Carter Nick : другие произведения.

31-40 Killmaster مجموعه داستان های پلیسی درباره نیک کارتر

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
Школа кожевенного мастерства: сумки, ремни своими руками
 Ваша оценка:

  
  
  کارتر نیک
  
  31-40 Killmaster مجموعه داستان های پلیسی درباره نیک کارتر
  
  
  
  
  
  
  
  31-40 Killmaster مجموعه داستان های پلیسی درباره نیک کارتر
  31. ماکائو http://flibusta.is/b/778157/read
  ماکائو
  32. عملیات موشک ماه http://flibusta.is/b/607240/read
  عملیات موشک ماه
  
  
  33. جاسوس یهودا http://flibusta.is/b/610599/read
  جاسوس یهودا
  34. Hood of Death http://flibusta.is/b/610990/read
  هود مرگ
  35. آمستردام http://flibusta.is/b/681332/read
  آمستردام
  36. معبد ترس http://flibusta.is/b/612612/read
  معبد ترس
  37. 14 ثانیه تا جهنم http://flibusta.is/b/633698/read
  14 ثانیه تا جهنم
  38. فراری http://flibusta.is/b/607232/read
  فراری
  39. کارناوال قتل ها http://flibusta.is/b/633954/read
  کارناوال برای کشتن
  40. رودزیا http://flibusta.is/b/631088/read
  رودزیا
  
  
  
  
  
  کارتر نیک
  
  
  ماکائو
  
  
  ترجمه لو اشکلوفسکی به یاد پسر متوفی خود آنتون.
  
  
  عنوان اصلی: Makao.
  
  
  
  
  فصل کشتن.
  
  
  • صاحب یک باشگاه جنسی بدنام لندن با ضربات چاقو به قتل رسیده است، بدنش به قطعات خونین هک شده است... • مامور ارشد پرتغال در روز روشن در خیابانی مملو از رهگذران به ضرب گلوله کشته شد.
  • یک کارآگاه خصوصی اهل بروکلین پس از دخالت در جاسوسی بین المللی با چاقو در قلب کشته شد...
  تنها وجه مشترک آنها پرنسس دوگاما، شریک نیک کارتر در ماموریت جدیدش بود. زنی زیبا و شلخته که می تواند دنیا را نجات دهد یا نابود کند. . . بسته به اینکه کدام طرف خواسته های فاسدش را بیشتر برآورده کند!
  
  
  
  
  
  فصل 1
  
  
  
  
  
  لندن از گرما می لرزد. هفته آخر تیرماه بود و چند روزی بود که دماسنج به هشتاد رسیده بود. در بریتانیا هوا گرم است و طبیعی است که مصرف آبجو، ملایم و تلخ، و آبغوره با درجه فارنهایت نسبت مستقیم دارد. جاده پورتوبلو تهویه هوا وجود نداشت و این فضای عمومی کوچک کثیف پر از بوی تعفن آبجو و تنباکو، عطر ارزان قیمت و عرق انسان بود. هر لحظه صاحب خانه، مردی چاق، آن را می زد و جملاتی را می خواند که افراد مست و تنها از آن می ترسند. ساعت کاری تمام می شود، آقایان، لیوان خود را خالی کنید. در غرفه پشتی، به دور از گوش سایر حامیان، شش مرد با یکدیگر زمزمه کردند. پنج نفر از این مردان کاکنی بودند، همانطور که در گفتار، لباس و رفتارشان مشهود بود. شناسایی مرد ششم که مدام صحبت می کرد کمی دشوارتر بود. لباس هایش محافظه کارانه و خوش تراش بود، پیراهنش تمیز اما با سرآستین های فرسوده بود و کراوات یک هنگ معروف را می پوشید. گفتار او مردی تحصیلکرده بود و از نظر ظاهری شباهت زیادی به آنچه انگلیسی ها «جنتلمن» می نامند داشت. نام او تئودور بلکر بود - تد یا تدی به دوستانش که تعداد کمی از آنها باقی مانده بود.
  او زمانی در رویال اولستر فوزیلیرز کاپیتان بود. تا و از جمله اخراج به دلیل سرقت پول هنگ و کلاهبرداری کارت. تد بلکر صحبتش را تمام کرد و به اطراف به پنج کاکنی نگاه کرد. - آیا همه می فهمید که آنها از شما چه می خواهند؟ سوالی دارید؟ اگر بله، اکنون بپرسید - بعداً زمانی وجود نخواهد داشت. یکی از مردها، پسری کوتاه قد با دماغی شبیه چاقو، لیوان خالی خود را بالا آورد. - ام... من یک سوال ساده دارم، تدی. "چطور است قبل از اینکه آن مرد چاق زمان بسته شدن را اعلام کند، ما برای آبجو پرداخت کنیم؟" بلکر انزجار را در صدا و حالت خود حفظ کرد و با انگشت به ساقی اشاره کرد. او برای چند ساعت آینده به این افراد نیاز داشت. او به شدت به آنها نیاز داشت، موضوع مرگ و زندگی بود - زندگی او - و شکی وجود نداشت که وقتی با خوک ها ارتباط برقرار می کنید، حتماً کمی خاک بر سرتان می آید. تد بلکر آهی از درون کشید، از ظاهر لبخند زد، هزینه نوشیدنی را پرداخت و سیگاری روشن کرد تا از بوی گوشت شسته نشده خلاص شود. فقط چند ساعت - حداکثر یک یا دو روز - و سپس معامله انجام می شد و او مردی ثروتمند می شد. او البته باید انگلیس را ترک کند، اما این مهم نیست. قبل از آنها دنیایی بزرگ، وسیع و زیبا بود. او همیشه دوست داشت آمریکای جنوبی را ببیند. آلفی دولیتل، یکی از رهبران کاکنی از نظر اندازه و هوش، کف آبجو را از دهانش پاک کرد و از آن طرف میز به تد بلکر خیره شد. چشمانش، کوچک و حیله گر در صورت درشتش، به بلکتر دوخته شده بود. او گفت: "حالا ببین، تدی. نباید هیچ قتلی انجام شود؟ اگر لازم باشد ممکن است ضرب و شتم باشد، اما قتل نه..." تد بلکر حرکتی عصبانی کرد. او نگاهی به ساعت مچی طلای گران قیمت انداخت. "همه چیز را توضیح دادم. او با عصبانیت گفت. - اگر اشکالی باشد - که من شک دارم - جزئی خواهد بود. قطعا هیچ قتلی در کار نخواهد بود. اگر هر یک از مشتریان من "خارج از خط" شد، تنها کاری که باید انجام دهید این است که آنها را آرام کنید. فکر کردم واضح گفتم تنها کاری که شما مردان باید انجام دهید این است که مطمئن شوید هیچ اتفاقی برای من نمی افتد و چیزی از من گرفته نمی شود. مخصوصا آخریش در شب چند کالای بسیار با ارزش را به شما نشان خواهم داد. طرف های خاصی هستند که دوست دارند این کالا را بدون پرداخت هزینه داشته باشند. حالا بالاخره همه چیز برات روشن شد؟»
  بلکتر فکر کرد که برخورد با طبقات پایین ممکن است خیلی ناخوشایند باشد! آنها حتی به اندازه کافی باهوش نبودند که مجرمان عادی خوبی باشند. دوباره به ساعتش نگاه کرد و بلند شد. - "من ساعت دو و نیم از شما انتظار دارم. مشتریان من ساعت سه می رسند. امیدوارم شما جداگانه بیایید و توجه را جلب نکنید. شما همه چیز را در مورد پاسبان منطقه و برنامه او می دانید ، بنابراین نباید وجود داشته باشد. هیچ مشکلی وجود دارد. حالا، آلفی، دوباره آدرس؟ - شماره چهارده خیابان میوس. نزدیک جاده مورگیت. در آن ساختمان طبقه چهارم.
  همانطور که او دور می شد، کاکنی نوک تیز کوچک نیشخندی زد: «فکر می کند یک جنتلمن واقعی است، نه؟ اما او جن نیست.
  شخص دیگری گفت: "او به نظر من کاملاً یک جنتلمن است. حداقل الف او خوب است." الفی لیوان خالی اش را پس زد. نگاهی نافذ به همه انداخت و پوزخندی زد. - "شما یک جنتلمن واقعی را نمی شناسید، هیچکدام از شما، اگر بیاید و با شما رفتار کند. به او." !" صاحب چاق با چکش به پیشخوان کوبید. "زمان، آقایان، لطفا!" تد بلکر، کاپیتان سابق اولستر فوزیلیرز، تاکسی خود را در Cheapside رها کرد و در امتداد Moorgate Road قدم زد. Half Crescent Mews تقریباً در نیمه راه اولد استریت بود. شماره چهارده در انتهای اصطبل، ساختمانی چهار طبقه از آجر قرمز رنگ و رو رفته بود. از اوایل دوره ویکتوریا بود، و زمانی که همه خانه‌ها و آپارتمان‌های دیگر اصطبل بودند، یک تعمیرگاه کالسکه پررونق بود. مواقعی بود که تد بلکر بی خیال فکر می کرد که هنوز بوی ترکیبی اسب، چرم، رنگ، لاک و چوب را که بر روی اصطبل آویزان شده است حس می کند. با ورود به کوچه سنگفرش شده باریک، کت بزرگش را درآورد و کراوات هنگش را شل کرد. با وجود ساعت پایانی، هوا همچنان گرم و مرطوب بود، چسبناک. بلکتر مجاز به بستن کراوات یا هر چیز متعلق به هنگ خود نبود. افسران بی آبرو چنین امتیازاتی ندارند. اذیتش نکرد. کراوات، مانند لباس، گفتار و آداب او، اکنون مورد نیاز بود. بخشی از تصویر او، برای نقشی که باید بازی کند در دنیایی که از آن متنفر بود، در دنیایی که با او بسیار بد رفتار می‌کرد، ضروری بود. دنیایی که او را به عنوان یک افسر و یک جنتلمن بزرگ کرد، به او اجازه داد تا نگاهی اجمالی به بهشت بیندازد تا او را به خندق برگرداند. دلیل واقعی ضربه - و این همان چیزی بود که تد بلکر با تمام وجود به آن اعتقاد داشت - دلیل واقعی این نبود که او در حال تقلب در کارت‌ها دستگیر شده بود و یا اینکه در حال سرقت پول هنگ دستگیر شده بود. خیر دلیل واقعی این بود که پدرش قصاب و مادرش پیش از ازدواج کنیز بود. برای همین و فقط به همین خاطر بی پول و بی نام از خدمت اخراج شد. او فقط یک جنتلمن موقت بود. وقتی به او نیاز داشتند همه چیز خوب بود! وقتی دیگر به او نیازی ندارند - برو بیرون! برای گذران زندگی به فقر برگرد. تا شماره چهارده رفت، قفل در ورودی با رنگ خاکستری را باز کرد و صعود طولانی را شروع کرد. پله ها شیب دار و فرسوده بودند. هوا مرطوب و خفه بود بلکتر وقتی به آخرین فرود رسید به شدت عرق کرده بود. مکثی کرد تا نفسی تازه کند و به خودش گفت که خیلی بد شکل است. او باید کاری کند. شاید زمانی که او با تمام پول به آمریکای جنوبی می رسد، بتواند دوباره به فرم خود بازگردد. شکم را دور کن او همیشه به تمرینات بدنی علاقه داشت. حالا او فقط چهل و دو سال داشت و خیلی جوان بود که نمی توانست آن را بپردازد.
  پول! پوند، شیلینگ، پنس، دلار آمریکا، دلار هنگ کنگ... چه تفاوتی با هم دارند؟ همش پول بود پول عالی شما می توانید هر چیزی را با آنها بخرید. اگر آنها را داشتید، زنده بودید. بدون آنها تو مرده بودی تد بلکر در حالی که نفسش را حبس می کرد، در جیبش به دنبال کلید رفت. روبروی پله ها یک در چوبی بزرگ قرار داشت. سیاه رنگ شده بود. روی آن یک اژدهای بزرگ و طلایی بود که شعله های آتش به بیرون پرتاب می کرد. این برچسب روی در، به نظر بلکر، فقط یک لمس عجیب و غریب مناسب بود، اولین اشاره ای از سخاوت ممنوعه، از شادی ها و لذت های نامشروعی که پشت در سیاه وجود داشت. مشتریان او که با دقت انتخاب شده بودند عمدتاً از جوانان امروزی تشکیل می شدند. بلکر برای پیوستن به باشگاه اژدهاش فقط به دو چیز نیاز داشت: احتیاط و پول. تعداد زیادی از هر دو. از در سیاهی عبور کرد و در را پشت سرش بست. تاریکی پر شده بود از صدای آرامش بخش و گران قیمت کولرهای گازی. آنها برای او هزینه عادلانه ای داشتند، اما لازم بود. و در نهایت ارزشش را داشت. افرادی که به کلاب اژدها او آمده بودند، نمی خواستند در حالی که به دنبال روابط عاشقانه متنوع و گاه پیچیده خود بودند، عرق خود را بجوند. غرفه های جداگانه زمانی مشکل ساز بود، اما در نهایت حل شد. با هزینه بالاتر. بلکتر در حالی که سعی می‌کرد دکمه نور را پیدا کند، خم شد. در حال حاضر او کمتر از پنجاه پوند وزن داشت که نیمی از آن برای قلدرهای کاکنی در نظر گرفته شده بود. ژوئیه و آگوست نیز قطعا ماه های گرمی در لندن بودند. موضوع چیه؟ نور محتاطانه به آرامی وارد اتاق بلند، عریض و سقف بلند شد. موضوع چیه؟ چه کسی اهمیت می داد؟ او، بلکتر، زیاد دوام نخواهد آورد. به احتمال زیاد لعنتی بدون توجه به اینکه دویست و پنجاه هزار پوند بدهکار است. دویست و پنجاه هزار پوند استرلینگ. هفتصد هزار دلار آمریکا. این قیمتی بود که او برای بیست دقیقه فیلم درخواست کرد. او قیمت خود را خواهد گرفت. او از آن مطمئن بود. بلکر به سمت نوار کوچک گوشه رفت و برای خودش یک ویسکی ضعیف و نوشابه ریخت. او الکلی نبود و هرگز به مواد مخدری که می فروخت دست نزده بود: ماری جوانا، کوکائین، علف هرز، قرص های مختلف عملکردی و سال گذشته ال اس دی... بلکر یخچال کوچکی را باز کرد تا برای نوشیدنی خود یخ بیاورد. بله، پول از فروش مواد مخدر بود. و با این حال نه خیلی زیاد. پسرهای بزرگ پول بزرگ واقعی را به دست آوردند.
  
  
  آنها هیچ اسکناس کمتر از پنجاه پوند نداشتند و نیمی از آنها باید داده می شد! بلکتر جرعه ای نوشید، خم شد و با خودش صادق بود. او مشکل خود را می دانست، می دانست چرا همیشه فقیر است. لبخندش دردناک بود. اسب و رولت. و او بدبخت ترین حرامزاده ای است که تا به حال زندگی کرده است. در حال حاضر، در همین لحظه، او بیش از پانصد پوند به رافت بدهکار است. او اخیرا مخفی شده است و به زودی نیروهای امنیتی به دنبال او خواهند آمد. بلکر به خودش گفت که نباید به آن فکر کنم. من اینجا نخواهم بود وقتی آنها بیایند نگاه کنند. من سالم و با این همه پول به آمریکای جنوبی خواهم آمد. شما فقط باید نام و سبک زندگی خود را تغییر دهید. من همه چیز را دوباره با یک لوح تمیز شروع می کنم. قسم میخورم. نگاهی به ساعت مچی طلایش انداخت. فقط چند دقیقه بعد از یک ساعت زمان کافی. محافظان کاکنی او ساعت دو و نیم می رسیدند و او همه چیز را برنامه ریزی کرده بود. دو تا جلو، دو در عقب، الفی بزرگ با او.
  
  
  هیچ کس، هیچ کس، نباید برود مگر اینکه او، تد بلکر، کلمه را به زبان بیاورد. بلکتر لبخند زد. برای گفتن این کلمه باید زنده بود، نه؟ بلکر به آرامی نوشید و به اطراف اتاق بزرگ نگاه کرد. به نوعی از پشت سر گذاشتن همه چیز متنفر بود. زاییده فکر او بود. او آن را از هیچ ساخته است. او دوست نداشت به خطراتی که برای به دست آوردن سرمایه مورد نیاز خود متحمل شده فکر کند: سرقت از یک جواهر فروش. یک بار خز به سرقت رفته از یک اتاق زیر شیروانی در سمت شرق. حتی چند مورد باج خواهی بلکر می‌توانست با این خاطره لبخند تلخی بزند - هر دو حرامزاده‌های بدنامی بودند که او در ارتش می‌شناخت. و همینطور هم شد. لعنت به راهش رسید! اما همه اینها خطرناک بود. وحشتناک، وحشتناک خطرناک است. بلکتر مرد بسیار شجاعی نبود و اعتراف کرد. دلیل دیگر اینکه او به محض دریافت پول فیلم آماده فرار بود. برای یک آدم ضعیف القلب که از اسکاتلند یارد، گروه مواد مخدر و حالا حتی از اینترپل می ترسید، خیلی لعنتی بود. به جهنم آنها. فیلم را به بالاترین قیمت پیشنهادی بفروش و فرار کن.
  
  
  به جهنم انگلیس و کل جهان و به جهنم همه جز خودش. اینها افکار دقیق و واقعی تئودور بلکر، سابقاً از هنگ اولستر بود. به جهنم آن هم، بیا به آن فکر کن. و مخصوصاً سرهنگ لعنتی آلیستر پونانبی که با نگاهی سرد و چند کلمه دقیق انتخاب شده بلکتر را برای همیشه له کرد. سرهنگ گفت: "تو آنقدر حقیر هستی، سیاه‌تر، که من نمی‌توانم چیزی جز ترحم برای تو احساس کنم. به نظر می‌رسد قادر به دزدی یا حتی تقلب در کارت‌ها مانند یک جنتلمن نیستی."
  علیرغم تمام تلاش‌های بلکر برای جلوگیری از آنها، و چهره باریک او با نفرت و عذاب پیچید، کلمات برگشتند. لیوانش را با لعنت در اتاق پرتاب کرد. سرهنگ اکنون مرده بود، دور از دسترسش، اما دنیا تغییر نکرده بود. دشمنانش گم نشدند. تعداد زیادی از آنها در جهان باقی مانده است. او یکی از آنها بود. شاهزاده. پرنسس مورگان داگاما. لب های نازکش به صورت پوزخندی جمع شد. بنابراین همه چیز خوب پیش رفت. او، شاهزاده خانم، می توانست برای همه چیز بپردازد. عوضی کوچولوی کثیف با شورت که اون بود. او در مورد او می دانست... به رفتار متکبرانه زیبا، تحقیر سرد، حرمت شکنی و عوضی سلطنتی، چشمان سبز سردی که بدون اینکه واقعاً شما را ببینند، بدون توجه به وجود شما، به شما نگاه می کردند. او، تد بلکر، از شاهزاده خانم خبر داشت. همه. به زودی، وقتی فیلم را بفروشد، عده زیادی در مورد آن خواهند فهمید.» این فکر او را خوشحال کرد، به مبل بزرگ وسط اتاق دراز نگاه کرد، پوزخندی زد. شاهزاده خانم داشت روی آن مبل می کرد، پس او با او چه می کرد، داشت با او چه می کرد. خدایا! او دوست دارد آن عکس را در صفحه اول هر روزنامه در جهان ببیند. جرعه ای طولانی نوشید و خود را بست. چشم، تصور داستان برتر در صفحات اجتماعی: پرنسس زیبا مورگان داگوما، نجیب ترین زن پرتغالی خون آبی، یک فاحشه.
  
  
  خبرنگار آستر امروز در شهر است. شاهزاده خانم در مصاحبه ای با این خبرنگار در Aldgate، جایی که سوئیت سلطنتی دارد، گفت که مشتاقانه منتظر است تا به کلوپ اژدها برود و حرکات آکروباتیک جنسی از نوع باطنی تر انجام دهد. شاهزاده خانم مغرور، هنگامی که با جزئیات بیشتری مورد سؤال قرار گرفت، اظهار داشت که در نهایت همه چیز مربوط به معنای شناسی است، اما اصرار داشت که حتی در دنیای دموکراتیک امروزی چنین چیزهایی فقط برای افراد نجیب و اصیل در نظر گرفته شده است. شاهزاده خانم گفت که روش قدیمی هنوز برای دهقانان مناسب است. . . .
  تد بلکر صدای خنده را در اتاق شنید. خنده ای منزجر کننده، بیشتر شبیه جیغ موش های گرسنه و دیوانه ای است که پشت تابلو می خارند. با شوک متوجه شد که خنده مال خودش است. او بلافاصله این خیال را کنار گذاشت. شاید از این بغض کمی دیوانه شد. باید تماشا کرد. نفرت به اندازه کافی سرگرم کننده بود، اما به خودی خود نتیجه نداد. بلکر هیچ قصدی برای شروع دوباره فیلم نداشت تا اینکه سه مرد، مشتریانش آمدند. او آن را صد بار تماشا کرده است. اما حالا لیوانش را گرفت، به سمت مبل بزرگ رفت و یکی از دکمه‌های کوچک مرواریدی را که با مهارت و بدون مزاحمت به تکیه‌گاه دوخته شده بود فشار داد. وقتی یک صفحه سفید کوچک از سقف در انتهای اتاق پایین می آمد، صدای زمزمه مکانیکی ضعیفی به گوش می رسید. بلکتر دکمه دیگری را فشار داد و پشت سر او، پروژکتوری که در دیوار پنهان شده بود، پرتو روشنی از نور سفید را به صفحه نمایش پرتاب کرد. جرعه ای نوشید، سیگار بلندی روشن کرد، قوزک پایش را روی عثمانی چرمی قایم کرد و آرام گرفت. اگر نمایش آن به مشتریان احتمالی نبود، این آخرین باری بود که او فیلم را دید. او پیشنهاد منفی داد و قرار نبود فریب دهد. می خواست از پولش لذت ببرد. اولین شخصیتی که روی صفحه ظاهر شد، خودش بود. او دوربین مخفی را برای زوایای صحیح بررسی کرد. بلکر تصویر خود را با تایید نسبتاً انزجاری مطالعه کرد. او شکم گرفت. و با شانه و برسش بی احتیاط بود - نقطه طاسش خیلی مشخص بود. به ذهنش خطور کرد که حالا با ثروت جدیدش می تواند هزینه کاشت مو را بپردازد. او خود را تماشا کرد که روی مبل نشسته بود، سیگاری روشن می کرد، با چین های شلوارش درگیر بود، اخم می کرد و در جهت دوربین لبخند می زد.
  بلکتر لبخند زد. او افکار خود را در آن لحظه خاص به یاد آورد - او نگران بود که شاهزاده خانم صدای زمزمه دوربین مخفی را بشنود. او تصمیم گرفت که نگران نباشد. تا زمانی که او دوربین را روشن کند، او در سفر LSD خود در امان خواهد بود. او نه دوربین و نه چیزهای دیگر را می شنود. بلکر دوباره ساعت مچی طلایش را چک کرد. الان یک ربع به دو است. هنوز خیلی وقت هست این فیلم فقط یک دقیقه یا بیشتر از نیم ساعت طول کشید. تصویر سوسو زن بلکر روی صفحه ناگهان سرش را به سمت در چرخاند. در زدن پرنسس بود. او نگاه کرد که خودش دستش را به سمت دکمه برد و دوربین را خاموش کرد. صفحه دوباره کورکورانه سفید شد. حالا Blacker in the flesh دوباره دکمه را فشار داد. صفحه سیاه شد. بلند شد و سیگارهای نو را از پاکت یشم بیرون آورد. سپس به کاناپه بازگشت و دوباره دکمه را فشار داد و دوباره پروژکتور را فعال کرد. او دقیقا می دانست که قرار است چه چیزی را ببیند. نیم ساعت از زمانی که به او اجازه ورود داده بود گذشته بود. بلکر تمام جزئیات را با وضوح کامل به خاطر می آورد. پرنسس داگاما انتظار داشت که دیگران نیز حضور داشته باشند. او ابتدا نمی خواست با او تنها بماند، اما بلکر از تمام جذابیت خود استفاده کرد، سیگار و نوشیدنی به او داد و او را متقاعد کرد که چند دقیقه بماند... این زمان برای او کافی بود، زیرا نوشیدنی او پر از ال اس دی بلکر حتی در آن زمان می‌دانست که شاهزاده خانم فقط از روی بی حوصلگی با او می‌ماند. او می دانست که او را تحقیر می کند، همانطور که تمام دنیایش او را تحقیر می کند و او را کمتر از خاک زیر پای خود می داند. این یکی از دلایلی بود که او را برای باج گیری انتخاب کرد. تنفر از همه مثل او. همچنین لذت ناب از شناخت جسمانی او وجود داشت، او را مجبور به انجام کارهای زشت می کرد و او را به سطح خود پایین می آورد. و پول داشت و ارتباطات بسیار بالا در پرتغال. مقام بالای عمویش، نام مرد را به خاطر نمی آورد، در کابینه مقام بالایی داشت.
  
  
  بله، پرنسس داگاما باید سرمایه گذاری خوبی بود. چه خوب - یا بد - بلکتر در آن زمان هرگز خوابش را نمی دید. همه اینها بعداً آمد. حالا او با ظاهری از خود راضی در چهره نسبتاً زیبایش، فیلم را تماشا می کرد. یکی از افسران همکار او یک بار گفت که بلکر شبیه "یک مرد تبلیغاتی بسیار خوش تیپ" است. او تنها نیم ساعت پس از اینکه شاهزاده خانم ناخودآگاه اولین دوز LSD خود را مصرف کرد، دوربین مخفی را روشن کرد. او نگاه کرد که چگونه رفتارهای او به تدریج تغییر کرد، زیرا او بی سر و صدا در حالت نیمه خلسه فرو رفت. وقتی او را به سمت مبل بزرگ می برد، مخالفتی نکرد. بلکر ده دقیقه دیگر منتظر ماند تا دوربین را روشن کند. در طول این فاصله، شاهزاده خانم با صراحت ویرانگر شروع به صحبت در مورد خودش کرد. او تحت تأثیر مواد مخدر، بلکر را دوستی قدیمی و عزیز می دانست. او اکنون لبخندی زد و برخی از کلماتی را که او استفاده می کرد به یاد آورد - کلماتی که معمولاً با شاهزاده خانم خونی مرتبط نیستند. یکی از اولین اظهارات او واقعاً بلکر را مبهوت کرد. او گفت: "در پرتغال فکر می کنند من دیوانه هستم. کاملاً دیوانه. اگر می توانستند مرا به زندان می انداختند. می بینید که برای دور نگه داشتن من از پرتغال. آنها همه چیز را در مورد من می دانند. و آنها واقعا فکر می کنند که "من دیوانه هستم. آنها می دانند که من مشروب می خورم، مواد مخدر مصرف می کنم و با هر مردی که از من می پرسد می خوابم - خوب، تقریباً هر رفیقی. من هنوز هم گاهی اوقات برای آن خط می کشم." بلکر به یاد می آورد که این طوری نبود که او آن را شنید. این یکی دیگر از دلایل انتخاب او بود. شایعه شده بود که وقتی شاهزاده خانم مست بود، که بیشتر اوقات یا تحت تأثیر مواد مخدر بود، با هرکسی که شلوار یا دامن پوشیده بود، می خوابید. پس از هجوم مکالمات، او تقریباً دیوانه شد، فقط به طور مبهم به او لبخند زد که شروع به درآوردن کرد. حالا یادش آمد، تماشای فیلم، مثل درآوردن لباس عروسک بود. او مقاومت یا کمک نکرد زیرا پاها و بازوهایش به هر موقعیت دلخواه منتقل شدند. چشمانش نیمه بسته بود و انگار واقعا فکر می کرد که تنهاست. دهان قرمز پهنش در لبخندی مبهم نیمه باز بود. مرد روی کاناپه احساس کرد که کمرش با دیدن خودش روی صفحه شروع به واکنش نشان می دهد. شاهزاده خانم یک لباس کتانی نازک پوشیده بود، نه کاملاً مینی، و او با اطاعت بازوهای باریک خود را در حالی که او آن را روی سرش می کشید بالا آورد. زیرش خیلی کم می پوشید. سوتین مشکی و شورت توری ریز مشکی. کمربند گارتری و جوراب بلند سفید بافت. تد بلکر در اتاق مجهز به تهویه هوا در حین تماشای فیلم کمی عرق کرد. بعد از این همه هفته، این لعنتی هنوز او را آزار می داد. او از آن لذت برد. او اعتراف کرد که این خاطرات همیشه یکی از با ارزش ترین و گرامی ترین خاطرات او باقی خواهد ماند. بند سوتینش را باز کرد و روی بازوهایش کشید. سینه‌های او بزرگ‌تر از آنچه تصور می‌کرد، با نوک‌های صورتی مایل به قهوه‌ای، محکم و سفید برفی از قفسه سینه‌اش بیرون می‌آمد. بلکتر در حالی که با یک دستش با سینه هایش بازی می کرد در حالی که با دست دیگرش بازی می کرد، پشت سر او قرار گرفت و با دست دیگرش دکمه دیگری را فشار داد تا لنز زوم را روشن کند و از نزدیک او را بگیرد. شاهزاده خانم متوجه چیزی نشد. در یک نمای نزدیک به قدری واضح که منافذ ریز بینی‌اش نمایان می‌شد، چشمانش با لبخندی ملایم بسته شد. اگر دستان او را احساس می کرد یا پاسخ می داد، قابل توجه نبود. بلکتر کمربند بند و جوراب خود را به تن داشت. گارترها فتیش او بودند، و در این زمان چنان در هیجان گرفتار شده بود که تقریباً دلیل واقعی این طعنه جنسی را فراموش کرده بود. پول او شروع به گذاشتن آن پاهای بلند و بلند - آنقدر فریبنده با جوراب های بلند سفید - دقیقاً همان طور که می خواست، روی مبل گذاشت. او از تمام دستورات او اطاعت کرد، هرگز صحبت یا مخالفت نکرد. در این زمان شاهزاده خانم خیلی دور شده بود، و اگر اصلاً متوجه حضور او شده بود، فقط در مبهم ترین شکل بود. بلکتر اضافه‌ای مبهم به صحنه بود، نه بیشتر. در طول بیست دقیقه بعد، بلکر او را در محدوده جنسی قرار داد. او همه ژست ها را به خودش اجازه داد. هر کاری که زن و مرد می توانستند با یکدیگر انجام دهند، انجام دادند. دوباره و دوباره...
  
  
  او نقش خود را ایفا کرد، او از یک لنز زوم برای فاصله نزدیک استفاده کرد - بلکر تجهیزات خاصی را در دست داشت - برخی از مشتریان باشگاه دراگون سلیقه های بسیار عجیبی داشتند - و او همه آنها را روی پرنسس استفاده کرد. او نیز این را با کمال میل پذیرفت و نه ابراز همدردی کرد و نه ضدیت. در نهایت، بلکر در چهار دقیقه آخر فیلم، با نشان دادن نبوغ جنسی خود، شهوت خود را به او القا کرد، او را کتک زد و مانند حیوان به لعنتش انداخت. صفحه تاریک شد. بلکر پروژکتور را خاموش کرد و به سمت میله کوچک رفت و به ساعتش نگاه کرد. کاکنی ها به زودی می رسند. بیمه که او در این شب زنده خواهد ماند. بلکر در مورد مردانی که امشب ملاقات می کرد هیچ توهمی نداشت. آنها قبل از اینکه از پله‌های باشگاه دراگون بالا بروند، به‌طور کامل جستجو خواهند شد. تد بلکر به طبقه پایین رفت و اتاق مجهز به تهویه مطبوع را ترک کرد. او تصمیم گرفت منتظر صحبت آلفی دولیتل با او نباشد. اولا آل صدای خشن بود و دوم اینکه گوشی های گوشی ها به نوعی به هم وصل می شد. شما هرگز آن را نمی دانید. وقتی برای یک چهارم میلیون پوند و زندگیت بازی می کردی، باید به همه چیز فکر می کردی. لابی کوچک مرطوب و خلوت بود. بلکتر در سایه های زیر پله ها منتظر ماند. در ساعت 2:29 بعد از ظهر، آلفی دولیتل وارد لابی شد. بلکتر به او خش خش کرد و آلفی برگشت، چشمانش به او بود، یک دست گوشتی به طور غریزی جلوی پیراهنش را دراز کرد. الفی گفت: لعنتی، فکر کردم می‌خواهی منفجرت کنم؟ بلکتر انگشتش را روی لبش گذاشت: - به خاطر خدا آروم تر حرف بزن! بقیه کجان؟ - جو و آیری قبلاً آمده اند. همانطور که شما گفتید آنها را پس فرستادم. دو نفر دیگر به زودی اینجا خواهند بود. بلکتر با رضایت سری تکان داد. به سمت خروس بزرگ رفت. - امشب چی داری؟ ببینم، لطفاً، آلفی دولیتل، با لبخندی تحقیرآمیز روی لب های کلفتش، به سرعت یک چاقو و یک جفت بند برنجی بیرون آورد.
  ممکن است بگویید: "بند انگشتان برای ضربه زدن، تدی، در صورت لزوم، و یک چاقو در صورت اضطراری، ممکن است بگویید. همه پسرها مانند من هستند." بلکر دوباره سر تکان داد. آخرین چیزی که او می خواست قتل بود. خیلی خوب. من " من بلافاصله برمی گردم. تا رسیدن مردانت اینجا بمان، سپس برخیز. مطمئن شو که دستوراتشان را می دانند - آنها باید مودب، مؤدب باشند، اما باید مهمانان من را جستجو کنند. هر سلاحی که پیدا شد مصادره خواهد شد و پس داده نخواهد شد. تکرار می کنم - آن را پس ندهید."
  
  
  بلکر فکر می‌کرد که مدتی طول می‌کشد تا «مهمان‌های» او به سلاح‌های جدید دست یابند، حتی اگر منظورشان خشونت باشد. او قصد داشت از این زمان نهایت استفاده را ببرد تا برای همیشه با باشگاه اژدها خداحافظی کند و تا زمانی که به خود بیایند پنهان شود. هرگز او را پیدا نخواهند کرد الفی اخم کرد. "مردان من دستورات خود را می دانند، تدی." بلکتر به طبقه بالا برگشت. روی شانه اش کوتاه گفت: فقط برای اینکه فراموششان نکنند. آلفی دوباره اخم کرد. عرق تازه بلکتر را در حین صعود پوشاند. او نتوانست راهی برای دور زدن آن پیدا کند. آهی کشید و روی فرود سوم ایستاد تا نفسی تازه کند و صورتش را با دستمالی معطر پاک کرد. نه، الفی باید آنجا باشد. هیچ طرحی هرگز کامل نبود. من نمی‌خواهم با این مهمان‌ها تنها و بی‌حفاظ بمانم.» ده دقیقه بعد، آلفی در را زد. بلکتر به او اجازه داد وارد شود، یک بطری مشروب به او داد و به او نشان داد که کجا باید روی یک پشتی صاف بنشیند. ده فوت سمت راست مبل بزرگ بنشینید و در همان هواپیما با او بنشینید. بلکر توضیح داد: «اگر مشکلی نیست، باید مثل آن سه میمون رفتار کنید. من نه چیزی می بینم، نه چیزی می شنوم، نه کاری انجام می دهم...
  او با اکراه اضافه کرد: «می‌خواهم فیلم را برای مهمانانم نشان دهم، البته شما هم آن را خواهید دید. اگر جای شما بودم به دیگران نمی‌گفتم. ممکن است شما را به دردسر بیاندازد. "
  
  
  "من می دانم چگونه دهانم را بسته نگه دارم."
  
  
  بلکر روی شانه بزرگش زد؛ او از این تماس خوشش نمی آمد. "پس بدانید که چه خواهید دید. اگر از نزدیک به فیلم نگاه کنید، ممکن است چیزی یاد بگیرید." کمک نگاهی خالی به او انداخت. "من همه چیزهایی را که باید بدانم می دانم." بلکر گفت: «مرد شاد. این در بهترین حالت یک شوخی رقت انگیز بود، برای کاکنی بزرگ کاملاً بی فایده بود. اولین ضربه به در پشتی یک دقیقه بعد از سه آمد. بلکر انگشت اخطار را به سمت آلفی گرفت که مثل بودا روی صندلی خود نشسته بود. اولین بازدید کننده کوتاه قد بود، لباسی بی عیب و نقص در کت و شلوار تابستانی حنایی رنگ و کلاه پانامایی سفید گرانقیمت به تن داشت.
  وقتی بلکر در را باز کرد، کمی خم شد. - ببخشید لطفا من دنبال آقای تئودور بلکر می گردم. این شما هستید؟ بلکتر سر تکان داد. تو کی هستی؟ مرد کوچک چینی کارتی در دست گرفت. بلکر به آن نگاه کرد و فونت مشکی زیبا را دید: «آقای وانگ های». هیچ چیز بیشتر. در مورد سفارت چین حرفی نیست. بلکتر کناری ایستاد. "بیا داخل، آقای بالا. لطفا روی مبل بزرگ بنشین. جای شما در گوشه سمت چپ است. آیا نوشیدنی می خواهید؟" -هیچی لطفا چینی ها در حالی که آلفی دولیتل جای او را روی مبل می گرفت حتی نگاهی به او نکردند. یک ضربه دیگر به در. این مهمان بسیار بزرگ و مشکی براق با ویژگی های واضح Negroid بود. او یک کت و شلوار کرم رنگ پوشیده بود، کمی لکه دار و از مد افتاده بود. یقه ها خیلی پهن بود. در دست بزرگ سیاهش کلاه حصیری پاره پاره و ارزانی داشت. بلکر به مرد خیره شد و خدا را به خاطر حضور الفی شکر کرد. این مرد سیاه پوست مهیب بود. "اسمتون لطفا؟" صدای مرد سیاه پوست نرم و نامشخص بود، با نوعی لهجه. چشمانش با قرنیه های زرد مات به چشم های اسلکر نگاه می کرد.
  
  
  مرد سیاهپوست گفت: اسم من مهم نیست، من به عنوان نماینده شاهزاده صبحوزی عسکری اینجا هستم، بس است. بلکتر سر تکان داد. "بله. لطفاً بنشینید. روی مبل. در گوشه سمت راست. نوشیدنی می خواهید یا سیگار؟ مرد سیاهپوست نپذیرفت. پنج دقیقه گذشت تا بازدید کننده سوم در را زد. آنها در سکوت نگران کننده ای گذشتند. بلکر ادامه داد. نگاهی سریع و حیله گرانه به دو مردی که روی کاناپه نشسته بودند انداخت. آنها نه صحبت می کردند و نه به هم نگاه می کردند تا اینکه... و احساس کرد اعصابش شروع به لرزیدن کرد. چرا آن حرومزاده نیامد؟ چیزی شد؟ اشتباه است؟ خدا، لطفاً مجبور نباشید! حالا که او خیلی به آن ربع میلیون پوند نزدیک شده است.» او تقریباً با خیال راحت گریه کرد که در نهایت ضربه ای به صدا درآمد. موهایی که باید کوتاه می شد کلاه نداشت موهایش زرد روشن بود این جوراب های مشکی و صندل های چرم قهوه ای دست ساز را پوشیده بود.
  - آقای بلکتر؟ صدا تنور سبکی بود، اما تحقیر و تحقیر در آن مانند شلاق بود. انگلیسی او خوب بود، اما با طعم لاتین مشخص. بلکتر سری تکان داد و به پیراهن روشن نگاه کرد. "بله. من بلکتر هستم. تو عادت داشتی...؟" او کاملاً آن را باور نمی کرد. سرگرد کارلوس اولیویرا. اطلاعات پرتغالی آیا این کار را شروع کنیم؟"
  
  
  صدا چیزی را گفت که کلمات نگفتند: دلال محبت، دلال محبت، موش صحرایی، سرگین سگ، شرورترین خزندگان. صدا به طرز عجیبی به یاد شاهزاده خانم بلکر می‌افتاد. بلکتر خونسردی خود را از دست نداد و به زبان مشتریان جوانتر خود صحبت کرد. خیلی چیزها در خطر است. به مبل اشاره کرد. - شما آنجا خواهید نشست، سرگرد اولیویرا. وسط لطفا بلکتر در را دوبار قفل کرد و پیچ کرد. سه کارت پستی معمولی با تمبر از جیبش بیرون آورد. به هر یک از مردان روی مبل کارتی داد.
  
  
  کمی از آنها دور شد و سخنرانی آماده کوچک خود را انجام داد. آقایان متوجه خواهید شد که آدرس هر کارت پستال یک صندوق پستی در چلسی است. ناگفته نماند که من کارت ها را شخصا نمی گیرم، اگرچه در نزدیکی هستم. مطمئناً به اندازه کافی نزدیک می شوم تا ببینم آیا کسی تلاشی برای این کار می کند یا خیر. دنبال شخصی که کارت را می گیرد، بروید. اگر واقعاً می خواهید تجارت کنید، این کار را توصیه نمی کنم. این فیلم به بالاترین پیشنهاد - بیش از یک چهارم میلیون پوند - فروخته می شود. من پیشنهاد کمتر از این را قبول نمی کنم. هیچ فریبکاری وجود نخواهد داشت. فقط یک چاپ و یک نگاتیو وجود دارد و هر دو به یک قیمت می فروشند ... - مرد کوچک چینی کمی به جلو خم شد.
  
  
  - خواهش می کنم، آیا برای این کار تضمینی دارید؟
  بلکتر سر تکان داد. - صادقانه.
  
  
  سرگرد اولیویرا بی رحمانه خندید. بلکتر سرخ شد، صورتش را با دستمال پاک کرد و ادامه داد: مهم نیست. از آنجایی که هیچ تضمین دیگری وجود ندارد، شما باید حرف من را بپذیرید. - با لبخندی که محو نشد گفت. - من به شما اطمینان می دهم که آن را حفظ خواهم کرد. من می خواهم زندگی ام را در آرامش بگذرانم. و بهای درخواستی من خیلی زیاد است که به خیانت متوسل نشم. من...
  چشمان زرد مرد سیاه پوست بلکتر را سوراخ کرد. - لطفا با شرایط ادامه دهید. چیز زیادی نیست
  بلکتر دوباره صورتش را پاک کرد. لعنتی کولر خاموش شده؟ "البته. خیلی ساده است. هر یک از شما بعد از اینکه وقت داشتید با مافوق خود مشورت کنید، مبلغ شرط خود را روی یک کارت پستال می نویسید. فقط به اعداد، بدون علامت دلار یا پوند. همچنین یک شماره تلفن را بنویسید. جایی که می توان با شما تماس گرفت به صورت کاملا محرمانه با شما تماس گرفته خواهد شد.فکر کنم می توانم این کار را به عهده خود شما بگذارم.بعد از اینکه کارت ها را دریافت کردم و آنها را بررسی کردم به موقع با بالاترین قیمت پیشنهادی تماس خواهم گرفت.سپس در مورد پرداخت و دریافت توافق می کنیم این فیلم، همانطور که گفتم، بسیار ساده است.
  
  
  آقای کوچک چینی گفت: بله. "بسیار ساده". بلکتر که با نگاهش روبرو شد، احساس کرد که مار را دید. مرد سیاه پوست گفت: «بسیار مبتکرانه. مشت هایش دو چماق سیاه روی زانوهایش ایجاد کرد. سرگرد کارلوس اولیویرا چیزی نگفت، فقط با چشمان تیره خالی که می توانست حاوی چیزی باشد به مرد انگلیسی نگاه کرد. بلکتر با اعصابش دست و پنجه نرم کرد. به سمت مبل رفت و دکمه مرواریدی روی دسته را فشار داد. با یک حرکت کوچک و شجاعانه به صفحه انتظار در انتهای اتاق اشاره کرد. "و اکنون، آقایان، شاهزاده مورگان دا گیم در یکی از جالب ترین لحظات خود است." پروژکتور چرخید. شاهزاده خانم مثل یک گربه تنبل و نیمه خواب لبخند زد در حالی که بلکر شروع به باز کردن دکمه های لباسش کرد.
  
  
  
  فصل 2
  
  
  
  
  THE DIPLOMAT، یکی از مجلل ترین و منحصر به فرد ترین کلوپ های لندن، در یک خانه مجلل گرجستانی در نزدیکی Three Kings Yard، نزدیک میدان Grosvenor واقع شده است. آن شب، داغ و چسبناک، کلوپ خسته کننده بود. فقط چند نفر خوش لباس رفت و آمد می‌کردند، اکثراً می‌رفتند، و بازی کردن در اتاق‌های بیست و یک میز و پوکر واقعاً خفه‌کننده بود. موج گرمایی که لندن را درنوردید، جمعیت ورزش را آرام کرد و آنها را از قمار محروم کرد. نیک کارتر نیز از این قاعده مستثنی نبود. رطوبت به خصوص او را آزار نمی داد، اگرچه می توانست بدون آن این کار را انجام دهد، اما این آب و هوا نبود که او را آزار می داد. حقیقت این بود که کیل مستر نمی‌دانست، واقعاً نمی‌دانست که چه چیزی او را آزار می‌دهد. او فقط می دانست که بی قرار و تحریک پذیر است. او قبلاً در یک پذیرایی سفارت شرکت کرده بود و با دوست قدیمی خود جیک تودهانتر در میدان گروسونور رقصید. غروب کمتر از آن بود. جیک به نیک یک قرار داد، لیم کوچک زیبا با لبخندی شیرین و منحنی در همه مکان‌های مناسب. دختر تمام تلاشش را کرد که راضی کند، و هر نشانه ای نشان می داد که حداقل سازگار است. یک بله بزرگ روی سرش نوشته بود به شکلی که به نیک نگاه می کرد، به بازوی او چسبیده بود و خیلی به او نزدیک می شد.
  
  
  لیک تودوتر گفت پدرش مرد مهمی در دولت بود. نیک کارتر اهمیتی نداد. مورد شدیدی که ارنست همینگوی آن را «الاغ احمق در حال تاختن» می‌نامید، او را تحت تأثیر قرار داد - و تازه اکنون شروع به درک دلیل آن کرده است. از این گذشته، کارتر به همان اندازه که یک جنتلمن می توانست بی ادب باشد، رفتار می کرد. عذرخواهی کرد و رفت. بیرون رفت و کراواتش را شل کرد، دکمه‌های تاکسیشن سفیدش را باز کرد و با قدم‌های بلند و گسترده راه افتاد و از میان بتن و آسفالت در حال سوختن راه رفت. از طریق کارلوس پلیس و خیابان مونت تا میدان برکلی. هیچ بلبلی آنجا نخواند. او سرانجام به عقب برگشت و با عبور از دیپلمات، تصمیم گرفت برای نوشیدنی و نوشیدنی در آنجا توقف کند. نیک در بسیاری از باشگاه ها کارت های زیادی داشت و "دیپلمات" یکی از آنها بود. حالا که تقریباً نوشیدنش را تمام کرده بود، به تنهایی پشت میز کوچکی در گوشه ای نشست و منبع عصبانیت خود را پیدا کرد. آسان بود. Killmaster برای مدت طولانی غیرفعال بوده است. تقریبا دو ماه از زمانی که هاک این وظیفه را به او سپرد. نیک یادش نمی آمد چه زمانی برای مدت طولانی بیکار بوده است. جای تعجب نیست که او ناراحت، بداخلاق، عصبانی بود و به سختی با او کنار آمد! همه چیز در بخش ضد جاسوسی باید بسیار کند پیش می رود - یا آن یا دیوید هاوک، رئیس او، نیک را به دلایل خودش از مبارزه دور نگه داشته است. در هر صورت باید کاری در این زمینه انجام می شد. نیک پول داد و آماده رفتن شد. اول صبح با هاوک تماس گرفت و درخواست کرد. بنابراین یک فرد ممکن است زنگ زده شود. در واقع برای یک نفر در خط کارش بیکار ماندن طولانی مدت خطرناک بود. درست است، او باید هر روز روی برخی چیزها کار کند، مهم نیست که در کدام بخش از جهان قرار دارد. یوگا یک رژیم روزانه بود. او در لندن با تام میتوباشی در ورزشگاه سوهو تمرین کرد: جودو، جیو جیتسو، آیکیدو و کاراته. کیل مستر حالا یک کمربند مشکی درجه 6 بود. هیچ کدام از اینها مهم نبود. تمرین عالی بود، اما چیزی که او اکنون به آن نیاز داشت، معامله واقعی بود. او هنوز در تعطیلات بود. آره. او خواهد کرد. او پیرمرد را از رختخواب بیرون می‌کشید - هوا هنوز در واشنگتن تاریک بود - و خواستار قرار ملاقات فوری می‌شد.
  
  
  ممکن است کارها کند باشد، اما هاوک همیشه می‌تواند در صورت فشار دادن به چیزی فکر کند. به عنوان مثال، او یک کتاب سیاه کوچک مرگ داشت، که حاوی لیستی از افرادی بود که بیشتر دوست داشت وی را نابود کند. نیک کارتر در حال ترک باشگاه بود که در سمت راست خود صدای خنده و تشویق شنید. چیزی عجیب، عجیب و دروغین در این صدا وجود داشت که توجه او را به خود جلب کرد. این کمی ناراحت کننده بود. نه فقط مست - او قبلاً مست بود - بلکه چیز دیگری، یک نت بلند و تیز که به نوعی اشتباه بود. کنجکاوی او برانگیخته شد، ایستاد و به سمت صداها نگاه کرد. سه پله عریض و کم عمق به طاق گوتیک منتهی می شد. تابلویی در بالای طاق با دست خطی سیاه و سفید نوشته شده بود: «بار خصوصی برای مردان». دوباره صدای خنده بلند شد. چشم و گوش هوشیار نیک صدا و علامت را گرفت و مطابقت داد. یک بار مردانه، اما یک زن در آنجا می خندید. مست، تقریباً دیوانه وار می خندد. نیک از سه پله پایین رفت. این چیزی است که او می خواست ببیند. وقتی تصمیم گرفت به هاوک زنگ بزند، حال خوبش برگشت. بالاخره این می تواند یکی از آن شب ها باشد. آن سوی طاق نما، اتاقی طولانی با میله ای در یک طرف آن قرار داشت. مکان تاریک بود، به جز میله، جایی که لامپ هایی که ظاهراً اینجا و آنجا چیده شده بودند، آن را به چیزی شبیه به یک تریبون موقت تبدیل کردند. نیک کارتر سال‌ها بود که به تئاتر بورلسک نرفته بود، اما فوراً فضا را تشخیص داد. او زن جوان زیبایی را که چنین احمق کرده بود، نشناخت. او حتی در آن زمان فکر می کرد که در طرح چیزها چندان عجیب نیست، اما حیف بود. چون زیبا بود حیرت آور. حتی در حال حاضر، با یک سینه کامل بیرون زده و او کاری را انجام می دهد که به نظر می رسد ترکیبی درهم و برهم از گو-گو و هوچی-کوچی است، او زیبا بود. جایی در گوشه ای تاریک، موسیقی آمریکایی از جوک باکس آمریکایی پخش می شد. نیم دوجین مرد، همه در دم، همه بالای پنجاه سال، به او سلام کردند، می خندیدند و تشویق می کردند در حالی که دختر بالا و پایین می رقصید.
  
  
  متصدی سالخورده، با ظاهری از مخالفت در چهره بلندش، بی صدا ایستاده بود و دستانش را با لباس سفید روی سینه اش ضربدری کرده بود. کیل مستر مجبور شد به یک شوک خفیف اعتراف کند که برای او غیرعادی بود. بالاخره اینجا هتل دیپلمات بود! او با دلار پایین خود شرط می‌بندد که مدیریت در حال حاضر نمی‌داند در بار مردانه چه می‌گذرد. یک نفر در سایه های اطراف حرکت کرد و نیک به طور غریزی مانند فلش چرخید تا با تهدید احتمالی روبرو شود. اما این فقط یک خدمتکار بود، یک خدمتکار مسن در لباس باشگاه. او به دختر رقصنده در بار پوزخند می زد، اما وقتی توجه نیک را جلب کرد، بلافاصله حالت او به مخالفت پرهیزکارانه تبدیل شد. تکان دادن سر او به مامور AX غیراخلاقی بود.
  - حیف نیست آقا! شرم آور است، حقیقت دارد. ببینید، این آقایان بودند که او را به این سمت سوق دادند در حالی که نباید. او اشتباهاً در اینجا سرگردان شد، آن بیچاره، و آنهایی که باید بهتر می دانستند بلافاصله او را بلند کردند و رقصیدند.» برای یک لحظه تقوا ناپدید شد و پیرمرد تقریباً لبخند زد. آقا. او مستقیماً وارد روح شد، بله. اوه، او یک وحشت واقعی است. یکی از آنها دستانش را فشرد و فریاد زد: «این کار را بکن، شاهزاده خانم. نیک کارتر با نیمی از لذت، نیمه عصبانی به این موضوع نگاه کرد. او آنقدر زیبا بود که نمی توانست با این چیزها خود را تحقیر کند. او از خدمتکار پرسید: "او کیست؟ دختر، گفت: "پرنسس بله آدامس، آقا. خیلی پولدار. خیلی کثیف در دنیاست. یا حداقل بود. مقداری از تقوا برگشته است. - حیف شد آقا، همانطور که گفتم. خیلی زیبا و با تمام پولش و خون آبی اش...» اوه، آقا، فکر می کنم او آن را برمی دارد!» مردان در بار اکنون اصرار داشتند، فریاد می زدند و کف می زدند.
  
  
  شعار بلندتر شد: "بدار... بردارید... بردارید..." خدمتکار پیر با حالتی عصبی از بالای شانه اش و سپس به نیک نگاه کرد. حالا آقایان زیاده روی می کنند، آقا، کار من ارزش دارد که اینجا پیدا شود. کیلبناستر به آرامی گفت: «پس چرا نمی‌روی؟» اما اینجا یک پیرمرد بود. چشمان پر آبش دوباره به دختر دوخته شد. اما او گفت: "اگر رئیس من در این کار دخالت کند، همه آنها برای مادام العمر از این موسسه محروم می شوند - تک تک آنها." نیک فکر می کرد که رئیس او مدیر خواهد بود. لبخندش راحت بود. بله، اگر مدیر به طور ناگهانی حاضر شود، قطعا جهنمی برای پرداخت وجود دارد. نیک بدون اینکه واقعاً بداند یا اهمیت بدهد که چرا این کار را کرد، به پشت میله رفت. حالا دختر در یک روال بی شرمانه از ضربات و صداها غوطه ور شده بود که نمی توانست ساده تر از این باشد. او یک لباس سبز نازک پوشیده بود که تا وسط ران می رسید. درست زمانی که نیک می خواست برای جلب توجه ساقی به میله شیشه اش بکوبد، دختر ناگهان دستش را دراز کرد تا لبه دامن کوچکش را بگیرد. با یک حرکت سریع، آن را روی سرش کشید و از خود دور کرد. در هوا لغزید، برای لحظه ای معلق ماند و سپس، سبک، معطر و معطر با بدنش، روی سر نیک کارتر فرود آمد. فریادهای بلند و خنده مردان دیگر در بار. نیک خود را از پارچه رها کرد - او آن را به عنوان عطر لانوین و یک عطر بسیار گران قیمت تشخیص داد - و لباس را روی پیشخوان کنارش گذاشت. حالا همه مردها به او نگاه می کردند. نیک با نگاهی آرام به آنها پاسخ داد. یکی دو نفر از هوشیارتر در میان آنها با ناراحتی جابه جا شدند و نگاه کردند
  دختر - نیک فکر می کرد که حتماً قبلاً نام داگاما را قبلاً شنیده است - اکنون فقط یک سوتین ریز پوشیده بود، سینه راستش نمایان شده بود، یک جفت شورت سفید نازک، یک کمربند بند بند و شورت توری بلند. جوراب سیاه او دختری قد بلند با پاهای گرد باریک و مچ پاهای زیبا و پاهای کوچک بود. او کفش های پاشنه باز و کفش های پاشنه بلند می پوشید. او با سر به عقب و چشمان بسته می رقصید. موهایش که مشکی بود خیلی کوتاه و نزدیک سرش بود.
  
  
  نیک فکری زودگذر داشت که می تواند چندین کلاه گیس داشته باشد و از آنها استفاده کند. رکورد روی جوک باکس ترکیبی از آهنگ های جاز قدیمی آمریکایی بود. گروه اکنون برای مدت کوتاهی به چند میله داغ Tiger Rag می پردازد. لگن متلاطم دختر، ریتم غرش ببر، اوم-پا خشن توبا را گرفت. چشمانش هنوز بسته بود، خیلی به عقب خم شد، پاها را از هم باز کردند و شروع به غلتیدن و پیچیدن کرد. سینه چپش حالا از سینه بند کوچکش بیرون می رفت. مردان پایین فریاد زدند و زمان را زدند. "ببر را نگه دار، ببر را نگه دار! ولش کن، شاهزاده خانم. تکانش بده، شاهزاده خانم!" یکی از مردان، مردی طاس با شکم بزرگ، با لباس شب، سعی کرد از روی پیشخوان بالا برود. همرزمانش او را به عقب کشیدند. این صحنه نیک را به یاد فیلمی ایتالیایی انداخت که نامش را به خاطر نداشت. Killmaster، در واقع، خود را در موقعیتی دوگانه یافت. بخشی از او از این منظره کمی عصبانی شده بود و برای دختر بیچاره مست در بار متأسف بود. بخش دیگری از نیک، بخش حیوانی که قابل انکار نبود، شروع به واکنش به پاهای بلند و بی نقص و سینه های برهنه و متحرک کرد. او به دلیل بد خلقی بیش از یک هفته زن نداشت. او حالا در آستانه هیجان بود، این را می دانست و نمی خواست. نه اینجوری او نمی توانست صبر کند تا بار را ترک کند. حالا دختر متوجه او شد و به سمت او رقصید. فریادهای آزاردهنده و عصبانیت از سوی مردان دیگر شنیده می‌شد که او به سمت جایی که نیک ایستاده بود، حرکت می‌کرد و همچنان باسن‌های فشرده‌اش را می‌لرزید و تکان می‌داد. او مستقیماً به او نگاه می کرد، اما او شک داشت که واقعاً او را دیده است. او تقریباً چیزی ندید. او درست بالای نیک ایستاده بود، پاها را پهن کرده بود، دست ها روی باسنش بود. تمام حرکاتش را متوقف کرد و به او نگاه کرد. چشمانشان به هم رسید و برای لحظه ای نور ضعیفی از هوش را در اعماق سبز و آغشته به الکل دید.
  
  
  دختر به او لبخند زد. او گفت: "تو خوش تیپ هستی." "من تو را دوست دارم. من تو را می خواهم. به نظر می رسد... می توان به تو اعتماد کرد... لطفا مرا به خانه ببر." نور چشمانش خاموش شد، انگار سوئیچ را باز کرده باشند. به سمت نیک خم شد، او پاهای بلند شروع به کمانش شدن از روی زانو می‌کردند. نیک قبلاً این اتفاق را دیده بود، اما هرگز برای او اتفاق نیفتاده بود. این دختر داشت هوشیاری خود را از دست می‌داد. آخرین تلاش برای منقبض کردن زانوهایش، به اندکی سفتی، مجسمه های بی تحرکی دست یافت. چشمانش خالی و خیره شده بود. او به آرامی از روی کانتر با ظرافت عجیبی به آغوش منتظر نیک کارتر افتاد. او به راحتی او را گرفت و نگه داشت. سینه های برهنه به سینه بزرگش فشار می آورد. حالا چی؟ او یک زن می خواست. اما اولاً، او به خصوص زنان مست را دوست نداشت. او از زنانی خوشش می آمد که سرزنده و پرانرژی، فعال و شهوانی بودند. اما اگر می خواست به او نیاز داشت. یک زن، و حالا فکر می‌کرد که دارد، یک کتاب کامل پر از اتاق‌های شماره تلفن لندن داشت، مست چاق، همان مردی که می‌خواست از روی پیشخوان بالا برود، ترازو را پایین می‌آورد. با اخم روی صورت چاق و قرمزش به سمت نیک رفت. - دختره رو میبرم پیرمرد. او مال ماست، می دانید، نه مال شما. من، ما برنامه هایی برای یک شاهزاده خانم کوچک داریم. کیل مستر در آن زمان تصمیم گرفت. او به آرامی به مرد گفت: "فکر می کنم نه." "خانم از من خواست که او را به خانه ببرم. شنیدی. فکر می کنم این کار را انجام خواهم داد: او می دانست "برنامه" چیست." "در حومه نیویورک یا در یک باشگاه شیک در لندن. مردان همان حیواناتی هستند که شلوار جین یا کت و شلوار شب می پوشند. حالا او به مردان دیگر در بار نگاه کرد. آنها جدا ایستادند و با هم غر زدند و به او نگاه کردند و به مرد چاق توجهی نکردند، نیک لباس دختر را از روی زمین برداشت، به سمت بار رفت و به سمت خدمتکار برگشت که هنوز در سایه ها مانده بود. خدمتکار پیر با آمیزه ای از وحشت و تحسین به او نگاه کرد.
  
  
  نیک لباس را به طرف پیرمرد پرت کرد. - شما. به من کمک کن او را به رختکن ببرم. لباسش را می پوشیم و... -
  
  
  فقط یک دقیقه، لعنتی.» مرد چاق گفت. - یانکی تو کی هستی که میای اینجا و با دختر ما فرار می کنی؟ خخخخخ"
  - نیک خیلی سعی کرد به آن مرد صدمه نزند. سه انگشت اول دست راستش را دراز کرد، آنها را منقبض کرد، کف دستش را به سمت بالا چرخاند و درست زیر جناغ مرد ضربه ای زد. اگر او آن را می خواست می توانست ضربه مهلکی باشد، اما AX-man بسیار بسیار ملایم بود. - مرد چاق ناگهان به زمین افتاد و با دو دست شکم متورم خود را گرفت. صورت شلخته اش خاکستری شد و ناله کرد. مردان دیگر غر زدند و به یکدیگر نگاه کردند، اما هیچ تلاشی برای دخالت نکردند.
  نیک لبخند محکمی به آنها زد. - آقایان از صبر و شکیبایی شما متشکرم. شما باهوش تر از آنچه فکر می کنید هستید. به مرد چاق اشاره کرد که هنوز روی زمین نفس نفس می زد. به محض اینکه نفسش تازه شود همه چیز درست می شود.» دختر بیهوش روی بازوی چپش می غلتید...
  نیک به پیرمرد پارس کرد. "چراغ ها را روشن کن." وقتی چراغ زرد کم رنگ روشن شد، دختر را صاف کرد و زیر بغلش گرفت. پیرمرد با لباس سبز منتظر بود. «یک دقیقه صبر کن.» نیک هر سینه سفید مخملی را با دو حرکت سریع به سمت گهواره سوتینش هل داد. او: «چی شده ای جانباز؟ آیا تا به حال یک زن نیمه برهنه را ندیده ای؟"
  
  
  خدمتکار پیر آخرین بازماندگان کرامت خود را احضار کرد. - نه آقا، حدود چهل سالمه. آقا این چیزی شبیه یک شوک است. اما سعی می کنم کنار بیایم نیک گفت تو این کار را خواهی کرد. - شما از عهده انجام این کار بر می آیید. و با آن عجله کنید. لباس را روی سر دختر انداختند و پایین کشیدند. نیک او را صاف نگه داشت و دستش را دور کمرش انداخت. او یک کیف پول دارد یا چیزی؟ می‌دانی؟» مرد سرش را تکان داد. «نمی‌دانم. اما فکر می‌کنم در روزنامه‌ها خوانده‌ام که او در هتل آلدگیت زندگی می‌کند. مطمئناً متوجه خواهید شد. و اگر اجازه داشته باشم، قربان، بعید است بتوانی خانمش را در این مورد به آلدگیت برگردانی..." نیک گفت: "می دانم. می دانم. کیف پول را بیاور. بگذار نگران بقیه باشم." "بله، قربان." مرد با سرعت به داخل میله برگشت. او اکنون به او تکیه داده بود، به آرامی با تکیه گاه او از جایش بلند شد و سرش را روی شانه اش گذاشته بود. به راحتی نفس می کشید. او بوی ضعیفی از ویسکی مخلوط با عطر لطیف می داد. کیل مستر دوباره خارش و درد را در کمر خود احساس کرد. او زیبا بود، خواستنی بود. حتی در این حالت. Killmaster به وسوسه رفتن و پرش دویدن روی او نه گفت. او هرگز با زنی که نمی دانست چه کار می کند به رختخواب نرفته بود - او قرار نبود امشب را شروع کند. پیرمرد با یک کیف دستی از پوست تمساح سفید برگشت. نیک آن را در جیب کتش گذاشت. از جیب دیگری چند اسکناس پوندی بیرون آورد و به مرد داد. برو ببین تاکسی بگیر یا نه. دختر صورتش را به سمت صورتش خم کرد. چشمانش بسته بود. او با آرامش چرت می زد. نیک کارتر آهی کشید.
  
  
  
  "آماده نیستی؟ نمی تونی این کار رو بکنی، نه؟ اما من باید همه این کارها رو انجام بدم. باشه، همینطور باشه." آن را روی شانه اش انداخت و از رختکن خارج شد. او به نوار نگاه نکرد. از سه پله بالا رفت، زیر طاق نما، و به سمت دهلیز چرخید. "شما اونجا! قربان!" صدا نازک و عبوس بود. نیک رو به صاحب صدا کرد. این حرکت باعث شد دامن نازک دخترک کمی بالا بیاید و بالا بیاید تا ران های تنیده و شورت سفید تنگ او نمایان شود. نیک لباسش را درآورد و آن را صاف کرد. او گفت: متاسفم. -چیزی می خواستی؟ نیبس - بدون شک او بود - ایستاد و خمیازه کشید. دهانش مثل ماهی بیرون از آب به حرکت ادامه داد، اما حرفی بیرون نیامد. او مردی لاغر و موی بلوند بود. گردن نازکش برای یقه سفتش خیلی کوچک بود. گل روی یقه اش نیک را به یاد دندی انداخت. مرد تبر به طرز جذابی لبخند زد، انگار که داشتن یک دختر زیبا روی شانه‌اش نشسته و سر و سینه‌هایش رو به جلو آویزان است، یک روال روزانه است.
  تکرار کرد: چیزی می خواستی؟ مدیر به پاهای دختر نگاه کرد، دهانش همچنان بی صدا حرکت می کرد. نیک لباس سبز رنگ را پایین کشید تا نوار سفید گوشتی بین تاپ و شورتش را بپوشاند. لبخندی زد و شروع کرد به دور زدن.
  "بازم ببخشید. فکر کردم داری با من حرف میزنی."
  مدیر بالاخره صدایش را پیدا کرد. او لاغر، قد بلند، پر از خشم بود. مشت های کوچکش را گره کرد و آنها را به سمت نیک کارتر تکان داد. - من... نمی فهمم! یعنی من برای همه اینها توضیح می خواهم که لعنتی در باشگاه من چه می گذرد؟ نیک بی گناه به نظر می رسید. و متحیر. - ادامه میدی؟ من نمی فهمم. من فقط با شاهزاده خانم می روم و... - مدیر با انگشت لرزان به پشت دختر اشاره کرد. - علا - پرنسس داگاما. از نو! دوباره مست، حدس می زنم؟ نیک وزنش را روی شانه اش گذاشت و پوزخندی زد. "حدس می زنم شما می توانید آن را اینطور صدا کنید، آره. من او را به خانه می برم." مدیر گفت: باشه. - انقدر مهربون میشی آنقدر مهربان باش که مطمئن شوی او هرگز به اینجا باز نمی گردد.
  
  
  او دستانش را در چیزی که ممکن بود یک دعا باشد به هم گره کرد. او گفت: "او وحشت من است."
  او بلای جان هر باشگاهی در لندن است. برو قربان. لطفاً با او برو. حالا. نیک گفت: البته. "فکر می کنم او در آلدگیت می ماند، نه؟"
  مدیر سبز شد. چشمانش از حدقه بیرون زدند. "اوه خدای من، مرد، شما نمی توانید او را به آنجا ببرید!" حتی در این ساعت به خصوص نه در این ساعت. افراد زیادی آنجا هستند. آلدگیت همیشه پر از روزنامه نگاران و ستون نویسان شایعه ساز است. اگر این انگل ها او را ببینند و او با آنها صحبت کند، به آنها بگوید که امشب اینجا بود، من آنجا خواهم بود، باشگاه من خواهد بود ... نیک از بازی ها خسته شده است. برگشت به سرسرا. دست های دختر مثل عروسک از حرکت آویزان بود. به مرد گفت: نگران نباش.
  "او برای مدت طولانی با کسی صحبت نمی کند. من مطمئن خواهم شد." او آگاهانه به مرد چشمکی زد و سپس گفت: "تو واقعاً باید کاری در مورد این لوت ها، این وحشی ها انجام دهی." سرش را به سمت بار مردانه تکان داد. - میدونی میخواستن از این دختر بیچاره سوء استفاده کنن؟ آنها می خواستند از او استفاده کنند، وقتی من رسیدم درست در بار به او تجاوز کنند. آبرویش را نجات دادم اگر برای من نبود - خوب، در مورد تیتر روزنامه ها صحبت کنید! فردا تعطیل بودی بچه های بد، همه آنها آنجا هستند، همه آنها. از متصدی بار در مورد مرد چاق با معده درد بپرسید. برای نجات دختر مجبور شدم این مرد را بزنم. نوک تلو تلو خوردن. دستش را به نرده کنار پله‌ها دراز کرد و به آن‌ها چنگ زد: "آقا. شما کسی را زدید؟ بله - تجاوز جنسی. در بار مردانه من؟ - این فقط یک رویا است و من به زودی بیدار خواهم شد. من... " - شرط نبند "، - نیک با خوشحالی گفت - خوب، من و خانم بهتر است برویم. اما بهتر است از نصیحت من استفاده کنید و چند نفر را از لیست خود حذف کنید. او دوباره سرش را به سمت میله تکان داد. " بد است. شرکت اون پایین شرکت خیلی بد، مخصوصا اونی که شکم بزرگی داره. تعجب نمی‌کنم اگر او نوعی منحرف جنسی بود." کم کم حالت وحشتناک جدیدی در چهره رنگ پریده مدیر ظاهر شد. او به نیک خیره شد، صورتش تکان می خورد، چشمانش متشنج و التماس می کرد. صدایش می لرزید.
  
  
  
  
  "یک مرد بزرگ با شکم بزرگ؟ با چهره ای سرخ؟" نگاه پاسخ نیک سرد بود. - اگر شما به این هموطن چاق و شلخته یک مرد نجیب می گویید، پس ممکن است این مرد باشد. چرا؟ او کیست؟ دست نازک به پیشانی اش. حالا او عرق کرده است - او صاحب سهام کنترل کننده این باشگاه است." نیک، از در شیشه‌ای سرسرا نگاه کرد، خدمتکار پیری را دید که یک تاکسی را به طرفش فرا می‌خواند. دستش را به سمت مدیر تکان داد. "الان چقدر برای سر چارلز خوب است. شاید برای خیر باشگاه، شما بتوانید او را مجبور کنید که خودش بلک بال بازی کند. شب بخیر." و خانم نیز به او شب بخیر گفت. اشاره. او به کارتر نگاه کرد که انگار یک شیطان است که از جهنم بیرون آمده است.» نیک پوزخندی زد: «سر چارلز را زدی؟» «نه واقعاً. فقط کمی او را قلقلک داد. سلامتی تو.
  پیرمرد به او کمک کرد تا شاهزاده خانم را در ماشین سوار کند. نیک به پیرمرد نمره پنج داد و به او لبخند زد. "متشکرم، پدر. بهتر است همین حالا برو و نمک های معطر بیاور - نیبس به آنها نیاز خواهد داشت. خداحافظ." او به راننده گفت که به منطقه کنزینگتون برود. صورت خوابیده را که به آرامی روی شانه بزرگش افتاده بود را مطالعه کرد. دوباره بوی ویسکی را استشمام کرد. او باید امروز غروب بیش از حد نوشیدند. نیک یک مشکل دارد. او نمی خواست او را با این شرایط به هتل برگرداند. او شک داشت که او شهرتی برای از دست دادن داشته باشد، اما با این وجود، این کاری نبود که شما بتوانید با یک خانم انجام دهید. و او یک خانم بود - حتی در این حالت. نیک کارتر در زمان‌های مختلف و در نقاط مختلف جهان به اندازه‌ای از خانم‌ها را بستری کرده است که وقتی یکی را می‌بیند، آن‌ها را بشناسند. او می توانست مست باشد، فحشا، و خیلی چیزهای دیگر، اما او هنوز یک خانم بود. او این نوع را می‌شناخت، دیوانه، فاحشه، پوره‌شو، عوضی - یا هر چیز دیگری - هر چه که می‌توانست باشد. اما پنهان کردن ویژگی‌ها و حالت چهره و ظرافت سلطنتی او حتی در حالت مستی غیرممکن بود. این Nibs در مورد یک چیز درست می گفت: Aldgete، اگرچه هتلی شیک و گران قیمت بود، اما به معنای واقعی لندن اصلاً آرام و محافظه کار نبود. لابی بزرگ در این ساعت از صبح شلوغ و شلوغ خواهد بود - حتی در این گرما همیشه چند نفر در لندن هستند - و مطمئناً یک یا دو خبرنگار و یک عکاس در جایی در خانه چوبی در کمین هستند. دوباره به دختر نگاه کرد، سپس تاکسی به یک چاله برخورد کرد، یک جهش فنری ناخوشایند، و دختر از آن دور شد. نیک او را به عقب کشید. چیزی زمزمه کرد و یک دستش را دور گردنش حلقه کرد. دهان نرم و مرطوب او روی گونه اش لغزید.
  
  
  
  
  
  او زمزمه کرد: "دوباره." "لطفا دوباره این کار را انجام دهید." نیک دستش را رها کرد و گونه اش را نوازش کرد. نمی توانست او را نزد گرگ ها بیندازد. به راننده گفت: دروازه شاهزاده. "در جاده نایتزبریج. شما می دانید که..." "می دانم، قربان." او را به آپارتمانش می برد و می خواباند. "... کیل مستر با خود اعتراف کرد که بیش از کمی در مورد پرنسس دوگاما کنجکاو بود. او به طور مبهم می دانست که او اکنون کیست. گهگاه درباره او در روزنامه ها می خواند یا شاید حتی می شنید که دوستانش درباره او بحث می کردند. کیل مستر یک "شخصیت عمومی" به هیچ وجه متعارف نبود - مانند تعداد کمی از ماموران بسیار آموزش دیده - اما او این نام را به خاطر داشت. نام کامل او مورگانا داگاما بود. یک شاهزاده خانم بسیار واقعی. از خون سلطنتی پرتغالی. واسکو داگاما از دور او بود. اجدادش. نیک به دوست دخترش که در خواب بود لبخند زد. موهای صاف و تیره‌اش را صاف کرد. شاید اول صبح به هاوک زنگ نمی‌زد. باید کمی به او زمان می‌داد. اگر او اینقدر زیبا و مست بود. چگونه می تواند هوشیار باشد؟
  
  
  شاید. شاید نه، نیک شانه های پهنش را بالا انداخت. او می تواند یک ناامیدی جهنمی را تحمل کند. طول می کشد. ببینیم مسیر به کجا منتهی می شود. آنها به سمت دروازه پرنس چرخیدند و به سمت بلوو کرسنت ادامه دادند. نیک به ساختمان آپارتمانش اشاره کرد. راننده خود را به سمت پیاده رو کشید.
  
