरबांनी, तो पाश्चात्य मनात शेवटचा खरा विदेशी रानटी राहतो. चार बायका असलेले शेख, शरिया कायदा, शंकास्पद नैतिकता आणि वाईट दात. पळून जाणारे व्यापारी जे तुम्हाला “वास्तविक पुरातन गालिचा” विकतील आणि त्यांच्या मुलीसाठी आणखी दोन पियास्ट्रेस मागतील. वाईट लोक जे चित्रपटांमध्ये चांगल्या लोकांना त्रास देतात आणि रुडॉल्फ व्हॅलेंटिनोच्या मृत्यूच्या दिवसापासून काहीही चांगले झाले नाहीत. दहशतवाद्यांनी प्रतिमेला मदत केली नाही. किंबहुना त्यांची प्रतिमाही बनली आहे. आणि ते खूपच मूर्ख आहे.
  
  
  सर्व अरब सर्व अरब शेखांपेक्षा हिंसक दहशतवादी नाहीत. जर मला अरबांबद्दल सामान्यीकरण करायचे असेल - आणि सर्वसाधारणपणे मला सामान्यीकरणाचा तिरस्कार वाटतो - तर मी असे म्हणेन की त्यांच्याकडे एक अद्भुत मन, व्यापक विनोद, उत्कृष्ट शिष्टाचार आणि मैत्री आहे जी बऱ्याचदा अतिरेकांवर असते.
  
  
  अमेरिकन वसाहत पूर्व जेरुसलेममध्ये आहे. हा एकेकाळी पाशाचा राजवाडा होता. सोनेरी टाइल केलेला आनंद घुमट. खोल्यांची किंमत आता दिवसाला वीस डॉलर आहे. भिंतींवर बीम असलेली छत आणि ओरिएंटल पॅटर्न असलेल्या विशाल खोल्या.
  
  
  मी मायरा येथून मॅकेन्झी म्हणून चेक इन केले आणि दुपारचे जेवण घेण्यासाठी सूर्यप्रकाशाच्या अंगणात गेलो. जेवण फ्रेंच आणि मध्य पूर्वेचे आहे. मी फ्रेंच फूड आणि इस्रायली वाईन ऑर्डर केली. दुपार झाली होती आणि बहुतेक फरशा रिकामी होती. चार स्थानिक व्यावसायिकांना फुलांच्या गेरेनियमच्या पलंगातून दगड मारण्यात आले. माझ्या शेजारी, एक टँन केलेले, महागडे दिसणारे जोडपे चांदीच्या एस्प्रेसो पॉटकडे एकटक पाहत होते, कॉफी त्यांच्या आवडीनुसार गडद होण्याची वाट पाहत होते. त्या माणसाने उसासा टाकला. त्याला वाट पाहत बसायचे नव्हते.
  
  
  माझी वाइन आली आणि त्या माणसाने लेबल पाहण्यासाठी मान डोलावली. मी त्याला प्रयत्न करू दिले. मला वाटले की जर मी त्याला सांगितले तर पुढच्या अर्ध्या तासात आपण वाइनचे नमुने करू. मग त्याला फ्रान्समधील रेस्टॉरंट्स आणि सॅव्हिल रोवरील सर्वोत्तम शर्ट निर्माता याबद्दल बोलायचे आहे. म्हणून मी त्याला प्यायला दिले.
  
  
  त्याने घसा साफ केला. "माफ करा," तो म्हणाला. अमेरिकन. "मी जरा उत्सुक आहे ..."
  
  
  "मिकवेह इस्रायल"
  
  
  "मला माफ करा?"
  
  
  "वाईन." मी बाटली फिरवली. "मिकवेह इस्रायल"
  
  
  "अरे." त्याने लेबल वाचले. "मिकवेह इस्रायल"
  
  
  त्याने सहाशे डॉलरचा सूट - तपकिरी सूट, गडद शर्ट, काळी त्वचा आणि तपकिरी केस घातले होते. ज्याला मूर्त यश म्हणता येईल. त्याच्या शेजारच्या बाईने लूक पूर्ण केला. फिकट निळ्या रेशमात ब्लोंड ग्रेस केली.
  
  
  "मला आधी वाटलं होतं की तुम्ही ओळखीचे दिसत आहात." ती सुरात बोलली. उच्चारण, फ्रेंच. "पण आता मला कळलं की तू मला कोणाची आठवण करून देतोस." लुक फ्लर्ट करत होता. थंड, पण गरम. ती सनटॅन लोशनच्या जाहिरातीकडे वळली. "तुला कोण वाटतं, बॉब?"
  
  
  बॉब गप्प बसला. माझे जेवण आले आहे. तिने वेटरकडे झुकून माझा हात हातात घेतला. "ओमर शरीफ!" वेटर माझ्याकडे डोळे मिचकावून निघून गेला. ती पुढे झुकली. "तुम्ही नाही...काय?"
  
  
  "ओमर शरीफ. उह. माफ करा." मी माझी सिगारेट बाहेर टाकली आणि जेवण करायला सुरुवात केली. बॉबने माझ्या सिगारेटकडे पाहिले. एका मिनिटात तो पॅक पाहण्यास सांगेल. त्याने घसा साफ केला.
  
  
  “मी बॉब लॅमॉट आहे. आणि ही जॅकलिन रेन आहे."
  
  
  मी माघार घेतली. "मॅकेन्झी." आम्ही सर्वांनी हस्तांदोलन केले.
  
  
  "तू इथे सुट्टीवर आहेस का?" - बॉबला विचारले.
  
  
  मी म्हटलं की मी वर्ल्ड मॅगझिनसाठी काम करतो. मी हे इतक्या वेळा बोललो की माझा त्यावर विश्वास बसू लागला.
  
  
  त्याने मला सांगितले की तो फ्रेस्को ऑइलसाठी काम करतो. मी "ओह" म्हणालो आणि खात राहिलो. नाही "अरे?" फक्त "अरे." त्याला भीती वाटायला नको होती.
  
  
  "quiche सारखे?"
  
  
  "हम्म?"
  
  
  त्याने माझ्या प्लेटकडे इशारा केला. "किश. ते कसं?"
  
  
  "छान."
  
  
  "मॅडम डिट्सइतके चांगले नाही, मी पैज लावतो." तुम्ही कधी पॅरिसमध्ये मॅडम डिट्सला गेला आहात का? जगातील सर्वोत्कृष्ट क्विच, बारकाईने काहीही नाही."
  
  
  "मला ते आठवेल"
  
  
  "तू इथे एकटाच आहेस का?"
  
  
  "मम्म. हो."
  
  
  "ठीक आहे," जॅकलिन म्हणाली. “त्या बाबतीत, कदाचित...” तिने बॉबला दिलेला देखावा टेलीप्रॉम्प्टर कार्डांसारखा वाचला. बॉबला त्याची टिप्पणी समजली.
  
  
  "अरे हो. कदाचित तुम्हाला आज रात्रीच्या मैफिलीचे तिकीट हवे आहे? माझी मीटिंग आहे, बिझनेस मीटिंग आहे, आणि, जॅकलिनला इथे यायचे आहे, पण तिला, एकटीने जाणे अवघड आहे. तर उह. ..."
  
  
  जॅकलीनने माझ्याकडे लांबून हळूच पाहिलं. का-मी-मांजर-दूर-काय-त्याला-माहित-दुखावणार नाही. तिचे डोळे हिरवे आणि सोन्याने माखलेले होते.
  
  
  मी म्हणालो, "प्रभु, मला माफ करा, पण माझ्या इतर योजना आहेत."
  
  
  लॅमॉट सारखे लोक मला "अरे धिक्कार" सारख्या गोष्टी सांगायला लावतात. आणि जॅकलिनसारख्या स्त्रिया आत्म्यासाठी हानिकारक आहेत. जेव्हा ते तुम्हाला जोडण्याचा विचार करतात तेव्हा तुम्ही त्यांची चाके क्लिक करताना ऐकू शकता, परंतु एक सूक्ष्म सुगंध, रेशमी केस, तुमच्या हातावर एक हलका हात, नंतर निसटतो... आणि पुढची गोष्ट तुम्हाला माहीत आहे, तुम्ही हुकवर उडी मारली आहे. आणि पुढची गोष्ट तुम्हाला माहीत आहे, तुम्ही समुद्रात परत आला आहात.
  
  
  "कदाचित पुढच्या वेळी?" ते एकत्र बोलले आणि मग दोघेही हसले.
  
  
  “कदाचित,” ते हसले म्हणून मी म्हणालो.
  
  
  मी चेक मागितला, पैसे दिले आणि निघालो.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  तेथे तुर्की बाथ आहेत आणि तुर्की स्नान आहेत.
  
  
  आणि मग शांडा आहे.
  
  
  अस्सल तुर्की आणि अस्सल बाथ. मूर्खपणा नाही. स्टीम हीटिंग किंवा कोरडी उष्णता, गरम पूल, थंड पूल किंवा मध्यम-उबदार यापैकी निवडा. शांडा दुसर्या पूर्वीच्या राजवाड्यात आहे. स्टेन्ड काचेच्या खिडक्या, मोज़ेक मजले, उंच सोनेरी घुमट छत.
  
  
  आणि अल्लाहच्या नावाने चैम कोण होता? चैम इथे काम करत असेल किंवा फक्त लटकत असेल. चैम एकदा तरी रॉबीला भेटायला येऊ शकला असता. चैम इथे अजिबात असू शकत नाही. किंवा रॉबी देखील. कदाचित त्याला एक आगपेटी सापडली असेल. माफ करा मिस, तुमच्याकडे लाईट आहे का? नक्कीच. येथे. सर्व काही ठीक आहे. त्यांना ठेवा.
  
  
  मी टेबलापाशी गेलो. पाशा-शैलीतील लॉबीच्या मध्यभागी 1910 चे ऑफिस-स्टाईल डेस्क. त्या चिन्हावर लिहिले आहे, "प्रवेश IL 5. $1.15." मी कॅशियरला पैसे दिले. ते माझ्या S.Z च्या आठवणींसारखेच होते. सॅकेल हा चष्मा घातलेला बटर बॉल असलेला टर्की आहे.
  
  
  मी माझा बदल घडवून आणला आणि एक मिनिट विचार केला.
  
  
  "म्हणजे?" तो इंग्रजीत म्हणाला, "मग काय हरकत आहे?"
  
  
  मी म्हणालो, "मी काही घडल्यासारखं दिसतंय का?"
  
  
  “तुम्ही कधी कुणाला काही घडताना पाहिलं आहे का? प्रत्येकाकडे काहीतरी वेगळे असते. मग तुम्ही वेगळे का आहात?
  
  
  मी हसलो. "मला नाही."
  
  
  त्याने खांदे उडवले. "म्हणजे?"
  
  
  तर का नाही. मी म्हणालो, "चाइम इथे आहे का?"
  
  
  तो म्हणाला: "चैम कोण आहे?"
  
  
  "मला माहित नाही. तुझ्याकडे कोण आहे?"
  
  
  त्याने हनुवटी हलवली. "चाईम इथे नाहीये." त्याने डोके टेकवले. "मग का विचारतोस?"
  
  
  "मला कोणीतरी चैमला विचारायला सांगितलं."
  
  
  त्याने पुन्हा हनुवटी हलवली. "चाईम इथे नाहीये."
  
  
  "ठीक आहे. ठीक आहे. लॉकर कुठे आहे?"
  
  
  "चैमने तुम्हाला पाठवले असे तुम्ही म्हणाल तर ते वेगळेच आहे."
  
  
  "अजून काही?"
  
  
  “तुम्ही म्हंटल की चैमने तुम्हाला पाठवले आहे, तर मी बॉसला फोन करत आहे. मी बॉसला फोन केला तर तुम्हाला विशेष वागणूक मिळेल.”
  
  
  मी डोकं खाजवलं. "कृपया बॉसला कॉल करू शकाल का?"
  
  
  “बॉसला कॉल केल्याने मला आनंद आणि आनंद होईल. फक्त एक समस्या आहे. चैमने तुला पाठवले नाही.”
  
  
  “हे बघ, आपण पुन्हा सुरुवात करू. नमस्कार. चांगला दिवस. चाईमने मला पाठवले आहे.
  
  
  तो हसला. "हो?"
  
  
  मी हसलो. "हो. बॉसला फोन करशील?"
  
  
  “मी बॉसला फोन केला तर मला आनंद आणि आनंद होईल. फक्त एक समस्या आहे. बॉस इथे नाहीये"
  
  
  मी डोळे मिटले.
  
  
  तो म्हणाला: मला सांग की तू स्टीम रूममध्ये जात आहेस. मी नंतर बॉसला पाठवीन."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  फेलिनीला स्टीम रूम सेट होता. गोलाकार आणि उंच, लहान कोलोझियमसारखे, गोल पांढऱ्या दगडाच्या स्लॅब्सने वेढलेले, जे ब्लीचर्ससारखे, रंगीत काचेच्या उंच घुमटाच्या छतावर उठले होते. वाफेसह ते पोम्पीच्या अतिवास्तववादी स्वप्नासारखे होते. दगडी पायऱ्यांवर पसरलेले मृतदेह हवेत दिसले, परंतु टक्कर टाळण्यासाठी वेळेत. दृश्यमानता जवळपास शून्य होती.
  
  
  मला एक लॉकर सापडला आणि एक मोठा पर्शियन नमुन्याचा टॉवेल आणि फायबर स्क्रॅपर ज्याला ते वॉशक्लोथ म्हणतात ते भाड्याने घेतले. बॉस मला कसा शोधू शकतो हे मला माहित नव्हते. मी माझ्या पायापर्यंत जाऊ शकत नाही.
  
  
  मी वीस फुटांवर असलेल्या स्लॅबवर चढलो. वाफ उगवते. ते छान आणि गरम होते. मला वाटले की मी आदल्या रात्रीपासून डेंट्स बरे करू शकेन. घसा स्नायू आराम. मी डोळे मिटले. कदाचित जॅक्सन रॉबी येथे आराम करण्यासाठी आला असेल. कदाचित तो स्टीम, पूल आणि चैमने मला पाठवलेल्या विशेष उपचारांसाठी आला असेल.
  
  
  मला मान्य करावे लागले की उपचार विशेष होते. पोम्पेईच्या बाहेर कुठूनतरी हातांची जोडी झटकन आत उडाली. त्यांनी मला हातोड्याने पकडले आणि माझा तोल ढासळला. ते इतके गरम होते की मी त्याला पाहू शकलो नाही. पण हातोडा खाली कसा घ्यायचा हे मला माहीत आहे. मी हे करू शकतो, जसे ते म्हणतात, माझ्या पाठीमागे हात ठेवून.
  
  
  मी ज्युडो किकने प्रतिसाद दिला आणि तो माणूस माझ्यापासून दूर उडून गेला, पुन्हा पुन्हा, आणि वाफेच्या पफमध्ये अदृश्य झाला.
  
  
  फार काळ नाही.
  
  
  त्याने त्याच्या बंदुकीच्या बटने मला फासावर मारले (तुम्हाला तिथे लढण्यासाठी रडारची आवश्यकता आहे) आणि मी एका खडकावर घसरलो. टॉवेल उडाला आणि मी नग्न झालो, आणि मग तो पुन्हा माझ्याकडे होता, एक मोठा चेहरा नसलेला ब्लॉब, मारण्यासाठी बॉम्ब टाकू लागला.
  
  
  मी दुसरा पाय जमिनीवर सोडून पलटण्याची वाट पाहत होतो! मी पायरीवरून खाली सरकलो आणि त्याचे शरीर रिकाम्या दगडात आदळले. तो "उह" म्हणण्यापूर्वीच मी त्याच्यावर होतो! मी माझ्या हाताच्या बाजूने त्याच्या घशात मारले, पण त्याने मला झाडाच्या खोडाएवढ्या जाड हाताने अडवले. तो किंग काँगसारखा बांधला गेला होता आणि त्याच्या चेहऱ्याकडे पाहून माझे मत बदलले नाही. तो घुटमळू लागेपर्यंत आम्ही भारतीय कुस्ती खेळत होतो आणि आम्ही दोघी पुन्हा पुन्हा लोळलो आणि अचानक मी पायरीवर पडलो,
  
  
  आणि त्याचे डोके दगडावर आपटले.
  
  
  तेव्हाच मी विल्हेल्मिनाची मदत घेऊ शकलो. पण अर्थातच मी माझे लुगर स्टीम रूममध्ये नेले नाही, परंतु मी ह्यूगो, माझा विश्वासू स्टिलेटो घेतला. दुर्दैवाने, मी तो टॉवेलच्या कमरबंदात लपवला आणि तो टॉवेल उडून गेला आणि मी तो जोड्यात कुठेतरी हरवला.
  
  
  पण, कोणीतरी म्हटल्याप्रमाणे, शोधा आणि तुम्हाला सापडेल. मला माझ्या पाठीत काहीतरी तीक्ष्ण मुंग्या आल्याचे जाणवले. या ब्लॉकबस्टरमध्ये, मला माशीसारखे खाली पाडले गेले आणि माझ्या डोक्यातून चिरलेला यकृत काढण्याचा प्रयत्न केला तर माझ्याच चाकूने माझ्या पाठीत वार करायला सुरुवात केली.
  
  
  माझ्याकडे हालचाल करण्यासाठी पुरेसा फायदा होता. मी माझ्या वरची पायरी पकडली आणि ढकलले, आणि आम्ही दोघेही पुढे मागे, खाली लोळलो - आणि आता माझ्याकडे एक स्टिलेटो होता. पण आता चाकूने माझा हात त्याच्याकडे होता, आणि आम्ही चाकू ढकलून पुन्हा उलटलो, फक्त आता तो वर होता आणि माझे हात दाबत होता. मी माझा गुडघा वर केला आणि त्याचे डोळे फुगायला लागले आणि आम्ही पुन्हा त्याच्याकडे चालू लागलो. मला काहीतरी कुरकुर ऐकू आली, त्याचा श्वास शिट्टी वाजला आणि हात शिथिल झाला. मी जवळ आलो आणि लक्षात आले की मी चाकू प्रेतावर ढकलत आहे.
  
  
  माझ्या हल्लेखोराकडे बघत मी हळूच उभा राहिलो. पायरीच्या कोपऱ्यावर त्याची मान तुटली होती आणि त्याचे डोके काठावर लटकले होते. मी जोरात श्वास घेत उभा राहिलो. त्याचे शरीर कोसळले. तो लोळू लागला. पांढऱ्या दगडी पायऱ्यांच्या स्टँडमधून वर आणि खाली, नरक वाफेच्या वाढत्या ढगांमधून खाली.
  
  
  मी रोटुंडाभोवती फिरलो आणि पायऱ्या उतरलो. मी दाराच्या अर्ध्या बाहेरच होतो तेव्हा मला कोणीतरी असे म्हणताना ऐकले, "तुम्हाला तो आवाज कशाबद्दल वाटत होता?"
  
  
  त्याच्या साथीदाराने उत्तर दिले: "कसला आवाज?"
  
  
  मी साहेबांना भेटायचं ठरवलं. मी कपडे घातले आणि “डायरेक्टर” असे चिन्ह असलेल्या दाराकडे निघालो. त्याच्या सचिवाने मला सांगितले की तो तिथे नव्हता. मी तिच्या डेस्क आणि तिच्या निषेधाच्या मागे गेलो आणि बॉसच्या ऑफिसचे दार उघडले. तो गैरहजर होता. सचिव माझ्या कोपरावर उभे राहिले; एक मोकळा, डोळस, मध्यमवयीन स्त्री, तिचे हात तिच्या छातीवर गेले. "काही मेसेज आहे का?" ती म्हणाली. व्यंग्यात्मक.
  
  
  "हो," मी म्हणालो. “त्याला सांग की चैम इथे होता. आणि ही शेवटची वेळ आहे जेव्हा मी त्याच्या जागेची शिफारस करतो. ”
  
  
  मी रिसेप्शन डेस्कवर थांबलो.
  
  
  "हायमने बरेच मित्र पाठवले?"
  
  
  "नाही," तो म्हणाला. “पहिला तू आहेस. बॉसने मला दोनच दिवसांपूर्वी सांगितले होते, "ज्यावेळी कोणी चैम म्हणतो तेव्हा काळजी घ्या."
  
  
  दोन दिवसांपूर्वी. त्याने स्वतःची अर्थाची भूमी निर्माण करायला सुरुवात केली.
  
  
  कदाचित.
  
  
  "म्हणजे?" त्याने मला विचारले. "काही झालं?"
  
  
  “नाही,” मी हळूच म्हणालो. "सर्व काही ठीक आहे. ठीक आहे."
  
  
  
  
  
  
  नववा अध्याय.
  
  
  
  
  
  कोपेल रेंट-ए-कारने मला मदत केली नाही. आणि आविस सुद्धा. हर्ट्झमध्ये मी भाग्यवान होतो. होय, मिस्टर रॉबीने एक कार भाड्याने घेतली आहे. पंचविसावा. सकाळी सात. त्यांनी खास लँड रोव्हर मागवले. मी आरक्षण करण्यासाठी आदल्या दिवशी फोन केला.
  
  
  "त्याने ते कधी परत केले?"
  
  
  तिने सबमिट केलेल्या पावतीवर बोटे फिरवली. खराब त्वचेची कुरूप मुलगी. तिने मला भाड्याने घेतलेल्यासारखे स्माईल दिले. "सत्तावीस. साडे अकरा वाजता."
  
  
  वीस मिनिटांनंतर त्याने AX वायर केला. एका तासानंतर त्याचा गल्लीत मृत्यू झाला.
  
  
  ती फाइल ड्रॉवर बंद करू लागली.
  
  
  "तुम्ही मला आणखी काही सांगू शकाल का?"
  
  
  काउंटरवरील चिन्हाने तिचे नाव मिस मंगेल असल्याचे सांगितले.
  
  
  "तुम्ही मला सांगू शकाल की त्याने रोव्हरवर किती मैल टाकले?"
  
  
  रॉबीपर्यंत पोहोचेपर्यंत तिने तिच्या भाल्याच्या आकाराचे मनुका नखे आर मधून परत फेकले. "पाचशे चाळीस किलोमीटर, सर."
  
  
  मी काउंटरवर पन्नास पौंडाची नोट ठेवतो. "हे काय आहे, कशासाठी आहे?" - तिने संशयाने विचारले.
  
  
  "तुम्ही मिस्टर रॉबीबद्दल कधीच ऐकले नाही म्हणून आणि इथे कोणीही त्याच्याबद्दल विचारले नाही म्हणून."
  
  
  "कोणाबद्दल?" - ती म्हणाली आणि बिल घेतले.
  
  
  मी काउंटरवरून कार्ड घेतले आणि निघालो.
  
  
  सूर्यास्त झाला होता आणि मी थोडावेळ इकडे तिकडे फिरलो, मन मोकळं करण्याचा आणि पुढच्या मोठ्या चढाईसाठी तयार होण्याचा प्रयत्न केला. हे शहर गुलाब सोन्याचे रंग होते, टेकड्यांमध्ये फेकलेल्या महाकाय बांगड्यासारखे. चर्चची घंटा वाजली आणि सोनेरी मिनारांमधून देशाच्या मुएझिनचा आवाज ऐकू आला. ला इलाहा इल्ला अल्लाह. मुस्लिम प्रार्थना करण्यासाठी कॉल.
  
  
  शहरच जणू एक प्रकारची प्रार्थना होती. अरबी स्त्रिया, बुरखा घातलेल्या विदेशी, त्यांच्या मण्यांच्या टोपल्यांवर तोल सांभाळत, कापलेल्या जीन्समध्ये पर्यटकांमध्ये विलीन होतात आणि त्यांच्या लांब काळ्या कपड्यात आणि लांब काळ्या केसांमध्ये ऑर्थोडॉक्स पुजारी आणि मशिदी आणि हसिदिमकडे जाताना कफियामध्ये पुरुष. ज्यू भिंतीकडे जातात. मला आश्चर्य वाटले की एखाद्या दिवशी देवाने तीन नावांनी हाक मारलेले शहर आकाशातून आरशात चमकेल आणि म्हणेल, “बघा मित्रांनो, हे असेच असावे. सर्वजण शांततेत एकत्र राहतात." शालोम अलीचेम, सलाम आलेकुम. तुला शांती.
  
  
  मी माझ्या खोलीत परत आलो आणि वोडका मागवला, नंतर त्यात गरम पाणी ओतले
  
  
  आंघोळ केली आणि माझ्याबरोबर आंघोळीत वोडका घेतला. डोक्याच्या मागच्या बाजूला केस विंचरताना दुखापत झालेली जागा सोडली तर माझे शरीर दिवस विसरले. क्षमा नाही, फक्त विसरणे.
  
  
  टेलिफोन वाजला. मी आरडाओरडा केला. माझ्या नोकरीत फोन वाजवणे किंवा दारावरची बेल वाजवणे यासारखी लक्झरी नाही. एकतर कोणीतरी तुम्हाला मिळवण्यासाठी बाहेर आहे, किंवा कोणीतरी तुम्हाला मिळवण्यासाठी बाहेर आहे. आणि तुम्ही उत्तर देईपर्यंत काय कळत नाही.
  
  
  मी शाप दिला आणि आंघोळीतून बाहेर पडलो, माझ्या फोनवर टपकलो आणि ओरिएंटल रगवर पावलांचे ठसे सोडले.
  
  
  "मॅकेन्झी?"
  
  
  बेंजामिन. मी त्याला थांबायला सांगितले. मी व्हॅनिला आईस्क्रीम खाल्ल्याचे सांगितले. मला ते मिळवायचे होते. मला वाटले की तो वितळत आहे. कॉमिक कोड: कदाचित आम्हाला बग केले जात आहे. मी खोली तपासली, अर्थातच, पण स्विचबोर्ड फोनवर कुठूनही नजर ठेवली जाऊ शकते. आणि जेरुसलेममध्ये कोणीतरी माझा पाठलाग करत होता. मी फोन ठेवला आणि वीस मोजले, आणि जेव्हा मी उचलले तेव्हा त्याने सांगितले की त्याला जायचे आहे; त्याच्या दाराची बेल वाजली. मी म्हणालो की मी त्याला परत कॉल करेन. दहा वाजता फोन करायला सांगितले.
  
  
  मी आंघोळीला परत जाण्याचा विचार केला, परंतु हे टोस्ट पुन्हा गरम करण्यासारखे आहे - त्याच्या किमतीपेक्षा जास्त काम. मी एक टॉवेल, माझे पेय आणि एक नकाशा पकडला आणि किंग साइजच्या बेडवर पसरलो.
  
  
  रॉबीने ५४० किलोमीटरचा राउंड ट्रिप केला. दोनशे एकहत्तर मार्ग. जेरुसलेमपासून सुरुवात. मी नकाशाच्या तळाशी स्केल तपासले. चाळीस किलोमीटर ते एक इंच. मी 6 इंच मोजले आणि जेरुसलेमभोवती एक वर्तुळ काढले; प्रत्येक दिशेने 270 किलोमीटर. एकूण सुमारे 168 मैल.
  
  
  वर्तुळ उत्तरेकडे गेले आणि लेबनॉनचा बराचसा भाग व्यापला; पूर्व-ईशान्य, त्याने सीरियामध्ये प्रवेश केला; आग्नेयेकडे जाताना त्याने जॉर्डनचा बराचसा भाग आणि सौदी अरेबियाचा पन्नास मैलांचा भाग ताब्यात घेतला. दक्षिणेला सिनाईचा अर्धा भाग व्यापला आणि नैऋत्येला तो पोर्ट सैदच्या पोर्चवर आला.
  
  
  या वर्तुळात कुठेतरी रॉबीला शैतान सापडला.
  
  
  या वर्तुळात कुठेतरी मला शैतान सापडेल.
  
  
  कुठेतरी केशरी धूळ असलेल्या मैदानावर.
  
  
  प्रथम प्रथम गोष्टी. जॉर्डन हा कमांडोसाठी शत्रूचा प्रदेश आहे आणि इजिप्त त्वरीत अविश्वसनीय होत आहे. सिनाई द्वीपकल्प हे लपण्यासाठी एक चांगले ठिकाण आहे, परंतु ते इस्रायली आणि संयुक्त राष्ट्रांच्या निरीक्षकांनी तसेच सादातचे इजिप्शियन लोकांनी भरलेले आहे, जे युनायटेड स्टेट्समध्ये खूप सोयीस्कर होत आहेत. हे "कदाचित" म्हणून चिन्हांकित करा परंतु पहिला पर्याय म्हणून नाही. सिरियाचा काही भाग आणि लेबनॉनचा बराचसा भाग सोडणारा अरबस्तानही नव्हता, एक मोठा पॅलेस्टिनी संघ असलेला देश. सीरिया, ज्याचे सैन्य अजूनही इस्रायलशी लढत होते, शांतता चर्चा असूनही अजूनही पाय रोवण्याची आशा आहे. लेबनॉन, एक प्रसिद्ध विशेष सैन्य तळ.
  
  
  तर, शैतानची आकृती लेबनॉन किंवा सीरियामध्ये होती.
  
  
  पण जेव्हा रॉबीने त्यांना शोधले तेव्हा ते तिथे होते का? किंवा त्यांनी ठरवले की ते इतके सुरक्षित आहेत की ते फक्त ठार मारल्यानंतर थांबतील?
  
  
  लेबनॉन किंवा सीरिया. रॉबीने दमास्कस, बेरूत, सीरिया आणि लेबनॉनला बोलावले.
  
  
  मग माझ्या डोक्यात अफवा येऊ लागल्या.
  
  
  कदाचित बेंजामिनने कॉल ट्रेस केले असतील.
  
  
  कदाचित त्याच्याकडे आश्चर्यकारक माहिती होती.
  
  
  कदाचित मी कपडे घालून जेवायला जावे.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  रेस्टॉरंटला "अरेबियन नाइट्स" असे म्हणतात आणि भिंती आणि छत फॅब्रिकने झाकलेले होते; जांभळा, लाल, पिवळा आणि चक्कर येणे. खोलीच्या मध्यभागी एक विशाल पक्षी पिंजरा भरला होता, आणि जांभळा, लाल आणि पिवळा पक्षी मेणबत्ती पेटलेल्या पाहुण्यांकडे अस्पष्टपणे चमकत होता.
  
  
  मी एक टेबल घेतले आणि वोडका आणि कोकरू, नट, चणे, तांदूळ, मसाले आणि तीळ यांची डिश ऑर्डर केली. मी म्हणालो, "मला तीळ उघडायचे आहेत." वेटर दयाळूपणे वाकून मागे सरकला.
  
  
  काही मिनिटांनी तो ड्रिंक घेऊन परतला आणि काही मिनिटांनी तो जॅकलिन रेनसोबत परतला.
  
  
  "मला वाटले की कोपऱ्यात तूच आहेस. तुला एकटे रहायचे आहे का...
  
  
  आम्ही “किंवा” वर स्थिरावलो आणि ती बसली. तिने पॅरिसमध्ये कपडे घातले होते, आणि तिला पॅरिसचा वास येत होता आणि तिचे सोनेरी केस तिच्या डोक्यावर जमले होते आणि तिच्या मानेवर लहान कर्ल पडले होते. तिच्या कानात हिरे धूर्तपणे चमकत होते आणि तिच्या डोळ्यात आणखी काहीतरी चमकत होते.
  
  
  तिने त्यांना खाली केले आणि म्हणाली, "तुला मी आवडत नाही का?"
  
  
  मी म्हणालो, "मी तुला ओळखत नाही."
  
  
  ती जरा उग्रपणे हसली. "'प्रश्न विचारण्यासाठी भीक मागणे' असा शब्दप्रयोग आहे का? "मला वाटतं तू हा प्रश्न आत्ताच विचारला आहेस. मी पुन्हा विचारतोय. तुला मी का आवडत नाही?
  
  
  "तुला मी हे का करावे असे वाटते?"
  
  
  तिने तिचे लाल ओठ मागे घेतले आणि तिचे डोके वाकवले. "एवढ्या आकर्षक माणसासाठी, ते खूप भोळे आहे"
  
  
  “एवढ्या आकर्षक स्त्रीसाठी,” मी तिच्या डोळ्यातील चमक वाचण्याचा प्रयत्न केला, “तुम्हाला न आवडणाऱ्या पुरुषांचा पाठलाग करण्याची गरज नाही.”
  
  
  तिने होकार दिला आणि हसले. "स्पर्श. आता, तुम्ही मला पेय विकत घ्याल की रात्रीच्या जेवणाशिवाय झोपायला घरी पाठवाल?"
  
  
  मी वेटरला दाखवून ऑर्डर दिली
  
  
  तिने लाल प्यावे. तिने पक्ष्याकडे पाहिले. “मला आशा होती की आपण एकमेकांशी चांगले राहू शकू. मला आशा होती...” तिचा आवाज गोठला आणि शांत झाला.
  
  
  "तुझ्या आशा होत्या?"
  
  
  तिने मला तिचे हिरवे सोनेरी डोळे दाखवले. “तुम्ही गेल्यावर मला तुमच्याबरोबर घेऊन जाल अशी आशा होती. इथून दूर."
  
  
  "कोणाकडून?"
  
  
  तिने थोपटले आणि त्यावर बोट चालवले. "तो माझ्याशी जे करतो ते मला आवडत नाही." मी तिच्या कानांवर चमकणाऱ्या हिऱ्यांकडे पाहिले आणि तिला वाटले की ती त्याच्याशी काय करत आहे. तिने माझी नजर टिपली. "अरे हो. पैसे आहेत. खूप पैसा आहे. पण पैसा, माझा विश्वास आहे, सर्वकाही नाही. कोमलता आणि धैर्य आहे... आणि...” - तिने माझ्याकडे लांब, वितळलेल्या नजरेने पाहिले. "आणि इतर अनेक". तिने ओठ फाडले.
  
  
  ते घ्या आणि छापा. एका वाईट चित्रपटातील हा एक वाईट सीन होता. तिचा वर्ग होता, पण तिला खेळता येत नव्हते. आणि जरी मी कबूल करतो की मी धाडसी आणि सौम्य होतो आणि उमर शरीफ सारखा दिसत होतो आणि तिच्या डोळ्यात जे काही चमकले ते प्रेम नव्हते. ती चांगली शुद्ध वासनाही नव्हती. ते काहीतरी वेगळं होतं, पण मला ते वाचता आलं नाही.
  
  
  मी मान हलवली. "चुकीचे पॅटसी. पण हार मानू नका. त्या उंच माणसाचे काय?” मी देखणा अरब वेटरकडे इशारा केला. "खूप पैसे नाहीत, परंतु मी पैज लावतो की त्याच्याकडे बरेच काही आहे."
  
  
  तिने ग्लास खाली ठेवला आणि एकदम उठून उभी राहिली. तिच्या डोळ्यात अश्रू होते. खरे अश्रू. "मला खरोखर माफ करा," ती म्हणाली. “मी स्वतःला मूर्ख बनवले. मला वाटले, मी काय विचार केला याने काही फरक पडत नाही.” खरे अश्रू तिच्या चेहऱ्यावर आले आणि तिने थरथरत्या बोटांनी ते पुसले. "हे फक्त मी... मी खूप हताश आहे, अरे!" ती थरथर कापली. "शुभ रात्री, मिस्टर कार्टर."
  
  
  ती वळली आणि अर्धी खोलीबाहेर पळाली. मी गोंधळून तिथेच बसलो. मला हा शेवट अपेक्षित नव्हता.
  
  
  मी तिला माझे नाव कार्टर असल्याचेही सांगितले नाही.
  
  
  मी दहाच्या आधी कॉफी संपवली, फोन बूथवर गेलो आणि बेंजामिनला फोन केला.
  
  
  "कोणीतरी उष्णता वाढवत आहे, हं?"
  
  
  उत्तर म्हणून मी त्याला स्टीम रूममध्ये गोष्ट सांगितली.
  
  
  "रंजक."
  
  
  "नाही का? हे ठिकाण तपासण्यासाठी तुमच्याकडे वेळ आहे असे तुम्हाला वाटते का? विशेषतः बॉस? चैम, मला वाटतं, फक्त एक इशारा होता."
  
  
  "चैम म्हणजे जीवन."
  
  
  "हो, मला माहीत आहे. माझे आयुष्य मला अनेक विचित्र ठिकाणी घेऊन जाते."
  
  
  विराम द्या. मी त्याला सामना मारताना आणि त्याच्या सिगारेटमधून ड्रॅग घेताना ऐकले. "रॉबी माचिसचे काय करत होता असे तुम्हाला वाटते?"
  
  
  मी म्हणालो, “चल डेव्हिड. हे काय आहे? पहिल्या वर्षात बुद्धिमत्ता चाचणी? आगपेटी फक्त माझ्या डोळ्यांसाठी एक वनस्पती होती. कोणीतरी ते रॉबीच्या सामानात ठेवले, माझ्यासारख्या एखाद्याला ते सापडेल हे जाणून. आणि त्याचे अनुसरण करा. मला या कल्पनेबद्दल सर्वात जास्त तिरस्कार वाटतो तो म्हणजे मला आता सापडलेली प्रत्येक गोष्ट एक वनस्पती असू शकते."
  
  
  तो हसला. "छान."
  
  
  "हम्म?"
  
  
  "चाचणीवर. किंवा निदान मी त्याच उत्तरावर आलो. तुम्हाला आणखी काही शेअर करायचे आहे?"
  
  
  "सध्या नाही. पण तू मला फोन केलास."
  
  
  “रॉबीचा फोन आला. मी नंबर ट्रेस केला."
  
  
  मी एक पुस्तक आणि पेन्सिल काढली. "बोला."
  
  
  "बेरूतमधील खोली फॉक्स हॉटेल आहे." रॉबीने स्टेशनवरून स्टेशनवर कॉल केला, त्यामुळे त्याने कोणाला कॉल केला याची कोणतीही नोंद नाही."
  
  
  "दमास्कसबद्दल काय?"
  
  
  "हो. मी पाहतो. फोन, लिस्टेड नाही. खाजगी घर. थिओडोर जेन्स. म्हणजे काही?"
  
  
  अरे अरेरे. माझ्याकडे साराचे फोन बिल होते. मी रॉबीच्या कॉल्सच्या तारखा तपासल्या. मी ऍरिझोनामध्ये जेन्ससोबत पोकर खेळत होतो जेव्हा तो रॉबीशी बोलत होता.
  
  
  काय अर्थ झाला?
  
  
  आंटी टिलीज येथे जेन्ससोबत झालेल्या अपघाताची व्यवस्था करण्यात आली होती. हा रॉबी जेन्सा भोंदूशी बोलत होता. की AX मध्ये काही बाहेरच्या व्यक्तीने घुसखोरी केली आहे. आणि त्याच अनोळखी व्यक्तीने रॉबीला स्पर्श केला असता. अजून नाही...
  
  
  "नाही, मी म्हणालो. 'त्याचा मला काही अर्थ नाही.'
  
  
  "मी ते तपासावे असे तुम्हाला वाटते का?"
  
  
  "मी तुला कळवतो."
  
  
  आणखी एक विराम. "तू एक कुजलेला किबुत्झनिक बनशील, समजले?"
  
  
  "म्हणजे?"
  
  
  "सहकाराची भावना नाही - रॉबीसारखे."
  
  
  "हो. तुझं बरोबर आहे. शाळेत मी फुटबॉल खेळण्याऐवजी ट्रॅकवर धावलो. आणि ट्रॅकवर चीअरलीडर्स न मिळाल्याची मला फक्त एकच खंत होती. आणि सहकारी."
  
  
  "तसे, मी तुला एक सहकारी पाठवला आहे."
  
  
  "तुम्ही मला काय पाठवले?"
  
  
  "काळजी करू नकोस. ती माझी कल्पना नव्हती. ते म्हणतात त्याप्रमाणे मी आज्ञा पाळली.”
  
  
  "वादिम?"
  
  
  "बहिरी ससाणा. तुझ्या बॉसपासून माझ्या बॉसपर्यंत. माझ्याकडून तुला."
  
  
  "काय गं?"
  
  
  "सीरिया - किंवा लेबनॉन - किंवा इतर कोठेही जाण्यासाठी ज्याबद्दल तुम्ही मला सांगणार नाही."
  
  
  "मी येत आहे असे तुम्हाला काय वाटते?"
  
  
  "चला, कार्टर. मी नुकतेच हे नंबर दमास्कस आणि बेरूतमध्ये शोधले आहेत. आणि त्याशिवाय, मला वाटत नाही.
  
  
  इस्त्रायलच्या मध्यभागी शैतान पाच अमेरिकन लोकांना लपवत आहे. मी मूर्ख आहे असे तुम्हाला अचानक वाटते का? "
  
  
  “मला मित्र हवा असेल तर? हे काय आहे?
  
  
  “अहो, गप्प बस. ऑर्डर म्हणजे ऑर्डर. मी तुला पाठवलेला हा "मित्र" अरब आहे. नेमका एजंट नाही, पण तुम्हाला मदत करणारा कोणीतरी. आणि तुम्ही नाक वर करण्यापूर्वी, मला वाटते तुम्हाला काही मदतीची आवश्यकता असेल. आणि कागदपत्रांसह एक अरब. मी त्यांना तुमच्याकडेही पाठवले आहे. नव्याने तयार झालेले अमेरिकन पत्रकार म्हणून या सीमा ओलांडण्याचा प्रयत्न करा आणि तुम्ही त्यांना सांगाल की तुम्ही गुप्तहेर आहात."
  
  
  मी उसासा टाकला. "ठीक आहे. मी एक ग्रेसफुल हारलो आहे."
  
  
  "नरका सारख. मी तुला जळताना ऐकू शकतो."
  
  
  "म्हणजे?"
  
  
  "तर ही तुमची चाल आहे."
  
  
  "ठीक आहे. मी तुम्हाला एक-दोन दिवसात कॉल करेन. मी कुठेही असलो तरी. आपण शेंडच्या स्नानाबद्दल काय शिकलात ते पाहण्यासाठी." मी थांबलो. "मला विश्वास आहे की तुमचा विश्वासू एजंट तुम्हाला माझ्याबद्दल माहिती देईल."
  
  
  तो हसला. "आणि तू म्हणालास की तू ग्रेसफुल अपयशी आहेस."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  मी चेक भरला, खूप बदल झाला आणि इंटरकॉन्टिनेंटल हॉटेलमध्ये गेलो. मला एक फोन बूथ सापडला आणि मी त्यात स्थायिक झालो.
  
  
  प्रथम प्रथम गोष्टी. काळजीपूर्वक. मी हे आदल्या रात्री करायला हवे होते, पण मला अलार्म सेट करायचा नव्हता.
  
  
  "नमस्कार?" पार्श्वभूमीत आणखी एक बोसा नोव्हा.
  
  
  "सारा? ही मॅकेन्झी आहे."
  
  
  "मॅकेन्झी!" ती म्हणाली. "मी खूप दिवसांपासून तुझ्याबद्दल विचार करत आहे."
  
  
  "तुझ्याकडे आहे?"
  
  
  "माझ्याकडे आहे."
  
  
  तिने दोन बारसह विश्रांतीसाठी विराम दिला. "मला वाटते की मी मूर्ख होतो."
  
  
  आणखी दोन बोसा नोव्हा बार.
  
  
  “आदल्या रात्री तू निघताना मी खिडकीजवळ गेलो आणि तुला जाताना पाहिलं. का ते काही फरक पडत नाही. असो, वाईट सवय, तुमची टॅक्सी दूर खेचली, रस्त्याच्या पलीकडे एक कार ड्राईव्हवेमधून बाहेर पडली. ब्लॅक रेनॉल्ट, आणि अचानक मला समजले की ही कार दोन दिवसांपासून आहे आणि नेहमी कोणाच्यातरी सोबत असते. दोन दिवस - तुम्ही मला ऐकू शकता, मॅकेन्झी? "
  
  
  "मी तुला ऐकतो, सारा."
  
  
  “तुम्ही गेल्यावर गाडी निघून गेली. आणि ती तिथे नव्हती."
  
  
  ते काहीही असले तरी ते मूर्ख नव्हते. AX मधील कोणीतरी रॉबीचा पाठलाग करेल हे त्यांना माहीत होते आणि त्यांनी कोण आहे हे शोधण्यासाठी त्याची जागा पकडली. याचा अर्थ मी साराला भेटायला जाईपर्यंत त्यांना मी कोण हे माहीत नव्हते. त्यामुळे मी युसेफला भेटलो किंवा बेंजामिनला पाहिले हे त्यांना माहीत नव्हते.
  
  
  कदाचित.
  
  
  "तुम्ही आतला माणूस पाहिला का?" मी विचारले.
  
  
  "त्यापैकी दोन होते. मी फक्त ड्रायव्हर पाहिला. जॅक आर्मस्ट्राँग सारखे. ऑल-अमेरिकन मुलगा."
  
  
  "तुला म्हणायचे आहे मोठे आणि गोरे?"
  
  
  "आणखी एक प्रकार आहे का?"
  
  
  "मग आता मला सांगा की हे सर्व तुला मूर्ख का बनवते."
  
  
  ती पुन्हा थांबली. “मला वाटते की या सर्व गोष्टींनी मला हुशार बनवले आहे. मी एवढा वेळ मूर्ख होतो. आता मला माहित आहे, मॅकेन्झी. जॅकच्या कामाबद्दल. आणि... आणि तुमचं, कदाचित. मला नेहमी माहित होते की ते खरे आहे. मला माहित आहे. आणि मला फक्त जाणून घ्यायचे नव्हते. हे खरोखर जाणून घेणे खूप भीतीदायक होते. जर मला माहित असेल तर प्रत्येक वेळी जेव्हा तो घर सोडतो तेव्हा मला काळजी करावी लागेल." तिच्या स्वरात राग होता. “तुला समजले का, मॅकेन्झी? "इतर स्त्रियांबद्दल" किंवा माझ्याबद्दल काळजी करणे सोपे होते. गोड थोडे, सुरक्षित थोडे, मुलीसारखी काळजी."
  
  
  "तेथे सोपे, सारा."
  
  
  तिने माझे शब्द घेतले आणि ते फिरवले. "ते सोपे नव्हते. हे आम्हा दोघांसाठी कठीण होते." तिचा आवाज कडवट होता. "अरे, नक्कीच. मी त्याला कधीच त्रास दिला नाही. मी त्याला कधीच प्रश्न विचारले नाहीत. मी नुकतीच स्वत:ला नायिका बनवले आहे, “बघ मी तुला प्रश्न कसे विचारत नाही? “आणि कधी कधी मी परत आलो. तिने मौनात डुबकी मारली. अरे, त्यामुळे त्याला खूप आनंद झाला असेल." माझा आवाज पातळीचा होता. “मला खात्री आहे की तू त्याला खूप आनंदित केलेस. बाकीचे म्हणून, त्याला समजले. तो असायला हवा होता. तुम्ही काय करत आहात हे त्याला माहीत नव्हते असे तुम्हाला वाटते का? आम्हाला माहित आहे, सारा. आणि तुम्ही ज्या प्रकारे ते खेळले ते फक्त खेळण्याचा एकमेव मार्ग आहे."
  
  
  ती काही वेळ गप्प बसली. प्रिय, लांब, लांब पल्ल्याच्या शांतता.
  
  
  मी मौन तोडले. "मी प्रश्न विचारण्यासाठी फोन केला."
  
  
  स्वतःवर हसण्याइतपत ती तिच्या ट्रान्समधून बाहेर पडली. "तुम्ही माझ्या समस्या ऐकण्यासाठी फोन केला नाही म्हणजे?"
  
  
  "त्याची काळजी करू नका. तुम्ही माझ्याशी बोललात याचा मला आनंद झाला. आता मला टेड जेन्सबद्दल बोलायचे आहे."
  
  
  "जगातील माणूस?"
  
  
  मी उत्तर दिले नाही. ती हळूच, संकोचतेने, वेदनादायकपणे म्हणाली, "ओह."
  
  
  "तो कसा दिसतो?"
  
  
  "अरे देवा, मी..."
  
  
  “तुला कसं कळलं? चला. मला सांग. तो कसा दिसत होता."
  
  
  “बरं, वालुकामय केस, निळे डोळे. त्याला खूप टॅन होते."
  
  
  "उंची?"
  
  
  "सरासरी, सरासरी बिल्ड."
  
  
  आतापर्यंत ती टेड जेन्सचे वर्णन करत आहे.
  
  
  "अजून काही?"
  
  
  "हम्म... देखणा, मी म्हणेन. आणि चांगले कपडे घातले आहेत."
  
  
  "त्याने तुला काही ओळख दाखवली का?"
  
  
  "हो. वर्ल्ड मॅगझिनचे प्रेस कार्ड.”
  
  
  जागतिक मासिक नाही का?
  
  
  जीन्स कव्हर.
  
  
  मी उसासा टाकला. “त्याने तुला काही प्रश्न विचारले आहेत का? आणि तुम्ही त्याला उत्तर दिले का?
  
  
  “बरं, त्याने तुझ्यासारखंच विचारलं. वेगळ्या पद्धतीने. पण मुख्यतः त्याला जॅकच्या कामाबद्दल आणि त्याच्या मित्रांबद्दल मला काय माहिती आहे हे जाणून घ्यायचे होते. आणि मी त्याला सत्य सांगितले. जे मी तुला सांगितले. मला हे माहीत नव्हते. काहीही."
  
  
  मी तिला काळजी घ्या पण झोप गमावू नका असे सांगितले. मला शंका होती की ते तिला यापुढे त्रास देतील. तिने तिचे कार्य पूर्ण केले - माझ्याशी संवाद.
  
  
  माझ्यात बदल होत नव्हता आणि मला आणखी एक कॉल करायचा होता.
  
  
  मी सारा लावीला शुभ रात्रीच्या शुभेच्छा दिल्या.
  
  
  मी मशीनला आणखी काही नाणी दिली आणि बेरूतमधील घरी जॅक केलीचा नंबर डायल केला. "जॅक केली" जॅक केलीचे वर्णन करते. जंगली फ्रेंच-आयरिश. बेलमंडो एरॉल फ्लिनचे अनुकरण करतो. केली सुद्धा आमची बेरूतची माणुसकी होती.
  
  
  मी फोन केला तेव्हा तो पण अंथरुणावर होता. त्याच्या आवाजातील मंदपणा पाहता, मला रात्रीची चांगली झोप किंवा लेबनॉनमधील लेट शोमध्ये हस्तक्षेप होत नव्हता.
  
  
  मी म्हणालो की मी ते पटकन करेन, आणि मी खूप प्रयत्न केला. रॉबीने बोलावलेल्या दिवसांची पाहुणे यादी मिळवण्यासाठी मी त्याला फॉक्स बेरूतजवळ थांबायला सांगितले. मी त्याला असेही सांगितले की टेड जेन्सला डॉपेलगेंजर आहे. मी त्याला हॉकला बातमी टेलीग्राफ करण्यास सांगितले आणि कोणीही दमास्कसला मागे टाकले नाही याची खात्री करा. AX ने जेन्सला रिप्लेसमेंट पाठवले असते, पण मी रिप्लेसमेंटवर विश्वास ठेवण्याचा धोका पत्करला नाही. तो कोण आहे हे मला माहीत नसेल तर नाही, जे मला माहीत नव्हते.
  
  
  "स्वतः जेन्सचे काय?" त्यांनी सल्ला दिला. “कदाचित आपण त्याच्यावर काही पार्श्वभूमी संशोधन केले पाहिजे. त्याच्या बोटीच्या धनुष्यावर पाणी वाहत आहे का ते शोधा.
  
  
  "हो. ही पुढची गोष्ट आहे. आणि हॉकला सांगा, मी सुचवितो की तो मिली बार्न्स वापरेल."
  
  
  "काय?"
  
  
  "मिली बार्न्स. एक मुलगी जी जेन्सला प्रश्न विचारू शकते.
  
  
  केलीने एक श्लेष केला ज्याची पुनरावृत्ती होऊ नये.
  
  
  मी फोन ठेवला आणि बूथमध्ये बसलो. मला राग आल्याचे जाणवले. मी सिगारेट पेटवली आणि रागाने ओढला. अचानक मी हसायला लागलो. दोन दिवसांत, मला फसवले गेले, पकडले गेले, दोनदा मारहाण केली गेली, दांडी मारली गेली, शक्यतो पेक्षा जास्त बग केला गेला आणि सामान्यतः येणा-या वाईट बातम्यांसाठी टेलिफोन एक्सचेंज म्हणून काम केले गेले. पण शेवटी मला काय राग आला?
  
  
  मिली बद्दल केलीचे सेक्स श्लेष.
  
  
  हे समजून घेण्याचा प्रयत्न करा.
  
  
  
  
  
  
  दहावा अध्याय.
  
  
  
  
  
  इस्लामिक संस्कृती.
  
  
  उद्या बॉलरूममध्ये 14:00
  
  
  अतिथी व्याख्याते: डॉ जमील राड
  
  
  
  
  "तुमचे सुट्टे?"
  
  
  मी चिन्हावरून खाली पाहिले आणि सिगारेटच्या काउंटरच्या मागे असलेल्या मुलीकडे पाहिले. तिने मला एक पन्नास अगोरोट नाणे आणि विक्षिप्त सिगारेटचे पॅक दिले. फक्त मध्य पूर्व आणि पॅरिसच्या काही भागांमध्ये माझा क्रेझी गोल्ड-टिप्ड ब्रँड नियमित हॉटेल तंबाखू काउंटरवर विकला जातो. मी सोन्याच्या टिपशिवाय करू शकतो. माझ्याकडे फक्त डिझायनर कपड्यांतील मध्यमवयीन मॅट्रन्स आणि हिरव्या रंगाचे नखे असलेल्या तरुण हिप्पी मुली (“तुम्हाला त्या गोंडस/मस्त सिगारेट्स कुठून मिळाल्या?”)च नाही तर मी माझ्या सिगारेटच्या बुटांनी काय करतो हे देखील पाहणे आवश्यक आहे. . . ते "कार्टर वॉज हिअर" अशा चिन्हासारखे वाचतात.
  
  
  मी माझे संदेश तपासण्यासाठी डेस्कवर थांबलो. कारकून हसला. तो माझ्याकडे लाजत-नकळत बघत राहिला. जेव्हा मी "लवकर सुरुवात" करण्यासाठी सकाळी सात वाजता उठण्यास सांगितले तेव्हा तुम्हाला वाटले असेल की मी रॉबर्ट बेंचले सर्वोत्तम दृश्यांपैकी एक खराब करत आहे. मी डोकं खाजवलं आणि लिफ्ट वाजवली.
  
  
  लिफ्ट ऑपरेटर देखील उत्साहात होता. मी जांभई दिली आणि म्हणालो, "मी झोपायला जाण्यासाठी थांबू शकत नाही," आणि गिगल मीटरने फॅट 1,000 नोंदवले.
  
  
  मी चावी वापरण्यापूर्वी माझा दरवाजा तपासला आणि - हो हो - मी गेल्यावर दरवाजा उघडला. कोणीतरी माझ्या खास दाराला कडी लावली आणि माझ्या पाठीमागे भेटायला आली.
  
  
  माझा पाहुणा अजूनही मला भेटत होता का?
  
  
  मी माझी बंदूक बाहेर काढली, सुरक्षिततेवर क्लिक केले आणि मागे लपलेल्या कोणालाही फोडण्यासाठी पुरेशा ताकदीने दरवाजा उघडला.
  
  
  ती दमली आणि पलंगावरून उठली.
  
  
  मी लाईट चालू केली.
  
  
  पोट नृत्यांगना?
  
  
  होय, बेली डान्सर.
  
  
  "जर तुम्ही दार बंद केले नाही तर मला सर्दी होईल." ती हसत होती. नाही, मी हसतोय. माझ्यावर. तिचे काळे केस विस्कटलेले होते. मी अजूनही बंदुक घेऊन दरवाजात उभा होतो. मी दरवाजा बंद केला. मी बंदुकीकडे पाहिले, नंतर मुलीकडे. ती सशस्त्र नव्हती. या शरीराशिवाय. आणि हे केस. आणि ते डोळे.
  
  
  तिची नजर मला भेटली. "मी आधीच माझी लढाई दिवसभर केली आहे, म्हणून जर तुम्ही मला सेट करण्याचा विचार करत असाल तर तुम्हाला खूप उशीर झाला आहे."
  
  
  तिने माझ्याकडे खऱ्या आश्चर्याने पाहिलं. "मला हे समजत नाही..." सेटिंग "?"
  
  
  मी बंदूक खाली ठेवली आणि पलंगावर गेलो. मी खाली बसलो. "मी पण. तर समजा तुम्ही मला सांगा.” तिने स्वत:ला ब्लँकेटने झाकले, ती घाबरलेली आणि लाजलेली दिसत होती. पुष्कराजाचे मोठे डोळे माझा चेहरा स्कॅन करतात.
  
  
  मी माझ्या चेहऱ्यावर हात फिरवला. "तू बनई मगिद्दोसाठी काम करतोस, नाही का?"
  
  
  "नाही. तुला काय बोलायला लावते?"
  
  
  मी उसासा टाकला. “जबड्याला थप्पड, नडगीला लाथ आणि पोटावर बेल्ट हे काही आहेत. चला म्हणूया की आपण सर्व पुन्हा सुरू करूया. तुम्ही कोणासाठी काम करता आणि तुम्ही इथे का आला आहात? आणि मी तुम्हाला चेतावणी देतो. माझी विल्हेल्मिनाही होती. आजचा व्हॅम्पायर, म्हणून तुझ्या कोमल तरुण शरीराने मला मोहात पाडण्याचा प्रयत्न करू नकोस."
  
  
  तिने मला एक लांब, उत्सुक देखावा दिला; डोके एका बाजूला, लांब नखे चावत. "तू खूप बोलतोस," ती हळूच म्हणाली. आणि मग आणखी एक स्मित, आनंदी, मन वळवणारे.
  
  
  मी उठतो. "ठीक आहे. वर!" मी टाळ्या वाजवल्या. "लिकेटी-स्प्लिट. कपडे घाला. दाराबाहेर. बाहेर!"
  
  
  तिने कव्हर्स उंच खेचले आणि विस्तीर्ण हसली. “मला वाटत नाही तुला समजलं. डेव्हिडने तुला माझी वाट पाहण्यास सांगितले नाही का?”
  
  
  "डेव्हिड?"
  
  
  "बेंजामिन."
  
  
  हे एकत्र ठेवा आणि तुम्हाला डेव्हिड बेंजामिन मिळेल. डेव्हिड - मी-तुला-पाठवत आहे-सांघिक-बेंजामिन.
  
  
  टीममेट, अरेरे. तो जयजयकार होता.
  
  
  मी त्याचा अभ्यास केला. "मला वाटते की तू ते सिद्ध करणे चांगले."
  
  
  तिने खांदे उडवले. "नक्कीच." आणि ती उभी राहिली.
  
  
  नग्न नाही. तिने कमी नेकलाइनचा टाइट ड्रेस घातला होता. पिरोजा निळा. ड्रेस विसरा. शरीर... प्रिय प्रभू!
  
  
  "येथे." तिने मला एक लिफाफा दिला. बेंजामिनची एक टीप. ती सहा इंच दूर उभी राहिली नाही. माझे रक्त तिच्या दिशेने वाहत होते. मी पत्र घेतले. पहिला भाग त्याने मला फोनवर सांगितला होता. आणि बाकीचे:
  
  
  एल जझारमधील आमची गुप्त एजंट मिस कलौड तुम्हाला नक्कीच आठवत असेल (किंवा आम्ही आमचा "प्रकट एजंट" म्हणावे?). तिने मला सांगितले की तिने तुला आधीच मदत केली आहे. क्लबमधील तुमचे टेबल ट्रॅपडोअरवर ठेवलेले होते आणि तुम्ही शेवटचे अन्न गिळल्यानंतर, फरशीने तुम्हाला गिळण्याची योजना आखली होती.
  
  
  
  
  म्हणूनच तिने मला पळून जाण्याचा संकेत दिला. मी समोरच्या बाईकडे पाहिलं आणि हसलो. "तुम्हाला तुमचे शरीर अर्पण करण्याबद्दल तुमचा विचार बदलायचा असेल तर..."
  
  
  ती अचानक वैतागली. ती माझ्या पलंगावर परतली, कव्हरखाली रेंगाळली, पण तरीही ती रागावलेली दिसत होती. "मिस्टर कार्टर," ती म्हणाली, आणि मला लगेच कळले की ऑफर रद्द केली गेली आहे, "मी येथे मिसेस मॅकेन्झी असल्याचे भासवत आहे कारण हे माझे आदेश आहेत. मी हे आदेश स्वीकारतो कारण एक अरब या नात्याने जे दहशतवादी आहेत त्यांचा मी तिरस्कार करतो. आणि कारण मला एक स्त्री म्हणून बुरखा आणि पर्दाच्या अत्याचारापासून मुक्त व्हायचे आहे. ही माझी कारणे आहेत. फक्त राजकीय. तुम्ही आमचे संबंध राजकीय ठेवाल.”
  
  
  तिने उशा फुगल्या आणि ब्लँकेट वर ओढले. "आणि आता," ती म्हणाली, "मला झोपायचे आहे." तिने डोळे मिटून पुन्हा उघडले. कृपया बाहेर जाताना दिवे बंद करा"
  
  
  मी मंगळवासियांसाठी आणि काही अस्पष्ट क्यूबिस्ट पेंटिंगसाठी राखून ठेवलेला देखावा दिला. “मला वाटतं,” मी हळूच म्हणालो, “आम्ही ते पुन्हा घेऊ. ही माझी खोली आहे. आणि तुम्ही ज्याच्यावर झोपले आहात ती माझी पलंग आहे, मिसेस मॅकेन्झी. आणि जरी मी दुसरी खोली भाड्याने देऊ शकलो तरी ती माझी राहणार नाही.” बरोबर दिसते, मिसेस मॅकेन्झी, आमच्या कव्हर पॉईंट ऑफ व्ह्यू, मिसेस मॅकेन्झी, जर मी वर गेलो आणि तुमच्यासारख्या डिशवर धावलो तर.”
  
  
  ती खाली बसली, तिच्या कोपरावर टेकली आणि विचार केला: "ठीक आहे ... तू बरोबर आहेस." तिने उशी जमिनीवर फेकली आणि पलंगावरून ब्लँकेट काढू लागली.
  
  
  मी उशी परत फेकली. "आम्ही ते कसे खेळलो हे महत्त्वाचे नाही, ते किशोरवयीन असेल, परंतु मी रात्र जमिनीवर घालवली तर मला शापित होईल." मी घाईघाईने माझा टाय सैल करायला सुरुवात केली. तिने माझ्याकडे विस्तीर्ण डोळ्यांनी पाहिले आणि तरुण दिसत होते. "मी... मी तुम्हाला चेतावणी देत आहे," ती चेतावणी टोन कायम ठेवण्याचा प्रयत्न करत म्हणाली, "मी... मी करणार नाही... मी नाही..." आणि शेवटी ती बडबडली, "मी' मी कुमारी आहे."
  
  
  माझा हात माझ्या टायच्या गाठीवर गोठला. मुद्दा असा आहे की मी तिच्यावर विश्वास ठेवला. पंचवीस वर्षांची, लुसलुशीत, सेक्सी, बेली डान्सर, गुप्तहेर... कुमारी.
  
  
  मी माझे अंडरवेअर चालू ठेवले आणि लढा बंद केला. मी बेडवर बसलो आणि सिगारेट पेटवली. "तुझं नाव काय आहे?" - मी तिला हळूवारपणे विचारले.
  
  
  "लीला," ती म्हणाली.
  
  
  “ठीक आहे, लीला. आम्ही आमचे संबंध काटेकोरपणे राजकीय ठेवू."
  
  
  मी चादरीखाली रेंगाळलो आणि पटकन तिच्याकडे पाहिले. ती माझ्या पाठीशी उभी राहिली आणि तिचे डोळे मिटले होते.
  
  
  राजकारण विचित्र बेडफेलो बनवते.
  
  
  
  
  
  
  अकरावा अध्याय.
  
  
  
  
  
  पहाट झाली होती, पण अजून फारशी उजाडली नव्हती. हॉटेलच्या लॉबीत अजूनही दिवे चालूच होते आणि रात्रीच्या कारकुनाला दिवसरात्र कष्टाची भावना होती. गडद हिरव्या रंगाच्या एका परिचराने गालिच्यावर व्हॅक्यूम क्लिनर हलवला. त्याची गर्जना रिकाम्या सभागृहातून गुंजत होती. सुधारणा: लॉबी पूर्णपणे रिकामी नाही.
  
  
  त्याचा चेहरा सैन्य भरतीच्या पोस्टरसारखा होता. प्रत्येकजण गोरा, निळा-डोळा, तरुण आणि मस्त आहे. महाग अमेरिकन सूट. पण हाताखाली थोडी ढेकूण. अंदाजे जेथे होल्स्टर लटकले आहे. आणि डोळ्याभोवती थोडीशी थंडी. आणि सकाळी पाच वाजता वर्तमानपत्र वाचत तो हॉलमध्ये नक्की काय करत होता. कुमारी देवी माझ्या पलंगावर होती, त्याची नाही.
  
  
  तो कोण होता हे मला माहीत होतं. जॅक आर्मस्ट्राँग, ए
  
  
  सर्व-अमेरिकन चिन्ह.
  
  
  मी खोली सोडल्यावर माझ्या मनात फक्त निद्रानाशासाठी ब्लॉकभोवती फिरणे एवढेच होते. आता मी कार घेऊन रीअरव्ह्यू मिररमध्ये पाहण्याचा निर्णय घेतला.
  
  
  आणि, अर्थातच, एक काळा रेनॉल्ट. त्यांनी हॉटेलसमोरील जागा सोडली. मला फक्त त्याच्या देखाव्याची झटपट छाप मिळाली. गडद केसांचा आणि वजनदार. पण तो अरबसारखा दिसत नव्हता. ही सर्व मुले कोण होती? आणि अल-शैतानचा त्याच्याशी काय संबंध आहे?
  
  
  मी हायसोड रस्त्यावर उजवीकडे वळलो.
  
  
  रेनॉल्ट हायसोड रस्त्यावर उजवीकडे वळले.
  
  
  ते आता अचानक माझ्या मागे का लागले होते? तेल अवीव वरून जाताना कोणीही माझा पाठलाग केला नाही. आणि काल माझ्या मागचा रस्ता मोकळा होता. मग आता का?
  
  
  कारण आत्तापर्यंत त्यांना माहीत होतं की मी कुठे जात आहे. अमेरिकन कॉलनी. शांडा स्नान. मी शांडस्नानात जाणार आहे याची त्यांना खात्री झाली आणि तिथून शवागारात जाईन असे त्यांनी ठरवले. आता काय अपेक्षा करावी हे त्यांना कळत नव्हते. त्यामुळे माझ्यावर सावली होती.
  
  
  की माझ्यावर मारेकरी होता?
  
  
  मी पुन्हा मागे वळलो. तो पुन्हा वळला.
  
  
  मी रॅम्बन स्ट्रीटच्या अगदी टोकाला थांबलो, अजूनही झोपलेल्या शहराकडे दुर्लक्ष केले. मी इंजिन चालू सोडले आणि बंदूक बाहेर काढली.
  
  
  रेनॉल्टने गाडी चालवली.
  
  
  मारेकरी नाही.
  
  
  गरज नाही.
  
  
  ॲग्रॉन स्ट्रीटवरून एक कार वर आली. तरुण प्रेमी सूर्योदयाचे कौतुक करण्यासाठी येतात.
  
  
  बहुधा जेरुसलेम सोडण्याची वेळ आली होती.
  
  
  जर रॉबीचा संपर्क अजूनही येथेच असता (जर रॉबीचा येथे संपर्क सुरू झाला असता), तर त्या व्यक्तीने सावल्या पाहिल्या असत्या आणि प्लेगप्रमाणे मला टाळले असते. सावलीची सावली? काळजी नाही. हे ठराविक छोटे भाडोत्री होते. शांदा? शिन बेट हे तपासेल. पण बहुधा तो किरकोळ कट असावा. मी अरब दहशतवाद्यांना शोधत होतो. आणि मी अजून एकही अरब पाहिलेला नाही.
  
  
  जेरुसलेम सोडण्याची वेळ आली होती.
  
  
  मला नेमके कुठे जायचे आहे हे माहीत होते.
  
  
  प्रश्न होता, सावल्यांना कळलं का?
  
  
  मी सिगारेट पेटवली, संगीत चालू केले आणि खिडकीतून माझ्या चेहऱ्यावर सूर्यप्रकाश पडू दिला. मी डोळे मिटले.
  
  
  आणि जॅकलीन रेन माझ्या डोक्यात नाचली.
  
  
  जॅकलिन रेन कुठे बसते?
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  मी एसीटेटचा तुकडा वापरला आणि लॉक जागेवर क्लिक केला.
  
  
  तिला झोप आली नाही.
  
  
  जेव्हा मी दार उघडले तेव्हा तिच्या चेहऱ्यावर दिसणारा भाव हा शांत भयपटाचा विरोधाभास होता. ती मीच असल्याचे पाहून तिने उसासा टाकला आणि उशाकडे झुकली.
  
  
  मी म्हणालो, "तुला बोलायचं होतं."
  
  
  ती म्हणाली, अरे देवाचे आभार.
  
  
  मी खुर्चीवरून लेस पेग्नोअर फेकून दिले आणि बसलो. जॅकलिनने तिच्या ओठांवर बोट ठेवले. "सावध," ती कुजबुजली, "बॉब - तो समोरच्या खोलीत राहतो."
  
  
  मी तिला सांगितले की मला माहित आहे की ते एकत्र नोंदणीकृत आहेत की नाही हे मी तपासत आहे. तिने सिगारेट मागितली. मी तिला बॅकपॅक फेकून दिले. तिने तिचे सोनेरी केस चेहऱ्यावरून घासले, तिचा हात किंचित थरथरत होता. चेहरा किंचित सुजलेला आहे.
  
  
  तिने सामना उडवला. "तुम्ही मला तुमच्यासोबत घेऊन जाल?"
  
  
  "मला शंका आहे," मी म्हणालो. "पण तू मला पटवण्याचा प्रयत्न करू शकतोस."
  
  
  ती माझी नजर पाहिली आणि किंचित पुढे झुकली, तिचे स्तन तिच्या हिरव्या लेसच्या कपड्यातून बाहेर पडत होते...
  
  
  “तर्काने,” मी जोडले. "म्हणून तुमची सुंदर ट्रंक जिथे आहे तिथे ठेवा."
  
  
  तिने घोंगडी उचलली आणि रडकून हसली. "तुझ्याकडे माझे सर्व हृदय आहे."
  
  
  "मी सर्व कान आहे. तुला बोलायचे आहे का - की मी निघून जावे असे तुला वाटते का?"
  
  
  तिने माझ्याकडे बघून उसासा टाकला. "मी कुठून सुरुवात करू?"
  
  
  "लॅमॉट कोण आहे?"
  
  
  "मला... मला माहीत नाही."
  
  
  “बाय, जॅकलीन. छान गप्पा मारल्या."
  
  
  "नाही!" - ती कठोरपणे म्हणाली. "मला माहित नाही. तो कोण आहे हे मला फक्त माहीत आहे."
  
  
  "तुम्ही त्याला किती दिवसांपासून ओळखता?"
  
  
  "सुमारे दोन महिने."
  
  
  "ठीक आहे. मी विकत घेईन. कुठे भेटलास?"
  
  
  "दमास्कस मध्ये."
  
  
  "कसे?"
  
  
  "पार्टीमध्ये."
  
  
  "कुणाचे घर?"
  
  
  “घरात नाही. रेस्टॉरंटमध्ये"
  
  
  "खाजगी पार्टी की व्यावसायिक पार्टी?"
  
  
  "मला समजले नाही".
  
  
  "खाजगी पार्टी की व्यावसायिक पार्टी?"
  
  
  "तुम्ही हे तपशील का विचारत आहात हे मला समजत नाही."
  
  
  कारण कोणी खोटे बोलत आहे की नाही हे शोधण्याचा उत्तम मार्ग म्हणजे मशीनगनच्या गोळ्यांसारखे प्रश्न विचारणे. प्रश्न काय आहेत हे महत्त्वाचे नाही. वेग महत्त्वाचा आहे. केवळ एक व्यावसायिक हे त्वरीत करू शकतो. आणि फक्त एक व्यावसायिक ज्याची चांगली तालीम झाली आहे. जॅकलिन रेन, ती कोणीही असली तरी ती व्यावसायिक नव्हती.
  
  
  "खाजगी पार्टी की व्यावसायिक पार्टी?"
  
  
  "व्यवसाय,"
  
  
  "कोणाची?"
  
  
  "ऑइलमेन कॉन्फरन्स".
  
  
  "परिषदेत सहभागी झालेल्या कंपन्यांची नावे सांगा."
  
  
  "Trans-Com, Fresco, S-Standard, मला वाटते. मला..."
  
  
  "तू तिथे कसा गेलास?"
  
  
  "मी... मित्रासोबत आहे."
  
  
  "काय मित्रा?"
  
  
  "माणूस. हे खरोखर महत्वाचे आहे का? मी…"
  
  
  "काय मित्रा?"
  
  
  "त्याचे नाव आहे - त्याचे नाव जीन मॅन्टेउ आहे."
  
  
  खोटे बोलणे.
  
  
  "सुरू."
  
  
  "कशाबरोबर?"
  
  
  "मंटो. मित्र? की तो तुमचा प्रियकर होता?
  
  
  "प्रियकर". ती शांत स्वरात म्हणाली.
  
  
  "सुरू."
  
  
  "काय? देवा! काय?"
  
  
  "लॅमॉट. लॅमॉटसाठी तुम्ही मंटोला सोडले. तर तुम्हाला बॉब लामोटाबद्दल काय माहिती आहे?
  
  
  "मी तुला सांगितलं. खास काही नाही. मी... मला माहीत आहे की तो काहीतरी वाईट कामात गुंतला आहे. ते मला घाबरवते. मला पळून जायचे आहे."
  
  
  "मग? तुला काय थांबवत आहे".
  
  
  "त्याला...त्याला माहीत आहे."
  
  
  "कसे?"
  
  
  शांतता. मग: “त्याला... त्याच्याकडे दोन माणसे माझ्याकडे पहात आहेत. मला माहित नाही असे मी ढोंग करतो. पण मला माहित आहे. ते पाहत आहेत. मला वाटते की मी पळून जाण्याचा प्रयत्न केला तर ते मला मारतील. मला वाटते की आम्ही काय म्हणत आहोत हे त्यांना कळले तर ते मला मारतील.”
  
  
  शांतता.
  
  
  "सुरू."
  
  
  "तुला काय पाहिजे?"
  
  
  "खरं आहे ना. शीर्षस्थानी प्रारंभ करा. तेल परिषदेत तुम्ही कोणासोबत होता?
  
  
  क्षणभर मला वाटलं ती बेशुद्ध पडेल. तिचे शरीर घसरले आणि तिच्या पापण्या थरथरू लागल्या.
  
  
  “तुम्हीही मला सांगाल. मला आधीच माहित आहे".
  
  
  ती बेहोश झाली नाही. ती फक्त रडत होती. ती ओरडली आणि भिंतीकडे वळली.
  
  
  "टेड जेन्स. बरोबर? तो दमास्कसमध्ये ट्रान्स-कॉम ऑइलसाठी काम करतो. निदान तो त्याच्या कामाचा भाग आहे. आणि तू ते हिऱ्याच्या झुमक्यांसाठी विकलेस.” जेन्साने मिलीची चौकशी कशी केली याचा मी विचार केला. मिलीला पैशाची काळजी आहे का? आता हे सर्व अर्थपूर्ण आहे, अरेरे. "आणि तू त्याला जवळजवळ मारलेस, तुला माहिती आहे."
  
  
  "हे करू नका, प्लीज!"
  
  
  “तुम्ही अशा गोष्टी ऐकण्याइतके मऊ नाही आहात. काय चालले आहे असे तुम्हाला वाटते?
  
  
  ती खाली बसली. “बॉबला फक्त अपार्टमेंटच्या चाव्या हव्या होत्या. तो म्हणाला की त्याला फक्त टेडचे अपार्टमेंट वापरण्याची गरज आहे, जे कोणालाच कळणार नाही. की आपण श्रीमंत होऊ."
  
  
  "तो टेडच्या अपार्टमेंटमध्ये काय करत होता?"
  
  
  तिने मान हलवली. "मी तिथे नव्हतो".
  
  
  "टेड कुठे होता?"
  
  
  "तो...तो बेरूतला होता"
  
  
  "तो कधी निघाला?"
  
  
  "माहित नाही. मला वाटते बुधवारी."
  
  
  "बारावा?"
  
  
  तिने खांदे उडवले. "कदाचित. मला वाटते".
  
  
  मी ते बाहेर काढले. जेन्सने बुधवारी बाराव्या दिवशी दमास्कस सोडले. तो बैरूतला गेला आणि त्याला एका कारने धडक दिली. "मंगळवार," तो म्हणाला. त्यामुळे मंगळवारी अठरावा होता. तो ऍरिझोनामध्ये दिसला त्या वेळेशी जुळवून घेण्याची ही वेळ होती. त्याने ज्या पद्धतीने ते सांगितले, त्याला तो AX शी संबंधित आहे असे वाटले नाही.
  
  
  हाच मार्ग असायला हवा होता.
  
  
  कदाचित फॉक्सशी संबंधित असेल.
  
  
  फॉक्सचे अपहरण पंधरा तारखेला झाले. लॅमोथने जीन्सचे अपार्टमेंट कधी वापरण्यास सुरुवात केली याबद्दल.
  
  
  आणि रॉबी या प्रकरणाबद्दल उत्सुक होऊ लागला.
  
  
  आणि कोणाला माहित होते की ते गरम होत आहे. "जॅक्सन रॉबीने पहिल्यांदा कधी कॉल केला?"
  
  
  तिने जास्त वेळ संकोचही केला नाही. “एका संध्याकाळी उशीरा. कदाचित सकाळी एक वाजता."
  
  
  "आणि टेड तिथे नव्हता."
  
  
  तिने मान हलवली.
  
  
  "आणि लॅमॉट होता."
  
  
  तिने होकार दिला.
  
  
  “आणि तू त्याला फोन दिलास. तू म्हणालास, "फक्त एक मिनिट, मी टेडला कॉल करेन." आणि तू लामोटा आणि रॉबीला फोन लावलास."
  
  
  तिने होकार दिला.
  
  
  "आणि त्यानंतर त्याने चावी मागितली."
  
  
  आणखी एक होकार.
  
  
  आणि त्यानंतर जेन्सला गोळ्या घालण्यात आल्या.
  
  
  आणि लॅमॉट रॉबीच्या कॉलला उत्तर देत मागे राहिला. रॉबी तपासाच्या प्रगतीचा अहवाल देतो.
  
  
  म्हणून, जेव्हा रॉबीला शैतान सापडला तेव्हा लॅमॉटला त्याबद्दल माहित होते आणि त्याने कोणालातरी सांगितले. आणि त्याने रॉबीचा खून केला.
  
  
  "आणखी एक प्रश्न. पहिल्या दिवशी मी इथे आलो. तुम्हाला मैफिलीला घेऊन जाण्यासाठी हे आमंत्रण आहे. LaMotte ला खरंच वाटलं होतं की मी तुझ्या कुशीत पडेन आणि तुझ्या कानात राज्याची रहस्ये कुजबुजायला लागेन?”
  
  
  "नाही," तिने हळूच उत्तर दिले. “ती माझी कल्पना होती. मी त्याला सांगितले की मला वाटले की मी तुम्हाला तुमच्या केसबद्दल बोलू शकेन. पण मला फक्त तुझ्यासोबत एकटं राहायचं होतं... तुला मदत मागायची होती.
  
  
  “आणि तू मला गुंडगिरीबद्दल काही कथा सांगायचा विचार करत होतास. मुलगी अडचणीत आहे."
  
  
  तिने डोळे मिटले. "मी संकटात आहे."
  
  
  मी उठतो.
  
  
  तिचे डोळे उघडले आणि घाबरले. "कृपया!" तिने भीक मागितली. “तू मला सोडून जाऊ शकत नाहीस. टेड जिवंत आहे आणि देव जाणतो मला खूप माफ करा. मी सर्वकाही ठीक करेन. मी तुला मदत करेन".
  
  
  "टोकियो रोझने तेच सांगितले."
  
  
  "खरंच! मी करीन. मी... मी बॉबकडून काहीतरी शिकून तुला सांगेन.
  
  
  मी बेडवरून सिगारेट घेतली. मी एक पेटवली आणि बॅकपॅक खिशात ठेवला. मी तिला काही विचार करून सूचना दिल्याचे दिसते. मी म्हणालो, “तुम्ही बघा,” मी म्हणालो, “जर तुमचा मित्र लॅमॉटला कळले की मी इथे आहे आणि तुम्ही अचानक प्रश्न विचारत आहात, तर तो हे सर्व एकत्र करण्याइतका हुशार असेल. याचा अर्थ तू मेला आहेस"
  
  
  मी दरवाजापाशी गेलो आणि शांतपणे ते उघडले. सभागृहात कोणीच नाही. डोळे दिसत नाहीत. LaMotte च्या खोलीतून घोरण्याचे आवाज. मी आत जाऊन दरवाजा बंद केला. मी माझी सिगारेट ऍशट्रेमध्ये खुर्चीजवळ ठेवली.
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. "मला माहिती हवी आहे आणि मला ती आज रात्री हवी आहे."
  
  
  तिने जोरात गिळले. "तुला खात्री आहे की बॉबला कळणार नाही की तू इथे होतास?"
  
  
  मी भुवया उंचावल्या. "मी कधीच सांगणार नाही."
  
  
  तिने उसासा टाकून होकार दिला.
  
  
  मी हसलो आणि निघालो.
  
  
  कोणत्याही प्रकारे, ते कार्य केले आणि मी त्यात आनंदी होतो. कदाचित तिला काही माहिती मिळू शकेल. मला याबद्दल खूप शंका होती, परंतु कदाचित ती करू शकेल. दुसरीकडे - आणि बहुधा - जर लॅमोथे हुशार असते, तर त्याला माहित असते की मी तिथे आहे.
  
  
  जॅकलिनच्या खोलीत सिगारेटचे दोन बट होते.
  
  
  सोन्याचे टोकदार ओकुली, चिन्ह म्हणून वाचनीय. "कार्टर येथे होता" असे लिहिलेले चिन्ह.
  
  
  मी परत वरच्या मजल्यावर जाऊन झोपलो. लीला तिथेच होती, अजूनही झोपलेली होती.
  
  
  मी खूप थकलो होतो, मला पर्वा नव्हती.
  
  
  
  
  
  
  अध्याय बारावा.
  
  
  
  
  
  मी स्वप्नात पाहिले की मी वाळवंटात कुठेतरी पडलो आहे, आजूबाजूला केशरी दगडांनी वेढलेले आहे आणि दगड सैतानाच्या आकारात बदलले आणि आग आणि धूर श्वास घेऊ लागले. मला उष्णता आणि माझा स्वतःचा घाम जाणवला, परंतु काही कारणास्तव मी हलू शकलो नाही. दुस-या दिशेला जांभळ्या रंगाचे डोंगर, थंड आणि सावली आणि अंतरावर पितळी घोडीवर एकटा स्वार होता. एक गुळगुळीत दगड माझ्या समोर जमिनीवरून उठला. दगडावर लिहिले होते. मी वाचा: "येथे निक कार्टर आहे." मला माझ्या डोक्याच्या बाजूला काहीतरी थंड वाटले. मी मान हलवली. तो हलला नाही, मी माझे डोळे उघडले.
  
  
  बॉब लॅमॉट माझ्यावर उभा राहिला. “काहीतरी थंड” ही बंदुकीची नळी होती. मी डावीकडे पाहिले. पलंग रिकामा होता. लीला तिथे नव्हती.
  
  
  माझे विचार पूर्वीच्या दृश्याकडे परतले. मी आज सकाळी हॉलवेमध्ये उभा आहे. लॅमोटेच्या दारासमोर उभा आहे. आक्रमणाची किंमत मोजणे. मी ते सोडून दिले. मी बहुधा परिस्थितीतून पळत गेलो आणि ठरवले की संवाद चालणार नाही.
  
  
  मी (माझी बंदूक थेट त्याच्या डोक्याकडे दाखवली): ठीक आहे, लॅमॉट. तुम्ही कोणासाठी काम करता ते मला सांगा आणि मी त्यांना कुठे शोधू शकेन.
  
  
  लॅमॉट: मी नाही केले तर तू मला मारशील, नाही का?
  
  
  मी: एवढंच.
  
  
  लॅमॉट: आणि मी ते केले तर तुम्ही मला पाच द्याल? मला विश्वास ठेवणे कठीण जाते, मिस्टर मॅकेन्झी.
  
  
  मी: जोखीम घ्या.
  
  
  लॅमॉट (कुठूनही चाकू बाहेर काढतो आणि अनाठायीपणे माझ्या बाजूला वार करतो): अगं! अरेरे!
  
  
  मी: बाम!
  
  
  असे नाही की मला LaMotte एक नायक वाटते. जे पुरुष पन्नास डॉलरचे टाय घालतात त्यांना त्यांची मान सुरक्षित ठेवायला आवडते. मला वाटले की तो शक्यतांचे कौतुक करेल. जर तो बोलला नसता तर मला त्याला मारावे लागले असते. जर तो बोलला तर मला त्याला मारावे लागेल. मी काय करू शकतो? अल-शैतानला चेतावणी देण्यासाठी त्याला जिवंत सोडू? मी तिथे पोहोचण्यापूर्वी ते त्यांचे लपण्याचे ठिकाण हलवतील आणि मी जे काही मारले ते सापळा होईल. आणि लॅमॉट त्याला परवानगी देण्याइतका हुशार होता. त्यामुळे मला कोणतेही उत्तर देण्याऐवजी - कदाचित चुकीच्या उत्तराव्यतिरिक्त - त्याने मला मारण्याचा प्रयत्न केला, आणि मला त्याला मारावे लागेल. (हे एक आनंदी शेवट असलेले एक दृश्य होते.) एकतर, मला कोणतीही खरी माहिती मिळणार नाही आणि कदाचित एक मौल्यवान संकेत मारून टाकेल.
  
  
  त्यामुळे त्याच्यासोबत काहीतरी वेगळं करेन या विचाराने मी LaMotte च्या दारातून निघालो.
  
  
  इतकंच.
  
  
  “ठीक आहे, तुम्ही शेवटी जागे आहात,” तो म्हणाला. "हात वर करा."
  
  
  लॅमोथेने हजार डॉलर्स सारखे कपडे घातले होते आणि त्याच्या चेहऱ्यावरून झिझानीच्या लाटा उसळल्या. सारा म्हणाली की तो "अगदी देखणा" आहे - जो माणूस आला आणि जेन्स असल्याचे भासवत होता - पण तो मला बिघडलेल्या मुलासारखा दिसत होता. ओठ खूप मऊ आहेत. उदास डोळे.
  
  
  "हो," मी म्हणालो. “सेवेबद्दल धन्यवाद. वाजणाऱ्या अलार्मला उठणे हे नरक आहे. तर आता मी उठलो आहे, मी तुला काय देऊ शकतो?"
  
  
  तो हसला. “तू मरू शकतोस. मला वाटते की ते मला अनुकूल होईल."
  
  
  मी हसलो. “हे मूर्खपणाचे ठरेल, लॅमॉट. प्रथम, तुमचा आवाज टेपवर रेकॉर्ड केला जातो. तू दार उघडल्यावर गाडी सुरू केलीस.” तो खोली आजूबाजूला पाहू लागला. "अं," मी म्हणालो. "तुम्ही दिवसभर पाहिले तर तुम्हाला ते सापडेल याची मला शंका आहे." मी माझे ओठ चावले. "तुम्हाला इतका वेळ शोधण्यासाठी वेळ असल्यास."
  
  
  तो सापडला नाही कारण तो तिथे नव्हता. मला माहित आहे की ते अप्रिय आहे, परंतु कधीकधी मी खोटे बोलतो.
  
  
  “आता मुद्दा असा आहे,” मी शांतपणे पुढे म्हणालो, “माझ्या मित्रांना मी आतापर्यंत गोळा केलेली काही तथ्ये माहीत आहेत. यासह: "मी त्याच्याकडे पाहत होतो," तुमच्या उपस्थितीची वस्तुस्थिती. जर तुम्ही मला मारले तर तुम्ही मेले आहात. जर तुम्ही मला जगू दिले तर ते तुम्हाला जगू देतील, जर तुम्ही चूक केलीत आणि आम्हाला शैतानकडे नेले तर. ”
  
  
  त्याचे डोळे अरुंद झाले, मला वाचण्याचा प्रयत्न करत होते. बंदूक स्थिर राहिली, आता माझ्या छातीकडे बोट दाखवली. माझ्यातला काही भाग हसायचा होता. हे शस्त्र 25 कॅलिबर बेरेटा होते. जेम्स बाँड पिस्तूल. बरं, नक्कीच, लॅमॉटकडे जेम्स बाँड बंदूक असेल.
  
  
  त्याने मान हलवली. "मला वाटत नाही की मी तुझ्यावर विश्वास ठेवतो."
  
  
  "मग तू मला का मारत नाहीस?"
  
  
  "हे करण्याचा माझा पूर्ण हेतू आहे."
  
  
  "पण आधी नाही... काय? जर तुझ्या मनात फक्त खूनच असेल तर मी उठण्यापूर्वी तू मला गोळ्या घालशील."
  
  
  त्याला राग आला. "मला संरक्षण मिळणे आवडत नाही." तो चिडलेला वाटत होता. “सर्वात कमी म्हणजे, जेव्हा संभाव्य प्रेत हे करतात. तुला किती माहिती आहे ते मला सांगावेसे वाटते. आणि तू कोणाला, कोणाला सांगितलास.”
  
  
  मी: आणि मी नाही केले तर तू मला मारशील, नाही का?
  
  
  लॅमॉट: तेच.
  
  
  मी: आणि मी हे केले तर तू मला जगू देशील? माझा विश्वास बसत नाही, मिस्टर लॅमॉट.
  
  
  लॅमॉट: स्निक...
  
  
  मी (माझा हात एका जोरदार फटक्याने पुढे सरकतो ज्यामुळे बेरेटा त्याच्या हातातून हिसकावून घेतो, माझे पाय पुढे सरकतात आणि जमिनीवर पडतात, माझा गुडघा त्याच्या पोटाला अभिवादन करण्यासाठी येतो आणि माझा हात त्याच्या पाठीमागील क्लीव्हरसारखा असतो. तो अजूनही त्याच्या पोटावर आघातातून पुढे पडला असताना मान): आणि आता - तुम्ही काय म्हणता, तुम्हाला काय जाणून घ्यायचे होते?
  
  
  लॅमॉट (उतरतो, पण नंतर मला त्याच्याबरोबर घेऊन जातो, आता माझ्या वर, त्याचे हात माझ्या मानेवर आणि त्याच्या पट्ट्याचे बकल माझ्या पोटात छिद्र करते): अग! अरेरे!
  
  
  मी: बाम!
  
  
  त्या मूर्ख बास्टर्डने उशीखालून माझी बंदूक काढली आणि जॅकेटच्या खिशात घातली. तेच, मी त्याच्या खिशातून उचलत असताना मला कळले.
  
  
  त्याच्या तोंडातून रक्त वाहत होते आणि त्याच्या जॅकेटच्या बाजूला एक डाग तयार होत होता. जर तो जिवंत असेल तर तो नरकापेक्षा वेडा होईल. असा चांगला सूट उद्ध्वस्त झाला आहे.
  
  
  मी त्याचे शरीर ढकलले, खिसे शोधले आणि चाव्या सापडल्या. त्याला इतर कशाचाही फरक पडत नव्हता. मला वाटलं तसा त्याचा आयडी वाचला. "फ्रेस्को ऑइलचे रॉबर्ट लॅमॉट." घराचा पत्ता दमास्कसमधील एक रस्ता होता.
  
  
  मी कपडे घालू लागलो.
  
  
  दार उघडले.
  
  
  कॉटन स्कर्ट आणि ब्लाउजमध्ये लीला. तिचे केस विणलेले आहेत. चिकट स्ट्रॉबेरी जामचा एक छोटासा कण तिच्या तोंडाजवळ आनंदाने विसावला. "तू उठलास," ती म्हणाली. "मला तुला उठवायचं नव्हतं, म्हणून मी नाश्ता करायला गेलो..."
  
  
  "काय झाले?" मी बोललो. - "तुम्ही शरीर कधी पाहिले नाही?"
  
  
  तिने दार बंद केले आणि त्याकडे झुकले, मी सांगू शकतो की तिला खेद वाटला तिने ब्रेक घेतला होता...
  
  
  "तो कोण आहे?" ती म्हणाली.
  
  
  “ज्याला अंथरुणावर राहायला हवे होते. आम्ही हे नंतर हाताळू. दरम्यान, तुम्ही माझ्यावर उपकार करावेत अशी माझी इच्छा आहे.”
  
  
  मी तिला उपकाराबद्दल सांगितले. ती करायला गेली.
  
  
  मी दारावर डू नॉट डिस्टर्ब चिन्ह टांगले आणि लामोटेच्या खोलीत गेलो.
  
  
  दोन हजार डॉलर अमेरिकन पैसे. चौदा सूट, तीन डझन शर्ट आणि तितक्याच टाय. दीड पौंड उच्च दर्जाचे हेरॉईन आणि एक लहान गुच्ची लेदर केस आणि तोफखानाच्या सर्व सामानासह. गुच्चीच्या मनात नेमके काय होते ते नाही.
  
  
  अजून काही नाही. धनादेश नाहीत. अक्षरे नाहीत. फोन नंबर असलेले ब्लॅक बुक नाही. मी त्याच्या फोनवर गेलो.
  
  
  "होय साहेब?" ऑपरेटरचा आवाज आनंदी होता.
  
  
  हा 628 मधील मिस्टर लॅमॉट आहे. मला जाणून घ्यायचे आहे, कृपया, माझ्याकडे काही संदेश असतील तर? "
  
  
  "नाही सर," ती म्हणाली. "आज सकाळी फक्त तुमच्याकडे आहे."
  
  
  "मिस्टर पियर्सनचा एक?"
  
  
  "नाही, सर," ती म्हणाली, "मिस्टर अल-यामरूनकडून."
  
  
  "अरे हो. या. मला समजले. ऑपरेटर, मला हे जाणून घ्यायचे आहे - मी कदाचित आज संध्याकाळी चेक आउट करत आहे आणि मला खर्चाचे खाते लिहावे लागेल - माझ्याकडे बरेच लांब अंतराचे कॉल बाकी आहेत का?"
  
  
  ती म्हणाली मला दुसऱ्याशी बोलायला लागेल. तर, फक्त एक सेकंद, सर. क्लिक करा, क्लिक करा, कॉल करा.
  
  
  मी जिनिव्हाला केलेला एकच कॉल होता. मी नंबर लिहून घेतला.
  
  
  मी बाहेरील ऑपरेटरशी कनेक्ट होण्यास सांगितले आणि केलीला परतावा मागितला.
  
  
  जॅकलीनकडून मला काय शिकायला मिळाले ते मी त्याला सांगितले. केली शिट्टी वाजवली. "मला एकटे झोपायला लावण्यासाठी हे जवळजवळ पुरेसे आहे." तो थांबला आणि पुढे म्हणाला, "जवळजवळ, मी म्हणालो."
  
  
  "तुम्हाला हॉटेल तपासण्याची संधी मिळाली आहे का?"
  
  
  "हो आणि नाही. हे ठिकाण गोंगाटमय आहे. अबू धाबीचा एक विशिष्ट तेल शेख सर्व वेळ मजला व्यापतो. गायीला चार बायका, डझनभर सहाय्यक आणि वैयक्तिक नोकरांचा स्टाफ आहे. स्वतःचा आचारी."
  
  
  "मग याचा आमच्याशी काय संबंध?"
  
  
  “तुमचे गॅस आणि इलेक्ट्रिक बिल इतके जास्त का आहे हे तुम्हाला जाणून घ्यायचे आहे. कार्टर, इतके अधीर होऊ नकोस. याचा आमच्याशी काय संबंध आहे की शेख त्यांच्या तिजोरीत असल्याने त्यांना सर्वत्र सुरक्षा आहे. आणि मी भीक मागू शकत नाही किंवा माहिती विकत घेऊ शकत नाही, मला ती चोरण्याचा प्रयत्न करावा लागेल, तुम्हाला माहिती आहे? आणि ज्या प्रकारे गोष्टी एकत्र केल्या जातात, रॉबीने कॉल केलेल्या आठवड्याची अतिथी यादी चोरणे हे दशलक्ष डॉलर्सची चोरी करण्याइतके कठीण आहे. मी तुम्हाला आजूबाजूला विचारून एवढेच सांगू शकतो की त्या आठवड्यात तेल संमेलन होते. हॉटेल अमेरिकन प्रकार आणि अनेक गल्फ कोस्ट अरब शेखांनी भरलेले होते."
  
  
  "हॉटेल स्टाफचे काय?"
  
  
  "काहीच मनोरंजक नाही. परंतु संपूर्ण सादरीकरणास बरेच दिवस लागतील. आणि तसे, मी काय शोधत आहे? मित्र की शत्रू? रॉबीने मला बोलावले.
  
  
  माहिती मिळवण्यासाठी मी एक मित्र होतो की त्याने संशयिताला प्रकरण घडवून आणण्यासाठी फोन केला होता?
  
  
  "अगदी बरोबर."
  
  
  "हो, नक्की काय?"
  
  
  "नक्की हाच प्रश्न आहे."
  
  
  "तू मोहक आहेस, कार्टर, तुला माहित आहे?"
  
  
  “त्यांनी मला सांगितले, केली. त्यांनी मला तेच सांगितले आहे."
  
  
  मी फोन ठेवला आणि LaMotte च्या कपाटात गेलो. मी एक मोठी Vuitton सुटकेस पाहिली. दोन हजार डॉलर किमतीचे सामान. आपण स्वत: ला अधिक महाग शवपेटी खरेदी करू शकत नाही. वीस मिनिटांनंतर लॅमॉट आत होता. अंत्यसंस्कार सेवा सोपी होती, परंतु चवदार होती. मी "बोन व्हॉयेज" म्हटले आणि "आमेन" जोडले.
  
  
  लीला शॉपिंग ट्रिपवरून परतली. ती ड्रुझची मोठी टोपली घेऊन जात होती.
  
  
  "तुला प्रॉब्लेम आहे का?"
  
  
  तिने मान हलवली.
  
  
  मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. एक तीस वाजले होते. “ठीक आहे,” मी म्हणालो. "मग आपण पुढे जाणे चांगले."
  
  
  
  
  
  
  तेरावा अध्याय.
  
  
  
  
  
  डॉ. राड यांच्या इस्लामिक संस्कृतीवरील व्याख्यानासाठी बॉलरूममध्ये दोनशेहून अधिक लोक जमले होते, मायक्रोफोन्सने झाकलेल्या प्लॅटफॉर्मसमोर फोल्डिंग खुर्च्यांच्या रांगा भरल्या होत्या, विनम्र खोकल्या आणि सुगंधी सुगंधाने हवा भरली होती.
  
  
  गर्दीत बहुतेक पर्यटक, बहुतेक अमेरिकन आणि बहुतेक महिलांचा समावेश होता. हे व्याख्यान पॅकेजचा एक भाग असणार होते, त्यासोबत मोफत विमानतळ बदली, शहराची बस फेरफटका आणि रात्रीची खास प्रेक्षणीय स्थळे पाहणे. तेथे हायस्कूलच्या विद्यार्थ्यांचा वर्गही होता आणि सुमारे वीस अरब, काही सूट आणि पांढरे केफिया परिधान केलेले, सामान्य अरब पुरुषांचे शिरोभूषण. बाकीचे वाहते झगे, फुलर हेडड्रेस आणि गडद चष्म्यांमध्ये लपलेले होते.
  
  
  आणि मग मॅकेन्झी - लीला आणि मी होतो. फक्त लीलाला क्लृप्तीसाठी गडद चष्म्याची गरज नव्हती. राखाडी आणि काळा बुरखा आणि तंबूसारखा झगा, ती व्यावहारिकपणे फॅब्रिकच्या बोल्टच्या वेशात होती.
  
  
  हे माझ्यासाठी आलेले सर्वोत्तम होते आणि ते वाईट नव्हते. मला लॉबीमधले लेक्चर साइन आठवले आणि लीलाला आम्हाला पोशाख खरेदी करण्यासाठी आणि कव्हरसाठी फुल ड्रेस युनिफॉर्ममध्ये अरबांची टोळी भरती करण्यासाठी पाठवले.
  
  
  कोणीही आपले अनुसरण न करता शहर सोडण्याचा एक मार्ग.
  
  
  डॉ जमील राड यांनी उपस्थितांच्या प्रश्नांना उत्तरे दिली. राड बुडलेले गाल आणि जवळचे डोळे असलेला एक लहान, आंबट माणूस होता. हाफियाने त्याचा डोकावणारा चेहरा तयार केला आणि त्याला पडद्याच्या खिडकीतून पाहण्यास भाग पाडले.
  
  
  इस्लामिक संस्कृतीचे पाश्चात्यीकरण झाले आहे का?
  
  
  नाही. त्याचे आधुनिकीकरण करण्यात आले आहे. उत्तर चालूच राहिले. स्त्रिया त्यांच्या खुर्चीत चरकायला लागल्या. चार वाजले होते.
  
  
  खोलीच्या मागच्या बाजूला वेटर दिसले, त्यांनी कॉफी आणि केकचे ट्रे आणले आणि बुफे टेबलवर ठेवले.
  
  
  विद्यार्थी उभा राहिला. आजच्या अपहरणांवर राडची टिप्पणी आहे का?
  
  
  खोलीत आवाज. मी लीलाकडे वळलो. तिने तिच्या बुरख्याच्या पटांकडे खांदे उडवले.
  
  
  “तुला म्हणायचे आहे, मी गृहीत धरतो, पाच अमेरिकन. हे दुर्दैवी आहे,” राड म्हणाले. "दुर्दैवी. पुढे?"
  
  
  हम-हम. संध्याकाळपर्यंत बहुतेकांना बातम्या ऐकू येत नाहीत. जमावानेही अपहरणाबद्दल ऐकले नव्हते.
  
  
  "कसले अमेरिकन?" - स्त्री ओरडली.
  
  
  "कृपया शांत राहा!" राड प्लॅटफॉर्मवर आदळला. “हा एक विषय आहे ज्यासाठी आम्ही येथे नाही. आता सांस्कृतिक मुद्द्यांकडे वळूया.” त्यांनी संस्कृतीसाठी प्रेक्षकांना स्कॅन केले. बऱ्याच भागांमध्ये, सुरुवातीची ही परिस्थिती नव्हती.
  
  
  हायस्कूलचा विद्यार्थी अजूनही उभा होता. मुरुमांसोबतची आपली लढाई स्पष्टपणे पराभूत झाल्यामुळे, त्याला आणखी पराभव सहन करण्याचा कोणताही हेतू नव्हता. “अमेरिकन,” तो म्हणाला, “आणखी पाच अमेरिकन लक्षाधीश आहेत. ते काही प्रकारच्या वार्षिक शिकार सहलीवर होते. जंगलातील काही खाजगी केबिनमध्ये ते एकटेच असतात. आणि अल शैतानने ते मिळवले. ” त्याने रादकडे पाहिले. "किंवा मी म्हणावे की अल-शैतानने त्यांना मुक्त केले."
  
  
  हम-हम.
  
  
  मूल पुढे निघाले. “ते पुन्हा शंभर दशलक्ष डॉलर्स मागत आहेत. प्रत्येक व्यक्तीसाठी शंभर दशलक्ष डॉलर्स. आणि यावेळी अंतिम मुदत दहा दिवसांची आहे.”
  
  
  हं. ओह. हातोड्याचा फटका.
  
  
  "त्यांच्याकडे अजून ती चार माणसं आहेत ना?" गर्दीतून एका मध्यमवयीन महिलेचा आवाज होता. ती अचानक घाबरली.
  
  
  मी पण. नऊ अमेरिकन लक्ष्यित होते, आणि निव्वळ नफा नऊशे दशलक्ष होता. दुरुस्ती. आता तो एक लठ्ठ अब्ज होता. अग्रगण्य असलेले नऊ शून्य. त्यांच्याकडे फॉक्सचे पैसे आधीच होते.
  
  
  आणि माझ्याकडे दहा दिवस होते.
  
  
  हायस्कूलचा विद्यार्थी उत्तर देऊ लागला.
  
  
  राडने प्लॅटफॉर्मवर आपला तळहात खाली टेकवला, जणू खोलीत रेंगाळत असलेल्या आणि गुंजत असलेल्या भावनांना शांत करण्याचा प्रयत्न करत आहे. “मला वाटते की आमची येथे बैठक संपली आहे. स्त्रिया. सज्जन. मी तुम्हाला राहण्यासाठी आणि अल्पोपहाराचा आनंद घेण्यासाठी आमंत्रित करतो.” राडने अचानक स्टेज सोडला.
  
  
  मला तेथून बाहेर काढायचे होते. जलद. मी लीलाचा हात धरला आणि आमच्या एका अरबाकडे पाहिलं. त्याने आपल्या इतरांप्रमाणेच आपला मार्ग काढण्यास सुरुवात केली
  
  
  दाराबाहेर. आपल्या सर्वांप्रमाणेच तो फार दूर गेला नाही.
  
  
  अमेरिकन स्त्रिया आमच्या भोवती थिरकल्या. शेवटी, आम्ही खरे अरब होतो. एक वास्तविक विदेशी-असंस्कृत गोष्ट. सध्या खलनायक देखील आहेत. कुरळे राखाडी केस असलेली आणि तिच्या स्वेटरवर पिन केलेले प्लास्टिकचे "हॅलो, मी इर्मा" चिन्ह असलेली स्त्री मला घुसखोर-चेतावणी देणारा देखावा देत आहे. राडही आमच्या दिशेने निघाली होती. त्याचे लक्ष विचलित करण्यासाठी मी लीलाकडे कुजबुजले. रादसाठी अरबची भूमिका मला सांभाळता आली नाही. लॉबीचे दरवाजे उघडे होते आणि दोन्ही ओळखीच्या सावल्या आत दिसत होत्या. लैला राडशी टक्कर देण्यात यशस्वी झाली. तिने त्याला हजार माफी मागितली तोपर्यंत - एका वेळी - राडा पर्यटकांच्या वर्तुळाने गिळला होता.
  
  
  हॅलो, मी... माझ्याकडे जात होतो. तिचे पूर्ण नाव हाय, मी मार्था आहे.
  
  
  खोली हिंसा आणि भयावह बोलली. मी स्वत:ला काही प्रकारच्या चोरट्या हल्ल्यासाठी तयार केले.
  
  
  “तुम्ही मला काहीतरी सांगावे अशी माझी इच्छा आहे,” तिने सुरुवात केली. तिने तिच्या पिशवीत गोंधळ घातला आणि "ग्रेट डीड्स ऑफ इस्लाम, सौजन्याने लिबर्टी बजेट टूर्स" नावाचे एक माहितीपत्रक काढले. "ही रुबी यॉटबद्दलची कविता आहे का...?"
  
  
  “रुबाई,” मी म्हणालो.
  
  
  "रुबी नौका. मला जाणून घ्यायचे होते - लेखक कोण आहे?
  
  
  मी होकार दिला आणि नम्रपणे हसले: "खय्याम."
  
  
  "तू!" ती लाजली. "अरे देवा! फ्रान्सिस - मी इथे कोण आहे याचा अंदाज तुम्हाला कधीच येणार नाही! फ्रान्सिस हसला आणि आमच्या दिशेने चालू लागला. फ्रान्सिसने मॅडगे आणि अदा आणले.
  
  
  "नी गोन्हाळा मेझूत," मी मार्थाला म्हणालो. "इंग्रजी बोलत नाही." मी मागे हटलो.
  
  
  "अरे!" मार्था थोडीशी लाजलेली दिसत होती. "बरं, त्या बाबतीत, आम्हाला काहीतरी अरबी सांगा."
  
  
  लीलाने आमची बाहेर पडणारी पार्टी आयोजित केली होती. ते दारात एका गटात माझी वाट पाहत होते.
  
  
  "नी गोन्हाळा मेळूत." मी गप्पांची पुनरावृत्ती केली. मार्थाने तयार होऊन माझा हात पकडला.
  
  
  "नी गॉन-होलर मेझू. आता याचा अर्थ काय?"
  
  
  “अहो, सलाम,” मी हसलो. "अहो सलाम byul zhet."
  
  
  मी मोकळा झालो आणि दारात गेलो.
  
  
  आम्ही पाळत ठेवण्याच्या साइटच्या अगदी जवळून लॉबीमधून फिरलो; कापडाने पडदे घातलेले सात अरब, जोरात आणि गरमागरम चर्चा करत आहेत. "नि गोन्हाला मेझूट," मी पुढे निघालो आणि आम्ही सर्वजण दारासमोर आमची वाट पाहत असलेल्या धुळीने माखलेल्या रोव्हरमध्ये चढलो.
  
  
  शेपटीचा इशारा न देता आम्ही शहर सोडले.
  
  
  थोडा वेळ मला खूप हुशार वाटले.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  "आता कुठे जात आहोत?"
  
  
  लीला आणि मी ऑल टेरेन वाहनात एकटेच होतो. आम्ही अजूनही अरबांसारखे कपडे घातले होते. आम्ही उत्तरेकडे जात होतो. मी रेडिओ चालू केला आणि मी मध्य पूर्व संगीत शोधले.
  
  
  "तुम्ही लवकरच पहाल."
  
  
  तिला उत्तर आवडले नाही. तिने तिचे ओठ नीट केले आणि सरळ समोर पाहिले.
  
  
  मी वळून माझ्या शेजारी बसलेल्या तिच्याकडे पाहिले. तिने चेहरा झाकलेला पदर मागे घेतला. तिची व्यक्तिरेखा परिपूर्ण होती. थेट आणि शाही. मी खूप लांब पाहिले आणि ती लालू लागली. "तुम्ही रस्ता पाहिला नाही तर तुम्ही आम्हाला मारून टाकाल," तिने इशारा दिला.
  
  
  मी हसून रस्त्याकडे वळलो. मी रेडिओ स्टेशन बदलण्यासाठी पोहोचलो आणि ती म्हणाली, “नाही, मी ते करत आहे. तुम्हाला काय आवडत?"
  
  
  मी तिला सर्व काही सांगितले जे गडबडले नाही. तिला पियानो संगीत सापडले. मी म्हटलं ठीक आहे.
  
  
  वेस्ट बँक म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्या व्यापलेल्या जॉर्डनमधून उत्तरेकडे जाताना आम्ही अनेक मैल संत्रा बागांमधून फिरलो. पॅलेस्टिनी येथे राहतात. आणि जॉर्डन. आणि इस्रायली. जमीन कोणाच्या मालकीची आहे आणि ती कोणाची असावी, असे प्रश्न ते पंचवीस वर्षांपासून कॉन्फरन्स रूम, बार आणि कधी कधी वॉर रूममध्ये विचारत आहेत, परंतु काही वर्षांपूर्वी जमीन तशीच फळ देत आहे. . एक हजार वर्षे, कदाचित हे जाणून घेणे की, पृथ्वी नेहमी करते, ती तिच्या सर्व प्रतिस्पर्ध्यांना मागे टाकेल. की शेवटी जमीन त्यांच्या मालकीची होईल.
  
  
  तिने जवळ येऊन रेडिओ बंद केला. "कदाचित आपण बोलू शकू?"
  
  
  "नक्कीच. तुझ्या मनात काय आहे?"
  
  
  "नाही. म्हणजे, कदाचित आपण अरबी बोलतो."
  
  
  "मम्म," मी म्हणालो, "मला त्यावर थोडा गंजलेला आहे."
  
  
  "नी गोन्हाळा मेझूत," ती हसली. "मी चेष्टा नाही करत आहे."
  
  
  "चला. प्रामणिक व्हा. तो फक्त दिखावा होता. खरं तर, मी माझ्या मातृभाषेप्रमाणे अरबी बोलतो.” मी तिच्याकडे बघून हसलो. "मूळ अमेरिकन"
  
  
  त्यामुळे पुढचा अर्धा तास आम्ही आमचा अरबी सराव करण्यात घालवला आणि नंतर एका कॅफेमध्ये जेवणासाठी थांबलो.
  
  
  हा एक अरबी कॅफे होता - हा काहवा आहे - आणि मला वाटले की मी सफ्रागाहमधून एक अकेल मागवल्या. जर माझा उच्चार बंद केला असेल, तर तो बोली भाषेसाठी जाऊ शकतो. दक्षिणी ड्रॉल यँकीला कसा आवाज देऊ शकतो. लीला त्याच निष्कर्षावर आली. “ते चांगले आहे,” वेटर निघून गेल्यावर ती म्हणाली. "आणि तू दिसत आहेस, मला वाटतं, अगदी... अस्सल." तिने माझ्या चेहऱ्याचा अभ्यास केला.
  
  
  मी पण एका छोट्या टेबलावर मेणबत्ती लावून तिचा अभ्यास केला. स्मोकी पुष्कराजच्या तुकड्यांसारखे डोळे, मोठे आणि गोल, डोळे; जिवंत साटन सारखी त्वचा,
  
  
  आणि ओठ जे तुम्हाला तुमच्या बोटांनी ट्रेस करायचे होते ते तुम्ही फक्त त्यांच्या वक्रांची कल्पना करत नसल्याची खात्री करा.
  
  
  आणि मग तिला हे सर्व पुन्हा या काळ्या पडद्याच्या खाली लपवावे लागेल.
  
  
  ती म्हणाली, “तुझा रंगही वाईट नाही. आणि शिवाय, हे चिंतेचे कारण आहे,” तिने माझ्या शरीराच्या लांबीकडे इशारा केला.
  
  
  मी बोललो; "कन्या राशीच्या लोकांनी अशा गोष्टी लक्षात घेऊ नये."
  
  
  तिचा चेहरा लाल झाला. "पण एजंट्स पाहिजेत."
  
  
  वेटरने तीक्ष्ण सुगंध असलेली चांगली पांढरी वाइन आणली. मी नशिबाचा विचार करू लागलो. हा सर्व त्यांच्या योजनेचा भाग आहे का, असा प्रश्न मला पडला. मी ऍरिझोनाच्या उन्हात नग्न पडून आहे. ते खरोखरच मला अरब म्हणून ओळखले जाण्यासाठी तयार करत होते का? जेव्हा मी धूम्रपान सोडण्याचा विचार करत होतो आणि - मिली काय म्हणाली - ओमर खय्यामचा हवाला देत तत्त्वज्ञान सांगू लागली?
  
  
  मी माझा ग्लास लीलाकडे वर केला. "पिणे - कारण आपण कोठून आलात किंवा का आला हे आपल्याला माहित नाही; प्या - कारण तू का आणि कुठे जात आहेस हे तुला माहीत आहे. मी माझा ग्लास प्यायलो.
  
  
  ती नम्रपणे हसली. "तुम्हाला खय्यामला उद्धृत करायला आवडते का?"
  
  
  "बरं, तुमच्या कानात 'ओल्ड ब्लॅक मॅजिक' गाण्यापेक्षा हे जास्त थंड आहे." तिला समजले नाही. मी म्हणालो, "काही फरक पडत नाही." मी आणखी वाइन ओतले. “एक दरवाजा होता ज्याची मला चावी सापडली नाही; एक बुरखा होता ज्यातून मला दिसत नव्हते; मी आणि तुझ्याबद्दल थोडं बोललो - आणि मग तू आणि मी उरले नाही." बाटली "हो. मला खय्याम आवडतो. ते खूपच सुंदर आहे."
  
  
  तिने तिचे ओठ चाळले. “ही खूप चांगली कल्पना आहे. तुझ्या आणि माझ्याबद्दल आता काही बोलणार नाही." तिने वाईनचा एक घोट घेतला.
  
  
  मी सिगारेट पेटवली. “हे मृत्युदरावर ध्यान म्हणून होते, लीला. माझा अंदाज अधिक थेट आहे. असो, मला तुमच्याबद्दल बोलायचे आहे. कुठून आलात? तू इथे कसा आलास?"
  
  
  ती हसली. "ठीक आहे. मी रियाधचा आहे."
  
  
  "अरेबिया".
  
  
  "हो. माझे वडील व्यापारी आहेत. त्याच्याकडे खूप पैसा आहे."
  
  
  "सुरू."
  
  
  तिने खांदे उडवले. “मी जेद्दाहमधील एका विद्यापीठात शिकतो. मग मी पॅरिसमध्ये शिकण्यासाठी शिष्यवृत्ती जिंकली आणि खूप अडचणींनंतर माझे वडील मला जाऊ देतात. फक्त सहा महिन्यांनी तो मला घरी बोलावतो. अरबस्तानला परत." ती थांबली.
  
  
  "आणि?"
  
  
  “आणि मी अजूनही बुरखा घालण्याची अपेक्षा करतो. मी अजूनही बेकायदेशीरपणे गाडी चालवतो. मला परवाना घेण्याची परवानगी नाही." तिने डोळे खाली केले. “माझे लग्न एका मध्यमवयीन व्यापाऱ्याशी झाले आहे. या माणसाला आधीच तीन बायका आहेत.”
  
  
  आम्ही दोघे गप्प बसलो. तिने वर पाहिले, मी तिच्या डोळ्यात पाहिले आणि आम्ही दोघेही गप्प बसलो.
  
  
  शेवटी मी म्हणालो, “आणि शिन बेट. तुम्ही त्यांच्याशी संपर्क कसा साधला?
  
  
  पुन्हा डोळे खाली. एक लहानसा कंठस्नान. “मी घरातून पळून जात आहे. मी पॅरिसला परतत आहे. पण यावेळी सर्व काही वेगळे आहे. मला खरोखर शाळा किंवा मित्र नाहीत. मी पाश्चात्य बनण्याचा प्रयत्न करतो, परंतु मी फक्त एकटा आहे. मग मी सुलेमन्सला भेटतो. इस्रायली कुटुंब. ते माझ्यासाठी अद्भुत आहेत. ते म्हणतात आमच्यासोबत या. जेरुसलेम कडे परत जा. आम्ही तुम्हाला सेटल होण्यास मदत करू." ती थांबली आणि तिचे डोळे चमकले. “तुला समजून घ्यावं लागेल. ते माझ्या कुटुंबासारखे होते. किंवा ज्या कुटुंबाचे मी नेहमी स्वप्न पाहत होतो. ते उबदार, दयाळू आणि एकमेकांच्या जवळ होते. ते खूप हसतात. मी त्यांना सांगतो मी येईन. ते घरी जातात आणि मी त्यांना सांगतो की मी पुढच्या आठवड्यात त्यांच्यात सामील होईन. फक्त त्यांना लॉड विमानतळावर मारले जाते.
  
  
  "अतिरेकी हल्ला."
  
  
  "हो."
  
  
  आणखी एक शांतता.
  
  
  “म्हणून मी अजून येत आहे. मी सरकारकडे जातो आणि माझी सेवा देतो.”
  
  
  "आणि ते तुला बेली डान्सर बनवतात?"
  
  
  ती किंचित हसली. "नाही. मी इतर खूप काही करते. पण बेली डान्स ही माझी कल्पना होती."
  
  
  विचार करण्यासारखे बरेच काही होते.
  
  
  जेवण आले आणि ती तिच्या प्लेटकडे वळली, मी तिच्याकडे पाहिल्यावर शांत आणि लाजली. विचित्र बाई. मजेदार मुलगी. अर्धा पूर्व, अर्धा पश्चिम, आणि ते स्वतःला विरोधाभासाच्या काठावर सापडले.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  पौर्णिमा बाहेर आली. प्रियकराचा चंद्र किंवा स्निपरचा चंद्र, आपण गोष्टींकडे कसे पाहता यावर अवलंबून. आम्ही शेवटचे मैल शांतपणे चालवले आणि मोशाव येथे थांबलो, एक सामूहिक शेत, ज्याला आयन गेदान म्हणतात. दहा वर्षांत जागा बदलली, पण मला योग्य रस्ता, जमिनीचा योग्य तुकडा आणि "लॅम्पेक" चिन्ह असलेले लाकडी फार्महाऊस सापडले.
  
  
  दार उघडणाऱ्या माणसाला मी नमस्कार केला. “मी तुमची क्षमा मागतो, गुड सर,” मी अरबीमध्ये म्हणालो. त्याने पटकन होकार दिला आणि सावध दिसले. मी पुन्हा वाकून माझा स्कार्फ काढला. त्याच्या भुवया उंचावल्या.
  
  
  "निक कार्टर?"
  
  
  "तुम्हाला अपेक्षित आहे, कदाचित, मिसेस नुसबॉम?"
  
  
  उरी लम्पेकने मला मिठी मारली आणि मोठ्याने हसायला लागला. “तुम्ही मेसेंजर मेसेंजर आहात! आत या." त्याने लीलाकडे पाहिले आणि नंतर माझ्याकडे पाहिले. "मला दिसत आहे की तू अजूनही कठीण काम करत आहेस."
  
  
  त्याने आम्हाला एका छोट्या स्पार्टन रूममध्ये नेले, आम्हाला चहा, कॉग्नाक, जेवण दिले; आम्हाला सांगितले की रायसा, त्याची पत्नी झोपली होती; जांभई दिली आणि म्हणाली, मला काहीतरी तातडीची गरज आहे की मला फक्त बेडची गरज आहे?
  
  
  मी लीलाकडे पाहिले. "दोन बेड," मी म्हणालो.
  
  
  त्याने तात्विकपणे खांदे उडवले. "तुझ्यासाठी भाग्यवान, माझ्याकडे एवढेच आहे."
  
  
  त्याने आम्हाला बंक बेड असलेल्या खोलीत नेले, "शालोम, मुलगा," म्हणाला आणि आम्हाला एकटे सोडले.
  
  
  मी वरचा बंक घेतला.
  
  
  मी डोळे मिटले.
  
  
  मला लैला माझ्या खाली सरकताना ऐकू आली.
  
  
  मी तिला पाहू शकलो नाही याने मला वेड लावले.
  
  
  मी तिला पाहिले तर वेडा होईल.
  
  
  
  
  
  
  चौदावा अध्याय.
  
  
  
  
  
  मुख्य म्हणजे सीरियाचा तो भाग जो इस्रायलने ऑक्टोबरच्या युद्धात ताब्यात घेतला होता. सुमारे दहा मैल खोल आणि पंधरा मैल रुंद, ते गोलन हाइट्सपासून पूर्वेकडे पसरलेले आहे. काठाच्या काठावर युद्धबंदीची रेषा होती. फक्त आग अजून विझलेली नाही. हे "युद्ध संपल्यानंतर" बरेच महिने झाले होते आणि सीरियन तोफखाना अजूनही गोळीबार करत होता आणि दोन्ही बाजूंनी लोक मरत होते, फक्त त्यांनी याला युद्ध म्हटले नाही.
  
  
  बीट नामा रेषेच्या पूर्वेस चार मैल होते. सीरियाच्या बाजूने चार मैल खोल. मला बीट नामाला जायचे होते. युसेफची प्रमुख भूमिका माझी सर्वोत्कृष्ट होती आणि युसेफची प्रमुख भूमिका बीट नामा होती. जिथे अली मन्सूर, जो कदाचित लिओनार्ड फॉक्सशी जोडला गेला असेल किंवा नसावा अशा अपहरणात सामील झाला असेल किंवा नसेल, तो अजूनही राहत असेल किंवा नसेल.
  
  
  आणि ती माझी सर्वोत्तम कल्पना होती.
  
  
  तिथं पोहोचणंही साशंक होतं.
  
  
  आम्ही सकाळ या विषयावर चर्चा केली. उरी, रईसा, लीला आणि मी लॅम्पेकच्या स्वयंपाकघरात एक कप कॉफी घेत आहोत. माझा नकाशा लाकडी टेबलावर पसरलेला होता, कॉफीचे डाग आणि स्मृतीचिन्हांवर जाम गोळा करत होता.
  
  
  एक मार्ग म्हणजे दक्षिणेकडे परत जाणे आणि जॉर्डनमध्ये जाणे. हरकत नाही. जॉर्डनची सीमा सामान्य होती. तिथून आपण उत्तरेकडे जाऊ, सीरियामध्ये जाऊ - तिथे एक मोठी समस्या आहे - आणि मागच्या दाराने बीट नामाला पोहोचू. कार्य अशक्य आहे. जरी आमची कागदपत्रे आम्हाला सीरियात घेऊन गेली तरी युद्धविराम रेषा सैन्याने वेढली जाईल आणि त्या भागात प्रवेश मर्यादित असेल. जर त्यांनी आम्हाला तुरुंगात टाकले नसते तर आम्ही रस्त्यावर परतलो असतो.
  
  
  दुसरा मार्ग म्हणजे हाईट्स ओलांडणे आणि इस्रायली बाजूच्या मुख्य भागात प्रवेश करणे. तंतोतंत बदक सूप नाही. इस्त्रायलींनीही हे आंदोलन पाहिले. आणि जागतिक वार्ताहर किंवा अगदी अमेरिकन एजंट देखील यातून मार्ग काढू शकतील याची शाश्वती नव्हती. आणि मी समोर पोहोचलो तरी आगीची रेषा कशी ओलांडणार?
  
  
  “खूप काळजीपूर्वक,” उरी हसला.
  
  
  "अतिशय उपयुक्त." मी डोळे विस्फारले.
  
  
  “मी म्हणतो आपण खूप पुढे जाऊ. आम्ही जॉर्डनमधून जात आहोत." लीला तिच्या खाली पाय दुमडून बसली आणि लाकडी खुर्चीवर योगा शैलीत बसली. जीन्स, वेणी आणि एक गंभीर चेहरा. "आणि सीरियाला जाताच मी बोलेन."
  
  
  “छान, प्रिये. पण काय म्हणता? आणि जेव्हा सीरियन सैन्य आम्हाला बीट नामाच्या रस्त्यावर थांबवतील तेव्हा तुम्ही त्यांना काय म्हणाल? टेकड्या?"
  
  
  तिने मला असा देखावा दिला की काही जण गलिच्छ समजतील. शेवटी तिने खांदे उडवले. "ठीक आहे, तू जिंकलास. तर आम्ही तुमच्या मूळ प्रश्नाकडे परत आलो आहोत. आम्ही सैन्यासमोर रस्ता कसा ओलांडू शकतो?"
  
  
  या वाक्याचा सर्वात वाईट भाग "आम्ही" होता. मी सीरियन बंदुकांवर कसे मात करू शकेन आणि ते कसे करावे या दोन भिन्न गोष्टी आहेत.
  
  
  उरी बोलली. Ezio Pinza ऐवजी Uri दुप्पट होऊ शकली असती. मोठा, मजबूत चेहरा, मुख्यतः पांढरे केस आणि प्रमुख नाक असलेला एक मोठा, मजबूत माणूस. “मी तुला इथून ओळीजवळ येताना पाहतो. म्हणजे या बाजूने. मदत झाली तर." तो माझ्याशी बोलला, पण बायकोकडे बघितलं.
  
  
  रईसाने फक्त भुवया किंचित वर केल्या. रईसा हा त्या दुर्मिळ चेहऱ्यांपैकी एक आहे. हवामान आणि रेषा असलेली, आणि प्रत्येक ओळ ती अधिक भव्य दिसते. हा एक अप्रतिम चेहरा आहे, एक पातळ पण स्त्रीलिंगी शरीर आणि लाल पण पांढरे केस, डोक्याच्या मागच्या बाजूला क्लिपने बांधलेले आहे. जर नशिबाने मला प्रौढ वयापर्यंत जगण्याची परवानगी दिली तर मला शरद ऋतूतील महिन्यांसाठी रईसा पाहिजे आहे.
  
  
  "मला समजेल," ती म्हणाली आणि उभी राहू लागली. उरी तिला सोडून गेली.
  
  
  "तुमचा वेळ घ्या," तो म्हणाला. "निकला पहिला निर्णय घेऊ द्या"
  
  
  मी म्हणालो, “माझं काही चुकलं का? हे काय आहे?"
  
  
  उरीने उसासा टाकला. "वेळ आहे," तो म्हणाला. "रेषा ओलांडायची कशी घरचा प्रश्न अजूनही आहे."
  
  
  "यासह नरक," मी म्हणालो. "मी रेषा पार करेन." कसे माहीत नाही. मला फक्त ते करावे लागेल. ऐका - मोशेने समुद्राचे विभाजन केले, कदाचित नरक अरामी लोकांमध्ये विभागले.
  
  
  उरी रईसाकडे वळली. "हा माणूस नेहमी अशा भयंकर टोमणे मारतो का?"
  
  
  "मला असे वाटते," ती म्हणाली. "पण तेव्हा आम्ही लहान होतो."
  
  
  उरी हसली आणि पुन्हा माझ्याकडे वळली. "मग हा निर्णय तुझा?"
  
  
  "हा माझा निर्णय आहे. कोणत्याही प्रकारे, मला लेनमध्ये समस्या येतील, परंतु माझ्या मागे एक मैत्रीपूर्ण शस्त्र देखील असू शकते." मी लीलाकडे वळलो. "तुला कसं आवडेल
  
  
  शेतावर रहा? मला खात्री आहे की रईसा आणि उरी..."
  
  
  तिचं डोकं जोरदार नकारात हललं.
  
  
  “मग मी ते दुसऱ्या मार्गाने मांडतो. तू काही दिवस शेतावर घालवणार आहेस."
  
  
  ती अजूनही थरथरत होती. “मला माझे स्वतःचे कार्य देण्यात आले आहे. मला तुझ्याबरोबर किंवा तुझ्याशिवाय तिथे जावे लागेल. मी तुझ्याबरोबर गेलो तर माझ्यासाठी बरे होईल." तिने माझ्याकडे गंभीरपणे पाहिले. "आणि तू माझ्याबरोबर आलास तर तुझ्यासाठी बरं होईल.
  
  
  खोलीत शांतता पसरली. मी लीलाकडे बघितले तसे रईसाने उरी पाहिली. तिच्या स्वत: च्या असाइनमेंटबद्दलचा भाग बातम्या होता. पण अचानक खूप चांगला अर्थ निघाला. Yastreb आणि Vadim दरम्यान एक द्रुत करार. बॉस एकमेकांची पाठ खाजवतात आणि मी एस्कॉर्ट म्हणून काम करतो.
  
  
  उरीने घसा साफ केला. “आणि तू, लीला? तू निकच्या योजनेशी सहमत आहेस का?"
  
  
  ती मंद हसली. "तो जे म्हणेल ते बरोबर असेल." मी तिच्याकडे पाहिलं आणि डोळे मिटले. तिने माझ्याकडे पाहिले आणि खांदे उडवले.
  
  
  उरी आणि रईसा यांनी एकमेकांकडे पाहिले. या पती-पत्नीच्या नजरेत दोन सेकंदात सत्तेचाळीस मेसेज पुढे-मागे. दोघेही उठून खोलीतून निघून गेले. "ते" मिळवण्यासाठी.
  
  
  मी लीलाकडे वळलो. ती कॉफीचे कप साफ करण्यात मग्न होती, माझी नजर न पडण्याचा प्रयत्न करत होती. तिने माझ्या कोपरावर असलेला कप घेतला तेव्हा तिच्या हाताने माझ्या हाताला हलकेच स्पर्श केला.
  
  
  उरी परतला, त्याचा हात घट्ट पकडला होता. “तो” ब्रेडच्या डब्यापेक्षा स्पष्टपणे लहान होता. उरीच्या चेहऱ्यावरचे भाव पाहता, "हा" विनोदही नव्हता. "तुम्ही तुमच्या जीवाने याचे रक्षण कराल आणि ते मला परत कराल." त्याने अजूनही आपली मूठ सोडलेली नाही. "हे तुम्हाला इस्रायलमधील कोणत्याही अडथळ्यापासून दूर जाण्यास मदत करेल, परंतु मी तुम्हाला चेतावणी देतो की जर अरबांना हे समजले की तुमच्याकडे ते आहे, तर त्यांना तुम्हाला घेऊन जाण्यापेक्षा तुम्ही स्वतःवर गोळीबार करणे चांगले आहे." त्याने आपले तळवे उघडले.
  
  
  स्टार ऑफ डेव्हिड.
  
  
  मी म्हणालो, “मी हावभावाचे कौतुक करतो,” उरी. पण धार्मिक पदके..."
  
  
  त्याने मला हसणे थांबवले. मस्त मोठा हशा. त्याने मेडलच्या शीर्षस्थानी लूप फिरवला, जो डिस्कला साखळीशी जोडला होता. ताऱ्याचा वरचा त्रिकोण बाहेर आला आणि खाली कोरलेला होता:
  
  
  '/'
  
  
  
  
  A. अलेफ. हिब्रू वर्णमाला पहिले अक्षर. A. अलेफ. इस्रायली दहशतवाद विरोधी गट.
  
  
  त्यामुळे उरी लम्पेक पुन्हा चर्चेत आला आहे. तो '46 मध्ये इर्गनचा भाग होता. विध्वंस तज्ञ. एक माणूस ज्याला स्वतंत्र इस्रायल हवा होता आणि त्याच्या पाठीमागे पूल जाळण्यावर विश्वास होता. 1964 मध्ये जेव्हा मी त्यांना भेटलो तेव्हा ते बॉम्ब शोधक पथकात काम करत होते. आता तो पन्नाशीचा होता, तो रात्रीच्या गोष्टी पुन्हा घडवून आणत होता.
  
  
  "येथे," तो म्हणाला. "तू हे घालशील."
  
  
  मी पदक घेतले आणि ठेवले.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  रात्री निघालो. आम्ही वेशभूषाशिवाय असताना, माझ्याकडे अरबी कागदपत्रे होती, चमकदारपणे बनावट आणि वेदर केलेले आणि उरीच्या डेव्हिडचा तारा माझ्या गळ्यात होता.
  
  
  तुम्ही रात्रीच्या वेळी हाइट्सचा प्रवास देखील करू शकता. येथे पाहण्यासारखे काही नाही. तीन युद्धांचे ढिगारे पसरलेले एक सपाट, बेसाल्ट-काळे पठार. वळवळलेल्या, गंजलेल्या, जळालेल्या टाक्या आणि चिलखती जवान वाहकांचे अवशेष खडकाळ शेतात थडग्यांसारखे विखुरलेले, तसेच तुटलेली छप्पर नसलेली घरे, गंजलेल्या काटेरी तारा आणि "धोका!" असे लिहिलेले चिन्ह. खाणी!
  
  
  तथापि, रस्त्याच्या कडेला अठरा इस्रायली शेतजमिनी अस्तित्वात आहेत आणि अरब शेतकरी त्यांच्या शेताची देखभाल करतात, मेंढ्या पाळतात आणि पळून जातात किंवा गोळीबार सुरू झाल्यावर त्यांना त्याची पर्वाही होत नाही. ते सर्व एकतर वेडे किंवा फक्त मानव आहेत. किंवा कदाचित तीच गोष्ट आहे.
  
  
  आम्हाला एम-16 असलेल्या एका व्यक्तीने थांबवले. मी माझा वर्ल्ड कप प्रेस पास दाखवला आणि त्याने आम्हाला पुढे जाण्याची परवानगी दिली. अवघ्या वीस यार्डांनंतर, बेंडच्या आसपास, संपूर्ण नाकाबंदी रस्त्याची वाट पाहत होती. ट्रायपॉडवर बसवलेल्या 30-कॅलिबर मशीनगनने रोव्हरकडे संतप्त बोट दाखवले.
  
  
  इस्रायली लेफ्टनंट विनम्र पण ठाम होता. सुरुवातीला त्याने मला सांगितले की मी कोठेही आघाडीवर जाण्याची इच्छा नाही, हे युद्ध आहे, त्यांनी याला काहीही म्हटले तरीही कोणीही माझ्या सुरक्षिततेची हमी देऊ शकत नाही. मी त्याला सांगितले की मी पिकनिकला आलो नाही. तो अजूनही नाही म्हणाला. अजिबात नाही. लो. मी त्याला बाजूला घेऊन मेडल दाखवले.
  
  
  मी रोव्हरवर परतलो आणि गाडी चालवली.
  
  
  सीरियन लाईनपासून काहीशे यार्डांवर असलेल्या सखल जमिनीवर असलेल्या इस्रायली स्थानावर आम्ही थांबलो. हे ठिकाण एकेकाळी अरबांचे गाव होते. आता तो फक्त भंगाराचा गोळा होता. लष्करी नुकसान नाही. युद्धानंतरचे नुकसान. ओलांडून दररोज सीरियन तोफखाना गोळीबार परिणाम.
  
  
  एका इस्रायली सैनिकाने मला सांगितले, “हे त्यांच्या राष्ट्राध्यक्षांच्या मनःस्थितीबद्दलच्या हवामानाच्या अंदाजासारखे आहे. त्याचे नाव चक कोहेन होते. तो शिकागोहून आला होता. एकेकाळी घराची भिंत असलेल्या तीन फूट उंच दगडी कुंपणावर बसून आम्ही सँडविच आणि रायसाची कॉफी शेअर केली. "दहा मिनिटे आग - तो फक्त हॅलो म्हणतो. एक तास आणि तो संपूर्ण अरब जगाला सांगतो की सीरिया वगळता त्यांना जे हवे आहे त्यावर ते सहमत होऊ शकतात.
  
  
  सीरियाला शेवटपर्यंत लढायचे आहे.”
  
  
  "तुझा त्यावर विश्वास आहे का?"
  
  
  त्याने खांदे उडवले. "जर त्यांनी असे केले तर आम्ही त्यांना संपवू."
  
  
  एक इस्रायली कॅप्टन जवळ आला. ज्याने मेडल बघितले आणि मला सांगितले की मी जे काही मदत करू शकतो ते करू. कॅप्टन हार्वे जेकब्स हे तीस वर्षांचे होते. युनिव्हर्सिटीमध्ये ललित कला शिकवणारा एक मजबूत, थकलेला, गोरा गोरा माणूस, जेव्हा त्याला युद्धासाठी बोलावले गेले नाही, तेव्हा लीलाने त्याला थर्मॉसमधून कॉफी ओतली.
  
  
  जेकब्सने मला विचारले की मी रेषा कशी ओलांडणार आहे. माझ्याकडे योजना नव्हती, पण जेव्हा माझ्याकडे होती तेव्हा मी त्याला सांगण्याची खात्री केली. दोन्ही बाजूंनी गोळीबार करण्यात अर्थ नाही.
  
  
  जेकब्सचा माझ्याबद्दलचा दृष्टिकोन सावध होता. माझ्या गळ्यातील अलेफने मला निर्विवाद दर्जा दिला, परंतु त्याच्या दृष्टिकोनातून याचा अर्थ त्रास देखील होता. मी त्याला नैतिक आधार मागणार होतो की मी त्याला आगीचा आधार मागणार होतो? जेकब्सला माझ्याशिवाय पुरेशी समस्या होती. मी त्याला विचारले की तो मला नकाशावर दाखवेल की सीरियन तोफा कुठे आहेत. "सर्वत्र," तो म्हणाला. "पण तुम्हाला ते नकाशावर हवे आहे, मी तुम्हाला नकाशावर दाखवतो."
  
  
  उध्वस्त झालेल्या बाजारपेठेतून चालत आम्ही चांदण्याने एका मोठ्या दगडी इमारतीत गेलो, शहरातील सर्वात उंच, जुने पोलीस स्टेशन. हे एक उत्तम निरीक्षण आणि नंतर एक उत्कृष्ट ध्येय होते. प्रवेशद्वारात सार्थ वाटणाऱ्या सर्व गोष्टी होत्या. शिलालेख Gendarmerie de L'Etat de Syrie आणि सीरिया फ्रेंच राजवटीत असतानाची तारीख 1929 सह दगडी फळीखाली जाड दुहेरी दरवाजा.
  
  
  आम्ही दरवाज्यातून जाण्याऐवजी तळघरात ढिगाऱ्याने पसरलेल्या पायऱ्यांमधून फिरलो. कॅप्टन जेकब्सच्या तात्पुरत्या वॉर रूममध्ये. एक टेबल, काही फाइल्स, एकच बेअर लाइट बल्ब, एक टेलिफोन ज्याने चमत्कारिकरित्या काम केले. मी माझे कार्ड बाहेर काढले आणि त्याने हळू हळू ते X आणि O ने भरले; चौक्या, चौक्या, कमांड पोस्ट, टाक्या. आयुष्यासाठी टिक-टॅक-टोचा खेळ.
  
  
  मी माझ्या डोळ्यांवर हात फिरवला.
  
  
  "मी समजतो की मुलीला लढाईचे प्रशिक्षण दिले आहे?" तो टेबलावर टेकून उभा होता, ओव्हरहेड लाइट त्याच्या डोळ्याखाली रंगलेल्या सावल्यांवर चाळीस वॅटच्या सावल्या टाकत होता.
  
  
  उत्तर देण्याऐवजी मी एक सिगारेट पेटवली आणि त्याला एक ऑफर दिली. उत्तर म्हणून त्याने माझी सिगारेट घेतली. त्याने मान हलवली. “मग तू खरंच वेडा आहेस,” तो म्हणाला.
  
  
  दारात एक शिपाई दिसला; मला पाहून तो थांबला. जेकब्सने माफी मागितली आणि सांगितले की तो परत येईल. मी विचारले की तो दूर असताना मी त्याचा फोन वापरू शकतो का? मी लॅम्पेकच्या शेतात बेंजामिनशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न केला, पण मी त्याचा माग काढू शकलो नाही. कदाचित ही माझी शेवटची संधी असेल.
  
  
  जेकब्स परत आला आणि फोन उचलला. त्याने तीन-चार वेळा रिसीव्हर हलवला आणि मग म्हणाला, “ब्लूम? जेकब्स. ऐका. हा कॉल तू पास करावा अशी माझी इच्छा आहे...” त्याने माझ्याकडे पाहिले. "कुठे?"
  
  
  तेल अवीव ला.
  
  
  "तेल अवीव. सर्वोच्च प्राधान्य. माझी परवानगी." मी व्हीआयपी आहे आणि तो खूप व्हीआयपी आहे हे सिद्ध करत त्याने माझा फोन परत केला. तो आपल्या सैनिकासह निघून गेला.
  
  
  मी बेंजामिनचा लाल टेलिफोन नंबर दिला आणि दहा-पंधरा मिनिटांनंतर टेलिफोन लाईनवरील स्थिर विजेचा दर्जा बदलला आणि त्यातून मी बेंजामिनला "होय?"
  
  
  "शांडाची आंघोळ," मी म्हणालो. "तुला काय कळलं?"
  
  
  "ठिकाण... एक चिंधी आहे."
  
  
  “जागा म्हणजे काय? माझ्याकडे जे काही होते ते स्थिर होते.”
  
  
  “अमली पदार्थांच्या तस्करीसाठी आघाडी. अफूची वाहतूक करण्यासाठी गोदाम असायचे. पण तुर्की खसखस बंद झाल्यानंतर - bwupriprip - बॉसने त्याऐवजी हॅशचा व्यापार सुरू केला. फक्त स्थानिक व्यापार.
  
  
  "इथे बॉस कोण आहे?"
  
  
  "Bwoop-crack-bwwoop-st-crack-t-bwoop."
  
  
  
  
  
  
  "पुन्हा?"
  
  
  "हे सर्व?"
  
  
  "हो."
  
  
  "तेरहान कल-रिप-क्रॅकल. या जागेच्या मालकीचे नाही, फक्त ते चालवते"
  
  
  "ही त्याची कल्पना आहे की त्याची दिशा?"
  
  
  "कदाचित त्याला. घर Regal, Inc च्या मालकीचे आहे. Regal, Inc. - स्विस कॉर्पोरेशन - bwup. त्यामुळे खरा मालक कोण आहे हे आम्ही शोधू शकत नाही. आणि तुझ्याविषयी काय? तडफड कुठे आहे?
  
  
  
  
  
  
  "मी..."
  
  
  "Bwoop-crack-sttt-poppp-buzz-zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz
  
  
  
  
  
  
  मुदत.
  
  
  क्षमस्व, डेव्हिड. आणि मी अगदी खरं सांगेन.
  
  
  काही मिनिटांनी जेकब्स परतला. "म्हणजे?" तो म्हणाला.
  
  
  मी मान हलवली. "प्लॅन बनवायला मला काही तास लागतील."
  
  
  "मम्म," तो म्हणाला. “मला फक्त तुम्हाला चेतावणी द्यायची आहे. ते हलणाऱ्या प्रत्येक गोष्टीवर गोळीबार करतात. माझे शस्त्र जिथून आहे तेथून मी तुला झाकून ठेवू शकतो, पण तुझ्याबरोबर येणा-या लोकांचा धोका पत्करू शकत नाही. आत्महत्येचा प्रवास काय असावा यावर नाही. "
  
  
  "मी तुला विचारलं का?" मी भुवया उंचावल्या.
  
  
  “नाही,” त्याने उत्तर दिले. "पण आता मला तुझी काळजी करण्याची गरज नाही."
  
  
  मी रोव्हरवर परतलो आणि माझे डोळे मिटले.
  
  
  हे चालणार नाही. स्कारलेट ओ'हाराची लढाई योजना, मी स्वतःची काळजी करू
  
  
  उद्या इथेच होता. आणि मला अजूनही काही चांगल्या कल्पना सुचल्या नाहीत.
  
  
  योजना एक: लीला कॅप्टनबरोबर सोडा. ते एकट्याने करण्याची माझी संधी घ्या. यास्त्रेब आणि वादिम यांच्यातील करारामुळे नरक. मी तिला सोडले असते तर निदान ती तरी जिवंत असते. ती माझ्या सोबत आली तर मी जे हमी देऊ शकलो त्यापेक्षा जास्त होते.
  
  
  योजना दोन: फिरवा. जॉर्डनमार्गे परत जा किंवा लेबनॉनपर्यंत जा आणि सीरियाच्या सीमा ओलांडून बनावट करण्याचा प्रयत्न करा. पण दुसरी योजना पूर्वीसारखीच थांबली नाही. मी बीट नामाच्या जवळही जाणार नाही. हे ठिकाण ओळीच्या इतके जवळ का होते?
  
  
  योजना तीन: बीट नामा हलवा. खूप मजेदार.
  
  
  चार योजना - चला, चार असणे आवश्यक आहे.
  
  
  मी हसायला लागलो.
  
  
  योजना चार.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  गोळ्या उडत होत्या. आमचे डोके गहाळ आहे, परंतु पुरेसे नाही. फक्त पहाट झाली होती आणि आम्ही सहज शिकार होतो; दोन अरब व्यक्ती मैदानात धावत आहेत. मी दगडाच्या मागे उडी मारली आणि गोळीबार केला, सावधपणे लक्ष्य ठेवले: क्रॅक!
  
  
  मी लीलाला आणखी फुटेज वापरण्याचा इशारा केला. विझ! बोईंग! मी ज्या खडकाच्या मागे लपलो होतो त्या दगडावर गोळ्या विखुरल्या. खूप जवळ. यामुळे मला राग आला. मी माझी रायफल उभी केली आणि लक्ष्य घेतले; क्रॅक! गोळी जेकब्सच्या डोक्यावर लागली. उंदीर-ए-टाट-टाट. त्याला संदेश मिळाला. पुढच्या फेरीत त्याने मला लक्ष्य केले, मला एका यार्डने हरवले.
  
  
  सीरियन तोफा अजून सुरू झालेल्या नाहीत. ते बहुधा डोपिंगमध्ये व्यस्त होते. इस्त्रायली आग त्यांच्याकडे निर्देशित केलेली नव्हती. उद्देश होता - होय! - फील्ड ओलांडून दोन अरब व्यक्ती धावत आहेत. मूर्ख! ते काय करत होते? इस्रायली सीमांमधून पळून जाण्याचा प्रयत्न करत आहात? उंदीर-ए-टाट-टाट. जेकब्स पुन्हा प्रहार करतो. क्रॅक! माझा शॉट खरंच निघून गेला. लीला फसली आणि दगडावर पडली.
  
  
  "तू ठीक आहेस ना?" मी कुजबुजलो.
  
  
  "शाप!" ती म्हणाली.
  
  
  "बरी आहेस ना. चला सुरू ठेवूया".
  
  
  आम्ही आणखी पाच यार्ड प्रयत्न केले. जेकब्सचे शॉट्स एका यार्डमध्येच राहिले.
  
  
  आणि म्हणून सीरियन लोकांनी गोळीबार केला. पण आमच्यासाठी नाही. योजना कामी आली. इस्रायली तोफा आता सीरियन लोकांवर गोळीबार करत होत्या आणि एका टँक गनने 105 मिलीमीटरने सोव्हिएत-निर्मित T-54 ला ग्रहण केल्यामुळे ओळीच्या खाली कुठेतरी जोरदार गोळी वाजली. सैन्याने एकमेकांना विनम्र ठेवले आणि लैला आणि मी ओलांडल्याप्रमाणे गुंतले.
  
  
  अचानक आम्ही एका सीरियन सैनिकावर धावून गेलो.
  
  
  "मान!" त्याने आव्हान दिले. (ऐका, कोण येत आहे?)
  
  
  “बसेम अलादीन,” मी हसलो. माझे नाव. मी वाकलो: "सलाम." त्याने भुसभुशीत केली. "इम्रा?" (बाई?) मी खांदे उडवले आणि त्याला सांगितले की ते माझे सामान आहे. त्याची मशीनगन माझ्याकडे रोखून त्याने मला त्याच्या मागे येण्यास सांगितले. मी लीलाला खूण केली. त्याने हातवारे करून नकार दिला. "बाई सोडा."
  
  
  आता मी सीरियन वॉर रूममध्ये प्रवेश करत होतो. आणखी एक दगडी इमारत. ढिगाऱ्याचा आणखी एक तुकडा. दुसरा बेअर लाइट बल्ब असलेले दुसरे टेबल. दुसरा कर्णधार, थकलेला आणि रागावलेला. मी बर्लिट्झच्या बहुभाषिक देवाला प्रार्थना केली की माझी चांगली अरबी मला मदत करेल.
  
  
  मी एक ओळख निवडली. नम्र, अधीर, थोडा मूर्ख. मी जे केले ते मूर्खाशिवाय दुसरे कोण करेल? एक गुप्तहेर, तो कोण आहे. मला एकतर गुप्तहेर किंवा मूर्ख व्हायचे होते. मी जवळजवळ परिपूर्ण अतार्किकतेवर विश्वास ठेवत होतो जी नेहमीच सर्वात तार्किक विचारांना मृत्यूपर्यंत पोहोचवते. मी उघडपणे सीमा ओलांडली; इस्रायली सैन्याने मागून गोळीबार केला. गुप्तहेर पाठवण्याचा हा एक स्पष्ट मार्ग होता की त्याचा शत्रू हे करेल यावर कोणाचाही विश्वास बसणार नाही. जे उघडपणे खरे असू शकत नाही. हे युद्धाचे अतार्किक तर्क आहे.
  
  
  दारात असलेल्या शिपायाने माझी रायफल घेतली. मी हसलो, वाकलो आणि व्यावहारिकरित्या त्याचे आभार मानले. मी पुन्हा सीरियन कॅप्टनला नतमस्तक झालो आणि गप्पा मारू लागलो, हसत, उत्साही, शब्द एकमेकांवर फिरू लागलो. Alf Shukur - एक हजार धन्यवाद; मला शत्रूंनी पकडले होते (अडोवे, मला आठवते), त्यांनी मला माझ्या गावात, माझ्या कारियात ठेवले. इला रुका अल-आन - आतापर्यंत त्यांनी मला धरले होते, पण मी त्याचे केस कापले आणि त्याचा मुसाद घेतला - मी चोरी केल्याचा दावा केलेल्या रायफलकडे इशारा केला - आणि मग, मि फडलक, कृपया ठीक आहे कॅप्टन, मला माझी इम्रा सापडली आणि जबल मध्ये धावले. मी वाकत राहिलो, हसत राहिलो.
  
  
  सीरियन कॅप्टनने हळूच मान हलवली. त्याने माझी कागदपत्रे मागितली आणि पुन्हा मान हलवली. त्याने त्याच्या सहाय्यकाकडे पाहिले आणि म्हणाला, "तुला काय वाटते?"
  
  
  सहाय्यकाने सांगितले की त्याला वाटले की मी मूलभूत गोष्टींमध्ये मूर्ख आहे. भाग्यवान मूर्ख. मी मुर्खासारखा हसत राहिलो.
  
  
  त्यांनी मला विचारले की मी इथून कुठे जात आहे. मी म्हणालो की बीट नममध्ये माझे बालवाडी आहे. एक मित्र जो मला मदत करेल.
  
  
  कॅप्टनने रागाने हात हलवला. “मग जा, मूर्ख. आणि परत येऊ नकोस."
  
  
  मी पुन्हा हसलो आणि बाहेर पडताना वाकलो: “शुक्रन, शुक्रन. इला-अल-लाका." धन्यवाद, कर्णधार; धन्यवाद आणि निरोप.
  
  
  मी जीर्ण इमारतीतून बाहेर पडलो, लीला शोधली आणि मान हलवली. ती माझ्यामागे दहा पावले मागे गेली.
  
  
  आम्ही सीरियन सैन्याची पहिली रिंग पार केली आणि मी तिचा आवाज ऐकला, "जिद जिद्दन." तू खूप चांगला होतास.
  
  
  “नाही,” मी इंग्रजीत म्हणालो. "मी
  
  
  भाग्यवान मूर्ख."
  
  
  
  
  
  
  पंधरावा अध्याय.
  
  
  
  
  
  मूर्ख आणि त्याचे नशीब लवकरच वेगळे होतात. मी हे आत्ताच बनवले आहे, पण तुम्हाला हवे असल्यास तुम्ही मला उद्धृत करू शकता.
  
  
  एक मैल नंतर आम्हाला एका ट्रॅफिक गार्डने थांबवले. एक गर्विष्ठ, कुत्र्याचा क्रूर मुलगा, अशा प्रकारचा माणूस जो नागरी म्हणून पुरेसा वाईट आहे, परंतु त्याला बंदूक आणि सैनिकाचा सूट द्या आणि तुम्हाला एक फरारी सॅडिस्ट मिळाला आहे. तो कंटाळला होता आणि थकला होता आणि त्याला मनोरंजनाची इच्छा होती: टॉम आणि जेरी शैली.
  
  
  त्याने रस्ता अडवला.
  
  
  मी वाकलो, हसलो आणि म्हणालो, "कृपया..."
  
  
  तो हसला. "मला आवडत नाही". त्याने लैलाकडे पाहिले आणि काळे आणि हिरव्या दातांनी भरलेले हसले. "तुला ती आवडते का? स्त्री? तुला ती आवडते का?" त्याने माझ्या पुढे ढकलले. "मला वाटतं मला ती आवडते का ते बघेन."
  
  
  मी म्हणालो, "नाही, तू खताचा ढीग!" फक्त मला इंग्रजीत सांगायचे झाले. मी माझा स्टिलेटो बाहेर काढला आणि तो फडकवला. "अब्देल!" तो ओरडला. "मी एक गुप्तहेर पकडला!" मी त्याचा गळा कापला, पण खूप उशीर झाला होता. अब्देल आले. इतर तिघांसह.
  
  
  "चाकू टाक!"
  
  
  त्यांच्या हातात मशीनगन होत्या.
  
  
  मी चाकू सोडला.
  
  
  एक सैनिक माझ्यासमोर आला. गडद आणि गडद-डोळे; त्याचे डोके पगडीत आहे. लीलाने मला न शिकवलेला एक शब्द बोलून त्याने मला जबड्यावर मारले. मी त्याला पकडले आणि त्याच्या पाठीमागे माझे हात ओलांडून त्याला माझ्या समोर फिरवले. या स्थितीत तो एक ढाल बनला. माझ्या झग्यात बंदूक लपवून ठेवली होती. जर मी फक्त ...
  
  
  विसरून जा. मशिनगन लीलाकडे वळल्या. "त्याला जाऊ दे."
  
  
  मी त्याला जाऊ दिले. त्याने मागे वळून माझ्या गळ्यात मारले. तो रागाने मजबूत होता आणि मी सुटू शकलो नाही. मी माझे वजन वापरून आम्हा दोघांना जमिनीवर ढकलले. आम्ही खडकाळ धुळीतून लोळलो, पण त्याचे हात पोलादासारखे होते. ते माझ्या मानेवरच राहिले.
  
  
  "पुरेसा!" - तोफखाना म्हणाला. "अब्देल! जाऊ दे त्याला!" अब्देल थांबला. लांब पुरेशी. गळ्यावर वार करून मी त्याला ठोठावले. त्याने श्वासोच्छ्वास घेत धूळ उधळली. साधन! - लहान म्हणाला. - आम्हाला समस्या असतील. कर्नलला सर्व हेरांची चौकशी करायची आहे. आपण त्याचे प्रेत आणावेत असे त्याला वाटत नाही."
  
  
  मी जमिनीवर बसून मानेला मालिश केली. अब्देल अजूनही श्वास घेण्याचा प्रयत्न करत उभा राहिला. त्याने थुंकले आणि मला डुकराचे आतडे म्हटले. उंच सैनिकाने सहानुभूतीपूर्वक टोला लगावला. “अहो, गरीब अब्देल, निराश होऊ नकोस. जेव्हा कर्नल त्याच्या खास पद्धतींचा वापर करेल, तेव्हा गुप्तहेराची इच्छा असेल की तुम्ही त्याला आता मारून टाका. तो एक विस्तीर्ण काळा-हिरवा स्मित हसला.
  
  
  अरे हो. आश्चर्यकारक. "विशेष पद्धती". मी माझ्या गळ्यात पदकाचा विचार केला. कोणीही माझा शोध घेतला नाही. कोणीही माझा शोध घेतला नाही. माझ्याकडे अजूनही बंदूक होती - आणि माझ्याकडे अजूनही पदक आहे. सर्व प्रथम, पदक फेकून द्या. मी पकडण्यासाठी पोहोचलो.
  
  
  "वर!" ऑर्डर आली आहे. "हात वर करा!" मला धिंगाणा सापडला नाही! "वर!" ही वेळ वीरतेची नव्हती. मी हात वर केले. एकाने दगडावर बंदूक ठेवली, वर येऊन माझे हात पाठीमागे बांधले. त्याने दोरी ओढून मला पायाजवळ उचलले. त्या माणसाचा चेहरा एका चिप्पलेल्या प्लेटसारखा होता. ऊन, वारा आणि क्रोधाने तडा जातो. "आता," तो म्हणाला. "आम्ही त्याला कर्नलकडे आणत आहोत." तेव्हा लीलाने अभिनय करायला सुरुवात केली. लीला, जी दगडासारखी गप्प उभी होती. अचानक ती ओरडली: “ला! ला” आणि माझ्या दिशेने धावला, फसला आणि पडला. आता ती धुळीत पडली, रडत आणि ओरडली, “नाही! नाही! कृपया! नाही!" शिपायांनी त्यांचे टरटन स्माईल केले. दोरीवरच्या माणसाने मला पाठीमागे मारायला सुरुवात केली. लीला उठली आणि धावली; रडत, जंगली, वेडी, तिने शेवटी स्वत: ला माझ्या पायावर फेकले, मला घोट्याने पकडले, माझ्या बूटांचे चुंबन घेतले. ती तिथे काय करत होती? अब्देलने तिला पकडून खेचले. त्यानंतर त्याने बंदुकीच्या नाकाने तिला धक्का दिला.
  
  
  "हलवा!" तो म्हणाला. "आम्ही कर्नलकडे जात आहोत. चला बीट नाम मध्ये कर्नलकडे जाऊया."
  
  
  बरं, मला वाटलं, तिथे जाण्याचा हा एक मार्ग आहे.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  कर्नलचे कार्यालय शहरातील हॉटेलच्या लॉबीच्या शेजारी होते. त्याने आणि त्याच्या माणसांनी ते ताब्यात घेतले आणि नामा हॉटेलने त्यातील सर्वात वाईट गोष्ट एकत्र केली: एक वेश्यालय, बॅरेक्स आणि चौकशी केंद्र.
  
  
  हॉलच्या खाली एका खोलीतून संगीत येत होते. जोरात हशा. दारूचा वास येतो. लॉबी स्थानिक अरबांनी भरलेली होती, त्यापैकी काहींना कोठडीत ठेवण्यात आले होते, बहुतेक त्यांच्या स्वत: च्यावर, तर सैनिक चमकणाऱ्या रायफलसह गस्त घालत होते. लीलाला लॉबीमध्ये बसवण्यात आले. मला कर्नल काफिर यांच्याकडे नेण्यात आले.
  
  
  जेव्हा त्यांनी मला पहिल्यांदा आणले तेव्हा मी त्याला पाहिले नाही. कर्नल दाराकडे पाठ करून उभा राहिला. तो एका छोट्या आरशावर झुकला, एक मुरुम पिळत होता. त्याने रक्षकांना ओवाळले आणि आपले काम चालू ठेवले. थप्पड! त्याचा चेहरा आरशात ओतला. त्याने जवळजवळ लैंगिक सुखाने उसासा टाकला. मी माझ्या डोळ्याच्या कोपऱ्यातून त्याला पाहिलं. मी खोलीच्या विरुद्ध बाजूला खुर्चीवर बसलो होतो, माझे हात अजूनही पाठीमागे बांधलेले होते. त्याने पुन्हा आरशात आपला चेहरा अभ्यासला, जणू
  
  
  तो शत्रूच्या छावण्यांचा नकाशा होता; कर्नल पुढे कुठे वार करायचा हा विचार करत होता.
  
  
  मी आजूबाजूला पाहिले. अरबी अंधाराच्या महान परंपरांमध्ये कार्यालय काळजीपूर्वक सजवले गेले होते. भिंती गडद पिवळ्या प्लास्टरने झाकलेल्या होत्या, उदास, धुळीने माखलेल्या कार्पेटने टांगलेल्या होत्या. जड फर्निचर, कोरलेली लाकडी दारे आणि लहान, उंच काचेच्या खिडक्या. खिडक्यांवर बार. निर्गमन नाही. खोलीत धूळ, लघवी आणि चरसचा वास येत होता. ऑफिसचा दरवाजा किंचित उघडा होता. याचा परिणाम उघड्या प्लॅस्टर केलेल्या चेंबरमध्ये झाला. एकमेव खुर्ची. आणि काही प्रकारची फ्री-स्टँडिंग मेटल गोष्ट. शीर्षस्थानी काटकोनात जाड लोखंडी रॉडसह एक विशाल स्टील कोट हॅन्गरसारखे काहीतरी. तो जवळपास बारा फुटांच्या कमाल मर्यादेला स्पर्श करत होता. छळ यंत्र. "विशेष पद्धती". हे आंबट जैविक वास स्पष्ट केले.
  
  
  कर्नलने शेवटची निवड केली. त्याने दोन घाणेरड्या बोटांनी खाली झोकून मारले. बुल्सआय! मिशन पूर्ण. त्याने त्याच्या जाकीटच्या कफवर आपली हनुवटी पुसली. तो मागे फिरला. रुंद मिशा आणि आजारी, ढेकूळ, खिशात खूण केलेला चेहरा असलेला ऑलिव्ह रंगाचा माणूस.
  
  
  तो उठून उभा राहिला आणि कर्नल होण्याआधी लोक त्याच्याकडे ज्या नजरेने पाहत असावेत तसे माझ्याकडे पाहिले. त्याने मला डुकराचे आतडे देखील म्हटले.
  
  
  माझे भाषण पुन्हा तयार झाले. मी फायरिंग लाईनवर वापरला होता तोच. ज्याने मला इंग्रजी बोलताना ऐकले तो एकमेव माणूस होता ज्याला मी रस्त्यावर मारले होते. त्याने माझ्या महिलेवर हल्ला केला म्हणून मी त्याला मारले. मी अजूनही बस्सम अलादीन, मूर्ख, नम्र, प्रेमळ मूर्ख होतो.
  
  
  व्यापारात ज्याला "फॅट चान्स" म्हणतात!
  
  
  माझी कामगिरी नेहमीप्रमाणेच एका फरकाने चमकदार आणि निर्दोष होती. कर्नल काफिर. काफिरने यातना भोगल्या आणि फसवणूक होणार नाही. युद्धाने त्याला फक्त एक वैध निमित्त दिले. शांततेच्या काळात, तो कदाचित गल्लीबोळात भटकत असेल, रस्त्यावरील वेश्येला एका रोमांचक मृत्यूकडे वळवून.
  
  
  काफिर मला माझ्या मिशनबद्दल सांगण्यास सांगत राहिला.
  
  
  मी काफिरला सांगत राहिलो की माझे कोणतेही मिशन नाही. मी बसेम अलादीन होतो आणि माझे कोणतेही ध्येय नव्हते. त्याला उत्तर आवडले. फाटलेल्या केळीकडे पाहणाऱ्या लठ्ठ बाईप्रमाणे त्याने रॅककडे पाहिले. एक सुन्नपणा माझ्या अंगावर आला. माझ्यावर यापूर्वीही अत्याचार झाले आहेत.
  
  
  काफिर उठला आणि त्याच्या रक्षकांना बोलावले. त्याने ऑफिसचा बाहेरचा दरवाजा उघडला आणि मला संगीत आणि हशा ऐकू आला आणि मी लॉबीमध्ये घड्याळाच्या पिस्तुलांच्या जोडीमध्ये बसलेली लीला पाहिली.
  
  
  पहारेकरी आत आले आणि दरवाजा बंद केला. गणवेश आणि पगडी घातलेल्या गोमांसाचे दोन ओंगळवाणे दिसणारे तुकडे, बिअरचा वास. आता माझा शोध घेतला गेला आहे. जलद, पण पुरेसे. माझी जुनी मैत्रीण विल्हेल्मिना तिथे गेली. ती काही फोल्डरच्या वरच्या टेबलावर बसली, पेपरवेटसारखी नि:शब्द आणि निरुपयोगी.
  
  
  करण्यासारखे काही नव्हते. माझे हात, जसे ते म्हणतात, बांधलेले होते. मी हे विकत घेतले. हे काय होते? आणि ते पदक अजूनही माझ्या गळ्यात होते. कदाचित काफिर हे काय आहे ते शोधून काढेल. कदाचित त्याने लूप फिरवला नसेल. मी संभाव्य बॅरलच्या तळाशी होतो.
  
  
  कदाचित…
  
  
  कदाचित मला एक चांगली कल्पना आली असेल.
  
  
  त्यांनी मला परत काफिरच्या प्लेरूममध्ये नेले.
  
  
  त्यांनी मला जमिनीवर फेकले आणि माझे हात उघडले. कर्नलने मला दोरी फेकली. त्याने मला माझे घोटे एकत्र बांधायला सांगितले. "घट्ट," तो म्हणाला. "ते घट्ट करा नाहीतर मी घट्ट करेन." मी माझे घोटे एकत्र बांधले. त्वचा घट्ट. मी अजूनही माझे उंच लेदरचे वाळवंटाचे बूट घातले होते. कर्नललाही माझे बूट खूप आवडायचे. एक वास्तविक, आजारी मूर्ख. मला दोरी फिरवताना त्याच्या डोळ्यात तारे होते. मी माझी स्वतःची अभिव्यक्ती ठेवली.
  
  
  त्याला घाम फुटायला लागला. त्याने महाकाय कोट रॅकवर लीव्हर सोडला आणि वरचा बार जमिनीवर सरकला. त्याने आपल्या रक्षकांना होकार दिला. ज्या दोरीने माझे पाय बांधले होते त्याच दोरीने त्यांनी माझे हात बांधले. मी वाकून पायाच्या बोटाला स्पर्श केला.
  
  
  त्यांनी दोरी पोस्टाच्या पट्टीवर फेकली आणि बार पुन्हा छतापर्यंत उंचावला. कसायाच्या खिडकीतल्या गोमांसाच्या तुकड्यासारखा, झोपलेल्या आळशीसारखा मी तिथे लटकत राहिलो.
  
  
  आणि मग पदक खाली सरकले आणि मागे वळून माझ्या पाठीच्या मध्यभागी त्याची पुढची बाजू दाखवली.
  
  
  कर्नलने हे पाहिले. तो चुकवू शकत नव्हता. “हो! हे स्पष्ट आहे. स्टार ऑफ डेव्हिडसह बसेम अलादीन. खूप मनोरंजक, बसेम अलादीन. ”
  
  
  अजून संधी होती. जर त्याला "A" हे लपलेले अक्षर सापडले नाही, तर त्याच्या पदकाच्या शोधात खरोखर मदत होऊ शकते. माझ्या चांगल्या कल्पनेशी अगदी सुसंगत.
  
  
  "म्हणून तेच आहे," बस्सम अलादीन म्हणाले. "स्टार ऑफ डेव्हिड!"
  
  
  काफिरने असा आवाज काढला जो किंकाळ्यासारखा आवाज करत होता. “लवकरच तू जास्त विनोद करणार नाहीस. लवकरच तू मला तुला बोलू दे अशी विनवणी करशील. गंभीर गोष्टींबद्दल. उदाहरणार्थ, तुमच्या मिशनबद्दल."
  
  
  त्याने एक लांब चामड्याचा चाबूक बाहेर काढला. तो रक्षकांकडे वळला. त्यांना जाण्यास सांगितले.
  
  
  पहारेकरी निघून गेले.
  
  
  दरवाजा बंद झाला.
  
  
  जे घडणार होते त्यासाठी मी स्वतःला तयार केले.
  
  
  अंगरखा मागून फाटला होता.
  
  
  आणि मग eyelashes दिसू लागले.
  
  
  एक.
  
  
  दोन.
  
  
  कटिंग. सिझलिंग. जळत आहे. फाडणे. माझ्या देहातून सुरुवात करून माझ्या मेंदूमध्ये विस्फोट होतो.
  
  
  20.
  
  
  तीस
  
  
  मी मोजणे बंद केले.
  
  
  माझ्या पाठीवरून रक्त वाहत असल्याचे जाणवले. मला माझ्या मनगटातून रक्त वाहताना दिसले.
  
  
  मला वाटले कर्नलचा अर्थ वाईट आहे.
  
  
  मला वाटले की माझी चांगली कल्पना इतकी चांगली नाही.
  
  
  मला वाटले मला थोडी विश्रांती हवी आहे.
  
  
  मला चक्कर आली.
  
  
  मला जाग आली तेव्हा कित्येक तास उलटून गेले होते आणि ती मंद, मंद पहाट नव्हती. माझ्या मागे एक लहान शिकागो आग होती. त्या हरामखोराने माझ्या जखमेवर मीठ चोळले. एक अद्भुत जुना बायबलसंबंधी यातना.
  
  
  मी ठरवले की माझ्याकडे पुरेसे आहे. देश, अभिमान आणि कर्तव्य यासाठी पुरेसे आहे.
  
  
  मी तुटलो आहे.
  
  
  मी ओरडायला लागलो "थांबा!"
  
  
  तो म्हणाला: “तुमचे ध्येय. तू मला तुझ्या मिशनबद्दल सांगू इच्छितोस?"
  
  
  "हो होय".
  
  
  "सांगा." तो निराश झाला. तो अजूनही दाणेदार आगीत घासत होता. "तुला इथे का पाठवले होते?"
  
  
  "करण्यासाठी... संपर्क करा. कृपया! थांबा!”
  
  
  तो थांबला नाही. "कोणाशी संपर्क साधू?"
  
  
  माझ्या देवा, किती वेदनादायक आहे!
  
  
  "कोणाशी संपर्क साधू?"
  
  
  “एम-मन्सूर,” मी म्हणालो. "अली मन्सूर"
  
  
  आणि हा माणूस कुठे आहे? "
  
  
  "H-येथे. बीत-नामा."
  
  
  "रंजक," तो म्हणाला.
  
  
  आग पेटली, पण ती जास्त तापली नाही.
  
  
  मी त्याला त्याच्या कार्यालयात जाताना ऐकले.
  
  
  मला दार उघडण्याचा आवाज आला. त्याने आपल्या रक्षकांना बोलावले. मी त्याला अली मन्सूर हे नाव बोलताना ऐकले.
  
  
  बाहेरचा दरवाजा बंद झाला. त्याची पावले जवळ आली. खेळण्याच्या खोलीचा दरवाजा त्याच्या मागे बंद झाला.
  
  
  “मला वाटतं तू आता मला संपूर्ण कथा सांगशील. पण प्रथम, मी तुम्हाला थोडे अधिक प्रेरणा देईन. तुम्ही खरे बोलत आहात हे पटवून देण्यासाठी थोडी प्रेरणा." कर्नल माझ्याजवळ आला आणि माझ्यासमोर उभा राहिला, त्याचे कपाळ धडधडत होते, डोळे चमकत होते. "आणि यावेळी, मला वाटते की आपण कुठेतरी दबाव लागू करू ... घराच्या जवळ."
  
  
  त्याने चाबकाने हात फेकून दिला आणि निशाणा साधू लागला.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  जेव्हा रक्षकांनी अली मन्सूरला कार्यालयात आणले तेव्हा कर्नल दाराशी पाठीशी उभा राहिला. तो पुन्हा आरशाकडे झुकला. त्याने रक्षकांना ओवाळले आणि आपले काम चालू ठेवले. शेवटी त्याने वळून मन्सूरकडे पाहिले.
  
  
  मन्सूरचे हात पाठीमागे बांधलेले होते, पण त्याने चेहऱ्यावर उदास भाव ठेवण्याचा प्रयत्न केला. मन्सूरचा चेहरा गोलाकार, जवळजवळ बालिश होता. जाड सपाट नाक. मोकळा, मुरडणारे ओठ. आव्हानाचे चित्रण करणारा भीतीचा चेहरा.
  
  
  काफिर अवज्ञा सहन करणार नव्हते.
  
  
  त्याने मन्सूरचे तोंडावर चाबूक मारून स्वागत केले. “तर,” तो म्हणाला. "तुम्ही हेरांशी सहयोग करत आहात."
  
  
  "नाही!" मन्सूरने दाराकडे पाहिलं. एका महाकाय हँगरवर बारमधून लटकलेल्या कच्च्या मांसाच्या मोठ्या तुकड्याकडे पाहत होतो.
  
  
  काफिरने त्या माणसाच्या नजरेचा पाठपुरावा केला. "तुम्हाला आता बोलायचे आहे की तुम्हाला पटवून द्यायचे आहे?"
  
  
  "नाही! म्हणजे, होय. म्हणजे, मला काही कळत नाही. मला काही म्हणायचे नाही. मी सीरियाशी एकनिष्ठ आहे. मी पॅलेस्टिनींसोबत आहे. माझा फेडायीनवर विश्वास आहे. मी करणार नाही... मी नाही... कर्नल, मी..."
  
  
  "तुम्ही! तू डुक्कर हिम्मत आहेस! तुम्ही इस्रायलशी बोललात. अमेरिकन एजंटांसह. तुम्ही विशिष्ट योजना धोक्यात आणली आहे. अपहरण योजना. तू आणि तुझा बास्टर्ड डुक्कर भाऊ.” काफिरने त्याचा चाबूक हवेत फिरवला. मन्सूरने ओरडून डोके हलवले, त्याचे डोळे झुरळांसारखे मागे-पुढे करत होते. "नाही!" तो म्हणाला. "माझा भाऊ. मी नाही. आणि माझा भाऊ मेला आहे. ए! शैतान त्याला ठार मार. आता. तुम्ही बघा. हे सिद्ध झाले पाहिजे. जर मी त्यांचा विश्वासघात केला असता तर मी देखील मेले असते.”
  
  
  "मग त्या मांसाचा तुकडा जो एकेकाळी एजंट होता त्याने मला का सांगितले की त्याचे ध्येय तुमच्याशी संपर्क साधणे आहे?"
  
  
  मन्सूर वेदनेत होता. तो इकडे तिकडे डोकं हलवत राहिला. “माझा... माझा भाऊ, तो एका अमेरिकन एजंटशी बोलत होता. कदाचित त्यांना वाटेल मी पण बोलतोय. मी करणार नाही. मी आधी मरेन. मी शपथ घेतो. मी नाही".
  
  
  "मग तुझ्या भावाबद्दल तुला काय माहिती आहे ते सांग."
  
  
  “माझा भाऊ मूर्ख होता. जेव्हा मी त्याला योजनेबद्दल सांगितले तेव्हा मला हे माहित नव्हते. मी म्हणालो खूप पैसे असतील. माझ्या भावाला शस्त्रे घेण्यासाठी पैसे हवे आहेत. योजना अयशस्वी झाली की माझा भाऊ रागावतो. तो म्हणतो. तो स्वत:साठी काही पैसे मिळवणार आहे. पुढची गोष्ट मला माहीत आहे, खली मेला आहे. तो एका अमेरिकन गुप्तहेराशी बोलला असे त्यांचे म्हणणे आहे. गुप्तहेर त्याला पैसे देण्यासाठी जेरुसलेममध्ये वाट पाहत होता."
  
  
  इतिहास जागोजागी पडत होता. मी वेदनेने दात घासले. माझ्या पाठीवर काफिरचा गणवेश चकचकीत झाला. मला खात्री आहे की मला अजूनही रक्तस्त्राव होत नव्हता. जरी मन्सूरला वाटले असेल की ते दुसऱ्याचे रक्त आहे. प्लेरूममध्ये मानवी रक्त लटकले आहे. वास्तविक कर्नल काफिरचे रक्त.
  
  
  “प्लॅन अयशस्वी झाला तेव्हा तुम्हाला काय म्हणायचे आहे? मला माहीत असलेली योजना आधीच अंमलात आणली गेली आहे.”
  
  
  “योजना, होय. त्यात आमचा सहभाग नाही.”
  
  
  मी राहते
  
  
  यात अलीचा मित्र होता. अली स्वतः नाही. "तुझा मित्र," मी म्हणालो. "ज्याने तुम्हाला योजनेबद्दल सांगितले ..."
  
  
  "अहमद रफद?"
  
  
  "तो आता कुठे आहे?"
  
  
  “मी रमाझमध्ये विचार करतो. जर शैतान अजूनही तिथे असेल तर मला वाटते की तो त्यांच्याबरोबर आहे. ”
  
  
  "आता तू मला सांगशील की तुझ्या भावाला काय माहित आहे."
  
  
  मन्सूरने माझ्याकडे पाहिले. "त्याला सत्य माहित होते."
  
  
  मी चाबकाने खेळलो. "खरं सांगू नकोस." तू त्याला सांगितलेली गोष्ट मला नक्की माहित असली पाहिजे, म्हणजे त्याने गुप्तहेरला सांगितलेली गोष्ट मला कळेल. आणि तुम्हाला अमीरचा इतका अभिमान कशामुळे वाटतो की तुम्हाला असे वाटते की तुम्हाला सत्य सांगितले आहे? ए! तुम्ही? त्यांनी तुम्हाला खरे सांगितले का? हम्म!"
  
  
  त्याची नजर जमिनीकडे रेंगाळली. "कदाचित ते स्पष्ट करते," त्याने कार्पेटला सांगितले.
  
  
  "ए? काय? बोल, वर्म."
  
  
  त्याने आपले डोळे मोठे केले, आणि त्यांच्याबरोबर त्याचा आवाज. “कदाचित, तुम्ही म्हणता त्याप्रमाणे, रफाडने माझ्याशी खोटे बोलले. कदाचित म्हणूनच मी त्याला तेव्हापासून पाहिले नाही.”
  
  
  त्याने सांगितल्याप्रमाणे योजना फॉक्सचे अपहरण करण्याची होती. सीरियाच्या रमाझ गावात त्याला धरा. नाही, रमाझमध्ये कोणते घर आहे हे त्याला माहीत नव्हते. या कामासाठी चार जण ठेवले होते. त्याचा मित्र रफाद विमान उडवणार होता. “नाही, विमान नाही. आणि...” मन्सूरला हाताने इशारा करायचा होता. त्याचे हात बांधलेले होते.
  
  
  "हेलिकॉप्टर."
  
  
  "हेलिकॉप्टर," तो म्हणाला. “तेच, बरोबर? रफाद म्हणाले की ते त्याला खूप पैसे देतात. काही आगाऊ, इतर नंतर. ते त्याला इतर चांगले कामगार शोधण्यास सांगतात. कामावर घेऊ नका, फक्त पहा." मन्सूर पुन्हा घाबरला. "मला एवढंच माहीत आहे. मला सर्व माहित आहे."
  
  
  "आणि योजना अयशस्वी झाली?"
  
  
  “रफाड म्हणाले की त्यांनी कामावर घेण्याबाबत त्यांचे मत बदलले आहे. त्यांना कामावर इतर नको होते.”
  
  
  "आणि ते कोण आहेत?"
  
  
  मन्सूरने मान हलवली. “मला वाटत नाही की रफाडला देखील याबद्दल माहिती आहे. त्यांच्याशी फक्त फोनवर बोलणे झाले. ते म्हणाले की त्यांना आजपर्यंत ते धोकादायक आहे. त्याने हेलिकॉप्टर उडवले हे त्यांना माहीत होते. तो एकनिष्ठ होता हे त्यांना माहीत होते. ते म्हणाले की त्यांना बाकीच्या गोष्टींसाठी एवढीच गरज आहे - त्यांनी त्याला खूप पैसे पाठवले आणि रफाडला एवढेच माहित असणे आवश्यक आहे."
  
  
  मी माझे डोळे नीच crevices मध्ये अडकले. "माझा तुमच्यावर विश्वास नाही. ते कोण आहेत हे तुम्हाला माहीत आहे. जर त्यांनी तुम्हाला सांगितले नाही, तर कदाचित तुम्ही अंदाज केला असेल." मी अचानक त्याला कॉलरने ओढले. "तुझा अंदाज काय होता?"
  
  
  "मला... मला कल्पना नव्हती."
  
  
  "प्रत्येकाला अंदाज आहे. तुमचा काय होता?"
  
  
  "अहो... सायका सारखी. मला वाटले की ते As Saiki चा भाग आहेत. पण वर्तमानपत्रे ते ‘ब्लॅक सप्टेंबर’ असल्याचे सांगतात. मी... मला वाटतं असंही असू शकतं."
  
  
  मी त्याची कॉलर सोडली आणि माझ्या डोळ्यांनी त्याच्याकडे पाहिले. "सी-कर्नल, प्लीज, माझा भाऊ अमेरिकन लोकांना फार काही सांगू शकला नाही. मी त्याला जे सांगितले तेच त्याला माहीत होते. आणि या सर्व गोष्टी - मी फक्त तुम्हाला सांगितले. आणि - आणि - माझ्या भावाला सांगून, मी काहीही केले नाही. चुकीचे शैतानने रफदला भरती करण्यास सांगितले, आणि रफाद म्हणाला, हो, मी काही चुकीचे केले नाही, कृपया मला जाऊ द्याल का?
  
  
  "मी तुला आता दुसऱ्या खोलीत जाऊ देत आहे."
  
  
  त्याचे डोळे थिजले. मी त्याला दुसऱ्या खोलीत घेऊन गेलो. मी त्याला खुर्चीवर बसवले, त्याला बांधले आणि गळफास घेतला. आम्ही दोघांनी काफिरच्या शरीराकडे पाहिले. त्याचे डोके पुढे वळून भिंतीकडे होते. कोणीही त्याच्याकडे लक्ष वेधून घेण्याआधी-त्याच्या चेहऱ्याकडे पाहण्याची तसदी घेण्यापूर्वी थोडा वेळ जाईल.
  
  
  आणि जेव्हा ते करतात तेव्हा मी खूप दूर असेन.
  
  
  कदाचित.
  
  
  
  
  
  
  सोळावा अध्याय.
  
  
  
  
  
  मी ते कसे केले हे तुम्हाला जाणून घ्यायचे असेल.
  
  
  तुम्हाला टेकडीवरील घटनास्थळी परत जावे लागेल, ज्या ठिकाणी बंदूकधारी म्हणाले, “चाकू टाका,” तेथून लीला माझ्या पायाजवळ पडली होती. अशा प्रकारे मी ह्यूगोला परत मिळवून दिले. लैलाने ते उचलले जेव्हा ती "फिरली आणि पडली" आणि नंतर स्टिलेटो माझ्या बूटमध्ये सरकवली.
  
  
  मला ते कसे वापरायचे ते माहित नव्हते. किंवा मला ते वापरण्याची संधी मिळाली तरीही. मी कर्नलच्या ऑफिसमध्ये कधी होतो ते मलाही कळलं नाही. रक्षक आत आल्यावर मला वाटले की मी अली मन्सूरला भेटू शकणार नाही. आणि मग इस्लामिक म्हण आली: "जर मुहम्मद डोंगरावर येऊ शकत नाही, तर पर्वत मुहम्मदकडे येईल." त्यामुळे मन्सूर माझ्याकडे येणार असे मी ठरवले. की मी कर्नलला त्याचे काम करू देईन, थोड्या वेळाने मी तुटून पडण्याचे नाटक करीन आणि मन्सूरचा उल्लेख करीन आणि त्याला माझ्याकडे आणीन.
  
  
  बाकी कथा शुद्ध नशीब होती. बाकी नेहमीच नशीब असते. बहुतेक लोक कसे जिवंत राहतात हे नशीब आहे. मेंदू, तपकिरी, शस्त्रे आणि हिम्मत फक्त पन्नास टक्के जोडतात. बाकी नशीब आहे. नशीब असे की मला बंदुकीच्या पुढे कोणीही शोधले नाही, काफिरला एका माणसाला स्वत:ला बांधलेले पाहणे आवडले आणि पुढची चाल म्हणजे माझे हात माझ्या घोट्याला बांधणे. जेव्हा काफिर मन्सूरला अटक करण्यासाठी खोलीतून बाहेर पडला, तेव्हा मी चाकू पकडला, स्वतःला कापून घेतले, मला बांधल्यासारखे तिथे (किंवा वर) लटकवले आणि काफिर परत आल्यावर मी त्याच्यावर उडी मारली, त्याच्यावर लॅसो फेकून मारला आणि त्याला मारले. त्याला आणि मारहाण, मी जोडतो, फक्त शरीराची अदलाबदल कायदेशीर दिसण्यासाठी केली होती.
  
  
  मी अली मन्सूरला कुलूप लावल्यानंतर, मी दारात गेलो आणि "बाई" ला बोलावले. मी माझ्या चेहऱ्यावर हात ठेवला आणि मला फक्त "इमरा!" असे ओरडावे लागले. स्त्री]
  
  
  तिला आत आणल्यावर मी पुन्हा आरशात होतो. मी पण हसलो. मी वैद्यकीय जर्नल्समधील लेखांचा विचार करत होतो. मी मुरुमांसाठी जगातील एकमेव उपचार शोधला. मृत्यू.
  
  
  पहारेकरी निघून गेले. मी मागे फिरलो. मी लीलाकडे पाहिले, तिने माझ्याकडे पाहिले, आणि तिचे डोळे बर्फाच्या तुकड्यांमधून नद्यांमध्ये वळले, आणि त्यानंतर ती माझ्या हातात होती, आणि बुरखा पडला, आणि भिंती कोसळल्या आणि त्या महिलेने कुमारीसारखे चुंबन घेतले नाही.
  
  
  ती माझ्या डोळ्यांत पाहण्याइतपत थांबली. "मी विचार करत होतो - म्हणजे, ते तिथे बोलत होते - काफिरबद्दल - तो काय करत होता ..."
  
  
  मी सहमती दर्शविली. "त्याला माहीत आहे... पण तो फक्त माझ्या पाठीवर पोहोचला. बाय द वे, बाय द वे...” मी तिची पकड सैल केली.
  
  
  अचानक क्लारा बार्टन खेळत ती मागे सरकली. "मला बघू दे."
  
  
  मी मान हलवली. “अं. पाहणे हे त्याला आवश्यक नसते. त्याला नोवोकेन आणि ऑरोमायसिनची गरज आहे आणि कदाचित टाके आणि खूप चांगली पट्टी. पण पाहणे ही त्याला गरज नसते. गेला. आम्हाला अजून काम करायचे आहे.”
  
  
  तिने आजूबाजूला पाहिले. "आम्ही बाहेर कसे जाऊ?"
  
  
  “हे काम आपल्याला करायचे आहे. कसे बाहेर पडायचे याचा विचार करा आणि मग ते करा.”
  
  
  ती म्हणाली, "समोर जीप उभ्या आहेत."
  
  
  “मग आपल्याला फक्त जीपपर्यंत जायचे आहे. म्हणजेच, मला फक्त कर्नल काफिरला त्याच्या संपूर्ण धिक्काराच्या पलटणीसमोरून पास करायचे आहे. हॉलमध्ये किती मुले आहेत?
  
  
  "कदाचित दहा. पंधरापेक्षा जास्त नाही,” तिने डोके टेकवले. "तू काफिरसारखा दिसतोस का?"
  
  
  "मिशीभोवती थोडेसे." मी काफिरची विशिष्ट वैशिष्ट्ये स्पष्ट केली. “वसंत ऋतूतील उद्यानापेक्षा ते अधिक फुलले होते. आणि ही गोष्ट प्रत्येकाला चुकते असे नाही. मी काफिर नाही हे सांगण्यासाठी फक्त एका माणसाची गरज आहे आणि त्यांना पटकन कळेल की काफिर मेला आहे. आणि मग....., आपणही. "
  
  
  लीलाने थांबून थोडा विचार केला. "जोपर्यंत कोणीही तुमच्याकडे पाहत नाही."
  
  
  "मी नेहमी 'देखू नका' असे चिन्ह घालू शकतो."
  
  
  "किंवा मी 'माझ्याकडे पहा' असे चिन्ह घालू शकतो."
  
  
  मी तिच्याकडे पाहिलं आणि भुसभुशीत झालो. थोड्याशा शांततेत मी संगीत ऐकले. संगीत सभागृहातून येते.
  
  
  "लीला - मी काय विचार करतोय ते तू विचार करत आहेस?"
  
  
  "मला काय वाटतं तुला?"
  
  
  मी हलकेच तिच्या झग्याने झाकलेल्या शरीरावर हात फिरवला. "तुम्ही हे कसे कराल?"
  
  
  “मला कसं याची काळजी वाटत आहे. तुम्ही फक्त योग्य क्षणासाठी ऐका. मग तुम्ही बाहेर पडा आणि जीपमध्ये जा. हॉटेलच्या मागच्या बाजूला गाडी चालवा."
  
  
  मला शंका आली.
  
  
  ती म्हणाली, “तू मला कमी लेखतोस. लक्षात ठेवा, हे पुरुष जवळजवळ कधीही स्त्रियांना पाहत नाहीत. त्यांना फक्त कपड्यांचे गठ्ठे चालताना दिसतात.”
  
  
  मी अचानक आणखीनच संशयास्पद दिसले. मी तिला म्हणालो की मी तिला अजिबात कमी लेखले नाही, परंतु मला वाटले की ती या लोकांना कमी लेखत आहे जर तिला वाटले की ती हलू शकते आणि हलू शकते आणि काहीही झाले नाही म्हणून निघून जाते.
  
  
  ती हसली. "अजून काहीही झालेलं नाही." आणि मग ती अचानक दाराबाहेर गेली.
  
  
  मी कर्नलच्या डेस्कचा शोध घेऊ लागलो. मी त्याचे कागद शोधून माझ्या खिशात ठेवले. मी त्याचे पिस्तूल आणि होल्स्टर आधीच घेतले होते, माझा चाकू माझ्या स्लीव्हला बांधला होता आणि मी विल्हेल्मिनाची सुटका केली आणि तिला माझ्या बूटमध्ये ठेवले. माझ्याकडे कॉफीचे डाग, जॅम, एक्स, ओ आणि रॉबीच्या ट्रिपशी जुळणारे वर्तुळ असलेला हर्ट्झचा नकाशा देखील होता.
  
  
  मी नकाशाकडे पाहिले. रमाझ हे लहान सीरियन शहर वर्तुळात वीस मैल पडले. मी हसायला लागलो. माझ्या विरुद्ध स्टॅक केलेल्या सर्व शक्यता असूनही, मी कदाचित एक अब्ज डॉलर्स जिंकू शकलो असतो. अल-शैतान कॅम्प. सैतानाची कार्यशाळा.
  
  
  लॉबीमधील साउंड इफेक्ट्स बदलले आहेत. संगीत जोरात होते, पण एवढेच नाही. उसासे, बडबड, शिट्ट्या, बडबड, डोळ्यांच्या सत्तर शिट्ट्यांचा आवाज. लैलाने तिचं अल जझार बेली डान्स मोठ्या उत्साहाने सादर केला. आवाज एक कमालीचा पोहोचेपर्यंत मी थांबलो; मग मी कर्नलचे दार उघडले आणि गर्दीच्या लॉबीतून चालत गेलो, मालिबू समुद्रकिनार्यावर लठ्ठ मुलीप्रमाणे अदृश्य.
  
  
  पुढे जीप सुटल्या नाहीत, मी त्यापैकी एक गाडी चालवली आणि ताडाच्या झाडाच्या झुडुपाच्या मागे थांबलो.
  
  
  पाच मिनिटे.
  
  
  काहीही नाही.
  
  
  तिची योजना कामी आली नाही.
  
  
  मला तिथे जाऊन लीला वाचवावी लागेल.
  
  
  अजून पाच मिनिटे.
  
  
  आणि मग ती दिसली. माझ्या दिशेने धावतो. तिने सिल्व्हर सिक्विन सूट घातलेला.
  
  
  तिने जीपमध्ये उडी मारली. ती म्हणाली. "चला!"
  
  
  मी दूर खेचले आणि आम्ही पटकन निघालो.
  
  
  अर्ध्या मैलानंतर ती समजावू लागली. "मी दारातून बागेत जात राहिलो आणि कमी-अधिक कपडे घालून परत येत राहिलो."
  
  
  
  "आणि त्यांना वाटलं, तुम्ही शेवटचं कधी बाहेर आलात...?"
  
  
  तिने माझ्याकडे खोडकरपणे पाहिले आणि हसले, तिचे डोके वर फेकले आणि वाऱ्याने तिचे केस उडू दिले. मी माझी नजर रस्त्याकडे वळवली आणि जमेल तितक्या वेगाने जीप वळवली.
  
  
  लीला कलुड. फ्रायडची सोन्याची खाण. सेक्सच्या काठावर खेळणे आणि कधीही वास्तविक गोष्टीच्या जवळ न जाणे. तो इतरांप्रमाणेच स्वतःला चिडवतो. मी म्हणालो, “ठीक आहे, पण आता झाकून टाक. आम्हाला या जीपकडे बघणारे हजार डोळे नको आहेत."
  
  
  तिने सॅक सारख्या झग्यात झुंज दिली आणि तिचा चेहरा बुरख्यात गुंडाळला. "मग आता कुठे जायचे?" ती जरा नाराज दिसली.
  
  
  “रमाझ नावाचे ठिकाण. इथल्या आग्नेयेला."
  
  
  तिने माझ्या शेजारच्या सीटवरून कार्ड घेतले. तिने ते बघितले आणि म्हणाली, "आम्ही इलफिद्रीला थांबू."
  
  
  मी नाही म्हणालो".
  
  
  ती म्हणाली, “तुला रक्तस्त्राव होत आहे. इलफिद्रीत राहणाऱ्या एका डॉक्टरला मी ओळखतो. तो त्याच्या मार्गावर आहे."
  
  
  "तुम्ही या माणसावर विश्वास ठेवू शकता?"
  
  
  तिने होकार दिला. "अरे हो."
  
  
  इलफिद्री हे एक लहान पण दाट खेडेगाव होते, ज्यात दगडी घरे होती. लोकसंख्या दोनशे असू शकते. संध्याकाळच्या सुमारास आम्ही पोहोचलो. कच्च्या रस्त्यावर कोणीच नव्हते, पण जीपचा आवाज मोठा होता. जिज्ञासू चेहरे खिडक्यांमधून, दगडी भिंती आणि गल्ल्यांमधून बाहेर पाहत होते.
  
  
  “इथे,” लीला म्हणाली. "द हाऊस ऑफ डॉक्टर नसर." मी पांढऱ्या दगडाच्या पेटीसमोर थांबलो. "मी एकटाच चालतो आणि म्हणतो की आम्ही इथे का आहोत."
  
  
  "मला वाटतं मी तुझ्याबरोबर जाईन."
  
  
  तिने खांदे उडवले. "सर्व काही ठीक आहे."
  
  
  डॉ. दाऊद नसर यांनी या खेळीला उत्तर दिले. एक लहान, पातळ माणूस, सुरकुत्या आणि कपडे घातलेला. माझ्या सीरियन कर्नलने कसे कपडे घातले होते ते त्याच्या लक्षात आले आणि त्याचे डोळे द्रुत सावधगिरीने चमकले.
  
  
  "सलाम, माझे कर्नल." त्याने किंचित वाकले.
  
  
  लीलाने घसा साफ केला आणि पदर मागे घेतला. "आणि तुझ्या लीलाला सलाम नाही?"
  
  
  "अरे!" नसरने तिला मिठी मारली. मग त्याने दूर खेचले आणि त्याच्या ओठांवर बोट ठेवले. “पाहुणे आत आहेत. आणखी काही बोलू नका. कर्नल? त्याने माझ्याकडे कौतुकाने पाहिले. "मी विचार करत होतो की तुम्ही माझ्या ऑफिसमध्ये आलात?"
  
  
  नसरने त्याचा हात माझ्या पाठीभोवती घातला, त्याचा झगा माझ्या रक्ताळलेल्या जाकीटला झाकून टाकला. त्याने आम्हाला एका छोट्या खोलीत नेले. एक जीर्ण गालिचा काँक्रीटच्या फरशीने झाकलेला होता जिथे दोन पुरुष भरतकाम केलेल्या गाद्यांवर बसले होते. इतर दोघे दगडी भिंतीभोवती बांधलेल्या गादीने झाकलेल्या बाकावर बसले. रॉकेलच्या दिव्यांनी खोली उजळून निघाली.
  
  
  “माझ्या मित्रांनो,” त्याने घोषणा केली, “मी तुम्हाला माझा चांगला मित्र, कर्नल सादर करतो...” तो थांबला, पण क्षणभरच, “हद्दुरा.” त्याने इतर पाहुण्यांची नावे अडवली. सफादी, नुसफा, तुवेनी, खतीब. ते सर्व मध्यमवयीन, चतुर पुरुष आहेत. पण दारात नसरने माझ्याकडे बघितलेल्या गजराने त्यांच्यापैकी कोणीही माझ्याकडे पाहिले नाही.
  
  
  त्याने त्यांना सांगितले की आमचा "खाजगी व्यवसाय" आहे आणि तरीही माझ्याभोवती हात ठेवून मला घराच्या मागील बाजूस असलेल्या खोलीत नेले. लीला स्वयंपाकघरात गायब झाली. लक्ष न दिलेले.
  
  
  खोली म्हणजे आदिम डॉक्टरांचे कार्यालय होते. एकाच कपाटात त्याचे सामान ठेवले होते. खोलीत वाहणारे पाणी नसलेले सिंक आणि तात्पुरते तपासणी टेबल होते; एक ढेकूळ गादीसह लाकडी ब्लॉक. मी माझे जाकीट आणि रक्ताने माखलेला शर्ट काढला. त्याने घट्ट दातांनी श्वास घेतला. "काफिर," तो म्हणाला आणि कामाला लागला.
  
  
  त्याने द्रव असलेल्या स्पंजचा वापर केला आणि भूल न देता अनेक टाके घातले. मी हळूच ओरडलो. माझी पाठ वाईट लोकांपासून चांगल्या लोकांना सांगू शकली नाही. माझ्या मज्जातंतूंबद्दल, नसर आणि काफिर हे खलनायक होते.
  
  
  कापसाच्या पट्टीवर काही गुळ पसरवून आणि मम्मी गुंडाळल्याप्रमाणे माझ्या मधोमध गुंडाळून त्याने आपले काम पूर्ण केले. तो थोडा मागे उभा राहिला आणि त्याच्या कामाचे कौतुक केले. “आता,” तो म्हणाला, “जर मी तू असतोस, तर मला वाटते की मी खरोखर दारू पिण्याचा प्रयत्न करेन. मी तुम्हाला देऊ शकतो सर्वोत्तम वेदनाशामक ऍस्पिरिन आहे."
  
  
  "मी घेईन," मी म्हणालो. "मी घेईन."
  
  
  त्याने मला गोळ्या आणि वाईनची बाटली दिली. त्याने काही मिनिटांसाठी खोली सोडली, परत आला आणि मला स्वच्छ शर्ट फेकून दिला. "मी लीलाच्या मैत्रिणीला प्रश्न विचारत नाही आणि तू मला प्रश्न न विचारणे चांगले." त्याने माझ्या जॅकेटवर द्रव ओतला आणि रक्ताचे डाग दिसू लागले. “वैद्यकीय दृष्टिकोनातून, मी तुम्हाला इथेच थांबण्याचा सल्ला देतो. पेय. झोप. मला सकाळी माझे कपडे बदलू दे.” त्याने पटकन त्याच्या कामावरून ड्राय क्लीनरकडे पाहिले. “राजकीयदृष्ट्या, तुम्ही राहिल्यास मला खूप मदत कराल. राजकीयदृष्ट्या मी खूप कठीण खेळ खेळतो.” तो फ्रेंचमध्ये म्हणाला: Un jeu complqué. "माझ्या टेबलावरील तुमची उपस्थिती मला इतरांसमोर ... खूप मदत करेल."
  
  
  "बाकीचे, जसे मला समजले आहे, दुसऱ्या बाजूला आहेत."
  
  
  "बाकी," तो म्हणाला, "दुसरी बाजू आहे."
  
  
  जर मी बरोबर वाचले तर, माझा नवीन मित्र नसर हा डबल एजंट होता. मी भुवया उंचावल्या. "अन jeu d'addresse, पुढे." कौशल्याचा खेळ.
  
  
  त्याने होकार दिला. "तुम्ही राहता का?"
  
  
  मी सहमती दर्शविली. "अहो, मी राहतोय."
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  दुपारचे जेवण हा एक उत्सव होता. आम्ही भरतकाम केलेल्या गाद्यांवर जमिनीवर बसलो आणि गालिच्यावर ठेवलेली चिंधी खाल्ली. बीन सूपची वाटी, ग्रील्ड चिकन, वाफवलेल्या तांदळाच्या मोठ्या वाट्या. चर्चा राजकीय होती. सरळ गोष्टी. आम्ही इस्रायलला समुद्रात नेत आहोत. सर्व गोलन हाइट्सचा परतावा. गरीब पॅलेस्टिनी लोकांसाठी घर बनण्यासाठी गाझा आणि वेस्ट बँकवर पुन्हा हक्क सांगणे.
  
  
  पॅलेस्टिनी गरीब आहेत असा माझा तर्क नाही आणि त्यांना फटका बसला असा माझा तर्क नाही. पॅलेस्टिनी समस्येच्या सर्वांगीण निराकरणात त्यांचे मोठे योगदान पाहता अरबांची धार्मिकता ही मला मनोरंजक वाटते. विचार करा: गाझा आणि वेस्ट बँक हे मूळतः पॅलेस्टिनी राज्यांसाठी राखीव होते. पण जॉर्डनने '48 मध्ये वेस्ट बँक चोरला आणि इजिप्तने गाझा पट्टी गिळंकृत केली आणि त्यांनी पॅलेस्टिनींना निर्वासितांच्या छावण्यांमध्ये फेकले. हे अरबांनी केले होते, इस्रायलींनी नाही. पण अरब त्यांना बाहेर पडू देत नाहीत.
  
  
  अरब लोक छावण्यांसाठी पैसेही देत नाहीत. अन्न, निवास, शिक्षण, औषध - निर्वासितांचे जीवन वाचवण्यासाठी आवश्यक असलेली प्रत्येक गोष्ट - हे सर्व UN कडे जाते. यूएस दर वर्षी $25 दशलक्ष देते, उर्वरित बहुतेक युरोप आणि जपानमधून येतात. अरब देशांनी, त्यांच्या सर्व चर्चा आणि अब्जावधी तेलांसह एकूण दोन दशलक्ष डॉलर्सची उधळपट्टी केली. आणि रशिया आणि चीन, न पोहोचलेल्या जनतेचे ते महान रक्षक, काहीही योगदान देत नाहीत.
  
  
  पॅलेस्टिनींना मदत करण्याची अरबांची कल्पना म्हणजे त्यांना बंदूक विकत घेणे आणि ती इस्रायलकडे दाखवणे.
  
  
  पण मी म्हणालो: "इकडे, इथे!" आणि हो!” आणि “टू व्हिक्ट्री” त्याने सैन्य आणि अध्यक्ष असद यांना टोस्ट प्यायला.
  
  
  आणि मग मी अल-शैतानला टोस्ट बनवला.
  
  
  अल-शैतानबद्दल फार कमी लोकांना माहिती होती. मी ज्या ग्रुपसोबत होतो तो असा सायका. पीएलओ सीरियन शाखा कारण सायकाचा अर्थ सिरीयकमध्ये "वीज" असा होतो. टेबलावरील मुलांनी शूट केले नाही. ते खूप बोलले, पण लढवय्ये नव्हते. कदाचित नियोजक. रणनीतीकार. बॉम्बस्फोट करणारे. मी विचार करत होतो की सिरीयकमध्ये मेघगर्जना म्हणजे काय?
  
  
  सफादी नावाच्या माणसाने - लहान, नीटनेटके मिशा, तपकिरी कागदाच्या पिशवीचा रंग - त्याला खात्री आहे की अल-शैतान हा जाब्रिल जनरल कमांडचा भाग होता, लेबनीज हल्लेखोर ज्यांनी किरियत शमोना येथे इस्रायलींवर हल्ला केला.
  
  
  नुसफाने भुसभुशीत होऊन मान हलवली. "अरे! मी वेगळे करण्याची विनंती करतो, सोम अमी. जेब्रिलच्या मनासाठी हे खूपच सूक्ष्म आहे. मला विश्वास आहे की हे हवात्मेचे लक्षण आहे.” तो पुष्टीकरणासाठी माझ्याकडे वळला. हवातमेह पीपल्स डेमोक्रॅटिक फ्रंट या फेदायन गटाचे प्रमुख आहेत.
  
  
  मी हसलो-मला-माहित-पण-मी-म्हणू शकत नाही-हसत. मी सिगारेट पेटवली. “मला उत्सुकता आहे, सज्जनांनो. पैसा तुमचा असता तर तो खर्च कसा करणार?
  
  
  टेबलाभोवती कुजबुज आणि हसत होते. नासरची बायको कॉफीचे भांडे घेऊन आत आली. एक बुरखा—एक प्रकारची पूर्ण लांबीची शाल—तिच्या डोक्यावर ओढली होती, आणि तिने ती तिच्या चेहऱ्याभोवती घट्ट पकडली होती. तिच्या उपस्थितीकडे दुर्लक्ष करून तिने कॉफी ओतली. कदाचित ती नोकर किंवा कफनातील रोबोट असावी.
  
  
  तुवैनी मागे झुकून दाढीत मिरपूड आणि मीठ घालत होता. त्याने होकार दिला आणि डोळे मिटले, ओळींनी किनारी. “मला वाटतं,” तो उंच, अनुनासिक आवाजात म्हणाला, “मला वाटतं युरेनियम डिफ्यूजन प्लांट बांधण्यासाठी पैसे खर्च केले जातील.”
  
  
  नक्कीच, हे लोक नियोजक होते.
  
  
  "हो, मला वाटते की ते खूप चांगले आहे, नाही का?" तो त्याच्या सहकाऱ्यांकडे वळला. "अशा वनस्पतीच्या निर्मितीसाठी एक अब्ज डॉलर्स खर्च होऊ शकतात आणि ते असणे खूप उपयुक्त ठरेल."
  
  
  DIY आण्विक किट.
  
  
  “अरे, पण माझा प्रिय आणि आदरणीय मित्र,” सफादीने तोंड पुसले, “ही खूप दीर्घकालीन योजना आहे. आम्हाला तांत्रिक सहाय्य कोठे मिळेल? रशियन आमच्या सरकारला मदत करतील, होय, परंतु फेदाईन करणार नाही. - किमान थेट नाही."
  
  
  "मित्रा, आम्हाला युरेनियम कुठे मिळेल?" खतीब या चौथ्या माणसाने त्याचा आवाज जोडला. त्याने तो कप उचलला तर नसरा महिलेने तो कॉफीने भरला आणि मग किचनमध्ये परतला. “नाही, नाही, नाही,” खतीब म्हणाले. “आम्हाला अधिक तातडीची योजना हवी आहे. जर पैसा माझा असता तर मी त्याचा उपयोग जगातील प्रत्येक मोठ्या शहरात फेदायीन केडर तयार करण्यासाठी करेन. कोणताही देश जो आम्हाला मदत करत नाही - आम्ही त्यांच्या इमारती उडवतो, त्यांच्या नेत्यांचे अपहरण करतो. न्याय मिळवण्याचा हा एकमेव मार्ग आहे." तो त्याच्या मालकाकडे वळला. "किंवा माझ्या रूढीवादी मित्रा, तुला मान्य नाही?"
  
  
  खतीब आनंदाने नसरकडे पाहत होते. आणि मजेखाली त्याच्या डोळ्यांनी त्रास लिहिला. म्हणूनच नसरला माझ्या आजूबाजूला हवे होते. त्याचा “पुराणमतवाद” संशयाच्या भोवऱ्यात होता.
  
  
  नसरने हळूच आपला कप खाली ठेवला. तो थकलेला आणि शिवाय थकलेला दिसत होता. “माझ्या प्रिय खतीब. कंझर्व्हेटिव्ह हा विश्वासघातासाठी दुसरा शब्द नाही. आता माझा विश्वास आहे, जसा मी नेहमी मानत होतो, जेव्हा आपण संपूर्ण जगाला दहशत माजवण्याचा प्रयत्न करतो तेव्हा आपण आपले सर्वात वाईट शत्रू बनतो. आम्हाला उर्वरित जगाकडून मदत हवी आहे. भीती आणि शत्रुत्व फक्त दहशतीमुळेच निर्माण होऊ शकते. तो माझ्याकडे वळला. “पण मला वाटते माझा मित्र कर्नल थकला आहे. तो नुकताच समोरून परतला."
  
  
  "काही बोलू नकोस."
  
  
  खुवैनी उभा राहिला. बाकीचे त्याच्यामागे गेले. “आम्ही तुमच्या प्रयत्नांचा आदर करतो, कर्नल खडुरा. आमचा छोटा व्यवसाय हे आमचे स्वतःचे योगदान आहे.” त्याने नमन केले. “अल्लाह तुझ्या पाठीशी असो. सलाम."
  
  
  आम्ही सलाम आणि वा-अलाईकुम अल-सलामची देवाणघेवाण केली आणि चार सभ्य, मध्यमवयीन दहशतवादी धुळीच्या रात्रीत मागे सरकले.
  
  
  नसर मला एकमेव बेडरूममध्ये घेऊन गेला. दगडी स्लॅबवर मोठी जाड गादी, उशा आणि अतिशय स्वच्छ चादरींनी झाकलेली. त्यांनी निषेध स्वीकारला नाही. त्याचे घर माझे होते. त्याचा पलंग माझा होता. तो आणि त्याची पत्नी ताऱ्यांखाली झोपतील. आज उबदार होता, नाही का? नाही, तो इतर कोणत्याही योजनेबद्दल ऐकणार नाही. तो नाराज होईल. आणि त्याने कर्नलला आपले घर दिले नाही हे त्यांना कळले तर लोक बोलतील.
  
  
  "लीला?" मी बोललो.
  
  
  नसरने खांदे उडवले. "ती दुसऱ्या खोलीत जमिनीवर झोपली आहे." त्याने हात वर केला. “नाही, मला तुमची पाश्चात्य बकवास सांगू नका. तिला आज मारहाण झाली नाही आणि उद्याही तिला लढावे लागणार नाही.
  
  
  मी त्याला माझी समजूत दिली. शिवाय त्याला काव्यात्मक न्यायाचा स्पर्श होता. जेरुसलेममध्ये तिने मला जमिनीवर झोपायला सांगितले. मी हळूच मान हलवली आणि कौमार्य किती अव्यवहार्य आहे याचा विचार केला.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  मी अर्धा तास झोपलो असावा. मला बेडरूमच्या दारात आवाज आला. मी बंदूक धरली. कदाचित नसरने मला सेट केले असेल. (“झोप,” तो म्हणाला. “झोप. नशेत जा.”) किंवा कदाचित त्याच्या एखाद्या मित्राला समजले असेल. ("हा कर्नल हद्दुरा एक विचित्र माणूस आहे, नाही का?")
  
  
  दार हळूच उघडले.
  
  
  मी फ्यूज बंद केला.
  
  
  "निक?" ती कुजबुजली. मी सेफ्टी स्विच दाबला.
  
  
  ती अंधाऱ्या खोलीतून तरंगत गेली. ती घोंगडीसारखी पदरात गुंडाळलेली होती. “लीला,” मी म्हणालो. “मूर्ख होऊ नकोस. मी एक आजारी व्यक्ती आहे."
  
  
  ती चालत जाऊन बेडच्या काठावर बसली.
  
  
  पडदा उघडला. मी डोळे मिटले, पण खूप उशीर झाला होता. माझे शरीर आधीच तिचे शरीर पाहिले आहे. “लीला,” मी म्हणालो. "तुझा माझ्यावर खूप विश्वास आहे."
  
  
  "हो. "माझा तुझ्यावर विश्वास आहे," ती म्हणाली, "पुरेसे."
  
  
  मी डोळे उघडले. "पुरेसा?"
  
  
  "पुरेसा."
  
  
  तिने तिची बोटे माझ्या चेहऱ्यावर, माझ्या मानेवर, माझ्या छातीवर चालवली, जिथे केस संपले होते, आणि नाचू लागली. "पुरेशी व्याख्या करा," मी ठामपणे म्हणालो.
  
  
  आता डोळे बंद करण्याची पाळी तिची होती. "माझ्यावर प्रेम करण्याची इच्छा करणे थांबवा."
  
  
  माझ्या हाताला स्वतःची इच्छा असल्यासारखे वाटत होते. त्याने तिच्या स्तनांना कप लावला आणि आम्हा दोघांकडून एक जोडी पुसली. “हनी,” मी श्वास घेतला, “मी तुझ्याशी फारशी लढणार नाही. तुम्हाला नक्की हेच हवे आहे का?
  
  
  तिची मान कमानदार होती आणि तिचे डोळे अजूनही बंद होते. "मला कधीच... कशाचीही खात्री नव्हती... कधी."
  
  
  ती हलली आणि पदर जमिनीवर पडला.
  
  
  मला वाटते की हे प्रत्येकाचे स्वप्न आहे. प्रथम असणे. किंवा, त्यांनी स्टार ट्रेकमध्ये म्हटल्याप्रमाणे, "ज्या ठिकाणी यापूर्वी कोणीही गेले नव्हते तेथे जाण्यासाठी." पण अरे देवा, ते गोंडस होते. हे गुळगुळीत, पिकलेले, अविश्वसनीय शरीर, माझ्या हाताखाली हळू हळू उघडणारे, केवळ हालचाली नसून आनंदित अशा हालचाली करणे, पहिल्या संवेदनांना आश्चर्यचकित करणारे, रिफ्लेक्झिव्ह स्पंदने, अधीर, अंतर्ज्ञानी बोटांनी पिळणे, नितंबांमध्ये डोलणारे, श्वास रोखून धरणारे. शेवटच्या क्षणी, कड्याच्या काठावर, तिने एक प्रकारचा गेय आवाज काढला. आणि मग ती थरथर कापत म्हणाली, "ते सर्व प्रौढ आहेत."
  
  
  आम्ही एकत्र झोपलो आणि मी तिचा चेहरा आणि तिच्या घशातील नाडी पाहिली, मी तिच्या शरीराच्या मागे गेलो आणि मी माझे बोट तिच्या ओठांच्या वक्र बाजूने चालवले जोपर्यंत तिने माझे बोट तिच्या जीभेने थांबवले नाही. तिने डोळे उघडले आणि त्यांनी माझ्याकडे पाहिलं. तिने माझ्या केसांतून हात फिरवला.
  
  
  आणि मग तिने एक शब्द कुजबुजला ज्याने सांगितले की ती आता एक मुक्त स्त्री आहे.
  
  
  "अधिक," ती म्हणाली.
  
  
  
  
  
  
  सतरावा अध्याय.
  
  
  
  
  
  यिद्दीशमध्ये एक अभिव्यक्ती आहे: drhrd offen dec. याचा अर्थ, उरी मला सांगतो, पृथ्वीच्या शेवटी; ते कुठे अस्पष्ट आहे; नरकात गेला. रमझ होता. दमास्कसच्या दक्षिणेस शंभर मैल आणि इस्रायली आघाडीपासून शंभर मैल. शेवटचे तीस मैल नोव्हेअरमधून होते. एक शहरहीन, वृक्षहीन, लावा पसरलेले काहीही नाही, धुके असलेले आकाश आणि शांत धूळ. रस्त्याच्या कडेला मृत टाक्यांच्या गंजलेल्या हुल आणि एका क्षणी, प्राचीन बायझँटाईन किल्ल्याचे अवशेष असलेले लँडस्केप ठिपके होते.
  
  
  लैलाला तिच्या अरबी स्त्रीच्या दरबारात बांधण्यात आले होते, ज्याचा आता किमान एक व्यावहारिक हेतू होता; धूळ आणि सूर्याची बचत. अजून उन्हाळ्याचा सूर्य नव्हता, आकाशातील ती पिन कुशन नव्हती जी तुमच्या त्वचेवर उष्णतेच्या सुया फेकते. पण ते खूप गरम होते, आणि कर्नल काफिरच्या गडद चष्म्याच्या मागे धूळ आणि धुके माझे डोळे खाजवत होते.
  
  
  लीलाने मला पाण्याचा फ्लास्क दिला. मी ते घेतले, प्यायले आणि परत केले. तिने एक चुस्की घेतली आणि मग काळजीपूर्वक तिची बोटे ओले केली आणि तिच्या थंड बोटांचे टोक माझ्या मानेवर चालवले. मी तिच्याकडे पाहिलं
  
  
  आणि हसले. स्त्रियांना नेहमी जाणून घ्यायचे असते की ते “बदलले” आहेत. लीला बदलली आहे. तिने स्टार्चचा कडक पॅटिना आणि रीटा-हेवर्थ-नाटक-सॅडी-थॉम्पसन या दोन्ही गोष्टी शेड केल्या. तिने खेळणे थांबवले आणि फक्त खेळले. मी तिच्या मानेवरून हात काढून चुंबन घेतले. आमच्या खालची जमीन ठिसूळ चिकणमातीसारखी होती आणि आमच्या चाकांनी ती धूळ मंथन केली. नारिंगी धूळ.
  
  
  मी पेडल दाबून वेग वाढवला.
  
  
  रमाझ शहर हे क्वचितच शहर होते. इमारतींच्या लहान गटासारखे. सपाट छत असलेल्या मातीच्या विटांच्या झोपड्या, काही वाईटांपासून बचाव करण्यासाठी निळ्या रंगाच्या.
  
  
  रमाझचा पहिला रहिवासी ज्याने आम्हाला रस्त्यावर पाहिले तो सुमारे एकशे ऐंशी वर्षांचा माणूस होता. तो तात्पुरत्या छडीवर बसला आणि जीप पाहिल्यावर खाली वाकला आणि मला वाटले की मला त्याला वाचवावे लागेल.
  
  
  मी थांबलो. त्याला आश्चर्य वाटले. “स्वागत आहे,” तो म्हणाला, “अरे, आदरणीय कर्नल.”
  
  
  मी लीलाकडे हात पुढे केला आणि दरवाजा उघडला. “बसा, म्हातारा. मी तुला राईड देतो."
  
  
  तो एक मस्त दात हसला. "कर्नल माझा सन्मान करतात."
  
  
  मी माथा टेकवला. "मी नशीबवान आहे की मी मदत करू शकेन."
  
  
  "अल्लाह तुम्हाला आशीर्वाद पाठवेल." तो हळूच जीपमध्ये घुसला. मी तयार झालो आणि शहराच्या रस्त्याने निघालो.
  
  
  “मी रमाझमध्ये घर शोधत आहे, म्हातारा. मी शोधत असलेले घर कदाचित तुला ओळखता येईल."
  
  
  “इंशाअल्लाह,” तो म्हणाला. देवाची इच्छा असेल तर.
  
  
  “मी शोधत असलेल्या घरात बरेच पुरुष असतील. त्यापैकी काही अमेरिकन असतील. बाकीचे अरब आहेत."
  
  
  त्याने आपला संक्षिप्त चेहरा हलवला. “रमाझमध्ये असे कोणतेही घर नाही,” तो म्हणाला.
  
  
  “तुला खात्री आहे का, म्हातारा? ते खूप महत्वाचे आहे."
  
  
  “कर्नलला दुखवायचे नव्हते, अल्लाहने मला माझ्या भावना सोडणे योग्य वाटले. रमाझमध्ये असे घर असेल तर एखाद्या व्यक्तीला असे घर माहित नसेल तर तो आंधळा होणार नाही का?"
  
  
  मी त्याला सांगितले की मी त्याच्या शहाणपणाची आणि अल्लाहच्या बुद्धीची पूजा करतो. पण मी हार मानली नाही. शैतानचे मुख्यालय येथे असावे. कारण नोव्हेअरचा मधला भाग योग्य जागा होता. आणि कारण ते एकमेव ठिकाण मला माहीत होतं. मी त्याला विचारले की कदाचित दुसरे घर असेल - जिथे काहीतरी असामान्य घडत आहे.
  
  
  म्हाताऱ्याने माझ्याकडे ज्वलंत डोळ्यांनी पाहिलं. “सूर्याखाली काही असामान्य नाही. जे काही घडते ते आधी घडले आहे. युद्धे आणि शांततेचा काळ, शिकणे आणि विस्मरण. सर्व गोष्टी पुन:पुन्हा पुनरावृत्ती करतात, त्रुटीपासून ज्ञानापर्यंत आणि परत त्रुटीकडे." त्याने माझ्याकडे एक हाडाचे बोट दाखवले आणि त्याच्या सैल, फाटलेल्या झग्याच्या बाहीखाली, त्याच्या मनगटावर चांदीचे काहीतरी चमकले: "पृथ्वीवरील एकमेव असामान्य गोष्ट म्हणजे आनंदी हृदय असलेला माणूस."
  
  
  अरेरे! अरबी मनाचे सौंदर्य! मी माझा घसा साफ केला. “म्हातारा, मी तुझ्याशी विरोधाभास सहन करतो, परंतु असा आनंद दररोज होतो. तुम्हाला फक्त असे आहे हे शोधण्यासाठी विचारावे लागेल.”
  
  
  त्याने स्टिअरिंगवर असलेल्या माझ्या हाताकडे पाहिले. “कर्नलचा असा विश्वास आहे की ज्याला ते मानवता म्हणतात ते अक्षरशः चांगल्या लोकांपासून बनलेले आहे. पण ज्याप्रमाणे सूर्याचा स्वर्गीय प्रकाश कर्नलच्या अंगठीच्या दागिन्यातून परावर्तित होतो, त्याचप्रमाणे मी कर्नलला सांगतो की असे नाही.
  
  
  मी माझ्या बोटातून काफिरची अंगठी काढून घेतली. म्हातारा, लोक माझ्याशी विरोधाभास करतात तेव्हा मला ते आवडत नाही. माझ्या प्रचंड नाराजीमुळे मी तुम्हाला सल्ला देतो की, ही अंगठी स्वीकारा - भिकाऱ्याचे चिन्ह, परंतु आनंदाने दिलेली - आणि नंतर कबूल करा की तुम्ही तुमच्या सहकारी पुरुषांना कमी लेखता." मी लीलाकडे हात पुढे करून अंगठी दिली. मी पुन्हा त्याच्या मनगटावर चांदीचा फ्लॅश पाहिला.
  
  
  त्याने अनिच्छेने अंगठी स्वीकारली. "मी फक्त गुन्हा होऊ नये म्हणून हे करत आहे, पण कदाचित माझा निर्णय चुकीचा होता."
  
  
  आम्ही एका छोट्याशा निळ्या घराजवळ जाऊ लागलो. म्हाताऱ्याने मला माफ केले आणि सांगितले की हे त्याचे घर आहे. मी पुढे जाऊन जीप थांबवली. तो हळूच बाहेर पडला आणि मग माझ्याकडे वळला.
  
  
  "कदाचित कर्नल रमाझमधून जात असताना, तो कलोरिसच्या घरी थांबू शकेल." त्याने खडकाळ विस्ताराकडे निर्देश केला. “शाफटेक आणि सेरहन कलूरिस यांचे घर भामाजमधील एकमेव पिवळे घर आहे. या संदर्भात, तो सर्वात... असामान्य आहे.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  ते फारसे पिवळे नव्हते. कोणीतरी ते पिवळे रंगवण्याचा प्रयत्न केला, परंतु त्यांनी चुकीचा पेंट वापरला असावा. पेंटचे मोठे तुकडे निघाले होते, जे दगडाचे यादृच्छिक पॅच प्रकट करत होते.
  
  
  आणि घर स्वतः दिवे लावले नाही. आणखी एक दुमजली वाळूच्या रंगाचा चौक थेट रस्त्याच्या पलीकडे होता. निर्जन लँडस्केपमधील एकमेव दुसरी वस्तू म्हणजे दोन घरांच्या मध्यभागी नारिंगी खडकांचा दातेदार ढीग.
  
  
  माझी योजना फक्त जागेवर गोल करण्याचा होता. "तुम्ही अटकेत आहात." मात्र, मी लीलाला रस्त्यापासून अर्धा मैल उभ्या असलेल्या जीपमध्ये सोडले. बाकीचा रस्ता मी चालत असे.
  
  
  रस्त्याच्या पलीकडचे घर पूर्णपणे निर्जन भासत होते; खिडक्या बंद नाहीत, दार उघडे आहे.
  
  
  मी अर्ध्या पिवळ्या घराभोवती एक विस्तृत वर्तुळ काढले. त्याच्या खिडक्या बंद होत्या आणि त्यांच्या मागे गडद शटर होते. मागच्या बाजूला घराच्या दुसऱ्या मजल्याच्या छताखाली एक छोटंसं अरुंद प्रवेशद्वार होतं, काहीतरी लहान दगडी अंगण, कदाचित पाच फूट खोल आणि पाच फूट रुंद. अंगणाच्या शेवटी लाकडी दरवाजा होता. मी कान लावले, पण काही ऐकू आले नाही. मी जोरात ठोकले. सीरियन कर्नलला माहिती हवी आहे.
  
  
  काहीही नाही.
  
  
  उत्तर नाही. आवाज नाही. काही नाही. मी माझी बंदूक बाहेर काढली आणि दरवाजा उघडला.
  
  
  तो भिंतीवर आदळला आणि पुढे मागे दगड मारला. क्रीक, क्रिक.
  
  
  अजून काही नाही.
  
  
  मी आत शिरलो.
  
  
  उघडे मजले, उघड्या दगडी भिंती आणि त्यांच्या आजूबाजूला उघडे दगडी बाक. काळा गलिच्छ भांडे-पोटाचा स्टोव्ह. रॉकेलचा दिवा. चार रिकामे बिअरचे कॅन जमिनीवर विखुरलेले आहेत. त्यामध्ये डझनभर सिगारेटचे बुटके भरलेले आहेत. मजल्यावरील जळलेले कागद जुळतात.
  
  
  दुसरी खोली, जवळपास सारखीच. जवळजवळ, एक गोष्ट वगळता. उघड्या दगडाचा बाक लाल डागांनी झाकलेला होता. मृत व्यक्तीच्या आकाराचे मोठे रक्त डाग.
  
  
  पहिल्या मजल्यावर दुसरी खोली. बिअरच्या कचऱ्याचा आणखी एक ढीग. आणखी एक कुरूप, मृत्यू-स्पॅटर बेंच.
  
  
  अरुंद पायऱ्या वर. अजून दोन खोल्या. रक्तरंजित हत्येची आणखी दोन दृश्ये.
  
  
  आणि खिडकीतून फक्त वाऱ्याचा आवाज आणि खालच्या मजल्याच्या दाराचा चकचकीत, चकचकीत आवाज.
  
  
  धिक्कार असो. गेले. हे अल-शैतानमध्ये लपण्याचे ठिकाण होते आणि जॅक्सन रॉबीही येथे होता. आणि हे केवळ केशरी धूळनेच सिद्ध केले नाही. म्हाताऱ्याच्या मनगटावरचा तो चांदीचा फ्लॅश मानक AX क्रोनोमीटर घड्याळ होता.
  
  
  मी स्ट्रेचर बाजूला फेकून बसलो. बेंचसमोर बिअरच्या कॅनच्या रिंगांनी झाकलेले एक छोटे लाखेचे टेबल उभे होते. तसेच सिगारेटचे पॅकेट. सीरियन ब्रँड. आणि एक मॅचबॉक्स ज्यावर लिहिले होते: नेहमी लक्झरी - फॉक्स हॉटेल्स - अधिवेशने, सुट्ट्या.
  
  
  मी शपथ घेतली आणि माचिसची पेटी परत टेबलावर फेकली. मी पूर्ण केले. इतकंच. रस्त्याचा शेवट. आणि उत्तरांऐवजी फक्त प्रश्न होते.
  
  
  मी सिगारेट पेटवली आणि बिअरच्या कॅनला लाथ मारली. तिने पलटी करून तिचे छिद्र दाखवले. बुलेट छिद्र. प्रत्येक बाजूला एक. एकीकडे, आणि दुसरीकडे. मी ते उचलून टेबलावर ठेवले. आम्ही एकमेकांकडे पाहत होतो.
  
  
  कदाचित काही फरक पडला नाही, पण कॅनमधून मारलेला शॉट जर चुकला असेल तर...
  
  
  मी उभा राहून मार्गक्रमण करू लागलो.
  
  
  मध्यरात्री हे हत्याकांड घडले. इथल्या सगळ्यांना बेंचवर मारलं असावं. आम्ही त्यांना झोपताना पकडले. सायलेन्सर असलेल्या पिस्तुलातून. तर, अशी कल्पना करा की मी झोपलेल्या माणसाच्या डोक्याकडे लक्ष्य करत आहे, जिथे रक्ताचा डाग आहे. टेबलावर बिअरचा कॅन आहे. मी त्या माणसाकडे लक्ष्य ठेवतो, परंतु त्याऐवजी जारमध्ये संपतो. तर, मी उभा आहे... कुठे? मी इथे उभा आहे, आणि बुलेट कॅनमधून जाईल आणि उतरेल - आणि ते येथे आहे. मी तो मऊ दगडातून बाहेर काढला. लहान कॅलिबर .25 बुलेट. लिटल डेव्हिड सारखे. लहान, पण अरेरे.
  
  
  मी पुढच्या दारातून घराबाहेर पडलो. आणि रस्त्यावर एक जीप उभी होती. आणि लीला त्याच्या शेजारी उभी राहिली.
  
  
  मी रागाने तिच्याकडे गेलो. "लीला, काय..."
  
  
  "निक! परत ये!"
  
  
  क्रॅक! बकवास!
  
  
  छतावर बाण. "खाली!" मी तिला ओरडलो. बकवास! खूप उशीर. कबूतर कवचासाठी गोळीने तिचा पाय चरला. "जीपखाली जा!" मी दगडांकडे धावलो. क्रॅक! बकवास! तेथे चार मुले होती, प्रत्येक छतावर दोन. मी रस्ता ओलांडून शूटरला लक्ष्य केले. बुल्सआय! तो हिसका मारून धूळ खात पडला. माझ्या छतावरून दोन गोळ्या उडाल्या. मी दुसऱ्या माणसाकडे लक्ष्य केले आणि व्हँग चुकला! तो एका फुटापेक्षा कमी अंतराने चुकला. त्या सर्वांना उंचीचा फायदा होता, वांग! मी बंद प्रवेशद्वाराकडे धाव घेतली, गोळ्यांनी माझ्या पायावर धूळ फेकली. मी आत शिरलो आणि उभा राहिलो, जोरदार श्वास घेत, त्यांच्या आवाक्याबाहेर. काही काळ.
  
  
  मी काय येणार याची वाट पाहत होतो.
  
  
  मृत शांतता.
  
  
  दरवाजे चकचकीत होतात.
  
  
  पावले नाहीत. दुसरा आवाज नाही. मी ते फक्त माझ्या कल्पनेत ऐकले. आता, माझ्या डोक्यात वेळ आणि ठिकाण नकाशा म्हणाला. आता ते कड्यावर पोहोचले आहेत, आता ते घरी आहेत, आता ते... मी जमिनीवर बसलो आणि तयार झालो. एक, दोन, तीन, आता. मी बाहेर बघितले आणि त्याच वेळी गोळीबार केला. मी त्याला त्याच्या स्वच्छ पांढऱ्या झग्याच्या मध्यभागी ठेवले आणि त्या व्यक्तीकडून दुसरा धक्का चुकवण्यासाठी, दुसरी बंदूक चुकवण्यासाठी वेळेत परत आलो. तो पलीकडे जात होता. "इनल अबुक!" - शूटर ओरडला. माझ्या वडिलांचा शाप. मी पुन्हा गोळीबार केला आणि कबुतरासारखा परत माझ्या छोट्या कुंडात शिरला.
  
  
  "याल्ला!" - तो ओरडला. लवकर कर! पुन्हा, मी ते घडण्यापूर्वी माझ्या डोक्यात खेळताना पाहिले. मी दुसरी गोळी सरळ दारात मारली. छतावरील माणसाने त्याला पकडण्यासाठी उडी मारली. अर्धवट, उडी ते पडणे.
  
  
  तो जमिनीवर आदळला तोपर्यंत त्याच्या आतड्यांतून रक्त वाहत होते. मी वेगवान दुसरा शॉट मारून त्याला संपवले. आता तो एकावर एक होता. एक शूटर निघून गेला. मग तो कुठे होता? माझ्या डोक्यात असलेल्या फिल्मस्ट्रिपने रिकाम्या फ्रेम्स दाखवल्या. जर मी शेवटचा माणूस असतो तर मी काय केले असते?
  
  
  मी आजूबाजूला नजर टाकली आणि त्याला दिसले. क्लिक करा! माझी बंदूक रिकामी होती. तो अचानक धाडसी झाला. एक क्लिक ऐकून तो पुढे सरकला. मी मागे सरकलो आणि जोरात शिव्या दिल्या, मग निरुपयोगी पिस्तूल दारात फेकले. चारचा आकडा आला आणि घामाने डबडबलेल्या चेहऱ्यावर विजयी हास्य घेऊन त्याने कोपऱ्यात डोकावले. टाळ्या! मी त्याला हसतच गोळी मारली.
  
  
  काफिरची बंदूक रिकामी होती, पण विल्हेल्मिनाची नव्हती.
  
  
  
  
  
  
  अठरावा अध्याय.
  
  
  
  
  
  मी मृतदेह तपासले. चेहरा नसलेल्या व्यक्तीकडे कोणतीही कागदपत्रे नव्हती. अरब अरब, मला एवढेच माहीत होते. चेहरा अरबी होता, सौदीसारखा दिसत होता.
  
  
  बॉडी नंबर दोन: रूफटॉप डायव्हर. आणखी एक निनावी अरब.
  
  
  शरीर क्रमांक तीन: मी त्याला लाथ मारली. त्याचा चेकर्ड हेडबँड गळून पडला होता. मी हळूच शिट्टी वाजवली. तो जॅक आर्मस्ट्राँग होता. हॉटेलच्या लॉबीमधला मोठा गोरा माणूस. त्याने आपली त्वचा रंगवली पण केस रंगवले नाहीत. मी फक्त डोकं हलवत निघालो.
  
  
  शरीर क्रमांक चार: घरासमोर. माझ्या पहिल्या भाग्यवान शॉटने त्याला छतावरून ठोठावले. मी माझे शिरोभूषण काढले. रेनॉल्टमध्ये माझा पाठलाग करणारा माणूस.
  
  
  मी हळूच जीपकडे निघालो. लीला आधीच समोर बसली होती, मी ड्रायव्हरच्या सीटवर बसलो आणि दरवाजा बंद केला.
  
  
  "तुझा पाय कसा आहे?" - मी मूर्खपणे म्हणालो.
  
  
  तिने माझ्याकडे कुतूहलाने पाहिलं. "हे दुखत आहे, परंतु ते खूप वाईट नाही."
  
  
  मी धुक्याच्या क्षितिजाकडे पाहिलं.
  
  
  "निक?" तिचा सूर सावध होता. "काय झालं तुला? तू दिसत आहेस... तू काहीशा ट्रान्समध्ये आहेस."
  
  
  मी म्हटण्यापूर्वी मी पेटून उठलो आणि सर्व काही धुम्रपान केले, “मी अडखळलो आहे, हीच गोष्ट आहे. एक दशलक्ष संकेत आणि काहीही जोडत नाही. मी पुन्हा शून्यावर आहे."
  
  
  मी खांदे उडवले आणि इंजिन सुरू केले. मी लीलाकडे वळलो. “नासरला या पायाकडे पाहू देणे चांगले आहे. पण आधी मला थांबायला हवं..."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  मी विनयशील अप्रत्यक्ष संबोधित करण्यात वेळ वाया घालवला नाही. मी माझ्या हातात बंदूक घेऊन दार फोडले आणि म्हातारीला जमिनीवरून उचलले. “चला बोलू,” मी म्हणालो.
  
  
  त्याची कथा अशी होती:
  
  
  काही आठवड्यांपूर्वी एका रात्री उशिरा, एका वृद्ध माणसाने आकाशात आवाज ऐकला. यामुळे त्याला जाग आली आणि तो खिडकीकडे धावला. एक महाकाय कीटक, प्रचंड फिरणारे पंख असलेला राक्षसी डास. त्याला ते थेट आकाशातून कलुरींच्या पिवळ्या घराशेजारी पडताना दिसले. म्हाताऱ्याने हा प्राणी यापूर्वी पाहिला होता. तो तसाच स्वर्गातून पडला. त्याला सांगण्यात आले की त्याने लोकांना आपल्या पोटात नेले आणि हे त्याच्या मते निःसंशयपणे खरे होते. कारण शाफ्टेक आणि सेरहन कलोरिस यांचा भाऊ आणि त्यांचे दोन चुलत भाऊ घरात दिसले.
  
  
  आणि अमेरिकन?
  
  
  नाही, अमेरिकन नाही.
  
  
  पुढे काय झाले?
  
  
  खास काही नाही. भाऊ निघून गेला. चुलत भाऊ राहिले.
  
  
  एक कीटक बद्दल काय?
  
  
  तो अजूनही होता. शहरापासून दोन मैल पूर्वेस असलेल्या मैदानावर राहतो.
  
  
  दुसऱ्या कीटकाचे काय? मध्यरात्री जो दाखवला तो?
  
  
  तासाभराने तो निघून गेला.
  
  
  अजून काय झालं?
  
  
  दुसऱ्या दिवशी आणखी एक अनोळखी व्यक्ती आली. कदाचित अमेरिकन.
  
  
  एक कीटक वर?
  
  
  कारने.
  
  
  तो पिवळ्यांच्या घरीही गेला. म्हातारा त्याच्या मागे गेला, कुतूहलाने त्याला धीर दिला. त्याने पिवळ्या घराच्या खिडकीतून बाहेर पाहिले. शाफ्टेक कलौरीस बेंचवर पडले होते. मृत. तेवढ्यात त्याला अनोळखी व्यक्ती खोलीत शिरताना दिसली. अनोळखी व्यक्तीने त्यालाही पाहिले - खिडकीत. म्हातारी घाबरली. अनोळखी व्यक्तीने चांदीचे ब्रेसलेट उचलले आणि वृद्धाला घाबरू नकोस असे सांगितले. म्हाताऱ्याने ब्रेसलेट घेतली आणि घाबरला नाही. तो आणि अनोळखी व्यक्ती वरच्या मजल्यावर गेले. वरती त्यांना आणखी तीन मृतदेह सापडले. सर्ब कालूरिस आणि चुलत भाऊ अथवा बहीण.
  
  
  आणि मग?
  
  
  आणि मग अनोळखी व्यक्तीने अनेक प्रश्न विचारले. म्हाताऱ्याने त्याला कीटकांबद्दल सांगितले. इतकंच.
  
  
  "हे सर्व आहे?" मी अजूनही त्याच्या डोक्यावर बंदूक रोखून ठेवली होती.
  
  
  "मी दयाळू अल्लाहची शपथ घेतो, हे पुरेसे नाही का?"
  
  
  नाही, ते पुरेसे नव्हते. एएक्सला टेलीग्राफ करण्यासाठी रॉबीला जेरुसलेमला पाठवणे पुरेसे नाही की त्याला शैतान सापडला आहे. चार मृतदेह आणि लिओनार्ड फॉक्स नाही? नाही. ते पुरेसे नव्हते.
  
  
  पण ते सर्व होते. रॉबीने मृतदेह आणि बिअरच्या कॅनकडे पाहिले; त्याने सिगारेट आणि माचिस घेतले. इतकंच. हे सर्व आहे. तो रागावून गोंधळून घरातून निघून गेला. "तुम्ही आता कसे दिसत आहात," म्हातारा म्हणाला. पण एवढेच.
  
  
  "मृतदेह कोणी पुरले?"
  
  
  भीतीचा एक जड बुरखा त्याच्या डोळ्यांनी झाकून गेला.
  
  
  
  "मी तुला माझा शब्द देतो, ते तुला इजा करणार नाहीत."
  
  
  त्याने माझ्या बंदुकीतून माझ्या चेहऱ्याकडे आणि पुन्हा मागे पाहिले. “आणखी चार आले. दुसऱ्या दिवशी. ते अजूनही तिथेच आहेत, कलौरीसच्या घरी राहत आहेत."
  
  
  “ते तिथेच थांबले,” मी म्हाताऱ्याला सांगितले.
  
  
  त्याला समजले.
  
  
  "अल्हमदुलिला," तो म्हणाला. देव आशीर्वाद.
  
  
  आश्चर्यकारक. मी माझे शेवटचे चार संकेत मारले.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  हेलिकॉप्टर मैदानावर होते. स्पष्टपणे दृश्यमान. उघड्यावर. मी लहान ॲल्युमिनियमच्या शिडीने वर गेलो. कार जुनी आहे, पण व्यवस्थित आहे. गॅस मीटरने दाखवले की ते आणखी शंभर आणि पन्नास मैल टिकेल.
  
  
  मी लीला केबिनमध्ये नेले आणि शिडी पुन्हा आत ओढली.
  
  
  "तुला हे उडता येईल का?" ती थोडी घाबरलेली दिसत होती.
  
  
  मी वैतागलेले दिसले. "तू बॅकसीट पायलट होणार आहेस?"
  
  
  "मला हे समजत नाहीए". तिचा आवाज नाराज वाटत होता.
  
  
  मी उत्तर दिले नाही. शब्दांसाठी जागा शोधण्यासाठी माझे डोके खूप गर्दी होते. मला माझ्या पायात स्टीयरिंग पेडल्स जाणवले. प्रथम इंजिन तपासणे चांगले. मी चाकांचे ब्रेक लॉक केले आणि पिच कंट्रोल लीव्हर दाबले. मी इंधन चालू केले आणि स्टार्टर दाबला. इंजिनला केशरी धूळ पडली. तो खळखळून हसला आणि शेवटी गुणगुणायला लागला. मी रोटरचा ब्रेक सोडला, थ्रॉटल फिरवले आणि राक्षस रोटर ब्लेड्स काही प्रकारच्या राक्षस फ्लाय स्वेटरसारखे फिरू लागले. मी ते 200 rpm वर फिरेपर्यंत थांबलो, नंतर चाकांचे ब्रेक सोडले आणि वेग वाढवला. आता अजून थोडा गॅस झाला आणि आम्ही चढायला सुरुवात केली. वर आणि बाजूला.
  
  
  उजव्या हाताने ड्राइव्ह.
  
  
  पुढे ठेवा.
  
  
  पहिला थांबा, इल्फिद्री.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  लीला नसरोवच्या पलंगावर झोपली होती.
  
  
  ती एक सैल निळ्या सुती नाईटगाऊनमध्ये झोपली, तिच्याभोवती चमकदार नक्षीदार उशा आणि स्वतःच्या काळ्या केसांच्या चमकत्या लाटा. तिने डोळे उघडले. मी बेडवर बसलो. तिने तिचे हात उघडले आणि मी तिला माझ्या जवळ ओढले.
  
  
  “मला माफ करा,” मी कुजबुजलो.
  
  
  "कशासाठी?" ती म्हणाली.
  
  
  "इतर कुठेतरी असल्याबद्दल. मी..."
  
  
  "गरज नाही". तिने तिचे बोट माझ्या ओठांवर ठेवले. “तुझं माझ्यावर प्रेम नाही हे मला पहिल्यापासूनच माहीत होतं. आणि मला माहित आहे की तुम्हाला तुमच्या कामाबद्दल काय वाटते. आणि सर्व काही ठीक आहे. सर्व काही खरोखर ठीक आहे. मी - मला तू पहिलं व्हायचं होतं. किंवा कदाचित शेवटचा. बर्याच काळासाठी. पण ती माझी चिंता आहे, तुझी नाही." ती मंद हसली. "मला वाटतं आपलं लवकरच ब्रेकअप होणार आहे ना?"
  
  
  मी तिच्याकडे पाहिलं. "कुठे जात आहात?"
  
  
  तिने उसासा टाकला. “मी काही दिवस इथेच राहीन. मी माझ्या पायावर पट्टी बांधून नाचू शकत नाही."
  
  
  "नृत्य?"
  
  
  तिने होकार दिला. “मी इथे सीरियन नाईट क्लबमध्ये काम करण्यासाठी आलो होतो. लष्करी अधिकारी एकत्र येतात अशी जागा."
  
  
  मी तीव्रपणे भुसभुशीत झालो. "लीला कलुड - तू काय करत आहेस माहीत आहे का?"
  
  
  ती पुन्हा हसली. व्यापक अर्थाने. "पंचवीस वर्षे ज्याने हे केले आहे त्यापेक्षा कोणतीही स्त्री तिच्या सद्गुणाचे रक्षण करू शकत नाही." ती हसत राहिली. "मी तुला अंतर ठेवण्यास भाग पाडले नाही का?"
  
  
  "आणि तू?"
  
  
  "म्हणजे जेव्हा मला तुला हवे होते."
  
  
  मी पण हसलो. मी म्हणालो, "मग आता माझे अंतर किती आहे?"
  
  
  ती हसली नाही. "जवळ जाणे चांगले होईल."
  
  
  जवळ आल्याने छान वाटले.
  
  
  मी सैल निळा सुती ड्रेस उचलला आणि तो दिसेनासा होईपर्यंत हळूवारपणे खेचला.
  
  
  मस्त.
  
  
  अधिक आनंददायी.
  
  
  सर्वात आनंददायी.
  
  
  तिचे गोल स्तन माझ्या छातीवर दाबले गेले, आणि तिचे शरीर माझ्या नदीच्या खाली वाहून गेले; एक सतत, सौम्य, वाहणारी नदी. आणि मग तिचा श्वासोच्छ्वास जलद आणि वारंवार झाला, नदी गर्जना झाली आणि मग खाली मरण पावली. तिचे अश्रू मला माझ्या त्वचेवर जाणवले.
  
  
  "तू ठीक तर आहेस ना?"
  
  
  तिने मान हलवली.
  
  
  "नाही?"
  
  
  "नाही. मी ठीक नाही. मी दुःखी आहे, आणि मी आनंदी आहे, आणि मी घाबरलो आहे, आणि मी जिवंत आहे, आणि मी बुडत आहे, आणि ... आणि सर्वकाही ठीक आहे.
  
  
  मी माझा हात तिच्या नाकावर आणि तिच्या ओठांच्या वक्र बाजूने चालवला. तिने हलवून माझ्या छातीवर डोके ठेवले. आम्ही काही काळ असेच पडून राहिलो.
  
  
  "लीला, तू इतका वेळ का थांबलीस?"
  
  
  "प्रेम करायचं?"
  
  
  "हो."
  
  
  तिने माझ्याकडे खाली पाहिले. "तू मला अजिबात समजत नाहीस ना?"
  
  
  मी तिच्या केसांना झटका दिला. "फारसे चांगले नाही."
  
  
  ती तिच्या कोपरावर फिरली. “हे खरं तर अगदी सोपे आहे. मी एक चांगला मुस्लिम म्हणून वाढलो. मला माहित होते की मी नाही हे सर्वकाही असणे. नम्र, आज्ञाधारक, आदरणीय, सद्गुणी, पुत्रांचा वाहक, लोकांचा सेवक. मी सर्व पुरुषांचा तिरस्कार करू लागलो. मग मी फक्त घाबरलो. कारण हार मानणे म्हणजे हार मानणे. कारण स्त्री असणे म्हणजे... स्त्री असणे. समजले का? »
  
  
  मी थोडी वाट पाहिली. "थोडेसे. कदाचित, मला वाटते. मला माहीत नाही. सर्वच पुरुष पूर्ण आत्मसमर्पण करण्यास सांगत नाहीत.
  
  
  "मला माहित आहे," ती म्हणाली, "आणि हे,
  
  
  एक समस्या देखील आहे."
  
  
  मी तिच्याकडे पाहिलं. "मला समजले नाही".
  
  
  "मला माहीत आहे," ती म्हणाली. "तुला समजत नाही".
  
  
  मला माहित होते की समस्या ही होती की मी माझ्यासोबत एका स्त्रीचे आत्मसमर्पण घेऊन जाण्यासाठी खूप हलका प्रवास केला. मी फक्त गप्प बसलो.
  
  
  मला पुन्हा बोलायचे होते तोपर्यंत ती झोपली होती, माझ्या मिठीत कुरवाळली होती. मला झोप लागली असावी. पंचेचाळीस मिनिटे. आणि मग माझ्या डोक्यात पिनबॉल मशीन चालू लागली: क्लिक करा, बूम करा, क्लिक करा; कल्पना एकमेकांवर आदळल्या, भिंतींवर आदळले, लॅमॉटला परत फेकले.
  
  
  या सर्वांमुळे लॅमॉटला कसे तरी वाटले. लॅमॉट, ज्याने जेन्स असल्याचे भासवले; जो रॉबीशी बोलला. लॅमॉट, जो जेरुसलेममध्ये माझी वाट पाहत होता.
  
  
  बॉब लामोटाबद्दल मला आणखी काय माहित होते?
  
  
  त्याला ड्रग्जचे व्यसन लागले आणि त्याला जिनेव्हा येथे बोलावले.
  
  
  जिनिव्हा.
  
  
  शेंडचे स्नानगृह स्विस कॉर्पोरेशनचे होते.
  
  
  आणि बेंजामिन म्हणाले की शांडा ही ड्रग फ्रंट होती. तुर्कीचे शेत बंद होण्यापूर्वी अफू. आता हा चरस उत्पादनाचा छोटासा व्यवसाय होता.
  
  
  खली मन्सूरने हॅश पुढे केल्याचे युसेफने सांगितले. हाली मन्सूर, जो रॉबीशी बोलला. ज्याचा भाऊ अली मला रमझमध्ये घेऊन आला. शांडा बाथमधला बॉस खलीशी जोडलेला होता का?
  
  
  कदाचित.
  
  
  कदाचित नाही.
  
  
  शांडा मध्ये बॉस. त्याचे नाव तेरहान कल - बडबड-तडफड होते. स्टॅटिक्सने बेंजामिनचा निकाल फाडून टाकला. तेरहान कल - ओरिस? तिसरा भाऊ?
  
  
  कदाचित.
  
  
  किंवा कदाचित नाही.
  
  
  रमाझमध्ये ज्या ठगांवर मी छतावर गोळ्या झाडल्या तेच लोक होते ज्यांनी मला जेरुसलेममध्ये तेल अवीवमधील साराचे घर पाहताना पकडले. मला काहीतरी सांगितले की ते LaMotte साठी काम करत आहेत, ज्यांची जॅकलीनला भीती वाटत होती.
  
  
  लॅमॉट. हे सर्व लॅमॉटकडे नेले. फ्रेस्को ऑइलचे रॉबर्ट लॅमॉट. त्याच्या .25 जेम्स बाँड पिस्तुलासह. जेम्स बाँड सारखी.25 बुलेट मला पिवळ्या घराच्या मजल्यावर सापडली.
  
  
  हे सर्व एकत्र ठेवा आणि आपल्याकडे काय आहे?
  
  
  मूर्खपणा. अनागोंदी. तुकडे एकत्र बसतात आणि चित्र तयार करत नाहीत. मी झोपी गेलो.
  
  
  मी प्लांटच्या दुकानात होतो. कॅक्टी, आयव्ही, फिलोडेंड्रॉन आणि लिंबाची झाडे येथे वाढली. आणि संत्र्याची झाडे.
  
  
  सेल्समन माझ्या जवळ आला. तो अरबासारखा पोशाख घातला होता, डोक्यावर चष्मा आणि चेहरा झाकलेला होता. त्याने मला लिंबाचे झाड विकण्याचा प्रयत्न केला आणि सांगितले की त्याशिवाय आयव्हीची तीन भांडी होती. त्याने जोरदार विक्री केली. “तुम्हाला खरोखर खरेदी करावी लागेल,” तो आग्रहाने म्हणाला. “तुम्ही शेवटचे पुस्तक वाचले आहे का? आता आम्हाला सांगितले जाते की झाडे बोलू शकतात. होय, होय," त्याने मला आश्वासन दिले. "ते अगदी खरे आहे." तो हिरमुसला हसला. त्याच्या तोंडातून झाडे उगवली.
  
  
  दुकानाच्या मागच्या बाजूला संत्र्याची झाडं होती. मी संत्र्याचे झाड शोधत असल्याचे सांगितले. तो आनंदी दिसत होता. "उत्कृष्ट निवड," तो म्हणाला. "संत्री, लिंबू - ते सर्व समान आहेत." तो माझ्या मागे मागे जिथे संत्री उगवत होता तिथे गेला. मी झाडावर गेलो आणि तडतडलो! बकवास! रस्त्यावरून छतावरून गोळ्या उडत होत्या. मी कलुरींच्या घरासमोर होतो. मी कर्नलसारखे कपडे घातले होते. मी परत गोळी झाडली. स्लो-मोशन, भयानक शैलीत चार अरब अतिरेकी छतावरून पडले. मी मागे फिरलो. अरब सेल्समन अजूनही तिथेच होता. तो संत्र्याच्या झाडाजवळ उभा राहिला आणि मोठ्याने हसला. त्याच्या हातात पिस्तूल होते. तो बॉब लॅमॉट होता.
  
  
  घामाघूम होऊन उठलो.
  
  
  तो सरळ पलंगावर बसला आणि भिंतीकडे एकटक पाहत राहिला.
  
  
  आणि मग ते माझ्याकडे आले. उत्तर काय असायला हवे होते? तो सर्व वेळ तेथे होता. मी ते स्वतः सांगितले. मी बेंजामिनला सांगितले, “माचिस एक वनस्पती होती,” मी बेंजामिनला सांगितले आणि जोडले, “मला यात सर्वात जास्त आवडत नाही ती म्हणजे मला आता सापडलेली कोणतीही गोष्ट वनस्पती असू शकते.”
  
  
  इतकंच. हे सर्व एक वनस्पती होते. काळजीपूर्वक तयार केलेली वनस्पती. प्रत्येक तपशील. एल जझारमधील हाली मन्सूरच्या कथांमधून - रमाझमधील घरापर्यंत झाडे बोलू शकतात. रमाझमध्ये घरात काहीच घडले नाही. त्याशिवाय तेथे चार रोपे मारली गेली. घर एक वनस्पती होते. संपूर्ण पायवाट झाडाची होती. स्मोक स्क्रीन, पडदा, आमिष.
  
  
  आता सगळी सैल टोके जागोजागी पडली आहेत. सर्व काही मला समजले नाही. दहशतवादी गट लोकांना का कामावर ठेवतो. त्यांनी रिकाम्या बोलण्याला प्रोत्साहन का दिले. कारण ते खोटे लीड तयार करत होते आणि त्यांना कथा बाहेर काढायची होती.
  
  
  मन्सूर आणि कलूरी हे निर्दोष फसवे होते. त्यांनी जे काही केले ते खरे आहे असा त्यांचा विश्वास होता. पण ते वापरले गेले. लोक इतके हुशार आहेत की ते फक्त आश्चर्यकारक आहे. ज्या लोकांना माहित होते की ते हॉटहेड्स आणि हॉप्सशी व्यवहार करत आहेत आणि त्यांना काय अपेक्षित आहे हे माहित आहे. खली मन्सूर विकला जाईल असा त्यांचा विश्वास होता आणि त्यांनी त्यांच्या सिद्धांताची चाचणी घेण्यासाठी रॉबीशी संपर्क ठेवला. मग कथेला वजन देण्यासाठी त्यांनी दोघांची हत्या केली.
  
  
  फक्त जॅक्सन रॉबीला सत्य सापडले. भामाजहून परत येताना हा प्रकार लक्षात आला. माझ्यासारखेच. मी कदाचित सर्व तपशील भरले नसतील, परंतु कोणत्याही नशिबाने माझ्याकडे सर्व उत्तरे असतील. लवकरच.
  
  
  आणि बेंजामिनचे काय?
  
  
  त्याला काय माहीत होते? त्याला काहीतरी माहित असेल. तो खूप मस्त आणि थोडा लाजाळू खेळला. आणि तो माझ्या शेजारी लीला कलुडात बसला.
  
  
  मी तिला उठवले.
  
  
  मी म्हणालो, "मला उंदराचा वास येत आहे." मी उंदराचे वर्णन केले.
  
  
  तिने माझ्याकडे गंभीरपणे पाहिले आणि होकार दिला. "हो. तुझं बरोबर आहे. शिन बेटने रॉबी सारखाच माग काढला. भामाज येथील घरातही मृतदेह आढळून आला. त्यांनीही ठरवलं की पायाचा ठसा... तुम्ही काय म्हणता... एक वनस्पती."
  
  
  “म्हणून त्यांनी मला अडवले, अल-शैतानला ताब्यात ठेवण्यासाठी माझा वापर केला जेणेकरून ते - शिन बेटचे मास्टर्स - बाहेर जाऊन खरा मार्ग शोधू शकतील. लीला, खूप खूप धन्यवाद. मला वापरायला आवडते."
  
  
  तिने शांतपणे मान हलवली. "तुला समजत नाही."
  
  
  "हे काय मी करतोय."
  
  
  “ठीक आहे, तुझा अर्धवट गैरसमज झाला आहे. त्यांना हे देखील माहित आहे की रॉबीने AX वायर केला आहे. त्यामुळे त्याला असत्यांमध्ये सत्य सापडले असावे असे त्यांना वाटते. सत्य ते चुकले. त्यांना वाटले की जर तुम्ही रॉबीच्या मागचे अनुसरण केले तर तुम्हाला ते सापडेल... ते काहीही असो. शिन बेट यासाठी मेहनत घेत आहे, निक. जवळजवळ प्रत्येक एजंट ..."
  
  
  "हो होय. ठीक आहे. जर मी बेंजामिन असतो तर मीही असेच केले असते. मुद्दा असा आहे की ते कार्य करते."
  
  
  "तुला काय म्हणायचे आहे ते काम केले?"
  
  
  "म्हणजे, मला माहित आहे की अल-शैतान कुठे आहे."
  
  
  तिने माझ्याकडे विस्तीर्ण डोळ्यांनी पाहिले. "तुम्ही करत आहात? कुठे?"
  
  
  "अगं, प्रिये. पुढची फेरी माझी आहे."
  
  
  
  
  
  
  एकोणिसावा अध्याय.
  
  
  
  
  
  दही, फळ आणि गोड चहा असा नाश्ता केला. नसर आणि मी. त्याच्या घरच्या नियमानुसार पुरुष एकटेच जेवायचे. नासरने ज्या कमांडो ग्रुपमध्ये घुसखोरी केली होती त्या As Sayq बद्दल आम्ही चर्चा करत होतो. अलीकडे त्यांच्या क्रियाकलापांनी स्थानिक सीरियन ज्यूंवर लक्ष केंद्रित केले आहे. वस्तीमध्ये ज्यू. त्यांना कायद्याने वस्तीमध्ये राहण्यास भाग पाडले जाते, त्यांना काम करता येत नाही आणि रस्त्यावर कर्फ्यू लावला जातो. पासपोर्ट नाही, स्वातंत्र्य नाही, टेलिफोन नाही. भर रस्त्यात वार केले, चाकूने वार केले. सेमिटिझमचे काय झाले हे तुम्हाला जाणून घ्यायचे असल्यास, मध्य पूर्वेतील काही भागात ते जिवंत आणि चांगले आहे. ज्यू सौदी अरेबियात प्रवेश करू शकत नाहीत आणि सीरियातून अजिबात बाहेर पडू शकत नाहीत. हजारो वर्षांपूर्वीच्या इस्रायली लोकांची कल्पना करून मला त्यांच्याबद्दलच्या अनेक गोष्टी सहज समजल्या होत्या.
  
  
  मी नसरला विचारले की तो दुहेरी का झाला.
  
  
  तो आश्चर्याने दिसला. "तुम्ही विचारत आहात की मी दुहेरी एजंट म्हणून का काम करत आहे - मला वाटले की आम्ही फक्त चर्चा करत आहोत." त्याने द्राक्षांचा छोटा घड उचलला. “जगाचा हा भाग खूप प्राचीन आहे. आणि आमची जमीन नेहमीच रक्ताने माखलेली आहे. बायबल वाचा. ते रक्ताने लिहिलेले आहे. ज्यू, इजिप्शियन, फिलिस्टाइन, हित्ती, सीरियन, ख्रिश्चन, रोमन. आणि मग बायबल होते. लिहिलेले मुस्लिम. तुर्क. धर्मयुद्ध. अहो, क्रूसेडर्सनी खूप रक्त सांडले. शांतीप्रिय ख्रिस्ताच्या नावाने त्यांनी ते ओतले." त्याने द्राक्षे हवेत फिरवली. मी रक्तात वाढलेले अन्न खाऊन कंटाळलो आहे. चांगल्या आणि वाईटाबद्दल वादविवाद करणाऱ्या लोकांच्या अंतहीन वेडेपणाला मी कंटाळलो आहे जणू त्यांना ते खरोखर माहित आहे. तुम्हाला वाटते मला वाटते की इस्त्रायली बरोबर आहेत. नाही. मला फक्त असे वाटते की ज्यांना ते नष्ट करायचे आहे ते चुकीचे आहेत. - त्याने द्राक्षे फेकली आणि हसायला लागला. - आणि कदाचित अशा निर्णयाने मी माझा स्वतःचा मूर्खपणा करत आहे.
  
  
  मी म्हणालो की माणसाने न्याय केला पाहिजे यावर माझा विश्वास आहे. मी निर्णय घेत नाही असे म्हणण्यात लोक अभिमान बाळगतात, “पण काही गोष्टींचा न्याय करणे आवश्यक आहे. काहीवेळा, आपण निर्णयक्षम नसल्यास, आपले मौन क्षमा आहे. किंवा एखाद्या दुसऱ्याने म्हटल्याप्रमाणे जो एकदा त्याच्या विश्वासासाठी लढला होता: "जर तुम्ही समाधानाचा भाग नसाल तर तुम्ही समस्येचा भाग आहात."
  
  
  नसरने खांदे उडवले. “आणि उपाय समस्यांचा एक नवीन संच तयार करतो. प्रत्येक क्रांती एक बीज असते - कोणती? पुढची क्रांती! पण," त्याने आपला हवादार हात हलवला, "आपल्या सर्वांना एका परिपूर्ण जगावर आपली पैज लावायची आहे, नाही का?" आणि भाग्य कधीकधी कट रचतात, नाही का? मी तुम्हाला मदत केली आणि तुम्ही मला मदत केली. जेव्हा आपण भाग्यवान असतो, तेव्हा देवाने आपली बाजू निवडली आहे यावर आपला विश्वास असतो."
  
  
  "आम्ही कधी दुर्दैवी होतो?"
  
  
  "अरे! मग आपण देवाची बाजू निवडली आहे की नाही हे कळेल. दरम्यान, या व्यावसायिक हेलिकॉप्टरमधून मला तुमची दुसरी भेट, निःसंशयपणे माझ्या नशिबात भर पडली. मला आश्चर्य वाटते की मी तुमच्यासाठी आणखी काही करू शकतो का? "
  
  
  "हो. तू लीलावर लक्ष ठेवू शकतोस."
  
  
  "तुला हे विचारायची गरज नाही मित्रा. आहा!" नसरने माझ्या खांद्यावर नजर टाकली. मी वळून पाहिले तर लीला दरवाजात उभी होती. नसर उठला. “मला वाटते की मी आणखी एक गोष्ट करू शकतो. आता मी तुम्हाला निरोप देण्यासाठी सोडू शकतो.”
  
  
  नसर निघून गेला. लीला थोडीशी लंगडी करत माझ्याकडे सरकली. मी तिला थांबायला सांगितले. मी तिला उचलून बेंचवर नेले. तो क्षण काही हॉलीवूड डायलॉग बोलवावासा वाटत होता. मी म्हणालो: "एखाद्या दिवशी, तान्या, जेव्हा युद्ध संपेल तेव्हा आपण लेनिनग्राडच्या पायऱ्यांवर भेटू."
  
  
  ती म्हणाली की?"
  
  
  मी हसलो. "काही फरक पडत नाही." मी तिला बाकावर बसवले आणि तिच्या शेजारी बसलो. हा एक मजेदार क्षण आहे जेव्हा आपल्याकडे काही बोलायचे नसते. तु काय बोलत आहेस?
  
  
  ती म्हणाली: “फ्रेंचचा शब्द चांगला आहे.
  
  
  ते म्हणतात à bientôt. पुढच्या वेळे पर्यंत."
  
  
  मी तिचा हात हातात घेतला. मी म्हणालो, "पुढच्या वेळेपर्यंत."
  
  
  तिने माझ्या हाताचे चुंबन घेतले. मग ती पटकन म्हणाली, "जा, ठीक आहे?"
  
  
  असा एक क्षण होता जेव्हा माझे पाय हलत नव्हते. मग मी त्यांना ऑर्डर दिली. उठणे. मी बोलू लागलो. तिने मान हलवली. "नाही. निघून जा."
  
  
  मी जवळजवळ दारातच होतो.
  
  
  "निक?"
  
  
  मी मागे फिरलो.
  
  
  "तू कुठे चालला आहेस ते सांगशील ना?"
  
  
  मी हसलो. “शिन बेट एजंट म्हणून तुम्ही यशस्वी व्हाल. मी कुठे जात आहे ते नक्कीच सांगेन. मी हेलिकॉप्टर घेतो आणि उडतो."
  
  
  कुठे?"
  
  
  “आणखी कुठे? अर्थात जेरुसलेमला."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  मी जॉर्डनवरून उड्डाण केले आणि जेरुसलेमच्या बाहेर एका हवाई पट्टीवर उतरलो. ते इतके सोपे नव्हते. मला खूप आणि पटकन बोलायचं होतं. रेडिओ नियंत्रण ते विमानतळ टॉवर. त्यानंतरही मी दार उघडले तेव्हा मला शस्त्राने तोंड दिले. सीरियन कर्नलचा पोशाख पाहता, जादुई अलेफ उरी नसता तर मी चौकशीत उत्तीर्ण झालो असतो. हे हिब्रूमधील सेंट क्रिस्टोफर पदकाप्रमाणे काम केले.
  
  
  मी अमेरिकन कॉलनीतील माझ्या खोलीत परत आलो, आंघोळ केली, मुंडण केले, स्मोक्ड सॅल्मन आणि वोडकाची बाटली ऑर्डर केली आणि कामाला लागलो.
  
  
  मी एक विमान आरक्षित केले आहे.
  
  
  मी हॉटेलची खोली बुक केली आहे.
  
  
  मी तिसरा फोन केला. मी त्याला माझ्यासोबत काय घेऊन जायचे, कुठे आणि कधी भेटायचे ते सांगितले. मी चौथा फोन केला. मी त्याला माझ्यासोबत काय घेऊन जायचे, कुठे आणि कधी भेटायचे ते सांगितले.
  
  
  मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले.
  
  
  मी माझ्या मिशा काढल्या.
  
  
  मी विल्हेल्मिना साफ करून रिचार्ज केले.
  
  
  मी माझे कपडे घातले.
  
  
  मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. मी फक्त चाळीस मिनिटे घालवली.
  
  
  मी तयार झालो आणि अजून अर्धा तास थांबलो.
  
  
  मी बाहेर अंगणात गेलो आणि ड्रिंकची ऑर्डर दिली. मारायला अजून दोन तास बाकी होते.
  
  
  पेयाने काहीही केले नाही. मी कारवाईच्या मूडमध्ये होतो. मी आधीच तिथे होतो आणि दरवाजा ठोठावला. ते सर्व तेथे होते. नऊ लक्षाधीश. आणि अल-शैतान. चांगले जुने अल एस. मला बरोबर म्हणायचे होते. कारण मला आता चुका करणे परवडणारे नव्हते. मी सर्व वेळ चुकीचे होते.
  
  
  आता पूर्णपणे योग्य होण्याची माझी संधी होती.
  
  
  मी ते प्यायलो.
  
  
  आणि ती इथे आहे. जॅकलिन रेन. हाताने एक देखणा पोलीस लेफ्टनंट. वेटरने त्यांना माझ्या टेबलाजवळून गच्चीवर नेले. जॅकलीन थांबली.
  
  
  "बरं, हॅलो, मिस्टर...मॅकेन्झी, ते आहे का?" तिने तोच निळा रेशमी पोशाख, तोच गोरा रेशमी केस, तोच रेशमी भाव घातला होता. मला आश्चर्य वाटते की पोटमाळ्यातील तिचा फोटो कसा दिसतो?
  
  
  "मिस... हिमवर्षाव..." मी माझी बोटं चोळली. "नाही. ही मिस रेन आहे."
  
  
  ती हसली. "आणि हा लेफ्टनंट याब्लोन आहे."
  
  
  आम्ही शुभेच्छांची देवाणघेवाण केली.
  
  
  जॅकलिन म्हणाली: “लेफ्टनंट याब्लोन खूप दयाळू होता. माझ्या मित्राने आत्महत्या केली. मोठा धक्का." ती यब्लोनकडे वळली. "मला नाही वाटत मी तुझ्याशिवाय जगलो असतो." तिने त्याला एक विलक्षण स्माईल दिली.
  
  
  "आत्महत्या?" मी म्हणालो, त्यांना आश्चर्य वाटले की लॅमोथेने स्वतःला गोळी मारली आणि नंतर ट्रंकमध्ये गेला किंवा ट्रंकमध्ये गेला आणि नंतर स्वतःला गोळी मारली.
  
  
  "हो. त्याचा मृतदेह त्याच्या पलंगावर सापडला होता."
  
  
  आणि ते नेमके कोणी दिग्दर्शित केले हे मला माहीत होते. मी कृतज्ञतेने तिला होकार दिला. ती अस्वस्थ होत होती. ती तिच्या लेफ्टनंटकडे वळली. "बरं..." ती म्हणाली. वेटरने मला दुसरे पेय आणले. मी माझा ग्लास वर केला. “ले चैम,” मी म्हणालो.
  
  
  "ले चाईम?" - तिने पुनरावृत्ती केली.
  
  
  “आत्महत्येसाठी,” मी म्हणालो.
  
  
  लेफ्टनंट गोंधळलेला दिसत होता.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  पाच वाजता मी बेरूतला उतरलो.
  
  
  गडद बिझनेस सूट घातलेला, जड दिसणारे सामान आणि फाटलेली प्लास्टिकची एअर फ्रान्सची बॅग घेऊन उरी विमानतळावर माझी वाट पाहत होता. आम्ही वेगळ्या टॅक्सी थांबवल्या.
  
  
  मी शहरातून जात असताना माझ्या गुडघ्यावर ड्रम वाजवले. बेरूतला मध्यपूर्वेचे पॅरिस म्हटले जाते. त्याला परजीवी असेही म्हणतात. शॉपिंग सेंटर, मोठे बुटीक; हे इतर देशांच्या उत्पादनांपासून दूर राहते, एक विशाल ट्रान्सशिपमेंट पॉइंट म्हणून काम करते, एक विशाल आयात-निर्यात कार्यालय. पट्ट्या, क्लिप, सोपे पैसे; मग, दुसरीकडे, पॅलेस्टिनी लोकांची अस्थिर उपस्थिती, सीमापार छापे, पॅलेस्टिनी ब्लॅकमेलखाली टिकून असलेल्या सत्ताधारी राजवटीच्या विरोधात “घटना” मध्ये, उत्तेजित, क्षोभित डाव्या विचारसरणीत परिणाम घडवून आणणारी उपस्थिती.
  
  
  माझी कार फॉक्स बेरूतपर्यंत खेचली. मी बाहेर गेलो आणि पैसे दिले तर दरवाजाच्या मालकाने सामान देण्यासाठी बेलमन आणला. मी उरीला सोनेरी दारातून फिरताना पाहिले. मी आणखी एक मिनिट मारले आणि त्याच्या मागे गेलो.
  
  
  मी टेबलापाशी गेलो. "मॅकेन्झी," मी म्हणालो. "माझाकडे आरक्षण आहे."
  
  
  "मिस्टर मॅकेन्झी." कारकून गडद आणि देखणा होता
  
  
  तरुण माणूस तो गुलाबी फॉर्मच्या स्टॅकमधून वर्गीकरण करत होता. “अहो, आम्ही इथे आहोत. मिस्टर मॅकेन्झी. आंघोळीसह अविवाहित.” मी रजिस्टरवर सही केली. त्याने मला थांबायला सांगितले. पोर्टर आला आणि मला माझी खोली दाखवली. उरीही वाट पाहत होती. मी एक सिगारेट पेटवली आणि लॉबीभोवती पाहिलं. पांढरा संगमरवर सर्वत्र वावरत आहे. लाल किनारी असलेले पांढरे कार्पेट. पांढरे सोफा आणि लाल खुर्च्या. लाल फुलांनी पांढऱ्या रंगाचे टेबल आणि दिवे. .38 कॅलिबर होल्स्टरसह तप गणवेशातील दोन रक्षक त्यांच्या नितंबांवर फुगले आहेत. दोन, तीन नाही, नागरी कपड्यात.
  
  
  आतां केली । दहा मिनिटे उशीर. केली आणि लेदर सूटकेस.
  
  
  मेसेंजरच्या गाडीवर उरीच्या पिशव्या होत्या. तो माझी बॅग भरत होता, जायला तयार होता.
  
  
  मी केली जवळ गेलो.
  
  
  "मला सांग ना..."
  
  
  "नक्कीच, तुझं काय..."
  
  
  "मॅकेन्झी."
  
  
  "मॅकेन्झी. नक्कीच. तू इथे आहेस..."
  
  
  "हो. अगदी बरोबर. तू पण?"
  
  
  "नक्की."
  
  
  कारकुनाने केलीला पेन दिला. मी त्याला लॉग इन करताना पाहिले: टॉम मायर्स.
  
  
  "मॉरीन कशी आहे?"
  
  
  "ती ठीक आहे."
  
  
  "आणि छोटा टॉम?"
  
  
  "तो दररोज अधिक पैज लावतो."
  
  
  "अरे, ते खरोखर वाढत आहेत."
  
  
  "होय खात्री".
  
  
  तेवढ्यात पोर्टरने एका पोर्टरला बोलावले आणि केलीचे सामान आमच्यासोबत ट्रॉलीवर होते. द्वारपाल म्हणाला: "सज्जन?"
  
  
  आम्ही हसलो आणि पुढे निघालो. लिफ्ट उघडली. बेलहॉपने भरलेल्या गाडीत नेले. द्वारपाल त्याच्या मागे गेला. मग आम्ही तिघे आहोत. लिफ्ट ऑपरेटर दरवाजा बंद करू लागला. एक लहान, लठ्ठ, मध्यमवयीन स्त्री हिऱ्यांनी मढलेली आणि अवाढव्य स्तने बंद दारातून आत घुसली.
  
  
  "दहा," ती इंग्रजीत म्हणाली, तिची सर्व भरड बोटं धरून आणि दहापैकी पाचवर हिरे हायलाइट करत.
  
  
  गाडी सुरू झाली.
  
  
  "सहा," दरवाजा आमच्या चाव्याकडे बघत म्हणाला. "सहा आणि नंतर सात."
  
  
  "अकरा," केली म्हणाली.
  
  
  ऑपरेटरने त्याच्याकडे आश्चर्याने पाहिले. "अशक्य, सर. अकरा हा खाजगी मजला आहे. मला खरच माफ कर".
  
  
  “मला खरोखर माफ करा,” मी माझी बंदूक बाहेर काढत म्हणालो. केलीने अलार्मचे कोणतेही बटण दाबण्यापूर्वी ऑपरेटरचे हात मागून पकडले आणि उरीने हिऱ्याने जडलेल्या किंचाळण्याआधीच मॅट्रॉनला तोंडाभोवती पकडले.
  
  
  कुली आणि गोल डोळ्यांचा संदेशवाहक घाबरले.
  
  
  मी थांबा बटण दाबले. लिफ्ट थांबली. केलीने लिफ्ट ऑपरेटरला हातकडी लावली आणि त्याच्या पोलिसांना फ्लॅश केला.38 कॅलिबर. उरीने अजूनही महिलेच्या तोंडावर हात ठेवला होता. “बाई,” मी म्हणालो, “तू ओरडत आहेस आणि तू मेली आहेस. समजलं तुला?"
  
  
  तिने होकार दिला.
  
  
  उरी तिला जाऊ दे.
  
  
  मी सहा दाबले. लिफ्ट सुरू झाली. अगदी स्त्रीच्या तोंडी. एक मिनिट एक मैल.
  
  
  "जर तुम्हाला वाटत असेल की तुम्ही यापासून दूर जाऊ शकता, तर तुम्ही... तुम्ही... तुम्ही पावसासारखे चुकीचे आहात. माझा नवरा एक महत्त्वाचा माणूस आहे हे तुम्हाला कळावे अशी माझी इच्छा आहे. माझा नवरा तुला पृथ्वीच्या शेवटापर्यंत पाहील. माझा नवरा…"
  
  
  उरीने पुन्हा हाताने तिचे तोंड झाकले.
  
  
  सहाव्या मजल्यावर पोहोचलो.
  
  
  केलीने रिसेप्शनिस्टकडून तीन चाव्या घेतल्या. "ठीक आहे," तो म्हणाला. “आता आपण सगळे निघालो आहोत. जलद आणि शांत. एक आवाज, एक हावभाव, मी शूट करतो. हे स्पष्ट आहे?"
  
  
  चौघांनीही होकार दिला. मी बेलवाल्याला सामान सोडायला सांगितले. उरीने तोंडातून हात सोडला. तो हळूच कुडकुडला, "पृथ्वीच्या टोकापर्यंत."
  
  
  मी दार उघडले. काहीच हालचाल नाही. केलीने तिच्या चाव्या हलवल्या आणि वाकल्या. “खोली सहा बारा? इथेच मॅडम."
  
  
  ते हॉलच्या खाली गेले. मी लिफ्टचा दरवाजा बंद केला. उरी आणि मी आमच्या सामानासाठी डुबकी मारली. केलीच्या सुटकेसमध्ये दोन सूट होते. नेव्ही ब्लू शर्ट, ट्राउझर्स आणि मॅचिंग मॅई वेस्ट. मऊ हातमोजे. टिन हेल्मेट. दोन अधिकृत ओळख दस्तऐवज. पोस्टकार्ड आम्ही कपडे उतरवले आणि नवीन कपडे घालू लागलो. मी उरीला त्याचे दहशतवादी पदक दिले. “आश्वासन दिल्याप्रमाणे,” मी म्हणालो.
  
  
  "त्याने मदत केली?"
  
  
  "त्यामुळे मदत झाली. तू वस्तू आणलीस का?"
  
  
  “गोष्टी बरोबर आहेत. तू मोठी ऑर्डर दिलीस मुला. तुम्ही मला सीमेपलीकडे जाण्यासाठी चार तास द्या आणि मला सांगा की तुम्हाला बॉम्ब स्क्वाड बनवायचे आहे.”
  
  
  "म्हणजे?"
  
  
  "मग... मला अजून घाई करायची नाहीये. मी म्हाताऱ्याच्या वेशात सीमा ओलांडली. आणि प्रिये, मी माझ्यासोबत जे आणले ते कचरा आहे.” तो त्याच्या केसाळ छातीत आणि चड्डीत, गडद निळा शर्ट ओढून उभा राहिला.
  
  
  मी म्हणालो _ "कसला कचरा?" .
  
  
  "कचरा. टीव्ही अँटेना. टायपरायटर रोलर. पण हसू नका. तो अँटेना भिंतीवर चालवा आणि त्यांना वाटेल की ही काही विचित्र भविष्य सांगणारी रॉड आहे."
  
  
  “मला त्यावर माझ्या आयुष्याची पैज लावायची नाही. अजून काय आणलेस?
  
  
  “मला आठवतही नाही. त्यामुळे थोडं थांबा. तुम्हाला आश्चर्य वाटेल."
  
  
  "ठीक आहे. मला फक्त सरप्राईज आवडतात."
  
  
  त्याने भुवया उंचावल्या. "तुम्ही तक्रार करत आहात?" तो म्हणाला. त्याने फेकून दिले
  
  
  सूटकेसमध्ये जाकीट. "तुमच्या तोंडी आणि तुमच्या मोठ्या कल्पनांव्यतिरिक्त, तुम्ही या पार्टीसाठी काय आणले?"
  
  
  "बटाट्याची कोशींबीर".
  
  
  "मजेदार," तो म्हणाला.
  
  
  लिफ्टचा दरवाजा ठोठावला आहे.
  
  
  "कोणता पासवर्ड?"
  
  
  "फक यू."
  
  
  मी दार उघडले.
  
  
  केली लिफ्ट ऑपरेटर म्हणून कपडे घातले होते. त्याने पटकन आत जाऊन दरवाजा बंद केला. शेवटी, मी जड इन्सुलेटेड बनियान बांधत असताना उरीशी अधिकृतपणे त्याची ओळख करून दिली.
  
  
  "कसे आहेत आमचे मित्र?" मी केली म्हणाली. "तुम्ही त्यांना व्यस्त ठेवता का?"
  
  
  “हो. तुम्ही म्हणू शकता की ते सर्व जोडलेले आहेत."
  
  
  "गरीब बाई," मी म्हणालो.
  
  
  "बिचारा नवरा, तुला म्हणायचे आहे."
  