  
  - آیا به کمک او نیاز داری؟
  
  
  نیک کارتر گفت: «فکر می‌کنم، می‌توانم از پس آن بربیایم». پولی به مرد داد و سپس دختر را از تاکسی بیرون کشید و به پیاده رو رفت. در آغوش او ایستاده بود. نیک سعی کرد او را وادار به رفتن کند، اما او نپذیرفت. راننده با علاقه نگاه می کرد.
  -مطمئنی به کمک نیاز نداری قربان؟ خوشحال می شوم... - نه، ممنون. دوباره او را روی شانه‌اش انداخت، اول پاها، دست‌ها و سرش را پشت سرش آویزان کرد. باید اینطور می شد. نیک به راننده لبخند زد. "ببین. هیچی همچین چیزی. همه چیز تحت کنترله." این کلمات او را آزار خواهد داد.
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 3
  
  
  
  
  
  کیل مستر در میان ویرانه‌های باشگاه اژدها، چهارده هلال میو ایستاد و به حقیقت ناگفته ضرب المثل قدیمی درباره کنجکاوی و گربه فکر کرد. کنجکاوی حرفه ای خودش تقریباً او را کشته بود - هنوز. اما این بار، آن - و علاقه او به شاهزاده خانم - او را به یک جهنم آشفته کشاند. ساعت چهار و پنج دقیقه بود. خنکی در هوا موج می زد و سحر کاذب درست زیر افق بود. نیک کارتر ده دقیقه آنجا بود. از لحظه ای که وارد کلاب اژدها شد و بوی خون تازه را حس کرد، پلی بوی درون او ناپدید شد. او اکنون یک ببر کاملا حرفه ای بود. باشگاه اژدها نابود شد. تکه تکه شده توسط افراد ناشناس که به دنبال چیزی بودند. نیک فکر می‌کرد که این چیزی فیلم یا فیلم است. او به درستی به صفحه نمایش و پروژکتور توجه کرد و دوربین مخفی هوشمندانه را پیدا کرد. هیچ فیلمی در آن نیست، آنها آنچه را که دنبال آن بودند پیدا کردند. کیل مستر به جایی برگشت که بدن برهنه ای در مقابل مبل بزرگی دراز شده بود. او دوباره کمی احساس بیماری کرد، اما بر آن غلبه کرد. در همان حوالی توده‌ای خونین از لباس‌های مرده بود؛ لباس‌های مرده و مبل و زمین اطراف آن‌ها غرق در خون بودند. این مرد ابتدا کشته شد و سپس مثله شد.
  نیک با نگاه کردن به اندام تناسلی خود احساس تهوع داشت - شخصی آنها را بریده و در دهانش فرو کرده بود. منظره ی نفرت انگیزی بود. توجهش را به انبوهی از لباس های خون آلود معطوف کرد. به نظر او، وضعیت اندام تناسلی منزجر کننده به نظر می رسد. او فکر نمی کرد که این کار از روی عصبانیت انجام شده باشد، هیچ ضرب و شتم جنون آمیز جسد وجود نداشت. فقط بریدن گلو تمیز و حرفه ای با برش تناسلی - این واضح است. نیک کیف پولش را از شلوارش بیرون آورد و آن را بررسی کرد...
  
  
  او یک تپانچه کالیبر 22 حمل می کرد که در فاصله نزدیک مانند لوگر خودش مرگبار بود. و همچنین با صدا خفه کن. نیک تپانچه کوچک را با پوزخندی بی رحمانه در جیبش گذاشت. چیزهای شگفت انگیزی که گاهی در کیف زنانه پیدا می شود. به خصوص وقتی این خانم، پرنسس مورگان داگاما، که اکنون در آپارتمان خود در دروازه شاهزاده خوابیده است. خانم قرار بود به چند سوال پاسخ دهد. کیل مستر به سمت در رفت. او مدت زیادی در باشگاه بوده است. هیچ فایده ای برای دخالت در چنین قتل وحشتناکی وجود ندارد. بخشی از کنجکاوی خودش ارضا شد - دختر نمی توانست بلکر را بکشد - و اگر هاوک از این موضوع مطلع می شد، تشنج می کرد! بیرون بروید تا زمانی که می توانید بیرون بیایید. وقتی رسید، در اژدها باز بود. حالا با دستمال روی آن را پوشاند. او در باشگاه به جز کیف پولش به چیزی دست نزد. او به سرعت از پله ها به لابی کوچک پایین آمد و فکر کرد که می تواند از طریق کوچه سوان به خیابان Threadneedle برود و یک تاکسی در آنجا پیدا کند. جهت مخالف جایی بود که او آمده بود. اما وقتی نیک به در بزرگ شیشه‌ای آهنی و مشبک نگاه کرد، دید که بیرون رفتن به آسانی داخل شدن نیست. سپیده دم اجتناب ناپذیر بود و جهان پر از نور مروارید بود. او می توانست یک سدان بزرگ مشکی را ببیند که جلوی در ورودی اصطبل پارک شده بود. مردی رانندگی می کرد. دو مرد دیگر، مردان درشت اندام، لباس‌های خشن، روسری و کلاه‌های پارچه‌ای کارگران به ماشین تکیه داده بودند. کارتر در نور کم نمی توانست مطمئن باشد، اما آنها شبیه سیاه پوستان بودند. این جدید بود - او تا به حال یک فروشنده غذای سیاه را ندیده بود. نیک اشتباه کرد. او خیلی سریع حرکت می کرد. سوسو حرکت را پشت شیشه دیدند. مرد پشت فرمان دستور داد و دو مرد بزرگ از اصطبل به سمت در ورودی شماره چهارده حرکت کردند. نیک کارتر برگشت و به آرامی به سمت پشت لابی دوید. آنها شبیه اراذل و اوباش به نظر می رسیدند، آن دو، و به جز یک درنده که از کیف دختر گرفته شده بود، او غیر مسلح بود. او با نام مستعار در لندن سرگرم خوشگذرانی بود و لوگر و رکاب او زیر تخته‌های کف در پشت آپارتمان دراز کشیده بودند.
  
  
  نیک دری را پیدا کرد که از لابی به گذرگاهی باریک منتهی می شد. سرعتش را زیاد کرد و در حالی که می دوید، یک تپانچه کوچک کالیبر 22 را از جیب کتش بیرون آورد. بهتر از هیچ بود، اما او برای لوگر آشنا که در دستانش بود صد پوند می داد. در پشتی قفل بود. نیک آن را با یک کلید ساده باز کرد و داخل آن لیز خورد و کلید را با خود برد و آن را از بیرون قفل کرد. این کار آنها را برای چند ثانیه به تاخیر می اندازد، اگر نمی خواهند سر و صدا ایجاد کنند، شاید بیشتر. او در یک حیاط پر از زباله بود. به سرعت طلوع کرد. یک دیوار آجری بلند با تکه های شیشه پشت حیاط را محصور کرده بود. نیک در حین دویدن کاپشنش را پاره کرد. می خواست ژاکتش را روی شیشه شکسته بطری روی برآمدگی حصار بیندازد که دید پایی از انبوه سطل های زباله بیرون آمده بود. حالا چه لعنتی؟ زمان با ارزش بود، اما او چند ثانیه از دست داد. این دو اراذل پشت سطل‌های زباله پنهان شده بودند، کاکنی از نظر قیافه‌شان، و هر دو گلویشان را مرتب بریده بودند. دانه های عرق در چشمان کیل مستر ظاهر شد. این ماجرا ظاهر یک قتل عام به خود گرفت. لحظه‌ای به مرده نزدیک‌ترش نگاه کرد - بیچاره دماغی شبیه چاقو داشت و دست راستش بند انگشتی برنجی مسی را گرفته بود که نجاتش نداد. حالا از پشت در صدایی بود. وقت رفتن. نیک کاپشنش را روی شیشه انداخت، از روی آن پرید، از طرف دیگر پایین رفت و کت را پایین کشید. پارچه پاره شده است. او در حالی که ژاکت پاره پاره شده خود را به تن می کرد، فکر کرد که آیا تروگ مورتون پیر اجازه می دهد آن را در حساب خرج AX خود لحاظ کند. در گذرگاه باریکی بود که به موازات جاده مورگیت قرار داشت. چپ یا راست؟ سمت چپ گرفت و در امتداد آن دوید و به سمت مستطیل نور در انتهای گذرگاه رفت. همانطور که می دوید، به عقب نگاه کرد و چهره ای سایه دار را دید که روی دیوار آجری سوار شده و دستش را بالا آورده است. نیک دوید و سریعتر دوید، اما مرد شلیک نکرد. فهمیدم. آنها صدایی بیشتر از او نمی خواستند.
  
  
  
  
  
  او از میان پیچ و خم معابر و اصطبل به خیابان آلو راه پیدا کرد. او تصور مبهمی داشت که الان کجاست. او به خیابان نیو براد و از آنجا به سیرک فینزبری پیچید و همیشه به دنبال تاکسی در حال حرکت بود. هرگز خیابان های لندن تا این حد خلوت نبوده است. حتی شیرفروش تنها نباید در نوری که به طور پیوسته در حال رشد است نامرئی می‌بود، و مطمئناً شبح خوش‌آمد کلاه بابی هم نبود. وقتی وارد فینسبوری شد، یک سدان سیاه رنگ بزرگ گوشه را دور زد و به سمت او خیز کرد. آنها قبلاً با او شانسی نداشتند. و حالا جایی برای فرار نبود. بلوک از خانه‌ها و مغازه‌های کوچک بود، قفل و ممنوع، همه شاهدان خاموش بودند، اما کسی کمکی نمی‌کرد. یک سدان مشکی کنارش ایستاد. نیک به راه رفتن ادامه داد و هفت تیر کالیبر 22 را در جیب خود نگه داشت. حق با او بود. هر سه سیاه پوست بودند. راننده کوتاه قد بود، دو نفر دیگر بزرگ بودند. یکی از بچه های بزرگ با راننده از جلو سوار شد و دیگری پشت سر. کیل مستر به سرعت راه می رفت و مستقیماً به آنها نگاه نمی کرد و از دید محیطی فوق العاده خود برای نگاه کردن به اطراف استفاده می کرد. آنها او را از نزدیک تماشا کردند و او این کار را دوست نداشت. دوباره او را خواهند شناخت. اگر یک "دوباره" وجود داشت. در حال حاضر نیک مطمئن نبود که حمله کنند. مرد سیاهپوست بزرگی که در صندلی جلو نشسته بود چیزی داشت و آن تیرانداز نخودی نبود. بعد کارتر تقریباً حقه ای از خودش درست کرد، تقریباً افتاد و به پهلوی جلو غلتید، تقریباً با یک 0.22 درگیر شد. ماهیچه ها و رفلکس هایش آماده بودند، اما چیزی او را متوقف کرد. او شرط می‌بندد که این افراد، هر که باشند، نمی‌خواهند یک مسابقه باز و پر سر و صدا درست در میدان فینزبری برگزار شود. نیک به راه رفتن ادامه داد، مرد سیاه پوست با اسلحه گفت: "بس کن آقا، سوار ماشین شو، می خواهیم با شما صحبت کنیم." لهجه‌ای بود که نیک نمی‌توانست بگوید. او به راه رفتن ادامه داد. از گوشه دهانش گفت: برو به جهنم. مردی که اسلحه به دست داشت چیزی به راننده گفت، جریانی از کلمات شتابزده به زبانی که نیک کانر قبلاً نشنیده بود، روی هم قرار گرفتند. کمی او را به یاد سواحیلی می انداخت، اما سواحیلی نبود.
  
  
  اما او اکنون یک چیز را می دانست - این زبان آفریقایی بود. اما افریقایی ها چه چیزی می توانند از او بخواهند؟ سوال احمقانه، پاسخ ساده داخل چهارده اصطبل نیم دایره منتظرش بودند. آنجا او را دیدند. او فرار کرد. حالا می خواستند با او صحبت کنند. در مورد قتل آقای تئودور بلکر؟ شاید. در مورد این که چیزی از محل هایی که آنها نداشتند گرفته شده است، وگرنه آنها را به زحمت نمی اندازند. به راست چرخید. خیابان خالی و خلوت بود. گوشه ای که همه در آن بودند؟ نیک را به یاد یکی از آن فیلم‌های احمقانه انداخت که در آن قهرمان بی‌وقفه در خیابان‌های بی‌جان می‌دوید و هیچ‌وقت روحی برای کمک پیدا نمی‌کرد. او هرگز این تصاویر را باور نکرد.
  او درست وسط هشت میلیون نفر راه رفت و حتی یک نفر هم پیدا نکرد. فقط چهار نفری دنج آنها - خودش و سه سیاه پوست. ماشین سیاه رنگ پیچید و دوباره تعقیبشان کرد. مرد سیاه پوستی که در صندلی جلو نشسته بود گفت: "رفیق، بهتر است با ما وارد شو وگرنه باید دعوا کنیم. ما این را نمی خواهیم. تنها چیزی که می خواهیم این است که چند دقیقه با شما صحبت کنیم." نیک به راه رفتن ادامه داد. پارس کرد: "تو صدای من را شنیدی." "به جهنم برو. مرا تنها بگذار وگرنه ممکن است صدمه ببینی." مرد سیاه پوست با تفنگ خندید. "اوه مرد، این خیلی خنده دار است." او دوباره با راننده به زبانی صحبت کرد که شبیه سواحیلی بود اما سواحیلی نبود. ماشین با عجله جلو رفت. پنجاه یاردی پرواز کرد و دوباره به حاشیه رفت. دو مرد سیاه پوست درشت اندام با کلاه های پارچه ای از ماشین بیرون پریدند و به سمت نیک کارتر برگشتند. مرد کوتاه قد، راننده، با یک مسلسل کوتاه مشکی در یک دست، به پهلو روی صندلی لغزید تا نیمه از ماشین خارج شد. مردی که قبلاً صحبت کرده بود گفت: "بهتر است بیایید و صحبت کنید، آقا... ما واقعاً نمی خواهیم به شما آسیب برسانیم. اما اگر ما را مجبور کنید، ما شما را خوب می زنیم." مرد سیاه پوست دیگر که تمام مدت ساکت بود، یکی دو قدم عقب ماند. کیل مستر بلافاصله متوجه شد که دردسر واقعی از راه رسیده است و باید سریع تصمیم بگیرد. کشتن یا نکشتن؟
  او تصمیم گرفت سعی کند نکشد، اگرچه ممکن است به او اجبار شود. مرد سیاهپوست دوم شش فوت و شش اینچ قد داشت، مانند گوریل ساخته شده بود، با شانه‌ها و سینه‌های بزرگ و بازوهای آویزان بلند. سیاه چون آس بیل، با بینی شکسته و صورت پر از زخم های چروکیده. نیک می‌دانست که اگر این مرد به نقطه نبرد تن به تن برسد، او را در آغوش بگیرد، کارش تمام می‌شود. مرد سیاهپوست پیشرو که تپانچه را پنهان کرده بود، دوباره آن را از جیب کتش بیرون آورد. آن را برگرداند و نیک را با قنداق تفنگش تهدید کرد. "آیا با ما می آیی، انسان؟" نیک کارتر گفت: من می آیم. یک قدم جلوتر رفت، بالا پرید و برگشت تا لگد بزند، یعنی چکمه سنگینش را به فک مرد ببرد. اما این مرد چیزهای خود را می دانست و رفلکس هایش سریع بود.
  اسلحه را جلوی فکش تکان داد و از آن محافظت کرد و سعی کرد با دست چپش مچ پای نیک را بگیرد. او از دست داد و نیک اسلحه را از دستش بیرون زد. او با یک تصادف در گودال افتاد. نیک به پشت افتاد و ضربه را با هر دو دست در پهلوهایش مهار کرد. مرد سیاهپوست به سمت او هجوم آورد و سعی کرد او را بگیرد و به مرد بزرگتر و قوی تر که می توانست کار واقعی را انجام دهد نزدیکتر شود. اقدامات کارتر مانند جیوه کنترل شده و روان بود. پای چپش را دور مچ پای راست مرد گرفت و لگد محکمی به زانویش زد. تا جایی که می توانست لگد زد. زانو مثل یک مفصل ضعیف شکست و مرد با صدای بلند فریاد زد. در ناودان غلتید و همانجا دراز کشید، حالا ساکت شده بود، زانویش را گرفته بود و سعی می کرد تپانچه ای را که انداخته بود پیدا کند. او هنوز متوجه نشده بود که اسلحه زیر او است.
  مرد گوریل بی صدا نزدیک شد و چشمان کوچک درخشانش به کارتر دوخته شد. او دید و فهمید که چه اتفاقی برای شریک زندگی اش افتاده است. او به آرامی راه می رفت، دستانش را دراز کرده بود و نیک را به جلوی ساختمان فشار می داد. این یک نوع ویترین فروشگاه بود و یک کوره امنیتی آهنی روی آن قرار داشت. حالا نیک آهن را روی پشتش حس کرد. نیک انگشتان دست راستش را فشار داد و مرد بزرگ را در سینه فرو کرد. خیلی سخت تر از ضربه ای که به سر چارلز در «دیپلمات» زد، به قدری محکم که ناقص شود و درد طاقت فرسا ایجاد کند، اما نه آنقدر محکم که آئورت را پاره کند و بکشد. درست نشد. انگشتانش درد می کند. مثل برخورد به دال بتنی بود. همانطور که او نزدیک شد، لب های مرد سیاهپوست بزرگ با پوزخند تکان خورد. حالا نیک تقریباً به میله های آهنی فشرده شده بود.
  
  
  
  
  
  
  
  او با لگد به زانو مرد زد و او را زخمی کرد، اما کافی نبود. یکی از مشت های غول پیکر به او برخورد کرد و جهان تکان خورد و چرخید. اکنون نفس‌هایش سخت‌تر می‌شد و می‌توانست تحمل کند که وقتی هوا در ریه‌هایش هق هق می‌کرد، شروع به گریه کردن کرد. او با انگشتانش در چشمان مرد فرو کرد و لحظه ای مهلت گرفت، اما این بازی او را بیش از حد به آن دست های بزرگ نزدیک کرد. او عقب رفت و سعی کرد به طرفین حرکت کند تا از تله بسته شدن خارج شود. بلا استفاده. کارتر دستش را منقبض کرد، شستش را با زاویه قائمه خم کرد و یک قطعه کاراته کشنده را به فک رساند. تاج از انگشت کوچکش تا مچ خشن و بدن پینه‌ای بود، مانند تخته‌ها سخت، او می‌توانست با یک ضربه فک خود را بشکند، اما یک مرد سیاه‌پوست بزرگ سقوط نکرد. پلک زد، چشمانش برای لحظه ای زرد شد، سپس با تحقیر جلو رفت. نیک دوباره با همان ضربه به او ضربه زد و این بار حتی پلک هم نزد. بازوهای بلند و ضخیم با عضله های دوسر بزرگ که مانند بوآها به دور کارتر پیچیده شده اند. حالا نیک ترسیده و مستأصل شده بود، اما مثل همیشه مغز عالی او کار می کرد و به آینده فکر می کرد. او موفق شد دست راست خود را در جیب ژاکت خود، اطراف قنداق تپانچه کالیبر 22 فرو کند. با دست چپش دور گلوی عظیم مرد سیاهپوست می چرخید و سعی می کرد نقطه فشاری پیدا کند تا جریان خون به مغز را متوقف کند، مغزی که اکنون فقط یک فکر داشت - له کردن آن. بعد یک لحظه مثل یک بچه درمانده شد. مرد سیاهپوست بزرگ پاهایش را باز کرد، کمی به عقب خم شد و کارتر را از پیاده رو بلند کرد. او نیک را مانند یک برادر گمشده به خود نزدیک کرد. صورت نیک به سینه مرد فشرده شده بود و می توانست عطر، عرق، رژ لب و گوشتش را استشمام کند. او هنوز در تلاش بود تا عصب گردن مرد را پیدا کند، اما انگشتانش ضعیف‌تر می‌شدند و مثل این بود که سعی می‌کرد داخل لاستیک ضخیم فرو برود. سیاهپوست به آرامی قهقهه زد. فشار افزایش یافت - و افزایش یافت.
  
  
  
  
  
  کم کم هوا از ریه های نیک خارج شد. زبانش بیرون زده بود و چشمانش برآمده بود، اما می دانست که آن مرد در واقع قصد کشتن او را نداشت. می خواستند او را زنده ببرند تا صحبت کنند. این مرد فقط قصد داشت نیک را بیهوش کند و در این راه چندین دنده او را بشکند. فشار بیشتر. دست های بزرگ به آرامی حرکت می کردند، مانند یک رذیله پنوماتیک. نیک اگر نفس کافی داشت ناله می کرد. چیزی نزدیک بود بشکند - یک دنده، همه دنده ها، کل سینه. عذاب داشت غیر قابل تحمل می شد. در نهایت او باید از اسلحه استفاده کند. یک تپانچه با خفه کن که از کیف دختر بیرون کشید. انگشتانش چنان بی حس شده بود که مدتی نمی توانست ماشه را پیدا کند. بالاخره آن را گرفت و بیرون کشید. صدای پاپ بود و تپانچه کوچک به جیبش زد. غول به فشار دادن او ادامه داد. نیک عصبانی شد. احمق احمق حتی نمی دانست تیر خورده است! بارها و بارها ماشه را فشار داد. تپانچه لگد زد و پیچ خورد و بوی باروت می آمد. مرد سیاه‌پوست نیک را به زمین انداخت که به شدت نفس می‌کشید و به زانو افتاد. او با نفس نفس زدن و مجذوب نگاه کرد که مرد قدم دیگری به عقب برداشت. به نظر می رسید که او نیک را کاملاً فراموش کرده بود. به سینه و کمرش نگاه کرد که لکه های قرمز کوچکی از زیر لباسش بیرون می زد. نیک فکر نمی کرد که او را به شدت مجروح کرده باشد، او یک نقطه حیاتی را از دست داده بود، و تیراندازی به چنین مرد بزرگی با یک 0.22 مانند شلیک به یک فیل با تیرکمان بود. این خون، خون خودش بود که مرد بزرگ را می ترساند. کارتر که هنوز نفسش را بند می آورد و سعی می کرد از جایش بلند شود، با حیرت نگاه می کرد که مرد سیاه پوست در میان لباس هایش به دنبال یک گلوله کوچک می گشت. اکنون دستانش از خون لطیف شده بود و به نظر می رسید که می خواهد گریه کند. با سرزنش به نیک نگاه کرد. غول گفت: این بد است. «بدترین چیز این است که شلیک کنی و خونریزی کنی.
  جیغ و صدای موتور ماشین، نیک را از گیجی بیرون آورد. متوجه شد که فقط چند ثانیه گذشته است. مرد کوچکتر از ماشین سیاه رنگ بیرون پرید و مردی را که زانو شکسته داشت به داخل آن کشید. در همان حال به زبانی ناآشنا فریاد می زد. دیگر کاملاً سحر شده بود و نیک متوجه شد که مرد کوچک دهانی پر از دندان های طلا دارد. مرد کوچولو در حالی که مرد مجروح را به پشت ماشین هل می داد به نیک خیره شد. "بهتره بدوید، آقا. فعلاً برنده شدید، اما شاید دوباره شما را ببینیم، نه؟ من فکر می کنم. اگر باهوش باشید، با پلیس صحبت نمی کنید." مرد سیاهپوست بزرگ هنوز به خون نگاه می کرد و زیر لب چیزی زمزمه می کرد. مرد کوتاه قدتر با زبانی شبیه سواحیلی به او خرخر کرد و او مانند یک کودک اطاعت کرد و دوباره به داخل ماشین رفت.
  راننده پشت فرمان نشست. برای نیک دست تکان داد. - یه وقت دیگه می بینمت آقا. ماشین با عجله دور شد. نیک خاطرنشان کرد که این یک بنتلی است و پلاک آن به قدری پوشیده از خاک بود که قابل خواندن نیست. البته از روی عمد آهی کشید، به آرامی دنده هایش را حس کرد و شروع به جمع شدن کرد... نفس عمیقی کشید. Ooooohhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh....What a beast! درست به موقع نگاهی به سمت چپ خود انداخت تا یک جفت کلاه پلیسی را در انتهای خیابان ببیند. بابی نیک به سمت راست چرخید و شروع به دور شدن از آنها کرد. او به آپارتمان برمی گردد و چند سوال می پرسد. اگر مجبور شود آنها را به زور از او بیرون کند، او نیز چند پاسخ دریافت خواهد کرد. اگر مجبور بود، او را زیر دوش سرد نگه می‌داشت تا زمانی که فریاد می‌زد برای رحمت. قهوه سیاهش را می ریخت تا خفه شود. او راه افتاد تا زمانی که ورودی لوله را پیدا کرد، جایی که قطار دایره داخلی را به سمت کنزینگتون گور گرفت. دوباره به شاهزاده خانم فکر کرد. شاید در حال حاضر او در یک رختخواب عجیب بیدار شده بود، وحشت زده و در حالت خماری وحشتناک. این فکر او را خوشحال کرد. بذار یه مدت صبور باشه دوباره دنده هایش را حس کرد. اووو به یک معنا، او مسئول همه اینها بود. کیل مستر با صدای بلند خندید. در مقابل مردی که کمی جلوتر در کالسکه نشسته بود و روزنامه صبح می خواند چنان بی شرمانه خندید که نگاه عجیبی به او انداخت. نیک به او توجهی نکرد. البته همه اینها مزخرف است. هر چی بود تقصیر خودش بود برای اینکه بینی خود را در کار دیگران فرو کنید. او تا حد مرگ حوصله اش سر رفته بود، می خواست عمل کند و حالا به آن رسید. حتی بدون تماس با هاوک. شاید او به هاوک زنگ نمی زد و خودش با این سرگرمی کوچک کنار می آمد. او دختری مست را برداشت و شاهد قتل‌ها بود و توسط چند آفریقایی مورد حمله قرار گرفت. Killmaster شروع به زمزمه کردن آهنگ فرانسوی کرد که به خانم های شیطون تقدیم شده بود. دنده هایش دیگر درد نمی کند. او احساس خوبی داشت. این بار ممکن است سرگرم کننده باشد - بدون جاسوس، بدون ضد جاسوسی، بدون هاوک و بدون محدودیت رسمی. شهوت قتل خوب قدیمی و دختری زیبا و کاملاً دوست داشتنی که باید نجات می یافت. به اصطلاح از آشفتگی خارج شده است. نیک کارتر دوباره خندید. بازی کردن ند روور یا تام سویفت می تواند سرگرم کننده باشد. آره. ند و تام هرگز مجبور نشدند با خانم‌هایشان به رختخواب بروند و نیک نمی‌توانست تصور کند که با خانم‌هایش به رختخواب نرود. با این حال، ابتدا خانم باید صحبت کند. او تا به حال در این قتل نقش داشت، اگرچه شخصاً نتوانست بلکر را بکشد. با این حال، از جنبه بد، این را جوهر قرمزی که روی کارت نوشته شده است، نشان می دهد. و تپانچه کالیبر 22 که جان یا حداقل دنده هایش را نجات داد. نیک مشتاق دیدار بعدی خود از پرنسس داگاما بود. او آنجا نشسته بود، درست کنار تخت، با یک فنجان قهوه سیاه یا آب گوجه فرنگی، وقتی چشمان سبزش را باز کرد و سوال همیشگی را پرسید: "من کجا هستم؟"
  مرد در راهرو به نیک کارتر روزنامه را نگاه کرد. مرد بی حوصله و همچنین خسته و خواب آلود به نظر می رسید. چشمانش متورم بود، اما بسیار هوشیار. او یک شلوار ارزان قیمت و چروک و یک پیراهن ورزشی زرد روشن با طرح بنفش پوشیده بود. جوراب هایش نازک و مشکی بود و صندل های دم باز چرم قهوه ای رنگ می پوشید. موهای سینه‌اش، جایی که از یقه‌ی پهن پیراهنش مشخص بود، کم‌پشت و خاکستری بود. او کلاه بر سر نداشت و موهایش به شدت نیاز به کوتاه کردن داشت. وقتی نیک کارتر در کنزینگتون گور پیاده شد، مرد روزنامه‌دار بی‌صدا، مثل یک سایه او را دنبال کرد.
  
  
  
  
  
  نشسته بود، درست کنار تخت، با یک فنجان قهوه سیاه، که چشمان سبزش را باز کرد و سوال همیشگی را پرسید: من کجا هستم؟
  و با خونسردی خاصی به صورتش نگاه کرد. او باید به او یک A برای تلاش می داد. هر چه بود، یک خانم و یک شاهزاده خانم بود... حق با او بود. صدایش تحت کنترل بود وقتی پرسید: "تو پلیسی؟ آیا من دستگیر شده ام؟" کیل مستر دروغ گفت زمان تا زمانی که او قرار بود با هاک ملاقات کند طولانی بود و او برای رساندن او به آنجا به همکاری او نیاز داشت. این ما را از مشکلات اطرافمان نجات می دهد. او گفت: "واقعا پلیس نیست. من به تو علاقه دارم. فعلاً غیررسمی است. فکر می کنم تو به دردسر افتاده ای. شاید بتوانم به شما کمک کنم. بعداً وقتی شما را به کسی هدایت کنم، در مورد آن بیشتر خواهیم فهمید. " ". "ببین کی؟" صدایش قوی تر شد. حالا او شروع به سفت شدن کرد. او دیده بود که چگونه نوشیدنی و قرص بر او تأثیر می گذارد. نیک خوشایندترین لبخندش را زد.
  او گفت: "من نمی توانم این را به شما بگویم. اما او پلیس هم نیست. او ممکن است بتواند به شما کمک کند. او قطعاً می خواهد به شما کمک کند. هاوک به خوبی می تواند کمک کند - اگر چیزی در آن وجود داشته باشد. برای هاک و آکس. یعنی همین. دختر هیجان زده شد. او گفت: "سعی نکن با من مثل یک بچه رفتار کنی." "ممکن است مست و احمق باشم، اما بچه نیستم." دوباره دستش را به سمت بطری دراز کرد.بطری را از او گرفت.«فعلا مشروب نیست. با من می آیی یا نه؟» او نمی خواست به او دستبند بزند و او را با خود بکشاند. او به او نگاه نکرد. چشمانش با حسرت به بطری دوخته شده بود. پاهای بلندش را زیر خودش روی مبل گذاشت و سعی نکرد دامنش را پایین بیاورد. و این هم یک اشاره به رابطه جنسی. هر چیزی برای نوشیدن، حتی به خودتان بدهید. لبخندش نامشخص بود. "آیا اتفاقاً ما دیشب با هم خوابیدیم؟ می بینید، من چنین شکست هایی در حافظه دارم. من چیزی به خاطر ندارم. اگر دوباره آن معامله از بین برود در مورد هاوک هم همینطور خواهد بود. کد EOW دقیقاً به این معنی بود - هر چه که باشد. آشفتگی بود، و هر چه نقش او در آن بود.
  
  
  
  بازی Princess da Game پخش شد، بسیار جدی بود. زندگی و مرگ. نیک به سمت تلفن رفت و گیرنده را برداشت. او بلوف می زد، اما او نمی توانست این را بداند. صدایش را خشن، عصبانی کرد. و مبتذل. "باشه پرنسس، ما همین الان این مزخرفات را متوقف می کنیم. اما من به شما لطف می کنم - به پلیس زنگ نمی زنم. به سفارت پرتغال زنگ می زنم و آنها می آیند شما را می گیرند و از شما کمک می گیرند. چون سفارت برای همین است." او شروع به تایپ کردن هر عددی کرد و با چشمانی ریز شده به او نگاه کرد. صورتش چروک شد. افتاد و شروع کرد به گریه کردن. - نه نه! من با شما خواهم رفت. من... هر کاری بگی انجام میدم. اما من را به پرتغالی ها ندهید. آنها... می خواهند مرا در دیوانه خانه بگذارند. کیل مستر با بی رحمی گفت: این. سرش را به سمت حمام تکان داد. "من به شما پنج دقیقه فرصت می دهم. سپس ما می رویم."
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 5
  
  
  
  
  
  مسافرخانه خروس و گاو در یک حیاط سنگفرش شده باستانی قرار دارد که در اوایل قرون وسطی محل حلق آویز و گردن زدن بوده است. خود مسافرخانه در زمان کریستوفر مارلو ساخته شده است و دانشمندانی معتقدند که مارلو در اینجا کشته شده است. امروزه Cock and Bull یک مؤسسه شلوغ نیست، اگرچه دارای سهم خود از افراد عادی است. در نیمه انزوا، خارج از جاده اسکله هند شرقی و نزدیک به جزیره سگ‌ها، یک نابهنگاری از آجر و الوار صورتی، غوطه‌ور در شلوغی شلوغ حمل‌ونقل و کشتی‌رانی مدرن قرار دارد. افراد بسیار کمی در مورد زیرزمین ها و اتاق های مخفی که در زیر خروس و گاو قرار دارند می دانند. ممکن است اسکاتلند یارد، MI5 و شعبه ویژه را بداند، اما اگر بدانند، هیچ نشانه ای از خود نشان نمی دهند و طبق معمول بین کشورهای دوست، چشم خود را بر برخی تخلفات می بندند. با این حال، دیوید هاوک، رئیس تندخو و سرسخت AX، به خوبی از مسئولیت های خود آگاه بود. حالا در یکی از اتاق‌های زیرزمینی، با کمال اما راحت مبله و تهویه‌ی مطبوع، به شماره یک خود خیره شد و گفت: ما همه روی زمین لغزنده هستیم، مخصوصا سیاه‌پوستان - آنها حتی کشوری ندارند، چه برسد به یک کشور. سفارت!
  و پرتغالی ها خیلی بهتر نیستند. آنها باید بسیار مراقب انگلیسی ها باشند که کم و بیش از آنها در سازمان ملل در مورد مسئله آنگولا حمایت می کنند.
  آنها نمی خواهند دم شیر را بپیچانند - به همین دلیل قبلاً جرات معامله با شاهزاده خانم را نداشتند. نیک کارتر سیگاری با نوک طلا روشن کرد و سر تکان داد، و در حالی که برخی چیزها واضح تر شد، بسیاری از آنها مه آلود و نامشخص باقی ماندند. هاک این را به وضوح بیان کرد، بله، اما به شیوه همیشگی آهسته و دردناک خود. هاک یک لیوان آب از ظرف آبخوری در همان نزدیکی ریخت. یک قرص گرد بزرگ را در آن انداخت، مدتی به گاز زدن آن نگاه کرد و سپس آب را نوشید. شکمش را مالید که برای مردی هم سن و سالش به طرز شگفت انگیزی قوی بود. هاک گفت: «شکم من هنوز به من نزدیک نشده است. او هنوز در واشنگتن است. به ساعت مچیش نگاه کرد و... نیک قبلاً آن نگاه را دیده بود. او متوجه شد. هاوک به نسلی تعلق داشت که کاملاً دوران جت را درک نمی کردند. هاوک گفت: همین چهار ساعت و نیم پیش روی تختم خوابیده بودم. تلفن زنگ زد. وزیر امور خارجه بود. چهل و پنج دقیقه بعد در هواپیمای سیا بودم و با سرعت دو هزار مایل در ساعت بر فراز اقیانوس اطلس پرواز می کردم. - دوباره به شکمش مالید. - خیلی سریع برای روده من. خود منشی زنگ زد، یک هواپیمای مافوق صوت، این عجله و ملاقات. پرتغالی ها شروع به فریاد زدن کردند. من نمی فهمم. به نظر می رسید رئیسش صدای او را نمی شنید. در حالی که سیگار روشن نشده ای را در دهان نازکش گذاشت و شروع به جویدن آن کرد، نیمه برای خودش غر زد. زمزمه کرد: هواپیمای سیا. . نیک کارتر صبور بود. این تنها راه زمانی بود که هاوک پیر در این حال و هوا بود. - یک مجتمع زیرزمینی که توسط دو نفر از کارکنان تنومند AX نظارت می شود.
  
  
  
  هاوک دستور داد: بیست و چهار ساعت دیگر خانم را روی پاهایش، هوشیار، با عقل، آماده صحبت کردن، بلند کنید. نیک فکر می‌کرد که کمی تلاش می‌کند، اما خانم‌های AX، هر دو RN، کاملاً توانمند بودند. نیک می دانست که هاوک «کارکنان» بسیار زیادی را برای این کار استخدام کرده است. علاوه بر زنان، حداقل چهار جنگجوی تبر تنومند وجود داشت - هاک عضلات خود را، بزرگ و قوی، اگر اندکی واضح، به جای مادران نازپرورده ای مانند آیوی که گاهی اوقات سیا و اف بی آی استفاده می کردند، ترجیح می داد. سپس تام باکسر بود - فقط زمان برای تکان دادن سر و احوالپرسی سریع وجود داشت - که سیل مستر او را به عنوان N 6 یا 7 می شناخت. این در AX به این معنی بود که باکسر عنوان Master Killer را نیز داشت. این غیرعادی و بسیار غیرعادی بود که دو نفر با چنین رتبه ای هرگز ملاقات کنند. هاوک نقشه دیوار را برداشت. او از یک سیگار روشن به عنوان نشانگر استفاده کرد. - سوال خوبی در مورد پرتغالی. به نظر شما عجیب است که کشوری مثل آمریکا وقتی سوت می زنند می پرند؟ اما در این مورد ما آن را انجام دادیم - من توضیح خواهم داد که چرا. آیا در مورد جزایر کیپ ورد چیزی شنیده اید؟ "نامشخص. هرگز آنجا نبوده ام. آیا آنها متعلق به پرتغال هستند؟"
  
  
  صورت کشاورز چروکیده هاوک دور سیگار چروکید. او با اصطلاحات مشمئز کننده خود گفت: "الان پسر، تو داری درک می کنی. پرتغال مالک آنهاست. از سال 1495. نگاه کن." با سیگارش اشاره کرد. -- آنجا. حدود سیصد مایل دورتر از سواحل غربی آفریقا، جایی که بیشترین فاصله را تا اقیانوس اطلس دارد. خیلی دور از پایگاه های ما در الجزایر و مراکش نیست. چند جزیره در آنجا وجود دارد، برخی بزرگ، برخی دیگر کوچک. روی یک یا چند تا از آنها - نمی‌دانم کدام یک و نمی‌خواهم بدانم - ایالات متحده نوعی گنج را دفن کرد.» نیک با رئیس خود با مدارا رفتار کرد. پیرمرد از آن لذت برد. - گنج، قربان "بمب های هیدروژنی، پسر، جهنمی از آنها وجود دارد. یک کوه بزرگ لعنتی از آنها." نیک لب هایش را در سوت بی صدا فشرد. پس این اهرمی بود که پرتغالی کشید. جای تعجب نیست که عمو سامی او را فرستاد! هاک با سیگارش روی نقشه ضربه زد.
  
  
  
  
  
  
  "تصویر را می‌بینی؟ فقط ده‌ها مرد در دنیا از این موضوع می‌دانند، از جمله شما الان. نیازی نیست به شما بگویم که این یک سری کاملاً محرمانه است." Calmaster فقط سرش را تکان داد. رئیس جمهور ایالات متحده یکی از دلایلی بود که او اخیراً یک قرص سیانور را با خود حمل می کند، تنها کاری که پرتغالی ها باید انجام دهند این است که اشاره کنند، فقط اشاره کنند که ممکن است باید نظر خود را تغییر دهند، که شاید آنها می خواهند آن بمب ها را از بین ببرند. آنجا، و وزارت امور خارجه مانند شیر از حلقه ها می پرد." هاک سیگار را دوباره در دهانش گذاشت. طبیعتاً، ما انبارهای بمب دیگری در سراسر جهان داریم. اما ما - تقریباً صد درصد - مطمئن هستیم که دشمن این کار را نمی کند. در مورد این معامله در کیپ ورد بدانید. ما تمام تلاش خود را کردیم تا آن را حفظ کنیم. اگر مجبور بودیم حرکت کنیم، مطمئناً کل معامله از بین می رفت. اما به این نتیجه نمی رسید. مقام رسمی پرتغالی باید در جای درست اشاره کند و الاغ ما در خطر است. هاک به صندلی خود پشت میز بازگشت. پسرم می بینی که این موضوع عواقبی دارد. این یک کوزه واقعی از عقرب است.
  کیل مستر موافقت کرد. او هنوز همه چیز را خیلی واضح نمی فهمید. زوایای زیادی وجود داشت. او گفت: "آنها زمان را تلف نکردند. چگونه دولت پرتغال توانست به این سرعت واکنش نشان دهد؟" او همه چیز را در مورد صبح دیوانه اش به هاک گفت، از لحظه ای که دختر مست را در دیپلمات گرفت. رئیسش شانه بالا انداخت. "این آسان است. این سرگرد اولیویرا که مورد اصابت گلوله قرار گرفت، احتمالاً دختر را زیر نظر داشت و به دنبال فرصتی بود تا او را بدون جلب توجه بگیرد. آخرین چیزی که او می خواست تبلیغات بود. بریتانیایی ها در مورد آدم ربایی بسیار عصبانی هستند. حدس می زنم. زمانی که او وارد آن باشگاه شد، او کمی عصبانی بود. سفارت، آنها به لیسبون، لیسبون به واشنگتن زنگ زدند، هاک خمیازه کشید: «منشی به من زنگ زد...» نیک سیگار دیگری روشن کرد.
  
  
  
  آن قیافه قاتل در صورت هاک. این را قبلا دیده بود. سگی که محل تکه گوشت را می داند همین قیافه را دارد اما فعلاً قصد دارد آن را برای خودش نگه دارد. نیک با کنایه گفت: «نوعی تصادف». هاک لبخندی زد: «او در آغوش من افتاد و «در آن لحظه افتاد.» «این اتفاق می افتد، پسرم. تصادفات اتفاق می افتد این، خوب، شاید بتوان گفت، مشیت است.
  کیل مستر طعمه را نگرفت. هاوک در زمان مناسب قلاب را آشکار می کند. نیک گفت: "چه چیزی شاهزاده داگاما را در همه اینها مهم می کند؟" دیوید هاوک اخم کرد. سیگار جویده شده را داخل سطل زباله انداخت و سلفون را از روی آن جدا کرد. - راستش را بخواهید، من خودم در این مورد کمی گیج هستم. او اکنون به نوعی یک فاکتور X است. من گمان می کنم که او یک پیاده است که به اطراف هل داده می شود و در وسط گیر کرده است. - وسط چی آقا... کاغذها را نگاه می کرد، هر از گاهی یکی را انتخاب می کرد و به ترتیب روی میز می گذاشت. دود سیگار چشمان نیک را سوزاند و برای لحظه ای آنها را بست. اما حتی با چشمان بسته، انگار هنوز می‌توانست هاوک را ببیند، هاوکی با ظاهری عجیب، در حال کشیدن سیگار با لباس کتانی بلغور جو دوسر، مثل عنکبوت که در مرکز مرده یک تار درهم نشسته، تماشا می‌کند و گوش می‌دهد. و هر از چند گاهی یکی از نخ ها را می کشید نیک چشمانش را باز کرد. لرزی غیر ارادی بدن بزرگش را فرا گرفت. هاوک با کنجکاوی به او نگاه کرد. "چی شد پسر: یکی از بالای قبرت رد شد؟" نیک خندید. "شاید آقا..."
  هاک شانه بالا انداخت. من گفتم هنوز اطلاعات زیادی در مورد او ندارم و چه چیزی او را مهم می کند. قبل از ترک واشنگتن، با دلا استوکس تماس گرفتم و از او خواستم هر چیزی را که می تواند جمع کند. شاید، در غیر این صورت می دانم آنچه در روزنامه ها شنیدم یا خواندم، که شاهزاده خانم یک فعال، یک شراب خوار و یک احمق عمومی است و یک عمو دارد که در دولت پرتغال موقعیت بسیار بالایی دارد.
  او همچنین برای عکس های کثیف ژست می گیرد. نیک به او خیره شد. او یک دوربین مخفی در خانه بلکر، یک صفحه نمایش و یک پروژکتور را به یاد آورد. هاک ادامه داد: «اینها فقط شایعه هستند. "من باید این را روشن کنم، و دارم این کار را انجام می دهم. با مطالب زیادی از یکی از افراد ما در هنگ کنگ برخورد می کنم. ممکن است بگویید که در گذرا به آنها اشاره شده است. پیش از این شاهزاده خانم در هنگ کنگ بود و از کار افتاد و او شکست خورد. چند عکس گرفت تا پول قبض هتل و هزینه‌های سفرش را بگیرد. این راه دیگری است که پرتغالی‌ها سعی کردند او را پس بگیرند - آنها برای قطع سرمایه‌اش در خارج از کشور پول گذاشتند. حدس می‌زنم که او تا به حال کاملاً از کار افتاده است." "او در Aldgate می ماند، قربان. پول می خواهد." هاک نگاهی از پهلو به او انداخت.
  
  
  
  
  "الان من کسی را دارم که این کار را می کند. یکی از اولین کارهایی که اینجا انجام دادم..." تلفن زنگ زد. هاوک آن را گرفت و به طور خلاصه چیزی گفت. تلفن را قطع کرد و لبخند تلخی به نیک زد. او اکنون بیش از دو هزار دلار به آلدگیت بدهکار است. جواب سوال شما؟ نیک متوجه شد که این سوال او نیست، اما بعد آن را فراموش کرد. رئیس نگاهی عجیب و تند به او کرد. وقتی هاک دوباره صحبت کرد، لحنش به طرز عجیبی رسمی بود. "من واقعاً به ندرت به شما توصیه می کنم." "نه، قربان. شما به من توصیه نمی کنید." - حالا به ندرت به آن نیاز دارید. شاید الان بهش نیاز داریم با این زن، این شاهزاده خانم داگاما، یک ولگرد بین المللی با اشتهای مشروب الکلی و مواد مخدر و نه چیزهای دیگر، درگیر نشوید. شما می توانید با او کار کنید، اگر چیزی درست شد، البته که انجام می دهید، اما بگذارید همین جا متوقف شود. به او نزدیک نشو.» کیل مستر سری تکان داد. اما او به این فکر می کرد که چند ساعت پیش در آپارتمانش چگونه به نظر می رسید...
  
  
  
  
  
  KILMASTER - ناامیدانه سعی کرد خودش را جمع و جور کند. او این کار را تا حدی انجام داد. نه، او با هاک موافق نبود. در جایی چیز خوبی در او وجود داشت، مهم نیست که اکنون چقدر گم شده یا دفن شده بود. هاک تکه کاغذ را مچاله کرد و به سطل زباله انداخت. او گفت: "فعلاً او را فراموش کن، ما بعداً به او باز خواهیم گشت. عجله ای وجود ندارد. شما دو نفر حداقل برای چهل و هشت ساعت اینجا خواهید بود. بعداً، وقتی او احساس بهتری کرد، اجازه دهید در موردش صحبت کند. حالا - می‌خواهم بدانم، آیا تا به حال نام این دو مرد را شنیده‌اید: شاهزاده سولاوی عسکری و ژنرال آگوست بولانجر؟ هر مأمور ارشد AX باید نسبتاً به خوبی با امور جهان آشنا باشد. دانش خاصی لازم بود. هر چند وقت یکبار سمینارهای غیرمنتظره ای برگزار شد و سؤالاتی مطرح شد. نیک گفت: «شاهزاده عسکری یک آفریقایی است. فکر می کنم او در آکسفورد تحصیل کرده است. او شورشیان آنگولا را علیه پرتغالی ها رهبری کرد. او چندین موفقیت در برابر پرتغالی ها به دست آورد و در چندین نبرد و قلمرو مهم پیروز شد." هاوک خوشحال بود. "آفرین. ژنرال چطور؟" این سوال سخت تر بود. نیک مغزش را به هم ریخت. ژنرال آگوست بولانژ اخیراً در اخبار نبود. به تدریج حافظه اش شروع به ایجاد واقعیت کرد. او گفت: "بولانژر یک ژنرال مرتد فرانسوی است." متعصب سرسخت او یک تروریست، یکی از رهبران SLA بود و هرگز تسلیم نشد. آخرین باری که خواندم، او در فرانسه غیابی به اعدام محکوم شد. آیا این همان شخص است؟ هاوک گفت: بله. - او هم یک ژنرال لعنتی خوب است. به همین دلیل است که شورشیان آنگولا اخیراً پیروز شده اند. هنگامی که فرانسوی ها عنوان بولانژ را از او سلب کردند و او را به اعدام محکوم کردند، او توانست این کار را انجام دهد. با این شاهزاده عسکری تماس گرفت، اما بسیار مخفیانه. و یک چیز دیگر - شاهزاده عسکری و ژنرال بولانجر راهی برای جمع آوری پول پیدا کردند. پول زیاد. مقادیر بسیار زیاد. اگر آنها به همین منوال ادامه دهند، در جنگ MACAU در آنگولا پیروز خواهند شد.
  یک کشور جدید دیگر در آفریقا وجود خواهد داشت. همین الان شاهزاده عسکری فکر می کند که بر این کشور حکومت خواهد کرد. شرط من این است که اگر اصلاً کار کند، ژنرال آگوست بولانجر مسئول خواهد بود. او خود را دیکتاتور خواهد کرد. او فقط از این نوع است. او توانایی کارهای دیگر را نیز دارد. برای مثال او یک آزادیخواه و یک خودخواه افراطی است. خوب است که این چیزها را به خاطر بسپاریم، پسر. نیک سیگارش را خاموش کرد. سرانجام، جوهر شروع به ظهور کرد. "آیا این یک مأموریت است قربان؟ من علیه این ژنرال بولنجر می روم؟ یا شاهزاده عسکری؟ هر دو؟"
  نپرسید چرا هاک وقتی آماده شد به او می گوید. رئیسش جواب نداد. کاغذ نازک دیگری برداشت و مدتی آن را مطالعه کرد. "آیا می دانید سرهنگ چون لی کیست؟" آسان بود. سرهنگ چون لی چهره مخالف هاوک در ضد جاسوسی چین بود. دو مرد در آن سوی دنیا از یکدیگر نشسته بودند و مهره‌ها را روی یک صفحه شطرنج بین‌المللی حرکت می‌دادند. هاوک اکنون گفت: «چون لی می‌خواهد تو بمیری». - کاملا طبیعی و من می خواهم که او بمیرد. مدت زیادی است که در کتاب سیاه من است. من می خواهم او را از سر راه بردارم. مخصوصاً که او اخیراً در حال افزایش بوده است - من در شش ماه گذشته نیم دوجین مامور خوب را به دست آن حرامزاده از دست داده ام.» نیک گفت: «پس این کار واقعی من است.
  "درست است. این سرهنگ چون لی را برای من بکش." "اما من چگونه می توانم به او برسم؟ همانطور که او نمی تواند به شما برسد." لبخند هاوک وصف ناپذیر بود. دست غرغر شده اش را روی تمام وسایل روی میزش تکان داد. "اینجاست که همه چیز شروع به معنا می کند. شاهزاده خانم، بلککر ماجراجو، دو کاکائی با گلوی بریده شده، سرگرد مرده اولیویرا، همه آنها. هیچ کس به خودی خود مهم نیست، اما همه در این امر نقش دارند. هنوز کاملاً متوجه نشده است، و او کمی عبوس بود. شاهین یک عنکبوت بود، لعنت به او!
  
  
  
  کارتر به سردی گفت: «سه سیاهپوست را که مرا کتک زدند فراموش کردی» و سرگرد را کشت. آیا آنها نیز در این امر دخیل هستند؟ هاوک با لذت دست هایش را مالید. - اوه، اونا هم... اما خیلی مهم نیست، نه الان. آنها به دنبال چیزی از Blacker بودند، درست است، و احتمالا فکر می کردند که شما هستید. به هر حال می خواستند با شما صحبت کنند. نیک در دنده هایش احساس درد کرد. "مکالمات ناخوشایند." هاک پوزخندی زد. - این بخشی از کار توست، پسرم؟ فقط خوشحالم که هیچکدومشونو نکشتی در مورد سرگرد اولیویرا، شرم آور است. اما این سیاه پوستان آنگولی بودند و سرگرد پرتغالی بود. و آنها نمی خواستند که او شاهزاده خانم را بدست آورد. آنها شاهزاده خانم را برای خودشان می خواهند."
  کیل مستر با عصبانیت گفت: "همه یک شاهزاده خانم می خواهند." "اگر دلیلش را بفهمم لعنت خواهم شد." هاوک تصحیح کرد: «آنها شاهزاده خانم و چیز دیگری را می خواهند. "از آنچه به من گفتید، حدس می‌زنم که این یک نوع فیلم باشد. نوعی فیلم باج‌گیری - حدس دیگر - فیلم بسیار کثیف. فراموش نکنید که او در هنگ کنگ چه کرد. به هر حال به جهنم." . با همه اینها - ما یک شاهزاده خانم داریم و می خواهیم او را نگه داریم.
  "اگر او همکاری نکند چه؟ ما نمی توانیم او را مجبور کنیم." هاوک سنگی به نظر می‌رسید: "نمی‌توانم؟ فکر می‌کنم همین‌طور است. اگر او موافقت نکرد، او را رایگان و رایگان به دولت پرتغال می‌سپارم. آنها می‌خواهند او را در بیمارستان روانی بگذارند. او این را به شما گفت.
  نیک گفت بله، او این را به او گفت. نگاه وحشتناک صورتش را به یاد آورد. هاوک گفت: "او بازی خواهد کرد." "حالا برو استراحت کن. هر چیزی که لازم داری بپرس. تا زمانی که تو را سوار هواپیمای هنگ کنگ نکنیم، اینجا را ترک نخواهی کرد. البته با شاهزاده خانم. شما به عنوان زن و شوهر به سفر خواهید رفت. اکنون دارم پاسپورت های شما را آماده می کنم. اسناد دیگر». Kinmaster بلند شد و کشش داد. او خسته است. شبی طولانی و صبحی طولانی بود. به هاوک نگاه کرد. "هنگ کنگ؟ آیا اینجا قرار است چون لی را بکشم؟" "نه، نه در هنگ کنگ. در ماکائو. و اینجاست که چون لی قرار است شما را بکشد! حالا او یک تله می گذارد، این یک تله بسیار تمیز است.
  من این را تحسین می کنم. چون بازیکن خوبیه اما تو این مزیت را خواهی داشت پسر. شما با دام خود در دام او خواهید افتاد.
  کیل مستر هرگز به اندازه رئیسش به این مسائل خوشبین نبود. شاید چون گردنش روی خط بود. او گفت: "اما هنوز یک تله است، آقا. و ماکائو عملاً در حیاط خلوت خود است." هاک دستش را تکان داد. - میدانم. اما یک ضرب المثل قدیمی چینی وجود دارد - گاهی اوقات یک تله در تله می افتد. "خداحافظ پسر. به محض اینکه شاهزاده خانم خواست بازجویی کن. تنها. من نمی خواهم تو آنجا بی دفاع باشی. به تو اجازه می دهم نوار را گوش کنی. حالا برو بخواب." نیک او را رها کرد و کاغذهایش را به هم ریخت و سیگارش را در دهانش چرخاند. مواقعی بود و این یکی از آنها بود که نیک فکر می کرد رئیسش فقط یک هیولا است. هاوک به خون نیازی نداشت، مایع خنک کننده در رگ هایش جریان داشت. این توصیف برای شخص دیگری مناسب نیست.
  
  
  
  
  فصل 6
  
  
  
  
  KILLMASTER همیشه می دانست که هاوک در کار دشوار خود ماهر و حیله گر است. حالا، پس از گوش دادن به نوار روز بعد، متوجه شد که پیرمرد ذخایر ادبی دارد، توانایی ابراز همدردی - اگرچه ممکن است شبه همدردی باشد - که نیک از آن آگاه نبود. او همچنین نمی دانست که هاک به خوبی پرتغالی صحبت می کند. نوار پخش می شد. صدای هاک ملایم و کاملاً خوش اخلاق بود. "Nleu nome a David Hawk. Como eo sea name?" پرنسس مورگان داگاما. چرا بپرسم؟ من مطمئن هستم که شما قبلاً این را می دانید. نام تو برای من معنی ندارد - تو کیستی، مولی؟ چرا برخلاف میلم اینجا اسیر شده ام؟ ما در انگلیس هستیم، شما می دانید که من همه شما را به خاطر این به زندان خواهم انداخت: نیک کارتر در حالی که به جریان سریع زبان پرتغالی گوش می داد با لذتی پنهان لبخند زد. پیرمرد لحظه را غنیمت شمرد. انگار روحش شکسته نیست صدای هاک روان بود، صاف مثل ملاس. "من همه چیز را به موقع توضیح خواهم داد، پرنسس داگاما. در ضمن، آیا شما مانند یک نایاد هستید اگر انگلیسی صحبت کنیم؟ من زبان شما را خوب نمی فهمم." - اگر شما می خواهید. برام مهم نیست اما شما پرتغالی را خیلی خوب صحبت می کنید.
  
  
  "حتی به خوبی که انگلیسی صحبت می کنی نیست." شاهین مانند گربه ای که بشقاب عمیقی از کرم زرد غلیظ را می بیند خرخر کرد. "اوبریگادو. من سالها در ایالات متحده به مدرسه رفتم." نیک می توانست تصور کند که شانه هایش را بالا می اندازد. نوار سر و صدا کرد. سپس یک تصادف با صدای بلند. هاک سلفون را از روی سیگارش جدا می کند. هاوک: "پرنسس، نسبت به ایالات متحده چه احساسی داری؟" دختر: "چی؟ من کاملاً نمی فهمم." هاوک: پس اجازه بده اینطوری بگم. آیا ایالات متحده را دوست دارید؟ اونجا دوست داری؟ آیا فکر می کنید که ایالات متحده با توجه به شرایط کنونی جهان، واقعاً تمام تلاش خود را برای حفظ صلح و حسن نیت در جهان می کند؟ دختر: «پس این سیاست است! بنابراین شما نوعی مامور مخفی هستید. تو از سیا هستی.» هاک: «من اهل سیا نیستم. به سوال من جواب بدید لطفا برای من، فرض کنید، انجام کارهایی که می تواند خطرناک باشد. و با پرداخت خوب در موردش چی فکر می کنی؟
  دختر: "من... من می توانستم. من به پول نیاز دارم. و من چیزی علیه ایالات متحده ندارم. به آن فکر نکرده ام. من به سیاست علاقه ای ندارم." نیک کارتر که با تمام نکات ظریف آشنا بود. با صدای هاک، با پاسخ پیرمرد لبخند خشکی زد: "ممنون پرنسس." برای یک پاسخ صادقانه، اگر نه پاسخی مشتاقانه. - من.میگی پول لازم داری؟ اتفاقاً می دانم که این درست است. آنها وجوه شما را در پرتغال مسدود کردند، اینطور نیست؟ عمو، لوئیس داگاما، مسئول این کار است، نه؟" مکث طولانی. نوار خش خش کرد. دختر: "تو از کجا از همه اینها خبر داری؟ از کجا در مورد عمویم خبر داری؟» هاوک: «عزیزم، من چیزهای زیادی در مورد تو می دانم. خیلی زیاد. شما اخیراً روزهای سختی را گذرانده اید. مشکلاتی داشتی هنوزم مشکل داری اگر با من و دولت من همکاری کنید - باید قراردادی در این زمینه امضا کنید، اما در یک انبار مخفی نگهداری می شود و فقط دو نفر از آن مطلع خواهند شد - اگر این کار را انجام دهید، شاید بتوانم به شما کمک کند
  با پول، با بستری شدن، در صورت لزوم، شاید حتی با پاسپورت آمریکایی. ما باید در مورد این فکر کنیم. اما مهمتر از همه، پرنسس، من می توانم به شما کمک کنم که عزت نفس خود را بازیابی کنید. مکث کنید. نیک انتظار داشت در پاسخش خشم بشنود. در عوض، او خستگی و استعفا را شنید. به نظر می رسید بخارش تمام شده بود. سعی کردم تصور کنم که او می لرزد، می خواهد بنوشد، یا قرص بخورد، یا چیزی تزریق کند. به نظر می رسید که دو پرستار تبر با او کار خوبی انجام می دهند، اما شیب تند بود و باید سخت باشد.
  دختر: "عزت من؟" او خندید. نیک با شنیدن صدا اخم کرد. "احترام به نفس من مدت هاست که از بین رفته است، آقای هاوک. به نظر می رسد که شما نوعی جادوگر هستید، اما فکر نمی کنم حتی شما بتوانید معجزه کنید. هاوک: ما می توانیم تلاش کنیم، پرنسس. آیا از الان شروع کنیم؟ من هستم؟ قرار است از شما یک سری سؤالات بسیار شخصی بپرسم. شما باید به آنها پاسخ دهید - و باید صادقانه به آنها پاسخ دهید." دختر: "اگه نه چی؟"
  هاوک: "پس من ترتیبی می دهم که شما را یکی از سفارت پرتغال در اینجا بیاورد. در لندن. مطمئن هستم که آنها این را لطف بزرگی می دانند. شما برای مدت طولانی باعث شرمندگی دولت خود شده اید، شاهزاده خانم. مخصوصاً عموی شما در لیسبون. من معتقدم که او در کابینه جایگاه بسیار بالایی دارد. تا آنجا که من فهمیدم اگر به پرتغال برگردید بسیار خوشحال می شود. فقط بعداً، خیلی دیرتر، نیک فهمید که دختر چه گفته است. سپس با انزجار کامل در صدایش گفت: عمویم. این... این موجود!" مکث کرد. هاک منتظر ماند. مثل یک عنکبوت بسیار صبور. در نهایت، در حالی که ملاس تراوش می کرد، هاوک گفت: "پس خانم جوان؟" دختر با نشان دادن شکست در صدایش گفت: "باشه. سوالات خود را بپرسید. من نمی خواهم، من نباید به پرتغال برگردم. می خواهند مرا در دیوانه خانه بگذارند. اوه، آنها آن را اینگونه صدا نمی کنند. آنها به آن صومعه یا خانه سالمندان می گویند، اما یتیم خانه خواهد بود. سوالات خود را بپرسید. من به شما دروغ نمی گویم هاوک گفت: "بهتره نه پرنسس. حالا من کمی بی ادب خواهم شد. تو خجالت می کشی. هیچ کاری نمی توانی انجام دهی."
  اینجا یک عکس است. من می خواهم شما به آن نگاه کنید. چند ماه پیش در هنگ کنگ گرفته شده است. اینکه چطور به من رسید به تو مربوط نیست. خب این عکس شماست؟ خش خش روی نوار. نیک به یاد داشت که هاوک در مورد عکس های کثیف شاهزاده خانم در هنگ کنگ گفت. در آن زمان پیرمرد در مورد اینکه واقعاً هیچ عکسی دارد چیزی نگفت. هق هق. او اکنون در حال شکستن بود و آرام گریه می کرد.
  او گفت: "بله." "این من هستم. من... من برای این عکس ژست گرفتم. در آن زمان بسیار مست بودم." هاوک: "این مرد چینی است، نه؟ اسمش را می دانید؟" دختر: "نه. من هرگز او را قبل و بعد از آن ندیدم. او فقط فردی بود که در استودیو ملاقات کردم." هاوک: "مهم نیست. او مهم نیست. شما می گویید در آن زمان مست بودید - آیا این درست نیست، پرنسس، که در چند سال گذشته حداقل ده ها بار به دلیل مستی دستگیر شده اید؟ در چند کشور - یک بار در فرانسه به خاطر داشتن مواد مخدر دستگیر شدی؟ دختر: تعداد دفعات دقیق را به خاطر نمی آورم. چیز زیادی یادم نمی آید، معمولاً بعد از نوشیدن. من... می دانم ... به من گفتند ... وقتی مشروب می‌خورم، با آدم‌های وحشتناکی ملاقات می‌کنم و کارهای وحشتناکی انجام می‌دهم، اما خاموشی کامل دارم - واقعاً یادم نمی‌آید که دارم چه کار می‌کنم.»
  مکث کنید. صدای نفس کشیدن. هاک سیگار جدیدی روشن می کند، هاک کاغذها را روی میز می ریزد. هاک، با نرمی وحشتناکی در صدایش: «همین، پرنسس... ما، فکر می‌کنم، ثابت کرده‌ایم که شما یک معتاد الکلی هستید، گاه به گاه مواد مخدر مصرف می‌کنید، اگر نگوییم معتاد، و عموماً یک زن محسوب می‌شوید. به نظر شما این عادلانه است؟
  مکث کنید. نیک انتظار داشت بیشتر گریه کند. در عوض صدایش سرد، خشن و عصبانی بود. در مقابل تحقیر هاوک به دروغ گفت: آره جهنم من هستم الان راضی هستی؟ هاوک: "خانم جوان عزیزم! هیچ چیز شخصی در این نیست، اصلاً هیچ چیز. در حرفه خودم، من گاهی اوقات مجبور می شوم به این مسائل بپردازم. به شما اطمینان می دهم که برای من ناخوشایند است همانطور که برای شما ناخوشایند است. "
  دختر: "اجازه بدم شک کنم، آقای هاک. تموم شدی؟" هاوک: "تمام شد؟ دختر عزیزم، من تازه شروع کرده ام. حالا بیایید مستقیماً به اصل مطلب برویم - و به یاد داشته باشید، دروغ نگویید. من می خواهم همه چیز را در مورد شما و این بلککر بدانم. آقای تئودور بلککر، اکنون مرده، به قتل رسیده است. در خانه چهاردهم هاف - کرسنت میوز زندگی می کرد. مکث طولانی دختر: "من سعی می کنم همکاری کنم، آقای هاک. شما باید این را باور کنید. من آنقدر می ترسم که سعی نکنم دروغ بگویم. اما در مورد تدی بلکر، این یک عمل پیچیده و پیچیده است. من...
  هاوک: از اول شروع کن. اولین بار چه زمانی با بلکر آشنا شدید؟ جایی که؟ چی شد؟" دختر: "سعی می کنم. این چند ماه پیش بود. یک شب پیش او آمدم. من در مورد باشگاه او، باشگاه اژدها، شنیده ام، اما هرگز آنجا نرفته ام. قرار بود دوستانم را آنجا ببینم، اما حاضر نشدند. بنابراین من با او تنها ماندم. او واقعاً یک کرم کوچک وحشتناک بود، اما در آن لحظه هیچ کار دیگری نمی توانستم انجام دهم. من نوشیدم. من تقریباً خراب شده بودم، دیر رسیدم و تدی مقدار زیادی ویسکی نوشید. چند نوشابه خوردم و بعد از آن چیزی به یاد ندارم. صبح روز بعد در هتلم از خواب بیدار شدم.
  هاوک: "بلکر بهت مواد مخدر زد؟" دختر: "آره. بعداً اعتراف کرد. او به من ال اس دی داد. من قبلاً آن را مصرف نکرده بودم. من ... حتماً در یک سفر طولانی رفته بودم." هاوک: او درباره شما فیلم ساخته بود، نه. ویدیوها در زمانی که مواد مخدر مصرف می کردید؟ دختر: "بله. من واقعاً هرگز آن فیلم ها را ندیده ام، اما او یک کلیپ چند فریمی به من نشان داد. آنها... وحشتناک بودند.
  هاوک: و بعد بلکر سعی کرد از شما اخاذی کند؟ آیا برای این فیلم ها پول می خواست؟» دختر: «بله. اسمش براش مناسب بود اما او اشتباه می کرد - من پول نداشتم. حداقل نه آن جور پول. او بسیار ناامید بود و در ابتدا حرف من را باور نکرد. البته بعداً باورش شد.»
  
  
  هاوک: "به باشگاه اژدها برگشتی؟" دختر: "نه. من دیگه اونجا نرفتم. تو کافه ها و میخانه ها و اینجور جاها همدیگه رو دیدیم. بعد یه شب، آخرین باری که بلککر رو دیدم، گفت که باید فراموشش کنم. دیگه از باج خواهی من دست کشید. در نهایت".
  مکث کنید. هاوک: او این را گفت، نه؟ دختر: "این چیزی بود که من فکر می کردم. اما از این بابت خوشحال نبودم. در واقع، حالم بدتر شد. آن عکس های وحشتناک من همچنان در گردش بودند - او چنین گفت یا در واقع این کار را کرد." هاوک: "دقیقاً چه گفت؟ مراقب باشید. این می تواند بسیار مهم باشد. یک مکث طولانی. نیک کارتر می توانست تصور کند چشمان سبز بسته، ابروهای سفید بلندی که در فکر اخم کرده اند، چهره ای زیبا، هنوز کاملاً از ریخت افتاده، پر از تمرکز. دختر: " خندید و گفت "نیاز دارم" - نگران خریدن فیلم نباش. او گفت پیشنهاد دهندگان دیگری برای آن دارد. مناقصه گران حاضر به پرداخت پول واقعی هستند. خیلی تعجب کرد، یادم می آید. گفت پیشنهاد دهندگان رفتند. از راه خود برای قرار گرفتن در صف خارج می شوند."
  هاوک: "و هیچوقت بلکتر را بعد از آن ندیدی؟" تله! گرفتارش نشو دختر: "درست است. من دیگر او را ندیدم." Killmaster با صدای بلند ناله کرد.
  مکث کنید. هاک، صدایش تند شد: "این کاملا درست نیست، پرنسس؟ آیا می‌خواهی در این پاسخ تجدید نظر کنی؟ و به یاد بیاوری که در مورد دروغ ها چه گفتم!" او سعی کرد اعتراض کند. دختر: من... من نمی دانم. منظورت رو درک کن.دیگه بلکتر رو ندیدم.صدای باز شدن کشو.. شاهین:اینا دستکش های تو هستند پرنسس؟اینجا.بردار.با دقت بررسیشون کن.باید بهت توصیه کنم که دوباره حقیقت رو بگی. "
  دختر: "بله. اینها مال من هستند." هاوک: دقت کنید که توضیح دهید چرا لکه های خون روی آنها وجود دارد؟ و سعی نکنید به من بگویید که آنها از بریدگی روی زانو شما هستند. شما آن موقع دستکش نمی پوشیدید.
  نیک با اخم به ضبط صوت نگاه کرد. او نمی توانست، حتی اگر زندگی اش به آن وابسته بود، احساس دوگانگی خود را توضیح دهد. لعنتی چگونه او در مقابل هاک در کنار او قرار گرفت؟ مامور بزرگ AX شانه بالا انداخت. چه بسا او چنین زن بی قانون، بیمار لعنتی، درمانده، فاسد و فریبکار شده است.
  دختر: «این عروسک تو چیز زیادی از دست نمی دهد، درست است؟
  هاوک، سرگرم شده: "عروسک خیمه شب بازی؟ ها ها، من باید در مورد آن به او بگویم. البته اینطور نیست. او گاهی اوقات خیلی مستقل است. اما هدف ما این نیست. در مورد دستکش، لطفا؟"
  مکث کنید. دختر با کنایه گفت: "باشه. من با بلکتر بودم. او قبلاً مرده بود. آنها او را مثله کردند. همه جا خون بود. سعی کردم مراقب باشم، اما لیز خوردم و نزدیک بود به زمین بخورم. توانستم خود را نگه دارم، اما آنجا بود. دستکش‌هایم خون بود. ترسیده بودم و گیج شده بودم. آنها را درآوردم و داخل کیفم گذاشتم. می‌خواستم از دستشان خلاص شوم، اما فراموش کردم.
  هاوک: "چرا صبح زود به بلکر آمدی؟ چه می خواستی؟ چه انتظاری داشتی؟"
  مکث کنید. دختر: من... واقعاً نمی دانم. الان که هوشیارم زیاد منطقی نیست. اما در جای عجیبی از خواب بیدار شدم، بسیار ترسیده بودم، مریض و خمار بودم. چند تا قرص خوردم تا روی پایم بمونه. نمی دانستم با چه کسی به خانه آمدم یا خوب، چه کار می کردیم. نمی توانستم به یاد بیاورم این مرد چه شکلی بود.
  هاوک: مطمئن بودی که اینطور بود؟
  دختر: من کاملاً مطمئن نیستم، اما وقتی از من عکس می گیرند، من خیلی مست هستم، معمولاً این اتفاق می افتد. در هر صورت می خواستم قبل از بازگشت او از آنجا بروم. من پول زیادی داشتم. یک روز به تدی بلکر فکر می‌کردم و فکر می‌کردم او به من مقداری پول می‌دهد اگر من...
  مکث طولانی هاوک: "اگه چی؟" نیک کارتر فکر کرد: «حرامزاده پیر بی رحم!» دختر: «اگر... با او مهربان بودم.» هاک: «می‌بینم. اما تو به آنجا رسیدی و او را مرده، قتل و به قول خودت مثله شده یافتی. آیا می دانی چه کسی می توانست او را بکشد؟" دختر: "نه، اصلا. چنین حرامزاده ای باید دشمنان زیادی داشته باشد.»
  