  
  “पृथ्वीच्या टोकापर्यंत,” उरीने आवाज दिला.
  
  
  केलीने फ्लाइटसाठी प्लास्टिकची पिशवी घेतली. "रेडिओ इथे आहे का?"
  
  
  उरी म्हणाला: “आठ. लॉबीत बसून सिग्नलची वाट पहा. त्यानंतर, तुम्हाला काय करावे हे माहित आहे. ”
  
  
  केलीने होकार दिला. "फक्त पहिल्या दहा मिनिटांत अडचणीत येऊ नका. मला बदलण्यासाठी आणि लॉबीमध्ये जाण्यासाठी वेळ द्या."
  
  
  मी म्हणालो, "मला वाटतं तू जसा आहेस तसाच सुंदर आहेस."
  
  
  त्याने अश्लील हावभाव केले.
  
  
  मी उरीकडे वळलो. "मला वाटते की केलीला कसे सिग्नल करायचे ते मला सांगा."
  
  
  "हो होय. नक्कीच. तुमच्या बॉक्समध्ये सेन्सरसारखे दिसते. दोन बटणे आहेत. वरचा एक दाबा आणि तुम्ही केलीला सिग्नल कराल."
  
  
  "तळाचे काय?"
  
  
  तो हसला. "तुम्ही जगाला एक सिग्नल पाठवाल."
  
  
  उरी दोन धातूचे बॉक्स अनपॅक करत होते. ते मोठ्या खाकी दुपारच्या जेवणाच्या बादल्यांसारखे दिसत होते.
  
  
  केलीने मान हलवली. “तू वेडा आहेस. तुम्ही दोघे".
  
  
  उरीने त्याच्याकडे पाहिले. “तुम्ही मिस्टर साने आहात का? मग साने मिस्टर तुम्ही इथे काय करताय?"
  
  
  केलीने त्याचे बेलमंडो स्मितहास्य केले. "पास करणे खूप चांगले वाटले. असो. कार्टर बरोबर असल्यास, एमी सेंपल मॅकफर्सन बेपत्ता झाल्यापासून हा सर्वात मोठा अपहरणाचा कट आहे. आणि जर तो चुकीचा असेल - आणि मला वाटतं की तो आहे - बरं, ते स्वतःच प्रवेशाची किंमत आहे."
  
  
  उरीने त्याच्या बॉक्समधील सामग्री चाळली. "अमेरिकन," त्याने उसासा टाकला. "तुमच्या स्पर्धात्मक भावनेने, तुम्ही युद्ध जिंकलात हा एक चमत्कार आहे."
  
  
  “आता, आता. स्पर्धेच्या भावनेत गोंधळ घालू नका. शेवटी, त्याने एडसेल आणि डायट कोलाची निर्मिती केली."
  
  
  उरीने मला एक धातूचा बॉक्स दिला. "आणि वॉटरगेट."
  
  
  मी खांदे उडवले. "आणि त्याचे औषध." मी केलीकडे वळलो. “मग आपण काय अपेक्षा करावी? म्हणजे तिथे वर."
  
  
  केली खांदे उडाली. "त्रास."
  
  
  उरीने खांदे उडवले. "मग इथे नवीन काय आहे?"
  
  
  "गार्ड," केली म्हणाली. “मला वाटतं जेव्हा आपण दार उघडू तेव्हा आपण पहारेकरी पाहू. प्रत्येक मजल्यावर तीस खोल्या आहेत.” त्याने आम्हा प्रत्येकाला एक मास्टर ऍक्सेस की दिली.
  
  
  मी उरीकडे पाहिले. "तुम्ही उजवीकडे घ्या, मी डावीकडे घेईन."
  
  
  तो म्हणाला, "मला वाटते आपण एकत्र जावे."
  
  
  "उह-उह. आम्ही बहुतेक माझ्या मार्गाने चालत जाऊ. शिवाय, माझ्या मार्गाने, जर आपल्यापैकी एक पकडला गेला तर दुसऱ्याला सिग्नल देण्याची संधी आहे. ”
  
  
  उरीने चष्मा चेहऱ्यावर खाली केला. “आणि समजा त्यांनी आम्हाला पकडले, परंतु ते अल-शैतान नाहीत. ते म्हणतात तेच ते आहेत असे गृहीत धरू. शेखांचा एक गट... - तो केलीकडे वळला, - तू कुठून म्हणालास?
  
  
  “अबू धाबीहून. आणि हा एक शेख आहे. अहमद सुलतान अल-यामरून. बाकीची मुले नोकर, नोकर आणि बायका आहेत.”
  
  
  "त्याच्या बायका अगं आहेत का?"
  
  
  "आश्चर्यकारक," मी म्हणालो. “हे काय रे? ॲबॉट आणि कॉस्टेलो अल-शैतानला भेटतात? उजवीकडे जा, आणि मी डावीकडे जाईन, पण देवाच्या फायद्यासाठी, चला जाऊया." मी बटण दाबले.
  
  
  आम्ही निघालो.
  
  
  11 वा मजला
  
  
  केलीने दार उघडले.
  
  
  हॉलमध्ये दोन गणवेशधारी रक्षक उभे होते. अधिकृत देखावा. पण तेव्हा आम्ही होतो.
  
  
  “बॉम्बशोधक पथक,” मी कार्ड दाखवत म्हणालो. मी दारातून बाहेर पडलो. सुरक्षारक्षकाने रस्ता अडवला होता.
  
  
  “थांबा,” तो म्हणाला. "कशाबद्दल आहे?"
  
  
  "बॉम्ब!" मी एकदम जोरात म्हणालो. "रस्त्यावरून". मी उरीकडे वळलो आणि होकार दिला. आम्ही दोघे विरुद्ध दिशेने जाऊ लागलो. रक्षकांनी नजरांची देवाणघेवाण केली. केलीने लिफ्टचा दरवाजा बंद केला. एका रक्षकाने माझ्या पायांचा पाठलाग सुरू केला, “ब-ब-पण,” तो म्हणाला. "आम्हाला आदेशाचा शब्द मिळाला नाही."
  
  
  “तो आमचा प्रॉब्लेम नाही,” मी कर्कशपणे म्हणालो. “या हॉटेलमध्ये कोणीतरी बॉम्ब पेरला होता. तुम्ही आम्हाला मदत करू इच्छित असल्यास, प्रत्येकजण त्यांच्या खोलीत थांबेल याची खात्री करा." मी जिथे वळण होतं तिथे पोहोचलो आणि गार्डकडे बघितलं. "ही ऑर्डर आहे," मी म्हणालो. नाक खाजवून तो मागे गेला.
  
  
  मी शेवटपर्यंत लाल आणि पांढरा कार्पेट चालवला. "जिना" चिन्हांकित दरवाजा सुरक्षितपणे बंद होता, आतून बंद होता. मी ओळीतला शेवटचा दरवाजा ठोठावला. उत्तर नाही. मी ऍक्सेस की बाहेर काढली आणि दरवाजा उघडला.
  
  
  एक माणूस पलंगावर झोपला होता. त्याच्या शेजारी टेबलावर प्रथमोपचार पेटी होती. चिन्हे आणि चिन्हे. . हायपोडर्मिक सुई. मला बरोबर असायला हवे होते.
  
  
  ज्याने अमेरिकनांचे अपहरण केले ते येथे असले पाहिजे. मी पलंगावर गेलो आणि त्या माणसाला उलटवले.
  
  
  हार्लो विल्ट्स. कॉटेज मोटेलचे लक्षाधीश मालक. टेलिव्हिजन फुटेजवरून मला त्याचा चेहरा आठवला.
  
  
  शेजारच्या खोलीचा दरवाजा किंचित उघडा होता. त्याच्या मागे, मी दूरदर्शनवर फुटबॉल सामन्यासाठी कॉल ऐकले. ज्याच्या पाठीमागे शॉवर चालू असल्याचा आवाज आणि अश्लील गाण्यांचे बारीटोन केलेले बार आहेत. गार्डियन विल्टा ब्रेक घेते. मी क्रॅकमधून पाहिले. बेडवर एक अरेबियन बर्नस, चेकर्ड हेडड्रेस आणि .38 कॅलिबर पिस्तूल बसले होते.
  
  
  ते होते. सोन्याची खाण. अल-शैतान निवारा. ग्रेट, अल. उत्तम कल्पना. व्यस्त हॉटेलमध्ये खाजगी मजला. तेल समृद्ध शेखचे आवरण वापरणे. खाजगी नोकर, खाजगी आचारी. हे सर्व बाहेरच्या लोकांना बाहेर ठेवण्याचा हेतू होता. प्रशासनालाही सत्य कळणार नाही. पण रॉबीने त्याला ओळखले आणि मीही ओळखले. कारण एकदा तुम्ही अल शैतान कोण आहे हे शोधून काढल्यानंतर तुम्ही अल शैतान कोण होता हे शोधण्यास मोकळे होता.
  
  
  ठीक आहे. पुढे काय? उरी शोधा, मास्टरमाइंड शोधा आणि सर्वकाही पूर्ण करा.
  
  
  त्या क्रमाने घडले नाही.
  
  
  मी बाहेर हॉलमध्ये गेलो आणि एका सुरक्षा रक्षकाला मारले.
  
  
  "शेखांना तुला भेटायचे आहे."
  
  
  मी शेखला भेटायला तयार नव्हतो. मी आणखी काही बॉम्ब स्क्वाड खेळण्याचा प्रयत्न केला. "माफ करा," मी म्हणालो, "माझ्याकडे वेळ नाही." मी हॉलच्या पलिकडे दरवाजा ठोठावला. “पोलीस,” मी ओरडलो. "उघडा."
  
  
  "काय?" गोंधळलेला स्त्रीचा आवाज.
  
  
  "पोलिस," मी पुन्हा सांगितले.
  
  
  गार्डने बंदूक बाहेर काढली.
  
  
  मी माझ्या हातातली धातूची पेटी फिरवली आणि बॉक्समधील सामुग्री जमिनीवर सांडल्याने त्याचा कोपरा त्याच्या गालाचा तुकडा बाहेर काढला. गार्ड त्याच्या पाठीशी भिंतीवर पडला, त्याच्या बंदुकीने बेफाम गोळीबार केला आणि सैतानला उठवले - किमान सैतानाच्या दासी. चार दरवाजे उघडले, चार बंदुकांचे लक्ष्य होते आणि चार ठग माझ्या दिशेने चालू लागले, ज्यात एक ओले एक, शॉवरमधून ताजे होते. गोळीबाराचा प्रयत्न होण्याची शक्यता कमी होती. मी हॉलच्या एका अरुंद डेड एंडमध्ये अडकलेले दिसले.
  
  
  "WHO?" - महिला आवाज पुनरावृत्ती.
  
  
  "विसरून जा," मी म्हणालो. "मूर्खांचा दिवस."
  
  
  त्या माणसाने सांगितल्याप्रमाणे मी शेखकडे गेलो. श्री अल-शैतान स्वतः.
  
  
  हा रॉयल सूट होता. निदान त्याच खोलीत तरी. सोनेरी फर्निचर, डमास्क अपहोल्स्ट्री, पर्शियन रग्ज आणि चायनीज दिवे असलेली चाळीस फूट खोली. मुख्य रंग नीलमणी निळा होता. उरी सशस्त्र अरब रक्षकांनी नीलमणी खुर्चीवर बसला. दुहेरी दारात आणखी दोन रक्षक उभे होते. त्यांनी पिरोजा हेडड्रेससह गडद निळ्या रंगाचे कपडे घातले होते. होय सर, श्रीमंतांना चव असते. गुंडांचे रंगीबेरंगी पथक आणखी कोणाकडे असेल?
  
  
  माझ्या स्वत: च्या सेवानिवृत्ताने पटकन माझा शोध घेतला, विल्हेल्मिना आणि नंतर ह्यूगो शोधले. मी गेल्या आठवड्यात इतक्या वेळा निशस्त्र झालो आहे की मला व्हीनस डी मिलोसारखे वाटू लागले आहे. त्यांनी मला एका नीलमणी खुर्चीत ढकलले आणि माझा "बॉम्ब" उरीजवळ माझ्यापासून दहा फूट अंतरावर असलेल्या टेबलावर ठेवला. त्यांनी मजल्यावरील सामग्री गोळा केली आणि घाईघाईने बॉक्समध्ये भरली. झाकण उघडे होते, मॉली स्क्रू आणि टाइपरायटर रोलर्स उघड होते, जे अगदी मॉली स्क्रू आणि टाइपरायटर रोलर्ससारखे दिसत होते. मैफल संपली असं काहीतरी सांगितलं.
  
  
  उरी आणि मी खांदे उडवले. मी बॉक्समधून पाहिले आणि नंतर त्याच्याकडे पाहिले. त्याने मान हलवली. नाही, त्याने केलीलाही संकेत दिला नाही.
  
  
  खोलीच्या अगदी टोकाला दुहेरी दरवाजे उघडले. पहारेकऱ्यांचे लक्ष उभे राहिले. एक अंगरखा घातलेला, दोन गणवेशात, आणि एक आंघोळीतून त्याच्या पट्ट्यावर टॉवेल आहे.
  
  
  दारातून, रेशीम वस्त्रात, सोनेरी अगल असलेली एक रेशमी पट्टी, त्याच्या हाताखाली काळी कुंडी असलेली, दहशतवाद्यांचा नेता, अल-शैतान, शेख अल-यामरून, विझार्ड ऑफ ओझमध्ये प्रवेश केला:
  
  
  लिओनार्ड फॉक्स.
  
  
  तो टेबलावर बसला, कुत्र्याला त्याच्या पायांनी जमिनीवर ठेवले आणि माझ्याकडे, नंतर उरीकडे, नंतर माझ्याकडे, नंतर त्याच्या रक्षकांकडे, त्याच्या पातळ ओठांवर विजयी हास्य घेऊन पाहू लागला.
  
  
  त्याने रक्षकांना संबोधित केले आणि चार निळ्या बंदुकधारी वगळता इतर सर्वांना बाद केले. उरीच्या शेजारी असलेल्या दोघांना त्याने दारात हॉलमध्ये हलवले. फॉक्स सुमारे पंचेचाळीस वर्षांचा होता आणि गेल्या वीस वर्षांपासून तो लक्षाधीश होता; अब्जाधीश म्हणून शेवटचे दहा. मी फिकट गुलाबी, जवळजवळ चुना-हिरवे डोळे, पातळ, तीक्ष्ण, चांगले कंघी केलेला चेहरा अभ्यास केला. ते एकत्र बसत नव्हते. दोन भिन्न कलाकारांनी रंगवलेल्या पोर्ट्रेटप्रमाणे, चेहरा कसा तरी विरोधाभास दर्शवितो. भुकेचे आश्चर्य त्याच्या डोळ्यांत चमकले; त्याचे तोंड सतत विडंबनात होते. मजेदार आणि स्पष्ट आनंदाचे युद्ध. अगणित संपत्तीचे त्याचे बालपणीचे स्वप्न बालपणात सत्यात उतरले होते, आणि कुठेतरी त्याला ते माहित होते, परंतु वाघावर स्वार झालेल्या माणसाप्रमाणे त्याने आपले स्वप्न पूर्ण केले होते आणि आता डोंगराच्या माथ्यावर तो त्याचा कैदी होता. त्याने उरीकडे पाहिले आणि मग माझ्याकडे वळले.
  
  
  “बरं, मिस्टर कार्टर. मला वाटलं तू एकटीच येणार आहेस."
  
  
  मी उसासा टाकला. "मग तुला वाटलं मी येतोय. ठीक आहे,
  
  
  मी येत आहे हे तुला माहीत आहे का? काल रात्रीपर्यंत मला कळलंही नव्हतं. आणि माझ्या माहितीनुसार माझे अनुसरण केले गेले नाही."
  
  
  त्याने टेबलावरचा सोन्याचा भरीव बॉक्स उचलला आणि सिगारेट बाहेर काढली. माझा ब्रँड. त्याने मला एक ऑफर दिली. मी मान हलवली. त्याने खांदे पाडले आणि सोन्याच्या लायटरने ते पेटवले. “चला, कार्टर. मी तुझ्या मागे लागायला नको होते. खाली माझ्या रक्षकांना तुमचा चेहरा आठवतो. माझ्याकडे तेल अवीवमधील तुझा फोटो होता. आणि इझमीरच्या दिवसांपासून मला तुमच्या उत्कृष्ट प्रतिभेबद्दल माहिती आहे."
  
  
  "इझमिर".
  
  
  त्याने squinted आणि धुराचा ढग बाहेर उडवले. "पाच वर्षांपूर्वी. तुम्ही तुर्की अफूचे नेटवर्क बंद केले आहे."
  
  
  "तुमचा?"
  
  
  "दुर्दैवाने. तू खूप हुशार होतास. खुप हुशार. जवळजवळ माझ्यासारखाच हुशार." ओठांच्या टिकासारखे हसू फुलले. “जेव्हा मला कळले की त्यांनी तुला रॉबीला फॉलो करायला पाठवले आहे, तेव्हा मला खरी चिंता वाटली. मग मी त्याचा आनंद घेऊ लागलो. वास्तविक शत्रू असण्याची कल्पना. माझ्या मनाची खरी परीक्षा. अल शैतान विरुद्ध निक कार्टर, सत्य शोधण्यास सुरुवात करण्याइतका हुशार एकमेव माणूस."
  
  
  उरीने माझ्याकडे कौतुकाने पाहिले. मी माझ्या खुर्चीत सरकलो. “तू काहीतरी विसरलास, फॉक्स. जॅक्सन रॉबीने तुम्हाला पहिले. किंवा तुला ते माहीत नव्हते का?"
  
  
  त्याने आपले डोके मागे फेकले आणि हसले, हा! "तर. तुमचा खरोखर विश्वास होता. नाही, मिस्टर कार्टर, किंवा मी तुम्हाला निक म्हणू शकतो? नाही. हाही आमिषाचाच एक भाग होता. AX ला वायरिंग करणारे आम्हीच होतो. रॉबी नाही."
  
  
  मी ब्रेक घेतला. "माझे कौतुक, फॉक्स, किंवा मी तुला अल म्हणू शकतो?"
  
  
  ओठांवर पुन्हा टिकली. “तुला पाहिजे तितके विनोद करा, निक. विनोद तुमच्यावर होता. कॉल हा योजनेचा एक भाग होता. AX ला चुकीच्या मार्गावर ठेवण्याची योजना. अरे, फक्त AX नाही. मी अनेक एजंटांना फसवण्यात यशस्वी झालो. शिन बेट, इंटरपोल, सीआयए. ते सर्व अतिशय हुशारीने रमाझजवळ आले. काहींना मृतदेह दिसले, काहींनी फक्त रक्त पाहिले. पण आपण योग्य मार्गावर आहोत याची खात्री पटवून ते सर्व निघून गेले. की त्यांनी अल-शैतान शोधण्याची संधी गमावली. मग तुमचे ट्रॅक कव्हर करण्याची वेळ आली आहे."
  
  
  "सोनेरी हंसाची अंडी देणाऱ्या गुसचे अंडे मारून टाका."
  
  
  "हो."
  
  
  "खली मन्सूर सारखा."
  
  
  “खली मन्सूर आणि त्याच्या सहकाऱ्यांप्रमाणे. मी पहिल्या इशाऱ्यांसाठी वापरलेले लोक. आणि, अर्थातच, आम्हाला एका एजंटला मारावे लागले. रमाझबद्दल जाणून घेतल्याने, त्याला खूप काही माहित आहे असा आभास निर्माण करण्यासाठी.
  
  
  "का रॉबी?"
  
  
  त्याने सिगारेट जेड रिंगच्या भांड्यात भरली. “माझ्याकडे एक AX आहे ज्याला ग्राइंडिंग आवश्यक आहे असे म्हणूया. वॉशिंग्टनला अपमानित करण्याचा दुसरा मार्ग. तुमची गती कमी करण्याचा दुसरा मार्ग. जर रॉबी मेला असता तर तुम्ही दुसऱ्याला पाठवले असते. पुन्हा नव्याने सुरुवात करणे हा चुकीचा मार्ग आहे.”
  
  
  "म्हणून तुम्ही आम्हाला दुहेरी मूर्ख बनवू शकता."
  
  
  "दुहेरी मूर्ख? नाही. दुप्पट, कार्टर. वॉशिंग्टनने पहिली गोष्ट म्हणजे लिओनार्ड फॉक्सच्या मागे जाण्याचा प्रयत्न केला."
  
  
  उरीने भुवया उंचावत माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  मी उरीला उत्तर दिले. "एडसेलचे काय झाले ते लक्षात ठेवा," मी कुरकुरले.
  
  
  फॉक्स हसला. टिक करा आणि धरा. “तुम्ही माझ्याशी साधर्म्य साधण्याचा प्रयत्न करत असाल तर तुम्ही चुकत आहात. पूर्णपणे खोटे. माझी स्वप्ने खूप मोठी नाहीत आणि खूप रोकोको नाहीत. माझ्या ऑफरबद्दल, प्रत्येकजण ते खरेदी करतो. लिओनार्ड फॉक्स मरण पावला. आणि अरब दहशतवादी मेले आहेत. अपहरण ".
  
  
  उरीने घसा साफ केला. "आम्ही याबद्दल बोलत असताना, आपण कशाबद्दल स्वप्न पाहत आहात?"
  
  
  फॉक्सने उरीकडे नापसंतीने पाहिले. “कदाचित स्वप्ने ही शब्दांची कमी निवड होती. आणि माझ्या योजना लवकर पूर्ण होत आहेत. मला अर्धी खंडणी आधीच मिळाली आहे. आणि जर तुम्ही कागदपत्रे वाचली नाहीत, तर मी सहभागींना नोटीस पाठवली आहे की सर्व पैसे माझ्या हातात येईपर्यंत पीडितांपैकी कोणालाही सोडले जाणार नाही. क्षमस्व. अल-शैतानच्या हातात."
  
  
  "आणि तू कसा खर्च करशील?"
  
  
  “मी नेहमी कसे खर्च केले. चांगल्या जीवनाच्या शोधात. जरा विचार करा, सज्जनांनो, एक अब्ज डॉलर्स. कर नाही. मी कदाचित अरबस्तानात एक राजवाडा बांधेन. मी पाश्चात्य शक्तीला अज्ञात असलेल्या वैभवात चार बायका आणि पाच घेऊन जाईन का? मला मिळेल. अमर्यादित शक्ती. सरंजामी सत्ता. अशी शक्ती जी फक्त पूर्वेकडील राजपुत्रांकडे असू शकते. लोकशाही हा एक अविचारी आविष्कार होता."
  
  
  मी खांदे उडवले. "याशिवाय, तू अजूनही असेल... काय? तुम्ही सुरुवात केली तेव्हा तुम्ही कोण होता? ट्रक ड्रायव्हर, बरोबर?"
  
  
  मला माझ्या काळात काही मैत्रीपूर्ण लूक मिळाले आहेत. “तुम्ही लोकशाहीला भांडवलशाहीत गोंधळात टाकत आहात, निक. मी माझ्या आनंदाची मुक्त एंटरप्राइझसाठी ऋणी आहे. लोकशाही मला तुरुंगात टाकू इच्छिते. यावरून हे सिद्ध होते की लोकशाहीला मर्यादा असतात." तो अचानक भुसभुशीत झाला. “परंतु आमच्याकडे बोलण्यासारखे बरेच आहे आणि मला खात्री आहे की तुम्हाला एक पेय आवडेल. मला माहित आहे की मी करेन."
  
  
  त्याने बेलचे बटण दाबले आणि एक नोकर दिसला. अनवाणी माणूस.
  
  
  "मला काय म्हणायचे आहे ते समजले का?" फॉक्सने मजल्याकडे निर्देश केला. “लोकशाहीला मर्यादा असतात. राज्यात असे नोकर तुम्हाला सापडणार नाहीत.” त्याने त्वरीत ऑर्डर दिली आणि त्या माणसाला सोडले, ज्याने आमचे धातूचे बॉक्स काढून टाकले आणि टेबलाखाली जमिनीवर ठेवले. आवाक्याबाहेर आणि आता
  
  
  दृश्यमानता
  
  
  उरी किंवा मला विशेष काळजी नव्हती. फॉक्स त्याच्या हिंमतीला उधळण्यात व्यस्त होता, आम्ही दोघेही जिवंत आहोत आणि अजूनही चांगल्या स्थितीत आहोत आणि आम्हाला माहित आहे की आम्ही केलीशी संपर्क साधण्याचा मार्ग शोधू. आणि आपण कसे हरवू शकतो? फॉक्सला केलीबद्दल माहितीही नव्हती. आमच्या मूर्ख योजनेचा उल्लेख नाही.
  
  
  
  
  
  
  प्रकरण वीस.
  
  
  
  
  
  नोकराने त्याला पोलिश व्होडका आणि बॅकरॅट ग्लासेससह एक मोठा पितळी ट्रे, बेलुगा कॅविअरचा फुटबॉल आकाराचा माउंड, कांदे, चिरलेली अंडी आणि टोस्टचे तुकडे दिले. कोल्ह्याने स्वतःला एक बर्फाच्छादित वोडका ओतला. एक सशस्त्र रक्षक जवळ आला आणि आम्हाला चष्मा दिला.
  
  
  फॉक्सने आपला घसा साफ केला आणि त्याच्या खुर्चीत मागे झुकला. “प्लॅनिंग काही महिन्यांपूर्वीच सुरू होते...” त्याने पटकन माझ्याकडे पाहिले. “माझ्या मते तुम्हाला ही कथा ऐकायची आहे. मला माहित आहे की मला तुमचे ऐकायचे आहे. तर. मी म्हटल्याप्रमाणे, प्लॅनिंग महिना अगोदर सुरू होते. मी बर्म्युडात कंटाळलो होतो. सुरक्षित, पण कंटाळवाणे. मी जगभर फिरण्याची सवय असलेला माणूस आहे. प्रवास, साहस, सौदे. हे माझे जीवन आहे. पण अचानक मी स्वतःला फार कमी ठिकाणी मर्यादित दिसले. आणि माझा निधी मर्यादित होता. माझे पैसे खटल्यात बांधले गेले, मालमत्तेत गुंतवले गेले, खरोखर माझे नुकसान झाले. मला माझे स्वातंत्र्य हवे होते. आणि मला माझ्या पैशांची गरज होती. मी पॅलेस्टिनी दहशतवाद्यांबद्दल वाचत होतो आणि अचानक मला वाटले: का नाही? माझे अपहरण करून ते अरबांनी केले असे भासवण्याची व्यवस्था का करू नये? मध्यपूर्वेत माझे अनेक संपर्क होते. ते कायदेशीर दिसण्यासाठी मी लोकांना कामावर ठेवू शकतो. आणि इतके अरब अतिरेकी गट आहेत की ते कुठून आले हे कोणालाही कळणार नाही. म्हणून - मी अल-शैतानचा शोध लावला."
  
  
  त्याने थांबून व्होडकाचा एक लांब घोट घेतला. “येथे माझा सर्वात चांगला आधार म्हणजे शांडा स्नान. मला आशा आहे की तुम्हाला माझ्या त्यांच्याशी असलेल्या संबंधांची जाणीव असेल. मी चालवलेल्या अफूच्या नेटवर्कचा एक भाग, पैसे स्विस कॉर्पोरेशन्सद्वारे फिल्टर केले गेले. शांदा माझी होती... समजा, "रिक्रूटमेंट एजन्सी." कालुरीसोव्ह, फ्रंटमेन, मला ठगांची फौज सहज विकत घेऊ शकत होते. पुशर्स जे फीसाठी काहीही करतील. आणि ड्रग्ज व्यसनी जे त्यांच्या जंकसाठी काहीही करतील. ”
  
  
  "फार विश्वासार्ह सैन्य नाही."
  
  
  "अरे! नक्की. पण मी ही जबाबदारी संपत्तीत बदलली. मला चालू द्या. प्रथम, मी कॅलोरीस पुरुषांना शिफारस करण्यास सांगितले. त्या क्षणी, काम फक्त माझे अपहरण स्टेज होते. आम्ही नावांची यादी पाहिली आणि त्याला खली मन्सूर हे नाव आले. खली एका स्ट्रीट गँगमध्ये तसेच सीरियामध्ये राहणाऱ्या भावासोबत सामील असल्याचे कॅलॉरिसला माहीत होते. जर कोणी आमचा माग काढला तर तो एक चांगला आंधळा स्थान बनवेल असे त्याला वाटले. पण नंतर तो नाही म्हणाला. खली मन्सूर अविश्वसनीय आहे. पैसे योग्य असल्यास तो आम्हाला विकेल. आणि मग मला एक खरी कल्पना आली. मन्सूर आम्हाला विकू द्या. मला माहित होते की या प्रकरणात एजंट असतील आणि मन्सूर सारख्या अविश्वसनीय लोकांसह, एजंट चुकीच्या मार्गाने जात असल्याची मला खात्री पटली.
  
  
  मन्सूरचे प्रकरण अतिशय संवेदनशील होते. मला त्याला भडकवायचे होते. विश्वासघाताच्या बिंदूपर्यंत त्याला चिडवा. त्याचे नेतृत्व करा आणि नंतर त्याला निराश करा. पण तो सत्याचा एक मागमूसही शिकू नये यासाठी मला अत्यंत सावधगिरीने वागावे लागले. म्हणून मी मागच्या दाराने गेलो. आम्ही बीट नामा येथील खलीच्या भावाचा मित्र अहमद रफद नावाच्या माणसापासून सुरुवात केली. रफाड मला बर्म्युडाहून आणलेल्या हेलिकॉप्टरवर होता. पण ते नंतर होते. प्रथम आम्ही रफाड आणि इतर काही माणसांना इतर कामगारांना कामावर घेण्यास मदत करण्यास सांगितले. कामावर घेऊन, त्यांनी अफवा पसरवण्यास हातभार लावला. माझ्या कानावर अफवा पोहोचल्या. माहिती देणाऱ्यांचे कान. रफाद त्याचा मित्र अलीला भरती करणार हेही आम्हाला माहीत होतं. आणि अली, त्या बदल्यात, त्याचा भाऊ खलीची भरती करेल."
  
  
  "आणि हा खली, भडकल्यावर तुला विकेल."
  
  
  "नक्की."
  
  
  मी मान हलवली आणि हसलो. मला वाटते की लॉरेन्स ऑफ अरेबियाने म्हटले होते: "पूर्वेकडे ते शपथ घेतात की तीन बाजूंनी चौक ओलांडणे चांगले आहे." या प्रकरणात, फॉक्सचे खरोखर प्राच्य मन होते, ज्याने उच्च कलेशी अप्रत्यक्ष संबंध वाढविला."
  
  
  मी सिगारेट पेटवली. “आता मला सांगा की लॅमॉट कसा बसतो. आणि जेन्स."
  
  
  फॉक्सने कॅविअरचा एक मोठा टेनिस बॉल काढला आणि तो त्याच्या टोस्टवर पसरवायला सुरुवात केली.
  
  
  या दोन्ही प्रश्नांची एकत्रित उत्तरे देण्यासाठी, "त्याने एक चावा घेतला आणि तुटलेल्या गळ्यातल्या मण्यांप्रमाणे टेबलावर कॅव्हियारचा एक शिडकावा पसरला. टाळू साफ करण्यासाठी त्याने वोडकाचा एक घोट घेतला." तुम्ही मध्येच अफू वापरू शकत नाही. पूर्व, यूएस एजंट कोण आहे हे माहित नसल्यामुळे, लॅमॉटने माझ्या संस्थेत काम केले. दमास्कस शाखा. त्याला जेन्सबद्दल माहिती होती. आणि माझ्यावर अवलंबून असलेल्या लमोथेची भरती झाली. केवळ हेरॉइनसाठीच नाही, तर मोठ्या पैशासाठीही. दुसरी सवय लावण्यासाठी त्याला पैशांची गरज आहे.
  
  
  "हो. तो एक डेंडी देखील होता."
  
  
  फॉक्स हसला. "हो. एकदम बरोबर. आमचा अफूचा धंदा संपल्यावर लॅमॉट घाबरला. त्याला त्याची रासायनिक सवय आणि त्याची... म्हणजे फॅशनची जाणीव दोन्ही परवडत नव्हते. फ्रेस्को ऑइलमधील त्याच्या पगारासाठी देखील, जे मी तुम्हाला खात्री देतो की ते खूप मोठे होते. तर, जेन्स. आमच्याकडे जेन्सची काही पार्श्वभूमी माहिती होती. तो अडचणीत आहे हे आम्हाला माहीत होते.
  
  
  आणि ताण. फॅशनची जाण असलेली स्त्री. LaMotte साठी तिला घेऊन जाणे किती सोपे होते. बिचाऱ्या बॉबला खरं तर त्यात फारशी मजा आली नाही. त्याची चव स्त्री लिंगापर्यंत पोहोचली नाही. परंतु पुरुषांनी हेरॉइन आणि पैशासाठी वाईट केले, म्हणून बॉबने या जॅकलिनला फूस लावली - आणि तिला तिच्या माजी प्रियकराचा विश्वासघात करण्यास भाग पाडले. सुरुवातीला आम्ही फसवणूक करणारा म्हणून जीन्स वापरण्याचा विचार केला. पण गोंधळ झाला. त्याऐवजी आम्ही दमास्कसमध्ये पसरवलेल्या अफवा सीआयए अधिकाऱ्यापर्यंत पोहोचल्या. पण मग - काय नशीब. तुमच्या रॉबीने तेल अवीवमध्ये अफवा ऐकल्या आहेत."
  
  
  "मन्सूरने अल जझारमध्ये सांगितलेल्या अफवा..."
  
  
  "हो. रॉबीने त्यांचे म्हणणे ऐकून मन्सूर यांची भेट घेतली. त्यानंतर त्याने जेन्सला दमास्कसमध्ये बोलावण्याचा प्रयत्न केला. तिथून, मला वाटते की तुम्हाला काय झाले ते माहित आहे. पण रॉबीला संशय आला. मन्सूर नाही, पण जेन्स/लामोटा. त्याने फॉक्सला बेरूतला जाण्यासाठी बोलावले होते, जिथे खरा जेन्स त्याच्या तेल परिषदेत राहत होता..."
  
  
  "आणि जिथे काळ्या रेनॉल्टने त्याला रस्त्यावर आदळले."
  
  
  "मम्म. त्याला मारले नाही, पण ठीक आहे. निदान त्याला रॉबीशी कधीच बोलायला मिळाले नाही.”
  
  
  "आणि तू इथे संपूर्ण वेळ हॉटेलमध्ये होतास."
  
  
  "सर्व वेळ. तेव्हाही तैलशेठच्या वेशात. पण तुला आत्तापर्यंत काहीतरी समजले असेल.”
  
  
  "हो. सुगावा रक्षकांना पुन्हा जिवंत करतो. मी ऐकले की ते येथे शेखच्या पैशाचे रक्षण करण्यासाठी आले होते. हॉटेलच्या तिजोरीत लपवलेले पैसे. ते खरे असणे खूप विलक्षण होते. आखाती शेख त्यांचे पैसे लेबनॉनला आणतात, पण ते बँकांमध्ये ठेवतात. , इतर सर्वांप्रमाणेच मला अचानक वाटले की तुम्ही कोणत्या प्रकारचे पैसे खंडणीसाठी बँकेत ठेवू शकता?
  
  
  “पण मी का, निक? शेवटी, मी मेले होते."
  
  
  "गरज नाही. तुम्ही विमानात जिवंतपणे बर्म्युडामध्ये आला आहात. टीव्ही कॅमेऱ्यांनी हे दाखवले. पण तुम्ही बर्म्युडाला बंद शवपेटीत सोडले. तुमच्या "जवळच्या सहकाऱ्यांशिवाय" कोणीही मृतदेह पाहिला नाही. आणि बंद शवपेटी हा एक जिवंत व्यक्तीला बेटावर आणण्याचा एक चांगला मार्ग आहे. आता मला एक प्रश्न पडला आहे. इतरांचे अपहरण करण्याचा निर्णय तुम्ही कधी घेतला? हा मूळ योजनेचा भाग नव्हता."
  
  
  कोल्ह्याने खांदे उडवले. "हो. तू पुन्हा बरोबर आहेस. ही कल्पना मला माझ्या... बंदिवासात आली. मी या दोन आठवड्यात या खोलीत बसलो आणि मला न आवडलेल्या सर्व लोकांचा विचार केला. आणि मी विचार केला - अहो! योजना एकदाच चालली तर ती पुन्हा का चालत नाही. व्होइला! अल-शैतान मोठा व्यवसाय बनला. पण आता मला वाटतं की तू मला सांगायची वेळ आली आहे..."
  
  
  "मला कसं कळलं"
  
  
  "तुला हे कसे कळले की मला आशा आहे की तू मला सांगण्यास हरकत नाही, निक?"
  
  
  मी खांदे उडवले. "तुम्ही मला ओळखता, अल." मी कार्पेट आणि नंतर उरीकडे पाहिले. फॉक्स आणि त्याचे डेस्क खूप दूर होते. त्याने आम्हा दोघांनाही सुरक्षित अंतरावर ठेवले आणि दुहेरी गोळीबाराच्या धोक्यात ठेवले. मी खोक्यात येण्याची आशा गमावत होतो. दुसरी योजना शिल्लक आहे. मी फॉक्सला मृत्यूशी बोलू शकतो. जर केलीला आणखी एक तासानंतर सिग्नल मिळाला नसता, तर त्याने अजूनही जाऊन त्याचे काम केले असते.
  
  
  मी माझा घसा साफ केला: “मला कसं कळलं. मला माहीत नाही, फॉक्स. खूप छोट्या छोट्या गोष्टी. एकदा मला कळले की रमाझ एक मृत अंत आहे, संपूर्ण गोष्ट सुरुवातीपासून शेवटपर्यंत खोटी आहे, इतर भाग वेगळे होऊ लागले. जागा किंवा किमान इतर भाग काय आहेत ते मी पाहू शकलो. उदाहरणार्थ, तुम्ही feds सह अडचणीत आहात याचे एक कारण म्हणजे कर चुकवणे. तुमच्या स्विस कॉर्पोरेशनबद्दल अफवा आणि गलिच्छ पैसा साफ करण्यासाठी धूर्त सौद्यांची. मग तुमचे सगळे गलिच्छ पैसे कुठून आणायचे? हॉटेल्समधून नाही. ते काहीतरी बेकायदेशीर असावे. एक औषध सारखे काहीतरी. आणि तुम्हाला काय माहित आहे? माझ्या अल-शैतान पझलच्या तीन तुकड्यांचा ड्रग्जशी काहीतरी संबंध होता. मन्सूर लॅमॉट हा ड्रग्ज व्यसनी होता. आणि शेंडच्या आंघोळीला अंगठीचे आवरण होते. शेंड बाथ्स - स्विस कॉर्पोरेशनचे होते. आपले स्विस कॉर्पोरेशन. आणि लॅमॉटने स्वित्झर्लंडला फोन केला. परिपूर्ण मंडळ. पहिली फेरी.
  
  
  “आता LaMotta बद्दल. तो अल-शैतानमध्ये त्याच्या मानेपर्यंत होता. मला असंही वाटलं की त्याने रमाझमधल्या मुलांना गोळ्या घातल्या. फारसे अतिरेकी 0.25mm दारुगोळा बाळगत नाहीत. पण असे झाले नाही. Lamothe OOP सह काम केले? अर्थ. पण, नंतर अनेक गोष्टींचा अर्थ उरला नाही. अहो, अमेरिकन जे दाखवत राहिले. आणि सर्व पैसे आजूबाजूला चमकले. कमांडो तुकड्या भाड्याने घेतलेले ठग नाहीत. ते समर्पित कामिकाझे द्वेष करणारे आहेत. तुकडे फिट झाले नाहीत - जर कोडे अल-शैतानने सोडवले असेल. पण नाव बदलून लिओनार्ड फॉक्स कर..."
  
  
  फॉक्सने हळूच होकार दिला. "तुम्हीच खरे शत्रू आहात असे मी समजत होतो."
  
  
  मी जास्त वेळ खेळलो. “मला एक गोष्ट समजत नाही. लॅमॉटचा मृत्यू झाला त्या दिवशी तुम्ही त्याच्याशी बोललात. शेख अल-यामरूनने त्याला बोलावले. तू त्याला मला साथ द्यायला का सांगितलंस?"
  
  
  फॉक्सने भुवया उंचावल्या. “मी मिस्टर लॅमॉटला खूप कंटाळलो आहे. आणि त्याने मला सांगितले की त्याला वाटले की तुम्हाला त्याच्यावर काहीतरी संशय आहे. आणि मला वाटले की तुम्हाला अंधारात ठेवण्याचा तुमचा एकमेव खरा नेता मारण्यापेक्षा कोणता चांगला मार्ग आहे."
  
  
  "तुला माहित आहे का मी त्याला मारणार?"
  
  
  "बरं, तो तुला मारण्यात यशस्वी होईल असे मला वाटले नव्हते. पण पुन्हा, जर त्याने असे केले तर... ठीक आहे,
  
  
  - त्याने पुन्हा भुवया उंचावल्या. - तुमची कथा संपली असेल की आणखी काही आहे?
  
  
  "काहीतरी. अपहरण बळी. सुरुवातीला मला वेड लावले. मी हे लोक का समजून घेण्याचा प्रयत्न करत आहे. मग मी विचार केला: बरं... विनाकारण. क्विर्क्स. पण मला तुझ्यावर संशय येऊ लागताच, मुठीने एक नमुना तयार केला. विल्ट्स, जो तुम्हाला इटालियन हॉटेलमध्ये मागे टाकतो. Stol, ज्याने तुम्हाला त्याच्या मासिकात वैशिष्ट्यीकृत केले आहे, Thurgood Miles the dog Food Guy हा Long Island वर तुमचा शेजारी आहे. मग पाच शिकारींची कल्पना करा. केबिनचे स्थान एक खोल, गडद रहस्य होते. ते कुठे आहे हे बायकांना माहीत नव्हते. अरब दहशतवाद्यांना माहीत नव्हते. पण तुझा छंद शिकारी होता हे वाचून आठवलं. की तुम्ही एकेकाळी एका लहान, अनन्य शिकार गटाशी संबंधित होता."
  
  
  “खूप छान, निक. खरोखर चांगले. माझ्या शिकारीबद्दलचा हा लेख दहा वर्षांपूर्वी कधी दिसला असेल? पण एक व्यक्ती आहे जी तुम्ही गमावली आहे. रॉजर जेफरसन."
  
  
  "राष्ट्रीय कार".
  
  
  "मम्म. त्याच्याबद्दलचा माझा राग वीस वर्षांपूर्वी सुरू झाला. शिवाय. पंचवीस. तुम्ही म्हणता त्याप्रमाणे मी एकदा ट्रक चालवला होता. राष्ट्रीय ट्रक. आणि मला एक कल्पना आली. मी डेट्रॉईटला गेलो आणि रॉजर जेफरसनला भेटलो. त्यावेळी ते मालवाहतूक विभागाचे प्रमुख होते. मी त्याला नवीन ट्रक डिझाइन सादर केले. व्यवसायात क्रांती घडवून आणणारी रचना. त्याने मला नकार दिला. थंड. उग्र. माझ्या चेहऱ्यावर हसू उमटले. खरं तर, मला वाटते की त्याने फक्त सहमती दर्शविली. माझ्या चेहऱ्यावर हसण्याचा आनंद घेण्यासाठी मला पहा."
  
  
  "हो. बरं, तू नक्कीच शेवटचा हसला होतास."
  
  
  तो हसला. “आणि ते बरोबर आहेत. हा सर्वोत्तम प्रकार आहे. आणि रेकॉर्डसाठी, थुरगुड माइल्स, कुत्र्याचे खाद्य विक्रेते, माझ्या यादीत आहेत कारण तो माझा शेजारी होता म्हणून नाही, तर त्याचे दवाखाने कुत्र्यांवर उपचार करण्याच्या पद्धतीमुळे. ते फक्त आजारी प्राण्यांचे euthanize करतात आणि व्हिव्हिसेक्शनसाठी महाविद्यालयांना विकतात. रानटीपणा! अमानुष! त्याला थांबवण्याची गरज आहे! "
  
  
  “मम्म,” मी म्हणालो, सेवक जमिनीवर घसरला, रमाझमध्ये मारल्या गेलेल्या फसव्यांचा आणि समुद्रकिनाऱ्यावर मारल्या गेलेल्या निष्पाप लोकांचा विचार करत मी म्हणालो. कोल्ह्याला कुत्र्यांना माणसांसारखे वागवायचे होते, परंतु लोकांना कुत्र्यासारखे वागवायला त्याला हरकत नव्हती. परंतु, ॲलिसने म्हटल्याप्रमाणे: "त्याचे नैतिक काय आहे ते मी आता सांगू शकत नाही, परंतु मला ते थोड्या वेळाने लक्षात येईल."
  
  
  आम्ही काही मिनिटे शांत बसलो. उरी म्हणाला: “मला हार्पो मार्क्ससारखे वाटू लागले आहे. तुला मला काही विचारायचे नाही का? उदाहरणार्थ, माझ्यासारखा हुशार हुशार माणूस अशा संकटात कसा पडला? किंवा कदाचित तुम्ही मला काहीतरी उत्तर द्याल. तुम्ही आता आमच्यात सामील होण्याची योजना करत आहात? "
  
  
  "चांगला प्रश्न, मिस्टर...?"
  
  
  "मिस्टर मोटो. पण तुम्ही मला क्वासी म्हणू शकता."
  
  
  फॉक्स हसला. “छान,” तो म्हणाला. “खरोखर उत्कृष्ट. कदाचित मी तुम्हा दोघांनाही कोर्टात जेस्टर म्हणून ठेवले पाहिजे. मला सांग," तो अजूनही उरीकडे पाहत होता, "तुम्ही इतर कोणत्या प्रतिभांची शिफारस करू शकता?"
  
  
  "प्रतिभा?" उरीने खांदे उडवले. "थोडे गाणे, थोडे नृत्य. मी छान ऑम्लेट बनवते."
  
  
  फॉक्सचे डोळे गोठले. "ते पुरेसे असेल! मी विचारले तू काय करत आहेस."
  
  
  "बॉम्ब," उरी म्हणाला. “मी बॉम्ब बनवतो. तुमच्या पायाशी असलेल्या डब्यात पडलेल्या सारखे.”
  
  
  कोल्ह्याचे डोळे अरुंद होण्याआधीच विस्फारले. "तुम्ही बडबड करत आहात," तो म्हणाला.
  
  
  उरीने खांदे उडवले. "मला संधी दे." त्याने त्याच्या घड्याळाकडे पाहिले. “मी खोटे बोलत आहे याची खात्री करण्यासाठी तुमच्याकडे अर्धा तास आहे. जेमला बाहेर काढण्यासाठी आम्ही दोन वेडे लोक, एकटे, कोणत्याही इक्काशिवाय इथे येऊ असे तुम्हाला वाटते का? मिस्टर लिओनार्ड फॉक्स, आता संपले आहे असे तुम्हाला वाटते."
  
  
  फॉक्सने याचा विचार केला. त्याने टेबलाखाली पाहिले. त्याचा कुत्राही टेबलाखाली होता. त्याने आपली बोटे तोडली आणि कुत्रा पळत पळत फॉक्सच्या गुडघ्याजवळ गेला, उडी मारली आणि कुत्र्याच्या प्रेमाने त्याच्याकडे पाहत राहिला. फॉक्सने त्याला उचलून आपल्या मांडीवर घेतले.
  
  
  "ठीक आहे," तो म्हणाला. "मी तुझ्या ब्लफला कॉल करेन. तुम्ही पहा, मला या हॉटेलच्या खोल्यांमध्ये ठेवण्यासाठी काहीही नाही. मी शेख अहमद सुलतान अल-यामरून आहे, मी येऊ शकतो आणि जाऊ शकतो. पण दुसरीकडे तू...” तो त्याच्या रक्षकांवर भुंकला. “त्यांना खुर्च्यांना बांधा,” त्याने अरबीमध्ये आदेश दिला. तो पुन्हा आमच्याकडे वळला. "आणि मी तुम्हाला खात्री देतो, सज्जनांनो, जर बॉम्बने तुम्हाला अर्ध्या तासात मारले नाही तर मी करेन."
  
  
  उरीने बॉक्ससाठी डुबकी मारण्यास सुरुवात केली. मी उभा राहिलो आणि तीन पिस्तूल निघाल्याप्रमाणे त्याच्या जबड्यात मूर्खपणे ठोसा मारला, क्रॅक-क्रॅक-क्रॅक - मी त्याची दिशा बदलल्यामुळेच तो चुकला.
  
  
  मूर्ख चाल. तो हे कधीच करणार नाही. पेट्या दहा फुटांपेक्षा जास्त अंतरावर होत्या. आणि कोणत्याही परिस्थितीत, यासाठी मरणे योग्य नाही. त्यांच्यात बॉम्ब नव्हता, फक्त रिमोट कंट्रोल होता. मी वीरता मानत नाही असे नाही. मला विश्वास आहे की मी त्यांना दोनपैकी एका प्रकरणात वाचवेल. जेव्हा आपण गमावू शकत नाही. आणि जेव्हा आपल्याकडे गमावण्यासारखे काही नसते. मलाही हे समजले नाही - अजून.
  
  
  मला वाटले फॉक्स त्याचा रक्षक घेऊन निघून जाईल. आणि कसे तरी, खुर्च्यांना बांधून, आम्ही दोघे ड्रॉवरपर्यंत पोहोचू शकलो आणि दोन बटणे दाबू शकलो. पहिल्याने लॉबीत बसलेल्या केलीला सावध केले पाहिजे, आणि दुसरे, जे दोन मिनिटांनंतर फ्लाइट बॅगमध्ये गोंगाट करणारा स्फोट होईल. खरा बॉम्ब नाही. फक्त एक मोठा स्फोट. प्लास्टिक पिशवी फाडणे पुरेसे आहे. पुरेसे
  
  
  हवेत काळे धूर पसरवा. आणि बेरूत पोलिसांना कॉल करणे पुरेसे आहे, जे केली अकराव्या मजल्यावर पाठवेल. पोलिसांचा स्वतंत्र छापा.
  
  
  प्लॅन दोन, “जर-तुम्ही-आमच्याकडून-ऐकले नाही-तासा-तास-तुम्हाला-पोलिस-तरीही-तरीही मिळेल” योजना, कष्टाने कामी आली. फॉक्सने आपला शब्द पाळला तर नाही. अर्ध्या तासात बॉम्बने आमचा जीव घेतला नसता तर त्याने आम्हाला मारले असते. पोलिस अजूनही येतील, पण त्यांना आमचे मृतदेह सापडतील. पिररिक विजयाचे एक अद्भुत उदाहरण. पण अर्ध्या तासात बरेच काही घडू शकते. आणि वीरतेसाठी भरपूर वेळ होता.
  
  
  आम्ही खुर्च्यांना बांधले होते, आमचे हात खुर्चीच्या हातांना, आमचे पाय त्याच्या पायांना. फॉक्स आणि त्याचे गुंड निघून जात असताना उरीला जाग आली. कोल्ह्याने दारातून डोके हलवले.
  
  
  “अरे, एक गोष्ट आहे ज्याचा मी उल्लेख केला नाही, सज्जन. आम्हाला तुमचा मित्र हॉलमध्ये बसलेला आढळला."
  
  
  त्याने जरा रुंद दरवाजा उघडला. त्यांनी केलीला पर्शियन गालिच्यावर फेकले. त्याचे हात आणि पाय बांधलेले होते, त्याचे हात त्याच्या पाठीमागे होते आणि त्याचा चेहरा निळ्या आणि निळ्या जखमांनी झाकलेला होता.
  
  
  "आता तो आम्हाला सांगत आहे," मी उरीला सांगितले.
  
  
  फॉक्सने दार बंद केले. आम्ही त्याला लॉक केल्याचे ऐकले.
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. "हा घ्या प्लान..."
  
  
  ते दोघे माझ्याकडे असे पाहत होते जणू माझ्याकडेच आहे.
  
  
  "माफ करा," मी म्हणालो. "फाशी विनोद. बॅग कुठे आहे, केली?
  
  
  केली कठिण गुंडाळली. “ठीक आहे, पोलिआना. ही तुमची चांगली बातमी आहे. ते अजूनही लॉबीमध्ये आहेत."
  
  
  "हा तुमची वाईट बातमी आहे, मिस्टर बिग," उरीने माझ्याकडे रागाने पाहिले. “आम्ही त्याचा स्फोट घडवून आणला, तरी पोलिसांना इथे येणे कळणार नाही. मूर्ख मूर्ख, तू मला का मारलेस? जेव्हा आम्ही मर्यादित नव्हतो तेव्हा आमच्याकडे आमच्या सर्वोत्तम संधी होत्या. ”
  
  
  “सर्वप्रथम,” मलाही राग आला, “काय चांगले असू शकते? केली गेली आहे याचा विचार करून."
  
  
  "ठीक आहे. पण तेव्हा तुला ते कळलं नाही.”
  
  
  "ठीक आहे. मला ते माहित नव्हते, पण तरीही मी तुझा जीव वाचवला.”
  
  
  "अर्ध्या तासासाठी प्रयत्न करणे फारसे फायदेशीर नव्हते."
  
  
  "तुला माझे शेवटचे क्षण घालवायचे आहेत का?
  
  
  किंवा जगण्याचा प्रयत्न करत असताना तुम्हाला काहीतरी करायचे आहे.
  
  
  "माझ्या अंदाजाने मी तुम्हाला नंतर कधीही राइड देऊ शकेन."
  
  
  "मग बॉक्समध्ये जा आणि बॉम्बचा स्फोट करा."
  
  
  उरी त्याच्या खुर्चीवर बसून ड्रॉवरच्या दिशेने निघाली. तो इंच इंच होता "Favus?" तो म्हणाला. “मी हे का करत आहे? तर बेरूत पोलिस थोडे हँग आउट करू शकतात?"
  
  
  मी माझ्या खुर्चीवर बसून केलीकडे गेलो, जी माझ्याजवळ अडचणीने चालत होती. "मला का माहित नाही," मी उरीकडे कुडकुडले. "त्याशिवाय लिओनार्ड फॉक्स आणि त्याच्या निळ्या ठगांचा गट लॉबीपेक्षा पुढे जाणार नाही. ते तिथे बसून अर्धा तास मोजतील. कदाचित ते पोलिसांना पाहून घाबरतील. त्याच्याकडे धाव. हॉटेल सोडा. किंवा कदाचित ते पोलिसांना इथे कसे तरी आणतील. किंवा कदाचित त्यांना वाटेल की आमच्याकडे सर्वत्र बॉम्ब आहेत."
  
  
  "पोलीस विचार करतील, की फॉक्स विचार करतील?" उरी अजूनही पेट्यांपासून चार फुटांवर होती.
  
  
  “अरे, मला माहीत नाही. मी फक्त असे म्हणत आहे की मी करू शकतो."
  
  
  "तुम्ही एक गोष्ट विसरलात," केली एक फूट अंतरावरून म्हणाली. "कदाचित ते फक्त एक वाईट स्वप्न आहे."
  
  
  “मला हे आवडते,” मी खुर्चीला वाकवून म्हणालो जेणेकरून ती जमिनीवर पडली. "आता, कदाचित तुला मला सोडवण्याचा प्रयत्न करायचा आहे?"
  
  
  हात माझ्या शेजारी येईपर्यंत केली हळू हळू उठून उभी राहिली. तो अस्ताव्यस्तपणे माझे दोर धरू लागला. उरी टेबलाशेजारी एका ठिकाणी पोहोचला आणि त्याने आपली खुर्ची जमिनीवर फेकली. त्याने उघड्या पेटीला हनुवटी टेकवली. सामुग्री सांडत तो पुढे झुकला. रिमोट कंट्रोल निसटला आणि तो त्याच्या शेजारी पडला. "नाही!" - तो अचानक म्हणाला. "अजून नाही. आमच्याकडे बॉम्बचा स्फोट करण्यासाठी तेवीस मिनिटे आहेत. आणि कदाचित, आमच्या होस्टला म्हणायला आवडेल की, कदाचित स्फोट फॉक्सला येथे पाठवेल. आम्ही आधी थोडे आराम करण्याचा प्रयत्न करू.”
  
  
  केलीने मला कमकुवत काहीही दिले नाही. उरीने जमिनीवरच्या अस्ताव्यस्त कचऱ्याकडे पाहिले. "मला समजले," तो म्हणाला. "मला समजले, मला समजले."
  
  
  "तुला म्हणजे काय?"
  
  
  "निपर्स. मला वायर कटर फेकल्याचे आठवते. फक्त एक समस्या आहे. वायर कटर दुसऱ्या ड्रॉवरमध्ये आहेत. आणि डॅम ड्रॉवर टेबलच्या खाली खूप दूर आहे. आणि मी तिथे पोहोचू शकत नाही, त्याच्याशी बद्ध. खुर्ची." त्याने आपले डोके आमच्या दिशेने वळवले. "त्वरित करा, मला वाटते की मला आयरिशचे नशीब हवे आहे."
  
  
  केली टेबलाकडे रेंगाळली. ते एखाद्या फुटबॉल मैदानासारखे दिसत होते. शेवटी तो तिथे पोहोचला. त्याने आपले बांधलेले पाय प्रोबसारखे वापरले आणि बॉक्स एका मोकळ्या जागेत ढकलला.
  
  
  उरी पाहिली. "अरे देवा. ते बंद आहे."
  
  
  मी हळूच म्हणालो, "चाव्या कुठे आहेत?"
  
  
  "विसरून जा. चाव्या माझ्या गळ्यातील साखळीत आहेत.
  
  
  भयंकर शांतता एक लांब मिनिटे. "काळजी करू नका," मी म्हणालो. "कदाचित ते फक्त एक वाईट स्वप्न आहे."
  
  
  आणखी एक शांतता. आमच्याकडे दहा मिनिटे होती.
  
  
  “थांबा,” उरी म्हणाला. "तुमचा डबाही बंद होता
  
  
  . तुम्ही ते कसे उघडले? "
  
  
  "मी नाही," मी म्हणालो. "मी ते गार्डवर फेकले आणि ते स्वतःच उघडले."
  
  
  "विसरून जा," तो पुन्हा म्हणाला. "ही गोष्ट फेकून देण्याचा आमचा फायदा कधीच होणार नाही."
  
  
  "ठीक आहे. अँटेना".
  
  
  "याचं काय?"
  
  
  "हे घे."
  
  
  तो हसला. "मी बघतो. आता काय?"
  
  
  “बॉक्ससाठी मासे. तिचा हात धरा. मग ते शक्य तितके उलट करण्याचा प्रयत्न करा."
  
  
  "शाप. तू इतका मूर्ख होऊ शकत नाहीस."
  
  
  त्यांनी ते केले. ते काम केले. बॉक्स टेबलाच्या काठावर आदळला, उघडला आणि सर्व कचरा जमिनीवर पडला.
  
  
  "हा खरोखरच एक अप्रतिम किल्ला आहे, उरी."
  
  
  "तुम्ही तक्रार करत आहात?" त्याने विचारले.
  
  
  केलीने त्याला आधीच सोडले होते.
  
  
  "अरे!" तो म्हणाला.
  
  
  "तुम्ही तक्रार करत आहात?" - केली विचारले.
  
  
  आमच्याकडे जवळपास पाच मिनिटे बाकी होती. अचूक वेळ. आम्ही फ्लाइटमध्ये बॅग पाठवतो. पाच मिनिटांत पोलिस पोहोचतील. आम्ही दरवाजाकडे निघालो. ते लॉक केलेले आहे हे आम्ही विसरलो.
  
  
  बाकीचे दरवाजे बाकीच्या खोलीकडे नेणारे नव्हते. मला ड्रेसरवर विल्हेल्मिना दिसली आणि माझा स्टिलेटो उरी केलीकडे टाकला, ज्याने किचनच्या ड्रॉवरमधून चाकू घेतला.
  
  
  "टेलिफोन!" मी बोललो. "अरे देवा, फोन!" मी फोनकडे वळलो आणि ऑपरेटरला अरेरे पाठवायला सांगितले. ती म्हणाली, “होय, सर,” मला स्फोटाचा आवाज आला.
  
  
  हॉलचे सर्व दरवाजे कुलूपबंद होते. आणि ते सर्व अटूट धातूचे बनलेले होते. सर्व काही ठीक आहे. म्हणून आम्ही प्रतीक्षा करू, आम्ही आता गमावू शकत नाही. आम्ही दिवाणखान्यात परतलो, जिथे आम्ही सुरुवात केली होती. उरीने माझ्याकडे पाहिले. "तुम्हाला ब्रेकअप करायचे आहे की एकत्र राहायचे आहे?"
  
  
  आम्हाला कधीच ठरवायचे नव्हते.
  
  
  दार उघडले आणि गोळ्या उडाल्या. सबमशीन गनने खोली फोडली. मी टेबलाच्या मागे आलो, पण गोळ्यांनी माझा पाय भाजला. मी गोळीबार केला आणि शूटरला त्याच्या निळ्या कपड्याच्या हृदयात मारले, परंतु दोन शूटर दारातून चालत गेले आणि सर्वत्र गोळ्या थुंकत होते. मी एकदा गोळीबार केला आणि ते दोघे पडले.
  
  
  क्षणभर थांब.
  
  
  मी ठीक आहे, पण तितका चांगला नाही.
  
  
  भयंकर शांतता एक लांब क्षण. मी खोलीभोवती पाहिलं. उरी कार्पेटच्या मधोमध पडलेला होता, त्याच्या पॅड केलेल्या बनियानमध्ये बुलेटचे छिद्र होते. केलीचा उजवा हात लाल होता, पण तो पलंगाच्या मागे झाकण्यासाठी डकवला.
  
  
  आम्ही एकमेकांकडे आणि नंतर दाराकडे पाहिले.
  
  
  आणि तिथे माझा जुना मित्र डेव्हिड बेंजामिन होता.
  
  
  तो मंद स्मित हसला. “काळजी करू नका स्त्रिया. घोडदळ इथे आहे."
  
  
  "डेव्हिड, नरकात जा."
  
  
  मी उरीच्या अंगावर रेंगाळलो. माझ्या पायातून रक्त वाहत होते. मला त्याची नाडी जाणवली. तो अजूनही तिथेच होता. मी माझी बनियान काढली. त्यामुळे त्याचा जीव वाचला. केली त्याचा रक्ताळलेला हात धरला. "मला वाटते दुखापत होण्याआधी मी डॉक्टर शोधून काढेन." केली हळूच खोलीतून बाहेर पडली.
  
  
  शिन बेट अगं आता सर्व हॉलमध्ये होते. त्यांनी आणि लेबनीज पोलिसांनी कैद्यांना घेऊन एक मनोरंजक संयोजन केले. आणि तेवढ्यात पोलीस आले. बेरूत पोलीस. चला विचित्र बेडफेलोबद्दल बोलूया, शिन बिटाहोन.
  
  
  “लेबनॉन ही कथा पुढील अनेक वर्षे वापरेल. ते म्हणतील, "पॅलेस्टिनींना मदत केल्याबद्दल तुम्ही आम्हाला दोष कसा देऊ शकता?" आम्ही एकदा शिन बेट बरोबर काम केले नाही का? "तसे," बेंजामिन जोडले, "आमच्याकडे लिओनार्ड फॉक्स आहे." बेरूत ते देण्यास आनंदी आहे. आणि आम्ही ते आनंदाने अमेरिकेला परत देऊ.”
  
  
  "एक प्रश्न, डेव्हिड."
  
  
  "मी इथे कसा आलो?"
  
  
  "बरोबर."
  
  
  “लीला मला म्हणाली की तू जेरुसलेमला जात आहेस. तुम्ही आल्यावर मला कळवण्यासाठी मी धावपट्टीला अलर्ट केले आहे. मग मी तुझा माग काढला. बरं, नक्की पाळत नाही. तुम्हाला तुमच्या हॉटेलपर्यंत घेऊन जाणारे लष्कराचे वाहन आमचे होते. तुम्हाला विमानतळावर घेऊन जाणारी टॅक्सी. ड्रायव्हरने तुम्हाला बेरूतला जाणाऱ्या विमानात चढताना पाहिले. त्यानंतर ते काही अवघड नव्हते. लक्षात ठेवा - मी तुमच्यासाठी रॉबीचे फोन रेकॉर्ड तपासले आहेत. आणि त्यातील एक क्रमांक फॉक्स बेरूत होता. अल शैतान लिओनार्ड फॉक्स आहे हे मला कधीच समजले नाही, परंतु मला जाणवले की तुम्ही थांबलात आणि मला वाटले की तुम्हाला तुमच्या मित्रांकडून थोडी मदत लागेल. आमच्याकडे बेरूत विमानतळावर एक माणूस आहे - ठीक आहे, आमच्याकडे एक माणूस होता - आता त्याचे कव्हर उडले आहे. कार्टर, तू हिरवा झाला आहेस. मी त्वरीत पूर्ण करण्याचा प्रयत्न करेन जेणेकरून तुम्ही बाहेर पडू शकाल. मी कुठे होतो? अरे हो. मी हॉलमध्ये थांबलो. माझ्यासोबत तीन मुले आहेत. आम्हाला आढळले की मॅकेन्झी त्याच्या खोलीत नव्हता “मग मॅकेन्झी कुठे होता? एक माणूस बारमध्ये तुम्हाला शोधत होता. मी ऑपरेटरला चेक करायला गेलो. कदाचित मॅकेन्झीने वेगळ्या रोमिंग सेवेला कॉल केला आहे.”
  
  
  "ठीक आहे. मला सांगू नका. मी पोलिसांना फोन केला तेव्हा तू ऑपरेटरशी बोलत होतास."
  
  
  “ठीक आहे, मी तुला सांगणार नाही. पण ते असेच होते. तू खूप हिरवा आहेस, कार्टर. अंशतः हिरवा आणि पांढरा. मला वाटतं तू पास आउट होणार आहेस."
  
  
  “मृत,” मी म्हणालो. आणि तो बाहेर पडला.
  
  
  
  
  
  
  एकविसावा अध्याय.
  
  
  
  
  
  मी उन्हात नग्न पडलो.
  
  
  बाल्कनी वर. मी एक अब्ज डॉलर्सचे काय करू असा विचार केला. मी कदाचित वेगळे काही करणार नाही. तेथे काय करायचे आहे? तुमच्याकडे बॉब लामोटासारखे चौदा सूट आहेत का? अरबस्तानात राजवाडा आहे का? नाही. कंटाळवाणा. प्रवास? लोक पैशाने करतात ही दुसरी गोष्ट आहे. कोणत्याही परिस्थितीत, प्रवास करणे ही मला आवड आहे. प्रवास आणि साहस. भरपूर साहस. मी तुम्हाला साहसाबद्दल सांगतो - हा हातामध्ये एक शॉट आहे. किंवा एक पाय.
  
  
  मी नेहमी या पैशाची कल्पना करतो. अर्धा अब्ज डॉलर्स. पाचशे दशलक्ष. लिओनार्ड फॉक्सच्या तिजोरीतून त्यांनी घेतलेले पैसे. खंडणीसाठी पैसे. पन्नासच्या दशकात पाचशे दशलक्ष डॉलर्स. तुम्हाला माहिती आहे की ते किती बिल आहे? दहा लाख. दहा लाख पन्नास डॉलरची बिले. प्रति बिल सहा इंच. पाच लाख फूट पैसा. अगदी हजार मैलांच्या खाली. आणि नैतिक हे आहे: ते आनंद विकत घेऊ शकत नाही. किमान फॉक्ससाठी. हे त्याला ठेवी देखील विकत घेऊ शकत नाही. सर्व प्रथम, कारण त्यांनी पैसे परत केले. आणि दुसरे म्हणजे, न्यायमूर्तींनी, कायदेशीर प्रहसनाच्या बरोबरीने, फॉक्सचा जामीन एक अब्ज डॉलर्सवर सेट केला.
  
  
  घेणारे नव्हते.
  
  
  टेलिफोन वाजला. तो माझ्या शेजारी बाल्कनीत पडला होता. मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. दुपार. मी स्वतःला एक ग्लास पोलिश वोडका ओतला. मी फोन वाजू दिला.
  
  
  तो फोन करत राहिला.
  
  
  मी ते उचलले.
  
  
  बहिरी ससाणा.
  
  
  "होय साहेब."
  
  
  "तुला आवडते का?"
  
  
  "अरे, हो, सर... मी ठीक आहे का हे विचारण्यासाठी तुम्ही फोन केला होता का?"
  
  
  "खरंच नाही. तुझा पाय कसा आहे?"
  
  
  मी थांबलो. “मी खोटं बोलू शकत नाही सर. काही दिवसात सर्व काही ठीक होईल."
  
  
  “बरं, तू माझ्याशी खोटं बोलू शकत नाहीस हे ऐकून मला आनंद झाला. काही लोकांना वाटते की तुम्ही समीक्षकांच्या यादीत आहात."
  
  
  मी म्हणालो, "या अफवा कशा सुरू झाल्या याची मी कल्पना करू शकत नाही."
  
  
  “मीही करू शकत नाही, कार्टर. मी पण करू शकत नाही. चला तर मग तुमच्या पुढील असाइनमेंटबद्दल बोलूया. तुम्ही काल फॉक्सची केस पूर्ण केली, म्हणून आता तुम्ही पुढच्या केससाठी तयार राहा.”
  
  
  “होय सर,” मी म्हणालो. मला नोबेल पारितोषिकाची अपेक्षा नव्हती, पण आठवड्याच्या शेवटी... "चालू ठेवा, सर," मी म्हणालो.
  
  
  “तुम्ही आता सायप्रसमध्ये आहात. तुम्ही पुढचे दोन आठवडे तिथे राहावे अशी माझी इच्छा आहे. या वेळेनंतर, मला सायप्रसमधील सायप्रसच्या झाडांच्या नेमक्या संख्येचा संपूर्ण अहवाल हवा आहे.”
  
  
  "दोन आठवडे, तू म्हणालास?"
  
  
  "हो. दोन आठवडे. मला विचित्र द्रुत मोजणीची गरज नाही. ”
  
  
  मी त्याला सांगितले की तो माझ्यावर नक्कीच विश्वास ठेवू शकतो.
  
  
  मी फोन ठेवला आणि आणखी एक चमचा कॅविअर घेतला. मी कुठे होतो? अरे हो. कोणाला पैशाची गरज आहे?
  
  
  मला दारात चावीचा आवाज आला. मी टॉवेल पकडला आणि पुढे सरकलो. आणि ती इथे आहे. बाल्कनीच्या दाराच्या उंबरठ्यावर उभा. तिने माझ्याकडे मोठ्या डोळ्यांनी पाहिले आणि माझ्याकडे धावत आली.
  
  
  तिने चटईवर गुडघे टेकले आणि माझ्याकडे पाहिले. "मी तुला मारीन, निक कार्टर! मला खरंच वाटतं की मी तुला मारणार आहे!"
  
  
  "अहो. काय झाले? मला पाहून तुम्हाला आनंद झाला नाही का?
  
  
  "तुला बघून छान वाटलं? मी अर्धा मृत्यू घाबरलो. मला वाटले तू मरत आहेस. त्यांनी मला मध्यरात्री उठवले आणि म्हणाले, “कार्टरला दुखापत झाली आहे. तुला सायप्रसला जावे लागेल."
  
  
  मी तिच्या पिवळ्या आणि गुलाबी केसांमधून हात फिरवला. "अहो मिली... हाय."
  
  
  क्षणभर तिने सुंदर स्मितहास्य केले; मग तिचे डोळे पुन्हा चमकले.
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो, “तुला बरे वाटले तर मी दुखावले आहे. पट्टीच्या खाली पहा. तिथे सर्व काही उग्र आहे. आणि आपल्या देशाच्या संरक्षणाच्या मार्गावर जखमी झालेल्या एका जखमी नायकाबद्दल तुम्हाला असे वाटते? किंवा मला ते दुसऱ्या मार्गाने सांगू द्या. ज्याने तुमच्यासाठी सायप्रसमध्ये दोन आठवड्यांची सुट्टी घालवण्याची व्यवस्था केली त्या माणसाबद्दल तुम्हाला असे वाटते का? "
  
  
  "सुट्टी?" ती म्हणाली. "दोन आठवडे?" मग तिने डोळा मारला. "पहिली किंमत काय होती?"
  
  
  मी तिला जवळ ओढले. “मला तुझी आठवण येते, मिली. मला तुझं खरच चुकलं.
  
  
  मी त्याला किती मिस केले हे तिला कळवले.
  
  
  "तुला माहित आहे?" - ती हळूवारपणे म्हणाली. "मला वाटतं मी तुझ्यावर विश्वास ठेवतो."
  
  
  पुढचा दीड तास आम्ही किस केला.
  
  
  शेवटी ती मागे वळून माझ्या छातीवर पडली. मी तिच्या केसांचा एक पट्टा माझ्या ओठांवर उचलला, त्यांचा परफ्यूम श्वास घेतला आणि भूमध्य समुद्राकडे पाहिलं आणि विचार केला की आपण कसेतरी पूर्ण वर्तुळात आलो आहोत.
  
  
  मिलीने मला समुद्राकडे पाहिलं. "पुन्हा AX सोडण्याचा विचार करत आहात?"
  
  
  “अं. मला वाटते की हे माझे नशीब आहे."
  
  
  "ही खेदाची गोष्ट आहे. मला वाटले की तू घरी आलास हे छान होईल.”
  
  
  मी तिच्या गोड पिवळ्या डोक्याच्या वरचे चुंबन घेतले. "हनी, मी एक भ्याड नागरिक बनवतो, परंतु मी पैज लावतो की मी वर्षातून एकदा तरी गंभीर जखमी होण्याची व्यवस्था करू शकतो. हे कसं वाटतंय?
  
  
  तिने वळून माझ्या कानावर चावा घेतला.
  
  
  "हम्म," ती म्हणाली. "वचन, वचने."
  
  
  
  
  
  
  कार्टर निक
  
  
  डॉक्टरांचा मृत्यू
  
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  डॉक्टरांचा मृत्यू
  
  
  युनायटेड स्टेट्स ऑफ अमेरिका च्या गुप्त सेवा लोकांसाठी समर्पित
  
  
  
  
  पहिला अध्याय
  
  
  Rue Malouche च्या प्रवेशद्वारावर टॅक्सी अचानक थांबली. ड्रायव्हरने त्याचे मुंडके माझ्याकडे वळवले आणि त्याचे रक्ताळलेले डोळे मिचकावले. त्याने खूप स्मोकिंग केले.
  
  
  “खराब रस्ता,” तो उदासपणे ओरडला. “मी आत येणार नाही. तुला आत यायचं आहे, तू जा."
  
  
  मी हसलो. टँजियरच्या हार्डी अरब रहिवाशांनी देखील मदिनाच्या मध्यभागी अरुंद, वळणदार, खराब प्रकाश असलेली आणि दुर्गंधीयुक्त गल्ली, टँगियरची कसबाची आवृत्ती, रु मालोचे टाळली. पण मी वाईट पाहिले आहे. आणि माझा तिथे व्यवसाय होता. मी ड्रायव्हरला पैसे दिले, त्याला पाच दिरहमची टीप दिली आणि निघालो. त्याने गाडी गिअरमध्ये लावली आणि मला सिगारेट पेटवण्याची संधी मिळण्यापूर्वी तो शंभर यार्ड दूर होता.
  
  
  "तू अमेरिकन आहेस का? तुम्हाला चांगला वेळ घालवायचा आहे का?
  
  
  मुले कोठूनही दिसली आणि मी चालत असताना माझ्यामागे आली. ते आठ किंवा नऊ वर्षांपेक्षा जास्त वयाचे नव्हते, घाणेरडे कपडे घातलेले, फाटलेले डिजेलाबस आणि इतर सर्व पातळ मुलांसारखे दिसत होते जे टँगियर, कॅसाब्लांका, दमास्कस आणि डझनभर इतर अरब शहरांमध्ये कुठेही दिसत नाहीत.
  
  
  "तुम्हाला काय आवडत? तुम्हाला मुलं आवडतात का? मुली? एकाच वेळी दोन मुली? तुम्हाला शो पाहण्यात मजा येते का? मुलगी आणि गाढव? तुला खूप लहान मुलं आवडतात. तुम्हाला काय आवडत?"
  
  
  "मला जे आवडते ते," मी ठामपणे म्हणालो, "एकटे सोडले पाहिजे. आता हरवून जा."
  
  
  “तुला किफ हवा आहे का? तुम्हाला चरस हवा आहे का? तुला काय पाहिजे?" - ते आग्रहाने ओरडले. जेव्हा मी चिन्हांकित नसलेल्या फ्लॅगस्टोनच्या दरवाजासमोर थांबलो आणि चार वेळा ठोठावले तेव्हा ते अजूनही माझ्या टाचांवर होते. दारातील फलक उघडले, मिशी असलेला चेहरा बाहेर डोकावला आणि मुले पळत सुटली.
  
  
  "जुन्या?" चेहरा भाव न करता म्हणाला.
  
  
  "कार्टर," मी थोडक्यात म्हणालो. "निक कार्टर. मी वाट पाहत आहे".
  
  
  पॅनल झटपट दूर हलले, कुलूप क्लिक झाले आणि दार उघडले. मी कमी छत असलेल्या एका मोठ्या खोलीत प्रवेश केला, जो सुरुवातीला रस्त्यापेक्षाही गडद वाटत होता. जळत्या चरसच्या उग्र वासाने माझ्या नाकपुड्या भरल्या. अरबी संगीताच्या तीक्ष्ण किंकाळ्यांनी माझे कान टोचले. खोलीच्या बाजूने, गालिच्यांवर आडवा पाय घालून किंवा उशाशी झुकलेल्या अनेक डझन गडद आकृत्या उभ्या होत्या. काहींनी पुदिना चहा पिला, तर काहींनी हुक्क्यातून चरस काढला. त्यांचे लक्ष खोलीच्या मध्यभागी केंद्रित होते आणि मला ते का समजले. मंद जांभळ्या स्पॉटलाइट्सने प्रकाशित केलेल्या डान्स फ्लोअरवर मध्यभागी एक मुलगी नाचत होती. तिने फक्त एक छोटी ब्रा, अर्धपारदर्शक ब्लूमर्स आणि बुरखा घातलेला होता. तिचे वक्र शरीर, पूर्ण स्तन आणि गुळगुळीत नितंब होते. तिच्या हालचाली मंद, रेशमी आणि कामुक होत्या. तिला शुद्ध संभोगाचा वास येत होता.
  
  
  "बसणार का महाशय?" - मिशा असलेल्याला विचारले. त्याचा आवाज अजूनही व्यक्त होत नव्हता आणि तो बोलत असताना त्याचे डोळे हलत नव्हते. मी अनिच्छेने मुलीपासून दूर पाहिले आणि दरवाजाच्या विरुद्ध भिंतीवर असलेल्या एका जागेकडे इशारा केला. मानक ऑपरेटिंग प्रक्रिया.
  
  
  “इथे,” मी म्हणालो. “आणि मला पुदिना चहा आण. उकळत आहे."
  
  
  तो संधिप्रकाशात दिसेनासा झाला. मी भिंतीवर एका कुशीवर बसलो, माझे डोळे अंधारात पूर्णपणे जुळून येईपर्यंत थांबलो आणि काळजीपूर्वक त्या जागेचे परीक्षण केले. मी ठरवले की मी ज्या व्यक्तीला भेटणार आहे ती चांगली निवड आहे. खोली पुरेशी अंधारलेली होती आणि आमच्यासाठी काही गोपनीयता राखण्यासाठी संगीत मोठ्याने होते. जर मी या माणसाला माझ्या विचाराप्रमाणे ओळखले असते तर आपल्याला त्याची गरज असेल. मला ताबडतोब लक्षात आलेले अनेक निर्गमनांपैकी एक देखील आवश्यक असू शकतो. मला माहित होते की तेथे इतर आहेत आणि मी कुठे अंदाज लावू शकतो. पोलिसांच्या भेटीच्या बाबतीत किंवा अगदी कमी इष्ट अभ्यागतांच्या बाबतीत काही समजूतदारपणे बाहेर पडल्याशिवाय टँजियरमधील कोणताही क्लब जास्त काळ टिकणार नाही.
  
  
  मनोरंजनासाठी - बरं, मला त्याबद्दल कोणतीही तक्रार नव्हती. मी खडबडीत मातीच्या भिंतीकडे झुकलो आणि मुलीकडे पाहिले. तिचे केस एकदम काळे होते आणि कमरेपर्यंत पोहोचले होते. हळुहळु, हळूच ती काळ्याकुट्ट उजेडात, पोटातल्या थापाच्या हट्टापायी डोलू लागली. तिचे डोके मागे पडले, नंतर पुढे, जणू काही तिच्या शरीराला काय हवे आहे, हवे आहे किंवा काय करायचे आहे यावर तिचे नियंत्रण नाही. कोळसा-काळ्या केसांनी एका स्तनाला स्पर्श केला, नंतर दुसरा. त्यांनी झाकले आणि नंतर ओटीपोटाचे स्नायू उघड केले, घामाने ओले चमकत होते. ते तिच्या पिकलेल्या मांड्यांसह नाचत होते, जसे एखाद्या पुरुषाचे हात तिला कामुक तापात बुडवतात. तिचे हात उंचावले, तिचे भव्य स्तन पुढे ढकलले जसे की ती त्यांना अर्पण करत आहे, त्यांना संपूर्ण पुरुषांच्या खोलीत अर्पण करीत आहे.
  
  
  "निक. निक कार्टर."
  
  
  मी वर पाहिले. जीन्समधली काळी-कातडीची आकृती माझ्यावर उभी होती ती मला आधी ओळखता आली नाही. मग मला खोल-सेट डोळे आणि वस्तरा-तीक्ष्ण जबडा दिसला. ते एकत्र बिनधास्त होते. Remy St-Pierre, आमच्या CIA च्या फ्रेंच समतुल्य ब्युरो ड्यूक्झीमच्या पाच वरिष्ठ सदस्यांपैकी एक. आणि मित्र. क्षणभर आमची नजर जमली, मग आम्ही दोघंही हसलो. तो त्याच्या शेजारी उशीवर बसला
  
  
  
  
  
  "मला फक्त एक प्रश्न आहे," मी हळू आवाजात म्हणालो. “तुझा शिंपी कोण आहे? मला सांग म्हणजे मी ते टाळू शकेन.”
  
  
  तणावग्रस्त चेहऱ्यावर आणखी एक स्मितहास्य पसरले.
  
  
  “नेहमी बुद्धी, सोम अमी,” त्याने अगदी शांतपणे उत्तर दिले. "मी तुला शेवटचे पाहिल्यानंतर बरीच वर्षे झाली आहेत, परंतु जेव्हा आम्ही पुन्हा भेटतो तेव्हा तुला लगेच कळते."
  
  
  हे खरं आहे. खूप दिवस झाले होते. खरेतर, माझा बॉस आणि AX ऑपरेशन्सचे प्रमुख डेव्हिड हॉक यांनी मला अध्यक्ष डी गॉलची हत्या रोखण्यासाठी ब्युरो ड्यूक्झीमला मदत करण्यासाठी नियुक्त केल्यापासून मी रेमीला पाहिले नव्हते. मी स्वत: असे म्हटले तर मी त्याचे वाईट काम केले नाही. दोन मारेकरी संपुष्टात आले, काही वर्षांनंतर राष्ट्राध्यक्ष डी गॉलचा स्वतःच्या पलंगावर नैसर्गिक आणि शांततापूर्ण मृत्यू झाला आणि रेमी आणि मी परस्पर आदराने वेगळे झालो.
  
  
  "मला अजून कशी मजा येईल रेमी?" - मी म्हणालो, सिगारेट बाहेर काढली आणि त्याला एक ऑफर दिली.
  
  
  मजबूत जबडा गंभीरपणे चिकटला.
  
  
  “मला वाटतं, सोम अमी, माझ्याकडे तुम्हालाही आनंद देण्यासारखे काहीतरी आहे, मला आतापर्यंत माहित असलेला सर्वात प्रभावी आणि घातक गुप्तहेर. दुर्दैवाने, हे मला अजिबात आनंद देत नाही.”
  
  
  त्याने सिगारेट घेतली, तोंडात टाकण्यापूर्वी सोन्याच्या टोकाकडे पाहिलं आणि किंचित मान हलवली.
  
  
  “अजूनही कस्टम-मेड मोनोग्राम सिगारेट, मी पाहतो. तुझा खरा आनंद आहे."
  
  
  मी त्याची सिगारेट पेटवली, नंतर माझी, नर्तिकेकडे पाहत.
  
  
  "अरे, मी आणखी काही लोकांशी संपर्क साधला. नक्कीच ड्युटीवर काटेकोरपणे. पण तुम्ही हा उच्च प्राधान्याचा तातडीचा कॉल हॉकद्वारे पाठवला नाही - आणि, मी जोडून, एक छान सुट्टी व्यत्यय आणू शकते - माझ्या सिगारेटबद्दल बोलण्यासाठी, mon ami." मला शंका आहे की ही मुलगी खोलीतील प्रत्येक पुरुषाशी एकाच वेळी प्रेम करण्याचा प्रयत्न करताना पाहण्यासाठी तुम्ही मला येथे आमंत्रित केले नाही. मला काही हरकत नाही."
  
  
  फ्रेंच माणसाने होकार दिला.
  
  
  "मला खेद वाटतो की आमच्या भेटीचा प्रसंग अधिक आनंददायी नाही, पण..."
  
  
  वेटर पुदिना चहाचे दोन वाफाळलेले ग्लास घेऊन जवळ आला आणि रेमीने त्याचा चेहरा त्याच्या डीजेलाबाच्या हुडने झाकला. त्याची वैशिष्ट्ये जवळजवळ सावलीत गायब झाली. डान्स फ्लोअरवर कडक संगीताचा वेग थोडा वाढला. मुलीच्या हालचाली जड आणि अधिक दृढ झाल्या. मोरोक्कन वेटर्सप्रमाणे मी वेटरचे डिमटेरिअल होईपर्यंत थांबलो, मग शांतपणे बोललो.
  
  
  “ठीक आहे रेमी,” मी म्हणालो. "चल हे करूया."
  
  
  रेमीने त्याच्या सिगारेटमधून एक ड्रॅग घेतला.
  
  
  “तुम्ही बघू शकता,” त्याने हळू हळू सुरुवात केली, “मी माझी त्वचा रंगवली आहे आणि मोरोक्कन कपडे घातले आहेत. हे असे दिसते की मूर्ख मास्करेड नाही. या ठिकाणीही, ज्याला मी सुरक्षित समजतो, आपले शत्रू आपल्या आसपास असू शकतात. . आणि आम्हाला माहित नाही, ते कोण आहेत याची आम्हाला खात्री नाही. या परिस्थितीचा हा सर्वात भयावह पैलू आहे. ते कोण आहेत हे आम्हाला ठाऊक नाही आणि त्यांचे हेतू आम्हाला माहीत नाहीत. आम्ही फक्त अंदाज लावू शकतो."
  
  
  त्याने एक विराम दिला. मी माझ्या जॅकेटमधून एक चांदीचा फ्लास्क काढला आणि आमच्या दोन्ही ग्लासेसमध्ये 151 प्रूफ बार्बाडोस रम विचारपूर्वक ओतले. मुस्लिम मद्यपान करत नाहीत - किंवा करू नये - आणि मी त्यांच्या धर्मात धर्मांतर करण्याचा विचार केला नाही. रेमीने कृतज्ञतेने होकार दिला, चहाचा घोट घेतला आणि पुढे चालू लागला.
  
  
  "मी सरळ मुद्द्यापर्यंत पोहोचतो," तो म्हणाला. “कोणीतरी गायब झाले आहे. केवळ फ्रान्ससाठीच नव्हे, तर संपूर्ण युरोप, यूके आणि यूएससाठी महत्त्वाची सुरक्षा स्वारस्य आहे. थोडक्यात, पाश्चात्य जगाला स्वारस्य असलेले कोणीतरी."
  
  
  "वैज्ञानिक." ते विधान होते, प्रश्न नव्हते. एका शास्त्रज्ञाच्या अचानक बेपत्ता होण्याने डझनभर नोकरशहांच्या त्यागापेक्षा जास्त दहशत निर्माण झाली, मग ते कोणत्या देशात घडले हे महत्त्वाचे नाही.
  
  
  रेमीने होकार दिला.
  
  
  "तुम्ही फर्नांड ड्युरोचबद्दल ऐकले आहे का?"
  
  
  मी माझ्या सिगारेटवर एक चिंतनशील ड्रॅग घेतला आणि फ्रेंच वैज्ञानिक नेत्यांवरील AX च्या बायो-फाईल्सचे मानसिक पुनरावलोकन केले. पंधरा फूट अंतरावर एक नर्तक माझे लक्ष विचलित करण्याचा सर्वतोपरी प्रयत्न करत होती. संगीताला हळूहळू वेग येत होता. मला माझ्या पोटात खाज सुटली. मुलगी थरथरत होती, तिचे ओटीपोटाचे स्नायू संगीताच्या तालावर आकुंचन पावले होते, तिचे नितंब धडधडत होते.
  
  
  "डॉ. फर्नांड ड्युरोच, लीजन ऑफ ऑनरचे पीएच.डी. सदस्य. 1914 मध्ये अल्सेस येथे जन्म. 1934 मध्ये पॅरिसमधील इकोले पॉलिटेक्निकमधून प्रथम श्रेणीत पदवी प्राप्त केली. जर्मन आक्रमणापूर्वी फ्रेंच नौदलासाठी पाणबुडी प्रणोदन प्रणालीमध्ये संशोधन. युद्धानंतरचे कार्य: 1969 पासून फ्रेंच नौदलाचा गुप्त प्रकल्प, RENARD चे संचालक स्फोटक पदार्थांच्या अनुभवासाठी "डॉक्टर डेथ" या कोड नावाने ओळखले जाते.
  
  
  रेमीने पुन्हा होकार दिला. आता त्याची नजरही त्या मुलीवर केंद्रित झाली होती. तिचे थरथरणारे स्तन धुराच्या प्रकाशात ओले चमकत होते. नाचताना तिचे डोळे मिटले होते.
  
  
  "तुम्ही तुमची भूमिका पूर्ण केली आहे
  
  
  
  
  गृहपाठ. AX चांगली माहिती गोळा करतो. RENARD चे सुरक्षा संचालक म्हणून माझ्यासाठी कदाचित खूप चांगले आहे. तथापि, ही व्यक्ती आहे ज्याबद्दल आपण बोलत आहोत."
  
  
  "आणि त्याच्या डॉजियरमधील मुख्य शब्द अर्थातच 'न्यूक्लियर' आहे," मी म्हणालो.
  
  
  "कदाचित".
  
  
  मी भुवया उंचावल्या.
  
  
  "कदाचित?"
  
  
  "इतर कीवर्ड आहेत. उदाहरणार्थ, “संगणकीकरण” आणि “अंडरवॉटर प्रोपल्शन सिस्टम.” कोणते बरोबर आहे, आम्हाला माहित नाही.”
  
  
  "कदाचित ते सर्व?" मी विचारले.
  
  
  "पुन्हा, कदाचित." रेमी किंचित ढवळला. मी पण. थोड्याशा अस्वस्थतेने खोलीवर आक्रमण केले, एक वाढता आणि जवळजवळ स्पष्ट तणाव. मध्यभागी असलेल्या मुलीकडून येणारा तो शुद्ध लैंगिक तणाव होता. तिचा पदर आता खाली उतरला होता. फक्त ब्लूमर्स आणि ब्रा च्या पातळ पारदर्शक फॅब्रिकने तिचे भरपूर स्तन रसाळ स्तनाग्र आणि रसाळ नितंबांनी झाकले होते. या सामग्रीद्वारे, खोलीतील प्रत्येक पुरुष तिच्या लिंगाचा काळा त्रिकोण पाहू शकतो. तिने हाताने हावभाव करून, आमंत्रण देऊन, लक्ष वेधून घेत, संमोहितपणे हलवले.
  
  
  रेमीने घसा साफ केला आणि रम चहाची आणखी एक चुस्की घेतली.
  
  
  “मला सुरवातीला सुरुवात करू दे,” तो म्हणाला. “अंदाजे तीन महिन्यांपूर्वी, डॉ. ड्युरोच यांनी त्यांच्या वार्षिक तीन आठवड्यांच्या सुट्टीसाठी कॅसिसमधील RENARD मुख्यालय सोडले. त्याच्या सहकाऱ्यांच्या म्हणण्यानुसार, तो उत्साही होता. प्रकल्प त्वरीत यशस्वीरित्या पूर्ण होण्याच्या जवळ आला होता आणि खरं तर, फक्त काही तपशील स्पष्ट करणे बाकी होते. ड्युरोच स्वित्झर्लंडमधील लेक ल्यूसर्नला जात होता, जेथे पॉलिटेक्निक विद्यापीठात राहणाऱ्या जुन्या मित्रासोबत बोटीची सुट्टी घालवण्याचा त्याचा हेतू होता. त्याने आपली बॅग भरली आणि 20 व्या नोव्हेंबरच्या सकाळी आपल्या मुलीचा निरोप घेतला..."
  
  
  "त्याची मुलगी?"
  
  
  “दुरोचे विधुर आहेत. त्यांची तेवीस वर्षांची मुलगी मिशेल त्यांच्यासोबत राहते आणि RENARD मध्ये ग्रंथपाल म्हणून काम करते. पण मी नंतर परत येईन. मी म्हटल्याप्रमाणे, डुरोचने मार्सेल विमानतळावर आपल्या मुलीचा निरोप घेतला. , मिलानला जाणाऱ्या विमानात चढले, जे ल्युसर्नला जाते. दुर्दैवाने..."
  
  
  "तो कधीच दिसला नाही," मी त्याच्यासाठी पूर्ण केले.
  
  
  रेमीने होकार दिला. नर्तकाला त्याच्या नजरेपासून दूर ठेवण्यासाठी तो थोडासा वळला. मी का समजू शकलो. ते एकाग्रतेसाठी मदत करत नाही. ती हॉलच्या मध्यभागी निघून गेली होती आणि आता प्रेक्षकांमध्ये कुडकुडत होती, स्वेच्छेने तिच्या स्तनांना आणि मांड्यांना एका उत्सुक पुरुषाला स्पर्श करत होती, नंतर दुसऱ्याला.
  
  
  "तो विमानात चढला," रेमी पुढे म्हणाला. “आम्हाला हे माहित आहे. त्यांच्या मुलीने हे पाहिले. पण तो लुसर्नमधील कस्टम्स आणि इमिग्रेशनमधून गेला नाही. खरं तर, तो मिलान ते ल्यूसर्नच्या विमानात सूचीबद्ध नाही.
  
  
  “म्हणून अपहरण, जर ते अपहरण असेल तर, मिलानमध्ये झाले. किंवा मार्सिलेहून विमानात चढत,” मी विचारपूर्वक म्हणालो.
  
  
  "असं वाटेल," रेमी म्हणाला. काहीही झाले तरी दोन दिवसांनी त्याच्या मुलीला त्याच्याकडून पत्र मिळाले. Mademoiselle Duroch आणि आमचे सर्वोत्कृष्ट हस्तलेखन तज्ञ दोघेही सहमत आहेत की ते खरंच Duroch यांनी लिहिले होते. एकाकीपणाची अचानक गरज भासली आणि "गोष्टींचा विचार" करण्यासाठी त्याने स्वतःला कुठेतरी वेगळे करण्याचा उत्स्फूर्त निर्णय घेतला.
  
  
  "स्टॅम्प?" - मी नर्तकाकडे न पाहण्यास भाग पाडून विचारले. ती जवळ येत होती. तिच्या घशातून कमी आक्रोश आता बाहेर पडत होता; तिच्या धड हालचाली उन्मत्त झाल्या.
  
  
  “पत्रावरील पोस्टमार्क रोम होता. पण याचा अर्थातच काही अर्थ नाही.”
  
  
  “काहीही नाही. ज्याने त्याचे अपहरण केले असेल त्याने त्याला पत्र लिहिण्यास भाग पाडले असेल आणि नंतर ते कोठूनही मेल केले असेल." मी एका हलक्या घोटात रम आणि चहा संपवला. "जर, म्हणजे त्याचे अपहरण झाले."
  
  
  "नक्की. अर्थात, त्याच्या देशभक्तीची चमकदार नोंद असूनही, ड्युरोचच्या त्यागाची शक्यता आपण मान्य केली पाहिजे. जर आपण त्याच्या अक्षरांचे शब्द आणि टोन फेस व्हॅल्यूवर घेतले तर बहुधा हे होईल."
  
  
  "एकापेक्षा जास्त पत्र होते का?"
  
  
  “त्याच्या बेपत्ता होण्याच्या तीन आठवड्यांनंतर, मिशेल ड्युरोच यांना दुसरे पत्र मिळाले. त्यात, पुन्हा हस्तलिखीत, ड्युरोचरने सांगितले की तो RENARD मध्ये करत असलेल्या कामाच्या स्वरूपाबद्दल अधिकाधिक चिंतित झाला होता आणि तो पुढे चालू ठेवायचा की नाही याचा “विचार” करण्यासाठी आणखी सहा महिने एकटे घालवण्याचा निर्णय घेतला. तेव्हाच त्याची मुलगी खऱ्या अर्थाने सावध झाली - तो कुठे होता हे त्याने पत्रात सूचित केले नाही आणि तो तिच्याशी पुन्हा कधी संवाद साधेल हे देखील सूचित केले नाही - आणि ठरवले की RENARD कर्मचारी तसेच त्याची मुलगी म्हणून हे तिचे कर्तव्य आहे. अधिकाऱ्यांशी संपर्क साधण्यासाठी. मला ताबडतोब या प्रकरणात आणण्यात आले, परंतु तेव्हापासून आमच्या तपासात काहीही मोलाचे निष्पन्न झाले नाही."
  
  
  "रशियन? चिनी?" मुलगी आमच्या जवळ होती. तिच्या तेजस्वी शरीराचा अत्तर आणि कस्तुरीचा वास मला येत होता. तिच्या पुष्कळ स्तनांमध्ये मला घामाचे मणी दिसले. पुरुष तिला स्पर्श करण्यासाठी, तिला पकडण्यासाठी पोहोचले.
  
  
  
  
  
  "आमचे सर्व एजंट याबद्दल नकारात्मक आहेत," रेमी म्हणाला. “म्हणजे तुम्ही बघा, सोम अमी, आम्ही खरोखरच एका रिकाम्या भिंतीला तोंड देत आहोत. तो कोणासोबत आहे, तो त्याच्या स्वत:च्या इच्छेने त्यांच्यासोबत आहे की नाही हे आपल्याला माहीत नाही आणि सर्वात महत्त्वाचे म्हणजे तो कुठे आहे हे आपल्याला माहीत नाही. आम्हाला माहित आहे की फर्नांड ड्युरोचच्या डोक्यात असलेल्या माहितीसह, RENARD प्रकल्प जगात कोठेही कोणीही फक्त काही दशलक्ष डॉलर्समध्ये डुप्लिकेट केला जाऊ शकतो."
  
  
  "किती प्राणघातक आहे?"
  
  
  "प्राणघातक," रेमी गंभीरपणे म्हणाला. "हायड्रोजन बॉम्ब किंवा बॅक्टेरियोलॉजिकल युद्ध नाही, परंतु चुकीच्या हातात घातक धोका आहे."
  
  
  आता ती मुलगी इतकी जवळ आली होती की तिचा गरम श्वास मला माझ्या चेहऱ्यावर जाणवत होता. तिची आक्रंदणे पोटशूळ बनली, मागणी वाढली, तिची श्रोणि उन्मादात पुढे-मागे फिरत होती, तिचे हात वरच्या दिशेने पोचत होते जणू काही अदृश्य प्रियकराकडे जो तिच्या शरीरात आनंदी वेदना निर्माण करत होता; मग तिला स्वीकारण्यासाठी तिच्या मांड्या पसरल्या. इतर पुरुष तिच्याकडे पोहोचले, त्यांचे डोळे भुकेने लखलखत होते. तिने त्यांना दूर केले, तिच्या स्वतःच्या अंतर्गत आघातांवर लक्ष केंद्रित केले नाही.
  
  
  “तुमच्या मुलीचे काय? तिला खरंच वाटतं का की ड्युरोच खरोखरच 'गोष्टींवर विचार करण्यासाठी' स्वतःहून निघून गेली होती?"
  
  
  रेमी म्हणाला, “तू तुझ्या मुलीशी स्वतः बोल. "ती लपून बसली आहे आणि मी तुला तिच्याकडे घेऊन जाईन. हे एक कारण आहे, सोम अमी, मी तुला इथे टँजियरला यायला सांगितले आहे. दुसरे कारण आणि मी तुला आणि AX ला गुंतवण्याचे कारण म्हणजे माझ्या संशयामुळे . तुम्ही म्हणता तसे नाव द्या, पण RENARD प्रकल्पात घुसखोरी करण्यासाठी कोणाला चांगले स्थान देण्यात आले, ते शोधा आणि मग डॉ. ड्युरोचचे अपहरण करा किंवा कोणाला सोडा. .
  
  
  मी जवळ झुकलो, रेमीचे शब्द ऐकण्याचा प्रयत्न केला. आमच्या समोर असलेली मुलगी, परमानंदाच्या मूक किंकाळ्यात तिचे तोंड उघडलेले, तिच्या शरीराला अंतिम उबळाच्या दिशेने कमान करू लागल्याने संगीत जोरात किंचाळले. माझ्या डोळ्याच्या कोपऱ्यातून, मला दोन पुरुष खोलीत हेतुपुरस्सर फिरताना दिसत होते. बाउन्सर? प्रेक्षकांना नियंत्रणात ठेवण्यासाठी आणि दृश्य सामूहिक बलात्काराच्या दृश्यात बदलण्यापासून रोखण्यासाठी? मी त्यांच्याकडे काळजीपूर्वक पाहिले.
  
  
  "...पुन्हा जुने मित्र - एजंट रिपोर्ट - ज्वालामुखी..." मी रेमीच्या संभाषणाचे तुकडे ऐकले. मी त्या दोघांना जवळ जाताना पाहिल्यावर मी पुढे जाऊन त्याचा हात हातात घेतला. काही इंच दूर, मुलीचे शरीर थरथर कापले आणि शेवटी थरथर कापले.
  
  
  "रेमी," मी म्हणालो, "लक्ष ठेव..."
  
  
  तो मागे फिरू लागला. यावेळी दोघांनी त्यांच्या अंगावरील झेलबास फेकून दिले.
  
  
  "रेमी!" मी किंचाळलो. "खाली!"
  
  
  खूप उशीर झाला होता. कमी कमाल मर्यादा असलेल्या खोलीत स्टेन मशीन गनमधून गोळ्यांचा आवाज ऐकू येतो. रेमीचे शरीर पुढे सरकले, जणू काही त्याच्या मणक्याला एका मोठ्या हातोड्याने चिरडले गेले होते. त्याच्या पाठीवर रक्तरंजित छिद्रांची एक ओळ दिसू लागली, जणू काही ते तिथे गोंदलेले आहेत. त्याचे डोके फुटले. लाल रक्त, राखाडी मेंदू आणि हाडांच्या पांढऱ्या तुकड्यांच्या उद्रेकात कवटी फुटली. माझा चेहरा त्याच्या रक्ताने भिजला होता, माझे हात आणि शर्ट फाटले होते.
  
  
  रेमीसाठी आता मी काही करू शकत नव्हते. आणि मला त्याचा शोक करायला वेळ मिळाला नाही. पहिल्या गोळ्या लागल्यानंतर दुसऱ्यांदा मी पडलो आणि लोळू लागलो. विल्हेल्मिना, माझा 9 मिमी लुगर आणि सतत साथीदार, आधीच माझ्या हातात होता. माझ्या पोटावर पडून, मी विटांच्या खांबाच्या मागे चढलो आणि आग लावली. माझी पहिली गोळी लक्ष्याला लागली. मी दोन माणसांपैकी एकाने आपली सबमशीन गन टाकून डोके मागे फिरवताना पाहिले, त्याची मान पकडली आणि किंचाळली. कॅरोटीड धमनीमधून रक्त उच्च दाबाच्या नळीतून वाहते. तो पडला, अजूनही स्वतःला चिकटून होता. तो स्वतःला मरताना पाहणारा मेला होता. पण दुसरा माणूस जिवंत होता. माझ्या दुसऱ्या गोळीने त्याच्या चेहऱ्यावर घाव घातला तेव्हाही तो जमिनीवर पडला आणि त्याच्या जिवंत मित्राचा मृतदेह त्याच्या समोर ढकलला. त्याचा ढाल म्हणून वापर करून तो गोळीबार करत राहिला. गोळ्यांनी माझ्या चेहऱ्यापासून इंच मातीच्या जमिनीवरून धूळ आणि स्प्लिंटर्स उचलले. मला दिसत असलेल्या शूटरच्या कवटीच्या काही इंचांवर मारण्याचा प्रयत्न करण्यात मी वेळ किंवा बारूद वाया घालवला नाही. मी विल्हेल्मिना वर वळले आणि खोलीतील प्रकाशाचा एकमेव स्त्रोत असलेल्या तीन मंद दिव्यांकडे पाहिले. मी पहिल्यांदा चुकलो, शाप दिला, नंतर लाइट बल्ब तोडले. खोली खोल अंधारात बुडाली.
  
  
  "मदत! कृपया! मला मदत करा!"
  
  
  किंकाळ्या, आरडाओरडा आणि बंदुकीच्या गोळ्यांच्या आवाजातून माझ्या शेजारी एका महिलेचा आवाज आला. मी मान वळवली. ती एक नर्तक होती. ती माझ्यापासून काही फूट दूर होती, तिथे नसलेल्या आश्रयासाठी तळमजल्याला चिकटून बसली होती, तिचा चेहरा भयभीत झाला होता. गोंधळात, तिची ब्रा फाडली गेली आणि तिचे उघडे स्तन रक्ताच्या चमकदार शिंपड्यांनी झाकले गेले. रेमी सेंट-पियरचे रक्त. मी बाहेर पोहोचलो, तिच्या लांब, दाट काळ्या केसांनी तिला पकडले आणि तिला पोस्टच्या मागे ओढले.
  
  
  “खाली येऊ नकोस,” मी ओरडलो. "हालचाल करू नकोस".
  
  
  ती "मला चिकटून राहिली. मला तिच्या शरीराचे मऊ वक्र माझ्या हातावर पिस्तुलाने जाणवले. शूटरच्या शस्त्राच्या चमकांवर लक्ष केंद्रित करून मी एक मिनिट आग धरली. आता त्याने आगीची एक रेषा टाकून संपूर्ण खोली उडवली. मला घेरले असते - जर मला आसरा नसता.
  
  
  
  खोली नरकात बदलली, मृत्यूच्या भयानक खड्ड्यात, प्रेतांनी विखुरलेले, ज्यामध्ये अजूनही जिवंत, किंचाळत, मरणासन्न मृतदेह तुडवत, रक्ताच्या साठ्यात सरकले, तुटलेल्या आणि विकृत मांसावर घसरले, गोळ्यांसारखे पडले. त्यांना पाठीवर किंवा चेहऱ्यावर क्रूरपणे मारा. काही फूट अंतरावर एक माणूस पोटाशी हात धरून सतत ओरडत होता. गोळ्यांनी त्याचे पोट फाटले आणि आतडे जमिनीवर सांडले.
  
  
  "कृपया!" माझ्या शेजारच्या मुलीला ओरडले. "कृपया! आम्हाला इथून बाहेर काढा!”
  
  
  “लवकरच,” मी थडकलो. या डाकूला पकडून जिवंत नेण्याची संधी असेल तर ती मला हवी होती. मी पोस्टवर हात ठेवला, काळजीपूर्वक लक्ष्य घेतले आणि गोळीबार केला. मी अजूनही तिथे आहे हे त्याला कळवण्यासाठी. यादृच्छिकपणे मला पकडण्याच्या आणि अंधारात त्याला माझा शोध घेण्यास भाग पाडण्याच्या आशेने मी त्याला त्याचे स्टॅकिंग फायर डावपेच सोडण्यास प्रवृत्त करू शकलो तर - मला ह्यूगो, माझ्या पेन्सिल-पातळ स्टिलेटो त्याच्या चमूच्या हातामध्ये आरामात वसलेले वाटू शकते.
  
  
  "ऐका!" - माझ्या शेजारची मुलगी अचानक म्हणाली.
  
  
  मी तिच्याकडे दुर्लक्ष केले आणि दुसरा शॉट घेतला. शूटिंग काही क्षणासाठी थांबले, नंतर पुन्हा सुरू झाले. डाकू पुन्हा लोड झाला. आणि तो अजूनही यादृच्छिकपणे शूटिंग करत होता.
  
  
  "ऐका!" - मुलगी पुन्हा म्हणाली, अधिक आग्रहाने, माझा हात खेचत.
  
  
  मी मान वळवली. काही अंतरावर, स्टेनच्या पिस्तुलाच्या धारदार ठोक्यामुळे, मला पोलिसांच्या गाडीची वैशिष्ट्यपूर्ण किंकाळी ऐकू आली.
  
  
  "पोलीस!" मुलगी म्हणाली. "आम्ही निघायला हवं आता! व्हायला हवं!"
  
  
  शूटरनेही आवाज ऐकला असावा. शेवटचा शॉट वाजला कारण खांबाच्या बाजूने विटा फुटल्या होत्या आणि आम्ही जिथे झोपलो होतो तिथून अस्वस्थपणे जमिनीवरून चिकणमाती उठली आणि नंतर शांतता पसरली. किंकाळ्या, आरडाओरडा आणि हादरे यांच्या या मेळाव्याला तुम्ही शांतता म्हणू शकता. मी मुलीचा हात पकडला आणि तिला आणि मला उठायला लावले. आश्रयाला लटकण्यात अर्थ नव्हता. डाकू लांब गेला आहे.
  
  
  “परत बाहेर पडा,” मी मुलीला म्हणालो. “जो कोणत्याही रस्त्यावर जात नाही. जलद!"
  
  
  "तिकडे," ती लगेच म्हणाली. "भिंतीच्या मागे एक टेपेस्ट्री आहे."
  
  
  अंधारात ती कशाकडे इशारा करत होती ते मला दिसत नव्हते, पण मी तिला तिच्या शब्दावर घेतले. तिचा हात खेचून, मी मृत आणि मरत असलेल्या मानवी मृतदेहांच्या झुडपांमधून भिंतीच्या बाजूने माझा मार्ग पकडला. हातांनी माझे पाय, कंबर पिळून घेतली. माझ्या आजूबाजूच्या ओरडण्याकडे दुर्लक्ष करून मी त्यांना बाजूला ढकलले. माझ्याकडे फ्लॉरेन्स नाईटिंगेल खेळायला वेळ नव्हता. मोरोक्कन पोलिसांनी चौकशी करायला मला वेळ मिळाला नाही.
  
  
  “टेपस्ट्रीच्या खाली,” मी माझ्या मागे मुलगी कुजबुजत ऐकली, “एक लाकडी खुंटी आहे. तुम्हाला ते झटकावे लागेल. जोरदार".
  
  
  माझ्या हातात मोरोक्कन टेपेस्ट्रीची उग्र लोकर सापडली. मी ते फाडले आणि त्याखाली एक पेग वाटला. माझे हात रक्ताने ओले आणि निसरडे झाले होते. पोलिसांच्या गाडीचा आवाज आता जवळ आला होता. अचानक ते थांबले.
  
  
  "लवकर कर!" मुलीने भीक मागितली. "ते बाहेर आहेत!"
  
  
  मला एक ढोबळ आकाराचा पेग सापडला आणि तो ओढला - जणू काही माझ्या मनाच्या थंड, दूरच्या भागात माझ्या लक्षात आले होते की, निष्पाप निरीक्षकाला, ती मुलगी पोलिसांपासून दूर राहण्यासाठी खूप काळजीत आहे.
  
  
  "लवकर कर!" तिने भीक मागितली. "कृपया!"
  
  
  मी अजून जोरात ओढले. अचानक, टि ला मातीच्या भिंतीचा तुकडा वाटला. रात्रीच्या थंड हवेचा स्फोट खोलीच्या प्राणघातक दुर्गंधीत सोडत तो परत हलला. मी त्या मुलीला ओपनिंग मध्ये ढकलले आणि तिच्या मागे गेलो. मागून कोणाचा तरी हात हताशपणे माझ्या खांद्यावर पकडला आणि माझ्या समोरच्या छिद्रातून कोणीतरी शरीर पिळण्याचा प्रयत्न केला. माझा उजवा हात वर आला आणि मग अर्ध्या-किलिंग कराटे चॉपमध्ये खाली आला. मी एक वेदनादायक घरघर ऐकली आणि शरीर खाली पडले. मी त्याला एका पायाने छिद्रातून बाहेर ढकलले आणि भिंतीचा भाग माझ्या मागे ढकलत छिद्रातून चालत गेलो. मी थांबलो. आम्ही जिथे होतो तिथे काळेभोर.
  
  
  “अशा प्रकारे,” मी माझ्या शेजारी असलेल्या मुलीची कुजबुज ऐकली. तिचा हात पुढे करून माझा शोधला. - तुमच्या उजवीकडे. काळजी घ्या. "
  
  
  मी तिचा हात मला पायऱ्यांवरून खाली खेचू दिला आणि एका प्रकारच्या अरुंद बोगद्यातून. मला माझे डोके खाली ठेवावे लागले. रात्रीच्या हवेला धूळ, किडणे आणि धूळ यांचा वास येत होता.
  
  
  "हे एक्झिट क्वचितच वापरले जाते," मुलगी अंधारात माझ्याकडे कुजबुजली. "फक्त मालक आणि त्याच्या काही मित्रांना याबद्दल माहिती आहे."
  
  
  "स्टेन गन असलेल्या दोन माणसांसारखे?" मी ऑफर केली.
  
  
  “बंदुका असलेले लोक मित्र नव्हते. पण... आता आपल्याला रांगावं लागेल. काळजी घ्या. छिद्र लहान आहे."
  
  
  मी माझ्या पोटात सापडलो, माझ्या शरीरासाठी जेमतेम मोठ्या पॅसेजमधून संघर्ष करत होतो. ते ओलसर आणि दुर्गंधीयुक्त होते. आपण सीवर सिस्टमच्या जुन्या, न वापरलेल्या विभागात टॅप करत आहोत हे समजण्यासाठी मला जास्त विचार करावा लागला नाही. पण पाच मिनिटांनंतर ताजी हवेचा प्रवाह वाढला.
  
  
  
  माझ्या समोरची मुलगी अचानक थांबली.
  
  
  "इथे," ती म्हणाली. “आता तुला पुश अप करावे लागेल. बार वाढवा."
  
  
  मी बाहेर पोहोचलो आणि गंजलेल्या लोखंडी सळ्या जाणवल्या. स्वतःला गुडघ्यांमध्ये धरून, मी माझ्या पाठीवर उठलो. तो क्रॅक झाला, नंतर इंच इंच वर आला. जेव्हा छिद्र पुरेसे मोठे झाले, तेव्हा मी मुलीला पिळण्यासाठी इशारा केला. मी तिच्या मागे गेलो. लोखंडी जाळी एक गोंधळलेल्या आवाजासह त्याच्या जागी परत आली. मी आजूबाजूला पाहिले: एक मोठे धान्याचे कोठार, बाहेर चंद्रप्रकाशात मंद प्रकाश, कारच्या सावल्या.
  
  
  "आपण कुठे आहोत?"
  
  
  "क्लबपासून काही ब्लॉक्स," मुलगी म्हणाली. ती जोरजोरात श्वास घेत होती. “बंदरासाठी बेबंद गॅरेज. आम्ही इथे सुरक्षित आहोत. कृपया मला थोडा वेळ आराम करू द्या."
  
  
  मी स्वतः ब्रेक वापरू शकतो. पण माझ्या मनात त्याहूनही महत्त्वाच्या गोष्टी होत्या.
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. "तुम्ही विश्रांती घेत आहात. तुम्ही आराम करत असताना, समजा तुम्ही काही प्रश्नांची उत्तरे देऊ. प्रथम, हे शस्त्रधारी माणसे मालकाचे मित्र नाहीत याची तुम्हाला खात्री का आहे? पोलीस आले म्हणून? "
  
  
  क्षणभर ती श्वास रोखण्यासाठी धडपडत राहिली. मी वाट बघत होतो.
  
  
  "तुझ्या पहिल्या प्रश्नाचे उत्तर," ती शेवटी म्हणाली, तिचा आवाज अजूनही क्रॅक होत आहे, "बंदुकधारींनी रेमी सेंट पियरेची हत्या केली आहे. सेंट पियरे हे मालकांचे मित्र होते आणि म्हणून बंदूकधारी मालकांचे मित्र होऊ शकत नाहीत."
  
  
  मी तिचा खांदा धरला.
  
  
  "रेमी सेंट पियरेबद्दल तुला काय माहिती आहे?"
  
  
  "कृपया!" - ती आजूबाजूला फिरत उद्गारली. "तू मला दुखावलेस!"
  
  
  "मला उत्तर दे! रेमी सेंट-पियर बद्दल तुम्हाला काय माहिती आहे?
  
  
  "मी... मिस्टर कार्टर, मला वाटले तुम्हाला माहीत असेल."
  
  
  "मला माहित आहे?" मी तिच्या खांद्यावरची पकड सैल केली. "मला ते माहित आहे?"
  
  
  "मी... मी मिशेल ड्युरोच आहे."
  
  
  
  अध्याय दोन
  
  
  मी तिच्याकडे पाहिले, अजूनही तिचा खांदा धरला होता. तिने माझ्याकडे लक्षपूर्वक पाहिलं.
  
  
  - तर सेंट-पियरने तुम्हाला सांगितले नाही?
  
  
  “सेंट-पियरकडे मला सांगायला वेळ नव्हता,” मी म्हणालो. "कथा रंजक होत असतानाच त्याचे डोके उडून गेले होते."
  
  
  ती हादरली आणि मागे वळली.
  
  
  "मी पाहिलं," ती कुजबुजली. “हे माझ्या चेहऱ्यापासून इंच दूर झाले. ते भयंकर होते. मला आयुष्यभर भयानक स्वप्न पडतील. आणि तो खूप दयाळू, खूप दिलासा देणारा होता. माझे वडील गायब झाल्यानंतर..."
  
  
  “तुझे वडील असते तर,” मी म्हणालो. "तुम्ही मिशेल ड्युरोच असाल तर."
  
  
  "अरे, मी पाहतो," ती पटकन म्हणाली. “मोरोक्कन हशीश क्लबमध्ये एक प्रख्यात शास्त्रज्ञ फर्नांड ड्युरोच यांची मुलगी डु व्हेंट्रे नृत्य करत असल्याची कल्पना करणे तुमच्यासाठी कठीण आहे. परंतु…"
  
  
  "नाही, अजिबात नाही," मी म्हणालो. “खरं तर, रेमी सेंट-पियरे हीच व्यवस्था करेल. तुम्हाला लपविण्यासाठी सर्वोत्तम जागा कोणती आहे? पण तुम्ही मिशेल ड्युरोच आहात हे मला सिद्ध होत नाही.”
  
  
  "आणि मला काय सिद्ध होते की तू निक कार्टर आहेस, सेंट पियरेने मला चार खंडांवरील सर्वात हुशार आणि प्राणघातक गुप्तहेर म्हणून वर्णन केलेला माणूस?" तिने विचारले, तिचा आवाज कडक झाला.
  
  
  मी विचारपूर्वक तिच्याकडे पाहिलं.
  
  
  "मी ते सिद्ध करू शकतो," मी म्हणालो. "कोणता पुरावा हवा आहे?"
  
  
  "Très bien," ती म्हणाली. “मला तुमच्या ओळख पद्धतींबद्दल माहिती आहे का हे तुम्हाला जाणून घ्यायचे आहे. खुप छान. मला तुमच्या उजव्या कोपरच्या आतील बाजू दाखवा."
  
  
  मी माझ्या जाकीट आणि शर्टच्या बाही मागे खेचल्या. माझ्या कोपराच्या आतील बाजूस असलेला AX ओळख टॅटू वाचण्यासाठी तिने पुढे झुकले, नंतर तिचे डोके वर केले आणि होकार दिला.
  
  
  "मला तुमचे कोड नाव देखील माहित आहे: N3 आणि तुमचे शीर्षक: Killmaster," ती म्हणाली. "सेंट पियरेने, मिस्टर कार्टर, मला हे देखील समजावून सांगितले की, तुम्ही काम करता ही AX ही युनायटेड स्टेट्स सरकारच्या गुप्तचर यंत्रणेतील सर्वात गुप्त एजन्सी आहे आणि ते जे काम करत आहेत ते CIA साठी देखील खूप कठीण आणि खूप घाणेरडे आहे."
  
  
  “सुंदर,” मी बाही वर करत म्हणालो. “तुला माझ्याबद्दल सर्व काही माहित आहे. आणि मला तुझ्याबद्दल काय माहिती आहे..."
  
  
  ती पटकन म्हणाली, “मी फर्नांड ड्युरोचची मुलगीच नाही तर RENARD प्रकल्पाची ग्रंथपाल देखील आहे. माझ्याकडे वर्ग 2 सुरक्षा मंजुरी आहे, जी या प्रकारच्या कामासाठी आवश्यक आहे. तुम्ही RENARD मुख्यालयाला कॉल केल्यास, ते तुम्हाला माझी ओळख पटवण्याचे एक साधन देतील: तीन वैयक्तिक प्रश्न ज्यांची उत्तरे फक्त मला आणि RENARD ला माहित आहेत."
  
  
  "तुझ्या आईबद्दल काय?" - मी विचारले. "तिला या काही प्रश्नांची उत्तरे माहित नसतील का?"
  
  
  "निःसंशय," मुलीने थंडपणे उत्तर दिले. "जोपर्यंत, तुम्हाला काही शंका नाही, ती सोळा वर्षांपूर्वी मरण पावली."
  
  
  मी किंचित हसलो.
  
  
  "तुम्ही खूप संशयास्पद माणूस आहात, मिस्टर कार्टर," ती म्हणाली. "परंतु तुम्हाला हे देखील समजले पाहिजे की, मला अजिबात आवडत नसलेल्या टॅटूने स्वतःला सजवण्यापेक्षा, माझ्याकडे सूटमध्ये आयडी लपवण्यासाठी काही जागा आहेत ..."
  
  
  तिने श्वास घेतला
  
  
  
  
  अचानक आणि तिच्या उघड्या स्तनांवर दोन्ही हात फेकले.
  
  
  "सोम डायउ! मी पूर्णपणे विसरलो..."
  
  
  मी पुन्हा हसलो.
  
  
  "मला माहित नव्हते," मी म्हणालो. मी माझे जाकीट काढून तिच्या हातात दिले. “आम्हाला इथून बाहेर पडायचे आहे, आणि तुम्ही रस्त्यावर जसे आहे तसे लक्ष वेधून घ्याल. मला दंगल घडवायची नाही."
  
  
  घाणेरड्या खिडक्यांमधून गाळणा-या अंधुक चंद्रप्रकाशातही, तिने जॅकेट घातल्यामुळे मला तिची लाली दिसत होती.
  
  
  "पण आपण कुठे जाऊ शकतो?" तिने विचारले. “मी क्लबच्या वरच्या मजल्यावरील एका छोट्या खोलीत झोपलो ज्याची व्यवस्था रेमीने त्याच्या मित्रांसह, मालकांसह केली. तो घाबरला..."
  
  
  “...तुमच्या वडिलांचे अपहरण झाले आणि त्यांनी त्यांच्या अपहरणकर्त्यांना सहकार्य केले नाही, तर तुम्ही या यादीत पुढे असू शकता. तुझ्या वडिलांच्या सहकार्याला ओलिस ठेवले आहे." मी तिच्यासाठी ते पूर्ण केले.
  
  
  तिने होकार दिला. "नक्की. पण आम्ही आता क्लबमध्ये परत जाऊ शकत नाही. पोलिस तिथे असतील आणि पळून गेलेला शूटर पुन्हा दिसू शकेल.
  
  
  मी तिच्या खांद्यावर हात ठेवला आणि तिला दारापर्यंत नेले.
  
  
  "आम्ही क्लबजवळ कुठेही जाणार नाही," मी तिला आश्वासन दिले. "माझा एक मित्र आहे. अहमद असे त्याचे नाव असून तो एका बारचा मालक आहे. मी त्याच्यावर काही उपकार केले." मी त्याला फ्रेंच तुरुंगात जन्मठेपेपासून कसे वाचवले हे मी जोडू शकलो असतो, परंतु मी तसे केले नाही. "आता तो मला परत काही उपकार करणार आहे."
  
  
  "मग तुमचा खरोखर विश्वास आहे की मी मिशेल ड्युरोच आहे?" तिने विचारले. तिचा आवाज विनवणी करत होता.
  
  
  “नाही तर,” मी माझ्या जॅकेटच्या लेपल्समधील दृश्याकडे पाहत म्हणालो, जे आता घातलेल्या जाकीटपेक्षा खूप सुधारले होते, “तू एक मनोरंजक बदली आहेस.”
  
  
  मी दार उघडल्यावर ती माझ्याकडे पाहून हसली आणि आम्ही आत गेलो.
  
  
  "मला बरे वाटते," ती म्हणाली. "मला भीती वाटत होती..."
  
  
  तिने पुन्हा श्वास घेतला. तो एक गोंधळलेल्या किंचाळण्यापेक्षा जास्त होता.
  
  
  "तुझा चेहरा... तुझा चेहरा..."
  
  
  माझे तोंड घट्ट झाले. तेजस्वी चंद्रप्रकाशात, रेमी सेंट पियरेच्या रक्ताने झाकलेला माझा चेहरा, हात आणि शर्ट कसा असावा याची मी कल्पना करू शकत होतो. मी माझ्या पँटच्या खिशातून एक स्वच्छ रुमाल काढला, फ्लास्कमधून रमने तो ओला केला आणि शक्य तितके केले. मी पूर्ण केल्यावर, तिच्या चेहऱ्यावरील नियंत्रित भयपटाच्या रूपाने मी सांगू शकलो की मी अजूनही भयानक स्वप्नासारखे काहीतरी आहे.
  
  
  "चल," मी तिचा हात हातात घेत म्हणालो. “आम्हा दोघांना गरम आंघोळीची गरज आहे, पण ते थांबू शकते. काही तासांत येथे पोलिसांची फौज असेल."
  
  
  मी तिला बंदरापासून दूर, क्लबपासून दूर नेले. मी नेमके कुठे आहे हे कळण्यापूर्वीच मला अनेक ब्लॉक्स लागले. मग मला गिराना स्ट्रीट सापडला आणि अहमदच्या बारकडे जाणाऱ्या लांब वळणाच्या गल्लीत उजवीकडे वळलो. लघवी, ओल्या मातीचा आणि अर्ध्या कुजलेल्या भाज्यांचा वास, टँजियरमधील इतर गल्लीसारखा होता. आमच्या दोन्ही बाजूंनी सडलेली मातीची घरे अंधार आणि शांत होती. उशीर झाला होता. फक्त काही लोक आमच्यावरून पुढे गेले, परंतु जे निघून गेले त्यांनी एक झटकन नजर टाकली आणि डोके फिरवून शांतपणे पळ काढला. आम्हाला एक त्रासदायक चित्र मिळाले असेल: एक सुंदर आणि वक्र लांब केस असलेली मुलगी, फक्त अर्धपारदर्शक ब्लूमर आणि पुरुषाचे जाकीट घातलेली होती, तिच्यासोबत एक उदास माणूस होता, ज्याची त्वचा मानवी रक्ताने माखलेली होती. वाटसरूंनी सहजतेने आम्हाला टाळले: आम्हाला त्रास झाल्यासारखा वास येत होता.
  
  
  अहमदच्या बारनेही तेच केले.
  
  
  माराकेश लाउंज हा मदिनामधील सर्वात आलिशान, महागडा आणि ग्लॅमरस बार होता. हे एका श्रीमंत आणि अत्याधुनिक मोरोक्कन व्यावसायिकाला, तसेच जाणकार पर्यटकांना आवाहन केले होते ज्यांना चरस किंवा काल्पनिक पर्यटन सापळा नको होता. अहमद ते विकत घेण्यासाठी खूप दिवसांपासून पैसे साठवत होता आणि आता त्याने ते खूप काळजीपूर्वक वापरले. त्याने अर्थातच पोलिस संरक्षणाचे पैसे दिले, जसे त्याने कायद्याच्या पलीकडे असलेल्या इतर काही शक्तिशाली घटकांना दिले. परंतु बार हे अमली पदार्थ विक्रेते, व्यसनी, तस्कर आणि गुन्हेगारांचे आश्रयस्थान बनू नये याची खात्री करून त्यांनी कायद्याचा त्रास टाळला. त्याचे स्थान सुरक्षित करण्याचा एक भाग म्हणजे त्याची स्थापना: बार अंगणाच्या अगदी टोकाला होता. अंगणात एक उंच भिंत होती ज्यावर काँक्रीटचा तुटलेला काच आणि एक जड लाकडी दरवाजा होता. दारात बजर आणि इंटरकॉम होता. क्लायंट गुंजले, त्यांची नावे दिली आणि अहमद त्यांना किंवा त्यांना संदर्भ देणाऱ्या व्यक्तीला ओळखत असेल तरच प्रवेश दिला जात असे. एकदा अंगणात आल्यावर अहमदच्या सावध नजरेने त्यांची आणखी छाननी केली. त्यांची इच्छा नसल्यास, ते विक्रमी वेळेत रस्त्यावर सापडले. सकाळी बार बंद झाल्यावर, आंगणाचा दरवाजा आणि बारचा दरवाजा दोन्ही दुहेरी लॉक केलेले होते.
  
  
  बार बंद होता. पण अंगणाचा दरवाजा काही इंच उघडा होता.
  
  
  अहमद यांच्या मालकीची ही जागा मी सहा वर्षांत पाहिली नाही.
  
  
  "काय झाले?" - मला दारासमोर संकोच करताना पाहून मुलगी कुजबुजली.
  
  
  "मला माहित नाही," मी उत्तर दिले. "कदाचित काहीच नाही. कदाचित अहमद यशस्वीरित्या निष्काळजी आणि प्रासंगिक आहे. पण हा दरवाजा उघडता येणार नाही.”
  
  
  
  
  
  
  मी सावधपणे दरवाज्यातील फटीतून अंगणात पाहिले. बारमध्ये अंधार होता. हालचालीचे चिन्ह नाही.
  
  
  "आम्ही आत येऊ का?" - मुलीने अनिश्चितपणे विचारले.
  
  
  “चला जाऊया,” मी म्हणालो. “पण अंगणात नाही. आम्ही चमकदार चंद्रप्रकाशात असताना अंधारात लपलेल्या बारमध्ये असू शकेल अशा प्रत्येकासाठी आम्ही योग्य लक्ष्य कुठे नाही. ”
  
  
  "काय?"
  
  
  एकही शब्द न बोलता मी तिला खांद्याला धरून रस्त्यावर नेले. अहमदकडेही सुटकेचा मार्ग होता, जरी माझा तो एक्झिट म्हणून वापरण्याचा कोणताही हेतू नसला तरीही. किमान त्यात न वापरलेले गटार वाढणे समाविष्ट नाही. आम्ही कोपऱ्याजवळ आलो, रस्ता रिकामा असल्याची खात्री होईपर्यंत मी मुलीला क्षणभर धरून ठेवले, मग आम्ही उजवीकडे वळलो आणि शांतपणे रस्त्यावरील तिसऱ्या इमारतीकडे निघालो. "मोहम्मद फ्रांझी" आणि "मसाले आणि धूप" हे शब्द अरबी लिपीमध्ये दरवाजाच्या वरच्या फिकट, सोललेल्या चिन्हावर लिहिलेले होते. जड, गंजलेल्या धातूपासून बनवलेल्या दरवाजालाच कुलूप होते. पण माझ्याकडे चावी होती. गेल्या सहा वर्षांपासून माझ्याकडे आहे. प्रीमियरमध्ये अहमदने मला दिलेली ही भेट होती: मी टँजियरमध्ये असताना माझ्याकडे नेहमीच सुरक्षित घर असेल याची हमी. मी चावी वापरली, दार उघडले त्याच्या तेलकट, मूक बिजागरांवर आणि आमच्या मागे बंद केले. माझ्या शेजारी असलेली मुलगी थांबली आणि शिंकली.
  
  
  "तो वास," ती म्हणाली. "हा विचित्र वास काय आहे?"
  
  
  "मसाले," मी म्हणालो. "अरबी मसाले. गंधरस, लोबान, मिश्र धातु, आपण बायबलमध्ये वाचलेल्या सर्व गोष्टी. आणि बायबलबद्दल बोलताना..."
  
  
  मी बारीक मसाल्याच्या पिशव्या आणि उदबत्तीच्या पिशव्या मागे टाकून भिंतीच्या एका कोनाड्यात गेलो. तेथे, एका विस्तृतपणे सजवलेल्या कपड्यावर, इस्लामचा पवित्र ग्रंथ कुराणची प्रत ठेवा. एक मुस्लिम घुसखोर या ठिकाणी सर्वकाही लुटू शकतो, परंतु मी त्याला स्पर्श केलेल्या गोष्टींना तो स्पर्श करणार नाही. कोनाडा मध्ये वजन शिल्लक बदलून, विशिष्ट पृष्ठ उघडले. त्याच्या खाली आणि समोर, मजल्याचा काही भाग मागे सरकला.
  
  
  “गुप्त मार्गांबद्दल,” मी मुलीला तिचा हात धरून म्हणालो, “आम्ही नुकत्याच सोडलेल्या मार्गापेक्षा हे खूप चांगले आहे.”
  
  
  "मला माफ करा," मुलगी म्हणाली. "परमेश्वराने निक कार्टरला एका गुप्त टूरिस्ट क्लास पॅसेजमध्ये अडखळले.
  
  
  मी मनाने हसलो. ती फर्नांड ड्युरोचेरची मुलगी असो वा नसो, या मुलीकडे धैर्य होते. ती आधीच अर्ध्या अनुभवातून बरी झाली आहे ज्यामुळे अनेकांना अनेक महिने धक्का बसला असेल.
  
  
  "आम्ही कुठे जात आहोत?" ती माझ्या मागे कुजबुजली.
  
  
  “पॅसेज दोन घरांच्या आणि गल्लीच्या खाली जाते,” मी पेन्सिल फ्लॅशलाइटने एका अरुंद दगडी शाफ्टच्या बाजूने आमचा मार्ग उजळवत म्हणालो. "हे योग्य आहे ..."
  
  
  आम्ही दोघे अचानक थांबलो. पुढे एक गोंगाट करणारा आवाज आला, त्यानंतर किंकाळ्याचा आवाज येत होता.
  
  
  "हे काय आहे?" - मुलगी आग्रहाने कुजबुजली, तिचे उबदार शरीर पुन्हा माझ्यावर दाबले.
  
  
  मी थोडा वेळ ऐकून घेतलं आणि मग तिला आग्रह केला.
  
  
  "काळजी करण्यासारखे काही नाही," मी म्हणालो. "फक्त उंदीर."
  
  
  "उंदीर!" तिने मला थांबवले. "मी करू शकत नाही..."
  
  
  मी तिला पुढे ओढले.
  
  
  “आमच्याकडे आता स्वादिष्ट पदार्थांसाठी वेळ नाही,” मी म्हणालो. "काहीही असेल तर, ते आम्हाला त्यांच्यापेक्षा जास्त घाबरतात."
  
  
  "मला शंका आहे."
  
  
  मी उत्तर दिले नाही. उतारा संपला. आम्ही एक लहान, उंच दगडी जिना चढून वर गेलो. पुढे, भिंतीमध्ये, पाच फूट व्यासाच्या वाइन बॅरलचा शेवट होता. मी त्यावर एक स्पॉटलाइट दाखवला, ट्रंकभोवती एक पातळ तुळई घड्याळाच्या उलट दिशेने चालवली आणि वरच्या बाजूला चौथा रॉड सापडला. मी त्याला ढकलले. उघडे टोक उघडले. अगदी वरच्या टोकाला असलेल्या एका लहानशा डब्याशिवाय बॅरल रिकामे होते, ज्यामध्ये अनेक गॅलन वाइन होते, ज्याचा वापर बॅरल रिकामा असल्याचा संशय घेऊन कोणालाही फसवण्यासाठी वापरला जाऊ शकतो.
  
  
  मी मुलीकडे वळलो. तिने स्वतःला ओलसर भिंतीवर दाबले, आता तिच्या क्षुल्लक सूटमध्ये थरथरत होती.
  
  
  “इथेच थांबा,” मी म्हणालो. “मी तुझ्यासाठी परत येईन. मी परत आलो नाही तर अमेरिकन दूतावासात जा. त्यांना सांगा की तुम्ही डेव्हिड हॉकशी AX येथे संपर्क साधावा. त्यांना ते सांगा, पण आणखी काही नाही. हॉकशिवाय कोणाशीही बोलू नका. समजले? "
  
  
  "नाही," ती पटकन म्हणाली. "मी तुझ्याबरोबर जाईन. मला इथे एकटे राहायचे नाही."
  
  
  "विसरून जा," मी कुरवाळत म्हणालो. "फक्त चित्रपटांमध्येच तू माझ्याबरोबर जाण्यापासून दूर जाऊ शकतेस." काही समस्या असल्यास, आपण फक्त हस्तक्षेप कराल. असो,” मी माझे बोट तिच्या हनुवटी आणि मानेवर फिरवले. "तू खूप सुंदर आहेस तुझे डोके फाडून फिरण्यास."
  
  
  तिने पुन्हा विरोध करण्यापूर्वी, मी बॅरलच्या शेवटी पोहोचलो आणि माझ्या मागे झाकण मारले. हे लगेच उघड झाले की बॅरेलचा वापर पुतळा म्हणून होण्यापूर्वी वाइन साठवण्यासाठी केला गेला होता. उरलेल्या वासाने मला चक्कर आली. मी एक क्षण थांबलो, शांत झालो, मग दूरच्या टोकापर्यंत रेंगाळलो आणि ऐकले.
  
  
  
  
  सुरुवातीला मला काहीच ऐकू आले नाही. शांतता. मग काही अंतरावर आवाज आला. किंवा कमीतकमी आवाज जे आवाज असू शकतात. ते विकृत झाल्याशिवाय, आणि जवळजवळ अमानवीय गुणाने मला सांगितले की विकृती फक्त अंतरामुळे झाली नाही.
  
  
  मी थोडा वेळ संकोच केला, मग धोका पत्करण्याचा निर्णय घेतला. हळू हळू, काळजीपूर्वक, मी बॅरेलच्या टोकावर दाबले. ते शांतपणे उघडले. विल्हेल्मिना हातात घेऊन मी तयार झालो.
  
  
  काहीही नाही. गडद. शांतता. पण भिंतीच्या उंच चौकोनी खिडकीतून येणाऱ्या अंधुक चंद्रप्रकाशात, मी वाईन बॅरल्सचे मोठे आकार आणि वाईनच्या बाटल्यांसाठी शेल्फ् 'चे लाकडी टियर बनवू शकलो. उत्तर आफ्रिकेतील उत्तम वाइनचा उत्तम संग्रह असलेले अहमदचे वाइन तळघर सकाळच्या या वेळी अगदी सामान्य वाटत होते.
  
  
  मग मला पुन्हा आवाज ऐकू आला.
  
  
  ते सुंदर नव्हते.
  
  
  मी बॅरेलमधून बाहेर पडलो, ते माझ्या मागे काळजीपूर्वक बंद केले आणि वाइनच्या तळघराच्या प्रवेशद्वाराला तयार केलेल्या मेटल बारच्या दिशेने दगडी फरशी ओलांडली. माझ्याकडेही त्यांच्यासाठी चावी होती आणि मी गप्प बसलो. बारच्या पायऱ्यांकडे जाणाऱ्या दालनात अंधार होता. पण कॉरिडॉरच्या पलीकडच्या खोलीतून प्रकाशाचा मंद पिवळा आयत आला.
  
  
  आणि आवाज.
  
  
  त्यापैकी तीन होते. दुसरे म्हणजे, आता मी त्या व्यक्तीला ओळखले. मी ते बोलत असलेली भाषा देखील ओळखू शकलो - फ्रेंच. तिसरा - ठीक आहे, त्याचे आवाज प्राणीवादी होते. वेदनेतील प्राण्याचा आवाज.
  
  
  माझे शरीर भिंतीवर दाबून मी प्रकाशाच्या आयताकडे सरकलो. आवाज अधिक मोठा झाला, प्राणी अधिक वेदनादायक वाटतो. जेव्हा मी दारापासून काही इंचांवर होतो, तेव्हा मी माझे डोके पुढे टेकवले आणि दरवाजा आणि फ्रेममधील दरीतून पाहिले.
  
  
  जे पाहिलं ते माझ्या पोटात वळलं. आणि मग त्याने मला रागाने दात घासायला लावले.
  
  
  अहमद नग्न होता, त्याच्या मनगटांना मांसाच्या हुकने बांधले होते ज्यातून त्याला निलंबित करण्यात आले होते. त्याचे धड जळलेली कातडी, स्नायू आणि नसा यांचा काळपट भंगार होता. त्याच्या तोंडातून आणि डोळ्यांच्या कप्प्यांमधून रक्त वाहत होते. मी पाहिल्याप्रमाणे, दोघांपैकी एकाने सिगारची टोक लाल होईपर्यंत श्वासात घेतली, नंतर अहमदच्या बाजूने, त्याच्या हाताखालील कोमल मांसाविरुद्ध निर्दयपणे दाबली.
  
  
  अहमद ओरडला. फक्त तो यापुढे खरी किंचाळू शकत नव्हता. फक्त वेदनांचे हे गुरगुरणारे अमानवी आवाज.
  
  
  त्याची पत्नी अधिक भाग्यवान होती. ती माझ्यापासून काही फूट अंतरावर पडली होती. तिचा गळा इतका खोल आणि रुंद कापला गेला होता की तिचे डोके तिच्या मानेपासून जवळजवळ वेगळे झाले होते.
  
  
  सिगारचे टोक पुन्हा अहमदच्या शरीरावर दाबले गेले. त्याचे शरीर आक्षेपार्हपणे वळवळले. मी त्याच्या तोंडातून येणारे आवाज ऐकू नये आणि त्याच वेळी बाहेर पडणारे रक्त पाहण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  “अहमद, तू अजूनही मूर्ख आहेस,” सिगार घेतलेला माणूस म्हणाला. “तुला वाटतं की तू अजून बोलायला नकार दिलास तर आम्ही तुला मरू देऊ. पण मी तुम्हाला खात्री देतो की तुम्ही जिवंत राहाल - आणि जिवंत राहण्याचा खेद वाटतो - जोपर्यंत आमची तुमची इच्छा आहे - जोपर्यंत तुम्ही आम्हाला सांगू नका, मला जाणून घ्यायचे आहे."
  
  
  अहमद काहीच बोलला नाही. मला शंका आहे की त्याने त्या माणसाचे शब्द ऐकले देखील आहेत. या लोकांच्या विचारापेक्षा तो मृत्यूच्या खूप जवळ होता.
  
  
  “अलोर्स, हेन्री,” मार्सेलच्या मूळ रहिवासी असलेल्या दुसऱ्या कुशल फ्रेंचमध्ये म्हणाला, “हे घृणास्पद कृत्य नष्ट केले जाऊ शकते का?”
  
  
  मी पुरेसे पाहिले आहे. मी एक पाऊल मागे घेतले, माझी सर्व शक्ती केंद्रित केली आणि लाथ मारली. दाराचा कडीकोयंडा तोडून खोलीत घुसली. मी त्यासाठी बाहेर उड्डाण केले. आणि दोघे जण वळताच माझ्या बोटाने विल्हेल्मिनाचा ट्रिगर दाबला. सिगार असलेल्या माणसाच्या कपाळावर एक चमकदार लाल वर्तुळ दिसू लागले. तो मागे वळून पुढे सरसावला. तो जमिनीवर आदळण्यापूर्वी तो एक प्रेत होता. मी दुसऱ्या गोळीने दुसऱ्या माणसाची एका स्प्लिट सेकंदात सुटका करू शकलो असतो, परंतु माझ्याकडे त्याच्यासाठी इतर योजना होत्या. त्याचा हात त्याच्या डाव्या हाताखाली असलेल्या .38 कॅलिबरच्या रिव्हॉल्व्हरपर्यंत पोहोचण्याआधी, विल्हेल्मिना गायब झाला आणि ह्यूगो माझ्या हातात सरकला. स्टीलच्या ब्लेडचा एक तेजस्वी फ्लॅश हवेत चमकला आणि ह्यूगोची टीप दुसऱ्या माणसाच्या हाताच्या कंडरातून व्यवस्थित कापली गेली. हाताला धरून तो ओरडला. पण तो भित्रा नव्हता. त्याचा उजवा हात रक्ताळलेला आणि निरुपयोगी असूनही तो माझ्याकडे धावला. बाजूला जाण्यापूर्वी तो फक्त काही इंच दूर होईपर्यंत मी मुद्दाम थांबलो. मी त्याला कवटीवर कोपर टेकवले कारण त्याचे शरीर, आता पूर्णपणे नियंत्रणाबाहेर, माझ्यावरून उडून गेले. शरीराचा उर्वरित भाग जमिनीवर आदळल्याने त्याचे डोके वर आले. तो पडताच, मी त्याला तोंड वर केले आणि त्याच्या रक्ताळलेल्या हाताच्या उघडलेल्या सायटिक मज्जातंतूवर दोन बोटे दाबली. त्याच्या घशातून बाहेर पडलेल्या किंकाळ्याने मला जवळजवळ बधिर केले.
  
  
  "तू कोणासाठी काम करतोस?" मी चिडलो. "तुला कोणी पाठवले?"
  
  
  त्याने माझ्याकडे टक लावून पाहिलं, वेदनेने डोळे विस्फारले.
  
  
  "तुला कोणी पाठवले?" - मी पुन्हा मागणी केली.
  
  
  त्याच्या डोळ्यातली भीती जबरदस्त होती, पण तो काहीच बोलला नाही. मी पुन्हा सायटॅटिक नर्व्ह दाबली. तो किंचाळला आणि त्याचे डोळे परत त्याच्या डोक्यात गेले.
  
  
  
  
  
  “बोल, शाप आहे,” मी जोरात म्हणालो. “तुम्ही न बोलल्यास तुमचे काय होईल याच्या तुलनेत अहमदला जे आनंद वाटले. आणि फक्त लक्षात ठेवा, अहमद माझा मित्र होता.
  
  
  क्षणभर त्याने फक्त माझ्याकडे पाहिलं. मग, तो काय करत आहे हे मला कळण्याआधीच, त्याचे जबडे वेगाने आणि रागाने हलत होते. मला एक मंद कर्कश आवाज ऐकू आला. त्या माणसाचे शरीर ताणले गेले आणि त्याचे तोंड हसू आले. मग शरीर पडले, गतिहीन. कडू बदामाचा मंद वास माझ्या नाकातोंडात पोहोचला.
  
  
  दातांमध्ये सुसाईड कॅप्सूल लपवली. "तू बोलण्यापूर्वी मरा," त्यांनी त्याला सांगितले - ते कोणीही होते - आणि तसे त्याने केले.
  
  
  मी त्याचे शरीर दूर ढकलले. अहमदकडून ऐकू येणारे मंद आक्रोश माझ्या आतून बाहेर पडत होते. मी ह्यूगोला जमिनीवरून उचलले आणि त्याचे शरीर माझ्या डाव्या हातात घेऊन माझ्या मित्राचे बंधन तोडले. मी शक्य तितक्या हळूवारपणे त्याला जमिनीवर ठेवले. त्याचा श्वास उथळ आणि कमकुवत होता.
  
  
  “अहमद,” मी हळूच म्हणालो. "अहमद, माझा मित्र."
  
  
  तो ढवळला. एक हात माझ्या हाताला धरला. आश्चर्यकारकपणे, दमलेल्या, रक्ताळलेल्या तोंडावर हसण्यासारखे काहीतरी दिसले.
  
  
  "कार्टर," तो म्हणाला. "माझा मित्र."
  
  
  "अहमद, ते कोण आहेत?"
  
  
  “सेंट-पियरने पाठवलेल्या विचाराने... बार बंद झाल्यानंतर त्यांच्यासाठी दरवाजे उघडले. कार्टर... ऐका..."
  
  
  त्याचा आवाज क्षीण झाला. मी तोंडात डोके टेकवले.
  
  
  "मी दोन आठवड्यांपासून तुमच्याशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न करत आहे... इथे काहीतरी चालू आहे... आमचे जुने मित्र..."
  
  
  तो खोकला. त्याच्या ओठातून रक्ताचा एक ओघळ वाहत होता.
  
  
  “अहमद,” मी म्हणालो. "मला सांग."
  
  
  “माझी बायको,” तो कुजबुजला. "ती ठीक आहे ना?"
  
  
  त्याला सांगण्यात काही अर्थ नव्हता.
  
  
  "ती ठीक आहे," मी म्हणालो. "मी नुकतेच भान गमावले."
  
  
  "चांगली... बाई," तो कुजबुजला. “मी नरकासारखा लढलो. कार्टर... ऐका..."
  
  
  मी जवळ झुकलो.
  
  
  “... प्रयत्न केला... तुमच्याशी संपर्क साधायचा, मग सेंट पियरे. आमचे जुने मित्र... हरामखोर... त्यांनी कुणालातरी पळवून नेल्याचे ऐकले..."
  
  
  "कोणाचं अपहरण झालं?"
  
  
  "मला माहीत नाही... पण... आधी मी त्याला इथे घेऊन आलो, टँगियर, मग..."
  
  
  मी क्वचितच शब्द काढू शकलो.
  
  
  "मग कुठे, अहमद?" - मी तातडीने विचारले. "त्यांनी त्याला टँगियर नंतर कुठे नेले?"
  
  
  त्याच्या अंगावर उबळ आली. त्याचा हात माझ्या हातावरुन सरकला. विकृत तोंडाने बोलण्याचा शेवटचा हताश प्रयत्न केला.
  
  
  "...बिबट्या..." तो म्हणत असल्यासारखे वाटत होते. -...बिबट्या...मोती..."
  
  
  मग: "व्हल्कन, कार्टर... ज्वालामुखी..."
  
  
  त्याचे डोके बाजूला पडले आणि त्याचे शरीर शिथिल झाले.
  
  
  अहमद जुलिबी, माझा मित्र, मरण पावला.
  
  
  त्याने माझ्या सेवेची परतफेड केली. आणि मग थोडे अधिक.
  
  
  आणि त्याने मला वारसा दिला. शब्दांचा एक रहस्यमय संच.
  
  
  बिबट्या.
  
  
  मोती.
  
  
  आणि तोच शब्द जो रेमी सेंट-पियरने या पृथ्वीवर शेवटच्या वेळी बोलला:
  
  
  ज्वालामुखी.
  
  
  
  तिसरा अध्याय.
  
  
  जेव्हा मी मुलीला रिकाम्या वाईन बॅरलमधून तळघरात नेले तेव्हा ती थरथरत होती. मी तिच्या डोळ्यांतून सांगू शकलो की ती थंडीमुळे भीतीने इतकी नव्हती.
  
  
  "काय झाले?" - तिने माझा हात ओढत विनवणी केली. “मी शॉट्स ऐकले. कोणी जखमी आहे का?
  
  
  “चार,” मी म्हणालो. “प्रत्येकजण मेला आहे. दोन माझे मित्र होते. बाकीचे घाणेरडे होते. एक विशिष्ट प्रकारची घाण."
  
  
  "एक विशेष प्रकार?"
  
  
  मी तिला कॉरिडॉरच्या खाली खोलीत नेले जिथे अहमद आणि त्याची पत्नी त्यांच्या छळ करणाऱ्या, त्यांच्या खुनींच्या शेजारी मृतावस्थेत पडले होते. क्लब हत्याकांडानंतर तिला पुरेसे शिक्षण मिळाले नसले तरी आपण कोणत्या प्रकारच्या लोकांशी वागत आहोत हे तिने पाहावे अशी माझी इच्छा होती.
  
  
  “बघा,” मी उदासपणे म्हणालो.
  
  
  तिने आत पाहिले. तिचे तोंड उघडले आणि ती फिकट झाली. थोड्या वेळाने ती हॉलवेच्या अर्ध्या रस्त्याने खाली वाकली आणि हवेसाठी श्वास घेत होती.
  
  
  मी बोललो. "मला काय म्हणायचे ते पहा?"
  
  
  "कोण... ते कोण आहेत? का…"
  
  
  “दोन मोरोक्कन माझे मित्र आहेत, अहमद आणि त्याची पत्नी. इतर दोन ते लोक आहेत ज्यांनी त्यांचा छळ केला आणि त्यांना ठार मारले.”
  
  
  "पण का?" तिने विचारले, शॉकने तिचा चेहरा अजूनही पांढरा आहे. "ते कोण आहेत? त्यांना काय हवे होते?
  
  
  “त्याच्या मृत्यूच्या काही काळापूर्वी, अहमदने मला सांगितले की तो अनेक आठवड्यांपासून माझ्याशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न करत होता. त्याला कळले की इथे टँगियरमध्ये काहीतरी घडत आहे. कोणीतरी अपहरण करून येथे आणले होते. कोणतीही घंटा वाजवा. ? "
  
  
  तिचे डोळे विस्फारले.
  
  
  “अपहरण? तुम्हाला म्हणायचे आहे - ते माझे वडील असू शकतात?
  
  
  “रेमी सेंट-पियरेला असे वाटले असेल. कारण जेव्हा अहमद माझ्यापर्यंत पोहोचू शकला नाही, तेव्हा त्याने सेंट-पियरशी संपर्क साधला. रेमीने तुला आणि मला इथे का आणले यात शंका नाही.
  
  
  "अहमदशी बोलायचं?"
  
  
  मी सहमती दर्शविली.
  
  
  “पण अहमद कोणाशीही बोलू शकण्याआधीच ते दोघे त्याच्याकडे आले. त्यांनी स्वत:ची ओळख सेंट-पियरेचे दूत म्हणून केली, याचा अर्थ त्यांना माहित होते की अहमद रेमीशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न करत आहे. त्यांना अहमदला काय माहित आहे आणि त्याने प्रत्यक्षात काय संदेश दिला हे शोधायचे होते."
  
  
  
  .
  
  
  "पण ते कोण होते?"
  
  
  मी तिचा हात धरला आणि तिला कॉरिडॉरच्या खाली नेले. बारकडे जाणाऱ्या पायऱ्या चढून वर जाऊ लागलो.
  
  
  "अहमद त्यांना 'आमचे जुने मित्र' म्हणत," मी म्हणालो. “पण त्याचा अर्थ मैत्रीपूर्ण मित्र नव्हता. त्याच्या हत्येच्या काही काळापूर्वी, रेमी सेंट-पियरने तुमच्या वडिलांच्या बेपत्ता होण्यामागे कदाचित त्या लोकांचा संदर्भ देण्यासाठी तेच शब्द वापरले. हे लोक RENARD मध्ये घुसखोरी करण्याच्या स्थितीत आहेत आणि योग्य क्षणी त्याचे अपहरण करण्यासाठी त्याच्या वडिलांबद्दल पुरेशी माहिती मिळाल्याबद्दल त्याने काहीतरी सांगितले."
  
  
  मुलगी थांबली. "ते सेंट पियरेला शोधून त्याला मारण्यातही यशस्वी झाले," ती हळूच म्हणाली. "आम्हा दोघांना मारता आले असते तेव्हा त्याला मार."
  
  
  मी सहमती दर्शविली. “फ्रेंच सरकारमधील अनेक स्त्रोतांकडून अंतर्गत माहिती. ते काय आणि कोण देते?
  
  
  आमचे डोळे भेटले.
  
  
  "ओएएस," ती सहज म्हणाली.
  
  
  "ते बरोबर आहे. एका गुप्त लष्करी संघटनेने राष्ट्राध्यक्ष डी गॉलच्या विरोधात बंड पुकारले होते आणि त्यांना मारण्याचा अनेकवेळा प्रयत्न केला होता. रेमी आणि मी त्यांच्या विरोधात एकत्र काम केले होते. अहमदला एक मुलगा होता जो डी गॉलचा अंगरक्षक म्हणून काम करत होता, एका मुलाने त्याला मारले होते. हत्येच्या प्रयत्नांना आम्ही रोखले नाही हे आम्हाला नेहमीच ठाऊक होते.
  
  
  "आणि अजूनही उच्च दर्जाचे समर्थक आहेत," तिने फॉर्म पूर्ण केला.
  
  
  "पुन्हा बरोबर."
  
  
  "पण त्यांना माझ्या वडिलांकडून काय हवे आहे?"
  
  
  "ते," मी म्हणालो, "आम्ही शोधणार असलेल्या गोष्टींपैकी एक आहे."
  
  
  मी बारमधून बाकीच्या पायऱ्या चढून वर गेलो आणि घराच्या मागच्या बाजूला अहमदच्या राहत्या घराचा दरवाजा उघडला.
  
  
  "पण कसे?" माझ्या मागे असलेली मुलगी म्हणाली. “आमच्याकडे काय माहिती आहे? तुझा मित्र मरण्यापूर्वी तुला काही बोलला होता का?”
  
  
  मी बेडरूमसमोर थांबलो.
  
  
  “त्याने मला काही गोष्टी सांगितल्या. मी तुम्हाला त्यापैकी काहीही सांगणार नाही. निदान सध्या तरी."
  
  
  "काय? पण का?" ती चिडली होती. “माझ्या वडिलांचेच अपहरण झाले होते, नाही का? मला नक्कीच विचार करावा लागेल..."
  
  
  "तू डुरोचची मुलगी आहेस याचा कोणताही खरा पुरावा मला दिसला नाही." मी बेडरूमचा दरवाजा उघडला. “मला खात्री आहे की तुला आंघोळ करावी लागेल आणि माझ्याप्रमाणेच बदल करावे लागतील. अहमदला एक मुलगी आहे जी पॅरिसमध्ये शाळेत जाते. तुम्ही तिचे कपडे कपाटात शोधावे. ती कदाचित जवळ येईल. तू आता जे घातले आहेस ते मला आवडत नाही."
  
  
  ती लाजली.
  
  
  "पाणी गरम असले पाहिजे," मी म्हणालो. “मदीनामध्ये अहमदकडे एकमेव आधुनिक प्लंबिंग आहे. त्यामुळे मजा करा. मी काही मिनिटांत परत येईन."
  
  
  तिने एकही शब्द न बोलता आत जाऊन दरवाजा बंद केला. ती जिथे राहते तिथे मी तिला मारले - तिची स्त्रीलिंगी व्यर्थता. मी बारमध्ये परतलो आणि फोन उचलला. पाच मिनिटांनंतर मी तीन कॉल केले: एक फ्रान्सला, एक एअरलाइनला आणि एक होकूला. जेव्हा मी बेडरूममध्ये परतलो तेव्हा बाथरूमचा दरवाजा अजूनही बंद होता आणि मला शॉवरचा आवाज ऐकू येत होता. मी अहमदचा एक झगा पकडला आणि हॉलवेमधून दुसऱ्या बाथरूममध्ये जाताना माझे बूट आणि मोजे काढून टाकले. गरम शॉवरने मला जवळजवळ पुन्हा मानवी वाटले. यावेळी मी बेडरूममध्ये परतलो तेव्हा बाथरूमचा दरवाजा उघडा होता. मुलीला अहमदच्या मुलीचा एक झगा सापडला आणि त्याने तो घातला. परिधान करण्यासारखे काहीच नव्हते आणि जे काही होते ते फक्त झाकलेले नव्हते यावर जोर दिला. जे झाकले नव्हते ते चांगले होते.
  
  
  “निक,” ती म्हणाली, “आता आपण काय करू? कोणीतरी येऊन ते मृतदेह शोधण्यापूर्वी आपण येथून निघून जावे का?
  
  
  तिने पलंगावर बसून तिचे लांब दाट काळे केस विंचरले. मी तिच्या शेजारी बसलो.
  
  
  "अजून नाही," मी म्हणालो. "मी कशाची तरी वाट पाहत आहे."
  
  
  "आम्हाला किती वेळ वाट पाहावी लागेल?"
  
  
  "काही दिवस नाही."
  
  
  तिने माझ्याकडे बाजूला नजर टाकली. "मला वाट पाहणे आवडत नाही," ती म्हणाली. ती म्हणाली, “कदाचित आम्हाला वेळ वाढवण्याचा मार्ग सापडेल. तिच्या आवाजात एक खास स्वर होता, कर्कश, मंद स्वर. शुद्ध कामुकतेचा स्वर. तिच्या पांढऱ्या मऊ देहाचा ताजेपणा मला जाणवला.
  
  
  "तुम्हाला तुमचा वेळ कसा घालवायला आवडेल?" मी विचारले.
  
  
  तिने आपले हात तिच्या डोक्याच्या वर उचलले आणि तिच्या स्तनांचे भरपूर आकृतिबंध पसरवले.
  
  
  ती काहीच बोलली नाही, पण खालच्या पापण्यांवरून माझ्याकडे पाहत होती. मग, एका गुळगुळीत हालचालीत, तिने तिचा झगा मागे खेचला आणि हळू हळू तिचा तळहात तिच्या मांडीच्या आतील मखमली त्वचेसह तिच्या गुडघ्यापर्यंत चालवला. तिने डोळे खाली केले आणि हालचालीची पुनरावृत्ती करत हाताचा पाठलाग केला. "निक कार्टर," ती हळूवारपणे म्हणाली. "नक्कीच, तुमच्यासारख्या व्यक्तीने स्वतःला जीवनातील काही आनंद मिळू शकतो."
  
  
  "जसे?" मी विचारले. मी माझे बोट तिच्या डोक्याच्या मागच्या बाजूने चालवले. ती थरथर कापली.
  
  
  "उदाहरणार्थ..." तिचा आवाज आता कर्कश झाला होता, तिचे डोळे मिटले कारण ती माझ्याकडे जोरदारपणे झुकली आणि माझ्याकडे वळली. "जसे की हे..."
  
  
  
  
  हळुहळु, तीव्र कामुकतेने, तिच्या तीक्ष्ण नखांनी माझ्या पायांच्या त्वचेवर हलकेच ओरखडे काढले. तिचे तोंड पुढे गेले आणि तिचे पांढरे दात माझे ओठ चावत होते. मग तिची जीभ माझ्या दिशेने वळवली. तिचा श्वास वारंवार गरम होत होता. मी तिला पलंगावर दाबले आणि तिच्या शरीराचे जड, पूर्ण वक्र माझ्या खाली विलीन झाले. मी माझे आणि आमचे शरीर एकमेकांशी जोडले असता तिने उत्सुकतेने तिचा झगा फेकून दिला.
  
  
  "ओह, निक!" तिने श्वास घेतला. "अरे देवा! निक!"
  
  
  तिच्या शरीराचे गुप्त स्त्रीलिंगी कोपरे माझ्यासमोर उघड झाले. मी तिचे मांस चाखले, तिच्या कुशीवर स्वार झाले. ती सगळी ओली झाली होती. तिचे तोंड तिच्या मांसासारखे गरम होते. ती सर्वत्र जळली - माझ्यात विलीन झाली. आम्ही वावटळीसारखे एकत्र आलो, तिचे शरीर कमानदार आणि माझ्या लयीत धडकत होते. जर तिचे नृत्य गरम होते, तर तिची लव्हमेकिंग टॅन्जियरला जाळून टाकण्यासाठी पुरेशी होती. मला तो प्रकार जळायला हरकत नव्हती. आणि आग विझल्यानंतर काही मिनिटांनी ती पुन्हा भडकली. आणि पुन्हा. ती एक परिपूर्ण स्त्री होती आणि पूर्णपणे सोडून दिली होती. इच्छेने ओरडणे आणि नंतर समाधानाने.
  
  
  सर्व गोष्टींचा विचार केला असता, फोन वाजण्याची प्रतीक्षा करणे हा एक चांगला मार्ग होता.
  
  
  * * *
  
  
  पहाटे हाक आली. मी स्वतःला अधीरतेपासून मुक्त केले, अजूनही हातपाय मागत आहेत आणि थंड दगडी फरशी ओलांडून बारकडे निघालो. संभाषण दोन मिनिटांपेक्षा कमी काळ चालले. मग मी बेडरूममध्ये परतलो. झोपलेल्या पण भुकेल्या डोळ्यांनी तिने माझ्याकडे पाहिलं. तिने तिचे हात माझ्याकडे वाढवले, तिचे सुंदर शरीर मला मेजवानी चालू ठेवण्यासाठी आमंत्रित करत होते.
  
  
  " मी नाही म्हणालो." माझ्याकडे तीन प्रश्न आहेत ज्यांची उत्तरे तुम्ही बरोबर द्या आणि मला कळेल की तुम्ही मिशेल ड्युरोच आहात."
  
  
  तिने डोळे मिचकावले, मग सरळ बसले.
  
  
  "विचा," ती म्हणाली, तिचा स्वर अचानक व्यवसायासारखा झाला.
  
  
  "प्रथम: लहानपणी तुमचा पहिला पाळीव प्राणी कोणता रंग होता?"
  
  
  "तपकिरी". - ती लगेच म्हणाली. "तो एक हॅमस्टर होता."
  
  
  "दोन: तुझ्या पंधराव्या वाढदिवशी तुझ्या वडिलांनी तुला कोणती भेट दिली?"
  
  
  "नाही. तो विसरला. दुसऱ्या दिवशी त्याने माझ्यासाठी हरवलेला वेळ भरून काढण्यासाठी मोटारसायकल आणली.”
  
  
  मी सहमती दर्शविली.
  
  
  “आतापर्यंत खरे आहे. दुसरा. तू बारावीत असताना बोर्डिंग स्कूलमधील तुझ्या जिवलग मित्राचे नाव काय होते?”
  
  
  "टी," ती लगेच म्हणाली. "कारण ती इंग्लिश होती आणि तिला नेहमी जेवणानंतर चहा हवा होता."
  
  
  मी बेडच्या काठावर जाऊन बसलो.
  
  
  "ठीक आहे?" ती म्हणाली. "आता माझ्यावर विश्वास आहे का?"
  
  
  “RENARD च्या मते, हे तुम्हाला मिशेल ड्युरोच बनवते कोणत्याही वाजवी शंका पलीकडे. आणि RENARD साठी जे चांगले आहे ते माझ्यासाठी पुरेसे आहे.”
  
  
  तिने हसले, मग जांभई दिली आणि तिचे हात तिच्या डोक्यावर वर केले.
  
  
  मी म्हणालो, “कपडे घालण्याची वेळ आली आहे. “तुम्ही आणि मी विमानात जाणार आहोत. डेव्हिड हॉक नावाच्या माणसाला तुमच्याशी बोलायचे आहे. आणि माझ्यासोबत."
  
  
  तिचे डोळे पुन्हा व्यवसायासारखे झाले. तिने शांतपणे होकार दिला आणि अंथरुणातून खाली सरकली. ती तिच्या कपाटातल्या कपड्यांमधून पाहू लागली. मी तिच्या भव्य नग्न शरीराकडे पाहिल्याप्रमाणे मी कठोरपणे गिळले. असे काही वेळा असतात जेव्हा नॉन-नॉनसेन्स सीक्रेट एजंट असणे सोपे नसते.
  
  
  "आणखी एक प्रश्न," मी म्हणालो.
  
  
  तिचे रूपांतर झाले आहे. मी पुन्हा गिळले.
  
  
  "कसे," मी विचारले, "फर्नांड ड्युरोइफची मुलगी माझ्या आयुष्यात पाहिलेला सर्वात कामुक बेली डान्स करायला शिकली का?" धडे?"
  
  
  ती हसली. तिचा आवाज चार सप्तक सोडला.
  
  
  "अरे नाही," ती म्हणाली. "फक्त प्रतिभा. नैसर्गिक प्रतिभा."
  
  
  मला मान्य करावे लागले.
  
  
  
  अध्याय चार
  
  
  एअर मारोकची टँजियरहून सकाळची जलद, आरामदायी आणि सोयीस्कर फ्लाइट आहे, जे माद्रिदला आरामदायी जेवणासाठी वेळेत पोहोचते, तितक्याच वेगवान, आरामदायी आणि सोयीस्कर दुपारच्या फ्लाइटने आयबेरियामार्गे न्यूयॉर्कला जाण्यापूर्वी.
  
  
  पर्यटकांसाठी महाग. व्यावसायिकांसाठी उत्तम. मुत्सद्दींसाठी उत्कृष्ट.
  
  
  गुप्तहेरांसाठी वाईट.
  
  
  आम्ही मल्गाला जाण्यासाठी संथ, जुन्या आणि खडबडीत विमानात चढलो, जिथे सेव्हिलला जाण्याच्या दुसऱ्या संथ, जुन्या आणि निश्चितपणे रिकेट्य विमानात बसण्यापूर्वी तीन तास गरम विमानतळाबाहेर बसलो, जेथे आम्ही बोर्डात जाण्यापूर्वी ती धुळीने माखलेली, घामाने भिजलेली संध्याकाळ होती. नाइससाठी एक आश्चर्यकारक फ्लाइट. तिथे जेवण चांगले झाले आणि आम्ही पॅरिसला जे विमान घेतले ते एअर फ्रान्स डीसी-8 होते. पॅरिसमधील खाद्यपदार्थ आणखी चांगले होते जर आम्ही दोघेही त्याचा खरोखर आनंद घेण्यास थकलो नसतो; आणि एअर फ्रान्स 747 ते न्यू यॉर्क, जे आम्ही सकाळी सात वाजता चढलो, ते आरामदायक आणि वक्तशीर होते. तथापि, आम्ही जेएफके येथे उतरलो तोपर्यंत, माझी मोहक हॉट बेली डान्सर एक दमलेली आणि चिडचिड करणारी मुलगी बनली होती जी स्वच्छ पलंग आणि झोपेशिवाय इतर कोणत्याही गोष्टीबद्दल विचार करू शकत नव्हती - किंवा बोलू शकत नव्हती, त्याबद्दल कोणतीही हालचाल नव्हती.
  
  
  “तू झोपला होतास,” आम्ही विमानातून टर्मिनलकडे उतरत असताना ती आरोप करत म्हणाली.
  
  
  
  
  
  
  "प्रत्येक वेळी विमानाने उड्डाण केले, तेव्हा तुम्ही स्विच बंद केल्यासारखे झोपलात आणि आम्ही उतरेपर्यंत बाळासारखे झोपले. ते खूप कार्यक्षम आहे. तुम्ही माणूस नाही, तुम्ही एक मशीन आहात."
  
  
  “एक मिळवलेली प्रतिभा,” मी म्हणालो. “जगण्यासाठी आवश्यक. जर मी आराम करण्यासाठी आरामदायी पलंगांवर अवलंबून राहिलो असतो, तर मी खूप आधीच निघून गेले असते.”
  
  
  ती म्हणाली, “ठीक आहे, मी कायमची निघून जाणार आहे,” ती म्हणाली, “जर मी अंथरुणावर जाऊ शकत नाही. नाही का..."
  
  
  “नाही,” मी ठामपणे म्हणालो. "आम्ही करू शकत नाही. प्रथम, आपण सामानाची काळजी घेतली पाहिजे."
  
  
  “अरे,” ती कुरकुरली, “आमचे सामान घे. नक्कीच".
  
  
  “फोनला उत्तर देऊ नकोस,” मी म्हणालो. “अतिरिक्त सामानापासून मुक्त व्हा. मानवी सामान. अवांछित मित्र जे आपल्याशी खूप स्पर्शाने जोडलेले आहेत.”
  
  
  तिने माझ्याकडे पाहिले, आश्चर्यचकित झाले, परंतु मला समजावून सांगण्यास वेळ नव्हता आणि तरीही इमिग्रेशनमधून जाण्यासाठी गर्दी कुठेही नव्हती. आम्ही गर्दीचा भाग झालो, आमच्या वास्तववादी दिसणाऱ्या पण बनावट पासपोर्टवर शिक्का मारला आणि मग आमचे सामान तपासण्यासाठी कस्टम्समधून गेलो. काही मिनिटांनंतर, मी वॉशिंग्टन, डीसीच्या ड्युपॉन्ट सर्कलवरील AX मुख्यालयाला कोडेड कॉल करत फोन बूथमध्ये होतो. मी स्क्रॅम्बलर वाजण्याची वाट पाहत असताना, मी बूथच्या काचेच्या भिंतींवर नजर टाकली.
  
  
  ते अजूनही आमच्यासोबत होते.
  
  
  व्हिएतनामी दाओमध्ये अतिशय मोहक आणि मोहक दिसणारी ही चिनी मुलगी गर्दीच्या न्यूजस्टँडमधून फ्रेंच फॅशन मॅगझिन विकत घेण्यात मग्न होती. केसांमध्ये चांदीच्या पट्ट्यांसह अतिशय विनम्र असलेला फ्रेंच माणूस, ड्रायव्हरसह कारची वाट पाहत असल्यासारखे दुरून पाहत होता.
  
  
  अर्थात, हा तोच फ्रेंच माणूस नव्हता जो आमच्यासोबत सहलीला गेला होता. टँजियर विमानतळावर आम्हाला भेटलेला एक टक्कल पडलेला, खराब फिटिंग शर्ट आणि ट्राउझर्स घातलेला लहान माणूस होता, पॅरिस मॅचच्या प्रतीच्या मागे लपलेला होता. मालागामध्ये त्याची जागा एका ठगाने घेतली ज्याचा चेहरा रिंगमधील अत्यंत अयशस्वी कारकिर्दीची किंवा काही रफ बारची साक्ष देतो. तो सेव्हिल मार्गे थेट नाइसपर्यंत आमच्याबरोबर राहिला, जिथे त्याची जागा आता मी पाहत असलेल्या राजनैतिक पात्राने घेतली.
  
  
  एका चिनी मुलीने आम्हाला टॅन्जियर विमानतळावर उचलले आणि प्रत्येक पायरीवर आमच्यासोबत राहिली, ती आमचा पाठलाग करत असल्याची वस्तुस्थिती लपवण्याचा कोणताही प्रयत्न न करता. पॅरिसहून आलेल्या फ्लाइटमध्ये तिने अगदी मुद्दाम माझ्याशी टक्कर दिली आणि संभाषण सुरू करण्याचा प्रयत्न केला. इंग्रजी मध्ये. हे तिला समजू शकले नाही. आणि खरे सांगायचे तर तिने मला त्रास दिला.
  
  
  पण टँजियर ते न्यू यॉर्क पर्यंत मी घेतलेल्या हास्यास्पद प्रदक्षिणा मार्गाने मला जे हवे होते ते दिले: आमच्या मागे कोण आहे आणि कोण आहे हे शोधण्याची संधी. हॉकने टेलिग्राफ ऑफिसजवळ जाताच ही माहिती मी त्याला दिली. मी संपल्यावर एक विराम मिळाला.
  
  
  "सर?" - मी शेवटी म्हणालो.
  
  
  "हक हक हरुर्रमुंम्रन्फ!" हॉकने विचार करत घसा साफ केला. मला त्याच्या एका स्वस्त सिगारचा भयानक वास येत होता. मला हॉकबद्दल पूर्ण आदर होता, पण माझी प्रशंसा त्याच्या सिगारच्या निवडीपर्यंत वाढली नाही.
  
  
  "चीनी. तुम्ही प्रादेशिक बोली ऐकली आहे का?" - त्याने शेवटी विचारले.
  
  
  "कँटोनीज. स्वच्छ आणि क्लासिक. इंग्रजी मध्ये…"
  
  
  मी थांबलो.
  
  
  "ठीक आहे?" - हॉकने उत्तराची मागणी केली. "ती जेव्हा इंग्रजी बोलत होती तेव्हा तिचा विशिष्ट उच्चार होता का?"
  
  
  “मॉट स्ट्रीट,” मी कोरडेपणाने म्हणालो. "कदाचित पेल."
  
  
  "हॅक हक हक," आवाज ऐकू येत होते. हॉकने विचार केला. "हरंप. त्यामुळे तिचा इथे जन्म झाला. न्यूयॉर्क, चायनाटाउन."
  
  
  "नक्कीच," मी म्हणालो. अधिक शांतता. पण आता मला खात्री होती की आपण एकाच तरंगलांबीवर विचार करत आहोत. चिनी कम्युनिस्टांचे एजंट असणे अमेरिकेत जन्मलेल्या वांशिक चिनी लोकांसाठी जवळजवळ ऐकलेले नव्हते. मग तिने कोणासाठी काम केले? - मी हॉकला विचारले.
  
  
  "आम्ही नक्की सांगू शकत नाही," तो हळूच म्हणाला. “अनेक मनोरंजक संधी आहेत. पण आता ते तपासण्यासाठी आमच्याकडे वेळ नाही. जरा झटकून टाका. आणि फ्रेंच माणसाला हलवा. मला तू मध्यरात्री वॉशिंग्टनमध्ये हवा आहेस. मुलीसोबत. आणि, निक..."
  
  
  “ये घ्या सर,” मी अवघडून म्हणालो. बूथच्या बाहेर, मिशेलने त्याकडे झुकून डोळे बंद केले आणि पावसाच्या थेंबाप्रमाणे शांतपणे काचेच्या पृष्ठभागावर सरकू लागली. घाबरून मी एक हात पुढे केला आणि तो वर केला. तिचे डोळे उघडले आणि ती अजिबात कृतज्ञ दिसत नव्हती.
  
  
  "निक, फ्रेंच माणसाला शेक कर, पण त्याला दुखवू नकोस."
  
  
  "नको..." मी थकलो आहे. माझी चिडचिड होऊ लागली. "सर, तो ओएएस असावा."
  
  
  हॉक आता वैतागला.
  
  
  “अर्थात तो SLA आहे. JFK येथील आमच्या इमिग्रेशन व्यक्तीने काही मिनिटांपूर्वी याची पुष्टी केली. तो फ्रेंच राजनैतिक अधिकारी देखील आहे. दुसरा वर्ग. वर्तमानपत्रे. AX नक्की कशावर भरभराटीला येत नाही, निक? म्हणून फक्त त्याला आणि मुलीला योग्य अहिंसक आणि ओंगळ पद्धतीने झटकून टाका आणि वॉशिंग्टनला जा.
  
  
  
  
  
  
  “मी पाहतो, सर,” मी शक्य तितक्या आनंदाने म्हणालो.
  
  
  एक क्लिक झाले आणि ओळ संपली. हॉकला निरोप आवडला नाही. मी आणखी एक कॉल केला - काहीशा असामान्य गरजा असलेल्या लोकांसाठी परदेशी गाड्या भाड्याने देण्यात माहिर असलेल्या एजन्सीला - नंतर मिशेलला उभं राहून आरामात झोपणे शक्य आहे हे शोधण्यासाठी बूथ सोडला. मी तिला हादरवले.
  
  
  "तू," मी म्हणालो, "उठ."
  
  
  "नाही," ती ठामपणे म्हणाली, पण झोपेत. "अशक्य".
  
  
  "अरे हो," मी म्हणालो. "हे शक्य आहे. तू फक्त पुरेसा प्रयत्न करत नाहीस."
  
  
  आणि मी तिला थप्पड मारली. तिचे डोळे उघडले, तिचा चेहरा रागाने विव्हळला आणि तिने माझे डोळे पकडण्यासाठी हात पुढे केला. मी तिचा हात धरला. लांबलचक स्पष्टीकरणात वेळ वाया घालवायला माझ्याकडे वेळ नव्हता, म्हणून मी तिला थेट सांगितलं.
  
  
  “अहमद आणि त्याच्या बायकोचं काय झालं ते बघितलंस का? आमच्या बाबतीत असे घडावे असे तुम्हाला वाटते का? आपल्याला त्रास देणारी ही दोन पात्रे आपण काढून टाकू शकलो नाही तर असे होईल असे म्हणणे सुरक्षित आहे. आणि जर मला माझ्या वेळेचा काही भाग झोपेच्या सौंदर्याला एका ठिकाणाहून दुसऱ्या ठिकाणी ओढण्यात घालवावा लागला तर आम्ही ते हलवू शकत नाही.
  
  
  तिच्या डोळ्यात काहीसा राग मेला. संताप कायम होता, पण तो नियंत्रित झाला.
  
  
  "आणि आता," मी म्हणालो, "कॉफी."
  
  
  जवळच्या विमानतळावरील कॉफी शॉपमध्ये जाऊन कॉफी प्यायलो. आणि अधिक कॉफी. आणि अधिक कॉफी. काळे, जलद ऊर्जेसाठी भरपूर साखरेसह. माझे नाव - म्हणजेच माझ्या पासपोर्टवरील नाव - पेजिंग सिस्टमद्वारे पुकारले गेले तेव्हा आमच्याकडे प्रत्येकी पाच कप होते. असे असूनही, आम्ही निघताना आणखी चार जणांना सोबत घेण्याचे आदेश दिले.
  
  
  पार्किंगमध्ये एक बीएमडब्ल्यू आमची वाट पाहत होती. ही एक बऱ्यापैकी छोटी कार आहे आणि तिच्यात जॅग किंवा फेरारीसारखा चमकदार, स्पोर्टी लुक नाही. पण त्याचा प्रवेग वेग पोर्श सारखा आहे आणि तो मर्सिडीज सेडानप्रमाणे रस्ता हाताळतो. शिवाय, योग्यरीत्या धावत असताना, ते ताबडतोब 135 mph वेगाने मारू शकते. यावर योग्य पद्धतीने काम केले आहे. मला माहित आहे. मी याआधी राईड केली आहे. मी आमच्या पिशव्या ट्रंकमध्ये टाकल्या आणि लाल केसांच्या माणसाला कार डिलिव्हरी करण्यासाठी पाच डॉलर्स दिले जेणेकरून त्याने इतक्या गर्दीच्या ट्रॅफिकमध्ये गाडी चालवताना निराशा केली नाही की त्याने कधीही 70 मैल प्रतितास वेगाने कार चालविली नाही.
  
  
  विमानतळाच्या पार्किंगमधून बाहेर पडताना मला तो फ्रेंच माणूस स्पष्टपणे दिसला. तो तपकिरी आणि पांढऱ्या '74 लिंकन कॉन्टिनेंटल'मध्ये होता, त्याच्या कपाळावर काळे केस असलेल्या एका ओंगळ-दिसणाऱ्या छोट्याशा पात्राने चालवले होते. आमच्या मागे काही गाड्या मागून ते आमच्या जवळ आले.
  
  
  मला हे अपेक्षित होते. चिनी स्त्रीने मला आश्चर्यचकित केले. जेव्हा आम्ही गाडी चालवत गेलो तेव्हा ती पार्किंगच्या लाल पोर्शमध्ये जायची आणि जगभर तिच्यासारखी वागायची. आम्ही गेल्यावर तिने दिसलेही नाही. तिने खरंच आपल्याला दुसऱ्या शेपटीच्या स्वाधीन केले आहे का?
  
  
  हे शोधण्यासाठी आता योग्य वेळ आहे.
  
  
  "तुमचा सीट बेल्ट बांधला आहे का?" - मी मिशेलला विचारले.
  
  
  तिने होकार दिला.
  
  
  "मग कृपया फ्लाइट समुद्रपर्यटन उंचीवर पोहोचेपर्यंत धूम्रपान न करण्याचे चिन्ह पहा."
  
  
  मिशेलने माझ्याकडे पाहिले, आश्चर्यचकित झाले, पण मी अधिक काही बोललो नाही, कारची भावना आणि तिच्या नियंत्रणाची माझी आठवण ताजी करण्यावर लक्ष केंद्रित केले. आम्ही व्हॅन विक एक्सप्रेसवेच्या प्रवेशद्वारावर पोहोचलो तोपर्यंत मला असे वाटले की मी गेल्या आठ तासांपासून त्यावर गाडी चालवत आहे. मी वेग कमी केला, मग थांबलो, एक्स्प्रेस वे ट्रॅफिकमध्ये बराच वेळ थांबलो. साधारण एक मिनिटानंतर, आमच्या मागून आलेल्या अनेक गाड्या आमच्या पुढे गेल्या आणि एक्सप्रेसवेमध्ये शिरल्या. फ्रेंच माणूस आणि त्याचा उंदीर मित्र नाही, ज्यांना आता आमच्या मागे चालण्यास भाग पाडले गेले होते.
  
  
  "आम्ही कशाची वाट पाहत आहोत?" - मिशेलने विचारले.
  
  
  "आम्ही वाट पाहत आहोत," मी म्हणालो, "यासाठी!"
  
  
  मी माझा पाय एक्सलेटरवर टेकवला आणि एक्स्प्रेस वेवर फिरलो. काही सेकंदांनंतर ओडोमीटरने 70 दाखवले. फ्रेंच माणूस आमच्या मागे चालत होता, वेग वाढवत होता. त्याला व्हायलाच हवे होते. ट्रॅफिकमधील ब्रेक दोन गाड्यांना पुरेसा होता. जर त्याने वाट पाहिली असती तर त्याने आपल्याला गमावले असते.
  
  
  "सोम डायउ!" मिशेलने श्वास घेतला. "तुम्ही उदरनिर्वाहासाठी काय करता..."
  
  
  "फक्त तिथे थांबा आणि आनंद घ्या," मी म्हणालो. आता आमच्याकडे 70 पेक्षा जास्त होते, फ्रेंच आमच्या शेपटीवर होता. आणि आणखी काही सेकंदात आम्ही आमच्या समोरच्या कारच्या छतावर चढणार आहोत. पण मी त्या सेकंदांसाठी थांबणार नव्हतो. माझ्या डोळ्यांनी येणाऱ्या ट्रॅफिकचे काळजीपूर्वक परीक्षण केले आणि मला जे हवे आहे ते मला सापडले. माझा पाय ब्रेकवर आदळला, मग मी चाक फिरवताना तो सोडला आणि कार मध्यभागी आणि येणाऱ्या लेनमध्ये दुचाकीच्या वळणावर गेली. एकच कार बसेल एवढ्या मोठ्या जागेत.
  
  
  "सोम डायउ!" मिशेलने पुन्हा श्वास घेतला. माझ्या डोळ्याच्या कोपऱ्यातून मला दिसले की तिचा चेहरा पांढरा होता. "तुम्ही आम्हाला माराल!"
  
  
  फ्रेंच माणूस भूतकाळात उडाला, तरीही न्यूयॉर्कच्या दिशेने जात होता. त्याला फिरण्यासाठी जागा शोधण्यासाठी आणखी काही मिनिट लागतील, विशेषतः आरामासाठी बनवलेल्या कारमध्ये
  
  
  
  
  आणि लांब ट्रिप वर नियंत्रण सोपे, आणि युक्ती साठी नाही.
  
  
  मी मिशेलला म्हणालो, “तुला जागृत ठेवण्यासाठी मी सर्वतोपरी प्रयत्न करत आहे, मग यावेळेस वेग कमी करण्याची किंवा डाउनशिफ्ट करण्याची तसदी न घेता पुन्हा चाक फिरवले, कार दक्षिण राज्य बुलेव्हार्डकडे पाठवली.
  
  
  “मी तुला शपथ देतो,” मिशेल म्हणाली, “मी पुन्हा कधीही झोपणार नाही. जरा हळू करा."
  
  
  "लवकरच," मी म्हणालो. मग त्याने रियरव्ह्यू मिररमध्ये पाहिले आणि शांतपणे शाप दिला. फ्रेंच माणूस तिथे होता. वीस गाड्या मागे, पण आमच्या मागे. मी त्याला जे श्रेय दिले त्यापेक्षा त्याचा छोटा उंदीर मित्र चांगला ड्रायव्हर होता.
  
  
  “थांबा,” मी मिशेलला म्हणालो. "गंभीर होण्याची वेळ आली आहे."
  
  
  मी स्टीयरिंग व्हील जोरात वाकवले, ट्रॅक्टर ट्रेलरपासून इंच दूर डावीकडील लेनमध्ये वळलो आणि नंतर 30 मैल प्रतितास वेग कमी करून त्याच्या ड्रायव्हरला आणखी चिडवायला निघालो. हॉर्नच्या संतप्त आवाजाने तो उजवीकडे चालत गेला. इतर गाड्यांनीही तेच केले. आता फ्रेंच माणूस फक्त दोन कार मागे होता, ते देखील अगदी डाव्या लेनमध्ये. मी ट्रॅफिक पॅटर्नचा बारकाईने अभ्यास केला, आळीपाळीने वेग वाढवत आणि मंद होत असताना आम्ही ट्रॅफिक लाईटजवळ पोहोचलो ज्याने बॅस्ले पॉन्ड पार्कसाठी टर्नऑफ केले. मी डाव्या लेनमध्ये गेलो, 20 मैल प्रतितास वेग कमी करत प्रकाश आला आणि मला दिसले की ते लाल होते.
  
  
  माझ्या लेनमध्ये थेट माझ्या समोरचा 200 यार्डचा रस्ता स्पष्ट दिसत होता. प्रकाश हिरवा झाला आणि मी गॅसवर पाय दाबला. आम्ही चौरस्त्यावर पोहोचलो तोपर्यंत BMW 60 वाजत होती. लिंकन आमच्या मागे, जवळपास त्याच वेगाने. मी BMW ला चौरस्त्यावरून दोन-तृतियांश मार्ग न धीमा करू दिला, नंतर स्टीयरिंग व्हीलला डावीकडे जोरात धक्का दिला, ब्रेक न लावता खाली सरकले. BMW जवळपास एकाच ठिकाणी टॉप सारखे फिरते. मिशेल आणि मी जोरात फेकले गेले, पण सीट बेल्टने खाली पिन केले. अर्ध्या सेकंदापेक्षा कमी वेळात, माझा पाय प्रवेगकांवर परत आला, लिंकनच्या मार्गाने BMW ला त्याच्या रेडिएटरपासून इंचांपेक्षा कमी अंतरावर, चौकात पाठवले. मी ब्रेक मारले, मला वाटले की एका येणाऱ्या कारला जाऊ देण्यासाठी BMW अचानक थांबते, नंतर गॅस पेडल मारले आणि दुस-या लेनमध्ये जाऊ देण्यासाठी वेळेत चौकातून वेग घेतला. ती दुसऱ्या कारला धडकली असती किंवा ती नियंत्रणाबाहेर जाऊन थांबली असती, परंतु मी पार्कच्या परिमितीच्या रस्त्याकडे निर्देशित केल्यामुळे बीएमडब्ल्यूने पुन्हा वेग वाढवला.
  
  
  "तू ठीक आहेस ना?" - मी मिशेलला विचारले.
  
  
  तिने तोंड उघडले, पण बोलता येत नव्हते. मला तिचा थरकाप जाणवला.
  
  
  “आराम करा,” मी स्टीयरिंग व्हीलवरून एक हात काढून तिच्या मांडीवर थोपटत म्हणालो. "हे आता सोपे झाले आहे."
  
  
  आणि मग मी लिंकनला पुन्हा पाहिले. रिकाम्या सरळ रस्त्याने ते जवळजवळ एक चतुर्थांश मैल मागे होते, परंतु संध्याकाळच्या संध्याकाळमध्येही मी तिचे विशिष्ट कमी सिल्हूट बनवू शकलो.
  
  
  यावेळी मी शपथही घेतली नाही. उंदीर माणूस स्पष्टपणे जन्मजात ड्रायव्हर होता. तो मला खूप वेळ धाडसी स्टंट्सशी जुळवून घेऊ शकला - खरं तर, पोलिसांनी आम्हाला अपरिहार्यपणे रोखले. जे मला परवडणारे नव्हते, जरी तो, डिप्लोमॅटिक नंबरसह, कदाचित करू शकेल.
  
  
  "वेळ आहे," मी स्वतःला म्हणालो, मिशेलप्रमाणेच, "वेग बदलण्याची."
  
  
  मी BMW ला आरामदायी, कायदेशीर 40 mph गती दिली. लिंकन आले. रीअरव्ह्यू मिररमध्ये मला दिसले की समोरचा एक फेंडर खराबपणे तुटलेला होता, हेडलाइट बंद होता आणि बाजूची खिडकी तुटलेली होती. फ्रेंच माणसाला धक्का बसला. त्याच्या ड्रायव्हरचे डोळे विस्फारलेले, रानटी भाव होते.
  
  
  त्यांनी काही गाड्या मागे खेचल्या आणि त्यांचे अंतर ठेवले. त्याच वेगाने मी न्यूयॉर्क बुलेव्हार्डकडे निघालो. ते राहिले. इतर गाड्या मागून पाच, दहा, पंधरा वर गेल्या. फ्रेंचने पास होण्याचा प्रयत्न केला नाही.
  
  
  कदाचित ते फक्त आमच्या गंतव्यस्थानापर्यंत आमचे अनुसरण करण्याचा प्रयत्न करीत आहेत. दुसरीकडे, आपण शांत, गडद ठिकाणी जाईपर्यंत ते थांबून राहू शकतात.
  
  
  जसजसा वेळ गेला. मौल्यवान वेळ.
  
  
  मी त्यांना हात देण्याचे ठरवले.
  
  
  मी आणखी दोन मैल चालवले आणि नेव्हल हॉस्पिटलच्या दिशेने जाणाऱ्या लिन्डेन बुलेवर्डवर उजवीकडे वळलो. अर्ध्या मार्गावर, रात्री न वापरलेल्या फर्निचरच्या गोदामाने जवळपास एक ब्लॉक व्यापला होता. मी त्याच्या समोर थांबलो आणि थांबलो. घात घालण्यासाठी ते एक आदर्श ठिकाण होते.
  
  
  लिंकन पन्नास फुटांच्या आत आला.
  
  
  मी वाट बघत होतो.
  
  
  कोणीही बाहेर आले नाही.
  
  
  मी आणखी एक क्षण थांबलो आणि जेव्हा फ्रेंच माणूस आणि त्याचा ड्रायव्हर अजूनही हलला नाही तेव्हा मी मिशेलला सूचना दिल्या. तिच्या श्रेयानुसार, जरी ती अजूनही थरथरत होती, तिने फक्त होकार दिला, तिचे डोळे तत्परतेने अरुंद झाले.
  
  
  मग मी BMW मधून बाहेर पडलो आणि परत लिंकनकडे आलो. उरलेल्या हेडलाइटमधून आणि कारमध्ये पाहण्याइतपत मी जवळ आलो, तेव्हा मी जवळ येताच फ्रेंच माणसाच्या चेहऱ्यावरील धक्का हळूहळू सावधतेच्या अभिव्यक्तीत बदलत असल्याचे पाहिले. स्टंटबाजीने कंटाळलेला त्याचा ड्रायव्हर फक्त आश्चर्यचकित आणि मूर्ख दिसत होता.
  
  
  
  
  
  मी लिंकनच्या हुडवर झुकलो आणि फ्रेंच माणसाच्या चेहऱ्यासमोर विंडशील्डवर टॅप केला.
  
  
  “शुभ संध्याकाळ,” मी नम्रपणे म्हणालो.
  
  
  ड्रायव्हरने त्या फ्रेंच माणसाकडे काळजीने पाहिलं. फ्रेंच माणूस काहीही न बोलता, उत्सुकतेने, सावधपणे, सरळ पुढे पाहत राहिला.
  
  
  माझे डोके आणि शरीर लिंकनचे दृश्य रोखत असल्याने मिशेलला आता ड्रायव्हरच्या सीटवर बसावे लागले.
  
  
  “तुमच्याकडे एक सुंदर द्वि-मार्गी रेडिओ अँटेना आहे,” मी पुन्हा नम्रपणे हसत म्हणालो.
  
  
  मिशेलला आता माझ्या पुढच्या हालचालीची वाट पाहत असताना अजूनही चालू असलेली BMW गियरमध्ये ठेवावी लागेल.
  
  
  "पण जागोजागी ते थोडे गंजलेले आहे," मी पुढे म्हणालो. "तुम्हाला खरोखर ते बदलण्याची आवश्यकता आहे."
  
  
  आणि एका स्प्लिट सेकंदात विल्हेल्मिना माझ्या हातात होती आणि शूटिंग करत होती. पहिल्या बुलेटने कारमधील रेडिओ अँटेना फाडून हवेत फिरवला, दुसऱ्या गोळीने उरलेला हेडलाइट बाहेर काढला आणि मिशेलने BMW ला तीव्र यू-टर्नमध्ये बदलले आणि लिंकनला पुढे जात असताना उच्च बीम चालू केले. फ्रेंच आणि ड्रायव्हर दोघेही आंधळे, माझ्या तिसऱ्या आणि चौथ्या बुलेटचे दोन टायर मोठ्या सेडानच्या उजव्या बाजूला पंक्चर झाले.
  
  
  ही पुढची युक्ती होती ज्याबद्दल मला काळजी वाटत होती, परंतु मिशेलने ते उत्तम प्रकारे हाताळले. लिंकनपासून काही यार्डांवर, तिने माझ्या उड्डाणाच्या मध्यभागी झेप घेण्याइतकी गती कमी केली आणि मला बाजूची उघडी खिडकी पकडता आली आणि दरवाजा धरला. मग तिने पुन्हा वेग वाढवला, आता दिवे गेले आहेत, लिंकनच्या आजूबाजूला आणि फूटपाथवर जिथे ते पार्क केले होते त्या बाजूने बँकिंग करत आहे, आम्ही फुटपाथच्या रस्त्याच्या शेवटच्या टोकापर्यंत पोहोचेपर्यंत माझे कुंकू लावलेले शरीर बीएमडब्ल्यूच्या दूरच्या बाजूला लपवले. . मग आणखी एक ओरडणारे उजवे वळण, माझे शरीर पूर्णपणे अस्पष्ट झाले आणि आम्ही न्यूयॉर्क बुलेव्हर्डच्या खाली उतरलो, माझे हात दोन जळूसारखे दाराला चिकटले होते.
  
  
  पाऊण मैलानंतर ती थांबली. एका फ्लुइड मोशनमध्ये, मी ड्रायव्हरच्या सीटवर होतो, ती पॅसेंजर सीटवर होती, आम्ही दोघेही एक शब्द बोललो नाही.
  
  
  ती बोलण्याआधी आणखी एक मैल निघून गेला.
  
  
  ती म्हणाली, “हे खूप धोकादायक होते. “तुम्ही त्यांच्या गाडीजवळ गेल्यावर ते तुम्हाला ठार मारू शकत होते. या यंत्रावर तुमच्या ॲक्रोबॅटिक उडी मारण्याच्या धोक्याशिवाय.”
  
  
  मी म्हणालो, "तो एक गणना केलेला धोका होता." “जर त्यांना आमच्यावर हल्ला करायचा होता, तर आम्ही रस्त्याच्या कडेला आलो तेव्हा ते तिथे बसले नसते. ज्याला तुम्ही माझे ॲक्रोबॅटिक्स म्हणता - जर मी अशी जोखीम पत्करण्यास तयार नसेन तर मी निवृत्तीसाठी तयार आहे. मी अजून तसा नाही."
  
  
  मिशेलने फक्त मान हलवली. ती अजूनही स्तब्ध दिसत होती. मी शांतपणे चाक वळवले आणि मॅनहॅटनच्या दिशेने निघालो, स्थानिक रस्त्यांवरून चालत गेलो जिथे दुसरी शेपटी शोधणे सोपे होईल. पण मला खात्री होती की आपण फ्रेंच माणूस आणि त्याचे मित्र गमावले आहेत. त्यांच्या टू-वे रेडिओसाठी अँटेना काढून टाकणे म्हणजे ते त्यांची जागा घेण्यासाठी दुसऱ्याला पाठवू शकत नाहीत. चिनी मुलीबद्दल, मला खात्री होती की ती आमच्यावर फेकणारी दुसरी शेपटी मी हलवली.
  
  
  मी अगदी सुरुवातीलाच ते झटकून टाकले. सहज.
  
  
  खूप सोपे.
  
  
  त्यांना इतक्या लवकर हार का पत्करावी लागली?
  
  
  याचा मला त्रास झाला. पण आता मी यात काहीच करू शकत नव्हतो. मी फक्त माझी चिंता माझ्या मनाच्या एका कप्प्यात ठेवली आहे, कोणत्याही क्षणी बाहेर पडण्यासाठी तयार आहे.
  
  
  मॅनहॅटनमध्ये, मी व्यस्त गल्लीत पार्क केले आणि फोन केला. पंधरा मिनिटांनंतर कार एजन्सीचा माणूस पूर्णपणे अविस्मरणीय आणि अतिशय निनावी फोर्ड गॅलेक्सीमध्ये आला. 110 पर्यंत सहजतेने जाण्याची परवानगी देणारे काही बदल वगळता पूर्णपणे अविस्मरणीय. माझ्या अचानक बदललेल्या कारबद्दल कोणतेही स्वारस्य किंवा आश्चर्य व्यक्त न करता त्याने बीएमडब्ल्यू घेतली आणि आम्हाला एका चांगल्या प्रवासाच्या शुभेच्छा देऊन तेथून निघून गेले.
  
  
  जेव्हा तुम्ही चाकाच्या मागे असता आणि तुम्ही अठ्ठेचाळीस तासांहून अधिक काळ झोपला नसता, तेव्हा कोणत्याही ट्रिपला मिळू शकेल इतके चांगले होते. मिशेल भाग्यवान आहे. ती माझ्या खांद्यावर डोकं ठेवून झोपत होती. मी फोर्डला वेग मर्यादेपेक्षा अगदी पाच मैल प्रति तासावर ठेवले आणि जोपर्यंत मला गप्प बसायचे नाही तोपर्यंत कंटेनरमधून ब्लॅक कॉफी प्यायली.
  
  
  आमचे पालन केले नाही.
  
  
  मध्यरात्री दहा मिनिटे, मी माझी कार Amalgamated Press and Wire Services च्या मुख्यालयापासून काही फूट अंतरावर पार्क केली, डुपॉन्ट सर्कलवरील एएक्सच्या मुख्यालयाच्या वेषात असलेली एक अत्यंत खडखडाट असलेली इमारत.
  
  
  हॉक त्याच्या ऑफिसमध्ये थांबला.
  
  
  
  पाचवा अध्याय.
  
  
  “तेच आहे, सर,” मी एका तासानंतर माझे खाते बंद केले. “SLA कडे दुरोश जवळजवळ नक्कीच आहे. तो त्यांच्यासोबत स्वेच्छेने आहे की नाही ही पूर्णपणे वेगळी बाब आहे.”
  
  
  "तो SLA सोबत कुठे आहे ही दुसरी गोष्ट आहे," हॉकने उदासपणे जोडले.
  
  
  मी सहमती दर्शविली. मी त्याला माझ्या संकेतांबद्दल आधीच सांगितले आहे, तीन शब्द: बिबट्या, मोती, वल्कन. माझ्या मनात अजूनही या शब्दांच्या अर्थाबद्दल विचार होते, परंतु हॉक स्पष्टपणे ते ऐकण्याच्या मनःस्थितीत नव्हता. त्याने त्याच्या घृणास्पद सिगारवर एक खिन्न ओढला, माझ्या डाव्या खांद्यावर कुठेतरी पाहत. कडक म्हातारी त्वचा आणि आश्चर्यकारकपणे मऊ निळे डोळे असलेला त्याचा तीक्ष्ण चेहरा, जेव्हा तो कठोर विचार करत होता - आणि काळजीत होता तेव्हा त्याचे भाव होते. जर तो काळजीत असेल तर मीही होतो.
  
  
  अचानक, त्याने एखाद्या गोष्टीचा विचार केल्याप्रमाणे, हॉक पुढे झुकला आणि त्याचा पंचवीस-सेंट सिगार एका भेगाळलेल्या ऍशट्रेमध्ये टाकला.
  
  
  "पाच दिवस," तो म्हणाला.
  
  
  "सर?" मी बोललो.
  
  
  "तुमच्याकडे पाच दिवस आहेत," तो थंडपणे आणि स्पष्टपणे म्हणाला, "फर्नांड ड्युरोचला शोधण्यासाठी आणि त्याला OAS पासून दूर नेण्यासाठी."
  
  
  मी पाहिलं. त्याने मागे वळून पाहिलं, त्याच्या निळ्या डोळ्यांनी माझ्याकडे भेदला, आता कडक पोलादासारखा कडक.
  
  
  "पाच दिवस!" मी बोललो. “सर, मी एजंट आहे, जादूगार नाही. मला कशासह काम करायचे आहे याचा विचार करता, मला पाच आठवडे लागू शकतात, अन्यथा...
  
  
  "पाच दिवस," तो पुन्हा म्हणाला. त्याच्या आवाजाचा अर्थ "चर्चा नाही" असा होता. त्याने आपली फिरणारी खुर्ची जोरात ढकलली आणि इकडे तिकडे फिरवली की तो माझ्यापासून दूर होता, घाणेरड्या खिडकीतून बाहेर बघत होता. मग तो मला म्हणाला.
  
  
  “तुम्ही न्यूयॉर्कला पोहोचण्याच्या काही तासांपूर्वी आम्हाला एक संदेश मिळाला. कर्नल रॅम्बोकडून. मला वाटते तुला त्याची आठवण येते."
  
  
  मला आठवलं. डी गॉलवरील हत्येच्या प्रयत्नानंतर तो आमच्या हातातून निसटला आणि हद्दपार झाला. स्पेनमध्ये त्याच्यावर संशय होता. पण तरीही तो SLA मध्ये उच्च पदावरचा व्यक्ती आहे.
  
  
  “Rumbaut आम्हाला सांगितले की OAS आता यूएस ऊर्जा संकटाला संकटापेक्षा काहीतरी अधिक बदलू शकते. अनर्थ, अरिष्ट. आणि जर तो आपल्याला सत्य सांगत असेल, तर आपत्ती हा एक सौम्य मार्ग असेल."
  
  
  हॉकचा स्वर कोरडा आणि थंड होता. समस्या गंभीर असताना हे नेहमीच होते.
  
  
  "आणि ही शक्ती नक्की काय आहे सर?" मी विचारले.
  
  
  "Rambeau अंतर्गत," हॉक म्हणाले, पूर्वीपेक्षा जास्त कोरडे आणि थंड, "SLA आता पश्चिम गोलार्धातील सर्व तेल शुद्धीकरण कारखाने आणि ड्रिलिंग रिग पूर्णपणे नष्ट करू शकते."
  
  
  माझा जबडा अनैच्छिकपणे खाली पडला.
  
  
  "हे अशक्य वाटतं," मी म्हणालो.
  
  
  हॉक पुन्हा माझ्याकडे वळला.
  
  
  "काहीच अशक्य नाही," तो खिन्नपणे म्हणाला.
  
  
  आम्ही काही क्षण शांतपणे त्याच्या डेस्कवर एकमेकांकडे टक लावून पाहत होतो, प्रत्येकजण अस्वस्थ होतो कारण आम्हाला समजले होते की ही धमकी खरोखर असली तर त्याचा अर्थ काय असू शकतो. तेल रिग नष्ट झाल्यास ते पुरेसे वाईट होईल; ते येथे लक्षणीय प्रमाणात तेल बंद करेल. परंतु केवळ पश्चिम गोलार्धातूनच नव्हे तर अरब देशांतूनही तेलावर प्रक्रिया करणाऱ्या तेल शुद्धीकरण कारखान्यांचा नाश झाल्यामुळे अमेरिकेला होणारा तेलाचा पुरवठा ऐंशी टक्क्यांनी कमी होऊ शकतो.
  
  
  प्रमुख उद्योगांसाठी तेल, गॅसोलीनसाठी, गरम करण्यासाठी, उर्जेच्या इतर प्रकारांमध्ये परिवर्तन करण्यासाठी, जसे की वीज.
  
  
  युनायटेड स्टेट्स जसे आम्हाला माहित होते की ते थांबेल. आपला देश व्यावहारिकदृष्ट्या पंगू होईल.
  
  
  "कदाचित हा ब्लफ आहे?" मी विचारले. "त्यांच्याकडे पुरावे आहेत की ते ते काढू शकतात?"
  
  
  हॉकने हळूच होकार दिला.
  
  
  ते म्हणतात की ते पाच दिवसांत पुरावे देऊ. ते केवळ ते करू शकत नाहीत याचा पुरावा, परंतु आगाऊ चेतावणी देऊनही आम्ही त्यांना रोखू शकत नाही."
  
  
  "आणि पुरावा?"
  
  
  “पाच दिवसांत, SLA कुरकाओच्या किनाऱ्यावरील शेल तेल शुद्धीकरण कारखाना उडवून पूर्णपणे नष्ट करेल. जोपर्यंत, नक्कीच, आम्ही त्यांना थांबवू शकत नाही. आणि त्यांना व्यवसायातून बाहेर काढा."
  
  
  “आम्ही हे केले नाही तर? बाकी सर्व काही न उडवण्याची त्यांची किंमत काय आहे?”
  
  
  हॉकने हळूच त्याच्या गुरगुरलेल्या तपकिरी सूटच्या छातीच्या खिशातून दुसरी सिगार काढली.
  
  
  “त्यांनी आम्हाला याबद्दल सांगितले नाही. असे असले तरी. ते सांगतात की ते काय करू शकतात हे सिद्ध केल्यावर पुढील संप्रेषण चालू राहील.”
  
  
  त्याला पुढे जावे लागले नाही. जर एसएलएने प्रत्यक्षात सिद्ध केले की तो आपली धमकी पूर्ण करू शकतो, तर युनायटेड स्टेट्सवर ज्या मागण्या करू शकतात त्या आर्थिक, राजकीय आणि इतर सर्व प्रकारे धक्कादायक असतील.
  
  
  हे ब्लॅकमेल, खंडणी, अविश्वसनीय प्रमाणात होते.
  
  
  हॉक आणि मी त्याच्या डेस्कवर एकमेकांकडे पाहिले. मी आधी बोललो. एक शब्द.
  
  
  "डुरोचे," मी म्हणालो.
  
  
  हॉकने होकार दिला.
  
  
  “संबंध योगायोगासाठी खूप मजबूत आहे. OAS मध्ये दुरोष आहे. डुरोच एक विशेषज्ञ आहे - एक प्रतिभाशाली - पाण्याखालील प्रणोदन प्रणालींमध्ये, या उपकरणांचे संगणकीकरण आणि आण्विक वॉरहेड्ससह त्यांचा वापर. या गोलार्धातील ऑनशोअर ऑइल रिग्स आणि रिफायनरीज विरुद्ध. म्हणून… "
  
  
  “म्हणून ड्युरोचने त्यांना ही क्षमता दिली,” मी त्याच्यासाठी पूर्ण केले.
  
  
  हॉकने दातांमध्ये सिगार धरला आणि पुन्हा बोलण्यापूर्वी ते लहान, उग्र पफ्सने पेटवले.
  
  
  “बरोबर आहे,” तो म्हणाला. "आणि म्हणून…"
  
  
  “म्हणून, माझ्याकडे डुरोचला OAS पासून दूर नेण्यासाठी पाच दिवस आहेत,” मी पुन्हा पूर्ण केले.
  
  
  "तुमच्याकडे पाच दिवस आहेत
  
  
  
  
  ड्युरोचला SLA पासून दूर घेऊन जा आणि त्याने त्यांच्यासाठी विकसित केलेली सर्व उपकरणे नष्ट करा. आणि त्यांच्याकडून रेखाचित्रे."
  
  
  तर ते झाले. पाच दिवस.
  
  
  "आणि कार्टर," हॉकचा आवाज अजूनही कोरडा आणि थंड होता, "हा एकटा आहे. SLA ने चेतावणी दिली की जर आम्ही कोणत्याही परदेशी पोलिस किंवा अधिकाऱ्यांची मदत घेतली तर ते ताबडतोब सर्व ऑफशोअर ऑइल रिग आणि रिफायनरीज नष्ट करतील. कराकस ते मियामी."
  
  
  मी सहमती दर्शविली. मी ते बाहेर काढले.
  
  
  "तुला मुलीला सोबत घेऊन जावे लागेल," तो आपोआप सिगार फुंकत पुढे म्हणाला. “ती तुम्हाला तिच्या वडिलांची सकारात्मक ओळख देऊ शकते. आम्ही तुम्हाला चुकीच्या व्यक्तीला बाहेर काढू शकत नाही. मला तिला गुंतवायला आवडत नाही, पण..."
  
  
  "जर डुरोच स्वेच्छेने जात नसेल तर?"
  
  
  हॉकचे डोळे विस्फारले. मला उत्तर आधीच माहित होते.
  
  
  "दुरोचला बाहेर काढा!" - त्याने झटकले. "मग स्वेच्छेने असो वा अनिच्छेने. आणि जर तुम्ही त्याला बाहेर काढू शकत नसाल तर ..."
  
  
  त्याला संपवायची गरज नव्हती. मला माहित होते की जर मी कोणत्याही कारणास्तव डुरोचला बाहेर काढू शकलो नाही तर मला त्याला मारावे लागेल.
  
  
  मला आशा होती की मिशेलला ते कळले नाही.
  
  
  मी उभा राहिलो, मग मला काहीतरी आठवलं.
  
  
  “चीनी मुलगी,” मी म्हणालो. "संगणकाला तिच्याबद्दल काही सापडले का?"
  
  
  हॉकच्या भुवया उंचावल्या.
  
  
  "रंजक," तो म्हणाला. “हे मनोरंजक आहे कारण त्याबद्दल विशेष मनोरंजक काहीही नाही. इंटरपोलच्या नोंदी नाहीत. कोणत्याही प्रकारच्या हेरगिरीमध्ये गुंतल्याचे वृत्त नाही. तिचे नाव ली चिन आहे. बावीस वर्षे. वासरमधून खूप लवकर पदवी प्राप्त केली, तिच्या वर्गात शीर्षस्थानी. मॅसॅच्युसेट्स इन्स्टिट्यूट ऑफ टेक्नॉलॉजी येथे पदवीधर काम. त्यानंतर ती हाँगकाँगला गेली आणि तिथे एक वर्ष कौटुंबिक व्यवसाय, इम्पोर्ट-एक्सपोर्टमध्ये काम केले. काही महिन्यांपूर्वीच न्यूयॉर्कला परतलो. या क्षणी ती चित्रात कशी बसते याची कल्पना करणे कठीण आहे."
  
  
  ते मनोरंजक होते. याचाच मला त्रास झाला. पण आता मी यात काहीच करू शकत नव्हतो. मी ली चिनला माझ्या डोक्यात तिच्या खास छोट्या डब्यात परत केले.
  
  
  "कुठून सुरुवात करायची काही कल्पना?" - हॉकने विचारले.
  
  
  मी त्याला सांगितलं. त्याने होकार दिला. सिगारची राख त्याच्या जॅकेटवर पडली, इतर डाग आणि डागांच्या मालिकेत सोयीस्करपणे सामील झाली. हॉकची चमक त्याच्या कपड्यांमध्ये किंवा त्याच्या काळजीपर्यंत वाढली नाही.
  
  
  “तुम्ही त्याचा वापर करू शकत असाल तर मी तुमच्यासाठी गोन्झालेझशी संपर्क साधेन. तो सर्वोत्कृष्ट नाही, परंतु त्याला या क्षेत्राबद्दल माहिती आहे."
  
  
  मी त्याचे आभार मानले आणि दरवाजाकडे निघालो. मी माझ्या मागे ते बंद करणार असताना, मी हॉकला असे म्हणताना ऐकले:
  
  
  "आणि, कार्टर..." मी वळलो. तो हसला आणि त्याचा आवाज मऊ झाला. "जर तुम्ही सावधगिरी बाळगू शकत नसाल तर चांगले व्हा."
  
  
  मी हसलो. हा आमच्या दोघांचा खाजगी विनोद होता. केवळ सावध एजंटला जगण्याची संधी होती. फक्त चांगला एजंट वाचला. त्याच्या काळात, हॉक चांगला होता. तो सर्वोत्कृष्ट होता. तो लगेच म्हणाला नाही कारण ती त्याची शैली नव्हती, पण माझ्या समोर काय आहे ते त्याला माहीत होते. आणि त्याने काळजी घेतली.
  
  
  “ठीक आहे सर,” मी सहज म्हणालो आणि दरवाजा बंद केला.
  
  
  मला मिशेल बसलेली दिसली - किंवा त्याऐवजी, झोपलेली - एका निर्जन छोट्या खोलीच्या बाहेर खुर्चीवर, ज्यामध्ये McLaughlin, N5, तिच्याबरोबर वेळ घालवत होती. तिने टेपवर सांगितलेली प्रत्येक गोष्ट त्याने आधीच रेकॉर्ड केली होती आणि आता त्या टेपचे इतर अनेक एजंट काळजीपूर्वक पुनरावलोकन करतील आणि नंतर माझ्या चुकलेल्या माहितीसाठी संगणकावर लोड करतील. पण निकालाची वाट पाहण्यासाठी माझ्याकडे वेळ नव्हता. मी झुकलो आणि तिच्या कानात फुंकलो. ती एका धक्क्याने जागा झाली.
  
  
  “पुन्हा प्रवासाची वेळ आली आहे,” मी म्हणालो. "चांगल्या विमान प्रवासाची वेळ."
  
  
  "अरे नाही," ती ओरडली. "आम्ही पाहिजे?"
  
  
  "आम्हाला हे करावे लागेल," मी तिला मदत करत म्हणालो.
  
  
  “आता आपण कुठे जात आहोत? उत्तर ध्रुवाकडे."
  
  
  "नाही, मी म्हणालो. 'आधी आम्ही पासपोर्ट आणि आयडीसह आमचे नवीन कव्हर मिळविण्यासाठी स्पेशल इफेक्ट्सच्या वरच्या मजल्यावर जाऊ. मग आम्ही पोर्तो रिकोला जाऊ.'
  
  
  "पोर्तु रिको? किमान तेथे उबदार आणि सूर्यप्रकाश आहे. ”
  
  
  मी होकार दिला, तिला हॉलच्या खाली लिफ्टकडे नेले.
  
  
  "पण का?"
  
  
  “कारण,” मी लिफ्टचे बटण दाबत आणि खिशातून सिगारेटचा नवा पॅकेट काढून म्हणालो, “मला अहमदच्या या शेवटच्या शब्दांचा अर्थ समजला.”
  
  
  तिने माझ्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने पाहिले. मी सिगारेट तोंडात घातली.
  
  
  "मला वाटले अहमद 'बिबट्या' म्हणाला. तो म्हणाला नाही. त्याने जे सांगितले ते "कुष्ठरोगी" होते. जसे कुष्ठरोगाच्या बाबतीत होते."
  
  
  ती थरथर कापली. "पण तुला खात्री कशी आहे?"
  
  
  “पुढच्या शब्दामुळे. मला वाटले की त्याने "मोती" म्हटले आहे. पण प्रत्यक्षात ते 'ला पर्ला' होते.
  
  
  मी एक माचिस पेटवली आणि सिगारेट आणली.
  
  
  "मला समजले नाही," मिशेल म्हणाली.
  
  
  "दोन शब्द एकत्र जातात," मी म्हणालो. "ला पर्ला हे ओल्ड सॅन जुआन, पोर्तो रिको मधील झोपडपट्टी क्षेत्र आहे. ला पेर्ला येथे कुष्ठरोग्यांची वसाहत आहे. तुझ्या वडिलांना टँजियरमधून घेऊन कुष्ठरोग्यांच्या वसाहतीत लपविण्यात आले असावे.”
  
  
  मिशेलचे डोळे भीतीने विस्फारले.
  
  
  "माझे वडील कुष्ठरोग्यांच्या वसाहतीत आहेत का?"
  
  
  मी माझ्या सिगारेटमधून एक ड्रॅग घेतला. तो निघाला. मी दुसरी मॅच पेटवली आणि टोकाला आणली.
  
  
  
  
  
  "मी ते लपविण्यासाठी योग्य जागा म्हणेन."
  
  
  मिशेल गोरी होती.
  
  
  "आणि आपण या कुष्ठरोग्यांच्या कॉलनीत जाणार आहोत?"
  
  
  मी होकार दिला, मग चिडून भुसभुशीत झालो. सिगारेट फक्त पेटणार नाही. मी आळशीपणे टिपकडे पाहिले.
  
  
  "जर आपण नशीबवान असलो आणि तो अजूनही इथेच असेल तर आपण कदाचित..."
  
  
  मी वाक्यातच थांबलो. एक थंड थरकाप माझ्या अंगावर आला. माझा अंगठा आणि तर्जनी वापरून, मी सिगारेटचा शेवट कापला आणि कागद आणि तंबाखू काढला.
  
  
  "हे काय आहे?" - मिशेलने विचारले.
  
  
  “हेच आहे,” मी माझा तळहात धरून स्पष्टपणे म्हणालो. त्यात एक लहान धातूची वस्तू होती. तो रॉडच्या आकाराचा होता, ज्या सिगारेटमध्ये लपवला होता त्यापेक्षा अर्धा इंच लांब आणि व्यासाने लहान नव्हता.
  
  
  मिशेल त्याच्याकडे पाहण्यासाठी झुकली.
  
  
  "एक चूक, लोकप्रिय शब्दावली वापरण्याची," मी म्हणालो, आणि माझ्या आवाजात माझ्या निष्काळजीपणाबद्दल स्वत: ची घृणा दिसून आली असावी. "निरीक्षण यंत्र. आणि हे सर्वात आधुनिकांपैकी एक आहे. Corbon-Dodds 438-U ट्रान्सीव्हर. तो केवळ एक मैल दूरवर आपला आवाज उचलतो आणि प्रसारित करतो असे नाही तर ते इलेक्ट्रॉनिक सिग्नल देखील उत्सर्जित करते. जे योग्य रिसीव्हिंग उपकरणे असलेले कोणीही आमचे स्थान काही फुटांच्या आत निश्चित करण्यासाठी वापरू शकतात."
  
  
  “तुला म्हणायचे आहे,” मिशेलने सरळ सरळ आश्चर्यचकितपणे पाहिले, “ज्याने हे लावले आहे त्याला आपण कुठे आहोत हेच माहीत नाही तर आपण जे काही बोललो ते ऐकले आहे?”
  
  
  "नक्की," मी उत्तर दिले. आणि मला माहित आहे की चिनी स्त्रीने आमचा माग काढण्याची तसदी घेतली नाही. किमान दृष्टीक्षेपात नाही. आमचे संभाषण ऐकत असताना, अर्ध्या मैल किंवा त्याहून अधिक अंतरावर ती आपल्या फुरसतीच्या वेळी हे करू शकते.
  
  
  आम्ही कुठे आणि का जात आहोत याबद्दल मिशेलला माझ्या तपशीलवार विधानासह.
  
  
  मिशेलने माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  "ओएएस," ती कुजबुजली.
  
  
  "नाही." मी मान हलवली. "मला नाही वाटत. एक अतिशय सुंदर चिनी स्त्री टँजियर ते न्यूयॉर्कपर्यंत आमच्या मागे आली. पॅरिसहून विमानात ती माझ्याकडे धावली. माझ्या शर्टमध्ये सिगारेटचा अर्धा रिकामा पॅकेट होता. खिसा आणि माझ्या जॅकेटच्या खिशात न उघडलेले. तिने माझ्या सिगारेटचे पूर्ण पॅकेट तिच्याऐवजी बदलले.
  
  
  आणि फिल्टरवर छापलेल्या NC लेबलसह मी फक्त माझ्या स्वतःच्या सानुकूल सिगारेट ओढत असल्याचे लक्षात घेऊन, तिने हे घडवून आणण्यासाठी खूप प्रयत्न केले. आणि तिने बऱ्याच मोठ्या संधींचा फायदा घेतला.
  
  
  "आता काय करायचं?" - मिशेलने विचारले.
  
  
  मी वायरटॅपचा बारकाईने अभ्यास केला. माझ्या सामन्याच्या उष्णतेने पुढचा अर्धा भाग वितळला. कॉम्प्लेक्स मायक्रोसर्किट नष्ट झाले आणि बग स्पष्टपणे प्रसारित करणे थांबवले. प्रश्न असा होता की कोणत्या कारमधून वायर टॅप केले जात आहे, पहिली की दुसरी? जर ते पहिले असेल, तर आपण कोठे जात आहोत हे जाणून घेण्यासाठी चिनी महिलेला पुरेशी माहिती मिळाली नसल्याची उच्च शक्यता होती. जर ते दुसरे होते ...
  
  
  मी कुरकुर केली, मग उसासा टाकला आणि बगला माझ्या टाचांनी जमिनीवर दाबला. त्यामुळे मला काही भावनिक समाधान मिळाले, पण दुसरे काही नाही.
  
  
  “आम्ही आता काय करत आहोत,” मी मिशेलला लिफ्टचा दरवाजा उघडला आणि आम्ही आत शिरलो, “पोर्तो रिकोला जात आहे. जलद".
  
  
  मी आणखी काही करू शकत नव्हते. मी मनातल्या मनात त्या चिनी मुलीला तिच्याच डब्यात परत आणलं. पुन्हा एकदा.
  
  
  कूप बराच मोठा निघाला.
  
  
  तिने त्यात राहावे अशी माझी इच्छा होती.
  
  
  
  सहावा अध्याय
  
  
  डॉब्स प्लंबिंग सप्लीज, इंक., ग्रँड रॅपिड्स, मिशिगनचे श्री. थॉमस एस. डॉब्स आणि त्यांची फ्रेंच-कॅनेडियन पत्नी, मेरी, घर सोडले. सॅन जुआन विमानतळ मुख्य टर्मिनल; त्यांच्याकडे कॅमेरे, स्नॉर्कल गियर आणि कॅरिबियन सुट्टीसाठी लागणारी इतर सर्व उपकरणे लोड करण्यात आली होती, ज्यात श्री डॉब्स यांनी आगमनानंतर टर्मिनलवर खरेदी केलेल्या पोर्तो रिकन विणलेल्या स्ट्रॉ हॅटचा समावेश होता. श्री डॉब्सने ऐकणाऱ्या कोणालाही सांगितल्याप्रमाणे, "गर्जना वेळ" त्यांच्याकडे असणार आहे. ते "हे छोटेसे जुने बेट लाल रंगात रंगवणार होते." ते "कसिनोसह जुन्या सॅन जुआनला आतून बाहेर काढणार होते."
  
  
  एखादा अंदाज लावू शकतो, ते काही ठराविक, माफक प्रमाणात अप्रिय अमेरिकन पर्यटक होते.
  
  
  "टॅक्सी! टॅक्सी!" - मिस्टर डॉब्स गर्जना करत, हात हलवत वेडेपणाने ओरडले.
  
  
  मिसेस डॉब्स शांत होत्या. ती थोडी थकलेली दिसत होती. पण तिने स्पष्टपणे सूर्य आणि उबदारपणाचा आनंद घेतला.
  
  
  “मम्म्म,” तिने तिचा सुंदर चेहरा वर करून नवऱ्याला म्हणाली. "हा सुंदर सूर्य नाही का? आणि तुला खूप फुलांचा वास येतो. अरे, निक..."
  
  
  समोर थांबलेल्या टॅक्सीत तिला ओढून नेणार असल्यासारखा मी तिचा हात पकडला.
  
  
  “टॉम,” मी माझे ओठ न हलवता गुरगुरलो. "निक नाही. खंड"
  
  
  "टॉम," तिने आज्ञाधारकपणे पुनरावृत्ती केली. "सुंदर आहे ना? मला फक्त आंघोळीचा सूट घालायचा आहे, समुद्रकिनार्यावर कुठेतरी उन्हात झोपायचे आहे आणि समुद्राचे ऐकायचे आहे.” मग तिने डोळा मारला. "याशिवाय, मला विश्वास आहे की तुम्हाला आणखी काही गोष्टी करायच्या आहेत आणि मला तुमच्यासोबत येण्याची गरज आहे."
  
  
  “अरे, हनी,” मी गर्जना केली. “आपण नेमके तेच करणार आहोत. त्या समुद्रकिनाऱ्यावर खाली उतरा आणि खूप छान टॅन मिळवा. आम्ही त्यासाठी पुरेसे पैसे देतो."
  
  
  पोर्टरने आमच्या बॅगा केबिनच्या ट्रंकमध्ये भरणे पूर्ण केले. मी त्याला अपमानास्पदपणे कमी लेखले, त्याच्या पाठीवर क्रूर, मनापासून थप्पड मारली आणि "हे सर्व एकाच ठिकाणी सोडू नकोस मित्रा!" आणि मिशेलच्या शेजारी असलेल्या कॅबमध्ये उडी मारली आणि दरवाजा इतक्या जोराने आदळला की कारच्या कॅबला तडा जाऊ लागला. ड्रायव्हरने माझ्याकडे चिडून पाहिलं.
  
  
  "हॉटेल सॅन जेरोनिमो, मित्र." आम्ही तिकडे जात होतो. थॉमस के. डॉब्स आणि त्यांच्या लहान पत्नीसाठी फक्त सर्वोत्तम,” मी म्हणालो. मग तीक्ष्ण आणि संशयास्पदपणे: “हे सर्वोत्तम आहे, बरोबर? कधी कधी हे ट्रॅव्हल एजंट..."
  
  
  “होय, सेनर,” ड्रायव्हर शांतपणे म्हणाला, “हे सर्वोत्तम आहे. तुम्हाला ते तिथे आवडेल."
  
  
  मला खात्री होती की जर मी त्याला सार्वजनिक शौचालयात नेले तर तो म्हणेल की हा देखील सर्वोत्तम पर्याय आहे.
  
  
  “ठीक आहे मित्रा. तुम्ही आम्हाला तिथे पटकन पोहोचवाल आणि तुमच्यासाठी एक चांगली टीप आहे,” मी मोठ्याने म्हणालो.
  
  
  "हो," ड्रायव्हरने उत्तर दिले. "मी तुला पटकन तिथे पोहोचवतो."
  
  
  मी सीट कुशनच्या मागे झुकलो आणि माझ्या जॅकेटच्या खिशातून एक सिगार काढला जो हॉकला आवडलेल्या सिगारपेक्षा किंचित कमी अप्रिय होता. जेव्हा मी ती पेटवली तेव्हा मला ड्रायव्हर किंचित डोकावताना दिसत होता.
  
  
  मी अर्थातच ते जास्त केले. खूप ढोंग. माझी आठवण येत असल्याची खात्री करत आहे.
  
  
  आणि त्याचा अर्थ निघाला. चांगल्या एजंटने लक्षात ठेवण्यासाठी खूप जास्त गोष्टी करू नयेत. ज्याने मला एकतर खूप वाईट एजंट बनवले किंवा खूप हुशार चांगला एजंट बनवले ज्याचा एजंट म्हणून विचार केला जाणार नाही.
  
  
  "टॉम," मिशेल शांतपणे म्हणाली, "तुम्ही समुद्रकिनार्यावर जाण्याबद्दल जे बोललात ते तुम्हाला खरोखर म्हणायचे आहे का?"
  
  
  “नक्कीच, हनी,” मी संयत स्वरात म्हणालो. "प्रथम आम्ही जुन्या समुद्रकिनाऱ्यावर जातो. मग आम्ही कपडे घालतो, ते आमच्यासाठी काही पेनी कोलाझा किंवा जे काही आणतात, मग आम्ही आमचे दात या बेटावर सापडलेल्या सर्वात मोठ्या स्टीकमध्ये बुडवतो, मग आम्ही त्या कॅसिनोमध्ये जातो आणि मजा .
  
  
  "खरंच?" - मिशेल त्याच खालच्या आवाजात म्हणाली. "पण मला वाटलं तू..."
  
  
  “तुम्हाला वाटले की तुमच्या जुन्या पतीला चांगला वेळ कसा घालवायचा हे माहित नाही. मला वाटले की तो प्लंबिंगच्या पुरवठ्याशिवाय इतर कशाचाही विचार करू शकत नाही. बरं, हनी, तुझी टोपी धरा. बीच आणि पेये, रात्रीचे जेवण आणि फासे, आम्ही येथे आलो आहोत! "
  
  
  आणि म्हणून, मिशेलच्या आनंदी आश्चर्याने आम्ही निघालो. प्रथम, श्री थॉमस एस डॉब्स आणि त्यांच्या पत्नीने हेच केले असते. आणि दुसरे म्हणजे, रात्री उशिरापर्यंत सॅन जुआनमध्ये माझा गंभीर व्यवसाय करणे ही आत्महत्या असेल. पांढऱ्या वाळूच्या किनाऱ्यावर पडून सूर्य माझ्या अंगावर पडत होता आणि माझ्या कानाला शांत करणारा कॅरिबियन सर्फ वाट पाहण्याचा वेळ घालवण्याचा एक चांगला मार्ग होता.
  
  
  "खंड."
  
  
  मी गुंडाळून मिशेलकडे पाहिले. आणि मी ठरवलं की ते फक्त चांगलंच नव्हतं, ते होतं... बरं, तुमच्या उत्कृष्टतेला नाव द्या. काहीही किंवा सर्व काही करेल: मिशेलचे पुरेसे स्तन तिने घातलेल्या लहान, जवळजवळ दिसणाऱ्या बिकिनी ब्रापेक्षा अधिक भरले आहेत, तिच्या पोटाची रेशमी त्वचा बिकिनी तळाशी निमुळती आहे जी दोन लहान त्रिकोण आणि लेसच्या तुकड्यापेक्षा थोडी जास्त होती, लांब सडपातळ पाय स्वेच्छेने वाळूवर फिरत आहेत.
  
  
  “टॉम,” तिने डोळे मिटून, सूर्याकडे तोंड करून पुटपुटले, “कृपया मला थोडं सनटन तेल घाला.”
  
  
  "आनंदाने."
  
  
  मी गरम तेल तिच्या मानेवर, गुळगुळीत खांद्यावर, पोटावर आणि मांड्यांवर पसरवले. तिचे मांस माझ्या हाताखाली हलके हलले. तिची त्वचा उबदार, मऊ झाली. ती तिच्या पोटावर लोळली आणि मी पुन्हा तिच्या खांद्यावर तेल पसरले, तिची ब्रा उघडली आणि तिच्या पाठीवर पसरली, माझे हात तिच्या बाजूला सरकले आणि तिच्या स्तनांना स्पर्श केला. तिने उसासा टाकला, तो आवाज उसासा पेक्षा आक्रोश सारखा होता. मी पूर्ण झाल्यावर, आम्ही एकमेकांच्या शेजारी झोपलो, एकमेकांना स्पर्श केला. आम्ही दोघांनी डोळे मिटले होते आणि आमच्यातील सेक्सची आभा जाड, गरम आणि वाढत होती. तेजस्वी सूर्य चुंबक आणि लोखंडासारखा असह्यपणे आम्हाला जवळ आणत आहे.
  
  
  "टॉम," ती शेवटी कुजबुजली, "मला आता हे सहन होत नाही. चला आपल्या खोलीत परत जाऊया."
  
  
  तिचा आवाज मृदू पण आग्रही होता. मलाही तीच गरज वाटली. एकही शब्द न बोलता, मी तिची ब्रा परत वर लावली, तिला तिच्या पायावर उचलले आणि तिला हॉटेलकडे नेले. आम्ही खोलीत प्रवेश केल्यावर ती माझ्यापासून थोडी दूर गेली.
  
  
  “हळूहळू, निक,” ती हळू आवाजात म्हणाली, तिचे काळेभोर डोळे माझ्याकडे पाहत आहेत. “या वेळी मला ते हळू घ्यायचे आहे. ते सदैव टिकू दे."
  
  
  माझा हात तिच्याकडे पोहोचला. तिने ते पकडले आणि तिच्या पूर्ण वक्र विरुद्ध कप केले.
  
  
  "हे कायमचे बनवा, प्रिये. मला आता सर्वकाही हवे आहे.
  
  
  
  
  माझ्या हाताखाली, तिचे सूर्य-गरम मांस ताणले गेले. मला रक्ताची नाडी जाणवली. नाडी वेगवान झाली. मी तिला माझ्याकडे खेचले आणि माझ्या उघड्या तोंडाने तिला झाकले, माझी जीभ शोधत होती, कठोर आणि मागणी. ती कामुकपणे रडत होती, पण हळू हळू, जणू काही ऐकू न येणाऱ्या ड्रमबीटप्रमाणे, ज्याचा टेम्पो असह्यपणे नियंत्रित वेगाने वाढला.
  
  
  "पाणी ही आग विझवू शकेल का?" - मी जोरात कुजबुजलो.
  
  
  “फक्त ज्वाला वाढवा प्रिये,” ती म्हणाली, मला काय म्हणायचे आहे ते लगेच समजले.
  
  
  एका वेगात मी तिची ब्रा आणि नंतर तिचे बिकिनी बॉटम्स काढले. तिच्या ओठांवर एक कामुक हसू आले. तिच्या हाताने माझे हात दूर ढकलले आणि तिचे डोळे माझ्याकडे अभिमानाने आणि कौतुकाने पाहत होते.
  
  
  मी तिला उचलून बाथरूममध्ये नेले तेव्हा मला माझ्या स्वतःच्या अंतःप्रेरणा पूर्णपणे ताब्यात घेतल्याचे जाणवले. काही क्षणानंतर आम्ही शॉवरच्या वाढत्या पाण्याखाली उभे राहिलो, आमचे ओले, वाफाळलेले शरीर एकत्र दाबले गेले आणि एकमेकांना उग्रपणे खाऊ घातले. तो अजूनही संथ होता, परंतु शुद्ध कामुक आनंदाच्या रक्त-गरम गतीने, एक असह्य, पूर्ण आणि पुरुषाचा स्त्री आणि स्त्री पुरुषाच्या ताब्यात होता.
  
  
  शेवटी जेव्हा हे घडले तेव्हा आम्ही दोघेही किंचाळलो, निव्वळ अंतःप्रेरणेने आम्ही थोडक्यात बनलो होतो.
  
  
  "समाधानकारकपणे?" - आम्ही दोघेही थोडेसे सावरले म्हणून ती बडबडली.
  
  
  “नक्की,” मी म्हणालो, अजूनही माझे डोळे केंद्रित करण्याचा आणि माझा श्वास घेण्याचा प्रयत्न करीत आहे.
  
  
  * * *
  
  
  उरलेली संध्याकाळ देखील पूर्ण आणि समाधानकारक होती - किंवा मी खरोखर थॉमस के डॉब्स असतो तर असे होईल. आम्ही बाहेरच्या टेरेसवर पिना कोलाडा प्यायलो, जिथे वेटर्सची गर्दी उभी होती, तर कॅरिबियन सूर्यास्ताने मागणीप्रमाणे रंग भरला. जेवायला आत गेल्यावर वेटर्सची फौज एक रेजिमेंट बनली, मेनू तीन फूट लांब होता आणि सगळी जागा वाया गेल्याचा वास येत होता. पैशाने जे काही खरेदी करता येईल ते सर्व उपलब्ध होते आणि मोठ्या प्रमाणात विकत घेतले.
  
  
  दुर्दैवाने, उष्णकटिबंधीय पेय मिक्सर ही माझी चांगली रम नष्ट करण्याचा सर्वोत्तम मार्ग आहे आणि मी अल्बर्ट आइनस्टाईनशी पूर्णपणे सहमत आहे की चोवीस औंस स्टीक हे सिंहांसाठी आणि फक्त सिंहांसाठी योग्य अन्न आहे. अधिक सामान्य परिस्थितीत - ज्याची मला कल्पना करणे कधीकधी कठीण जाते - मी ताजे पकडलेले "काँक" किंवा लसूण आणि कॅरिबियन मसाल्यांनी तळलेले समुद्री अर्चिनचा आनंद घेतो. पण थॉमस एस डॉब्स त्यांच्यापैकी कोणाच्याही विचाराने हिरवे झाले असते आणि त्या क्षणासाठी मी डॉब्स होतो. म्हणून, मी जिद्दीने त्याच्या संध्याकाळचे चित्रण केले, मिशेलला पारदर्शक पोशाखात पाहून आनंद झाला ज्यामुळे प्रत्येक माणसाला माझ्या जागी खूप आनंद मिळेल.
  
  
  नंतर, जेव्हा आम्ही कॅरिब हिल्टन कॅसिनोला टॅक्सी घेऊन गेलो, तेव्हा मला रूलेट व्हीलवर एएक्सचे दोनशे डॉलर्सचे पैसे गमावून दिलासा मिळाला, थॉमस एस डॉब्सने नक्कीच केले असते. निक कार्टर ब्लॅकजॅक टेबलवर हे करेल आणि जिंकेल. एक अवाढव्य रक्कम नाही, परंतु कार्टरच्या प्रणालीनुसार, काही हजार हा जुगार नाही.
  
  
  मिशेलने तेच केले.
  
  
  "किती?" - मी मागणी केली, टॅक्सीने हॉटेलला परतलो.
  
  
  “चौदाशे. ते प्रत्यक्षात पंधरा वर्षांचे होते, पण मी डीलरला टीप म्हणून शंभर डॉलरची चिप दिली.”
  
  
  "पण मी तुला खेळण्यासाठी फक्त पन्नास डॉलर्स दिले!"
  
  
  "अर्थात," तिने आनंदाने उत्तर दिले, "पण मला एवढेच हवे आहे." तुम्ही बघा, माझ्याकडे ही यंत्रणा आहे..."
  
  
  “ठीक आहे, ठीक आहे,” मी उदासपणे म्हणालो. थॉमस के. डॉब्सच्या मागील बाजूस विशिष्ट वेदना झाल्या होत्या.
  
  
  पण असेही काही वेळा होते जेव्हा मी सॅन गेरोनिमोमधील आमच्या खोलीबद्दल विचार केला, जेव्हा मी मिशेलला बाथरूममधून नग्नावस्थेत येताना पाहिले, निक कार्टरकडे परत जाताना त्याचे डाउनसाइड्सही होते.
  
  
  निक कार्टरकडे परत जाण्याची वेळ आली आहे.
  
  
  खोलीत बिघाड झाल्यास आमचा आवाज कमी करण्यासाठी मी टीव्ही चालू केला आणि मिशेलला माझ्याकडे खेचले.
  
  
  “कामाची वेळ झाली आहे,” मी तिच्या मानेवर नजर ठेवण्याचा प्रयत्न करत म्हणालो. “मी किमान सकाळपर्यंत चार-पाच तासांनी परत यायला हवे. दरम्यान, दार बंद असलेल्या खोलीत रहा आणि कोणत्याही कारणास्तव कोणालाही आत येऊ देऊ नका. मी न केल्यास काय करावे हे तुला माहीत आहे.” मी सकाळी परत येईन."
  
  
  तिने होकार दिला. वॉशिंग्टन सोडण्यापूर्वी आम्ही या सर्वांवर चर्चा केली. तिच्याकडे बंदूक असावी की नाही यावरही आम्ही चर्चा केली. तिने कधीही कोणत्याही प्रकारच्या शस्त्राने गोळीबार केला नव्हता. त्यामुळे तिला बंदूक मिळाली नाही. तरीही तिचा काहीही फायदा होणार नाही, आणि ज्यांना ते कसे आणि कधी वापरायचे हे माहित नसलेल्या लोकांना बंदुका देण्यावर माझा विश्वास नाही. तिला मिळालेली ही एक बनावट हिऱ्याची अंगठी होती. हिरा निरुपद्रवी होता. सेटिंगमध्ये चार दांडे होते जे पट्ट्यावर दाबल्यावर हिऱ्याच्या पलीकडे वाढवले जातात. जर यापैकी एक शत्रूच्या त्वचेला टोचला तर त्याचा परिणाम असा होतो की तो त्वरित बेशुद्ध होईल. समस्या अशी होती की मिशेलला अंगठी वापरण्यासाठी शत्रूला पुरेसे जवळ जावे लागले. मला आशा होती की तिला ते वापरावे लागणार नाही.
  
  
  
  
  मला आशा होती की तिला ते वापरावे लागणार नाही.
  
  
  मी तिला हे सांगितले, मग एक लांब चुंबन घेऊन माझ्या शब्दांना विराम देण्याचा मोह आवरला आणि निघून गेले.
  
  
  मी हॉटेल सोडले, जसे ते चित्रपटात म्हणतात, "मागील रस्त्याने." त्याशिवाय कोणत्याही हॉटेलला “परतीच्या मार्गावर” सोडणे इतके सोपे नाही. प्रथम, आपल्याला परत जाण्याचा मार्ग शोधण्याची आवश्यकता आहे. या प्रकरणात, ते समोर होते आणि फायर एस्केप्सच्या अरुंद फ्लाइटचे प्रतिनिधित्व करते. कारण आमची खोली चौदाव्या मजल्यावर होती, आणि त्यांच्या योग्य विचारात कोणीही चौदा फ्लाइट वर चालणार नाही, पण मी चौदा फ्लाइट खाली चाललो. त्यानंतर, AX फिटनेस इन्स्ट्रक्टर वॉल्ट हॉर्नस्बी यांच्यासोबत जिम वर्कआउट केल्याबद्दल कृतज्ञतापूर्वक, मी आणखी दोन फ्लाइट्स तळघरात उतरलो. तिथं मला पायऱ्यांमागे लपून बसावं लागलं तोपर्यंत दोन हॉटेलचे कर्मचारी ओव्हरऑल घालून, स्पॅनिशमध्ये घाणेरडे विनोद सांगत, डझनभर कचरापेट्या बाहेर काढत होते. ते वरच्या मजल्यावर गायब झाल्यावर मी बाहेर गेलो. ती एक गल्ली होती, कोंडाडो पट्टीच्या एका गल्लीपेक्षा थोडी जास्त. आणि गोन्झालेझ, एक माफक, नॉनडिस्क्रिप्ट लाल टोयोटा चालवत, पन्नास फुटांपेक्षा जास्त अंतरावर उभी होती. मी त्याच्या शेजारच्या पॅसेंजर सीटवर चढलो तेव्हा तिथे कोणीच नव्हते.
  
  
  “प्वेर्तो रिको बेटावरील सर्वोत्तम टॅक्सी सेवेमध्ये आपले स्वागत आहे,” तो आनंदाने म्हणाला. "आम्ही ऑफर करतो ..."
  
  
  “ला पर्लाला लवकर प्रवास सुचवा,” मी विल्हेल्मिना हातात धरून दारूगोळा तपासत म्हणालो. "आणि तुम्ही गाडी चालवत असताना, ला पेर्ला येथील कुष्ठरोग्यांच्या वसाहतीत कसे जायचे ते मला सांगा."
  
  
  गोन्झालेझचा आनंद लगेचच ओसरला. त्याने गाडी गिअरमध्ये टाकली आणि निघून गेली, पण तो आनंदी दिसत नव्हता. त्याच्या मिशा घाबरून कुरवाळू लागल्या.
  
  
  “हे,” तो काही मिनिटांच्या शांततेनंतर हळू हळू म्हणाला, “वेडेपणा आहे. रात्रीच्या या वेळी ला पर्लाला जाणे म्हणजे वेडेपणा आहे. कुष्ठरोग्यांच्या वसाहतीमध्ये कधीही जाणे मूर्खपणाचे आहे, परंतु रात्रीच्या वेळी जाणे हे केवळ वेडेपणाच नाही तर कदाचित आत्महत्या आहे."
  
  
  “कदाचित,” मी होकार दिला, विल्हेल्मिना पुन्हा व्यवस्थित केला आणि ह्यूगो कोकराच्या आवरणात बसतो की नाही हे तपासत होतो.
  
  
  “तुम्हाला माहिती आहे का की कुष्ठरोगी वसाहतीतील बहुतेक रुग्णालय हे संसर्ग विंगमध्ये आहे?”
  
  
  "मला माहिती आहे," मी म्हणालो.
  
  
  "तुम्हाला माहिती आहे का की गैर-संक्रामक विंगचे कुष्ठरोगी देखील धोकादायक आहेत, कारण ते अत्यंत गरीब आहेत आणि त्यांच्याकडे पैसे मिळविण्याचे कोणतेही कायदेशीर मार्ग नाहीत?"
  
  
  “मलाही ते माहित आहे,” मी पियरेला मांडीला दाबत म्हणालो.
  
  
  गोन्झालेझने स्टीयरिंग व्हील वळवले आणि टोयोटाला कोंडाडोपासून ओल्ड सॅन जुआनकडे वळवले.
  
  
  "आणि माझा ब्लू क्रॉस कालबाह्य झाला आहे," तो गंभीरपणे म्हणाला.
  
  
  "तू फक्त मार्गदर्शक आहेस," मी त्याला म्हणालो. "मी एकटाच जातो."
  
  
  "पण हे आणखी वाईट आहे!" - तो गजराने म्हणाला. “मी तुला एकटे येऊ देऊ शकत नाही. एका माणसाला संधी मिळणार नाही, अगदी निक कार्टरही नाही. मी आग्रह धरतो..."
  
  
  "विसरून जा," मी कुरवाळत म्हणालो.
  
  
  "परंतु…"
  
  
  “गोन्झालेझ, तुझी रँक N7 आहे. माझ्याकडे कोणता आहे हे तुम्हाला माहीत आहे. मी तुम्हाला ऑर्डर देत आहे."
  
  
  तो मरण पावला आणि बाकीचा प्रवास आम्ही शांतपणे घालवला. गोन्झालेझने त्याच्या मिशा चावल्या. संभाव्य शेपटींसाठी मी रीअरव्ह्यू आरशात पाहिले. तेथे कोणतेही नव्हते. छोट्या, अरुंद रस्त्यांमधून दहा मिनिटांच्या वळणांनी आम्हाला जुन्या गव्हर्नरच्या हवेलीतून आणि ला पेर्लाच्या समुद्रकिनारी झोपडपट्टीच्या बाहेरील टेकडीवर नेले. कॅरिबियन वाऱ्याची झुळूक टिनच्या छतांना हादरवत होती. समुद्राच्या भिंतीवर कोसळणारा सर्फ आणि कुजणाऱ्या माशांचा, कचरा आणि वाहणारे पाणी नसलेल्या छोट्या अस्ताव्यस्त खोल्यांचा वास तुम्हाला ऐकू येत होता. गोन्झालेझने लहान चौकात प्रदक्षिणा घातली, टोयोटाला एका गल्लीतून खाली आणले ज्याने प्रत्येक बाजूला सुमारे एक इंच जागा दिली आणि कोपऱ्याभोवती पार्क केली. अंधारी गल्ली सुनसान होती. आमच्या वरच्या खिडकीतून लॅटिन संगीत हलकेच वाहू लागले.
  
  
  "हे मूर्खपणाचे काम करण्याचा तुमचा निर्धार आहे का?" - गोन्झालेझने चिंतेने भरलेल्या आवाजात विचारले.
  
  
  "याशिवाय दुसरा कोणताही मार्ग नाही," मी स्पष्टपणे उत्तर दिले.
  
  
  गोन्झालेझने उसासा टाकला.
  
  
  "कुष्ठरोगी वसाहत रस्त्याच्या शेवटी आहे. हे कुष्ठरोग्यांसाठी एक रुग्णालय आणि वसतिगृह एकत्र करून एक कुष्ठरोगगृह आहे. ते शहराच्या ब्लॉकच्या बरोबरीचे क्षेत्र व्यापते आणि एका मोठ्या इमारतीचा समावेश असलेल्या किल्ल्यासारखा आकार आहे. मध्यभागी एक प्रवेशद्वार आहे आणि ते कुष्ठरोगाच्या कार्यालयाकडे जाते विंग, जे कुष्ठरोग्यांसाठी एक शयनगृह आहे ज्यांची स्थिती स्थिर झाली आहे आणि दक्षिणेकडील विंग."
  
  
  गोन्झालेझने वळून माझ्याकडे लक्षपूर्वक पाहिले.
  
  
  "दक्षिण भागात," तो म्हणाला, "ते कुष्ठरोगी आहेत जे सांसर्गिक आहेत आणि ज्यांना कुष्ठरोगगृह सोडण्याची परवानगी नाही."
  
  
  मी सहमती दर्शविली. कुष्ठरोगाच्या कुरूप विषयावर मी माझा गृहपाठ केला. हा एक जुनाट संसर्गजन्य रोग आहे
  
  
  
  
  त्वचा, शरीराच्या ऊती आणि मज्जातंतूंवर हल्ला करते. त्याच्या सुरुवातीच्या अवस्थेत त्वचेवर पांढरे ठिपके निर्माण होतात, त्यानंतर पांढरे खवले, पुटपुटलेले फोड आणि गाठी येतात. शेवटी, शरीराचे अवयव अक्षरशः कोमेजून जातात आणि पडतात, ज्यामुळे भयानक विकृती निर्माण होते. द्वितीय विश्वयुद्धानंतर विकसित झालेल्या प्रतिजैविकांना धन्यवाद, आता रोग एका विशिष्ट टप्प्यावर थांबवणे शक्य आहे. परंतु सुरुवातीच्या टप्प्यात ते अजूनही अत्यंत संसर्गजन्य आहे.
  
  
  "मी तुला जे आणायला सांगितले ते तुझ्याकडे आहे का?"
  
  
  एक शब्द न बोलता, गोन्झालेझ मागच्या सीटवर पोहोचला आणि मला डॉक्टरांची बॅग आणि ओळखपत्रांचे दोन सेट दिले. कार्ड एक एमडी जोनाथन मिलरचा होता, दुसरा सॅन जुआन कस्टम विभागाच्या इन्स्पेक्टर मिलरचा होता.
  
  
  "सिरिंज भरल्या आहेत," गोन्झालेझ म्हणाले. “त्यापैकी एकाने प्रौढ माणसाला सेकंदात बाहेर काढले पाहिजे आणि त्याला किमान आठ तास बेशुद्ध ठेवले पाहिजे. कार्टर..."
  
  
  त्याने एक विराम दिला. मी त्याच्याकडे पाहिलं.
  
  
  "ज्या कुष्ठरोग्यांचे व्रण बरे झाले आहेत तितकेच ते सांसर्गिक आहेत तितकेच धोकादायक आहेत. ते येथे फुकटात झोपतात आणि खातात आणि औषध दिले जाते. परंतु त्यांच्याकडे इतर गोष्टींसाठी पैसे नाहीत - सिगारेट, रम, जुगार - आणि त्यापैकी काही कामावर जाऊ शकतात. तर, हे सर्वज्ञात आहे की ते अनेक अंधुक गोष्टींमध्ये गुंतलेले आहेत ..."
  
  
  मी गाडीचा दरवाजा उघडला आणि बाहेर पडलो.
  
  
  “हे,” मी म्हणालो, “मी यावर अवलंबून आहे. सकाळपर्यंत आम्ही गेलो त्या छोट्या चौकात माझी वाट पाहण्यासाठी मी तुमच्यावर विश्वास ठेवतो. जर मी तोपर्यंत आऊट नसेल तर निघून जा. . काय करायचे ते तुला माहीती आहे."
  
  
  गोन्झालेझने होकार दिला. त्याने गाडी गिअरमध्ये लावण्यापूर्वीच मी वळून निघालो.
  
  
  “बुएना सुर्ते,” मी माझ्या मागे त्याचा शांत आवाज ऐकला.
  
  
  नशीब.
  
  
  मला त्याची गरज आहे.
  
  
  
  सातवा अध्याय
  
  
  लेप्रोसेरियम ही ढासळलेल्या प्लास्टरची एक स्क्वॅट, जड, कुरूप इमारत होती जिला कोणीतरी चमकदार लाल रंग दिला होता, ज्यामुळे ती आणखीच कुरूप झाली होती. ते दोन मजले उंच होते आणि प्रत्येक मजल्यावरील खिडक्या जड लाकडी शटरने झाकलेल्या होत्या, कॅरिबियन उष्णतेमध्येही घट्ट बंद होत्या. मला लाकडी दरवाजाच्या बाजूला असलेली बेल सापडली आणि जोरात ओढली. आतून मोठा आवाज ऐकू आला, मग शांतता. मी पुन्हा ओढले. पुन्हा क्लँकिंग. मग पावले. दार किंचित उघडले आणि एक पातळ, झोपलेला मादी चेहरा बाहेर दिसला.
  
  
  "तुला काय पाहिजे?" - तिने स्पॅनिशमध्ये चिडून विचारले.
  
  
  “मी डॉ. जोनाथन मिलर आहे,” मी माझ्या काहीशा बुरसटलेल्या पण बऱ्यापैकी अस्खलित स्पॅनिशमध्ये निर्णायकपणे उत्तर दिले. "मी डायझच्या पेशंटला भेटायला आलो आहे."
  
  
  डायझ नावाच्या कुष्ठरोगात एक रुग्ण असायला हवा होता. हे पोर्तो रिकोमधील सर्वात सामान्य नावांपैकी एक होते.
  
  
  "तुम्ही या वेळी रुग्णाला भेटायला येत आहात का?" - बाई अजूनच चिडून म्हणाली.
  
  
  "मी न्यूयॉर्कचा आहे," मी म्हणालो. “मी इथे फक्त काही दिवसांसाठी आलो आहे. मी डियाझ कुटुंबासाठी एक उपकार करत आहे. माझ्याकडे दुसरा वेळ नाही. कृपया मला आत येऊ द्या, सेनोरा. मला उद्यापर्यंत माझ्या दवाखान्यात परत यावे लागेल.”
  
  
  बाईंनी संकोच केला.
  
  
  “सेनोरा,” मी माझ्या आवाजात अधीरतेची तीक्ष्ण नोंद देत म्हणालो, “तू माझा वेळ वाया घालवत आहेस. तुम्ही मला आत येऊ देत नसाल तर अधिकाऱ्याला बोलवा.”
  
  
  "रात्री इथे कोणीच नाहीये," ती तिच्या आवाजात अनिश्चिततेचा इशारा देत म्हणाली. तिने माझ्या डॉक्टरांच्या पिशवीकडे एक नजर टाकली. “रुग्णालयात फक्त दोन परिचारिका कर्तव्यावर आहेत. आमच्याकडे खूप कमी कर्मचारी आहेत."
  
  
  “दार, सेनोरा,” मी जोरात म्हणालो.
  
  
  हळूच, अनिच्छेने, तिने दरवाजा उघडला आणि मला आत सोडण्यासाठी बाजूला गेली, नंतर बंद केली आणि माझ्या मागे लॉक केली.
  
  
  “तुला कोणत्या प्रकारचा डायझ हवा आहे? फेलिप किंवा एस्टेबन?
  
  
  “फेलिपे,” मी मोठ्या खोलीकडे पाहत म्हणालो, प्राचीन फायलिंग कॅबिनेट आणि दोन रिकेटी मेटल टेबल आणि काही खुर्च्यांनी सुसज्ज. जंतुनाशकाचा तीव्र वास आणि कुजणाऱ्या मानवी देहाचा मंद पण वेगळा वास.
  
  
  “फेलिप डायझ स्थिर बॉक्ससह पश्चिम विंगमध्ये आहे. पण मी तुला तिथे नेऊ शकत नाही. मला दारातच राहावे लागेल,” ती स्त्री म्हणाली. तिने टेबलावर जाऊन ड्रॉवर उघडला आणि चाव्यांचा गुच्छ बाहेर काढला. "तुला जायचे असेल तर एकटेच जावे लागेल."
  
  
  “बुएनो,” मी म्हणालो, “मी स्वतः जाईन.
  
  
  मी चावीसाठी हात पुढे केला. महिलेने त्यांना बाहेर काढले. मी तिच्या हाताकडे बघून एक उसासा दाबला. तळहातापासून फक्त अंगठा आणि तर्जनी एक इंच लांब.
  
  
  बाईंनी माझी नजर पकडली आणि हसली.
  
  
  "काहीच नाही, सेनर," ती म्हणाली. “माझे केस स्थिर झाले आहे आणि मी संसर्गजन्य नाही. मी भाग्यवानांपैकी एक आहे. मी फक्त काही बोटे गमावली. फेलिप सारख्या इतरांसोबत..."
  
  
  मी त्या हातातून चाव्या घेण्यास भाग पाडले आणि दूरच्या भिंतीवरच्या दाराकडे निघालो.
  
  
  “डायझ बारा पलंगावर आहे, दारासमोरच,” मी दार उघडताच माझ्या मागे असलेली स्त्री म्हणाली. “आणि, साहेब, दक्षिणेकडे न जाण्याची काळजी घ्या. तेथील प्रकरणे खूप संसर्गजन्य आहेत. ”
  
  
  मी होकार दिला आणि माझ्या मागे दरवाजा बंद करून अंगणात गेलो. मंद विजेच्या प्रकाशाने उघडे, घाणेरडे अंगण काही पातळ पाम झाडे आणि बाकांच्या अनेक रांगांनी उजळले.
  
  
  
  या बाजूच्या खिडक्या उघड्या, अंधारलेल्या होत्या आणि मला घोरणे, उसासे, खोकला आणि काही ओरडणे ऐकू येत होते. मी पटकन अंगण ओलांडून पश्चिमेच्या दिशेने गेलो, मग एका मोठ्या लोखंडी चावीने दरवाजा उघडला.
  
  
  हा वास मला हातोड्यासारखा मारत होता. ते जाड आणि जड होते, मानवी मांस कुजल्याचा वास येत होता, उष्णतेमध्ये कुजलेल्या प्रेताचा वास येत होता. जगातील कोणतेही जंतुनाशक वास लपवू शकत नाही आणि मला माझ्यावर धुतलेल्या मळमळाच्या लाटेशी लढावे लागले. मी आजारी पडणार नाही याची खात्री झाल्यावर मी खिशातून पेन्सिलचा फ्लॅशलाइट काढला आणि अंधारलेल्या खोलीत बीम चालवला. खाटांवर पडलेल्या मृतदेहांच्या रांगा, अस्ताव्यस्त झोपलेल्या स्थितीत अडकलेल्या. इकडे तिकडे डोळे उघडले आणि सावधपणे माझ्याकडे पाहिले. मी थेट दाराच्या विरुद्ध असलेल्या पलंगावर तुळईचे लक्ष्य केले आणि शांतपणे खोलीत गेलो. कॉटवरील आकृतीने त्याच्या डोक्यावर चादर ओढली. कुठूनतरी चादरीखालून कुस्करून घोरण्याचा आवाज आला. मी हात पुढे केला आणि एक खांदा हलवला.
  
  
  "डायझ!" - मी जोरात कुजबुजलो. "उठ! डायझ!"
  
  
  आकृती हलली. हळूच एक हात दिसला आणि चादर ओढली. डोकं फिरलं आणि चेहरा दिसू लागला.
  
  
  मी जोरात गिळले. तो एक भयानक स्वप्नातील चेहरा होता. नाक नव्हते आणि एक कान कुजलेल्या मांसात बदलला होता. काळ्या हिरड्या माझ्याकडे पाहत होत्या जिथे वरचा एचपी संपला होता. डावा हात कोपराच्या खाली सुरकुत्या असलेला स्टंप होता.
  
  
  "कोमो?" - डायझने माझ्याकडे झोपेत बघत कर्कशपणे विचारले. "Qué quière?"
  
  
  मी माझ्या जॅकेटमध्ये पोहोचलो आणि माझा आयडी फ्लिक केला.
  
  
  “इन्स्पेक्टर मिलर, सॅन जुआन कस्टम विभाग,” मी म्हणालो. "तुला चौकशीसाठी हवे आहे."
  
  
  विद्रूप झालेला चेहरा माझ्याकडे अनाकलनीयपणे पाहत होता.
  
  
  “कपडे घाला आणि बाहेर जा,” मी हळूच म्हणालो. "येथे सगळ्यांना उठवायची गरज नाही."
  
  
  तो अजूनही गोंधळलेला दिसत होता, पण तो हळूच चादर सोलून उभा राहिला. त्याला कपडे घालण्याची गरज नव्हती. त्यात तो झोपला. तो मजला ओलांडून आणि दाराबाहेर अंगणात माझ्यामागे गेला, जिथे तो उभा राहिला आणि अर्ध-अंधारात मला डोळे मिचकावले.
  
  
  "मी माझा वेळ वाया घालवणार नाही, डायझ," मी म्हणालो. “आम्हाला माहिती मिळाली की कुष्ठरोग्यातून तस्करांचे नेटवर्क कार्यरत आहे. एकीकडे येथे तस्करीचा माल साठवला जातो. औषधे. आणि, आमच्या माहितीनुसार, प्रत्येक गोष्टीत तुम्ही तुमच्या कानावर आहात.”
  
  
  "कोमो?" - डायझ म्हणाला, त्याचा घाबरलेला लूक झोपलेल्या व्यक्तीला मार्ग देत आहे. "तस्करी? तू कशाबद्दल बोलत आहेस ते मला समजत नाही."
  
  
  “मूर्ख असल्याचा आव आणण्यात काही अर्थ नाही,” मी चपखल बसलो. “काय चालले आहे ते आम्हाला माहित आहे आणि आम्हाला माहित आहे की तुम्ही त्यात सामील आहात. आता तुम्ही सहकार्य करणार की नाही?"
  
  
  "पण मी तुम्हाला सांगतोय, मला काहीच माहीत नाही," डायझने प्रतिवाद केला. "मला येथे किंवा इतर कोठेही ड्रग्ज किंवा प्रतिबंधक गोष्टींबद्दल काहीही माहिती नाही."
  
  
  मी त्याच्याकडे पाहिलं. मला पुढे जे करायचे होते ते मला आवडत नव्हते, पण मी ते केले.
  
  
  “डायझ,” मी हळूच म्हणालो, “तुला पर्याय आहे. तुम्ही एकतर आम्हाला सहकार्य करून मोकळे होऊ शकता किंवा मी तुम्हाला इथे आणि आत्ता अटक करू शकतो. याचा अर्थ मी तुला तुरुंगात पाठवीन. अर्थात, एकांतवासात, कारण इतर कैद्यांमध्ये कुष्ठरोगी असू शकत नाही. आणि कदाचित बराच काळ, कारण तुमच्याशिवाय हे प्रकरण सोडवायला आम्हाला बराच वेळ लागू शकतो. आणि या काळात, तुमचा आजार थांबवण्यासाठी तुम्हाला आवश्यक असलेले औषध आम्ही पुरवू शकणार नाही."
  
  
  डियाझच्या डोळ्यात भीती चमकली.
  
  
  "नाही!" तो दमला, “तुम्ही हे करू शकत नाही! मी मरेन! भयानक! माझ्या आईच्या कबरीवर मी तुला शपथ देतो, मला काहीही माहित नाही ..."
  
  
  “ही तुझी निवड आहे, डायझ,” मी तिरस्काराने म्हणालो. "आणि तू आताच करशील."
  
  
  डियाजच्या विकृत चेहऱ्याला घाम फुटला. तो हादरला.
  
  
  "पण मला काहीच माहीत नाही!" - त्याने विनवणी केली. "मी तुला कशी मदत करू शकतो जर मी..."
  
  
  त्याने एक विराम दिला. माझ्या नसा ताणल्या गेल्या होत्या. हे मी पकडत होते ते असू शकते.
  
  
  “थांबा,” तो हळूच म्हणाला. "थांबा. कदाचित…"
  
  
  मी वाट बघत होतो.
  
  
  “काही महिन्यांपूर्वी,” तो म्हणाला, “हे काही महिन्यांपूर्वी घडले होते. इथे अनोळखी लोक होते. कुष्ठरोगी नाही. डॉक्टर नाही. पण ते काहीतरी लपवत होते, किंवा कदाचित कोणीतरी.”
  
  
  "तो लपवतोय, की त्याला, कुठे?" - मी मागणी केली.
  
  
  “जिथे कोणीही पाहणार नाही. संसर्गजन्य रोग विभागात."
  
  
  "चला," मी म्हणालो.
  
  
  "ते जवळपास एक महिन्यानंतर निघून गेले. त्यांनी लपवून ठेवलेले सर्व काही सोबत घेऊन. मला एवढेच माहीत आहे, मी तुला माझ्या आईच्या सन्मानाची शपथ देतो.”
  
  
  “मला अजून माहिती हवी आहे, डायझ,” मी ठामपणे म्हणालो. "त्यांनी जे लपवले होते ते त्यांना कोठून मिळाले?"
  
  
  “मला माहित नाही, मी शपथ घेतो, जर मला माहित असेल तर मी तुम्हाला सांगेन. परंतु…"
  
  
  त्याने एक विराम दिला. त्याच्या डोळ्यात काळजी दिसू लागली.
  
  
  “सुरू ठेवा,” मी मागणी केली.
  
  
  "जॉर्ज. जॉर्जला माहित असावे. तो कुष्ठरोगी आहे, कैदी आहे."
  
  
  
  
  , जी संसर्गजन्य विभागामध्ये परिचारिका म्हणून काम करते. त्याने सर्व काही पाहिले असेल, कदाचित तुमच्यासाठी काहीतरी मौल्यवान ऐकले असेल. परंतु…"
  
  
  "पण काय?"
  
  
  “आम्हाला त्याच्याशी बोलण्यासाठी संसर्ग विभागाकडे जावे लागेल. माझ्यासाठी हे काहीच नाही. पण तुझ्यासाठी..."
  
  
  त्याला वाक्य पूर्ण करण्याची गरज नव्हती. मला धोका माहीत होता. पण मला काय करायचंय हेही माहीत होतं.
  
  
  "तुम्ही मला एक निर्जंतुकीकरण गाऊन, हातमोजे, टोपी, संपूर्ण पोशाख आणू शकता?"
  
  
  डायजने होकार दिला.
  
  
  "ते कर," मी थोडक्यात म्हणालो. "आणि जलद".
  
  
  तो इमारतीत गायब झाला आणि काही मिनिटांनंतर मी जे मागितले ते घेऊन तो पुन्हा दिसला. मी माझा गाऊन, कॅप, सर्जनचा मुखवटा आणि हातमोजे घातले तेव्हा त्याने शूजची एक जोडी माझ्या दिशेने ढकलली.
  
  
  “तुम्हाला तुमचे बूट दारात सोडावे लागतील. जेव्हा तुम्ही त्या पुन्हा काढाल तेव्हा या सर्व गोष्टी निर्जंतुक केल्या जातील.”
  
  
  मी त्याने सांगितल्याप्रमाणे केले, मग माझे बूट हातात धरून अंगणातून निघालो.
  
  
  "तुला दक्षिणेकडची चावी मिळेल का?" मी विचारले.
  
  
  डायझ किंचित हसला, त्याचा वरचा वरचा ओठ भयंकर काजळीत बदलला.
  
  
  "हे फक्त बाहेरून लॉक केलेले आहे, सेनर," तो म्हणाला. “कुष्ठरोग्यांना दूर ठेवण्यासाठी. इतरांना ठेवणे कठीण नाही. ”
  
  
  डायझने दुसऱ्या जड लाकडी दारावरचा बोल्ट काढला आणि मला आधी आत जाऊ देण्यासाठी बाजूला गेला. मी अचानक त्याला पुढे जाण्यासाठी इशारा केला. पुन्हा एक गडद खोली, परंतु यावेळी एका टोकाला प्रकाशयोजना असलेली, जिथे एक पांढरा माणूस टेबलावर बसला, हातात डोके ठेवून झोपला. पुन्हा क्रिब्सच्या पंक्ती, अस्ताव्यस्त आकृत्या. पण इथे काही जण वेदनेने वळवळत होते. इकडून तिकडे अचानक आक्रोश ऐकू येत होता. वेस्ट विंगपेक्षाही दुर्गंधी होती. डायझ पांढऱ्या पांढऱ्या माणसाकडे जायला निघाला, त्याच्याकडे काळजीपूर्वक पाहिलं, मग केसांनी डोकं वर काढलं.
  
  
  "जॉर्ज," तो कुडकुडत म्हणाला. "जॉर्ज. जागे व्हा. सेनरला तुमच्याशी बोलायचे आहे."
  
  
  जॉर्जचे डोळे थोडेसे उघडले, त्याने माझ्याकडे लक्ष न देता पाहिले, मग त्याचे डोके त्याच्या हातात पडले. त्याच्या डाव्या गालाचा काही भाग गायब झाला होता, पांढरा हाड उघड झाला होता.
  
  
  “अय्या,” तो कुरकुरला. "खूप सुंदर. आणि कुष्ठरोग्यांसह काम करण्यास इतके धाडसी. खूप सुंदर".
  
  
  डायझने माझ्याकडे पाहिले आणि डोळे मिचकावले.
  
  
  "नशेत," तो म्हणाला. "तो आपला पगार रोज रात्री दारू पिण्यासाठी वापरतो."
  
  
  त्याने पुन्हा जॉर्जचे डोके वर केले आणि त्याच्या कुजलेल्या गालावर एक चापट मारली. जॉर्ज वेदनेने हतबल झाला. त्याचे डोळे विस्फारले आणि लक्ष केंद्रित केले.
  
  
  “तुम्हाला वरिष्ठांशी बोलण्याची गरज आहे, जॉर्ज,” डायझ म्हणाला. "तो पोलिसांचा, कस्टम पोलिसांचा आहे."
  
  
  जॉर्जने स्पष्ट प्रयत्नाने डोके वर करून माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  "पोलीस? का?"
  
  
  मी डायझच्या बाहेर गेलो आणि माझा आयडी चालू केला. जॉर्ज येथे.
  
  
  "माहिती साठी," मी म्हणालो. "इथे कोण लपले होते, ते कोण होते आणि ते येथून निघून गेल्यावर कुठे गेले याची माहिती."
  
  
  जरी तो दारूच्या नशेत होता, जॉर्जच्या डोळ्यात एक धूर्त नजर होती.
  
  
  “इथे कोणी लपलेले नाही. इथे फक्त कुष्ठरोगी आहेत. सांसर्गिक. अतिशय धोकादायक. तू इथे नसावं."
  
  
  मी डियाझच्या तुलनेत जॉर्जशी थोडे वेगळे वागायचे ठरवले.
  
  
  “माहितीसाठी बक्षीस आहे,” मी माझे पाकीट काढत हळू आणि स्पष्टपणे म्हणालो. मी पाच वीस डॉलरची बिले काढताना जॉर्जचे डोळे थोडेसे विस्तीर्ण झालेले पाहिले. "शंभर डॉलर्स. लगेच पैसे दिले."
  
  
  “अय,” जॉर्ज म्हणाला. "मला खूप पैसे हवे आहेत, पण..."
  
  
  “घाबरण्यासारखे काही नाही. तू मला काय सांगितलेस ते डायझशिवाय कोणालाही कळणार नाही. आणि डायझला बोलण्यापेक्षा चांगले माहित आहे. ”
  
  
  जॉर्जची नजर माझ्या हातातल्या पैशावर स्थिरावली. मी ते टेबलावर सरकवले. जॉर्जने त्याचे ओठ चाटले, मग अचानक पैसे पकडले.
  
  
  “ते कोण आहेत ते मला माहीत नाही,” तो पटकन म्हणाला, “पण ते हिस्पॅनिक नव्हते. त्यापैकी तीन होते. ते रात्रभर आले आणि त्यांनी विंगच्या मागील बाजूस असलेल्या रिकाम्या खोलीत स्वतःला कोंडून घेतले. दोनपेक्षा जास्त. ते आठवडे दिसले नाहीत. अटक केलेल्या रुग्णासह एक कुष्ठरोगी त्यांच्यासाठी दिवसातून दोन वेळा अन्न घेऊन आला. या कुष्ठरोग्यांनीच ते येण्याच्या आदल्या रात्री खोलीचे निर्जंतुकीकरण केले. मग एके रात्री ते जसे आले तसे अचानक निघून गेले. कुष्ठरोगी देखील गायब झाला, परंतु आम्हाला नंतर कळले की त्याचा मृतदेह काही ब्लॉक दूर सापडला. त्याचा गळा दाबला गेला."
  
  
  "ते इथून कुठे गेले याची तुला कल्पना आहे का?" - मी मागणी केली.
  
  
  जॉर्ज संकोचला.
  
  
  "मला खात्री नाही, पण मला वाटतं - दोनदा, जेव्हा कुष्ठरोगी अन्न घेऊन खोलीत आला, तेव्हा मला वाटतं की मी त्या माणसांपैकी एकाला मार्टिनिकबद्दल काहीतरी म्हणताना ऐकलं होतं."
  
  
  माझ्या मेंदूत काहीतरी क्लिक झाले.
  
  
  मार्टिनिक. ज्वालामुखी.
  
  
  अचानक, जॉर्जच्या मागे भिंतीतला एक दरवाजा उघडला. निर्जंतुकीकरण गाऊन, मुखवटा, टोपी आणि इतर सर्व काही माझ्यासारखे कपडे घातलेली एक आकृती त्यातून चालली. जॉर्ज अर्धा वळला, बघितला, मग हसला.
  
  
  "बुएनोस नोचेस, सेनोरिटा," तो म्हणाला. मग मला वाटतं त्याच्या आवाजात काही नशा परतली. “खूप सुंदर, इतकी गोंडस चिनीता, आणि ती कुष्ठरुग्णांच्या मदतीला येते. आत्ताच पोहोचलो."
  
  
  
  
  
  चिनीता. चिनी.
  
  
  सर्जिकल मास्कच्या वरच्या बाजूला, दोन पापण्या असलेल्या प्राच्य डोळ्यांनी सरळ माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  सर्व-परिचित डबल-लिड केलेले ओरिएंटल डोळे.
  
  
  "पार्टीमध्ये स्वागत आहे, कार्टर," ती म्हणाली.
  
  
  मी उदासपणे तिच्याकडे पाहिलं.
  
  
  “तुमच्यासाठी, ली चिन,” मी म्हणालो, “पार्टी संपली आहे.”
  
  
  मी तिच्या दिशेने सरकलो. तिने हात वर केला.
  
  
  "चुका करू नका ज्याचा तुम्हाला पश्चाताप होईल," ती म्हणाली. "आमच्याकडे आहे..."
  
  
  तिचा आवाज वाक्याच्या मध्यातच मरण पावला आणि मला तिचे डोळे अचानक भितीने विस्फारलेले दिसले.
  
  
  "कार्टर!" ती ओरडली. "तुझ्या पाठीमागे!"
  
  
  मी मागे फिरलो. जॉर्जची बाटली माझ्या कवटी इंचांनी चुकली, त्याच्या हातातील टेबलावर तुटून पडली. एक स्प्लिट सेकंद नंतर, माझे कराटे चॉप त्याच्या मानेच्या पायथ्याशी मारले आणि चुकले. तो फाटलेल्या लॉगसारखा जमिनीवर पडला. तो पडला तरी मला पुन्हा ली चिनचा आवाज ऐकू आला. यावेळी तो गुळगुळीत, खंबीर आणि प्राणघातक शांत होता.
  
  
  "दार," ती म्हणाली. "आणि तुमच्या डावीकडे."
  
  
  दारात तिघे होते. मंद सावलीच्या प्रकाशात मला विचित्र, अस्पष्ट हातपाय, खडबडीत वैशिष्ट्ये असलेले चेहरे, रिकामे डोळा सॉकेट, स्टंप केलेले हात दिसत होते. ते हळू हळू माझ्या दिशेने सरकत असताना मला दोन चाकू आणि लीड पाईपचा एक प्राणघातक तुकडा देखील दिसला.
  
  
  पण डाव्या बाजूच्या आकड्यांनी माझ्या मणक्याला थंडावा दिला. तेथे पाच, सहा, कदाचित अधिक होते आणि ते सर्व त्यांच्या बेडवरून उठले आणि माझ्याकडे काळजीपूर्वक सरकले.
  
  
  हे संसर्गजन्य रोग असलेले कुष्ठरोगी होते. आणि त्यांचे अर्धनग्न शरीर जवळ जवळ आले, पांढऱ्या अल्सरेटिव्ह ट्यूमरने झाकले गेले जे रोगग्रस्त मांसातून भयंकरपणे बाहेर पडले.
  
  
  ली चिन माझ्या बाजूला आली.
  
  
  "तुमच्या एका पाश्चात्य तत्वज्ञानी एकदा टिप्पणी केली," ती शांतपणे, जवळजवळ संभाषणात म्हणाली, "माझ्या शत्रूचा शत्रू माझा मित्र आहे. तुम्ही सहमत आहात का?"
  
  
  "या क्षणी," मी म्हणालो, "नक्की."
  
  
  “मग आपण स्वतःचा बचाव करूया,” ती म्हणाली आणि तिचे शरीर किंचित वाकले, तिचे हात पुढे सरकले ज्याला मी ताबडतोब क्लासिक कुंग फू तयार पोझ म्हणून ओळखले.
  
  
  पुढे जे घडले ते इतक्या लवकर घडले की मी त्याचे अनुसरण करू शकलो नाही. दारात कुष्ठरोग्यांच्या गटात अचानक हालचाल झाली आणि चाकूच्या ब्लेडचा एक तेजस्वी फ्लॅश हवेत उडाला. मी बाजूला वळलो. ली चिन हलला नाही. तिचा एक हात वर आला, वळला, एक द्रुत पॅराबोला बनवला आणि चाकू पुन्हा हलू लागला - ज्याने तो फेकला त्या माणसाकडे. ब्लेडने त्याच्या मानेला छेद दिल्याने त्याने एक किंकाळी बाहेर काढली जी गळ्यात पडली.
  
  
  पुढच्याच क्षणी खोलीत गोंधळ उडाला. कुष्ठरोगी गटाने पुढे सरसावले आणि आमच्याकडे धावले. माझा उजवा पाय उडून गेला आणि एका हल्लेखोराच्या पोटात एक खूण आढळली कारण मी माझ्या ताठ बोटांनी दुसऱ्याच्या सोलर प्लेक्ससमध्ये पुढे केले. एक लीड पाईप माझ्या खांद्यावरून शिट्टी वाजला. ह्यूगो माझ्या हातात होता आणि लीड पाईप असलेल्या माणसाने प्राणघातक ब्लेड त्याच्या गळ्यात घुसल्याने तो खाली पडला. कॅरोटीड धमनीतून कारंज्यासारखे रक्त वाहत होते. माझ्या शेजारी, ली चिनचे शरीर तरलतेने हलत होते, तीव्र गतीने तिचे हात फिरत होते आणि तिचे शरीर हवेत विचित्रपणे डोकावत होते आणि अशक्य कोनात तिचे डोके कोसळले होते.
  
  
  “काही उपयोग नाही, कार्टर,” मला अंधारात कुठूनतरी डायझचा आवाज ऐकू आला. “दार बाहेरून बंद आहे. तू आता कधीच बाहेर पडणार नाहीस. तुम्ही आमच्यासारखे कुष्ठरोगी व्हाल."
  
  
  मी ह्यूगोला माझ्या समोर हवेत कापले, दोन अर्धनग्न कुष्ठरोग्यांना माझ्या हातांनी मागे ढकलले.
  
  
  “तुमचे कपडे,” मी ली चिनला म्हणालो. “त्यांना तुमचे कपडे फाडू देऊ नका किंवा तुम्हाला स्पर्श करू देऊ नका. ते आम्हाला संक्रमित करण्याचा प्रयत्न करीत आहेत."
  