  
  
  هاوک: "کس دیگری را در اطراف دیدی؟ چیز مشکوکی وجود نداشت، کسی دنبالت نمی کرد یا سعی نمی کرد بازجویی یا دخالتت کند؟" دختر: "نه. من کسی را ندیدم. من واقعاً نگاه نکردم - فقط با حداکثر سرعت ممکن فرار کردم. فقط فرار کردم." هاوک: "بله. تو دویدی به پرنس گیل، به جایی که همین الان رفتی. چرا؟ واقعاً متوجه نمی شوم، پرنسس. چرا؟ به من جواب بده."
  مکث کنید. طولانی شدن گریه نیک فکر کرد که دختر اکنون تقریباً به مرز خود رسیده است. دختر: "سعی می کنم توضیح دهم. یک چیز - پول کافی برای پرداخت تاکسی به پرنس گیل و نه آپارتمان خود داشتم. چیز دیگر - من سعی می کنم، می دانید، من از آن می ترسم. همراهان من - من از آنها می ترسم و صحنه ای نمی خواستم - اما فکر می کنم دلیل واقعی این بود که حالا من می توانستم درگیر یک قتل باشم! من خیلی ترسیده بودم، چون، می بینید، من واقعاً نمی دانستم چه کار کرده ام، فکر می کردم ممکن است این شخص به من بگوید و به پول نیاز داشتم.
  شاهین، بی امان: "و تو حاضر بودی هر کاری بکنی - حرفت، من معتقدم که حاضر بودی با غریبه ای خوب رفتار کنی. در ازای پول و شاید یک حق؟"
  مکث کنید. دختر: بله. من برای این آماده بودم. من قبلا این کار را انجام داده ام. من اعتراف می کنم. من همه چیز را قبول دارم. اکنون مرا استخدام کن.» هاک، واقعاً متعجب شد: «اوه، خانم جوان عزیزم. البته من قصد دارم شما را استخدام کنم. این یا ویژگی های دیگری که شما به تازگی به آنها اشاره کردید، آنهایی هستند که شما را برای شغل من بسیار مناسب می کند، شما خسته، شاهزاده خانم و کمی ناخوش هستید. فقط یک دقیقه و من شما را رها می کنم. حالا که به دروازه شاهزاده برگشته اید، یکی از ماموران دولت پرتغال شما را امتحان کرده است. ما آن را به آن می نامیم. آیا این مرد را می شناسید؟» دختر: «نه، اسمش نیست. قبلاً او را به خوبی نمی شناختم، چندین بار او را دیدم. اینجا در لندن او مرا تماشا می کرد. باید خیلی مراقب بودم. فکر کنم عمویم پشت این ماجراست. دیر یا زود، اگر اول من را نمی گرفتی، مرا می دزدیدند و به نحوی از انگلیس خارج می کردند. من را به پرتغال می بردند و در یتیم خانه می گذاشتند. من از شما تشکر می کنم، آقای هاک، که اجازه ندادید آنها من را بگیرند. مهم نیست تو کی هستی یا من باید چه کار کنم، آیا بهتر از این خواهد بود؟»
  کیل مستر زمزمه کرد: "روش شرط نبند عزیزم." هاوک: "خوشحالم که اینطوری می بینی عزیزم. این دقیقاً شروع بدی نیست. فقط به من بگو، در حال حاضر چه چیزی از مردی که تو را از دیپلمات به خانه برد؟ مردی که تو را از شر نجات داد، به یاد داری؟" ایجنت پرتغالی؟
  دختر: اصلاً یادم نمی آید در «دیپلمات» حضور داشته باشم. آخرین موضوع ولی به همان اهمیت. تنها چیزی که از این مرد، عروسک خیمه شب بازی شما به یاد دارم، این است که به نظر من مردی درشت اندام و کاملاً خوش تیپ به نظر می رسید. دقیقا کاری که با من کرد من فکر می کنم او می تواند ظالم باشد. آیا این همه بود - آیا من آنقدر مریض بودم که متوجه آن نشدم؟
  هاوک: "کار عالی انجام دادی. تا جایی که می توان گفت بد نیست. اما اگر من جای تو بودم، شاهزاده خانم، دیگر از آن کلمه "عروسک" استفاده نمی کردم. تو با این آقا کار خواهی کرد. تو می روی. با هم به هنگ کنگ و شاید به ماکائو بروید. شما به عنوان زن و شوهر به سفر خواهید رفت. در حقیقت، او قدرت زندگی یا مرگ را بر شما خواهد داشت. یا در مورد شما به نظر می رسد که فکر می کنید بدتر از مرگ است. به یاد داشته باشید، ماکائو مستعمره پرتغال است. یک خیانت از طرف شما، و او شما را در یک دقیقه از دست خواهد داد. هرگز این را فراموش نکن.» صدایش می لرزد: «می فهمم. گفتم کار می کنم مگه نه... می ترسم. من ترسیده ام.
  هاوک: "می تونی بری. پرستار رو صدا کن. و سعی کن خودت رو جمع و جور کنی، پرنسس. یه روز دیگه داری، نه بیشتر. لیستی از چیزهایی که نیاز داری، لباس ها، هرچیزی، تهیه کن و همه شون تهیه میشه... سپس "شما به هتل خود نزدیک خواهید شد. این توسط گروه های خاصی نظارت خواهد شد." صدای عقب رانده شدن صندلی.
  هاوک: "در اینجا، یک چیز دیگر. می توانید قراردادی را که گفتم امضا کنید؟ اگر می خواهید آن را بخوانید. این یک فرم معمولی است، و شما را فقط برای این ماموریت مقید می کند. شما بروید. درست روی خطی که من یک صلیب گذاشتم. بر ". خراش قلم. حوصله خواندن آن را نداشت. در با صدای قدم های سنگین باز شد که یکی از خدمه های AX وارد شد.
  هاوک: "قبل از اینکه برم، پرنسس، بیشتر با شما صحبت خواهم کرد. خداحافظ. سعی کنید کمی استراحت کنید. در بسته می شود.
  
  
  هاوک: همین است، نیک. بهتر است این نوار را با دقت مطالعه کنید. او برای این کار مناسب است - مناسب تر از آن چیزی است که در حال حاضر فکر می کنید - اما اگر به او نیاز ندارید، لازم نیست او را ببرید. ولی امیدوارم انجام بدی من در حال انجام یک بازی حدس زدن هستم و اگر حدس من درست باشد، شاهزاده خانم آس ما در سوراخ است. هر وقت بخواهم دنبالت می فرستم. کمی تمرین در میدان تیر ضرری ندارد. من فرض می کنم که آنجا، در شرق مرموز، همه چیز بسیار دشوار خواهد بود. به امید دیدار...
  
  
  انتهای نوار. نیک RWD را فشار داد و نوار چرخید. سیگاری روشن کرد و به او خیره شد. شاهین مدام او را شگفت زده می کرد. جنبه‌های شخصیت پیرمرد، عمق دسیسه‌های او، دانش خارق‌العاده، اساس و جوهر شبکه پیچیده‌اش - همه این‌ها باعث شد کیل مستر با احساس عجیبی از فروتنی و تقریباً حقارت مواجه شود. او می دانست که وقتی روز فرا برسد، باید جای هاک را بگیرد. در این لحظه او نیز می دانست که نمی تواند جایگزین او شود. یک نفر در اتاقک نیک را زد. نیک گفت: بیا داخل. این تام باکسر بود که همیشه در جایی پنهان شده بود. به نیک پوزخند زد. "کاراته، اگر دوست دارید." نیک پوزخندی زد و گفت: "چرا که نه؟ حداقل می توانیم سخت کار کنیم. یک لحظه صبر کنید."
  
  
  او به سمت میز رفت و لوگر را در غلافش برداشت. فکر می کنم امروز چند تیراندازی دیگر انجام خواهم داد. تام باکسر به لوگر نگاه کرد. - بهترین دوست انسان نیک لبخندی زد و سری تکان داد. انگشتانش را در امتداد شفت براق و خنک قرار داد. لعنتی درست بود نیک شروع به کشف این موضوع کرد. بشکه لوگر اکنون سرد شده بود. به زودی داغ می شود.
  
  
  
  
  فصل 7
  
  
  
  
  آنها با یک BOAC 707 پرواز کردند، یک سفر طولانی با توقفی در توکیو تا به هاوک زمان بدهد تا برخی از مسائل را در هنگ کنگ حل کند. دختر بیشتر طول راه را می خوابید و وقتی خوابش نمی برد، عبوس و کم حرف بود. لباس‌ها و چمدان‌های نو به او داده شده بود، و در کت و شلواری از رنگ روشن با دامن قد متوسط، ضعیف و رنگ پریده به نظر می‌رسید. او مطیع و منفعل بود. تنها طغیان او تا کنون زمانی بود که نیک او را با دستبند به داخل هواپیما هدایت کرد، مچ‌هایشان بسته بود اما با یک شنل پنهان شده بود. دستبندها را نمی گذاشتند زیرا می ترسیدند که او فرار کند - آنها بیمه ای از دستگیری شاهزاده خانم در آخرین لحظه بودند. در حالی که نیک در لیموزینی که آنها را به فرودگاه لندن می برد، دستبندها را می بست، دختر گفت: «تو دقیقاً یک شوالیه با زره درخشان نیستی» و کیل مستر به او لبخند زد. این باید انجام شود... بریم پرنسس؟" قبل از رفتن آنها، نیک بیش از سه ساعت با رئیسش حبس شده بود. حالا، یک ساعت از هنگ کنگ، به دختر خوابیده نگاه کرد و فکر کرد که کلاه گیس بلوند اگرچه ظاهرش را به شدت تغییر داد... کاری نکرد که زیبایی او را از بین ببرد.او همچنین آخرین جلسه توجیهی با دیوید هاوک را به یاد آورد...
  وقتی نیک وارد دفتر رئیسش شد، گفت: «همه چیز دارد به خوبی سر جای خودش قرار می‌گیرد،» «مثل جعبه‌های چینی. حتماً در آن هستند.» کیل ماتر متعجب شد و به او نگاه کرد. او البته به آن فکر کرده بود - این روزها همیشه باید در همه چیز به دنبال کمونیست های چینی بود - اما نمی دانست که چینی های سرخ چقدر ممکن است انگشت های بلند خود را در این کیک خاص فرو کرده باشند. هاک با لبخندی خوش اخلاق به سند خاصی اشاره کرد که به وضوح حاوی اطلاعات اخیر بود.
  ژنرال آگوست بولانجر اکنون در ماکائو است، احتمالاً برای ملاقات با چون لی. او همچنین می خواهد با شما ملاقات کند. و او یک دختر می خواهد. من به شما گفتم که او یک آزادیخواه است. کنگ، و این او را تحریک کرد. اکنون او فیلم بلکر را دارد. او دختر را می شناسد و می خواهد که او بخشی از معامله باشد.
  نیک کارتر به شدت نشست. به هاوک خیره شد و سیگاری روشن کرد. "شما برای من خیلی عجله دارید، قربان، طلای چینی منطقی خواهد بود، اما در مورد الماس های خام چطور؟" "وقتی بدانی ساده است. اینجاست که شاهزاده عسکری و بولانجر تمام پول را برای مبارزه با پرتغالی ها به دست می آورند. شورشیان آنگولا به آفریقای جنوبی غربی یورش می برند و الماس های خام را می دزدند. آنها حتی برخی از معادن الماس پرتغالی را در خود آنگولا نابود کردند. "پرتغالی ها طبیعتاً به شدت سانسور می‌شوند، زیرا اولین قیام بومی را در دست دارند و در حال حاضر ضرر می‌کنند. الماس‌ها در خشن. هنگ کنگ، یا در این مورد ماکائو، مکانی طبیعی برای ملاقات و انجام معاملات است." کیل مستر می دانست که این یک سوال احمقانه است، اما به هر حال آن را پرسید. لعنتی چرا چینی ها الماس درشت می خواهند؟ هاک شانه هایش را بالا انداخت و گفت: «اقتصاد کمونیستی مثل این نیست
  ما، آنها به الماس نیاز دارند، همانطور که به برنج نیاز دارند. آنها به طور طبیعی گوشه هایی دارند. برای مثال مشکلات عمومی. طعمه و اهرم دیگری. آنها می توانند این بولنجر و شاهزاده عسکری را با آهنگ خود به رقص درآورند.
  او هیچ جای دیگری برای فروش الماس خشن ندارد! این یک بازار سخت و کاملاً کنترل شده است. از هر فروشنده ای بپرسید که کسب درآمد از فروش الماس به عنوان یک فریلنسر چقدر دشوار و خطرناک است. به همین دلیل است که بولنجر و عسکری می خواهند ما در تجارت باشیم. یه بازار دیگه ما همیشه می توانیم آنها را با طلا در فورت ناکس دفن کنیم. کیلمستر سری تکان داد. فهمیدم قربان. ما به ژنرال و شاهزاده عسکری معامله بهتری برای الماس های خشن آنها پیشنهاد می کنیم و آنها سرهنگ چون لی را برای ما تنظیم کردند.
  برای من، هاوک سیگار را در دهانش فرو کرد، این درست است. - تا اندازه ای. بولانجر البته یک نوع موش است. ما با هر دو طرف مقابل وسط بازی می کنیم. اگر شورش آنگولا موفق شود، او قصد دارد گلوی عسکری را ببرد و قدرت را به دست گیرد. در مورد شاهزاده عسکری مطمئن نیستم - اطلاعات ما در مورد او کمی پراکنده است. تا جایی که من او را درک می کنم، او فردی ایده آلیست، صادق و خوش نیت است. شاید او ساده لوح است، شاید هم نیست. من فقط نمی دانم. اما شما ایده را دریافت کرده اید، امیدوارم. من تو را به یک استخر کوسه واقعی می اندازم پسر.
  کیل مستر سیگارش را خاموش کرد و سیگار دیگری روشن کرد. شروع کرد به قدم زدن در دفتر کوچک. بیشتر از حد معمول. هاک موافقت کرد: «بله. او از همه جوانب پرونده بلکتر آگاه نبود و اکنون آن را با کمی تند گفت. او یک مامور فوق‌العاده آموزش دیده بود و در کار ترورش - به معنای واقعی کلمه - از هر مردی در جهان بهتر بود. اما او از مشکلات در چرخ های خود متنفر بود. سیگاری برداشت، پاهایش را روی میز گذاشت و با هوای مردی که از خودش لذت می برد شروع کرد به توضیح دادن. هاوک عاشق پازل های پیچیده بود. "بسیار ساده پسرم. برخی از اینها حدس و گمان است، اما من روی آن شرط می‌بندم. بلکر شروع به مصرف مواد مخدر از شاهزاده خانم و باج‌گیری با فیلم‌های کثیف کرد. هیچ چیز دیگر. او متوجه می‌شود که او شکسته است. این کار را نمی‌کند. اما او همچنین به نحوی متوجه می شود که او
  این عموی بسیار مهم، لوئیس دوگاما، را در لیسبون دارد. کابینه وزیران، پول، امور. بلکتر فکر می کند که چیزهای زیادی به دست خواهد آورد. "من نمی دانم بلکر چگونه این کار را ترتیب داد، شاید یک کلیپ از یک فیلم، از طریق پست یا شاید از طریق تماس شخصی. در هر صورت، این عمو باهوش تر بازی کرد و به اطلاعات پرتغالی هشدار داد. برای جلوگیری از رسوایی. به خصوص به این دلیل که عمویش مقام بالایی در دولت دارد.
  به یاد داشته باشید که ماجرای پروفومو تقریباً دولت بریتانیا را سرنگون کرد - و چقدر می تواند مهم باشد؟ . شاهزاده عسکری، شورشیان، جاسوسانی در لیسبون دارند. آنها در مورد فیلم و آنچه بلکتر در حال انجام است یاد می گیرند. آنها به عسکری می گویند و طبیعتاً ژنرال بولانجر از آن باخبر می شود. شاهزاده عسکری فوراً تصمیم می گیرد که چگونه می تواند از فیلم استفاده کند. او می تواند دولت پرتغال را باج خواهی کند، به طور کلی رسوایی ایجاد کند، شاید این دولت را سرنگون کند. A.B. که به شورشیان کمک می کند، از طریق سیاه پوستانش در لندن. "اما ژنرال بولانجر، من به شما گفتم. او با دست دیگرش بازی می کند، هم دختر را می خواهد و هم نوار را. او این دختر را می خواهد زیرا قبلاً عکس های او را دیده و عاشق او شده است. او فیلم را می خواهد، پس آن را خواهد داشت، اما عسکری نمی خواهد.
  اما او نمی تواند با شورشیان آنگولا بجنگد، او سازمان خود را ندارد، بنابراین از دوستان چینی خود کمک می خواهد. آنها رعایت می کنند و به او اجازه استفاده از یک جوخه افراد مسلح در لندن را می دهند. چینی ها بلکتر و اون دوتا کاکنی رو کشتن! آنها سعی کردند آن را شبیه یک مسابقه جنسی جلوه دهند. ژنرال بولانجر فیلم را دریافت کرده یا به زودی دریافت خواهد کرد و حالا شخصاً به دختر نیاز دارد. او اکنون در ماکائو منتظر شماست. تو و دختر او می داند که ما آن را داریم. من به شما یک معامله خشن گفتم: ما دختر را به او می دهیم و چند الماس می خریم و او چون لی را برای شما قاب می کند. "یا او من را به جای چون لی قاب می کند؟" "هاک گریه کرد، همه چیز ممکن است پسرم باشد."
  
  
  چراغ‌ها به زبان‌های انگلیسی، فرانسوی و چینی روشن شدند: «کمربند ایمنی خود را ببندید - سیگار نکشید». آنها به فرودگاه کای تاک نزدیک می شدند. نیک کارتر با آرنج شاهزاده خانم خوابیده را تکان داد و با زمزمه گفت: "بیدار شو، همسر زیبای من، ما تقریباً رسیدیم."
  اخم کرد. - آیا باید از آن کلمه استفاده کنید؟ اخم کرد. شرط می بندم که انجام دهم. این مهم است، و آن را به خاطر بسپارید. او لبخند زد. "چرت خوبی داشتی عزیزم؟" باران می بارید. وقتی از هواپیما پیاده شدند و به سمت گمرک رفتند، هوا گرم و مرطوب بود. نیک، این بار، از بازگشت به هنگ کنگ خوشحال نبود. او نسبت به این مأموریت احساس بسیار بدی داشت. آسمان کاری برای آرام کردن او انجام نداد. با یک نگاه به ابرهای تیره و تار شده، می‌دانست که سیگنال‌های طوفان بر فراز اسکله دریایی در جزیره هنگ کنگ به صدا در می‌آیند. شاید فقط یک طوفان - شاید چیزی سبک تر. باد شدید. اواخر جولای بود، انتقال به آگوست. طوفان ممکن بود. اما پس از آن همه چیز در هنگ کنگ ممکن شد. وقتی نیک اکنون لوگر و استیلتو را حمل می کرد، گمرک به آرامی پیش رفت. او می دانست که به خوبی توسط کارکنان AX پوشش داده شده است، اما سعی نکرد آنها را شناسایی کند. به هر حال فایده ای نداره آنها کار خود را می دانستند. او همچنین می دانست که افراد ژنرال بولانجر او را پوشش می دهند. شاید هم مردان سرهنگ چون لی. آنها چینی هستند و در یک مکان عمومی باز غیرقابل شناسایی هستند. او به هتل بلو ماندارین در ویکتوریا سفارش داده شد. در آنجا مجبور شد بنشیند و منتظر بماند تا ژنرال آگوست بولانجر با او تماس بگیرد. هاک به او اطمینان داد که لازم نیست مدت زیادی صبر کند. این یک تاکسی مرسدس بود با گلگیر کمی خم شده و صلیب آبی کوچکی که با گچ روی لاستیک سفید برفی کشیده شده بود. نیک دختر را به سمت خود هل داد. راننده یک مرد چینی بود که نیک هرگز او را ندیده بود. نیک گفت: میدونی نوار رت فینک کجاست؟ - بله قربان. موش ها آنجا جمع می شوند. نیک در را برای دختر نگه داشت. نگاهش به راننده تاکسی افتاد. "موش ها چه رنگی هستند؟"
  
  
  "آنها رنگ های زیادی دارند، آقا. ما موش های زرد، موش های سفید و اخیراً موش های سیاه داریم." کیل مستر سری تکان داد و در را محکم کوبید. "باشه. برو به آبی ماندارین. آهسته تر رانندگی کن. می خواهم شهر را ببینم." همانطور که آنها دور می شدند، نیک دوباره به شاهزاده خانم دستبند زد و او را به او بست. به او نگاه کرد. او با صدای خشن به او گفت: "به نفع خودت. بسیاری از مردم به تو علاقه دارند، شاهزاده خانم." در ذهنش، هنگ کنگ نمی توانست خاطرات خوشایند زیادی را برای او نگه دارد. سپس متوجه جانی وایز گای شد و برای لحظه ای دختر را فراموش کرد. جانی در حال رانندگی یک ام جی کوچک قرمز بود و او در ترافیک گیر کرده بود، سه ماشین پشت سر تاکسی
  نیک سیگاری روشن کرد و به آن فکر کرد. جانی خیلی از خودش مراقبت نمی کرد. جانی می‌دانست که نیک او را می‌شناسد - آنها زمانی شبه دوستان هم در ایالات متحده و هم در سراسر جهان بودند - و بنابراین جانی می‌دانست که نیک بلافاصله متوجه او شده است. به نظر می رسید اهمیتی نمی داد. این بدان معنی بود که کار او صرفاً این بود که بفهمد نیک و دختری که من در کجا اقامت داشتم. کیل مستر عقب کشید تا ماشین قرمز را در آینه ببیند. جانی در حال حاضر پنج ماشین را پشت سر گذاشته است. درست قبل از اینکه به آن کشتی برسند، دوباره نزدیک می شود.
  او خطر قطع شدن در کشتی را ندارد. نیک لبخند تلخی زد. جانی اسمارتی (نام واقعی او نیست) چطور می‌خواست از نیک در کشتی دوری کند؟ در اتاق مردان پنهان شوید؟ جانی - نیک نام چینی خود را به خاطر نمی آورد - در بروکلین متولد شد و از CONY فارغ التحصیل شد. نیک هزاران داستان درباره دیوانه بودنش شنیده بود، یک بدجنس طبیعی که می توانست یک مرد یا یک گوسفند سیاه باشد. جانی چندین بار با پلیس ها به مشکل خورد، او همیشه برنده می شد و به مرور زمان به دلیل رفتارهای تند، گستاخ و خودآگاهش به پسر هوشمند جانی معروف شد. نیک در حالی که سیگار می کشید و فکر می کرد، بالاخره به یاد آورد که چه می خواست. آخرین چیزی که شنید این بود که جانی یک آژانس کارآگاهی خصوصی را در هنگ کنگ اداره می کرد.
  نیک لبخند غمگینی زد. آن پسر فیلمبردارش بود، همه چیز خوب بود. برای گرفتن مجوز توسط جانی، جادو یا پول زیادی لازم بود. اما او آن را فهمید. نیک چشمش را به MG قرمز نگاه کرد که آنها شروع به ادغام در ترافیک سنگین در Kowloon کردند. جانی وایز گای دوباره به جلو حرکت کرد، حالا فقط دو ماشین عقب است. کیل مستر از بقیه رژه پرسید: چینی های بولانجر، چینی های چون لی، چینی های هاوک - او متعجب بود که همه آنها از جانی وایز چه خواهند ساخت. نیک لبخند زد. او از دیدن جانی خوشحال شد، خوشحال بود که او اقدامی انجام داده است. این می تواند یک راه آسان برای دریافت برخی از پاسخ ها باشد. بالاخره او و جانی دوستان قدیمی بودند.
  
  
  لبخند نیک کمی تیره شد. جانی ممکن است در ابتدا آن را نبیند، اما او خواهد آمد. بلو ماندارین یک هتل مجلل جدید و شیک در خیابان کوئینز بود که مشرف به مسیر مسابقه دره هپی بود. نیک بند دختر را در ماشین باز کرد و دستش را زد. لبخندی زد و به ساختمان مرتفع سفید خیره کننده، استخر آبی، زمین های تنیس، باغ ها و بیشه های انبوه کاج، کاسورینا و درختان بانیان چینی اشاره کرد. با بهترین صدای ماه عسلش گفت: "عالی نیست عزیزم؟ فقط به سفارش ما ساخته شده." لبخندی نامطمئن گوشه لب قرمز پرش را لمس کرد. گفت: داری خودت را مسخره می کنی، نه؟ دستش را محکم گرفت. او به او گفت: «همه در یک روز کار هستند. "بیا، شاهزاده خانم. بیا به بهشت برویم. برای 500 دلار در روز - هنگ کنگ، یعنی." در تاکسی را باز کرد و افزود: می‌دانی، از زمانی که لندن را ترک کرده‌ایم، این اولین بار است که لبخند تو را می‌بینم؟ لبخند کمی گشاد شد، چشمان سبز در حال مطالعه او بودند. "میتونم، نمیتونم یه نوشیدنی سریع بخورم؟" فقط... برای جشن شروع ماه عسلمان... او به طور خلاصه گفت: «ما خواهیم دید. -- رفت ام جی قرمز یک هامر آبی حاوی دو مرد در خیابان کوئینز توقف کرد. نیک دستورات مختصری به راننده تاکسی داد و دختر را به داخل لابی برد و در حالی که رزرو هتل آنها را بررسی می کرد دست او را رها نکرد.
  
  
  او بیشتر اوقات با چشمانی به زیر انداخته، مطیع می ایستاد و نقش خود را به خوبی ایفا می کرد. نیک می‌دانست که نگاه هر مردی در لابی، پاها و باسن‌های بلند، کمر نازک و سینه‌های پر زیبایش را قدردانی می‌کند. احتمالاً به او حسادت می کردند. خم شد تا گونه صاف او را با لب هایش لمس کند. نیک کارتر با چهره ای کاملا صاف و صدای بلندی که مرد فناوری اطلاعات بشنود، گفت: "خیلی دوستت دارم عزیزم. نمی توانم دستم را از تو دور کنم." از گوشه دهان قرمز زیبایش آرام گفت: عروسک احمق!
  منشی لبخندی زد و گفت: "سوئیت عروسی آماده است قربان. من جرات فرستادن گل را به جان خریدم. امیدوارم از اقامت در کنار ما لذت ببرید، آقا و خانم منینگ. شاید..." نیک سریع حرفش را قطع کرد. با تشکر از او، و دختر را به سمت آسانسور هدایت کرد و دو پسر را با چمدان هایشان دنبال کرد. پنج دقیقه بعد، در یک اتاق مجلل که با ماگنولیا و گل رز وحشی تزئین شده بود، دختر گفت: "من واقعاً فکر می کنم لیاقت یک نوشیدنی را دارم، شما چه می گویید؟" نیک نگاهی به ساعت مچی AX خود انداخت. او برنامه شلوغی داشت، اما برای این کار وقت پیدا می کرد. او برای این کار وقت داشت. او را روی مبل هل داد، اما نه به آرامی. او با تعجب به او خیره شد، آنقدر متعجب بود که خشم خود را نشان نمی داد. کیل مستر از خشن ترین صدایش استفاده کرد. صدایی که مانند سرمای مرگ بر برخی از سرسخت ترین مشتریانش در جهان عمل کرد.
  او گفت: «پرنسس داگاما. "بیا یه دود بخوریم. چند تا چیز رو درست کن. اول اینکه مشروب نمیخوره. نه، تکرار میکنم، مشروب نخواهد بود! نه مواد مخدر! شما کاری رو که بهت میگن انجام میدی. دقیقا. امیدوارم بفهمی که من شوخی نمی کنم، من نیستم... نمی خواهم با شما ورزش کنم." چشمان سبزش سنگی بود و با خشم به او خیره شد و دهانش خط نازکی از قرمز مایل به قرمز بود. "تو... تو یک عروسک خیمه شب بازی هستی! این همه چیز تو هستی - یک مرد عضلانی. یک میمون بزرگ احمق. دوست داری زن ها را به اطراف هل بدهی، نه؟ آیا هدیه خدا به خانم ها نیستی؟"
  روی او ایستاد و به پایین نگاه کرد و چشمانش مانند عقیق سخت بود. شانه بالا انداخت. او به او گفت: "اگر می خواهی عصبانیت کنی، همین الان آن را پرت کن. عجله کن." شاهزاده خانم به پشتی مبل تکیه داد. دامن جوراب بلند شد و جوراب هایش را آشکار کرد. نفس عمیقی کشید، لبخند زد و سینه اش را به او چسباند. او خرخر کرد: "من به یک نوشیدنی نیاز دارم." "خیلی وقته. من...خیلی باهات مهربونم،خیلی باهات مهربونم،اگه اجازه بدی...
  کیل مستر با بی حوصلگی، با لبخندی که نه بی رحمانه بود و نه مهربان، به صورت زیبایش سیلی زد. سیلی در اتاق شنیده شد که آثار قرمز رنگی روی گونه رنگ پریده او باقی گذاشت. شاهزاده خانم روی او پرید و صورتش را با ناخن هایش خاراند. به او تف کرد او آن را دوست داشت. او شجاعت زیادی داشت. به احتمال زیاد او به آن نیاز خواهد داشت. وقتی او خسته شد، گفت: "تو قراردادی امضا کردی. در تمام مدت ماموریت به آن عمل خواهی کرد. بعد از آن، برای من مهم نیست که چه کار می کنی، چه اتفاقی برایت می افتد. با من سر و صدا نکن." "کار خودت را انجام بده، دستمزد خوبی خواهی گرفت. این کار را نکن و من تو را به پرتغالی می سپارم. در یک دقیقه، بدون فکر، همینطور..." انگشتانش را به هم زد
  با کلمه "piao" او مانند مرگ سفید شد. این به معنای "سگ" بود - بدترین و ارزان ترین روسپی ها. شاهزاده خانم رو به مبل کرد و آرام شروع به گریه کرد. وقتی در به صدا درآمد، کارتر دوباره به ساعتش نگاه کرد. زمانش فرا رسیده است. او دو مرد سفیدپوست، درشت اندام، اما به نوعی ظاهر ساده را به داخل راه داد. آنها می توانند گردشگران، بازرگانان، کارمندان دولت و هر کسی باشند. اینها کارمندان AX بودند که هاوک از مانیل آورده بود. در آن لحظه، کارکنان AX در هنگ کنگ بسیار شلوغ بودند. یکی از مردها چمدان کوچکی در دست داشت. او دستش را دراز کرد و گفت: «پرستون، قربان، موش‌ها در حال جمع شدن هستند.» نیک کارتر به نشانه موافقت سری تکان داد.
  مرد دیگری که خود را دیکنسون معرفی کرد، گفت: "سفید و زرد، آقا. آنها همه جا هستند." نیک اخم کرد. - موش سیاه ندارید؟ مردها نگاه هایشان را رد و بدل کردند. پرستون گفت: "نه قربان. چه موش های سیاهی. آیا آنها باید باشند؟" ارتباطات هرگز حتی در AX کامل نبوده است. نیک به آنها گفت که موش های سیاه را فراموش کنند. او ایده های خودش را در این مورد داشت. پرستون چمدانش را باز کرد و شروع به تهیه یک فرستنده رادیویی کوچک کرد. هیچکدام به دختر روی مبل توجه نکردند. حالا دیگر گریه اش قطع شده بود و در بالش ها دراز کشیده بود.
  پرستون از دست و پا زدن با وسایلش دست کشید و به نیک نگاه کرد. "چه زود می خواهید با هلیکوپتر تماس بگیرید، قربان؟" "هنوز نه. تا زمانی که با من تماس نگیرند یا پیامی به من ندهند نمی توانم کاری انجام دهم. آنها باید بدانند که من اینجا هستم." مردی به نام دیکنسون لبخند زد. "آنها باید بدانند قربان." یک سواره نظام واقعی از فرودگاه همراه شما بود. دو ماشین از جمله چینی. به نظر می رسید آنها هم مانند شما مراقب یکدیگر بودند. و البته جانی اسمارتی. کیل مستر به نشانه تایید سر تکان داد. - او را هم فرستادی؟ آیا طرف ماجرا را می‌شناسی؟» هر دو سرشان را تکان دادند: «من هیچ نظری ندارم، قربان. با دیدن جانی خیلی تعجب کردیم. شاید ربطی به موش های سیاهی داشته باشد که از آنها پرسیدید؟ - شاید. قصد دارم بفهمم من سالها جانی را می شناسم و... تلفن زنگ خورد. نیک دستش را بلند کرد. "حتما آنها هستند، او تلفن را برداشت: "بله؟" فرانک منینگ؟ تازه عروسی؟ این صدای بلند هان بود که انگلیسی کامل صحبت می کرد. نیک گفت: - بله. این فرانک منینگ است...
  
  
  
  
  
  مدت ها می خواستند با این ترفند آنها را فریب دهند. که قابل انتظار است. هدف تماس با ژنرال بولانجر بدون اطلاع مقامات هنگ کنگ یا ماکائو بود. بازدید فوری از ماکائو در ماه عسل هم جالب و هم سودآور است. بدون اتلاف وقت هیدروفویل تنها در هفتاد و پنج دقیقه از هنگ کنگ به آنجا خواهد رسید. اگر بخواهی حمل و نقل را سازماندهی می کنیم." شرط می بندم که موافقید! نیک گفت: "من خودم حمل و نقل را ترتیب می دهم. و فکر نمی کنم امروز موفق شوم. او به ساعتش نگاه کرد. ساعت یک و ربع است. صدا خشن شد. "باید امروز باشد! زمانی برای تلف کردن وجود ندارد." "نه. نمیتونم بیام." "پس امشب؟" "شاید، اما خیلی دیر خواهد شد." نیک در گوشی لبخند زد. شب بهتر بود او برای کاری که باید در ماکائو انجام دهد به تاریکی نیاز داشت. "خیلی دیر است. خوب پس. در Rua das Lorchas یک هتل "Sign of the Golden Tiger" وجود دارد. شما باید در ساعت موش آنجا باشید. با کالا. آیا واضح است؟ با کالا - آنها او را می شناسند.
  - من میفهمم. صدا گفت: تنها بیا. - فقط با او. اگر این کار را نکنید، یا اگر فریبکاری وجود داشته باشد، نمی‌توانیم مسئول امنیت شما باشیم.» کارتر گفت: «ما آنجا خواهیم بود. او تلفن را قطع کرد و رو به دو عامل AX کرد. آی تی. برو به رادیو، پرستون، و هلیکوپتر را اینجا بیاور. سریع. سپس دستور شروع ترافیک در خیابان کوئینز را بدهید. - بله قربان! - پرستون شروع به سرهم بندی کردن با فرستنده کرد. نیک به دیکنسون نگاه کرد. فراموش کردم. - یازده شب آقا.
  دستبند همراهت داری؟ دیکنسون کمی ترسیده به نظر می رسید. - دستبند آقا؟ نه آقا. فکر نمی کردم - یعنی به من گفته نشد که لازم باشد. کیل ماتر دستبندهایش را به طرف مرد پرت کرد و سر به دختر تکان داد. شاهزاده خانم از قبل نشسته بود، چشمانش از گریه سرخ شده بود، اما خونسرد و گوشه گیر به نظر می رسید. نیک شرط می‌بندد چیز زیادی برای از دست دادن ندارد. نیک دستور داد: «او را به پشت بام ببرید. چمدانش را اینجا بگذارید. به هر حال این فقط برای نمایش است. وقتی او را سوار کردید، می توانید دستبندها را بردارید، اما مراقب او باشید. او یک کالا است، و ما نیاز داریم. اگر این کار را نکنیم، کل معامله از بین می رود. شاهزاده خانم با انگشتان بلندش چشمانش را پوشانده بود. با صدایی بسیار آرام گفت: "می توانم حداقل یک نوشیدنی بخورم، لطفا ? فقط یکی؟
  نیک سرش را برای دیکنسون تکان داد. "هیچی. مطلقا هیچی، مگر اینکه من بهت بگم. و اجازه نده او تو را گول بزند. او تلاش خواهد کرد. اینطوری خیلی شیرین است." شاهزاده خانم پاهای لغزنده نایلونی خود را روی هم گذاشت و طول زیادی جوراب و گوشت سفید را نمایان کرد. دیکنسون خندید و نیک. - من با خوشحالی ازدواج کردم قربان. من هم دارم روی این کار می کنم. نگران نباش. پرستون حالا با میکروفون صحبت می کرد. "Axe-One to Spinner-One. ماموریت را شروع کنید. تکرار کنید - ماموریت را شروع کنید. صدای من را می شنوید Spinner-One؟" صدای نازکی پشت سرش زمزمه کرد. "این اسپینر وان برای تبر وان است. من تو را گرفتم. ویلکو. اکنون می‌آیم." سریع ببرش بالا باشه، پرستون، ترافیک را شروع کن. ما نمی خواهیم دوستان ما دنبال این "هلیکوپتر" بروند. پرستون به نیک نگاه کرد. "آیا به تلفن ها فکر کرده ای؟" "البته، لعنتی! ما باید از فرصت استفاده کنیم. اما تلفن ها زمان می برد، و از اینجا تا منطقه Siouxsie Wong فقط سه دقیقه طول می کشد. "بله، قربان." پرستون دوباره با میکروفون شروع به صحبت کرد. اشاره می کند. عملیات جوشکاری شروع شد. تکرار - عملیات." جوشکاری شروع شد. دستورات شروع شد، اما صدای نیک کارتر شنیده نشد. او دیکنسون و دختر را بدون بند به سقف هتل اسکورت کرد. هلیکوپتر AX به سادگی فرود آمد. سقف مسطح بزرگ نیک، لوگر در دست، با پشت به درب پنت هاوس کوچک خدماتی ایستاده بود و دیکنسون را تماشا می کرد که به دختر کمک می کند تا به هلیکوپتر برود.
  
  
  هلیکوپتر بلند شد، کج شد، روتورهای چرخان آن ابری از غبار و ذرات سقف را به صورت کارتر پرتاب کردند. سپس ناپدید شد، صدای بلند موتورسیکلت که به سمت شمال راه می رفت، به سمت منطقه وان چای و آشغال هایی که در آنجا منتظر بودند، محو می شد. نیک لبخند زد. تماشاگران، همه آنها، باید قبلاً وارد اولین ترافیک بزرگ می شدند، حتی با استانداردهای هنگ کنگ وحشتناک. شاهزاده خانم تا پنج دقیقه دیگر سوار آشغال خواهد شد. آنها قرار نبود کار خوبی برای آنها انجام دهند. او را از دست دادند. زمان می برد تا دوباره او را پیدا کنند و وقت نداشتند. برای لحظه‌ای، کیل مستر بر فراز خلیج شلوغ نگاه می‌کرد و ساختمان‌های خوشه‌ای کولون و تپه‌های سرسبز سرزمین‌های جدید را در پس‌زمینه مشاهده کرد. کشتی‌های جنگی آمریکایی در بندر حضور داشتند و کشتی‌های جنگی انگلیسی در اسکله‌های دولتی پهلو گرفتند. کشتی ها مثل حشرات دیوانه وار به این طرف و آن طرف می رفتند. اینجا و آنجا، چه در جزیره و چه در کولون، او زخم های سیاه ناشی از آتش سوزی های اخیر را دید. چندی پیش شورش هایی روی داد. کیل مستر برگشت تا پشت بام را ترک کند. او هم وقت زیادی نداشت. ساعت موش نزدیک می شد. کارهای زیادی برای انجام دادن وجود داشت.
  
  
  
  
  
  فصل 8
  
  
  
  
  
  دفتر جانی وایز در طبقه سوم یک ساختمان فرسوده در خیابان آیس هاوس، نزدیک جاده کانات قرار داشت. منطقه ای بود از مغازه های کوچک و مغازه های گوشه پنهان. روی پشت بام نزدیک، رشته‌هایی از رشته‌های رشته‌ای که در آفتاب مانند لباس‌های رخت‌شویی خشک می‌شدند، و در ورودی ساختمان یک پایه گل پلاستیکی و روی در یک تابلوی برنجی کدر شده بود که روی آن نوشته شده بود: «جان هوی، تحقیقات خصوصی». هوی البته. عجیب است که از ذهنش خارج شد. اما جانی از زمانی که کارتر با او آشنا شد، پسر باهوش نامیده می شد. نیک سریع و بی صدا از پله ها بالا رفت. اگر جانی داخل بود، می خواست او را غافلگیر کند. جانی مجبور بود به برخی از سؤالات به هر طریقی پاسخ دهد. راه آسان یا سخت. نام جان هوی روی در شیشه ای مات به انگلیسی و چینی نوشته شده بود. نیک به حروف چینی لبخند کمرنگی زد - بیان تحقیقات به زبان چینی دشوار بود. جانی از Tel استفاده می کرد که علاوه بر ردیابی و تحقیق، می توانست فرار کند، پیشروی کند یا فشار بیاورد. معنی خیلی چیزهای دیگه هم داشت. برخی از آنها را می توان به صورت صلیب دوگانه خواند.
  در باز بود. نیک متوجه شد که آن را دوست ندارد، بنابراین او
  کتش را باز کرد و دکمه‌های Luger را در غلاف جدید نوع AX که اخیراً استفاده می‌کرد، باز کرد. با شنیدن صدای آب روان دستش را تکان داد تا در را هل دهد. نیک در را هل داد و به سرعت داخل شد و در را بست و پشتش را به آن تکیه داد. او یک نگاه گذرا به اتاق کوچک مجردی و محتویات شگفت انگیز آن انداخت. او لوگر را از غلافش بیرون کشید تا مرد سیاهپوست بلند قدی را که در گوشه دستانش را در توالت می شست، نشانه بگیرد. مرد دور نگردید، اما چشمانش در آینه کثیف بالای کاسه با مامور AX برخورد کرد. نیک گفت: همان جایی که هستی بمان. "بدون حرکات ناگهانی و دستان خود را قابل مشاهده نگه دارید."
  دستش را پشت سرش برد و در را قفل کرد. چشم ها - چشمان درشت کهربایی - در آینه به او نگاه کردند. اگر فردی مضطرب یا ترسیده بود، آن را نشان نمی داد. او با آرامش کامل منتظر حرکت بعدی نیک بود. نیک در حالی که لوگر را به مرد سیاه پوست نشان داد، دو قدم به سمت میزی که جانی اسمارت گای نشسته بود، رفت. دهان جانی باز بود و قطره ای از خون از گوشه اش جاری بود. با چشمانی به نیک نگاه کرد که دیگر هرگز چیزی نمی دید. اگر می توانست حرف بزند - جانی هرگز کلمات را خرد نمی کرد - نیک می توانست او را تصور کند که می گفت: "نیکل پالی! رفیق قدیمی. به من نمره پنج بده. خوشحالم که می بینمت، پسر. می توانی از آن استفاده کنی، رفیق. برای من گران تمام شد، بنابراین من باید...-"
  چیزی شبیه این خواهد بود. او دیگر هرگز آن را نخواهد شنید روزهای جانی تمام شده بود. کاغذ برش دسته یشمی در قلبش مطمئن شد که Killmaster فقط کمی Luger را حرکت داده است. به مرد سیاهپوست گفت: «برگرد. "بازوهایت را بالا نگه دار. خودت را به آن دیوار فشار بده، رو به آن، بازوها بالای سرت." مرد بدون هیچ حرفی اطاعت کرد. نیک سیلی زد و دستی به بدنش زد. او مسلح نبود. کت و شلوار او، ساخته شده از پشم سبک گران قیمت با نوار گچی به سختی قابل مشاهده است، خیس شده بود. او بوی بندر هنگ کنگ را حس کرد. پیراهنش پاره شده بود و کراواتش گم شده بود. او فقط یک کفش پوشیده بود. او شبیه مردی به نظر می رسید که از نوعی آسیب دیده بود. نیک کارتر خیلی خوش گذشت
  و مطمئن بود که می داند این مرد کیست.
  
  
  هیچ‌کدام از این‌ها بر حالت بی‌حرم او تأثیری نداشت در حالی که لوگر را به سمت صندلی تکان می‌داد. "بنشین." مرد سیاه‌پوست اطاعت کرد، چهره‌اش بی‌تفاوت، چشم‌های کهربایی‌اش به صورت کارتر خیره شد. او زیباترین سیاه پوستی بود که نیک کارتر تا به حال دیده بود. مثل دیدن گرگوری پک سیاه پوست بود. ابروها بالا هستند و لکه های طاس خفیفی در شقیقه ها دیده می شود. بینی حجیم و قوی، دهان حساس و مشخص، فک قوی بود. مرد به نیک خیره شد. واقعاً سیاه نبود - برنز و آبنوس به نوعی در گوشت صاف و صیقلی ادغام شدند. کیل مستر به جسد جانی اشاره کرد. - تو اونو کشتي؟
  "بله، من او را کشتم. او به من خیانت کرد، مرا فروخت و سپس قصد کشتن من را داشت." نیک دو ضربه متمایز و جزئی دریافت کرد. مردد بود و سعی می‌کرد تا آنها را بفهمد. کسی که اینجا پیدا کرد به زبان انگلیسی آکسفورد یا اولد ایتون صحبت می کرد. لحن غیرقابل انکار طبقه بالا، استقرار. نکته مهم دیگر دندان های سفید و زیبا و خیره کننده مرد بود - همه آنها به نوک تیز چسبیده بودند. مرد نیک را با دقت تماشا کرد. او اکنون لبخند زد و دندان های بیشتری نشان داد. آنها مانند نیزه های سفید کوچک بر روی پوست تیره او می درخشیدند. مرد سیاهپوست با لحن یک گفتگوی معمولی، انگار که جسد مردی که به قتلش اعتراف کرده بالای شش فوت است، گفت: «دندان‌های من تو را اذیت می‌کند، پیرمرد؟ می‌دانم که روی بعضی‌ها اثر می‌گذارند. در واقع من آنها هستم.» من او را سرزنش نمی کنم. اما مجبور شدم این کار را انجام دهم، کاری نمی توان کرد. می بینید من چوکوه هستم و این رسم قبیله من است. انگشتان محکم و آراسته‌اش را خم می‌کند: «می‌بینی، من سعی می‌کنم آنها را از بیابان بیرون ببرم. بعد از پانصد سال اسارت. بنابراین من باید کاری انجام دهم که ترجیح می دهم انجام ندهم. خود را با مردمم شناسایی کن، می فهمی. دندان‌های سوهان‌شده دوباره درخشیدند. در واقع، اینها فقط ترفندهای سیاسی هستند.
  نیک کارتر گفت: «من حرف شما را قبول می کنم. -چرا جانی را کشتی؟ مرد سیاه پوست متعجب نگاه کرد. - اما من به تو گفتم پیرمرد. یه کار کثیف با من کرد من او را برای یک کار کوچک استخدام کردم - من به شدت از افراد باهوشی که انگلیسی، چینی و پرتغالی صحبت می کنند کم دارم - او را استخدام کردم و او مرا فروخت. او می خواست من را دیشب در ماکائو بکشد - و دوباره چند روز پیش که با قایق به هنگ کنگ باز می گشتم. برای همین خونریزی دارم، چرا این شکلی میشم. من مجبور شدم نیم مایل آخر را تا ساحل شنا کنم "من به اینجا آمدم تا در این مورد با آقای هوی صحبت کنم. همچنین می خواستم از او اطلاعاتی بگیرم. او بسیار عصبانی بود، سعی کرد اسلحه را به سمت من نشانه بگیرد و من عصبانی شدم. من واقعاً شخصیت بدی دارم. اعتراف می کنم، بنابراین، به سختی که وقت داشتم به خودم بیایم، یک چاقوی کاغذی برداشتم و او را کشتم. تازه داشتم دوش می گرفتم که تو آمدی. نیک گفت: "می بینم. شما او را کشتید. - همینطور.» دندان های تیز به او چشمک زدند.
  "بیا، آقای کارتر. او واقعاً ضرر بزرگی نبود، نه؟" "آیا می دانید چگونه؟" دوباره لبخند بزن. کیل مستر به تصاویر آدم خوارهایی که در شماره های قدیمی نشنال جئوگرافیک دیده بود فکر کرد. - خیلی ساده آقای کارتر. من تو را همانقدر می شناسم که باید بدانی من کی هستم. باید اعتراف کنم، سرویس اطلاعاتی خودم نسبتاً ابتدایی است، اما من چند مامور خوب در لیسبون دارم، و ما به شدت به اطلاعات پرتغالی متکی هستیم.» لبخند بزنید. «آنها واقعاً خیلی خوب هستند. آنها به ندرت ما را ناامید می کنند. کامل ترین فایلی که من تونستم ازش عکس بگیرم آقای کارتر روی شما دارند. اکنون به همراه بسیاری دیگر در مقر من در جایی در آنگولا است. امیدوارم مشکلی نداشته باشی نیک مجبور شد بخندد. - این خیلی به درد من نمی خورد، نه؟ پس شما صبحوزی عسکری هستید؟ سیاه بدون اینکه اجازه بگیرد بلند شد. نیک لوگر را با خود داشت، اما چشمان کهربایی فقط به تپانچه نگاه کرد و با تحقیر آن را کنار زد. مرد سیاه‌پوست قد بلندی داشت، نیک حدس می‌زد شش فوت سه یا چهار اینچ قد دارد. شبیه یک بلوط قدیمی قوی بود. موهای تیره‌اش به آرامی روی شقیقه‌ها یخ زده بود، اما نیک نمی‌توانست سنش را تشخیص دهد. می تواند از سی تا شصت باشد. «من شاهزاده سوبور عسکری هستم»، سیاه پوست. او گفت. حالا دیگر هیچ لبخندی بر لبانش نبود.
  "مردم من به من می گویند دامبا - شیر! من به شما اجازه خواهم داد حدس بزنید که پرتغالی ها در مورد من چه می گویند. آنها سال ها پیش پدرم را کشتند، زمانی که او اولین شورش را رهبری کرد. آنها فکر می کردند این پایان کار است. آنها بودند. اشتباه است من مردمم را به پیروزی هدایت می کنم بعد از پانصد سال بالاخره پرتغالی ها را بیرون می کنیم! آنگولا نیز آزاد خواهد شد. من، لئو، به این قسم خوردم." .
  کیل مستر گفت: "من طرف شما هستم." "حداقل همین است. حالا چطور از بحث خارج شویم و اطلاعات را رد و بدل کنیم. چشم در برابر چشم. توافق مستقیم؟" باز هم یک لبخند معنادار. شاهزاده عسکری به لهجه آکسفوردی خود بازگشت. "متاسفم، پیرمرد. من مستعد پررویی هستم. این یک عادت بد است، می دانم، اما مردم خانه من انتظار آن را دارند. در قبیله من نیز، در واقع رهبر به عنوان سخنور شهرت ندارد مگر اینکه افراط کند. در هنر تئاتر.» - نیک پوزخندی زد. او شروع به دوست داشتن شاهزاده کرد. مثل بقیه بهش اعتماد نکن او گفت: از من در امان باش. "من همچنین فکر می کنم که ما باید از اینجا بیرون بیاییم." او انگشت شست خود را به سمت جسد جانی اگید، که بی‌علاقه‌ترین ناظر تبادل نظر بود، تکان داد.
  ما نمی‌خواهیم در حال انجام این کار گرفتار شویم. پلیس هنگ کنگ در مورد قتل بسیار معمولی است. شاهزاده گفت: "من موافقم. هیچکدام نمی خواهند با پلیس درگیر شوند. اما من نمی توانم اینطور بیرون بروم، پیرمرد. توجه زیادی را جلب کن." نیک به طور خلاصه گفت: «خوب به اینجا رسیدی. "این هنگ کنگ است! کفش و جوراب دیگرت را در بیاور. کتت را روی بازو بگذار و پابرهنه برو. برو." شاهزاده عسکری کفش و جورابش را درآورد. - بهتره با خودم ببرمشون. پلیس بالاخره می آید و این کفش ها ساخت لندن هستند. اگر آنها فقط یکی را پیدا کنند ...
  نیک پارس کرد: "باشه." - ایده خوبی است، شاهزاده، اما اوه خوب! - مرد سیاه پوست سرد به او نگاه کرد. "تو با شاهزاده ای اینطور صحبت نمی کنی، پیرمرد." کیل مستر با تعجب برگشت. . "من پیشنهاد می کنم. حالا برو - تصمیمت را بگیر. و سعی نکن من را فریب بدهی. تو مشکلاتی داری، من هم همینطور. ما به هم نیاز داریم. شاید تو بیشتر از من به ما نیاز داری، اما نه. این چطور؟ آن؟» «بستگی به این دارد که من کی هستم.» ...
  - اگر بتوانیم با هم توپ بازی کنیم، شاید مجبور نباشم به کسی بگویم. - نیک با صدای بلند گفت. گفت: گدا می بینی. - من در هنگ کنگ کارکنان کارآمدی ندارم. سه نفر از بهترین مردان من شب گذشته در ماکائو کشته شدند و من را به دام انداختند. من نه لباس دارم، نه جایی برای ماندن و نه پول کمی دارم تا زمانی که بتوانم با برخی از دوستان تماس بگیرم. بله، آقای کارتر، من فکر می کنم ما باید با هم بازی کنیم. من این تعبیر را دوست دارم. زبان عامیانه آمریکایی بسیار گویا است."
  نیک درست می گفت. وقتی در خیابان های باریک و شلوغ بخش Wan Chai قدم می زد، هیچ کس به مرد پابرهنه، خوش تیپ و تیره رنگ توجهی نکرد. او ماندارین آبی را در ون لباسشویی رها کرد و علاقه مندان اکنون دیوانه وار در تلاش برای یافتن دختر هستند. او مدتی قبل از ساعت موش به دست آورد. حالا او باید از این به خوبی استفاده کند. کیلمستر قبلاً طرحی را تدوین کرده بود. این یک تغییر کامل بود، یک انحراف چشمگیر از طرحی که هاوک با دقت طراحی کرده بود. اما حالا او در میدان بود و در میدان همیشه کارت سفید داشت. در اینجا او رئیس خودش است - و مسئولیت کامل شکست را بر عهده خواهد گرفت. این جنایت است، بدتر از احمقانه، اگر از این سوء استفاده نکنیم.
  Killmaster هرگز نفهمید که چرا نوار Rat Fink در جاده هنسی را انتخاب کرد. مطمئناً، آنها نام یک کافه نیویورک را دزدیدند، اما او هرگز به یک مؤسسه نیویورک نرفته بود. بعداً، هنگامی که او وقت داشت درباره آن فکر کند، نیک اعتراف کرد که هاله مأموریت، بو، میاسمای قتل و فریب و افراد درگیر به بهترین وجه در این کلمات خلاصه می شود: رت فینک. یک دلال معمولی جلوی بار رت فینک آویزان بود. او با اخم به نیک لبخند زد، اما به شاهزاده پابرهنه نگاه کرد. کیل مستر مرد را کنار زد و به زبان کانتونی گفت: "پا، پا، پا، ما پول داریم و به دختر نیاز نداریم. برو بیرون." اگر موش در بار بود، تعداد آنها زیاد نبود. زود بود دو ملوان آمریکایی در یک بار مشغول صحبت و نوشیدن آبجو بودند. هیچ خواننده و رقصنده ای در اطراف وجود نداشت. یک پیشخدمت با شلوار کشدار و یک بلوز گلدار آنها را به کیوسک هدایت کرد و سفارش آنها را گرفت. خمیازه می کشید، چشمانش ورم کرده بود و معلوم بود که تازه سر وظیفه آمده بود. او حتی به پاهای برهنه شاهزاده نگاه نکرد. نیک منتظر آمد تا نوشیدنی ها برسد. سپس او گفت: "باشه، شاهزاده. بیایید بفهمیم که آیا ما در کار هستیم - آیا می دانید ژنرال آگوست بولانجر کجاست؟" "البته. من دیروز با او بودم. در هتل تای ییپ در ماکائو. او یک سوئیت سلطنتی در آنجا دارد. او دوست دارد نیک به سوال او رسیدگی کند. شاهزاده گفت: "ژنرال یک مرد بزرگ است. خلاصه پیرمرد، کمی از ذهنش خارج شده است. داتی، میدونی آجیل و خشکبار. Killmaster کمی شگفت زده و بسیار علاقه مند بود. او روی آن حساب نکرد. هاوک هم همینطور. هیچ چیز در گزارش های اطلاعاتی خام آنها این را نشان نمی داد.
  شاهزاده عسکری ادامه داد: "وقتی فرانسوی ها از الجزایر اخراج شدند، او واقعاً شروع به از دست دادن عصبانیت کرد. می دانید، او رام نشدنی همه رام نشدنی ها بود. او هرگز با دوگل صلح نکرد. به عنوان رئیس OAS از شکنجه چشم پوشی کرد. که حتی فرانسوی ها هم شرمنده بودند. سرانجام او را به اعدام محکوم کردند. ژنرال مجبور به فرار شد. او به سمت من دوید، به آنگولا. این بار نیک این سوال را با کلمات طرح کرد: "اگر دیوانه است چرا او را پذیرفتی؟"
  من به یک ژنرال نیاز داشتم. این یک ژنرال شاد، فوق العاده است، دیوانه است یا نه. اول از همه چریکی بلد است! من این را در الجزایر یاد گرفتم. این چیزی است که از ده هزار ژنرال حتی یک ژنرال از آن خبر ندارد. ما موفق شدیم این حقیقت را پنهان کنیم که او دیوانه است. حالا البته او کاملا دیوانه است. او می خواهد من را بکشد و قیام در آنگولا را رهبری کند، قیام من. او خود را دیکتاتور تصور می کند. نیک کارتر سری تکان داد. هاوک به حقیقت بسیار نزدیک بود. او گفت: "آیا اتفاقاً یک سرهنگ چون لی را در ماکائو دیده‌ای؟ او چینی است. نه اینکه می‌دانی، اما او رئیس بزرگ ضد جاسوسی آنهاست. او مردی است که من واقعاً می‌خواهم." نیک تعجب کرد که شاهزاده اصلاً تعجب نکرده است.
  او انتظار واکنش بیشتر یا حداقل گیجی را داشت. شاهزاده فقط سر تکان داد: "من سرهنگ چون لی شما را می شناسم. دیروز او نیز در هتل تای ییپ بود. ما سه نفر، من، ژنرال و سرهنگ لی، شام و نوشیدنی خوردیم و سپس یک فیلم تماشا کردیم. در کل، یک روز نسبتاً دلپذیر. با توجه به اینکه بعداً قصد داشتند من را بکشند. آنها اشتباه کردند. واقعاً دو اشتباه. آنها فکر می کردند من می توانم به راحتی بکشم. برنامه‌ریزی می‌کند یا آن‌ها را پنهان می‌کند. دندان‌های تیز به سمت نیک درخشیدند. "بنابراین می‌بینی، آقای کارتر، شاید شما هم اشتباه می‌کنید. شاید درست برعکس آن چیزی باشد که شما باور دارید. شاید شما بیشتر از من به من نیاز داشته باشید. در این صورت. باید بپرسم." شما - دختر کجاست؟ پرنسس مورگانا داگاما؟ بسیار مهم است که من او را داشته باشم، نه ژنرال. پوزخند کیل مستر گرگ بود. "شما زبان عامیانه آمریکایی را تحسین می کنید، شاهزاده. این چیزی است که ممکن است به شما برسد - آیا دوست ندارید بدانید؟
  شاهزاده عسکری گفت: "البته، من باید همه چیز را بدانم. باید شاهزاده خانم را ببینم، با او صحبت کنم و سعی کنم او را متقاعد کنم که برخی از اسناد را امضا کند. من برای او ضرر نمی کنم، پیرمرد ... او خیلی شیرین است. حیف که او را اینطور تحقیر می کند.» خودم.
  نیک گفت: "گفتی که فیلم دیدی؟ فیلم های پرنسس؟" انزجار در چهره های زیبا و تاریک شاهزاده موج می زد. -- آره. من خودم از این چیزا خوشم نمیاد فکر کنم سرهنگ لی هم. بالاخره قرمزها خیلی با اخلاق هستند! به جز قتل. این ژنرال بولانجر است که دیوانه شاهزاده خانم است. او را دیدم که آب دهانش را می‌ریزد و "در حال کار روی فیلم‌ها. تماشای آن‌ها را بارها و بارها تکرار می‌کند. او در یک رویای مستهجن زندگی می‌کند. فکر می‌کنم ژنرال سال‌ها ناتوان بود و این فیلم‌ها، تنها فیلم، او را به زندگی بازگرداند. " برای همین خیلی مشتاق است که دختر را بگیرد. به همین دلیل است که اگر آن را داشته باشم، می توانم فشار زیادی به ژنرال و لیسبون وارد کنم. من او را بیشتر از هر چیزی می خواهم، آقای کارتر. من باید!
  کارتر اکنون به تنهایی و بدون تحریم یا ارتباط با هاوک عمل کرد. همینطور باشد. اگر عضوی را اره کنند، آن الاغ اوست. سیگاری روشن کرد، آن را به شاهزاده داد و در حالی که چشمانش را خیس می کرد، مرد را از میان ابرهای دود مطالعه کرد. یکی از ملوان ها سکه ها را داخل جوک باکس انداخت. دود توی چشمم اومد مناسب به نظر می رسید. نیک گفت: "شاید بتوانیم تجارت کنیم، شاهزاده. توپ بازی کنید. برای این کار باید تا حدی به یکدیگر اعتماد کنیم، با پاتاکای پرتغالی تا گوشه ای به شما اعتماد کنیم." لبخند بزن... چشم های کهربایی به نیک برق زد. - همانطور که من با شما، آقای کارتر. "در این صورت، شاهزاده، ما باید تلاش کنیم تا یک معامله انجام دهیم." بیایید با دقت به آن نگاه کنیم - من پول دارم، شما ندارید. من یک سازمان دارم، شما ندارید. من می دانم شاهزاده خانم کجاست، شما نمی دانید. من مسلح هستم و تو نیستی. از طرف دیگر، شما اطلاعات مورد نیاز من را دارید. فکر نمی‌کنم هنوز هر آنچه را که می‌دانی به من گفته‌ای. من همچنین ممکن است به کمک فیزیکی شما نیاز داشته باشم."
  هاوک هشدار داد که نیک باید به تنهایی به ماکائو برود. هیچ عامل AX دیگری را نمی توان استفاده کرد. ماکائو هنگ کنگ نیست. هاوک گفت: "اما در نهایت آنها معمولاً همکاری می کردند. پرتغالی ها موضوع متفاوتی بودند. آنها به اندازه سگ های کوچکی که با ماستیف ها پارس می کنند سرسخت بودند. هرگز فراموش نکنید، "جزایر کیپ ورد و آنچه در آنجا نهفته است."
  شاهزاده عسکری دست تیره قوی دراز کرد. "من حاضرم با شما قرارداد ببندم، آقای کارتر. فرض کنید برای مدت این وضعیت اضطراری؟ من شاهزاده آنگولا هستم و هرگز قولم را با کسی زیر پا نگذاشته ام. Killmaster به دلایلی او را باور کرد. اما او دست دراز شده را لمس نکرد. در - اول، بیایید همه چیز را روشن کنیم. مثل جوک قدیمی: بیایید بفهمیم چه کسی با چه کسی چه کاری انجام می دهد و چه کسی هزینه آن را می دهد؟ شاهزاده دستش را کنار کشید. او کمی عبوس گفت: همانطور که می خواهید، آقای کارتر.» لبخند نیک تلخ بود. «من را نیک صدا کن، - او گفت. ما به این همه پروتکل بین دو اراذل که نقشه دزدی و قتل را دارند نیاز نداریم.» شاهزاده سر تکان داد: «و شما، آقا، می توانید من را آسکی صدا کنید.» این همان چیزی بود که آنها مرا در مدرسه در انگلستان صدا می کردند. و حالا؟ -الان اسکی میخوام بدونم چی میخوای. دقیقا. به طور خلاصه. چه چیزی شما را راضی خواهد کرد؟
  شاهزاده دستش را به یکی دیگر از سیگارهای نیک برد. "به اندازه کافی ساده است. من شاهزاده داگاما را می خواهم. حداقل برای چند ساعت. سپس می توانید به او باج بدهید. ژنرال بولانجر یک چمدان پر از الماس های خشن دارد. این سرهنگ چون لی الماس می خواهد. این برای من ضرر بسیار جدی است. شورش من همیشه به پول نیاز دارد. بدون پول، نمی توانم برای ادامه جنگ سلاح بخرم. کیل مستر کمی از میز دور شد. او کمی شروع به فهمیدن کرد. او به آرامی گفت: "ما می توانیم بازار دیگری برای الماس های خام شما پیدا کنیم." این یک نوع پچ پچ بود، یک دروغ خاکستری. و شاید هاوک بتواند این کار را انجام دهد. هاوک به روش خود و با استفاده از ابزارهای خاص و حیله گرانه خود به اندازه جی ادگار قدرت داشت.
  شاید اینطور باشد. شاهزاده گفت: "و من باید ژنرال بولانجر را بکشم." او تقریباً از همان ابتدا علیه من نقشه می کشید. قبل از اینکه مثل الان دیوونه بشم من کاری در مورد آن انجام ندادم زیرا به آن نیاز داشتم. الان هم واقعاً نمی‌خواهم او را بکشم، اما احساس می‌کنم مجبورم. اگر مردم من می توانستند دختر و فیلم را در لندن بگیرند... شاهزاده شانه بالا انداخت. - اما او او را نکشت. همه رو زدی حالا من باید شخصاً مراقب باشم که ژنرال از جاده حذف شود. "و این همه؟" شاهزاده دوباره شانه بالا انداخت. "در حال حاضر کافی است. شاید زیاد باشد. در مقابل، من همکاری کامل خود را پیشنهاد می کنم. حتی از دستورات شما اطاعت می کنم. من دستور می دهم و آنها را ساده نگیرید. طبیعتاً به سلاح نیاز خواهم داشت." - طبیعتا بعداً در مورد آن صحبت خواهیم کرد.
  نیک کارتر با انگشت به پیشخدمت اشاره کرد و دو نوشیدنی دیگر سفارش داد. تا رسیدن آنها، با تنبلی به سایبان گاز آبی تیره ای که سقف حلبی را پنهان کرده بود خیره شد. ستاره های طلاکاری شده در نور بعدازظهر چسبناک به نظر می رسیدند. ملوانان آمریکایی قبلاً رفته اند. جدا از خودشان، محل خلوت بود. نیک تعجب کرد که آیا احتمال وقوع طوفان ربطی به عدم کسب و کار دارد؟ نگاهی به ساعت مچی خود انداخت و آن را با ساعت بیضی شکل پنرود مقایسه کرد. سه و ربع، ساعت میمون. تا اینجا، با توجه به همه چیز، روز کاری خوبی بود. شاهزاده عسکری هم ساکت بود. در حالی که مامان سان با خش خش شلوار الاستیکش کنار رفت، گفت: "خوبی نیک؟ با این سه چیز؟" کیلمستر سری تکان داد. - موافقم. اما کشتن ژنرال دغدغه شماست نه من. اگر توسط پلیس های ماکائو یا هنگ کنگ گرفتار شدید، من شما را نمی شناسم. قبلاً تو را ندیده بودم "قطعا." - خوب. من به شما کمک خواهم کرد که الماس های درشت خود را پس بگیرید اگر در ماموریت من تداخلی ایجاد نکند.
  این دختر، من به شما اجازه می دهم با او صحبت کنید. من او را از امضای اسناد منع نمی کنم اگر بخواهد آنها را امضا کند. در واقع، امشب او را با خود خواهیم برد. در ماکائو به عنوان تضمین صداقت من. درست مثل طعمه، اگر به آن نیاز داشتیم طعمه کنیم. و اگر او با ما باشد، آسوکا، ممکن است انگیزه بیشتری برای ایفای نقش خود به شما بدهد. تو می‌خواهی او را زنده نگه‌داری.» فقط یک نگاه به دندان‌های تیزش بیندازید. حالا فهمیدم چرا پرونده پرتغالی شما = به شما گفتم که یک فتوکپی دارم، چرا علامت گذاری شده است: Perigol Tenha cuidador Dangerous. مراقب باش.
  لبخند کیل مستر یخی بود. - من چاپلوسی هستم. حالا، آسکی، می‌خواهم دلیل واقعی این را بدانم که چرا پرتغالی‌ها اینقدر مشتاق هستند که شاهزاده خانم را از چرخه خارج کنند. تا او را در یک پناهگاه قرار دهند. اوه، من کمی در مورد ظلم اخلاقی او، از الگوهای بدی که برای دنیا می گذارد، می دانم، اما کافی نیست. باید بیشتر باشد. اگر هر کشوری مست ها، معتادان به مواد مخدر و فاحشه های خود را فقط برای محافظت از وجهه خود حبس می کرد، هیچ قفسی به اندازه کافی بزرگ برای نگهداری آنها وجود نداشت. فکر کنم دلیل واقعی را بدانید. فکر می‌کنم ربطی به عموی او دارد، آن ضربه بزرگ در کابینه پرتغال، لوئیس داگاما.» او فقط افکار هاوک را تکرار می‌کرد.
  پیرمرد یک موش بزرگ را در میان جوندگان کوچک بویید و از نیک خواست تا در صورت امکان نظریه خود را آزمایش کند. چیزی که هاوک واقعاً به آن نیاز داشت، یک منبع فشار متقابل بر پرتغالی‌ها بود، چیزی که او می‌توانست آن را به اوج منتقل کند و می‌توان از آن برای تسکین اوضاع در کیپ ورد استفاده کرد. شاهزاده سیگار دیگری برداشت و قبل از اینکه جواب او را بدهد روشن کرد.
  "حق با شماست. چیز دیگری وجود دارد. خیلی بیشتر. این، نیک، داستان بسیار زننده ای است." Killmaster گفت: "داستان های زننده کار من است."
  
  
  
  
  
  فصل 9
  
  
  
  
  MINI COLONY ماکائو تقریباً چهل مایلی جنوب غربی هنگ کنگ واقع شده است. پرتغالی ها از سال 1557 در آنجا زندگی می کنند و اکنون این حکومت توسط اژدهای سرخ غول پیکری که از آتش، گوگرد و نفرت نفس می کشد، تهدید می شود. این قطعه سبز کوچک پرتغال، که به طور نامطمئنی به دلتای وسیع مروارید و رودخانه غربی چسبیده است، در گذشته و در زمان قرض گرفته شده زندگی می کند. یک روز اژدهای سرخ پنجه خود را بالا خواهد برد و این پایان خواهد بود. در همین حال، ماکائو یک شبه جزیره محاصره شده است که در معرض هر هوس مردم پکن است. شاهزاده عسکری به نیک کارتر گفت که چینی ها شهر را به هر نامی تصرف کرده اند. شاهزاده گفت: "این سرهنگ چون لی شما اکنون به فرماندار پرتغال دستور می دهد. پرتغالی ها سعی می کنند چهره خوبی نشان دهند، اما کسی را گول نمی زنند. سرهنگ لی انگشتانش را به هم می زند و آنها می پرند. اکنون حکومت نظامی وجود دارد و تعداد گاردهای سرخ بیشتر از سربازان موزامبیک است. این برای من یک پیشرفت بود، موزامبیکی ها و پرتغالی ها از آنها برای سربازان پادگان استفاده می کنند. آنها سیاه پوست هستند. من سیاه پوست هستم. من کمی به زبان آنها صحبت می کنم. سرجوخه موزامبیکی که بعد از اینکه چون لی و ژنرال نتوانستند من را بکشند به من کمک کرد فرار کنم.
  
  
  نیک بیشتر از وضعیت ماکائو راضی بود. شورش، غارت و آتش سوزی، ارعاب پرتغالی ها، تهدید به قطع برق و آب از سرزمین اصلی - همه اینها به نفع او عمل می کند. او قصد داشت چیزی را راه اندازی کند که در اصطلاح AX حمله جهنمی نامیده می شود. کمی هرج و مرج روی او اثر خواهد گذاشت. Killmaster برای هوای بد به هانگ دعا نکرد، بلکه از سه ملوان Tangara خواست تا این کار را انجام دهند. به نظر می رسید که نتیجه داد. آشغال های بزرگ دریایی نزدیک به پنج ساعت به طور پیوسته در حال حرکت به سمت غرب-جنوب غربی بود، بادبان های خفاش بال او را به اندازه ای نزدیک به باد می کشاند که یک آشغال می تواند حرکت کند. خورشید مدتها بود که در انبوهی از ابرهای سیاه در غرب ناپدید شده بود. باد، گرم و مرطوب، به طرز آشفته‌ای می‌وزید، و در فوران‌های کوچک خشم و گهگاه طوفان‌های خطی به داخل و خارج می‌پرید. پشت سر آنها، در شرق هنگ کنگ، نیمی از آسمان در گرگ و میش آبی عمیق ترسیم شده بود. نیمه دیگر در مقابل آنها طوفانی بود، یک آشفتگی شوم و تاریک که در آن رعد و برق می درخشید.
  نیک کارتر، یک نوع ملوان، همراه با تمام ویژگی های دیگری که یک مامور درجه یک AX قرار بود داشته باشد، طوفان در حال وقوع را احساس کرد. او همانطور که از شورش های ماکائو استقبال کرده بود از آن استقبال کرد. اما او یک طوفان می خواست - فقط یک طوفان. طوفان نیست ناوگان ماهیگیری سامپان ماکائو به رهبری قایق های گشتی قرمز چین ساعتی پیش در تاریکی غرب ناپدید شدند. نیک، شاهزاده عسکری و دختر، همراه با سه مرد تانگارا، در مقابل دیدگان ناوگان سامپان دراز کشیده بودند و تظاهر به ماهیگیری کردند تا اینکه یک قایق توپدار به آنها علاقه مند شد. آنها از مرز فاصله زیادی داشتند، اما با نزدیک شدن قایق چینی، نیک دستور داد و آنها به سمت پایین پرواز کردند. نیک شرط بندی کرد که چینی ها نمی خواهند حادثه ای در آب های بین المللی رخ دهد و این شرط نتیجه داد. می‌توانست از هر طرف پیش برود، و نیک این را می‌دانست. درک چینی ها سخت بود. اما او باید از فرصت استفاده می کرد: زمانی که هوا تاریک می شد، نیک دو ساعت از Penlaa Point فاصله داشت. نیک، شاهزاده و پرنسس داگاما در انبار آشغال ها بودند. بعد از نیم ساعت آنها آن را ترک می کنند و تا نقطه شنا شنا می کنند. هر سه لباس ماهیگیران چینی پوشیده بودند.
  
  
  کارتر یک شلوار جین مشکی و یک ژاکت، کفش لاستیکی و کلاه بارانی مخروطی پوشیده بود. او علاوه بر یک لوگر و یک رکاب رکابی، یک کمربند با نارنجک در زیر ژاکت خود داشت. از گردن او بر روی یک بند چرمی، یک چاقوی سنگر با یک دسته برنجی بند انگشتی آویزان بود. شاهزاده همچنین یک چاقوی سنگر و یک تپانچه خودکار سنگین کالیبر 45 را در غلاف شانه حمل می کرد. دختر مسلح نبود. آشغال‌ها در دریای خروشان غر می‌زدند، ناله می‌کردند و می‌لرزیدند. نیک سیگار کشید و به شاهزاده و پرنسس نگاه کرد. امروز دختر خیلی بهتر به نظر می رسید. دیکنسون گزارش داد که او خوب غذا نمی خورد و خوب نمی خوابید. او مشروب یا مواد مخدر نخواست. مامور AX در حالی که یک سیگار بدبو گریت وال می کشید، صحبت و خندیدن رفقای خود را بارها و بارها تماشا کرد. دختر دیگری بود. هوای دریا؟ آزادی از بازداشت؟ (او هنوز زندانی او بود.) اینکه او هوشیار و عاری از مواد مخدر بود؟ یا ترکیبی از همه این موارد؟ Killmaster کمی شبیه پیگمالیون بود. مطمئن نبود که این حس را دوست داشته باشد. این او را عصبانی کرد.
  شاهزاده با صدای بلند خندید. دختر به او ملحق شد، خنده‌اش آرام‌تر شد، با لمس پیانیسیمو. نیک با عصبانیت به آنها نگاه کرد. چیزی او را آزار می‌داد، و اگر بداند که X از آسوکا راضی است، لعنت می‌شد. حالا تقریباً به این مرد اعتماد کرد - تا زمانی که منافع آنها مطابقت داشت. معلوم شد که دختر مطیع و تا حد امکان مطیع است. اگر می ترسید، در چشمان سبزش دیده نمی شد. او کلاه گیس بلوند را رد کرد. بارانی اش را درآورد و انگشتی نازک بین موهای کوتاه و تیره اش کشید. در نور ضعیف یک فانوس، مثل کلاه سیاه می درخشیدند. شاهزاده چیزی گفت و او دوباره خندید. هیچ کدام از آنها توجه زیادی به نیک نداشتند. آنها به خوبی با هم کنار می آمدند و نیک نمی توانست او را به خاطر آن سرزنش کند. او اسکی را دوست داشت - و هر دقیقه بیشتر و بیشتر. نیک از خود پرسید پس چرا آیا علائم همان تاریکی قدیمی را نشان می دهد که در لندن او را فرا گرفته بود؟ دست بزرگش را به سمت نور دراز کرد. مثل سنگ ثابت. او هرگز احساس بهتری نداشت، هرگز در وضعیت بهتری نبود. ماموریت به خوبی پیش می رفت. او مطمئن بود که می تواند از عهده آن برآید زیرا سرهنگ چون لی از خودش مطمئن نبود و این وضعیت را تغییر می داد.
  چرا یکی از ماهیگیران تانگارا از دریچه به او زمزمه کرد؟ نیک از موتورسیکلت خود بلند شد و به سمت دریچه رفت. -این چیه مین؟ مرد با صدای بلند زمزمه کرد. ما به Penha bimeby بسیار نزدیک هستیم. کیلمستر سری تکان داد. "الان چقدر نزدیک؟" وقتی موج بزرگی به آن برخورد کرد، آشغال ها بالا رفت و تاب خورد. "شاید یک مایل... زیاد نزدیک نشو، فکر می کنم نه. قایق های قرمز زیادی وجود دارد، فکر می کنم، لعنتی! شاید؟" نیک می دانست که تانگارها عصبی هستند. آنها افراد خوبی بودند که توسط بریتانیایی ها بسیار بد رفتار می کردند، اما می دانستند که اگر توسط چیکوم ها دستگیر شوند چه اتفاقی می افتد. یک پروسه تبلیغاتی و هیاهوی زیادی وجود خواهد داشت، در نهایت همین خواهد بود - منهای سه سر.
  یک مایل به همان اندازه نزدیک بود که می توانستند امیدوار باشند. آنها باید بقیه راه را شنا کنند. دوباره به تنگار نگاه کرد. "آب و هوا؟ طوفان؟ اسباب بازی-جونگ؟" مرد شانه های براق و سیخ دارش را که خیس از آب دریا بود بالا انداخت. - شاید. چه کسی می تواند بگوید؟ نیک رو به همراهانش کرد. "باشه، شما دو نفر. همین. بیا بریم." شاهزاده که نگاه تیزش می درخشید، به دختر کمک کرد تا بایستد. با خونسردی به نیک نگاه کرد. "حدس می زنم اکنون کشتی خواهیم گرفت؟" "باشه. ما شنا خواهیم کرد. دشوار نخواهد بود. جزر و مد درست است، و ما به سمت ساحل کشیده می شویم. می فهمی؟ صحبت نکن! من با زمزمه صحبت می کنم. شما سری تکان می دهید. سرهایی که می فهمی، اگر بفهمی.» نیک با دقت به شاهزاده نگاه کرد. «سؤالی هست؟» آیا می دانید دقیقا باید چه کاری انجام دهید؟ کی، کجا، چرا، چگونه؟» بارها و بارها این را تکرار کردند. آسکی سری تکان داد: «البته پیرمرد. من به معنای واقعی کلمه همه چیز را فهمیدم. فراموش کردی که من زمانی کماندوی بریتانیایی بودم. البته من آن موقع یک نوجوان بودم، اما...»
  