  
  “कार्टर, तू आमच्यासारखाच कुजणार आहेस,” कर्कश कर्कश आवाज पुन्हा ऐकू आला. “तुम्ही आणि लहानाने ते दुरुस्त करा. तुझा देह खाली पडेल..."
  
  
  ली चिन घुटमळत, भोवती फिरत, पाठीमागे पडून, हालचाली पकडत, डायझच्या शरीराला कॅटपल्टच्या जोरावर भिंतीकडे पाठवताना हा किंचाळ हांसेने संपली. त्याचे डोळे पांढरे झाले आणि तो पडताच बंद झाला. त्याच क्षणी मला कोणीतरी हात माझ्या पाठीवर पकडल्याचा भास झाला आणि उलट्या झाल्याचा आवाज आला. ह्यूगो त्याच्या सोलर प्लेक्ससमध्ये वरच्या कोनात आदळला तेव्हा मी एका हाताने कुष्ठरुग्णाची पाठ पकडत फिरलो. तो चिरडला, त्याच्या तोंडातून रक्त वाहत होते. माझ्या निर्जंतुक गाउनचा एक तुकडा अजूनही त्याच्या हातात घट्ट पकडलेला होता. मागे वळून पाहताना मला दिसले की ली चिन दुसऱ्या मांजरीच्या स्क्वॅटमधून रेंगाळत आहे आणि कुष्ठरोग्याचे शरीर भिंतीवर पडले आहे. तिचा ड्रेसही फाटला होता. एका स्प्लिट सेकंदासाठी, आमचे डोळे भेटले, आणि तोच विचार आम्हाला त्याच वेळी आला असावा.
  
  
  “दार,” मी म्हणालो.
  
  
  तिने किंचित होकार दिला आणि तिचे शरीर पुन्हा मांजरासारखे झाले. मी तिला जॉर्ग वापरत असलेल्या टेबलवर उडी मारताना पाहिले.
  
  
  
  
  त्यानंतर तीन हल्लेखोरांच्या डोक्यावरून अशक्य उड्डाण केले आणि दरवाजाजवळ उतरले. मी ह्यूगोचा वापर करून मार्ग मोकळा करून तिच्या मागून निघालो. आम्ही दारात एकत्र उभे असताना, कुष्ठरोग्यांनी आमच्यावर पुन्हा हल्ला करण्यासाठी आमच्याकडे फक्त काही सेकंद उरले होते.
  
  
  "एकत्र!" - मी भुंकले. आता!"
  
  
  आमचे पाय एकाच वेळी उडाले, जसे की दोन पिळलेल्या मेंढ्या. एक अपघात झाला, पण बिजागर धरले. पुन्हा. अपघात अधिक जोरात होता. पुन्हा. दार त्याच्या बिजागरातून बाहेर उडी मारली, आणि आम्ही त्यातून अंगणात धावत गेलो, विकृत हात आमच्यापर्यंत पोहोचले, आमचे कपडे पकडले, मरत्या मांसाचा वास आमच्या नाकातोंडात शिरला.
  
  
  "ऑफिसचे दार!" मी ली चिनची किंचाळ ऐकली. "उघडा!"
  
  
  कुष्ठरोग्यांनी एका गटात आमचा पाठलाग करताना अंगणातल्या कोरड्या जमिनीवर पायांचा धावण्याचा आवाज मला ऐकू आला. सर्जनचे स्क्रब वाटेत होते आणि ते पटकन आमच्या जवळ येत होते. मी प्रत्येक शेवटची उर्जा एका शेवटच्या वेगात टाकली, ली चिनला माझ्या मागे असेच करताना पाहिले आणि उघड्या दारातून कार्यालयात धाव घेतली. माझ्या पाठीमागे, ली चिनची आकृती वेगाने अस्पष्ट झाली कारण मी दार बंद केले आणि जवळ येत असलेल्या शरीराच्या वजनावर क्रूरपणे खाली पडलो. क्षणभर मला वाटले की दार पुन्हा उघडले आहे. मग अचानक ते बंद झाले आणि मी लॉकवर गोळी झाडली. दाराच्या पलीकडे आवाजांचा आवाज आला, मग शांतता.
  
  
  ली चिन माझ्या शेजारी उभा होता.
  
  
  “बघ,” ती खोलीच्या एका कोपऱ्याकडे बोट दाखवत म्हणाली.
  
  
  ज्या स्त्रीने मला आत येऊ दिले ती ढीग, गतिहीन. का ते पाहणे सोपे होते. तिचा गळा कानापासून कानापर्यंत कापला होता. तिच्या शेजारी एक टेलिफोन सेट होता, त्याची वायर भिंतीवरून फाटलेली होती.
  
  
  “आमच्यावर हल्ला करणाऱ्या कुष्ठरोग्यांना SLA ने पैसे दिले असावेत,” मी म्हणालो. “या महिलेला स्पष्टपणे पैसे दिले गेले नाहीत. बहुधा तिला याबद्दल काहीच माहिती नसावी. जेव्हा तिने इन्फेक्शन विंगमध्ये हाताशी लढण्याचा आवाज ऐकला तेव्हा तिने पोलिसांना कॉल करण्याचा प्रयत्न केला असेल आणि ..."
  
  
  “आणि तिने अंगणाचा दरवाजा उघडा ठेवण्याची चूक केली,” ली चिनने माझ्यासाठी पूर्ण केले.
  
  
  मी सहमती दर्शविली.
  
  
  “पण कुष्ठरोग्यांपैकी एकाने SLA मजबुतीकरणासाठी कॉल करण्यासाठी टेलिफोनचा वापर केला नाही याची शाश्वती नाही. आणि ते आल्यावर मी इथे येणार नाही. आपण आता इथून निघणार आहोत. आणि एकत्र. तुला काही समजावून सांगायचे आहे."
  
  
  “नक्कीच,” ली चिन शांतपणे म्हणाला. "पण आमच्या कपड्यांचे काय?"
  
  
  आमच्या दोन्ही सर्जनचे कोट फाटले होते. अंडरवेअर घाण होते. काय करावे लागेल हे अगदी स्पष्ट होते.
  
  
  “स्ट्रिपटीज,” मी माझ्या शब्दांशी माझ्या कृती जुळवत ऑर्डर दिली.
  
  
  "सर्व?" - ली चिनने संशयाने विचारले.
  
  
  "तेच आहे," मी म्हणालो. "जोपर्यंत तुम्ही एक दिवस उठू इच्छित नसाल आणि तुमची बोटे घसरत आहेत."
  
  
  “पण आपण कुठे जाणार? कपड्यांशिवाय..."
  
  
  “कोणीतरी गाडीत माझी वाट पाहत आहे. इथून फक्त काही ब्लॉक," मी तिला आश्वासन दिले.
  
  
  ली चिनने तिची ब्रा अनक्लास करून वर पाहिले.
  
  
  "अनेक ब्लॉक्स!" ती म्हणाली. "तुला असं म्हणायचं नाही की आम्ही जाणार आहोत..."
  
  
  मी होकार दिला, माझ्या चड्डीतून बाहेर पडलो आणि पुढच्या दाराकडे निघालो.
  
  
  "तयार?"
  
  
  ली चिन, तिच्या पँटीचा तुकडा बाजूला टाकून, संशयास्पद दिसली, पण होकार दिला. मी तिचा हात धरला आणि समोरचा दरवाजा उघडला.
  
  
  "चल पळूया!"
  
  
  आम्ही सॅन जुआनचे पहिले खेळाडू होतो असे मला वाटते.
  
  
  
  आठवा अध्याय
  
  
  गोन्झालेझ झोपत होते. जेव्हा तो खिडकीवरच्या माझ्या टॅपिंगवरून जागा झाला तेव्हा त्याला एक नग्न निक कार्टर एक सुंदर आणि अत्यंत नग्न चिनी स्त्री हातात हात घालून उभा असलेला दिसला, त्याचा जबडा त्याच्या शूजवर पडला होता. थोडा वेळ त्याने पाहण्याशिवाय काहीच केले नाही. आणि माझ्यावर नाही. मी त्याला दोष देऊ शकत नाही. ली चिन लहान होती, जवळजवळ लहान होती, परंतु तिच्या शरीराचा प्रत्येक इंच योग्य प्रमाणात होता. एक मोठा मुकुट आणि ताठ स्तनाग्रांसह तिच्या लहान, मजबूत स्तनांवर जेट काळे केस पडले. तिच्या मांड्या आणि पाय गुळगुळीत होते, तिचे पोट टकलेले आणि वक्र होते. तिचा चेहरा एका परफेक्ट बाहुलीच्या नाकाने भरलेला होता, आणि जेव्हा तिने तिचे चांगले परिभाषित ओठ बाजूला केले तेव्हा तिचे दात चमकले. ही मुलगी कुंग फू मास्टर होती यावर विश्वास ठेवणे कठिण होते - किंवा मी म्हणायचे की, एक प्रियकर - जो हात-हाताच्या लढाईत कितीही पुरुषांचा सामना करू शकतो. मी विसरणार होतो असे नाही.
  
  
  मी पुन्हा खिडकीवर ठोठावले, गोन्झालेझला त्याच्या ट्रान्स सारख्या नजरेतून बाहेर काढले.
  
  
  "गोन्झालेझ," मी म्हणालो, "तुम्ही तुमच्या शारीरिक शिक्षणाच्या अभ्यासात व्यत्यय आणण्यास हरकत नसाल, तर तुम्ही दार उघडल्यास मला त्याचे कौतुक होईल. आणि मला वाटतं त्या बाई तुझ्या जॅकेटची प्रशंसा करतील.”
  
  
  गोन्झालेझ दाराच्या नॉबकडे धावला.
  
  
  "दार," तो म्हणाला. "हो. नक्कीच. दार. ब्लेझर. नक्कीच. बाईला माझे दार देऊन मला खूप आनंद होईल. म्हणजे माझे जाकीट."
  
  
  गोंधळात काही सेकंद लागले, पण शेवटी दार उघडले आणि ली चिन गोन्झालेझच्या जाकीटने खांद्यापासून गुडघ्यापर्यंत झाकली गेली. मला मिळाले
  
  
  
  
  गोन्झालेझच्या लहान उंचीमुळे, माझ्या नितंबांपर्यंत क्वचितच पोहोचलेला एक झगा.
  
  
  “ठीक आहे,” मी ली चिनसोबत मागच्या सीटवर जाऊन विल्हेल्मिना आणि ह्यूगोला तात्पुरते गोन्झालेझच्या कोटच्या खिशात ठेवले आणि काय घडले आहे हे जाणून घेण्याच्या त्याच्या न बोललेल्या पण स्पष्टपणे तीव्र इच्छांकडे दुर्लक्ष केले. “चल इथून बाहेर पडूया. पण आम्ही अजून हॉटेलवर परतणार नाही आहोत. जरा आजूबाजूला फिरा. या लहान महिलेला मला काहीतरी सांगायचे आहे.”
  
  
  “नक्कीच,” ली चिन शांतपणे म्हणाला. तिने गोन्झालेझच्या जॅकेटच्या खिशातून सिगारेटचा एक पॅकेट शोधून काढला, एक पॅकेट मला देऊ केला आणि जेव्हा मी नकार दिला तेव्हा तिने स्वतःसाठी एक पेटवले आणि एक खोल ड्रॅग घेतला. "मी कुठून सुरुवात करू?"
  
  
  "सुरुवातीला. मूलभूत पासून जसे, तुम्ही नक्की काय करण्याचा प्रयत्न करत आहात आणि का?
  
  
  "ठीक आहे. पण तुम्हाला असे वाटत नाही का की गाडी चालवणाऱ्या व्यक्तीने रियरव्ह्यू आरशात जितके दिसते त्यापेक्षा जास्त वेळा त्याच्यासमोर दिसले पाहिजे?"
  
  
  “गोन्झालेझ,” मी सावधपणे म्हणालो.
  
  
  गोन्झालेझने रस्त्याकडे अपराधी नजरेने पाहिले आणि ताशी वीस मैल वेगाने गाडी चालवत राहिली.
  
  
  "तुला चायनाटाउनबद्दल काही माहिती आहे का?" - ली चिनने विचारले.
  
  
  "कोणालाही चायनाटाउनबद्दल काही माहिती आहे का जोपर्यंत ते वांशिक चीनी नसतील?"
  
  
  “चांगला मुद्दा,” ली चिन हसली. "असो, मी लुंग चिनची मुलगी आहे. मी पण त्याचा एकुलता एक मुलगा आहे. फुफ्फुस चिन हा चिन कुटुंबाचा प्रमुख आहे, किंवा आपण इच्छित असल्यास चिन कुळ. हे एक मोठे कुळ आहे आणि ते खूप श्रीमंत आहे असे म्हणायला हरकत नाही. केवळ न्यूयॉर्कच्या चायनाटाउन, हाँगकाँग आणि सिंगापूरमध्येच नव्हे, तर जगभर त्याच्या विविध व्यावसायिक हितसंबंध आहेत. माझ्या वडिलांना इतर कोणतीही मुले नसल्यामुळे, विशेषत: मुलगे नसल्यामुळे, चिन कुळाच्या हितसंबंधांची काळजी घेण्यासाठी माझे संगोपन आणि शिक्षण झाले, ते कुठेही असतील आणि ते कसेही असतील. कोणत्याही प्रकारे, मी ते करू शकतो."
  
  
  "मार्शल आर्ट्सच्या पराक्रमाच्या बुद्धिमान वापरासह?"
  
  
  “हो,” ली चिनने होकार दिला. “आणि वासर येथे मानवतेचा अभ्यास करत आहे. आणि एमआयटीमध्ये सर्वसाधारणपणे तंत्रज्ञानाचा अभ्यास.
  
  
  “व्यापकपणे शिकलेली तरुणी,” मी टिप्पणी केली.
  
  
  "मला असेच व्हायचे आहे. याक्षणी माझे काम आहे, बरं, तुम्ही याला कुळासाठी समस्यानिवारक म्हणू शकता. जेव्हा काहीतरी चूक होते किंवा कुळाच्या हितसंबंधांना धोका असतो, ते कुठेही आणि काहीही असो, माझे हस्तक्षेप करणे आणि परिस्थिती सुधारणे हे कार्य आहे."
  
  
  "सध्या काय सुरळीत काम करत नाही किंवा धोक्यात आहे?" - मी विचारले, आधीच उत्तरावर विश्वास आहे.
  
  
  "चला, कार्टर," ती म्हणाली. "तुम्ही आत्तापर्यंत याचा अंदाज लावला असेल. या वंशाला व्हेनेझुएलाच्या तेलामध्ये गंभीर स्वारस्य आहे. आणि दक्षिण अमेरिकेतील इतर अनेक ठिकाणीही तेल आहे. आणि SLA समुद्रकिनाऱ्यावर आणि खाली ऑफशोअर ऑइल रिग्स आणि रिफायनरीज नष्ट करण्याची धमकी देत आहे. बरोबर? "
  
  
  “खूप छान,” मी उदासपणे म्हणालो. “खूप चांगली माहिती दिली. मला नाही वाटत की तुम्ही मला सांगू इच्छिता की तुम्ही इतके चांगले का आहात?"
  
  
  "नक्कीच नाही," तिने आनंदाने उत्तर दिले. "तुम्ही मिशेल ड्युरोचला टँजियरमध्ये भेटले हे मला कसे कळले आणि तेथून तुमच्यावर लक्ष ठेवण्यासाठी ते वेळेत शिकले हे मी तुम्हाला सांगू शकेन. फक्त असे म्हणूया की चिन कुळ मोठे आहे आणि त्याला अनेक कान आहेत. अनेक ठिकाणी ".
  
  
  "सिगारेटमध्ये घातलेल्या इलेक्ट्रॉनिक कानांसह," मी तिला आठवण करून दिली.
  
  
  "हो," तिने कोरडे उत्तर दिले. “दुरोचचा ठावठिकाणा तूच माझ्याकडे होतास. मी तुला गमावण्याचा धोका पत्करू शकत नाही. आणि आम्हा दोघांनाही चांगले माहीत आहे की फर्नांड ड्युरोच ही संपूर्ण SLA धोक्याची गुरुकिल्ली आहे. असो, आता आम्हा दोघांना माहीत आहे की आमचे लाडके डॉक्टर कुठे आहेत. कुष्ठरोगगृहात लपून मृत्यूचे अपहरण करण्यात आले..."
  
  
  “थांबा,” मी जोरात व्यत्यय आणला. "तुम्हाला नक्की कुठे नेलंय वाटतं?"
  
  
  “चला, कार्टर. तू पुन्हा माझ्याबरोबर खेळ खेळत आहेस," ती अधीरतेने म्हणाली. “जॉर्जने काय सांगितले ते मी ऐकले तसेच तुम्हीही. माझ्या बगने डुरोचच्या मुलीशी तुमचे संभाषण काढताच मी येथे उड्डाण केले आणि नर्स म्हणून का आले असे तुम्हाला का वाटते - तुम्ही त्याला कृतीतून बाहेर काढण्यापूर्वीच. त्याची चव कशी होती? "
  
  
  "फाऊल," मी म्हणालो. "पण तू माझ्या प्रश्नाचे उत्तर दिले नाहीस."
  
  
  जॉर्ज म्हणाला: “मार्टीनिक. तुमचा मित्र अहमदचा शेवटचा शब्द "व्हल्कन" होता. मी तुम्हाला मार्गदर्शक पुस्तक उद्धृत करू शकतो का?" मार्टीनिकच्या फ्रेंच कॅरिबियन बेटावर एक सुप्त, बहुधा नामशेष झालेला ज्वालामुखी, मॉन्ट पेले आहे. निष्कर्ष: ड्युरोच आणि OAS मुख्यालय मार्टीनिकमधील मॉन्ट पेले क्रेटरमध्ये किंवा त्याच्या जवळ आहेत."
  
  
  मी शांतपणे शाप दिला. ही मुलगी चांगली होती.
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. “तुमचे गुप्तहेराचे काम चोख आहे. आणि आपण कठीण समस्यांना चांगले तोंड देता. पण आता, लहान टोळ, तुमच्यासाठी मोठे चित्र सोडून देण्याची वेळ आली आहे. तुम्ही समाजाच्या हिताचे प्रतिनिधित्व करू शकता. Clan Chin, पण मी युनायटेड स्टेट्सच्या हिताचे प्रतिनिधित्व करतो, या गोलार्धातील इतर तेल-उत्पादक देशांचा उल्लेख नाही. प्राधान्याचा विषय आहे.
  
  
  
  हे स्पष्ट आहे? "
  
  
  “पण एवढंच,” ली चिन म्हणाली, सिगारेटची बट खिडकीबाहेर फेकली. “मी सेवा देत असलेल्या हितसंबंध आणि तुम्ही सेवा देत असलेल्या स्वारस्यांमध्ये संघर्ष नाही. आम्हा दोघांनाही एकच गोष्ट हवी आहे - OAS सर्किटरी अक्षम करण्यासाठी. आणि आम्हा दोघांनाही माहित आहे की ड्युरोचला मुक्त करण्यासाठी आपण त्याच प्रकारे वागले पाहिजे. निष्कर्ष: एकत्र येण्याची वेळ आली आहे."
  
  
  "विसरून जा," मी म्हणालो. "तुम्ही गोष्टी अधिक क्लिष्ट कराल."
  
  
  "जसे मी कुष्ठरोगात केले?" - ली चिनने माझ्याकडे धूर्तपणे पाहत विचारले. “ऐका, कार्टर, मी या प्रकरणात मदत करू शकतो, आणि तुला ते माहित आहे. कोणत्याही परिस्थितीत, तुम्ही मला हे करण्यापासून रोखू शकत नाही. तुम्ही मला बंदिस्त ठेवण्याचा प्रयत्न करू शकता अशा कोणासाठीही मी एक जुळणी नाही आणि जर तुम्ही मला अटक केली तर तुमच्यासाठी गोष्टी कठीण होतील."
  
  
  मी एक मिनिट खिडकीबाहेर पाहिलं आणि विचार केला. तिने जे सांगितले ते खरे होते. मी कदाचित तिला हे करण्यापासून रोखू शकलो नाही. ती कदाचित आत्ता तिथेच बसली होती, जर मी प्रयत्न करायचे ठरवले तर माझ्या पायाच्या नखांना हानी पोहोचवण्याचा काही विचित्र मार्ग विचारात होता. दुसरीकडे, कदाचित तिची कल्पक कथा असूनही ती विरोधी पक्षासाठी काम करत होती आणि माझी मर्जी मिळवण्यासाठी कुष्ठरोग्यांच्या कॉलनीत माझ्या मदतीला आली होती. पण तरीही, तिला कुठेतरी नजरेआड होऊ देण्यापेक्षा मी तिच्यावर लक्ष ठेवू शकलो असे कुठेतरी तिला असणे चांगले.
  
  
  "चला, कार्टर," ती म्हणाली. “अगम्य दिसण्याचा प्रयत्न करत बसणे थांबवा. हा करार आहे का?
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. “स्वतःला AX द्वारे तात्पुरते कामावर ठेवण्याचा विचार करा. पण जोपर्यंत तुम्ही स्वतःचे वजन खेचत आहात तोपर्यंत.”
  
  
  ली चिनने तिच्या पापण्या फस्त केल्या आणि माझ्याकडे बाजूला पाहिले.
  
  
  “जुनी चिनी म्हण बघा,” ती चार्ली चॅनपासून मी ऐकलेली सर्वात हळवी उच्चारात म्हणाली.
  
  
  "हे काय आहे?" - मी बोललो.
  
  
  "तुम्ही एखाद्या चांगल्या माणसाला दाबून ठेवू शकत नाही कारण जेव्हा प्रवास कठीण होतो, तेव्हाच ते पुढे जातात आणि मी फक्त संघर्ष करू लागतो."
  
  
  "हम्म," मी म्हणालो. "कन्फ्यूशियस?"
  
  
  "क्र. चायनाटाउन हाय, वर्ग 67."
  
  
  मी होकारार्थी मान हलवली.
  
  
  “कोणत्याही परिस्थितीत, खूप खोल. पण आता आमच्याकडे दिवसभराची संस्कृती असल्याने आम्ही मार्टीनिकला कसे जायचे यावर मला चर्चा करायला आवडेल.”
  
  
  तिची सगळी एक्स्प्रेशन बदलली. तिचा सगळा व्यवसाय होता.
  
  
  मी तिला म्हणालो, “तुम्ही तुमचे मार्गदर्शक पुस्तक नीट वाचले असेल तर, तुम्हाला माहिती आहे की, मार्टीनिक हे फ्रान्सचे परदेशी विभाग आहे, जसे हवाई हे युनायटेड स्टेट्समधील एक राज्य आहे. याचा अर्थ कायदे आणि प्रशासन फ्रेंच आहेत..."
  
  
  "याचा अर्थ," ली चिनने माझ्यासाठी पूर्ण केले, "ते SLA सदस्यांद्वारे घुसखोरी करू शकतात."
  
  
  मी सहमती दर्शविली.
  
  
  “याचा अर्थ असा आहे की आम्हाला आमच्या आगमनाची माहिती न देता मार्टीनिकमध्ये प्रवेश केला पाहिजे. त्यामुळे वाहतुकीचा प्रश्न निर्माण होतो. मिशेल आणि मी गुप्त प्रवास करत आहोत, परंतु आम्ही तो तिथे नसण्याचा धोका पत्करू शकत नाही, विशेषत: कुष्ठरोगाच्या घटनेनंतर.
  
  
  ली चिनने विचारपूर्वक तिच्या चेहऱ्याची एक बाजू मारली.
  
  
  "म्हणून हवाई मार्गाने नाही," ती म्हणाली.
  
  
  "नाही," मी होकार दिला. “हे डोंगराळ बेट आहे. आम्ही फक्त विमानतळावर उतरू शकतो आणि आम्हाला कस्टम आणि इमिग्रेशनमधून जावे लागेल. दुसरीकडे, विमान उतरण्यासाठी एकच जागा असली, तरी आकाराने लहान अशी शेकडो ठिकाणे आहेत. बोट नांगर पडू शकते आणि अनेक दिवस सापडत नाही."
  
  
  “या बेटावरील मोठ्या संख्येने लोकांना आम्ही सहलीची योजना आखत आहोत हे कळवण्याचा एक बोट भाड्याने घेणे हा एक चांगला मार्ग आहे याशिवाय,” ली चिनने दुसरी गोन्झालेझ सिगारेट पेटवत अनुपस्थितपणे सांगितले.
  
  
  “मी सहमत आहे,” मी म्हणालो. “म्हणून आम्ही बोट भाड्याने घेण्याऐवजी भाड्याने घेण्याचा विचार करत आहोत.”
  
  
  "अर्थात, मालकाच्या माहितीशिवाय."
  
  
  "आम्ही ते त्याच्या वापरासाठी देय देऊन परत करेपर्यंत नाही."
  
  
  ली चिनने सिगारेटची राख खिडकीबाहेर फेकली आणि तो व्यवसायासारखा दिसत होता.
  
  
  "कार्टर, आम्हाला या पेमेंट समस्येवर चर्चा करावी लागेल," ती म्हणाली. "मी अलीकडे माझ्या खर्चाच्या बाबतीत थोडेसे वरचे आहे."
  
  
  "मी अकाउंटंटशी बोलेन," मी तिला वचन दिले. “दरम्यान, आम्हा दोघांना थोडी झोप घ्यावी लागेल. आज रात्री. यॉट पिअर कुठे आहे हे तुम्हाला माहीत आहे का?"
  
  
  तिने होकार दिला.
  
  
  "पूर्वेकडील टोकाला पोर्तो रिअल नावाचा कॅफे आहे." मी तुम्हाला उद्या मध्यरात्री तिथे भेटेन. तोपर्यंत तुमच्याकडे राहण्यासाठी जागा आहे का?"
  
  
  "अर्थात," ती म्हणाली. "चिन कुळ..."
  
  
  "मला माहित आहे मला माहित आहे. चिन कुळ हे खूप मोठे कुळ आहे. ठीक आहे, गोन्झालेझ मला माझ्या हॉटेलजवळ सोडू शकतो, मग तुला कपडे विकत घेऊ शकतो आणि तुला पाहिजे तिथे घेऊन जाऊ शकतो.”
  
  
  “ठीक आहे,” ती सिगारेटची बट खिडकीबाहेर फेकत म्हणाली. "परंतु. कार्टर, या कपड्यांबद्दल..."
  
  
  “ते माझ्या खात्यात जाईल,” मी तिला आश्वासन दिले.
  
  
  ती हसली.
  
  
  काय रे. तो इतरांना कसा आकर्षित करतो हे पाहण्यासाठी एक पोशाख खरेदी करणे योग्य आहे.
  
  
  
  
  जेव्हा मी सॅन जेरोनिमो अपार्टमेंटमध्ये पुन्हा प्रवेश केला तेव्हा पहाट झाली होती आणि मिशेल अजूनही झोपेत होती. तिला झोपण्यासाठीही जास्त कपडे घातले नव्हते. किंबहुना, तिने जे काही घातले होते ते पत्रकाचा एक कोपरा होता ज्याने तिच्या मांडीचे सुमारे चार इंच झाकले होते. मी विशेषत: या हेतूने माझ्यासोबत आणलेला काही कार्बोलिक साबण वापरून शांतपणे पण पूर्ण आंघोळ केली आणि तिच्या शेजारी अंथरुणावर झोपलो. मी थकलो होतो. मला झोप लागली होती. मला फक्त माझे डोळे बंद करायचे होते आणि मनापासून घोरायचे होते. मिशेलने हलवून, एक डोळा उघडला, मला पाहिले आणि तिचे भरपूर स्तन दाबायला वळले तोपर्यंत मला असेच वाटले होते- ली चिनच्या लहान, टणक, गुळगुळीत स्तनांच्या विपरीत—माझ्या उघड्या छातीवर.
  
  
  "ते कसे होते?" - ती बडबडली, एक हात माझ्या पाठीवर, मानेच्या पायाला लागला.
  
  
  "चाकू आणि क्लबने सशस्त्र संसर्गजन्य कुष्ठरोग्यांच्या रेजिमेंटशी लढण्याव्यतिरिक्त, त्यात काहीही नव्हते," मी माझ्या स्वत: च्या हातांनी काही मनोरंजक क्षेत्र शोधण्यास सुरुवात करून उत्तर दिले.
  
  
  “तुम्हाला याबद्दल मला सांगावे लागेल,” मिशेल कर्कशपणे म्हणाली, तिचे संपूर्ण शरीर आता माझ्या विरूद्ध दाबत आहे.
  
  
  "मी करेन," मी म्हणालो. आणि मग मी थोडा वेळ काही बोललो नाही, माझे ओठ वेगळ्या प्रकारे व्यस्त होते.
  
  
  "कधी सांगशील?" - मिशेल एका मिनिटानंतर बडबडली.
  
  
  “नंतर,” मी म्हणालो. "खूप नंतर."
  
  
  आणि ते खूप नंतरचे होते. खरं तर, त्या दिवशी आम्ही पुन्हा एकदा पांढऱ्या वालुकामय समुद्रकिनाऱ्यावर झोपलो होतो, कॅरिबियन उन्हात आणखी काही भिजत होतो.
  
  
  "पण तुझा खरंच या चिनी मुलीवर विश्वास आहे का?" मिशेलने विचारले की तिने माझ्या पाठीला उबदार टॅनिंग तेल लावले, माझ्या खांद्यावरील स्नायूंना मालीश केले.
  
  
  "नक्कीच नाही," मी म्हणालो. "मी तिला ठेवण्यास प्राधान्य देण्याचे हे एक कारण आहे, म्हणून मी तिच्यावर लक्ष ठेवू शकतो."
  
  
  "मला ते आवडत नाही," मिशेल म्हणाली. "ती धोकादायक दिसते."
  
  
  "ती तीच आहे," मी म्हणालो.
  
  
  मिशेल थोडा वेळ गप्प बसली.
  
  
  "आणि तू म्हणत आहेस की तिने तुझ्यासमोर विवस्त्र केले?" - तिने अचानक विचारले.
  
  
  "कठोरपणे कर्तव्यावर," मी तिला आश्वासन दिले.
  
  
  "हो!" तिने घोरले. "मला वाटते की ती कुंग फू व्यतिरिक्त काही गोष्टींमध्ये तज्ञ आहे."
  
  
  मी हसलो. "हे जाणून घेणे मनोरंजक असेल."
  
  
  "नाही, जोपर्यंत मी आजूबाजूला आहे तोपर्यंत तू येणार नाहीस!" - मिशेल भुंकली. "तिची आमच्यासोबत असण्याची कल्पना मला आवडत नाही."
  
  
  "तुम्ही मला आधीच सांगितले आहे," मी म्हणालो.
  
  
  “ठीक आहे, मी तुला पुन्हा सांगत आहे,” तिने उदासपणे उत्तर दिले.
  
  
  आणि तिने मला पुन्हा सांगितले. जेव्हा आम्ही रात्रीच्या जेवणापूर्वी पिना कोलाडस खाल्ले. आणि जेवणाच्या वेळी आम्ही सिंह असल्याचा आव आणला. आणि जेवण झाल्यावर टॅक्सीत बसून आम्ही कॅसिनोला जात होतो.
  
  
  “बघा,” मी शेवटी म्हणालो. “ती आमच्याबरोबर येते आणि तेच. मला त्याबद्दल पुन्हा ऐकायचे नाही."
  
  
  मिशेल एका उदास शांततेत पडली, जी आम्ही कॅसिनोमधून बाहेर पडताना आणि मी दिलेल्या भाड्याच्या कारमध्ये गेल्यावर आणखी उदास बनली. मी तिच्याकडे दुर्लक्ष केले, जोपर्यंत माझा पाठलाग करू शकेल अशा कोणालाही मी गमावले आहे याची मला खात्री होईपर्यंत ड्रायव्हिंग, पासिंग आणि सॅन जुआनच्या आसपास माझे सर्व लक्ष केंद्रित केले. मी यॉट डॉकपासून काही ब्लॉकवर माझी कार पार्क केली तेव्हा जवळजवळ मध्यरात्र झाली होती आणि आम्ही माझ्या ब्रीफकेसमध्ये माझ्यासोबत आणलेल्या ओव्हरल आणि स्वेटरमध्ये बदललो.
  
  
  "तुमच्या या कुंग फू चॅम्पियनला आम्ही कुठे भेटू?" - मिशेलने विचारले जेव्हा मी तिचा हात धरला आणि तिला अंधारमय शांत रस्त्यावरून यॉटसह स्विमिंग पूलकडे नेले.
  
  
  “एका घाणेरड्या, अंधारात, पूर्णपणे अप्रतिष्ठित झोपडपट्टीत,” मी तिला आनंदाने म्हणालो. "तुला हे आवडेल."
  
  
  पोर्तो रिअल ही खरी झोपडपट्टी होती. आणि ते गलिच्छ, गडद आणि अगदी ओंगळ होते. ही अशी जागा होती जिथे लोक त्यांच्या व्यवसायात गेले आणि अनोळखी व्यक्तींकडे जवळून न पाहण्याचा प्रयत्न केला. दुसऱ्या शब्दांत, मी विचार करू शकलो ते सर्वोत्तम भेटीचे ठिकाण होते. मी प्रवेशद्वारावर टांगलेले मणीचे पडदे मागे खेचले आणि अंधारमय, धुरकट आतील भागात पाहिले. तडकलेल्या टाइल्सचा एक लांब दांडा खोलीभर पसरलेला होता, आणि त्यामागे अर्धा डझन सीडी पात्रे मद्यपान करत होती, काही बारटेंडरबरोबर डोमिनोज खेळत होते, काही फक्त अंतराळात पहात होते. बारच्या समोर, एका कोसळलेल्या प्लास्टरच्या भिंतीला लागून, अनेक खडबडीत टेबलांवर फासांचा गोंगाट करणारा खेळ होता, काही एकटे मद्यपान करणारे आणि एक मद्यपी त्याच्या बिअरमध्ये अक्षरशः रडत होता. शिळ्या बिअरचा, शिळ्या सिगारेटचा धूर आणि रमचा वास येत होता. मी तिला टेबलाजवळ नेले तेव्हा मिशेल तिरस्काराने चिडली.
  
  
  "हे टँजियरपेक्षा वाईट आहे," ती माझ्याकडे कुरकुरली. "आम्ही या मुलीची किती वेळ वाट पाहायची?"
  
  
  "ती दिसत नाही तोपर्यंत," मी म्हणालो. मी नुकतेच ड्रिंकसाठी बारमध्ये जाण्याच्या तयारीत होतो तेव्हा खोलीच्या दुसऱ्या टोकाला असलेल्या एका टेबलावरून एकटा मद्यपान करणारा एक बाटली आणि अनेक ग्लास घेऊन आमच्याकडे दचकला. तो स्पष्टपणे नशेत होता आणि त्याच्या आश्चर्यकारकपणे घाणेरडे, रंगाने पसरलेले ओव्हरॉल्स, फाटलेल्या लोकरीचे स्वेटर आणि लोकरीच्या टोपीने अर्धा चेहरा झाकलेला होता.
  
  
  
  .
  
  
  “अहो, मित्रांनो,” नशेत आमच्या टेबलावर झुकत म्हणाला, “चला एकत्र पेय घेऊया. मला एकटे पिणे आवडत नाही."
  
  
  “मला एकटे सोडा मित्रा. आम्ही…"
  
  
  मी वाक्यातच थांबलो. माझ्या टोपीखाली, एक परिचित प्राच्य डोळ्यांनी माझ्याकडे डोळे मिचकावले. मी खुर्ची बाहेर काढली.
  
  
  "ली चिन," मी म्हणालो, "मिशेल ड्युरोचला भेटा."
  
  
  “हाय,” ली चिन हसत हसत म्हणाली, ती खुर्चीवर सरकली.
  
  
  "शुभ संध्याकाळ," मिशेल म्हणाली. आणि मग गोड आवाजात: "किती सुंदर पोशाख आहे तुझा."
  
  
  "मला आनंद झाला की तुम्हाला ते आवडले," ली चिनने उत्तर दिले. “पण काल रात्री मी पाहिलेला तो तू बघायला हवा होता. कार्टर तुम्हाला सांगू शकेल."
  
  
  मिशेलचे डोळे धोकादायकपणे चमकले. "मला आश्चर्य वाटले की त्याच्या लक्षातही आले," ती म्हणाली.
  
  
  ली चिन फक्त हसले.
  
  
  "कन्फ्यूशियस म्हणाला," ती पुन्हा हॉकीचा उच्चार ठेवत म्हणाली, "चांगल्या गोष्टी छोट्या पॅकेजमध्ये येतात."
  
  
  "ठीक आहे, स्त्रिया," मी हस्तक्षेप केला. - मैत्रीपूर्ण संभाषण इतर काही काळासाठी जतन करा. आम्हाला एक काम करायचे आहे आणि ते एकत्र करायचे आहे.”
  
  
  ली चिंगने लगेच होकार दिला. मिशेलने तिची नजर दाबली. ली चिनने आणलेली बाटली मी घेतली आणि सर्व काही चष्म्यांमध्ये ओतले. ली चिनने तिचे पेय एका हलक्या घोटात प्यायले, मग माझ्याकडे बघत बसली, वाट पाहत. मी एक घोट घेतला आणि जवळजवळ स्फोट झाला.
  
  
  "देवा!" मी श्वास घेतला. "हे कोणत्या प्रकारचे साहित्य आहे?"
  
  
  "नवीन रम," ली चिन सहज म्हणाला. "थोडा मजबूत, नाही का?"
  
  
  "मजबूत!" मी बोललो. "सगळं... ठीक आहे, बघ. चला कामाला लागा. आम्हा चौघांसाठी पुरेशी मोठी बोट हवी आहे, आम्हांला मार्टिनिकला पटकन पोहोचवण्यासाठी पुरेशी शक्ती असलेली, पण लक्ष वेधून घेण्याइतकी मोठी नाही आणि पाण्याच्या बंदरात खोल बुडी मारण्याची गरज आहे."
  
  
  "लेडीज डे," ली चिन म्हणाली.
  
  
  मी तिच्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने पाहिलं.
  
  
  "हे बंदरापासून सुमारे एक चतुर्थांश मैलांवर अँकर केलेले आहे," ती म्हणाली. "हंटर नावाच्या अमेरिकन लक्षाधीशाच्या मालकीचे. जवळपास तीन महिने तो त्याच्या आसपासही नव्हता. त्याची काळजी घेण्यासाठी फक्त एकच व्यक्ती बोर्डवर आहे आणि तो शहरात दारूच्या नशेत आहे.
  
  
  “तू बिझी होतास,” मी होकार देत म्हणालो.
  
  
  “मला बसून कंटाळा येतो,” ली चिन म्हणाला. “मी रात्री फक्त चार तास झोपतो, त्यामुळे मला काहीतरी करण्याची गरज आहे आणि मला अजूनही बोटी आवडतात. हे सौंदर्य, कार्टर, विशेषतः आपल्या मनात असलेल्या गोष्टींसाठी आहे. हा ऐंशी फूट ब्रिगेंटाइन आहे. प्रबलित हुल आणि रिगिंगसह, तीन मास्ट्स खुल्या पाण्यात आणि उच्च वाऱ्यामध्ये ताकदीसाठी कमी बांधलेले आहेत. असे दिसते की ते किमान चार झोपू शकते, कदाचित अधिक. बंदरात प्रवेश करणे आणि मोकळ्या पाण्यावर वेगाने सोडणे, अगदी पालाखाली. हे एक सौंदर्य आहे, खरे स्वप्न आहे."
  
  
  मी सहमती दर्शविली.
  
  
  "चांगलं वाटतंय".
  
  
  "फक्त एक समस्या आहे," ली चिन जोडले. "करिअर. जेव्हा तो परत येईल आणि बोट हरवल्याचे समजेल तेव्हा तो नक्कीच पोलिसांशी संपर्क साधेल.”
  
  
  "त्याला बोट हरवलेली सापडणार नाही," मी म्हणालो. “आम्ही त्याची वाट पाहण्यास दयाळू राहू. तो आल्यावर आम्ही त्याला एक छोटीशी सहल देऊ. अर्थातच केबिनमध्ये बंद आहे.”
  
  
  "आम्ही विश्वास ठेवू शकत नाही अशा दुसर्या व्यक्तीला जोडणे," मिशेल चिडून म्हणाली. तिची नजर ली चिनकडे गेली.
  
  
  "हे मदत केली जाऊ शकत नाही," मी म्हणालो. “आणि आपण इथे व्यर्थ बसलो आहोत. चला लेडीज डे बघूया."
  
  
  मी उठतो. मिशेलने तिची खुर्ची मागे ढकलली, ती उभी राहिली आणि ली चिनकडे न पाहता बारमधून बाहेर पडली. आम्ही त्याच्या मागे लागलो. बारच्या घृणास्पद वातावरणानंतर, उबदार कॅरिबियन रात्रीच्या हवेला विलक्षण छान वास आला. यॉटच्या तलावाजवळ बोटी तरंगत होत्या, दिवे चमकत होते. ते एक शांत, आनंददायी दृश्य होते. मला आशा आहे की जोपर्यंत आम्ही लेडी डे "उधार" घेतो तोपर्यंत तो तसाच राहील.
  
  
  “बघ,” ली चिन तिच्या स्वेटरच्या खालून एक छोटी दुर्बीण काढत म्हणाली. "तेथे."
  
  
  मी दुर्बीण घेतली आणि दर्शविलेल्या दिशेने दाखवली. काही अस्पष्टता आणि काही रुपांतरानंतर, "लेडीज डे" दृश्यात आला. मी कौतुकाने हळूच शिट्टी वाजवली. ली चिनने म्हटल्याप्रमाणे, ते खूप सुंदर होते. त्याच्या लांब, गोंडस रेषा निःसंशयपणे समुद्रात जाणाऱ्या होत्या, आणि त्याच्या उंच मास्टच्या मध्यभागी जहाजाखाली अधिक शक्ती होती. ती ज्या मार्गाने चालली त्यावरून मी सांगू शकतो की ती उथळ पाण्यात सहज नांगरू शकते. दुर्बिणी डोळ्यांपासून दूर नेण्यापेक्षा मी त्याचा थोडा अधिक अभ्यास केला.
  
  
  "मला याविषयी एकच गोष्ट आवडत नाही," मी म्हणालो.
  
  
  "हे काय आहे?" - गोंधळलेल्या ली चिनला विचारले. मी सांगू शकतो की ती पहिल्या नजरेत बोटीच्या प्रेमात पडली. "तिथे एक बोट बांधलेली आहे," मी म्हणालो.
  
  
  "कोणती?" - ली चिन म्हणाला आणि दुर्बीण पकडली. मी काय मिळवत आहे हे तिला चांगलेच ठाऊक होते: जर बोट बोटीवर असेल तर पहारेकरी आधीच परत आला असेल. ली चिनने एका क्षणासाठी लेडीज डेचा अभ्यास केला, नंतर तिची दुर्बीण खाली केली आणि तिचे डोके हलवले.
  
  
  
  
  "माझी चुलत बहीण हाँग फॅट यामुळे काही चॉपस्टिक्स गमावणार आहे," ती म्हणाली. “त्याने या चौकीदारावर लक्ष ठेवायचे होते आणि तो केव्हा परत येईल हे मला सांगायचे होते. त्याने मला यापूर्वी कधीही निराश केले नाही. ”
  
  
  “तो चौकीदार नसावा,” मी तिला आठवण करून दिली. “तिला सहलीसाठी तयार करण्यासाठी येणारा दुसरा क्रू मेंबर असू शकतो. किंवा अगदी थोडीशी चोरी मनात ठेवणारेही. तुमच्यासारखेच कोणीतरी पहारेकरीच्या सवयी शिकले आहेत. कोणत्याही परिस्थितीत, लेडी डे देखील आमच्या हेतूने सोडून देणे चांगले आहे. आम्हाला फक्त सहलीवर नवीन पाहुण्यांची तयारी करायची आहे.”
  
  
  ली चिनने होकार दिला. आमचे डोळे भेटले. आम्ही दोघेही एकच विचार करत असावेत - जर लेडीज डेच्या दिवशी तिथे कोणी असेल तर आम्ही त्याला आम्हाला बोटीवर येताना पाहू देऊ शकत नाही - कारण पुढची गोष्ट ती म्हणाली:
  
  
  "स्कुबा गियर?"
  
  
  “बरोबर,” मी म्हणालो आणि मिशेलकडे वळलो. "तू कधी स्कुबा डायव्हिंगला गेला आहेस का?"
  
  
  मिशेलने ली चिनकडे पाहिले.
  
  
  "तुझं काय?" ती म्हणाली.
  
  
  "मी ठीक आहे," ली चिनने उत्तर दिले.
  
  
  “ठीक आहे, मी स्वतः इतका वाईट नाही,” मिशेल म्हणाली.
  
  
  मला शंका आली. जर ली चिनने ती एक कुशल गिर्यारोहक असल्याचे सांगितले असते, तर मला शंका आहे की मिशेलने एव्हरेस्ट शिखर सर केल्याचा दावा केला असता. पण मी ते मान्य केले.
  
  
  “ठीक आहे,” मी ली चिनला म्हणालो. “तीनसाठी स्कूबा गियर. आणि वॉटरप्रूफ गन बॅग.”
  
  
  "अर्थात," ती म्हणाली. "वीस मिनिटे."
  
  
  आणि ती निघून गेली, हलत्या सावलीसारखी अंधारात नाहीशी झाली.
  
  
  “तिची एक चुलत बहीण आहे जी केअरटेकरची काळजी घेऊ शकते. विनंती केल्यावर तिला स्कूबा गियर मिळू शकते,” मिशेल चिडून म्हणाली. "तिला हे सर्व कुठे सापडते?"
  
  
  “चिन कुळ,” मी गंभीर चेहऱ्याने म्हणालो, “खूप मोठे कुळ आहे.”
  
  
  आणि आमची चिन कुळाची विशिष्ट शाखा वीस मिनिटांपेक्षा कमी वेळात परतली. तिच्या सोबत सुमारे एकोणीस वर्षांचा चिनी माणूस होता, तो उपकरणे खाली ठेवत असताना जोरात श्वास घेत होता.
  
  
  "सिलेंडर भरले आहेत," ली चिन म्हणाला. “मला फक्त एक डेप्थ गेज मिळू शकला, पण जो कोणी तो घातला आहे त्याला आपण सर्वजण फॉलो करू शकतो. हा माझा चुलत भाऊ हाँग फॅट आहे."
  
  
  "मला जिम म्हणा," हाँग फॅट म्हणाला. “ऐका, मी या चौकीदाराची बाजू कधीच सोडली नाही. मी फक्त दहा फूट अंतरावरून त्याच्या श्वासाचा वास घेत अर्धा नशेत आहे. आणि तो टेबलावर डोके ठेवून झोपला आहे, मद्यधुंद मुलासारखा झोपला आहे, या क्षणी.”
  
  
  “आम्हाला फक्त लेडीज डेच्या दिवशी कोणीही संधी घ्यावी लागेल,” मी म्हणालो. "चल जाऊया. सिंडर ब्लॉक्सच्या या ढिगाऱ्याच्या मागे, तटबंदीवर आम्ही कपडे घालू.”
  
  
  आम्ही आमचे गियर डॉकवर आणले, काढून टाकले आणि आमचे वेटसूट घालू लागलो. ते नवीन होते आणि त्यांना रबरासारखा वास येत होता. मी माझे पंख लावले, नंतर इतरांप्रमाणे माझा मुखवटा आणि ऑक्सिजन तपासले. ह्यूगो आणि विल्हेल्मिना यांनी ली चिन आणलेल्या प्राणघातक लहान डेरिंगरसह वॉटरप्रूफ बॅगमध्ये प्रवेश केला. पियरे वेटसूटच्या खाली माझ्या मांडीच्या आतील बाजूस स्वतःला आरामदायी बनवत राहिला.
  
  
  “व्वा,” हाँग फॅट म्हणाला. "काळ्या तलावातील प्राणी पुन्हा हल्ला करतात."
  
  
  “ऐका, चुलत भाऊ,” ली चिन म्हणाला, “त्या बारवर परत जा आणि त्या चौकीदारावर नजर ठेवा, नाहीतर मी तुझी होंडा घेईन. जर तो लेडी डेला परत जायला लागला तर मला एक बझ द्या.”
  
  
  हुन फॅटने आदराने होकार दिला आणि अंधारात निघून गेला.
  
  
  "आनंद?" मी बोललो.
  
  
  “माझे कानातले,” ली चिन थोडक्यात म्हणाली. "इलेक्ट्रॉनिक रिसीव्हर. कधीकधी ते सोयीचे असते. ”
  
  
  “निःसंशय,” मी कोरडेपणाने म्हणालो. मी तपासले की आम्ही तिघेही तयार आहोत, मग ली चिन आणि मिशेलला तटबंदीच्या काठावर हलवले. ती चांदण्यांची रात्र होती, पण मला कोणीही आमच्याकडे बघताना दिसले नाही.
  
  
  “माझ्यामागे ये,” मी म्हणालो. "व्ही-निर्मिती. माझ्या खोलीत रहा."
  
  
  दोघांनीही होकार दिला. मी माझ्या चेहऱ्यावर मास्क लावला, ऑक्सिजन चालू केला आणि पाण्यात उतरलो. काही क्षणानंतर, आम्ही तिघे बंदराच्या हिरवट-काळ्या खोलीतून लेडी डेच्या दिशेने सुरळीतपणे पंखांवर सरकत होतो.
  
  
  
  नववा अध्याय.
  
  
  कॅरिबियन समुद्राचा बराचसा भाग शार्कने ग्रासलेला आहे, आणि सॅन जुआन बंदराच्या आसपासचा भागही त्याला अपवाद नाही, म्हणून मी ली चिन ही बंदूक तयार ठेवली आहे. माझ्या खांद्यावर एक अनौपचारिक नजर टाकून मला मिशेलबद्दल आश्वस्त केले. ती पाण्यातून सहज आणि सहजतेने पुढे गेली, ज्याने डायव्हिंगशी अनेक वर्षांची ओळख दर्शविली. जर काही असेल तर ती ली चिनच्या बरोबरीची होती आणि तिच्या मास्कच्या ग्लासमधून मला वाटले की मी त्यावर समाधानाचे स्मित करू शकेन. मात्र, मी अनेकदा मागे वळून पाहिले नाही. बंदरात बोटींची गर्दी होती आणि आम्हाला कधी कधी त्यांच्या मध्ये आणि कधी त्याखाली विणावे लागत होते, रेषा, अँकर आणि अधूनमधून रात्रीच्या फिशिंग लाइनवर बारीक लक्ष ठेवून होते. आणि, अर्थातच, शार्क. रात्रीपासून पाणी हिरवे-काळे आणि गढूळ होते, परंतु माझ्या लक्षात आले की वेळोवेळी काळ्या समुद्राच्या अर्चिनचे काटेरी गोळे असलेल्या लहान माशांच्या शाळा आमच्यापासून दूर जात होत्या.
  
  
  
  
  समुद्रतळावर, आणि एके दिवशी लाकूडतोड, आश्चर्यकारकपणे डौलदार आणि स्क्विडचा वेगवान माघार. मी दिशा निश्चित करण्यासाठी, थोडक्यात, एकदा समोर आलो, नंतर पुन्हा डुबकी मारली आणि तळाशी सरकलो. पुढच्या वेळी मी लेडी डे अँकर पकडण्यासाठी आलो. काही सेकंदांनंतर, मिशेलचे डोके इंच दूर दिसले, नंतर ली चिनचे. आम्ही सर्वांनी ऑक्सिजन बंद केला आणि आमच्या चेहऱ्यावरील मुखवटे काढून टाकले आणि मग एकत्र येऊन ऐकले.
  
  
  लेडीज डे पासून एकही आवाज आला नाही.
  
  
  मी गप्प बसण्यासाठी माझ्या ओठांवर बोट ठेवले, मग आधी उठण्याचे नाटक केले आणि मी सिग्नल देईपर्यंत त्यांना थांबावे लागले. दोघांनी होकारार्थी मान हलवली. मी माझे पंख काढले, ते ली चिनकडे दिले आणि अँकर दोरी फडकावायला सुरुवात केली, वॉटरप्रूफ बॅग धरून, बोट लाटांमध्ये डोलताना डोलायला लागली.
  
  
  डेकवर कोणीच नव्हते. कंदील कंदील स्टर्नवर सतत चमकत होता, परंतु केबिनमध्ये अंधार होता. मी रेलिंगवर चढलो, विल्हेल्मिना वॉटरप्रूफ बॅगमधून बाहेर काढली आणि काही क्षण डेकवर शांतपणे बसून ऐकत राहिलो.
  
  
  तरीही, आवाज नाही.
  
  
  मी रेलिंगवर झुकलो आणि ली चिन आणि मिशेलला माझ्यासोबत येण्यासाठी इशारा केला. ली चिन ॲक्रोबॅटसारखा वेगवान आणि चपळ प्रथम बाहेर आला. मिशेल अधिक हळू हळू तिच्या मागे गेली, परंतु आश्चर्यकारक आत्मविश्वासाने आणि सहजतेने. मी ऑक्सिजन टाकी आणि मुखवटा डेकवर खाली केला तोपर्यंत दोन महिला माझ्या शेजारी उभ्या होत्या, टपकत होत्या, त्यांची बोटं सीट बेल्ट बांधत होत्या.
  
  
  “इथेच थांबा,” मी मिशेलला कुजबुजले. "ली चिन आणि मी केबिनमध्ये असलेल्या प्रत्येकाला नमस्कार करणार आहोत."
  
  
  आणि, आशेने, झोपी जाणे, मी मानसिकरित्या जोडले.
  
  
  मिशेलने रागाने मान हलवली.
  
  
  "मी जातोय सोबत..."
  
  
  मी तिचा चेहरा दोन्ही हातांनी पकडून तिच्याकडे पाहत राहिलो.
  
  
  “आम्ही याआधीही यातून गेलो आहोत,” मी दात घासत कुजबुजलो. "मी म्हणालो इथेच थांबा."
  
  
  तिने क्षणभर मागे वळून पाहिलं. मग तिचे डोळे मिटले आणि तिने किंचित होकार दिला. मी तिचा चेहरा सोडला, ली चिनला होकार दिला आणि शांतपणे डेकच्या बाजूने रेंगाळलो. केबिनच्या दारात मी थांबलो आणि ऐकत बसलो.
  
  
  काहीही नाही. घोरणे देखील नाही. अगदी जड श्वास.
  
  
  ली चिनने प्रश्नार्थकपणे तिच्या भुवया उंचावल्या. मी सहमती दर्शविली. मी हळूवारपणे दाराच्या नॉबला स्पर्श केल्यावर तिने दरवाजाच्या एका बाजूने स्वतःला दाबले.
  
  
  असे निघाले.
  
  
  हळूच मी दरवाजा उघडला. पोर्थोल्समधून येणाऱ्या चंद्रप्रकाशात मला दोन बंक, स्टोरेज कॅबिनेट, एक टेबल आणि एक बेंच दिसत होते.
  
  
  बंक आणि बेंच रिकामे होते. बेड नीटनेटके केले होते.
  
  
  मानवी उपस्थितीचे कोणतेही चिन्ह नव्हते.
  
  
  मी पुन्हा ली चिनकडे इशारा केला आणि काळजीपूर्वक, शांतपणे दरवाज्याच्या क्रॅकमधून सरकलो, मागे कोणीही असू नये म्हणून फिरत राहिलो.
  
  
  कोणी नाही. कोणीही नाही.
  
  
  ली चिन माझ्या मागे आहे, मी गॅलीचा दरवाजा ढकलला.
  
  
  रिकामे.
  
  
  आणि केबिन किंवा गल्लीत लपायला जागा नव्हती. मी क्षणभर तिथेच उभा राहिलो, विचार केला. लाइफबोट म्हणजे जहाजावर कोणीतरी होते. केबिन किंवा गल्लीत नाही तर कुठे? एक हॅच घट्ट बंद होते.
  
  
  आम्हा दोघींच्या बाबतीतही असेच घडले असावे कारण ली चिनने अचानक माझा हात धरला आणि बंक्सकडे बोट दाखवले. तिने मग दोन बोटे धरली आणि प्रश्नार्थकपणे भुवया उंचावल्या.
  
  
  ती बरोबर होती. दोन लोकांसाठी ती खूप मोठी बोट होती. मी माझे डोळे हळू हळू केबिनच्या भिंतीच्या प्रत्येक इंचावर जाऊ दिले.
  
  
  ते गॅलीच्या मागे, दूरच्या टोकाला असलेल्या एका पॅनलवर थांबले.
  
  
  ली चिनला मागून मला झाकण्यासाठी सिग्नल देत, मी शांतपणे पॅनेलजवळ गेलो आणि त्याच्या कडा जाणवू लागल्या. जर ते अवघड लॉक किंवा स्प्रिंग लपवत असतील तर त्यांनी ते चांगले लपवले. मी पॅनलभोवती मोल्डिंग काळजीपूर्वक दाबले, एका बाजूला वर आणि दुसऱ्या बाजूला वर आणि खाली काळजीपूर्वक काम केले. मी नुकतेच तळाच्या मोल्डिंगचे काम सुरू केले होते तेव्हा मला माझ्या पाठीमागे एक चीक ऐकू आली. मी मागे फिरलो आणि मानसिक शाप दिला.
  
  
  मी चुकीच्या पॅनेलसह काम करत होतो. ज्या दारातून आम्ही केबिनमध्ये प्रवेश केला त्या दरवाजाजवळ मला काम करायचे होते. हा फलक दूर गेला.
  
  
  आणि त्याच्या मागे एक उंच, पातळ काळा माणूस उभा होता. त्याने फुलांचा पायजमा घातला होता. तो शॉटगन दाखवत होता. माझ्यावर.
  
  
  त्याचे ओठ हसले. त्याचे डोळे नव्हते.
  
  
  "अरे देवा," त्याने हळूच मान हलवली. “तुम्ही गप्प बसा. माझ्याकडे पाहुणे आहेत हे मला माहीतही नव्हते.”
  
  
  मी ली चिनकडे नजर टाकली. आमच्यापैकी कोणालाही त्याच्याकडे जाण्यासाठी तो गोळ्या घालू शकण्यापूर्वी ती ती शॉटगनपासून खूप दूर उभी होती. आणि तिचा छोटा डेरिंगर कुठेच दिसत नव्हता. तिने मला तिच्याकडे बघताना पाहिले आणि खेदाने खांदे सरकवले.
  
  
  "माफ करा, कार्टर," ती म्हणाली. "मला... बरं... तुला माहीत आहे सत्य हे आहे की मी ते घ्यायला विसरलो
  
  
  
  
  पिशवीतून बाहेर."
  
  
  “छान,” मी उदासपणे म्हणालो.
  
  
  "तुमच्या पिशवीतून काढायला विसरलात?" - काळा माणूस आश्चर्याने म्हणाला. “तुमच्या बॅगमधून काहीतरी काढायला विसरलात? मांजर? त्याने पुन्हा मान हलवली. “तुम्ही मला गोंधळात टाकत आहात.
  
  
  त्याचा डावा हात - ज्याने बंदूक धरली नाही - युक्ती पॅनेलच्या मागे असलेल्या केबिनमध्ये त्याच्या शेजारच्या टेबलावर पडली. त्याने तोंडात काहीतरी ठेवले आणि फुरसतीने चघळली, क्षणभरही आपली नजर हटवली नाही.
  
  
  "आता मी अभ्यागतांची वाट पाहत आहे, मैत्रीपूर्ण आहे. आणि मला थोडेसे एकटे वाटले म्हणून, लेडी डेपेक्षा त्याचा डावा हात पुन्हा सोडला म्हणून तुम्ही माझे मनोरंजन केले त्याच्या तोंडात काहीतरी संशयास्पद दिसत होते, "पण, एक जिज्ञासू मांजर असल्याने, मला हे जाणून घ्यायचे आहे की ते नक्की काय आहे." येथे घडत आहे?
  
  
  मी ली चिनकडे पाहिलं आणि किंचित मान हलवली. आम्ही दोघे गप्प बसलो.
  
  
  त्या माणसाने पुन्हा मान हलवली. दुसरे चॉकलेट - हे नक्कीच होते - मजबूत दिसणारे दातांनी खाल्ले होते.
  
  
  “ठीक आहे, मला ते ऐकून वाईट वाटले,” तो म्हणाला. “माझा मनापासून विश्वास आहे. कारण याचा अर्थ मला किना-याला थोडी भेट द्यावी लागेल, तुम्हाला माहिती आहे? आम्हाला थोडं स्थानिक पोलिसांशी बोलावं लागेल."
  
  
  मी अजून काही बोललो नाही. आम्ही उभे होतो त्या केबिनमध्ये तो हळूच शिरला. त्याने ली चिनला आणखी मागे हटण्याचा इशारा केला.
  
  
  "दुय्यम विचार?" त्याने विचारले. "मला इतर काही विचार ऐकू येतात का?"
  
  
  जर त्याला माझे विचार ऐकू आले तर तो आमच्याशी बोलत नसेल. तो मिशेलला सामोरे जाण्याचा प्रयत्न करत होता - जो मांजरीच्या पंजेवर केबिनमध्ये पायऱ्या उतरत होता, ली चिनचा डेरिंगर काळ्या माणसाच्या डोक्याच्या मागच्या बाजूला होता.
  
  
  "किती वाईट गोष्ट आहे," तो म्हणाला. "खरच ..."
  
  
  "हालचाल करू नकोस!" - मिशेल तीव्रपणे म्हणाली. तिने डेरिंगरच्या थूथनने त्या माणसाच्या कवटीवर जोरदार प्रहार केला. तो गोठला. "शॉटगन टाका!"
  
  
  तो एक इंचही पुढे सरकला नाही. त्याचे नेत्रगोळेही हलत नव्हते. पण त्याच्या हातांनी शॉटगनवरील पकड सैल केली नाही.
  
  
  “बरं, आता,” तो हळूच म्हणाला. “मी हे करेन यावर माझा विश्वास नाही. मी या बंदुकीशी संलग्न आहे, तुम्ही म्हणू शकता. आणि माझे बोट ट्रिगरवर ठाम असल्याचे दिसते, कोणी म्हणेल. जर माझ्या डोक्यातून गोळी गेली असती तर त्या बोटाने ट्रिगर दाबला असता आणि तुझे दोन मित्र भिंत सजवून संपले असते.
  
  
  आम्ही सर्व शांततेत गोठलो होतो, बंदुकांची झांकी, तणाव आणि धडधडणारी हृदये.
  
  
  अचानक, इतक्या उंच आणि दुबळ्या माणसासाठी अविश्वसनीय वेगाने, तो माणूस पडला आणि मागे वळला. बंदुकीचा बट मिशेलच्या पोटात लागला. ती चुरगळली आणि श्वास घेतला. डेरिंगर पडला आणि अर्ध्या सेकंदात काळ्या माणसाने ते डाव्या हातात धरले. पण ली चिन आधीच वाटचाल करत होता. तिचा उजवा पाय पुढे सरकला आणि तिचे संपूर्ण शरीर पुढे सरकले. काळ्या माणसाच्या हातातून बंदूक उडून बल्कहेडवर पडली. काही सेकंदांनंतर ते माझ्या हातात होते, थेट त्याच्याकडे निर्देश केला.
  
  
  पण डेरिंगर, आता त्याच्या हातात, मिशेलच्या मानेवर दाबला आणि तिच्या कवटीच्या दिशेने वर दिसू लागला. आणि त्याने मिशेलचे शरीर त्याच्या आणि माझ्यामध्ये - आणि शॉटगन आणि विल्हेल्मिना यांच्यामध्ये धरले.
  
  
  तो हसला.
  
  
  “माझा विश्वास आहे की हे मेक्सिकन स्टँडऑफ आहे. किंवा या प्रकरणात आफ्रिकन-अमेरिकन शत्रुत्व कसे आहे. किंवा, लहान बाईकडे दुर्लक्ष करू नका, चीन-अमेरिकन संघर्ष?
  
  
  तो बरोबर होता. मिशेलच्या शरीराचा ढाल म्हणून तो जोपर्यंत उभा राहू शकतो तोपर्यंत तो आम्हाला धरून ठेवण्यास सक्षम होता. पण तोही स्थिर झाला होता. शिप-टू-शोर रेडिओ वापरण्यासाठी, त्याला मिशेलला सोडावे लागेल, जे तो आम्हाला त्याबद्दल माहिती दिल्याशिवाय करू शकत नव्हता.
  
  
  मी मिशेलची कवटी फाडण्याचा धोका पत्करणार नाही.
  
  
  आणि मी सॅन जुआन पोलिसांना कॉल करण्याचा धोका पत्करू शकत नाही.
  
  
  आणि मी नक्कीच निष्पाप अमेरिकन यॉट मालकांना गोळ्या घालणार नाही.
  
  
  मी एक निर्णय घेतला.
  
  
  “चला बोलूया,” मी उदासपणे म्हणालो.
  
  
  "छान, माणूस," तो म्हणाला. डेरिंगर एक इंचही हलला नाही.
  
  
  “मला समजले की तू हंटर आहेस, या नौकेचा मालक,” मी म्हणालो.
  
  
  "तो मी आहे," तो म्हणाला. "रॉबर्ट एफ. हंटर. रॉबर्ट एफ. हंटर एंटरप्रायझेस कडून. पण माझे मित्र मला स्वीट्स म्हणतात. कारण माझ्याकडे थोडा गोड दात आहे.”
  
  
  “ठीक आहे, हंटर,” मी हळू आणि मुद्दाम म्हणालो. “मी तुमच्याशी सहमत आहे कारण आम्हाला तुमच्या सहकार्याची गरज आहे. माझे नाव निक कार्टर आहे आणि मी युनायटेड स्टेट्स सरकारच्या एजन्सीसाठी काम करतो."
  
  
  तीक्ष्ण डोळे किंचित चमकले.
  
  
  "तुम्ही मला आता सेट अप करणार नाही, का?" - हंटर काढला. "कारण मला वाटत नाही की मिस्टर हॉक नंबर वन असल्याचे भासवणाऱ्या एखाद्याचे कौतुक करेल." "आता तू नाही करणार
  
  
  
  
  
  यावेळी माझे डोळे चमकले.
  
  
  "मला हॉकबद्दल सांगा." - मी मागणी केली.
  
  
  “बरं, बघा मित्रा, माझा एक छोटासा आयात-निर्यात व्यवसाय आहे. छोट्या रिअल इस्टेट व्यवसायाबरोबरच एक छोटासा जाहिरात व्यवसाय आणि इतर काही व्यवसाय. ते चांगले काम करत आहेत. माझा अंदाज आहे की तुम्ही म्हणू शकता की मी एक प्रकारचा लक्षाधीश आहे, जो मला खूप छान वाटतो. पण मी हे विसरले नाही की ही ए.ची चांगली जुनी यूएस होती ज्यात सर्व कमतरता आहेत. मला माझी स्वतःची भाकरी बनवण्याची संधी दिली, म्हणून जेव्हा काही वर्षांपूर्वी म्हातारा मिस्टर हॉक यांनी माझ्याशी संपर्क साधला आणि मला घानामधील माझ्या निर्यात/आयात कार्यालयाचा वापर करून त्यांना आणि AX ला काही सेवा देण्यास सांगितले, तेव्हा मला काही हरकत नव्हती. सर्व श्री निक कार्टर, एजंट हॉक, ज्यांनी मला सांगितले की ते काम सुरू करणार आहेत, त्यांना आग्नेय आशियातील कोठेतरी आणीबाणीच्या कारणास्तव दूर बोलावण्यात आले आणि दुसऱ्या दर्जाच्या व्यक्तीला तिथे पाठवण्यात आले तेव्हा मी आक्षेप घेतला नाही."
  
  
  मला कामाची आठवण झाली. घाना महत्त्वाचा होता. आग्नेय आशिया अधिक महत्त्वाचे होते. मी कधीच घानाला गेलो नाही. McDonald, N5, माझ्या जागी पाठवले होते.
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. "तुला माहित आहे का मी कोण आहे. आता मला काय हवे आहे ते मी सांगतो.”
  
  
  भयपट आणि हंटरच्या पकडीमुळे काचेच्या डोळ्यांनी उभी असलेली आणि अर्धांगवायू झालेली मिशेल अचानक बोलली.
  
  
  "कृपया, कृपया... बंदूक..."
  
  
  हंटरने तिच्याकडे पाहिलं आणि हलकेच तिच्या डोक्यावरून डेरिंगर उचलला.
  
  
  "तुला काय हवे आहे ते सांगण्यापूर्वी," तो मला म्हणाला, "तुम्ही मला थोडी ओळख पाहू द्या."
  
  
  मी शांतपणे माझा वेटसूट काढला आणि माझ्या हाताच्या आतील बाजूचा टॅटू त्याला दाखवला. त्याने तिच्याकडे काळजीपूर्वक पाहिले. मग तो विस्तीर्ण हसला. डेरिंगर निष्काळजीपणे कॉटवर फेकले गेले. मिशेल जमिनीवर पडली आणि मला एक दीर्घ उसासा ऐकू आला.
  
  
  “किलमास्टर,” हंटर तुफानपणे म्हणाला, “हा खरा आनंद आहे. युक्ती-किंवा-ट्रीटर आणि लेडीज डे आपल्या ताब्यात आहे."
  
  
  "धन्यवाद," मी थोडक्यात म्हणालो. "माझ्या कॉम्रेड्सला भेटा, ली चिन, जगभरातील स्वारस्यांसह चिन क्लॅनचे ट्रबलशूटर आणि मिशेल ड्युरोच, फ्रेंच शास्त्रज्ञ फर्नांड ड्युरोच यांची मुलगी."
  
  
  “महिलांनो, ही आनंदाची गोष्ट आहे,” हंटर म्हणाला, प्रत्येकाला वाकून, मग त्याच्या पायजमाच्या खिशात गेला आणि एक लहान बॉक्स घेऊन बाहेर पडला, जो त्याने विजयीपणे बाहेर काढला. "थोडे चॉकलेट वापरून पहा. केशरी चवीला. पेरुगिया, इटली येथे माझ्या ऑर्डरनुसार बनवले.
  
  
  मिशेलने शांतपणे मान हलवली. ली चिनने बॉक्समधून चॉकलेट बार काढला आणि तिच्या तोंडात टाकला.
  
  
  "अहो," ती म्हणाली. "वाईट नाही."
  
  
  हंटर गॅलीकडे जाताना म्हणाला, “तुम्ही थोडे फ्रेश व्हा, असे मला सुचवू द्या. “माझ्याकडे इथे पूर्ण सोडा कारंजे आहे. छान आइस्क्रीम सोडा किंवा हॉट फज आइस्क्रीम बद्दल काय?
  
  
  मिशेल आणि मी मान हलवली.
  
  
  "मी सोडा पिईन," ली चिन म्हणाली. "रास्पबेरी, जर तुमच्याकडे असतील तर, हंटर."
  
  
  "मला कँडी म्हणा," तो म्हणाला. "एक ताजे रास्पबेरी सोडा करेल."
  
  
  सोडा कारंज्यावर आजूबाजूला मिठाई उधळत होती. मी मिशेलकडे पाहिले. तिला धक्का बसला, पण हळूहळू तिच्या चेहऱ्यावर रंग परत आला. ली चिन, माझ्या अपेक्षेप्रमाणे, हलला नाही.
  
  
  “अरे, मित्र,” स्वीट्स म्हणाली, “तुम्हाला पाहिजे त्यापेक्षा जास्त माहिती मला देण्याची गरज नाही, पण जर मी थोडा अधिक डेटा जाणकार असेन तर कदाचित मी थोडे अधिक उपयुक्त होऊ शकेन. "
  
  
  याबाबत मी आधीच निर्णय घेतला आहे. माझे आतडे — आणि जर एखादा एजंट त्याच्या आतड्याच्या आधारे स्नॅप निर्णय घेऊ शकत नसेल, तर तो एक मृत एजंट आहे — मला सांगितले की हंटर बरोबर होता.
  
  
  “स्वतःला संघाचा भाग समजा,” मी म्हणालो. "आणि आमच्याकडे वाया घालवायला वेळ नसल्यामुळे, ही कथा आहे."
  
  
  त्याला माहीत नसलेले तपशील सोडून मी ते त्याला दिले, तर ली चिनने समाधानाने तिचा सोडा प्यायला आणि मिठाईने खरोखरच भयानक दिसणारी केळी खोदली.
  
  
  “म्हणजे एवढेच,” मी संपवले. "आम्हाला मार्टिनिकच्या जलद सहलीसाठी तुमच्या बोटीची गरज आहे."
  
  
  "तुला हे समजले," मिठाई एका बोटातून चॉकलेट सिरप चाटत पटकन म्हणाली. "आम्ही कधी निघणार आहोत?"
  
  
  "आता," मी म्हणालो. “लेडी डेसाठी तुम्हाला संघातील किती लोकांची गरज आहे?
  
  
  "अं," स्वीट्स म्हणाली, "तुमच्यापैकी कोणी कधी संघात काम केले आहे का?"
  
  
  "मी ते हाताळू शकतो," मी म्हणालो.
  
  
  “मी हाँगकाँग यॉट क्लबमध्ये थोडी मजा केली,” ली चिन सहज म्हणाली, बहुधा ती रेगाटा विजेत्याची कर्णधार होती.
  
  
  मिशेल लगेच म्हणाली, “मी ल्युसर्न सरोवरावर माझ्या वडिलांच्या बोटीवर उन्हाळा घालवत मोठा झालो.
  
  
  "ठीक आहे, कॅरिबियन म्हणजे नेमके ल्युसर्न सरोवर नाही," स्वीट्स म्हणाली, "पण मला वाटते की आम्ही चौघे ते अगदी व्यवस्थित हाताळू शकतो."
  
  
  "कार्डे?" - ली चिनने तिचा सोडा संपवत विचारले.
  
  
  “दुसऱ्या केबिनमध्ये,” स्वीट्स म्हणाली. “दुसऱ्या केबिनमध्ये,” स्वीट्स म्हणाली. तो ड्रॉवरमध्ये पोहोचला. "पुदिना सोडा नंतर कोणी?
  
  
  
  
  मी मान हलवली.
  
  
  “ली चिन, बेटाच्या उत्तरेकडे, सेंट पियरेच्या पलीकडे कोठेतरी कोठेतरी एक कोर्स तयार करा,” मी म्हणालो. मग स्वीट्सला: "तुमचे इंजिन किती शांत आहे?"
  
  
  तो हसला आणि उभा राहिला.
  
  
  "थंड करा, यार," तो म्हणाला. “आम्ही येत आहोत हे माशांनाही कळणार नाही. आपण "बू" म्हणण्यापूर्वी या आश्रयस्थानातून बाहेर पडूया. आता मी तुमच्यासाठी काही ओव्हरॉल्स आणतो. हे वेटसूट पाण्यासाठी फारसे चांगले नाहीत.”
  
  
  अर्ध्या तासानंतर आम्ही सॅन जुआन बंदर सोडले आणि दक्षिणेकडे निघालो, आता जहाजाखाली आणि इंजिन बंद असताना, मार्टिनिकच्या दिशेने.
  
  
  ज्वालामुखीच्या दिशेने.
  
  
  
  दहावा अध्याय
  
  
  सॅन जुआन हार्बर ते मार्टिनिक हे अंदाजे ४०० नॉटिकल मैल आहे. सकाळपर्यंत पोर्तो रिकोच्या पश्चिम किनाऱ्याला वळसा घालून मोकळ्या कॅरिबियन समुद्रात आम्ही चाळीस मैल मागे राहिलो होतो. ली चिनचा अंदाज आहे की आम्ही सेंट पियरेच्या उत्तरेला कुठेही अँकर टाकायला अजून चोवीस तास लागतील. याचा अर्थ SLA ला कुराकाओ रिफायनरी नष्ट करण्यापासून रोखण्यासाठी आमच्याकडे फक्त दोन दिवस असतील. ते कठीण होईल. मी माझा बहुतेक वेळ माझ्या डोक्यात उपलब्ध माहितीच्या प्रत्येक तपशीलावर जाण्यात आणि तपशीलवार योजना विकसित करण्यात घालवला.
  
  
  बाकी वेळ मिशेल आणि मी मागची केबिन शेअर केली. दोन बंक होते, पण आम्हाला फक्त एक हवा होता. आम्ही त्याचा चांगला उपयोग केला. जेव्हा या गोष्टींचा विचार केला जातो तेव्हा मी स्वतः खूप कल्पनाशील आहे, परंतु मिशेलने दाखवले की मला काय मान्य करावे लागेल ते एक सर्जनशील प्रतिभा आहे. बोर्डावरील पहिले अठरा तास संपेपर्यंत, मी विल्हेल्मिनाच्या कामापेक्षा मिशेलच्या शरीराच्या प्रत्येक वक्रांशी जवळजवळ परिचित होतो आणि त्याची प्रशंसा केली होती. दुपारच्या उशिरापर्यंतच मी स्वतःला तिच्या अजूनही-इच्छित बाहूंपासून मुक्त केले, आंघोळ केली आणि स्वीट्सने आम्हाला दिलेले कपडे घातले.
  
  
  "कुठे जात आहात?" - मिशेलने अंथरुणावर स्वेच्छेने हलवत विचारले.
  
  
  "डेकवर," मी म्हणालो. “मला स्वीट्स आणि ली चिनशी बोलायचे आहे. आणि तू पण तिथे हवं अशी माझी इच्छा आहे."
  
  
  "काळजी करू नकोस. मी आत्ताच तुला माझ्या नजरेतून दूर ठेवण्याचा विचार करणार नाही,” मिशेल म्हणाली, ताबडतोब अंथरुणातून उठली आणि एक ओव्हरल आणि एक टी-शर्ट जो घातला तेव्हा तिच्यापेक्षा कमी कपडे घातलेल्या दिसत होत्या. ती नग्न होती.
  
  
  मी परत हसलो आणि डेकच्या पायऱ्या चढू लागलो.
  
  
  "हाय!" मी ऐकलं. मग ठोठावण्याचा आवाज, किरकिर आणि पुन्हा “है!”
  
  
  स्टर्नवर, मेनसेलच्या खाली, ली चिन आणि स्वीट्स एका तात्पुरत्या समुद्री डोजोसारखे दिसत होते. कंबरेला मिठाई विणलेली होती, कॅरिबियन सूर्यप्रकाशात त्याची काळी त्वचा घामाने चमकत होती. ली चिनने असा पोशाख घातला होता ज्याला तिच्या मालकाने मान्यता दिली नसावी: बिकिनी इतकी घट्ट होती की ती दोरीने बनलेली दिसते. पण मनोरंजक गोष्ट अशी होती की ली चिनचा कुंग फूमधील पराक्रम स्वीट्सच्या कराटेमधील समान पराक्रमाशी विरोधाभास होता. कराटे कोनीय, तीक्ष्ण आहे, एकाग्रतेच्या जोराचा वापर करून. कुंग फू रेखीय आहे जेणेकरून शत्रूला तुम्ही कुठून आहात हे शोधू शकत नाही. ली चिन आणि स्वीट्स एकमेकांशी लढत, युक्ती करत आणि एकमेकांना मागे टाकताना मी कौतुकाने पाहिले. दोनपैकी मी ली चिनला थोडीशी धार दिली. पण फक्त किरकोळ. मी ठरवले की स्वीट्स हंटर जमिनीवर आणि समुद्रात दोन्ही ठिकाणी संघाचा एक मौल्यवान सदस्य असेल.
  
  
  "हे कार्टर," ली चिन म्हणाली जेव्हा तिने आणि स्वीट्सने एकमेकांना नमन केले. "मला थोडी हवा मिळेल का?"
  
  
  “प्रसारण आणि परिषदेच्या फायद्यासाठी,” मी म्हणालो. "आणि त्यात तुमचाही समावेश आहे. मिठाई".
  
  
  "नक्की, मित्र," मिठाई मोठ्या टॉवेलने छाती कोरडी करत म्हणाली. "फक्त मला ऑटोपायलट तपासू द्या."
  
  
  काही मिनिटांनंतर आम्ही सर्व मॅनहोलच्या कव्हरवर एकत्र आलो, मार्टीनिकच्या नकाशावर वाकलो जो ली चिनने एका व्यवस्थित नकाशाच्या छातीत सापडला होता. मी सेंट-पियरच्या किनारी शहराकडे लक्ष वेधले.
  
  
  मी त्या तिघांना म्हणालो, “हे आता फक्त झोपेचे मासेमारीचे गाव आहे. “विरळ लोकवस्ती. काहीच होत नाही. पण त्याच्या मागे, काही मैलांवर, आपला ज्वालामुखी आहे, माँट पेले.
  
  
  "जर तो सक्रिय असेल तर आरामासाठी खूप जवळ," स्वीट्सने नमूद केले; चॉकलेट कारमेल अनरॅपिंग.
  
  
  मी सहमती दर्शविली.
  
  
  शतकाच्या शेवटी तो सक्रिय होता. त्या वेळी सेंट-पियर हे फक्त झोपलेले गाव नव्हते. हे बेटावरील सर्वात मोठे शहर होते. आणि कॅरिबियनमधील सर्वात दोलायमान आणि आधुनिक शहरांपैकी एक. किंबहुना, ते त्याला वेस्ट इंडिजचे पॅरिस म्हणत. त्यानंतर मॉन्ट पेलेचा स्फोट झाला. सेंट-पियर पूर्णपणे नष्ट झाले. चाळीस हजाराहून अधिक लोक मारले गेले - भूमिगत तुरुंगात एक दोषी वगळता शहराची संपूर्ण लोकसंख्या. आजही लाव्हाने भरलेल्या इमारतींचे अवशेष बघायला मिळतात.
  
  
  "पण आता शांत आहे, नाही का?" - मिशेल म्हणाली.
  
  
  "कदाचित शांत, कदाचित फक्त निष्क्रिय," मी उत्तर दिले. "झोपेत. परिस्थिती पाहता पुन्हा स्फोट होऊ शकतो."
  
  
  
  
  ज्वालामुखीसह आपण कधीही ओळखत नाही. मुद्दा असा आहे की जर तुम्ही स्फोटक यंत्रे तयार आणि साठवून ठेवणार असाल, तर मॉन्ट पेले क्रेटर, जे खूप मोठे आहे, ते करण्यासाठी एक चांगली जागा असेल. कारण जो कोणी तुमच्यावर हल्ला करण्याचा विचार करेल तो ज्वालामुखीच्या भीतीने संकोच करेल."
  
  
  "आणि जर ही स्फोटक उपकरणे बोटींवर लोड केली गेली, तर सेंट-पियर सारखे झोपलेले छोटेसे मासेमारीचे गाव त्यासाठी एक चांगले, बिनधास्त ठिकाण असेल," ली चिन यांनी नमूद केले.
  
  
  "ठीक आहे," मी होकार दिला. “म्हणून, आम्ही ज्वालामुखी आणि सेंट-पियरच्या आसपासच्या असामान्य क्रियाकलापांची चिन्हे शोधत आहोत, एकदा आम्हाला नांगर करण्यासाठी जागा सापडली की आम्ही मिशेलमध्ये विभाजित होऊ आणि मी पर्यटक असल्याची बतावणी करेन आणि मॉन्ट ली चिन एक्सप्लोर करेन, तुम्ही आणि मिठाई स्थानिक असल्याचे भासवू शकता का?
  
  
  "खूप चांगले नाही," ली चिन म्हणाला. “मी फ्रेंच अगदी अस्खलितपणे बोलतो, पण माझा उच्चार आग्नेय आशियाई आहे. स्पॅनिशला चिकटून राहणे आणि मी क्युबाचा प्रवासी आहे असे म्हणणे चांगले. तिथे बरेच चिनी आहेत."
  
  
  “आणि बरेच काळे,” मिठाईने आणखी एक कँडी उघडत नमूद केले. “आम्ही मार्टीनिकला वृक्षारोपण कामगार म्हणून येऊ शकतो. माझ्याकडे कुठेतरी एक छान लहान माचे आहे."
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. "मग तुम्ही दोघे सेंट पिअरला जा."
  
  
  "आम्हाला काही सापडले तर आम्ही काय करावे?" - मिशेलने विचारले.
  
  
  “राजधानीमध्ये एक रेस्टॉरंट आहे. फोर्ट-डी-फ्रान्स, ज्याला ला रेइन डे ला कॅरिब म्हणतात. आम्ही तिथे भेटू आणि दिवसाच्या शेवटी कारवाईसाठी सैन्यात सामील होऊ.”
  
  
  मिठाई थोडी काळजीत दिसत होती.
  
  
  "कसले रेस्टॉरंट, मित्रा?" त्याने विचारले. "मी माझ्या अन्नाबद्दल थोडेसे निवडक आहे."
  
  
  "मार्टीनिककडे कॅरिबियनमध्ये सर्वोत्तम अन्न आहे," मिशेल म्हणाली. "तुम्ही फ्रेंच बेटाकडून आणखी काय अपेक्षा करू शकता?"
  
  
  "चांगले मिष्टान्न?" मिठाईची मागणी केली.
  
  
  “सर्वोत्तम,” मिशेलने अराजकतेच्या स्पष्ट इशाऱ्याने उत्तर दिले.
  
  
  "मला त्याबद्दल माहिती नाही," ली चिन म्हणाला, उभा राहिला आणि अशक्य पोझेस मारला. "मी फ्रेंच पाककृतींबद्दल जे ऐकले आहे त्यावरून, तुम्ही खाल्ल्यानंतर अर्ध्या तासाने तुम्हाला पुन्हा भूक लागेल."
  
  
  मिशेलने तिच्याकडे एक धारदार कटाक्ष टाकला, काहीतरी बोलायला सुरुवात केली, मग, ली चिनच्या टीकेची विडंबना लक्षात घेऊन, तिचे ओठ वळवले आणि मागे वळले.
  
  
  “बघा,” मी हळूच म्हणालो, “तुम्ही दोघे या संघात एकत्र काम कराल, म्हणजे तुम्ही सहकार्य कराल आणि एकमेकांशी वैर करू नका, मग तुम्हाला ते आवडेल किंवा नाही. मी ते पुन्हा सांगणार नाही. आता जेवूया मग थोडे झोपू. मी पहिले घड्याळ घेईन."
  
  
  "आणि मी," मिशेल म्हणाली, काळजीपूर्वक ली चिनकडे न पाहता, "स्वयंपाक करीन." आपल्या सर्वांच्या फायद्यासाठी."
  
  
  मिशेलचे जेवण चांगले होते. चांगल्यापेक्षा चांगले. अगदी ली चिननेही याला सहमती दर्शवली. पण मला वाटत नाही की जेव्हा आम्ही ड्युटीवर होतो तेव्हा आमच्यापैकी कोणीही तंदुरुस्तपणे झोपले. पहाट झाली तेव्हा आम्ही चौघेजण रेलिंगवर उभे राहून पूर्वेकडील आकाशासमोर रेखाटलेल्या मार्टिनिक बेटाच्या खडकाळ, डोंगराळ, पण हिरव्यागार प्रोफाइलकडे पाहत होतो. बेटाच्या उत्तरेकडील टोकाजवळ, माउंट मॉन्ट पेले त्याच्या विवराच्या रुंद, बोथट किनार्याकडे तीव्र आणि अपशकुन वाढले.
  
  
  “हे एक ओंगळ दिसत आहे, नाही का,” स्वीट्सने हेल्म व्हील ली चिनकडे सोपवत टिप्पणी केली.
  
  
  "आत जे असू शकते तितके भयानक नाही," मी उत्तर दिले. "तुम्ही वाहून नेऊ शकता एवढी फायर पॉवर तुमच्याकडे आहे का?"
  
  
  गोड हसले. त्याने शर्टाच्या खिशातून फॉइलने गुंडाळलेली चॉकलेट चेरी काढली, ती उघडली आणि सर्व वस्तू त्याच्या तोंडात टाकली.
  
  
  "तुम्हाला शस्त्रागार बघायला आवडेल का?" त्याने विचारले .
  
  
  अर्ध्या तासानंतर आम्ही डेकवर आलो, जसे ली चिनने एका निर्जन खाडीत नांगर टाकला, समुद्रापासून थुंकीने लपलेला आणि घनदाट जंगल वनस्पतींनी वेढलेला, ज्याने लेडी डेला जमिनीच्या रस्त्यांपासून लपवले असेल. प्रभावी शस्त्रांच्या छातीतून, स्वीट्सने 50mm वॉल्थर निवडले, एक वस्तरा-तीक्ष्ण गुरुत्वाकर्षण चाकू जो त्याने त्याच्या कमरबंदात त्याच्या पाठीमागे ठेवला होता आणि पंधरा शक्तिशाली मिनी-ग्रेनेड मण्यांच्या वेषात जे त्याने त्याच्या गळ्यात साखळीवर घातले होते. त्याची चिंधलेली पँट, वाहणारा शर्ट आणि फाटलेली स्ट्रॉ टोपी आणि चामड्याच्या पट्ट्यांवर तो जीर्ण झालेला पण धारदार चामडी यामुळे त्याला साखर मळ्यात काम करणाऱ्या कामगाराशिवाय कोणीही चुकीचे समजले नसते. त्याने मिशेल आणि माझ्यासाठी जे कॅज्युअल पण महागडे स्पोर्ट्स शर्ट आणि ट्राउझर्स दिले होते, त्यात आम्हाला श्रीमंत पर्यटक समजले असते. ओव्हरऑल्स घातलेला, थ्रेडबेअर टी-शर्ट, स्ट्रॉ हॅट, लंच बास्केट आणि ऐवजी धीरगंभीर देखावा, ली चिन आपल्या काम करणाऱ्या पतीचे जेवण घेऊन जाणाऱ्या कर्तव्यदक्ष पत्नीसारखी दिसत होती.
  
  
  मिठाई आणखी काहीतरी घेऊन आली: एक होंडा दोन-स्ट्रोक मिनीबाइक जी दोन लोकांसाठी अगदीच मोठी होती. शांतपणे, आम्ही प्रत्येकजण स्वतःच्या विचारांचा विचार करत होतो, आम्ही तिला बोटीत बाजूला फेकून दिले. अजूनही शांततेत, आपल्या आजूबाजूला जंगलातील पक्ष्यांचा कर्कश किंचाळ ऐकून सकाळच्या सूर्याची सुरुवात जाणवते.
  
  
  
  
  दुपारच्या ज्वलंत स्फोटापूर्वी उबदार होण्यासाठी आम्ही किनाऱ्याकडे पॅडलिंग केले. जंगल आमच्यासमोर अभेद्य भिंतीसारखे वाढले, परंतु आम्ही बोटीला एका वृक्षारोपणाच्या झाडाला सुरक्षितपणे बांधल्यानंतर आणि होंडा किनाऱ्यावर फडकवल्यानंतर, स्वीट्सने आपली चादर काढून टाकली आणि कामाला लागला. त्याने आमच्यासाठी रस्ता मोकळा केला म्हणून आम्ही हळू हळू त्याच्या मागे गेलो. जवळजवळ अर्ध्या तासानंतर आम्ही क्लिअरिंगच्या काठावर उभे राहिलो. एका शेताच्या पलीकडे, काही हजार यार्डांच्या अंतरावर, एक गुळगुळीत पक्का रस्ता दक्षिणेकडील सेंट पियरेपर्यंत पोहोचला होता आणि ईशान्येला मॉन्ट पेले उभा होता.
  
  
  “बघा,” मिशेल म्हणाली. “ज्वालामुखीच्या विवरापासून दक्षिणेकडे वाहणाऱ्या त्या शेकडो फूट रुंद दऱ्या पाहा, जिथे काहीही वाढत नाही? सेंट-पियरकडे जाणाऱ्या या लावा ट्रेल्स होत्या.
  
  
  ते एक विलक्षण दृश्य होते. आणि हे दृश्य आणखी भयानक होते - हजारो टन खडक आकाशात उडवले गेले, लावाच्या नद्या त्याच्या मार्गातील सर्व काही खाऊन टाकल्या, ज्वालामुखीच्या राखेचा अचानक पाऊस लोक आणि प्राणी उभे असताना जीवाश्म बनले. पण माझ्याकडे पर्यटक म्हणून खेळायला वेळ नव्हता.
  
  
  “पर्यन्त प्रेक्षणीय स्थळे जतन करा,” मी म्हणालो. “आम्ही इथेच विभक्त झालो. मिशेल आणि मी ज्वालामुखीचे विवर आणि त्याकडे जाणाऱ्या मार्गांचा शोध घेण्यासाठी होंडा मध्ये बसू. स्लॅड्स, तुम्हाला आणि ली चिनला सेंट पियरेला फेरफटका मारावा लागेल. पण हे एक लहान बेट आहे आणि तुमच्याकडे दोन मैलांपेक्षा जास्त अंतर बाकी नाही."
  
  
  "छान," मिठाई सहज म्हणाली. "मी अजूनही हा व्यायाम वापरू शकतो."
  
  
  "तो थकला तर मी त्याला नेहमी घेऊन जाऊ शकतो," ली चिन म्हणाला.
  
  
  त्याने वॉल्टर आणि गुरुत्वाकर्षण चाकू समायोजित करताना मिठाई हसली.
  
  
  मी मिशेलकडे इशारा केला, स्टीयरिंग व्हीलने होंडा पकडला आणि ती शेतात चालवायला सुरुवात केली.
  
  
  “आज सात वाजता, राइन दे ला कॅरिबियन, फोर्ट-डी-फ्रान्सच्या मुख्य चौकाजवळ,” मी माझ्या खांद्यावर हाक मारली.
  
  
  मिठाई आणि ली चिनने होकार दिला, ओवाळले आणि विरुद्ध दिशेने निघाले. काही मिनिटांनंतर, मिशेल माझ्या मागे होंडामध्ये बसली होती कारण आम्ही मॉन्ट पेली क्रेटरकडे हळू हळू गाडी चालवली होती.
  
  
  
  अध्याय अकरावा
  
  
  सात तासांनंतर आम्ही दोन गोष्टी शिकलो. तेजस्वी सूर्यप्रकाशात धुळीच्या कच्च्या रस्त्यावर गाडी चालवताना, घामाने आपले शरीर भिजवलेले, तोंडात धूळ भरून, सूर्याने डोळे आंधळे केले. पोलिसांशी सात तासांचा वाद, फील्ड कर्मचाऱ्यांकडून जाणूनबुजून खोट्या सूचना, शहराच्या अधिकाऱ्यांकडून माहिती नाकारणे. झुडूप आणि ज्वालामुखीच्या शेतातून सात तास चालणे आणि नंतर त्याच खडकांच्या शेतात पोटावर झोपून, काहीशे यार्ड दूर काय घडत आहे ते पाहण्याचा प्रयत्न करणे.
  
  
  हे सर्व किमतीचे होते.
  
  
  आम्ही शिकलो त्याप्रमाणे, ज्वालामुखीचे विवर सार्वजनिक प्रवेशासाठी बंद होते. पायथ्यापासून विवरापर्यंत अधिकृतपणे नियुक्त केलेल्या दोन पायवाटा, दोन तासांचा आनंददायी प्रवास करण्यासाठी गिर्यारोहकांसाठी शिफारस केलेल्या, उंच लाकडी अडथळ्यांनी अवरोधित केल्या होत्या. प्रत्येक अडथळ्याला एक गेट होते ज्याच्या मागे एक गणवेशधारी रक्षक उभा होता ज्याने नम्रपणे परंतु ठामपणे प्रवेश नाकारला आणि असे म्हटले की विवराकडे जाणारे मार्ग "दुरुस्तीसाठी बंद आहेत."
  
  
  खड्ड्याकडे जाणारे इतर दोन मार्गही जनतेसाठी बंद करण्यात आले होते. आणि या खुणा नव्हत्या. हे चांगले पृष्ठभाग असलेले रस्ते होते जे गेल्या सहा महिन्यांत किंवा त्याहून अधिक काळ स्पष्टपणे जीर्ण झाले होते. ते ज्वालामुखीच्या पूर्वेकडील बाजूस होते आणि ज्वालामुखीच्या पायथ्याशी असलेल्या सार्वजनिक रस्त्यांपासून चांगले लपलेले होते, या रस्त्यांना कच्च्या रस्त्यांनी जोडलेले होते, प्रत्येक लाकडी फाटकांनी बंद केलेले होते - पुन्हा गणवेशधारी रक्षकांसह.
  
  
  जर तुम्ही ज्वालामुखीच्या पायथ्याशी असलेल्या जंगलातून मार्ग काढत खूप लांब चालत असाल, तर झुडूप आणि ज्वालामुखीच्या खडकांमधून, या रस्त्यांवरून विवराकडे काय गेले ते तुम्ही पाहू शकता.
  
  
  ट्रक. किमान पंधरा मिनिटांनी एकदा तरी. लिफ्ट गेटसह हेवी टिल्ट ट्रक. रिकामे. ते बेटाच्या अटलांटिक बाजूने दक्षिणेकडून आले होते आणि वेगाने जवळ येत होते. ते खड्ड्यातून बाहेर पडले, दक्षिणेकडे, जड, संथ, खालच्या दिशेने परत आले.
  
  
  प्रत्येक ट्रकच्या मागे दोन रक्षक दिसत होते. त्यांनी पूर्ण लढाऊ गणवेश परिधान केला होता आणि त्यांच्याकडे स्वयंचलित शस्त्रे होती.
  
  
  "मी तुम्हाला हे समजावून सांगू शकतो का?" मी स्वीट्स आणि ली चिनला विचारले, त्या संध्याकाळी त्यांना संपूर्ण कथा सांगितली.
  
  
  “तुम्हाला हे या माणसाला समजावून सांगण्याची गरज नाही,” स्वीट्स म्हणाली. “अक्षरे SLA आहेत, एक मैल उंच. आणि सैन्यीकृत ऑपरेशनमध्ये एक मैल रुंद. आणि अगदी स्पष्ट. ”
  
  
  ली चिन म्हणाले, "त्यांनी मार्टिनिकला त्यांच्या ऑपरेशनचा आधार बनवण्याचे हे एक कारण आहे." "त्यांच्या येथे फ्रेंच प्रशासनाचे मित्र आहेत जे या सर्व गोष्टींकडे डोळेझाक करण्यास तयार आहेत."
  
  
  "याशिवाय," मिशेल पुढे म्हणाली, "कुराकाओच्या तेल शुद्धीकरण कारखान्यावर हल्ला करण्यासाठी हे नक्कीच एक आदर्श ठिकाण आहे."
  
  
  मी होकारार्थी मान हलवली आणि माझ्या पेयाचा आणखी एक घोट घेतला.
  
  
  
  आम्ही रेइन डे ला कॅरिब रेस्टॉरंटमध्ये एका टेबलवर बसलो आणि उंच फ्रॉस्टी ग्लासेसमध्ये स्थानिक रम पंच प्यालो. ते चांगले होते आणि मला आशा होती की लॉबस्टर, लॉबस्टरची कॅरिबियन आवृत्ती आम्ही नंतर ऑर्डर केली होती, ती तितकीच चांगली असेल. आणि समाधानकारक. मला असे वाटले की पुढील चोवीस तासांत आपल्याला भरपूर ऊर्जा साठा लागेल. मिठाई आणि ली चिन, ज्यांना बाजारात अधिक आदरणीय कपडे सापडले होते, ते मिशेल आणि मी सारखे थकलेले दिसत होते.
  
  
  “ठीक आहे,” मिठाईने आणखी दोन चमचे साखर टाकून सांगितले, “कार्टर, तुमचा दिवस खूप व्यस्त होता. पण मी आणि माझा इथला मित्र, आफ्रो-आशियाई युती, ज्याला तुम्ही म्हणू शकता, आपल्यामध्ये काय चालले आहे ते थोडेसे शोधण्यात यशस्वी झालो आहोत."
  
  
  "जसे?" - मी मागणी केली.
  
  
  "उदाहरणार्थ, सेंट पियरे हे हिमवादळानंतर फेब्रुवारीमध्ये रविवारी रात्री पूर्व पेओरियापेक्षा जास्त मृत आहे," ली चिन म्हणाले. “मासे, मासे आणि बरेच मासे. आणि मच्छीमार. मासेमारी. एवढेच".
  
  
  "आमच्याकडे आता माशांच्या विरोधात काहीही नाही," स्वीट्स म्हणाली. “आम्ही खरंच खूप चवदार गोड आणि आंबट जेवण केलं. परंतु…"
  
  
  “त्याचा अर्थ गोड आणि गोड आहे,” ली चिन म्हणाला. “मी प्रथमच मुख्य कोर्स म्हणून मिष्टान्न खात होतो. आणि मॅकरेल देखील."
  
  
  “तरीही,” मिठाई हसत पुढे म्हणाली, “आम्ही ठरवले की, तुम्ही सांगितल्याप्रमाणे, ते एक छोटे बेट आहे, म्हणून आम्ही यापैकी एक मार्ग, या सार्वजनिक टॅक्सी घेतल्या आणि आम्हाला दक्षिणेकडील बेटाचा थोडा फेरफटका दिला. किनारा."
  
  
  "कुठे," ली चिनने व्यत्यय आणला, ज्यामुळे ते दोघे मट आणि जेफच्या कृतीशी जवळून साम्य दाखवतात, "आम्हाला कृती सापडली. तुम्हाला कृती हवी असल्यास, लॉरेन आणि मॅरिगॉट वापरून पहा."
  
  
  “दक्षिण किनाऱ्यावर मासेमारीची गावे,” मी म्हणालो.
  
  
  "जिथे मासेमारी होते," मिठाई निचरा झालेल्या काचेच्या तळातून साखर गोळा करत म्हणाली. “माझ्या आयुष्यात मी इतक्या मोठ्या आणि छोट्या, निष्क्रिय बसलेल्या आणि मासेमारी करणाऱ्या चांगल्या हवामानात मासेमारी करत नसलेल्या आणि काही प्रकारची उपकरणे आणण्यासाठी ट्रक बंदरात येताना पाहिले नाहीत, जेव्हा मला असे वाटते की त्यापैकी एकही नाही त्यांच्याकडे इंजिन देखील आहेत."
  
  
  "नौका?" मी विचारले.
  
  
  "नौका, कटर, स्लूप, ब्रिगेंटाइन, नौका - बोटीपासून स्कूनरपर्यंत सर्व काही," ली चिन म्हणाले.
  
  
  आम्ही सगळे काही वेळ गप्प बसलो. वेटर आला आणि ब्रेड आणि रोलच्या टोपल्या ठेवल्या. बाहेर मुख्य चौकात संगीत आणि हशा आणि स्थानिक आवाजांचा आवाज होता. गर्दी. हे काही वेळापूर्वी सुरू झाले आणि आम्ही ड्रिंक्स घेत बसलो तेव्हा शांतपणे वाढले. मी मिठाई खिडकीकडे धावताना पाहिली.
  
  
  "तिथे काय चाललंय?" - त्याने वेटरला आळशीपणे विचारले. माझ्या आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे, तो फ्रेंच किंवा इंग्रजी बोलत नाही, तर फ्रेंच अँटिल्सचा मूळचा अस्खलित क्रेओल बोलत होता.
  
  
  "कार्निव्हल, महाशय," वेटर मोठ्याने हसत म्हणाला. “हा मार्डी ग्रास आहे, लेंटच्या आधी सुट्टीचा शेवटचा दिवस. आमच्याकडे परेड, वेशभूषा, नृत्ये आहेत. इथे खूप मजा आहे."
  
  
  "मजेदार वाटतं," स्वीट्स म्हणाली. "ही खेदाची गोष्ट आहे की आम्ही..."
  
  
  "माझ्या वडिलांसोबत ते जिथे आहेत तिथे माझ्यासाठी काहीही मजेदार नाही," मिशेलने तीव्रपणे हस्तक्षेप केला. ती माझ्याकडे वळली. "निक, आम्ही काय करणार आहोत?"
  
  
  मी माझ्या पेयाचा एक घोट घेतला. गर्दीचा गोंगाट अधिकच जोरात होत होता. मला स्टीलच्या ड्रम बँडचे द्रव हलणारे आवाज ऐकू येत होते, बहुधा त्रिनिदादमधून आयात केले गेले होते आणि शिंगांवर वाजवलेले स्थानिक मार्टीनिक बेगुनियाची झपाटलेली लय मला ऐकू आली.
  
  
  “मूलभूत सेटअप स्पष्ट आहे,” मी हळूच म्हणालो. “SLA चे मुख्यालय मॉन्ट पेली क्रेटरमध्ये आहे. ज्वालामुखीच्या खडकाच्या बाहेर बोगदे आणि चेंबर्सचे जाळे कोरणे सोपे होईल - जर तुम्ही ज्वालामुखीचा पुन्हा स्फोट होण्याच्या धोक्याचा विचार केला नाही. आणि मला वाटते की SLA त्यांच्याशी करार करून या संधीचा फायदा घेण्यास तयार आहे."
  
  
  "आणि तुला वाटतं की माझ्या वडिलांना तिथे ठेवलं आहे?" - मिशेलने उत्सुकतेने विचारले.
  
  
  मी सहमती दर्शविली.
  
  
  “मला वाटते की एसएलए जे काही पाण्याखालील स्फोटक उपकरणे तयार करते ते तिथेच तयार केले जातात. त्यानंतर ते ट्रकद्वारे बोटींवर लोड करण्यासाठी दोन बंदरांवर नेले जाते.”
  
  
  "लहान बोटी?" मिठाई थोड्या अविश्वासाने म्हणाली. “लहान बोटी? सामान्य मासेमारी नौका?
  
  
  “तेच मला अजून समजले नाही,” मी कबूल केले. मला आढळले की कार्निव्हलच्या रस्त्यावरील आवाज ऐकण्यासाठी मला मोठ्याने बोलणे आवश्यक आहे. परेड आता रेस्टॉरंटच्या अगदी जवळ असणे आवश्यक आहे. “तुम्ही छोट्या बोटीतून पाण्याखालील इंजिनसह पाण्याखालील उपकरण कसे सुरू करू शकता? आणि जर ती गतिमान झाली नाही, तर एक निष्पाप दिसणारी मासेमारी बोट देखील समुद्रात बसवलेल्या सुरक्षा घेराच्या आत कशी जाऊ शकते जी आता कुरकाओच्या आसपास स्थापित केली जाईल. रिफायनरी? परंतु आम्हाला माहित आहे की SLA या बोटींवर काहीतरी लोड करत आहे आणि आम्हाला असे गृहीत धरावे लागेल की ते स्फोटक उपकरणे आहेत. जे आम्हाला आमच्या समस्येकडे आणते."
  
  
  खिडकीच्या अगदी बाहेर कर्कश हॉर्न वाजला. मी हसत, ओरडत, गाणे गाणारे चेहरे, कुठलातरी बॅनर धरून जाताना बघितले.
  
  
  
  
  मी पुढे म्हणालो, “समस्या अशी आहे की जर आपण मासेमारीच्या बोटींना धडक दिली आणि स्फोटक उपकरणे अक्षम करण्यात व्यवस्थापित केली, तर ज्वालामुखीच्या आत असलेल्या मुख्यालयाला वेळेत रिकामे करण्याचा इशारा दिला जाईल. जरी सर्व उपकरणे नसली तरी, किमान कर्मचारी पुन्हा दुसर्या वेळी आणि दुसर्या ठिकाणी बांधण्यासाठी आवश्यक होते. आणि त्यात मिशेलच्या वडिलांचा समावेश आहे, जे संपूर्ण ऑपरेशनची गुरुकिल्ली आहेत."
  
  
  बाहेरच्या आवाजाचे रूपांतर गर्जना मध्ये झाले. खिडकीच्या पलीकडचे रस्ते जाम झाले होते. मी रंगाचा फ्लॅश पाहिला आणि नंतर दुसरा. पक्षी, मासे, कॅरिबियन दंतकथांमधले विचित्र प्राणी, लोकांचे व्यंगचित्र, सर्व चमकदार रंगीबेरंगी आणि अतिशयोक्तीपूर्ण वैशिष्ट्यांसह, कूच भूतकाळातील, एका बाजूने डोलत असलेले विशाल पेपर-मॅचे मुखवटे. काही आकृत्या आयुष्याच्या आकाराच्या होत्या आणि त्यांच्या आतील लोक दृश्यापासून पूर्णपणे लपलेले होते. आणि जेव्हा ते कूच करत नव्हते, तेव्हा ते बेगुइनच्या तालावर नाचत होते.
  
  
  “दुसरीकडे,” मी पुढे, टेबलावर झुकत राहिलो जेणेकरुन मला इतरांना ऐकू येईल, “जर आपण आधी ज्वालामुखीवर आदळलो, तर मुख्यालय नौकांना जहाज चालवण्याचा आदेश देऊ शकेल.” हार्बर, या मासेमारी नौका कॅरिबियनमधील इतर हजारो लोकांमध्ये हरवल्या जातील. स्फोटक उपकरणे आधीच बोर्डात आहेत."
  
  
  "आणि मी एक चांगला अंदाज देऊ इच्छितो," ली चिन म्हणाले, "कुराकाओवरील हल्ल्याची उलटी गिनती जवळ आली आहे, ते कदाचित आधीच सशस्त्र आहेत."
  
  
  "आम्ही असे गृहीत धरले पाहिजे," मी मान्य केले. “म्हणून आमच्यासाठी फक्त एकच गोष्ट उरली आहे. ही फार मोठी संधी नाही, पण आमच्यासाठी ही एकमेव संधी आहे.”
  
  
  बाहेरही जोरात संगीत ऐकू येत होते. समोरच्या दाराच्या खिडकीची एक काच तुटली. मी वेटरला चिडून शिव्या दिल्या आणि पुढच्या दाराकडे धाव घेतली. त्याने ते उघडले आणि परेडमधील सहभागींना आक्षेप घेण्यास सुरुवात केली. रस्त्यावरून हशा आणि किंकाळ्या ऐकू येत होत्या.
  
  
  "मी तुला बरोबर खोदले तर मित्रा," स्वीट्स हळूच म्हणाली, "आम्हाला एकाच वेळी बोटी आणि ज्वालामुखीवर हल्ला करावा लागेल."
  
  
  "अशक्य!" - मिशेल खळखळून हसली.
  
  
  “अविश्वसनीय,” मी कोरडेपणाने म्हणालो, “पण अशक्य नाही. आणि, मी आत्ताच म्हटल्याप्रमाणे, आमची एकमेव संधी. स्वीट्स आणि ली चिन बोटी चालवतील. मिशेल, तू आणि मी मॉन्ट पेलीला भेट देऊ.”
  
  
  दारात अचानक रंग चमकला. परेडर्सपैकी एक, त्याचे संपूर्ण शरीर चमकदार हिरव्या आणि लाल फिश सूटने झाकलेले होते, त्याने वेटरला दूर ढकलले होते आणि आता तो दारात उभा होता. रागावलेल्या वेटरच्या निषेधाबद्दल त्याने आपला पंखा झाकलेला हात रस्त्यावरील मित्रांना हलवला.
  
  
  "अहो, मित्र," स्वीट्स म्हणाली. “मला अजून एक छोटीशी कल्पना आहे. का ..."
  
  
  "दिसत!" - ली चिन म्हणाले. "ते येत आहेत! व्वा! किती विलक्षण दृश्य आहे!”
  
  
  परेडर्सने अचानक वेटरला भरतीच्या लाटेसारखे झाकले, त्यांच्या डोक्यात हिरवे आणि लाल मासे होते. तेथे महाकाय पोपट होते, हसतमुख तोंड आणि चमकणारे दात असलेले शार्क, एक विशाल जेट-काळा विचित्र अर्ध-मनुष्य, कॅरिबियन वूडू दंतकथेतील अर्ध-पक्षी आकृती, एक प्रचंड थुंकी असलेले गरम गुलाबी डुक्कर आणि डझनभर चमकदार मासे दिसत होते. डोके टिनफॉइलने झाकलेले. आता ते रेस्टॉरंटच्या आजूबाजूला जंगलीपणे नाचत होते, ओरडत होते, एका बाजूला डोलत होते. जिथे एकेकाळी खोली शांत आणि शांत होती, तिथे आता लोकांचा गोंधळ, हालचाल आणि कर्कश आवाज होता.
  
  
  “तुला काही माहित आहे. कार्टर," नर्तक आमच्या टेबलाजवळ आल्यावर ली चिनने मला सांगितले, "हे खूप मजेदार असू शकते." आणि कदाचित ते आहे. पण काही कारणास्तव मला ते आवडत नाही. "
  
  
  मी पण. आणि मी का सांगू शकत नाही आणि ली चिनही करू शकत नाही. ही सहावी इंद्रियच कोणत्याही चांगल्या एजंटला धोक्याची सूचना देते जिथे दुसरे काहीही करू शकत नाही. मला आम्हा चौघांना ताबडतोब या खोलीतून बाहेर काढायचे होते आणि गर्दीपासून दूर जायचे होते. पण हे अशक्य होतं. पॅपियर-मॅचे आकृत्या आता आमच्या टेबलाभोवती वेढल्या आहेत, रस्त्यावरच्या संगीतावर आमच्याभोवती वेडेपणाने नाचत आहेत.
  
  
  "डान्सेज!" ते रडू लागले. "डान्सेज!"
  
  
  अचानक, हात बाहेर आले आणि ली चिन आणि मिशेल त्यांच्या पायावर उभे राहिले कारण आवाजांनी त्यांना नृत्यात सामील होण्याचा आग्रह केला. मी पाहिले की ली चिनने तिचा हात फिरवायला सुरुवात केली आणि सहज कुंग फू प्रतिक्रियेत तिचे वजन समायोजित केले, त्यानंतर, विजेप्रमाणे, स्वीट्सचा हात तिला पकडण्यासाठी बाहेर पडला.
  
  
  "त्यांना थंड करा!" - त्याने आज्ञा केली. "हे लोक स्वभावाने सौम्य, विनम्र आणि मैत्रीपूर्ण आहेत, परंतु त्यांच्या आदरातिथ्याचा अपमान - नृत्याच्या आमंत्रणासह - कुरुप होऊ शकतात!"
  
  
  मिशेलने अजूनही तिच्यापर्यंत पोहोचलेल्या हातांचा प्रतिकार करत ते खेचले आणि भीतीने माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  "कँडी बरोबर आहे." मी बोललो. "आमच्यापेक्षा त्यांच्यापैकी बरेच काही आहेत आणि आम्हाला शेवटची गोष्ट हवी आहे ती म्हणजे पोलिसांचा समावेश असलेली लढाई."
  
  
  थोड्या वेळाने, दोन महिला त्यांच्या पायावर उभ्या राहिल्या आणि धावू लागल्या.
  
  
  
  “ली चिनला चिकटून राहा,” मी स्वीट्सला सांगितले. “तिला तुझ्या नजरेतून दूर जाऊ देऊ नकोस. मी मिशेलला घेईन."
  
  
  आम्ही दोघांनीही आमच्या पायावर उडी मारली आणि गर्दीत घुसलो, ज्याने त्या दोन महिलांना पटकन टेबलपासून दूर नेले. मी दोन टिनफॉइल माशांच्या मध्ये सरकलो आणि काळ्या, पांढऱ्या आणि लाल कोंबड्याला कोपर टेकवले, त्याचे पंख म्युझिकमध्ये फडफडवले, जेणेकरून ते मिशेलकडे येईल. गुलाबी डुक्कर तिला चक्रावून टाकणाऱ्या वर्तुळात फिरत होते, तिच्या चेहऱ्याला त्याचा प्रचंड थुंका स्पर्श करत होता.
  
  
  "बुवेझ!" - अचानक एक आवाज आला. पेय! आणि आरडाओरडा संपूर्ण खोलीत पसरला. "बुवेझ! बुवेझ!"
  
  
  मिशेलच्या जवळ राहण्याचा निर्धार करून, मी काउंटरवर पैसे फेकले गेले आणि बाटल्या हिसकावून घेतल्या. ते संपूर्ण खोलीत हवेत फेकले गेले, प्लग बाहेर काढले गेले आणि हातातून दुसऱ्या हातात गेले.
  
  
  "बुवेझ!" - एक आवाज माझ्या कानात ओरडला, मला अर्धा बधिर करणारा. "व्हॉइसी! बुवेझ!"
  
  
  मला काही कळायच्या आधीच माझ्या हातात एक बाटली फेकली गेली आणि तोंडाला दाबली गेली. ते संपवण्यासाठी मी ते माझ्या ओठांवर आणले आणि झटपट एक चुस्की घेतली. ती उसाच्या शेतातून शुद्ध नवीन रम होती, समृद्ध आणि गोड, आणि ती सल्फ्यूरिक ऍसिडसारखी माझा घसा जाळत होती. गळ घालण्याच्या इच्छेचा प्रतिकार करत, मी एक हसणे व्यवस्थापित केले आणि बाटली मालकाकडे दिली, एक चांदीचा राखाडी गुल आहे, ज्यामध्ये चोचीसाठी लांब, टोकदार हुक आहे. त्याने ते माझ्या हातात परत केले. मी ते माझ्या तोंडाजवळ आणले, आणखी एक घोट घेण्याचे नाटक केले आणि हसतमुख, दात असलेल्या शार्कच्या उत्सुक हातात दिले.
  
  
  मग मी मिशेलच्या दिशेने मागे वळून पाहिले तर ती निघून गेली होती.
  
  
  मी माझ्या खांद्याचा आणि कोपरांचा वापर करून, प्राणी, पक्षी आणि माशांच्या आकृत्यांच्या भयानक श्रेणीतून मार्ग काढण्यासाठी गर्दीत रागाने ढकलले.
  
  
  "मिशेल!" मी बोलावले. “मिशेल! मला उत्तर दे!"
  
  
  "येथे!" मी तिचा क्षीण आवाज ऐकला. "येथे!"
  
  
  अचानक मला तिला दिसले. ती दारात उभी होती, यावेळी एका विशाल कोंबड्याच्या हातात. आणि त्याने तिला दाराबाहेर ओढले. मग, अगदी अचानक, मला स्वतःला दरवाजाकडे ढकलले जात असल्याचे जाणवले. गर्दीची संपूर्ण दिशा बदलली. भरतीच्या लाटेप्रमाणे ते रेस्टॉरंटमध्ये घुसले, आता ते पुन्हा वाहून जात आहेत. घामाचा घमघमाट वास घेत, कर्कश रडण्याने, हास्याच्या किंकाळ्यांनी आणि पितळेची शिंगे वाजवल्याने मी माझे कान बुडवले होते, हेलावणाऱ्या शरीरात वाहून जाऊ दिले. पुढे मला मिशेलचे लांब काळे केस दिसले कारण ती तिच्या जोडीदाराने, कदाचित एखादा प्राणी, कदाचित पक्षी, कदाचित एक मासा यांच्याकडून हिंडत होती.
  
  
  "बुवेझ!" - माझ्या कानात आवाज आला. "बुवेझ!"
  
  
  यावेळी मी बाटली बाजूला ढकलली. आता आम्ही बाहेर होतो आणि मी मिशेलची दृष्टी गमावण्याचा धोका पत्करू शकत नाही, क्षणभरही. मिठाई आणि ली चिन कुठेच दिसत नव्हते.
  
  
  संगीतातून अचानक स्फोटांचा आवाज आला. मी टेन्शन झालो. मग आकाश चमकले आणि प्रकाशाच्या रेषांनी उजळले. लाल, पांढरा, हिरवा, निळा - प्रकाशाचे कारंजे, रंगाचे धबधबे. फटाके. मोठ्या प्रमाणात. त्यांनी मला क्षणभर आंधळे केले. मग माझी दृष्टी साफ झाली आणि माझ्या संपूर्ण शरीरात धोक्याची घंटा वाजली.
  
  
  जमाव विभागला. बहुतेक तो सरळ गेला, पण एका फांदीने कोपरा गल्लीत बदलला. आणि मिशेल या शाखेत होती.
  
  
  मी लांब गवतातून बैलाप्रमाणे गर्दीतून मार्ग काढला. जेव्हा मी कोपरा वळवला तेव्हा मला एका अरुंद रस्त्यावर दिसले जे एका गल्लीपेक्षा थोडेसे जास्त होते. मिशेल शेवटी गटाच्या मध्यभागी होती, आणि मी पाहत असताना, शाप देत असताना, मी तिला दुसऱ्या कोपऱ्यात नेत असल्याचे पाहिले. मी कोपर टेकवले आणि रीव्हेलर्सच्या गर्दीतून माझा मार्ग खांदा केला, ज्यापैकी बरेच जण बाटल्यांमधून पीत होते? फरसबंदी दगडांवर बाटल्या फोडणे. मी चालत असताना, रस्ता अधिक गडद आणि अरुंद होत गेला, शेवटी प्रकाशाचा एकमेव स्त्रोत आकाशात उंच प्रकाशाचा विनाशकारी स्फोट होता. त्यांनी इमारतींच्या स्टुको भिंतींवर आणि खिडक्यांच्या लोखंडी सळ्यांवर भयानक सावल्या टाकल्या. मी कोपऱ्यावर पोहोचलो आणि वळलो, पण मला एका गल्लीसारख्या आणखी एका अंधाऱ्या रस्त्यावर सापडले.
  
  
  धक्का बसला, मला जाणवले की ते रिकामे आहे.
  
  
  मिशेल कुठेच दिसत नव्हती.
  
  
  मग अचानक ते आता रिकामे राहिले नाही. मृतदेहांचा प्रवाह होता, विचित्र मुखवटे होते आणि मी टिनफॉइल माशांच्या डोक्याच्या वर्तुळाने वेढले होते.
  
  
  निरपेक्ष शांततेचा क्षण अचानक वरच्या आकाशात ठिणग्यांचा स्फोट होऊन संपला.
  
  
  माझ्या सभोवतालच्या आकृत्यांच्या हातात, मला माचेट ब्लेडची मंद चमक दिसत होती, वस्तरा ब्लेडला तीक्ष्ण केली होती.
  
  
  “अहो, महाशय,” एक पात्र म्हणाला, “असे दिसते की माशाने मच्छिमाराला पकडले आहे.”
  
  
  “मासे,” मी हळू आणि चिकाटीने म्हणालो, “मच्छीमारापासून दूर न राहिल्यास तो दुपारच्या जेवणासाठी खाऊ शकतो.”
  
  
  "मासा," आकृती गुरगुरली, "मच्छीमार आतडणार आहे."
  
  
  चाकूचे ब्लेड त्याच्या हाताला लागले आणि हात पुढे सरकला. पण त्यात विल्हेल्मिना असलेल्या माझ्या हातापेक्षा तो हळू होता. गोळीचा तडाखा तो हलवताच गल्लीतून प्रतिध्वनीत झाला आणि तो पडला, त्याच्या फॉइलने गुंडाळलेल्या छातीच्या छिद्रातून रक्त वाहत होते आणि त्याच्या तोंडातून वाहू लागले.
  
  
  
  त्याच्या मागची दोन माणसे माझ्या दोन्ही बाजूला सरकली. विल्हेल्मिनाची दुसरी गोळी माझ्या डाव्या बाजूला त्याच्या पोटात लागली आणि माझ्या उजव्या पायाने दुसऱ्याच्या मांडीवर लाथ मारल्याने तो वेदनेने आणि भयभीतपणे ओरडला, ज्यामुळे तो लगेच गर्भाच्या स्थितीत पडला.
  
  
  वरती स्फोट होत असलेल्या रोमन मेणबत्तीच्या विचित्र प्रकाशात, एका माचेट ब्लेडचा तेजस्वी झटका हवेत फुंकत होता हे पाहण्यासाठी मला क्वचितच मागे वळून पाहण्यासाठी वेळ मिळाला नाही. मी वळलो आणि बाजूला गेलो, आणि ते माझ्या मागे असलेल्या कोबलेस्टोनवर निरुपद्रवीपणे अडकले. विल्हेल्मिना पुन्हा थुंकली, आणि आणखी एक माशाची आकृती पडली, तिची कवटी ताबडतोब लाल रक्त, मेंदूतील राखाडी पदार्थ आणि हाडांच्या पांढऱ्या तुकड्यांचा उद्रेक झाला.
  
  
  पण माझ्या कृतीतून काहीतरी वेगळेच दिसून आले. गल्लीच्या दुसऱ्या टोकाला, माशांच्या आकृत्यांचा आणखी एक गट हळू हळू माझ्या जवळ आला. माझ्यावर दोन्ही बाजूंनी हल्ला करण्यात आला आणि सुटकेचे सर्व मार्ग बंद करण्यात आले.
  
  
  तसेच, मला अचानक आणखी एक रोमन मेणबत्ती आकाशात फुटत आहे आणि एका बाजूला एक गल्ली उजळत आहे याची जाणीव झाली. वर.
  
  
  तीन माशांच्या आकृत्या माझ्या समोरच्या गर्दीपासून अलग झाल्या, सावधपणे माझ्या जवळ आल्या, गल्ली जितक्या अंतरावर होती तितक्या अंतरावर. माझ्या खांद्यावर पाहिल्यावर मला जाणवले की माझ्या मागे असलेल्या तीन आकृत्या तेच करत आहेत. ते हळू हळू सरकले, कुठल्याशा लयीत, जणू काही प्राणघातक विधी नृत्य करत आहेत. त्यांच्या पाठीमागून गर्दीतून जोरात मंत्र आला. त्यात हत्येचा खोल, थंड आवाज होता.
  
  
  "टुएट... थुएट... थुएट... थुएट..."
  
  
  मार... मार... मार... मार...
  
  
  मी थांबलो, त्यांच्या प्रगतीचे मूल्यांकन करत पुढे आणि थोडे बाजूला गेलो. ते आता इतके जवळ आले होते की मला टिनफॉइल माशांच्या डोक्याच्या मागे चमकणारे डोळे दिसू लागले. डोळे अनैसर्गिकपणे रुंद, रोलिंग, उत्साही. मारण्यासाठी गरम. तरीही मी वाट पाहिली.
  
  
  "टुएट... थुएट... थुएट... थुएट..."
  
  
  खुनाचा नाच जवळ येत होता. माझ्या चेहऱ्यावर मृत्यूचा श्वास मला जवळजवळ जाणवत होता. माचेवर उठू लागले. मी थांबलो, विल्हेल्मिना झाकून, माझे स्नायू तत्परतेने ताणले गेले.
  
  
  "टुएट... थुएट... थुएट... थुएट..."
  
  
  सध्या!
  
  
  मी माझी सर्व शक्ती वापरून उंच उडी मारली. माझ्या पसरलेल्या हातांनी बाल्कनीच्या ओव्हरहेडची लोखंडी रेलिंग पकडली तर माझे पाय, दोन क्लबांसारखे एकत्र चिकटलेले, एका अशुभ लोलकाच्या चाप मध्ये वळले. माझे शूज माझ्या कवटीवर आदळल्यामुळे एक ओला ठणका आला आणि नंतर त्यांनी परत लाथ मारली.
  
  
  मग मी रेलिंगवर चढून बाल्कनीत आलो. एक माचेट ब्लेड रेलिंगला चिकटला, अतिउत्साही, निराश हातांनी फेकले आणि नंतर दुसर्याने. काही सेकंदातच ह्युगो माझ्या हातात होता आणि त्याने मला खाली पाडले आणि बाल्कनीत चढण्याचा प्रयत्न करणाऱ्या माणसाच्या हाताची चार बोटे फाडली. त्याची किंकाळी कान टोचणारी होती.
  
  
  मग मी माझ्या वरच्या बाल्कनीची रेलिंग पकडत पुन्हा उडी मारली. खाली गाणे मी जखमी झालेल्यांच्या आक्रोश आणि किंकाळ्यांसह मिश्रित संतप्त किंचाळण्याच्या गोंधळात बदलले. माझ्याप्रमाणे हल्लेखोर बाल्कनीवर चढू शकतील म्हणून फिश सूट बाजूला फाडले गेले. पण मी छतावर पोहोचलो तोपर्यंत फक्त एकच सर्वात खालच्या बाल्कनीत जाण्यात यशस्वी झाला होता. मी कड्यावरून उडी मारली आणि खाली वळलो, माझ्या सभोवतालच्या छताच्या गडद अंधारात डोकावत गेलो.
  
  
  मग मी दमलो.
  
  
  माझ्या दोन्ही बाजूची सर्व घरे एकाच पातळीवर छताने जोडलेली होती. आणि सर्वात दूरच्या घराच्या छतावर वेशभूषा केलेल्या व्यक्तींची गर्दी जमली.
  
  
  गर्दीच्या मध्यभागी, शरीराने घनतेने वेढलेली, मिशेल होती.
  
  
  आणि फटाक्यांनी पेटलेल्या आकाशातून एक हेलिकॉप्टर गर्दीच्या दिशेने खाली उतरले.
  
  
  विल्हेल्मिना माझ्या हातात उडी मारली आणि मी झटकन पुढे सरकलो. मी पहिला पॅरापेट साफ केला, पुढच्या छतावर उडी मारली आणि शूट करण्यासाठी थांबलो. एक विशाल गुलाबी डुक्कर एक प्रचंड थूथन मागे वळला, त्याचे हात त्याच्या चेहऱ्यावर दाबले आणि घसरत, किंचाळत, त्याच्या घशाखाली रक्त फवारले.
  
  
  "निक!" जेव्हा तिने मला पाहिले तेव्हा मी मिशेलची किंचाळ ऐकली. मग: “परत जा, निक! मागे! ते तुला मारतील! त्यांच्याकडे मशीनगन आहे..."
  
  
  मी वेळीच छताला धडकलो. रात्रभर स्टेनच्या बंदुकीचा निर्घृण ठणका बसला आणि गोळ्यांनी माझ्या मागूनच चिमणीतून विटांचे तुकडे पाडले. मी डोकं वर काढलं आणि गोळीबार केला. आणखी एक आकृती पडली, पण स्टेनच्या बंदुकीचा आवाज सुरूच होता. हेलिकॉप्टर थेट छताच्या वर होते, हळू हळू उतरत होते. मी दात घासले आणि धोका पत्करण्याचा निर्णय घेतला. एका मिनिटात खूप उशीर होईल; मिशेलला हेलिकॉप्टरमध्ये बसवले जाईल.
  
  
  माझे स्नायू ताणले आणि मी पुढे उडी मारली.
  
  
  
  
  ट्रॅक तारेप्रमाणे छताच्या पॅरापेट्सवर मात करत मी झिगझॅगमध्ये जिवावर आलो. माझ्या समोर मला स्टेनच्या बंदुकीच्या गोळीचे प्राणघातक फ्लॅश आणि छतावर उतरलेले हेलिकॉप्टर, त्याचा दरवाजा आतून उघडलेला दिसत होता.
  
  
  मग माझी कवटी मॉन्ट पेलेसारखीच फुटली, माझ्या मेंदूला आग लागली आणि मला वाटले की मी स्वत: पुढे धावत आहे.
  
  
  काळा.
  
  
  शांतता.
  
  
  काहीही नाही.
  
  
  
  अध्याय बारावा.
  
  
  मला कुठेतरी काहीतरी कल्पना आली. ही एक स्पष्ट कल्पना नव्हती, परंतु मला माहित होते की ते खूप अप्रिय आहे. मी ते शक्य तितके टाळण्याचा प्रयत्न केला. पण तो ओरडत राहिला. शेवटी, मला कबूल करावे लागले की मला ते काय आहे हे माहित आहे.
  
  
  "डोळे," तो म्हणाला. तुम्ही डोळे उघडले पाहिजेत.
  
  
  मी केले. माझी इच्छा नव्हती, पण मला हवे होते.
  
  
  ओळखीच्या ओरिएंटल चेहऱ्यावरचे दुहेरी झाकलेले डोळे माझ्याकडे पाहत होते. ते डोळे मिचकावतात आणि मग त्यांचे ओठ आरामाच्या चमचमीत स्मितात वळले. आणखी एक चेहरा, यावेळी काळा आणि तितकाच ओळखीचा, माझ्या डोळ्यांसमोर आला. तोही हसतो.
  
  
  “हॅलो, कार्टर,” ओरिएंटल चेहरा म्हणाला, “तुम्ही नेहमी संध्याकाळी लवकर झोपता का? म्हणजे, आम्ही अजून जेवणही केलेलं नाहीये.”
  
  
  मी माझे डोके वर केले आणि आक्रोश केला. माझ्या डोळ्याचे गोळे बाहेर पडतील असे मला वाटेपर्यंत माझ्या कवटीत वेदना होत होत्या. मी काळजीपूर्वक, संकोचने माझा हात कवटीला स्पर्श केला. त्याला एक मोठी पट्टी सापडली.
  
  
  "मला वाटतं," मी अवघडून म्हणालो, "एखाद्या माणसासारखं ज्याची टाळू स्टेनच्या पिस्तुलाच्या गोळीने कापली गेली होती."
  
  
  "कदाचित तुम्ही असा माणूस आहात की ज्याचे नुकतेच स्टेनच्या बंदुकीच्या गोळीने डोके उडवले होते," ली चिनने सुचवले.
  
  
  "अरे, मित्र," स्वीट्स हळूवारपणे म्हणाली, "तुम्हाला कोणी सांगितले नाही का की एखाद्यावर स्वयंचलित शस्त्राने हल्ला केल्याने तुम्हाला गोळी लागू शकते?"
  
  
  “त्यांनी मिशेलला हेलिकॉप्टरमध्ये बसवलं,” मी बसल्या बसल्या म्हणालो. "मला त्यांना थांबवण्याचा प्रयत्न करावा लागला."
  
  
  “ठीक आहे, हा एक चांगला प्रयत्न होता,” ली चिन म्हणाले. “म्हणजे, मी यापूर्वी कधीही एका व्यक्तीला सैन्यावर हल्ला करण्याचा प्रयत्न करताना पाहिले नाही. विशेषतः सैन्याने डुक्कर, कोंबडा आणि मासे असे कपडे घातले. आणि स्टॅनने पिस्तुलातून गोळीबार केला. जेव्हा मी आणि स्वीट्सने हेलिकॉप्टर उतरताना पाहिले आणि त्या छतावर उड्डाण केले आणि तुम्ही लाईट ब्रिगेड डायल करत असल्याची एक झलक पाहिली, तेव्हा मला माझ्या डोळ्यांवर विश्वासच बसला नाही."
  
  
  "एकदा तिने तिच्या डोळ्यांवर विश्वास ठेवला," स्वीट्स म्हणाली, "ती हेडबँड असलेली एक अतिशय वेगवान चिक बनली."
  
  
  "हा फक्त एक दणका आहे, निक," ली चिन म्हणाला. "चीनच्या ग्रेट वॉलच्या आकाराच्या डोकेदुखीशिवाय सर्व काही ठीक होईल."
  
  
  “दरम्यान,” मी म्हणालो, “त्यांनी मिशेलला पकडले. आणि ते निघून गेले."
  
  
  "अस्वस्थ," मिठाईने उसासा टाकला. "यासाठी ही खरोखर विचित्र वेळ आहे."
  
  
  "सर्वात वाईट," मी मान्य केले. आणि ते सर्वात वाईट होते. खरं तर…
  
  
  माझ्या आत्म्याच्या खोलात कुठेतरी चाके फिरू लागली.
  
  
  "तुम्ही अजूनही बोटी आणि ज्वालामुखीवर एकाच वेळी हल्ला करण्याचा विचार करत नाही आहात का?" - ली चिनने विचारले. “कारण, सर्व गोष्टींचा विचार केला असता, मला अजून थोडे जगायचे आहे. आणि जर…"
  
  
  मी तिला शांत राहण्यासाठी इशारा केला. माझ्या कोपरावर टेकून, मी सिगारेटसाठी माझ्या शर्टच्या खिशात घुसलो, एक चुरा बाहेर काढला आणि पेटवला. मी काही वेळ शांतपणे धुम्रपान केले. आणि मी विचार केला. आणि मी जितका वेळ विचार केला तितकाच मला खात्री पटली की मला पहिल्या रागासाठी गोष्टी स्पष्टपणे दिसल्या.
  
  
  मला ते दिसत नव्हते.
  
  
  पण मला एक फायदा झाला. मला जवळजवळ खात्री होती की मला माहित आहे हे शत्रूंना माहित नाही.
  
  
  मी शक्य तितका हा फायदा वापरणार होतो.
  
  
  रीलोड करण्यासाठी विल्हेल्मिना बाहेर काढताना मी ली चिन आणि स्वीट्सकडे परत वळलो.
  
  
  मी त्यांना सांगितले, “योजना बदलली आहे. आपण सर्व एका ज्वालामुखीमध्ये संपुष्टात येऊ."
  
  
  त्यांनी होकार दिला.
  
  
  "हे त्यांचे मुख्यालय आहे," तो म्हणाला. "मला वाटते की त्यांनी मिशेलला तिथेच नेले."
  
  
  "मला वाटते की त्यांनीही असेच विचार केले," ली चिनने हस्तक्षेप केला.
  
  
  "नक्की," मी म्हणालो. “आणि मी त्यांना नक्कीच निराश करू इच्छित नाही. परंतु अतिरिक्त बोनस म्हणून, आम्ही त्यांना अपेक्षित नसलेले थोडेसे घटक जोडू.”
  
  
  मिठाई आणि ली चिनच्या भुवया एकाच वेळी उठल्या. मी पुन्हा विल्हेल्मिना झाकून, चक्कर येणा-या वेदनांकडे दुर्लक्ष करण्याचा प्रयत्न केला आणि बोलू लागलो. मी संपल्यावर ते दोघेही माझ्याकडे थोडा वेळ शांतपणे पाहत राहिले. मिठाई मग हळूच हसली. त्याने खिशातून चॉकलेट कँडी काढली, ती उघडली आणि तोंडात टाकली.
  
  
  "मला वाटते," तो म्हणाला. “हे खरे थेट नाटक आहे. आणि मला नेहमीच कलाकार व्हायचं होतं."
  
  
  "हो, पण तुम्हाला नेहमी छोट्या छोट्या तुकड्यांमध्ये पूर्ण करायचे होते का?" - ली चिनने विचारले. मग मला: “पाहा, कार्टर, मी सर्व काही बोल्ड ॲक्शन आणि ड्रामासाठी आहे, परंतु मला वाटते की जर आपण संपूर्ण बेट आकाश उंच उडवून दिले तर आपल्याला काही आक्षेप असू शकतात. आणि आम्ही ते करू अशी एक चांगली संधी आहे. आम्ही गगनाला भिडणार हे सांगायला नको."
  
  
  
  "
  
  
  "तो नक्कीच खेळ आहे," मी म्हणालो. "पण आमच्याकडे फक्त काही तास शिल्लक आहेत आणि ही आमची एकमेव संधी आहे."
  
  
  ली चिनने शांतपणे विचार केला.
  
  
  “ठीक आहे,” ती शेवटी म्हणाली, “टीएनटी सोबत महजॉन्ग खेळणे कसे असेल याचा मला नेहमीच प्रश्न पडतो. आणि आज रात्री मला अजून काही करायचे नाही. मला समाविष्ठ कर."
  
  
  “बरोबर आहे,” मी म्हणालो. "चल जाऊया. वाया घालवायला वेळ नाही."
  
  
  परतीच्या रस्त्यावर, आनंदी कार्निव्हल्सच्या गर्दीतून मार्ग काढत, आम्हाला एक सार्वजनिक टॅक्सी सापडली जी फोर्ट-दे-फ्रान्समधून सेंट-पिएरे मार्गे आणि ज्वालामुखीच्या सर्वात जवळ असलेल्या मॉर्न-रूजपर्यंत गेली होती. उदार टिप देऊन, मी ड्रायव्हरला फक्त आम्हा तिघांना सोडून मॉर्नी रूजला जाण्यास पटवले. आम्ही शांतपणे गाडी चालवली, आम्ही प्रत्येकजण आपापल्या विचारात मग्न होतो.
  
  
  आम्ही मॉर्नी रूजला गेलो. ली चिन आणि मी शांतपणे मिठाईचे हात हलवले, आमचे डोळे भेटले आणि लॉक झाले. त्यानंतर आम्ही लेडी डे लपलेल्या रस्त्याच्या दिशेने निघालो. त्याने वेगळा मार्ग स्वीकारला. मॉन्ट पेलेच्या दिशेने.
  
  
  आता ली चिनकडे फक्त एक कानातले होते.
  
  
  मिठाई वेगळीच घातली होती.
  
  
  लेडी डे रेडिओ रूममध्ये, मी गोन्झालेझशी संपर्क साधला आणि त्यांना माझ्या सूचना दिल्या, त्यांच्या निकडीवर जोर दिला. मग आम्ही दोन तास थांबलो. संपूर्ण ऑपरेशनमधील हे सर्वात कठीण दोन तास होते. पण मिठाईला कामासाठी वेळ द्यायचा होता. आणि मला गोन्झालेझकडून ऐकण्याची गरज होती. जेव्हा मी हे केले आणि त्याने जे सांगितले ते ऐकले तेव्हा माझ्या शरीरातून एड्रेनालाईन धावली. मी रेडिओ बंद केला आणि ली चिनकडे वळलो.
  
  
  “शून्य तास,” मी म्हणालो. "जा."
  
  
  अर्ध्या तासानंतर आम्ही मॉन्ट पेली खड्ड्याच्या सीमेला लागून असलेल्या खालच्या झुडुपांमधून मार्ग काढत पोटावर झोपलो होतो. विल्हेल्मिना, ह्यूगो आणि पियरे या माझ्या नेहमीच्या कुटुंबाव्यतिरिक्त, माझ्याकडे एक इस्रायली एमकेआर स्टेन होता. हे सर्वात उल्लेखनीय स्वयंचलित शस्त्रांपैकी एक आहे, परंतु त्याच्या उच्च अचूकतेसाठी, कमी मोडतोड दर आणि सर्वात चांगले म्हणजे, अचूकता किंवा आगीचा दर कोणत्याही लक्षणीय प्रमाणात कमी करत नाही. ली चिन हे त्याचे जुळे, दोन्ही मिठाईच्या प्रभावी शस्त्र बॉक्समधून घेऊन जात होते.
  
  
  “थांबा,” मी अचानक ली चिनकडे बोट दाखवत कुजबुजलो.
  
  
  शंभर यार्डांपेक्षा कमी अंतरावर, मॉन्ट पेले क्रेटरचा किनारा रात्रीच्या आकाशासमोर उभा होता. मी मिठाईची दुर्बीण डोळ्यांसमोर आणली आणि स्कॅन केली. मला त्या दिवशीच्या आमच्या फील्ड ट्रिपवरून आधीच माहित होते की विद्युतीकृत वायरची सात फूट उंच रिंग रिंगच्या संपूर्ण व्यासावर चालते. मी आता जे शोधत होतो ते वेगळेच होते. जेव्हा मला ते सापडले, तेव्हा मी ली चिनकडे दुर्बीण दिली आणि तिला एक नजर टाकण्यासाठी इशारा केला.
  
  
  “स्पॉटलाइट्स,” मी थोडक्यात म्हणालो. "प्रत्येक कुंपण पोस्टवर, विरुद्ध दिशेने तोंड करून, दुहेरीत स्थापित केले आहे."
  
  
  “उह्ह,” ली चिन म्हणाली, तिचे डोळे दुर्बिणीने झाकून, “आणि जर काही कुंपणाला स्पर्श झाला तर ते चालूच राहतात.”
  
  
  “बरोबर आहे,” मी म्हणालो. "आता अजून थोडं शोधूया."
  
  
  मला झुडुपाभोवती वाटले आणि मला एक जड काठी सापडली, मग आणखी पन्नास यार्ड रेंगाळले, ली चिन माझ्या मागे. मग त्याने काठी फेकली. तारेवर आदळल्याने जोराचा आवाज आला, विजेचा कडकडाट झाला आणि त्यातून दव वाहताना विजेचा कडकडाट झाला आणि दोन स्पॉटलाइट्स आले. फक्त दोन.
  
  
  “उह्ह,” ली चिन म्हणाली. "फ्लडलाइट्स केवळ प्रकाशित करत नाहीत तर कुंपणावरील हस्तक्षेपाचे स्त्रोत देखील ओळखतात."
  
  
  “मागून काय झाले,” मी ली चिनप्रमाणे स्वतःला सपाट करत म्हणालो, “सशस्त्र रक्षक दिसत होते.”
  
  
  जणू काही क्यू वर, रायफल असलेले दोन रक्षक आकाशात दिसले. उतारावरून आणि कुंपणाच्या आजूबाजूला फ्लॅशलाइट लावताना आम्ही डोकं खाली ठेऊन पाहिलं आणि मग हा त्रास एखाद्या प्राण्यामुळे झाला हे उघडपणे ठरवून ते गायब झाले.
  
  
  मी ली चिनकडे वळलो.
  
  
  "आज रात्री तुमची कलाबाजी कशी आहे?"
  
  
  तिने माझ्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने पाहिले. आपण काय करणार आहोत ते मी तिला सांगितले. तिने कोणताही विचार न करता होकार दिला आणि आम्ही वळलो आणि सरळ रेंगाळण्याआधी आम्ही कुंपणाच्या बाजूने रेंगाळत आणखी पाच मिनिटे घालवली जिथे रक्षक आता पाहू शकतील त्या भागापासून दूर जाण्यासाठी. आम्ही काही फूट अंतरावर असताना मी वळून तिला होकार दिला. आम्ही पटकन आणि त्याच वेळी उभे राहिलो.
  
  
  "हूप-ला!" - मी जोरात कुजबुजलो.
  
  
  तिचा उजवा पाय माझ्या बंद हातांमध्ये होता, तिचे शरीर त्यातून निसटले आणि ती हवेत थोबाडीत मारली आणि वेगवान, जवळजवळ अदृश्य सावलीसारखी कुंपणावरून उडाली. ती आतून जमिनीवर तितक्याच वेगाने लोळली जशी मी दुसऱ्या बाजूला माझ्या पोटावर केली होती. या सर्व गोष्टींना तीन सेकंदांपेक्षा जास्त वेळ लागला नाही. चौथ्या दिवशी, मला आधीच जवळची दुसरी काठी वाटत होती. ते सापडल्यानंतर, मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले आणि आम्ही मान्य केलेल्या उर्वरित तीस सेकंदांची वाट पाहत होतो. मग तो सोडला.
  
  
  स्पॉटलाइट्स चालू झाले.
  
  
  मी स्टॅनला माझ्या खांद्यावर उचलले, सिंगल ॲक्शनवर स्विच केले आणि ट्रिगर दोनदा खेचला.
  
  
  काचेवर दोन फिकट तडे ऐकू आले, नंतर एक क्रॅश आणि पुन्हा अंधार.
  
  
  जेव्हा रक्षकांचे छायचित्र दिसू लागले, तेव्हा ते थांबले, स्पॉटलाइट्सवर त्यांचे फ्लॅशलाइट चमकले जे स्पष्टपणे प्रकाशित झाले आणि नंतर बाहेर गेले.
  
  
  मी पुन्हा स्टॅनवर ट्रिगर खेचला.
  
  
  डावा रक्षक पडला, डोक्यात गोळी लागली. आणि मी सतत आग ऐवजी एकच आग वापरल्यामुळे, तो कुंपणावर पुढे पडला. जवळजवळ - माझ्या शस्त्राचा आवाज नसल्यामुळे - जणू काही तो त्याची तपासणी करण्यासाठी अचानक खाली झुकला होता. पण उजव्या बाजूच्या गार्डला चांगले माहित होते आणि त्याची रायफल आधीच त्याच्या खांद्यावर आली होती, गोळीचा उगम शोधण्यासाठी वळत होती, जेव्हा ली चिनची कर्कश कुजबुज अंधारातून आली.
  
  
  "एक मिनिट थांब!" - ती फ्रेंचमध्ये म्हणाली. "हालचाल करू नकोस! मी तुझ्या मागे आहे आणि तुझ्या समोर एक माणूस आहे. आमच्या दोघांकडे स्वयंचलित शस्त्रे आहेत. तुला जगायचं असेल तर मी सांगतो ते कर."
  
  
  मंद प्रकाशातही मला त्या माणसाच्या चेहऱ्यावरची भीती दिसत होती. त्याने आपली रायफल खाली केली आणि दिसायला थरथरत थांबला.
  
  
  “कंट्रोल रूममध्ये त्या माणसाला बोलवा,” ली चिन म्हणाला. “त्याला सांग तुझा जोडीदार कुंपणावर पडला. त्याला विद्युत प्रवाह बंद करण्यास सांगा. आणि तू खात्रीने अस्वस्थ वाटत आहेस!”
  
  
  त्या माणसाने लगेच त्याचे पालन केले.
  
  
  "आर्मंड!" - तो ओरडला, वळला आणि खड्ड्यात ओरडला. “देवाच्या फायद्यासाठी, कुंपणावरील करंट बंद करा! मार्सेल पडला आहे!
  
  
  त्याचा भयंकर स्वर मलाही पटला, बहुधा तो खरोखर घाबरला होता. काही सेकंदांनंतर, विद्युत तारेतून बाहेर पडणारा मंद गुंजन थांबला. कीटकांचा आवाज आणि नंतर खड्ड्यातून दूरवरच्या ओरडण्याशिवाय रात्र शांत होती.
  
  
  "करंट बंद आहे," गार्ड म्हणाला. तो अजूनही थरथरत होता.
  
  
  “तुमच्या फायद्यासाठी, मला अशी आशा आहे,” मी ली चिनची कुजबुज ऐकली. “कारण आता तू त्याला स्पर्श करणार आहेस. प्रथम तळाशी स्ट्रँड. तुमच्या संपूर्ण हाताने ते खांबाजवळ धरा.”
  
  
  "नाही!" - माणूस म्हणाला. "कृपया! संभाव्य त्रुटी..."
  
  
  "करू!" - ली चिन स्नॅप्ड.
  
  
  अनियंत्रितपणे थरथर कापत, त्याचा श्वास इतका कष्टदायक होता की मला तो स्पष्टपणे ऐकू येत होता, तो माणूस कुंपणापर्यंत गेला. मी माझी बंदूक त्याच्याकडे ठेवली, पण तो माझ्यापासून फक्त काही फूट दूर असतानाही, त्याच्या लक्षात आले नाही की किती हळू हळू त्याचा चेहरा भीतीच्या विकृत वेदनेत विचलित होत तो सर्वात खालच्या तारापर्यंत पोहोचला.
  
  
  "हे घे!" - ली चिनकडून धमकीचा आदेश ऐकू आला.
  
  
  त्या माणसाने थोडा वेळ संकोच केला, मग, एखाद्या पोहणाऱ्याने थंड पाण्यात डुबकी मारल्यासारखी, त्याने वायर पकडली.
  
  
  काहीच घडलं नाही. गार्डचा चेहरा किंचित निवांत झाला. त्याच्या हनुवटीतून घाम टपकताना दिसला!
  
  
  “मी तुला थांबायला सांगत नाही तोपर्यंत धरा,” मी त्याला आदेश दिला.
  
  
  त्याने सुन्न भावाने होकार दिला. मी वायरपर्यंत पोहोचेपर्यंत आणखी काही फूट चाललो आणि माझ्या मागच्या खिशातून वायर कटरची एक जोडी काढली. मग, गार्डच्या हातापासून काही इंच पुढे, जेणेकरून मी काम करत असताना पुन्हा करंट चालू झाला तर तो त्याच्या शरीराने - आणि त्याचा जीव - मी तळाचा स्ट्रँड कापला.
  
  
  “आता पुढच्या स्ट्रँडला मिठी मार,” मी त्याला आदेश दिला.
  
  
  त्याने आज्ञा पाळली. मी पुढचा स्ट्रँड कापला आणि त्याला पुढचा हात हलवायला सांगितलं. सर्व पट्ट्या कापल्या जाईपर्यंत मी या प्रक्रियेची पुनरावृत्ती केली, नंतर मी गार्डला दूर जाण्यास सांगितले आणि कुंपणावर पाऊल टाकले, गार्डच्या शरीराचा वापर करून मला विवरातून वर पाहणाऱ्या कोणाच्याही नजरेपासून वाचवले.
  
  
  "कोणीही दिसत नाहीये," ली चिन शांतपणे म्हणाला.
  
  
  मी सावधपणे गार्डच्या खांद्यावरून विवराकडे पाहिले. सौम्यपणे सांगायचे तर तो किल्ला होता. सिमेंट ब्लॉक इमारतींचा एक चक्रव्यूह ज्याच्या भिंती किमान चार फूट जाड दिसत होत्या, कुठेही खिडक्या नाहीत. कुख्यात फुर्ररबंकर जितका शक्तिशाली, ज्यात ॲडॉल्फ हिटलरने आत्महत्येपूर्वीचे शेवटचे दिवस घालवले. दोन ठिकाणी, ज्वालामुखीच्या विवरात इमारती बांधल्या गेल्या. तेथे तीन निर्गमन होते, त्यापैकी दोन मनुष्याच्या आकाराचे दरवाजे होते जे बाहेरील खड्ड्याच्या विरुद्ध बाजूस होते, त्यापैकी एक ट्रकसाठी पुरेसा मोठा होता. खड्ड्याच्या काठावरुन एक मोठा रस्ता या दरवाज्याकडे जात होता.
  
  
  ली चिन बरोबर होते. तिथे कोणीच दिसत नव्हते.
  
  
  मी माझ्या पिस्तुलाने गार्डच्या पोटात खुपसले.
  
  
  "इतर रक्षक कुठे आहेत?" - मी तीव्रपणे मागणी केली.
  
  
  “आत,” तो म्हणाला, मनुष्याच्या आकाराच्या बाहेर पडलेल्या दोन पंखांकडे निर्देश करत. "सीसीटीव्ही यंत्रणा संपूर्ण खड्डा स्कॅन करत आहे."
  
  
  "आपण जिथे आहोत तिथे तो कसा पोहोचेल?" - मी मागणी केली.
  
  
  "येथे एक वेगळा ट्रॅक आहे," तो म्हणाला, मला खात्री पटवून दिली की तो त्याच्या डोळ्यात भीती दाखवत सत्य बोलत आहे. "स्कॅनर हे सर्चलाइट आहेत आणि ते चालू केल्यावर ते सक्रिय होतात."
  
  
  
  त्यामुळे सध्यातरी आम्ही चित्राबाहेर होतो. पण जसजसे आपण विवरात उतरू लागलो तसतसे आपण आधीच अगदी स्पष्टपणे दृश्यमान होऊ. मी क्षणभर विचार केला, मग वळलो आणि माझ्या शेजारी पोटावर झोपलेल्या ली चिंगला काही छोटे शब्द कुजबुजले. काही मिनिटांनंतर मी मृत रक्षकाकडून कॅप आणि जॅकेट काढले आणि ते स्वतःला घातले.
  
  
  “कंट्रोल रूममधल्या माणसाला बोलवा,” मी म्हणालो. सुरक्षा रक्षकाला. "तुझा जोडीदार जखमी झालाय त्याला सांग आणि तू त्याला घेऊन येशील."
  
  
  गार्ड वळला आणि खड्ड्यात ओरडला. आता मला बाहेर पडण्याचा एक दरवाजा उघडलेला दिसत होता आणि आतून प्रकाशाने तयार केलेली एक आकृती दिसली. त्याने आपला हात हलवला आणि सहमतीने काहीतरी ओरडले.
  
  
  “ठीक आहे मित्रा,” मी गार्डला म्हणालो. “आता तुम्ही मला या कंट्रोल रूममध्ये घेऊन जाणार आहात. आणि हळूहळू. संपूर्ण प्रवासासाठी काही फूट दूर तुमच्या मागे एक बंदूक असेल.”
  
  
  मी गार्ड गिळताना ऐकले. मग डोळ्यांतून घाम पुसत त्याने रायफल खाली केली, खाली वाकून मला उचलले. मी वळलो जेणेकरून माझा इस्रायली मूक स्टेन तयार झाला आणि माझे बोट अजूनही ट्रिगरवर होते. पण यावेळी मी आपोआप शूट करेन.
  
  
  “ठीक आहे, जीवरक्षक,” मी गार्डला म्हणालो. "गेले. आणि जेव्हा मी तुला मला सोडायला सांगतो तेव्हा ते लवकर कर.”
  
  
  हळू हळू तो विवराच्या आतील उतारावरून चालायला लागला. मी आमच्या मागे ली चिन तिच्या पोटावर रेंगाळताना ऐकले. खाली, उघड्या दारातून, मला नियंत्रण कक्षात आकृत्या हलताना दिसत होत्या. मी किमान डझन मोजले. मी देखील काहीतरी मनोरंजक पाहिले. नियंत्रण कक्षापासून इमारत संकुलाच्या आतील बाजूस जाणारा एकच दरवाजा असल्याचे निष्पन्न झाले.
  
  
  “कार्टर! दिसत! रस्ता!"
  
  
  ली चिन ज्या दिशेने इशारा करत होती त्या दिशेने मी पाहिले. ज्वालामुखीच्या काठावरुन, एक जड ट्रक एका मोठ्या स्टील गॅरेजच्या दरवाजाकडे जाणाऱ्या रस्त्याने वळवला, उतारावरून खाली सरकत असताना त्याचे गीअर्स जोरजोरात ओरडत होते. तो दारात थांबला. काही क्षणानंतर, दरवाजे शांतपणे उघडले आणि ट्रक आत गेला. तसे करताच मला उघड्या दाराची झलक दिसली. दोन सशस्त्र रक्षक, दोन्ही पांढरे, दोन्ही मशीन गनसह, आणि दोन स्थानिक कामगार, निःसंशयपणे उपकरणे वाहून नेण्यासाठी नियुक्त केले आहेत.
  
  
  नाही. एक स्थानिक कामगार.
  
  
  आणि एक स्वीट हंटर, त्याने त्याच्या आयुष्यात घातलेले कदाचित सर्वात वाईट कपडे घातलेले. तो त्याच्या शेजारी असलेल्या मार्टिनिकशी अस्खलित बोलीत बोलला आणि हसला, त्याला नुकतीच चांगली पगाराची नोकरी मिळाल्याबद्दल आनंदी माणसासारखे सर्व जग शोधत होते.
  
  
  वेळापत्रकानुसार क्रियाकलापांचे नियोजन करा.
  
  
  पुढचे पाऊल.
  
  
  खुल्या कंट्रोल रूमच्या दरवाजापासून आम्ही आता शंभर यार्डांपेक्षा कमी अंतरावर होतो. मला घेऊन जाणारा रक्षक जोरजोरात श्वास घेत होता आणि थकव्याने अडखळू लागला. ठीक आहे.
  
  
  "तयार, ली चिन?" - मी भिंतीवर हात पिळून विचारले.
  
  
  "तयार," तिची थोडक्यात कुजबुज आली.
  
  
  “गार्ड, मला घेऊन जाण्यास मदत करण्यासाठी तुझ्या मित्रांना कॉल करा,” मी त्याला सांगितले. “मग मला सोडायला तयार राहा. आणि युक्त्या नाहीत. तुमच्या पाठीवर दाखवलेली बंदूक लक्षात ठेवा."
  
  
  त्याने नकळत होकार दिला आणि पुन्हा जोरात गिळला.
  
  
  "अहो मित्रांनो, थोडी मदत कशी होईल?" - तो प्रभावीपणे गर्जना केला. "मार्सेली जखमी झाली होती!"
  
  
  तीन-चार आकृत्या दारातून आत शिरल्या आणि आमच्या दिशेने चालू लागल्या. दाराबाहेर कुतूहलाने बघत अजून बरेच लोक जमले. माझ्या पाठीमागे, ली चिनने तिचे शस्त्र स्वयंचलित फायरवर स्विच केल्याने मला थोडासा क्लिक ऐकू आला. माझे स्नायू तत्परतेने ताणले. मी वाट बघत होतो. संख्या वाढली आहे. ते आता फक्त तीस यार्डांच्या अंतरावर होते. 20.10.
  
  
  सध्या!
  
  
  "मला फेकून द्या!" - मी गार्डला म्हणालो. आणि काही क्षणातच मी ली चिनच्या आगीच्या रेषेतून जमिनीवर लोळत होतो, स्टेनची नितंब माझ्या हनुवटीच्या खाली विसावत होती, ली चिनच्या आगीखाली येऊ लागल्यावर त्याची नजर माझ्या समोरच्या लोकांच्या गटावर पडली. दुसरा पडला, गोळ्यांच्या जोरावर फिरत माझ्या स्वत:च्या शस्त्राने आग ओकायला सुरुवात केली. हे तात्काळ हत्याकांड होते: कवट्या मेंदू आणि हाडांच्या रक्तरंजित वस्तुमानात बदलल्या, चेहरे फाटले गेले, शरीरापासून हातपाय फाटले गेले आणि हवेत पडले. आणि भिंतीवरील सायलेन्सरमुळे, सर्व काही विलक्षण शांततेत घडले, जसे की विकृतीकरण आणि मृत्यूच्या अज्ञात नृत्यनाटिकेत, पीडितांना खूप पटकन मारले गेले आणि त्यांना ओरडणे किंवा रडणे देखील कठीण झाले. पासून
  
  
  "दार!" - मी अचानक ओरडलो. "दार मारा!"
  
  
  मी समोरच्या माणसांच्या मृतदेहावर बंदुकीचा निशाणा केला आणि दारात गोळीबार केला. तो बंद होता. मग मी शपथ घेतली. भिंत रिकामी होती. मी रिकामी क्लिप काढली आणि माझ्या खिशातून आणखी एक पूर्ण काढली, ली चिन माझ्या पाठीमागे गोळीबार करत असताना तो बंदुकीत वार केला. क्षणभर दाराची हालचाल थांबली आणि मग हळू हळू पुन्हा बंद होऊ लागली, जणू काही मागून कोणीतरी जखमी झाले असले तरी बचावाची रेषा बंद करण्याचा आटोकाट प्रयत्न करत आहे. मी आणखी एक गोळी झाडली आणि माझ्या पायावर उडी मारली.
  
  
  
  
  
  "मला झाकून टाका!" मी ली चिनला ओरडलो आणि एकाच वेळी थेट माझ्या समोरच्या एका माणसावर गोळ्या झाडल्या, जो उठण्याचा प्रयत्न करत होता.
  
  
  मग मी धावत गेलो, कुस्करले, स्टॅन माझ्यासमोर त्याच्या शांत पण प्राणघातक आगीने थुंकले. मी माझ्या खांद्याला पूर्ण वेगाने दारात आदळले, मग फिरून खोलीत गोळीबार केला. काच फोडण्याचा एक बधिर करणारा स्फोट झाला आणि टीव्ही स्क्रीनची संपूर्ण भिंत शून्य झाली; मग माझ्या डाव्या बाजूला सायलेन्सरशिवाय पिस्तूलमधून गोळी झाडली. मी पुन्हा वळलो, स्टॅन शांतपणे स्फोट झाला. दाराच्या मागून, एकच आकृती त्याच्या छातीत गोळी लागल्याने वरच्या दिशेने धावली आणि नंतर हळू हळू पुढे पडली.
  
  
  "कार्टर!" मी बाहेर ली चिनची किंचाळ ऐकली. “दुसरा दरवाजा! अधिक रक्षक!”
  
  
  खोलीत फक्त राहणाऱ्या निर्जीव मृतदेहांवरून मी दाराकडे उडी मारली. माझा हात सापडला आणि स्विच फ्लिक केला, खोली अंधारात बुडवली. बिल्डिंग कॉम्प्लेक्सच्या कोपऱ्यातून, खड्ड्याच्या पलीकडे असलेल्या एका दारातून रक्षकांचा एक मोठा गट बाहेर आला, त्यांची स्वयंचलित शस्त्रे आधीच गडगडत होती. टेलिव्हिजन मॉनिटर्सनी त्यांना सर्व माहिती सांगितली - ज्वालामुखीचा हल्ला!
  
  
  "आत!" मी रक्षकांच्या आगीला प्रतिसाद देत ली चिनला ओरडले. "लवकर कर!"
  
  
  दाराच्या शेजारी असलेल्या सिमेंटच्या ब्लॉकला गोळ्यांनी उडाले आणि ली चिनच्या टाचांच्या मागे धुळीचा एक प्राणघातक पायवाट उभी केली कारण ती रागाने माझ्याकडे धावली. मला माझ्या खांद्यामध्ये तीव्र वेदना जाणवल्या आणि एक पाऊल मागे सरकले, मग ली चिनने दरवाजातून उडी मारताना पाहिले, वळून तिच्या मागे स्टीलचा दरवाजा ठोकला, जड बोल्ट लॉक केले. माझ्या खांद्यामध्ये वेदना होत असताना, मला स्विचबद्दल वाटले. थोड्या वेळाने मला तो सापडला आणि खोली प्रकाशाने भरली. ली चिन स्मोकिंग गन घेऊन उभा राहिला आणि माझ्याकडे काळजीने पाहत होता.
  
  
  "कार्टर, तू मला ती जखम दाखवा," ती म्हणाली.
  
  
  पण मी ते स्वतः पाहिले आहे. गोळीने फक्त माझ्या वरच्या बायसेपला चरले. दुखापत झाली, पण मी अजूनही माझा हात वापरू शकतो आणि जास्त रक्त नव्हते.
  
  
  "वेळ नाही," मी बोललो. "चला!"
  
  
  मी दरवाज्याकडे कंपाऊंडमध्ये गेलो, त्याच वेळी स्टेनमधून रिकामी तीन-चतुर्थांश क्लिप बाहेर काढली आणि दुसरी पूर्ण रॅम केली. बंदुकीची नळी गरम आणि धुम्रपान करणारी होती आणि मला फक्त आशा होती की ते काम करत राहील.
  
  
  "आम्ही कुठे जाऊ?" मी माझ्या मागे ली चिन म्हणताना ऐकले.
  
  
  “विवरामध्ये बाहेर पडणारे दोन्ही पंख एका मध्यवर्ती विंगमध्ये एकत्र केले गेले होते, जिथे ते थेट ज्वालामुखीच्या खडकाच्या शरीरात बांधले गेले होते. तेथे त्यांनी त्यांची सर्वात मौल्यवान शस्त्रे ठेवली आणि त्यांची कार्यशाळा ठेवली.”
  
  
  "आणि तिथेच त्यांनी आमच्याकडे जाण्याची अपेक्षा केली होती," ली चिन आठवते.
  
  
  “ठीक आहे,” मी तिच्याकडे वळून हसत म्हणालो. "आणि आम्ही त्यांना निराश करू इच्छित नाही, नाही का?"
  
  
  “अरे, नाही,” ली चिन गंभीरपणे डोके हलवत म्हणाली. "स्वर्ग बेट्सी, नाही."
  
  
  मी हळूच आतला दरवाजा माझ्या डाव्या हाताने उघडला, माझ्या उजवीकडे तयार असलेल्या स्टेनने. ते एका लांब अरुंद कॉरिडॉरमध्ये नेले, छताच्या बाजूने फ्लोरोसेंट ट्यूब वगळता उघडे. जाड सिमेंट ब्लॉकच्या भिंतींनी बाहेरून सर्व ध्वनी मफल केले, परंतु कॉम्प्लेक्सच्या आतील आवाजांसाठी ते एका विशाल इको चेंबरसारखे काम करत होते. आणि तेव्हा मी जे आवाज ऐकले ते मला अपेक्षित होते. दुरवर तुम्हाला जड लढाऊ बूटांमध्ये पाय थिरकण्याचा आवाज ऐकू येतो. दोन्ही बाजूंनी मोठ्या प्रमाणात लोक येत आहेत.
  
  
  मी वळलो आणि ली चिनच्या डोळ्यांना भेटलो. हा संपूर्ण ऑपरेशनचा सर्वात कठीण भाग असावा.
  
  
  मी बोललो. "आता"
  
  
  आम्ही कॉरिडॉर शेजारी शेजारी, धावत खाली उतरलो. धावत्या पावलांचा आवाज अधिकच मोठा, जवळ येत होता. कॉरिडॉरच्या शेवटी आणि डावीकडे जाणारा कॉरिडॉर या दोन्ही पायऱ्यांवरून ती आली. आम्ही जिन्यांपासून वीस फुटांहून कमी अंतरावर होतो तेव्हा दोन डोकी दिसली, पटकन पायऱ्या चढत होतो.
  
  
  मी किंचाळलो. "खाली!"
  
  
  आम्ही त्याच वेळी जमिनीवर पडलो, त्याच वेळी आमच्या भिंती आमच्या खांद्यावर आल्या आणि त्यांच्या तोंडातून गोळ्यांची प्राणघातक ओळ उडाली. दोन मृतदेह मागे फेकले गेले होते जणू काही राक्षस मुठीने मारले गेले होते, ते पायऱ्यांवरून खाली दिसेनासे होत असताना वरच्या दिशेने रक्त वाहत होते. खालील पुरुषांना याची कल्पना आली असावी. इतर डोके नव्हते. पण मला पायऱ्यांवरून येणारे आवाज ऐकू येत होते, अगदी नजरेआड. खूप आवाज.
  
  
  मला कॉरिडॉरमधून डावीकडे येणारे आवाजही ऐकू येत होते.
  
  
  “चला एका छोट्या फिशिंग ट्रिपला जाऊया,” मी ली चिनला म्हणालो.
  
  
  तिने होकार दिला. शेजारी आम्ही आमच्या पोटावर कॉरिडॉर खाली रेंगाळलो, आमची बोटे अजूनही भिंतींच्या ट्रिगर्सवर आहेत. जेव्हा आम्ही हॉलवेमध्ये एका वळणावर पोहोचलो, तेव्हा आमच्या पायऱ्यांपासून काही फूट पुढे, मी मृत रक्षकाकडून घेतलेली टोपी काढून टाकली आणि ती माझ्या समोर, बेंडभोवती ओढली.
  
  
  बधिर करणारे शॉट्स वाजले. टोपी रिबनमध्ये फाडली गेली.
  
  
  
  
  “जी,” ली चिन म्हणाली. “सैन्य आमच्या डावीकडे आहेत. सैन्य आमच्या समोर आहे. सैन्य आमच्या मागे आहे. मला खरोखर क्लॉस्ट्रोफोबिक वाटू लागले आहे."
  
  
  "हे जास्त वेळ लागणार नाही," मी म्हणालो. "त्यांना माहित आहे की त्यांनी आम्हाला अडकवले आहे."
  
  
  आणि ते फार काळ टिकले नाही. आवाज आल्यावर तो संतापला, चिडला. आम्ही किमान 20 SLA सैनिक मारले. पण आवाजावरही नियंत्रण होतं.
  
  
  "कार्टर!" तो ओरडला, आवाज सिमेंट ब्लॉक हॉलवे खाली प्रतिध्वनी. "तुम्ही मला ऐकता?"
  
  
  "नाही!" - मी परत ओरडलो. “मी ओठ वाचतो. तुला बाहेर यावे लागेल जिथे मी तुला पाहू शकतो."
  
  
  ली चिन माझ्या शेजारी हसली.
  
  
  "मूर्खपणा थांबवा!" - आवाज गर्जला, नेहमीपेक्षा अधिक मजबूत प्रतिध्वनी. "आम्ही तुला घेरले आहे! तुम्ही जे काही आहात, आम्ही तुमचे तुकडे करू शकतो! मी तुम्हाला आणि मुलीला आत्मसमर्पण करण्यास प्रोत्साहित करतो! आता!"
  
  
  "तुला म्हणायचे आहे की जर आम्ही हललो तर तुम्ही आमचे तुकडे कराल, पण आम्ही शरण गेलो तर तुम्ही आम्हाला फक्त तेलात जिवंत उकळाल?" - मी परत ओरडलो.
  
  
  त्यानंतर आलेल्या गोंधळलेल्या गुरगुरण्यावरून मला खात्री होती की त्याला नेमके तेच करायचे होते. आणि अधिक. पण पुन्हा वक्त्याने स्वतःला एकत्र खेचले.
  
  
  “नाही,” तो ओरडला. “तुमच्या आणि मुलीच्या सुरक्षिततेची हमी आहे. पण आता सोडून दिले तरच. तुम्ही आमचा वेळ वाया घालवत आहात."
  
  
  "वेळ वाया घालवतोय?" - ली चिन बडबडला.
  
  
  मी पुन्हा ओरडलो, "मी तुझ्यावर कसा विश्वास ठेवू?"
  
  
  "एक अधिकारी आणि सज्जन म्हणून मी तुम्हाला माझा शब्द देतो!" आवाज परत आला. "याशिवाय, मी तुम्हाला आठवण करून देतो की तुमच्याकडे फारसा पर्याय नाही."
  
  
  “ठीक आहे, ली चिन,” मी हळूवारपणे म्हणालो, “आपण एक अधिकारी आणि सज्जन म्हणून त्याचे शब्द मानू का?”
  
  
  "ठीक आहे, कार्टर," ली चिन म्हणाला, "मला एक अस्पष्ट शंका आहे की तो एक खाजगी आणि निंदक आहे. पण काय रे. मला नेहमी वाटायचं की तेलात जिवंत उकडणं काय असतं.”
  
  
  "काय रे," मी होकार दिला. मग ओरडून म्हणाले, “ठीक आहे, मी तुमचा शब्द मानेन. आम्ही आमची स्वयंचलित शस्त्रे कॉरिडॉरमध्ये टाकू."
  
  
  आम्ही ते केले. फार चांगले नाही, पण आम्ही व्यवस्थापित केले.
  
  
  "Très bien," एक आवाज म्हणाला. “आता बाहेर ये जिथे भेटू शकतो. हळू हळू. डोक्यावर हात जोडून.”
  
  
  आम्हालाही ते आवडले नाही. पण आम्ही ते केले. ज्या क्षणी आम्ही हललो, असुरक्षित, दृष्टीक्षेपात आणि आवाक्यात, तो क्षण एका अनंतकाळसारखा गेला, एक अनंतकाळ ज्यामध्ये आम्ही गोळ्या आम्हाला फाडून टाकतील किंवा आम्हाला आणखी थोडा काळ जगू देईल की नाही हे शोधण्यासाठी वाट पाहत होतो.
  
  
  मग तो क्षण निघून गेला, आणि आम्ही जिवंत राहिलो, फ्रेंच पॅराट्रूपर्सच्या गणवेशातील लोकांनी वेढलेले. तथापि, या पुरुषांना ओएएस नावाच्या आद्याक्षरांसह आर्मबँड होते. आणि प्राणघातक स्वयंचलित बार्स अनेक फूट दूर आपल्या शरीरावर लक्ष्य करतात. त्यांच्यापैकी दोघांनी ली चिनचा डेरिंगर, विल्हेल्मिना आणि ह्यूगो घेऊन आम्हा प्रत्येकाचा झटपट आणि क्रूरपणे शोध घेतला, परंतु त्याच्या लपण्याच्या जागेबद्दल, पियरेला धन्यवाद दिले नाही.
  
  
  “बोन,” तो माणूस म्हणाला जो साहजिकच त्यांचा नेता होता आणि ज्याचा आवाज वाटाघाटी करत होता. “मी लेफ्टनंट रेने डोरसन आहे आणि मला तुला भेटून अजिबात आनंद झाला नाही. पण माझ्याकडे ऑर्डर आहे. तू माझ्याबरोबर येशील."
  
  
  हातात .45 कॅलिबर पिस्तुल घेऊन त्याने आमच्या समोरच्या पायऱ्या खाली दाखवल्या. रायफल बॅरल्सने आम्हाला मागून धक्का दिला आणि आम्ही पायऱ्या उतरू लागलो, लेफ्टनंट आमच्या पुढे चालत होता. खाली छतावर फ्लोरोसेंट लाइटिंग असलेला आणखी एक उघडा हॉलवे होता. सिमेंटवरच्या सैन्याच्या बुटांच्या भटकंतीमुळे आम्ही नि:शब्द शांततेत चाललो. कॉरिडॉरच्या शेवटी दोन दरवाजे होते. डॉर्सनने डावीकडील एकाकडे निर्देश केला.
  
  
  “आत या,” तो म्हणाला. "आणि लक्षात ठेवा, तुमच्याकडे नेहमी मशीन गन असतील."
  
  
  आम्ही आत शिरलो. सिमेंट ब्लॉकच्या भिंतींवर पॉलिश केलेले अक्रोड पॅनेलिंग असलेली ती एक मोठी खोली होती. फरशी जाड इराणी गालिच्यांनी झाकलेली होती. फर्निचर मूळ लुई क्वाटोर्झ होते. सोफ्यासमोरच्या छोट्या टेबलांवर सोन्याचे रिम असलेले क्रिस्टल गॉब्लेट्स उभे होते. टेबलांवरील दिव्यांमधून मंद प्रकाश आला आणि पटलांमध्ये घातला गेला. सतराव्या शतकातील विस्तृत टेबलवर एसएलए गणवेशात दुसरा माणूस बसला होता. पांढरे केस, पेन्सिल-पातळ पांढऱ्या मिशा आणि पातळ, खानदानी चेहरा असलेला तो डोरसनपेक्षा मोठा होता. जेव्हा ली चिन आणि मी खोलीत प्रवेश केला तेव्हा त्याने शांतपणे वर पाहिले आणि उभा राहिला.
  
  
  "अहो," तो म्हणाला. "मिस्टर कार्टर." मिस चिन. तुम्हाला भेटून आनंद झाला."
  
  
  पण मी त्याला क्वचितच ऐकले किंवा पाहिले. माझी नजर खोलीतील दुसऱ्या आकृतीकडे वळली, सोफ्यावर बसून ब्रँडीच्या क्रिस्टल ग्लासमधून चुसणे घेत होते.
  
  
  “मला माझी ओळख करून दे,” टेबलावरचा माणूस म्हणाला. “मी जनरल राउल डेस्टिन आहे, गुप्त सैन्य संघटनेच्या पाश्चात्य सैन्याचा कमांडर. माझ्या मोहक कॉमरेडबद्दल, मला वाटते की तुम्ही एकमेकांना आधीच ओळखता.
  
  
  माझी नजर त्या स्त्रीकडे सोफ्यावर कधीच सोडली नाही.
  
  
  “हो,” मी हळूच म्हणालो. "मला वाटतंय हो. हॅलो मिशेल."
  
  
  तिने हसून ब्रँडीचा एक घोट घेतला.
  
  
  
  
  “बोन सोइर, निक,” ती हळूच म्हणाली. "आमच्या मुख्यालयात स्वागत आहे."
  
  
  
  
  तेरावा अध्याय.
  
  
  त्यानंतर एक दीर्घ शांतता पसरली. शेवटी ली चिनने ते तोडले.
  
  
  "पाहा, कार्टर?" ती म्हणाली. “आम्हाला कळायला हवं होतं. फ्रेंच पाककृतींबद्दल जास्त माहिती असलेल्या स्त्रीवर कधीही विश्वास ठेवू नका."
  
  
  मिशेलचे डोळे चमकले. तिने जनरलला होकार दिला.
  
  
  "मला या मुलीपासून मुक्त करायचे आहे!" - ती रागाने म्हणाली. "आता! आणि दुखते!"
  
  
  जनरलने हात वर करून निंदनीय आवाज काढला.
  
  
  “आता, माझ्या प्रिय,” तो ऑक्सफर्ड उच्चारित इंग्रजीत म्हणाला, “हे फारसे आदरातिथ्य नाही. नाही. खरं तर, मला वाटते की मिस चिनला पाहुणे म्हणून आम्ही खूप भाग्यवान होतो. शेवटी, ती एका मोठ्या आणि प्रभावशाली व्यावसायिक चिंतेची प्रतिनिधी आहे. तेल क्षेत्रातील अनेक हितसंबंधांची चिंता. या हितसंबंधांचा नाश करण्याची त्यांची इच्छा नाही. त्यामुळे मला खात्री आहे की तिला आमच्यासोबत सहकार्य करणे फायदेशीर ठरेल.”
  
  
  "एक माणूस ज्याने नुकतेच सुमारे वीस सैनिक गमावले, तुम्ही खूप चांगले स्वभावाचे आहात," मी म्हणालो.
  
  
  "त्याची काळजी करू नका," जनरल शांतपणे म्हणाला. “ते अक्षम होते, म्हणूनच त्यांचा मृत्यू झाला. कोणत्याही सैन्यातील सैनिकांसाठी हा एक धोका आहे.”
  
  
  तो लेफ्टनंटकडे वळला.
  
  
  "मी समजतो की ते निशस्त्र आहेत हे तुम्ही सत्यापित केले आहे?"
  
  
  लेफ्टनंटने हुशारीने सलाम केला.
  
  
  “उई, जनरल. त्यांचा कसून शोध घेण्यात आला."
  
  
  जनरलने दरवाजाकडे हात फिरवला.
  
  
  "अशा परिस्थितीत, आम्हाला सोडा. आपल्याला गोष्टींवर बोलण्याची गरज आहे."
  
  
  लेफ्टनंट जोरात वळला आणि आपल्या माणसांना घेऊन दारात शिरला. दार शांतपणे बंद झाले.
  
  
  “कृपया, मिस्टर कार्टर, मिस चिन,” जनरल म्हणाला, “आसनावर बसा. तुम्हाला काही कॉग्नाकसाठी आमच्यात सामील व्हायला आवडेल का? ते वाईट नाही. एका बॅरलमध्ये चाळीस वर्षे. माझा वैयक्तिक पुरवठा."
  
  
  "प्रुसिक ऍसिडची चव?" - ली चिन म्हणाले.
  
  
  जनरल हसला.
  
  
  “तुम्ही दोघेही माझ्यासाठी मृतापेक्षा जिवंत जास्त मौल्यवान आहात,” तो म्हणाला, दोन क्रिस्टल ग्लासेसमध्ये कॉग्नाक ओतला आणि आम्ही मिशेलच्या समोरच्या सोफ्यावर बसलो तेव्हा ते आमच्याकडे दिले. "पण कदाचित माझ्यासाठी तुला काहीतरी समजावून सांगण्याची वेळ आली आहे."
  
  
  "मी सर्व कान आहे," मी कोरडेपणे म्हणालो.
  
  
  जनरल त्याच्या खुर्चीत मागे झुकला आणि हळूहळू कॉग्नाकचा एक घोट घेतला.
  
  
  तो म्हणाला, “तुम्हाला कदाचित आत्तापर्यंत समजले असेल की, राष्ट्रपती डी गॉल किंवा त्यांचे उत्तराधिकारी ओएएसला पूर्णपणे नष्ट करण्यात यशस्वी झाले नाहीत, जरी त्यांची हत्या करण्याचा आमचा प्रयत्न अयशस्वी झाला आणि आमच्या बहुतेक लष्करी नेत्यांच्या सक्तीने हद्दपार झाली. खरंच, या सक्तीच्या हकालपट्टीमुळे आमची रणनीती पूर्णपणे बदलली. आम्ही मुख्य भूमी फ्रान्सच्या बाहेर आमची संघटना स्थापन करण्याचा निर्णय घेतला आणि आम्ही पुन्हा कारवाई केली तेव्हा आम्ही बाहेरून हल्ला केला. दरम्यान आम्ही सरकारमधील भूमिगत सहानुभूतीदारांची संख्या वाढवत राहिलो आणि फ्रान्सच्या बाहेर सक्रिय सदस्यांची संख्या वाढवली. काही काळापूर्वी मॉन्ट पेलेला आमचा आधार म्हणून संपादन केल्यामुळे आणि फर्नांड ड्युरोचला आमचा म्हणून संपादन केल्यामुळे या क्रियांनी कळस गाठला - चला ते तसे ठेवूया. , तांत्रिक सल्लागार?"
  
  
  "फर्नांड ड्युरोचचे संपादन?" - मी कोरडेपणे पुनरावृत्ती केली.
  
  
  जनरलने मिशेलकडे पाहिले. तिने खांदे उडवले.
  
  
  "सांग त्याला," ती सहज म्हणाली. "आता काही फरक पडत नाही."
  
  
  "मला भीती वाटते की M'sieur Duroch चे अपहरण झाले आहे," जनरल म्हणाला. मिशेल बर्याच काळापासून आमच्या कारणाचा गुप्त समर्थक आहे. M'sieur Duroch स्पष्टपणे आमच्या विरोधात होते. दबावाखाली त्यांची सेवा घेणे आवश्यक होते. . "
  
  
  “आणि त्याने तुला लिहिलेली पत्रे, जी तू रेमी सेंट-पियरला दाखवलीस ती खोटी आहेत,” मी विचारण्याऐवजी म्हणालो.
  
  
  "हो," मिशेल म्हणाली. “माझ्या वडिलांना कैदेत असताना माझ्याकडून आलेल्या पत्रांप्रमाणे. ज्या पत्रांमध्ये मी म्हंटले आहे की माझेही अपहरण झाले आहे आणि जर त्याने विचारले तसे केले नाही तर त्याचा छळ केला जाईल.”
  
  
  "व्वा," ली चिन म्हणाली, "हे बाळ एक प्रेमळ मुलगी आहे."
  
  
  “कौटुंबिक नात्यापेक्षा काही महत्त्वाच्या गोष्टी आहेत,” मिशेल थंडपणे म्हणाली.
  
  
  "खरंच, आहे," जनरल सहमत झाले. “आणि फर्नांड ड्युरोचच्या अनिच्छेने मदतीमुळे आम्ही ही उद्दिष्टे साध्य करणार आहोत. पण समजा मी M’sieur Duroch ला वैयक्तिकरित्या स्पष्ट करण्याची परवानगी दिली की आम्ही हे कसे साध्य करू.”
  
  
  जनरलने फोन त्याच्या डेस्कवर घेतला, एक बटण दाबले आणि ऑर्डर दिली. त्याने ग्लास खाली ठेवला आणि कॉग्नाकचा एक घोट घेतला. कोणीच बोलले नाही. मी माझ्या घड्याळाकडे एक नजर चोरली. थोड्या वेळाने दरवाजा उघडला आणि एक माणूस खोलीत शिरला. मी म्हणतो पाऊल टाकले. मी म्हणेन की मी स्वतःला ओढले. तो पूर्णपणे पराभूत झाल्यासारखा पडला, त्याचे डोळे जमिनीकडे पाहत होते. त्यांचे जुने नाव डॉ. मृत्यू हे खरेच किती विडंबनात्मक होते, याचा विचार करून मी मदत करू शकलो नाही.
  
  
  “डुरोचे,” जनरल म्हणाला, जणू काही खालच्या वर्गातील नोकरांना संबोधित करत आहे, “हे निक कार्टर, अमेरिकन गुप्तचर एजंट आणि मिस ली चिन, मोठ्या आर्थिक चिंतेचे सल्लागार आहेत. येथे या आणि ते कसे कार्य करते ते त्यांना सांगा." तुम्ही आमच्यासाठी काय विकसित केले आहे आणि ते कसे कार्य करते हे जाणून घेण्यात त्यांना रस आहे. येथे या आणि त्यांना सांगा."
  
  
  डुरोच एकही शब्द न बोलता पुढे चालत गेला आणि खोलीच्या मध्यभागी आमच्याकडे तोंड करून उभा राहिला.
  
  
  "बोला!" - जनरलला आदेश दिला.
  
  
  दुरोचने डोके वर केले. त्याचे डोळे मिशेलला भेटले. तिने त्याच्याकडे थंडपणे पाहिलं. वेदनेचे भाव त्याच्या चेहऱ्यावर उमटले, नंतर गायब झाले. त्याने आपले खांदे थोडेसे सरळ केले.
  
  
  “ज्या बाईला मी माझी मुलगी समजत होतो तिला धन्यवाद,” तो म्हणाला, त्याचा आवाज थरथरत होता पण त्याची गोष्ट स्पष्टपणे सांगत होता, “परंतु जो तिच्या वडिलांचा आणि तिच्या देशाचा गद्दार आहे, मला ब्लॅकमेल करण्यात आले आणि मला या लबाडीसाठी काम करण्यास भाग पाडले गेले. मी लाजेने कबूल करतो की त्यांनी त्यांच्यासाठी एक अनोखे अंडरवॉटर प्रोपल्शन उपकरण बनवले आहे. त्याची लांबी पाच फुटांपेक्षा जास्त नाही आणि व्यास एक फूट आहे आणि त्यात तीस पौंडांपेक्षा जास्त टीएनटी आहे. ते ट्यूबमधून प्रक्षेपित करण्याची आवश्यकता नाही, परंतु कोणत्याही जहाजाच्या बाजूने नेले जाऊ शकते आणि एकदा ते 100 फूट खोलीपर्यंत पोहोचले की ते स्वयं-चालित बनते. यावेळी, लक्ष्यासाठी प्रोग्राम केलेला एक स्वायत्त संगणक लक्ष्याच्या दिशेने यादृच्छिक मार्गावर पाठवतो. त्याचा कोर्स केवळ यादृच्छिक नसून, अडथळे आणि शोध साधने टाळण्यासाठी देखील प्रोग्राम केलेला आहे.
  
  
  दुरोचने माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  ते म्हणाले, “एकदा हे उपकरण सुरू झाले की ते थांबवता येत नाही. त्याचा अभ्यासक्रम यादृच्छिक असल्याने त्याचा अंदाज बांधता येत नाही. कारण ते अडथळे आणि पाठलाग टाळू शकते, त्यावर यशस्वीरित्या हल्ला केला जाऊ शकत नाही. संगणक आपल्या संगणकावर पाठवतो. प्रत्येक वेळी ध्येय. "
  
  
  "हे सत्यापित केले गेले आहे," जनरल म्हणाले. "अनेक वेळा तपासले."
  
  
  ड्युरोचेरने नाराजीने होकार दिला.
  
  
  “म्हणून, तुम्ही बघा, कार्टर,” जनरल त्याच्या कॉग्नाकचा ग्लास मोठ्या प्रमाणावर हलवत म्हणाला, “आम्हाला थांबवण्यासाठी तुम्ही काहीही करू शकत नाही. दोन तासांपेक्षा कमी वेळात, सर्व आकाराच्या आणि प्रकारच्या अनेक डझन बोटी मार्टिनिक सोडतील. ते त्याला सोडून जातील. संपूर्ण कॅरिबियन आणि दक्षिण अटलांटिकमध्ये विखुरले जाईल. काही प्रकरणांमध्ये ते आमची शस्त्रे इतर बोटींमध्ये हस्तांतरित करतील. मग ते समुद्राच्या प्रचंड लोकसंख्येमध्ये हरवून जातील, लहान बोटींमध्ये राहतील. एका वर्षात तुम्हाला त्यापैकी आणखी काही सापडले नाही, एक आठवडा किंवा त्याहून अधिक काळ सोडा-आम्ही कुराकाओला आठ तासांत मारले तर सोडा-तुम्हाला मोठ्या समुद्रकिनाऱ्यावर वाळूचे काही डझन विशिष्ट कण सापडले."
  
  
  प्रभावासाठी तो थांबला.
  
  
  "नाटक टाळा, जनरल," मी म्हणालो. "तुमचा दृष्टिकोन सांगा."
  
  
  तो किंचित लाजला, नंतर स्वत: ला सुधारला.
  
  
  तो म्हणाला, “मी काय म्हणतोय ते म्हणजे कुरकाओ रिफायनरी, सर्व व्यावहारिक हेतूंसाठी, एक नाश आहे. आम्ही काय करू शकतो हे तुम्हाला दाखवण्यासाठी आहे. आणि जर युनायटेड स्टेट्सने सहकार्य केले नाही तर आपण काय करू?
  
  
  “मुद्दा आहे, जनरल,” मी म्हणालो. "मुद्द्याच्या जवळ जा. हा कसला ब्लॅकमेल?"
  
  
  तो पुन्हा लाजला.
  
  
  “ब्लॅकमेल हा शब्द नाही जो त्यांच्या कारणासाठी लढणाऱ्या सैनिकांविरुद्ध वापरला जाऊ शकतो. असे असले तरी. अटी खालीलप्रमाणे आहेत: युनायटेड स्टेट्स दोन दिवसांत मार्टिनिकला फ्रान्सचा भाग म्हणून नव्हे, तर स्वतंत्र प्रजासत्ताक म्हणून ओळखेल.
  
  
  "तुम्ही आणि तुमच्या साथीदारांसोबत, यात काही शंका नाही."
  
  
  “पुन्हा, मला तुमच्या शब्दावलीवर आक्षेप आहे. पण हरकत नाही. होय, SLA मार्टिनिकचे शासन करेल. युनायटेड स्टेट्स आणि संयुक्त राष्ट्रांमध्ये एक स्वतंत्र देश म्हणून त्याचे स्थान या दोन्हीद्वारे त्याचे संरक्षण केले जाईल."
  
  
  “आणि नक्कीच तुम्हाला मार्टिनिकवर आनंद होईल,” मी व्यंग्यात्मकपणे म्हणालो.
  
  
  जनरल हसला.
  
  
  “एक स्वतंत्र देश म्हणून, मार्टीनिक फ्रान्समध्ये एक राजनैतिक प्रतिनिधी पाठवेल. प्रथमच, आमच्या मातृभूमीला समान पातळीवर SLA ला सामोरे जाण्यास भाग पाडले जाईल. आणि लवकरच - यानंतर लवकरच, जनरलिसिमो फ्रँकोच्या उठावासारखी परिस्थिती उद्भवेल. स्पॅनिश प्रजासत्ताक विरुद्ध."
  
  
  “फ्रेंच सैन्य मार्टीनिकमध्ये मुख्यालय असलेल्या एसएलएमध्ये दोष काढून फ्रान्सचा ताबा घेईल,” मी म्हणालो.
  
  
  "नक्की. आणि त्यानंतर - बरं, केवळ फ्रेंचच आमच्या कारणाबद्दल आणि तत्त्वज्ञानाबद्दल सहानुभूती दाखवत नाहीत. इतर काही..."
  
  
  "दुसऱ्या महायुद्धातून काही नाझी शिल्लक राहिले आहेत यात शंका नाही?"
  
  
  आणि पुन्हा जनरल हसला.
  
  
  "असे अनेक अपमानित लोक आहेत जे शिस्तबद्ध जगाची, त्रास न देणारे जग, एक असे जग ज्यामध्ये नैसर्गिकरित्या श्रेष्ठ लोक नेते म्हणून त्यांचे नैसर्गिक स्थान घेतात अशी आमची इच्छा सामायिक करतात."
  
  
  “आज मार्टिनिक, उद्या संपूर्ण जग,” ली चिन तिरस्काराने म्हणाले.
  
  
  "हो!" - मिशेल रागाने उद्गारली. "जगावर निसर्गाच्या अभिजात लोकांचे राज्य आहे, ते खरोखर हुशार आहेत जे मूर्ख जनतेला त्यांच्यासाठी काय चांगले आहे ते सांगतील आणि समस्या निर्माण करणाऱ्यांना दूर करतील!"
  
  
  “सिग हील,” मी हळूवारपणे म्हणालो.
  
  
  जनरलने माझ्याकडे दुर्लक्ष केले. किंवा कदाचित त्याला फक्त शब्दांचा आवाज आवडला असेल.
  
  
  तर, मिस्टर कार्टर, आम्ही आमच्या योजनेच्या तुमच्या वैयक्तिक भागाकडे आलो आहोत. ज्या भागासाठी आम्ही तुम्हाला आजपर्यंत जिवंत ठेवले आहे.”
  
  
  
  "हे मजेदार आहे," ली चिन म्हणाले. "मला नेहमी वाटायचं की तू त्याचा जीव वाचवलास कारण तू त्याला मारू शकत नाहीस."
  
  
  जनरल पुन्हा लाजला. त्याची त्वचा इतकी हलकी होती की ती खूप लवकर आणि दृश्यमानपणे लाल होते. यामुळे तो गोंधळला असावा, आणि मला ते आवडले.
  
  
  “अनेक वेळा तू खूप जवळ आलास, खूप वेगाने. हे मिशेलचे दुर्दैव होते. योग्य क्षणापर्यंत हे घडले नाही हे तिने पाहिले पाहिजे."
  
  
  मिशेलची लाज वाटण्याची पाळी होती, पण तिने मान हलवून तसे केले.
  
  
  "मी तुला सांगितलं. हे मूर्ख कुष्ठरोगी त्यांच्या कार्यात अपयशी ठरले. मला काय झाले हे कळले तोपर्यंत तो एका चिनी महिलेसोबत काम करत होता आणि मला कार्निव्हलपूर्वी त्यांना एकत्र आणण्याची संधी मिळाली नाही. जेव्हा ते काम करत नव्हते ..."
  
  
  जनरलने हात हलवला.
  
  
  "आता काही फरक पडत नाही. महत्त्वाची गोष्ट म्हणजे मिशेलला वाचवण्याच्या आशेने आम्ही तुम्हाला ज्वालामुखीवर हल्ला करण्याची फसवणूक केली आणि आता तुम्हाला पकडले आहे आणि तुम्हाला तटस्थ केले आहे. कुराकाओ तेल रिफायनरी नष्ट होईपर्यंत आम्ही तुम्हाला येथे ठेवू आणि आमचे शस्त्रे उघड्यावर आहेत." समुद्रात आणि शोधता येत नाही. मग तुम्ही तुमच्या सरकारला आमच्या मागण्यांबद्दल आणि त्यांच्या मान्यतेसाठी आमचे ठाम वेळापत्रक सांगण्यासाठी एक संपर्क म्हणून काम कराल, ज्याची सुरुवातीपासून तुमची भूमिका आहे, याची खात्री मिशेलने केली आहे. तुम्ही आमच्या इच्छेनुसार पोहोचा, तुम्ही आलात तेव्हा नाही."
  
  
  माझ्या आतला राग खळखळत असल्याचे जाणवले. या नाझी गुंडांना मी त्यांचा संदेशवाहक व्हावे अशी अपेक्षा होती का? मला माझा आवाज क्वचितच आवरता आला.
  
  
  "फक्त एक समस्या आहे, जनरल," मी म्हणालो. “मी स्वतःहून इथे आलो. आणि माझ्या स्वतःच्या अटींवर."
  
  
  त्याने हात हलवले.
  
  
  “माझ्या इच्छेपेक्षा तुझे आगमन अधिक क्रूर होते हे मान्य आहे. पण मी म्हटल्याप्रमाणे आता काही फरक पडत नाही.”
  
  
  “मला असे वाटते,” मी म्हणालो. मग, वळून: “ली चिन? फोन कसा काम करतो?
  
  
  ली चिन हसली.
  
  
  “घंटा वाजत आहे. ते गेल्या तीन मिनिटांपासून कॉल करत आहेत.
  
  
  "टेलिफोन?" जनरल म्हणाले.
  
  
  मिशेलने श्वास घेतला.
  
  
  "तिचे कानातले!" ती म्हणाली. “तो ट्रान्सीव्हर आहे! आणि तिच्याकडे फक्त एक आहे! ”
  
  
  जनरलने उडी मारली आणि त्याच्या वयाच्या माणसासाठी आश्चर्यकारक गतीने खोली पार केली. त्याने हात हलवला आणि ली चिनच्या कानातले कानातले फाडले. मी डोळे विस्फारले. तिचे कान टोचले आणि त्याने तिच्या अंगावरील कानातले अक्षरशः फाडले. तिच्या कानातले रक्ताचे विस्तीर्ण डाग लगेच दिसू लागले.
  
  
  "अरे," ती शांतपणे म्हणाली.
  
  
  "दुसरे कानातले कुठे आहे?" जनरलकडे मागणी केली. त्यांच्या आवाजातून प्रेमळ आदरातिथ्याचा सूर पूर्णपणे नाहीसा झाला.
  
  
  "मी ते माझ्या मित्राला दिले," ली चिन म्हणाला. “स्वीट्स नावाचा माणूस. आम्हाला संपर्कात राहायला आवडते."
  
  
  यावेळी मिशेलने आणखी तीव्र उसासा टाकला.
  
  
  "कृष्णवर्णीय!" ती म्हणाली. "शिकारी! त्याने स्वतंत्रपणे ज्वालामुखीत प्रवेश केला असावा!”
  
  
  जनरलने तिच्याकडे एक नजर टाकली, नंतर कानातल्या ट्रान्सीव्हरकडे पाहिले.
  
  
  "काही फरक पडत नाही," तो म्हणाला. “जर ते खड्ड्यात असेल तर आमच्या टेलिव्हिजन मॉनिटर्सना ते सापडेल. आणि आता तुमचा त्याच्याशी संपर्क तोडण्यासाठी मी हे मोहक छोटे साधन नष्ट करीन.”
  
  
  "मी असे करणार नाही, जनरल," मी म्हणालो. "त्याच्याशी आमचे संप्रेषण कट करा आणि संपूर्ण बेट फ्रान्सच्या अर्ध्या रस्त्याने उडून जाईल."
  
  
  जनरलने माझ्याकडे टक लावून पाहिलं, मग स्पष्ट प्रयत्नाने, त्याचा चेहरा अविश्वसनीय स्मितात हलका केला.
  
  
  "मला वाटते, मिस्टर कार्टर, तुम्ही बडबड करत आहात," तो म्हणाला.
  
  
  मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले.
  
  
  “जर स्वीट्स हंटरला त्याच्या ट्रान्सीव्हरवर अगदी दोन मिनिटे आणि एकतीस सेकंदात सिग्नल मिळाला नाही, तर आपल्या सर्वांना शोधण्याची संधी आहे,” मी शांतपणे म्हणालो.
  
  
  "या काळात बरेच काही होऊ शकते," जनरल म्हणाले. तो त्याच्या डेस्कवर गेला, फोन उचलला आणि काही ऑर्डर्स दिल्या. जागतिक चेतावणी. शिकारी शोधा. त्याला ताबडतोब येथे आणा.
  
  
  "ते व्यर्थ आहे. जनरल, मी म्हणालो. "या सिग्नलचा अर्थ असा आहे की मिठाईला तो जे शोधत होता ते आधीच सापडले आहे."
  
  
  "काय?" जनरलला विचारले.
  
  
  "दोन गोष्टींपैकी एक," मी म्हणालो. "एकतर तुमच्या शस्त्रांसाठी शस्त्रे किंवा त्यांच्या संगणकांसाठी."
  
  
  "संगणक," फर्नांड ड्युरोच जनरलने त्याला गप्प करण्यापूर्वी म्हणाला.
  
  
  "डुरोचे," जनरल रागाने दात घासत म्हणाला, "आणखी एक शब्द आणि मी तुझे तोंड कायमचे बंद करण्यासाठी पिस्तूल वापरेन."
  
  
  "त्याने काही फरक पडत नाही, जनरल, ते एक किंवा दुसरे असले पाहिजे," मी म्हणालो. "मला माहित होते की, बोटींवर अचानक छापा टाकताना तो अखंड पकडला गेला नाही याची खात्री करण्यासाठी, तुमच्या शस्त्रामध्ये किमान एक महत्त्वाचा घटक जोडण्यासाठी तुम्ही शेवटच्या क्षणापर्यंत थांबाल. आणि संगणक हा सर्वात महत्त्वाचा घटक असल्याने, बहुधा असे असावे. शेवटचे राहिले"
  
  
  जनरल काहीही बोलला नाही, पण त्याचे डोळे अरुंद झाले. मला माहित होते की मी लक्ष्यावर आहे.
  
  
  “तुम्ही बघा, जनरल,” मी म्हणालो, “आज संध्याकाळी मिशेलचे ‘अपहरण’ अगदी सोयीस्कर वेळी झाले. आपण एकत्र काम केल्यास तिच्यासाठी आणि आपल्यासाठी सोयीस्कर.
  
  
  
  . आपण एकत्र काम केल्यास ते तिच्यासाठी आणि आपल्यासाठी सोयीचे होईल. जर तुम्हाला माहित असेल की आम्ही इथे मार्टिनिकमध्ये आहोत, तर तुम्हाला कळेल की आम्ही पोर्तो रिकोमध्ये आहोत आणि तिचे अपहरण खूप आधी केले गेले असते. जर ती तुमच्यासाठी काम करत नसेल तर नक्कीच. तिने तुमच्यासाठी काम केले असल्याने, आमचा तुमच्यावर हल्ला करायचा आहे हे तिला कळेपर्यंत तिला आमच्यासोबत जाऊ देणे सोयीचे होते. मग तुम्हाला सर्व काही सांगायला वेळ मिळावा म्हणून तिचे सोयीस्करपणे “अपहरण” केले गेले.”
  
  
  मी खिशात घुसलो, सिगारेट सापडली आणि सिगारेट पेटवली.
  
  
  “मला समजताच,” मी पुढे म्हणालो, “मी आमची योजना बदलली. ली चिन आणि मी इथे तुम्हाला भेट देण्यासाठी आलो आहोत. आम्हाला माहित होते की ते आश्चर्यचकित होणार नाही, परंतु आम्हाला ते माहित आहे हे तुम्हाला कळावे अशी आमची इच्छा नव्हती. म्हणूनच आम्ही आमच्या भेटीला हल्ल्याच्या रूपात वेष दिला आणि मग तुम्हाला आम्हाला पकडण्याची परवानगी दिली."
  
  
  आता जनरलची नजर माझ्या चेहऱ्यावर खिळली होती. आम्ही बडबड करत असल्याचा कोणताही दावा त्यांनी सोडून दिला.
  
  
  “तुम्ही पहा, जर आम्ही आत्ताच आत गेलो असतो आणि आम्हाला तुमच्याशी बोलायचे आहे असे सांगितले असते, तर कँडी हंटरला त्याची छोटीशी भेट इतर कोणत्याही प्रकारे देऊ शकली नसती. कारण एकट्याने एका व्यक्तीने खड्ड्यात बाहेरून हल्ला करण्याचा प्रयत्न करणे निरर्थक आहे, तो आत असावा. आत, तुमच्या संगणकाच्या स्टोरेजमध्ये. तो आता कुठे आहे ".
  
  
  "पाटोईस!" - मिशेल अचानक म्हणाली. “तो पोर्तुगीज बोलतो! त्याला स्थानिक ट्रक कामगारांपैकी एक म्हणून कामावर ठेवता आले असते!”
  
  
  जनरलचे डोळे कडक झाले. त्याचा हात फोनकडे गेला. पण तो फोन उचलण्याआधीच फोन वाजला. त्याचा हात क्षणभर गोठला आणि मग फोन धरला.
  
  
  "कुई?" - तो थोडक्यात म्हणाला. मग त्याच्या वाद्यावरचे पोर पांढरे झाले आणि तो काही क्षण शांतपणे ऐकत राहिला.
  
  
  "काही करू नकोस," तो शेवटी म्हणाला. "मी जबाबदारी घेईन."
  
  
  तो फोन ठेवला आणि माझ्याकडे वळला.
  
  
  “आमच्या रक्षकांचे म्हणणे आहे की एका उंच, पातळ काळ्या माणसाने त्यांच्यापैकी दोघांना ठार केले, त्यांची स्वयंचलित शस्त्रे घेतली आणि स्वतःला संगणकाच्या वॉल्टमध्ये अडवले. जर आम्ही हल्ला केला तर तो संगणक उडवून देऊ अशी धमकी देतो.”
  
  
  "ती," मी म्हणालो, "सामान्य कल्पना आहे."
  
  
  “अशक्य,” जनरल म्हणाला, माझ्या चेहऱ्याचा प्रतिक्रियेसाठी अभ्यास करत. “तुम्ही आत जाण्यासाठी कामगाराच्या वेषात जाऊ शकता, होय, पण तुम्ही स्फोटकांची तस्करी करू शकत नाही. सर्व कामगारांचा शोध घेतला जात आहे.
  
  
  "स्फोटक मण्यांच्या हाराच्या वेशात उच्च-प्रभाव देणारे ग्रेनेड असतील तर?" मी विचारले.
  
  
  “मी तुझ्यावर विश्वास ठेवत नाही,” जनरल स्पष्टपणे म्हणाला.
  
  
  "तुम्ही हे कराल," मी माझ्या घड्याळाकडे बघत म्हणालो, "तीन सेकंदात."
  
  
  “काउंटडाउन,” ली चिन म्हणाला. "तीन... दोन... एक... शून्य!"
  
  
  स्फोट शेड्यूलवरच झाला, जसे आम्ही स्वीट्सशी सहमत होतो. तो एक पौंड टीएनटी किंवा अगदी मानक ग्रेनेड इतका मोठा नव्हता, परंतु सिमेंट ब्लॉक बंकरच्या हद्दीत ज्यामध्ये स्फोटाची पूर्ण शक्ती होती, तो प्रचंड आवाज होता. आवाज बधिर करणारा होता. आणि एवढ्या दूरवरही आम्हाला धक्कादायक लाटा जाणवत होत्या. पण मला सर्वात जास्त धक्का बसला तो म्हणजे जनरलचा चेहरा.
  
  
  "सोम डायउ!" त्याने श्वास घेतला. "हा वेडेपणा आहे…"
  
  
  “ही फक्त सुरुवात आहे, जनरल,” मी शांतपणे म्हणालो. “जर स्वीट्सला आणखी दोन मिनिटांत त्याच्या ट्रान्सीव्हरवर आमच्याकडून बीप आला नाही, तर तो आणखी एक मिनी-ग्रेनेड उडवेल. ते मोठे नाहीत, परंतु ते तुमचे दोन संगणक उडवून देण्याइतके मोठे आहेत."
  
  
  "तू करू शकत नाहीस!" - मिशेल उद्गारली. तिचा चेहरा गोरा झाला होता. "ते निषिद्ध आहे! ज्वालामुखीच्या आत नाही! हे…"
  
  
  "हा वेडेपणा आहे!" जनरल म्हणाले. “येथे कोणत्याही स्फोटामुळे ज्वालामुखीला पुनरुज्जीवित करणाऱ्या शॉक लाटा येऊ शकतात! एक मोठा स्फोट होऊ शकतो ज्यामुळे संपूर्ण बेट नष्ट होईल! आम्ही आमचे मुख्यालय ज्वालामुखीच्या खडकात खोदले तेव्हाही आम्ही स्फोटकांचा वापर केला नाही, आम्ही खास मऊ कवायती वापरल्या."
  
  
  "दर दोन मिनिटांनी एक शॉट, जनरल, तोपर्यंत..."
  
  
  "जर फक्त?"
  
  
  “जोपर्यंत तुम्ही आणि तुमचे सर्व लोक तुमचे शस्त्र खाली ठेवत नाहीत तोपर्यंत ज्वालामुखी सोडा आणि फोर्ट-डी-फ्रान्सच्या अधिकाऱ्यांना शरण जा. अधिकारी, मी जोडू शकतो, ज्यांची विशेषत: OAS बद्दल सहानुभूती होऊ नये म्हणून ड्युक्सिम ब्युरोने निवड केली होती."
  
  
  जनरलने हसत आपले ओठ कुरवाळले.
  
  
  "ॲबसर्ड!" तो म्हणाला. “आम्ही हार का मानावी? तुम्ही इथले सगळे कॉम्प्युटर नष्ट केलेत, तरी तुम्हाला कसे कळेल की आम्ही बोटींवर काही शस्त्रे आधीच सुसज्ज केलेली नाहीत?
  
  
  "मला माहित नाही," मी म्हणालो. "म्हणूनच पोर्तो रिकोच्या तळावरून अमेरिकन विमानांची एक विशेष तुकडी लॉरेन आणि मॅरिगोटच्या बंदरांना प्रदक्षिणा घालत आहे. जर त्या बंदरातील बोटींपैकी एकानेही तुमच्या बंदुकांवर गोळीबार करण्याइतपत खोल पाण्यात जाण्याचा प्रयत्न केला, तर ती विमाने त्यांना उडवून देईल." पाण्यात ".
  
  
  "माझा विश्वास नाही!" - जनरल म्हणाले. "फ्रान्सच्या दिशेने युनायटेड स्टेट्सचे हे एक प्रतिकूल कृत्य असेल."
  
  
  
  "आपत्कालीन उपाय म्हणून फ्रेंच राष्ट्रपतींनी वैयक्तिकरित्या मंजूर केलेला हा कायदा असेल."
  
  
  जनरल गप्प बसला. त्याने त्याचे ओठ चावले आणि चावले.
  
  
  "तुम्ही पूर्ण केले, जनरल," मी म्हणालो. “तुम्ही आणि SLA. सोडून द्या. जर आपण तसे केले नाही तर, हे सर्व संगणक नष्ट होईपर्यंत दर दोन मिनिटांनी एक स्फोट होईल - आणि कदाचित आपण सर्व त्यांच्यासह. ही एक जोखीम आहे जी आम्ही घेण्यास तयार आहोत. तू?"
  
  
  "मिस्टर कार्टर?"
  
  
  मी मागे फिरलो. फर्नांड ड्युरोच काळजीत दिसत होते.
  
  
  "मिस्टर कार्टर," तो म्हणाला, "तुम्हाला समजले पाहिजे की त्यापैकी एक..."
  
  
  जनरल वेगवान होता, पण मी वेगवान होतो. मी त्याच्याकडे धाव घेण्यापूर्वी त्याचा हात त्याच्या नितंबावरील होल्स्टरपर्यंत पोहोचला नाही. माझा डावा खांदा त्याच्या छातीवर हिंसकपणे आदळला आणि त्याला त्याच्या खुर्चीत मागे उडवत पाठवले. त्याचे डोके जमिनीवर आदळल्याने माझी मुठी त्याच्या हनुवटीला लागली. माझ्या डोळ्याच्या कोपऱ्यातून, मी मिशेलला उभी असलेली पाहिली, तिच्या हातात अचानक चाकू चमकला. मी जनरलच्या हनुवटीवर पुन्हा ठोसा मारला, तो लंगडा झाला आहे असे वाटले आणि त्याच्या मांडीवर .45 कॅलिबर काडतूस जाणवले.
  
  
  "थांबा!" मिशेल ओरडली. "थांबा नाहीतर मी त्याचा गळा कापून टाकेन!"
  
  
  माझ्या उजव्या हातात .45 पिस्तूल धरून मी एका गुडघ्यावर खाली उतरलो, आणि ही प्रेमळ मुलगी तिच्या वडिलांच्या घशात चाकूच्या ब्लेडने दाबलेली पाहिली. ली चिन त्यांच्यापासून काही फूट दूर उभी राहिली, काळजीपूर्वक डोलत, उघडण्याच्या शोधात.
  
  
  "खाली ठेव!" - मिशेल गुरगुरली. "बंदूक टाक नाहीतर मी तुझा अनमोल डॉ. मारून टाकीन!"
  
  
  आणि मग दिवे गेले.
  
  
  
  चौदावा अध्याय.
  
  
  अंधार निरपेक्ष, निरपेक्ष होता. सिमेंट ब्लॉक बिल्डिंग कॉम्प्लेक्सच्या खिडकीविरहीत जागेत दुपारच्या वेळीही बाहेरून प्रकाशाचा एकही किरण आत शिरू शकत नव्हता. लगेच माझी श्रवणशक्ती अधिक तीक्ष्ण, अधिक अचूक झाली. मला मिशेलचा जवळजवळ गुदमरणारा श्वास, तिच्या वडिलांचे घाबरलेले गुदमरल्यासारखे आवाज ऐकू येत होते आणि ली चिन तिच्या जवळ येताच अर्ध्या थप्पडाचा, अर्ध्या सरकत्या आवाजासारखा आवाज येत होता. आणि अचानक ली चिनचा आवाज:
  
  
  “कार्टर! ती दारात येत आहे!
  
  
  मी तयारीत असलेली बंदूक घेऊन टेबलाभोवती फिरलो आणि दाराकडे निघालो. जेव्हा माझा हात माझ्या हाताला लागला तेव्हा मी जवळजवळ तिथेच होतो.
  
  
  "बाजूला हो!" मिशेल माझ्या कानापासून इंच दूर हिसकावून म्हणाली. "जवळ येऊ नकोस, नाहीतर..."
  
  
  चेतावणी न देता दार उघडले आणि टॉर्चचा किरण खोलीत धडकला.
  
  
  "जनरल!" - एक तीक्ष्ण पुरुष आवाज ओरडला. "तू ठीक तर आहेस ना? तिथे होता…"
  
  
  मी पंचेचाळीस वर ट्रिगर खेचला. एक जोरात शॉट वाजला आणि विजेरी जमिनीवर पडली. मी ते उचलले आणि बीमला कॉरिडॉरमध्ये निर्देशित केले. मिशेल आधीच दारातून पळत होती. मी .45 कॅलिबर वाढवले आणि हॉलच्या दुसऱ्या टोकापासून मशीन गनचा एक बधिर करणारा शॉट वाजला तेव्हा मी लक्ष्य केले. गोळ्या माझ्या चेहऱ्याजवळच्या सिमेंट ब्लॉकला लागल्या. मी खोलीत परत आलो, मी नुकत्याच मारलेल्या सैनिकाचा मृतदेह ढकलून दिला आणि दरवाजा बंद करून लॉक केला.
  
  
  "डुरोचे!" - मी भुंकले. "तुम्ही तिथे आहात का?"
  
  
  "तो इथे आहे," ली चिनचा आवाज आला. "तो ठीक आहे. मी तिच्या हातातून चाकू हिसकावून घेतला.”
  
  
  मी ली चिन आणि ड्युरोचेरच्या आकृत्यांकडे फ्लॅशलाइट दाखवला. ड्युरोच हादरत होता; त्याचा अरुंद चेहरा पांढरा होता, पण त्याचे डोळे सावध होते.
  
  
  "संगणक स्टोरेज कुठे आहे ते सांगू शकाल का?" मी विचारले.
  
  
  "अर्थात," तो म्हणाला. “पण इथली हवा आधीच खराब होत असल्याचं तुमच्या लक्षात आलंय का? वायुवीजन यंत्रणा बंद आहे. कोणीतरी मेन पॉवर स्विच बंद केला असावा. जर आम्ही इमारत संकुल लवकर सोडले नाही तर ..."
  
  
  तो बरोबर होता. खोली आधीच भरलेली होती. गुदमरल्यासारखे होत होते.
  
  
  "अजून नाही," मी म्हणालो. "कॉम्प्युटर स्टोरेज रूमचा मार्ग काय आहे?"
  
  
  "येथून प्रयोगशाळेत आणि नंतर स्टोरेज रूममध्ये थेट रस्ता आहे," ड्युरोचर खोलीच्या अगदी टोकाला असलेल्या एका दाराकडे बोट दाखवत म्हणाला. "हे फक्त जनरल आणि त्यांचे वरिष्ठ कर्मचारी वापरतात."
  
  
  मी खाली वाकलो, मृत सैनिकाकडून .45 घेतले आणि ली चिनला दिले.
  
  
  “चला जाऊया,” मी म्हणालो.
  
  
  दुरोशने इशारा केलेला दरवाजा मी काळजीपूर्वक उघडला. पलीकडचा कॉरिडॉर खोली आणि बाहेरच्या दालनाइतका काळा होता. मी संपूर्ण लांबीच्या बाजूने फ्लॅशलाइट बीम निर्देशित केला. निर्जन होते.
  
  
  "कार्टर!" - ली चिन म्हणाले. "ऐका!"
  
  
  दुसऱ्या कॉरिडॉरमधून मोठ्या आवाजाची मालिका. त्यांनी खोलीचा दरवाजा तोडण्याचा प्रयत्न केला. त्याच वेळी, संगणक स्टोरेज क्षेत्रातून आणखी एक स्फोट ऐकू आला. कँडी अजूनही मागे होती. मी ली चिन आणि ड्युरोच यांना माझ्यामागे येण्यासाठी इशारा केला आणि आम्ही एका हातात फ्लॅशलाइट्स आणि दुसऱ्या हातात ४५ दिवे घेऊन पायवाटेवरून खाली आलो. मी जवळच्या हॉल आणि खोल्यांमधून ओरडणे, शॉट्स आणि धावणे ऐकले.
  
  
  "तुमच्या मित्राने स्फोट थांबवले पाहिजेत!" मी माझ्या पाठीमागे डुरोचचा ओरडण्याचा आवाज ऐकला. "धोका सगळ्यांसोबत वाढतो!"
  
  
  
  
  - अर्द ड्युरोचेर माझ्या मागे ओरडला. "धोका सगळ्यांसोबत वाढतो!"
  
  
  आणखी एक स्फोट. मला वाटले यावेळी मला इमारत हादरताना जाणवेल. पण हवा वाईट होती: दाट, अरुंद. श्वास घेणे कठीण झाले होते.
  
  
  "आणखी किती?" - मी डुरोचला ओरडलो.
  
  
  "तेथे! कॉरिडॉरच्या शेवटी!"
  
  
  तो असे म्हणत असतानाच कॉरिडॉरच्या टोकाचा दरवाजा उघडला आणि त्यातून एक उंच आकृती आत गेली. त्याच्याकडे ऑटोमॅटिक रायफल होती आणि तो ज्या दिशेने आला होता त्या दिशेने वेगाने गोळीबार करत होता. माझ्या हातातील .45 काडतूस आपोआप उठले आणि नंतर पडले.
  
  
  "मिठाई!" मी किंचाळलो.
  
  
  आकृतीचे डोके थोडक्यात आमच्या दिशेने वळले.
  
  
  "अरे, मित्र," मी मिठाईने शूटिंग पुन्हा सुरू केल्यावरही ओरडताना ऐकले, "पार्टीमध्ये आपले स्वागत आहे!"
  
  
  आम्ही बाकीचे हॉलवे पळालो आणि स्वीट्सच्या शेजारी खाली उतरलो. त्याने समोरचे जड प्रयोगशाळेचे टेबल उलथवून टाकले आणि प्रयोगशाळेच्या अगदी टोकाला असलेल्या दुसऱ्या टेबलच्या मागे लपलेल्या सैनिकांच्या गटावर गोळीबार केला.
  
  
  “संगणक,” मी श्वास घेण्याचा प्रयत्न करत धडधडत म्हणालो.
  
  
  “त्यातून नरक फोडला आणि निघून गेला,” मिठाईने रिकामी क्लिप काढून पूर्ण टाकण्यासाठी थांबून सांगितले. “तुम्ही ऐकलेल्या शेवटच्या स्फोटाने ते संपवले. मी या सुलभ लहान बारचा वापर करून मुख्य पॉवर स्विच मिळवू शकलो जो मी अशा व्यक्तीकडून घेतला आहे ज्याला यापुढे त्याची आवश्यकता नाही. त्या स्टोअररूममध्ये आणि वेगळे होण्याचा निर्णय घेतला."
  
  
  कॉरिडॉरच्या शेवटी असलेल्या खोलीकडे इशारा करत ड्युरोचने मला खांद्यावर ओढले, ज्या खोलीतून आम्ही आलो होतो. दोन फ्लॅशलाइट बीम अंधारातून कापतात. दार उघडले असावे.
  
  
  "मला वाटतं," मी उदासपणे म्हणालो, "आपल्या सर्वांनी वेगळे होण्याची वेळ आली आहे."
  
  
  मिठाईमुळे प्रयोगशाळेत आणखी एक स्फोट झाला.
  
  
  "तुला कसे काही कल्पना आहेत?" - त्याने जवळजवळ अनौपचारिकपणे विचारले.
  
  
  पॅसेजमधून फ्लॅशलाइट बीम कापतात. मी मिठाईचा एक मिनी ग्रेनेड त्याच्या नेकलेसमधून बाहेर काढला आणि थेट हॉलवेमध्ये फेकून दिला. ती खोलीत उडून गेली, आणि काही क्षणानंतर आणखी एका स्फोटाने इमारत हादरली, जवळजवळ आमचे पाय घसरले. आणखी कंदिलाचे बीम नव्हते.
  
  
  "सोम डायउ!" gasped Durocher. "ज्वालामुखी..."
  
  
  माझा टॉर्च वरच्या दिशेने दाखवत मी त्याच्याकडे दुर्लक्ष केले.
  
  
  "ही माझी आहे," मी म्हणालो. "हे काय आहे? हे कुठे नेईल?
  
  
  "व्हेंटिलेशन शाफ्ट," ड्युरोच म्हणाला. “हे छताकडे जाते. आम्ही करू शकलो तर..."
  
  
  "आम्ही तयार होतोय," मी थडकलो. "ली चिन?"
  
  
  "पुन्हा एक्रोबॅटिक्सची वेळ आली आहे, हं?" आता ती आमच्या बाकीच्यांप्रमाणेच जोरजोरात श्वास घेत होती.
  
  
  एकही शब्द न बोलता, मी वेंटिलेशन शाफ्टच्या उघडण्याच्या खाली एक स्थिती घेतली. काही क्षणानंतर, ली चिन माझ्या खांद्यावर उभा राहिला आणि शाफ्टमधून शेगडी काढली. मी माझा टॉर्च तिच्या हातात दिला आणि तिला तो वरच्या दिशेने चमकताना दिसला. काही फूट अंतरावर, मिठाई प्रयोगशाळेत आग लागली.
  
  
  ली चिन म्हणाले, "ही झुकण्याची चांगली पातळी आहे. "मला वाटते की आपण हे करू शकतो."
  
  
  "आम्ही आत गेल्यावर तुम्ही बार बंद करू शकता का?" मी विचारले.
  
  
  "नक्कीच."
  
  
  "मग पुढे जा."
  
  
  मी तिला माझ्या हातांनी आणखी एक धक्का दिला आणि ली चिन शाफ्टमध्ये गायब झाली.
  
  
  “ठीक आहे, डुरोच,” मी श्वास रोखून म्हणालो, “आता तू.”
  
  
  अवघडून ड्युरोचर प्रथम माझ्या पकडलेल्या हातांवर, नंतर माझ्या खांद्यावर चढला. ली चिनचा हात शाफ्टच्या बाहेर अडकला आणि हळू हळू, प्रयत्नाने कुरकुरणारा दुरोश आत चढू शकला.
  
  
  “मिठाई,” मी हवेसाठी गळ घालत म्हणालो, “तुम्ही तयार आहात का?”
  
  
  "का नाही?" तो म्हणाला.
  
  
  त्याने प्रयोगशाळेत एक शेवटचा गोळी झाडली, पटकन दरवाजातून बाहेर पडलो आणि माझ्याकडे धावत आला, तो आला तसा BAR वर क्लिक केला. मी तयार झालो. त्याने मोठ्या मांजरीप्रमाणे माझ्या खांद्यावर उडी मारली आणि मग पटकन शाफ्टवर चढला. मी प्रयोगशाळेच्या दारावर बारला लक्ष्य केले आणि दोन माणसे आत गेल्यावर ट्रिगर खेचला. त्यांचे मृतदेह पुन्हा प्रयोगशाळेत नेण्यात आले. मी त्यांच्यापैकी एकाची किंचाळ ऐकली. आम्ही ज्या खोलीत होतो त्या खोलीतील फ्लॅशलाइट बीमने हॉलवे प्रकाशित केल्याने मी वर पाहिले आणि स्वीट्सच्या वेटिंग बाहूमध्ये बार पास केला.
  
  
  "घाई!" मिठाईचा आग्रह धरला. "चल माणसा!"
  
  
  मी गुडघ्यात वाकलो, हवेसाठी श्वास घेत होतो, माझे डोके फिरू लागले आणि मी माझ्या सर्व शक्तीने वर उडी मारली. मला असे वाटले की मिठाईचे दोन्ही हात माझे पकडून ओढतात, जसे फ्लॅशलाइटच्या किरणाने माझे पाय उजळले. मी माझ्या सर्व शक्तीनिशी, माझ्या शरीरातील प्रत्येक स्नायू प्रयत्नाने किंचाळत उभा राहिलो. BAR आगीची प्राणघातक गर्जना झाली आणि मला माझ्या पँटमध्ये धातूचा कट जाणवला. मग मी स्वतःला खाणीच्या आत सापडले.
  
  
  “ग्रिल,” मी लगेच श्वास सोडला. "मला द्या!"
  
  
  कोणाच्या तरी हातांनी बार माझ्यामध्ये ठेवला. बेल्ट अनबकल करण्याचा प्रयत्न करत असताना एक बाजू उघडी ठेवून मी ते फ्रेममध्ये घातले.
  
  
  मी इतरांना सांगितले. "चढायला सुरुवात करा!"
  
  
  "तुझ्याकडे तिथे काय आहे?" मिठाईने मागे वळून विचारले.
  
  
  
  मी पियरेला त्याच्या लपण्याच्या जागेतून बाहेर काढले आणि पाच सेकंदांची सुरक्षा चालू केली.
  
  
  “खालील मजल्यावरील आमच्या मित्रांसाठी फक्त एक छोटीशी भेटवस्तू,” मी म्हणालो आणि पियरेला कॉरिडॉरमध्ये फेकून दिले, लगेच शेगडी जागेवर ठेवली आणि त्याचे शटर घट्ट बंद केले. चला आशा करूया की ते घट्ट आहेत, मी वळताना गंभीरपणे विचार केला आणि इतरांमागे शाफ्टवर चढू लागलो.
  
  
  पियरे निघून गेल्यावर मी सुमारे पाच फूट उंच झालो. हा स्फोट स्वीट्सच्या मिनी-ग्रेनेड्सइतका शक्तिशाली नव्हता, परंतु काही क्षणानंतर मला किंकाळ्या ऐकू आल्या ज्याचे रूपांतर गुदमरणारा खोकला, घसा खदखदत, माणसाच्या मृत्यूनंतरचे भयानक आवाज, पियरेच्या प्राणघातक वायूने मारले गेले.
  
  
  शेगडीचे शटर माझ्या अपेक्षेप्रमाणे घट्ट असले पाहिजेत, कारण जसजसे आम्ही वर गेलो तसतसे शाफ्टमधील हवा अधिकाधिक चांगली होत गेली आणि ह्यूगोच्या वायूंचा एक कणही त्यात शिरला नाही.
  
  
  तीन मिनिटांनंतर आम्ही सर्वजण सिमेंट ब्लॉकच्या छतावर आडवे झालो, रात्रीची ताजी, सुंदर, स्वच्छ हवा आमच्या फुफ्फुसात शोषली.
  
  
  “अहो, बघा,” ली चिन अचानक म्हणाला. तिने खाली इशारा केला. "बाहेर पडते. त्यांचा कोणीही वापर करत नाही.”
  
  
  ड्युरोचने होकार दिला.
  
  
  “जेव्हा जनरलने चेतावणी पाठवली की तुमच्या मित्राला येथे ताब्यात घेतले जात आहे, तेव्हा त्याला पळून जाण्यापासून रोखण्यासाठी बाहेर जाण्याचे मार्ग इलेक्ट्रॉनिक पद्धतीने अवरोधित केले गेले. मिस्टर कार्टरचा गॅस बॉम्ब फुटल्यानंतर..."
  
  
  आम्ही एकमेकांकडे गंभीर समजूतदारपणे पाहिले. स्वीट्सला पळून जाण्यापासून रोखण्यासाठी इलेक्ट्रॉनिक पद्धतीने लॉक केलेले दरवाजे, ओएएस फोर्सना पियरेमधून बाहेर पडण्यापासून रोखले. पंखे काम करत नसल्यामुळे, पियरेचा वायू आता प्राणघातक कार्यक्षमतेने संपूर्ण इमारत संकुलात पसरत होता.
  
  
  OAS हेडक्वार्टर क्रिप्टमध्ये बदलले होते, नाझींनी त्यांच्या एकाग्रता छावण्यांमध्ये वापरलेल्या गॅस चेंबर्सइतकेच प्रभावी आणि विश्वासार्ह मृत्यूचा सापळा.
  
  
  "त्यांनी मिठाईशी लढण्यासाठी प्रत्येकाला इमारतीत बोलावले असावे," ली चिन म्हणाले. "मला विवरात बाहेर कोणीही दिसत नाही."
  
  
  मी खाली पाहिलं, विवराच्या आतील भाग आणि त्याच्या कडा स्कॅन करत होतो. कोणीही नाही. गॅरेजमध्ये प्रवेश करण्याव्यतिरिक्त ...
  
  
  मी तिला त्याच क्षणी दुरोच सारखे पाहिले.
  
  
  "मिशेल!" त्याने श्वास घेतला. "दिसत! तेथे! गॅरेजच्या प्रवेशद्वारावर!
  
  
  दोन ट्रक गॅरेजच्या प्रवेशद्वारापर्यंत खेचले. त्याचे दरवाजे घट्ट बंद होते, पण मिशेलला गॅरेजमध्ये जायचे नव्हते असा मला संशय आला. खड्ड्याकडे जाताना त्याच्यासोबत आलेल्या एका ट्रकमधील दोन सशस्त्र रक्षकांशी ती बोलली, जवळजवळ उन्मादपूर्णपणे हातवारे करत.
  
  
  "ती बाहेर कशी येईल?" मिठाईची मागणी केली.
  
  
  “आपत्कालीन बाहेर पडा,” ड्युरोच म्हणाला, आपल्या मुलीकडे लक्षपूर्वक पाहत, ती जिवंत असल्याचा स्पष्ट आनंद आणि तिने त्याचा आणि तिच्या देशाचा विश्वासघात केला आहे या ज्ञानाच्या दरम्यान त्याची अभिव्यक्ती फाटली. "एक गुप्त निर्गमन फक्त सामान्य आणि काही वरिष्ठ कर्मचाऱ्यांना माहीत आहे. तिलाही कळलं असेल.”
  
  
  “ती कधीही बेट सोडणार नाही,” मी म्हणालो. "जरी तिने असे केले तरी, तुम्ही विकसित केलेली शस्त्रे किंवा त्यांच्या ब्लूप्रिंटशिवाय, SLA पूर्ण होईल."
  
  
  डुरोच माझ्याकडे वळला आणि मला खांद्यावर पकडले.
  
  
  "तुम्हाला समजले नाही, मिस्टर कार्टर," तो उत्साहाने म्हणाला. “जेव्हा जनरलने मला गोळ्या घालण्याचा प्रयत्न केला तेव्हा मी तुम्हाला तेच सांगणार होतो. सर्व संगणक नष्ट झाले नाहीत."
  
  
  "कोणती?" - मी स्नॅप केला. "तुझ्या मनात काय आहे?"
  
  
  “एक उपकरण आधीच संगणकासह सुसज्ज आहे आणि लॉन्च करण्यासाठी तयार आहे. ही आणीबाणी होती. आणि आता ते सेंट-पियरेच्या बंदरात एका लहान बोटीवर आहे. लॉरेन किंवा मॅरिगोटमध्ये नाही, जिथे तुमची विमाने पहारा देत आहेत. . पण सेंट-पियरमध्ये."
  
  
  त्याने शेवटचे शब्द सांगितल्याप्रमाणे, मिशेल आणि दोन सशस्त्र रक्षक ट्रकच्या कॅबमध्ये चढले. तो मागे वळला आणि मग विवरातून बाहेर पडण्यासाठी यू-टर्न घेऊ लागला. मी शांतपणे स्वीट्सचा बार पकडला, ट्रकच्या कॅबकडे इशारा केला आणि ट्रिगर खेचला.
  
  
  काहीही नाही.
  
  
  मी रिकामी क्लिप बाहेर काढली आणि मिठाईकडे पाहिले. त्याने खिन्नपणे मान हलवली.
  
  
  “आता नाही, यार. एवढेच".
  
  
  मी BAR टाकला आणि मिशेलचा ट्रक खड्ड्यातून बाहेर पडून रिमवर दिसेनासा झाल्यावर उभा राहिलो. माझे तोंड घट्ट होते.
  
  
  “मिठाई,” मी म्हणालो, “मला आशा आहे की लेडी डे तुम्ही म्हणता त्याप्रमाणे लवकर निघून जाईल. कारण जर आपण सेंट पियरे हार्बरच्या तोंडावर मिशेलच्या पुढे जाऊ शकलो नाही, तर कुराकाओमध्ये एक कमी रिफायनरी असेल. . "
  
  
  "चला करून बघू," स्वीट्स म्हणाली.
  
  
  त्यानंतर आम्ही छतावरून गॅरेजकडे आलो आणि समोर उरलेला ट्रक, दोन स्तब्ध झालेले पहारेकरी अगदी वेळीच वर बघत होते की त्यांच्या उजव्या हाताच्या बंदुकीच्या गोळीने त्यांची छाती रक्तरंजित खड्ड्यात बदलली होती.
  
  
  
  पंधरावा अध्याय
  
  
  लेडी डेने सेंट पियरे बंदराच्या तोंडाला गोलाकार केले, हेल्मवर स्वीट्स, एका वेगाने मला आश्चर्य वाटले की ही नौका आहे की सीप्लेन. मी स्कुबा गियरशी झुंजत असताना धनुष्यावर माझ्या शेजारी उभे राहून, ली चिनने स्वीट्सच्या शक्तिशाली दुर्बिणीच्या जोडीने बंदरावर चक्कर मारली.
  
  
  
  
  
  "दिसत!" - ती अचानक बोट दाखवत म्हणाली.
  
  
  मी दुर्बीण घेतली आणि त्यामधून पाहिलं. बंदरात एकच बोट फिरत होती. पंधरा फुटांपेक्षा जास्त उंच नसलेली आणि वरवर इंजिन नसलेली एक छोटी नौका बंदराच्या प्रवेशद्वाराकडे हलक्या वाऱ्याच्या झुळूकीत हळू हळू सरकली.
  
  
  "ते कधीही यशस्वी होणार नाहीत," ली चिन म्हणाले. "आम्ही एका मिनिटात त्यांच्याशी संपर्क साधू."
  
  
  “हे खूप सोपे आहे,” मी बोटीवरून नजर न काढता गुरगुरलो. “तिला समजले पाहिजे की आपण त्यांच्याशी संपर्क साधू. तिला दुसरी कल्पना असावी."
  
  
  तेव्हा आम्ही इतके जवळ आलो होतो की मी बोटीच्या डेकवर फिरत असलेल्या आकृत्या काढू शकलो. त्यातील एक आकृती मिशेल होती. तिने स्कूबा गियर घातले होते आणि मी तिला दोन गार्ड्सकडे रागाने हावभाव करताना पाहू शकलो. ते डेकवर एक लांब पातळ ट्यूब घेऊन गेले.
  
  
  "काय चाललय?" - ली चिनने उत्सुकतेने विचारले.
  
  
  मी फर्नांड ड्युरोचच्या तणावग्रस्त, व्यथित आकृतीकडे वळलो.
  
  
  "तुमची पाण्याखालील शस्त्रे किती भारी आहेत?"
  
  
  "सुमारे पन्नास पौंड," तो म्हणाला. “पण काय फरक पडतो? ते येथून चालवू शकत नाहीत. ते फक्त तळाशी पडेल आणि तिथेच राहील. ते स्वत: सक्रिय होण्याआधी आणि स्वतःला पुढे चालवण्यास सुरुवात करण्यापूर्वी ते किमान शंभर फूट खोलवर टाकण्यासाठी त्यांना बंदरातून बाहेर पडावे लागेल. "
  
  
  "आणि ते बंदराच्या प्रवेशद्वारापर्यंत पोहोचण्यापूर्वी आम्ही त्यांच्याशी संपर्क साधू," ली चिन म्हणाले.
  
  
  "मिशेलला हे समजले," मी म्हणालो. “म्हणूनच ती स्कुबा गियरमध्ये आहे. ती शस्त्र शंभर फूट खोलीपर्यंत खाली उतरवण्याचा प्रयत्न करेल.”
  
  
  ली चिनचा जबडा घसरला.
  
  
  "हे वाटते तितके अशक्य नाही," मी माझ्या पाठीवर उरलेल्या दोन हवेच्या टाक्या समायोजित करत म्हणालो. “ती पाण्याखाली चांगली आहे, लक्षात आहे? आणि पाण्याखाली पन्नास पौंड पाणी बाहेर पन्नास पौंड समान नाही. मला वाटले की ती असे काहीतरी करून बघू शकते.”
  
  
  मी माझ्या बेल्टवर चाकू समायोजित केला, मिठाईची बंदूक उचलली आणि त्याला सूचना देण्यासाठी वळलो. पण त्याने जे घडत आहे ते पाहिले आणि मला मारहाण केली. त्याने लेडी डेचे इंजिन बंद केले आणि तिचे धनुष्य पन्नास फुटांपेक्षा जास्त अंतरावर सोडले.
  
  
  मिशेलच्या हातात ड्युरोचेर टॉर्पेडो घेऊन मी त्या बाजूने चढलो.
  
  
  पाणी काळे आणि गढूळ होते. क्षणभर मला काहीच दिसले नाही. मग, सतत माझ्या पंखांनी काम करत, पाण्यातून कापताना, मला एका सेलबोटची उथळ टोपी दिसली. मी मागे वळून मिशेलला शोधले, तिच्या मास्कमधून सांगितल्या जाणाऱ्या बुडबुड्याची चिन्हे दिसतील. कुठेही नाही.
  
  
  मग माझ्या खाली पंधरा फूट आणि थोडं पुढे गेल्यावर मला ड्युरोचेरचा टॉर्पेडो दिसला. एकटा. मिशेल कुठेच सापडत नाही.
  
  
  मी फिरलो आणि हताशपणे वळलो, पुढे काय होणार आहे हे अचानक लक्षात आले. आणि तो आला - माझ्या चेहऱ्यापासून काही इंच पाण्यात एक लांब, प्राणघातक भाला कापला. माझ्या पाठीमागे, मी मिशेलची एक झलक पाहिली जी एका प्राचीन नौकानयन जहाजाच्या ढिगाऱ्याच्या मागे सरकत होती.
  
  
  टॉर्पेडोच्या सहाय्याने जास्त खोलवर पोहण्यापूर्वी ती माझ्यापासून सुटका करणार होती. जोपर्यंत मी आधी तिच्यापासून मुक्त होत नाही तोपर्यंत.
  
  
  माझ्याकडे पर्याय नव्हता. मी तिच्या मागे गेलो.
  
  
  तोफा तयार, मी हळूहळू मलबेभोवती फिरलो. कुजलेल्या बाजूंनी दांतेदार लाकडी चिमण्या धोकादायकपणे बाहेर पडल्या. माशांची शाळा माझ्या मार्गावर उडून गेली. मी थांबलो, तुटलेल्या मस्तकाला धरून, मग काही फूट चढून खाली पाहिले.
  
  
  यावेळी ती खालून आली, तिच्या हातातील चाकूने हिंसकपणे माझे पोट कापले आणि मग मी बाजूला सरकलो, माझा चेहरा. मी कुजलेल्या मॅनहोलचे कव्हर चाकूने कापले, माझी बंदूक समतल केली आणि एका हालचालीत गोळीबार केला. बाण पुढे गेला आणि मिशेलच्या खांद्याची कातडी कापली. मी तिच्या मुखवट्यातून तिच्या तोंडात वेदनादायक वळणे पाहिली. तिच्या खांद्यावरून पाण्याचा रंग रंगवणारा एक पातळ रक्तही मला दिसला.
  
  
  आता हे लवकर संपवायला हवे होते. शार्क कोणत्याही क्षणी आपल्यावर हल्ला करू शकतात, रक्ताचा वास घेतात आणि भुकेले असतात.
  
  
  मी म्यानातून चाकू बाहेर काढला आणि हळूच पुढे पोहत गेलो. मिशेलने बुडलेल्या जहाजाच्या स्पायरला चाकूने भोसकले आणि माझ्याकडे धाव घेतली. तिच्या चाकूने माझ्या डोक्यात वार केले. तिने माझी ऑक्सिजन ट्यूब कापण्याचा प्रयत्न केला. मी खाली पोहलो, मग अचानक वळलो आणि बॅकफ्लिप केले. मी अचानक तिच्या वर आलो आणि माझ्या डाव्या हाताने तिच्या चाकूचा हात लोखंडी पकडीने पकडला. तिने स्वत: ला मुक्त करण्यासाठी धडपड केली, आणि कित्येक क्षण आम्ही एका प्राणघातक अंडरवॉटर बॅलेमध्ये पुढे-पुढे, वर-खाली, हादरलो. आम्ही मुखवटा ते मास्क होतो, आमचे चेहरे फक्त एक फूट अंतरावर होते. मी तिचे तोंड प्रयत्नाने आणि तणावाने कुरवाळलेले पाहिले.
  
  
  आणि माझ्या चाकूने तिला वरच्या बाजूने, तिच्या पोटातून आणि तिच्या छातीत टोचले, तेव्हा मी ज्या चेहऱ्याचे चुंबन घेतले होते तो वेदनेने विस्कटलेला मला दिसला.
  
  
  
  
  आणि ज्या शरीरावर मी कितीतरी वेळा प्रेम केले आहे ते शरीर आकुंचन पावते, थरथर कापते आणि मग मृत्यूच्या प्रारंभापासून अचानक लंगडे होते.
  
  
  मी चाकू म्यान केला, तिचे शरीर हाताखाली धरले आणि हळू हळू वरच्या दिशेने पोहू लागलो. जेव्हा मी पाण्यातून बाहेर आलो तेव्हा लेडी डे काही यार्डांच्या अंतरावर होता आणि मी ली चिनला दोरीची शिडी खाली करताना, हावभाव करत आणि उन्मादपणे ओरडताना पाहिले.
  
  
  मग मी तिची ओरड ऐकली, “शार्क, कार्टर! शार्क!
  
  
  माझ्याकडे पर्याय नव्हता. मी मिशेलचे शरीर सोडून दिले, ऑक्सिजन टाकीचे पट्टे माझ्या पाठीवरून फाडले आणि ऑलिम्पिक स्टारप्रमाणे "लेडी डे" कडे पोहत गेलो. वस्तरा-तीक्ष्ण दातांच्या एका ओळीने माझ्या एका पंखाचा अर्धा भाग फाडण्याआधी मी दोरीची शिडी पकडली आणि स्वतःला पाण्यातून बाहेर काढले.
  
  
  मग मी डेकवर होतो आणि मला दिसले की सेलबोटचे दोन रक्षक स्वीट्सच्या शेजारी बसले होते, हातपाय बांधलेले होते, पराभवाचे उदास चेहेरे घेऊन. आणि फर्नांड ड्युरोचला रेलिंगकडे पाहण्यासाठी, भयभीत डोळे विस्फारलेले, लाल रंगाच्या गोंधळात, ज्यामध्ये शार्क मिशेलच्या शरीराचे तुकडे करत होते.
  
  
  मी थकल्यासारखे माझे पंख काढले आणि त्याच्याकडे गेलो.
  
  
  "मला माहित आहे की हे फार सोयीचे नाही," मी म्हणालो, "पण शार्क तिला मारण्यापूर्वी ती मेली होती."
  
  
  डुरोच हळू हळू वळला. त्याचे खांदे आणखीनच खचले. त्याने मान हलवली.
  
  
  “कदाचित,” तो हतबलपणे म्हणाला, “हे या मार्गाने चांगले आहे. तिला देशद्रोही घोषित केले जाईल - खटला चालवला जाईल - तुरुंगात पाठवले जाईल ..."
  
  
  मी शांतपणे होकार दिला.
  
  
  “कार्टर,” ली चिन हळूवारपणे म्हणाला, “अधिकाऱ्यांना मिशेलबद्दल माहिती असावी का? म्हणजे, आता कोणाला काळजी आहे?"
  
  
  मी याचा विचार केला.
  
  
  “ठीक आहे, डुरोच,” मी शेवटी म्हणालो, “मी तुझ्यासाठी हेच करू शकतो. जगाला माहीत आहे, तुमची मुलगी एक नायिका मरण पावली, तिच्या स्वातंत्र्यासाठी आणि तिच्या देशासाठी SLA विरुद्ध लढताना. . "
  
  
  दुरोचने वर पाहिले. त्याच्या चेहऱ्यावरची कृतज्ञता जवळजवळ वेदनादायक होती.
  
  
  "धन्यवाद," तो कुजबुजला. "धन्यवाद."
  
  
  हळुहळू, थकल्यासारखे, पण एका विशिष्ट दमलेल्या सन्मानाने तो निघून गेला आणि स्टर्नवर थांबला.
  
  
  “अहो कार्टर,” स्वीट्स चाकाच्या मागून म्हणाली, “मला तुमच्यासाठी रेडिओवर एक छोटासा संदेश आला आहे. गोन्झालेझ नावाच्या मांजरीकडून. तो म्हणतो की म्हातारा मिस्टर हॉक तुम्हाला प्रश्न विचारण्यासाठी वॉशिंग्टनहून उड्डाण करत आहे. लॉरेन आणि मॅरिगोटच्या बंदरांमध्ये ही जहाजे ताब्यात घेण्यासाठी आणि मार्टीनिकच्या प्रशासनातील ओएएस समर्थकांची सुटका करण्यासाठी फ्रेंच सरकारने सैन्य रेजिमेंटसह उड्डाण केले."
  
  
  "हो," ली चिन म्हणाली. "एसएलएची पाठ मोडल्याबद्दल आणि त्यांच्या ताब्यात घेण्याच्या योजनेबद्दल फ्रेंच सरकारच्या धन्यवाद पत्राबद्दल त्याने काहीतरी सांगितले."
  
  
  मिठाईने हसले आणि दोन बांधलेल्या रक्षकांकडे बोट दाखवले.
  
  
  “या SLA लोकांकडे लढण्यासाठी फार काही उरले नाही. मिशेलने बोटीतून उडी मारल्याच्या क्षणी त्यांनी आम्हाला शरणागती पत्करली.”
  
  
  "टार्पेडोचे काय झाले?" - ली चिनला विचारले.
  
  
  "तो तिथे आहे, सुमारे वीस यार्ड दूर," मी म्हणालो. “नंतर, जेव्हा शार्क क्षेत्र सोडतात तेव्हा आम्ही ते उचलू शकतो. दरम्यान, इतर कोणीही हे करत नाही याची खात्री करण्यासाठी आम्ही येथे थांबतो.”
  
  
  “हे बघ, यार,” स्वीट्स म्हणाली, “हे मस्त होते, पण माझी फज जवळजवळ संपली आहे. तुमची हरकत नसेल तर मी गावात पळत आहे. "
  
  
  “सेलबोट घ्या,” मी म्हणालो. "आणि तुम्ही तिथे असताना, हे दोन SLA पंक अधिकाऱ्यांच्या हवाली करा."
  
  
  "मिस्टर कार्टर?" - फर्नांड ड्यूरो म्हणाले.
  
  
  मी मागे फिरलो.
  
  
  "मला वाचवल्याबद्दल आणि..."
  
  
  मी सहमती दर्शविली.
  
  
  “पण आता मला माझ्या लोकांकडे परत जावे लागेल. ब्युरो ड्यूक्झीम माझ्याशी बोलू इच्छितो."
  
  
  “चला मिठाई घेऊन जाऊया,” मी म्हणालो. "तुम्ही योग्य लोकांपर्यंत पोहोचाल याची तो खात्री करेल."
  
  
  त्याने होकार दिला, मग हात पुढे केला. मी ते हलवले आणि तो वळला आणि जवळच स्वीट्स बोट ओढत होता त्या दिशेने चालू लागला.
  
  
  "दोन्ही, नंतर भेटू," मिठाईने दोन SLA पुरुष, दुरोश आणि स्वत: जहाजात उडी मारल्यानंतर ओरडले. "कदाचित मी थोडं थांबेन आणि जुन्या मिस्टर हॉकला माझ्यासोबत घेऊन येईन."
  
  
  “ते कर,” ली चिनने सुचवले. "गर्दी करू नका. कार्टर आणि माझ्यात बरेच काही चालू आहे."
  
  
  "तुला नक्की काय म्हणायचं होतं?" - मी विचारले की सेलबोट दूर खेचली तेव्हा.
  
  
  ली चिन माझ्या जवळ आली. खूप जवळ.
  
  
  "तुम्ही बघा, कार्टर," ती म्हणाली, "एक जुनी चीनी म्हण आहे: 'काम करण्याची एक वेळ असते आणि खेळण्याची वेळ असते.'
  
  
  "हो?"
  
  
  "हो". आता ती इतकी जवळ आली होती की तिचे छोटे, मजबूत स्तन माझ्या छातीवर दाबले गेले होते. "आता खेळण्याची वेळ आली आहे."
  
  
  "हो?" मी बोललो. मी एवढेच म्हणू शकलो.
  
  
  "म्हणजे, फ्रेंच स्त्रिया सर्वोत्तम प्रेमी असल्याबद्दल या सर्व बकवासावर तुमचा विश्वास नाही, नाही का?"
  
  
  "काही चांगले आहे का?"
  
  
  "अहह. खूप चांगले. तुला जाणून घ्यायचे आहे
  
  
  
  
  मी बोललो. "का नाही?"
  
  
  मी शोधून काढले. ती बरोबर होती. म्हणजे, ती बरोबर होती!
  
  
  शेवट.
  
  
  
  
  
  
  कार्टर निक
  
  
  उन्हाळ्याचे सहा रक्तरंजित दिवस
  
  
  
  
  भाष्ये
  
  
  
  वाळवंट मृत्यू सापळा.
  
  
  अमेरिकन राजदूत मारला गेला. राष्ट्राध्यक्ष मेंडानिके यांचे "अपघाती" विमान अपघातात निधन झाले. त्याची सुंदर विधवा पकडली जाते. अबू उस्मान नावाचा एक निर्दयी आणि विश्वासघातकी माणूस नवीन सरकार उलथून टाकण्याचा कट रचत आहे. आणि गुप्त पोलिसांचे प्रमुख कर्नल मोहम्मद डौझा, त्याच्या खुनाच्या योजनांसह...
  
  
  AX ने लहान उत्तर आफ्रिकन प्रजासत्ताक नाटोच्या अणु शस्त्रागारातील सर्वात प्राणघातक शस्त्र असलेल्या कोकाई, चोरीच्या क्षेपणास्त्रासाठी नाही तर स्वतःच्या नरसंहारात जाळण्याची परवानगी दिली असेल. किलमास्टरचे ध्येय: या वाळवंटातील नरकात एकट्याने प्रवेश करा, क्षेपणास्त्र शोधा आणि ते नष्ट करा.
  
  
  त्याच्याकडे जास्त वेळ नव्हता. त्याला उन्हाळ्याचे बरोबर सहा रक्तरंजित दिवस होते!
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  
  धडा १
  
  
  
  
  
  
  धडा 2
  
  
  
  
  
  
  प्रकरण 3
  
  
  
  
  
  
  धडा 4
  
  
  
  
  
  
  धडा 5
  
  
  
  
  
  
  धडा 7
  
  
  
  
  
  
  धडा 8
  
  
  
  
  
  
  धडा 9
  
  
  
  
  
  
  धडा 10
  
  
  
  
  
  
  धडा 11
  
  
  
  
  
  
  धडा 12
  
  
  
  
  
  
  धडा 13
  
  
  
  
  
  
  धडा 14
  
  
  
  
  
  
  धडा 15
  
  
  
  
  
  
  धडा 16
  
  
  
  
  
  
  धडा 17
  
  
  
  
  
  
  धडा 18
  
  
  
  
  
  
  धडा 19
  
  
  
  
  
  
  धडा 20
  
  
  
  
  
  
  अध्याय २१
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  किलमास्टर
  
  
  उन्हाळ्याचे सहा रक्तरंजित दिवस
  
  
  
  
  
  युनायटेड स्टेट्स सीक्रेट सर्व्हिसच्या सदस्यांना समर्पित
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  धडा १
  
  
  
  
  
  
  
  
  मी बोटीत चढलो आणि शांतता ऐकली. उन्हात पाणी सोनेरी चमकत होते. सरोवराच्या किनाऱ्यावर जीनोम सारख्या कॉन्क्लेव्हमध्ये जमलेल्या शंकूच्या आकाराच्या झाडांकडे पाहत मी त्याच्या तेजाकडे डोकावले. ऐटबाज आणि बर्च झाडे कडा वर गुलाब. पण माझ्या दृष्टीच्या रेषेत डासांपेक्षा मोठे काहीही हलले नाही. ते अनैसर्गिक होते; अशा घटकांचे संयोजन. मी प्रतीक्षा करू शकतो किंवा कारवाई करू शकतो. मला थांबायला आवडत नाही. मी जे शोधत होतो ते कदाचित मला अपेक्षित नसावे. माझा उजवा हात सुरळीतपणे परत आला, माझा डावा हात आरामशीर आणि आरामशीर, आणि नंतर पुढे, सरळ पुढे आणि मनगटाने काळजीपूर्वक.
  
  
  शांतता राज्य केली. माझ्या डाव्या हाताने त्याचे नाजूक काम सुरू केले. मला माझ्या मानेवर आणि कपाळावर घाम आल्यासारखे वाटले. हवामान अनुकूल नव्हते. ते धारदार आणि थंड असायला हवे होते, वाऱ्याने पाणी वाहते. त्याऐवजी, मी एक लहान लाट पाहिली आणि तिच्या खाली रंगात बदल केला.
  
  
  माझ्या प्रतिस्पर्ध्याने त्याची चाल केली. प्राणघातक वेगवान आणि थेट लक्ष्यावर, तो आदळला... आणि धावला. जर तो एक औंस असेल तर त्याचे वजन तीन पौंड होते, आर्क्टिक कोळशाने भरलेले आणि उर्जेने भरलेले होते. मी लढायला उभा राहिलो. दोन दिवस मी त्याचा पाठलाग केला. मला माहित होते की इतर ट्राउट अवेळी उष्णतेमुळे खोल पाण्यात बुडी मारत असताना, हा एकटा मासा स्वतःच्या मार्गाने जाणे पसंत करतो, वेळूमध्ये उथळ खाऊ घालतो. मी त्याला बघीतले. मी त्याचा पाठलाग केला आणि त्याच्या स्वातंत्र्याबद्दल मला आवडले. कदाचित त्याने मला माझी आठवण करून दिली असेल, निक कार्टर, क्युबेकमधील वाळवंटातील तलावावर अत्यंत आवश्यक असलेल्या गेटवेचा आनंद घेत आहे.
  
  
  तो लढवय्या असेल हे मला माहीत होतं, पण तो मोठा होता; तो लबाडीने भरलेला होता. "कदाचित कार्टरपेक्षा हॉक सारखे," मला वाटले की त्याने बोटीखाली उडी मारली आणि लाइन तोडण्याचा प्रयत्न केला. “असे भाग्य नाही मित्रा,” मी म्हणालो. क्षणभर असे वाटले की आपण दोघे जण एका रिकाम्या जगात स्पर्धा करत आहोत. पण हे फार काळ टिकू शकले नाही, त्याप्रमाणे शांतता टिकू शकली नाही.
  
  
  डासांचा आवाज, परंतु नंतर मोठ्याने, तक्रार परिचित मूर्खपणात वाढते. आकाशातील ठिपके माझ्याकडे सरळ जात होते आणि मला हे सांगण्यासाठी पाण्यात जादुई प्रतिबिंबाची गरज नव्हती की याचा अर्थ R&R ला अलविदा आणि क्लोस लेकवर आणखी पाच दिवस मासेमारी करणे होय. गुप्त एजंटच्या जीवनात कधीही व्यत्यय येत नाही जितका तो त्याच्या व्यवसायातील धोक्यांमधून बरा होतो.
  
  
  पण आता नाही, अरेरे! मी असा युक्तिवाद केला की सर्व मासेमारीच्या कथा एक फूट लांब आणि शार्कचे पोट रुंद नसतात. माझ्याकडे ओळीवर एक व्हेल होती आणि बाकी सर्व काही थांबू शकते. पण तसे झाले नाही.
  
  
  एक मोठा RCAF AB 206A माझ्या दिशेने झेपावला, आणि त्याच्या चाहत्यांच्या धक्क्याने केवळ पाणीच मंथन केले नाही तर जवळजवळ माझे पाय घसरले. मला मजा आली नाही. मी त्या रक्तरंजित प्राण्याला बाजूला केले आणि तो अतिवृद्ध ड्रॅगनफ्लायसारखा बाजूला सरकला.
  
  
  माझा विरोधक संभ्रमात पडला होता. आता त्याने पृष्ठभागावर उडी मारली आणि पाणी तोडले, हुक फेकण्याचा प्रयत्न करणार्या टेरियरसारखे थरथरत. मला आशा होती की हा देखावा हेलिकॉप्टरमध्ये बसलेल्यांना प्रभावित करेल. मी माझ्या मित्रासोबत लाईनवर खेळत असताना ते हवेत बिनधास्त बसले आणि जोरात रडत बसले असावेत. त्याने अर्धा डझन वेळा पाण्यावर उडी मारली
  
  
  मी बोट जवळ येण्यापूर्वीच. मग डाव्या हाताने खालची जाळी ओढताना उजव्या हाताने ताठ असलेली रेषा पकडण्याचे अवघड काम होते. मासेमारी करताना, जर तुम्हाला मासे हवे असतील तर कधीही घाई करू नका. आपण शांत आणि शांत, समन्वयित रहा; मी काही गोष्टींमध्ये चांगला आहे.
  
  
  तो कदाचित एक फुटापेक्षा जास्त लांब नसेल, पण तो तसा दिसत होता. आणि त्याचा रंग एक खोल टॅन आहे, लाल-तपकिरी टोनने भरलेला आहे, एक सुंदर दागदार पोट आहे. तो दमला होता, पण हार मानली नाही. माझ्या हवाई प्रेक्षकांसमोर मी त्याला पाठिंबा दिला तेव्हाही त्याने स्वतःला मोकळे करण्याचा प्रयत्न केला. तो खूप मोकळा आणि हार मानण्याइतपत आत्म्याने भरलेला होता, आणि त्याशिवाय, मला माहित होते की मी जात आहे. मी त्याच्या घट्ट डोक्याचे चुंबन घेतले आणि त्याला परत पाण्यात फेकले. . त्याने कृतज्ञतेने नव्हे तर निषेध म्हणून शेपटीने पाणी मारले आणि मग निघून गेला.
  
  
  मी पोहत किनाऱ्यावर आलो, बोट गोदीला बांधली आणि केबिनमधून माझे गियर गोळा केले. मग मी डॉकच्या शेवटी बाहेर पडलो आणि हेलिकॉप्टरने दोरीची शिडी टाकली आणि मी वर चढलो, बल्सम आणि पाइन श्वास घेत शांतता आणि विश्रांतीचा निरोप घेतला.
  
  
  जेव्हा जेव्हा मला किंवा इतर कोणत्याही AX एजंटला R&R वेळ दिला जातो, तेव्हा इतर वेळेप्रमाणेच ती उधार घेतली जाते हे आम्हाला माहीत आहे. माझ्या बाबतीत, मला हे देखील माहित होते की माझ्याशी संपर्क साधण्याची आवश्यकता असल्यास, संदेश रिले करण्यासाठी RCAF चा वापर केला जाईल, म्हणून हेलिकॉप्टर झाडाच्या शेंड्यांवरून उड्डाण केले यात आश्चर्य वाटले नाही. मला खरोखर आश्चर्य वाटले की हॉक आत माझी वाट पाहत होता.
  
  
  डेव्हिड हॉक हे माझे बॉस, डायरेक्टर आणि ऑपरेशन्सचे प्रमुख आहेत AX, यूएस सरकारमधील सर्वात लहान एजन्सी आणि सर्वात घातक. आमचा व्यवसाय जागतिक हेरगिरी आहे. जेव्हा कठीण गोष्टींचा विचार केला जातो तेव्हा सीआयए आणि बाकीचे गुप्तचर लोक जिथे सोडतात तेथून आम्ही उचलतो. राष्ट्रपतींव्यतिरिक्त संपूर्ण नोकरशाहीतील दहाहून कमी अधिका-यांना आमच्या अस्तित्वाची माहिती आहे. बुद्धिमत्ता अशीच असावी. AX हे बेन फ्रँकलिनच्या स्वयंसिद्धतेसारखे आहे: जर त्यापैकी दोन मरण पावले असतील तर तीन लोक गुप्त ठेवू शकतात. आम्ही फक्त जिवंत आहोत आणि हॉक प्रभारी आहे. पहिल्या दृष्टीक्षेपात, तुम्हाला वाटेल की तो एक वयस्कर आहे आणि वापरलेल्या कारचा फारसा यशस्वी विक्रेता नाही. ज्या माणसाला मी सर्वात प्राणघातक गेममध्ये सर्वात हुशार ऑपरेटर मानतो त्याच्यासाठी चांगले कव्हर.
  
  
  मी हॅचमधून माझे डोके अडकवले आणि क्रूपैकी एकाने पिशवीसह त्याचा हात पुढे केला, तेव्हा मला दिसले की हॉक त्याच्या कपडलेल्या हातांवर झुकत आहे आणि मसुद्यात त्याचा नेहमीचा सिगार पेटवण्याचा प्रयत्न करीत आहे. जेव्हा मी उठलो आणि आत गेलो आणि हॅच बंद झाली तेव्हा तो आपले डोके मागे फेकून बसला होता, तो समाधानाने त्याला आवडलेल्या सिगारच्या दुर्गंधीयुक्त ब्रँडचा धूर आणि गंधक चोखत होता.
  
  
  “छान पकडले,” तो माझ्याकडे उपहासाने बघत म्हणाला. "खाली बसा आणि बांधा जेणेकरून आपण या वाळवंटातील स्वर्गातून बाहेर पडू शकू."
  
  
  “तुम्ही येत आहात हे मला माहीत असते तर मी दोघांना पकडले असते सर,” मी त्याच्या शेजारी बसून म्हणालो.
  
  
  त्याचा गुरगुरलेला सूट त्याला टाकून दिलेल्या सॅकप्रमाणे बसत होता आणि नीटनेटके कपडे घातलेल्या क्रूमॅनला हे समजू शकले नाही की एका अपुरी म्हातारी कोडर आणि छान ट्राउट असलेल्या मच्छीमारासाठी अशी व्हीआयपी वागणूक का आहे.
  
  
  “बेटा,” हेलिकॉप्टरच्या जोरदार घोरण्यावर हॉकची घरघर ऐकू आली, “पाहा तू पायलटला मदत करू शकतोस का.”
  
  
  कमांडर, एक कॉर्पोरल, फक्त एक क्षण संकोचला. मग, होकार देत तो केबिनच्या दिशेने निघाला. हॉकच्या चेहऱ्यावरचा कोमलता त्याच्याबरोबर नाहीसा झाला. बारीक चेहऱ्याचे स्वरूप आता मला असे वाटू लागले की हॉक कुटुंबातील कोणीतरी सिओक्स किंवा चेयेने युद्ध प्रमुख आहे. ही अभिव्यक्ती एक पेन्ट-अप शक्ती, अंतर्दृष्टी आणि आकलनाने परिपूर्ण, कार्य करण्यास तयार होती.
  
  
  “व्यत्ययाबद्दल क्षमस्व. आमच्याकडे DEFCON चेतावणी आहे." हॉकने औपचारिक भाषा वापरली जणू स्कॉट पैसे खर्च करत आहे.
  
  
  "ग्लोबल, सर?" मला माझ्या डोक्याच्या मागच्या बाजूला थोडासा मुंग्या आल्यासारखे वाटले.
  
  
  "नाही. वाईट." तो बोलत असताना अटॅचीची सुटकेस त्याच्या मांडीवर पडली. "हे तुम्हाला पार्श्वभूमी देईल." त्यांनी मला फक्त राष्ट्रपतींच्या डोळ्यांसाठी कव्हरवर लाल पट्टी असलेला AX माहिती फोल्डर दिला. ही दुसरी प्रत होती. एक छोटासा सारांश होता. हे संभाषण हॉकच्या विस्तारित स्क्रिप्टसारखे वाटले आणि मी एका आठवड्यापूर्वी केले नव्हते. याचा अर्थ असा नाही की देशाच्या राजधानीतील AX चे ड्युपॉन्ट सर्कल मुख्यालय बगले होते. एकत्रित प्रेस आणि वायर सर्व्हिसेसच्या फाटलेल्या कव्हरच्या मागे, आम्ही कोणतीही चूक करत नाही. याचा अर्थ असा नाही की आम्ही दावेदार आहोत, जरी असे काही वेळा आहेत जेव्हा मला खात्री आहे की हॉककडे भेट आहे. याचा सरळ अर्थ असा होतो की, संगणक न वापरता, विद्यमान परिस्थितींवरून असा अंदाज लावला जाऊ शकतो की विशिष्ट परिणाम येतील. या प्रकरणात, परिणाम विलंब झाला - आण्विक चोरी. ही नवीन टॉप-सिक्रेट रणनीतिक शस्त्राची आण्विक चोरी देखील होती, ज्याचा अर्थ राष्ट्रपतींच्या बाजूने काही नाजूक राजनैतिक निर्णय घेतले जातील.
  
  
  कॉकी हे एसआरएएम वर्गाचे आहे - शॉर्ट-रेंज अटॅक मिसाइल. हा एक प्रकारचा रॉकेट आहे जो आम्ही योम किप्पूर युद्धादरम्यान इस्रायलींना पुरवला होता. इथेच समानता संपते. कॉकरेल हा अणुबॉम्ब आहे
  
  
  आणि इतर कोणत्याही कमी-श्रेणीच्या सामरिक अण्वस्त्रांप्रमाणे, ते नव्वद टक्के प्रभावी आहे. अनुवादित, याचा अर्थ असा आहे की समान आकाराची आणि प्रकारची इतर अण्वस्त्रे - वॉर्सा करार शस्त्रागारातील असोत, बीजिंग बंकरमध्ये असोत किंवा आमच्या स्वत:च्या - एखाद्या शहराच्या ब्लॉकला नष्ट करू शकतात, तर कॉकीए शहराचा नाश करू शकतात. एक अत्यंत मोबाइल दंडगोलाकार वस्तू, अगदी सोळा फूट लांब, अर्ध्या टनापेक्षा कमी वजनाची, आणि 150 मैलांच्या श्रेणीसह, Cockeye ही तुमच्या बचावात्मक डेकमध्ये एक शक्तिशाली मालमत्ता आहे. आणि यामुळे SHAPE आणि पेंटागॉन येथील आमच्या योजना आणि धोरणकर्त्यांच्या चेहऱ्यावरील काही त्रासदायक वैशिष्ट्ये पुसून टाकली.
  
  
  कॉकरेलच्या नुकसानाचे तपशील वाचून, एक घटक स्पष्ट होता; ज्यांनी ऑपरेशन केले त्यांची तपासणी. हे गोंडस, मोहक काम होते आणि ऱ्हाइनलँड प्लॅट्झवरील कैसरस्लॉटेनच्या उत्तरेकडील कॅटझ्वेलर येथे बंकरच्या स्थानाचे अचूक ज्ञान दाखवले होते, जेथे क्षेपणास्त्रांचा एक स्क्वॉड्रन संग्रहित होता.
  
  
  दाट धुके होते, जे वर्षाच्या या वेळी किंवा 03:00 वाजता सामान्य होते. पन्नास जणांच्या सुरक्षेच्या तपशिलात कोणीही वाचलेले नव्हते आणि सीआयडीने या वस्तुस्थितीनंतर वेळ आणि हालचालींचे तपशील गोळा केले होते. ते एका ट्रकमध्ये आले जे नंतर सहा बाय आठ यूएस आर्मीच्या वेशात सापडले. असे गृहीत धरले गेले की जर त्यांनी जीआय कपडे घातले नसते तर त्यांना किमान काही प्रतिकारांचा सामना करावा लागला असता. गेटवर कर्तव्यावर असलेल्या तीन सैनिकांवर आणि बंकरच्या रक्षकांवर चाकू वापरण्यात आले. नंतरच्या मृतदेहांचा न्याय करून, त्यांना वाटले की त्यांचे मारेकरी त्यांचे बचावकर्ते आहेत. गॅस विषबाधामुळे दोन अधिकारी आणि इतरांचा बेडवर मृत्यू झाला.
  
  
  आण्विक वॉरहेड असलेले फक्त एक क्षेपणास्त्र चोरीला गेले. कॉकेशियन माओवाद्यांच्या टीमचा वापर करून केजीबी किंवा एसईपीओ चिकॉमवर त्वरित संशय फोकस करेल.
  
  
  पण फार काळ नाही. कॉकरेल जप्त केले त्याच वेळी, दक्षिणेकडे काही किलोमीटर अंतरावर ऑटरबॅचमधील एका गोदामात आणखी एक चोरी होत होती. कॉकरेल चोरणारा हा तोच गट नव्हता, परंतु त्याच पद्धती वापरल्या जात होत्या. या प्रकरणात, पकडलेली वस्तू आरपीव्हीचे आमचे नवीनतम मॉडेल होते - दूरस्थपणे चालवलेले वाहन - ब्लॅक बॉक्स आणि सर्व.
  
  
  आरपीव्ही कॉकीपेक्षा जास्त लांब नाही. याला लहान, हट्टी पंख आहेत आणि ते मॅच 2 वर उडू शकतात. फोटो टोपण हा त्याचा मुख्य उद्देश आहे. पण Cockeye ला ड्रोनशी जोडून घ्या आणि तुमच्याकडे 4,200 मैल पल्ल्याचे आणि लाखो लोकांना मारण्याची क्षमता असलेले आण्विक क्षेपणास्त्र आहे.
  
  
  "न्यूक्लियर ब्लॅकमेल, आम्ही येथे आहोत," मी म्हणालो.
  
  
  हॉक हसला आणि त्याच्या सिगारचा वास कमी करण्याचा प्रयत्न करण्यासाठी मी माझ्या कस्टम-मेड सिगारेटपैकी एकाकडे पोहोचलो.
  
  
  ज्याला कडू गोळी म्हणता येईल त्याला समर्पित एक परिच्छेद होता:
  
  
  हवामान आणि वेळेच्या परिस्थितीमुळे आणि त्यात सहभागी असलेले सर्व कर्मचारी काढून टाकण्यात आल्याने, कॅटझवेलमधील चोरी फक्त 05:40 वाजता आणि ऑटरबॅकमध्ये 05:55 पर्यंत शोधण्यात आली. जरी हेडलबर्ग येथील USECOM आणि कास्टो येथील SHAPE ला Otterbach येथे झालेल्या हल्ल्याची तात्काळ माहिती होती, तरीही 07:30 पर्यंत Cockeye च्या बेपत्ता झाल्याची माहिती यूएस आणि NATO मुख्यालयांना सध्या तपासाधीन असलेल्या कारणास्तव देण्यात आली नाही.
  
  
  
  
  "हा गोंधळ का?" - मी वर बघत म्हणालो.
  
  
  “काही ब्रिगेड कमांडर त्याच्या पदावर असमाधानी होते, ज्यांना वाटले की तो स्वतः सर्वकाही सोडवू शकतो कारण त्याला एक ट्रक सापडला. याने फरक पडू शकतो."
  
  
  खालील मूल्यांकनाने याचे कारण स्पष्ट केले. AX ने, सर्व सहयोगी गुप्तचर संस्थांप्रमाणे, मारेकऱ्यांचा माग काढण्यासाठी आणि चोरीच्या वस्तू परत मिळवण्यासाठी सर्वतोपरी प्रयत्न केले. कैसरलॉटेनपासून 1,500 किलोमीटरच्या परिघात एकही ट्रक, ट्रेन, बस किंवा विमान नव्हते ज्याला थांबवून शोध घेतला गेला नाही. पश्चिम युरोपियन आणि लोखंडी पडदा सीमा ओलांडणारी सर्व जमीन वाहतूक दुहेरी तपासणीच्या अधीन होती. विशेष शोध उपकरणांचा वापर करून हवाई पाळत ठेवल्याने संपूर्ण जग व्यापले आहे. कर्केनेस ते खार्तूमपर्यंतच्या जमिनीवर असलेल्या प्रत्येक एजंटचे एक ध्येय होते - कॉकरेल शोधणे. जवळजवळ दोन तासांनंतर सुरू होण्याऐवजी प्रयत्न वाढवण्यासाठी बजर चालू केला असता, तर मी अजूनही मासे पकडले असते.
  
  
  AX ने चार निकषांवर आधारित कार्य गृहीत धरले: 1. कोणत्याही मोठ्या विरोधी शक्तीने हे ऑपरेशन केले नाही. त्यांच्याकडे त्यांचे स्वतःचे RPV होते आणि तोडफोड म्हणून चोरी करणे खूप धोकादायक असेल. 2. अशा प्रकारे, RPV ची चोरी ऑपरेशनसाठी कॉकीच्या चोरीइतकीच महत्त्वाची होती. 3. चोरी नंतर, वेळ सार होता. दुहेरी ऑपरेशन करणाऱ्यांना किती वेळ आहे हे कळू शकले नाही. याचा अर्थ क्षेत्राबाहेर निवारा किंवा वाहतुकीची त्वरित गरज होती.
  
  
  ते परिसरात राहिल्यास, मालकांवर प्रकटीकरणाचा सतत दबाव असेल आणि त्यांची कार्य करण्याची क्षमता अत्यंत मर्यादित असेल. 4. Cockeye आणि RPV बहुधा क्षेत्राच्या आतील उद्दिष्ट बिंदूपासून क्षेत्राबाहेरील उद्दिष्ट बिंदूवर नेण्यात आले होते.
  
  
  चोरीनंतर लगेचच परिसरातील सर्व हवाई वाहतुकीच्या हालचालींचे परीक्षण करणे हा एकमेव संकेत मिळतो. उत्तर आफ्रिकन पीपल्स रिपब्लिकशी संबंधित DC-7 प्रोपेलर-चालित मालवाहू विमानाने त्याच दिवशी 05:00 वाजता कैसरलाउटेन जवळील रेंटस्टुहल फ्लुग्झेगट्रेगर शहरातून उड्डाण केले.
  
  
  इंजिन दुरुस्तीसाठी विमान एक आठवडा लवकर आले;
  
  
  धुक्यात, DC-7 कमीत कमी चेकसह उड्डाण केले. आदल्या रात्री कस्टम्सद्वारे तपासलेल्या त्याच्या मॅनिफेस्टमध्ये असे दिसून आले की तो इंजिनचे सुटे भाग घेऊन जात होता. उताराच्या अगदी टोकाला पार्क केलेले, विमान एका वेगळ्या स्थितीत होते आणि धुक्यात, गंभीर कालावधीत टॉवर किंवा कार्यालयीन इमारतीवरून दिसत नव्हते.
  
  
  लष्करी NAPR वैमानिक असल्याचे दिसलेले तीन जणांचे क्रू, 04:00 वाजता ऑपरेशनसाठी आले. त्यांनी अथेन्समधील हेराक्लिओन विमानतळावर उड्डाण योजना दाखल केली. 07:20 वाजता, Civitavecchia एअर ट्रॅफिक कंट्रोलला कळवण्यात आले की फ्लाइट प्लॅन बदलून NAGR ची राजधानी लमाना डायरेक्ट करण्यात आला आहे.
  
  
  संभाव्य निष्कर्ष: Cockeye आणि UAV DC-7 वर होते.
  
  
  “हे अगदी सूक्ष्म आहे सर,” मी फोल्डर बंद करत म्हणालो.
  
  
  "काल होता. तेव्हापासून ते अधिक जाड झाले आहे, आणि मला माहित आहे की तुम्ही काय विचार करत आहात - की उत्तर आफ्रिकेच्या पीपल्स रिपब्लिकमधील बेन डी'ओको मेंडानिकने स्वतःला अशा कोणत्याही गोष्टीत अडकवले नसते."
  
  
  मी तेच विचार करत होतो.
  
  
  “बरं, तो आता यात गुंतलेला नाही. त्याचा मृत्यू झाला आहे". हॉकने त्याच्या सिगारचा स्टब हलवला आणि बंदरात मावळत असलेल्या सूर्याकडे डोकावले." तसेच कार्ल पीटरसन, NAPR चे आमचे राजदूत. गुप्त बैठकीनंतर दोघांची हत्या झाली आहे. सुमारे तीन तासांनंतर बुडान येथे एका विमान अपघातात पीटरसनला ट्रक आणि मेंडॅनिकला धडक बसली, हे सर्व एकाच वेळी कॉकरेलला धडकले.
  
  
  "हा योगायोग असू शकतो."
  
  
  "कदाचित, पण तुमच्याकडे आणखी चांगल्या कल्पना आहेत का?" - तो चिडून म्हणाला.
  
  
  "नाही, साहेब, परंतु मेंडानिके अणुसामग्रीच्या चोरीचे नियोजन करण्यास असमर्थ आहेत ही वस्तुस्थिती बाजूला ठेवली तरी, त्याच्या उंदीरांच्या पॅकमध्ये कोणीही नाही जो पिगी बँक लुटू शकेल. आणि आम्हा दोघांना माहीत आहे की, NAGR ची परिस्थिती आहे. कर्नलच्या बंडासाठी बराच काळ योग्य आहे."
  
  
  त्याने माझ्याकडे लक्षपूर्वक पाहिलं. “मला वाटत नाही की मी तुला पुन्हा मासेमारीला जाऊ देईन. एक!" त्याने थम्ब्स अप दिला. “अण्वस्त्र बॉम्ब आणि UAV बिंदू A. दोन वरून हलवले!” त्याची तर्जनी वर आली. “जोपर्यंत काहीतरी चांगले येत नाही तोपर्यंत, हे DC-7 आमच्याकडे एकमेव उद्गार आहे. तीन!" उरलेली बोटे वर गेली - आणि माझ्या लक्षात आले की त्याच्याकडे एक दीर्घ जीवनरेखा आहे - "निक कार्टर पॉईंट बी कडे जातो ते पाहण्यासाठी तो बिंदू A मधून काय घेतले आहे ते शोधू शकतो. समजले?"
  
  
  "अधिक किंवा कमी." मी त्याच्याकडे पाहून हसले, आंबट दिसणे त्याच्या चांगल्या स्वभावाची भुसभुशीत म्हणता येईल.
  
  
  “हे एक आव्हान आहे बेटा,” तो शांतपणे म्हणाला. "मला माहित आहे की ते सूक्ष्म आहे, परंतु वेळ नाही. या बास्टर्ड्सचा अर्थ काय हे स्पष्ट नाही. त्यांनी अशी शस्त्रे हस्तगत केली आहेत ज्याबद्दल त्यांना काहीही माहिती नाही आणि ते त्यांच्या शहरांपैकी एकाला लक्ष्य केले जाऊ शकते."
  
  
  हॉक त्यांच्यापैकी नाही ज्यांना कशाचीही चिंता नाही. आपल्यापैकी एक नाही. नाहीतर तो त्याच्या जागी बसला नसता आणि मी त्याच्या शेजारी बसलो नसतो. पण दुपारच्या मावळत्या प्रकाशात, त्याच्या चेहऱ्यावरील रेषा खोलवर दिसत होत्या आणि त्याच्या फिकट निळ्या डोळ्यांच्या शांततेच्या मागे काळजीची चमक लपली होती. आम्हाला एक समस्या होती.
  
  
  माझ्यासाठी, हे त्या खेळाचे नाव आहे ज्याचा माझ्यावर आरोप होता. सर्व ands, ifs आणि buts पासून मुक्त व्हा, अधिकृत शब्दकळा काढून टाका आणि तुम्ही त्याबद्दल कसे जाता हे फक्त एक बाब आहे.
  
  
  हॉकने मला कळवले की आम्ही मॉन्ट्रियलच्या बाहेर डोरवल विमानतळाकडे जात आहोत. तिथे मी एअर कॅनडाच्या फ्लाइटने थेट रोमला जाईन आणि नंतर NAA कॅरॅव्हल ते लमाना. मी Ned Cole, Amalgamated Press and Wire Services - AP&WS चे मुख्य बातमीदार म्हणून काम केले. पंतप्रधान बेन डी'ओको मेंडानिक यांच्या आकस्मिक आणि दुःखद निधनाची बातमी देणे हे माझे कार्य आहे. छत बऱ्यापैकी मजबूत होते. पण सुरक्षितता जाळी म्हणून, माझ्याकडे जॅक डी'ॲव्हिग्नॉनच्या नावाचा दुसरा पासपोर्ट होता, जो युरोपीयन कंपनी RAPCO मधील जलतज्ज्ञ आणि जल अभियंता होता. NAPR साठी ताजे पाणी तेलाच्या बरोबरीचे होते. त्यांच्याकडे या दोन्ही गोष्टी फार कमी होत्या.
  
  
  मला पाठिंबा देण्यासाठी आमच्याकडे AX कर्मचारी नव्हते. मी म्हणेन आम्ही लहान आहोत. माझा फक्त अधिकृत संपर्क हेन्री सटन, CIA निवासी आणि यूएस दूतावासातील व्यावसायिक संलग्न असेल. राजदूताच्या मृत्यूच्या संदर्भात तो माझी वाट पाहत होता, परंतु माझ्या वास्तविक ध्येयाबद्दल त्याला माहिती नव्हती. अशा परिस्थितीतही, AX धोरण केवळ फील्ड एजंटच्या विवेकबुद्धीनुसार गुप्तचर संस्थांना सहकार्य करणाऱ्या ऑपरेशनल योजनांचा खुलासा करते.
  
  
  सुरुवातीला माझ्याकडे दोन दृष्टिकोन होते: मेंडानिकची पाकिस्तानी विधवा, शेमा आणि DC-7 क्रू. विधवा, कारण तिला कदाचित राजदूत पीटरसनच्या तिच्या दिवंगत पतीशी झालेल्या गुप्त भेटीचा विषय आणि बुडानला अचानक उड्डाण करण्याचे कारण माहित असेल. DC-7 क्रूसाठी, मला त्यांच्याशी फ्लाइट प्लॅनवर चर्चा करायची होती.
  
  
  मी म्हटल्याप्रमाणे, ही एक सामान्य प्रक्रिया होती. हॉकनेच म्हटले होते, "कोकी आणि यूएव्ही आहेत की नाही हे शोधण्यासाठी तुमच्याकडे जास्त वेळ नाही."
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 2
  
  
  
  
  
  
  
  
  मासेमारी छावणीतून उरलेल्या प्रवासादरम्यान, हॉकने मला दिलेले बहुतेक संदर्भ साहित्य मी लक्षात ठेवले. हे प्रामुख्याने उत्तर आफ्रिकन पीपल्स रिपब्लिकशी संबंधित आहे.
  
  
  प्रत्येक AX एजंटकडे जगाच्या भौगोलिक राजकीय चेहऱ्याचे अद्ययावत चित्र असते. किलमास्टर N3 म्हणून माझे ज्ञान अर्थातच अफाट आणि खोल आहे. हे असेच असावे, जेणेकरून तपशीलांवर लक्ष केंद्रित करून, मी आधीच तिथे अर्धा आहे.
  
  
  माघरेब देशांपैकी एनएजीआर हा सर्वात गरीब देश आहे. हे 50 च्या दशकाच्या उत्तरार्धात UN ने पूर्वीच्या फ्रेंच मालमत्तेच्या रखरखीत भागातून तयार केले होते. "नव्याने उदयास येणारे थर्ड वर्ल्ड राष्ट्र" म्हणून त्याचा उदय निव्वळ राजकीय होता.
  
  
  त्याची राजधानी, लमाना, एक खोल पाण्याचे बंदर आहे, जे धोरणात्मकदृष्ट्या स्थित आहे आणि सोव्हिएत युनियनने लांबलचक आहे. ॲडमिरल एस.जी. रशियन नौदलाचे कमांडर-इन-चीफ गोर्शकोव्ह यांनी पॉलिटब्युरो सेंट्रल कमिटीसमोर गुप्त साक्ष देताना सांगितले की लमाना हे पश्चिम भूमध्य सागराच्या नियंत्रणाची गुरुकिल्ली आहे. हे का समजून घेण्यासाठी लष्करी हुशारीची गरज नाही.
  
  
  NARN चे अध्यक्ष बेन डी'ओको मेंडानिक आणि वॉशिंग्टन यांच्यातील संबंधांमुळे या नियंत्रणाला बाधा आली. ते चांगले सहवासाचे नाते नव्हते. मेंडानिकाला युनायटेड स्टेट्सबद्दल आवडणारी एकमेव गोष्ट म्हणजे सतत मदतीचा ओघ. त्याने ते एका हाताने घेतले आणि प्रत्येक संधीच्या वेळी त्याच्या उपकारकर्त्याच्या तोंडावर तोंडी चापट मारली. परंतु मदतीच्या बदल्यात, त्याने सोव्हिएत संघांना लमान येथे बंकरिंगचे अधिकार दिले नाहीत आणि त्याच्या प्रदेशावरील त्यांच्या उपस्थितीपासून सावध राहण्यासही तो हुशार होता.
  
  
  एड्रियाटिक बंदरांवर टिटो आणि सोव्हिएत हल्ल्याच्या परिस्थितीशी काही समांतर होते. मेंडानिक हे नाव अनेकदा युगोस्लाव्ह नेत्याच्या नावाशी संबंधित होते. खरं तर, मॉन्ट्रियल स्टार बॅनरवरील जाड मथळा वाचला: "मेंडानिक, उत्तर आफ्रिकेचा टिटो मेला आहे."
  
  
  सिलोनमध्ये जन्मलेल्या, ऑक्सफर्ड-शिक्षित पुरुष, मेंडानिकने 1964 मध्ये सत्ता हस्तगत केली आणि एका रक्तरंजित बंडात वृद्ध राजा फाकीचा पाडाव केला आणि ठार केले. फाकीचा नातेवाईक, शिक हसन अबू उस्मान, या हस्तांतरणाबद्दल फारसा आनंदी नव्हता आणि जेव्हा वॉशिंग्टनने त्याला शस्त्रे देण्यास नकार दिला तेव्हा तो बीजिंगला गेला. बुडानच्या सभोवतालच्या NAPR वाळूच्या ढिगाऱ्याच्या दक्षिणेकडील सेक्टरमधील त्याच्या दहा वर्षांच्या गनिमी मोहिमेचा वेळोवेळी प्रेसमध्ये उल्लेख केला गेला. उस्मानचा प्रभाव कमी होता, परंतु इराकमधील मुस्तफा बरझानी प्रमाणे, त्याचा सोडण्याचा कोणताही हेतू नव्हता आणि त्याचे चिनी पुरवठादार संयमाने होते.
  
  
  मेंडानिकेच्या अपघातात त्यांचे सहा जवळचे सल्लागार ठार झाले. किंबहुना, त्याच्या सत्ताधारी वर्तुळातील एकमेव उरलेले सदस्य जनरल सालेम अझीझ तसाहमेद होते. अद्याप अज्ञात कारणास्तव, त्याला मृत्यूच्या स्तंभाच्या एकेरी तिकीटावर आश्चर्यचकित प्रवास करण्यासाठी इतर सहा जणांसह अंथरुणातून ओढले गेले नाही.
  
  
  आपत्तीच्या वृत्तानंतर, तसखमेदने स्वतःला मार्शल घोषित केले आणि घोषित केले की ते हंगामी सरकारचे नेतृत्व करतील. जनरल चाळीस वर्षांचा होता, सेंट-सिर, फ्रान्सच्या पूर्वीच्या वेस्ट पॉइंट येथे प्रशिक्षित होता आणि 1964 च्या उठावाच्या वेळी तो कर्नल होता. त्याला एक पत्नी, मेंडानिकची बहीण होती आणि तो आणि बेन मृत्यूपर्यंत घट्ट मित्र होते. या विषयावर, AX Inform ने सांगितले:
  
  
  तसखमेद, जून 1974 पासून, माल्टीज स्टेशनचे प्रमुख, केजीबी एजंट एव्ही सेलीन यांच्याशी व्यवहार करत आहे, ज्याचे नेतृत्व होते. जवळच ब्लॅक सी फ्लीट होता, ज्याची कमांड व्हाईस ॲडमिरल व्ही.एस. सायसोएव्ह.
  
  
  ;
  
  
  स्टारने चेतावणी दिल्याप्रमाणे, मेंडानिकच्या "दु:खद मृत्यू" ने संयुक्त राष्ट्र सुरक्षा परिषदेच्या आणीबाणीच्या सत्रासाठी तिसऱ्या आणि चौथ्या जगातील अनेक नेत्यांकडून संतप्त मागणी केली. अपघाती मृत्यू विचारात घेतला गेला नाही. संकटात सापडलेला सीआयए पुन्हा एकदा चाबकाचा मुलगा होता, आणि सुरक्षा परिषद "प्रतिष्ठित राजकारणी आणि लोकांच्या हक्कांचे रक्षक" यांचे पुनरुत्थान घडवून आणू शकेल असा कोणताही अर्थ नसला तरी, या बैठकीमुळे अमेरिकेविरुद्ध संताप व्यक्त करण्याची पुरेशी संधी मिळेल. साम्राज्यवादी युद्ध.
  
  
  हॉकने मला दिलेल्या सर्व अतिरिक्त अनुभवांसह, माझे मूळ मूल्यांकन बदललेले नाही. मुद्दा असा आहे की ते विस्तारित होते. या परिस्थितीत क्लासिक सोव्हिएत-प्रेरित काउंटर-कूपचे सर्व घटक होते. आणि कॅटझ्वेलर आणि लमाना यांच्यातील एकमेव दुवा म्हणजे DC-7 विमान, जे नेहमीच्या उड्डाणासाठी उड्डाण घेतलेले दिसते, त्याची एकमेव संशयास्पद क्रिया म्हणजे गंतव्यस्थान बदलणे.
  
  
  आम्ही दोरवल येथील आरसीएएफ हँगरवर उतरलो तोपर्यंत मी
  
  
  बिझनेस सूटमध्ये बदलले आणि AP&WS च्या Ned Cole ची ओळख गृहीत धरली. जेव्हा मी ड्युटीवर नसतो, तेव्हा एक पूर्ण पॅक केलेली ट्रॅव्हल बॅग आणि एक विशेष AX अटॅच केस जलद पिकअपसाठी मुख्यालयात सोडले जाते आणि हॉक ते उचलतो. ऑफ ड्यूटी किंवा ड्यूटीवर, माझ्या मानक पोशाखात विल्हेल्मिना, माझा 9 मिमी लुगर, ह्यूगो, मनगटावर बसवलेला स्टिलेटो आणि पियरे, एक अक्रोड आकाराचा गॅस बॉम्ब असतो जो मी सहसा माझ्या जॉकी शॉर्ट्समध्ये घालतो. मी मोजू शकतो त्यापेक्षा जास्त वेळा मला पूर्णपणे शोधले गेले आहे आणि मला याबद्दल बोलायचे आहे याचे एक कारण म्हणजे कोणीही ठिकाण शोधण्याचा विचार केला नाही.
  
  
  संध्याकाळच्या अंधारात मी हॉकबरोबर फ्लाइट लाइनवर उभा राहिलो कारण तो त्याला राजधानीला परत घेऊन जाणाऱ्या कार्यकारी जेटमध्ये चढण्याची तयारी करत होता. कथेचा तपशील सांगायची आता गरज नव्हती.
  
  
  "साहजिकच, राष्ट्रपतींना हे प्रकरण सार्वजनिक होण्याआधीच गुंडाळले जावे असे वाटते," हॉक म्हणाला, हात कपाटात आणि दुसरा सिगार पेटवत.
  
  
  “माझा विश्वास आहे की ते दोन कारणांपैकी एक किंवा कदाचित दोन्ही कारणांसाठी शांत आहेत. ते कोकी कुठेही लपवतात, त्यांना ड्रोनवर स्थापित करण्यासाठी आणि एव्हीओनिक्ससह काम करण्यासाठी वेळ लागतो. हे त्यांच्यासाठी खूप कठीण असू शकते."
  
  
  "दुसरं काय कारण?"
  
  
  "लॉजिस्टिक्स. हा ब्लॅकमेल असेल तर मागण्या पूर्ण झाल्या पाहिजेत, अटी पाळल्या पाहिजेत. अशी योजना प्रत्यक्षात आणण्यासाठी वेळ लागतो.”
  
  
  "आपल्याला पुरेसे देण्यास पुरेसे आहे अशी आशा करूया... तुम्हाला बरे वाटत आहे का?" क्यूबेकमधील एका तलावावर मी मासेमारी का करत होतो याचे कारण त्यांनी प्रथम सांगितले.
  
  
  "मला लांब सुट्टी आवडत नाही."
  
  
  "तुझा पाय कसा आहे?"
  
  
  "चांगले. कमीतकमी माझ्याकडे ते आहे आणि तो बास्टर्ड तुपामारो हा एक छोटा आहे.”
  
  
  "हम्म." थंडीत संधिप्रकाशात सिगारचा शेवट लाल झाला होता.
  
  
  “ठीक आहे सर,” विमानातून आवाज आला.
  
  
  "माझ्या फिशिंग गियरसह तुम्हाला सोडल्याबद्दल क्षमस्व," मी म्हणालो.
  
  
  “मी पोटोमॅकमध्ये माझे नशीब आजमावीन. गुडबाय, मुलगा. कनेक्टेड रहा".
  
  
  "त्याचा हात लोखंडासारखा होता."
  
  
  त्यांनी मला कारने विमानतळाच्या टर्मिनलवर नेले. शॉर्ट राइड दरम्यान मी हार्नेस परत ओढला. नोंदणी लगेच झाली. सुरक्षा सेवेला माझ्या अटॅच केसची थोडक्यात तपासणी करून आणि केकसारखे माझे शरीर शोधून मला पुढे जाण्याचा सिग्नल देण्यात आला. 747 मध्ये जवळजवळ कोणतेही पेलोड नव्हते. कोणत्याही चांगल्या बातमीदाराप्रमाणे मी इकॉनॉमी क्लासमध्ये प्रवास करत असलो तरी, माझ्याकडे तीन जागा होत्या ज्या आराम आणि झोपण्यासाठी चांगल्या होत्या.
  
  
  ड्रिंक्स आणि डिनर दरम्यान मी आराम केला पण हॉकने सांगितल्याप्रमाणे, हे सर्व एका गोष्टीवर आले. चोरीचा माल NARR मध्ये कुठेतरी असू शकतो. जर ते तिथे असतील तर माझे काम त्यांना शोधणे एवढेच नाही तर ज्यांनी त्यांना तिथे ठेवले आहे त्यांची सुटका करणे देखील आहे. वरून मला मदत करण्यासाठी SR-71 विमानाचा उपग्रह आणि टोपण असेल.
  
  
  पूर्वीच्या काळी कल्पनेपेक्षा सत्य अधिक मजबूत होते. आता त्याची हिंसा त्याच्या काल्पनिक कथांपेक्षा खूप पुढे आहे. दूरचित्रवाणी, चित्रपट आणि पुस्तके पाळत नाहीत. श्रेष्ठत्वाचा विषय झाला. आणि प्रवेग होण्याचे मुख्य कारण म्हणजे आज लॉस एंजेलिस, म्युनिक, रोम किंवा अथेन्समध्ये जे लोक आपल्या सहकारी पुरुषांना मारतात ते बरेचदा त्यातून सुटतात. चांगल्या जुन्या यूएसएमध्ये, परोपकारी पीडितांची नव्हे तर हल्लेखोरांची चिंता करतात. AX वेगळ्या पद्धतीने कार्य करते. अन्यथा तो अजिबात काम करू शकत नव्हता. आमच्याकडे जुना कोड आहे. ठार करा किंवा मारले जा. जे संरक्षित करणे आवश्यक आहे ते संरक्षित करा. शत्रूच्या हाती पडलेल्या सर्व गोष्टी परत करा. खरोखर कोणतेही नियम नाहीत. फक्त परिणाम.
  
  
  
  
  
  
  
  प्रकरण 3
  
  
  
  
  
  
  
  
  रोममधील लिओनार्डो दा विंची विमानतळ टर्मिनल इमारत एक लांब, काचेने बंदिस्त, अवतल कॉरिडॉर आहे ज्यामध्ये एअरलाइन काउंटर, एक्सप्रेस बार आणि न्यूजस्टँड आहेत. काचेचा चेहरा फ्लाइट लाइनकडे आहे आणि अनेक प्रवेशद्वारांमधून उतरणारे रॅम्प आहेत जेथे मोठ्या एअरलाइन्सची विमाने एकत्र येतात. कमी प्रतिष्ठित वाहक उत्तर आफ्रिकेकडे जाणारे आणि टर्मिनलच्या मागील पंखांमधून दक्षिण आणि पूर्वेकडे भार टाकतात, हे सिद्ध करतात की, किमान रोममध्ये, अरब तेल-उत्पादक देशांचा नवीन प्रभाव असूनही, काही विशिष्ट फरक आहेत. अजूनही निरीक्षण आहे.
  
  
  रुंद, दाट लोकवस्तीच्या कॉरिडॉरच्या बाजूने चालणे दोन गोष्टींसाठी चांगले होते - पुनर्प्राप्त झालेल्या पायाचे निरीक्षण आणि व्यायाम. निरीक्षण अधिक महत्त्वाचे होते. ज्या क्षणापासून मी एअर कॅनडाच्या फ्लाइटने उड्डाण केले, तेव्हापासून मला माहित होते की मी पाळताखाली आहे. दीर्घ अनुभवावर आधारित ही आंतरिक भावना आहे. मी याच्याशी कधीच वाद घालत नाही. जेव्हा मी उतारावर उतरलो आणि एक्स्प्रेस बारमध्ये ऑर्डर केलेल्या कॅपुचिनोसोबत वाढलो तेव्हा तिथेच होते. मी वृत्तपत्र स्टँडवर गेलो आणि रोम कोरीरे डेलिया सेरा विकत घेतल्यावर, मथळे स्कॅन करण्यासाठी जवळच्या खुर्चीवर बसलो तेव्हा ते स्थिर राहिले. मेंडाणीके अजून पहिले पान होते. देशात तणावाचे वृत्त होते, परंतु कडक नियंत्रणाखाली. मी ठरवले की माझी टाय सरळ करण्यासाठी पुरुषांच्या खोलीत जाण्याची वेळ आली आहे.
  
  
  लमनाच्या बातम्यांचा अभ्यास करताना मला ते लक्षात आले.
  
  
  तो लहान आणि चपळ होता, निळसर रंगाचा आणि साधा कपडे. तो कुठूनही असू शकतो, गर्दीतला एक सामान्य चेहरा. मला त्याच्या नावात नाही तर त्याच्या हेतूत रस होता. फक्त हॉक आणि एएक्स सेंट्रल कंट्रोलला माहित होते की मी रोममध्ये आहे... शक्यतो.
  
  
  पुरुषांच्या खोलीतील आरशात, माझा चेहरा माझ्याकडे वळला. मी स्वतःला अधिक हसण्याची आठवण करून देण्यासाठी एक नोट बनवली. जर मी सावधगिरी बाळगली नाही, तर मला कोणीतरी गुप्तहेर बनवल्यासारखे वाटू लागेल.
  
  
  खोलीतून बाहेर पडणाऱ्या लोकांची सतत हालचाल सुरू होती, पण माझा छोटा निरीक्षक आत गेला नाही. कदाचित एक प्रो अनुभवी. मी निघालो आणि पायऱ्या उतरून मुख्य कॉरिडॉरमध्ये गेलो तेव्हा तो गायब झाला.
  
  
  फ्लाइटच्या आधी भरपूर वेळ होता, पण मी त्याला घाबरवू शकतो का हे पाहण्यासाठी मी दूरच्या चेक-इन पॉईंटवर गेलो. तो दिसला नाही. मी विचार करायला बसलो. तो खरा गुप्तहेर होता. त्याचा उद्देश कदाचित माझ्या आगमनाची पुष्टी करणे आणि त्याची तक्रार नोंदवणे असा होता. कोणाला? माझ्याकडे उत्तर नव्हते, पण जर त्याचे नियंत्रण सावध झाले तर मीही होतो. शत्रूला फायदा झाला असेल, पण त्यांनी एक गंभीर चूक केली. त्यांच्या स्वारस्याने सूचित केले की हॉकच्या लांब पल्ल्याच्या योजनेत काहीतरी चूक झाली आहे.
  
  
  मी पुन्हा Corriere वाचायला गेलो. मेंडानिकेच्या मृत्यूबद्दल आणि एनएआरसाठी त्याचे महत्त्व याबद्दल तो पूर्ण अटकळ होता. क्रॅशचे तपशील हॉकने प्रदान केलेल्या तपशीलांशी जुळले. बुडान ओएसिसच्या काठावर असलेल्या धावपट्टीकडे विमान नियमितपणे एडीएफकडे जात होते. तो धावपट्टीच्या शेवटी आठ मैल अंतरावर जमिनीवर कोसळला याशिवाय सर्व बाबतीत सामान्य. आदळल्याने विमानाचा स्फोट झाला. हा अपघात विध्वंस होता, परंतु आत्तापर्यंत कोणीही स्पष्ट करू शकले नाही की DC-6 वाळवंटातील वाळूमध्ये कसे उडून गेले, त्याची चाके वाढविली गेली आणि दिवसाचा प्रकाश आणि अंधार दरम्यान हवामान "स्वच्छ" होते. यामुळे बोर्डवर स्फोट झाला किंवा मेंडानीकेला खाली उतरवणारे दुसरे विमान नाकारले गेले. जनरल तसाहमेद म्हणाले की, संपूर्ण चौकशी केली जाईल.
  
  
  माझे सहप्रवासी जमू लागले. मिश्र जमाव, बहुतेक अरब, काही पाश्चात्य कपडे परिधान करतात, इतर नाही. काही बिगर अरब होते. तीन, संभाषणानुसार, फ्रेंच अभियंते होते, दोन ब्रिटिश जड उपकरणे विक्रेते होते. परिस्थिती लक्षात घेता त्यांचा व्यवसाय करण्याची वेळ चांगली आहे असे मला वाटले नाही. पण अशा गोष्टी इंग्रजांना खटकतील असे वाटत नाही.
  
  
  जमलेल्या गटाने एकमेकांकडे थोडेसे लक्ष दिले, वेळोवेळी त्यांची घड्याळे तपासली आणि चेक-इन आणि चेक-इनच्या विधी सुरू करण्यासाठी विमान येण्याची वाट पाहिली. रोम विमानतळावरील ताज्या हत्याकांडानंतर, अरब एअरलाइन्सनेही सुरक्षा गांभीर्याने घेण्यास सुरुवात केली. विल्हेल्मिना आणि ह्यूगो अटॅच केसमध्ये त्यांच्या लॉक केलेल्या सेलमध्ये होते. ही काही अडचण नव्हती, पण जेव्हा फक्त एक पुरुष NAA लिपिक त्याच्या हाताखाली क्लिपबोर्ड घेऊन वीस मिनिटे उशिरा आला तेव्हा मला समजले की समस्या कोठून तरी येत आहे.
  
  
  तो प्रथम अरबी भाषेत बोलला, नंतर खराब इंग्रजीत, त्याचा अनुनासिक आवाज सपाट आणि अप्रूप होता.
  
  
  वाट पाहणाऱ्या गर्दीतील काहींनी आरडाओरडा केला. इतरांनी प्रश्न विचारले. काहींनी विरोध आणि वाद घालण्यास सुरुवात केली, ते लगेच बचावात्मक झाले.
  
  
  "मी म्हणतो," दोन इंग्रजांपैकी मोठ्याला माझ्या उपस्थितीची अचानक जाणीव झाली, "काय प्रॉब्लेम आहे असे दिसते?" उशीर?"
  
  
  “मला तशी भीती वाटते. तो दुपारी एक वाजता परत येण्याचा सल्ला देतो."
  
  
  "तास! पण आधी नाही..."
  
  
  “एक तास,” त्याच्या साथीदाराने उदास डोळ्यांनी उसासा टाकला.
  
  
  ते वाईट बातमीवर प्रक्रिया करत असताना, मी रोम नंबरवर कॉल करण्याचा आणि विमान माझ्या ताब्यात ठेवण्याचा विचार करत होतो. प्रथम, लमनबद्दल संशय नेहमीपेक्षा अधिक विलक्षण होत असताना अशा वेळी लक्ष वेधून घेणाऱ्या विशेष आगमनाची जोखीम वेळ गमावणे योग्य आहे का हा प्रश्न होता. आणि दुसरे म्हणजे, मला मारण्यासाठी सेट केले जात आहे का हा प्रश्न होता. मी ठरवले की कसे तरी पकडायचे. दरम्यान, मला थोडा आराम करायला आवडेल. मी दोन ब्रिटीशांना त्यांचे बुकिंग रद्द करण्यापूर्वी किंवा नंतर रक्तरंजित स्टीक्सचा दुसरा नाश्ता करायचा यावर चर्चा करत सोडले.
  
  
  टर्मिनलच्या दुसऱ्या मजल्यावर एक तथाकथित तात्पुरते हॉटेल आहे, जिथे तुम्ही बंक बेडसह सेल रूम भाड्याने घेऊ शकता. खिडक्यांवर भारी पडदे काढा आणि तुम्हाला आराम करायचा असेल तर तुम्ही प्रकाश रोखू शकता.
  
  
  खालच्या स्तरावर, मी दोन्ही उशा ब्लँकेटखाली ठेवल्या आणि पडदा खाली लटकू दिला. मग तो वरच्या स्तरावर गेला आणि घटना विकसित होण्याची वाट पाहण्यासाठी झोपला.
  
  
  एनएए क्लर्कने घोषित केले की यांत्रिक समस्येमुळे तीन तासांचा विलंब झाला. होल्डिंग एरियामधील माझ्या सीटवरून मला खाली फ्लाइट लाइनवर आमचे कॅरेव्हल दिसत होते. विमानाच्या पोटात सामान भरले गेले आणि इंधन टँकरच्या कर्मचाऱ्याने JP-4 च्या टाक्या वर केल्या. विमानात यांत्रिक असेल तर
  
  
  समस्या पाहण्यासाठी कोणीही मेकॅनिक नव्हता आणि कोणीही त्याचे निराकरण करण्यासाठी काही केले असल्याचा कोणताही पुरावा नव्हता. अस्पष्ट परिस्थिती होती. मी ते वैयक्तिकरित्या घेण्याचे ठरवले. माझ्या व्यवसायात टिकून राहण्यासाठी थेट दृष्टीकोन आवश्यक आहे. मेल्यापेक्षा चूक पकडली जाणे चांगले. हॉटेलच्या रजिस्टरवर मी माझे नाव मोठ्या आणि स्पष्ट फॉन्टमध्ये लिहिले होते.
  
  
  एक तास पंधरा मिनिटांनी तो आला. मी कुलुपातील चावी सोडू शकलो असतो आणि त्याच्यासाठी ते कठीण करू शकलो असतो, परंतु मला ते कठीण होऊ इच्छित नव्हते. मला त्याच्याशी बोलायचं होतं. त्याची की वळताच मी टॉगल स्विचचे हलके क्लिक ऐकले.
  
  
  मी पलंगावरून खाली उतरलो आणि थंड संगमरवरी फरशीवर शांतपणे उतरलो. दार आतल्या बाजूने उघडताच मी काठावर फिरलो. एक अंतर दिसले. उद्घाटन रुंद झाले. अवजड मफलरसह बेरेटाचे थूथन दिसले. मी हाडाचे मनगट, चमकदार निळे जाकीट ओळखले.
  
  
  पिस्तुल दोनदा खोकला, आणि अर्ध-अंधारात उशा प्रतिसादात खात्रीने उडी मारली. त्याला चालू ठेवू देणे म्हणजे दारूगोळ्याचा अपव्यय होता. मी त्याचे मनगट कापले, आणि बेरेटा जमिनीवर आदळताच, मी त्याला खोलीत नेले, त्याला बंक बेडवर मारले आणि दरवाजा बंद केला.
  
  
  तो लहान होता, पण तो लवकर बरा झाला आणि विषारी सापासारखा वेगवान होता. तो पलंगाच्या खांबांमधून वळला, इकडे तिकडे फिरला आणि डाव्या हातात ब्लेड घेऊन माझ्याकडे आला, तो लहान माचेसारखा दिसत होता. चेहऱ्यावर असह्य भाव घेऊन तो खाली बसला. मी त्याला मागे ढकलून पुढे गेलो, ह्यूगोचा स्टिलेटो फिरत होता.
  
  
  त्याने थुंकले, पोटात ढकलून माझे लक्ष विचलित करण्याचा प्रयत्न केला आणि नंतर माझ्या गळ्यावर मारले. त्याचा श्वास कोंडला होता, त्याचे पिवळसर डोळे चमकले होते. मी ह्यूगोला फेंट केले आणि जेव्हा त्याने प्रतिकार केला तेव्हा मी त्याला क्रॉचमध्ये लाथ मारली. त्याने बहुतेक आघात टाळले, पण आता मी त्याला भिंतीवर चिकटवले होते. माझी कवटी फाटण्याच्या उद्देशाने त्याने दूर खेचण्याचा प्रयत्न केला. त्याने माझे केस वेगळे करण्याआधीच मी त्याचे मनगट पकडले. मग मी त्याला वळायला लावले, त्याचा चेहरा भिंतीवर आदळला, त्याचा हात त्याच्या मानेकडे वळवला, ह्यूगोने त्याच्या गळ्यावर वार केले. त्याच्या शस्त्राने जमिनीवर आदळताच समाधानकारक कर्कश आवाज केला. त्याचा श्वास कोंडला होता, जणू काही तो खूप लांब धावला होता आणि शर्यत हरला होता.
  
  
  “तुम्हाला पश्चाताप करायला वेळ नाही. तुला कोणी पाठवले? मी चार भाषांमध्ये प्रयत्न केला आणि मग मर्यादेपर्यंत हात वर केला. तो writhed आणि gasped. मी ह्यूगोबरोबर रक्त सांडले.
  
  
  “आणखी पाच सेकंद आणि तू मेलास,” मी इटालियनमध्ये म्हणालो.
  
  
  मी कोणत्याही भाषेत चुकीचे नव्हतो. चार सेकंदात त्याचा मृत्यू झाला. त्याने रडण्याचा आवाज काढला आणि मग मला त्याचे शरीर थरथरल्यासारखे वाटले, त्याचे स्नायू दाबले गेले आहेत जणू तो आतून पळून जाण्याचा प्रयत्न करत आहे. तो कोसळला आणि मला त्याला धरावे लागले. त्याने सामान्यपणे ampoule चावले, फक्त ते सायनाइडने भरलेले होते. जेव्हा मी त्याला बेडवर झोपवले तेव्हा मला कडू बदामाचा वास आला.
  
  
  मृत्यूच्या विधीमध्ये तो जिवंत होता त्यापेक्षा चांगला दिसत नव्हता. त्याच्याकडे कोणतीही कागदपत्रे नव्हती, हे आश्चर्यकारक नाही. मला त्याला बोलू नये म्हणून त्याने आत्महत्या केली हे एकतर कट्टर भक्ती किंवा तो बोलल्यानंतर आणखी वेदनादायक मृत्यूची भीती - किंवा दोन्ही सिद्ध झाले.
  
  
  मी बेडवर बसलो आणि सिगारेट पेटवली. मी गोष्टी वेगळ्या पद्धतीने केल्या असत्या तर काय झाले असते याचा विचार मी कधीच करत नाही. मी स्वत:वर आरोप करण्याचा विलास तत्त्ववेत्त्यावर सोडतो. येथे माझ्याकडे त्या लहान मारेकरीचे अवशेष होते ज्याने प्रथम माझे आगमन तपासले आणि नंतर माझे जाणे टाळण्यासाठी सर्वतोपरी प्रयत्न केले.
  
  
  त्याचे निरीक्षण आणि त्याच्या अंतिम कृतीच्या दरम्यान कुठेतरी, महत्त्वपूर्ण प्रभाव असलेल्या कोणीतरी नियोजित फ्लाइटच्या लांब उशीराचा आदेश देऊन मला खुनाच्या आरोपाखाली तुरुंगात टाकायचे होते. तो ज्या पद्धतीने माझी विल्हेवाट लावू शकतो त्याबद्दलच्या माझ्या खुन्याच्या सूचना लवचिक असायला हव्यात. मी थोडी विश्रांती घेण्याचे ठरवेन हे त्याला कळत नव्हते. टाईमपास करण्यासाठी मी इतर अर्धा डझन गोष्टी करू शकतो, त्या सर्व दृश्यमान असतील. यामुळे मारेकऱ्याचे काम अधिक कठीण होईल आणि त्याला पकडण्याची शक्यता वाढेल. हे सर्व काही विशिष्ट प्रमाणात निराशेचे संकेत देते.
  
  
  या प्रयत्नाने गंभीर प्रश्न देखील उपस्थित केले: कोणाला माहित आहे की मी निक कार्टर आहे आणि नेड कोल नाही? WHO? जर हे कोणी एनएपीआरशी जोडलेले असेल तर मला रोममध्ये का मारले? मला लमाणात येऊन तिथे धोका न पत्करता का मारता येत नाही? एक उत्तर असे असू शकते की ज्याने माझ्या नवीन रूममेटचा संदर्भ दिला तो NAPR शी संबंधित नव्हता, तर उत्तर आफ्रिकन एअरलाइन्सशी संबंधित होता. दोघे एकाच संरचनेचा भाग असल्याने, मारण्याचे आदेश बाहेरून आले होते परंतु एअरलाइन्समध्ये त्यांचा महत्त्वपूर्ण प्रभाव होता.
  
  
  माझ्या बंकवरील प्रेताला विंगमॅन होता की नाही हे माहीत नाही. कोणत्याही परिस्थितीत, कोणीतरी मिशनच्या यशाबद्दल अहवालाची वाट पाहत असेल. शांतता काय निर्माण करेल हे पाहणे मनोरंजक असेल. मी त्याला घोंगडीखाली सोडले. Carabinieri ला हे शोधण्यात मजा येईल.
  
  
  तसेच हॉक देखील. आय
  
  
  त्याला डीसी पत्त्यावर श्रीमती हेलन कोल यांना उद्देशून एक कोडेड टेलिग्राम पाठवला. त्यात मी नॉर्थ आफ्रिकन एअरलाइन्सच्या मालकी आणि नियंत्रणाबाबत संपूर्ण माहिती विचारली. मी असेही नमूद केले की माझे कव्हर उडवले गेले आहे असे दिसते. त्यानंतर काही चांगले कॅटलान आणि बारडोलिनो फियास्को वापरण्यासाठी मी विमानतळावरील रेस्टॉरंटमध्ये निवृत्त झालो. फक्त वेटरने माझ्याकडे लक्ष दिले.
  
  
  मी लँडिंग झोनमध्ये परतलो तेव्हा एक वाजून दहा मिनिटे झाली होती. प्रवाशांची यापूर्वीच तपासणी करण्यात आली असून यांत्रिक समस्या दूर करण्यात आली आहे. दोन ब्रिटन, लाल रंगाचे परंतु कोणत्याही प्रकारे विलंबासाठी वाईट नसलेले, एक कठोर अरब लाल फेजसह शस्त्रे शोधत असताना एकमेकांच्या मागे धावत होते.
  
  
  माझी स्वतःची क्लिअरन्स रुटीन होती. तीन पुरुष सहाय्यकांपैकी कोणीही माझ्याकडे इतर कोणापेक्षा जास्त लक्ष दिले नाही. मी गेटमधून आणि उतारावरून दुपारच्या सूर्यप्रकाशात चालत गेलो, प्रवाशांच्या प्रवाहाच्या मध्यभागी राहण्याचा प्रयत्न केला. मला असे वाटले नाही की या अनुकूल बिंदूवरून कोणी माझ्यावर गोळीबार करेल, परंतु तेव्हा मला प्रवेश समितीकडूनही अपेक्षा नव्हती.
  
  
  कॅरेव्हेलचे आतील भाग अरुंद होते आणि दुहेरी पायवाटेच्या बाजूच्या जागा सोईऐवजी पेलोडसाठी डिझाइन केल्या होत्या. खाली सामान घेऊन जाण्यासाठी जागा होती आणि वरच्या शेल्फ् 'चे अवशेष, फक्त कोट आणि टोपीसाठी, सर्व प्रकारच्या वस्तूंनी भरलेले होते. लहान स्कर्टसह गडद निळ्या रंगाच्या गणवेशातील दोन फ्लाइट अटेंडंटने नियम लादण्याचा प्रयत्न केला नाही, हे माहित आहे की ते निरुपयोगी आहे. माझ्या डोक्यावर बेज डेकोर होताच पेंट सोलून जात होता. मला आशा होती की विमानाची देखभाल अधिक व्यावसायिक होईल. मी मागची जागा निवडली. अशा प्रकारे मी नवीन आगमन तपासू शकलो आणि माझी पाठ कोणाकडेही वळली नाही.
  
  
  13.20 वाजता, प्रवासी चढणे थांबले. बहुतेक जागा व्यापल्या होत्या. तथापि, टेल रॅम्प खाली राहिला आणि पायलटने इंजिन चालू केले नाही. अरबी मुझकने आमचे मनोरंजन केले. आम्ही यांत्रिक विलंबाबद्दल दुसऱ्या घोषणेची वाट पाहत होतो हे संभव नाही. आम्ही यासाठी तयार नव्हतो. आम्ही शेवटचा प्रवासी येण्याची वाट पाहत होतो.
  
  
  पायऱ्यांवरून जोरात अडखळत, फुशारकी मारत तो आला, त्याला स्वागत करण्यासाठी थांबलेल्या दोन कारभाऱ्यांच्या उंच व्यक्तींनी मदत केली.
  
  
  मी त्याला फ्रेंचमध्ये घरघर ऐकली: "घाई करा, घाई करा, घाई करा. सर्व काही घाईत आहे... आणि मला नेहमी उशीर होतो!” मग त्याने फ्लाइट अटेंडंटला पाहिले आणि अरबीमध्ये स्विच केले: "अस्सलाम आलिकुम, बिंती."
  
  
  “वा अलीकुम अस सलाम, अबुई,” तिने त्याच्याकडे हात पुढे करत हसत उत्तर दिले. आणि मग फ्रेंचमध्ये: "काही घाई नाही, डॉक्टर."
  
  
  "अहो, ते तुमच्या आरक्षण डेस्कला सांग!" त्याच्यावर दारूच्या बाटल्यांनी भरलेली प्लास्टिकची पिशवी आणि एक मोठी, पिळलेली सुटकेस होती.
  
  
  फ्लाईट अटेंडंट त्याच्यावर हसला कारण तिने त्याला त्याच्या गोष्टींपासून मुक्त केले आणि त्याने श्वास घेतला आणि प्रस्थानाच्या वेळेच्या अनैसर्गिकतेचा निषेध केला. त्याची टॅक्सी शापित रोमन ट्रॅफिकमध्ये अडकली होती. किमान FAO त्याला एक कार इ. इ. देऊ शकेल.
  
  
  डॉक्टर जड चेहऱ्याचा मोठा माणूस होता. त्याच्याकडे कुरळे, लहान-फिकलेल्या राखाडी केसांची टोपी होती. हे, त्याच्या बुबुळाच्या त्वचेसह, काही काळा वंश सूचित करते. त्याचे गडद निळे डोळे एक मनोरंजक कॉन्ट्रास्ट होते. फ्लाइट अटेंडंटने सामान पॅक करताच, तो माझ्या शेजारच्या सीटवर बसला, रुमालाने चेहरा पुसून माफी मागून श्वास रोखला.
  
  
  टेल लॅडर उठून जागेवर लॉक झाल्यावर मी त्याच्याशी इंग्रजीत बोललो. "एक प्रकारची कठीण शर्यत, हं?"
  
  
  आता त्याने माझ्याकडे उत्सुकतेने पाहिले. "अहो, इंग्रजी," तो म्हणाला.
  
  
  “आम्ही फ्लाइटचे अनेक वेळा चित्रीकरण केले. अमेरिकन".
  
  
  त्याने आपले मांसल हात पसरवले: "अमेरिकन!" असे दिसते की त्याने एक रोमांचक शोध लावला आहे. "ठीक आहे, स्वागत आहे! स्वागत आहे!" त्याने हात पुढे केला. "मी संयुक्त राष्ट्रांच्या अन्न आणि कृषी संघटनेतील डॉ. ओटो व्हॅन डर मीर आहे." त्याचा उच्चार डचपेक्षा जास्त फ्रेंच होता.
  
  
  "सीट बेल्ट, डॉक्टर," फ्लाइट अटेंडंट म्हणाला.
  
  
  "मला माफ करा, काय!" त्याचा आवाज मोठा होता आणि माझ्या लक्षात आले की अनेक प्रवासी त्याच्याकडे बघत होते आणि एकतर हसत होते किंवा त्याच्याकडे ओवाळत होते.
  
  
  पट्टा त्याच्या बल्बस मधोमध घट्ट बांधला आणि कॅरॅव्हल कुशनपासून दूर सरकत असताना त्याने माझे लक्ष माझ्याकडे वळवले. "तर - अमेरिकन. रॅपको?"
  
  
  “नाही, मी पत्रकार आहे. माझे नाव कोल आहे."
  
  
  “अहो, मला समजले, पत्रकार. कसे आहात, मिस्टर कोल, खूप छान.” त्याच्या हस्तांदोलनाने कळले की घेराच्या खाली काहीतरी कठीण आहे. "न्यू यॉर्क टाइम्स, तू कोणाबरोबर आहेस?"
  
  
  "नाही. AP आणि WS."
  
  
  "अरे हो हो. खुप छान". त्याला AT&T कडून AP&W माहित नव्हते आणि त्याची पर्वा नव्हती. "मला विश्वास आहे की तुम्ही पंतप्रधानांच्या निधनामुळे लमाना येथे जात आहात."
  
  
  "माझ्या संपादकाने हेच सुचवले आहे."
  
  
  "एक भयानक गोष्ट. जेव्हा मी ऐकले तेव्हा मी येथे रोममध्ये होतो.
  
  
  त्याने मान हलवली. "दुःखी धक्का."
  
  
  "तुम्ही त्याला चांगले ओळखता का?"
  
  
  "होय खात्री."
  
  
  "मी व्यवसायाला आनंदाने जोडले आणि त्याच्याबद्दल काही प्रश्न विचारले तर तुमची हरकत आहे का?"
  
  
  त्याने माझ्याकडे डोळे मिचकावले. त्याचे कपाळ रुंद आणि लांब होते, ज्यामुळे त्याच्या चेहऱ्याचा खालचा भाग विचित्रपणे लहान दिसत होता. “नाही, नाही, अजिबात नाही. तुम्हाला काय आवडते ते मला विचारा आणि मी तुम्हाला सर्वकाही सांगेन.”
  
  
  मी माझी वही काढली आणि पुढच्या तासाला त्याने प्रश्नांची उत्तरे दिली आणि A. माझ्याकडे आधीच असलेल्या माहितीने मी बरीच पाने भरली.
  
  
  डॉक्टरांचे असे लोकप्रिय मत होते की, जरी मेंडानिकेचा मृत्यू अपघाती होता, ज्याबद्दल त्यांना शंका होती, कर्नलचा सत्तापालट कुठेतरी प्रक्रियेत होता.
  
  
  "कर्नल - जनरल ताशाखमेद?"
  
  
  त्याने खांदे उडवले. "तो सर्वात स्पष्ट निवड असेल."
  
  
  “पण यात क्रांती कुठे आहे? मेंडानिके राहिले नाहीत. उत्तराधिकारी जनरलकडे जाणार नाही का?"
  
  
  "कर्नल गुंतले असते. कर्नल मोहम्मद दुसा हे सुरक्षा प्रमुख आहेत. त्यांचे म्हणणे आहे की त्यांनी इजिप्शियन मुखाबरातच्या मॉडेलवर आपली संस्था तयार केली.
  
  
  जे केजीबीच्या मॉडेलवर सोव्हिएत सल्लागारांच्या मदतीने तयार केले गेले. मी माझ्या माहिती सामग्रीमध्ये दुजा बद्दल वाचले आहे. त्यांनी तो तसहमदचा माणूस असल्याचे सूचित केले. "सैन्य तशाहमेदचे असेल तर तो काय करू शकतो?"
  
  
  “लष्कर म्हणजे मुखबारत नाही,” तो कुरकुरला. मग त्याने उसासा टाकला, त्याच्या छातीवर त्याचे मांसल हात ओलांडले, समोरच्या सीटच्या मागच्या बाजूला बघत. “तुम्हाला काहीतरी समजले पाहिजे, मिस्टर कोल. मी माझे बहुतेक आयुष्य आफ्रिकेत घालवले. मी याआधी अशा गोष्टी पाहिल्या आहेत. पण मी आंतरराष्ट्रीय नागरी सेवक आहे. राजकारण मला रुचत नाही; अव्वल कोल्हार कोण असू शकतो हे पाहण्यासाठी कोल्हाळ लढत आहेत. मेंडानिक बाहेरून वाऱ्याच्या पिशवीसारखा दिसत असेल, पण तो त्याच्या जन्मभूमीत मूर्ख नव्हता. त्याने शक्य तितकी आपल्या लोकांची काळजी घेतली आणि आता तो गेल्याने त्याचा अंत कसा होईल हे सांगणे कठीण आहे, परंतु सर्वकाही जसे पाहिजे तसे झाले तर ते रक्तरंजित होईल."
  
  
  डॉक्टर दात अडकले आणि अर्थ समजला नाही. "तुम्ही म्हणताय की दुसाला बाहेरून मदत मिळतेय?"
  
  
  "ठीक आहे, मला उद्धृत करायचे नाही, परंतु माझ्या नोकरीचा एक भाग म्हणून मला देशभरात खूप प्रवास करावा लागेल आणि मी आंधळा नाही."
  
  
  "तुला म्हणायचे आहे की अबू ओथमान यात बसतो?"
  
  
  "उस्मान!" त्याने माझ्याकडे विस्तीर्ण डोळ्यांनी पाहिले. "उस्मान एक जुना प्रतिगामी मूर्ख आहे, वाळूमध्ये इकडे तिकडे पळत आहे, पवित्र युद्धाची हाक देतो, उंट पाण्यासाठी ओरडतो. नाही, नाही, हे काहीतरी वेगळे आहे."
  
  
  "मी अंदाज लावण्याचा खेळ खेळणार नाही, डॉक्टर."
  
  
  “हे बघ, मी आधीच खूप बोलत आहे. तुम्ही एक चांगले अमेरिकन पत्रकार आहात, पण मी तुम्हाला खरोखर ओळखत नाही. माझ्या शब्दांचे तुम्ही काय कराल हे मला माहीत नाही.”
  
  
  “मी ऐकतो, कोट नाही. ही पार्श्वभूमी माहिती आहे. तुला काहीही म्हणायचे असले तरी मला तपासावे लागेल.”
  
  
  “मला काय म्हणायचे आहे, मिस्टर कोल, तुम्हाला काहीही तपासण्यात अडचण येऊ शकते. तुम्हाला देशात प्रवेश करण्याची परवानगी देखील दिली जाणार नाही. तो जरा कठोर होत होता.
  
  
  "कोणत्याही पत्रकाराने संपादक निघून जा असे म्हटल्यावर ही संधी घ्यावी."
  
  
  "जुन्या. मला खात्री आहे की ते आहे. पण आता अमेरिकन लोकांशी मैत्री होणार नाही, विशेषत: जे प्रश्न विचारतात.
  
  
  “ठीक आहे, जर मला तिथे जाण्याआधी या ठिकाणाहून हाकलून दिल्याचा संशयास्पद सन्मान मिळणार असेल तर मी हळूवारपणे बोलण्याचा प्रयत्न करेन,” मी म्हणालो. "आमच्या राजदूताच्या मृत्यूबद्दल तुम्हाला नक्कीच माहिती आहे?"
  
  
  “अर्थात, पण त्याचा लोकांना काही अर्थ नाही. ते फक्त त्यांच्या नेत्याच्या मृत्यूचा विचार करतात. तुम्हाला त्यांच्यात एक संबंध दिसतो का? बरं," त्याने एक दीर्घ श्वास घेतला आणि एक उसासा टाकला, ज्याने अनिच्छेने निर्णय घेतला होता, "बघा, मी आणखी एक गोष्ट सांगेन आणि ही मुलाखत पुरेशी आहे. अलिकडच्या काही महिन्यांत अनेक लोकांनी देशाला भेट दिली आहे. मला त्यांचा लूक माहित आहे कारण मी त्यांना इतर ठिकाणी पाहिले आहे. गुरिल्ला, भाडोत्री, कमांडो - काहीही असो - अनेक लोक एकाच वेळी येतात, लमाणमध्ये राहू नका, गावात जा. मी त्यांना गावोगावी पाहतो. अशा लोकांनी या ठिकाणी का यावे? मी स्वतःला विचारतो. इथे काहीही नाही. त्यांना पैसे कोण देतो? मेंडानिके नाही. म्हणून कदाचित ते सुट्टीवर पर्यटक आहेत, कॅफेमध्ये बसून दृश्याची प्रशंसा करतात. तुम्हाला समजले, मिस्टर न्यूजबॉय. समाप्त ". तो संपवून हात पसरले. “आता तू मला माफ करशील. मला विश्रांतीची गरज आहे." त्याने आपले डोके मागे फेकले, सीटवर बसून झोपी गेला.
  
  
  त्याची स्थिती अशी होती की त्या माणसाला बोलायचे होते पण तसे करण्यास तो अनिच्छुक होता, कारण तो अनोळखी पत्रकारासोबतच्या त्याच्या स्पष्टवक्तेपणाबद्दल नाराज आणि नाखूष अशा टप्प्यावर पोहोचेपर्यंत तो अधिकाधिक अनिच्छुक होत गेला. एकतर तो खूप बोलला किंवा तो चांगला अभिनेता होता.
  
  
  असं वाटत नसेल तर मला त्या प्रवाहाबद्दल सांगायची गरज नव्हती. कमांडोंनी अण्वस्त्रे चोरली होती, आणि जरी मध्यपूर्व कॅसाब्लांका ते दक्षिण येमेन ते भरलेले असले तरी, हा एक संकेत असू शकतो.
  
  
  भल्याभल्या डॉक्टरांना जाग आली तेव्हा
  
  
  त्याच्या डुलकी नंतर तो चांगला मूड मध्ये होता. आमच्याकडे जवळपास एक तास शिल्लक होता आणि मी त्याला त्याच्या कृषी प्रकल्पांबद्दल बोलण्याचा सल्ला दिला. त्याने आपले बहुतेक आयुष्य आफ्रिकेत घालवले. त्याचे एक बेल्जियन वडील होते - डच नाही - त्यांनी लुवेन विद्यापीठात शिक्षण घेतले, परंतु त्यानंतर त्यांचे जीवन गडद खंडातील अन्न समस्यांसाठी समर्पित होते.
  
  
  पायलटने उतरायला सुरुवात केली तेव्हा, व्हॅन डर मीरने मला पसरलेल्या दुष्काळाच्या जागतिक आपत्तीबद्दल सांगण्यापासून त्याचा सीट बेल्ट बांधला. “अरे माझ्या मित्रा,” तो म्हणाला, “येथे चालीरीती कधीच सोपी नसतात. यावेळी तुमच्यासाठी हे खूप कठीण असू शकते. माझ्या सोबत रहा. मी तुला FAO लेखक बनवीन, ते कसे?"
  
  
  "मी तुला अडचणीत आणू इच्छित नाही."
  
  
  त्याने घोरले. "मला काही हरकत नाही. ते मला चांगले ओळखतात."
  
  
  ही एक संधी वाटत होती. ते काही वेगळं असतं तर का ते शोधून काढलं असतं. “मी ऑफरची प्रशंसा करतो,” मी म्हणालो. "मी तुझ्या मागे येईन."
  
  
  "मी गृहित धरतो तुला अरबी येत नाही?"
  
  
  शत्रु देशाची भाषा नि:शब्द करण्याचा नेहमीच फायदा असतो. "ते माझ्या कौशल्यांपैकी एक नाही," मी म्हणालो.
  
  
  "हम्म." त्याने होकारार्थी मान हलवली. "फ्रेंच बद्दल काय?"
  
  
  "अन पीयू."
  
  
  "ठीक आहे, जर तुम्हाला विचारले आणि प्रश्न विचारले गेले तर ते सर्वोत्तम करा." त्याने डोळे मिटले.
  
  
  "मी प्रयत्न करेन," मी म्हटलं, मी पत्रकार म्हणून कव्हर स्टोरी लिहू शकेन की नाही याबद्दल विचार करत, पूर्वीच्या फ्रेंच संपत्तीतील "मुक्त" उच्चभ्रू लोकांनी त्यांच्या मूळ भाषेऐवजी फ्रेंच भाषेला स्टेटस सिम्बॉल म्हणून बोलणे का पसंत केले.
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 4
  
  
  
  
  
  
  
  
  लमाना शहर प्राचीन चंद्रकोर-आकाराच्या बंदराच्या काठावर बसले आहे, रोमन लोकांनी कार्थॅजिनियन लोकांना हाकलून देण्याआधी बांधले होते. आम्ही त्यावरून आणि खाली असलेल्या धुळीच्या महानगरावर उड्डाण केले. माझ्या शेवटच्या स्टॉपपासून ते फार वाढले नाही.
  
  
  "तुम्ही इथे आधी आलात का?" - डॉक्टरांना विचारले.
  
  
  "मला अपेक्षा होती की तिथे आणखी लमन असतील." मी म्हणालो, म्हणजे नाही.
  
  
  “त्याला वाढण्यासाठी कारण असले पाहिजे. पोर्टारिओस येथील रोमन अवशेष एकेकाळी पर्यटकांचे आकर्षण होते. कदाचित आम्हाला तेल सापडले तर कोणास ठाऊक.
  
  
  लमाना विमानतळ टर्मिनल ही एक सामान्य चौकोनी इमारत होती, ती पिवळसर रंगाची, जवळच्या पंखांसह होती. त्याच्यापासून वेगळे एकच मोठे हॅन्गर उभे होते ज्याचे छत उंच होते. आमच्या विमानाशिवाय फ्लाइट लाइनवर दुसरे विमान नव्हते. उड्डाण मार्गावर पायदळांची एक पलटण होती ज्याने निळे आणि पांढरे चेकर केलेले केफिया हेडड्रेस म्हणून परिधान केले होते. ते बेल्जियन FN 7.65 मशीन गनने सुसज्ज होते आणि अर्धा डझन रणनीतिकदृष्ट्या ठेवलेल्या फ्रेंच Panhard AML लढाऊ वाहनांनी त्यांचा बॅकअप घेतला होता.
  
  
  पलटण पथक उन्हाच्या तप्त डांबरी बाजूने पसरले होते. आम्ही त्यांच्या मागे चालत टर्मिनलच्या कस्टम विंगकडे निघालो. एका फ्लाइट अटेंडंटने परेडचे नेतृत्व केले, तर दुसऱ्याने मागील बाजूस आणले. डॉक्टरांना ओव्हरलोडचा सामना करण्यास मदत करताना, माझ्या लक्षात आले की पथक आळशी दिसत होते, बेअरिंग किंवा पॉलिशशिवाय, फक्त उदास दिसत होते.
  
  
  "मला हे आवडत नाही," डॉक्टर कुरकुरले. "कदाचित आधीच एक क्रांती झाली आहे."
  
  
  डौआन - "रिवाज" - कोणत्याही तिसऱ्या किंवा चौथ्या जगातील राज्यात ही प्रदीर्घ बाब आहे. समतेचा हा एक मार्ग आहे. त्यामुळे बेरोजगारीही कमी होते. त्या माणसाला एक गणवेश द्या, त्याला सांगा की तो बॉस आहे आणि त्याला नोकरीवर ठेवण्यासाठी तुम्हाला जास्त पैसे द्यावे लागणार नाहीत. परंतु येथे दोन नवीन घटक जोडले गेले - नेत्याच्या नुकसानाबद्दल आक्रोश आणि अनिश्चितता. परिणामी नवीन आलेल्या लोकांमध्ये तणाव आणि भीतीचे वातावरण होते. मला त्याचा वास येत होता त्या भ्रष्ट, वायुविहीन कोठारात जे येणा-यांचे स्वागत करायचे.
  
  
  प्रवाशाला निलंबन कार्ड, पासपोर्ट आणि लसीकरण कार्ड सादर करणे आवश्यक होते जेथे निरीक्षक तैनात होते, समस्या आणि विलंब करण्यास उत्सुक होते, पूर्वनिर्धारित संथ गतीने लाइन पुढे सरकली. पुढे, तीन फ्रेंच लोक आणि तपासकर्ते यांच्यात वाद घालणारा एक संतप्त आवाज ऐकू आला. पॅरिसचे तिघेही लाजले नाहीत; ते खेळात हुशार होते.
  
  
  जेव्हा व्हॅन डर मीरची पाळी आली, तेव्हा त्याने काउंटरच्या मागे असलेल्या अधिकाऱ्याला अरबी भाषेत अभिवादन केले - लांब हरवलेल्या भावासारखे. भावाने प्रतिसादात अस्पष्टपणे हसले आणि आपला जड हात हलवला.
  
  
  मी काउंटरजवळ येताच डॉक्टरांनी माझ्यासाठी फ्रेंच भाषा बदलली. “हा माणूस मित्र आहे. प्रायोगिक शेतीबद्दल लिहिण्यासाठी तो रोमहून आला होता."
  
  
  जाड गळ्याच्या, चौकोनी चेहऱ्याच्या अधिकाऱ्याने डॉक्टरकडे हात फिरवला आणि माझ्या पेपर्सवर लक्ष केंद्रित केले. पासपोर्ट पाहिल्यावर त्याने डोके वर केले आणि समाधानाने रागावून माझ्याकडे बघितले. "अमेरिकन!" त्याने ते इंग्रजीत थुंकले, एक घाणेरडा शब्द. आणि मग तो अरबीमध्ये ओरडला: "तू इथे का आलास?"
  
  
  “काय डोमेज, M'sieu. जे न समझे पास,” मी त्याच्या घाणेरड्या डोळ्यात बघत म्हणालो.
  
  
  "रायझन! रायसन!" - तो ओरडला, लक्ष वेधून. "Porquoi êtes-vous ici?" आणि मग अरबीमध्ये “Son of the Dung Eater.”
  
  
  "तुमच्या प्रसिद्ध डॉक्टरांसारखे
  
  
  व्हॅन डर मीर म्हणाले: "मी फ्रेंचमध्ये अडकलो." वाळवंटाचे सुपीक भूमीत रूपांतर करून तुम्ही काय साध्य केले हे सांगण्यासाठी मी येथे आलो आहे. ही चांगली बातमी आहे जी सर्वत्र कळवावी. तुम्हाला मान्य नाही का महाशय मेजर? "
  
  
  यामुळे त्याला थोडे मागे ढकलले. कनिष्ठ लेफ्टनंटच्या पदोन्नतीमुळे दुखापत झाली नाही. यामुळे हाहाकार माजला.
  
  
  "ही अभिमान वाटण्यासारखी गोष्ट आहे." मी सिगारेटची केस काढून त्याच्या हातात दिली. "अशी व्यक्ती डॉक्टर म्हणून मिळाली हे तुम्ही भाग्यवान आहात." पुढच्या काउंटरवर रांगेत उभ्या असलेल्या व्हॅन डर मीरकडे मी हसलो, आमच्याकडे त्याच्या खांद्यावर काळजीने बघत.
  
  
  नवीन पदोन्नती मिळालेल्या मेजरने सोन्याच्या आद्याक्षरांनी प्रभावित होऊन सिगारेट घेताच पुन्हा कुरकुर केली. मी लायटर धरले होते. "तुम्ही इथे किती दिवस थांबण्याचा विचार करत आहात?" - तो गुरगुरला, माझ्या व्हिसाचा अभ्यास करत आहे, AX ने बनावट.
  
  
  "आठवडा, इन-शलाह."
  
  
  "नाही, अल्लाहच्या इच्छेने नाही तर मुस्तफाच्या इच्छेने." त्याने स्वतःकडे बोट दाखवत धुराचा ढग सोडला.
  
  
  “तुम्हाला हवे असल्यास, मी तुम्हाला जो लेख लिहिणार आहे त्यात टाकेन. मेजर मुस्तफा, ज्यांनी माझे स्वागत केले आणि तुम्ही येथे करत असलेल्या महान गोष्टींबद्दल इतरांना सांगण्याची संधी दिली.” मी एक मोठा हावभाव केला.
  
  
  ही फसवणूक आहे हे त्याला माहीत असेल तर दाखवण्यापेक्षा त्याला चांगले माहीत होते. बाकी सर्व इन्स्पेक्टर मला ऐकू येतील एवढ्या मोठ्याने मी बोललो. अरबांना विनोदाची कोरडी भावना आहे. त्यांच्यातील लाऊडमाउथ हसताना पाहण्यापेक्षा त्यांना काहीही आवडत नाही. निदान काही लोकांना मुस्तफा आवडत नाही असे मला वाटले.
  
  
  खरं तर, ट्राउटपेक्षा खेळणे खूप सोपे होते. ते गेल्यावर, तपासणे आणि मुद्रांक करणे अधिक नित्याचे झाले. विल्हेल्मिना आणि ह्यूगोला त्रास देण्याइतपत सामानाची झडती पूर्ण होती, परंतु ती पुरेशी नव्हती. मी फक्त दोनदाच स्वतःला "डर्टी अमेरिकन स्पाय" म्हटलेले ऐकले आहे. माझी सुटकेस आणि पिशवीला क्लिअरन्सचा पांढरा खडू मिळाला तोपर्यंत मला घरीच वाटले.
  
  
  व्हॅन डर मीर माझी वाट पाहत होता आणि जेव्हा आम्ही भरलेल्या कोठारातून बाहेर पडलो तेव्हा दोन ब्रिटन जे फ्रेंच किंवा अरबी बोलत नाहीत ते मुस्तफाशी वाद घालत होते.
  
  
  पोर्टरने आमचे सामान प्राचीन शेवरलेटच्या ट्रंकमध्ये फेकले. डॉक्टरांनी बक्षीस वाटली आणि अल्लाहच्या आशीर्वादाने आम्ही चढलो.
  
  
  "तुम्ही लमनच्या राजवाड्यात राहता का?" माझ्या धन्याला खूप घाम फुटला होता.
  
  
  "हो."
  
  
  मी दृश्य आजूबाजूला पाहिले. समोरचे टर्मिनल अधिक मानवी दिसत होते. हा एक गोलाकार रस्ता होता ज्यामध्ये हॅन्गरच्या हालचालीसाठी एक प्रोजेक्टिंग बूम होता आणि जेबेलमधून सरोवरांच्या मृगजळाकडे जाणारा खडी रस्ता होता. दक्षिणेकडील उष्ण धुक्यात, तुटलेल्या टेकड्या उंच, वाऱ्याने वाहत होत्या, सूर्याने वाळलेल्या होत्या. कठोर निळे आकाश सूर्याचे निर्दयी रेडिएटर होते.
  
  
  "तुम्हाला ते त्याच्या नावाप्रमाणे जगण्यासाठी सापडणार नाही...महाल." ड्रायव्हरला सूचना देताच डॉक्टरांनी त्याच्या खुर्चीत मागे टेकून उसासा टाकला. "परंतु लमानाने देऊ केलेले हे सर्वोत्तम आहे."
  
  
  "मला तुमच्या मदतीबद्दल आभार मानायचे आहेत." ड्रायव्हरने रस्त्यावरून उतरण्यासाठी वळण पूर्ण करण्यापूर्वी एक्सलेटर पेडल जमिनीवरून ढकलण्याचा प्रयत्न करत असताना मीही तिथे बसलो.
  
  
  डॉक्टरांना हा धीर नव्हता. "हळू करा, उंट चालकाचा सहावा मुलगा!" तो अरबी मध्ये घुटमळला. "स्लो करा नाहीतर मी तुमची सुरक्षा कडे तक्रार करेन!"
  
  
  ड्रायव्हरने आश्चर्याने आरशात पाहिलं, पाय वर केला आणि जोरात बोलला.
  
  
  "अरे, हे खूप आहे." व्हॅन डर मीरने त्याचा चेहरा रुमालाने पुसला. “हे सर्व इतके मूर्खपणाचे आहे, इतका फालतूपणा आहे. तू ज्या प्रकारे स्वतःला वाहून नेले त्याबद्दल मी तुझी प्रशंसा करतो. तुझी फ्रेंच चांगली होती."
  
  
  "वाईट होऊ शकते. ते माझा पासपोर्ट घेऊ शकले असते."
  
  
  "ते ते हॉटेलमधून उचलतील आणि तुम्हाला ते केव्हा मिळेल हे देवाला माहीत आहे."
  
  
  “तुम्हाला माहिती आहे, कदाचित मी बाहेर जाऊन तुमच्या कामाबद्दल एक लेख लिहीन. मी तुला कुठे शोधू?
  
  
  "माझा सन्मान होईल." तो गंभीर असल्यासारखा आवाज करत होता. “जर मी शहरात राहिलो असतो, तर मी तुम्हाला माझे पाहुणे म्हणून आमंत्रित केले असते. पण मला पकारला जावे लागेल. आमच्याकडे एक स्टेशन आहे जिथे आम्ही सोयाबीन आणि कापूस पिकवतो. मी उद्या परत यावे. तुम्ही माझे कार्ड का घेत नाही? तुम्ही अजून इथे असाल तर मला कॉल करा. मी तुम्हाला आमच्या कामाच्या मेन लाइनवर घेऊन जाईन आणि तुम्ही मला काय आवडते ते विचारू शकता."
  
  
  “मी तुरुंगात नसलो किंवा हाकलून दिले तर आपण प्रयत्न करू, डॉक्टर. तुम्हाला असे वाटते का की तेथे आधीच सत्तापालट झाला आहे?"
  
  
  व्हॅन डर मीर ड्रायव्हरला म्हणाला: "शहरात सर्व काही शांत आहे का?"
  
  
  "सैनिक आणि टाक्या, परंतु सर्व काही शांत आहे."
  
  
  “त्यांच्यावर अंत्यसंस्कार होईपर्यंत थांबा. मिस्टर कोल जर मी तुम्ही असते तर मी त्यावेळी रस्त्यावरून चाललो नसतो. खरं तर, तू आता माझ्याबरोबर का येत नाहीस? सर्वकाही शांत होईपर्यंत. ”
  
  
  "धन्यवाद, पण मला भीती वाटते की प्रेस अंत्यसंस्काराच्या वेळीही थांबणार नाही."
  
  
  खराब वापरलेल्या इंजिनबद्दल तक्रारींमुळे, मी एक नवीन आवाज ऐकला. मी मागे वळून पाहिलं. आमच्या धुळीच्या धूसर पडद्यामधून दुसरी गाडी पटकन जवळ येत होती. तो दुपदरी रस्ता होता. आय
  
  
  हे माहीत होते की जर येणाऱ्या ड्रायव्हरला पुढे जायचे असेल तर तो आधीच ओव्हरटेकिंग लेनमध्ये वळला असता. सूचनांसाठी वेळ नव्हता. मी सीटवर चढलो, ड्रायव्हरला स्टीयरिंगवरून ठोठावले आणि शेवरलेटला उजवीकडे आणि नंतर डावीकडे जोरदारपणे खेचले. खडी पडली आणि टायर फुटले म्हणून मी रस्त्यावर राहण्यासाठी धडपडत होतो. दुसरी कार निघून गेल्याने धातूवर धातूचा एकच तुटका आवाज आला. तो ब्रेक आणि पास करण्यासाठी खूप वेगाने गाडी चालवत होता.
  
  
  त्याच्याकडे बघायलाही मार्ग नव्हता आणि पुढे जाताना त्याचा वेग कमी झाला नाही. ड्रायव्हर रागाने ओरडू लागला, जणू काही विश्वासणाऱ्यांना प्रार्थनेसाठी बोलावत आहे. व्हॅन डर मीरचा साउंडट्रॅक एका खोबणीत अडकलेला दिसत होता. "माझा शब्द! माझा शब्द!" ते सर्व काम झाले. मी चाक परत ड्रायव्हरकडे सोपवले, बरे वाटले, अशी आशा होती की जवळ चुकणे हे एखाद्या खुनी घाईत असलेल्या एखाद्यापेक्षा काहीतरी मोठे असल्याचे लक्षण आहे.
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 5
  
  
  
  
  
  
  
  
  हॉटेलच्या प्रवेशद्वारावर डॉक्टरांनी उत्सुकतेने माझा निरोप घेतला. पकारहून परत येताच तो निरोप देईल. फोन कॉल करणे अशक्य होईल. त्याला आशा होती की मी काळजी घेईन वगैरे वगैरे.
  
  
  आम्ही ॲड्रियन पेल्टच्या बाजूने गाडी चालवत, बंदराच्या भोवती फिरत असताना, जनरल तसाहमेदचे सैन्य प्रदर्शनात असल्याचे बरेच पुरावे मिळाले. आम्ही हॉटेलच्या घाणेरड्या पांढऱ्या दर्शनी भागाजवळ आलो, तणासारखे तळवे आणि सायप्रसमध्ये सैन्य विखुरले होते. त्यांच्या उपस्थितीने माझ्यासाठी व्हॅन डर मीरची चिंता वाढवली. “जे व्हॉस रिमेर्सी ब्युकूप, डॉक्टर,” मी टॅक्सीतून उतरत म्हणालो. "A la prochaine fois. Bon Chance en Pakar."
  
  
  "भुंगा! भुंगा!" त्याने आपले डोके खिडकीबाहेर अडकवले, जवळजवळ त्याची टोपी गमावली. "Mon plaisir, a bientôt, a bientôt!"
  
  
  "तुम्ही पैज लावत आहात." त्याचा जीव वाचवल्याबद्दल ड्रायव्हर मला कधीच माफ करणार नव्हता, पण मी त्याला दिलेल्या बक्षीससाठी, त्याने मला माझे सामान आणून दिले आणि मी पटकन दगडी पायऱ्या चढून हॉटेलच्या लॉबीच्या अंधाऱ्या कुशीत गेलो.
  
  
  चाळीस वर्षांपूर्वी, लॅमनचा पॅलेस हा फ्रेंच वसाहतवाद्यांनी देऊ शकणारा सर्वोत्तम होता. जुनी पटिना राहिली, शीतलता राहिली. पण वास ताजे होता आणि द्वारपालही होता.
  
  
  काळाच्या दबावामुळे खेळ खेळण्याची लक्झरी आता होऊ देत नाही. जेव्हा त्याला कळले की मी फ्रेंच बोलू शकतो, तेव्हा त्याला बुकिंगची विनंती न मिळण्याची सवय लागली. दुर्दैवाने, सर्व खोल्या आरक्षित होत्या. काटेरी काळे केस आणि स्पष्ट काळे डोळे असलेला त्याचा चंद्र चेहरा होता. त्याने आंघोळ केलेला परफ्यूम त्याच्या हावभावांशी जुळला, त्याच्या टॅन बनियानशी.
  
  
  त्या क्षणी मी एकटाच पोहोचलो होतो, आणि फोअर इतका मोठा होता की कोणीही आमच्याकडे लक्ष दिले नाही. माझा उजवा बनियान बांधत असताना मी माझ्या डाव्या हाताने माझे पुष्टीकरण टेलेक्स आणले. मग मी त्याला अर्धवट काउंटरवर ओढून जवळ आणले.
  
  
  “तुला पर्याय आहे,” मी शांतपणे म्हणालो. "तुम्ही माझ्या आरक्षणाची ही पुष्टी खाऊ शकता किंवा आत्ता मला माझ्या खोलीची चावी देऊ शकता."
  
  
  कदाचित माझ्यातल्या त्याच्या फुगलेल्या डोळ्यांमधला तो लूक असावा. त्याला भूक लागली नसल्याचे त्याने सूचित केले. मी त्याला जाऊ दिले. बरबटलेली पिसे साफ करून त्याने चावी काढली.
  
  
  "मर्सी, बिएन." मी आनंदाने हसलो.
  
  
  “तुम्ही एक आयडी भरला पाहिजे आणि तुमचा पासपोर्ट सोडला पाहिजे,” त्याने छाती चोळली.
  
  
  “नंतर,” मी कार्ड हातात घेत म्हणालो. "जेव्हा मला झोप येते."
  
  
  "पण महाशय...!"
  
  
  मुलाला माझी पिशवी घेऊन जाण्यास सांगून मी तिथून निघालो.
  
  
  जेव्हा मला शहरातील माहिती किंवा सेवा हवी असते तेव्हा माझ्याकडे दोन स्रोत असतात: टॅक्सी चालक आणि नोकर. या प्रकरणात ते नंतरचे होते. त्याचे नाव अली. त्याचा चेहरा आनंददायी आणि निळे डोळे होते. तो उत्कृष्ट पिजिन फ्रेंच बोलत होता. मला लगेच कळले की माझा एक मित्र आहे.
  
  
  आम्ही बारोक लिफ्टकडे जाताना त्याने मला एक ओळखीचा देखावा दिला. "मास्तराने वाईट माणसाला शत्रू बनवले." त्याचा चेहरा विस्तीर्ण हास्याने उजळला.
  
  
  "मला त्याची वागणूक वाईट वाटली."
  
  
  “त्याची आई डुक्कर होती, वडील शेळी होते. तो तुला अडचणीत आणेल." पोटातून आवाज आला.
  
  
  स्थिर-आकाराच्या लिफ्टमध्ये उठून, अलीने मला त्याचे नाव सांगितले आणि मला कळवले की द्वारपाल, आरेफ लकुते, एक पोलिस गुप्तहेर, एक दलाल, एक फगोट आणि एक चोरटा बास्टर्ड होता.
  
  
  माझ्या खोलीचा दरवाजा उघडत अली म्हणाला, “मास्टर खूप दूर आले आहेत.
  
  
  "आणि आणखी पुढे, अली." लकुटने मला नेमलेल्या अंधुक प्रकाशाच्या खोलीत मी त्याच्या मागे गेलो. अलीने प्रकाश चालू केला, ज्याचा फारसा उपयोग झाला नाही. "मला कार हवी असेल तर ती कुठे मिळेल हे तुम्हाला माहीत आहे का?"
  
  
  तो हसला. "मास्टरला हवी असलेली कोणतीही गोष्ट, अली शोधू शकतो... आणि किंमत तुम्हाला मला जास्त शिव्या देणार नाही."
  
  
  "मला जुन्या उंटापेक्षा चांगली चालवणारी कार हवी आहे."
  
  
  “किंवा नवीन,” तो हसला. "किती लवकर?"
  
  
  "आता चांगली वेळ असेल."
  
  
  "दहा मिनिटांत ते तुमचे आहे."
  
  
  "आहे"
  
  
  येथे परत एक्झिट आहे का? "
  
  
  त्याने माझ्याकडे टीकात्मक नजरेने पाहिले. "मालकाला त्रास तर होणार नाही ना?"
  
  
  "आज नाही. आजूबाजूला इतके सैनिक का आहेत? जेव्हा मी माझ्या पाकिटातून रियालने भरलेली मुठी घेतली तेव्हा मला त्याची एकाग्रता लक्षात आली.
  
  
  “हे जनरलचे काम आहे. आता बॉस मेला आहे. तो बॉस असेल."
  
  
  "मृत बॉस चांगला माणूस होता का?"
  
  
  “कोणत्याही बॉसप्रमाणे,” त्याने खांदे उडवले.
  
  
  "काही प्रॉब्लेम होईल का?"
  
  
  "फक्त त्यांच्यासाठी जे जनरलच्या विरोधात आहेत."
  
  
  "खूप आहे का?"
  
  
  “ते अस्तित्वात असल्याच्या अफवा आहेत. मृत मास्टरच्या गोरी बाईने त्याच्या जागी राज्य करावे अशी काहींची इच्छा आहे."
  
  
  "तु काय बोलत आहेस?"
  
  
  "मी बोलत नाही. मी ऐकतोय".
  
  
  "याची किती गरज आहे?" मी त्याच्याकडे नोटा ओवाळल्या.
  
  
  त्याने माझ्याकडे बाजूला नजर टाकली. “मास्तर फार हुशार नाही. मी तुला लुटू शकतो."
  
  
  "नाही." मी त्याच्याकडे बघून हसलो. "मला तुला कामावर ठेवायचे आहे. तू मला फसवलंस तर बरं, इन-उला.”
  
  
  त्याने त्याला जे आवश्यक आहे ते घेतले, नंतर मला हॉटेलच्या मागील बाहेर कसे जायचे ते सांगितले. “दहा मिनिटे,” तो म्हणाला, माझ्याकडे डोळे मिचकावून निघून गेला.
  
  
  मी दार बंद केले आणि खोलीतील एकमेव खिडकीवरील पट्ट्या बंद केल्या. खरं तर तो एक दरवाजा होता जो एका छोट्या बाल्कनीत उघडला होता. त्यावरून सपाट छतांचे आणि बंदराचे दृश्य होते. ते ताजी हवा देखील देते. मी विल्हेल्मिनाला माझ्या खांद्याच्या होल्स्टरमध्ये ठेवले आणि ह्यूगोला माझ्या हाताला जोडले, तेव्हा मला CIA स्टेशनचा माणूस हेन्री सटनचा विचार झाला. जर आमची पोझिशन्स उलट झाली, तर माझ्या आगमनाची तपासणी करण्यासाठी माझ्याकडे विमानतळावर कोणीतरी असेल, ड्रायव्हरला सावध राहावे आणि माझ्या प्रवेशासाठी हॉटेलमध्ये येथे संपर्क असेल. कारच्या उपलब्धतेबद्दल संदेश असेल. हेन्रीने मला फार काही दाखवले नाही.
  
  
  हॉटेलचे मागील प्रवेशद्वार दुर्गंधीयुक्त गल्लीत उघडले. फियाट 1100 साठी ते पुरेसे रुंद होते. अली आणि कारचे मालक माझी वाट पाहत होते, आधीचा माझा आशीर्वाद घेण्यासाठी आणि नंतरचा मी त्याला किती श्रीमंत बनवतो हे पाहण्यासाठी.
  
  
  "तुम्हाला हे आवडते का मास्तर?" अलीने विंगेवर धुळीची फिल्म थोपटली.
  
  
  जेव्हा मी आत गेलो आणि ते सुरू केले तेव्हा मला ते अधिक आवडले. किमान चारही सिलिंडर काम करत होते. मालकाचा दिवस उद्ध्वस्त झाला जेव्हा मी हँगल करण्यास नकार दिला, चार दिवसांच्या भाड्यासाठी त्याने जे काही उद्धृत केले होते त्यातील अर्धे त्याला दिले आणि अल्लाहला त्या दोघांना आशीर्वाद द्या असे म्हणत जाममधून बाहेर पडलो.
  
  
  लमाना शहरापेक्षा मोठ्या उद्यानासारखे दिसत होते. फ्रेंच लोकांनी त्याचे रस्ते पंख्याच्या आकारात बांधले आणि त्यांना अनेक फ्लॉवर पार्क्सने गुंफले, ज्या भूभागावर कब्जा केला त्याबद्दल धन्यवाद. मूरिश आर्किटेक्चर आणि फ्रेंच प्लॅनिंगच्या मिश्रणाने लमानाला एक जुने-जगाचे आकर्षण दिले जे त्याचे मुक्त करणारे देखील पुसून टाकू शकले नाहीत.
  
  
  मी मॉन्ट्रियलला हेलिकॉप्टर राईडवर, बाहेरच्या बाजूने जाणाऱ्या अरुंद रहदारीत आणि रु पेपिनवरील यूएस दूतावासात प्रवास करून त्याचे रस्ते लक्षात ठेवले. मुख्य चौकात चिलखती कार आणि कर्मचारी विश्रांती घेत होते. मी विशेषतः प्रेसिडेंशियल पॅलेसच्या पुढे गेलो. त्याचे सुशोभित दरवाजे काळ्या रंगात कोरलेले होते. सोनेरी पट्ट्यांमधून मला ताडाच्या झाडांनी झाकलेला एक लांब रस्ता दिसला. मांडणी, बाहय आणि आतील बाजूही माझ्या आठवणीत होती. पॅलेसचा बचाव इतर कोणत्याही टप्प्यापेक्षा चांगला नव्हता. हे शक्य आहे की तासखमेदने आपले सैन्य छापण्यासाठी पाठवले, आणि त्याला त्रास अपेक्षित होता म्हणून नाही.
  
  
  दूतावास, एक लहान पांढरा व्हिला, लांब, उंच पांढर्या भिंतीच्या मागे स्थित होता. त्याच्या छतावरील ध्वज अर्धा कर्मचारी होता. गेटवर पहारेकरी उभे असलेले मरीन पाहून मला आनंद झाला आणि त्यांच्या गंभीर वागण्याने आणखी आनंद झाला. माझा पासपोर्ट तपासला गेला. फियाट हुड पासून ट्रंक पर्यंत तपासली गेली. सटनचा फोन आला. उत्तर आले आणि मला सांगितले गेले की कुठे पार्क करायचे आणि दूतावासाच्या प्रवेशद्वारावर सार्जंटला कळवायचे. या संपूर्ण गोष्टीला सुमारे दोन मिनिटे लागली, अतिशय विनम्रपणे, परंतु कोणाचीही युक्ती चुकली नाही.
  
  
  दाराच्या मागे मला सार्जंट सापडला. त्याच्याकडे लक्ष न देणे कठीण होईल. मला आनंद झाला की आम्ही एकाच बाजूला आहोत. त्याने दोनदा तपासले आणि नंतर मला माझा डावा हात दोन फांद्या असलेल्या रुंद जिन्यावर नेण्याचा सल्ला दिला. खोली 204 माझे गंतव्य होते.
  
  
  फुलांच्या गंधात, अंत्यसंस्काराच्या शांततेत मी कार्पेट केलेल्या पायऱ्या चढलो. मौन हे केवळ कार्यक्रमाचे मोजमाप नव्हते, तर तासही होते. आधीच पाच वाजले होते.
  
  
  मी 204 क्रमांकावर ठोठावले आणि उत्तराची वाट न पाहता दार उघडले आणि आत शिरलो. तो एक रिसेप्शन होता, आणि लाल-केस असलेली स्त्री जी माझी वाट पाहत होती तिने सटनला उद्देशून वाफेचा प्रवाह मऊ करण्यासाठी काहीतरी केले. "एलीगंट" ही माझी पहिली प्रतिक्रिया होती; एक सामान्य सचिव नाही, माझी दुसरी छाप होती.
  
  
  मी दोन्ही बाबतीत बरोबर होतो.
  
  
  "मिस्टर कोल," ती माझ्या जवळ येत म्हणाली, "आम्ही तुमची वाट पाहत आहोत."
  
  
  मी तिला भेटण्याची अपेक्षा केली नव्हती, परंतु आमच्या लहान हस्तांदोलनाने अनपेक्षित बाबतीत काहीतरी चांगले सांगितले. "मी शक्य तितक्या लवकर आलो."
  
  
  "अरे". माझ्या व्यंगावर ती थबकली, तिचे फिकट हिरवे डोळे चमकत होते. तिचे स्मित तिच्या सुगंधासारखे सूक्ष्म होते, तिच्या केसांचा रंग काहीतरी खास होता, येट्स आणि कॅथलीन हौलिहान सर्व एकात गुंडाळले. त्याऐवजी, ती पॉला मॅथ्यू, बेपत्ता हेन्री सटनची सहाय्यक आणि सचिव होती. "तो कोठे आहे?" मी म्हणालो, तिच्या मागे ऑफिस मध्ये गेलो.
  
  
  आम्ही बसेपर्यंत तिने उत्तर दिले नाही. "हेन्री - मिस्टर सटन - तयारीवर काम करत आहे... राजदूताच्या मृत्यूबाबत."
  
  
  "याने काय सोडवणार?"
  
  
  "मला... मला खरंच माहीत नाही... त्याला का मारलं गेलं हे फक्त हेच उत्तर देऊ शकेल."
  
  
  "तिथे काही नाही?"
  
  
  "नाही." तिने मान हलवली.
  
  
  "सटन परत कधी येणार?"
  
  
  "तो सातचा विचार करत आहे."
  
  
  "माझ्यासाठी काही आले आहे का?"
  
  
  "अरे हो, मी जवळजवळ विसरलोच आहे." तिने तिच्या डेस्कवरून मला एक लिफाफा दिला.
  
  
  "मला माफ करा." माझ्या रोमन क्वेरीला हॉकचा कोड केलेला प्रतिसाद संक्षिप्त होता आणि कोणतीही वास्तविक उत्तरे दिली नाहीत: NAA मालकी 60% मेंडानिक, 30% तसाहमेद, 10% शेमा. जर तासखमेद किंवा शेमाला मला मारायचे असेल तर ते रोमपेक्षा इथे नक्कीच सहज शक्य होते.
  
  
  मी पॉलाकडे पाहिले, तिचे स्तन तिच्या ब्लाउजवर फुगले होते. "मला तुमचे संपर्क कार्यालय हवे आहे."
  
  
  "आम्ही मदत करण्यासाठी काय करू शकतो?" तिचा हावभाव ग्रेसफुल होता.
  
  
  "चला कनेक्शनबद्दल बोलूया."
  
  
  संप्रेषण विभाग आणि त्याचे मुख्य ऑपरेटर, चार्ली नील यांनी गोष्टी थोड्याशा शांत केल्या. उपकरणे अत्याधुनिक होती आणि नीलला त्याची सामग्री माहीत होती. दुसरा डमी पत्ता वापरून, मी AX-Sp एन्कोड केला. हॉकसाठी: FAO बद्दल सर्वकाही आवश्यक आहे, डॉ. ओटो व्हॅन डर मीर.
  
  
  चार्ली, मला अर्ध्या तासात उत्तर मिळाले पाहिजे. मी बोललो. "तुम्ही मला कळवाल."
  
  
  “आम्ही माझ्या केबिनमध्ये असू,” पॉलाने आम्हा दोघांना प्रबोधन केले.
  
  
  दूतावासाच्या भिंतीच्या आवारात कर्मचाऱ्यांसाठी अनेक छोटे बंगले होते. पॉलाने मला माहिती दिली की अलीकडेपर्यंत अशा घरात राहणे ऐच्छिक होते, परंतु यूएस कर्मचाऱ्यांवरील दहशतवादी हल्ल्यांमुळे सर्व महिलांना, विशेषत: NAPR ला नियुक्त केलेल्या अविवाहित महिलांनी त्यांच्यामध्ये राहणे अनिवार्य केले आहे.
  
  
  “वाईट कल्पना नाही,” आम्ही तिच्या कॉटेजच्या वाटेने चालत गेलो तेव्हा मी म्हणालो.
  
  
  "त्याचे फायदे आहेत, परंतु ते मर्यादित आहे."
  
  
  आजूबाजूच्या डेरेदार झाडांनी त्या ठिकाणाला एकांताची सुखद अनुभूती दिली, जरी तिथे जवळपास एक अशीच झोपडी होती. पांढऱ्या आच्छादनाच्या विरूद्ध लाल बोगनविलेने शांततेचे वातावरण जोडले जे इतर सर्व गोष्टींप्रमाणेच भ्रामक होते.
  
  
  "सामान्यत: मी माझी इस्टेट एखाद्या व्यक्तीशी शेअर करेन ज्याला मी कदाचित उभे करू शकत नाही, परंतु यावेळी लोकांच्या कमतरतेमुळे ते चुकले." तिने ज्या पद्धतीने डोके हलवले ते मला आवडले.
  
  
  अगदी लहान स्वयंपाकघराच्या मागे एक छोटासा अंगण होता, त्यावर आम्ही बसलो आणि एक जिन आणि टॉनिक घेतले. ती म्हणाली, "मला वाटले की ते येथे अधिक आरामदायक असेल."
  
  
  “मला तुझा निर्णय आवडतो. मला माझ्या एका उपभोगासाठी तुमच्याशी वागू दे." मी माझी सिगारेट देऊ केली.
  
  
  "हम्म... सोनेरी अक्षरे, किती सुंदर."
  
  
  “तुला तंबाखू आवडेल. तुम्ही हेन्री सारख्याच व्यवसायात आहात का?”
  
  
  मी लायटर बाहेर ठेवताच तिने होकार दिला.
  
  
  "तो छप्पर कधी उडवतो?"
  
  
  “उद्या अंत्यसंस्कारात समस्या असतील. पण जनरल तसखमेदला खरा विरोध नाही.
  
  
  "मेंडानिक आणि राजदूत मरण पावण्यापूर्वी येथे काय झाले?"
  
  
  तिने मला सावध, सट्टा लावला. "कदाचित तुम्ही थांबावे आणि मिस्टर सटन यांच्याशी याबद्दल बोलले पाहिजे."
  
  
  “माझ्याकडे थांबायला वेळ नाही. तुम्हाला जे माहीत आहे ते आता करूया.”
  
  
  तिला माझा टोन आवडला नाही. "ऐका मिस्टर कोल..."
  
  
  “नाही, ऐक. तुम्हाला सहकार्य करण्याच्या सूचना मिळाल्या आहेत. तुमचा सहकार्याचा मार्ग मला आवडतो, पण माझ्याबद्दल अधिकृतपणे बोलू नका. मला माहित असणे आवश्यक आहे, आणि आत्ता." मी तिच्याकडे पाहिले आणि ठिणग्या जाणवल्या.
  
  
  तिने पाठ फिरवली. मी सांगू शकत नाही की तिच्या गालावर लाली होती कारण तिला मला नरकात जाण्यास सांगायचे होते की आम्ही एकमेकांवर प्रभाव टाकत होतो. काही क्षणानंतर, तिची नजर माझ्याकडे परत आली, थंड आणि किंचित प्रतिकूल.
  
  
  “दोन गोष्टी आहेत. सर्व प्रथम, मला आश्चर्य वाटते की तुम्हाला अद्याप माहित नाही. ऑगस्टपासून आम्ही विविध ठिकाणांहून व्यावसायिक दहशतवाद्यांच्या आगमनाची माहिती लँगलीला पाठवत आहोत..."
  
  
  "सिंगल्स, कपल्स आणि थ्रीजमध्ये आगमन." मी तिच्यासाठी पूर्ण केले. "प्रश्न आहे - ते कुठे आहेत?"
  
  
  "आम्हाला खात्री नाही. ते फक्त येतात आणि गायब होतात. यामागे पंतप्रधान आहेत असे आम्हाला वाटले. राजदूत पीटरसन यांना त्यांच्याशी याबद्दल चर्चा करायची होती."
  
  
  मला वाईट वाटले की व्हॅन डर मीरकडे या लोकांपेक्षा अधिक उत्तरे आहेत. "ते अजून आत येत आहेत का?"
  
  
  "दोघे चोवीस तारखेला धोफरहून आले."
  
  
  "उस्मान विरुद्ध त्याच्या हल्ल्याला बळ देण्यासाठी मेंडानीकेने त्यांना आणले आहे असे तुम्हाला वाटते का?"
  
  
  
  "आम्ही शक्यता तपासण्याचा प्रयत्न करत होतो."
  
  
  "बेन डी'ओकोचे जनरलशी कोणत्या प्रकारचे संबंध होते?"
  
  
  "चुंबन चुंबन"
  
  
  तिच्याकडे सर्व मानक उत्तरे होती. "तसाहमेदने मेंडानिकची सुटका करून घेतल्याचा पुरावा आहे का?"
  
  
  " हे साहजिकच मनात येते. पण आमच्याकडे पुरावे नाहीत. जर हेन्री राजदूत पीटरसनला मारणाऱ्या ड्रायव्हरची ओळख शोधू शकला, तर कदाचित आम्हाला तेही कळेल.”
  
  
  मी माझ्या ग्लासात डोकावले. "कर्नल दुजा कुठे बसतो?"
  
  
  "जनरलच्या खिशात. तो गलिच्छ काम करतो आणि त्याला ते आवडते. जेव्हा तुम्ही त्याकडे पाहता तेव्हा तुम्हाला सापाचा तराजू दिसतो.”
  
  
  मी रिकामा ग्लास खाली ठेवला. "तुम्ही नमूद केलेला दुसरा मुद्दा कोणता?"
  
  
  “ते काहीही असू शकत नाही. हॅन्स गेयर नावाचा एक माणूस आहे ज्याला मिस्टर सटनशी संपर्क साधायचा आहे."
  
  
  "तो कोण आहे?"
  
  
  "तो उत्तर आफ्रिकन एअरलाइन्सचा मुख्य मेकॅनिक आहे."
  
  
  माझे कान उपटले. "त्याला काय हवे आहे याचे काही संकेत दिले का?"
  
  
  "नाही. त्याला यायचे होते. मी म्हटलं आपण फोन करू."
  
  
  माझ्या सेक्स ड्राईव्हच्या बाबतीत, पॉला मॅथ्यूज एक जबरदस्त यश होते. सीआयए ऑपरेटिव्ह किंवा असिस्टंट ऑपरेटिव्ह किंवा काहीही असो, तिने मला तिच्या हरवलेल्या बॉसची आठवण करून दिली. "गायर कुठे आहे माहीत आहे का?"
  
  
  “बरं, विमानतळावर एकच हँगर काउंटर आहे. तो म्हणाला की तो आठपर्यंत तिथे असेल."
  
  
  मी उठतो. “पॉला, तुझ्या केसांचा रंग आणि चमेलीच्या वासाबद्दल बोलायला माझ्याकडे वेळ नाही याचं मला खरंच वाईट वाटतं. मला ते पावसाच्या विरूद्ध तपासायचे आहे. दरम्यान, माझ्या टेलीग्रामला उत्तर देऊन तुम्ही हेन्रीला मला आठ वाजता लमाना पॅलेसच्या बारमध्ये भेटायला सांगू शकता का? "
  
  
  जेव्हा ती उभी राहिली तेव्हा तिचे गाल पुन्हा लाल झाले होते. "मिस्टर सटनची मीटिंग असू शकते."
  
  
  "त्याला रद्द करायला सांगा." मी तिच्या खांद्यावर हात ठेवला. "आणि पिण्यासाठी धन्यवाद." मी तिच्या कपाळावर चुंबन घेतले आणि तिची गोंधळलेली नजर पाहून हसत तिथून निघालो.
  
  
  
  धडा 6
  
  
  
  
  
  मी विमानतळाजवळ आलो, सूर्यप्रकाशाच्या आभाळात प्रकाश लोप पावत होता. फील्ड दिवे जळत होते आणि टॉवरवरील दीपगृह जड लाल संधिप्रकाश प्रतिबिंबित करत होते. आता प्रवेशद्वारासमोर दोन ऐवजी तीन चिलखती गाड्या उभ्या होत्या. विमानतळाच्या प्रवेशद्वारावरही पहारा असणार हे मला माहीत होतं. शहरातून माझे अनुसरण केले गेले नाही आणि दूतावासात किंवा माझ्या प्रवेशावर कोणीही लक्ष ठेवले नाही. पुढे नाकाबंदी थोडी अधिक कठीण होईल.
  
  
  मी हँगर्सकडे जाणाऱ्या रस्त्याच्या छोट्या भागावर मुख्य प्रवेश रस्ता बंद केला. रस्त्याच्या शेवटी रक्षक चौक्या होत्या आणि जवळच एक फ्रेंच AMX कमांड जीप आणि TT 6 बख्तरबंद कर्मचारी वाहक मला जवळ येईपर्यंत निष्क्रिय होते. मग ते असे चपळले की जणू मीच आक्रमणकारी शक्ती आहे ज्याची ते वाट पाहत होते. मला गेटपासून पन्नास फुटांवर थांबायला सांगितले.
  
  
  सार्जंटने लढाऊ सैन्यासह चार जणांच्या तुकडीचे नेतृत्व केले. अभिवादन अचानक आणि अरबी भाषेत होते. मी निषिद्ध प्रदेशात होतो. मला काय वाटलं मी करत होतो!
  
  
  माझे उत्तर फ्रेंचमध्ये होते. मी पॅरिस एरोनॉटिकल सोसायटीचा प्रतिनिधी होतो. मी मेकॅनिसियन डेस एव्हियन्स आफ्रिके नॉर्डचे मुख्य मेकॅनिक, एमसीयूर गायर यांच्यासोबत व्यवसाय केला होता. प्रवेश करण्यासाठी ही चुकीची जागा होती का? या प्रश्नासह मी माझा अधिकृत फ्रेंच पासपोर्ट योग्य स्टॅम्पसह सादर केला.
  
  
  सार्जंटने दस्तऐवज घेतला आणि ते घेऊन सुरक्षा बूथकडे माघार घेतली, जिथे दोन अधिकाऱ्यांनी पाने उलटण्यात लक्ष घातले. माझ्या चार रक्षकांनी प्रेमाशिवाय माझ्याकडे पाहिले. मी पुढच्या पायरीची वाट पाहत होतो, ते काय असेल हे पूर्ण माहीत आहे.
  
  
  या वेळी सार्जंटसोबत एक लेफ्टनंटही होता. तो जरा कमी मैत्रीपूर्ण होता आणि त्याने मला फ्रेंचमध्ये संबोधित केले. माझ्या भेटीचा उद्देश काय होता? मला M'sieur Geyer का भेटायचे होते?
  
  
  मी स्पष्ट केले की NAA ला त्याच्या नवीन Fourberge 724C वर एव्हीओनिक्समध्ये समस्या येत होत्या आणि मला पॅरिसमधून समस्या सोडवण्यासाठी पाठवण्यात आले होते. मग मी लेफ्टनंटला सांगितले आणि जे काही घडले ते तांत्रिक तपशीलवार जेश्चरसह वर्णन केले. मला प्रेरणा मिळाली. शेवटी, त्याच्याकडे पुरेसा होता, त्याने मला माझा पासपोर्ट परत दिला आणि माझ्याकडे हात हलवत मला बाहेर पडण्याचा आदेश दिला.
  
  
  "अल्लाह माक!" मी गेटमधून जात असताना ओरडून नमस्कार केला. सलामी परत करण्यात आली. आम्ही सगळे एकाच बाजूला होतो. अल्लाह आशीर्वाद आणि कमकुवत सुरक्षा.
  
  
  हँगरच्या पार्किंगमध्ये दोनच गाड्या होत्या. मला अतिरिक्त रक्षकांना भेटण्याची अपेक्षा होती, परंतु तेथे कोणीही नव्हते. परिघातून पुढे गेल्यावर तुम्ही स्वतःला आत सापडले. फ्लाइट लाईनवर दोन जुने DC-3 होते. हँगरच्या आत आणखी एक गच्च इंजिन होते. Caravel आणि अनेक लहान ट्विन-इंजिन विमानांव्यतिरिक्त, एक आश्चर्यकारक नवीन गल्फस्ट्रीम विमान देखील होते. NAPR प्रतीक कॉकपिट खिडकीखाली स्थित होते. निःसंशयपणे, ही मेंडॅनिकची एअर फोर्स वनची आवृत्ती होती. DC-6 बुडानला का चालवायचे?
  
  
  असे आलिशान विमान असते तर?
  
  
  हँगरच्या आतील बाजूने जाताना निरनिराळ्या विमानांकडे लक्ष देऊन, मला एकही हलणारे मृतदेह दिसले नाहीत. ते टाळेबंदीच्या काळात होते, ते निश्चितच होते. हँगरच्या मागील बाजूस काचेने बंद केलेला कार्यालय विभाग होता. मी त्याच्या खिडक्यांमधून प्रकाश पाहिला आणि त्या दिशेने गेलो.
  
  
  हॅन्स गेयरचा बटनांसारखे धूर्त डोळे असलेला खोडकर चेहरा होता. त्याच्या टक्कल घुमटावर प्रक्रिया केलेल्या चामड्याचा रंग होता. तो लहान आणि साठा होता, मोठे हात आणि मोठे हात चरबीच्या खड्ड्यांनी झाकलेले होते. रॉबिन जसे कीडा ऐकतो तसे डोके टेकवण्याची क्षमता त्याच्यात होती. मी दारातून जात असताना त्याने माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  "मिस्टर गायर?"
  
  
  "मी आहे." त्याचा आवाज सँडपेपर होता.
  
  
  मी बाहेर आल्यावर, त्याने बाहेर ठेवण्यापूर्वी त्याचे घाणेरडे पांढरे ओव्हल पुसले. "तुम्हाला मिस्टर सटनला भेटायचे होते का?"
  
  
  तो अचानक सावध झाला आणि त्याने काचेच्या विभाजनातून पाहिले आणि नंतर माझ्याकडे पाहिले. "तू सटन नाहीस."
  
  
  "बरोबर. माझे नाव कोल आहे. मिस्टर सटन आणि मी एकमेकांना ओळखतो.”
  
  
  "हम्म." मला त्याच्या खोल फुगलेल्या कपाळामागे चाकांचा आवाज ऐकू येत होता. "तू इथे कसा आलास? दूध काढताना त्यांनी ही जागा गाईच्या बटापेक्षा घट्ट केली आहे.”
  
  
  "मी दूध घ्यायला आलो नाही."
  
  
  त्याने क्षणभर माझ्याकडे पाहिले आणि मग हसले. "खुप छान. बसा, मिस्टर कोल." त्याने गोंधळलेल्या डेस्कच्या दुसऱ्या बाजूला असलेल्या खुर्चीकडे इशारा केला. "आम्हाला कोणी त्रास देईल असे मला वाटत नाही."
  
  
  आम्ही खाली बसलो आणि त्याने एक ड्रॉवर उघडला आणि बॉन्डेड बोर्बनची बाटली आणि काही पेपर कप बाहेर काढले. “तुला बरे वाटत आहे का? बर्फ नाही?
  
  
  “तू पण ठीक आहेस,” मी बाटलीकडे मान हलवत म्हणालो.
  
  
  “अरे, मी थोडा प्रवास करतो. केंव्हा ते मला सांगा".
  
  
  - मी म्हणालो, आणि आम्ही टाळ्या वाजवल्यानंतर आणि आमचे स्वतःचे ब्रँड उजळल्यानंतर, हॅन्सने माझ्याकडे डोके टेकवले आणि मुद्द्यावर आला. "मी तुमच्यासाठी काय करू शकतो, मिस्टर कोल?"
  
  
  “मला वाटतं याच्या उलट आहे. तुला आम्हाला भेटायचे होते."
  
  
  “तुम्ही दूतावासात काय करत आहात, मिस्टर कोल? मला वाटलं मी तिथल्या सगळ्यांना ओळखतो."
  
  
  “मी आज दुपारी आलो. हेन्रीने मला त्याची जागा घेण्यास सांगितले. मी ज्या लोकांसाठी काम करतो त्यांनी मला सूचना दिल्या आहेत - वेळ वाया घालवू नका. आपण हे करणार आहोत का?
  
  
  त्याने काचेतून एक घोट घेतला आणि डोके मागे टेकवले. “माझ्याकडे काही माहिती आहे. पण मला कळले की या जगात कोणतीही गोष्ट सोपी किंवा स्वस्त नाही.”
  
  
  “कोणतेही वाद नाहीत. काय माहिती? काय किंमत?"
  
  
  तो हसला. “प्रभु, तू नक्कीच अरब नाहीस! आणि हो, मला माहित आहे की तुमच्याकडे वाया घालवायला वेळ नाही.” टेबलावर हात ठेवून तो पुढे झुकला. ओव्हरहेड लाइटमधून, त्याच्या घुमटावर घाम चमकला. “ठीक आहे, कारण मी मनापासून देशभक्त आहे, मी ते तुला पैशासाठी देईन. एक हजार अमेरिकन डॉलर्स खात्यात आणि मी पुरावा देऊ शकलो तर पाच हजार.
  
  
  "तुम्ही दुसरा भाग तयार करू शकत नसाल तर पहिला भाग काय चांगला आहे?"
  
  
  "अरे, पण मी करू शकतो. यास थोडा वेळ लागेल कारण येथे सर्व काही सध्या भयंकर स्थितीत आहे. तुम्हाला तुमचा पुरवठा पुन्हा भरायचा आहे का?
  
  
  "नको धन्यवाद. तर बोलायचं. मी तुला तीनशे ठेव देईन. पहिला भाग चांगला असल्यास बाकीचे सात मिळतील आणि उत्पादन केल्यास पाच हजारांची हमी.”
  
  
  त्याने उरलेले पेय माझ्यासाठी प्यायले, ते गिळले आणि स्वतःला दुसरे ओतले. "मी वाजवी आहे," तो म्हणाला. "तीनशे बघूया."
  
  
  "एकच गोष्ट आहे." मी माझे पाकीट बाहेर काढले. "तुमच्याकडे जे काही आहे ते ठेवीदार आहे असे मला वाटत नसेल, तर मला ते परत घ्यावे लागेल."
  
  
  "नक्कीच, घाम गाळू नका, आपण पहाल."
  
  
  "मलाही माझ्या स्वतःच्या काही प्रश्नांची उत्तरे हवी आहेत."
  
  
  "मी मदत करण्यासाठी काहीही करू शकतो." त्याने सहा अर्धशतकं मोजली आणि ते त्याच्या ओव्हरऑलच्या खिशात भरले. “ठीक आहे,” त्याने विभाजन तपासले, डोके टेकवले आणि आवाज कमी केला. “मेंडानिक विमान अपघात हा अपघात नव्हता. ते कसे घडले ते मला माहीत आहे. पुरावा बुडानमधील ढिगाऱ्यात आहे."
  
  
  "हे कोणी केले माहीत आहे का?"
  
  
  “नाही, पण कोणताही मूर्ख चांगला अंदाज लावू शकतो. आता तासखमेद नंबर वन आहे.
  
  
  “माझे लोक अंदाजासाठी पैसे देत नाहीत. DC-7 कुठे आहे?
  
  
  "DC-7! हे षटकार होते ज्यात मेंडानिक आणि त्याची टोळी उडाली होती.” त्याचा आवाज चढला. "आणि ते गल्फ स्ट्रीमवर चांगले उडत असावेत." मला सावध करणारी ही पहिली गोष्ट होती. पण ते लँडिंग होते..."
  
  
  “हंस,” मी हात वर केला. "सात, NAA चा DC-7 कुठे आहे?"
  
  
  त्याला ताब्यात घेण्यात आले. ते सदोष होते. “रुफामध्ये, लष्करी तळावर. तुला हे करण्याची गरज का आहे..."
  
  
  “तो रुफामध्ये का आहे? तो सहसा तिथे असतो का?"
  
  
  "त्याला काही महिन्यांसाठी सैन्यात घेण्यात आले होते."
  
  
  "त्याच्या टीमबद्दल काय?"
  
  
  “कठोर लष्करी. बघा, त्यांना मेंडानिके कसे मिळाले हे तुम्हाला आश्चर्य वाटत नाही का?
  
  
  
  ही एक नरक कथा आहे. यापूर्वीही असे घडले आहे. साचा तोच होता, दृष्टिकोनही तोच होता. तो परिपूर्ण सेटअप होता. हे…"
  
  
  "मेंडानिकेने उतरले तेव्हा तुम्ही ड्युटीवर होता का?"
  
  
  "अजिबात नाही! मी तिथे असतो तर आज तो जिवंत असता...किंवा कदाचित मीही मेला असता. खालिद ड्युटीवर होता. तो रात्रीचा बॉस होता. फक्त तोच दिवसा किंवा रात्र आजूबाजूला नाही. मला सांगण्यात आले की मी आजारी आहे. म्हणून मी आजारी पडण्यापूर्वी तुम्हाला काहीतरी सांगण्याचा प्रयत्न करत आहे, फक्त तुम्हाला त्या DC-7 बद्दल बोलायचे आहे. ते त्याला इथून घेऊन गेले तेव्हा मी म्हणालो गुड रिडन्स! "
  
  
  गडगडाट होत असताना, मी काचेच्या विभाजनातून नेहमीची तपासणी केली. हँगरमध्ये प्रकाश नव्हता, परंतु संधिप्रकाशात नवीन आलेल्यांचे छायचित्र तयार करण्यासाठी पुरेसा अंधार होता. त्यापैकी पाच होते. त्यांनी विस्तारित क्रमाने मांडलेल्या हँगरभोवती फिरले. ओव्हरहेड लाईटचा स्विच हंसच्या मागे भिंतीवर होता.
  
  
  "दिवे बंद कर, पटकन!" - मी हस्तक्षेप केला.
  
  
  त्याला माझ्या टोनमधून संदेश मिळाला आणि वस्तुस्थिती आहे की तो कधी बंद करावा आणि त्याला सांगितल्याप्रमाणे करावे हे समजण्यासाठी तो बराच वेळ गेला होता.
  
  
  मी माझ्या खुर्चीत मागे झुकलो आणि गुडघे टेकलो तेव्हा मला काच फुटण्याच्या आवाजात मिसळलेला ओंगळ श्वासनलिका खोकला जाणवला. हातात विल्हेल्मिना. अंधारात मी हंसला जोरात श्वास घेताना ऐकले.
  
  
  "मागचा दरवाजा आहे का?"
  
  
  "कनेक्टिंग ऑफिसमध्ये." त्याचा आवाज थरथरत होता.
  
  
  "तेथे जा आणि थांबा. मी इथली सगळी काळजी घेईन."
  
  
  माझे शब्द आणखी काही गोळ्या आणि दोन रिकोचेट्सने व्यत्यय आणले. मला 9mm मशीनगनने गोळीबार करून पायदळात बोलावायचे नव्हते. हा हल्ला पूर्णपणे निष्फळ ठरला. पाच वीरांना एका नि:शस्त्र मेकॅनिकला पकडता यावे म्हणून खिडक्यांच्या काचा फोडण्याची गरज नव्हती. जॅमर म्हणजे ते विमानतळ सुरक्षा कंपनीशी संबंधित नाहीत. कदाचित त्यांची कल्पना हंसला मृत्यूला घाबरवण्याची असावी.
  
  
  मी हंस पुढच्या ऑफिसमध्ये घसरल्याचे ऐकले. मी दरवाज्याजवळ बसून वाट पाहू लागलो. फार काळ नाही. हल्लेखोरांपैकी पहिला पाय घोंघावत आत गेला. मी त्याला खाली मारले आणि तो अडखळला म्हणून मी त्याला विल्हेल्मिनाच्या बटने मारले. तो फरशीवर आदळताच दुसरा क्रमांक त्याच्या मागे लागला. मी त्याला वर केले आणि त्याने ह्यूगोला कमाल केली. त्याने एक अव्यक्त आक्रोश केला आणि माझ्या खांद्यावर कोसळला. ती ढाल म्हणून वापरून मी पुढे सरकलो आणि आम्हाला तिसरा क्रमांक मिळाला.
  
  
  संपर्क झाला तेव्हा मी चाकूने कापलेला मृतदेह त्याच्या खांद्यावरून फेकून दिला. तो वेगवान आणि हुशार होता. तो मृत वजनातून खाली सरकला आणि गोळ्या घालायला तयार पिस्तुल घेऊन माझ्याकडे आला. मी शॉटच्या आधी डुबकी मारली, त्याच्या हाताखाली गेलो आणि आम्ही हँगरच्या मजल्यावर उतरलो. तो मोठा आणि मजबूत होता आणि त्याला वाळवंटातील घामाचा वास येत होता. मी बंदुकीने त्याचे मनगट धरले. त्याने माझ्या गुडघ्याचा माझ्या क्रॉचवर होणारा आघात टाळला, त्याचा डावा हात माझा गळा पकडण्याचा प्रयत्न करत होता. त्याच्या आणखी दोन मित्रांसह, मला ग्रीको-रोमन कुस्तीच्या कलेवर वाया घालवायला वेळ नव्हता. मी त्याचा मुक्त हात माझा गळा शोधू दिला आणि ह्यूगोला त्याच्या हाताखाली भाग पाडले. तो थरथर कापायला लागला आणि मी पटकन त्याच्यावरून उडी मारली, इतर दोघांसाठी तयार झालो. मी कोणीतरी धावत असल्याचे ऐकले. मला वाटले की ही एक चांगली कल्पना आहे आणि खाली टेकून ऑफिसच्या दारातून परत आलो.
  
  
  "हंस!" - मी चिडलो.
  
  
  "कोल!"
  
  
  "दार उघड, पण तिथेच रहा."
  
  
  "काळजी करू नका!"
  
  
  हँगरच्या मागच्या बाजूने दरवाजा बाहेर आला. धावत पाय म्हणजे आमच्या पाहुण्यांनी आम्हाला तिथे भेटायचे ठरवले. विमानतळावरील दिवे, सुरक्षा दिवे आणि संध्याकाळच्या अंधाराची स्पष्टता काय, आम्हाला नको असलेली कंपनी आहे का हे बघायला काहीच हरकत नव्हती. आम्हाला हे यावेळी सापडलेले नाही.
  
  
  “माझी गाडी अंकुशावर आहे,” मी म्हणालो. “तू माझ्या मागे ये. आमच्या मागे पहा. चल जाऊया".
  
  
  हँगरच्या मागच्या बाजूला ते मोकळ्या पार्किंग एरियापर्यंत अगदी मोकळ्या हाडांची चाल होती. फियाट वॉशिंग्टनचे स्मारक म्हणून उभे राहिले.
  
  
  "हंस, तुझी गाडी कुठे आहे?" मी विचारले.
  
  
  "हँगरच्या दुसऱ्या बाजूला." माझ्यासोबत राहण्यासाठी त्याला धावावे लागले आणि तो दमला होता इतकेच नव्हे तर त्याला दम लागला होता. "मी ते तिथे पार्क केले कारण ते अधिक सावलीत आहे आणि..."
  
  
  "ठीक आहे. तुम्ही मागे बसा, जमिनीवर झोपा आणि एक इंचही हालचाल करू नका.
  
  
  त्याने वाद घातला नाही. मी फियाट सुरू केले, दोन बिंदूंवर बेरीज मोजली. अभ्यागतांनी माझा पाठलाग केला तर माझी कार कुठे उभी होती हे त्यांना कळेल. जर ते विमानतळाचे रक्षण करणाऱ्या टीमचा भाग नसले तर ते गुप्तचर अधिकारी होते, जे पक्षपातींसाठी समस्या नाही. कोणत्याही परिस्थितीत, ते हंससाठी आले होते, माझ्यासाठी नाही.
  
  
  सुरक्षा चौकीजवळ येऊन मी कार थांबवली, मी लक्ष देत असल्याचे दाखवण्यासाठी हेडलाइट्स मंद केले आणि बाहेर पडलो. जर लेफ्टनंट आणि त्याच्या मुलांना या हत्या पथकाबद्दल माहिती असते तर मला आता कळले असते.
  
  
  सार्जंटच्या नेतृत्वाखाली मूळ चार जण माझ्याजवळ आले. “विवे ला एनएपीआर, सार्जंट,” मी त्यांच्याकडे जात गाणे गायले.
  
  
  "अरे, तू," सार्जंट म्हणाला.
  
  
  .
  
  
  “मी सकाळी परत येईन. तुम्हाला माझ्या पासपोर्टवर शिक्का मारायचा आहे का?"
  
  
  "उद्या प्रार्थना आणि शोक करण्याचा दिवस आहे," तो म्हणाला. "इकडे येऊ नकोस."
  
  
  "अरे हो. मला समजले".
  
  
  “येथून निघून जा,” सार्जंटने इशारा केला.
  
  
  हँगरच्या वक्र सिल्हूटवर नजर ठेवून मी हळूच गाडीकडे परत आलो. अजून तरी छान आहे. मी हसलो, रक्षकांना ओवाळले आणि पळायला सुरुवात केली.
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 7
  
  
  
  
  
  
  
  
  विमानतळ सोडल्यानंतर आणि कोणीही आमचा पाठलाग करत नाही याची खात्री करून, मी माझ्या लपलेल्या प्रवाशाकडे वळलो.
  
  
  “ठीक आहे मित्रा. या आणि माझ्यात सामील व्हा."
  
  
  तो मागच्या सीटवर गेला आणि एक घोट घेत त्याच्या अंगावरील बोरबोनची बाटली बाहेर काढली. "येशू!" - तो म्हणाला आणि एक लांब घोट घेतला. "तुला एक पाहिजे का?" - त्याने बाटली बाहेर धरून श्वास सोडला.
  
  
  "मी गाडी चालवत असताना त्याला कधीच हात लावत नाही."
  
  
  “अरे देवा, तू मित्र आहेस. इकडे...” तो त्याच्या स्तनाच्या खिशात गेला, “हे परत घे. तू फक्त माझा जीव वाचवलास. मला जे काही तुम्हाला हवे आहे ते सर्व विनामूल्य आहे.”
  
  
  "तेथे सोपे, हंस." मला हसू आवरता आले नाही. “प्रत्येकजण ड्युटीवर आहे. पैसे स्वतःसाठी ठेवा. तू त्यांना कमावशील."
  
  
  “पण अरेरे! असं वागायला तू कुठे शिकलास!”
  
  
  "ए? का, आयुष्यभर. वीस वर्षे आफ्रिकेत आणि "तुम्ही विमानात किती दिवस आहात?" »
  
  
  "ए? का, आयुष्यभर. वीस वर्षे आफ्रिकेत आणि त्याआधी..."
  
  
  “मला वाटते की तुम्हाला माहित आहे की पायलट ट्यूब टर्बाइनपेक्षा वेगळी असते. तू तुझ्या क्षेत्रात व्यावसायिक आहेस." मी माझ्यात एकटा आहे. मी तुला कुठे घेऊन जाऊ जिथे तू सुरक्षित असेल? "
  
  
  "माझी जागा. त्याला एक उंच भिंत आणि एक मजबूत गेट आहे आणि जर मी त्याला सांगितले तर म्हातारा थोर टिन हंसाचे गाढव चावेल.”
  
  
  “तुम्ही नेव्हिगेटर आहात. हे मित्र नसलेले लोक कोण आहेत याची कल्पना आहे?"
  
  
  “प्रभु, नाही! मी त्यांना अजून पाहिलेले नाही.”
  
  
  "तशामेदच्या सैन्यात काही कमांडो युनिट्स आहेत का?"
  
  
  "मला मारून टाक. मला फक्त एकच गोष्ट माहित आहे की ते सर्व निळ्या रंगाचे चेकर्ड हेडड्रेस घालतात.
  
  
  हे स्पॉट ऑन होते. हल्लेखोरांपैकी एकाने बेरेट घातली होती, तर इतर दोघांनी डोक्यावर कपडे घातले नव्हते.
  
  
  “तुला खात्री आहे की तुला हे नको आहे? मी ते सर्व पिईन आणि नंतर उंच जाईन."
  
  
  “त्यात इतके हरवून जाऊ नकोस की मी जे बोलतो त्याकडे लक्ष देऊ नका. मेंडानिकेचा मृत्यू हा अपघात नव्हता हे तुम्हाला माहीत आहे. हे तू अजून कोणाला सांगितलंस?"
  
  
  "कोणीही नाही. फक्त तुमच्यासाठी."
  
  
  "कुणाला तुमची टाळू हवी असण्याचे आणखी एक कारण आहे का?"
  
  
  "ते मला मारतील का?"
  
  
  मी ब्रेक दाबला आणि फियाट थांबवली. हॅन्सला डॅशबोर्डच्या विरुद्ध पुढे फेकण्यात आले, त्याची बाटली धोकादायक आवाज करत होती. मी त्याला ओव्हरऑल्सने पकडले आणि त्याला माझ्या चेहऱ्याकडे खेचले. “मला आत्ता काही उत्तरे हवी आहेत, नाहीतर तू तोंडात बाटली घेऊन घरी जाशील. हे स्पष्ट आहे?"
  
  
  त्याने माझ्याकडे पाहिलं, यावेळी नि:शब्द, डोळे विस्फारले, तोंड उघडे आणि स्तब्धपणे होकार दिला. मी त्याला जाऊ दिले आणि आम्ही पुन्हा निघालो. तो उठेपर्यंत मी थांबलो, मग शांतपणे त्याला सिगारेट देऊ केली. तो तसाच शांतपणे घेतला.
  
  
  "मग, आपत्तीबद्दल तुमचा सिद्धांत तुम्ही कोणाला सांगितला?"
  
  
  “खालिद... मी ड्युटीवर होतो तेव्हा तो हँगरमध्ये होता. यापूर्वीही आपत्तीच्या अफवा पसरल्या आहेत. जेव्हा मी त्याला विचारले की त्यांनी गल्फस्ट्रीम ऐवजी DC-6 का घेतले, तेव्हा त्याने सांगितले की विमानात जनरेटर नाही. तो खोटे बोलत आहे हे मला माहीत होते. मी आदल्या दिवशी गल्फ स्ट्रीमवर सर्वकाही तपासले. मला हे देखील माहित होते की तो नरक म्हणून घाबरला होता. त्याला आणखी घाबरवण्यासाठी आणि त्याला बोलायला लावण्यासाठी मी त्याला सांगितले की DC-6 ची तोडफोड कशी झाली हे मला माहीत आहे."
  
  
  "आणि तो बोलला?"
  
  
  "नाही."
  
  
  "तो तोडफोड होता हे तुला कसे कळले?"
  
  
  “मी म्हटल्याप्रमाणे, हा आफ्रिकेत झालेल्या दुसऱ्या अपघातासारखा होता. सारखे. ही तोडफोड होती हे सर्वांना माहीत होते, परंतु कोणीही ते सिद्ध करू शकले नाही. मग मी ते सिद्ध केले. जर मला बुडानला जाता आले तर मी ते सिद्ध करू शकतो. यावरही."
  
  
  दूरवर ओरडणाऱ्या सायरनने अस्पष्ट उत्तर दिले. “ती एक रुग्णवाहिका असू शकते. ही कसली ढिगारा बग्गी आहे ते पाहूया.” मी दुसऱ्यांदा शिफ्ट झालो आणि फियाटमध्ये खेचलो, ज्याची मला आशा होती की ती कठीण होती.
  
  
  "आम्ही नक्कीच अडकणार आहोत." हंसने वर-खाली उडी मारली, मागे-पुढे बघत.
  
  
  मी एका खालच्या उंच कडाच्या कव्हरकडे वळलो तेव्हा चाकांना काही कर्षण सापडले.
  
  
  "ते खूप वेगाने जात आहेत!"
  
  
  मी रस्त्यावरून पुरेशी दूर जाण्याची आशा करत होतो, जेणेकरुन येणाऱ्या हेडलाइट्सच्या मर्यादेबाहेर, म्हणजे एका उंच कडाच्या मागे. चाके खणून लोळू लागली. ही लढाई व्यर्थ होती. “थांबा,” मी म्हणालो, इंजिन बंद केले आणि माझ्या बाजूला उड्डाण केले.
  
  
  फियाटचा पांढराशुभ्र रंग वाळवंटात उत्तम प्रकारे बसतो. एवढ्यासाठी की जेव्हा एखादे मोठे कमांड वाहन पुढे गेले, त्यानंतर एक रुग्णवाहिका गेली, तेव्हा त्यांनी आमच्याकडे लक्ष दिले नाही. रात्रीच्या थंड हवेत सायरन वाजला. मग ते निघून गेले आणि आम्ही उठलो आणि परत गाडीकडे निघालो, हंस बडबडत होता, "दिवस संपवण्याचा काय मार्ग आहे."
  
  
  . मग ते निघून गेले आणि आम्ही उठलो आणि परत गाडीकडे निघालो, हंस बडबडत होता, "दिवस संपवण्याचा काय मार्ग आहे."
  
  
  "तुम्ही अल्लाहचे आभार मानू शकता की तुम्ही ते कायमचे संपवले नाही."
  
  
  "हो. आता इथून कसं जायचं?"
  
  
  "आम्ही तुमची बाटली पुसून टाकू आणि कदाचित एक कल्पना येईल. नसल्यास, मला खात्री आहे की तुम्ही गाड्या ढकलण्यात चांगले आहात.”
  
  
  फक्त दोन छोटे थांबे देऊन, आम्ही दहा मिनिटांत परत रस्त्यावर आलो आणि वीस मिनिटांत हॅन्स व्हिला येथे पोहोचलो.
  
  
  Lamana च्या परदेशी क्वार्टर Lafayette नावाच्या उद्यानाभोवती केंद्रित पांढर्या भिंतींच्या मूरीश-शैलीतील घरांचा एक भाग होता. हॅन्सच्या डोमेनमध्ये प्रवेश करण्यापूर्वी आम्ही काही अभ्यास केला. त्याचे घर उद्यानाच्या शेजारी एका गल्लीत होते. आम्ही दोनदा त्याभोवती फिरलो. रस्त्यावर कार किंवा दिवे नव्हते.
  
  
  - आणि तू खालिदला हे सर्व सांगितले?
  
  
  "हो."
  
  
  "तुम्ही इतर कोणाला सांगितले का?"
  
  
  "एरिका, माझी मुलगी, पण ती काहीच बोलली नाही."
  
  
  "आता मला सांग, तू आणखी काय करत होतास ज्यामुळे एखाद्याला इतके अस्वस्थ केले की त्यांना तुला मारायचे होते?"
  
  
  “मला कळले तर मला शापित होईल. प्रामाणिकपणे!" त्याने मला धरायला हात पुढे केला. “मी थोडी तस्करी करतो, प्रत्येकजण करतो. पण त्या माणसाला मारण्याचे कारण नाही."
  
  
  “नाही, ते फक्त तुझा उजवा हात घेतील. मला विश्वास आहे की विमानात या DC-7 साठी लॉगबुक आहेत.
  
  
  "हो. हे मदत करत असल्यास, तुमच्याकडे जुन्या इंजिनमधील लॉग असू शकतात. तू रुफात जाऊ शकणार नाहीस."
  
  
  "सुरक्षा इथल्यापेक्षा कडक आहे का?"
  
  
  "हेल हो."
  
  
  “तुम्ही म्हणता की हे विमान लष्कराला देण्यात आले होते. तुम्हाला माहीत आहे का?
  
  
  "नक्कीच. पॅराशूटिस्ट प्रशिक्षण. तू मला सांगशील का तू..."
  
  
  "तुम्ही देखभाल, मोठी दुरुस्ती, अशा गोष्टी कुठे केल्या?"
  
  
  “आम्ही येथे आवश्यक गोष्टींशिवाय सर्वकाही केले. यासाठी मी अथेन्समधील ऑलिम्पिकचा वापर केला.
  
  
  "त्याची शेवटची तपासणी कधी झाली?"
  
  
  “अरे, जेव्हा त्यांनी त्याला नेले तेव्हा असेच असावे. ते म्हणाले की ते ते सोडवतील."
  
  
  “आणखी एक प्रश्न,” मी हेडलाइट्स बंद करत म्हणालो, “या रस्त्यावर काही वळण आहे का?”
  
  
  त्याने जोरात धक्का मारला आणि मग संदेश समजून घेत डोके फिरवले. “काही नाही! देवा, तुला वाटते की ते आमचे अनुसरण करीत आहेत."
  
  
  मी वर गेलो, आणि तो बाहेर पडला आणि भिंतीच्या दारापाशी गेला ज्यामध्ये यहूदाची खिडकी होती. मी थोरला स्वागताने गुरगुरताना ऐकले. हंसने बेल वाजवली, दोन लहान आणि एक लांब. ओव्हरहेड लाईट आली.
  
  
  "तिला माझी काळजी वाटत असावी," तो हसला. "एरिका, मी आहे, प्रिय," त्याने हाक मारली. "माझा एक मित्र आहे, म्हणून थोर ठेवा."
  
  
  साखळी ओढली. दार उघडले आणि मी त्याच्या मागे अंगणात गेलो. अंधुक प्रकाशात ती उंच असल्याचं मला वाटत होतं. तिने काहीतरी पांढऱ्या रंगाचे कपडे घातले होते आणि एका कुत्र्याला पकडले होते. "थोर, थांबवा!" - ती कर्कश आवाजात म्हणाली.
  
  
  थोरच्या डोक्यावर हात ठेवून हॅन्स गुडघे टेकले. "थोर, हा माझा मित्र आहे. तू त्याला मित्राप्रमाणे वागवतोस!”
  
  
  मी कुत्र्याच्या शेजारी बसलो आणि त्याला माझा हात शिवू दिला. “अहो थोर,” मी म्हणालो, “तुम्ही असा माणूस आहात की जेव्हा संरक्षणाची गरज असते तेव्हा सोबत जायला हवे.”
  
  
  तो घोरतो आणि शेपूट हलवू लागला. मी उभा राहिलो आणि एरिका माझ्याकडे पाहत राहिलो. “माझे नाव नेड कोल आहे. मी तुझ्या वडिलांना घरी एक राइड दिली."
  
  
  "त्याच्या सुगंधानुसार, मला खात्री आहे की त्याला याची गरज आहे." या असभ्यतेला विनोदाचा स्पर्श होता.
  
  
  "छान सांगितले आहे." हंसने बाटली बाहेर ढकलली. "हे पाहा, मला हे पाण्यातून बाहेर काढण्यात खूप कष्ट पडले."
  
  
  आम्ही सर्व हसलो आणि मला ती किती आरामशीर वाटली. “आत या, मिस्टर कोल. बाबा तुझ्या गाडीला काय झालं?
  
  
  "तो... आह... तोडला. मला ते दुरुस्त करण्यासाठी वेळ काढायचा नव्हता, मुख्यत्वेकरून श्री कोल येथे आहेत..."
  
  
  "तुम्ही विमान वाहतूक व्यवसायात आहात का?" तिने दार उघडले आणि आम्हाला आत नेले. प्रकाशात मी तिला चांगले पाहू शकत होतो.
  
  
  तिच्याकडे तिच्या वडिलांच्या प्री-स्की जंपिंग नाकाची लघु आवृत्ती होती. शिवाय, तिला तिच्या आईबद्दल अनुकूल दृष्टिकोन असावा. पांढऱ्या शॉर्ट्समध्ये ऍफ्रोडाइट. थंडीच्या वातावरणात, तिने निळ्या रंगाचा टर्टलनेक स्वेटर घातला होता जो सर्व काही आत ठेवण्यास कठीण दिसत होता. तिचे बाकीचे मोजमाप समान होते, आणि जेव्हा ती दार बंद करून पुढे निघून गेली तेव्हा ती पुढे जाताना तितकीच छान दिसत होती. खरं तर, अनवाणी किंवा घोड्यावर बसून, लांब आणि नैसर्गिक गडद केसांची, सरळ आणि छिद्र पाडणारे निळे डोळे असलेली एरिका गायर हे कोणत्याही दृष्टीसाठी सर्वात इष्ट दृश्य होते.
  
  
  "मी तुला काही मिळवू शकतो का?" एक मंद हास्य मला छेडले.
  
  
  "आता नाही, धन्यवाद." मी उपकार परत केले.
  
  
  “ऐक, प्रिये, इथे कोणी आहे का? कोणी फोन केला का?
  
  
  “नाही... मी क्लिनिकमधून आल्यावर काज्जाला घरी जाऊ दिले. कंपनीची वाट का पाहत आहात?"
  
  
  "मला आशा आहे की नाही. म्हणजे, नाही. पण आता सर्व काही इतके चांगले नाही आणि ..."
  
  
  "डॉक्टर राबोल म्हणाले मी उद्या न आलो तर बरे होईल. मला वाटते की तो मूर्ख आहे.
  
  
  तू सुद्धा. मिस्टर कोल, तुम्ही सहमत आहात का? "आम्ही अजूनही एकमेकांकडे बघत होतो.
  
  
  “मी इथे फक्त एक अनोळखी आहे, मिस गायर. पण मला विश्वास आहे की गोष्टी नियंत्रणाबाहेर जाऊ शकतात. एकतर, तुमच्यासाठी एक दिवस सुट्टी असण्याचे हे एक चांगले कारण आहे, नाही का?"
  
  
  "डॉक्टर बरोबर आहे. अहो, थंड बिअर आणि स्नॅक बद्दल काय? हंस मला विचारतोय की सांगतोय हेच कळत नव्हतं.
  
  
  “मला खरोखर माफ करा,” मी म्हणालो. "मी राहू शकत नाही." माझी खंत मनापासून होती. "कदाचित तुम्ही एक दिवस सुट्टी घेऊ शकता, हंस."
  
  
  "काय झाले?" - एरिका माझ्याकडून तिच्या वडिलांकडे पाहत म्हणाली.
  
  
  "आता माझ्याकडे असं बघू नकोस," तो हसला. "मी काहीही केले नाही, नाही का?"
  
  
  "मला माहित नाही असे." मी तिच्याकडे डोळे मिचकावले. "मी सकाळी तुम्हा दोघांची भेट घेईन. मला ही कार तिथे जास्त वेळ ठेवायची नाही. तिला आवश्यक असलेले सर्व ती गमावू शकते."
  
  
  "मी गेट उघडेन आणि तू तिला अंगणात ठेवशील." हॅन्सलाही मला सोडायचे नव्हते.
  
  
  "तुम्ही मला बोलावले तर मी नाश्ता करायला येईन." मी एरिकाला होकार दिला.
  
  
  "तुला तुमची अंडी कशी आवडतात?" तिने पुन्हा माझ्याकडे डोके टेकवले, तिच्या वडिलांनी नक्कल केलेला हावभाव.
  
  
  "माझ्याकडे घर खास आहे. किती वाजता?"
  
  
  "तू येशील तेव्हा मी तयार असेन."
  
  
  "एक बाईंटोट," मी माझा हात पुढे केला. मला तो हँडशेक सोडायचा नव्हता.
  
  
  "A bientôt". आम्ही दोघे हसलो आणि हंस गोंधळलेला दिसतो.
  
  
  "मी तुझ्यासोबत येईन," तो म्हणाला.
  
  
  गाडीत मी त्याला काही सल्ला दिला. “तुला सर्व काही सांगणे चांगले. जर तुमचे मित्र असतील जेथे तुम्ही रात्र घालवू शकता, तर ही एक चांगली कल्पना असेल. तू इथेच राहिलास तर थोरला दात धारदार करायला सांग. तुमच्याकडे बंदूक आहे का?
  
  
  "हो. जो कोणी या भिंतीवर जाण्याचा प्रयत्न करतो तो एक अलार्म लावेल जो मृतांना जागृत करेल. मी ते स्वतः सेट केले आहे.”
  
  
  "सकाळी भेटू, हंस."
  
  
  "नक्कीच. आणि अहो, प्रत्येक गोष्टीसाठी धन्यवाद, पण मी अजून ते पैसे कमावले नाहीत."
  
  
  "मोकळे राहा आणि तुम्ही व्हाल."
  
  
  राहायचे म्हणून मी निघालो. त्यांच्या संरक्षणासाठी माझ्याकडे वेळ नव्हता आणि ठग पुन्हा शिकार करायला येण्याची दाट शक्यता होती.
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 8
  
  
  
  
  
  
  
  
  परत शहराच्या मध्यभागी माझा एक लांब आणि फार फलदायी दिवस नव्हता. रोममध्ये मला गोळ्या घालण्याचा प्रयत्न करताना, हॉकने मला माझ्या सुंदर लेकसाइड एकांतातून बाहेर काढले त्यापेक्षा मी आणखी काही करू शकत नाही.
  
  
  तेव्हापासून घडलेल्या जवळजवळ प्रत्येक गोष्टीने NARN च्या अंतर्गत समस्यांकडे लक्ष वेधले आहे, परंतु ते अण्वस्त्रांसाठी एक सुरक्षित आश्रयस्थान बनले आहे असे सुचवण्यासारखे थोडेच आहे. मला आणि व्हॅन डेर मीरला जवळपास धडकणारी कार एक बिनधास्त ड्रायव्हर किंवा नको असलेल्या अमेरिकनसाठी स्वागत समिती असू शकते. आतापर्यंत सटनने फक्त पॉला नावाच्या मुलीची ऑफर दिली होती, जर तुमच्याकडे काही चांगले नसेल तर ती वाईट ऑफर नव्हती.
  
  
  हंसवरील हल्ल्याचा एकच संशयास्पद कोन होता की संख्या का आणि स्थान का? उत्तर असे असू शकते की त्यांना सर्वकाही तयार ठेवायचे होते आणि लष्करी नियंत्रणाखाली असलेल्या क्षेत्रापेक्षा चांगला मार्ग कोणता आहे. संख्यांचा अर्थ असा होऊ शकतो की जोपर्यंत ते त्याला बोलण्यास घाबरत नाहीत तोपर्यंत ते त्याला मारण्याचा विचार करत नव्हते. भाडोत्री सैन्याचा ओघ ही एकमेव कमकुवत आघाडी होती. पक्षपाती कोणीतरी आणले आणि कुठेतरी खून करण्याचे प्रशिक्षण दिले. स्पष्ट एक तसाहमेद होता, परंतु त्याच्या सैनिकांचे स्वरूप आणि कार्यपद्धती केवळ व्यावसायिकतेचा अभाव असल्याचे AX फायलींनी सूचित केले होते. अर्थात, रुफामध्ये सर्व काही वेगळे असू शकते. डझनभर सोव्हिएत प्रशिक्षक हे वेगळ्या पद्धतीने करू शकले असते. असे दिसते की रुफाला भेट देणे ही एक प्राथमिकता होती. DC-7 बद्दल एकमात्र सकारात्मक गोष्ट अशी होती की आवश्यकतेपेक्षा त्याची देखभाल करण्यास बराच वेळ लागला. हे सर्व जोडा आणि तुमच्याकडे रहस्यांचा एक छान ढीग आहे.
  
  
  फियाट मी जिथून उचलला त्या गल्लीत पार्क करून उपयोग नव्हता. त्याला रस्त्यावर सोडणेही चांगले नव्हते; तो गमावण्याचा हा एक चांगला मार्ग होता.
  
  
  शहरातील सर्व काही बंद होते, पादचारी वाहतूक कार आणि घोड्यांच्या वाहतुकीइतकीच पातळ होती. मी मध्यवर्ती चौकाकडे निघालो. मध्यवर्ती टपाल कार्यालयाशेजारी पोलीस आयुक्तालय होते. अर्धा डझन कार त्याच्या फिकट दर्शनी भागासमोर उभ्या. मी एक पर्यंत खेचले, एक फोक्सवॅगन बग जो माझ्या स्वतःच्या कारपेक्षा अधिक औपचारिक दिसत नव्हता. इमारतीच्या प्रवेशद्वारावर असलेल्या दोन लिंगांनी माझ्याकडे थोडक्यात पाहिलं. अलीने काहीतरी चांगले ठेवले तोपर्यंत हे पार्क करण्यासाठी एक चांगले ठिकाण आहे असे वाटले. एक प्राचीन लमानी म्हण म्हणते: "जर तुमची दखल घ्यायची नसेल, तर तुमचे उंट तुमच्या शत्रूंच्या कळपात पार्क करा."
  
  
  हॉटेलच्या बारला ग्रीन रूम म्हणत. हिरवेगार कारण ते विंटेज हिरव्या पडद्यांनी वेढलेले होते. तिथे बार नव्हता, पण हार्डवुड टेबलांभोवती तितक्याच वयाच्या मोरोक्कन खुर्च्यांची रांग होती. अर्ध्या शतकापूर्वी, हे एक मोहक फ्रेंच सलून होते जेथे सज्जन लोक त्यांचे कोकेन घोटत होते किंवा Courvoisier cognac चघळत होते.
  
  
  
  आता तो एक बाजूचा खिसा होता जिथे अविश्वासू मद्यपान करू शकतो, कारण मुस्लिम कायद्याला आर्थिक वास्तव स्वीकारावे लागले. वास्तविकता नेहमीच्या पेयाच्या चौपट किंमत होती. निदान हेन्री सटनच्या तक्रारींपैकी एक होती.
  
  
  मी त्याला शुक्रवारी दुपारी पाच वाजता ग्रँड सेंट्रल स्टेशनवर पाहू शकलो. ते टाफ्ट, येल आणि बहुधा हार्वर्ड बिझनेस स्कूल होते. एक सुसंस्कृत चेहरा, उंच, टोकदार, त्याच्या कपड्यात, घड्याळ, ब्रेसलेट, क्लासिक अंगठी आणि कंटाळलेल्या आत्मविश्वासाच्या या अस्पष्ट रीतीने, धूसर हवेच्या सीमेवर, संपत्तीचे स्वरूप प्रकट होते. त्यावर राज्य विभागाने शिक्कामोर्तब केले. सीआयएने त्याला नेमके का टॅग केले हे मी तज्ञांवर सोडणार आहे.
  
  
  ग्रीन रूम सिगारच्या धूराने भरून गेली होती आणि व्यावसायिकांच्या लहान-लहान टोळ्या एकमेकांना ताज्या अफवा खाऊ घालत होत्या. मला त्यांच्यात काही ब्रिटन दिसले. सटन, ज्याचे खरे नाव निःसंशयपणे डंकन कोल्डरिच ॲशफोर्थ द थर्ड असे काहीतरी होते, तो कोपऱ्यात एकटाच बसला होता, त्याने बियर पिणे आणि त्याच्या घड्याळाकडे पाहण्यात आपला वेळ विभागला.
  
  
  मी त्याच्या शेजारी बसलो आणि हात पुढे केला. "मिस्टर सटन, मी नेड कोल आहे. माफ करा, मला उशीर झाला, ट्रॅफिक जॅम."
  
  
  क्षणिक आश्चर्याने द्रुत मूल्यांकनाचा मार्ग दिला. “अरे, कसा आहेस? आम्ही ऐकले की तू येत आहेस." तो त्यांच्याच मूर्खपणाने होता. गर्दीसाठी आवाजाची पातळी जोरात होती, पण गर्दी इतकी व्यस्त होती की आम्ही पूर्ण एकांतात बोलू शकतो.
  
  
  “मी काही महत्वाच्या नोट्स घेईन,” मी खिशातली वही काढत हसत म्हणालो. "तुम्ही काही प्रश्नांची उत्तरे द्याल."
  
  
  "मला वाटते की आम्ही दूतावासात गेलो तर अधिक अर्थ प्राप्त होईल." त्याच्या उंच नाकाशी जुळणारा ॲडिनोइडल आवाज होता.
  
  
  “मी आधीच दूतावासात गेलो आहे, हेन्री. मी ऐकले की तुम्ही व्यस्त आहात. तुम्ही AZ कडून माझ्या प्राधान्याचे उत्तर आणले आहे का?
  
  
  "ते माझ्या खिशात आहे, पण इकडे बघ..."
  
  
  “आम्ही निघून गेल्यावर तुम्ही ते मला देऊ शकता. मेंडानिक आणि पीटरसन यांच्या भेटीबद्दल तुमच्याकडे काही आहे का?
  
  
  त्याने माझ्याकडे पाहिले, अस्वस्थ, बर्फाळ. “मी तुला उत्तर देत नाही, कोल. मी…"
  
  
  "तुम्ही आता ते करत आहात, आणि तुम्ही तिथे लवकर पोहोचाल." मी हसले आणि होकार दिला, पानावर एक नोट बनवली. “तुमच्या सूचना व्हाईट हाऊसच्या माध्यमातून आल्या आहेत, म्हणून या बकवासातून मुक्त होऊ या. पीटरसन बद्दल काय?
  
  
  “राजदूत पीटरसन,” त्याने पहिल्या शब्दावर जोर दिला, “माझा वैयक्तिक मित्र होता. त्यांच्या मृत्यूला मला वैयक्तिकरित्या जबाबदार वाटते. मी…"
  
  
  "मला पर्वा नाही". मी सटनच्या बिअरच्या बाटलीकडे बोट दाखवून दोन बोटे धरून वेटरला इशारा केला. "तुमच्या जखमी भावना जतन करा आणि मला वस्तुस्थिती सांगा." मी माझ्या नोटपॅडवर आणखी एक कोरे लिहिले, ज्यामुळे त्याला त्याचा श्वास घेता येईल.
  
  
  "ज्या ट्रकने ॲम्बेसेडरच्या गाडीला धडक दिली तो एक अचिन्हांकित ट्रक होता." तो असे म्हणाला की तो दात खात होता. "मला हे सापडले".
  
  
  मी त्याच्याकडे पाहिलं. तो निराशेने बोलला, त्वरीत रागात बदलला.
  
  
  "तुझ्यासाठी मद्यधुंद ड्रायव्हर. ते कोणाचे आहे ते तुम्हाला सापडले आहे का?
  
  
  त्याने मान हलवली. "अजून नाही."
  
  
  "मध्यरात्रीच्या बैठकीच्या उद्देशाचे हे फक्त तुमचे संकेत आहे का?" माझा स्वर त्याच्या रंगलेल्या चेहऱ्यावर आणखी खोलवर प्रतिबिंबित झाला.
  
  
  “मीटिंग 01:00 वाजता झाली. आम्हाला अजूनही त्याचा उद्देश माहित नाही."
  
  
  “तुम्ही सुरुवातीपासूनच असे म्हटले असते तर आम्ही एक मिनिट वाचवू शकलो असतो. माझ्या समजल्याप्रमाणे मेंडानिकने राजदूताचा आदर केला नाही.”
  
  
  “त्याला राजदूत समजले नाही. राजदूताने प्रयत्न केला आणि प्रयत्न केला..."
  
  
  "म्हणून मेंडानिका पीटरसनला कॉल करण्याचे स्वरूप असामान्य होते."
  
  
  "हो, तुम्ही म्हणू शकता."
  
  
  "प्रेसिडेंशियल पॅलेसला जाण्यापूर्वी पीटरसनने नेमके कोणाशी बोलले?"
  
  
  “फक्त त्याची पत्नी आणि मरीनसोबत. त्याने आपल्या पत्नीला तो कुठे जात आहे हे सांगितले आणि त्याने मरीनलाही सांगितले. त्याने त्याचा ड्रायव्हर उचलायला हवा होता. त्याने मला फोन केला तर..."
  
  
  "तुझे राजवाड्यात कोणतेही संपर्क नाहीत?"
  
  
  "तुला वाटते की हे सोपे आहे?"
  
  
  वेटरने बिअर आणली, आणि मला वाटले, हा मुलगा काय गोंधळलेला आहे. एक AX विभाग R राखीव एजंट Laman मध्ये तैनात आहे आणि माझ्याकडे माझी उत्तरे असतील.
  
  
  तुला आत्ताच चांगले माहीत असेल असे काहीतरी आहे,” तो वेटर निघून गेल्यावर म्हणाला. - आमच्याकडे माहिती आहे की उद्या येथे समस्या असतील. दूतावासात दिवस घालवणे शहाणपणाचे ठरेल. गोष्टी खूप वाईट होऊ शकतात."
  
  
  मी माझ्या बिअरचा एक घोट घेतला. "इथे आलेले पक्षपाती, ते कोणाचे आहेत?"
  
  
  "मला शंका आहे की त्यांची ओळख दक्षिणेत उस्मानविरुद्ध वापरण्यासाठी मेंडानिकने केली होती."
  
  
  "तुम्ही अंदाजानुसार जात आहात, हं?"
  
  
  अरेरे असे होते. त्याचे डोळे विस्फारले आणि तो माझ्याकडे झुकला. “मिस्टर कोल, तुम्ही माझ्या एजन्सीचे अधिकारी नाही. तुम्ही डीव्हीडी किंवा इतर ऑपरेशनमधून आहात. तुम्ही घरी महत्त्वाचे असाल, पण मी इथे स्टेशन चालवतो आणि माझ्याकडे सगळी माहिती आहे..."
  
  
  मी उभा राहिलो, "मी तुझ्यासोबत जाईन," मी त्याच्याकडे हसत म्हणालो आणि वही खिशात ठेवली.
  
  
  नोटबुक तो माझ्या मागोमाग खोलीच्या बाहेर आणि लॉबी हॉलवेमध्ये गेला.
  
  
  “फक्त एक गोष्ट,” तो माझ्या शेजारी विचित्रपणे चालत असताना मी जोडले. "मी कदाचित उद्या तुमच्याशी संपर्क साधेन. मला राजदूताच्या मृत्यूबद्दल सर्व तपशीलांसह लेखी अहवाल हवा आहे; कोणताही अंदाज नाही, फक्त तथ्ये. मला तुमच्याकडे भाडोत्री सैनिकांबद्दल जे काही आहे ते मला हवे आहे. मला जाणून घ्यायचे आहे की या शहरात तुमचे कोणते संपर्क आहेत आणि मला हे जाणून घ्यायचे आहे की उस्मान काय करत आहे आणि..."
  
  
  तो थांबला. "आता बघ इथे...!"
  
  
  “हेन्री, मुलगा,” आणि मी हसून पूर्ण केले, “मी सांगेन ते तू करशील किंवा मी तुला येथून इतक्या लवकर पाठवीन की तुला तुझ्या डान्सिंग शूज पॅक करायला वेळ मिळणार नाही. आम्ही होम सलूनमध्ये फिरतो आणि तुम्ही मला ए ते झेड पर्यंत माझे प्राधान्य देऊ शकता. तुम्हाला आत्ताच मिळाले आहे.”
  
  
  तो फुल स्पीडने निघून गेला आणि मी लिफ्टकडे निघालो, या विचाराने एजन्सी अशा बागेतही चांगले काम करू शकते.
  
  
  नाईट मॅनने कॉन्सियर लकुताची जागा घेतली होती हे मी आधी नोंदवले होते. मी त्याच्याकडे होकार दिला आणि त्याने मला एक थंड हसू दिले-मला-माहित आहे-काहीतरी-तुम्हाला-माहित नाही. माझ्या डोळ्याच्या कोपऱ्यातून, मी अलीचे डोके एका भांडीच्या पामच्या झाडाच्या मागून उठलेले पाहिले. त्याने मला झटपट सिग्नल दिला आणि मी लागवड केलेल्या झाडाजवळून चालत गेलो, संपर्क साधण्यात आनंद झाला. कदाचित माझा अलादीन काही टेबल फूड मागवेल.
  
  
  "मास्टर!" - मी माझ्या बुटाची फीत बांधायला थांबलो तेव्हा तो खळखळून हसला, - तुझ्या खोलीत जाऊ नकोस. तिथे पोलिसांची डुकरे आहेत. चीफ आणि त्याचे कठीण लोक.
  
  
  “माझ्या जुन्या मित्रांनो, अहो,” मी म्हणालो, “पण धन्यवाद. मला अशी जागा हवी आहे जिथे मी थोडा वेळ एकटा राहू शकेन.”
  
  
  "दुसऱ्या मजल्यावरच्या लिफ्टमधून बाहेर पडा."
  
  
  अली हेन्री सटनच्या कामाचे काय करेल असा विचार करत मी सरळ उठून बसलो. कदाचित मी त्याला येलला शिष्यवृत्ती मिळवून देऊ शकेन.
  
  
  तो मला दुसऱ्या मजल्यावर भेटला आणि मला माझ्या खोलीच्या दोन मजल्यांसारख्या खोलीत घेऊन गेला. “तुम्ही इथे सुरक्षित असाल, महाराज,” तो म्हणाला.
  
  
  “मला पूर्ण पोट आवडेल. तू मला काही खायला आणशील का?"
  
  
  "कसकूस?"
  
  
  “हो, आणि कॉफी. तसे, कार पार्क करण्यासाठी सर्वोत्तम जागा कुठे आहे?"
  
  
  तो छातीशी धरून हसला. "कदाचित पोलीस स्टेशन समोर?"
  
  
  "निघून जा इथून". मी माझा बूट त्याच्या मागच्या बाजूला ठेवला.
  
  
  त्याने पाठ फिरवली. "मास्तर इतका मूर्ख नाही."
  
  
  मी त्याच्या मागून दार लावून घेतले आणि AX चे उत्तर वाचायला बसलो. एकूण दोन शून्य होते. डॉ. ओट्टो व्हॅन डर मीर हे नेमके कोण होते असे त्यांनी म्हटले होते आणि त्यांना खूप आदरही होता. त्याची आई झुलू होती. आफ्रिका हे त्याचे कृषी केंद्र होते. NAGR वर उपग्रह आणि हवाई छायाचित्रण केल्याने काहीही निष्पन्न झाले नाही.
  
  
  AZ चे उत्तर नष्ट करण्यासाठी माझ्याकडे हेलिकॉप्टर नव्हते, परंतु माझ्याकडे एक सामना होता. मी ते जाळले, नंतर ते धुऊन टाकले आणि माझ्या पाहुण्यांचा वरच्या मजल्यावर वाट पाहण्याचा विचार केला. त्यांच्या येण्याने मला आश्चर्य वाटले नाही. लकुटे यांनी त्यांना बोलावले की नाही. सीमाशुल्क मजला देत असे. मला हवे असल्यास मी त्यांना टाळू शकतो. मी निवडले नाही, परंतु माझ्या आतल्या माणसाला पुनर्संचयित होईपर्यंत त्यांना प्रतीक्षा करावी लागेल.
  
  
  अरे, ते बरोबर आहे, कुसकुस चांगली होती आणि जाड ब्लॅक कॉफी होती. "मालकाला गाडी इथे आणायची आहे का?" त्याने विचारले.
  
  
  "तिथे सुरक्षित आहे असे तुम्हाला वाटते का?"
  
  
  "मला वाटत नाही की चोरी होईल." तो सरळ खेळला.
  
  
  "तुम्ही आणखी खाजगी जागा सुचवू शकाल का?"
  
  
  "होय, जेव्हा शिक्षक आणतील तेव्हा मी त्यांना दाखवीन."
  
  
  "ते खूप नंतर होऊ शकते."
  
  
  “आज रात्री या खोलीत राहा गुरुजी, तुम्ही शांतपणे झोपाल. वरचे लोक थकतील आणि निघून जातील. ते डुक्कर मूत्राशय, लकुटे, त्याने त्यांना आणले."
  
  
  "टिपसाठी धन्यवाद, अली." मी काही बिले आणली. "डोळे बंद करा आणि लोणी घ्या."
  
  
  "मास्टरला पैशाबद्दल जास्त माहिती नाही."
  
  
  “हे एका इशारापेक्षा जास्त आहे. ही माहिती आहे. अमेरिकन राजदूत मारला गेला हे तुम्हाला माहीत आहे. त्याला कोणी मारले हे मला जाणून घ्यायचे आहे."
  
  
  त्याचे डोळे विस्फारले. "तुम्ही धरल्यापेक्षा दहापट जास्त हात भरू शकता आणि मी तुम्हाला उत्तर देऊ शकत नाही."
  
  
  "आता नाही, पण तुमचे कान उघडे ठेवा आणि तुम्ही काय ऐकाल ते सांगता येणार नाही."
  
  
  त्याने मान हलवली. "ते कापले जावेत अशी माझी इच्छा नाही."
  
  
  "शांतपणे ऐका."
  
  
  जर मी काही ऐकले तर तुम्ही मला पैसे द्या. आता नाही. तुम्ही मला आधीच दुप्पट पैसे दिले आहेत. मजा नाही. तुम्हाला सौदा करावा लागेल."
  
  
  तो गेल्यावर मी विल्हेल्मिना, ह्यूगो आणि फ्रेंच पासपोर्ट उतरवला. लुगर गादीखाली गेला, ह्यूगो कपाटात गेला आणि पासपोर्ट कपाटाच्या शेल्फच्या मागे होता. विरोधकांशी परिचित होण्याची वेळ आली होती आणि ते म्हणतात त्याप्रमाणे मला स्वच्छ व्हायचे होते.
  
  
  रिसेप्शन डेस्कवर योग्य सरप्राईज नोंदवून मी माझ्या खोलीत प्रवेश केला. खोली तीन जणांनी भरलेली असेल. पाच सह ते जवळजवळ SRO होते.
  
  
  
  दरवाजा वाजला आणि लॉक झाला आणि गणवेशधारी घुसखोरांपैकी एकाने माझा शोध घेतला.
  
  
  लष्कराचे जवान खाकी कपडे घातलेले होते, तर माझ्या पाहुण्यांनी ऑलिव्ह ग्रीन कपडे घातले होते. माझ्यासमोर खुर्चीत बसलेल्या कर्नलने माझ्याकडे डोळे न काढता माझ्या सर्च इंजिनमधून माझा पासपोर्ट मिळवला.
  
  
  "इथे काय चालले आहे!" मी बाहेर पडण्यात यशस्वी झालो. "W- तू कोण आहेस?"
  
  
  “शट अप,” तो सहज इंग्रजीत म्हणाला. - मी बोलेन, तुम्ही उत्तर द्याल. कुठे होतास?" जवळजवळ पूर्ण ॲशट्रेवरून हे स्पष्ट होते की हा एक अधीर वेटर होता.
  
  
  "काय म्हणायचंय, मी कुठे होतो?"
  
  
  एक छोटासा आदेश देण्यात आला आणि माझ्या डाव्या बाजूच्या बैलाने माझ्या तोंडात मारले. मी गंधक आणि रक्त चाखले. मी दमलो आणि स्तब्ध होऊन वागण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  "मी म्हणालो की तुम्ही उत्तर द्याल, मूर्ख आवाज करू नका." कर्नलने त्याच्या चांदीच्या सिगारेटच्या केसवर ताजी सिगारेट टेकवली. त्याची बोटे कोवळी होती. ते त्याच्याबरोबर गेले; गुंडाळलेला ब्लॅकजॅक साप. मन वळवणारा चेहरा विध्वंसक सुंदर होता - पातळ ओठ, पातळ नाक, पातळ डोळे. ऑब्सिडियन डोळे; निर्दयी, हुशार, विनोदहीन. त्याच्या नीटनेटके गणवेशानुसार, मी आतापर्यंत पाहिलेल्या लष्करी माणसांपेक्षा तो कठोर, व्यवस्थित होता. वाळवंटाच्या वेशात तो अब्द अल क्रिमची भूमिका करू शकला असता.
  
  
  "आता कुठे होतास?" - त्याने पुनरावृत्ती केली.
  
  
  "ये... यूएस दूतावासात." मी माझे ओठ रुमालाने झाकले. “मी... मी आदरांजली वाहण्यासाठी तिथे होतो. मी वृत्तपत्रवासी आहे."
  
  
  "आम्हाला तुमच्याबद्दल सर्व काही माहित आहे. तुम्हाला इथे कोणी आमंत्रित केले?
  
  
  "मी स्तब्धपणे मान हलवली." N- मला कोणीही आमंत्रित केले नाही. मी आत्ताच आलो... तुमच्या कृषी प्रकल्पांबद्दल लिहायला."
  
  
  "आम्ही खुश झालो आहोत," त्याने धुराचा ढग सोडला, "पण तू खोटा आहेस." माझ्या उजवीकडे असलेल्या मांसाच्या ढिगाऱ्याकडे त्याने होकार दिला. माझ्या ओटीपोटाचे स्नायू ताणण्यासाठी आणि धक्का घेण्यासाठी माझ्याकडे फक्त पुरेसा वेळ होता. पण तरीही, त्रासदायक खोकला आणि दुप्पट फक्त एक खेळ नव्हता. मी पोट धरून गुडघ्यावर पडलो. त्यांनी मला केसांनी माझ्या पायावर उचलले. मी रडलो, जोरात श्वास घेतला, माझ्या टाळूखाली पडलो.
  
  
  "काय गं!" मी अशक्तपणे श्वास घेतला.
  
  
  "काय रे खरंच. तू इथे का आलास?"
  
  
  "पंतप्रधानांच्या मृत्यूबद्दल लिहा." मदत करण्यासाठी एक चुस्की घेण्याचे नाटक करत मी ते बाहेर काढले.
  
  
  "आणि तुमच्या दुर्गंधीयुक्त सीआयएने त्याला मारले याशिवाय तुम्ही याबद्दल काय लिहू शकता?" त्याचा आवाज रागाने फडफडला. “कदाचित तुम्ही सीआयएचे आहात! हे खरे नाही हे मला कसे कळेल?
  
  
  "नाही, सीआयए नाही!" मी हात पुढे केला.
  
  
  माझ्या मागे असलेल्या तिसऱ्या व्यक्तीचा प्रभाव मला दिसला नाही. मानेला मार लागला आणि यावेळी मी प्रत्यक्षात पडलो. माझ्या डोळ्यात पर्शियन गालिचा येऊ नये म्हणून मला माझ्या सर्व शक्तीनिशी लढावे लागले. सर्वात सोपा मार्ग म्हणजे बेशुद्ध असल्याचे ढोंग करणे. मी गोठलो.
  
  
  "मूर्ख!" - कर्नल अरबीमध्ये भुंकला. "तुम्ही कदाचित त्याची मान मोडली असेल."
  
  
  "तो फक्त एक हलका धक्का होता, सर!"
  
  
  "हे अमेरिकन फारसे उभे राहू शकत नाहीत," तो कुरकुरला.
  
  
  "तुमचा चेहरा उघडा आणि थोडे पाणी घ्या."
  
  
  पाणी छान होते. मी stirred आणि moaned. पुन्हा माझ्या पायावर उठून मी एका हाताने माझी मान आणि दुसऱ्या हाताने पोट घासण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  “माझं ऐका, खोटं बोलणाऱ्या बिन आमंत्रित लेखक,” माझ्या केसांमधला हात माझ्या डोक्यावर उचलला जेणेकरून मी कर्नलकडे लक्ष देण्यास पात्र आहे, “लमाना येथून कैरोसाठी 07:00 वाजता एक फ्लाइट निघणार आहे. तुम्ही 05:00 वाजता विमानतळावर असाल, त्यामुळे तुमच्याकडे तेथे जाण्यासाठी भरपूर वेळ असेल. जर तुम्ही त्यावर नसाल तर तुमचा इथला मुक्काम कायम असेल."
  
  
  तो उभा राहिला आणि त्याची नजर वस्तरापेक्षाही तीक्ष्ण होती. त्याने माझ्या नाकासमोर माझा पासपोर्ट हलवला. “मी हे ठेवीन आणि तुम्ही कस्टम्स क्लिअर केल्यावर ते परत करू शकता. हे तुम्हाला स्पष्ट आहे का?"
  
  
  मी शांतपणे होकार दिला.
  
  
  "आणि जर तुम्हाला तुमच्या इथल्या आनंददायी मुक्कामाबद्दल एक कथा लिहायची असेल तर सांगा की कर्नल मोहम्मद डौझा हा तुमचा सर्वात जास्त मनोरंजन करणारा माणूस होता."
  
  
  तो माझ्या मागून चालत गेला आणि सशाच्या मुठीने मला मारणाऱ्या डेंडीने त्याच्या बुटाने मला गाढ्यात लाथ मारली आणि मला खोलीच्या पलीकडे बेडवर ढकलले.
  
  
  दुजा दारात म्हणाला. “तुमच्या संरक्षणाची खात्री करण्यासाठी मी अशदला येथे सोडेन. आम्हाला निमंत्रित पाहुण्यांनाही आदरातिथ्य दाखवायला आवडते.”
  
  
  ताठ मानेने आणि दुखत असलेल्या पोटाशिवाय माझ्याकडे वाळवंटातील सिंहांकडे धाव घेण्यासारखे काही नव्हते. मी डुझाला भेटले आणि मला कळले की तो निक कार्टरला ओळखत नाही, फक्त नेड कोल, याचा अर्थ माझ्या हत्येचा आदेश देण्यात त्याची कोणतीही भूमिका नव्हती. त्याने मला एक समस्या म्हणून पाहिले नाही आणि तो माझा मुद्दा होता. मी माझ्या फ्लाइटला जाईपर्यंत तो मला त्रास देणार नाही. फक्त 21:00 वाजले होते, याचा अर्थ माझ्याकडे नऊ तास बाकी होते. माझ्या अजेंडावर आणखी दोन थांबे होते आणि जाण्याची वेळ आली होती. जर ते इतरांसारखे कोरडे झाले तर मी माझ्या स्वत: च्या सत्तापालट करू शकतो.
  
  
  माझी काळजी घ्यायला उरलेल्या आशदनेच माझं सगळ्यात जास्त नुकसान केलं होतं, मागून. दुझाने रिकामी केलेल्या खुर्चीवर तो बसला असताना, मी सल्ले दे बेन चिन्हांकित बूथमध्ये प्रवेश केला आणि मलबा हटवला. जखम झालेल्या ओठांच्या व्यतिरिक्त, मी नेहमीपेक्षा जास्त वाईट दिसत नव्हतो.
  
  
  .
  
  
  मी रुमाल उचलायला खाली वाकलो तेव्हा आशदने मला हसतमुखाने पाहिलं. “तुझ्या आईने शेण खाल्ले,” मी अरबीमध्ये म्हणालो.
  
  
  त्याने माझे बरोबर ऐकले यावर त्याचा विश्वास बसत नव्हता. तो त्याच्या खुर्चीवरून तोंड उघडून उभा राहिला आणि त्याचे डोळे रागाने भरले होते आणि मी त्याला लाथ मारली आणि कराटे मारले. माझ्या पायाने त्याच्या मानेचा आणि जबड्याचा वरचा भाग पकडला आणि त्याचे डोके जवळ आल्याने मला हाडे फुटल्यासारखे वाटले. तो खुर्चीच्या मागच्या बाजूला गेला, भिंतीवर आदळला आणि जमिनीवर आदळला आणि भांडी खडखडाट झाली.
  
  
  त्या दिवशी दुसऱ्यांदा मी प्रेत अंथरुणावर ठेवले. मी नंतर काळा सूट आणि एक जुळणारा टर्टलनेक शर्ट मध्ये बदलले. मी शोकात होतो असे नाही, पण रंग प्रसंगाला साजेसा होता.
  
  
  मी निघून गेल्यावर दुसऱ्या मजल्यावरच्या माझ्या खोलीत गेलो. तिथे मी माझी उपकरणे गोळा केली आणि माझी बॅग आणि केस तपासले. सूटकेसमधून मी सर्वात आवश्यक गोष्टी काढल्या - लुगरसाठी दोन अतिरिक्त क्लिप, त्यापैकी एक आग लावणारा. मी माझ्या गुडघ्याला AX बटणाच्या आकाराचे एक विशेष होमिंग डिव्हाइस जोडले आहे. गरज पडल्यास, त्याचा सिग्नल सहाव्या फ्लीटमधून 600 रेंजर्सच्या बटालियनला बोलावेल. सुटे पियरे आतल्या खिशात गेले. शेवटी, तीस फूट सुबकपणे संकुचित केलेली नायलॉन दोरी, त्याच्या सुरक्षित जोडणीसह, माझ्या मध्यभागी दुसऱ्या पट्ट्याप्रमाणे गुंडाळली गेली.
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 9
  
  
  
  
  
  
  
  
  मी एका बाजूच्या रस्त्याने हॉटेल सोडले आणि त्याच बाजूच्या रस्त्यांवरून, त्याच्या उत्तर भिंतीवर असलेल्या प्रेसिडेंशियल पॅलेसमध्ये पोहोचलो. ही भिंत अर्धा मैल लांब होती ज्याच्या दोन्ही टोकांना आणि मध्यभागी दोन गार्ड बॉक्स होते.
  
  
  रक्षकांनी सतत गस्त घातली नाही. दर दहा मिनिटांनी दोघांचे संघ विरुद्ध दिशेने कूच करायचे, त्यांच्या देशबांधवांना भेटायचे आणि तळावर परतायचे. भिंतीला समांतर चालणाऱ्या रस्त्यावर ओव्हरहेड लाइटिंग असले तरी, मी पाहू शकलो की परिघातून जाण्यात फारशी समस्या नव्हती. ते फक्त वेळेची बाब होती. रस्त्यावरील दिव्यांनी भिंतीला थोडासा प्रकाश दिला. मात्र, भिंत चांगली वीस फूट उंच आणि पांढरी होती. काळ्या पोशाखात, मी त्याच्यावर टारंटुला धारण करत असल्यासारखे दिसणार होते.
  
  
  मध्यवर्ती संघाने त्यांची अर्धांगिनी गस्त पूर्ण होईपर्यंत मी वाट पाहिली, मग मी ज्या खंदकाने झाकण घेतले होते त्या खंदकापासून दूर गेलो आणि भिंतीकडेच वेगाने पळत गेलो. त्याच्या बाजूने कमी झुडपे होती आणि मी दोरी तयार करण्यासाठी त्यात स्थिरावलो.
  
  
  एकदा मी सेट झाल्यावर, मी मध्यभागी बचावात्मक पोस्टच्या अगदी मागे असलेल्या जागेवर गेलो. दोन प्रवासी त्याच्या समोर बसून बोलत होते. मी त्यांच्या सिगारेटची चमक पाहू शकलो आणि त्यांचा गोंधळलेला आवाज ऐकू शकलो. त्यांनी मागे वळून पाहिले तरच ते मला दिसतील.
  
  
  मी उभा राहिलो, तपासले आणि थ्रो केले. दोरी पुन्हा वर गेली. त्याच्या विशेष उपकरणाने आपोआप दूरवर वार केल्याने एक मंद आवाज झाला. आवाज धुम्रपान करणाऱ्यांना त्रास देत नव्हता. मी दोरी ओढली आणि पुढे निघालो. मी AX सप्लाई त्यांच्या फील्ड बूट्सबद्दल धन्यवाद देण्यासाठी एक टीप तयार केली. तळवे चुंबकासारखे होते.
  
  
  पूर्वेकडील प्रथेनुसार, भिंतीचा वरचा भाग तुटलेल्या काचेच्या तुकड्यांनी विखुरलेला होता. मी काळजीपूर्वक खाली सरकलो, माझी स्थिती बदलली आणि, दोरी तोडून, अध्यक्षीय प्रांगणाच्या पार्क परिसरात उडी मारली.
  
  
  देशाच्या इतिहासात कधीही राष्ट्रपती नव्हते, परंतु एकदा NAPR झाल्यानंतर, राजकीय आंदोलनाच्या निरर्थकतेमुळे, नाव रॉयल पॅलेसमधून अध्यक्षीय पॅलेसमध्ये बदलले गेले. याची पर्वा न करता, ती रिअल रिअल इस्टेट होती. अंधारात ते व्हर्सायच्या बरोबरीने असल्यासारखे वाटत होते.
  
  
  मी राजवाड्याचे स्थान दर्शविणाऱ्या आकाशातील अंधुक प्रकाशाकडे निघालो. रात्रीचे पक्षी होते, पण रक्षक किंवा कुत्रे नव्हते. तशहमेदला खरोखर कोणाच्या विरोधाची अपेक्षा नाही, ही माझी भावना यावरून बळकट झाली.
  
  
  राजवाडाच एका प्रकारच्या रक्षणाखाली होता हे पाहून मला जवळजवळ आनंद झाला. हे बाहेरच्या भिंतीचे रक्षण करणाऱ्या मुलांप्रमाणे होते. तडकलेल्या बर्फावर व्हिस्की सारखा मी त्यांच्यातून फिरलो. माझा प्रवेश बिंदू दुसऱ्या भिंतीतून होता, फक्त दहा फूट उंच. हे एक अंगण लपवून ठेवत होते जे शेमा मेंडानिके आणि तिच्या स्त्रिया वगळता सर्वांसाठी बंद होते, ही एक प्रकारची स्त्री भ्रष्टता होती. मला आशा होती की मी त्याच्या संरक्षणात्मक हातावर चढत असताना त्यापैकी कोणीही थांबणार नाही. प्रांगणाच्या एका बाजूला राजवाड्याची भिंत होती आणि AX रेखाचित्रे दर्शवितात की शेमाचे अपार्टमेंट या विंगमध्ये आहेत.
  
  
  अंगणात चमेलीचा वास येत होता. त्यात बंद पॅसेज आणि मध्यवर्ती कारंजे होते. त्यात एक वेलीने झाकलेली, पायऱ्यांसारखी वेली होती जी राजवाड्याच्या भिंतीच्या उंच बाजूने खिडकीच्या खाली एका बिंदूपर्यंत गेली होती जिथे मंद प्रकाश पडत होता. प्रवासी एजंट याकडे दुर्लक्ष कसे करू शकतो?
  
  
  त्याच्यावर लक्ष केंद्रित करून, मी निक कार्टर आणि डग्लस फेअरबँक्सची संध्याकाळ जवळजवळ पूर्ण केली आहे.
  
  
  
  हे सर्व खूप सोपे होते आणि मी त्याला एकाकी चालण्याच्या अंधारात पाहिले नाही. माझा ब्रेक असा होता की मी फ्लॉवरबेडमध्ये उतरेपर्यंत तो मला दिसला नाही.
  
  
  जर तो हुशार असेल तर त्याने मला पाठीमागून धडकेपर्यंत जागेवर थांबले असते. किंवा त्याने एका तांब्याच्या गँगला मारहाण केली आणि मोठ्या मदतीसाठी हाक मारली. त्याऐवजी, तो वॉलरससारखा भुंकत, अंशतः आश्चर्याने, अंशतः रागाने, मार्ग सोडून गेला.
  
  
  मी त्याच्या हातात चाकूचा फ्लॅश पाहिला आणि भित्र्याला निघून जाण्यास मदत केली. वेळ महत्वाचा होता, आणि मला त्याच्या मित्रांना भेटायचे नव्हते. ह्यूगोचे उड्डाण लहान आणि अचूक होते, ते असुरक्षित जागेत घुसले जेथे घसा उरोस्थीच्या वरच्या भागाला भेटतो.
  
  
  तो पडला, रक्ताच्या थारोळ्यात गुदमरत, फुले फुटली. जेव्हा तो त्याच्या शेवटच्या आघातात वळवळत होता, तेव्हा आम्ही एकटे आहोत याची खात्री करण्यासाठी मी यार्डची दोनदा तपासणी केली. मी परत आलो तेव्हा त्याने ह्यूगोचा गळा फाडून काढला. हा त्यांचा चळवळीचा शेवटचा भाग होता. मी त्याच्या शर्टावरील स्टिलेटो पुसले आणि बारच्या कुंपणाकडे गेलो.
  
  
  माझ्या वजनाला आधार देण्यासाठी ते पुरेसे मजबूत होते. मी वेलींमध्ये दोरी सोडली आणि जॅक इन द बीनस्टॉक प्रमाणे पुढे निघालो.
  
  
  मी खिडकीजवळ येण्यापूर्वीच, मला आवाज ऐकू आले: एका स्त्रीचे आणि पुरुषाचे. खिडकीकडे जाण्यासाठी, मला दिसले की मला पट्ट्यांच्या वरच्या बाजूस संतुलन ठेवावे लागेल, माझे शरीर भिंतीवर दाबले गेले आहे, माझे हात माझ्या डोक्याच्या वर आहेत, कड्यापर्यंत पोहोचले आहेत. लांब तिरकस खिडकीची चौकट आणि टोकदार कमान असलेली ती खोलवर पडलेल्या आस्थापनांपैकी एक होती. धरून ठेवण्यासारखे काही नव्हते. हा भार हाताच्या बोटांवरून पार करावा लागला. स्वरांच्या आवाजाने मला खात्री पटली की दोरी वापरण्याशिवाय पर्याय नाही. जर नोझल काचेवर आदळला किंवा एखाद्या गोष्टीला चिकटला तर ते होईल. हे माझ्यासाठी कठीण होईल.
  
  
  माझ्या दातांमध्ये ह्यूगोसह माझ्या पायाच्या बोटांवर उभे राहून, मी माझ्या पायाची बोटे काठावर जोडू शकलो. मग मला माझी हनुवटी आत टेकवावी लागली, माझे खालचे शरीर बाहेर न ढकलता माझ्या पायाची बोटे भिंतीवर दाबली. जेव्हा मी माझी हनुवटी काठावर ठेवली तेव्हा मी तिला थोडे वजन घेऊ दिले, माझा उजवा हात सोडला आणि खिडकीच्या चौकटीच्या आतील बाजूस पकडले.
  
  
  बाकी आवाज न करता खोलीत जाण्याबद्दल होते. ती एक खिडकी होती जी आतल्या बाजूने उघडली होती, आणि मी तीळाच्या बोगद्यातून जाण्याचा प्रयत्न करत असलेल्या बॅजरसारखा त्यातून चालत होतो. शेवटी मी पाहिले की मी ज्या खोलीत प्रवेश करणार होतो त्या खोलीतून प्रकाश येत नव्हता तर दुसऱ्या खोलीतून येत होता. तिथूनही आवाज येत होते.
  
  
  मला समजले की ही एक शयनकक्ष आहे, आणि पलंगाचा आकार आणि परफ्यूमचा थोडासा वास पाहता, ते एका महिलेचे बौडोअर होते. संपूर्ण भिंत झाकणाऱ्या आरशाने माझे प्रतिबिंब पकडले आणि क्षणभर मला डुप्लिकेट केले.
  
  
  उघड्या दारातून मला एक खूप मोठी खोली दिसली, एक वास्तविक शाही सलून. तथापि, जेव्हा मी त्यातील रहिवासी, विशेषत: स्त्री पाहिली तेव्हा त्याचा आकार आणि सामान फक्त नोंदणीकृत झाले.
  
  
  ती एक योगिनी, काळ्या केसांची, काळ्या डोळ्यांची आणि बहुधा हमिंगबर्डशी संबंधित होती. तिने गळ्यात घट्ट सोन्याचे लेमे कॅफ्टन घातले होते. तथापि, तिच्या रागाने तिच्या स्तनांवर जोर दिला आणि ती ज्या प्रकारे वेगाने फिरत होती आणि डार्ट्समध्ये ती ज्या प्रकारे हलते ते तिच्या उर्वरित उत्कृष्ट शिल्पित शरीरावर जोर देत होते. “तू शापित लबाड आहेस, तासखमेद”; - तिने फ्रेंचमध्ये भुंकले.
  
  
  जनरल AX फाइल अपडेट करणे आवश्यक आहे. तो सावरला. त्याचा चेहरा खूप मोकळा होता, त्याची दुहेरी हनुवटी चांगली सुरू झाली होती, आणि तो त्याच्या गणवेशाच्या बाहेर फुगायला लागला होता जिथे तो आत टाकायला हवा होता. तो अजूनही देखणा माणूस होता; उंच, पाय हलका, जड वैशिष्ट्ये आणि विस्कटलेल्या मिशा. त्याचा रंग ऑलिव्ह होता आणि त्याच्या मंदिरांवर राखाडी केस दिसत होते.
  
  
  शेमा मेंडानिकेच्या वागण्या-बोलण्याने त्याला फारसा त्रास झाला नाही. खरं तर तो आश्चर्यचकित होऊन तिच्या हालचालींचा आनंद घेत होता. “माझ्या प्रिय मॅडम,” तो हसला, “तुम्हाला परिस्थितीचे स्वरूप समजत नाही.”
  
  
  "मला ते नीट समजले आहे." वर बघत ती त्याच्या समोर बसली. "सर्व काही नियंत्रणात आहे याची खात्री होईपर्यंत तुम्ही मला इथे कैद करत आहात!"
  
  
  तो हसला. “अर्थात मला नियंत्रण मिळवावे लागेल. दुसरे कोण करू शकते?
  
  
  “खरंच, अजून कोण करू शकतं! तू जुन्या कबुतराच्या पिसांची सुटका करून घेतलीस आणि...!”
  
  
  तो हसला आणि तिच्या खांद्यावर हात ठेवायचा प्रयत्न केला. “मॅडम, तुमच्या दिवंगत नवऱ्याबद्दल किंवा माझ्याबद्दल बोलण्याचा हा मार्ग नाही. मी तुम्हाला एकापेक्षा जास्त वेळा सांगितल्याप्रमाणे, मला त्याच्या पडल्याची माहिती मिळेपर्यंत मला त्याच्या उड्डाणाबद्दल काहीही माहिती नव्हते. त्याचा मृत्यू अल्लाहच्या इच्छेने झाला आहे."
  
  
  "मी तुझ्यावर विश्वास ठेवला असला तरी, मला या ठिकाणी ठेवल्याचा काय संबंध?"
  
  
  "शेमा!" त्याने पुन्हा तिच्या अंगावर हात टाकायचा प्रयत्न केला. “मी तुला कोणत्याही प्रकारे अडवणार नाही. पण आता सोडणे धोकादायक आहे आणि उद्या अंत्यविधी आहे. ”
  
  
  
  “आज दुपारी मला माझ्या वडिलांना ही बातमी सांगण्यासाठी पाकिस्तानी दूतावासात जायचे होते. तू मला जाण्यापासून रोखलेस. का?"
  
  
  “मी म्हटल्याप्रमाणे,” त्याने उसासा टाकला, ज्याचा गैरवापर झाला होता, “तुमच्या स्वतःच्या संरक्षणासाठी. आमच्याकडे विश्वास ठेवण्याचे कारण आहे की बेन डी'ओको बाहेरच्या सैन्याने मारला होता. ते तुम्हालाही मारण्याचा प्रयत्न करणार नाहीत हे आम्हाला कळायला मार्ग नाही. तुला असे वाटते का की मी यावेळी तुझ्या मौल्यवान डोक्यावरील केस धोक्यात घालीन? " तो तिला पाळीव करण्यासाठी बाहेर आला, पण ती पळून गेली. तो तिचा पाठलाग करू लागला.
  
  
  "कोणत्या बाह्य शक्ती?" ती हसली.
  
  
  "उदाहरणार्थ, सीआयए. त्यांना बऱ्याच काळापासून बेन डी ओकोला काढून टाकायचे होते.” त्याने खिन्नपणे मान हलवली.
  
  
  "त्यांना तो तुमच्यासारखाच हवा होता का?"
  
  
  “तू माझ्यावर इतका निर्दयी का आहेस? मी तुझ्यासाठी काहीही करेन."
  
  
  "मी तुझी दुसरी, तिसरी किंवा चौथी पत्नी व्हावी असे तुला वाटते का?"
  
  
  त्यामुळे त्याचा चेहरा लाल झाला. "मला तुमचे सर्वोत्तम हित आहे हे पटवून देण्यासाठी मी काय करू शकतो?"
  
  
  "तुला खरंच जाणून घ्यायचं आहे का?" ती पुन्हा त्याच्या समोर उभी राहिली.
  
  
  "हो." तिच्याकडे बघत त्याने होकार दिला.
  
  
  "मला पाकिस्तानी दूतावासात घेऊन जाण्यासाठी तुम्ही माझ्यासाठी कार मागवू शकता."
  
  
  “या क्षणी, माझ्या प्रिय? हा प्रश्नच बाहेर आहे." आणि आता त्याचे हात तिच्या खांद्यावर होते. तिने दूर जाण्याचा प्रयत्न केला, पण त्याने तिला पकडले.
  
  
  "मला जाऊ दे, शेणाचे बीटल!" - ती मोकळी होण्याचा प्रयत्न करत गुरगुरली.
  
  
  त्याने आपली पकड घट्ट केली, तिने त्याच्या तोंडावर थुंकून आणि डोके हलवत त्याला मांडीवर ठेवण्याचा प्रयत्न केला. जरी तो तिच्यासाठी खूप मजबूत असला तरीही ती लढल्याशिवाय हार मानणार नव्हती.
  
  
  तशाहमेदने तिला जमिनीवरून उचलले आणि ती धडपडत असताना, लाथ मारली आणि शाप देत तो बेडरूममध्ये गेला. मी दाराशी भिंतीवर दाबले. पण जर मी फायर ट्रक लाल रंगाचा पोशाख घातला असेल आणि निऑन दिवे लावले असेल तर तो मला आता दिसणार नाही.
  
  
  त्याने तिला पलंगावर फेकून दिले आणि दातांनी किचकटलेल्या समजुतीबद्दल काहीतरी सांगितले. त्याच्यासाठी ते पुरेसे होते. तिने तिचा हात सोडला आणि त्याला पकडले कारण त्याने तिला खाली पिन करण्याचा प्रयत्न केला. त्याने शपथ घेतली आणि ओवाळले. ती किंचाळली आणि त्याने तिला आणखी दोन दिले. ती पराभवाने नव्हे तर रागाने आणि निराशेने रडू लागली. जेव्हा त्याने ती काढली तेव्हा मला कॅफ्टनचा धक्का ऐकू आला आणि आता तो अरबी भाषेत रागाने कुडकुडत होता. नंदनवनाचा मार्ग प्रतिकार करणाऱ्या खुरींनी पोकमार्क केला होता.
  
  
  शारिरीक शक्ती आणि वजनाने शेवटी आत्मा आणि दृढनिश्चयावर मात केली. त्याने तिचा गुडघा तिच्या पायांमध्ये दाबला आणि तिच्या मांड्या पसरल्या. डाव्या हाताने त्याने तिचे मनगट तिच्या डोक्यावर धरले आणि उजव्या हाताने त्याने त्याचे कपडे काढले. तिच्याकडे फक्त मांड्या उरल्या होत्या. ती त्यांना त्याच्या दिशेने ढकलत राहिली, तिला मागे ढकलण्याचा प्रयत्न करून त्याला दूर ढकलण्याचा प्रयत्न केला. या चळवळीने त्याला फक्त उत्तेजित केले. ती शिव्या देत होती आणि रडत होती आणि जेव्हा मी ते तोडले तेव्हा तो तिच्या पायात गुडघे टेकत होता.
  
  
  त्याला काय आदळले हे त्याला कधीच कळले नाही आणि मला तेच हवे होते. त्याच्या कानावर हात मारून मी त्याला थक्क केले. जेव्हा तो शॉकने तणावग्रस्त झाला तेव्हा मी माझे अंगठे त्याच्या मानेवरील दाब बिंदूंवर दाबले. मग त्याला दूर ढकलून देणं आणि शेमाला नियंत्रणात ठेवणं हा प्रकार होता.
  
  
  “रात्रीचे फूल,” मी तासमेदला बाहेर काढत उर्दूमध्ये म्हणालो. "माझ्यावर विश्वास ठेवा, मी एक मित्र आहे."
  
  
  संधिप्रकाशात तिच्या अंगाचा शुभ्रपणा पारासारखा भासत होता. या क्षणी, ती फक्त हवेत चोखणे आणि माझ्याकडे टक लावून पाहत होती.
  
  
  "मी तुला मदत करायला आलो आहे." मी कॅफ्टनचे भंगार उचलले आणि तिच्याकडे फेकले. तिला ते घालायची घाई नाही असे वाटत होते. ती मनगट चोळत बसली आणि मला जनरलच्या हेतूंबद्दल सहानुभूती वाटली.
  
  
  शेवटी तिला तिची जीभ सापडली आणि ती ब्रिटिश इंग्रजीत म्हणाली: “डॅम बेटा ऑफ बिच! अरेरे डुक्कर! कुत्रा!"
  
  
  "तो फार विनम्र नव्हता, विशेषतः जनरलसाठी." मी इंग्रजीत म्हटलं.
  
  
  तिने रागाने तिचे कॅफ्तान स्वतःवर फेकले. "तू कोण आहेस? तुम्ही कोठून आहात आणि तुम्हाला काय हवे आहे?
  
  
  "मी एक मित्र आहे. आणि मला तुझ्याशी बोलायचं आहे."
  
  
  तिने बेडच्या काठावर नजर टाकली. "तुम्ही हरामखोराला मारले का?"
  
  
  - "नाही, मी त्याला थोडा वेळ त्रास होण्यापासून वाचवले."
  
  
  तिने बेडवरून उडी मारली. "दुर्दैवा! मी त्याला एक प्रकारचा दुर्दैवीपणा दाखवतो!"
  
  
  मी तिची किक ऐकली. जनरलचे शरीर आकुंचन पावले. तो कुठेतरी किती भाग्यवान आहे हे त्याला माहित नव्हते. ती तिच्या ड्रेसिंग रूमच्या अल्कोव्हकडे सरकली. ती म्हणाली, “मी काहीतरी घालत असताना येथून जा.
  
  
  मी तासखमेडची काळजी घेतली, आणि तिने आवरणाची काळजी घेतली. डोळ्यावर पट्टी बांधण्यासाठी मी त्याचा गळ्यातला रुमाल, बांगड्यासाठी रुमाल आणि मनगटात बांधण्यासाठी त्याचा पट्टा वापरला. ते चांगले पॅकेज झाले.
  
  
  मी संपल्यावर, तिने ओव्हरहेड लाईट चालू केली आणि आम्ही विशाल बेडवर पुन्हा एकमेकांकडे पाहिले. तिने फिकट निळ्या रंगाची निगडी घातली. खाली काय आहे ते लपवले नाही. त्याने फक्त खात्री केली की तुम्हाला माहित आहे की हे सर्व तेथे आहे.
  
  
  
  तिची निक कार्टरची परीक्षा तितकीच कसून होती.
  
  
  ती म्हणाली, "मला भेटलेली तू पहिली अमेरिकन आहेस जी पुरुषासारखी दिसत होती." "तू उर्दू बोलायला कुठे शिकलास?"
  
  
  मी इस्लामाबाद इन्स्टिट्यूट ऑफ टेक्नॉलॉजी येथे पदवीधर शाळेत गेलो. तुम्ही इंग्रजी बोलायला कुठे शिकलात? "
  
  
  “माझे वडील इंग्रज गव्हर्नर होते ज्यांनी एका पाकिस्तानी स्त्रीशी लग्न केले होते, की साम्राज्याबद्दल तुम्हाला कोणी सांगितले नाही? तू अजूनही माझ्या प्रश्नांची उत्तरे दिलेली नाहीत - तू कोण आहेस? जर मी सिक्युरिटीला फोन केला तर ते तुझा गळा कापतील!"
  
  
  "मग मी कोण आहे हे सांगू शकणार नाही."
  
  
  ती खोटी आणि लाजाळू दिसत होती, हसली. "आणि हे डुक्कर माझ्या पाठीवरून काढल्याबद्दल मी तुमचे आभार मानू शकत नाही."
  
  
  "मग आपण बसून पुन्हा संभाषण का सुरू करू नये?"
  
  
  “मला असे म्हणायचे आहे की याआधी माझ्या शयनकक्षातील पुरुषाशी माझी ओळख झाली नव्हती. पण आम्ही इथून सुरुवात केल्यापासून.” ती पलंगाच्या बाजूला बसली आणि मला माझ्यावर बसण्याचा इशारा केला. "आता सुरुवात करा."
  
  
  "मी या खिडकीतून गेलो," मी म्हणालो, "तुला घरी सापडेल या आशेने."
  
  
  "तुम्ही काय केले, तुमच्या जादूच्या गालिच्यावर उडून जा?" - तिने झटकले. "मला फसवण्याचा प्रयत्न करू नका."
  
  
  "मी उडलो नाही, मी चढलो आणि तुला फसवायला माझ्याकडे वेळ नाही."
  
  
  "आपण त्या शापित एजंटांपैकी एक आहात ज्याबद्दल जनरल बोलत होता."
  
  
  “मी एक आहे ज्याला तुम्हाला दोन प्रश्न विचारायचे आहेत. मग मी माझ्या कार्पेटवर जाईन आणि उडून जाईन. ”
  
  
  ती उठली, खिडकीजवळ गेली आणि बाहेर झुकली. तिच्या हालचालींमुळे कोणत्याही कवीला सॉनेट लिहिता येईल अशा विचित्रतेवर जोर देण्यात आला.
  
  
  "मला पैज आहे की तू नांगा पर्वतावर चांगला असशील," ती बेडवर परत फिरत म्हणाली. "ही एक विचित्र घटना आहे, परंतु मी तुझे काहीतरी ऋणी आहे. तुला काय जाणून घ्यायचे आहे?"
  
  
  "तुझ्या नवऱ्याला मध्यरात्री बुडानची इतकी घाई का झाली?"
  
  
  "हा! हे विचित्र! तो कुठेतरी का जात आहे हे त्याने मला कधीच सांगितले नाही. सहसा त्याने मला येण्याचा संदेश पाठवला. त्याला मला दाखवायला आवडले म्हणून प्रत्येकाला वाटेल की त्याला पत्नी कशी निवडावी हे माहित आहे, एक सेक्सी, श्रीमंत पाकिस्तानी जी लंडनमध्ये शाळेत गेली होती. लहान मुलं त्याला आवडायची."
  
  
  "म्हणजे तुमचा त्याच्याशी फारसा संपर्क नव्हता, आणि तो उडून जाण्यापूर्वी तुम्ही त्याला पाहिले नाही?"
  
  
  ती उभी राहिली, कोपरांवर हात धरून, आणि एखाद्या हमिंगबर्डसारखे गाऊ लागली. “हो, खरं तर, मी त्याला पाहिलं. त्याने मला उठवले. तो घाबरला. अर्थात, तो एखाद्या वृद्ध स्त्रीसारखा दिसत होता, परंतु कदाचित मी त्याच्याकडे जास्त लक्ष दिले पाहिजे.
  
  
  "तो काय म्हणाला ते आठवतंय का?"
  
  
  "नक्कीच करू शकतो! मी मूर्ख आहे असे तुम्हाला वाटते का! त्यांना काही झाले तर मी माझ्या देशाच्या दूतावासात जाऊन राजदूत अब्दुल खान यांना माझे संरक्षण करण्यास सांगावे, असे त्यांनी सांगितले. मी म्हणालो, "का, कुठे जातोस?" तो म्हणाला: "मी अबू ओथमानला भेटायला बुदानला जात आहे." तो का घाबरला होता हे मी समजू शकलो. चिकने त्याला कास्ट्रेट करण्याची धमकी दिली, जरी ते शक्य आहे की नाही हे मला माहित नाही. मी म्हणालो, “तू ही छोटी गोष्ट का बघणार आहेस? त्याने मला उत्तर दिले नाही. तो फक्त अल्लाहची इच्छा असल्याबद्दल काहीतरी म्हणाला. मी अजूनही अर्धा झोपेत होतो आणि मला जाग आल्याने फार आनंद झाला नाही. कदाचित मी त्याच्याकडे जास्त लक्ष द्यायला हवे होते.” तिने उसासा टाकला. “गरीब म्हातारा बेन डी'ओको, जर तो अंथरुणावर अर्धा चांगला असेल तर तो यूएन पोडियमवर वर खाली उसळत होता. कल्पना करा की तो गायकवर्गीय मुलांचा पाठलाग करत असेल जेव्हा त्याच्याकडे देशात कोणतीही स्त्री असती!”
  
  
  "प्रामाणिकपणे, माझ्याकडे अशी कल्पना नाही, शेमा."
  
  
  ती माझ्या बेडच्या बाजूला बसली. "तुम्हाला माहीत आहे, मी चार वर्षे या पलंगावर एकटाच झोपलो!" ती म्हणाली हा माझा दोष नाही, माझ्याकडे बघून, तिच्या स्तनांचे निप्पल तिच्या उपेक्षिताच्या जाळ्यातून तोडण्याचा प्रयत्न करत आहेत. "तुझं नाव काय आहे?"
  
  
  "नेड कोल."
  
  
  "ठीक आहे, एडवर्ड," तिने माझ्या खांद्यावर हात ठेवला. "आता माझी पाळी आहे, आणि जर आम्ही चार वर्षांच्या शून्यतेचा अंत केला नाही, तर मी सुरक्षा कॉल करीन आणि त्याला तुमचे जीवन संपवण्यास मदत करीन."
  
  
  अंथरुणावर वाघ असलेल्या स्त्रीबद्दल तुम्ही जुनी म्हण ऐकली असेल. शेमा तिला मांजरासारखी बनवायची. आम्ही चुंबन घेतले आणि तिने माझी जीभ पकडली, त्यावर हलक्या टगने चोखले. जेव्हा माझ्या हातांना तिचे स्तन सापडले, तेव्हा तिचे हात माझ्या कपड्यांसह चिडल्यासारखे माझ्या मागे लागले. चार वर्षांच्या ब्रह्मचर्यामध्ये, तिचा पट्टा कसा उघडायचा आणि जिपर कसा अनझिप करायचा हे ती विसरली नव्हती. मी प्रतिसाद देऊ लागलो तेव्हा तिने डोके मागे फेकले.
  
  
  तिचे डोळे विस्तीर्ण आणि तेजस्वी होते आणि तिचे ओठ पोकळ होते. "तुम्ही माझे पाहुणे आहात!" - तिने उर्दूमध्ये श्वास सोडला. “पूर्वेत आपल्या पाहुण्यांचे मनोरंजन करण्याची प्रथा आहे. हा माझा पलंग आहे आणि तू माझ्या आमंत्रणावरून इथे आला आहेस.”
  
  
  तिने मला माझ्या पाठीवर दाबले आणि तिच्या ओठांनी माझ्या अंगावर ओले नकाशे काढायला सुरुवात केली. मग अचानक तिने मला ओढले. तिच्या पाठीच्या कमानाने, तिचे स्तन बाहेर आले, तिचे गुडघे माझ्या नितंबांभोवती गुंडाळले गेले, तिने माझे हात तिच्या हाताशी धरले आणि म्हणाली, "मी तुझ्यासाठी नाचणार आहे."
  
  
  
  मी तिचा चेहरा पाहिला कारण ती हळू हळू जागेवर, इंच इंच बुडत होती. तिचे डोळे मिचकावले आणि रुंद झाले, तिचे ओठ फुटले आणि तिने एक श्वास घेतला. मग तिने नाचायला सुरुवात केली आणि सर्व हालचाली तिच्या नितंबांवर आणि ओटीपोटावर होत्या. मी तिला मिठी मारली. तिने चार वर्षे प्रेम न करता मेकअप करण्याचा प्रयत्न केल्याने तिचे डोके गमावले.
  
  
  ती जसजशी वरती गेली तसतसे मी तिचा डान्स थांबवला आणि माझा स्वतःचा डान्स सुरू केला. मी तिला हवेत धरून माझ्या डोक्यावर उचलले. मग, ती धडपडायला लागली, मी तिचे कामुक गावोटे थांबवल्याचा राग आला, मी तिला खाली पाडले, आमची स्थिती बदलण्यासाठी रोलिंग केले.
  
  
  "नाही!" - ती म्हणाली, संघर्ष सुरू. "नाही नाही नाही!"
  
  
  शेवटी मी तिचा पाहुणा होतो. मी मागे सरकलो, सहज तिला माझ्या वर खेचले. आमचे जोर अधिक वेगवान, अधिक हिंसक झाले. आम्ही आता एकसारखे हललो, आणि आमच्या शेवटच्या लाटेचा शिखर धरून ती पुढे पडताना तिचे डोळे मिटले.
  
  
  आम्हा दोघांना वळवून मी काळजीपूर्वक तिच्या खालून बाहेर पडलो. मग मी तिच्याकडे पाहिले, तिचे पाय माझ्या भोवती जवळ आहेत असे वाटले. तिची बोटे माझ्या पाठीत खोदली गेली, तिचे दात माझ्या खांद्यावर पडले कारण ती डोळे मिचकावत म्हणाली, “कृपया!” आता काही आवरले नव्हते. आम्ही एकत्र आलो, माझ्या शरीरातून एक आनंदाची थरथर तिच्या अंगात गेली.
  
  
  जर आपण उर्वरित रात्र एकत्र घालवू शकलो तर आपण कामसूत्राची नवीन आवृत्ती लिहू शकू. असो, तासखमेद खऱ्या जगात परतत होता.
  
  
  "तू त्याला का मारत नाहीस?" - मी तिच्यासाठी माझी एक सिगारेट पेटवताना ती म्हणाली.
  
  
  "मी असे केले तर तू कुठे असशील?" मी ते तपासण्यासाठी गुडघे टेकले.
  
  
  "मी आतापेक्षा वाईट नाही, एडवर्ड."
  
  
  “अरे, खूप वाईट, शेमा. त्याला तुमच्याकडून काहीही व्हायचे नाही. पण त्याला इथे तुमच्या खोल्यांमध्ये काही घडले तर, तो धोका पत्करण्यास योग्य नाही.”
  
  
  दुसऱ्या कारणास्तव त्याची किंमत नव्हती. मृत तसखमेद मला काही उपयोग नाही. कदाचित जिवंत असेल. त्याच वेळी, मी त्याला शेमासमोर विचारले तर मला काय मिळेल हे माहित नव्हते. उंटाच्या आधी ही गाडी असेल. उंट उस्मान होता.
  
  
  तो मेंडानिकचा शत्रू होता आणि तरीही बेन डी'ओको त्याला भेटण्यासाठी खूप प्रयत्न करत होता. पोव्वाच्या उद्देशाबद्दल काही पूर्व संकेत मिळाल्याशिवाय उस्मान उपस्थित राहण्यास नकार देईल हे तर्कसंगत वाटले. तसहमद प्रश्न विचारण्यापूर्वी निक कार्टरने लगेच उस्मानला भेटणे योग्य ठरेल हे देखील तर्कसंगत वाटले. तर्कासाठी खूप काही.
  
  
  “शेमा, तू पोरांना बोलावून जनरलला झोपायला का नाही टाकत. त्यांना सांगा की तो उत्साहाने बेहोश झाला आहे.” मी गळफास काढायला सुरुवात केली.
  
  
  ती हसली. “तुम्ही प्रेम करता तसाच विचार करता. तो गेला की आपण उरलेली रात्र घालवू शकतो."
  
  
  मी तिला वाईट बातमी दिली नाही. मी लॉकर रूममध्ये लपलो, तर दोन रक्षक, काहीसे गोंधळलेले पण हसत, कमजोर झालेल्या अरब नाइटला त्याच्या घरी घेऊन गेले.
  
  
  “आता,” तिने बेडरूममध्ये प्रवेश केला, जनरलच्या निघण्यापूर्वी तिने घातलेला झगा बाजूला फेकून दिला, “यावेळी आपल्याला काय आवडते ते दाखवण्यासाठी आरसा असेल.” तिने तिचे हात रुंद केले आणि माझ्यासमोर नग्न होऊन पुन्हा गुंजारव केली.
  
  
  मी तिला मिठी मारली, कदाचित सकाळी मला स्वतःचा तिरस्कार होईल हे जाणून. तिने उत्तर दिले. कमीत कमी अपेक्षित किंवा हवे तिथे मी दबाव आणला. ती क्षणभर गोठली आणि मग लंगडी झाली. मी तिला उचलून बेडवर नेले. मी तिला खाली झोपवले आणि तिला शुभ रात्रीचे चुंबन घेतले. मग त्याने लाईट बंद केली आणि खिडकीतून अंगणात बघत काळजीपूर्वक बाहेर गेला.
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 10
  
  
  
  
  
  
  
  
  हॉक म्हणेल की शेमासोबत घालवलेला वेळ हा धोकादायक कचरा होता. कदाचित. पण आनंदाच्या पलीकडे, मला एक सहयोगी म्हणून पूर्व आणि पश्चिम या जंगली मिश्रणाची गरज होती, संधी मिळाल्यास मी तसहमदच्या विरोधात समर्थन करू शकलो. मात्र, बराच वेळ वाया गेला. मी आता वाया घालवलं नाही, पोलीस आयुक्तालयासमोरून फियाट उचलून दूतावासाकडे निघालो. मी त्याच्या गेटवर पोहोचलो तेव्हा मी आधीच खेळ सुरू केले होते.
  
  
  गेट बंद होते. एक घंटा आणि एक बोलणे मंडप होते. मी अनेक लांब फटांमध्ये बेल वाजवली. जेव्हा माझ्याकडे प्लेबॅक नव्हता तेव्हा मी पुन्हा जोरात वाजलो.
  
  
  यावेळी वॉल स्पीकरमधून रेकॉर्डेड मेसेजसारखा आवाज आला. "दुतावास 8:00 पर्यंत बंद असतो सर."
  
  
  "तो सागरी सुरक्षा रक्षक आहे का?" - मी बूथमध्ये विचारले.
  
  
  "हो सर, हे कॉर्पोरल सिम्स आहे."
  
  
  "कॉर्पोरल, तुला माहित आहे का सात-पाच-तीन म्हणजे काय?"
  
  
  थोडा विराम मिळाला. "होय साहेब." त्यात आणखी जोडणी होती.
  
  
  "ठीक आहे, ते सात-पाच-तीन आहेत आणि तुम्ही मला लगेच आत जाऊ दिल्यास मी त्याचे कौतुक करेन."
  
  
  "सर तुम्ही कोण आहात?"
  
  
  "मिस्टर सटन तुम्हाला ते सांगू शकतात. ते सात, पाच, तीन आहेत. मला तात्काळ कारवाई हवी आहे, कॉर्पोरल."
  
  
  
  आणखी एक मिनिटाचा विराम, आणि नंतर: "थांबा, सर."
  
  
  AX ने दिलेला प्रस्ताव जगभरातील यूएस दूतावास आणि एजन्सींसाठी एक SOP बनला आहे याचा आनंद घेऊन मी कारकडे परतलो. कल्पना अशी होती की दहशतवाद आणि अपहरणांच्या वाढीमुळे, आणीबाणीच्या प्रसंगी एका क्षणाच्या सूचनेवर साधी ओळख प्रदान करणे आवश्यक आहे. प्रत्येक दिवसासाठी, वॉशिंग्टनमधून संख्यांचा एक वेगळा क्रम पाठविला गेला. AX पुरवठादार असल्याने, मी नेहमी सलग दोन आठवडे लक्षात ठेवलेल्या यादीसह काम केले.
  
  
  गेट उघडले आणि मी प्रकाशित प्रवेशद्वाराच्या परिसरात प्रवेश केला. स्वागत समितीसाठी M16 सह तीन मरीन आणि .45 सह कॉर्पोरल सिम्स होते.
  
  
  “माफ करा सर, तुम्हाला गाडीतून उतरावे लागेल,” तो माझ्याकडे बघत म्हणाला. "कृपया मी तुमचा आयडी पाहू शकतो का".
  
  
  "मिस्टर सटन ते पुरवतील," मी गाडीतून उतरत म्हणालो. "कृपया त्याच्याकडून घ्या."
  
  
  "ते त्याच्याशी संपर्क साधत आहेत." कॉर्पोरलने पटकन गाडीची तपासणी केली. मी त्याला छातीच्या चाव्या दिल्या. संवाद तिथेच संपला. मी सिगारेट पेटवताना मरीनने पाहिलं आणि सटनने गांड हलवताना वाट पाहिली. हे गांड सटनच्या पेक्षा खूप चांगले होते, परंतु ते मला चिडवले.
  
  
  पॉला मॅथ्यूजने सर्दीविरूद्ध फिट केलेले ट्वीड ट्राउझर्स आणि फर-लाइन असलेले फ्लाइट जॅकेट घातले होते. तिचे आयरिश सेटर केस पुन्हा अंबाडामध्ये खेचले गेले आणि तिचा मलईदार पीच रंग अजूनही झोपेतून थोडासा डागलेला असल्याने, जवळजवळ कोणत्याही संमेलनात ती एक स्वागतार्ह जोड असेल. तिन्ही मरीन माझ्याकडे डोळे लावून बसले असले तरी त्यांनी ते मान्य केले असते.
  
  
  "तुम्ही या माणसाला ओळखता का, मिस मॅथ्यूज?" कॉर्पोरल सिम्सला विचारले.
  
  
  "होय, कॉर्पोरल." तिचा श्वास थोडा सुटला होता आणि तिला समजत नव्हते की ती बाहेर असावी की नाही. "काय प्रॉब्लेम आहे मिस्टर कोल?"
  
  
  "सटन कुठे आहे?"
  
  
  "तो खूप थकला होता आणि त्याने मला विचारले..."
  
  
  "मला तुमचा फोन वापरायचा आहे, कॉर्पोरल."
  
  
  कॉर्पोरल जरा अनिश्चित होता. त्याने पुष्टीसाठी पॉलाकडे पाहिले.
  
  
  त्याऐवजी मी ते घातले. "तो ऑर्डर आहे, कॉर्पोरल. आत्ता!" माझ्या टोनला बूट कॅम्प इन्स्ट्रक्टरची मान्यता मिळाली असती.
  
  
  "होय साहेब!" आम्ही तिघे शांतपणे सिक्युरिटी चौकीजवळ आलो. आतल्या छोट्याशा खोलीत त्याने टेलिफोनकडे इशारा केला.
  
  
  तो निघून गेला आणि मला पॉलाचा चेहरा तिच्या केसांनी चमकताना दिसला. "दिसत! तू कसा विचार करतो…"
  
  
  "त्याचा नंबर काय आहे आणि जोडा फेकण्यात तुमचा वेळ वाया घालवू नका."
  
  
  घट्ट मुठी आणि चमचमणाऱ्या डोळ्यांनी ती फोटो काढण्यासाठी पुरेशी चांगली दिसत होती. "पाच, दोन शून्य, तीन," ती हसली.
  
  
  मी वळून नंबर डायल केला. सटनने तक्रार सुरू करण्यापूर्वी खूप वेळ वाजला, "पौला, मी तुला सांगितले..."
  
  
  “सटन, मला आत्ता दूतावासाचे विमान वापरावे लागेल. आपले गांड हलवा आणि संघाला सावध करा. मग इथे खाली गेटवर या म्हणजे मिस मॅथ्यूज जिथे आहे तिथे परत झोपू शकतील.”
  
  
  त्याने दात काढताच मला तारांचा आवाज ऐकू येत होता. तो बोलला तेव्हा त्याने मला हात दिला.- “दूतावासाचे विमान अजूनही ट्युनिशियामध्ये आहे. मी अंदाज लावत आहे की त्याच्याबरोबर एक क्रू आहे. आता विचार करत असाल तर..."
  
  
  “मला वाटते की हे लिखित स्वरूपात दिले जाईल आणि लँगली येथील तुमच्या दिग्दर्शकाला पाठवले जाईल. दरम्यान, सुटे विमान आहे का?
  
  
  "नाही. फक्त कॉन्व्हायर आहे."
  
  
  "तुम्हाला सनदीसाठी अटी आहेत का?"
  
  
  तो उपहासाने ओरडला. "कोणाकडून! कोणतेही खाजगी स्त्रोत नाहीत. आम्ही दूतावास आहोत. देश आमच्या मालकीचा नाही."
  
  
  “माझ्या मते इतर दूतावासांकडे विमाने आहेत. आपत्कालीन परिस्थितीत काही परस्पर करार आहेत का?"
  
  
  "कारवाई करण्यासाठी राजदूत लागतो, आणि जसे तुम्हाला माहिती आहे... आमच्याकडे राजदूत नाही." तो हसतमुखाने हसला.
  
  
  “हे दुसऱ्या मार्गाने मांडू. हे रेड वनचे प्राधान्य आहे. मला विमान हवे आहे. मला आता त्याची गरज आहे. तुम्ही मदत करु शकता?"
  
  
  तारा पुन्हा गुंजल्या. “हा फारच कमी वेळ आहे आणि तो मध्यरात्री आहे. मी काय करू शकतो ते बघेन. मला तासाभरात परत बोलाव." त्याने फोन लावला.
  
  
  मी मागे वळून पाहिलं आणि पॉला दिसली, भुसभुशीत होती, माझा अभ्यास करत होती. "मी मदत करू शकतो का?" ती म्हणाली.
  
  
  "हो." मी एक पेन्सिल आणि कागद काढला आणि लिहायला सुरुवात केली. “ही UHF ट्रान्समिशन फ्रिक्वेन्सी आहेत. तुमच्या सिग्नलमनना त्यांची देखरेख करण्यासाठी चेतावणी द्या. मी कॉल करू शकतो. माझे कोड नाव पाइपर असेल. मी चार्लीला कॉल करेन. समजले?"
  
  
  "बरं, तू कुठे जात आहेस?"
  
  
  "एक दिवस आम्ही तुमच्या अंगणात बसू आणि मी तुम्हाला सर्व काही सांगेन."
  
  
  ती माझ्यासोबत गाडीपर्यंत गेली. मी आत चढलो. "हेन्री मदत?" ती म्हणाली.
  
  
  मी तिच्याकडे पाहिलं. "झोपायला जा, पॉला." मी कॉर्पोरलला गेटचा स्विच चालू करण्याचा इशारा केला.
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 11
  
  
  
  
  
  
  
  
  काही मोहिमांमध्ये ब्रेक्स तुमच्यासोबत प्रवास करतात. इतरांवर, तुम्ही जाता जाता काही मिळवता. काहींवर तुम्हाला ते मिळणार नाहीत.
  
  
  मी कोपरा हान्स गियर स्ट्रीटवर वळताच. मला वाटले की त्याला विमानाने बुडानला कसे जायचे याबद्दल काही कल्पना असतील.
  
  
  हेडलाइट्सने अरुंद रस्ता उजळला. गेयर गेटच्या बाहेर एकच गाडी उभी होती. ती एक घाणेरडी, अधिकृत दिसणारी मर्सिडीज होती. मी गेल्या. ती रिकामी होती किंवा ड्रायव्हर सीटवर झोपला होता. नंतरची शक्यता नव्हती. मी वेग पकडला आणि कोपऱ्यात गेलो. माझ्या मनाच्या डोळ्यात मला त्या शॉर्ट्स आणि टर्टलनेक स्वेटरमध्ये एरिका दिसत होती.
  
  
  मी पार्कमध्ये फियाट सोडले. गायरच्या समांतर धावणाऱ्या रस्त्यावर मला गर्दी करताना पाहण्यासाठी पादचारी नव्हते, एक भटका कुत्राही नव्हता. दुमजली मूरीश-शैलीच्या खान कथेच्या मागे उभ्या असलेल्या मध्यवर्ती भिंतींवर आणि व्हिला मैदानावर चढण्यासाठी माझ्याकडे दोरी होती. त्यात कमानी आणि फरशा असलेला पोर्च होता. पहिल्या मजल्यावरच्या खिडकीतून प्रकाश पडत होता. जेवढं घर घ्यायचं होतं, तितकं आधी घरभर फिरलो.
  
  
  बाहेरची सुरक्षा नव्हती. तेथे फक्त मृत थोर होते. त्याच्यावर अनेक वेळा गोळ्या झाडण्यात आल्या. त्याच्या चिकटलेल्या फॅन्ग्समध्ये ऑलिव्ह रंगाचा तुकडा होता. मी खिडकीतून लढाईत धावलो.
  
  
  या सीनबद्दल काहीतरी होते जे आधीच्या दृश्याची आठवण करून देणारे होते, ज्यामध्ये मी बिनधास्त पीपिंग टॉमची भूमिका केली होती. यात काही प्रकारचे कॉमिक ओव्हरटोन होते. त्यात काही गंमत नव्हती. हॅन्स गेयर, त्याचा चेहरा सुजलेला आणि रक्ताळलेला, ऑलिव्ह हिरव्या गणवेशातील एका जड माणसाच्या पकडीतून सुटण्यासाठी धडपडत होता, जो त्याला एका हाताने अर्धवट गुदमरत होता, मेकॅनिकच्या घशात चाकूची टीप दाबत होता.
  
  
  हॅन्सचे प्रयत्न आपल्या मुलीला वाचवण्याइतके आपल्या कैदकर्त्यापासून वाचण्यासाठी फारसे नव्हते. एरिकाचे कपडे काढून ती डायनिंग टेबलवर पडली होती. तिच्या मागे उभे राहून, त्याचे मनगट धरून, आणखी एक ओळखण्यायोग्य ऑलिव्ह ग्रीन कल्टिवेटर होता. एरिकाचे पाय टेबलाच्या दोन्ही बाजूला लटकले होते, तिचे घोटे दोरीने सुरक्षित होते. टेबलाच्या शेवटी एक कुत्रीचा कुरूप मुलगा उभा होता. त्याने ऑलिव्ह ग्रीन कपडे देखील घातले असतील. छोट्या होम स्टेजचे नेतृत्व आणि दिग्दर्शन कर्नल मोहम्मद डौझा यांनी केले होते. तो खुर्चीच्या मागच्या बाजूला तोंड करून बसला आणि त्याच्या खुर्चीवर हनुवटी ठेवली.
  
  
  मी तत्त्वज्ञान तत्त्वज्ञांवर सोडतो, परंतु माझा नेहमीच असा विश्वास आहे की बलात्कार करणाऱ्याला सामोरे जाण्याचा एकमेव मार्ग म्हणजे त्याची बलात्कार करण्याची क्षमता काढून टाकणे. शेमाच्या बाबतीत, मला असे वाटले नव्हते की हा कधीच बलात्कार होईल, किमान या अर्थाने तो येथे होणार आहे. एरिका गळ्यात पडली होती आणि तिच्या शरीरातील प्रत्येक स्नायू तणावग्रस्त आणि कमानदार होता, सुटकेसाठी ओरडत होता.
  
  
  मी दुसाने ठगला होकार दिल्याचे पाहिले, हॅन्सने ओरडताना ऐकले: "देवाच्या फायद्यासाठी, मी तुला सर्व काही सांगितले!"
  
  
  मग विल्हेल्मिना बोलली. एकदा कथित बलात्काऱ्यासाठी, जो किंचाळत पडला. एकदा मी अत्याचार करणाऱ्या हंसच्या डोक्यात तिसरा डोळा केला. पुन्हा एकदा तिसऱ्या व्यक्तीला पैसे देण्यासाठी ज्याने एरिकाचे मनगट धरले होते. तिला तिच्या शस्त्राच्या शोधात जाण्याची संधी दिली.
  
  
  दुजा त्याच्या पायावर होता, एक हात त्याच्यावर होता.45. "गोठवा किंवा तू मेला आहेस!" मी त्याला फ्रेंचमध्ये ऑर्डर दिली. "फक्त मला एक निमित्त द्या, दुसा!" त्याने आपला विचार बदलला. “तुमचे हात तुमच्या डोक्यावर वर करा! भिंतीला तोंड द्या! त्याने आज्ञा पाळली.
  
  
  हॅन्स आणि एरिकाला धक्का बसला. "हंस!" मी इंग्रजीकडे वळलो. "बाहेर ये! तुमची बंदूक घ्या! जर त्याने डोळे मिचकावले तर त्याला गोळ्या घाला!”
  
  
  हान्स झोपेत चालत असलेल्या माणसासारखा हलला. मी विल्हेल्मिनाच्या बटने उरलेला काच फोडला, आत जायचे आहे. मी हे केले तोपर्यंत एरिकाने स्वतःची सुटका करून घेतली होती आणि गायब झाली होती. कुरवाळणारी आकृती जमिनीवर पडली होती, चुरगळलेली आणि अजूनही त्याच्याच रक्ताने झाकलेली, बेशुद्ध किंवा मृत.
  
  
  हंस त्याच्या पायावर तरंगला, त्याचे डोळे चमकले, दुःस्वप्न संपले याची पूर्ण खात्री नव्हती. मी त्याला एफएनमधून मुक्त केले आणि त्याच्या खांद्यावर थोपटले. “स्वतःला या बोरबोनचा पट्टा घ्या. मी इथली सगळी काळजी घेईन."
  
  
  त्याने मुकाट्याने होकार दिला आणि किचनमध्ये गेला.
  
  
  मी दुसे यांना सांगितले. "वळा."
  
  
  तो माझ्याकडे आला, मी आहे की नाही हे पाहण्यासाठी त्याला वाटले की मी आहे. "वुस सेरेझ..." असे म्हणत तो हसायला लागला.
  
  
  त्याच्या चॉप्सकडे माझ्या पाठीमागून त्याच्या मुसक्या आवळल्या आणि त्याचे शब्द थांबवले नाही तर त्याचे डोके भिंतीवर आपटले, ज्यामुळे त्याच्या ओठातून लाल रंगाची धारा वाहू लागली.
  
  
  “तुम्ही गप्प बसाल,” त्याच्या क्षणिक धक्क्याचं रूपांतर दडपलेल्या रागात झालं म्हणून मी म्हणालो. “तुम्ही मला सांगितल्याप्रमाणे बोलाल तेव्हा उत्तर द्याल. मला मोहात पाडू नका. मी तुला गळ घालण्याच्या मार्गावर आहे. या लोकांकडून तुम्हाला काय हवे आहे?
  
  
  "त्या बास्टर्डला मला आपत्तीबद्दल काय माहित आहे हे जाणून घ्यायचे होते." हॅन्सने चेहरा धुतला, बाटली हातात धरली आणि तो अजूनही श्वास घेत होता, तो खूप दूर पळून गेला होता, तरीही त्याचा कर्कश आवाज सुसंवादी झाला आणि त्याच्या डोळ्यातील चष्मा नाहीसा झाला. "फक्त जेव्हा मी त्याला सांगितले तेव्हा त्याने माझ्यावर विश्वास ठेवला नाही. मला ही बाटली त्याच्या कवटीवर फोडू दे!” तो पुढे सरकला, त्याच्या जखम झालेल्या चेहऱ्यावर ताणतणाव लिहिलेला होता.
  
  
  "एरिका कशी चालली आहे ते पहा." मी त्याचा हात पकडला.
  
  
  त्याला अचानक एरिकाची आठवण आली आणि तिचं नाव घेऊन धावत सुटला.
  
  
  "त्याला आपत्तीबद्दल काय माहिती आहे याची काळजी का करता?"
  
  
  दुजाने खांदे उडवले. “माझे काम काळजी घेणे आहे. हे कसे घडले हे जर त्याला माहित असेल तर हे कोणी केले हे त्याला माहित असले पाहिजे. तुम्हाला चांगली माहिती दिली जाईल..."
  
  
  माझी मुठ फार दूर गेली नाही. त्याला दुखापत झाली. बदमाश थांबेपर्यंत आणि तो परत येईपर्यंत मी थांबलो, मग मी त्याला त्याची स्वतःची रेकॉर्ड प्ले केली: “मी म्हणालो की तुम्ही उत्तर द्याल, मूर्ख आवाज करू नका. साहजिकच, त्याला कोण माहित नाही, जरी त्याला कसे माहित आहे. किंवा जोपर्यंत तुम्ही तुमच्या एका माकडाला त्याच्या मुलीवर बलात्कार करू द्याल तोपर्यंत तो उत्तर देण्यास नकार देईल असे तुम्हाला वाटते का? "
  
  
  दुजाचा आवाज घशात घुमला. "हे शोधणे माझे काम आहे."
  
  
  "माझे पण." मी लुगर त्याच्या पोटात अडकवला आणि ह्युगो पॉइंट त्याच्या हनुवटीखाली अडकवला. “माझ्याकडे फार कमी वेळ आहे, कर्नल. तुम्ही सहकार्य न केल्यास तुमच्याकडे आणखी कमी होईल.” मी त्याला भिंतीवर दाबले, त्याची मान मागे, त्याची हनुवटी स्टिलेटोच्या बिंदूपासून दूर. "मेंडानिकेला अबू उस्मान का पाहायचे होते?"
  
  
  घट्ट दातांनी, डोके हलवत, तो दाबला: "मी अल्लाहची शपथ घेतो, मला माहित नाही!"
  
  
  ह्यूगोने रक्त सांडले. दुजाने भिंतीवरून मागे जाण्याचा प्रयत्न केला. “मी कुराणाची शपथ घेतो! माझ्या आईच्या कबरीवर!"
  
  
  मी दबाव थोडा कमी केला. "मेंडानिकेला राजदूत पीटरसनला का भेटायचे होते?"
  
  
  त्याने मान हलवली. “मी फक्त सुरक्षा प्रमुख आहे! मला ते कळणार नाही!"
  
  
  यावेळी ह्यूगोला फक्त गुदगुल्या केल्या नाहीत. दुजाने भिंतीवर डोके आपटले आणि ओरडला. "पुन्हा. मी म्हणालो का? हीच वेळ तुम्हाला मिळेल."
  
  
  तो अलगद पडला आणि रडायला लागला: “कारण! कारण! त्याला सत्तापालटाची भीती होती! कारण त्याला भीती होती की जनरल ताशाहमेद त्याला मारणार आहे!”
  
  
  "आणि तू आमचा राजदूत मारलास."
  
  
  "तो एक अपघात होता!"
  
  
  “विमानाची तोडफोड हा अपघातच होता. मेंडानिके उस्मानशी करार करण्याचा प्रयत्न करतील याची तसहमदला भीती वाटत होती.”
  
  
  "नाही, नाही!" त्याने बाजूने डोके हलवले. “म्हणूनच मी इथे गेयरला विचारण्यासाठी आलो आहे. अपघात कसा झाला हे त्याला कसे कळले आणि...”
  
  
  "आणि तुमची वेळ संपली आहे." मी मागे सरकलो आणि त्याने विल्हेल्मिनाच्या बॅरल खाली पाहिले, त्याचे डोळे विस्तीर्ण आणि तिच्या बॅरलसारखे काळे होते. तो त्याच्या गुडघ्यावर पडला जणू त्याने मुएझिनला विश्वासणाऱ्यांना प्रार्थनेसाठी बोलावताना ऐकले. काही कारणास्तव त्याने मला त्याच्या कोमलतेने प्रभावित केले नाही, परंतु नंतर आपल्या भाषणात शब्दाची किंमत किती आहे हे तुला कधीच कळत नाही.
  
  
  जर त्याने जे सांगितले ते खरे असेल किंवा अर्धे सत्य असेल तर केवळ त्याचा वेळच नाही तर माझाही वेळ संपला होता. या ढिगाऱ्यात चोरीची अण्वस्त्रे नव्हती, फक्त थर्ड-रेट थर्ड-वर्ल्ड कूप-निर्मात्यांचा समूह होता. खेळ अगदी स्पष्ट होता. तासखमेदने सोव्हिएत युनियनशी करार केला. लमाना हे बक्षीस होते आणि मेंडानिके हा बळीचा बकरा होता. मेंडॅनिकच्या लक्षात आले की त्याचे विमान कोणी किंवा कसे क्रॅश केले याने काही फरक पडत नाही... आणि तरीही - आणि तरीही - "मी हे सर्व एकत्र ठेवू शकेन आणि हॉकला इतरत्र पाहण्यास सूचित करू शकेन किंवा मी तुमचा मौल्यवान वेळ वापरू शकेन आणि ते खेळू शकेन. कडू शेवट.
  
  
  हंस आणि एरिका खोलीत परत आल्यावर मी म्हणालो, “तुझ्या गुडघ्यावर बसा. तिने पायघोळ आणि दुसरा टर्टलनेक घातलेला होता. ती फिकट होती, पण तिचे डोळे स्पष्ट आणि नियंत्रित होते.
  
  
  "तुम्ही कसे आहात?"
  
  
  तिचं हलकं हसू होतं. "मी ठीक आहे... धन्यवाद."
  
  
  "आनंदाने. आम्ही इथली सगळी काळजी घेत असताना तुम्ही दुसऱ्या खोलीत का जात नाही?"
  
  
  जमिनीवरचे मृतदेह, जिवंत आणि मृत, हॅम्लेटच्या अंतिम दृश्यासारखे दिसत होते. जगाच्या या भागात एक परिचारिका म्हणून, तिने निःसंशयपणे तिच्या गोराचा वाटा पाहिला होता आणि अवशेषांबद्दल तिला फारशी दया वाटली नाही. “तुम्ही जाणार होता तो नाश्ता मी आणून देतो,” ती खोलीतून मार्ग काढत म्हणाली.
  
  
  "त्याचे काय करणार आहात?" - पराभूत सुरक्षा प्रमुखाकडे पाहत हंस म्हणाला.
  
  
  "त्याच्या डोक्यात गोळी घालायची की गळा कापायचा हे मी अजून ठरवलेले नाही."
  
  
  हॅन्सने डोके माझ्या दिशेने टेकवले, मला ते म्हणायचे आहे की नाही याची खात्री नाही. मी असे न करण्याचे एकमेव कारण म्हणजे स्वर्गातील दुजा पेक्षा जिवंत दुजा अधिक उपयुक्त असण्याची शक्यता होती. "मी तुम्हाला एक प्रश्न विचारण्यासाठी परत आलो आहे," मी म्हणालो.
  
  
  "सोबती," हंसने मान हलवली, "मला काहीही विचारण्यासाठी तुम्हाला दिवसा किंवा रात्री कधीही येथे येण्याचे निमंत्रण आहे!"
  
  
  "ठीक आहे. नीट उत्तर द्या. मला आत्ता बुडानला घेऊन जाण्यासाठी विमान हवे आहे. मी त्याला कुठे शोधू शकतो?
  
  
  त्याने माझ्याकडे पाहिले, डोळे मिचकावले, हनुवटी चोळली आणि नंतर चेशायर मांजरासारखे हसले आणि बाटली डुझाकडे दाखवली. “त्या कुत्रीचा मुलगा आम्हाला ऑर्डर देऊ शकला असता. हे दोन NAA डकोटा लाइनवर बसलेले आहेत, चाचणी केली आहेत आणि जाण्यासाठी तयार आहेत. त्यापैकी एकाने जावे..."
  
  
  “मला त्यांच्या फ्लाइट इतिहासाची गरज नाही. आम्हाला संघ कुठे मिळेल?
  
  
  "तो क्रू ऑर्डर करू शकतो.
  
  
  त्याला फक्त ग्राहक सेवेला कॉल करायचा आहे. खराब टेलिफोन कनेक्शन, पण या क्षणी...”
  
  
  "उठ, दुसा."
  
  
  त्याला दोनदा सांगण्याची गरज नव्हती, पण मी बघू शकलो की त्याने थोडा शांतता परत मिळवली आहे. त्याच्या डोळ्यात चमक परत आली. त्याने आपला गणवेश झटकायला सुरुवात केली.
  
  
  टेलिफोन लॉबीत होता. त्यात पांढऱ्या भिंती आणि लाकडी मजले होते. जेवणाच्या खोलीत सर्व काही अंधारले होते, परंतु येथे दिवे लागल्याने आम्ही सर्व स्पष्टपणे उभे होतो. दुझाने माझ्याकडे पाहिलं जणू त्याला माझा चेहरा आठवायचा होता, पण त्याचवेळी त्याला विसरायचं होतं.
  
  
  "मी तुम्हाला काही सूचना देतो," मी म्हणालो. “तुम्ही त्यांच्यावर लक्ष ठेवा, नाहीतर आम्ही तुम्हाला शरीर आणि कचरा गोळा करणाऱ्याकडे सोडू. तुम्ही विमान ऑर्डर करा, तुम्ही टीम ऑर्डर करा. ते तुमच्या येण्याची वाट पाहत असतील." हॅन्सने फ्लाइटशी संपर्क साधला असताना मी त्याला तपशील सांगितला.
  
  
  आम्ही घरातून बाहेर पडलो तेव्हा हंस आणि मी दुसाच्या दोन माणसांच्या रूपात होतो. एका मिनिटासाठी मला वाटले की हंस शो खराब करेल. त्यांनी आपल्या कुत्र्याचे काय केले ते त्याने पाहिले आणि दुजच्या मागे गेला. कर्नल त्याच्या दुप्पट उंचीचा होता, परंतु संतप्त मेकॅनिकशी तो जुळत नव्हता. एरिकाने त्याला शांत करत असताना त्याला बाहेर काढण्यासाठी मी एवढेच करू शकलो. मग मी दुजा तिच्या पायावर परत आला आणि मार्चिंग ऑर्डरचे काही प्रतीक तयार केले. तो परीक्षेत उत्तीर्ण होऊ नये म्हणून तो इतका कंटाळवाणा दिसावा अशी माझी इच्छा नव्हती.
  
  
  हंस त्याच्या शेजारी डुझा घेऊन स्वार झाला. मी कर्नलच्या मागे बसलो, माझ्या शेजारी एरिका. ती बहुतेक वेळा गप्पच होती, माझ्याकडे बघत होती. मी पुढे जाऊन तिचा हात हातात घेतला. तिने घट्ट पकडले, तिची पकड उबदार आणि कृतज्ञ होती.
  
  
  "तुला बरे वाटत आहे का?"
  
  
  "मी आता ठीक आहे."
  
  
  "तुला मागे टाकून उपयोग नव्हता."
  
  
  "तू मला सोडून जाऊ शकत नाहीस."
  
  
  "तुम्ही आधी बुडानला गेला होता का?"
  
  
  "अनेकदा. मी जागतिक आरोग्य संघटनेसाठी काम करतो. मी तिथल्या क्लिनिकला नियमित भेट देतो.”
  
  
  "ठीक आहे. मग तुमचा प्रवास वाया जाणार नाही.”
  
  
  "ते कोणत्याही प्रकारे वाया जाणार नाही." तिने थर्मॉस उचलला. "तुला दुसरा कप हवा आहे का?"
  
  
  "आता नाही, धन्यवाद."
  
  
  हंस गाडी चालवण्यापासून विचलित झाला नाही आणि मी दुसापासून माझी नजर हटवली नाही. मला त्याला माझ्याबरोबर मागे ठेवायचे होते, पण ते एरिकाला समोर ठेवेल. या वेळी कंपनीच्या कारसमोर चालणारी स्त्री लक्ष वेधून घेईल. डुझाला माहित होते की तो मृत्यूपासून एक बोट दूर आहे. तो एकतर भित्रा होता किंवा चांगला अभिनेता होता. जर आम्ही एकटे असू आणि वेळ असेल तर मी पटकन ते कोण आहे ते शोधून काढेन. पण आतापर्यंत मला भावनांनुसार खेळावे लागले आणि मला ते कसे वाटले ते मला आवडले नाही.
  
  
  डुझाने फोनवर सूचना दिल्या की तो साधारण 02:30 वाजता चेकपॉईंट गेटवर येईल. कर्तव्यावर असलेल्या अधिकाऱ्यांना विलंब होता कामा नये, असे सांगण्यात आले. हा असा आदेश नव्हता ज्यावर मी अवलंबून राहू शकेन. “मित्रा, तुला तुझ्या ओळी माहित आहेत याची खात्री करूया. जेव्हा आम्हाला थांबवले जाते तेव्हा तुम्ही त्याचा सामना कसा कराल?”
  
  
  "मी कोण आहे हे मी जाहीर करीन..."
  
  
  "फ्रेंच, अरेबिक नाही."
  
  
  "आणि मी त्यांना सांगेन की त्यांनी ते आपोआप केले नाही तर आम्हाला ते सोडवायला."
  
  
  "समजा तुम्हाला गाडीतून उतरायला सांगितले तर?"
  
  
  "मी जिथे आहे तिथेच राहीन आणि कमांडरला भेटायला सांगेन."
  
  
  "हंस, जर काही चूक झाली आणि मी कर्नलला गोळी मारली तर तू काय करशील?"
  
  
  “मी दुसरे पेय घेईन आणि विमान तपासेन. नाही, मी आधी हँगरवर जाईन. आम्ही बाजूच्या प्रवेशद्वारातून या गोष्टीतून उडी मारू, हँगरमधून जाऊ आणि माझी बग्गी जिथे मी ती दुसऱ्या बाजूला सोडली होती तिथे उचलू. त्यानंतर मी ते तुझ्यावर सोडतो."
  
  
  यानंतर आम्ही काटेकोरपणे कानांनी खेळू. मला आशा होती की हे आवश्यक नाही, परंतु डुझाच्या भीतीमुळे किंवा अभिनेता म्हणून त्याच्या छुप्या प्रतिभेमुळे, तसे झाले नाही.
  
  
  आम्ही हँगर चेकपॉईंटच्या गेटजवळ आलो तेव्हा एक अंधुक प्रकाश आमच्यावर आदळला. हंस थांबला आणि दुसाने खिडकीतून डोके टेकवले आणि रागाने ओरडला.
  
  
  गार्डच्या सलामीला उत्तर देत आम्ही गेटमधून निघालो. ते नितळ होऊ शकले नसते. मला एरिकाला आराम वाटला, तिचा श्वास दीर्घ उसासामध्ये बदलत आहे. मी तिच्या गुडघ्यावर थोपटले.
  
  
  “जेव्हा आम्ही विमानात पोहोचू, एरिका, तू माझ्या बाजूने बाहेर पडशील, माझ्याजवळून चालत जा. तुम्हाला कोणाला काही सांगायचे नाही. दुजा, तू तिचा पाठलाग कर. मी अगदी मागे असेन. तू मागच्या बाजूला जा. पायलटला आपण कुठे जात आहोत हे जाणून घ्यायचे असेल. त्याला सांगा की ते बुडानाला आहे आणि आम्ही उड्डाण केल्यानंतर तो त्याचा फ्लाइट प्लॅन पाठवू शकतो."
  
  
  आमचे विमान शोधणे अवघड नव्हते. फील्ड लाइट्सने फ्लाइट लाइन प्रकाशित केली आणि आम्ही दोन फ्लाइट क्रू सदस्य जुन्या DC-3 डकोटाची तपासणी करताना पाहू शकतो. हंस तिच्याकडे वळवला, पण सांगितल्याप्रमाणे गाडीतून उतरला नाही. मला माझी योजना कळली
  
  
  का. वैमानिकांव्यतिरिक्त, दोन NAA देखभाल तंत्रज्ञ होते ज्यांनी शेवटच्या क्षणी तपासणी केली. त्याच्या खराब गणवेशातही, हंसने ठरवले की ते त्याला ओळखतील.
  
  
  एरिका पटकन जहाजावर चढली. वैमानिकांनी डुझासमोर लक्ष वेधून त्याला अभिवादन केले. त्याने त्यांना सूचना दिल्या आणि ते पायऱ्या चढून त्याची वाट पाहत बाजूला उभे राहिले.
  
  
  मी हॅन्सला मागे सोडण्याचा धोका पत्करू शकत नाही आणि मी निश्चितपणे दुसापासून माझी नजर हटवू शकत नाही. मला माहीत होते की ग्राउंड फायटर मारले जाऊ शकत नाहीत. विमानाने उड्डाण केले तेव्हा त्यांना अग्निशामक यंत्रांसह उभे राहावे लागले. पतंगाच्या जोडीप्रमाणे ते विमानाच्या प्रवेशद्वारावर घिरट्या घालत होते.
  
  
  “कर्नल सर,” मी म्हणालो, “तुम्हाला हा कॉल आला होता का ते तपासायचे होते. यापैकी एकाने ते केले नसते का? मी त्या जोडप्याला होकार दिला. "आणि आणखी एक आमच्या मागील एक्सलवर एक नजर टाकू शकतो."
  
  
  दुजा पटकन शिकला. त्याने क्षणभर माझ्याकडे त्याच्या खांद्यावर रिकाम्या नजरेने पाहिले आणि मग ऑर्डर दिली.
  
  
  “सर,” पायलट म्हणाला, “आम्ही रेडिओद्वारे बेस ऑपरेशन्सशी संपर्क साधू शकतो आणि तुमच्या कॉलबद्दल चौकशी करू शकतो.”
  
  
  "गरज नाही. तो हे विमान वापरू शकतो." त्याने त्या दोघांच्या राऊंडरकडे इशारा केला आणि नंतर जहाजावर चढला. पुढे काय करावं या विचारात मी त्याच्या मागे गेलो. ते खूप धोकादायक होते. पण ते काहीही असो, मला जिथे जायचे होते ते मला मिळाले आणि डुझाला जिवंत ठेवले आणि तो त्याच्या यादीत पहिल्या क्रमांकावर होता.
  
  
  पायलट आमच्या मागे आले आणि काही सेकंदांनंतर हॅन्स आत आला. त्याने कॉकपिटचे दरवाजे बंद करण्याची यंत्रणा सक्रिय केली. ते सुरक्षित केल्यावर, तो थकल्यासारखे त्याकडे झुकला. "देवा, ही दोन्ही पात्रे माझ्यासाठी काम करतात!"
  
  
  "पायलट तुम्हाला ओळखतात का?"
  
  
  "नाही. ते रुफाचे लष्करी पुरुष आहेत. जेव्हा असा हरामी उडतो तेव्हा ते लष्करी आदेश वापरतात.
  
  
  व्हीआयपींसाठी डकोटा हा एक्झिक्युटिव्ह प्रकार होता. त्याच्या बाजूने अनेक रुंद हॉलवे, एक बार, एक टेबल, बसलेल्या खुर्च्या आणि कार्पेटिंग होते.
  
  
  को-पायलटने कॉकपिटच्या दाराबाहेर डोके टेकवले आणि म्हणाला, “सर, तुमच्यासाठी कोणतेही संदेश नाहीत. तुम्ही तुमचे सीट बेल्ट बांधाल का? आम्ही लगेच निघू."
  
  
  काही सेकंदांनंतर मी इंजिनला आवाज ऐकू लागला, त्यानंतर इंजिन गुदमरले, खोकला आणि जोरदार फ्लॅशने जिवंत झाले. “बुडानवर बसलेले प्रत्येकजण,” हान्स बारकडे बघत म्हणाला.
  
  
  कर्नल माझ्या समोर बसले, त्यांनी सीट बेल्ट बांधला आणि आराम केला. त्याचे भाव अगदी कोरे होते, पण मला त्याच्या डोळ्यांत स्मशान दिसले.
  
  
  "दुजा, जर तुम्ही मेंडानीकेच्या विमानाची तोडफोड केली नाही, तर तुम्हाला असे वाटते की कोणी केले?"
  
  
  "कदाचित मिस्टर गायर तुम्हाला ते सांगतील," तो खेळ परत रुळावर आणण्याचा प्रयत्न करत म्हणाला.
  
  
  "मला तुमचे सिद्धांत ऐकायला आवडेल," मी म्हणालो. “हा फक्त बुडानपर्यंतचा लांबचा प्रवास नाही, तर आपण ज्या उंचीवरून जमिनीवर उडत आहोत ते लांबचा प्रवास असेल. तुम्ही हा मार्ग निवडू शकता आणि आम्ही दुसरा मार्ग निवडू शकतो.”
  
  
  विमान थांबल्यावर त्याने एक मिनिट विचार केला आणि टेकऑफ करण्यापूर्वी इंजिन तपासायला सुरुवात केली. "आम्ही हवेत येईपर्यंत याचा विचार करा," मी म्हणालो.
  
  
  जुन्या ट्विन-इंजिनच्या विमानातून आम्ही टेक ऑफ केला तेव्हा एक वेगळीच अनुभूती होती. या गोष्टीला उडण्यासाठी पुरेसा वेग मिळेल का असा प्रश्न तुम्हाला पडला आणि मग तुम्हाला जाणवले की तुम्ही उडत आहात.
  
  
  इंजिन बंद झाल्यावर, मी हॅन्सला पुढे जाण्यास सांगितले आणि पायलटला ओव्हरहेड दिवे बंद करण्यास सांगा. “तू त्यांच्याबरोबर जा. जेव्हा आम्ही लँडिंगपासून एक तासावर असतो, तेव्हा मला त्यांनी बुडानशी संपर्क साधावा असे वाटते जेणेकरुन सुरक्षा मुख्यालयाला त्यांचे वरिष्ठ येत असल्याची माहिती मिळू शकेल. त्याला उस्मानचा ठावठिकाणा, तसेच विमानतळावर थांबलेल्या कारची अद्ययावत माहिती हवी आहे.”
  
  
  "तुम्ही पैज लावत आहात." हंस बाटली हातात घेऊन उभा राहिला.
  
  
  “आणि तू ते इथेच सोडून दे. तुम्हाला संशय निर्माण करायचा नाही आणि तुम्हाला कोणत्याही वाईट सवयी लावायच्या नाहीत.”
  
  
  त्याने भुसभुशीत केली, बाटलीकडे पाहिले आणि ती पुन्हा त्याच्या जागी ठेवली. "ठीक आहे मित्रा, तू काहीही म्हणशील."
  
  
  “एरिका,” मी म्हणालो, “तू तिथे झोपून का लपवत नाहीस?”
  
  
  ती माझ्याकडे पाहून हसली आणि उभी राहिली. "होय साहेब."
  
  
  मेन लाईट बंद करून फक्त दोन बाजूचे दिवे चालू करून, कर्नल आणि मी सावलीत बसलो. मी त्याला सिगारेट ऑफर केली नाही. “आता ते मोठ्याने आणि स्पष्टपणे ऐकूया. तू कुराणाची शपथ घेतोस की तुझ्या बॉसने मेंडानिकला संपवले नाही. हे कोणी केले?"
  
  
  "आम्हाला बाह्य शक्तींचा संशय आहे."
  
  
  "मला सीआयएबद्दल बकवास सांगू नका."
  
  
  “आम्हाला माहीत नाही कोण. सोव्हिएत, चिनी, इस्रायली."
  
  
  मला माहित आहे की तो सोव्हिएट्सबद्दल खोटे बोलत आहे, याचा अर्थ तो खोटे बोलत आहे, कालावधी. "तुमची कारणे काय आहेत?"
  
  
  “कारण आम्ही ते केले नाही, दुसऱ्याने केले. उस्मानला चीनचा पाठिंबा आहे."
  
  
  "नक्कीच. म्हणून मेंडानीके उस्मानला भेटायला धावतात आणि त्यांनी त्याला कारण सांगण्याआधीच त्याला गोळ्या घातल्या.”
  
  
  दुजाने खांदे उडवले. “तुम्ही मला कोण विचारलं. खास काही नाही. हा अपघात एखाद्या सामान्य अपघातासारखा दिसत होता. तुमचा मित्र म्हणाला की त्याला अन्यथा माहित आहे
  
  
  
  स्वाभाविकच, आम्हाला जाणून घ्यायचे होते, आम्ही..."
  
  
  "तुम्ही आणलेल्या भाडोत्री सैनिकांचे, दक्षिण येमेनमधील सुंदर मुले आणि इतर ठिकाणांबद्दल काय?"
  
  
  यामुळे क्षणभर शांतता पसरली. “हे लोक मेंडानिकेच्या सांगण्यावरून देशात घुसले. त्याने कधीच का सांगितले नाही. आम्हाला फक्त त्यांना आत जाऊ देण्याच्या सूचना होत्या. हे चिंतित जनरल तसाहमेद. आम्ही…"
  
  
  "हे भाडोत्री कुठे होते?"
  
  
  "बहुधा Pacar मध्ये."
  
  
  "तिथे काय आहे?"
  
  
  “हे आमचे दुसरे मोठे शहर आहे. ते लिबियाच्या सीमेजवळ आहे."
  
  
  "त्यांनी उत्साहासाठी काय केले."
  
  
  "काही नाही. आम्ही फक्त हँग आउट करत होतो."
  
  
  ती सापांची कुंडली होती आणि खोट्याची भांडी होती. हे सर्व स्पष्ट जोडले. हा बास्टर्ड NAPR अंमलबजावणी विभागाचा प्रमुख होता, परंतु तसहमद प्रमाणे, तो अजूनही माझ्यासाठी जिवंत आणि मेलेल्यापेक्षा योग्य स्थितीत अधिक मौल्यवान होता - किमान मला उस्मानशी बोलण्याची संधी मिळेपर्यंत.
  
  
  विमानाच्या मागच्या बाजूला एक छोटेसे टॉयलेट होते. मी कर्नलला तिथे ठेवले. तो हलणार नाही याची खात्री करण्यासाठी, त्याने घातलेल्या गणवेशाच्या पँटपासून मी त्याचे हात पाय दोरीने बांधले. पायघोळ पासून पट्टे एक ऐवजी हलकी दोरी केली. मी त्याला सिंहासनावर बसवून सोडले, सुरक्षिततेसाठी त्याची स्वतःची पॅन्ट त्याच्या घोट्यापर्यंत खाली खेचली. मग मी एरिकाच्या पलीकडे दिवाणखान्यात पसरले आणि दोन मिनिटांत झोपी गेलो.
  
  
  काही क्षणी, स्वर्गात गेलेला दुझा नव्हता, तर निक कार्टर होता. एका उबदार आणि सौम्य हाताने माझा बेल्ट बंद केला. तिने मला स्ट्रोक आणि स्ट्रोक करण्यास सुरुवात केली. तिने बटणे उघडली आणि जिपर अनझिप केले. ते माझ्या शरीरात पसरले आणि दुसर्या हाताने जोडले गेले. माझी छाती, माझे पोट, माझा संपूर्ण स्पर्श रात्रीच्या संगीताचा सूक्ष्म स्पर्श होता.
  
  
  तिचे ओठ आणि शरीर माझ्या स्पर्शाने मला जाग आली. मी तिला मिठी मारली, तिला पाहून आश्चर्य वाटले की तिने स्वेटर घातलेला नसून फक्त गोल स्तन आहेत. हळूवारपणे आमच्या जिभेचा शोध घेत, मी आम्हाला आमच्या बाजूने गुंडाळले आणि वरती जे उघडे आहे ते खाली नग्न आहे हे शोधण्यासाठी माझा हात खाली सरकला. मी तिला आनंद देऊ लागलो आणि तिने विव्हळले, तिचे डोके हलवले आणि मग माझ्या ओठांवर कुजबुजली: “अरे, होय! होय!"
  
  
  मी तिचे शब्द माझ्या तोंडाने मफल केले आणि माझा दुसरा हात तिच्या स्तनांवर केंद्रित करू दिला. माझेही ओठ त्यांच्यासाठी भुकेले होते.
  
  
  "कृपया!" मी तिला माझ्या खाली आराम करत असताना तिला श्वास आला, तिच्या नितंबांना एक सामान्य लय शोधत असल्याचे जाणवले.
  
  
  मी हळूच तिच्या आत शिरलो, तिची बोटे मला तिच्या आत घुसवायची होती. "अद्भुत!" तिने श्वास घेतला.
  
  
  तिच्यासाठी, ती काही अंशी जवळजवळ घडलेल्या गोष्टींबद्दलची भावनिक प्रतिक्रिया होती आणि अंशतः आपल्यातील एक न बोललेले पण पटकन ओळखता येणारे आकर्षण होते. जेव्हा मी तिच्यावर प्रेम केले तेव्हा मला हे माहित होते आणि त्यामुळे थकवा आला नाही. त्याऐवजी सखोलपणे देणे आणि घेणे, झटका आणि प्रति-आघाताचा वेगवान परस्परसंवाद होता.
  
  
  ते टिकण्यासाठी खूप चांगले होते आणि आम्हा दोघांनाही मार्ग काढणे खूप निकडीचे होते. आम्ही पोहोचलो, ती भावनोत्कटतेने आनंदाने रडत होती, मला माहित होते की तू झोपलास तर तुला स्वर्ग मिळणार नाही.
  
  
  आम्ही लिव्हिंग रूममध्ये झोपतो, आराम करतो आणि सिगारेट ओढतो. इंजिनांच्या सततच्या गर्जनेने मला पुन्हा झोपायला लावले. "तुला माहित आहे," ती विचारपूर्वक म्हणाली, "तुम्ही कोण आहात हे मला माहित नाही."
  
  
  "मी बुडानला जात आहे, फर्स्ट क्लास मॅजिक कार्पेटवर प्रवास करत आहे."
  
  
  "पण काही फरक पडत नाही," तिने माझ्या उत्तराकडे दुर्लक्ष केले, "किमान आत्ता तरी नाही."
  
  
  "एक दिवस मला माझी औपचारिक ओळख करून देण्याची आठवण करून द्या."
  
  
  तिने माझे केस विस्कटले आणि माझे चुंबन घेण्यासाठी झुकली. “मला वाटते अनौपचारिक सेटिंगमध्ये मला तू जास्त आवडतोस. मला आवडते की तू मला पुरुष बलात्काऱ्यांपासून वाचवतोस आणि मला तू इथे आकाशात आवडतोस जिथे आम्हाला कोणी त्रास देणार नाही.”
  
  
  मी तिला माझ्याकडे ओढले. "कदाचित तुम्हाला कामगिरीची पुनरावृत्ती करायला आवडेल."
  
  
  "मला कामगिरीची पुनरावृत्ती करायची आहे." सिगारेट काढण्यासाठी तिचा हात वर झाला.
  
  
  “एक चांगले वळण दुसऱ्याला पात्र आहे,” मी म्हणालो.
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 12
  
  
  
  
  
  
  
  
  पिच बदलणाऱ्या इंजिनांच्या आवाजाने मला जाग आली. पहाटेच्या उजेडाने झोपडीला पूर आला. एरिका माझ्या बाजूला दिवाणखान्यात पडली, झोपेत कुरवाळली. मी खाली बसलो, जांभई दिली आणि बंदरात पाहिलं. आम्ही रखरखीत, रखरखीत भूप्रदेश, नंतर विकसित झालेल्या थर्मल धुकेशिवाय स्वच्छ आकाशाकडे दुर्लक्ष करत होतो. पर्वत उघडे होते आणि त्यांच्यामध्ये फारशी हिरवळ नव्हती. बुडान हा अपवाद आहे हे मला माहीत होतं. ते जमिनीखालील जलाशयांनी भरलेल्या खोऱ्यात वसले आहे, दहा हजार चौरस मैलांमध्ये पाण्याचा एकमेव खरा स्रोत आहे.
  
  
  हंस केबिनमधून बाहेर पडला. त्याचे जर्जर स्वरूप असूनही, त्याचे डोळे स्पष्ट होते आणि समोरच्या संभाव्यतेच्या वर एक झुडूप असलेली शेपटी होती. "आम्ही येत आहोत," तो म्हणाला, "आम्ही थेट अपघाताच्या ठिकाणी जाऊ. पुढे या आणि काय झाले ते मी तुम्हाला दाखवतो."
  
  
  “एक मिनिट बसा,” मी म्हणालो. "बुडानला आमच्या आगमनाच्या अंदाजे वेळेची माहिती देण्यात आली होती?"
  
  
  "अर्थात, तू म्हणालास तसे."
  
  
  "ठीक आहे. आता हा गणवेश काढा आणि इथे आमच्यासोबत राहा.”
  
  
  "पण मला पाहिजे ..."
  
  
  “तू बघ आणि ऐक. हे हॅन्स गेयरचे आनंदाचे भ्रमण नाही."
  
  
  "हो, माहीत आहे, पण अपघात..."
  
  
  “तुम्ही या गोष्टीचा तुम्हाला आवडेल तसा अभ्यास करू शकता, एकदा मी पाहिलं की गोष्टी कशा आहेत. दुजा माझ्यासोबत असेल."
  
  
  "अरे, कुठे आहे तो?"
  
  
  “मी माझ्या नाकाला पावडर लावली. तुम्ही याआधी इथे आला आहात का, विमानतळावर काय परिस्थिती आहे - सुरक्षा, सुविधा इ.?"
  
  
  जेव्हा त्याने मला सर्व काही सांगितले तेव्हा एरिकाला जाग आली. एकच पूर्व-पश्चिम धावपट्टी, एक हँगर आणि टर्मिनल इमारत होती. हे अधिकृत उड्डाण असल्याने, तेथे कोणतीही परवानगी तपासली जात नव्हती आणि सुरक्षिततेमध्ये नेहमी फक्त टर्मिनल सुरक्षा असते. सर्व काही माझ्या अपेक्षेप्रमाणे होते.
  
  
  "मी अंदाज लावत आहे की येथे पाहुण्यांसाठी गेस्ट हाऊस किंवा हॉटेल आहे."
  
  
  "अर्थात, अश्बल."
  
  
  "मी तुझ्यासाठी येईपर्यंत तू आणि एरिका तिथेच राहशील."
  
  
  "एक मिनिट थांब, मित्रा, तुला काय म्हणायचे आहे, थांबा?"
  
  
  “जेव्हा तुम्ही ढिगाऱ्यातून खोदत नाही किंवा तुरुंगात जात नाही आणि एरिका क्लिनिकला भेट देत नाही, तेव्हा तुम्ही तिथेच राहाल. मला माहित नाही किती वेळ लागेल. हे स्पष्ट आहे?"
  
  
  "हो, हो, नक्कीच, ठीक आहे. मी तुला समजलो." तो पुन्हा खुश झाला.
  
  
  मी गियर क्लिक ऐकले. "आणि जर तू या गणवेशातून बाहेर पडला नाहीस, तर मी तुला काढून देईन."
  
  
  मी एरिकाशी बोलू लागलो, तिच्या नजरेकडे दुर्लक्ष करण्याचा प्रयत्न करू लागलो. “मला एक दिवस लागू शकतो, कदाचित जास्त, पण तुम्ही क्लिनिकच्या जवळ राहिलात तर बरे होईल. मेंडॅनिकाबद्दलची आरडाओरड इथेही लमानप्रमाणेच तीव्र असेल का?”
  
  
  “नाही,” हॅन्सने त्याची ऑलिव्ह हिरवी पँट काढत म्हटले. "इथे अनेक उस्मान सहानुभूतीदार आहेत."
  
  
  आमच्या यजमानांची गर्दीत सामील होण्याची वेळ आली आहे असे ठरवून मी उठलो. “आणखी एक गोष्ट: कोणतीही शस्त्रे सोबत घेऊ नका. तुमच्याकडे जे आहे ते लपवा." मी त्याच गोष्टी करण्याचा विचार करत होतो, वजा .45 Duza आणि Pierre.
  
  
  सुरक्षा प्रमुख चांगल्या स्थितीत नव्हते. त्याच्या काळ्याभोर चेहऱ्यावर कोलेरिक रंगाची छटा होती. त्याचे रक्ताळलेले डोळे चमकले. त्याचा खालचा अर्धा भाग फुलून गेला. तो बराच वेळ पोटटीवर बसला.
  
  
  मी त्याचे हात पाय मोकळे केले आणि तो रागाने मनगट चोळत तिथेच बसला. “तुम्ही तुमची पॅन्ट स्वतः वर खेचू शकता,” मी म्हणालो. "मग तुम्ही कॉफीसाठी आमच्यात सामील होऊ शकता."
  
  
  कॉफी होती. समोरच्या छोट्या गल्लीत एरिकाने याची काळजी घेतली. तिने फ्लाइट अटेंडंटची भूमिका केली आणि क्रूची सेवा केली. हंसला सावरायला वेळ नव्हता, त्याचा चेहरा खिडकीवर दाबला गेला होता.
  
  
  “अरे, इकडे ये आणि बघ! ते कुठे गेले ते मी पाहतो! मी म्हटल्याप्रमाणे योग्य पैनीवर! मस्त!"
  
  
  मी खिडकीतून बाहेर पाहिले आणि आम्ही दरीच्या काठाला समांतर उडत असल्याचे पाहिले. हिरवळ दिसत होती, पण आमच्या दोन्ही बाजूचे डोंगर काही औरच होते. मला आशा होती की उस्मान फार दूर नाही किंवा गुहेत अडकलेला नाही. हॉकने माझ्या शोधासाठी निश्चित कालमर्यादा सेट केली नव्हती, परंतु उत्तर नसलेले प्रत्येक मिनिट एक मिनिट खूप मोठे होते.
  
  
  "तुला भंगार दिसतो का?" हंस हसला.
  
  
  मी अवशेष पाहिला. ते रनवेपासून कित्येक मैल सपाट जमिनीवर पसरलेल्या एका लहान जंकयार्डसारखे दिसत होते, जळलेल्या आणि तुटलेल्या विमानाच्या भागांनी भरलेली एक लांब काळी पट्टी. त्यांना कोणीही तपासासाठी गोळा केले नव्हते हे उघड होते. ही वस्तुस्थिती माझ्यासाठी अधिक महत्त्वाची असायला हवी होती, पण दुजा बूथमधून बाहेर आला, लंगडा, अजूनही त्याच्या मनगटांना घासत, माझे लक्ष दुसरीकडे वळवत होता.
  
  
  “इथे बसा,” मी इशारा केला आणि तो ताठरपणे बसला.
  
  
  “एरिका, कॉफी आण आणि आमच्यात सामील हो. मला आशीर्वाद द्यावा लागेल. हंस, तू पण."
  
  
  आम्ही उतरल्यानंतर, मी दुसे यांना सांगितले, तुम्ही संघाला तळावर राहण्याचा आदेश द्याल. हॅन्स, मी आणि कर्नल निघेपर्यंत तू आणि एरिका जहाजावरच राहू. जोपर्यंत क्रू तेथे नाही तोपर्यंत आपल्यापैकी कोणीही विमानातून उतरणार नाही. हंस, तुम्हा दोघांच्या वाहतुकीचे काय? "
  
  
  “टॅक्सी असावी, पण नसेल तर मी स्टेशन मास्टरची जीप घेऊ शकतो. मी एरिकाला दवाखान्यात घेऊन जाईन आणि मग मी लाइनवर जाईन.
  
  
  "तुम्ही अशबलमध्ये नसाल, किंवा मी तयार असताना बोर्डवर परत आला नाही, तर तुम्ही मागे राहाल."
  
  
  "बरं, ते केव्हा होईल हे मला कसे कळणार आहे!"
  
  
  “जेव्हा मी तयार असेन, मी प्रथम अश्बलला, नंतर क्लिनिकमध्ये आणि नंतर इथे तपासेन. मी तुमच्यासाठी हे सर्वोत्तम करू शकतो."
  
  
  "तुला काय पाहिजे?" विमान खाली उतरत असताना, खाली फडफडले, संपर्क साधण्यासाठी चाके पसरली म्हणून एरिकाने विचारले. "कदाचित मी मदत करू शकेन."
  
  
  "तुम्ही करू शकता अशी माझी इच्छा आहे, परंतु कर्नलने माझे मार्गदर्शक होण्यासाठी स्वेच्छेने काम केले आहे." झाकण खाली करत कर्नलने कॉफीचा एक घोट घेतला.
  
  
  चाकांना स्पर्श झाला, क्रॅक झाला आणि आम्ही बुडानमध्ये सापडलो. विमानतळ व्यस्त दिसत नव्हते. तथापि, आम्ही टॅक्सी करत असताना, टर्मिनलसमोर अर्धा डझन गनिम उभे राहून आमचा दृष्टिकोन पाहत असल्याचे मला दिसले. त्यांनी बँडोलर्स आणि कलाश्निकोव्ह A-47 असॉल्ट रायफल परिधान केल्या होत्या. उड्डाण मार्गावर एक अधिकृत कारही उभी होती.
  
  
  
  "हा ऑनर गार्ड आहे की रेग्युलर गार्ड?" - मी हंसला म्हणालो.
  
  
  "सामान्य दिसते."
  
  
  पायलटने विमान वळवले, इंजिन थांबले आणि प्रोपेलर थांबले. वैमानिकांनी कॉकपिट सोडण्यापूर्वी हॅन्सने दरवाजा उघडला आणि रॅम्प खाली केला. दुजा यांनी त्यांना सूचना दिल्या. हंस आणि मी यापुढे ऑलिव्ह ग्रीन परिधान केलेले नाही हे पाहून सह-वैमानिक आश्चर्यचकित झाल्याचे मला दिसले. “आकार बदल,” मी त्याला म्हणालो आणि डोळे मिचकावले. त्याला संदेश मिळाला, माझ्याकडे पाहून हसले आणि ते निघून गेले.
  
  
  पहाटेच्या शांततेत आम्ही विमानात चढलो. मला दुजाच्या वागण्यात एक सूक्ष्म बदल जाणवला. कदाचित कॉफीने त्याला बरे केले असेल किंवा त्याला वाटले की त्याने त्याच्या बंदिवासाचा शेवट पाहिला. त्याने माझ्या पलीकडे, माझ्या खांद्यावर, बंदराच्या पलीकडे पाहिले, त्याचे काही ऑनर गार्ड सदस्य उड्डाणाच्या मार्गावर येताना पाहत होते.
  
  
  “Les règlec de jeu - खेळाचे नियम - Duza, तू माझ्या आदेशानुसार खेळशील, अन्यथा खेळ संपेल. छान होऊ नका. तू आणि मी आता जात आहोत. तुम्ही दोन पावले पुढे आहात. सरळ गाडीकडे जा आणि त्यात बस. एवढंच तुम्ही करता. चला आता जाऊया.” मी त्याचा .45 हातात घेऊन उभा राहिलो.
  
  
  मी त्याला माझे जाकीट लपवण्यासाठी माझ्या हातावर फेकताना पाहू दिले. "Apres vous, सोम कर्नल." तुम्हा दोघांना त्रासापासून दूर ठेवण्याचा प्रयत्न करा,” मी बाहेर पडताना म्हणालो.
  
  
  आम्ही फेसलिफ्टची गरज असलेल्या सिट्रोएन या कारजवळ आलो तेव्हा गार्ड ऑफ ऑनर योग्य लष्करी स्वरुपात नव्हता. ते उभे राहिले, विमानाकडे पाहिले, आमच्याकडे पाहिले आणि सामान्यतः अलिप्ततेची छाप दिली. त्यांचा गणवेश विसंगत होता, फक्त त्यांची उपकरणे जुळत होती. ते अर्थातच भाडोत्री नव्हते, पण मी डुझाच्या मागे गाडीच्या मागे जात असताना धोक्याची घंटा वाजत होती. ते त्याच्यासाठी ड्युटीवर नव्हते, मग ते रिकाम्या विमानतळावर पहारा देत काय करत होते? जे घडत आहे त्या दृष्टीने सावधगिरी म्हणून उत्तर दिले जाऊ शकते. माफ करा हे चुकीचे उत्तर होते.
  
  
  "ऑलॉन्स". मी ड्रायव्हरला आणि नंतर ड्यूसला इंग्रजीत म्हटलं: "त्याने विनंती केलेली माहिती आणली आहे का ते त्याला विचारा."
  
  
  ड्रायव्हरने विमानतळाकडे जाणाऱ्या गोल कीहोलवर खेचताच होकार दिला. "संपर्क स्थापित झाला आहे, सर," तो फ्रेंचमध्ये म्हणाला. “मी तुला त्याला भेटायला घेऊन जाईन. शिक हसन अबू उस्मान कुठे आहे हे त्याला माहीत आहे."
  
  
  दुझा मागे झुकला आणि त्याच्या छातीवर हात ओलांडला. त्याने कोणतीही प्रतिक्रिया न दाखवता पुन्हा पापण्या खाली केल्या.
  
  
  "आम्ही किती दूर जायचे आहे ते त्याला विचारा?"
  
  
  ड्रायव्हरने समोरच्या डोंगराकडे बोट दाखवले. "फक्त वीस मैल," तो म्हणाला.
  
  
  आम्ही दरीतून गाडी चालवत होतो, बुडानमध्ये नाही. गहू, कापूस आणि सोयाबीनच्या शेतांमध्ये क्रॉसरोड मोठ्या प्रमाणावर विखुरलेले होते. चौकाचौकात विमानतळावर सारख्याच गाड्या होत्या. काही जवान एके-47 ने सज्ज होते. इतरांकडे FN होते आणि त्यांची जड उपकरणे ही तितकीच मिश्रित पिशवी होती. त्यांनी आम्हाला थांबवण्याचा कोणताही प्रयत्न केला नाही आणि विमानतळावर ते त्यांच्या भावांप्रमाणे त्यांच्या पायावर उभे होते हे मी कबूल करण्यास तयार होतो, कारण मेंडानिकेच्या अंत्यसंस्काराचा दिवस होता आणि तशाहमेदने आश्वासन दिले की त्यांचा सत्तेवरचा उदय योग्य प्रकारे झाला होता. नंतर, जेव्हा मला माझ्या निष्कर्षाबद्दल विचार करण्याची वेळ आली तेव्हा मला आश्चर्य वाटले की हॉक माझ्या शेजारी बसला असता तर काय बोलला असता.
  
  
  "उस्मान तुला मारेल," कर्नलने इंग्रजीत बोलून मौन तोडले.
  
  
  "तुम्ही काळजीत आहात याचा मला आनंद झाला."
  
  
  "तो अमेरिकनांचा तिरस्कार करतो."
  
  
  "साहजिकच. तो तुला काय करणार?"
  
  
  "याशिवाय, तुम्ही तुमचा वेळ वाया घालवत आहात."
  
  
  "तसे असल्यास, मी तुमच्या कार्यालयाविरुद्ध तक्रार करेन."
  
  
  “मी या व्यक्तीला ओळखतो ज्याला आपण भेटणार आहोत. तो अविश्वसनीय आहे."
  
  
  "कर्नल... शांत राहा. मला विश्वास आहे की आमचे संपर्क तुमच्या सेवा देऊ शकतील अशा सर्वोत्तम आहेत. म्हातारा हसन तुम्हाला गोळे सुकवायला लावेल यात शंका नाही, पण ही तुमची समस्या आहे.”
  
  
  आम्ही एक अरुंद दरी ओलांडली आणि एका वळणदार रेव मार्गावर चढू लागलो, हिरवळ झपाट्याने ओसरली. उष्णता सुरू झाली होती, परंतु आम्ही धुळीच्या ढगात थोडी आर्द्रता मागे ठेवली. चढाई अल्पायुषी होती. काठावर दगडी बांधकाम असलेल्या पठारावर आम्ही एका वळणावर आलो. त्याच्या सभोवतालची एक उंच भिंत होती आणि एक चौरस मध्यभागी आणि दोन भव्य पंख असलेल्या 19व्या शतकातील किल्ल्याचा देखावा होता.
  
  
  ड्रायव्हरने रस्ता सोडून उंटाच्या पायवाटेवर आणले आणि आम्ही एका भिंतीवर आदळलो. तिथे कोणीच दिसत नव्हते.
  
  
  ड्रायव्हर आरशात बघत अरबी भाषेत बोलला. "ते तुमची वाट पाहत आहेत सर."
  
  
  उष्ण वारा आणि त्याच्यातील धुळीची चव अनुभवत मी डुझा गाडीतून बाहेर पडलो. “चालू ठेवा,” मी त्याला .45 कॅलिबर ट्रिगरचा क्लिक ऐकू देत म्हणालो.
  
  
  आम्ही कमानदार प्रवेशद्वारातून एका विस्तीर्ण दगडी अंगणात गेलो जिथे काहीही वाढले नाही. त्या ठिकाणी खिडक्या खिळखिळ्या होत्या आणि इथून बाहेर पडूया अशी भावना होती.
  
  
  "आमच्या संपर्काचे नाव काय आहे?"
  
  
  "
  
  
  "सुरक्षित". कर्नलने दगडी बांधकामाकडे पाहिले. तो लांब, ताठ आणि फिकट चेहरा दिसत होता.
  
  
  "त्याला गांड बाहेर काढायला सांग."
  
  
  "सुरक्षित, दुर्दैवी उंट चोर," कर्नल म्हणाला, "बाहेर ये!"
  
  
  खोडकर मुलासारखा सफेद काहीच बोलला नाही, काही केला नाही. दरवाजा, दुहेरी लोखंडी दरवाजा, बंदच राहिला. आमच्या आजूबाजूला वारा वाहत होता.
  
  
  "पुन्हा प्रयत्न करा." मी बोललो. दुसऱ्या प्रयत्नाने पहिल्यापेक्षा जास्त प्रतिक्रिया दिली नाही.
  
  
  "ते उघडे आहे का ते पहा." मी त्याला जवळ येताना पाहिलं, या सगळ्या गोष्टीला दुर्गंधी येत आहे. वाऱ्याने थट्टा केली.
  
  
  त्याच्या वरती मला एलियन आवाजाची कुजबुज ऐकू आली. जेव्हा मी त्याच्याकडे वळलो तेव्हा मला उत्तर माहित होते. मी ड्रायव्हरच्या गोठलेल्या चेहऱ्याची एक झलक पाहिली आणि कलाश्निकोव्ह रायफल असलेल्या चार लोकांनी त्यांच्याकडे बोट दाखवले.
  
  
  माझ्या डोक्यातील सर्व काही ज्वालाच्या लाटेत स्फोट होण्यापूर्वी मी दोन गोळ्या झाडल्या आणि मला कोठेही उडवले.
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 13
  
  
  
  
  
  
  
  
  काही अनिर्दिष्ट क्षणी आणि स्थानावर माझे डोके खाली वितळले आणि घंटा बनले. मी दोन्ही कार्यक्रमांना हजेरी लावली. मला एकही आवडला नाही. मी त्यांना शांतपणे सहन केले. ही कंडिशनिंगची बाब आहे. पण जेव्हा काही सर्वशक्तिमान बास्टर्डने माझ्या नवीन घुमटावर गोंगाट मारायला सुरुवात केली, तेव्हा मी आक्षेप घेण्याचे ठरवले, विशेषत: जेव्हा संख्या बारा पार केली.
  
  
  मी विश्वाला उर्दूमध्ये संबोधित केले कारण शमा रात्रीची राणी होती आणि ती अगदी योग्य वाटली. मला कधीच कळणार नाही की तो माझ्या अश्लीलतेचा स्वर होता, गोंगाटाचा आवाज होता की या दोन्हीच्या मिश्रणामुळे मला कुठेही अंधारात कुठेही उलटी झाली होती. या क्षणी, मला इतकेच माहित होते की मी विनाकारण काहीतरी व्यापार करण्यास तयार आहे. मग तो क्षण निघून गेला आणि माझ्या मेंदूने हळुहळू आपली ताकद गोळा केली आणि त्याने घेतलेले वार झटकायला सुरुवात केली.
  
  
  मी दुर्गंधीयुक्त पेंढ्याच्या चटईवर झोपलो. माझे हात पाय बांधले होते. माझे डोके नरकासारखे दुखत होते, ते धडधडत होते, जणू काही फुटू इच्छित होते. मी ते काळजीपूर्वक वळवले, ज्यामुळे दिवे नसलेले अनेक पांढरे दिवे माझ्यासमोर दिसू लागले. आणखी काही तत्सम प्रयोगांनंतर, मी ठरवले की मला सर्वात वाईट गोष्ट म्हणजे सौम्य आघात होता. ड्रायव्हरने मला गोळी मारली नाही, त्याने फक्त मला चकित केले. माझे कपडे काढले नाहीत. पियरे तिथे होते. निक कार्टरच्या आयुष्यात आणि काळात गोष्टी आणखी वाईट होत्या.
  
  
  माझे पाय खाली काहीतरी सरकले आणि मला कळले की माझी कंपनी आहे. सेलच्या दारातून एक छोटीशी झुंज येत होती. पण त्याशिवायही, माझ्या स्थानासाठी स्थापत्यशास्त्राचा अभ्यास करण्याची आवश्यकता नव्हती. हवेला तीव्र वास येत होता. उंदरांचे पूर्वीचे भाडेकरू होते.
  
  
  अनेक प्रयत्नांनंतर मी उठू शकलो. माझ्या मागे एक दगडी भिंत येईपर्यंत मी माझ्या टाचांनी फरशीवर स्क्रॅबल केले. जेव्हा पांढरे दिवे चमकणे थांबले आणि माझ्या कवटीचे धडधडणे आटोपशीर पातळीवर कमी झाले, तेव्हा मी माझ्या मनगटात पकडलेल्या दोऱ्या तपासल्या.
  
  
  आराम करणे आणि थांबणे एवढेच बाकी होते. उस्मानला भेटायला आलो. आता मी ठरवले की मला त्याला भेटण्याची खूप चांगली संधी आहे. मला जरा उशीरा मेसेज आला. जर मला ते लवकर मिळालं असतं तर त्यामुळे माझी बरीच डोकेदुखी वाचली असती. विमानतळावरची मुलं, चौरस्त्यावरची पोरं आणि इथल्या स्वागत समितीसारखी, मेंडानीके किंवा तासहमदची फौज नव्हती, ती शीकची होती. बेन डी'ओकोच्या मृत्यूमुळे अस्वस्थ झालेल्या बुडानावर उस्मानने कब्जा केला. चिनी लोक सोव्हिएट्सप्रमाणेच Ak-47 बनवतात.
  
  
  मी दुजाच्या आगमनाची माहिती दिली आणि रिसेप्शनला इशारा दिला. आम्हाला बुडानच्या मध्यभागी नेण्यात आले नाही कारण आम्हाला स्पष्टपणे लढाई चालू असल्याची चिन्हे दिसली असती. त्याऐवजी आम्हाला येथे आणण्यात आले. प्रश्न असा होता की डुझाने उस्मानच्या लोकांना विमानतळावर का ओळखले नाही? मलाही वाटलं की मला उत्तर माहित आहे. काहीही असले तरी, बुडान येथील पहारेकरी बदलणे ओळखण्यात मी अडकलो नाही तोपर्यंत उस्मानचा डोंगरभर पाठलाग करून त्याला प्रश्न विचारण्यापेक्षा चांगले काम केले असावे.
  
  
  कुलूपातील चावीचा कडकडाट आणि दार उघडल्याने मला जाग आली. झोपेने मदत केली. माझ्या डोक्यातल्या धडधडण्यापेक्षा माझ्या हातात आणि मनगटातील सुन्नपणा जास्त अस्वस्थ होता. मी तेजस्वी प्रकाशासमोर माझे डोळे मिटले, माझ्या पायात हात आणि चाकू माझ्या घोट्यावर दोरी कापत असल्याचे जाणवले.
  
  
  मला माझ्या पायाशी ओढले गेले. जग फिरत आहे. पांढरे चमक चमकदार निऑनमध्ये बदलले. मी एक श्वास घेतला आणि दोन हँडलरने मला धरले.
  
  
  दगडी कॉरिडॉरच्या खाली मी खोलीच्या मांडणीचा अभ्यास करत मळमळ करत होतो. ते जास्त नव्हते - प्रत्येक बाजूला अर्धा डझन सेल आणि डावीकडे एक सुरक्षा खोली. एरिका आणि हॅन्सला राहण्याचा परवाना मिळाला होता की नाही याबद्दल मी विचार करत होतो. भिंतीच्या कंसात चार मंद दिवे होते आणि फक्त बाहेर पडण्यासाठी दगडी जिना काटकोनात वर जाणारा होता.
  
  
  काटकोनाचा शेवट आम्हांला अंधुक प्रकाश असलेल्या फोयरमध्ये घेऊन गेला.
  
  
  चिरलेल्या खिडक्यांमधून फक्त प्रकाश येत होता. या ठिकाणाबद्दल सर्वात चांगली गोष्ट म्हणजे ते थंड होते. फोयरच्या मागे अनेक दरवाजे होते. माझा कल सर्वात मोठ्याकडे होता. तिथे माझा उजवा रक्षक - आणि तो अनेक वापरू शकला असता - त्याच्या केसाळ मुठीने दरवाजा ठोठावला आणि त्याला आव्हान मिळाले.
  
  
  त्यांनी मला जमावासमोर खाली पाडण्याच्या उद्देशाने मला लाँच केले. मी सरळ राहण्यात यशस्वी झालो. खोली फोयरपेक्षा चांगली उजळलेली होती, पण जास्त नाही. माझ्या समोर एक टेबल होते, ज्याच्या मागे वाळवंटातील तीन मुलगे काळे आणि पांढरे चेकर्ड केफियेह घातलेले होते. मध्यभागी असलेल्या एका वृद्ध गिधाडाचा चेहरा, आकड्यासारखे नाक, बंद काळे डोळे, पातळ कडक तोंड आणि तीक्ष्ण हनुवटी होती. त्याच्या दोन्ही बाजूच्या जोडीमध्ये जोरदार साम्य होते. कौटुंबिक पोर्ट्रेट - उस्मान आणि त्याची मुले. त्यांनी माझा अभ्यास केला की कोब्रा हल्ला करणार आहेत.
  
  
  "अग!" हसनने मौन तोडले. "सर्व यँकी कुत्र्यांप्रमाणे, त्याला दुर्गंधी येते!"
  
  
  “धावणारा साम्राज्यवादी कुत्रा,” डावीकडील मुलाला टोचला.
  
  
  "आपण त्याला काही विचार सुधारणा शिकवूया," दुसर्याने सुचवले.
  
  
  "जर तो बोलू शकला तर तो काय म्हणेल?" उस्मानच्या डोळ्यात तिरस्कार तरळला.
  
  
  मी त्याला अरबीमध्ये उत्तर दिले: "ऐश, या कडिश, ता युनबुत अल-हशीश - "हे खेचर, गवत वाढेपर्यंत जगा." "
  
  
  यामुळे शेजारी गोंधळले आणि त्यांना एका मिनिटासाठी बंद केले. "म्हणून," चिकने टेबलावर हात ठेवला, "तुम्ही विश्वासूंची भाषा बोलता."
  
  
  "अल्लाहच्या नावाने, दयाळू, दयाळू," मी उद्धृत केले, "मी माणसांच्या प्रभूचा, माणसांचा राजा, माणसांचा देव, माणसाच्या छातीत कुजबुजणाऱ्या कपटी कुजबुजीच्या वाईटापासून आश्रय घेतो. किंवा एक जिन्न आणि एक माणूस."
  
  
  त्यांनी माझ्याकडे टक लावून पाहिलं, मग त्यांची प्रतिक्रिया पाहण्यासाठी मुलांनी त्यांच्या वडिलांकडे पाहिले. “तुम्ही कुराण वाचत आहात. तुम्ही आमच्यापैकी एक आहात का? त्याच्या सँडपेपर आवाजात एक मनोरंजक नवीन टोन होता.
  
  
  “मी तुमच्या प्रेषित मुहम्मद यांच्या पुस्तकाचा अभ्यास केला. गरजेच्या वेळी तिचे शब्द बळ देतात.”
  
  
  "हे शब्द ऐकूया." उस्मानला वाटले की त्याच्याकडे मी आहे, मी एक-दोन कविता चांगल्या प्रकारे लिहू शकतो आणि एवढेच.
  
  
  मी सुरुवातीस सुरुवात केली: "सर्व गोष्टींचा प्रभु अल्लाहची स्तुती असो." त्यानंतर मी “द काउ,” “द हाऊस ऑफ इम्रान,” “स्पोइल्स” आणि “नाईट जर्नी” मधील काही कवितांकडे वळलो.
  
  
  उस्मानने मला थांबवले आणि मेरी आणि टा हाच्या पुस्तकातून मला तंदुरुस्त ठेवण्यासाठी ओळी टाकायला सुरुवात केली. प्रतिसाद देण्याची माझी क्षमता फोटोग्राफिक मेमरीसह येते. थोड्या वेळाने त्याने ते सोडून दिले आणि माझा अभ्यास करायला बसला.
  
  
  “उंटाचे शेण खाणाऱ्या घाणेरड्या कुजलेल्या साम्राज्यवादी मुलाबद्दल, तुम्हाला आमचे पुस्तक चांगले माहित आहे. हे तुमचे श्रेय आहे. ते तुम्हाला स्वर्गात घेऊन जाऊ शकते, परंतु ते तुम्हाला येथून बाहेर नेणार नाही. तू गुप्तहेर आहेस आणि आम्ही हेरांची मुंडकी कापून टाकतो. तू इथे का आलास? "
  
  
  "तुम्ही हसन अबू उस्मान असाल तर तुम्हाला शोधण्यासाठी."
  
  
  त्याच्या मुलांनी त्याच्याकडे आश्चर्याने पाहिले. त्याने आपले हसणे लपविण्याचा प्रयत्न केला आणि ते सर्व हसले. “हो,” तो म्हणाला, “अल्लाला गौरव, मी हसन अबू उस्मान आहे. तुला माझ्याकडून काय हवे आहे?
  
  
  "ही प्रत्येकाची वैयक्तिक बाब आहे."
  
  
  "अरे! या दोन गाढवांकडून वैयक्तिक काहीही नाही. मी मरेन तेव्हा ते माझ्या हाडांवर लढतील. यँकी गुप्तहेर मला का पाहू इच्छित असेल? तुला मला लमाणमध्ये गादीवर बसवायचे आहे का? अल्लाहच्या मदतीने, मी ते स्वतः करीन."
  
  
  "मला वाटलं तुला माओची मदत आहे."
  
  
  त्याचा स्वत:वर ताबा राहिला नाही, तो हसला आणि मुलंही त्याला सामील झाली. “अरे, हा अविश्वासू जे देऊ करतो, तसाच मी स्वीकार करीन, जर मला वाटत असेल की ते योग्य आहे. यँकी जासूस, तुमच्याकडे काही ऑफर आहे का? "तो मजा करत होता.
  
  
  "मला आशा होती की तू मला काहीतरी ऑफर करशील."
  
  
  “अरे, घाबरू नकोस. मी तुम्हाला सार्वजनिकरित्या फाशी देण्यापूर्वी, मी तुम्हाला अल-फेडदान ऑफर करतो. जलद पूर्ण होण्यासाठी तो तुम्हाला अल्लाहचा धावा करील.”
  
  
  "मी काहीतरी महत्वाचं बोलतोय."
  
  
  त्याने माझ्याकडे पाहिले आणि पुन्हा हसले. "महत्त्वाचे, हॅलो! मला मान्य आहे, तुझ्या आयुष्यात काही फरक पडत नाही.” त्याने टेबलावर ठोठावले आणि ओरडले: “मला एल फेडन हवे आहे! त्याला लगेच यायला सांग!"
  