  
  نیک بلافاصله گفت: "این را برای خاطرات خود نگه دارید." "بیا دیگه." از دریچه شروع به بالا رفتن از نردبان کرد. پشت سرش صدای خنده ی آرام دختری را شنید. عوضی، فکر کرد و دوباره از دوگانگی او نسبت به او شگفت زده شد. کیل مستر ذهنش را پاک کرد. زمان قتل فرا رسیده بود، اجرای نهایی شروع می شد. تمام پول خرج شده، ارتباطات استفاده شده، دسیسه ها، ترفندها و دسیسه ها، خون ریخته شده و اجساد دفن شده - اکنون به اوج خود نزدیک شده بود. حساب نزدیک بود رویدادهایی که چندین روز، ماه و حتی سال‌ها قبل از آن آغاز شده بودند، به اوج خود نزدیک می‌شدند. برنده و بازنده ای وجود خواهد داشت. توپ رولت به صورت دایره ای می چرخد - و هیچ کس نمی داند کجا متوقف می شود. . . .
  یک ساعت بعد، هر سه قبلاً در میان صخره‌های سبز و سیاه رنگ نزدیک پنا پوینت جمع شده بودند. لباس های همه در بسته ای تنگ و ضد آب پیچیده شده بود. نیک و شاهزاده اسلحه در دست داشتند. دختر برهنه بود اما با شلوارک کوچک و سوتین. دندان هایش به هم خورد و نیک با آسوکا زمزمه کرد: "ساکت!" این نگهبان در طول دوره های خود مستقیماً در امتداد خاکریز راه می رود. در هنگ کنگ او با جزئیات در مورد عادات پادگان پرتغالی توضیح داده شد. اما حالا که چینی ها عملاً کنترل را در دست دارند، او باید با گوش بازی کند. شاهزاده، بدون اطاعت از دستور، زمزمه کرد: "او در این باد خوب نمی شنود، پیرمرد." کیل مستر آرنج او را به دنده هایش زد. در هنگ کنگ شنیده می شود، باد می وزد و جهتش را تغییر می دهد. پچ پچ متوقف شد. مرد سیاهپوست بزرگ بازویش را دور دختر گرفت و با دستش دهانش را گرفت. نیک نگاهی به ساعت درخشان روی مچش انداخت. نگهبان یکی از هنگ نخبگان موزامبیک قرار بود تا پنج دقیقه دیگر از آنها عبور کند، نیک دوباره به شاهزاده اشاره کرد: "شما دو نفر اینجا بمانید." تا چند دقیقه دیگر از بین خواهد رفت. من این یونیفرم را برایت می گیرم."
  
  
  شاهزاده گفت: "میدونی، من خودم میتونم انجامش بدم. من عادت دارم برای گوشت خودم بکشم." Killmaster متوجه مقایسه عجیب شد اما آن را کنار گذاشت. در کمال تعجب، یکی از خشم های سرمای نادرش در وجودش موج می زد. رکاب را در دستش گذاشت و به سینه برهنه شاهزاده فشار داد. نیک به شدت گفت: «این دومین بار در یک دقیقه است که از دستوری سرپیچی می‌کنی». - دوباره انجامش بده پشیمون میشی شاهزاده. آسکی از روی رکاب بلند نشد. اسکی آرام نیشخندی زد و روی شانه نیک زد. همه چیز خوب بود. در عرض چند دقیقه، نیک کارتر مجبور شد یک مرد سیاهپوست ساده را بکشد که هزاران مایل از موزامبیک آمده بود تا او را عصبانی کند، زیرا او نمی توانست بفهمد که آنها را می شناخت. این باید یک قتل محض بود زیرا نیک جرات نداشت هیچ اثری از حضورش در ماکائو باقی بگذارد. او نمی توانست از چاقوی خود استفاده کند، خون شکل را خراب می کرد، بنابراین مجبور شد مرد را از پشت خفه کند. نگهبان به شدت در حال مرگ بود و نیک در حالی که کمی پف می کرد به لبه آب بازگشت و با دسته چاقوی سنگر خود سه ضربه به سنگ زد. شاهزاده و دختر از دریا بیرون آمدند. نیک درنگ نکرد. به شاهزاده گفت: «آن بالا». - لباس فرم عالی است. خون و خاک روی آن نیست. ساعتت را با ساعت من چک کن بعد من می روم." ساعت ده و نیم بود. نیم ساعت تا ساعت موش موش باقی مانده بود. نیک کارتر در حالی که از کنار معبد قدیمی ما کوک میو رد می شد به باد تاریک خشمگین لبخند زد. مسیری که به نوبه خود او را به جاده سنگفرش بندرگاه و به قلب شهر می رساند. او در حال چرخیدن بود، مثل یک آدم خونسرد می چرخید، کفش های لاستیکی اش گل و لای را می خراشید. او و دخترها لکه های زرد روی صورتشان داشتند. لباس کولی باید به اندازه کافی استتار باشد در شهری که شورش و طوفان در حال نزدیک شدن است. او شانه های پهنش را کمی بیشتر خم کرد. هیچ کس قرار نبود در چنین شبی به یک خونسرد تنها توجه زیادی کند... حتی اگر او بود. کمی بزرگتر از یک باحال معمولی. او هرگز قرار نبود یک قرار ملاقات در Golden Tiger's Sigh در Rua Das Lorhas داشته باشد. سرهنگ چون لی می دانست که او این کار را نخواهد کرد. سرهنگ هرگز قصد انجام آن را نداشت.
  
  
  این تماس تلفنی فقط یک بازی اولیه بود، راهی برای اثبات اینکه کارتر واقعاً در هنگ کنگ با یک دختر است. کیلماریر به جاده آسفالت رسید. در سمت راست خود، درخشش نئونی را در مرکز ماکائو دید. او می‌توانست طرح مجلل کازینوی شناور را با سقف کاشی‌کاری‌شده، لبه‌های منحنی شکل و روکش‌های چرخ دستی کاذب که با چراغ‌های قرمز مشخص شده بود، تشخیص دهد. یک علامت بزرگ هر از چند گاهی چشمک می زد: "ماکائو سقوط کرده است." نیک پس از چند بلوک، یک خیابان سنگفرش کج پیدا کرد که او را به هتل تای ییپ، جایی که ژنرال آگوست بولانجر به عنوان مهمان جمهوری خلق در آن اقامت داشت، هدایت کرد. یک تله بود. نیک می دانست که این یک تله است. سرهنگ چون لی می دانست که این یک تله است زیرا او آن را درست کرده بود. وقتی نیک به یاد حرف هاوکی افتاد لبخند تلخی زد: گاهی تله شکار را می گیرد. سرهنگ انتظار دارد که نیک با ژنرال بولنجر تماس بگیرد.
  چون چون لی احتمالا می دانست که ژنرال در هر دو جناح مقابل وسط بازی می کند. اگر حق با شاهزاده باشد و ژنرال بولانجر واقعاً دیوانه شده باشد، این احتمال وجود دارد که ژنرال هنوز کاملاً تصمیم نگرفته باشد که خود را به چه کسی بفروشد و چه کسی را راه اندازی کند. نه اینکه مهم باشه کل ماجرا مجموعه ای بود که سرهنگ از روی کنجکاوی ایجاد کرد، شاید ببیند ژنرال چه خواهد کرد. چون می دانست که ژنرال دیوانه است. هنگامی که نیک به تای ییپ نزدیک شد، فکر کرد که سرهنگ چون لی احتمالاً در دوران کودکی از شکنجه حیوانات کوچک لذت می برد. یک پارکینگ پشت هتل تای ییپ بود. روبروی پارکینگ که به خوبی مجهز بود و با لامپ های بلند سدیمی روشن بود، محله ای فقیر نشین قرار داشت. شمع ها و لامپ های کاربید به طور ضعیف از کلبه ها نشت می کردند. بچه ها گریه می کردند. بوی ادرار و کثیفی، عرق و بدن های شسته نشده، بسیاری از مردم در فضای بسیار کم می داد. همه اینها در لایه ای ملموس بر روی رطوبت و بوی طوفان رعد و برق در حال افزایش است. نیک ورودی یک کوچه باریک را پیدا کرد و در آن چمباتمه زد. فقط یک شیرینی دیگر در حال استراحت او یک سیگار چینی روشن کرد، آن را در کف دستش گرفت و در حالی که هتل آن طرف خیابان را مطالعه می کرد، صورتش را یک کلاه بارانی بزرگ پوشانده بود. سایه ها در کنارش حرکت می کردند و هر از گاهی صدای ناله و خرخر مردی که خوابیده بود به گوش می رسید. او بوی شیرین بیمارگونه تریاک را گرفت.
  نیک کتاب راهنمای خود را به یاد آورد که یک بار با رایحه "بیا به ماکائو زیبا - شهر باغ شرقی" داشت. البته قبل از دوران ما نوشته شده بود. روبروی چی کان. تای ییپ نه طبقه قد داشت. ژنرال آگوست بولانجر در طبقه هفتم، در سوئیت مشرف به پرایا گرانده زندگی می کرد. محل فرار آتش را می توان هم از جلو و هم از پشت بالا رفت. Killmaster فکر می کرد که از فرارهای آتش دور می ماند. هیچ فایده ای ندارد که کار سرهنگ چون لی را آسان کنیم. نیک در حالی که سیگارش را تا یک دهم اینچ آخر دود می کرد، به شکلی جالب، سعی کرد خود را جای سرهنگ تصور کند. چون لی ممکن است فکر کند خوب است که نیک کارتر ژنرال را بکشد. سپس او می‌تواند نیک، قاتل تبر را دستگیر کند و محاکمه تبلیغاتی تمام دوران داشته باشد. سپس شرعاً سر او را برید. دو پرنده مرده و نه حتی یک سنگ. او حرکتی را روی پشت بام هتل دید. ماموران امنیتی. آنها نیز احتمالاً در محل آتش سوزی بودند. چینی خواهد بود، نه پرتغالی یا موزامبیکی، یا حداقل توسط چینی ها رهبری می شود.
  کیل مستر در تاریکی ترسناک لبخند زد. به نظر می رسد که او باید سوار آسانسور شود. نگهبانانی آنجا بودند تا آن را قانونی جلوه دهند، بنابراین تله خیلی واضح نباشد. چون لی احمق نبود و می دانست که کیل مستر هم اینطور نیست. نیک دوباره لبخند زد. اگر او مستقیماً به آغوش نگهبانان می رفت، آنها باید او را دستگیر می کردند، اما چون لی این را دوست نداشت. نیک مطمئن بود. نگهبان ها فقط پانسمان پنجره بودند. چون لی از نیک می خواست که به کرسون برسد... او از جایش بلند شد و در امتداد کوچه بوی ترش در اعماق کلبه های دهکده قدم زد. یافتن آنچه او می خواست دشوار نخواهد بود. او پاوار یا اسکودو نداشت، اما دلار هنگ کنگ خیلی خوب بود.
  او از این تعداد زیاد داشت. ده دقیقه بعد کیل مستر یک قاب خنک و یک گونی روی پشتش داشت. کیسه های تفنگدار فقط حاوی مقداری مزخرف بودند، اما هیچ کس تا دیر نشده از آن خبر نداشت. او با پانصد دلار هنگ کنگ این را به همراه چند اقلام کوچک دیگر خرید. نیک کارتر در تجارت بود. از عرض جاده دوید و از پارکینگ تا درب سرویس که دید. در یکی از ماشین ها دختری قهقهه می زد و ناله می کرد. نیک پوزخندی زد و راه رفت، پاهایش را تکان داد، از کمر خم شد، زیر بند یک قاب چوبی که روی شانه های پهنش می‌چرخید. کلاه مخروطی شکل باران روی صورتش کشیده شده بود. با نزدیک شدن به درب سرویس، یک باحال دیگر با قاب خالی بیرون آمد. او به نیک نگاه کرد و به زبان کانتونی آرام زیر لب گفت: "امروز پولی دریافت نمی‌شود، برادر. آن سگ عوضی با دماغ بزرگ می‌گوید فردا برگرد - انگار شکمش می‌تواند تا فردا صبر کند، زیرا...
  نیک به بالا نگاه نکرد. به همان زبان پاسخ داد. جگرشان بپوسد و همه فرزندانشان دختر باشند! سه پله پایین آمد و در یک فرود بزرگ فرود آمد. در نیمه باز بود. عدل از همه نوع اتاق بزرگ پر از نور 100 واتی بود که کم نور و سپس روشن شد. مرد پرتغالی تنومند و با ظاهری خسته در میان عدل ها و جعبه هایی با برگه های اسکناس روی یک تبلت سرگردان شد. او داشت با خودش صحبت می کرد در حالی که نیک با قاب بارگذاری شده اش وارد شد. کارتر متوجه شد که چینی ها باید بر بنزین و حمل و نقل فشار بیاورند.
  بیشتر چیزهایی که اکنون یا از سرزمین اصلی به اسکله می آیند با نیروی خنک منتقل می شوند.
  
  
  - پرتغالی زمزمه کرد. - آدم نمی تواند اینطور کار کند. همه چیز خراب می شود. حتما دارم دیوونه میشم اما نه...نه... با کف دست به پیشانی خودش زد، بی توجه به کولی بزرگ. - نه، نائو جن، آیا لازم است؟ این من نیستم - این کشور لعنتی است، این آب و هوا، این شغل بدون پول، این چینی های احمق. خود مادر، قسم می خورم... کارمند غر زدن را متوقف کرد و به نیک نگاه کرد. "Qua deseja, stapidor." نیک به زمین خیره شد. پاهایش را تکان داد و چیزی به زبان کانتونی زمزمه کرد. منشی با چهره پف کرده و چاقش عصبانی به او نزدیک شد. "پنهول، هر جا بگذار، احمق! این محموله از کجا آمده؟ فتشان؟"
  
  
  نیک در گلویش غرغر کرد، دوباره دماغش را گرفت و چشمانش را به هم زد. او مثل یک احمق پوزخندی زد و سپس خندید: "آره، فتشان یک بله دارد. شما یک بار دلار هنگ کنگ زیادی می دهید، نه؟" منشی با التماس به سقف نگاه کرد. "اوه، خدایا!" چرا این همه موش خوار اینقدر احمقند؟» او به نیک نگاه کرد. بی پول. شاید فردا. آیا یک بار ساببی هستی؟» نیک اخم کرد. قدمی به سمت مرد برداشت. «نه ساببی. اکنون عروسک های هنگ کنگی را می خواهید! اجازه می دهم؟" او یک قدم دیگر برداشت. راهرویی را دید که از اتاق جلویی منتهی می شد و در انتهای راهرو یک آسانسور باری قرار داشت. نیک به عقب نگاه کرد. کارمند عقب نشینی نکرد. صورتش از تعجب شروع به متورم شدن کرد و عصبانی آشغال. آره هایش را از روی تسمه های قاب A بیرون کشید و آنها را به شدت رها کرد. کارمند کوچک برای لحظه ای عصبانیت من را فراموش کرد. احمق! ممکن است اقلام شکننده ای در آنجا وجود داشته باشد - من به آن نگاه خواهم کرد و پرداخت نمی کنم برای هر چیزی! اسمی داری، درسته؟" "نیکولاس هانتینگتون کارتر."
  فک مرد در انگلیسی کاملش افتاد. چشمانش گشاد شد. نیک در زیر ژاکت خود، علاوه بر کمربند با نارنجک، کمربند ساخته شده از طناب قوی مانیل را نیز می پوشید. او به سرعت کار کرد و با کراوات خود مرد را گرفت و مچ دستش را به مچ پاش در پشت سرش بست. بعد از اتمام کار با تایید کار را بررسی کرد.
  کیل مستر دستی به سر کارمند کوچک زد. "آدئوس. تو خوش شانسی، دوست من. خوشبختانه تو حتی یک کوسه کوچک هم نیستی." ساعت موش خیلی گذشته است. سرهنگ چون لی می دانست که نیک نخواهد آمد. نه به علامت ببر طلایی. اما سرهنگ هرگز انتظار نداشت نیک را آنجا ببیند. نیک در حالی که وارد آسانسور باری می‌شد و صعود خود را آغاز می‌کرد، از خود پرسید که آیا سرهنگ فکر می‌کند که او، کارتر، از آنجا خارج شده و اصلاً نخواهد آمد. نیک امیدوار بود. این کار را بسیار آسان تر می کرد. آسانسور در طبقه هشتم ایستاد. راهرو خالی بود. نیک در حالی که کفش‌های لاستیکی‌اش هیچ صدایی نداشت، از محل آتش‌نشانی رفت. آسانسور اتوماتیک بود و دوباره او را پایین فرستاد. ترک چنین اشاره گر فایده ای ندارد. او به آرامی درب آتش را در طبقه هفتم باز کرد. او شانس آورد. در ضخیم فولادی در جهت درست باز شد و او به وضوح توانست راهروی درب آپارتمان گتر را ببیند. دقیقاً همانطور که در هنگ کنگ توصیف شده بود. به جز یکی نگهبانان مسلح جلوی دری کرم رنگ با یک عدد طلایی بزرگ 7 روی آن ایستاده بودند، آنها شبیه چینی بودند، بسیار جوان. احتمالا گارد سرخ. آنها خمیده و بی حوصله بودند و به نظر نمی رسید که انتظار مشکلی داشته باشند. کیل مستر سرش را تکان داد. از او نخواهند گرفت نزدیک شدن به آنها غیرممکن بود. بالاخره باید سقف باشد.
  او دوباره از محل آتش‌نشانی بالا رفت. او به راه خود ادامه داد تا به پنت هاوس کوچکی رسید که مکانیسم آسانسور بار را در خود جای داده بود. در به پشت بام باز شد. نیمه نیمه بود و نیک می توانست صدای زمزمه کسی را در آن طرف بشنود. این یک آهنگ عاشقانه قدیمی چینی بود. نیک رکاب را در کف دستش انداخت. در میان عشق ما در مرگ هستیم، او مجبور شد دوباره بکشد. اینها چینی ها بودند، دشمنان. اگر قرار بود سرهنگ چون لی امشب شکست بخورد، نیک قصد داشت از معرفی چند نفر از دشمنان خود به اجدادشان لذت ببرد. یک نگهبان به پنت هاوس درست بیرون در تکیه داده بود. کیل مستر آنقدر نزدیک بود که بوی نفسش را حس می کرد. داشت کینوی می خورد، یک غذای کره ای داغ.
  به سادگی دور از دسترس او بود. نیک به آرامی نوک کتیبه را در کنار چوب در دواند. در ابتدا نگهبان نشنید، شاید به خاطر زمزمه کردنش یا خواب آلود بودن. نیک صدا را تکرار کرد. نگهبان زمزمه نکرد و به سمت در خم شد. - موش دیگر؟ کیل مستر انگشت شست خود را دور گلوی مرد پیچید و او را به پنت هاوس کشاند. صدایی جز خراشیدن جزئی سنگریزه های ریز روی سقف نبود. این مرد یک مسلسل را روی شانه خود حمل می کرد، یک ام اس قدیمی آمریکایی. نگهبان بدن نازکی داشت، گلویش به راحتی توسط انگشتان فولادی نیک له می شد. نیک فشار را کمی کم کرد و در گوش مرد زمزمه کرد. "اسم نگهبان دیگر؟ سریع تر و زنده می شوی. به من دروغ بگو و می میری. نام" او فکر نمی کرد بیش از دو نفر روی پشت بام باشند. او برای نفس کشیدن تقلا می کرد." وونگ کی. من... قسم می خورم.
  نیک دوباره گلوی مرد را فشار داد و سپس دوباره آن را رها کرد که پاهای پسر به شدت شروع به تکان دادن کردند. - آیا او کانتونی صحبت می کند؟ بدون دروغ؟ مرد در حال مرگ سعی کرد سری تکان دهد. "بله. ما کانتونی هستیم." نیک به سرعت حرکت کرد. او دستانش را به یک نلسون پر کشید، مرد را از پاهایش بلند کرد، سپس با یک ضربه محکم سرش را به سینه کوبید. نیروی عظیمی برای شکستن گردن یک مرد و گاهی اوقات، در حرفه نیک، مرد نه تنها مجبور بود بکشد، بلکه باید دروغ هم بگوید. او جسد را به پشت مکانیزم آسانسور می‌کشاند. می‌توانست از کلاهک استفاده کند. کلاه خود را به کناری انداخت و قرمزی را کشید. کلاهک ستاره روی چشمانش. مسلسل را روی شانه‌اش انداخت، به این امید که مجبور نباشد از آن استفاده کند. مارس. آهنگ همانطور که چشمان تیزبینش سقف تاریک را اسکن می کرد.
  
  
  هتل بلندترین ساختمان ماکائو بود، حتی یک نور هم به سقف آن نتابید، و آسمان که اکنون به سمت پایین فشار می‌آورد، توده‌ای سیاه و مرطوب از ابرها بود که رعد و برق بی‌وقفه در آن نواخته می‌شد. با این حال، او نتوانست نگهبان دیگری پیدا کند. حرامزاده کجا بود؟ تنبل؟ خوابیدی؟ نیک باید او را پیدا می کرد. او باید این سقف را برای سفر بازگشت باز می کرد. اگر فقط او بود. ناگهان گردبادی وحشی از بال ها بر سرش پرواز کرد، چند پرنده تقریباً او را لمس کردند. نیک به طور غریزی خم شد و به شکل‌های کسل‌کننده، سفید و لک‌لک‌مانندی که در آسمان حلقه می‌زنند، نگاه می‌کرد. گردبادی زودگذر ساختند، چرخی خاکستری مایل به سفید که فقط نیمی از آن در آسمان دیده می شد، با فریاد هزاران بلدرچین ترسیده. اینها مرغ مینای معروف ماکائو بودند و امروز بیدار بودند. نیک افسانه قدیمی را می دانست. شب هنگام که میگوها به پرواز درآمدند، طوفان بزرگی نزدیک بود. شاید. احتمالا نه. کجا بود اون نگهبان لعنتی! "وونگ؟" نیک این کلمات را زمزمه کرد. - وونگ؟ ای پسر عوضی کجایی؟ کیل مستر "چندین گویش چینی را خوب صحبت می‌کرد، اگرچه اکثر اوقات لهجه‌اش کم بود؛ به زبان کانتونی می‌توانست محلی‌ها را گول بزند. حالا این کار را کرد. از پشت چینمی صدای خواب آلودی گفت: "این تویی، تی؟" راتان چیست؟ بلغم کوچکی گرفتم - ایمییییی" نیک گلوی مرد را نگه داشت و فریاد آغازین را خفه کرد. این یکی بزرگتر و قوی تر بود. بازوهای نیک را گرفت و انگشتانش چشمان مامور AX را گرفت. زانویش را به کشاله ران نیک رساند. نیک از آن استقبال کرد. مبارزه شدید. او از کشتن نوزادان خوشش نمی آمد. ماهرانه به پهلو طفره رفت و از زانو به کشاله ران اجتناب کرد، سپس بلافاصله زانویش را به کشاله ران مرد چینی فرستاد. مرد ناله کرد و کمی به جلو خم شد. نیک او را نگه داشت و کشید. سرش را با موهای ضخیم روی گردنش به عقب برگرداند و با لبه پینه بسته دست راستش به سیب آدم کوبید. ضربه مهلکی که مری مرد را له کرد و فلج کرد. سپس نیک به سادگی گلوی او را فشار داد تا مرد نفس نکشید. .
  
  
  ارتفاع دودکش تقریباً به اندازه شانه نیک بود. جسد را برداشت و ابتدا سرش را داخل دودکش فرو برد. مسلسلی که او به آن نیاز نداشت از قبل روشن بود، بنابراین آن را در سایه انداخت. به لبه پشت بام بالای اتاق ژنرال دوید. همانطور که راه می رفت، شروع به باز کردن طناب دور کمرش کرد. کیل مستر به پایین نگاه کرد. یک بالکن کوچک درست زیر آن بود. دو طبقه پایین تر محل فرار آتش در سمت راست او، در گوشه دورتر ساختمان بود. بعید است که نگهبان در محل فرار آتش بتواند او را در این تاریکی ببیند. نیک طناب را در اطراف فن محکم کرد و آن را به داخل آب انداخت. محاسبات انجام شده در هنگ کنگ درست بود. انتهای خط به نرده بالکن می رسید. نیک کارتر طناب را چک کرد، سپس به جلو و پایین چرخید و مسلسل جام را پشت سرش انداخت. او به پایین سر نخورد بلکه مانند یک کوهنورد راه می رفت و پاهایش را روی دیوار ساختمان تکیه داده بود. یک دقیقه بعد او روی نرده بالکن ایستاده بود. پنجره های فرانسوی بلندی بود که چند اینچ باز بود. پشت سرشان تاریک بود. نیک بی صدا به کف سیمانی بالکن پرید. درها باز بود! عنکبوت گفت بیا داخل؟ لبخند نیک تلخ بود. او شک داشت که عنکبوت انتظار دارد از این مسیر به وب استفاده کند. نیک چهار دست و پا شد و به سمت درهای شیشه ای خزید. صدای وزوز را شنید. اول نمی توانست بفهمد و بعد ناگهان فهمید. پروژکتور بود ژنرال در خانه بود و مشغول تماشای فیلم بود. فیلم های خانگی فیلم هایی که چند ماه پیش در لندن توسط فردی به نام بلکر ساخته شد. بلکتر که در نهایت مرد...
  
  
  استاد قاتل در تاریکی پیچید. یکی از درها را حدود یک پا هل داد. حالا با صورت روی بتن سرد دراز کشید و می توانست به اتاق تاریک نگاه کند. پروژکتور بسیار نزدیک به نظر می رسید، در سمت راست او. خودکار خواهد بود. در انتهای اتاق - اتاقی طولانی بود - یک صفحه سفید از سقف یا گلدسته آویزان بود. نیک نمی توانست بگوید کدام یک است. بین نقطه دید خود و صفحه نمایش، در حدود ده فوتی اتاق، او می توانست شبح یک صندلی با پشتی بلند و چیزی بالای صندلی را ببیند. سر یک مرد؟ کیل مستر مانند مار، روی شکم و به همان اندازه بی صدا وارد اتاق شد. بتن به یک کف چوبی تبدیل شده است، شبیه پارکت است. حالا تصاویر روی صفحه فلش شد. نیک سرش را بلند کرد تا نگاه کند. او مرد مرده بلکر را که در حال قدم زدن در اطراف مبل بزرگی در کلاب دراگون لندن بود، شناخت. سپس شاهزاده داگاما روی صحنه ظاهر شد. یک نمای نزدیک، یک نگاه به آن چشمان سبز مات و مبهوت کافی بود تا ثابت شود او تحت تأثیر مواد مخدر است. خواسته یا ناخواسته او بدون شک نوعی دارو، ال اس دی یا چیزی شبیه به آن مصرف می کرد. برای این کار آنها فقط سخنان مرده سیاه پوست را داشتند. مهم نبود.
  دختر قد بلندی داشت، تکان می خورد و نمی دانست چه کار می کند. نیک کارتر اساساً مردی صادق بود. با خودت صادق باش. بنابراین او اعتراف کرد، حتی زمانی که Luger را از غلاف آن بیرون آورد، که مزخرفات روی صفحه او را روشن کردند. او به پشت صندلی بلندی خزید، جایی که ژنرال سابق ارتش فرانسه در حال تماشای پورنوگرافی بود. آه و قهقهه های آرامی از روی صندلی شنیده شد. نیک در تاریکی اخم کرد. چه خبره لعنتی؟ چیزهای زیادی روی صفحه نمایش پشت اتاق اتفاق می افتاد. نیک فوراً فهمید که چرا دولت پرتغال که عمیقاً در محافظه کاری ریشه دوانده بود، خواهان نابودی فیلم بود. شاهزاده خانم سلطنتی کارهای بسیار جالب و خارق العاده ای روی پرده انجام داد. او می‌توانست خونی را که در کشاله‌رانش می‌تپد، احساس کند، وقتی او را تماشا می‌کرد که با کمال میل به هر بازی کوچک و موقعیت بسیار مبتکرانه‌ای که بلکر پیشنهاد می‌داد، می‌پیوندد. او مانند یک ربات، مانند یک عروسک مکانیکی، زیبا و بدون اراده به نظر می رسید. حالا او فقط جوراب بلند سفید، کفش و کمربند مشکی می پوشد. او نگرش ناپسندی را در پیش گرفت و به طور کامل با بلکر همکاری کرد. سپس او را مجبور به تغییر موقعیت کرد. او روی او خم شد و سرش را تکان داد و لبخند رباتیکی خود را نشان داد و دقیقاً همانطور که به او گفته شده بود عمل کرد. در آن لحظه مامور AX متوجه چیز دیگری شد.
  اضطراب و دوگانگی او نسبت به دختر. خودش او را می خواست. در واقع او را می خواست. او یک شاهزاده خانم می خواست. در تخت خواب. مست، معتاد به مواد مخدر، شلخته و فاحشه، مهم نیست که او چه بود - او می خواست از بدن او لذت ببرد. صدای دیگری وارد اتاق شد. ژنرال خندید. خنده ای آرام، پر از لذت شخصی عجیب. او در تاریکی نشست، این محصول سنت سیر، و به سایه های متحرک دختر نگاه کرد که به اعتقاد او می تواند قدرت او را بازگرداند. این جنگجوی گالی دو جنگ جهانی، از لژیون خارجی، این وحشت الجزایر، این ذهن نظامی قدیمی حیله گر - حالا در تاریکی نشسته بود و می خندید. شاهزاده عسکری در این مورد کاملاً حق داشت - ژنرال در جنون عمیق یا در بهترین حالت جنون بود. سرهنگ چون لی این را می دانست و از آن استفاده کرد. نیک کارتر با احتیاط پوزه سرد لوگر را روی سر ژنرال درست پشت گوش او گذاشت. به او گفته شد که ژنرال انگلیسی عالی صحبت می کند. "ساکت باش ژنرال. تکون نخور. زمزمه کن. من نمی‌خواهم تو را بکشم، اما می‌کنم. می‌خواهم به تماشای فیلم‌ها و پاسخ دادن به سوالاتم ادامه دهم. زمزمه کن. آیا این مکان اشکال دارد؟ آیا اشکال دارد؟ کسی هست؟ دور و بر؟"
  
  
  "انگلیسی صحبت کن. می دانم که می توانی. سرهنگ چون لی الان کجاست؟" "نمی دانم. اما اگر مامور کارتر هستید، او منتظر شماست." "من کارتر هستم." صندلی حرکت کرد. نیک به طرز وحشیانه ای به لوگر ضربه زد. - ژنرال! من چیزهای زیادی در مورد تو شنیده ام، کارتر." نیک با لوگر در گوش ژنرال کوبید. "تو با رئیس من قراردادی بستی که سرهنگ چون لی را برای من اغوا کنی. چطور؟» ژنرال گفت: «در عوض دختر.
  این لرزش صدا قوی تر شد. دوباره گفت: در عوض دختر. "من باید این دختر را داشته باشم!" نیک به آرامی گفت: "من آن را دارم." "با من. او اکنون در ماکائو است. او برای ملاقات با شما جان می دهد، ژنرال. اما ابتدا باید به پایان معامله خود برسید. چگونه می خواهید سرهنگ را دستگیر کنید؟ بنابراین من می توانم او را بکشم؟" حالا او یک دروغ بسیار جالب خواهد شنید. مگه نه. ژنرال ممکن است شکسته شده باشد، اما او ذهن یک طرفه داشت. او اکنون گفت: «اول باید دختر را ببینم. "تا من او را نبینم هیچی. سپس به قولم وفا خواهم کرد و سرهنگ را به تو می دهم. آسان است. او به من اعتماد دارد." دست چپ نیک او را بررسی کرد. ژنرال کلاهی به سر داشت، کلاه نظامی یقه دار. نیک دستش را روی شانه و سینه چپ پیرمرد - مدال و روبان - کشید. آن موقع می دانست. ژنرال یونیفورم کامل پوشیده بود، لباس یک ژنرال سپهبد فرانسوی! نشستن در تاریکی، پوشیدن لباس هایی از شکوه گذشته و تماشای پورنوگرافی. سایه های دو ساد و چارنتان - مرگ برای این پیرمرد موهبت خواهد بود. هنوز جای کار بود.
  
  
  نیک کارتر در تاریکی گفت: «فکر نمی‌کنم که سرهنگ واقعاً به شما اعتماد داشته باشد.» اون اونقدرا هم احمق نیست تو فکر می کنی از او استفاده می کنی، ژنرال، اما در واقع او از تو استفاده می کند. و شما آقا دروغ می گویید! نه حرکت نکن به نظر می رسد شما او را برای من تنظیم می کنید، اما در واقع شما مرا برای او تنظیم می کنید، درست است؟ یک آه طولانی از ژنرال. او صحبت نمی کرد. فیلم تمام شد و وقتی پروژکتور از چرخیدن متوقف شد صفحه تاریک شد. حالا اتاق کاملا تاریک شده بود. باد از کنار بالکن زوزه کشید. نیک تصمیم گرفت به ژنرال نگاه نکند. آگوست بولانجر. او می توانست پوسیدگی را بو کند، بشنود و احساس کند. او نمی خواست این را ببیند. حالا که صدای محافظ پروژکتور ناپدید شده بود، خم شد و حتی پایین تر زمزمه کرد. • "این درست نیست ژنرال؟ آیا شما هر دو طرف را در برابر وسط بازی می کنید؟ قصد دارید اگر می توانید همه را فریب دهید؟ همانطور که سعی کردید شاهزاده عسکری را بکشید!"
  پیرمرد به شدت لرزید. "سعی کردی - یعنی Xkari نمرده است؟ نیک کارتر با لوگر به گردن پژمرده اش ضربه زد. نه. واقعاً نمرده است. او الان اینجا در ماکائو است. سرهنگ - من به شما گفتم که او مرده است، نه؟ او دروغ گفت. بهت گفتی که بازتر اومدم؟» - عود... بله. فکر کردم شاهزاده مرده - آرام تر صحبت کن ژنرال. نجوا! من چیز دیگری به شما می گویم که ممکن است شما را شگفت زده کند. آیا شما یک کیف وابسته پر از الماس خشن دارید؟
  "اینها تقلبی هستند، ژنرال. شیشه. تکه های شیشه ساده. ایون اطلاعات کمی در مورد الماس دارد. آسکی می داند. او مدت زیادی است که به شما اعتماد نکرده است. داشتن آنها بی فایده است. سرهنگ لی به این چه خواهد گفت؟ شروع به اعتماد به یکدیگر کردند، به نوعی شاهزاده حقه الماس های تقلبی را فاش کرد. او در طول مکالمه آنها در بار رت فینک دروغ نگفت. او الماس ها را به سلامت در یک خزانه در لندن پنهان کرد. ژنرال سعی کرد تجارت کند. جعلی بود، اما همه اینها برای او ناشناخته بود. سرهنگ چون لی نیز متخصص الماس نبود.
  پیرمرد روی صندلی خود تنش کرد. «آیا الماس‌ها تقلبی هستند؟ خطر بسیار بزرگتر از ماست.» حالا. سرهنگ هم همینطور. او آن را از سر شما خواهد برد، ژنرال. برای نجات پوست خودش. او سعی می کند او را متقاعد کند که شما آنقدر دیوانه هستید که می توانید یک کلاهبرداری را امتحان کنید. و بعد همه چیز تمام می شود: دختر، انقلابیونی که می خواهند آنگولا را تصاحب کنند، طلا در ازای الماس، ویلا با چینی ها. همین. شما فقط یک ژنرال قدیمی قدیمی محکوم به اعدام خواهید بود. در فرانسه. بهتر فکر کن، آقا.» نیک صدایش را ملایم کرد.
  
  
  پیرمرد بوی تعفن می داد. آیا او از عطر برای پوشاندن بوی بدن پیر و در حال مرگ استفاده کرد؟ ... و دوباره کارتر نزدیک به ترحم بود، احساسی غیرعادی برای او. او را از خود دور کرد. او لوگر را محکم به گردن قدیمی فرو برد. "بهتر است پیش ما بمانید، آقا. با AH و سرهنگ را همانطور که از ابتدا برنامه ریزی شده بود برای من آماده کنید. به این ترتیب حداقل دختر را به دست خواهید آورد و شاید شما و شاهزاده بتوانید کارها را بین خود حل کنید. پس از مرگ سرهنگ. چطور؟ این؟" سر تکان دادن عمومی را در تاریکی احساس کرد. - به نظر می رسد من یک انتخاب دارم، آقای کارتر. خیلی خوب. تو از من چی میخوای؟ در حالی که نیک زمزمه می کرد لب هایش گوش مرد را مسواک زد. "من یک ساعت دیگر در میخانه Ultimate Ilappinms خواهم بود. شما بیایید و سرهنگ چون وو را با خود بیاورید. من می خواهم شما دو نفر را ببینم. به او بگویید که می خواهم صحبت کنم، معامله ای انجام دهم و من نمی خواهم. هیچ مشکلی.میفهمی؟-بله.اما من اینجا رو نمیشناسم - مسافرخانه شادی مطلق؟چطور میتونم پیداش کنم؟
  
  
  نیک با تندی گفت: «سرهنگ این را خواهد فهمید. "لحظه ای که با سرهنگ از در عبور می کنید، کار شما تمام می شود. از مسیر خارج شوید و دور بمانید. خطر وجود خواهد داشت. مشخص است؟" کمی سکوت پیرمرد آهی کشید. - کاملاً واضح است. پس میخوای بکشیش؟ درجا! -درجا. خداحافظ ژنرال این بار بهتر است که در امان باشید تا متاسف باشید. Killmaster با چابکی و سرعت یک میمون غول پیکر از طناب بالا رفت. آن را برداشت و زیر گیره پنهان کرد. پشت بام خالی بود، اما وقتی به پنت هاوس کوچک رسید، صدای بالا رفتن آسانسور بار را شنید. دستگاه‌ها خیس زمزمه می‌کردند، وزنه‌های تعادل و کابل‌ها به پایین سر می‌خوردند. به طرف دری که به طبقه نهم منتهی می شد دوید، در را باز کرد و صدایی در پای پله ها شنید که به زبان چینی صحبت می کردند و بحث می کردند که کدام یک بالا می رود.
  به سمت آسانسور چرخید. اگر آنها به اندازه کافی با هم دعوا می کردند، ممکن بود فرصتی داشته باشد. میله های آهنی در آسانسور را عقب زد و با پایش آن را باز نگه داشت. می‌توانست سقف آسانسور بار را ببیند که به سمت او بالا می‌رود و کابل‌ها از کنارش می‌لغزند. نیک نگاهی به بالای بدنه انداخت. باید جایی آنجا باشد. وقتی سقف آسانسور به او رسید، به راحتی روی آن ایستاد و رنده را بست. روی سقف کثیف آسانسور دراز کشیده بود در حالی که آسانسور متوقف شده بود. یک اینچ خوب بین پشت سر و بالای بدنش وجود داشت.
  
  
  
  
  فصل 10
  
  
  
  
  او به یاد آورد که قنداق تفنگ به پشت گردن او اصابت کرد. حالا یک درد سفید داغ در این مکان وجود داشت. جمجمه او یک اتاقک پژواک بود که در آن چند جم باند دیوانه شدند. زمین زیر او به اندازه مرگی که اکنون با آن روبرو بود سرد بود. خیس، مرطوب بود و کیل مستر متوجه شد که کاملا برهنه و در زنجیر است. جایی بالای سرش نور زرد مبهمی بود. او تلاشی باورنکردنی انجام داد تا سرش را بالا بیاورد، تمام قدرتش را جمع آوری کرد و مبارزه ای طولانی را با چیزی که احساس می کرد بسیار نزدیک به فاجعه کامل بود آغاز کرد. اوضاع به طرز وحشتناکی اشتباه پیش رفت. او زیرک بود. سرهنگ چون لی آن را به همان راحتی که یک کودک می توانست یک آبنبات چوبی بردارد، برداشت. "آقای کارتر! نیک... نیک) صدای من را می شنوی؟ "اوه 0000000-." سرش را بلند کرد و از آن طرف سیاه چال کوچک به دختر نگاه کرد. او نیز مانند او برهنه و به ستون آجری زنجیر شده بود. مهم نیست که چقدر سعی کرد نگاهش را متمرکز کند، نیک آن را چیز عجیبی نمی دانست - وقتی در کابوس طبق قوانین کابوس عمل می کنید. درست به نظر می رسید که پرنسس مورگان داگاما این رویای وحشتناک را با او به اشتراک بگذارد، که او را به یک ستون زنجیر کنند، سبک، برهنه، سینه درشت، و کاملاً از وحشت یخ زده باشد.
  
  
  اگر موقعیتی نیاز به لمس ملایم داشت، این همان چیزی بود که دختر را از هیستریک شدن دور نگه داشت. صدایش می گفت که سریع به او نزدیک می شود. سعی کرد به او لبخند بزند. - به قول عمه آگاتا جاودانه ام «این چه وضعیه»؟ وحشت جدیدی در چشمان سبز چشمک زد. حالا که بیدار بود و به او نگاه می کرد سعی کرد با دستانش سینه اش را بپوشاند. زنجیر جینگ خیلی کوتاه بود که این امکان را نداشت. او با خم کردن بدن باریک خود سازش کرد تا او نتواند موهای تیره شرمگاهی او را ببیند. حتی در چنین زمانی، زمانی که او بیمار بود و رنج می برد و به طور موقت شکست می خورد، نیک کارتر به این فکر می کرد که آیا هرگز می تواند زنان را درک کند. شاهزاده خانم گریه می کرد. چشمانش متورم شده بود. گفت: تو... یادت نیست؟ زنجیر را فراموش کرد و سعی کرد توده عظیم خونی پشت سرش را ماساژ دهد. زنجیرش خیلی کوتاه بود. قسم خورد. - آره. یادم می آید. حالا شروع به بازگشت کرده است. من... - نیک مکثی کرد و انگشتش را روی لبش گذاشت. این ضربه او را از هرگونه عقل سلب کرد. سرش را برای دختر تکان داد و انگشتش را روی گوشش زد و سپس به سیاهچال اشاره کرد. احتمالا باگ شده بود از بالا، جایی در سایه طاق های آجری باستانی، صدای خنده فلزی به گوش می رسید. بلندگو وزوز کرد و ناله کرد و نیک کارتر با لبخندی تاریک روشن فکر کرد که صدای بعدی که می شنوید سرهنگ چون لی خواهد بود. تلویزیون کابلی نیز وجود دارد - من می توانم شما را کاملا ببینم. اما اجازه ندهید این موضوع در گفتگوی شما با خانم مزاحم شود. خیلی کم است که بتوانید بگویید که من قبلاً نمی دانم. خوب، آقای کارتر؟ نیک سرش را پایین انداخت. او نمی خواست اسکنر تلویزیون حالت او را ببیند. گفت: لعنت به تو سرهنگ. خنده. سپس: "خیلی بچه گانه، آقای کارتر. من از شما ناامید هستم. از بسیاری جهات - شما واقعاً من را خیلی سرزنش نمی کنید، نه؟ من از قاتل شماره یک در AX انتظار بهتری داشتم که فکر کند شما فقط یک آدم هستید. پس از همه، اژدهای کاغذی، یک فرد معمولی است.
  اما پس از آن زندگی پر از ناامیدی های کوچک است. نیک صورتش را پایین نیاورد. صدا را تحلیل کرد. انگلیسی خوب و خیلی دقیق معلوم است که از کتب درسی درس خوانده است. چون لی هرگز در ایالات متحده زندگی نکرده است. یا می‌توانست آمریکایی‌ها را بفهمد که چگونه فکر می‌کنند یا در شرایط استرس چه توانایی‌هایی دارند. این یک روزنه کم رنگ امید بود. اظهارات بعدی سرهنگ چون لی واقعاً مرد تبر را مبهوت کرد. خیلی زیبا و ساده بود، به محض اینکه به آن اشاره شد، خیلی واضح بود، اما تا به حال هرگز به ذهنش خطور نکرده بود. و دوست مشترک عزیزمان، آقای دیوید هاوک چطور است... نیک ساکت بود. - اینکه علاقه من به شما در درجه دوم اهمیت قرار دارد. انصافا تو فقط طعمه ای این آقای شاهین شماست که من واقعاً می خواهم او را بگیرم. همونطور که اون منو میخواد
  همانطور که می دانید همه اینها یک تله بود، اما برای هاک، نه نیک، نیک سرش می خندید. "تو دیوانه ای، سرهنگ. هرگز به هاوک نزدیک نخواهی شد." سکوت خنده. بعد: "ببینم آقای کارتر. ممکنه حق با شما باشه. من از نظر حرفه ای برای هاک احترام زیادی قائلم. اما او هم مثل همه ما ضعف های انسانی دارد. خطر در این موضوع. برای هاک." نیک گفت: به شما اطلاعات غلط داده اند، جناب سرهنگ. هاوک با عواملش دوستی ندارد. او یک پیرمرد بی عاطفه است. صدا گفت: "خیلی مهم نیست." - اگر یک روش کار نمی کند، روش دیگر جواب می دهد. بعداً توضیح خواهم داد، آقای کارتر. حالا من چند کار دارم، پس شما را تنها می گذارم. اوه، یک چیز. الان چراغ رو روشن میکنم لطفا به قفس سیمی توجه کنید. اتفاق بسیار جالبی در این قفس در شرف رخ دادن است." صدای زمزمه، وزوز و صدایی شنیده شد و آمپلی فایر خاموش شد. لحظه ای بعد، یک نور سفید تند در گوشه ای از سیاهچال که در سایه بود روشن شد. نیک و دختر هر دو به یکدیگر خیره شدند.
  یک قفس خالی بود که از سیم مرغ درست شده بود، حدود دوازده در دوازده. دری در چاه آجری سیاه چال باز شد. کف قفس چهار زنجیر کوتاه و دستبند در کف قفس تعبیه شده بود. برای نگه داشتن یک نفر یا زنان. شاهزاده خانم هم همین فکر را داشت. او زمزمه کرد. - خدای من! و- با ما چه کنند؟ این قفس برای چیست؟ او نمی دانست و نمی خواست حدس بزند. حالا وظیفه او این بود که او را عاقل نگه دارد، به دور از هیستری. نیک نمی دانست چه فایده ای دارد - جز اینکه ممکن است به نوبه خود به او کمک کند تا سلامت عقلش را حفظ کند. او به شدت به آنها نیاز داشت. قفس را نادیده گرفت. او دستور داد: «به من بگو در هتل شادی مطلق چه اتفاقی افتاد. من چیزی به یاد ندارم، مقصر قنداق تفنگ بود. یادم می‌آید که وارد شدم و دیدم تو در گوشه‌ای چمباتمه زده‌ای. آسوکا آنجا نبود. ، اگرچه او باید می بود. یادم می آید از شما پرسیدم آسکی کجاست، و سپس به مکان حمله کردند، چراغ ها خاموش شد و یک نفر قنداقی را در جمجمه من گذاشت. به هر حال این آسکی کجاست؟ دختر برای کنترل مبارزه کرد. یک طرف نگاه کرد و به اطرافش اشاره کرد. نیک غر زد: "به جهنم،" او درست می گوید. او از قبل همه چیز را می داند. من نمی دانم. همه چیز را به من بگو...
  دختر شروع کرد: «ما شبکه را همانطور که شما گفتید ساختیم. - آسکی لباس این دو نفر دیگر را پوشید و رفتیم داخل شهر. به میخانه «بالاترین شادی». در ابتدا کسی به ما توجهی نکرد. خوب، احتمالاً می دانید چه نوع تأسیساتی بود؟ «بله، می دانم.» او مسافرخانه خوشبختی مطلق را انتخاب کرد که به یک مسافرخانه و فاحشه خانه ارزان چینی تبدیل شده بود که در آن افراد خونسرد و سربازان موزامبیکی در کنار هم قرار داشتند. شاهزاده ای با لباس سرباز مرده فقط یک سرباز سیاه پوست دیگر بود یک روسپی زیبای چینی ". کار آسوکا این بود که نیک را بپوشاند اگر بتواند سرهنگ چون لی را به هتل بکشاند. لباس مبدل عالی بود. دختر گفت: "شاهزاده توسط گشت پلیس بازداشت شد." فکر می کنم اینطور بود. فقط روال
  آنها موزامبیکی بودند با یک افسر سفیدپوست پرتغالی. آسوکا مدارک یا گذرنامه یا هیچ چیز مناسبی نداشت، بنابراین دستگیر شد. او را بیرون کشیدند و من را تنها گذاشتند. من برای شما صبر کردم. کاری برای انجام دادن وجود نداشت. اما شانسی نیست مبدل خیلی خوب بود. نیک قسم خورد که نفسش را از دست داده است. این را نمی‌توان پیش‌بینی کرد و از آن دفاع کرد. شاهزاده سیاه در نوعی زندان یا اردوگاه نشسته بود و دور از چشم بود. او کمی موزامبیکی صحبت می کرد، بنابراین می توانست مدتی بلوف بزند، اما دیر یا زود آنها حقیقت را خواهند فهمید. نگهبان مرده پیدا خواهد شد. اسکی به چینی ها تحویل داده خواهد شد. مگر اینکه - و خیلی مبهم بود، مگر اینکه - مگر اینکه شاهزاده بتواند به نحوی از برادری سیاهان استفاده کند. نیک این ایده را کنار گذاشت. حتی اگر شاهزاده آزاد بود، چه چیزی می توانست. یک نفر و نه یک مامور آموزش دیده...
  مثل همیشه وقتی یک ارتباط عمیق در کار بود، نیک می‌دانست که برای نجات پوستش فقط می‌تواند روی یک نفر حساب کند. "نیک کارتر." بلندگو دوباره خس خس کرد. "فکر می‌کنم برایتان جالب باشد، آقای کارتر. لطفاً با دقت تماشا کنید. فکر می‌کنم یکی از آشنایانتان؟ چهار مرد چینی که همگی خشن بودند، چیزی را از در می‌کشیدند و به داخل قفس سیمی می‌کشیدند. نیک صدا را شنید. با دیدن برهنگی ژنرال آگوست بولانجر، وقتی او را به داخل قفس کشاندند، او کچل بود و موهای نازک روی سینه نحیفش سفید شده بود، با دیدن برهنگی ژنرال آگوست بولانژر، او مانند مرغی لرزان و کنده به نظر می رسید و در این برهنه اولیه دولت کاملاً خالی از حیثیت انسانی و غرور در مقام یا لباس خود بود. آگاهی از این که پیرمرد دیوانه شده است، حیثیت و غرور واقعی او مدت هاست از بین رفته است، انزجاری را که اکنون نیک احساس می کرد تغییر نداد. دردی بیمارگونه شروع شد. در شکمش. پیشگویی که آنها در شرف دیدن چیز بسیار بدی هستند، حتی برای چینی ها. ژنرال مبارزه خوبی برای چنین مرد پیر و ضعیفی انجام داد، اما بعد از یکی دو دقیقه او را روی زمین پخش کردند. اتاق در قفس و زنجیر.
  بلندگو به چینی ها دستور داد: "گنج را بیرون بیاور. می خواهم فریادش را بشنوند." یکی از مردان یک تکه پارچه کثیف بزرگ از دهان ژنرال بیرون کشید. بیرون رفتند و در پرده آجری را بستند. نیک که در نور لامپ‌های 200 واتی که قفس را روشن می‌کردند با دقت مشاهده می‌کرد، چیزی را دید که تا به حال متوجه آن نشده بود - در طرف دیگر در، در سطح کف، یک سوراخ نسبتاً کوچک وجود داشت. یک نقطه تاریک در آجرکاری، مانند یک ورودی کوچک که می تواند برای سگ یا گربه باشد. نور منعکس شده از صفحات فلزی پوشاننده آن.
  Killmaster دچار غاز شد - با این پیرمرد بیچاره دیوانه چه خواهند کرد؟ هر چه بود، یک چیز را می دانست. چیزی با ژنرال در حال رخ دادن بود. یا با یه دختر اما همه اینها برای او، نیک کارتر بود تا او را بترساند و اراده اش را بشکند. این یک نوع شستشوی مغزی بود و قرار بود شروع شود. ژنرال مدتی با زنجیر خود مبارزه کرد و سپس به یک توده بی جان و رنگ پریده تبدیل شد. با نگاهی وحشی به اطراف نگاه کرد که انگار چیزی نمی فهمید. بلندگو دوباره غر زد: "قبل از اینکه آزمایش کوچک خود را شروع کنیم، فکر می کنم چند چیز وجود دارد که باید بدانید. درباره من. کمی خوشحالی کنم. شما برای مدت طولانی خاری در چشم ما بودید، آقای کارتر- تو و مال تو." رئیس، دیوید هاوک. همه چیز اکنون تغییر کرده است. شما یک حرفه ای هستید و مطمئنم که این را می فهمید. اما من یک چینی قدیمی هستم، آقای کارتر، و من آن را تایید نمی کنم. از روش های جدید شکنجه... روانشناسان و روانپزشکان، همه چیز دیگر.
  اساساً آنها روشهای جدید شکنجه را تأیید می کنند، پیچیده تر و وحشتناک تر، و مثلاً من از این نظر قدیمی ترین هستم. وحشت خالص، مطلق، بدون قید و شرط، آقای کارتر. همانطور که اکنون خواهید دید. دختر جیغ زد. صدا گوش های نیک را خرد کرد. به موش بزرگی اشاره کرد که از یکی از درهای کوچک وارد اتاق شده بود. این بزرگترین موشی بود که نیک کارتر تا به حال دیده بود. او بزرگتر از یک گربه معمولی بود، به رنگ سیاه براق با دم خاکستری بلند. هنگامی که موجود برای لحظه ای ایستاد، سبیل هایش را تکان داد و با چشمانی محتاطانه و شیطانی به اطراف نگاه کرد، دندان های سفید بزرگی روی پوزه اش برق زد. نیک میل به استفراغ را فرو نشاند. شاهزاده خانم دوباره فریاد زد، با صدای بلند و هولناک... نیک به او گفت: «خفه شو.
  "آقای کارتر؟ یک داستان کامل پشت این است. موش یک جهش یافته است. برخی از دانشمندان ما یک سفر کوتاه انجام دادند، البته بسیار مخفیانه، به جزیره ای که مردم شما برای آزمایش اتمی از آن استفاده می کردند. هیچ چیز زنده ای در آن وجود نداشت. جزیره، اما موش ها - "آنها به نوعی زنده ماندند و حتی رشد کردند. من این را نمی فهمم، دانشمند نیستم، اما آنها به من توضیح دادند که جو رادیواکتیو به نوعی مسئول غول پیکری است که اکنون می بینید. جذاب ترین چیزی است، اینطور نیست؟" کیل مستر خیس شد. نمی توانست جلوی خودش را بگیرد. او می دانست که این دقیقاً همان چیزی است که سرهنگ می خواهد و به آن امیدوار است، اما نتوانست خشم وحشی خود را مهار کند. سرش را بلند کرد و فریاد زد، فحش داد و تمام اسم های کثیفی را که می دانست فریاد زد. او خود را روی زنجیر خود انداخت و مچ دست هایش را روی کاف های تیز برید، اما دردی احساس نکرد. چیزی که او احساس کرد کوچکترین ضعف بود، کوچکترین نشانه ضعف در یکی از پیچ های حلقه قدیمی که در ستون آجری فرو رفته بود. از گوشه چشمش چکه ای از ملات را دید که روی آجر زیر حلقه حلقه می دوید. یک فشار قوی ممکن است زنجیره را بشکند. او بلافاصله آن را فهمید. به تکان دادن زنجیر و فحش دادن ادامه داد، اما دیگر زنجیر را سفت نکرد.
  این اولین بارقه ضعیف امید واقعی بود... در صدای سرهنگ چون لی رضایت وجود داشت که گفت: "پس شما انسان هستید، آقای کارتر؟ آیا واقعاً به محرک های عادی پاسخ می دهید؟ این یک هیستری خالص بود. من بودم. گفتن این کار کار را آسان‌تر می‌کند.» «حالا من سکوت می‌کنم و اجازه می‌دهم شما و خانم از نمایش لذت ببرید. خیلی از ژنرال ناراحت نباشید. او دیوانه و فرسوده است و واقعاً هیچ ضرری برای جامعه وجود ندارد. او خیانت کرد. به کشورش، او به شاهزاده عسکری خیانت کرد، او سعی کرد به من خیانت کند." اوه، بله، آقای کارتر. من همه چیز را می دانم. دفعه بعد که در گوش یک مرد ناشنوا زمزمه کردید، مطمئن شوید که سمعک او اشکال ندارد!" سرهنگ خندید: "شما اساساً در گوش من زمزمه می کردید، آقا. کارتر البته پیر احمق بیچاره نمی دانست که سمعکش شنود می شود.
  گریم نیک تلخ و ترش بود. او سمعک داشت. اکنون موش روی سینه ژنرال جمع شده بود. او هنوز حتی ناله نکرده است. نیک امیدوار بود که ذهن پیر آنقدر گیج شده باشد که نتواند بفهمد چه اتفاقی دارد می افتد. پیرمرد و موش به هم خیره شدند. دم دراز موش، به طرز فحشی کچل، به سرعت به جلو و عقب تکان می خورد. با این حال، این موجود حمله نکرد. دختر زمزمه کرد و سعی کرد با دستانش چشمانش را بپوشاند. زنجیر. بدن صاف سفید اکنون کثیف، لکه دار و پوشیده از تکه های کاه از کف سنگی بود. نیک با گوش دادن به صداهای گلویش متوجه شد که بسیار نزدیک به دیوانه شدن است. او می توانست این را درک کند. او بلند شد. من خودم چندان دور از پرتگاه نیستم. یک دستبند و یک زنجیر بود که مچ دست راستش را بسته بود. پیچ حلقه حرکت کرده است. پیرمرد فریاد زد. نیک نگاه می کرد، با اعصاب خودش دست و پنجه نرم می کرد و همه چیز را فراموش می کرد به جز یک چیز مهم - وقتی پیچ چشمی را محکم می کشید بیرون می آمد. زنجیر یک سلاح بود. اما اگر او این کار را در زمان نامناسب انجام دهد هیچ فایده ای ندارد! خودش را مجبور کرد تماشا کند. موش جهش یافته داشت پیرمرد را می جوید و دندان های بلندش در گوشت اطراف رگ گردنش فرو رفته بود. موش باهوشی بود می دانست کجا را بزند. او می‌خواست گوشت مرده و بی‌صدا باشد تا بتواند بدون مانع تغذیه شود. ژنرال بیشتر فریاد زد. هنگامی که موش صحرایی من یک شریان بزرگ را گاز گرفت و خون به بیرون فوران کرد، صدا به شدت کاهش یافت. حالا دختر دوباره و دوباره فریاد می زد. نیک کارتر نیز متوجه شد که فریاد می‌زند، اما بی‌صدا، صدا در جمجمه‌اش قفل شد و در اطرافش طنین انداخت.
  
  
  مغز او نفرت و هوس انتقام و قتل را فریاد می زد، اما از دید جاسوس آرام، جمع و حتا پوزخند می زد. دوربین نباید متوجه این پیچ حلقه شل شود. سرهنگ دوباره صحبت کرد: "حالا من موش های بیشتری می فرستم، آقای کارتر." آنها کار را به سرعت تمام می کنند. زشته، نه؟ همانطور که می گویند، در زاغه های سرمایه داری شما. فقط در آنجا نوزادان بی پناه قربانی می شوند. واقعا آقای کارتر؟ نیک به او توجهی نکرد. او به قتل عام در قفس نگاه کرد. دوجین موش بزرگ دویدند و بر روی موجود قرمزی که زمانی یک مرد بود، هجوم آوردند. نیک فقط می توانست دعا کند که پیرمرد قبلاً مرده باشد. شاید. او تکان نخورد. صدای استفراغ را شنید و به دختر نگاه کرد. روی زمین استفراغ کرد و با چشمان بسته دراز کشید و بدن رنگ پریده و گل پاشیده اش تکان می خورد. او به او گفت: "بیهوش شو، عزیزم." "بیهوش شو. به آن نگاه نکن." دو موش اکنون بر سر یک تکه گوشت با هم دعوا می کردند. نیک با تحسین وحشتناکی تماشا کرد. در پایان، بزرگتر از دو موش نزاع، گلوی دیگری را با دندان گرفت و او را کشت. بلافاصله به موش همکارش هجوم آورد و شروع به خوردن او کرد. نیک مشاهده کرد که موش به طور کامل بستگان خود را می بلعد. و چیزی را که مدتها پیش آموخته بودم و فراموش کرده بودم به یاد آوردم: موش ها آدمخوار هستند. یکی از معدود حیواناتی که همنوع خود را می خورند. نیک از وحشت در قفس به بالا نگاه کرد. دختر بیهوش بود. او امیدوار بود که او چیزی احساس نمی کند. صدای بلندگو برگشت. نیک فکر کرد که در صدای سرهنگ ناامیدی را تشخیص داده است. او گفت: "به نظر می‌رسد که گزارش‌های من درباره شما در نهایت درست است، کارتر، چیزی که شما آمریکایی‌ها آن را یک چهره پوکر شگفت‌انگیز می‌نامید. آیا واقعاً اینقدر بی‌احساس و سرد هستید، کارتر؟ من نمی‌توانم با آن موافق باشم." اکنون رد خشم در صدا به وضوح احساس می شد - کارتر بود، نه آقای کارتر! آیا او کمی در مورد سرهنگ چینی هیجان زده شده بود؟ این امید بود به عنوان یک وعده ضعیف است
  
  
  یک حلقه ضعیف تنها چیزی بود که داشت. نیک خسته به نظر می رسید. او به سقفی که دوربین در آن پنهان شده بود نگاه کرد. او گفت: "خیلی بد بود." اما من خیلی بدتر از این را دیده ام، سرهنگ. اگه چیزی باشه بدتره آخرین باری که در کشور شما بودم - هر طور که دلم می‌خواهد می‌آیم و می‌روم - چند نفر از پسران شما را کشتم، روده‌شان را جدا کردم و از روده‌های خودشان از درخت آویزان کردند. یک دروغ فوق العاده، اما مردی مثل سرهنگ به سادگی می تواند آن را باور کند. نیک ادامه داد: به هر حال، در مورد پیرمرد حق با شما بود. "او یک دیوانه احمق لعنتی است و هیچ کس او را نمی خواهد. چرا باید برای من مهم باشد که چه اتفاقی برای او می افتد یا چگونه اتفاق می افتد؟" یک سکوت طولانی برقرار بود. این بار خنده کمی عصبی بود. "تو می توانی شکسته شوی، کارتر. آیا این را می دانی؟ هر مردی که از یک زن متولد شود، می تواند شکسته شود." کیل مستر شانه بالا انداخت. - شاید من انسان نیستم. درست مثل رئیس من که مدام در موردش صحبت می کنی. هاک-هاک حالا مرد نیست! داری وقتت رو تلف میکنی و سعی میکنی اونو به دام بکشی، سرهنگ. "شاید، کارتر، شاید. خواهیم دید. طبیعتا، من یک طرح جایگزین دارم. بدم نمی آید که در مورد آن به شما بگویم. ممکن است نظر شما را تغییر دهد."
  
  
  کیل مستر بدجوری خودش را خراشید. هر چیزی برای عصبانی کردن پسر عوضی! با احتیاط تف کرد. - مهمان من باش سرهنگ. همانطور که در فیلم ها می گویند من در رحمت هستم. اما شما می توانید کاری در مورد کک ها در این مکان کثیف انجام دهید. او هم بو می دهد. یک سکوت طولانی دیگر سپس: "همه چیز به کنار، کارتر، من باید شروع کنم به ارسال تکه تکه تکه های تو به هاوک. همراه با چند یادداشت ناراحت کننده که مطمئنم وقتی زمانش رسید می نویسی. چطوری؟ فکر می‌کنی رئیست واکنشی نشان خواهد داد؟" این - هر از گاهی تکه‌هایی از شما در پست دریافت می‌کند؟ ابتدا یک انگشت، سپس یک انگشت پا - شاید بعداً یک پا یا بازو؟ حالا صادق باشید، کارتر. اگر هاوک فکر می‌کرد که حتی یک کوچکترین شانس برای نجات شما، بهترین نماینده او او را مانند یک پسر دوست دارد، فکر نمی کنید او تمام تلاش خود را می کند یا سعی می کند معامله کند؟
  
  
  نیک کارتر سرش را عقب انداخت و بلند خندید. مجبور نبود مجبورش کنه او گفت: "سرهنگ، آیا تا به حال برای شما بد تبلیغ شده است!" "تبلیغ شده؟ من متوجه نمی شوم." "اطلاعات نادرست است، سرهنگ. گمراه شده. به شما اطلاعات غلط داده شد، فریب خوردید، فریب خوردید! می توانستید هاوک را ببرید و حتی خونریزی هم نداشته باشد. من باید بدانم. البته، اینطور است. حیف که من را از دست دادم. همانطور که شما می گویید من مورد علاقه او هستم. اما می توانم جایگزین شوم. هر مامور AK قابل مصرف است. درست مثل شما، سرهنگ، درست مثل شما. بلندگو با عصبانیت غرغر کرد. من قابل تعویض نیستم من قابل مصرف نیستم.» نیک صورتش را پایین انداخت تا لبخندی را که نتوانست جلوی آن را بگیرد پنهان کند. «می‌خواهی شرط ببندی، سرهنگ؟ من حتی به شما یک مثال می زنم - صبر کنید تا پکن بفهمد که شما در مورد الماس های تقلبی فریب خورده اید. اینکه قرار بود بیست میلیون دلار طلا با چند سنگ شیشه عوض کنی. و اینکه شاهزاده با احتیاط و به درستی کشته شد و حالا شما ژنرال را کشته اید. شما شانس خود را برای مداخله در قیام آنگولا از بین برده اید. سرهنگ واقعا پکن چه می خواست؟ شما هاوک را می‌خواستید زیرا می‌دانید که هاک شما را می‌خواهد، اما این تغییر کوچکی در مقایسه با آنچه پکن فکر می‌کند است: آنها در حال برنامه‌ریزی بسیار آینده برای ایجاد مشکلات زیادی در آفریقا هستند. آنگولا بهترین مکان برای شروع این کار است.
  نیک به تندی خندید. صبر کنید تا همه اینها به مکان های مناسب در پکن نشت کند، سرهنگ، و سپس خواهیم دید که آیا شما تناسب اندام دارید یا نه! سکوت به او می گفت که خارها به جای خود اصابت کرده اند. او تقریباً داشت امیدوار بود. اگر فقط می توانست آنقدر این حرامزاده را عصبانی کند که خودش به اینجا به سیاهچال بیاید. ناگفته نماند نگهبانی که قطعا می آورد. او فقط باید ریسک کند. سرهنگ چون لی گلویش را صاف کرد. -درست فکر می کنی کارتر. ممکن است در سخنان شما حقیقتی وجود داشته باشد. همه چیز اشتباه پیش رفت یا آنطور که انتظار داشتم پیش نرفت. اول از همه، تا دیر نشده بود متوجه نشدم ژنرال چقدر دیوانه است.
  اما من می توانم همه چیز را درست کنم - به خصوص که به همکاری شما نیاز دارم. نیک کارتر دوباره تف کرد. "من با شما همکاری نخواهم کرد. فکر نمی‌کنم اکنون بتوانید من را بکشید - فکر می‌کنم به من زنده نیاز دارید تا با خود به پکن ببرید تا همیشه چیزی را به آنها نشان دهم، پول و مرده."
  سرهنگ با اشاره ای از تحسین غیرارادی گفت: "شاید باز هم حق با شماست. شاید نه. فکر می کنم دارید خانم را فراموش می کنید. شما یک جنتلمن هستید، یک نجیب زاده آمریکایی و بنابراین نقطه ضعفی دارید. پاشنه آشیل، به عنوان یک ژنرال اجازه می دهید او رنج بکشد؟ قیافه نیک تغییری نکرد. - من به او چه اهمیتی می دهم؟ شما باید داستان او را بدانید: او یک مست و معتاد به مواد مخدر است، یک منحط جنسی که برای عکس ها و فیلم های کثیف ژست می گیرد. برایم مهم نیست که چه اتفاقی برای او می افتد. من با شما مطابقت می کنم، سرهنگ. در چنین جایی، من فقط نگران دو چیز هستم - خودم و AX. من کاری نمی کنم که به هیچ کدام از ما آسیب برساند. اما خانم شما می توانید داشته باشید. به برکت من -
  سرهنگ گفت: می بینیم، حالا من دستور می دهم و حتماً خواهیم دید. فکر کنم داری بلوف میزنی و به یاد داشته باشید، موش ها بسیار باهوش هستند. آنها به طور غریزی به سمت طعمه های ضعیف تر می شتابند. "بلندگو کلیک کرد. نیک به دختر نگاه کرد. او همه چیز را شنید. با چشمانی درشت به او نگاه کرد، لب هایش می لرزیدند. سعی کرد صحبت کند، اما فقط خس خس سینه کرد. او با دقت به جسد پاره شده در قفس نگاه نکرد. نیک نگاه کرد و دید که موش‌ها دیگر نیستند.» شاهزاده خانم بالاخره موفق شد این کلمات را بگوید. Y-یعنی - منظورت همون چیزی بود که گفتی؟ خدای من، نکن! منو بکش - نمی تونی اول منو بکشی!" جرات حرف زدن نداشت. میکروفون ها صدای زمزمه ها را گرفتند. اسکنر تلویزیون به او نگاه کرد. او نمی توانست به او آرامش بدهد. به قفس خیره شد و اخم کرد. تف کرد و به دوردست ها نگاه کرد. نمی دانست چه خواهد کرد لعنتی. چه کاری می تواند بکند. فقط باید صبر کند و ببیند. اما باید چیزی می بود و باید قابل اعتماد بود و باید قابل اعتماد بود. سریع باش.به صدا گوش داد و سرش را بالا گرفت.چینی وارد قفس سیمی شد و در کوچکی را در آن باز کرد که به سیاه چال اصلی منتهی می شد.سپس رفت و هر چیزی که از ژنرال باقی مانده بود را پشت سرش کشید.نیک صبر کرد.به دختر نگاه نکرد.نفس هق هق او را از فاصله 12 متری آنها می شنید.دوباره پیچ حلقه را چک کرد. کمی بیشتر و آنقدر ساکت شد، به جز نفس های دختر، که صدایی شنید. چکه ساروج از روی ستون آجری می ریزد. موش پوزه اش را از در بیرون آورد...
  
  
  
  فصل 11
  
  
  
  
  موش از قفس سیمی بیرون پرید و ایستاد. یک لحظه چمباتمه زد و خودش را شست. آنقدر بزرگ نبود که نیک موش آدمخوار دیده بود، اما به اندازه کافی بزرگ بود. نیک هرگز در زندگی اش از چیزی بیشتر از الان متنفر نبوده بود. خیلی ساکت ماند و به سختی نفس می کشید. در دقایق پایانی یک برنامه ریزی شکل گرفته بود. اما برای اینکه کار کند، مجبور شد این موش را با دستان خالی خود بگیرد. به نظر می رسد این دختر به کما رفته است. چشمانش خیره شد، به موش نگاه کرد و صداهای وحشتناکی در گلویش ایجاد کرد. نیک واقعاً می خواست به او بگوید که اجازه نمی دهد موش او را بگیرد، اما در حال حاضر جرات حرف زدن یا نشان دادن صورتش را به دوربین نداشت. آرام نشسته بود و به زمین خیره شده بود و از گوشه چشم به موش نگاه می کرد. موش می دانست موضوع چیست. زن ضعیف ترین، ترسناک ترین بود - بوی ترسش در سوراخ های بینی جونده قوی بود - و بنابراین او شروع به خزیدن به سمت او کرد. او گرسنه بود. او اجازه نداشت در جشن به افتخار ژنرال شرکت کند. پس از جهش، موش بیشتر اندام تناسلی زنانه خود را از دست داد. اندازه او اکنون او را با بیشتر دشمنان طبیعی تبدیل کرده بود و او هرگز یاد نگرفت که از انسان ها بترسد. او توجه زیادی به مرد بزرگ نداشت و می خواست به زن خفه کننده برسد.
  