  
  माझ्या मागे कोणीतरी पटकन निघून गेले. “समजा मी हमी देऊ शकतो की तुम्ही उर्वरित देश ताब्यात घ्याल,” मी म्हणालो.
  
  
  "मी थुंकेन याची हमी असेल." तो थुंकला.
  
  
  “म्हणून तुम्ही त्याच्यावर थुंकल्यानंतरही प्रश्न उभा राहतो. तुमच्याकडे बुडन आहे. तुम्ही त्याला ठेवू शकता की नाही हा वेगळा मुद्दा आहे, पण तुम्हाला इथून लमाना कधीच मिळणार नाही की पकार. तासखमेद हे मेंदानिक नाही. निदान मेंडाणीके तरी. करार करण्यास तयार आहे."
  
  
  उस्मानचे डोळे चमकले. “म्हणून मी बरोबर होतो. तुम्ही शापित साम्राज्यवादी त्याच्या मागे होते. तो जिवंत असता तर मी त्याचे डोके चौकात ठेवतो!”
  
  
  "तुला म्हणायचं की त्याने तुला सांगितलं नाही!" मी आश्चर्यचकित झालो, उत्तर काय असेल हे चांगले माहित आहे.
  
  
  चिक आणि त्याच्या मुलाने नजरेची देवाणघेवाण केली, नंतर माझ्याकडे पाहिले.
  
  
  "तू मला सांग," तो म्हणाला.
  
  
  “तासखमेदने रशियनांच्या पाठिंब्याने बंडाची योजना आखली. माझ्या सरकारने मेंडानिके यांना पटवून दिले आहे की त्यांनी तुमच्याशी समेट करण्याचा प्रयत्न करावा आणि..."
  
  
  उस्मानने थट्टामस्करी केली आणि टेबलावर ताव मारला: “म्हणूनच या हिंमतीची पिशवी मला भेटू इच्छित होती, खरोखर करारावर शिक्कामोर्तब करण्यासाठी! मी म्हणालो ते आहे! यानेच मला बुडाना घ्यायला लावला. जर तो इतका वाईट असेल की त्याला मला पहावे लागले तर मला माहित आहे की मी ते हाताळू शकेन. तो सडलेल्या नारळासारखा पडला! "तो पुन्हा थुंकला.
  
  
  मला त्याच्यात सामील व्हायचं होतं. इतकंच. उत्तर मला नक्की मिळणार आहे. अण्वस्त्रांच्या चोरीबद्दल, खार्तूमच्या लढाईच्या वेळी हा संपूर्ण जमाव इतरत्र होता. अडचण अशी आहे की मी नाटकातील चायनीज गॉर्डनसारखा दिसत होता आणि तो पाईकवर संपला.
  
  
  मला माझ्या मागे दरवाजा उघडण्याचा आवाज आला आणि उस्मानची नजर माझ्या खांद्यावर गेली. "एल फेडन," त्याने खुणावले, "तुमच्या यँकी गुप्तहेरला भेटा."
  
  
  एल फेडन, म्हणजे बैल, या सर्व गोष्टी होत्या. तो माझ्यापेक्षा उंच नव्हता, पण तो पुन्हा माझ्या अर्ध्या आकाराचा असावा आणि ते सर्व स्नायू होते. तो अरबापेक्षा जास्त मंगोलियन दिसत होता. तो कुठेही जन्माला आला तरी तो एक अप्रिय चेहरा होता. पिवळे डोळे, सपाट नाक, रबरी ओठ. मान नव्हती, फक्त एक स्नायुंचा पीठ होता ज्यावर त्याच्या मुंडणाचा भोपळा विसावला होता. त्याने उघडे जाकीट घातले होते, पण खाली काय आहे याचा अंदाज कोणालाच नव्हता. त्याने माझ्याकडे दुर्लक्ष केले, त्याच्या बॉसकडे पाहत, शब्द मला योयो बनवण्याची वाट पाहत होता.
  
  
  बाहेरील कामकाजामुळे विलंब झाला. दरवाजा पुन्हा उघडला आणि मी एरिका आणि हॅन्सला प्रेटोरियन गार्डच्या अनेक सदस्यांनी खोलीत ओढलेलं पाहिलं. त्यांच्या मागे माझा जुना मित्र मोहम्मद डौजा आत शिरला. मी बरोबर विचार केला. कर्नल एकतर शत्रूच्या छावणीत उस्मानचा माणूस होता, किंवा उस्मानच्या तंबूतला तसहमदचा माणूस... किंवा दोन्ही. माझ्याकडे तपशिलात जाण्यासाठी वेळ नव्हता, पण मला त्याला काहीतरी विचारायचे होते, जोपर्यंत मी माझे डोके खाली ठेवू शकतो.
  
  
  एरिकाच्या डाव्या डोळ्याखाली ओरखडा होता. ती फिकट झाली होती आणि जोरात श्वास घेत होती. तळमळ आणि आशेच्या मिश्रणाने तिने माझ्याकडे पाहिलं.
  
  
  “थांबा, मुला,” मी इंग्रजीत म्हणालो. तिने आपले डोके खाली केले आणि उत्तर देऊ शकले नाही.
  
  
  हंसला हातकडी लावलेली होती आणि तो उभा राहू शकत नव्हता. हँडलरने त्याला सोडले तेव्हा तो गुडघे टेकला.
  
  
  "तुमच्यापैकी कोणाला ती हवी आहे?" - उस्मानने आपल्या तहानलेल्या मुलांना विचारले.
  
  
  ते दोघे एकाच वेळी गिळले, व्यावहारिकपणे लाळ गळत होते. धूर्त म्हातारा हरामखोर आनंदाने ओरडला आणि टेबलावर आपटला. "तुम्ही तिच्या हाडांसाठी लढू शकता जसे तुम्ही माझ्यासाठी लढू शकता... जेव्हा मी तिच्यासोबत संपलो तेव्हा!"
  
  
  ते दोघेही गप्प बसले, टेबलाकडे टक लावून विचार करत होते की त्याला आजारी स्थितीत ठेवण्याचा मार्ग आपण कसा शोधू शकतो.
  
  
  "मग, कर्नल, सर्व काही ठीक आहे?" उस्मानने दुजाला तेलकट स्माईल दिली.
  
  
  "जशी अल्लाहची इच्छा आहे," दुझाने कपाळाला हात लावला आणि टेबलाजवळ गेला. "मी एक बाजू विचारू शकतो का?"
  
  
  "पण त्याबद्दल विचारा," उस्मान म्हणाला.
  
  
  "मला फाशी देण्यापूर्वी त्याची चौकशी करायची आहे."
  
  
  "हम्म." उस्मानने हनुवटी खाजवली. “मी ते एल-फेडनला देण्याची योजना आखत आहे. तो पूर्ण झाल्यावर, मला वाटत नाही की हा काही उत्तर देऊ शकेल. जमिनीवर उंटाच्या शेणाच्या ढिगाऱ्याचे काय, ते करणार नाही का?”
  
  
  "अरे, मला त्याची पण चौकशी करायची आहे."
  
  
  “ठीक आहे, कर्नल, मी काय ऑफर करतो ते तुम्हाला करावे लागेल. एल फेडनला व्यायामाची गरज आहे. अन्यथा तो असमाधानी होईल.” यामुळे हशा पिकला आणि बुलकडून रडण्याचा आवाजही आला.
  
  
  मी म्हणालो, "मला या गाईच्या कासेशी लढावे लागले, तर किमान माझ्या हाताचा उपयोग करून घेण्याइतका मान तरी तुला मिळेल."
  
  
  दुझाने मला अरबी बोलताना पहिल्यांदाच ऐकले. यामुळे हसणे मिटले, आणि माझ्या शब्दांनी एल-फेडनची विनोदबुद्धी कमी केली.
  
  
  "अरे, तू हात लावशील," उस्मान हसला. “तुम्ही ते प्रार्थनेसाठी वापरू शकता. तुझ्याकडे शस्त्र आहे हे मी बघेन.”
  
  
  "शिख हसन अबू उस्मान, तू पैज लावत आहेस?" - मी म्हणालो, हे जाणून घेतले की असा अरब कधीच नव्हता जो उत्साहाच्या प्रेमाशिवाय जन्माला आला नाही. “तुला या बैलाला मारायला लावायचे आहे. आमच्या लढ्याचे रूपांतर खुनात का होत नाही? जर मी जिंकलो तर मला आणि माझ्या मित्रांना लमानाला सुरक्षित रस्ता मिळेल."
  
  
  यामुळे गरोदर मौन असे म्हणतात. माझ्याकडे बघणाऱ्या माणसाच्या डोक्यावर सगळ्या नजरा खिळल्या होत्या. “तुला माहीत आहे, यँकी गुप्तहेर,” तो हनुवटी ओढत म्हणाला. “मला वाटतं तू माणूसच असशील. मी त्या माणसाची प्रशंसा करतो, जरी तो दुर्गंधीयुक्त साम्राज्यवादी असला तरीही. तुम्ही युद्धात मरू शकता."
  
  
  "मी जिंकलो तर?"
  
  
  “तू जिंकणार नाहीस, पण माझा तुझ्याशी करार नाही. जर अल्लाहने, काही अदृश्य आघाताने, अल-फेद्दानाला वाईट नशिबात सोडले," त्याने बैलाकडे डोळे फिरवले, "मग आपण पाहू." तो उभा राहिला आणि मी पाहिलं की तो किती साठा जुना कोकरेल होता. "त्यांना आत आणा," त्याने आदेश दिला.
  
  
  आम्ही सिट्रोएन सोडले तिथून फार दूर नसलेल्या पठारावरील भिंतीच्या मागे लढाईची जागा होती.
  
  
  
  शेजारी अनेक फ्रेंच जीप उभ्या होत्या. उस्मानचे जितके शक्य असेल तितके लोक त्याच्या छतावर जमले होते, तर बाकीचे, एकूण वीस लोक अर्धवर्तुळात मजा पाहण्यासाठी उभे होते. टेबल आणले गेले आणि उस्मान, त्याची मुले आणि दुसा त्यावर बसले. एरिका आणि तिच्या वडिलांना जमिनीवर बसण्यास भाग पाडले गेले.
  
  
  माझ्याकडे घड्याळ नव्हते, पण सूर्य दुपारच्या सुमारास होता आणि उष्णता तीव्र होती. खाली ज्या मैदानावर हिरवळ संपत होती, तिथे धुळीची भुते होती. उघड्या डोंगराची बाजू उगवली आणि मी थर्मलमध्ये आळशीपणे एक बाजा फिरताना पाहिला. एक शुभ शकुन. मी माझे मनगट चोळत असताना, बोटांना वाकवून, त्यांना थोडी ताकद देत असताना मला याची गरज होती.
  
  
  मी एल-फेडनने त्याचे जाकीट काढून त्याचे धड उघड करताना पाहिले. त्यानंतर जमलेल्या गटाच्या जयजयकारासाठी त्यांनी कॅलेकॉन्स काढले. एक अरब न्युडिस्ट, कमी नाही. त्याच्याकडे जे खाली होते ते त्याच्याकडे वरच्या गोष्टींइतकेच जबरदस्त होते. ही नेमकी अकिलीसची टाच नाही, परंतु मला वाटले की जर मी मृत्यूला चिरडल्याशिवाय जवळ जाऊ शकलो तर ते त्याला तितकेच चांगले करेल.
  
  
  आरडाओरडा करत मी कंबरेला हात लावला. डेव्हिड आणि गोलियाथ, पण गोफणीशिवाय. तरीही, उस्मान बंदुकीबद्दल थट्टा करत नव्हता. मला वाटले की ते काटेकोरपणे त्वचेपासून त्वचेचा संपर्क असेल. कदाचित ते येईल, पण ते होण्यापूर्वी त्यांनी मला पाम फायबरचे पातळ जाळे फेकले आणि त्यात आठ इंच ब्लेड असलेला चाकू गुंडाळला.
  
  
  ज्युडो किंवा कराटेचा चाहता तुम्हाला सांगेल, आकार महत्त्वाचा नाही. हे वेग, समन्वय आणि वेळ आहेत. माझ्या प्रतिस्पर्ध्याकडे हे तिघेही होते यात थोडीच शंका होती. निक कार्टरच्या बाबतीत, त्याचे तलवार कौशल्य त्यांच्या शिखरावर नव्हते असे म्हणूया. मागच्या भेटीत माझा उजवा पाय पूर्णपणे बरा झाला नव्हता. माझे डोके स्वच्छ असले तरी ताज्या हवेने धडधडत होते. सूर्यप्रकाशासाठी कंडिशनिंग आवश्यक होते, जे पापण्यांच्या काही मिचकावण्याने होत नव्हते. त्याच्या प्रभावाशिवाय युक्ती करणे अशक्य होते. माझ्या हातातील ब्लेड पुरेसे परिचित होते, परंतु जाळे नव्हते. माझ्या समोरच्या नग्न माकडाने ज्या प्रकारे त्याचे सामान हाताळले त्यावरून मला बैलाच्या दुसऱ्या टोकाला काय होते - एक बुलफाइटरची आठवण झाली.
  
  
  माझे आयुष्य ओळीत घालणे हा माझ्या कामाचा भाग आहे. बहुतेक प्रकरणांमध्ये, ही त्वरित कारवाईची बाब आहे. अचानक संपर्क, निर्दयी प्रतिसाद आणि प्रतिबिंबित करण्यासाठी वेळ नाही. यासारखे आव्हान पुन्हा काहीतरी वेगळे आहे. मी काय विरुद्ध आहे याचे मूल्यमापन करण्यास सक्षम असल्यामुळे गेममध्ये काही प्रमाणात उत्तेजन मिळते. मला दोन गोष्टी माहित होत्या: जर मी जिंकणार होतो, तर मला ते पटकन करावे लागेल. माझे सर्वोत्तम शस्त्र धूर्त होते. मला बैल आणि इतर सर्वांना पटवून द्यायचे होते की ते भांडण नव्हे तर हत्याकांडाचे साक्षीदार आहेत.
  
  
  मी अनाठायीपणे नेट उचलले: "मी हे वापरू शकत नाही!" मी उस्मानला फोन केला. "मला वाटले की ही एक निष्पक्ष लढत होईल!"
  
  
  उस्मानने उपहास आणि ओरडणे दाबले. “तुम्हीच एल-फेडनला भेटायला सांगितले होते. त्याच्यासारखेच शस्त्र तुमच्याकडे आहे. स्पर्धा अल्लाहसमोर न्याय्य आहे!”
  
  
  मी उन्मत्तपणे पळून जाण्याचा मार्ग शोधू लागलो. अर्धवर्तुळ वर्तुळात बदलले. "पण - पण मी ते लढू शकत नाही!" मी चाकू आणि जाळी बाहेर काढताना माझ्या आवाजात विनवणी आणि भीतीची नोंद होती.
  
  
  कोरसच्या अपमानानंतरही, उस्मान रागाने ओरडला, "मग त्यांच्याबरोबर मर, यँकी जासूस! आणि मी तुला एका व्यक्तीसाठी घेतले! ”
  
  
  माझ्या पायाखालचा खडबडीत दगड वाटून मी मागे सरकलो, आनंद झाला की मी माझ्या प्रतिस्पर्ध्यासारखा अनवाणी नव्हतो, ज्याच्याकडे आंबट हसण्याशिवाय काहीच नव्हते. एरिकाने तिचा चेहरा तिच्या हातांनी झाकलेला मी पाहिला. हंसने तिला मिठी मारली आणि माझ्याकडे पाहिले, फिकट आणि असहाय्य.
  
  
  "हे संपवा, एल-फेडन!" - उस्मानने आदेश दिला.
  
  
  गर्दीच्या अचानक शांततेमुळे, माझे ओरडले: “नाही! प्लीज!" आदल्या रात्री दुजाच्या कामगिरीच्या बरोबरीने होते. त्याची प्रतिक्रिया जाणून घेण्यासाठी माझ्याकडे वेळ नव्हता. मी माझे हात लांब करून रिंगमधून बाहेर पडण्याच्या प्रयत्नात व्यस्त होतो, अपरिहार्यता रोखण्याचा अयशस्वी प्रयत्न केला.
  
  
  बैल माझ्या जवळ आला, त्याच्या पायावर स्थिर उभा होता, जपानी सुमो पैलवान सारखा काहीतरी. त्याच्या डाव्या हातात त्याने जाळे लटकवले; उजवीकडे, त्याने चाकू त्याच्या मांडीवर दाबला. त्याची योजना पुरेशी सोपी होती: मला जाळ्यात अडकवा आणि नंतर मला माझ्या रक्तात मिसळा.
  
  
  जमावाने पुन्हा आरडाओरडा केला: “त्याला मारा! त्याला मार!" मी बॅकअप घेणे थांबवले आणि समोरच्या बाजूने जाऊ लागलो. मला लाळ माझ्या पाठीवर आदळत असल्याचे जाणवले. खिळ्यांनी त्याला पकडले. मी पुढे मागे न हटण्याचा प्रयत्न केला. मला मागून ढकलून संतुलन ढकलण्याचा धोका पत्करायचा नव्हता. सूर्य तळपत होता, घामाघूम होत होता.
  
  
  एल-फेडनने आत्मविश्वासाने माझा पाठलाग केला आणि प्रेक्षकांसाठी ते सादर केले. हळूहळू तो जवळ आला, त्याचे हसू गोठले आणि त्याचे पिवळे डोळे थांबले. मी त्याच्या हल्ल्याची चिन्हे वाट पाहत होतो. नेहमी काहीतरी असते, मग ते कितीही सूक्ष्म असले तरीही. आत्मविश्वास असल्यामुळे त्याने तार केली. आणि त्याच क्षणी मी हललो.
  
  
  मी उलटा फिरलो आणि प्रदक्षिणा केली, मी जाळी घट्ट ओढली. त्याचा जाळीदार हात हलू लागताच मी माझ्या तोंडावर फेकले. प्रतिक्षिप्तपणे, त्याचा हात त्याला रोखण्यासाठी उठला आणि त्याच वेळी त्याने झुकून आपली भूमिका बदलली. त्याचा तोल गेल्याचा फायदा घेत मी त्याची हालचाल केली.
  
  
  
  मी खाली ढकलत त्याच्या जाळ्याखाली रेंगाळलो. मी ब्लेड अर्धा इंच त्याच्यात वळवले. त्यानंतर माझा हल्ला रोखण्यासाठी त्याने हात फिरवला. हे इतके वेगाने घडले की उस्मान आणि कंपनी अजूनही ते शोधण्याचा प्रयत्न करत होते जेव्हा तो वळला आणि माझ्याकडे वळला.
  
  
  त्याला माझ्या लंजमधून पास करून, मी रिंगच्या मध्यभागी गेलो आणि तो माझ्याकडे आला, मी त्याच्या हल्ल्यातून बाहेर उडी मारली आणि तो जात असताना त्याच्या पाठीवर लाथ मारली.
  
  
  तिथं मृत शांतता होती. हा त्यांचा चॅम्पियन होता, त्याच्या पोटातून रक्त वाहत होते, दगडांवर लाल थेंब पडत होते आणि हे निश्चितपणे, एका भ्याड यँकी गुप्तहेरने त्याच्या पाठीवर लाथ मारली होती. त्यांना संदेश मिळाला आणि मोठ्याने हशा पिकला. आता मांजरीचे रडणे एल-फेडदानसाठी होते. तो काय आहे, बैलाऐवजी कोंबडी?
  
  
  अरबांना विनोद करणे आवडते. मी माझा खेळ केल्याचे जमावाला समजले. त्यांनी कौतुक केले. बैलाने ते केले नाही, जे मला हवे होते. त्याच्या वेळेला माझी किंमत नाही हे त्याला पटवून देऊन मी त्याला पकडण्यात अयशस्वी झालो. आता माझा फायदा एवढाच झाला की तो इतका खेळला की त्याचे कारण गमावले.
  
  
  जेव्हा तो माझ्याकडे वळला तेव्हा हसणे नाहीसे झाले आणि त्याचे पिवळे डोळे चमकले. त्याच्या छातीतून टपकणारा घाम उन्हात चमकत होता. त्याने थांबून चाकू दातात घातला. त्यानंतर त्याने चाकूचा वापर करून त्याच्या छातीवर आणि चेहऱ्यावरील जखमेतून रक्त काढले. अर्थ माझ्यापासून सुटला, पण मी त्याला मांडीवर लाथ मारून त्याचे शौचालय पूर्ण केले. त्याला मांडीवर मार लागला आणि मी नांगराने दगडी भिंतीवर आदळल्यासारखे वाटले.
  
  
  जमाव खूप उत्साहात होता. त्यांना माहित होते की ते मनोरंजक असेल. मी हॅन्सला ओरडताना ऐकले: "त्याच्या डोक्यावरून निघून जा, नेड!" मग मी जगण्यावर लक्ष केंद्रित करून आवाज बंद करतो.
  
  
  आम्ही चक्कर मारली, त्याने ढोंग केला, पळवाट शोधत. मी माझे जाळे घेतले आणि पुन्हा माझ्या डाव्या हातात धरले. आता, उघड्या-मोकळ्या भूमिकेऐवजी, मी तलवारीच्या कुशीत, चाकूचा हात अर्धा वाढलेला, जाळीदार आणि लटकत त्याला तोंड दिले. मी उसासे सोडू शकलो नाही, पण मी त्याला टोमणे मारायला सुरुवात केली.
  
  
  "बैल! तू बैल नाहीस, तू गायही नाहीस - डुकराच्या मलमूत्राने भरलेल्या उंटाची चरबी!
  
  
  यामुळे तो चिडला. त्याने जाळे उंचावर फेकले आणि खाली फेकले. मी कधीच वेगवान हालचाल पाहिली नाही. मी मागे उडी मारली तरी जाळीने माझा उजवा पाय पकडला, जवळजवळ मला फसवले. त्याच वेळी, त्याने माझे मनगट पकडून माझ्या चाकूचा हात पकडण्याचा प्रयत्न केला म्हणून मी त्याचा सिलसिला अर्धवट टाळला. त्याऐवजी त्याने माझा खांदा घेतला. त्याचाच चाकू वरच्या दिशेने कापत माझ्यावर आला. मला वाटले की त्याने उजवीकडे वळून त्याचा गळा कापला आणि त्याच्या छातीत दांडी मारली. मग मी वळून त्याचा खांदा मोकळा करून त्याच्या तोंडावर जाळी मारली. त्याच्या हाताने माझा गळा पकडला. आमचे चाकू वाजले आणि चमकले. त्याच्या चेहऱ्यासमोर माझ्या जाळ्यापासून दूर जाण्यासाठी त्याने एक पाऊल मागे घेतले आणि मी त्याच्या जाळ्यापासून मुक्त झालो. मग मी हल्ला करायला गेलो आणि त्याने मागे उडी मारली.
  
  
  आम्ही हे थोड्या काळासाठी केले, परंतु ते खूप लांब असल्यासारखे वाटले. माझे तोंड कोरडे पाणी छिद्र होते. श्वासोच्छ्वास गरम आणि अधूनमधून होत होता. माझ्या उजव्या पायाच्या वेदना माझ्या डोक्यात ड्रमच्या थापाप्रमाणे वाजत होत्या. मी त्याच्यापेक्षा जास्त रक्त सांडले, पण त्याच्यापेक्षा जास्त रक्त सांडले. मी आणखी एक पाऊल पुढे टाकले आणि चाकू हलवत त्याच्याकडे हसले.
  
  
  मग तो अभिमान असो, जमावाची गर्जना असो किंवा मारहाणीच्या विचाराने संताप असो, त्याने आरोप केले. मी माझ्या पाठीवर पडलो, त्याला त्याच्या पायावर उचलले आणि त्याच्या डोक्यावर पकडले. क्षणभर स्तब्ध होऊन तो उस्मानसमोर उभा राहिला.
  
  
  जमावाने ते खाल्ले. त्याने स्वतःला जमिनीवरून उचलले, खाली वाकून माझे पाय पकडले. मी त्याच्या चाकूवर उडी मारली, पण तो त्याच्या मागे होता आणि त्याच्या वेगवान डॅशला चुकवायला माझ्याकडे वेळ नव्हता. त्याचे जाळे नाहीसे झाले, पण तो धरणारा हात नाही. त्याने माझ्या मनगटावर चाकूने वार केले. हत्याकांडासाठी त्याचे ब्लेड परत आले. जेव्हा वेळ संपली, तेव्हा अतिरिक्त पॉइंट मिळविण्यासाठी मी माझे सर्वस्व दिले.
  
  
  शरीराचे अनेक संवेदनशील भाग असतात. परंतु हे लक्षात ठेवा: जर तुम्ही कधीही जवळ अडकलेले दिसले तर, तुमच्या शत्रूच्या नडगीपेक्षा संपर्काचा अधिक सोयीस्कर बिंदू नाही. तेथे हाडे आणि नसाशिवाय काहीही नाही. अशा प्रसंगासाठी माझ्या शूजचा पुढचा भाग पातळ धातूच्या पट्टीने मजबूत केला होता.
  
  
  एल-फेडनने आपले डोके मागे फेकले आणि अल्लाहकडे गर्जना केली, त्याचा चाकू हात मध्यभागी लटकत होता. मी कराटे करून त्याचे मनगट कापले, चाकूने हात बाहेर काढला आणि त्याच्या मागच्या बाजूने त्याचा गळा कानापासून कानापर्यंत कापला.
  
  
  तो गुडघ्यांवर पडला, हवेसाठी श्वास घेत होता, हाताने नुकसान दुरुस्त करण्याचा प्रयत्न करत होता. त्याच्या बोटांमधून धमनी रक्त वाहू लागले. एल-फेडन पडला, त्याचे शरीर थरथरत होते, त्याच्या टाच तुडवू लागल्या. त्याच्या मृत्यूचा आवाज वगळता सर्वत्र शांतता होती. त्याचा चॅम्पियन स्वर्गात जाताना उस्मान लक्षपूर्वक पाहत होता.
  
  
  सामान्यतः बैलांच्या झुंजी दरम्यान, बैलाला मारून मारणाऱ्या बैलाला कान देऊन बक्षीस दिले जाते. मी त्याबद्दल विचार केला, पण नंतर ठरवलं की मी माझ्या नशिबाला पुरेसा धक्का दिला आहे. त्याऐवजी, मी माझ्या डोळ्यांतून घाम पुसत टेबलाजवळ गेलो आणि त्यावर रक्ताळलेला चाकू ठेवला. "एक हजार तास त्याला विश्रांतीसाठी घेऊन जाऊ द्या," मी म्हणालो.
  
  
  .
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 14
  
  
  
  
  
  
  
  
  या लढतीच्या निकालाने जुन्या उस्मानला धक्का बसला. त्याची मुले मला तिथेच संपवण्याच्या बाजूने होती. त्याने त्यांना बंद केले. एल-फेडन त्याच्या स्वत: च्या रक्ताच्या एका मोठ्या तलावात पडला होता, माशांनी त्याच्यावर हल्ला केला, बझार्ड्स आधीच चक्कर मारत होते. सैनिकांची तुटलेली कंपनी त्यांच्या नेत्याच्या आदेशाची वाट पाहत शांतपणे उभी होती. हॅन्सला मेलेल्या माणसावरून नजर हटवता आली नाही आणि एरिका माझ्यापासून तिचे डोळे काढू शकली नाही.
  
  
  शेख उठून माझ्याकडे पाहू लागला. “इन-अल्लाह, तू एक माणूस, यँकी गुप्तहेर, मोठा माणूस आहेस. जर गोष्टी वेगळ्या असत्या, तर मी तुमचा वापर करू शकेन. मी काय करायचे ते ठरवण्यापूर्वी मी याचा विचार करेन. ” टेबलाच्या शेवटी हात उभ्या असलेल्या दाढीवाल्या अधिकाऱ्याकडे तो वळला. "त्यांना पेशींमध्ये ठेवा!"
  
  
  "तिच्याबद्दल काय?" योग्य मुलाने निदर्शनास आणले.
  
  
  त्याच्या वडिलांनी त्याच्याकडे दुर्लक्ष केले. "एका सेलमध्ये दोन पुरुष, एक स्त्री स्वतंत्रपणे."
  
  
  मी हलकेच श्वास सोडला. त्याची प्रतिक्रिया वेगळी असती तर त्याने गळ्यावर चाकू ठेऊन मला ओलिस केले असते. मी एल-फेडनचे ब्लेड दाबले आणि ते माझ्या मागच्या खिशात अडकले.
  
  
  सैन्याने माघार घ्यायला सुरुवात केली. मृतदेह बाहेर काढण्याचे आदेश दिले. दुजा तोंड बंद ठेवण्याचा प्रयत्न करत बाजूला उभा राहिला. जेव्हा मला माझा शर्ट घालण्याची परवानगी होती, तेव्हा मी चाकूचे हँडल लपवून माझ्या शेपट्या खाली लटकवल्या.
  
  
  सहा जणांच्या सुरक्षा रक्षकाने आम्हा तिघांना घेरले आणि परत इमारतीत नेले.
  
  
  "देवा, जर मी शंभर वर्षांचा झालो तर," हॅन्सने उसासा टाकला, "मी पुन्हा असे काही पाहण्याची अपेक्षा करत नाही."
  
  
  "चुप!" - पथकाचा नेता अरबीमध्ये म्हणाला.
  
  
  त्यांनी एरिकाला थेट गार्ड रूमच्या समोर असलेल्या पहिल्या सेलमध्ये ठेवले. “लवकर भेटू, मुला,” मी म्हणालो. "आत्मा चालू ठेवा."
  
  
  "मी प्रयत्न करेन," ती कुजबुजली.
  
  
  मी आधी व्यापलेल्या कोठडीत त्यांनी आम्हाला ठेवले. माझ्या अपेक्षेप्रमाणे त्यांनी आमचे हातपाय बांधले आणि आम्हाला दुर्गंधीयुक्त अंधारात सोडले.
  
  
  हंस बडबडायला लागला.
  
  
  मी त्याला अडवलं. "जसा दुसरा माणूस म्हणाला, गप्प बस, म्हातारा."
  
  
  त्याने मध्येच ओरडणे थांबवले.
  
  
  "आता या प्रश्नाचे उत्तर द्या: तुम्ही माझ्यासोबत तुमचा सह-वैमानिक म्हणून DC-3 उडवू शकता का?"
  
  
  "डकोटा? नक्कीच, पण..."
  
  
  "ठीक आहे. आमच्याकडे काही गोष्टी आहेत." मी त्याला चाकूबद्दल सांगितले आणि आम्ही परत येईपर्यंत युक्ती केली. एखाद्या मेकॅनिकप्रमाणे, त्याची बोटे निपुण आणि खात्रीशीर होती. त्याने पहिल्याच प्रयत्नात माझ्या खिशातून ब्लेड काढले आणि माझ्या मनगटावरील पाम फायबर कॉर्ड काही मिनिटांतच कापल्या गेल्या. अनेक कारणांमुळे आम्हाला त्वरीत काम करावे लागले. जर एखाद्याला अचानक लक्षात आले की एल-फेडनचा चाकू गहाळ आहे, तर आम्हाला त्वरीत कंपनी मिळेल.
  
  
  "तुझ्याकडे वाड्याची चावी आहे असे मी गृहीत धरतो." - हंस हिसकावला.
  
  
  “नाही, तुमच्याकडे आहे. तुम्ही ओरडायला सुरुवात करावी अशी माझी इच्छा आहे."
  
  
  "साप?"
  
  
  "हा माझा मुलगा आहे. उस्मान जो काही निर्णय देतो, तो देतो तेव्हा आपण सुस्थितीत असावे असे त्याला वाटते. जर आपण साप चावल्याने मरलो तर आपले पर्यवेक्षक देखील मेले जातील. त्यातले दोन तरी धावून येतील. मला तुम्ही कोपऱ्यात तुमच्या पाठीमागे भिंतीवर, तुमचे हात पाठीमागे, तुमच्या घोट्याभोवती दोरी घालून बसावे असे मला वाटते. तुम्ही ओरडायला सुरुवात करा आणि ते आत येईपर्यंत थांबू नका. त्यानंतर, मी तुम्हाला सांगत नाही तोपर्यंत हलवू नका किंवा काहीही करू नका. समजले?"
  
  
  "हो, नक्कीच, मित्रा, तुला जे पाहिजे ते."
  
  
  "मी ओरडू लागेन."
  
  
  - हंस म्हणाला, आणि तो ज्या मार्गाने पुढे गेला त्यावरून मला आश्चर्य वाटू लागले की आपण सापांच्या झुंडीत आहोत का? त्याच्या ओरडण्यामुळे मला रक्षक जवळ येत असल्याचे ऐकू आले.
  
  
  चावी लॉकमध्ये होती, बोल्ट बाहेर काढला, दार उघडले. AK-47 लोड केलेला नंबर एक तयार आहे, त्याच्या मागचा प्रकाश कॅमेऱ्यात भरून जातो. त्याच क्षणी, एल-फेडनच्या चाकूने त्याचा खून केला. मी दुसऱ्याला मागून घेईपर्यंत त्याचा बळी अजून जमिनीवर पडला नव्हता. मी त्याचे डोके भिंतीवर टेकवले, त्याच्याभोवती फिरवले आणि कराटे चॉपने त्याची मान मोडली.
  
  
  “त्यांचे डीजेलबा काढा आणि त्यातील एक घाला, केफियेह”, मी पटकन कॉरिडॉरकडे पाहत आदेश दिला.
  
  
  तिथे कोणीच दिसत नव्हते आणि मी धावत सुटलो. माझ्या एका हातात पियरे आणि दुसऱ्या हातात एके होते. मला ते स्पष्ट कारणांसाठी वापरायचे नव्हते. तो पियरेचा शो होता. त्याच्या परफ्यूमचा एक वास - आणि तो शेवटचा वास होता.
  
  
  जेव्हा मी गार्डहाउसमध्ये पोहोचलो तेव्हा एक जेलर चौकशीसाठी बाहेर येऊ लागला. त्याला तोंड उघडण्याची वेळ आली. कलाश्निकोव्ह असॉल्ट रायफलच्या बॅरलने त्याला पाठीमागून ठोठावले आणि कोणताही आवाज प्रतिसाद कापला. पियरे उघड्या फडक्याने एका टेबलावर उतरला जिथे इतर तिघे बसले होते. मी दरवाजा बंद केला. पलीकडून एक मंद खाजवणारा आवाज ऐकू आला. हे सर्व आहे.
  
  
  मी दहा पर्यंत मोजले, माझ्या फुफ्फुसातून हवा बाहेर जाऊ द्या आणि मग एक चुस्की घेतली. मी आत गेलो आणि माझ्या मागे धातूचा दरवाजा बंद केला. पियरेने जमिनीवर पडून पाहिले
  
  
  
  अक्रोड सारखे. त्याचे बळी मोठे होते. मी शोधलेल्या दुसऱ्याला चाव्या होत्या.
  
  
  एरिकबद्दल मला खूप आवडलेल्या गोष्टी होत्या. सर्व प्रथम, ती ती घेऊ शकली आणि तिचा तोल राखू शकली. जेव्हा मी तिला तिच्या सेलमधून बाहेर काढले आणि आमच्या सेलमध्ये गेलो तेव्हा मी तिला एक योजना दिली होती आणि ती हलण्यास तयार होती.
  
  
  "मला माहीत होतं तू येणार," एवढंच ती म्हणाली. मग मी माझा डीजेलाबा आणि केफियेह घातले तेव्हा तिने कॉरिडॉर खाली पाहिले आणि आम्ही निघायला तयार होतो.
  
  
  योजना सोपी होती. उस्मान कुठे आहे हे मला माहीत नव्हते, पण हंस आणि मी एरिकाला या ठिकाणाहून बाहेर काढणार होतो जणू आम्ही ते केले आहे. आम्ही कॉरिडॉरच्या खाली आणि पायऱ्यांवरून वर गेलो, एक वास्तविक लष्करी एस्कॉर्ट. मी हॅन्सला सेफ्टी ऑन ठेवून एके कशी फायर करायची आणि आपोआप कशी फायर करायची हे दाखवले. असॉल्ट रायफल म्हणून, कलाश्निकोव्ह ही एक मशीन गन आहे.
  
  
  प्रवेशद्वाराजवळ आल्यावर मला दिसले की पूर्वीपेक्षा खूप अंधार आहे. जेव्हा मी दार उघडले तेव्हा एक तडा गेला, मला कारण समजले. निळे आकाश काळे झाले. ढगाळ आकाश आमची वाट पाहत होते. अल्लाह खरोखर दयाळू होता. मी अर्धा डझन सैनिक इमारतीच्या डाव्या बाजूला कव्हरसाठी जाताना पाहिले.
  
  
  “आम्ही पायऱ्या उतरून सरळ गेटमधून जातो,” मी म्हणालो. “जर सिट्रोएन जात नसेल तर आम्ही जीपपैकी एक करून पाहू.
  
  
  जर वाहतूक नसेल तर आम्ही डोंगरावरून दूर जाऊ.”
  
  
  गडगडाटाच्या जोरदार कडकडाटाने एरिकाला उडी मारली.
  
  
  "माफ करा आम्ही छत्री घेतली नाही," मी तिच्याकडे बघून हसलो. "गारा पडण्यापूर्वी आपण जाऊया."
  
  
  दारातून बाहेर पडताच वाऱ्याने आम्हाला घेरले. या दृश्याचे कौतुक करायला वेळ नव्हता, पण दरीतून एक वादळ आमच्याकडे येताना दिसले. खाली आकाश फिकट पिवळे होते आणि वर शाई * विजेच्या लखलखत्या रेषांमध्ये विखुरलेली होती.
  
  
  गेटमधून चालत गेल्यावर आणखी लोक आत पळत होते. त्यांनी आमच्याकडे जिज्ञासू नजर टाकली, पण येऊ घातलेला पूर टाळण्यासाठी त्यांना खूप घाई होती.
  
  
  जीपप्रमाणेच सिट्रोएनही गायब झाले, याचा अर्थ उस्मान आणि कंपनी दुसऱ्या ठिकाणी गेले. ही चांगली बातमी होती.
  
  
  हंस वाईट शब्द बोलला. "आपण इथून कसे बाहेर पडणार आहोत?"
  
  
  "हा ट्रक." मी डोंगराच्या रस्त्यावरून येणाऱ्या एका मोठ्या गाडीकडे इशारा केला. मी गारपिटीच्या अंतरावर होतो तोपर्यंत ड्रायव्हर थांबून वादळाची वाट पाहण्याचा विचार करत असल्याचे मला दिसले. ऋषी. त्याचा ट्रक हा मोकळा प्लॅटफॉर्म होता. दमलेल्या आणि जखमांनी, तो वाहून नेत असलेल्या मोठ्या संख्येने दगडांचा सामना करू शकला नाही.
  
  
  मेघगर्जना सुरू झाल्यावर मी त्याला थांबण्यासाठी ओवाळले. आम्ही विधी पार पाडत असताना तो घाबरून माझ्याकडे हसला. “मित्रा,” मी म्हणालो, “तुम्ही आम्हाला बुडानला घेऊन जाल.”
  
  
  "नक्कीच, कर्णधार, जेव्हा वादळ निघून जाईल."
  
  
  "आता नाही. हे खूप तातडीचे आहे." मी एरिकाला टॅक्सीच्या आसपास जाण्यासाठी आणि कारमध्ये जाण्यासाठी इशारा केला. "तो ऑर्डर आहे".
  
  
  "पण तुझ्याकडे जीप आहेत, भिंतीच्या मागे!" त्याने हातवारे केले.
  
  
  "पुरेसे पेट्रोल नाही." रस्त्यावरील माझ्या व्हँटेज पॉईंटवरून, मी पाहिले की आमच्या जीप चुकल्या कारण त्या इमारतीच्या शेवटी आणल्या गेल्या होत्या आणि उभ्या होत्या. त्यांचा अर्थ संभाव्य छळ होता.
  
  
  "पण... पण वादळ!" - ड्रायव्हर रागावला होता. "आणि तिथे जागा नाही!" त्याने हात हलवले.
  
  
  "तुम्ही शीक हसन अबू उस्मानसोबत आहात का?" मी एके ची बॅरल वर केली आणि हसू गायब झाले.
  
  
  "हो, होय! नेहमी!"
  
  
  मेघगर्जना झाली आणि वारा खाली पडला. मला पहिला जोरदार फॉल्स जाणवला. “हंस, एरिकाला भेटायला जा. जेव्हा आपण डोंगराच्या खाली जाऊ तेव्हा त्याला पहिल्या चौकात वळू द्या.”
  
  
  "तुम्ही कुठे जाणार आहात?"
  
  
  “मी खडकाच्या ढिगाऱ्यात आंघोळ करेन. आता जा!"
  
  
  मी मागच्या दाराने चढलो तोपर्यंत पाऊस कोसळू लागला. ट्रक गियरमध्ये टाकला आणि रस्त्यावर खेचला म्हणून मी खडकांमध्ये स्थायिक झालो. मला माहित होते की काही मिनिटांत दृश्यमानता पन्नास फूट किंवा त्याहून कमी होईल. मला बर्फाच्या पाण्याने मारले जाण्याची भीती वाटत नव्हती, पण रियरगार्डची संधी असूनही मी शिक्षा स्वीकारण्यास तयार होतो.
  
  
  आमच्या सुटकेला पाच मिनिटांपेक्षा जास्त वेळ लागला नाही. हवामान आणि त्या ट्रकबद्दल धन्यवाद, सर्वकाही सुरळीत चालले. तथापि, आपण इतक्या सहजासहजी निघून जाऊ असे मला वाटले नव्हते आणि मी बरोबर होते.
  
  
  ट्रकने नुकतेच पठारावरून पहिले रुंद वळण पार केले होते, तेव्हा टाळ्यांच्या कडकडाटात आणि पुराच्या गर्जनेने मला सायरनचा आवाज ऐकू आला.
  
  
  पावसाचे रूपांतर एका अंधुक प्रवाहात झाले, विजांच्या आंधळ्या चमकांनी त्रस्त झाले. पाठलाग करणाऱ्या फ्रेंच जीपमध्ये असलेल्यांना आच्छादित राहण्याचा फायदा झाला. मला आश्चर्याचा फायदा झाला.
  
  
  आमचा ड्रायव्हर कमी गियरमध्ये होता, हळू हळू टेकडीवरून खाली जात होता आणि पॅनहार्ड जीप वेगाने वर खेचली. त्याच्या पुढच्या चाकांना आगीचे दोन स्फोट होण्याआधी तो आमच्या पुढे जाण्यासाठी मागे फिरेल तोपर्यंत मी थांबलो. मी चिखलात पडलो.
  
  
  मला ड्रायव्हरच्या चेहऱ्यावर एक अस्पष्टता दिसली, ती दुरुस्त करण्याचा आटोकाट प्रयत्न करत आहे
  
  
  कारची फिरणारी स्किड. त्यानंतर तो रस्त्यावरून पळत सुटला आणि पावसाने भरलेल्या खड्ड्यात पडला. विजेच्या लखलखत्या प्रकाशात मला अजून दोन जीप सारखी दिसणारी माणसं आमच्या दिशेने येताना दिसली. नेत्याने 50-कॅलिबर मशीन गन स्थापित केली.
  
  
  माझ्यासोबतच मशीनगन उघडली. मागचा दरवाजा वाजला आणि माझ्या सभोवतालचे खडक रिकोचेट झाले आणि गायले. माझे ध्येय अधिक थेट होते. मशीन गन थांबली, पण पावसाच्या पडद्याआड मी दुसरा माणूस बंदूक घेण्यासाठी उठताना पाहिला. मी ड्रायव्हरच्या मागे गेलो, आणि कलाश्निकोव्ह असॉल्ट रायफल रिकामी क्लिक केली. माझ्याकडे कोणतीही सुटे काडतुसे नव्हती.
  
  
  दुसरा शूटर टायर्सपर्यंत पोहोचला, त्याने मला टेलगेटवर बोल्डर फेकण्याची संधी दिली. तो एक मोठा पशू होता, आणि जर तो मी रायफलसह वापरू शकला नसता तर मी तो कधीच उचलला नसता.
  
  
  जीप खूप जवळ आली होती आणि ड्रायव्हरने जे पाहिले असेल ते टाळण्याचा प्रयत्न केल्याने तोफखाना संपूर्ण लँडस्केपवर आघाडी फेकत होता. बंदूकधारी माणसापेक्षा त्याचे लक्ष्य चांगले नव्हते. त्याने एका दगडावर आदळले आणि पन्हार्ड अक्षरशः अर्धा तुटला आणि रायडर्सना चिंधी बाहुल्यांप्रमाणे बाहेर फेकले.
  
  
  आमची अवस्थाही इतकी चांगली नव्हती. त्याच्या सर्व गोळीबारात तोफखाना काहीतरी मारण्यात यशस्वी झाला आणि मी त्याला उडताना पाहिल्यावर मला वाटले की ट्रकचा मागचा भाग डोलायला लागला आहे. ड्रायव्हरलाही ते जाणवले आणि त्यांनी स्किडशी झुंज दिली. मला माहित होते की जर मी ओझ्यातून पडलो तर मला पुरण्याची गरज नाही. मी माझा तोल गमावला पण टेलगेटच्या काठावर उडी मारली. ट्रकचा मागचा भाग घसरल्याने मी त्यावर पकडले आणि रस्त्याच्या कडेला गेलो. आम्ही कितीही हळूहळू गाडी चालवली तरी भाराच्या वजनाने हालचालींना जडत्व दिले. फक्त एक परिणाम असू शकतो.
  
  
  माझा एक पाय ओव्हरबोर्ड होता जेव्हा तो उलथायला लागला. झुकण्याने मला दूर जाण्यासाठी आवश्यक असलेला फायदा दिला. मी पाठीमागे उडी मारली आणि मऊ खांद्याच्या धुळीत उतरलो. मी आदळलो तरी व्हॅन पलटी झालेली दिसली. त्याने केलेला आवाज वजनाच्या बरोबरीचा होता. उतरताना कमकुवत झालेला भार हिमस्खलनात कोसळला. फक्त ट्रकची कॅब महत्त्वाची होती. तो भारातून मुक्त झाला. अल्लाहने किंवा चालकाने त्याला नियंत्रणाबाहेर जाण्यापासून रोखले. तो रस्त्याच्या विरुद्ध बाजूस ड्रेनेजच्या खड्ड्यात थांबला, त्याच्या पुढच्या टायरवर ओढ्याचे पाणी वाहत होते.
  
  
  मी चिखलातून बाहेर पडलो आणि त्याच्याकडे धावलो. माझ्या डोळ्याच्या कोपऱ्यातून, मला तिसरी जीप तिच्या जुळ्याच्या ढिगाऱ्यातून हळू हळू चालताना दिसली. मी केबिनमध्ये जाऊन दरवाजा उघडला. तिघांनीही माझ्याकडे रिकाम्या नजरेने पाहिले. बोलायला वेळ नव्हता. मी हंसच्या मांडीवरची एके धरली.
  
  
  "नमस्कार!" त्याला एवढंच कळलं आणि जेव्हा मी लपण्याच्या जागेसाठी मागे वळलो तेव्हा तो मला ओळखत नव्हता.
  
  
  दृश्यमानता पन्नास फूट? ते वीस पेक्षा जास्त नव्हते. पाऊस माझा मित्र होता. शेवटचा पन्हाळगड सावधपणे त्यावरून चालला होता. जे तिथे होते त्यांनी दुसऱ्या जीपचा नाश आणि ट्रकचा अपघात पाहिला - किमान त्यांना काही तपशील दिसण्याइतपत. त्यांनी मला खड्डय़ात पडलेले पाहिले नाही. ते भूतकाळात गेले. मी उभा राहिलो आणि आंधळ्या बाजूने जीपच्या ट्रॅकच्या मागे लागलो. तो केबिनपासून फार दूर थांबला.
  
  
  त्यापैकी फक्त दोनच होते. ते तयार होऊन एके घेऊन बाहेर आले. मी त्यांच्याकडे ओरडण्यापूर्वी ते टॅक्सी आणि जीपच्या मध्ये येईपर्यंत मी थांबलो.
  
  
  “तुमची शस्त्रे टाका! हलवा आणि तू मेलास!" पूरग्रस्त स्थिर जीवनात विजेच्या चमकाने आम्हाला प्रकाशित केले. त्यांना अधिक सांगण्यासाठी मी मेघगर्जना होईपर्यंत थांबलो. "तुमचे शस्त्र तुमच्या समोर फेकून द्या!"
  
  
  डावीकडील एकाने ते पटकन केले, मागे वळून मला खाली पिन करावे या आशेने. त्याऐवजी, मी त्याला पिन केले आणि तो त्याच्या शस्त्राच्या वर संपला. उजवीकडील माणसाने त्याला सांगितल्याप्रमाणे केले.
  
  
  "रस्ता पार करा आणि दरीत पोहोचेपर्यंत चालत रहा." मी ऑर्डर दिली.
  
  
  त्याला हे करायचे नव्हते. "पण मी पाण्यात वाहून जाईल!"
  
  
  "तुझी निवड करा. जलद!"
  
  
  तो गेला. मला माहित होते की तो फार दूर जाणार नाही, पण तो खूप दूर जाईल. तो पावसात दिसेनासा होईपर्यंत मी त्याला पाहत होतो. मग मी परत टॅक्सीत बसलो.
  
  
  खंदकातले पाणी वाढले आणि त्याच्या शक्तीने धनुष्य डोलवले. मी दार उघडले आणि म्हणालो, "चल, नायग्रा फॉल्स ओलांडण्यापूर्वी तिथून निघून जा."
  
  
  “माझा ट्रक! आणि माझा ट्रक! ड्रायव्हर ओरडला.
  
  
  “तुमच्या उपकारकर्त्या हसन अबू उस्मानला सांगा की तुम्हाला एक नवीन विकत घ्या. चला, तुम्ही दोघं,” मी इंग्रजीत म्हटलं, “आम्हाला आमची फ्लाइट चुकवायची नाही.”
  
  
  आम्ही डोंगरावरून खाली उतरलो तोपर्यंत वादळाचा सर्वात वाईट मार्ग निघून गेला होता. आम्हाला चेकपॉइंटवर थांबवले जाईपर्यंत पॅनहार्डने आम्हाला अधिकृत कव्हर दिले. आम्ही भाग्यवान होतो कारण पावसाने सर्वांना आत नेले. रस्त्याला पूर आल्याची काळजी वाटत होती, पण तो मनाशी बांधला होता. दोन्ही बाजूंच्या गटाराच्या वाड्या रुंद आणि खडबडीत होत्या.
  
  
  एरिका आणि तिचे वडील दोघेही माझ्याबद्दल गप्प होते. एका धक्क्यावर दुसऱ्या धक्क्याने विलंबित धक्का. आपण हे करण्यासाठी प्रशिक्षित नसल्यास, ते आपल्याला भोपळा बनवू शकते.
  
  
  "हा एक व्यस्त दिवस आहे," मी म्हणालो. "तुम्ही छान केले आहे - अजून एक नदी पार करायची आहे."
  
  
  "हे विमान इथून कसे काढायचे?" त्याच्या गॅलॅबियामध्ये, हंस ब्यू चेस्टेच्या बाहेर काहीतरी दिसत होता आणि मला ओल्या लाँड्रीच्या ढिगाचे सर्व आकर्षण होते.
  
  
  "आम्हाला जास्त त्रास होऊ नये," मी म्हणालो, त्यांनी पुन्हा तणावात येऊ नये. “पायलट पकडले गेले. (मी ते जोडले नाही, आणि कदाचित गोळी घातली गेली होती). ही कार कंपनीची कार आहे." मी स्टीयरिंग व्हीलला थाप दिली. "मी मैदानात जाऊन विमानाच्या शेजारी पार्क केल्यावर ते संशयास्पद वाटणार नाही. तू कॉकपिटमध्ये उतर आणि गाडी चालवायला सुरुवात कर. एरिका, चढून जा आणि आराम कर. मी स्टॉपर बाहेर काढेन आणि बाकीची काळजी घेईन. ."
  
  
  "तुम्ही इथे कशासाठी आलात ते मिळाले का?" सरळ समोर बघत ती अगदी शांतपणे म्हणाली.
  
  
  त्याचे सरळ उत्तर नाही आले. हा सगळा कागदी पाठलाग होता. यातून एकच ठोस तथ्य समोर आले. दुजा. दुहेरी किंवा तिहेरी एजंट म्हणून, हॅन्स गेयरच्या आपत्तीच्या संभाव्य ज्ञानामध्ये त्याची स्वारस्य जास्त स्पष्ट होती. होय, त्याला चौकशीसाठी आणा. त्याला शूट करा, होय. परंतु त्याने ज्या प्रकारे सांगितले त्या पद्धतीने त्याची चाचणी घेणे हे पूर्णपणे काहीतरी वेगळे होते.
  
  
  “हंस,” मी म्हणालो, “तुझ्याबद्दल काय, तू ज्यासाठी आलास ते तुला मिळालं का?”
  
  
  तो जिवंत होऊन सरळ बसला. “देवा, होय! मी विसरलो! मी बरोबर होतो, मला ते सापडले! मी…"
  
  
  “ठीक आहे, ठीक आहे,” मी हसलो. "आम्ही या बागेतून बाहेर पडल्यावर मला त्याबद्दल सांग."
  
  
  “पण मी नेहमीच बरोबर होतो! ते कसे करतात हे मला चांगलेच माहीत होते!”
  
  
  "ठीक आहे. विमानतळ पुढे आहे. आता लक्ष द्या. जोपर्यंत मी तुम्हाला सांगत नाही तोपर्यंत, आम्हाला थांबवले तरी योजना लागू राहते. जहाजावर चढा आणि इंजिन चालू करा. तुला वाटतं की तू हे करू शकतोस?"
  
  
  "हो नक्कीच".
  
  
  "आणखी एक प्रश्न, उस्मान आम्हाला खाली आणण्यासाठी काहीतरी ठेवू शकतो?"
  
  
  “नाही, इथे कोणीही लढवय्ये नाहीत. त्यांच्याकडे सर्वात चांगली कमकुवत सुरक्षा आहे."
  
  
  "गोष्टी खराब झाल्यास, मी होईपर्यंत उठू नका."
  
  
  मी खिडकी उघडली. पाऊस कमी होत होता, पण तरीही तो दुपारच्या पावसापेक्षा काहीतरी मजबूत होता. "तुमच्यापैकी कोणाचा जन्म पाण्याच्या चिन्हाखाली झाला?" मी बोललो. "मला वाटते ती आमच्या बाजूने आहे."
  
  
  “मलाही असेच वाटते,” एरिका म्हणाली. "तू कोण आहेस?"
  
  
  "विंचू."
  
  
  "कुंभाचे वय नाही." ती मंद हसली.
  
  
  "तुमचे स्मित हे सर्वांचे उत्तम लक्षण आहे... ठीक आहे, चला जाऊया."
  
  
  आम्ही एका वर्तुळात गाडी चालवली, टायर पाण्याने फवारले, डांबरावर शिसत होते. टर्मिनलच्या बाहेर कोणीच नव्हते. मी गेटकडे जाणाऱ्या वाटेने गाडी चालवली. त्याच्या पलीकडे लिंक्सची साखळी होती. गडगडाटाच्या कडकडाटात त्याची क्लिक संपली.
  
  
  विमानतळाचा टॉवर टर्मिनलवर उभा होता. त्याचा फिरणारा दिवा कृतीत होता. ड्युटीवर बहुधा दोन ऑपरेटर आहेत. मी उताराकडे वळलो आणि हळू हळू इमारतीच्या समोरून पुढे गेलो, वरून दिसू नये म्हणून तिच्या कड्याला मिठी मारली.
  
  
  टर्मिनलच्या काचेच्या खिडक्या पावसाच्या काचेने झाकल्या गेल्या होत्या, पण मला त्यांच्या मागे हालचाल दिसत होती. "जागा सैनिकांनी भरलेला आहे!" हंसने श्वास घेतला.
  
  
  “काही हरकत नाही, ते ओलसरपासून दूर राहतात. लक्षात ठेवा, आम्ही त्यांच्या बाजूने आहोत असे दिसते."
  
  
  मी इमारतीच्या शेवटच्या टोकापर्यंत चालत गेलो आणि एक वळण घेतले. पावसामुळे, विमान पहारा देत नव्हते, जे आमच्यासाठी आणखी एक दिलासा होता. तो एकटा उभा होता, वाट पाहत होता.
  
  
  “हंस, शूटिंग सुरू झालं तर इंजिन सुरू कर आणि इथून निघून जा. नाहीतर, मी तुमच्या कॉकपिटमध्ये सामील होईपर्यंत थांबा.
  
  
  "मला जीपमधून बंदूक द्या," एरिका म्हणाली, "मी तुला मदत करू शकते."
  
  
  "तुम्ही मला केबिनमध्ये मदत करू शकता," हंस म्हणाला.
  
  
  "केबिनचा दरवाजा बंद आहे, म्हणून तो लॉक आहे?"
  
  
  "नाही, कोणतेही बाह्य कुलूप नाही." हंसने उसासा टाकला.
  
  
  मी इमारतीच्या बाजूने उडी मारली आणि फ्यूजलेजला समांतर वर चढलो, परंतु शेपूट जीपच्या पुढे सरकता येण्याइतपत लांब.
  
  
  “ठीक आहे मित्रांनो,” मी त्यांच्याकडे बघून हसलो. “चला लमानाकडे परत जाऊया. हंस, दार उघड आणि आत ये. आपला वेळ घ्या, नैसर्गिकरित्या वागा. मी तुला कधी सांगेन, एरिका." मी इंजिन निष्क्रिय होऊ दिले.
  
  
  क्षणभर, हंसला पाहून, मला वाटले की तो चुकीचा होता जेव्हा त्याने सांगितले की केबिनचा दरवाजा लॉक केलेला नाही. तो उघडू शकला नाही. एरिकाने एक श्वास घेतला. मग, फिरवून आणि ओढत त्याने ते बाहेर काढले. आत गेल्यावर त्याने दरवाजा वळवला आणि अंगठा दिला.
  
  
  "ठीक आहे, एरिका, दुपारच्या पावसात चालल्यासारखे चालत जा."
  
  
  जेव्हा ती बोर्डवर आली तेव्हा मी टर्मिनलची प्रतिक्रिया पाहत थांबलो. जर हे गोळीबारात बदलले तर मी पाठलाग करण्यासाठी जीपचा वापर करीन. उत्तरेकडील आणि पश्चिमेकडील पर्वतांवर आकाश निरभ्र झाले आणि पाऊस रिमझिममध्ये बदलला.
  
  
  
  मुलं लवकरच काही हवेसाठी बाहेर येतील.
  
  
  प्रत्येक विमानात नियंत्रण पृष्ठभागांसाठी बाह्य कुलूप असतात जेणेकरुन आमच्या सारख्या वाऱ्यात अलार्म, लिफ्ट आणि शेपटी बंद पडू नये आणि विमान पलटी होऊ नये. त्यांना पिन म्हणतात, शेपटीवर तीन आणि प्रत्येक पंखावर एक. जेव्हा कंपनी आली तेव्हा मी माझ्या शेपटीवर पहिला सोडला होता.
  
  
  त्यात तीन होते आणि त्यांच्याकडे एके तयार होते.
  
  
  “बंधू,” मी हात हलवत ओरडलो, “तुम्ही मदत करू शकता का?”
  
  
  "आम्ही उडू शकत नाही," त्यांच्यापैकी एकाने उत्तर दिले आणि... इतर हसले.
  
  
  “नाही, पण ज्यांना गरज आहे त्यांना तुम्ही मदत करू शकता. कर्नल घाईत आहेत."
  
  
  ते निघून गेल्यावर माझी बोटे शेपटीच्या टोकापासून दूर होती. “विंग आहे,” मी कुलूप उचलले, “जरा हलवा.”
  
  
  त्यासाठी ते जमल्यावर मी दुसऱ्या विंगकडे गेलो आणि अलार्म उचलला. मी शेपटीभोवती फिरलो तेव्हा त्यांच्या हातात एक कुलूप होते. “अल्लाह तुझे गौरव करो,” मी ते स्वीकारत म्हणालो.
  
  
  “तुम्ही त्या वादळात वाहून गेला असता, तर तुम्हाला अल्लाहच्या स्तुतीपेक्षा जास्त गरज पडली असती,” माझ्या ओल्या अवस्थेकडे बघत त्यांच्यापैकी सर्वात मोठा म्हणाला.
  
  
  "मी त्यात उडलो, पण पंखाशिवाय." मी माझ्या स्लीव्हमधून थोडे पाणी काढले आणि आम्ही सर्व हसलो कारण मी त्यांच्यापासून दूर गेलो आणि जीपकडे निघालो. मी माझ्या पाठीवरचा भार टाकला. माझ्याकडे एके खांद्याची लूप होती. मी त्याच्या जुळ्या बरोबर असेच केले आणि तिसरा माझ्या हातात घेतला. जीपमधील माझी शेवटची हालचाल म्हणजे स्विच कापून किल्ली खिशात टाकणे.
  
  
  हे तिघे अजूनही विंगेत होते, कुतूहलाने माझा दृष्टिकोन पाहत होते, पण पूर्णपणे संशयास्पद नव्हते.
  
  
  “बंधू,” मी म्हणालो, “तुमच्यापैकी कोणी हँगरमधील मेकॅनिकला आगीची बाटली आणायला सांगू शकेल का जेणेकरून आम्ही तयार होईपर्यंत उडू नये?”
  
  
  त्यांना विमाने किंवा मोलोटोव्ह कॉकटेलबद्दल खात्री नव्हती आणि जेव्हा त्यापैकी एक निघू लागला तेव्हा त्यांनी सर्वांनी जाण्याचा निर्णय घेतला.
  
  
  "दहा हजार धन्यवाद!" - मी जहाजावर चढून कॉल केला.
  
  
  हॅन्सने त्याचे अरेबियन सूट टाकले होते आणि कॉकपिटची अंतिम तपासणी करत पायलटच्या सीटवर कुस्करून बसला होता. पॉवर स्विच सक्रिय करण्यासाठी हात वर करून एरिका सह-पायलटच्या सीटवर बसली.
  
  
  "सर्व तयार आहे?"
  
  
  "जेव्हा आपण." त्याने होकार दिला.
  
  
  "तुम्ही टॉवर फ्रिक्वेन्सीशी जुळले आहात?"
  
  
  "हो."
  
  
  "मला मायक्रोफोन दे आणि चला इथून निघू."
  
  
  त्याने ते परत केले. “चार्ज,” त्याने एरिकाला सांगितले आणि केबिन ॲक्टिव्हेटरच्या वाढत्या किंकाळ्याने भरून गेली.
  
  
  त्याचा उजवा आधार फिरत होता आणि टॉवर जिवंत होण्याआधीच डावा आधार फिरू लागला. “एनएए-चार - एक - पाच! ताबडतोब कळवा की बोर्डात कोण आहे!
  
  
  "बौदन टॉवर, ही कर्नल डोजची फ्लाइट आहे." यामुळे तो एका सेकंदासाठी थांबला आणि जेव्हा तो परत आला तेव्हा हॅन्स आधीच स्टीयरिंग करत होता.
  
  
  “चार-एक-पाच, आमच्याकडे कर्नल दुजा यांना उड्डाण करण्याची परवानगी नाही. आपण कोण आहात? तुमचा फ्लाइट प्लॅन काय आहे?"
  
  
  "बुदान टॉवर, मी पुन्हा सांगतो, मी तुला ऐकू शकत नाही."
  
  
  "चार-एक-पाच!" त्याचा आवाज रजिस्टरमध्ये वाढला: "फ्लाइट लाइनवर परत जा आणि विमानतळ टीमला कळवा!" मला असे वाटले की उस्मानकडे नियंत्रण टॉवर ऑपरेटर नसतील. नियंत्रणावरील व्यक्तीने स्वेच्छेने बाजू बदलली किंवा आपली मान वाचवली. कोणत्याही परिस्थितीत, तो सर्वोत्तम स्थितीत नव्हता. तो ओरडू लागला. - "परत ये! परत ये!"
  
  
  आम्ही धावपट्टीला समांतर गाडी चालवत वाऱ्यावर जात होतो. "हंस," मी म्हणालो, जसे मी सायरनचे इंजिन वाजवताना ऐकले, "जर तुम्ही त्या पक्ष्याला चुकीच्या दिशेने उडायला लावू शकत असाल, तर मी हवेच्या नियमांची काळजी करणार नाही."
  
  
  त्याने थ्रॉटल्सला सर्व मार्गाने ढकलून चालवले, त्याच्या हालचालीने आपल्याला जमिनीवरून उचलता येईल अशा प्रकारे पुढे झुकले. टॉवरमधील एक आवाज ओरडला: “आम्ही तुझ्यावर गोळीबार करू! आम्ही तुमच्यावर गोळी झाडू!
  
  
  मी विचार करू लागलो की हे आवश्यक असेल. थ्रॉटल्सना कुठेही जायचे नव्हते. प्रोपेलर कमी खेळपट्टीवर होते, मिश्रण आपत्कालीन होते आणि इंजिन पूर्ण शक्तीने चालू होते. पण आम्ही उडलो नाही. शेताच्या काठावर असलेली खजुरीची झाडे अविश्वसनीय उंचीवर वाढली. गियरशिफ्टवर हात ठेवून एरिका झुकली. जागोजागी गोठलेल्या दिसणाऱ्या वडिलांकडे तिने पाहिलं. प्रॅट-व्हिटनीच्या गर्जना ऐकू न आल्याने टॉवर ऑपरेटरच्या हताश आवाजात मी त्यांच्या मागे उभा राहिलो.
  
  
  "तयार करा!" - हंस भुंकला. मला खात्री होती की आम्ही मैदान सोडले नाही, परंतु एरिकाने वाद घातला नाही आणि ती चालवत असताना, हॅन्सने जोखड परत केले आणि आम्ही झाडाच्या टोकांना चिकटून राहू लागलो. इंजिनांच्या आवाजामुळे मला विमानाच्या पोटाशी खरचटताना ऐकू आले.
  
  
  एकदा हवेत, त्याने थ्रॉटल, स्ट्रट्स आणि मिश्रण समायोजित करून काटा पुढे सरकवला. मग त्याने उसासा टाकला. "यार, मला हे पुन्हा प्रयत्न करायला सांगू नकोस!"
  
  
  मी मायक्रोफोनमध्ये म्हणालो, “बुदान टॉवर, हा एनएए आहे, चार-एक-पाच. पुन्हा पुन्हा".
  
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 15
  
  
  
  
  
  
  
  
  दहा हजार फुटांवर आम्ही धुक्याच्या चादरीत बंद होतो. मी को-पायलटची सीट मागे सरकवली आणि माझी सिगारेट काढली. "हे, मित्र," मी म्हणालो, "तुम्ही तुमचा पेचेक मिळवला आहे."
  
  
  ऑटोपायलट सेट करण्यात व्यस्त, त्याने मला एक रडकुंडी स्माईल दिली आणि म्हणाला, “आज काहीसा दिवस गेला.
  
  
  “एरिकाच्या कॉफीने मदत केली पाहिजे. लमाना व्यतिरिक्त इतर कोणती जागा आहे का?
  
  
  "मी याचा विचार केला". त्याने सिगारेट घेतली आणि मी लायटर धरला. “शहराच्या पूर्वेला एक जुनी पट्टी आहे. त्याचा उपयोग त्यांनी प्रशिक्षणासाठी केला. कदाचित मी आम्हाला तिथे ठेवू शकेन, पण मग काय?"
  
  
  "आम्ही जवळ आल्यावर, मी वाहतुकीची व्यवस्था करीन."
  
  
  डोळे मिटून त्याने डोके माझ्याकडे टेकवले. “मी कधीच विश्वास ठेवला नसता. असो, तू काय शोधत आहेस?"
  
  
  “तुम्हाला मेंडानिका दुर्घटनेबद्दल मला सांगायचे होते. आता चांगली वेळ आहे. हे कसे घडले?
  
  
  यामुळे त्याला आश्चर्याचा धक्का बसला. “ठीक आहे, आता मी तुम्हाला हळूहळू सांगतो... DC-6B च्या नोजव्हील विभागात सहा CO-2 सिलेंडर आहेत, प्रत्येक बाजूला तीन, प्रत्येकी अकरा पॉइंट सहा गॅलन साहित्य आहे. बरं, जर तुमच्याकडे इंजिन, मालवाहू किंवा सामानाच्या डब्यात आग लागली असेल, तर तुम्ही ते कॅबमधून सुरू करता आणि ते सर्व सहा जण कामावर जातात आणि आग विझवतात. आता सिस्टम स्वयंचलितपणे कार्य करते. सिलिंडरमधून येणाऱ्या होसेसद्वारे गॅस, सीओ-2 दाबाखाली, पायलटने निर्दिष्ट केलेल्या कोणत्याही बिंदूवर हस्तांतरित केला जातो. तुम्हाला CO-2 बद्दल माहिती आहे का? "
  
  
  “ते गंधहीन आहे. त्यांना श्वास घेण्यास त्रास होतो. रक्तप्रवाहात त्याचा शोध लावता येत नाही.”
  
  
  "बरोबर. पुरेसा श्वास घ्या, तो तुम्हाला मारून टाकेल. आता, जर कोणी खात्री केली की या CO-2s मधील गॅस केबिनमध्ये संपला आणि क्रूला त्याबद्दल माहिती नसेल, तर चालक दल खूप लवकर झोपी जाईल. तुम्ही मला ऐकू शकता का? "
  
  
  "मी माझा श्वास रोखून धरत आहे."
  
  
  “ठीक आहे, आता यासाठी काही कृती करणे आवश्यक आहे कारण, मी म्हटल्याप्रमाणे, सिस्टम आपोआप कार्य करते आणि जर कोणी चूक केली आणि या CO-2 पैकी काही सोडले, तर केबिन धुरापासून कापला जाईल. ठीक आहे, नोज व्हील विभागात अठ्ठावीस व्होल्टचा मायक्रोस्विच आहे तो कॉकपिटमधील इंडिकेटर लाईटला करंट पुरवतो जे गियर कधी गुंतलेले आहे हे दाखवते. आता जर मी या स्वीचमधून प्रत्येक बँकवरील क्रमांक एकच्या सिलिंडरवरील इलेक्ट्रिकल सोलनॉइडवर एक वायर चालवायची असेल, तर स्विच सक्रिय झाल्यावर ते दोन्हीमध्ये CO दोन सोडते जे आपोआप इतर चार सिलिंडर फायर करते. अशा प्रकारे सिस्टम कार्य करते, एक नंबर जातो, ते सर्व जातात. अजूनही मला फॉलो करत आहात? "
  
  
  "हे कसे घडवायचे?"
  
  
  "अरे, हेच त्याचे सौंदर्य आहे. सोलेनोइड्सची वायर दोन टर्मिनल्स आणि ट्रिगर असलेल्या एका स्विचला जोडलेली असते. कोणताही मेकॅनिक एक बनवू शकतो. तुम्ही ते रबर नोज व्हील पॅडला जोडता जेणेकरुन जेव्हा गियर वाढेल आणि नोज व्हील हाऊसिंगमध्ये मागे सरकते, ते स्विचला स्पर्श करते आणि कॉक करते.”
  
  
  "आणि जेव्हा गियर खाली जातो तेव्हा ते पेटते."
  
  
  "कळले तुला! पण एवढेच नाही. जेव्हा हे स्विच सेट केले जाते, तेव्हा कॉकपिटपासून फायर सप्रेशन सिस्टीमपर्यंतचे सर्व कनेक्शन, फॉरवर्ड कार्गो कंपार्टमेंटच्या कनेक्शनचा अपवाद वगळता, डिस्कनेक्ट करणे आवश्यक आहे."
  
  
  "हे खूप काम आहे का?"
  
  
  "नाही. पक्कड सह दहा मिनिटे आणि आपण पूर्ण केले. पुढच्या चाकातील एक व्यक्ती वीस मिनिटांपेक्षा कमी वेळेत संपूर्ण काम करू शकते.
  
  
  "आणि जेव्हा तो संपला, तेव्हा तुझ्याकडे काय होते?"
  
  
  “तुमच्याकडे लँडिंग दरम्यान फ्लाइट डेकवरील प्रत्येकाला संपवण्याचा एक मूर्ख मार्ग आहे. विमान टेक ऑफ होते, लँडिंग गियर चालू होते, नाकाचे चाक ट्रिगर होते. विमान उतरण्याच्या तयारीत आहे, आणि कुठेही, गियर कमी केला जातो आणि जेव्हा पुढचे चाक खाली जाते तेव्हा ट्रिगर सोडला जातो.
  
  
  इलेक्ट्रिकल चार्ज सिलेंडर क्रमांक एकमध्ये CO-2 सोडतो आणि इतर आपोआप प्रज्वलित होतात. ते बो कार्गो बेमध्ये सुमारे आठ गॅलन CO-2 ठेवते. हे कॉकपिटच्या खाली स्थित आहे. हे लहान छिद्रांद्वारे वर येते जेणेकरुन ते आपोआप बंद होत नाहीत. तुम्ही म्हटल्याप्रमाणे, तुम्हाला त्याचा वास येत नाही. ट्रान्समिशन अयशस्वी झाल्यानंतर तीन मिनिटे, क्रू तयार आहे.
  
  
  "तुम्ही आधीच हा प्रयत्न केला आहे असे दिसते."
  
  
  तो हसला, होकार दिला. “बरोबर आहे, आम्ही प्रयत्न केला. अपघातानंतर फक्त हेच घडले. दुसरा अपघात कसा घडला हे आम्ही सिद्ध करण्याचा प्रयत्न केला, पण आमचे कोणीही ऐकले नाही आणि आम्हाला अवशेष मिळू शकले नाहीत. त्यांनी त्याला पुरले आणि घेऊन गेले. संरक्षणाखाली. मला हात लावता आला तर..."
  
  
  "DC-6 मधील अग्निशमन यंत्रणा त्यासाठी खास आहे का?"
  
  
  “त्यासारखे इतरही आहेत, परंतु दोन्ही विमाने DC-6Bs होती, आणि जेव्हा मी लगेच तपशील ऐकला तेव्हा मला वाटले की ते कदाचित पुनरावृत्ती असेल. हे उड्डाण देखील गुप्त होते; मला मेंडॅनिकचे विमान नक्कीच आवडले. हवामान स्वच्छ होते, सर्व काही ठीक होते आणि विमानाने एक मानक दृष्टीकोन केला आणि थेट जमिनीवर उड्डाण केले.
  
  
  
  तपासकर्त्यांची तीन टीम्स होती, आणि ते शोधून काढू शकतील ते सर्वोत्तम म्हणजे कदाचित टीम झोपली असेल. आम्ही संघाला ओळखतो आणि आम्हाला माहित होते की ते हे करण्याचा प्रकार नाहीत, म्हणून आमच्यापैकी काही जणांनी आमची स्वतःची तपासणी करण्यास सुरवात केली आणि आम्ही हेच समोर आलो."
  
  
  "मेंडानिके अशा प्रकारे क्रॅश झाल्याचा पुरावा तुम्हाला सापडला आहे का?"
  
  
  “अरे हो! माझ्याकडे पुरावा होता! दुजा आणि त्या हरामींनी त्याला माझ्याकडून हिसकावून घेतले. प्रणालीमध्ये चार दिशात्मक वाल्व्ह आहेत. प्रत्येकाकडे चेक वाल्व आहे, तुम्हाला माहिती आहे? जोपर्यंत तुम्ही CO-2 वाहू देण्यास तयार होत नाही तोपर्यंत ते गोष्टी रोखून ठेवते. चेक व्हॉल्व्ह काढा आणि सर्व वायू ओळीतून वाहतील. मला समोरच्या कंपार्टमेंटसाठी मार्गदर्शक झडप सापडली. त्यातून चेक व्हॉल्व्ह गायब झाला, परंतु इतर तीनमधून नाही. हे झडपा...” त्याने हात पकडले.
  
  
  लालभडक धुक्याकडे बघत मी मागे झुकलो. अर्थात ही तोडफोड करण्याची एक भोळी पद्धत होती. "जेव्हा दुसाने तुम्हाला प्रश्न विचारला, तेव्हा तुम्ही कबूल केले की काम कसे होते हे तुम्हाला माहीत आहे?"
  
  
  "होय खात्री. मी आणखी काय करू शकतो? एरिका होती..."
  
  
  "पण त्यामुळे त्याचे समाधान झाले नाही."
  
  
  "नाही. हे कोणी केले हे त्याला जाणून घ्यायचे होते. हे मला कसे कळेल?"
  
  
  "आज त्यांनी तुला घेऊन गेल्यावर पुन्हा तेच विचारलं का?"
  
  
  "नाही. त्याच्या गुंडांनी मला डोंगरावर नेईपर्यंत मी त्याला पाहिले नाही.”
  
  
  "तुम्ही यापूर्वी तपासलेला हा पहिला अपघात आहे, तो इथे झाला का?"
  
  
  "नाही." तो पुन्हा हसला. “त्यापेक्षा ही मोठी बातमी होती. झायर होण्यापूर्वी मी काँगोमध्ये होतो तेव्हाची ही गोष्ट होती. मी लिओपोल्डव्हिलमध्ये तानसायरसाठी काम करत होतो. त्या विमानाचे नाव अल्बर्टिना होते आणि डॅग हॅमरस्कॉल्ड नावाचा माणूस तिचा नंबर एक प्रवासी होता. अर्थात, ते तुमच्या वेळेपूर्वी व्हायला हवे होते. "
  
  
  मी प्रतिक्रिया दिली नाही. मी त्याला चालायला दिले. त्याच्याकडून लवकर माहिती न मिळणे ही माझी चूक होती. मी पोहोचलो आणि वारंवारता स्केल समायोजित करण्यास सुरुवात केली. "तुम्ही ड्यूसला हॅमरस्कील्ड आपत्तीबद्दल सांगितले का?"
  
  
  "नाही... नाही, मला नाही वाटत."
  
  
  मी माझे डोळे बंद केले आणि आठवले: कटंगा, काँगोचा एक वेगळा प्रांत. मोशे त्शोम्बे, त्याचा नेता, संयुक्त राष्ट्रांच्या सैन्याविरुद्ध लढतो. ब्रिटिश रोग. सोव्हिएत अधिकारी चिंतेत आहेत की त्यांच्या मुलाने लुमुम्बाने त्यांना खाली पाडले आहे. ख्रुश्चेव्ह याआधी यूएनमध्ये आले होते आणि त्यांनी हॅमरस्कॉल्डला इशारा दिला होता की त्यांनी राजीनामा देणे चांगले आहे. हॅमरस्कॉल्ड आग विझवण्यासाठी काँगोला गेला. Ndola मध्ये Tshombe सह गुप्त भेटीसाठी निघून गेला. उस्मानकडे उड्डाण करणारे मेंडानिकसारखे. लँडिंग करताना विमान कोसळते. निर्णय - कोणताही निर्णय नाही. अपघाताचे कारण कधीच सापडले नाही. पायलट एरर ही त्यांच्यासाठी सर्वात चांगली होती... जोपर्यंत हॅन्स गीयर समोर आले नाही. प्रश्नः प्राचीन इतिहासाचा चोरीच्या अणुबॉम्बशी काय संबंध आहे? उत्तरः अजून काही नाही.
  
  
  "आम्ही लामनमधील आमच्या मित्रांशी संपर्क साधण्यासाठी पुरेसे जवळ आहोत का?" मी माझे हेडफोन ॲडजस्ट करायला सांगितले.
  
  
  "हे करून पहा. पण माझ्या कथेबद्दल तुम्हाला काय वाटते?
  
  
  "तुम्ही ते एक दशलक्ष डॉलर्समध्ये विकू शकता, परंतु मी होबोकेनला परत येईपर्यंत मी थांबेन. आता मला एक ETA द्या आणि मला वाटते की तुम्ही आणि एरिका दूतावासात काही वेळ घालवू शकता जोपर्यंत आम्ही तुम्हाला निरोगी वातावरणात हलवू शकत नाही. ."
  
  
  "हो, मला वाटतं आता पुढे जाण्याची वेळ आली आहे, पण अरेरे, तो बास्टर्ड दुजा दुसरीकडे आहे."
  
  
  “त्यावर विश्वास ठेवू नका. आपण ज्या धावपट्टीवर उतरणार आहोत त्याला नाव आहे का?"
  
  
  रुफापासून चाळीस किलोमीटर अंतरावर असल्यामुळे याला किलो-चाळीस म्हटले जायचे.
  
  
  "ठीक आहे, ETA."
  
  
  18.30 म्हणा. राजदूत, तुम्ही कोणाला कॉल करणार आहात?"
  
  
  "नाही, त्याचा बॉस." मी मायक्रोफोन उचलला. “चार्ली, चार्ली, हा पाइपर आहे, हा पाइपर आहे. स्थिर प्रतिसाद परत येण्यापूर्वी मी कॉल तीन वेळा पुन्हा केला.
  
  
  पिग लॅटिन ही कालबाह्य मुलांची भाषा आहे जिथे तुम्ही शब्दाचा शेवटचा भाग त्याच्यासमोर ठेवता आणि नंतर ay, like, ilkay umbay - किल द बम जोडता. जिथे त्याचा वापर माहीत नाही तिथे हे उत्तम काम करते. तुम्ही उघडपणे बोलता - आणि तुमचा संदेश लहान आहे. मला खात्री होती की दूतावासातील चार्ली अनुवाद करू शकेल.
  
  
  मी त्याला दोनदा दिले आणि मला हवे असलेले उत्तर मिळाले.
  
  
  “इलोके ऑर्तिथय - अठरा आठवे इर्त्यथे,” मी म्हणालो, “चाळीस, अठरा तीस किलोग्रॅम.”
  
  
  उत्तर होते: "यादिंगरे, ओया, औडले आणि कान माती - मोठ्याने आणि स्पष्टपणे वाचा."
  
  
  "तुम्ही इतके फॅन्सी नाही का?" - हंस हसला. "मी Ikersn मध्ये असल्यापासून ते वापरलेले नाही."
  
  
  "आशा करूया की इतर कोणीही करू नये."
  
  
  सप्टेंबर 1961 मधील हॅमरस्कजॉल्ड आपत्तीवर AX ला त्याची फाईल सुपूर्द करण्यासाठी कोठे आणि केव्हा सिग्नल ऐवजी मला काय पाठवायचे होते. खूप वर्षांपूर्वीची गोष्ट आहे, पण मी एकदा त्यावर एक फाईल पाहिली आणि मला कळले की ती यादीत आहे. विशेष ग्रीन कार्ड अंतर्गत ज्याचा अर्थ "संभाव्य खून" असा होतो. पण पिग लॅटिनमध्येही मी धोका पत्करू शकलो नाही. डुसाला हे जाणून घ्यायचे होते की मेंडॅनिकचे विमान कोणी उडवले हे हॅन्सला माहीत आहे का. या अपघाताचा आणि जवळपास पंधरा वर्षांपूर्वीच्या अपघाताचा संबंध असेल तर.
  
  
  मग कोणत्याही स्वरूपात ओपन रेडिओ फ्रिक्वेन्सीवर हॅमरस्कजॉल्ड नावाचा देखावा अपघाती असू शकत नाही. दोन्ही विमाने नष्ट करण्यासाठी वापरल्या जाणाऱ्या तंत्राबाबत तिसरे जग किंवा साधे विचारही नव्हते. हे पहिले संकेत होते की NAPR मध्ये तांत्रिक कौशल्य असलेले कोणीतरी असू शकते - जसे की Cockeye आणि RPV च्या चोरीमध्ये काय सामील होते.
  
  
  "हॅन्स, हॅमरस्कील्डच्या पतनाच्या वेळी, त्यामागे कोण आहे याची तुम्हाला कल्पना होती का?"
  
  
  "नाही. जुन्या डगपासून मुक्त होऊ इच्छित असलेले बरेच पात्र होते. विमानाने उड्डाण करण्यापूर्वी बराच वेळ ते सुरक्षित नव्हते. कोणताही मेकॅनिक..."
  
  
  “कोणताही मेकॅनिक हे करू शकतो, परंतु कोणीतरी प्रथम ते शोधून काढले पाहिजे. काँगोच्या काळापासून तुम्हाला माहीत असलेल्या लामनमध्ये तुम्ही कधी पाहिले आहे का?”
  
  
  “असल्यास, मी त्यांना पाहिले नाही. अर्थात, ते खूप पूर्वीचे होते. अरे, कुठे चालला आहेस?
  
  
  "आणखी काही कॉफी ठेवा आणि एरिकाला तपासा."
  
  
  “देवा, मी एक पेय घेऊ शकतो का! पण मी कॉफीसाठी सेटल करेन.”
  
  
  एरिका पलंगावर बसली होती, घोंगडीवर कुरवाळली होती. तिचा हात माझ्या पायाभोवती गुंडाळल्यावर ती जिथे पडली होती तिथून मी दूर जाऊ लागलो. तिने डोळे उघडले आणि हसली. "तुम्ही यावे अशी माझी इच्छा होती."
  
  
  "तुम्ही कॉल बटण दाबायला हवे होते."
  
  
  तिने घोंगडी फेकून दिली. ब्रा आणि बिकिनी बॉटम्समध्ये, ती कोणाच्याही डोळ्यांचे दुखणे बरे करेल - फक्त सुरुवातीसाठी. "तुम्ही माझ्यावर एक उपकार करावेत अशी माझी इच्छा आहे..."
  
  
  मी उभा राहून तिच्याकडे पाहिलं. हसू नाहीसे झाले, तिचा आवाज घशात घुमला. "मला वाटत नाही की आमच्याकडे जास्त वेळ आहे," ती माझा पाय वर हात हलवत म्हणाली.
  
  
  मी आम्हा दोघांचा उपकार केला. शेवटी, वेळ कमी होता. मी माझ्या स्वतःच्या कपड्यांमधून बाहेर पडलो, आणि तिने घातलेल्या लहान कपड्यातून ती घसरली. मी पलंगावर तिच्या वर हळूवारपणे झोपलो, आणि क्षणार्धात आमची शरीरे एक झाली जसे आम्ही एकत्र फिरलो, सुरुवातीला हळूहळू, नंतर अधिक आग्रहाने, आम्ही दोघी एकत्र वाकल्याशिवाय ...
  
  
  मी तिला पुन्हा खाली बसवल्यानंतर, तिने एक आळशी डोळा उघडला आणि तिचा हात माझ्या डोक्याच्या मागच्या बाजूला ठेवला. "तुम्ही कोण आहात असे मला कधीतरी कळेल असे वाटते का?"
  
  
  "जेव्हा आम्हाला संधी मिळेल तेव्हा मी तुम्हाला सांगेन." मी बोललो. "थोडी कोफी घ्यायला आवडेल का?"
  
  
  "हे चांगले होईल". तिने हसले, ओठ फोडले आणि डोळे मिटले.
  
  
  मी कॉफी बनवली.
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 16
  
  
  
  
  
  
  
  
  जसजसे आम्ही किलो-चाळीस जवळ आलो तसतसे हंसने उंची गमावली आणि मार्ग बदलला. रुफाच्या रडारच्या नियंत्रणातून सुटण्यासाठीच नव्हे तर संभाव्य दृश्य निरीक्षण लपवण्यासाठी आम्ही ढिगाऱ्यांच्या शिखराच्या आशेने हेजमध्ये प्रवेश केला.
  
  
  हॅन्स हा मेकॅनिकप्रमाणेच घरच्या कबुतरासारखा चांगला होता, कारण अचानक आम्ही वाळूने झाकलेल्या काँक्रीटच्या पट्टीवरून उडत होतो. जवळच उभा असलेला लँड रोव्हर पाहिल्यानंतर मला हा पट्टा दिसला. इंजिन माउंटवरून अमेरिकन ध्वज उडाला. त्याच्या शेजारी दोन लोक आमच्याकडे बघत होते.
  
  
  मी एअर ट्रॅफिक कंट्रोलर रुफा पाहत होतो आणि हॅन्स धावपट्टीची स्थिती तपासण्यासाठी उड्डाण करत असताना मला एक परिचित आवाज ऐकू आला. तो दुजा होता, क्वचित ऐकू येणारा आवाज. त्याने स्वतःची आणि त्याच्या कॉल लेटरची ओळख बीच ट्विन अशी केली. त्याने रुफाला इशारा दिला की जर आम्ही जमिनीवर जाण्याच्या आदेशाचे उल्लंघन केले तर आमचा माग काढा आणि आम्हाला गोळ्या घाला. आम्हाला जिवंत पकडले तर तो येईपर्यंत आम्हाला ताब्यात घेतले जाईल.
  
  
  "हे थोडे खडबडीत असू शकते," हंस म्हणाला. "कदाचित तुम्ही परत जाऊन एरिकाबरोबर बसायला हवे जर ते तडे इथून दिसण्यापेक्षा मोठे असतील तर."
  
  
  "फक्त ते खाली ठेवा, मित्रा, मी तुझ्या आदेशानुसार गीअर्स आणि फ्लॅप्सवर काम करेन." मी त्याला सांगितल्याशिवाय विचार करण्याइतपत त्याच्याकडे पुरेसा होता की आमची कंपनी असू शकते.
  
  
  त्याने जुन्या पक्ष्याला लँडिंग स्ट्रिपकडे पुरेशा सामर्थ्याने मार्गदर्शन केले जेणेकरुन त्याला धावपट्टी खूप फाटलेली किंवा चुकीची दिसली तर तो त्वरीत पुन्हा उतरू शकेल.
  
  
  वाहून गेलेल्या धावपट्टीच्या अर्ध्या रस्त्याच्या खाली एका खडबडीत थांब्यावर आलो तेव्हा मी म्हणालो, “हंस, तू खरा प्रो आहेस. आता स्विचेस बंद करा आणि इथून निघूया.
  
  
  एरिका आधीच केबिनच्या दारात होती, मी गल्लीतून खाली जात असताना कुंडी उघडली. मी म्हणालो, “तुझं काहीही ठेवू नकोस प्रिये.
  
  
  "मी जास्त आणले नाही." ती माझ्याकडे पाहून हसली. "आता काय?"
  
  
  "आता आम्ही गाडी चालवत आहोत, उडत नाही."
  
  
  “तुमच्याबरोबर कुठेही,” ती म्हणाली आणि आम्ही दार उघडले.
  
  
  सटन खाली उभा राहिला आणि आमच्याकडे पाहत होता, त्यानंतर कॉर्पोरल सिम्स.
  
  
  “तुम्ही हे करू शकलात याचा आनंद आहे,” मी खाली उडी मारत म्हणालो. मी एरिकाचा हात धरला.
  
  
  “आम्ही हालचाल करणे चांगले आहे,” तो तिच्याकडे बघत म्हणाला.
  
  
  जेव्हा आम्ही लँड रोव्हरमध्ये गेलो तेव्हा दिवे झटपट चालू झाले, जे वाळवंटातील संध्याकाळच्या चांगल्या गोष्टींपैकी एक होते.
  
  
  "मला वाटत नाही की तुमची दखल घेतली गेली आहे." एरिकाची पुन्हा तपासणी करण्यासाठी सटन आमच्याकडे वळला.
  
  
  “ही मिस गायर आणि मिस्टर गायर आहे,” मी माझी ओळख करून दिली. “त्यांना सध्या दूतावासात ठेवण्याची गरज आहे.
  
  
  
  त्यांना येथून लवकर बाहेर पडावेसे वाटेल. मी नंतर समजावून सांगेन. लमाणमध्ये काय परिस्थिती आहे? "
  
  
  “आमच्या अपेक्षेप्रमाणे, अंत्यसंस्काराच्या वेळी खूप गोंगाट होता, दूतावासात गर्दी होती. आता सर्व काही शांत आहे. उस्मानने बुदान घेतले हे तुम्हाला माहीत आहे असे मी गृहीत धरतो. तासखमेद त्याला परत करण्याची योजना आखत आहे. तो येथे मजबूतपणे नियंत्रणात आहे असे दिसते.
  
  
  "बाहेर काही चाललंय का?"
  
  
  त्याने एरिकापासून दूर पाहिले. "काही माहीत नाही," तो ठामपणे म्हणाला. त्याच्या स्वत:च्या मुख्यालयाने त्याला कळवले होते, कदाचित त्याने घटनास्थळी माझ्या उपस्थितीबद्दल दुर्गंधी निर्माण केली असेल. पण त्याला जे काही माहित होते आणि जे काही त्याला वाटले होते, मला फक्त एका क्षणात रस होता. कॉकरेल आणि यूएव्ही कोणी चोरले त्यांनी अद्याप जाहीरपणे जाहीर केलेले नाही.
  
  
  एकेकाळी प्रवेशाचा रस्ता असलेल्या बाजूने आम्ही गाडी चालवली. संध्याकाळच्या वेळी, कॉर्पोरलने सर्व-भूभागाचे वाहन उंच उतारावर खेचले आणि एका चांगल्या रस्त्यावर आणले. मी विचारले. - "कॉर्पोरल, तू या गोष्टीवर रुफू ऐकू शकतोस का?"
  
  
  "होय साहेब. आम्ही त्यांना पाहिलं," तो म्हणाला, त्याचा हात पॅडेस्टलवरील रिसीव्हरच्या ट्युनिंग डायल्सकडे सरकत होता. एक आवाज आला, फ्रेंच बोलत आणि नंतर अरबीमध्ये पुनरावृत्ती करत, लमानाच्या दक्षिणेकडे आम्हाला शोधण्याचा इशारा सैनिकांना दिला.
  
  
  "तुम्ही वेळेवर आलात असे दिसते," सटनचा कोरडे करण्याचा प्रयत्न थोडा ओलसर होता.
  
  
  दूतावासात, पॉलानेच एरिका आणि तिच्या वडिलांना कुठेतरी नेले जेथे गरम पाणी आणि अन्न होते. उद्या दुपारी चार वाजता प्रेसिडेंशियल पॅलेसमध्ये मॅडम मेंडानिके यांची मुलाखत घेण्यासाठी मला विशेष निमंत्रण मिळाल्याची माहितीही तिने दिली. असे निष्पन्न झाले की शेमा परतीच्या भेटीसाठी शोधत होती.
  
  
  मग मी सटनसोबत एकटाच राहिलो. “तुम्ही मला सांगू शकला असता,” तो म्हणाला, त्याचा स्वर सूचित करतो की मी असते तर गोष्टी वेगळ्या असत्या. "अर्थात, मला वाटते की इथून हजार मैलांच्या आत कुठेही कॉकरेल शोधणे हा निव्वळ मूर्खपणा आहे."
  
  
  "मग तुला सांगायला काय हरकत आहे?"
  
  
  "राजदूत पीटरसनचा मृत्यू आणि चोरीचा कोणताही संबंध नाही," तो म्हणाला. “आमच्याकडे एक ट्रक आहे आणि पोलिसांना चालक सापडला आहे. त्याने सर्व काही मान्य केले. हा एक मूर्खपणाचा अपघात होता."
  
  
  “आयुष्य त्यांच्यात भरलेले आहे, नाही का. आम्हाला उचलल्याबद्दल धन्यवाद." मी मागे वळलो आणि पायऱ्या चढून कम्युनिकेशन रूमकडे गेलो.
  
  
  चार्ली नीलने मला स्क्रॅम्बलरसह साउंडप्रूफ बूथमध्ये एकटे सोडले जेव्हा तो योग्य कनेक्शन बनवायला गेला. स्क्रॅम्बलर हा एक उत्तम शोध आहे. हे इलेक्ट्रॉनिक पद्धतीने कार्य करते, तुमचे शब्द अगम्य शब्दांमध्ये बदलतात आणि नंतर त्यांना दुसऱ्या टोकाला थुंकतात, नवीन म्हणून चांगले. स्क्रॅम्बलरमध्ये एक कमतरता आहे. तृतीय पक्षाद्वारे मागोवा घेतल्यास, अगदी सोप्या इलेक्ट्रॉनिक उपकरणाचा वापर करून ट्रान्झिटमध्ये शब्दांचा उलगडा केला जाऊ शकतो. अशा प्रकारे, अनेक राज्य रहस्ये अनेक लोकांना ज्ञात झाली. स्क्रॅम्बलरमध्ये सतत बदलणाऱ्या कोडची उपस्थिती हा याचा प्रतिकार आहे. यामुळे नियंत्रित भाषांतर अशक्य होते. निदान सध्या तरी.
  
  
  AX कडे असा एक कोड होता आणि चार्ली नीलला एक विशेष डायलिंग क्रम देऊन, मला माहित होते की हॉक आणि मी एकांतात बोलू, जरी स्क्रॅम्बलिंगसाठी आवश्यक असलेल्या लांब विरामांमुळे.
  
  
  मी शुभेच्छा देण्यात वेळ वाया घालवला नाही. "द हॅमरस्कजॉल्ड आपत्ती". मी बोललो. "प्रेरणा आणि वैयक्तिक सहभागाशी संबंधित परिणाम."
  
  
  स्क्रॅम्बलरमधूनही, हॉकच्या आवाजात ड्रायव्हिंगची गुणवत्ता समान होती. “विनंती पडताळली जात आहे. दरम्यान, हरवलेल्या उपकरणांच्या ठावठिकाणाबाबत कोणत्याही सूत्रांकडून कोणतेही सकारात्मक संकेत मिळालेले नाहीत. जर्मन प्रेसने बेपत्ता झाल्याची अफवा दिली. Bundeswehr आणि SHAPE ने हे नाकारले. समस्या कायम राहिल्यास क्रेमलिन उद्या 1200 GMT वाजता एक घोषणा सार्वजनिक करण्याची धमकी देत आहे. ठरवले."
  
  
  त्याने बोलणे बंद केले; आणि मी काही न बोलता तिथेच बसलो, तो माझ्या प्रश्नांची उत्तरे देईल याची वाट पाहत राहिलो. आण्विक सामग्रीच्या चोरीबद्दल - त्याच्या वाढत्या संभाव्यतेबद्दल बरेच काही लिहिले गेले आहे. असेही लिहिले गेले आहे की पश्चिमेकडील आपल्याला दहशतवादी कृत्यांची इतकी सवय झाली आहे की अणु ब्लॅकमेलची धमकी ही हिंसाचाराच्या वाढत्या प्रमाणात पुढची पायरी म्हणून पाहिली जाईल. मी ते विकत घेतले नाही.
  
  
  क्रेमलिनची घोषणा नाटो आणि युनायटेड स्टेट्ससाठी एक घातक मनोराजकीय धक्का असेल. त्यामुळे सर्वत्र नाराजी पसरणार आहे. आणि फक्त एकच गोष्ट ठरली की कोकरेल कोणाकडे आहे आणि ते कोठे पाठवले गेले. याचा परिणाम अण्वस्त्र संघर्ष असू शकतो ज्यामुळे इतर सर्व काही क्षुल्लक वाटेल.
  
  
  हॉकच्या आवाजाने माझ्या स्क्रॅम्बलर-प्रेरित विचारांमध्ये व्यत्यय आणला. “AX चा निष्कर्ष असा आहे की हॅमरस्कजॉल्ड आपत्ती ही न शोधता येणाऱ्या वायूचा वापर करून संभाव्य तोडफोड होती. कोणतेही यांत्रिक पुरावे सापडले नाहीत. बेल्जियन नागरिक डॉ. कॉर्नेलियस मर्टेन्सवर संशयाचे केंद्र. मर्टेन्स, दीर्घकाळ केजीबीचे तांत्रिक क्षेत्रात विशेष अधिकारी होते, ते देखील संयुक्त राष्ट्रांचे सुरक्षा अधिकारी होते. मर्टेन्स हा शिस्तप्रिय नाही.
  
  
  त्याने काँगोमध्ये स्वतंत्रपणे ऑपरेशन केले असावे. 67 च्या युद्धात तो इजिप्तमध्ये मारला गेला होता.
  
  
  जेव्हा हॉकने अहवाल दिला तेव्हा माझ्या आशा उघडल्या. तो पुन्हा बंद झाला. मी डोळे मिटून बसलो: "त्याच्या मृत्यूचा अहवाल किती खरा आहे?"
  
  
  मी वाट बघत होतो. “तो पोर्ट सैद येथील मुखबारात मुख्यालयात असल्याची माहिती आहे. इमारत उडाली, कोणीही वाचले नाही. तेव्हापासून मर्टेन्स दिसला नाही."
  
  
  तो एक मृत अंत दिसत होता. माझ्याकडे शेवटचा एक्का होता. "67 च्या युद्धात डॉ. ओटो व्हॅन डर मीर इजिप्तमध्ये होते का?"
  
  
  ही प्रदीर्घ प्रतीक्षा होती. जेव्हा हॉक पुन्हा बोलला, अगदी स्क्रॅम्बलरच्या वर, सँडपेपरचा रंग फिकट होता. "व्हॅन डर मीर बद्दल होकारार्थी. जूनमध्ये तो तेथे होता. तो आजारी असल्याचे सांगण्यात आले. युद्धानंतर, तो सप्टेंबरमध्ये अल्जेरियामध्ये दिसल्याशिवाय कोणीही त्याला पाहिले नाही.”
  
  
  "मी संपर्कात राहीन," मी म्हणालो.
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 17
  
  
  
  
  
  
  
  
  मी सटनच्या अपार्टमेंटमध्ये आंघोळ करत असताना आणि दाढी करत असताना, दूतावासाच्या चालकाने माझी फियाट सुरक्षितपणे परत केली. त्याला त्याच्या सर्व प्रश्नांची अचूक उत्तरे देण्यात आली होती, परंतु त्यांना विचारणारे कोणी नव्हते.
  
  
  सटनला खरोखर सर्वकाही शोधून काढायचे होते आणि मागील पापांपासून शुद्ध व्हायचे होते. मला त्याच्याकडून फक्त शहराचा नकाशा हवा होता. मी त्याचा अभ्यास करत असताना फोन वाजला. पॉला होती. भूक लागली तर रात्रीचे जेवण तयार असायचे. मला आनंद सोडायचा नव्हता. मी सटनला माफी मागायला सांगितले. मग मी ती जागा सोडली. मी लोकांना माझ्या मार्गात येण्याचा कंटाळा आला आहे, अधिकृत किंवा अन्यथा. जेव्हा माझ्याकडे काम असते तेव्हा मी ते एकट्याने करण्यास प्राधान्य देतो.
  
  
  व्हॅन डर मीरचा व्हिला मध्यवर्ती चौकापासून काही ब्लॉक्सवर फ्लेगी स्ट्रीटवर स्थित होता. मी पुन्हा पोलीस इमारतीसमोर गाडी उभी केली. एका मोठ्या अंत्यसंस्कारानंतरच्या दिवशी मला लमानाचे वातावरण अनुभवायचे होते. शांत हा योग्य शब्द होता. सैन्य निघाले. पोलिस पहारेकरी तोरणात बसून सिगारेट ओढत गप्पा मारत होते. त्यांनी फक्त माझ्याकडे पाहिलं. असे दिसते की तासखमेदला फक्त शेमाच्या रागाची आणि बुदानमध्ये - उस्मानच्या रागाची काळजी होती. त्याला पहिल्याला काबूत आणायचे होते आणि तो तयार झाल्यावर दुसऱ्याला पकडू शकतो.
  
  
  या छंदामुळे फक्त सोयाबीन आणि कापूस पिकला तर मला हॉकला अपयशाचा इशारा द्यावा लागेल आणि तेथून निघून जावे लागेल हे जाणून मी अंधुक अंधारात उद्यान पार केले. हे पूर्णपणे शक्य होते की मर्टेन्स व्हॅन डर मीरच्या दुप्पट असू शकतात. मास्किंग आणि लेदर पेंटिंग व्यावसायिकांसाठी कोणतीही समस्या नाही. तुम्ही शेतीचा अनुभवही मिळवू शकता. आफ्रिका आणि यूएन हे त्यांचे संयुक्त कार्यक्षेत्र असल्याने, मर्टेन्सने कदाचित व्हॅन डर मीरचे अनुकरण केले असेल आणि व्हॅन डर मीरचा अपघाती मृत्यू झाला असता किंवा सहा दिवसांच्या युद्धादरम्यान, त्याची ओळख गृहीत धरून मर्टेन्सवर एक वास्तविक सत्तापालट झाला असता. ' भाग. यापेक्षा चांगल्या कव्हरचे स्वप्न कोणीही पाहिले नसते.
  
  
  फ्लॅगी स्ट्रीट अंधारात होता आणि व्हॅन डर मीर गेटवर प्रकाश नव्हता. मला पुन्हा भिंतीवर चढावे लागले. पण प्रथम, तुटलेल्या काचेपासून माझे हात वाचवण्यासाठी, मी माझ्या कोटवर फेकले. मी एक चांगला झेल घेतला. ते हलवल्यानंतर, मी विल्हेल्मिना आणि ह्यूगोची तपासणी केली, पियरेचे जुळे घरात राहतात याचा आनंद झाला. मग मी माझ्या कुबड्यांवर उडी मारली.
  
  
  भिंतीची दुसरी बाजू तशीच अंधारलेली होती. व्हिलामध्ये प्रकाश नव्हता. झोपायला जायला लवकर होते. डॉक्टर घरी नव्हते. बाकी कोणीच नव्हते. ती जागा इजिप्शियन थडग्यासारखी कुलूपबंद आणि बंद करण्यात आली होती, वरील खिडक्या तसेच खाली असलेल्या खिडक्याही बंद होत्या. हाताच्या आतल्या खिशात दडवलेला सायलेन्सर विल्हेल्मिना विरुद्ध चोखपणे बसतो. मागच्या दाराच्या कुलुपावर एक गोळी लागली आणि मी आत होतो.
  
  
  हवा अंधारासारखी जड होती. वरवर पाहता काही वेळ घरी कोणीच नव्हते. माझ्या फ्लॅशच्या पातळ बीमने फर्निचर, रग्ज, टेपेस्ट्री, कलाकृती पकडल्या. ती एक मोठी मध्यवर्ती खोली होती ज्यात पाऊफ होते. त्याच्या शेजारी एक जेवणाची खोली, नंतर एक हॉल आणि त्यापलीकडे डॉक्टरांचे कार्यालय होते. तिथेच मी चिखलात शिरलो.
  
  
  भिंतींवर पुस्तकांची रांग होती, पण खोलीच्या मध्यभागी असलेल्या भव्य टेबलाने मला थांबवले. माझ्या फ्लॅशमधील बीम पेपियर-मॅचे लघुचित्रांवर वाजला. हे कृषी प्रायोगिक स्टेशनचे मॉडेल नव्हते तर पोर्टारियसच्या अवशेषांचे मोठ्या प्रमाणात प्रदर्शन होते.
  
  
  हॉकने मला अभ्यासासाठी दिलेल्या माहितीच्या साहित्यात अवशेषांचा उल्लेख होता. चार वर्षांपूर्वी लाइट अँड साऊंड शो दरम्यान झालेल्या अपघातानंतर मेंडानिकने त्यांना लोकांसाठी बंद केले होते जेव्हा एक स्तंभ पडला आणि प्रेक्षकांमध्ये एका जोडप्याचा मृत्यू झाला होता. जेव्हा मी हा परिच्छेद वाचला तेव्हा मला या विचाराने आश्चर्य वाटले की ही घटना अवशेष बंद करण्याइतकी महत्त्वाची वाटली नाही आणि त्यामुळे लमानाच्या काही पर्यटन आकर्षणांपैकी एक तोडले गेले. आता न समजण्याजोग्या क्षणावर न राहिल्याबद्दल मी स्वतःला दोष देऊ शकतो. शनिवारी दुपारी रोमन रथ शर्यती कशा झाल्या हे माहीत नाही.
  
  
  मी संधी साधून दिवा चालू केला. त्याच्या तेजात, पोर्टारियस त्याच्या काळातील सर्व वैभवात पसरला. कार्थेजच्या पतनानंतर स्थापन झालेली ही एक मोठी नागरी वसाहत होती.
  
  
  त्याच्या शिखरावर, शहर तीस हजार रोमन आणि त्यांच्या गुलामांचे घर होते. आता त्याचे मॉडेल माझ्यासमोर ठेवले आहे - तुटलेल्या भिंती, स्तंभ आणि अरुंद रस्त्यांचे प्रदर्शन - एक अतिशय प्राचीन भुतांनी भरलेली जागा आणि कदाचित एक अतिशय आधुनिक आण्विक शस्त्रे आणि त्याचे प्रक्षेपण वाहन. ते लपवण्यासाठी, त्यावर चढून लॉन्च करण्यासाठी किती उदात्त जागा आहे! दुसर्या स्तंभ किंवा कमानसारखे दिसण्यासाठी ते सहजपणे वेशात असू शकते. सॅटेलाइट कॅमेऱ्यांना ते शोधता आले नसते.
  
  
  खोलीत, पुस्तकांमध्ये किंवा सजवलेल्या टेबलावर असे काहीही नव्हते जे सूचित करते की पुरातत्व हा डॉ. व्हॅन डर मीर, नी मर्टेन्स यांचा छंद होता. भिंतीवर एक चांगला नकाशा होता जो दर्शवितो की पोर्टारियस 30 किलोमीटर - लमानाच्या पूर्वेला 18 मैल अंतरावर आहे आणि पोर्टारियसच्या दक्षिणेस 60 किलोमीटर अंतरावर पॅकार आहे. बऱ्याच गोष्टी जुळत नसल्यानंतर, सर्व काही तंतोतंत जुळले: डॉक्टरांची निवडलेली कमांडो टीम एका वेळी दोन आणि तीन लामाना येथे पोहोचली, पॅकार आणि नंतर पोर्टारियसकडे निघाली. माझ्या विचारांच्या साखळीत धोक्याची घंटा वाजली.
  
  
  मी दिवा बंद केला आणि अंधारात उभा राहिलो, दळणे ऐकत होतो - चार पायांचे, दोन पायांचे नाही. पण मी माडावर आल्यापासून कुठेही धावपळ झाली नाही. आत गेल्यावर मी ऑफिसचा दरवाजा बंद केला. विल्हेल्मिना हातात घेऊन मी त्याच्या बाजूला उभा राहिलो. खोलीतील दोन बंद खिडक्यांमधून कोणतीही धडपड दिसत नव्हती. मी मागून आत जाण्यापूर्वी मला अलार्मची कोणतीही वायरिंग दिसली नाही. तथापि, मेर्टेन्स सारख्या व्यावसायिकासह, मी वॉर्सा करार रोखू शकेल अशा गोष्टीबद्दल अडखळू शकतो.
  
  
  उत्तराची वाट पाहत उभं राहून धूळ आणि जास्त तापलेली हवा श्वास घेण्याच्या मनःस्थितीत मी नव्हतो. मी जवळच्या खिडकीकडे गेलो. शटर लूव्हर्ससह मेटल रोल-डाउन होते. ते दोन्ही बाजूंच्या रिंगांना साध्या कुंडीने जोडलेले होते. मी लुगर माझ्या खिशात ठेवले आणि त्यांचे बटण काढले. मी बोल्टला वर येऊ दिले, त्याच्या स्प्रिंगवर दाबून ते फिरू नये. दाराकडे माझ्या पाठीशी, मला परिस्थिती आवडली नाही; मी लक्ष्य सरावासाठी परिपूर्ण सिल्हूट बनलो. खिडकीला एक हँडल होते आणि मी शटर वर करताच ते वळवले. मग सगळं संपलं.
  
  
  संवेदनशीलतेच्या अभावामुळे मी Killmaster N3 वापरणार नाही. पाचव्या, सहाव्या किंवा सातव्या इंद्रियाने - ही छुपी संवेदनशीलता मला जिवंत ठेवली. मी भिंतीकडे धावत असताना माझ्या सर्व संवेदना लाल झाल्या. ते मला वाचवू शकले नाहीत, परंतु चेतावणी पुरेशी स्पष्ट होती, आणि जेव्हा अचानक संपूर्ण जागा किकऑफच्या वेळी केनेडी स्टेडियमसारखी दिसू लागली, तेव्हा मला माहित होते की माझ्या भविष्याबद्दल शंका असली तरीही माझी प्रवृत्ती चांगल्या स्थितीत आहे.
  
  
  मी मागे वळलो आणि फक्त उपलब्ध कव्हरच्या मागे वळलो - एक भव्य पाम वृक्ष. माझ्या पाठीवर, मी भिंतीवरील सर्वात जवळचे दोन दिवे लावले आणि नंतर छतावरील सर्वात जवळचे दिवे विझवले. माझी निशानेबाजी असे दिसत होते की ते जाळ्याने प्रकाश रोखत आहे. त्यापैकी बरेच होते.
  
  
  फ्रेंचमध्ये मेगाफोनमधून आवाज आला. "बंदूक फेकून द्या आणि भिंतीला तोंड द्या!"
  
  
  स्वयंचलित बंदुकीच्या गोळीबाराने आदेशात व्यत्यय आणला आणि माझ्या डोक्याच्या काही फूट वर असलेल्या पाम वृक्षाचे खोड दुभंगले. व्हिलाच्या युद्धातून शूटिंग केले गेले. त्यापाठोपाठ घरासमोरील झुडपातून आगीची आणखी एक ओळ आली. ताडाच्या झाडाचे बहुतांश नुकसान झाले. तिसरा, हा घराच्या मागच्या माणसाने प्रयत्न केला. जर त्यांनी असे गोळीबार सुरू केले तर ते झाड मारतील.
  
  
  त्यांनी मला एका बॉक्समध्ये ठेवले. मी भिंतीवर चढू शकलो तरी तिथे कोणीतरी वाट पाहत असेल. सापळा काळजीपूर्वक सेट केला होता. एकच प्रश्न होता की मी फोन करायला आलो हे घरात शिरण्यापूर्वी त्यांना माहीत होते की नाही.
  
  
  मला माझे उत्तर पटकन मिळाले. "महाशय कार्टर, जर तुम्ही आज्ञा पाळली नाही तर तुम्ही एका मिनिटात मराल!"
  
  
  मला खरोखर आज्ञा पाळायला लावली. मी नाही केले तर मी मरेन या धमकीमुळे नाही, तर मी कोण आहे हे कोणीतरी ओळखले म्हणून. आणि संपूर्ण NAPR मधील एकमेव व्यक्ती ज्याला याबद्दल माहिती असायला हवी होती ती म्हणजे निक कार्टर.
  
  
  अनिच्छेने, मी विल्हेल्मिनाला थंड प्रकाशात फेकून दिले आणि एखाद्या माणसासारखा, ज्याला खात्री होती की तो तिच्याशी टक्कर घेणार आहे त्याप्रमाणे मी भिंतीकडे गेलो.
  
  
  "भिंतीवर हात ठेवा आणि वाकून जा!" संघ आला.
  
  
  मी बराच वेळ वाट पाहिली, बहुधा माझ्यावर झालेल्या मानसिक परिणामामुळे, मला पावलांचा आवाज येण्याआधीच. कोणाच्या तरी हाताने माझे केस पकडून माझे डोके ओढले. माझ्या डोळ्यावर पट्टी लागण्यापूर्वी मी कॉम्बॅट बूट्स आणि ऑलिव्ह ग्रीन स्लीव्हची झलक पाहिली. लपविलेल्या शस्त्राच्या शोधात कोणीतरी हाताने कुशलतेने माझ्या शरीराला स्पर्श केला. त्याला ह्यूगो किंवा पियरे सापडले नाहीत, पण मी लढण्याची संधी गमावली. माझे हात मागे खेचले गेले आणि माझे मनगट बांधले गेले. मग, प्रत्येक बाजूला हात धरून त्यांनी मला पुढे ढकलले. कल्पनेने मला अशा कोणत्याही गोष्टीच्या मार्गावर आणायचे आहे ज्यामुळे मला ट्रिप होईल आणि माझ्या नडग्यांना दुखापत होईल. माझ्या अपेक्षेप्रमाणे अडथळ्यांचा कोर्स संपला, मी कारच्या मागच्या सीटवर दोन्ही बाजूला माझे दोन शत्रू बसलो होतो.
  
  
  मग सगळं थांबलं.
  
  
  रात्रीच्या हवेत श्वास घेत मी माझे डोके मागे फेकले.
  
  
  मग मी विचारले. - "पोर्टारियसला किती मैल?"
  
  
  “चुप राहा,” माझा एक रक्षक म्हणाला.
  
  
  “एकतर्फी सहलीसाठी खूप दूर,” समोरून प्रतिसाद होता.
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 18
  
  
  
  
  
  
  
  
  एकेरी सहलीला माझी अजिबात हरकत नव्हती. खिडकी खाली होती, समुद्रातून वाऱ्याची झुळूक येत होती आणि बाहेर कुठेतरी एक विमानवाहू जहाज गस्त घालत होते. मला फक्त माझ्या उजव्या पायाला गुडघ्याच्या मागे जोडलेले होमिंग बटण सक्रिय करायचे होते आणि मी त्वरीत सहाशे मरीन आणू शकलो. पण सध्या मी खेळावर खूश होतो.
  
  
  चोरीचे नियोजन एका रात्रीत झाले नसल्याचे सुरुवातीपासूनच स्पष्ट होते. चार वर्षांच्या कामासारखे - मेंडानिकने अपघात नसलेल्या घटनेमुळे पोर्टारियस बंद केल्यापासून. हे शक्य आहे की व्हॅन डर मीरच्या भूमिकेत असलेल्या मेर्टेन्सने मेंडॅनिकला हे पटवून दिले की त्याला सध्याच्या अवशेषांव्यतिरिक्त इतर काही उद्देशांसाठी अवशेष वापरायचे आहेत. त्या क्षणापासून, मर्टेन्सने त्याच्या व्यक्तिमत्त्वाच्या तिहेरी आवरणामागे आपली तयारी, अवशेष आणि निराशाजनक स्थिती केली.
  
  
  त्याच्या अंगठीत कास्टो आणि हेडलबर्गमधील एजंट होते. अन्यथा, नाटोच्या शस्त्रागारातील रोस्टर्स आय हे सर्वात प्राणघातक सामरिक अण्वस्त्र असून ते सर्वात असुरक्षित आहे हे जाणून घेण्याचा त्याला कोणताही मार्ग नसेल. इतर सर्व अण्वस्त्रांमध्ये ड्युअल की प्रणाली असते जी अशा चोरीपासून संरक्षण करते.
  
  
  1970 मध्ये, ग्रीक सैन्यातील बंडखोर घटकांनी थेस्सालोनिकीजवळील बंकर ताब्यात घेण्याचा प्रयत्न केला जेथे सामरिक अण्वस्त्रे साठवली गेली होती. त्यांना ग्रीक हवाई दलाच्या सैनिकांच्या पथकाने थांबवले. जरी त्यांनी अण्वस्त्रे मिळवली तरी ती त्यांच्यासाठी निरुपयोगी ठरतील आणि कोणालाही धमकावणार नाहीत. त्यांच्याकडे दुसरी चावी नसायची.
  
  
  Cockeye सह ते वेगळे आहे. त्याचे इंटिग्रेटेड सर्किट आणि एव्हियोनिक्स असे आहेत की जो कोणी त्याचा ब्लॅक बॉक्स पकडतो आणि त्याचे ऑपरेशन समजतो तो त्याला उडवू शकतो. या कारणास्तव, "कॉकरेल" विशेष संरक्षणाखाली होते. मर्टेन्स रक्षकांना मारण्यात सक्षम होता हे दाखवून दिले की तो आणि त्याचे सहकारी खेळाडू किती चपळ आहेत.
  
  
  गरीब म्हातारा मेंडानीके एकतर कटू सत्य शिकला किंवा जेव्हा कॉकरेल त्याच्या मूळ भूमीवर संपला तेव्हा तो थंड झाला. हताश होऊन त्यांनी राजदूत पीटरसनला इशारा दिला. माझ्याकडे सर्व तपशील नसले तरी, मी पाहिले की दुजा आणि तसहमद या डीलमध्ये सामील होते. आघाडी सांभाळून त्यावर जनतेचे लक्ष वेधून घेणे हे त्यांचे काम होते. शेमाने कोणतीही धमकी दिली नाही. प्रति-कूपची मिथक तयार करण्यासाठी ती आदर्शपणे अनुकूल होती. फक्त हॅन्स गीयर हा एक धोका होता, आणि त्याचे आभार होते की मी कारच्या मागे बसलो, कोंबडीसारखा बेड्या बांधून, एकेकाळी रोमच्या वैभवाकडे जाताना.
  
  
  शेवटी, बरेच दिवस झाले होते. मी ठरवले की मला थोडी झोप घ्यावी लागेल. असमान जमीन आणि रात्रीच्या थंडीने मला जाग आली.
  
  
  गाडी थांबली. आवाज पटकन बोलले, कुजबुजत. आम्ही पुढे निघालो. वार थांबले आणि मला जाणवले की आपण खाली जात आहोत. वाऱ्याची झुळूक आणि समुद्राचा आवाज मरण पावला. गाडीतून आलेल्या इको कास्टने सांगितले की आम्ही बंद खोलीत आहोत. आम्ही पुन्हा थांबलो. यावेळी इंजिन बंद होते. दरवाजे उघडले. अधिक दबलेले आवाज, दोन जर्मन बोलत आहेत, एक म्हणतो, "वेळ वाया घालवू नका."
  
  
  माझ्या उजव्या बाजूच्या रक्षकाने मला डावीकडे ढकलले. माझ्या डावीकडे असलेल्या एकाने मला कॉलर पकडली होती. मी स्वतःला गुदमरण्यापासून वाचवण्यात यशस्वी झालो. जनरेटर वाजला. धातूचा दरवाजा वाजला. त्यात जहाजाचा आवाज होता. एक फेरफटकाही होता. मला थंड हवा फिरताना जाणवली. पोर्टारियस वर अपडेट्स स्थापित केले गेले आहेत.
  
  
  एक झटपट आदेश ऐकू आला आणि मी खाली बसलो. माझ्या कॉलरवरचा हात डोळ्याच्या पट्टीवर विसावला. मी अचानक प्रकाशात डोळे मिचकावत माझे डोळे एकाग्र करण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  माझ्या समोरच्या टेबलावर ते तिघे बसले होते. वडिलांच्या दोन्ही बाजूची जोडी अपरिचित वाटत होती आणि अंधुक प्रकाशात ते त्यांच्या वरिष्ठांपेक्षा सावलीत जास्त होते. तसेच त्यांच्या मागे सावलीत DC-7 चा उंच शेपटीचा भाग होता. तो एक भूमिगत हँगर होता, आणि मला आनंद झाला की मी रुफामध्ये विमानाची शिकार करायला गेलो नाही. दोन्ही बाजूंच्या भिंती धातूच्या होत्या, पण वरची छत क्लृप्ती होती. त्यामागे एक क्लृप्ती असलेली धावपट्टी असावी यात शंका नाही, पण सॅटेलाइट सेन्सर्सने तो का उचलला नाही याचे मला आश्चर्य वाटले.
  
  
  "तुला हे प्रभावी वाटते का?" - माझ्या स्वामीला विचारले.
  
  
  "तुम्ही याला काय म्हणता, उशीरा रोमन किंवा बर्बर भाऊ?"
  
  
  "मला म्हणायलाच हवे की मला तुझी अपेक्षा होती," त्याने माझ्या टिप्पणीकडे दुर्लक्ष केले.
  
  
  "मी शक्य तितक्या लवकर पोहोचलो, पण मला वाटतं तुम्हाला कर्नलशी उशीर झाल्याबद्दल चर्चा करावी लागेल."
  
  
  त्यानेही त्याकडे दुर्लक्ष केले. “तुला माहित आहे की तू माझ्याशी एक पैज जवळजवळ गमावली आहेस. मला पैज गमावणे आवडत नाही. ते बरोबर नाही का, डॉ. श्रोडर?"
  
  
  त्याच्या डावीकडे गोलाकार, कडक चेहरा आणि राखाडी लहान केस असलेले डॉ. श्रोडर होते. "हो," त्याचं उत्तर होतं.
  
  
  
  "मला सांग, तुझे नाव काय आहे, व्हॅन डेर मीर किंवा मर्टेन्स?"
  
  
  
  "हा!" त्याने टेबलावर हात मारला. "ठीक आहे! मी तुला सांगितले, मी तुला सांगितले!" - तो त्याच्या मित्रांना उत्साहाने म्हणाला. “आणि ही एक पैज आहे की मी जिंकेन, डॉ. व्हिला. मी म्हणालो तो शोधून काढेल."
  
  
  डॉ. व्हिला, मिशी असलेला एक पातळ माणूस, हसला.
  
  
  “तुम्ही जुगारीसारखे वाटतात,” मी म्हणालो.
  
  
  “अरे नाही, मी कधीच जुगार खेळत नाही. मी फक्त काही गोष्टींवर पैज लावतो. जसे मी तुमच्यावर पैज लावत आहे, मिस्टर कार्टर. मला वाटलं तू इथे नाश्ता करशील.”
  
  
  "ठीक आहे, तुम्हाला मला आमंत्रित करण्याची संधी होती."
  
  
  “मला करायचे होते, पण काल खूप लवकर झाले होते. तू माझा दिवस उध्वस्त केलास आणि खूप काही करायचे आहे.”
  
  
  "सखोल असणे चांगले आहे."
  
  
  "नक्की!" त्याने डोळे मिचकावले आणि नाक ओढले. “एक व्यावसायिक म्हणून दुसऱ्यासाठी, मला खात्री आहे की तुम्ही सहमत व्हाल की हेच वैशिष्ट्य आहे ज्यामुळे फरक पडतो. मी माझ्या सहकाऱ्यांना ओळखतो आणि आमच्या उपक्रमांच्या यशाचा सारांश सांगू शकतो - आमचे ध्येय," त्यांनी आशीर्वादासाठी हात पुढे केला. "सखोलतेने. ते बरोबर नाही का सज्जनांनो?"
  
  
  त्यांनी प्रत्युत्तरात कुरकुर केली. “हो, कसून. तुम्हाला माहीत आहे का, मिस्टर कार्टर, बहुतेक बँक दरोडे कितीही नियोजित असले तरी अयशस्वी का होतात? दरोडा उत्तम प्रकारे पार पाडला जाऊ शकतो, परंतु तो वस्तुस्थितीनंतर आहे - वस्तुस्थितीनंतर!” त्याने एक बोट धरून व्याख्यान दिले “जिथे गोष्टी तुटतात. आणि याचे कारण, अर्थातच, एकंदर नियोजनात पूर्णता न येणे हे आहे - वस्तुस्थितीनंतर आणि त्यापूर्वीही." तो गोड हसला. "तुम्हाला माहित आहे का की आम्ही नियोजनाच्या टप्प्यात किती काळ हे ऑपरेशन केले?"
  
  
  "जवळपास चार वर्षे, द्या किंवा दोन महिने घ्या."
  
  
  "छान! छान! मी काय बोलतोय ते तुला समजतंय का?" तो त्याच्या मूक भागीदारांकडे वळला आणि नंतर माझ्याकडे वळला. “जेव्हा पहिला टप्पा पूर्ण झाला, तेव्हा आम्हाला माहित होते की आम्ही ७२ तासांच्या गंभीर अवस्थेत आहोत. सोडलेले साहित्य तपास न करता येथे आणावे लागले. आणि एकदा इथे, आम्हाला खात्री करावी लागली की त्याचा शोध लागला नाही. संपूर्णता, मिस्टर कार्टर."
  
  
  "मला माहित आहे की माझ्यासाठी कुठेतरी जागा असणे आवश्यक आहे."
  
  
  “आम्हाला माहित होते की पश्चिमेकडे एक संस्था आहे जिच्याकडून आम्ही अडचणीची अपेक्षा करू शकतो. AX, आणि AX कडून - निक कार्टर. का, आमच्याकडे तुमच्यावर युद्ध आणि शांतता इतकं जाड कागदपत्र आहे.”
  
  
  "मला आशा आहे की हे देखील वाचले जाईल."
  
  
  "अरे, काही मार्गांनी चांगले." त्याने बोटांचा वापर केला. "पश्चिम जर्मन BND एक हसणे आहे. त्यांनी येथे पाठवलेल्या मूर्खांच्या प्रदर्शनामुळे आणि शोषणामुळे सीआयएने आपली ऑपरेशनल क्षमता गमावली. MI6 अल्स्टर आणि सायप्रसमध्ये व्यस्त आहे. फ्रेंच आणि इटालियन SID हे स्वदेशी दहशतवाद्यांशी जोडलेले आहेत वगैरे वगैरे. आम्ही ते कसे वाचतो ते फक्त AX आणि AX कडून तुम्हीच समजता, आणि आम्हाला ते सांगण्यासाठी आम्हाला संगणकाची आवश्यकता नाही."
  
  
  "मी उभे राहून तुमच्या स्तुतीबद्दल धन्यवाद देऊ का?"
  
  
  "हे महत्वाचे नाही. तुमच्या संस्थेला तिच्या उत्कृष्टतेचा अभिमान वाटतो, आम्हाला, मिस्टर कार्टर, आम्हालाही अभिमान वाटतो. मी म्हटल्याप्रमाणे, आम्ही तुमची वाट पाहत होतो."
  
  
  "जर तू माझी वाट पाहत होतास, तर तू मला रोममध्ये मारण्याचा प्रयत्न का केलास?"
  
  
  मर्टेन्सने भुरळ घातली: “ही एक चूक होती आणि मी माफी मागतो. रोममधील आमच्या स्टेशन मास्टरला तुमच्यावर लक्ष ठेवण्याचा इशारा देण्यात आला आहे. त्याच्या अतिउत्साहीपणामुळे त्याने त्याच्या सूचनांचा चुकीचा अर्थ लावला. आमच्या संघटनात्मक योजनेत तुमची भूमिका होती हे त्याला कळायला मार्ग नव्हता. असे असले तरी त्याचे कृत्य अक्षम्य होते आणि तो आता आपल्यात नाही. मी लमानाहून तुमच्या परतल्यावर तुमच्यासोबत येण्यासाठी आलो आहे. तर आता तुला समजलंय."
  
  
  "नाही मला माहीत नाही. जर दुजाकडे मार्ग असेल तर मी कैरोमार्गे रोमला परतेन.
  
  
  “दुजा कधी कधी मूर्ख असतो. त्याने तुझ्या क्षमतेला कमी लेखले, पण माझ्यावर विश्वास ठेवा, तू कैरोला गेला नसतास, इथे आला असतास. त्याऐवजी, तू जंगली हंसाचा पाठलाग करत बुडानला गेलास.”
  
  
  "तुम्ही वर्णन फिट करता," मी गोठलेले हसणे अदृश्य होताना पाहत म्हणालो.
  
  
  “अगदी. बरं, आता पुढे जाण्याची वेळ आली आहे." त्याने माझ्या मागच्या रक्षकांना होकार दिला.
  
  
  तो पुढे जात असताना, मी माझ्या पायाचा मागचा भाग खुर्चीवर दाबून होमिंग अलार्म चालू करण्याचा विचार केला. मी दोन कारणांसाठी थांबायचे ठरवले. त्याने माझा वापर करणे अपेक्षित होते, ज्याचा अर्थ असा होतो की अंमलबजावणी आत्ता या योजनेचा भाग नाही आणि मी शरीरात "कॉकरेल" पाहेपर्यंत खेळण्यास तयार होतो.
  
  
  रक्षकांनी मला माझ्या पायाशी ओढले. मर्टेन्स आणि त्यांचे सहकारी डॉक्टर देखील स्वच्छ हिरव्या लढाऊ गणवेशात होते. त्यांचे बूट चमकण्यासाठी पॉलिश केलेले होते. असे दिसते की मर्टेन्स आणि कंपनी केवळ आण्विक शस्त्रास्त्रांपेक्षा अधिक गुंतलेली होती.
  
  
  श्रोडर इतर दोघांच्या वर डोके आणि खांदे उभा होता. त्याच्या गालावर ड्युलिंग चट्टे, सपाट प्रुशियन चेहरा - तीस वर्षे वजा करा आणि तुम्हाला एसएसने पूर्वेकडील आघाडीवर पकडले, पुनर्रचना केली, एमबीएस दहशतवादी पथकाचे नेतृत्व करण्यासाठी पूर्व जर्मन लोकशाही प्रजासत्ताकमध्ये परत आला आणि नंतर आफ्रिकेत त्याचसाठी, आणि म्हटल्याप्रमाणे माझे बोलके गुरु असतील, "आणि असेच आणि पुढे."
  
  
  दुसरा, विली, त्याच ठिकाणचा आहे
  
  
  सुरकुत्या, अरुंद, चमकदार काळे डोळे असलेला बंद चेहरा. त्याच्याकडे चकचकीत जिज्ञासूचे स्वरूप होते, जो तुम्हाला जाळण्यासाठी स्वतःला जाळून टाकेल.
  
  
  “माझे मनगट,” मी म्हणालो, “ते उघडलेले बरे होईल.”
  
  
  "मला त्याबद्दल दिलगीर आहे, मिस्टर कार्टर," मर्टेन्सने दुःखी वाटले, "पण मी म्हटल्याप्रमाणे, आम्ही काळजीपूर्वक योजना आखत आहोत आणि आम्ही तुम्हाला शक्य तितक्या सुरक्षित ठेवण्याची योजना आखत आहोत. आम्ही तुमच्या क्षमतेला कमी लेखत नाही."
  
  
  रक्षकांपैकी एक माझ्यापासून दूर धातूच्या दरवाजाकडे गेला आणि त्याचे गोल हँडल फिरवत त्याने हातवारे केले. दार उघडले आणि मला एक जागा दिसली ज्याने स्टेडियमसह फुटबॉलच्या मैदानाची छाप दिली. दर्शकांना डुकराच्या कातडीपेक्षा पातळ काहीतरी हवे होते. ते शहराचे कोलिझियम होते. ॲम्फीथिएटरच्या मजल्याखाली एकेकाळी अंधारकोठडी आणि पिंजरे होते त्यामध्ये आम्ही उदयास आलो. प्राचीन दगडी बांधकामाचे अवशेष म्हणजे दगडी फरशी आणि आजूबाजूच्या भिंती.
  
  
  तिथे एक चंद्र होता, आणि त्याच्या प्रकाशात मला जाळीच्या जाळीचे जाळे दिसत होते आणि त्याच्या वर कोलोझियमचे गोल अवशेष दिसत होते. साफ केलेल्या अंधारकोठडीच्या मध्यभागी हरवलेला "कॉकरेल" होता. ते ड्रोनवर बसवण्यात आले होते. अगदी कमी कोनात झुकलेल्या लॉन्चच्या रॅम्पवर दोघेही बसले होते.
  
  
  आम्ही सुरुवातीच्या उताराकडे निघालो. तो परिपूर्ण आश्रय होता. उपग्रह किंवा अंतराळातील SR-71 चे कॅमेरे कधीही ते शोधू शकणार नाहीत - किमान तो लॉन्च होईपर्यंत नाही. हे, अर्थातच, उपरोधिक होते - येथे, अवशेषांमध्ये, अवशेष तयार करण्यासाठी योग्य साधन होते.
  
  
  "बरं, मिस्टर कार्टर, तुम्हाला काय वाटतं?" - मर्टेन्स म्हणाले.
  
  
  "मी गोंधळलो आहे."
  
  
  तो थांबला. "अरे, ते कसं?"
  
  
  “तुम्ही परिपूर्णतेबद्दल बोललात. अगदी अंधारातही मी माझ्या आजूबाजूला ते सर्व पाहू शकतो, अगदी तुम्ही तिथे ठेवलेल्या स्निपरपर्यंत. याचा काही अर्थ निघत नाही".
  
  
  "खरं आहे का? तो त्याच्या साथीदारांना काय म्हणतो ते तुम्ही ऐकता का? काय अर्थ नाही?
  
  
  "लोकांनी दरोड्याची योजना आखली आणि नंतर पळून जाण्यात अयशस्वी झाल्याबद्दल तुम्ही काय म्हणत होता, मी म्हणेन की तुम्हीही तीच चूक केली आहे."
  
  
  "तुम्ही कराल? हॉर्स्ट, जोस, आम्ही कुठे चुकलो?"
  
  
  "पहिली चूक," श्रोडर जर्मनमध्ये म्हणाला, "त्याला इथे आणत होते."
  
  
  “अरे, हे पुन्हा सुरू करू नकोस,” व्हिला म्हणाला, “तुम्ही समजून घेण्याइतपत मूर्ख आहात म्हणून...”
  
  
  “जा! मला पुरेशी समजते. माझी टीम नसती तर हे रॉकेट तिथे बसले नसते. तर…"
  
  
  “तुमचा कमांडो! मी हेच योजले आहे की..."
  
  
  “सज्जन! सज्जनांनो! मर्टेन्सच्या आवाजाने भांडण मिटले. “आमच्यासमोर जे आहे ते आमच्या संयुक्त प्रयत्नांचे परिणाम आहे. वाद घालण्याची गरज नाही आणि वेळही नाही. पण आमचा पाहुणा म्हणतो की आमची चूक झाली आणि मला, आमची कुठे चूक झाली हे जाणून घ्यायला आवडेल. आम्हाला सांगा, मिस्टर कार्टर."
  
  
  त्या क्षणी मी ते करू शकत नसलो तरी, मी माझ्या पायाच्या मागील बाजूस होमिंग बटण दाबण्यासाठी तयार होतो. मला जे शोधण्यासाठी पाठवले होते ते मला सापडले, परंतु या टप्प्यावर मी फक्त एक मार्ग शोधू शकतो. “जोपर्यंत तुम्ही तो पक्षी उडवत नाही तोपर्यंत,” मी म्हणालो, “ते चांगले लपलेले आहे. एकदा तुम्ही हे केल्यावर, NAJ किंवा सहावा फ्लीट ते खाली पाडेल. आपण आपले लक्ष्य गाठण्यापूर्वी आपण बॅगमध्ये असाल. "
  
  
  “ते कधीच चांगलं नसतं ना? अरे, नाही. ठीक आहे, मिस्टर कार्टर, बारकाईने पहा. तुम्ही लाँच करण्यात काय मदत कराल ते पहावे अशी माझी इच्छा होती. दरम्यान, अजून बरेच काही करायचे आहे.”
  
  
  त्यांनी मला DC-7 एन्क्लोजरमध्ये नाही तर लाँच पॅडच्या विरुद्ध बाजूच्या खोलीत परत आणले. मी अनेक मिशन कंट्रोल सेंटर्समध्ये गेलो आहे. मी इलेक्ट्रॉनिक कन्सोल आणि त्यांची लक्ष्यीकरण प्रणाली, त्यांची टेलीमेट्री पाहिली. मर्टेन्स आणि ग्रुपने पोर्टारियसच्या आतड्यांमध्ये जे काही एकत्र केले आहे त्यापेक्षा अधिक परिष्कृत मी काहीही पाहिले नाही.
  
  
  खोलीत अर्धा डझन तंत्रज्ञ होते, सर्वजण त्यांच्या वरिष्ठांच्या सारख्याच स्मार्ट गणवेशात होते. दोघे कंट्रोल मॉड्यूलवर बसले आणि चेकलिस्टमधून गेले. आम्ही आत गेल्यावर सर्वांनी लक्ष दिले आणि श्रोडरने त्यांना शांत केले.
  
  
  "तुम्हीही ते पहावे अशी माझी इच्छा होती." Mertens beamed. “आता आम्हाला आमची स्वतःची नियंत्रणे रुस्टर्स आयच्या ब्लॅक बॉक्समध्ये जुळवून घ्यायची होती. माझ्या मित्रा, हे सोपे काम नाही, परंतु आम्ही येथे जमवलेल्या प्रतिभेबद्दल धन्यवाद, आम्ही काउंटडाउनच्या अगदी जवळ पोहोचलो आहोत. ”
  
  
  “आंद्रे, मी एका मिनिटासाठी व्यत्यय आणू शकतो का? मला वाटते की आमचे अतिथी एक लहान ब्रीफिंग वापरू शकतात. कृपया आम्ही लक्ष्य पाहू शकतो का?"
  
  
  आंद्रेकडे रंगहीन डोळे आणि लांब लवचिक बोटे होती. त्यापैकी एकाने त्याच्या डावीकडील पॅनेलवरील दोन बटणे दाबली. ERX मार्क 7 लॉकिंग स्कॅनिंग स्क्रीनने भिंत झाकली आहे. यात काळ्या समुद्राचे दृश्य अपवादात्मक स्पष्टतेने दाखवले. त्यातील नोड हा हिऱ्याच्या आकाराचा क्रिमियन द्वीपकल्प होता. डनेप्रॉपेट्रोव्स्कपासून रेल्वेमार्ग हा डझनकोय आयलेटमधून सेवास्तोपोलकडे जाणारा एक दोरखंड होता.
  
  
  सेवस्तोपोल हे सोव्हिएत ब्लॅक सी फ्लीटच्या मुख्यालयापेक्षा जास्त आहे, ते यूएसएसआरच्या दक्षिणेकडील सागरी सीमेवर आहे, कारण मुर्मन्स्क उत्तरेस आहे.
  
  
  ॲडमिरल एगोरोव्हच्या उत्तरेकडील ताफ्यात ॲडमिरल सिसोएव्हच्या त्याच्या ब्लॅक सी कमांडमध्ये शंभरहून अधिक जहाजे असू शकतात, जी तो भूमध्य समुद्राला पुरवतो, परंतु सहा क्रेस्ट-क्लास क्षेपणास्त्र क्रुझर्स, 50 काशीन विनाशक आणि जवळजवळ अनेक पाणबुड्या क्लास Y आहेत. संकोच करू नका.
  
  
  स्कॅनरने सेवास्तोपोलचे जवळून पाहिले. मला त्याची गरज नाही. मी तिथे होतो. आण्विक महत्वाकांक्षा असलेल्या व्यक्तीसाठी हे निश्चितच लक्ष्य होते.
  
  
  "हे ओळखलं का?" मर्टेन्सने घोरले.
  
  
  "स्पष्ट करू नका. कोणीतरी मला सांगितले की त्याचे रडार अभेद्य आहे."
  
  
  “तुला कोणीतरी चुकीचं सांगितलं. ते बरोबर नाही, आंद्रे?"
  
  
  "होय साहेब."
  
  
  "आंद्रे, आमच्या पाहुण्याला अपेक्षित अभ्यासक्रम दाखवा."
  
  
  आंद्रेने आणखी काही बटणे दाबली आणि आम्ही इटली, ग्रीस, तुर्की आणि काळा समुद्रासह लमानापासून पूर्वेकडे संपूर्ण भूमध्य प्रदेश पाहत होतो. हिरवी रेषा जवळजवळ सरळ आयओनियन समुद्रापर्यंत पसरलेली आहे कीथेरा आणि अँटिकिथेरा दरम्यान, पेलोपोनीज आणि क्रेट दरम्यान. तेथे ही रेषा एजियन समुद्रातील सायक्लेड्स बेटांमधून गेली. ते लेम्नोसच्या उत्तरेकडे आणि सामथ्रेसच्या पूर्वेकडे गेले. तिने डार्डेनेलेसमधून अरुंद खिंडी सोडली आणि अलेक्झांड्रोपॅलिसच्या दक्षिणेला ओलांडून तुर्कीचा प्रदेश ओलांडून, हायाबोलूच्या उत्तरेकडे, डगलरीजवळील काळ्या समुद्रात उगवला. तिथून ती थेट सेवास्तोपोलला गेली.
  
  
  "खूप थेट आणि मुद्द्यापर्यंत," मर्टेन्स म्हणाले. “अरे, मला माहित आहे तू काय विचार करत आहेस. जे उपग्रह कॅमेरे शोधू शकले नाहीत ते रडार उचलेल. RPV तितक्या वेगाने हलत नाही आणि त्यामुळे संपूर्ण गोष्ट वेळेचा अपव्यय होईल. ते बरोबर नाही का? "
  
  
  “तुझ्याकडे मजला आहे,” मी म्हणालो, सर्वकाही हवे आहे.
  
  
  “अर्थात, रडारने आमचे छोटे प्रयत्न उचलले असते... जर त्यात काही उचलायचे असते तर. उंची, मिस्टर कार्टर, उंची. तुम्ही पाहिल्याप्रमाणे, आमचे रॉकेट पाण्यावरून थोड्या अंतरावर पुढे जाईल. आम्ही सतत तीस फूट उंचीवर प्रोग्राम केले. जसजसे ते जमीन ओलांडते तसतसे ते जमिनीच्या समोच्च, झाडे, दऱ्या, जे काही असेल ते अनुसरेल आणि त्याची उंची बदलणार नाही. आणि, तुम्हाला माहिती आहेच की, रडार इतक्या कमी मार्गावर ते स्कॅन करणार नाही."
  
  
  मी सेवास्तोपोलला त्याच्या अरुंद मुहाने, सभोवतालचे खडक, पंखा-शोधकांनी कापलेले पाहिले. शाप असा होता की कोणत्याही रॉकेटच्या मार्गावर एक कोन असणे आवश्यक आहे. ड्रोनवर बसवलेल्या "कॉकरेल" ला याची गरज नव्हती. हाच त्याचा चोरीचा उद्देश होता. बाणाप्रमाणे तो जवळजवळ शून्य बिंदूमध्ये प्रवेश करू शकत होता.
  
  
  "मी तुमच्या सर्व प्रश्नांची उत्तरे दिली आहेत का?" तो पुन्हा चमकत होता.
  
  
  "एक सोडून सर्व. तिसरे महायुद्ध सुरू करण्यासाठी तुम्ही सर्व इतके का उत्सुक आहात?
  
  
  “म्हणूनच तुम्ही इथे आहात, मिस्टर कार्टर, हे रोखण्यासाठी! आपण मानवतेसाठी केलेल्या त्यागांचा विचार करा. चला, कार्यक्रम सुरू होण्यापूर्वी मला आणखी काही दाखवायचे आहे. धन्यवाद, आंद्रे. "
  
  
  नियंत्रण कक्षाचे दरवाजेही बंद होते. हे स्फोट संरक्षण लक्षात घेऊन बांधले गेले होते. JP-4 पेलोडसह UAV लाँच करण्याची फारशी गरज नाही. मेर्टेनने मुळात आंतरखंडीय क्षेपणास्त्र प्रक्षेपित करण्याची योजना आखली असावी.
  
  
  त्यांनी फ्लॅशलाइट्स वापरून मला मिशन कंट्रोलपासून अनलिट स्टोन कॉरिडॉरच्या खाली नेले. आम्ही प्राचीन पायऱ्या चढलो आणि अवशेषांमध्ये सापडलो. तिथे चंद्र आमचा मार्गदर्शक झाला. आधुनिक बांधकामाच्या एका मजली संकुलात येईपर्यंत आम्ही मुख्य रस्त्यावरून चालत गेलो. चालत असताना, मला उंचावर उभे असलेले रक्षक दिसले.
  
  
  "ठीक आहे," मर्टेन्स म्हणाले, "मला खात्री आहे की तुम्ही डॉ. श्रोडर आणि डॉ. व्हिला यांना माफ कराल. तुम्ही त्यांना नंतर पाहू शकाल, पण आत्ता त्यांच्याकडे करण्यासारख्या गोष्टी आहेत आणि आम्हालाही."
  
  
  एका कारणास्तव मी बसण्यासाठी थांबू शकलो नाही. माझ्या खुर्चीचा मागचा भाग माझ्या पायावर दाबल्याने मी पोर्टारियसची लोकसंख्या सहाशेने वाढवू शकेन. सहसा मी माझे काम करतो आणि कोणतेही मजबुतीकरण नसते. पण हे असामान्य होते आणि हॉकने मला ऑर्डर दिली. समस्या अशी होती की मला बसता येत नव्हते.
  
  
  कॉम्प्लेक्सच्या आत दिवे नव्हते, हे नियोजनाचे आणखी एक लक्षण आहे. आमचे सामोस ट्रेल कॅमेरे दोनशे मैल दूरवरून गोल्फ बॉलवर पिसू उचलण्यासाठी पुरेसे शक्तिशाली आहेत. सामान्य मोडमध्ये, उपग्रहाने अवशेषांमधील दिवे उचलले. या गैर-मानक परिस्थितीत, फोटो दुभाषी नोंद घेईल आणि माहिती प्रसारित करेल.
  
  
  मर्टेन्स कॉरिडॉरमधून त्याच्या कार्यालयात गेला. एक टेबल आणि काही खुर्च्या होत्या, पण संपूर्ण खोलीत इलेक्ट्रॉनिक उपकरणांचे तुकडे आणि तुकड्यांचा गोंधळ होता.
  
  
  "मला गोंधळाबद्दल माफी मागावी लागेल," तो म्हणाला.
  
  
  "तुम्ही हॅमरस्कजॉल्डच्या बाबतीत त्यापेक्षा जास्त काळजी घेतली असेल." - मी म्हणालो, रिकामी खुर्ची शोधत आहे, पण ती दिसत नाही.
  
  
  त्याने क्षणभर माझ्याकडे पाहिले आणि मग हसले. तो त्याच्या डेस्कवर बसून कागदपत्रे हलवत बसला.
  
  
  "तुम्ही या गोष्टीत किती आहात?" - मी टेबलाजवळ जाऊन विचारले, त्यावर बसणार आहे. "किंवा हे राज्याचे रहस्य आहे?"
  
  
  
  "तुमच्यापासून काही गुप्त नाही, मिस्टर कार्टर." त्याने काही कागद उचलले. “तुम्ही आणि मी अगदी पन्नास वर्षांचे आहोत. आम्ही सर्व येथे लॉन्च करण्यासाठी तयार आहोत. एकदा धूळ स्थिर झाली की, आपण पुढच्या टप्प्यावर जाऊ. आता मी तुम्हाला कार्यक्रमातील तुमचा सहभाग वाचणार आहे. तुम्हाला ते टेपवर मिळेल आणि आम्ही ते जगभरातील प्रसारणासाठी चांगल्या हातात ठेवलेले दिसेल. तू प्रसिद्ध होशील." तो हसला. त्याच्या चेहऱ्यावरचे भाव मला दुसऱ्याच्या शिकारीपासून दूर गेलेल्या हायनाची आठवण करून देत होते.
  
  
  "जगातील लोक!" त्याने थर्ड-रेट न्यूजकास्टरसारखे वाचले: “रशियन बंदराच्या सेव्हस्तोपोलच्या आण्विक विनाशासाठी जबाबदार असलेल्या संस्थेला एएक्स म्हणतात. AX ही अमेरिकन सरकारची एक विशेष गुप्तचर संस्था आहे जी हत्या आणि सरकार उलथून टाकण्यासाठी समर्पित आहे. त्याचे संचालक आणि ऑपरेशनचे प्रमुख डेव्हिड हॉक आहेत. कोकाई क्षेपणास्त्राची चोरी आणि त्याचे प्रक्षेपण वाहन तसेच त्यांचे मार्गदर्शन हॉकने केले. मी, निक कार्टर, मिशनमध्ये मदत केली. मी निषेध म्हणून हे केले. हे शब्द प्रसारित होईपर्यंत मी मृत होईल. मी AX मारण्याचा प्रभारी आहे.
  
  
  "अण्वस्त्र नरसंहाराच्या या कृत्यामागील योजना दुहेरी आहे. सेवास्तोपोलच्या नाशाचा दोष चीनच्या पीपल्स रिपब्लिकवर दिला जाईल. संभाव्य अणुयुद्ध आणि त्यानंतरच्या जागतिक उलथापालथीच्या प्रसंगी, हॉक, पेंटागॉनच्या पाठिंब्याने, पेन्टागॉनच्या पाठिंब्याने, युनायटेड स्टेट्स मध्ये सत्ता ताब्यात घ्या माझ्या शब्दांना सर्वत्र ऐकू येईल अशी माझी शेवटची आशा आहे.
  
  
  “ठीक आहे,” त्याने वर पाहिले, ज्या माणसाने नुकतेच मुख्य भाषण दिले होते, “तो आवाज कसा आहे?”
  
  
  "स्ट्रोक्स. वाक्यरचना देखील फारशी अचूक नाही. ”
  
  
  "अहो, पण प्रभावाचा विचार करा."
  
  
  “ते तुटलेल्या अंड्यासारखे दिसेल,” मी म्हणालो.
  
  
  "स्क्रॅम्बल्ड अंडी, मिस्टर कार्टर, किंवा कदाचित उकडलेले हंस सारखे?"
  
  
  "तुम्ही ते कसे सादर केले तरीही, कोणीही ते विकत घेणार नाही."
  
  
  "हा! सेवास्तोपोल उद्ध्वस्त झाले आहे. जग विनाशाच्या मार्गावर आहे. फक्त युनायटेड स्टेट्स मध्ये आपल्या कबुलीजबाब परिणाम काय परिणाम विचार. प्रथम, हे उघड होईल की या भयावहतेसाठी तुमच्या सरकारचे गुप्तचर युनिट जबाबदार आहे. तो अमेरिकन जनतेला गुप्तचर एजन्सीबद्दल माहिती देईल ज्याबद्दल कोणालाही माहिती नाही. तिसरे, सार्वजनिक समर्थनाच्या वाढत्या अभावामुळे, ते तुमची प्रणाली क्रॅश करेल! " त्याने टेबलावर मुठ मारली आणि क्षणभर त्याच्या फुगलेल्या डोळ्यात वेडेपणा चमकला.
  
  
  “अरे, मी तुम्हाला खात्री देतो, मिस्टर कार्टर, आम्ही सर्व गोष्टींचा विचार केला आहे, आम्ही या क्षणाची दीर्घकाळ योजना केली आहे. या संस्थेमध्ये आपण सर्वांनी एकाच ध्येयासाठी प्रयत्न करणे आवश्यक आहे. आपण अंदाज करू शकता काय आहे?
  
  
  "तुमच्या स्वतःच्या फाशीच्या वेळी उपस्थित रहा."
  
  
  तो किळसवाणा हसला. “तुमच्या देशात कोणालाही फाशी देण्याची ताकद नाही. तुमची असह्य व्यवस्था नष्ट करणे हे आमचे ध्येय आहे. अराजकता पेरा... आणि मग, योग्य आधाराने, तुकडे उचला आणि त्यांना योग्य आकार द्या." त्याने आपली मुठ घट्ट पकडली आणि प्रकाश परत आला.
  
  
  "हॅल सीझर." मी मागे सरकलो आणि टेबलावर बसलो, पण एका रक्षकाने मला दूर ढकलले.
  
  
  त्याने माझे ऐकले नसल्यासारखे वागले. “तुमचे मरीन काय म्हणत आहेत - काही चांगले लोक? बरं, आमचे काही इतर कोणापेक्षा चांगले आहेत. प्रत्येक व्यक्ती त्याच्या क्षेत्रातील व्यावसायिक आहे, त्याला काय करावे, ते कसे करावे आणि विशिष्ट हेतूसाठी माहित आहे. शेवटी महत्त्वाचे ध्येय. मला काय म्हणायचे आहे ते मी दाखवतो."
  
  
  "मला सांग, तासखमेद तुमच्या पन्नास व्यावसायिकांपैकी एक आहे का?"
  
  
  “जनरल हा सहयोगी आहे. त्यांच्या सहकार्याच्या बदल्यात आम्ही मेंडानीकेची सुटका करून घेतली. त्याचे बक्षीस NAPR आहे आणि योग्य वेळी शांतपणे निघून जाणे हे आमचे आहे. तो खवळत असतानाच, त्याने एक फिल्म प्रोजेक्टर लावला आणि त्यात फिल्म फेडली. त्याने ते टेबलावर ठेवले आणि त्याने भिंतीकडे लक्ष्य केले.
  
  
  "मिस्टर कार्टर, मी इथे किती दिवसांपासून तुमची वाट पाहत आहे याची तुम्हाला कल्पना नाही. तुम्हीही एक व्यावसायिक आहात, पण तुम्ही नसता तरीही, मला खात्री आहे की आम्ही इतके ज्ञान कसे मिळवले याबद्दल तुम्हाला आश्चर्य वाटले असेल. AX आणि स्वतःबद्दल तुम्हाला दिसेल.
  
  
  मी ते पाहिले, परंतु मला आधी अधिक ऐकावे लागले. “आजच्या वैद्यकीय तंत्रज्ञानाच्या जगात, अशी एकही व्यक्ती नाही ज्याला ज्या पद्धतीने काम करणे आवश्यक आहे त्या पद्धतीने कार्य करू शकत नाही. तथापि, मी काही गोष्टींमध्ये जुन्या पद्धतीचा आहे. हायपरडर्मिया सुई खूप सोपी आहे. मी मानसिक उद्दिष्टे साध्य करण्यासाठी भौतिक साधनांचा वापर करण्यास प्राधान्य देतो."
  
  
  "तुम्ही चित्रपटांसाठी जागा देता का?"
  
  
  "या प्रकरणात नाही. त्यापेक्षा तुम्ही उभे राहावे असे मला वाटते. तुमचे आराम माझ्या हिताचे नाही.” त्याने एक हातवारे केले आणि रक्षकांनी मला वळवले जेणेकरून मी पडद्यासारखे काम करणाऱ्या भिंतीकडे पाहत होतो.
  
  
  त्याने स्विच फ्लिक केला. “मला खात्री आहे की तू जुन्या मित्राला ओळखतोस,” प्रोजेक्टर फिरला.
  
  
  तो बरोबर होता. जो बँक्स गोरिल्लाच्या वेशात असेल तर मी त्याला ओळखेन. मी पदानुक्रमात N-3 आहे. सुमारे चार वर्षांपूर्वी त्रिपोलीमध्ये बेपत्ता होईपर्यंत तो एन-6 होता. हॉकने मला सांगितले की जो अपघाताने काहीतरी शिकला. अपघातात मृत्यू झाला.
  
  
  एका संध्याकाळी तो पिसू पिशव्या घेऊन राहत असलेल्या हॉटेलमधून निघून गेला आणि गायब झाला. कोणतेही ट्रेस नाहीत. आणि आता मला कळले की वारा त्याला कुठे घेऊन गेला होता.
  
  
  मी मर्टेनचा चित्रपट पाहेपर्यंत ज्यामध्ये तो दर्शविला गेला होता, तोपर्यंत माझा त्याच्याबद्दलचा दृष्टीकोन फक्त थंड होता. मी जमेल तितक्या लवकर त्याला मारीन. ते ठेवण्याच्या अर्ध्या मार्गात माझे दात इतके घट्ट बंद झाले की माझ्या जबड्याचे स्नायू फुटायला तयार झाले. मला माझ्या मानेवरचा घाम, घशात पित्ताची चव आणि प्रत्येक छिद्रात पांढरी आग जळत असल्याचे जाणवले.
  
  
  जिवंत चित्रित करताना कोणाला मारताना मी पाहिलेले नाही. मी जो बँक्सला घडताना पाहिलं, फुलपाखराप्रमाणे बोर्डवर पिन केले. मर्टेन्सने दोन ठग दिग्दर्शित करताना मी पाहिले, कातडीच्या चाकूने त्याला रक्तरंजित द्राक्षे सारखे भोसकले. मी मर्टेन्सला जोच्या वेदनेवर व्यावहारिकरित्या लाळताना पाहिले.
  
  
  चित्रपट सुरू झाला, पण मी डोळे मिटले. मला विचार करावा लागला, आणि मी ते करू शकलो नाही कारण मी माझ्या जुन्या मित्राचे आयुष्य फाटलेले आणि फाटलेले पाहिले. उभा असो वा पडून, हात बांधून होमिंग बटण दाबता येत नसे. ह्यूगोला माझे मनगट सोडवण्याचा प्रयत्न करणे खूप जास्त वेळ घेईल आणि माझ्या निरीक्षकांचे लक्ष वेधून घेईल. मला काहीतरी ठोस उचलण्याची गरज होती.
  
  
  मी मर्टेन्सला रॅम्बलिंग सुरू ठेवल्याचे ऐकले. “तुम्हाला माहिती आहे, शेवटी त्याने आम्हाला सर्वकाही सांगण्यास सहमती दर्शविली - जर आम्ही त्याला गोळ्या घालू. तू कच्च्या मांसावर मीठ ओततोस आणि वेदना खूप तीव्र आहे.”
  
  
  मी ओरडलो आणि टेबलाकडे जाण्याचा प्रयत्न केला. माझ्या सहाय्यकांनी मला परत जागी ठेवेपर्यंत माझ्याकडे सहा इंच नव्हते.
  
  
  "अरे, हे अस्वस्थ करणारे आहे, होय." मर्टेन्सने उसासा टाकला. “आणि अर्थातच आम्ही आमचा शब्द पाळला. परंतु आम्ही त्याला त्याच्या दुःखातून बाहेर काढण्यापूर्वी, त्याने आम्हाला AX आणि Nick Carter बद्दल पुरेसे सांगितले की कालांतराने आम्हाला काय माहित असणे आवश्यक आहे ते आम्ही एकत्र करू शकलो. अर्थात तसे नव्हते." खूप नंतर पर्यंत आम्ही तुम्हाला आणि AX ला आमच्या ऑपरेशनमध्ये प्रोग्राम करण्याचा निर्णय घेतला. तर तुम्ही बघा. "त्याने कार बंद केली आणि लाईट चालू केली.
  
  
  मी माझ्या तोंडातून लार वाहू दिली आणि माझ्या खांद्याला जबर मार लागल्याने मी जमिनीवर कोसळले. माझ्यावर हात ठेवताच, मी त्वरीत वर गेलो, बॅकफ्लिपची योजना आखली जी मला टेबलवर उतरवेल जिथे मी काठावर पाय ठेवू शकेन.
  
  
  कधीच नाही. त्यांनी मला घट्ट धरून सर्व हालचाली रोखल्या. ते खूप छान होते. एक कोरियन आणि दुसरा हिस्पॅनिक होता. त्यांचा भूगोल काहीही असला तरी त्यांनी समान मजकुराचा अभ्यास केला. -
  
  
  “माय गॉड,” मर्टेन्स ओरडला, “मला वाटले की तू कठोर वस्तूंनी बनला आहेस. तुम्हालाही अशीच वागणूक दिली जाईल याची काळजी वाटते का? घाबरू नका, अशा कपड्यांशिवाय आम्हाला तुमची गरज भासणार नाही. तुमचा आवाज चांगला असावा अशी आमची इच्छा आहे."
  
  
  तो दाराकडे गेला आणि मी माझ्या रक्षकांना काम करू दिले, मूर्च्छित झाल्याचा भास करून आणि त्यांना अर्धे मला त्यांच्याबरोबर ओढू दिले.
  
  
  कॉरिडॉरच्या शेवटी आम्ही पुन्हा अवशेषांवर आलो आणि दगडी पायऱ्या उतरल्या. मर्टेन्सने स्विच दाबला आणि खालीून प्रकाश प्रवाहित झाला आणि मृत्यूचा धुळीचा मार्ग दाखवला.
  
  
  मला जे अपेक्षित होते तेच केले. तो पहिला गेला. माझ्या व्यवसायात तुम्हाला कोणतीही अडचण येत नाही, तुम्हाला ती मिळते. मी अडखळलो आणि, माझ्यावरील पकड अधिक तीव्र झाल्यासारखे वाटून मी माझे पाय वर केले, त्यांना आत टेकवले आणि बाहेर फेकले. मी मेर्टेनच्या पाठीशी संपर्क साधला. तो चित्कारत पायऱ्यांवरून खाली पडला. माझ्या प्रहाराच्या जोराने माझा गार्डचा तोल ढासळला आणि आम्ही पडझडीत फार मागे नव्हतो.
  
  
  मी माझे डोके आत अडकवण्याचा प्रयत्न केला, पण तरीही हात नव्हते. मी कधीच तळाशी गेलो नाही. त्याच्या आणि प्रक्षेपण बिंदूच्या मध्ये कुठेतरी मी खोल अंतराळात प्रवेश केला, जिथे तो अंधार, थंड आणि रिकामा होता.
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 19
  
  
  
  
  
  
  
  
  कोणीतरी माझं नाव घेत होतं, पण ते खरंच माझं नाव नव्हतं. "तुम्ही चुकीचे आहात," मी म्हणालो, "तुम्हाला पुन्हा पुन्हा सुरुवात करावी लागेल."
  
  
  “नेड! नेड कोल! कृपया कृपया!"
  
  
  "घाबरु नका. दीर्घ श्वास घेण्याचा प्रयत्न करा." मला माझा आवाज ऐकू येत होता, पण मी काय विचार केला आणि मी काय बोललो यात फरक होता. मी माझे डोळे उघडून ते दुरुस्त करण्यासाठी संघर्ष केला. मी त्यांना पुन्हा तेजस्वी प्रकाशात बंद केले. "फक्त चाकू घे," मी बडबडलो.
  
  
  “नेड! नेड, मी आहे, पॉला मॅथ्यूज!
  
  
  पुढच्या वेळी मी प्रयत्न केला तेव्हा मला खात्री पटली की ती बरोबर आहे. तिने माझ्याकडे पाहिले आणि ती इतकी गोंडस दिसली नाही. तिने मेकअप शिवाय काहीही घातले नव्हते आणि तेच. तिला एका प्राचीन दगडी स्लॅबवर ठेवण्यात आले होते - एक यज्ञवेदी. हे एकेकाळी टॉर्चर चेंबर होते. केवळ आधुनिक जोड म्हणजे तेजस्वी आणि दोलायमान प्रकाशयोजना.
  
  
  कोणत्याही प्रकाशात, पॉला एक सुंदर प्राणी होता. तिचे हात मागे घेतल्याने, तिचे स्तन जोरात बाहेर आले, तिचे स्तनाग्र उत्कटतेने नाही तर भीतीने ताठ झाले, तिच्या शरीराच्या वक्र आणि उच्चारांवर जोर दिल्याने मी हे सर्व पटकन समजले.
  
  
  "ओह, देवाचे आभार!" - तिने मला तिच्याकडे बघताना पाहिले तेव्हा ती म्हणाली.
  
  
  "मी इथे किती दिवस आहे?" खोलीच्या मध्यभागी एक दगडी खांब होता. मी त्याला केवळ हात आणि पायच नव्हे तर छातीभोवतीही बांधले होते.
  
  
  "मला... मला माहीत नाही. मला जाग आली तेव्हा तू... रक्ताने माखलेला होतास. मला वाट्त ..."
  
  
  हा संदेश कातडीच्या चाकूने कापल्यासारखा वाटत होता. मी बॉल खेळला नाही तर ते तिच्याशी तेच करणार होते जे त्यांनी जो बँक्सशी केले होते. "ते तुला कसे मिळाले?"
  
  
  "एक कॉल आला होता. ते म्हणाले तुझा अपघात झाला आहे आणि..."
  
  
  "सटन का नाही आला?"
  
  
  "त्याला... जनरल तसहमद यांच्यासोबत राजवाड्यात एका बैठकीसाठी बोलावले होते."
  
  
  अस्पष्टता दूर करण्यासाठी मी माझे डोके हलवले आणि मला शुभेच्छा दिल्या. “पौला,” मी सुरुवात केली.
  
  
  "बरं, आमच्याकडे इथे काय आहे?" कर्नल दुसे यांना आत जाण्यासाठी खाली वाकावे लागले. त्याच्या खांद्यावर जनरलचा तारा असलेला नवीन गणवेश त्याने घातला होता. "अरे किती क्यूट". तो वर गेला आणि पॉलाकडे लांब आणि वेदनादायकपणे पाहिले. त्याने तिच्या स्तनांना हात लावला. मी तिला तिच्या श्वासात चोखत ऐकले.
  
  
  "उत्तम, खरोखर छान." त्याने तिच्या पायावर हात फिरवला. “एक खरी शुद्ध जाती. मी एक उत्तम जातीचा रायडर आहे.” त्याने आपला पंजा तिच्या मांड्यांमध्ये सरकवला तेव्हा ती कुजबुजली. "शुद्ध सोने," त्याने उसासा टाकला.
  
  
  “तू बकरी चालवण्याइतका माणूस नाहीस आणि पेरणी तुला पेनमधून फेकून देईल,” मी त्याला माझ्याकडे खेचण्याच्या आशेने म्हणालो.
  
  
  ते काम केले. तेलकट हसत तो माझ्याकडे आला. "तुला पुन्हा भेटून मला आनंद झाला."
  
  
  त्याच्या डाव्या बाजूने तिच्यावर आणि उजव्या बाजूने माझ्या जबड्यात घुसण्याआधी मला तणाव व्हायला वेळ मिळाला नाही. मी त्याच्यावर रक्त थुंकले आणि तो माझ्यावर काम करू लागला.
  
  
  त्याने मला दूर नेले असे मी अजिबात ढोंग केले नाही. पण वेदना आणि सुन्नपणामुळे मी विलंब करत राहिलो. तो विकत घेणे अवघड होते, पण माझ्याकडे दुसरा पर्याय नव्हता.
  
  
  तो थांबला तेव्हा तो जोरात श्वास घेत होता. "डॉक्टरांनी सांगितले की मी तुम्हाला जास्त दुखावणार नाही, परंतु जेव्हा तुम्हाला अधिक तयार वाटेल तेव्हा आम्ही पुन्हा प्रयत्न करू." तो माझ्यापासून दूर गेला आणि पॉलाकडे परतला.
  
  
  असे वाटले की माझे मनगट खूप काळ खराब आहेत, परंतु तरीही मी माझी बोटे हलवू शकतो. मी पीटर अँड्रससह एएक्स जिममध्ये अनेक तास या व्यायामाचा सराव केला. पीटर हौदिनी नव्हता. त्याला बरे वाटले. त्याचे काम विभाग N ला शिकवणे आणि प्रशिक्षित करणे हे होते की इतर कोणी करू शकत नाही ते कसे करावे, सिमेंटच्या बॅरलमध्ये बांधून, हातकडी किंवा नदीत फेकून दिले जाते. माझी बोटे ह्यूगोच्या शर्टाखाली निम्म्यापर्यंत पोहोचू लागली.
  
  
  मग वेळ संपली आणि मर्टेन्स आणि व्हिला प्रवेश केला.
  
  
  "कर्नल, या मुलीपासून हात काढा!" मर्टेन्सच्या डोक्यावर पट्टी बांधली गेली होती आणि त्याचे डोके खाली ठेवूनही मी सांगू शकतो की तो फारसा बरा नाही. त्याने प्रकाशात डोकावून मला पाहिले - रक्त टपकत होते, स्पष्टपणे थंड होते.
  
  
  "का रे!" - तो गर्जला. "तुम्ही त्याच्याबरोबर काय केले?"
  
  
  त्याने मला केसांनी पकडून वर केले. जेव्हा त्याने मला पाहिले तेव्हा मी त्याला श्वास घेताना ऐकले. “डॉक्टर व्हिला, पाणी आणा, उत्तेजक घ्या! दुजा, जर..."
  
  
  "मी ते थोडे कमी केले जेणेकरून तो अधिक सहकार्य करेल."
  
  
  "येथून निघून जा! बाहेर जा, बाहेर जा!"
  
  
  मर्टेन्सने पुन्हा माझी तपासणी केली, माझे हृदय जाणवले. मग तो थरथर कापत पॉलाजवळ गेला: “मला आशा आहे की त्याच्या वागणुकीबद्दल तू त्याला क्षमा करशील.”
  
  
  "मलाही इथून जायचे आहे, डॉ. व्हॅन डर मीर." पॉलाचा आवाज थरथरत होता, पण ती उन्मादी नव्हती.
  
  
  "आणि तू, माझ्या प्रिय... जर आपण या गृहस्थाची मदत सुरक्षित करू शकू."
  
  
  तो दयाळू होता, हा जादूगार - त्याने तिच्या आरोग्याची काळजी घेतली, तिला जिवंत ठेवण्याची तयारी केली.
  
  
  म्हातारा चे परत आला आणि त्याच्या दुखत असलेल्या डोक्यासाठी पाण्याची बादली आणली. मी प्रतिक्रिया दिली नाही. विलाने माझ्यावर हल्ला केला, माझी पापणी खाली केली, माझी कवटी तपासली. "त्यामुळे त्याला खूप त्रास होऊ शकतो," तो म्हणाला. "त्याच्या कानात आणि डोक्याच्या मागच्या बाजूला तो खडकावर आदळला होता तिथे रक्त आहे."
  
  
  "पण हे असू शकत नाही!" मर्टेन्सने खरं तर आक्रोश केला.
  
  
  "किंवा तो बडबड करत असेल."
  
  
  "हो!" आता ते दोघे माझ्या समोर उभे राहिले. मी एक सामना पेटलेला ऐकला.
  
  
  "तू काय करणार आहेस?"
  
  
  "चाचणी."
  
  
  ज्योतीने माझा गाल जाळला आणि माझे केस विस्कटले. लंगडे राहण्यासाठी मी सोडलेले सर्व नियंत्रण घेतले. यातना मोजता येत नव्हत्या. ज्वाला माझ्या शरीरात खाल्ल्या. मला जळण्याचा वास येत होता.
  
  
  "ते पुरेसे आहे," मर्टेन्स म्हणाले. “तो खरोखर बेशुद्ध आहे. मला त्याच्यावर येथे अंत्यसंस्कार करण्याची इच्छा नाही.”
  
  
  “मला अजूनही खात्री नाही. आम्ही दुसऱ्या मार्गाने प्रयत्न करू शकतो, आम्ही तिच्यापासून सुरुवात करू शकतो.
  
  
  मी श्रोडरला खोलीत जाताना पाहिले नाही. त्याचा गुरगुरणारा आवाज अचानक घुमला. “डॉक्टर, आमच्याकडे काउंटडाउन सुरू होण्यासाठी पंधरा मिनिटे आहेत. तुला पाहिजे".
  
  
  "आम्हाला जे हवे आहे ते मिळेपर्यंत प्रक्षेपण होणार नाही," मर्टेन्स म्हणाले.
  
  
  "परंतु प्रोग्रामिंग सेट केले आहे, सर्व डेटा प्रविष्ट केला आहे."
  
  
  "मला माहित आहे मला माहित आहे. मी येईपर्यंत तुला थांबावे लागेल."
  
  
  "ते जास्त काळ टिकू शकत नाही. प्रक्षेपणासाठी निर्धारित वेळेपेक्षा जास्त विलंब करण्याची तरतूद नाही."
  
  
  "मी जमेल तितक्या लवकर येईन!"
  
  
  “जा! मी म्हणालो की तुमची योजना त्याच्याबरोबर कार्य करणार नाही आणि ते कार्य करणार नाही. ” तो कुडकुडत निघून गेला.
  
  
  "तो एक गाढव आहे," मर्टेन्सने उसासा टाकला, "त्याला फक्त सेवास्तोपोलला उडवायचे आहे."
  
  
  "त्या सॅडिस्ट डुझाला तिच्यावर चाकूने हल्ला करू द्या आणि ते त्याला मदत करते की नाही ते आम्ही पाहू." व्हिला अजूनही जर्मन बोलत होता आणि मला आशा होती की पॉलाने ते वाचले नाही.
  
  
  माझ्या बोटांमध्ये थोडी ताकद आणि कमी संवेदना होती, परंतु मी ह्यूगोच्या हँडलवर एक ढेकूळ शोधू शकतो. माझा हात फिरवून मी त्यावर तीन बोटे ठेवू शकलो. मी माझ्या तळहातावर हलके करण्याचा प्रयत्न करू लागलो. माझ्या हाताला ब्लेड धरणारा बँड सोडण्यासाठी दबाव तयार केला गेला. पण व्हिला दुसेला परत येईपर्यंत तो सोडला गेला नाही.
  
  
  "मला माहित नाही, कर्नल, तू त्याला अक्षम केलेस की नाही," मर्टेन्स म्हणाला. “होय, तर तुला फाशीची शिक्षा होईल. डॉ. व्हिला यांना वाटते की तो बडबड करत असेल. तसे असल्यास, आपण जिवंत आहात. तुम्हाला मुलगी खूप आवडते, तुम्ही तिच्यापासून सुरुवात करू शकता.
  
  
  "मला समजले नाही". दुजाचा आवाज मंद आणि खदखदणारा होता.
  
  
  “हे पूर्णपणे सोपे आहे. तुम्हाला अनुभव आहे. तिच्या हाताने किंवा छातीने किंवा कुठेही सुरुवात करा. पण आता कामाला लागा!”
  
  
  "W-तू काय करणार आहेस!" पॉलाचा आवाज उंचावलेला होता, जवळजवळ त्याच्या शिखरावर होता. ह्यूगोला मुक्त करण्यासाठी माझी बोटे इतकी मजबूत नव्हती.
  
  
  "मी हे कधीच एका बाईसोबत केले नाही," दुजाचा आवाज थरथरत होता.
  
  
  "तू आता करशील, नाहीतर मरशील." मर्टेन्सचा आवाज तुटायला तयार असलेल्या तारेसारखा वाटत होता.
  
  
  मी माझे डोके खाली ठेवले, माझी बोटे ताणली. मी जे ऐकले ते जड श्वास होते. पॉला कुजबुजली, "कृपया, नाही!" आणि मग ती ओरडू लागली.
  
  
  पट्टा सैल झाला आणि ह्यूगोचा आडवा माझ्या तळहातावर आला. मी ते हलवले आणि ब्लेडने माझ्या शर्टमधून कापला. आता स्टिलेटो न टाकता कॉर्डला जोडणे आवश्यक होते. मी पॉलाचा किंचाळला आणि एकाग्र झालो. मला घाम फुटला होता आणि रक्त माझ्या बोटांना चिकट करत होते जेव्हा मला खात्री होती की मी माझे बंध सैल केले आहेत.
  
  
  मी श्वास घेतला. - "थांबा! थांबा!"
  
  
  यामुळे ते पळून गेले.
  
  
  "तू बरोबर होतास, डॉ. व्हिला, तू बरोबर होतास!" मर्टेन्सने घोरले.
  
  
  "तिला एकटे सोडा," मी कुरकुरले.
  
  
  "नक्कीच! तुम्ही तुमची भूमिका बजावल्यास आम्ही तिच्या डोक्याच्या एका केसालाही हात लावणार नाही.”
  
  
  पॉला बेहोश झाली. तिच्या डाव्या हातातून रक्तस्त्राव झाला होता. खरे तर प्रक्षेपण रोखण्यासाठी तिचा बळी द्यावा लागला तर कितीही भयंकर दृश्य असले तरी मी गप्प राहीन.
  
  
  जेव्हा डुझाने मला मारहाण केली तेव्हा मला वेळ मिळाला. पॉलाने मला आणखी काही विकत घेतले. एक धक्का आणि माझे हात मोकळे होतील. जर माझे पाय मोकळे असतील तर मी थांबणार नाही. असो, त्यातल्या तिघांसह मला खेळायचं होतं.
  
  
  "डॉ. व्हिला, टेप रेकॉर्डर कृपया."
  
  
  "पाणी!" - मला घरघर लागली.
  
  
  "सेनर कार्टर ढोंग करणे थांबवेल किंवा कर्नल मुलीकडे परत येईल." जेव्हा मर्टेन्सने माझा कबुलीजबाब सादर केला तेव्हा व्हिलाने सोनीचा लॅपटॉप तपासला.
  
  
  “हे शेवटपर्यंत वाचा,” तो कागद माझ्या डोळ्यांसमोर धरत म्हणाला.
  
  
  "मी पाण्याशिवाय काहीही वाचू शकत नाही."
  
  
  बादलीत अजून काही शिल्लक होते, आणि मी गुदमरून गिळत असताना दुजाने ते धरले.
  
  
  "आता ते वाचा, आणि युक्त्या नाहीत," मर्टेन्सने आदेश दिला. या जल्लोषाने त्याला धक्काच बसला.
  
  
  "मुलीचे काय?"
  
  
  "मी माझा शब्द देतो की ते तिला पुन्हा स्पर्श करणार नाहीत." त्याने हृदयाला हात घातला.
  
  
  तिला स्पर्श केला जाणार नाही, मी मार्गातून बाहेर पडताच तिला गोळ्या घातल्या जातील.
  
  
  "कार्टर वाचा! वाचा!" विलाने मायक्रोफोन तोंडावर ठेवताच माझ्या चेहऱ्यासमोर कागद हलला.
  
  
  टेपवर कबुलीजबाब नोंदवताच ते मला मारतील. जेव्हा ते दोघे जवळ असतात, तेव्हा मी त्यांना ह्यूगोसह शोधू शकतो. त्यामुळे आवाक्याबाहेर गेलेला दुजा निघून गेला. त्याच्या स्वतःच्या .45 कॅलिबर होल्स्टर व्यतिरिक्त, त्याने विल्हेल्मिना जप्त करण्यात व्यवस्थापित केले आणि ते त्याच्या पट्ट्यात अडकले. जर मी त्याच्या जवळ जाऊ शकलो असतो, तर मी लुगर घेऊन त्या सर्वांना गोळ्या घातल्या असत्या.
  
  
  व्हिलाने मला चेतावणी देण्याआधी तीन वेळा कबुलीजबाब देण्यास मी व्यवस्थापित केले की जर मी योग्यरित्या डिझाइन केले नाही तर, डुसा पॉलाला पुन्हा विटवेल.
  
  
  चौथीपर्यंत मी तयार झालो. जेव्हा मी "माझ्याकडे तपशील देण्यासाठी वेळ नाही" या ओळीवर आलो तेव्हा मी माझे स्वतःचे काही प्रदान करणार होतो. मला संधी मिळाली नाही. जेव्हा मी वाचले की, “आण्विक नरसंहाराच्या या कृत्यामागे दुहेरी योजना आहे,” तेव्हा श्रोडरने आपले डोके गल्लीत टाकले आणि माझे भाषण खराब केले.
  
  
  "मर्टन्स!" - तो जर्मनमध्ये भुंकला. “आम्ही काउंटडाउन मागे ठेवू शकत नाही. तुला आता जावे लागेल!”
  
  
  “एका मिनिटात,” मर्टेन्सने ओरडले. "आता तू सर्वकाही उध्वस्त केले आहेस!"
  
  
  “वाद करायला वेळ नाही. आम्हाला तुम्हा दोघांची लगेच गरज आहे नाहीतर आम्हाला गर्भपात करावा लागेल."
  
  
  मर्टेन्सने त्याच्या पायावर शिक्का मारण्यापूर्वीच तो निघून गेला.
  
  
  "कर्नल करू शकतात
  
  
  “चला रेकॉर्डिंग सुरू करूया डॉक्टर,” व्हिलाने रेकॉर्डर आणि मायक्रोफोन ड्यूसकडे देत, दरवाजा नसलेल्या प्रवेशद्वाराकडे जाण्यास सुचवले.
  
  
  "उत्तम! कर्नल, सुरुवातीपासून रेकॉर्डिंग सुरू करा. मी परतल्यावर तो जिवंत असावा अशी माझी इच्छा आहे. जेव्हा त्याचा मृतदेह स्टटगार्टमध्ये सापडतो, तेव्हा त्याला ओळखता यावे असे मला वाटते. तो पळून गेला.
  
  
  पॉला पुन्हा शुद्धीवर आली, पण तिचे डोळे शॉकने काचले होते. तिचं डोकं फिरत होतं, जणू काय होतंय ते समजत नव्हतं. दुझा जवळ येताच माझ्याकडे हसला, एका हातात कागद, दुसऱ्या हातात मायक्रोफोन.
  
  
  मी त्याच्या नवीन फॉर्मवर थुंकले. जेव्हा त्याने खाली बघून प्रतिक्रिया दिली, तेव्हा मी माझ्या मनगटात पकडलेला शेवटचा स्ट्रँड तोडला. खांबापासून मुक्त झालेले माझे हात झऱ्यासारखे वळवळू लागले. मी माझ्या डाव्या हाताने त्याची मान पकडली आणि मी त्याला जवळ दाबताच, माझ्या उजव्या बाजूने ह्यूगोला खाली ढकलले.
  
  
  त्याचे रडणे म्हणजे व्यथित अविश्वासाचे रडणे होते. त्याने प्राणघातक ब्लेडपासून दूर खेचण्याचा प्रयत्न केला, पण आता माझा हात त्याच्या पाठीभोवती होता. त्याची मान कमानदार होती, डोके मागे फेकले होते, त्याचे डोळे आणि तोंड अल्लाहसाठी उघडे होते, हातांनी माझे मनगट पकडण्याचा प्रयत्न केला होता.
  
  
  मला त्याची दया आली नाही. तो कशालाही पात्र नव्हता. मी त्याला पोटापासून छातीपर्यंत माशाप्रमाणे आत टाकले आणि फेकून दिले. तो म्याव घेऊन खाली आला, त्याचे पाय गर्भाच्या स्थितीत वर खेचले. तो चकरा मारत असताना, त्याच्या टाचांना लाथ मारत होता, त्याच्या आतड्याला धरून ठेवण्याचा फारसा प्रयत्न करत असताना, मी माझे पाय धरलेल्यांकडून दोरी कापली. शेवटी माझा हात होमिंग बटणावर राहिला. सहावा फ्लीट मॉनिटर माझे सिग्नल उचलत आहेत.
  
  
  पॉलाला काय चालले आहे हे माहित नव्हते आणि मला तिला सांगायला वेळ नव्हता. कर्नलला स्वर्गात जाण्याचा प्रयत्न करताना तिचे डोळे आगीसारखे होते. तो अजूनही स्वतःच्या रक्ताचा आणि हिंमतीचा समुद्र खोदत होता कारण मी तो मोकळा केला. मी पाहिले की ती पुन्हा बेहोश झाली, जी परिस्थितीनुसार वाईट कल्पना नव्हती.
  
  
  मी विल्हेल्मिनाला जमिनीवरून उचलले, डूसाच्या डॅन्से मॅकाब्रेने उपचार केले. मी त्याचे .45 कॅलिबरचे पिस्तूल देखील काढले आणि त्याच्या खिशात माझी आग लावणारी क्लिप सापडली.
  
  
  “तुम्ही कुठेही जाल, तुम्ही हलके प्रवास करू शकता,” मी त्याला म्हणालो. त्याने माझे ऐकले नाही. तो आधीच त्याच्या मार्गावर होता.
  
  
  
  
  
  
  
  धडा 20
  
  
  
  
  
  
  
  
  मला मर्टेन्सच्या ऑफिस कॉम्प्लेक्समध्ये कोणीही सापडले नाही आणि मला याची अपेक्षा नव्हती. ही कारवाई लॉन्च पॅडवर होती. मिशन कंट्रोल सेंटरमध्ये पन्नास लोक तैनात केले जातील किंवा सुरक्षा प्रदान करण्यासाठी भिंतींचे व्यवस्थापन केले जाईल. नियंत्रण कक्षात असणाऱ्यांना कुलूप लावले जाईल. तिथून प्रक्षेपण थांबवण्याची संधी मिळणार नाही. मला कॉकरेल स्वतः मिळणे आवश्यक आहे.
  
  
  मी मुख्य रस्त्यावरून, कॉम्प्लेक्सच्या पलीकडे दहा फूटही गेलो नव्हतो, तेव्हा अवशेषांच्या कड्यावरील फ्लडलाइट चालू झाला आणि मला थांबण्याचा आवाज आला. मी खालच्या भिंतीच्या मागे बसलो आणि पळत सुटलो. प्रकाशने माझ्या मागे येण्याचा प्रयत्न केला. मशीन गनचा गडगडाट झाला, प्राचीन विटांचा स्फोट झाला.
  
  
  मी कोपरा वळवला, खडकांनी पसरलेली गल्ली कापली. प्रकाश गेला, पण धावत्या पावलांची शिट्टी आणि आवाज ऐकू आला. चांदण्या अंधारात मला एक कमान दिसली. मी त्यातून चालत गेलो आणि डोरिक खांबाच्या मागे जमिनीवर आदळलो. पाठलाग करणाऱ्यांची जोडी पुढे गेली. मी मग मागच्या भिंतीवर चढून पुन्हा मुख्य रस्त्यावर वळण्याचा प्रयत्न केला. मी अवशेषांच्या चक्रव्यूहात हळू हळू सरकलो. माझ्या समोर इतरांपेक्षा उंच भिंत होती. मी धावत झेप घेतली आणि असमान माथ्यावर पडून मला एक टेकडी दिसली. एकदा मी तिथे पोहोचल्यावर, मला कोलोझियमवर लक्ष केंद्रित करणे अधिक सोयीस्कर होईल.
  
  
  विभाग ओलांडत असताना, मला आणखी एक स्पॉटलाइट आला. यावेळी स्वयंचलित आगीपासून फक्त ग्रेनेड राहिले. मी रोमन लोकांना त्यांच्या भिंतींच्या मजबूत बांधकामाबद्दल अभिनंदन करण्यासाठी एक चिठ्ठी बनवली. मी त्यांच्यापैकी एकाच्या मागे धावलो आणि आवाज आणि गोंधळ टाळला.
  
  
  लपाछपीच्या खेळात त्याचे रूपांतर झाले. मी आग परत करण्याचा धोका पत्करू शकत नाही; ते फक्त माझी व्याख्या करेल. जोपर्यंत त्यांनी मला त्यांच्या लाइटमध्ये पकडले आणि मला पाहिले नाही तोपर्यंत मी कुठे आहे किंवा मी कोठे जात आहे हे त्यांना निश्चितपणे समजू शकत नव्हते. जेव्हा मी शेवटी कोलोझियमच्या एका बाजूला आकाशाविरुद्ध कुबड पाहिले, तेव्हा मला त्याच्या वरच्या बाजूने दिवे चमकताना दिसले. पाठलाग एकतर माझ्या पुढे गेला, किंवा जो कोणी कमांडर होता ते समजण्याइतपत हुशार होते की ढिगाऱ्यातून माझा पाठलाग करणे निरुपयोगी आहे जेव्हा त्यांना फक्त कॉकरेल आणि ड्रोन हे पहायचे होते.
  
  
  मला माहित होते की हे प्रक्षेपण होण्याच्या काही मिनिटांपूर्वीच असू शकते आणि मला त्यांच्यापैकी बरेचसे कॉलोझियम ॲम्फीथिएटरमध्ये जाण्यासाठी खर्च करावे लागले. शेवटी माझा घात झाला. मी भिंतीवर चढत असताना पडलेल्या दगडाने त्यांना सावध केले. पण वाट पाहण्याऐवजी त्यांनी शूटिंग सुरू केले. मी एक किंचाळली आणि मग धावत-पळत प्रवेशद्वारापाशी पोहोचलो आणि त्याच्या बोगद्यात डुबकी मारली.
  
  
  त्यातले तिघे माझ्या मागे आले. थूथन खाली करून मी डुझा पिस्तुलला त्यांची धाव पूर्ण करू दिली. गोळीबाराच्या गर्जनेने बोगदा गुंजला,
  
  
  
  
  आणि आवाज कमी होण्याआधी, मी कॉरिडॉरमधील ॲम्फीथिएटरच्या प्रवेशद्वारावर शोचा तारा शोधत होतो.
  
  
  क्लृप्तीने ते लपवले. मी गजबजलेल्या पायऱ्या उतरू लागलो. जवळजवळ लगेचच चेतावणीची ओरड ऐकू आली. वरून प्रकाश आला. माझ्या मागे आणि तिन्ही बाजूंनी स्वयंचलित गोळीबाराचा आवाज येऊ लागला. मी एक किंचाळली आणि शर्यत घेतली. तीन उड्या मारल्यानंतर मी वेग कमी केला आणि उतरणे अगदी खरे होण्याआधीच थांबवण्यात यशस्वी झालो. मी चारही चौकारांवर चालत पुढच्या पॅसेजला गेलो. मग मी पुन्हा उठलो आणि पुन्हा खाली उतरलो.
  
  
  त्यांनी माझ्याकडे लक्ष दिले आणि त्यांची आग मला सापडली. गोळी माझ्या पायात लागली. आणखी एकाने मला आदळले, स्प्लिंटरच्या फटक्याने मला वळवले, जवळजवळ सोडले. खाली एक काळी डबकी होती. त्याच्या आयताकृती आकाराने कोलोसिअमच्या मजल्याच्या सीमारेषा चिन्हांकित केल्या होत्या. ब्लॅक क्लृप्ती जाळी होती. मी कबूतर, त्याच्यावर कमान करत, मग सरळ खाली पडलो.
  
  
  माझा हात जाळ्याला लागला. मला वाटले की ते माझ्या उडीच्या वजनाखाली वाकले आहे आणि नंतर तुटणे सुरू झाले आहे. माझे पाय घसरले, झटका घेण्यास तयार. मी पडण्याआधी जाळे मला धरून ठेवेल अशी माझी अपेक्षा नव्हती. मी मानक पॅराशूट शैलीत पडतो, सर्व चौकारांवर पडतो आणि रोल करतो. कॅमफ्लाजने खाली जे लपवले होते ते लपवले, परंतु त्यातून जाणारा प्रकाश अस्पष्ट करू शकला नाही, विशेषत: आता मी त्यात एक छिद्र पाडू इच्छितो. वरून तीन शक्तिशाली किरण माझ्या मागे आले. तेथे ओरडण्याचे आदेश आले आणि सैनिक गोळीबार करण्यास सज्ज झाल्याचा आवाज आला. ते सीझरला नव्हे तर निक कार्टरला पुरण्यासाठी आले होते. आणि मी माझ्या उघड्या हातांनी सिंहांशी लढायला आलो नाही, तर “कॉकरेल” आणि त्याच्या ड्रोनशी लढायला आलो आहे. नंतरचे माझे ध्येय होते. माझ्याकडे आग लावणारी काडतुसे भरलेली विल्हेल्मिना होती.
  
  
  साधारणपणे मी असा विदेशी दारूगोळा घेऊन जात नाही. कोणत्याही अतिरिक्त फटाक्याशिवाय बुलेट हे काम करेल. जेव्हा लक्ष्य UAV असेल तेव्हा वगळता, पूर्ण JP-4. मानक लुगर शेल जेट इंधन पेटवू शकत नाही.
  
  
  मी त्या वस्तुस्थितीचा विचार केला नव्हता किंवा माझ्या व्यवसायात तुम्ही अनपेक्षित गोष्टींचे आकलन आणि तयारी करायला कसे शिकता ते तुमच्यावर फेकले जाण्यापूर्वी. वरील नेमबाजांनी श्रेणी आणि लक्ष्य शोधण्यापूर्वी मी चांगली तयारी केली होती हे सिद्ध करण्यासाठी पुरेसे कव्हर शोधण्यात मी व्यस्त होतो.
  
  
  माझ्या समोर सुरुवातीच्या ओळीवर UAV चा काळा सिल्हूट होता ज्याच्या पाठीवर “Cockerel” होता. त्याच्या निर्मात्यांनी कधीही स्वप्नात पाहिले नसेल त्यापेक्षा मोठा जागतिक नरक निर्माण करण्याचे त्याचे उद्दिष्ट होते. या प्राणघातक स्थिर जीवनाच्या पलीकडे, कुंपणाच्या दूरच्या काठावर, मर्टेन्सच्या मिशन कंट्रोल सेंटरच्या निरीक्षण खिडकीवर निळसर प्रकाशाचा एक फाटा होता.
  
  
  जिथून मी थेट मिशन कंट्रोलच्या समोर पडलो होतो, ते ल्यूगरसह अचूक शूटिंगसाठी खूप दूर होते. मला माहित होते की मी शूटिंग सुरू करताच आगीत पळून जाईन. माझ्याकडे पर्याय नव्हता, वेळ नव्हता. मी कव्हर तोडले आणि थेट ड्रोनकडे धाव घेतली. प्रकाशाने मला पकडण्याआधी मी तीन गोळ्या झाडल्या आणि गोळ्या आजूबाजूला उडू लागल्या. मी खांद्याच्या रोलमध्ये पडलो आणि मी सरळ उभा राहिल्यावर चौथ्या आणि पाचव्यांदा जमिनीवर आणि माझ्या पाठीवर गोळीबार केला.
  
  
  मग मला गोळीबार करावा लागला नाही. आरपीव्हीला अचानक आग लागली. ते तेजस्वीपणे भडकले, रागाने घोरणारा आवाज करत. मी पुन्हा जमिनीवर आदळलो आणि या वेळी जवळ आल्यावर मी स्टार्ट लाईनच्या मागे आलो आणि निळ्या प्रकाशाकडे निघालो.
  
  
  सर्चलाइट बीम जळत्या UAV वर अडकले आणि उशीर झाला. शूटिंग थांबले. त्याऐवजी बहुभाषिक आरडाओरडा झाला. ते सर्व जोडले: नरकासारखे धावा! कारवाई होत असल्याचे मी ऐकले. उपरोक्त टोळी, अनुभवी दहशतवादी, मजबूत आणि प्रशिक्षित, विमान अपहरण करण्यासाठी, ओलीस मारण्यासाठी किंवा अगदी अण्वस्त्रे चोरण्यासाठी योग्य होते. पण तिथेच त्यांचे वैज्ञानिक शिक्षण संपले. ते पूर्वीसारखे धावले कारण वैयक्तिक अणूकरण कराराचा भाग नव्हता.
  
  
  पुढचे दोन ध्वनी यांत्रिक होते. UAV टर्बाइन फिरू लागला आणि धातूच्या दरवाजाच्या लॉकचा आवाज आला. दरवाजा निळ्या खिडकीच्या उजेडाच्या शेजारी होता आणि त्यातून डॉ. कॉर्नेलियस मर्टेन्स बाहेर आले. तो रागावलेल्या माकडासारखा बडबडला. ज्वाळांच्या आणि ड्रोनच्या वाढत्या प्रकाशात, तो लाँच पॅडकडे जाताना एकसारखा दिसत होता. डोळे फुगवले, हात हलवत, तो माझ्या मागे गेला, त्याच्या रॉकेटशिवाय कशाकडेही लक्ष दिले नाही. त्याने आपल्या कपड्याने ज्योतीवर हल्ला केला, तो खाली पाडण्याचा प्रयत्न केला, तो माणूस वेडा झाला.
  
  
  मागून पुढे जाता येत नसल्यामुळे तो रुळाच्या पुढच्या भागावर धावत गेला आणि थरथरत आणि ओरडत त्यावर चढला. मग त्याची किंकाळी एका सेकंदासाठी थांबली आणि जेव्हा तो पुन्हा किंचाळला, तेव्हा ती एक भयानक किंकाळी होती.
  
  
  काय झाले हे जाणून घेण्यासाठी मला हालचाल करावी लागली नाही. मी त्याला डोके मागे फेकताना पाहिले, त्याचे हात आता धडधडत नाहीत, परंतु थेट RPV च्या हवेच्या सेवनावर विसावताना, त्याच्या गर्व आणि आनंदाच्या तावडीतून सुटण्याचा प्रयत्न करीत आहेत.
  
  
  पण हे त्याला जाऊ दिले नाही. तो त्याला हवा होता, आणि तो लढला आणि भीक मागत आणि किंचाळत, हळू हळू
  
  
  त्याला त्याच्या टर्बाइनमध्ये चोखले जोपर्यंत त्याचा गुदमरून मृत्यू झाला नाही असे मला वाटते ज्याला मर्टेन्सबर्गर म्हटले जाऊ शकते. त्याला सोडण्याचा हा एक योग्य मार्ग वाटत होता.
  
  
  तो शेवटच्या वेळी गुरगुरण्याआधीच, मी काही समस्या सोडवणार होतो. धातूचा दरवाजा उघडा होता. ते नियंत्रण कक्षाच्या मुख्य दरवाजापर्यंत पोहोचले. तेही उघडे होते. त्याद्वारे मी खोली आणि तेथील रहिवासी पाहिले. व्हिला आणि श्रोडरसह त्यापैकी दहा होते. ते सर्व त्यांच्या स्टार्ट स्क्रीनकडे पाहत होते, त्यांच्या नेत्याला गोठलेल्या आश्चर्याने जाताना पाहत होते. ते त्याच्याबरोबर राहिले आणि मी त्यांना आनंददायी प्रवासाच्या शुभेच्छा देण्यासाठी वेळ काढला नाही.
  
  
  मी पियरेला त्यांच्यामध्ये फेकून दिले. मग मी दरवाजा बंद केला आणि लॉकिंग चाक फिरवले.
  
  
  
  
  
  
  
  अध्याय २१
  
  
  
  
  
  
  
  
  RPV च्या ज्वालाने कॅमफ्लाज नेटिंगमध्ये काहीतरी ज्वालाग्राही प्रज्वलित केले आणि संपूर्ण गोष्ट तात्काळ परंतु प्रभावीपणे ज्वालामध्ये फुटली. यामुळे रेंजर टीम ह्युई पायलटला इलेक्ट्रॉनिक हॉर्नपेक्षा अधिक काही मिळाले.
  
  
  लमानाच्या दृष्टीकोनातून, यामुळे तशाहमेदचे उड्डाण देखील झाले. त्याला सुरुवातीची वेळ माहीत होती. अचानक पायरोटेक्निकने काहीतरी चुकीचे असल्याचे संकेत दिले आणि त्याच्या स्थितीत तो त्याकडे दुर्लक्ष करू शकत नाही. आणि अशा परिस्थितीत त्याने इतर कोणालाही तपासासाठी पाठवले नसते.
  
  
  तो वीस जणांच्या फौजेसह आला ज्यांना रेंजर्सनी त्वरीत नि:शस्त्र केले होते, परंतु जनरलच्या आगमनाने गटाचा कमांडर कर्नल बिल मूर यांना राजकीय स्थान समजले. चोरीला गेलेला माल परत करून नरकातून बाहेर काढण्याचे त्याचे आदेश होते. त्याचे सैन्य सार्वभौम प्रदेशावर आक्रमण करत होते. आंतरराष्ट्रीय घटना कोणत्याही परिस्थितीत टाळायची होती. जर त्याला कोंबडा परत मिळवण्यासाठी संघर्ष करावा लागला तर ती एक गोष्ट आहे, परंतु त्यापलीकडे, जरी त्याच्यावर हल्ला झाला तरी त्याला प्रत्युत्तर देण्याची गरज नाही.
  
  
  कमांड हेलिकॉप्टरच्या पंखाखाली आमच्या भेटीच्या पहिल्या क्षणात, मी त्याला सावध केले आणि सांगितले की त्याने जनरलच्या आगमनासाठी तयार असले पाहिजे. मला माहित होते की जर तसहमद दिसला नाही तर मी त्याला शोधण्यासाठी लमाना येथे जाईन. असो, क्लीनअप ऑपरेशनला अपेक्षेपेक्षा जास्त वेळ लागला. शारीरिक उद्दिष्ट पॉलाकडे झुकणे - जे काही डॉक्टरांनी काळजीपूर्वक हाताळले - आणि मर्टेन्सचे कमांडो एकतर शरणागती पत्करले किंवा वाळवंटात चालू राहिले याची खात्री करणे हे होते. तांत्रिक भागासाठी वेळ आवश्यक होता. मर्टेन्सच्या सर्व फॅन्सी इलेक्ट्रॉनिक गेमसह, मूरच्या तंत्रज्ञांना कॉकी स्थिर आणि सुरक्षित असल्याची खात्री करावी लागली.
  
  
  मूर एक भक्कम, बिनधास्त प्रकारचा, कमी शब्दांचा माणूस होता, सरळ आज्ञा द्यायचा - अशा प्रकारचा माणूस होता ज्याची माणसे कुठेही त्याच्या मागे जायची. जेव्हा त्याला लॉन्च पॅडवर कर्नलसमोर आणले गेले तेव्हा जनरलने जवळजवळ पूर्णपणे शांतता प्राप्त केली होती.
  
  
  “तुम्ही कोण आहात सर? तुमचे सैन्य येथे काय करत आहेत? - तसखमेद फ्रेंचमध्ये बडबडला.
  
  
  "कर्नल विल्यम जे. मूर, युनायटेड स्टेट्स आर्मी"! त्याने इंग्रजीत उत्तर दिले. “आम्ही हे आण्विक क्षेपणास्त्र येथून बाहेर काढत आहोत. ती आमची आहे."
  
  
  “तुम्ही घुसखोरी करत आहात! आपण साम्राज्यवादी आक्रमण शक्ती आहात! तू…!" त्याने इंग्रजीकडे वळले.
  
  
  “जनरल, माझ्या सरकारशी यावर चर्चा करा. आता कृपया दूर जा."
  
  
  “आणि माझ्या देशबांधवांनो, ज्यांची तुम्ही कत्तल केली,” त्याने मेर्टेन्स मिशन कंट्रोल सेंटरसमोर गोळा केलेल्या आणि ठेवलेल्या मृतदेहांच्या व्यवस्थित रांगेकडे निर्देश केला, “मी हे फक्त तुमच्या सरकारबरोबरच नाही तर माझ्याबरोबर घेईन!” त्याने स्वत: ला फोम बनवले.
  
  
  मी सावलीतून बाहेर आलो. "कर्नल, किती वाजले?"
  
  
  "सात मिनिटे आणि आम्ही हवेत आहोत."
  
  
  “जनरल आणि मी कुंपणात असू. मी तुझ्याबरोबर जाईन".
  
  
  "सात मिनिटे," कर्नलने पुनरावृत्ती केली आणि त्याचे माणसे हळूहळू जळलेल्या UAV मधून कॉकरेल काढताना पाहण्यासाठी निघून गेला.
  
  
  "तू कोण आहेस?" तासखमेदने चाप प्रकाशात माझ्या उद्ध्वस्त झालेल्या चेहऱ्याचा अभ्यास केला.
  
  
  “बंदूक असलेला माणूस,” मी त्याला विल्हेल्मिनाचा चेहरा जाणवू देत म्हणालो. "आम्ही आत्ता DC-7 घेऊन तिथे जात आहोत."
  
  
  त्याने वाद घातला नाही. मी त्याला आधी बसवलेल्या खुर्चीत बसवले आणि ल्युगरवर टेकून टेबलावर बसलो.
  
  
  "तुमच्याकडे दोन पर्याय आहेत," मी म्हणालो. "एकतर तुम्ही तुमच्या मित्रांच्या या श्रेणीत सामील होऊ शकता... किंवा तुम्ही आश्रय मागू शकता."
  
  
  यामुळे तो सरळ झाला, त्याचे काळे डोळे चमकत होते. "आश्रय!"
  
  
  “जनरल, मी तुझ्याशी गप्पा मारण्यात माझा वेळ वाया घालवणार नाही. मला हेलिकॉप्टर उचलण्याची गरज आहे. येथे जे घडले त्यासाठी तुम्ही तुमच्या मृत मित्रांइतकेच जबाबदार आहात. मेर्टेन्स आणि त्याची मुले नट असताना, तू नाहीस. तुमच्याकडे तुमची सर्व बटणे आहेत. तुम्हाला हवे ते मिळवण्यासाठी तुम्ही खेळलात. बरं, आम्हाला काहीतरी हवे आहे. तुम्ही ते आम्हाला देऊ शकता किंवा तेच आहे.” मी विल्हेल्मिना घेतली.
  
  
  त्याने ओठ चाटले. "काय... तुला काय हवंय?"
  
  
  "दोन गोष्टी. नवीन PM म्हणून शेमा मेंडानिक आणि सोव्हिएत ताफ्याला लमाना काबीज करण्याची तुमची योजना आहे. एकतर तुम्ही पळून जा आणि वॉशिंग्टन हे करेल."
  
  
  अधिकृत घोषणा, किंवा मॅडम मेंडॅनिका यांना तुमच्या मृत्यूची घोषणा करावी लागेल."
  
  
  "मला... मला विचार करायला वेळ हवा आहे."
  
  
  "तुमच्याकडे नाही." मी उठतो. "आम्ही एकत्र दाराबाहेर जातो किंवा मी एकटाच बाहेर जातो."
  
  
  कमांड हेलिकॉप्टरवरील पंखा फिरू लागल्याने आम्ही एकत्र बाहेर पडलो.
  
  
  मी पॉलासोबत प्रवास करत होतो. ती शांत आणि सुस्त होती, पण मला पाहून आनंद झाला. ती ज्या स्ट्रेचरला जोडलेली होती त्याच्या शेजारी मी तिचा चांगला हात धरून बसलो. ती म्हणाली, “तुम्हाला माहीत आहे, सुमारे शंभर वर्षांपूर्वी तुम्ही माझ्या अंगणावर येऊन बसून जिन आणि टॉनिक प्याल आणि मला काय चालले आहे ते सांगा. मला वाटत नाही की आम्ही आता ते करू शकतो. "
  
  
  "येथे नाही. खूप जोरात. पण मला अथेन्सच्या बाहेर एक ठिकाण माहित आहे, वौलाघमिनीमध्ये, समुद्राजवळ गुलाबांनी भरलेले आहे, जिथे वाईन कोरडी आहे आणि कथा चांगली आहे."
  
  
  तिने अनिश्चितपणे उसासा टाकला, “अरे, छान वाटतंय. मला ते आवडेल." ती मग हसली, "मला आश्चर्य वाटते की हेन्री काय विचार करेल?"
  
  
  "आम्ही त्याला एक पोस्टकार्ड पाठवू," मी म्हणालो. मला वाटले की हॉकलाही पाठवावे.
  
  
  
  
  
  
  कार्टर निक
  
  
  दस्तऐवज Z
  
  
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  दस्तऐवज Z
  
  
  त्याचा मृत मुलगा अँटोनच्या स्मरणार्थ लेव्ह श्क्लोव्स्कीने अनुवादित केले
  
  
  मूळ शीर्षक: Z दस्तऐवज
  
  
  
  
  
  
  धडा १
  
  
  
  
  
  मी माझ्या नव्या ओळखीशी झगडत राहिलो. एजंट म्हणून तुम्हाला हेच वाटते, खासकरून जर तुम्हाला तुमच्या नवीन कव्हरबद्दल विचार करण्याची संधी मिळाली नसेल. मला निक कार्टरला असे वाटले की मला ग्रेहाऊंड बसचा तिरस्कार वाटतो, विशेषतः मध्यरात्रीनंतर. आणि अर्धी रिकामी ग्रेहाऊंड बस ओळखीच्या संकटासाठी योग्य सेटिंग आहे.
  
  
  तथापि, फ्रेड गुड्रमची बसेसची सवय होती. तो या बसेसमध्ये पुरेसा देशभर फिरला आहे, त्याची जर्जर सुटकेस आणि घाणेरडी स्पोर्ट्स बॅग कुठेतरी खोडात आहे, त्याच्या घशात स्वस्त बोरबोनचा एक घोट, त्याच्या चेहऱ्यावर ठेचा आणि त्याच्या पाठीवर पंचवीस स्वस्त जेवणाचे अवशेष, एक wrinkled सूट. या फ्रेडीची काय सवय होती हे जाणून घेण्यासाठी मला माझे कव्हर चांगले समजले, एक स्वस्त परजीवी जो त्याच्या पुरवठादाराला पैसे न दिल्यापासून खऱ्या अडचणीत सापडला होता. पण मला अजूनही चांगला म्हातारा फ्रेडी असण्याची सवय नाही.
  
  
  मला झोप येत नसली तरी, माझ्याकडे लाईट नव्हती कारण कोणीही लाईट लावली नव्हती. प्रवाशांमध्ये सात खलाशांचा समावेश होता जे नॉरफोकमधील त्यांच्या युनिटमध्ये परत आले होते आणि आठ नागरिक होते, त्यापैकी दोन सैनिकांच्या पत्नी होत्या ज्यांची दुर्गंधीयुक्त, ओरडणारी बाळं होती जी आता झोपली होती.
  
  
  एएचने मला दिलेल्या स्वस्त सूटने मला माझ्या सभोवतालच्या वातावरणात मिसळून दिले आणि त्यात विल्हेल्मिना, माझे लुगर, पियरे, द लिटल गॅस बॉम्ब आणि ह्यूगो, माझे स्टिलेटो यांनाही कव्हर दिले. बस ज्याप्रकारे उसळत होती ते पाहता शिंपी फक्त माझ्या बटसाठी पॅडिंग चुकवत होता.
  
  
  किलमास्टर N3 म्हणून माझ्या कारकिर्दीत डेव्हिड हॉकने मला अनेक विचित्र मोहिमांवर पाठवले होते आणि मला ठार मारण्यासाठी त्याने मला पाठवले होते याची मला खात्री पटली. मला आठवत नाही की त्याने मला इतक्या कमी विश्वासार्ह माहितीसह आणि अशा दिलगीर शब्दांत मिशनवर पाठवले आहे. हेल, हॉक म्हणाला की हे किलमास्टरचे काम आहे की नाही हे देखील त्याला माहित नव्हते. आणि मला अजून कमी माहित होते.
  
  
  एकदा मी मासावामध्ये असताना मला अधिक माहिती मिळण्याची अपेक्षा होती आणि इथिओपियन सरकारने माझ्याशी संपर्क साधला. पण वॉशिंग्टन आणि मासावा यांच्यात मी अज्ञानाने वागलो.
  
  
  मी कोलंबस सर्कलवरील माझे अपार्टमेंट सोडणार होतो त्याचप्रमाणे बारा दिवसांपूर्वी हे सुरू झाले. सिंथिया नावाचा गोरा, रात्रीचे जेवण आणि एक इटालियन चित्रपट हे माझे सोडून जाण्याचे कारण होते. मला सिंथिया आणि रेस्टॉरंट आधीच आवडले होते आणि मी चित्रपट समीक्षकाच्या मताशी सहमत होतो की चित्रपट चांगला होता. पण तेवढ्यात फोन वाजला आणि हॉकने माझी संध्याकाळ उध्वस्त करायला सुरुवात केली. आम्ही स्क्रॅम्बलरशी बोललो आणि त्याने मला दोन दिवसांनंतर बाल्टिमोर-वॉशिंग्टन आंतरराष्ट्रीय विमानतळावर कारच्या चाव्या कुठे घ्यायच्या ते सांगितले. चित्रपट शोषला, रेस्टॉरंटमध्ये नवीन मालक आला आणि सिंथियाला सर्दी झाली.
  
  
  हॉकने मॉर्डॉकचे रेस्टॉरंट मीटिंगचे ठिकाण म्हणून निवडले, माझ्या फ्लाइटच्या प्रस्थानासह दुपारच्या जेवणाची वेळ आणि मॉन्टगोमेरी काउंटी, मेरीलँडच्या वॉशिंग्टन उपनगरात पूर्ण थ्रॉटल असलेल्या इंजिनसह बीट-अप फोर्ड चालविण्यास मला किती मिनिटे लागतील याची माहिती दिली.
  
  
  बाहेरून, मॉर्डॉक मॉलमधील इतर रेस्टॉरंटसारखेच दिसत होते. शेजारी एक सुपरमार्केट देखील होते आणि थोडे पुढे एक फार्मसी होती. मी सामान्य जेवण, खराब सजावट आणि अवर्णनीयपणे खराब सेवेची अपेक्षा करत होतो. प्रवेशाने निराश केले नाही.
  
  
  शांत पार्श्वसंगीत वाजले, जुने सूर वाजवले गेले. कॅश रजिस्टर कँडी आणि सिगारेटने भरलेल्या काचेच्या काउंटरवर बसले. कोणती क्रेडिट कार्ड स्वीकारली गेली हे चिन्हे दर्शवतात. उजवीकडे ड्रेसिंग रूम होती आणि डावीकडे एक दरवाजा जेवणाच्या खोलीकडे नेत होता. भिंतींवर काही प्रकारचे बनावट जपानी फुलांचा नमुना होता, एक आजारी गुलाबी रंग. निळा गालिचा थ्रेडबेअर होता आणि वेटर्सना त्यांचे पैसे मोजता येतील इतकाच प्रकाश होता.
  
  
  परिचारिका परिस्थितीशी जुळत नव्हती. मला वेट्रेसची अपेक्षा होती कारण शॉपिंग मॉल्समधील अशा प्रकारच्या रेस्टॉरंटमध्ये हेड वेटर परवडत नाही. मी तिची आधीच ओळख करून दिली - एक माजी वेट्रेस ज्याला सर्व सभ्य वाक्ये माहित होती, परंतु कोणतीही शैली नव्हती. मी फोयरमध्ये प्रवेश करताच माझ्याजवळ आलेला सोनेरी सुमारे तीस, उंच आणि सडपातळ, परंतु हाडकुळा नव्हता आणि स्पष्टपणे विकसित झाला होता. तिने तिच्या फिकट हिरव्या ड्रेसमध्ये द्रव कृपेने हलविले.
  
  
  तिने विचारले. - सर तुम्ही एकटेच खाणार का?
  
  
  “माझे नाव कार्टर आहे,” मी म्हणालो. 'माझी मिस्टर हॉकची भेट आहे.'
  
  
  तिने डाव्या हातातील नोटपॅडकडे पाहिले, मग काउंटरवर ठेवले. - अरे हो, मिस्टर कार्टर. मिस्टर हॉक चार नंबरच्या खाजगी खोलीत आहेत. मला तुमचा कोट मिळेल का सर?
  
  
  महिला सशक्तीकरणाच्या सुरुवातीपासून, सर्वात मजेदार गोष्टींपैकी एक म्हणजे पुरुषांनी स्त्रियांना पारंपारिकपणे वाढवलेल्या सर्व लहान-मोठ्या उपकारांचा विस्तार करून महिला त्यांची ओळख पटवून देण्याचा प्रयत्न करत आहेत. मी मुलींना कोट काढताना जवळजवळ हात मुरगाळताना पाहिले आहे किंवा सिगारेट पेटवताना जवळजवळ नाक जळताना पाहिले आहे. तथापि, या महिलेला तिची सामग्री माहित होती - तिने मला माझ्या कोटमधून बाहेर पडण्यास मदत केली आणि ते अतिशय कुशलतेने केले. तिने माझ्यासाठी दार धरले असताना, मला आश्चर्य वाटले की जेवण वॉलपेपरसारखे वाईट असेल की होस्टेससारखे चांगले असेल.
  
  
  पण जर हॉकने मॉर्डॉकचे रेस्टॉरंट निवडले असते, तर मला खराब अन्नाचा सामना करावा लागला असता. हॉकला बरंच काही माहीत होतं, पण खाणं-पिणं त्याच्या शब्दसंग्रहात नव्हतं.
  
  
  बंद दरवाजे असलेल्या खोल्यांच्या मालिकेपर्यंत पोहोचेपर्यंत आम्ही सरळ चालत गेलो. मी कोणालाही बोलताना ऐकले नाही, म्हणून हॉकला भेटण्यासाठी पुरेसे सुरक्षित ठिकाण सापडले असेल. मुलीने न ठोठावता उजवीकडील दुसरा दरवाजा उघडला. सिगारच्या धुरामुळे मी हैराण झालो. तिने स्वतःला योग्य खोलीत शोधले. परिचारिकाने आमची पेय ऑर्डर घेतली, हॉकने माझा पसरलेला हात परत केला आणि माझ्या लक्षात आले की अन्न आधीच ऑर्डर केले गेले होते. - कोणताही मेनू आहे का? - परिचारिका गेल्यावर मी विचारले.
  
  
  "मेनूवर फक्त एकच गोष्ट आहे," हॉक म्हणाला. "स्टीक".
  
  
  - अरे, म्हणूनच. मला वाटते म्हणूनच तुम्ही हे रेस्टॉरंट निवडले आहे.
  
  
  "मी हे ठिकाण निवडले कारण ते AX च्या मालकीचे आहे, ते काहीही असो." त्याने पुढे काहीही स्पष्ट केले नाही.
  
  
  हॉक हा नेहमीच एक शांत माणूस आहे, जो तो यूएस सरकारच्या AX एजन्सीचा प्रमुख आहे याचे एक कारण आहे. बोलके लोक गुप्त सेवांसाठी चांगले नाहीत. AX या रेस्टॉरंटचा मालक का आहे आणि मी त्याच्या शीर्ष लोकांपैकी एक आहे हे हॉकने मला सांगितले नाही. आम्ही आमचे स्टेक, स्वादिष्ट, जुने मांस खाल्ले नाही तोपर्यंत तो थांबला आणि त्याने भाषण सुरू करण्यापूर्वी वाइनचा ग्लास संपवला.
  
  
  “N3, आमच्याकडे एक केस आहे जी कदाचित अस्तित्वात नाही. मला त्याबद्दल जे काही माहित आहे ते मी तुम्हाला सांगेन, परंतु स्मार्ट निर्णय घेण्यासाठी ते पुरेसे नाही.
  
  
  "हे किलमास्टरचे काम आहे का?"
  
  
  "हा तुझा व्यवसाय आहे," हॉक मला म्हणाला. त्याने एक नवीन सिगार काढला - जर त्या दुर्गंधीयुक्त काड्या तो धूम्रपान करत असेल तर त्या नवीन असू शकतात - रॅपर काढला आणि पुढे जाण्यापूर्वी पेटवला.
  
  
  “तांत्रिकदृष्ट्या ही AX साठी नोकरी नाही. आम्ही मैत्रीपूर्ण, तटस्थ सरकारमध्ये काही घटकांना मदत करत आहोत."
  
  
  'कोण आहे हा?'
  
  
  "इथिओपियन".
  
  
  मी वाईन प्यायली - एक कॅलिफोर्निया बरगंडी जी चांगली किंवा वाईट नव्हती - मग म्हणालो, "मला समजले नाही सर." मला वाटले की इथिओपियन लोकांना अमेरिकन गुप्त सेवा त्यांच्या मौल्यवान वाळवंटात फिरणे आवडत नाही.
  
  
  "सहसा नाही. पण सीझर बोर्जिया नावाच्या माणसाला शोधण्यासाठी त्यांना आमच्या मदतीची गरज आहे.
  
  
  "मला वाटले की तो शतकांपूर्वी मेला."
  
  
  - या व्यक्तीचे खरे नाव कार्लो बोर्जिया आहे. सेझरेचे टोपणनाव हे जाणूनबुजून चालवलेले डाव आहे, तो एक निर्दयी हरामी आहे हे जगाला कळवण्याचा एक मार्ग आहे. तो इथिओपियामध्ये असल्याची आम्हाला खात्रीही नाही. कदाचित तो वेगळ्या ठिकाणी असेल. आणि आपण आता शोधले पाहिजे.
  
  
  - तो कुठे आहे हे इथिओपियन लोकांना माहीत नाही का?
  
  
  "ते आमच्याशी प्रामाणिक असतील तर नाही," हॉक म्हणाला. “आणि CIA सुद्धा. मला वाटते की सीआयए आणि इथिओपियन दोघेही माझ्यासारखेच गोंधळलेले आहेत. या बोरग्यावर हेच आहे.
  
  
  हॉकने त्याच्या ब्रीफकेसमधून “टॉप सीक्रेट” चिन्हांकित अहवालांनी भरलेले फोल्डर काढले. एका शीटच्या शीर्षस्थानी Z हे अक्षर असलेले लेबल होते, वर्णमालाचे शेवटचे अक्षर आणि AX मध्ये, ज्याचा अर्थ फक्त एकच होता: या पेपरमध्ये कोणतीही माहिती असली तरी त्याचा अर्थ जगाचा अंत असू शकतो. भांडवल ई सह ही आणीबाणी होती. बोलण्याआधी हॉकने कागदपत्र बघितले.
  
  
  “1950 च्या उत्तरार्धात, बोर्जिया इटलीमध्ये नव-फॅसिस्ट होता. जोपर्यंत तो राजकीय क्रियाकलाप आणि कायदेशीर संघटनांमध्ये अडकला होता तोपर्यंत तो खूप उपयुक्त राहिला. त्याच्या गटाने यापैकी काही कम्युनिस्टांना दूर लोटले जेणेकरून अधिक मध्यम पक्ष सामान्यपणे कार्य करू शकतील. पण नंतर त्याला राजकीय हिंसाचाराची किंमत कळली. इटालियन पोलिसांनी त्याला पकडण्याचा प्रयत्न करण्यापूर्वी तो लिव्होर्नो येथून गायब झाला. त्यांनी त्याचा मासावा आणि नंतर अस्मारा येथे माग काढला. 1960 पर्यंत तो गायब झाला होता."
  
  
  "मग त्याने अलीकडे आमची आवड निर्माण करण्यासाठी काय केले आहे?"
  
  
  "कदाचित काहीच नाही. कदाचित काहीतरी इतके मोठे आहे की ते मला घाबरवते,” हॉक म्हणाला. “इजिप्शियन लोकांनी 14 लहान आणि मध्यम पल्ल्याच्या क्षेपणास्त्रांना गमावले जे त्यांनी इस्रायलला लक्ष्य केले होते. आणि इस्रायलींनी नऊ गमावले, जे इजिप्त आणि सीरियासाठी होते. दोन्ही बाजूंना वाटते की दुसऱ्या बाजूने त्यांना चोरले ..."
  
  
  "असं नाही का?"
  
  
  “आम्हाला याचा कोणताही पुरावा सापडला नाही. रशियन, वरवर पाहता, खूप. हे बोर्जिया शोधणारे ते पहिले होते, परंतु त्यांचा वेग आणि कार्यक्षमतेमुळे काहीही झाले नाही. त्यांचा एजंट दोन महिन्यांपूर्वी बेपत्ता झाला.
  
  
  - चिनी लोकांचा याच्याशी काही संबंध असू शकतो असे तुम्हाला वाटते का?
  
  
  "मी हे नाकारत नाही, निक." पण तरीही बोर्गिया स्वतंत्रपणे काम करत असल्याची शक्यता आहे. मला यापैकी एकही कल्पना आवडत नाही.
  
  
  "तुम्हाला खात्री आहे की तो रशियन एजंट नाही?"
  
  
  - होय, निक, मला खात्री आहे. त्यांना मध्यपूर्वेत आपल्याइतका त्रास नको आहे. पण दुर्दैव असे की ही क्षेपणास्त्रे कशी आहेत. सर्व तेवीसकडे अण्वस्त्रे आहेत.
  
  
  हॉकने पुन्हा सिगार पेटवला. 1956 पासून जेव्हा सुएझ संकट उद्भवले आणि अमेरिकेवर व्यापक अविश्वास निर्माण झाला तेव्हापासून अशा परिस्थिती अपरिहार्य आहेत. जर इस्रायली आणि अरबांना दरवर्षी पारंपारिक शस्त्रांनी एकमेकांवर गोळी घालायची असेल तर ते आमच्यासाठी आणि रशियन लोकांसाठी चांगले आहे. आमच्या टँक आणि अँटी-टँक शस्त्रास्त्रांची पूर्ण चाचणी झाल्यानंतर आम्ही पुन्हा हस्तक्षेप करू शकतो. पण आण्विक वारहेड्स एक नवीन परिमाण जोडतात जे अगदी रशियन लोकांना घाबरवतात."
  
  
  मी विचारले. - इथिओपियाच्या कोणत्या भागात हे बोर्जिया कार्य करू शकते?
  
  
  "इथिओपियन स्वतः डॅनकिलबद्दल विचार करतात," हॉक म्हणाला.
  
  
  "हे वाळवंट आहे."
  
  
  “वाळवंट सिनाईसारखे आहे. ही एक पडीक जमीन आहे जिथे जवळजवळ काहीही नाही आणि इथिओपियन लोक त्यावर नियंत्रण ठेवत नाहीत. तिथे राहणारे लोक अनोळखी लोकांना मारायला मागेपुढे पाहत नाहीत. डॅनकिल इथिओपियन प्रदेशाने वेढलेले आहे, परंतु तेथे राज्य करणाऱ्या अम्हारा जमातींचा परिसर शोधण्यासाठी मोहीम सुसज्ज करण्याची कोणतीही योजना नाही. हे एक नरक ठिकाण आहे.
  
  
  हॉकसाठी हे एक दुर्मिळ विधान होते आणि ते मला घाबरले. शिवाय, पुढील काही दिवसांत डॅनकिलबद्दल मला जे शिकता आले त्यामुळे मला आश्वासन मिळाले नाही. माझे कव्हर मलाही काळजीत पडले. फ्रेड गुड्रम हे सार्वजनिक बांधकाम अभियंता म्हणून ओळखले जात होते, परंतु पेमेंट समस्यांमुळे अमेरिकेतील प्रत्येक युनियनने त्याला काळ्या यादीत टाकले होते. आणि आता त्याने मासावा येथे नॉर्वेजियन मालवाहू जहाज मागवले आहे. इथिओपियन सरकारला रस्ते बांधू शकतील अशा लोकांची गरज होती.
  
  
  ग्रेहाऊंड नॉरफोकमध्ये आला. मला माझी डफेल बॅग आणि एक तुटलेली सुटकेस सापडली, ज्याच्या गुप्त डब्यात विल्हेल्मिना आणि ट्रान्सीव्हरसाठी भरपूर दारूगोळा होता. मग मला एक टॅक्सी सापडली. ड्रायव्हरने माझे रूप काळजीपूर्वक पाहिले आणि विचारले: "तुमच्याकडे आठ डॉलर्स आहेत का?"
  
  
  'हो. पण तुम्ही तुमची गाडी सावधपणे चालवा नाहीतर मी तुमच्यावर जे काही उरले आहे त्या सर्वांवर खटला भरेन.
  
  
  त्याला माझी गंमत समजली. कदाचित मी निक कार्टरला माझ्या फ्रेड गुड्रम व्यक्तिमत्त्वात खूप जास्त येऊ दिले कारण त्याने आवाज काढला नाही.
  
  
  त्याने मला कस्टम्समध्ये सोडले आणि मला त्यातून मार्ग काढण्यात कोणतीही अडचण आली नाही. ट्रक ड्रायव्हरने मला हॅन्स स्कीलमॅनची राइड दिली.
  
  
  फ्लाइट अटेंडंट, लार्सन नावाचा वालुकामय केसांचा उंच माणूस, मला पाहून फारसा आनंद झाला नाही. सकाळचे दोन वाजले होते आणि माझ्या दिसण्यामुळे हे घडले. तो मला माझ्या केबिनमध्ये घेऊन गेला. मी त्याला एक टीप दिली.
  
  
  "सात ते नऊ दरम्यान नाश्ता," तो म्हणाला. “तुम्हाला मागच्या बाजूला जिन्याच्या खाली जेवणाची खोली आणि खाली एक डेक मिळेल.”
  
  
  "शौचालय कुठे आहे ?"
  
  
  - केबिनच्या अगदी मागे. शॉवर देखील. महिलांना धक्का लागणार नाही याची काळजी घ्या.
  
  
  तो गेला. मी शस्त्र ट्रंकमध्ये ठेवले, दरवाजा लॉक केला आणि लहान केबिनभोवती पाहिले. बंदराच्या खिडकीच्या शेजारी एकमात्र बर्थ होता, ज्यातून बंदराच्या बाजूच्या मुख्य डेककडे पाहिले जाते. ही देखील तटबंदीची बाजू होती आणि पातळ पडद्याने तेजस्वी प्रकाश आत प्रवेश करण्यापासून रोखला नाही. एका भिंतीवर सिंक आणि दुसऱ्या भिंतीवर कॉम्बिनेशन वॉल कॅबिनेट आणि कपाट होते. मी दुसऱ्या दिवशी सकाळी माझ्या वस्तू अनपॅक करण्याचा निर्णय घेतला.
  
  
  AX ने मला सांगितले की प्रवाशांची यादी चांगली दिसत आहे. मला सूचना देणाऱ्या तरुणाने स्पष्ट केले: “कोणत्याही परिस्थितीत बोर्डवर कोणतेही ज्ञात रशियन किंवा चिनी एजंट नसतात. आमच्याकडे क्रू काळजीपूर्वक तपासण्यासाठी वेळ नव्हता. त्यामुळे सावधगिरी बाळगा, N3.”
  
  
  प्रत्येकाने मला सावधगिरी बाळगण्यास सांगितले, अगदी हॉक देखील. अडचण अशी होती की कोण आणि कशावर लक्ष ठेवावे हे कोणीही मला सांगू शकत नव्हते. मी लाईट बंद केली आणि बेडवर चढलो. मला फारशी झोप आली नाही.
  
  
  
  
  धडा 2
  
  
  
  
  
  जहाजाचे प्रस्थान गोंगाट करणारे आहे, परंतु हंस स्केजेलमनच्या क्रूने प्रवाशांना जागृत करण्यासाठी खरोखर सर्वोत्तम प्रयत्न केले. मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. निर्णय घेण्यासाठी सात वाजले आहेत. मी ह्यूगो घेतला असता किंवा फ्रेडी गुडरम स्टिलेटो घालण्याची शक्यता नाही? त्यामुळे अजिबात उपाय नाही.
  
  
  ह्यूगोने विल्हेल्मिना आणि पियरे कंपनीला सूटकेसच्या गुप्त डब्यात ठेवले. मला भेटलेले लोक आज सकाळी त्या फ्लाईट अटेंडंटपेक्षा जास्त चौकस होते.
  
  
  मी पुढे चालत आंघोळ केली. मग मी माझ्या केबिनमध्ये परतलो आणि काही कपडे निवडले. मी फ्लॅनेल शर्ट, वर्क ट्राउझर्स आणि वॉटरप्रूफ जॅकेट घातले.
  
  
  मग नाश्ता झाला.
  
  
  जेवणाची खोली उघडी होती. दहा जणांसाठी जागा होती. याचा अर्थ जहाजात जास्त प्रवासी नव्हते. फ्लाइट अटेंडंट लार्सनने माझ्यासाठी संत्र्याचा रस, स्क्रॅम्बल्ड अंडी, बेकन आणि कॉफी आणली. एका वृद्ध जोडप्याने आत प्रवेश केला तेव्हा मी जवळजवळ संपले होते.
  
  
  हे इंग्रज होते - हॅरोल्ड आणि अगाथा ब्लॉक. त्याची बांधणी पातळ होती आणि लेखापालाचा फिकट चेहरा होता. त्याने मला सांगितले की त्याने फुटबॉल पूलमध्ये दोन भाग्यवान गोल केले आणि चांगली गुंतवणूक केली. तिच्याकडे लॅव्हेंडर-सुगंधी शैलीची शाश्वत गृहिणी होती, अशा प्रकारची स्त्री जिचा पती झुकण्यासाठी कुंपण बांधतो. ते त्यांच्या पन्नाशीतले दिसत होते आणि त्यांच्या अचानक आनंदाने त्यांना मध्यमवयीन पक्षी प्राणी बनवले होते. दोघेही गप्पागोष्टी होते. -तुम्ही नॉरफोकचे आहात, मिस्टर गुडरम? - ब्लॉकला विचारले.
  
  
  "नाही, मी म्हणालो.
  
  
  "आम्हाला दक्षिण युनायटेड स्टेट्स आवडतात," त्याने स्पष्ट केले.
  
  
  “आम्ही अमेरिकेवर खूप प्रेम करतो,” मिसेस ब्लॉकने सांगितले. “आपले सरकार आपल्या पर्यटन स्थळांची चांगली जाहिरात करत नाही ही लाजिरवाणी गोष्ट आहे. दोन वर्षांपूर्वी आम्ही पश्चिमेतून प्रवास केला आणि ग्रँड कॅनियन आणि रॉकी पर्वत यांसारख्या ठिकाणांनी खूप प्रभावित झालो. पण खर्च खूप जास्त आहे. आणि...'
  
  
  मी तिच्या व्याख्यानात अर्धवट व्यत्यय आणला. फ्रेड गुड्रम प्रमाणेच, मलाही ऐकायचे होते, परंतु संभाषणात माझे एकमेव योगदान अधूनमधून बडबड होते.
  
  
  फ्रेड गुडरमने ऐकले कारण तो प्रवासादरम्यान या लोकांच्या खर्चावर मद्यपान करू शकतो. फ्रेडला जेवढे डॉलर्स मिळणे आवडते तितकेच पेये पिणे त्याला आवडत असे. शेवटी तिने अपरिहार्य प्रश्न विचारला. "तुम्ही या जहाजावर काय करत आहात, मिस्टर गुडरम?"
  
  
  "मी इथिओपियाला जात आहे."
  
  
  "कशासाठी?"
  
  
  'कामासाठी. मी एक तंत्रज्ञ आहे. मी रस्ते आणि ड्रेनेज सिस्टम बनवतो. तशा प्रकारे काहीतरी.
  
  
  - मला हे मनोरंजक वाटते.
  
  
  "आपल्याला काहीतरी कमवायचे आहे," मी तिला म्हणालो.
  
  
  अकाऊंटंट आणि गृहिणी यांना रस्त्याच्या बांधकामाविषयी फारशी माहिती नसावी, म्हणून जर ते म्हणाले तसे असेल तर मी ठीक आहे. अदिस अबाबाला जाण्यासाठी फ्लाइटची व्यवस्था करण्यासाठी मी AX ला प्राधान्य देईन, परंतु KGB एजंट विमानतळांवर लक्ष ठेवून आहेत. आणि वाहतुकीचा हा स्वस्त प्रकार माझ्या कव्हरसाठी अधिक योग्य होता.
  
  
  दुसऱ्या मालवाहू जहाजाचा प्रवासी खोलीत शिरला तेव्हा मिसेस ब्लॉकची चौकशी आणि एकपात्री भाषणात व्यत्यय आला. ज्या क्षणी ती दारातून गेली, तिने मला माझ्या सर्व मानसिक फायलींमध्ये डोकावले. लांब गडद केस, पूर्ण आकृती, आनंददायी, सुंदर नसल्यास, चेहरा - मला फक्त पोलिसांच्या फोटोपेक्षा जास्त आठवते. कुठेतरी मी तिला पूर्ण नग्न दिसले. पण कुठे?
  
  
  "मी जीन फेलिनी आहे," ती म्हणाली.
  
  
  तिने हे सांगितल्यावर मला तिची आठवण आली.
  
  
  ब्लॉक्सनी स्वतःची ओळख करून दिली. माझी ओळख झाली - जीनाचा एक मजबूत, मस्त हँडशेक होता. मला केबिनमधून बाहेर पडायचे होते, रेडिओ रूममध्ये जायचे होते आणि हॉकला एक क्रोधित कोड संदेश पाठवायचा होता. हॉक निर्दोष असण्याची शक्यता वगळता - सीआयए नेहमी त्याला न सांगता त्या जहाजावर एजंट ठेवू शकते. एएक्स मिशनचा मागोवा घेण्यासाठी त्यांनी एखाद्याला पाठवण्याची ही पहिलीच वेळ नाही.
  
  
  मिसेस ब्लॉक तिच्या फुटबॉल-पूल-आम्ही-लव्ह-टू-ट्रॅव्हल गेममध्ये परतले. जीनने नम्रपणे ऐकले, परंतु मी माझ्यापेक्षा जास्त पैज लावत नाही. मिसेस ब्लॉक मग प्रश्न विचारू लागल्या.
  
  
  'काय करतोयस?' - तिने आनंदाने विचारले.
  
  
  "मी एक स्वतंत्र पत्रकार आहे," जीन म्हणाली.
  
  
  "तुझ्यासारखा तरुण प्राणी?"
  
  
  'हो.' - तिने तिची कॉफी संपवली. “माझ्या वडिलांना मुलगा हवा होता. आणि माणसाच्या जगात कसे टिकून राहावे यासाठी तो काही जैविक घटक आपल्या मुलाला फसवू देणार नव्हता. म्हणून जेव्हा मी पत्रकारिता शाळेतून पदवीधर झालो, तेव्हा मी महिलांसाठी उपलब्ध नोकऱ्या पाहिल्या आणि ठरवले की त्यांच्यापैकी एकही माझ्यासाठी योग्य नाही.”
  
  
  - तुम्ही स्त्रीमुक्तीसाठी आहात का? - मिस्टर ब्लॉकला विचारले.
  
  
  'नाही. फक्त साहसासाठी.
  
  
  तिच्या शांततेने त्यांना इतका धक्का बसला की त्यांनी तिला क्षणभर त्रास देणे थांबवले. तिने माझ्याकडे पाहिले. मी ठरवले की पहिला धक्का थालरला बसेल.
  
  
  “मिस फेलिनी, तू ओळखीची दिसतेस,” मी म्हणालो. "जरी मी जास्त वाचत नाही."
  
  
  “तुम्ही कदाचित पुरुषांची मासिके वाचत असाल, मिस्टर गुडरम,” ती म्हणाली.
  
  
  'हो.'
  
  
  - तर तुम्ही मला तिथे पाहिले. प्रकाशकांनी असे गृहीत धरले आहे की पुरुष एकल साहसांबद्दल एका महिलेने लिहिलेल्या लेखाचा आनंद घेतील. आणि काही फोटो जोडून मी काही कथा विकू शकलो. तुम्ही मला तिथे पाहिले असेल.
  
  
  "कदाचित," मी म्हणालो.
  
  
  - मासिके? - श्रीमती ब्लॉक म्हणाल्या. 'छायाचित्र?'
  
  
  'हो. तुम्हाला माहिती आहे - बातमीदार जकार्ता मध्ये स्नान करत आहे. रिओमध्ये उघड्या गाढव असलेली नायिका. तशा प्रकारे काहीतरी.
  
  
  आता मला तिची संपूर्ण फाईल आठवली आहे, जीन फेलिनी एक चांगला एजंट आहे की नाही हे AX अजूनही ठरवू शकले नाही. आता मी ते कृतीत पाहिले होते, मी अधिकृत गोंधळाची कल्पना करू शकतो.
  
  
  या धक्क्यातून बाहेर पडल्यावर ब्लॉक्सना नक्कीच तिची आठवण येईल. पण मुलीनेही खात्री करून घेतली की त्यांनी तिला एकटे सोडले. ही एकतर अतिशय हुशार किंवा अतिशय मूर्ख चाल होती. ते नक्की काय आहे हे मला समजू शकले नाही.
  
  
  "कदाचित तुम्ही इतिहासकार आहात, मिस्टर गुडरम," जीन म्हणाला. "तुम्ही या मालवाहू जहाजावर का आहात?"
  
  
  "मी एक तंत्रज्ञ आहे आणि मला इथिओपियामध्ये रस्ते बांधायचे आहेत."
  
  
  - तिथे तुमच्यासाठी नोकरी आहे का?
  
  
  'हो. मासाव्याला पोचल्यावर कुणीतरी मला तिथे उचलून घेईल.
  
  
  “वाईट देश. इथिओपिया. काळजी घ्या, ते तुमचा गळा कापतील.
  
  
  "मी काळजी घेईन," मी म्हणालो.
  
  
  हा गेम खेळताना आम्हा दोघांना खूप मजा आली. कदाचित आम्ही ब्लॉकला मूर्ख बनवू शकू आणि इतर कोणाला आम्ही बोर्डवर भेटू शकतो - कदाचित; फ्रेड गुड्रम आणि मसावाच्या या मंद राइडबद्दल मला काहीही आनंद होऊ शकला नाही, परंतु आम्ही एक सेकंदासाठीही एकमेकांना फसवले नाही. जीनने तिचे तोंड बंद ठेवले आणि मी पण चांगले वागलो. मला तिच्या मिशनबद्दल बरेच काही जाणून घ्यायचे होते आणि मला तिच्याकडून ही माहिती स्वेच्छेने मिळाल्याबद्दल शंका होती. आमचा संघर्ष चांगल्या वेळेपर्यंत थांबला पाहिजे.
  
  
  म्हणून मी माफ केले, जहाजाच्या लायब्ररीतून काही पेपरबॅक घेतले आणि माझ्या केबिनमध्ये परतलो.
  
  
  हॅरोल्ड ब्लॉक आणि मी पहिल्या दोन रात्री समुद्रात बुद्धिबळाचा खेळ करून पाहिला. त्याला रुक आणि बिशप हेड स्टार्ट देऊन, त्याने चूक करण्यापूर्वी आणि मी चेकमेट करण्यापूर्वी मी सुमारे पंचेचाळीस चालींसाठी खेळ वाढवू शकलो. त्यामुळे आम्ही बुद्धिबळ खेळणे बंद केले आणि ब्रिजचे काही खेळ खेळले, हा खेळ मला फारसा आवडत नाही. मी काहीतरी समजून घेण्याच्या प्रयत्नात वेळ घालवला. ब्लॉक्स अधिकाधिक गप्पागोष्टी इंग्लिश जोडप्यासारखे दिसत होते, निष्पाप आणि निरुपद्रवी, शेवटी स्थायिक होण्यापूर्वी आणि ब्राइटनमध्ये कधीही न पोहोचलेल्या त्यांच्या कमी भाग्यवान मित्रांना कंटाळवाण्याआधी जगाचा प्रवास करण्यास उत्सुक होते. जीन एक रहस्य अधिक होते.
  
  
  तिने बेपर्वाईने पत्ते खेळले. एकतर आम्ही कठोरपणे जिंकलो—आम्ही पुन्हा पुन्हा भागीदारी केली—किंवा तिने आम्हाला दारुण पराभवाकडे ओढले. प्रत्येक वेळी तिने युक्ती घेतली, तिने तिचे कार्ड तिच्या मनगटाच्या एका झटक्याने खेळले, ज्यामुळे ते स्टॅकच्या वर फिरत होते. आणि ती नेहमी माझ्याकडे पाहून उदासपणे हसत असे, तिच्या चमकदार तपकिरी डोळ्यांमधून तिचे लांब काळे केस काढण्यासाठी तिचे डोके मागे फेकले. तिच्या गणवेशात गडद पायघोळ आणि बॅगी स्वेटर असल्यासारखे वाटत होते आणि जेव्हा आपण उष्णकटिबंधीय आणि विषुववृत्तीय पाण्यात पोहोचलो तेव्हा ती काय घालेल याबद्दल मला आश्चर्य वाटले.
  
  
  तिसऱ्या दिवशी सकाळी आम्ही उष्णकटिबंधीय उष्णतेने उठलो. डायनिंग रूममधील नकाशानुसार, आम्ही अपविंड चॅनेलमध्ये होतो. आम्ही वेगाचा विक्रम मोडला नाही. हॅटेरस आणि युनायटेड स्टेट्सच्या किनाऱ्यापासून दूर असलेल्या राखाडी-हिरव्या समुद्रावर हंस स्कीलमन यापुढे सरकले नाही, परंतु क्युबाच्या आसपासच्या समुद्राच्या गडद निळ्या पाण्यातून हळूवारपणे फिरले. संध्याकाळी आम्ही जॉर्जटाऊनला पोहोचणार होतो. मी सातच्या आधी उठलो आणि ड्युटीवर असलेल्या अधिकाऱ्यांसोबत जेवणाच्या खोलीत नाश्ता केला. माझ्या केबिनला आरामदायी बनवण्यासाठी एअर कंडिशनिंग पुरेसे काम करत नव्हते.
  
  
  ब्लॉक्स आणि जिन अजून पूर्ण झालेले नाहीत. म्हणून मी लाउंजची खुर्ची डेकच्या पॅसेंजरच्या बाजूला ओढली आणि बंदराच्या बाजूला मला जाळत सूर्य मावळू दिला. जेव्हा मी स्क्रॅपिंग ऐकले तेव्हा मी वर पाहिले आणि जीनला स्टीलच्या डेकच्या स्लॅबवर दुसरी लाउंज खुर्ची ओढताना दिसले.
  
  
  ती म्हणाली, “मला आमचे इंग्रजी सकाळच्या सूर्यासारखे वाटत नाही.
  
  
  “ते दुपारपर्यंत थांबतात आणि मग बाहेर येतात,” मी तिला म्हणालो.
  
  
  तिने क्रॉप केलेली जीन्स घातली होती जी तिच्या नितंबाचा फुगवटा लपवत होती आणि बिकिनी टॉप घातला होता ज्याने मला दाखवले की तिचे स्तन किती मोठे आणि आकर्षक आहेत. तिची त्वचा, जिथे ती झाकलेली नव्हती, समान रीतीने टॅन केलेली होती. तिने सन लाउंजरवर तिचे लांब पाय पसरवले, चप्पल काढली आणि सिगारेट पेटवली. "निक कार्टर, आमच्यासाठी गप्पा मारण्याची वेळ आली आहे," ती म्हणाली.
  
  
  "तुम्ही मला ओळखता हे तुम्ही अधिकृत केव्हा कराल याबद्दल मला आश्चर्य वाटले."
  
  
  "असे बरेच काही आहे जे डेव्हिड हॉकने तुम्हाला सांगितले नाही."
  
  
  - अनेक गोष्टी?
  
  
  "सीझेर बोर्जिया बद्दल माहिती. हॉकने तुम्हाला सांगितले नाही कारण त्याला माहित नव्हते. मृत्यूपूर्वी केजीबी अधिकाऱ्याने एक संदेश लिहिला. आम्ही त्याला रोखण्यात यशस्वी झालो. आणि आता मी नवीन KGB अधिकाऱ्याच्या संपर्कात राहून काम करावे अशी त्यांची अपेक्षा आहे. पण आम्ही इथिओपियाला पोहोचेपर्यंत तो आणि मी एकमेकांना ओळखणार नाही. तू परत येशील याची मला पूर्ण खात्री नाही.
  
  
  मी विचारले. - "तो कोण आहे ते सांगू शकाल का?"
  
  
  तिने सिगारेट जमिनीवर फेकली. "पूर्ण शांत राहा, फ्रेड गुडरम—कृपया मी तुमचे कोड नाव वापरत असल्याची खात्री करा." हा फ्लाइट अटेंडंट आहे.
  
  
  "केजीबी कोणत्याही ब्लॉक्सचा वापर करेल यावर माझा विश्वास नव्हता."
  
  
  "ते निरुपद्रवी आहेत जर त्यांनी आम्हाला मृत्यूला कंटाळले नाही." हे माझे अनेक वर्षांचे शेवटचे मिशन असू शकते हे तुम्हाला समजते का?
  
  
  'हो. तुम्ही पूर्ण झाल्यावर तुमच्या सहकाऱ्याला मारल्याशिवाय.
  
  
  "मी किलमास्टर नाही. पण तुम्हाला फ्रीलान्स कामात रस असेल तर मला कळवा. अंकल सॅम निर्दोष असल्याची बतावणी करा."
  
  
  -हा बोरगिया नक्की काय करतोय?
  
  
  - नंतर, फ्रेड. नंतर. आमच्या सूर्याभिमुख इंग्रजांच्या बाबतीत आम्ही चुकीचे होतो.
  
  
  ब्लॉक्स त्यांच्या मागे डेक खुर्च्या ओढत बाहेर आले. माझ्याजवळ एक पुस्तक होते, पण मी ते वाचण्याचे नाटक केले नाही. जीन समुद्रकिनारी असलेल्या छोट्या बॅगमध्ये पोहोचली ज्यामध्ये तिने तिचे फोटोग्राफिक साहित्य ठेवले होते. तिने तिच्या 35 मिमी कॅमेऱ्यावर टेलिफोटो लेन्स फिरवला आणि आम्हाला सांगितले की ती कृतीत उडणाऱ्या माशाची रंगीत छायाचित्रे मिळविण्याचा प्रयत्न करेल. यात कॅमेरा स्थिर ठेवण्यासाठी रेलिंगवर झुकणे समाविष्ट होते, एक अशी कृती ज्यामध्ये तिची कट ऑफ पँट तिच्या नितंबावर घट्ट ओढली होती ज्यामुळे तिने फक्त त्वचेशिवाय आणखी काही परिधान केले आहे असे वाटत नाही. अगदी हॅरॉल्ड ब्लॉकने आपल्या पत्नीच्या गोंधळाला नकार दिला आणि पाहिला.
  
  
  माझ्या नजरेची दिशा असूनही, माझे विचार जीनने दाखवलेल्या गोष्टींपेक्षा इतर गोष्टींनी व्यापलेले होते. फ्लाइट अटेंडंट लार्सन केजीबीचा होता. आमच्या रेकॉर्ड डिपार्टमेंटमधील लोकांनी या केसचे कर्करोगाच्या ट्यूमरमध्ये रूपांतर केले. त्यांनी प्रवाशांची तपासणी केली आणि त्यांच्या समोरची व्यक्ती सीआयए एजंट असल्याचे आढळले नाही ज्याची छायाचित्रे आणि माहिती आमच्या फायलींमध्ये असणे आवश्यक आहे. वरवर पाहता सीआयए खूपच गुप्त होते - जीनला बोर्जियाबद्दल माझ्यापेक्षा जास्त माहिती होती, कदाचित आम्हाला तो मेला की जिवंत हवा होता हे सांगण्यासाठी पुरेसे आहे.
  
  
  रात्र किना-यावर घालवण्यासाठी जहाज जॉर्जटाउनला पोहोचले आणि आफ्रिकेच्या आसपास केपला फेरी मारण्याआधी मी ठरवले की फ्रेड गुडरम खूप कंटाळले होते आणि किनाऱ्यावर जाण्यासाठी तोडले होते. KGB कडे माझ्याकडे एक फाईल होती—मी ती कधीच पाहिली नाही, पण मी त्या लोकांशी बोललो-आणि कदाचित लार्सनने मला ओळखले असते. दुसऱ्या एजंटशी संपर्क साधण्यासाठी गयाना हे तिच्यासाठी एक चांगले ठिकाण होते आणि गुड्रम नावाच्या अमेरिकन पर्यटकाच्या बेपत्ता होण्यामुळे हंस स्कीलमनला तिच्या पुढील प्रवासाला जाण्यापासून रोखता येणार नाही.
  
  
  "तू आजूबाजूला बघणार नाहीस?" - अगाता ब्लॉकने मला विचारले.
  
  
  “नाही, मिसेस ब्लॉक,” मी म्हणालो. “खरं सांगायचं तर मला इतका प्रवास करायला आवडत नाही. आणि मी आर्थिकदृष्ट्या माझ्या शेवटच्या पायावर आहे. मी काही पैसे कमवू शकतो का हे पाहण्यासाठी मी इथिओपियाला जात आहे. ही काही आनंदाची सहल नाही.
  
  
  पतीला घेऊन ती घाईघाईने निघून गेली. जेवणाच्या वेळी आणि पुलाच्या वेळी मला कंटाळा आला होता, पण तिने मला किनाऱ्यावर जाण्यासाठी मन वळवण्यात वेळ वाया घालवला नाही. जीन अर्थातच किनाऱ्यावर गेली. तो तिच्या कव्हरचा तितकाच भाग होता जितका बोर्डवर असणे हा माझा एक भाग होता. आम्हाला अजून बोरग्यांबद्दल बोलण्याची संधी मिळाली नव्हती आणि मला नक्की कधी संधी मिळेल असा प्रश्न पडला होता. दुपारच्या जेवणाच्या वेळी कॅप्टन आणि दुसरा सोबती वगळता सर्वजण किनाऱ्यावर होते आणि मी दोन अधिकाऱ्यांना अमेरिकेचे कार प्रेम समजावून सांगून हे सर्व संपले.
  
  
  कॉफी आणि कॉग्नाक खाऊन लार्सनने कॅप्टनला किनाऱ्यावर जाण्याची परवानगी मागितली.
  
  
  "मला माहीत नाही, लार्सन, तुझ्याकडे प्रवासी आहे..."
  
  
  "मला ते ठीक आहे," मी म्हणालो. "नाश्त्यापूर्वी मला कशाचीही गरज नाही."
  
  
  "तुम्ही किनाऱ्यावर जात नाही का, मिस्टर गुडरम?" - लार्सनला विचारले.
  
  
  मी बोललो. - "नाही, "प्रामाणिकपणे, मला ते परवडत नाही."
  
  
  "जॉर्जटाऊन हे अतिशय गतिमान ठिकाण आहे," तो म्हणाला.
  
  
  त्याची घोषणा स्थानिक अधिकाऱ्यांसाठी बातमी म्हणून येईल कारण स्विंगर पर्यटक गुयानाच्या प्राधान्यक्रमांच्या यादीत फार उच्च स्थानावर नसतात. लार्सनला मी किनाऱ्यावर जावे असे वाटत होते, पण मला जबरदस्ती करण्याचे धाडस केले नाही. त्या रात्री मी विल्हेल्मिना आणि ह्यूगोच्या शेजारी झोपलो.
  
  
  दुसऱ्या दिवशीही मी कोणाच्या नजरेपासून दूर राहिलो. खबरदारी बहुधा निरुपयोगी होती. निक कार्टर मासावा येथे जात असल्याची माहिती मॉस्कोला देण्यासाठी लार्सन उतरला. जर तिने मला सांगितले नाही, तर ते मला ओळखले नाही म्हणून. तिने ओळखले तर मी काहीही बदलू शकत नाही.
  
  
  "जॉर्जटाऊनमध्ये काही चांगल्या कथा सापडल्या?" त्या रात्री जेवताना मी जीनला विचारले.
  
  
  ती म्हणाली, “तो थांबा म्हणजे वेळेचा अपव्यय होता.
  
  
  त्या संध्याकाळी ती माझ्या दारावर मऊ टकटक करेल अशी मला अपेक्षा होती. दहा वाजून गेले होते. ब्लॉक्स लवकर झोपायला गेले, कालच्या चालण्याने अजूनही थकल्यासारखे दिसत होते. मी जीनला आत जाऊ दिले. तिने पांढऱ्या रंगाची पँट आणि पांढऱ्या रंगाचा फिशनेट शर्ट घातलेला होता ज्यात तिचा अंतर्वस्त्र गहाळ होता.
  
  
  "मला विश्वास आहे की लार्सनने तुम्हाला ओळखले आहे," ती म्हणाली.
  
  
  "कदाचित," मी म्हणालो.
  
  
  “त्याला मला सुपरस्ट्रक्चरच्या मागे, आफ्ट डेकवर भेटायचे आहे. एका तासात.'
  
  
  "आणि मी तुझ्यासाठी कव्हर करावे असे तुला वाटते?"
  
  
  “म्हणूनच मी पांढरे कपडे घालते. आमच्या फायली सांगतात की तुम्ही चाकूने चांगले आहात, फ्रेड.
  
  
  'मी येईन. मला शोधू नका. जर तू मला पाहिलस तर तू सर्व काही उध्वस्त करशील.
  
  
  'ठीक आहे.'
  
  
  तिने शांतपणे दार उघडले आणि अनवाणी पायांनी कॉरिडॉर खाली पडली. मी ह्युगोला सुटकेसमधून बाहेर काढले. मग मी माझ्या केबिनमधील लाईट बंद केली आणि मध्यरात्रीपर्यंत थांबलो. मग मी कॉरिडॉरच्या खाली गायब झालो, आफ्ट डेककडे जात होतो. कॉरिडॉरच्या मागील बाजूस, मुख्य डेकच्या बंदराच्या बाजूने एक दरवाजा उघडा होता. कोणीही ते बंद केले नाही कारण पाणी शांत होते आणि जास्त काम केलेले हॅन्स स्किजेलमन एअर कंडिशनर रात्रीच्या थंड वाऱ्याची सर्व मदत वापरू शकत होते.
  
  
  खडबडीत समुद्रात शक्य तितक्या चांगल्या प्रकारे नेव्हिगेट करणाऱ्या बऱ्याच मालवाहू जहाजांप्रमाणे, हॅन्स स्केजेलमन हा गोंधळ होता. ताडपत्री वरच्या रचनेच्या मागील बाजूच्या डेकवर पसरलेली होती. मी काही तुकडे निवडले आणि ते बाणाभोवती दुमडले.
  
  
  मग मी त्यात शिरलो. मला आशा होती की लार्सन त्यांचा उशा म्हणून वापर करण्याचा निर्णय घेणार नाही. काही जहाजांवर रक्षक होते. "हंस स्कीलमन" टीमला याची काळजी नव्हती. आतमध्ये क्रू क्वार्टर्सपासून पुलाकडे जाणारे पॅसेज, रेडिओ रूम, इंजिन रूम आणि गॅली होते. मला वाटले की लुकआउट झोपेत असण्याची प्रत्येक शक्यता आहे आणि आम्ही ऑटोपायलटवर प्रवास करत आहोत. पण मी हजर झालो नाही. सकाळी एक वाजता लार्सन दिसला. तिने अजूनही तिच्या फ्लाइट अटेंडंटचे जाकीट घातले होते, रात्रीचे पांढरेशुभ्र. मी तिला तिच्या डाव्या बाहीने हलवताना पाहिले आणि तिने तेथे चाकू लपविला आहे असे मी समजले. माझ्याकडे ह्यूगो होता त्या जागेला मी प्राधान्य दिले असले तरी, त्यासाठी ही चांगली जागा होती. मी माझ्या हातात स्टिलेटो धरला. मग जीन दिसली.
  
  
  मी फक्त त्यांच्या संभाषणाचे तुकडे फॉलो करू शकलो.
  
  
  ती म्हणाली, “तुम्ही दुहेरी भूमिका करता.
  
  
  उत्तर ऐकू येत नव्हते.
  
  
  “तो जहाजावर आल्यावर मी त्याला ओळखले. तो मसावाला जातो की नाही याची मॉस्कोला पर्वा नाही.
  
  
  'मी ते करेन.'
  
  
  उत्तर पुन्हा अस्पष्ट होते.
  
  
  "नाही, हे सेक्स नाही."
  
  
  त्यांचे भांडण दिवसेंदिवस उग्र होत गेले आणि त्यांचा आवाज शांत होत गेला. लार्सनने तिला माझ्याकडे वळवले, आणि ती जीनला हळूहळू स्टीलच्या वरच्या इमारतीकडे घेऊन जात असताना मी पाहत होतो, पुलावरील सर्वांपासून लपत. मी काळजीपूर्वक टार्प उचलला आणि त्याखालून बाहेर सरकलो. जवळजवळ सर्व चौकारांवर, ह्युगो हातात घेऊन मी त्यांच्याकडे रेंगाळलो.
  
  
  "मी तुझ्यासोबत काम करत नाही," लार्सन म्हणाला.
  
  
  'तुला काय म्हणायचे आहे?'
  
  
  “तुम्ही माझी किंवा तुमच्या बॉसची फसवणूक केली. मी आधी तुझ्यापासून सुटका करून घेईन. मग कार्टरकडून. समुद्र ओलांडून प्रवास करण्याबद्दल किलमास्टरचे काय मत आहे ते पाहूया.
  
  
  तिचा हात तिच्या स्लीव्हपर्यंत पोहोचला. मी धावतच तिच्याकडे गेलो आणि डाव्या हाताने तिचा गळा दाबून तिच्या किंचाळत गेलो. ह्यूगोच्या स्टिलेटोने मी तिच्या शरीरावर प्रहार केला आणि ती माझ्या हातात लंगडी होईपर्यंत तिच्यावर वार करत राहिलो. मी तिचे शरीर माझ्या हातात ओढून रेलिंगवर आणले आणि तिला वर केले. मी एक शिडकावा ऐकला. आणि मी तणावाने वाट पाहत होतो.
  
  
  पुलावरून आरडाओरडा झाला नाही. आम्ही आफ्रिकेच्या दिशेने धावत असताना माझ्या पायाखालची इंजिने घसरली.
  
  
  मी ह्यूगोला माझ्या पँटवर काळजीपूर्वक पुसले आणि जीनकडे गेलो, जो वरच्या रचनेकडे झुकत होता.
  
  
  "धन्यवाद, निक... म्हणजे, फ्रेड."
  
  
  "मला हे सर्व समजले नाही," मी तिला म्हणालो. - तिने जाहीर केले की मी आफ्रिकेत जाणार नाही?
  
  
  "ती म्हणाली नाही," ती म्हणाली.
  
  
  "मला वाटले की मी मसावाला आलो की नाही याची मॉस्कोला पर्वा नाही."
  
  
  "हो, पण कदाचित तिने रिपोर्ट लिहिला नसेल."
  
  
  'कदाचित. तिच्या बाहीमध्ये चाकू होता.
  
  
  - तू चांगला आहेस, निक. चला तुमच्या केबिनमध्ये जाऊया.
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो.
  
  
  मी केबिनचा दरवाजा ठोठावला आणि जीनकडे बघायला वळलो. लार्सनने तिला जवळजवळ मारले या वस्तुस्थितीवर ती प्रतिक्रिया देईल अशी मला अजूनही अपेक्षा होती, पण तिने तसे केले नाही. तिने तिची पॅन्ट अनझिप केली आणि काढली तेव्हा तिच्या चेहऱ्यावर एक उदास स्मित दिसले. तिच्या पांढऱ्या टी-शर्टने काहीही लपवले नाही, तिने खाली वाकून टी-शर्ट डोक्यावर खेचल्यामुळे तिचे स्तनाग्र कडक झाले.
  
  
  ती म्हणाली, “तुम्ही अंथरुणावर चाकूने जितके चांगले आहात ते पाहूया.
  
  
  तिचे मोठे स्तन आणि वक्र पाय पाहून मी पटकन कपडे उतरवले. तिने पाय बदलताच तिचे नितंब हळू हळू हलले. मी पटकन तिच्या जवळ गेलो आणि तिला माझ्या मिठीत घेतले आणि आम्ही मिठी मारली. तिची त्वचा गरम झाली होती, जणू ती रात्रीच्या थंड हवेच्या संपर्कात आली नव्हती.
  
  
  "लाइट बंद कर," ती कुजबुजली.
  
  
  तिने सांगितल्याप्रमाणे मी केले आणि अरुंद पिंजऱ्यात तिच्या शेजारी झोपलो. आम्ही चुंबन घेत असताना तिची जीभ माझ्या तोंडात गेली.
  
  
  "लवकर कर," ती ओरडली.
  
  
  ती ओली आणि तयार होती, आणि मी तिच्या आत प्रवेश केल्याने तिचा स्फोट झाला. तिच्या नखांनी माझी त्वचा खाजवली आणि मी तिच्यामध्ये माझ्या उत्कटतेचा स्फोट केला म्हणून तिने विचित्र आवाज काढला. आम्ही एकत्र आलो होतो, पूर्णपणे दमलो होतो आणि आमच्या केबिनमधला एकच आवाज होता आमचा खोल, समाधानी श्वासोच्छ्वास आणि जहाजाच्या चकचकीत आवाज होता जेव्हा मी लार्सनला समुद्रात टाकले होते त्या ठिकाणाहून आम्ही दूर गेलो.
  
  
  
  
  प्रकरण 3
  
  
  
  
  
  तीन वाजता आम्ही बोलायला सुरुवात केली. आमचे शरीर घामाने डबडबले होते आणि आम्ही अरुंद केबिनमध्ये एकत्र झोपलो. जीनने माझ्या छातीचा उशी म्हणून वापर केला आणि तिची बोटे माझ्या शरीरावर खेळू दिली.
  
  
  "या जहाजात काहीतरी गडबड आहे," ती म्हणाली.
  
  
  — तो खूप हळू चालवत आहे, वातानुकूलन काम करत नाही. आणि लार्सनने घृणास्पद कॉफी बनवली. तुला हेच म्हणायचं आहे का?
  
  
  'नाही.'
  
  
  मी तिला पुढे समजावण्याची वाट पाहत होतो.
  
  
  "निक," ती म्हणाली, "एएचने "हॅन्स स्कीलमन" बद्दल काय म्हटले आहे ते तुम्ही मला सांगू शकता का?"
  
  
  - तो योग्य वेळी मासावा येथे पोहोचेल. आणि प्रवासी सर्व ठीक आहेत.
  
  
  'हो. संघाचे काय?
  
  
  "मला लार्सनबद्दल माहिती नव्हती," मी म्हणालो. "सीआयएने ते स्वतःकडे ठेवले."
  
  
  - मला माहित आहे की तुम्ही इतके बंद आणि गुप्त का आहात. ती केबिनमध्ये वळली. - तुम्हाला वाटते की मी तुमची फसवणूक करत आहे. पण ते खरे नाही. मला तीन हरवलेली क्षेपणास्त्रे सापडली.
  
  
  "पूर्ण रॉकेट?"
  
  
  - नाही, परंतु त्यांना एकत्र करण्यासाठी भाग. आण्विक शस्त्रास्त्रांसह.
  
  
  - कुठे आहेत ते?
  
  
  - पुलाच्या मागे डेकवरील कंटेनरमध्ये.
  
  
  मी विचारले. -'तुला खात्री आहे?'
  
  
  'पुरेसा.'
  
  
  - आणि ते बोरगियांकडे जात आहेत?
  
  
  'हो. लार्सनने खूप अधिकार घेतले आहेत. मला शंका आहे की केजीबी निक कार्टरला मारण्यापेक्षा ही क्षेपणास्त्रे नष्ट करेल."
  
  
  “म्हणून आम्ही रशियन मदतीशिवाय काम हाताळू शकतो,” मी म्हणालो. - येथे रात्री घालवणे चांगले.
  
  
  - आणि माझी प्रतिष्ठा खराब करा?
  
  
  "अन्यथा तुम्ही देवाला मदत करणारे देवदूत व्हाल."
  
  
  ती हसली आणि पुन्हा माझ्या अंगावर हात फिरवला. मी तिच्या प्रेमाला प्रतिसाद दिला. यावेळी प्रेमसंबंध मऊ आणि संथ होते, आमच्या पहिल्या मिठीपेक्षा वेगळ्या प्रकारचा आराम. जीनची भीती अर्धी खरी असती तर आम्ही चांगल्या स्थितीत असू. पण आत्ता मी त्याची काळजी करण्यास नकार दिला.
  
  
  जीन झोपला होता. पण मी नाही. एएचकडे क्रूबद्दल काय माहिती आहे या तिच्या प्रश्नाबद्दल मला काळजी वाटली. आमच्या लोकांनी असे गृहीत धरले की हॅन्स स्कीलमन हे काही प्रवासी असलेले एक निष्पाप मालवाहू जहाज आहे. पण कधी कधी एखाद्या कारस्थानाच्या आत एक कारस्थान, कटाच्या आत एक कट, आणि जहाजावरील निष्पाप, बिनधास्त प्रवाशासह चाचणी फुगे सोडले जातात. कदाचित AX ला "Hans Skeelman" बद्दल शंका होती आणि त्याने मला उत्प्रेरक म्हणून आमंत्रित केले. गोष्टी स्वतःहून घडू देण्याची हॉकची शैली होती. मी फक्त काही क्रू मेंबर्सना भेटलो. प्रवाशांशी संवाद होत नव्हता. लंचमध्ये कॅप्टन एर्गेनसेन आणि मी कारबद्दल बोललो. श्री. गार्ड, दुसरा सोबती, ऐकला. मुख्य सोबती श्री. थुले यांनी वेळोवेळी कुरकुर केली आणि आणखी बटाटे मागितले, परंतु प्रवासी जिवंत आहेत की मेले आहेत याची त्यांना पर्वा नाही. कारभारी, मिस्टर स्क्जॉर्न, लार्सनला आमच्या आणि आमच्या जेवणाचा प्रभारी म्हणून सोडले आणि त्यांनी रोजच्या कॅलरीजचे सेवन शांततेत करणे पसंत केले. रेडिओ ऑपरेटर, एक उंच, पातळ गोरा, ज्याचे नाव बिर्गिट एरोन्सन होते, ते स्वीडिश होते आणि पहिल्या अधिकाऱ्याप्रमाणे शांत होते. तिने जेवणाच्या खोलीत प्रवेश केला तेव्हा ते सामाजिक भेटीसाठी नव्हते.
  
  
  शेवटी मी हलकीशी झोपलो, किंचाळण्याची किंवा लार्सनला शोधत कोणीतरी येण्याची वाट पाहत. पहाटेचा पहिला प्रकाश पोर्थोलमधून फुटला तेव्हा मला जाग आली. जीन ढवळून काहीतरी बडबडली.
  
  
  मी बोललो. - "अजूनही भयानक शंका?"
  
  
  'हो.' तिने लाइट ब्लँकेट फेकून दिले आणि माझ्यावर चढली.
  
  
  "चला आंघोळ करू," ती म्हणाली.
  
  
  - आपण एकत्र इतके लक्षणीय असणे आवश्यक आहे का?
  
  
  'विशेषत. मला हे कव्हर हवे आहे. कदाचित लार्सन एक कुख्यात महिला किलर होती.
  
  
  "मला शंका आहे," मी म्हणालो.
  
  
  मी तिच्यावरील सर्व संशय दूर करू शकेन असा विचार जीनला करायचा असेल तर माझी हरकत नाही. वेळेत, हे मिशन अशा टप्प्यावर पोहोचेल जिथे ते एक गंभीर अडथळा बनेल. मग मी तिला काढून टाकले असते. दानाकिलमध्ये स्त्रीला स्थान नाही, विशेषत: आत्महत्या करू शकत नाही. पण आम्ही इथिओपियाला पोहोचेपर्यंत मला तिच्या सहवासाचा आनंद घ्यायचा होता.
  
  
  ती अंथरुणात मास्तर होती. आणि तिच्या भव्य शरीराचा पुरुषांवर काय परिणाम होतो याची तिला पूर्ण जाणीव होती. ती गेल्या पाच वर्षांपासून स्वत:च्या नग्न फोटोसह मध्यम कथा विकत आहे. तिने स्वतःभोवती टॉवेल गुंडाळला आणि हातात एक लांब टी-शर्ट घेऊन शॉवरमध्ये जाताना मी पाहिले. शेवटी जेव्हा आम्ही एकमेकांना लेदरिंग आणि स्वच्छ धुणे पूर्ण केले, तेव्हा आमच्यावर दीर्घ शॉवर घेण्यात आला.
  
  
  जेव्हा आम्ही पुन्हा कॉरिडॉरमध्ये गेलो, तेव्हा मी ट्राउझर्समध्ये आणि जीन फक्त त्याच्या लांब टी-शर्टमध्ये, जे जास्त लपवत नव्हते, आम्ही जवळजवळ बिर्गिट ॲरोनसेनला धडकलो.
  
  
  - तुम्ही लार्सनला पाहिले आहे का? - तिने मला विचारले.
  
  
  “दुपारच्या जेवणानंतर नाही,” मी उत्तर दिले.
  
  
  “मी पण,” जीन माझ्याकडे झुकत हसत म्हणाली. मिस एरोन्सनने आम्हाला थोडा आत्मविश्वास दिला आणि आमच्या मागे निघून गेली. जिन आणि मी नजरेची देवाणघेवाण केली आणि परत माझ्या केबिनकडे निघालो.
  
  
  ती म्हणाली, “मला केबिनमधून दहा मिनिटांत उचला. "मला वाटतं आपण एकत्र नाश्ता केला पाहिजे."
  
  
  'ठीक आहे.'
  
  
  मी कपडे घातले आणि पुन्हा शस्त्र बाळगण्याचा निर्णय घेण्याचा प्रयत्न केला. तीन आंतरखंडीय बॅलिस्टिक क्षेपणास्त्रे बनवण्यासाठी लागणारे भाग हॅन्स स्कीलमन वाहून नेत होते या जीनच्या सिद्धांताने असे सुचवले की कोड संदेश पाठवण्यासाठी रेडिओ न वापरण्यात मी शहाणपणाचे आहे. ते काय घेऊन जात आहेत हे चालक दलाला माहीत नसावे, कारण कंटेनर जहाजावरील कोणालाही कंटेनर उघडण्याचे कोणतेही कारण नाही.
  
  
  पण मला कळलं तर? मला सशस्त्र व्हावे लागेल का? दुर्दैवाने, मी पियरेसह ह्यूगो आणि विल्हेल्मिना यांना माझ्या सुटकेसच्या गुप्त डब्यात ठेवले जेथे माझा छोटा ट्रान्समीटर होता आणि तो बंद केला. या जहाजावर मी इथिओपियाला एक प्रामाणिक प्रवास केला, किंवा मी एकट्या ल्यूगरने सोडवू शकलो असतो त्यापेक्षा मी खूप जास्त अडचणीत होतो. पर्यायी शस्त्रे अत्यंत मर्यादित होती.
  
  
  याचा मला त्रास झाला की मी कोणत्याही ड्रायव्हरला कधीही पाहिले नाही. निदान मला तरी त्यातल्या एका कॅफेटेरियात भेटायला हवं होतं. पण लार्सनने समुद्रात पहिल्याच दिवशी आम्हाला समजावून सांगितले: “आमच्या एकाही प्रवाशाने ड्रायव्हरला पाहिले नव्हते, मिसेस ब्लॉक. ते खाली राहणे पसंत करतात. हे त्यांचे आहे...मी हे इंग्रजीत कसे म्हणू शकतो...त्यांची वैशिष्ठ्यपूर्णता.” अर्थात अगाता ब्लॉकने हा प्रश्न विचारला. मी लार्सनचे विधान विश्वासात घेतले. आता मला प्रश्न पडला की मी मूर्ख होतो का? माझ्या जीवनपद्धतीत, एखादी व्यक्ती नेहमीच मूर्खपणाने मारली जाण्याची जोखीम घेते, परंतु मी अशा प्रकारची मूर्खपणा प्रदान करणार नव्हतो ज्यामुळे माझा मृत्यू होईल. मी पुन्हा माझ्या सुटकेसकडे पाहिले. विल्हेल्मिना लपवू शकेल अशी जॅकेट माझ्याजवळ होती. जर तुम्हाला लुगर तुमच्याकडे न सापडलेला ठेवायचा असेल तर तुम्हाला किमान एक जाकीट घालावे लागेल. परंतु विषुववृत्ताजवळील गरम दिवसात नेहमीच्या मालवाहू जहाजावर जाकीट घातल्याने कोणत्याही प्रामाणिक क्रूमध्ये संशय निर्माण होईल. आणि मला या संघाच्या प्रामाणिकपणावर फारसा विश्वास बसला नाही.
  
  
  निशस्त्र, मी कॉरिडॉरमध्ये प्रवेश केला, माझ्या मागे माझ्या केबिनचा दरवाजा बंद केला आणि जीनच्या केबिनकडे काही यार्ड चालत गेलो. मी हळूच ठोठावले. "आत या," तिने हाक मारली.
  
  
  मला काही स्त्रीलिंगी गोंधळाची अपेक्षा होती, पण मला एक नीटनेटकी जागा, बंकखाली नीटनेटके ठेवलेले सामान आणि उघड्या वॉर्डरोबमध्ये तिची कॅमेरा बॅग सापडली. तिच्या कॅमेऱ्याच्या एका लेन्समध्ये .22 पिस्तूल आहे का, असे मला वाटले.
  
  
  जीनने निळ्या रंगाचा टी-शर्ट आणि क्रॉप केलेली जीन्स घातली होती. आज तिने सँडल ऐवजी शूज घातले होते. एक गोष्ट नक्की होती, तिच्याकडे शस्त्र नव्हते.
  
  
  तिने विचारले. - "मोठ्या नाश्त्यासाठी तयार आहात?"
  
  
  “हो,” मी म्हणालो.
  
  
  तथापि, जेवणाच्या खोलीत कोणताही विस्तृत नाश्ता नव्हता. श्री. Skjorn, कारभारी, तयार scrambled अंडी आणि टोस्ट.
  
  
  त्याची कॉफी लार्सनपेक्षा वाईट नव्हती, पण चांगली नव्हती.
  
  
  इतर अधिकारी उपस्थित नव्हते. ब्लॉक्स, खूप दुःखी दिसत होते, आधीच टेबलवर बसले होते. जीन आणि माझे थंडपणे स्वागत करण्यात आले, या ज्ञानाने की आम्ही, सहप्रवासी म्हणून, आमचे वाईट आचार असूनही अस्तित्वात आहोत.
  
  
  "आम्ही लार्सन शोधू शकत नाही," स्कजॉर्न म्हणाला. "तिला काय झाले ते मला माहित नाही."
  
  
  "कदाचित तिने खूप बोरबोन प्यायले असेल," मी हस्तक्षेप करण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  "ती ओव्हरबोर्डवर पडली," अगाथा ब्लॉक म्हणाली.
  
  
  “मग कोणीतरी ते ऐकायला हवे होते,” मी आक्षेप घेतला. “काल कोणतेही खराब हवामान नव्हते. आणि समुद्र अजूनही खूप शांत आहे.
  
  
  “लुकआउट झोपला असावा,” मिसेस ब्लॉकने आग्रहाने सांगितले. “अरे नाही, मिसेस ब्लॉक,” स्कजॉर्न पटकन म्हणाले, “कॅप्टन एर्गेनसेनच्या नेतृत्वाखालील जहाजावर हे होऊ शकत नाही.” विशेषतः जेव्हा गार्ड आणि थुले ड्युटीवर असतात.
  
  
  “तुमचा व्हिस्कीचा पुरवठा तपासा,” मी पुन्हा म्हणालो. मी हसलो फक्त जीन माझ्याबरोबर हसली.
  
  
  "मी चेक करेन, मिस्टर गुडरम," स्कजॉर्न म्हणाला.
  
  
  झोपलेल्या पहारेकऱ्याबद्दल मिसेस ब्लॉकला त्यांनी दिलेला झटपट प्रत्युत्तर आदल्या रात्रीच्या माझ्या संशयाची पुष्टी करत होता. क्रूने ऑटोपायलटला गुंतवले आणि हवामान आणि स्थितीची परवानगी असताना झोप घेतली. हे बऱ्याच व्यापारी जहाजांवर घडते, जे स्पष्ट करते की जहाजे कधीकधी मार्गावरून का जातात किंवा एकमेकांशी आदळतात.
  
  
  "येथे लेखासाठी साहित्य आहे," जीन म्हणाले.
  
  
  "मला असे वाटते, मिस फेलिनी," स्कजॉर्न म्हणाली. - तुम्ही पत्रकार आहात हे मी विसरलो.
  
  
  "ती ओव्हरबोर्डवर पडली," मिसेस ब्लॉक स्पष्टपणे म्हणाल्या. "गरीब स्त्री".
  
  
  लार्सन खटल्यावरील तिचा अंतिम निकाल आणि सेक्सचा आनंद घेणाऱ्या लोकांबद्दलची तिची थंड वृत्ती यांमध्ये मिसेस ब्लॉकला उत्तेजक कंपनी बनवायला फारशी जागा नव्हती. तिचा नवरा, जीनच्या पातळ कापडाखाली डोलणाऱ्या जड स्तनांकडे नजर चोरत होता, त्याला अधिक मानवी प्रतिसादाची भीती वाटत होती.
  
  
  जेवल्यानंतर जीन आणि मी तिच्या केबिनमध्ये परतलो. "मला खात्री आहे की तुम्हाला कॅमेरा कसा वापरायचा हे माहित आहे," ती म्हणाली.
  
  
  'हो.'
  
  
  "मग, फ्रेड गुडरम, माझी जुनी ज्योत, तुम्हाला हा प्रस्ताव आवडेल." मी माझ्या कॅमेऱ्यावर 28mm लेन्स लावेन जेणेकरून तुम्ही या केबिनमध्ये माझा फोटो घेऊ शकता.
  
  
  जीनने मला कोणता शटर स्पीड आणि छिद्र निवडायचे ते सांगितले आणि मला एका कोपऱ्यातून दुसऱ्या कोपऱ्यात नेले. पूर्णपणे नग्न, तिने केबिनच्या वेगवेगळ्या भागात माझ्यासाठी पोज दिली, तिच्या चेहऱ्यावर अत्यंत कामुक भाव. मला फक्त लक्ष्य, फोकस आणि ट्रिगर खेचायचे होते. चित्रपटाचा रोल संपल्यावर आम्ही पुन्हा अंथरुणावर पडलो. मला तिच्या लैंगिक भुकेची काळजी वाटू लागली. मला तिचे रडणारे, धडधडणारे शरीर जितके आवडते, तितकेच मला स्वतःला सतत आठवण करून द्यावी लागली की मी अधिक गंभीर व्यवसायासाठी हंस स्कीलमनवर होतो.
  