  
  نیک کارتر می‌دانست که فقط یک فرصت خواهد داشت. اگر از دست بدهد، همه چیز تمام شده است. نفسش را حبس کرد و خود را به موش نزدیک کرد - نزدیکتر. اکنون؟ خیر نه هنوز. به زودی-
  در همان لحظه تصویری از دوران جوانی به افکارش هجوم آورد. او به یک کارناوال ارزان رفت که در آن یک گیک حضور داشت. این اولین منحط بود که تا به حال دیده بود و آخرین. او با یک دلار در حال گاز گرفتن سر موش های زنده دیده شد. حالا او به وضوح خونی را دید که روی چانه ی منحط می ریزد. نیک تکان خورد، یک حرکت کاملاً انعکاسی، و تقریباً بازی را خراب کرد. موش ایستاد و هوشیار شد. او شروع به دور شدن کرد، حالا سریعتر. کیل مستر پرید. او از دست چپ خود برای جلوگیری از جدا نشدن پیچ حلقه استفاده کرد و درست از سر موش گرفت. هیولای پشمالو از ترس و عصبانیت جیغی کشید و سعی کرد دستی را که او را گرفته بود گاز بگیرد. نیک با تکان دادن انگشتانش سرش را باز کرد. سر به زمین افتاد و بدن همچنان می لرزید و تشنه خون بر دستانش بود. دختر نگاهی کاملا احمقانه به او انداخت. آنقدر از وحشت متحجر شده بود که نمی فهمید چه اتفاقی دارد می افتد. خنده. بلندگو گفت: "براوو، کارتر. به یک مرد شجاع نیاز است که با موش اینطور رفتار کند. و این حرف من را ثابت می کند - شما حاضر نیستید اجازه دهید یک دختر رنج بکشد."
  نیک خس خس کرد: «این چیزی را ثابت نمی کند. "و ما هیچ جا نمی‌رویم. لعنت به تو، سرهنگ. من به این دختر فکر نمی‌کنم - فقط می‌خواستم ببینم آیا می‌توانم این کار را انجام دهم. من مردهای زیادی را با دستانم کشته‌ام. ، اما من تا به حال یک موش را نکشته ام." سکوت سپس: "پس چه چیزی به دست آورده ای؟ من هنوز موش های زیادی دارم، همه بزرگ، همه گرسنه. آیا همه آنها را می کشی؟" نیک به چشم تلویزیون جایی در سایه نگاه کرد. دماغش را فرو کرد. او گفت: «شاید، آنها را به اینجا بفرستیم تا ببینیم.
  پایش را دراز کرد و سر موش را به سمت خود کشید. قرار بود ازش استفاده کنه این یک شیرین کاری دیوانه کننده بود که او سعی کرد انجام دهد، اما موفق شد. ضربه اگر کار خواهد کرد
  شاید سرهنگ آنقدر عصبانی باشد که بخواهد بیاید و شخصاً او را پردازش کند. کیل مستر زیاد دعا نمی کرد، اما حالا تلاش کرد. خواهش می کنم، لطفاً کاری کنید که سرهنگ بخواهد بیاید و با من کار کند، من را شکست دهید. به من ضربه می زد هر چه باشد) فقط او را در امتداد بازو قرار دهید. دو موش بزرگ از قفس سیمی بیرون خزیدند و بو کشیدند. نیک تنش کرد. حالا او خواهد فهمید. آیا طرح کار خواهد کرد؟ آیا موش ها واقعا آدمخوار بودند؟ آیا این فقط زشتی بود که بزرگترین موش اول موش کوچکتر را خورد؟ آیا این فقط یک مشت مزخرف بود، چیزی که او خوانده و به اشتباه به خاطر آورده است؟ دو موش بوی خون دادند. آنها به آرامی به نیک نزدیک شدند. با احتیاط، بی سر و صدا، برای اینکه آنها را نترساند، سر موش را به آنها پرتاب کرد. یکی از آنها به او هجوم آورد و شروع به خوردن کرد. موش دیگری با احتیاط دور خود حلقه زد و سپس با عجله داخل شد. حالا آنها در گلوی همدیگر هستند. Killmaster در حالی که چهره خود را از دوربین پنهان کرده بود، لبخند زد. یکی از این حرامزاده ها کشته خواهد شد. غذای بیشتری برای دیگران وجود خواهد داشت، بیشتر برای دعوا کردن. او هنوز جسد موش را که کشته بود در دست داشت. او را از پنجه های جلویی گرفت و ماهیچه هایش را خم کرد و پاره کرد و مثل یک کاغذ از وسط پاره کرد. خون و روده دستانش را آغشته کرد، اما او به طعمه بیشتر راضی بود. با آن، و به ازای هر دو رزمنده یک موش مرده، می‌توانست موش‌های زیادی را مشغول کند. نیک شانه های پهنش را بالا انداخت. این واقعا موفقیت بزرگی نبود، اما او در آن مهارت داشت. واقعا خوبه اگر فقط نتیجه می داد. بلندگو مدت هاست که ساکت است. نیک تعجب کرد که سرهنگ وقتی به صفحه تلویزیون نگاه می کند به چه چیزی فکر می کند. احتمالاً افکار خوشحال کننده ای نیست. موش های بیشتری به سیاه چال ریختند. ده ها دعوای خشمگین و فریاد برپا شد. موش ها اصلا توجهی به نیک و دختر نداشتند. بلندگو صدایی در آورد. فحش داد. این یک نفرین چندگانه بود که نسل نیک کارتر را با سگ های عوضی و لاک پشت های سرگین ترکیب می کرد. نیک لبخند زد. و من صبر کردم. شاید الان فقط ممکن است باشد. کمتر از دو دقیقه بعد صدایی از عصبانیت به در زدند.
  در جایی در سایه پشت ستونی که دختر را نگه داشته بود باز شد. چند چراغ دیگر بالای سرشان روشن شد. سرهنگ چون لی قدم به دایره درخشندگی گذاشت و با نیک کارتر روبرو شد، بازوهایش اکیمبو بود، ابروهای رنگ پریده بلندش کمی درهم رفته، ابروهایش کمی اخم کرده بود. او چهار نگهبان چینی همراه خود داشت که همگی به تفنگ M3 مسلح بودند. آنها همچنین تورها و میله های بلند با میخ های تیز در انتها حمل می کردند. سرهنگ بدون اینکه چشم از نیک بردارد به افرادش دستور داد. آنها مشغول گرفتن موش های باقی مانده در تور شدند و موش هایی را که نتوانستند صید کنند را کشتند. سرهنگ به آرامی به نیک نزدیک شد. به دختر نگاه نکرد. Killmaster برای چیزی که می دید کاملاً آماده نبود. او قبلاً یک آلبینوی چینی را ندیده بود. سرهنگ چون لی قد متوسطی داشت و بدنی باریک داشت. او بدون کلاه بود و جمجمه اش با احتیاط تراشیده شده بود. جمجمه عظیم، سلول مغزی بزرگ. پوستش به رنگ خاکی رنگ و رو رفته بود. چشمان او که بزرگترین عجیب و غریب برای یک چینی بود، آبی درخشان نوردیک بود. مژه ها رنگ پریده، بی نهایت کوچک بودند. دو مرد به هم نگاه کردند. نیک با غرور به او نگاه کرد و سپس عمدا تف کرد. او گفت: آلبینو. "تو خودت یه جهش یافته هستی، نه؟" او متوجه شد که سرهنگ لوگر خود، ویلهلمینای خود را در موردی که برای آن در نظر گرفته نشده بود، حمل می کند. یک عجب غیر معمول نیست. به رخ کشیدن غنائم پیروزی. نزدیک تر بیا سرهنگ لطفا! یک قدم نزدیک تر سرهنگ چون لی درست در بیرون از نیم دایره مرگباری که کیل مستر در حافظه خود نقش کرده بود توقف کرد. در حالی که سرهنگ در حال پایین آمدن بود، پیچ حلقه را کاملاً باز کرد و دوباره داخل آجرکاری کرد. من از این شانس استفاده کردم که تله اسکنر بدون مراقبت بود. سرهنگ به نیک نگاه کرد. تحسین غیرارادی روی ویژگی های زرد کم رنگ صورتش منعکس می شد. او گفت: «شما مبتکرترین هستید. - موش ها را مقابل هم قرار دهید. اعتراف می کنم، هرگز به ذهنم خطور نکرد که این امکان پذیر است. حیف از نظر شما که این فقط کار را به تاخیر می اندازد. یه چیز دیگه برای دختر فکر میکنم ببین تا زمانی که با همکاری موافقت کنی، کارتر، تو همکاری خواهی کرد، همانطور که یاد گرفتم، ضعف مهلک خود را آشکار کردی.
  شما نمی توانستید اجازه دهید موش ها او را بخورند - نمی توانستید کنار بایستید و شاهد شکنجه شدن او باشید. شما در نهایت در دستگیری دیوید هاوک به من خواهید پیوست. نیک پوزخندی زد: «چطور تحمل می کنی؟» - تو یک رویاپرداز دیوانه هستی سرهنگ! جمجمه شما خالی است شاهین افرادی مثل شما را برای صبحانه می خورد! شما می توانید من، دختر و بسیاری دیگر را بکشید، اما هاوک در نهایت به شما خواهد رسید.
  نام شما در کتاب سیاه کوچک او است، سرهنگ. من آن را دیده ام. نیک به یکی از چکمه های بسیار صیقلی سرهنگ تف کرد. چشمان آبی سرهنگ برق زد. صورت رنگ پریده اش کم کم قرمز شد. او به سمت لوگر دراز کرد، اما از حرکت باز ایستاد. جلیقه برای یک لوگر خیلی کوچک بود. برای یک تپانچه نامبو یا تپانچه کوچکتر دیگر ساخته شده بود. صورت .
  نیک غلت نخورد، اما ضربه را خورد چون می‌خواست نزدیک‌تر شود. او دست راست خود را در یک تاب قدرتمند و یکنواخت بالا برد. پیچ حلقه در یک قوس با صدای هیس پرواز کرد و به شقیقه سرهنگ برخورد کرد. زانوهایش خم شد و با حرکتی کاملاً هماهنگ شروع به حرکت کرد. با دست چپ سرهنگ را در حالی که زنجیر دیگرش را بسته بود گرفت و با ساعد و آرنج ضربه هولناکی به گلوی دشمن وارد کرد. حالا بدن سرهنگ او را پنهان کرده بود. او یک تپانچه را از غلاف خود بیرون آورد و قبل از اینکه آنها متوجه شوند چه اتفاقی می افتد شروع به تیراندازی به سمت نگهبانان کرد. او موفق شد دو نفر از آنها را بکشد قبل از اینکه دو نفر دیگر به سمت در آهنی ناپدید شوند. او صدای آن را شنید. آنقدر که من می خواهم خوب نیست! سرهنگ مانند مار اسیر شده در آغوشش می پیچید. نیک درد شدیدی را در بالای پای راست خود، نزدیک کشاله ران خود احساس کرد. این عوضی زنده شد و سعی کرد با چاقو به او ضربه بزند و از موقعیتی نامناسب به عقب او را بزند. نیک پوزه لوگر را روی گوش سرهنگ گذاشت و ماشه را کشید. سر سرهنگ تیر خورد.
  نیک جسد را رها کرد. خونریزی داشت اما برون ده شریانی نداشت. او هنوز کمی وقت داشت. او اسلحه ای را که برای ضربه زدن به او استفاده شده بود، برداشت. هوگو رکاب مخصوص خودش! نیک برگشت، پایش را روی ستون آجری گذاشت و تمام نیروی عظیم خود را در آن گذاشت. حلقه حلقه باقی مانده حرکت کرد، جابجا شد، اما تسلیم نشد. جهنم! هر لحظه به آن تلویزیون نگاه می کنند و می بینند که سرهنگ مرده است. لحظه ای تسلیم شد و رو به دختر کرد. زانو زده بود و با امید و درک در چشمانش به او نگاه می کرد. نیک فریاد زد: «تامی تفنگ». "مسلسل - می توانی آن را بگیری؟ هلش بده به سمت من. سریع تر، لعنتی!" یکی از نگهبانان مرده کنار شاهزاده خانم دراز کشیده بود. مسلسل او روی زمین در کنار او پرواز کرد. او به نیک و سپس به مسلسل نگاه کرد، اما هیچ حرکتی برای برداشتن آن انجام نداد. کیلمستر سر او فریاد زد. "بیدار شو، فاحشه لعنتی! حرکت کن! ثابت کن برای چیزی در این دنیا خوب هستی - اسلحه را به اینجا فشار بده. عجله کن!" فریاد زد، طعنه زد و سعی کرد او را از آن بیرون بکشد. او باید این مسلسل را داشت. دوباره سعی کرد پیچ حلقه را بیرون بکشد. او همچنان نگه داشت. در حالی که مسلسل را از روی زمین به سمت او هل داد، تصادف شد. حالا او به او نگاه کرد و چشمان سبزش دوباره از هوش برق زد. نیک به دنبال اسلحه رفت. "دخترخوب!" او مسلسل خود را به سمت سایه هایی که به طاق های آجری چسبیده بود نشانه گرفت و شروع به تیراندازی کرد. او با شنیدن صدای جیر جیر و صدای فلز و شیشه به عقب و جلو، بالا و پایین شلیک کرد. او پوزخندی زد. این باید مراقب دوربین تلویزیون و بلندگوی آنها باشد. حالا آنها مثل او در آن لحظه نابینا بودند. برابری در هر دو طرف خواهد بود. دوباره پایش را به ستون آجری فشار داد، تنش کرد، زنجیر را با دو دست گرفت و کشید. رگ‌ها روی پیشانی‌اش برآمده بودند، تاندون‌های بزرگ می‌ترکیدند، نفس‌هایش به شدت دردناک می‌شد.
  حلقه باقی مانده از پیچ بیرون آمد و تقریباً افتاد. او M3 را برداشت و به سمت کمربند دوید. وقتی به او نزدیک شد صدای به هم خوردن درب ورودی را شنید. چیزی روی زمین سنگی پرید. نیک کبوتر به سمت دختر رفت و او را با بدن برهنه و بزرگش پوشاند. بالاخره دیدند. آنها می دانستند که سرهنگ مرده است. پس اینها نارنجک های مین بودند. نارنجک با چراغ قرمز ناخوشایند و پاپ منفجر شد. نیک احساس کرد که دختر برهنه زیر او می لرزد. ترکش نارنجک روی باسن او را گاز گرفت. لعنتی فکر کرد. مدارک را پر کن، هاک! روی ستون خم شد و از در سه لنگه شلیک کرد. مرد از درد فریاد زد. نیک به شلیک ادامه داد تا اینکه مسلسل داغ شد. مهمات او تمام شد، به دنبال مسلسل دیگری هجوم برد و سپس آخرین انفجار را به سمت در شلیک کرد. متوجه شد که هنوز نیمه روی دختر دراز کشیده است. ناگهان خیلی ساکت شد. زیر آن، شاهزاده خانم گفت: "میدونی، تو خیلی سنگینی." خندید: «ببخشید. "اما این ستون تنها چیزی است که ما داریم. ما باید آن را تقسیم کنیم. - حالا چه اتفاقی می افتد؟" نگاهی به او انداخت. او سعی کرد موهای تیره خود را با انگشتانش شانه کند و از مردگان برخاست. او امیدوار بود که برای همیشه باشد. او صادقانه گفت: "من نمی دانم الان چه خبر است."
  
  
  - من حتی نمی دانم کجا هستیم. من فکر می کنم این یکی از سیاه چال های قدیمی پرتغال در جایی زیر شهر است. باید چندین ده از آنها وجود داشته باشد. این احتمال وجود دارد که همه شلیک ها شنیده شود - شاید پلیس پرتغال به دنبال ما بیاید." این به معنای مدت طولانی زندانی برای او بود. هاوک در نهایت او را آزاد می کرد، اما زمان می برد. و آنها در نهایت دختر را می گرفتند. دختر متوجه شد: «امیدوارم که نه،» او به آرامی گفت: «پس از گذشتن از همه اینها. من طاقت ندارم که به پرتغال برگردم و در یتیم خانه بگذارم.» همینطور خواهد بود. نیک با شنیدن این داستان از شاهزاده عسکری، می دانست که حق با اوست.
  
  
  اگر نماینده رسمی دولت پرتغال، لوئیس داگاما، کاری به این موضوع داشت، احتمالا او را به بیمارستان روانی می فرستادند. دختر شروع کرد به گریه کردن. او دست های کثیفش را دور نیک کارتر حلقه کرد و خودش را به او فشار داد. "نگذارید آنها مرا ببرند، نیک. لطفا نرو." او به جسد سرهنگ چون لی اشاره کرد. "من دیدم که او را کشتید. بدون فکر کردن این کار را کردید. شما می توانید همین کار را برای من انجام دهید. قول بدهید؟ اگر نتوانیم فرار کنیم، اگر توسط چینی ها یا پرتغالی ها اسیر شدیم، قول بده که می کشی. من. خواهش می کنم." برای شما آسان خواهد بود. من خودم جرات انجام این کار را ندارم. نیک دستی به شانه اش زد. این یکی از عجیب ترین قول هایی بود که او تا به حال داده بود. نمی دانست که می خواهد یا نه. نگه داشتنش یا نه
  او دلداری داد: «البته. "البته عزیزم. اگه اوضاع خیلی بد شد میکشمت." سکوت کم کم داشت روی اعصابش خورده بود. او یک انفجار کوتاه به در آهنی شلیک کرد، صدای زوزه و کمانه گلوله ها را در راهرو شنید. سپس در باز یا نیمه باز بود. کسی اونجا بود؟ او نمی دانست. ممکن است زمانی که باید در حال دویدن باشند، زمان ارزشمندی را تلف کنند. شاید وقتی سرهنگ فوت کرد، چینی ها موقتاً فرار کردند. این مرد با یک گروه کوچک و با یک نخبه کار می کرد و آنها باید برای سفارشات جدید به یک رده بالاتر می رفتند. کیل مستر تصمیم گرفت. آنها از شانس خود استفاده می کنند و از اینجا فرار می کنند.
  او قبلاً زنجیر دختر را از روی تیر کشیده بود. اسلحه اش را چک کرد. نصف گیره در مسلسل مانده بود. دختر می توانست یک لوگر و یک کفش رکابی حمل کند و... نیک فکرش را بهتر کرد، با عجله به سمت بدن سرهنگ رفت و کمربند و جلیقه اش را در آورد. آن را به کمر برهنه اش چسباند. او لوگر را با او می خواست. - دست دختره رو داد بالا. "بیا عزیزم. ما از اینجا فرار می کنیم. افسردگی ، همانطور که همیشه می گویید پرتغالی." وقتی تیراندازی در راهرو شروع شد به در آهنی نزدیک شدند. نیک و دختر ایستادند و خود را به دیوار درست بیرون در فشار دادند. به دنبال آن فریاد، فریاد و انفجار نارنجک و سپس سکوت همراه شد.
  آنها گام های محتاطانه ای را در طول راهرو به سمت در شنیدند. نیک انگشتش را روی دهان دختر گذاشت. سرش را تکان داد، چشمان سبزش بزرگ و ترسناک در صورت لکه دارش. نیک پوزه مسلسل را به سمت در گرفت و دستش را روی ماشه گذاشت. در راهرو نور کافی بود تا همدیگر را ببینند. شاهزاده عسکری با لباس سفید موزامبیکی، پاره، پاره و خون آلود، در حالی که کلاه گیس خود را به یک طرف فشار داده بود، با چشمانی کهربایی به آنها نگاه می کرد. با پوزخند تمام دندان های تیزش را نشان داد. در یک دستش تفنگ و در دست دیگرش یک تپانچه بود. کوله پشتی اش هنوز نیمه پر از نارنجک بود.
  سکوت کردند. چشم‌های لئونین مرد سیاه‌پوست بدن برهنه‌شان بالا و پایین پرسه می‌زد و با یک نگاه همه‌چیز را به خود می‌گرفت. نگاهش به دخترک خیره شد. سپس دوباره به نیک لبخند زد. "ببخشید دیر رسیدم، پیرمرد، اما طول کشید تا از این انبار بیرون بیایم. برخی از برادران سیاه پوستم به من کمک کردند و به من گفتند که این مکان کجاست - من هرچه سریعتر آمدم. به نظر می رسد هدف را از دست داده ام. دلتنگ شادترین ها بود، هه." او هنوز داشت بدن دختر را معاینه می کرد. او بدون لرزش نگاهش را برگرداند. نیک که تماشا می کرد، هیچ چیز اساسی در نگاه شاهزاده ندید. فقط تایید. شاهزاده دوباره به سمت نیک برگشت. دندان‌ها با خوشحالی برق می‌زنند. می‌گویم، پیرمرد، آیا شما دو نفر آرایش کرده‌اید؟ مثل آدم و حوا؟
  
  
  
  فصل 12
  
  
  
  
  کیل مستر روی تختش در هتل بلو ماندارین دراز کشید و به سقف خیره شد. در خارج، طوفان Emali شروع به افزایش سرعت کرد و پس از چندین ساعت تهدید به کف تبدیل شد. معلوم شد که یک باد شدید شیطانی واقعاً در انتظار آنها بود. نیک نگاهی به ساعتش انداخت. بعد از ظهر. او گرسنه بود و می‌توانست از نوشیدنی استفاده کند، اما تنبل‌تر از آن بود، خیلی سیر بود و نمی‌توانست حرکت کند. کارها خوب پیش می رفت. خروج از ماکائو به طرز مضحکی آسان و تقریباً خسته کننده بود. شاهزاده یک ماشین کوچک، یک رنو کتک خورده را دزدید و هر سه در آن انباشته شدند و به سمت پها پوینت رفتند، دختری که کت پر از خون شاهزاده را پوشیده بود. نیک فقط یک باند روی ران خود بسته است. سواری وحشیانه ای بود - باد ماشین کوچک را مانند کاه به اطراف هل داد - اما آنها به نقطه رسیدند و جلیقه های نجات را در آنجا پیدا کردند که آنها را در میان صخره ها پنهان کرده بودند. امواج بلند بود، اما نه خیلی بلند. نه هنوز. آشغال همان جایی بود که قرار بود باشد. نیک در حالی که دختر را بکسل می کرد - شاهزاده می خواست، اما نمی توانست - راکت کوچکی را از جیب جلیقه نجاتش بیرون آورد و به سمت بالا فرستاد. یک موشک قرمز آسمان بادی را نقاشی کرد. پنج دقیقه بعد آشغال ها آنها را برداشتند...
  مین قایقران تانگارا گفت: به خدا ما خیلی نگران بودیم قربان، شاید یک ساعت بیشتر صبر نکردیم، شما زود نمی آیید، ما باید شما را ترک کنیم - شاید نتوانیم هنوز با آرامش به خانه برگرد.» آنها به راحتی به خانه نمی آمدند، اما خوب به خانه نمی آمدند. در سپیده دم، زمانی که زباله ها به پناهگاه طوفان رفتند، جایی در جنگل گم شدند. نیک با اس اس صحبت می کرد و چند نفر از افراد او منتظر بودند. انتقال از ماندارین آبی به ماندارین آبی آسان و بدون درد بود، و اگر متصدی فکر می‌کرد چیز عجیبی در مورد این سه نفر وحشی وجود دارد، خود را مهار می‌کرد. نیک و دختر از تنگام لباس‌های باحال قرض گرفتند. شاهزاده به نوعی توانست با آنچه از یونیفرم سفید دزدیده شده اش باقی مانده بود، شاهانه به نظر برسد. نیک خمیازه ای کشید و به صدای طوفان در اطراف ساختمان گوش داد. شاهزاده در اتاقی در پایین راهرو بود و احتمالاً خواب بود. دختر به اتاقش در مجاورت اتاقش رفت، روی تخت افتاد و بلافاصله از هوش رفت. نیک او را پوشاند و او را تنها گذاشت.
  
  
  Killmaster می تواند از خواب استفاده کند. زود بلند شد و به حموم رفت و برگشت سیگاری روشن کرد و روی تخت نشست و به فکر فرو رفت. او در واقع صدا را نشنید، مهم نیست که چقدر شنوایی او تیز بود. بلکه صدا به آگاهی او هجوم آورد. خیلی ساکت نشست و سعی کرد آن را شناسایی کند. واضح است. پنجره به سمت بالا می لغزد. پنجره ای بلند شده توسط کسی که نمی خواست صدایش شنیده شود. نیک لبخندی زد... شانه های بزرگش را بالا انداخت. نیمی از آن را تکرار کرد. به سمت در اتاق دختر رفت و در زد. سکوت دوباره در زد. بدون پاسخ. نیک قدمی عقب رفت و با پای برهنه به قفل سست لگد زد. در به سرعت باز شد. اتاق خالی بود. سرش را تکان داد. حق با او بود. او از اتاق گذشت، بدون اینکه فکر کند او فقط یک کیسه برداشته است، و از پنجره باز به بیرون نگاه کرد. باد باران را بر صورتش جاری کرد. پلک زد و به پایین نگاه کرد. محل فرار آتش با پوشش خاکستری مه و باران باد پنهان شده بود. نیک پنجره را پایین کشید، آهی کشید و برگشت. به اتاق خواب اصلی برگشت و سیگار دیگری روشن کرد.
  KILLMASTER برای یک لحظه اجازه داد که بدنش این فقدان را احساس کند، سپس به تندی خندید و شروع به فراموش کردن آن کرد. با این حال، طنزی در این واقعیت وجود داشت که جسد شاهزاده خانم، که متعلق به بسیاری بود، برای او در نظر گرفته نشده بود. پس بذار بره نگهبان تبر را عقب کشید. او به قراردادش با هاک عمل کرد و اگر پیرمرد فکر می‌کند دوباره از او برای کار کثیف دیگری استفاده خواهد کرد، فقط باید دوباره فکر کند. نیک تعجب نکرد که چند دقیقه بعد تلفن زنگ زد.
  گرفت و گفت: سلام آسکی کجایی؟ شاهزاده گفت: "فکر نمی کنم این را به تو بگویم نیک. اگر نگویم بهتر است. پرنسس مورگان با من است. ما... قرار است با هم ازدواج کنیم، پیرمرد. به زودی. من همه چیز را در مورد شورش برای او توضیح دادم." و همه اینها، و این واقعیت که به عنوان یک شهروند پرتغالی مرتکب خیانت خواهد شد. او هنوز هم می خواهد این کار را انجام دهد. من هم همینطور. نیک گفت: "آرزوی خوشبختی می کنم، آسکی."
  شاهزاده گفت: "من می دانم که او کی بود." "من می خواهم همه چیزهایی را که از شاهزاده خانم نیاز دارم تغییر دهم. یک چیز، او به اندازه من از هموطنان خود متنفر است." نیک لحظه ای تردید کرد و سپس گفت: "آیا می خواهی از آن استفاده کنی، آسکی؟" می دونی... - نه پیرمرد. بیرون است. فراموش شده. کیل مستر به آرامی گفت: "باشه." - باشه آسوکا. فکر میکردم اینجوری ببینی اما در مورد محصول چطور؟ یه جورایی بهت قول دادم می خواهی چرخ ها را روشن کنم... "نه، رفیق. من یک تماس دیگر در سنگاپور دارم، برای ماه عسل ما آنجا بمان. فکر می کنم می توانم از شر همه ... کالاهایی که می توانم سرقت کنم خلاص شوم." شاهزاده خندید. نیک به دندان های تیز و درخشان فکر کرد و خندید. او گفت. "خدایا، من همیشه اینقدر در جریان نبودم. یک دقیقه صبر کن، نیک. مورگان می خواهد با تو صحبت کند."
  او آمد بالا. دوباره مثل یک خانم صحبت کرد. نیک در حین گوش دادن فکر کرد که او قطعاً می تواند یکی شود. او فقط ممکن است از خندق برگردد. او امیدوار بود که شاهزاده به این امر رسیدگی کند. دختر گفت: "دیگر شما را نخواهم دید." "می خواهم از تو تشکر کنم، نیک، برای کاری که برای من انجام دادی." "من کاری نکردم." "اما شما این کار را کردید - بیشتر از آنچه فکر می کنید، بیشتر از آنچه که می توانید درک کنید. بنابراین - متشکرم." او گفت: «نیازی نیست. "ولی یه لطفی به من کن شاهزاده... سعی کن بینی قشنگت رو تمیز نگه داری، شاهزاده پسر خوبیه." - من می دانم. اوه، من از کجا این را بدانم! سپس با یک شادی عفونی در صدایش که قبلاً هرگز نشنیده بود، خندید و گفت: "او به شما گفته بود که من او را مجبور می کنم چه کار کند؟" "چی؟" "میذارم بهت بگه. خداحافظ نیک." شاهزاده برگشته است. او با ناراحتی مسخره گفت: "او مجبورم می کند دندان هایم را بچسبانم." من به شما اطمینان می دهم که این برای من هزینه زیادی خواهد داشت. من باید عملیات خود را دو برابر کنم. نیک در گوشی لبخند زد. "بیا، آسکی. کار با کلاه آنقدرها را پوشش نمی دهد." شاهزاده گفت: "لعنتی، آنها نمی کنند." "برای پنج هزار نفر از سربازانم؟ من مثال زدم. اگر من کلاه بر سر دارم، پس آنها کلاه بر سر دارند. خداحافظ پیرمرد. آچار میمون نیست، اوه؟ به محض اینکه باد فروکش کرد، برو بیرون." نیک کارتر گفت: «بدون آچار. برو با خدا.» تلفن را قطع کرد. دوباره روی تخت دراز شد و به پرنسس مورگانا داگاما فکر کرد. در سیزده سالگی توسط عمویش اغوا شد. او مورد تجاوز قرار نگرفت، بلکه اغوا شد. آدامس جویدن و دوباره. یک موضوع بسیار مخفی، مخفی ترین. چقدر باید برای یک دختر سیزده ساله هیجان انگیز بوده باشد. سپس چهارده. سپس پانزده. سپس شانزده. این رابطه سه سال طولانی به طول انجامید و هیچکس از آن مطلع نشد. و چه قدر عموی شیطان باید عصبی بوده باشد، وقتی که در نهایت شروع به نشان دادن علائم انزجار و اعتراض به محارم کرد.
  نیک اخم کرد. لویی داگاما باید یک عوضی خاص بوده باشد. با گذشت زمان، او شروع به ظهور در محافل دولتی و دیپلماتیک کرد. او هم مثل عموی دختر، سرپرست دختر بود. او پول او و همچنین بدن نوزادش را کنترل کرد. و با این حال نتوانست دختر را تنها بگذارد. دختر جوانی شاداب طعمه ای مرگبار برای مردان پیر و خسته بود. خطر قرار گرفتن در معرض هر روز بیشتر می شد. نیک می توانست متوجه شود که معضل عمویش شدید است. گرفتار شدن، در معرض قرار گرفتن، زنجیر شدن به ستون - رابطه محارم با تنها خواهرزاده اش برای بیش از سه سال! این به معنای پایان مطلق همه چیز بود - ثروت، شغل، حتی خود زندگی.
  دختری که حالا به اندازه کافی بزرگ شده بود که بفهمد چه کار می کند، روند وقایع را تسریع کرد. او از لیسبون گریخت. عمویش که می ترسید صحبت کند او را گرفت و در یک آسایشگاه در سوئیس گذاشت. در آنجا چت می‌کرد، زیر سدیم پنتاتول سرگردان بود، و پرستار چاق حیله‌گر شنید. باج گیری دختر سرانجام از آسایشگاه فرار کرد - و به سادگی به زندگی خود ادامه داد. او صحبت نمی کرد. او حتی از دایه ای که شنیده بود و قبلاً سعی می کرد عمویش را متقاعد کند که ساکت شود، نمی دانست. پوزخند نیک کارتر سخت بود. چقدر مرد بیشتر عرق کرد! عرق ریختم و پول دادم. وقتی بین سیزده تا شانزده سالگی لولیتا بودید، شانس شما برای داشتن یک زندگی عادی پس از آن بسیار اندک بود. شاهزاده خانم از پرتغال دور ماند و پیوسته به سراشیبی رفت. مشروب الکلی، مواد مخدر، رابطه جنسی - این از نوع چیزهاست. عمو صبر کرد و پول داد. حالا او در کابینه بسیار بالا بود، چیزهای زیادی برای از دست دادن داشت. بعد بالاخره بلکر آمد تا فیلم های کثیف بفروشد و عمو از شانسش استفاده کرد. اگر می توانست به نحوی دختر را به پرتغال برگرداند، ثابت کند که او دیوانه است، او را پنهان کند، شاید هیچ کس داستان او را باور نمی کرد. ممکن است زمزمه هایی به گوش برسد، اما او می توانست صبر کند. کمپین خود را آغاز کرد. او قبول کرد که خواهرزاده اش به وجهه پرتغال در جهان آسیب می رساند. او به پرستاری ماهر نیاز داشت، بیچاره. او شروع به همکاری با اطلاعات پرتغالی کرد، اما فقط نیمی از داستان را به آنها گفت. وجوه او را قطع کرد. کمپین آزار و شکنجه پیچیده شروع شد تا شاهزاده خانم را به پرتغال بازگرداند تا او را به یک "صومعه" بفرستد - بنابراین هر داستانی را که او گفته بود یا ممکن بود بگوید بی اعتبار می کرد.
  الکل، مواد مخدر و رابطه جنسی ظاهرا او را شکست. چه کسی یک دختر دیوانه را باور می کند؟ آسکی، با هوش برتر خود که اطلاعات پرتغالی را شکار می کرد، به طور تصادفی به حقیقت دست یافت. او آن را سلاحی می دانست که علیه دولت پرتغال برای وادار کردن آن به دادن امتیاز استفاده می شود. از این گذشته، سلاحی که او قصد استفاده از آن را نداشت. قرار بود با او ازدواج کند. او نمی خواست که او بیشتر از آنچه قبلا بود کثیف شود. نیک کارتر بلند شد و سیگارش را در زیرسیگاری خاموش کرد. اخم کرد. او احساس ناخوشایندی داشت که عمویش از دستش بر می‌آید - احتمالاً با تمام افتخارات دولتی و کلیسا می‌میرد. حیف او دندان های تیز و آنچه آسوکا یک بار گفته بود به یاد آورد: "من عادت دارم گوشت خودم را بکشم!"
  نیک همچنین جانی اگید را با یک چاقوی کاغذی دسته یشم در قلبش به یاد آورد. شاید عمویم در خانه آزاد نبود. شاید... لباس پوشید و رفت توی طوفان. منشی و سایر افراد در لابی پرآذین با وحشت به او خیره شدند. این آمریکایی بزرگ واقعاً دیوانه می شد اگر به باد می رفت. در واقع آنطور که او انتظار داشت بد نبود. باید مراقب اشیاء پرنده مانند تابلوهای فروشگاه، سطل های زباله و چوب باشید، اما اگر پایین می ماندید و ساختمان ها را در آغوش می گرفتید، شما را از بین نمی برد. اما باران چیز خاصی بود، یک موج خاکستری که در خیابان های باریک می چرخید. در عرض یک دقیقه خیس شد. آب گرم بود و او احساس کرد که بیشتر مخاط ماکائو از او شسته شده است. به طور تصادفی - درست است - او دوباره خود را در منطقه وان چای یافت. نه چندان دور از نوار Rat Fink. این می تواند یک پناهگاه باشد، یعنی. او وقتی دوست دختر جدیدی داشت در این مورد صحبت کرد. باد به سختی او را زمین زد و او را به داخل ناودان های روان پراکنده کرد. نیک با عجله او را بلند کرد و به پاهای بلند زیبا، سینه های پر، پوست زیبا و ظاهر نسبتاً متواضعش اشاره کرد. همانطور که یک دختر ژولیده می تواند متواضع باشد. دامن نسبتا کوتاهی پوشیده بود، البته نه مینی، و بارانی هم نداشت. نیک به دختر عصبی کمک کرد تا از جایش بلند شود. خیابان خالی بود اما نه برای آنها.
  به او لبخند زد. او لبخند زد، لبخند مردد وقتی او را به داخل می برد گرمتر می شد. آنها در میان زوزه باد و باران سیل آسا ایستادند. نیک کارتر گفت: «تا جایی که من متوجه شدم، این اولین طوفان شماست؟» موهای روانش را گرفت. - بله. ما آنها را در فورت وین نداریم. شما آمریکایی هستید؟ نیک کمی تعظیم کرد و لبخندی به او زد که هاک اغلب آن را اینگونه توصیف می کرد که «کره در دهانت آب نمی شود». می توانم به شما کمک کنم؟ خودش را به سینه اش فشار داد. باد به دامن خیسش چسبید، به پاهای خوب، خیلی خوب، عالی، عالی. او توضیح داد: "من گم شدم." او می خواست بیرون برود و دختران دیگر را رها کند، اما من همیشه می خواستم وارد یک طوفان شوم. نیک گفت: "تو یک رمانتیک به دل خودم هستی. فرض کنید ما در یک گردباد مشترک بودیم. البته بعد از نوشیدنی و فرصتی برای معرفی خودمان و آماده شدن. او چشمان درشت خاکستری داشت. بینی اش بالا بود. موهایش کوتاه و طلایی بود.» لبخند زد: «فکر کنم دوست داشته باشم. کجا خواهیم رفت؟ نیک به پایین خیابان به نوار رت فینک اشاره کرد.
  دوباره به شاهزاده فکر کرد، خیلی کوتاه، سپس به او فکر کرد. او گفت: "من این مکان را می شناسم." دو ساعت و چند نوشیدنی بعد، نیک با خودش شرط بندی کرد که ارتباط تمام می شود. او شکست خورد. هاوک تقریباً بلافاصله پاسخ داد. "پورت ارسال شد. شما کار عالی انجام دادید." بله،" او موافقت کرد. نیک." "من این کار را کردم. نام دیگری در کتاب سیاه کوچک خط خورده است، نه؟" هاوک گفت: "در یک خط باز نیست. کجایی؟ اگر می توانستی برگردی، من یک مشکل کوچک وجود داشت و...» نیک گفت: «اسم او حنا داوسون است، و او یک معلم مدرسه از فورت وین، ایندیانا است. در دبستان تدریس می کند. دارم مطالعه می کنم. آقا میدونستید روشهای قدیمی منسوخ شده؟ من Spot - You Spot - اینجا Spot - Spot سگ خوبی است - اکنون همه اینها در گذشته است.
  سکوت کوتاه سیم ها کیلومترها زمزمه می کردند. هاوک گفت: "خیلی خوب." من معتقدم قبل از اینکه بتوانید دوباره کاری را انجام دهید باید این را از سیستم خود حذف کنید. اما اگر به شما نیاز فوری داشته باشم الان کجا هستید؟» نیک کارتر با خستگی پرسید: «باور می‌کنی.» «رت فینک بار.
  هاوک: "من این را باور دارم." - بله قربان. و همچنین یک طوفان. احتمالا دو سه روز گیر می کنم. خداحافظ آقا کیل مستر محکم گفت: "اما، نیک! صبر کن. من..." ...به من زنگ نزن. - بهت زنگ میزنم
  
  
  
  پایان
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  عملیات موشک ماه
  
  
  نیک کارتر
  
  
  عملیات موشک ماه.
  
  
  
  ترجمه لو اشکلوفسکی
  
  
  
  فصل 1
  
  
  
  
  در ساعت 6:10 صبح روز 16 می، شمارش معکوس نهایی آغاز شد.
  
  
  مدیران پرواز در هیوستون، تگزاس، و کیپ کندی، فلوریدا، با تنش در مقابل تابلوهای کنترل خود نشستند. زمین توسط ناوگانی از کشتی‌های ردیاب، شبکه‌ای از آنتن‌های رادیویی در اعماق فضا و چندین ماهواره‌ی ارتباطی معلق احاطه شده بود. تلویزیون سراسری در ساعت 7:00 صبح به وقت شرقی آغاز شد، و کسانی که زودتر برای تماشای این رویداد برخاستند، شنیدند که مدیر پرواز در Mission Control در هیوستون اعلام کرد: "همه سبز و برو."
  
  
  هشت ماه قبل از آن، فضاپیمای آپولو در مدار آزمایش شده بود. شش ماه پیش، کشتی فرود ماه آزمایشات فضایی را پشت سر گذاشت. دو ماه پس از آن، موشک بزرگ ساترن 5 اولین بار بدون سرنشین خود را به نمایش گذاشت. سه بخش فرودگر ماه اکنون به هم متصل شده و برای اولین مدار سرنشین دار خود - آزمایش نهایی قبل از پرواز واقعی به ماه - آماده بودند.
  
  
  این سه فضانورد روز خود را با یک معاینه پزشکی سریع آغاز کردند و پس از آن یک صبحانه معمولی حاوی استیک و تخم مرغ مصرف کردند. آن‌ها سپس جیپ را از میان شن‌ها و برس‌های تیره‌ای به نام جزیره مریت عبور دادند، از آثار باستانی دوران فضایی قبلی - سکوهای پرتاب مرکوری و جمینی - و از کنار یک بیشه پرتقال که به نوعی جان سالم به در برد. 39، یک منطقه بتنی عظیم به اندازه نصف یک زمین فوتبال.
  
  
  خلبان ارشد پرواز آتی، سرهنگ دوم نوروود "وودی" لیسکومب، مردی با موهای خاکستری و کم حرف در چهل سالگی، یک جانباز هوشیار و جدی برنامه های مرکوری و جمینی بود. در حالی که سه مرد از جیپ به سمت اتاق آماده سازی می رفتند، نگاهی به مه روی سکوی پرتاب انداخت. او در حرکت آرام خود در تگزاس گفت: "عالی است." این به محافظت از چشمان ما در برابر اشعه های خورشید در هنگام برخاستن کمک می کند.
  
  
  هم تیمی هایش سری تکان دادند. سرهنگ تد گرین، که او نیز یک کهنه سرباز دوقلو بود، یک باندای قرمز رنگارنگ بیرون آورد و پیشانی خود را پاک کرد. او گفت: «باید دهه نود باشد. "اگر هوا گرمتر شود، ممکن است فقط روغن زیتون را روی ما بریزند."
  
  
  فرمانده نیروی دریایی داگ آلبرز عصبی خندید. پسرانه جدی، در سی و دو سالگی او جوانترین عضو تیم بود، تنها کسی که هنوز در فضا نرفته بود.
  
  
  در اتاق آماده سازی، فضانوردان به جلسه توجیهی نهایی ماموریت گوش دادند، سپس لباس فضایی خود را پوشیدند.
  
  
  در مجتمع پرتاب، خدمه سکوی پرتاب سوخت گیری راکت ساترن 5 را آغاز کردند. به دلیل دمای بالا، سوخت و اکسید کننده ها باید تا دمای کمتر از حد معمول خنک می شدند و عملیات با دوازده دقیقه تاخیر به پایان رسید.
  
  
  بالای آن‌ها، بالای یک آسانسور دروازه‌ای پنجاه و پنج طبقه، یک تیم پنج نفره از تکنسین‌های هوانوردی کانلی به تازگی آخرین بررسی کپسول سی تنی آپولو را انجام داده بودند. کانلی مستقر در ساکرامنتو پیمانکار اصلی ناسا در پروژه 23 میلیارد دلاری بود و هشت درصد از کارکنان بندر کندی در ماه، کارمندان شرکت هوافضای کالیفرنیا بودند.
  
  
  رئیس پورتال، پت هامر، مردی با چهره مربعی بزرگ با لباس‌های سفید، کلاه بیسبال سفید و پولارویدهای شش ضلعی بدون قاب، در حالی که او و تیمش از روی باده‌روی جداکننده کپسول آپولو از برج خدماتی عبور می‌کردند، مکث کرد. او فریاد زد: «بچه ها بروید جلو. "من می خواهم آخرین نگاهی به اطراف بیندازم."
  
  
  یکی از خدمه برگشت و سرش را تکان داد. او فریاد زد: "من پنجاه پرتاب با تو انجام دادم، پت، اما من هرگز تو را عصبی ندیده بودم."
  
  
  هامر در حالی که دوباره به داخل غلاف می رفت گفت: «تو نمی توانی زیاد مراقب باشی».
  
  
  او به اطراف کابین نگاه کرد و در پیچ و خم ابزارها، صفحه‌ها، کلیدها، چراغ‌ها و کلیدهای ضامن حرکت کرد. سپس، با دیدن آنچه که می خواست، به سرعت به سمت راست حرکت کرد، چهار دست و پا افتاد و زیر کاناپه های فضانوردان به سمت دسته سیم هایی که زیر در طاق می رفت، سر خورد.
  
  
  پولارویدها را درآورد، یک کیف چرمی از جیب لگنش درآورد، آن را باز کرد و عینک ساده بدون لبه‌ای به چشم زد. یک جفت دستکش آزبست را از جیب عقبش بیرون آورد و کنار سرش گذاشت. یک جفت سیم برش و یک پرونده از انگشت دوم و سوم دستکش راستش بیرون آورد.
  
  
  او اکنون به شدت نفس می‌کشید و دانه‌های عرق روی پیشانی‌اش جاری شد. دستکش پوشید، سیم را با دقت انتخاب کرد و شروع به بریدن جزئی کرد. سپس کاترها را گذاشت و شروع به برداشتن عایق تفلون سنگین کرد تا اینکه بیش از یک اینچ از رشته های مسی براق نمایان شد. او یکی از نخ ها را اره کرد و آن را پاره کرد و آن را به فاصله سه اینچ از محل اتصال لحیم روی تعدادی لوله ECS خم کرد...
  
  
  فضانوردان در امتداد سکوی بتنی مجتمع 39 با لباس های فضایی سنگین ماه قدم زدند. آنها ایستادند تا با برخی از خدمه دست بدهند، و سرهنگ لیسکومب پوزخندی زد که یکی از آنها مدل سه فوتی یک کبریت آشپزخانه را به او داد. تکنسین گفت: «وقتی آماده شدی، سرهنگ، فقط آن را بزن
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  سطح ناهموار موشک های ما بقیه کار را انجام خواهند داد"
  
  
  لیسکومب و دیگر فضانوردان سرشان را تکان دادند و از روی صفحه‌های خود لبخند زدند، سپس به سمت آسانسور پورتال حرکت کردند و به سرعت به «اتاق سفید» استریل شده در سطح سفینه فضایی بالا رفتند.
  
  
  در داخل کپسول، پت همر به تازگی تشکیل یک اتصال لحیم کاری لوله کنترل محیطی را به پایان رسانده است. به سرعت وسایل و دستکش هایش را جمع کرد و از زیر کاناپه ها بیرون آمد. از طریق دریچه باز، او فضانوردان را دید که از "اتاق سفید" بیرون آمدند و از روی پل بیست فوتی به سمت بدنه فولادی ضد زنگ کپسول رفتند.
  
  
  چکش از جایش بلند شد و با عجله دستکش هایش را در جیب عقبش فرو کرد. وقتی از دریچه بیرون می رفت لبخندی روی لب هایش نشاند. او فریاد زد: "اشکالی ندارد، پسرها." "سفر خوبی داشته باشید."
  
  
  سرهنگ لیسکومب ناگهان ایستاد و به سمت او برگشت. چکش تکان خورد و از ضربه ای نامرئی طفره رفت. اما فضانورد لبخندی زد و یک کبریت بزرگ به او داد. لب‌هایش پشت صفحه جلویی تکان خورد و گفت: برو، پت، دفعه بعد که می‌خواهی آتش بزنی.
  
  
  هامر در حالی که یک کبریت در دست چپ داشت، همانجا ایستاده بود، در حالی که سه فضانورد با او دست دادند و از دریچه بالا رفتند، لبخندی روی صورتش نقش بسته بود.
  
  
  آن‌ها لباس‌های نایلونی نقره‌ای خود را به سیستم کنترل محیطی متصل کردند و روی کاناپه‌های خود دراز کشیدند و منتظر بودند تا فشار روی آن‌ها افزایش یابد. Command Pilot Liscombe به سمت چپ زیر کنسول کنترل پرواز پخش شده بود. گرین، که به عنوان ناوبر منصوب شده بود، در وسط قرار داشت و آلبرز در سمت راست، جایی که تجهیزات ارتباطی قرار داشت.
  
  
  در ساعت 7:50 صبح عملیات فشار به پایان رسید. پوشش‌های دو دریچه‌های محفوظ از هوا مهر و موم شدند و جو داخل فضاپیما با اکسیژن پر شد و به شانزده پوند بر اینچ مربع افزایش یافت.
  
  
  حالا روال آشنا شروع شد، یک اجرا با جزئیات بی پایان که بیش از پنج ساعت به طول انجامید.
  
  
  پس از چهار و نیم ثانیه، شمارش معکوس دو بار متوقف شد، هر دو بار به دلیل "اشکال" جزئی. سپس، در شمارش معکوس منهای چهارده دقیقه، این روش دوباره متوقف شد - این بار به دلیل تداخل استاتیک در پیوندهای ارتباطی بین فضاپیما و تکنسین‌ها در مرکز عملیات. وقتی پاک شد، سناریوی شمارش معکوس ادامه یافت. مراحل بعدی نیازمند تعویض تجهیزات الکتریکی و بررسی گلیکول، مایع خنک‌کننده مورد استفاده در سیستم کنترل محیطی کشتی بود.
  
  
  فرمانده آلبرز سوئیچ با برچسب 11-CT را تکان داد. پالس های سوئیچ از سیم عبور می کردند و ناحیه ای را که عایق تفلون از آن جدا شده بود مسدود می کردند. دو قدم بعد، سرهنگ لیسکومب دریچه ای را چرخاند که اتیلن گلیکول بسیار قابل اشتعال را از طریق یک خط لوله جایگزین و از طریق یک اتصال لحیم کاری که با دقت مسیریابی شده بود، ارسال می کرد. لحظه‌ای که اولین قطره گلیکول روی سیم لخت و فوق‌گرم شده افتاد، لحظه‌ای را رقم زد که مه ابدیت برای سه مرد سوار آپولو AS-906 باز شد.
  
  
  در ساعت 12:01:04 شرقی، تکنسین هایی که صفحه تلویزیون را روی پد 39 تماشا می کردند، شعله های آتش را در اطراف کاناپه فرمانده آلبرز در سمت راست کابین خلبان دیدند.
  
  
  در ساعت 12:01:14 صدایی از داخل کپسول فریاد زد: "در فضاپیما آتش گرفته است!"
  
  
  در ساعت 12:01:20 کسانی که تلویزیون را تماشا می‌کردند، سرهنگ لیسکومب را دیدند که در تلاش برای رهایی از کمربند ایمنی بود. از روی مبل به جلو برگشت و به سمت راستش نگاه کرد. صدایی، احتمالاً او، فریاد زد: "لوله بریده شد... گلیکول نشت می کند..." (بقیه تحریف شده است).
  
  
  در ساعت 12:01:28 نبض تله متری ستوان فرمانده آلبرز به شدت پرید. او را می توان دید که در شعله های آتش فرو رفته است. صدایی که قرار بود او باشد فریاد زد: «ما را از اینجا بیرون کن... داریم می سوزیم...»
  
  
  در ساعت 12:01:29 یک دیوار آتشین بلند شد و صحنه را از دید پنهان کرد. مانیتورهای تلویزیون تاریک شدند. فشار و گرمای کابین به سرعت افزایش یافت. هیچ پیام واضح دیگری دریافت نشد، اگرچه فریادهای درد شنیده شد.
  
  
  در ساعت 12:01:32، فشار کابین به بیست و نه پوند بر اینچ مربع رسید. سفینه فضایی بر اثر فشار نابود شد. تکنسین‌هایی که در سطح پنجره‌های کشتی ایستاده بودند، یک فلش کورکننده را دیدند. دود سنگینی از کپسول شروع به نشت کرد. اعضای خدمه پورتال در امتداد راهپیمایی منتهی به کشتی دویدند و ناامیدانه سعی کردند درپوش دریچه را باز کنند. آنها توسط گرمای شدید و دود به عقب رانده شدند.
  
  
  باد شدیدی در داخل کپسول بلند شد. هوای سفید و داغ از میان شکاف غرش می کرد و فضانوردان را در پیله ای از آتش روشن می پوشاند و آنها را مانند حشرات در گرمای بیش از دو هزار درجه چروک می کرد ...
  
  
  * * *
  
  
  صدایی در اتاق تاریک گفت: "تفکر سریع فرمانده پورتال مانع از یک تراژدی با ابعاد بزرگتر شد."
  
  
  تصویری روی صفحه چشمک زد و همر متوجه شد که به صورت خودش نگاه می کند. مفسر اخبار تلویزیونی ادامه داد: «این پاتریک جی. همر است، یک تکنسین هوانوردی کانلی، چهل و هشت ساله، پدر سه فرزند. در حالی که دیگران از وحشت یخ کرده بودند، او شهامت فشار دادن دکمه کنترل را داشت.
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  این سیستم تخلیه را فعال کرد..."
  
  
  "ببین! ببین! این بابا است!" - صداهای نازک معصومی در تاریکی پشت سرش به گوش می رسید. چکش پیچید. او به طور خودکار نگاهی به اطراف اتاق انداخت و در دو میله ای و پرده های کشیده را بررسی کرد. شنید که همسرش گفت: بچه ها ساکت باش، گوش کنیم...
  
  
  مفسر تلویزیون اکنون به نموداری از فضاپیمای آپولو-زحل 5 اشاره کرد. "سیستم تخلیه به گونه ای طراحی شده است که کپسول را با چتر نجات به بیرون پرتاب می کند، که در صورت اضطراری در حین پرتاب خارج از سایت فرود می آید. به استثنای فضانوردان، تفکر سریع هاموی مانع از گسترش آتش در کپسول به موشک مرحله سوم شد. در زیر ماژول قمری اگر منتشر شده بود، یک سوختگی رعد و برق رخ می داد، هشت و نیم میلیون گالن نفت سفید خالص و اکسیژن مایع کل مرکز فضایی کندی و همچنین مناطق اطراف پورت کاناورال، ساحل کاکائو و ساحل را نابود می کرد. راکلج..."
  
  
  - مامان خسته ام بیا بریم بخوابیم. این تیمی، کوچکترین پسرش بود که آن شنبه چهار ساله شد.
  
  
  همر به جلو خم شد و در اتاق نشیمن به هم ریخته خانه ییلاقی خود در ساحل کاکائو به تلویزیون خیره شد. عینک بدون لبه اش برق زد. عرق روی پیشانی ام ظاهر شد. چشمانش ناامیدانه به صورت مفسر تلویزیون چسبیده بود، اما این سرهنگ لیسکوم بود که با پوزخند به او نگاه کرد و یک کبریت به او داد...
  
  
  بوی کثیف آهن و رنگ داغ اتاق را پر کرده بود. دیوارها مثل یک تاول بزرگ به سمت او خم شدند. لایه عظیمی از شعله از کنارش پخش شد و صورت لیسکومب در مقابل چشمانش ذوب شد و فقط گوشت ذغالی و سرخ شده پوشیده از تاول باقی ماند، چشمانی که در داخل جمجمه ای آهکی ترکیده بودند، بوی استخوان های سوزان...
  
  
  "پت، چی شده؟"
  
  
  همسرش با صورت رنگ پریده و کشیده روی او خم شد. حتما جیغ زده او سرش را تکان داد. او گفت: «هیچی. او نمی دانست. او هرگز نتوانست به او بگوید.
  
  
  ناگهان تلفن زنگ خورد. او پرید. تمام شب منتظر این بود. او گفت: "من می فهمم." یک مفسر گفت: با گذشت 9 ساعت از این حادثه تلخ، بازرسان همچنان در حال بررسی لاشه های سوخته هستند...
  
  
  این رئیس همر، پیت رند، رئیس خدمه پرتاب بود. او گفت: "بهتر است بیای داخل، پت." صدایش خنده دار به نظر می رسید. "من چند سئوال دارم..."
  
  
  همر سری تکان داد و چشمانش را بست. موضوعی که مورد نظر است تنها، زمان است. سرهنگ لیسکومب فریاد زد: "لوله بریده شد." برش خورده، شکسته نشد، و همر می دانست چرا، او می توانست قاب عینک پولاروید خود را در کنار لحیم کاری و براده های تفلون ببیند.
  
  
  او یک آمریکایی خوب و کارمند وفادار کانلی اویشن برای پانزده سال بود. او سخت کار کرد، درجات را طی کرد، به کار خود افتخار کرد. او در کار خود از فضانوردانی که به فضا می رفتند بت می دانست. و سپس - چون او به خانواده اش عشق می ورزید - به جامعه آسیب پذیران، بی حمایت ها پیوست.
  
  
  "بله، همه چیز خوب است." هامر این را به آرامی گفت و با دست روی دهانش را گرفت. "من می خواهم در مورد آن صحبت کنم. اما من به کمک نیاز دارم. به حفاظت پلیس نیاز دارم."
  
  
  صدای آن طرف متعجب به نظر می رسید. "خوب، پت، البته. می توان ترتیب داد."
  
  
  هامر گفت: "من از آنها می خواهم از همسر و فرزندانم محافظت کنند." تا زمانی که آنها نرسند از خانه بیرون نمی روم.
  
  
  گوشی را قطع کرد و ایستاد و دستش می لرزید. ترس ناگهانی باعث شد شکمش به هم بخورد. او تعهد داد - اما راه دیگری وجود نداشت. به همسرش نگاه کرد. تیمی روی بغلش خوابش برد. موهای بلوند ژولیده پسر را دید که بین کاناپه و آرنج او گیر کرده بود. او به طور مبهم گفت: "آنها از من می خواهند که کار کنم." "من باید بیام داخل."
  
  
  زنگ در بسته به صدا درآمد. "در این ساعت؟" او گفت. "چه کسی می تواند باشد؟"
  
  
  از پلیس خواستم وارد شود.
  
  
  "پلیس؟"
  
  
  عجیب است که چگونه ترس زمان را کاهش داد. کمتر از یک دقیقه پیش انگار داشت با تلفن صحبت می کرد. به سمت پنجره رفت و پرده ها را با احتیاط باز کرد. سدان تیره کنار جاده چراغی روی سقف و آنتن شلاقی در کناره داشت. سه مرد در ایوان با یونیفورم پوشیده بودند و اسلحه ها را روی باسنشان بسته بودند. در را باز کرد.
  
  
  اولی درشت، قهوه ای مایل به آفتاب، با موهای بلوند هویجی شانه شده و لبخندی دوستانه روی صورتش بود. او پیراهن آبی، پاپیون و شلوار سواری به تن داشت و زیر بغلش یک کلاه ایمنی سفید به سر داشت. او کشید: «سلام. "اسم شما همر است؟" همر به فرم نگاه کرد. او آن را تشخیص نداد. مو قرمز توضیح داد: «ما افسران منطقه هستیم. "افراد ناسا ما را صدا زدند..."
  
  
  "اوه، باشه، باشه." همر کنار رفت تا اجازه دهد وارد شوند.
  
  
  مردی که دقیقاً پشت مو قرمز قرار داشت، کوتاه قد، لاغر، تیره و با چشمان خاکستری مرگبار بود. زخم عمیقی گردنش را احاطه کرده بود. دست راستش در حوله ای پیچیده شده بود. همر با هشدار ناگهانی به او نگاه کرد. سپس او یک بشکه بنزین پنج گالن را دید که توسط افسر سوم نگه داشته شد. چشمانش به صورت مرد سوسو زد. دهانش باز شد. در آن لحظه فهمید که شروع به مردن کرده است. ویژگی‌های زیر کلاه ایمنی سفید صاف، با گونه‌های بلند و چشم‌های مایل بود.
  
  
  سرنگ در دست یک مو قرمز
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  سوزن بلند را با گاز کوچکی از هوای بیرون تف کرد. همر از درد و تعجب غرغر کرد. دست چپش به بازویش دراز شد، انگشتانش عذاب شدیدی را که در ماهیچه های شکنجه شده اش نشسته بود، می گرفتند. سپس آرام آرام جلو افتاد.
  
  
  زن جیغ زد و سعی کرد از روی مبل بلند شود. مردی که زخم روی گردنش داشت مانند گرگ در اتاق قدم می زد، دهانش خیس و براق بود. یک تیغ زشت از حوله بیرون زده بود. وقتی تیغ چشمک زد، به سمت بچه ها هجوم آورد. خون از گاز قرمز شریرانه ای که در گلویش ایجاد کرد فوران کرد و فریادش را خفه کرد. بچه ها کاملا بیدار نبودند. چشمانشان باز بود اما همچنان از خواب ابری بود. آنها به سرعت، بی سر و صدا و بدون درگیری مردند.
  
  
  مرد سوم مستقیم به آشپزخانه رفت. در فر را باز کرد، گاز را روشن کرد و از پله ها پایین رفت و به پناهگاه طوفان رفت. وقتی برگشت، بشکه بنزین خالی بود.
  
  
  مو قرمز سوزن را از دست همر بیرون آورد و در جیبش گذاشت. حالا او را روی مبل کشید، انگشت اشاره بی جان دست راست همر را در حوضچه خونی که به سرعت در زیر او شکل می گرفت فرو برد و انگشتش را روی دیوار سفید خانه ییلاقی کشید.
  
  
  هر چند حرف مکث می کرد تا انگشتش را در خون تازه فرو کند. وقتی پیام کامل شد، دو مرد دیگر به او نگاه کردند و سری تکان دادند. کسی که زخم روی گردنش بود، دسته تیغ آغشته به خون را به دست راست همر فشار داد و هر سه نفر کمک کردند تا او را به آشپزخانه ببرند. سرش را در اجاق گاز گذاشتند، برای آخرین بار به اطراف نگاه کردند، سپس از در بیرون رفتند، آخرین مرد روی قفل قفل کلیک کرد تا خانه از داخل قفل شود.
  
  
  کل عملیات کمتر از سه دقیقه طول کشید.
  فصل 2
  
  
  
  
  نیکلاس جی. هانتینگتون کارتر، N3 برای AX، به آرنج خود تکیه داد و به مو قرمز زیبا و آفتاب‌بوسیده‌ای که در کنار او روی شن‌ها افتاده بود نگاه کرد.
  
  
  پوستش قهوه ای تنباکویی بود و بیکینی زرد کمرنگ پوشیده بود. رژ لبش صورتی بود. او پاهای بلند و باریک، باسن های گرد و محکم داشت، یقه گرد بیکینی اش به او خیره شده بود و سینه های مغرورش در فنجان های تنگ دو چشم دیگر بود.
  
  
  نام او سینتیا بود و اهل فلوریدا بود، دختری که از تمام سفرنامه ها آمده بود. نیک او را سیندی صدا می کرد و او نیک را با نام "سم هارمون" وکیل دریاسالاری از Chevy Chase، مریلند می شناخت. هر وقت "سام" در تعطیلات در ساحل میامی بود، همیشه دور هم جمع می شدند.
  
  
  دانه‌های عرق زیر چشمان بسته و شقیقه‌هایش از آفتاب داغ ظاهر شد. او احساس کرد که او به او نگاه می کند و مژه های خیسش باز شدند. چشمان قهوه ای مایل به زرد، درشت و دور، با کنجکاوی دور به چشمان او نگاه کردند.
  
  
  چه می گویید تا از این نمایش مبتذل گوشت نیم پز جلوگیری کنیم؟ - پوزخندی زد و دندان های سفیدش را آشکار کرد.
  
  
  "چه چیزی در ذهن شماست؟" - مخالفت کرد. لبخند کمرنگی گوشه لبش بود.
  
  
  "ما دو نفر، تنها، برگشتیم در اتاق دوازده و هشت."
  
  
  هیجان در چشمانش شروع به رشد کرد. "از نو؟" او زمزمه کرد. چشمانش به گرمی روی بدن قهوه ای و عضلانی اش پرسه می زد. "باشه، آره، این ایده خوبی است..."
  
  
  ناگهان سایه ای بر سرشان افتاد. صدا گفت: آقای هارمون؟
  
  
  نیک به پشتش غلتید. یک مرد تشییع جنازه با سیلوئت سیاه روی او خم شد و بخشی از آسمان را مسدود کرد. با تلفن دنبالت می گردند، آقا، در ورودی آبی، شماره شش.
  
  
  نیک سرش را تکان داد و جفت ناخدای زنگ بیرون رفت و به آرامی و با احتیاط روی شن ها راه می رفت تا درخشش آکسفوردهای سیاه رنگش را حفظ کند، که در میان شورش رنگ ها در ساحل مانند یک فال تاریک از مرگ به نظر می رسید. نیک از جایش بلند شد. او گفت: «فقط یک دقیقه خواهم بود»، اما باور نکرد.
  
  
  «سام هارمون» نه دوستی داشت، نه خویشاوندی و نه زندگی خودش. فقط یک نفر از وجود او خبر داشت، می دانست که او در این لحظه، در این هتل خاص، در دومین هفته از اولین تعطیلات خود پس از دو سال، در ساحل میامی بود. پیرمرد باحال از واشنگتن.
  
  
  نیک از روی شن ها تا ورودی هتل سرف وی رفت. او مردی درشت اندام با باسن لاغر و شانه های پهن بود، با چشمان آرام ورزشکاری که زندگی خود را وقف چالش ها کرده بود. چشمان زنان به پشت عینک آفتابی نگاه کردند و نتایج را خلاصه کردند. موهای تیره ضخیم و کمی سرکش. پروفایل تقریبا عالی خطوط خنده در گوشه چشم و دهان. چشمان زنان از آنچه می دیدند خوشش آمد و آشکارا علاقه مند به دنبال او رفتند. نویدی از هیجان و خطر در آن بدن مخروطی و مخروطی وجود داشت.
  
  
  «سم هارمون» با هر قدمی که برمی داشت از نیک دور می شد. هشت روز عشق، خنده و بیکاری گام به گام محو شد و زمانی که او به فضای داخلی خنک و تاریک هتل رسید، خود کار معمولی اش بود - مامور ویژه نیک کارتر، عامل ارشد AX، فوق سری آمریکا. آژانس ضد جاسوسی
  
  
  تلفن ها در سمت چپ ورودی آبی در یک ردیف ده تایی که به دیوار چسبیده بودند، با پارتیشن های عایق صدا بین آنها ایستاده بودند. نیک به شماره شش رفت و گوشی را برداشت. هارمون اینجاست.
  
  
  "هی پسر من، همین الان رد شد. فکر کردم ببینم چطوری."
  
  
  چشم تیره نیک
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  ابروها را بالا انداخت هاوک - در یک خط باز. سورپرایز شماره یک اینجا در فلوریدا سورپرایز شماره دو او با معنی افزود: "همه چیز خوب است، قربان. اولین تعطیلات بعد از مدت ها."
  
  
  "عالی عالی." رئیس AX این را با اشتیاق نامشخص گفت. "آیا برای شام آزاد هستی؟" نیک نگاهی به ساعتش انداخت. ساعت 16:00؟ به نظر می رسید که پرنده پیر قوی افکار او را می خواند. او افزود: «وقتی به پالم بیچ برسید، وقت شام خواهد بود. "بالی های، خیابان ورث. غذا پلینزی-چینی است، نام سرخدمت دون لی است. فقط به او بگویید که با آقای پرنده ناهار می خورید. فیویش خوب است. ما برای نوشیدنی وقت خواهیم داشت."
  
  
  سورپرایز شماره سه هاوک به شدت به استیک و سیب زمینی چسبیده بود. از غذاهای شرقی متنفر بود. نیک گفت: باشه. "اما من به زمان نیاز دارم تا خودم را جمع کنم. تماس شما غیرمنتظره بود."
  
  
  به خانم جوان قبلاً اطلاع داده شده است. صدای هاک ناگهان تند و واقعی شد. "به او گفته شد که شما به طور غیرمنتظره ای برای کاری دعوت شده اید. چمدان شما بسته است و در ماشین لباس های خیابانی شما روی صندلی جلو است. شما قبلاً از میز جلو بیرون آمده اید."
  
  
  نیک از خودسری این همه عصبانی شد. او گفت: «سیگار و عینک آفتابی‌ام را کنار ساحل گذاشتم. "اشکالی داری که من آنها را داشته باشم؟"
  
  
  آنها را در محفظه دستکش پیدا خواهید کرد. فکر می کنم روزنامه ها را نخوانده اید؟
  
  
  "نه." نیک بدش نمی آمد. ایده او از تعطیلات، سم زدایی بدن از سموم زندگی روزمره بود. این سموم شامل روزنامه‌ها، رادیو، تلویزیون - هر چیزی که اخباری را از دنیای خارج می‌رساند، می‌شد.
  
  
  هاک گفت: «پس به شما پیشنهاد می‌کنم رادیو ماشین را روشن کنید.
  
  
  * * *
  
  
  او لامبورگینی 350 GT را از طریق جعبه دنده حرکت داد. ترافیک سنگینی به سمت میامی در حرکت بود و او نیمی از US 1 را بیشتر برای خودش نگه داشت. او با سرعت از سرفساید، هالیوود و بوکا راتون به سمت شمال رفت و از کنار رشته بی پایان متل ها، پمپ بنزین ها و دکه های آب میوه گذشت.
  
  
  چیز دیگری در رادیو نبود. انگار جنگ اعلام شده بود، انگار رئیس جمهور مرده بود. همه برنامه های معمولی لغو شد زیرا این کشور از فضانوردان کشته شده خود تقدیر کرد.
  
  
  نیک به سمت کازوی کندی در وست پالم بیچ پیچید، به سمت چپ به بلوار اوشن پیچید و به سمت شمال به سمت خیابان ورث، خیابان اصلی که ناظران شهر آن را "چاله آبیاری پلاتینیوم" می نامند، حرکت کرد.
  
  
  او نمی توانست آن را درک کند. چرا رئیس AX پالم بیچ را برای جلسه انتخاب کرد؟ چرا بالی های؟ نیک همه چیزهایی را که درباره این مکان می دانست مرور کرد. گفته می شد که این رستوران منحصر به فرد ترین رستوران در ایالات متحده است. اگر نام شما در دفتر ثبت اجتماعی نبود، یا اگر ثروتمندی افسانه ای، یک مقام خارجی، یک سناتور یا یک مقام بلندپایه وزارت خارجه نبودید، ممکن است آن را فراموش کنید. وارد نمی شدی
  
  
  نیک به سمت راست به خیابان رویاهای گران‌قیمت پیچید و از شاخه‌های محلی Carder's و Van Cleef & Arpels با ویترین کوچکشان از سنگ‌هایی به اندازه الماس کوهینور گذشت. هتل بالی های بین هتل قدیمی کلونی و ساحل اقیانوس قرار داشت و شبیه پوست آناناس نقاشی شده بود.
  
  
  خدمتکار ماشینش را با خود برد و پیشخدمت در مقابل ذکر «آقای پرنده» با تعظیم تعظیم کرد. او زمزمه کرد: "اوه، بله، آقای هارمون، از شما انتظار می رفت." "اگر مرا دنبال می کنی لطفا."
  
  
  او را در امتداد یک ضیافت راه راه پلنگ به سمت میزی بردند که در آن پیرمردی چاق، روستایی و چشمان کسل نشسته بود. هاوک با نزدیک شدن نیک از جایش ایستاد و دستش را دراز کرد. "پسر من، خوشحالم که تونستی این کار رو انجام بدی." او کاملاً متزلزل به نظر می رسید. "بنشین، بنشین." کاپیتان میز را بیرون کشید و نیک این کار را کرد. "ودکا مارتینی؟" - گفت هاوک. دوست ما دون لی تمام تلاشش را می کند. دست گارسون را زد.
  
  
  لی پرتو زد. همیشه خوشحالم که در خدمت شما هستم آقای پرنده. او یک مرد جوان چینی هاوایی با چال و چال بود و لباسی با روبان روشن به دور گردنش پوشیده بود. او نیشخندی زد و افزود: "اما هفته گذشته ژنرال سویت من را متهم کرد که عامل صنعت ورموث هستم."
  
  
  هاک خندید. "دیک همیشه خسته بود."
  
  
  نیک گفت: «من ویسکی را می گیرم. "روی صخره ها." نگاهی به اطراف رستوران انداخت. روی آن با پانل های بامبو تا سطح میز، با آینه کاری دیوار به دیوار و آناناس های چکش کاری شده روی هر میز پوشیده شده بود. یک میله نعل اسبی در یک انتهای آن وجود داشت، و پشت آن، محصور در شیشه، یک دیسکو قرار داشت - در حال حاضر مکان "در" مجموعه رولزرویس برای جوانان طلایی. زنان و مردانی با جواهرات خیره‌کننده با چهره‌های صاف و سیرابی این‌جا و آنجا سر میزها می‌نشستند و در گرگ و میش تاریک غذا جمع می‌کردند.
  
  
  گارسون با نوشیدنی وارد شد. او یک پیراهن رنگارنگ آلوها را روی شلوار مشکی پوشیده بود. وقتی هاوک مارتینی را که به تازگی در مقابلش قرار داده بود، عقب زد، ویژگی های صاف شرقی او بی بیان بود. هاک با تماشای ناپدید شدن مایع روی رومیزی مرطوب گفت: «فکر می کنم خبر را شنیدی.» او افزود: «یک تراژدی ملی با بزرگ‌ترین ابعاد،» او با کشیدن خلال دندان از زیتونی که از نوشیدنی ریخته شده بود، شروع به ضربه زدن به آن کرد. "من
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  t برنامه قمری را حداقل دو سال به تاخیر می اندازد. احتمالاً طولانی تر، با توجه به حال و هوای عمومی در حال حاضر. و نمایندگان آنها حال و هوا را جلب کردند: "او به بالا نگاه کرد." این سناتور، اسمش چیست، رئیس کمیته فرعی فضا است. گمشده."
  
  
  پیشخدمت با یک سفره تازه برگشت و هاک ناگهان موضوع را عوض کرد. او گفت: "البته، من زیاد پایین نمی روم." یک بار در سال، باشگاه بل گلید یک ضیافت قبل از شکار اردک برگزار می کند. من همیشه سعی می کنم این کار را انجام دهم.
  
  
  سورپرایز دیگه باشگاه بل گلید، منحصر به فرد ترین باشگاه پالم بیچ. پول به شما نمی رسد. و اگر در داخل بودید، ممکن بود ناگهان به دلیل نامعلومی خود را پیدا کنید. نیک به مردی که روبرویش نشسته بود نگاه کرد. هاوک شبیه یک کشاورز یا شاید سردبیر یک روزنامه شهری بود. نیک او را از مدت ها قبل می شناخت. او فکر کرد: «عمیق.» رابطه آنها بسیار نزدیک به رابطه پدر و پسر بود و با این حال این اولین سوء ظن بود که او پیشینه اجتماعی دارد.
  
  
  دون لی با یک مارتینی تازه وارد شد. "مایلید الان سفارش دهید؟"
  
  
  هاوک با احتیاط اغراق آمیزی گفت: «شاید دوست جوانم موافق باشد. "همه چیز خوب است." نگاهی به منویی که لی در مقابلش داشت انداخت. "این همه یک غذای جلالی است، لی. شما آن را می دانید."
  
  
  "آقای پرنده میتونم پنج دقیقه دیگه استیک براتون آماده کنم."
  
  
  نیک گفت: «به نظر من خوب است.
  
  
  هاوک با عصبانیت گفت: "باشه، دو." وقتی لی رفت، ناگهان پرسید: "ماه روی زمین چه فایده ای دارد؟" نیک متوجه شد که S های او شروع به بدگویی کردند. آیا شاهین مست است؟ ناشناخته - اما او همه دستورات را داد. مارتینی نوشیدنی او نبود. یک اسکاچ و آب قبل از شام غذای همیشگی او بود. آیا مرگ سه فضانورد به نوعی زیر آن پوست کهنه ریزش افتاده بود؟
  
  
  هاک بدون اینکه منتظر پاسخ باشد گفت: «روس ها می دانند. آنها می‌دانند که مواد معدنی در آنجا پیدا می‌شود که برای کاشفان سنگ‌های این سیاره ناشناخته است. آنها می‌دانند که اگر یک جنگ هسته‌ای فناوری ما را از بین ببرد، هرگز بهبود نخواهد یافت، زیرا مواد خامی که به یک تمدن جدید اجازه توسعه می‌دهد. خسته شده اند.اما ماه...این یک توپ بزرگ شناور از منابع خام و ناشناخته است.و سخنان من را به خاطر بسپار: "پیمان فضایی یا نه، اولین قدرتی که در آنجا فرود می آید در نهایت همه آن را کنترل می کند!"
  
  
  نیک جرعه ای از نوشیدنی اش را خورد. آیا او برای شرکت در یک سخنرانی در مورد اهمیت برنامه قمری از تعطیلات دور شد؟ وقتی هاک بالاخره ساکت شد، نیک به سرعت گفت: "چگونه با همه اینها جا بیفتیم؟"
  
  
  هاوک با تعجب به بالا نگاه کرد. بعد گفت تو مرخصی بودی یادم رفت آخرین جلسه توجیهی کی بود؟
  
  
  "هشت روز پیش."
  
  
  "پس نشنیده ای که آتش کیپ کندی خرابکاری بوده است؟"
  
  
  نه، هیچ اشاره ای به این موضوع در برنامه های رادیویی وجود نداشت.»
  
  
  هاوک سرش را تکان داد. "مردم هنوز نمی دانند. آنها ممکن است هرگز ندانند. هنوز تصمیم نهایی در مورد آن وجود ندارد."
  
  
  "آیا فکر می کنید چه کسی این کار را کرده است؟"
  
  
  "این کاملاً مسلم است. مردی به نام پاتریک همر. او رئیس خدمه پورتال بود..."
  
  
  ابروهای نیک بالا رفت. اخبار همچنان او را به عنوان شخصیت اصلی در کل پرونده معرفی می کنند.
  