  
  "आज मी लार्सनबद्दल काही प्रश्न विचारणार आहे," ती म्हणाली. “माझी भूमिका चौकशी पत्रकार म्हणून आहे. तू काय करणार आहेस?'
  
  
  "मी डेकवर जाईन आणि विश्रांती घेण्याचा प्रयत्न करेन."
  
  
  मी आरामखुर्चीवर पसरलो होतो, माझा चेहरा सावलीत होता, जेव्हा मला हालचाल ऐकू आली आणि एका माणसाचा आवाज आला, "मिस्टर कार्टर, हलू नका."
  
  
  मी त्याला ऐकू न येण्याचे नाटक केले.
  
  
  "मग, तुम्हाला आवडत असल्यास, मिस्टर गुडरम, हलू नका."
  
  
  "मी प्राधान्य दिले तर काय?" - दुसरा सहाय्यक गार्डचा आवाज ओळखून मी म्हणालो.
  
  
  -जर तुम्ही जिवंत राहण्यास प्राधान्य देत असाल.
  
  
  माझ्यासमोर दोन खलाशी पिस्तुल घेऊन उभे होते. मग गार्ड माझ्या व्हिजनमध्ये आला; त्याच्याकडे एक पिस्तूलही होती.
  
  
  "जनरल बोर्जियाला तुम्ही जगावे असे वाटते," तो म्हणाला.
  
  
  "जनरल बोर्जिया कोण आहे?"
  
  
  "ज्या माणसाची तुम्ही इथिओपियन सरकारसाठी शिकार केली पाहिजे."
  
  
  "गार्ड, इथिओपियाचे सरकारही जनरल बोर्जिया किंवा जनरल ग्रँट यांना कामावर घेणार नाही."
  
  
  - ते पुरेसे आहे, कार्टर. तर, तुम्ही किलमास्टर आहात. तू खरोखरच लार्सनची काळजी घेतलीस. गरीब वेश्या, रशियन लोकांनी तिला स्वस्तात भरती केले असावे.
  
  
  "मला वाटतं की तुम्ही तुमचा व्हिस्कीचा साठा तपासावा," मी म्हणालो. "स्कजॉर्नने तुम्हाला हा संदेश दिला नाही?" त्याने मला संभाषणाच्या स्वरात उत्तर दिले: “या मिसेस ब्लॉक सारखी बोलकी व्यक्ती कधी कधी सत्य सांगू शकते हे आश्चर्यकारक आहे. काल रात्री पहारेकरी झोपला होता. पहारेकरी जवळपास रोज रात्री झोपतो. मी नाही. पण मी फक्त लार्सनमुळे जहाज पलटी न करणे पसंत केले. आम्हाला केजीबी एजंट्सची काय गरज आहे?
  
  
  "रशियन मारले जातील."
  
  
  - तू खूप शांत आहेस, कार्टर. अतिशय मजबूत. तुमचे नसा आणि तुमचे शरीर पूर्णपणे नियंत्रणात आहे. पण आम्ही सशस्त्र आहोत आणि तुम्ही नाही. तांत्रिक क्रू वगळता हा क्रू सर्व बोर्जिया एजंट आहे. ते त्यांच्याच इंजिन रूममध्ये बंद आहेत. आणि नक्कीच लार्सन नाही, ज्याला तुम्ही काल रात्री दयाळूपणे काढून टाकले. तुम्ही वापरलेला चाकू कुठे आहे?
  
  
  "लार्सनच्या शरीरात राहिले."
  
  
  "मला आठवते की तू ते बाहेर काढलेस आणि नंतर रक्त पुसले."
  
  
  "तुझी रात्रीची दृष्टी खराब आहे, गार्ड," मी म्हणालो. "त्यामुळे भ्रम निर्माण होतो."
  
  
  'काही फरक पडत नाही. आता तुमच्याकडे हा चाकू नाही. तू खूप चांगला आहेस, कार्टर. तुम्ही आमच्यापैकी कोणापेक्षाही चांगले आहात. पण तुम्ही बंदुक असलेल्या आमच्या तिघांपेक्षा चांगले नाही. आणि आम्हाला शस्त्रे चांगली माहित आहेत, कार्टर?
  
  
  “खरंच,” मी म्हणालो.
  
  
  "मग हळू हळू उठ आणि पुढे जा." मागे वळून पाहू नका. भांडण करण्याचा प्रयत्न करू नका. जनरल बोर्गियाला तुम्ही जिवंत हवे असले तरी, तुमचा मृत्यू त्याला प्रभावित करू शकत नाही. बोर्गियाला शोधणे आणि तो काय करत आहे हे पाहणे हे माझे काम होते. मी माझ्या मूळ योजनेनुसार ते करू इच्छितो, परंतु किमान मी तेथे पोहोचेन. याशिवाय, गार्ड अगदी बरोबर होता जेव्हा त्याने सांगितले की त्याला आणि त्याच्या दोन माणसांना शस्त्रांबद्दल माहिती आहे. त्यांच्यापैकी एक बंदूक माझ्यासाठी खूप जास्त असेल. आणि त्यांनी माझा आदर केला, ज्यामुळे ते दुप्पट सावध झाले.
  
  
  उष्ण उष्णकटिबंधीय सूर्य पाण्यात परावर्तित होतो. बांधलेल्या डब्यातून पुढे निघालो. पाठीमागे पिस्तुल असलेले लोक होते. मला ते आवडले नाही. जर मी बाहेर पडण्यात यशस्वी झालो तर मला माझ्या शस्त्रापर्यंत जाण्यासाठी खूप धावपळ करावी लागेल. सुपरस्ट्रक्चरच्या दारात प्रवेश करण्यापूर्वी मी समुद्राकडे शेवटचे पाहिले. बऱ्याच मालवाहू जहाजांना स्टर्नवर पूल असतो आणि मला आश्चर्य वाटले की हॅन्स स्केजेलमनचे अंशतः युद्धनौकेत रूपांतर झाले होते, दुसरे महायुद्धातील जर्मन क्यू-बोट्ससारखे काहीतरी.
  
  
  "थांबा," गार्डने आदेश दिला.
  
  
  मी रेडिओच्या खोलीपासून दहा फूट अंतरावर होतो. माझ्या पोटावर बंदूक दाखवत बिर्गिट एरोन्सन बाहेर आला.
  
  
  ती म्हणाली, “कॅप्टन म्हणतो की आपण बोट्सवेनच्या कपाटाखालील स्टोरेज रूम वापरावी.
  
  
  "हे सर्व येणे बाकी आहे," गार्ड म्हणाला.
  
  
  'बरं?'
  
  
  “दोन इंग्रज प्रवासी आम्हाला पाहू शकत होते. शेवटी, कार्टर आता इन्फर्मरीमध्ये एक रुग्ण आहे. भयंकर उष्णकटिबंधीय ताप. मिस फेलिनीला एका रात्रीत संसर्ग झाला.
  
  
  "रुग्णांना इन्फर्मरीमध्ये दाखल केले जाते," ती म्हणाली.
  
  
  काय होणार आहे हे मला माहीत होतं, पण तिच्या बंदुकीनं सरळ माझ्या बेंबीकडे बोट दाखवलं त्याबद्दल मी काहीच करू शकत नव्हतो. आणि जरी ती चांगली शॉट नसली तरी, त्या श्रेणीत मला मिस करणे फार कठीण आहे. ती गार्ड आणि इतर दोघांनाही गोळ्या घालणार होती, परंतु मला वाटले की ती त्यांना आवश्यक नुकसान म्हणून लिहून देईल. माझ्या मागून पावलांचा आवाज ऐकू आला. मी स्वतःला एकत्र खेचण्याचा प्रयत्न केला आणि लक्षात आले की ते निरुपयोगी आहे. मग मी माझ्या समोर एक प्रकाश स्फोट पाहिला, माझ्या डोक्यातून वेदना जाणवल्या आणि अंधारात उडून गेला.
  
  
  
  
  धडा 4
  
  
  
  
  
  मी ताज्या नसलेल्या डोकेदुखीने उठलो आणि मला कल्पना आली की माझ्या शरीराचे डळमळीत भाग पुन्हा शांत होण्यासाठी थोडा वेळ लागेल. थेट माझ्या डोळ्यांत चमकणाऱ्या त्या उघड्या बल्बने ती भावना रोखण्यासाठी फारसे काही केले नाही. मी माझे डोळे मिटले, रडत, मी कोण आणि कुठे आहे हे शोधण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  'निक?' स्त्री आवाज.
  
  
  “काय,” मी ओरडलो.
  
  
  'निक?' पुन्हा तो आग्रही आवाज.
  
  
  वेदना असूनही मी माझे डोळे उघडले. लगेच माझी नजर पडद्याच्या दारावर पडली. मला आठवत होते...बिर्गिट एरोन्सन. तिची बंदूक. कोणीतरी बोट्सवेनच्या कपाटाखाली एका गोदामाचा उल्लेख केला. जिनही घेतले होते. मी माझ्या डाव्या बाजूला वळलो आणि तिला जहाजाच्या बाजूला कुचलेले दिसले. तिच्या डाव्या डोळ्याखाली एक जखम तिच्या चेहऱ्यावर विस्कळीत झाली होती.
  
  
  मी विचारले. - "तुझ्या तोंडावर कोणी चापट मारली?"
  
  
  "गार्ड." - तो बास्टर्ड माझ्यासाठी खूप वेगवान होता. मला कळण्याआधीच त्याने माझ्यावर उडी मारली आणि मला खाली पाडले. मग त्याने मला गळ घातलं. हा एक चमत्कार आहे की त्याने माझा कॅमेरा तोडला नाही, तो माझ्या गळ्यात होता. ”
  
  
  — त्याने मला मागून एक धक्का मारून बाहेर फेकले, जिन. तेव्हा रेडिओ ऑपरेटरने माझ्या पोटावर बंदूक दाखवली.
  
  
  तिच्या कथेचे दोन भाग चांगले वाटले नाहीत. जीनने तिच्या कॅमेऱ्याबद्दल ही टिप्पणी अगदी आकस्मिकपणे बोलली, जणू काही शंका टाळण्यासाठी. आणि एजंट म्हणून, तिच्याकडे काही किमान लढाऊ कौशल्ये असणे आवश्यक होते. गार्ड हा एक मोठा क्रूर होता आणि तो कदाचित त्याच्या मुठींनीही खूप चांगला होता, परंतु तरीही तिला काही नुकसान होऊ शकते आणि तिला तिच्या सावध राहावे लागले.
  
  
  “नाहीतर, तुझा काळा डोळा खूपच खात्रीलायक आहे,” मी म्हणालो. - पटले? तिने तिच्या चेहऱ्याची डावी बाजू हाताने चोळली आणि डोळे मिचकावले.
  
  
  युनायटेड स्टेट्सबद्दलच्या तिच्या पूर्ण विश्वासाबद्दल तिच्याशी वाद घालू इच्छित नाही - ती निःसंशयपणे याची शपथ घेईल आणि मी माझा संशय सिद्ध करू शकलो नाही - मी माझ्या पायाशी झुंजलो. लहान जागा जहाजाच्या हालचालींपेक्षा अधिक मजबूत आणि वेगाने डोलत होती. मी जवळजवळ फेकून दिले. शाप. गार्डने औषध का वापरले नाही? इंजेक्शन कालांतराने बंद होते, परंतु डोक्याच्या मागील बाजूस आघात झाल्यामुळे तुम्हाला अनेक दिवस, आठवडे किंवा महिने अनुभवता येऊ शकतो. मला आशा होती की माझी दुखापत तात्पुरती आहे.
  
  
  - निक, तू ठीक आहेस का?
  
  
  जीनचा हात माझ्या कमरेभोवती सरकला. तिने मला स्टीलच्या खालच्या प्लेट्सवर बसण्यास मदत केली आणि माझी पाठ जहाजाच्या हुलवर टेकवली. 'तू ठीक आहेस ना?' - तिने पुनरावृत्ती केली.
  
  
  "हे निंदनीय जहाज फिरत राहते," मी म्हणालो. "गार्डने मला एक भयानक धक्का दिला."
  
  
  तिने माझ्यासमोर गुडघे टेकले आणि माझ्या डोळ्यात पाहिले. तिला माझी नाडी जाणवली. मग तिने माझ्या डोक्याच्या मागच्या बाजूला खूप काळजीपूर्वक पाहिले. तिने धक्क्याला स्पर्श केला तेव्हा मी ओरडलो.
  
  
  "घट्ट धरा," ती म्हणाली.
  
  
  मला आशा होती की तिला तिथे काहीही तुटलेले आढळले नाही.
  
  
  जीन उठला आणि म्हणाला, “मी प्राथमिक उपचारात फारसा चांगला नाही, निक. पण माझा विश्वास नाही की तुम्हाला दुखापत झाली आहे किंवा फ्रॅक्चर झाले आहे. तुम्हाला फक्त काही दिवस थांबावे लागेल.
  
  
  मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. ते तीन नंतर होते.
  
  
  मी विचारले. - "हे सर्व आजसाठी आहे का?"
  
  
  “तुला म्हणायचे असेल तर, हाच दिवस आम्ही पकडला गेलो, तर होय.”
  
  
  'ठीक आहे.'
  
  
  'आता काय करायचं?'
  
  
  "मी जराही हालचाल करू शकलो तर मी खूप सावधपणे पुढे जाईन, आणि आशा आहे की तिथे काहीही चूक होणार नाही."
  
  
  ती म्हणाली, “मी इथून बाहेर पडण्याबद्दल बोलत आहे.
  
  
  मी विचारले. - "तुमच्याकडे काही उज्ज्वल कल्पना आहेत का?"
  
  
  "माझा कॅमेरा एक टूलबॉक्स आहे."
  
  
  "मोठी साधने तिथे बसत नाहीत."
  
  
  "काहीही नसण्यापेक्षा चांगले."
  
  
  मी विचारले. - "त्यांनी आमच्यासाठी जेवण आणले का?"
  
  
  ती आश्चर्याने दिसली. - 'नाही.'
  
  
  "आमच्या आधी ते आम्हाला खायला देतात का ते पाहूया..."
  
  
  'चांगले.'
  
  
  तिने अनेक वेळा संभाषण सुरू करण्याचा प्रयत्न केला, पण मी उत्तर देण्यास नकार दिल्याचे तिच्या लक्षात आल्यावर तिने ते सोडले. मी खाली बसलो, धातूच्या फ्रेमला झुकत राहिलो आणि विश्रांती घेण्याचे नाटक केले. किंवा कदाचित मी ढोंग करत नव्हतो कारण मी जे विचार करण्याचा प्रयत्न करत होतो ते माझ्या डोकेदुखीला मदत करत नव्हते. आत्तासाठी, मी जीनशी माझ्या परिस्थितीवर चर्चा न करण्याचा निर्णय घेतला. माझ्या चक्कर आणि डोकेदुखीने मला आमची जागा शोधण्यापासून थांबवले नाही आणि काही आवश्यक वस्तूंच्या कमतरतेमुळे मला आश्चर्य वाटले की आपण येथे किती काळ राहू.
  
  
  उदाहरणार्थ, आमच्या कारागृहात शौचालय नव्हते. जरी मला विश्वास नव्हता की पाणी पुरवठा जलवाहिनीच्या खूप खाली गेला आहे, तरी मला विश्वास होता की तात्पुरती निवारा बादलीने सुसज्ज असावा. हे केवळ आमच्यासाठी सोपे नाही तर जहाजासाठी देखील एक वाजवी स्वच्छता उपाय असेल. आणि खलाशी व्यापारी जहाजांच्या आंतरराष्ट्रीय स्तरावरील ढिसाळ रीतिरिवाजांचे पालन करत असूनही, त्यांनी हंस स्कीलमनला वाजवीपणे स्वच्छ ठेवले.
  
  
  पिण्याच्या पाण्याची कमतरता असल्याचेही मी पाहिले. आणि जर मध्यरात्रीपूर्वी पाणी आणि बादली येथे दिसली नाही, तर मी दोन अप्रिय शक्यतांपैकी एक निवडू शकेन: एकतर कॅप्टन आणि त्याच्या क्रूचा जीन आणि मला बोर्गियास पोचवण्याचा हेतू नव्हता किंवा जीनला पकडणे ही लबाडी होती. मी विचार करत राहिलो की लार्सनच्या हत्येने माझे आवरण उडवले आहे, जे मी तिच्या प्रेरणेने केले. कदाचित ही जीन काही दबाव वापरू शकते.
  
  
  चार नंतर मी विचारले, "हंस स्कीलमनवर उंदीर आहेत असे तुम्हाला वाटते का?"
  
  
  तिने विचारले. - "उंदीर?"
  
  
  मला तिच्या आवाजात थोडी भीती दिसली. मी बाकी काही बोललो नाही. हा विचार तिच्या कल्पनेत काही काळ चमकावा अशी माझी इच्छा होती.
  
  
  "मला एकही उंदीर दिसला नाही," ती म्हणाली.
  
  
  "ते बहुधा नसतील," मी धीर देत म्हणालो. “माझ्या लक्षात आले की हंस स्कीलमन हे विलक्षण स्वच्छ जहाज आहे. परंतु जर तेथे उंदीर असतील तर ते जहाजाच्या तळाशी येथे राहतात.
  
  
  - आपण तळाशी आहोत हे आपल्याला कसे कळते?
  
  
  “शरीराची वक्रता,” मी थंड धातूच्या प्लेटवर हात चालवत म्हणालो. "पाण्याची हालचाल. आवाज.'
  
  
  "ते मला खूप खाली घेऊन जात आहेत असे वाटले," ती म्हणाली.
  
  
  दहा मिनिटे आम्ही दोघेही बोललो नाही.
  
  
  - तुम्ही उंदरांचा विचार का केला? - जीनने अचानक विचारले.
  
  
  मी तिला म्हणालो, “आम्ही येथे ज्या संभाव्य समस्यांना सामोरे जात आहोत त्यांचं मी विश्लेषण केलं आहे. “उंदीर देखील त्याचाच एक भाग आहेत. जर ते आक्रमक झाले, तर दुसरा झोपलेला असताना आम्ही उभे गार्ड घेऊ शकतो. चावण्यापेक्षा ते केव्हाही चांगले."
  
  
  जीन हादरली. मला आश्चर्य वाटले की ती तिच्या शॉर्ट्स आणि टी-शर्टची तुलना माझ्या लांब पँट आणि लोकरीच्या शर्टशी करत आहे का? तिला चावायला भरपूर मांस होते. आणि कोणताही हुशार उंदीर माझ्या जाड लपंडामध्ये कुरतडण्याचा प्रयत्न करण्याऐवजी तिच्या मखमली त्वचेवर पकडेल.
  
  
  "निक," ती शांतपणे म्हणाली, "उंदरांबद्दल अधिक काही बोलू नकोस." कृपया. ते मला घाबरवतात.
  
  
  ती माझ्या शेजारी जाऊन बसली. कदाचित ती कोणाच्या बाजूने आहे हे मला लवकरच कळेल.
  
  
  पहाटे 5:30 वाजता, माझे घड्याळ तुटले नाही तर त्यांनी मला जेवण आणले. श्री. प्रथम सोबती ठुले यांच्याकडे कारभार होता. गार्ड त्याच्या शेजारी होता.
  
  
  त्याचे एकच शब्द होते: “तुम्हाला मरायचे नसेल तर तुम्हा दोघांची पाठ भिंतीवर आहे.”
  
  
  त्याच्यासोबत चार खलाशी होते. त्यापैकी एकाने आमच्या खालच्या शरीरावर बंदूक दाखवली. इतरांनी ब्लँकेट आणि बादली फेकली. मग त्यांनी अन्न आणि पाणी ठेवले. श्री. थुलेने स्क्रीनचा दरवाजा बंद केला, डेडबोल्ट घातला आणि पॅडलॉक बंद केला.
  
  
  “रात्रभर पुरेल इतके पाणी असेल,” तो म्हणाला. - आम्ही ही बादली सकाळी रिकामी करू.
  
  
  त्याने आमच्या कृतज्ञतेची वाट पाहिली नाही. तो तिथे असताना, मी काहीच बोललो नाही, पण भिंतीशी घट्ट टेकलो. त्याने माझ्या शक्तीला कमी लेखले किंवा नाही तर मला काय होईल हे मला माहित नव्हते, परंतु मला कोणतीही संधी गमावणे परवडणारे नव्हते. जीनने दोन प्लेट्स घेतल्या आणि म्हणाला: “सर्व सुविधांनी युक्त हॉटेल. ते निश्चिंत होतात."
  
  
  - किंवा आत्मविश्वास. चला त्यांना कमी लेखू नका. गार्डने मला सांगितले की बोर्गियाने मेकॅनिक वगळता संपूर्ण क्रूला कामावर घेतले.
  
  
  ती म्हणाली. - "मोटर मेकॅनिक्स?"
  
  
  “म्हणूनच आम्ही त्यांना जेवताना पाहिले नाही. मी मदत करू शकलो नाही परंतु या जहाजात काहीतरी विचित्र आहे असे वाटले, परंतु ते काय आहे हे मला समजू शकले नाही."
  
  
  "मी पण हुशार नव्हतो, निक."
  
  
  आम्ही जेवल्यानंतर, आम्ही एक प्रकारचे पलंग तयार करण्यासाठी स्टीलच्या फरशीवर ब्लँकेट पसरवले. आम्ही बाल्टी समोरच्या कोपर्यात कुठेतरी ठेवतो.
  
  
  मी म्हणालो, “येथे असल्यामुळे मला केबिनचे कौतुक वाटते. "मला आश्चर्य वाटते की हे ब्लॉक्स कसे चालले आहेत."
  
  
  जीनने भुसभुशीत केली. - 'तुला वाटतं...'
  
  
  'नाही. AX ने प्रवाशांची तपासणी केली, जरी मला कोणीही सांगितले नाही की तुम्ही CIA चे आहात. हे ब्लॉक्स ते म्हणतात तेच ते आहेत - त्रासदायक इंग्रजांची जोडी जी फुटबॉल पूलमध्ये भाग्यवान आहे. हंस स्कीलमनवर काहीतरी चालले आहे असा संशय जरी त्यांना आला, तरीही ते केपटाऊनमध्ये उतरले तेव्हा ते तोंड उघडणार नाहीत. आम्ही आमच्या स्वतःवर आहोत, जीन.
  
  
  - आणि हे यांत्रिकी?
  
  
  "आम्ही त्यांच्यावर विश्वास ठेवू शकत नाही," मी तिला म्हणालो. “या ब्रिगेडमध्ये सुमारे तीस ते चाळीस बोर्जिया पुरुष आहेत. आणि त्यांच्याकडे आपल्याकडे आहे. मी कोण आहे हे त्यांना ठाऊक आहे, माझ्या मास्टर ॲसेसिनच्या शीर्षकापर्यंत. गार्डला हे चुकले जेव्हा त्याला खूप आनंदाने मला बंद करावे लागले. आणि ते तुमच्या कारकिर्दीशी तितकेच परिचित आहेत असे मी गृहीत धरतो. मला फक्त एकच गोष्ट समजत नाही की ते आम्हाला का जगू देत आहेत.
  
  
  "मग माझा कॅमेरा..."
  
  
  “आता हा कॅमेरा विसरा. त्यांची दैनंदिन दिनचर्या कशी आहे हे शोधणे ही आमची पहिली चिंता आहे. केपटाऊनला अजून तीन-चार दिवसांचा प्रवास बाकी आहे.
  
  
  अन्न खाण्यायोग्य होते: बटाटे सह टोस्ट वर चिरलेला स्टीक. साहजिकच आम्ही संघाप्रमाणेच रेशनवर होतो. स्कजॉर्न, कारभारी, याने इतर कोणाच्या तरी इच्छेचा भंग केला होता-बहुधा स्वतःच्याच-आम्ही प्रवासी या नात्याने ज्याचे हक्कदार होतो आणि त्यासाठी पैसे दिले होते ते अन्न आम्हाला न पुरवून. जीन महत्प्रयासाने खाल्ले. मी तिला प्रोत्साहन दिले नाही. तिचा कॅमेरा टूलबॉक्समध्ये बदलूनही तिला मी किती निरुपयोगी समजत होतो हे तिला समजले नाही. मी माझा वाटा आणि तिला नको असलेले सर्व काही खाल्ले. मला माझी ताकद परत मिळवायची होती. मग मी झोपायला ब्लँकेटवर आडवा झालो. जीन माझ्या शेजारी पसरली, परंतु त्याला आरामदायक स्थिती सापडली नाही. "प्रकाश मला त्रास देतो," ती म्हणाली.
  
  
  “स्विच दरवाजाच्या पलीकडे आहे, कुंडीपासून तीन फूट अंतरावर आहे,” मी म्हणालो.
  
  
  - मी ते बंद करावे का?
  
  
  "तुम्ही ते मिळवू शकता तर."
  
  
  तिने तिची बारीक बोटे जाळीतून अडकवली, स्विच सापडला आणि आमची जागा अंधारात बुडवली. तिने बादली वापरली आणि पुन्हा माझ्या शेजारी झोपली आणि स्वत: ला ब्लँकेटमध्ये गुंडाळले. जहाजाच्या तळाशी तितकीशी थंडी नसली तरी आर्द्रतेमुळे आमची त्वचा लवकर थंड झाली. आणि होल्डच्या दुर्गंधीमुळे आमची परिस्थिती सुधारली नाही.
  
  
  ती म्हणाली, "त्यांनी आम्हाला उशा दिल्या नाहीत ही लाजिरवाणी गोष्ट आहे."
  
  
  "उद्या विचारा," मी सुचवले.
  
  
  "ते हरामखोर माझ्यावर फक्त हसतील."
  
  
  'कदाचित. किंवा कदाचित ते आम्हाला उशा देतील. मला वाटत नाही की आमच्याशी इतकी वाईट वागणूक दिली जात आहे, जीन. त्यांना हवे असते तर क्रू आमच्याशी खूप वाईट वागू शकले असते.
  
  
  तिने विचारले. - तुम्ही इथून बाहेर पडण्याचा विचार करत आहात का? "आम्ही इथून बाहेर पडण्याचा एकमेव मार्ग म्हणजे जर कोणी आमच्याकडे बंदुक दाखवून 'जा' म्हणतो. मला आशा आहे की ते मला पुन्हा मारणार नाहीत. मला अजूनही माझ्या डोक्यातल्या घंटा ऐकू येतात.”
  
  
  “गरीब निक,” ती हळूवारपणे माझ्या चेहऱ्यावर हात फिरवत म्हणाली.
  
  
  जीन अंधारात मला चिकटून राहिली. तिचे नितंब हळुवारपणे फिरले आणि मला तिच्या पूर्ण स्तनांची उबग माझ्या हातावर जाणवली. मला ती हवी होती. जीनच्या मोहक शरीराचा विचार केल्याशिवाय माणूस तिच्या शेजारी झोपू शकत नाही. पण मला माहित होते की मला झोपेची गरज आहे. दिवे बंद करूनही मला माझ्या डोळ्यासमोर प्रकाशाचे लखलखाट दिसत राहिले. जर जीन बरोबर असेल आणि मला दुखापत झाली नसेल, तर मी सकाळपर्यंत चांगली स्थितीत असेन.
  
  
  तिने एक मोठा उसासा टाकून आपली निराशा सोडली. मग ती निश्चल पडली.
  
  
  तिने विचारले. - "अंधार झाल्यावर उंदीर येतात का, निक?"
  
  
  "म्हणूनच मी लाईट बंद केली नाही."
  
  
  'अरे.'
  
  
  - ते नसतील तर काय?
  
  
  "त्यापैकी एक दिसत नाही तोपर्यंत आम्हाला कळणार नाही."
  
  
  जीन अस्वस्थ राहिले. तिची उंदरांची भीती खरी आहे का, असा प्रश्न मला पडला. ती मला गोंधळात टाकत राहिली. एकतर ती खूप यशस्वी एजंट होती किंवा ती वेडी होती आणि ती खरोखर कोण होती हे मला समजू शकले नाही.
  
  
  "अरे, माझ्या डोळ्यात प्रकाश टाकून झोपण्यापेक्षा मला अस्तित्वात नसलेल्या उंदरांची काळजी वाटते," ती म्हणाली. - शुभ रात्री, निक.
  
  
  - शुभ रात्री, जिन.
  
  
  मी फक्त काही मिनिटांसाठी जागा होतो. मी खूप हलके झोपणार होतो, पण डोक्याला मार लागल्याने मला आवश्यक शांतता मिळू शकली नाही. मी गाढ झोपेत पडलो आणि दुसऱ्या दिवशी सकाळी सहा नंतर जीनने लाईट लावली तेव्हाच मला जाग आली.
  
  
  
  
  धडा 5
  
  
  
  
  
  एक वाजवी योजना आणण्यासाठी मला तीन दिवस लागले. यावेळेस माझे डोके इतके बरे झाले आहे की कोणीतरी मला त्याच ठिकाणी मारण्याचे ठरवल्याशिवाय ते मला जास्त त्रास देत नाही. मी जीनवर विश्वास ठेवण्याचा निर्णय घेतला. तिने सुटकेची योजना तयार करण्यात बराच वेळ घालवला, पण काही उपयोग झाला नाही.
  
  
  आमच्या रक्षकांना दिवसातून तीन वेळा घाणेरडे भांडी गोळा करायला, बादली बदलून नवीन टाकायची आणि पाण्याचा भरलेला भांडे आणायची सवय होती. एकदा त्यांनी रात्रीचे जेवण आणले की, संध्याकाळपर्यंत आम्ही एकटेच असू याची खात्री पटली. मला विशेषतः जाळीसह दरवाजाच्या बिजागरांमध्ये रस होता. दोन्ही तीन बोल्टसह धातूच्या रॉडला घट्टपणे जोडलेले होते आणि आणखी तीन बोल्टने ते स्टीलच्या दाराशी घट्ट धरले होते. मला शंका होती की मी ते बोल्ट सोडवण्याची ताकद गोळा करू शकेन. पण बिजागर स्वतःच तुमच्या स्वतःच्या घरात सापडतील त्यासारखेच होते, ज्याला स्टीलच्या रिंगमधून उभ्या घातलेल्या धातूच्या पिनने एकत्र ठेवले होते.
  
  
  मी विचारले. - "तुमच्या सेलमध्ये एक लहान, मजबूत स्क्रू ड्रायव्हर आहे का, जीन?"
  
  
  'हो. आणि पुढे..."
  
  
  "नाही," मी तिला म्हणालो. "आम्ही धावणार नाही."
  
  
  'का नाही?'
  
  
  "आम्ही दोघांनी जर काही चमत्काराने हे जहाज पकडले आणि ताफा आम्हाला उचलेपर्यंत तो तरंगत ठेवला, तर आम्ही आताच्यापेक्षा बोर्गियास आणि त्याच्या तेवीस क्षेपणास्त्रांच्या जवळ जाणार नाही." मी माझे शस्त्र परत मिळवण्याचा प्रयत्नही करणार नाही, जिन. हंस स्कीलमन लाटांमधून नांगरताना ती तिच्या पायाशी अडकली. "मग तुला स्क्रू ड्रायव्हरची गरज का आहे, निक?"
  
  
  “मी AX ला मेसेज करायचा आणि नंतर स्वतःला तुमच्यासोबत बंद करायचा आहे. एकदा आपण कुठे आहोत हे वॉशिंग्टनला कळले की, इथिओपियन सरकारला कसे वागायचे आणि काय बोलावे हे त्यांना कळेल.”
  
  
  जहाजाने पुन्हा डुबकी मारली. “तुम्ही हे करण्यासाठी खूप छान रात्र निवडली,” जीन म्हणाली.
  
  
  "मी त्याला निवडण्याचे हे एक कारण आहे." आता काही गोष्टींसाठी कोणीही बोटस्वेनच्या कपाटात येण्याची शक्यता नाही. आणि आम्ही केलेला कोणताही आवाज ऐकू येण्याची शक्यता नाही.
  
  
  "आम्हाला ओव्हरबोर्डमध्ये धुण्याचा धोका आहे का?"
  
  
  - नाही. मी ते करेन.'
  
  
  "मग मी कुठे असेल?"
  
  
  “इथे,” मी म्हणालो.
  
  
  तिने थोडा वेळ माझ्याकडे पाहिलं. मग तिने हात पुढे करून माझा खांदा पकडला.
  
  
  "निक, तुझा माझ्यावर विश्वास नाही," ती म्हणाली.
  
  
  “प्रत्येक गोष्टीत नाही,” मी कबूल केले. "तू लार्सनला मारले नाहीस, जीन." तो मी होतो. गार्डने माझ्याकडे बंदूक दाखवली, पण तुम्ही त्याला हात लावण्यापूर्वी त्याने तुम्हाला जमिनीवर ठोठावले. आज रात्री मला कोणी पाहिलं तर त्यांना मरावं लागेल. जलद आणि शांत. ही आमची खासियत आहे का?
  
  
  'नाही.' - तिने माझा हात सोडला. “मी फक्त माहिती गोळा करत आहे. मी तुमची काय मदत करू शकतो?'
  
  
  "तुमची माहिती शेअर करून."
  
  
  'कशाबद्दल?'
  
  
  “ते मला इथे घेऊन आले तेव्हा मी बेशुद्ध पडलो होतो; बांधलेले आणि स्ट्रेचरवर बांधलेले. पण या डेकची हॅच कुठे आहे हे तुम्ही पाहिले असेलच.
  
  
  "आम्ही मुख्य डेकच्या खाली चार डेक आहोत," ती म्हणाली. “धनुष्यामध्ये, जिथे वरची रचना डेकवर आहे, तिथे एक हॅच आहे. एक मोठा हॅच आणि शिडी दुसऱ्या स्तरावर नेतो. वेंटिलेशन शाफ्टच्या शेजारी असलेल्या उभ्या पायऱ्या तीन खालच्या मजल्यापर्यंत नेतात.
  
  
  मी विचारले. - "मुख्य हॅच पुलावर उघडते?"
  
  
  'हो.'
  
  
  "त्यामुळे पकडले जाण्याची शक्यता वाढते."
  
  
  तिने कॅमेरा वेगळे करायला सुरुवात केली. फिल्म रीलमधला स्क्रू ड्रायव्हर लहान होता, त्यामुळे मला बिजागरातील पिन सोडवण्यासाठी बळाचा वापर करावा लागला. जहाज कबूतर वेड्यासारखे होते आणि ज्या कोनात ते कबुतर होते ते अत्यंत तीव्र होते कारण आम्ही खूप पुढे होतो. जेव्हा पिन बंद पडल्या, मी स्क्रू काढत असताना जीनने दरवाजा जागेवर धरला.
  
  
  जेव्हा ते गेले, तेव्हा मी त्यांना आमच्या ब्लँकेटवर ठेवले आणि आम्ही एकत्र स्क्रीनचा दरवाजा उघडला. बिजागर creaked आणि नंतर वेगळे आले. मला आत जाऊ देण्यासाठी आम्ही काळजीपूर्वक दरवाजा ढकलला.
  
  
  'आता काय?' - जिनला विचारले.
  
  
  मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. अगदी नऊ वाजले होते.
  
  
  "आम्ही वाट पाहत आहोत," मी दरवाजा त्याच्या जागी परत करत म्हणालो. 'किती?'
  
  
  - सुमारे दहा वाजेपर्यंत, जेव्हा घड्याळ आधीच अर्धा संपलेला असतो आणि पहारेकरी आणि कर्तव्य अधिकारी आता इतके जागृत नसतात. मी चुकलो नाही तर, थुले पुलावर आहे. गार्डने मला लार्सनला ओव्हरबोर्डवर फेकताना पाहिले असल्याने, मला थुलेसोबत तिथे जाण्याची चांगली संधी मिळू शकते.
  
  
  “अकरा वाजता रेडिओ बूथवर या,” जीन म्हणाला. "लार्सनच्या म्हणण्यानुसार, बिर्गिट एरोन्सन तिला दररोज रात्री या वेळी लॉक करते आणि नंतर कॅप्टनच्या क्वार्टरमध्ये जाते."
  
  
  - तुमच्याकडे इतर काही उपयुक्त माहिती आहे का?
  
  
  तिने क्षणभर विचार केला. "नाही," ती म्हणाली.
  
  
  मी माझ्या मागे शटर बंद केले जेणेकरुन त्वरित तपासणी करून त्यांची स्थिती स्पष्ट होऊ शकत नाही. पण परतीच्या वाटेवर जर मला त्यांच्याकडे धाव घ्यायची असेल, तर त्यांना पुन्हा मोकळे करण्यासाठी त्यांना थोडेसे वळवायचे होते. मी दुसऱ्या डेकवर शोधले पण हवामानाचे कपडे सापडले नाहीत. म्हणून मी मुख्य डेककडे जाणाऱ्या हॅचच्या मध्यभागी असलेल्या छिद्रातून रेंगाळलो आणि बोट्सवेनच्या क्वार्टरचा काही भाग तपासला. खलाशांपैकी एकाने बॅरलमध्ये जुनी पायघोळ आणि रेनकोट सोडला. मी माझी पँट आणि शूज काढले आणि घट्ट पँट आणि जाकीट घातले.
  
  
  "हंस स्केजेलमन" खराब हवामानात प्रवास केला. प्रत्येक क्षणी धनुष्य लाटांमध्ये डोलत होते आणि मी पाण्याचा अंदाज ऐकला. मला ताडपत्रीचा एक तुकडा सापडेपर्यंत मी स्टोअररुममधून फिरलो, जो मी बाहेर जाणाऱ्या हॅचच्या शेजारी डेकवर ठेवलेला होता आणि दोन लहान तुकडे जे टॉवेल म्हणून वापरले जाऊ शकतात. मला एक रेनकोट देखील सापडला जो मला अनुकूल आहे. मी माझे जाकीट काढले, माझा शर्ट काढला आणि माझ्या पँट आणि शूजमध्ये टाकला. मग मी माझे जाकीट परत घातले.
  
  
  मी लाईट बंद केली. खेळपट्टीच्या अंधारात, मी सर्व हॅच लॉक्स चालविणाऱ्या लीव्हरवर माझा हात ठेवला आणि हंस स्कीलमन लाट फोडून पुन्हा पृष्ठभागावर येण्याची वाट पाहत होतो. मग मी कुंडी उघडली आणि आत सरकलो. शक्य तितक्या वेगाने, मी ओल्या डेक ओलांडून धनुष्याच्या अधिरचनाकडे पळत सुटलो.
  
  
  जहाजाचे धनुष्य पुन्हा बुडाले आणि मला माझ्या मागे पाण्याची भिंत उभी असल्याचे जाणवले. लाटेने मला धडक दिल्याने मी स्वत:ला वरच्या इमारतीवर फेकले आणि रेलिंग पकडले. तिने मला धातूवर मारले आणि माझ्या फुफ्फुसातून हवा बाहेर काढली. पाणी माझ्याभोवती गर्जना करत, मला खेचत होते आणि मला गडद अटलांटिकमध्ये खेचण्याचा प्रयत्न करत होते. मी हताशपणे रेलिंगला चिकटून राहिलो, हवेसाठी श्वास घेत होतो आणि चक्कर येण्याच्या लाटेशी लढत होतो.
  
  
  जेव्हा पाणी माझ्या घोट्यापर्यंत पोहोचले तेव्हा मी जहाजाच्या बंदराच्या बाजूने पुढे जात राहिलो. मी रेलिंगला धरले आणि शक्य तितक्या सुपरस्ट्रक्चरच्या जवळ दाबले. पूल तीन डेक उंच होता आणि तेथे अधिकारी किंवा लुकआउट असण्याची शक्यता नव्हती. ते व्हीलहाऊसमध्ये, हेल्म्समनसह असतील. आणि जर त्यांनी मला डेक ओलांडून चालताना पाहिले नसते, तर त्यांनी मला आता पाहिले नसते.
  
  
  मी पोर्ट साइड रॅम्पवर पोहोचलो तेव्हा पुढच्या लाटेने मला मागे टाकले. मी माझ्या हातांनी बार पकडला आणि लटकले. येथे लाटेचा जोर तितकासा मजबूत नव्हता, परंतु मी जहाजावर असल्यामुळे, मला जहाजावर ओढले जाण्याची शक्यता जास्त होती. तिसरी लाट डेकवर आदळली जशी मी सुपरस्ट्रक्चरजवळ होतो आणि माझ्या घोट्यावर थोडेसे पाणी उडाले.
  
  
  मी सुपरस्ट्रक्चरच्या मागील भिंतीकडे झुकलो आणि माझा श्वास सामान्य होऊ दिला. आम्ही विषुववृत्ताच्या जवळ होतो, त्यामुळे पाणी इतके थंड नव्हते की आमचे पाय सुन्न झाले. मी समुद्रमार्गे पहिली फेरी जिंकली. पण नंतर दुसरी लढाई होती - बोटस्वेनच्या खोलीकडे परत जाण्याचा मार्ग. हे करण्यासाठी, मला प्रथम रेडिओ रूममध्ये प्रवेश करावा लागला, बर्जिट एरोन्सनला अक्षम केले आणि माझा संदेश प्रसारित केला.
  
  
  मी दोन सुपरस्ट्रक्चर्समधील मुख्य डेक तपासला. मागच्या खिडक्यांमधून प्रकाश येत असला तरी बहुतेक तो अंधारात होता. मला आशा होती की जर कोणी मला पाहिलं तर त्यांना वाटेल की मी फक्त माझे काम करत असलेला क्रू मेंबर आहे. मी जहाजाच्या मध्यभागी गेलो आणि त्वरीत एक हॅच उघडला ज्यामुळे धनुष्याच्या संपूर्ण लांबीवर एक कॉरिडॉर होता. हॅच उघडताना आणि बंद करताना फारसा आवाज करत नाही आणि हॅन्स स्कीलमनच्या कर्कश आवाजाने माझे आवाज आणि हालचाल संपली असावी. मी शांतपणे पुढे सरकलो आणि रेडिओ रूमच्या उघड्या दारात ऐकले. मी काही ऐकले नाही. ऑपरेटर कोणतेही रेकॉर्डिंग ऐकत असल्यास, ते एकतर कमी आवाजावर सेट केले गेले होते किंवा तिने हेडफोन घातले होते. मी आत पाहिले. ती एकटीच होती. रेडिओच्या खोलीत काहीतरी शोधायचं असल्याप्रमाणे मी आत गेलो.
  
  
  माझ्या डावीकडे डॅशबोर्डच्या मागे बिर्जिट एरोन्सन बसला. माझा हात तिच्या मानेकडे होताच तिने वर पाहिले. ती ओरडण्यापूर्वीच तिचा मृत्यू झाला. मी पटकन शरीर पकडले आणि तिच्या समोर पडलेल्या चावीपासून दूर खेचले. कॅप्टनच्या क्वार्टरशी सिस्टीम जोडल्याशिवाय मोठा आवाज काही फरक पडत नव्हता.
  
  
  मी वळून काळजीपूर्वक दरवाजा बंद केला. मी बिर्गिटाची नाडी आणि डोळे तपासले की ती मेली आहे याची खात्री केली. त्यानंतर मी माझे शरीर डॅशबोर्डच्या खाली टेकवले जेणेकरून त्यावर ट्रिप होऊ नये. मोठा ट्रान्समीटर स्टारबोर्डच्या भिंतीच्या विरुद्ध होता. जेव्हा मी त्याला पाहिले तेव्हा मला विजयाचा आक्रोश दाबता आला नाही. मला वाटले त्यापेक्षा खूप जास्त शक्ती होती.
  
  
  मी वारंवारता सेट केली, की घेतली आणि थेट ट्रान्समीटरशी कनेक्ट केली. डॅशबोर्ड कसे कार्य करते हे शोधण्यासाठी माझ्याकडे वेळ नव्हता. मला आशा होती की ट्यूनिंग बटणे तुलनेने चांगले काम करत आहेत, आणि जो कोणी ब्राझील किंवा पश्चिम आफ्रिकेत ड्युटीवर होता - मला खात्री नव्हती की आम्ही कुठे आहोत, परंतु आम्ही निश्चितपणे त्या ऐकण्याच्या स्टेशनपैकी एकाच्या मर्यादेत होतो - ड्युटीवर झोपत नव्हते .
  
  
  कोड हा एक साधा परिस्थिती अहवाल होता, जो काही शत्रू एजंटला चुकून क्रॅक करण्यासाठी नरकासारखा अर्थहीन होता. त्यात सुमारे चाळीस वाक्ये होती, त्यातील प्रत्येक चार अक्षरांच्या अनेक गटांमध्ये कमी करण्यात आला होता. माझ्या संदेशापूर्वी आणि ओळख सिग्नलने बंद केलेले, मला पाठवण्यासाठी पाच गट दिले. मला आशा होती की ज्या लोकांनी हे लिहून ठेवले ते लगेच हॉककडे पाठवतील कारण मी निवडलेल्या वाक्यांशांचे हे संयोजन फक्त तोच समजू शकतो.
  
  
  'N3. शत्रूने पकडले. मी मिशन चालू ठेवतो. मी दुसऱ्या एजंटसोबत काम करत आहे. N3.'
  
  
  त्याने दोनदा मेसेज केला. मी नंतर नियंत्रण पॅनेलमध्ये की परत घातली, ट्रान्समीटर हवेतून बाहेर काढला आणि मूळ तरंगलांबीमध्ये परत केला. निक दाराकडे टेकला.
  
  
  कॉरिडॉरमध्ये आवाज ऐकू आला. "रेडिओ रूम का बंद आहे?"
  
  
  "कदाचित ती म्हाताऱ्याच्या केबिनमध्ये थोडी आधी गेली असावी." हशा. हॅचची स्लॅमिंग, शक्यतो मुख्य डेककडे जाणारी हॅच. पुरुष इटालियन बोलत होते.
  
  
  त्यांना स्टर्न सुपरस्ट्रक्चरपर्यंत पोहोचण्यासाठी किमान दोन मिनिटे लागतील. मी रेडिओ खोलीत बंद असताना, मी काही दिशाभूल करणारे संकेत सुधारण्यात सक्षम होतो. मी बिर्गिटचे शरीर नियंत्रण पॅनेलमधून बाहेर काढले आणि तिच्या पाठीवर ताणले. मी तिच्या डोक्यावरचा स्वेटर ओढला आणि तिची ब्रा फाडली. मग मी तिची पँट खाली खेचली, झिपरभोवतीचे फॅब्रिक फाडले आणि तिची पँटी फाडली. मी माझी पँट एका पायाखाली खेचली पण ती अर्धवट लटकू दिली. शेवटी मी तिचे पाय पसरले. तिच्या दुबळ्या शरीराकडे पाहून मला आश्चर्य वाटले की कॅप्टनला तिच्यात काय दिसले. कदाचित फक्त ते उपलब्ध होते.
  
  
  प्रभावी तपासामुळे त्वरीत दिसून येईल की बिर्गिटची हत्या काही बलात्काऱ्याने केलेली नाही. व्यावसायिक परिश्रमाने निक कार्टरचे काही ट्रेस देखील उघड झाले असते, जसे की बोटांचे ठसे आणि शक्यतो केस. पण मी दारातून बाहेर पडलो आणि पटकन हॅचकडे जाण्याचा मार्ग पत्करला, मी ठरवले की हंस स्कीलमन अशा तपासणीसाठी सुसज्ज असण्याची शक्यता नाही. मला वाटले की कर्णधार त्याच्या शिक्षिकेला काय झाले याबद्दल इतका अस्वस्थ असेल की तो माझ्या हालचालींवर नजर टाकण्यापलीकडे पाहणार नाही. आणि हे दाखवेल की मी माझ्या पिंजऱ्यात बंद आहे.
  
  
  जेव्हा मी मुख्य डेकवर दिसलो तेव्हा कोणीही माझ्यावर ओरडले नाही किंवा हल्ला केला नाही. मी सुपरस्ट्रक्चरच्या बाजूने माझा मार्ग केला आणि पाण्याने धनुष्याला ओलांडले आणि मागे धावले तर सोबतीला पोहोचण्यासाठी माझ्या फॉरवर्ड स्प्रिंटची वेळ केली. मी फक्त ते केले. माझ्या दुसऱ्या प्रयत्नाने मला सरळ वरच्या इमारतीच्या समोर नेले आणि पुन्हा लाटाने मला रेलिंगवर पकडले.
  
  
  मी चांगल्या स्थितीत आहे, माझे शरीर मजबूत आणि स्नायू आहे. सामर्थ्य आणि सहनशक्ती ही माझ्या कलेतील मौल्यवान शस्त्रे असल्याने मी त्यांना आघाडीवर ठेवले. पण एकट्याने कुंद बळाने समुद्रावर कोणीही विजय मिळवू शकत नाही. मी रात्रभर जिथे होतो तिथे बसू शकलो, पण समुद्र शांत होण्यापूर्वी सूर्य उगवेल. मात्र, त्या क्षणी माझ्यात पुढे जाण्याची ताकद नव्हती. मी आणखी दोन लाटा मला वरच्या रचनेच्या विरूद्ध आदळत थांबलो. जेव्हा मी त्यांना वेळ काढण्याचा प्रयत्न केला, तेव्हा मला समजले की मला फक्त डेकवर पसरलेल्या पाण्याच्या दोन भिंतींमधील अंतर अंदाजे मिळू शकते.
  
  
  आतापर्यंत, खराब हवामान माझे मित्र होते. आता, जर मी पुढे धावलो नाही आणि हॅचमधून गेलो नाही, तर कदाचित मला ओव्हरबोर्डवर फेकले जाईल. आणि तो मार्गावर येईल असे वाटत होते. मी बाणाच्या पलीकडे पळण्याचा प्रयत्न केला, जो फक्त एका अंधुक काळ्या आकृतीच्या रूपात दिसत होता, नंतर मी एकाच वेळी असे करण्याची शक्यता नसल्यास मी तो पकडण्याचा प्रयत्न करू शकतो.
  
  
  पाणी पुन्हा वाढले, लाट मागील लाटासारखीच तीव्र आणि उंच झाली. धनुष्य नुकतेच वर येऊ लागले होते आणि मी पुढे चालायला लागलो तेव्हा पाणी ओसरले होते, जवळजवळ निसरड्या डेकवर पडलो. माझ्या गुडघ्यावर पाणी पडले. मग घोट्यापर्यंत. मी माझे पाय उचलले आणि शक्य तितक्या वेगाने पुढे पळत गेलो. मी लोडिंग बूम पार केले. जहाजाचे धनुष्य बुडले - खूप लवकर - परंतु मी माझा वेडा आवेग थांबवू शकलो नाही आणि मस्तूल पकडू शकलो नाही.
  
  
  मला नाकातून पाण्याचा चोखणारा, धडधडणारा आवाज ऐकू आला. मी वर पाहिले आणि माझ्या वर पांढरा फेस दिसला आणि माझ्या मार्गातील वरची रचना आता दिसत नव्हती.
  
  
  मी कबुतर पुढे केले आणि प्रार्थना केली की मी चूक करणार नाही आणि मला खाली जाण्यासाठी आवश्यक असलेल्या हॅच किंवा धातूच्या काठावर मारले. टन पाणी माझ्यावर पडत आहे याची मला जाणीव होती.
  
  
  आता माझे शरीर जवळजवळ समतल झाले होते, आणि असे वाटत होते की फक्त माझ्या पायाची बोटे डेकला स्पर्श करत आहेत. मला असे वाटले की माझे हात स्टीलच्या हॅचच्या दरवाजाला स्पर्श करतात आणि क्लॅम्प्स बंद करणारे लीव्हर पकडले. माझ्या शरीराच्या खालच्या भागावर पाणी स्थिरावले, मला डेकवर पिन केले आणि मला ओव्हरबोर्डवर फेकण्यासाठी मला परत वरच्या रचनेकडे ढकलण्याचा प्रयत्न केला. माझ्या बोटांनी लीव्हरला स्पर्श केला. माझा डावा हात निसटला, पण मनगट कातल्यामुळे आणि माझ्या हातातून वेदनादायक वेदना झाल्यामुळे माझा उजवा हात पकडला गेला. क्षणभर मला वाटले की माझे खांद्याचे सांधे शिथिल होतील.
  
  
  माझ्या पँटच्या कमरेला झाकलेली क्लिप पूर्ववत झाली. लाटेने माझी पॅन्ट अर्धवट फाडली. छताखाली पाणी फिरले, माझ्या डोळ्यात मीठ होते आणि मी जे काही सोडले होते ते मला धरून ठेवण्यास भाग पाडले. गार्डने त्या संध्याकाळी मला पहिल्यांदा मारले तिथे माझे डोके दुखू लागले. जर हंस स्कीलमनने तिचे धनुष्य त्वरीत पाण्याबाहेर काढले नसते, तर मी अंदाज बांधण्याच्या वर तरंगत राहिलो असतो.
  
  
  अविश्वसनीय संथपणाने, मालवाहूचे धनुष्य पुन्हा वर येऊ लागले. माझ्या चेहऱ्यावरून पाणी ओघळले आणि माझ्या शरीरातून टपकले. माझी ओली पँट माझ्या घोट्याभोवती गुंफलेली होती, त्यामुळे मला हॅच हँडल वापरून स्वतःला पुढे खेचावे लागले. हताश होऊन मी ओले कापड फेकून दिले. जहाज आता वेगाने वर येत होते, त्वरीत खाडीच्या शिखरावर पोहोचले होते आणि पुन्हा पाण्याच्या दुसर्या भिंतीत डुंबण्याची तयारी करत होते.
  
  
  मी लीव्हर उचलण्याचा प्रयत्न केला. काहीच घडलं नाही. काय चुकलं ते मला कळलं. लीव्हरवरील माझ्या वजनाने वॉटरटाइट बल्कहेड बंद करण्यासाठी आवश्यकतेपेक्षा जास्त घट्ट ढकलले. पण पुढची लहर आल्यावर लीव्हर का हलत नाही हे जाणून घेतल्याने मला फारसा फायदा होणार नाही; दुसऱ्या चक्रीवादळाचा सामना करण्याची ताकद माझ्यात नव्हती.
  
  
  हंसा स्कीलमन अजूनही डुबकी मारत होती. मी अर्धा टर्न वळलो आणि माझ्या डाव्या खांद्यावर लीव्हर मारला. तो वरच्या मजल्यावर गेला. मी हॅच उघडून धक्का दिला, धार पकडली आणि आत सरकलो. माझ्या डाव्या हाताने लीव्हर आत पकडला. जेव्हा मी पडलो तेव्हा मी हा लीव्हर पकडण्यात यशस्वी झालो. हॅच माझ्या मागे बंद पडली. मी हॅच व्यर्थपणे लॉक केल्यामुळे पाणी माझ्या वरच्या डेकवर गेले. माझा हात हॅचच्या मध्यभागी खूप जवळ होता.
  
  
  मी मागे ढकलले आणि फिरलो, माझा उजवा हात लीव्हरला जोरात आदळला. जेव्हा मी क्लॅम्प्स बंद केले तेव्हा आत पाणी साचले. माझे डोके स्टीलच्या हॅचवर आदळले. माझ्या कवटीला वेदना झाल्यामुळे मी ओरडलो. तेजस्वी दिवे चमकले आणि मी डेकवर पसरलेल्या ताडपत्रीवर जोरदारपणे पडलो. माझ्या डोळ्यांसमोर जग उलटे झाले - एकतर जहाजाच्या हालचालीमुळे किंवा डोक्याला दुसऱ्या आघाताने. मी ते सांगू शकलो नाही.
  
  
  हंस स्कीलमन पाण्याची नांगरणी करत असताना, मी अर्धे गुडघे टेकले, कॅनव्हासच्या टार्पवर अर्धवट झोपलो, उलट्या न करण्याचा प्रयत्न केला. मी हवा चोखल्याने माझी फुफ्फुस दुखत होती. माझ्या डाव्या गुडघ्याला दुखापत झाली आणि माझ्या डोक्याला असे वाटले की ते एका अंधुक, शक्तिशाली स्फोटात स्फोट होणार आहे.
  
  
  
  
  धडा 6
  
  
  
  
  
  अर्ध्या तासासारखे वाटत असले तरी मी दोन-तीन मिनिटांपेक्षा जास्त विश्रांती घेतली नाही. माझ्या घड्याळात 10.35 वाजले होते, पण ते 9.35 किंवा 11.35 झाले असते. मी फक्त टाइम झोन बदलाचा अंदाज लावू शकतो.
  
  
  मला स्विच सापडला आणि लाईट चालू केली. खूप काळजीपूर्वक, मी माझा झगा काढून टाकला, जो मी खोली सोडण्यापूर्वी स्वत: वर घट्ट ओढला होता. मी कॅनव्हासच्या तुकड्यावर हात पुसल्यानंतर, मी माझ्या केसांना हळूवारपणे स्पर्श केला. ते अजूनही कडा ओले होते पण वर कोरडे होते. ओले ठिपके लपविण्यासाठी मी त्यांना एकत्र मिसळले. मग मी ऑइलक्लोथ काढला. मी ते कॅनव्हासवर फेकले आणि माझे शरीर पुसण्यास सुरुवात केली. मी कोरडे असल्याची खात्री केली, नंतर कॅनव्हास आणि ऑइलक्लॉथचा एक छोटा तुकडा एका मोठ्या तुकड्यात गुंडाळला आणि पॅकेज बोट्सवेनच्या क्वार्टरमधून नेले. मी ते इतर गोष्टी आणि कॅनव्हासच्या मागे कपाटात ठेवले.
  
  
  अचानक मला बीप ऐकू आली. मी मेटल पाईपचा तुकडा पकडला आणि पटकन मागे वळलो. खालच्या डेकची हॅच उघडली. लांब केस आणि काळेभोर डोळे पाहून मी उडी मारायला आलो.
  
  
  'निक?' - जीन म्हणाला.
  
  
  "तू तिथे असशील," मी तिला म्हणालो.
  
  
  “खाली राहणे आणि त्या छिद्रात वाट पाहणे मला वेड लावत होते. तुम्ही मेसेज केला आहे का?
  
  
  'हो.' मी डेककडे इशारा केला, जिथे आजूबाजूला अनेक इंच पाणी साचले होते.
  
  
  “पुढे येऊ नकोस,” मी तिला म्हणालो. "आम्ही तिथे पाण्याची पायवाट सोडल्याशिवाय, काल रात्री आम्ही कधीही तुरुंग सोडल्याचा कोणताही पुरावा मिळणार नाही." त्या पायऱ्यांपासून थोडा वेळ दूर राहा.
  
  
  तरीही नग्न होऊन मी माझे शूज, मोजे, शर्ट आणि ओल्या पँटीज एकत्र केल्या. मी झुकलो आणि त्यांना खालच्या डेकवरील हॅचमधून पडू दिले. मग मी माझा चेहरा पुरेसा हलवला जेणेकरून जीन पाहू शकेल.
  
  
  “पाय पुसण्यासाठी चिंधी घ्या. मी त्यांना छिद्रातून खाली सोडतो.
  
  
  मी तिला पायऱ्यांवर ऐकेपर्यंत थांबलो. मग मी हॅचच्या काठावर बसलो आणि काळजीपूर्वक माझे पाय छिद्रात अडकले. उग्र कापडाने ते पुसून टाकल्याचे मला जाणवले.
  
  
  "ठीक आहे," ती म्हणाली.
  
  
  मी पटकन शिडीवरून खाली गेलो, माझ्या मागे हॅच बंद केला आणि हँडल फिरवले. डेकवर पोहोचल्यावर मी जीनकडे पाहिले. हातात चड्डी धरून ती माझ्या शेजारी उभी राहिली.
  
  
  "मला एवढेच सापडले," ती म्हणाली.
  
  
  "लवकर करा," मी ऑर्डर दिली. "चला आपल्या पिंजऱ्यात परत जाऊया."
  
  
  मी माझी पँट ओढली, पण बाकीच्या कपड्यांकडे लक्ष दिले नाही. जीनने तिची ओली पँट घालणे बंद केले. आम्ही आमच्या तुरुंगात पोहोचल्यावर आमचे कपडे ब्लँकेटवर फेकले. तो परत जागी आणण्यासाठी मी स्क्रीनच्या दाराशी फिल्डिंग करत असताना, जीनने कव्हर्सच्या मध्ये गडबड केली आणि बिजागर पिन बाहेर काढल्या. ते परत जागी येण्यासाठी आम्हाला दहा मिनिटे लागली.
  
  
  मी माझ्या हाताने मागची भिंत पुसली आणि माझी बोटे घाण केली. मी पिन आणि बिजागरांना चिखल लावत असताना, जीनने तिचा कॅमेरा परत एकत्र ठेवला. पुढची समस्या म्हणजे जीनचे ओले अंडरवेअर आणि ओल्या जीन्सचे स्पष्टीकरण कसे द्यावे?
  
  
  मी विचारले. "आज रात्री तुला पाहिजे ते पाणी प्यायला?" तिने एक लांब घोट घेतला आणि मी माझ्या तोंडातून खारटपणा धुवून टाकला माझी पँटी आणि जीन्स ओल्या जागेवर.
  
  
  "या सर्वांचे नैतिक आहे: खराब हवामानात पाण्याच्या भांड्याजवळ पाय ठेवून प्रेम करू नका," मी म्हणालो.
  
  
  तिचे हसणे पोलादी भिंतींवर उसळले. "निक," ती म्हणाली, "तू आश्चर्यकारक आहेस. आमच्याकडे किती वेळ आहे?
  
  
  मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिले. "आज रात्री ते आले तर अर्ध्या तासात ते इथे येतील."
  
  
  जीनचा हात माझ्या कमरेभोवती सरकला. तिने तिचे ओठ माझ्या छातीवरच्या केसांच्या जंजाळात दडवले. मग तिने माझ्याकडे पाहिले आणि मी तिला कीस करण्यासाठी आत झुकलो. तिचे ओठ तिच्या उघड्या पाठीच्या त्वचेसारखे उबदार होते.
  
  
  "आम्ही पिंजरा सोडण्यात खूप व्यस्त होतो याचा पुरावा कसा गोळा करायचा हे मला माहित आहे," ती कर्कशपणे म्हणाली. "ब्लँकेटवर भरपूर मार्क्स असतील."
  
  
  मी तिचे शेवटचे कपडे काढले आणि माझे हात तिच्या शरीरावर हलवले आणि तिच्या मोठ्या स्तनांना कप लावले. याचा आणखी एक फायदा झाला, असे गृहीत धरून की आमच्या जेलरांना बिरगिट्टा सापडला आणि ठरल्याप्रमाणे तपास केला. जेव्हा जीन आणि मी प्रेम करत होतो, तेव्हा ते आम्हाला रेडिओच्या खोलीत नेमके काय घडले याबद्दल प्रश्न विचारत नाहीत. माझा अजूनही तिच्यावर विश्वास बसत नव्हता. ती फास्ट आणि फ्युरियस व्हायला हवी होती. मी मुद्दाम हळू आणि शांतपणे ते केले, माझे हात आणि तोंड वापरून तिला तापदायक संभोगात आणले. "लवकर कर, निक, ते येण्यापूर्वी," ती म्हणाली. पाच मिनिटांपेक्षा कमी काळ लोटला होता आणि आम्ही कव्हर्सवर शेजारी पडून होतो तेव्हा आमच्या डेककडे जाणारी हॅच उघडली आणि एक सशस्त्र खलाशी दिसला.
  
  
  "निक, मला हे हाताळू दे," जीन कुजबुजली.
  
  
  मी माझा करार वाढवला. जर ती मला आत वळवणार असेल तर तिला मार्ग सापडेल.
  
  
  “ते इथे आहेत,” खलाशी गार्डला म्हणाला. "मी तुला आधीच सांगितलंय..."
  
  
  - जहाज बुडत आहे का? - जीन किंचाळली, तिच्या पायावर उडी मारली आणि जाळी पकडली.
  
  
  दुःखाने तिच्या नग्न शरीराकडे पाहिले आणि त्याचा जबडा खाली पडला. "आम्ही बुडत आहोत, निक," ती माझ्याकडे वळून ओरडली. "आम्ही बुडत नाही," गार्ड म्हणाला.
  
  
  तिने जाळे ओढले. "मला इथून निघू दे," ती म्हणाली. तिच्या प्रक्षुब्ध हल्ल्याने दरवाजा हादरला. "जर जहाज बुडत असेल तर मला बुडायचे नाही."
  
  
  "चुप राहा," गार्ड भुंकला. त्याने माझ्या नग्न शरीराकडे पाहिले, अर्धवट ब्लँकेटने झाकले, आणि हसले. "असे दिसते की तुम्ही त्या महिलेला शांत करण्याचा प्रयत्न करत आहात, कार्टर," तो म्हणाला. “मी तिला शांत करण्याचा प्रयत्न केला,” मी कोरडेपणाने उत्तर दिले. “दुर्दैवाने या रोलिंगमुळे आमचा पाण्याचा भांडा पडला. आता, जर तुम्ही इतके दयाळू असता ...
  
  
  “नरकात जा,” तो भुंकला.
  
  
  "आम्ही बुडत आहोत," जीन उन्मादात ओरडली कारण तिच्या डोळ्यात अश्रू आले. - मला बाहेर द्या, मिस्टर गार्ड. मी तुझ्यासाठी काहीही करेन. सर्व. मला बाहेर येऊ द्या.'
  
  
  "आज रात्री जे घडले ते तुमच्यासाठी पुरेसे नाही का?"
  
  
  “अरे गोंडस,” जीन आणखी जोरात रडत म्हणाली. "फेलिनी, जर तू गप्प बसला नाहीस तर मी एका खलाशाला तुझ्या घशात गोळी घालायला सांगेन," गार्ड थंडपणे म्हणाला. त्याने माझ्याकडे पाहिले. - कार्टर, हे किती दिवस चालले आहे?
  
  
  'रात्रभर उशिरापर्यंत. तुम्ही हस्तक्षेप केला नसता तर तिला बरे झाले असते. मला खरोखर वाटते की तुम्ही जीनसाठी व्हिस्कीचा एक शॉट देऊन कारभारी पाठवावे.
  
  
  “एक कारभारी खाली पाठवू? कार्टर, डेकवर ते कसे आहे याची तुम्हाला कल्पना आहे का?
  
  
  - मला कसे कळले पाहिजे?
  
  
  "मला वाटते." - त्याने आजूबाजूला पाहिले. "मी कॅप्टन एर्गेनसेनला सांगितले की तू इथे सुरक्षित आहेस." परंतु जर एखाद्याने एखाद्या वृद्ध माणसाच्या शिक्षिकेला मारले असेल तर आपण त्याला काही काळ निडर होण्याची अपेक्षा करू शकता.
  
  
  मी बोललो. - ती त्याची शिक्षिका आहे का?
  
  
  "बिर्गिट, सिग्नलमन."
  
  
  “बंदूक असलेली कृश स्त्री,” मी म्हणालो.
  
  
  'हो. आणि काल रात्री कोणीतरी तिच्यावर बलात्कार करून तिची हत्या केली. मी कॅप्टनला सांगितले की तो तू नाहीस. तुम्हाला आनंद झाला पाहिजे की असे आहे.
  
  
  गार्ड आणि खलाशी निघून गेले. त्यांनी हॅच बंद करेपर्यंत जीन भिंतीला चिकटून राहिली, तिच्या रडण्याचा आवाज लहान जागेत घुमत होता. जेव्हा ती धातूपासून दूर गेली आणि हसायला लागली तेव्हा मी तिच्याकडे अरुंद डोळ्यांनी पाहिले.
  
  
  “तू अजून जोरात रडशील,” मी कुजबुजले. “कदाचित ते ऐकत असतील. हे छान आहे, परंतु आम्हाला आणखी पाच मिनिटे सुरू ठेवण्याची गरज आहे.
  
  
  ती आणखी चार मिनिटे तग धरून राहिली. हा इतका चांगला शो होता की मी ठरवले की मी या वेड्या सीआयए चिकवर विश्वास ठेवू शकतो.
  
  
  काय होणार आहे याबद्दल सांगण्यासारखे काही नव्हते, आणि मला AX च्या मार्गातून बाहेर जाणे आवडत नव्हते, परंतु जोपर्यंत आमच्यापैकी एकाचा डेटा युनायटेड स्टेट्सला परत मिळतो तोपर्यंत आम्ही बोर्गियास मारू शकतो.
  
  
  जीन ब्लँकेटवर बसला आणि माझ्याकडे बघितला. - तो बलात्कार म्हणाला, निक?
  
  
  "काय झालं ते मी तुला सांगेन, जीन," मी म्हणालो.
  
  
  मी तिला पाठवलेल्या मेसेजच्या मजकुरासह संपूर्ण कथा सांगितली.
  
  
  "मला वाटले नाही की तुला एका महिलेवर बलात्कार करण्याची गरज आहे, निक," ती माझ्या पायावर हात फिरवत म्हणाली.
  
  
  आम्ही केपटाऊनमध्ये इतके दिवस राहिलो नाही. जीन आणि मी याचा न्याय करण्याच्या चांगल्या स्थितीत होतो. आम्ही अँकर कंपार्टमेंटमध्ये होतो. केपटाऊनमध्ये हॅन्स स्कीलमनला जे काही उतरवायचे होते त्यासाठी कोणत्याही बंदर सुविधांची आवश्यकता नव्हती. त्यामुळे आम्ही सहा तास तेरा मिनिटे बंदरात नांगरलो होतो.
  
  
  तथापि, जहाज सोडलेल्यांमध्ये ब्लॉक होते. दुसऱ्या दिवशी श्री ठुले आणि चार खलाशी जीन आणि माझ्यासाठी आले तेव्हा हे माझ्या लक्षात आले. केप ऑफ गुड होपच्या बाहेरचे हवामान फारसे आनंददायी नव्हते, परंतु कर्णधाराने स्पष्टपणे ठरवले की आपल्याला डेकवर विश्रांती घेण्याची आवश्यकता आहे.
  
  
  - शॉवर आणि स्वच्छ कपड्यांबद्दल काय? - मी तुला म्हणालो.
  
  
  “तुला हवे असल्यास,” तो म्हणाला.
  
  
  मी आंघोळ केली तेव्हा फक्त एक खलाशी वॉच होता, आणि हे स्पष्ट होते की थुले जीनला जास्त धोकादायक व्यक्ती मानत होते, कारण ती आंघोळ करत असताना त्याने तिच्यावर बारीक नजर ठेवली होती. पण जेव्हा मी कपडे बदलले, तेव्हा मला माझ्या सामानातून ह्यूगो, विल्हेल्मिना किंवा पियरे घेऊन जाण्याची संधी मिळाली नाही; जहाजावरील लोक व्यावसायिक होते.
  
  
  दिवसाच्या शेवटी आम्हाला कॅप्टन एर्गेनसेनच्या चौकशीसाठी पुलावर नेण्यात आले. "मला भीती वाटते की तुमच्यावर भयंकर गुन्हा आहे, मिस्टर कार्टर," कॅप्टन म्हणाला.
  
  
  'श्री. गार्डने मला काल रात्री असेच काहीतरी सांगितले,” मी म्हणालो.
  
  
  तो म्हणाला, “तुम्ही शत्रूचे एजंट आहात. "मला तुझ्यावर संशय आहे याचाच अर्थ आहे."
  
  
  'काय झाले?' मी विचारले आहे.
  
  
  त्याने जीनकडून माझ्याकडे आणि नंतर जीनकडे पाहिले. - तुला हे माहित आहे, नाही का?
  
  
  कॅप्टन एर्गेनसेनला त्याच्या दुःखाबद्दल बोलायचे होते. बर्जिट एरोनसेन अनेक वर्षे त्याच्या खाली प्रवास करत होता आणि त्यांचे नाते आधीच क्रूमध्ये विनोदाचा विषय बनले होते. जीन आणि मी अनोळखी होतो ज्यांना तो तिच्यावरचे त्याचे शांत प्रेम सांगू शकतो. नॉरफोकमध्ये, तिने एका खलाशीची प्रगती रोखली होती आणि हाच माणूस होता ज्यावर आता एर्गेनसेनने खून आणि बलात्कार केल्याचा संशय होता. "मी त्याला केपटाऊन येथे सोडले," कॅप्टनने त्याची कहाणी संपवत सांगितले.
  
  
  "म्हणून तो दुसऱ्या कोणावर तरी बलात्कार करायला पळून गेला," जीन म्हणाली. 'खरंच नाही.' कर्णधाराच्या हसण्यात विनोदाचा एक थेंबही नव्हता. “जनरल बोर्जियाचे संपूर्ण आफ्रिकेतील कनेक्शन आहेत. आणि या धोकादायक खंडावर नॉर्वेजियन खलाशीचे जीवन काय आहे?
  
  
  आमच्या तुरुंगात परत आल्यावर जीन मला म्हणाली: “आता आमच्यामुळे एका निर्दोष माणसाचा बळी गेला आहे.”
  
  
  'निर्दोष?' - मी माझे खांदे सरकवले. “जीन, बोरगियांसाठी काम करणारा कोणीही निर्दोष नाही. मी माझ्या शत्रूंचा नाश करण्याचा प्रत्येक प्रकारे प्रयत्न करीन.”
  
  
  "मी याबद्दल आधी विचार केला नव्हता," ती म्हणाली.
  
  
  जीनमध्ये निरागसता आणि अंतर्दृष्टी यांचा विचित्र मिलाफ होता. जरी ती आधीच अनेक वर्षे एजंट होती, तरीही अनेकदा तिला गोष्टींचा विचार करायला वेळ मिळाला नाही. जेव्हा आम्ही या बोर्जियाला भेटलो तेव्हा ती एक मदत किंवा ओझे असेल का याबद्दल मला आश्चर्य वाटले. आमचा डेक सराव हा रोजचाच झाला आहे. एका दिवसानंतर आम्हाला आंघोळ करण्याची परवानगी मिळाली. आणि मी कॅप्टनसोबत बुद्धिबळ खेळू लागलो.
  
  
  एका रात्री, जेव्हा आम्ही पुन्हा उष्णकटिबंधीय पाण्यात होतो, तेव्हा त्याने मला बोलावले. जीन बोट्सवेनच्या केबिनखाली बंकवर राहिली. त्याने मला त्याच्यासोबत त्याच्या केबिनमध्ये बंद ठेवण्याचा आदेश दिला.
  
  
  मी त्याला विचारले. - "तुम्ही जोखीम घेत नाही आहात?"
  
  
  "मी तुमच्या बुद्धिमत्तेविरुद्ध माझा जीव धोक्यात घालत आहे, मिस्टर कार्टर," तो त्याच्या खराब इंग्रजीत म्हणाला. त्याने बॉक्समधून बुद्धिबळाचे तुकडे आणि एक बोर्ड काढला. "जनरल बोर्जियाला खरोखर तुमच्याशी भेटायचे आहे." काय करणार आहात महाराज? कार्टर?
  
  
  'काय करू?'
  
  
  “अमेरिकनांनी याआधी कधीही जनरल नंतर एजंट पाठवला नाही. त्याला तुमच्या किलमास्टर रँकबद्दल माहिती आहे. मला खात्री आहे की तो तुम्हाला फाशी देण्यापेक्षा तुम्हाला भरती करेल.
  
  
  "मनोरंजक निवड."
  
  
  - मिस्टर, तुम्ही माझ्यासोबत तुमचे खेळ खेळत आहात. कार्टर. जनरल बोर्जियासह आपल्याकडे गेमसाठी वेळ नाही. तुम्हाला कोणाची सेवा करायची आहे याचा विचार करा."
  
  
  दुसऱ्या दिवशी संध्याकाळी आम्ही लाल समुद्रात थांबलो कारण हान्स स्कीलमनच्या बाजूने फोर्कलिफ्ट चालते. फ्रंट लोडिंग बूमने रॉकेट लोडरच्या आतील बाजूस हलवले. जीन आणि मी त्याच्या मालवाहू भागात गेलो, ज्याला नॉर्वेजियन खलाशांनी मागून बंदुकीच्या जोरावर पकडले होते आणि समोरून अरबांनी रायफलसह व्हीलहाऊसवर उभे होते. श्री. गार्ड आमच्यासोबत होते.
  
  
  मी लाकडी रेलिंगकडे झुकलो आणि हॅन्स स्कीलमनला जाताना पाहिले. सुरुवातीला मला फक्त पोर्ट लाइट दिसला, पण नंतर क्लिअरन्स वाढला आणि मला स्टर्नवर एक पांढरा प्रकाश दिसला.
  
  
  "मला वाटले नाही की मी हे कुंड चुकवेल, परंतु मला ते आधीच चुकले आहे," मी म्हणालो.
  
  
  माझ्या पाठीमागे अरबी भाषेत ऑर्डर देण्यात आल्या होत्या. मला समजले हे मी दाखवले नाही.
  
  
  "तुमच्या तिकिटाचे पैसे एका चांगल्या कारणासाठी जातात," गार्ड म्हणाला.
  
  
  - बोर्जिया? - जीनने विचारले.
  
  
  'हो. तुम्हीही त्याच्याकडे जाल.
  
  
  त्याचे इटालियन भयंकर होते, परंतु संघाने त्याला समजले. ते आमच्यासोबत डेकच्या खाली आले आणि आम्ही केबिनमध्ये बंद झालो. मी पाहिलेली शेवटची गोष्ट म्हणजे एक त्रिकोणी पाल वर येत आहे. आमच्या जहाजाच्या हालचालीने आम्हाला समुद्र ओलांडून इथिओपियन किनाऱ्याकडे जाणारा मार्ग सांगितला.
  
  
  लाकडी भिंतींमधून मी ऐकलेल्या संभाषणांच्या स्नॅच्सवरून, मी असा निष्कर्ष काढला की आम्ही असाबच्या उत्तरेस आणि मसावाच्या दक्षिणेस कुठेतरी आहोत. आम्ही नांगर टाकला. पुरुषांचा एक गट जहाजावर चढला. क्षेपणास्त्रे डेकभोवती फिरवली गेली. कितीतरी वेळा पॅकिंग बॉक्स उघडल्याचा आवाज ऐकू आला.
  
  
  "ही क्षेपणास्त्रे किती सुरक्षित आहेत?" - मी जीनला कुजबुजत विचारले.
  
  
  'मला माहीत नाही. मला सांगण्यात आले आहे की बोर्जियाने आण्विक वॉरहेड्ससाठी डिटोनेटर चोरले नाहीत आणि मला माहित आहे की त्यात इंधन नाही.
  
  
  मी जे आवाज ऐकत राहिलो ते जर मला वाटत होते, तर बोर्गियाने एक सक्षम संस्था तयार केली असती. बहुतेक लोक क्षेपणास्त्रांना फक्त दोन किंवा तीन भागांनी बनवलेल्या दंडगोलाकार मारण्याचे यंत्र मानतात. परंतु प्रत्यक्षात ते अगणित भागांचे बनलेले आहेत आणि रॉकेट तज्ञाच्या नेतृत्वात फक्त एक चांगली, खूप मोठी टीम एका रात्रीत तीन वेगळे करू शकते. आमच्या वर असे वाटत होते की जणू आवश्यक मनुष्यबळ तिथे काम करत आहे.
  
  
  केबिन तुंबली. इथिओपियाचा एरिट्रियन किनारा हा जगातील सर्वात उष्ण प्रदेशांपैकी एक आहे आणि सूर्य लवकर उगवत होता. काही मिनिटांनी केबिनचा दरवाजा अनलॉक करून उघडला गेला. गार्ड हातात रशियन मशीनगन घेऊन दारात दिसला. त्याच्या मागे दोन खलाशी शस्त्रे घेऊन उभे होते. तिसऱ्या नाविकाने कपड्यांचे बंडल घेतले. गार्ड म्हणाला, “तुम्ही कुठे जात आहात हे तुम्हाला माहीत आहे, कार्टर. "जर तुझे बूट मला जमले तर मी तुला चप्पलने वाळवंटात फिरू देईन."
  
  
  “मला डॅनकिलबद्दल माहिती होती,” मी कबूल केले. "तुम्ही माझ्या जिम बॅगमधून सर्व वाळवंट गियर घेतले?"
  
  
  - नाही, फक्त बूट आणि जाड मोजे. मिस फेलिनीच्या बाबतीतही तेच आहे. तुम्हीही देशीसारखे कपडे घालाल.
  
  
  कपड्यांसह त्या माणसाला त्याने होकार दिला. त्या माणसाने ते लाकडी डेकवर टाकले. गार्डकडून आणखी एक होकार. तो केबिनच्या बाहेर पडला. गार्ड दरवाजाकडे निघाला. सबमशीन गन न चुकता आमच्याकडे दाखवली.
  
  
  "बदला," तो म्हणाला. “गोरा माणूस त्याच्या त्वचेचा रंग बदलू शकत नाही. पण जर एखाद्याला सिंह आणि हायना सापडले जे तुम्हाला मारतील, तर तुम्ही तुमच्या कपड्यांवरून ओळखले जावे अशी माझी इच्छा नाही. तुमचे बूट आणि घड्याळे वगळता सर्व काही स्थानिक असेल. तो बाहेर गेला, दरवाजा ठोठावला आणि कुलूप लावले.
  
  
  "निक, तो म्हणतो ते आम्ही करत आहोत का?" - जिनला विचारले.
  
  
  "तुम्हाला पर्याय माहीत आहे का जिथे ते लगेच आम्हाला गोळ्या घालणार नाहीत?"
  
  
  आम्ही कपडे उतरवायला सुरुवात केली. मी अरब कपडे घालण्याची ही पहिलीच वेळ नव्हती आणि मला माहित होते की हे अस्ताव्यस्त दिसणारे कपडे पाश्चिमात्य जगात पाहत असलेल्या कोणत्याही गोष्टींपेक्षा अधिक व्यावहारिक आहेत. तपकिरी फॅब्रिक स्पर्श करण्यासाठी उग्र होते आणि ऑक्सिजन कमी झालेली केबिन अस्वस्थपणे गरम होती. मी क्षणभर माझे शिरोभूषण काढले.
  
  
  - मी या बुरख्याचे काय करावे? - जिनला विचारले.
  
  
  “चुप राहा,” मी तिला सल्ला दिला. "आणि तुमचे बाह्य कपडे तुमच्या शरीराला घट्ट ठेवा." येथील बहुतांश पुरुष मुस्लिम आहेत. ते स्त्री शुद्धतेचे प्रतीक गांभीर्याने घेतात.
  
  
  गार्ड परत आला आणि आम्हाला बोटीतून उतरण्याचा आदेश दिला. मी माझी टोपी घातली आणि आम्ही वर गेलो. आम्ही जेथे नांगर टाकला होता त्या लहान खाडीच्या निळ्या पाण्यावर सूर्य चमकत होता, तर वाळवंटातील वाळू पश्चिमेकडे पसरली होती. दोरीची शिडी वापरून आम्ही छोट्या बोटीत उतरलो. आणि लवकरच आम्हाला किनाऱ्यावर नेण्यात आले.
  
  
  जिनने आजूबाजूला गाडी शोधली. हे घडले नाही. "चला जाऊया," गार्ड म्हणाला.
  
  
  आम्ही तीन किलोमीटर खोलवर गेलो. दोनदा आम्ही रस्ते, वाळू आणि मोठमोठ्या ट्रकच्या खडकांवरून गेलो. ते फारसे व्यस्त वाटत नव्हते, पण जेव्हाही आम्ही जवळ जायचे तेव्हा गार्ड आम्हाला थांबण्याचे आदेश द्यायचे आणि जवळ येणारी वाहतूक शोधण्यासाठी दुर्बिणीने माणसे पाठवायचे. भूप्रदेश बहुतेक वाळूचा होता, परंतु वाळवंट डोंगर आणि खडकांनी वेढलेल्या दऱ्यांनी भरलेले होते. दुसरा रस्ता पार केल्यावर आम्ही उत्तरेकडे वळलो आणि एका अरुंद घाटात प्रवेश केला. तिथे आम्ही उंटांच्या ताफ्यात सामील झालो.
  
  
  सुमारे पंच्याहत्तर उंट खडकांमध्ये लपले होते. प्रत्येकाकडे एक स्वार होता. माणसे अनेक भाषा बोलत. मी फक्त अरबी भाषा शिकलो. मी अरबीशी संबंधित काही भाषा ऐकल्या, शक्यतो सोमाली बोली. प्रभारी पुरुषांना पाहणे अवघड नव्हते. त्यांनी वेगळे कपडे घातले होते. आणि बरेच लोक खडकांच्या सावलीत टोपीशिवाय बसले. त्यांची त्वचा हलकी तपकिरी होती. ते सरासरी उंचीचे होते आणि उच्च लहराती केशरचना घातल्या होत्या. बहुतेकांकडे कांटेदार इअरलोब आणि ब्रेसलेटचा संग्रह होता. माझ्याकडे या असाइनमेंटसाठी फारशी माहिती नव्हती, परंतु AX च्या लोकांनी मला डॅनकिलबद्दल चेतावणी दिली, ज्या वाळवंटावर त्यांनी राज्य केले. स्प्लिट इअरलोब्स त्यांनी मारलेल्या पहिल्या शत्रूची स्मृती होती; योद्ध्याने पराभूत केलेल्या प्रतिस्पर्ध्यांसाठी ब्रेसलेट ट्रॉफी आहेत.
  
  
  "शंभराहून अधिक उंट आधीच अंतर्देशाकडे जात आहेत," गार्ड म्हणाले.
  
  
  “तुम्ही काही प्रगती केली आहे,” माझी टिप्पणी होती. "प्लेग पकडा," त्याचे उत्तर होते.
  
  
  त्याच्या प्रतिक्रियेने मला आश्चर्य वाटले. मी थोडा वेळ या दृश्याचा अभ्यास केला आणि नंतर मला कळले की नॉर्वेजियन सहाय्यकाने इतकी चिडचिड का केली. गार्ड हा या जलप्रवासात अतिरिक्त होता, एक खलाशी जो वाळवंटात जागा सोडून गेला होता. तो ज्या खडकावर बसला होता त्या खडकावरून तो उठला जेव्हा वायरी, हसत डनकिल जवळ आला. "हा लुइगी आहे," गार्ड इटालियनमध्ये म्हणाला. "त्याचे खरे नाव लुइगी नाही, परंतु तुम्ही त्याचे खरे नाव सांगू शकत नाही."
  
  
  गार्डने हे आव्हान मानले तर उत्तर देण्याचा माझा हेतू नव्हता. मला काहीतरी समजत नाही असे भासवण्याकरिता पुरेशी सामान्य ज्ञान असलेली भाषांची माझ्याकडे प्रतिभा आहे.
  
  
  दानकीलने गार्डकडे अविचलपणे पाहिलं. डाव्या हाताने त्याने गार्डला बंदूक दूर ठेवण्यासाठी इशारा केला. महान नाविकाला विरोध करायचा होता, पण नंतर त्याचा विचार बदलला. डनकील आमच्याकडे वळला.
  
  
  “कार्टर,” तो माझ्याकडे बोट दाखवत म्हणाला. "फेलिनी". त्याने जीनकडे पाहिले.
  
  
  “हो,” मी म्हणालो.
  
  
  त्याची इटालियन गार्डपेक्षा चांगली नव्हती. पण ते जास्त वाईटही नाही.
  
  
  - मी तुमच्या कारवाँचा सेनापती आहे. आम्ही तीन ताफ्यांमध्ये प्रवास करत आहोत. तुला काय विचारायचे आहे?'
  
  
  मी विचारले. - 'किती दूर?'
  
  
  "काही दिवस. जनरल बोर्गियासाठी उंट आमचे पाणी आणि माल घेऊन जात आहेत. सर्व स्त्री-पुरुष जात आहेत. या वाळवंटात माझे लोक आणि मृत्यूशिवाय काहीही नाही. डनकील असल्याशिवाय पाणी नाही. तुला हे समजले का?'
  
  
  'हो.'
  
  
  'ठीक आहे.'
  
  
  "लुइगी, हा माणूस धोकादायक आहे," गार्ड म्हणाला. “तो एक व्यावसायिक किलर आहे. आम्ही नाही तर...
  
  
  "तुला वाटते की मी खूप लोकांना मारले नाही?" लुइगीने त्याच्या मनगटावरील बांगड्यांना स्पर्श केला. तो माझ्याकडे बघत निरागसच राहिला. "कार्टर, तुम्ही तुमच्या विरोधकांना पिस्तूलने मारता का?"
  
  
  'हो. आणि चाकूने. आणि आपल्या हातांनी.
  
  
  लुईगी हसला. "तुम्ही आणि मी या प्रवासात एकमेकांना मारू शकू, कार्टर." पण ते योग्य नाही. जनरल बोर्जियाला तुमच्याशी भेटायचे आहे. आणि तुमच्या आजूबाजूला असे लोक आहेत जे तुमचे दानकिलच्या शत्रूंपासून रक्षण करतील. तुम्हाला या वाळवंटाबद्दल काही माहिती आहे का?
  
  
  - मला याबद्दल काहीतरी माहित आहे.
  
  
  'ठीक आहे.'
  
  
  तो गेला. मी त्याच्या बांगड्या मोजल्या. मी एक चुकलो नसतो तर चौदा झाले असते. मला शंका होती की हा स्थानिक रेकॉर्ड आहे, परंतु लुइगी कोणत्याही शब्दात व्यक्त करू शकला नसता त्यापेक्षा हा एक चांगला इशारा होता.
  
  
  सकाळी उशिरा, सुमारे एक तृतीयांश गटाचा ताफा तयार झाला आणि निघाला. त्यांना जाताना मी संस्थेचे कौतुक केले. डॅनकिल्स प्रभावी होते. त्यांनी पटकन त्यांच्या स्वारांसह उंटांना रांगेत उभे केले, कैदी आणि अतिरिक्त पुरुषांना मध्यभागी आणले आणि माघार घेतली, त्यांच्या डोळ्यांनी क्षेत्र स्कॅन केले, जरी ते अजूनही घाटाच्या आश्रयाने होते. अगदी उंट चालकांनाही लष्करी स्वरूपाची अचूकता समजली. त्यांच्या नेत्यांनी त्यांना कुठे ठेवले याबद्दल ते वाद घालत नाहीत. कैद्यांचे रक्षण करणारे माणसे ओरडत नाहीत किंवा मारहाण करत नाहीत, परंतु शांतपणे आज्ञा देतात ज्या त्वरीत पूर्ण केल्या गेल्या. कैद्यांनाच माझ्याबद्दल खूप आस्था होती.
  
  
  जड भाग काढून टाकण्यात आले असले तरी काहींना त्यांना साखळ्या होत्या. त्यापैकी काही स्त्रिया होत्या, त्यापैकी बहुतेक पुन्हा गडद-त्वचेच्या होत्या. इथिओपिया, विसाव्या शतकातील जगाची मान्यता मिळवणारा एक सुसंस्कृत देश म्हणून, अधिकृतपणे गुलामगिरी सहन करत नाही. दुर्दैवाने, नवीन परंपरा अद्याप विशाल आफ्रिकन देशातील काही रहिवाशांमध्ये पूर्णपणे घुसलेल्या नाहीत. वेळोवेळी, हिंद महासागराच्या आसपासच्या पूर्व आफ्रिकन आणि आशियाई देशांमधील सरकारे गुलाम व्यापाऱ्यांवर हल्ला करतात, परंतु कोणताही सरकारी अधिकारी त्यांना रागावण्याचा किंवा त्यांच्या मार्गात उभा राहण्याचा विचार करत नाही. मानवी देहाचे व्यापारी खाजगी सैन्य सांभाळतात आणि एका माणसाने दुसऱ्याला गुलाम बनवण्याची प्रथा नाहीशी होण्यास अनेक शतके होतील.
  
  
  - या मुली गुलाम आहेत का? - जिनने शांतपणे विचारले.
  
  
  'हो.'
  
  
  ती कडवटपणे हसली. “मी किशोरवयीन असताना एके दिवशी आम्ही मुली एक मूक चित्रपट पाहायला गेलो होतो. त्यात लिलावात विकल्या जाणाऱ्या तुटपुंज्या स्त्रियांची गर्दी दिसून आली. आम्ही सर्व हसत होतो आणि अशा लिलावात किती भयानक होते याबद्दल बोलत होतो. पण त्या परिस्थितीत आपल्यापैकी प्रत्येकाच्या स्वतःबद्दलच्या कल्पना होत्या. तुला असे वाटते का की मी खरोखर ही कल्पनारम्य जगणार आहे, निक?
  
  
  "मला शंका आहे," मी म्हणालो.
  
  
  'का नाही?'
  
  
  - कारण तुम्ही व्यावसायिक एजंट आहात. मला नाही वाटत की तुम्ही एखाद्या नेत्याची पत्नी होण्याचे भाग्यवान असाल. बोर्गियाला आपल्या दोघांना काय माहित आहे हे जाणून घ्यायचे आहे आणि हा बास्टर्ड कदाचित निर्दयी आहे.
  
  
  "धन्यवाद," ती म्हणाली. "एखाद्याला कसे हसवायचे हे तुम्हाला नक्कीच माहित आहे."
  
  
  "तुम्ही दोघे गप्प का नाही बसत?" - गार्ड म्हणाले.
  
  
  "तू आपला चेहरा उंटाच्या खुराखाली का ठेवत नाहीस," जीनने त्याला उत्तर दिले.
  
  
  जीनबद्दल मला तेच आवडले - तिची लढाऊ प्रवृत्ती तिच्या सामान्य ज्ञानाच्या अभावाशी जुळली. गार्डने एक संतापजनक गर्जना केली ज्यामुळे परिसरातील प्रत्येक उंट घाबरला असावा, त्याच्या पायावर उडी मारली आणि आम्ही बसलेल्या खडकावरून तिला ठोठावण्यासाठी आपली मूठ वळवली.
  
  
  मी त्याचा हात पकडला, माझे वजन पुढे फेकले, माझे नितंब आणि खांदा फिरवला आणि त्याला त्याच्या पाठीवर फेकले.
  
  
  “आता तू खरोखरच सर्व काही उद्ध्वस्त केले आहेस,” मी जीनकडे कुडकुडले. अनेक डॅनकिल्स आमच्याकडे धावत आले. गार्डला जमिनीवर पडलेले पाहून काहीजण हसले. एका झटपट चॅटने मला कळवले की ज्यांनी मला गार्डला जमिनीवर फेकताना पाहिले ते इतरांना ते सांगत होते.
  
  
  गार्ड हळूच उठला. "कार्टर," तो म्हणाला, "मी तुला मारीन."
  
  
  मला दिसले की लुइगी आमच्याभोवती वर्तुळात उभा आहे. मला आश्चर्य वाटले की हे डॅनकिल्स काय करत आहेत. गार्डला कदाचित मला मारायचे होते, पण त्याला मारण्याचा माझा कोणताही हेतू नव्हता. मी धाडस करणार नाही. आणि या मर्यादामुळे लढा सोपा होणार नाही.
  
  
  तो उंच, किमान पाच फूट आणि माझ्यापेक्षा वीस पौंड जड होता. जर त्याने मला त्याच्या मोठ्या मुठींनी मारले किंवा त्याने मला पकडले तर मी पूर्णपणे गोंधळून गेलो होतो. हात वर करून तो माझ्या जवळ आला. गार्ड हा फुशारकी मारणारा होता, तो हुकूम दिल्यावर उद्धट खलाशावर ठोसा मारण्याइतका मजबूत होता, परंतु एएच एजंटने त्याच्या प्रशिक्षणाचा योग्य वापर केल्यास त्याचा सहज शिकार होतो.
  
  
  गार्ड यांनी हल्ला केला. मी बाजूला पाऊल टाकले आणि मी स्थिती बदलताच माझ्या उजव्या पायाने लाथ मारली. लांब वाळवंट झगा माझ्या मार्गात होता, त्यामुळे माझ्या लुंग्याने त्याला खाली पाडले नाही. कपड्यांमुळे सावकाश असताना, माझा पाय गार्डला फक्त वरवरच्या डायाफ्राममध्ये पकडला, ज्यामुळे तो थोडासा स्तब्ध झाला तेव्हा फक्त गुरगुरला. मी कबुतर जमिनीवर लोळले आणि माझ्या पाठीला धारदार दगड टोचले. जेव्हा मी पुन्हा उभा राहिलो, तेव्हा मी स्तब्ध झालो आणि माझ्या मागे हात मला परत वर्तुळाच्या मध्यभागी, उभे असलेल्या डॅनकिलसमोर ढकलत असल्याचे जाणवले.
  
  
  त्याने पुन्हा हल्ला केला. मी माझ्या उजव्या हाताने त्याचा जंगली उजवा हल्ला रोखला, असा वळला की त्याचा फटका मला चुकला आणि त्याच्या डोळ्यांमध्ये डाव्या बाजूने मारले. तो ओरडला, मान हलवला. त्याच्या डाव्या किकने मला बरगड्यांमध्ये पकडले आणि माझ्या शरीरात वेदना झाल्यामुळे मी श्वास घेतला.
  
  
  गार्डने मुठी फिरवत पुन्हा हल्ला केला. मी त्याच्या हाताखाली झाकले आणि दोन्ही हात त्याच्या पोटावर आणि छातीवर ठेवले. त्याच्या मोठ्या मुठी माझ्या पाठीवर आल्याचे मला जाणवले. मागे सरकत मी त्याचा दुसरा डावा बाजूला केला आणि माझ्या डाव्या मुठीने त्याची हनुवटी पकडण्यात यशस्वी झालो. फटक्याने तो उभा राहिला, पण त्याला पडायचे नव्हते. मी माझे सर्व वजन माझ्या उजव्या हातावर फेकले, जे त्याच्या हृदयाच्या खाली आदळले. गार्ड पडला.
  
  
  माझ्या मागून एक अरबी आवाज आला: "या हरामखोराला मार."
  
  
  गार्ड हळूच गुंडाळला आणि एका गुडघ्यावर खाली आला. मी माझा जड वाळवंट बूट त्याच्या हनुवटीखाली ठेवण्यासाठी हलवले. तो त्याच्या कट्ट्यावर पिस्तूल घेण्यासाठी पोहोचला. ते जवळच असायला हवे होते, पण मी त्याच्यापर्यंत पोहोचण्यापूर्वीच तो शूट करणार आहे असे मला वाटले.
  
  
  तपकिरी रंगाची एक आकृती डावीकडे चमकली. बटच्या आवाजाने गार्डच्या हातातून सबमशीन गन सुटली. रायफल पुन्हा उठली आणि गार्डच्या छातीवर आदळली आणि त्याला जमिनीवर लोळवले.
  
  
  “थांबा,” लुइगीने आज्ञा दिली. त्याने रायफल फिरवली आणि प्रोन गार्डवर निशाणा केला.
  
  
  मजबूत हातांनी मला मागून पकडून माझ्या शरीरावर दाबले. मी विरोध केला नाही.
  
  
  "तो..." गार्डने सुरुवात केली.
  
  
  "मी ते पाहिले," लुइगी म्हणाला. "माझ्या लोकांनी ते पाहिले."
  
  
  त्याने गार्डला बंदुकीच्या बॅरलने धक्के दिले. 'उठ. तुम्ही पुढच्या ताफ्यासह निघा.
  
  
  गार्डने पालन केले. त्याने पिस्तूल उगारले. डॅनकिल अजूनही आमच्या आसपासच होते. त्याने माझ्या दिशेने एक रागीट कटाक्ष टाकला आणि शस्त्र त्याच्या होल्स्टरमध्ये ठेवले. तो अस्ताव्यस्त पावलांनी निघून जात असताना त्याच्यासोबत चार डॅनकिल्स आले.
  
  
  लुईगीने होकार दिला. ज्या लोकांनी मला धरले होते त्यांनी मला जाऊ दिले. जीन बसलेल्या खडकाकडे लुइगीने आपली रायफल दाखवली आणि मी खाली बसलो. “तुम्ही म्हणता की, कार्टर, तुम्ही स्वतःच्या हातांनी लोकांना मारले,” तो म्हणाला. - तू गार्डला का मारले नाहीस?
  
  
  "मला भीती वाटत होती की तुला ते आवडणार नाही."
  
  
  "मला ते आवडेल. जो समुद्राला आज्ञा देतो तो वाळवंटात आज्ञा देत नाही. कार्टर, तू मला मारण्याचा प्रयत्न करणार नाहीस.
  
  
  तो खूप पटला आणि मी त्याच्याशी सहमत झालो.
  
  
  दुसरा ताफा दुपारी निघाला. त्या रात्री आम्ही घाटीत झोपलो. दोनदा मी जागा झालो आणि पहारेकरी उभे असलेले स्थानिक पाहिले.
  
  
  दुसऱ्या दिवशी आम्ही पश्चिमेकडे निघालो.
  
  
  
  
  
  धडा 7
  
  
  
  
  
  मी लुइगीला कधीच होकायंत्रासह पाहिले नाही, जरी मी त्याला रात्री ताऱ्यांचा अभ्यास करताना अनेकदा पाहिले आहे. असे दिसते की त्याच्याकडे क्रूड सेक्संट देखील नव्हते. वरवर पाहता, तो तारांकित आकाशाशी इतका परिचित होता की तो त्यावरून आपली स्थिती ठरवू शकतो. किंवा कदाचित तो वाचू शकणाऱ्या मागचा पाठलाग करत होता. तसे झाले तर तो लगेच जाऊन त्याची विझार्ड पदवी मिळवू शकतो. पूर्वेकडील दानाकिलचा बराचसा भाग हा वाळूचा विस्तीर्ण भाग आहे आणि जीवनासाठी इतका प्रतिकूल आहे की संपूर्ण नद्या नाहीशा होतात आणि बाष्पीभवन मिठाच्या भांड्यात होतात.
  
  
  तीव्र उष्णता आणि अधूनमधून वाळूचे वादळ असूनही आम्ही चांगली प्रगती केली ज्यामुळे आम्हाला आमच्या चेहऱ्यावर उग्र कपडे खेचून एकत्र येण्यास भाग पाडले. जरी मी फक्त एक कैदी होतो आणि म्हणून कारवाँच्या वास्तविक प्रगतीबद्दल अनभिज्ञ असलो तरी, लुईगी आम्हाला घाई करण्यास का भाग पाडत आहे हे मला समजले. लोकांनी थोडे पाणी प्यायले आणि उंट अजिबात पीत नव्हते.
  
  
  आमच्या प्रवासाच्या चौथ्या दिवशी, आम्ही संपूर्णपणे वाळूने झाकलेल्या वाळवंटातून, खडकांच्या निर्मितीने अखंडपणे जात असताना, आमच्या उजवीकडे वाळूच्या तटबंदीवर ओरडणारा आणि ओरडणारा डॅनकिल्सचा जमाव दिसला आणि आमच्यावर बंदुकांनी गोळीबार करू लागला.
  
  
  माझ्या मागून आलेल्या ड्रायव्हरने जोरात शप्पथ मारून आपला प्राणी जमिनीवर फेकून दिला. मी पटकन खात्री केली की उंट माझ्या आणि हल्लेखोरांमध्ये राहील. मला या लहरी श्वापदांचा हेवा वाटला, फक्त त्यांना इतका वाईट वास येत होता म्हणून नाही तर त्यांच्या अगदी जवळ आलेल्या कोणालाही चावल्याचा त्यांना आनंद वाटत होता. पण आता मी रायफलच्या गोळीपेक्षा उंटाचा चावा कमी गंभीर मानला.
  
  
  सर्व स्वारांनी आपले उंट आधीच जमिनीवर टेकवले आणि खांद्यावरून बंदुका काढायला सुरुवात केली. उंटाच्या ढिगाऱ्याजवळ वाळूत लपलेल्या, मी पंधरा-वीस जणांवर हल्ला करणाऱ्या शक्तीचा अंदाज लावला. आमच्याकडे पंचवीस ड्रायव्हर आणि सहा गार्ड तसेच चार महिला आणि दोन पुरुष कैदी होते. गोळ्यांनी माझ्या चेहऱ्यावर वाळू फेकली आणि मी मागे हटलो. मी एका जाड उंटाच्या मागे होतो आणि गोळ्या इतक्या सहजासहजी गेल्या नसत्या. मी विल्हेल्मिनाचा कुठेतरी हॅन्स स्कीलमनच्या जहाजावर विचार केला आणि ती माझ्यासोबत असती अशी इच्छा केली. अनेक हल्लेखोर लुगरच्या हद्दीत आले.
  
  
  अनेक माहूतांसह आमचे किमान दोन दानकिल रक्षक पडले. आकस्मिक हल्ल्याने संख्येतील आमचा फायदा नाकारला. लुइगी आणि त्याचे लोक त्वरीत काही नुकसान करू शकत नसल्यास, आम्ही मोठ्या संकटात आहोत. सुदैवाने वाळूचा डोंगर आमच्या उजवीकडे होता. पलीकडे कोणी असते तर आम्ही क्रॉस फायरमध्ये मरण पावलो असतो.
  
  
  गोळी लागल्याने जवळच असलेला उंट वेदनेने ओरडला. त्याच्या खुरांनी ड्रायव्हरची कवटी फाटली. मला माझ्याच निवाऱ्याच्या सुरक्षिततेबद्दल शंका वाटू लागली. मग माझा उंट एकतर भीतीने किंवा जखमी उंटाबद्दल सहानुभूतीने गुरगुरला. ड्रायव्हर उभा राहिला. शिव्याशाप देत त्याने त्याच्याकडे असलेल्या जुन्या M1 रायफलमधून गोळीबार केला. अचानक त्याने आपले हात पसरले, परत अडकले आणि जमिनीवर पडला.
  
  
  मी त्याच्या दिशेने रेंगाळलो. त्याच्या घशातील छिद्रातून रक्त वाहत होते. मी स्त्रियांच्या किंकाळ्या ऐकल्या आणि आणखी दोन पुरुष माझ्या उजवीकडे पडले... गोळी माझा गुडघा एक इंच चुकली.
  
  
  "आम्हाला हस्तक्षेप करण्याची गरज आहे," मी कुरकुरलो. मी ड्रायव्हरची M1 रायफल पकडली आणि उंटाच्या बुंध्याभोवती मागे सरकलो. मी तिथे पडलो असताना मी डानकीलला गोळी मारली कारण तो टेकडीवरून खाली पळत होता. त्याने कबुतर पुढे केले. मी दुसऱ्या हल्लेखोराला लक्ष्य केले. बंदूक दाबली. माझ्या डोक्यावर गोळी वाजली.
  
  
  मी ताबडतोब प्रतिक्रिया दिली आणि त्वरीत रेंगाळत मृत ड्रायव्हरकडे गेलो, माझ्या कपड्यांमध्ये वाळू भिजत होती. त्याचा दारुगोळा पट्टा त्याच्या तपकिरी कपड्यांमध्ये अडकला आणि तो मोकळा करण्यासाठी मला दोनदा फिरवावे लागले. त्या क्षणी एकही गोळी माझ्या जवळ आली नाही. मला पटकन दारूगोळ्याचे एक नवीन मासिक सापडले आणि आग पाहण्यासाठी वळलो.
  
  
  सुमारे डझनभर हल्लेखोर अजूनही उभे होते, पण त्यांचा पहिला हल्ला थांबवण्यासाठी आम्ही किमान गोळ्या झाडल्या होत्या. वालुकामय उतारावर उभे राहून किंवा गुडघे टेकून त्यांनी आमच्यावर गोळ्या झाडल्या. मी गुडघे टेकले आणि एक लक्ष्य निवडले. मी एकदा गोळीबार केला. मी त्या माणसाला थडकताना पाहिले, पण वरवर पाहता मी त्याला मारले नाही. एमएलला आतापर्यंतचे सर्वात वाईट लष्करी शस्त्र म्हणून शिव्या देत, मी त्याचे लक्ष्य उजवीकडे थोडेसे समायोजित केले आणि पुन्हा गोळीबार केला.
  
  
  त्याने आपली रायफल खाली केली. मी त्याची अभिव्यक्ती पाहण्यासाठी खूप दूर होतो, परंतु मला वाटले की तो गोंधळलेला दिसत आहे. सावधपणे लक्ष्य ठेवून मी पुन्हा गोळीबार केला. तो सर्वात आधी वाळूमध्ये पडला, त्याच्या पायाला अनेक वेळा धक्का बसला आणि तो गोठला.
  
  
  हल्लेखोरांच्या ओळीच्या डावीकडे एक उंच योद्धा त्याच्या पायावर उडी मारून माझ्या दिशेने गोळीबार करू लागला. मला वाटले की त्याचे ध्येय भयंकर असावे, एकही गोळी माझ्या जवळ गेली नाही, पण नंतर माझा उंट ओरडला. गोळीने पाठीवरील वजनाचा काही भाग चिरडला तेव्हा त्याने पायावर जाण्याचा प्रयत्न केला. घाबरलेल्या प्राण्याच्या वाटेवर येऊ नये म्हणून मी काफिल्याच्या डोक्यावर गेलो. पुढच्या उंटाच्या भोवती गोळ्यांनी वाळू उपसली आणि काफिल्याच्या दोन्ही बाजूंनी अचानक ओरडून मला सांगितले की हल्लेखोर योद्धे आमच्या उंटांना पळून जाण्याचा प्रयत्न करीत आहेत. सात-आठ उंट आधीच त्यांच्या पायावर होते, मागे मागे धावत होते, बचावकर्त्यांना तुडवत होते. गुंडांनी शस्त्रे टाकून त्यांच्या दिशेने धाव घेतली. दोन माणसे पुन्हा पडले, डाकूंनी गोळ्या झाडल्या.
  
  
  मी कैद्यांपर्यंत पोहोचेपर्यंत मी कारवाँच्या दिशेने पुढे पळत गेलो, जिथे मला गोळ्या घालण्यासाठी एक मोकळा परिसर सापडला. हल्लेखोर आता खूप जवळ आले होते, आणि मी लक्ष्य करण्यासाठी माझ्या पोटावर फेकले, मला माहित होते की आपण हरणार आहोत. शत्रूच्या रेषेच्या डावीकडील उंच योद्धा त्यांचा नेता असल्याचे दिसत होते. त्याला खाली उतरवायला मला दोन शॉट लागले.
  
  
  माझ्या डावीकडील डॅनकिल गार्डने काहीतरी ओरडले, तो उभा राहिला आणि जवळ येत असलेल्या ओळीत गोळीबार केला. दुसरा डाकू पडला. त्यानंतर गार्डही पडला. माझ्याकडे तीन शॉट्स बाकी होते. मी हल्लेखोरांपैकी एकावर गोळी झाडली.
  
  
  मी आजूबाजूला पाहिले. मी M1 दारूगोळा कुठे टाकला हे मला आठवत नाही. पण कुठेतरी उंटांना चकमा देताना मी त्यांना टाकले असावे. मी पडलेल्या गार्डची रायफल पकडली. ती ली-एनफिल्ड होती, चांगली बंदूक होती, पण जुनी होती. तो अजूनही चांगला शॉट असेल या आशेने, मी ते आमच्या जवळ येत असलेल्या हल्लेखोरांना लक्ष्य केले. दुसरा पडला, पोटात जवळून गोळी लागली.
  
  
  माझ्या डावीकडे शॉट्सची मालिका वाजली आणि आणखी दोन हल्लेखोर पडले. फक्त चार-पाच जण रांगेत राहिले, पण ते पटकन जवळ येत होते. माझी बंदूक दाबली. रिकामे. “अरे,” मी ओरडलो.
  
  
  दनाकीलने माझ्यावर दहा फूट अंतरावरून गोळी झाडली. आणि तरीही तो मला मारण्यात अपयशी ठरला. मी पटकन बंदूक फिरवली आणि बटने त्याच्या तोंडावर मारले. तो पडताच मी पुन्हा जोरात आदळलो आणि लाकडी साठा आणि त्याची कवटी दोन्ही चकनाचूर केली.
  
  
  त्याने बेल्टवर चाकू ठेवला होता. पुढचा तपकिरी कपडे घातलेला हल्लेखोर जवळ येताच त्याची रायफल त्याच्यापर्यंत पोहोचण्याइतपत दूर पडली. मी चाकू पकडला आणि हल्लेखोर डाकूचा सामना करण्यासाठी खाली उतरलो. त्याने आपली बंदूक उंच केली आणि मी त्याच्या तीव्र फटक्याखाली झालो. वाळूचा आधार कमी होता, म्हणून मी पोटावर चाकूने मारलेला वार फक्त त्याच्या फासळ्यांना चरत होता.
  
  
  तो माझ्याजवळून जात असताना तो ओरडला. मी पटकन त्याच्या मागे धावायला वळलो. आमच्या आजूबाजूला आणखी अनेक शॉट्स वाजले, त्यानंतर हातात हात घालून लढणाऱ्या योद्धांच्या किंकाळ्या आणि गर्जना. माझ्या प्रतिस्पर्ध्याने त्याची रायफल सोडली आणि चाकू बाहेर काढला.
  
  
  मी दानकील नाही हे कळल्यावर त्याच्या चेहऱ्यावर हसू उमटले. त्याच्या बांगड्या उन्हात चमकत होत्या. आपल्याभोवती सर्वत्र युद्ध सुरू होते, परंतु विश्व आम्हा दोघांसाठी संकुचित झाले होते.
  
  
  चाकू समोर धरून तो बेपर्वाईने पुढे सरकला. मी डकलो आणि मागे खेचलो. कुटिल ब्लेडने मला त्रास दिला. हँडल चुकीचे वाटले. जर ह्यूगो माझ्याबरोबर असता तर मी आत्मविश्वासाने त्या माणसावर हल्ला केला असता, परंतु स्टिलेटो त्या शापित नॉर्वेजियन मालवाहू जहाजातच राहिला.
  
  
  भीती आणि संभ्रमाचा बहाणा करत आणि स्विंगिंग ब्लेडमुळे अर्धवट संमोहित झाल्याचं नाटक करत मी मागे सरकलो. दानकील आता पूर्णपणे आनंदित झाला होता आणि मी माझ्या हातांनी काय करतो याकडे लक्ष दिले नाही. माझ्या पोटात चाकू खुपसण्यावर त्याचे पूर्ण लक्ष होते. मी आणखी खोलवर बसलो, मागे सरकलो आणि माझ्या गुडघ्यांना माझ्या कुबडलेल्या स्थितीचा ताण सहन करू दिला. आमच्यातील अंतर बरोबर असताना, मी पटकन माझा डावा हात जमिनीवर खाली केला, थोडी वाळू काढली आणि त्याच्या डोळ्यात फेकली.
  
  
  त्याला ती जुनी युक्ती नक्कीच माहीत होती, पण मला ती माहीत आहे असे त्याला वाटले नसेल. त्याने माझा चेहरा खाजवल्यामुळे त्याच्या ब्लेडची टीप त्याच्या मार्गावरून घसरली. मी चटकन पुढे उडी मारली, माझा डावा हात त्याच्या उजव्या हाताखाली ब्लेड विचलित करण्यासाठी उचलला आणि माझ्या स्वतःच्या ब्लेडने वार केला. त्याचे पोट पूर्णपणे फाटले होते. तो किंचाळला.
  
  
  डॅनकील मागे वळला, त्याच्या फाटलेल्या पोटातून रक्त वाहत होते. माझ्या पसरलेल्या डाव्या हाताने मी चाकूने त्याचा हात कापला. त्याने शस्त्र सोडले आणि मी पुन्हा वर जाऊन त्याच्या हृदयावर आदळलो. माझे शस्त्र अनाठायी असावे, परंतु त्याच्या उशीरा मालकाने बिंदू अतिशय धारदार आहे याची खात्री करण्यासाठी सर्वतोपरी प्रयत्न केले.
  
  
  माझा विरोधक जमिनीवर पडला. मी त्याच्याकडे कबूतर फिरलो आणि तो थांबेपर्यंत त्याच्या छातीत चाकू फिरवला. मी उडी मारली आणि आजूबाजूला पाहिले. तपकिरी वस्त्रे घातलेल्या पुरुषांचा एक गट माझ्याभोवती उभा होता. आमचे? किंवा हल्ला करणारा गट?
  
  
  "तो चाकू टाका, कार्टर," लुइगी इतर पुरुषांना बाजूला ढकलत म्हणाला.
  
  
  मी माझे शस्त्र सोडले.
  
  
  त्याने खाली वाकले, ते उचलले आणि म्हणाला, "कार्टर, एका डॅनकिलला इतक्या सहजपणे मारू शकत नाही."
  
  
  मी बोललो. - कोण म्हणाले की हे सोपे आहे, लुइगी? - आम्ही लढाई जिंकली आहे का?
  
  
  'ते मेले आहेत.' एक शॉट वाजला. - किंवा जवळजवळ. त्यांना पाणी गोळा करण्यास मदत करा.
  
  
  प्रत्येक फ्लास्क घेऊन आम्ही माणसापासून माणसाकडे गेलो. अजूनही श्वास घेत असलेल्या शत्रूंच्या डोक्यात लुइगीच्या हसणाऱ्या डॅनकिलने गोळ्या झाडल्या होत्या. मला असे वाटले की काही लोक अजूनही गुलाम म्हणून बरे होऊ शकतात, परंतु मी माझ्या रक्षकांना ही कल्पना आणली नाही.
  
  
  आम्ही वॅगनकडे परत आलो आणि पाण्याच्या बाटल्या ठेवल्या, ज्यापैकी अनेक प्राण्यांच्या कातड्यापासून बनवलेल्या होत्या, एका ड्रायव्हरने काहीतरी सांगितले आणि मला पुढे केले. इतर कैदी जिथे जमले होते तिथे मी तिच्या मागे गेलो.
  
  
  “कार्टर, तू तिला भेटावं अशी माझी इच्छा आहे,” लुइगी म्हणाला. "हे कसे घडले ते तुम्ही बोर्जियाला सांगू शकता."
  
  
  जीन स्वतःचे उग्र कपडे घालत होती. कोणीतरी तिचे अंतर्वस्त्र कापून तिचे शरीर उघडे पाडले. तिच्या डाव्या स्तनाच्या अगदी खाली असलेल्या छोट्या छिद्रातून अजूनही रक्तस्त्राव होत होता.
  
  
  “हे लढाईच्या अगदी सुरुवातीस होते,” ती स्त्री अरबीमध्ये म्हणाली.
  
  
  मी तिला त्याच भाषेत उत्तर दिले. "बुलेट कोणाकडून?"
  
  
  "वाळवंटातून," ती म्हणाली.
  
  
  मला जीनची नाडी जाणवली. ती मेली होती. मी तिचे डोळे बंद केले आणि तिचे कपडे ओढले. हे उपरोधिक होते, पण ती चांगली एजंट आहे की नाही हे मला अजूनही माहित नव्हते. मला एवढेच माहीत होते की, "मी इथिओपियन वाळवंटातील गुलामासारखे आहे," हे तिचे सर्वोत्तम प्रवासवर्णन असू शकते, जर ती लिहिण्याइतपत दीर्घकाळ जगली असती. मी उठतो.
  
  
  लुइगी मला अरबीमध्ये म्हणाले: “गार्डने दावा केला की ती तुझी पत्नी आहे. हे खरं आहे?'
  
  
  'हो.'
  
  
  "तुमचा बदला घेण्यासाठी कोणीही जिवंत राहिले नाही." ज्याने तिला मारले तो आता तिच्यासारखाच मेला आहे, कार्टर.
  
  
  “हो,” मी पुन्हा म्हणालो.
  
  
  तिच्या कॅमेऱ्याला काय झालं असा प्रश्न मला पडला.
  
  
  “तुम्ही अरबी बोलता,” लुईगी शांतपणे म्हणाला. "पण हे तुम्हाला अफर्सशी मैत्री करण्यास मदत करणार नाही."
  
  
  - अफर्स?
  
  
  'माझी माणसे. दानाकिलचे लोक.
  
  
  "आत्ता, लुइगी," मी म्हणालो, "मला माझ्या मित्रांइतकी तुमच्या लोकांची गरज नाही."
  
  
  'मला समजले. तुम्ही तिला पुरू शकता. मी माझ्या लोकांना दफन करीन."
  
  
  कारवां पुन्हा संघटित झाला, परंतु जीनसह मृतांना दफन करण्यात आणि बोर्जिया छावणीपर्यंत कोणते उंट उरले असतील हे शोधण्यात दिवस घालवला. चार उंट नियंत्रणाबाहेर गेले आणि वाळवंटात गायब झाले, नऊ किंवा अधिक मेले किंवा खूप जखमी झाले. आमच्याकडे बारा उंट आणि दहा चालक शिल्लक आहेत. वाचलेल्या चारपैकी दोन डॅनकिल्सने ड्रायव्हर म्हणून काम केले, लुइगी आणि दुसरा योद्धा रक्षक म्हणून सोडला. हल्लेखोरांचे उंट आम्हाला सापडले नाहीत.
  
  
  लुइगी आणि ड्रायव्हर्समधील चर्चा ऐकत असताना, हल्लेखोरांनी माझ्यावर उपकार केल्याचे माझ्या लक्षात आले. त्याने विचारले. - "हरवलेले उंट काय घेऊन जात होते?"
  
  
  “त्यातील दोघे पाणी घेऊन जात होते. पण आपली अनेक घागरी तुटलेली आहेत. आम्ही शत्रूकडून घेतलेले पाणी, आणि काही भांडे आणि कातडे आम्ही सोडले होते, आमच्यापैकी काहीजण जिवंत विहिरीपर्यंत पोहोचू शकतील."
  
  
  "ठीक आहे," तो म्हणाला. “पहिल्या उंटावर पाणी आणि अन्न चढवा.”
  
  
  मी आमच्या एका निरोगी उंटाच्या सावलीत बसून जीनचा कॅमेरा कसा शोधायचा हे शोधण्याचा प्रयत्न करत होतो. जरी मला ते सापडले असले तरीही मी कदाचित ते ठेवले नसावे, परंतु कसे तरी मला आशा होती की लुइगी मला भावनात्मक कारणांसाठी ते ठेवू देईल. एक धर्माभिमानी मुस्लिम म्हणून, त्याला स्त्रियांच्या कनिष्ठतेबद्दल खात्री होती, परंतु एका क्रूर जगात राहणारा एक माणूस म्हणून जिथे मृत्यू नेहमीच पुढच्या वाळूच्या ढिगाऱ्याच्या मागे लपलेला असू शकतो, त्या माणसाच्या त्याच्या अत्यंत प्रतिभावान जोडीदाराबद्दल असलेल्या भावनांचे त्याला कौतुक होते. .
  
  
  चेंबरमधील वाद्ये किती मौल्यवान होती? मला अजूनही खात्री होती की जीनला एकाच गोळीची लेन्स आहे.22 पिस्तुल कुठेतरी. तिने मला तिच्या मिशनबद्दल सर्व काही सांगितले नाही, जसे मी तिला माझ्याबद्दल सांगितले नाही. अर्थात, हा लेन्स बहुधा अजूनही हॅन्स स्कीलमॅनवर होता. तेव्हा मला एक ड्रायव्हर हा कॅमेरा घेऊन चालताना दिसला. या कल्पनेबद्दल विसरून जा, मी ठरवले. लुईगीच्या संशयाचा धोका पत्करणे योग्य नव्हते.
  
  
  पुरुषांनी भार हलवण्यासाठी खूप मेहनत घेतली आणि सुमारे एक तासानंतर लुइगीने माझ्या मदतीसाठी इशारा केला. मी घोड्यासारखे काम केले आणि कमीतकमी तीन वेळा, जेव्हा कोणीही दिसत नव्हते, तेव्हा मी वाळूच्या खाली क्रॅक बॉक्समधून बाहेर पडलेले इलेक्ट्रॉनिक भाग लपविण्यास व्यवस्थापित केले. मी रीलोड करताना काही छाती फोडण्यातही यशस्वी झालो. आणि सीझेर बोर्जिया त्याच्या आशेप्रमाणे तिन्ही मिनी-क्षेपणास्त्रे तयार करेल याची फारशी शक्यता दिसत नव्हती.
  
  
  
  
  धडा 8
  
  
  
  
  
  तीन दिवसांनंतर, जवळजवळ पाणी नसताना, आम्ही स्वतःला पूर्णपणे वेगळ्या देशात सापडलो. तिथे अनेक खडकाळ टेकड्या होत्या. कमी झाडे वाढली. माहूत आणि रक्षकांच्या चेहऱ्यावरील हास्य मला सांगत होते की आम्ही पाण्याच्या अगदी जवळ आहोत. हा काही सोपा प्रवास नव्हता. आम्ही आणखी दोन उंट गमावले. ते वाळूवर पडून राहिले आणि उतरवल्यानंतरही त्यांनी उठण्यास नकार दिला.
  
  
  "त्यांच्यावर तुमच्या गोळ्या वाया घालवू नका," लुइगी म्हणाला. "फक्त पाणी इतर प्राण्यांना द्या."
  
  
  पूल लहान आहे आणि पाणी ढगाळ आहे. आजूबाजूला लहान झाडी असलेल्या खडकातल्या छिद्राशिवाय ते दुसरे काही नव्हते. पाण्याची चव क्षारयुक्त होती. तथापि, ड्रायव्हर्सच्या वाळवंटातील शहाणपणाने सांगितले की ते पिणे सुरक्षित आहे आणि माझ्या माहितीनुसार ते जगातील सर्वात मधुर पाणी आहे. प्रवासाच्या पहिल्या भागासाठी आम्ही कडक शिधावर होतो, आणि गेल्या तीन दिवसांपासून आम्हाला अगदी कमी पाणी दिले गेले होते, ज्यामुळे आम्ही व्यावहारिकरित्या निर्जलीकरण झालो होतो.
  
  
  आमच्या उंटांनी लोभीपणाने पाणी प्यायले, पटकन तलावाची पातळी कमी केली. वरवर पाहता, एक भूगर्भातील झरा होता जो बाष्पीभवनासह गती ठेवत होता आणि आसपासच्या जमिनीत शिरला होता. तहानलेल्या उंटांनी मला भुरळ घातली आणि मला जाणवले की वाळवंटातील जमाती त्यांच्याबरोबर एक प्रकारचे सहजीवन जगतात. कोणताही भूप्राणी सुजल्याशिवाय आणि मरण पावल्याशिवाय इतके पाणी गिळणे जवळजवळ अशक्य होते. चालकांनी त्यांना खायला दिले आणि भार त्यांच्यासाठी सोयीस्कर आहे याची खात्री केली आणि घट्ट बांधली.
  
  
  "आम्ही आज रात्री येथे कॅम्प लावू, कार्टर," लुइगी मला म्हणाले. "उद्या सकाळी, जेव्हा विहीर पुन्हा भरेल, तेव्हा आम्ही पाण्याची कातडी पाण्याने भरू."
  
  
  मी विचारले. - "दुसऱ्याला पाणी हवे असेल तर?"
  
  
  तो हसला. 'सिंह?'
  
  
  "किंवा लोक."
  
  
  त्याने बंदूक दाबली. "जर त्यांच्यापैकी बरेच असतील, कार्टर, आम्ही तुम्हाला दुसरी बंदूक देऊ."
  
  
  त्या रात्री आम्ही दोन आग लावली: एक ड्रॉव्हर्ससाठी, डॅनकिल रक्षक आणि कैद्यांसाठी, दुसरी लुईगी आणि इतर कोणालाही आमंत्रित करण्यासाठी. त्याने मला आमंत्रित केले.
  
  
  "आम्ही दोन दिवसात बोर्गियास येथे असू, कार्टर," तो म्हणाला.
  
  
  मी विचारले. - "बोर्जिया कोण आहे?"
  
  
  - तुला ते माहीत नाही का?
  
  
  "फक्त अफवा."
  
  
  "गॉसिप". त्याने आगीत थुंकले. या अफवा, जनरल बोर्जियाबद्दल कारवाँचे लोक सांगतात त्या चांगल्या नाहीत. अनेक वर्षांपूर्वी तो आपल्या देशात आला होता. आम्ही त्याला मारून टाकू शकलो असतो, पण त्याच्या काही जमातींनी आम्हाला त्याला मित्र म्हणून पाहण्यास आणि त्याच्याशी असे वागण्यास सांगितले. आम्ही त्याला मदत केल्यास बोर्गियाने आम्हाला संपत्ती आणि गुलाम करण्याचे वचन दिले. म्हणून आम्ही त्याला मदत केली.
  
  
  मी विचारले. - "तुमच्याकडे आता संपत्ती आहे का?"
  
  
  'हो. अशी संपत्ती. त्याने कारवाल्याकडे बोट दाखवले. दुसऱ्या आगीतून महिलांच्या किंकाळ्या आमच्यापर्यंत आल्या. मी अंधारात डोकावले ज्याने आम्हाला वेगळे केले. तीन गुलाम स्त्रियांना त्यांचे कपडे काढण्यास भाग पाडले गेले आणि पुरुषांनी त्यांना पकडले. अनेक मारामारी झाली. मी लुईगीकडे मागे वळून पाहिले. तिथे काय चालले आहे याकडे त्याने दुर्लक्ष केले.
  
  
  "ते गुलाम आहेत," तो म्हणाला. "म्हणूनच ते आमच्याकडे आहेत." जनरल बोर्जियाने अनेक लोकांना इथे आणले, काही तुमच्यापेक्षाही गोरे. आणि त्यांना महिलांची गरज आहे. ही बोर्गियाची संपत्ती आहे.
  
  
  - आणि तुम्हाला ते आवडत नाही?
  
  
  “योद्ध्याला त्याच्या बायका, शस्त्रे आणि उंट आवडतात. माझे लोक या भूमीवर कोणीही म्हणू शकत नाही त्यापेक्षा जास्त काळ जगले आहे. आम्हाला माहित आहे की बोर्गियाने त्याच्यासोबत आणलेल्या अनेक लोकांसाठी तेथे जागा नाही. आणि जरी आम्ही आमच्या देशाचे उत्तरेकडील अम्हारा ख्रिश्चनांपासून नेहमीच रक्षण केले असले तरी, बोरगिया बांधत असलेली विचित्र शस्त्रे ज्यांच्याकडे आहेत त्यांच्याशी आम्ही लढू इच्छित नाही. तू गार्डच्या जहाजावर का चढलास?
  
  
  "बोर्जिया कोण आहे हे शोधण्यासाठी."
  
  
  "हे काय होत आहे." - लुइगी खिन्नपणे हसले. “इतर पुरुषांनी शोधण्याचा प्रयत्न केला. काही जनरलमध्ये रुजू झाले. बाकीचे मेले आहेत. मला आशा आहे की तुम्ही त्याच्यात सामील व्हाल.
  
  
  मी उत्तर दिले नाही.
  
  
  "नाही का?"
  
  
  “नाही, लुइगी,” मी म्हणालो. "तुम्ही त्याच्या योजनांपासून सावध राहणे योग्य आहे." काही क्षणी, बोर्जियाचे शत्रू त्याला शोधून नष्ट करतील. बोर्जियाशी लढणाऱ्यांनाही ते मारतील.”
  
  
  'माझी माणसे?'
  
  
  'हो.'
  
  
  त्याने पुन्हा आगीत थुंकले. “माझ्या वडिलांच्या काळात, स्वतःला इटालियन म्हणवणारे लोक इथे आले. त्यांच्याकडे विमाने आणि बॉम्बसह विचित्र शस्त्रे होती. अम्हारा ख्रिश्चनांनी पर्वतांवर राज्य केले, गॉल्सने दक्षिणेत राज्य केले. मात्र अफारांनी प्रतिकार केला. इटालियन लोक वाळवंटात घुसले आणि मरण पावले. हे नेहमीच असेच राहिले आहे. जर बाहेरच्या लोकांनी दानकिलवर आक्रमण केले तर ते मरतील.
  
  
  दुसऱ्या आगीत, तीन महिलांना जमिनीत खुंट्यांना बांधले गेले आणि डॅनकिल्सने बलात्काराच्या प्रक्रियेवर सहमती दर्शविली. लुईगीने मला दूर नेले. मी नियोजित ठिकाणी गेलो, दुसऱ्या एका गुलामाच्या शेजारी, ज्याला मी समजू शकलो नाही, आणि माझ्या बाहेरच्या कपड्यात कुरळे झालो. त्या रात्री मला तीन वेळा जाग आली. एकदा जेव्हा दोन स्त्रिया एकाच वेळी किंचाळल्या, एकदा सिंह खोकला तेव्हा आणि एकदा कोणतेही उघड कारण नसताना. आणि लुइगी नेहमी जागृत होते.
  
  
  मुख्य बोर्जिया छावणीत चार गुलाम घरे होती, एक महिलांसाठी आणि तीन पुरुषांसाठी. ते काटेरी तारांनी वेढलेले होते आणि खडकाळ टेकड्यांमध्ये अरुंद घाटात होते. झुडूप आणि झरे जवळ ठेवलेले तंबू नेते आणि मुक्त लोकांसाठी होते. डनकिलांचा एक गट आमच्या ताफ्याकडे धावत आला. ते लुईगीशी बोलू लागले. त्यांची भाषा मला अवाक करून गेली. पण लुइगीचे हावभाव आणि अधूनमधून माझ्याकडे बघून, तो एका लढ्याचे वर्णन करत आहे असे मी गृहीत धरले. रक्षकांच्या एका गटाने मला पटकन गुलामांच्या एका छावण्याकडे नेले. त्यांनी गेट उघडले आणि मला आत जाण्याचा आदेश दिला.
  
  
  “तू तो अमेरिकन असला पाहिजेस,” माझ्या उजवीकडे एक ब्रिटिश आवाज म्हणाला. मी मागे फिरलो. एक माणूस क्रॅचवर एक पाय घेऊन माझ्याजवळ आला. त्याने हात पुढे केला.
  
  
  "निक कार्टर," मी म्हणालो.
  
  
  "एडवर्ड स्मिथ," तो म्हणाला. “अफवा आहे की तुम्ही सीआयए किंवा एखाद्या प्रकारच्या गुप्तचर युनिटमध्ये होता. तुझ्यासोबत असलेल्या त्या बाईचं काय झालं?
  
  
  “ती मेली आहे,” मी छावणीवरील हल्ल्याचे वर्णन करत म्हणालो. "रक्तपिपासू, हे डॅनकिल्स," तो म्हणाला. “मला पाच वर्षांपूर्वी पकडण्यात आले होते. मी तेव्हा इथिओपियन सैन्याच्या गस्तीचा सल्लागार होतो जेव्हा आमचा बोर्गिया पुरुषांच्या गटाशी सामना झाला. तेव्हा मी माझा पाय गमावला. मी एकमेव वाचलेला आहे. बोर्गियाला मला जिवंत ठेवण्यात आणि मला सर्व घाणेरडे काम करू देण्यात मजा येत असल्याचे दिसते.
  
  
  एडवर्ड स्मिथ मला अत्यंत खोटे वाटले. त्याने सांगितलेली प्रत्येक गोष्ट खरी असू शकते, परंतु त्याच्या खोट्या इंग्रजी दौऱ्यामुळे खूप त्रास होतो. तरीही, तो खूप उपयुक्त ठरू शकतो.
  
  
  “मी गुप्तहेर आहे हे मान्य करण्यात काही नुकसान आहे असे मला वाटत नाही,” मी म्हणालो. "हा बोर्जिया माणूस काय करत आहे हे मी शोधून काढावे अशी त्यांची अपेक्षा आहे."
  
  
  "त्याने संपूर्ण जगाचा ताबा घेण्याची योजना आखली आहे," स्मिथ हसला. - तो लवकरच याबद्दल सांगेल. ते तुम्हाला कसे मिळाले?
  
  
  “मी नॉरफोकपासून मासावाला जाणाऱ्या काही जंगली बार्जवर होतो. मी डेकवर मजा घेत असताना आणि मुखपृष्ठावर माझे अभिनंदन करत असताना, दुसरा जोडीदार आणि बंदुकांसह नाविकांचा एक गट दिसला. मला विरोध करण्याचा कोणताही मार्ग नव्हता. तेव्हापासून मी कैदी आहे.
  
  
  - तुम्हाला कसे शोधले गेले याची कल्पना आहे?
  
  
  'हो.' मी स्मिथवर किती विश्वास ठेवू शकतो हे ठरवण्यासाठी मी क्षणभर विचार करण्याचे नाटक केले. “बोर्डावर एक केजीबी एजंट होता. मी तिला मारले, पण मी कोण आहे हे तिने संघातील कोणाला सांगितल्यानंतरच. दुसऱ्या जोडीदाराचा दावा आहे की त्याने मला त्या माणसाला मारताना पाहिले, पण मला शंका आहे.
  
  
  "तो गार्ड असावा, तो गर्विष्ठ नॉर्वेजियन," स्मिथ म्हणाला. — तसे, कार्टर, हे KGB ऑपरेशन नाही. जर रशियन लोकांना या जागेबद्दल माहित असेल तर ते तुमच्या सरकारप्रमाणेच ते पृथ्वीच्या चेहऱ्यावरून पुसून टाकण्यात आनंदी असतील. काही आठवड्यांपूर्वी आमच्याकडे एक रशियन गुप्तहेर होता तोपर्यंत त्याने जनरल बोर्गियाला खूप दुखी केले. स्मिथने मला कॅम्पभोवती नेले आणि अनेक अम्हारा कैद्यांशी आणि इतर युरोपियन लोकांशी माझी ओळख करून दिली - दोन जर्मन, एक स्वीडन आणि एक झेक. ते सर्व दानाकिलला या विश्वासाने आले की ते बोर्जियाने कामावर घेतले होते आणि गुलाम म्हणून संपले.
  
  
  “स्वादिष्ट वाटतंय,” मी स्मिथला म्हणालो.
  
  
  "होय, जोपर्यंत तुम्ही एक निष्ठावंत सेवक आहात जोपर्यंत एकही आदेश चुकणार नाही."
  
  
  दुपारच्या जेवणानंतर मला बोर्गियाला भेटण्याची संधी मिळाली. मला त्याच्याबद्दल जाणूनबुजून कल्पना नव्हती. मी पाहिलेली फक्त छायाचित्रे अनेक वर्षांपूर्वी काढली होती आणि त्यात एक हाडकुळा, रिकाम्या डोळ्यांचा राजकीय आंदोलक दाखवला होता. मोठ्या तंबूत जाड गालिच्यावर बसलेला माणूस बारीकही नव्हता आणि डोळ्यांचाही नव्हता. त्याला सूर्यप्रकाश पडला होता आणि त्याचे डोळे जवळजवळ निर्जीव वाटत होते.
  
  
  “बसा, कार्टर,” तो आमंत्रण देत म्हणाला. तो ज्या खालच्या टेबलावर बसला होता त्याच्या दुसऱ्या बाजूला मी बसलो. त्याने मला छावणीतून इथे आणलेल्या दोन सशस्त्र दानकिलांची सुटका केली. आणि त्याचवेळी त्याने आपल्या पट्ट्याला लटकवलेले पिस्तूल सहज जाता येईल अशा ठिकाणी ठेवले. तो म्हणाला, “मी तुझ्याबद्दल मनोरंजक कथा ऐकल्या आहेत.
  
  
  "ते खरे आहेत का?"
  
  
  "तुम्ही नेहमी लुइगी, कार्टरवर विश्वास ठेवू शकता." आमच्या शेवटच्या काफिल्याच्या सुरक्षित आगमनात तुमचा हातखंडा आहे, अशी ग्वाही त्यांनी दिली. त्यामुळे कदाचित मी तुमचा एक ऋणी आहे.
  
  
  "मी माझा जीव वाचवला," मी म्हणालो. "या डाकूंना मला वाचवण्यात रस नव्हता."
  
  
  - एकदम बरोबर. वाईन?'
  
  
  "कृपया," मी म्हणालो. त्याने डाव्या हाताने काळजीपूर्वक वाईन ओतली आणि टेबलासमोरून ग्लास टाकला म्हणून मी हसण्याचा प्रयत्न केला नाही. त्याने जवळजवळ लाल द्रव सांडला कारण तो माझ्याकडे खूप लक्षपूर्वक पाहत होता.
  
  
  "गार्डच्या मते, तुम्ही खूप धोकादायक आहात, जरी तो दावा करतो की तुम्ही सिग्नलमनला मारले नाही." हे खरे आहे का, कार्टर?
  
  
  'नाही.'
  
  
  'मला पण तसेच वाटते.' त्याने खांदे वर केले. - पण ते महत्त्वाचे नाही. तू इथे का आलास?'
  
  
  “इथियोपिया सरकारने आम्हाला मदत मागितली आहे,” मी म्हणालो.
  
  
  — तुम्ही KGB सोबत एकत्र काम करता?
  
  
  'नाही. जरी मला समजले आहे की त्यांना तुमच्यामध्ये तितकेच रस आहे.
  
  
  “बरोबर आहे,” तो म्हणाला. - अगदी चिनी लोकांप्रमाणे. या स्वारस्याचे कारण काय आहे, कार्टर?
  
  
  "तेवीस क्षेपणास्त्रे."
  
  
  - बरं, तू किती बोलकी आहेस. तुमच्या रशियन सहकाऱ्याने मला काहीही सांगण्यास नकार दिला.
  
  
  मी हसलो. “मला वाटते की ही क्षेपणास्त्रे कुठे आहेत हे तुम्हाला माहिती आहे. मला तुम्हाला सांगायचे आहे की त्यांनी मला येथे का पाठवले - तुम्हाला त्यांची गरज का आहे? तुम्ही तुमच्या खरेदीच्या यादीत तीन मिनिटमॅन क्षेपणास्त्रे का जोडली?
  
  
  "त्या मिनिटमेनबद्दल विसरा," त्याने आदेश दिला.
  
  
  बोर्गियाने मला थोडी वाइन ओतली आणि स्वतःला दुसरा ग्लास ओतला. त्याने विचारले. - "प्रेस्टर जॉनबद्दल तुम्ही कधी ऐकले आहे का?"
  
  
  "मध्ययुगात इथिओपियावर राज्य करणारा महान सम्राट."
  
  
  "तुम्ही सत्याच्या जवळ जात आहात, कार्टर." पण प्रेस्टर जॉन एक आख्यायिका नाही, किंवा शेबाची राणीही नाही. या दोघांनी इथिओपियन लोकांना पुरेशी मिथकं प्रदान केली की ते संपूर्ण आफ्रिकेतील सर्वोत्कृष्ट लोक आहेत यावर विश्वास ठेवला. त्यांना तुम्हाला सांगायला आनंद होईल की हा एकमेव आफ्रिकन देश आहे ज्याने युरोपियन वर्चस्व कधीच ओळखले नाही. अर्थात, गेल्या शतकाच्या शेवटी इंग्रजांनी येथे थोडी मजा केली होती आणि इटालियन लोक 1930 मध्ये येथे होते, परंतु अशा अप्रिय तथ्ये सोयीस्करपणे विसरले जातात. आणि ते नवीन प्रिस्बिटर जॉनला मुकुट घालण्यास उत्सुक आहेत.”
  
  
  मी बोललो. - "तू?"
  
  
  'होय मी.'
  
  
  जर बोर्गिया वेडा होता, तर तो पूर्णपणे मूर्ख नव्हता. शिवाय त्याच्याकडे आण्विक क्षेपणास्त्रे होती. म्हणून मी त्याच्याशी विचारी माणसासारखे वागायचे ठरवले.
  
  
  मी त्याला विचारले. - "तुम्हाला वाटत नाही की इथिओपियन सरकार आक्षेप घेईल?"
  
  
  'हो. पण ते डॅनकिलवर नियंत्रण ठेवू शकत नाहीत. आणि म्हणूनच ते अमेरिकेला गेले. आणि मग येतो N3, निक कार्टर. AX पासून Killmaster. आणि तू आता कुठे आहेस, कार्टर?
  
  
  “मी माझे काम करत आहे. तुम्ही काय करत आहात हे मला शोधायचे होते.
  
  
  "मग मी तुझे काम सोपे करीन, कार्टर," तो म्हणाला. “मला पूर्व आफ्रिकेवर राज्य करायचे आहे. प्रेस्टर जॉन एक आख्यायिका बनला कारण त्याने स्वतःला ईशान्य आफ्रिकेतील सर्वोत्तम सैन्याने वेढले आणि इस्लामचे अतिक्रमण थांबवले. मी स्वत:ला आधुनिक जगातील सर्वोत्तम योद्धांनी वेढले आहे. तू माझी माणसं पाहिलीस का?
  
  
  "डॅनकिल्स," मी म्हणालो.
  
  
  “त्यांना कसलीही भीती नाही. त्यांना फक्त नेता आणि आधुनिक शस्त्रे हवी आहेत.
  
  
  "ज्यांनी काफिल्यावर हल्ला केला आणि तुम्हाला त्या तीन मिनिटमनला नेण्यापासून रोखले ते डाकू देखील डॅनकिल्स आहेत का?"
  
  
  “रिनेगेड्स,” तो रागाने म्हणाला. "आणि हे तीन मिनिटमन आता एकत्र केले जात आहेत, कार्टर." माझ्याकडे जगातील काही सर्वोत्तम रॉकेट शास्त्रज्ञ माझ्यासाठी काम करत आहेत. आणि लवकरच सीझेर बोर्जिया हे नाव जगभरातील घराघरात पोहोचेल.”
  
  
  "मला वाटले तुझे नाव कार्लो बोर्जिया आहे."
  
  
  “कार्लो बोर्जियाला इटलीतून हद्दपार करण्यात आले, ही एक अधोगती लोकशाही जी तितक्याच अधोगती कम्युनिस्टांनी स्वीकारण्याचा प्रयत्न केला. कार्लो बोर्गिया हा एक तरुण मूर्ख होता ज्याने कामगार वर्गाला आपल्या महानतेसाठी मत मिळवून देण्याचा प्रयत्न केला आणि गुन्हेगारी राजकारण्यांना त्यांच्या स्वत: च्या मतदारांच्या हाताळणीत पराभूत करण्याचा प्रयत्न केला. इटलीने कार्लो बोर्जियाला बाहेर काढले. त्यामुळे सीझर बोर्जियाला राजदूत पाठवणाऱ्या पहिल्या देशांमध्ये इटली असेल.
  
  
  “खऱ्या सीझरच्या वडिलांच्या मागे चर्च उभी होती,” मी म्हणालो.
  
  
  "मूळ सीझरबद्दल अधिक बोलू नका," तो म्हणाला. “शाळेत ते हसले आणि माझ्यावर विनोद केले. - "तुझ्या वडिलांनी तुझ्या आईशी लग्न केले आहे, सीझेर"? . "लुक्रेटिया कुठे आहे? »
  
  
  मी त्याला बसलेले पाहिले. “हा आहे ल्युक्रेटिया,” तो बेल वाजवत म्हणाला.
  
  
  तंबूचा फ्लॅप उघडला आणि एक तरुण अम्हारा स्त्री आत आली. ती जवळजवळ पाच फूट उंच होती आणि तिचे कपडे फक्त तिचे गर्विष्ठ शरीर दाखवण्यासाठी होते. इस्लामिक दानाकील अंतर्गत तिने बुरखा घातला होता, परंतु आता ती फक्त एक लांब स्कर्ट परिधान करत होती. तिचे तपकिरी स्तन मोठे आणि टणक होते आणि तिच्या पातळ स्कर्टच्या बाजूने लांब चिरे होते ज्यामुळे तिचे स्नायू पाय दिसत होते.
  
  
  "ही मरियम आहे," तो म्हणाला. "मरियम, आम्हाला आणखी वाइन आण."
  
  
  “होय, जनरल बोर्जिया,” तिने असुरक्षित इटालियनमध्ये उत्तर दिले.
  
  
  ती गेल्यावर बोर्गिया म्हणाली: “तिचे वडील आणि काका कॉप्टिक चर्चचे नेते आहेत. त्यांचा सरकारवर प्रभाव पडतो. म्हणून, जोपर्यंत ती माझी ओलीस आहे, तोपर्यंत इथिओपियन माझ्याविरुद्ध काहीही करणार नाहीत.
  
  
  मरियम परत आली आणि बोर्गियाला रेड वाईनची नवी खुली बाटली दिली.
  
  
  "मरियम," तो म्हणाला, "मिस्टर कार्टर अमेरिकन आहेत." इथिओपिया सरकारच्या विनंतीवरून तो येथे आला होता.
  
  
  'हे खरं आहे?' - तिने इंग्रजीत विचारले.
  
  
  'हो.'
  
  
  "इटालियन बोल," बोर्जिया ओरडला. 'श्री. कार्टर काही दिवस आमचे पाहुणे असतील,” त्याने मरियमला सांगितले. "कदाचित तुमचे वडील आणि काका आमचे लग्न साजरे करण्यासाठी तो खूप दिवस जगेल."
  
  
  "मी तुम्हाला आधीच सांगितले आहे की त्यांना हे नको आहे."
  
  
  "त्यांना तुम्हाला पुन्हा जिवंत पाहायचे असेल तर ते करतील."
  
  
  "मी त्यांच्यासाठी आधीच मेला आहे."
  
  
  - नैसर्गिकरित्या. म्हणूनच आमचा मेहनती अमेरिकन कार्टर दिसला. म्हणूनच आम्हाला इथिओपियन सैन्याचा त्रास होत नाही."
  
  
  त्याने मरियमला निरोप दिला. मला आश्चर्य वाटले की त्याने मला ते दाखवण्याची तसदी का घेतली.
  
  
  "मी मूर्ख नाही, कार्टर," तो म्हणाला. जोपर्यंत माझे साम्राज्य इथिओपियाचे मान्यताप्राप्त सरकार होत नाही तोपर्यंत अमेरिकन माझे शत्रू राहतील. अगदी रशियन लोकांसारखे. म्हणून मी तुम्हाला नाकारत नाही.
  
  
  - मी तुझा कैदी राहू का?
  
  
  'आत्ता पुरते. डॅनकिल्स वाळवंटातून फिरणाऱ्या प्रत्येक गोष्टीचा मागोवा घेतात. आम्ही काही दिवसांनी पुन्हा बोलू. आणखी काही तपशील आहेत ज्याबद्दल तुम्ही मला सांगितले नाही.
  
  
  त्याने टाळ्या वाजवल्या. दोन रक्षकांनी मला परत गुलामांच्या छावणीत नेले.
  
  
  
  
  धडा 9
  
  
  
  
  
  मी पुढचे दोन दिवस कॅम्पमधील जीवनाचा शोध घेण्यात घालवले. सूर्योदयानंतर ताबडतोब, गुलामांना नाश्ता दिला गेला आणि नंतर डॅनकिल योद्धांच्या रक्षणाच्या कामाच्या पक्षांमध्ये गायब झाले. मी इतर अनेक पुरुषांसोबत छावणीत राहिलो. मग मी मुक्त अम्हारा पुरुषांना धुळीने माखलेल्या खडकाळ दरीत वर-खाली फिरताना पाहिले. जर बोर्गियाने इथिओपियाच्या संबंधित अधिकाऱ्यांना लाच दिली, तर तो लार्सनचा संदेश रोखून माझ्याबद्दल माहिती मिळवू शकतो. मला माहित होते की कारभाऱ्याची ओळख पटली होती, आणि मी गृहीत धरले की जॉर्जटाउन ते रशियापर्यंतच्या त्याच्या संदेशाने माझा विश्वासघात केला होता, परंतु आता मला समजले की मी हंस स्कीलमनवर चढण्यापूर्वीच त्यांना माहित होते की मी AX एजंट आहे. हॉकने इथिओपियन सरकारला काय सांगितले आणि किती चांगली सुरक्षा प्रदान केली यावर हे सर्व अवलंबून होते.
  
  
  कॅम्पमधील माझ्या पहिल्या पूर्ण दिवसात, एडवर्ड स्मिथ मला जेवणाआधी भेटायला आला. त्याच्यासोबत एक मशीनगन असलेला डनकील आणि कपड्यांचे बंडल घेऊन एक गडद कातडीचा गुलाम होता.
  
  
  "चला, कार्टर," स्मिथ म्हणाला. "जनरल बोर्जियाची इच्छा आहे की तुम्ही तुमचा चेहरा धुवा आणि पाश्चात्य कपडे घाला."
  
  
  आम्ही गंजलेल्या धातूच्या टाकीजवळ पोहोचलो. पाणी स्वच्छ नव्हते, परंतु मी वाळवंटातील बहुतेक घाण धुण्यास व्यवस्थापित केले. मग मी खाकी पँट आणि शर्ट घातला आणि डोक्यावर विकर हेल्मेट घातले.
  
  
  "मला खूप बरे वाटते," मी स्मिथला सांगितले.
  
  
  -तुम्ही बोर्जियामध्ये सामील व्हाल का? स्मिथला विचारले.
  
  
  "तो म्हणतो की तो मला यात संधी देऊ शकत नाही."
  
  
  - खूप वाईट, कार्टर. बोर्जिया एक वेडा इटालियन असू शकतो, परंतु तो खूप हुशार देखील आहे. त्याची योजना यशस्वी होण्यासाठी पुरेशी हुशारी आहे.
  
  
  "तू त्याच्यासोबत आहेस का?"
  
  
  - कदाचित - जर त्याने मला संधी दिली तर.
  
  
  टाकीतून परत येण्याने मला शिबिराकडे बघण्याचा एक नवीन दृष्टीकोन दिला. थोड्याच वेळात ते हवेतून जवळजवळ पूर्णपणे अदृश्य करण्यात यशस्वी झाले. आणि एक लहान तपशील गहाळ होता, किंवा त्याऐवजी तेवीस तपशील. कुठे होती ती क्षेपणास्त्रे? टोपोग्राफिकदृष्ट्या, माझी दिशा खराब होती, परंतु असे दिसते की आपण एका उंच पठारावर आहोत, डॅनकिल वाळवंटापेक्षा खूप उंच आहे. कदाचित ही क्षेपणास्त्रे टेकड्यांमध्ये कुठेतरी लपलेली असावीत.
  
  
  जर मला या छावणीतून पळून जायचे असेल, तर बोर्गियाने माझी चौकशी सुरू करण्यापूर्वी मी ते केले पाहिजे. या KGB एजंटने अत्याचाराला बळी पडल्याची भावना माझ्या मनात होती. पण आत्ता मला माझी हालचाल कशी करावी हे समजत नव्हते. दिवसा, छावणीचे रक्षण डॅनकिल योद्ध्यांनी केले होते आणि रात्रीच्या वेळी सामान्य गोंधळाच्या वेळीच पळून जाण्याचा एकमेव मार्ग होता. गुलामांमध्ये बंड सुरू करण्याची लढाईची भावना लगेच दिसत नव्हती. मी छावणीतून सुटलो तर? मी कुठे आहे हे देखील मला माहीत नव्हते. मी ईशान्येकडे इथिओपियन हायलँड्सकडे जाऊ शकेन आणि सभ्यतेचा सामना करू शकेन. पण वाळवंट माझ्यावर आधी पडले नसते तर मला डनाकिल गावाचा सामना करावा लागण्याची शक्यता जास्त आहे. वाळवंटात मला मार्गदर्शन करण्यासाठी मार्गदर्शक नसताना, मी आंधळा आणि तहानलेला भटकलो.
  
  
  दुसऱ्या दिवशी संध्याकाळी चेक वसिली पेसेक माझ्या शेजारी बसला तेव्हा मी अजूनही कमीतकमी सुटकेच्या योजनेवर विचार करत होतो.
  
  
  'तुम्ही डॉच बोलता का?' - त्याने या भाषेत विचारले.
  
  
  'हो.'
  
  
  "ठीक आहे". त्याने आजूबाजूला पाहिले. "तो शापित स्मिथ बदलासाठी दुसऱ्याची हेरगिरी करत आहे." उद्या मला तुम्हाला रॉकेट दाखवायचे आहेत.
  
  
  'उद्या?'
  
  
  'हो. जनरल बोर्गिया आणि मरियम यांच्यासोबत. आणि माझ्या सहाय्यक, डॅनकिल्स आणि सोमालींच्या बंबलिंग टीमसह. मिस्टर कार्टर तुम्ही सीआयएचे आहात का?
  
  
  "नाही, पण तू जवळ आहेस," मी म्हणालो.
  
  
  “तुम्ही केजीबीचे नाही हे चांगले आहे. माझ्यासाठी, मी केजीबीच्या ऐवजी बोर्जियाबरोबर राहणे पसंत करेन. जेव्हा त्या रशियन लोकांनी त्यांच्या रणगाड्यांसह प्राग ताब्यात घेतला तेव्हा मी पळून जाण्यात यशस्वी झालो. मला वाटले की बोर्जियाने मॉस्कोवर क्षेपणास्त्रांचे लक्ष्य ठेवले आहे. पण नंतर मला कळले की तो संपूर्ण जगाला लक्ष्य करत आहे. आणि त्याचा लेफ्टनंट होण्याऐवजी मी आता त्याचा गुलाम आहे.
  
  
  तो उभा राहिला आणि त्याचे स्नायू ताणल्यासारखे त्याचे पाय घासले. ते पूर्ण केल्यावर, त्याने शत्रूच्या कोणत्याही डोळ्यांसाठी त्याच्या सभोवतालचा परिसर काळजीपूर्वक स्कॅन केला.
  
  
  तो पुन्हा बसल्यावर मी शांतपणे म्हणालो, “तुझ्या काळजीपूर्वक तपासणीला कारण असावे. मी जायला तयार आहे.'
  
  
  "कदाचित उद्या संधी मिळणार नाही. निदान आज तरी नाही. जर तुम्ही गुप्तहेर असाल, तर तुम्हाला बंदुकीसह चांगले असणे आवश्यक आहे. होय?'
  
  
  “हो,” मी म्हणालो.
  
  
  त्याने होकार दिला. “जेव्हा सकाळ होईल आणि पहारेकरी कमी असतील आणि लढाई सुरू होईल तेव्हा तुम्ही मला मदत कराल. डॅनकिल्स फक्त मारण्यासाठी लढतात हे तुम्हाला माहीत आहे का?
  
  
  "मी ज्या कारवांसोबत आलो होतो त्यावर त्यांनी हल्ला केला."
  
  
  “कारवाँमध्ये तीन मिनिटमॅन क्षेपणास्त्रांचे नियंत्रण होते. उद्या कदाचित आम्ही शिबिरात झोपणार नाही. हे घे.'
  
  
  मी माझ्या कपड्यांमधील पातळ, वक्र ब्लेड लपवू शकण्यापूर्वीच तो निघून गेला. वासिल पेसेकने माझ्या त्वचेला टेपने शस्त्र जोडण्याचा विचार केला.
  
  
  बोर्गिया उंटावर स्वार झाला. आणि आमच्या सोबत असलेले चार रक्षक देखील. मरियम, पचेका, त्याचे दोन सहाय्यक आणि मी पायी निघालो. सकाळचा काही भाग आणि दुपारचा काही भाग कमी टेकड्यांवर पोहोचायला आम्हाला लागला.
  
  
  मागे एक छोटी नदी चमकत होती. दानाकिल गाव पाण्याजवळ वाळू आणि दगडांवर वसले आहे. स्थानिक थोर लोक आमच्याकडे आले आणि त्यांनी आणि बोर्जियाने त्यांच्या मूळ भाषेत उदार शुभेच्छांची देवाणघेवाण केली.
  
  
  - नेता कोण आहे? - मी मरियमला विचारले.
  
  
  “तो बोर्जियासाठी काम करणाऱ्या लोकांवर नियंत्रण ठेवतो. त्याला वाटते की तो नवीन बोर्जिया दरबारात खूप प्रतिनिधी होईल.
  
  
  मी तिला सांगितले नाही की चीफला त्याची इच्छा पूर्ण होण्याची खूप चांगली संधी आहे. जरी आम्ही आज किंवा आज रात्री पळून जाण्यात यशस्वी झालो, तरीही वाळवंटात आम्हाला मिळालेल्या संधीने मी प्रभावित झालो नाही. आणि त्याच्या आण्विक क्षेपणास्त्रांसह, बोर्जिया सहजपणे त्याचे आंतरराष्ट्रीय ब्लॅकमेल करू शकला.
  
  
  मी तिला विचारले. - "तू माझ्याबरोबर का आहेस?"
  
  
  “मी बोर्गियाची पत्नी बनली पाहिजे, जरी आता मी त्याचा गुलाम आहे. माझ्या कुटुंबामुळे, माझी इथली उपस्थिती या छोट्याशा गावावर खूप मोठी छाप पाडते. आणि आज मद्यधुंद पार्टी होईल.
  
  
  - तुम्ही पण सहभागी आहात का?
  
  
  "नाही," ती म्हणाली. "गुलाम म्हणून, मी मनोरंजन देऊ शकतो, परंतु बोर्जिया या लोकांच्या नजरेत माझे भविष्य उध्वस्त करू शकत नाही."
  
  
  बोर्गिया आणि नेत्याने कपसह विधी पेयाची देवाणघेवाण केली. बोर्गिया आमच्या गटात परत येण्यापूर्वी हशा पिकला.
  
  
  “रॉकेट्स, पेसेक,” तो म्हणाला. "रॉकेट्स".
  
  
  पचेकच्या सूचनेनुसार, डॅनकिल आणि सोमाली लोकांनी गुहेसमोरील अनेक दगड आणि दगड काढले.
  
  
  बोर्गियाने मला सांगितले, “सव्वीस पैकी ही एक गुहा आहे. "लवकरच तीन सर्वात मोठे भरले जातील."
  
  
  मी याचा विचार केला. त्याने आम्हाला दाखवलेले रॉकेट एका ट्रकवर ठेवले होते, बाहेर काढण्यासाठी तयार होते. आठ ते अकराशे किलोमीटरचा पॉवर रिझर्व्ह असलेले हे रशियन मॉडेल होते. तिचे लाँच पॅड आणि तिच्या सभोवतालचे सर्व काही लॉन्च झाल्यावर जळून जाईल.
  
  
  'मिस्टर कार्टरला दाखवा तिची ओएस कशी कॉन्फिगर केली आहे, पेसेक,' बोर्जियाने आदेश दिला.
  
  
  चेक तज्ञ तपशीलवार वर्णनात हरवले, नियंत्रण पॅनेलवरील विविध स्विच आणि बटणे दर्शवितात. त्याने हे खूप गांभीर्याने घेतले आणि काहीवेळा जेव्हा त्याच्या दोन सहाय्यकांनी मूर्खपणाचे काहीतरी केले तेव्हा मोठ्याने शापाने स्वतःला गमावले. आणि हे अनेकदा घडले. बऱ्याचदा, मला वाटले. अगदी अशिक्षित आदिवासी देखील ऑर्डरचे पालन करणे आणि कमांड ऑन स्विच फ्लिप करणे शिकू शकतात.
  
  
  मी प्रभावित दिसण्याचा माझ्या परीने प्रयत्न केला. जेव्हा पेसेकने मला सांगितले की हे क्षेपणास्त्र इस्रायलमधील तेल शुद्धीकरण कारखान्यांना धडकेल तेव्हा बोर्जियाच्या योजना राक्षसी आणि वेडेपणाच्या होत्या हे मी जोरात ओरडले.
  
  
  माझ्या भयपटावर बोर्गिया हसला.
  
  
  "ते आणखी काय लक्ष्य करत आहेत ते त्याला सांगा, पेसेक," तो म्हणाला. 'कैरो. अथेन्स. बगदाद. दमास्कस. मुख्य शहरं. मिडल इस्ट, मिस्टर कार्टर, जर जगाने जनरल बोर्गियाला त्याचा प्रदेश नाकारला.
  
  
  "आणि जर इथिओपियनांनी आत्मसमर्पण करण्यास नकार दिला तर मी अदिस अबाबावर एक क्षेपणास्त्र लक्ष्य केले," बोर्जिया पुढे म्हणाले.
  
  
  मरियमने त्याच्याकडे पाहिलं, तिचे डोळे भीतीने किंवा रागाने विस्फारले. “कदाचित तू हे क्षेपणास्त्र प्रक्षेपित करण्यापासून रोखू शकतेस, मरियम,” तो म्हणाला. "पॅकझेक, पुन्हा बंद करा."
  
  
  मी एका खडकावर बसलो आणि योग्य प्रकारे हताश दिसण्याचा प्रयत्न केला तर पेसेकने त्याच्या सहाय्यकांना क्षेपणास्त्र निवारा छद्म करण्यासाठी नेले. ही सर्व क्षेपणास्त्रे खरोखरच निरुपयोगी आहेत का, असा प्रश्न मला पडला.
  
  
  - तुला काय वाटतं, कार्टर? - बोर्गियाला विचारले.
  
  
  - या गोष्टींचा ताबा घेण्यासाठी तुमच्याकडे खूप प्रभाव असणे आवश्यक आहे. आमच्या अहवालानुसार, ते चोरीला गेले होते आणि इजिप्शियन किंवा इस्रायली सरकारला काय झाले हे माहित नव्हते."
  
  
  “तुम्हीही असाच विचार करावा अशी माझी इच्छा होती,” तो म्हणाला.
  
  
  - त्यामुळे तुमचे दोन्ही देशांमध्ये संबंध आहेत.
  
  
  - हा एक हुशार निष्कर्ष आहे, मिस्टर. कार्टर.
  
  
  मी विचारले. - "तुम्हाला आवश्यक निधी कसा मिळेल?"
  
  
  "हा कसला प्रश्न आहे?"
  
  
  “खूप तार्किक. तू अगदी बरोबर आहेस, बोर्जिया, आम्हाला तुझ्याबद्दल फार कमी माहिती आहे. परंतु आम्हाला माहित आहे की इटलीमधील तुमची राजकीय भांडणे तुमच्यासाठी पूर्णपणे फायदेशीर उपक्रम नाहीत. परंतु लवकरच तुम्हाला लिव्होर्नोमधून गायब व्हावे लागले, म्हणून तुमचे पैसे फार पूर्वीच संपले असतील. आता इथिओपियन वाळवंटाच्या मध्यभागी तुमचा स्वतःचा क्षेपणास्त्र तळ तयार करण्यासाठी तुमच्याकडे पैसे आणि लोक आहेत.”
  
  
  "तुम्ही मला गमावले?"
  
  
  "आम्ही ऐकले की तू आफ्रिकेत आहेस."
  
  
  "पण माझा माग काढायला नको होता?"
  
  
  "ते चूक होते आणि आम्ही ती चूक पुन्हा करणार नाही," मी म्हणालो.
  
  
  "खूप उशीर झाला आहे, मिस्टर. कार्टर. उद्या आम्ही तुमच्या भविष्याबद्दल बोलू. तुम्ही इतके धोकादायक नसता, तर परिसरातील अनेक प्रमुखांना गोरा गुलाम हवा होता."
  
  
  पेसेक आणि त्याच्या दोन माणसांनी क्षेपणास्त्र छद्म करणे पूर्ण केले. पहारेकऱ्यांनी आम्हाला घेरले आणि गावाजवळच्या एका छोट्या झोपडीत नेले. आम्हाला तिथे ढकलण्यात आले आणि कोणतीही समस्या निर्माण करू नका असे सांगण्यात आले. मरियम दारात आमच्या जेवणाची वाट पाहत होती. आम्हाला गरम जेवणाचे मोठे वाट्या देण्यात आले.
  
  
  ती म्हणाली, “आम्ही हाताने खातो.
  
  
  मी तिला विचारले. - 'काय चाललय?'
  
  
  “बोर्जिया एका पार्टीला जात आहे. आणि येथे फक्त दोन योद्धे राहतील.
  
  
  आम्ही जेवल्यानंतर, मरियमने बाहेरच्या वाट्या पुन्हा एका रक्षकाच्या हातात दिल्या. तो काहीतरी गुरगुरला आणि ती बाहेर गेली. गावातून मोठा आवाज, अधूनमधून शॉट्स, तर कधी व्हॉलीज ऐकू यायचे.
  
  
  - तुम्ही उंट पाहिले आहेत का? अरफत डी सोमालियाला इटालियनमध्ये विचारले. “हो,” मी म्हणालो.
  
  
  "आमच्याकडे स्त्रिया असणे आवश्यक आहे," त्याने आम्हाला सांगितले.
  
  
  'का?'
  
  
  - कारण त्या महिला आहेत. मला उंट माहीत आहेत.
  
  
  “त्याला आमच्यासाठी उंट चोरू द्या,” मी पाचेकला सुचवले. सैफा दनकील रागावलेली दिसत होती. पेसेक त्याला काय झाले ते विचारत राहिला, पण त्याने फक्त शाप दिला.
  
  
  मरियम म्हणाली: “तुम्ही एका सोमालीला धोक्याच्या आणि विश्वासाच्या स्थितीत ठेवले आहे. मग दानाकीलने यावर आक्षेप का घेऊ नये?
  
  
  “मला वाटतं जेव्हा आपण पळून जाण्याचा प्रयत्न करू तेव्हा ते आदिवासी कलह विसरणार नाहीत,” मी म्हणालो.
  
  
  'नक्कीच नाही. सोमाली आणि डॅनकिल एकमेकांना समान मानत नाहीत. आणि ते दोघेही माझ्या लोकांचा द्वेष करतात, जे प्राचीन विजयांच्या नियमानुसार इथिओपियावर राज्य करतात.”
  
  
  पेसेक म्हणाले, “फक्त डॅनकिल्सचा मार्गदर्शकच आम्हाला वाळवंटातून नेऊ शकतो.
  
  
  “देवाच्या फायद्यासाठी, सैफाला राग येण्यापूर्वी आणि आमची संपूर्ण योजना उद्ध्वस्त करण्यापूर्वी सांगा,” मी म्हणालो. पेसेक सैफाच्या शेजारी बसला. डॅनाकिल जवळजवळ कोणतेही इटालियन बोलत नव्हते आणि चेकला मुद्दा गाठण्यासाठी बराच वेळ लागला. शेवटी सैफाला समजले. तो माझ्याकडे वळला.
  
  
  तो म्हणाला, “हे सोमाली उंट कितीही घाणेरडे असले तरी मी तुमचा मार्गदर्शक होईन,” तो म्हणाला.
  
  
  - आम्हाला किती वेळ प्रतीक्षा करावी लागेल? - पेसेकला विचारले.
  
  
  "मध्यरात्रीपर्यंत," मरियम म्हणाली. 'जेव्हा ते खाण्यापिण्याने भरलेले असतात. मग ते मारणे सोपे आहे. मी ऐकले की तुम्ही योद्धा आहात, मिस्टर कार्टर?
  
  
  “जर आपण एकत्र पळून गेलो तर मला निक म्हणा,” मी सुचवले.
  
  
  - वॅसिली योद्धा नाही, निक. आम्ही तुमच्यावर अवलंबून आहोत. आम्ही वाट पाहत असताना, मी थोडे अधिक जाणून घेण्याचा प्रयत्न केला. मी वासिल पाचेकला झोपडीच्या मागच्या भिंतीवर एका शांत जागेकडे निर्देशित केले. आम्ही एकमेकांशी तुटलेल्या जर्मनमध्ये बोललो.
  
  
  मी त्याला विचारले. - "तुम्ही मला दाखवलेले सर्व रॉकेट निरुपयोगी आहेत का?"
  
  
  ते म्हणाले, "यापैकी चार कमी पल्ल्याच्या क्षेपणास्त्रांमध्ये त्यांचे स्वतःचे मानव-पोर्टेबल लाँचर्स आहेत." "त्यापैकी दोन माझ्या नियंत्रणाखाली आहेत, म्हणून ते समुद्रात निरुपद्रवीपणे संपतील."
  
  
  "इतरांचे काय?"
  
  
  - ते जर्मन लोकांचे आहेत. माफ करा, कार्टर, पण माझा जर्मन लोकांवर विश्वास नाही. मी झेक आहे. परंतु इतर क्षेपणास्त्रे - त्यांच्यावर कोणाचे नियंत्रण असले तरी काही फरक पडत नाही - प्रक्षेपण केल्यावर ते स्वत: ची नाश करतील आणि थोडी हानी पोहोचवेल.
  
  
  - मग या क्षेपणास्त्रांसह बोर्जियाचा मोठा धोका खरा नाही?
  
  
  - मला आशा होती की तुम्ही हे पहाल, मिस्टर कार्टर.
  
  
  मी माझे वजन हलवले आणि माझ्या आतील मांडीवर ब्लेड धरलेला बँड घट्ट झाल्याचे जाणवले. "आपण सर्वजण कदाचित ते जिवंत करू शकत नाही," मी म्हणालो.
  
  
  "कदाचित कोणीही नाही," पेसेक म्हणाला.
  
  
  "ठीक आहे, ऐका. आपण यूएस दूतावासात जाण्यास व्यवस्थापित केल्यास, आत जा. तेथे जबाबदार व्यक्ती शोधा. त्याला सांगा की तुमच्याकडे AX साठी N3 कडून एक संदेश आहे. N3. ओह. तुला हे आठवतं का?
  
  
  त्याने माझा कोड आणि माझ्या गुप्त सेवेचे नाव पुन्हा सांगितले. - मी त्यांना काय सांगू?
  
  
  - जे तू मला आत्ताच सांगितलेस.
  
  
  मी वेळ घालवण्यासाठी यापेक्षा चांगले काहीही विचार करू शकत नव्हते, म्हणून मी झोपण्यासाठी जमिनीवर पडलो. जर आम्ही बहुतेक रात्री उंट चोरणार असू आणि दारूच्या नशेत डॅनकिल्सशी लढून गावाबाहेर पडलो, तर मलाही थोडी विश्रांती मिळेल.
  
  
  झोपायला गेल्यानंतर साधारण पंधरा मिनिटांनी मला पुन्हा जाग आली. मरियम माझ्या शेजारी पसरली.
  
  
  तिने विचारले. - 'हे चांगले आहे?'
  
  
  “हो,” मी तिला स्पर्श न करण्याचा प्रयत्न करत म्हणालो.
  
  
  मला पुन्हा झोप लागली.
  
  
  
  
  धडा 10
  
  
  
  
  
  मध्यरात्रीच्या सुमारास मला पुन्हा जाग आली. मरियम अजूनही डोळे उघडे ठेवून माझ्या शेजारी पडून होती.
  
  
  तिने विचारले. - "वेळ झाली का?"
  
  
  'हो.'
  
  
  मी चाकू बाहेर काढताच सैफा सरळ झाली. त्याने तेच हत्यार आपल्या झग्याच्या पटातून काढले आणि झोपडीच्या अंधारात हसले. एका बाबतीत आम्ही आमच्या सुटकेसाठी एक दुर्दैवी रात्र निवडली, कारण चंद्र उंच आणि पूर्ण होता.
  
  
  मी सैफाला पुढे जाऊ दिले. काळजीपूर्वक, त्याने पडदे म्हणून काम करणाऱ्या फांद्या वेगळ्या केल्या. त्याचा हात मागे येऊन मला पुढे ओढेपर्यंत मी तिथेच उभा राहिलो.
  
  
  तो पडद्याआडून शांतपणे सरकला. मी त्याच्या मागे गेलो, काळजीपूर्वक फांद्या जागेवर ठेवल्या जेणेकरून त्या गंजणार नाहीत. दारावर पहारा देणारे दोन सेंट्री आमच्या पाठीशी, मान खाली घालून बसले. त्यांच्या शेजारी तीन मोठ्या वाट्या उभ्या होत्या. मी चाकू त्यांच्याकडे दाखवला.
  
  
  आम्ही पुढे गेल्यावर सैफा माझ्या डावीकडे चालला. आम्हांला दोन रक्षकांपासून वेगळे करणाऱ्या संकुचित पृथ्वीवरून सावधपणे चालत असताना त्याने माझी चाल जुळवली. आम्ही त्यांच्यापर्यंत पोहोचण्याआधीच, माझ्या बुटाखाली खडबडीत जमीन सरकली आणि उजवीकडील सेन्ट्री सरकली. मी पुढे वळलो, माझा डावा हात त्याच्या गळ्याभोवती गुंडाळला आणि त्याचा किंचाळ बंद केला. त्याच्या हृदयाचा शोध घेत मी शस्त्र त्याच्या शरीरात फिरवले. तो पुढे पडला. मी माझी बंदूक बाहेर काढली, मागे वळून पाहिले आणि सैफाने दुसऱ्या गार्डला असेच करताना पाहिले. "मी शस्त्र घेईन," सैफाने कुजबुजली आणि मी काही बोलायच्या आधीच अंधारात गायब झाला.
  
  
  मग अरफत झोपडीच्या दारात दिसला आणि शांतपणे उंटांच्या कळपाकडे धावला. तो कुठे जात आहे हे त्याला माहीत आहे आणि मी त्याच्या मागे जाण्याचा प्रयत्न केला नाही.
  
  
  मी दोन मृत रक्षकांसमोर गुडघे टेकले. एकाकडे इस्रायली मशीनगन होती. दुसऱ्याकडे ली-एनफिल्ड आणि एक जुना स्मिथ आणि वेसन होता. 38. मी काडतुसे काढून घेतली आणि पाचेकला रायफल द्यायची होती.
  
  
  तो म्हणाला, “मी यापूर्वी कधीही बंदूक बाळगली नाही.
  
  
  "मरियम?" मी कुजबुजलो.
  
  
  "मला बंदूक दे," ती म्हणाली. "मला ते कसे लोड करायचे हे माहित असल्यास मी ते शूट करू शकतो."
  
  
  मी तिला ली-एनफिल्ड कसे आणि कुठे लोड करायचे ते पटकन दाखवले. .Smith & Wesson 38 मी पाचेकला दिले. "हे अवघड नाही," मी म्हणालो. "परंतु जेव्हा तुम्ही तुमच्या लक्ष्याच्या जवळ जाता तेव्हा फक्त पोटाकडे लक्ष द्या आणि ट्रिगर खेचा."
  
  
  मी सावलीत डावीकडे हालचाल पाहिली. मी पटकन मागे फिरलो, मशीन गन वर केली, पण मरियम म्हणाली: "हा आमचा डॅनकिलचा कॉम्रेड आहे."
  
  
  काही क्षणानंतर सैफा आमच्या शेजारी होता, हातात रायफल आणि बेल्टवर पिस्तूल.
  
  
  “मी अनेकांना मारू शकतो,” त्याने बढाई मारली.
  
  
  "नाही," पासेक म्हणाला. "चल तुमच्या लोकांकडे धावूया."
  
  
  "फक्त मुख्याच्या घरी एक सेन्ट्री आहे," डनकील म्हणाला. "चला जाऊया," मी कुडकुडले आणि उंटाच्या पेनकडे गेलो.
  
  
  सैफाच्या माहितीने माझा प्रश्न सुटला. जर मी बोर्गियाला ठार मारले तर त्याची संघटना तुटण्याची शक्यता आहे. पण त्याबद्दल पूर्ण खात्री होण्याइतपत मी त्याच्या जवळ नव्हतो. त्याच्या छावणीत मुक्त युरोपियन लोकांनी कोणत्या पदांवर कब्जा केला हे मला माहीत नव्हते. त्याची इथिओपियन संघटना किती मजबूत आहे हे देखील मला माहीत नव्हते. रागावलेल्या, भुकेने भरलेल्या डॅनकिल्सने भरलेल्या गावातून मी पळून जाण्यात यशस्वी झालो तरच त्याला ठार मारण्याचा एकमेव मार्ग होता, पण ते फारच अशक्य वाटत होते.
  
  
  आणि मला असे वाटले की बोर्गियासारख्या महत्त्वाच्या व्यक्तीसाठी त्या दिवशी त्याचे स्वागत करण्यासाठी, तो मुख्याच्या घरी किंवा जवळच्या गेस्ट हाऊसमध्ये झोपेल. आणि सैफाने सांगितले की तिथे संत्री होते. त्यामुळे, जरी बोर्गियाच्या हत्येमुळे माझे ध्येय संपुष्टात आले असते, तरी मी ही शक्यता नाकारली.
  
  
  मला मिळालेली माहिती अधिक महत्त्वाची होती. एकतर पेसेक किंवा मला यूएस दूतावासात जावे लागले. एकदा AX ला कळले की बोर्गियाने त्याची बहुतेक क्षेपणास्त्रे कोठे लपवली आहेत, त्यापैकी बहुतेक निरुपयोगी आहेत आणि छावणी कोठे स्थित आहे, तेथे त्याचा आण्विक ब्लॅकमेल संपवण्याचा नेहमीच एक मार्ग असेल. आम्ही आमची माहिती रशियन लोकांसोबतही शेअर करू शकतो, ज्यांना आमच्याइतकीच मध्यपूर्वेची काळजी होती.
  
  
  आम्ही उंट पेन मिळवा. अरफतने जाड लोखंडी तारेने बंद केलेल्या छिद्राच्या पुढे मृत दानाकिल पडलेला होता. एका छोट्या झोपडीबाहेर पाच उंट उभे होते आणि एक सोमाली माणूस उंटांवर काठी घालण्यात व्यस्त होता.
  
  
  "त्याला मदत कर," पेसेकने सैफाला सांगितले.
  
  
  “ते वाईट उंट आहेत,” तो बडबडला. “सोमाली लोकांना उंटांबद्दल काहीही माहिती नाही.
  
  
  मरियम, पेसेक आणि मी झोपडीत प्रत्येक उपलब्ध पाण्याची त्वचा आणि कॅन केलेला खाद्यपदार्थ शोधले. आम्हाला आणखी काही सापडले असते तर मला खूप आनंद झाला असता, परंतु आमच्याकडे चारा जाण्यासाठी वेळ नव्हता.
  
  
  "आम्ही तयार आहोत," अराफत म्हणाले. "हे उंट आहेत."
  
  
  मग मी सोमालीला विचारायचे ठरवले की त्याने उंट घेण्याचा आग्रह का केला. या पशूंबद्दलचा माझा अनुभव मर्यादित होता, पण एका लिंगाला दुस-यापेक्षा जास्त प्राधान्य दिले जाते हे मी यापूर्वी कधीही पाहिले नव्हते. उंट आणि उंट दोघांनाही असाधारण सहनशक्ती आणि आश्चर्यकारकपणे वाईट स्वभाव होता.
  
  
  काही सशस्त्र माणसाने गोळीबार सुरू केला तेव्हा आम्ही जवळजवळ शहराबाहेरच होतो. गोळ्यांच्या शिट्ट्या आमच्या समोरून गेल्यावर मी मशीनगन पकडली आणि उंच खोगीरात फिरलो. मी शॉटचा फ्लॅश पाहिला आणि व्हॉलीसह प्रतिसाद दिला. मला काहीही मारण्याची अपेक्षा नव्हती, कारण उंटाची चाल हे पूर्णपणे अशक्य करते, परंतु शूटिंग थांबले.
  
  
  "घाई करा," पेसेक म्हणाला.
  
  
  "तुम्ही मला ते सांगण्याची गरज नाही," मी म्हणालो. "त्या शापित पशूंना वेगाने पळायला सांगा."
  
  
  अरफतने चांगले प्राणी निवडले, सैफाने सोमाली लोकांच्या बुद्धिमत्तेच्या पातळीबद्दल काय विचार केला हे महत्त्वाचे नाही. उंट हा जगातील सर्वात वेगवान प्राणी नाही आणि गावात घोडे असते तर त्यांनी नक्कीच आपल्याला मागे टाकले असते. पण उंट स्थिर गती ठेवतात, एखाद्या जहाजाप्रमाणे चक्रीवादळाच्या पहिल्या लाटांमधून बाहेर पडतात आणि जोपर्यंत तुम्ही समुद्रात बुडाला किंवा अपघात झाला नाही, तोपर्यंत ते तुम्हाला योग्य वेळी जिथे जायचे आहे तिथे पोहोचवतील. गाव सोडल्यानंतर दोन तासांनी आम्ही नदीकाठी सखल टेकड्या आणि वालुकामय पट्ट्यांवरून चालत गेलो. सैफाने मग आम्हाला पाण्याकडे इशारा केला.
  
  
  "उंटांना पाहिजे तितके पिऊ द्या," तो म्हणाला. "प्रत्येक भांडे पाण्याने भरा आणि स्वतः भरपूर प्या."
  
  
  "आम्ही पुढे नदीकाठी का जात नाही?" - पेसेकला विचारले. "आम्ही नुकतेच वरच्या दिशेने जात आहोत आणि आम्हाला ज्या दिशेने जायचे आहे तेच आहे."
  
  
  "तिथे नदीचे लोक त्यांचे मित्र आहेत." - सैफाने आमच्या मागे असलेल्या गावाकडे आणि आम्ही नुकतेच पळून गेल्याकडे बोट दाखवले. “ते माझे मित्र नाहीत. ते आम्हाला नदीकाठी शोधत आहेत. आपण वाळवंटात जात आहोत.
  
  
  "तो बरोबर आहे," मी पाचेकला सांगितले. मी आमच्या मार्गदर्शक दानकीलकडे वळलो. - आमच्याकडे पुरेसे पाणी आणि अन्न आहे का?
  
  
  "नाही," तो म्हणाला. "पण कदाचित आम्हाला काहीतरी सापडेल." किंवा ज्यांच्याकडे आहे. त्याने बंदूक दाबली.
  
  
  "जेव्हा मी इथे आलो, तेव्हा आम्ही एका तराफ्यावर नदी पार केली," पेसेक म्हणाला. "हा काही लांबचा प्रवास नाही आणि..."
  
  
  “वाळवंट,” मी चर्चा संपवत म्हणालो. - Vasily, wineskins भरणे सुरू. जर बोर्गियाने उघडपणे तुम्हाला नदीकाठी नेले, तर नदीकाठचे त्याचे कनेक्शन त्याच्यासाठी अगदी सुरक्षित आहेत.
  
  
  "मी याबद्दल आधी विचार केला नव्हता," तो म्हणाला.
  
  
  “वाळवंट,” अरफत म्हणाला, “वाळवंट हे राहण्यासाठी खूप चांगले ठिकाण आहे.”
  
  
  तो आणि सैफाने उंट हाताळण्यात आणि वाळवंटातील त्यांच्या ज्ञानात एकमेकांना मागे टाकण्याचा प्रयत्न केला. त्यांचा आदिवासी मतभेद अशा प्रकारे व्यक्त केल्याने मला बरे वाटले कारण त्याचा फायदा आम्हा सर्वांना झाला. पण जेव्हा आपल्याजवळ खाण्यापिण्याची कमतरता असेल तेव्हा डॅनकिल-सोमाली संयोजन किती स्फोटक होईल याबद्दल मी विचार करत होतो. आणि जेव्हा आम्ही त्याच्या टोळीच्या प्रदेशात प्रवेश केला तेव्हा सैफाच्या वृत्तीबद्दल मला काळजी वाटली. कदाचित तो आम्हाला कॉम्रेड मानत राहील, परंतु कदाचित तो आम्हाला आक्रमणकर्ते, काही नवीन बांगड्या मिळविण्यासाठी परिपूर्ण बळी मानण्याचे देखील ठरवेल.
  
  
  आम्ही नदी पार करून रात्री धावत सुटलो. मी पाहिले की आम्ही ईशान्येकडे जात आहोत कारण रात्र पडताच पश्चिमेकडील गडद टेकड्या अदृश्य होऊ लागल्या. क्षणभर मला सैफाच्या शहाणपणावर शंका आली. त्याने वाळवंटाला प्रतिकूल वातावरण मानले नाही, परंतु बाकीचे लोक तेथे असहाय असतील.
  
  
  मग मी स्वतःला सांगितले की योजना अर्थपूर्ण आहे. वाळवंटातील सर्वात वाईट क्षेत्र निवडून, आम्ही कमी किंवा विस्तृत दळणवळण असलेली गावे किंवा वस्ती टाळली, ज्यामुळे आम्हाला उत्तरेकडील टिग्रे प्रांतात पोहोचता आले आणि अशा प्रकारे बोर्जियाच्या प्रभावक्षेत्रातून बाहेर पडू शकलो. सैफाने भरपूर पाणी पिण्यास सांगितले यात आश्चर्य नाही. जोपर्यंत आपण पश्चिमेकडे जात नाही तोपर्यंत आपण ओसाड, जळत्या वाळवंटात राहू.
  
  
  सैफाने शेवटी थांबण्याचा आदेश दिला तेव्हा दुपार उलटून गेली होती. धुळीच्या वाळूने वाळवंटात खोऱ्यासारखे काहीतरी तयार केले, ज्याचे प्रवेशद्वार पूर्वेकडील एका अरुंद घाटातून होते. ते दहा उंट आणि आमच्यासाठी पुरेसे मोठे होते. मी माझे पाय पसरले आणि थोडेसे पाणी प्यायले. आणखी एक तासात ढिगारे सावली देईल. सावली. मी शांतपणे एडवर्ड स्मिथ आणि त्याच्या पाश्चात्य कपड्यांना शाप दिला. मी आनंदाने माझे हेल्मेट देशी कपड्यांसाठी बदलून देईन. आमच्या प्रवासाच्या शेवटच्या टप्प्यावर, मी येथे नसलेली संसाधने, लोक आणि प्राणी पाहण्यासाठी आलो. मी अजून थोडं पाणी प्यायलो आणि या प्रवासात आपण कसे जगू असा विचार केला. - कदाचित आपण गार्ड ठेवला पाहिजे? - मी सैफाला विचारले.
  
  
  'हो. अफार बोर्जिया आमचा पाठलाग करत आहेत. त्यांच्याकडे मजबूत उंट आणि बरेच लोक आहेत. वाऱ्याने आमचे ट्रॅक एका दिवसात पुसले नाहीत. सोमाली आणि मी दिवसा ड्युटीवर असतो. तुला आणि पाचेकला उन्हात बघायला त्रास होतो.
  
  
  "मग आपण रात्री ड्युटीवर असू," मी म्हणालो.
  
  
  'ठीक आहे.'
  
  
  खायला खूप कंटाळा आला होता, मी पाहिले की सैफा सर्वात उंच ढिगाऱ्याच्या माथ्यावर चढत आहे आणि लक्ष न देता त्या भागाचे सर्वेक्षण करण्यासाठी वाळूत बुडत आहे. मी माझ्या उंटाच्या सावलीत आडवा झालो आणि झोपी गेलो. अरफतने माझ्या खांद्याला इकडे तिकडे हलवत मी जागा झालो. सूर्यास्त झाला आहे.
  
  
  “थांबा आता,” तो म्हणाला. "थोडे अन्न खा."
  
  
  तो एक सोमाली बोली बोलत होता, जी मी त्याच्याशी बोललेल्या अरबी भाषेच्या जवळ आहे. “थोडी झोप, अर्फत,” मी म्हणालो. "मी सावध असताना मला काहीतरी खायला मिळेल."
  
  
  मला गोमांसाचा डबा सापडला. अन्न मिळवण्यासाठी, मला झोपलेल्या पेसेकवर पाऊल टाकावे लागले. झेक सुमारे पन्नास वर्षांचा होता आणि त्याची शारीरिक स्थिती खराब होती. तो किती दिवस सहन करेल, कसा जगेल असा प्रश्न मला पडला. प्रागमधील त्याच्या प्रयोगशाळेपासून ते इथिओपियन वाळवंटापर्यंत संपूर्ण दरी होती. रशियन लोकांपासून पळून जाण्यासाठी पेसेककडे खूप चांगले कारण असावे. मला याबद्दल अधिक माहिती मिळवायची होती.
  
  
  जेव्हा मला समजले की पेसेकबद्दल मला जे थोडेसे माहित होते त्याने जवळजवळ त्याला जुना मित्र बनवले, तेव्हा मी जवळजवळ हसलो. मरियम एक अम्हारिक स्त्री होती, ती सुंदर मुलगी आणि उच्च दर्जाच्या कॉप्टिक मान्यवरांची भाची होती. मला तिच्याबद्दल एवढेच माहीत होते. अर्फत हा सोमाली चांगला उंट चोर होता. मी सैफावर माझ्या जीवावर विश्वास ठेवला कारण तो दानकील होता. मी बरणी उघडली आणि ढिगाऱ्यावर बसलो. सैफाह आणि अरफत यांनी हळूवारपणे वर चढायला लावले आणि खाली धोकादायकपणे सरकणाऱ्या वालुकामय उतारावर माझा तोल सांभाळण्यासाठी मी धडपडलो. तारे आकाशात होते आणि दिवसाच्या भयंकर उष्णतेनंतर स्वच्छ वाळवंट रात्र जवळजवळ थंड वाटत होती.
  
  
  वरती बसून जेवायला लागलो. मांस खारट होते. आम्हाला आग लागली नाही. आमच्या पश्चिमेकडील टेकड्यांमध्ये आणखी एक गट होता, ज्यांना आमच्यापेक्षा त्यांच्या जगण्याचा अधिक विश्वास होता, आणि त्यांना स्पष्टपणे हल्ला होण्याची अपेक्षा नव्हती. त्यांची आग लहान होती. पण ते तिथे अंधारात तेजस्वी दिवासारखे जळत होते. आणि मला आशा होती की यामुळे बोर्जिया लोकांची दिशाभूल होईल.
  
  
  माझ्या वरून जेट विमानाचा आवाज आला. मी विमानाचे चमकणारे दिवे पाहिले आणि त्याची उंची सुमारे अडीच हजार मीटर असल्याचा अंदाज लावला. किमान बोर्गियाकडे विमाने किंवा हेलिकॉप्टर नव्हते. मला वाटले की इथिओपियन बोर्गियास हवेतून शोधू शकले नाहीत. आणि बघता बघता हा विचार माझ्या डोक्यात अडकला.
  
  
  जेव्हा पेसेकने मला आराम दिला आणि मला आढळले की मरियम अजूनही जागृत आहे, तेव्हा मी तिला याबद्दल विचारले.
  
  
  "त्याच्याकडे पैसे आहेत," ती म्हणाली. “जेव्हा मी परतलो तेव्हा काही लोकांच्या मोठ्या समस्या असतील. मला त्यांची नावे माहीत आहेत. बोर्जिया हा एक प्रकार आहे जेव्हा त्याला एखाद्या स्त्रीला प्रभावित करायचे असते तेव्हा तो दाखवायचा असतो.
  
  
  - इथिओपिया, मरियममधील राजकीय परिस्थिती कशी आहे? "मला वाटलं तुमचं स्थिर सरकार आहे."
  
  
  ती माझ्याकडे झुकली. - "यहूदाचा सिंह एक वृद्ध, गर्विष्ठ माणूस आहे, निक. तरुण, त्याचे मुलगे आणि नातू गर्जना करू शकतात आणि धमकावू शकतात, परंतु म्हातारा सिंह पॅकचा नेता राहतो. कधीकधी षड्यंत्र निर्माण होतात, परंतु यहूदाचा सिंह सत्तेत राहतो. जे त्याची निष्ठेने सेवा करत नाहीत त्यांना त्याचा सूड वाटतो.”
  
  
  "सिंह मेल्यावर काय होते?"
  
  
  “मग एक नवीन सिंह येतो, एक अम्हारा प्रमुख. “कदाचित त्याच्या वंशातील कोणी असेल, कदाचित नसेल. हा आधीचा निष्कर्ष नाही. त्यातही काही फरक पडला नाही. इथिओपियाबद्दल मला जे काही माहित आहे ते बोर्जियाने मला दिलेल्या राष्ट्रीय पात्राशी संबंधित आहे. युरोपने वसाहत न केलेला एकमेव आफ्रिकन देश असल्याचा त्यांना अभिमान होता. एकदा त्यांनी इंग्रजांशी एक लहान युद्ध गमावले, परिणामी सम्राटाने आत्महत्या केली. दुसऱ्या महायुद्धाच्या अगदी आधी इटालियन लोकांच्या हातून त्यांना त्रास सहन करावा लागला जेव्हा त्यांना खूप उशीरा कळले की लीग ऑफ नेशन्सच्या अधिकारांचा त्यांनी दावा केल्याप्रमाणे विस्तार होत नाही. पण ते कधीच क्लायंट स्टेट नव्हते. बोर्गियाने वाळवंटात स्थायिक होण्यासाठी जे काही केले ते इथिओपियासाठी अंतर्गत समस्या होती. आणि यात सामील झालेला कोणताही युरोपियन किंवा अमेरिकन हा मोठा मूर्ख होता. मरियमने तिचा हात माझ्या पाठीवर ठेवला आणि माझ्या शर्टाखालील स्नायू ताणले.
  
  
  ती म्हणाली, “तुम्ही माझ्या लोकांच्या माणसांइतकेच उंच आहात.
  
  
  "मरियम तू पण मोठी आहेस," मी म्हणालो.
  
  
  "सुंदर होण्यासाठी खूप मोठा?"
  
  
  मी शांतपणे उसासा टाकला. “तुम्ही लहान माणसाला घाबरवू शकाल, पण समजूतदार माणसाला माहीत आहे की तुमची उंची ही तुमच्या सौंदर्याचा भाग आहे,” मी म्हणालो. "जरी तुमची वैशिष्ट्ये बुरख्याखाली लपलेली असली तरीही."
  
  
  तिने हात वर करून पदर फाडला.
  
  
  “घरी,” ती म्हणाली, “मी वेस्टर्न कपडे घालते. पण पैगंबराचे अनुयायी असलेल्या डॅनकिल्समध्ये मी माझ्या पवित्रतेचे लक्षण म्हणून बुरखा घालतो. ज्यांची कोंबडीची हाडे मी एका हाताने तोडतो अशा लहानशा सोमालीलाही माझा चेहरा बलात्काराला आमंत्रण आहे असे वाटू शकते.”
  
  
  “गरीब अरफत,” मी म्हणालो. “सैफाने असे गृहीत धरले की तिला उंटांबद्दल काहीच माहिती नाही. पेसेक त्याला सर्व दिशेने आदेश देतो. आणि तुम्ही त्याच्या उंचीची थट्टा करता. त्याला कोणी का आवडत नाही?
  
  
  - तो सोमाली आहे. तो चोर आहे.
  
  
  "त्याने आमच्यासाठी चांगले उंट निवडले."
  
  
  "अर्थात," ती म्हणाली. "मी असे म्हटले नाही की तो एक वाईट चोर होता." मी आत्ताच म्हणालो की सर्व सोमाली चोर आहेत.”
  
  
  मी अंधारात हसलो. द्वेषाचे भरपूर ऐतिहासिक पुरावे आहेत ज्याने इथिओपियाला एकसंध राष्ट्राऐवजी जमातींचे एक सैल फेडरेशन बनवले. मरियम ही ख्रिश्चन योद्ध्यांच्या पारंपारिक सत्ताधारी जातीची होती ज्यांनी मध्ययुगात मुस्लिम सैन्याच्या उठावाला रोखले होते, जे युरोपच्या अंधकारमय युगापेक्षा जास्त काळ टिकले होते. युरोपच्या अलीकडच्या आठवणींनी मला आमच्या गटातील इथिओपियन लोकांमधील तणावाबद्दल थोडे अधिक सहनशील बनवले आहे.
  
  
  पेसेक या चेकने कोणत्याही जर्मनवर विश्वास ठेवण्यास नकार दिला, म्हणून आमच्याकडे सर्व तेवीस क्षेपणास्त्रांच्या कामकाजाच्या स्थितीबद्दल कोणताही विश्वसनीय डेटा नव्हता.
  
  
  मरियम म्हणाली, “बोर्जिया ही एक छोटी व्यक्ती आहे. “त्याला माझ्याशी लग्न करायचे होते. मला वाटले तू म्हणालास की सगळे लहान लोक मला घाबरतात?
  
  
  - त्याला तुझ्याशी लग्न का करायचे होते?
  
  
  - माझे वडील प्रभावशाली आहेत. जे बळ मी त्याला देऊ शकलो. ती थांबली. “निक, हा एक धोकादायक प्रवास आहे. आम्ही सर्व जगणार नाही.
  
  
  "तुमच्यात अशा गोष्टी जाणून घेण्याची काही विशेष प्रतिभा आहे का?"
  
  
  'मी एक स्त्री आहे. माझ्या वडिलांच्या आणि काकांच्या मते, फक्त पुरुषांमध्येच अशी प्रतिभा असते.
  
  
  - मरियम, तू परत कुठे जाणार आहेस?
  
  
  'माझ्या पालकांसाठी, मला लाज वाटते. पण ते बोर्गियापेक्षा नेहमीच चांगले असते. विवाहित मुस्लिम स्त्रीपेक्षा वाईट अम्हारिक स्त्री असणे चांगले आहे. मी वाळवंटात माझा सन्मान गमावला नाही. पण माझ्यावर विश्वास कोण ठेवणार?
  
  
  "मी आहे," मी म्हणालो.
  
  
  तिने माझ्या खांद्यावर डोके ठेवले. - मी ते गमावणार आहे, निक. पण आज नाही. सावध, पाहणारे आणि मत्सर असलेल्या इतरांबरोबर नाही. "मी लग्नाला किंवा पुरुषाकडे परत जाणार नाही, निक."
  
  
  आम्ही आमच्या पलंग, उंटाच्या खोगीरांवर शेजारी फेकण्यासाठी सोमाली लोकांनी चोरलेल्या खडबडीत घोंगड्या घातल्या. मरियम माझ्या खांद्यावर डोके ठेवून झोपी गेली.
  
  
  
  
  धडा 11
  
  
  
  
  
  पेसेक ड्युटीवर असताना बोर्गियाच्या लोकांनी आमच्यावर हल्ला केला. त्याच्या चेतावणीच्या रडण्याने मला जाग आली. मग मी लहान .38 कॅलिबर शॉट्स ऐकले. प्रतिसाद एक सल्वो, किमान दोन मशीन गन आणि अनेक रायफल्स होता. मी माझी मशीनगन हिसकावून घेतली.
  
  
  तिघे हल्लेखोर गोळीबार करत आणि अडखळत ढिगाऱ्यावरून पळून गेले. मी बंदूक उगारली आणि गोळीबार सुरू केला. ते खाली आले तेव्हा त्यांच्यापैकी कोणीही उठले नाही.
  
  
  मरियमची बंदूक माझ्या शेजारी कोसळली. माझ्या डोक्यावर गोळी वाजली. अरफत आणि सैफा यांनी त्याचवेळी गोळीबार केला. आमच्या हल्लेखोरांची मुख्य लाट वाळूच्या ढिगाऱ्यातील एका दरीतून गेली. ते एकमेकांच्या खूप जवळ असल्याने ते चुकले. आम्ही त्यांना सहजतेने खाली पाडले.
  
  
  तितक्याच झपाट्याने सुरू झाला तसा आवाज पुन्हा थांबला. मी इतर लक्ष्यांसाठी आजूबाजूला पाहिले. आमचा एक उंट जमिनीवर पडून लाथा मारत होता. इतरांनी दोरीपासून मुक्त होण्याचा प्रयत्न करत आवाज केला.
  
  
  - उंट! - मी ओरडलो. "उंटांना, अरफत."
  
  
  सोमाली त्यांच्या दिशेने धावले.
  
  
  “मी तिथे पाहू शकतो,” सैफा म्हणाला, मुख्य हल्ला जिथून झाला त्या खाईकडे निर्देश करत. "तुम्ही पेसेकला शोधाल."
  
  
  चांदण्यांमध्ये विखुरलेल्या मृतदेहांकडे दानकील बेपर्वाईने धावला. मी अधिक काळजीपूर्वक गोळ्या झाडलेल्या तिघांच्या जवळ गेलो. घाटाच्या दिशेकडून भीती आणि वेदनेचा रडण्याचा आवाज आला. मी आजूबाजूला पाहिले. सैफाने आपल्या रायफलचा निशाणा करपलेल्या शरीरावर केला.
  
  
  बंदूक निघायच्या आधी मी पुन्हा मागे फिरलो. मी घातलेल्या तिघांची मी तपासणी करू लागलो. त्यापैकी एकाचा मृत्यू झाला होता, परंतु इतर दोघे गंभीर जखमी असूनही श्वास घेत होते.
  
  
  मी त्यांची हत्यारे पकडून छावणीच्या दिशेने फेकली. मग मी ढिगाऱ्यावर चढलो.
  
  
  माझ्या मागून एक शॉट वाजला. मी माझी रायफल उचलून पटकन वळलो. मरियम त्या माणसावर उभी राहिली. मी पाहत असताना, ती अजून श्वास घेत दुसऱ्याकडे गेली आणि त्याच्या डोक्यात रायफलची गोळी घातली. मग ती मला उतारावर सामील झाली.
  
  
  ती म्हणाली. - "कैदी काय चांगले आहेत?"
  
  
  "मी त्यांना तिथे सोडणार होतो."
  
  
  - जेणेकरून ते बोर्जियाला सांगतील की आम्ही केव्हा आणि कुठे निघालो? ती हसली. "ते आम्हाला मारायला आले होते, निक." आम्हाला पकडण्यासाठी नाही.
  
  
  माझ्यामागे मरियमला घेऊन मी वाळूच्या ढिगाऱ्यावर गेलो. वसिली जवळजवळ शीर्षस्थानी होती. मी त्याला उलटवले आणि त्याच्या चेहऱ्यावरील वाळू पुसली. त्याच्या तोंडातून रक्त वाहत होते. त्याच्या छातीत आणि पोटाला गोळ्या लागल्या होत्या. मी ते वाळूत परत ठेवले आणि वर चढलो; मी काळजीपूर्वक खाली पाहिले. मी पहिली गोष्ट पाहिली की उताराच्या अर्ध्या मार्गावर एक शरीर होते. त्यामुळे पाचेक किमान एकाला गोळ्या घालण्यात यशस्वी झाले. मला आश्चर्य वाटले की तो घड्याळात झोपी गेला होता किंवा त्याने त्यांचा दृष्टीकोन लक्षात घेतला नाही. मी चांदण्या वाळवंटात त्यांच्या उंटांकडे पाहिले. मी त्यांना पाहिलेले नाही.
  
  
  ते उंट घेऊन आले असावेत. एक कार, मी ते ऐकले असते. माझा छायचित्र चंद्रप्रकाशात दिसू नये म्हणून खाली ठेवून मी क्षेत्र स्कॅन करत राहिलो. मग मला वाळूच्या ढिगाऱ्याच्या गडद सावलीत उंट दिसले. दोन माणसे जवळच उभी होती; त्यांच्या भडकलेल्या हालचालींवरून असे दिसून आले की दुसऱ्या बाजूच्या वाडग्यात घडलेल्या गोष्टीमुळे ते अस्वस्थ होऊ लागले आहेत. ते माझ्या आणि तलावाकडे जाणाऱ्या खिंडीच्या दरम्यान होते, म्हणून या जागेने त्यांना सैफा त्यांच्या सहयोगींचा निर्दयपणे कसा नाश करत आहे हे पाहू दिले नाही.
  
  
  मी अतिशय काळजीपूर्वक गोळीबाराची स्थिती घेतली आणि लक्ष्य केले. पण मी पुरेशी काळजी घेतली नाही. त्यापैकी एकाने ओरडून माझ्याकडे लक्ष्य केले. मी पटकन गोळीबार केला आणि चुकलो, पण त्याचे लक्ष्य इतके विकृत होते की त्याच्या गोळीने फक्त वाळूला लाथ मारली. अनेक उंट काळजी करू लागले. दुसऱ्या माणसाने उंटावर उडी मारली. यावेळी माझ्याकडे योग्य लक्ष्य ठेवण्यासाठी अधिक वेळ होता. मी त्याला गोळ्या घातल्या आणि मग तो प्राणी वाळवंटात गायब झाला. पाताळातून एक गडद आकृती दिसली, एक गोळी माझ्या चेहऱ्याजवळ वाळू उचलत होती. घाबरलेल्या उंटांमधून मला गोळी मारता आली नाही. आणि थोड्या वेळाने ते सर्व स्वार नसताना सरपटत वाळवंटात गेले. मी एक धातूचा फ्लॅश पाहिला आणि एक किंकाळी ऐकली.
  
  
  तो माणूस उभा राहिला. दुसरा जागेवर राहिला. मरियम ढिगाऱ्याच्या माथ्यावर माझ्या शेजारी रेंगाळली. मी मशीनगन तयार ठेवली.
  
  
  "ही सैफा आहे," ती म्हणाली.
  
  
  'तुला खात्री आहे?'
  
  
  'हो.'
  
  
  "तुझे डोळे खूप चांगले आहेत."
  
  
  आम्ही उठलो. डनकीलने आम्हाला ओवाळले.
  
  
  “जा अरफतला सांगा की कोणावरही गोळी झाडू नकोस,” मी मरियमला म्हणालो.
  
  
  - हे महत्वाचे नाही. खरा सोमाली उंटांसह लपला आहे." मी ढिगाऱ्यावरून खाली सरकलो आणि सैफात सामील झालो.
  
  
  “त्या चाकूवर छान काम,” मी म्हणालो.
  
  
  “आम्ही त्यांना मारले,” तो माझ्या खांद्यावर हात फिरवत म्हणाला. “त्यापैकी एकाने माझ्यावर मागून हल्ला केला आणि माझ्या डोक्यात मारले तेव्हा त्यांनी मला पकडले. पण हे अफार योद्धे नाहीत. या महिलेनेही अनेकांची हत्या केली. तो आनंदाने हसला.
  
  
  - आणि अरफत? त्याने काही मारले नाही का?
  
  
  "सोमाली? कदाचित त्याने भीतीपोटी त्यांची हत्या केली असावी. त्याने अंधारात आजूबाजूला पाहिले. - आता त्यांच्याकडे रेडिओ असता तर? कदाचित आम्ही त्यांना मारण्यापूर्वी त्यांनी बोरग्यास बोलावले असावे. मला त्या माणसाच्या पाठीवर काहीतरी सापडले. मला वाटते की तो रेडिओ आहे.
  
  
  "आम्ही बघू," मी म्हणालो.
  
  
  त्याने मला मृतदेहाजवळ नेले. मी त्या माणसाने घेतलेल्या उघड्या बॅकपॅककडे पाहिले. त्यात बऱ्यापैकी मोठ्या रेंजसह फील्ड रेडिओ होता.
  
  
  "हे रेडिओ आहे," मी म्हणालो.
  
  
  त्याने ट्रान्सीव्हरवर गोळी झाडली. त्याच्या आतून गोळ्या फाडून तुकडे उडताना मी पाहिले. मी सैफाला थांबण्यासाठी ओरडायला वळलो, पण मी काही बोलायच्या आधीच त्याची बंदूक रिकामी झाली. त्याने ते फेकून दिले.
  
  
  "आता ते आम्हाला शोधू शकत नाहीत," तो म्हणाला. "आम्हाला पुन्हा शोधण्यासाठी कोणीही या रेडिओचा वापर करणार नाही."
  
  
  "कोणीही नाही," मी कबूल केले. मग मी प्रेतांमधून आमच्या उंटांकडे निघालो.
  
  
  आता पेसेक मरण पावला होता, मी स्वतःला या सोमाली आणि या डॅनकिलमध्ये सापडलो. मी माझा संयम गमावला. मी त्या मूर्ख वाळवंटी डाकूला त्याने नुकतेच काय केले ते सांगायला हवे होते, परंतु त्याचा फायदा झाला नसता. ती माझी चुक होती. जर मी सैफला आधी समजावून सांगितले असते की मी या रेडिओचा वापर करून आम्हाला वाचवण्यासाठी कोणाला कॉल करू शकतो, तर त्याने ते नष्ट केले नसते. जर मला जगायचे असेल तर मला या वाळवंटी लोकांसारखा विचार करावा लागेल.
  
  
  “खराब बातमी, निक,” आम्ही कॅम्पमध्ये परतल्यावर मरियम म्हणाली. “सर्वाधिक अन्न वाहून नेणारा उंट मेला आहे. त्याच्या मालवाहतूक, मोठ्या पाण्यासह, नुकसान झाले. पाणी वाळूत वाहते. सोमाली तो जे काही करू शकतो ते वाचवण्याचा प्रयत्न करत आहे.”
  
  
  'काय?' सैफा म्हणाली.
  
  
  तिने हळूच त्याला इटालियनमध्ये समजावून सांगितले.
  
  
  "कदाचित बोर्गिया लोकांकडे पाणी होते."
  
  
  त्यापैकी एकूण दहा होते. पळसेक एक ठार । मी टेकडीवरून येत असलेल्या तीन लोकांना गोळ्या घातल्या. आणि कॅन्यनमध्ये आणखी चार. उंटांसह बाकीचे दोघे मेलेले होते. त्यांच्या अविचारी हल्ल्यामुळे आमचे कार्य अधिक सोपे झाले असले तरी आम्ही अशा प्रकारच्या बळजबरीने सामना केला असता. मला वाटले की मला डनकीलच्या मनाबद्दल काहीतरी समजू लागले आहे. निदान सायफा आणि लुइगी ही त्याची नमुनेदार उदाहरणे असतील तर. त्यांच्या स्वत:च्या गोत्रातील नसलेल्या कोणाचाही तिरस्कार करण्याशिवाय त्यांच्याकडे काहीही नव्हते.
  
  
  आमच्या गटात दोन गोरे, एक अम्हारिक स्त्री, एक सोमाली आणि शत्रू टोळीतील एक डॅनकिल यांचा समावेश होता. बोर्जिया माणसांनी मदतीसाठी रेडिओ काढत असताना आम्हाला घेरण्याची आणि घेरण्याची गरज वाटली नाही.
  
  
  त्यापैकी फक्त तिघांकडे फ्लास्क होते. आणि ते अर्धे रिकामे होते. वरवर पाहता, त्यांचे बहुतेक पाणी उंटांवर राहिले - उंट जे आता वाळवंटात कुठेतरी मुक्तपणे फिरत होते.
  
  
  सैफा मला म्हणाली, “आपल्याला इथून निघून जावं लागेल.
  
  
  'हो. आमच्यावर हल्ला करण्यापूर्वी कदाचित ते रेडिओ वापरत असावेत. मी अरफतकडे गेलो. "इतर उंट कसे आहेत?"
  
  
  "ठीक आहे," तो म्हणाला.
  
  
  आम्ही आत गेलो आणि रात्री निघालो. सैफा आणि अरफत यांनी त्यांची नजर वाळवंटावर ठेवली आणि सूर्य उगवताच त्यांनी पाठलाग करण्याच्या चिन्हांसाठी आमच्या मागे क्षितिज स्कॅन केले. वाळवंटातील लोकांनी न पाहिलेले काहीही पाहण्याची अपेक्षा नसली तरी मीही पाहिले. आमची सुटका कुणाच्याही लक्षात न आल्यासारखी वाटत होती.
  
  
  "बोर्जियाचा प्रभाव किती लांब आहे?" - मी मरियमला विचारले. “आज ना उद्या बाहेर जायला हवं. जर एखादा प्रमुख खूप शक्तिशाली झाला किंवा त्याचे डोमेन खूप मोठे झाले तर ते अदिस अबाबामध्ये ओळखले जाईल. पण त्यांना बोर्गियाबद्दल माहिती नाही. निदान मला तरी तसे वाटत नाही.
  
  
  आमच्या पाण्याच्या प्रमाणाची स्थिती मला चिंतित करते. तीव्र उष्णतेने आम्हाला कोरडे केले. आम्ही पाणी इतके रेशन केले की मला सतत घशात वाळू जाणवत होती. मला चक्कर आल्यासारखे वाटले आणि ताप आला. त्या दिवशी आम्ही थांबल्यावर मी सैफाला प्रश्न विचारला.
  
  
  ते म्हणाले, “आम्हाला अजून चार दिवस पाणी हवे आहे. "पण दोन दिवसात आपण डोंगरावर जाऊन तिला शोधण्याचा प्रयत्न करू शकतो." आम्ही बंदुका असलेले लोक देखील शोधू शकतो.
  
  
  “आमच्या पाण्याची समस्या नाही,” अरफत म्हणाला.
  
  
  दानकीलने त्याच्याकडे दुर्लक्ष केले.
  
  
  मी त्याला विचारले. - आपल्याला पाणी कुठे मिळेल हे माहित आहे का?
  
  
  'नाही. पण दूध कुठे आहे ते मला माहीत आहे. दिसत.'
  
  
  अरफत त्याच्या उंटाकडे गेला आणि खोगीरातून एक रिकामी मदिरा घेतली. बॅग अजूनही अखंड असल्याची खात्री करण्यासाठी त्याने ती काळजीपूर्वक तपासली. मग तो काही पावले मागे सरकला आणि उंटांचा अभ्यास करू लागला. तो त्यांच्यापैकी एकाकडे गेला आणि त्याच्याशी बोलू लागला. पशू त्याच्यापासून मागे हटला.
  
  
  “जर त्याने त्या प्राण्याला पळायला लावले तर त्याला पळावे लागेल,” सैफा म्हणाली.
  
  
  अरफत बोलत राहिला. उंट त्याला जवळजवळ समजत होता. तिने आणखी काही पावले टाकली आणि निर्विवादपणे थांबली; एक मोठा आंबट प्राणी, तिच्या जवळ येणा-या छोट्याशा आकृतीने जवळजवळ चकित झाला. तिची मान बाहेर आली आणि मला वाटले की ती चावणार आहे किंवा थुंकणार आहे. आमची सुटका झाल्यापासून मी माझ्या घोड्याशी सतत भांडत होतो आणि माझ्या पायाला चार चावण्याने मला आठवण करून दिली की पशू जिंकत आहे.
  
  
  अरफत शांतपणे बोलत राहिला. उंट त्याच्याकडे आला, त्याला sniffed आणि तो तिला पाळीव प्राणी वाट पाहत. हळूच त्याने स्वतःला तिच्यावर दाबले आणि तिला बाजूला करून त्याच्याकडे वळवले. पुढे बोलता बोलता तो मोठ्या प्राण्याखाली गेला आणि कासे पकडला. उंटाने आपले वजन हलवले.
  
  
  मरियम म्हणाली, “हे डॅनकिल प्राणी आहेत. "त्यांना कदाचित कधीच दूध दिले गेले नव्हते."
  
  
  "हा त्याचा मृत्यू असेल," सैफा म्हणाली.
  
  
  “देवा दे की ते असे नाही”, सततच्या वांशिक अपमानाने अचानक रागावून मी म्हणालो. "जर तो यशस्वी झाला नाही तर आपण सर्व मरून जाऊ."
  
  
  दानकीलने तोंड बंद ठेवले. मी अरफतकडे पाहिलं. त्याने अतिशय सावकाश वागले आणि उंटाला दूध देण्यास पटवण्याचा प्रयत्न केला. मी त्याचा हात स्तनाग्रभोवती सरकताना पाहिला कारण त्याने बॅग परत जागी ढकलण्यासाठी त्याचा दुसरा हात वापरला. उंट तोडून निघून गेला.
  
  
  क्षणभर अरफत पूर्णपणे शांत उभा राहिला, हे जाणून की अचानक होणारी कोणतीही हालचाल वाळूच्या पलीकडे उडणाऱ्या श्वापदाला पाठवेल, ज्यामुळे आपल्यापैकी किमान एकाचा वाळवंटात मृत्यू होईल.
  
  
  मरियम, सैफा आणि मी थोडावेळ स्थिर राहण्याचा प्रयत्न केला. उंटाकडे पाहून मला जाणवले की निसर्गाने तिला मानवी दूध सहज मिळावे म्हणून निर्माण केलेले नाही. तुम्ही फक्त गायीसोबत बसू शकता आणि सामान्य माणसालाही तिथे एक मोठी पिशवी लटकलेली दिसेल. शेळीला दूध देणे अधिक कठीण आहे, परंतु हे उंटाच्या तुलनेत काहीच नाही. आणखी एक उंट—किंवा सोमाली—अशा गोष्टीचा विचार करण्याइतका वेडा.
  
  
  तो पुन्हा उंटजवळ गेला आणि पिशवी तिच्या बाजूला दाबली. कुरुप पशूला त्याच्या बाजूने फिरवण्यास भाग पाडण्यासाठी पुन्हा प्रक्रिया पुन्हा केली गेली जेणेकरून तो तिला पोटाखाली धरू शकेल. त्याने स्तनाग्र पुन्हा चिमटीत केले. उंटाने शांत, मधुर आवाज काढला, मग शांत झाला. अरफटने पटकन दूध काढले, अधूनमधून एक प्रवाह वाहू देत, जो नंतर वाळूमध्ये गायब झाला. शेवटी, तो उंटावरून उतरला, तिच्या धडावर हळूवारपणे थोपटले आणि चेहऱ्यावर मोठे हास्य घेऊन आमच्याकडे वळला.
  
  
  चामड्याची त्वचा दुधाने सुजलेली असते. अरफत खूप प्यायला आणि लोभसपणे माझ्याकडे आला.
  
  
  "चांगले दूध," तो म्हणाला. 'प्रयत्न.'
  
  
  मी दारूचे कातडे उचलले आणि माझ्या ओठांवर आणले.
  
  
  “सोमाली लोक उंटाच्या दुधावर वाढले आहेत,” सैफा म्हणते. "ते उंटाच्या पोटातून बाहेर येतात."
  
  
  अरफत रागाने ओरडला आणि बेल्टवर चाकू धरला. मी पटकन बॅग मरियमकडे दिली आणि दोघांनाही पकडले. मला त्यांच्यामध्ये पाऊल ठेवण्याची अक्कल नव्हती, परंतु, त्यांना आश्चर्यचकित करून, मी माझ्या हातांनी दोन्ही लोकांना जमिनीवर फेकण्यात यशस्वी झालो. मी त्यांच्याकडे उभा राहून मशीनगन दाखवली.
  
  
  "पुरेसे," मी म्हणालो.
  
  
  त्यांनी एकमेकांकडे रागाने पाहिले.
  
  
  "या उंटाच्या दुधाशिवाय आमच्यासाठी खाण्यापिण्याबद्दल तुम्हाला काय वाटतं?" - मी सैफाला विचारले.
  
  
  त्याने उत्तर दिले नाही.
  
  
  आणि मी अरफतला म्हणालो: "तुम्ही शांतता करू शकता का?"
  
  
  "त्याने माझा अपमान केला," अरफत म्हणाला.
  
  
  "तुम्ही दोघांनी मला नाराज केले," मी ओरडलो.
  
  
  त्यांनी माझ्या बंदुकीकडे टक लावून पाहिलं.
  
  
  मी माझे शब्द काळजीपूर्वक निवडले आणि हळू हळू इटालियन बोललो जेणेकरून ते दोघे मला समजू शकतील. "तुम्हा दोघांना एकमेकांना मारायचे असेल तर मी तुम्हाला थांबवू शकत नाही," मी म्हणालो. "आम्ही सुरक्षित होईपर्यंत मी रात्रंदिवस रायफल घेऊन तुमचा पहारा करू शकत नाही." मला माहीत आहे की तुम्ही परंपरेने एकमेकांचे शत्रू आहात. पण एक गोष्ट लक्षात ठेवा: जर तुमच्यापैकी एक मेला, जर आपल्यापैकी एक मेला तर आपण सर्व मरतो.
  
  
  'का?' सैफा म्हणाली.
  
  
  “फक्त अरफतच आम्हाला अन्न पुरवू शकतो. फक्त तूच आम्हाला वाळवंटातून बाहेर काढू शकतोस.
  
  
  'आणि तू?' - अरफतला विचारले.
  
  
  “जर मी मरण पावलो, तर बोर्जिया लवकरच संपूर्ण वाळवंटावर आणि त्याहून मोठ्या भूमीवर राज्य करेल. तुम्ही त्याचे शत्रू व गुलाम असल्यामुळे तो तुमचा विशेष तत्परतेने शोध घेईल. आणि फक्त मरियमच तिच्या लोकांना वेळीच सावध करू शकते जेणेकरून ते त्याला मारण्यासाठी शस्त्रे देऊ शकतील.
  
  
  ते गप्प होते. त्यानंतर सैफाने आपले वजन हलवले आणि चाकू म्यान केला. तो माझ्यापासून दूर लोटला आणि उभा राहिला. “तुम्ही योद्ध्यांचे नेते आहात. जर तुम्ही म्हणता ते खरे आहे, तर मी तुमच्यावर विश्वास ठेवतो. मी या सोमालीचा पुन्हा अपमान करणार नाही.”
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो. मी अरफतकडे पाहिलं. "गुन्हा विसरा आणि तुझा चाकू काढून टाका."
  
  
  त्याने चाकू बाजूला ठेवला आणि हळूच उभा राहिला. मला त्याचा चेहरा आवडला नाही, पण मी त्याला गोळ्या घालण्याचे धाडस केले नाही. मला कळत नव्हते की उंटाला दूध कसे द्यावे?
  
  
  “हे फार चवदार नाही आहे, निक,” मरियम मला बॅग देत म्हणाली. "पण ते पौष्टिक आहे."
  
  
  मी एक दीर्घ श्वास घेतला आणि पिशवी पुन्हा ओठांवर आणली. मी जवळजवळ वास पासून वर फेकून. त्या तुलनेत शेळीच्या दुधाची चव मधाच्या पेयासारखी असते. त्याला उग्र वास येत होता आणि मला शंका होती की ते एकसंध करणे, पाश्चरायझिंग करणे आणि रेफ्रिजरेटिंग केल्याने ते आणखी चवदार होईल. त्यात काही गठ्ठे तरंगत होते आणि मला खात्री नव्हती की ते मलई, चरबी किंवा पिशवीतूनच मोडतोड आहे. दुधालाही चव नाही. मी पाण्याची कातडी सैफाकडे दिली आणि पुन्हा ताज्या हवेत श्वास घेतला. त्याने ते प्यायले, आमच्याकडे तिरस्काराने पाहिले आणि सोमालींना परत केले. अरफत मद्यधुंद होऊन हसली.
  
  
  “माणूस उंटाच्या दुधावर कायमचे जगू शकतो,” तो म्हणाला. “दीर्घ आयुष्याची किंमत नाही,” मी त्याला म्हणालो.
  
  
  मरियम मला म्हणाली, “मी पहिल्यांदाच उंटाचे दूध प्यायले होते.
  
  
  "तुम्ही इथिओपियामध्ये पीत नाही का?"
  
  
  "तू तुझ्या लोकांच्या नेत्यांपैकी एक आहेस, निक." तुमच्यातील गरीबांकडे असे अन्न नाही का जे तुम्ही खात नाही?
  
  
  माझ्या कोलंबस सर्कल अपार्टमेंटमध्ये डुकराचे डोके आणि काजळी खाल्ल्याचे मला आठवत नाही. आणि माझ्या आवडत्या रेस्टॉरंटच्या मेनूमध्ये कोंडा नव्हता.
  
  
  “खरंच,” मी म्हणालो.
  
  
  आम्ही पुन्हा खोगीरात गेलो आणि दिवसभर सायकल चालवली. सूर्यास्ताच्या आधी आम्ही एका विस्तीर्ण मैदानावर, मीठ दलदलीसारख्या विस्तीर्ण मैदानावर पोहोचलो. सैफा उतरली आणि सॅडलबॅगमधून गाठी काढल्या.
  
  
  "आम्ही पाहिल्यास, आम्हाला येथे कोणीही आश्चर्यचकित करू शकत नाही," तो म्हणाला.
  
  
  मध्यरात्रीनंतर थोड्याच वेळात, जेव्हा अरफत आणि सैफा झोपले होते आणि मी त्यांच्यापासून दूर असलेल्या एका छोट्या बेटावर लक्ष ठेवत होतो, तेव्हा मरियम माझ्याकडे आली. तिने मऊ चंद्रप्रकाशात जवळजवळ सुंदर असलेल्या वाळूच्या विशाल विस्ताराकडे पाहिले.
  
  
  "मला तू हवा आहेस, निक," ती म्हणाली.
  
  
  तिने आधीच पदर काढला होता. आता तिने तिचा लांब स्कर्ट फाडून वाळूवर पसरवला होता, तिची गुळगुळीत तपकिरी त्वचा चंद्रप्रकाशात चमकत होती. तिचे शरीर वक्र आणि पट, उदासीनता आणि सावल्यांनी बनलेले होते.
  
  
  आम्ही मिठी मारली आणि हळू हळू तिच्या स्कर्टवर खाली वळलो तेव्हा ती उबदार आणि इच्छा पूर्ण होती. आम्ही चुंबन घेतले - प्रथम कोमलतेने, नंतर अधिक उत्कटतेने.
  
  
  मी तिच्या विलक्षण शरीरावर माझे हात फिरवले आणि ते तिच्या मधुर स्तनांवर धरले. तिचे निपल्स माझ्या बोटाखाली कडक झाले. तिने विचित्रपणे प्रतिक्रिया दिली, जणू तिला मला कसे खूश करावे हे माहित नाही. सुरुवातीला तिने फक्त माझ्या पाठीवर हात फिरवला. मग, मी माझे हात तिच्या स्तनांवरून तिच्या मांड्यांमधील ओल्या सॉकेटपर्यंत तिच्या सपाट, मजबूत पोटापर्यंत सरकत असताना, तिने तिच्या हातांनी माझ्या संपूर्ण शरीराला गळ घालायला सुरुवात केली.
  
  
  मी हळूच तिच्या अंगावर लोळले आणि माझे वजन थोडावेळ लटकले.
  
  
  "हो," ती म्हणाली. आता.'
  
  
  मी तिच्या आत घुसलो आणि प्रतिकाराचा एक क्षण आला. तिने एक छोटासा रडला आणि नंतर तिचे नितंब जोमाने हलवायला सुरुवात केली.
  
  
  माझ्या हालचालींना प्रतिसाद देत तिने हळू हळू तिची लय वाढवली. ती अजूनही कुमारी असेल असे मला वाटले नव्हते.
  
  
  
  
  धडा 12
  
  
  
  
  
  तीन दिवसांनंतर, आमचा पाण्याचा पुरवठा जवळजवळ संपला आणि आमचे अन्न पूर्णपणे संपले, आम्ही पश्चिमेकडे टिग्रे प्रांतातील सखल, खडकाळ टेकड्यांकडे निघालो. सूर्यास्ताच्या काही वेळापूर्वी सैफाला एक छोटीशी विहीर सापडली. आम्ही काळजीपूर्वक प्यायलो आणि नंतर आमच्या वॉटरस्किन्स पाण्याने भरल्या. विरळ हिरवाईत चरायला सुरुवात करण्यापूर्वी उंटांनी त्यांची नेहमीची तहान दाखवली.
  
  
  "ही एक वाईट जागा आहे," सफाई म्हणाला.
  
  
  'का?'
  
  
  "माझे लोक तिथे राहतात." त्याने वाळवंटाच्या विशाल विस्ताराकडे लक्ष वेधले. - आम्ही दोन दिवसांत शहरात पोहोचू. मग आम्ही सुरक्षित आहोत. तिथे भरपूर पाणी आहे, पण या भागात वाईट लोक आहेत.”
  
  
  अलीकडच्या काही दिवसांत उंटाच्या दुधाशिवाय फारसा पौष्टिक आहार न मिळाल्याने आम्ही लवकर थकलो. त्या रात्री बाकीचे झोपलेले असताना मी पहिले घड्याळ धरले. रात्री दहाच्या सुमारास सैफाला जाग आली आणि माझ्या शेजारी एका मोठ्या दगडावर बसली. - तू आता झोपणार आहेस का? - तो म्हणाला. "मी काही तास पाहीन आणि मग या सोमालीला जागे करीन."
  
  
  मी आमच्या शिबिरात अडकलो. मरियम शांतपणे उंटाच्या शेजारी पडली होती आणि मी तिला त्रास न देण्याचा निर्णय घेतला. मला विहिरीवर काही गवत सापडले आणि ते जागेवरच पसरले. क्षणभर जग माझ्याभोवती फिरत असल्यासारखे वाटले, पण नंतर मी झोपी गेलो.
  
  
  उंटांमधील चिंताग्रस्त हालचालींनी मला जाग आली. मला काहीतरी विचित्र वाटले, पण मी ते परिभाषित करू शकलो नाही. मला उंट आणि माझ्या स्वतःच्या न धुतलेल्या शरीरासोबत इतके दिवस राहावे लागले की माझी वासाची जाणीव मंदावली. मग मला खोकला आणि गुरगुरणे ऐकू आले.
  
  
  मी माझे डोके उजवीकडे वळवले. गडद रूप माझ्यापासून दूर गेले. जेव्हा मी आवाज सामान्य श्वासोच्छ्वास म्हणून ओळखला तेव्हा हवेला तीव्र वास येऊ लागला. सिंहांच्या श्वासात भयंकर दुर्गंधी येते हे मला कुठेतरी वाचल्याचे आठवते, पण तो गोड वासाचा श्वास जवळून अनुभवायला मिळेल असे वाटले नव्हते.
  
  
  मशीनगन माझ्या डाव्या बाजूला पडली होती. मी मागे वळून ते पकडू शकणार नाही आणि सिंहाला लक्ष्य करण्यासाठी ते माझ्या शरीरावरून उचलू शकणार नाही. किंवा मी गुंडाळू शकेन, वर उडी मारू शकेन, बंदूक उचलू शकेन आणि सुरक्षितता एका हालचालीत सोडू शकेन. पण सिंहाला अजून एक फायदा होता. मी योग्य लक्ष्य घेण्याआधी तो माझ्यावर उडी मारू शकतो आणि चावणे सुरू करू शकतो.
  
  
  मरियम शांतपणे म्हणाली, “निक, तू उठल्यावर शांत झोप.
  
  
  लिओने डोके वर केले आणि तिच्या दिशेने पाहिले.
  
  
  “त्याचे पोट गोल आहे,” सैफा म्हणाली.
  
  
  "म्हणजे काय?"
  
  
  - त्याला भूक नाही. सपाट पोट असलेल्या सिंहाला खायचे आहे आणि हल्ला करतो. पण हा फक्त खाल्ले.
  
  
  माझ्या सोयीच्या बिंदूपासून, डॅनकिलने काय पाहिले ते मी सत्यापित करू शकलो नाही, परंतु मी पाहिले की माझा नवीन ओळखीचा एक लांब, विस्कटलेला माने असलेला पुरुष होता. मला सिंहांबद्दल माहित असलेली प्रत्येक गोष्ट मी लक्षात ठेवण्याचा प्रयत्न केला. ते जास्त नव्हते. मी अर्थातच सैफाचा सिद्धांत कधी ऐकला नाही की सिंहाचे पोट सपाट आहे की नाही हे पाहण्यासाठी तुम्हाला ते पहावे लागेल. मला असे वाटले की जो कोणी सिंहाच्या पोटाची तपासणी करण्याइतपत जवळ गेला असेल तो कदाचित त्याच्या पाचन प्रक्रियेचे आतून जवळून निरीक्षण करू शकेल.
  
  
  मरियम म्हणाली शांतपणे खोटे बोल. सिंह देखील स्थिर उभा राहिला, फक्त शेपूट हलवत होता. या तपशीलाने मला त्रास दिला. मी बऱ्याच मांजरींना संयमाने पक्षी किंवा उंदराची वाट पाहत असल्याचे पाहिले आहे, त्यांचे हेतू केवळ त्यांच्या शेपटीच्या अनैच्छिक हालचालींद्वारे प्रकट होतात. मला आश्चर्य वाटले की या मोठ्या मांजरीने आपला पंजा बाहेर काढायचा आणि माझ्या हातून थोडीशी हालचाल केली तर मला मारायचे आहे का? मरियमचा सल्ला मला खूप योग्य वाटला.
  
  
  मग मला आणखी एक गोष्ट आठवली - सिंह स्कॅव्हेंजर असतात. उदाहरणार्थ, ते गिधाडांना सडणाऱ्या शवापासून दूर नेतात. जर मी आडवे राहिलो तर तो सिंह कदाचित मला वाळवंटात त्याच्या पुढच्या जेवणासाठी ओढून नेण्याचा निर्णय घेईल.
  
  
  तो ढवळला आणि खोकला. दुर्गंधीची लाट माझ्यावर आली. माझ्या नसा काठावर होत्या, आणि मी मशीन गन हिसकावून घेण्याच्या आग्रहाचा सामना केला.
  
  
  सिंहाने हळू हळू त्याचे शरीर असे वळवले की ते माझ्या शरीराच्या समांतर होते. मी त्याच्या पोटाकडे पाहिले. ते खूपच गोल वाटत होते, जर याचा अर्थ खरोखर काही असेल तर. लिओने पुन्हा माझ्याकडे वळून पाहिले. मग तो हळू हळू विहिरीकडे निघाला. त्याने माझ्या डोक्यावरून जाताना प्रथम मी माझे डोळे squinted. सिंह खूप हळू चालला, एकतर त्याला खायचे की प्यावे हे कळत नव्हते. मी मशीनगन घेण्याची वेळ आली आहे हे ठरवण्यापूर्वी तो जवळजवळ पाण्याजवळ येईपर्यंत मी थांबलो. माझ्या सर्व इच्छाशक्तीने, सिंह प्रत्यक्षात पाण्यावर झुकेपर्यंत मी आणखी एक मिनिट थांबलो. तिथे त्याने पुन्हा छावणीभोवती नजर टाकली. मला मरियम आणि सैफाचा कोणताही आवाज किंवा हालचाल ऐकू आली नाही. आपण धोक्यात नसल्याचे समाधानी, सिंहाने आपले डोके खाली केले आणि आवाजाने पिण्यास सुरुवात केली. दुधाच्या बशीत मांजरीचे पिल्लू लाळताना दिसले की पुढच्या वेळी मी काय प्रतिक्रिया देईन याचा विचार केला. हळू हळू, मी माझा डावा हात लांब केला आणि मला मशीनगनचे थंड स्टील सापडेपर्यंत जमिनीत खोदले. मी लगेच ते घेतले. हे करण्यासाठी, मला सिंहापासून दूर पहावे लागले, परंतु तरीही मी त्याला मद्यपान करताना ऐकले.
  
  
  मी शस्त्र धरले जेणेकरुन मी डावीकडे फिरू शकेन, सुरक्षितता दूर करू शकेन आणि एका द्रव गतीमध्ये क्लासिक प्रवण स्थिती गृहीत धरू शकेन. सिंहाला त्रास न देता ही युक्ती पार पाडणे अशक्य होते, परंतु मला असे वाटले की वरचा हात मिळवण्याची ही संधी आहे. शस्त्रास्त्रात पूर्ण पत्रिका होती, त्यामुळे सिंहाने शेपूटही हलवली असती तर मी गोळीबार केला असता. एक सातत्यपूर्ण सॅल्व्हो निश्चितपणे काहीतरी महत्त्वपूर्ण परिणाम देईल.
  
  
  मी गुंडाळले आणि लक्ष्य घेतले. सिंहाने डोके वर काढताच मरियमने जोरात श्वास घेतला.
  
  
  “शूट करू नकोस,” सैफा म्हणाली.
  
  
  मी उत्तर दिले नाही. शूट करायचे की नाही हे त्या प्राण्यावरच अवलंबून असते. जर तो पुन्हा दारू पिऊ लागला तर मी शूट करणार नाही. जर तो मरियम आणि सैफाकडे गेला नसता, उंटांसाठी गेला नसता, जेव्हा त्याने छावणी सोडली तर मी त्याच्यावर गोळी झाडली नसती. आणि तो पुन्हा माझ्याकडे बघायला वळला नसता तर मी त्याला गोळ्या घातल्या नसत्या. त्या प्रमाणात मी ही तडजोड स्वीकारण्यास तयार होतो.
  
  
  सैफाने शूट न करण्यामागे किमान दोन चांगली कारणे होती. तो देशाच्या या भागात राहणाऱ्या लोकांवर विश्वास ठेवत नव्हता आणि शूटिंगकडे त्यांचे लक्ष वेधले जाऊ शकते. आणखी एक कारण जवळचे होते: शॉट्स सिंहाला रागवू शकतात. एखाद्या व्यक्तीने कितीही चांगले शूट केले तरीही, सर्वात अनुकूल परिस्थितीतही तो चुकण्याची शक्यता नेहमीच असते. आणि सध्याची परिस्थिती फारशी चांगली नव्हती.
  
  
  प्रकाश भ्रामक आहे. चंद्र जरी पूर्ण भरलेला असला तरी जवळजवळ मावळला होता. आणि सिंह त्याच्या सभोवतालच्या परिसरात सुंदरपणे बसतो. एकदा मी प्रवण स्थितीत असताना, मी त्या स्थितीत राहिलो आणि सिंह काय करेल हे पाहण्यासाठी थांबलो.
  
  
  लिओने आणखी थोडे पाणी प्यायले. तृप्त होऊन त्याने डोके वर केले आणि गर्जना केली. उंट घाबरून ओरडले.
  
  
  “सिंह,” अरफत त्याच्या पोस्टवरून ओरडला. "छावणीत सिंह आहे."
  
  
  मरियम म्हणाली, “खूप वेळ झाला आहे.
  
  
  या मोठ्या संभाषणामुळे सिंह अस्वस्थ झाला. त्याने मरियमकडे, उंटांकडे आणि नंतर अरफत जिथे उभी असावी त्या ठिकाणी पाहिले. मी मशीनगन आणखी घट्ट पकडली आणि उजव्या हाताच्या तर्जनीने दाब वाढवला. अजून थोडं आणि मी शूट करेन.
  
  
  सिंह हळू हळू आमच्यापासून दूर डावीकडे चालला. तो रात्री गायब झाल्यासारखे वाटले आणि मी पटकन त्याच्याकडे दुर्लक्ष केले.
  
  
  दोन मिनिटांनंतर, सैफा म्हणाली, "तो गेला आहे."
  
  
  मी उठतो. “आता मला हे जाणून घ्यायचे आहे की तो या कॅम्पमध्ये कसा आला,” मी गर्जना केली.
  
  
  अरफत मला आमच्या छावणीच्या आणि त्याच्या दगडाच्या अर्ध्या रस्त्याने भेटला.
  
  
  तो म्हणाला, "मी ज्या दिशेकडे पाहत नव्हते तिथून सिंह आला.
  
  
  - किंवा तू झोपला होतास?
  
  
  'नाही. मला हा शेर दिसला नाही.
  
  
  “छावणीत जा आणि झोपा,” मी म्हणालो. "मला झोप येत नाहीये. हा प्राणी माझ्या चेहऱ्यावर बराच वेळ श्वास घेत आहे.
  
  
  “म्हणून त्याला भूक लागली नाही,” तो म्हणाला.
  
  
  मला मागे वळून अरफतला माझ्या बुटाने लाथ मारायची होती. पण मी स्वतःला एकत्र खेचण्यात यशस्वी झालो. जरी सोमाली झोपी गेला नसला तरी या सिंहाची दखल न घेणे हा त्याच्याकडून शुद्ध निष्काळजीपणा होता. किंवा हे "वगळणे" हेतुपुरस्सर होते. मी त्याला सैफापासून वेगळे केल्यावर त्याच्या चेहऱ्यावर दिसणारे भाव मी विसरलेलो नाही.
  
  
  दुसऱ्या दिवशी दुपारनंतर थोड्याच वेळात आम्ही थोड्या विश्रांतीसाठी दुसऱ्या विहिरीवर थांबलो. पाण्याच्या उपस्थितीने मला खूप बरे वाटले, जरी मला इतकी भूक लागली होती की मी आमच्याच उंटांपैकी एकाने कापलेला मांसाचा तुकडा लोभीपणाने गिळला असेल. वाळवंटातून प्रवास करताना मी सुमारे पंधरा पौंड गमावले आणि शेवटच्या छिद्रापर्यंत माझा पट्टा घट्ट करावा लागला. पण त्या व्यतिरिक्त मला खूप मजबूत वाटले. मी अर्थातच त्या दिवसापासून वाचू शकलो ज्याने आम्हाला शहरापासून वेगळे केले.
  
  
  - शहरात एक पोलीस स्टेशन आहे असे तुम्हाला वाटते का? - मी मरियमला विचारले. “तो तिथे असावा. मला त्यांच्याशी बोलू दे, निक. त्यांच्याशी कसे बोलावे ते मला माहीत आहे.
  
  
  'ठीक आहे. मला शक्य तितक्या लवकर अदिस अबाबा किंवा अस्मारा येथे पोहोचले पाहिजे."
  
  
  उताराच्या माथ्यावर पोहोचल्यावर आम्ही विहिरीतून नुकतेच निघालो होतो आणि तीन दानकिलांचा समूह समोर आलो. त्यांनाही आश्चर्य वाटले असले तरी त्यांनी आमच्यापेक्षा वेगाने प्रतिक्रिया दिली. त्यांनी गोळीबार सुरू केला. अरफत ओरडला आणि उंटावरून खाली पडला.
  
  
  तोपर्यंत माझ्याकडे आधीच मशीनगन होती. सैफा आणि मरियमनेही शूटिंग सुरू केले. आणि एका मिनिटात आमचे तीन प्रतिस्पर्धी मैदानावर होते. मी मरियमकडे पाहिले. ती हसत होती. मग सैफा हळूच खोगीरवरून खाली सरकली.
  
  
  मी उंटावरून उडी मारली आणि त्याच्याकडे धावलो. त्याच्या खांद्याला गोळी लागली होती, पण माझ्या मते जखम इतकी खोल नव्हती की गोळी कोणत्याही महत्वाच्या अवयवाला इजा करू शकेल. मी छिद्र पाण्याने स्वच्छ केले आणि मलमपट्टी केली. मरियमने अर्फतसमोर गुडघे टेकले.
  
  
  "तो मेला आहे," ती म्हणाली, परत आली आणि माझ्या शेजारी उभी राहिली.
  
  
  "हे खूप वाईट आहे," मी म्हणालो. "त्याने उंटाच्या दुधाने आम्हाला वाचवले."
  
  
  "आणि त्याने आम्हाला जवळजवळ मारले - विशेषतः तुम्हाला - कारण त्याने आम्हाला त्या सिंहाबद्दल वेळीच इशारा दिला नाही."
  
  
  “अरफत झोपी गेला. तो धाडसी होता, पण या प्रवासासाठी तेवढा बलवान नव्हता.
  
  
  - तो झोपला? मरियम शांतपणे हसली. “निक, मी तुला सांगितले आहे की सोमाली लोकांवर कधीही विश्वास ठेवू नका. त्या डनकीलला लढू न दिल्याबद्दल त्याने तुमचा तिरस्कार केला.
  
  
  "कदाचित," मी म्हणालो. "पण आता काही फरक पडत नाही."
  
  
  सैफा डोळे मिचकावत हळू हळू शुद्धीवर आली. मला अपेक्षित होते की तो आक्रोश करेल, पण त्याने माझी नजर माझ्याकडे वळवली आणि तो शांत राहिला.
  
  
  त्याने विचारले. - "मी किती जखमी झालो आहे?"
  
  
  - कदाचित तुमचा खांदा तुटला असेल. आत काहीही लागले नाही, पण गोळी अजूनही आहे.
  
  
  “आपल्याला इथून बाहेर पडायला हवे,” तो सरळ होऊन म्हणाला.
  
  
  “मी तुझ्यावर गोफ टाकेपर्यंत नाही,” मी त्याला म्हणालो.
  
  
  आम्ही तिघे हल्लेखोर आणि अरफत यांचे मृतदेह सोडले. मला आशा होती की भुकेल्या सिंहांचा एक मोठा तुकडा त्यांच्या उपस्थितीमुळे संशय निर्माण होण्याआधीच निघून जाईल.
  
  
  अंधार होईपर्यंत आम्ही चाललो. दानकील, खूप वेदनांनी, पण तरीही सावध, आम्हाला वाडीत तळ ठोकायला सांगितला.
  
  
  "आम्ही शहरापासून दोन तासांच्या अंतरावर आहोत," तो म्हणाला. - आम्ही उद्या तिथे जाणार आहोत. आज आग लागणार नाही.
  
  
  “तू झोपशील,” मी त्याला म्हणालो.
  
  
  - तुम्ही आमचे रक्षण केले पाहिजे.
  
  
  'मी ते करेन.'
  
  
  मी उंटांना काही विरळ झुडपात बांधले जेणेकरून ते खाऊ शकतील. ते जवळजवळ काहीही खाण्यास सक्षम दिसत होते आणि मला आश्चर्य वाटले की ते खडक पचवू शकतात का? मला स्वतःचा खूप अभिमान होता - मी या प्राण्यांमध्ये खूप कुशल झालो होतो आणि मी हॉकला माझ्या नवीन प्रतिभेबद्दल सांगेन आणि त्याला माझ्या फाईलमध्ये आणण्यास सांगेन.
  
  
  मी एका सखल टेकडीवर एक चांगली जागा निवडली आणि पाहू लागलो. मरियम माझ्या शेजारी येऊन बसली.
  
  
  "मला वाटते की आम्ही माझ्या लोकांकडे जाऊ, निक," ती म्हणाली.
  
  
  "आम्ही निघालो तेव्हा तुम्ही वेगळा विचार केला होता का?"
  
  
  'हो. पण बोर्गियाची बायको होण्यापेक्षा मला मरायला आवडेल.
  
  
  मी तिला मिठी मारली आणि तिच्या मोठ्या स्तनांना स्नेह दिला. "आम्ही आज रात्री करू शकत नाही," ती म्हणाली. "आपल्याला सैफावर लक्ष ठेवावे लागेल."
  
  
  "मला माहीत आहे," मी म्हणालो.
  
  
  “मी ख्रिश्चनसारखे कपडे घालू शकत नाही तोपर्यंत थांबा. इस्लामच्या स्त्रियांनी त्यांचे चेहरे लपवले पाहिजेत, परंतु त्यांना त्यांचे स्तन उघडण्याची परवानगी आहे. त्यांच्या चालीरीती विचित्र आहेत.
  
  
  “तुझे स्तन उघड झाल्यावर मला ते आवडते,” मी म्हणालो.
  
  
  "मला शिक्षण मिळाल्याचा आनंद आहे," ती म्हणाली.
  
  
  मी तिची टिप्पणी आमच्या संभाषणाशी जोडण्याचा प्रयत्न केला, पण मी करू शकलो नाही. 'का?'
  
  
  “इथिओपिया बदलला आहे, निक. वर्षापूर्वी माझ्या आई-वडिलांच्या लहानपणी माझ्यासारख्या अपहरण झालेल्या मुलीला तिचे कौमार्य सिद्ध करता न आल्याने लाजेने जगावे लागले असते. आता यापुढे सहमतीने विवाह करण्याची आवश्यकता नाही. माझा विकास मला सरकारी नोकरीची हमी देतो. माझे वडील आणि काका माझ्यासाठी लाजिरवाणे न होता याची व्यवस्था करू शकतात. मग पाश्चात्य देशांप्रमाणेच जीवन जगेल.”
  
  
  मी म्हणालो, “तुम्ही माझ्यासोबत झोपलो नसता तर कुमारी होऊन परत येऊ शकलो असतो.
  
  
  "मला कुमारी परत यायची नव्हती, निक." ती उभी राहिली. - तू थकल्यावर मला उठव. रात्रभर जागे राहण्याचा प्रयत्न करा. मी तुमच्याप्रमाणे रात्रीही पाहू शकतो आणि जरी मी फारसा चांगला शॉट नसलो तरी जेव्हा धोका असेल तेव्हा मी नेहमी कॉल करू शकतो.”
  
  
  “ठीक आहे,” मी म्हणालो.
  
  
  तिच्या पांढऱ्या स्कर्टमध्ये तिला अंधारात गायब होताना मी पाहिले तेव्हा कोडेचा आणखी एक तुकडा पडला. जेव्हा आम्ही पहिल्यांदा प्रेम केले तेव्हा मरियमने तिच्या कौमार्याचे महत्त्व सांगितले आणि मला क्षणभर भीती वाटली की एकदा आम्ही अम्हारा डोंगराळ प्रदेशात पोहोचल्यावर तिला माझ्यासोबत झोपल्याचा पश्चाताप होईल. मात्र, ती पुढचा विचार करत होती. मरियम एक धाडसी स्त्री होती आणि तिला मिळणाऱ्या सर्व सुखांची ती पात्र होती. तिच्या लोकांनी तिच्याशी कोणत्याही कारणाने वाईट वागावे अशी माझी इच्छा नाही. मलाही अशी प्रभावशाली शिक्षिका मिळाल्याचा आनंद झाला. डॅनकिल एस्केप हा एक जंगली अंदाज होता आणि जोपर्यंत मी ट्रक आणि गणवेशधारी माणसे आणि नि:शस्त्र नागरिक रस्त्यावरून शांतपणे चालताना पाहत नाही तोपर्यंत माझा विश्वास बसणार नाही.
  
  
  पण बोर्गियातून पळून जाणे हे माझे ध्येय नव्हते. नवीन समस्यांना तोंड देण्याची ही फक्त संधी होती. माझ्याकडे ओळखीची कोणतीही कागदपत्रे नव्हती. गार्डने माझी कागदपत्रे घेतली. एकदा मी अदिस अबाबा किंवा अस्मारा येथील दूतावासात पोहोचलो की, तेथील प्रभारी व्यक्तीला माझा कुऱ्हाडीचा टॅटू दाखवून मी स्वतःची ओळख पटवू शकलो. त्याला सर्व काही जाणून घ्यायचे होते. पण हे असे झाले नाही तर? मग तो खरा मानेल का?
  
  
  इथिओपियन सरकारचे काय? त्यांच्या सांगण्यावरून मी बोरग्याच्या मागे गेलो. आता तो कुठे आहे आणि काय करत आहे हे मला अंदाजे कळले होते. शिवाय, माझ्याकडे असा कोणताही पुरावा नव्हता की त्याची असुरक्षा निष्क्रिय क्षेपणास्त्रांमध्ये आहे. जर मी त्याला त्या दानाकील गावात मारले असते तर माझे AX चे काम पूर्ण झाले असते. पण मी त्याला मारले नाही. आणि इथिओपियन लोकांना काय हवे आहे याची मला कल्पना नव्हती.
  
  
  मरियमचे चांगले संबंध होते. ती माझ्यासाठी सुरक्षिततेची हमी देईल. मी माझे वजन हलवले आणि स्वतःला सतर्क राहण्यास भाग पाडले. जर मी झोपी गेलो तर आपण पुन्हा कधीही सभ्यतेपर्यंत पोहोचू शकत नाही.
  
  
  
  
  धडा 13
  
  
  
  
  
  सूर्योदयानंतर दोन तासांनंतर, सैफाने आम्हाला एका स्पष्टपणे चिन्हांकित मार्गावर नेले जे आम्हाला दूरवर स्पष्टपणे दिसत होते. तो अशक्त आणि तापदायक होता आणि मी त्याला वेळोवेळी खोगीरात डोलताना पाहिले. छावणीतून बाहेर पडण्यापूर्वी मी त्याच्या जखमेची तपासणी केली आणि ती फुगलेली दिसली. गोळी, हाडांचे तुकडे आणि छर्रे त्वरीत काढले पाहिजेत.
  
  
  मी विचारले. - "तुम्ही खोगीरमध्ये राहू शकता - मी तुम्हाला घेऊन जाऊ?"
  
  
  तो म्हणाला, “तू आधीच माझा जीव वाचवला आहेस. - निक, मला फक्त एका गोष्टीची आशा होती.
  
  
  'कशासाठी?'
  
  
  "म्हणजे तुम्ही मला या सोमालीला मारायला द्या."
  
  
  “तू मरण्यापूर्वी तू अनेक शत्रूंना मारशील,” मी त्याला म्हणालो.
  
  
  - होय, निक. पण मी असा प्रवास पुन्हा कधीच करणार नाही. तुम्ही आणि मी काय केले याबद्दल लोक कथा सांगू लागतील. आमच्या पहिल्या कॅम्पमध्ये पेसेकचा मृत्यू झाला. सोमाली लोक योद्धा नव्हते. आणि दुसरी व्यक्ती फक्त एक स्त्री होती. आम्ही किती मारले?
  
  
  “माझी संख्या कमी झाली आहे,” मी म्हणालो. - मला वाटतं तेरा.
  
  
  “आता आपली शस्त्रे काढून टाकण्यासाठी जागा शोधावी लागेल. आम्हाला त्याची शहरात गरज नाही.
  
  
  उंट वाटेने चालत होते. मोठमोठे दगड असलेल्या भागात पोहोचल्यावर मी माझा उंट थांबवला. “आपण आपली शस्त्रे दगडांमध्ये लपवूया,” मी म्हणालो. “ठीक आहे,” सैफा म्हणाली.
  
  
  मरियम आणि मी त्याचे पिस्तूल, त्याने घेतलेली काडतुसे घेतली आणि त्याच्या बेल्टमधून पिस्तूल काढले. मला खड्डा सापडेपर्यंत मी दगडांवर चढलो. मी दोन्ही रायफल आणि पिस्तूल तिथे ठेवले, मग माझ्या मशीनगनकडे टक लावून पाहिलं.
  
  
  माझ्याकडे यापुढे नसल्यास मला नग्न वाटेल, परंतु आम्हाला शहराच्या ब्रँडिशिंग गनमध्ये स्वार होणे परवडणारे नव्हते. आम्ही मित्र शोधत होतो, दुसरे हत्याकांड नाही. मरियम त्याच्या एका बाजूला, मी दुसऱ्या बाजूला. त्याला पोलिस स्टेशनमध्ये नेण्याची इच्छा नव्हती आणि तो फक्त त्याच्या अभिमानाने चालू राहिला.
  
  
  “मरियम,” मी इंग्रजीत म्हणालो, “तुम्ही पोलिसांना या माणसाची काळजी घ्यायला पटवून देऊ शकता का?”
  
  
  'मला माहीत नाही. माझ्या वडिलांच्या वतीने, मी त्यांना त्वरित डॉक्टरांना बोलावण्याची विनंती करीन. मी म्हणेन की तो एका भांडवली गुन्ह्याचा स्टार साक्षीदार आहे.
  
  
  "सैफाने आमच्यासाठी जे काही केले त्या नंतर, मला त्याने हात गमावावा असे वाटत नव्हते."
  
  
  "मला समजले, निक," ती म्हणाली. “पण मी कोण आहे हे पोलिसांना पटवून देण्यासाठी थोडे प्रयत्न करावे लागतील. त्यांनी अहवाल तयार करावा. त्यांनी अधिकाऱ्यांना आमची नावे सांगावीत. पण जर त्यांना अम्हारा बाई मुस्लिम वेशात दिसली तर ते घाईघाईने कारवाई करण्यास नकार देतील.”
  
  
  कपड्यांवरून पाहता, हे एक मुस्लिम शहर आहे, मला वाटले. आम्ही थेट पोलीस स्टेशनला गेलो. खाकी गणवेशातील दोन माणसे उघड्या होल्स्टरसह बाहेर पळाले. मरियम अम्हारिक बोलू लागली आणि मी माझे नाव मोकळेपणाने वापरल्याचे ऐकले. ते जखमी सैफाची काळजी घेत असल्याचे पाहून मला आनंद झाला. त्यापैकी एकाने मला सेलकडे नेले, मला आत ढकलले आणि दरवाजा बंद केला.
  
  
  "तू अमेरिकन आहेस का?" - त्याने वाईट इंग्रजीत विचारले.
  
  
  'हो. माझे नाव निक कार्टर आहे.
  
  
  - तुमच्याकडे कागदपत्रे आहेत का?
  
  
  'नाही.'
  
  
  'इथे थांब.'
  
  
  त्याला त्रास देण्याच्या भीतीने मी माझे हसू रोखले. मी कुठे जावे असे त्याला वाटले होते.
  
  
  कोठडीच्या कोपऱ्यात एक जीर्ण झालेले सैन्य ब्लँकेट पडलेले होते. मला आशा होती की तेथे जास्त कीटक नसतील. मी गेल्या काही दिवसांपासून खूप हलके झोपत आहे, सतत धोक्याची थोडीशी चिन्हे शोधत आहे. पण मी फक्त इतरांच्या अभिनयाची वाट पाहू शकत असल्याने, मी झोपायचे ठरवले. लूटमार करणारे डॅनकिल्स तुरुंगात घुसतील अशी शक्यता नाही. बोर्गियाची शक्ती उत्तरेपर्यंत फारशी पसरली नाही. मी बेडवर पडलो आणि एका मिनिटात झोपी गेलो.
  
  
  आग्रही आवाजाने मला जाग आली. 'श्री. कार्टर. श्री. कार्टर, मिस्टर कार्टर.
  
  
  मी डोळे उघडले आणि घड्याळाकडे पाहिले. मी दोन तासांपेक्षा थोडा जास्त झोपलो. मला खूप बरे वाटले, जरी मला अजूनही प्राण्याला जोडलेले उंटाचे स्टेक खाण्याची भूक लागली होती.
  
  
  'श्री. कार्टर, कृपया माझ्यासोबत या,” मला सेलमध्ये घेऊन जाणारा पोलिस म्हणाला.
  
  
  “मी जात आहे,” मी उभा राहून स्वतःला खाजवत म्हणालो.
  
  
  त्याने मला एका कॉरिडॉरमधून भिंतीच्या तुरुंगाच्या अंगणात नेले. कैद्याने आगीत लाकूड टाकले, ज्याच्या वर गरम पाण्याचा टब होता. पोलिसाने आरडाओरडा केला. कैद्याने आंघोळीत गरम पाणी ओतले आणि थंड पाणी घातले.
  
  
  "साबण आहे, मिस्टर कार्टर," पोलिसाने मला सांगितले, "आणि आम्हाला तुमच्यासाठी काही कपडे सापडले आहेत."
  
  
  मी माझी घाणेरडी खाकी काढली आणि स्वतःला चांगले धुतले. मला गरम पाणी आणि माझ्या त्वचेवर साबणाचा अनुभव आला. कैद्याने मला एक मोठा सूती टॉवेल दिला आणि मी आळशीपणे स्वतःला कोरडे केले, माझ्या उघड्या त्वचेवर कडक उन्हाचा आनंद घेतला. सोफ्यावर असलेल्या कपड्यांच्या ढिगाऱ्यात मला स्वच्छ पायघोळ, पायात फक्त काही सेंटीमीटर लहान, स्वच्छ मोजे आणि स्वच्छ शर्ट सापडला.
  
  
  पोलीस कर्मचाऱ्याने खिशात वस्तरा काढला. कैद्याने पाण्याची वाटी आणली आणि बाकावर एक छोटा आरसा ठेवला. माझा चेहरा आरशात पाहण्यासाठी मला खाली बसावे लागले, परंतु दाढी केल्यानंतर मला पूर्णपणे भिन्न व्यक्तीसारखे वाटले. 'कृपया माझ्यासोबत या मिस्टर. कार्टर,” अधिकारी म्हणाला.
  
  
  त्याने मला परत तुरुंगात नेले आणि मला एका वेगळ्या खोलीत नेले, हॉलवेमध्ये कुठेतरी, गार्डहाउसच्या शेजारी. मरियम आणि अधिकारी तिथे बसले होते. त्यांच्या समोरच्या टेबलावर वाफाळत्या अन्नाची वाटी होती. आता मरियमने तिच्या शरीराचा बराचसा भाग झाकलेला लांब पोशाख घातला होता.
  
  
  'श्री. कार्टर, मी या तुरुंगाचा वॉर्डन आहे,” तो माणूस उठून हात पुढे करत अरबी भाषेत म्हणाला. "तुम्ही जेवल्यानंतर, आम्ही अस्माराकडे जाऊ."
  
  
  त्याने मला मरियमच्या शेजारी एक जागा दाखवली आणि लहान लठ्ठ मुलीला आदेश देऊ लागला. तिने पटकन माझ्यासाठी एक भाकरी आणि वाटीभर जेवण आणले. मी त्याच्या रचनेबद्दल प्रश्न विचारले नाहीत आणि खायला सुरुवात केली. ते उबदार आणि मांसाच्या हार्दिक तुकड्यांनी भरलेले होते - कोकरू, मी आशावादीपणे गृहीत धरले - चरबीमध्ये पोहणे.
  
  
  भाकरी ताजी आणि चवदार होती. मी कडू चहाने माझे अन्न धुतले.
  
  
  “मला वाटतं तू महत्त्वाची आहेस,” मी मरियमला हळूच म्हणालो.
  
  
  "नाही, तूच आहेस," तिने मला सांगितले. "पोलिसांनी रेडिओवर तुमचे नाव पुकारले तेव्हा हे सर्व सुरू झाले."
  
  
  मी कमांडरकडे वळलो. - डनाकील प्रमाणे, आमच्याबरोबर कोण होता?
  
  
  - तो आता स्थानिक क्लिनिकमध्ये आहे. डॉक्टरांनी त्याला अँटीबायोटिक्स लिहून दिली. तो वाचेल.'
  
  
  'चांगले.'
  
  
  सेनापतीने घसा साफ केला. 'श्री. कार्टर, तू तुझे शस्त्र कुठे सोडलेस?
  
  
  मी बोललो. - "कोणते शस्त्र?"
  
  
  तो हसला. “एकही व्यक्ती शस्त्राशिवाय दानकिलमधून जात नाही. तुमच्या मित्राला गोळी लागली. गोळीबार स्पष्टपणे माझ्या अधिकार क्षेत्राबाहेर झाला आहे आणि मला समजते की तुम्ही सरकारच्या वतीने काम करत आहात. तुम्हाला नापसंत करण्याचे कारण असलेल्या टोळीच्या सदस्यांच्या हातात शस्त्रे पडू नयेत म्हणून मी माझा प्रश्न विचारतो.
  
  
  मी याचा विचार केला. "मला माहित नाही की मी या आश्रयस्थानाचे अचूक वर्णन करू शकेन की नाही." इथून उंट हळू चालत गेल्याने साधारण वीस मिनिटात आम्ही शहरात पोहोचलो. दगड होते...
  
  
  'ठीक आहे.' तो हसला. "तुमची लँडस्केपकडे चांगली नजर आहे, मिस्टर." कार्टर. शहरात येणारा प्रत्येक डनकील आपले शस्त्र तिथेच ठेवतो. हे फक्त एकाच ठिकाणी असू शकते.
  
  
  रात्रीच्या जेवणानंतर कमांडरने आम्हाला जीपपर्यंत नेले आणि हात हलवले. त्याच्या दयाळूपणाबद्दल मी त्याचे आभार मानले. "हे माझे कर्तव्य आहे," तो म्हणाला.
  
  
  "इथियोपियाला अशा लोकांची गरज आहे ज्यांना तुमच्याइतकेच त्यांचे कर्तव्य माहित आहे," मरियमने त्याला सांगितले.
  
  
  काही चित्रपटाच्या भाष्याप्रमाणे ते थोडेसे बिनधास्त वाटले. पण कमांडरच्या उत्तराने मला मरियमच्या स्थितीबद्दल पुरेशी माहिती दिली. तो सरळ झाला आणि हसला - एखाद्या विश्वासू सेवकाप्रमाणे ज्याला घराच्या मालकिणीने कौतुकाने बक्षीस दिले. मला समजले की तिचे स्थान तिच्या कुटुंबाने सुरक्षित केले आहे, आणि मला फक्त आशा आहे की तिच्या पुरुष सदस्यांना असे वाटणार नाही की तिच्या माझ्यासोबतच्या सहवासामुळे त्या कुटुंबाला लाज वाटली.
  
  
  दोन पोलिसांनी जीपचा दरवाजा उघडा धरला आणि आम्हाला मागच्या सीटवर बसण्यास मदत केली. त्यानंतर आम्ही एका कच्च्या रस्त्याने खाली उतरलो जो दोन लहान पर्वतरांगांमधील उदासीनता दिसत होता. पहिल्या दहा मैलांसाठी आम्हाला फक्त एकच वाहन आले, एक जुने लँड रोव्हर, जे ऐवजी उत्सुकतेचा मार्ग अवलंबत असल्याचे दिसत होते. आमच्या ड्रायव्हरने शपथ घेऊन हॉर्न वाजवला. आम्ही इतक्या जवळून गेलो की डाव्या बाजूला बसलेली मरियम त्याला सहज स्पर्श करू शकते.
  
  
  तीन किलोमीटर अंतरावरून उंटांच्या ताफ्यातून आम्ही मार्गस्थ झालो. ड्रायव्हरने हे कसे केले ते मला माहित नाही कारण माझे डोळे बंद होते. जेव्हा आम्ही वीस किलोमीटर अंतर कापले तेव्हा कच्चा रस्ता थोडा कठीण झाला आणि ड्रायव्हरने जीपमधून आणखी दहा किलोमीटरचा वेग खेचला. आम्ही इतर गाड्यांना मागे टाकले. बऱ्यापैकी मोठ्या शहरात पोहोचण्यापूर्वी आम्ही एका जुन्या इटालियन हेलिकॉप्टरसमोर तीव्र वळण घेतले. त्याचा ड्रायव्हर जोरात ओरडला. आम्ही शेतात निघालो आणि हेलिकॉप्टरजवळ थांबलो.
  
  
  पायलट, एक सैन्य अधिकारी, बाहेर उडी मारली आणि सलामी दिली.
  
  
  तो म्हणाला. - 'श्री. कार्टर?
  
  
  'हो.'
  
  
  "मी तुला लवकरात लवकर अस्मारा येथे घेऊन जावे."
  
  
  पाच मिनिटांनी आम्ही हवेत होतो. उपकरणाने असा आवाज केला की कोणतेही संभाषण अशक्य होते. मरियमने तिचे डोके माझ्या खांद्यावर ठेवले आणि तिचे डोळे बंद केले. अस्माराला गेल्यावर या सगळ्या गर्दीला कोण जबाबदार आहे हे शोधून काढेन असं मी गृहीत धरलं होतं.
  
  
  सरकारी विमानतळावर हेलिकॉप्टर उतरले. प्रोपेलर ब्लेड पूर्णपणे बंद होण्यापूर्वीच बाजूला अधिकृत शिलालेख असलेली एक तपकिरी व्हॅन आमच्या दिशेने धावत होती. मागच्या दारातून एक वरिष्ठ लष्करी अधिकारी बाहेर येताना दिसला. मी तेजस्वी सूर्यप्रकाशात डोकावले. मी चुकलो नाही तर...
  
  
  मी हेलिकॉप्टरमधून खाली उतरलो आणि मरियमला खाली मदत करायला वळलो तेव्हा हॉक माझ्याकडे धावला. त्याची पकड घट्ट होती, आणि क्षणभर मला वाटले की आम्ही एकमेकांना अभिवादन करत असताना त्याच्या डोळ्यात मला समाधान दिसले.
  
  
  मी विचारले. - तुम्ही अस्मारामध्ये काय करत आहात, सर? "हे अस्मारा असेल तर."
  
  
  "हंस स्कीलमनच्या कर्णधाराने कळवले की तू मारला गेलास, N3." - हॉक म्हणाला. "सर्व नरक सैल झाला आहे."
  
  
  “कॅप्टन एर्गेनसेनला वाटले असेल की मी मेलो आहे,” मी म्हणालो. "इंजिन रुममधील लोकांशिवाय त्याचा संपूर्ण क्रूर कर्मचारी बोर्जिया टोळीचा आहे." मी घेतो ते जहाज आता मासाव्यात नाही?
  
  
  'नाही. स्थानिक अधिकाऱ्यांनी त्याला ताब्यात घेण्याचे कोणतेही कारण नव्हते. बाकीचे दोघे कसे आहेत?
  
  
  - आणखी दोन काय?
  
  
  "जीन फेलिनी," हॉक म्हणाला. "सीआयए एजंट. मला माहित होते की ती बोर्डात आहे, परंतु मला खात्री नव्हती की तुम्ही अजून एकत्र काम करावे.
  
  
  “आम्ही लार्सन नावाच्या केजीबी एजंटला मारण्यासाठी सैन्यात सामील झालो. हंस स्केजेलमन या बोर्डावर ती कारभारी होती. आम्हाला सोबत कैद करण्यात आले. लाल समुद्रातून बोर्गिया मुख्यालयाकडे जाताना जीनाच्या छातीत गोळी लागली.
  
  
  - आणि दुसरा?
  
  
  - दुसरा कोण आहे?
  
  
  "त्याचे नाव गार्ड आहे..."
  
  
  "दुसरा सोबती. हा बास्टर्ड बोर्गिया कॅम्पमध्ये आहे. निदान आम्ही निघालो तेव्हा तरी असे. पण ही काय कथा आहे की आपण मेलो आहोत?
  
  
  "तुम्ही मासावा का पोहोचले नाही हे स्पष्ट करण्याचा एक मार्ग," हॉक म्हणाला. "कॅप्टनने दावा केला की तुम्ही तिघेही बुबोनिक प्लेगमुळे मरण पावले." सुरक्षिततेचा उपाय म्हणून त्याने तुम्हा तिघांनाही समुद्रात पुरले. ही एक कथा होती जी इथिओपियन अधिकारी मंजूर करू शकत नव्हते. त्यामुळेच त्यांना पुन्हा बंदर सोडण्याची परवानगी देण्यात आली. निक, बुबोनिक प्लेगमुळे मरण पावणारा तू पहिला AX एजंट असेल.
  
  
  मी मुख्यालयात टायपिस्टसाठी नवीन समस्या निर्माण केली नसल्याबद्दल तो थोडा निराश दिसत होता आणि त्या वेळी मरियम आणि इथिओपियन जनरल आमच्याशी संपर्क साधला नसता तर मी काहीतरी व्यंग्यात्मक बोललो असतो. ते अम्हारिक बोलत होते आणि मला समजले की हा माणूस माझा जुना मित्र आहे.
  
  
  "जनरल साहेले, हा निक कार्टर आहे," हॉक म्हणाला.
  
  
  जनरल आणि मी हस्तांदोलन केले. सुमारे पाच फूट उंच, दाट काळे केस जे नुकतेच राखाडी व्हायला लागले होते अशा आम्हाराचे ते उत्तम उदाहरण होते.
  
  
  'श्री. कार्टर, मी मरियमला तिच्या जन्मापासून ओळखतो. तिला सुरक्षित आणि निरोगी परत आणल्याबद्दल धन्यवाद आणि मी कुटुंबाच्या वतीने देखील तुमचे आभार मानतो.”
  
  
  त्याच्या इंग्रजीमध्ये शाळकरी मुलांचा उच्चार अचूक होता आणि मी गृहीत धरले की त्याचे शिक्षण इंग्लंडमध्ये झाले आहे.
  
  
  “जनरल साखेले,” मी म्हणालो, “तिच्या परतीचे श्रेय मी घेऊ शकत नाही. आम्ही एकत्र परत आलो. ती पहारेकरी उभी राहिली, उंटावर स्वार झाली आणि प्रशिक्षित सैनिकाप्रमाणे रायफल चालवली. आमच्यासोबत पळून गेलेल्या सैफा, दनकील यांच्यासाठी आम्ही दोघेही आमचे जीवन ऋणी आहोत.
  
  
  "जर तुम्ही बोर्गियातून सुटलात तर तुम्हाला पळत राहावे लागेल." साहेळे हॉककडे वळले. “मरियमने मला आपल्या सरकारमध्ये काम करणाऱ्या त्याच्या मित्रपक्षांची अनेक नावे दिली. मला हे काही दिवसांपूर्वी कळले असते.
  
  
  'काय झाले?' मी हॉकला विचारले.
  
  
  "तुम्ही पळून जाताच, जर मला क्रम योग्यरित्या समजला असेल, तर बोर्जियाने त्याची हालचाल केली," हॉक म्हणाला. "त्याचा अल्टिमेटम चार दिवसांपूर्वी आला होता."
  
  
  "आम्ही पळून गेल्यावर ते बरोबर नव्हते," मी म्हणालो. "आम्हाला परत आणण्यासाठी तो त्याच्या गस्तीची वाट पाहत असावा."
  
  
  - आम्ही मारले गस्त? - मरियमने विचारले.
  
  
  “हो,” मी म्हणालो.
  
  
  - तुम्हाला त्याच्या गरजा माहित आहेत का? असा सवाल जनरल साहेले यांनी केला.
  
  
  “त्याला पूर्व आफ्रिकेचा अर्धा भाग हवा आहे असे दिसते,” मी म्हणालो. - त्याने आपली क्षेपणास्त्रे वापरण्याची धमकी दिली होती का?
  
  
  "तीन मिनिटमेनसह," हॉक म्हणाला. - ते हंस स्कीलमन या जहाजावर होते. त्यानंतर जीन फेलिनी.
  
  
  मी विचारले. - "तो शूटिंग कधी सुरू करेल?"
  
  
  'उद्या रात्री. आणि आधी जर आपल्याला त्याच्यावर हल्ला करायचा असेल तर.
  
  
  “मला वाटतं तुम्ही त्याला ती क्षेपणास्त्रे वापरायला पटवून द्यावी सर,” मी हॉकला म्हटलं. "विशेषतः ते मिनिटमेन." जनरल साहेले यांचे तोंड उघडे पडले. त्याने माझ्याकडे रोखून पाहिले. हॉक क्षणभर गोंधळलेला दिसला, मग त्याच्या चेहऱ्यावर एक मंद हसू उमटले. - "तुम्हाला काय माहित आहे की आम्हाला माहित नाही, N3?"
  
  
  “बोर्गिया क्षेपणास्त्रांपैकी किमान अर्धी क्षेपणास्त्रे केवळ त्यांना प्रक्षेपित करणाऱ्या लोकांसाठी धोकादायक आहेत. मला शंका आहे की त्याने मिनीटमन ऑपरेटिंग सिस्टम वाळूमधून खोदली किंवा ती गहाळ आहे हे देखील माहित आहे. त्याने आपली क्षेपणास्त्रे इतकी चांगली लपवून ठेवली कारण त्याच्याकडे योग्य प्रक्षेपक नाहीत. त्याचा एक चांगला माणूस, आणि कदाचित त्याच्याकडे असलेला एकमेव तंत्रज्ञ, आमच्यासोबत पळून गेला. Vasily Pachek तुम्हाला संपूर्ण तांत्रिक अहवाल देऊ शकेल. पण दुर्दैवाने, ते सुटल्यानंतर रात्री आमच्यावर हल्ला करत असताना बोर्गियाच्या गस्तीने तो मारला. बोर्जियाच्या बाजूला स्वयंचलित शस्त्रांनी सज्ज असलेल्या अत्यंत थंड डॅनकिल योद्ध्यांचा समूह आहे. हीच त्याची संपूर्ण धमकी आहे.
  
  
  - तुम्हाला खात्री आहे, मिस्टर? कार्टर? असा सवाल जनरल साहेले यांनी केला.
  
  
  'हो. पेसेकने या क्षेपणास्त्रांवर काम केले. बोर्गियाने त्याला फसवले, म्हणून पेसेकने संपूर्ण योजना उधळण्याचा प्रयत्न केला. बोर्गिया आपल्याला मारण्यासाठी वाळवंटावर मोजत असावा, कारण एकदा पेसेक किंवा मी तथ्ये उघड करण्यासाठी त्यामधून फिरलो की प्रत्येकाला कळेल की त्याची संपूर्ण धमकी फुग्यापेक्षा काही नाही.
  
  
  मरियम म्हणाली, "पेसेकला काय माहित होते ते त्याला माहित नाही." "त्याला खरोखर वाटते की ही क्षेपणास्त्रे कार्य करतील."
  
  
  "त्याच्यासाठी किती वाईट आहे," जनरल साखेले म्हणाले. तो पुन्हा माझ्याकडे वळला आणि त्याचा मोठा हात माझ्या खांद्यावर ठेवला.
  
  
  "तुम्हाला आजची रात्र हॉटेलमध्ये कशी घालवायची आणि नंतर बोर्जिया मुख्यालयात परत यायला कसे आवडेल, मिस्टर कार्टर?"
  
  
  मी विचारले. - "आम्ही तिथे कसे जायचे?"
  
  
  - माझ्या हेलिकॉप्टरसह. आफ्रिकेतील एकशे पन्नास सर्वोत्कृष्ट योद्धा तुम्ही कमांड कराल.
  
  
  “मी यापेक्षा चांगल्या मार्गाची कल्पना करू शकत नाही. मला आशा आहे की मला हे ठिकाण पुन्हा मिळेल.”
  
  
  “मला नकाशा दाखवा,” मरियम शांतपणे म्हणाली. "आम्ही कुठे होतो ते मला माहीत आहे."
  
  
  जनरल साखेले आम्हाला त्यांच्या स्टाफच्या गाडीकडे घेऊन गेले आणि आम्ही लष्करी छावणीत गेलो. कारमध्ये वातानुकूलन नसल्याबद्दल त्यांनी दोनदा माफी मागितली. मी त्याला हे पटवून देऊ शकलो नाही की मला ताजी पर्वतीय हवेत श्वास घेणे आवडते.
  
  
  मरियम आणि जनरल नकाशावर कुंचले असताना, हॉक आणि मी माहितीची देवाणघेवाण केली.
  
  
  मी त्याला विचारले. - "AX ला माझा संदेश मिळाला नाही?"
  
  
  “होय, पण तुम्ही वापरलेल्या कोडसाठी काळजीपूर्वक व्याख्या आवश्यक आहे. जेव्हा हान्स स्कीलमनने मसावा येथे नांगर टाकला आणि खोटे मृत्यू प्रमाणपत्र सादर केले, तेव्हा आम्हाला खात्री पटली की तुमच्या संदेशाचा अर्थ ते जहाज बोर्जियाचे आहे. तुम्ही बनावट होल्डिंग कंपनीशी व्यवहार करत आहात हे लक्षात येण्यासाठी नेहमीच काही दिवस लागतात, जरी ती नॉर्वे सारख्या मैत्रीपूर्ण देशात आधारित असली तरीही. याशिवाय, तू आणि मिस फेलिनी अजूनही जिवंत आहेत की नाही हे आम्हाला माहीत नव्हते आणि तुम्ही तुमचा संदेश कसा पाठवला हे आम्हाला समजू शकले नाही.
  
  
  तो थांबला, वाट पाहत होता. मी त्याला बोट्सवेनच्या केबिनखालील पिंजऱ्यातून माझ्या सुटकेबद्दल आणि त्यानंतर मी स्वतःला पुन्हा कसे बंद केले याबद्दल सांगितले. तो शांतपणे हसला.
  
  
  "चांगले काम, निक," तो हळूवारपणे म्हणाला. “तुमच्या संदेशाने आम्हाला आवश्यक असलेला वेळ दिला. सध्या, इथिओपियन आणि त्यांचे आफ्रिकन सहयोगी "हंस स्कीलमन" ची शिकार करत आहेत. या मुद्द्यामुळे आपण आणि रशिया, तसेच दोन जागतिक शक्ती आणि तिसरे जग यांच्यातील सहकार्य सुधारले आहे. कोणत्याही परिस्थितीत, हे माझ्या विचारापेक्षा जास्त आहे. पण जर हा बार्ज अटलांटिक महासागरात गेला तर ते नाटो देशांच्या नौदलासाठी शिकार होईल.
  
  
  'श्री. कार्टर, तुम्ही आम्हाला क्षणभर मदत करू शकता का? असा सवाल जनरल साहेले यांनी केला.
  
  
  मी खोलीभर फिरलो आणि डॅनकिलच्या स्थलाकृतिक नकाशाचा अभ्यास केला. मरियमला बोर्गियाचे मुख्यालय आधीच सापडले आहे.
  
  
  "हे क्षेत्र हेलिकॉप्टर हल्ल्यासाठी योग्य आहे का?" असा सवाल जनरल साहेले यांनी केला.
  
  
  "हे तुमच्याकडे असलेल्या लोकांच्या संख्येवर आणि फायर पॉवरवर अवलंबून आहे." मी एक बिंदू अपस्ट्रीम, दुसरा पॉइंट डाउनस्ट्रीम आणि तिसरा बिंदू कमी टेकड्यांकडे निर्देशित केला. मी म्हणालो, “तुम्ही लोकांना या तीन बिंदूंवर ठेवले तर तुम्ही नकाशावरून हे दानकिल गाव मिटवू शकता.”
  