  
  هاک سر تکان داد. "بازرسان سوالات خود را در عرض چند ساعت به او پاسخ دادند. او از پلیس محافظت کرد. اما قبل از اینکه به خانه اش برسند، همسر و سه فرزندش را کشت و سرش را در کوره فرو برد." هاک جرعه ای طولانی از مارتینی خود نوشید. زمزمه کرد: "خیلی کثیف." او گلوی آنها را برید و بعد با خون آنها روی دیوار اعتراف نوشت. گفت که همه چیز را برای قهرمان شدن برنامه ریزی کرده است، اما نمی تواند با خودش زندگی کند و نمی خواهد خانواده اش هم با شرم زندگی کنند.
  
  
  نیک با خشکی گفت: «خیلی از او مراقبت کردم.
  
  
  در حالی که گارسون برایشان استیک سرو می کرد، سکوت کردند. نیک در حالی که دور می شد گفت: "هنوز نمی فهمم که به کجا وارد عکس می شویم. یا چیز دیگری وجود دارد؟"
  
  
  هاوک گفت: "هواپیمایی وجود دارد. چند سال پیش یک سانحه هوایی بود که خدمه جمینی 9 را کشت، اولین سقوط آپولو، از دست دادن SV-5D بازگشتی از Vandenberg AFB در ژوئن گذشته. مرکز آزمایش J2A در ماه فوریه در مرکز مهندسی نیروی هوایی آرنولد در تنسی منفجر شد و ده ها حادثه دیگر از زمان شروع پروژه رخ داده است. اف‌بی‌آی، امنیت ناسا و اکنون سیا در حال تحقیق درباره هر یک از آنها هستند و به این نتیجه رسیده‌اند که اگر نه همه، بیشتر آنها نتیجه خرابکاری هستند.
  
  
  نیک در سکوت استیک خود را خورد و به آن فکر کرد. او در نهایت گفت: «هامر نمی‌توانست در همه این مکان‌ها به یکباره باشد.
  
  
  "دقیقا. و آخرین پیامی که او نوشت، یک شاه ماهی قرمز بود. هامر از طوفان در خانه ییلاقی خود به عنوان کارگاه استفاده کرد. قبل از اینکه خود را بکشد، محل را با بنزین آغشته کرد. ظاهرا امیدوار بود جرقه ای از زنگ در خانه فراریان را مشتعل کند. گاز گرفت و کل خانه را منفجر کرد اما این اتفاق نیفتاد و شواهد مجرمانه پیدا شد.
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  با دستورالعمل‌های شخصی که از اسم رمز Sol استفاده می‌کرد، عکس‌ها، مدل‌های مقیاس سیستم پشتیبانی حیات کپسول با لوله‌ای که باید برش می‌داد، قرمز رنگ شده بود. و به اندازه کافی جالب، کارتی برای این رستوران که پشت آن نوشته شده است: "خورشید، نیمه شب، 21 مارس".
  
  
  نیک با تعجب به بالا نگاه کرد. در آن صورت، آنها اینجا چه کار می کردند، اینقدر آرام غذا می خوردند، اینقدر علنی صحبت می کردند؟ او فرض کرد که آنها در یک "خانه امن" یا حداقل در یک منطقه با دقت "خنثی شده" هستند.
  
  
  هاک با بی حوصلگی او را تماشا کرد. او گفت: «کارت‌های بالی های به سادگی داده نمی‌شوند. "شما باید یکی از آنها را بخواهید، و اگر فرد بسیار مهمی نباشید، به احتمال زیاد به آن نخواهید رسید. پس چگونه یک تکنسین هوافضا با درآمد 15000 دلاری در سال، یکی را دریافت می کند؟"
  
  
  نیک از کنارش نگاه کرد و رستوران را با چشمانی جدید دید. چشم‌های هوشیار و حرفه‌ای که هیچ چیز را از دست نمی‌دهند، عنصری گریزان در الگوی اطرافش را بررسی می‌کنند، چیزی ناراحت‌کننده، دست نیافتنی. او قبلاً متوجه این موضوع شده بود، اما با تصور اینکه آنها در یک خانه امن هستند، آن را از ذهن خود دور کرد.
  
  
  هاک به گارسون اشاره کرد. او گفت: «اجازه دهید گارسون یک دقیقه بیاید.» او یک عکس از جیبش بیرون آورد و به نیک نشان داد. او گفت: «این دوست ما پت همر است.» دون لی ظاهر شد و هاک عکس را به او داد. او پرسید: آیا این مرد را می شناسید؟
  
  
  لی لحظه را مطالعه کرد. "البته آقای پرنده، من او را به یاد دارم. او حدود یک ماه پیش اینجا بود. با یک جوجه چینی زیبا." چشمک گسترده ای زد. من او را اینگونه به یاد می آورم.
  
  
  "من فکر می کنم که او بدون مشکل وارد شد. آیا به خاطر داشتن کارت است؟"
  
  
  لی گفت: "نه. به خاطر دختر." "جوی سان. او قبلاً اینجا بوده است. او در واقع یک دوست قدیمی است. او به نوعی یک دانشمند در کیپ کندی است."
  
  
  "متشکرم، لی. من تو را نگه نمی دارم."
  
  
  نیک با تعجب به هاوک خیره شد. بازوی کنترلی آکس، عیب یاب نیروهای امنیتی آمریکا - مردی که فقط در برابر شورای امنیت ملی، وزیر دفاع و رئیس جمهور ایالات متحده مسئول است - این بازجویی را با تمام ظرافت یک مرد درجه سه انجام داده بود. کارآگاه طلاق!
  
  
  آیا هاک به یک تهدید امنیتی تبدیل شده است؟ ذهن نیک ناگهان مملو از نگرانی شد - آیا مردی که روبروی او بود واقعا هاوک بود؟ وقتی پیشخدمت برایشان قهوه آورد، نیک به طور معمولی پرسید: «می‌توانیم نور بیشتری بخوریم؟» پیشخدمت سری تکان داد و یک دکمه مخفی روی دیوار را فشار داد. نور ملایمی بر آنها فرود آمد. نیک نگاهی به رئیسش انداخت. او لبخند زد: «وقتی وارد می‌شوی باید لامپ‌های معدنچی را بدهند.»
  
  
  پیرمرد چرمی نیشخندی زد. کبریت شعله ور شد و صورتش را برای مدت کوتاهی روشن کرد. خوب، هاوک بود. دود تند سیگار بدبو بالاخره این مشکل را حل کرد. هاوک در حالی که مسابقه را منفجر کرد، گفت: «دکتر سان مظنون اصلی است. بازجوی سیا که با او کار خواهید کرد، به شما در مورد پیشینه او می گوید...»
  
  
  نیک گوش نکرد درخشش کوچک با کبریت خاموش شد. درخششی که قبلا وجود نداشت. به پایین به سمت چپ نگاه کرد. حالا که آنها نور اضافی داشتند، به طور کمرنگی قابل مشاهده بود - سیمی به نازک عنکبوت که در امتداد لبه ضیافت جریان داشت. نگاه نیک به سرعت او را دنبال کرد و به دنبال خروجی آشکار بود. آناناس جعلی. روی آن کشید. این کار نخواهد کرد. به وسط میز پیچ شده بود. انگشت اشاره سمت راستش را در نیمه پایینی فرو برد و رنده فلزی سرد را زیر موم شمع تقلبی احساس کرد. میکروفون برای دریافت از راه دور.
  
  
  او دو کلمه را روی جلد داخلی کبریت نوشت - "ما در حال ایرادگیری هستیم" - و آنها را روی میز هل داد. هاک پیام را خواند و مودبانه سر تکان داد. او گفت: "نکته اکنون این است که ما کاملاً نیاز داریم که یکی از افراد خود را در برنامه قمری مشارکت دهیم. تاکنون شکست خورده ایم. اما من یک ایده دارم..."
  
  
  نیک به او خیره شد. ده دقیقه بعد هنوز با ناباوری نگاه می کرد که هاوک نگاهی به ساعتش انداخت و گفت: "خب، همین است، من باید بروم. چرا نمی مانی و کمی خوش می گذرانی؟ این چند روز آینده خیلی شلوغ است. " از جایش بلند شد و سرش را به سمت دیسکو تکان داد. "در آنجا شروع به گرم شدن کرده است. خیلی جالب به نظر می رسد - البته اگر جوانتر بودم."
  
  
  نیک احساس کرد چیزی زیر انگشتانش لیز خورد. نقشه بود او به بالا نگاه کرد. هاک برگشت و به سمت در ورودی حرکت کرد و با دون لی خداحافظی کرد. "قهوه بیشتر قربان؟" گارسون پرسید.
  
  
  "نه، فکر می کنم در بار یک نوشیدنی بنوشم." هنگام دور شدن گارسون، نیک دستش را کمی بالا برد. این پیام با دست خط هاوک نوشته شده بود. در این پیام آمده است که یک مامور سیا در اینجا با شما تماس خواهد گرفت. عبارت دیگر: "در ماه مه اینجا چه کار می کنی؟ فصل تمام شده است." پاسخ: "اجتماعی، شاید. شکار نیست." پاسخ متقابل: "آیا اشکالی ندارد که من به شما بپیوندم - یعنی برای شکار؟" در زیر آن هاوک نوشت: "کارت محلول در آب است. حداکثر تا نیمه شب با دفتر مرکزی واشنگتن تماس بگیرید."
  
  
  نیک کارت را در یک لیوان آب فرو کرد، به حل شدن آن نگاه کرد، سپس ایستاد و به سمت میله حرکت کرد. اسکاچ دوبل سفارش داد. از طریق پارتیشن شیشه ای او می توانست
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  کرم دوران جوانی پالم بیچ را دیدم که با غرش درام، بیس الکتریک و گیتار، تشنجی می‌پیچد.
  
  
  ناگهان صدای موسیقی بلندتر شد. دختری از در شیشه ای دیسکو عبور کرد. او بلوند بود - زیبا، شاداب، کمی از رقصیدن. او ظاهر خاصی داشت که به معنای پول و پرورش بود. شلوار سبز زیتونی که باسنش را بغل کرده بود، بلوز و صندل پوشیده بود و لیوانی در دستش گرفته بود.
  
  
  او به ساقی گفت: «فقط می‌دانم که این بار دستورات بابا را فراموش می‌کنی و مقداری رام واقعی به کوکای من اضافه می‌کنی». سپس متوجه نیک در انتهای میله شد و با دقت به وضعیت فکر کرد. "چرا سلام!" او لبخند روشنی زد. "من اول شما را نشناختم. در ماه مه اینجا چه کار می کنید؟ فصل تقریباً تمام شده است..."
   فصل 3
  
  
  
  
  نام او Candace Weatherall Sweet - به اختصار Candy - بود و او تبادل اعترافات را با نوعی اعتماد به نفس به پایان رساند.
  
  
  آنها حالا روبروی هم روی یک میز به اندازه کلاه در یک بار نشسته بودند. "پدر یک ژنرال سوئیت نیست، نه؟" - نیک با ناراحتی پرسید. "عضو باشگاه بل گلید، چه کسی مارتینی خود را خیلی خشک دوست دارد؟"
  
  
  داشت می خندید. "توضیحات عالی." او چهره ای زیبا با چشمان آبی تیره گشاد زیر مژه هایی داشت که زیر نور خورشید رنگ پریده بودند. او افزود: "آنها او را ژنرال می خوانند، اما او واقعاً بازنشسته است." "او در حال حاضر یک حرامزاده بزرگ در سیا است. او در طول جنگ در OSS بود، بعد از آن نمی دانست با خودش چه کند. شیرینی ها، البته، تجارت ندارند - فقط دولتی یا خدمات ملکی."
  
  
  "قطعا." نیک در داخل غرق می شد. او در تعطیلات تابستانی با یک آماتور همراه بود، یک بازیگر تازه کار که به دنبال هیجان بود. و نه هر اولین بازیگر، بلکه Candy Sweet، که دو تابستان پیش از آن، هنگامی که مهمانی ای که در خانه والدینش در East Hampton برگزار کرد، به عیاشی از مواد مخدر، رابطه جنسی و خرابکاری تبدیل شد، تیتر خبرها شده بود.
  
  
  - به هر حال چند سالته؟ او درخواست کرد.
  
  
  "تقریبا بیست."
  
  
  "و شما هنوز نمی توانید آب بنوشید؟"
  
  
  لبخند سریعی به او زد. Us Sweets به این محصول حساسیت دارد.
  
  
  نیک به لیوانش نگاه کرد. خالی بود، و او نگاه کرد که ساقی یک نوشیدنی قابل توجه برای او ریخت. او گفت: "می فهمم" و با تندی اضافه کرد: "بریم؟"
  
  
  نمی دانست کجا، اما می خواست برود. از بالی های، از همه چیز. بوی تعفن می داد. خطرناک بود او هیچ فرمی نداشت. چیزی برای چنگ زدن به آن نیست. و در اینجا او در میانه آن بود، حتی بدون پوشش مناسب - و با یک احمق جوان پرزدار و پشمالو.
  
  
  بیرون، در پیاده رو، گفت: "بیا." نیک به خدمتکار گفت منتظر بماند و آنها به سمت پایین ورث حرکت کردند. او با اشتیاق گفت: «ساحل هنگام غروب زیباست.
  
  
  به محض اینکه از سایبان زرد خردلی هتل کلونی گذشتند، هر دو بلافاصله شروع به صحبت کردند: "این مکان مورد حمله قرار گرفته است." او خندید و گفت: "می خواهی نصب را ببینی؟" چشمانش از هیجان برق می زد. او شبیه کودکی بود که به تازگی به یک گذرگاه مخفی برخورد کرده است. سرش را تکان داد و متعجب بود که الان چه کار می کند.
  
  
  او یک کوچه آجری زرد رنگ زیبا را که ردیفی از مغازه‌های عتیقه‌فروشی زیبا داشت، پایین آمد، سپس به‌سرعت وارد پاسیویی شد که با انگور و موز پلاستیکی آویزان شده بود و از میان پیچ و خم تیره‌ای از میزهای واژگون به سمت دروازه‌ای میله‌ای رفت. او به آرامی در را باز کرد و به مردی اشاره کرد که در مقابل بخش کوتاهی از حصار طوفان ایستاده بود. به سمت دیگری نگاه کرد و ناخن هایش را مطالعه کرد. او زمزمه کرد: "پشت پارکینگ بالی های. او تا صبح در حال انجام وظیفه است."
  
  
  بدون هیچ هشداری، او در حالی که پاهای صندل‌شده‌اش هیچ صدایی نمی‌کرد، آنجا را ترک کرد که به سرعت در قسمت باز کاشی‌های کاخ حرکت می‌کرد. برای متوقف کردن او خیلی دیر شده بود. تنها کاری که نیک می توانست انجام دهد این بود که او را دنبال کند. او به سمت حصار حرکت کرد، در امتداد آن حرکت کرد و پشت خود را به آن فشار داد. وقتی او شش فوت فاصله داشت، مرد ناگهان برگشت و به بالا نگاه کرد.
  
  
  او با تاری سرعت گربه مانند حرکت کرد، یک پایش را دور مچ پایش قلاب کرد و پای دیگرش را روی زانویش گذاشت. روی پشتش فرو ریخت، گویی فنر مارپیچ او را گرفته است. وقتی نفس از ریه هایش خارج شد، پای صندل شده اش با نیرویی کنترل شده به سمت سرش چرخید.
  
  
  نیک با تعجب نگاه می کرد. شوت کامل کنار مرد زانو زد و نبضش را حس کرد. نامنظم اما قوی. او زنده بود، اما حداقل نیم ساعتی می رفت.
  
  
  آب نبات قبلاً از دروازه عبور کرده بود و در نیمه راه به پارکینگ رسیده بود. نیک او را دنبال کرد. او جلوی در فلزی در پشت بالی های ایستاد، دستش را در جیب پشتی بغل دستی هایش برد و یک کارت اعتباری پلاستیکی بیرون آورد. دستگیره در را گرفت، آن را به شدت به لولاها فشار داد و کارت را تا جایی وارد کرد که روی منحنی قفل فنری گیر کرد. با یک کلیک فلزی تیز به عقب برگشت. در را باز کرد و داخل شد و پوزخندی شیطنت آمیز روی شانه اش زد و گفت: پول بابا تو را به هر جایی می رساند.
  
  
  آنها در راهروی پشتی دیسکو بودند. نیک می توانست صدای رعد و برق درام های تقویت شده را بشنود و
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  گیتارها آنها با نوک پا از در باز گذشتند. نگاهی به داخل انداخت و آشپزخانه‌ای براق را دید که چند مرد چینی با تی‌شرت پوشیده بودند و از ماشین تحریر عرق ریختند. درب بعدی که به آن آمدند علامت "پسران کوچک" بود. بعد دری بود با علامت "دختران کوچک". هلش داد و وارد شد. نیک تردید کرد. "بیا!" - او زمزمه کرد. "اسراف نباش. خالی است."
  
  
  یک درب سرویس داخل آن بود. کارت اعتباری رسید. در باز شد آنها وارد شدند و او در را پشت سر آنها بست و اجازه داد قفل بی سر و صدا در جای خود بیفتد. آنها در امتداد یک گذرگاه باریک حرکت کردند. فقط یک چراغ وجود داشت و آن بالای در پشت سر آنها بود، بنابراین آنها هدف خوبی بودند. گذرگاه به شدت به سمت چپ چرخید، سپس یکی دیگر. او گفت: «ما الان در ضیافت ها هستیم. زمزمه. "در بخش رستوران."
  
  
  راهرو ناگهان جلوی یک در فولادی تقویت شده به پایان رسید. او ایستاد و گوش داد. کارت اعتباری دوباره بیرون آمد. این بار کمی بیشتر طول کشید - حدود یک دقیقه. اما بالاخره در باز شد.
  
  
  دو اتاق بود. اولی کوچک، تنگ، با دیوارهای خاکستری بود. یک میز به یک دیوار فشار داده شده بود، یک ردیف کابینت به دیوار دیگر، و یک کولر آبی در گوشه ای نشسته بود و دایره کوچکی از مشمع کف اتاق در مرکز آن باقی می ماند.
  
  
  صدای زمزمه یکنواختی از اتاق پشت سرش بلند شد. در باز بود. نیک با احتیاط دور او راه می رفت. از چیزی که دید فکش فشرد. اتاقی دراز و باریک بود و تمام دیوار را یک آینه دو طرفه گرفته بود. از طریق آن، او فضای داخلی رستوران بالی های را دید - فقط با یک تفاوت جالب. به وضوح روشن شده بود. افرادی که در امتداد ضیافت ها و روی میزهای فردی خود نشسته بودند، به وضوح مشخص بودند که گویی زیر نورهای نئونی یک پایه همبرگر نشسته بودند. او زمزمه کرد: "پوشش مادون قرمز روی شیشه."
  
  
  از حدود ده ها شکاف بالای آینه، 16 میلی متر. فیلم در نوارهای جداگانه به داخل سطل ها رنگ آمیزی شد. مکانیسم ساعتی دوربین‌های مخفی بی‌صدا می‌چرخید و قرقره‌های چندین ضبط صوت مختلف نیز می‌چرخند و مکالمات را ضبط می‌کنند. نیک در سراسر اتاق به سمت ضیافتی که او و هاک در آن نشسته بودند حرکت کرد. دوربین و ضبط صوت خاموش بودند، غلتک های دریافت کننده از قبل با ضبط کامل مکالمه آنها پر شده بود. آن طرف آینه، پیشخدمتشان داشت ظرف ها را تمیز می کرد. نیک سوئیچ را برگرداند. صدای غرش اتاق را پر کرد. سریع خاموشش کرد.
  
  
  کندی زمزمه کرد: "دیروز بعدازظهر با این روبه رو شدم. من در توالت بودم که ناگهان این مرد از دیوار بیرون آمد!" خب، من هرگز... فقط باید بفهمم چه خبر است."
  
  
  آنها به اتاق نشیمن برگشتند و نیک شروع به آزمایش میز و کمدهای بایگانی کرد. همه آنها قفل شده بودند. او دید که یک قفل مرکزی در خدمت همه است. او تقریباً یک دقیقه در برابر دزدگیر ویژه خود مقاومت کرد. بعد داد. کشوها را یکی یکی باز کرد و به سرعت و بی سر و صدا به محتویات آنها نگاه کرد.
  
  
  "آیا می دانید من فکر می کنم اینجا چه خبر است؟" - آب نبات زمزمه کرد. "در سال گذشته انواع و اقسام سرقت ها در پالم بیچ اتفاق افتاده است. به نظر می رسد دزدها همیشه می دانند که دقیقاً چه می خواهند و چه زمانی مردم آنجا را ترک خواهند کرد. من فکر می کنم دوست ما دون لی با دنیای اموات ارتباط دارد و اطلاعات می فروشد. اینجا به سراغ آنها می‌روم».
  
  
  نیک گفت: «او بیشتر از دنیای اموات می فروشد. او از طریق یک کشوی فایل پر از 35 میلی متر راه خود را طی کرد. فیلم، توسعه دهندگان، کاغذ عکاسی، تجهیزات ساخت ریز نقطه و بسته های روزنامه از هنگ کنگ. "آیا به کسی در این مورد گفته ای؟"
  
  
  "فقط بابا."
  
  
  نیک سرش را تکان داد - و پدر گفت که هاک و هاک توافق کردند که در اینجا با مدیر ارشد خود ملاقات کنند و به وضوح در میکروفون صحبت کنند. بدیهی است که او می خواست آن دو را نشان دهد - و همچنین نقشه های آنها را. ذهن نیک با تصویری از هاوک در حال ریختن مارتینی خود و ربودن روغن زیتون برق زد. او همچنین به دنبال خروجی بود. با این کار حداقل یک چیزی حل شد که نیک نگران آن بود - اینکه آیا نوار و ضبط مکالمه آنها را از بین ببرد. بدیهی است که نه. هاوک می خواست که آن را داشته باشند.
  
  
  "این چیه؟" او عکس را به صورت دراز کشیده در پایین جعبه ای از تجهیزات میکرودات پیدا کرد. یک مرد و یک زن را روی یک مبل چرمی به سبک اداری نشان می داد. هر دو برهنه و در آخرین تشنج های آمیزش جنسی بودند. سر مرد از روی عکس بریده شده بود اما صورت دختر به وضوح مشخص بود. او چینی و زیبا بود و چشمانش با نوعی فحاشی منجمد شده بود که نیک آن را حتی در عکس ها به طرز عجیبی هیجان انگیز می دانست.
  
  
  "اون اونه!" آب نبات نفس نفس زد. "این جوی سان است." او از بالای شانه‌اش به عکس نگاه کرد، مجذوب شده و قادر به نگاه کردن به آن نبود. "پس به این ترتیب او را وادار کردند تا با آنها همکاری کند - باج گیری!"
  
  
  نیک سریع عکس را در جیب پشتش گذاشت. یک پیش نویس ناگهانی به او گفت که دری در جایی از راهرو باز شده است. "آیا راه دیگری وجود دارد؟" سرش را تکان داد و به صدای قدم هایی که نزدیک می شد گوش داد.
  
  
  N3 به سمت موقعیتی در پشت در شروع به پیشروی کرد. ش
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  با این حال ما از او جلوتر بودیم. او زمزمه کرد: «اگر کسی را ببیند بهتر است. او سرش را تکان داد: «پشتت را به او نگاه کن.» نام بازی در برداشت اول نبود.
  
  
  قدم ها جلوی در ایستاد. کلید در قفل چرخید. در شروع به باز شدن کرد. یک نفس شدید پشت سرش بود. نیک از گوشه چشمش دید که کندی یک قدم بلند برداشت و چرخید و باعث شد پایش به شکل قوس تاب بخورد. پای صندل شده مستقیماً به کشاله ران مرد برخورد کرد. نیک برگشت. گارسون آنها بود. برای لحظه ای بدن بیهوش مرد در حالت فلج یخ زد و سپس به آرامی روی زمین ذوب شد. کندی زمزمه کرد: بیا. بیایید برای شناسایی ایستگاه مکث نکنیم...
  
  
  * * *
  
  
  فورت پیرس، ساحل Vero، Wabasso - چراغ ها از دور چشمک می زدند، چشمک می زدند و پشت سر آنها با نظم یکنواخت ناپدید می شدند. نیک پایش را محکم روی زمین لامبورگینی کوبید، افکارش کم کم شکل می گرفتند.
  
  
  مردی در عکس پورنوگرافی لبه گردنش مشخص بود. او به شدت زخم شده بود. فرورفتگی عمیق ناشی از بریدگی یا سوختگی طناب. او همچنین یک خالکوبی اژدها روی بازوی راست خود داشت. ردیابی هر دو باید به اندازه کافی آسان باشد. نگاهی به دختری که کنارش نشسته بود انداخت. "آیا ممکن است مرد موجود در عکس پت همر باشد؟"
  
  
  او از واکنش او شگفت زده شد. او در واقع سرخ شد. با خشکی گفت: باید صورتش را ببینم.
  
  
  دختر عجیب و غریب. قادر به لگد زدن به یک مرد در فاق و در ثانیه بعد قرمز شدن. و در محل کار ترکیبی حتی عجیب‌تر از حرفه‌ای بودن و آماتوریسم وجود دارد. او استاد لاک پیک و جودو بود. اما در رویکرد او نسبت به کل ماجرا، بی خیالی بی خیالی وجود داشت که می توانست برای هر دوی آنها خطرناک باشد. راهی که در راهرو با نور پشت سرش راه می رفت، آن را می خواست. و هنگامی که برای برداشتن ماشین به بالی های بازگشتند، او اصرار داشت که موها و لباس هایش را به هم بزند تا در نور مهتاب به نظر برسد که در ساحل هستند. خیلی زیاد بود و بنابراین خطر کمتری نداشت.
  
  
  "انتظار دارید در خانه های ییلاقی هامر چه چیزی پیدا کنید؟" - اواز او پرسید. امنیت ناسا و اف‌بی‌آی این پرونده را با یک شانه دندانه‌ای ریز انجام دادند.»
  
  
  او گفت: «می‌دانم، اما فکر کردم باید خودتان به این مکان نگاهی بیندازید. مخصوصاً روی برخی از ریزنقطه‌هایی که پیدا کردند.»
  
  
  N3 فکر کرد: «وقت آن است که بفهمیم چه کسی مسئول اینجاست.» اما وقتی از او پرسید چه دستوراتی به او داده شده است، او پاسخ داد: «کاملاً با شما همکاری کنید. تو بهترین موز هستی."
  
  
  چند دقیقه بعد، در حالی که از روی پل رودخانه هند در خارج از ملبورن می‌دویدند، او اضافه کرد: "شما یک مامور ویژه هستید، نه؟ پدر گفت توصیه شما می‌تواند هر کسی را که برای همکاری با شما تعیین شده است، مجبور کند یا از بین ببرد." ..." او ناگهان قطع شد.
  
  
  نگاهی به او انداخت. "و چی؟" اما نگاه او به او کافی بود. در سرتاسر نیروهای امنیتی مشترک می‌دانستند که وقتی مردی که همکارانش به کیل مستر می‌شناسند، به کار فرستاده می‌شود، معنایش فقط یک چیز است: کسانی که او را فرستاده‌اند متقاعد شده‌اند که مرگ محتمل‌ترین راه‌حل برای مشکل است.
  
  
  "چقدر در مورد این همه جدی داری؟" - با تندی از او پرسید. او این نگاه را دوست نداشت. N3 مدت زیادی است که وارد بازی شده است. بینی داشت از بوی ترس. "منظورم این است که آیا این فقط یک تابستان دیگر برای شماست؟ مثل آن آخر هفته در ایست همپتون؟ چون..."
  
  
  به سمت او برگشت، چشمان آبی با عصبانیت برق می زد. او مکث کرد: "من به عنوان گزارشگر اصلی برای یک مجله زنان کار می کنم و ماه گذشته در کیپ کندی ماموریت داشتم و نمایه ای به نام "دکتر خورشید و ماه" انجام می دادم. "اعتراف می کنم که به دلیل حضور پدرم در سیا سریعتر از بسیاری از خبرنگاران از ناسا مجوز دریافت کردم، اما این تنها چیزی بود که داشتم. و اگر تعجب می کنید که چرا آنها من را به عنوان مامور انتخاب کردند، به همه مزیت ها نگاه کنید. من قبلاً بودم. آنجا، دکتر سان را همه جا با یک ضبط صوت دنبال می‌کردم و کاغذهایش را نگاه می‌کردم. این پوشش عالی برای نظارت واقعی بود. هفته‌ها بوروکراسی طول می‌کشد تا یک مامور واقعی سیا تا حد امکان به او نزدیک شود. بله. وقت نیست. پس من را صدا زدند."
  
  
  نیک لبخند زد: «همه چیز جودو و هک است. "پدر همه اینها را به تو آموخت؟"
  
  
  خندید و ناگهان دوباره تبدیل به یک دختر بچه شیطون شد. "نه، دوست پسر من. او یک قاتل حرفه ای است."
  
  
  آنها A1A را از طریق ساحل کانوا به پایین پرتاب کردند، از پایگاه موشکی در پایگاه نیروی هوایی پاتریک گذشتند و ساعت ده به ساحل کاکائو رسیدند.
  
  
  درختان نخل با تیغه‌های بلند و پایه‌های فرسوده در ردیف خیابان‌های مسکونی آرام قرار داشتند. کندی او را به خانه ییلاقی هامر هدایت کرد که در خیابانی رو به رودخانه موز قرار داشت، نه چندان دور از جاده جزیره مریت.
  
  
  آنها با ماشین رد شدند، اما متوقف نشدند. نیک زمزمه کرد: "در حال خزیدن با پلیس." او آنها را دید که در اتومبیل های بدون علامت در طرف مقابل هر بلوک نشسته اند. "یونیفرم سبز. این چیست - ناسا؟ هوانوردی کانلی؟"
  
  
  او گفت: "GKI." «همه در ساحل کاکائو بسیار عصبی بودند و پلیس محلی به اندازه کافی وجود نداشت
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  دور "
  
  
  "سینتیک عمومی؟" - گفت نیک. آیا آنها بخشی از برنامه آپولو هستند؟
  
  
  او پاسخ داد: "آنها جزء سیستم حمایت از زندگی را تشکیل می دهند." "آنها یک کارخانه در وست پالم بیچ دارند، دیگری در شهر تگزاس. آنها کارهای زیادی روی سلاح و موشک برای دولت انجام می دهند، بنابراین نیروهای امنیتی خود را دارند. الکس سیمیان آنها را به مرکز فضایی کندی قرض داد. روابط عمومی، من فکر می کنم." "
  
  
  یک سدان مشکی با چراغ چشمک زن قرمز روی سقف از کنار آنها رد شد و یکی از مردان یونیفورم به آنها نگاهی دراز و سخت گرفت. نیک گفت: "من فکر می کنم بهتر است آهنگ ها را ضبط کنیم." سدان بین آنها و ماشین جلویی قرار گرفت. سپس او را بیرون کشیدند و از دست دادند.
  
  
  او گفت: «از پیاده رو به مریت بروید. راه دیگری برای رسیدن به خانه ییلاقی وجود دارد.
  
  
  این از یک قایق‌خانه در جورجیانا در بزرگراه 3 بود. یک شوخی ته صاف وجود داشت که ظاهراً قبلاً از آن استفاده کرده بود. نیک او را از میان گردنه باریک آبراه هل داد و به سمت ساحل بین یک سد پنج فوتی و ردیفی از ستون های چوبی حرکت کرد. پس از بستن، از دیوار بالا رفتند و از یک منطقه باز از حیاط خلوت مهتابی عبور کردند. خانه ییلاقی هامر تاریک و ساکت بود. سمت راست آن با نور خانه همسایه روشن شده بود.
  
  
  آنها به دیواری تاریک در سمت چپ برخورد کردند و به آن فشار دادند و منتظر بودند. ماشینی با چراغ قوه به آرامی جلوتر می رفت. نیک مانند سایه در میان سایه های دیگر ایستاده بود، گوش می داد و جذب می شد. وقتی روشن شد، به سمت در بسته آشپزخانه رفت، دستگیره را امتحان کرد، انتخاب ویژه خود را بیرون کشید و پیچ و مهره تکی را باز کرد.
  
  
  بوی بد گاز هنوز در داخل وجود داشت. چراغ قوه مدادی اش آشپزخانه را بررسی کرد. دختر به در اشاره کرد. او زمزمه کرد: «پناهگاه طوفان». انگشتش از کنارش گذشت و وارد راهرو شد. "اتاق جلو جایی است که اتفاق افتاده است."
  
  
  آنها ابتدا این را بررسی کردند. چیزی لمس نشد. مبل و زمین هنوز غرق در خون خشک شده بود. بعد دو اتاق خواب بود. سپس در مسیر ورودی به کارگاه سفید باریک بروید. پرتو نازک و قوی چراغ قوه اتاق را اسکن می کرد و پشته های منظم جعبه های مقوایی با درب ها و برچسب های باز را روشن می کرد. آب نبات یکی را بررسی کرد. او زمزمه کرد: "چیزهایی گم شده اند."
  
  
  نیک با خشکی گفت: «طبیعاً، اف‌بی‌آی آن را خواست.» آنها در حال انجام آزمایشات هستند."
  
  
  "اما دیروز اینجا بود. صبر کن!" انگشتانش را به هم زد "من نمونه را در کشوی آشپزخانه پنهان کردم. شرط می بندم که آنها آن را از دست داده اند." او به طبقه بالا رفت.
  
  
  این یک نقطه کوچک نبود، فقط یک تکه کاغذ تا شده بود، شفاف و بوی بنزین می داد. نیک آن را برگرداند. این یک طرح کلی از سیستم پشتیبانی زندگی آپولو بود. او زمزمه کرد که خطوط جوهر کمی تار شده بودند، و زیر آن چند دستورالعمل فنی کوتاه با امضای کد "Sol"، "Sol" وجود داشت. "لاتین برای آفتاب. دکتر سان..."
  
  
  سکوت در خانه ییلاقی ناگهان پر از تنش شد. نیک شروع به تا زدن کاغذ و گذاشتن آن کرد. صدای خشمگینی از در آمد: "اینجوری نگه دار."
   فصل 4
  
  
  
  
  مرد در ورودی آشپزخانه ایستاده بود، شبح بزرگی در مهتاب پشت سرش نقش بسته بود. او یک تپانچه در دست داشت - اسمیت و وسون تریر کوچک با لوله دو اینچی. او پشت در صفحه نمایش بود و اسلحه را از داخل آن گرفت.
  
  
  چشمان کیل مستر به او ریز شد. یک لحظه کوسه در اعماق خاکستری آنها حلقه زد، سپس ناپدید شد و او لبخند زد. این مرد تهدیدی نبود. او اشتباهات زیادی مرتکب شد تا حرفه ای باشد. نیک دستانش را بالای سرش برد و به آرامی به سمت در رفت. "چی شده دکتر؟" - با مهربانی پرسید.
  
  
  در حین انجام این کار، پایش ناگهان شعله ور شد و به لبه پشتی درب صفحه نمایش، درست زیر دستگیره برخورد کرد. او با تمام قدرت به او ضربه زد و مرد با زوزه ای از درد به عقب برگشت و اسلحه را رها کرد.
  
  
  نیک به دنبال او دوید و او را گرفت. قبل از اینکه زنگ خطر را به صدا در بیاورد، مرد را از یقه پیراهنش به داخل خانه کشاند و با لگد به در پشت سرش زد. "شما کی هستید؟" - خس خس کرد چراغ قوه مداد کلیک کرد و در صورت مرد چسبید.
  
  
  او درشت بود – حداقل شش فوت و چهار اینچ – و عضلانی، با موهای خاکستری کوتاه به صورت گلوله ای شکل و صورت برنزه پوشیده از کک و مک های رنگ پریده.
  
  
  کندی گفت: "همسایه همسایه." "Name's Dexter. دیشب وقتی اینجا بودم او را بررسی کردم."
  
  
  دکستر در حالی که مچ دستش را نوازش می کرد غرغر کرد: «آره، و من متوجه شدم که دیشب اینجا آویزان بودی.» برای همین امشب نگهبان بودم.»
  
  
  "اسم شما چیست؟" - نیک پرسید.
  
  
  "هنک."
  
  
  "گوش کن، هنک. تو به یک تجارت رسمی کوچک برخورد کردی." نیک نشان رسمی را که بخشی از لباس مبدل هر AXEman بود، فلش زد. ما بازرسان دولتی هستیم، پس بیایید آرام بمانیم، سکوت کنیم و در مورد پرونده همر بحث کنیم.»
  
  
  دکستر چشمانش را ریز کرد. "اگر شما دولت هستید، چرا اینجا در تاریکی چت می کنید؟"
  
  
  "ما برای یک شعبه فوق سری آژانس امنیت ملی کار می کنیم. این تمام چیزی است که می توانم به شما بگویم. حتی FBI نیز از ما خبر ندارد."
  
  
  دکستر به وضوح تحت تأثیر قرار گرفت. "آره؟ شوخی نیست؟ من خودم برای ناسا کار می کنم. من با Connelly Aviation هستم."
  
  
  "آیا همر را می شناختی؟"
  
  
  "آ
  
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  البته همسایه اما نه در محل کار. من در بخش کنترل الکترونیکی در کیپ کار می کنم. ولی یه چیزی بهت میگم هامر هرگز خانواده یا خودش را نکشته. این قتل بود که او را ببندم."
  
  
  "از کجا فهمیدی؟"
  
  
  "من مردانی را دیده ام که این کار را کردند." با عصبانیت از بالای شانه اش نگاه کرد، سپس گفت: "شوخی ندارم. جدی می گویم. من داشتم گزارش تلویزیونی در مورد آتش سوزی آن شب را تماشا می کردم. آنها فقط عکس پت را روی آن فلش زدند. چند دقیقه بعد با مهربانی این فریاد را شنیدم. به سمت پنجره رفتم این ماشین جلوی خانه ییلاقیشان پارک شده بود، اثری نداشت، اما با آنتن شلاقی، یک دقیقه بعد این سه نفر با لباس پلیس فرار کردند، شبیه سربازان دولتی بودند، فقط یکی از آنها چینی بود. و من فوراً متوجه شدم که این کوشر نیست، هیچ چینی در نیرو نیست، دیگری در یک قوطی بنزین بود و این لکه‌ها روی لباسش بود، بعداً تصمیم گرفتم که خون است. آنها سوار ماشین شدند. چند دقیقه بعد پلیس واقعی رسید."
  
  
  کندی گفت: "این را به کسی گفته ای؟"
  
  
  "با من شوخی می کنی؟ اف بی آی، پلیس، ناسا، همه. ببین، همه ما اینجا عصبی هستیم." مکثی کرد. همر در چند هفته گذشته مانند خودش رفتار نکرده است. همه ما می‌دانستیم که مشکلی وجود دارد، چیزی که او را آزار می‌دهد. من می‌دانم که یکی به او گفته است که باید با آنها بازی کند وگرنه همسر و فرزندانش متوجه می‌شوند.
  
  
  ماشینی در خیابان رد شد و بلافاصله یخ زد. او تقریباً نامرئی بود. چشم ها سوسو زدند، اما حتی در نور کم، نیک آن را گرفت. دکستر با صدای خشن گفت: "این ممکن بود برای هر یک از ما اتفاق بیفتد." "ما هیچ حفاظتی نداریم - چیزی شبیه آنچه بچه های موشکی دارند. باور کنید، من بسیار خوشحالم که جنرال کینتیکس پلیس های خود را به ما قرض داد. قبل از این، همسرم می ترسید حتی بچه ها را به مدرسه ببرد یا برود. همه زن ها اینجا بودند. اما GKI یک سرویس اتوبوس ویژه ترتیب داد و حالا آنها آن را در یک سفر انجام می دهند) - اول بچه ها را به مدرسه می برند و سپس به مرکز خرید اورلاندو می روند. خیلی امن تر است. و من بدم نمی آید آنها را ترک کنم. برای کار." لبخند تاریکی زد. "همین چیز، آقا، آیا می توانم اسلحه ام را پس بگیرم؟ برای هر موردی."
  
  
  نیک لامبورگینی را از محوطه خالی روبروی کارخانه کشتی سازی جورجیانا بیرون راند. "کجا می مانی؟" - اواز او پرسید.
  
  
  ماموریت انجام شد. شواهدی که هنوز متعفن بنزین بود، در جیب پشتی او در کنار عکس‌های مستهجن قرار داشت. سفر برگشت از طریق آبراه بدون حادثه بود. او گفت: "در Polaris." این در ساحل، شمال A1A، در جاده بندر کاناورال است.
  
  
  "درست." گاز را فشار داد و یک گلوله نقره ای قدرتمند به جلو هجوم آورد. باد به صورتشان شلاق زد. "چگونه آن را انجام دهید؟" - اواز او پرسید.
  
  
  او پاسخ داد: "من جولیای خود را در پالم بیچ گذاشتم. راننده بابا صبح سوار می شود."
  
  
  او فکر کرد: «البته.» متوجه شد. آلفارومئو. ناگهان او نزدیکتر شد و دست او را روی بازویش احساس کرد. «مگر ما در حال حاضر وظیفه نداریم؟»
  
  
  به او نگاه کرد، چشمانش از شادی برق می زد. "مگر اینکه ایده بهتری داشته باشید."
  
  
  سرش را تکان داد. "نمیدونم" احساس کرد دستش روی بازویش سفت شد. "تو چطور؟"
  
  
  نگاهی پنهانی به ساعتش انداخت. یازده پانزده. او گفت: "من به جایی نیاز دارم که آرام بگیرم."
  
  
  حالا می توانست ناخن های او را از لای پیراهنش حس کند. او زمزمه کرد: "ستاره شمالی." "تلویزیون در هر اتاق، استخر آب گرم، حیوانات خانگی، کافه، اتاق غذاخوری، بار و لباسشویی."
  
  
  "آیا این ایده خوبی است؟" او نیشخندی زد.
  
  
  "تصمیم شماست". سختی بیرون زده سینه هایش را روی آستینش احساس کرد. در آینه به او نگاه کرد. باد موهای بلند و براق بلوندش را روی صورتش می کشید. موهایش را با انگشتان دست راستش برس زد و نیک به وضوح نمایه او را دید - پیشانی بلند، چشمان آبی تیره، دهان شهوانی گشاد با رگه های کم رنگ لبخند. او فکر کرد: "حالا دختر تبدیل به یک زن بسیار مطلوب شده است."
  
  
  او گفت: «اولین قانون جاسوسی». از دیده شدن در جمع همکاران خودداری کنید.
  
  
  احساس کرد تنش شده و دور شد. "منظور من این است که؟"
  
  
  آنها به تازگی از هتل دوقلوها در خیابان آتلانتیک شمالی عبور کرده بودند. او گفت: «اینکه من آنجا بمانم. پشت چراغ راهنمایی ایستاد و به او نگاه کرد. درخشش قرمز آن پوست او را به شعله های آتش تبدیل کرد.
  
  
  در راه ستاره شمالی دیگر با او صحبت نکرد و وقتی رفت، صورتش از خشم به روی او بسته بود. در را محکم کوبید و بدون اینکه به عقب نگاه کند در لابی ناپدید شد. او به طرد شدن عادت ندارد. هرگز افراد ثروتمند وجود ندارند.
  
  
  * * *
  
  
  صدای هاک مثل چاقو در گوشش فرو رفت. "پرواز 1401-A فرودگاه بین‌المللی میامی را به مقصد هیوستون در ساعت 3:00 بامداد به وقت شرقی ترک می‌کند. پویندکستر سردبیر ساعت 2:30 بامداد شما را در پیشخوان بلیط ملاقات می‌کند. او تمام اطلاعات مورد نیاز شما را همراه خود خواهد داشت، از جمله یک پوشه برای شما. در مورد مسئولیت های گذشته و حال خود مطالعه کنید."
  
  
  نیک در بزرگراه 1 برگشته بود و از میان دنیای بی نام و نشانی از نورهای روشن به سمت جنوب می رفت
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  کشتی صدای هاک شروع به محو شدن کرد و او به جلو خم شد و صفحه را روی رادیوی دو طرفه بسیار حساس و کوچک که در میان آرایه های خیره کننده صفحه روی داشبورد پنهان شده بود تنظیم کرد.
  
  
  وقتی رئیس AX مکث کرد، گفت: "اگر این عبارت را ببخشید، قربان، من چیز زیادی در مورد فضای بیرونی نمی دانم. چگونه می توانم امیدوار باشم که خودم را به عنوان یک فضانورد بگذرانم؟"
  
  
  "ما در یک لحظه به آن خواهیم رسید، N3." صدای هاک به قدری خشن بود که نیک خم شد و صدای گوش گیرش را تنظیم کرد. هر شباهتی بین مستی پر سر و صدا و چشم شیشه‌ای آن روز و مردی که اکنون از روی میزش در مقر AX در واشنگتن با او صحبت می‌کرد، دقیقاً نتیجه مهارت‌های بازیگری هاوک بود و شکمی به سختی و خشن بودن پوست او.
  
  
  هاوک ادامه داد: «حالا در مورد وضعیت بالی های، اجازه بدهید توضیح دهم. ماه هاست اطلاعات در سطح بالایی درز کرده است. ما فکر می کنیم که آن را به این رستوران محدود کرده ایم. سناتورها، ژنرال ها، پیمانکاران دولتی در آنجا شام می خورند. آنها معمولی صحبت می کنند." به خودش اجازه داد یک خنده کوتاه و بدون طنز داشته باشد. "بیشتر شبیه ردیابی نشت با ریختن رنگ زرد در سیستم لوله کشی است. من می خواهم ببینم رنگ زرد از کجا می آید. AX پست های شنود مخفی در هر سطحی در هر دولتی و سازمان جاسوسی در جهان دارد. آنها می گیرند. دور و آماده - ما یک خط لوله اتصال خواهیم داشت."
  
  
  نیک از میان بادگیر منحنی نور قرمز مایل به سرعت در حال رشد بود. او در حالی که سرعتش را قبل از تقابل ساحلی ورو کم می کرد، گفت: «بنابراین همه چیزهایی که در بالی های به من گفتند دروغ بود. او به طور خلاصه به چمدان های حاوی وسایل شخصی اش فکر کرد. آنها در اتاقی نشستند که او هرگز وارد هتل دوقلوها در ساحل کاکائو نشد. قبل از اینکه بتواند ثبت نام کند، مجبور شد برای تماس با AX به سمت ماشینش برود. هنگامی که او با AX تماس گرفت، در راه بازگشت به میامی بود. آیا سفر شمال واقعا ضروری بود؟ آیا هاوک نمی توانست عروسک خود را به پالم بیچ بیاورد؟
  
  
  "نه همه، N3. نکته همین است. فقط چند نکته نادرست بود، اما حیاتی بود. من پیشنهاد کردم که برنامه ماه ایالات متحده یک آشفتگی است. من همچنین فرض کردم که چند سال قبل از شروع آن خواهد بود. با این حال، حقیقت است. حقیقت این است - و این را فقط من، چند نفر از مقامات ارشد ناسا، رئیس ستاد مشترک، رئیس جمهور و اکنون شما نیکلاس می‌دانم - که ناسا قصد دارد طی چند روز آینده یک پرواز سرنشین دار دیگر انجام دهد. حتی خود فضانوردان نیز از آن اطلاعی ندارند. نام آن فونیکس وان خواهد بود - زیرا از خاکستر پروژه آپولو به وجود می آید. خوشبختانه، Connelly Aviation تجهیزات را آماده کرده است. آنها با عجله به سمت کپسول دوم به کیپ کندی از کیپ کندی می روند. کارخانه آنها در کالیفرنیا. گروه دوم فضانوردان در اوج آماده سازی خود هستند و آماده حرکت هستند. احساس می شود این یک لحظه روانی برای یک شلیک بیشتر است." صدا ساکت شد. "البته این یکی باید بدون هیچ مشکلی اجرا شود. احساس این است که موفقیت چشمگیر در این مرحله تنها چیزی است که تلخی فاجعه آپولو را از دهان مردم خارج می کند. و این طعم باید از بین برود. قرار است برنامه فضایی ایالات متحده نجات یابد."
  
  
  نیک پرسید: «کجا فضانورد N3 در تصویر ظاهر می شود؟»
  
  
  هاوک با تندی گفت: «در حال حاضر مردی در بیمارستان والتر رید در کما دراز کشیده است. او با میکروفون روی میزش در واشنگتن صحبت کرد و صدایش به ارتعاشات بی معنی امواج رادیویی تبدیل شد که توسط یک سری پیچیده از رله های میکروسکوپی در رادیو ماشین به صداهای عادی انسان تبدیل شد. آنها مانند صدای هاوک به گوش نیک رسیدند - و بدون از دست دادن وضوح در طول راه. "او سه روز است که آنجا بوده است. پزشکان مطمئن نیستند که می توانند او را نجات دهند، و اگر بتوانند، آیا ذهن او دوباره همان خواهد شد یا خیر. او کاپیتان تیم ذخیره دوم بود - سرهنگ گلن اگلوند. شخصی سعی کرد بکشد. او در مرکز فضاپیمای سرنشین دار در هیوستون، جایی که او و هم تیمی هایش برای این پروژه تمرین می کردند."
  
  
  هاک به تفصیل توضیح داد که نیک چگونه 350 GT نقره ای را در طول شب به مسابقه فرستاد. سرهنگ اگلوند در نمونه اولیه کپسول آپولو در حال آزمایش سیستم پشتیبانی زندگی بود. ظاهراً شخصی کنترل‌ها را به صورت خارجی تنظیم کرده و محتوای نیتروژن را افزایش داده است. این با عرق خود فضانورد در داخل لباس فضایی او مخلوط شد و گاز کشنده و مست کننده امین را تشکیل داد.
  
  
  هاک گفت: "اگلوند به وضوح چیزی را دید، یا به نوعی خیلی چیزها را می دانست. چه، ما نمی دانیم. او زمانی که او را پیدا کردند بیهوش بود و هرگز به هوش نیامد. اما ما امیدواریم که متوجه شویم." "به همین دلیل است که N3 خواهد شد. جای او را بگیر. اگلوند حدود سن، قد و هیکل عمومی توست. پویندکستر بقیه کارها را بر عهده خواهد داشت."
  
  
  "در مورد دختر چطور؟" - نیک پرسید. "آب نبات شیرین."
  
  
  "بگذارید فعلاً همان جایی که هست بماند. در ضمن، N3، اثر انگشت شما چیست
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  او را آزاد کنید؟ "
  
  
  گاهی اوقات او می تواند بسیار حرفه ای باشد و گاهی اوقات ممکن است یک احمق باشد.
  
  
  هاک پاسخ داد: «بله، مثل پدرش» و نیک یخ را در لحن او احساس کرد. "من هیچ‌گاه حضور عناصر عمومی در رده‌های بالاتر سیا را تایید نکردم، اما این قبل از اینکه چیزی در مورد آن بگویم بود. دیکینسون سویت باید عقل سلیم‌تری داشت تا اینکه اجازه دهد دخترش درگیر چنین چیزهایی شود. این دلیل دیگری است که چرا که من شخصاً به پالم بیچ پرواز کردم - می خواستم قبل از تماس با دختر با شما صحبت کنم." مکثی کرد. "آن یورش به پشت بالی های که قبلاً اشاره کردید - به نظر من، بیهوده و خطرناک بود. آیا فکر می کنید می توانید دیگر او را از ناراحت کردن گاری های سیب جلوگیری کنید؟"
  
  
  نیک گفت که می تواند و افزود: "اما یک چیز خوب از آن بیرون آمد. عکس جالبی از دکتر سان. مردی هم آنجاست. از پویندکستر می خواهم که او را برای شناسایی بفرستد."
  
  
  "هوم". صدای هنک غیر متعهد بود. دکتر سان اکنون با فضانوردان دیگر در هیوستون است. او البته نمی‌داند که شما جایگزین اگلوند می‌شوید. تنها کسی که خارج از AX می‌داند ژنرال هیولت مک آلستر، رئیس ارشد امنیت ناسا است. او به سازماندهی این فضا کمک کرد. بالماسکه."
  
  
  نیک گفت: «هنوز شک دارم که کار کند. بالاخره فضانوردان تیم ماه‌هاست که با هم تمرین می‌کنند. آنها به خوبی یکدیگر را می شناسند.»
  
  
  صدای هاک در گوشش پیچید: "خوشبختانه، ما مسمومیت آمین داریم." "یکی از علائم اصلی کاهش عملکرد حافظه است. بنابراین اگر همه همکاران و مسئولیت های خود را به یاد نیاورید، کاملا طبیعی به نظر می رسد." مکثی کرد. "علاوه بر این، من شک دارم که مجبور باشید این کار را بیش از 24 ساعت ادامه دهید. هر کسی که اولین تلاش را برای زندگی اگلوند انجام داد، دوباره تلاش خواهد کرد. و او - یا او - زمان زیادی را برای آن تلف نخواهد کرد."
   فصل 5
  
  
  
  
  او حتی زیباتر از آن چیزی بود که عکس های پورنوگرافی نشان می داد. زیبا به شکلی تراشیده و تقریبا غیرانسانی که نیک را عصبی کرده بود. موهایش مشکی بود - مشکی مثل نیمه‌شب قطبی - حتی با هایلایت‌ها و هایلایت‌های درخشان با چشمانش همخوانی داشت. دهانش پر بود، آبدار، با استخوان گونه هایی که از اجدادش به ارث برده بود - حداقل از طرف پدرش - برجسته بود. نیک پرونده ای را که در پرواز به هیوستون مطالعه کرده بود به یاد آورد. مادرش انگلیسی بود.
  
  
  هنوز او را ندیده است. او در راهروی سفید با بوی خنثی مرکز فضاپیمای سرنشین دار قدم زد و با یکی از همکارانش صحبت کرد.
  
  
  هیکل خوبی داشت ردای سفید برفی که روی لباس های خیابانی اش پوشیده بود نمی توانست آن را پنهان کند. او زنی لاغر اندام و پر سینه بود که در حالتی عمدی راه می رفت که زیبایی او را سرکشی به جلو می آورد، و هر قدم سبک، ورم جوانی باسن او را برجسته می کرد.
  
  
  N3 به سرعت حقایق اساسی را بررسی کرد: جوی هان سان، MD، PhD. در شانگهای در دوران اشغال ژاپن متولد شد. مادر بریتانیایی، پدر تاجر چینی؛ در کالج منسفیلد در کولون و سپس در MIT در ماساچوست تحصیل کرد. شهروند ایالات متحده شد؛ متخصص پزشکی هوافضا؛ ابتدا در General Kinetics (در موسسه پزشکی Miami GKI)، سپس در نیروی هوایی ایالات متحده در Brooks Field، San Antonio کار کرد. در نهایت، برای خود ناسا، که زمان خود را بین مرکز فضاپیمای سرنشین دار در هیوستون و کیپ کندی تقسیم کرد.
  
  
  "دکتر سان، می‌توانیم شما را یک لحظه ببینیم؟"
  
  
  مردی قد بلند با سندان روی شانه هایش کنار نیک ایستاده بود. سرگرد Duane F. Sollitz، رئیس امنیت پروژه Apollo. نیک توسط ژنرال مکالستر برای پردازش مجدد به او داده شد.
  
  
  با لبخندی خفیف از مکالمه قبلی روی لبانش برگشت. نگاه او از کنار سرگرد سولیتز رد شد و ناگهان روی صورت نیک نشست - چهره‌ای که پویندکستر در بخش ویرایش آن صبح نزدیک به دو ساعت روی آن کار کرده بود.
  
  
  او خوب بود. او نه جیغ می زد و نه از راهرو فرار می کرد و نه کار احمقانه ای انجام می داد. و گشاد شدن چشمان او به سختی قابل توجه بود، اما برای چشمان آموزش دیده نیک، تأثیر آن کمتر از آنچه که او بود، نبود. "انتظار نداشتم به این زودی برگردی، سرهنگ." صدایش کم بود و صدایش به طرز شگفت آوری واضح بود. لهجه انگلیسی بود. آنها به سبک اروپایی دست دادند. "حالت چطوره؟"
  
  
  "هنوز کمی سرگردان." او با صدایی مشخص از کانزاس صحبت می‌کرد که حاصل سه ساعت نشستن بود و صدای اگلوند در گوشش قرار گرفت.
  
  
  "این قابل انتظار است، سرهنگ."
  
  
  نبض را در گلوی نازک او تماشا کرد. نگاهش را از او دور نکرد، اما لبخند از بین رفته بود و چشمان تیره اش به طرز عجیبی درخشان بودند.
  
  
  سرگرد سولیتز به ساعتش نگاه کرد. با لحنی تند و دقیق گفت: «او همه مال شماست، دکتر سان. "من برای یک جلسه حدود نهصد تاخیر دارم. اگر مشکلی وجود دارد به من اطلاع دهید." به شدت روی پاشنه اش چرخید و رفت. با سولیتز هیچ حرکت غیرضروری وجود نداشت. کهنه سرباز ببرهای پرنده و اردوگاه های زندان ژاپن در فیلیپین، تقریباً کاریکاتوری از نظامی گری افسارگسیخته بود.
  
  
  ژنرال مک آلستر نگران بود که نیک از او عبور کند. او هنگام بازدید از نیک در جاده لاندیل اگلوند گفت: «او باهوش است.
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  آن صبح. "بسیار خشن. پس یک لحظه دور او آرام نگیرید. زیرا اگر او به این واقعیت برسد که شما اگلوند نیستید، دکمه چرت زدن را می زند و مخفیگاه شما را بالای بنای یادبود واشنگتن منفجر می کند." اما وقتی نیک در دفتر سرگرد حاضر شد، همه چیز مثل جادو پیش رفت. سولیتز از دیدن او چنان متعجب شد که فقط سریع ترین بررسی امنیتی را به او داد.
  
  
  دکتر سان گفت: لطفاً مرا دنبال کنید.
  
  
  نیک پشت سر او افتاد و به طور خودکار به حرکت نرم و انعطاف پذیر باسن او و طول پاهای بلند و محکمش توجه کرد. او تصمیم گرفت که مخالفان بهتر و بهتر می شوند.
  
  
  با این حال، او یک حریف بود. بدون شک در مورد آن. و شاید هم قاتل. او جمله هاوک را به یاد آورد: "او دوباره تلاش خواهد کرد." و تا اینجا همه چیز به "او" اشاره داشت. فردی که سعی کرد اگلوند را بکشد باید (اول) فردی با دسترسی به بخش تحقیقات پزشکی و (دوم) فردی با پیشینه علمی، به ویژه در زمینه شیمی حمایت از حیات فرازمینی باشد. کسی که می دانست مقدار مشخصی از نیتروژن اضافی با آمونیاک عرق انسان مخلوط می شود و گاز کشنده آمین را تشکیل می دهد. دکتر سان، مدیر تحقیقات پزشکی پروژه آپولو، دسترسی و آموزش داشت و تخصص او حفظ زندگی انسان در فضا بود.
  
  
  در راهروی کوچک را باز کرد و کنار رفت و نیک را نشان داد. "لطفا لباساتو در بیار، من با تو خواهم بود."
  
  
  نیک به سمت او برگشت، ناگهان اعصابش فشرده شد. او در حالی که لحن معمولی خود را حفظ کرد، گفت: "آیا این کاملا ضروری است؟ منظورم این است که والتر رید مرا آزاد کرد و نسخه ای از گزارش آنها قبلا برای شما ارسال شده است."
  
  
  لبخند کمی تمسخر آمیز بود. از چشمانش شروع شد و بعد به سمت دهانش رفت. "خجالت نکش، سرهنگ اگلوند. بالاخره این اولین باری نیست که تو را برهنه می بینم."
  
  
  این دقیقا همان چیزی بود که نیک از آن می ترسید. روی بدنش زخم هایی بود که اگلوند هرگز نداشت. پوندکستر هیچ کاری با آنها انجام نداد، زیرا این یک پیشرفت کاملاً غیرمنتظره بود. بخش سوابق تحریریه یک گزارش پزشکی نادرست در مورد لوازم اداری والتر رید تهیه کرد. آنها احساس کردند که این کافی است، که آژانس پزشکی ناسا فقط بینایی، شنوایی، واکنش های حرکتی و حس تعادل او را آزمایش کند.
  
  
  نیک لباسش را درآورد و وسایلش را روی صندلی گذاشت. مقاومت فایده ای ندارد. «اگلوند» تا زمانی که از دکتر سان تأییدیه نگرفت، نتوانست به تمرینات بازگردد. صدای باز و بسته شدن در را شنید. کفش های پاشنه بلند در جهت او کلیک کردند. پرده های پلاستیکی عقب کشیده شدند. او گفت: «و شورت، لطفا.» با اکراه آنها را درآورد. «بیا اینجا، لطفا.»
  
  
  در وسط اتاق یک تخت جراحی با ظاهری عجیب از چرم و آلومینیوم براق ایستاده بود. نیک آن را دوست نداشت. او بیشتر از برهنگی احساس می کرد. او احساس آسیب پذیری می کرد. رکابی که معمولاً در آستینش می‌برد، بمب گازی که معمولاً در جیبش پنهان می‌شد، لوگر ساده‌شده‌ای که ویلهلمینا می‌نامید، همه «دستگاه‌های دفاعی» معمولش دور بودند - در مقر AX در واشنگتن، جایی که او آنها را رها کرده بود. قبل از رفتن به تعطیلات اگر ناگهان درها باز می‌شد و پنجاه مرد مسلح می‌پریدند، او مجبور می‌شد با تنها سلاحی که در دسترس بود، یعنی بدنش، بجنگد.
  
  
  با این حال، کاملاً کشنده بود. حتی در حالت استراحت هم ظاهری شیک، عضلانی و خطرناک داشت. پوست سخت و برنزه با زخم های قدیمی پوشیده شده بود. ماهیچه ها روی استخوان ها حک شده بودند. دست‌ها بزرگ، کلفت و با رگ‌های گره‌دار بودند. به نظر می رسیدند که برای خشونت ساخته شده باشند - همانطور که شایسته مردی با اسم رمز Killmaster است.
  
  
  چشمان دکتر سانگ در حالی که از اتاق به سمت او می رفت به وضوح گشاد شد. آنها به شکم او چسبیده بودند - و او مطمئن بود که این فقط هیکل او نیست که چنین شیفته او شده است. اینها خاطرات نیم دوجین چاقو و گلوله بود. فروش مرده
  
  
  مجبور شد توجه او را منحرف کند. اگلوند لیسانس بود. در پرونده او ذکر شده بود که او یک شکارچی دامن بود، چیزی شبیه یک گرگ در لباس فضانورد. پس چه چیزی می تواند طبیعی تر باشد؟ یک مرد و یک زن جذاب تنها در یک اتاق، مرد برهنه...
  
  
  هنگامی که به او نزدیک شد، متوقف نشد، اما ناگهان پشت او را به میز جراحی فشار داد، در حالی که او را می بوسید، دستانش زیر دامن او رفت، لب هایش سخت و بی رحمانه. این بازی خشن بود، و او دستی را که سزاوارش بود به دست آورد - درست روی صورتش، و او را برای لحظه ای مبهوت کرد.
  
  
  "ای حیوان!" محکم روی میز ایستاد و پشت دستش را به دهانش فشار داد. چشمانش از خشم، ترس، خشم و ده ها احساس دیگر سفید می درخشیدند که هیچ کدام خوشایند نبود. حالا که به او نگاه می کرد، در برقراری ارتباط جوی سان با دختر دیوانه و بی فکر در آن عکس پورنوگرافی با مشکل مواجه بود.
  
  
  من قبلاً در این مورد به شما هشدار داده بودم، سرهنگ. دهنش میلرزید. او در آستانه اشک بود. "من آن زنی نیستم که به نظر می رسد به آن فکر می کنید. من این وسوسه های ارزان را تحمل نمی کنم ..."
  
  
  مانور نتیجه مطلوب را داشت. تمام افکار معاینه فیزیکی فراموش شد. به سردی گفت: لطفا لباس بپوش. واضح است که شما به طور کامل بهبود یافته اید، این را گزارش خواهید کرد
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  هماهنگ کننده تمرین و سپس به هم تیمی های خود در ساختمان شبیه سازی بپیوندید."
  
  
  * * *
  
  
  آسمان آن سوی برآمدگی‌های قله‌های ناهموار، تاریک و پر از ستاره بود. زمین بین آنها تپه ای بود، پر از دهانه، پر از لبه های تیز و تکه های تیز بقایای سنگ. دره های شیب دار مانند رعد و برق سنگ شده از کوه پر از آوار عبور می کردند.
  
  
  نیک با احتیاط از نردبان روکش طلایی که به یکی از چهار ستون LM متصل بود پایین رفت. در پایین، یک پایش را روی لبه بشقاب گذاشت و به سطح ماه رفت.
  
  
  لایه غبار زیر پا قوام برف ترد را داشت. به آرامی یک کفش را جلوی کفش دیگر گذاشت و سپس به همان آرامی این کار را تکرار کرد. کم کم شروع به راه رفتن کرد. راه رفتن سخت بود. چاله‌های بی‌پایان و جوانه‌های سنگ سخت‌شده او را کند می‌کرد. هر قدم نامشخص بود، سقوط خطرناک بود.
  
  
  صدای خش خش ثابت و بلندی در گوشش می آمد. این از سیستم های پمپاژ، تنفس، خنک کننده و خشک کردن لباس قمری لاستیکی او ناشی می شود. سرش را از این طرف به طرف دیگر داخل کلاه پلاستیکی محکم تکان داد و به دنبال بقیه می گشت. نور داشت کور می کرد. دستکش حرارتی سمت راستش را بالا آورد و یکی از آفتابگیرها را پایین آورد.
  
  
  صدایی که در هدفون بود گفت: "به پشته سنگ خوش آمدید، سرهنگ. ما اینجا هستیم، در لبه اقیانوس طوفان. نه، نه اینطور - سمت راست شما."
  
  
  نیک برگشت و دو چهره را دید که با کت و شلوارهای ماه حجیمشان برای او تکان می‌دادند. به عقب دست تکان داد. در میکروفون گفت: راجر، جان. "از دیدنت خوشحالم، خوشحالم که برگشتم. من هنوز کمی سرگردانم. باید من را تحمل کنی."
  
  
  او خوشحال بود که آنها را از این طریق ملاقات کرد. چه کسی می تواند هویت یک فرد را از طریق شصت و پنج پوند لاستیک، نایلون و پلاستیک تعیین کند؟
  
  
  پیش از این، در اتاق آماده سازی شبیه سازی ماه، او در حالت آماده باش بود. گوردون نش، کاپیتان اولین گروه ذخیره فضانوردان آپولو، به دیدن او آمد. "لوسی تو را در بیمارستان دید؟" - پرسید و نیک با درک نادرست پوزخند حیله گرانه اش فکر کرد که منظورش یکی از دوستان اگلوند است. او یک شکاف کم رنگ ایجاد کرد و از دیدن نش که اخم کرده بود متعجب شد. خیلی دیر، او پرونده را به یاد آورد - لوسی خواهر کوچکتر اگلوند و علاقه عاشقانه فعلی گوردون نش بود. او موفق شد از آن حقایق ("فقط شوخی می کنم، گورد") بیرون بیاید، اما نزدیک بود. خیلی نزدیک.
  
  
  یکی از هم تیمی های نیک سنگ ها را از سطح ماه جمع آوری کرد و آنها را در جعبه جمع آوری فلزی پنهان کرد، در حالی که دیگری روی یک دستگاه لرزه نگار چمباتمه زده و حرکت تحریک شده سوزن را ثبت کرد. نیک چند دقیقه ای به تماشای آنها ایستاد و با ناراحتی متوجه شد که نمی دانست چه کاری باید انجام دهد. سرانجام مردی که با لرزه نگار کار می کرد به بالا نگاه کرد. "نباید LRV را چک کنید؟" صدایش در هدفون N3 می پیچید.
  
  
  "درست." خوشبختانه ده ساعت آموزش نیک شامل این ترم بود. LRV مخفف Lunar Roving Vehicle بود. این یک وسیله نقلیه قمری بود که از سلول های سوختی نیرو می گرفت و به جای پره ها بر روی چرخ های استوانه ای خاص با تیغه های مارپیچ حرکت می کرد. این هواپیما برای فرود روی ماه قبل از فضانوردان طراحی شده بود، بنابراین باید در جایی روی این مدل وسیع ده جریبی از سطح ماه که در قلب مرکز فضاپیمای سرنشین دار در هیوستون قرار داشت، پارک می شد.
  
  
  نیک از میان زمین های بایر و غیرقابل دسترس حرکت کرد. سطح پوکه مانند زیر پای او شکننده، تیز، با سوراخ های پنهان و برآمدگی های ناهموار بود. راه رفتن روی آن شکنجه بود. صدایی در گوش او گفت: "احتمالا هنوز در دره R-12 است." تیم اول دیروز با او کار کردند.
  
  
  لعنتی R-12 کجا بود؟ - نیک فکر کرد. اما لحظه ای بعد به طور اتفاقی به بالا نگاه کرد و در لبه سقف عظیم سیاه و پر ستاره ساختمان مدلینگ، علائم شبکه ای را از یک تا بیست و شش دید و در امتداد لبه بیرونی از A. Z. Luck هنوز بود. با او.
  
  
  تقریباً نیم ساعت طول کشید تا او به دره برسد، اگرچه ماژول قمری تنها چند صد یارد با ما فاصله داشت. مشکل کاهش گرانش بود. دانشمندانی که منظره مصنوعی ماه را ایجاد کردند، تمام شرایطی را که می‌توان روی یک جسم واقعی یافت، بازتولید کردند: محدوده دمایی پانصد درجه، قوی‌ترین خلاء که بشر تا به حال ایجاد کرده است، و گرانش ضعیف - فقط شش برابر کمتر. مثل زمینی این امر حفظ تعادل را تقریبا غیرممکن می کرد. اگرچه نیک در صورت تمایل می‌توانست به راحتی بپرد و حتی صدها فوت در هوا شناور شود، اما جرأت حرکت بیشتر از یک خزیدن آهسته را نداشت. زمین بسیار ناهموار، بیش از حد ناپایدار بود و توقف ناگهانی غیرممکن بود.
  
  
  دره تقریباً پانزده فوت عمق و شیب داشت. این شهاب سنگ در یک الگوی زیگزاگ باریک حرکت می کرد و پایین آن با صدها شهاب سنگ ساخته دست بشر بود. هیچ نشانی از مونشیپ در شبکه 12 وجود نداشت، اما واقعاً مهم نبود. ممکن است فقط چند یارد دورتر باشد، دور از دید.
  
  
  نیک با احتیاط از شیب تند پایین رفت.
  
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  قبل از اینکه تمام وزن خود را روی آنها بیاندازید، باید هر دست و تکیه گاه را بگیرید. سنگ های کوچک شهاب سنگ از جلوی او پریدند که با چکمه هایش از جایش جدا شده بودند. با رسیدن به پایین دره، به سمت چپ پیچید و به سمت شبکه 11 حرکت کرد. او به آرامی حرکت کرد و راه خود را از میان پیچ و تاب های شکنجه شده و برآمدگی های سیخ دار جریان خاکستر ساخته دست بشر انتخاب کرد.
  
  
  بین صدای خش خش مداوم در گوش و خلاء بیرون کت و شلوار، او چیزی از پشت سرش نمی شنید. اما او یک حرکت ناگهانی را دید یا احساس کرد و برگشت.
  
  
  موجودی بی شکل با دو چشم نارنجی درخشان روی او دوید. او به یک حشره غول پیکر تبدیل شد، سپس به یک ماشین چهار چرخ عجیب و غریب تبدیل شد و مردی را دید که لباس ماه شبیه به لباسی که در فرمان نشسته بود. نیک بازوهایش را وحشیانه تکان داد، سپس متوجه شد که مرد متوجه او شده و عمدا سرعتش را افزایش داده است.
  
  
  خروجی نبود
  
  
  ماشین قمری به سمت او می‌دوید، چرخ‌های استوانه‌ای بزرگش با تیغه‌های مارپیچ تیغی که از دیوار به دیوار دره را پر می‌کرد...
   فصل 6
  
  
  
  
  نیک می دانست اگر آن تیغه ها کت و شلوار او را پاره کنند چه اتفاقی می افتد.
  
  
  در خارج، روز قمری دو هفته ای شبیه سازی شده تنها چند دقیقه تا ظهر فاصله داشت. درجه حرارت 250 درجه فارنهایت بود. بالاتر از نقطه جوش آب - بالاتر از دمای خون انسان. به این یک خلاء به قدری قوی که قطعات فلزی به طور خود به خود در تماس با یکدیگر جوش می‌شوند را اضافه کنید، پدیده‌ای خواهید داشت که دانشمندان به آن «جوش» می‌گویند.
  
  
  این بدان معنی بود که درون بدن انسان برهنه می جوشد. حباب ها شروع به شکل گیری خواهند کرد - ابتدا روی غشای مخاطی دهان و چشم، سپس در بافت های سایر اندام های حیاتی. مرگ در عرض چند دقیقه فرا می رسد.
  
  
  او باید از آن پره های درخشان و تیغه مانند دوری می کرد. اما جایی در دو طرف نبود. فقط یک چیز ممکن بود. به زمین بزن، بگذار دستگاه هیولایی سه تنی روی او بغلتد. وزن آن در خلاء بدون گرانش فقط نیم تن بود، و توسط چرخ هایی که در پایین صاف شده بودند، مانند لاستیک های نرم، برای دستیابی به کشش اصلاح شد.
  
  
  چند قدمی پشت سرش افسردگی کوچکی بود. چرخید و روی آن را دراز کرد و انگشتانش به سنگ آتشفشانی سوزان چسبیده بود. سر او در داخل حباب پلاستیکی آسیب پذیرترین قسمت او بود. اما به گونه ای تراز شده بود که فضای بین چرخ ها برای LRV برای مانور دادن بسیار باریک بود. شانس او همچنان رو به پایان بود.
  
  
  بی صدا روی آن غلتید و جلوی نور را گرفت. فشار شدیدی به کمر و پاهایش اصابت کرد و او را به سنگ چسباند. نفس از ریه هایش رفت. دیدش برای لحظه ای خالی شد. سپس اولین دسته از چرخ ها از روی او گذشت و او در تاریکی سریع زیر وسیله نقلیه 31 فوتی دراز کشید و گروه دوم را تماشا کرد که به سمت او می شتابند.
  
  
  خیلی دیر دید. تجهیزات کم آویز به شکل جعبه. به کوله پشتی ECM او برخورد کرد و آن را خراب کرد. احساس کرد کوله پشتی از روی شانه هایش کنده شده است. صدای خش خش در گوشم ناگهان قطع شد. گرما ریه هایش را سوزاند. سپس چرخ های دیگر به او کوبیدند و درد مانند ابری سیاه در او منفجر شد.
  
  
  او به نخ نازکی از آگاهی چسبیده بود زیرا می دانست که اگر این کار را نکند کارش تمام می شود. نور شدید چشمانش را سوزاند. او با غلبه بر عذاب بدنی، در جستجوی ماشین، به آرامی راه خود را بالا گرفت. کم کم چشمانش از شنا کردن باز ماندند و روی او متمرکز شدند. او حدود پنجاه یارد دورتر بود و دیگر تکان نخورد. مردی با کت و شلوار مهتابی پشت صفحه کنترل ایستاده بود و به او نگاه می کرد.
  
  
  نیک نفسش حبس شد اما هیچی نبود. لوله های شریان مانند داخل کت و شلوار او دیگر اکسیژن سرد را از ورودی اصلی کمر او حمل نمی کرد. زنگ های او روی لاستیک پاره شده پشتش که قبلا بسته کنترل محیطی قرار داشت خراشیدند. دهانش باز شد. لب ها به طور خشک در حباب پلاستیکی مرده حرکت کردند. به میکروفن گفت: «کمک کن»، اما او هم مرده بود، سیم‌های منبع تغذیه ارتباطات همراه با بقیه قطع شد.
  
  
  مردی با لباس قمری از کشتی قمری پایین آمد. او یک چاقوی کمکی را از زیر صندلی کنترل پنل بیرون آورد و به سمت آن رفت.
  
  
  این اقدام جان N3 را نجات داد.
  
  
  چاقو به این معنی بود که نیک کارش تمام نشده است، آخرین قطعه تجهیزات باید قطع شود - و اینگونه بود که او بسته کوچکی را که به کمرش وصل شده بود به یاد آورد. در صورت بروز مشکل در سیستم کوله پشتی در آنجا حضور داشت. به مدت 5 دقیقه حاوی اکسیژن بود.
  
  
  روشنش کرد. صدای خش خش ملایم حباب پلاستیکی را پر کرد. ریه های خسته اش را مجبور به دم کرد. آنها پر از خنکی بودند. دیدش روشن شد. دندان هایش را روی هم فشار داد و به سختی روی پاهایش ایستاد. ذهنش شروع به کاوش در بدنش کرد تا ببیند چه چیزی از آن باقی مانده است. سپس ناگهان فرصتی برای جمع بندی وجود نداشت. مرد دیگر حرکت بزرگی انجام داد. او یک بار پرید تا به هوا بلند شود و به سمت او پرواز کرد، مانند پر در جو کم جاذبه. چاقو پایین نگه داشته شده بود، به سمت پایین، آماده برای تلنگر سریع به بالا.
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  این راه نجات اضطراری را قطع می کند.
  
  
  نیک انگشتان پای خود را در برآمدگی سنگ های آتشفشانی فرو کرد. او با یک حرکت بازوهایش را به عقب پایین آورد، مثل مردی که در حال شیرجه مسابقه ای است. سپس منجنیق را به جلو پرتاب کرد و تمام نیروی انباشته شده خود را در لانج پرتاب کرد. او متوجه شد که با سرعتی نگران کننده در هوا پرواز می کند، اما هدف خود را از دست داد. مرد دیگر سرش را پایین انداخت و فرو رفت. نیک هنگام عبور از آنجا با چاقو دستش را گرفت، اما از دست داد.
  
  
  مثل دعوای زیر آب بود. میدان نیرو کاملاً متفاوت بود. تعادل، کشش، زمان واکنش - همه چیز به دلیل کاهش گرانش تغییر کرده است. هنگامی که حرکت آغاز شد، تقریباً غیرممکن بود که آن را متوقف کنید یا مسیر را تغییر دهید. حالا او در انتهای یک سهمی عریض به سمت زمین می لغزد - سی یاردی خوب از جایی که حریفش ایستاده بود.
  
  
  درست زمانی که مرد دیگر نوعی پرتابه شلیک کرد، چرخید. به ران او برخورد کرد و او را به زمین کوبید. این یک تکه شهاب سنگ بزرگ و دندانه دار به اندازه یک تخته سنگ کوچک بود. حتی در شرایط گرانش معمولی قادر به بلند شدن نیست. دردی که از پایش عبور کرد. سرش را تکان داد و شروع کرد به ایستادن. ناگهان یک دستکش حرارتی افتاد و کیت اکسیژن اضطراری او را خراش داد. مرد قبلا بالای سرش بود.
  
  
  او از کنار نیک گذشت و به طور اتفاقی او را با چاقو به لوله زد. به طور بی ضرری پرید و نیک پای راستش را بالا برد، پاشنه چکمه فلزی سنگین او با زاویه ای رو به بالا با شبکه خورشیدی نسبتاً در معرض دید مرد برخورد کرد. صورت تیره داخل حباب پلاستیکی با بازدمی بی صدا دهانش را باز کرد و چشمانش به عقب برگشتند. نیک از جا پرید. اما قبل از اینکه بتواند تعقیب کند، مرد مانند مارماهی خزید و به سمت او برگشت و آماده حمله دوباره بود.
  
  
  او به سمت گلوی N3 تظاهر کرد و مایگری خشمگین را به سمت کشاله ران او نشانه گرفت. این ضربه کمتر از یک اینچ از هدف خود رد شد و پای نیک بی حس شد و تقریباً باعث شد تعادل خود را از دست بدهد. قبل از اینکه بتواند مقابله کند، مرد به دور خود چرخید و سپس با یک شمع از پشت ضربه ای زد که نیک را وادار کرد تا از روی تاقچه های ناهموار کف دره به جلو بیفتد. او نمی توانست متوقف شود. او به غلتیدن ادامه داد و سنگ های تیغی کت و شلوارش را پاره کردند.
  
  
  از گوشه چشم مرد را دید که زیپ جیب کناری خود را باز کرد، یک تپانچه عجیب و غریب بیرون آورد و با دقت به سمت آن نشانه رفت. طاقچه را گرفت و ناگهان ایستاد. رگه ای از نور منیزیم آبی-سفید کورکننده از کنار او گذشت و روی سنگ منفجر شد. موشک انداز! مرد شروع به بارگیری مجدد کرد. نیک به سمت او هجوم آورد.
  
  
  مرد اسلحه را رها کرد و یک ضربه دو مشت به سینه اش طفره رفت. او پای چپ خود را بالا آورد و آخرین ضربه را به کشاله ران محافظت نشده نیک وارد کرد. N3 با دو دست چکمه را گرفت و پیچید. مرد مانند درخت قطع شده سقوط کرد و قبل از اینکه بتواند حرکت کند، کیل مستر بالای سرش بود. دستی با چاقو به سمت او رفت. نیک دستکشش را روی مچ محافظت نشده اش برید. این رانش مستقیم را کسل کننده کرد. انگشتانش دور مچ مرد بسته شد و پیچ خورد. چاقو نیفتاد او با شدت بیشتری چرخید و احساس کرد چیزی صدا می زند و دست مرد سست شد.
  
  
  در همان لحظه صدای خش خش در گوش نیک قطع شد. اکسیژن اضافی تمام شده است. گرمای شدید ریه هایش را سوراخ کرد. ماهیچه های آموزش دیده یوگا به طور خودکار کنترل را به دست گرفتند و از آنها محافظت کردند. او می توانست چهار دقیقه نفس خود را نگه دارد، اما دیگر نمی توانست و فعالیت بدنی غیرممکن بود.
  
  
  ناگهان چیزی خشن و دردناک فریاد برانگیز با چنان شوکی به بازویش اصابت کرد که تقریباً دهانش را برای نفس کشیدن باز کرد. مرد چاقو را به دست دیگرش برد و دستش را برید و باعث باز شدن انگشتانش شد. حالا او از کنار نیک گذشت و مچ شکسته اش را با دست خوبش گرفت. او در امتداد دره تلو تلو خورد، جریانی از بخار آب از کوله پشتی اش بلند می شد.
  
  
  حس مبهم بقا باعث شد نیک به سمت تفنگ شراره بخزد. او نیازی به مردن نداشت. اما صداهایی که در گوشش بود می‌گفت: «برای رفتن خیلی دور است». شما نمی توانید این کار را انجام دهید. ریه هایش برای هوا فریاد می زد. انگشتانش در امتداد زمین خراشیدند و دستش را به سمت تفنگش بردند. هوا! ریه هایش همچنان فریاد می زد. هر ثانیه بدتر و تاریک تر می شد. انگشتان دور او بسته شد. نیرویی نداشت، اما به هر حال ماشه را فشار داد و برق آنقدر کور بود که مجبور شد دست آزادش را روی چشمانش بکوبد. و این آخرین چیزی بود که به یاد آورد...
  
  
  * * *
  
  
  "چرا به خروجی اضطراری نرفتی؟" ری فینی، مدیر پرواز پروژه، در حالی که فضانوردان دیگر راجر کین و جان کوربینت به بیرون آوردن لباس قمری او در اتاق آماده سازی ساختمان شبیه سازی کمک کردند، با نگرانی روی او خم شد. فینی یک اکسیژن ساز کوچک برای بینی خود دراز کرد و نیک جرعه ای طولانی دیگر از آن نوشید.
  
  
  "خروج اضطراری؟" او مبهم زمزمه کرد. "جایی که؟"
  
  
  سه مرد به هم نگاه کردند. فینی گفت: «کمتر از بیست یارد از شبکه 12 فاصله دارد. "شما قبلا از این استفاده کرده اید."
  
  
  این باید خروجی بوده که حریفش با لباس ماه به سمت آن می رفت. او اکنون به یاد آورد که ده نفر از آنها وجود دارد که در اطراف منظره ماه دیده شده اند.
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  هر کدام یک قفل هوا و یک محفظه فشار داشتند. آنها بدون سرنشین بودند و به یک طاق زیرزمینی در زیر ساختمان شبیه سازی باز شدند. بنابراین اگر مسیر خود را می دانستید، ورود و خروج مشکلی نخواهد بود - و حریف نیک بدیهی است که این کار را می کرد.
  
  
  راجر کین به فینی گفت: "خوشبختانه، جان متوجه اولین سیگنال تفنگ شراره شد." ما مستقیماً به سمت آن حرکت کردیم. تقریباً شش دقیقه بعد یکی دیگر از آن‌ها بود. در آن زمان کمتر از یک دقیقه فاصله داشتیم.»
  
  
  کوربینه افزود: «این واقعاً موقعیت او را خلاصه می‌کند. "چند ثانیه دیگر و می‌توانست غوغا کند. او از قبل آبی شده بود. ما او را به منبع اضطراری راجر وصل کردیم و به سمت در خروجی کشیدیم. اوه خدای من! این را نگاه کن!" - ناگهان فریاد زد.
  
  
  کت و شلوار را درآوردند و به لباس خونین درونی خیره شدند. قابیل انگشتش را به سمت مواد حرارتی گرفت. او گفت: "خوشبختید که جوش نیاوردید."
  
  
  فینی روی زخم خم شد. او گفت: «به نظر می رسد با چاقو بریده شده است. "چی شد؟ بهتره از اول شروع کنی."
  
  
  نیک سرش را تکان داد. او گفت: "ببین، من در این مورد احساس احمقانه‌ای دارم. در حالی که می‌خواستم از دره خارج شوم، روی چاقوی لعنتی افتادم. من فقط تعادلم را از دست دادم و..."
  
  
  "در مورد ECM شما چطور؟" مدیر درخواست پرواز کرد. "چگونه اتفاق افتاد؟"
  
  
  "وقتی افتادم. روی طاقچه گیر کرد."
  
  
  فینی با ناراحتی گفت: «حتما تحقیقاتی انجام خواهد شد. «ناسا Safety این روزها می‌خواهد گزارش‌هایی در مورد هر تصادف گزارش کند.»
  
  
  کوربینت گفت: "بعداً. او ابتدا به مراقبت های پزشکی نیاز دارد." به راجر کین برگشت. "بهتره با دکتر سان تماس بگیری."
  
  
  نیک سعی کرد بنشیند. او گفت: "نه، من خوبم." "این فقط یک زخم است. شما بچه ها می توانید آن را بانداژ کنید." دکتر سان کسی بود که نمی خواست ببیند. او می دانست چه اتفاقی خواهد افتاد. او اصرار داشت که به او یک آمپول بیهوشی بدهد - و این تزریق کاری را که همدستش در منظره قمری شکست خورده بود، تکمیل می کرد.
  
  
  فینی با صدای بلند گفت: «من با جوی سان استخوانی برای چیدن دارم. "او هرگز نباید در حالتی که در آن هستید از کنار شما رد می شد. طلسم های سرگیجه، خاموشی. شما باید در خانه باشید، به پشت دراز بکشید. به هر حال، این خانم چه مشکلی دارد؟
  
  
  نیک حس خوبی نسبت به آن داشت. به محض اینکه او را برهنه دید، متوجه شد که سرهنگ اگلوند نیست، به این معنی که او باید یک شرکت دولتی باشد، که به نوبه خود به این معنی بود که او را به دامی برای او می بردند. بنابراین چه راهی بهتر از یک منظره ماه برای ارسال آن؟ در اینجا همکار او است - یا به صورت جمع؟ - می تواند یک "تصادف" راحت دیگر ترتیب دهد.
  
  
  فینی گوشی را برداشت و چند وسیله کمک های اولیه سفارش داد. وقتی گوشی رو قطع کرد رو به نیک کرد و گفت: "میخوام ماشینت بیاد تو خونه. کین تو ببرش خونه. و اگلوند همونجا بمون تا دکتری پیدا کنم که تو رو معاینه کنه."
  
  
  نیک از نظر ذهنی شانه بالا انداخت. مهم نبود کجا منتظر می ماند. قدم بعدی مال او بود. چون یک چیز واضح بود. او نمی توانست استراحت کند تا زمانی که او از دید او خارج شد. مدام
  
  
  * * *
  
  
  پویندکستر زیرزمین طوفانی خانه ییلاقی مجردی اگلوند را به یک دفتر صحرایی در مقیاس کامل تبدیل کرد.
  
  
  یک تاریکخانه مینیاتوری مجهز به 35 میلی متر وجود داشت. دوربین‌ها، فیلم، تجهیزات در حال توسعه و ریزنقطه‌ها، یک محفظه بایگانی فلزی پر از ماسک‌های Lastotex، اره‌های انعطاف‌پذیر در سیم‌ها، قطب‌نماها در دکمه‌ها، قلم‌های فواره‌ای که با سوزن‌ها شلیک می‌کنند، ساعت‌هایی با فرستنده‌های ترانزیستوری کوچک، و یک سیستم ارتباطی تصویربرداری پیچیده حالت جامد. تلفنی که می تواند فوراً آنها را با دفتر مرکزی وصل کند.
  
  
  نیک گفت: «به نظر می رسد که شما مشغول بوده اید.
  
  
  پویندکستر با اشتیاق کنترل شده پاسخ داد: "من با مردی که در عکس است شناسنامه دارم." او یک نیوانگلندی مو سفید و با چهره پسر کر بود که به نظر می رسید ترجیح می دهد یک پیک نیک کلیسا داشته باشد تا اینکه با وسایل پیچیده مرگ و تخریب کار کند.
  
  
  قلاب نم 8×10 را از خشک کن جدا کرد و به نیک داد. این نمای جلو، سر و شانه‌های مردی تیره‌پوست با صورت گرگی و چشم‌های خاکستری مرده بود. یک زخم عمیق گردن او را درست زیر مهره سوم احاطه کرده است. پویندکستر گفت: "اسم رینالدو تریبولاتی است، اما او به اختصار خود را Reno Three می نامد. چاپ کمی مبهم است زیرا من آن را مستقیماً از تلفن دوربین خود برداشتم. این عکس یک عکس است."
  
  
  "چقدر سریع؟"
  
  
  این یک خالکوبی نبود. این نوع اژدها کاملاً رایج است. هزاران سربازی که در خاور دور، به ویژه فیلیپین در طول جنگ جهانی دوم خدمت می کردند، آنها را دارند. پسران. آنها یک انفجار انجام دادند و آن را مطالعه کردند. سوزاندن طناب. و این تمام چیزی است که آنها باید بدانند. به نظر می رسد که این درخت کرگدن زمانی یک قاتل برای باندهای لاس وگاس بوده است. با این حال، یکی از قربانیان مورد نظر او تقریباً او را بلند کرد. او را تا حد خمیر کتک زد. جای زخم."
  
  
  نیک گفت: "من نام رینو تری را شنیده ام، اما نه به عنوان یک هیتمن. به عنوان نوعی استاد رقص برای جت ست."
  
  
  پوندکستر پاسخ داد: "این پسر ماست." "او اکنون قانونمند است. به نظر می رسد دختران اجتماعی او را دوست دارند. مجله Pic او را صدا کرد.
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  Pied Piper of Palm Beach. او یک دیسکو در بالی های اداره می کند."
  
  
  نیک به نمای جلو، عکس، و سپس به کپی عکس پورنوگرافی که پوندکستر به او داده بود نگاه کرد. حالت هیجان انگیز جوی سان هنوز او را آزار می داد. او گفت: «به سختی می توان آن را زیبا خواند. "من تعجب می کنم که دختران در او چه می بینند."
  
  
  "شاید از نحوه کتک زدن او خوششان بیاید."
  
  
  "او اینطوری است، ها؟" نیک عکس ها را تا کرد و در کیف پولش گذاشت. وی افزود: «بهتر است ستاد را بالا ببریم. "من باید ثبت نام کنم."
  
  
  پوندکستر به سمت دوربین تلفن همراه رفت و سوئیچ را تکان داد. او در حالی که شاهد زنده شدن صفحه نمایش بود، گفت: "جمعیت به او اجازه دادند تا نقش یک اخاذی و اخاذی را بازی کند." در ازای آن، او می‌کشت و برای آنها کار قدرت انجام می‌داد. او به عنوان آخرین راه‌حل شناخته می‌شد. وقتی همه شایلاک‌های دیگر فردی را رد می‌کردند، راینو سه او را می‌گرفت. وقتی آنها به تعهدات خود عمل نمی‌کردند، دوست داشت. به او دلیلی داد تا روی آنها کار کند. اما "او بیشتر از همه عاشق عذاب دادن زنان بود. داستانی وجود دارد که او یک اصطبل دختر در وگاس داشت و وقتی از شهر خارج شد تمام صورت آنها را با تیغ برید... الف- 4، N3 روی یک اسکرامبلر از ایستگاه HT، "او زمانی که یک سبزه بامزه با هدست ارتباطی به چشم آمد، گفت.
  
  
  "لطفا صبر کنید." جای او را یک پیرمرد مو آهنی گرفت که نیک تمام ارادت و بیشترین محبت خود را به او داد. N3 گزارش خود را ارائه کرد و به عدم وجود سیگار آشنا و همچنین درخشش معمول طنز در چشمان یخی او اشاره کرد. هاوک ناراحت و نگران بود. و بدون اتلاف وقت متوجه شد که چه چیزی او را آزار می دهد.
  
  
  او در پایان گزارش نیک گفت: «پست‌های شنیداری AX گزارش شده‌اند. "و خبر خوب نیست. این اطلاعات نادرستی که من در بالی های منتشر می کنم، ظاهر شده است، اما در داخل کشور، در سطح نسبتاً پایینی از دنیای اموات. در لاس وگاس، شرط بندی ها روی برنامه ماه ناسا انجام می شود. پول هوشمند می گوید دو سال طول می کشد تا این پروژه دوباره راه اندازی شود." مکثی کرد. چیزی که واقعاً مرا آزار می‌دهد این است که اطلاعات فوق محرمانه‌ای که در مورد فونیکس وان به شما دادم نیز منتشر شده است - و در سطح بسیار بالایی در واشنگتن.
  
  
  چهره عبوس هاوک حتی تیره تر شد. او افزود: "یک روز یا بیشتر طول می کشد تا از افراد خود در سازمان های جاسوسی خارجی بشنویم، اما به نظر خوب نیست. یک نفر خیلی بالا اطلاعات را درز می کند. خلاصه، دشمن ما یک عامل دارد." در بالای خود ناسا."
  
  
  معنای کامل سخنان هاوکی کم کم متوجه شد - حالا فونیکس وان نیز در خطر بود.
  
  
  نور چشمک زد و نیک از گوشه چشمش پوندکستر را دید که گوشی را برمی دارد. به سمت نیک برگشت و دهانش را پوشاند. او گفت: «این ژنرال مک آلستر است.
  
  
  "او را در جعبه کنفرانس قرار دهید تا هاک بتواند به آن گوش دهد."
  
  
  پوندکستر سوئیچ را زد و صدای رئیس امنیت ناسا اتاق را پر کرد. او به طور خلاصه اعلام کرد: «یک حادثه مرگبار در کارخانه صنایع GKI در تگزاس سیتی رخ داد.» این اتفاق شب گذشته در بخش تولید کننده یک عنصر از سیستم پشتیبانی حیاتی آپولو رخ داد. الکس سیمیان به همراه رئیس امنیت خود برای تحقیق از میامی پرواز کرد. او چند دقیقه پیش با من تماس گرفت و گفت که چیزی حیاتی دارد که به ما نشان دهد. به عنوان کاپیتان تیم ذخیره دوم، طبیعتاً باید در این بازی شرکت کنید. پانزده دقیقه دیگر شما را می‌گیریم.»
  
  
  نیک گفت: درست است و رو به هاوک کرد.
  
  
  پیرمرد با ناراحتی گفت: «پس این اتفاق از قبل شروع شده است.
   فصل 7
  
  
  
  
  فلیت‌وود الدورادو بزرگ با سرعت در حال عبور از بزرگراه خلیج بود.
  
  
  در خارج، گرمای تگزاس روشن، سنگین و ظالمانه بود. افق صاف از این می درخشید. داخل لیموزین خنک بود، اما تقریباً سرد، و شیشه های آبی رنگی، چشمان پنج مردی را که روی صندلی های راحت نشسته بودند، سایه انداخته بود.
  
  
  ژنرال مک آلستر در حالی که متفکرانه زنگ ها را روی لبه تکیه گاه بازو می کوبد گفت: «مطمئن شدن که GKI لیموزین خود را برای ما می فرستد.
  
  
  ری فینی پوزخندی تلخ زد: «حالا هیولت، بدبین نباش. می‌دانید که الکس سیمیان نمی‌تواند کار زیادی برای ما در ناسا انجام دهد.
  
  
  مک آلستر خندید: «البته که نه. "یک میلیون دلار در مقابل بیست میلیارد چیست؟ حداقل در بین دوستان؟"
  
  
  گوردون نش، کاپیتان اولین گروه از فضانوردان، روی صندلی پرش خود چرخید. او گفت: «ببین، برای من مهم نیست که دیگران در مورد سیمیان چه می‌گویند. "همه چیز در کتاب من با این مرد است. اگر دوستی او صداقت ما را به خطر می اندازد، این مشکل ماست، نه او."
  
  
  نیک از پنجره به بیرون خیره شد و دوباره به بحث رو به رشد گوش داد. او تمام مدت از هیوستون هیس می کرد. سیمیان و جنرال سینتیک به عنوان یک کل به نظر می رسید که یک موضوع دردناک و بسیار مورد بحث در بین این چهار نفر باشد.
  
  
  ری فینی دوباره مداخله کرد. "در سال گذشته هر یک از ما چند خانه، قایق، ماشین و تلویزیون را رها کرده‌ایم؟ من نمی‌خواهم کل هزینه‌ها را جمع کنم."
  
  
  مکالست پوزخند زد: «نیت خیر خالص».
  
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  ه. - سیمیان چگونه این موضوع را به کمیته تحقیق سنا اطلاع داد؟
  
  
  فینی با رسم تمسخر آمیزی گفت: «هر گونه افشای پیشنهادهای هدیه ماهیت صمیمی و محرمانه روابط ناسا با پیمانکارانش را تضعیف می کند.
  
  
  سرگرد سولیتز به جلو خم شد و صفحه شیشه ای را بست. مکالستر خندید. "این یک تلاش بیهوده است، دواین. من مطمئن هستم که کل لیموزین آسیب دیده است، نه فقط راننده ما. سیمیان حتی بیشتر از شما به امنیت اهمیت می دهد."
  
  
  سولیتز گفت: "فقط احساس می کنم نباید به طور رسمی در مورد این شخص به این شکل صحبت کنیم." سیمیان هیچ تفاوتی با هیچ پیمانکار دیگری ندارد. هوافضا ترن هوایی یک تجارت است. و وقتی تعداد سفارش های دولتی افزایش می یابد اما کمتر می شود، رقابت واقعاً شدید می شود. اگر ما هم جای او بودیم، همین کار را می کردیم. .."
  
  
  مک آلستر گفت: "پس، دواین، من فکر نمی کنم که این کاملاً منصفانه باشد."
  
  
  "تأثیر بی مورد؟ پس چرا ناسا GKI را به طور کامل کنار نمی گذارد؟"
  
  
  گوردون نش گفت: "زیرا آنها در حال ساختن بهترین سیستم پشتیبانی از زندگی هستند. زیرا آنها سی و پنج سال است که زیردریایی می سازند و همه چیزهایی را که باید در مورد حمایت از زندگی بدونند، خواه کمتر از آن را بدانند، می دانند. اقیانوس یا در فضا او به نیک اشاره کرد، زندگی من و گلن در اینجا به زندگی آنها بستگی دارد. من فکر نمی کنم که ما باید آنها را کاهش دهیم."
  
  
  "هیچ کس دانش فنی خود را ناچیز نمی داند. این جنبه مالی GKI است که نیاز به بررسی دارد. حداقل به نظر می رسد کمیته کوپر اینطور فکر می کند."
  
  
  "ببینید، من اولین کسی هستم که اعتراف می کنم که شهرت الکس سیمیان مشکوک است. او یک تاجر و دلال است، این را نمی توان انکار کرد. و این بخشی از سابقه عمومی است که او زمانی یک سفته باز کالا بود. اما جنرال کینتیکس یک شرکت بود. بدون آینده پنج سال پیش. سپس سیمیان مسئولیت را بر عهده گرفت - و اکنون به آن نگاه کنید."
  
  
  نیک از پنجره بیرون را نگاه کرد. آنها به حومه تأسیسات گسترده GKI در شهر تگزاس رسیدند. انبوهی از دفاتر آجری، آزمایشگاه‌های تحقیقاتی با سقف شیشه‌ای و آشیانه‌هایی با دیوارهای فولادی به سرعت از کنار آن گذشتند. در بالای سر، ردیاب های جت آسمان را سوراخ کردند، و نیک با صدای خش خش تهویه مطبوع الدورادو، صدای ناله های GK-111 را شنید که برای پرواز به پایگاه های آمریکایی در خاور دور از طریق سوخت گیری در حین پرواز به پرواز در می آمد.
  
  
  لیموزین با نزدیک شدن به دروازه اصلی سرعتش کم شد. پلیس امنیتی با لباس‌های سبز رنگ با چشمانی مانند توپ‌های فولادی برایشان تکان می‌داد و به پنجره‌ها تکیه می‌دادند و اعتبار آنها را بررسی می‌کردند. در پایان، آنها مجاز به حرکت شدند - اما فقط به سمت حصار سیاه و سفید، که در پشت آن افسران پلیس اضافی از GKI ایستاده بودند. چند نفر از آنها چهار دست و پا شدند و زیر آویز کادی را نگاه کردند. سولیتز با ناراحتی گفت: «ای کاش در ناسا با دقت بیشتری کار می کردیم.
  
  
  مکالستر پاسخ داد: "شما فراموش می کنید که چرا ما اینجا هستیم." "بدیهی است که در کل این سیستم امنیتی یک نقص وجود داشته است."
  
  
  دیوار بلند شد و لیموزین در امتداد یک پیش بند بتنی عظیم حرکت کرد، از کنار اشکال سفید بلوکی کارگاه ها، موشک انداز های اسکلتی و ماشین فروشی های عظیم.
  
  
  نزدیک مرکز این فضای باز، الدورادو متوقف شد. صدای راننده از طریق اینترفون گفت: آقایان، فقط همین اجازه را دارم. از پشت شیشه جلو به ساختمان کوچکی که جدا از بقیه ایستاده بود اشاره کرد. "آقای سیمیان در شبیه ساز سفینه فضایی منتظر شماست."
  
  
  "اوه!" - مکالستر وقتی از ماشین پیاده شدند نفس نفس زد و باد شدیدی با آنها برخورد کرد. کلاه سرگرد سولیتز در آمد. با عجله به دنبالش شتافت، ناشيانه حركت كرد و با دست چپش آن را گرفت. مک آلستر خندید: "آتا پسر، دواین. این آنها را افشا می کند."
  
  
  گوردون نش خندید. چشمانش را از نور آفتاب گرفت و به ساختمان خیره شد. او گفت: "به شما ایده خوبی می دهد که نقش برنامه فضایی در تجارت GKI چقدر کوچک است."
  
  
  نیک ایستاد و برگشت. چیزی عمیق در سرش شروع به خارش کرد. چیزی، برخی جزئیات کوچک، یک علامت سوال کوچک ایجاد کرد.
  
  
  ری فینی در حین حرکت گفت: «ممکن است اینطور باشد، اما همه قراردادهای وزارت دفاع GKI در سال جاری مورد مذاکره مجدد قرار خواهند گرفت. و آنها می گویند که تا زمانی که کمیته کوپر آنها را به پایان نرساند، دولت هیچ قرارداد جدیدی به آنها نخواهد داد.» "
  
  
  مکالستر با تحقیر خرخر کرد. او گفت: «بلاف». ده حسابدار حداقل ده سال در روز ده ساعت کار می کنند تا امپراتوری مالی سیمیان را بگشایند. این مرد از هر دوجین کشور کوچکی که می توانید نام ببرید ثروتمندتر است و از آنچه من در مورد او شنیده ام "او آن را حمل می کند. همه چیز در ذهن اوست. وزارت دفاع با جت های جنگنده، زیردریایی ها و موشک ها در حالی که منتظر هستند چه خواهد کرد؟ اجازه دهید لیونل تویز آنها را بسازد؟
  
  
  سرگرد سولیتز پشت سر نیک قدم گذاشت. "می خواستم از شما چیزی بپرسم، سرهنگ."
  
  
  نیک با احتیاط به او نگاه کرد. "آره؟"
  
  
  سولیتز قبل از اینکه کلاهش را بپوشد با دقت از روی آن برسید. "در واقع، این خاطره شماست. ری فینی امروز صبح در مورد طلسم سرگیجه شما در منظره ماه به من گفت..."
  
  
  "و؟"
  
  
  خب همانطور که می دانید سرگیجه یکی از عواقب مسمومیت با آمین است. سولیتز به او نگاه کرد،
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  سخنان او را با دقت بخوانید دیگری نقص حافظه است.
  
  
  نیک ایستاد و به سمت او برگشت. "برو سر اصل مطلب، سرگرد."
  
  
  "باشه. من صادقانه می گویم. آیا شما متوجه چنین مشکلی شده اید، سرهنگ؟ محدوده زمانی که من به آن علاقه خاصی دارم درست قبل از ورود شما به کپسول نمونه اولیه است. در صورت امکان، من یک ثانیه می خواهم ... ثانیه به ثانیه تفکیک رویدادهایی که منجر به این شده است. به عنوان مثال، به احتمال زیاد یک نگاه اجمالی به کسی دارید که کنترل‌های بیرون را تنظیم می‌کند. اگر بتوانید چند جزئیات را به خاطر بسپارید بسیار مفید خواهد بود..."
  
  
  نیک از شنیدن صدای ژنرال مکالستر با آنها راحت شد. "دواین، گلن، عجله کن. من می خواهم یک جبهه محکم به سیمیان ارائه دهم."
  
  
  نیک برگشت و گفت: "تکه هایی از آن در حال برگشتن است، سرگرد. چرا من فردا یک گزارش کامل - مکتوب - به شما نمی دهم؟"
  
  
  سولیتز سری تکان داد. "من فکر می کنم توصیه می شود، سرهنگ."
  
  
  سیمیان درست در ورودی یک ساختمان کوچک ایستاده بود و با گروهی از مردان صحبت می کرد. با نزدیک شدن آنها به بالا نگاه کرد. او گفت: آقایان، من بسیار متاسفم که در چنین شرایطی باید ملاقات کنیم.
  
  
  او مردی درشت اندام و استخوانی با شانه های خمیده، صورتی دراز و اندام های خالدار بود. سر او مانند توپ بیلیارد کاملاً تراشیده شده بود و شباهت زیادی به عقاب داشت (مطالعه نویسان شایعه پراکنی اشاره کردند که او این را به خط رویش موهایش ترجیح می دهد). او گونه‌های بلند و پوست قزاق سرخ‌رنگی داشت و کراوات سولکا و کت و شلوار گران‌قیمت پیر کاردین فقط بر این موضوع تأکید داشت. نیک سن او را بین چهل و پنج تا پنجاه تخمین زد.
  
  
  او به سرعت همه چیزهایی را که درباره این مرد می دانست مرور کرد و با تعجب متوجه شد که همه اینها حدس و گمان و شایعات است. چیز خاصی نبود. نام اصلی او (گفته شد): الکساندر لئونوویچ سیمیانسکی. محل تولد: خاباروفسک، در شرق دور سیبری - اما، دوباره، این یک حدس بود. بازرسان فدرال نه می‌توانستند این موضوع را ثابت و نه رد کنند، و نه می‌توانستند روایت او را مبنی بر اینکه او یک روسی سفیدپوست، پسر یک ژنرال ارتش تزار است، مستند کنند. حقیقت این بود که هیچ سابقه ای از الکساندر سیمیان قبل از حضور او در دهه 1930 در چینگدائو، یکی از بنادر چین قبل از جنگ وجود نداشت.
  
  
  سرمایه دار با هر یک از آنها دست داد، با نام آنها سلام کرد و چند کلمه کوتاه رد و بدل کرد. او صدای عمیق و عمدی بدون لهجه داشت. نه خارجی و نه منطقه ای. خنثی بود. صدای گوینده رادیو نیک شنیده بود که وقتی معامله را برای یک سرمایه‌گذار بالقوه توصیف می‌کرد، تقریباً خواب‌آور می‌شد.
  
  
  وقتی به نیک نزدیک شد، سیمیان با بازیگوشی به او ضربه زد. "خب، سرهنگ، آیا شما هنوز برای آنچه ارزش دارد بازی می کنید؟" او نیشخندی زد. نیک به طرز مرموزی چشمکی زد و ادامه داد و متعجب بود که او در مورد چه جهنمی صحبت می کند.
  
  
  دو مردی که سیمیان با آنها صحبت کرد معلوم شد که ماموران اف بی آی بوده اند. نفر سوم، یک مو قرمز بلند قد و دوست داشتنی با یونیفورم پلیس GKI سبز، به عنوان رئیس امنیت خود، کلینت ساندز معرفی شد. ساندز کشید: "آقای سیمیان دیشب به محض اینکه شنیدیم چه اتفاقی افتاده، یک "A" از فلوریدا پرواز کرد. او افزود: «اگر مرا دنبال کنی، آنچه را که یافته‌ایم به تو نشان خواهم داد».
  
  
  شبیه ساز سفینه فضایی ویرانه ای سوخته بود. سیم‌کشی‌های برق و کنترل‌ها از گرما ذوب شده بودند و قطعات بدن انسان هنوز به دریچه داخلی چسبیده بود، نشان می‌داد که خود فلز چقدر داغ شده است.
  
  
  "چند مرده؟" ژنرال مکالستر با نگاهی به داخل پرسید.
  
  
  سیمیان گفت: "دو مرد در آنجا مشغول آزمایش سیستم ECS بودند. همان چیزی که در کیپ رخ داد - یک فلاش از اتمسفر اکسیژن. ما آن را به سیم برقی که لامپ کار را تغذیه می کرد وصل کردیم. بیشتر مشخص شد که پارگی عایق پلاستیکی به سیم اجازه می دهد تا یک قوس الکتریکی روی عرشه آلومینیومی ایجاد کند.
  
  
  سندز گفت: «ما با سیم یکسان آزمایش کردیم. "آنها نشان دادند که چنین قوسی مواد قابل اشتعال را در شعاع دوازده تا چهارده اینچ مشتعل می کند."
  
  
  سیمیان سیم را به آنها داد و گفت: "این سیم اصلی است." "البته، بسیار ذوب شده است، با بخشی از کف ترکیب شده است، اما به شکاف نگاه کنید. بریده شده است، فرسوده نشده است. و این مشکل را برطرف می کند." یک پرونده کوچک و یک ذره بین را تحویل داد. "لطفاً آنها را تحویل دهید. پرونده بین یک پانل کف و یک دسته سیم قرار گرفته بود. هر کسی که از آن استفاده می کرد باید آن را رها کرده باشد و نتوانسته آن را بیرون بیاورد. از تنگستن ساخته شده است، بنابراین در اثر گرما آسیبی به آن وارد نشده است. توجه داشته باشید کتیبه ای که در انتهای دسته حک شده حروف YCK است فکر می کنم هر کسی که آسیا را می شناسد یا ابزاری را می شناسد به شما بگوید که این پرونده در Red China توسط شرکت Chong از Fuzhou ساخته شده است. آنها هنوز هم از همان مهر استفاده می کنند. دستگاه مانند روزهای قبل -قرمز."
  
  
  به نوبت به هر کدام نگاه کرد. او گفت: «آقایان، من متقاعد شده‌ام که ما با یک برنامه خرابکاری سازمان‌یافته روبرو هستیم و همچنین متقاعد شده‌ام که قرمزهای چین پشت آن هستند. فکر می‌کنم چیکوم‌ها قصد دارند برنامه‌های قمری آمریکا و شوروی را نابود کنند. .
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  به یاد بیاورید که سال گذشته چه اتفاقی برای سایوز 1 افتاد - زمانی که کوماروف فضانورد روسی کشته شد.» او برای تأکید چشمگیر مکث کرد، سپس گفت: «شما می توانید تحقیقات را هر طور که می خواهید ادامه دهید، اما نیروهای امنیتی من فرض می کنند که پکن پشت مشکلات ما است.»
  
  
  کلینت سندز سری تکان داد. "و این پایان کار نیست - دور از آن. دیروز یک حادثه دیگر در کیپ رخ داد. یک اتوبوس پر از افراد وابسته به مرکز فضایی از کنترل خارج شد و در راه بازگشت از اورلاندو به یک گودال برخورد کرد. کسی به طور جدی آسیب ندید." درد داشت، اما بچه ها شوکه شده بودند و خانم ها همگی هیستریک بودند. آنها گفتند تصادفی نبوده است. معلوم شد که درست می گویند. ما ستون فرمان را بررسی کردیم. اره باز شده بود. بنابراین آنها را به مرکز پزشکی GKI در میامی در میامی پرواز دادیم. خرج آقای سیمیان لااقل آنجا در امان باشند.»
  
  
  سرگرد سولیتز سری تکان داد. او گفت: «احتمالاً بهترین چیزی است که می‌توانیم تحت شرایط به دست آوریم. "تصویر امنیتی کلی در کیپ هرج و مرج است."
  
  
  نیک این فایل تنگستن را برای AX Labs می‌خواست، اما راهی برای به دست آوردن آن وجود نداشت، جز دمیدن جلدش. بنابراین دو مرد FBI با او رفتند. او یک یادداشت ذهنی نوشت تا بعداً هاوک رسماً آن را درخواست کند.
  
  
  هنگامی که آنها به سمت لیموزین برگشتند، سیمیان گفت: "من بقایای شبیه ساز فضاپیما را برای یک کالبد شکافی پیچیده توسط کارشناسان به مرکز تحقیقات لانگلی ناسا در همپتون ویرجینیا می فرستم. وقتی همه چیز تمام شد." برنامه آپولو دوباره شروع می شود. "، امیدوارم همه موافق باشید که یک هفته مهمان من در Cathay باشید."
  
  
  گوردون نش خندید: «هیچ چیزی نیست که من بیشتر دوستش داشته باشم. "البته غیر رسمی."
  
  
  در حالی که لیموزین آنها کنار می‌رفت، ژنرال مکالستر با حرارت گفت: "می‌خواهم بدانید، دوئن، که به شدت به اظهارنظر شما درباره شرایط امنیتی کیپ کندی اعتراض دارم. این مرز با نافرمانی است."
  
  
  "چرا بالاخره با آن روبرو نمی شوید؟" - سولیتس ضربه خورد. "تامین امنیت مناسب غیرممکن است مگر اینکه پیمانکاران با ما همکاری کنند. و Connelly Aviation هرگز این کار را انجام نداده است. سیستم پلیس آنها ارزش لعنتی ندارد. اگر ما با GKI در پروژه آپولو کار می کردیم، باید یک هزار اقدام امنیتی اضافی." paint ".
  
  
  مک آلستر پاسخ داد: «این قطعاً برداشتی است که Siemian سعی در انتقال آن دارد. دقیقاً برای چه کسی کار می کنید - ناسا یا GKI؟»
  
  
  ری فینی گفت: "ممکن است هنوز با GKI کار کنیم. این آزمایش پس از مرگ مجلس سنا مطمئناً شامل تمام حوادثی است که کانلی اویشن را آزار داده است." اگر یکی دیگر در این میان اتفاق بیفتد، بحران اعتماد به وجود می آید و قرارداد ماه برای فروش گذاشته می شود. GKI جانشین منطقی است. اگر پیشنهاد فنی او سخت باشد و پیشنهاد کم باشد، فکر می‌کنم مدیریت ارشد ناسا مدیریت سیمیان را نادیده می‌گیرد و به آنها قرارداد می‌دهد."
  
  
  سولیتز گفت: «بیایید این موضوع را کنار بگذاریم.
  
  
  فینی گفت: «عالی.» رو به نیک کرد. «آن ضربه سیمیان در مورد نواختن دستت چه بود، چه ارزشی داشت؟»
  
  
  ذهن نیک در میان پاسخ ها تند تند شد. گوردون نش قبل از اینکه بتواند گزینه رضایت‌بخشی پیدا کند، خندید و گفت: "پوکر. او و گلن بازی بزرگی داشتند که سال گذشته در خانه‌اش در پالم بیچ بودیم. گلن باید چند صد نفر را ترک کرده باشد - اینطور نیست. تو، رفیق؟"
  
  
  "قمار؟ فضانورد؟" ری فینی خندید. "این قابل مقایسه با بتمن است که کارت نظامی خود را سوزانده است."
  
  
  نش گفت: "وقتی در اطراف سیمیان هستید، نمی توانید از آن اجتناب کنید." او یک قمارباز طبیعی است، آدمی که روی چند پرنده در یک ساعت آینده شرط بندی خواهد کرد.
  
  
  * * *
  
  
  قبل از سحر تلفن زنگ خورد.
  
  
  نیک با تردید به سمت او دراز کرد. صدای گوردون نش گفت: بیا رفیق. ظرف یک ساعت به سمت کیپ کندی حرکت می کنیم. اتفاقی افتاده است.» صدایش با هیجان سرکوب شده تنش به نظر می رسید. - شاید دوباره تلاش کنیم. در هر صورت، به مامان، من شما را تا بیست دقیقه دیگر می برم. هیچی با خودت نبر تمام وسایل ما بسته بندی شده و در الینگتون منتظریم."
  
  
  نیک تلفن را قطع کرد و داخلی Poindexter را شماره گیری کرد. او به مردی از دفتر تحریریه گفت: «پروژه فینیکس آماده است. "دستورات شما چیست؟ دنبال می کنید یا می مانید؟"
  
  
  پویندکستر پاسخ داد: "من به طور موقت اینجا می مانم." "اگر زمینه فعالیت شما به اینجا تغییر کند، این پایگاه شما خواهد بود. مرد شما در کیپ قبلاً همه چیز را در این پایان تنظیم کرده است. این L-32 است. پیترسون. می توان از طریق امنیت ناسا با او تماس گرفت. تشخیص چشم کافی است. موفق باشی، N3."
  فصل 8
  
  
  
  
  دکمه ها فشار داده شد، اهرم ها کشیده شدند. پل متحرک تلسکوپی دور شد. درها بسته شد و سالن متحرک، روی چرخ های بزرگش، آهسته و عمدا به سمت 707 هجوم برد.
  
  
  دو گروه از فضانوردان با تنش در کنار کوه های تجهیزات خود ایستاده بودند. آنها توسط پزشکان، تکنسین ها و مدیران سایت احاطه شده بودند. چند دقیقه قبل از آن، آنها یک گزارش کوتاه از مدیر پرواز ری فینی دریافت کرده بودند. آنها اکنون در مورد پروژه فینیکس و اینکه دقیقاً تا نود و شش ساعت دیگر راه اندازی می شود، می دانستند.
  
  
  جان کی گفت: "کاش ما بودیم."
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  گوی. "ایستادن و منتظر ماندن وقتی دوباره برمی‌خیزد شما را عصبی می‌کند."
  
  
  بیل رانسوم گفت: «بله، فراموش نکنید که ما در اصل تیم پشتیبان پرواز لیسکوم بودیم. "پس شاید هنوز بتونی بری."
  
  
  گوردون نش گفت: "این خنده دار نیست. آن را بردارید."
  
  
  دکتر سان در حالی که بریس را از بازوی راست راجر کین باز می کرد، گفت: "بهتر است همگی آرام باشید." "فشار خون شما در این ساعت بالاتر از حد طبیعی است، فرمانده. سعی کنید در طول پرواز کمی بخوابید. اگر به آنها نیاز دارید، من قرص های خواب غیر مخدر دارم. این یک شمارش معکوس طولانی است. تنش نکنید. در حال حاضر."
  
  
  نیک با تحسین سرد به او نگاه کرد. وقتی فشار خون او را اندازه گرفت، تمام مدت مستقیم در چشمان او نگاه کرد. به طور سرکش، یخی، بدون حتی پلک زدن. انجام این کار با کسی که به تازگی دستور قتلش را داده بودی سخت بود. با وجود تمام صحبت ها در مورد ماموران جاسوسی باهوش، چشمان یک مرد همچنان پنجره ای به ذهن او بود. و به ندرت کاملا خالی بودند.
  
  
  انگشتانش عکس داخل جیبش را لمس کردند. او آن را با خود آورد و قصد داشت دکمه ها را فشار دهد تا همه چیز اتفاق بیفتد. او متعجب بود که وقتی جوی سان به آنها نگاه می کند و متوجه می شود که بازی تمام شده است، در چشمان جوی سان چه می بیند.
  
  
  او مشاهده کرد که او پرونده پزشکی را مطالعه می کند - تیره، قد بلند، فوق العاده زیبا، دهانش با رژ لب کمرنگ 651 رنگ شده بود (بدون توجه به فشار، نتیجه همیشه یک فیلم صورتی به ضخامت 651 میلی متر بود). او را رنگ پریده و از نفس افتاده تصور کرد، دهانش از شوک متورم شده بود و اشک داغ شرم در چشمانش بود. ناگهان متوجه شد که می‌خواهد آن ماسک صورت کامل را بشکند، می‌خواهد دسته‌ای از موهای سیاهش را در دستانش بگیرد و بدن سرد و مغرورش را دوباره زیر بدنش خم کند. نیک با یک غافلگیری واقعی متوجه شد که او از نظر فیزیکی جوی سان را می خواهد.
  
  
  اتاق نشیمن ناگهان متوقف شد. چراغ ها چشمک زدند. صدای مبهم چیزی روی دستگاه اینترفون پارس کرد. گروهبان نیروی هوایی در کنترل دکمه را فشار داد. درها باز شد و پل متحرک به سمت جلو لیز خورد. سرگرد سولیتز از درب بوئینگ 707 به بیرون خم شد. او یک مگافون PA باطری در دست داشت. آن را به لب هایش آورد.
  
  
  او به طور خلاصه اعلام کرد: "تأخیر خواهد بود. یک بمب وجود داشت. حدس می‌زنم همه اینها فقط یک ترس است. اما در نتیجه، ما باید 707 را قطعه قطعه کنیم. در این بین، ما در حال آماده کردن یک بمب دیگر هستیم. یک، در باند دوازده، تا بیش از حد لازم معطل نشوید.
  
  
  بیل رانسوم سرش را تکان داد. "من صدای آن را دوست ندارم."
  
  
  گوردون نش گفت: «این احتمالاً فقط یک بررسی معمولی و بدون مشکل از رویه‌های امنیتی است.
  
  
  شرط می بندم که یک شوخی با یک نکته ناشناس تماس گرفته است.
  
  
  نش گفت: "پس او یک شوخی بلند مرتبه است." در رده های بالای ناسا. زیرا هیچ کس زیر سطح JCS حتی از این پرواز اطلاعی نداشت."
  
  
  این چیزی بود که نیک فقط به این فکر می کرد و او را آزار می داد. او وقایع روز قبل را به یاد آورد، ذهنش به آن اطلاعات ناچیز گریزانی که سعی در شنیدن داشت می‌رسید. اما هر بار که فکر می کرد آن را دارد، فرار می کرد و دوباره پنهان می شد.
  
  
  707 به سرعت و بدون زحمت طلوع کرد، موتورهای جت عظیم آن مسیرهای بلند و نازکی از بخار را در حالی که از میان لایه ابر به سمت جایی که خورشید درخشان بود و آسمان آبی آسمان اوج می گرفت، به بیرون پرتاب می کردند.
  
  
  در مجموع فقط چهارده مسافر بودند، و آنها در سراسر هواپیمای عظیم پخش شده بودند، اکثر آنها روی سه صندلی دراز کشیده بودند و می خوابیدند.
  
  
  اما N3 نه. و نه دکتر سان.
  
  
  قبل از اینکه اعتراض کند کنارش نشست. رگه های ریز اضطراب در چشمانش جرقه زد و سپس به همان سرعت ناپدید شد.
  
  
  نیک اکنون از پشت پنجره به ابرهای پشمی سفیدی که زیر جوی آب می چرخند نگاه می کرد. نیم ساعت در هوا بودند. یک فنجان قهوه و یک چت چطور؟ - او با مهربانی پیشنهاد کرد.
  
  
  او با تندی گفت: «بازی‌ها را متوقف کن». "من به خوبی می دانم که شما سرهنگ اگلوند نیستید."
  
  
  نیک دکمه تماس را فشار داد. یک گروهبان نیروی هوایی که به عنوان مهماندار نیز خدمت می کرد از راهرو رفت. نیک گفت: دو فنجان قهوه. "یکی سیاه و یکی..." رو به او کرد.
  
  
  "همچنین سیاه." وقتی گروهبان رفت، پرسید: "تو کی هستی؟ مامور دولتی؟"
  
  
  "چی باعث میشه فکر کنی من اگلوند نیستم؟"
  
  
  از او دور شد. او گفت: «بدن تو» و در کمال تعجب دید که او سرخ شده است. "این... خب، این فرق می کند."
  
  
  ناگهان بدون اخطار گفت: چه کسی را فرستادی که مرا در ماشین ماه بکشد؟
  
  
  سرش به شدت چرخید. "چی میگی تو؟"
  
  
  N3 غر زد: "سعی نکن من را فریب دهی." عکس را از جیبش بیرون آورد و به او داد. "من می بینم که شما اکنون موهای خود را به گونه ای دیگر مدل می دهید."
  
  
  بی حرکت نشست. چشمانش بسیار گشاد و بسیار تیره بود. بدون اینکه ماهیچه ای به جز دهانش حرکت کند، گفت: «از کجا آوردی؟»
  
  
  برگشت تا گروهبان را با قهوه تماشا کند. با تندی گفت: «در خیابان چهل و دوم می فروشند.
  
  
  موج انفجار به او برخورد کرد. کف هواپیما به شدت کج شد. نیک اس
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  در حالی که گروهبان صندلی را می گرفت و سعی می کرد تعادل خود را به دست آورد. فنجان های قهوه پرواز کرد.
  
  
  وقتی پرده گوشش از فشار صدای انفجار رها شد، نیک یک زوزه خارق العاده، تقریباً یک جیغ شنید. محکم به پشتی صندلی جلویش فشار داده شد. او صدای جیغ دختر را شنید و دید که چگونه او نیز به سمت او هجوم آورده است.
  
  
  گروهبان دستش را از دست داد. بدنش به نظر می رسید که به سمت سفیدچاله زوزه کش کشیده شده بود. وقتی سرش از بین رفت و شانه هایش به چارچوب برخورد کرد، تصادفی رخ داد، سپس تمام بدنش ناپدید شد - با صدای سوت وحشتناکی از سوراخ مکیده شد. دختر هنوز فریاد می زد، مشتش را روی دندان هایش فشار می داد و چشمانش از سرش به چیزی که تازه شاهدش بود نگاه می کرد.
  
  
  هواپیما به شدت کج شد. اکنون صندلی ها از دهانه مکیده شده بودند. نیک از گوشه چشمش بالش ها، چمدان ها و وسایلی را دید که در آسمان شناور بودند. صندلی های خالی جلوی آنها از وسط تا شد و پرکردگی آنها منفجر شد. سیم ها از سقف پایین آمدند. کف ورم کرده بود. چراغ ها خاموش شد.
  
  
  سپس ناگهان خود را در هوا یافت و به سمت سقف شناور بود. دختر از کنارش پرواز کرد. همانطور که سرش به سقف برخورد کرد، پایش را گرفت و به سمت خود کشید و اینچ به اینچ لباسش را کشید تا صورتش با صورتش همسطح شود. حالا برعکس روی سقف دراز کشیده بودند. چشمانش بسته بود. صورتش رنگ پریده بود و خون تیره و چکاننده از پهلوها جاری بود.
  
  
  فریاد پرده گوشش را پاره کرد. چیزی به او برخورد کرد. گوردون نش بود. یه چیز دیگه به پایش خورد. به پایین نگاه کرد. یکی از اعضای تیم پزشکی بود که گردنش با زاویه ای عجیب آویزان بود. نیک به آنها نگاه کرد. اجساد سایر مسافران از جلوی هواپیما در داخل بدنه شناور بودند و مانند چوب پنبه به سقف می‌تابیدند.
  
  
  N3 می دانست چه خبر است. جت از کنترل خارج شد و با سرعت فوق العاده به فضا هجوم آورد و حالت بی وزنی ایجاد کرد.
  
  
  در کمال تعجب، احساس کرد کسی آستینش را می کشد. خودش را مجبور کرد سرش را بچرخاند. دهان گوردون نش تکان خورد. او عبارت "دنبال من" را تشکیل داد. فضانورد دست در دست هم در امتداد قفسه چمدان به جلو رسید. نیک او را دنبال کرد. او ناگهان به یاد آورد که نش در دو مأموریت جمینی در فضا بوده است. جاذبه صفر برای او چیز جدیدی نبود.
  
  
  او آنچه را که نش برای رسیدن به آن تلاش می کرد دید و فهمید. قایق نجات بادی. با این حال، یک مشکل وجود داشت. قطعه هیدرولیک درب دسترسی پاره شد. قسمت فلزی سنگین که در واقع بخشی از پوست بدنه بود، تکان نخورد. نیک به نش اشاره کرد که کنار برود و به سمت مکانیسم شناور شد. از جیبش یک سیم دو شاخه کوچک بیرون آورد که گاهی برای روشن کردن موتور ماشین های قفل شده از آن استفاده می کرد. او با کمک آن موفق شد کپسول اضطراری با باتری را آتش بزند. در دسترسی به سرعت باز شد.
  
  
  نیک لبه قایق نجات را قبل از اینکه از سوراخ شکاف بیرون مکیده شود، گرفت. او مکانیسم بادی را پیدا کرد و آن را فعال کرد. با دیافراگم خشمگین به دو برابر اندازه دیافراگم آن منبسط شد. او و نش او را به موقعیتی رساندند. مدت زیادی طول نکشید، اما با وجود اینکه ممکن بود کسی به کابین برسد.
  
  
  به نظر می رسید که مشت غول پیکر به دنده های او برخورد کرد. خودش را دراز کشیده روی زمین دید. طعم خون در دهانم بود. جسمی به پشت او اصابت کرد. پای گوردون نش. نیک سرش را برگرداند و دید که بقیه او بین دو صندلی قرار گرفته است. مسافران باقی مانده سقف پشت سر او را کندند. صدای غرش موتورها شدت گرفت. جاذبه بازیابی شد. خدمه باید توانسته باشند دماغه هواپیما را بالاتر از افق ببرند.
  
  
  او به سمت کابین خزید و خود را از جایی به نقطه دیگر کشید و با جریان وحشتناک مبارزه کرد. او می دانست که اگر قایق نجات برود، او هم خواهد رفت. اما او باید با تیم تماس می گرفت و اگر معلوم می شد که آنها محکوم به فنا هستند، باید گزارش نهایی را از طریق رادیو آنها ارائه می کرد.
  
  
  وقتی در کابین را باز کرد، پنج صورت به سمت او چرخید. "چه اتفاقی افتاده است؟" - خلبان فریاد زد. "آنجا چه وضعیتی است؟"
  
  
  نیک پاسخ داد: «بمب». "بد به نظر می رسد. یک سوراخ در بدنه وجود دارد. ما آن را بستیم، اما فقط به طور موقت."
  
  
  چهار چراغ هشدار قرمز روی کنسول مهندس پرواز روشن شد. "فشار و کمیت!" - F.E پارس کرد. برای خلبان "فشار و کمیت!"
  
  
  کابین بوی عرق ترسناک و دود سیگار می داد. خلبان و کمک خلبان شروع به فشار دادن و کشیدن سوئیچ ها کردند در حالی که غرغر یکنواخت ناوبر ادامه داد: "AFB، بابی. این Speedbird 410 است. C-ALGY B را برای بابی صدا می کند..."
  
  
  صدای خرد شدن فلز در حال پاره شدن شنیده شد و چشمان همه به سمت راست چرخید. هنگامی که کپسول هواپیما در بال راست از هواپیما جدا شد، کمک خلبان غر زد: "این Љ 3 است."
  
  
  شانس ما برای زنده ماندن در یک قطعه چقدر است؟ نیک خواست.
  
  
  "در این مرحله، سرهنگ، حدس شما به خوبی حدس من است. من می گویم ..."
  
  
  خلبان با صدای تند آمپلی فایر قطع شد. "C-ALGY، موقعیت خود را بدهید. C-ALGY..."
  
  
  جهت یابی
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  igator موضع خود را اعلام کرد و وضعیت را گزارش کرد. او پس از لحظه ای گفت: "ما کالا را داریم."
  
  
  خلبان گفت: «ما تلاش خواهیم کرد تا پایگاه نیروی هوایی بارکسدیل را در شروپورت، لوئیزیانا پیدا کنیم. "آنها طولانی ترین باند فرودگاه ها را دارند. اما ابتدا باید سوخت خود را مصرف کنیم. بنابراین، حداقل دو ساعت دیگر در هوا خواهیم بود. من به شما پیشنهاد می کنم همه را در آنجا ببندید و سپس بنشینید و دعا کنید. !"
  
  
  * * *
  
  
  جت های دود سیاه و شعله نارنجی از سه ناسل جت باقی مانده بیرون ریخت. این هواپیمای عظیم هنگامی که یک پیچ تند بر فراز پایگاه نیروی هوایی بارکسدیل می چرخید، به شدت تکان می خورد.
  
  
  باد در داخل هواپیما غرش می کرد و آنها را با عصبانیت به داخل می مکید. کمربندهای ایمنی از وسط آنها بریده شده است. یک ترک فلزی وجود داشت و بدنه هواپیما حتی بیشتر ترک خورد. هوا با جیغی تند از سوراخ در حال رشد هجوم آورد - مانند قوطی اسپری مو که سوراخی در آن سوراخ شده باشد.
  
  
  نیک برگشت و به جوی سان نگاه کرد. دهنش می لرزید. سایه های بنفش زیر چشمانش بود. ترس او را گرفت، لغزنده و زشت. "آیا قرار است این کار را انجام دهیم؟" او نفس نفس زد
  
  
  با چشمان خالی با دقت به او نگاه کرد. ترس به او پاسخ هایی می دهد که حتی شکنجه هم جواب نمی دهد. او گفت: «به نظر خوب نیست.
  
  
  دو مرد تا کنون جان خود را از دست داده اند - یک گروهبان نیروی هوایی و یک عضو تیم پزشکی ناسا که در اثر برخورد با سقف، نخاعشان شکسته است. مرد دیگری که یک تکنسین تعمیر کوسن بود به صندلی خود بسته شده بود اما به شدت مجروح شد. نیک فکر نمی کرد زنده بماند. فضانوردان شوکه شدند، اما به کسی آسیب جدی وارد نشد. آنها به شرایط اضطراری عادت کرده بودند و وحشت نداشتند. جراحت دکتر سان، زخم جمجمه، سطحی بود، اما ترس او نبود. N3 از این فرصت استفاده کرد. او با صدای بلند گفت: "من به پاسخ سوالاتم نیاز دارم." "اگر جواب ندهی چیزی برای به دست آوردن نخواهی داشت. دوستانت تو را فریب دادند، پس واضح است که تو قابل مصرف هستی. چه کسی بمب را کار گذاشته است؟"
  
  
  هیستری در چشمانش رشد کرد. "بمب؟ چه بمبی؟" او نفس نفس زد "فکر نمی کنی من با این موضوع کاری داشته باشم؟ چطور می توانستم؟ چرا اینجا باشم؟"
  
  
  "پس این عکس مستهجن چطور؟" او خواست. "در مورد ارتباط شما با پت همر؟ شما با هم در بالی های دیده شده اید. دون لی این را گفت."
  
  
  با عصبانیت سرش را تکان داد. او نفس نفس زد: «دون لی دروغ گفت. من فقط یک بار به بالی های رفته ام و نه با هامر. من شخصاً او را نمی شناختم. چیزی نگفت و بعد انگار کلمات از دهانش بیرون آمدند. "من به بالی های رفتم زیرا الکس سیمیان برای من پیامی فرستاد تا او را در آنجا ملاقات کنم."
  
  
  "سیمیان؟ چه ارتباطی با او داری؟"
  
  
  او با صدای بلند گفت: «من در مؤسسه پزشکی GKI در میامی کار می‌کردم. قبل از اینکه به ناسا بپیوندم.» ترک دیگری وجود داشت، این بار پارچه‌ای، و قایق نجات متورم از سوراخ عبور کرد و با صدای بلندی ناپدید شد. غرش بدنه را سوراخ کرد، آنها را تکان داد، موهایشان را پاره کرد و گونه هایشان را از بین برد. او او را گرفت. او به طور خودکار او را در آغوش گرفت. او ناگهان گریه کرد: "اوه خدای من!"
  
  
  "صحبت."
  
  
  "باشه، یه چیز دیگه هم بود!" - با عصبانیت گفت. "ما با هم رابطه داشتیم. من عاشق او بودم - فکر می کنم هنوز هم هستم. اولین بار وقتی هنوز دختر بودم با او آشنا شدم. در شانگهای، حدود سال 1948 بود. او به دیدن پدرم آمد تا به ازدواج علاقه مند شود. " او اکنون به سرعت صحبت کرد و سعی کرد هراس رو به رشد خود را کنترل کند. سیمیان سال‌های جنگ را در اردوگاه اسیران جنگی در فیلیپین گذراند. پس از جنگ، تجارت الیاف رامی را در آنجا آغاز کرد. او متوجه شد که کمونیست‌ها می‌خواهند چین را تصرف کنند. او می‌دانست که این امر منجر به کمبود الیاف می‌شود. پدرم یک انبار پر از رامی شانگهای داشت، سیمیان می خواست آن را بخرد، پدرم موافقت کرد، بعداً او و پدرم شریک شدند و من او را زیاد دیدم.
  
  
  چشمانش از ترس برق زدند که تکه ای دیگر از بدنه هواپیما کنده شد. "من به او علاقه داشتم. یک جورهایی مثل یک دختر مدرسه ای دوست داشتم. وقتی او با یک دختر آمریکایی در مانیل ازدواج کرد، دلم شکست. این در سال 53 بود. بعداً فهمیدم که چرا این کار را کرد. او درگیر کلاهبرداری های زیادی بود. مردان و مردانی را که نابود کرد، آزار و اذیتش کرد، با ازدواج با این زن، توانست به آمریکا مهاجرت کند و تابعیت بگیرد و به محض دریافت اولین مدارک، او را طلاق داد.
  
  
  نیک بقیه ماجرا را می دانست. این بخشی از افسانه تجارت آمریکایی بود. سیمیان در بازار سهام سرمایه گذاری کرد، مرتکب قتل شد و تعدادی شرکت ورشکسته را تصاحب کرد. او جانی در آنها دمید و سپس آنها را با قیمت های فوق العاده بالا فروخت. جوی سان در حالی که از کنار نیک به داخل سوراخ در حال باز شدن نگاه می کرد، گفت: "او زیباست، اما کاملا بی رحم است." "بعد از اینکه او کار را در GKI به من داد، ما با هم رابطه برقرار کردیم. این امر اجتناب ناپذیر بود. اما بعد از یک سال او خسته شد و رابطه را قطع کرد." صورتش را با دستانش پوشاند. او زمزمه کرد: "او پیش من نیامد و به من نگفت که همه چیز تمام شده است." او آن را تکان داد.
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  سر به یاد این با این حال، من نتوانستم او را از سیستم خود خارج کنم، و وقتی آن پیام را از او دریافت کردم - این حدود دو ماه پیش بود - به بالی های رفتم.
  
  
  او مستقیماً با شما تماس گرفت؟
  
  
  "نه، او همیشه از طریق واسطه ها کار می کند. این بار مردی به نام جانی هونگ فت بود. جانی با او درگیر رسوایی های مالی متعددی شد. او توسط آن خراب شد. معلوم شد که او پیشخدمت در بالی های است. جانی بود. که به من گفت الکس می خواهد من را آنجا ملاقات کند. با این حال سیمیان هیچ وقت حاضر نشد و من همیشه مشروب می خوردم. بالاخره جانی این مرد را آورد. او مدیر دیسکو آنجاست..."
  
  
  "درخت رنو؟"
  
  
  او سرش را تکان داد. "او مرا فریب داد. غرورم آسیب دیده بود، مست بودم و فکر می کنم آنها باید چیزی در نوشیدنی من ریخته باشند زیرا چیز بعدی که می دانستم روی کاناپه در دفتر نشسته بودیم و... . از او بس است." کمی لرزید و برگشت. "من هرگز نمی دانستم آنها از ما عکس گرفتند. هوا تاریک بود. من نمی فهمم چگونه ..."
  
  
  "فیلم مادون قرمز".
  
  
  "حدس می زنم جانی قصد داشت بعداً من را تکان دهد. به هر حال، فکر نمی کنم الکس ربطی به آن داشته باشد. جانی باید فقط از نام او به عنوان طعمه استفاده کرده باشد..."
  
  
  نیک تصمیم گرفت، لعنتی، اگر قرار بود بمیرد، حداقل می خواست تماشا کند. زمین به دیدار آنها برخاست. آمبولانس‌ها، آمبولانس‌ها، افرادی که لباس‌های آتش‌نشانی آلومینیومی پوشیده‌اند، از قبل در حال باد کردن بودند. هنگام فرود هواپیما صدای تپ خفیفی را احساس کرد. دقایقی بعد آنها به یک توقف حتی نرم تر رفتند و مسافران با خوشحالی از ناودان های اضطراری به زمین سفت و مبارک فرود آمدند ...
  
  
  آنها هفت ساعت در Barksdale ماندند در حالی که تیمی از پزشکان نیروی هوایی آنها را معاینه کردند، دارو و کمک های اولیه را بین کسانی که به آن نیاز داشتند توزیع کردند و دو مورد از جدی ترین موارد را در بیمارستان بستری کردند.
  
  
  در ساعت 5:00 بعد از ظهر، Globemaster نیروی هوایی از پاتریک AFB وارد شد و آنها برای آخرین مرحله سفر خود سوار آن شدند. یک ساعت بعد آنها در مک کوی فیلد در اورلاندو، فلوریدا فرود آمدند.
  
  
  مکان با افرادی از FBI و امنیت ناسا خزیده بود. نمایندگان با کلاه‌های سفید آنها را به سمت یک منطقه نظامی ممنوعه در میدان، جایی که خودروهای شناسایی ارتش منتظر بودند تعقیب کردند. "کجا داریم میریم؟" - نیک پرسید.
  
  
  یکی از قانونگذاران پاسخ داد: «تعداد زیادی زره ناسا از واشنگتن وارد می‌شود». "به نظر می رسد این یک جلسه پرسش و پاسخ تمام شب خواهد بود."
  
  
  نیک آستین جوی سان را کشید. آنها در انتهای رژه مینیاتورها بودند و رفته رفته قدم به قدم در تاریکی بیشتر می رفتند. ناگهان گفت: «بیا. این طرف.» آنها از تانکر سوخت طفره رفتند، سپس به سمت منطقه غیرنظامی میدان و رمپ تاکسی که قبلاً دیده بود، برگشتند. «اولین چیزی که ما نیاز داریم این است. یک نوشیدنی، "او گفت.
  
  
  هر پاسخی که داشت می‌خواست مستقیماً برای هاک ارسال کند، نه به FBI، نه به سیا و مهم‌تر از همه، نه به امنیت ناسا.
  
  
  در کوکتل بار Cherry Plaza مشرف به دریاچه Eola، او با Joy Sun صحبت کرد. آنها زیاد صحبت کردند - نوع صحبت هایی که مردم دارند که تجربه وحشتناکی را با هم پشت سر گذاشته اند. نیک گفت: "ببین، من در مورد تو اشتباه کردم." هر دندانی در سرم می شکند تا اعتراف کنم، اما دیگر چه بگویم، تو را دشمن می دانستم.
  
  
  "و حالا؟"
  
  
  او پوزخندی زد. "فکر می کنم تو یک شاه ماهی قرمز بزرگ و آبدار هستی که یکی سرم انداخت."
  
  
  مهره را به کناری انداخت تا بخندد - و رنگ ناگهان از صورتش رفت. نیک به بالا نگاه کرد. سقف یک کوکتل بار بود. آینه کاری شده بود. "خدای من!" او نفس نفس زد "در هواپیما همینطور بود - وارونه. مثل این است که همه چیز را دوباره از نو ببینی." او شروع به لرزیدن کرد و نیک او را در آغوش گرفت. زمزمه کرد: «لطفاً مرا به خانه ببرید.» سرش را تکان داد. هر دو می دانستند آنجا چه اتفاقی می افتد.
   فصل 9
  
  
  
  
  خانه یک خانه ییلاقی در ساحل کاکائو بود.
  
  
  آنها با تاکسی از اورلاندو به آنجا رسیدند و نیک اهمیتی نمی داد که مسیرشان آسان باشد.
  
  
  تا اینجا یک داستان جلد بسیار خوبی داشته است. او و جوی سان به آرامی در هواپیما صحبت کردند و دست در دست هم به سمت مک کوی فیلد رفتند - چیزی که از عاشقان اولین بار انتظار می رفت. اکنون، پس از یک تجربه احساسی ناتوان کننده، آنها برای مدتی تنها ماندند. شاید دقیقاً آن چیزی نباشد که از یک فضانورد آبی واقعی انتظار می رفت، اما در هر صورت، هیچ نتیجه ای در بر نداشت. حداقل نه فورا. او تا صبح فرصت دارد - و این کافی خواهد بود.
  
  
  تا آن زمان مک آلستر باید او را پوشش دهد.
  
  
  خانه ییلاقی یک بلوک مربعی از گچ و خاکستر درست روی ساحل بود. یک اتاق نشیمن کوچک در تمام عرض کشیده شده بود. با صندلی‌های استراحت بامبو که با فوم پوشانده شده بودند، به خوبی مبله شده بود. کف با حصیرهایی که از برگ درخت خرما ساخته شده بود پوشیده شده بود. پنجره های عریض مشرف به اقیانوس اطلس بود، در سمت راست آنها دری به اتاق خواب بود و پشت آن دری دیگر مشرف به ساحل بود.
  
  
  او گفت: «همه چیز به هم ریخته است. پس از تصادف چنان ناگهانی به هیوستون رفتم که فرصتی برای خارج شدن نداشتم.
  
  
  در را پشت سرش قفل کرد و روبروی آن ایستاد و او را تماشا کرد. صورتش دیگر ماسکی سرد و زیبا نبود. گونه های پهن و بلند هنوز آنجا بودند
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  د - فرورفتگی های ریز مجسمه سازی شده. اما چشمانش از شوک برق زد و صدایش اعتماد به نفس آرام خود را از دست داد. برای اولین بار او شبیه یک زن بود و نه یک الهه مکانیکی.
  
  
  میل در نیک شروع به جمع شدن کرد. سریع به سمتش رفت و او را در آغوش گرفت و عمیقاً لب هایش را بوسید. آنها سخت و سرد بودند، اما گرمای سینه های در حال تقلای او مانند برق در او می گذشت. گرما در حال افزایش بود. ضربان ران هایش را حس می کرد. دوباره او را بوسید، لب هایش سخت و بی رحمانه. صدای خفه شده ای شنید: "نه!" لب هایش را از لب هایش جدا کرد و مشت های گره کرده اش را روی او فشار داد. "صورتت!"
  
  
  برای یک لحظه او متوجه منظور او نشد. او گفت: "اگلند." "من ماسک را می بوسم." لبخندی لرزان به او زد. می‌دانی که من بدنت را دیدم، اما چهره‌ای را که همراهش است نه؟
  
  
  "من میرم اگلوند رو بیارم." به سمت حمام رفت. به هر حال زمان بازنشستگی فضانورد فرا رسیده بود. فضای داخلی شاهکار پویندکستر از گرما مرطوب شد. امولسیون سیلیکون شروع به خارش غیرقابل تحمل کرد. علاوه بر این، اکنون ارزش پوششی او نیز به پایان رسیده است. وقایع در هواپیما از هیوستون نشان داد که حضور اگلوند در واقع خطری برای دیگر فضانوردان در پروژه ماه است. پیراهنش را در آورد، حوله ای دور گردنش پیچید و ماسک پلاستیکی مو را با احتیاط برداشت. فوم را از داخل گونه هایش گرفت، ابروهای روشنش را پایین کشید و به شدت صورتش را مالید و بقایای آرایشش را آغشته کرد. سپس روی سینک خم شد و لنزهای مردمک فندقی را از حدقه چشمش بیرون آورد. او به بالا نگاه کرد و انعکاس شادی سان را در آینه دید که از در خانه او را تماشا می کرد.
  
  
  لبخندی زد: «یک پیشرفت قطعی،» و در انعکاس صورتش چشمانش حرکت کردند و در امتداد نیم تنه فلزی صاف او حرکت کردند. تمام ظرافت عضلانی یک پلنگ در آن پیکره باشکوه نهفته بود و چشمان او هیچ کدام را از دست ندادند.
  
  
  به سمت او برگشت و باقی مانده سیلیکون را از صورتش پاک کرد. چشم‌های خاکستری فولادی که می‌توانستند تیره بجوند یا از ظلم یخ بزنند، از خنده می‌درخشیدند. "آیا بدنم را می گیرم، دکتر؟"
  
  
  او با تعجب گفت: زخم های زیادی وجود دارد. "چاقو. زخم گلوله. برش تیغ." او به توصیفات توجه کرد زیرا تماس او مسیرهای ناهموار آنها را دنبال می کرد. عضلاتش زیر لمسش منقبض شدند. نفس عمیقی کشید و یک گره تنش در شکمش احساس کرد.
  
  
  محکم گفت: «آپاندکتومی، جراحی کیسه صفرا». "رومانتیک نباش."
  
  
  "من دکترم، یادت هست؟ سعی نکن مرا فریب بدهی." با چشمان روشن به او نگاه کرد. "شما هنوز به سوال من پاسخ نداده اید. آیا شما نوعی مامور مخفی هستید؟"
  
  
  او را به سمت خود کشید و چانه اش را روی دستش گذاشت. "یعنی به شما نگفته اند؟" او نیشخندی زد. "من از سیاره کریپتون هستم." او لب های خیس او را با لب های خود لمس کرد - ابتدا آرام، سپس حتی سخت تر. تنش عصبی در بدنش وجود داشت که برای یک ثانیه مقاومت کرد، اما بعد نرم شد و با ناله ای کوچک چشمانش بسته شد و دهانش به حیوان کوچک گرسنه ای تبدیل شد که گرم و خیس او را می جوید و نوک زبانش در جستجوی رضایت بود. . احساس کرد انگشتانش کمربندش را باز کردند. خون درونش می جوشید. آرزو مانند درخت رشد کرد. دست هایش روی بدنش می لرزید. دهانش را بیرون آورد، برای یک ثانیه سرش را در گردنش فرو کرد و بعد خود را کنار کشید. "وای!" او با تردید گفت.
  