  
  "आमच्याकडे दोन गनबोट्स आहेत," साखेले म्हणाले.
  
  
  “बोर्जिया कॅम्पजवळ एक ठेवा,” मी सुचवले. "मग ती त्याच्या लोकांना तुझ्या सैन्याच्या बाहूत नेईल." त्यात मोठे लढाऊ सैन्य नाही; बहुतेक ते गुलामांच्या श्रमावर अवलंबून असते.
  
  
  हा सल्लामसलत केवळ सौजन्यपूर्ण होता, कारण जनरल साखेले यांना त्यांच्या सैन्याचा वापर कसा करायचा हे आधीच माहित होते. निक कार्टर या सहलीत सामील होणार होते आणि जर अमेरिकन एजंट इथिओपियन सैन्याच्या लढाऊ गुणांनी प्रभावित झाला असेल तर ते अधिक चांगले.
  
  
  यापूर्वी कोणीही क्षेपणास्त्रांचा उल्लेख केला नव्हता आणि हॉक आणि माझ्याकडे समस्या सोडवण्याचा कोणताही मार्ग नव्हता. पण सरकारी सैन्याने बोर्गियाच्या मुख्यालयावर हल्ला केल्यास मी त्यांच्या मिशनवर सोबत जाण्याचे हेच मुख्य कारण होते. ती आण्विक क्षेपणास्त्रे चुकीच्या हातात पडणार नाहीत याची मला खात्री करायची होती.
  
  
  "निक, तू अलीकडे झोपला आहेस?" - हॉकने विचारले.
  
  
  "आज सकाळी, काही तास, तुरुंगात."
  
  
  “आज झोपायलाही वेळ मिळणार नाही,” जनरल साखेले म्हणाले. “आम्ही पहाटे तीन वाजता निघतो आणि सूर्योदयानंतर बोर्गिया कॅम्पवर हल्ला करतो. अंधारात पर्वतांवरून उड्डाण करणे धोकादायक आहे, परंतु कोणीही त्याला चेतावणी देण्यापूर्वी आपण बोर्गियाशी सामना केला पाहिजे.
  
  
  "मी लवकर झोपी जाईन," मी वचन दिले.
  
  
  “तुम्ही आता हॉटेलमध्ये जाऊ शकता,” हॉक म्हणाला. "तसे, स्थानिक अधिकाऱ्यांनी "हंस स्कीलमन" ला तुमचे सर्व सामान सोडण्याचे आदेश दिले आहेत. तुम्हाला ते तुमच्या खोलीत सापडतील.
  
  
  'मला व्हीआयपी वाटेल.'
  
  
  “तुम्ही आणलेली बातमी इथिओपियन सरकारसाठी महत्त्वाची आहे,” जनरल साहेले म्हणाले.
  
  
  वातावरण अधिकृत झाले, जनरलने माझा हात हलवला आणि ड्रायव्हरला माझी खूप काळजी घेण्याचे आदेश दिले. हॉक, वरवर पाहता, काही काळ जनरलबरोबर राहणार होता, म्हणून त्याने अर्थातच माझ्या गोष्टी हॉटेलमध्ये असल्यावर जोर दिला. कारण जर हॅन्स स्कीलमनच्या क्रूला माझ्या सुटकेसमध्ये गुप्त डब्बा सापडला नसता तर उद्या विल्हेल्मिना माझ्यासोबत आली असती.
  
  
  मला वाटले की गार्ड किंवा बोर्जियाशी तिची ओळख करून देणे किती छान होईल.
  
  
  औपचारिकता असूनही, मरियम माझ्या जवळ जाण्यात यशस्वी झाली आणि कुजबुजली: “नंतर भेटू, निक. मला काही कारस्थान करावे लागेल, पण मी तुमच्या हॉटेलमध्ये राहीन.
  
  
  मी विचारले. "आज रात्री एकत्र जेवायला काय हरकत आहे?"
  
  
  - मी सात वाजता तुझ्या खोलीत येईन.
  
  
  
  
  धडा 14
  
  
  
  
  
  मी रात्रीच्या जेवणासाठी कपडे घालत असताना, मला एक त्रुटी आढळली: हॉकने हॉटेलला जे कपडे पाठवले होते ते फ्रेड गुडरम, एक मद्यपी आणि आळशी म्हणून मला झाकण्यासाठी होते, जो त्याच्या मागील पापांपासून मुक्त होण्यासाठी इथिओपियाला गेला होता. जेव्हा आम्ही रेस्टॉरंटमध्ये गेलो तेव्हा मरियम आणि मी कसे दिसतील याची मला काही क्षण काळजी वाटली, पण नंतर मी हे सर्व नरकात जाण्यास सांगितले. इथिओपिया युरोपियन लोकांनी भरलेला होता आणि त्यांच्यापैकी बरेच लोक भरपूर पैसे कमवत होते. मी मरियमची माझ्या खोलीत येण्याची वाट पाहत असताना, जनरलने माझ्याकडून काय ऐकले आणि हॉकने काय ऐकले याचा विचार केला. हॉक आणि मी असेपर्यंत दोन लोकांनी एकत्र काम केले आहे, तेव्हा त्यांना कल्पना किंवा चेतावणी देण्यासाठी शब्दांची गरज नसते. चेहर्यावरील हावभाव, शांतता, टोन बदलणे - हे सर्व एका लांब भाषणापेक्षा कमी म्हणू शकत नाही. पेसेकने मला डॅनकिलमध्ये नेमके काय सांगितले ते मी सांगितले. सेचने मला सांगितले की बोर्जिया क्षेपणास्त्रांपैकी निम्मी क्षेपणास्त्रे नीट काम करत नाहीत याची त्याला पूर्ण खात्री आहे. जनरल साखेले यांनी लगेच गृहीत धरले की ही सर्व क्षेपणास्त्रे आहेत. हॉक क्र. मला खात्री नव्हती की हॉकला बोर्जियावर हल्ला करण्याचा धोका समजला होता, परंतु तरीही मला खात्री होती की त्याने ते केले.
  
  
  मी इथिओपियन सैन्यासह जात असल्याने, मला आशा होती की त्यांच्या हल्ल्याची योजना अण्वस्त्रे कशी नि:शस्त्र करायची हे विचारात घेईल. जनरल साहेलला आपल्या सैन्यासह इतक्या वेगाने हल्ला करावा लागला की बोर्जियाचे लोक गुहांमधून क्षेपणास्त्रे काढून प्रक्षेपणाच्या ठिकाणी ठेवू शकणार नाहीत. पेसेकने फक्त अर्ध्या भागाची तोडफोड केली - आणि बाकीच्या अर्ध्या भागावर काम करणाऱ्या जर्मन अभियंत्यांवर पेसेकचा विश्वास नव्हता. मला माहित नसलेल्या लोकांवर विश्वास ठेवण्याची ही वेळ नाही.
  
  
  मी मरियमचा शांतपणे दरवाजा ठोठावल्याचा आवाज ऐकला. तिने वेस्टर्न कपडे घातले होते, जे मला फारसे आवडत नव्हते. पण आपण तिच्याकडे कसे पाहिले तरीसुद्धा ती सुंदर होती. तिच्या फिकट निळ्या रंगाच्या ड्रेसने तिच्या शरीराला मिठी मारली, तिची ऑलिव्ह-ब्राऊन त्वचा हायलाइट केली. उंच टाचांनी तिला एकशे पंच्याऐंशीपेक्षा उंच केले. तिचे दागिने महाग आणि माफक होते - जड साखळीवर सोन्याचा क्रॉस आणि मौल्यवान सोन्याचे ब्रेसलेट. मी अस्माराला अजिबात ओळखत नसल्यामुळे मी तिला रेस्टॉरंट निवडण्यास सांगितले. मी भिकाऱ्यासारखा पोशाख घातला होता ही गोष्ट अजिबात गैरसोयीची नाही. मालकाने स्वतः शांत कोपऱ्यात आमची सेवा केली. स्टेक कठीण होता परंतु उत्तम प्रकारे तयार केलेला होता आणि वाइन इटालियन होती. जेव्हा जेव्हा मला मालकाचे कौतुक करायचे असते तेव्हा तो आर्चबिशपच्या मुलीची सेवा करताना त्यांना वाटलेला सन्मान दाखवायचा. मरियमच्या कुटुंबाच्या प्रत्येक नवीन उल्लेखाने मला आश्चर्य वाटले की मला इथिओपिया सोडायचे असेल तर ते किती गुंतागुंतीचे होईल. माझ्या विचारांचा अंदाज लावल्याप्रमाणे, मरियम म्हणाली: "मी जनरल साहेलला सांगितले की बोर्जिया कॅम्पमध्ये अनेक पुरुषांनी, मुख्यतः डॅनकिल आणि सोमाली लोकांनी माझ्यावर बलात्कार केला आहे."
  
  
  'का?' - मी विचारले, जरी मला उत्तर आधीच माहित होते.
  
  
  "मग तो मी तुझ्याकडे जाण्याची काळजी करणार नाही, निक."
  
  
  मला अजून बरेच प्रश्न विचारायचे होते, पण मी माझे तोंड बंद ठेवले. मरियमला तिच्या भविष्याबद्दल खूप ठाम कल्पना होत्या, जसे मी आधीच वाळवंटात पाहिले होते. घरी परतण्याचा आणि कॉप्टिक चर्चमध्ये उच्च पदावर विराजमान झालेल्या एका अपमानित महिलेला पांढरे करण्यासाठी तिच्या वडिलांची आणि काकांनी लग्न करण्याची वाट पाहण्याचा तिचा कोणताही हेतू नव्हता. आणि तिला वरवर पाहता काही श्रीमंत अम्हारा माणसाची शिक्षिका व्हायचे नव्हते. आम्ही वाईन प्यायलो आणि मजबूत इथिओपियन कॉफीच्या कपाने आमचे जेवण संपवले, मी नोकरी शोधण्याच्या तिच्या योजनांबद्दल तिची बडबड ऐकली. तिला नोकरदार स्त्रीची अती रोमँटिक कल्पना आली असेल, परंतु पर्दाच्या स्थानिक स्वरूपाकडे परत जाण्याऐवजी, ज्यामध्ये सर्व श्रीमंत अम्हारा स्त्रिया राहत होत्या, ती स्वतः करण्याची तिची इच्छा मला अगदी वाजवी वाटली. जरी मी तिला वाळवंटात कृती करताना पाहिलं नसतं, तरीही तिच्या वैयक्तिक असण्याच्या इच्छेने माझा आदर केला असता.
  
  
  आम्ही हॉटेलवर परतलो आणि आमची चावी गोळा केली. आम्ही एकत्र लिफ्टकडे जात असताना क्लर्कने आपले डोके काळजीपूर्वक वळवले. मरियमने माझ्या मजल्यासाठी बटण दाबले.
  
  
  लिफ्ट हळूहळू वर जात असताना तिने मला विचारले, “निक, पेसेकने तोडफोड न केलेल्या क्षेपणास्त्रांचे काय? ते चालतील का?'
  
  
  "कुणालाच माहीत नाही," मी म्हणालो.
  
  
  - तर, उद्या तुम्हाला धोका आहे का?
  
  
  'हो. जनरल साखेळे यांच्यासोबत आहे.
  
  
  मी तिच्या उत्तराची वाट पाहत होतो. तिने नाही केले. आम्ही माझ्या खोलीत येईपर्यंत नाही. मी दार उघडले आणि जॅकेट काढण्याआधी सवयीप्रमाणे बाथरूम तपासले. विल्हेल्मिना आणि ह्यूगोला पाहून मरियमला दम लागला.
  
  
  "आज रात्री आम्ही धोक्यात आहोत असे तुम्हाला वाटले?" तिने विचारले.
  
  
  "मला माहित नव्हते," मी म्हणालो. "दानाकिलच्या मध्यभागी तुमचे अपहरण झाले नाही." पण ते तुला शहरात सापडले. तुम्ही आणि साहेळे दोघेही सरकारमधील गद्दार बोललात. मला खूप उशीरा कळले की "हंस स्कीलमन" बोर्जियाचा आहे.
  
  
  "मला आशा आहे की तू उद्या त्याला ठार मारशील, निक."
  
  
  “त्यामुळे बऱ्याच समस्या सुटतील,” मी कबूल केले.
  
  
  मी माझे लुगर आणि स्टिलेटो नाईटस्टँडवर ठेवले आणि मरियम खोलीतील एकमेव खुर्चीवर बसली. हॉटेल कार्यरत होते, अतिशय निर्जंतुक होते. मी कुठेही "रूम सर्व्हिस" अशी चिन्ह किंवा फ्लायर जाहिरात पाहिली नाही. एक पलंग, एक खुर्ची, ड्रॉर्सची एक छोटी छाती, एक नाईटस्टँड आणि एक स्नानगृह होते. खुर्चीत स्तब्ध बसलेली, निळ्या रंगाचा ड्रेस तिच्या ओलांडलेल्या पायांवर ओढण्याचा प्रयत्न करणारी मरियम रिकाम्या खोलीत, माझ्या शस्त्राकडे किंवा दुसऱ्या दिवशी काय होईल यावर प्रतिक्रिया देत होती की नाही हे मी सांगू शकत नाही.
  
  
  "निक," ती शांतपणे म्हणाली. "मी तुला वापरले नाही."
  
  
  'मला माहिती आहे.'
  
  
  “मी जेव्हा वाळवंटात तुझ्याकडे आलो तेव्हा मला हे हवे होते. आणि आज रात्री मी तुमच्या खोलीत राहीन आमच्या आनंदासाठी - आमच्या दोघांसाठी. मी जनरल साहेलशी खोटे बोललो कारण मला भीती होती की तो तुम्हाला नष्ट करण्याचा प्रयत्न करेल. तो एक शक्तिशाली माणूस आहे, निक. आणि तो सर्व पाश्चिमात्य, युरोपियन आणि अमेरिकन लोकांचा द्वेष करतो. सँडहर्स्ट येथे तो त्यांचा द्वेष करायला शिकला.
  
  
  “मी त्याचा ब्रिटिश उच्चार ऐकला,” मी म्हणालो.
  
  
  "वरवर पाहता, तो इंग्लंडमध्ये फारसा खूश नव्हता."
  
  
  "माझी इच्छा आहे की मी वाळवंटात परत जाऊ शकेन, मरियम."
  
  
  ती शांतपणे हसली, अचानक मूड बदलला. "पण तसे नाही, निक," ती उठून म्हणाली. - आणि तसे असल्यास, मी पुन्हा गुलाम होईन. निदान आज रात्री तरी आपण इथे असू. तिने तिच्या ड्रेसचे बटण काढले आणि पटकन बाहेर पडली. मग ती खोलीच्या पलीकडे गेली आणि बेडवर बसली. मी दुसऱ्या बाजूला झुकून तिला मिठी मारली. छेडछाडीच्या अन्वेषणासह आमचे चुंबन हळूहळू आणि हळूवारपणे सुरू झाले. पण जेव्हा आमचे ओठ भेटले तेव्हा तिने मला तिच्याकडे ओढले आणि तिच्या हातांनी माझे खांदे पकडले.
  
  
  "आम्हाला आज रात्री वाळूचे ढिगारे पाहण्याची गरज नाही," मी कुजबुजले.
  
  
  मरियम पुन्हा बेडवर कोसळली. आम्ही पुन्हा चुंबन घेताच मी माझे हात तिच्या छातीवर ठेवले. तिची पँटी तिच्या अंगावरून गरम होत होती.
  
  
  वाळवंटात ती एक भितीदायक कुमारी होती. पण आज ती एक स्त्री होती जिला नेमकं काय हवंय आणि दार बंद असलेल्या खोलीच्या सुरक्षिततेसह प्रत्येक क्षणाचा आनंद लुटायचा आहे. आम्ही दोघे नागडे झालो तोपर्यंत मी तयार झालो होतो. आम्ही दोघेही लाईट बंद करायला वळलो नाही, आणि मी तिची प्रशंसा केली तितकीच तिला तिचे शरीर दाखवण्यात आनंद वाटत होता.
  
  
  अंथरुणावर ताणलेली, तिची टॅन झालेली त्वचा वाटली तशी गुळगुळीत दिसत होती. तिचे मोठे स्तन तिच्या धडावर रुंद होते. तिने हळूच पाय पसरले. तिने तिचे नितंब वळवले आणि त्याला तिच्या उबदार शरीरात प्रवेश केला. आम्ही हळू हळू सुरुवात करण्याचा आणि क्लायमॅक्सच्या दिशेने काम करण्याचा प्रयत्न केला, पण आम्हा दोघांसाठी हा प्रयत्न व्यर्थ ठरला. तिने squirmed आणि माझ्या विरुद्ध स्वत: ला दाबले, आणि आता आम्ही एकटे असताना, ती moaned आणि आम्ही एकत्र कळस म्हणून मुक्तपणे किंचाळली.
  
  
  
  
  धडा 15
  
  
  
  
  
  जनरल साखेले यांनी मला एका छोट्या लष्करी विमानतळावर त्यांच्या सैन्याची पाहणी करण्यासाठी आमंत्रित केले. ते लढाऊ आणि कठोर दिसत होते. त्यापैकी बहुतेक अम्हारा जमातीतील होते आणि मी असे गृहीत धरले की ते इथिओपियामधील विशिष्ट समस्येचे निराकरण करण्यासाठी निवडले गेले होते. ते मुख्य कॉप्टिक ख्रिश्चन संस्कृतीचे प्रतिनिधित्व करतात आणि त्यांनी आनंदाने डॅनकिल सेटलमेंटवर हल्ला केला असता.
  
  
  लष्करी ऑपरेशन स्वतःच विचित्रपणे सोपे होते. जनरलच्या हेलिकॉप्टरमध्ये, त्याच्या लँडिंगचे तीन भाग डनाकिल गावाला वेढलेले असताना मी हवेतून पाहिले. त्यानंतर आम्ही बोर्गिया मुख्यालयाच्या दिशेने निघालो आणि वीस मिनिटांच्या उड्डाणानंतर आम्ही कॅम्पवर आलो.
  
  
  रेडिओवर अम्हारिकचा प्रवाह आला. जनरल साखेले यांनी मायक्रोफोन घेतला आणि आदेशांची मालिका दिली.
  
  
  "ते क्षेपणास्त्रे टाकत आहेत," तो म्हणाला. - आम्ही त्यांना एक अप्रिय आश्चर्य देऊ.
  
  
  तीन सैनिकांनी आकाशातून शत्रूंवर क्षेपणास्त्रे आणि नेपलम फेकून हल्ला केला. त्यांच्या पाठोपाठ सहा बॉम्बर्स होते. मी दोन बोर्जिया क्षेपणास्त्र तळांवरून धुराचे लोट उठताना पाहिलं, एक कॅम्प आणि डनाकिल गावाच्या मध्यभागी आणि एक त्याच्या छावणीच्या दक्षिणेला. नेपलम हल्ल्यांच्या मालिकेने छावणीतील सैनिकांना विखुरले, ज्यांनी आमच्या हेलिकॉप्टरवर गोळीबार करण्यास सुरुवात केली. दक्षिणेला कुठेतरी मोठा स्फोट झाल्याने आमचे हेलिकॉप्टर हिंसकपणे डोलले.
  
  
  "मला आशा आहे की या मूर्खांना ते चुकीचे समजणार नाही," मी म्हणालो.
  
  
  'अण्वस्त्र स्फोट नक्कीच आपला जीव घेईल,' जनरल साहेले हसत हसत म्हणाले, 'पण मध्यपूर्वेतील एखाद्या महत्त्वाच्या शहरात कुठेतरी वाळू, उंट आणि दानाकिल्सशिवाय इथे स्फोट होणे केव्हाही चांगले. .'
  
  
  तो अणुस्फोट नव्हता. जनरलने आम्हाला बोर्जिया कॅम्पमध्ये ठेवण्याचा आदेश दिला. एका गनबोटने शेवटच्या प्रतिकारावर गोळीबार केला, दुसर्या ठिकाणी खडकाळ खंदकात अडकला.
  
  
  “मारेकऱ्यांपासून सावध राहा,” त्याने त्याच्या होल्स्टरमधून बंदूक काढताना इशारा दिला.
  
  
  मी माझे जाकीट काढले आणि विल्हेल्मिना पकडले. जनरलने माझ्या हातातल्या लुगरकडे पाहिलं आणि हसला. त्याने स्लीव्ह शीथमधील स्टिलेटोकडे इशारा केला.
  
  
  "मिस्टर, तुम्ही नेहमी लढायला तयार असता." कार्टर," तो म्हणाला. आणि आमची यशस्वी लढत झाली. आम्ही बोर्गियाच्या तंबूकडे जात असताना, महिला छावणीजवळील खडकांमध्ये अडकलेल्या एका लहान गटाने आमच्यावर गोळीबार केला. आम्ही जमिनीवर डुबकी मारली आणि गोळीबार केला.
  
  
  - जनरल साखेले त्यांच्या रेडिओ ऑपरेटरला काहीतरी ओरडले. काही क्षणांनंतर, त्याच्या सैन्याची एक छोटी तुकडी दरीच्या दक्षिणेकडून परिसरात घुसली आणि खडकांवर हातबॉम्ब फेकण्यास सुरुवात केली. एका शत्रूने आमच्यावर धाव घेतली. मी त्याच्यावर पिस्तुलाने गोळी झाडली. त्या दिवशी माझा हा एकमेव शॉट होता. सैनिकांनी खडकाच्या बाजूने आणखी काही हँडग्रेनेड फेकले आणि नंतर त्या दिशेने धाव घेतली. काही सेकंदात लढाई संपली.
  
  
  “साधे ऑपरेशन,” जनरल साखेले उठून आपला गणवेश काढत म्हणाले. - चला हे स्वयंघोषित जनरल बोर्जिया, मिस्टर कार्टर शोधूया.
  
  
  आम्ही तंबू तपासला. आम्ही संपूर्ण कॅम्प शोधला. आणि जरी आम्हाला अनेक मृत डॅनकिल्स आणि अनेक मृत युरोपियन सापडले, परंतु जनरल बोर्जियाचे कोणतेही चिन्ह नव्हते. तो मूठभर कैद्यांमध्ये नव्हता.
  
  
  जनरल साखेले म्हणाले, “दानकिलांशी बोलण्यासाठी आम्हाला किमान काही तास लागतील.
  
  
  सरकारी सैन्याने बोर्गिया लोकांना समजावण्याचा प्रयत्न केला की आत्मसमर्पण करणे चांगले आहे, मी परिसरात फिरलो. गुलामांची सुटका करण्यात आली आणि नंतर त्यांना सुमारे डझनभर सैनिकांच्या रक्षणाखाली एकत्र आणण्यात आले. मी ज्या दोन जर्मन छावणीत होतो त्यांना पाहून मी ड्युटीवर असलेल्या अधिकाऱ्याला त्यांच्याशी बोलण्याची परवानगी मागितली.
  
  
  'मला माहीत नाही..
  
  
  “जनरल साखेलेशी बोला,” मी म्हणालो.
  
  
  त्याने जनरलला मेसेंजर पाठवला, त्यात आणखी पंधरा मिनिटे वाया गेली. जनरलने मला जर्मनांशी बोलण्याची परवानगी दिली.
  
  
  - बोर्जिया कुठे आहे? - मी त्यांना विचारले.
  
  
  "तो तुमच्या नंतर काही दिवसांनी निघून गेला," त्यांच्यापैकी एक म्हणाला. - पचेक कसे आहे?
  
  
  'त्याचा मृत्यू झाला आहे. बोर्गिया कुठे गेला?
  
  
  'मला माहीत नाही. त्याने आणि लुइगीने एक उंट कारवाँ तयार केला. गार्ड त्यांच्यासोबत गेला.
  
  
  मला एवढंच जाणून घ्यायचं होतं, पण जनरल साखेले यांनी उरलेला दिवस डॅनकिल्सचा छळ करण्यात आणि त्यांच्याकडून खात्री करून घेण्यात घालवला.
  
  
  “म्हणून बोर्जिया समुद्रात आहे,” जनरल म्हणाला. "तो आता इथिओपियन भूमीवर नाही."
  
  
  "याचा अर्थ असा नाही की तो आता इथिओपियन समस्या नाही," मी सुचवले.
  
  
  “आम्ही एक तटस्थ देश आहोत ज्याकडे मोठा ताफा नाही. - आम्ही काय करू शकतो असे तुम्हाला वाटते?
  
  
  “काही नाही,” मी म्हणालो. “तुमच्या लोकांनी आणि तुमच्या देशाच्या हवाई दलाने उत्कृष्ट काम केले आहे. तू किंवा मी दोघेही बोर्गिया जहाज पोहू शकत नाही आणि ते एकटे बुडवू शकत नाही. आणि मला शंका आहे की हंस स्कीलमन आता इथिओपियन सैनिकांच्या श्रेणीबाहेर आहे. अस्मारा येथे परतल्यावर आम्हाला हे आमच्या वरिष्ठांवर सोडावे लागेल.
  
  
  बाहेरून मी शांत राहिलो, जरी मी शांतपणे जनरल साहेल्सच्या अभिमानामुळे झालेल्या विलंबाला शाप दिला. जितक्या लवकर मी हॉकला बोर्जियाच्या सुटकेची माहिती देऊ शकेन, तितक्या लवकर तो हॅन्स स्कीलमनचा नाश करण्याच्या योजना बनवू शकेल. पण मी खुल्या रेडिओ लाइनवर या समस्येवर चर्चा करू शकत नाही. आणि कोड वापरल्याने जनरल साहेल्सचा अभिमान दुखावला जाईल. खरं तर, माझ्याकडून कोणतीही कृती त्याला रागवेल. तो येथे बॉस होता आणि त्याच्या पदाचा आनंद लुटला.
  
  
  "आमच्या स्वतःच्या विवेकासाठी," हॉक म्हणाला जेव्हा मी त्या संध्याकाळी अस्माराला परतलो, "चला असे गृहीत धरू की बोरगियांकडे त्यांचा शापित फ्लीट नाही आणि ते हंस स्केलमनवर आहेत." हे अटलांटिक महासागरात, खुल्या समुद्रावर आणि व्यापार मार्गांपासून दूर आहे. तिच्या पाठोपाठ एक विमानवाहू युद्धनौका आणि चार विनाशक आहेत. दोन रशियन पाणबुड्यांनी आफ्रिकेचा किनारा व्यापला आहे.
  
  
  "मला अशी भावना आहे की हंस स्कीलमन सशस्त्र आहे," मी म्हणालो. आणि मी हॉकला दोन वेगळ्या सुपरस्ट्रक्चर्सबद्दल सांगितले, ते निदर्शनास आणून दिले की डेकच्या खाली बरीच जागा आहे ज्यासाठी माझ्याकडे कोणतेही स्पष्टीकरण नाही.
  
  
  "75 मिमी तोफा." त्याने होकार दिला, "तुम्ही नॉरफोक सोडल्यापासून AX डेटा गोळा करण्यात व्यस्त आहे."
  
  
  "बोर्गिया जहाजावर असल्याची खात्री कशी होईल?"
  
  
  "काही असतील तर तुम्ही वाचलेल्यांना विचारू शकता," तो म्हणाला.
  
  
  
  
  धडा 16
  
  
  
  
  
  हॉकने मला वॉशिंग्टनला परत पाठवून मिशन पूर्ण झाल्याचे घोषित करावे अशी माझी अपेक्षा होती. बोर्गियाचे मुख्यालय हे अवशेष आणि अनेक मृतदेहांशिवाय दुसरे काही नव्हते आणि जरी जनरल साहेलच्या सैन्याला बोर्गियाला ठार मारण्याची कोणतीही शक्यता नसली तरी तो कोठे आहे हे त्यांना ठाऊक आहे असे त्यांना वाटले. निक कार्टरने इथिओपियामध्ये एकच गोष्ट लक्षणीय प्रमाणात साध्य केली ती म्हणजे मरियमची सुटका, ज्यामुळे मला वैयक्तिक समाधान मिळाले, परंतु इथिओपिया सरकारने मला तिथे ठेवण्याचे कारण नव्हते. म्हणून जेव्हा हॉकने मला एक अपार्टमेंट शोधून काढले आणि मला अस्मारामध्ये चांगले कपडे खरेदी करण्यास सांगितले तेव्हा मला खूप आश्चर्य वाटले.
  
  
  "मग मी इथे काय करू?"
  
  
  - तुम्हाला खात्री आहे की बोर्जिया हंस स्कीलमनवर आहे?
  
  
  'नाही.'
  
  
  'मीही नाही. या संघासाठी हे खूप सोपे आहे, खूप सोपे आहे. ते योग्य नाही. मग आम्हाला या क्षेपणास्त्रांची समस्या आहे. जरी ते मित्र देश असले तरीही आम्हाला त्यांच्या परत येण्यास समस्या असतील, परंतु इथिओपिया एक तटस्थ देश ठरला. जनरल साहेले यांनी तुम्हाला आणखी वाळवंटात डोकावू दिले नाही असे का वाटते?
  
  
  "दोन कारणे - तो सर्वसाधारणपणे गोऱ्यांचा तिरस्कार करतो आणि विशेषतः माझा, आणि त्याला वाटले की तो तेथे काहीतरी लपवत असेल."
  
  
  "इथिओपिया हा एक संवेदनशील मुद्दा आहे," हॉक म्हणाला. "यापैकी काही क्षेपणास्त्रे अधिकृतपणे इजिप्शियन आहेत, तर काही इस्रायली आहेत. मुस्लिमांच्या अंतर्गत दबावामुळे इथिओपिया इजिप्तकडे झुकत आहे. पण इथिओपियन लोकांना दोन्ही देशांची शस्त्रसामग्री वाढवण्यात अजिबात रस नाही. परिणामी, या क्षेपणास्त्रांचे काय करायचे ते त्यांना कळत नाही. त्यामुळे तुम्ही अस्मारामध्ये अडकले आहात. प्रत्येक मोहिमेवर महिला शोधण्याची तुमची सवय, AX अखेर फेडायला लागली आहे."
  
  
  - मला इथे राहण्यासाठी निमित्त देत आहात?
  
  
  'हो. आणि मी तुम्हाला आणखी एक अधिकृत कारण देईन - ती तीन मिनिटमॅन क्षेपणास्त्रे ज्याची तुम्ही खूप मेहनतीने तोडफोड केली.
  
  
  हॉक वॉशिंग्टनला परतला आणि मला अस्मारा येथे सोडले. वाट पाहणे हा माझ्या कामाचा एक भाग आहे आणि बऱ्याचदा तुम्हाला कळत नाही की तुम्ही कशाची वाट पाहत आहात. तथापि, या प्रकरणात, या प्रतिक्षेच्या शेवटी काही होईल की नाही हे मला अजिबात माहित नव्हते.
  
  
  जनरल साखेले यांनी माझ्याकडे पूर्णपणे दुर्लक्ष केले आणि मरियम नसती तर मला खूप कंटाळा आला असता. अस्मारा इतके रोमांचक शहर नाही.
  
  
  माझा संपर्क अमेरिकन कॉन्सुलर अधिकारी होता. हॉक निघून गेल्यानंतर दहा दिवसांनी, तो आला आणि मला एक मोठा अहवाल दिला. त्याचा उलगडा होण्यासाठी मला दोन तास लागले आणि जेव्हा मी पूर्ण केले तेव्हा मला समजले की कोणीतरी एक गंभीर रणनीतिक चूक केली आहे.
  
  
  नौदलाला अटलांटिक महासागरात कुठेतरी, शिपिंग लेनच्या पलीकडे, आफ्रिका आणि दक्षिण अमेरिका दरम्यान, विषुववृत्ताच्या अगदी वर कुठेतरी सापडला. विमानवाहू वाहक आणि चार विनाशकांचा स्ट्राइक ग्रुप जवळ आला, तर हंस स्कीलमनने बचाव केला. त्याच्या 75 मिमी तोफाने थोडासा प्रतिकार केला, आणि तेथे कोणीही वाचले नाही आणि शापित लहान मोडकळीस आली. या परिसरात अनेक शार्क होते, त्यामुळे त्यांना एकही मृतदेह सापडला नाही. याचा अर्थ बोर्गिया जिवंत आहे की मेला हे अद्याप आम्हाला माहित नव्हते.
  
  
  जनरल साखेले यांनी दुसऱ्या दिवशी माझी भेट घेतली. त्यांना स्वतःच्या अहवालाची प्रत मिळाली. त्याने माझी ड्रिंकची ऑफर नाकारली, सोफ्यावर बसला आणि बोलू लागला.
  
  
  "आमचे किमान एक लक्ष्य या जहाजावर नव्हते," तो म्हणाला.
  
  
  - बोर्जिया? मला मिळालेल्या अहवालात याची खात्री नव्हती."
  
  
  - मला बोर्जियाबद्दल माहिती नाही, मिस्टर. कार्टर. जेव्हा तू दानकिल सोडलास तेव्हा मरियमने मला त्याच्या अनेक मित्रांची नावे दिली.
  
  
  बुद्धिमत्ता ही माझी खासियत नाही. आणि मी आमच्या बहुतेक गुप्तचर यंत्रणेवर विश्वास ठेवू शकत नाही. पण मी काही एजंटच्या अहवालावर विश्वास ठेवतो. लक्ष न देता त्यांनी अनेक सेनापती आणि राजकारण्यांचे निरीक्षण केले. आणि त्यांनी पाहिले की यापैकी एक अधिकारी एका मोठ्या गोऱ्या माणसाबरोबर गुप्त बैठकी घेत आहे.
  
  
  “मी बोर्जिया कॅम्पमध्ये जेवढ्या लहानशा दिसल्या त्यात फक्त एकच उंच पांढरा माणूस होता,” मी म्हणालो, “तुमचा एजंट माझ्यापेक्षा उंच कोणाबद्दल बोलत होता असे गृहीत धरून.” आणि हा गार्ड आहे. तुम्ही असे म्हणत आहात की तो हंस स्कीलमॅनवर नव्हता?
  
  
  साखेले मला म्हणाले, “तुमचा ताफा त्याच्या मिशनमध्ये अयशस्वी झाला आहे.
  
  
  'कदाचित. पण या 75mm गनमुळे बोर्डिंग अशक्य झाले आहे.”
  
  
  - मिस्टर आता तुम्ही काय कराल? कार्टर?
  
  
  "मी काय करणार आहे ते तुमच्या सरकारवर अवलंबून आहे, जनरल." बोर्गिया जिवंत असल्यास ते पुन्हा वापरण्यापासून रोखण्यासाठी ही क्षेपणास्त्रे कशी नष्ट करायची हे समजेपर्यंत मला अस्मारामध्येच राहण्याचा आदेश देण्यात आला आहे. ज्ञात आहे, त्यापैकी तीन युनायटेड स्टेट्समधून चोरीला गेले होते. मला खात्री आहे की या तिघांपैकी कोणीही काम करत नाही, परंतु तरीही मला त्यांचे भाग घरी घेऊन जायला आवडेल."
  
  
  “ती शापित क्षेपणास्त्रे,” जनरल साहेल गरमपणे म्हणाला.
  
  
  मी त्याच्या आवेगाच्या स्पष्टीकरणाची वाट पाहत होतो. जनरल साखेले आणि माझी कधीच मैत्री होणार नाही. सँडहर्स्टमधील त्याच्या अनुभवाने त्याला प्रत्येक इंग्रजी बोलणाऱ्या गोऱ्या व्यक्तीच्या विरोधात उभे केले. आता आम्हाला मरियमची अडचण होती. मी गृहित धरले की त्याने माझ्यावर तिच्यावर खूप वाईट प्रभाव टाकला आहे. तरीही, मी त्याच्या सन्मानाच्या भावनेवर विश्वास ठेवला. त्याने इथिओपियाच्या हितसंबंधांची शपथ घेतली आहे आणि जोपर्यंत ते हितसंबंध AX च्या हितसंबंधांशी जुळतील तोपर्यंत तो एक विश्वासार्ह सहयोगी असेल.
  
  
  'श्री. कार्टर म्हणाले, इथिओपियाला अणुऊर्जा बनण्यात रस नाही. त्यात येणाऱ्या समस्या आम्हाला परवडणार नाहीत.”
  
  
  "हा प्रश्न फक्त इथिओपियन लोकांनी ठरवावा, जनरल," मी म्हणालो. “मी तुमच्या सार्वभौमत्वात हस्तक्षेप करण्यासाठी येथे नाही. पण जर तुम्हाला आण्विक क्षमता हवी असेल तर तुम्ही या क्षेपणास्त्रांपासून सुरुवात करू शकता. तथापि, मला हे तीन मिनिटमेन परत करण्यास सांगावे लागेल.
  
  
  'श्री. कार्टर,” तो म्हणाला, “गेल्या काही दिवसांत मी अनेकदा आपल्या अणुशक्ती बनण्याच्या बाजूने युक्तिवाद ऐकले आहेत. जेव्हा तुमच्याकडे क्षेपणास्त्रे असतात, तेव्हा तुम्हाला त्यांचा वापर करण्यासाठी लक्ष्य देखील आवश्यक असते. इस्त्रायली आणि इजिप्शियन एकमेकांवर क्षेपणास्त्रे मारतात. तुम्ही रशियन लोकांना धमकावत आहात आणि उलट. इथिओपियामध्ये अशा जमाती आहेत ज्या या क्षेपणास्त्रांना एकमेकांवर लक्ष्य करू शकतात. पण याला माझा विरोध आहे, भलेही समर्थक बोरग्यांशी संबंधित नसतील."
  
  
  "कदाचित सर्वोत्तम उपाय म्हणजे क्षेपणास्त्रे ज्या देशांमधून चोरली गेली आहेत त्यांना परत करणे, जनरल."
  
  
  'खरंच नाही. इजिप्शियन लोक आनंदाने त्यांचा स्वीकार करतील, परंतु इस्त्रायलींना क्षेपणास्त्रे परत करण्यासारख्या प्रतिकूल कृतीपासून सावध राहतील. तुमच्या सरकारने ते सर्व तुम्हाला देण्याची ऑफर दिली आहे. पण इजिप्शियन लोकांना ते आवडणार नाही.
  
  
  "आपण सर्वांना संतुष्ट करू शकत नाही असे दिसते, जनरल." ही क्षेपणास्त्रे वाचवण्याची उजळ बाजू पहा. ते वीस वर्षांत कालबाह्य होतील.
  
  
  "मला माहीत आहे," तो म्हणाला. "तुम्ही अस्मारामध्ये काही काळ राहण्याचा विचार करत असल्याने, हा मुद्दा गुप्त कसा होऊ शकतो यावर चर्चा करण्यासाठी मी तुम्हाला पुन्हा भेट देऊ शकतो."
  
  
  तो गेला. मी वाणिज्य दूतावासात गेलो आणि हॉकसाठी कोडेड टेलिग्राम तयार केला. मला हे जाणून घ्यायचे होते की क्षेपणास्त्र तज्ञ इथिओपियाला पोहोचायला किती वेळ लागेल. जनरल साखेले यांनी क्षेपणास्त्रे धोकादायक नाहीत असे म्हटले नाही, पण सुरक्षित क्षेपणास्त्रांबाबत त्यांना फारशी चिंता नाही.
  
  
  दोन रात्रींनंतर, मरियमने त्यांना अस्मारा येथील नाईट क्लबमध्ये एकत्र जाण्याचा सल्ला दिला. तिला एका सरकारी एजन्सीमध्ये नोकरी मिळाली—तिची नोकरी कशीतरी अर्काइव्हशी संबंधित होती, आणि साहेलेने तिला तिथे मिळवून दिले—आणि एका महिला सहकाऱ्याने तिच्याकडे जागा सुचवली. मला कोणत्याही त्रासाची अपेक्षा नव्हती, परंतु तरीही विल्हेल्मिना, ह्यूगो आणि पियरे माझ्याबरोबर होते.
  
  
  क्लबने पाश्चात्य संस्कृतीच्या सर्व वाईट बाजू दाखवल्या. तिथे एक रॉक बँड होता जो फारसा चांगला नव्हता आणि त्यांनी दिलेली पेये खूप महाग होती. कधीकधी मला वाटते की रॉक 'एन' रोल ही अमेरिकेची सर्वात मोठी निर्यात झाली आहे. जर आम्हाला फक्त त्याच्या कल्पना आणि शैलींमधून सर्व रॉयल्टी मिळाली, तर आमच्याकडे परत कधीही पेमेंट्सची तूट येणार नाही. दोन तासांच्या आवाजानंतर मरियम आणि मी निघालो.
  
  
  ती एक थंड संध्याकाळ होती, एक सामान्य पर्वतीय रात्र होती. जेव्हा आम्ही क्लब सोडलो तेव्हा मी टॅक्सीकडे निरर्थकपणे पाहिले. ज्या दाराला फोन करता आला असता तो आधीच घरी गेला आहे. पण सुदैवाने क्लबसमोर एक घोडा आणि गाडी उभी होती, एकमेकांसमोर लाकडी बाक ठेवलेले होते. मरियम आणि मी आत गेलो आणि मी ड्रायव्हरला माझ्या अपार्टमेंटचा पत्ता दिला. प्रशिक्षक माझ्याकडे रिकाम्या नजरेने पाहत होता. मी इटालियनमध्ये पत्ता पुन्हा सांगितला.
  
  
  तो म्हणाला. - "सर, सर."
  
  
  गाडी पुढे जाऊ लागली तेव्हा मरियम माझ्या डाव्या बाजूला माझ्या विरुद्ध झुकली. क्लबच्या आवाजानंतर संध्याकाळ दुप्पट शांत वाटत होती आणि रस्त्यावर खुरांचा आवाज इतका स्थिर होता की मी जवळजवळ झोपी गेलो होतो. मरियम स्पष्टपणे आरामशीर. पण मी नाही. मी थोडेसे कोडे सोडवण्याचा प्रयत्न करत होतो.
  
  
  इथिओपियन शाळांमध्ये इंग्रजी ही अतिशय सामान्य दुसरी भाषा आहे. अस्मारा हे बऱ्यापैकी कॉस्मोपॉलिटन शहर आहे, जिथे टॅक्सी चालक, हॉटेल कर्मचारी, दुकानदार, वेटर, बारटेंडर, वेश्या आणि इतर सेवा कंपनीचे कर्मचारी द्विभाषिक असतात. आमचा ड्रायव्हर इंग्लिश बोलत नसल्याबद्दल भयंकर असे काहीही नव्हते, परंतु मला सावध करण्यासाठी हे असामान्य होते.
  
  
  कधीकधी विसंगत घटना आणि परिस्थितींची मालिका, जी स्वतःमध्ये अगदी निरुपद्रवी वाटू शकते, लपलेल्या धोक्याची चेतावणी म्हणून काम करू शकते. हंस स्कीलमनच्या बोर्डवर मी अशा पॅटर्नकडे दुर्लक्ष केले होते या वस्तुस्थितीमुळे माझ्या डोक्याला मोठा धक्का बसला. आणि मी पुन्हा तीच चूक करणार नव्हतो. मला लवकरच दुसरा चुकीचा भाग सापडला. अस्मारामधील माझ्या वास्तव्यादरम्यान, प्रतीक्षा वेळ कमी करण्यासाठी मी काही अंशी मरियमसह आणि बाकीचे स्वतःहून क्षेत्र शोधले. आणि जरी मला हे शहर नीट माहीत नसले तरी मला शंका वाटू लागली की कोचमन माझ्या अपार्टमेंटमध्ये जाण्यासाठी चुकीच्या दिशेने जात आहे.
  
  
  "मला वाटत नाही की तो आम्हाला घरी घेऊन जाईल," मी मरियमला हळूच म्हणालो. "कदाचित त्याला इटालियन समजत नसेल."
  
  
  ती स्थानिक बोलीत काहीतरी म्हणाली. ड्रायव्हरने प्रतिसाद दिला आणि हाताने हावभावाकडे वळला. ती पुन्हा बोलली. त्याने दुसरे स्पष्टीकरण दिले आणि पुन्हा पुढे जाण्याची आशा व्यक्त केली.
  
  
  “तो म्हणतो की तो शॉर्टकट घेत आहे,” मरियम मला म्हणाली. “मी हे आधी ऐकले आहे,” मी विल्हेल्मिनाला तिच्या खांद्यावरून काढत म्हणालो.
  
  
  माझा अविश्वासू स्वर ड्रायव्हरपर्यंत पोहोचल्यासारखा वाटत होता, जरी त्याला इंग्रजी समजत नसले तर - आणि पटकन मागे वळून खिशात गडबड केली.
  
  
  मी त्याच्या डोक्यात गोळी मारली. तो त्याच्या सीटवरून अर्धा खाली पडला. तो जे पिस्तूल बाहेर काढणार होता ते रस्त्यावर कोसळले. माझ्या लुगरने घोड्याला घाबरवले आणि लगामावरील दबाव कमी झाल्यामुळे तो बोल्ट झाला.
  
  
  “थांबा,” मी मरियमला म्हणालो.
  
  
  मी पिस्तूल परत त्याच्या होल्स्टरमध्ये ठेवले, पुढे उडी मारली आणि प्रशिक्षकाला त्याच्या सीटवरून बाहेर काढले. तो रस्त्यावर संपला आणि डाव्या चाकाने त्याला धडक दिली. मी लगाम पकडला आणि खूप जोराने न ओढण्याचा प्रयत्न केला जेणेकरुन घोडा मागे जाईल आणि गाडीच्या टोकाला जाईल, परंतु इतका जोरात की त्या प्राण्याला थोडा दाब जाणवेल. मृत कोचमनच्या अंगावरून उडी मारूनही तोल न राखता आम्ही अस्थिरपणे डोलत होतो.
  
  
  लगाम अडकले होते आणि आम्ही रस्त्यावरून जात असताना मी त्यांना सोडवण्याचा प्रयत्न केला. अनेक पादचारी बाजूला गेले आणि मी प्रार्थना केली की आम्हाला एकही कार दिसणार नाही. आम्ही होतो तो शहराचा भाग पूर्णपणे निर्जन दिसत होता, रस्त्याच्या कडेला फक्त काही गाड्या उभ्या होत्या. घोडा त्या प्रमाणात वेग वाढवण्यासाठी खूप कमकुवत दिसत होता, परंतु यावेळी असे दिसत होते की तो ग्रँड नॅशनल जिंकण्यास सक्षम आहे.
  
  
  शेवटी मी लगाम उघडला आणि थोडे जोरात दाबू लागलो. मी खात्री केली की दबाव दोन्ही बाजूंनी समान आहे.
  
  
  गाडीत गुरुत्वाकर्षणाचे केंद्र जास्त होते आणि घोड्याला अचानक धक्का लागला तर मी आणि मरियम गाडीतून उडून जाऊ. हळूहळू मी दबाव वाढवला. घोडा हळू चालायला लागला. मी तिच्याशी बोललो.
  
  
  “शांत हो मुला,” मी म्हणालो. "चला शांतपणे."
  
  
  मला शंका होती की तिला इंग्रजी समजते, ड्रायव्हर स्थानिक बोलीभाषेत बोलत होता, परंतु कदाचित माझा शांत, मऊ स्वर त्याला धीर देईल. तो प्राणी घोडा आहे की घोडी आहे हे मी पाहिले नाही. ही देखील तपासण्याची वेळ नव्हती.
  
  
  जेव्हा मी मरियमचा किंचाळ ऐकला तेव्हा घोडा जवळजवळ नियंत्रणात आला होता. 'निक. एक कार खूप वेगाने आमच्या मागे येत आहे.
  
  
  "किती जवळ?"
  
  
  “काही ब्लॉक्स दूर. पण ते खूप वेगाने जवळ येत आहे.
  
  
  मी लगाम ओढला. घोडा पाळला आणि गाडी डोलायला लागली. मग घोडा पुन्हा खाली आला आणि पुन्हा धावण्याचा प्रयत्न केला. मी पुन्हा खेचले, माझ्या खांद्याचे स्नायू प्राणी थांबवण्यासाठी घट्ट झाले. तो पुन्हा वर आला, ज्यामुळे गाडी मागे झुकली.
  
  
  “उडी,” मी मरियमला ओरडले.
  
  
  मी लगाम सोडला आणि पुढच्या चाकावर उडी मारली. मी रस्त्यावर लोळलो, माझा गुडघा घासला आणि माझे जाकीट फाडले. मी माझ्या पायाशी स्तब्ध झालो, इमारतीच्या कडेला झुकलो आणि मरियमने ते केले आहे का ते पाहण्यासाठी मागे वळून पाहिले. ती माझ्यापासून दहा फूट दूर उभी होती.
  
  
  लगामातून सुटलेला घोडा पुन्हा धावू लागला. गाडी उलटली आणि जनावर पडले. तो लाथ मारली आणि हताशपणे neighed. गाडी आमच्या दिशेने धावत होती; मृत्यूची इच्छा असलेल्या इथिओपियन ड्रायव्हरसाठी ती खूप वेगाने जात होती.
  
  
  मरियम माझ्याकडे धावत आली आणि म्हणाली: "निक, कार..."
  
  
  “पोर्च शोधा,” मी म्हणालो.
  
  
  आम्ही रस्त्यावरून पळत गेलो, घरांमध्ये अंतर शोधण्याचा प्रयत्न केला, जी गोदामे होती. पण एकही माणूस पिळून काढू शकत नव्हता. मग आम्ही तळघराच्या प्रवेशद्वारापाशी आलो. मी मरियमला पायऱ्यांवरून खाली नेले. खाली आम्ही इमारतीच्या विरोधात स्वतःला दाबले. आम्ही रस्त्याच्या अगदी खाली होतो. कारच्या हेडलाइट्सने परिसर उजळू लागला. ब्रेक लावताना मी टायर्सचा आवाज ऐकला.
  
  
  "शांत," मी कुजबुजलो, सामान्य श्वास पुनर्संचयित करण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  मरियमने माझा डावा हात दाबला आणि नंतर मला शस्त्र ठेवण्यासाठी जागा देण्यासाठी मागे सरकली.
  
  
  गाडीचा दरवाजा वाजला. दुसरा. तिसऱ्या. इंजिन चालूच राहिले. किमान तीन आणि शक्यतो चारपेक्षा जास्त प्रवासी.
  
  
  “त्यांना शोधा,” त्या माणसाने वाईट इटालियनमध्ये आदेश दिला.
  
  
  त्या किळसवाण्या उच्चाराशिवाय मी गार्डचा आवाज ओळखला असता. ड्रायव्हरने पिस्तूल बाहेर काढल्यापासून मी त्याची वाट पाहत होतो आणि साहेलेने मला तो इथिओपियामध्ये असल्याचे सांगितले तेव्हापासून मी त्याला भेटण्याची आशा करत होतो. यावेळी बंदूक माझ्या हातात होती.
  
  
  - ते कार्टमध्ये नाहीत. हा उच्चार मूळ इथिओपियाचा होता.
  
  
  "ते इथे कुठेतरी असावेत," गार्ड म्हणाला. "जोला सांगा की अभिशाप इंजिन बंद करा जेणेकरून आम्ही त्यांना ऐकू शकू." मरियमने माझा हात ओढला. तिने आमच्या मागून दार लावून पाहिलं आणि ते उघडं होतं. मला या मार्गाने धावण्याचा मोह झाला, परंतु मी धाडस केले नाही. त्यांच्या संभाषणावरून असे सूचित होते की आमच्या पाठलागकर्त्यांना वाटले की आम्ही जखमी झालो आहोत, म्हणून कदाचित मी त्यांना आश्चर्यचकित करण्यात आणि शक्यता आमच्या बाजूने बदलण्यात यशस्वी झालो. मरियमकडे बंदूक असायची. Danakil मध्ये, मी आधीच पाहिले आहे की ती किती चांगले लढू शकते.
  
  
  मी माझ्या पँटमध्ये जाण्यासाठी आणि पियरेला माझ्या नितंबातून काढण्यासाठी मागे वळलो. बॉम्बमध्ये अगदी नवीन प्रकारचे तंत्रिका एजंट होते जे एखाद्या व्यक्तीला कित्येक तास अक्षम करू शकते. जेव्हा हे नवीन गॅस बॉम्ब सोडले गेले तेव्हा AX एजंट्सना जो डेटा प्रदान करण्यात आला होता तो इशारा देतो की ते खूप धोकादायक आहेत. मी जवळजवळ अर्ध्या दुमडलेल्या पायऱ्या चढत असताना निकालाला मला प्राधान्य नव्हते.
  
  
  अधिक मते. इंजिनाचा आवाज अचानक बंद झाला. तेवढ्यात दरवाजा उघडल्याचा आवाज आला. उभ्या स्थितीत, मी माझ्या डाव्या हाताने पियरेला फेकले, शेवटच्या क्षणी अंतर समायोजित केले.
  
  
  बॉम्ब त्याच्या लक्ष्यावर आदळला आणि कारच्या डाव्या बाजूला स्फोट झाला. मी हेडलाइटच्या उजेडात परत पाहिले. मी गोळीबार केला आणि माणूस पडताना पाहिला. मग कोणीतरी गोळीबार केला, शक्यतो गार्ड, मशीनगनने.
  
  
  आमच्या वरच्या दगडी भिंतीवरून गोळ्या उसळल्या म्हणून मी डगमगलो.
  
  
  “बिल्डिंगमध्ये,” मी मरियमला म्हणालो.
  
  
  आम्ही पटकन तळघरात शिरलो. अंधारात पेट्यांच्या उंचच उंच ढिगाऱ्यांनी आम्हाला वेढले होते. पूर्ण अंधारात आम्ही पुढे निघालो. रस्त्यावर मशीनगनचा आणखी एक स्फोट ऐकू आला आणि काच फुटली. वरच्या मजल्यावर पावलांचे पाऊल पडले. “नाईट वॉचमन,” मी मरियमकडे कुडकुडले. "मला आशा आहे की तो पोलिसांना कॉल करेल."
  
  
  "तो नसेल तर कदाचित आपण अधिक सुरक्षित राहू," ती हळूवारपणे म्हणाली. "ते कोणती बाजू घेतील हे आम्हाला कधीच माहित नाही." पायऱ्यांचा गडगडाट झाला. मरियमने दोन पेट्यांच्या ढिगाऱ्यांमधून मार्ग काढला आणि आम्ही खाली बसलो.
  
  
  तेवढ्यात बाहेर फुटपाथवर जड बूटांचा आवाज ऐकू आला.
  
  
  गार्ड?
  
  
  दोन माणसे पेट्यांच्या ओळींमध्ये भेटली. दोघांनी गोळीबार केला. गार्ड नुकताच दारातून गेला. रात्रीचा वॉचमन त्याच्या आणि आमच्या मध्ये होता. रात्रीच्या वॉचमनने पहिली गोळी झाडली, पण बेपत्ता होण्याची घातक चूक केली. गार्डने त्याच्या मशिनगनने गोळीबार केला आणि रात्रीच्या वॉचमनच्या शरीरात गोळ्या घुसलेल्या मला दिसत होत्या कारण तो कंदील खाली पडला आणि जमिनीवर पडला.
  
  
  गार्डने शूटिंग थांबवले. मी पॅसेजमध्ये उडी मारली, विल्हेल्मिनाला पोटाच्या पातळीवर आणले आणि एकदाचा गोळीबार केला. मग मी जमिनीवर पडलो.
  
  
  गार्डने उत्तर दिले. त्याच्या सबमशीन गनने आणखी एक स्फोट केला, नंतर रिकामा क्लिक केला. गोळ्या माझ्या डोक्यावरून गेल्या. मी पुन्हा त्याचा फ्लॅशलाइट शूट केला आणि गार्ड जमिनीवर पडल्याचे ऐकले.
  
  
  मी विल्हेल्मिना माझ्या डाव्या हाताकडे वळवला आणि ह्यूगोला उजवीकडे घेतले, मग गार्डकडे धावलो. तो दारातच पडून होता. तो अजूनही श्वास घेत होता, परंतु त्याचा श्वास कमकुवत आणि असमान होता.
  
  
  मी म्हणालो: “मेरीया बाहेर ये. तो धोकादायक नाही. आम्ही दारातून बाहेर पडलो आणि पायऱ्या चढून रस्त्यावर आलो. आम्ही जिज्ञासू लोकांचे आकडे पाहिले जे परिश्रमपूर्वक थोडे दूर राहिले. मी विल्हेल्मिनाला दृश्यमान ठिकाणी ठेवले. कोणीही एखाद्या व्यक्तीवर बंदुकीने हल्ला करणार नाही, विशेषत: गोळीबारानंतर.
  
  
  "धावायला तयार आहात?" - मी मरियमला विचारले.
  
  
  "हो," ती म्हणाली. "आम्हाला फोन शोधून जनरल साहेलला कळवायचे आहे."
  
  
  आम्ही अंधारलेल्या गल्ल्या आणि वळणदार रस्त्यांमधून धावलो. थोड्या वेळाने, मी माझे पिस्तूल आणि स्टिलेटो बाजूला ठेवले आणि मरियमशी संपर्क ठेवण्यावर लक्ष केंद्रित केले. शेवटी आम्हाला अनेक कॅफे असलेला रस्ता सापडला. आम्ही थांबलो आणि आमचे कपडे गुळगुळीत केले. मग आम्ही आत गेलो.
  
  
  
  
  धडा 17
  
  
  
  
  
  आम्ही सर्वोत्तम जागा निवडली नाही. गार्ड आणि त्याच्या माणसांनी आमच्यावर हल्ला चढवला तेथून आमच्या फ्लाइट दरम्यान, आम्ही स्वतःला एका ऐवजी उग्र भागात सापडलो. आणि आता आम्ही एका कॅफेमध्ये होतो, जे बहुधा वेश्यांसाठी एकत्र येण्याचे ठिकाण होते. मुली, ज्यापैकी बहुतेकांनी उन्हाळ्यात हलके कपडे घातले होते जे संध्याकाळच्या थंडीला तोंड देऊ शकत होते, खोलीभोवती मिरची घेत होते आणि त्यांचे आकर्षण दर्शवत होते. आम्ही आत गेल्यावर त्यांनी मरियमकडे पाहिले. खोलीत अनेक पुरुष पाहुण्यांसोबत व्यस्त असलेल्या त्या स्त्रियाही त्यांच्या हद्दीत घुसलेल्या अनोळखी व्यक्तींकडे लक्ष देऊन बोलणे बंद करतात.
  
  
  त्यांच्या शत्रुत्वामागे एक कमी स्पष्ट घटक देखील होता, काहीतरी विशेषत: इथिओपियन. जनरल साखेले यांनी मला सर्व काही व्यवस्थित समजावून सांगितले. परदेशात शत्रूंऐवजी, इथिओपियन लोक एकमेकांचे गळे कापण्यास उत्सुक होते.
  
  
  मरियम ही एक अम्हारिक स्त्री होती, ती पारंपारिक शासक वर्गाची सदस्य होती. या बारमधील वेश्या इतर जमातीतील होत्या. त्यामुळे मरियमने त्यांना दोन प्रकारे संताप दिला. ती त्यांच्या प्रदेशात फिरणारी दुसरी वेश्या असू शकते आणि तिने त्यांना आठवण करून दिली की ते कोण नव्हते आणि त्यांच्या उत्पत्तीमुळे ते कोण बनू शकले नाहीत. मी माझ्या जाकीटचे बटण काढले. जर या कॅफेच्या संरक्षकांनी विल्हेल्मिनाला खांद्यावर होल्स्टर घातलेले पाहिले असेल, तर त्यांना त्यांचे शत्रुत्व दडपण्याची आठवण होईल. मरियमने माझ्याप्रमाणेच परिस्थितीचे आकलन केले आणि शांतपणे म्हणाली: “निक, तुझ्या मागे पहा. आणि युद्धासाठी सज्ज व्हा. “ठीक आहे,” मी म्हणालो. मी बारकडे झुकलो आणि बारटेंडरला विचारले, "मी तुझा फोन वापरू शकतो का?"
  
  
  "काही ब्लॉक दूर एक फोन आहे," तो म्हणाला.
  
  
  मी माझे जाकीट थोडे विस्तीर्ण उघडले.
  
  
  "मला अनेक ब्लॉक चालायचे नाहीत आणि पे फोन शोधायचा नाही," मी म्हणालो.
  
  
  मरियम स्थानिक बोलीत रागाने काहीतरी म्हणाली. तिने जे काही सांगितले, बारपासून दोन खुर्च्या दूर असलेल्या माणसाला स्पष्टपणे समजले नाही. त्याने पायघोळच्या खिशात घुसून चाकू बाहेर काढला. मी विल्हेल्मिना आणि त्याचा चेहरा ओढला. तो जमिनीवर पडला आणि ओरडला, त्याच्या तोंडातून रक्त वाहत होते.
  
  
  “फोन,” मी बारटेंडरला आठवण करून दिली.
  
  
  "तो माझ्या मागे आहे."
  
  
  बारवरील माझ्या उडीने त्याला आश्चर्य वाटले. तसेच त्याने बिअर पंपाजवळ ठेवलेले पिस्तूल घेण्यासही प्रतिबंध केला. मी माझ्या डाव्या हाताने त्याचा उजवा हात घट्ट पकडला आणि त्याला पट्टीच्या मागच्या बाजूला ढकलायला सुरुवात केली.
  
  
  "काहीही मूर्खपणा करू नका," मी म्हणालो. "तू बंदूक घेतलीस तर मी तुला मारून टाकीन."
  
  
  मरियमनेही काउंटरच्या मागे डुबकी मारली, तिचा स्कर्ट वर उडला आणि तिचे लांब पाय दिसले. तिने बारटेंडरची बंदूक पकडली आणि ती बारवर उभी केली जेणेकरून वेश्या आणि पिंपल्स पाहू शकतील. ती थोडक्यात आणि ठामपणे बोलली आणि मला हे समजण्यासाठी अधिकृत भाषांतराची गरज नव्हती की ती हस्तक्षेप करण्याऐवजी शांतपणे बसून, शांतपणे तुमचे पेय पिण्याच्या सद्गुणांवर प्रेरणादायी प्रवचन देत आहे.
  
  
  बारटेंडरने आम्हाला फोनकडे नेले. मरियमने जनरल साहेलला फोन केला तेव्हा मी ते धरले. तिने त्याला आपण कुठे होतो आणि काय झाले ते सांगितले. त्यानंतर तिने फोन बारटेंडरकडे दिला. साहेलेने त्या व्यावसायिकाला काय सांगितले हे मला कधीच कळले नाही, पण त्यामुळे मरियमपेक्षाही तो घाबरला आणि मी आमच्या कारनाम्याने जागृत झालो. आम्ही वाट पाहत असताना, एकही ग्राहक बारजवळ आला नाही आणि बारटेंडर अक्षरशः जमिनीचे चुंबन घेत होता, जेव्हा पंधरा मिनिटांनंतर, साहेले काही भयानक दिसणाऱ्या आणि उंच सैनिकांसह आत आला.
  
  
  - शुभ संध्याकाळ, मिस्टर. कार्टर,” जनरल म्हणाले. “मरियमने मला तुमच्या कामांचा थोडक्यात अहवाल दिला. गार्डला ओळखण्यात माझा एजंट अगदी बरोबर होता असे दिसते.
  
  
  "मला क्षणभरही शंका आली नाही," मी म्हणालो. “अप्रभावी माणसे तुझ्या अधिपत्याखाली फार काळ टिकणार नाहीत.
  
  
  "मी तुला आणि मरियमसोबत जाण्याचा प्रस्ताव देतो." आज संध्याकाळचे कार्यक्रम अप्रकाशित राहतील याची खात्री करण्यासाठी मी योग्य लोकांशी संपर्क करेन. मला या गुन्हेगारांशी बोलू द्या.
  
  
  जनरल साहेलच्या धमक्या कदाचित अनावश्यक होत्या. बार आणि त्याच्या ग्राहकांनी गुन्हेगारी घटकाचे प्रतिनिधित्व केले जे क्वचितच, जर कधी, हेरगिरी क्रियाकलापांमध्ये सामील झाले. जेव्हा हे छोटे बदमाश काही कारणास्तव अडकतात तेव्हा गुंडांचा नेहमीच फटका बसतो. बारटेंडर, ग्राहक आणि वेश्या यांनी या विषयावर पुन्हा कधीही बोलू नये इतके हुशार असले पाहिजे, अगदी आपापसात. साहेले आम्हाला अस्माराजवळील लष्करी तळावर त्याच्या खाजगी क्वार्टरमध्ये घेऊन गेले. मरियम आणि मी आरामशीर दिवाणखान्यात बसलो आणि दुसऱ्या खोलीत फोन कॉल्सची मालिका संपवण्याची वाट पाहत होतो. आमच्याकडे क्षुल्लक गोष्टींबद्दल गप्पा मारण्याशिवाय पर्याय नव्हता. आम्हाला ड्रिंक्स पुरवणाऱ्या भरतीने देखील एक संरक्षक म्हणून अतिशय प्रभावीपणे काम केले. आणि जनरलने या कारणासाठी दिवाणखान्यात ठेवल्याचाही मला संशय आला. शेवटी जेव्हा जनरल आमची चौकशी करायला येतात, तेव्हा सँडरस्टच्या वेळेपासून त्यांनी सोडलेल्या शत्रुत्वाचा बोजा मला भारावून टाकायचा नाही.
  
  
  अवघ्या चार तासांनंतर, पहाटे तीनच्या सुमारास जनरल साखेळे यांनी खोलीत प्रवेश केला आणि जवानांना सोडले. सर्व नोकर अंथरुणावर गेल्याची खात्री करून घेतल्यानंतर त्याने स्वत: ड्रिंक ओतले आणि सरळ पाठीमागे असलेल्या खुर्चीत बसला. त्याची पाठ पूर्णपणे सरळ राहिली.
  
  
  "मिस्टर, ज्या जहाजाने तुमचा ताफा बुडवला त्या जहाजावर बोर्गिया नव्हता यावर तुमचा अजूनही विश्वास आहे का?" कार्टर? - त्याने विचारले .
  
  
  मी खांदे उडवले. - आम्ही फक्त अंदाज लावत आहोत. गार्डने स्वतःच्या पुढाकाराने काम केले असे मला वाटते का हा योग्य प्रश्न आहे. मी गार्डला एक अतिशय हुशार खलनायक म्हणून पाहतो, या प्रश्नाचे उत्तर नाही असे आहे. ते दोघे इथेच राहिले.
  
  
  -मग बोर्गिया कुठे आहे?
  
  
  “कुठेतरी इथियोपियामध्ये,” मी म्हणालो. "परिस्थिती पाहता, मी त्याला शोधू इच्छित नाही." आणि मला असे वाटत नाही की असे शोध उघड्या हातांनी पूर्ण केले जातील. ”
  
  
  “नक्कीच नाही,” साखेले म्हणाले. 'श्री. कार्टर, या देशात तुमचे स्वागत कमी होत चालले आहे. गार्ड चेतना परत न येता ऑपरेटिंग टेबलवर मरण पावला. याचा अर्थ बोर्गिया सध्या कुठे लपला आहे हे शोधण्याची आणखी एक संधी गमावली आहे.
  
  
  "तुम्हाला या क्षेपणास्त्रांबद्दल काहीतरी करावे लागेल, जनरल." हेच तुमच्या देशांना प्रतिकूल घटकांना आकर्षित करते.”
  
  
  - नाही, मिस्टर. कार्टर, तुम्हीच त्याबद्दल काहीतरी करणार आहात. याक्षणी, त्याऐवजी नाजूक वाटाघाटी सुरू आहेत. आम्ही तुम्हाला त्यांची चोरी करण्याची परवानगी देतो. अशा निर्दयी कृत्यामुळे तुम्हाला इथिओपियातील व्यक्तिमत्व नॉन-ग्रेटा बनवते, परंतु त्यांनी निर्माण केलेल्या धोक्याचा अंत करण्यासाठी ही एक छोटी किंमत मोजावी लागेल.”
  
  
  साहेलेच्या चेहऱ्यावर शार्क सारखे हास्य होते.
  
  
  इथिओपियाच्या किनाऱ्याजवळ तुमच्या देशाकडे विमानवाहू जहाज आहे किंवा असेल. हेलिकॉप्टर तंत्रज्ञांना देशात पोहोचवतील. क्षेपणास्त्रे वाळवंटात राहतील, परंतु अण्वस्त्रे अमेरिकेला दिली जातील. क्षेपणास्त्रे तयार करण्यासाठी अगदी साधे तंत्रज्ञान आवश्यक आहे, केवळ आण्विक वॉरहेड्स त्यांना धोकादायक बनवतात. या योजनेसाठी माझ्याकडून देशद्रोहाची आवश्यकता आहे, परंतु ती पूर्ण होईपर्यंत कोणालाही या चोरीबद्दल कळणार नाही आणि मी सर्व दोष अमेरिकनांवर ठेवीन."
  
  
  "तुम्ही त्यांचे रक्षण करणाऱ्या सैन्यावर नियंत्रण ठेवता का?"
  
  
  "हो," तो म्हणाला. “त्यांना वाळवंटात दूर नेण्यात आले. हुशार कल्पना, नाही का?
  
  
  खूप हुशार, भावना दाखवू नये म्हणून आवाजावर नियंत्रण ठेवत मी म्हणालो. “तुमची योजना अनेक गरजा पूर्ण करते ज्याचा फायदा सर्व सहभागींना होतो. आणि जर तुम्हाला असे वाटत असेल की इथिओपियाला परत येऊ न शकणे ही माझ्यासाठी एक छोटी किंमत आहे, तर तसे व्हा.
  
  
  “जनरल...” मरियमने सुरुवात केली.
  
  
  “मरियम, तुमचे शब्द वाचवा,” जनरल साहेल म्हणाला. “मला वाटते की तुम्हाला माहित आहे की मिस्टर कार्टरची पहिली निष्ठा त्यांच्या देशाशी आहे, तुमच्याशी नाही.
  
  
  'मला माहिती आहे. आणि म्हणूनच मी त्याचा आदर करते,” ती रागाने म्हणाली.
  
  
  साहेले भुसभुशीत झाले. मला आश्चर्य वाटले की तो या योजनेचा विध्वंस करण्यात आणि आपल्या देशाच्या सुरक्षेशी तडजोड करण्यात व्यर्थ आहे का? मग तो सरळ चेहरा करून उभा राहिला आणि आम्हाला जाऊ द्या.
  
  
  “अंतिम तपशील पुढील काही दिवसांत निश्चित केले जातील. मिस्टर कार्टर, सध्या इथिओपियन आदरातिथ्याचा आनंद घ्या.
  
  
  मी उठतो. "मला इथिओपियाने देऊ केलेल्या सर्वात मोठ्या आदरातिथ्याचा आनंद लुटला, जनरल."
  
  
  ड्रायव्हरने आम्हाला परत माझ्या अपार्टमेंटमध्ये नेले. तिथे आम्ही पुन्हा एकटे असताना मरियमने संताप व्यक्त केला.
  
  
  "निक," ती म्हणाली. "साहेले इतका क्रूर कसा असू शकतो?"
  
  
  "तुम्ही यापुढे त्याची शिक्षिका व्हावे असे त्याला वाटत नाही?"
  
  
  'आता नाही.'
  
  
  “त्याला खात्री आहे की तो योग्य गोष्ट करत आहे. आणि जेव्हा लोक त्यांच्या स्वत: च्या मार्गाने सद्गुण समजतात तेव्हा ते सर्वात क्रूर असतात.
  
  
  पाच दिवसांनंतर, मी गेल्यावर अस्मारामधून माझे कपडे कसे काढायचे याशिवाय आम्ही सर्व तपशीलांची काळजी घेतली होती. आणि या समस्येने मला त्रास दिला नाही. हॉक तिला बदलू शकतो किंवा मी वाहकावर चढताच तिला उचलू शकतो.
  
  
  जनरल साहेले यांनी मला कळवले की ते दुसऱ्या दिवशी सकाळी सहा वाजता मला अस्मारा येथून वैयक्तिकरित्या घेऊन जातील. यामुळे मरियम आणि मला आमची शेवटची रात्र मिळाली. तिचे काम संपल्यावर मी तिला फोन केला आणि तिला कुठे जायचे आहे ते विचारले. "आमच्याकडे जाण्यासाठी कोठेही नाही," ती म्हणाली. - माझ्या घरी ये, निक.
  
  
  तिने हलके जेवण दिले आणि मुद्दाम माझ्या आगामी निरोपाच्या विषयाकडे संभाषण वळवले नाही. जेवण झाल्यावर तिने प्लेट्स सिंकमध्ये ठेवल्या आणि मला दिवाणखान्यातल्या आलिशान सोफ्याकडे दाखवले.
  
  
  “निक,” ती म्हणाली, “मी तुला सांगू नये, पण जनरलने मला आमच्या गुप्तचर संस्थेत काम करण्याची व्यवस्था केली आहे.” या संदर्भात, मला आमच्या दूतावासांना आणि वाणिज्य दूतावासांना भेट देण्यासाठी अनेक दौरे करावे लागतील.”
  
  
  "तू चांगलं काम करशील," मी म्हणालो.
  
  
  "कदाचित आपण कधीतरी समोरासमोर भेटू."
  
  
  "मला आशा नाही, परंतु आपल्यापैकी कोणीही त्यावर नियंत्रण ठेवू शकत नाही."
  
  
  - मला वाटत नाही. माफ कर, निक? ती बेडरूममध्ये शिरली. टेबलावरच्या हस्तिदंती पेटीतून मी एक सिगारेट घेतली. कदाचित ती रडण्यासाठी बेडरूममध्ये गेली असावी. आम्ही सर्व मिळून जे अनुभवले ते लक्षात घेता, मी मरियमला कधी बेहोश किंवा रडताना पाहिले नाही याचे मला आश्चर्य वाटले. आनंदाची अनेक कारणे होती - दानकीलमध्ये, जेव्हा असे वाटत होते की आपण कदाचित भूक किंवा तहानने जगू शकणार नाही, किंवा डनाकीलच्या शत्रू जमातींकडून आपल्याला मारले जाईल; त्या रात्री तिने मला तिचे कौमार्य देऊ केले; त्या रात्री माझ्या हॉटेलच्या खोलीत जेव्हा मी बोर्गिया मुख्यालयावर झालेल्या हल्ल्यात जनरल साहेलचा निरोप घेतला; साहेलच्या खाजगी क्वार्टरमध्ये त्या रात्री जेव्हा त्याने विजयीपणे घोषणा केली की मला इथिओपियामध्ये व्यक्तिमत्व नॉन ग्राटा घोषित केले जाईल; आणि, अर्थातच, आज रात्री.
  
  
  मरियमला ती काय करत आहे यावर खूप वेळ घालवते असे दिसते, म्हणून मी तिला ओळखलेल्या काही आठवड्यांबद्दल विचार केला. बऱ्याच स्त्रियांना डेट करणे, ज्यापैकी बऱ्याच सुंदर होत्या, हा माझ्या व्यवसायाचा एक भाग होता, परंतु मी या उंच अम्हारिक मुलीसारख्या तणावाखाली असलेल्या फार कमी लोकांचा विचार करू शकतो. पण मी तिला कितीही वेळा पाहिलं तरी मला तिची आठवण एक छोटीशी गुलाम, लपलेली आणि उघडी छातीची, गर्विष्ठ आणि वाळवंटाच्या वाळूने वेढलेली आहे.
  
  
  बेडरूमचा दरवाजा उघडला. मी तिकडे पाहिले. क्षणभर मला वाटलं की मी भ्रमनिरास करतोय. मरियम एखाद्या गुलामासारखी खोलीत शिरली. मग मी तिच्या अंगावर चमकणाऱ्या गोड तेलाचा वास घेतला आणि लक्षात आले की हे वास्तव आहे आणि तिने माझ्या गुप्त इच्छा वाचल्या असतील किंवा अंदाज केला असेल. आणि आता तिची खात्री पटली होती की या काल रात्री त्या पूर्ण झाल्या होत्या.
  
  
  मरियमच्या माझ्या पहिल्या स्मृतीपेक्षा दोन गोष्टी वेगळ्या होत्या: आम्ही वाळवंटात नव्हतो आणि तिने बुरखा घातलेला नव्हता. तिने जवळजवळ जाळ्यासारख्या फॅब्रिकचा बनलेला पांढरा स्कर्ट घातला होता, मणी लटकवलेला होता. तिने काहीही लपवले नाही आणि ती कार्पेट ओलांडून सुंदरपणे चालत असताना प्रत्येक ग्लाइडिंग स्नायू दाखवले.
  
  
  ती म्हणाली, "हे सर्व कसे सुरू झाले, निक."
  
  
  - तसे नाही, मरियम. बोर्जियाला तुम्हाला इतके सुंदर कपडे घालायला आवडणार नाही.
  
  
  "तुला थंड पेय आवडेल का?"
  
  
  “मला तू हवी आहेस,” मी माझा हात तिच्या हातात धरून म्हणालो.
  
  
  ती हसत हसत मागे उभी राहिली आणि म्हणाली, “इस्लामी स्त्रिया त्यांच्यासोबत झोपण्यापूर्वी त्यांच्या पतींना दारू पाजतात. “मग ते कर,” मी तिला हसत परत म्हटलं.
  
  
  ती स्वयंपाकघरात गेली. मला बाटली उघडल्याचा आणि रेफ्रिजरेटरचा दरवाजा वाजल्याचा आवाज आला. थोड्या वेळाने ती काचेची चांदीची ट्रे घेऊन परतली. मी धुक्याचा ग्लास घेऊ शकेन म्हणून तिने थोडासा अर्धा धनुष्य असलेला ट्रे माझ्याकडे दिला.
  
  
  - मरियम, तुझा ग्लास कुठे आहे? मी बोललो.
  
  
  - इस्लामिक महिला मद्यपान करत नाहीत, निक. आदरणीय मुस्लिमांसाठी अल्कोहोलयुक्त पेये प्रतिबंधित आहेत."
  
  
  "मग त्या रात्री त्या डॅनकिल्स इतक्या दारूच्या नशेत कसे झाले की आम्ही त्यांच्या गावातून पळून गेलो?"
  
  
  "दानाकिलच्या मते, कुराण वाईन पिऊ नका," ती म्हणाली. "आणि तेव्हा त्यांनी वाइन प्यायली नाही, तर स्थानिक मूनशाईन." त्यांचा विश्वास खूप लवचिक आहे."
  
  
  ती खोलीच्या मध्यभागी उभी राहून वाट पाहत असताना मी एक गोड पेय प्यायले. मरियम इथिओपियन होती, ती तशी साधी होती. उंच, गर्विष्ठ, शाही - अठराव्या आणि एकोणिसाव्या शतकात युरोपियन वसाहतवादी शक्तींच्या जोखडाखाली अम्हारा जमाती युरोपियन वसाहती शक्तींपासून दूर राहण्यात यशस्वी झाल्या हे आश्चर्यकारक नाही.
  
  
  मी विचारले. - "मरियम, तू आज गुलामासारखे का कपडे घातले आहेस?" - कारण मला माहित होते की तुला ते हवे आहे. आपण एकदा म्हणाला होता की आपण वाळवंटात परत जावे अशी तुमची इच्छा होती. आणि मी तुझा चेहरा पाहिला, तो थोडासा तिरस्कार, जेव्हा मी माझी ब्रा उघडली किंवा माझी पॅन्टी काढली. तू आनंदी रहावे अशी माझी इच्छा आहे.'
  
  
  मी माझा ग्लास काढून टाकला. तिने तो घेतला आणि ट्रेवर ठेवला आणि टेबलावर ठेवला. मी तिला माझ्या शेजारच्या सोफ्याकडे इशारा केला. जवळजवळ संकोचतेने, ती मऊ गादीवर बुडली. आम्ही एकमेकांना मिठी मारली. मला वाटले की तिचे हात माझ्या टाय आणि शर्टचे बटण सोडले आहेत. मी पण कंबरेपासून वर नग्न होईपर्यंत तिने माझे कपडे दूर ढकलले. तिने तिचे मोठे स्तन माझ्या छातीवर दाबल्याने तिची त्वचा माझ्या त्वचेच्या विरूद्ध गरम झाली होती. आम्ही हळूहळू एकमेकांना कपडे उतरवले. एका क्षणासाठी मला वाटले की मरियम सोफा किंवा कार्पेटवर तिचा स्कर्ट पसरवून वाळवंटातील परिस्थिती पुन्हा निर्माण करेल. पण जेव्हा तिने तिचा बेल्ट उघडला आणि तिचे कपडे टाकले तेव्हा ती जवळजवळ लगेच उठली आणि बेडरूममध्ये गेली.
  
  
  पुन्हा एकदा मी तिची सरळ पाठ, टणक नितंब आणि लांब पाय यांची प्रशंसा केली कारण ती खोलीत गेली.
  
  
  मंद प्रकाश बेडरूममध्ये शिरला. पलंग आधीच मागे वळला होता. हसत, मरियम तिच्या पाठीवर पडली आणि तिचे हात पसरले. मी तिच्या उबदार मिठीत बुडलो आणि स्वतःला तिच्या विरूद्ध दाबले. मग मी त्यात होतो, आणि आम्ही इतके वाहून गेलो होतो की आमच्यात विश्वाचा एक विचार, मग एकमेकांबद्दलचे विचार आणि आम्ही दोघांनी ही रात्र शेवटची असेल हे विसरण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  पण आम्ही ते करू शकलो नाही, आणि या जाणिवेने आमच्या उत्कटतेला एक अतिरिक्त आयाम दिला, एक नवीन शक्ती आणि प्रेमळपणा ज्याने तिला नवीन उंचीवर नेले.
  
  
  पाच वाजले तरी अजून झोप लागली नव्हती. मरियमने मला घट्ट मिठी मारली आणि क्षणभर मला वाटलं की ती रडणार आहे. तिने दुसरीकडे पाहिलं. मग तिने अश्रू रोखून पुन्हा माझ्या डोळ्यात पाहिले.
  
  
  "मी उठणार नाही, निक," ती म्हणाली. "मला समजले तुला का जावे लागेल." मला समजले की तू परत का येत नाहीस. सगळ्यासाठी धन्यवाद.'
  
  
  "धन्यवाद, मरियम," मी म्हणालो.
  
  
  मी उठून कपडे घातले. मी तिला पुन्हा किस केले नाही किंवा दुसरे काही बोलले नाही. अजून काही बोलायचे नव्हते.
  
  
  
  
  धडा 18
  
  
  
  
  
  मरियमला सोडताना माझ्याकडे पुरेसा वेळ असला तरीही मी माझी सुटकेस पॅक केली नसती. मला फक्त विल्हेल्मिना आणि ह्यूगो हे सामान हवे होते. मला माहित नव्हते की माझे अपार्टमेंट कोण पाहत असेल, परंतु मला बोर्जियाच्या लोकांना वॉचर्सचे नेटवर्क तयार करण्यासाठी आणि दक्षिणेकडे माझे अनुसरण करण्यासाठी वेळ मिळावा असे वाटत नव्हते. निर्दयी पुनर्जागरण पोपच्या नावावर असलेल्या या वेड्या बास्टर्डची चेष्टा करण्यात मला जितका आनंद झाला, तितकाच मला समजले की माझे मुख्य कार्य इथिओपियामधून अण्वस्त्रे बाहेर काढणे आहे. मी साखेळेच्या गाडीत उडी मारली कारण तो अंकुशावर खेचला आणि त्याने गाडी चालवण्यात वेळ वाया घालवला नाही. आज त्यांनी स्वतः गाडी चालवली.
  
  
  "आमच्या प्रवासाला दिवसभर लागेल," जनरल म्हणाला. "विश्रांती घ्या."
  
  
  मी थोडा झोपलो आणि मग जागा झालो. जनरल साखेले यांनी गाडी चांगली चालवली आणि दक्षिणेकडे जाताना समोर आलेली किंवा पुढे गेलेली सर्व प्राणी आणि जुनी वाहने चतुराईने चालवली.
  
  
  इथिओपियामध्ये रेल्वेपेक्षा महामार्ग चांगले असले तरी विमाने जास्त श्रेयस्कर आहेत. त्याने जाण्याचा निर्णय का घेतला हे त्याने स्पष्ट केले नाही आणि मला त्याच्या शहाणपणाबद्दल शंका नाही.
  
  
  त्याने बहुतेक प्रवास सँडहर्स्टमधील त्याच्या दिवसांबद्दल, ब्रिटिशांबद्दलची प्रशंसा आणि द्वेषाबद्दल बोलण्यात घालवला. मला असे वाटले की तो मला गोरा असल्याबद्दल अपराधी वाटू इच्छित होता. एकपात्री प्रयोगाचा स्वतःचा उद्देश होता.
  
  
  तो म्हणाला, “मरियम एका अम्हारिक माणसासोबत अधिक आनंदी होईल.
  
  
  “खूप आनंदी,” मी त्याच्याशी सहमत झालो.
  
  
  - तू तिच्यावर प्रेम करत नाहीस का?
  
  
  "मी तिचा आदर करतो," मी माझे शब्द काळजीपूर्वक निवडत म्हटले. - जनरल, मी कोण आहे हे तुम्हाला माहीत आहे.
  
  
  "तू गुप्तहेर आहेस".
  
  
  "आणि म्हणूनच मी स्त्रियांशी सतत संपर्क टाळतो."
  
  
  "मी फक्त तुम्हाला मदत करत आहे कारण इथिओपियाला आण्विक शक्ती बनणे परवडत नाही."
  
  
  जनरल साखेले यांनी माझी मजा घेतली. वैयक्तिक सन्मानाची तीव्र भावना असलेला तो एक चांगला माणूस होता, परंतु हेरगिरीच्या जगात तो कधीही टिकू शकणार नाही. त्याला नियम समजले नाहीत. आणि आता, जेव्हा माझे जग त्याच्या अधिकृत जगामध्ये विलीन झाले, तेव्हा गुप्त एजंटांना कमी मत दाखवून त्याने विश्वासघात केला. त्याच्या सैन्याला माझ्याशिवाय लढाई जिंकता येणार नाही... किंवा माझ्यासारख्या कोणाला तरी याचं दुःख होतं.
  
  
  जनरलच्या नातेवाईकांना भेटायला आम्ही रात्र काढली. मला एकही स्त्री दिसली नाही. आमचे यजमान, जो एक लष्करी माणूस देखील आहे, माझ्याशी थोडक्यात बोलला, पण आम्ही निघायला तयार होईपर्यंत मला माझ्या खोलीतच राहण्यास सांगितले. आणि निघण्याचा हा क्षण सूर्योदयाच्या एक तास आधी आला.
  
  
  जनरल साखेले आम्हाला एका छोट्या विमानतळावर घेऊन गेले.
  
  
  “पायलटवर विश्वास ठेवला जाऊ शकतो,” तो म्हणाला. "तुमच्या लोकांना कॉल करण्यासाठी रेडिओ वापरा."
  
  
  मी हेलिकॉप्टरच्या मागील बाजूस असलेल्या कम्युनिकेशन बेमध्ये स्थायिक झालो आणि इंजिन गरम झाल्यामुळे वाहकाशी संपर्क साधला.
  
  
  "क्षेपणास्त्रे वाळवंटात खोलवर पोहोचवण्यात आली," जनरल साहेले म्हणाले. त्यांच्या रक्षणासाठी सैन्य नाही. तुमचे लोक तिथे पोहोचल्यावर मी निघून जाईन. मग तू इथिओपिया सोडशील आणि मी तुला परत येण्याचा सल्ला देणार नाही. कालांतराने, मी तपासणीचा दौरा करेन आणि अधिकृतपणे शोधून काढेन की आणखी अण्वस्त्रे नाहीत. खूप खळबळ उडाली असेल आणि मग कोणाला कळेल की गुप्तहेर निक कार्टर अस्मारामध्ये होता आणि अचानक गायब झाला. मग दुसऱ्या कुणाला तरी आठवेल की त्याच वेळी इथिओपियाच्या किनाऱ्यावर एक अमेरिकन विमानवाहू युद्धनौका होती. रशियन हेरगिरी करतील आणि शोधून काढतील की अण्वस्त्रे अमेरिकेत आहेत. ते आम्हाला सांगतील, आणि मी याबद्दल राडा करीन आणि अमेरिकेला त्याच्या अविश्वसनीयतेबद्दल शाप देईन. तुम्हाला समजले का, मिस्टर कार्टर?
  
  
  “हो,” मी म्हणालो.
  
  
  यूएस युनिट आधीच हवेत होते, पंधरा नौदल हेलिकॉप्टर, तांत्रिकदृष्ट्या इथिओपियावर आक्रमण करत होते. जनरल साहेल यांनी दिलेले वचन पाळले असते तर हे कोणालाही कळले नसते. मला खात्री होती की एकदा का हेलिकॉप्टरने देशांतर्गत मार्ग काढला आणि आण्विक शस्त्रे उचलली की, काही तांत्रिक दोष वगळता वाहकाचा परतीचा प्रवास अजिबात धोकादायक होणार नाही. तेवीस वेगवेगळ्या आण्विक उपकरणांनी देशद्रोहाच्या विरोधात एक अतिशय विश्वासार्ह हमी दिली. त्यांच्या उपकरणांनी कॅम्प बोर्गियावरील हल्ल्याचा प्रतिकार केला होता, परंतु याचा अर्थ असा नाही की हेलिकॉप्टर अपघातात ते वाचतील.
  
  
  साखेले फसवणुकीचा कट आखत होते यावर माझा विश्वास बसला नाही. त्याने देशातून आण्विक शस्त्रे बाहेर काढण्याची आणि मला इथिओपियातून बाहेर काढण्यासाठी माझ्यावर दोषारोप करून एक उत्कृष्ट योजना आखली ज्यामुळे मला व्यक्तिमत्त्व नॉन ग्रेटा होईल. जनरलला खरोखर हे हवे होते - मरियम आणि मला वेगळे करण्याचा हा त्याचा मार्ग होता. जोपर्यंत त्याने हॉकसह अनेक लोकांना फसवले नाही तोपर्यंत, न्यूक्लियर असोसिएशनमधील सदस्यत्वाचा इथिओपियाला कोणताही फायदा होणार नाही या दृढ विश्वासातून त्याने मला मदत केली.
  
  
  अशा प्रकारची मदत गुप्तपणे दिली जावी याचा अर्थ असा होतो की इतर शक्तिशाली पक्षाला ही अण्वस्त्रे इथिओपियामध्येच राहायची होती. मी फक्त अशी आशा करू शकतो की जनरल साहेलेने दुसरी बाजू मागे टाकली होती. ते असे होते जे लष्करी हेलिकॉप्टर खाली पाडू शकत होते आणि आमचा पाठलाग करू शकत होते.
  
  
  आम्ही तीन उंटांच्या ताफ्यातून पूर्वेकडे निघालो. त्यांनी आठवणी परत आणल्या ज्या मला विशेषतः आवडत नाहीत. मला हे देखील आश्चर्य वाटले की इथिओपियन लोकांनी बोर्गियाला पाठिंबा देणाऱ्या डॅनकिल्सवर काही कारवाई केली परंतु हल्ल्याच्या वेळी ते छावणीत गावात नव्हते. जनरल साखेले यांची सध्याची मनस्थिती मला माझी उत्सुकता पूर्ण करण्यापासून रोखत होती. तो या दिशेने प्रश्नाचा अर्थ अंतर्गत बाबींमध्ये हस्तक्षेप म्हणून करू शकतो.
  
  
  आम्ही उंची गमावू लागलो. मी खाली पाहिलं आणि नीटनेटके रांगेत उभ्या असलेल्या रॉकेटमधून सूर्य चमकताना दिसला. बोरगिया मुख्यालयातून त्यांना वाळवंटात नेणारे मोठे ट्रॅक्टर निघून गेले. ते कदाचित हवेतून चालले असावेत, कारण सर्व ट्रॅक फक्त एकाच दिशेने जाताना दिसत होते.
  
  
  “तुमच्या युनिटला इथे यायला किती वेळ लागेल, मिस्टर कार्टर? असा सवाल जनरल साहेले यांनी केला.
  
  
  “वीस मिनिटे,” मी त्याला म्हणालो.
  
  
  त्याने ओरडून पायलटला ऑर्डर दिली. आम्ही क्षेपणास्त्रांच्या पश्चिमेकडील भागावर घिरट्या घातल्या आणि खाली उतरू लागलो. "इंधन वाया घालवण्याचे कोणतेही कारण नाही," जनरल म्हणाले. हेलिकॉप्टर जमिनीवर आदळलं. जनरलने शेल्फमधून एक रायफल घेतली आणि मला ती घेण्यासाठी इशारा केला. मी निवडलेल्या रायफलमध्ये पूर्ण मॅगझिन आहे याची मला खात्री पटली.
  
  
  हेलिकॉप्टरच्या उजवीकडे दारातून बाहेर पडत तो म्हणाला, “चला त्यांना तपासूया.
  
  
  मशीनगनने गोळीबार केला तेव्हा मी त्याच्या मागे जात होतो. हेलिकॉप्टरच्या बाजूने मी कबुतरासारखा आत गेलो. जनरल साखेले यांनी दचकून हेलिकॉप्टरच्या फरशीची धार पकडली. मी खाली झुकले आणि पटकन ते आत घेतले. प्रोपेलर पुन्हा फिरू लागल्याने हेलिकॉप्टर हलले. आणखी गोळ्या आम्हाला लागल्या, आणि गोळी उघड्या दारात उडत असताना मला त्याची शिट्टी जाणवली. “वर,” मी पायलटला ओरडले.
  
  
  त्याने वेग घेतला आणि आम्ही हवेत उडलो. मग प्रोपेलर पूर्ण शक्तीने काम करू लागले आणि आम्ही आगीपासून बचावलो. मी जनरल साहेलेसमोर गुडघे टेकले.
  
  
  “त्यांना इथिओपियातून बाहेर काढा,” तो क्षीणपणे म्हणाला.
  
  
  - होय, सामान्य.
  
  
  "ते इथले नाहीत." ऐकतोय का...'
  
  
  त्याला खोकल्याने रक्त सांडले आणि शिक्षा पूर्ण होण्यापूर्वीच त्याचा मृत्यू झाला.
  
  
  मी हेलिकॉप्टरला दिशा देण्यासाठी पुढे गेलो आणि त्याला सांगितले की जनरल मेला आहे.
  
  
  पायलट म्हणाला, “मी त्याला हॉस्पिटलमध्ये नेतो.
  
  
  - नाही, आम्ही इथेच राहतो.
  
  
  “मी जनरल साहेलेला दवाखान्यात नेत आहे,” तो त्याच्या पट्ट्यामध्ये पिस्तूल काढत पुन्हा म्हणाला.
  
  
  माझी उजवी मुठी त्याला जबड्याखाली मारली. मी त्याला पायलटच्या सीटवरून खेचले आणि हेलिकॉप्टरचा ताबा घेतला. पाच-सहा वर्षांपूर्वी मला AX विमानतळावर भेटलेले ते अमेरिकन विमान होते. मी फार चांगला फ्लायर नव्हतो, पण अमेरिकन येईपर्यंत मला मोठ्या वर्तुळात उड्डाण करण्याचा पुरेसा अनुभव होता. मी पायलटच्या कोल्ट 45 ला त्याच्या होल्स्टरमधून काढण्यासाठी काही क्षणासाठी नियंत्रणे सोडतो आणि चेंबरमध्ये एक बुलेट असल्याची खात्री करतो आणि सुरक्षितता गुंतलेली आहे. मग मी वर्तुळात फिरत राहिलो.
  
  
  आमच्यावर लक्ष ठेवले जात होते आणि मी क्षेपणास्त्रांच्या पूर्वेकडे उड्डाण केले तेव्हा मला सैन्य स्पष्टपणे दिसत होते.
  
  
  पायलटने हालचाल सुरू केली. त्याने डोळे उघडले आणि माझ्याकडे पाहिलं. त्याने उठण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  “बसा,” मी कोल्ट 45 हातात धरून त्याच्या दिशेने म्हणालो.
  
  
  "तुम्ही माझ्यावर हल्ला केला," तो म्हणाला.
  
  
  "माझे लोक इथे येईपर्यंत आम्ही हवेतच राहू," मी म्हणालो. "मी सांगितल्याप्रमाणे जर तुम्ही वर्तुळात फिरत असता तर मी तुमच्यावर हल्ला केला नसता." मी त्याच्या निष्ठेला आवाहन करण्याचा निर्णय घेतला. "जनरल साहेलचा शेवटचा आदेश होता की ही अण्वस्त्रे इथिओपियातून बाहेर काढावीत... आणि आम्ही परत डोंगरात उड्डाण केले तर ते करू शकत नाही."
  
  
  हेलिकॉप्टर हवेच्या एका खिशात शिरले आणि त्यावर नियंत्रण मिळवण्यासाठी मला दोन्ही हात हवे होते. मी पुन्हा मागे वळून पाहिलं तर पायलट आधीच उभा राहिला होता आणि बंदुकीच्या रॅकच्या दिशेने थडकत होता. जर मी हेलिकॉप्टरला अजाणतेपणी वर जाऊ दिले नसते तर त्याला बंदूक हिसकावून माझ्यावर गोळ्या घालण्याची संधी मिळाली असती. मी काळजीपूर्वक लक्ष्य केले आणि त्याच्या गुडघ्यात गोळी मारली.
  
  
  तो पडण्याऐवजी थबकला. हेलिकॉप्टरने पुन्हा डुबकी मारली. पायलट जनरल साखेले यांच्या अंगावरून घसरला आणि उघड्या दरवाजातून पडला. मला असं व्हायला नको होतं. डॅनकिलमध्ये लपलेल्या क्षेपणास्त्रांबद्दल आपल्या वरिष्ठांना सांगण्यासाठी तो जगला असावा. आता इथिओपियन जनरल साहेलच्या मृत्यूसाठी मला दोष देतील अशी दाट शक्यता होती. जवळ येत असलेल्या अमेरिकन लोकांना कॉल करण्यासाठी मी मायक्रोफोन घेतला.
  
  
  मी विचारले. - तुमच्यासोबत सशस्त्र लोक आहेत का?
  
  
  "बारा," उत्तर आले.
  
  
  "हे पुरेसे नाही, परंतु ते केले पाहिजे." तीच तर समस्या आहे. मी क्षेपणास्त्रांचे रक्षण करणाऱ्या लोकांना कळवले.
  
  
  “बारा मरीन,” युनिट कमांडर म्हणाला. “प्रथम आम्ही त्यांच्यासोबत हेलिकॉप्टर उतरवू. तुम्ही आम्हाला सुमारे तीन मिनिटांत पाहू शकाल.
  
  
  “छान,” मी म्हणालो. - मी तुमच्या समोर उतरेन.
  
  
  बारा मरीन - आमची संख्या फक्त एक ते दोन पर्यंत होती.
  
  
  ************
  
  
  मरीन येण्यापूर्वी मी माझे हेलिकॉप्टर उतरवले. ही एक जोखमीची युक्ती होती, परंतु क्षेपणास्त्रांच्या बाजूला उतरून, मला आशा होती की ज्याने आमच्यावर हल्ला केला होता त्या दानकिलोव्हचा माग काढू. मी सुमारे शंभर यार्ड दूर मोकळ्या वाळवंटात उतरलो. मी बाहेर उडी मारली आणि हेलिकॉप्टरमधून पळ काढला.
  
  
  कडक उन्हाने माझे शरीर जाळून टाकले. इथिओपियन हेलिकॉप्टरला गोळीबार आणि गोळ्या लागल्याचा आवाज मी ऐकला. त्यानंतर स्फोट झाला; इंधनाच्या टाकीला गोळी टोचून पेटवून दिल्याने तीव्र उष्णतेने मला भोसकले. मी रेंगाळण्याचा विचार आधीच सोडून दिला होता, माझ्या बंदुका घट्ट पकडल्या आणि शक्य तितक्या लहान होण्याचा प्रयत्न करत वाळूच्या पलीकडे पळत सुटलो.
  
  
  गोळ्या वाळूत घुसल्या आणि माझ्या डोक्यावरून उडून गेल्याने मी कमी ढिगाऱ्याच्या मागे कबुतर झालो. मी पहिली रायफल घेतली आणि प्रोन फायरिंग पोझिशन घेतली. वाळवंटात सुमारे दहा डॅनकिल्सने माझ्यावर गोळ्या झाडल्या. अजून दहा क्षेपणास्त्रांकडे होते. माझी रायफल रिकामी होण्यापूर्वी मी गोळीबार केला आणि दोघांना ठार केले.
  
  
  दुसरी रायफल अर्धी रिकामी होती आणि वाळूत डुबकी मारताना दुसरा डॅनकील पडला. इतरांच्या आगीत लपून ते माझ्या जवळ येऊ लागले. मी ढिगाऱ्याच्या पलीकडे पोहोचलो आणि दुसरी रायफल दारूगोळा संपण्यापूर्वी दुसऱ्या शत्रूला पाडण्यात यशस्वी झालो.
  
  
  ते आधीच खूप जवळ होते आणि लवकरच त्यांच्यापैकी एक मला गोळ्या घालेल. मला वाटू लागले की जेव्हा यूएस नेव्ही हेलिकॉप्टर आकाशात दिसले आणि मरीनने गोळीबार केला तेव्हा मी चुकीची गणना केली. पाच मिनिटांत लढत संपली. मला दुसरा शॉट घेण्याची संधी मिळाली नाही. सागरी सार्जंट वाळूच्या पलीकडे हळू हळू माझ्याकडे गेला. तो नमस्कार करून म्हणाला, “श्री. कार्टर?
  
  
  “बरोबर आहे, सार्जंट,” मी म्हणालो. 'अगदी वेळेवर. एक मिनिट नंतर आणि मला वाचवण्याचा आनंद तुम्हाला गमावावा लागला.
  
  
  "ते कोण होते?"
  
  
  डॅनकिल्स. तुम्ही कधी हे ऐकले आहे का?
  
  
  "नाही सर."
  
  
  "ते जगातील दुसरे सर्वोत्तम लढाऊ आहेत."
  
  
  त्याच्या चेहऱ्यावर एक हसू फुटले. - सर्वोत्कृष्ट कोण आहेत, सर?
  
  
  “यूएस मरीन,” मी म्हणालो.
  
  
  त्यांनी जळत्या इथिओपियन हेलिकॉप्टरकडे लक्ष वेधले. - सर, तुमच्यासोबत आणखी कोणी होते का?
  
  
  'एक माणूस. पण तो आधीच मेला होता. आम्हाला येथे किती लवकर रॉकेट वैज्ञानिक मिळतील?
  
  
  अण्वस्त्रे हाताळण्याचा अनुभव असलेल्या लेफ्टनंटने वीस तंत्रज्ञांच्या तुकडीची आज्ञा दिली. त्याला अनेक प्रश्न पडले, पण मी त्याला गप्प केले.
  
  
  “कमांडर, ही एक लांब कथा आहे,” मी म्हणालो. "हे सर्व ऐकण्याची तुमची पात्रता नाही आणि मी तुम्हाला जो भाग सांगणार आहे ते तुम्हाला आवडणार नाही."
  
  
  - हे काय आहे, मिस्टर? कार्टर? - तो म्हणाला .
  
  
  “हे वाळवंट अशा लोकांसह रेंगाळत आहे ज्यांना वाटते की फुटबॉल खेळण्यापेक्षा शत्रूंना मारणे अधिक मजेदार आहे. आमच्याकडे बारा मरीन आहेत. आणि मी यापैकी तीस-चाळीस डॅनकिल्स एकत्र पाहिले.
  
  
  त्याला परिस्थिती समजली. पुरुषांनी ताबडतोब आण्विक शस्त्रे नष्ट करण्यास सुरुवात केली. क्षेपणास्त्रांच्या पूर्वेकडून अनेक गोळ्या झाडल्या जात असताना ते पाच आण्विक शस्त्रे नष्ट करत होते आणि त्यांना हेलिकॉप्टरमध्ये लोड करत होते. मी बसलेल्या एका क्षेपणास्त्राच्या सावलीतून बाहेर पडलो आणि विल्हेल्मिना बाहेर काढताच मरीन लगेचच कृतीत उतरले. मी नवीन शॉट्सच्या आवाजाची वाट पाहत होतो, पण तो कधीच आला नाही. मग एक खलाशी वाळू ओलांडून माझ्याकडे धावला.
  
  
  श्री. कार्टर," तो श्वास घेत म्हणाला. - तुम्ही आता येऊ शकता का? काही उन्मत्तांना रॉकेट उडवायचे आहेत.
  
  
  मी वाळू ओलांडून त्याच्या मागे धावलो. आम्ही खालच्या ढिगाऱ्याच्या माथ्यावर पोहोचलो आणि मला एक जाड पांढरा माणूस पेटी धरून बसलेला दिसला. तो इजिप्शियन लोकांकडून चोरलेल्या रशियन बनावटीच्या क्षेपणास्त्राजवळ उभा राहिला. त्या रात्री साहेलेस अपार्टमेंटमध्ये मी अंदाज लावला: सीझर बोर्जिया अजूनही इथिओपियामध्ये कुठेतरी होता.
  
  
  
  
  धडा 19
  
  
  
  
  
  मी बोर्गियापासून सुमारे पंधरा यार्डांवर उभा होतो. विल्हेल्मिना कडून सोपा शॉट. दुर्दैवाने, मला तो शॉट घेणे परवडणारे नव्हते. बोर्गियाने हातात घेतलेल्या छोट्या बॉक्सबद्दल मला स्पष्टीकरणाची गरज नव्हती, विशेषत: जेव्हा मी बॉक्समधून आण्विक वॉरहेडकडे तारा धावताना पाहिल्या. हे एक आश्चर्यकारकपणे सोपे शस्त्र होते. पारंपारिक स्फोटांमुळे अण्वस्त्रे निर्माण होतात. विद्युत आवेगांमुळे सामान्य स्फोट होतात. बोर्जियाला फक्त बटण दाबणे किंवा स्विच फ्लिप करणे आवश्यक होते आणि इतिहासातील सर्वात मोठा आणि सर्वात शक्तिशाली अणुस्फोट डॅनाकिलच्या वाळूमध्ये होईल, ज्याच्या केंद्रस्थानी निक कार्टर होते. - मिस्टर, बंदूक खाली ठेवा. कार्टर,” बोर्जिया ओरडला.
  
  
  मी लुगर वाळूमध्ये फेकले. त्या क्षणी मला दोन गोष्टी करायच्या होत्या. त्यापैकी एक म्हणजे बोर्गियाला मारणे. आणखी एक गोष्ट म्हणजे युनिट कमांडरला रागावणे नाही. जर त्याने माझ्याकडे संदेशवाहक पाठवला नसता, तर मला बोर्जियाबद्दल सर्व काही शोधण्याचा आणि त्याला ठार मारण्याचा मार्ग सापडला असता.
  
  
  "माझ्याकडे हळू हळू या," बोर्जियाने आदेश दिला.
  
  
  त्याला ह्यूगोबद्दल माहिती होती का? मी बोर्जिया लोकांशी असलेल्या माझ्या पूर्वीच्या संपर्कांबद्दल विचार केला. गार्डने मला हॅन्स स्कीलमनवर बसलेल्या लार्सनला मारताना पाहिलं आणि जर त्याला रात्रीची उत्तम दृष्टी असती तर त्याने मला त्याच्यावर वार करताना पाहिले असते. तथापि, जेव्हा त्याने मला पकडले तेव्हा मी निशस्त्र होतो आणि हॅन्स स्कीलमन गुप्तहेरांना माझ्या सामानात ह्यूगो सापडला नाही. अर्थात, बोर्जिया कॅम्पमध्ये मी देखील निशस्त्र होतो आणि जेव्हा मी परतलो तेव्हा मी इथिओपियन तपासणी सैन्याच्या एका कंपनीच्या मागे होतो. सहा रात्रींपूर्वी अस्मारा येथे, गार्ड आणि त्याच्या साथीदारांनी माझ्यावर हल्ला केला, तेव्हा मी फक्त पिस्तूल आणि गॅस बॉम्ब वापरला. ह्यूगो स्कॅबार्डमध्येच राहिला. त्यामुळे जरी बोर्गियाची बुद्धिमत्ता चांगली काम करत असली तरी, त्याला वाटेल की मी वापरलेला एकमेव चाकू अटलांटिकच्या तळाशी आहे.
  
  
  बरं, मी ते वापरायला तयार होतो. आणि आता मी ते कसे वापरणार? बोर्गियाने उजव्या हाताचे बोट बटणावर ठेवले. आता मी तारा मोजण्याइतपत जवळ आलो होतो. त्यापैकी दोन बॉक्समधून रॉकेटच्या डोक्यापर्यंत धावले, बोर्जियाच्या मागे उजवीकडे - माझ्या डावीकडे - सूर्यप्रकाशात काही प्रकारचे भविष्यवादी साप टेकल्यासारखे. मला आश्चर्य वाटले की बोर्जिया मला आणखी किती जवळ येऊ देईल.
  
  
  “थांबा महाराज. कार्टर," तो म्हणाला.
  
  
  तीन मीटर. मी थांबलो. जवळजवळ दुपारची वेळ होती आणि मी घातलेल्या जड बूट आणि जाड सॉक्सच्या तळव्यातून कडक उन्हाने माझे पाय जाळले.
  
  
  - बोर्गियाने किंचाळणे थांबवले. त्याने माझ्याकडे रागाने पाहिले. तो म्हणाला, “श्री. कार्टर, उजवीकडे दोन काळजीपूर्वक पावले टाका.
  
  
  मी आज्ञा पाळली. माझे शरीर यापुढे खलाशी आणि मरीनचे दृश्य अवरोधित करणार नाही. माझ्या मागे कोणीही वीरता दाखवणार नाही अशी मला आशा होती. बहुतेक मरीन रायफल स्निपर असतात. त्यापैकी एकाने बोर्गियाला क्षेपणास्त्राच्या सहाय्याने खाली आणले असते, यात शंका नाही, परंतु त्याच्या बोटाच्या आक्षेपार्ह हालचालीने स्विच पलटला असता आणि आम्हा सर्वांना उडवले असते. “तुम्ही सगळे निघायला तयार व्हा,” तो त्यांना म्हणाला. "मला तुम्हा सर्वांना हेलिकॉप्टरमध्ये आणि पाच मिनिटांत हवेत हवे आहे."
  
  
  बोर्गिया वेडा झाला आहे. मला नेहमी वाटायचे की तो वेडा आहे, जेव्हापासून मला कळले की त्याने त्याचे नाव बदलून कार्लो वरून सीझेर केले. पण आता माझ्याकडे पुरावा होता. त्याच्याकडे आण्विक वॉरहेडला जोडलेल्या डिटोनेटरशिवाय कोणतीही शस्त्रे नव्हती.
  
  
  तो मला संपवण्याचा कोणताही मार्ग नव्हता. तो फक्त रॉकेटचा स्फोट करून मला मारू शकतो, ज्याने स्वत: ला मारले असते. त्याने मला त्याच्या शेवटच्या कृत्याचा, त्याच्या जंगली, अणुबॉम्बच्या स्फोटातील आत्महत्या पाहण्यासाठी बोलावले.
  
  
  पण त्याची निरर्थकता समजली का? फक्त सूर्य आणि गरम वाळूमुळे माझ्या अंगावरून पाणी वाहत होते. या वेड्या माणसाच्या मनात येण्यासाठी, त्याच्या योजना शोधण्यासाठी आणि त्यांना तटस्थ करण्याचा मार्ग शोधण्यासाठी माझ्याकडे तीन, कदाचित चार मिनिटे होती. खलाशी आणि नौसैनिक गायब झाल्यानंतर त्याने मला नग्न करून वाळूवर पोटावर झोपण्यास भाग पाडले असते, जरी त्याने ह्यूगोला हिसकावून घेतले असते आणि त्याला माझ्या शरीरापासून इंचभर धरून ठेवले असते, तरी तो असण्याची शक्यता फारच कमी होती. किलमास्टरवर मात करण्यास सक्षम. मला त्याच्याशी पटकन सामोरे जावे लागले. “इथिओपियन सरकारमधील तुमच्या या मित्रांसोबत, आम्हाला असे त्रास देण्यापेक्षा जगण्याचा प्रयत्न करणे तुमच्यासाठी जास्त शहाणपणाचे ठरेल,” मी नम्र स्वरात म्हणालो. "तुम्ही नंतरही आमच्याशी लढू शकता."
  
  
  “माझे मित्र घाबरले आहेत,” तो म्हणाला. - “ते मूर्ख आहेत. त्यांना माहित नव्हते की मी तुमच्यासाठी आणि तुमच्या ऑपेरेटा जनरलसाठी डॅनकिलमध्ये हल्ला तयार केला आहे.
  
  
  "डॅनकिलमध्ये तुमचे नक्कीच बरेच संपर्क आहेत," मी म्हणालो.
  
  
  बोर्गिया अचानक शुद्धीवर यावे असे मला वाटत नव्हते. डॅनकिल्स आज लढाई हरतील अशी त्याला अपेक्षा नव्हती. साहेले आणि माझ्यासाठी त्याने ठरवलेल्या हल्ल्यातून ते मरीनला बाहेर काढू शकतील असा त्याचा विश्वास होता. पण त्याचा एक माणूस खूप अधीर झाला आणि त्याने जनरल दिसल्याच्या क्षणी गोळीबार केला. आता बोर्गियाकडे पर्याय नव्हता. एकदा त्याला हे कळले की, तो स्विच फ्लिप करेल आणि आण्विक वॉरहेडकडे जाणाऱ्या तारांमधून विद्युत प्रवाह पाठवेल.
  
  
  तारा? मी पटकन त्यांची तपासणी केली. मला आशा होती की ते माझे प्राण वाचवतील.
  
  
  मी बोर्गियाच्या चरित्राचे आणि चरित्राचे विश्लेषण करण्यास हळुवारपणे निराश झालो आहे. इटलीमधील एक राजकीय आंदोलक, एक महाविद्यालयीन विद्यार्थी ज्याचे प्रशिक्षण मोठ्या प्रमाणात शैक्षणिक आणि सैद्धांतिक होते, राजकारणी आणि सैन्य कसे हाताळायचे हे जाणणारा एक हुशार नेता, एक स्वयंघोषित कमांडर इन चीफ ज्याने वासिली पेसेक सारख्या पुरुषांना गलिच्छ काम सोडले... बोर्गियाकडे डिटोनेटर योग्यरित्या वायर करण्याचे कौशल्य का होते? मला त्याची कमकुवत जागा सापडली.
  
  
  तारा मेटल क्लॅम्प्सने संपलेल्या असतात, जसे की स्क्रूने बांधलेल्या असतात. बोर्जियाने त्यांना फक्त आण्विक वॉरहेडवर ठेवले. मी त्यांचा शक्य तितक्या काळजीपूर्वक अभ्यास केला. जे शीर्ष संपर्क बिंदूशी जोडलेले होते ते फक्त टिपांशी जोडलेले होते. वायरवरील थोडासा टग सर्किट खंडित करेल आणि विस्फोट अशक्य करेल. मला फक्त स्वतःला पोझिशन करायचं होतं जेणेकरून तो स्विच फ्लिक करण्यापूर्वी मी वायर्स पकडू शकेन. मी एक पाऊल पुढे टाकले.
  
  
  "तू जिथे आहेस तिथेच रहा," बोर्जिया ओरडला.
  
  
  लढाऊ संघ माघार घेण्याच्या तयारीत असताना हेलिकॉप्टरच्या इंजिनांनी गर्जना केली.
  
  
  “सॉरी,” मी हळूच म्हणालो. “माझ्या पायात क्रॅम्प आहे. इथिओपियन हेलिकॉप्टरमध्ये एवढी कमी जागा होती की मी आरामात बसण्यासाठी क्वचितच बाहेर पडू शकलो.”
  
  
  "इकडे ये म्हणजे मी तुझ्यावर लक्ष ठेवू शकेन."
  
  
  मी जवळजवळ आण्विक वॉरहेडला स्पर्श करेपर्यंत डावीकडे काही पावले टाकली. बोर्गियाने माझ्याकडे आणि उडणाऱ्या लोकांकडे अधिक चांगल्या प्रकारे पाहण्याची इच्छा असताना माझ्याकडे दुर्लक्ष केले नाही. याचा अर्थ त्याला माहित होते की त्याचे कनेक्शन खराब होते. मला आश्चर्य वाटले की हे ज्ञान मला मदत करेल की अडथळा आणेल.
  
  
  हेलिकॉप्टरच्या ताफ्याचा आवाज ऐकण्यासाठी मला जवळजवळ ओरडावे लागले. - तुला मरियम, बोर्जिया आठवते का?
  
  
  "मी तिला परत मिळवून देईन," तो बडबडला. "ते तिला मला परत देतील, नाहीतर मी हा संपूर्ण गॉडफोर्स केलेला देश नकाशावरून पुसून टाकीन."
  
  
  “तिची थोडीशी हानी झाली आहे,” मी शांतपणे तिची माफी मागून म्हणालो.
  
  
  - तुम्हाला काय म्हणायचे आहे, मिस्टर? कार्टर?
  
  
  "आम्ही तुमच्या छावणीतून सुटलो तेव्हापासून ती माझी प्रियकर आहे."
  
  
  प्रत्येक स्त्री ही खाजगी मालमत्ता आहे या गैरसमजाने बोर्गियासारखे पुरुष ग्रस्त आहेत. एवढ्या सुंदर गुलामावर एक सामान्य माणूस बलात्कार करेल किंवा फूस लावण्याचा प्रयत्न करेल. कोणत्याही परिस्थितीत, तो नक्कीच तिला इथिओपियावर राज्य करेल या त्याच्या आशेचे प्रतीक बनवण्याचा प्रयत्न करणार नाही. त्याने तिला स्वतःच्या इच्छा आणि गरजांसह एक स्त्री म्हणून विचार करणे थांबवले. आणि म्हणूनच माझ्या कमेंटने त्याला राग आला. आणि फक्त काही काळासाठी त्याचे सध्याच्या परिस्थितीकडे लक्ष गेले.
  
  
  त्याच्या उजव्या हातात डिटोनेटर असलेला ब्लॅक बॉक्स धरून आणि स्विचपासून सुमारे तीन-चतुर्थांश इंच बोट धरून त्याने माझ्या दिशेने एक पाऊल टाकले. मला नेमके काय हवे होते ते कदाचित नव्हते, परंतु मला तेच मिळणार होते. मी पुढे कबुतर.
  
  
  माझा हल्ला रोखण्यासाठी त्याने सहजच डावा हात वर केला. अभिनय करण्याची वेळ संपली जेव्हा त्याला समजले की मी त्याच्यावर नाही तर तारांवर डुबकी मारत आहे.
  
  
  माझ्या हातांनी ते शोधले. मी फक्त त्यांना ओढले. वरची तार, जी मी सर्वात कमकुवत असल्याचे ठरवले होते, अणु वॉरहेडने जिथून संपर्क साधला तिथून तो तुटला.
  
  
  मी बोर्गियाला माझ्या मागे शपथ घेताना ऐकले. मी त्याच्याशी व्यवहार करण्यासाठी वळलो. बिनधास्तपणे, त्याने अनेक वेळा स्विच फ्लिक केला. मी अजूनही जोडलेला एकच धागा पकडून ओढला; ती पण आली. आता बोर्गियाच्या हातात डनाकिल वाळवंटातील वाळूशी जोडलेल्या डिटोनेटरशिवाय काहीही नव्हते. हेलिकॉप्टरने उड्डाण केले आणि आमच्या डोक्यावर फिरले. मला आशा होती की कोणीतरी तिकडे बघेल, कारण मी इथे एकटा राहिलो तर मला खरोखर त्रास होईल. मी एकदा डॅनकिल ओलांडताना वाचलो, पण दुसऱ्यांदा करण्याची शक्यता नगण्य होती.
  
  
  बोर्गियाने स्विचशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न थांबवला आणि माझ्याकडे रोखून पाहिले. मी शांतपणे ह्यूगोला म्यानातून बाहेर काढले.
  
  
  “कार्टर, तू बास्टर्ड,” तो रागाने म्हणाला.
  
  
  माझ्याकडे बोर्गियाला सांगण्यासारखे काही नव्हते. ज्या दिवशी आम्ही उपनगरातील वॉशिंग्टनमधील एका रेस्टॉरंटमध्ये भेटणार होतो त्या दिवशी हॉकने मला या मिशनवर पाठवले, तेव्हा तो म्हणाला की हे किलमास्टरचे काम आहे की नाही हे मला माहित नाही. हा निर्णय माझ्या नेमणुकीचा एक भाग होता. इथिओपियामध्ये बोर्गियाचे बरेच महत्त्वाचे संपर्क होते.
  
  
  आता जनरल साहेले मरण पावले होते, मला माहित नव्हते की त्यांना पुन्हा काय त्रास होईल. याशिवाय, एक उपयुक्त नागरिक म्हणून दिसण्यासाठी त्याला आण्विक वॉरहेड्ससारख्या गोष्टी उडवण्यात खूप आनंद झाला.
  
  
  मी त्याच्याजवळ गेलो, ह्यूगोने त्याच्या हृदयाकडे लक्ष दिले. त्याने माझ्यावर निरुपयोगी डिटोनेटर फेकले. मी कबुतरा, पण चळवळीने मला लक्ष्य करण्यापासून रोखले. बोर्गियाने सैल वाळूच्या बाजूने पळून जाण्याचा प्रयत्न केला, परंतु त्याला खूप कमी आधार मिळाला. माझ्या डाव्या हाताने मी त्याला कॉलर पकडले आणि जमिनीवर फेकले. मी त्याच्या वर पडताच माझा गुडघा त्याच्या घशावर दाबला, स्टिलेटो त्याच्या छातीत घुसला.
  
  
  मी उठून हात फिरवले. आणखी दोन हेलिकॉप्टर उडून गेले. तेवढ्यात एकजण अचानक मागे फिरला. ते काही यार्ड दूर वाळूवर उतरले आणि एका सागरी सार्जंटने उडी मारली.
  
  
  तो म्हणाला, “तुम्ही त्याला तटस्थ केलेलं पाहिलं सर,” तो म्हणाला.
  
  
  'हो.'
  
  
  तो हेलिकॉप्टरकडे वळला आणि ओरडला. "कमांडरने रेडिओ रेंज पूर्णपणे सोडण्यापूर्वी त्याला सूचित करा."
  
  
  — हा कमांडर पहिल्या हेलिकॉप्टर, सार्जंटसह हवेत होता का?
  
  
  'दुसरा.'
  
  
  "आज रात्री वाहकाच्या मेस हॉलसाठी ही एक चांगली गोष्ट आहे."
  
  
  त्याच्या हसण्याने माझ्या भावना उत्तम प्रकारे व्यक्त केल्या.
  
  
  लेफ्टनंट कमांडर विल्यम सी. शॅडवेल यांनी माझ्यावर मनापासून प्रेम केले नाही. बऱ्याच सैनिकांप्रमाणे, त्याला AX बद्दल फारच कमी माहिती होती. आणि त्याला याबद्दल माहिती होती या वस्तुस्थितीमुळे त्याला आश्वस्त झाले नाही. आणि त्याच्याबद्दलचे माझे मत त्याला आणखी कमी आनंदित केले. अभियंते आण्विक वॉरहेड्स नष्ट करून हेलिकॉप्टरवर लोड करत असताना मी ते बाजूला ठेवले. आमच्यात खूप लांब आणि खूप अप्रिय संभाषण झाले.
  
  
  "मी कबूल करतो की मी काही गंभीर चुका केल्या, मिस्टर कार्टर," तो शेवटी म्हणाला.
  
  
  “कबूल करत रहा कमांडर,” मी सुचवले. “दुसरे हेलिकॉप्टर घेऊन निघणे भ्याडपणा आहे. हा एक आरोप आहे आणि तो आणण्यासाठी मी जवळजवळ वेडा झालो आहे. ”
  
  
  दुस-यांदा निघून गेल्यावर त्याने अधिक चांगले केले. माझ्यासोबत टेक ऑफ करण्यासाठी तो शेवटच्या हेलिकॉप्टरमध्ये चढला. आता मावळत्या सूर्याने प्रकाशित केलेल्या परिसराला आम्ही प्रदक्षिणा घातली. आण्विक शस्त्रे इतर हेलिकॉप्टरमध्ये होती आणि काही विमाने आधीच विमानवाहू जहाजावर सुरक्षित असावीत. आतापर्यंत, इथिओपियन सैन्याने त्यांच्या हवाई क्षेत्राच्या आमच्या उल्लंघनाची चौकशी सुरू केलेली नाही. आणि साहेलचे आदेश आमचे मिशन संपेपर्यंत लागू राहतील असे मी गृहीत धरले. क्षेपणास्त्रे वाळवंटात पडलेल्या, पेट्रिफाइड जंगलाच्या भागासारखी असतात. आणि जर कोणी त्यांना सापडले नसते तर ते तेथे बराच काळ पडून राहिले असते.
  
  
  'श्री. कार्टर," कमांडर शॅडवेल म्हणाला, "हा बोर्जिया कोण होता?
  
  
  "प्रतिभावान वेडा. त्याला पूर्व आफ्रिकेचा सम्राट बनून तिसरे महायुद्ध सुरू करायचे होते. तुमच्या लोकांनी गोळा केलेली आण्विक शस्त्रे कैरो, दमास्कस आणि तेल अवीव येथे होती.
  
  
  "तो नक्कीच वेडा होता." तो आम्हा सगळ्यांना उडवायला तयार होता. एक आण्विक वॉरहेड पुरेसे असेल, परंतु साखळी प्रतिक्रिया जगाचा हा संपूर्ण भाग रेडिओएक्टिव्ह फॉलआउटने व्यापेल.”
  
  
  शॅडवेलने दुसरा प्रश्न विचारला तेव्हा आम्ही लाल समुद्राच्या अर्ध्या वाटेवर होतो: कार्टर, त्या इथिओपियन लोकांना अण्वस्त्रे ठेवण्याची इच्छा का नव्हती?
  
  
  मी वाळूकडे पाहिले, आता संधिप्रकाशात क्वचितच दिसत होते. मला वाटले उंटांच्या काफिले दानकिल वाळवंटातून मार्ग काढत आहेत. मग मी मरियमबद्दल विचार केला.
  
  
  "त्यांच्याकडे चांगल्या गोष्टी आहेत," मी म्हणालो.
  
  
  
  
  
  
  पुस्तकाबद्दल:
  
  
  इजिप्त आणि इस्रायलमधून क्षेपणास्त्रे गायब झाल्यामुळे दोन्ही देशांमध्ये परस्पर आरोप-प्रत्यारोपांच्या फैरी झडल्या आहेत. पण अमेरिकेच्या प्रेसिडेंशियल इंटेलिजेंस सर्व्हिसच्या AX कडे, इथिओपियाच्या डॅनाकिलकडे, दुसऱ्या दिशेने निर्देशित करणारी विश्वासार्ह माहिती आहे, जो जगातील शेवटच्या प्रदेशांपैकी एक आहे, जिथे स्वत:ला जनरल "सेझर बोर्जिया" म्हणवून घेणारा देशद्रोही इटालियन नापाक कृत्यांमध्ये गुंतलेला होता. पश्चात्ताप नसलेला माणूस, सत्तेच्या मार्गावर. बोर्गियाची शिकार करणे आणि त्याच्या जोरदार सशस्त्र शहरात, क्विकसँडने भरलेल्या वाळवंटात, कार्टरसाठी जवळजवळ अशक्य काम होते. परंतु अण्वस्त्रे नष्ट करण्याची गरज, जे तिसरे महायुद्ध अगदी चांगल्या प्रकारे सोडवू शकते, हे खूप मोठे बलिदान देऊनही प्रयत्न करण्यासारखे आहे... कार्टरची एकमेव भागीदार मरियम होती, ती इथिओपियन प्रतिष्ठित व्यक्तीची सुंदर मुलगी होती.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  निक कार्टर
  
  
  काठमांडूमध्ये करार
  
  
  त्याचा मृत मुलगा अँटोनच्या स्मरणार्थ लेव्ह श्क्लोव्स्कीने अनुवादित केले
  
  
  मूळ शीर्षक: काठमांडू करार
  
  
  
  
  पहिला अध्याय
  
  
  तो माझ्या कल्पनेपेक्षा वेगवान आणि चपळ होता. आणि तो प्राणघातक होता. एका हातात त्याने स्लेजहॅमरच्या आकाराचा एक मजबूत लाकडी क्लब धरला होता, जो माझ्या कवटीला शेकडो रक्तरंजित तुकड्यांमध्ये विभाजित करण्यास सक्षम होता. मानवी हाड आधीच साडेआठ पौंड दाबाखाली तुटते आणि क्लब चालवणारा माणूस त्याच्या तिप्पट शक्ती सहजपणे लागू करू शकतो.
  
  
  मी तसे होऊ देणार नव्हतो हे वेगळे सांगायला नको.
  
  
  तो हल्ला करण्यासाठी पुढे जात असताना माझे पाय गुळगुळीत मजल्यावर सरकले. माझी बरगडी तोडण्याच्या उद्देशाने त्याने बॅट स्विंग करत हल्ला केला. मला शिकवल्याप्रमाणे मी उत्तर दिले, मी मोठ्या कष्टाने आणि प्रयत्नांनी पुन्हा पुन्हा सराव केला. माझे शरीर सहजच हलले; क्रिया जवळजवळ एक प्रतिक्षेप होते. मी उजवीकडे धक्का मारला, दंडुका हवेत फिरत असताना त्याच्या आवाक्याबाहेर. मी ते हवेत शिट्टी वाजवताना ऐकले, परंतु स्टीमरोलरच्या वेदनादायक शक्तीने हाड आणि स्नायू ठेचून मला बरगड्यांमध्ये आदळल्याशिवाय मी तेथे उद्दीष्टपणे उभे राहणार नाही. माझे तळवे आणि हात प्रतिस्पर्ध्याच्या हातावर मारून मी हल्ला रोखला. माझा घट्ट हात त्या माणसाच्या कोपरावर आदळला. माझा दुसरा हात त्याच्या खांद्याला लागला.
  
  
  क्षणभर तो अर्धांगवायू झाला. त्यानंतर त्याने मागे हटून बॅट स्विंग करण्याचा प्रयत्न केला. पण आता माझी प्रतिक्रिया त्याच्यापेक्षा चांगली होती. तो त्याचे शस्त्र वापरण्याआधीच मी कबुतर पुढे केले, त्याची बाही पकडली आणि त्याला माझ्याकडे खेचले. त्याचा गरम श्वास
  
  
  मी माझा दुसरा हात वर करताच माझ्या चेहऱ्यावर सरकलो. हा शेवटचा धक्का होता, माझ्या हाताचा क्रूर आघात होता जो मी शेवटी एका आठवड्यापूर्वी पार पाडला होता.
  
  
  मला त्याच्या हनुवटीवर टाच मारून तीक्ष्ण लाथ मारून हात वर करायचा होता. पण मी काही हालचाल करण्याआधीच त्याने माझा पाय पकडला आणि त्याचा पाय माझ्या घोट्याभोवती वळवला. एका वेगाने, त्याचे डोके माझ्या हाताच्या आवाक्याबाहेर गेले आणि आम्ही दोघे जमिनीवर होतो. प्राणघातक शस्त्रावर हात मिळवण्याचा प्रयत्न करत मी बॅटसाठी पोहोचलो.
  
  
  माझा विरोधक धापा टाकत होता, जवळजवळ श्वास सोडत होता, मला खाली पाडण्याचा प्रयत्न करत होता. पण मी हलत नाही. मी माझे गुडघे त्याच्या मनगटाच्या आतील बाजूस दाबले आणि त्यांच्या मागे माझे सर्व वजन ठेवले, ज्यामुळे त्याच्या हाताच्या उजव्या दाबाच्या ठिकाणी वेदनादायक वेदना झाल्या. जर तुम्हाला एखाद्याला मारायचे असेल तर मनगटाची हाडे महत्त्वाची आहेत आणि माझ्या गुडघ्याने त्याचे हात अर्धांगवायू केले आहेत आणि मी तिच्या कमकुवत पकडीतून बॅट काढू शकतो.
  
  
  मी बॅट त्याच्या मानेवर दाबली. मी त्याच्या ॲडमच्या सफरचंदात आदळल्याने त्याचा चेहरा लाल झाला आणि त्याचा विंडपाइप चिरडण्याची धमकी दिली. पण नंतर मी त्याला चांगल्या पॉलिश केलेल्या फरशीवर हात मारताना ऐकले.
  
  
  हीच खूण होती मी वाट पाहत होतो.
  
  
  मी लगेच मागे सरकलो आणि उभा राहिलो. मी कंबरेपासून वाकलो, माझ्या प्रतिस्पर्ध्याला जमिनीवरून वर येण्यास मदत केली आणि तो देखील वाकताना पाहत असे. तो त्याच्या टोबोकला समायोजित करण्यासाठी वळला, उग्र पांढऱ्या फॅब्रिकचा निर्धारित ड्रेस. शर्टला सातव्या अंशाच्या काळ्या पट्ट्याने बांधलेले होते. माझ्याकडे पाठ न फिरवता त्याने कपडे व्यवस्थित लावले असते तर ते असभ्य ठरले असते. तो पुन्हा माझ्याकडे येईपर्यंत मी थांबलो. मग त्याने माझ्या खांद्यावर हात ठेवला आणि होकार दिला, हसत हसत हसत हसत हसत हसत हसत हसत हसत हसत हसत हसत होकार दिला.
  
  
  “तुम्ही दररोज चांगले आणि हुशार होत आहात, चू-मोक,” माझे प्रशिक्षक हसत हसत म्हणाले.
  
  
  त्याच्या मूळ कोरियामध्ये, नावाचा अर्थ "मुठी" असा होतो. मला कौतुकाने आनंद झाला कारण तो आमच्या सरकारमधील सर्वोत्कृष्ट मार्शल आर्टिस्ट होता आणि त्याची मदत वापरणे AH ला परवडत होते. आणि मास्टर झुओन स्तुतीसाठी उदार नव्हते. जोपर्यंत ते खरोखर पात्र आहेत असे त्याला वाटत नाही तोपर्यंत त्याला प्रशंसा देण्याची घाई नव्हती.
  
  
  “माझं कौशल्य हेच तुझं कौशल्य आहे, क्वान-चांग-निम,” मी प्रशिक्षक पदासाठी योग्य शब्द वापरून उत्तर दिलं.
  
  
  "तुझे दयाळू शब्द खूप उदार आहेत, माझ्या मित्रा." त्यानंतर, आम्ही दोघंही गप्प बसलो, आमची मुठ घट्ट धरली आणि मानसिक आणि शारीरिक एकाग्रतेच्या क्लासिक रथात, पूर्ण आणि पूर्ण लक्ष वेधून घेत त्यांना आमच्या छातीवर आणलं.
  
  
  “क्वांग-जंग-निम के क्यों-ने,” मी भुंकले आणि माझ्या शेजारी असलेल्या माणसाला वाकून नमस्कार केला. मी पाहिलेले ते सर्वात परिपूर्ण मानवी यंत्र होते.
  
  
  त्याने माझे धनुष्य परत केले आणि मला डोजांगच्या बाहेर नेले, सुसज्ज व्यायामशाळा जिथे आम्ही दिवसभर घालवतो. दारात आम्ही दोघी वळलो आणि नतमस्तक झालो. या साध्या विधीने मास्टर आणि विद्यार्थ्याच्या परस्पर आदराची आणि शैक्षणिक संस्था म्हणून जिमच्या आदराची साक्ष दिली. जरी हे विचित्र वाटत असले तरी, अशा क्रूर कृतीच्या सभोवताली असलेल्या या सर्व सभ्य आनंददायी गोष्टी क्यूंग फो आणि कराटेच्या कोरियन प्रकार, तैकवांडोचा अविभाज्य भाग आहेत.
  
  
  “पुन्हा धन्यवाद, मास्टर झौएन,” मी म्हणालो. त्याने होकार दिला, माफी मागितली आणि त्याच्या ऑफिसकडे जाणाऱ्या बाजूच्या दारातून गायब झाला. मी हॉलवेमधून शॉवरकडे जात होतो तेव्हा एका माणसाने कोपऱ्यात येऊन माझा मार्ग अडवला.
  
  
  “कार्टर, तुला बकरीसारखा वास येतो,” तो चांगल्या स्वभावाच्या हसत म्हणाला. पण त्या हसण्यात अव्यक्त चिंतेचा इशारा दिसत होता.
  
  
  त्याच्या चिंता किंवा दुर्गंधीयुक्त सिगारकडे दुर्लक्ष करणे सोपे नव्हते. पण मी विनोद केला नाही, कारण हॉक आता माझ्याकडे थंड नजरेने बघत होता आणि जवळजवळ मोजत होता. अमेरिकन इंटेलिजन्सची सर्वात गुप्त आणि प्राणघातक शाखा, एएचचे संचालक आणि ऑपरेशन्सचे प्रमुख म्हणून, त्यांना हलके घेतले जाऊ नये. म्हणून मी आदराने गप्प राहिलो.
  
  
  - तुम्ही मला चांगले ओळखता, नाही का?
  
  
  एक घाणेरडा काळा दुर्गंधीयुक्त सिगार त्याच्या ओठांमध्ये लटकत होता, कुरतडलेला टोक त्याच्या दातांमध्ये अडकलेला होता. तो प्राणघातक गांभीर्याने बोलला, आणि मी माझे डोके वर आणि खाली हलवत असल्याचे दिसले, जणू काही माझ्याकडे शब्दच संपले आहेत.
  
  
  "सर, तुम्ही मला तेच शिकवलं," मी शेवटी म्हणालो.
  
  
  "सर्व काही खूप खरे आहे," तो म्हणाला. त्याने माझ्या मागे पाहिले, त्याची नजर एका दूरच्या बिंदूवर होती. - तुझा पाय कसा आहे? त्याने थोड्या वेळाने विचारले.
  
  
  नवी दिल्लीत असाइनमेंटवर असताना, माझ्या स्वतःच्या मौल्यवान ह्यूगोसारखा दिसणारा स्टिलेटो माझ्या मांडीला लागला. पण जखम बरी झाली होती, आणि माझ्या चालीत थोडासा लंगडा सोडला, जो लवकरच नाहीसा होणार होता, मी खूप चांगल्या स्थितीत होतो. “काही मोठी गोष्ट नाही... यादीत जोडण्यासाठी फक्त एक डाग. पण त्याशिवाय मी ठीक आहे.
  
  
  माझ्या बॉसने उत्तर दिले, “मला तेच ऐकण्याची अपेक्षा होती. हॉकने अर्धी चघळलेली सिगार तोंडातून ओढली आणि पायाच्या गोळ्यांवर मागे-पुढे चालू लागला. त्याने चिंताग्रस्त ताण सोडला; चिंता, जरी त्याने विनोद करण्याचा प्रयत्न केला आणि मला सांगितले की आजकाल चांगले हवन मिळविणे किती कठीण आहे. पण मला माहीत होतं की सिगार हीच त्याच्या मनात आता शेवटची गोष्ट होती.
  
  
  - यावेळी किती वाईट आहे, सर? - मी स्वतःला विचारताना ऐकले. मी त्याचे मन वाचले याचे त्याला आश्चर्यही वाटले नाही. "ते कितीही वाईट असले तरी," त्याने विचारपूर्वक उत्तर दिले. "पण... याबद्दल बोलण्याची ही जागा नाही." आधी आंघोळ कर आणि मग अर्ध्या तासात माझ्या ऑफिसला ये. स्वत:ला थोडे व्यवस्थित ठेवण्यासाठी हे पुरेसे आहे का?
  
  
  - मी वीस मिनिटांत येईन.
  
  
  मी म्हटल्याप्रमाणे, बरोबर वीस मिनिटांनी मी हॉकच्या ऑफिसमध्ये होतो. त्याचा मूड गडद झाला आणि त्याच्या तोंडाच्या कोपऱ्यात आणि आता सुरकुत्या पडलेल्या कपाळावर काळजी आणि काळजीच्या रेषा दिसू लागल्या. त्याने घड्याळाकडे पाहिले, खुर्चीकडे इशारा केला आणि टेबलावर हात ठेवले. त्याच्या आवडत्या सिगारच्या सहा पेक्षा कमी दुर्गंधीयुक्त बुटांनी भरलेला क्रिस्टल ॲशट्रे बाजूला ढकलून, हॉकने वर पाहिले आणि थकल्यासारखे आणि काळजीने माझ्याकडे हसले.
  
  
  - सिनेटर गोलफिल्डबद्दल तुम्हाला काय माहिती आहे?
  
  
  मी त्याला नाव पुन्हा सांगायला सांगितले नाही, पण मी आराम केला नाही किंवा माझ्या खुर्चीवर कोसळलो नाही. “सुरुवातीला, ते सरकारमधील सर्वात आदरणीय लोकांपैकी एक आहेत. ते शक्तिशाली सशस्त्र सेवा समितीचे प्रमुख देखील आहेत. जर मला बरोबर आठवत असेल तर यापैकी बरेच काही आमच्या बजेटच्या आकाराशी संबंधित आहे. गेल्या वर्षी ते तिसऱ्यांदा पुन्हा निवडून आले. आपण त्याबद्दल विचार करता तेव्हा एक प्रभावी गोष्ट. साठसत्तर टक्के मते पडल्यासारखे काहीसे. त्यांच्या मतदारांनी पक्षहिताकडे पूर्णपणे दुर्लक्ष केले. त्यांना फक्त गोलफिल्ड हवे होते... आणि त्यांनी तो मिळवला.
  
  
  "मला आनंद आहे की तुम्हाला वर्तमानपत्रे वाचण्यासाठी अजूनही वेळ मिळाला आहे," हॉकने उत्तर दिले. "पण एक गोष्ट आहे जी तुम्ही अजून वाचली नाही, निक, आणि ती म्हणजे गोलफिल्डला समस्या आहेत, मोठ्या समस्या आहेत."
  
  
  मी माझ्या खुर्चीत पुढे झुकलो. राष्ट्रीय सुरक्षा AH साठी नव्हती. जर मला गोलफिल्डच्या समस्यांना सामोरे जावे लागले तर त्याचे कारण असे की सिनेटरच्या समस्या जगभर पसरल्या. पण सिनेटर कोणत्या प्रकारच्या अडचणीत येऊ शकतो याची मला कल्पना नव्हती. "ऐक, निक, मी या निंदनीय गोष्टीने रात्रभर जागून राहिलो." राष्ट्रपतींनी मला काल दुपारी फोन केला आणि त्यांनी मला जे सांगायचे ते फारसे चांगले नव्हते. बघ, मी तुझ्याशी सरळ खेळणार आहे कारण मला वाटतं तुला आधीच माहित आहे की मला तुझ्याशी का बोलायचं आहे.
  
  
  जर व्हाईट हाऊसने कॉल केला असेल तर, गोलफिल्डच्या समस्यांमुळे स्पष्टपणे आंतरराष्ट्रीय सुरक्षा आणि जागतिक व्यवस्थेला धोका निर्माण झाला होता. म्हणून मी होकार दिला, तोंड बंद ठेऊन थांबलो.
  
  
  “गोलफिल्ड विधुर आहे. तुम्हीही हे वाचले असेल. गेल्या वर्षीच्या सुरुवातीला त्यांच्या पत्नीचा कार अपघातात मृत्यू झाला. एक अविवेकी शोकांतिका, तिने केवळ पतीच नाही तर दोन मुले देखील मागे सोडली या वस्तुस्थितीमुळे आणखी वाईट झाले. जुळे, मुलगा आणि मुलगी. मी चकला वैयक्तिकरित्या ओळखतो, निक, जरी त्याचा या ऑपरेशनशी काहीही संबंध नाही. त्याच्या बायकोलाही मी ओळखत होतो. मी तिच्यावर खूप प्रेम केले आणि आजपर्यंत मला तिची खूप आठवण येते. मी गोलफिल्डच्या मुलांनाही भेटलो. सभ्य, वाजवी मुले ज्यांचा कोणत्याही माणसाला अभिमान वाटू शकतो.
  
  
  तो अचानक थांबला, त्याच्या हाताकडे पाहिले आणि त्याच्या नखांची तपासणी केली; निकोटीनचा पिवळा डाग त्याच्या एका तर्जनीवरून खाली पडला. मी गप्प बसलो, तो मला काय प्रकरण आहे ते समजावून सांगण्याची वाट पाहत होतो.
  
  
  "त्यांचे अपहरण झाले होते, निक," हॉक अचानक म्हणाला. 'दोन्ही. मुलगा आणि मुलगी.
  
  
  "अपहरण? कुठे...? काय झाले?'
  
  
  “मुले ग्रुपसोबत आराम करत होती. वॉशिंग्टन येथे शिक्षक आणि शाळेतील काही विद्यार्थी. पाच दिवसांपूर्वी ते ग्रीसमध्ये होते. मग सिनेटरला संदेश मिळाला. तो कुजबुजत जोडला: "आणि अध्यक्ष देखील."
  
  
  - त्या क्षणी ते कुठे होते?
  
  
  “अथेन्समध्ये,” त्याने उत्तर दिले. "पण याचा अर्थ काही नाही कारण ते आता अथेन्समध्ये नाहीत, निक." ते कसे तरी देशाबाहेर तस्करी होते, जरी हे कसे केले गेले हे आम्हाला अद्याप माहित नाही. पण ते आता ग्रीसमध्ये नाहीत.
  
  
  - मग ते कुठे आहेत?
  
  
  'नेपाळमध्ये.'
  
  
  त्याने मला त्यावर प्रक्रिया करण्याची परवानगी दिली आणि मी त्याबद्दल विचार केला तरीही विश्वास ठेवणे कठीण होते. 'नेपाळ?' - मी पुनरावृत्ती केली. माझ्याकडे हिमशिखरांची, हिप्पींची प्रतिमा होती.
  
  
  बाकी काही नाही, काही नाही. - देवाच्या फायद्यासाठी, त्यांना तेथे का नेले?
  
  
  "क्रांतीला आर्थिक मदत करण्यासाठी, म्हणूनच," त्याने उत्तर दिले. म्हणूनच अध्यक्षांनी एएच कनेक्ट करण्यास सांगितले. कारण नेपाळमध्ये अजूनही राजेशाही आहे. राजाकडे निरंकुश सत्ता असते. “हो...” मी मध्यस्थी केल्यावर त्याने हात वर केला, “तिथे निवडून आलेले सरकार आहे, कायदा आहे, पण राजाने देशावर जवळजवळ पूर्ण आणि संपूर्ण नियंत्रण ठेवले आहे.” आता, जसे तुम्हाला माहिती आहे, नेपाळ एक पाचर, एक बफर झोन आहे. हे लहान असू शकते, उत्तर कॅरोलिना पेक्षा जास्त मोठे नाही, परंतु हे त्याचे महत्त्व कमी करत नाही, विशेषत: जेव्हा हा छोटा देश चीन आणि भारताच्या मध्यभागी स्थित असतो. आणि या क्षणी राजा पश्चिमेला अनुकूल आहे.
  
  
  "पण नेपाळमधील क्रांतिकारक नाहीत."
  
  
  'बरोबर. नेपाळमधील यशस्वी डाव्या क्रांतीमुळे बफर झोन बंद होईल आणि बीजिंगद्वारे या क्षेत्राचे राजकीय विलय होण्याची शक्यता आहे. तिबेटचे काय झाले ते तुम्हाला माहीत आहे. बरं, तीच, तीच राजकीय परिस्थिती आणि तीच राजकीय भांडणे नेपाळमध्ये अगदी सहजपणे राबवली जाऊ शकतात. आणि जर नेपाळ बीजिंगला पडला तर भारताचे किंवा संपूर्ण खंडाचे काय होईल हे आम्हाला माहीत नाही.”
  
  
  - आणि गोलफिल्डच्या मुलांचा याच्याशी काय संबंध आहे? - मी विचारले, जरी मी प्रश्न विचारण्यापूर्वीच मला उत्तर माहित होते.
  
  
  ते दहा लाख डॉलर्स किमतीचे हिरे विकले जातील. त्यांनी याबद्दल काय केले पाहिजे, N3, ”तो म्हणाला. तो परत खुर्चीत टेकला आणि टेबलावर मुठ मारली. “चक गोलफिल्डला त्याच्या मुलांना पुन्हा एकदा पहायचे असेल तर दहा लाख... म्हणजे. एक दशलक्ष जे आम्ही देऊ इच्छित नाही जर ते आमच्यावर अवलंबून असेल. म्हणून मी क्लासिक बायआउट पर्यायावर सेटल झालो. अपहरणकर्त्यांना पैसे द्या आणि चीन नेपाळला घेऊन जाईल जणू काही घडलेच नाही. खंडणी देऊ नका, आणि गोलफिल्डला फक्त दोन अत्यंत मृत मुले आहेत.
  
  
  "आणि मी त्यांना ते द्यावे असे तुम्हाला वाटते, नाही का?"
  
  
  "आणि ते परत आणले," तो म्हणाला. 'हे स्पष्ट आहे?'
  
  
  "आण... आणि उचल..."
  
  
  "फक्त हिरेच नाही तर सिनेटरची दोन मुले देखील आहेत." राष्ट्रपतींना हे अगदी साधेपणाने करायचे आहे.”
  
  
  कामात काहीही साधे नव्हते. अजिबात नाही.
  
  
  "ते इतके सोपे होणार नाही," मी म्हणालो.
  
  
  "म्हणूनच तू इथे आहेस, N3." तो खचून हसला, हात पुढे केला आणि एका बोटाने इंटरकॉम बटण दाबले. “तुम्ही सिनेटरला आत येण्यास सांगू शकता,” त्याने सचिवांना सांगितले. "तुम्ही ते आधी ऐकले बरे." मग तुमच्याकडून चुका होण्याची शक्यता कमी होईल, निक. सिनेटर गोलफिल्डने छाप पाडली हे नाकारता येणार नाही... त्याचा चौकोनी आणि स्पष्टपणे परिभाषित चेहरा होता, पण तो आता आत्मविश्वास आणि दृढनिश्चय पसरवणाऱ्या माणसाचा चेहरा नव्हता. ऑफिसमध्ये गेल्यावर तो फिकट गुलाबी आणि निस्तेज दिसत होता. त्याने खुर्चीत बसून हॉकला स्वतःची ओळख करून दिली.
  
  
  "ते फक्त मुलं, किशोर आहेत," तो कुरकुरला. “मी हे सहन करू शकत नाही की लोक फक्त मुलांचे अपहरण करतात आणि त्यांची काळजी न करता त्यांना मारतात. आणि मला खरोखरच ब्लॅक सप्टेंबर चळवळ अमानवी वाटली. त्यांना माझ्या खर्चावर दोन ओलिस सापडले.
  
  
  आपल्या सर्वांच्या खर्चावर, मी स्वतःशी विचार केला.
  
  
  गोलफिल्डने माझ्या दिशेने पाहिले आणि खिन्नपणे डोके हलवले. "माझ्यासाठी तुझी शिफारस करण्यात आली होती, मिस्टर कार्टर." हॉक म्हणतो की तुम्हीच हे हाताळू शकता.
  
  
  "माझ्यावर विश्वास ठेवल्याबद्दल धन्यवाद, सिनेटर," मी उत्तर दिले. "पण नक्की काय झालंय ते सांगण्यापूर्वी मी तुला काही विचारू का?"
  
  
  'नक्कीच.'
  
  
  “तुम्ही नेपाळ सरकारशी संपर्क का केला नाही? ही सगळी गुप्तता का? गप्प का? कदाचित हा एक मूर्ख प्रश्न आहे, परंतु मला वाटले की हा एक वैध प्रश्न आहे.
  
  
  "हा मूर्खपणाचा प्रश्न नाही, मिस्टर कार्टर," सिनेटरने उत्तर दिले. त्याने जॅकेटच्या खिशातून एक चुरगळलेला पांढरा लिफाफा काढला. पेपरची स्थिती पाहता, मी असे गृहीत धरले की बर्याच लोकांनी आधीच त्याचा अभ्यास केला आहे.
  
  
  त्याने मला ते दिले आणि मी त्याचा काळजीपूर्वक अभ्यास केला. त्यावर ग्रीक पोस्टमार्क होता आणि तो अथेन्सहून पाठवला होता. आत कार्बन कॉपी म्हणून छापलेली एक शीट होती, वॉटरमार्कशिवाय, सुबकपणे तीनमध्ये दुमडलेली होती. "मशीन लेटर," मी नोंदवले. - अरे, ते खूप व्यावसायिक आहेत, मिस्टर कार्टर. जवळजवळ भयावह,” सिनेटर अंधारात कुरकुरला.
  
  
  पत्रात खालील सामग्री होती:
  
  
  सिनेटर: जिनी आणि मार्क अजूनही जिवंत आहेत. पण अथेन्समध्ये नाही. त्यांची नेपाळमध्ये तब्येत चांगली आहे. त्यांना पुन्हा पाहण्यासाठी तुम्ही आम्हाला एक दशलक्ष यूएस डॉलर्स द्यावे लागतील. पण रोखीने नाही. पेमेंट हिऱ्यांमध्ये केले जाणे आवश्यक आहे. आम्ही तुम्हाला कराराबद्दल शक्य तितक्या लवकर सूचित करू. मुलांना शोधण्याचा प्रयत्न करू नका. जर नेपाळ सरकारला सूचित केले तर त्यांना मारले जाईल. या महिन्याच्या 27 तारखेला हिरे येथे यावेत. नंतर नाही किंवा मुले मारली जातील. संपर्क साधण्याचा प्रयत्न करू नका. आम्ही तुम्हाला वेळेत सर्वकाही समजावून सांगू.
  
  
  "हे दोन आठवड्यांत आहे," हॉक म्हणाला. "त्या चमकदार वस्तू खरेदी करून काठमांडूला जाण्यापूर्वी दोन आठवडे आधी".
  
  
  मी विचारले. - "काठमांडू का? दुसरे शहर का नाही?"
  
  
  "मी काल दुपारी माझ्या मुलीशी बोललो," सिनेटरने उत्तर दिले. “कॉल काठमांडू येथील मुख्य टेलिग्राफ कार्यालयात शोधण्यात आला होता, जे संपूर्ण देशाला देखील सेवा देते. खाजगी टेलिफोन असलेली घरे देखील लांब पल्ल्याच्या कॉलसाठी सुसज्ज नाहीत.”
  
  
  - तिने तुला काय सांगितले?
  
  
  "फार थोडे, मला सांगायला क्षमस्व. त्यांनी तिला माझ्याशी एक मिनिटापेक्षा जास्त बोलू दिले नाही. परंतु आपण नुकतेच वाचलेले सर्व तिने पुष्टी केली. तिने मला सांगितले की ते हताश आहेत. आणि तिने मला सांगितले की पैसे कशासाठी आहेत.
  
  
  “हो, हॉकने मला सांगितले की ते तुझ्यामुळे इथे आहेत. अजून काही?'
  
  
  "काही नाही," तो म्हणाला. “ती आणि मार्क सुरक्षित आहेत... ते असायला हवे तितके सुरक्षित आहेत. आणि ती घाबरली, कार्टर. देवा, हा मुलगा घाबरला आहे.
  
  
  "मी तिला दोष देत नाही," मी कुरकुरले. "ज्या व्यक्तीसाठी हा आनंददायी अनुभव नाही... तुमची मुले किती वर्षांची आहेत असे तुम्ही म्हणता, सिनेटर गोलफिल्ड?"
  
  
  "सोळा, दोन महिन्यांपूर्वी झाले." त्याने आपले हात आपल्या मांडीवर घेतले आणि धरण्याचा प्रयत्न केला, परंतु मी पाहिले की तो कसा थरथरत होता आणि त्याच्या भावनांवर नियंत्रण ठेवू शकत नाही. “मी त्यांच्या सूचनांचे तंतोतंत पालन केले,” तो शेवटी म्हणाला. “मुलांना खंडणीसाठी का ठेवले जात आहे हे मला सांगितल्याशिवाय आंतरराष्ट्रीय सुरक्षा धोक्यात असल्याची मला कल्पना नव्हती. पण आता नेपाळ हे बीजिंगचे उपग्रह राज्य होण्याची शक्यता आहे..."
  
  
  "...क्रांतिकारकांना थांबवणे अत्यावश्यक आहे," हॉकने व्यत्यय आणला.
  
  
  "नक्की," गोलफिल्डने उत्तर दिले.
  
  
  - दशलक्ष डॉलर्सचे काय?
  
  
  "राष्ट्रपतींनी आधीच याची काळजी घेतली आहे," हॉकने मला सांगितले. “म्हणून माझे काम आता खडबडीत हिरे विकत घेणे आणि या महिन्याच्या सत्तावीस तारखेपर्यंत ते वितरित करणे, सिनेटरच्या दोन मुलांना सुरक्षित ठिकाणी आणणे आणि नंतर दगड परत करणे हे आहे,” मी म्हणालो. "त्यामुळे मला जास्त वेळ मिळत नाही."
  
  
  "आमच्याकडे पर्याय नाही," हॉक गंभीरपणे म्हणाला. - तुम्हाला वाटते की तुम्ही ते हाताळू शकता?
  
  
  - मी माझे सर्वोत्तम प्रयत्न करेन, सर. पण आणखी एक गोष्ट... मी हॉककडे पाहिले, ज्याने त्याच्या पातळ, दाबलेल्या ओठांमध्ये एक नवीन सिगार अडकवला होता. “मी ज्या सीमा ओलांडत असतो त्या सीमारेषेवरून मला हे हिरे नेमके कसे मिळतील?”
  
  
  "तस्करी." त्याने उत्तर दिले. त्याने आपली नजर माझ्याकडे वळवली.
  
  
  "निषिद्ध, सर? त्याने होकार दिला. "पण काही गोष्टी आहेत ज्या व्यवस्थित केल्या जाऊ शकतात..."
  
  
  हॉकच्या नीरस आवाजाने मला व्यत्यय आला. “व्हाईट हाऊसला यात इतर कोणतेही सरकार सहभागी करायचे नाही. हा पूर्णपणे आमचा व्यवसाय आणि पूर्णपणे गुप्त असावा. जर आम्ही इतर कोणालाही, विशेषत: नेपाळ सरकारला सांगितले की, आम्ही त्या देशाला $1 दशलक्ष किमतीचे हिरे पाठवणार आहोत, तर आम्हाला काही प्रकारचे स्पष्टीकरण द्यावे लागेल. आमच्याकडे वाजवी कथा आणण्यासाठी वेळ नाही."
  
  
  सिनेटर गोलफिल्डने त्याच्या मंदिराकडे बोटे दाबली. “या पक्षकारांचे एजंट किंवा माहिती देणारे कोठे आहेत कोणास ठाऊक? जर त्याला असे वाटत असेल की नेपाळ सरकारला या प्रकरणाचा वारा मिळाला आहे, तर माझी मुले कदाचित ...” त्याने उसासा टाकला. "तुम्ही त्याबद्दल बरोबर आहात," मी म्हणालो. "एकदा हिरे त्यांच्या वाटेवर आहेत हे कळल्यावर मी पाळत ठेवण्याची शक्यता आहे."
  
  
  "तुम्ही त्यांच्या सूचनांचे पालन करत आहात याची खात्री करण्यासाठी," हॉक जोडले. "म्हणजे या खंडणीबद्दल इतर कोणालाही माहिती नाही".
  
  
  "तस्करी..." मला माहित होते की यामुळे खूप गुंतागुंत होऊ शकते.
  
  
  - हा एकमेव मार्ग आहे, निक. एवढ्या कमी वेळात आपण तिथे हिरे पोहोचवू शकतो आणि हे सर्व गुप्त ठेवण्याचा हा एकमेव मार्ग आहे.
  
  
  सिनेटर गोलफिल्ड उठून उभे राहिले, त्यांनी कार्य हाती घेतल्याबद्दल आमचे आभार मानले. त्याचा हात घट्ट होता आणि त्याच्या डोळ्यांतील भयंकर नजरेने त्याला आतून काय वाटत असावे.
  
  
  तो गेल्यावर मी हॉककडे वळलो. तो आधीपासूनच एका स्क्रिप्टवर काम करत होता ज्यात मी मुख्य भूमिका करणार आहे. - तुला बँकेचा चेक मिळत आहे, निक. स्विस फ्रँक्समध्ये तुम्ही दशलक्ष डॉलर्समध्ये बदलू शकता.
  
  
  "मला वाटतं, मी ताबडतोब कामावर जावं, सर?"
  
  
  'उद्या.' त्याने त्याच्या डेस्क ड्रॉवरमधून एक पिवळा नोटपॅड काढला आणि त्याने काय लिहिले आहे त्याचा काळजीपूर्वक अभ्यास केला. "पण तुम्ही ॲमस्टरडॅमला जाण्यापूर्वी, तुमच्या दंतवैद्याकडे जा."
  
  
  - सर?
  
  
  - तुमचा स्वतःचा दंतचिकित्सक पुरेसा आहे. त्याची चाचणी केली गेली आहे आणि त्यामुळे सुरक्षिततेला धोका नाही. तथापि, आपण त्याला करू इच्छित असलेल्या कामाबद्दल त्याला अधिक सांगू नका.
  
  
  ए.एच.ला जे भाग काढायला वेळ मिळाला तो भाग ऐकून मला आनंद झाला. जेव्हा परिस्थिती उद्भवली तेव्हा मला अजून बरेच काही समजायचे होते.
  
  
  ब्रीफिंग संपल्यानंतर, हॉक त्याच्या जागेवरून उठला. - मी तुझ्यावर अवलंबून आहे, निक. अध्यक्ष आणि, मी म्हणायलाच पाहिजे, गोलफिल्ड, या मिशनच्या यशावर अवलंबून आहेत.
  
  
  मी ॲमस्टरडॅमला जाणाऱ्या फ्लाइटमध्ये जाण्यापूर्वी बरेच काही सोडवायचे होते.
  
  
  इतर गोष्टींबरोबरच, माझ्या दंतचिकित्सकाची ती भेट होती जिथे मला निक कार्टर म्हणून ओळखले जात असे.
  
  
  परंतु असे नाही: कार्टर, निक, किलमास्टर एन 3.
  
  
  
  
  धडा 2
  
  
  
  
  
  प्रत्येकाला त्यांच्या ऑर्डर मिळाल्या.
  
  
  गोलफिल्डला ते सोपे होते. एकदा त्याला अपहरणकर्त्यांकडून संदेश मिळाल्यावर, त्याला सांगण्यात आले की कुरिअर त्याच्याच कार्यालयातील एक निकोलस कार्टर असेल. आम्हाला कोणताही धोका पत्करायचा नव्हता. मी सहसा Amalgamated Press आणि Wire Services मधील असल्याचे भासवतो, परंतु Hawk ला असे वाटले नाही की ते कव्हर म्हणून काम करेल, विशेषत: जेव्हा मी घरापासून खूप दूर जात आहे.
  
  
  एएच ऑर्डर अधिक थेट होत्या. व्हाईट हाऊसला हे मिशन कोणत्याही अडथळ्याशिवाय पूर्ण करायचे होते. जर काही चूक झाली, जर गोष्टी योजनेनुसार झाल्या नाहीत, तर हॉक राष्ट्रपतींच्या चिंतेला सामोरे जातील.
  
  
  हॉकच्या कार्यालयात माझ्या ब्रीफिंग दरम्यान मला सोन्याच्या ट्रेवर माझ्या ऑर्डर आधीच देण्यात आल्या होत्या. मी विमानतळावर टॅक्सी घेऊन जाण्यापूर्वी, त्याने सर्वकाही एकत्र केले. "निक, हे सर्व तुझ्यावर अवलंबून आहे," हॉक म्हणाला. "क्रांती नाही. मृत मुले नाहीत. हरवलेले हिरे नाहीत.
  
  
  मी फक्त होकार देऊ शकलो. ही एक दुर्दैवी परिस्थिती होती, कमीत कमी सांगायचे तर, त्यामागे खूप काळजीपूर्वक पण घाईघाईने नियोजन केले होते, जे मी आदल्या दिवशी माझ्या दंतचिकित्सक बर्टन चालियरला भेट देण्याच्या अनेक कारणांपैकी एक कारण असू शकते.
  
  
  "निक, तू गंभीर नाहीस..." तो म्हणाला.
  
  
  आणि मी म्हणालो, "बर्ट, माझ्यावर एक उपकार कर आणि मला काहीही विचारू नकोस." माझ्यावर विश्वास ठेवा, माझ्या वेडेपणाचे कारण आहे. शिवाय, आम्ही एकमेकांना किती दिवसांपासून ओळखतो?
  
  
  'व्यावसायिक? पाच वर्षे.'
  
  
  "सात," मी दुरुस्त केले. "मग, जर मी तुम्हाला माझ्या खालच्या दाढीसाठी खास मुकुट मागितला तर तुम्ही काय कराल?"
  
  
  त्याने उसासा टाकला आणि कंटाळलेल्या दंतचिकित्सकाने मला स्माईल दिली. "मग तो कशासाठी आहे हे न विचारता मी एक खास मुकुट घालीन."
  
  
  “तू चांगला माणूस आहेस, बर्टन चालियर,” मी म्हणालो. मग मी माझ्या खुर्चीत मागे झुकलो आणि माझे तोंड उघडले.
  
  
  अधिक काही न बोलता चालियर कामाला लागला.
  
  
  मला आनंद झाला की त्याने माझ्यावर विश्वास ठेवला, कारण त्याच्या विशेष अनुभवाशिवाय, माझे मिशन चुकीच्या पायावर किंवा चुकीच्या दाताने सुरू झाले असते. मी शिफोल, ॲमस्टरडॅमला जाणाऱ्या ७४७ फ्लाइटमध्ये चढत असताना या गोष्टी माझ्या मनात होत्या. जेव्हा फ्लाइट अटेंडंट माझी डबल व्हिस्की आणि पाणी घेऊन परतला, तेव्हा मी माझे डोळे तिच्या शरीरावर फिरू दिले, तिला भुकेल्या नजरेने अनुभवले, मग एएचच्या सर्वोच्च गुप्त प्रयोगशाळांमध्ये काम करणाऱ्या सर्व लोकांकडे पाहिले. ते अतुलनीय नायक आहेत, कारण त्यांच्या ज्ञान आणि कौशल्याशिवाय माझे ध्येय कधीही योग्यरित्या सुरू झाले नसते. त्या क्षणी, विमानाच्या पोटात वसलेला एक कॅनव्हास सूटकेस होता ज्यामध्ये मानवी हातांनी बनवलेला सर्वात सुंदर दुहेरी तळ होता. या हुशारीने लपवलेल्या डब्याशिवाय, मी विमानतळावरील कमी अत्याधुनिक इलेक्ट्रॉनिक उपकरणांद्वारे विल्हेल्मिनाच्या लुगरची तस्करी करू शकलो नसतो, माझ्या इतर दोन आवडत्या, ह्यूगोचा स्टिलेटो आणि पियरेचा लघु बॉम्ब सोडा.
  
  
  तरीही, अटलांटिकच्या एक हजार फूट वर, माझ्या तीन अनमोल साथीदारांशिवाय, ज्यांची मला इतकी सवय झाली होती, तिथे एक विचित्र भावना होती. लुगर ने सहसा वाहून घेतलेला खांदा होल्स्टर मी बांधला नव्हता. सहसा स्टिलेटोवर घातलेले साबर म्यान माझ्या हाताला बांधलेले नव्हते. आणि माझ्या मांडीवर कोणतीही धातूची वस्तू घासली नाही: एक लहान गॅस बॉम्ब ज्याला मी प्रेमाने पियरे टोपणनाव दिले.
  
  
  पुढचे सहा तास सगळ्यात सोपे असतील, कारण ॲमस्टरडॅमला पोहोचेपर्यंत मला आराम करायला, हातात ग्लास घेऊन बसायला आणि मन आणि डोळ्यांना थोडं भटकायला वेळ मिळणार नाही.
  
  
  या क्षणी ते डेनिम स्कर्ट आणि तपकिरी साबर बनियानमधील मधुर वस्तूपासून मुक्त करण्याचा प्रयत्न करीत होते. मला तिचा प्रकार माहीत होता. पण मला ते हाँगकाँगच्या गजबजलेल्या रस्त्यांवरून, मकाऊच्या जुगाराच्या अड्ड्यांवरून आणि मनिला, सिंगापूर आणि तैपेईच्या अधिक धोकादायक पण तितक्याच चैतन्यपूर्ण मुख्य रस्त्यांवरून माहीत होतं. मी सांगू शकलो तोपर्यंत, ती युरेशियन होती, आश्चर्यकारकपणे लांब, सरळ काळे केस आणि कर्करोगाच्या उष्ण कटिबंधाच्या या बाजूला वक्र शरीर.
  
  
  ती खिडकीच्या जवळ, तीनच्या ओळीत दोन जागा दूर बसली; तिचे पातळ खांदे कुबडलेले होते, तिची नजर तिने दोन्ही पातळ हातांनी धरलेल्या पुस्तकावर होती. मी मदत करू शकलो नाही. "मी तुम्हाला एकशे तेरा पानावर काय होते ते सांगू का?" ती प्रतिसाद देईल या आशेने मी हसत म्हणालो.
  
  
  तिने हसण्याकडे दुर्लक्ष करून वर पाहिले आणि माझ्या अपेक्षेपेक्षा जास्त गोंधळात आणि संयमाने म्हणाली, "माफ करा?" तू काय म्हणालास ते मी ऐकले नाही.
  
  
  "मी विचारले की मी तुम्हाला एकशे तेरा पानावर काय होते ते सांगू शकेन का."
  
  
  "नको," ती म्हणाली. “मी आधीच पानावर आहे...” आणि तिने तिचे “चाळीस” पुस्तक पाहिले. ते योग्य होणार नाही.
  
  
  तिच्याकडे उच्चाराचा मागमूसही नव्हता. तिचा आवाज मध्य अमेरिकन वाटला, जरी बाहेरून तिच्याकडे रहस्यमय पूर्वेची अनेक चिन्हे होती. - तुम्हाला पेय आवडेल का? - मी माझी ओळख करून देत विचारले. "धन्यवाद," ती म्हणाली. “माझे नाव अँड्रिया आहे. अँड्रिया इवेन, मिस्टर कार्टर.
  
  
  "निक," मी आपोआप दुरुस्त केले.
  
  
  - ठीक आहे, निक. तिने माझ्याकडे लक्षपूर्वक, कुतूहलाने आणि थोडेसे आनंदाने पाहिले. - मला एक ग्लास वाईन हवी आहे.
  
  
  "पांढरा किंवा लाल."
  
  
  "पांढरा," ती म्हणाली. "रेड वाईनचा तुमच्या दातांवर परिणाम होतो." तिने तिचे ओठ क्षणभर दूर खेचले आणि मी एका नजरेत पाहिले की तिने वीस वर्षांपेक्षा जास्त काळ रेड वाईनला कधीच स्पर्श केला नव्हता.
  
  
  "माझ्याकडे एक दंतचिकित्सक आहे जो इतक्या सुंदर तोंडावर काम करण्यासाठी काहीही देईल."
  
  
  - हे वेगवेगळ्या प्रकारे स्पष्ट केले जाऊ शकते.
  
  
  “तुम्हाला जे आवडते ते घ्या,” मी हसत म्हणालो आणि फ्लाइट अटेंडंटला बोलावले.
  
  
  रात्रीचे जेवण होईपर्यंत, खूप आरामशीर आंद्रियाने जागा बदलली होती आणि आता ती माझ्या शेजारी बसली होती. शहरातील तरुणांमधील ड्रग्सच्या समस्येबद्दल लेखांची मालिका लिहिण्यासाठी ॲमस्टरडॅमला जाताना ती एक स्वतंत्र पत्रकार होती. तिने दोन वर्षांपूर्वी पदवी घेतली. आता तिला काहीही झालं तरी तोंड द्यायला तयार वाटत होतं. 'सर्व?' माझ्या प्लेटवर स्टीकसाठी गेलेल्या ग्रे मॅटरकडे दुर्लक्ष करण्याचा प्रयत्न करत मी विचारले. "तुला प्रश्न विचारायला आवडतात, नाही का निक?" ती म्हणाली, प्रश्न म्हणून नाही तर विधान म्हणून.
  
  
  "कोणावर अवलंबून आहे."
  
  
  तिने तिच्या खोल गडद डोळ्यांनी माझ्याकडे पाहिले आणि मोठ्याने हसले. पण जेव्हा तिने तिच्या प्लेटकडे पाहिले तेव्हा हसू नाहीसे झाले आणि तिच्या डोळ्यांमधून ढग निघून गेले.
  
  
  "मला वाटतं पुढची पेये व्यवस्थित असतील, मिस युएन," मी म्हणालो.
  
  
  "आंद्रिया," तिने मला सुधारले.
  
  
  त्यामुळे आम्ही शिफोलहून शहरापर्यंत एकाच टॅक्सीने प्रवास केला हे काही नवल नाही. आणि जेव्हा आंद्रियाने दूतावास हॉटेल सुचवले, जे तिने सांगितले की मध्यवर्ती ठिकाणी आहे आणि वाजवी किंमत आहे, मला तिची ऑफर स्वीकारण्याबद्दल दोनदा विचार करावा लागला नाही. पण "माझ्या गळ्यात खूप बरं वाटेल" अशी एक गोष्ट असल्याने, मी खात्री केली की आम्ही दोन वेगवेगळ्या खोल्यांमध्ये तपासले. ती हॉलच्या पलीकडे होती. हॉटेल हेरेनग्राच वर स्थित होते. अपोलो येथील हिल्टनपेक्षा कितीतरी जास्त अनामिक. अमेरिकन पर्यटकांना आवडणाऱ्या दिखाऊ फ्रिल्सशिवाय ॲम्बेसेड हॉटेल पूर्णपणे सुसज्ज होते.
  
  
  प्रत्येक वेळी मी ॲमस्टरडॅमला भेट देतो तेव्हा मी बालीमधील रेस्टॉरंटमध्ये जेवण्याचा प्रयत्न करतो. त्यांची स्वाक्षरी डिश म्हणजे राईस टेबल. आम्ही वेळेवर होतो, आणि आम्हा दोघांनाही वेळेत फरक जाणवत असला तरी, संध्याकाळचा उरलेला वेळ घालवण्याचा यापेक्षा आनंददायी मार्ग असूच शकत नव्हता.
  
  
  आंद्रिया बोलू लागली. ती तिच्या बालपणाबद्दल, तिच्या चिनी वडील, अमेरिकन आईबद्दल बोलली. ती शेजारी एक प्रोटोटाइपिकल मुलगी होती, तिच्या मिडवेस्टर्न उत्पत्तीपेक्षा थोडी अधिक सुसंस्कृत. आणि जेवढा वेळ मी टेबलाजवळ बसलेल्या तिच्याकडे माझ्या नजरेने पाहत होतो, तितकीच मला तिची इच्छा होती. हा कदाचित माझा काही काळ सुट्टीचा शेवटचा दिवस होता आणि मला त्याचा पुरेपूर फायदा घ्यायचा होता.
  
  
  रेस्टॉरंटच्या बाहेर मी एक टॅक्सी बोलावली, जी लीडसेस्ट्राटमधून जात होती. अँड्रिया माझ्याकडे झुकली, एक जांभई दाबली आणि तिचे डोळे बंद केले. ती म्हणाली, “तुम्ही प्रवास करता तेव्हा तुम्ही सर्वात छान लोकांना भेटता. "ती एक छान संध्याकाळ होती, निक."
  
  
  "हा शेवट नाही," मी तिला आठवण करून दिली.
  
  
  मी कोठे राहतो हे सांगण्यासाठी मी AH ला आधीच एक तार पाठवला होता, पण आम्ही हॉटेलवर परतलो तेव्हा काउंटरवर माझी वाट पाहत असलेली पत्रे नव्हती. जर कारकून जरा जिज्ञासू दिसला (आणि थोडा मत्सर, मी कल्पना करू शकतो), तर माझ्या लक्षात आले नाही. त्या क्षणी माझ्या मनात फक्त एकच गोष्ट होती आणि ब्रँडीचा शेवटचा ग्लास घेण्यासाठी अँड्रियाला माझ्या खोलीत सामील होण्यासाठी कोणत्याही प्रकारची गरज नव्हती.
  
  
  "फक्त मला ते ठीक करू द्या," ती म्हणाली; जुनी म्हण, जी तिच्या ओलसर ओठातून आली होती, ती पूर्णपणे नवीन वाटली.
  
  
  आणि ती तिच्या शब्दावर खरी ठरली. मी जेमतेम कपडे उतरवले होते आणि आरामदायी टेरी झगा घालण्याचा प्रयत्न केला तेव्हा तिने शांतपणे माझ्या खोलीचा दरवाजा ठोठावला. विल्हेल्मिना, ह्यूगो आणि पियरे, तिला पाहण्याची गरज नसलेली प्रत्येक गोष्ट सुरक्षितपणे लपलेली होती. तिच्यासाठी दरवाजा उघडण्यापूर्वी मी शेवटच्या वेळी खोलीची थोडक्यात तपासणी केली.
  
  
  "मला वाटले की मी धाडसी आहे," ती तिच्या काळ्या रेशमी पोशाखात म्हणाली जी जमिनीवर लटकली होती. नाइटगाऊन पारदर्शक होता. मी तिला माझ्याकडे खेचले तेव्हा तिचे छोटे, टणक स्तन माझ्यावर उबदारपणे दाबले. एका पायाने बाहेर उडी मारली आणि दरवाजा ठोठावला. माझ्या मोकळ्या हाताने मी तिला लॉक केले आणि काही क्षणानंतर मी तिला काळजीपूर्वक बेडवर खाली केले.
  
  
  ती माझ्या खाली सरकली, तिची जीभ तिच्या मऊ आणि भुकेल्या ओठांमधून बाहेर पडली. ती आता शाळकरी मुलगी नाही आणि मी आता शाळकरी नाही. तिच्या लांब नखांनी माझ्या पाठीवर गुंतागुंतीचे नमुने काढलेले मला जाणवले. तिची जीभ माझ्या तोंडात अडकली कारण मी तिचे हात तिच्या मांड्या वर नेले, तिला शोधायचे होते.
  
  
  "हळूहळू, हळू, निक," ती कुजबुजली. "बराच वेळ आहे."
  
  
  पण माझी अधीरता वाढली आणि जेव्हा तिने माझ्या अंगरख्याचे बटण उघडले तेव्हा मी जास्त वेळ थांबलो नाही. झगा पलंगाच्या शेजारी जमिनीवर विसरला होता. मऊ पिवळ्या प्रकाशात तिची त्वचा पिवळट, गुळगुळीत आणि लवचिक दिसू लागली. मी तिच्याकडे पाहणे थांबवू शकलो नाही कारण तिने बाहेर पसरले आणि माझे डोळे तिच्या मांड्यांमधील मऊ फरची प्रशंसा करण्यासाठी तिचे पाय पसरले. मी माझा चेहरा तिच्यात दफन केला, तिला माझ्याबद्दल सर्व काही कळवायला वळले. माझ्या नावापुढे N3 हे पद दिसले असेल.
  
  
  तिच्या त्वचेतून चमक नाहीशी झाली. आता फक्त माझ्या प्रवासाच्या गजराच्या घड्याळाचा चेहरा उजळला होता. एका अंधाऱ्या खोलीत मी पाहिले की किती वाजले होते. तीन तास, तीन वाजले. मी माझे डोळे जवळजवळ पूर्ण अंधाराशी जुळवून घेण्याची वाट पाहत होतो. मग हळूच आणि शांतपणे मी पलंगावरून सरकलो आणि उभा राहिलो. मी तिच्याकडे खाली पाहिले. तिचा चेहरा माझ्याकडे वळला आणि तिने ओठांवर हात वर केला, लहान मुठीसारखा, कोमेजलेल्या फुलासारखा. ती लहान मुलासारखी, निराधार दिसत होती. मला आशा होती की ती मला निराश करणार नाही.
  
  
  मला तिच्या खोलीची चावी सापडली जिथे तिने ती जमिनीवर टाकली होती. मी पुन्हा तिच्याकडे पाहिलं. अँड्रियाचा श्वास खोलवर होता आणि अगदी, ती झोपेत असल्याचे किंवा निर्दोष असल्याचे भासवत असल्याचे कोणतेही चिन्ह नव्हते. पण माझ्या मनाच्या पाठीमागे काहीतरी कुरतडत होते, सहाव्या जाणीवेची वाढलेली जाणीव मला माझ्या शरीराला हवी असलेली शांतता हिरावून घेत होती.
  
  
  मी बराच काळ या गुप्तहेर व्यवसायात आहे. वेळोवेळी मला निर्णय घेणे आणि जोखीम घेणे भाग पडले. आज संध्याकाळीही असेच होते, आणि मी खोलीतून बाहेर पडताना मला खात्री करून घ्यायची होती की माझ्या प्राण्यांच्या प्रवृत्तीने सामान्य ज्ञानाची जागा घेतली नाही.
  
  
  कॉरिडॉर रिकामा होता, दाट आलिशान गालिचा माझ्या पावलांना गुंगवत होता. किल्ली सहजतेने लॉकमध्ये सरकली. मी हँडल फिरवून आत गेलो. तिने तिची सुटकेस पलंगावर सोडली, रुंद उघडी, कपडे आणि प्रसाधनांचा ढीग उघडला. तिची गुच्ची शोल्डर बॅग तिच्या पलंगाच्या शेजारी असलेल्या लाकडी कॅबिनेटवर ट्रॉफीसारखी बसली होती. मी बकल अनफास्टन केले आणि त्यातील सामुग्री मधून काढली. तिने मला सांगितलेल्या प्रत्येक गोष्टीची पुष्टी होईल या आशेने मी अँड्रियाचा पासपोर्ट शोधला.
  
  
  पण असे झाले नाही.
  
  
  दुसऱ्या दिवशी सकाळी आम्ही पुन्हा प्रेम केले. पण काल रात्री मला जाणवलेली गोड, आनंददायी मुंग्या येणे निघून गेले. जेव्हा मी हॉटेल सोडले तेव्हा धातूच्या निळ्या आकाशात सूर्य आधीच उंच होता, तरीही मला वाटले की मला आवश्यक आहे असे पुराव्याशिवाय. कदाचित तिला जे सांगितले होते तेच ती होती, एक सामान्य मिश्र रक्ताची अमेरिकन. पण मी तिचा पासपोर्ट पाहेपर्यंत, मी काल रात्री जितका विश्वास ठेवला तितका अर्धा आणि अर्धा विश्वास ठेवणार नाही.
  
  
  जर आंद्रियाला मूडमधील बदल लक्षात आला, तर तिने ते दाखवले नाही. मला माफ करा, मला खूप वाईट वाटले, पण मी सुट्टीवर नव्हतो आणि तिच्या भावना दुखावल्याबद्दल काळजी करण्यासारखे बरेच काही होते.
  
  
  मनसोक्त नाश्ता करून लगेचच मी क्रेडिट सुईस येथे पोहोचलो. दशलक्ष डॉलर्सचा धनादेश घेऊन बरेच लोक दिसत नाहीत. मी माझा हेतू जाहीर करताच रेड कार्पेटवर माझे स्वागत करण्यात आले. मिस्टर व्हॅन झुयडेन, संचालकांपैकी एक, मला त्यांच्या खाजगी कार्यालयात घेऊन गेले. अर्ध्या तासानंतर त्याने वैयक्तिकरित्या फक्त तीन दशलक्ष स्विस फ्रँक मोजले.
  
  
  "मला आशा आहे की सर्व काही ठीक आहे, मिस्टर कार्टर," तो नंतर म्हणाला.
  
  
  मी त्याला आश्वासन दिले की मी अधिक आनंदी होऊ शकत नाही. मग मी फिल्टरवर "NC" अशी आद्याक्षरे असलेली व्हर्जिनिया पेटवली. मी म्हणालो, “कदाचित तुम्ही मला आणखी एका छोट्या गोष्टीत मदत कराल.
  
  
  "आणि हे काय आहे, मिस्टर कार्टर?"
  
  
  मी माझ्या तोंडाच्या कोपऱ्यातून धूर निघू दिला. “हिरे,” मी एक विस्तीर्ण हसत म्हणालो.
  
  
  व्हॅन झुयडेनने मला आवश्यक असलेली सर्व माहिती दिली. जरी अँटवर्प आणि ॲमस्टरडॅम ही युरोपमधील दोन सर्वात मोठी डायमंड केंद्रे असली तरी, मला स्वतःकडे जास्त लक्ष न देता खरेदी करायची होती. माझ्या माहितीनुसार, त्या वेळी एक किंवा अधिक शेर्पा एजंट्सनी माझ्यावर आधीपासूनच नजर ठेवली होती.
  
  
  खरं तर, काही क्षणांनंतर जेव्हा मी बँकेतून बाहेर पडलो तेव्हा मला एक अस्पष्ट आणि अस्वस्थ भावना होती की माझा पाठलाग केला जात आहे. मी विंडो डिस्प्लेचे कौतुक करण्यासाठी थांबलो. मी काहीतरी शोधत होतो म्हणून नाही, तर खिडकीच्या काचेच्या प्रतिबिंबामुळे मला रस्त्याच्या पलीकडे अभ्यास करण्याची संधी मिळाली. कोणीतरी कॅफेसमोर संकोच करताना दिसत होता, त्याचा चेहरा सावल्यांमध्ये लपलेला होता. जेव्हा मी कोपऱ्यावर पोहोचलो तेव्हा मी माझ्या डोक्याला धक्का लावला, पण मी पाहिले ते लोक खरेदी करत होते आणि लोक कामावर जात होते.
  
  
  आणि तरीही मी थोड्या वेळाने ग्रँड सेंट्रल स्टेशनवर पोहोचलो तेव्हा ही भावना नाहीशी झाली नाही. दमराकवरील ट्रॅफिक माझ्या टॅक्सीमागे जात आहे की नाही हे पाहण्यासाठी खूप व्यस्त होते. एकदा मी स्टेशनवर पोहोचलो की गर्दीत मिसळणे सोपे होते. मी हेगचे परतीचे तिकीट घेतले, जे ट्रेनने सुमारे पन्नास मिनिटांचे आहे. सहल कोणत्याही घटनेशिवाय पार पडली. माझा पाठलाग करणारा, जर माझ्या कल्पनेने माझ्यावर क्रूर विनोद केला नसता, तर बँक आणि ग्रँड सेंट्रल स्टेशनच्या मध्ये कुठेतरी हरवला असावा.
  
  
  मॉरित्शुईपासून फार दूर नाही, संपूर्ण युरोपमधील सर्वोत्कृष्ट लहान संग्रहालयांपैकी एक, मी शोधत असलेला वळणदार, अरुंद रस्ता मला सापडला. Hooistraat 17 हे एक लहान आणि निनावी घर होते, जे ॲमस्टरडॅममधील ठराविक कालव्याच्या घरांपेक्षा थोडेसे मोठे होते.
  
  
  मी बेल वाजवली आणि वाट पाहू लागलो, हेगमध्ये माझ्या येण्याकडे कोणाचेही लक्ष गेले नाही अशी शेवटची शंका दूर करण्यासाठी मी रस्त्यावर नजर टाकली. पण हुइस्त्राट रिकामा होता, आणि काही क्षणांनंतर दार उघडले आणि मला एक लालभडक, चमकदार लाल चेहरा असलेला एक माणूस दिसला, एका हातात दागिन्यांची लूप पकडली होती आणि दुसऱ्या हातात दाराशी झुकलेली होती.
  
  
  “शुभ दुपार,” मी म्हणालो. क्रेडिट सुईसचे मिस्टर व्हॅन झुयडेन यांना वाटले की आपण व्यवसाय करू शकतो. तू...'
  
  
  “क्लास व्हॅन डी ह्यूवेल,” त्याने मला आत बोलावण्याचा प्रयत्न न करता उत्तर दिले. - सर, तुमच्या मनात कोणता व्यवसाय आहे?...
  
  
  "कार्टर," मी म्हणालो. निकोलस कार्टर. मला काही खडबडीत दगड खरेदी करायचे आहेत. अल्माझोव्ह.
  
  
  शब्द हवेत बुडबुड्यासारखे लटकले. पण शेवटी फुगा फुटला आणि तो म्हणाला, “बरोबर. बरोबर.' त्याचा उच्चार भारी पण समजण्यासारखा होता. "इथे कृपया."
  
  
  त्याने आमच्या मागून दार लावून घेतले.
  
  
  व्हॅन डी ह्यूवेलने मला अंधुक प्रकाश असलेल्या कॉरिडॉरच्या खाली नेले. शेवटी त्याने स्टीलचा जड दरवाजा उघडला. एकदम चौकोनी खोलीत पडणाऱ्या तेजस्वी सूर्यप्रकाशामुळे मी क्षणभर आंधळे झालो. हे त्याचे कार्यालय होते, त्याचा मोठा आश्रय होता. त्याने आमच्या मागे दरवाजा बंद केल्यावर माझी नजर पटकन आजूबाजूला गेली.
  
  
  "खुर्चीवर बसा, मिस्टर कार्टर," तो मला लांब काळ्या मखमली टेबलक्लोथने झाकलेल्या लाकडी टेबलाशेजारी उभ्या असलेल्या खुर्चीकडे इशारा करत म्हणाला. टेबल थेट एका विशाल खिडकीखाली उभे होते ज्यातून सूर्यप्रकाश पडत होता; हिऱ्यांच्या गुणवत्तेचा न्याय करण्यासाठी हे एकमेव योग्य ठिकाण आहे.
  
  
  क्लास व्हॅन डी ह्यूवेल काही बोलण्याआधी, मी आतल्या खिशात पोचलो आणि दिलासादायक विल्हेल्मिना होल्स्टर वाटले. मग मी 10x ज्वेलर्सची लूप काढली आणि लूप टेबलवर ठेवली. व्हॅन डी ह्यूवेलच्या गोल, रुंद चेहऱ्यावर हास्याची हलकी छाया.
  
  
  "मला दिसत आहे की तुम्ही हौशी नाही, मिस्टर कार्टर," तो होकार देत म्हणाला.
  
  
  "आजकाल तुम्हाला ते परवडत नाही," मी उत्तर दिले. किलमास्टर रँकमध्ये केवळ शस्त्रे, कराटे आणि विरोधकांना मात देण्याची क्षमता यापेक्षा बरेच काही समाविष्ट होते. तुला रत्नांसह अनेक गोष्टींमध्ये पारंगत करायचे होते. “मी तीस लाख स्विस फ्रँक खडबडीत दगडात बदलण्यासाठी आलो आहे. आणि मला पन्नास कॅरेटपेक्षा जास्त वजनाचे दगड हवे आहेत."
  
  
  "मला खात्री आहे की मी तुम्हाला उपयोगी पडू शकतो," माझ्या मालकाने जराही संकोच न करता उत्तर दिले.
  
  
  जर व्हॅन डी ह्यूवेल आश्चर्यचकित झाला असेल, तर त्याच्या अभिव्यक्तीमध्ये त्या गोंधळाचा कोणताही मागमूस दिसत नाही. मी जिथे बसलो होतो त्याच्या समोर असलेल्या एका धातूच्या कॅबिनेटमधून त्याने टेबलावर ठेवलेल्या मखमलीने झाकलेला ट्रे बाहेर काढला. एकूण सहा गोण्या दगड होत्या. एकही शब्द न बोलता त्याने मला पहिला हात दिला.
  
  
  हिरे टिश्यू पेपरमध्ये गुंडाळलेले होते. मी काळजीपूर्वक पॅकेजिंग काढले आणि माझा श्वास रोखला. इंद्रधनुष्याचे तेजस्वी रंग माझ्या डोळ्यांसमोर चमकत होते, अडकलेल्या आगीच्या ठिणग्या सोडत होते. दगड उत्कृष्ट प्रतीचे वाटत होते, परंतु मी भिंगातून त्यांच्याकडे पाहिल्याशिवाय मला निश्चितपणे कळू शकले नाही.
  
  
  मला फक्त उच्च दर्जाचे हिरे हवे होते कारण ते खुल्या बाजारात पुन्हा विकले जाऊ शकतात. जर ते सुरुवातीस खराब दर्जाचे असतील तर, AH कधीही त्यांची $1 दशलक्ष गुंतवणूक परत मिळवू शकणार नाही. म्हणून मी माझा वेळ घेतला, माझ्या उजव्या डोळ्यात भिंग घातला आणि त्यातील एक दगड उचलला. माझा अंगठा आणि तर्जनी यांच्यामध्ये धरून मी भिंगातून त्याकडे पाहिले. मी माझ्या हातातला मोठा खडबडीत दगड फिरवला आणि पाहिलं की तो उघड्या डोळ्यांना दिसत होता तितकाच परिपूर्ण होता. पिवळटपणाचा थोडासा इशारा न देता दगड योग्य रंग होता, ज्यामुळे त्याचे मूल्य कमी होईल. एका बाजूने लहान काजळी वगळता कोणतेही दोष नव्हते. परंतु अन्यथा, भिंगाने कोणतेही पंखे, कोणतेही समावेश, कोणतेही फुगे, ढग किंवा इतर ठिपके प्रकट केले नाहीत.
  
  
  मी हे वीसपेक्षा जास्त वेळा केले, फक्त तेच दगड निवडले जे पूर्णपणे शुद्ध आणि पांढरे होते. काहींवर कार्बनचे डाग इतके खोलवर गेले की त्यांनी परिपूर्णतेला बाधा आणली. इतरांमध्ये स्फटिकाच्या पट्ट्या होत्या, आणि एकापेक्षा जास्त कुरूप धुके होते जे कोणताही जाणकार हिरा खरेदीदार टाळू शकतो.
  
  
  शेवटी, एका तासानंतर, माझ्याकडे फक्त सहाशे कॅरेटपेक्षा कमी वजनाचे दगड होते.
  
  
  मी संपल्यावर व्हॅन डी ह्यूवेलने विचारले. - मिस्टर, तुम्ही तुमच्या निवडीवर खूश आहात का? कार्टर?
  
  
  "ते वाईट वाटत नाहीत," मी म्हणालो. मी माझ्या आतल्या खिशातून स्विस फ्रँक्सचा एक वडा घेतला.
  
  
  व्हॅन डी ह्यूवेलने व्यावसायिक शिष्टाचारांचे कठोरपणे पालन करणे सुरू ठेवले. त्याने दागिन्यांची एकूण किंमत मोजली आणि चलन मला सादर केले. मी ॲमस्टरडॅमहून आणलेल्या तीन दशलक्ष फ्रँक्सपेक्षा थोडे कमी होते. हिशेब संपल्यावर तो नतमस्तक झाला. तो म्हणाला. हे दोन यिडीश शब्द आहेत जे हिरे व्यापारी खरेदीचा निर्णय घेण्यासाठी आणि एखाद्या व्यक्तीला त्याच्या शब्दाशी बांधील करण्यासाठी वापरतात. धन्यवाद, मिस्टर व्हॅन डी ह्यूवेल,” मी पुन्हा सांगितले. "तू मला खूप मदत केलीस".
  
  
  "मी इथे त्यासाठीच आहे, मिस्टर कार्टर." तो गूढपणे हसला आणि मला दारापर्यंत घेऊन गेला.
  
  
  सिगारमध्ये वापरल्या जाणाऱ्या प्रकाराप्रमाणेच हे हिरे ॲल्युमिनियमच्या नळीमध्ये सुरक्षितपणे साठवले गेले होते, ज्यावर घट्ट सीलबंद केले होते. मी हुइस्त्रात वर पाऊल ठेवताच, क्लास व्हॅन डी ह्यूवेल माझ्या मागून पुढचा दरवाजा बंद करताना मला क्वचितच ऐकू आले. ढगविरहित आकाशात सूर्य आधीच कमी होता. संध्याकाळ लवकरच येणार होती, म्हणून मी स्टेशनवर जाऊन ॲमस्टरडॅमला परत जाण्याच्या इच्छेने निर्जन रस्त्यांवरून घाई केली.
  
  
  ॲमस्टरडॅमला जाण्यासाठी तासाला तीन गाड्या आहेत, त्यामुळे मला घाई करण्याची गरज नव्हती. पण जसजशी संध्याकाळ झाली, तसतसा माझा गोंधळ वाढत गेला. मला टॅक्सी दिसली नाही आणि ओलसर, थंड वारा ईशान्येकडून माझ्या दिशेने वाहत होता. मी माझ्या कोटची कॉलर वर केली आणि माझा वेग वेगवान केला, नेहमीपेक्षा अधिक सावध आणि सावध. माझ्याकडे दशलक्ष डॉलर्सचे हिरे होते. आणि नेपाळच्या राज्यापर्यंत त्यांच्याकडे अजून हजारो मैल दूर होते. मला शेवटची गोष्ट हवी होती ती म्हणजे माझी खंडणी गमावणे, शेर्पा त्यांची क्रांती सुरू करण्यासाठी ज्या खंडणीने शस्त्रे खरेदी करतील.
  
  
  मी घाईघाईने स्टेशनच्या दिशेने निघालो तेव्हा माझ्या पाठीमागे पावलांचा आवाज आला. मी मागे वळून पाहिलं आणि फक्त ओव्हरलोड शॉपिंग बॅगच्या वजनाने खाली पडलेल्या वृद्ध महिलेची कुबडलेली आकृती दिसली. तिच्या मागे एक निर्जन गल्ली झाडांनी लावलेली होती; केवळ सावल्या लांबवतात, त्यांचे विचित्र आकार डांबरावर टाकतात. मूर्ख होऊ नका, मी स्वतःला सांगितले.
  
  
  पण काहीतरी चुकीचं वाटत होतं, काहीतरी मला समजत नव्हतं. जर माझे अनुसरण केले जात असेल, तर जो कोणी माझ्या मागे येत होता तो अदृश्य होता. तथापि, मी ॲमस्टरडॅमला पोहोचेपर्यंत आणि हॉटेलच्या तिजोरीत दगड ठेवल्याशिवाय मी विचलित होणार नाही. तरच मी स्वतःला तात्पुरता आरामाचा श्वास घेण्यास परवानगी देईन.
  
  
  हुस्त्रात ते स्टेशन दहा मिनिटांची चाल मला कळायच्या आधीच संपली होती. पाच मिनिटांत ट्रेन येत होती आणि मी प्लॅटफॉर्मवर धीराने थांबलो, गर्दीच्या वेळेस प्रवाशांच्या वाढत्या गर्दीपासून दूर राहण्याचा प्रयत्न केला. मी अजूनही सावध होतो, पण माझ्या सतत फिरणाऱ्या डोळ्यांनी कमीतकमी संशयास्पद वाटणारे काहीही पकडले नाही, ज्याने थोडासा गजर होऊ शकतो. मी प्लॅटफॉर्मच्या बाजूने पाहिले, ट्रेन जवळ येताना दिसली आणि स्वतःशीच हसलो.
  
  
  तू कोण आहेस किंवा तू कुठे होतास हे कोणालाच माहीत नाही, मी जवळ येत असलेल्या ट्रेनमधून डोळे न काढता स्वतःला सांगितले. हिऱ्यातील हिऱ्यांच्या रंगीबेरंगी चमकांप्रमाणे रेलिंगमधून ठिणग्या उडत होत्या. मी माझे हात ओलांडले आणि ॲल्युमिनियमच्या नळीचा सुखदायक फुगवटा जाणवला. मग मला वाटले की कोणीतरी माझ्या खिशाला स्पर्श केला, एक चोरटा हात जो कोठूनही बाहेर आला.
  
  
  ज्या क्षणी ट्रेनचा बधिर करणारा आवाज माझ्या कानात आला, मी माझा डावा पाय मागे फेकला. पाठीमागून माझे खिसे गुंडाळण्याचा प्रयत्न करणाऱ्याच्या पाठीवर आघात किंवा dy-itsya-ki याने गुडघ्याचा कणा मोडला असावा. पण मी कोणाला मारायच्या आधी, मला मजबूत हातांच्या जोडीने पुढे ढकलले. मी स्तब्ध झालो आणि किंचाळलो, सरळ राहण्याचा प्रयत्न केला. ती स्त्री किंचाळली आणि मी पातळ हवेवर पंजा मारला आणि दुसरे काही नाही. ट्रेन रुळांवरून लोळत असताना, हजारो टन लोखंड आणि पोलाद मला पॅनकेकप्रमाणे चिरडायला तयार असताना मी एका भीषण अपघातात रुळांवर उतरलो.
  
  
  एक अतिशय रक्तरंजित पॅनकेक.
  
  
  
  
  प्रकरण 3
  
  
  
  
  
  मला विचार करायला वेळ नव्हता.
  
  
  मी सहजतेने वागलो. माझ्याकडे जी काही ताकद शिल्लक होती, मी प्लॅटफॉर्म आणि रेलिंगमधील अरुंद जागेत बाजूला सरकलो. ट्रेनच्या गर्जना आणि जंगली शिट्ट्या माझ्या कानात भरल्या. मी प्लॅटफॉर्मच्या काठावर माझी पाठ दाबली आणि माझे डोळे मिटले. एकापाठोपाठ एक भरधाव गाड्या माझ्या मागे धावत होत्या. गरम ठिणग्यांनी मला वेढले, आणि नरकाच्या उष्ण श्वासाप्रमाणे एक वाईट वारा माझ्या गालावर धावत गेला जोपर्यंत मला असे वाटले नाही की माझी त्वचा जळत आहे.
  
  
  तेवढ्यात ब्रेकचा कडकडाट झाला. यानंतर लगेचच जंगलातील घाबरलेल्या प्राण्यांच्या किंकाळ्यांप्रमाणेच महिलांच्या किंकाळ्याही हवेत ऐकू आल्या. जेव्हा मी माझे डोळे पुन्हा उघडले - मी त्यांना धूळ आणि ठिणग्यांपासून बंद केले होते - मी एका गाडीच्या चाकाकडे एकटक पाहत होतो. अगदी हळू हळू ते पुन्हा वळू लागले, की काही क्षणांनी प्रवासी ट्रेन उलटू लागली.
  
  
  "तू हे केलेस, कार्टर," मला वाटले. त्यामुळे शांत राहा, तुमचा श्वास घ्या आणि तुमची पुढची पायरी काय असावी याचा विचार करा. मी याआधीही धोकादायक परिस्थितीत होतो, पण यावेळी मी नेहमीपेक्षा मृत्यूच्या जवळ होतो. तुमच्या डोक्यावरून रागावलेली लीड बुलेट उडणे ही एक गोष्ट आहे आणि जेव्हा एक संपूर्ण ट्रेन, पंधरा गाड्या असलेले लोकोमोटिव्ह तुमच्यावर गडगडणार आहे तेव्हा आणखी एक गोष्ट आहे. जर प्लॅटफॉर्म आणि रेल दरम्यान ती अरुंद जागा नसती, तर Killmaster N3 यापुढे अस्तित्वात नसता. मग माझे शरीर कातडीच्या, हाडांच्या आणि चिरडलेल्या मेंदूच्या लहान तुकड्यांच्या ढिगाऱ्यात रुळांवर विखुरले जाईल.
  
  
  अचानक पुन्हा उजेड झाला. मी काळजीपूर्वक माझे डोके वर केले आणि डझनभर घाबरलेले आणि अविश्वासू डोळे पाहिले. स्टेशन मास्तर, कंडक्टर आणि प्रवासी या सगळ्यांनी एकाच वेळी सुटकेचा नि:श्वास सोडलेला दिसत होता. मी थरथरत उभा राहिलो. माझे कपडे फाटले होते आणि माझ्या शरीरावर जखमा झाल्या होत्या आणि जखम झाल्या होत्या, जणू काही मला माझ्या आयुष्यातील सर्वात वाईट मारहाण झाली होती. पण मी वाचलो, आणि हिरे अजूनही सुरक्षित होते, एका खास डिझाइन केलेल्या होल्स्टरमुळे, ज्याला मी माझ्या हाताच्या आतील बाजूस बांधले होते, ह्यूगोने सदैव सावध ठेवलेल्या कोकराच्या आवरणाप्रमाणे. ॲल्युमिनिअमची केस होल्स्टरमध्ये चोखपणे बसते आणि गडगडणाऱ्या ट्रेनच्या मदतीशिवाय किंवा कोणत्याही पिकपॉकेटला ते कधीही सापडत नाही.
  
  
  कंडक्टर पटकन डचमध्ये म्हणाला: "कसा आहेस?"
  
  
  'परफेक्ट.' इंग्रजीत मी जोडले: “मला बरे वाटते. धन्यवाद.'
  
  
  'काय झाले?' त्याने विचारले, हात पुढे करून मला प्लॅटफॉर्मवर जाण्यास मदत केली.
  
  
  काहीतरी मला याबद्दल गप्प बसायला सांगितले. "माझा तोल गेला," मी म्हणालो. "अपघात." जर ते माझ्यावर अवलंबून असते तर मला पोलिसांनी त्यात अडकवायचे नसते.
  
  
  “बाईच्या म्हणण्यानुसार, तू पडल्यावर लगेच एक माणूस प्लॅटफॉर्मवरून पळत आला,” ड्रायव्हर म्हणाला. त्याने त्याच्या शेजारी असलेल्या मध्यमवयीन बाईकडे इशारा केला, जी खडू-फिकट चेहऱ्याने आणि उदास भावाने पाहत होती.
  
  
  "मला काहीच माहीत नाही," मी उत्तर दिले. "मी... मी फसलो, एवढेच."
  
  
  “मग तुम्ही आतापासून सावध राहा साहेब,” स्टेशन मास्तर त्याच्या आवाजात स्पष्ट इशारा देत म्हणाले.
  
  
  - होय, मी यावर लक्ष ठेवेन. तो एक अपघात होता, एवढेच,” मी पुन्हा सांगितले.
  
  
  कंडक्टर समोरच्या गाडीकडे परतला आणि ट्रेन हळू हळू मूळ जागी परतली. प्रवाशांची गर्दी माझ्याकडे पाहत राहिली, पण त्यांची जिज्ञासू, जिज्ञासू नजर त्या ट्रेनपेक्षा खूपच दयाळू होती ज्याने मला मारले होते. दारे उघडल्यावर मी खाली बसलो आणि डोळे गुडघ्यांवर ठेवले. काही मिनिटांतच आम्ही हेगच्या बाहेरून सरकलो आणि परत ॲमस्टरडॅमला निघालो.
  
  
  तासाच्या प्रवासामुळे मला गोष्टींचा विचार करण्यासाठी भरपूर वेळ मिळाला. हल्लेखोर शेर्पाशी संबंधित असू शकतो की नाही हे मला कळायला मार्ग नव्हता. तो किंवा ती, या प्रकरणासाठी, मला एक श्रीमंत अमेरिकन व्यापारी-पर्यटक समजणारा एक सामान्य पिकपॉकेट असू शकतो. दुसरी शक्यता अशी होती की त्यांना व्हॅन डी ह्यूवेलने हिरे परत करण्यासाठी आणि तीन दशलक्ष स्विस फ्रँक त्याच्या खिशात ठेवण्यासाठी पाठवले होते. पण बँकेच्या व्हॅन झुयडेनने मला आश्वासन दिले की व्हॅन डी ह्यूवेल अत्यंत विश्वासार्ह आहे. मला शंका होती की त्याच्याकडे असा दुहेरी खेळ करण्याची वेळ किंवा प्रवृत्ती आहे. नाही, तो दुसरा कोणीतरी असावा, जरी मला त्याच्या ओळखीची कल्पना नव्हती. प्लॅटफॉर्म ओलांडून एक पुरुष किंवा स्त्री पुरुषाच्या वेशात पळून जाते. एवढाच माझा अंदाज होता. आणि ते फारसे नव्हते.
  
  
  मी मदत करू शकलो नाही पण आश्चर्य वाटले की शेर्पांनी खडबडीत हिरे हातात घेतल्यावर अधिक खंडणीसाठी सिनेटरकडे जाण्याचे ठरवले असते का? तसे असेल तर माझ्या मृत्यूत त्यांच्याकडे गमावण्यासारखे काही नाही... जोपर्यंत हे हिरे आहेत. आणि जर या व्यक्तीला शेर्पांनी पाठवले नसेल, तर ते कोणीतरी असू शकते ज्याने त्याच्यासाठी काम केले किंवा कोणीतरी क्रांतिकारी संघटनेत घुसखोरी केली. पण कोणता उपाय कुठे बसतो हे कळायला अजून मार्ग नव्हता. ते तुमच्या खिशातील चावीसारखे दिसत होते, परंतु ते वापरून पाहण्यासाठी कोणतेही कुलूप नव्हते. किमान एक गोष्ट निश्चित होती: ॲमस्टरडॅम यापुढे माझ्यासाठी सुरक्षित नाही आणि मी जितक्या लवकर या शहरातून बाहेर पडलो तितके चांगले. मी दुसऱ्या दिवशी सकाळी सहल चालू ठेवण्याचे ठरवले.
  
  
  पण मी ते करण्याआधी, मी प्रथम जाणून घेईन की खेळकर आणि बिनधास्त युरेशियन मुलीने तिचा दिवस कसा घालवला. ती हेगला भेट देऊ शकते. आणि हा योगायोग नसेल, मला वाटले.
  
  
  शिवाय, हा फार आनंदाचा विचार नव्हता. अजिबात नाही.
  
  
  मी माझ्या खोलीची चावी टेबलावर ठेवली. तिथे तो निरोप घेऊन माझी वाट पाहत होता. मी कागदाचा चौकोनी तुकडा उलगडला आणि वाचले: तुम्ही पाच वाजता माझ्या खोलीत प्यायला आलात का? अँड्रिया.
  
  
  अर्थात, ती मला अमेरिकन पासपोर्ट दाखवेल या आशेने मला वाटले. तिने आपला दिवस कसा घालवला याचीही ही एक मनोरंजक कथा आहे. म्हणून मी वरच्या मजल्यावर गेलो, माझ्या खोलीत स्वतःला कोंडून घेतले आणि जवळजवळ तीस मिनिटे गरम गरम शॉवरमध्ये उभा राहिलो. त्यामुळं दाढी करून माझे कपडे बदलून मला पुन्हा रुळावर आणले. मी हिरे हॉटेलमध्ये तिजोरीत सोडले कारण त्यांना खोलीत ठेवणे खूप धोकादायक होते. मी याबद्दल काही करू शकलो तर मी आणखी जोखीम घेणार नाही.
  
  
  विल्हेल्मिनाचे लुगर मी घेतलेल्या पडझडीनंतरही असुरक्षित होते. मी माझ्या जॅकेटखाली घातलेल्या होल्स्टरमध्ये परत सरकण्यापूर्वी ते तपासले. मग, आरशात एक शेवटची नजर टाकून, मी खोलीतून बाहेर पडलो आणि माझ्या मागे दरवाजा लॉक केल्याची खात्री केली. आंद्रिया इवेन मला आवश्यक असलेली सर्व उत्तरे देऊ शकेल या आशेने मी हॉलवेमधून खाली गेलो.
  
  
  पण तिच्या खोलीत पोहोचण्याआधीच माझ्या लक्षात आलं की माझी सिगारेट संपली आहे. माझ्याकडे अजून थोडा वेळ होता, म्हणून मी वेंडिंग मशीन शोधण्यासाठी लिफ्ट खाली लॉबीमध्ये नेली.
  
  
  मी मशीनच्या भुकेलेल्या स्लॉटमध्ये काही गिल्डर आणि क्वार्टर टाकत असताना मॅनेजर मला तिथे सापडला. मी माझ्या आवडीचे बटण दाबताच, मी माझ्या खास सिगारेटपैकी शेवटची सिगारेट ओढली याचा राग येऊन त्याने माझ्या खांद्यावर थोपटले. "अहो, मिस्टर कार्टर," तो म्हणाला. "किती छान."
  
  
  'काय झला?' - मी सिगारेटचे पॅकेट खाली ठेवत विचारले. - तुम्हाला इथे शोधण्यासाठी. मी फक्त तुमच्या खोलीत कॉल केला पण उत्तर मिळाले नाही. तुमच्यासाठी एक फोन आहे. आपण इच्छित असल्यास, आपण काउंटरवर बोलू शकता.
  
  
  मला आश्चर्य वाटले की मला अंतिम सूचना देण्यासाठी हा हॉक आहे का? कदाचित सिनेटर गॉलफिल्डने अपहरणकर्त्यांशी संपर्क साधला असेल ज्याने माझ्या योजना बदलतील. काउंटरवर, मी कॅशियरकडे पाठ फिरवली आणि फोन उचलला. “हॅलो, हा कार्टर आहे,” मी माझ्या बॉसच्या स्टेन्टोरियन आवाजाची पातळ, लहान आवृत्ती ऐकण्याची अपेक्षा करत म्हणालो. त्याऐवजी, ओळीच्या दुसऱ्या टोकाला जो कोणी होता तो अगदी कोपऱ्याच्या आसपास असल्यासारखा वाटत होता.
  
  
  'निक?' ती म्हणाली. - ही अँड्रिया आहे. मी दिवसभर तुमच्याशी संपर्क साधण्याचा प्रयत्न करत आहे.
  
  
  'तुला काय म्हणायचे आहे?' दुर्दैवी योगायोग मानून मला काय धक्का बसला याकडे दुर्लक्ष करून मी म्हणालो. 'संपूर्ण दिवस? "मला वाटलं तुझ्या खोलीत ड्रिंक घ्यायला वरच्या मजल्यावर जावं?"
  
  
  "कुठे?" ती म्हणाली.
  
  
  - हॉटेलमध्ये तुमच्या खोलीत. कुठून फोन करतोयस?'
  
  
  "व्हॅन डी डॅमेकडे," ती म्हणाली. “मी मद्यपानाबद्दल कधीच काही लिहिले नाही. मला तुम्हाला विचारायचे होते की आपण एकत्र जेवू शकतो का, एवढेच.
  
  
  "तू माझ्यासाठी टेबलवर मेसेज ठेवला नाहीस?"
  
  
  'संदेश?' - तिने आवाज वाढवत पुनरावृत्ती केली. 'नाही, नक्कीच नाही. मी दिवसभर पॅराडिसो ऑन वेटरिंगचॅन्स येथे मुला-मुलींशी गप्पा मारत होतो. माझ्या पहिल्या लेखासाठी माझ्याकडे पुरेसे साहित्य आहे. मादक पदार्थांच्या वापराबद्दल बोलणे ...
  
  
  “ऐका,” मी पटकन म्हणालो. 'तू आहेस तिथेच रहा. दोन तासांनी डॅम स्क्वेअरवर भेटू. मी सातच्या आत नसलो तर तू एकटाच जाशील. मला अजूनही हॉटेलमध्ये काही गोष्टींची व्यवस्था करायची आहे.
  
  
  - तू खूप गूढ बोलतोस. मी तुम्हाला काही मदत करू शकतो का?
  
  
  "नाही, मी म्हणालो. मग मी माझा विचार बदलला. 'हो, काहीतरी आहे. तुझा पासपोर्ट कुठे आहे?'
  
  
  'माझा पासपोर्ट?'
  
  
  'बरोबर.'
  
  
  - मी ते काउंटरवर दिले. काय झाले?'
  
  
  काही नाही, मी मोठ्या दिलासाने म्हणालो. - पण मी तुला सात वाजता भेटेन. निदान मला तरी तशी अपेक्षा होती.
  
  
  मी फोन बंद केल्यावर, मला माहित होते की शेवटी मला तो संपर्क मिळेल जो दिवसभर माझ्यापासून दूर होता. जो कोणी मला क्रेडिट सुईसला फॉलो केला त्याने हेगमध्ये नक्कीच चांगले काम केले. आता त्यांनी अँड्रिया इवानच्या खोलीत अधिक घनिष्ठ पार्टी केली होती. अनेक प्रश्नांची उत्तरे मिळतील अशी मला आशा होती.
  
  
  मी लिफ्टमध्ये एकटा असताना, मी विल्हेल्मिनाला त्याच्या होल्स्टरमधून बाहेर काढले. ल्यूगर अतिशय विश्वासार्हपणे शूट करतो, त्यामुळे शेवटच्या क्षणी समायोजन करण्याची गरज नव्हती. याव्यतिरिक्त, इतरांपेक्षा भिन्न पुल प्रदान करण्यासाठी ट्रिगर सुधारित केले गेले आहे. खूप कमी वेळ लागेल. मी ज्या क्षणी दबाव टाकतो त्याच क्षणी गोळी निघेल. पण मला ते वापरायचे नव्हते तर मला ते वापरायचे नव्हते. मेलेले बोलत नाहीत. मला उत्तरांची गरज होती, शरीराची नाही.
  
  
  
  
  धडा 4
  
  
  
  
  
  कुलूपबंद दरवाजाने महिलेच्या पवित्रतेचे रक्षण केले नाही, तर मारेकऱ्याचे नाव गुप्त ठेवले. अँड्रियाच्या खोलीच्या दारात, मी माझा श्वास रोखून धरला आणि थोडासा आवाज ऐकत थांबलो.
  
  
  तो गैरहजर होता.
  
  
  हॉलच्या खाली लिफ्टचा आवाज आला. मला किंचित चिडचिड झाली आणि माझे वजन एका पायावरून दुसऱ्या पायावर सरकले. विल्हेल्मिना माझ्या हातात पडली. यात चांगले वजन वितरण आहे, तुम्ही म्हणू शकता अशी चांगली आकृती आहे आणि जेव्हा मी अतिशय संवेदनशील ट्रिगरवर माझे बोट दाबले तेव्हा ते गुळगुळीत आणि आत्मविश्वासाने जाणवले. आत जो कोणी वाट पाहत होता तो माझ्यावर पदक पिन करायला नव्हता. पण मी अर्थातच त्यांना माझ्या गडगडाटात गोळी घालण्याची संधी देणार नाही. “आंद्रिया,” मी हाक मारली आणि हळूच दार ठोठावले. "तो मी आहे... निकोलस... निकोलस कार्टर."
  
  
  उत्तराऐवजी, मी पाऊलखुणा ऐकल्या: स्त्रीसाठी खूप जड आणि अती आशावादी होण्यासाठी खूप सावध. पण मी शक्य तितके लक्ष देत होतो. लॉकमध्ये चावी वळल्याने मी माझी पाठ कॉरिडॉरच्या भिंतीवर दाबली. काही क्षणांनी दाराचा नॉब खाली आला आणि दार उघडले. खोलीतून जे काही बाहेर आले ते सर्व पांढऱ्या प्रकाशाची लकीर होती. ते आता किंवा कधीच नव्हते.
  
  
  एकतर माझे डोके उडून गेले, किंवा जो कोणी आत होता तो निक कार्टर मृत म्हणजे एक दशलक्ष हरवलेले हिरे समजून घेण्याइतपत हुशार होता. मला आशा आहे की ते मला वाटले तितके अर्धे मूर्ख नाहीत. विल्हेल्मिनाने फ्लेक्सन डोके असलेल्या एका पोर्टली डचमनच्या छातीकडे इशारा केला.
  
  
  त्याचे अंगठे त्याच्या बॅगी पॅन्टच्या कमरबंदात अडकले होते, परंतु ॲस्ट्रा त्याच्या मागून चिकटून होता. 32 विल्हेल्मिनाच्या गोंडस, प्राणघातक बॅरलच्या विरूद्ध. एस्ट्राने शंभर यार्ड्सच्या आत काहीही मारले आणि त्यात बारा-सेंटीमीटर सप्रेसरचा फायदाही होता, जर ते त्वरित मृत्यूच्या मार्गावर असतील तर सर्वात वजनदार गोळी देखील मिटवण्यास तयार होते. “शुभ संध्याकाळ, मिस्टर कार्टर,” डचमॅनने जोरात बोलला. - मी पाहतो की तुम्ही कशासाठीही तयार आहात. परंतु हॉलवेमध्ये सामान्य चोरांच्या टोळीसारख्या गोष्टींवर चर्चा करण्याचे कोणतेही कारण नाही.
  
  
  मी एक शब्दही बोललो नाही, मी फक्त माझी तर्जनी ट्रिगरवर ठेवली. अँड्रियाच्या खोलीत प्रवेश केल्यावर, मला हे उदास चेहऱ्यांसह या उदास लोकांच्या उपस्थितीने अपवित्र वाटले. अस्त्र असलेला माणूस पूर्ण चंद्राचा चेहरा आणि काळे केस असलेला आशियाई होता. त्याच्या साथीदाराप्रमाणे, त्याच्या हेतू आणि कपटी नजरेत मूर्ख किंवा कमकुवत मनाचे काहीही नव्हते. जेव्हा दरवाजा आमच्या मागे बंद झाला तेव्हा त्याने त्याच्या डोक्याची जवळजवळ अदृश्य हालचाल केली.
  
  
  "मला आनंद झाला की तुम्ही आमच्यासोबत ड्रिंकसाठी सामील झालात, मिस्टर कार्टर," तो म्हणाला. मुंबई आणि नवी दिल्लीतील लोकांप्रमाणेच ते इंग्रजीही लवकर आणि अचूक बोलत होते. पण तो भारतीय नव्हता. बर्फाच्छादित शिखरे आणि लहान बौद्ध मंदिरांच्या प्रतिमा तयार करण्यासाठी त्याच्या वैशिष्ट्यांमध्ये पुरेसे रक्त असलेल्या चिनी माणसाप्रमाणेच.
  
  
  "मी लोकांना खूष करण्यासाठी सर्वतोपरी प्रयत्न करतो."
  
  
  "मला अशी आशा होती," आशियाईने उत्तर दिले, एस्ट्रा अजूनही माझ्या छातीकडे सरळ आहे.
  
  
  - कोएनवार, आम्ही कशाची वाट पाहत आहोत? - डचमॅन त्याच्या साथीदारावर भुंकला.
  
  
  नाव नेपाळी होते, ज्याने माझ्या अनेक प्रश्नांपैकी पहिले उत्तर दिले. पण बाकीच्या प्रश्नांची उत्तरे देण्यात कोणाला फारसा रस दिसत नव्हता.
  
  
  "आम्ही मिस्टर कार्टर हिरे बाहेर काढण्याची वाट पाहू," कोएनवार स्पष्टपणे म्हणाला, त्याचा चेहरा एक कोरा मुखवटा, थंड आणि भावहीन.
  
  
  - हिरे? - मी पुनरावृत्ती केली.
  
  
  "तुम्ही त्याचे ऐकले," डचमन म्हणाला, आता चिंताग्रस्त आणि कमी आत्मविश्वास. त्याला फक्त मांसल मुठी होती, यात काही आश्चर्य नाही की तो अस्वस्थ होता. "ते बरोबर आहे, मिस्टर कार्टर," कोएनवारने उत्तर दिले. "त्यामुळे माझा बराच वेळ वाचेल... आणि जर तुम्ही फक्त दगड बाहेर काढले तर तुमच्यासाठी खूप गैरसोय होईल जेणेकरून मी हा करार पूर्ण करू शकेन आणि निघू शकेन."
  
  
  मी विचारले. - हा कोणता मार्ग आहे?
  
  
  त्याच्या चेहऱ्यावर हसू फुटले. तो करू शकणारी ही सर्वात वाईट गोष्ट होती. त्याच्या फॅन्गला खंजीर-तीक्ष्ण धार खाली दाखल केले गेले: थर्ड-रेट हॉरर फिल्म, काउंट ड्रॅक्युला ऑफ द ईस्टमधील फुटेज.
  
  
  "चला, मिस्टर कार्टर," कोएनवार म्हणाले. "तुला फक्त काही हिऱ्यांसाठी मरायचे नाही, नाही का?" मला खात्री आहे की चांगला सिनेटर गोलफिल्ड शेवटी मुलांच्या खंडणीसाठी अधिक निधी उभारण्यास सक्षम असेल. त्यामुळे अनावश्यक रक्तपात टाळूया.
  
  
  दुसऱ्या प्रश्नाचे उत्तर. त्याला माहीत होते की मी गोलफिल्डचा दूत आहे. परंतु जर तो शेर्पांचा दूत असेल, तर कराराच्या काही महत्त्वाच्या पैलूंकडे दुर्लक्ष केले गेले, ज्यात गोल्फल्ड मुलांचा समावेश आहे. जर मी त्यांना आता ताब्यात दिले तर शेर्पा अधिकाधिक हिऱ्यांची मागणी करू शकतात. आणि जर तो शेर्पा नसता, तर मला वाटले नाही की हताश क्रांतिकारकांना हे समजावून सांगणे मला सोपे जाईल की खंडणी एका लठ्ठ डचमनने आणि अर्ध्या नेपाळी लोकांनी चोरली होती, अगदी व्हॅम्पायरसारखीच होती.
  
  
  मला त्यांना थोडा वेळ बोलायला लावावं लागलं. "आणि माझ्याकडे असलेले दागिने मी सोडले नाही तर काय?"
  
  
  कोएनवार पुन्हा हसला, हळू हळू त्याच्या पायाजवळ आला. त्याचे शरीर अरुंद आणि तारासारखे होते. त्याच्या मांजरीसारख्या हालचालींनी मला माझ्या कराटे प्रशिक्षक मास्टर त्जोएनची आठवण करून दिली.
  
  
  'मग काय?' - त्याने एस्ट्राच्या बॅरलला एका बोटाने टॅप केले. “हे आश्चर्यकारक साधन पाच सुपर-फास्ट चक्ससह येते. जर मी ट्रिगर खेचला, तर तुमचे अर्धे पाय जागी सोडून दरवाजाच्या दिशेने उडवले जातील. समजले?'
  
  
  “छान,” मी म्हणालो.
  
  
  - तर चला वाद घालणे थांबवूया. दगड कृपया.
  
  
  - तुला कोणी पाठवले?
  
  
  - मिस्टर कार्टर, याने तुम्हाला काय फरक पडतो?
  
  
  वाढत्या दृढनिश्चयाने त्याचा आवाज आणि त्याचा संपूर्ण मूड गडद झाला आणि त्याचे बोट घाबरून ट्रिगरवर सरकले.
  
  
  “तुम्ही जिंकलात,” मी स्वतःशी विचार करत म्हणालो, “तुम्ही कधीच माहीत नसलेल्यापेक्षा मोठा बास्टर्ड आहात.” मी विल्हेल्मिना खाली ठेवले आणि माझ्या मुक्त हाताने माझ्या जॅकेटमध्ये पोहोचलो, जणू मला आतील खिशातून हिरे घ्यायचे आहेत.
  
  
  ते आवडले किंवा नाही, यापुढे उत्तरे मिळणार नाहीत. कोएनवारने त्याचे रिव्हॉल्व्हर माझ्या दिशेने दाखवताच, मी माझ्या मनगटाची एक झटपट हालचाल केली, त्यामुळे एका सेकंदात माझ्या हातात ह्यूगो आला आणि मी गुडघे टेकले. अस्त्राने स्फोटक आगीचा स्फोट घडवून आणला म्हणून मी गुंडाळले. गोळी त्याच्या लक्ष्यापासून दूर होती, पण ह्यूगोने बुल्स-आयला मारले, यात शंका नाही.
  
  
  डचमन थरथर कापत माझ्याकडे धावला आणि एकामागून एक धक्कादायक हालचाल करत होता. माझे फेकणे कठीण आणि प्राणघातक होते. फुलपाखराला कागदावर पिन केलेल्या पिनप्रमाणे ह्यूगो त्याच्या हृदयातून बाहेर पडला. दोन्ही हातांनी, अंबाडीच्या डोक्याने केशरचना बाहेर काढण्याचा प्रयत्न केला, परंतु त्याच्या शर्टच्या पुढच्या भागावर बुडबुडे आणि लाल फेस भरून त्याच्यामधून रक्त गिझरसारखे वाहत होते.
  
  
  भराव हरवलेल्या चिंधी बाहुलीसारखा तो कोसळला, त्याचे डोळे आतल्या बाजूने वळले जणू ते एखाद्या अतृप्त आणि रक्तरंजित कॅश रजिस्टरला मारत आहेत. पण कोएनवार यांना यात अजिबात रस नव्हता. त्याने पुन्हा ट्रिगर खेचला आणि माझ्या जॅकेटच्या स्लीव्हमधून गरम गोळीचा आवाज मला ऐकू आला.
  
  
  लहान माणूस घाबरला होता, विशेषत: मला विल्हेल्मिना वापरायची नव्हती. तो जिवंत असावा अशी माझी इच्छा होती कारण मी त्याच्या तोंडातून त्याचे संपूर्ण भाषण केंद्र ठोठावण्यापेक्षा त्याची जीभ अजूनही वापरात असताना तो मला अधिक माहिती देऊ शकतो हे मला माहीत होते. थोडा वेळ मी बेडच्या मागे सुरक्षित होतो. कोएनवार जुन्या, वळणावळणाच्या मजल्यावरील अचूक हालचालींसह पुढे सरकला. "
  
  
  मी विनवणी केली. - “तडजोड, कोएनवार, चला सहमत होऊया!
  
  
  त्याने उत्तर दिले नाही आणि त्याच्या अस्त्राला स्वतःसाठी बोलू दिले. खोट्या वॉल्टरने पुन्हा थुंकले आणि पलंगाच्या शेजारील आरसा शेकडो धारदार तुकडे झाला. त्याच्या आगीच्या रेषेखाली येताच माझे अनेक तुकडे झाले असते. त्यामुळे माझ्याकडे विल्हेल्मिनाला कृतीत आणण्याशिवाय पर्याय नव्हता. तिच्या गुळगुळीत निळ्या-काळ्या शाफ्टला लक्ष्य करत मी ट्रिगर खेचला. कोएनवारच्या मागे, त्याच्या डोक्याच्या दोन इंचांपेक्षा कमी, भिंतीला एक छिद्र दिसले.
  
  
  तो झुकला आणि ड्रेसिंग टेबलच्या मागे सरकला, दरवाजाजवळ जाण्याचा प्रयत्न करू लागला. मला पुन्हा विल्हेल्मिना वापरण्याची भीती वाटत होती; त्यांना भीती वाटत होती की त्यांच्या भव्य आणि आदरणीय आस्थापनात काय घडत आहे ते हॉटेल कर्मचारी ऐकतील. पण आता कोएनवार घाबरलेले दिसले आणि आतून निष्कर्ष काढला. इतक्या मिनिटांत तिसऱ्यांदा, एस्ट्रा नरकमय चिकाटीने ओरडला आणि विल्हेल्मिना माझ्या हातातून उडून गेली.
  
  
  "ये घ्या, हिरे घ्या!"
  
  
  मी विनवणी केली, आश्चर्य वाटले की तो इतका हताश आणि लोभी आहे की माझ्यावर दुसऱ्यांदा विश्वास ठेवायचा.
  
  
  त्याचा विश्वास होता.
  
  
  हळूच आणि थरथर कापत मी उभा राहिलो आणि खूप जड चालत त्याच्याकडे चालू लागलो. त्याने बंदूक माझ्या छातीवर धरली. "तुमचे हात वर करा," तो म्हणाला, अजिबात दम नाही.
  
  
  जवळ गेल्यावर मला सांगितल्याप्रमाणे केलं. पण जेव्हा कोएनवार माझ्या जॅकेटसाठी पोहोचला, तेव्हा फक्त महागड्या रेशीम अस्तरापेक्षा बरेच काही शोधायचे होते, तेव्हा मी माझ्या डाव्या हाताने मारले आणि माझी बोटे वळवली. त्याच्या मनगटाभोवती, एस्ट्राची बॅरल माझ्या छातीपासून दूर आणि जमिनीकडे ढकलली.
  
  
  त्याने आश्चर्यचकित आवाज काढला आणि शस्त्र त्याच्या बोटांमधून निसटले. मग त्याने मोकळे होण्याचा प्रयत्न केला, सो-नाल-ची-कीचा प्रभाव जवळजवळ गमावला, चाकूच्या हँडलने मारलेला फटका ज्याने त्याच्या स्वरयंत्राचा चक्काचूर केला असावा. पण मला त्याच्या स्नायूंच्या मानेच्या बाजूला एक झटका बसला नाही.
  
  
  मग मला आश्चर्यचकित करण्याची पाळी कोएनवरची होती. जेव्हा मी त्याला मांडीवर लाथ मारली, तेव्हा त्याने परत धक्का मारला आणि मी पाहिलेल्या सर्वात वेगवान उडींपैकी एक केला.
  
  
  मी माझे डोके मागे खेचले जेणेकरून त्याच्या बुटाच्या पायाचे बोट हवेला स्पर्श करत होते माझ्या मानेला आणि हनुवटीला नाही. कोणत्याही परिस्थितीत, त्याने त्याच्या अस्त्राचा फायदा गमावला. पण त्याची खरी गरज नव्हती. कोएनवार त्याच्या हात आणि पायांमध्ये तितकेच कुशल होते आणि त्याने परत एकदा फ्लाइंग बॅकवर्ड किकने मारले. जर त्याने मला मारले असते, जर मी शेवटच्या क्षणी मागे फिरलो नसतो तर निक कार्टरची प्लीहा मटारच्या पोत्यासारखी दिसली असती. पण पुन्हा त्याचे लक्ष्य चुकले. मी माझा हात वर केला, माझा हात प्राणघातक आणि आंधळा दोन बोटांच्या भाल्यात बदलला. मी त्याच्या डोळ्यांना स्पर्श केला आणि त्याने वेदनांनी गुदमरून ओरडले.
  
  
  मग त्याने त्याच्या गुडघ्याला मारले आणि माझ्या हनुवटीच्या अगदी टोकावर मारले. मला वाटले की मी मागे झुकलो, माझे डोके हलवले आणि माझा तोल पुन्हा मिळवण्याचा प्रयत्न केला तेव्हा मला हाडांची चुळबूळ ऐकू आली. Koenvar आधीच दारात होते, वरवर पाहता दुसऱ्या भेटीपर्यंत सत्र पुढे ढकलण्याचा हेतू होता, माझ्याशी तेथे आणि नंतर कायमचे व्यवहार करण्याऐवजी. काही क्षणांनी मी दारात होतो, धावण्याचा घाबरलेला लय माझ्या कानात घुमत होता. मी कॉरिडॉरमध्ये शिरलो.
  
  
  ते रिकामे होते.
  
  
  'अशक्य.' मी शांतपणे स्वतःला शाप दिला. हॉलवे अचानक एक पिन ड्रॉप ऐकू इतका शांत झाला. मी पंक्तीपासून बाजूला पळत गेलो. पण कोएनवर निघून गेले.
  
  
  शोध न घेता हा माणूस कसा गायब झाला हे एक गूढच राहिले. त्याचे कनेक्शन आणि हेतू अनुत्तरीत प्रश्नांची एक विचित्र मालिका राहिली. पण मला एका गोष्टीची पूर्ण खात्री आहे: कोएनवार परत येईल, मला ते आवडले किंवा नसले.
  
  
  मी खोल्या शोधू शकेन का हे विचारत सर्व दरवाजे ठोठावणं माझ्यासाठी कठीण होतं. कोणत्याही परिस्थितीत, अँड्रियाच्या खोलीतून येणाऱ्या आवाजात कोणालाही रस नव्हता, जरी मी असे गृहीत धरले की हॉटेलचे बहुतेक पाहुणे रात्रीच्या जेवणापूर्वीच शहराच्या आसपासच्या असंख्य टेबलांवर बसले होते. म्हणून मी तिच्या खोलीत परतलो आणि शांतपणे माझ्या मागे दरवाजा बंद केला.
  
  
  डचमॅन वापरलेल्या कागदाच्या रुमालाप्रमाणे जमिनीवर चुरगाळत पडलेला होता, खोलीत रक्त, गनपावडर आणि भीतीचा उग्र वास येत होता. मी खिडकी उघडून हेरेनग्राक्टकडे पाहिले आणि आशा केली की पाण्याच्या दुर्गंधीमुळे हिंसा आणि मृत्यूचा अधिक मूर्त वास दूर होईल.
  
  
  जर मी याबद्दल काही करू शकलो असतो, तर अँड्रियाला काही असामान्य घडले आहे हे माहित नसते. पण आधी मला या शरीरातून मुक्ती मिळवायची होती.
  
  
  अर्थात, त्या माणसाच्या कपड्यांवर डच लेबल्स होते. पण सिगारेटचे पॅकेट आणि काही गिल्डर वगळता त्याचे खिसे रिकामे होते. त्याच्याकडे त्याला ओळखण्यासाठी काहीही नव्हते आणि मला शंका आहे की कोएनवारने या माणसाला ॲमस्टरडॅममध्ये कामावर ठेवले आहे.
  
  
  “मूर्ख बास्टर्ड,” मी त्याच्या शर्टच्या समोरच्या रक्ताने माखलेल्या भागाकडे पाहून कुजबुजलो. ह्यूगोला त्याच्या निर्जीव शरीरातून बाहेर काढताना मी एका हाताने त्याचे शरीर जमिनीवर चिकटवले होते. त्याच्या छातीतून गडद रक्त वाहत होते. त्याच्या त्वचेने आधीच फिकट, आजारी हिरवी चमक घेतली होती आणि त्याची ओली पँट आणि रक्तहीन देखावा यामुळे त्याच्या मृत्यूच्या व्यर्थतेबद्दल मला जवळजवळ पश्चात्ताप झाला. त्यातून त्याला काहीच फायदा झाला नाही. कोएनवारला त्याच्यासोबत काय झालं यात अजिबात रस नव्हता.
  
  
  पण आता हे निर्जीव शरीरही नाहीसे व्हायचे होते. मला हॉलवेच्या शेवटी आगीचा दरवाजा दिसला आणि त्या माणसाचे शरीर दाराकडे ओढू लागलो, त्या माणसाने जमिनीवर सोडलेल्या लाल चिन्हाकडे लक्ष न देता. शरीर निघून गेल्यावर, मी गोंधळ साफ करीन. मोलकरणीसाठी ही काही सोडायची नव्हती. सुदैवाने, मी त्याला फायर दाराकडे ओढत असताना कोणीही बाहेर हॉलवेमध्ये आले नाही. मी ते उघडले आणि बाहेर काढले.
  
  
  दहा मिनिटांनी तो दूतावास हॉटेलच्या छतावर जुन्या कपड्यांचा ढीग पडलेला होता. ते त्याला तिथे शोधतील, पण कदाचित मी ॲमस्टरडॅम सोडल्यानंतर खूप दिवसांनी. नीट झोपा, मी कडवटपणे विचार केला. मी परत आलो आणि आंद्रियाच्या खोलीत गेलो.
  
  
  मला हे सर्व रक्त अशा चमत्कारी क्लिंजरशिवाय स्वच्छ करावे लागले. म्हणून मी सर्वात वाईट डागांपासून मुक्त होण्यासाठी फक्त साबण आणि पाणी वापरले. मजला रणांगण सारखा दिसत होता हे लक्षात घेऊन मी ते फार वाईट रीतीने केले नाही. मी नंतर माझ्या खोलीतील तुटलेला आरसा बदलला. शेवटी, मी ड्रेसिंग टेबल भिंतीच्या बुलेट होलवर हलवले, कोएनवारचे ॲस्ट्रा माझ्या खिशात ठेवले आणि विल्हेल्मिना काळजीपूर्वक तपासले.
  
  
  Astra मधील बुलेट फक्त त्याला चरत होती आणि लांब विशेष उच्च-दाब बॅरलवरून उडी मारली. मी बोमर व्हिझर तपासले आणि ते अजूनही इतक्या चांगल्या स्थितीत आहे याचा मला आनंद झाला. विल्हेल्मिना मला माहीत आहे किंवा लक्षात ठेवू शकते यापेक्षा जास्त वर्षे माझ्याकडे आहे. आणि मला तिला गमवायचे नव्हते, विशेषत: आता, जेव्हा मिशन अगदीच जमिनीवरून उतरले होते.
  
  
  खोलीतून बाहेर पडण्यापूर्वी मी माझा टाय सरळ केला आणि केसांमधून कंगवा चालवला. निघताना बरे वाटले. फार चांगले नाही, लक्षात ठेवा, परंतु फर्निचर हलवण्याव्यतिरिक्त आंद्रेया इवेन हे लक्षात येईल असे मला वाटले नाही. शिवाय, इथे कोणीतरी मरण पावले आहे हे तिला कळायला मार्ग नव्हता.
  
  
  मी माझ्या मागे दरवाजा बंद केला आणि लिफ्ट खाली फोयरकडे नेली. मला अजूनही डॅम स्क्वेअरवर जाण्यासाठी, तिला उचलण्यासाठी आणि एकत्र काहीतरी खायला पुरेसा वेळ होता. मला आशा आहे की उर्वरित संध्याकाळ शांत आणि शांत होती. आणि घटनेशिवाय.
  
  
  
  
  धडा 5
  
  
  
  
  
  "तुला माहित आहे," ती म्हणाली, "तुम्ही कालच्या भाताच्या टेबलापेक्षा खूप चवदार आहात."
  
  
  - मग तुम्हाला अजूनही भारतीय पदार्थ आवडतात?
  
  
  "मी तुला प्राधान्य देतो, कार्टर," अँड्रिया म्हणाली.
  
  
  "हे ऐकणे नेहमीच चांगले आहे," मी कुरकुरले. मी माझ्या पाठीवर लोळलो आणि सिगारेट घेण्यासाठी पोहोचलो. अँड्रिया माझ्या वरती रेंगाळली आणि तिचे डोके माझ्या छातीवर ठेवले. "मला आज दुपारी निघून जाण्याची लाजिरवाणी गोष्ट आहे."
  
  
  तिने विचारले. - 'का?'
  
  
  "व्यवसाय करार.
  
  
  "हा कसला व्यवसाय आहे?"
  
  
  'तुमचा काही धंदा नाही.' - मी हसलो आणि आशा केली की तिला समजेल.
  
  
  तिने ते बनवले. ती प्रत्यक्षात तिच्या परिस्थितीवर खूप आनंदी दिसत होती, तिची त्वचा अजूनही ओलसर आणि आमच्या प्रेमाच्या चमकाने गुलाबी आहे. तिने मला अर्धी रात्र जागून ठेवली, पण कोएनवर किंवा त्याच्या शापित साथीदारापेक्षा तिच्याबरोबर रात्र घालवणे खूप आनंददायी होते.
  
  
  "तुम्ही पुढे कुठे जात आहात, किंवा मला कळू दिले जात नाही?" - अँड्रिया गडद झाली.
  
  
  “प्रत्येक गोष्ट पूर्वेकडे निर्देश करते,” मी म्हणालो. मी सिगारेट ऍशट्रेमध्ये ठेवली आणि तिच्याकडे तोंड वळवले. माझे हात तिच्या गुळगुळीत, लवचिक त्वचेवर फिरत होते. ती एक चीनी बाहुली होती, सर्व गुलाबी आणि पोर्सिलेन; बुद्धी आणि सौंदर्य सुबकपणे भेट म्हणून पॅकेज केलेले. सामग्रीची प्रशंसा करण्यासाठी मी हे सर्व पुन्हा अनपॅक करण्यास विरोध करू शकलो नाही. अचानक तिची जीभ सर्वत्र पसरली आणि काय घडत आहे हे मला कळण्याआधीच मी तिच्यावर खूप जोराने आडवा झालो आणि तिच्या खजिन्यात खोलवर झोकून दिले.
  
  
  "तुम्ही आणखी मुलाखतींसाठी पॅराडिसोला परत जात आहात?" मी एक तासानंतर विचारले की ती शॉवरमधून बाहेर आली. "कदाचित ही एक चांगली कल्पना आहे," मी तिच्या नितंबांच्या मऊ वक्र पाहून संकोचत असताना मी तिची पाठ वाळवत असताना आंद्रिया म्हणाली. “तेथेच बहुतेक संपर्क साधण्यासाठी हँग आउट करतात... किंवा मी म्हणावे, करार करण्यासाठी. आणि ते त्यांच्या स्वतःच्या वातावरणात असताना माझ्याशी बोलायला हरकत नाही.”
  
  
  "मी विमानाची तिकिटे घेणार असलो तर मी तुला टॅक्सीत नेऊ शकतो."
  
  
  'छान. यामुळे माझा बराच वेळ वाचतो,” ती म्हणाली. "पण तू जाण्यापूर्वी नाश्ता करणार नाहीस का?"
  
  
  "फक्त कॉफी."
  
  
  आदल्या रात्रीच्या सर्व हिंसाचार आणि आश्चर्यांनंतर, ॲमस्टरडॅममधील शेवटचा नाश्ता माझ्या कल्पना करू शकणारा सर्वोत्तम उत्तेजक होता. कॉफीच्या वाफाळत्या कपावर आंद्रियाच्या पलीकडे बसल्यामुळे मला तिच्यावर इतके प्रेम वाटले की मी जवळजवळ घाबरलो होतो. तिच्याशिवाय ते खूप एकटे असेल. पण माझे जीवन असे चालले नाही आणि मी त्याबद्दल काहीही करू शकत नव्हते. म्हणून जेव्हा मी कपडे घातले आणि शेवटच्या वेळी तिला मिठी मारली तेव्हा मी अँड्रिया इवानला माझ्या मनातून काढून टाकण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  ती स्वतःला फारशी आनंदी दिसत नव्हती. - परत येताना तुम्ही पुन्हा ॲमस्टरडॅमला थांबाल का? आम्ही लिफ्टची वाट पाहत असताना तिने विचारले.
  
  
  "मला खात्री नाही," मी म्हणालो, "म्हणून मी तुम्हाला काहीही वचन देऊ शकत नाही. पण जर मी इथे परत आलो आणि तू अजून इथेच आहेस..."
  
  
  “मग पुन्हा साजरे करण्यासाठी आमच्याकडे तांदळाचे टेबल असतील,” अँड्रिया हसत हसत म्हणाली की ती जागा ठेवण्यासाठी धडपडत आहे असे दिसते. मग तिने तिचं बोट माझ्या ओठांवर दाबलं आणि पटकन दूर पाहिलं.
  
  
  हॉटेलमधून बाहेर पडून, आम्ही आतल्या तेजस्वी, सुंदर वसंत ऋतूच्या सकाळमध्ये गेलो. हवा चमकत होती आणि साहस आणि उत्साहाचा वास येत होता. आंद्रियाने माझा हात पकडला जणू तिला मला गमावण्याची भीती वाटत होती. अचानक, अर्ध्या रस्त्याने पदपथावरून खाली गेल्यावर तिला तिचा पाय हरवल्यासारखे वाटले. ती फसली आणि तिला पडू नये म्हणून मी तिला पकडले. तेव्हा मला तिच्या खांद्यावर एक लाल रंगाचे तेजस्वी फूल दिसले.
  
  
  "निक, प्लीज..." तिने सुरुवात केली. मग तिचे डोळे मिटले आणि ती मेलेल्या वजनासारखी माझ्यावर कोसळली.
  
  
  माझ्याकडे वाया घालवायला वेळ नव्हता. मी तिला एका पार्क केलेल्या कारच्या मागे खेचले आणि माझ्या नजरेने हेरेनग्राक्टच्या सर्व छतावर शोधले. सकाळच्या तेजस्वी सूर्यप्रकाशात काहीतरी धातू चमकत होते आणि जोरदार गोळ्या झाडल्या जात होत्या.
  
  
  दरवाज्याने तिला पडताना पाहिले. जेव्हा मी त्याला लपण्यासाठी ओरडले तेव्हा तो रस्त्यावर पळत आला कारण रस्त्याच्या पलीकडे असलेल्या एका छतावर एक स्निपर होता.
  
  
  “एम्ब्युलन्स बोलवा,” मी ओरडलो. "तिला गोळी लागली होती." मी अँड्रियाकडे पाहिले. तिचे डोळे अजूनही बंद होते आणि चेहऱ्याचा रंग नाहीसा झाला होता. आता तिचा श्वास कोंडला होता आणि तिच्या खांद्यावरच्या घावातून रक्त वाहत होते.
  
  
  या टप्प्यावर मी रस्त्याच्या दुसऱ्या बाजूला जाण्याचा प्रयत्न करण्यापेक्षा थोडे अधिक करू शकलो. तो माझा नेपाळचा मित्र होता आणि त्याचे ध्येय त्याने अपेक्षेप्रमाणे स्पष्ट केले नाही याबद्दल मला शंका नव्हती. मी त्याला पुन्हा माझ्यापासून दूर जाऊ देणार नव्हतो, त्याच्या हातावर अँड्रियाच्या रक्ताने नाही आणि कदाचित तिचा जीव देखील ज्यासाठी त्याला उत्तर द्यावे लागले.
  
  
  कालव्याच्या पलीकडे जाण्यासाठी अरुंद पेना पूल हा एकमेव मार्ग होता. मी शक्य तितक्या कमी राहिलो, जरी मी एक सोपे लक्ष्य राहिले. माझ्या पाठीमागून एम्ब्युलन्सच्या सायरनचा दुहेरी आवाज एम्बॅसी हॉटेलच्या दिशेने येत होता; हे आणि त्वरीत जमलेल्या जमावाच्या संतप्त किंकाळ्या. मी धावतच पूल ओलांडून पलीकडे सुरक्षितपणे पोहोचलो. दुसरी गोळी माझ्या डावीकडे फुटपाथवर आदळल्याने, फरसबंदीच्या दगडांचे तुकडे हवेत उडत असताना कोणीतरी मला इशारा केला.
  
  
  थोड्या वेळाने मी कालव्याच्या घराच्या पायऱ्या चढून वर गेलो. सुदैवाने दरवाजा उघडा होता. ती ऑफिसची इमारत होती आणि मला वरच्या मजल्यावर जायला थोडा वेळ लागला. छताकडे जाणारा दरवाजा आतून बंद होता, याचा अर्थ कोएनवार किंवा कदाचित त्याने भाड्याने घेतलेल्या स्थानिक मारेकऱ्यांपैकी एकाने सपाट छताच्या पंक्तीमध्ये प्रवेश करण्यासाठी घराचा वापर केला नव्हता.
  
  
  विल्हेल्मिना माझ्या हातामध्ये अडकली आणि तिला उबदार आणि आरामदायी वाटले. मी बोल्ट मागे खेचला आणि शक्य तितक्या शांतपणे दरवाजा उघडला. दूतावास हॉटेलसमोरील कालव्याच्या पलीकडे असलेल्या ॲम्ब्युलन्सच्या सायरनसह सूर्यप्रकाश आत आला.
  
  
  त्वरा कर, तुझा बास्टर्ड, स्वत:ला दाखव, मला वाटले, सपाट, डांबरी छतावर चढलो. त्याच क्षणी, माझ्यापासून अर्ध्या मीटरपेक्षा कमी अंतरावर असलेल्या विटांच्या चिमणीला एक गोळी टोचली. मी छतावर उतरलो आणि पुढे सरकू लागलो. गोळी कोणत्या बाजूने उडाली हे मला माहीत असले तरी कोएनवार दिसत नव्हता. त्याने मला पाहिले, परंतु मी अद्याप त्याला शोधले नाही. मला माझी अगतिकता खरोखरच आवडली नाही, परंतु माझ्या विल्हेल्मिनाच्या चमकदार काळ्या शाफ्टच्या बाजूने मी ते पकडले नाही तोपर्यंत मी काही करू शकलो नाही.
  
  
  मग मी ज्याची वाट पाहत होतो तो आवाज, माझ्या मागे धावत असलेल्या पावलांचा आवाज ऐकू आला. मी खाली बसलो आणि चिमणीच्या काठावर पाहिलं. तो खरोखरच कोएनवार होता, त्याने काळ्या रंगाचे, लिथ आणि जग्वारसारखे मायावी कपडे घातले होते. मी विल्हेल्मिना उचलला, निशाणा साधला आणि गोळीबार केला...
  
  
  पण या बेताल बास्टर्डनेही मागे हटले नाही. एखाद्या गोळीने त्याची कवटी चरल्यासारखे दिसत होते, परंतु कोएनवारने त्याच्या डोक्यावर हात देखील उचलला नाही.
  
  
  मी त्याच्या मागे गेलो आणि शक्य तितक्या जवळ राहिलो. त्याच्याकडे 12-शॉट मॉसबर्ग होती, ही अनेक अमेरिकन पोलिस विभागांची मानक रायफल होती. परंतु त्याने त्यात काही बदल केले, कारण त्याने वापरलेला दारूगोळा एम-70 मोर्टार राउंडसारखा होता.
  
  
  कोएनवार दोन छतांच्या ओलांडून एका काठावर सरकले. त्याचा मॉसबर्ग प्रकाशात चमकला, नंतर आवाज स्टीलच्या प्लगसारखा वाटला: pok, माझ्या डावीकडे. मी परत आलो, पण त्याचे ध्येय त्याच्या कराटे कौशल्यापेक्षा निम्मेही चांगले नव्हते. त्या क्षणी मी फक्त याचा आनंद घेऊ शकलो.
  
  
  मी विल्हेल्मिना वर ट्रिगर खेचला. तिच्या staccato आवाज लगेच अचानक उबळ वेदना एक ओरडणे त्यानंतर. माझी एक गोळी शेवटी निशाण्यावर लागली हे लक्षात आल्याने माझे रक्त उकळू लागले. रक्तस्त्राव थांबवण्याचा प्रयत्न करत कोएनवारने हात पुढे केला. त्याने मॉसबर्गला गालावर उभे केले. पण कृतीत फक्त एक हात शिल्लक असताना, गोळी सुटली आणि हिंसक स्फोटांच्या मालिकेत एका छतावरून दुसऱ्या छतावर रिकोचेट झाली.
  
  
  मग तो पुन्हा काळ्या पँथरसारखा पळून पळून जाण्याचा प्रयत्न करू लागला. मी उडी मारली आणि त्याच्या मागे धावलो, माझ्या बोटाने विल्हेल्मिनाचा ट्रिगर घट्ट दाबला. कोएनवार वेगवान होता, परंतु त्याहूनही अधिक, तो आश्चर्यकारकपणे चपळ होता. मी दुसरी गोळी झाडताच तो माणूस दोन घरांच्या मध्ये उडी मारला आणि एका लहान, जळलेल्या पाईपच्या मागे गायब झाला. जेव्हा मी छताच्या काठावर पोहोचलो तेव्हा तो आणि मॉसबर्ग कुठेच दिसत नव्हते. मी बॅकअप घेतला, पुढाकार घेतला आणि उडी मारली. एका क्षणासाठी मी खाली रस्त्यावर वाईटरित्या चिरडलेल्या, विकृत निक कार्टरची कल्पना केली. माझा पाय काठावरून घसरला. छतावर चांगली पकड मिळविण्यासाठी मी माझे वजन पुढे टाकले. मशीनगनच्या गोळीबाराच्या आवाजाने छताच्या फरशा कोसळल्या आणि खाली रस्त्यावर आदळल्या. पण मी ते घडवून आणले, माझी खदान झिंकच्या दाराच्या मागे गायब झालेली बघायला मिळाली जी निःसंशयपणे खाली रस्त्यावर नेली.
  
  
  वीस सेकंदांपेक्षा कमी वेळात मी दारात होतो, पण कोएनवार मूर्ख किंवा बेफिकीर नव्हता. त्याने समजूतदारपणे दरवाजा आतून बंद केला. मी छताच्या पलीकडे पळत सुटलो, खाली टेकलो आणि गॅबलमधून बाहेर पाहिले. मला संपूर्ण रस्त्याचे छान दर्शन होते. रुग्णवाहिका आधीच निघून गेली आहे. त्याऐवजी, ॲमस्टरडॅम पोलिसांचे प्रतीक असलेली तीन फोक्सवॅगन बीटल हॉटेलसमोर उभी होती.
  
  
  पण कोएनवारचे कोणतेही चिन्ह नव्हते, पाच मिनिटांपूर्वीच तो मला गोळ्या घालण्यासाठी छतावर लपला होता हे सूचित करणारे काहीही नाही.
  
  
  अदृश्य आणि अदृश्य, कोएनवार इतर कोणत्याही गोष्टीपेक्षा अधिक धोकादायक होता. मला खात्री होती की तो अजूनही घरात कुठेतरी आहे, रस्त्यावर आणि शेवटी सुरक्षिततेसाठी डॅश बनवू शकत नाही, म्हणून मी मागे सरकलो आणि छताच्या दुसऱ्या काठाची तपासणी केली. इमारतीचा मागचा भाग एका अरुंद क्युल-डी-सॅकमध्ये उघडला. कोएनवारलाही कुठेही जायचे नव्हते.
  
  
  तेव्हा तो कुठे होता?
  
  
  दार उघडून घराची झडती घेण्याशिवाय काहीच मार्ग नव्हता. गोळी दारातून गेली आणि बटर केक असल्यासारखे कुलूप. थोड्या वेळाने, मी गुपचूप आणि शांतपणे पायऱ्या उतरलो, एका वेळी दोन पावले टाकत. चमकदार लाल रक्ताच्या डागांनी मला सांगितले की कोएनवार दोन मिनिटांपेक्षा कमी वेळापूर्वी त्याच मार्गाने चालला होता. मला माहित होते की तो बैलासारखा रक्तस्त्राव करत होता जेव्हा मी माझ्या पहिल्या लँडिंगवर माझा तोल जवळजवळ गमावला आणि गडद रक्ताच्या तलावात घसरलो.
  
  
  मी पायऱ्या उतरून पुढच्या लँडिंगवर गेलो आणि माझ्या स्वतःच्या श्वासाशिवाय काहीही ऐकू आले नाही. मी खेळाच्या मूडमध्ये नव्हतो. कॉरिडॉरच्या अंधाऱ्या टोकाला दार उघडल्यावर मी पटकन वळलो आणि ट्रिगरवर माझे बोट ठेवू शकलो. स्टीलचा चष्मा असलेला एक म्हातारा माणूस बाहेर पाहत होता. त्याने शस्त्राकडे नजर टाकली, त्याचे दूरदृष्टीचे डोळे मिचकावले आणि पूर्ण आणि भयंकरपणे हात वर केले.
  
  
  - कृपया... नाही, नाही. कृपया,” तो ओरडला. 'कृपया. नाही.'
  
  
  मी माझा लुगर खाली केला आणि त्याला शांत राहण्यासाठी इशारा केला. तरीही थरथरत तो मागे सरकला आणि दाराच्या मागे लपला. तेवढ्यात एक ठोठाव, पाठोपाठ धावत येण्याचा आवाज आला. मी परत गोळी मारली आणि वाट पाहिली, काय अपेक्षा करावी हे माहित नव्हते. पण मी काही बोलण्याआधी किंवा काही करण्याआधीच आम्सटरडॅमच्या तीन पोलिस अधिकाऱ्यांनी माझा सामना केला.
  
  
  'हात वर करा! हालचाल करू नकोस! - पुरुषांपैकी एकाने डचमध्ये भुंकले.
  
  
  मला जे सांगितले होते ते मी केले.
  
  
  "तुला समजत नाही," मी म्हणायचा प्रयत्न केला.
  
  
  “आम्ही समजतो की त्या महिलेचा मृत्यू होऊ शकतो,” पोलीस अधिकाऱ्याने उत्तर दिले.
  
  
  "पण मी तुझ्यासारख्या माणसाला शोधत आहे, स्निपर."
  
  
  कोएनवार आणि मी दोन भिन्न लोक आहोत हे त्यांना समजावून सांगण्यासाठी मला खूप संभाषण करावे लागले. आणि तरीही मला माहित होते की मी मौल्यवान वेळ वाया घालवत आहे कारण आशियाई लोकांना आता सुरक्षित आश्रयस्थान शोधण्याची संधी आहे.
  
  
  शेवटी त्यांनी मला समजून घेतले. दोघेजण पुन्हा रस्त्यावर धावत आले तर एक तिसरा पोलिस माझ्यासोबत संपूर्ण घर शोधण्यासाठी आला. मात्र काही दिवसांत दुसऱ्यांदा कोयंवार गेले. शेवटी मी पायऱ्या चढलो आणि माझ्या दुर्दैवाला शाप देत छतावर परतलो. मग मला तुटलेल्या दरवाजाजवळ काहीतरी दिसले जे माझ्या दहा मिनिटांपूर्वी लक्षात आले नव्हते. मी खाली वाकून ते उचलले. तो एक अतिशय खास शिलालेख असलेली रिकामी आगपेटी होती. कागदाच्या समोर छापलेले होते:
  
  
  केबिन रेस्टॉरंट, 11/897 असोन टोले,
  
  
  काठमांडू
  
  
  
  
  धडा 6
  
  
  
  
  
  मला खूप समजावायचे होते.
  
  
  "मिस युएनशी तुझे कोणते नाते होते?"
  
  
  'आधीही होता?' मी रागावून म्हणालो की माझा प्रश्नकर्ता मला सामान्य गुन्हेगाराप्रमाणे वागवत आहे. मार्निक्सस्ट्रॅटवरील पोलीस स्टेशनच्या एका छोट्याशा खिन्न खोलीत मी सरळ लाकडी खुर्चीवर बसलो होतो. माझ्या आजूबाजूला “सापडला” अशी पोस्टर्स आहेत आणि माझ्यासमोर इन्स्पेक्टर शॉनचा अविचल चेहरा आहे.
  
  
  “होय, कारण ती अजून जिवंत आहे... निदान आत्ता तरी,” त्याने उत्तर दिले.
  
  
  कमीतकमी त्यांनी मला काहीतरी सांगितले, अगदी थोडे, परंतु आंद्रियाच्या स्थितीबद्दल काहीतरी. मी दूतावासात परतलो तेव्हा हॉटेलबाहेर पोलिस माझी वाट पाहत होते. ते सर्वजण मैत्रीपूर्ण संभाषण करण्याऐवजी माझी मुख्यालयात बदली करण्यास उत्सुक होते. आता स्नायपर निघून गेल्याने ते मला आधी काही उत्तरे मिळाल्याशिवाय सोडणार नव्हते.
  
  
  'तसेच, अजून काय सांगू?' शेनने पुनरावृत्ती केली, इतके दूर झुकले की मला सांगता येईल की त्याने नाश्त्यात काय केले.
  
  
  - नेमक काय? माझ्या वाढत्या रागावर नियंत्रण ठेवण्याचा प्रयत्न करत मी विचारले. जर पोलिसांनी आधी कालव्याच्या घरात घुसले नसते तर कदाचित मी कोएनवारला रोखू शकलो असतो. मग तो पळून जाण्याआधी मी त्याला कॉर्नर करू शकलो. पण आता तो निघून गेला होता आणि त्याबद्दल फारसे काही करता आले नाही.
  
  
  "मिस युएनशी तुझा काय संबंध आहे?"
  
  
  "मी तिला ॲमस्टरडॅमला विमानात भेटलो, एवढेच," मी उत्तर दिले. "आम्ही फक्त मित्र होतो, इन्स्पेक्टर."
  
  
  "हत्येचा प्रयत्न करण्याबद्दल काही सामान्य नाही, मिस्टर कार्टर," तो म्हणाला. तो सिगारेट पेटवायला थांबला, पण मला ती ऑफर करायची तसदी घेतली नाही. “आणि तू प्रतिबंधित शस्त्रे घेऊन या देशात कसा आलास? बंदुक सीमाशुल्क जाहीर करणे आवश्यक आहे. तथापि, मिस्टर कार्टर, सीमाशुल्क पुस्तकांमध्ये यापैकी काहीही माहित नाही. काहीही नाही.'
  
  
  "मी त्याबद्दल विचार केला नाही," मी कुस्करून म्हणालो. त्यांनी मला फोनही वापरू दिला नाही. मला फक्त दूतावासाला कॉल करायचा होता, जो नंतर पुन्हा हॉकशी संपर्क साधेल आणि एकही दिवस वाया न घालवता माझ्यासाठी हा गोंधळ सोडवेल. आत्ताप्रमाणे, मी ठरवल्याप्रमाणे ॲमस्टरडॅममधून बाहेर पडलो नाही. मला जितका जास्त काळ ताब्यात घेण्यात आले, तितका जास्त वेळ मी गमावला आणि माझे ध्येय अधिक कठीण झाले. पण मी हे सर्व शेनच्या नाकावर टिच्चून त्याला सांगणार नव्हतो की माझ्यासोबत एक लुगर का होता आणि त्या दिवशी सकाळी कोणीतरी मला गोळ्या घालण्याचा प्रयत्न का केला.
  
  
  दुपारची वेळ झाली होती, पण इन्स्पेक्टरला आम्हा दोघांच्या जेवणात रस नव्हता. पिंजऱ्यात अडकलेल्या वाघासारखा शेन माझ्याभोवती फिरला; त्याच्या पाठीमागे हात आणि जाड ओठांमध्ये लटकणारी सिगारेट. "तुम्ही माझे जीवन खूप कठीण करत आहात, मिस्टर कार्टर," तो म्हणाला. "माझ्यापेक्षा तुला या प्रकरणाची जास्त माहिती आहे असे दिसते." आणि मी याबद्दल अजिबात आनंदी नाही. ”
  
  
  “सॉरी,” मी खांदे सरकवत म्हणालो.
  
  
  "आमच्यासाठी पश्चाताप पुरेसा नाही."
  
  
  “मी देऊ शकतो हे सर्वोत्तम आहे. मी युनायटेड स्टेट्सच्या सिनेटरसाठी काम करतो आणि म्हणून मी तुम्हाला राजनयिक प्रतिकारशक्ती प्राप्त करण्याची विनंती करतो..."
  
  
  "बाय काय?" - त्याने कमांडिंग टोनमध्ये विचारले.
  
  
  मला त्यामधून जायचे नव्हते, म्हणून मी माझे तोंड बंद ठेवले आणि माझे डोळे खाली ठेवले. काय गोंधळ आहे, मला वाटले. जसे की मला आधीच पुरेशी समस्या नव्हती, मला आता डच पोलिसांशी देखील सामोरे जावे लागेल.
  
  
  दरम्यान, अँड्रियाचे काय झाले, तिला कोठे नेण्यात आले, सध्या तिच्यावर कोणते उपचार सुरू आहेत किंवा तिची प्रकृती गंभीर आहे की नाही याची मला कल्पना नव्हती. “ऐक, शॉन, तुला फक्त एकच फोन कॉल करायचा आहे आणि तुला यापैकी काहीही होणार नाही. मग आता तुम्हाला काळजी करण्याची काहीच गरज नाही.”
  
  
  "खरंच?" "तो हसला, जणू त्याचा एका शब्दावर विश्वास बसत नाही.
  
  
  “हो, खरंच,” मी दात घासत म्हणालो. - अरे, मित्रा. आपली बुद्धी वापर. जेव्हा मी तिच्या शेजारी असतो तेव्हा मी मुलीला कसे गोळी घालू शकतो?"
  
  
  “मिस युएनच्या शूटिंगसाठी मी तुला दोष देत नाही,” तो म्हणाला. “मला फक्त माहितीमध्ये रस आहे. पण तुम्ही तुमचा फोन वापरू शकता. एक फोन कॉल आणि बस्स.
  
  
  एका फोन कॉलने सर्व काही बदलले.
  
  
  दुपारी चार वाजता, विल्हेल्मिना माझ्या खांद्याच्या होल्स्टरमध्ये सुरक्षित आणि सुरक्षित तिच्या जागी परतली. मी पण तिथे होतो, अँड्रिया कशी चालली आहे हे पाहण्यासाठी हॉस्पिटलला जात होतो.
  
  
  शेनला मला आणखी काही विचारल्याशिवाय जाऊ द्यायचे नव्हते. परंतु व्हाईट हाऊस काही दबाव आणू शकते, विशेषत: नाटो देशांमध्ये. आणि शेवटी, राष्ट्रपती आणि अर्थातच एएच यांना मीडियामध्ये एक आंतरराष्ट्रीय घटना घडवायची होती जी माझे नवीनतम कव्हर खराब करू शकते. कोएनवारला माहित होते की गोलफिल्डने मला पाठवले होते. ही माहिती त्याला कोणी मदत केली, मला ती आवडली की नाही हे एक रहस्य आहे. त्याला काय माहित नव्हते की मी देखील N3 होतो, फक्त हिरे पोहोचवण्याचेच नव्हे तर धोकादायक क्रांतीला रोखण्याचेही काम माझ्याकडे होते.
  
  
  हॉस्पिटलला जाताना मी ॲम्बेसेड हॉटेलमध्ये थांबलो. जेव्हा मी इन्स्पेक्टर सीनच्या ऑफिसमधून बाहेर पडलो, तेव्हा माझा हे करण्याचा कोणताही हेतू नव्हता, परंतु आज सकाळच्या घटनांचा आढावा घेतल्यावर मी त्वरित निर्णय घेतला. पोलिसांच्या दोन गाड्या बाहेर उभ्या होत्या. माझे लक्ष गेले नाही. थोडा वेळ टेबलावर आणि नंतर माझ्या खोलीत. जाण्यापूर्वी, मी माझ्या चेहऱ्यावर थोडे पाणी शिंपडले, पटकन दुसर्या जाकीटमध्ये बदलले आणि माझ्या केसांमधून कंगवा चालवला. हॉटेलसमोर काही लोक टॅक्सीची वाट पाहत होते, म्हणून मी हॉटेलकडे जाणारी टॅक्सी पकडण्यासाठी कॅनॉलच्या खाली उतरलो.
  
  
  मी ड्रायव्हरला हॉस्पिटलचे नाव सांगितले शॉन म्हणाला की अँड्रियाला नेण्यात आले होते आणि ड्राइव्ह दरम्यान मी माझ्या डोक्यातून सर्वात वाईट घालण्याचा प्रयत्न केला. पोलिसांच्या म्हणण्यानुसार, तिची प्रकृती खूप वाईट होती आणि मी सांगू शकलो तर तिच्या अवस्थेला मी जबाबदार आहे. तिने माझ्यासाठी असलेली गोळी घेतली.
  
  
  बरं, एक गोष्ट स्पष्ट होती: मी आज ॲमस्टरडॅम सोडणार नाही जोपर्यंत मी पंखांची एक जोडी वाढवत नाही.
  
  
  “मी मिस अँड्रिया युएनला शोधत आहे,” मी हॉस्पिटलच्या पोर्टरला सांगितले.
  
  
  मी इंग्रजी बोलतो हे त्याच्या लगेच लक्षात आले, पण त्याचा त्याला त्रास झाला नाही. नेदरलँडमधील बऱ्याच लोकांसाठी इंग्रजी ही दुसरी भाषा आहे. त्याने आपले बोट रुग्णांची यादी खाली केली, नंतर मी काही दिवसात पाहिलेल्या कमीतकमी मनोरंजक अभिव्यक्तींसह पाहिले. “माफ करा, परंतु अभ्यागतांना रुग्णाला भेटण्याची परवानगी नाही. तिची प्रकृती... तिची प्रकृती खूप गंभीर आहे हे कसे सांगू?
  
  
  "अत्यंत गंभीर."
  
  
  "हो, हीच परिस्थिती आहे."
  
  
  - तिचे डॉक्टर विनामूल्य आहेत का? "शक्य असल्यास मला त्याच्याशी बोलायला आवडेल," मी म्हणालो. "तुम्ही पहा, मी सकाळी ॲमस्टरडॅम सोडत आहे आणि मी जाण्यापूर्वी मला तिला भेटण्याची गरज आहे."
  
  
  "आता तिच्यासोबत कोणालाही परवानगी नाही," दरवाजाने उत्तर दिले. "आज सकाळी ते तिला घेऊन आले तेव्हापासून ती कोमात आहे." पण मी डॉ. बुटेन्स, तिचे उपस्थित डॉक्टर यांना कॉल करेन. कदाचित तो तुमच्याशी बोलू शकेल.
  
  
  बौटेन्स चाळीशीचा एक प्रेमळ माणूस निघाला. तो मला खाली वेटिंग रूममध्ये भेटला, पण मी त्याला हॉस्पिटलच्या चौथ्या मजल्यावरच्या त्याच्या ऑफिसमध्ये घेऊन जाण्याचा आग्रह धरला.
  
  
  "तू मिस इवेन्सची मैत्रिण आहेस का...?"
  
  
  "चांगला मित्र," मी म्हणालो. - तिची प्रकृती किती गंभीर आहे, डॉक्टर?
  
  
  - मला भीती वाटते की हे खूप गंभीर आहे. गोळी डाव्या फुफ्फुसाच्या वरच्या लोबमध्ये घुसली. तिच्या सुदैवाने धमनीला मार लागला नाही. असे झाले असते तर काही मिनिटांतच तिचा मृत्यू झाला असता.
  
  
  'आणि?'
  
  
  त्याने मला त्याच्या ऑफिसमध्ये इशारा केला आणि एक खुर्ची दाखवली. “याचा परिणाम म्हणून,” तो पुढे म्हणाला, “आंतरिक रक्तस्त्रावामुळे तिला लक्षणीय प्रमाणात रक्त कमी झाले. आम्ही सकाळी तिच्यावर ऑपरेशन करतो. पण तो खूप कठीण... आणि खूप धोकादायक व्यवसाय असेल, सर...
  
  
  “कार्टर, निकोलस कार्टर,” मी टेबलाजवळच्या खुर्चीवर बसून म्हणालो.
  
  
  हौटेन्सने माझ्या दिशेने एक ऍशट्रे ढकलली. मी सिगारेट पेटवली आणि धुराचा एक चिंताग्रस्त ढग खोलीत उडवला. “मी देश सोडण्यापूर्वी मला माझी वैद्यकीय बिले येथे भरायची आहेत,” मी शेवटी त्याला सांगितले. "ते खूप छान होईल," तो स्पष्टपणे म्हणाला. "अर्थात, आम्ही मिस युएन यांच्याशी परिस्थितीच्या या पैलूवर चर्चा करू शकलो नाही कारण तिला आणल्यापासून ती कोमात आहे, तुम्ही पहा." मला समजले की कोएनवारने तिला जवळजवळ मारले. आणि यामुळे मला अजिबात आनंद झाला नाही. आत्ता, मी फक्त तिची बिले भरली आहेत याची खात्री करणे आणि ती शस्त्रक्रियेतून वाचली तर माझ्याशी संपर्क कसा साधायचा हे तिला माहीत आहे. मी डॉ. Boutens, अमेरिकन दूतावास क्रमांक. मी स्वतःही त्यांच्याशी संपर्क साधेन. AH मध्ये, माझ्याकडे अशा आपत्कालीन परिस्थितींसाठी राखीव निधी आहे, आणि अँड्रिया ही सर्वात निष्पाप वाट पाहणाऱ्यांपैकी एक असल्याने, मला माहित होते की सेवेद्वारे हॉस्पिटलचा खर्च भागवण्यास मला कोणतीही अडचण येणार नाही. मी तिला दूतावासात सोडून एक संदेश देखील पाठवला असता, जरी मला कल्पना नव्हती की मी अमेरिकेला परत जाताना दुसऱ्यांदा ॲमस्टरडॅममध्ये थांबू शकेन की नाही.
  
  
  सर्व काही अजूनही शून्यात होते. आंद्रियाचे नशीब, माझ्या मिशनचे यश किंवा अपयश, गिनी आणि मार्क गोलफिल्ड यांचे जीवन, नेपाळी क्रांती आणि नंतर कोएनवार.
  
  
  त्याला कोणी कामावर ठेवले? माझ्या सर्व शंका असूनही तो शेर्पांचा होता अशी शक्यता कायम होती. आणि जर तसे असेल तर, गोलफिल्डच्या मुलांचे काहीतरी होऊ शकते. ज्याचा मला विचार करायचा नव्हता. देवाने, मला उत्तरे माहित असती. पण काठमांडू आणि हट रेस्टॉरंटला पोहोचेपर्यंत मी अंधारात गडप करत होतो. म्हणून मी सिगारेट बाहेर टाकली आणि थकून उठलो. डॉ. बुटेन्सने आपला हात पुढे केला आणि आंद्रियाला शुद्धीवर येताच माझा निरोप देण्याचे वचन दिले.
  
  
  - डॉक्टर, तिची शक्यता काय आहे? - मी दारात उभे राहून विचारले.
  
  
  तो मागे फिरला आणि आपल्या छाटलेल्या नखांची तपासणी करू लागला. शेवटी त्याने आपली नजर माझ्याकडे वळवली. "खूप चांगले नाही, मिस्टर कार्टर," त्याने कबूल केले. “असे होईल...अमेरिकेत कसे म्हणता? काठावर असणे? होय, माझा विश्वास आहे की ही एक अभिव्यक्ती आहे. जोपर्यंत आम्ही बुलेट सुरक्षितपणे काढू शकत नाही तोपर्यंत तो काठावरच राहील. आणि मग...” त्याने खांदे उडवले आणि पुन्हा डोळे खाली केले.
  
  
  "आणि नंतर काय?" - मी हळूवारपणे स्वतःला सांगितले. मी दरवाजा बंद केला आणि कॉरिडॉरच्या खाली लिफ्टच्या किनाऱ्यावर गेलो. पुढच्या काही दिवसात काहीही झाले तरी मी विश्वासघातकी आणि मायावी कोएनवारसह स्कोअर सेट करण्याचा निर्धार केला होता. आणि ही रिकामी धमकी किंवा फक्त मूक इच्छा नव्हती. ते वचन होते. वस्तुस्थिती.
  
  
  माझा विश्वासच बसत नव्हता, पण पोलीस अजूनही हॉटेलच्या भोवती घुटमळत होते.
  
  
  त्यांच्याकडे यापेक्षा चांगले काही नाही का? मी विचार केला की मी टॅक्सी ड्रायव्हरला पैसे दिले आणि हॉटेलवर गेलो. पण प्रवेशद्वारावर तीन पांढऱ्या फॉक्सवॅगन आणि लोकांची विचित्र शांत गर्दी होती. मी गर्दीतून फिरणाऱ्या दरवाज्याकडे वळलो, पण प्रवेशद्वाराच्या बाहेर उभ्या असलेल्या एका पोलिसाने मला थांबवले.
  
  
  "कोणालाही आत जाण्याची परवानगी नाही, सर," तो डचमध्ये म्हणाला.
  
  
  "मी एका हॉटेलमध्ये राहतोय," मी म्हणालो. - काय चालले आहे, अधिकारी?
  
  
  त्याने आपला आवाज कमी केला, जरी त्याला काय म्हणायचे आहे ते मला पटकन स्पष्ट झाले. मुद्दा असा आहे की तासाभरापूर्वी कोणीतरी हॉटेलची तिजोरी उडवण्याचा प्रयत्न केला होता. या स्फोटात मॅनेजर किरकोळ जखमी झाला असून दारवाल्याला जबर दुखापत झाली आहे. स्फोटाच्या ठिकाणाहून दोन पुरुष पळताना दिसले, जरी पोलिस आणि रुग्णवाहिका येईपर्यंत ते बचावले होते.
  
  
  "अहो, मिस्टर कार्टर... मला वाटले की मी तुम्हाला लवकरच भेटेन."
  
  
  मी माझ्या खांद्यावर पाहिले आणि भुसभुशीत झाली. इन्स्पेक्टर सीन गर्दीतून बाहेर पडला आणि माझ्या खांद्यावर हात ठेवला. मी कल्पना करू शकणारा हा सर्वात मैत्रीपूर्ण हावभाव नव्हता.
  
  
  - मी तुझ्यासाठी काय करू शकतो, शॉन? - मी शांत राहण्याचा प्रयत्न करत म्हणालो.
  
  
  “मला खूप उत्सुकता आहे की या अडचणी तुम्हाला त्रास देत आहेत, मिस्टर कार्टर,” तो त्याच्या ओठांवर अभिमानाचा इशारा देत म्हणाला. “आज सकाळी पहिल्यांदा तुम्हाला स्निपरने गोळ्या घातल्या. त्यानंतर तुमच्या हॉटेलमध्ये स्फोट होतो. अतिशय मनोरंजक. आणि खूप वाईट. मला आशा आहे की तुम्ही लवकरच नेदरलँड्स सोडण्याचा विचार करत आहात. मला असे वाटते की तुम्ही एक निश्चित आणले आहे... समजा, त्रास... तुम्ही कुठेही जाल.
  
  
  "मला माहित नाही तू कशाबद्दल बोलत आहेस, शॉन," मी म्हणालो. "मिस युएन कसे चालले आहे हे पाहण्यासाठी मी विल्हेल्मिना गॅस्थुईस हॉटेलमध्ये गेलो."
  
  
  - तुझ्या मैत्रिणीबद्दल काय? त्याने विचारले. त्याच्या आवाजाने कल्पनेला काहीच उरले नाही.
  
  
  “माझी मुलगी,” मी म्हणालो, “खूप वाईट आहे. "तिची सकाळी शस्त्रक्रिया आहे."
  
  
  "आणि उद्या सकाळी तुम्ही कुठे असाल, जर मी विचारले तर मिस्टर कार्टर?"
  
  
  “देशाबाहेर, इन्स्पेक्टर. आणि जर तुम्ही आता मला माफ कराल, तर माझ्याकडे खूप काही आहे. मला मागे फिरायचे होते, पण तरीही त्याचा हात माझ्या खांद्यावर होता. "आम्ही तुम्हाला पाहत आहोत, मिस्टर कार्टर," तो हात काढण्यापूर्वी म्हणाला. "आणि फार काळजीपूर्वक, परराष्ट्र कार्यालयाला जे वाटेल ते मी जोडू शकतो."
  
  
  - इन्स्पेक्टर, हा इशारा आहे का? किंवा धमकी?
  
  
  "मी ते तुमच्यावर सोडतो, मिस्टर कार्टर," शॉनने उत्तर दिले. "मी व्याख्या तुमच्यावर सोपवतो."
  
  
  तो निघून गेला आणि शेवटी मी फिरत्या दारातून आत जाण्यात यशस्वी झालो. माझा माझ्या डोळ्यांवर विश्वास बसत नव्हता.
  
  
  फोयर एक आपत्ती झोन होता.
  
  
  सदस्यत्व रद्द करण्याचा प्रयत्न करत असलेल्या घाबरलेल्या पाहुण्यांच्या गर्दीला मी बाजूला केले तर टेबलाभोवतीचे सर्व काही पूर्णपणे नष्ट झाले. तासाभरापूर्वी सर्व काही सुरळीत चालले आहे असे सूचित करणारे काहीही नव्हते.
  
  
  मी निघत आहे हे ऐकून हॉटेल प्रशासनाला आनंद होईल, माझ्या बोटाने लिफ्टच्या पुढील बटण दाबून मी विचार केला. लिफ्ट कारला लॉबीपर्यंत पोहोचायला कित्येक तास लागलेले दिसत होते. एका मिनिटानंतर मी कॉरिडॉरच्या खाली माझ्या खोलीत गेलो.
  
  
  मी सर्वात वाईट अपेक्षा केली आणि मला तेच सापडले. पलंग उलटला होता, गादी विकृत प्रेतासारखी चारही बाजूंनी फाटलेली होती. सर्व ड्रॉर्स बाहेर काढले होते आणि त्यातील सामग्री जमिनीवर विखुरलेली होती. मी कपाटात टांगलेले कपडे खोलीभर पसरले होते.
  
  
  मी माझ्या मागून दार बंद केले आणि बाथरूममध्ये गेलो, अर्धा मी मेडिसीन कॅबिनेट मिररवर काही प्रकारचा संदेश मिळेल या अपेक्षेने, कल्पनेतल्या अत्यंत मधुर शाईने, रक्ताने स्क्रॉल केलेले. पण काहीही नव्हते: कोणतेही संकेत नाहीत, घाईघाईने लिहिलेले इशारे नाहीत.
  
  
  खूप काळजीपूर्वक, मी कॅबिनेटच्या काठावर ह्यूगो ब्लेड चालवला आणि हळूहळू टाइल केलेल्या भिंतीच्या कोठडीतून बाहेर काढला. शेवटी, जेव्हा ते सर्व पुरेसे सैल झाले, तेव्हा मी स्टिलेटो परत त्याच्या म्यानमध्ये ठेवला आणि नंतर लहान धातूचा बॉक्स काळजीपूर्वक काढून टाकला.
  
  
  त्या दिवशी मी पहिल्यांदाच हसताना दिसले. आयताकृती छिद्राच्या न पेंट केलेल्या मागील भिंतीवर डायमंड आकार असलेली ॲल्युमिनियम ट्यूब टेप केली गेली. मी टेप काढला आणि स्लीव्हमधून टोपी काढली. प्रकाशाचे तेजस्वी लखलखाट माझ्यासमोर प्रकाशाच्या दिवाप्रमाणे चमकत होते. इंद्रधनुष्याच्या प्रत्येक रंगात हिरे चमकले, शेकडो कॅरेट, कच्चे, नैसर्गिक सौंदर्य. प्रभाव संमोहन होता. थोडावेळ मी त्या दगडांकडे पाहत राहिलो जणू ते पवित्र आहेत. मग मी सिगारच्या आकाराचा सिगारेट होल्डर माझ्या खिशात ठेवला आणि प्रथमोपचार किट बदलला. तू मूर्ख नाहीस, कोएनवार, मला वाटले. पण तू प्रतिभावानही नाहीस.
  
  
  दवाखान्यात जाण्याआधी झटपट हॉटेल थांबवण्याचा माझा निर्णय त्या वेळी माझ्या कल्पना करण्यापेक्षाही हुशार होता. आणि त्या क्षणी मी व्यवस्थापकाला माझ्यासाठी तिजोरी उघडण्यास सांगितले नाही, कारण मला वाटले की कोएनवार ते उडवून देईल. तथापि, मला माहित होते की मला शक्य तितकी काळजी घ्यावी लागेल. मी दगड तिजोरीत ठेवले आहेत या निष्कर्षापर्यंत पोहोचण्यासाठी त्याच्याकडे पुरेसा वेळ होता आणि मला असे वाटले की ते ठेवण्यासाठी मला सर्वात चांगली जागा माहित आहे.
  
  
  म्हणून अँड्रियाच्या प्रकृतीची चौकशी करण्यासाठी हॉस्पिटलमध्ये जाण्यापूर्वी मी प्रथमोपचार किटच्या मागे काळजीपूर्वक दगड ठेवले. माझा अंदाज आनंदी होता आणि मी खोलीची पुनर्रचना करताना माझ्या ओठांवर एक गडद हसू उमटले. कोएनवाहरने माझी सुटकेस उध्वस्त केली, परंतु एएच येथील अभियंत्यांनी माझ्यासाठी बनवलेली चतुर रिकामी जागा त्याला सापडली नाही. मला आशा होती की इथले कस्टम अधिकारी तसे आंधळे आहेत. कारण तसे नसते तर... बरं, मला कदाचित इन्स्पेक्टर सीनशी पुन्हा बोलण्याची तयारी करावी लागेल.
  
  
  माझ्या वस्तू परत गोळा करून मी बेडच्या काठावर बसलो आणि फोन उचलला. संभाषण सुमारे वीस मिनिटे चालले. आणि जेव्हा वेळ आली, तेव्हा त्याचा आवाज माझ्या कानात मोठ्या-कॅलिबरच्या गोळीच्या फटक्यासारखा भयानक स्फोट झाला. "काय चाललंय, N3?" हॉक ओरडला.
  
  
  “अडचणी, गुंतागुंत,” मी शक्य तितक्या शांतपणे म्हणालो.
  
  
  “बरं, कोणताही मूर्ख मला ते सांगू शकतो,” तो भुंकला. "माझा लाल फोन दिवसभर शांत राहिला नाही."
  
  
  लाल फोन ही त्याची व्हाईट हाऊसची हॉटलाइन होती आणि त्याला ते भाग्यवान वाटले नाही. मी एक दीर्घ श्वास घेतला आणि त्याच्यामध्ये प्रवेश केला, म्हणून बोलायचे तर, माझ्या मानेपर्यंत. मी हॉकला सुरुवातीपासून काय झाले ते सांगितले.
  
  
  "ही बाई कोण आहे जिला जवळपास गोळ्या घातल्या गेल्या होत्या?" गेल्या छत्तीस तासात काय घडले ते मी स्पष्ट केल्यावर त्याने विचारले.
  
  
  "परिचित..." मी बडबडलो.
  
  
  "परिचित... माझे गाढव, कार्टर," तो ओरडला. 'दिसत. मी तुला वेश्या घेण्यासाठी आणि सर्व काही उद्ध्वस्त करण्यासाठी सहलीला पाठवले नाही ..."
  
  
  - मला माहित आहे, सर.
  
  
  “मग भविष्यात थोडी अधिक सावधगिरी बाळगा. आणि माझ्या मूडसाठी मला दोष देऊ नका, कार्टर. पण आज मला सर्व बाजूंनी खूप राग आला आहे. असे दिसते आहे की बीजिंगमधील हे लोक आता नेपाळ सीमेवर वार्षिक युक्ती चालवण्याची योजना आखत आहेत. शेर्पा त्याच्या मित्रांसह सीमेपासून सहा मैलांपेक्षा कमी अंतरावर स्वर्गात असावा.
  
  
  "माझे ध्येय काय आहे..."
  
  
  "हे सर्व अधिक निकडीचे आहे," तो म्हणाला. - ठीक आहे, निक. त्याबद्दल काय…"
  
  
  "त्यांनी एक तासापूर्वी हॉटेलच्या सुरक्षिततेमध्ये घुसण्याचा प्रयत्न केला."
  
  
  'आणि?'
  
  
  - ठीक आहे, सर. उद्या मी तिकीट काढताच विमानाने निघणार आहे.”
  
  
  - मला तेच ऐकायचे होते. बघा, गोलफिल्डशी पुन्हा संपर्क झाला आहे. त्यांनी त्यांना सांगितले की तुम्ही तुमच्या मार्गावर आहात. त्यांनी त्याला सांगितले की ते तुमच्यासाठी येथे एक संदेश सोडतील - मी त्याला काही कागदपत्रांमधून गोंधळ घालताना ऐकले - काठमांडूमधील दरबार स्क्वेअरजवळील कॅम्प हॉटेल, मारोहिती 307 येथे. माझ्या समजल्याप्रमाणे, हे शहराच्या मध्यभागी एक हिप्पी ठिकाण आहे. तर...'
  
  
  “डोळे उघडे ठेवा,” मी वाक्य पूर्ण केले.
  
  
  'नक्की.'
  
  
  - उद्या संध्याकाळी मी काठमांडूला असायला हवे. फ्लाइटला बारा ते चौदा तास लागतात. मग, सर, तुम्हाला माझ्यासाठी आणखी काही सूचना असल्यास, मी इंटरकॉन्टिनेंटलमध्ये राहीन.
  
  
  'एक?'
  
  
  - होय साहेब.
  
  
  “मला तेच ऐकायचे होते,” त्याने शांतपणे हसत उत्तर दिले. "याशिवाय, तुम्ही परत आल्यावर, तुमच्याकडे अशा कामांसाठी भरपूर वेळ असेल."
  
  
  "धन्यवाद साहेब ".
  
  
  - तुमची सहल छान जावो, निक. तसे, ती सुंदर होती का?
  
  
  'खुप छान.'
  
  
  'मला तसं वाटलं.'
  
  
  हँग अप केल्यानंतर, मी रस्त्यावर कुठेतरी न राहता हॉटेलमध्ये जेवायचे ठरवले. आता शत्रूने शेवटच्या वेळी बॉम्बचा अवलंब केल्याने, त्याने आणखी कोणत्या युक्त्या केल्या आहेत हे सांगणे अशक्य होते. सगळ्यात आधी मला नोकरी लागली. हे पूर्ण करण्याचा एकमेव मार्ग म्हणजे ॲमस्टरडॅम सोडणे. ..जिवंत...
  
  
  
  
  धडा 7
  
  
  
  
  
  आम्सटरडॅमहून काठमांडूला जाण्यासाठी एकच मार्ग होता - अफगाणिस्तानची वेगळी राजधानी काबूलमार्गे. हे जाणून मी हॉकला सांगितल्याप्रमाणे इंटरकॉन्टिनेंटलमध्ये आधीच आरक्षण केले होते. मला फक्त माझ्या विमानाचे तिकीट सांभाळायचे होते.
  
  
  दुसऱ्या दिवशी सकाळी खबरदारी म्हणून मी खूप मोठा नाश्ता केला. मोलकरणीने अंडी, विविध प्रकारचे डच चीज, हॅम, लोणी, जाम आणि गोड रोलसह टोस्टचे चार तुकडे आणले. तिने माझ्यासमोर ठेवलेले सर्व काही मी खाल्ले आणि दोन ग्लास बर्फाच्या थंड दुधाने धुतले. असा मुलगा मिळाल्याचा कोणत्याही आईला अभिमान वाटेल. मी कॉफी पित नाही. असो, मला खूप बरे वाटले आणि मला हवे तेच होते.
  
  
  ट्रे काढल्यावर मी कपडे घालत राहिलो. मी मागच्या दाराने हॉटेलच्या बाहेर पडलो. कोएनवारला माझ्यावर निशाणा साधण्याची दुसरी संधी देण्याचा माझा कोणताही हेतू नव्हता, जसे त्याने आदल्या दिवशी केले होते. हॉटेलपासून पंधरा मिनिटांच्या अंतरावर म्युझियम स्क्वेअरवर KLM इमारत होती. तेजस्वी सूर्यप्रकाशात गेबल्स चमकत होते, परंतु स्निपर रायफलच्या बॅरलमधून धातूची चमक किंवा प्रतिबिंब दिसत नव्हते. तथापि, मी माझ्या वातावरणाचे निरीक्षण करणे सुरू ठेवले. निष्काळजीपणाचा अर्थ निश्चित मृत्यू होईल, कारण मला खात्री होती की कोएनवारने शहर सोडले नाही आणि दागिने मिळवण्यासाठी केलेल्या सर्व प्रयत्नांनंतरही ते हार मानणार नाहीत.
  
  
  तथापि, आंद्रेया युएनच्या स्थितीबद्दल माझ्या चिंतेशिवाय कोणत्याही गोष्टीने त्या दिवसाच्या सौंदर्याला त्रास दिला नाही. त्या क्षणी, मी स्पीगेलस्ट्रॅटच्या बाजूने चालत असताना, माझे विचार आता विल्हेल्मिना गॅस्टुईसमध्ये चाललेल्या ऑपरेशनभोवती फिरत राहिले.
  
  
  आणि शहरात कुठेतरी कोएनवर माझी वाट पाहत होता. मला कुठे माहित असेल तर ...
  
  
  त्याच दिवशी साडेतीन वाजता निघालेल्या ॲमस्टरडॅम-तेहरान-काबुल फ्लाइटमध्ये मी KLM सोबत सीट बुक केली. पूर्वेकडील वेळेच्या फरकामुळे, मी दुसऱ्या दिवशी सकाळपर्यंत काबूलला पोहोचणार नाही. पण जर मी ही फ्लाइट घेतली नाही तर मी उर्वरित आठवडा ॲमस्टरडॅममध्ये अडकून राहीन. म्हणून मी माझी तिकिटे बुक केली आणि टॅक्सी घेऊन हॉटेलवर परतलो.
  
  
  मॅनेजर एका तात्पुरत्या काउंटरच्या मागे उभा राहिला आणि एका डोळ्यावर पॅच आणि एक हात गोफणीत. जर देखावा मारला गेला तर मी दोन सेकंदात मरेन. "मला तुम्हाला सांगायची गरज नाही, मिस्टर कार्टर," तो माझे पैसे घेत म्हणाला, "तुम्ही ॲमस्टरडॅमला परत आलात तर हॉटेलमध्ये तुमचे स्वागत होणार नाही."
  
  
  "मला कशाचीही कमी अपेक्षा नव्हती," मी कठोर हसत म्हणालो. मग मी तयार होण्यासाठी वरच्या मजल्यावर गेलो.
  
  
  हॉटेलमध्ये वेळ मारून नेण्यापेक्षा थेट शिफोलला जाणे चांगले आहे असे मला वाटले, म्हणून मी निघण्याची सर्व तयारी केली. मी पुन्हा मागचा एक्झिट वापरला आणि मागच्या गल्लीतून हॉटेल सोडले. आतापर्यंत खूप चांगले, मला वाटले.
  
  
  माझ्या पाठीमागे एकही पावले नव्हती, डोळ्याच्या मिपावर आयुष्यात आलेल्या सावल्या नाहीत. गल्लीतून गोळा न केलेल्या कचऱ्याचा वास येत होता, पण कोएनवार त्याच्या शूटिंगने मला खाली पाडण्यासाठी कचऱ्याच्या डब्यांमध्ये लपले नाहीत. पुढे असलेल्या गाड्यांच्या आवाजाने मला या दिशेने आकर्षित केले आणि माझ्या संवेदना मंदावल्या. टॅक्सीच्या मागच्या सीटवर जाऊन शिफोलच्या गोंगाटाच्या गर्दीत गायब व्हायचं म्हणून मी घाईघाईने त्या दिशेने गेलो.
  
  
  काही काळ असे वाटले की सर्व काही योजनेनुसार आणि कोणत्याही अडथळ्याशिवाय चालले आहे. मी टॅक्सी चालवली आणि माझ्या मागे दरवाजा बंद केला म्हणून कोणीही माझ्याकडे पाहिले नाही.
  
  
  “शिफोलला, कृपया,” मी ड्रायव्हरला म्हणालो, एक कुरळे केस असलेला तरुण, ज्याचे दोन्ही हात स्टीयरिंग व्हीलवर होते आणि दोन्ही डोळे रियरव्ह्यू मिररवर होते.
  
  
  'इंग्रज?' - आम्ही जड रहदारीमध्ये विलीन झाल्यावर त्याने विचारले.
  
  
  "अमेरिकन".
  
  
  “छान,” तो म्हणाला. - मग आपण इंग्रजी बोलतो. मला सरावाची गरज आहे; लवकरच मी अमेरिकेला जाणार आहे. आपण आज ॲमस्टरडॅम सोडत आहात?
  
  
  देवाचे आभार, मला वाटले. मग मोठ्याने: "होय, आज दुपारी." बोलता बोलता माझी नजर आमच्या पाठीमागे असलेल्या कार आणि ट्रककडे वळली. "येथे रहदारी नेहमी अशीच असते का?"
  
  
  'क्वचित. पण मी देशाचे रस्ते घेईन,” पुढच्या ट्रॅफिक लाइटकडे वळत त्याने उत्तर दिले. तेव्हाच मला कळले की ही चपखल कल्पना इतर कोणाला तरी आहे. आमचा पाठलाग होत असल्याची खात्री होईपर्यंत मी तोंड बंद ठेवण्याचा निर्णय घेतला. हे अगदी सारखेच होते कारण माझा ड्रायव्हर डावीकडे वळला तेव्हा गडद निळ्या रेनॉल्टच्या ड्रायव्हरने तीच निरुपद्रवी युक्ती केली. गाडी कोण चालवत होती हे सांगता येत नव्हते. त्याच्या डोळ्यात सूर्य चमकत होता, आणि विंडशील्ड फक्त एक चमकणारा पृष्ठभाग होता, प्रभावीपणे त्याचा चेहरा आणि त्याची ओळख लपवत होता. जर तो कोएनवार नसला तर त्याच्यासाठी कोणीतरी काम केले होते, कारण सलग चार कोपऱ्यांनंतर निळा रेनॉल्ट अजूनही आमच्या मागे होता, मला ते आवडले किंवा नाही. मी खाली उतरलो आणि ड्रायव्हरकडे झुकलो. "तुला खूप त्रास दिल्याबद्दल मला माफ करा," मी सुरुवात केली. "काय त्रास?" तो हसत म्हणाला. “मी शिफोलला जातो आणि दहा वेळा प्रवाशांसह परत येतो. काही हरकत नाही, माझ्यावर विश्वास ठेवा.
  
  
  "मला शंका आहे की तुम्ही छळलेल्या प्रवाशांना घेऊन जात आहात," मी उत्तर दिले.
  
  
  'आणि काय?'
  
  
  “आमच्यावर लक्ष ठेवले जात आहे. त्यांचा छळ होत आहे. रीअरव्ह्यू मिररमध्ये पहा. तो निळा रेनॉल्ट पहा?
  
  
  'तर काय?' ड्रायव्हर म्हणाला, अजूनही प्रभावित नाही. "तो आमच्यासाठी रोसेनग्राक्ट स्ट्रीटवरून येत आहे."
  
  
  “तू गंमत करत आहेस मित्रा,” तो परिपूर्ण अमेरिकन भाषेत म्हणाला. "अगदी हे काय आहे?" मला वाटले की तो सॅन फ्रान्सिस्कोमध्ये चांगली कामगिरी करेल.
  
  
  "हा एक धोकादायक विनोद आहे," मी हसत म्हणालो ज्यात विनोद नाही. "जर तुम्ही या आळशीला पराभूत केले तर तुम्हाला पन्नास गिल्डर मिळतील."
  
  
  ड्रायव्हरने साहजिकच अमेरिकन हिप्पींसोबत बराच वेळ घालवला होता कारण त्याने होकार दिला आणि म्हणाला, “शिट, यार. तू मस्त आहेस.' मग त्याने ॲक्सिलेटरचे पेडल दाबले आणि आम्ही पुढे धावलो.
  
  
  त्याने पुढचा कोपरा चार चाकांपेक्षा कमी घेतला, पण रेनॉल्ट इतक्या लवकर हार मानणार नव्हता. तो कोपऱ्यातून ओरडला आणि शहराच्या मध्यभागी असलेल्या एका अरुंद कोबब्लस्टोन रस्त्यावर आमचा पाठलाग केला. मी मागे वळून पाहिलं, पण तरीही कोण गाडी चालवतंय ते दिसत नव्हतं.
  
  
  हिरे तिजोरीत ठेवलेले नव्हते. त्यांना प्रथमोपचार किटलाही चिकटवलेले नव्हते. मला कोएनवारपासून मुक्त करावे लागले, किंवा जो कोणी रेनॉल्ट चालवत होता, किंवा अमेरिकेच्या परराष्ट्र धोरणासाठी आणि भारताच्या सुरक्षेसाठी गोष्टी अतिशय कुरूप होऊ शकतात, दोन गोलफिल्ड मुलांचा उल्लेख करू नका. "तो अजूनही आमच्या मागे आहे का?" - ड्रायव्हरने त्याच्या आवाजात चिंताग्रस्ततेने विचारले.
  
  
  "अरे, तो अजूनही आमच्या मागे आहे," मी स्नॅप केला. -तुम्ही जरा वेगाने जाऊ शकत नाही का?
  
  
  - मी प्रयत्न करत आहे, यार. हे फॉर्म्युला 1 नाही, जर तुम्हाला मला काय म्हणायचे आहे हे माहित असेल."
  
  
  - होय, तुम्हाला काय म्हणायचे आहे ते मला समजले. आणि मजा नाही. आमच्या मागच्या रस्त्यावरून रेनॉल्ट रेसिंगकडे डोळे लावून बसून मी शक्य तितके खाली राहिलो. माझा ड्रायव्हर बंदरात क्लिपर जहाज चालवत असल्यासारखे वळवळत होता, परंतु यामुळे आम्हाला फक्त वीस किंवा तीस यार्डांची आघाडी मिळाली.
  
  
  टॅक्सी ड्रायव्हरची मान स्प्रिंगसारखी ताणली गेली होती आणि शर्टाच्या कॉलरवरून घामाचे मणी वाहत होते. वेगवान, वेगवान, मला वाटले. या. पण त्या मुलाने शक्य ते सर्व केले. पोलिस अजून आमच्यासाठी का आले नाहीत, मला अजून विचार करायला वेळ मिळाला नव्हता, कारण त्याच क्षणी रेनॉल्ट टॅक्सीच्या मागच्या बाजूला धडकली. ड्रायव्हरचे नियंत्रण सुटले, फुटपाथची काळजी घेतली, मोठे स्टोअरफ्रंट एका इंचाने चुकले आणि नंतर रस्त्याच्या मधोमध परत संपले.
  
  
  “हे मला वेड लावायला लागले आहे यार,” तो स्टीयरिंग व्हीलला धक्का देत ओरडला.
  
  
  “मला पुढच्या कोपऱ्यात सोडा,” मी एकटे आणि पायी जाणे चांगले होईल असा विचार करून मी परत भुंकले. रेनॉल्टने दुसऱ्यांदा आम्हाला धडक दिल्याने मी माझ्या सर्व शक्तीनिशी पुढच्या सीटची कड पकडली. आम्ही एक फेंडर, एक टेललाइट आणि बंपरचा भाग गमावला. ड्रायव्हरने स्टीयरिंग व्हील वळवले जसे की तो रूलेट खेळत आहे, रेनॉल्टपासून कायमची सुटका करून फेकून देण्याच्या आशेने धोकादायक यू-टर्न घेण्याचा प्रयत्न करीत आहे. आम्ही पुन्हा शहराच्या मध्यभागी होतो आणि विमानतळावरून गाडी चालवत होतो, त्या दिशेने नाही. मी माझे घड्याळ तपासले. दहा वाजून पाच मिनिटे झाली होती.
  
  
  पर्यटकांच्या माहितीपत्रकात वर्णन केलेले अरुंद, वळणदार रस्ते दोन्ही बाजूंनी विझले आहेत. विचित्र खिडक्या, रंगीबेरंगी दुकानाच्या खिडक्या असलेली कुरकुरीत घरे - हे सर्व बिनविरोध सजावटीचा भाग होते.
  
  
  - आम्ही कुठे आहोत? मी ते ओरडले, पूर्णपणे विचलित झाले. "सीवॉल," तो म्हणाला. त्याचा आवाज आता उंच आणि उन्मत्त झाला होता.
  
  
  'कुठे?'
  
  
  “झिडिजक, झिडिजक,” तो ओरडला. “रेड लाईट जिल्ह्यात. आणि म्हणून मी तुला सोडतो. “मी जेम्स बाँड नाही, यार,” तो पुढे म्हणाला, जेव्हा त्याने एक पूल ओलांडण्याचा प्रयत्न केला जो फक्त सायकलस्वार आणि पादचाऱ्यांसाठी होता, कार नाही.
  
  
  ही एक मोठी चूक होती.
  
  
  काम पूर्ण करण्याच्या निर्धाराने रागावलेल्या बैलाप्रमाणे रेनॉल्ट आमच्याकडे आला. पुलाच्या मध्यभागी पोहोचण्यापूर्वी, रेनॉल्टने मागून धक्का दिल्याने टॅक्सी विश्वासघातकी टेलस्पिनमध्ये पडली. आम्ही टेलस्पिनमध्ये गेलो आणि आम्ही त्याबद्दल काहीही करू शकलो नाही.
  
  
  "आम्ही घसरत आहोत," टॅक्सी ड्रायव्हर ओरडला, कारवर नियंत्रण मिळवण्यासाठी धडपडत होता.
  
  
  त्याला जमले नाही.
  
  
  पुढची गोष्ट मला माहीत होती, आम्ही एका कालव्याच्या मध्यभागी होतो.
  
  
  निरभ्र निळे आभाळ, सतराव्या शतकातील कालव्याच्या घरांचे दगडी दर्शनी भाग आणि एका पुलाच्या बुजलेल्या लोखंडी रेलिंगची झलक दिसत होती. त्यानंतर आम्ही पाण्यावर आदळलो, अजूनही 40 मैल प्रति तासाच्या वेगाने. मी माझे डोके गुडघ्याने दाबले आणि कार आमच्या सभोवतालच्या तेलकट लाटांसमोर विसावली. सुदैवाने खिडक्या बंद असल्याने कार तरंगत असल्याचे दिसत होते. तसे झाले असते तर आमची अवस्था खूप वाईट होईल.
  
  
  चालकाचे डोके स्टेअरिंगवर आदळल्याने त्याचे भान हरपले. एका गोळीने विंडशील्डचा चक्काचूर केला आणि समोरच्या सीटवर काचेच्या तुकड्यांचा वर्षाव होत असताना मी पुढे झुकले आणि इंजिन बंद केले. जेव्हा मी ड्रायव्हरला धक्का दिला आणि पुन्हा दाबले तेव्हा माझ्या डोळ्यात रक्त आले. दुसऱ्या बुलेटने काम पूर्ण केले आणि विंडशील्डच्या कडाभोवती काही तीक्ष्ण तुकड्यांशिवाय काहीही उरले नाही.
  
  
  मी अद्याप कोएनवारला पाहिले नव्हते, परंतु मी आजूबाजूला बसून कोणीतरी आम्हाला पकडेल याची वाट पाहणार नव्हते. आणि पोलिसांबरोबरच्या ताज्या चकमकीचा अर्थ असा होईल की माझ्या समस्या संपल्या नाहीत, विशेषत: जर या ताज्या घटनेचा शॉनला वारा मिळाला. म्हणून मी शक्य तितक्या आगीच्या रेषेपासून दूर राहिलो आणि गोष्टींचा विचार करण्याचा प्रयत्न केला. मला खात्री होती की कोणत्याही क्षणी मला पोलिसांच्या सायरनचा आवाज ऐकू येईल. पण त्यानंतर दुसरी गोळी टॅक्सीच्या छताला टोचल्याने मला फक्त तीक्ष्ण आवाज ऐकू आला. ते कितीही धोकादायक असले तरी मला कारवाई करावी लागली.
  
  
  मी दार उघडले तर गाडी ताबडतोब पाण्याने भरेल. समोरच्या सीटवर बेशुद्ध असताना टॅक्सी ड्रायव्हरचा माझ्या सद्सद्विवेकबुद्धीवर जीव नको होता. म्हणून मी खिडकीतून खाली पडलो आणि सर्वोत्तमची आशा केली. ब्रीफकेस किमान काही मिनिटे तरंगत असेल, कारण बंद डब्बा एक प्रकारचा हवेचा साठा म्हणून काम करतो. तो प्रथम खिडकीबाहेर पडला. मी पुढच्या सीटवर थोडे पैसे टाकले आणि परत खिडकीकडे सरकलो. मग माझे डोके आणि खांदे आणि नंतर माझ्या उर्वरित शरीराने माझ्या ब्रीफकेसप्रमाणेच मार्ग काढला.
  
  
  कोएनवार - तरीही मला खात्री नव्हती की तो रेनॉल्ट चालवत होता की नाही, वरवर पाहता हे लक्षात आले नाही, कारण मी कारमधून बाहेर पडल्यावर एकही गोळीबार झाला नाही. हे धोकादायक आणि कठीण राहिले, परंतु मी व्यवस्थापित केले आणि बर्फ आंघोळ करण्याची तयारी केली. मग डुबकी आली आणि मी थंड तलावात उडी मारल्यासारखे पाणी मारले.
  
  
  माझ्या अपेक्षेप्रमाणेच थंडी होती.
  
  
  माझ्या कपड्यांनी मला खाली खेचले, पण मी माझ्या ब्रीफकेसचे हँडल पकडले आणि पुलावर पोहत गेलो. अनेक प्रवासी रेलिंगवर झुकून माझी प्रगती पाहत होते, ते एखाद्या पोहण्याच्या स्पर्धेतील प्रेक्षक असल्यासारखे प्रोत्साहनाचे शब्द ओरडत होते. पण हे मला अजिबात नको होतं;
  
  
  पुलाचे विटांचे बांधकाम अतिवृद्ध आणि निसरडे झाले होते. मी काहीतरी मिळवण्याचा प्रयत्न केला, काहीतरी स्वत: वर खेचले. त्या क्षणी मला भीती वाटल्याप्रमाणे सायरनचा आवाज ऐकू आला. प्रत्येक सेकंद मौल्यवान होता, कारण मी माझे विमान पकडण्यापूर्वी आणि पळून जाण्यापूर्वी जर पोलिसांनी मला पकडले तर कोएनवार पुन्हा लढाईतून विजयी होईल. म्हणून मी वर चढलो, जे माझ्या हाताखाली ब्रीफकेस अडकवण्याने सोपे नाही.
  
  
  तेव्हा माझ्या लक्षात न आलेली गोष्ट माझ्या लक्षात आली, पुलाच्या पलीकडे किल्ल्याच्या भिंतीला लागून असलेला जुना गंजलेला जिना. मी परत गडद पाण्यात बुडलो. मी तेलकट पाणी आणि ढिगाऱ्यांमधून झगडत होतो, माझ्या डोळ्यांतून अजूनही रक्त टपकत असल्यामुळे अर्धा आंधळा होतो. आणि म्हणून मी शेवटी पायऱ्यांच्या खालच्या पायरीवर पोहोचलो. त्यानंतर कोरड्या जमिनीवर परत यायला मला फक्त दोन मिनिटे लागली.
  
  
  अर्थात, ॲमस्टरडॅम पोलिसांची फोक्सवॅगन पुलाच्या मध्यभागी उभी होती. ये-जा करणाऱ्यांची गर्दी वाढली. लोक ओरडत होते आणि पुलाच्या तळाशी असलेल्या तरंगत्या टॅक्सीकडे इशारा करत होते जिथे मी असणार होतो. एक अधिकारी आधीच टॅक्सीच्या दिशेने पोहत होता. पोलिस स्टेशनला आमंत्रण मिळण्याची वाट पाहत बसण्याचा विचार न करता मी धावत गेलो.
  
  
  मी त्वचेला भिजलो होतो. मला प्रथम काही कोरडे कपडे घ्यायचे होते, म्हणून मी आजूबाजूला "लाँड्रोमॅट" असे चिन्ह शोधले.
  
  
  पण हे किंवा तत्सम आणि तितकेच परिणामकारक शोधण्याऐवजी मला घराच्या सावलीत लपलेला मारेकरी पोलिसांच्या नजरेतून बाहेर पडला.
  
  
  सुदैवाने, त्याने मला पाहण्यापूर्वी मी त्याला पाहिले. जर ते उलट असेल तर, गोष्टी त्या आधीच्या होत्या त्यापेक्षा जास्त क्लिष्ट होतील. तो कोएनवार व्यतिरिक्त कोणीतरी होता: त्याचे आणखी एक सहकारी. फुलकोबीचे कान, तुटलेले नाक आणि S&W Model 10.A रिव्हॉल्व्हर असलेला हा स्नायुंचा माजी खलाशासारखा दिसत होता. मला 38 क्रमांकाशी वाद घालायचा नव्हता, म्हणून मी कालव्याजवळच्या घराच्या पोर्चवर आलो.
  
  
  - आपण विशेषतः एखाद्याला शोधत आहात? माझ्या कानात अचानक एक आवाज घुमला आणि त्यापाठोपाठ ओल्या जीभेचा चपखल आवाज आला.
  
  
  मी मागे वळून पाहिले आणि मला एक तरुण स्त्री दिसली ज्याने खूप लाली आणि सोनेरी विग घातलेली होती. तिने हसत आपले दात काढले आणि जीभ दाबत, मला अंधाऱ्या पोर्चकडे इशारा केला. हे रेड लाईट डिस्ट्रिक्टचे हृदय आहे हे मी विसरलो होतो, पण आता मला ते आठवले आणि माझ्या मनात आणखी एक योजना तयार होऊ लागली.
  
  
  'किती?' - मी आणखी वेळ न घालवता विचारले. सकाळचे 11:03 वाजले होते. माझ्या विमानाने 1:30 वाजता उड्डाण केले. तिकिटात स्पष्टपणे एक चेतावणी दिली आहे की प्रवाशांनी सुटण्याच्या किमान एक तास आधी विमानतळावर असणे आवश्यक आहे. त्यामुळे ती काठावर असेल, यात शंका नव्हती.
  
  
  “तुझ्यासाठी तीस गिल्डर्स... पुढची अडचण न करता,” ती न घाबरता म्हणाली. माझे ओले कपडे आणि माझ्या डोक्यातील उसासे स्पष्टपणे तिला काहीही करत नव्हते.
  
  
  "तू माझ्यासाठी काही केलंस तर मी तुला पन्नास देईन."
  
  
  “हे अवलंबून आहे,” तिने खऱ्या व्यावसायिकासारखे उत्तर दिले.
  
  
  मी तिला पोर्चच्या काठावर इशारा केला आणि कोएनवारच्या साथीदाराकडे इशारा केला; त्याचे S&W रिव्हॉल्व्हर त्याच्या उग्र वूल जॅकेटमधून बाहेर पडले. - तुटलेले नाक आणि जखम झालेला चेहरा असलेला तो माणूस तुम्हाला दिसतो का?
  
  
  "तुम्हाला आम्हा तिघांना म्हणायचं नाही ना?" - ती स्पष्ट स्वारस्य किंवा स्पष्ट तिरस्काराने म्हणाली, कारण तिच्या चेहऱ्यावरचे भाव अनाकलनीय राहिले.
  
  
  मी मान हलवली. "मला फक्त तुम्ही जा आणि त्याच्याशी बोला, मी गायब होईपर्यंत त्याचे लक्ष विचलित करा." समजले?' मी माझ्या चेहऱ्यावरील रक्त पुसले. तिला लगेच सर्व काही समजले आणि म्हणाली: "अर्थात, पंचाहत्तर गिल्डर्ससाठी."
  
  
  "तुम्ही चांगले काम करत आहात याची खात्री करण्यासाठी शंभर." कोणत्याही प्रकारे, त्याचे लक्ष विचलित करा.
  
  
  तिने हा जवळजवळ वैयक्तिक अपमान म्हणून घेतला. पण पैशाने तिच्यात आमूलाग्र बदल केला. तिने हे पैसे तिच्या ब्रा मध्ये भरले जसे की ती एखाद्या मुलाकडून कँडी घेत आहे. तिचे नितंब प्रात्यक्षिकपणे हलवत, ती तिची भूमिका पूर्ण करण्यासाठी तयार होऊन रस्त्यावर निघाली. जर ही छोटीशी युक्ती चालली नसती, तर माझे हात खरोखरच भरले असते कारण विल्हेल्मिना माझ्यासारखीच ओली होती. जोपर्यंत ती ओली होती तोपर्यंत ती निरुपयोगी होती. आणि आता ते वेगळे काढण्याची, कोरडी पुसण्याची आणि नंतर एकत्र ठेवण्याची वेळ नव्हती.
  
  
  तुम्हाला तुमच्या कल्पकतेवर, तुमच्या उघड्या हातांवर आणि कदाचित आवश्यक असल्यास, ह्यूगोवर अवलंबून राहावे लागले. पण जर ते माझ्यावर अवलंबून असेल तर मला ते वापरायचे नव्हते. जोपर्यंत माझी देवाने पाठवलेली भेट त्या शेकडो बॉल्समध्ये चांगली भूमिका बजावते तोपर्यंत मला फक्त एक लॉन्ड्रोमॅट शोधायचा आहे.
  
  
  पोर्चच्या कोपऱ्यातून मी तिला रस्त्यावरून चालताना पाहिलं, तिची भूमिका साकारायला तयार होती.
  
  
  सुरुवातीला असे वाटले की कोएनवारचा साथीदार यात पडणार नाही. तो डचमध्ये काहीतरी म्हणाला, शब्द समजण्याइतपत दूर आहेत. पण त्याची कृती तितक्याच स्पष्टपणे बोलली आणि थोड्या वेळाने मला सर्व काही अगदी स्पष्ट झाले. मी त्याला एक उग्र, मित्रत्वहीन धक्का देऊन तिला दूर ढकलताना पाहिले. सुदैवाने, ती धाडसी होती आणि ती स्वतःला दूर ढकलून देणार नव्हती. तिने तिची बोटे त्याच्या पाठीवर वर आणि खाली चालवली आणि त्याचे दृश्य रोखत त्याच्या समोर उभी राहिली. मी याची वाट पाहत होतो. मी पोर्चमधून पळत सुटलो, रस्त्याच्या पलीकडे असलेल्या गल्लीच्या सुरक्षिततेपर्यंत पोहोचेपर्यंत थांबलो नाही.
  
  
  सगळं नीट व्हायला हवं होतं.
  
  
  पण तसे झाले नाही.
  
  
  मी अर्ध्या रस्त्यात असताना एका कर्कश कारच्या हॉर्नने खलनायकाचे लक्ष वेधून घेतले. वेश्येने तिच्या रसाळ आणि उत्तेजक शरीराने आपले लक्ष वेधून घेण्याचा पुरेपूर प्रयत्न करूनही त्याने त्याच्या खांद्यावर नजर टाकली. आमचे डोळे भेटले, आणि काही वेळाने तो त्याच्या स्मिथ आणि वेसनसाठी त्याच्या जॅकेटमध्ये पोहोचला.
  
  
  मी कोणत्याही फटाक्यांची किंवा त्याच्या प्राणघातक शूटिंगच्या प्रात्यक्षिकाची वाट पाहिली नाही.
  
  
  यावेळी पोलिसांच्या जवळीकीचा मला काहीसा फायदा झाला. कोएनवारच्या कोंबड्याने बोटावर नियंत्रण ठेवले; पोलिसांसोबत इतक्या जवळून गोळीबार करण्याचा त्याचा कोणताही हेतू नव्हता. पण त्याचा त्याला खूप त्रास झाला असावा, कारण तो माझ्या मागे धावत होता, त्याच्या भरभरून पावलांचा आवाज माझ्या कानात भयानक आवाज करत होता. मी आधीच गल्लीत होतो जेव्हा पहिला मफल केलेला शॉट माझ्या डोक्याच्या वर एक इंच वर वाजला. मी स्वतःला जमिनीवर फेकले, पण त्याने दुसऱ्यांदा गोळीबार केला नाही. त्याने आपला शॉट धोक्यात घातला आणि मी गृहित धरले की त्याला आता आणखी एक चुकण्याची भीती वाटत होती.
  
  
  “उठ,” तो इंग्रजीत दात घासत म्हणाला, जणू काही जॉर्ज फॉर्मबीच्या चित्रपटातून उधार घेत आहे. पण पिशवी कपड्यात तो अजिबात दिसत नव्हता. पहिल्या कृतीमुळे माझ्या शरीरात तणाव जाणवत मी माझ्या पायावर उभे राहिलो.
  
  
  काही क्षणांनी मी ऐकलेला आक्रोश माझ्या कानाला संगीतासारखा होता. S&W रिव्हॉल्व्हर जोरात फरसबंदीच्या दगडांवर आदळले. मी चा-की किक बाजूला फेकली, ज्यामुळे माझा डावा पाय त्याला सोलर प्लेक्ससमध्ये आदळला. अचानक झालेल्या तीव्र वेदनांमुळे तो दुप्पट झाला आणि मी त्याच्यावर अनेक वार केले, यावेळी क्रॉचपर्यंत.
  
  
  त्याचा चेहरा बर्फासारखा पांढरा झाल्यामुळे मला त्याच्या कुंचल्याला दुखापत झाली असावी. तो स्तब्ध झाला, आपले हात त्याच्या मांडीवर फेकले आणि जुन्या घाणीच्या ढिगाप्रमाणे दगडांवर कोसळले. पुढे एक साधी पण उत्कृष्टपणे अंमलात आणलेली चा-की चाल आली, समोरचा एक आघात ज्याने त्याच्या मानेला जोरदार धडक दिली. मानेचा कशेरुक अजून तुटला नव्हता, पण तो अगदी जवळ होता.
  
  
  “मित्रा, तुला खाली पाडणे कठीण आहे,” मी त्याच्या डोक्याला अचानक लाथ मारून व्यायाम सुरू ठेवत म्हणालो. तो एक अद्भुत होता. त्याच्या चेहऱ्याची सर्व हाडे तुटलेली दिसली आणि त्याचा चेहरा चमकदार जांभळा रंग झाला. त्याने आपला तुटलेला जबडा हाताने झाकून आपली किडनी उघडी ठेवण्याची चूक केली. पुढच्या आघातासाठी हा अतिशय आकर्षक होता, त्यानंतर रक्ताळलेल्या तोंडातून हिरवी, पित्तासारखी उलटी होत होती.
  
  
  अशा शक्तिशाली मित्रासाठी, त्याने स्वतःचे संरक्षण करण्यासाठी फारसे काही केले नाही. मी इतका गर्विष्ठ होता कामा नये, कारण त्यानंतर लगेच त्याने माझा घोटा धरला, धरला आणि मला जमिनीवर ओढले. पण मला त्याबद्दल आणखी काही सांगायचे असल्यास फार काळ नाही. ज्या क्षणी माझे पाय माझ्या खाली अर्धे दुमडले, मी माझा हात एखाद्या कातडीसारखा खाली केला. माझ्या तळहाताची धार त्याच्या नाकाच्या पुलावर आली. नाकाची अंतर्गत रचना, अनुनासिक हाड, नाकाचा पूल स्वतःच रक्तरंजित वस्तुमानात बदलला. त्याच्या चेहऱ्यावर रक्त सांडले आणि त्याला आंधळे केले. ते कोणत्याही प्रकारे खूप ताजे दिसत नव्हते, परंतु ते सर्व काही वरचेवर होते.
  
  
  तो दयाळूपणे ओरडला, पण मला दया दाखवायला वेळ नव्हता. त्याने मला मारले असते आणि मी टॅक्सीत बसल्यापासून तो तसा प्रयत्न करत होता. आता मला त्याने सुरू केलेले काम पूर्ण करून माझ्या व्यवसायात जायचे होते.
  
  
  माझ्याकडे फक्त हनुवटीवर एक ठोसा उरला होता, जो मी डोळ्याच्या क्षणी पूर्ण केला. दयनीय आक्रोश, त्याने उच्चारलेल्या शेवटच्या आक्रोशाने त्याला त्याच्या दुःखातून बाहेर काढले. मानेच्या मणक्याचे दोन तुकडे झाले आणि खलनायक मेला.
  
  
  धापा टाकत मी उभा राहिलो. तो आनंददायी देखावा नव्हता. पण माझे कालव्यातील पोहणेही तितकेसे सुखकारक नव्हते. रक्ताळलेल्या तोंडातून त्याची जीभ बाहेर पडली. त्याच्या चेहऱ्याचा काही भाग रक्तरंजित जेलीत बदलला. जिथे एकेकाळी हाडे आणि मांसाची गुंतागुंतीची रचना होती, तिथे आता अंजीरच्या आतील भागाप्रमाणेच कच्च्या माणिक लाल लगद्याशिवाय दुसरे काहीही नव्हते.
  
  
  मी परत अडखळलो, माझी ब्रीफकेस माझ्यावर दाबली. माझ्या हातातील रक्त आणि माझ्या कपड्यांमधला मृत्यूचा वास धुण्यासाठी मला लाँड्रोमॅटपेक्षा अधिक आवश्यक आहे.
  
  
  
  
  धडा 8
  
  
  
  
  
  आता 11:17 झाले होते. मला त्याचे आयुष्य संपवायला, सुरुवातीपासून शेवटपर्यंत सुमारे चौदा मिनिटे लागली. जेव्हा मी गल्लीच्या कोपऱ्यात पोहोचलो तेव्हा वेश्या माझ्या मागे हाक मारली. गल्लीच्या मध्यभागी मेलेल्या माणसाला पाहून तिचा चेहरा पांढराशुभ्र झाला.
  
  
  "काही फरक पडत नाही," मी ओरडलो आणि नजरेतून गायब झालो.
  
  
  तीन ब्लॉक्स आणि सुमारे तीन मिनिटांनंतर, मला एक लॉन्ड्रोमॅट सापडला. पैसा सर्व भाषा बोलतो, आणि काही मिनिटांतच मला खाज सुटलेल्या लोकरीच्या घोंगडीत गुंडाळले गेले आणि माझे कपडे कोरडे झाले. मी माझ्या चेहऱ्यावरील रक्त धुण्यास सक्षम होतो. कट असंख्य होते, पण वरवरचे होते. मी माझ्या केसांचा बराचसा भाग झाकण्यासाठी पुढे कंघी केली आणि आशा केली की ते नेहमीप्रमाणे लवकर बरे होतील. पण शेवटी ती माझी शेवटची चिंता होती.
  
  
  मला विमानतळावर जावे लागले आणि तरीही कस्टममधून जावे लागले. आंद्रियाच्या ऑपरेशनच्या यश किंवा अपयशाबद्दल विचार करणे, कोएनवारबद्दल विचार करणे जितके अप्रिय होते.
  
  
  'किती?'
  
  
  मी लाँड्री मालकाला विचारले की तो मला हे करताना पाहण्यासाठी मागील खोलीत आला. "दहा मिनिटे, पंधरा मिनिटे. “मी जे करू शकतो ते करतो,” त्याने उत्तर दिले.
  
  
  - तुमच्याकडे फोन आहे का?
  
  
  'काय?'
  
  
  'टेलिफोन?' - माझा धीर संपत असल्याचे लक्षात आल्यावर मी गुरगुरण्याचा प्रयत्न न करण्याचा प्रयत्न करत पुनरावृत्ती केली.
  
  
  - होय नक्कीच. त्याच्या आवाजातील आवाजाने त्याच्या न बोललेल्या भीतीला दगा दिला. त्याने माझ्या मागे इशारा केला, जिथे न धुतलेल्या कपड्यांच्या ढिगाऱ्याखाली एक प्राचीन काळा उपकरण अर्धा लपलेला होता. डच लोकांची आत्मसंतुष्टता पूर्णपणे व्यक्त करून तो जागीच राहिला.
  
  
  मी रिसीव्हरवर हात ठेवून त्याच्याकडे पाहिले. माझ्या अभिव्यक्तीने ते सर्व दूर केले. त्याने माझ्या घायाळ कपाळाकडे पाहिले, माझे शरीर ब्लँकेटमध्ये गुंडाळले होते आणि पडद्याच्या एका जोडीच्या मागे पटकन अदृश्य झाला ज्याने स्टोअरचे दोन भाग केले.
  
  
  मग मी माहिती डेस्कला कॉल केला, विल्हेल्मिना गॅस्टुईसचा नंबर घेतला आणि माझ्या मनगटाच्या घड्याळाकडे पाहिले. माझे रोलेक्स म्हणाले 11:27.
  
  
  “विल्हेल्मिना गॅस्टुईस,” ओळीच्या दुसऱ्या टोकावरील आवाज म्हणाला.
  
  
  “होय, मी मिस अँड्रिया युएन बद्दल कॉल करत आहे. आज सकाळी तिच्यावर शस्त्रक्रिया झाली.
  
  
  “कृपया एक क्षण,” ओळीच्या दुसऱ्या टोकावरील महिलेने उत्तर दिले. "मी चेक करेन."
  
  
  मी निर्विकारपणे एक सिगारेट घेण्यासाठी पोहोचलो आणि छातीवर केस आणि खरचटलेल्या लोकरीच्या ब्लँकेटशिवाय मला काहीच वाटले नाही. मी थकून स्वतःशीच हसलो. एकदा मी या फ्लाइटवर पोहोचलो की, मी बरे होईन, मला वाटले, परंतु दरम्यान असे वाटले की ही महिला कायमची फोनवर परत येऊ शकत नाही.
  
  
  “तुम्हाला वाट पाहत बसल्याबद्दल क्षमस्व,” ती शेवटी म्हणाली. "पण निकालाबद्दल बोलणे खूप लवकर आहे."
  
  
  "परिणाम काय आहे हे शोधण्यासाठी?"
  
  
  "मिस युएनच्या ऑपरेशनचे परिणाम," तिने वस्तुस्थितीच्या स्वरात उत्तर दिले. "ती अजूनही ऍनेस्थेसियातून बाहेर आलेली नाही."
  
  
  -तुम्ही मला डॉ. बुटेन्सशी जोडू शकाल का? ते खूप महत्वाचे आहे. नाहीतर मी तुला त्रास देणार नाही.
  
  
  "मी तुझ्यासाठी काय करू शकतो ते मी बघेन," ती म्हणाली, तिचा आवाज फक्त कमीत कमी प्रयत्न करण्याचे वचन देतो. म्हणून मी पुन्हा वाट पाहिली. आता 11:31 झाले होते.
  
  
  “हॅलो, डॉ. बुटेन्स, हा कार्टर आहे,” मी काही मिनिटांनी पटकन म्हणालो. निकोलस कार्टर. मी काल दुपारी तुझ्याशी बोललो, तुला आठवत असेल तर.
  
  
  "अरे हो, नक्कीच," तो आदल्या दिवशीप्रमाणेच प्रेमळपणे आणि प्रेमळपणे म्हणाला.
  
  
  'ती कशी करते?'
  
  
  शांतता इतकी जाड आहे की तुम्ही ती चाकूने कापू शकता. 'नमस्कार? डॉ बुटेन्स?
  
  
  "होय, मी अजूनही इथेच आहे, मिस्टर कार्टर," तो त्याच्या आवाजात थकवा जाणवत म्हणाला. “आज सकाळी आम्ही गोळी काढू शकलो. पण ती बरी होईल की नाही हे निश्चितपणे सांगता येत नाही. मी तुम्हाला सांगेन की तुम्हाला माझ्यावर विश्वास ठेवावा लागेल की खात्रीने काहीही सांगणे खूप लवकर आहे.
  
  
  - तुम्ही हे कधी करू शकता? माझे मनोधैर्य कमी झाल्यासारखे वाटून मी विचारले.
  
  
  'कदाचित आज रात्री. उद्या सकाळी जास्तीत जास्त. आम्हाला जे शक्य होतं ते आम्ही केलं..."
  
  
  - मला याबद्दल शंका नाही, डॉक्टर. सर्व गोष्टींसाठी धन्यवाद, आणि मला खात्री आहे की मिस युएन देखील करेल.
  
  
  "तुम्ही मला उद्या कॉल करू शकलात तर," त्याने सुरुवात केली.
  
  
  मी त्याला अडवलं: “मला वाटत नाही की मी हे करू शकेन, डॉ. बुटेन्स. मी ॲमस्टरडॅम सोडत आहे. आणि मी आपोआप माझ्या घड्याळाकडे शंभराव्यांदा नजर टाकली. - मी दोन तासांपेक्षा कमी वेळात निघत आहे. पण तुम्ही माझा संदेश पोचवत आहात ना?
  
  
  - नैसर्गिकरित्या. मला माफ करा मी तुम्हाला देऊ शकत नाही... चांगली बातमी, मिस्टर कार्टर.
  
  
  "मला पण इच्छा आहे".
  
  
  माझे शूज अजूनही ओले होते, परंतु मी याबद्दल काहीही करू शकत नव्हते. किमान अन्यथा सर्वकाही कोरडे आणि कमी-अधिक प्रमाणात सादर करण्यायोग्य होते. मी माझी सुटकेस पुन्हा पॅक केली, व्यवसायाच्या मालकाचे आभार मानले आणि मला पुन्हा रस्त्यावर सापडले.
  
  
  तुम्हाला टॅक्सी हवी असल्यास, तुम्हाला ती कधीही सापडणार नाही. मी घाईघाईने झुइडिजक मार्गे नियूमार्कटला परतलो. एक-दोन मिनिटांत मला शिफोलला नेण्यासाठी टॅक्सी तयार झाली.
  
  
  आता 11:53 वाजले होते.
  
  
  — शिफोलला जाण्यासाठी किती वेळ लागतो? - मी ड्रायव्हरला विचारले.
  
  
  "सुमारे वीस मिनिटे."
  
  
  आमच्या पाठोपाठ एक ट्रक होता. मला वाटले की मी आता थोडी विश्रांती घेण्यास पात्र आहे. पण सीटवर बसल्यावर पोटात गुरगुरायला लागली. मनसोक्त नाश्ता करूनही, मला काहीतरी खाण्याची गरज असल्याचे हे स्पष्ट लक्षण होते. नाही तर... पण नाही, मी बसून विचार करणार नाही जर ते माझ्यावर अवलंबून असेल.
  
  
  पण शिफोलच्या मार्गावरील ट्रॅफिक जॅममुळे माझी मन:स्थिती सुधारण्यात फारशी मदत झाली नाही. मी चिंताग्रस्त आणि तणावग्रस्त होतो आणि घड्याळापासून दूर पाहण्याचा प्रयत्न केला, परंतु काही उपयोग झाला नाही. दहा मिनिटांत सगळं संपणार होतं, पण आत्ता काही करायचं नव्हतं सरळ समोर बघून माझा आनंद कायम राहील अशी आशा आहे.
  
  
  सुदैवाने ते ठीक होते.
  
  
  मी कस्टम्समधून माझी सुटकेस तपासली आणि दीर्घ श्वास घेतला तेव्हा विमानतळाचे घड्याळ 12:29 वर आले. “काही वेळेत, सर,” एअरलाइन कर्मचारी माझे तिकीट काढून माझ्या सुटकेसचे वजन करत म्हणाला.
  
  
  "मला काहीतरी सांग," मी थकल्यासारखे हसत म्हणालो. "माझ्याकडे अजून वेळ आहे का कोणालातरी बोलावून खायला आणायला?"
  
  
  "मला भीती वाटते की तुम्हाला आता कस्टम्समधून जावे लागेल, परंतु डिपार्चर हॉलमध्ये फोन आणि स्नॅक बार आहेत."
  
  
  'धन्यवाद. मी हे लक्षात ठेवीन. नाहीतर माझे पोट मला आठवण करून देईल.
  
  
  मला वेळ मिळेल तेव्हा हॉकशी बोलायचं होतं. पण त्याहीपेक्षा महत्त्वाचं म्हणजे, विमानात जेवण देईपर्यंत मला माझ्या न्याहारीमध्ये काहीतरी भरून, छान आणि पोटाला जड असणारं काहीतरी पुरवायचं होतं. मला आधीच भुकेमुळे येणारी थोडी मळमळ जाणवत होती. सर्व सावधगिरी बाळगूनही मी आखलेली योजना अयशस्वी ठरली.
  
  
  पण आधी मला रूढींचा सामना करावा लागला... मळमळ, थकवा, काहीही असो.
  
  
  मला असे वाटले की एखादा प्रवासी एलिस बेटावर आला आहे आणि कुंपण, रस्ते आणि मला वाचण्याची काळजी करण्यापेक्षा जास्त चिन्हांचा सामना करावा लागला आहे. सुट्टीच्या काळात हे रेडिओ सिटीसारखे होते, शो पाहण्यासाठी शेकडो लोक रांगेत उभे होते. डच रीतिरिवाज. जेव्हा माझ्या पोटात मोठ्याने विरोध झाला आणि माझ्या त्वचेचा हिरव्या चीजचा रंग झाला तेव्हा ते सहन करणे कठीण होते. मात्र, माझ्याकडे अनेक चाचण्यांशिवाय पर्याय नव्हता.
  
  
  “कृपया तुमचा पासपोर्ट,” नीटनेटके कपडे घातलेला अधिकारी काही क्षणानंतर म्हणाला.
  
  
  तो खूप दयाळू होता आणि मी शक्य तितक्या संयमाने हसलो. मी अभिनयात फारसा चांगला नाही, पण मला वाटत नाही की जेव्हा मी स्वतःला इन्स्पेक्टर सीनच्या आश्चर्यचकित डोळ्यांकडे पाहत होतो तेव्हा मी माझे हास्य किंवा आश्चर्याची कमतरता फार चांगल्या प्रकारे व्यक्त केली.
  
  
  “म्हणून आपण पुन्हा भेटू,” मी माझ्या अस्तित्वात नसलेल्या टोपीच्या काठावर थट्टा करत आदर व्यक्त करत म्हणालो.
  
  
  "खरंच, मिस्टर कार्टर," त्याने काही तासांपूर्वी झेडिजका येथील वेश्येप्रमाणे व्यावसायिकपणे उत्तर दिले.
  
  
  “ठीक आहे, हे एक छोटेसे जग आहे,” मी पुढे बोललो, माझे आत्मविश्वासपूर्ण स्मित ठेवण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  “खरंच नाही,” तो समाधानाने म्हणाला. "खरं तर, मी तशी व्यवस्था केली आहे."
  
  
  "अरे, तुमच्या आवडत्या पर्यटकांपैकी एकासाठी निघून जाणारी पार्टी, बरोबर?"
  
  
  - नक्की नाही, मिस्टर कार्टर. पण मला खात्री आहे की तुम्हाला काही प्रश्नांची उत्तरे द्यायला हरकत नाही. त्याला माझ्याकडून पुढे काय हवे आहे हे त्याच्या आवाजाने मला कळू दिले नाही.
  
  
  “मी माझे विमान चुकले नाही तर इन्स्पेक्टर,” मी म्हणालो. "परंतु मला वाटत नाही की तुम्हाला सोयाबीन उद्योगाच्या आसपासच्या समस्यांबद्दल किंवा युनायटेड स्टेट्समधील अध्यक्षीय निवडणुकीबद्दल माझे प्रामाणिक मत ऐकायचे नसेल तर मला काही सांगायचे आहे."
  
  
  निश्चिंत आणि निरागसपणे, त्याने माझ्या खांद्यावर हात ठेवला आणि गणवेशातील दोन पुरुषांकडे इशारा केला जे कानातले होते.
  
  
  “ऐका, शॉन,” जेव्हा दोन दडपशाही कस्टम अधिकारी माझ्याकडे आले तेव्हा मी म्हणालो. "खरंच काय चाललंय?"
  
  
  “ठीक आहे, मिस्टर कार्टर,” तो नेहमीप्रमाणेच चपखलपणे म्हणाला, “माझ्या काही माणसांनी आज सकाळी एक विचित्र घटना नोंदवली.”
  
  
  - मग याचा माझ्याशी काय संबंध?
  
  
  "कदाचित काहीच नाही. पण... कदाचित एवढंच असेल," त्याने उत्तर दिलं. "नक्कीच आज सकाळी झुइडिजकजवळ पोहल्याचे आठवत नाही का?"
  
  
  'काय?' “मी म्हणालो, माझ्या कॉलरभोवती घाम येऊ लागला आणि माझी मळमळ तिपटीने वाढली, तरीही शक्य तितके खात्रीलायक आवाज देण्याचा प्रयत्न केला. “गेल्डर्स केडवर एक कार पाण्यात सापडली. टॅक्सी. ड्रायव्हरने सांगितले की त्याने हेरेनग्राक्ट, अमेरिकन असलेल्या एका माणसाला उचलले होते, ज्याला शिफोलला न्यायचे होते.
  
  
  'मग पुढे काय?'
  
  
  "आणि तू एक अमेरिकन आहेस ज्याची हेरेनग्राक्टवर खोली होती, म्हणजे आज सकाळपर्यंत." शिवाय, त्याने प्रवाशाबद्दल दिलेले वर्णन बरोबर आहे.”
  
  
  "काय बरोबर आहे?"
  
  
  "बरं, तुम्ही नक्कीच मिस्टर कार्टर आहात," तो म्हणाला. "मग आमच्याकडे अपघाताच्या ठिकाणी सापडलेल्या विकृत मृतदेहाची केस आहे."
  
  
  "तुला यासाठी मला दोष द्यायचा नाही, नाही का?" - मी शक्य तितक्या नाराजपणे म्हणालो.
  
  
  "नक्कीच नाही, मिस्टर कार्टर," शॉनने मला क्वचित वेशातील व्यंग आणि राग, भावनाहीन आवाजाने आश्वासन दिले. “तू असा विचार कसा करू शकतोस? मी फक्त सुचवतो की तुम्ही या दोन गृहस्थांना सोबत घ्या...” एका हाताने त्याने शेजारी उभ्या असलेल्या दोन कस्टम अधिकाऱ्यांकडे बोट दाखवले. "ते सांगतात तसे करा."
  
  
  मी याआधी राजकारणी आणि फायनान्सर सारख्या लोकांच्या व्यर्थपणाचा सामना केला आहे, मोठ्या तलावातील लहान माशाप्रमाणे, परंतु अशा हट्टी कायद्याची अंमलबजावणी करणाऱ्या अधिकाऱ्यांशी कधीच नाही. तू काहीतरी शिकशील, माझ्यावर विश्वास ठेवा.
  
  
  “जर हा तुझा शेवटचा शब्द असेल तर...” मी सुरुवात केली.
  
  
  “बरोबर आहे,” तो थोडक्यात म्हणाला. त्यानंतर त्याने त्वरीत दोन कस्टम अधिकारी आणि असहाय्य आणि दयनीय निक कार्टर यांच्याशी बोलले.
  
  
  मला जिथून उचलले गेले होते तिथून दूर असलेल्या एका छोट्याशा खाजगी खोलीत मला नेण्यात आले. माझी सुटकेस एका मिनिटात आली.
  
  
  दोन कस्टम अधिकारी दोन माजी बक्षीस सैनिकांसारखे दिसत होते, जरी माझा त्यांच्याविरुद्ध काहीही मोजण्याचा कोणताही हेतू नव्हता. खोलीत एक टेबल आणि खुर्ची होती. अजून काही नाही. ते तेजस्वीपणे उजळले होते. मी एक खुर्ची घेतली, जरी ती मला देऊ केली गेली नाही, माझ्या गुडघ्यावर हात ठेवला आणि माझी दयनीय परिस्थिती विसरण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  शेन फक्त एक वाईट खेळ खेळत नव्हता, तर तो धोकादायकही होता.
  
  
  चीनने नेपाळचा ताबा घेतल्यास संपूर्ण पश्चिम युरोपचे नुकसान होईल. तेव्हा संपूर्ण पाश्चात्य जगासाठी याचा अर्थ काय असेल हे सांगणे अशक्य होते. दुर्दैवाने, शॉनचे जग खूपच लहान आणि केवळ ॲमस्टरडॅम शहराच्या हद्दीपुरते मर्यादित होते. त्याची दृष्टी उत्तरेकडील IJsselmeer आणि दक्षिणेकडील Bijlmermeer हाऊसिंग वस्तीपेक्षा थोडी पुढे वाढली. डी झीडिजक तेव्हा त्याच्या अधिकारक्षेत्राच्या मध्यभागी कुठेतरी मध्यभागी होता.
  
  
  मला आश्चर्य वाटणारी एकमेव गोष्ट म्हणजे त्याने हस्तक्षेप केला नाही. अन्यथा मला ते आवडले असते असे नाही, परंतु मला हे विचित्र वाटले की त्याने मला शोधण्यासाठी केलेल्या सर्व प्रयत्नांनंतर तो आता मागे हटेल आणि घाणेरडे काम इतरांवर सोडेल. कदाचित हे सीमाशुल्क नियम होते, परंतु माझ्याकडे त्याबद्दल विचार करण्यासाठी थोडा वेळ होता, कारण त्या क्षणी मला ब्रीफकेस उघडण्यासाठी चावी मागितली गेली.
  
  
  सत्याचा क्षण आला आहे.
  
  
  ब्रीफकेस अजूनही ओलसर होती, परंतु हे दोन निर्भय आणि निर्लज्ज कस्टम अधिकाऱ्यांना त्रासदायक वाटले नाही. मी पळून जाण्याचा प्रयत्न करेन अशी भीती वाटत असल्याप्रमाणे एकाने त्याची मंद नजर माझ्यावर ठेवली आणि दुसऱ्याने त्याची ब्रीफकेस उघडली आणि आतील सर्व काही बाहेर काढले. असे म्हटले पाहिजे की त्याने हे काळजीपूर्वक केले, कारण त्याने कपडे पुन्हा काळजीपूर्वक दुमडले आणि त्यात प्रतिबंधित अर्थाने काहीही नाही याची खात्री करून घेतली.
  
  
  मी सूटकेसच्या वरच्या दृश्यमान जागेत पॅक केलेले सर्वकाही शोधून शोधले जाईपर्यंत हे सुमारे दहा मिनिटे चालू राहिले. मी सरळ लाकडी खुर्चीवर बसलो, माझ्या चेहऱ्यावर रिकाम्या आणि निरागस भावाने संपूर्ण कामगिरी पाहत होतो. पण कस्टम अधिकाऱ्याने कॅनव्हास कव्हरच्या काठावर आपली उत्सुक बोटे चालवताना, मी माझी मळमळ विसरून गेलो आणि अनैच्छिकपणे माझ्या सीटवर थोडासा पुढे झुकलो.
  
  
  तो काय करत आहे हे त्याला माहीत होते, जरी मी माझ्या चेहऱ्यावरच्या अनास्थेने त्याला कळू न देण्याचा प्रयत्न केला. क्षणभर असे वाटले की सर्व काही पुढील अडचणींशिवाय संपेल, परंतु माझा आशावाद अकाली निघाला. एक हलकी पण स्पष्टपणे ऐकू येणारी क्लिक होती. इन्स्पेक्टर पटकन त्याच्या जोडीदाराशी बोलला, जो त्याच्या शेजारी उभा होता कारण तो प्रथम तळाशी जे दिसत होते ते चित्रित करत होता. जर त्याने टेबलवरून सुटकेस उचलली असती तर वजनातील फरक स्पष्टपणे दर्शवला असता, परंतु सूटकेस जागेवरच राहिली आणि मी घाबरून माझ्या सीटला चिकटून बसण्यास भाग पाडले.
  
  
  अंतर्गत यंत्रणेने पुन्हा जोरात क्लिक केले, त्यानंतर अटलांटिकच्या या बाजूला ऐकलेले सर्वात गोंगाटयुक्त उसासे. दोन बोटांनी तळाशी धरून फाडून टाकल्याने त्या माणसाचे डोळे धार्मिकतेच्या तलवारीसारखे उजळले. लपलेला डबा आता लपला नव्हता. पण जेव्हा त्याला समजले की तो फक्त दुसरी पेंटिंग पाहत आहे तेव्हा त्यांच्या निराशेची कल्पना करा.
  
  
  आता खुल्या ट्रंकची जागा पूर्णपणे रिकामी होती; शस्त्रे किंवा न कापलेले मौल्यवान दगड, विशेषत: हिरे यांच्या आत्म्यात काहीही नव्हते. अभिनंदन, मी स्वतःशीच हसलो. एएच तंत्रज्ञांचे काम तुम्हाला वाटले होते त्यापेक्षाही सुंदर होते. त्यांनी फक्त एक गुप्त डबा बनवण्याची तसदी घेतली नाही, तर त्यांनी ती अशी बनवली की खोट्या तळाशी दोन जागा आहेत, एक नाही, आता कस्टम अधिकाऱ्यांना वाटले.
  
  
  जर त्यांनी पुढे पाहिले असते तर मला शंका नाही की त्यांना एक लपलेली यंत्रणा सापडली असती ज्याद्वारे अंतिम डबा उघडला जाऊ शकतो. तिथे मी माझ्या सुरक्षिततेसाठी विल्हेल्मिना, ह्यूगो आणि पियरे तसेच इतर काही गोष्टी लपवल्या होत्या. पण मी ते हिरे ब्रीफकेसमध्ये ठेवले नाहीत कारण मला ते सापडण्याचा धोका नव्हता.
  
  
  निराश होऊन इन्स्पेक्टरने तळ बंद केला. त्याचे मौन, त्याच्या जोडीदाराचे मौन मला अस्वस्थ करत होते. मला असे वाटले की मी मुक्ततेपासून दूर आहे, मला ते आवडले किंवा नाही. माझे कपडे आणि प्रसाधन सामग्री परत व्यवस्थित दुमडली गेली आणि शेवटी पुन्हा बंद झाली. मला माझ्या जागेवरून उठायचे होते, माझ्या आरामाची भावना लपवून, ज्या व्यक्तीने खरोखर तपासणी केली त्याने मला त्या ठिकाणी इशारा केला.
  
  
  "कृपया तुमचे कपडे काढा, मिस्टर कार्टर," तो त्याच्या जोडीदाराशी कुजबुजल्यानंतर म्हणाला. "कशासाठी?"
  
  
  "इन्स्पेक्टर सीनला विश्वास ठेवण्याचे कारण आहे की तुम्ही त्याच्याशी पूर्णपणे प्रामाणिक नव्हते." कृपया तुम्हाला सांगितल्याप्रमाणे करा,” त्याने त्याच्या घड्याळाकडे पाहिले, “किंवा तुमचे विमान चुकतील.” काहीही मला जास्त रागावणार नाही. पण त्यांच्याशी वाद घालून काही फायदा झाला नाही. ते प्रभारी होते, मी नव्हे.
  
  
  म्हणून मी उभा राहिलो आणि माझे जाकीट काढले. गडद ब्लेझर नंतर नेव्ही टाय आणि नेव्ही इजिप्शियन शर्ट होता. त्यानंतर हाताने बनवलेल्या सोन्याच्या बकलसह मगरीच्या चामड्याचा पट्टा आला, ही भेट एका तरुण मुलीची भेट आहे जिचा जीव मी काही महिन्यांपूर्वी नवी दिल्लीच्या व्यावसायिक प्रवासादरम्यान वाचवला होता. मी लंडनमधील पेस्ले-फिट्झिघ यांनी माझ्या सूचनेनुसार बनवलेल्या हलक्या वजनाच्या वार्स्टेड धाग्यापासून बनवलेले ट्राउझर्स अनझिप केले आणि काढले.
  
  
  मी माझे बूट काढत असताना सीमाशुल्क अधिकाऱ्यांपैकी एक म्हणाला, “ते ओले आहेत,” जणू काही मला अटक करण्याचे हेच एकमेव कारण आहे.
  
  
  “माझे पाय घामाघूम झाले आहेत,” मी माझे मोजे काढले आणि माझ्या पॅन्टीच्या कमरपट्ट्यामध्ये माझे अंगठे टेकवून गंभीरपणे उत्तर दिले.
  
  
  “कृपया,” तो पुढे म्हणाला, “हे देखील,” कपड्यांच्या प्रत्येक वस्तूची तपासणी आणि पुनर्विचार होत असताना मला नग्न उभे राहण्यास भाग पाडले.
  
  
  त्यांना माझ्या खिशातून लिंट आणि बदलाशिवाय काहीही सापडले नाही. पण ते अजून हार मानणार नव्हते. पूर्ण अपमान काही मिनिटांनंतर आला जेव्हा मला समजले की जेव्हा एखाद्या माणसाला वाकून नितंब पसरवण्यास भाग पाडले जाते तेव्हा त्याला काय वाटले असेल. मग माझ्या दातांची तपासणी केली गेली की जणू मी घोडा आहे ज्याला मी सर्वात जास्त बोली लावला आहे.
  
  
  ते जे शोधत होते ते त्यांना सापडले नाही, आणि त्यांच्या कल्पनेपेक्षा ते त्यांच्या डोळ्यांपासून लपवण्यासाठी मी जास्त कष्ट घेतले.
  
  
  ते पूर्ण झाले तोपर्यंत मला इतकी चक्कर आली होती की मी माझ्या पायावर उभे राहू शकत नाही. "तुम्ही फार चांगले दिसत नाही, मिस्टर कार्टर," कस्टम ऑफिसरपैकी एकाने हसत हसत सांगितले की मी दुर्लक्ष करण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  "हे तुमच्या अद्भुत डच आदरातिथ्यामुळे आहे," मी म्हणालो. "मला आता कपडे घालता येतील का सज्जनांनो?"
  
  
  'बरं, नक्कीच. आम्ही तुम्हाला यापुढे ताब्यात ठेवणार नाही. दुर्दैवाने, जेव्हा वाईट बातमी ऐकली तेव्हा मला शॉनचा चेहरा बघायला मिळाला नाही. पण तो एक खेळ आहे, मला वाटते. याशिवाय, निराश आणि अप्रिय इन्स्पेक्टरची काळजी करण्यासाठी समुद्राच्या पलीकडे नेण्याची वाट पाहत असताना मी स्वतःला क्रोकेट्सने भरण्यात खूप व्यस्त होतो. बोर्डिंग करण्यापूर्वी माझ्याकडे दहा मिनिटे होती. मी जे काही पार केले होते ते केल्यानंतर, मी माझे विमान चुकणार नाही याची काळजी घेतली.
  
  
  जेव्हा मी शेवटी हॉकशी कनेक्ट झालो तेव्हा मी त्याला ताज्या घडामोडींची माहिती दिली. "यामागे शेर्पा आहेत यावर माझा विश्वास बसत नाही," मी सकाळी अंथरुणातून उठण्याची चूक केल्यापासून काय घडले ते सांगितल्यानंतर तो म्हणाला. निक, तुला मारून त्यांना काहीही मिळणार नाही. तसे, आपण व्यवस्थापित केले आहे ...
  
  
  "आत्ताच," मी म्हणालो. - पण मी यशस्वी झालो. ते सुरक्षित आहेत.
  
  
  'परफेक्ट.' आणि मी त्याला तीन हजार मैल दूर त्याच्या डेस्कवर हसताना पाहू शकलो.
  
  
  “खरं आहे,” मी पुढे म्हटलं, “कोएनवार हा करार पार पाडण्यापेक्षा मला काढून टाकेल. आणि ते मला काळजी करते. तुम्हाला असे वाटते का की नेपाळ सरकारला हे कळले असेल आणि त्यांनी कोएनवारला मला रोखण्यासाठी पाठवले असेल? मिशन अयशस्वी झाल्यास, शेर्पा उपकरणे खरेदी करण्यासाठी आवश्यक असलेले सर्व पैसे प्राप्त करतील. निदान त्यांना तरी असे वाटते.
  
  
  "तुम्ही मला विचाराल तर खूपच दूरगामी वाटते," त्याने उत्तर दिले. "जरी या प्रकारच्या व्यवसायात काहीही शक्य आहे."
  
  
  “मला अजून काहीतरी सांग,” मी शांतपणे म्हणालो.
  
  
  “महत्त्वाची गोष्ट अशी आहे की, किमान आतापर्यंत तुम्ही ते पूर्ण केले आहे. मी तुम्हाला मदत करू शकेल अशा कोणत्याही गोष्टीचा विचार करू शकत नाही का ते पाहीन. तिथली राजकीय परिस्थिती अगदी अनिश्चित आहे या वस्तुस्थितीपासून सुरुवात करूया. माझ्याकडे अनेक संपर्क आहेत जे घडलेल्या गोष्टींवर काही प्रकाश टाकू शकतात. मी काही माहिती काढून टाकेन. फक्त वेळ लागतो, एवढेच.
  
  
  मी म्हणालो, “आमच्याकडे ज्या गोष्टींची कमतरता आहे त्यापैकी ती एक आहे.”
  
  
  - तू छान करत आहेस, निक. "जगातील प्रत्येकजण माझ्यावर विश्वास ठेवतो," माझ्या बॉसने उत्तर दिले, एक दुर्मिळ प्रशंसा ज्याकडे दुर्लक्ष केले गेले नाही. “खरं म्हणजे मी राजघराण्यातील काही प्रकारच्या कलहाबद्दल, काही प्रकारच्या रक्तपिपासू गृहकलहाबद्दल ऐकले आहे. आम्हाला थोडे खोल खोदावे लागेल, परंतु कदाचित यामुळे आम्हाला अडचण कुठे आहे हे समजण्यास मदत होईल.
  
  
  त्या क्षणी मी माझ्या फ्लाइटला स्पीकरफोनवर कॉल केल्याचे ऐकले.
  
  
  मला कॉल संपवावा लागला. माझे तोंड अजूनही अन्नाने भरलेले होते आणि माझी मळमळ तात्पुरती नाहीशी झाली.
  
  
  “मी काबूलला आल्यावर तुमच्याशी पुन्हा संपर्क करेन. पण तुम्हाला काही सापडले तर मी कृतज्ञ राहीन सर. शेर्पांच्या आधी कोणीतरी माझ्याकडे जाण्यासाठी खूप प्रयत्न करेल. आणि मला का जाणून घ्यायचे आहे.
  
  
  'आणि कोण.'
  
  
  “मलाही असेच वाटते,” मी म्हणालो.
  
  
  “मी माझ्या विल्हेवाटीवर प्रत्येक चॅनेल वापरेन,” तो म्हणाला. "बाय द वे... गोळी झाडलेली मुलगी कशी आहे?"
  
  
  "आज सकाळी तिची शस्त्रक्रिया झाली," मी म्हणालो.
  
  
  'आणि काय?'
  
  
  "उद्या सकाळपर्यंत तिची शक्यता काय आहे हे त्यांना कळणार नाही."
  
  
  ' हे ऐकून मला वाईट वाटले. पण मला खात्री आहे की तू तिच्यासाठी जे काही करता येईल ते केलेस,” तो म्हणाला. - मी तुझ्याशी बोलेन, N3. तुम्ही सुरक्षितपणे तेथे पोहोचल्याची खात्री करा.
  
  
  "धन्यवाद साहेब ".
  
  
  जेव्हा मी चेक इन केले, माझा बोर्डिंग पास घेतला आणि बोगद्यातून विमानाकडे निघालो तेव्हा निरोपाच्या गर्दीतून शॉन लक्षणीयपणे अनुपस्थित होता. पण मला ते सर्वात जास्त आवडले. जितक्या लवकर आम्ही मैदानावर उतरलो, तितक्या लवकर मी ॲमस्टरडॅम सोडले, मला ते अधिक आवडले.
  
  
  शिवाय, मला अजूनही भूक लागली होती.
  
  
  
  
  धडा 9
  
  
  
  
  
  एल्बुर्झ पर्वत मोत्यासारखा उगवण्याच्या खूप आधी, मी माझ्या दंतचिकित्सक बर्टन चालियरला टोस्ट केले. त्याच्या मदतीशिवाय, त्याच्या अनुभवाशिवाय, माझे ध्येय त्याच्या डोळ्यांसमोर कोलमडले असते आणि त्याबरोबर दोन मुलांचे भवितव्य आणि डोंगरांनी वेढलेल्या एका वेगळ्या राज्याचे भविष्य.
  
  
  माझी भयंकर भूक अपेक्षित होती आणि माझी मळमळ देखील होती. पण आता शारीरिक अस्वस्थता निघून गेली होती आणि माझ्या चेहऱ्यावर पुन्हा रंग आला होता, मला जरा स्वतःसारखं वाटू लागलं होतं, आणि असं नाही की मी काहीतरी गिळलं होतं जे माझ्याकडे नसावं, तेच झालं.
  
  
  वॉशिंग्टन सोडण्यापूर्वी दंतवैद्याने माझ्या अंगावर घातलेल्या खास सोन्याच्या मुकुटावर मी माझी जीभ फिरवली. चालियरने सावधपणे खालच्या दाढांपैकी एकाला शूल जोडले. हिरड्यांमध्ये दाबले, ते खरोखरच दिसत नव्हते, जे शिफोलमध्ये माझ्या तोंडाच्या तपासणीदरम्यान आधीच सिद्ध झाले होते. हा हुक नायलॉन धागा जोडण्यासाठी वापरला जात असे, ज्याला फिशिंग लाइन देखील म्हणतात. दुसरीकडे, अन्ननलिकेपासून पोटापर्यंत जाणारा धागा रासायनिक प्रतिरोधक नळीला जोडला गेला.
  
  
  संपूर्ण रचना मला घरट्याच्या बाहुल्यांच्या संचाची आठवण करून देत होती. प्रत्येक बाहुलीमध्ये एक लहान बाहुली असते आणि त्याचप्रमाणे जाहिरात अनंत. माझ्या बाबतीत, तू माझ्याकडे होतास, आणि माझ्यामध्ये तुझ्याकडे माझी पचनसंस्था होती, ज्यामध्ये माझे पोट एक भाग होते, आणि त्या पोटात एक ट्यूब होती आणि त्या नळीमध्ये खडबडीत हिरे होते.
  
  
  मी एवढा मोठा नाश्ता करण्याचे कारण म्हणजे मी शिफोल येथे पोहोचलो तेव्हा मला माझ्या पोटातील रस सतत पंप करत राहावे लागले. जर मी रिकाम्या पोटी पाईप गिळले असते, तर पचनाच्या वेळी सोडलेल्या हायड्रोक्लोरिक ऍसिडसह एन्झाईम्सच्या नंतरच्या स्रावामुळे मला पोटदुखी झाली असती जी हत्तीला मारून टाकू शकते. मी पोट भरू शकत असलेल्या सर्व अन्नाबरोबरच, AX लॅबच्या फार्मास्युटिकल विभागाने मला दिलेल्या क्लीनिंग टॅब्लेटचा निरोगी डोस घेतला. अन्न पोटात जाऊ देण्यासाठी ट्यूब पुरेशी लवचिक होती. हे सर्वात आनंददायी ऑपरेशन नव्हते, परंतु नंतर पुन्हा, माझे काम विशेषतः सूक्ष्म किंवा सूक्ष्म नसते. मी आता आणखी एक मळमळ विरोधी गोळी घेतली, माझ्या उपक्रमाच्या यशाबद्दल माझे अभिनंदन. किमान ते टिकले तरी.
  
  
  आदल्या सकाळपासून मी तिकीट बुक करण्यासाठी अंबिबी हॉटेलमधून बाहेर पडलो तेव्हापासून माझ्या पोटात हिरे होते. जोपर्यंत मी माझी औषधे घेत असे आणि जास्त प्रमाणात खाणे चालू ठेवतो तोपर्यंत ते तेथे जवळजवळ अनिश्चित काळासाठी राहू शकतात. फ्लाइट अटेंडंटला याची खात्री पटली, ती एक निरोगी, पुरुष भूक आहे असे मानते.
  
  
  सर्व काही नियोजनानुसार चालले आहे असे समाधान मानून मी खिडकीकडे वळलो आणि सूर्योदय पाहिला. पायलट तेहरानमध्ये उतरण्याच्या तयारीत असतानाच “नो स्मोकिंग” चिन्ह चमकले होते. माझ्या खाली बर्फाच्छादित एल्बुर्झ पर्वत रांग आहे. त्याहूनही अधिक प्रभावशाली दामावंद हे ज्वालामुखीचे शिखर होते जे आकाशातून जवळजवळ 5,700 मीटर उंच होते.
  
  
  पण मला पर्यटकांच्या सहलींसाठी वेळ मिळणार नाही. माझे गंतव्यस्थान, माझे शेवटचे नसले तरी, आणखी पूर्वेला, खडबडीत आणि खरोखर दुर्गम भूभागावर सुमारे 1,800 मैल होते. मंगोल साम्राज्याची स्थापना करणारा महान सेनापती बाबरचा एकेकाळचा निर्जन वाळवंट असलेला काबुल, त्या पहाटेच्या पलीकडे कुठेतरी माझी वाट पाहत आहे.
  
  
  बर्फाच्या पट्ट्यांमधील डोंगर उतारावर मेंढ्या चरत होत्या आणि लहान दगडांच्या घरांच्या वाकड्या चिमण्यांमधून धूर निघत होता. मग, नापीक आणि नापीक पर्वतांच्या मध्ये सँडविच केलेले, अलेक्झांडर द ग्रेटने प्राचीन बॅक्ट्रियाला त्याच्या साम्राज्यात जोडले तेव्हापासून लोकांच्या कल्पनेत अडकलेल्या शहराचे दर्शन झाले. आता काबुल लहान आणि क्षुल्लक दिसत होते. तिकडे उघड्या टेकड्यांवर काही फरक पडत नव्हता.
  
  
  काळ बदलला आहे. चंगेज खान, टेमरलेन आणि बाबर ही इतिहासाच्या पुस्तकांमध्ये नावं होती, रोमांचक चित्रपटांचे नायक. परंतु त्यांनी अभिमानी आणि स्वतंत्र लोकांवर त्यांची छाप सोडली. तथापि, अफगाणिस्तान आता विसाव्या शतकाचा एक भाग होता, त्याचा इतिहास एकापाठोपाठ एक पर्यटकांच्या आकर्षणाचा होता, त्याचे पूर्वीचे वैभव विसरलेले होते.
  
  
  जर मी भावनाप्रधान झालो, तर मी जास्त प्यायलो म्हणून नाही. त्या ओसाड आणि ओसाड टेकड्यांच्या संधिप्रकाशात विखुरलेली इतकी स्वप्ने मी पाहिली होती की वादळी आणि रक्तरंजित नाटकाच्या शेवटच्या पानांचा साक्षीदार होण्यासाठी मला कसेतरी हलवलेले वाटले.
  
  
  सकाळचे ६:२३ वाजले होते.
  
  
  कदाचित पहाटेच्या वेळेमुळेच सीमाशुल्क अधिका-यांनी माझ्या सामानाची काळजीपूर्वक आणि पद्धतशीरपणे झडती घेतली नाही.
  
  
  "तुमच्या भेटीचा उद्देश काय आहे?" .
  
  
  'सुट्टी.'
  
  
  "तुम्ही इथे किती दिवस राहणार?"
  
  
  “एक-दोन दिवस, तीन,” मी खोटे बोललो, असा विचार केला की चोवीस तासांपेक्षा कमी वेळ नवीन पर्यटन उद्योगाच्या तोंडावर थप्पड असेल.
  
  
  'कुठे राहणार?'
  
  
  "इंटरकॉन्टिनेंटलकडे."
  
  
  “पुढे,” अधिकारी म्हणाला, माझ्या पासपोर्टवर शिक्का मारला आणि माझ्या मागे रांगेत उभ्या असलेल्या माणसाकडे लक्ष वळवले.
  
  
  तुम्ही कल्पना करू शकता तसा हा एक ताजेतवाने बदल होता. मी नग्न होण्यास तयार होतो आणि मला खूप छान वाटले की कोणीही माझ्या उपस्थितीची, माझ्या सुटकेसमधील सामग्रीबद्दल, माझ्या पोटाचा उल्लेख न करण्याची काळजी घेत नाही. रीतिरिवाजांच्या बाहेर, अफगाण टॅक्सी चालकांचा एक उद्दाम आणि अधीर जमाव त्यांच्या इच्छित ग्राहकाची वाट पाहत होता. पण प्रथम मी काही पैशांची देवाणघेवाण केली, असा विचार केला की 45 अफगाणी ते डॉलर हा चांगला दर आहे, विशेषत: नेपाळसारखा काळ्या पैशाचा बाजार जवळपास नसल्यामुळे. - टॅक्सी, सर? - मी एक्सचेंज ऑफिसमधून निघताना एक लहान, काळ्या केसांचा तरुण उत्साहाने म्हणाला. मी अफगाणी माझ्या खिशात ठेवली आणि तो उडी मारणाऱ्या बेडकासारखा वर-खाली उडी मारला. “माझ्याकडे एक छान अमेरिकन कार आहे. शेवरलेट. तुम्हाला सर्वत्र घेऊन जातो, सर.
  
  
  "इंटरकॉन्टिनेंटल किती लांब आहे?" मी विचारले, त्याचा उत्साह आणि उर्जेचे प्रदर्शन पाहून आश्चर्यचकित झाले. “नव्वद अफगाणी,” तो पटकन म्हणाला.
  
  
  लगेच दुसरा आवाज आला: "पंचाहत्तर."
  
  
  "सत्तर," ड्रायव्हर चिडून म्हणाला, रागाने त्याच्या मागे दिसलेल्या एका वृद्ध माणसाकडे वळून, श्रीमंत ब्रोकेड बनियान आणि अस्त्रखान टोपी घातलेला होता. "पासष्ट."
  
  
  “पन्नास,” स्पष्टपणे एका कोपऱ्यात नेलेल्या तरुणाने उद्गारले. "विकले," मी हसत म्हणालो. मी त्याला माझे सामान घेऊन जायला लावले आणि अरायव्हल्स हॉलमधून त्याच्या मागे गेलो.
  
  
  सौम्यपणे सांगायचे तर शेवरलेटने चांगले दिवस पाहिले आहेत. पण हॉटेल पंधरा-वीस मिनिटांपेक्षा जास्त चालत नव्हते. क्षेत्राचा तपशीलवार नकाशा अभ्यासण्याची संधी न मिळाल्याने मला थोडी गैरसोय झाली. मी कधीच काबूलला गेलो नाही, जरी अनेक वर्षांपूर्वी मी तुर्कमेन प्रजासत्ताक आणि रशियाच्या सीमेपासून फार दूर नसलेल्या हेरात जवळील नाजूक “वाटाघाटी” मध्ये भाग घेतला होता.
  
  
  जेव्हा ड्रायव्हर चाकाच्या मागे आला तेव्हा मी माझी सुटकेस माझ्याजवळ सोडली.
  
  
  "हॉटेल पर्यंत किती वेळ?"
  
  
  "अर्धा तास," तो म्हणाला. 'काही हरकत नाही. अझीझ खूप चांगला ड्रायव्हर आहे.
  
  
  “मी स्वतःला तुझ्या हातात दिले, अझीझ,” मी हसून म्हणालो, ज्यानंतर लगेच जांभई आली. मला विमानात जास्त झोप लागली नाही आणि उबदार पलंगाची आशा खरी वाटली नाही.
  
  
  काही गाढव गाड्यांशिवाय रहदारी नव्हती. पण अन्यथा अमेरिकनांच्या मदतीने बांधलेला रस्ता रिकामाच होता. जुन्या शेवरलेटच्या रीअरव्ह्यू मिररमध्ये मला अझीझ माझ्याकडे टक लावून पाहत होता. त्याचे डोळे आश्चर्यकारकपणे निळ्या रंगाचे होते. आख्यायिका आहे की निळ्या डोळ्यांचे अफगाण लोक अलेक्झांडर द ग्रेटचा मुलगा इस्कंदर द ग्रेटच्या योद्धांचे थेट वंशज आहेत.
  
  
  जेव्हा मी अझीझला विचारले की ही कथा कितपत खरी आहे, तेव्हा मी कशाबद्दल बोलत आहे हे त्याला समजले नाही. शहराभोवतीचा त्याचा मार्ग त्याला फारसा माहीत नाही.
  
  
  "हॉटेल इंटरकॉन्टिनेंटल - 5 मैल" असे लिहिलेले एक चिन्ह उजवीकडे निर्देशित करणारा बाण निघून गेला, परंतु अझीझने आपला पाय एक्सीलेटरवर ठेवला. त्याने बाहेर पडण्याच्या मार्गावर गाडी चालवली आणि काहीतरी मला सांगितले की ही एक निष्पाप चूक नव्हती किंवा तो एक अपघात होता. मी सुटकेस माझ्या पायाजवळ खाली केली आणि अझीझचा संशय न घेता विल्हेल्मिना आणि तिचे दोन मित्र ह्यूगो आणि पियरे यांना हिसकावून घेण्यात यशस्वी झालो.
  
  
  आता लुगर कोरडा होता, पण मी तपासेपर्यंत ते काम करत आहे की नाही हे मला माहीत नव्हते. पण तो अजून काही हाताळायला तयार नव्हता तर त्याचे दोन सहाय्यक मला मदत करायला तयार होते.
  
  
  त्या क्षणी मला शंका नव्हती की संकट येईल. अझीझने मला हॉटेलमध्ये, गरम शॉवर आणि आरामदायी पलंगाच्या आनंदात नेले नाही. मला खात्री होती की माझ्यासाठी त्याच्याकडे जे काही आहे ते पचवायला खूप कठीण जाईल आणि मी समोरच्या धोक्याशी जुळवून घेतले.
  
  
  आदल्या दिवशी सकाळी कोएनवारची ॲमस्टरडॅमहून अनुपस्थिती फक्त एकच गोष्ट असू शकते. तो ॲमस्टरडॅम सोडला आणि माझ्या आधी काबूलला पोहोचला. त्याने इस्तंबूल, बैरूत आणि रावळपिंडी असा लांबचा रस्ता धरला यात शंका नाही. हा मार्ग अस्तित्वात होता, परंतु तीन वेगवेगळ्या विमानांमध्ये चढणे आणि उतरणे आणि तीन विमानतळांवर सुरक्षिततेच्या मार्गाने जाणे या जोखमीमुळे मी तो टाळला. Coenvar स्पष्टपणे माझ्यापेक्षा रीतिरिवाजांची कमी काळजी घेत असे.
  
  
  मी अगदी सहज विल्हेल्मिनाचा शाफ्ट अझीझच्या मानेवर दाबून त्याला मागे वळून मला इंटरकॉन्टिनेंटल हॉटेलमध्ये नेण्यास सांगितले असते. पण मला या प्रकरणाच्या तळापर्यंत जायचे होते आणि आतापर्यंत माझ्यापासून दूर गेलेली उत्तरे मिळवायची होती. कोएनवारकडे मला आवश्यक असलेली सर्व माहिती होती आणि मी त्याच्याशी बोलण्यासाठी कोणताही धोका पत्करण्यास तयार होतो.
  
  
  शिवाय, आमच्याकडे अजून काही गोष्टींचा निपटारा व्हायचा होता, तो त्याच्या लक्षात आला की नाही. मला माहित आहे की, अँड्रिया मरण पावली असती. मी स्वत: ॲमस्टरडॅममध्ये माझ्या करिअरच्या शेवटच्या जवळ होतो. मला खात्री करायची होती की कोएनवार माझ्या मिशनच्या यशात अडथळा आणू शकणार नाहीत. आणि जर त्याचा अर्थ त्याला मारायचा असेल तर मी तयार होतो. म्हणून मी मागे बसलो आणि आपली बैठक कशी व्यवस्था केली असेल या विचारात रस्त्याकडे डोळे लावून बसलो.
  
  
  दहा मिनिटांत मला कळले.
  
  
  आमच्या काहीशे मीटर पुढे एक चौकी उभारण्यात आली होती. लाकडी अडथळ्याच्या दोन्ही बाजूला दोन माणसे उभी होती, तरीही कोनवर कोणता आहे हे पाहण्यासाठी आम्ही खूप दूर होतो.
  
  
  - काय चालले आहे, अझीझ? - मी एका मूर्ख पर्यटकाची भूमिका करत विचारले.
  
  
  मला उत्तर देण्याऐवजी, त्याने माझे लक्ष असामयी आणि शेरदरवाजा या दोन पर्वतांकडे वळवले जे हिंदूकुश पर्वतरांगांचा भाग होते आणि काबूलमध्ये जवळजवळ कोठूनही दृश्यमान होते.
  
  
  "इथे चेकपॉईंट का आहे?"
  
  
  मी आग्रह केला आणि त्याने हळूच एक्सलेटरच्या पेडलवरून पाय काढला.
  
  
  धुळीच्या विंडशील्डच्या मागे दोन माणसांचे चेहरे दिसू लागल्याने त्याने खांदे उडवले. माझ्या नेपाळी शत्रू, धूर्त आणि गुप्त कोएनवारची चंद्राच्या आकाराची वैशिष्ट्ये मी सहज ओळखली. त्याने गुडघ्यापर्यंत पोचलेली पांढरी पगडी आणि अस्त्रखान फर घातलेली होती, पण त्याच्या चेहऱ्यावरचे भेदक भाव नाकारता येत नव्हते. दुसरा माणूस मला खरा अफगाण वाटत होता, निःसंशयपणे या ऑपरेशनसाठी अझीझप्रमाणेच काबुलमध्ये नेमण्यात आले होते.
  
  
  “आम्ही गाडीतून बाहेर पडावे अशी त्यांची इच्छा आहे,” अजीझने आपली अस्वस्थता लपवता न आल्याने सांगितले.
  
  
  'का?' मी हे बोललो, वेळेसाठी थांबलो, मला आवश्यक असलेली प्रत्येक गोष्ट तयार केली.
  
  
  “सीमेवर गस्त, सरकारी गस्त,” तो खांदे उडवत म्हणाला.
  
  
  “मग बाहेर जा आणि त्यांच्याशी बोला,” मी माझ्या आवाजात म्हणालो की मी गेम खेळण्याच्या मूडमध्ये नाही.
  
  
  अजीजने सांगितल्याप्रमाणे केले. तो गाडीतून उतरला आणि हळूच कोनवरच्या दिशेने निघाला. आशियाई माणसाने आपला चेहरा खाली केला नाही, जणू काही त्याला ओळखले जाईल अशी भीती वाटत होती. पण खूप उशीर झाला होता. कोणत्याही प्रकारे त्याने आपले नाव गुप्त ठेवले नाही. काही क्षणांनंतर, त्याचा साथीदार शेवरलेटजवळ आला, त्याने खिडकी ठोठावली आणि मला बाहेर येण्यास आणि त्यांच्यात सामील होण्यास सांगितले.
  
  
  मी बाहेर आलो नाही तर पियरे.
  
  
  पियरे आणि कोएनवार या दोघांसाठी स्विच फ्लिप करण्याची वेळ आली आहे. मी त्यांच्या आज्ञेचे पालन केल्याप्रमाणे दार उघडले, परंतु बाहेर जाण्याऐवजी, त्यांनी निःसंशयपणे आशा बाळगली आणि अगदी अपेक्षेप्रमाणे, मी पियरेला कोएनवारच्या दिशेने फेकले. मध्यभागी एक कॉस्टिक, जळत्या वायूचा ढग फुटला तसा मी पुन्हा दरवाजा ठोठावला. त्यांचे आश्चर्यही तेवढेच अचानक होते. एकाग्र अश्रुवायू आणि घातक नसलेल्या रसायनांचे मिश्रण त्यांच्याभोवती फिरत होते, ते जाड आणि गुदमरणारे होते. एक गोळी झाडली गेली, परंतु यादृच्छिकपणे, कारण कोएनवार किंवा त्याचा साथीदार दोघांनाही त्यांच्यासमोर एक इंचापेक्षा जास्त दिसू शकत नव्हते.
  
  
  वायू एक विक्षेप होता, स्वतःचा अंत नव्हता. तात्पुरते आंधळे, तिन्ही स्तब्ध पुरुष त्यांच्या डोळ्यांकडे पंजा मारत वर्तुळात थिरकले. अजीजला गॅसचा वाटा मिळाल्याने त्याचा तोल गेला आणि तो उतारावरून रस्त्याच्या कडेला पडला. जर तो हुशार असेल तर त्याने लपले असते आणि यापुढे आपला जीव धोक्यात घातला नसता. कोणत्याही क्षणी वारा फिरू शकतो आणि वायू सर्व दिशांना वाहून नेऊ शकतो. मी आता थांबू शकलो नाही. त्यांना काय झाले हे समजण्यापूर्वीच मी शेवरलेटमधून उडी मारली. पण मला गोळी मारायची नव्हती, जोपर्यंत त्याने मला आवश्यक असलेली माहिती दिली नाही तोपर्यंत मला कोएनवारला मारायचे नव्हते.
  
  
  माझ्या डायाफ्रामवर हातांची एक जोडी मारली आणि दाबली. याचा विचार न करता, मी दुप्पट झालो, माझ्या फुफ्फुसात हवा घेण्याचा प्रयत्न केला. गॅस आणि वेदना दरम्यान, विल्हेल्मिना कशीतरी माझ्या बोटांमधून सरकली. त्याच हाताच्या जोडीने मला धरले आणि माझ्या घामाघूम झालेल्या शरीराकडे ओढले.
  
  
  हल्लेखोराने त्याच्या श्वासोच्छवासाखाली शपथ घेतली, अनवधानाने इशारा केला की तो कोएनवार नाही, मला एवढेच जाणून घ्यायचे होते. अफगाणने मला दुहेरी नेल्सनमध्ये धरले असता, मी माझे हात घट्ट पकडले आणि ते माझ्या कपाळावर दाबले आणि त्याच्या मृत्यूच्या पकडीचा दबाव कमी करण्याचा प्रयत्न केला. त्याची शक्ती आश्चर्यकारक होती, आणि माझ्या नसा किंचाळण्यापर्यंत आणि माझ्या ग्रीवाचा कशेरुक तुटण्याच्या मार्गावर येईपर्यंत वेदना तीव्र होत गेली.
  
  
  “माझ्याकडे कोएन आहे...” त्याने सुरुवात केली.
  
  
  हा प्रस्ताव कधीच पूर्ण झाला नाही.
  
  
  मी माझ्या पायाला लाथ मारली आणि माझ्या बुटाची टाच त्याच्या नडगीला लागली. अचानक झालेल्या झटक्याने तो आश्चर्याने गुरगुरला. त्याची पकड सैल झाली, मला स्वतःला पूर्णपणे सोडण्यासाठी आवश्यक असलेली थोडी जागा दिली. मी माझा डावा पाय त्याच्या पायांमध्ये सरकवला आणि माझा उजवा गुडघा त्याच्या गुडघ्याच्या पोकळीत घातला. त्याच वेळी, मी त्याची पँट हिसकावून त्याला माझ्यासोबत ओढण्यात यशस्वी झालो, ज्यामुळे तो माझ्या मांडीला लागला आणि जमिनीवर तुटून पडला.
  
  
  मी धक्का मारला आणि चा-का किकमध्ये माझा पाय बाहेर अडकला, ज्यामुळे लगेचच संतप्त आवाज आला. बरगडी फ्रॅक्चर. अफगाण जखमी कुत्र्यासारखा ओरडत होता. तो ओरडला आणि त्याच्या छातीवर आपले हात ओलांडले कारण त्याच्या चेहऱ्यावर निःसंदिग्ध भयाचे भाव उमटले. मी वेळ वाया घालवला नाही आणि काम पूर्ण करण्यासाठी पुन्हा लाथ मारली. त्याच्या वळवळलेल्या तोंडातून गुरगुरण्याचा आवाज आला. गॅस हळूहळू विरून गेला, पण माझा राग अजून सुटला नाही. मला खात्री होती की त्याचे एक फुफ्फुस पंक्चर झाले आहे आणि तुटलेले हाड त्याच्या छातीत खोलवर जात आहे.
  
  
  मला शेवटचा धक्का देण्यासाठी खाली वाकायचे होते, पण कोएनवारने मला मागून कंबरेला धरले आणि मागे खेचले. आम्ही रस्त्यावरून खाली आलो आणि खंदकापासून काही इंच अंतरावर असलेल्या तटबंदीवर आलो, जिथे अझीझ वाट पाहत होता, निःसंशय भीतीने थरथरत होता. माझ्या तोंडात, डोळ्यात आणि कानात धूळ साचली. कोएनवारने दोन्ही अंगठे माझ्या विंडपाइपला दाबल्यामुळे मला आता काहीच दिसत नव्हते.
  
  
  "हिरे," त्याने श्वास घेतला आणि मला असे हलवले की जणू त्याला खात्री आहे की ते माझ्या घशातून उडतील.
  
  
  जंगली घोड्याप्रमाणे लाथ मारून मी त्याला माझ्यापासून दूर फेकण्याचा प्रयत्न केला. त्याने त्याचे गुडघे माझ्या कुशीत दाबले आणि ते पुन्हा पुन्हा माझ्या पायात मारले. धूळ आणि वेदनांनी आंधळा, मी सहज प्रतिक्रिया दिली, आता स्पष्टपणे विचार करू शकत नाही. मी सोडलेल्या सर्व शक्तीने माझा हात त्याच्या कॉलरबोनवर पडू देत होता एवढेच मला आठवले.
  
  
  त्याच्या बोटांनी त्यांची पकड गमावली, परंतु मी सुरुवातीला विचार केला त्यापेक्षा तो खूप मजबूत आणि दृढ होता. तो मला असे चिकटून बसला की जणू त्याचे जीवन त्यावर अवलंबून आहे, दोन्ही हात माझी मान दाबत आहेत. मी पुन्हा माझे तायक्वांदोचे सर्व ज्ञान लढ्यात वापरले आणि त्याला कपाळावर कोपर मारण्याचा प्रयत्न केला. पल-कोप चि-कीने त्याला खात्री दिली की मी दया मागणार नाही. हा एक मोठा धक्का होता ज्याने त्याला चोकहोल्ड सोडण्यास भाग पाडले. केनच्या चिन्हाप्रमाणे त्याच्या कपाळावर एक भयानक जांभळा डाग झाकलेला होता.
  
  
  मी एक दीर्घ श्वास घेतला, हलवले आणि पुन्हा उभे राहण्याचा प्रयत्न केला. त्याच वेळी, माझ्या मनगटाच्या एका झटक्याने, ह्यूगो माझ्या हातात सुरक्षितपणे आला. स्टिलेटो ब्लेड लवकर प्रकाशात चमकले. अश्रुधुराचा वायू ओसरला होता आणि आता मी माझ्या प्रतिस्पर्ध्याला माझ्या गरजेनुसार स्पष्ट आणि अचूकपणे पाहू शकलो. स्टिलेटो त्याच्या अस्त्रखान फर कोटखाली रेंगाळला. काही क्षणांनंतर, ह्यूगोने हवा कापली. त्याला पुन्हा बंदुकांसह त्याचे पराक्रम दाखवण्याची संधी देण्याचा माझा कोणताही हेतू नव्हता.
  
  
  विल्हेल्मिनाची गोळी कोणत्या हाताला लागली हे मला आठवत नव्हते, म्हणून मी ह्यूगोच्या मांडीच्या वरच्या बाजूला, लांब, अरुंद सर्टोरियस स्नायूकडे लक्ष्य केले. जर स्टिलेटो आदळला तर कोएनवार चालू शकणार नाही. दुर्दैवाने, गुडघा-लांबीच्या फर कोटने ह्यूगोला स्वतःला पूर्णपणे व्यक्त करण्यापासून रोखले. स्टिलेटो जाड वाहत्या फर कोटच्या काठावर अडकला आणि कोनवरने कोब्रासारखा शिसत-फुसत तो पुन्हा बाहेर काढला.
  
  
  विल्हेल्मिना कुठेच दिसत नसल्यामुळे, मी फक्त माझे हात उरले होते. एका सपाट पृष्ठभागावर जाण्याचा प्रयत्न करत मी मागे आलो. पण कोएनवारने मला रस्त्याच्या अगदी जवळ ढकलले, मी माझा तोल गमावून खड्ड्यात पडेन या आशेवर शंका नाही. ती एक ड्रेनेज वाहिनी होती, जी हवेत लटकत असलेल्या सडलेल्या दुर्गंधीनुसार आणि माझ्या नाकपुड्या कुजण्याच्या आणि कचऱ्याच्या दुर्गंधीने भरल्या होत्या.
  
  
  "कार्टर, मला हिरे द्या," कोएनवार स्पष्टपणे म्हणाला. श्वास घेण्याचा प्रयत्न करत असताना त्याची छाती वर-खाली होत होती. "मग आमचे सर्व त्रास संपतील."
  
  
  "विसरून जा," मी डोके हलवत म्हणालो आणि ह्यूगोकडे दोन्ही डोळे टेकवून म्हणालो, जर कोएनवारने त्याला अचानक उड्डाण करायला पाठवले.
  
  
  "कार्टर, तू मला खरोखर त्रास देतोस."
  
  
  “या खेळाच्या त्रुटी आहेत,” मी उत्तर दिले, तो मला मारण्यासाठी आत आला म्हणून धोकादायक पाऊल उचलण्यास भाग पाडले. “कोनवर, तू कोणासाठी काम करतोस? तुमच्या वेळेसाठी तुम्हाला कोण पैसे देते?
  
  
  मला उत्तर देण्याऐवजी, त्याने त्याच्या जॅकेटमध्ये प्रवेश केला आणि रिव्हॉल्व्हर बाहेर काढला. 45, अमेरिकन कोल्ट. त्याने शस्त्र माझ्या दिशेने दाखवले. "हे पोकळ बिंदू गोळ्यांनी भरलेले आहे," त्याने मला सांगितले. "कार्टर, अशा गोळीमुळे किती नुकसान होऊ शकते हे तुम्हाला माहिती आहे का?"
  
  
  “ते लक्ष्य चुकवतात,” मी म्हणालो.
  
  
  'नक्की.' आणि तो हसला, त्याच्या धारदार, फाईल टिपा दाखवत. या वेळी त्यामागील दातांच्या चातुर्यामुळे मला फारशी मजा आली नाही. “ते अडकतात आणि शरीरात खूप मोठे छिद्र करतात. तुमचे शरीर, कार्टर. जर तुम्हाला या प्रकारच्या दारूगोळ्याच्या परिणामांना सामोरे जावे लागले तर ते खूप दुर्दैवी असेल... तसे, अमेरिकन चातुर्याचे उत्पादन.
  
  
  त्याच्याकडे चाकू होता आणि त्याच्याकडे कोल्ट होते. 45. माझ्याकडे कराटेमध्ये दोन हात, दोन पाय आणि ब्लॅक बेल्ट होता. पण आता मी उथळ दऱ्याच्या काठावरुन फक्त काही फुटांवर आलो होतो, मला फारसे आरामदायी वाटत नव्हते. जर मी माझा तोल गमावला आणि खड्ड्यात पडलो, तर कोएनवारकडे मला मारण्यासाठी पुरेसा वेळ असेल.
  
  
  मी ते होऊ देऊ शकलो नाही.
  
  
  “जर तू मला मारलेस तर तुला हिरे कधीच सापडणार नाहीत,” मी आणखी काही सेकंदांचा मौल्यवान वेळ वाचवण्याचा प्रयत्न करत म्हणालो.
  
  
  “माझ्या क्लायंटने मला कडक सूचना दिल्या. जर मी दगड घेऊन परत आलो नाही, तर तुम्हाला यापुढे मोकळेपणाने फिरू दिले जाणार नाही. तर, तुम्ही बघू शकता, कार्टर, मला काळजी नाही; एक किंवा इतर.
  
  
  त्यामुळे मला शेवटी काहीतरी कळले. कोएनवार हा फक्त दुसऱ्यासाठी काम करणारा भाडोत्री होता. पण दुसरा पक्ष कोण आहे हे मला अजून कळले नाही. काहीही झाले तरी मी हिंमत असेपर्यंत थांबलो. कोणत्याही क्षणी, एक मृत आणि अतिशय रक्तरंजित निक कार्टर दुर्गंधीयुक्त ड्रेनेज खंदकात जाऊ शकतो. कोणत्याही क्षणी मी आणखी एक कचऱ्याचा तुकडा बनू शकतो जो गलिच्छ, तीव्र दुर्गंधीला कारणीभूत ठरेल. “इथे येणाऱ्या गाडीला ही चौकी आवडणार नाही. कोएनवार,” मी म्हणालो.
  
  
  'कोणती गाडी?' - त्याच वेळी, त्याने घाबरून खांद्यावर पाहण्याची चूक केली.
  
  
  तो एका सेकंदापेक्षा जास्त दूर पाहू शकला नाही, परंतु मला तो दुसरा आवश्यक होता. मास्टर चांगने मला शिकवलेल्या सर्व गोष्टी मी आता सरावात लावल्या आणि चतुराईने त्याच्या पिस्तुलाचा हात एका उडीत मारला. माझ्या बुटाचा सोल कोल्ट 45 वर आदळला आणि कोएनवारला नेमके काय घडत आहे हे समजण्यापूर्वीच कोल्ट जमिनीवर पडला. कार अजिबात खेचली नाही, परंतु फसवणूक माझ्या अपेक्षेपेक्षा चांगली झाली. कोएनवारने आमिष घेतले होते आणि आता मी त्याला पकडून मारण्याच्या तयारीत होतो, जसे त्याने माझ्याशी करण्याचा प्रयत्न केला होता.
  
  
  नेहमीपेक्षा अधिक चपळ, लहान, वायली आशियाईने रागाच्या भरात दात काढले. ह्यूगोचा स्टिलेटो सूर्यप्रकाशात भयानकपणे चमकत होता. त्यानंतर कोएनवार पुढे सरसावला आणि मला रस्त्याच्या कडेला आणि खड्ड्यात फेकण्याचा प्रयत्न केला. मी बाजूला झालो आणि हात वर केला जणू मी वापरणार आहे. माझी मुठ हवेत उडत असताना तो फिरला. ज्या क्षणी त्याची नजर तिच्यावर स्थिरावली, त्या क्षणी माझा पाय मी जमवता येईल तेवढ्या ताकदीने पुढे सरकला. माझ्या पायाने त्याच्या मनगटाला स्पर्श केला तेव्हा हाड जणू स्लेजहॅमरने चिरडल्यासारखे झाले.
  
  
  प्रथम आश्चर्य आणि नंतर वेदना हे अभिव्यक्ती पाहणे हा जगातील सर्वात गोड क्षणांपैकी एक होता. त्याचा चाकू हात लंगडा झाला, पण त्याने अजून हार मानली नाही. स्टिलेटो पडण्याआधी कोएनवारने पटकन ह्यूगोला त्याच्या दुसऱ्या हाताने पकडले. त्याने जोरात ओरडले आणि त्याच्या स्टिलेटोने हवा कापत माझ्याकडे धाव घेतली. मी एक ई-चम सो-की भूमिका घेतली, ज्यामुळे मला भयंकर, क्रशिंग फॉरवर्ड किकच्या मालिकेसाठी माझा पाय मोकळा करता आला. मी पुन्हा पुन्हा लाथ मारली, प्रथम त्याच्या सोलर प्लेक्सस, नंतर त्याची प्लीहा आणि शेवटी त्याची हनुवटी.
  
  
  कोएनवारने मला मंदिरात बाजूला मारण्याचा प्रयत्न केला. मी त्याचा पाय धरला आणि त्याला माझ्याकडे खेचले, कोरड्या, जळलेल्या मातीवर फेकले. मी चाकूचा हात धरून त्याच्याभोवती फिरलो, जेणेकरून ह्यूगो एखाद्या शक्तीहीन आक्षेपार्ह सापासारखा चिडला आणि त्याच्याकडे धावला.
  
  
  मी माझ्या हाताच्या सर्व ताकदीने त्याच्या कोपरावर दाबले. जी-लो-कीने त्याच्या हाताच्या हाडांची रचना अक्षरशः नष्ट केली. - अन-न्योंग हा-सिप-नि-का? मी त्याच्यावर ओरडलो, आता त्याला कसे वाटते ते विचारले की तो लहान डुकरासारखा ओरडत आहे आणि मुक्त होण्याचा प्रयत्न करीत आहे.
  
  
  पण ते व्यर्थ ठरले.
  
  
  - काय प्रकरण आहे, कोएनवार? आता नको का?
  
  
  मी माझा गुडघा वर केला आणि त्याच्या शेपटीच्या हाडावर आदळला आणि तो वेदनेने ओरडत होता तेव्हा नेपाळी शापांचा एक प्रवाह आला. त्याच्या मनगटातून हाडांचे तुकडे बाहेर पडले होते. बरगंडीचा डाग त्याच्या अस्त्रखान फर कोटच्या बाहीवर पटकन पसरला.
  
  
  त्याची बोटे आक्षेपार्हपणे चिकटली आणि ह्यूगो रस्त्यावर पडला. थोड्या वेळाने मी स्टिलेटो हातात घेतला आणि कोएनवारच्या घशात दाखवला.
  
  
  - तुला कोणी पाठवले?
  
  
  मला त्याच्या अरुंद डोळ्यांमधली भीती दिसली, किंचाळू नये म्हणून त्याने ज्या प्रकारे ओठ चावले त्यावरून, त्याला जाणवलेली वेदनादायक वेदना व्यक्त करण्यासाठी मला दिसणारी वेदना. जेव्हा त्याने उत्तर दिले नाही तेव्हा मी स्टिलेटोचे टोक त्याच्या घशात दाबले. रक्ताचा एक लहान थेंब दिसला.
  
  
  "मी... मी सांगणार नाही," त्याने श्वास घेतला.
  
  
  "जशी तुमची इच्छा आहे," मी म्हणालो. मी त्याला दाबले आणि ह्यूगोला त्याच्या जॅकेटच्या स्लीव्हमध्ये सरकू दिले. स्लीव्ह पूर्णपणे कापल्यानंतर, मी त्याच्या कोपराचे नुकसान पाहू शकलो. हे कंपाऊंड फ्रॅक्चर होते कारण हाडाचा काही भाग हाताच्या सांध्याबाहेर चिकटला होता. त्याच्या शर्टाची बाही रक्ताने माखलेली होती.
  
  
  "मी... मी बोलणार नाही," तो पुन्हा म्हणाला.
  
  
  कोणताही डॉक्टर हात जोडून काम करू शकला नाही. "तुला आता मरायचे आहे की नंतर, कोएनवर?"
  
  
  मी बोललो. - "तुम्ही कोणासाठी काम करता ते मला सांगा आणि तुम्ही मुक्त व्हाल."
  
  
  "ना... नारा..." त्याने सुरुवात केली. मग त्याने पुन्हा आपले ओठ दाबले आणि आपले डोके हलवले.
  
  
  - नारा काय? “मी पुन्हा ह्यूगोचा घसा दाबून जोरात विचारले.
  
  
  “नाही, मी तसे म्हणणार नाही, कार्टर,” तो चिडून म्हणाला.
  
  
  "अशा परिस्थितीत, कोएनवार, मी तुझ्यासाठी आणखी वेळ वाया घालवणार नाही." आणि मी असे म्हटल्यावर, माझ्या मनगटाच्या झटपट आणि कदाचित दयाळू झटक्याने मी त्याची दुःखी कारकीर्द संपवली. ह्यूगोने कानापासून कानापर्यंत एक फिकट अर्धवर्तुळ बनवले. मऊ कागदासारखे मांस फाडले; नंतर मानेचे स्नायू, त्यानंतर लगेच कॅरोटीड धमनी. रक्ताच्या उष्ण धारा माझ्या चेहऱ्यावर आल्यावर कोएनवारने शेवटचा गुरगुरणारा आवाज काढला. मृत्यूच्या धक्क्यातून जात असताना त्याचे संपूर्ण शरीर थरथरत होते. जेव्हा मी त्याला हळूच जमिनीवर खाली केले आणि त्याच्या कोटावरील माझे घाणेरडे, रक्ताळलेले हात पुसले तेव्हा तो अजूनही कत्तलखान्यातील बैलासारखा रक्तस्त्राव करत होता.
  
  
  “हे अँड्रियासाठी आहे,” मी मोठ्याने म्हणालो. मी वळून त्याच्या जोडीदाराकडे गेलो. पण अफगाण कोएनवार सारखा मेला होता, त्याचा चेहरा जांभळा होता आणि त्याच्या सच्छिद्र फुफ्फुसाच्या मंद गुदमरल्यामुळं तो डाग पडला होता.
  
  
  मला त्यांच्यापैकी कोणाकडूनही अधिक माहिती मिळणार नाही. “अजीज,” मी ओरडलो. "तुम्ही तुमच्या जीवाची कदर करत असाल तर इथे या."
  
  
  लहान माणूस एका उथळ दऱ्याच्या उतारावरून रेंगाळला. त्याचा चेहरा खडूसारखा पांढरा होता.
  
  
  “कृपया, कृपया अझीझला मारू नका,” त्याने दयनीय आवाजात विनवणी केली. अजिजला माहीत नव्हते. तुला इथे आणण्यासाठी अजीजला पैसे मिळाले. हे सर्व आहे.'
  
  
  'कधी?'
  
  
  'काल रात्री. तो...तो माणूस," आणि त्याने थरथरत्या हाताने कोएनवारच्या निर्जीव शरीराकडे इशारा केला. “त्याने मला तुला विमानात भेटायला आणि इथे आणण्यासाठी पैसे दिले. तो म्हणतो की तुम्ही त्याच्या मालकीचे काहीतरी चोरले आहे. मला बाकी काही माहीत नाही.
  
  
  "तुम्ही याबद्दल कोणालाही सांगणार नाही, का?" - त्याने रागाने डोके हलवले. - मी काही बोलत नाही, मिस्टर अमेरिकन. तू आणि अझीझ आम्ही इथे कधीच नव्हतो. आम्ही ही जागा कधीच पाहिली नाही. होय? होय?'
  
  
  "नक्की," मी म्हणालो. जर शक्य असेल तर मला त्याला मारायचे नव्हते. तो तरुण, मूर्ख आणि लोभी होता. पण मला असे वाटत नाही की जेव्हा त्याने कोएनवारची निःसंशयपणे आकर्षक ऑफर स्वीकारली तेव्हा त्याला काय कळत होते. "हे मृतदेह इतरत्र ठेवण्यास मला मदत करा आणि आम्ही जाऊ."
  
  
  त्याला सांगितल्याप्रमाणे त्याने केले.
  
  
  चेकपॉईंट म्हणून काम करणारा लाकडी अडथळा एका ड्रेनेज खंदकात संपला, ज्यामध्ये कोएनवार आणि त्याच्या अफगाण साथीदाराच्या लंगड्या आणि विकृत मृतदेहांचा पाठलाग झाला. एक बाही असलेला अस्त्रखान फर कोट परिधान केलेला, नेपाळी किलर कचऱ्याच्या घाणेरड्या प्रवाहात तोंडावर तरंगत होता. शेवटी तो त्याच्या जागी होता.
  
  
  “मी तुम्हाला फुकटात हॉटेलमध्ये घेऊन जाईन,” आम्ही गाडीकडे परत जाताना अझीझ कुरकुरला.
  
  
  ते चुकीच्या वेळी आणि चुकीच्या ठिकाणी होते. पण मी मदत करू शकलो नाही. अचानक मी हसलो, आणि मी पूर्वी कधीही हसलो होतो त्यापेक्षा जास्त हसलो.
  
  
  
  
  धडा 10
  
  
  
  
  
  मारोहितीवरील कॅम्प हॉटेल हे सर्व काही टाळण्यासारखे ठिकाण होते.
  
  
  मी माझी ओळख करून देताना कारकुनाने दिलेला कागदाचा तुकडा घेऊन मी शक्य तितक्या लवकर उवांच्या प्रादुर्भावग्रस्त लॉबीच्या आत आणि बाहेर गेलो. मी सरळ चालत दरबार चौकात आलो, काही ब्लॉक दूर. तणावग्रस्त होऊन, मी तळज्यो भवानी मंदिरासमोर, हिंदूंचे माकडदेव हनुमानाच्या पुतळ्याच्या सावलीत बसलो. केसाळ देवतेकडे माझ्यासाठी कोणतीही माहिती किंवा सल्ला नव्हता, परंतु टीप होती.
  
  
  ते अगदी काटेकोरपणे आणि थेट मुद्द्याकडे होते. मला माझ्या शेर्पा संपर्काला असन टोलवरील हट रेस्टॉरंटमध्ये भेटायचे होते. मला ओळखण्यासाठी एक पांढरा खिसा चौकोन घालायचा होता. बाकीची काळजी ते घेतील. विचित्र, मला वाटले. मी कोण आहे हे कोएनवारला माहीत होते, पण शेर्पाला वरवर पाहता गोलफिल्डचे कुरिअर कसे दिसेल याची कल्पना नव्हती.
  
  
  हॉकने मला त्या दिवशी सकाळी सांगितलेली प्रत्येक गोष्ट या म्हणीप्रमाणे स्पष्ट झाली. - तुम्हाला जेस्टर किंवा नारा बद्दल काही माहिती आहे का? मी माझ्या बॉसला विचारले की माझ्या हॉटेलजवळील पोस्ट ऑफिसमध्ये मी शेवटी त्याच्याशी कधी जोडले गेले.
  
  
  “तुम्ही मन वाचू शकता, N3. मी तुम्हाला त्याबद्दलच सांगणार आहे," हॉकने उत्तर दिले, त्याचा आवाज त्याच्या नेहमीच्या कमांडिंग टोनचे कमकुवत आणि कठोर प्रतिबिंब आहे. "राजघरातील त्या भांडणाबद्दल मी तुला काय सांगितले ते तुला आठवते का?"
  
  
  'तुला म्हणायचंय का...'
  
  
  'नक्की. राजाचे सल्लागार आणि बाल नारायण नावाचा तथाकथित राजपुत्र यांच्यातील भांडणाची आम्हाला जाणीव झाली. तुम्ही नारायणला आंतरराष्ट्रीय प्लेबॉय म्हणू शकता. काही काळासाठी मी कान्समध्ये एक नौका केली आणि उच्चभ्रू, सामान्य सामाजिक परजीवींच्या या प्रतिनिधींच्या समूहाशी मी व्यवहार केला.
  
  
  - पण त्याला शेर्पा ऑपरेशनबद्दल कसे कळले?
  
  
  "आम्ही त्याबद्दल फक्त अंदाज लावू शकतो," हॉकने उत्तर दिले. - मी तुम्हाला यात मदत करू शकत नाही. मला माहीत आहे की नारायण यांची ख्याती एक सावळी व्यापारी म्हणून आहे. मागच्या वर्षी कलकत्त्यात तू आमच्यासाठी सोडवलेली छोटीशी समस्या आठवते का?
  
  
  'हो. याचे काय?'
  
  
  “त्याला या गोष्टीचा सामना करावा लागला... जोपर्यंत सर्व काही चुकीचे होत नाही तोपर्यंत... मी काय म्हणत आहे हे तुम्हाला माहीत असेल तर त्याची बोटे खूप स्फोटक आहेत असे दिसते.
  
  
  'तू सुरक्षित आहेस.'
  
  
  "सर्व काही ठीक आहे?" - तुम्ही कोणत्याही अडचणीशिवाय तिथे पोहोचलात का?
  
  
  "शक्य तितके सोपे, जरी माझे काबूलमध्ये आगमन दुर्लक्षित झाले नाही," मी त्याला सांगितले. "पण त्या सगळ्याची काळजी घेतली गेली." नारायण आता एकटाच राहिला होता.
  
  
  “निक, मी तुझ्याकडून काही कमी अपेक्षा करणार नाही,” हॉक चांगल्या स्वभावाच्या हसत म्हणाला, त्यानंतर लगेचच कर्कश, कर्कश खोकला आला. त्याने खूप धूम्रपान केले, पण त्याला माझ्याकडून ते ऐकायचे नव्हते. काही गोष्टी न सांगता सोडल्या जातात, जसे की सिगारला दुर्गंधी येते. "पण एक गोष्ट लक्षात ठेवा," तो पुढे म्हणाला. “आधी ही मुले सुरक्षित असल्याची खात्री करा. मग तुम्ही परत जा आणि जे करणे आवश्यक आहे ते पूर्ण करा.
  
  
  "मी विसरणार नाही," मी त्याला आश्वासन दिले.
  
  
  - मला तेच ऐकायचे होते. मला आणखी काही कळल्यावर मी तुला टेलीग्राम पाठवीन. माझा या फोन कनेक्शनवर खरोखर विश्वास नाही. माझ्याशी कुठे संपर्क साधावा हे त्याला माहीत होते, त्यामुळे त्याला नमस्कार करण्याशिवाय दुसरे काही करायचे नव्हते.
  
  
  आता, हसत असलेल्या माकड देवाच्या सावलीत, मी कोडेचे सर्व तुकडे एकत्र ठेवण्याचा प्रयत्न केला. काही वेळात, नारायणला शेर्पांकडून मुलांचे अपहरण झाल्याची माहिती मिळाली. मला ते देशात आणण्याची संधी मिळण्यापूर्वीच त्यांनी कोएनवार यांना हिरे मिळविण्यासाठी नियुक्त केले. मी हे दगड सोडले नाही तर मला ठार मारण्याचा आदेशही त्याने त्याच्या भाडोत्रीला दिला. ही क्रांती सुरू करण्याचा त्यांचा प्रयत्न नव्हता हे उघड आहे. राजघराण्यातील एक सदस्य, रक्ताने राजाशी संबंधित असल्याने, सिंहासन उलथून टाकले, राजेशाही चिरडली आणि चांदीच्या ताटात जमीन चीनला दिली म्हणून नारायणकडे मिळवण्यासारखे आणि गमावण्यासारखे काहीही नव्हते.
  
  
  माझ्या काठमांडूच्या मिशनचा भाग असलेले कोडे मी अशा प्रकारे एकत्र केले. पण तरीही माझ्याकडे तयार उपाय नव्हता. प्रथम, नारायणला शेर्पांच्या योजनांची माहिती कशी होती हे मला माहीत नव्हते. शिवाय, तो काय प्रयत्न करेल, त्याची पुढची पायरी काय असेल हे मला माहीत नव्हते, जर त्याला सापडले की कोएनवार फक्त लाकडी पेटीत नेपाळला परतणार आहे. कॅम्प हॉटेलमध्ये मला मिळालेल्या संदेशानुसार, मी पुढील संध्याकाळपर्यंत माझ्या संपर्कास भेटणार नाही. मी माझ्या मोकळ्या वेळेचा सदुपयोग करण्याचे ठरवले आणि थेट राजधानीच्या ग्रंथालयाकडे निघालो. सुरुवातीला, मला रॉयल प्रिन्सच्या सर्व विद्यमान छायाचित्रांचा अभ्यास करायचा होता. दुसरे म्हणजे, मला या क्षेत्राच्या भौगोलिक परिस्थितीशी परिचित होणे आवश्यक आहे, कारण माझे कार्य काठमांडूपुरते मर्यादित राहणार नाही याची मला बऱ्यापैकी तीव्र भावना होती. मला पर्यावरणाबद्दल जितके अधिक माहिती होते, तितकीच मी शेर्पाला भेटण्यासाठी तयार झालो होतो... तो किंवा ती कोणीही असो.
  
  
  मी जिथे गेलो तिथे मला छापील जाहिराती दिसल्या: “चिक रेस्टॉरंट.” चीनी, तिबेटी, नेपाळी आणि पाश्चात्य टेबल. सलून स्पेशल: चरस केक, चरस सिगारेट आणि चरस रिसेप्शनवर उपलब्ध. नंतर छोट्या अक्षरात: "द बीटल्स!" रोलिंग स्टोन्स! जाझ! शेवटचे शॉट्स. आणि काबुलमधील खैबर, जिथे मी स्ट्रिंग स्टीक ऑर्डर करण्याची चूक करण्यापूर्वी काही दिवस घालवले होते.
  
  
  सलून लहान, अंधुक प्रकाशाने उजळलेले, जवळजवळ कॅम्प हॉटेलसारखेच अस्वच्छ, परंतु निश्चितच जास्त लोकप्रिय होते. खडबडीत टेबले आणि खुर्च्या आणि बाकांनी भिंतींना रांग लावली होती. आणि बेंचवर मी पाहिलेल्या अमेरिकन आणि युरोपियन पर्यटकांचा विचित्र संग्रह बसला होता. मी ब्रुकलिन ते खोल दक्षिणेपर्यंत उच्चार ऐकले आहेत. त्यात ऑस्ट्रेलियन, काही वेल्श, न्यूझीलंडच्या मुली आणि काही फ्रेंच मुली होत्या. ग्रँड हिमालय हॉटेल सारखे काहीतरी, जिथे प्रत्येकजण माकडांसारखा धुम्रपान करतो.
  
  
  माझ्याकडे सीट आणि बिअरचा ग्लास होता आणि मी त्याचा आनंद घेतला. माझ्या आजूबाजूचे सर्वजण त्यांचे डोके फोडणार आहेत असे दिसत होते, आणि डोके टेबलावर आदळताच मालक धावत आला, त्याने गुन्हेगाराचा चेहरा उचलला आणि त्याला ते आणण्यासाठी परत यावे यासाठी त्याच्या चेहऱ्यावर काही चापट मारल्या. “हे हॉटेल नाही,” तो पुन्हा म्हणाला. 'खा. पेय. पण हॉटेल नाही," त्याने पुनरावृत्ती केली, काही कॉमिक डिकेनियन सराय प्रमाणे फिरत.
  
  
  पण या परिस्थितीत विनोदी काहीही नव्हते, मी सांगू शकलो. मी शक्य तितक्या स्पष्टपणे माझा पांढरा खिशाचा चौकोन घातला, माझे डोळे दारावर ठेवले आणि शक्य तितक्या संयमाने आणि शांतपणे वाट पाहिली. शेर्पा पाच मिनिटे उशीरा आला होता, पण माझा संपर्क योग्य वेळी येईल हे मला माहीत होते. दरम्यान, सुमारे अठरा किंवा एकोणीस वर्षांच्या एका सोनेरी अमेरिकन महिलेने मला खोलीतून एक निःसंदिग्ध देखावा दिला. तिच्या विचित्र पोशाखात आणि तिच्या स्वप्नाळू डोळ्यांच्या मागे, तिच्याकडे उगवत्या ताऱ्यासाठी आवश्यक असलेले सर्व काही होते, यात काही शंका नाही. आणि जेव्हा, किंचित लाटेने, ती उभी राहिली आणि माझ्याजवळ आली, तेव्हा मला अजिबात चिडचिड झाली नाही.
  
  
  'मी?' तिने माझ्या शेजारी असलेल्या रिकाम्या सीटकडे बोट दाखवत विचारले. - नैसर्गिकरित्या. मी होकार दिला आणि ती सोफ्यावर कोसळलेली पाहिली.
  
  
  रेस्टॉरंटच्या बऱ्याच प्रसिद्ध चरस स्नॅक्सपैकी एक मोठ्या प्रमाणात चाव्याव्दारे ती म्हणाली, "तुम्ही अनेकदा ज्या ठिकाणी जाता त्याप्रमाणे हे दिसत नाही."
  
  
  "नाही का?"
  
  
  - फक्त आजूबाजूला पहा?
  
  
  'खरंच नाही.'
  
  
  - तू पूर्णपणे सामान्य दिसत आहेस. बुर्जुआ किंवा असे काहीही नाही, साधे. जणू काही पोलीस. हे खरं आहे?'
  
  
  'मी? पोलीस अधिकारी ? _मी छाती थोपटली आणि हसलो. 'खरंच नाही.'
  
  
  "ते चांगले आहे, कारण ही गंमत," तिच्या कँडीतून काय शिल्लक आहे याकडे निर्देश करत, "पूर्णपणे कायदेशीर आहे."
  
  
  - मी काहीतरी बोललो, मिस...
  
  
  "मॅडम," तिने मला सुधारले. "आणि माझे नाव डिक्सी आहे." थोड्या वेळाने तिने तिचा हात माझ्या मांडीवर ठेवला. मला हे फक्त माहित आहे कारण ती उंच होती. तिची बोटं स्वतःचं मन असल्यासारखी हलू लागली. मी हळुवारपणे तिचा हात पुढे ढकलला आणि दयाळूपणे तिला कळवले की मला स्वारस्य नाही, तिला समजावून सांगण्याचा प्रयत्न न करता की जर गोष्टी थोड्या पुढे गेल्या असत्या तर तिला तिच्या लैंगिक इच्छेसाठी एक वस्तू सापडली नसती, परंतु एक गॅस ग्रेनेड - पियरे . .
  
  
  'ते अप्रिय आहे.' ती हसायला लागली आणि मी पाहिले की माझे हात तिच्या पुच्चीत भरले होते.
  
  
  पण मी काही बोलायच्या आधीच माझ्या लक्षात आले की एक विसाव्या वर्षी नेपाळी तरुण माझ्या समोरच बसला होता. तो पाश्चात्य शैलीत परिधान केलेला होता आणि सहज विसरता येण्याजोगा देखावा, नियमित वैशिष्ट्ये आणि नम्र शिष्टाचार होता. तो एक शब्दही बोलला नाही, पण टेबलाच्या पलीकडे पोहोचला आणि त्याच्या छातीच्या खिशातून पांढरा रुमाल काढला. तो टेबलाखाली पोहोचला आणि काही क्षणानंतर खिशाचा चौकोन परत केला, आता तागाच्या लिफाफासारखा सुबकपणे दुमडलेला.
  
  
  मी रुमाल उघडला आणि अमेरिकन पासपोर्टच्या हिरव्या आणि राखाडी कव्हरकडे एकटक पाहिलं. जेव्हा मी ते उघडले तेव्हा मला तिचे नाव सुबकपणे छापलेले दिसले: व्हर्जिनिया होप गॉलफिल्ड. पुढच्या पानावर एक आकर्षक, हसतमुख अमेरिकन स्त्री माझ्याकडे पाहत होती. मी माझा पासपोर्ट बंद केला आणि माझ्या आतल्या खिशात ठेवला.
  
  
  “एक क्षण,” मी माझ्या संपर्काला म्हणालो. तो तरुण गप्प बसला आणि मी उभा राहिलो आणि डिक्सीला तिच्या पायावर दयाळूपणे मदत केली.
  
  
  तिने विचारले. - 'आम्ही कुठे जात आहोत?' ती पुन्हा हसायला लागली. "फक्त तुझ्या सीटवर परत जा," मी तिला टेबलापासून दूर नेत म्हणालो.
  
  
  'पण का? मला तुम्ही आवडता. तू एक हॉट माणूस आहेस आणि मी तुला पाहण्यासाठी थांबू शकत नाही."
  
  
  किमान तिला काय हवे आहे हे माहित होते, जे बहुतेक लोकांच्या बाबतीत नाही. - आणि आपण एक भयानक चवदार तुकडा आहात. पण मला इतर गोष्टी करायच्या आहेत, म्हणून एक छान मुलगी व्हा. कदाचित मी उद्या भेटायला येईन.
  
  
  ती एखाद्या बिघडलेल्या मुलासारखी भुसभुशीत आणि उदास झाली, वरवर पाहता तिला स्वतःचा मार्ग घ्यायची सवय होती. पण ती ओरडली नाही.
  
  
  मी टेबलावर परतलो तेव्हा तरुण शेर्पा अजूनही बुद्धाप्रमाणे धीराने वाट पाहत होता.
  
  
  - तुम्ही मिस्टर कार्टर आहात का?
  
  
  मी होकार दिला आणि बिअरचा दुसरा घोट घेतला.
  
  
  “माझे नाव राणा आहे. तू...'
  
  
  “हो,” मी शांतता भरून म्हणालो. - तुमच्याकडे ही मुलगी आणि तिचा भाऊ आहे का?
  
  
  "सुरक्षित आणि सुरक्षित," त्याने उत्तर दिले.
  
  
  “चला मग...” मला माझ्या जागेवरून उठायचे होते, पण राणाने मला मागे बसण्याचा इशारा केला.
  
  
  "आम्ही कोणत्या घटनांचे अनुसरण करत आहोत ते मी तुम्हाला समजावून सांगितले पाहिजे, कार्टर," तो म्हणाला. - त्यामुळे कोणताही गोंधळ होणार नाही. समजले?'
  
  
  'सुरू. मी सर्व कान आहे.'
  
  
  'मला माफ करा?'
  
  
  "मी म्हणालो: चल, मी ऐकतोय." मी एक वाईट मूड मध्ये होते, सौम्यपणे सांगू. मला अशा दुर्गम भागात व्यवसाय करणे खरोखर आवडत नव्हते आणि मला आमच्या व्यवसायाचे स्वरूप खरोखर आवडत नव्हते. आणि इतर कोणत्याही गोष्टीपेक्षा माझ्या पोटात मला पुन्हा त्रास होऊ लागला. जितक्या लवकर मी हिरे थुंकीन आणि सिनेटरच्या मुलांना परत करेन तितके मला चांगले वाटेल. ”
  
  
  राणाचे स्पष्टीकरण लहान आणि स्पष्ट होते. मला डोळ्यांवर पट्टी बांधली जाईल आणि मला अशा ठिकाणी नेले जाईल जिथे मला रफमधील हिऱ्यांच्या बदल्यात दोन मुले मिळतील. हे दिसते तितके सरळ आहे, मी राणाच्या मैत्रीपूर्ण चेहऱ्यामुळे कोणताही चान्स घेणार नाही किंवा त्याच्यावर विश्वास ठेवणार नाही. माझ्या समजल्याप्रमाणे, तो कदाचित रहस्यमय बाळा नारायणसाठी काम करत असेल, शेर्पा म्हणून ओळखल्या जाणाऱ्या तितक्याच मायावी संघटनेसाठी नाही. "ते बरोबर आहे, कार्टर," त्याने निष्कर्ष काढला. “आम्ही तुम्हाला मुले देतो आणि तुम्ही आम्हाला खंडणी द्या. आणि प्रत्येकजण आनंदी आहे. होय?'
  
  
  बरोबर नाही, मी म्हणालो तसे वाटले, “चांगले वाटते राणा. पण बाल नारायण यांनी मला इथेच भेटायला सांगितलं," आणि मी माझ्या रोलेक्सकडे बराच वेळ बघून जे बोललो त्यावर जोर दिला. - सुमारे एक तासात. प्लॅन्समधील बदल तुम्ही कसे स्पष्ट कराल?
  
  
  "बाल नारायण," तो आवाज कमी करत म्हणाला. "तो हे कोणत्या अधिकाराने करतो?"
  
  
  “मला कल्पना नाही,” मी स्पष्टपणे म्हणालो.
  
  
  माझा कटाक्ष त्याच्या डोक्यावरून गेल्यासारखा वाटत होता. “ही नारायणची योजना नाही,” राणा पुढे म्हणाला, माझी कथा फसवी आहे अशी शंका आली नाही; तो शेर्पांसाठी काम करत होता की नाही, तो खऱ्या कुरिअरचा बदली होता की नाही हे मी शोधत असे. “कांतीने सर्व तपशील सांभाळून घेतला. नारायण काय करत आहे हे मला माहीत नाही, पण कांतीला ते अजिबात आवडणार नाही. शेर्पांच्या कारभारात ढवळाढवळ करणं चुकीचं होतं.”
  
  
  "मी विचारले तर ही कँटी कोण आहे?"
  
  
  "आमची जाण्याची वेळ आली आहे, कार्टर," राणा त्याच्या घड्याळाकडे आत्मविश्वासाने पाहत म्हणाला. तो पटकन उभा राहिला. "कार वाट पाहत आहे."
  
  
  “ठीक आहे,” मला वाटले, “तुम्ही टाकलेल्या प्रत्येक पावलाने तुम्ही काहीतरी नवीन शिकता. नारायण आणि शेर्पा एकमेकांना चांगले ओळखत होते, तरी मला कांती कोण हे जाणून घ्यायला आवडले असते. आणि नारायणने फसवणूक केली हे त्यांना कळावे अशी माझी इच्छा आहे.
  
  
  पण मी माझे प्रकटीकरण माझ्या हितासाठी ठेवायचे ठरवले आणि इतर कोणाचेही नाही. राणाला राजपुत्राने कामावर घेतले नव्हते हे जाणून मला आनंद झाला आणि मी त्याच्या मागे रेस्टॉरंटमधून बाहेर पडलो. आम्ही एसन टोलच्या बाजूने चालत निघालो, त्या रस्त्याने, जो अगदी मृतावस्थेसारखा दिसत होता, बाजाराकडे. आधीच अंधार पडत होता, पण चौक अजूनही व्यापारी आणि पर्यटकांनी भरलेला होता. राणाने टॅटू पार्लरसमोर उभ्या असलेल्या एका जुन्या फियाटकडे बोट दाखवले.
  
  
  “तुमच्या नंतर, कार्टर,” तो माझ्यासाठी मागचा दरवाजा उघडा धरून म्हणाला.
  
  
  मी मागच्या सीटवर सरकलो आणि अचानक माझ्या गळ्यात रिव्हॉल्व्हरची थंड, कडक बॅरल दाबल्याचा अनुभव आला. आकार लक्षात घेता, ते बेरेटासारखे होते. मी घाबरत नाही असे नाही. 22. त्याउलट. ते जितके लहान आणि हलके आहेत, ते अत्यंत शक्तिशाली आहेत, विशेषत: जवळच्या श्रेणीत.
  
  
  “प्रसाद फक्त आवश्यक खबरदारी घेत आहे, कार्टर,” राणाने स्पष्ट केले जेव्हा मी मला वाटलेल्या परिस्थितीच्या अनुकूल नसल्याबद्दल भाष्य करणार होतो. मग तो चाकाच्या मागे आला.
  
  
  प्रसाद, त्याच्या साथीदाराप्रमाणेच तरुण, शेवटी माझ्या डोक्याच्या मागून रिव्हॉल्व्हर काढला. "गोष्टी चुकीच्या झाल्या तर कॅन्टीला फार आनंद होणार नाही," त्याने मला आठवण करून दिली.
  
  
  “काहीही चूक होऊ शकत नाही,” राणाने त्याला आश्वासन दिले. - ते बरोबर नाही का, कार्टर?
  
  
  “नक्की,” मी हसत म्हणालो.
  
  
  प्रसादने मला जे काळे हुड दिसत होते ते दिले आणि मला ते माझ्या डोक्यावर ओढून जमिनीवर बसण्यास सांगितले. माझ्याकडे पर्याय नव्हता आणि मला सांगितल्याप्रमाणे केले. मुख्य गोष्ट मला वॉशिंग्टन सोडण्यापूर्वीच समजावून सांगितली होती. मी आणखी काही करण्यापूर्वी हॉकने मला पुन्हा मुलांना बाहेर काढण्याची आठवण करून दिल्याचे मी ऐकले. हॉकच्या कार्यालयात जेव्हा मी त्यांना भेटलो तेव्हा सिनेटर गोलफिल्डच्या भयभीत आणि दुःखी चेहऱ्याची प्रतिमा माझ्या आठवणीत कोरलेली आहे.
  
  
  तेव्हा मी खूप कमी पाहिले.
  
  
  सावली जवळजवळ अपारदर्शक होती आणि फॅब्रिक इतके जाड होते की जवळजवळ कोणताही प्रकाश गेला नाही. मी सशस्त्र होतो, प्रसाद आणि राणा यांना धन्यवाद की त्यांनी माझा शोध घेण्याची तसदी घेतली नाही. पण मी दुसरा कोणी नसून निकोलस कार्टर हा सिनेटर चक गॉलचा कर्मचारी होतो...
  
  
  त्यांच्या मते, N3, Killmaster, अस्तित्वातही नव्हते. आणि मला तेच हवे होते.
  
  
  दम्याचा खोकला, किंचित उडी मारून आणि खडखडाटाने फियाट निघून गेला. जरी मी यापुढे माझे डोळे वापरू शकत नसलो तरीही मला दोन्ही कान होते आणि मी मिळू शकणाऱ्या प्रत्येक ध्वनी सिग्नलवर लक्ष केंद्रित केले. तरीही तुम्ही ज्याला हेवा वाटेल अशा स्थितीत मी नव्हतो. अर्थात, वाटेत कुठेतरी प्रसाद त्याच्या बेरेटाचा वापर करेल आणि हिरे मिळवण्याच्या आशेने मला मारेल आणि सिनेटरला पुन्हा खंडणी देण्यास भाग पाडेल अशी शक्यता होती. कोणत्याही परिस्थितीत, माझ्याकडे विल्हेल्मिना, कोरडी आणि सक्रिय, तिची नोकरी करण्यास तयार होती. आणि जर लुगर उपयुक्त नसेल तर पियरे आणि ह्यूगो तिच्यासाठी ते करू शकतील.
  
  
  “कार्टर, बंदुकीला घाबरू नकोस,” राणा म्हणाला, जणू तो माझे विचार वाचत आहे. शेर्पाला मूर्खपणाच्या हिंसाचारात रस नाही. दशलक्ष डॉलर्स किमतीचे खडबडीत दगड आधीच आमचे उद्दिष्ट पूर्ण करतात. देवाणघेवाण झाल्यानंतर तुम्हाला आणखी त्रास देण्याची आमची इच्छा नाही.
  
  
  "हे ऐकून छान वाटले," मी म्हणालो, "कारण सर्व सिनेटर गोलफिल्डला त्याच्या मुलांच्या आरोग्याची काळजी आहे."
  
  
  “त्यांच्याशी चांगली वागणूक मिळाली,” प्रसादने प्रतिवाद केला. "तुम्हाला ते उत्कृष्ट आरोग्यामध्ये सापडतील."
  
  
  “आणि चांगला मूड आहे,” राणा क्रूर हसत म्हणाला.
  
  
  "आश्वासक वाटतंय."
  
  
  "याशिवाय," ती पुढे म्हणाली, "सेनेटर वैयक्तिक स्वातंत्र्यावर दृढ विश्वास ठेवतो, नाही का?"
  
  
  "आमचे सर्व सिनेटर्स."
  
  
  ती स्वतःशीच हसली. “आम्ही हा पैसा हिंसाचारासाठी नाही, तर शेकडो वर्षांपासून गुलामगिरीत असलेल्या संपूर्ण नेपाळी लोकांच्या उद्धारासाठी वापरणार आहोत. राजा हा हुकूमशहा, भ्रष्ट आणि जुलमी आहे. संपूर्ण देशावर त्याचे पूर्ण नियंत्रण कसे आहे हे तुम्हाला माहीत आहे का? ज्याला आपण इथे लोकशाहीची पंचायत प्रणाली म्हणतो त्याचा तो शोधकर्ता आहे.”
  
  
  "याचा अर्थ काय?"
  
  
  “म्हणून एका व्यक्तीच्या निर्णयावर आधारित लोकशाहीचा हा एकमेव प्रकार आहे: राजा,” तिने तिच्या आवाजात आलेला कटुता लपवण्याचा प्रयत्न न करता उत्तर दिले.
  
  
  माझ्यासाठी, तिला बोलणे सुरू ठेवण्याची परवानगी होती, जरी मी कारच्या बाहेरचे आवाज ऐकले जे मला नंतर आम्ही आता अनुसरण करत असलेल्या मार्गाची पुनर्रचना करण्यास मदत करू शकतात.
  
  
  मी विचारले. - "आणि राजकुमार नारायण?"
  
  
  माझ्या प्रश्नाचे उत्तर देण्यापूर्वी तिने राणासोबत काही शब्दांची देवाणघेवाण केली. “लोकांना राजाची सवय असते. इंग्लंडप्रमाणेच, राजेशाही चांगली असू शकते आणि विजय मिळवू शकते. सर्व काही सुरळीत राहिल्यास, नारायण हे नवीन राजा होतील...
  
  
  “बीजिंगबरोबर” मी समाधानाने म्हणालो. 'विसरू नकोस.'
  
  
  “तुला आमच्याबद्दल काहीच माहीत नाही, कार्टर,” तो म्हणाला. "या गोष्टींबद्दल बोलणे म्हणजे वेळेचा अपव्यय आहे."
  
  
  त्यामुळे नारायणाला राजा व्हायचे होते, असे मला वाटले. माझा अजूनही विश्वास बसत नव्हता कारण जर प्रसाद खरे बोलत असेल तर राजकुमार हा जगातील शेवटचा माणूस असेल ज्याला मला मेले पाहिजे. जोपर्यंत, अर्थातच, त्याने स्वतःच दोन्ही बाजू एकमेकांच्या विरोधात सेट केल्याशिवाय. पण एक गोष्ट स्पष्ट होती: नेहमीच्या स्पर्धेपेक्षा इथे बरेच काही चालू होते. बरेच काही.
  
  
  दरम्यान, प्रसादच्या शांततेमुळे माझ्या आजूबाजूला काय घडत आहे यावर लक्ष केंद्रित करणे मला खूप सोपे झाले. आम्ही अशा रस्त्याने गाडी चालवत होतो ज्याला “बम्पी” हा शब्द क्वचितच लागू झाला होता. माझ्या समजल्याप्रमाणे, कोणतीही वळणे नव्हती. दूरवर मंदिराच्या घंटांचा मऊ आणि मंद आवाज ऐकू येत होता. मग प्रकाश लक्षणीयपणे कमी झाला आणि मला आश्चर्य वाटले की आपण कोणत्यातरी बोगद्यातून जात आहोत का? मला खात्री नव्हती, पण जेव्हा एका मिनिटापेक्षा कमी वेळाने हुडमधून गळती होणारा प्रकाश पुन्हा वाढला तेव्हा मला जवळच पाण्याचा आवाज ऐकू आला. प्रवाहाचा किंवा धबधब्याचा आवाज. जवळपास पाच मिनिटे शांतता होती, मग गुरांची शांतता. रस्त्याची पृष्ठभाग हळूहळू सपाट होत गेली, आणि वेळोवेळी एक गारगोटी तीक्ष्ण धातूच्या आवाजाने गाडीच्या तळाशी उसळत असे.
  
  
  मी तीनशे वीस सेकंद मोजले, गायींचा आवाज आता ऐकू येत नव्हता. राणाने ब्रेकवर पाय आपटला आणि आम्ही रस्त्याच्या मधोमध अचानक थांबलो. "इथे थांब," तो निघून म्हणाला. गंजलेले काज कुरकुरले आणि अंधारात हलक्या पावलांचे पडसाद उमटले.
  
  
  आता मी इतर, विचित्र आवाज ऐकले. शेवटी हुड काढल्यावर मला लगेच कळले की शेर्पा कोणतीही अनावश्यक जोखीम घेणार नाही. ते अगदी लहान तपशीलासाठी व्यावसायिक होते. त्यांनी एक्स्चेंजची जागा लपविण्यासाठी खबरदारी घेतली. त्यांनी कारवर ब्लँकेट फेकले आणि डॅशबोर्डवरील दिव्यांनी दृश्याला एक अशुभ रूप दिले. प्रसादचा चेहरा लालसर चमकून उजळला. त्याने बेरेटावर आपली पकड घट्ट केली आणि एक शब्दही न बोलता माझ्या दिशेने इशारा केला.
  
  
  मी म्हणालो, “सायंकाळ खूप छान आहे. निश्चयाचा हा मुखवटा कशानेही तोडला नाही, किंचित हसूही नाही.
  
  
  “तुम्ही चांगली संगत होती,” मी माझ्या छातीकडे बोट दाखवलेल्या बेरेटाकडे बघत पुढे म्हणालो.
  
  
  दरवाजा उघडला आणि दोन थरथरणाऱ्या, डोळ्यांवर पट्टी बांधलेल्या किशोरांना पुढच्या सीटवर ढकलले गेले. मग दार पुन्हा बंद झाले, पण मी एक गुळगुळीत कच्चा रस्ता आणि एक गच्ची असलेला डोंगर बनवण्याआधीच नाही.
  
  
  नवोदितांना ओळखण्यासाठी मला एक मिनिटापेक्षा जास्त वेळ लागला. गोलफिल्डने मला त्याच्या दोन मुलांचा फोटो दिला आणि पहिल्या दृष्टीक्षेपात मला समजले की गिनी आणि मार्क आमच्या गाडीत सामील झाले होते. पासपोर्ट फोटोपेक्षा मुलगी आणखी आकर्षक निघाली. आणि तिचा भाऊ मार्क म्हणून, त्याच्या वडिलांशी साम्य जवळजवळ विचित्र होते.
  
  
  “बोलू नकोस,” प्रसाद भुंकला, जरी जुळ्या मुलांनी एक शब्दही बोलण्याची हिंमत केली नाही. बेरेटा आता मागे-पुढे करत होता, आधी माझ्याकडे आणि नंतर दोन घाबरलेल्या मुलांकडे बोट दाखवत होता.
  
  
  कारचा दरवाजा पुन्हा उघडला, यावेळी सुमारे पस्तीस वर्षांची एक चमकदार सुंदर नेपाळी स्त्री प्रवेश करत होती. तिचे सैल सैन्याचे कपडे, जगभरातील प्रमाणित गनिमी पोशाख देखील तिचे सडपातळ, कामुक शरीर लपवू शकले नाहीत आणि तिच्या डोळ्यांतून उमटलेले अहंकारी आकर्षण अगदी स्पष्ट होते.
  
  
  ती म्हणाली. - "तू कार्टर आहेस का?"
  
  
  मी सहमती दर्शविली.
  
  
  "मी कांती आहे."
  
  
  "शेर्पाचा मेंदू?"
  
  
  - मेंदू नाही, कार्टर. सोल "शेर्पा," तिने थंड नजरेने उत्तर दिले. - पण ती तुमची काळजी नाही. नक्कीच, तुमच्याकडे हिरे आहेत?
  
  
  - नैसर्गिकरित्या.
  
  
  "खूप छान," ती म्हणाली. "मग आपण व्यवसायात उतरू शकतो."
  
  
  मी बोललो. - "मी हिरे सोडताच तुम्ही आम्हा सर्वांना जागेवरच मारणार नाही याची माझ्याकडे काय हमी आहे?"
  
  
  मला व्यावसायिकांसारखे फारसे बोलायचे नव्हते कारण ते अजूनही मला एक नियमित कार्यालयीन कर्मचारी मानतात. पण त्याच वेळी, मी निश्चितपणे कॅन्टीचा शब्द घेऊ शकलो नाही.
  
  
  'सुरक्षा?' - तिने पुनरावृत्ती केली. “आम्ही इथपर्यंत आलो आहोत, कार्टर. तुम्ही आम्हाला मान्य केल्याप्रमाणे हिरे दिल्यास आम्हाला कोणालाही मारावे लागणार नाही. समजले?'
  
  
  मला खूप चांगले समजले, परंतु मला असे वाटले की ती बंदूक अधिक चांगल्या प्रकारे समजेल. म्हणून मी मान हलवली आणि माझ्या जॅकेटमध्ये पोहोचलो. हिऱ्यांच्या व्यवस्थित स्टॅकऐवजी, मी विल्हेल्मिना लुगर बाहेर काढला. लुगरने डॅशबोर्डवर रुबी लाइट पकडला. क्षणभर ती कोळशासारखी चमकली. मी विल्हेल्मिना बाहेर काढताच प्रसाद टेन्शन झाला. "तुम्ही कार्टरला शोधले नाही?" - कॅन्टीने त्याला विचारले.
  
  
  तरुणाने आपले डोळे खाली केले आणि आत्म-तिरस्कार आणि अपमानाच्या स्पष्ट भावनेने आपले डोके हलवले.
  
  
  “काही फरक पडत नाही,” कँटी न डगमगता म्हणाली. ती माझ्याकडे वळली, सरळ तिच्या हृदयाकडे असलेल्या बंदुकीकडे दुर्लक्ष करून. "तुम्ही गोळी मारली तर कार्टर, प्रसाद मुलांना मारतील." समजले?'
  
  
  “छान,” मी म्हणालो. “पण मी ज्या आत्मविश्वासाबद्दल बोलत होतो. ठीक आहे, मी घेतो तुला आता हिरे हवे आहेत?
  
  
  तिने होकार दिला आणि पूर्ण शांततेने वाट पाहिली. या कॅलिबरची शेवटची स्त्री मला आली ती राजकुमारी इलेक्ट्रा होती. आणि जर मी लोकांना माझ्या विचाराप्रमाणे ओळखले तर कांती धूर्त आणि कठीण प्रतिस्पर्धी असेल. पण आत्ता मला तिच्या नियमाने खेळायचे होते, माझ्या नाही. ट्रिगरवर माझ्या बोटाने, मी माझ्या मोकळ्या हाताने हिरे पकडले. नायलॉनचा धागा फास्टनिंगमधून सैल झाला आहे. अगदी हळू हळू, उलट्या होऊ नये म्हणून, मी कच्च्या दगडांची तार आणि नळी काढू लागलो. तीन शेर्पा आश्चर्यचकित झाले असे म्हणणे त्यांच्या प्रतिक्रियेला खूप कमी लेखेल. नायलॉनचा धागा लांबल्याने आणि ट्यूब हळूहळू माझ्या अन्ननलिकेवर सरकत असताना त्यांचे डोळे स्पष्टपणे रुंद झाले. ऑपरेशन अतिशय काळजीपूर्वक करावे लागले. एक चुकीची चाल, बोटांचे एक अनाड़ी वळण आणि हिरे पुन्हा एकदा माझ्या पोटात तरंगतील. जेव्हा ते माझ्या घशात पोहोचले तेव्हा सर्वात कठीण भाग होता. मी शक्य तितके माझे तोंड उघडले, गळ घालण्याची इच्छा दाबून, नंतर ट्यूब बाहेर काढली.
  
  
  “खूप हुशार,” कँटी म्हणाली, मी तिला ओला, चमचमणारा थरथर दिला तेव्हा तिचे डोळे चमकले. - या पाईपमध्ये हिरे आहेत का?
  
  
  “शेवटच्या दगडापर्यंत,” मी म्हणालो.
  
  
  'चांगले. कार्टर, तू आमच्यासाठी सर्वकाही केलेस. जर तुम्ही एक मिनिट थांबाल तर कृपया.
  
  
  तिने दार उघडले, वेगाने नेपाळी भाषेत बोलले आणि गाडीबाहेर थांबलेल्या तिसऱ्या व्यक्तीला फोन दिला. माझ्याकडे अजूनही विल्हेल्मिना तयार होती, जरी मी जगातील शेवटचा माणूस होतो ज्याला आता ते वापरायचे होते. निदान आता तरी नाही. दरवाजा पुन्हा उघडण्यापूर्वी काही मिनिटे गेली आणि एका माणसाच्या आवाजाने घोषित केले की दगड वास्तविक आणि उच्च दर्जाचे आहेत.
  
  
  जुळी मुले अजूनही एक शब्द बोलली नाहीत. जर त्याने घाबरून ट्रिगर खेचला असता तर प्रसादसाठी हे सोपे लक्ष्य ठरले असते. पण हळूहळू शेर्पांच्या हाती हिरे आल्यावर राणाचा साथीदार निश्चिंत झाला.
  
  
  मी विचारले. "आम्ही आता काठमांडूला परत जात आहोत, नाही का?
  
  
  “हो, नक्कीच,” कँटी म्हणाली. “प्रसाद डोळ्यावर पट्टी बांधेल आणि राणा गाडी चालवेल. सिनेटर खूप दयाळू होते, कार्टर. कृपया त्याचे कृतज्ञता व्यक्त करा.
  
  
  “त्याला फक्त त्याची दोन मुलं हवी आहेत. ते पुरेसे आहे, Canti.
  
  
  “आणि सर्व शेर्पांना हिरे हवे आहेत. कारण आमच्याकडे ते आहेत, तुम्हाला मुले आहेत. वाजवी व्यापार, बरोबर?
  
  
  “नक्कीच,” तिने दार उघडले आणि गाडीतून बाहेर पडताच मी म्हणालो.
  
  
  “अमेरिकेची सहल छान जावो,” पुन्हा दार ठोठावण्यापूर्वी ती म्हणाली ती शेवटची गोष्ट होती.
  
  
  प्रसादने माझ्या डोक्यावर काळे फासले. फक्त आता मी विल्हेल्मिनाला त्याच्या अरुंद पाठीमागे धरले. त्याला काही वाटत नव्हते आणि मी ते बदलणार नव्हते. आणखी एक खोकला फिट झाल्यानंतर, फियाट रस्त्यावरून घसरला.
  
  
  "तू ठीक आहेस ना?" - मी जुळ्या मुलांना विचारले.
  
  
  “ठीक आहे, धन्यवाद, मिस्टर कार्टर,” मार्क गोलफिल्डने उत्तर दिले.
  
  
  “बोलू नकोस,” मी आजवर ऐकलेल्या अत्यंत चिंताग्रस्त स्वरात प्रसाद तीव्रपणे म्हणाला.
  
  
  "बाळा, काळजी करू नकोस," मी माझ्या हुडाखाली हसत उत्तर दिले. यावेळी अंधार जवळपास आरामात होता. आणि अर्ध्या तासापेक्षा कमी वेळात, शेर्पांनी त्यांचा अर्धा करार पूर्ण केला आणि आम्हाला सुरक्षितपणे शहराच्या बाहेर सोडले. वाईट गोष्ट अशी होती की कॅन्टीने तिचा शब्द पाळला तरीही मी माझा शब्द पाळणार नाही. हे खेळाचे तोटे होते.
  
  
  
  धडा 11
  
  
  
  
  
  यूएस दूतावास शहराच्या मध्यभागी असलेल्या रत्ना पार्क आणि बाग बाजारपासून काही अंतरावर आहे. राणाने आम्हांला गाडीतून उतरवल्यानंतर लगेच मी गिनी आणि मार्क गोलफिल्डला तिथं सुरक्षित आणि सुरक्षित घेऊन गेलो. मुले अर्थातच शॉकमध्ये होती, पण रात्री चांगली झोप, त्यांच्या वडिलांचा फोन आणि दुसऱ्या दिवशी सकाळी घेतलेला अमेरिकन नाश्ता आश्चर्यकारक ठरला. दुसऱ्या दिवशी मी त्यांना भेटायला गेलो तेव्हा त्यांना पहिल्यांदाच पाहिल्यासारखे वाटले. जिनीचा मूड सुधारला होता आणि दोन आठवड्यांपूर्वी अथेन्समध्ये अपहरण झाल्यापासून जे काही घडले ते मला सांगण्यासाठी मार्क थांबू शकला नाही.
  
  
  त्यांना घेण्यासाठी आणि वॉशिंग्टनला परतण्यासाठी हवाई दलाच्या विमानाने ढाका येथून उड्डाण केले. पण ते जाण्याआधी मला त्यांच्याकडून शक्य तितकी माहिती घ्यायची होती, जितकी त्यांना आठवत होती. मार्कने त्यांना अथेन्समध्ये कसे पकडले गेले, मध्यरात्री एका लहान खाजगी जेटमध्ये बसवले आणि देशाबाहेर कसे पळवले हे स्पष्ट केले. पण तो आणि जिनी या दोघांच्याही लांबच्या, खडतर प्रवासादरम्यान डोळ्यांवर पट्टी बांधलेली असल्याने, तो मला शेर्पांच्या लपण्याच्या ठिकाणाविषयी फार काही सांगू शकला नाही.
  
  
  “हे गुहेसारखे दिसते, मिस्टर कार्टर, पण मी तुम्हाला एवढेच सांगू शकतो,” तो टोस्टचा आणखी एक चावा घेत म्हणाला.
  
  
  मी कॉफी प्यायलो आणि लक्षपूर्वक ऐकले. - गुहा का, मार्क?
  
  
  "ठीक आहे," तो संकोचून म्हणाला, "त्यांनी आम्हाला काही... कोनाड्यात ठेवले."
  
  
  पण जेव्हा तुम्ही त्यांना स्पर्श केला तेव्हा भिंती कोरलेल्या आणि अगदी ओलसर होत्या...
  
  
  "आणि ते निसरडे होते," गिनीने व्यत्यय आणला, "जसे की आपण भूमिगत आहोत." आणि कोठडीचा मजला नुसता धुळीचा होता. सिमेंट किंवा इतर काही नाही. आणि जवळजवळ प्रकाश नव्हता. सूर्यप्रकाश नाही, म्हणजे. छतावर फक्त काही उघडे दिवे. आणि तोही खडकात कोरलेला दिसत होता.
  
  
  - आपण किती लोक पाहिले?
  
  
  "कदाचित एक डझन किंवा अधिक."
  
  
  “नाही, बहिणी, दहापेक्षा जास्त होते,” मार्क म्हणाला. "कदाचित दुप्पट."
  
  
  "सर्व नेपाळी?"
  
  
  "मला असे वाटत नाही," सिनेटचा मुलगा पुढे म्हणाला. “मला खात्री नाही, पण मला वाटते तिथे काही चिनी होते. किमान त्यांची तरी अपेक्षा होती. पण खरे सांगू, मिस्टर कार्टर, आम्ही इतके घाबरलो होतो की आम्हाला काहीच आठवत नव्हते.
  
  
  “ठीक आहे, निदान आता तरी तुला घाबरण्याची गरज नाही,” मी हसत म्हणालो. "तुम्ही चोवीस तासांनी वॉशिंग्टनला परत याल." आणि मी तुम्हाला एक गोष्ट सांगेन: तुम्हाला विमानातून सुखरूप उतरताना पाहून तुमच्या वडिलांना खूप आनंद होईल.
  
  
  मला आता विचारायचे नव्हते. त्यांनी बरेच काही केले आहे आणि मला वाटत नाही की ते मला अधिक सांगू शकतील. त्यांच्या अपहरणाचा तपशील शेर्पा मुख्यालयाच्या ठिकाणाइतका महत्त्वाचा नव्हता. राणा आम्हाला शिवापुरी पर्वताजवळ आणि मध्य काठमांडूच्या उत्तरेकडील बुद्धनिकंठा गावाजवळ सोडून गेला. मला लायब्ररीतून मिळालेल्या माहितीनुसार, शिवपुरीच्या पलीकडे सुंदरीजल परिसर होता, जो धबधबे, रॅपिड्स आणि पर्वतीय दृश्यांसाठी प्रसिद्ध होता. स्थानिक रहिवाशांसाठी हे एक आवडते पिकनिक स्पॉट होते. आणि कदाचित, कदाचित, हे कांती आणि तिच्या गोरिलांचे देखील आवडते ठिकाण होते.
  
  
  मी आदल्या रात्री एक धबधबा ऐकला आणि या पर्वतांमध्ये बोगदे आणि गुहा असू शकतात. कोणत्याही परिस्थितीत, ही एक सुरुवात होती, योग्य दिशेने एक धक्का. आणि जेव्हा मी दूतावासात नाश्त्यानंतर हॉकशी बोललो तेव्हा मला माहित होते की माझ्याकडे शक्य तितक्या लवकर परिसर एक्सप्लोर करण्याशिवाय पर्याय नाही. त्याला मला जे सांगायचे होते ते शक्य तितके सोपे आणि कपटी होते. नेपाळच्या उत्तर सीमेवर चीनच्या बाजूने सैन्याच्या एकाग्रतेची नोंद करण्यात आली. जे एकेकाळी लष्करी सरावसारखे दिसत होते ते पूर्ण-प्रमाणावरील हल्ल्याचे आश्रयदाता ठरले, दुसऱ्या शब्दांत, आक्रमण. "मला याबद्दल कालपासूनच कळले," हॉकने स्पष्ट केले. "पण जोपर्यंत तुम्ही मुलांना तिथून सुरक्षित बाहेर काढत नाही तोपर्यंत मला काहीही करायचे नव्हते." आता राजापर्यंत माहिती पोहोचवण्याशिवाय माझ्याकडे पर्याय नव्हता.
  
  
  "अशा परिस्थितीत, आम्ही हिरे कधीही परत करणार नाही," मी त्याला आठवण करून दिली.
  
  
  - ठीक आहे, निक, तुला मी काय करावे असे वाटते? संपूर्ण बीजिंग शेर्पांच्या पहिल्या चिन्हांची वाट पाहत आहे. ते आपल्या लोकांना इतक्या लवकर बाहेर पाठवतात की त्यांना आता स्वागत समितीची गरज नाही.
  
  
  प्रसादने मला जे सांगितले, त्यानंतर मला असे वाटले की नेपाळ नेपाळी लोकांच्या ताब्यात राहावे अशी शेर्पांची इच्छा आहे. “ते धोका पत्करत नाहीत,” मी म्हणालो. - कारण ते सर्व कट्टर राष्ट्रवादी आहेत. ते मदतीसाठी चीनवर अवलंबून असू शकतात, परंतु मला विश्वास नाही की ते आता उघडपणे हस्तक्षेप करण्यास तयार आहेत. निदान अजून तरी नाही.
  
  
  - मग तुम्ही काय सुचवाल?
  
  
  - मला आणखी चोवीस तास द्या, सर. एवढेच मी विचारतो. मी अजून दगड परत केले नाहीत तर तुम्ही सरकारला सांगू शकता. दरम्यान, त्यांना त्यांचे सैन्य सीमेवर तैनात करू द्या जेणेकरून... सीमेपलीकडून शस्त्रास्त्रांची तस्करी करण्याचा प्रयत्न केला जात आहे. त्यांना सर्व काही सांगा, पण मला शेर्पांशी व्यवहार करू द्या. शेवटची गोष्ट म्हणजे क्रांती. हे माझ्याप्रमाणे तुम्हालाही माहीत आहे.
  
  
  "चोवीस तास?" - त्याने पुनरावृत्ती केली.
  
  
  'एक दिवस. हे सर्व आहे," मी उत्तर दिले. “पैशाशिवाय, शेर्पांकडे शस्त्रास्त्रांची किंमत भरून काढण्याचे साधन नसते. मग ते पूर्णपणे दिवाळखोर होतील आणि मला वाटत नाही की चीन आपले सैन्य नेपाळमध्ये देशावर आक्रमण करण्यासाठी पाठवेल जर त्याला माहित असेल की त्याचे मित्र पूर्णपणे पराभूत झाले आहेत.
  
  
  "तिबेटमध्ये काय घडले ते मला आठवण करून देण्याची गरज आहे का?" हे कठीण आहे, नेहमीप्रमाणे, मला वाटले. - मला माहित आहे, सर. पण नेपाळला अजूनही स्वतःचे स्वातंत्र्य आहे, स्वतःचे सार्वभौमत्व आहे. चिनी लोकांनी हा देश कधीच आपला मानला नाही. त्यामुळे परिस्थिती पूर्णपणे वेगळी आहे."
  
  
  - मला खात्री नाही की मी तुझ्याशी सहमत आहे, निक. पण मी तुला चोवीस नव्हे तर बारा तास देईन. मला आणखी जोखीम घ्यायची नाही. आणि तोपर्यंत जर मी तुमचे म्हणणे ऐकले नाही, तर आम्ही गोळा केलेली सर्व माहिती राजा महेंद्रपर्यंत पोहोचवण्याशिवाय माझ्याकडे पर्याय राहणार नाही. आम्ही धोका पत्करू शकत नाही, एवढेच.
  
  
  सकाळी 10:37 वाजले होते आणि Killmaster N3 ला काम करायचे होते. यात शंका नव्हती.
  
  
  कारने खूप लक्ष वेधले असते, विशेषतः जर शेर्पा रस्त्यावरून पाहत असतील. याशिवाय, एव्हिस आणि हर्ट्झ अद्याप येथे घुसलेले नाहीत. कदाचित पुढच्या वर्षी. पण माझ्याकडे फक्त बारा तास होते, बारा महिने नाही. म्हणून मी दरबारप्लेनजवळील एका छोट्याशा दुकानातून बाईक भाड्याने घेतली. तिथे पातळ हिरव्या भाज्या आणि तितकेच हिरवे मांस विकणाऱ्या म्हाताऱ्या स्त्रिया आणि नऊ-दहा वर्षांची अनवाणी मुलं माझ्या हाताला धरून म्हणाली, “ठीक आहे. पैसे बदलायचे? मी योग्य मार्गावर आहे.
  
  
  मला लागणारे सर्व नेपाळी रुपये माझ्याकडे होते. “उद्या,” मी त्यांना म्हणालो. "उद्या तुम्ही इथे असाल तेव्हा आम्ही व्यवसायात उतरू," मी व्यस्त चौकातून बाहेर पडलो आणि सूर्य निळ्या, ढगविरहित आकाशात उगवला. बारा वाजले..., मला वाटलं. बल्शिट, पण मला इतका वेळ मिळाला नाही.
  
  
  त्यामुळे मला पटकन काम करावे लागले.
  
  
  मी शहरापासून बारा किलोमीटर अंतरावर असलेल्या शिवपुरी पर्वताच्या पायथ्याशी पोहोचलो तेव्हा काठमांडू दक्षिणेला एक कमकुवत ठिकाण होते. माझ्या पाठीमागे, हिरवेगार टेरेस असलेले सखल डोंगर उतार हिमालयाच्या दातेरी बर्फाच्छादित शिखरांसाठी डोळा तयार करत आहेत. ते स्मारकांच्या मालिकेसारखे उठले, कठोर, आत्म-आश्वासक, लक्षात येण्याची मागणी करतात. मी बाईकवरून उतरलो आणि टेकडीच्या माथ्यावर गेलो. मी विष्णूच्या पुतळ्याजवळून चालत गेलो. हिंदू देवता शेषा या नागाच्या कुंडलीने तयार केलेल्या पलंगावर झोपली होती. तो फारसा हलका आणि आनंदी दिसत नव्हता.
  
  
  दहा वाजून अडीच मिनिटे झाली आणि आदल्या दिवशी संध्याकाळी राणाने आम्हाला ज्या ठिकाणी गाडीतून उतरवले होते तिथून मी शिवपोरी पर्वताच्या पलीकडे कच्च्या रस्त्याने जात होतो. जेव्हा त्यांनी आम्हाला त्या ठिकाणाहून परत नेले तेव्हा त्यांनी तोच रस्ता घेतला यावर मला विश्वास ठेवण्याचे कारण नव्हते. पण माझ्याकडे सुरुवात करण्यासारखे काहीच नसल्यामुळे ही टेकडी चांगली सुरुवात झाल्यासारखी वाटली.
  
  
  मी माझे बेअरिंग घेण्यासाठी थांबलो आणि विचार केला की प्रिन्स बाल नारायण जेव्हा हिरे शेर्पांना दिले गेले तेव्हा ते काय करत होते. नेपाळी सिंहासनापेक्षा हिरे त्याच्यासाठी स्पष्टपणे अधिक महत्त्वाचे होते, याचा अर्थ असा होता की कांतीच्या क्रांतिकारी हेतूंच्या अंतिम यशावर त्याचा विश्वास नव्हता. एकदा मला गनिमी हेडक्वार्टर सापडल्यावर तो तिच्याबरोबर खेळलेला घाणेरडा खेळ मला चांगला वाटेल.
  
  
  ही अर्थातच सर्वात मोठी समस्या होती.
  
  
  टेकडीच्या पायथ्याशी रस्ता तयार झाला. उजवीकडे जाणारी वाट दरीत कोसळल्यासारखी वाटत होती, तर डावीकडचा रस्ता डोंगरात घाव घालत होता. मी आदल्या रात्री ऐकलेला बोगदा आणि धबधबा लवकर सापडेल या आशेने मी नंतरचे निवडले. रस्त्याला माझ्या अपेक्षेपेक्षा जास्त वळण लागले. राणाने इतकी वळणे घेतल्याचे मला आठवत नव्हते. वळसा घालून परत येण्याच्या बेतात असताना अचानक सरळ रिबनसारखा रस्ता क्षितिजाकडे वळला. शासक म्हणून रस्ता सरळ होता. पुढे पर्वत दिसत होते आणि माझ्या सभोवतालचा प्रदेश खडबडीत आणि दाट होता. मला अपेक्षेपेक्षा जास्त वेळ लागला आणि मला शंका आली की राणाने काही चुकीची वळणे घेतली आहेत. पण मी गाडी चालवत नव्हतो ही वस्तुस्थितीही मला लक्षात घ्यावी लागली. माझे सर्व प्रयत्न करूनही मी ताशी पंचवीस किलोमीटरपेक्षा जास्त वेगाने जात नव्हतो.
  
  
  मी एक फ्लास्क काढला आणि पिण्यासाठी रस्त्याच्या कडेला थांबलो. दुरून मंद पण सतत घंटांचा आवाज येत होता.
  
  
  काही क्षणानंतर मी पुन्हा बाईकवर आलो आणि त्याच दिशेने पेडल चालवू लागलो. मग, पाच मिनिटांनंतर, मला टेकडीच्या तळाशी एक बोगदा कापलेला आढळला. आणि त्याच्या दुसऱ्या बाजूला मार्गदर्शक पुस्तकांच्या वचनाप्रमाणे स्वच्छ आणि पारदर्शक पाणी शिंपडले. सुंदरीजल आणि पलीकडे... मी धबधबा पार केला तेव्हा आकाश शांत होते. हवा थंड, ओलसर आणि सुगंधी होती, पण मी पक्ष्याचा रडण्याचा आवाजही ऐकला नाही; म्हणून मी वेग कमी केला आणि कोणत्याही धोक्याची चिन्हे, कदाचित शेर्पा गस्तीसाठी टेकड्या स्कॅन केल्या. अर्थात, ते त्यांच्या छावणीचे आणि त्यांच्या संघटनेचे रहस्य रक्षण करण्यासाठी जवळच होते. तथापि, एखाद्या अनोळखी व्यक्तीच्या उपस्थितीत त्यांना धोका वाटल्यास ते स्वत: ला ओळखतील असे मला वाटत नव्हते. पण आतापर्यंत झाडांच्या मध्ये काहीही हलले नाही आणि झाडाच्या खाली पाऊलांचा आवाज ऐकू आला नाही.
  
  
  पाच मिनिटांनंतर, गायींच्या कळपाने डोके वर केले आणि त्यांच्या उदास तपकिरी डोळ्यांनी मला रस्त्यावर पाहिले. त्यांनी आपली नाराजी व्यक्त करण्यासाठी चघळणे बंद केले जे खोलवर घसरत गेले आणि रस्त्याच्या पृष्ठभागावरील खडी गुळगुळीत डांबरात विरघळली. मी माझ्या घड्याळाकडे पाहिलं, जेव्हा मूंग यापुढे ऐकू येत नव्हते. आदल्या रात्री, राणाने ब्रेक मारण्यापूर्वी मी पाच मिनिटे आणि वीस सेकंद मोजले. आता मी वेगातील फरक बदलत असताना माझ्या रोलेक्सला गणना करू देतो. मला खात्री होती की शेर्पांनी त्यांचा व्यवसाय करण्याचे ठरवले त्या ठिकाणी मी पोहोचेन.
  
  
  सर्व चिन्हे तेथे होती, हे निश्चित आहे. मी बाहेर पडलो, बाईक स्टँडवर ठेवली आणि जरा स्पष्टपणे आजूबाजूला पाहिले. एका बाजूला डोंगराळ गच्ची आणि दुसऱ्या बाजूला काटेरी झुडपे असलेला खडा उतार असलेल्या क्लिअरिंगच्या मध्यभागी मी होतो. टायर ट्रॅकच्या दोन जोड्या होत्या; एक काठमांडूला परतला, तर दुसरा सपाट रस्त्याने. जुळ्या मुलांनी एका गुहेचा उल्लेख केला. सर्व शक्यतांमध्ये, ती छद्म केली गेली असती आणि निःसंशयपणे आसपासच्या टेकड्यांमध्ये कुठेतरी असती, जिज्ञासू आणि जिज्ञासू डोळ्यांना अदृश्य.
  
  
  मी बाईक रस्त्याच्या कडेला सोडली तेव्हा दोन वाजले होते. चोरी किंवा उघडकीस येण्याचा धोका नसल्यामुळे मी काटेरी झुडपांतून कापू शकणाऱ्या फांद्या झाकल्या. मोटारसायकलवरून किंवा कारमधून जाणाऱ्या कोणाच्याही सायकलकडे लक्ष जाणार नाही. मी काठमांडूला परत येईपर्यंत माझे सुटकेचे मार्ग अबाधित राहतील या समाधानाने मी ह्यूगोला पुन्हा म्यान केले आणि चालत गेलो. टायरचे ट्रॅक निस्तेज आणि ट्रॅक करणे कठीण होते. शक्य तितके अस्पष्ट होण्यासाठी मी रस्त्याच्या कडेला राहिलो.
  
  
  वरवर पाहता हे पुरेसे नव्हते.
  
  
  फक्त M-16 रायफलमध्ये फायटर जेट उडत असल्याचा आवाज येतो. लहान कॅलिबर बुलेटच्या अपवादात्मक उच्च वेगामुळे ही आधुनिक कार्बाइन जंगल युद्धासाठी निवडीचे शस्त्र बनले आहे. दुर्दैवाने, शेर्पांना अशा शस्त्रास्त्रांचे मूल्य आणि फायदे माहित असल्याचे दिसते. जुन्या M1 किंवा अगदी M-14 ऐवजी, अत्यंत प्रगत शस्त्रांनी माझा पाठलाग केला जात होता. आणि खूप अंतरावर, विल्हेल्मिना तीस-राउंड कार्बाइनशी तुलना करू शकत नाही.
  
  
  शिट्टीच्या गोळ्या झाडांना टोचत असताना मी पोटावर झोपलो. कोणीतरी मला पाहिले आणि मला भांडण केल्याशिवाय जाऊ देणार नाही. बंदुकीचा वास हवेत लटकला आणि गरम एम-16 गोळ्या सशाच्या विष्ठाप्रमाणे जमिनीवर पडल्या. मी हललो नाही, कडक कॉम्पॅक्ट केलेल्या पृथ्वीवर माझे पोट घट्ट दाबले आणि शूटिंग कमकुवत होण्याची आणि थांबण्याची वाट पाहत होतो.
  
  
  पण तसे झाले नाही.
  
  
  काही सेकंदांनंतर आणखी एक मासिक गोळीबार झाला. गोळ्यांनी वेडावाकडा, त्रासदायक आवाज केल्याने फांद्या हवेतून उडत होत्या. मशीनगनच्या तडाख्याने माझ्या श्वासोच्छवासाचा आवाज निघून गेला. मी माझे डोके खाली ठेवले आणि सेकंद मोजले जोपर्यंत मला माझ्या मंदिरांमध्ये जोरात आणि स्थिर लयीत रक्त वाहू लागले.
  
  
  शूटिंग थांबल्याच्या क्षणी, मी माझ्या पायावर उडी मारली आणि जाड बुडाच्या सुरक्षिततेकडे मागे गेलो. कार्बाइनला पुन्हा आग लागण्यास तीस सेकंदांपेक्षा कमी वेळ गेला होता. गोळ्या जवळ आल्या नाहीत, पण पुढेही उडत नाहीत. शेर्पा गस्त शोधण्यासाठी, मला सशस्त्र पक्षाच्या दुसऱ्या बाजूने बाहेर पडण्यासाठी मोठी पळवाट काढावी लागली. आत्तापर्यंत किती पुरुष होते हे कळायला मार्ग नव्हता, ज्यामुळे परिस्थिती थोडी अधिक गुंतागुंतीची झाली होती, जर सरळ आत्महत्या केली नाही तर. पण जर मी पक्षपाती पाहिल्या नसत्या तर मला माझी शक्यता कळली नसती आणि त्यांचा आश्रय मला सापडला नसता.
  
  
  आता जर मला त्या प्राणघातक M-16 गोळ्यांपैकी एकाचा फटका बसला तर सर्व हिरे नष्ट होतील. म्हणून मी शक्य तितक्या कमी राहिलो आणि झुडुपातून रांगू लागलो. माझ्या बाही आणि नडगी फाडणाऱ्या सुई-तीक्ष्ण काटे टाळण्याचा कोणताही मार्ग नव्हता. फांद्या माझ्या कपाळावर आदळल्या, नुकत्याच बऱ्या झालेल्या जखमा पुन्हा उघडल्या; ॲमस्टरडॅममध्ये मला मिळालेले कट, दुहेरी खेळाडू बाला नारायण यांची भेट.
  
  
  गोळ्यांचा आवाज एखाद्या गाण्याच्या सुरात विसरला जाऊ शकत नाही तसा मृत्यू झाला. मी खाली बसलो आणि झुडपातून बाहेर पाहिलं. मला अंडरब्रशमधून काहीतरी गडद आणि अस्पष्ट हलताना दिसले. फांद्या तुटण्याचा आवाज मोठा झाला आणि मी अपरिहार्यतेसाठी स्वत:ला तयार केले, मग ते काहीही असो.
  
  
  शिवाय, तो त्याच्या कार्बाइनच्या बॅरेलला चिकटलेल्या धातूच्या संगीनचा तीक्ष्ण टोक असलेला पक्षपाती होता. त्याच्याकडे एक जुनी ब्रिटीश एमके व्ही जंगल कार्बाइन होती, याचा अर्थ असा होतो की जंगलात आणखी एक माणूस लपलेला होता, जो मला रक्तरंजित आगीने खाली पाडण्यासाठी तयार होता. नेपाळी क्रांतिकारक झाकले होते की नाही हे मला कळायला मार्ग नव्हता. पण सध्याच्या परिस्थितीत, मी "होय" किंवा "नाही" च्या स्पष्ट उत्तराची प्रतीक्षा करू शकत नाही.
  
  
  तेव्हा त्याने मला अंडरब्रशमध्ये शोधून काढले. माझ्याकडे औपचारिक किंवा अनौपचारिकपणे माझा परिचय द्यायला वेळ नव्हता. जंगली ओरडत तो माणूस माझ्याकडे धावला, त्याची संगीन मऊ, मंद प्रकाशात चमकत पुढे दाखवली. त्याचा मला मेला काही उपयोग नव्हता. आणि मृत मी स्वत: आणखी कमी उपयुक्त होतो. त्यामुळे अशा परिस्थितीत मी काही करू शकत नव्हते. निवड त्याचीच होती. मला फक्त गोष्टी आल्या म्हणून स्वीकारायच्या होत्या. आणि ते खूप लवकर आणि प्राणघातक आले.
  
  
  पक्षपाती व्यक्तीला त्याने संगीन किती चांगले चालवले आहे हे दाखवण्याची वेळ येण्याआधी, मी उभा राहिलो आणि ह्यूगोला माझ्या हातात घेतले. दात काढत त्याने त्याच्यावर थोपटले, त्याच्या कपाळावर घामाचे मणी दिसू लागले आणि टॅन्ड केलेले गाल खाली लोटले. संगीनच्या बिंदूने माझ्या घड्याळाच्या पट्ट्याला स्पर्श केला आणि मी त्या बाजूला हळू हळू फिरत गेलो.
  
  
  मी किंचाळलो. - "कांती कुठे आहे?"
  
  
  त्याला इंग्रजी समजत नव्हते आणि तो विचलित होणार नव्हता. तो मला संगीन बिंदूवर पकडण्यात खूप व्यस्त होता आणि उत्तर देण्याची तसदी घेतली नाही. मी त्याचे बोट त्याच्या स्वयंचलित शस्त्राच्या ट्रिगरकडे हळूवारपणे सरकताना पाहिले. मी ह्यूगोला माझ्या पट्ट्यामध्ये टेकवले आणि त्याला नि:शस्त्र करण्याचा प्रयत्न करत पुढे कबूतर. आम्ही सर्व मिळून एकमेकांकडून बंदूक हिसकावून घेण्याचा प्रयत्न केला आणि मी बॅरल आकाशाकडे दाखविण्याचा प्रयत्न केला.
  
  
  थाई क्वार्टर डूचे तुमचे ज्ञान प्रत्यक्षात उतरवण्याची वेळ आली असेल तर ती आता आहे.
  
  
  गुडघ्याला साईड किक, आणि त्याचा पाय तुटलेल्या फांदीसारखा त्याच्या खाली वाकला. तो माणूस वेदना आणि रागाने ओरडला आणि आपली रायफल ठेवण्यासाठी जिवावर उठला. पण मी ते होऊ देणार नव्हतो. मग आम्ही दोघंही गुडघ्यावर बसलो होतो, चक्रीवादळात अडकल्यासारखे डोलत होतो. त्याच्या ओठातून नेपाळी शापांचा अखंड धारा वाहत होता. मला शाब्दिक भाषांतर विचारायचे नव्हते.
  
  
  मी माझ्या मुठी घट्ट पकडल्या आणि त्याच्या पोटात वेगवान आणि संतप्त आई-जोंग-जी-लो-कीने मारले. हा एक आघात होता ज्यामुळे त्याच्या फासळ्या आणि उरोस्थी तुटल्या आणि त्याचे शरीर एखाद्या कठपुतळीसारखे कोसळले ज्याचे तार अचानक तुटले. फॉरेस्ट फायटरची पकड कमकुवत झाली आणि त्या स्प्लिट सेकंदात मी कार्बाइनला दोन्ही हातांनी घट्ट पकडले, वस्तरा-तीक्ष्ण संगीनचे टोक त्याच्या पसरलेल्या ॲडमच्या सफरचंदावर विसावले होते.
  
  
  'ती कुठे आहे?'
  
  
  पाण्यातून बाहेर पडलेल्या माशाप्रमाणे तो अजूनही त्याच्या फुफ्फुसात हवा घेण्याचा प्रयत्न करत होता. त्याच्या गालांवरचा रंग फिका पडला आणि त्याची त्वचा राखाडी आणि पिवळट झाली.
  
  
  -कांती कुठे आहे? - मी पुनरावृत्ती केली.
  
  
  त्याचा एक हात फिरला. मी त्यात संगीन बुडवण्यापूर्वी चाकूचे ब्लेड पाहिले. जंगल सेनानीला चाकू वापरायला वेळ मिळाला नाही. तो त्याच्या हातातून पडला आणि त्याच्या डोळ्यात एक जंगली आणि गोंधळलेले भाव दिसू लागले. मग ते दोन काचेच्या संगमरवरीसारखे मृत आणि रिकामे झाले. मी बाजूला पडलो आणि जाऊ दिले, संगीनने त्याच्या घशात केलेल्या ओंगळ जखमेतून रक्त वाहत होते.
  
  
  कोएनवारच्या मृत्यूइतका तो डौलदार नव्हता, पण तितकाच प्रभावी होता. चीड एवढीच होती की बंड्याला आता मला काय जाणून घ्यायचे आहे ते सांगता येत नव्हते. आजूबाजूच्या टेकड्यांमध्ये कुठेतरी, नेपाळी क्रांतिकारकांच्या कट्टर गटाचे मुख्यालय म्हणून एक गुहा वापरण्यात आली. मला ही गुहा आणि हिरे शोधून नेपाळमधून बाहेर पडायचे होते
  
  
  .
  
  
  माझ्या घड्याळाच्या काचेवर रक्त होते. मी ते पुसून वेळ तपासली. पहाटेचे 2:27 वाजले होते. हॉक आणि व्हाईट हाऊसला दिलेले वचन पाळण्यासाठी माझ्याकडे रात्री 10:30 वाजेपर्यंत वेळ होता. पण मी कुठून सुरुवात करावी? गेल्या काही दिवसांत मला स्वतःला विचारायचा हा सर्वात कठीण प्रश्न होता. कॅशे कुठे आहे हे शोधायला सुरुवात कुठून करावी याची मला कल्पना नव्हती.
  
  
  मला एक गोष्ट निश्चितपणे माहित होती: मला पुढे जायचे होते, काहीही झाले तरी.
  
  
  मी रस्त्याच्या कडेला असलेल्या झाडाझुडपातून मार्गक्रमण करू लागलो जिथे मृत बंडखोर दहा मिनिटांपेक्षा कमी वेळापूर्वी गेला होता. स्पाइक्स नरकमय होते, परंतु दोन M-16 कार्बाइन्सने अचानक माझ्या ओरखडलेल्या आणि रक्ताळलेल्या शरीराला लक्ष्य केले तसे कपटी नव्हते.
  
  
  "मित्रांनो आपण कसे आहात?" - मी पुढे न जाता म्हणालो. "तुम्ही विशेषतः एखाद्याला शोधत आहात?" कोणीही हसले नाही.
  
  
  कोणीही हसले नाही.
  
  
  पण निदान मला माझे मार्गदर्शक सापडले. मला आशा आहे की मी त्यांच्यासाठी मेलेल्या, गोळ्यांनी किंवा संगीनने छिन्नविच्छिन्न झालेल्यांपेक्षा जास्त मौल्यवान होतो. मला आवडेल की नाही हा निर्णय त्यांचा होता.
  
  
  
  
  धडा 12
  
  
  
  
  
  “कॅन्टी,” माझ्या तोंडून पुढची गोष्ट बाहेर पडली. जणू काही अली बाबा ओरडले होते, “उघडा तीळ.” ज्या क्षणी मी तिचे नाव सांगितले, त्या दोन गनिमांनी माझ्या पाठीमागे असलेल्या गर्द झाडीत अजूनही दिसणाऱ्या अत्यंत रक्तरंजित, निर्जीव शरीराकडे दुर्लक्ष करणे पसंत केले. “मला कांतीकडे घेऊन जा,” मी पुन्हा म्हणालो. "मी कोण आहे हे तिला माहीत आहे." हे चालले तर ते मला थेट त्यांच्या लपून बसतील. जर ते काम झाले नाही, तर मला शंका होती की पाच किंवा दहा वर्षांत कोणीतरी माझे अवशेष सापडेल, जे काही शिल्लक आहे.
  
  
  त्यांच्या हातातील निर्जीव कॉम्रेडप्रमाणे, दोघांनाही इंग्रजीचा एक शब्दही समजला नाही. मी नेपाळी भाषेत जे बोललो ते मी पुन्हा सांगितले, मला आनंद झाला की मी भाषेवर लक्ष ठेवण्यासाठी वेळ काढला. मला तिबेटी-बर्मीज बोली भाषेतील ढोबळ भाषांतरासाठी झगडावे लागले जे स्थानिक लोकांचा हा गट देखील बोलला तोपर्यंत त्यांना मला काय म्हणायचे आहे ते समजले नाही. मी प्रयत्न केलेल्या प्रत्येक भाषेत कांती ही कांती होती आणि शेवटी त्यांना ती मिळाली.
  
  
  दोन सशस्त्र पुरुषांपैकी सर्वात उंच आणि दुबळ्या माणसाने माझ्याकडे इशारा केला, माझ्या खांद्याच्या ब्लेडमध्ये त्याच्या संगीनची पांढरी टीप मारण्यातच समाधान व्यक्त केले. सापाप्रमाणे टेकड्यांमध्ये वळणा-या खडबडीत वाटेपर्यंत पोहोचेपर्यंत त्याने मला मध्यम उंचीच्या कुशीतून चालायला भाग पाडले.
  
  
  यावेळी मी त्यांचे नियम पूर्णपणे पाळायचे होते, माझे नाही. ते मला कॅन्टीला घेऊन जातील आणि मी भाग्यवान असल्यास, आशा आहे की हिऱ्यांकडे. त्यांच्या गेम प्लॅननुसार खेळण्यासाठी संगीन पुरेशी होती. पण जर रत्ने परत येण्यास धोका नसेल तर, मी मास्टर चुनच्या शिकवणीला आचरणात आणण्यास मागेपुढे पाहणार नाही.
  
  
  त्यामुळे मी शांत, आज्ञाधारक कैद्याची भूमिका केली आणि माझ्याकडून जे अपेक्षित होते तेच केले. आम्ही गुहेत पोहोचलो तेव्हा नक्की काय होईल, मला यापूर्वी संगीन मारण्यात आले नाही असे गृहीत धरून, अप्रत्याशित होते. आणि नेपाळी जंगलाच्या मध्यभागी काय शक्य आहे हे देखील अनुमानांसाठी खुले आहे. आता आम्ही एका खडकाळ आणि खडकाळ वाटेने डोंगरावर चढलो. माझे वासराचे कातडे शूज पर्वतांसाठी बनवलेले नव्हते, परंतु अनवाणी जाण्यापेक्षा ते नेहमीच चांगले असते. अतिरिक्त आधारासाठी मी चंकी स्टंप पकडला तेव्हा मला असे काहीतरी ऐकू आले ज्यामुळे माझ्या मानेच्या मागील बाजूचे केस लगेचच संपले. आवाजाने मला दात घासण्याची आठवण करून दिली आणि मी जागीच गोठलो. माझ्या दोन "मार्गदर्शकांनी" त्यांचा मोर्चा माझ्या स्पष्ट भीतीच्या प्रदर्शनावर हसणारे पहिलेच थांबवले, आणि रानडुकरांना जाड आणि जवळजवळ अभेद्य जमिनीतून मार्ग काढण्याची परवानगी दिली.
  
  
  मला आश्चर्याची भीती वाटली नाही. पण मला वाटले की आता त्यांनी मला त्यांच्यापेक्षा खूप कमी समजले तर बरे होईल. या व्यतिरिक्त, त्यांच्या कॉम्रेडच्या मृत्यूबद्दल त्यांच्या स्पष्ट स्वारस्याचा अभाव हे शेर्पा समर्थकांमध्ये सामान्य कमी मनोबल म्हणून सहज पाहिले जाऊ शकते. तसे असल्यास, ते माझे ध्येय अधिक सोपे करेल.
  
  
  अंतर्गत असंतुष्टांनी त्रस्त असलेली क्रांतिकारी संघटना ही अपयशी ठरलेली क्रांतिकारी संघटना आहे. मला आशा होती की हे, तसेच बाल नारायण यांचे समर्थक, शेर्पांसाठी मृत्यूचा धक्का असू शकतात. पण जोपर्यंत मला कॅन्टीला सामोरे जाण्याची संधी मिळत नाही तोपर्यंत मला माझ्या रक्षकांनी सांगितल्याप्रमाणे करावे लागले.
  
  
  दहा मिनिटांपूर्वी पेक्षा कमी घाबरलेले, आम्ही वरच्या मजल्यावर जाताना ते स्पष्टपणे आरामशीर झाले. आमचा प्रवास सुरू ठेवा. आम्ही दोन्ही बाजूंनी जंगलाने वेढलेले होतो, एक दाट हिरवे चादर जे स्पंजसारखे दिवसाचा प्रकाश भिजवते. माझ्या आजूबाजूच्या परिस्थितीची मला जितकी सवय होत गेली, तितके माझे मन भयभीत झाले. मला आता पक्ष्यांचे गाणे ऐकू येत होते आणि अनेक लहान प्राणी वाळत टाकत होते. पण डुक्कर किंवा हरीण दोघांनीही जाड अंडरब्रशमधून मार्ग काढला नाही आणि संगीन माझ्या पाठीला टोचत राहिली; सैल दगडांनी पसरलेल्या वाटेने पुढे जाण्यासाठी मला पुरेसे प्रोत्साहन.
  
  
  शेर्पा लपण्याची जागा इतकी हुशारीने लपवली गेली होती की मी एकटाच तोच मार्ग अवलंबला असता तर कदाचित माझ्या लक्षात आले नसते. मार्क आणि गिनी गोलफिल्ड ज्या गुहेबद्दल बोलले त्या गुहेचे प्रवेशद्वार पर्णसंभाराच्या जंगम पडद्याने वेषलेले होते; इतक्या हुशारीने डिझाइन केले आहे की पहिल्या दृष्टीक्षेपात ते आजूबाजूच्या वनस्पतींच्या भागापेक्षा अधिक काही नाही असे वाटले. जवळून पाहणी केल्यावर, आणि एका माणसाने झाडाची पाने साफ केल्यानंतर, मला खोट्या दर्शनी भागाच्या खाली एक लाकडी रचना दिसली. ती प्रकाशाची जाळी होती, लवचिक बाल्सा किंवा बांबूचे दांडे हिरव्या वेलींनी बांधलेले होते.
  
  
  स्क्रीन बाजूला खेचल्याच्या क्षणी, डझनभर वटवाघुळं किलबिलाट करत डोंगराच्या थंड हवेत उडून गेली. जीर्ण झालेल्या संगीनची टीप माझ्या पाठीवर जोरात दाबली आणि मी सावलीतून, भूमिगत पॅसेजच्या गडद पॅसेजमध्ये पुढे गेलो.
  
  
  डोंगराच्या कडेला असलेला खड्डा मला सरळ चालण्याइतपत उंच होता. प्रवेशद्वार स्वतःच एक नैसर्गिक दरवाजा होता जो दगडी भिंतीच्या बोगद्यात उघडला होता जो जवळजवळ लगेचच थोडासा खाली उतरू लागला. काहीशे मीटर पुढे मला एक अंधुक चमक दिसली, बहुधा लाइट बल्बमधून. गस्तीवर गेलेल्या माणसांपैकी एकाने आवाजात ओरडला आणि तो लगेच परत आला. कँटीला माझ्या अनपेक्षित भेटीची माहिती देण्यासाठी तो पुढे धावला.
  
  
  मी आमच्या कूळ वेळ; दोन पूर्ण मिनिटे वेगवान वेगाने, कदाचित अर्धी धावत. बोगद्याचा मजला आज सकाळी जिनीने सांगितल्याप्रमाणे कठीण, कॉम्पॅक्ट केलेल्या मातीचा बनलेला होता. असंख्य पावलांचे ठसे दिसत होते; या सर्व गोष्टी शेर्पा मुख्यालयात झालेल्या महत्त्वपूर्ण क्रियाकलापांकडे निर्देश करतात.
  
  
  त्यांच्याकडे वरवर पाहता त्यांचा स्वतःचा जनरेटर होता, कारण बोगद्याच्या शेवटी कमाल मर्यादेखाली एक शक्तिशाली दिवा जळत होता. मग मी आश्चर्याने माझे डोळे उघडले आणि दोन्ही बाजूला रचलेल्या लाकडी पेट्या आणि क्रेटकडे अविश्वासाने पाहत राहिलो. नेपाळचा अर्धा नाही तर संपूर्ण काठमांडू उडवता येईल एवढी शस्त्रे त्यांच्या गुहेत होती. शेर्पांनी गुहेची जागा शस्त्रागारात बदलली, मृत्यू आणि विनाशाची शस्त्रे ठेवण्याची सोय. बहुतेक लाकडी खोक्यांवर लाल चिनी अक्षरे छापलेली होती. काही, काही, सिरिलिक अक्षरांमध्ये चिन्हांकित केले होते, मोठ्या अक्षरांसह CCCP.
  
  
  खडबडीत हिऱ्यांवर पैसे कमवण्याची गरज का होती हे आता पूर्वीसारखे स्पष्ट नव्हते. या शस्त्रागारासाठी या दगडांची आधीच देवाणघेवाण झाल्याशिवाय. मी पहिल्या दृष्टीक्षेपात जे सांगू शकलो त्यावरून, त्यांच्याकडे पुरेशी उपकरणे, दारुगोळा, वैयक्तिक शस्त्रे, हातबॉम्ब, मशीन गन, कार्बाइन्स यशस्वी क्रांतिकारक सत्तापालट करण्यासाठी होती.
  
  
  या सर्व शस्त्रांनी वेढलेला कांती हा शेर्पांचा आत्मा होता. तिच्या शेजारी दोन पुरुष उभे होते ज्यांचे गणवेश आणि चेहऱ्यांमुळे ते चिनी आहेत यात शंका नाही. हे लष्करी सल्लागार, लढाऊ गणवेश परिधान केलेले आणि मानक रेड आर्मी रायफल्सने सज्ज झाले. प्रसाद आणि राणा देखील तिथे होते, गुहेत साठवलेल्या चिलखतांची यादी घेण्यात व्यस्त होते.
  
  
  मला पुढे ढकलले जात असताना कॅन्टीने वर पाहिले आणि थेट शक्तिशाली दिव्यात. माझ्या एका मार्गदर्शकाने तिला घडलेला प्रकार समजावून सांगितला. तिच्या चेहऱ्यावर एक विचारशील भाव तिने ऐकले; मग ती हळूच उठली, टेबलाभोवती फिरली आणि माझ्या समोर उभी राहिली.
  
  
  या लख्ख प्रकाशातही ती माझ्या लक्षात येण्यापेक्षा सुंदर होती. तसेच अधिक अहंकारी. माझ्याकडे काही बोलणे नव्हते, पण मला तिला काय सांगायचे होते आणि बाल नारायण तिच्याशी फारशी चांगली वागणूक देत नव्हते हे मला माहीत होते.
  
  
  पण मी होकार देण्यापूर्वीच, एका चिनी सल्लागाराने माझ्याकडे पाहिले आणि आश्चर्यचकित झाले. मला जवळून पाहण्यासाठी तो टेबलाभोवती फिरला. मग तो कांतीकडे वळला आणि प्रथम मंदारिनमध्ये म्हणाला, जी माओने वर्षानुवर्षे सांभाळली होती आणि नंतर नेपाळीमध्ये: “हा माणूस कोण आहे हे तुम्हाला माहीत आहे का? कॉम्रेड कांती, तुम्हाला काही कल्पना आहेत का?
  
  
  मी आता हे माझ्या मूळ भाषेत भाषांतरित करत आहे, परंतु वस्तुस्थिती अशी आहे की जेव्हा सेंटर फॉरवर्ड पेनल्टी चुकवतो तेव्हा तो फुटबॉल सामन्यात प्रेक्षकाइतकाच उत्साही होता. माझ्याकडून शेर्पा नेत्याकडे आणि मागे पाहिल्यावर त्याचा चेहरा अक्षरशः चमकला.
  
  
  "हा निकोलस कार्टर आहे," ती इंग्रजीत म्हणाली, जणू काय घडले ते मला कळवत आहे, मी मंदारिन आणि नेपाळी दोन्ही बोलतो हे लक्षात न घेता. "तो गोलफिल्डसाठी काम करतो, ज्या सिनेटरशी आम्ही व्यवहार केला." मी तुला हे सर्व सांगितले, लू तिएन. तुला एवढं आश्चर्य का वाटतंय? कॉम्रेड लू टिएनची इंग्रजीची आज्ञा माझ्या मँडरीनच्या कमांडइतकी प्रभावी नव्हती. पण तरीही मी स्पष्टीकरण देऊ शकलो. “हा माणूस, कांती...” तो म्हणाला. “हा माणूस साम्राज्यवादी बुद्धिमत्तेसाठी काम करतो. †
  
  
  "तो यूएस सिनेटरसाठी काम करतो," तिने उत्तर दिले. लू टिएनने आपले डोके हलवले, हे दर्शविते की तो तिच्याशी जोरदार असहमत आहे. "नाही, ते खोटे आहे," तो मोठ्याने आणि सूडबुद्धीने म्हणाला.
  
  
  तिने विचारले. - खोटे बोलणे म्हणजे काय?
  
  
  “हे खोटे आहे कारण मी या माणसाचा, या निकोलस कार्टरचा, बीजिंगमध्ये फोटो पाहिला. तो साम्राज्यवादी, भांडवलशाही राजवटीच्या अत्यंत गुप्त गुप्तचर संघटनेसाठी काम करतो आणि त्याला जगभरातील लोकांच्या प्रजासत्ताकांचा पाडाव करण्याचे प्रशिक्षण दिले जाते. त्याचे नाव निकोलस कार्टर नाही तर N3, Killmaster आहे.
  
  
  तो थोडासा वळला, पण कॅन्टीला तिचा चिनी सल्लागार काय म्हणायचा प्रयत्न करत होता हे समजू लागले. तिने पुन्हा माझ्याकडे पाहिले, तिचे भाव अचानक बदलले. जे एकेकाळी गोंधळलेल्या स्वारस्याची अभिव्यक्ती होती ती आता आश्चर्याच्या अभिव्यक्तीमध्ये पूर्णपणे रूपांतरित झाली आहे, जी आश्चर्यचकित होण्यात आणि शेवटी वेगाने वाढणाऱ्या रागाच्या अभिव्यक्तीत झाली.
  
  
  "कार्टर, तो म्हणतो ते खरे आहे का?" - तिने मला विचारले की जेव्हा मी माझे हात माझ्या बाजूला पसरवून उभे होतो आणि संगीन माझ्या खांद्याच्या ब्लेडमध्ये नव्हती. प्रसाद आणि राणा ते काय करत होते ते थांबवून जवळ आले, मला पाहण्याची अपेक्षा केल्यापेक्षा कमी आश्चर्य वाटले.
  
  
  'बरं?' - कॅन्टीला विचारले. - उत्तर, कार्टर. हे खरे की खोटे?
  
  
  “अर्थात ते खोटे आहे. तुझा मित्र कशाबद्दल बोलत आहे ते मला कळत नाही. मी एक सामान्य नागरिक आहे. “मला सिनेटर गोलफिल्डने नियुक्त केले आहे,” मी शांतपणे आणि समानपणे उत्तर दिले. लू तिएनने टेबलावर मुठ मारली. “खोटे,” तो ओरडला. “हा माणूस, हा कार्टर, N3, अनेक वर्षांपासून चीनच्या पीपल्स रिपब्लिकचा शत्रू आहे. त्याला जगभरातील सर्व स्वातंत्र्यप्रेमी कामगारांचे शत्रू म्हणून मारले गेले पाहिजे." तो त्याच्या रिव्हॉल्व्हरकडे पोहोचला आणि मी अनैच्छिकपणे प्रकाशाच्या वर्तुळापासून दूर गेलो.
  
  
  “बरं, एक मिनिट थांब, मित्रा,” मी चिनी भाषेत म्हटलं. “तुझी आठवण थोडी अस्पष्ट आहे. तू मला कोणाशी तरी गोंधळात टाकत आहेस.
  
  
  कँटीने हात पुढे करून लू तिएनच्या रिव्हॉल्व्हरवर ठेवला. "जर तो खरोखर तुम्हाला वाटत असेल तो माणूस असेल तर त्याला मारण्यासाठी आमच्याकडे भरपूर वेळ असेल," तिने त्याला सांगितले. “याशिवाय,” मी घाईघाईने जोडले, “मी जर गुप्तहेर असतो तर मी तुला हिरे इतक्या स्वेच्छेने देऊ का, कॅन्टी?” पण जर मी निरुपद्रवी सरकारी अधिकारी असतो तर मी मंदारिन, नेपाळी किंवा तिबेटी-बर्मन बोलत नसतो. सुदैवाने, यामुळे तिला लू टिएनच्या तापलेल्या आरोपांपेक्षा कमी त्रास झाला.
  
  
  "कदाचित नाही," ती काही क्षण शांतता आणि विचारपूर्वक संकोचानंतर म्हणाली. - पण तू इथे का आहेस, कार्टर? तुम्हाला हे कसे मिळाले आणि जागा कशी मिळाली?
  
  
  मला कधी ते समजावून सांगण्याची संधी मिळाली नाही.
  
  
  लू तिएन पुढे सरसावला, त्याचा चेहरा आणि संपूर्ण शरीर रागाने थरथरत होते. दोन थरथरत्या हातांनी त्याने मला पकडले. “तू खुनी आहेस,” तो ओरडला. “तुम्ही CLAW चे डोके मारले. तुम्ही क्युबा आणि अल्बेनियामधील आमच्या शांतताप्रेमी एजंटांना मारले. तुम्ही गिनी, सोफिया, तैपा येथील स्वातंत्र्यप्रेमी कम्युनिस्ट कार्यकर्त्यांची हत्या केली आहे.”
  
  
  त्याचा उद्रेक काहीसा सुरेल होता, परंतु दुर्दैवाने, त्याच्या हृदयद्रावक, मोठ्या, नाट्यमय गोष्टींनी कॅन्टीवर खूप मोठी छाप सोडली होती, जो निःसंशयपणे लू टिएनचा हेतू होता.
  
  
  तिने विचारले. - "तुम्हाला खात्री आहे की ही तीच व्यक्ती आहे जी N3 म्हणून ओळखली जाते?"
  
  
  “हे खरे नसेल तर आमच्या प्रिय कॉम्रेड माओच्या स्मृती ताबडतोब मिटू द्या,” लू टिएनने इतके गंभीरपणे उत्तर दिले की तो जवळजवळ सर्वांना रडवेल.
  
  
  "त्याला शस्त्रे शोधा," कँटी भुंकली.
  
  
  माझ्या रक्षकांनी लवकरच हे थांबवले आणि मला विल्हेल्मिना आणि ह्यूगोपासून मुक्त केले. पियरे मात्र तो होता तिथेच राहिला, माझ्या मांडीच्या आतील बाजूस छान बसला होता. संयम, नाजूकपणा किंवा साध्या निष्काळजीपणाद्वारे, त्यांनी लहान परंतु अतिशय प्रभावी गॅस बॉम्बकडे पूर्णपणे दुर्लक्ष केले.
  
  
  "तू हिरे घेण्यासाठी परत आलास, नाही का, कार्टर?" - त्यानंतर ती लगेच म्हणाली.
  
  
  जाड भांग दोरीने माझे हात पाठीमागे घट्ट बांधूनही, मी बाहेरून शांतता राखण्याचा प्रयत्न केला. “तुमच्या एका सहकाऱ्याबद्दल, प्रिन्स बाल नारायण यांच्याबद्दल मला काय माहिती आहे ते सांगण्यासाठी मी इथे आलो आहे,” मी मोठ्याने म्हणालो, लू टिएनच्या कट्टर रागाच्या जागी उघड संताप.
  
  
  - बाळ नारायण? तिने तिचे डोके वाकवले आणि बदामाच्या आकाराच्या अरुंद डोळ्यांनी माझा अभ्यास केला. "नक्की, सिंहासनाचा वारस दिसतो," मी म्हणालो. - "तुमचा विश्वासू सहयोगी."
  
  
  "त्याचे काय?"
  
  
  "मी ॲमस्टरडॅमला हिरे विकत घेण्यासाठी आल्यापासून तो तुम्हाला फसवत आहे," मी म्हणालो. हळुहळू मी तिला सुरुवातीपासूनची गोष्ट सांगितली. हॉलंडमध्ये काय घडले, माझ्या जीवावर बेतलेल्या प्रयत्नांबद्दल, कोएनवार आणि त्याच्या दोन साथीदारांनी खडबडीत दगड ताब्यात घेण्यासाठी कसे प्रयत्न केले याबद्दल मी तिला सांगितले तेव्हा तिने लक्षपूर्वक ऐकले.
  
  
  मी ताबडतोब पुन्हा अँड्रियाबद्दल विचार केला, परंतु आता त्याबद्दल अस्वस्थ होण्याची वेळ नव्हती. कोएनवारला त्याचा योग्य अंत झाला, आणि जर ते माझ्यावर अवलंबून असते, तर बाल नारायण यांनी त्याच रक्तरंजित आणि क्रूर मार्गाचा अवलंब केला असता. शेवटी मी तिला काबूलमधील माझ्या भेटीबद्दल, दोन मारेकऱ्यांच्या मृत्यूबद्दल आणि कोएनवारच्या शेवटच्या शब्दांबद्दल सांगितले.
  
  
  मी संपल्यावर ती पटकन तिच्या शेजारी उभ्या असलेल्या रानकडे वळली. - नारायण आता कुठे आहे? तिने अधीरतेने विचारले. “तो... तो विमानतळावर आहे, कॅन्टी, तू म्हणालास तसा,” राणा कुरकुरला, तिला जाणवले की ती विनोद करण्याच्या मूडमध्ये नाही.
  
  
  "तो हिरे देण्यासाठी एका तासात बीजिंगला जात आहे."
  
  
  “तो जाणार आहे शेवटचे ठिकाण बीजिंग आहे,” मी हस्तक्षेप केला. “तो देश सोडून जात आहे, आणि ही शेवटची वेळ आहे तुम्ही त्याला पाहाल; हा राजकुमार आणि हिरे, कॅन्टी.
  
  
  "जर तुम्ही खोटे बोलत असाल, कार्टर," तिने उत्तर दिले, "मग लू टिएन तुमच्याशी जे काही आवडेल ते करू शकतो." दरम्यान, मला तुमच्या कथेवर विश्वास आहे. तिने प्रसाद आणि राणा यांना विमानतळावर जाण्याचा आदेश दिला आणि राजकुमार देश सोडण्यापूर्वी वेळेत तेथे पोहोचेल असे गृहीत धरून त्याला अडवले.
  
  
  "त्याला सांगा की योजनांमध्ये बदल झाला आहे आणि मला लगेच त्याच्याशी बोलण्याची गरज आहे."
  
  
  प्रसाद बोगद्याच्या अर्ध्या वाटेतच होता. “आणि जर तो…” राणाने सुरुवात केली.
  
  
  “त्याच्याकडे हिरे आहेत,” ती चिडून हात हलवत म्हणाली.
  
  
  - त्याला इथे आणा. हे स्पष्ट आहे?
  
  
  “हो, कॅन्टी,” त्याने शेवटपर्यंत आज्ञाधारकपणे आणि आदराने उत्तर दिले. तो प्रसादच्या मागे धावला आणि मी फक्त आशा करू शकतो की बाल नारायण पळून जाण्यापूर्वी ते पकडतील. काठमांडूहून फारशी उड्डाणे नव्हती. मला आशा आहे की तो वेळेत पकडला जाईल. जर नाही, तर मला माझा शोध सुरू ठेवावा लागेल जिथे तो मला नेईल. आणि बंडखोरांसाठी मुख्यालय आणि दारुगोळा डेपो म्हणून काम करणाऱ्या मध्यवर्ती भूमिगत जागेच्या आसपास मी कांटी, लू तिएन आणि डझनभर किंवा अनेक गनिमांपासून मी पळून जाऊ शकेन की नाही यावर सर्व काही अवलंबून होते.
  
  
  प्रसाद आणि राणा बाळा नारायणला अडवायला गेले तितक्यात कांतीने तिच्या दोन माणसांना मला कोठडीत नेण्याचा आदेश दिला, जो तोच निघाला ज्यात जुळ्या मुलांना कैद करण्यात आले होते. लू टिएन सर्व सामान्य संज्ञा वापरून माझ्याबद्दल बोलत राहिले. पण मला ताबडतोब फाशी देण्यापेक्षा राजकुमाराने तिचा विश्वासघात केला आहे का हे शोधण्यात कॅन्टीला जास्त रस होता. या टप्प्यावर, तिला मला जिवंत ठेवण्यात अधिक रस होता, निदान बाल नारायण तिच्या सर्व प्रश्नांची उत्तरे देण्यासाठी गुहेत परत येईपर्यंत.
  
  
  दरम्यान, मला मध्यवर्ती खोलीतून जाणाऱ्या एका अरुंद कॉरिडॉरने नेले. नैसर्गिक कमाल मर्यादेपासून नियमित अंतराने दिवे लटकत होते, परंतु अंधाराची खोली जी माझे अंतिम गंतव्यस्थान ठरली ती फारच प्रभावी नव्हती. गडद, ओलसर, बाहेरच्या जगापासून एक जड कुलूपबंद दरवाजाने कापलेला, माझा सेल भिंतीच्या एका कोनाड्यापेक्षा अधिक काही नव्हता. माझ्या दोन एस्कॉर्ट्सना मला आत टाकण्यात दुःखी आनंद वाटत होता. मी कोठडीच्या कडक, थंड मजल्यावर खाली उतरलो, वाईट रीतीने हादरलेला पण असुरक्षित. काही क्षणांनंतर दार बंद झाले, बोल्ट त्याच्यावर सरकले आणि लोखंडी सळ्यांमधून त्यांचे हसू फुटले. मी त्यांची मागे हटणारी पावले ऐकली, त्यांच्या उत्तेजित स्वरांचा प्रतिध्वनी ऐकला. मग शांतता होती, माझ्याच श्वासाच्या आवाजाने विरामचिन्हे.
  
  
  "देवाच्या फायद्यासाठी, कार्टर, तू इथून कसा बाहेर पडणार आहेस?" - मी मोठ्याने म्हणालो.
  
  
  मला अजून याची किंचितही कल्पना नव्हती.
  
  
  
  
  धडा 13
  
  
  
  
  
  मी हौदिनी नाही.
  
  
  मी माझे हात मोकळे करण्याचा प्रयत्न केला जेणेकरून माझ्या मनगटात दोरीमध्ये थोडी जागा होती. पण मी या गाठींशी जितके अधिक टिनकर केले तितके ते घट्ट होत गेले. माझ्या बोटांमधले रक्त परिसंचरण आधीच खूप हवे होते. माझे हात सुन्न झाले. ते थंड आणि मुंग्या येणे होते आणि मला माहित होते की लवकरच ते पूर्णपणे जाणवणे थांबवतील. मी माझ्या सेलच्या भक्कम दगडी भिंतीकडे झुकलो, माझे बेअरिंग मिळवण्याचा आणि माझे विचार गोळा करण्याचा प्रयत्न केला. पण ओलसर, बुरशीच्या गुहेत जिथे मला बटाट्याच्या पोत्याप्रमाणे फेकले गेले होते, तिथे शोधण्यासारखे काहीच नव्हते. दोन मीटर लांब, दोन मीटर रुंद आणि कमाल मर्यादा खूप उंच; माझ्या कोठडीत थोडासा आराम होता, फक्त काही तीक्ष्ण खडकाळ आऊटफॉपिंग्स ज्यामुळे मला एका भिंतीशी झुकणे जवळजवळ अशक्य झाले होते आणि त्या खडकाच्या स्पाइकपैकी एकही माझ्या पाठीला छेदत आहे असे वाटले नाही.
  
  
  तेव्हाच माझ्या लक्षात आले की निराशावाद माझ्यासाठी कधीही मजबूत का नव्हता.
  
  
  माझ्या मनगटांना दुखापत होणार नाही याची काळजी घेत मी धारदार खडकांवर दोरीने हात फिरवू लागलो. एका खडबडीत कड्याला मजबूत दोरी मिळवणे पहिल्या दृष्टीक्षेपात दिसते त्यापेक्षा अधिक कठीण होते. आणि मी दोरीपेक्षा जास्त वेळा लेदर कापतो. अगदी माझ्या पोरांनाही तीक्ष्ण प्रक्षेपण झाले. पण मी हार मानणार नव्हतो. सतत चाफिंगमुळे माझे मनगट जळू लागले, पण मी चालत राहिलो, माझ्या त्वचेप्रमाणेच दोरी हळूहळू निघून गेल्याने धाग्यांच्या संथ पण स्थिर क्रंच ऐकण्याचा प्रयत्न करत होतो.
  
  
  त्यांनी माझे घड्याळ घेतले नाही, पण मी किती वेळ बंद होतो हे कळायला अजून मार्ग नव्हता. माझा अंदाज आहे की जड, आडवा दरवाजा माझ्या पाठीमागे जोरात, अशुभ धक्क्याने बंद होऊन पस्तीस मिनिटांपेक्षा जास्त वेळ गेला नव्हता. लवकरच संध्याकाळ होईल. मी जे सुरू केले ते पूर्ण करण्यासाठी मला 10:30 पर्यंत वेळ होता. मी सुरुवातीला विचार केला त्यापेक्षा हे खूप कठीण असेल. जर लू टिएनने मला ओळखले नसते, तर कदाचित गोष्टी वेगळ्या प्रकारे घडल्या असत्या. पण चिनी सल्लागार इतका हट्टी होता की कांती माझ्या बीजिंग मित्राने तिला सांगितल्यावर कांती माझ्याशी सामान्य माणसाप्रमाणे वागणार नाही, मी एएच मधील प्रसिद्ध N3 मास्टर असासिन आहे.
  
  
  म्हणून मी माझे हातकडी घातलेले मनगट खडकांवर घासत राहिलो, माझ्या हातातील स्नायूंना उबळ येईपर्यंत विश्रांती घेतली. आणि मग फक्त एक किंवा दोन मिनिटांसाठी. माझ्याकडे थोडे आराम करण्याची लक्झरी नव्हती, कारण संपूर्ण देशाचे भवितव्य पणाला लागले होते.
  
  
  दोरीच्या तंतूंनी केवळ मोठ्या प्रयत्नाने मार्ग दिला. पट्ट्या माझ्या विचारापेक्षा जास्त जाड होत्या, आणि मी माझे हात मोकळे करण्याआधी, शेवटचे तळलेले तंतू तोडण्याआधी ते अनंतकाळसारखे वाटत होते. माझे हात आता बांधलेले नव्हते, परंतु माझ्या मनगटाच्या आतील बाजूची त्वचा कच्ची आणि रक्तरंजित होती. माझ्याजवळ असलेल्या एका पांढऱ्या खिशाच्या चौकोनातून मी दोन तात्पुरते कफ बनवले. रक्तस्त्राव थांबवण्यासाठी आणि जखमा शक्य तितक्या स्वच्छ ठेवण्यासाठी मी कापडाच्या फाटलेल्या पट्ट्या माझ्या मनगटाभोवती बांधल्या. ते जास्त नव्हते, पण अन्यथा रक्तामुळे माझे हात निसरडे झाले असते आणि मला असे वाटले की मला माझ्यासाठी सर्व शक्ती आणि पकड आवश्यक आहे.
  
  
  माझ्या रोलेक्सचा डायल उजळला. मंद प्रकाशातही किती वाजले ते सांगता येत होते. माझी पुढची पायरी काय असेल हे जाणून घेण्याचा प्रयत्न करत असताना मी एक दुःखी 4:31 पाहिला. माझ्याकडे बरेच पर्याय नव्हते, मी नक्कीच पियरे वापरू शकत नाही, माझ्या सेलमध्ये नक्कीच लॉक केलेला नाही. आणि मी ते दार उघडेपर्यंत मी काही करू शकत नव्हते.
  
  
  गाऱ्हाणे सोडून.
  
  
  कदाचित ते चालेल, कदाचित ते होणार नाही. मोठ्या प्रमाणावर वापरलेली चाल असूनही शक्यता अगदी सम होती. तरीही, मला असे वाटले की काहीही नसण्यापेक्षा काहीतरी चांगले आहे. एका अनुभवी अभिनेत्याप्रमाणे, मी क्रॅम्पची प्रतिमा तयार केली, संवेदना ओटीपोटात हलवली आणि माझे हात माझ्या पाठीमागे ठेवले जणू ते तिथेच बांधलेले आहेत. उशिरा का होईना माझ्या ओरडण्याने माझ्या एका रक्षकाचे लक्ष वेधून घेईल या आशेने मी आक्रोश करू लागलो आणि पुढे मागे फिरू लागलो. कॉरिडॉरमधील नैसर्गिक प्रतिध्वनी प्रभावामुळे, आवाज पसरला आणि एक मिनिटही उलटून मला दरवाजाच्या दुसऱ्या बाजूला तीक्ष्ण पावलांचा आवाज ऐकू आला. तीन लोखंडी सळ्यांनी सुबकपणे विभक्त केलेल्या एका चेहऱ्याने प्रश्नार्थक नजरेने सेलकडे पाहिले. मी त्या माणसाला ओळखले ज्याने आदल्या दिवशी माझ्या पाठीत संगीन घातली होती.
  
  
  मी कण्हतपणे सेलभोवती फिरलो, स्पष्टपणे वेदनांनी वाकलो. 'हे काय आहे?' त्याने नेपाळीमध्ये विचारले.
  
  
  "आकुंचन. "मी आजारी आहे," मी व्यवस्थापित केले, आशा आहे की माझे शब्दसंग्रह मला अपयशी ठरणार नाही कारण मी यशाच्या खूप जवळ आहे. शारीरिक त्रासाचे माझे शब्द माझ्या कोठडीत गुंजत राहिले. क्षणभर वाटलं मी नापास झालो. तो माणूस दारातून निघून गेला आणि मंद प्रकाशात त्याचा चेहरा दिसत नव्हता. मग मी लॉकमधील चावी ऐकली आणि माझे अभिनंदन केले, अनेक हृदयद्रावक आवाज येत राहिले. माझ्या बिनदिक्कत उपकारकर्त्याने जड दार उघडताच पिवळ्या प्रकाशाचा एक तडा सेलमध्ये आला. तिथे तो खडबडीत, हवामानाने मारलेल्या दोन्ही हातांनी रायफल धरून उभा राहिला.
  
  
  'काय झालं तुला?' - त्याने पुन्हा विचारले, माझा काळजीपूर्वक अभ्यास केला, जणू त्याला भीती वाटत होती की मी त्याला फसवत आहे.
  
  
  "मी आजारी आहे," मी कुजबुजलो. 'मला टॉयलेटला जावं लागेल.'
  
  
  त्याला ते खूप मजेदार वाटले आणि थोडे जवळ जाण्याची चूक केली. मी इतर कोणाच्याही येण्याचा धोका पत्करू शकत नाही, कारण एकाच वेळी दोन माणसांना वेठीस धरल्याने माझे काम सोपे होणार नाही. मास्टर झुओएनने मला शिकवलेल्या सर्व गोष्टी मी सतत लक्षात ठेवत होतो, माझ्या शक्तीला आघाताच्या क्षणी लक्ष केंद्रित करण्याचे आठवत असताना, मला स्वतःला संकुचित झाल्यासारखे वाटले, झाकण लावल्याच्या क्षणी बॉक्सच्या बाहेर जॅक-इन-द-बॉक्स प्रमाणे शूट करण्यास तयार आहे. slammed बंद.
  
  
  या प्रकरणात झाकण पूर्णपणे आधिभौतिक होते. ते माझ्या आत जाणाऱ्या मागच्या दारासारखे होते.
  
  
  “आजारी,” मी पुन्हा गुरगुरलो, गार्डला आणखी जवळून इशारा केला.
  
  
  "मी तुला घेऊन येतो..." त्याने सुरुवात केली.
  
  
  आणि त्याने माझ्यावर विश्वास ठेवण्याची तयारी दाखवण्याआधीच मी माझ्या पायावर उडी मारली आणि माझ्या सर्व शक्तीने मारले. माझा डोलणारा पाय त्याच्या कार्बाइनला लागला आणि तो हवेत फिरला. रक्षक अविश्वासाने ओरडला, जणू त्याला अजूनही विश्वास बसत नाही की माझे हात आता बांधलेले नाहीत, मी आजारी नाही आणि माझा उजवा पाय त्याच्या पोटात हिंसकपणे लाथ मारत नाही. आता वेदनेने डबल ओव्हर करण्याची त्याची पाळी होती. त्याच्या ओठातून आणखी एक आक्रोश सुटला. मग तो गुडघ्यावर होता, मला पाहिजे तसा.
  
  
  त्याने आपल्या कोठडीचा घाणेरडा फरशी खाजवला, त्याच्या रायफलचा शोध घेतला, जी एक फुटापेक्षा कमी अंतरावर होती, परंतु त्याला पुन्हा कधीही स्पर्श करणार नाही. मी हवेत उंच उडी मारली आणि माझा पसरलेला पाय त्याच्या हनुवटीवर खरवडला. तो आवाज बिलियर्ड बॉलला मारल्यासारखा होता. गार्डचे डोके एका विचित्र आणि अनैसर्गिक कोनात परत फेकले गेले. काही क्षणांनंतर, त्याच्या तोंडातून रक्ताचा एक घनदाट प्रवाह वाहू लागला आणि त्याची हनुवटी चमकदार लाल रिबनने सजवली.
  
  
  त्याचा जबडा तुटला होता, पण तो बेशुद्ध असताना आणि मार्गाबाहेर असताना त्याला मारण्याचे कारण नव्हते. मानेवर एक द्रुत, दयाळू धक्का बसला. तो पुढे कोसळला, त्याचा चेहरा त्याच्या रक्ताच्या कुंडात होता.
  
  
  मी शांतपणे दाराकडे आलो आणि शांतपणे ते बंद केले. मी बंड्याचा शर्ट काढला. तो पूर्णपणे बेशुद्ध झाला होता आणि त्याला कोणी किंवा कशाने मारले याची कल्पना नव्हती. मी शर्टची एक बाही आधार म्हणून वापरली आणि त्याच्या रक्ताळलेल्या तोंडाभोवती घट्ट बांधली. त्याच्या खाकी शर्टचा उर्वरित भाग त्याच्या पाठीमागे हात बांधण्यासाठी पटकन वापरला जात असे. मला वाटतं त्याला शुद्धीवर येण्यासाठी काही वेळ लागेल. आणि असे घडल्यास, तो यापुढे स्वत: चा बचाव करू शकणार नाही किंवा त्याच्या सहकारी बंडखोरांच्या मदतीला धावू शकणार नाही.
  
  
  पण तरीही हस्तक्षेप करण्यासाठी काही लोक बाकी होते. माझा कराटेचा सराव असूनही, मार्शल आर्टला अजूनही मर्यादा आहेत. विशेषतः जर तुम्ही अल्पसंख्याक असाल. आता माझी संख्या जास्त नव्हती तर वेळ माझ्या विरुद्ध होती. गुहेबाहेर अंधार होता. जर तो चंद्र नसता, तर खडकाळ आणि खडकाळ प्रदेशात फिरणे दुप्पट कठीण होते. मला परत रस्त्याकडे, माझ्या बाईककडे आणि काठमांडूमधील यूएस दूतावासाकडे जाण्याचा मार्ग शोधायचा होता. आणि हे सर्व त्या संध्याकाळी साडेदहाच्या आधी करायचे होते. पण शेर्पा मुख्यालय सोडण्याचा विचार करण्याआधी मला प्रसाद आणि राणा बाल नारायण सोबत परत येण्याची वाट पहावी लागली. जर तो विमानात उतरण्यापूर्वी पकडला गेला नसता, तर माझे प्रश्न थोडे अधिक कठीणच नव्हे तर अशक्यही झाले असते.
  
  
  त्यामुळे सर्व काही अजूनही हवेत होते: एक मोठे प्रश्नचिन्ह. सेलच्या फरशीवर पडलेली कार्बाइन लोड करून वापरासाठी तयार होती. मी सेफ्टी स्वीच दाबला, दरवाजा सरकवला आणि शांतपणे माझ्या मागे बंद केला. कॉरिडॉर रिकामा होता; अंडरग्राउंड चेंबर्स आणि कॉरिडॉरमधील हवेच्या प्रवाहावर उघडे दिवे हळू हळू पुढे आणि मागे फिरत होते. जेव्हा मी बाहेरील गुहेच्या भिंतीजवळ पोहोचलो तेव्हा अशुभ सावल्या ओलांडल्या आणि पुन्हा विभक्त झाल्या, जिथे शेर्पांनी त्यांचा दारूगोळा साठवला होता.
  
  
  पण मी फार दूर गेलो नाही.
  
  
  अरुंद कॉरिडॉरमधून कोणीतरी माझ्या दिशेने धावत होते. मी माझी पाठ भिंतीवर दाबली, माझा श्वास रोखून धरला आणि थांबलो. पावलांचा आवाज जोरात झाला, एक वेगवान आणि जवळजवळ अधीर ठोठावले. लहान काळ्या केसांनी बनवलेला अंडाकृती चेहरा, एक लवचिक, लवचिक शरीर आणि कॅन्टी माझ्या मागे चालत होते, निःसंशयपणे माझ्या सेलकडे जात होते. जर मी आता कार्बाइन वापरले तर, शॉट निःसंशयपणे सर्व बंडखोरांना घाबरवेल. माझे हात भरलेले होते, खूप व्यस्त होते, म्हणून मी तिच्या डोक्याच्या मागच्या बाजूला उतरण्याच्या उद्देशाने कार्बाइनचा अक्रोडाचा साठा उचलला.
  
  
  पण पुन्हा, मी फार दूर गेलो नाही.
  
  
  तीक्ष्ण कर्कश आवाजाने, तिने तिच्या अक्षावर फिरले, पटकन तिचा पाय फिरवला. तिच्या स्टीलच्या बुटाची बाजू माझ्या गुडघ्याला लागली आणि माझा तोल सांभाळण्यासाठी मी एवढेच करू शकलो. "तू खूप मूर्ख आहेस, निकोलस कार्टर," ती हसत म्हणाली. - आणि खूप निष्काळजी. मी स्वतःचा बचाव करू शकलो नाही असे तुम्हाला वाटले?
  
  
  “तुला खरं सांगू, मला खात्री नव्हती,” मी म्हणालो, संगीन तिच्या हाताला धरून पुढे सरसावल्या. Canti वेगवान होती, मला वाटले होते त्यापेक्षा खूप वेगवान होती. ती मार्शल आर्ट्समध्ये माझ्यासारखीच तरबेज होती, फिकट असण्याच्या फायद्यामुळे, तिला अधिक जलद आणि अधिक कार्यक्षमतेने प्रतिक्रिया देऊ दिली.
  
  
  तिने तिचे शरीर बाजूला वळवले आणि पुन्हा लाथ मारली. यावेळी तिने मला मारले नाही, परंतु तिच्या पायाच्या तळव्यावर लक्ष केंद्रित करून तिच्या सर्व वजनाने कॅराबिनरला मारले. वरून कोणीतरी माझ्या हातातून बंदूक हिसकावून घेतल्यासारखे दिसत होते.
  
  
  “आता आम्ही लगेच आराम केला,” ती म्हणाली. मी बचावात्मक पोझिशनसाठी तयारी करत असताना तिने तिचे अंतर राखण्याचा प्रयत्न केल्यामुळे तिला वेगवान श्वासही घेता आला नाही, एक dyit-koe-bi, माझ्या कूल्ह्यांमध्ये गुरुत्वाकर्षणाचे केंद्र ठेवणारी भूमिका, मला दोन्ही बाजूने लाथ मारण्याची आणि स्विंग करण्याची परवानगी दिली. पॅरी करण्यासाठी वार.
  
  
  कॅन्टीने तिची पुढची हालचाल केली. जे घडत आहे ते पाहून मस्त आणि आश्चर्यचकित होऊन, मी स्वतःला बाजूला फेकण्याचा प्रयत्न करत असताना तिने तिचा डावा पाय विजेसारखा उडू दिला. पण तिची वेळ निर्दोष होती आणि तिची प्रतिक्षिप्त क्रिया माझ्यापेक्षा वेगवान नसली तरी वेगवान होती. तिची हूप-चा-की मला डायाफ्रामच्या अगदी खाली आदळली, त्या धक्काने मी परत स्तब्ध झालो, वेदनांनी ओरडलो. तिने वेळ वाया न घालवता आणि मग जटिल पायोन-सजोन-कूट जी-रो-की घेऊन आली. हा सर्वात प्रभावी आणि धोकादायक हात हल्ला होता. जर तिने हे बरोबर केले तर माझ्या प्लीहामध्ये गुलाबी लगदाशिवाय काहीही उरणार नाही.
  
  
  पण जोपर्यंत माझा पाय या कार्यक्रमात सांगत नाही तोपर्यंत मी ते होऊ देणार नव्हतो. मी साईड किक मारून हा धक्का टाळला. माझ्या पायाने हवेत उंच चाप लावला. माझ्या पायाचा तळ तिला मंदिरात आदळला आणि ती तिच्या मागच्या भिंतीवर आपटली आणि तिच्या डोक्यावरून जाळे हलवण्याचा प्रयत्न करत असल्यासारखे तिचे डोके हलवत होती.
  
  
  मी पुन्हा साईड किक मारण्याचा प्रयत्न केला, यावेळी तिच्या हनुवटीच्या खालच्या भागाला लक्ष्य करत. तिच्या गोठलेल्या हाताची बाजू हातोड्याच्या सर्व शक्तीने आणि कडकपणाने माझ्या नडगीवर आली. मला पाय वर दुखत आहे असे वाटले. तिच्या धूर्त आणि तुच्छ हसण्याकडे लक्ष न देता मी टाळाटाळ केली. "कार्टर, तू मूर्ख आहेस," ती हसत म्हणाली. "एवढी क्षमता नसेल तर मी शेर्पांचा आत्मा आहे हे तुम्ही का ठरवाल?"
  
  
  “अशा प्रकारची क्षमता” म्हणजे मार्शल आर्ट्समध्ये ती स्पष्टपणे माझी मॅच होती. चेतना प्रथम, निक. मग निर्धार. मग एकाग्रता. की-आय तुमच्या बाजूने काम करण्यासाठी तुम्हाला या गोष्टींचा सतत विचार करावा लागेल. चांगल्या दिवशी, हे तुमचे जीवन वाचवू शकते. मी मास्टर चिनला माझ्या डोक्यात बोलताना ऐकले, एक दीर्घ श्वास घेतला आणि माझ्या पोटाच्या स्नायूंना ताणले. कँटीचा डावा पाय संथ गतीने माझ्याकडे येताना मला दिसला, एका आकर्षक कमानीत, एक अशी हालचाल ज्याने तो उतरला असता तर मला अशक्त झाले असते.
  
  
  "झूट!" माझे ओठ निसटले कारण मी डकलो, दूर गेलो आणि तिचा तोल परत येण्याआधीच परत आलो. Ki-ai हा तीव्र एकाग्रतेचा एक प्रकार आहे ज्यामुळे केवळ आत्मविश्वासाची एड्रेनालाईन गर्दी होत नाही तर अविश्वसनीय शक्ती आणि शारीरिक क्षमतेची भावना देखील असते. या तंत्राचा सराव करून, मी कॅन्टीच्या क्रशिंग किडनी स्ट्राइकपासून बचाव करू शकलो आणि वेगवान, कापलेल्या हातांच्या मालिकेने हल्ला करू शकलो. माझ्या तळहाताची धार माझ्या मान आणि खांद्याच्या मधल्या पोकळीत आली. ती कुरकुरली आणि मागे झुकली, पण मी माझ्या की-आयची पूर्ण शक्ती बोलवण्याआधी आणि माझा हात तिच्या नाकाच्या पुलावर ठेवला नाही. तीक्ष्ण आवाजाने हाड फाटले आणि तिच्या तोंडातून आणि हनुवटीतून रक्ताचे दाट प्रवाह वाहत होते.
  
  
  कॅन्टीला त्रास होत असल्याचे स्पष्ट झाले. हे देखील स्पष्ट होते की ती आता पाच मिनिटांपूर्वी होती तितकी बोल्ड आणि सुंदर नाही. पण मी तिला आधी तटस्थ केले नाही तर ती मला मारण्यास सक्षम होती.
  
  
  वेदनादायक वेदना तिच्या अंगावर काटा टोचल्याप्रमाणे तिला उत्तेजित करत होत्या. “आता मी लू टिएनला तुला मारण्याचा आदेश देईन,” ती हसत म्हणाली. - आणि हळूहळू. होय, कार्टर, तुमच्यासाठी खूप हळू मृत्यू.
  
  
  मी उत्तर दिले नाही, पण माझ्या डायाफ्रामच्या स्नायूंना ताण ठेवण्यासाठी जोरदारपणे श्वास सोडत राहिलो. माझ्या शरीराने काही सेकंद आधी पुढील क्रिया माझ्या मनाने नोंदवली. कराटे किकची परिणामकारकता ती ज्या गतीने चालवली जाते त्यावरून मोजता येते. मी माझ्या उजव्या पायाने पुढे सरकलो, “झूट!” असा संतप्त फुसका आवाज येत होता. हवेतून उडणाऱ्या माझ्या पायाच्या स्फोटक आवाजाने कॅन्टीचा तोल क्षणभर ढासळला.
  
  
  तिने माझा पाय पकडण्याचा प्रयत्न केला, तो पलटवायचा म्हणजे मी जमिनीवर पडेन. पण यावेळी मी तिच्यासाठी खूप वेगवान होतो. माझे पूर्ण वजन, माझ्या पसरलेल्या पायावर लक्ष केंद्रित केल्यामुळे ती काही इंचांनी चुकली, तिला बरगडीत मारले.
  
  
  मदतीसाठी ओरडल्यासारखे प्राण्यांच्या वेदनांचे ओरडणे हवेत घुमत होते. जखमी अवस्थेत, तिच्या चेहऱ्यावरून अजूनही रक्त वाहत होते, कॅन्टीने तिच्या तुटलेल्या फासळ्या दोन्ही हातांनी धरल्या आणि कॉरिडॉरच्या शेवटच्या टोकापर्यंत पोहोचण्याचा प्रयत्न करत मागे अडखळली. जर ती यशस्वी झाली, तर मी जिथे सुरुवात केली होती तिथे परत येईन.
  
  
  मी काही बरगड्या तोडण्यात यशस्वी झालो होतो म्हणून तिला आता वेगाने हालचाल करता येत नव्हती. तिला दुखवायचं नसतं. ती फक्त कँटी किंवा मी होती. स्वसंरक्षणाची बाब. आणि इतर कोणत्याही गोष्टींपेक्षा स्वतःचे संरक्षण करणे नेहमीच महत्त्वाचे असते. मी तिच्या मागे धावलो जेव्हा बंडखोरांच्या एका पथकाने मदतीसाठी तिचा ओरडण्याचा आवाज ऐकला आणि धावत आले, सशस्त्र लोकांचा एक सतत प्रवाह बोगद्याचा शेवट रोखत होता आणि मला पळून जाण्यापासून रोखत होता. काही वेळातच मी तिचा हात पकडला आणि तिला माझ्याकडे खेचण्यात यशस्वी झालो कारण तिच्या काही लोकांनी शस्त्रे उचलली आणि गोळीबार करण्याची तयारी केली.
  
  
  कॅन्टीने लाथ मारली आणि पळून जाण्यासाठी धडपड केली, ड्रॅगनप्रमाणे शाप दिला. पण तिच्या स्थितीत, ती माझ्या शक्ती किंवा माझ्या दृढनिश्चयाशी जुळत नव्हती. मी तिला माझ्या समोर जवळ धरले; संघर्षशील, रक्तरंजित, मानवी ढाल. “तुम्ही आता गोळी मारली तर ती मेली जाईल,” मी ओरडलो.
  
  
  या शब्दांच्या प्रभावाने मला जिवंत चित्राची आठवण करून दिली. सर्वजण जागोजागी गोठले. आपण मानवी श्वासोच्छवासाचे दहा वेगळे आवाज ऐकू शकता. कँटी अजूनही लाथ मारून पळून जाण्याचा प्रयत्न करत होती. पण यावेळी मी सांगेपर्यंत किंवा आदेश देईपर्यंत ती कुठेही जाणार नाही.
  
  
  एका मोकळ्या हाताने, मी माझ्या गलिच्छ पँटमध्ये पोहोचलो आणि पियरेला बाहेर काढले. गॅस बॉम्ब ही माझी एकमेव आशा होती आणि मी आता ते वापरण्याचा विचार केला. गुहा वेगळ्या झाल्यामुळे वायू लवकर वाढण्याची शक्यता कमी होती. वायू काही काळ बोगद्यांमध्ये आणि पॅसेजमध्ये रेंगाळतो.
  
  
  प्रसाद आणि राणा अजून ओझं घेऊन परतले नव्हते, पण विमानतळावरून परत येण्याची मी वाट बघू शकत नव्हतो, खासकरून माझ्या जीवाला अक्षरश: धोका होता. क्लिच किंवा नाही, हेच घडले आहे. “त्यांना माघार घ्यायला सांगा,” मी हळू हळू मध्यवर्ती खोलीकडे जात कॅन्टीला इशारा केला.
  
  
  “आधी मला मार,” ती ओरडली. - पण त्याला पळून जाऊ देऊ नका.
  
  
  "तू चाकांवरचा भूत आहेस, नाही का?" “मी कुडकुडले, तिचा हात घट्ट दाबला. ती इतकी घट्ट होती की मी न घाबरता तिच्या भागाच्या पहिल्या चुकीच्या हालचालीवर सॉकेटमधून हाड फाडून टाकले असते. तिलाही हे माहीत होतं, कारण जसजशी तिची वेदना वाढत गेली, तसतशी तिची माझी आज्ञा पाळण्याची तयारीही वाढली. “त्यांना परत उभे राहण्यास सांगा आणि आम्हाला पुढे जाऊ द्या,” मी पुढे म्हणालो. जोपर्यंत आम्ही दारूगोळा डेपोत पोहोचत नाही तोपर्यंत मला बरे वाटणार नाही. मला आधीच काय करावे लागेल याची अस्पष्ट कल्पना होती, परंतु मी जंगलात जाणाऱ्या कॉरिडॉरमध्ये प्रवेश करू शकेन याची खात्री असल्यासच ते केले जाऊ शकते.
  
  
  "ऐकू नका," ती ओरडली. पण तिच्यात ताकद उरली नव्हती. असह्य वेदनांनी वैतागलेली कांती माझ्या मिठीत पडली, रडत रडली; पण ती अश्रू न पाहता रडली.
  
  
  “तो तुला मारून टाकेल,” तिच्या एका माणसाने तिला सांगितले. "काही फरक पडत नाही," ती म्हणाली.
  
  
  लू टिएनने मग त्याचे स्वयंचलित पिस्तूल उंचावले, कँटीला काहीही झाले तरी तो मला खाली उतरवू शकेल एवढेच समाधानी होता. ज्या क्षणी बंदूक त्याच्या नितंबावरून उठली, मी आम्हा दोघांना पुढे फेकले आणि पियरेला बोगद्यातून पुढे फेकले. एक गोळी वाजली, एक गोळी माझ्या डोक्याच्या वरच्या खडकावर आदळली आणि नंतर दाट अल्कधर्मी ढगात गॅस बॉम्बचा स्फोट झाला.
  
  
  घाबरलेल्या रडण्याचा एक सुर होता, जवळजवळ लगेचच दुसऱ्या सुरात बुडून गेला, यावेळी एक कर्कश, गुदमरलेला खोकला. कॉस्टिक गॅसमुळे आंधळे झालेले, पक्षपाती वेगवेगळ्या दिशेने विखुरले, जळत्या अश्रुधुरापासून दूर जाण्याचा प्रयत्न करू लागले. याचा मला जवळजवळ तितकाच त्रास झाला, परंतु मी बोगद्याच्या शेवटी पोहोचलो किंवा निश्चित मृत्यूशिवाय काहीही होणार नाही याची मला खात्री करावी लागली.
  
  
  पुढील हल्ल्यांपासून संरक्षण म्हणून मी कॅन्टीला माझ्यासोबत आणले. ती लंगडी झाली, माझ्या हातातील मृत वजनासारखी, वेदनेने अर्धवट बेशुद्ध. प्रत्येक वेळी जेव्हा ती खोकली तेव्हा मी तिच्या फुफ्फुसात खोलवर बुडलेल्या तुटलेल्या बरगड्याचा तुकडा कल्पना केली. जर तिला आता फुफ्फुसाचा रक्तस्त्राव झाला नसेल, तर काही मिनिटांत तिला असे वाटेल की ती बुडत आहे आणि तिच्या ऑक्सिजनपासून वंचित असलेल्या फुफ्फुसांमध्ये हवा येऊ शकत नाही.
  
  
  आपले डोके शक्य तितके कमी ठेवून, मी पैज लावतो की जाड, गुदमरणाऱ्या धुरामुळे लोक गोंधळून जातील आणि आंधळे होतील. हा एक धोका होता जो मला घ्यावा लागला कारण माझ्याकडे दुसरा पर्याय नव्हता. जेव्हा कँटीने माझ्यावर दबाव आणला तेव्हा मी फसलो आणि पळत गेलो. आणखी एक शॉट वाजला, पण तो एका अरुंद, धुरकट बोगद्याच्या भिंतींवर आदळला.
  
  
  मला लाकडी पेट्यांचे ढीग, एक खडबडीत लाकडी टेबल आणि ह्यूगो आणि विल्हेल्मिना हे बंडखोरांनी शोध घेतल्यानंतर नेमके कुठे सोडले होते ते पाहिले. मी टेबलावर गेलो, माझ्या दोन विश्वासू मित्रांना पकडले आणि नंतर लू टिएन आणि त्याचे देशबांधव किंवा कोणीही बंडखोर मला रोखू शकण्यापूर्वी लाकडी खोक्यांकडे जाण्यात यशस्वी झालो. माणसे आजूबाजूला थिरकली, डोळे खाजवत, पाहू शकले नाहीत. कॅन्टीच्या मानेवर एक झटका आघात झाला आणि मी तिला तिच्या दुःखातून क्षणभर तरी बाहेर काढले. मला आशा आहे की ती शुद्धीवर आली असती तर मी खूप आधी निघून गेलो असतो.
  
  
  माझे बोट घट्ट झाले आणि विल्हेल्मिनाने हिंसकपणे आग विझवली. लू टिएनचा चिनी मित्र जवळजवळ अक्षरशः भिंतीवर पिन झाला होता कारण त्याच्या गालावर अचानक फुललेल्या भयानक छिद्रातून रक्त बाहेर आले होते. त्याचे हात जणू उडण्याचा प्रयत्न करत होते. मग तो खडकाळ भिंतीवर उतरला.
  
  
  बॉक्सेसवर लेबल लावले होते त्यामुळे मला माहित होते की काय पहावे आणि काय टाळावे. पण तोपर्यंत अश्रुधुराच्या नळकांड्या संपल्या होत्या आणि निराश झालेले नेपाळी बंडखोर पुन्हा माझा अल्पायुषी पाठलाग संपवण्यास उत्सुक होते.
  
  
  बॉक्सेसने मौल्यवान कव्हर प्रदान केले, जरी लू टिएन, आता कॅन्टी ओळीच्या बाहेर होता, अचानक गोळीबार थांबला. “तुम्ही आम्हा सर्वांना ठार कराल,” तो ओरडला, शेर्पांचे फटके थांबवले आणि मी एक लाकडी पेटी उघडू लागलो. “एक भरकटलेली गोळी आणि संपूर्ण गुहा आपल्यावर कोसळेल,” तो प्रथम मंदारिनमध्ये आणि नंतर नेपाळीमध्ये ओरडला. त्याच्या असभ्य, त्रासदायक शब्दांचे सार कोणत्याही भाषेत अनुवादित केले जाऊ शकते.
  
  
  मित्रा, तू माझे मन वाचलेस, मला वाटले की मी शेवटी एका ड्रॉवरचे घट्ट खिळे असलेले झाकण उघडण्यात यशस्वी झालो. त्यातील सामग्री महागड्या फळांप्रमाणे टिश्यू पेपरमध्ये व्यवस्थित गुंडाळलेली नव्हती, परंतु हॅन्ड ग्रेनेडमध्ये संत्रा किंवा लिंबूपेक्षा जास्त शक्ती होती.
  
  
  पहाटेचे ५:१७ वाजले होते.
  
  
  सहा वाजण्याच्या अहवालासाठी खूप लवकर, मला वाटले की, मी एका ग्रेनेडमधून पिन काढली आणि ती थेट लू तिएन आणि त्याच्या कट्टर स्वातंत्र्य सैनिकांच्या टोळीवर फेकली. तेव्हा विचार करायला वेळ नव्हता, सगळं वेगावर अवलंबून होतं. मी बोगद्याच्या दिशेने पळत गेलो, मी याआधी कधीच पळलो नसल्यासारखा पळत सुटलो. मला गुहेतून बाहेर पडायला किमान साठ सेकंद लागले. पण रात्रीच्या थंड वाऱ्याचा आनंद माझ्या चेहऱ्यावर जाणवण्याआधीच एक गोळी मला वासराला लागली आणि अचानक मला गुडघ्यापर्यंत नेलं. हँडग्रेनेडचा स्फोट झाल्यावर मी पुढे सरकू लागलो.
  
  
  अंधुक आगीचा गोल, मानवी मशालींच्या वेदनादायक किंकाळ्या; आणि माझ्या डोक्यावर दगड आणि दगड पडले.
  
  
  मी सहा वाजताच्या बातम्यांवर असेन असे वाटले नव्हते. निदान आज तरी नाही.
  
  
  
  
  धडा 14
  
  
  
  
  
  मला कशाने वाचवले ते म्हणजे मी आधीच मध्यवर्ती खोलीच्या बाहेर आणि बोगद्यात होतो.
  
  
  जेव्हा हँडग्रेनेडचा स्फोट झाला, तेव्हा इतर हँडग्रेनेड्सप्रमाणे सर्व दारूगोळा पेट्या पेटल्या, शेर्पा मुख्यालयाचा आतील भाग कदाचित मोठ्या बॉम्बस्फोटांच्या वेळी ड्रेस्डेनसारखा दिसत होता. कॅन्टीला कळलेच नाही की तिला काय मारले. कोणत्याही परिस्थितीत, तिच्या सर्व अद्भुत योजना आणि राजकीय कारस्थान निष्फळ ठरले आहेत हे लक्षात न घेता तिला जिवंत जाळणाऱ्या ज्वाला जाणवल्याशिवाय तिचा मृत्यू झाला.
  
  
  आणि जर बोगद्याचा एक भाग कोसळला नसता आणि ढिगाऱ्याखाली जवळजवळ गाडला गेला नसता, तर मी स्वतः दुसरा बळी बनलो असतो. पण स्फोटामुळे एका मोठ्या खोलीकडे जाणारा कॉरिडॉर उद्ध्वस्त झाला. हनीकॉम्बेड कॉरिडॉरमधून दुसरा स्फोट झाला तेव्हा मी स्वत: ला सोडवण्याचा प्रयत्न करत होतो.
  
  
  आता कोणीही ओरडले नाही, आता नाही.
  
  
  मला मारलेली गोळी माझ्या डाव्या नडगीच्या मांसल भागातून गेली, केसाने हाड गहाळ झाले. मला अजूनही रक्तस्त्राव होत होता, परंतु किमान मला मानवी टॉर्चसारखे वाटले नाही. मला स्वत:ला मोकळे करायला पाच-दहा मिनिटे लागली. मला अडकलेल्या आगीची उष्णता जाणवली आणि संपूर्ण छत माझ्यावर कोसळण्यापूर्वी मला शक्य तितक्या लवकर बोगद्यातून बाहेर पडायचे होते.
  
  
  जे साठ सेकंद लागू शकले असते ते जवळजवळ दहा मिनिटांत बदलले. खडकाचे तुकडे पडणे आणि माझ्या पायात एक रक्तरंजित भोक यांच्यामध्ये, मी धावण्याच्या स्थितीत नव्हते. पण जेव्हा मला हिरव्यागार जंगलाची झुळूक माझ्या गालाला स्पर्शून गेली आणि चमचमत्या तारकांनी भरलेल्या आकाशाकडे पाहिले तेव्हा मला वाटले की मी थोडी विश्रांती घेण्यास पात्र आहे.
  
  
  मी जमिनीवर कोसळलो आणि एक दीर्घ श्वास घेतला. माझ्या मागे, एकेकाळी बंडखोरांचे लपलेले ठिकाण असलेल्या प्रवेशद्वारातून धुराचे ढग उडाले. आता ते निखारे आणि दगडांच्या संग्रहाशिवाय दुसरे काही नव्हते. पण माझे मिशन पूर्ण होण्यापासून दूर होते. गोळीच्या जखमेची पर्वा न करता मला अजून काम करायचे होते. मला टाके घालण्याची गरज होती तितकी मला पट्टीची गरज नव्हती, पण काठमांडूला परत आल्यावर मला फक्त एकच मिळू शकली. आणि शहरात परत येण्यापूर्वी मला राणा, प्रसाद आणि पळून गेलेल्या बाळ नारायण यांचे काय झाले हे शोधून काढायचे होते.
  
  
  पण आधी मला जखमेतून मुक्तपणे वाहत असलेले रक्त थांबवण्याचा प्रयत्न करावा लागला. तुम्ही घट्ट जागेत असता तेव्हा शर्टच्या बाही खूप उपयुक्त असतात. मी जॅकेट काढले किंवा त्यात काय उरले होते, मग शर्ट आणि स्टिलेटोने एक बाही कापली. त्यानंतर मी जखमी पायाभोवती कापडाची पट्टी बांधली. काही सेकंदांनंतर पट्टी लावली गेली. ते खूप घट्ट बांधल्यामुळे मला गँगरीनचा धोका होता, म्हणून मला ते पाहण्याची संधी मिळेपर्यंत ते कसे केले जाते ते मला करावे लागले.
  
  
  आता चालणे हे एक आव्हान होते, पण याआधीही मी अपंग पायांचा सामना केला होता, गेल्या वेळी भारतात, आठवणी वाढल्या तर, मी स्वत:ला वर खेचले आणि रस्त्यावरून जाणाऱ्या खडकाळ वाटेपर्यंत पोहोचले. स्फोटानंतर अधिकारी एकत्र येण्याआधीच काही वेळ होता, परंतु मला आशा आहे की ते "दुर्घटना" च्या ठिकाणी धावणार नाहीत. पोलिस किंवा सरकारी दलाची उपस्थिती राणा आणि त्याच्या गटाला परावृत्त करेल. आणि आत्ता मी ते नक्कीच वापरू शकत नाही.
  
  
  मी रस्त्यावर आलो तेव्हा माझे रोलेक्स सकाळी 6:01 वाजता पेटले. मला हॉकची ऑर्डर आठवायला पाच तासांपेक्षा कमी वेळ शिल्लक असताना, मला अजून बरेच काही करायचे होते. राणा गुहेत परत येऊ शकला नाही ही गोष्ट मला अस्वस्थ करत होती. त्याच्याकडे तीन तास होते, आणि मी फक्त एकच स्पष्टीकरण देऊ शकलो ते म्हणजे बाल नारायण यांना विमानाचे आरक्षण रद्द करण्याची आणि कांतीच्या आदेशाचे पालन करण्याची घाई नव्हती.
  
  
  मी स्वत:ला माझ्या दुचाकीवर, रस्त्याच्या कडेला ठेवले. तेथे चंद्रकोर चमकत होता, परंतु निदान तो काळा नव्हता; शेकडो यार्डपर्यंत पाहण्यासाठी पुरेसा प्रकाश होता. आणखी तीन शॉट्स आणि विल्हेल्मिना रिकामे असतील. मला ते अतिशय संयमाने वापरावे लागले आणि विल्हेल्मिनाने जे चांगले सुरू केले असेल त्याचा शेवट करण्यासाठी ह्यूगोवर अवलंबून राहावे लागले.
  
  
  काठमांडूला परत जाण्यात अर्थ नव्हता. प्रसाद आणि राणा यांनी कांतीची बिनशर्त आज्ञा पाळली. जरी ते बाळा नारायण मिळवण्यात अयशस्वी झाले, तरी ते नक्कीच कधीतरी गुहेत परततील. किती वेळ लागेल याचा अंदाजच बांधता येत होता. शिवाय थंडी वाढू लागली. मी माझ्या जॅकेटची कॉलर वर केली, पायाला पुन्हा पट्टी बांधली आणि झुडपात बसलो.
  
  
  त्यानंतर, मी फक्त प्रतीक्षा करू शकलो आणि आशा करू शकलो की हॉकची सकाळी 10:30 वाजताची अंतिम मुदत येण्यापूर्वी माझ्या जागरणाचे प्रतिफळ मिळेल.
  
  
  मी बुद्धाप्रमाणे बसलो, माझे पाय ओलांडले आणि परिश्रमपूर्वक तेवढ्याच संयमाचा व्यायाम केला. साधारण सातच्या सुमारास मी एका क्रॅशचा आवाज ऐकला ज्याने लगेच माझे लक्ष वेधून घेतले. ती एक जुनी बीट-अप फियाट होती; त्याचे हेडलाइट्स रिकाम्या रस्त्याने सरकले. मी विल्हेल्मिनाला मागील चाकाकडे लक्ष्य केले. मी ट्रिगर खेचला आणि गाडीवर ताबा मिळवण्यासाठी राणाला किंचाळताना ऐकू आले. स्फोटामुळे त्याला ब्रेक दाबायला लावले आणि कार माझ्यापासून सुमारे पंधरा मीटरवर थांबली. मला मागच्या सीटवर दोन गडद आकृत्या, दोन छायचित्र दिसले. जर मी भाग्यवान असेन, तर सावलींपैकी एक असा माणूस असेल ज्याला मी फक्त वर्तमानपत्रातील छायाचित्रांवरून ओळखतो आणि यापूर्वी कधीही व्यक्तिशः पाहिले नव्हते.
  
  
  पण आधीच खूप अंधार झाला होता, आणि मी त्याला अचूक ओळखण्यासाठी अजून खूप दूर होतो.
  
  
  कारचे दार उघडले आणि कोणीतरी सावलीत सरकले तसे मी झटकून जवळ गेलो. “नारायण, थांबा,” मला प्रसादचा ओरडण्याचा आवाज ऐकू आला, त्याचा आवाज घाबरला.
  
  
  पण नारायण फक्त त्याच्या लोभाचेच ऐकत असे. “आमच्यासाठी थांबा,” तो नेपाळीमध्ये ओरडला जेव्हा ती कुचलेली आकृती घनदाट, अभेद्य जंगलात सुरक्षिततेसाठी रस्त्याच्या कडेला पळत होती.
  
  
  दोन्ही बाजूंनी अचानक झालेल्या गोळीबारात राजकुमार अडकला. अंधारात विल्हेल्मिनाने तिची गोळी झाडल्यानंतर प्रसादने स्प्लिट सेकंद फायर केले. लागोपाठ दोन शॉट्सने लोभी नेपाळी राजपुत्राचे मनसुबे उधळून लावले. नारायणने रक्ताच्या थारोळ्यात ओरडले आणि माझ्या दिशेने थडकले. जेव्हा मी त्याच्याकडे पोहोचलो तेव्हा तो आधीच निर्वाणाच्या अर्ध्या वाटेवर होता, किंवा तो कुठेही संपला होता. “बंदूक टाका,” मी म्हणालो, आता नारायण रक्त सांडण्यापेक्षा प्रसादात जास्त रस घेतो आणि मी माझ्या मिशनचा शेवटचा अध्याय मानतो त्यामध्ये अधिक हस्तक्षेप करू शकत नाही. माझ्या रागाच्या आवाजापेक्षा विल्हेल्मिना अधिक खात्रीशीर निघाली. प्रसादने बेरेटा बोटातून निसटू दिला. ते डांबरावर एक कंटाळवाणा धक्का बसले. राणा आता गाडीजवळ उभा राहिला आणि नारायणच्या धक्कादायक शरीरातून माझ्याकडे अविश्वासाने पाहू लागला, रक्ताळलेला पण खूप जिवंत.
  
  
  “म्हणून आम्ही पुन्हा भेटलो, कार्टर,” तो उपहासाने म्हणाला.
  
  
  “बरोबर आहे राणा,” मी उत्तर दिले. "हिरे कुठे आहेत? आणि इतके दिवस कुठे होतास?
  
  
  “हे फक्त कांतीचीच चिंता आहे,” प्रसाद उदास चेहऱ्याने म्हणाला, जरी मी विल्हेल्मिनाचे लक्ष त्याच्या आकृतीकडे ठेवले.
  
  
  मी एक पोकळ, विनोदहीन हसलो. "कॅन्टी आता नाही," मी म्हणालो. “आता शेर्पा नाहीत. आणि गुहा आता नाही.
  
  
  - तो कशाबद्दल बोलत आहे? - राणाला विचारले.
  
  
  मी म्हणालो, “मला जे सर्वोत्तम मिळू शकेल. "तिकडे बघा." मी झाडाच्या रेषेच्या वर चंद्राच्या मागे लपलेल्या दाट काळ्या ढगांकडे निर्देश केला. आम्ही जिथे उभे होतो तिथून राख आणि धुराचा एक जड स्तंभ स्पष्टपणे दिसत होता.
  
  
  "त्याच्याकडे ते आहेत... नारायण," प्रसाद हिंसकपणे थरथरत म्हणाला. मी त्याला ओळखल्यानंतर पहिल्यांदाच तो घाबरला होता. आणि जेव्हा विल्हेल्मिनाने ते निदर्शनास आणले तेव्हा मी त्याला दोष देऊ शकत नाही.
  
  
  - त्यांना माझ्याकडे आणा. पटकन' - माझ्या टोनने कल्पनेला काहीही सोडले नाही.
  
  
  राणा खाली पडलेल्या राजपुत्राकडे गेला आणि त्याच्या जॅकेटमध्ये पोहोचला. मी मागे वळून थेट त्याच्या छातीच्या मध्यभागी बंदूक दाखवली.
  
  
  “राणा, हे तुझे खूप मूर्खपणा असेल,” मी त्याला बजावले. "हे मूर्खपणाचे म्हणायचे नाही."
  
  
  “कॅन्टीने तुमच्यावर विश्वास ठेवणे चुकीचे होते,” त्याने उत्तर दिले. त्याचा हात मागे सरकला आणि लटकला. तो घाबरला होता हे पाहण्यासाठी भिंग लागत नाही, की आता तो थरथर कापत होता की त्याला कळले की मी गेमच्या मूडमध्ये नाही.
  
  
  “कदाचित, पण आता तिच्यासाठी तू काही करू शकत नाहीस,” मी म्हणालो. "माझ्यावर विश्वास ठेवा, मला तुला मारण्याची इच्छा नाही." तू तरूण आणि मूर्ख आहेस, पण कोणास ठाऊक... कदाचित कधीतरी तुला जीवनात अर्थ सापडेल. तेव्हा आम्हा सर्वांवर कृपा करा आणि मला हे हिरे द्या.
  
  
  "मी ते घेईन," प्रसाद म्हणाला. "मग तुम्ही आम्हाला जाऊ द्याल?" होय?'
  
  
  “एकदा तुम्ही माझ्यासाठी हा टायर बदलला की तुम्ही दोघे कुठेही जाऊ शकता.
  
  
  तो नारायणाच्या अंगावर टेकला. राजकुमार अजूनही जिवंत होता, किमान शारीरिकदृष्ट्या. मानसिकदृष्ट्या, त्याने आम्हाला पाच मिनिटे आणि दोन गोळ्या आधीच सोडल्या होत्या.
  
  
  “त्याला ते आधी आम्हाला द्यायचे नव्हते,” जेव्हा त्याला मी पृथ्वीच्या एका टोकापासून दुसऱ्या टोकापर्यंत हिरे नेत असे पाईप सापडले तेव्हा तो इंग्रजीत कुजबुजला. "तो म्हणाला की आम्ही खोटे आहोत."
  
  
  “लबाड,” मी दुरुस्त केले.
  
  
  "हो, हे सर्व खोटे आहे." तो उभा राहिला आणि मला प्लास्टिकची ट्यूब दिली.
  
  
  अरुंद लवचिक नळीतील सर्व दगड अजूनही शाबूत आहेत हे ठरवण्यासाठी मला एक मिनिट लागला.
  
  
  राणाने आधीच टायर बदलण्यास सुरुवात केली आहे. मी प्रसादला त्याला मदत करण्याची परवानगी दिली आणि या दुर्दैवी क्रांतिकारकांपैकी एकाने त्याला माझ्या आदेश आवडत नसल्याचा निर्णय घेतल्यास विल्हेल्मिनाला स्टँडबाय ठेवले. प्रिन्स बाल नारायण ज्या दिशेने आधीच गेले होते त्याच दिशेने ट्रिगर खेचून त्यांना पाठवण्यास मी मागेपुढे पाहणार नाही याची पूर्ण जाणीव आहे, त्यांनी सांगितल्याप्रमाणे केले आणि यावेळी तोंड बंद ठेवले.
  
  
  ते संपले तेव्हा सकाळचे ७:५२ वाजले होते.
  
  
  “आता बाईक,” मी म्हणालो, तो गाडीच्या मागच्या सीटवर येईपर्यंत त्यांच्याकडे बारकाईने पाहत होतो. "आणि शेवटी, तुझी रिव्हॉल्व्हर राणा."
  
  
  “तुम्ही एक सभ्य माणूस आहात,” तो हसत हसत आणि रागाने त्याच्या हातात देत म्हणाला. 38 अमेरिकन डिटेक्टिव्ह स्पेशल रस्त्यावर सोडून दिले.
  
  
  "काळजीपूर्वक, पण दयाळूपणे," मी उत्तर दिले. "आणि मला वाटते की आता वेगळे होण्याची वेळ आली आहे." असं वाटत नाही का?
  
  
  प्रसादने राणाचा निर्णय होण्याची वाट पाहिली नाही. मागे वळून न पाहता आणि क्षणाचाही संकोच न करता तो लाजाळू पालासारखा अदृश्य झाला. त्याच्या हलक्या चालणाऱ्या पावलांचा आवाज राणाला तिच्या स्तब्धतेतून बाहेर काढत होता. नेपाळी राजघराण्यातील वंशजांसह मला सोडून तो त्याच्या मागे धावला. मला अस्वस्थ करणारी एकच गोष्ट होती की ते दोघे माझा आणि राजकुमाराचा निरोप घ्यायला विसरले.
  
  
  मी नारायणाचे लंगडे आणि निर्जीव शरीर रस्त्याच्या कडेला ओढले. त्याचे खिसे अत्यंत क्षुल्लक गोष्टींचा खरा खजिना बनले. मॅचच्या बॉक्सशिवाय काहीही फायदेशीर नाही. आश्चर्याची गोष्ट नाही की, त्यावर आधीपासूनच परिचित मजकूर होता: रेस्टॉरंट “केबिन”, 11/897. असोन टोले. काठमांडू.
  
  
  रक्तरंजित फेसाने त्याचे पातळ आणि क्रूर ओठ झाकले. मृत्यूचा चेहरा क्रोध आणि द्वेषाने गोठलेला आहे. त्याने माझ्याइतकेच परिश्रम घेतले आणि जवळजवळ यशस्वी झाले. दोन गोळ्यांनी त्याची सर्व स्वार्थी स्वप्ने संपवली. आता तो आठवण्यासारखाही नव्हता.
  
  
  पूर्वी बाईक लपवून ठेवलेल्या त्याच छाटलेल्या फांद्या वापरून, मी पहिल्या दृष्टीक्षेपात अंत्यसंस्काराच्या चितेसारखे दिसले ते तयार केले. पण पानांच्या ढिगाऱ्यात माचस फेकण्याची तसदी मी कधी घेतली नाही. झाड कदाचित अजूनही खूप हिरवे होते, सोने, केशरी आणि रक्ताच्या लाल रंगाच्या ज्वाळांमध्ये फुटण्यास अद्याप तयार नव्हते.
  
  
  म्हणून मी त्याला तिथेच सोडले, जोपर्यंत देवांची इच्छा होती तोपर्यंत अदृश्य आणि वेशात. मी फियाटकडे वळलो आणि पुढच्या सीटवर बसलो. सकाळचे 8:13 वाजले होते. मी हॉकची अंतिम मुदत पूर्ण करेन आणि थोडा वेळ शिल्लक आहे.
  
  
  
  
  धडा 15
  
  
  
  
  
  हॉस्पिटलच्या चकचकीत पांढऱ्या दालनातून खाली जात असताना, ॲल्युमिनियमच्या क्रॅचेससह मी अजूनही लंगडा होतो. काठमांडू एक स्मृती बनले आणि नेपाळ हे एक्सप्लोररच्या डायरीतून एक दृष्टी बनले. शेर्पा आशियाई इतिहासाच्या पानांवर प्रिन्स बाल नारायण सारखे मृत म्हणून खाली टाकण्यात आले होते, ज्या मारेकरी म्हणून आपण एकेकाळी कोएनवारा म्हणून ओळखत होतो.
  
  
  जे मी पूर्ण करू शकलो नाही ते राजा महेंद्रच्या सैन्याने केले. शेवटचे गनिम अन्नपोएर्नाजवळील चीनच्या सीमावर्ती शहर मस्टांगजवळ जमले होते. पक्षपाती संघटना संपुष्टात आली. परंतु मला वाटत नाही की नेपाळमधील इतर कोणत्याही महिला किंवा पुरुषांनी कमी हिंसक मार्गाने मोठ्या राजकीय स्वातंत्र्याचे स्वप्न पाहिले नाही असा विचार करणे वास्तववादी असेल.
  
  
  हिमालयाचे राज्य सोडण्यापूर्वी मी हॉकशी या सर्व गोष्टींवर चर्चा केली. व्हाईट हाऊसने म्हटले आहे की राज्य सचिव आणि नेपाळचे राजा यांच्यातील उच्चस्तरीय चर्चेची मालिका महत्त्वपूर्ण मदत कार्यासह अनुसरण करेल. कदाचित अशा प्रकारची सरकारी रचना सापडेल जी लोकांना काय म्हणायचे आहे ते सांगण्याची अधिक चांगली संधी देईल आणि संपूर्ण विधान प्रक्रियेचा एक मोठा भाग असेल.
  
  
  पण नेपाळी सिंहासनाने अधिक लोकशाही स्वातंत्र्य दिले तरी चिनी हस्तक्षेपाचा धोका नेहमीच असेल हे मला माहीत नाही. क्रांतीचा धोका डॅमोकल्सच्या रक्तरंजित चीनी तलवारीप्रमाणे देशावर नेहमीच लटकत राहील.
  
  
  आणि जर असे घडले तर, मी जे काही तयार केले नसते ते खरोखरच महत्त्वाचे नसते. पण त्या क्षणी माझे सर्व लक्ष नेपाळवर केंद्रित नव्हते, तर एका सुंदर तरुणीवर होते, जिला कल्पनाही नव्हती की मी तिला भेट देणार आहे. अँड्रियाच्या खोलीचा दरवाजा बंद होता. मी हळूच दार ठोठावले आणि दार उघडले.
  
  
  ती पलंगावर बसून फॅशन मॅगझिन काढत होती. तिने मला पाहिले त्या क्षणी, तिच्या गालावर रंग परत आला आणि स्मित हास्याने तिच्या तोंडाचे कोपरे स्पष्ट आणि निर्विवाद आनंदाने कुरवाळले.
  
  
  "निक... काय... म्हणजे कधी... कसं..." ती कुरकुरली, मी खरंच तिथे आहे आणि स्वप्नातल्यापेक्षा कितीतरी जास्त महत्त्वाचं आहे यावर विश्वास न ठेवता ती म्हणाली.
  
  
  “प्रत्येक गोष्टीची वेळ असते,” मी वचन दिले. मी पलंगावर गेलो आणि हळूवारपणे माझे ओठ तिच्याकडे दाबले. जेव्हा मी मागे खेचलो तेव्हा ती अजूनही हसत होती, आणि वॉशिंग्टनला परत येण्यापूर्वी मी ॲमस्टरडॅम आणि विल्हेल्माइन गॅस्टुईस हॉस्पिटलमध्ये परत आल्याचा मला आनंद झाला. "मला सांगण्यात आले की तुम्ही दोन आठवड्यांत किंवा कदाचित त्याआधी येथून बाहेर पडू शकाल." तुला कसे वाटते, अँड्रिया?
  
  
  “चांगले, निक. बरेच चांगले. आणि तुम्ही जे केले त्याबद्दल मला तुमचे आभार मानायचे होते... म्हणजे बिले."
  
  
  “माझ्याकडे खूप चांगली बातमी आहे,” मी माझ्या पायावर आराम करण्यासाठी खुर्ची ओढत म्हणालो. जखम आधीच बरी होत होती, पण मला पूर्णपणे बरे होण्यासाठी आठवडे लागले होते, "मी सिनेटर गोलफिल्डबद्दल काय बोललो ते आठवते?"
  
  
  तिने होकार दिला.
  
  
  "ठीक आहे, त्याने मला सांगायला सांगितले की तुम्ही जसे लवकर बरे व्हाल, वॉशिंग्टनमध्ये त्याच्या प्रशासकीय सहाय्यकांपैकी एक म्हणून तुमची नोकरी आहे." मी म्हणेन की ते फ्रीलान्स पत्रकारितेपेक्षा बरेच चांगले पैसे देते. आणि गोलफिल्ड हा त्यांच्या दिसण्यावरून लोकांचा न्याय करणाऱ्यांपैकी नाही, तर केवळ त्यांच्या क्षमतेनुसार.
  
  
  "आणि तू कसा आहेस?" - तिने हसत विचारले.
  
  
  "मी कोणाला भेटते यावर ते अवलंबून आहे, मिस युएन."
  
  
  - आणि तू रहात आहेस, निक? फार काळ नाही.
  
  
  - कदाचित मी थोडा वेळ थांबेन.
  
  
  आम्ही दोघे लहान मुलांसारखे हसलो. नेपाळ माझ्या आयुष्यात फक्त नित्यक्रम होता; धोका आणि रक्तपात हे माझ्या भूतकाळाचा भाग आहेत. मागे वळून पाहू नकोस, कार्टर, मी स्वतःशी विचार केला, कारण तुमच्यापुढे नेहमीच काहीतरी मोठे असते आणि ते अगदी जवळ असते.
  
  
  
  
  
  पुस्तकाबद्दल:
  
  
  ॲमस्टरडॅमहून नेपाळमध्ये दशलक्ष डॉलर्स किमतीचे उग्र हिरे कसे पोहोचवायचे, अपहरण झालेल्या सिनेटरच्या मुलांची खंडणी करण्यासाठी चलन म्हणून त्यांचा वापर कसा करायचा, त्यांना परत घेऊन देशाबाहेर कसे न्यायचे? अगदी साधे!
  
  
  पण आणखी आहे:
  
  
  शेर्पा, व्यावसायिक क्रांतिकारकांची टोळी, तिच्या कांतीच्या भयंकर आविष्कारांसह - ती क्रांतीची सर्वोत्कृष्ट "आत्मा" आहे, जितकी सुंदर आहे तितकीच ती प्राणघातक आहे, तिच्या "कुंगफू हातांनी" निर्दयपणे तिच्या वेदनादायक आज्ञा ऐकत आहे. मेंदू
  
  
  कोएनवार, कोणत्याही परिस्थितीत मारेकरी. कोएनवार जंगलातल्या मांजरासारखा डोकावू शकतो आणि तितक्याच लवकर आणि क्षुल्लकपणे मारू शकतो.
  
  
  बाल नारायण, आंतरराष्ट्रीय प्लेबॉय, राजघराण्यातील सदस्य. तो अशा लोकांपैकी एक होता जे स्वतःच्या संपत्तीसाठी सर्व काही विकतात.
  
  
  निक कार्टर, उर्फ N3, मास्टर मारेकरी कार्टर, ज्याला जगण्यासाठी मृत्यूची नवीन भाषा शिकणे आवश्यक आहे...
  
 Ваша оценка:

Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"