  
  غرغر کرد: «اتاق خواب» و باید مثل یک تپانچه درونش منفجر شود.
  
  
  "اوه خدا، آره، فکر کنم تو همونی هستی که منتظرش بودم." نفس هایش تند شده بود. "بعد از سیمیان... بعد آن چیز در بالی های... من مرد نبودم. برای همیشه فکر می کردم. اما تو می توانستی متفاوت باشی. حالا می بینمش. اوه، خدای من." به سمت او، باسن به خودش. ران، سینه به سینه، و با همان حرکت بلوزش را پاره کرد. سوتین نپوشیده بود - او این را از طریق حرکت برآمدگی های رسیده زیر پارچه می دانست. نوک سینه هایش محکم روی سینه اش ایستاده بود. او بر روی او پیچید، دستانش بدنش را جستجو می کرد، دهانش به دهانش چسبیده بود، زبانش شمشیری سریع و گوشتی بود.
  
  
  بدون قطع تماس، او را نیمه بلند کرد، نیمی از راهرو و از روی تشک برگ نخل تا تخت برد.
  
  
  او را روی او دراز کشید و او سرش را تکان داد، ناگفته نماند که چگونه دست هایش روی بدنش حرکت می کرد، زیپ دامنش را باز می کرد و ران هایش را نوازش می کرد. روی او خم شد، سینه هایش را بوسید، لب هایش به نرمی شان فشار می آورد. او به آرامی ناله کرد و او احساس کرد که گرمای او در زیر او پخش شده است.
  
  
  بعد دیگر فکر نمی‌کرد، فقط احساس می‌کرد، از دنیای کابوس‌وار خیانت و مرگ ناگهانی که زیستگاه طبیعی او بود، به جریانی روشن و حسی از زمان که مانند رودخانه‌ای بزرگ بود، بیرون آمد و بر حس بدن کامل دختر متمرکز بود. ، با سرعتی فزاینده شناور بود تا اینکه به آستانه رسیدند و دستانش او را با اضطرار فزاینده نوازش کردند و انگشتانش در او فرو رفتند و در آخرین التماس دهانش به دهانش فشار آورد و بدن هایشان منقبض، قوس دار و در هم آمیخته شدند. ، ران ها به طرز خوشمزه ای سفت می شوند
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  صورت ها و دهان ها در هم آمیخته شد و آهی بلند، لرزان و شاد آهی کشید و اجازه داد سرش به پشت بالش ها بیفتد، در حالی که لرزش ناگهانی بدنش را هنگام ظاهر شدن دانه اش احساس کرد...
  
  
  مدتی در سکوت دراز کشیدند، دستان او به صورت ریتمیک و هیپنوتیزمی روی پوست او حرکت می کرد. نیک تقریباً به خواب رفت. بعد چون در دقایق آخر دیگر به آن فکر نکرده بود، ناگهان به ذهنش خطور کرد. این احساس تقریباً فیزیکی بود: نور شدیدی در سرش جاری شد. او آن را داشت! کلید گم شده!
  
  
  در همان لحظه صدای ضربه ای شنیده شد که صدای وحشتناکی در سکوت بود. با عجله از او دور شد، اما او به او نزدیک شد و او را با انحناهای نرم و ملایم درگیر کرد و نمی خواست از او دست بکشد. آنقدر دور او خم شد که حتی در این بحران ناگهانی خطرش را فراموش کرد.
  
  
  "کسی هست؟" - صدایی فریاد زد.
  
  
  نیک آزاد شد و با عجله به سمت پنجره رفت. پرده ها را کسری از اینچ عقب کشید. یک ماشین گشت بی نشان با آنتن شلاق جلوی خانه پارک شده بود. دو چهره با کلاه ایمنی سفید و شلوار سواری فانوس های خود را از پنجره اتاق نشیمن می درخشیدند. نیک به دختر اشاره کرد که چیزی پرتاب کند و در را باز کند.
  
  
  او این کار را کرد و او با گوشش مقابل در اتاق خواب ایستاد و گوش داد. صدای مردانه ای گفت: "سلام خانم، ما نمی دانستیم که شما خانه هستید." "فقط چک کردم. چراغ های بیرون خاموش بودند. آنها برای چهار شب گذشته روشن بودند." صدای مرد دومی گفت: "شما دکتر سان هستید، نه؟" او این حرف را از جوی شنید. "تو همین الان از هیوستون اومدی، درسته؟" او گفت این بود. "آیا همه چیز خوب است؟ آیا در زمانی که شما نبودید چیزی در خانه شکسته نشد؟" او گفت همه چیز خوب است و اولین صدای مرد گفت: "باشه، فقط می خواستیم مطمئن شویم. بعد از اتفاقی که اینجا افتاد، نمی توانید خیلی مراقب باشید. اگر سریع به ما نیاز دارید، فقط سه بار صفر را شماره گیری کنید. ما ارتباط مستقیم داریم."
  
  
  "متشکرم افسران. شب بخیر." صدای بسته شدن در ورودی را شنید. او در بازگشت به اتاق خواب گفت: «یک پلیس دیگر از کمیته اموال دولتی. "به نظر می رسد آنها همه جا هستند." او در مسیر خود ایستاد. او با اتهام زنی گفت: "تو می آیی."
  
  
  او در حالی که دکمه های پیراهنش را می بست گفت: «ما مجبوریم. و برای بدتر شدن اوضاع، با پرسیدن اینکه آیا می‌توانم ماشین شما را قرض بگیرم، به آسیب‌دیدگی اضافه می‌کنم.»
  
  
  او لبخند زد: "من این قسمت را دوست دارم." "این بدان معنی است که شما باید آن را برگردانید. اول صبح، لطفا. منظورم این است که..." او ناگهان با حالتی غمگین متوقف شد. "اوه خدای من، من حتی نام شما را نمی دانم!"
  
  
  "نیک کارتر."
  
  
  داشت می خندید. "خیلی خلاقانه نیست، اما من فکر می کنم در تجارت شما یک نام جعلی به اندازه دیگری خوب است..."
  
  
  * * *
  
  
  تمام ده خط مرکز اداری ناسا مشغول بودند و او بدون توقف شروع به گرفتن شماره ها کرد تا وقتی تماس تمام شد فرصتی داشته باشد.
  
  
  تنها تصویری که مدام از سرش می گذشت، سرگرد سولیتز بود که کلاهش را تعقیب می کرد، دست چپش به طرز ناخوشایندی به سراسر بدنش می رسید، دست راستش به شدت روی تنه اش فشار می داد. چیزی او را در مورد آن صحنه در کارخانه تگزاس سیتی بعدازظهر دیروز اذیت کرد، اما چیزی که از او دوری گزید - تا اینکه برای لحظه‌ای دیگر به آن فکر نکرد. سپس بی سر و صدا به ذهنش خطور کرد.
  
  
  دیروز صبح سولیتز راست دست بود!
  
  
  ذهن او در میان انشعابات پیچیده‌ای که از این کشف در همه جهات پخش می‌شد به سرعت می‌رفت، زیرا انگشتانش به طور خودکار شماره را می‌گرفتند و گوشش به صدای زنگ اتصال در حال برقراری گوش می‌داد.
  
  
  او لبه تخت در اتاقش در مسافرخانه جمینی نشست و به سختی متوجه چمدان های مرتبی که هنک پترسون از واشنگتن تحویل داده بود، یا کلیدهای لامبورگینی روی میز خواب، یا یادداشت زیر آن ها که نوشته بود: اجازه بده. بدانید چه زمانی وارد می شوید شماره پسوند - L-32. هنک
  
  
  سولیتز حلقه گمشده پازل بود. این را در نظر بگیرید و همه چیز در جای خود قرار می گیرد. نیک به یاد داشت که سرگرد برای اولین بار وارد دفترش شد و در سکوت به خودش فحش داد. این باید یک نکته باشد. اما او آنقدر از خورشید کور شده بود - دکتر سان - که متوجه رفتار کسی نمی شد.
  
  
  جوی سان نیز شگفت زده شد، اما این او بود که برای اولین بار بیماری اگلوند را مسمومیت با آمین تشخیص داد. بنابراین تعجب او طبیعی بود. فقط انتظار نداشت به این زودی او را ببیند.
  
  
  خط در مرکز اداری پاکسازی شده است.
  
  
  در مسابقه گلن اگلوند در کانزاس به آنها گفت: «اتاق قرمز». "این عقاب چهار است. اتاق قرمز را به من بدهید."
  
  
  سیم زمزمه کرد و زنگ زد و صدای مردی به گوش رسید. او گفت: "ایمنی." "کاپیتان لیسور صحبت می کند."
  
  
  "این Eagle Four است، اولویت اصلی. سرگرد سولیتز آنجاست؟"
  
  
  "عقاب چهار، آنها به دنبال شما بودند. شما گزارش را در مک کوی از دست دادید. الان کجا هستید؟"
  
  
  نیک با بی حوصلگی گفت: "مهم نیست. سولیت آنجاست؟"
  
  
  "نه، او نمی کند."
  
  
  "باشه، پیداش کن. این اولویت اصلی است."
  
  
  "صبر کن، من بررسی می کنم."
  
  
  چه کسی، به جز سولیتس، می تواند در مورد Phoenix One بداند؟ چه کسی به جز رئیس امنیت آپولو به مرکز پزشکی دسترسی خواهد داشت؟
  
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  کدام بخش از مرکز فضاپیما؟ چه کسی دیگر هر مرحله از برنامه پزشکی را می دانست، خطرات آن را کاملاً می دانست، بدون ایجاد شک در هر جایی دیده می شد؟ چه کسی کسب و کار دیگری در هیوستون و کیپ کندی داشت؟
  
  
  سولیتز، N3، اکنون متقاعد شده بود که این سائول بود که با پت همر در بالی های در پالم بیچ ملاقات کرده بود و قصد داشت کپسول آپولو را نابود کند. زمانی که فضانورد متوجه شد که سرگرد چه کار می کند، سولیتز سعی کرد گلن اگلوند را بکشد. با این حال، به سولیتس در مورد بالماسکه نیک گفته نشد. فقط ژنرال مکالستر از این موضوع اطلاع داشت. بنابراین وقتی اگلوند دوباره ظاهر شد، سولیتز وحشت کرد. این او بود که سعی کرد او را در منظره ماه بکشد. مبادله دست راست او را به سمت چپ تغییر می داد که در نتیجه شکستگی مچ دست او هنگام مبارزه با چاقو متحمل شد.
  
  
  حالا نیک معنی تمام این سوالات در مورد حافظه اش را فهمید. و پاسخ اگلوند مبنی بر اینکه "تکه ها" به آرامی در حال بازگشت هستند، سرگرد را بیشتر وحشت زده کرد. بنابراین، او بمبی را در هواپیمای "پشتیبان" کار گذاشت و سپس بمبی ساختگی ساخت که به او اجازه داد هواپیمای اصلی را بدون اینکه قبلاً توسط تیم بمباران آن بررسی شود، با هواپیمای جایگزین جایگزین کند.
  
  
  صدای تند و تیز از سیم ها بلند شد. "عقاب چهار، این ژنرال مک آلستر است. شما و دکتر سان پس از فرود هواپیمایتان در مک کوی به کجا رفتید؟ شما انبوهی از مقامات عالی رتبه امنیتی را در آنجا رها کردید که پاشنه های خود را خنک می کردند."
  
  
  ژنرال، یک دقیقه دیگر همه چیز را برای شما توضیح خواهم داد، اما اول، سرگرد سولیتز کجاست؟ بسیار مهم است که او را پیدا کنیم.
  
  
  مک آلستر با صراحت گفت: «نمی دانم. "و به نظر می رسد، هیچ کس دیگری هم نیست. او با هواپیمای دوم به مک کوی پرواز کرد. ما این را می دانیم. اما او در جایی در ترمینال فرودگاه ناپدید شد و از آن زمان دیگر دیده نشد. چرا؟"
  
  
  نیک پرسید که آیا مکالمه آنها رمزگذاری شده است؟ بود. همین را به او گفت. رئیس امنیت ناسا در پایان می‌توانست بگوید: «اوه خدای من».
  
  
  نیک افزود: «سولیتز مسئول نیست. او کار کثیف را برای شخص دیگری انجام داد. شاید اتحاد جماهیر شوروی. پکن در این مرحله فقط می توانیم حدس بزنیم."
  
  
  "اما لعنتی او چگونه مجوز امنیتی گرفت؟ چگونه توانست تا آنجایی که او را بلند کرده بود؟"
  
  
  نیک گفت: نمی دانم. "امیدوارم سوابق او به ما سرنخی بدهد. من می‌خواهم پیترسون رادیو AX را با گزارش کامل دریافت کنم، و همچنین درخواست بررسی پیشینه جامع سولیتز و همچنین الکس سیمیان از GKI را دارم. می‌خواهم دو برابر کنم. بررسی کنید که جوی سان به من چه گفته است." در مورد او ".
  
  
  مک آلستر گفت: «من همین الان با هاک صحبت کردم. "او به من گفت که گلن اگلوند سرانجام در والتر رید به هوش آمده است. آنها امیدوارند به زودی از او بازجویی کنند."
  
  
  نیک گفت: «در مورد اگلوند صحبت می‌کنیم، لطفاً می‌توانید کاری کنید که مرد جعلی عود کند؟ همانطور که شمارش معکوس فونیکس ادامه دارد و فضانوردان به ایستگاه های خود گره می خورند، پوشش او به یک نقص فیزیکی تبدیل می شود. من باید آزاد باشم که در اطراف حرکت کنم."
  
  
  مک آلستر گفت: «می توان آن را ترتیب داد. از این بابت خوشحال به نظر می رسید. "این توضیح می دهد که چرا شما و دکتر سان فرار کردید. فراموشی از اصابت سر شما در هواپیما. و او به دنبال شما رفت تا شما را بازگرداند."
  
  
  نیک گفت همه چیز خوب است و تلفن را قطع کرد. روی تخت افتاد. او آنقدر خسته بود که حتی نمی توانست لباسش را در بیاورد. او خوشحال بود که همه چیز برای مک آلستر خوب پیش می رفت. او می خواست چیزی راحت برای تغییر سر راهش بیاید. اینطوری بود. خوابش برد.
  
  
  لحظه ای بعد تلفن او را بیدار کرد. حداقل یک لحظه به نظر می رسید، اما نمی توانست باشد زیرا هوا تاریک بود. با تردید دستش را به سمت گیرنده برد. "سلام؟"
  
  
  "سرانجام!" بانگ زد Candy Sweet. "در سه روز گذشته کجا بودی؟ من سعی کردم تو را بیاورم."
  
  
  او به طور مبهم گفت: "زنگ زد." "چه اتفاقی می افتد؟"
  
  
  او با هیجان گفت: «در جزیره مریت چیز بسیار مهمی پیدا کردم. نیم ساعت دیگر با من در سالن ملاقات کنید.
   فصل 10
  
  
  
  
  مه صبح زود شروع به پاک شدن کرد. سوراخ‌های آبی ناهموار به رنگ خاکستری باز و بسته می‌شوند. نیک از میان آن‌ها نگاهی اجمالی به باغ‌های پرتقال گرفت که مانند پره‌های روی چرخ از جلوی آن عبور می‌کردند.
  
  
  کندی در حال رانندگی بود. او اصرار داشت که ماشینش را ببرند، مدل اسپرت GT Giulia. او همچنین اصرار داشت که منتظر بماند و در واقع افتتاحیه او را ببیند. او گفت که نمی تواند این موضوع را به او بگوید.
  
  
  او با عصبانیت تصمیم گرفت: "هنوز مثل یک دختر بچه بازی می کنم." نگاهی به او انداخت. دامن کوتاه سفید جایگزین لباس‌های باسنی شد که همراه با بلوز کمربند دار، کفش‌های تنیس سفید و موهای بلوند تازه شسته شده، ظاهری شبیه یک تشویق‌کننده دختر مدرسه‌ای به او می‌داد.
  
  
  حس کرد که او را تماشا می کند و برگشت. او لبخند زد: "نه خیلی بیشتر." "این در شمال دامیت گرو است."
  
  
  بندر قمری مرکز فضایی تنها بخش کوچکی از جزیره مریت را اشغال کرده بود. بیش از هفتاد هزار هکتار به کشاورزانی اجاره داده شد که در اصل مالک باغ های پرتقال بودند. جاده شمال جاده بنت از میان بیابانی از باتلاق‌ها و بوته‌ها عبور می‌کرد که توسط رودخانه هند، «سیدلس اینترپرایز» و «دامیت گرووز» تقاطع می‌شد و قدمت همه آنها به دهه ۱۸۳۰ بازمی‌گردد.
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  اکنون جاده از خلیج کوچکی عبور می‌کرد، و آنها از مجموعه‌ای از کلبه‌های فرسوده روی پایه‌هایی در لبه آب، یک پمپ بنزین با یک فروشگاه مواد غذایی، و یک کارخانه کشتی‌سازی کوچک با اسکله‌ای برای ماهیگیری که ردیفی از ترالرهای میگو داشت، گذشتند. او گفت: «شرکت. درست روبه‌روی پورت کاناورال است. تقریباً رسیده‌ایم.»
  
  
  آنها یک چهارم مایل دیگر رانندگی کردند و کندی چراغ راهنمای سمت راست را روشن کرد و شروع به کاهش سرعت کرد. از کنار جاده جدا شد و ایستاد. برگشت تا به او نگاه کند. "اینجا بودند." کیفش را گرفت و در را باز کرد،
  
  
  نیک روی سرش نشست و ایستاد و به اطراف نگاه کرد. آنها در وسط یک منطقه بیابانی باز بودند. در سمت راست، منظره وسیعی از فیات های آب نمک تا رودخانه موز امتداد داشت. در شمال آپارتمان ها به باتلاق تبدیل شده اند. بیشه های متراکم در لبه آب شلوغ شده بودند. سیصد یاردی به سمت چپ آنها، مانع الکتریکی MILA (سکوی پرتاب بندر ماه جزیره مریت) آغاز شد. او از میان بوته‌ها می‌توانست سکوی پرتاب سیمانی فونیکس 1 را در یک شیب ملایم، و چهار مایلی دورتر، تیرهای نارنجی روشن و سکوهای توری ساختمان 56 طبقه مونتاژ خودرو را تشخیص دهد.
  
  
  جایی پشت سرشان هلیکوپتری دوردست وزوز می کرد. نیک برگشت و چشمانش را بست. او درخشش روتور آن را در آفتاب صبح بر فراز پورت کاناورال دید.
  
  
  کندی گفت: از این طریق. او از بزرگراه گذشت و به سمت بوته ها رفت. نیک او را دنبال کرد. گرمای داخل ترمز نی غیر قابل تحمل بود. پشه ها دسته دسته جمع شدند و آنها را عذاب دادند. دختر به آنها توجهی نکرد. طرف سرسخت و سرسخت او دوباره ظاهر شد. آنها به یک گودال زهکشی رسیدند که به یک کانال عریض باز می شد که ظاهراً زمانی به عنوان کانال استفاده می شد. خندق پر از علف های هرز و علف های غوطه ور شده بود و در جایی که خاکریز شسته می شد باریک می شد.
  
  
  کیفش را انداخت و کفش‌های تنیس‌اش را درآورد. او گفت: «من به هر دو دست نیاز دارم. حالا او به جلو حرکت کرد، خم شد و با دستانش در آب گل آلود چیزی را جستجو کرد.
  
  
  نیک او را از بالای خاکریز تماشا کرد. او سرش را تکان داد. "لعنتی دنبال چی میگردی؟" او نیشخندی زد. صدای هلیکوپتر بلندتر شد. ایستاد و بالای شانه اش نگاه کرد. در جهت آنها حرکت می کرد، حدود سیصد فوت بالاتر از سطح زمین، نوری که از پره های چرخان چرخان آن منعکس می شد.
  
  
  "این را پیدا کردم!" - آب نبات فریاد زد. چرخید. او حدود صد فوت در امتداد یک گودال زهکشی راه رفت و خم شد و با یک شی در گل و لای دست و پنجه نرم کرد. به سمت او حرکت کرد. صدای هلیکوپتر به نظر می رسید که تقریباً مستقیماً بالای سرش بود. او به بالا نگاه کرد. تیغه های پروانه مایل بودند که سرعت فرود آن را افزایش می داد. او می‌توانست نوشته‌های سفید رنگ زیرین را تشخیص دهد - FLYING SHARP SERVICE. این یکی از شش هلیکوپتری بود که طبق برنامه نیم ساعته از اسکله تفریحی ساحلی کاکائو به بندر کاناورال پرواز کرد، سپس محیط حصار MILA را دنبال کرد و به گردشگران اجازه داد از ساختمان VAB عکس بگیرند و سکوهای پرتاب را بگیرند.
  
  
  هر چیزی که Candy پیدا کرد اکنون در نیمه راه از خاک خارج شده است. "کیف من را بگیرید، می توانید؟" او تماس گرفت. "من آن را برای کمی آنجا رها کردم. به چیزی در آن نیاز داشتم."
  
  
  هلیکوپتر به شدت منحرف شد. حالا برگشته بود، بیش از صد پا بالاتر از زمین نبود، باد ناشی از تیغه های چرخانش، بوته های بیش از حد رشد کرده در امتداد خاکریز را صاف می کرد. نیک کیف را پیدا کرد. خم شد و آن را برداشت. سکوت ناگهانی سرش را به شدت بالا برد. موتور هلیکوپتر خاموش شد. در امتداد بالای ساقه های نی لیز خورد و مستقیم به سمت او می رفت!
  
  
  به سمت چپ چرخید و با سر به داخل خندق رفت. غرش غوغایی از پشت سرش بلند شد. گرما مثل ابریشم خیس در هوا می چرخید. یک گلوله شعله ناهموار بلند شد و بلافاصله پس از آن دود سیاه مایل به سیاه و غنی از کربن که خورشید را از بین برد.
  
  
  نیک دوباره از خاکریز بالا رفت و به سمت خرابه دوید. او می توانست شکل مردی را در داخل سایبان پلکسی شعله ور ببیند. سرش به سمت او چرخیده بود. همانطور که نیک نزدیک می شد، می توانست ویژگی های خود را تشخیص دهد. او چینی بود و حالت صورتش چیزی شبیه کابوس بود. بوی گوشت سرخ کردنی به مشام می رسید و نیک دید که قسمت پایین بدنش آتش گرفته است. او همچنین دید که چرا آن مرد سعی نکرد بیرون بیاید. دست و پایش را با سیم به صندلی بسته بودند.
  
  
  "کمکم کنید!" - مرد فریاد زد. "من را از اینجا بیرون ببر!"
  
  
  پوست نیک برای مدت کوتاهی دچار غاز شد. صدا متعلق به سرگرد سولیتز بود!
  
  
  انفجار دوم رخ داد. گرما نیک را عقب راند. او امیدوار بود که مخزن گاز یدکی سولیتز را هنگام انفجار کشته باشد. او معتقد بود که این درست است. هلیکوپتر تا زمین سوخت، فایبرگلاس کمانش کرد و در صدای مسلسل پرچ های داغ و انفجاری تکه تکه شد. شعله ماسک Lastotex را ذوب کرد و چهره چینی آویزان شد و سپس دوید و شاهکار خود سرگرد سولیتز را آشکار کرد.
  
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  قبل از اینکه آنها نیز ذوب شوند و با یک جمجمه سوخته جایگزین شوند، برای یک ثانیه کوتاه پاسخ دادند.
  
  
  آب نبات چند قدم دورتر ایستاده بود، پشت دستش را به دهانش چسبانده بود، چشمانش از وحشت گشاد شده بود. "چه اتفاقی افتاده است؟" - با صدایی لرزان گفت. "به نظر می رسد که او دقیقا به سمت شما نشانه رفته است."
  
  
  نیک سرش را تکان داد. او گفت: «در خلبان خودکار. او فقط به عنوان قربانی آنجا بود. و نقاب چینی، او با خود فکر کرد، سرنخ نادرستی دیگری در مورد زنده ماندن نیک بود. رو به او کرد. "بیا ببینیم چی پیدا کردی."
  
  
  بدون هیچ حرفی، او را در امتداد خاکریز به جایی که بسته پارچه روغنی گذاشته بود هدایت کرد. او گفت: "شما به یک چاقو نیاز دارید." او به عقب به خرابه های در حال سوختن نگاه کرد، و او نشانه ای از ترس را در چشمان گشاد آبی او دید. "یکی در کیفم."
  
  
  "نیاز نخواهد شد". پارچه روغنی را با دو دست گرفت و کشید. دستانش را مثل کاغذ خیس پاره کرد. او یک چاقو به همراه داشت، یک رکاب به نام هوگو، اما این چاقو در غلاف چند سانتی متری بالای مچ دست راستش باقی ماند و منتظر کارهای مهم تری بود. "چطور به طور اتفاقی به این موضوع برخورد کردی؟" او درخواست کرد.
  
  
  این بسته حاوی یک رادیو برد کوتاه AN/PRC-6 و یک جفت دوربین دوچشمی پرقدرت - 8×60 AO Jupiters بود. او گفت: «روز دیگر او نیمی از آب بیرون زده بود. "نگاه کن." او دوربین دوچشمی را گرفت و به سکوی پرتاب که به سختی برای او قابل مشاهده بود، گرفت. از میان آنها نگاه کرد. لنزهای قدرتمند پورتال را به قدری نزدیک کرد که او می‌توانست لب‌های خدمه را در حالی که از طریق هدفون با یکدیگر صحبت می‌کردند، ببیند. او گفت: "رادیو پنجاه کانال دارد، و بردی در حدود یک مایل دارد. بنابراین هرکسی که اینجا بود، همدستانی در آن نزدیکی داشت. فکر می کنم..."
  
  
  اما او دیگر گوش نکرد. کنفدراسیون ها... رادیو. چرا قبلاً به این موضوع فکر نکرده بود؟ خود خلبان خودکار نمی توانست هلیکوپتر را به این دقت به سمت هدف هدایت کند. قرار بود مثل یک هواپیمای بدون سرنشین کار کند. این بدان معنی بود که باید به صورت الکترونیکی ارسال می شد و چیزی که پوشیده بودند جذب می شد. یا حمل کردن... "کیف پولت!" - ناگهان گفت. "بیا!"
  
  
  موتور هلیکوپتر با برداشتن کیفش قطع شد. هنوز در دستش بود که در گودال زهکشی فرو رفت. او از خاکریز پایین رفت و شروع به جستجوی آن در آب گل آلود کرد. حدود یک دقیقه طول کشید تا آن را پیدا کرد. کیسه چکه را برداشت و باز کرد. آنجا، زیر رژ لب، دستمال کاغذی، یک عینک تیره، یک بسته آدامس و یک چاقوی جیبی، یک فرستنده تالار بیست انسی پیدا کرد.
  
  
  نوعی بود که برای فرود هواپیماها و هلیکوپترهای کوچک در شرایط دید صفر استفاده می شد. فرستنده یک پرتو مایکروویو دوار را ارسال کرد که توسط ابزارهای پانل متصل به خلبان خودکار شناسایی شد. در این مورد، نقطه فرود بالای نیک کارتر بود. کندی به دستگاه کوچکی که در کف دستش بود خیره شد. "اما... این چیست؟" او گفت. "چگونه او به این جایگاه رسیده؟"
  
  
  "شما به من بگویید. آیا کیف پول امروز دور از چشم بود؟"
  
  
  او گفت: «نه. "حداقل من... صبر کن، بله!" - او ناگهان فریاد زد. "وقتی امروز صبح با شما تماس گرفتم... از غرفه اینترپرایز بود. از آن خواربارفروشی که در مسیر اینجا رد شدیم. کیف پولم را روی پیشخوان گذاشتم. وقتی غرفه را ترک کردم، متوجه شدم که آن را کنار گذاشته اند. توسط منشی "در آن زمان من چیزی در مورد آن فکر نمی کردم ..."
  
  
  "بیا."
  
  
  این بار او ماشین را می راند. او گفت: «خلبان دست و پایش بسته است،» و جولیا را با سرعت به سمت بزرگراه فرستاد. "بنابراین شخص دیگری مجبور شد آن هلیکوپتر را از زمین خارج کند. این بدان معناست که یک فرستنده سوم نصب شده است. احتمالاً در Enterprise. بیایید امیدوار باشیم که قبل از اینکه آنها آن را جدا کنند به آنجا برسیم. هوگوی دوستم سؤالاتی دارد که می خواهد بپرسد."
  
  
  پترسون وسایل حفاظتی N3 را با خود از واشنگتن آورد. آنها در چمدانی با ته کاذب در دوقلوها منتظر نیک بودند. هوگوی پاشنه دار حالا در آستین بالا بود. ویلهلمینا، یک لوگر برهنه شده، در یک غلاف مناسب روی کمربند خود آویزان شد و پیر، یک گلوله گاز کشنده، به همراه چند تن از نزدیکترین بستگانش در یک جیب کمربند پنهان شده بود. مامور ارشد AX برای کشتن لباس پوشیده بود.
  
  
  پمپ بنزین و خواربار فروشی تعطیل شد. هیچ نشانی از زندگی در داخل نبود. یا در هر جایی در Enterprise، برای آن موضوع. نیک نگاهی به ساعتش انداخت. فقط ساعت ده بود. او گفت: «خیلی مبتکرانه نیست.
  
  
  آب نبات شانه بالا انداخت. "نمی‌فهمم. وقتی من ساعت هشت اینجا بودم، آنها باز بودند." نیک در حالی که سنگینی خورشید را احساس می کرد و عرق می کرد، در ساختمان قدم زد. او از کنار یک کارخانه فرآوری میوه و چندین مخزن ذخیره روغن گذشت. قایق ها و تورهای خشک کن در لبه جاده خاکی واژگون شده بودند. خاکریز فرسوده ساکت بود و با حجابی از گرمای مرطوب خفه شده بود.
  
  
  ناگهان ایستاد، گوش داد و به سرعت در حالی که ویلهلمینا در دست داشت وارد برآمدگی تاریک بدنه واژگون شد. مراحل در زوایای قائم نزدیک شدند. آنها به بلندترین نقطه خود رسیدند، سپس شروع به عقب نشینی کردند. نیک به بیرون نگاه کرد. دو مرد در حال حرکت بین قایق ها بودند که تجهیزات الکترونیکی سنگین حمل می کردند. آنها میدان دید او را ترک کردند و یک لحظه من
  
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  بعد از اینکه صدای باز شدن و به هم کوبیدن در ماشین را شنید. از زیر قایق بیرون خزید و بعد یخ زد...
  
  
  داشتند برمی گشتند. نیک دوباره در سایه ناپدید شد. این بار او به خوبی به آنها نگاه کرد. مسئول قد کوتاه، لاغر و با ظاهری خالی که شبیه کلاه بود. غول غول پیکر پشت سرش موهای خاکستری را به صورت گلوله کوتاه کوتاه کرده بود و چهره ای برنزه پوشیده از کک و مک های رنگ پریده داشت.
  
  
  دکستر همسایه همسایه پت هامر، که گفت برای بخش کنترل الکترونیکی کانلی اویشن کار می‌کرد.
  
  
  راهنمایی الکترونیکی هلیکوپتر بدون سرنشین. تجهیزاتی که دو نفر به تازگی به ماشین تحویل داده بودند. نتیجه داد.
  
  
  N3 شروع خوبی به آنها داد، سپس آنها را دنبال کرد و سعی کرد موارد را بین آنها نگه دارد. آن دو مرد از پله‌ها پایین آمدند و در امتداد یک اسکله چوبی کوچک و آسیب‌دیده از آب و هوا بیرون آمدند که روی پایه‌های صدفی پراکنده، بیست گز تا خلیج امتداد داشت. یک قایق در انتهای آن لنگر انداخته بود. ماشین ترال میگو دیزلی با تیرهای عریض. «پسر کراکر»، اینترپرایز، فلوریدا، حروف مشکی را در قسمت جلوی آن خواند. دو مرد سوار بر کشتی شدند، دریچه را باز کردند و زیر عرشه ناپدید شدند.
  
  
  نیک برگشت. آب نبات چند متری پشت سرش بود. او به او هشدار داد: «بهتر است اینجا صبر کنید. "ممکن است آتش بازی باشد."
  
  
  او در امتداد اسکله دوید، به این امید که قبل از اینکه آنها به عرشه بازگردند به چرخ‌خانه برسد. اما این بار بدشانس بود. همانطور که او بر فراز رانشگر پرواز می کرد، فرم حجیم دکستر دریچه را پر کرد. مرد بزرگ در مسیر خود ایستاد. در دستان او یک قطعه الکترونیکی پیچیده بود. دهانش باز شد. "هی، من تو را می شناسم..." او از روی شانه اش نگاه کرد و به سمت نیک رفت. او غر زد: "گوش کن، رفیق، آنها مرا مجبور کردند این کار را انجام دهم." اونا زن و بچه ام رو دارن...
  
  
  چیزی غرش کرد و با نیروی انبوهی به دکستر برخورد کرد و او را کاملاً به اطراف چرخاند و او را تا نیمه از عرشه پرتاب کرد. او روی زانوهایش کار را تمام کرد، قطعه به پهلو خم شد، چشم‌هایش کاملاً سفید بود، دست‌هایش روده‌هایش را گرفته بود و سعی می‌کرد از ریختن آن‌ها روی عرشه جلوگیری کند. خون روی انگشتانش جاری شد. با آهی آرام به جلو خم شد.
  
  
  صدای پرتقال دیگری از دریچه شنیده شد، صدای بریده بریده ای، و مرد با صورت خالی از پله ها با سرعت بالا رفت، گلوله هایی که از مسلسل در دستش به همه جهات می پاشیدند. ویلهلمینا قبلاً بیرون آمده بود و کیل مستر دو گلوله با دقت به سمت او شلیک کرد به طوری که صدای غرش مضاعف مانند یک غرش طولانی به نظر می رسید. هالوفیس برای لحظه ای راست ایستاد، سپس، مانند یک مرد نی، مچاله شد و به طرز ناخوشایندی به زمین افتاد، در حالی که پاهایش به لاستیک در زیرش تبدیل شد.
  
  
  N3 مسلسل را از دستش پرت کرد و در کنار دکستر زانو زد. خون از دهان مرد بزرگ جاری شد. صورتی روشن بود و خیلی کف آلود بود. لب هایش ناامیدانه کار می کرد و سعی می کرد کلمات را بسازد. او به طور نامفهومی غرغر کرد: «...میامی...می‌خواهم این را منفجر کنم...». "... همه را بکش... می دانم... من روی آن کار کرده ام... متوقفشان کن... قبل از این... خیلی دیر شده..." چشم ها به کار مهم تر او برگشتند. صورت آرام شد.
  
  
  نیک خود را صاف کرد. او به بلانک فیس گفت: "باشه، بیایید در مورد آن صحبت کنیم." صدایش آرام، دوست داشتنی بود، اما چشمان خاکستری اش سبز، سبز تیره بود و برای لحظه ای یک کوسه در اعماق آنها حلقه زد. هوگو از مخفیگاهش بیرون آمد. تبر یخ شیطانی او کلیک کرد.
  
  
  کیل مستر تفنگچی را با پایش برگرداند و در کنار او خم شد. هوگو جلوی پیراهنش را برید و زیاد به گوشت استخوانی و زرد رنگ زیر آن اهمیت نداد. صورت توخالی لرزید. چشمانش از درد خیس شد. هوگو نقطه‌ای را در پایین گردن برهنه مرد پیدا کرد و آن را به آرامی نوازش کرد. نیک لبخند زد: حالا. "اسم لطفا."
  
  
  مرد لب هایش را جمع کرد. چشمانش بسته شد. هوگو گردن دستگیره اش را گاز گرفت. "آه!" صدایی از گلویش خارج شد و شانه هایش منقبض شدند. او غر زد: «ادی بیلوف.
  
  
  ادی، اهل کجایی؟
  
  
  "وگاس".
  
  
  "فکر می کردم آشنا به نظر می رسید. شما یکی از پسران مسافرخانه سیرا هستید، نه؟" بیلوف دوباره چشمانش را بست. هوگو زیگزاگی آرام و منظمی را در زیر شکم خود ایجاد کرد. از شکاف ها و سوراخ های کوچک خون شروع به تراوش کردن کرد. بیلوف صداهایی تولید کرد که کاملاً انسانی نبود. "این درست نیست، ادی؟" سرش به صورت تشنجی بالا و پایین می رفت. "به من بگو، ادی، اینجا در فلوریدا چه می‌کنی؟ و منظور دکستر از منفجر کردن میامی چیست؟ صحبت کن، ادی، یا آهسته بمیر." هوگو دستش را به زیر پوست خود رساند و شروع به کاوش کرد.
  
  
  بدن خسته بیلوف پیچید. خون حباب زد و با عرق هر منافذی مخلوط شد. چشمانش باز شد. او نفس کشید و به نیک نگاه کرد: «از او بپرس. "او این را ترتیب داد..."
  
  
  نیک برگشت. آب نبات پشت سرش ایستاد و لبخند زد. آرام، با ظرافت، دامن کوتاه سفیدش را بلند کرد. او در زیر برهنه بود به جز یک وافل مسطح 22/0 که به قسمت داخلی ران او وصل شده بود.
  
  
  او لبخند زد: «ببخشید رئیس. اسلحه اکنون در دست او بود و به او اشاره کرد. انگشتش به آرامی ماشه را فشار داد...
   فصل 11
  
  
  
  
  اسلحه را به پهلوی خود فشار داد تا عقب نشینی نرم شود. "شما
  
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  اگر بخواهی می‌توانی چشمانت را ببندی.» او لبخند زد.
  
  
  این آسترا کاب بود، یک مدل مینیاتوری دوازده اونسی با لوله سه اینچی، قدرتمند در بردهای کوتاه، و با اختلاف مسطح ترین تفنگ N3 که تا به حال دیده بود. او گفت: «زمانی که به هیوستون رفتی و در نقش اگلوند رفتی، باهوش بودی. سولیتز برای این کار آماده نبود. من هم نبودم. بنابراین نتوانستم به او هشدار دهم که تو در واقع اگلوند نیستی. در نتیجه او وحشت کرد و بمبی کار گذاشت. این پایان سودمندی او بود. شغل شما. ، نیکلاس عزیز، باید به پایان برسد "تو خیلی دور آمدی، خیلی چیزها را یاد گرفتی..."
  
  
  دید که انگشتش شروع به فشار دادن ماشه کرد. چند ثانیه قبل از اینکه مهاجم به کارتریج برخورد کند، با عجله به عقب برگشت. این یک فرآیند حیوانی غریزی بود - دور شدن از شلیک، تصور کوچکترین هدف ممکن. در حالی که به پهلوی خود می غلتید، درد شدیدی در شانه چپش سوخت. اما او می دانست که موفق شده است. درد موضعی بود - نشانه زخم جزئی روی پوست.
  
  
  وقتی آب رویش بسته شد به شدت نفس می کشید.
  
  
  گرم بود و بوی چیزهای پوسیده، کف گیاهی، روغن خام و خاک می داد که حباب های گازی فاسد می داد. به آرامی در او فرو رفت و خشم درونی را احساس کرد که دختر به راحتی او را فریب داده است. در حالی که هلیکوپتر به سمت هدف می گرفت، به او گفت: «کیف پولم را بگیر». و این بسته پارچه روغنی تقلبی که او همین چند ساعت پیش دفن کرد. این مانند همه سرنخ های جعلی دیگری بود که او کاشته و سپس او را هدایت کرد - ابتدا به بالی های و سپس به خانه ییلاقی پت هامر.
  
  
  این یک طرح ظریف و ظریف بود که بر روی لبه تیغ بود. او هر قسمت از مأموریت خود را با ماموریت خود هماهنگ کرد، و مجموعه‌ای را تنظیم کرد که در آن N3 به همان اندازه مطیع جای او را گرفت که گویی تحت دستور مستقیم او بود. خشم فایده ای نداشت، اما او اجازه داد به هر حال او را در بر بگیرد، زیرا می دانست که راه را برای سردی و کار حسابگری باز می کند.
  
  
  یک جسم سنگین به سطح بالای سر او برخورد کرد. او به بالا نگاه کرد. در میان آب گل آلود شناور بود، دود سیاهی از وسط آن جاری بود. دکستر او را به دریا انداخت. بدن دوم مورد اصابت پاشش قرار گرفت. این بار نیک حباب های نقره ای و همچنین رشته های سیاه رنگ خون را دید. دست ها و پاها ضعیف حرکت می کردند. ادی بیلوف هنوز زنده بود.
  
  
  نیک به سمت او خزید، سینه‌اش را با فشار حبس نفس فشرده کرده بود. او سوالات بیشتری برای منطقه لاس وگاس داشت. اما ابتدا باید او را به جایی می رساند که بتواند به آنها پاسخ دهد. به لطف یوگا، نیک دو، شاید سه دقیقه دیگر هوا در ریه هایش باقی مانده بود. بایلوف اگر سه ثانیه باقی بماند خوش شانس خواهد بود.
  
  
  بالای آنها یک مجسمه فلزی بلند در آب آویزان بود. کیل کراکر پسر. بدن سایه ای مبهم بود که در هر دو جهت بالای آن پخش می شد. آنها با تپانچه در دست منتظر ادامه این سایه بودند و به داخل آب نگاه می کردند. او جرات بیرون آمدن را نداشت - حتی زیر اسکله. بیلوف می تواند فریاد بزند و قطعاً او را خواهد شنید.
  
  
  سپس فضای مقعر بین بدنه و پروانه را به یاد آورد. معمولاً می توانید یک جیب هوا در آنجا پیدا کنید. دستش دور کمر بیلوف بسته شد. او در میان تلاطم های شیری رنگی که از فرود مرد دیگر به وجود آمده بود مبارزه کرد تا اینکه سرش به آرامی به کیل برخورد کرد.
  
  
  او آن را با دقت احساس کرد. با رسیدن به پیچ بزرگ برنجی، لبه آن را با دست آزادش گرفت و بالا کشید. سرش روی سطح شناور شد. نفس عمیقی کشید و در هوای بدبو و روغنی که بالای سرش گیر کرده بود خفه شد. بیلوف سرفه کرد و به پهلو پرید. نیک تلاش کرد تا دهان مرد دیگر را بالای آب نگه دارد. هیچ خطری برای شنیده شدن وجود نداشت. بین آنها و دختر چند تن چوب و فلز روی عرشه آویزان بود. تنها خطر این بود که او ممکن است تصمیم بگیرد موتور را روشن کند. اگر این اتفاق می‌افتاد، می‌توان هر دو را به قیمت یک پوند فروخت - مثل گوشت چرخ کرده.
  
  
  هوگو هنوز در دست نیک بود. حالا او بلند شده بود و می‌دوید و کمی در میان زخم‌های بیلوف می‌رقصید. "تو هنوز تمام نشده ای، ادی، هنوز.
  
  
  گانگستر در حال مرگ صحبت کرد. تقریباً ده دقیقه بدون وقفه صحبت کرد. و وقتی کارش تمام شد، چهره N3 عبوس بود.
  
  
  او یک گره استخوانی از بند انگشت وسط خود درست کرد و آن را در حنجره بیلوف فرو کرد. او تسلیم نشد. اسمش کیل مستر بود. کار او کشتن بود. بند انگشتش شبیه گره طناب دار بود. او تشخیص مرگ را در چشمان بیلوف دید. او صدای خفیف یک التماس برای رحمت را شنید.
  
  
  او هیچ رحمی نداشت.
  
  
  نیم دقیقه طول کشید تا مرد را بکشند.
  
  
  مجموعه ای از ارتعاشات بی معنی از امواج رادیویی منتشر شده از دستگاه جداسازی قطعات گیرنده پیچیده در اتاق 1209 هتل جمینی، مانند صدای هاوک، چشمک زد.
  
  
  سر تبر گفت: "جای تعجب نیست که سویت از من خواست که مراقب دخترش باشم." صدایش ترش بود. "نمی توان گفت که این احمق کوچولو خودش را درگیر چه چیزی کرده است. وقتی گزارش این طرح از سیستم پشتیبانی زندگی آپولو را دریافت کردم، شروع به شک کردم که همه چیز آنطور که باید باشد نیست.
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  یک هامر را در زیرزمین پیدا کردی. این یک سند جعلی بود که از نموداری گرفته شده بود که تقریباً در هر روزنامه پس از تصادف ظاهر می شد.
  
  
  نیک نه در پاسخ به سخنان هاک، بلکه به کمک پترسون گفت: «اوه». مردی از تحریریه با پنبه ای آغشته به نوعی پماد سوزان زخم شانه اش را تمیز می کرد. "به هر حال، قربان، من کاملاً مطمئن هستم که می دانم کجا او را پیدا کنم."
  
  
  هاوک گفت: "بسیار خوب. من فکر می کنم رویکرد جدید شما جواب می دهد." به نظر می رسد که همه چیز به این سمت می رود.» مکثی کرد. "ما خودکار هستیم، اما شما همچنان باید چند ساعت فرصت دهید تا سوابق را بررسی کنید. با این حال، امروز عصر یک نفر به شما مراجعه می کند. حمل و نقل شما باید به صورت محلی تنظیم شود."
  
  
  نیک پاسخ داد: «پیترسون قبلاً از آن مراقبت کرده بود. مردی از تحریریه از یک قوطی تحت فشار چیزی را روی شانه اش می پاشید. اسپری در ابتدا یخ بود، اما درد را تسکین داد و به تدریج شانه را بی حس کرد، مانند نووکائین. او با ترش اضافه کرد: «مشکل این است که دختر چند ساعت پیش من است. "همه چیز با دقت سازماندهی شده بود. ما با ماشین او رفتیم. بنابراین من مجبور شدم پیاده برگردم."
  
  
  دکتر سان چطور؟ - گفت هاوک.
  
  
  نیک گفت: «پیترسون یک نشانگر الکترونیکی را قبل از اینکه صبح امروز به او بازگرداند، به ماشینش وصل کرد. "او حرکات او را زیر نظر داشت. آنها کاملاً عادی هستند. اکنون او به کار خود در مرکز فضایی بازگشته است. صادقانه بگویم، من فکر می کنم Joy Sun یک بن بست است." او اضافه نکرد که از دیدن او خوشحال است.
  
  
  هاوک گفت: «و این مرد... اسمش چیست... بیلوف. او هیچ اطلاعات اضافی در مورد تهدید میامی به شما نداد؟
  
  
  نیک افزود: "او همه چیزهایی را که می دانست به من گفت. من از آن مطمئن هستم. اما او فقط یک مزدور کوچک بود. با این حال، جنبه دیگری وجود دارد که باید به دنبال آن بود." "پیترسون روی این کار کار خواهد کرد. او با نام وابستگان درگیر در تصادف اتوبوس شروع می کند، و سپس به فعالیت های شوهرانشان در مرکز فضایی باز می گردد. شاید این به ما ایده ای از آنچه آنها دارند بدهد، بدهد. برنامه ریزی کرده اند."
  
  
  هاک با قاطعیت گفت: "خوب. فعلاً همین، N3." "من تا چند روز آینده در این آشفتگی در سولیتسا تا گردن خواهم بود. رهبران قرار است به سطح ستاد مشترک پایین بیایند که به این مرد اجازه دادند تا اینقدر بالا برود."
  
  
  "آیا هنوز چیزی از اگلوند دریافت کرده اید، قربان؟"
  
  
  "خوشحالم که به من یادآوری کردی. ما داریم. به نظر می رسد او سولیتز را در حال خرابکاری در شبیه ساز محیط فضایی دستگیر کرده است. او توسط آن غلبه کرد و قفل شد و سپس نیتروژن روشن شد." هاک ساکت شد. وی افزود: "در رابطه با انگیزه سرگرد از خرابکاری در برنامه آپولو، در حال حاضر به نظر می رسد که او باج گیری شده است. ما تیمی داریم که در حال بررسی سوابق امنیتی او هستند. آنها چندین تناقض در مورد سابقه اسرای او در فیلیپین پیدا کرده اند. چیزهای بسیار جزئی. قبلاً هرگز به آن توجه نکرده بودم. اما این همان منطقه ای است که آنها قرار است روی آن تمرکز کنند، ببینید آیا به چیزی منجر می شود یا خیر.
  
  
  * * *
  
  
  میکی «آدم یخی» الگار - چاق و چله، با چهره‌ای لاغر و دماغ صاف - ظاهر خشن و غیرقابل اعتماد یک شخصیت سالن اسنوکر را داشت و لباس‌هایش به اندازه‌ای رنگارنگ بود که این شباهت را برجسته می‌کرد. ماشین او هم همین‌طور است - یک تاندربرد قرمز با شیشه‌های رنگی، یک قطب‌نما، مکعب‌های فوم بزرگ آویزان از آینه عقب، و چراغ‌های ترمز گرد و بسیار بزرگ در کناره‌های یک عروسک Kewpie در شیشه عقب.
  
  
  الگار تمام شب را در امتداد پارک وی ایالتی سان شاین غرش می کرد، رادیو روی یک ایستگاه برتر چهلم تنظیم شده بود. با این حال او به موسیقی گوش نمی داد. روی صندلی کنارش یک ضبط صوت ترانزیستوری کوچک قرار داشت که سیمی به دوشاخه گوشش می‌رسید.
  
  
  صدای مردی از روی سیم بلند شد: "تو به یک هود اشاره کردی، تازه بیرون از زندان، که می تواند پول زیادی داشته باشد بدون اینکه مشکوک به نظر برسد. الگار مناسب است. بسیاری از مردم به او کاهش شغل بدهکارند، و او کسی است که می تواند پول زیادی داشته باشد. جمع آوری می کند. او همچنین به قمار وسواس دارد. فقط یک چیز وجود دارد که باید مراقب آن باشید. الگار چند سال پیش با رنو تری و ادی بیلوف رابطه نزدیکی داشت. بنابراین ممکن است دیگرانی در اطراف بالی های باشند که او را بشناسند. ما هیچ راهی برای دانستن ندارند - و نه اینکه نگرش آنها نسبت به او چه می تواند باشد."
  
  
  در این لحظه، صدای دیگری مداخله کرد - صدای نیک کارتر: "من باید ریسک کنم." تنها چیزی که می‌خواهم بدانم این است که آیا پوشش الگار کامل بوده است یا خیر؟ من نمی‌خواهم کسی بررسی کند و بفهمد که الگار واقعی هنوز در آتلانتا است.
  
  
  صدای اول پاسخ داد: "شانسی برای آن وجود ندارد." او امروز بعدازظهر آزاد شد و یک ساعت بعد چند تبر او را ربودند.»
  
  
  "آیا من به این سرعت ماشین و پول دارم؟"
  
  
  "همه چیز به دقت بررسی شده است، N3. اجازه دهید از چهره شما شروع کنم و با هم مطالب را مرور می کنیم. آماده اید؟"
  
  
  میکی الگار با نام مستعار نیک کارتر هنگام رانندگی با کسانی که در نوار ضبط شده بودند همراه شد: "خانه من جکسونویل، فلوریدا است. من در آنجا چند شغل با برادران منلو کار کردم. آنها به من پول بدهکارند. نمی گویم این اتفاق برای آنها افتاده است. اما ماشین مال آنهاست، مثل پول در جیب من، من بار دارم و دنبال عمل هستم..."
  
  
  نیک بازی کرد
  
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  سه بار دیگر نوار چسب بزنید. سپس، در حالی که از طریق وست پالم بیچ و روی سنگفرش دریاچه ورث پرواز می کرد، سیم پیچ کوچک را با یک حلقه از برق جدا کرد، آن را در زیرسیگاری چسباند و فندک رونسون را به آن چسباند. قرقره و نوار فوراً شعله ور می شوند و چیزی جز خاکستر باقی نمی گذارند.
  
  
  او در بلوار اوشن پارک کرد و سه بلوک آخر را تا بالی های پیاده کرد. غرش تقویت شده راک فولک به سختی از پنجره های پرده دار دیسکو شنیده می شد. دون لی راه او را به داخل رستوران بست. گودی روی گونه های این جوان هاوایی این بار نمایان نشد. چشمانش سرد بود و نگاهی که به نیک زدند باید چهار اینچ از پشت او بیرون زده باشد. بعد از اینکه نیک رمز عبوری را که از لب های در حال مرگ ادی بیلوف دریافت کرده بود، زیر لب زمزمه کرد: «ورودی کناری، احمق».
  
  
  نیک در اطراف ساختمان قدم زد. درست بیرون درب فلزی، چهره ای در انتظار او ایستاده بود. نیک چهره صاف شرقی او را تشخیص داد. این گارسونی بود که در همان شب اول به او و هاک خدمت کرد. نیک رمز را به او داد. گارسون به او نگاه کرد، صورتش بی حالت. نیک در نهایت غرغر کرد: «آنها به من گفتند می‌دانی کار کجاست.»
  
  
  پیشخدمت سری تکان داد و به او اشاره کرد که داخل شود. در پشت سرشان کوبید. پیشخدمت گفت: «بروید.» این بار آنها از اتاق خانم ها عبور نکردند، بلکه از طریق یک انباری مانند انباری روبروی آشپزخانه به یک گذرگاه مخفی رسیدند. پیشخدمت در انتهای آهنی را باز کرد و نیک را هدایت کرد. به یک دفتر کوچک آشنا و تنگ.
  
  
  N3 فکر کرد این باید شخصی باشد که جوی سان به او گفته است. جانی هونگ فت. و با توجه به جاکلیدی مملو از باری که به همراه داشت و روشی مطمئن و معتبر که در دفتر حرکت می کرد، او چیزی بیش از یک گارسون دیگر در بالی های بود.
  
  
  نیک لگد وحشیانه ای را که کندی به کشاله رانش زده بود، به یاد آورد، شبی که آنها اینجا در دفتر گیر افتاده بودند. او فکر کرد: «بازیگری بیشتر».
  
  
  هانگ فت گفت: «این‌طرف، پیش‌فراز.» نیک به دنبال او وارد اتاقی طولانی و باریک با آینه‌ای دوطرفه شد. ردیف‌های دوربین‌ها و ضبط صوت‌ها ساکت بودند. امروز هیچ فیلمی از شکاف‌ها برداشته نشد. نیک به آن نگاه کرد. شیشه مادون قرمز در مقابل زنان، که با جواهرات استادانه آراسته شده بود، و مردانی با چهره‌های گرد و سیرابی که در حوضچه‌هایی از نور ملایم به یکدیگر لبخند می‌زدند و لب‌هایشان در مکالمه‌ای بی‌صدا حرکت می‌کرد.
  
  
  هونگ فت گفت: «خانم برنکاسل» و به مردی میانسال اشاره کرد که یک آویز الماس پرآذین و گوشواره های لوستر درخشان بر سر داشت. او هفتصد و پنجاه عدد از این جواهرات را در خانه دارد. او هفته آینده به دیدن دخترش در رم می رود. خانه خالی خواهد بود. اما شما به یک نفر قابل اعتماد نیاز دارید. ما درآمد را تقسیم می کنیم."
  
  
  نیک سرش را تکان داد. او غرید: «این نوع عمل نیست. "من به یخ علاقه ای ندارم. من بار دارم. من به دنبال قمار هستم. بهترین شرط بندی ها." او آنها را از طریق بار تماشا کرد که وارد رستوران شدند. ظاهراً آنها در یک دیسکو بودند. گارسون آنها را به سمت یک میز گوشه ای هدایت کرد که کمی از بقیه فاصله داشت. تابلوی پنهان را کنار زد و با تمام احتیاط به جلو خم شد تا دستور آنها را انجام دهد.
  
  
  نیک گفت: "من صد جی برای بازی دارم و نمی خواهم آزادی مشروطم را با رفتن به وگاس یا باهاما بشکنم. می خواهم همین جا در فلوریدا بازی کنم."
  
  
  هانگ فت متفکرانه گفت: "صد جی." "خب این یک شرط بزرگ است. من یک تماس تلفنی برقرار می کنم و ببینم چه کاری می توانم انجام دهم. قبل از آن اینجا منتظر بمانید."
  
  
  طناب سوخته دور گردن درخت کرگدن با دقت پودر شده بود اما هنوز قابل مشاهده بود. مخصوصاً وقتی سرش را برگرداند. بعد مثل یک برگ کهنه دسته شد. اخم کردنش، خط رویش موهایش حتی پایین تر، کت و شلوارش را برجسته کرد - شلوار مشکی، پیراهن ابریشمی مشکی، ژاکت سفید بی عیب و نقص با آستین های کمربند، ساعت مچی طلایی به اندازه یک تکه گریپ فروت.
  
  
  به نظر می رسید که کندی از او سیر نمی شد. او همه جا دور او بود، چشمان آبی گشادش او را می بلعید، بدنش مانند یک بچه گربه گرسنه به او می مالید. نیک شماره ای را پیدا کرد که با میز آنها مطابقت داشت و سیستم صوتی را روشن کرد. کندی ناله کرد: "...خواهش می کنم، عزیزم، مرا خراب نکن." "به من ضربه بزن، سرم فریاد بزن، اما یخ نکن. لطفا.
  
  
  رنو یک پاکت ته سیگار را از جیبش بیرون آورد، یکی را تکان داد و روشن کرد. او دود را از سوراخ های بینی خود در ابری نازک و مه آلود دمید. او غر زد: "من به شما وظیفه ای دادم." "گند زدی."
  
  
  "عزیزم، من هر کاری که خواسته بودی انجام دادم. نمی توانم جلوی این را بگیرم که ادی مرا لمس کرد."
  
  
  راینو سرش را تکان داد. او گفت: "شما." "تو کسی هستی که آن پسر را مستقیماً نزد ادی آوردی. این فقط احمقانه بود." آرام، عمدا، سیگار روشن را به دست او فشار داد.
  
  
  نفس تندی مکید. اشک روی صورتش جاری بود. با این حال، او از جای خود حرکت نکرد، به او ضربه نزد. او ناله کرد: "می دانم، معشوق. من لیاقتش را دارم." "من واقعاً شما را ناکام گذاشتم. لطفاً در قلب خود پیدا کنید که مرا ببخشید..."
  
  
  شکم نیک در صحنه کوچک منزجر کننده ای که جلوی چشمانش پخش شد، تکان خورد.
  
  
  "لطفا حرکت نکنید. خیلی ساکت است." صدای پشت سرش فاقد لحن بود، اما
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  تپانچه محکم به پشتش فشار داده شده بود پیام خودش را داشت که به راحتی قابل درک نیست. "خوب. یک قدم به جلو بردارید و به آرامی بچرخید و دستان خود را در مقابل خود نگه دارید."
  
  
  نیک همانطور که به او گفته شد عمل کرد. جانی هونگ فت توسط دو گوریل احاطه شده بود. گوریل‌های بزرگ و گوشتی غیر چینی، با کلاه و مشت‌هایی به اندازه ژامبون. نگه دارید، پسران.
  
  
  یکی دستبندها را روی او قفل کرد و دیگری ماهرانه دستانش را روی او کشید و کبرای مخصوص .38 کلت را که - طبق پوشش الگار - تنها سلاحی بود که نیک بسته بندی کرده بود، آبکشی کرد. هونگ فت گفت: "پس تو کی هستی؟" تو الگار نیستی چون مرا نشناختی. الگار می داند که من شبیه چارلی چان نیستم. علاوه بر این من به او پول بدهکارم. اگر واقعاً آدم یخی بودی به من سیلی می زدی. برای این ".
  
  
  نیک از میان دندان هایش گفت: «می خواستم، نگران نباش. "من فقط می خواستم اول چیزها را درک کنم، نمی توانستم نحوه عملکرد شما و آن لهجه ساختگی را درک کنم..."
  
  
  هونگ فت سرش را تکان داد. "خوب نیست، رفیق. الگار همیشه به دزدی یخ علاقه داشت. حتی وقتی خمیر داشت. او نمی توانست در برابر خارش مقاومت کند. فقط تا نزن." رو به گوریل ها کرد. او گفت: «مکس، تدی، براونزویل را زیر پا می‌گذارد». "هشتاد درصد برای مبتدیان."
  
  
  مکس به فک نیک ضربه زد و تدی به شکمش ضربه زد. همانطور که به جلو خم شد، مکس زانویش را بالا آورد. روی زمین، آنها را دید که وزن خود را به پای چپ خود منتقل کردند و خود را برای ضربات بعدی آماده کرد. او می دانست که بد می شود. کفش های فوتبال پوشیده بودند.
   فصل 12
  
  
  
  
  غلت زد و چهار دست و پا ایستاد و سرش مثل حیوان زخمی به زمین آویزان بود. زمین داشت می لرزید. بوی روغن داغ از سوراخ های بینی ام می آمد. او به طور مبهم می دانست که او زنده است، اما او که بود، کجا و چه اتفاقی برای او افتاد، موقتاً نمی توانست به خاطر بیاورد.
  
  
  چشمانش را باز کرد. بارانی از درد قرمز جمجمه اش را سوراخ کرد. دستش را حرکت داد. درد تشدید شد. پس بی حرکت دراز کشیده بود و تکه های قرمز رنگ تیز را از جلوی چشمانش می دید. او آن را خلاصه کرد. پاها و دست هایش را حس کرد. او می توانست سرش را از این طرف به طرف دیگر حرکت دهد. تابوت فلزی را دید که در آن دراز کشیده بود. صدای غرش مداوم موتور را شنید.
  
  
  او در یک جسم متحرک بود. صندوق عقب ماشین؟ نه، خیلی بزرگ، خیلی صاف. هواپیما. همین. او بالا و پایین رفتن ضعیف را احساس کرد، آن احساس بی وزنی که همراه با پرواز بود.
  
  
  صدایی در سمت راست او گفت: "تدی، مراقب دوست ما باش." "او می آید".
  
  
  تدی بیشترین. جانی هونگ فت. حالا به آن بازگشته است. پایکوبی، به سبک بروکلین. هشتاد درصد وحشیانه ترین ضربه ای است که انسان می تواند بدون شکستن استخوان هایش متحمل شود. فیوری به او قدرت داد. شروع کرد روی پاهایش بلند شد...
  
  
  درد شدیدی در پشت سرش جرقه زد و با عجله به سمت تاریکی که از روی زمین به سمت او بلند می شد، هجوم برد.
  
  
  به نظر می رسید که او برای یک لحظه رفته است، اما قرار بود بیشتر دوام بیاورد. هنگامی که هوشیاری به آرامی، تصویر به تصویر به عقب برگشت، او خود را در حال بیرون آمدن از یک تابوت فلزی و نشستن روی نوعی صندلی در داخل یک کره شیشه ای بزرگ که با لوله های فولادی بسته شده بود، دید.
  
  
  این کره حداقل پنجاه فوت بالاتر از سطح زمین در یک اتاق غار بزرگ آویزان بود. دیوارهای رایانه دور دیوار را پوشانده بودند و صداهای موسیقی ملایمی مانند اسباب بازی های کودکان روی اسکیت های غلتکی ایجاد می کردند. مردانی با کت‌های سفید، مانند جراحان، روی آن‌ها کار می‌کردند، سوئیچ‌ها را فشار می‌دادند، قرقره‌های نوار را بار می‌کردند. مردان دیگری با هدفون و دوشاخه آویزان ایستاده بودند و به نیک نگاه می کردند. در امتداد لبه‌های اتاق مجموعه‌ای از وسایل عجیب و غریب قرار داشت - صندلی‌های گردان شبیه مخلوط‌کن‌های غول‌پیکر آشپزخانه، میزهای کج‌شده، طبل‌های تخم‌مرغی که روی چند محور با سرعت فوق‌العاده می‌چرخند، محفظه‌های حرارتی شبیه سونای فولادی، تک‌چرخ‌های ورزشی، استخرهای شبیه‌سازی آبی. EVA، ساخته شده از بوم و سیم.
  
  
  یکی از چهره های سفید لباس یک میکروفون را به کنسول مقابلش وصل کرد و صحبت کرد. نیک صدای او را شنید که کوچک و دور بود وارد گوشش شد. "...از اینکه داوطلب شدید متشکرم. ایده این است که آزمایش کنید بدن انسان چقدر می تواند ارتعاش را تحمل کند. چرخش با سرعت بالا و چرخش در هنگام بازگشت می تواند موقعیت فرد را تغییر دهد. کبد یک مرد به اندازه شش اینچ است..."
  
  
  اگر نیک می توانست این مرد را بشنود، پس شاید... "من را از اینجا بیرون کن!" - او در بالای ریه هایش غرش کرد.
  
  
  صدا بدون مکث ادامه داد: «... تغییرات خاصی در جاذبه صفر رخ می دهد. "حباب های خون، دیواره وریدها نرم می شوند. استخوان ها کلسیم را در خون آزاد می کنند. تغییرات عمده ای در سطح مایعات در بدن، ضعیف شدن ماهیچه ها وجود دارد. با این حال، بعید است که شما به این نقطه برسید."
  
  
  صندلی به آرامی شروع به چرخیدن کرد. حالا او شروع به افزایش سرعت کرد. در همان زمان، او شروع به بالا و پایین رفتن با قدرت فزاینده کرد. صدایی در گوشش گفت: "یادت باشد که تو دستگاه را اداره می کنی." "این دکمه زیر انگشت اشاره دست چپ شماست. وقتی احساس کردید که به مرز استقامت خود رسیده اید، آن را فشار دهید. حرکت متوقف می شود. متشکرم
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  دوباره برای داوطلبی پایان اتصال"
  
  
  نیک دکمه را فشار داد. هیچ اتفاقی نیفتاد. صندلی تندتر و سریعتر می چرخید. ارتعاشات افزایش یافت. جهان به هرج و مرج از جنبش غیر قابل تحمل تبدیل شد. مغزش زیر هجوم وحشتناک فرو ریخت. صدای غرشی در گوشش پیچید و بالای آن صدای دیگری شنید. صدای خود او که در عذاب در برابر لرزش ویرانگر فریاد می زند. انگشتش بارها و بارها دکمه را می زد، اما هیچ عکس العملی نشان نمی داد، فقط صدای غرش در گوشش بود و نیش کمربندها بدنش را تکه تکه کرد.
  
  
  گریه های او با ادامه حمله به حواس او تبدیل به فریاد شد. چشمانش را از شدت ناراحتی بست، اما فایده ای نداشت. به نظر می‌رسید که سلول‌های مغزش، یعنی سلول‌های خونی‌اش، نبض می‌زدند و به اوج درد منفجر می‌شدند.
  
  
  سپس، همانطور که ناگهان شروع شده بود، یورش متوقف شد. چشمانش را باز کرد، اما هیچ تغییری در تاریکی خال قرمز ندید. مغزش داخل جمجمه اش می زد، ماهیچه های صورت و بدنش بی اختیار می لرزید. کم کم احساساتش به حالت عادی برگشت. فلاش های قرمز به رنگ زرشکی، سپس سبز و ناپدید شدند. پس‌زمینه با سبکی فزاینده‌ای با آن‌ها ادغام شد و از میان مه دید آسیب‌دیده‌اش، چیزی رنگ پریده و بی‌حرکت می‌درخشید.
  
  
  یک چهره بود.
  
  
  چهره ای لاغر و مرده با چشمان خاکستری مرده و زخم وحشی روی گردن. دهان حرکت کرد. گفت: "آیا چیز دیگری هست که بخواهی به ما بگویی؟ چیزی را فراموش کرده ای؟"
  
  
  نیک سرش را تکان داد و پس از آن چیزی جز یک شیرجه طولانی و عمیق در تاریکی وجود نداشت. او یک بار، به طور مختصر، ظاهر شد تا بالا و پایین رفتن ضعیف کف فلزی خنک زیر خود را احساس کند و بداند که دوباره در هوا معلق شده است. سپس تاریکی مانند بال‌های پرنده‌ای بزرگ جلوی دیدش پخش شد و جریان هوای سرد و ملایمی را روی صورتش احساس کرد و فهمید که آن چیست - مرگ.
  
  
  * * *
  
  
  او از یک فریاد بیدار شد - یک فریاد وحشتناک و غیرانسانی از جهنم.
  
  
  واکنش او یک واکنش خودکار و حیوانی به خطر بود. او مشت و لگد زد، به سمت چپ غلتید و روی پاهایش در حالت خمیده فرود آمد، حلقه های دست راستش دور تفنگی که آنجا نبود بسته می شد.
  
  
  او برهنه بود. و تنها. اتاق خواب دارای موکت سفید ضخیم و مبلمان کلی ساتن است. نگاهی به سمتی انداخت که صدا از آنجا بلند شد. اما چیزی آنجا نبود. هیچ چیزی که در داخل یا خارج حرکت نکرده باشد.
  
  
  آفتاب آخر صبح از پنجره‌های قوسی انتهای اتاق عبور کرد. بیرون، درختان خرما از گرما لنگی آویزان بودند. آسمان آن سوی آنها آبی رنگ پریده و شسته شده بود، و نور به صورت چشمک های کورکننده از دریا منعکس می شد، گویی آینه ها در سطح آن بازی می کردند. نیک با دقت به حمام و رختکن نگاه کرد. وقتی مطمئن شد هیچ خطری پشت سرش نیست، به اتاق خواب برگشت و در حالی که اخم کرده بود، ایستاد. همه چیز خیلی ساکت بود. سپس ناگهان یک فریاد هیستریک تند او را از خواب بیدار کرد.
  
  
  از اتاق عبور کرد و از پنجره بیرون را نگاه کرد. قفس در تراس پایین ایستاده بود. نیک لبخند تاریکی زد. پرنده مینا! او تماشای آن را که به این طرف و آن طرف می‌پرید، پرهای سیاه روغنی‌اش به هم می‌خورد. با دیدن این، پرنده دیگری نزد او بازگشت. با او بوی مرگ، درد و - در مجموعه ای از تصاویر زنده و تیز تیغ - همه چیزهایی که برای او اتفاق افتاده بود، آمد. به بدنش نگاه کرد. اثری روی آن نیست و درد ناپدید شد. اما او به طور خودکار در فکر مجازات بیشتر به هم خورد.
  
  
  نگاهی تازه به شکنجه، غمگینانه فکر کرد. دو برابر موثرتر از قبلی چون خیلی سریع بهبود یافتید. عواقبی جز کم آبی ندارد. زبانش را از دهانش بیرون آورد و طعم تند هیدرات کلرال بیرون آمد. او را به این فکر انداخت که چه مدت اینجا بوده و «اینجا» کجاست. او حرکت را پشت سر خود احساس کرد و برگشت، متشنج، آماده دفاع از خود.
  
  
  "صبح بخیر قربان، امیدوارم حال شما بهتر شده باشد."
  
  
  ساقی در حالی که سینی در دست داشت، از میان فرش سفید سنگین عبور کرد. او جوان و سالم بود، با چشمانی مانند سنگ های خاکستری، و نیک متوجه یک برآمدگی مشخص زیر ژاکتش شد. بند شانه ای بسته بود. روی سینی یک لیوان آب پرتقال و یک کیف پول میکی الگار بود. ساقی به آرامی گفت: "شب آن را انداختی قربان." "من فکر می کنم شما متوجه خواهید شد که همه چیز آنجاست."
  
  
  نیک آب میوه را با حرص نوشید. "جایی که من هستم؟" او خواست.
  
  
  ساقی یک چشم به هم نزد. "کتای، آقا. املاک الکساندر سیمیان در پالم بیچ. شما دیشب به ساحل رفتید."
  
  
  "شسته شده در ساحل!"
  
  
  "بله، قربان. می ترسم قایق شما غرق شده باشد. روی صخره به گل نشست." برگشت تا برود. به آقا سیمیان می گویم که شما بلند شده اید، آقا لباس هایتان در کمد است، آنها را درآوردیم، هرچند می ترسم آب نمک به دردشان نخورد. در بی صدا پشت سرش بسته شد.
  
  
  نیک کیف پولش را باز کرد. صد پرتره واضح از گروور کلیولند هنوز آنجا بود. کمد را باز کرد و دید که به آینه تمام قد داخل در نگاه می کند. میکی ای
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  ایگار هنوز آنجا بود. "تمرین" دیروز یک تار مو را به هم نزد. وقتی به خودش نگاه کرد، دوباره نسبت به آزمایشگاه سردبیر احساس تحسین کرد. استفاده از ماسک‌های سیلیکونی پلی اتیلن مشابه گوشتی جدید ممکن است برای پوشیدن ناراحت کننده باشد، اما قابل اعتماد هستند. آنها را نمی توان با هیچ حرکتی، خراشیدگی یا لکه گیری جدا کرد. فقط آب گرم و دانش می تواند این کار را انجام دهد.
  
  
  بوی کم آب نمک از کت و شلوارش می آمد. نیک در حالی که لباس می پوشید اخم کرد. پس آیا ماجرای غرق شدن کشتی حقیقت داشت؟ بقیه کابوس است؟ صورت راینو سه تار شد و فوکوس شد. آیا چیز دیگری هست که بخواهید به ما بگویید؟ این معیار بازجویی بود. علیه کسی که به تازگی نزدیک شده بود استفاده شد. ایده این بود که آنها را متقاعد کنیم که قبلاً گفته بودند که فقط چند مورد برای پر کردن باقی مانده است. نیک قرار نبود به آن بیفتد. می دانست که حرف نمی زند. او مدت زیادی در این تجارت بوده است. آماده سازی او بیش از حد کامل بود.
  
  
  صدایی در راهروی بیرون بلند شد. قدم ها نزدیک می شد. در باز شد و سر آشنای یک عقاب کچل روی شانه های بزرگ و خمیده روی آن خم شد. _خب آقای آگار چه حسی داری؟ - سیمیان با خوشحالی خرخر کرد. "آماده ای برای بازی پوکر؟ شریک زندگی من، آقای درخت، به من گفت که دوست داری بزرگ بازی کنی."
  
  
  نیک سر تکان داد. "این درست است"
  
  
  "پس من را دنبال کنید، آقای الگار، من را دنبال کنید."
  
  
  سیمیان به سرعت از راهرو پایین رفت و از پله های عریض که ستون های سنگی در کنار آن قرار داشت پایین رفت و گام هایش به شدت بر کاشی های اسپانیایی زنگ می زد. نیک دنبالش می‌آمد، چشم‌هایش درگیر بود، حافظه‌ی عکاسی‌اش همه جزئیات را به تصویر می‌کشید. آنها از تالار پذیرایی طبقه همکف بیست فوتی عبور کردند و از یک سری گالری با ستون های طلاکاری شده گذشتند. تمام نقاشی‌های آویزان شده روی دیوارها، بیشتر مربوط به مکتب رنسانس ایتالیا، معروف بودند، و پلیس یونیفورم پوش GKI به اینجا و آنجا توجه کرد و تصور کرد که آنها اصل هستند و نه چاپ.
  
  
  آنها از طریق یک اتاق موزه مانند مملو از جعبه های شیشه ای سکه ها، گچی و مجسمه های برنزی روی پایه ها از پلکان دیگری رفتند و سیمیان ناف خود را روی داوود کوچک و جالوت فشار داد. قسمتی از دیوار بی صدا به طرفین حرکت کرد و به نیک اشاره کرد که داخل شود.
  
  
  نیک این کار را کرد و خود را در یک راهرو بتنی مرطوب دید. سیمیان با بسته شدن تابلو از کنارش گذشت. در را باز کرد.
  
  
  اتاق تاریک بود، پر از دود سیگار. تنها نور از یک لامپ سبز رنگ که چند فوت بالاتر از میز گرد بزرگ آویزان بود می آمد. سه مرد بدون آستین پشت میز نشستند. یکی از آنها به بالا نگاه کرد. "میخوای بازی لعنتی کنی؟" - به سیمیان غر زد. "یا می خواهید در همه جا پرسه بزنید؟" او مردی کچل و تنومند با چشمان ماهی رنگ پریده بود که حالا به سمت نیک برگشته بود و برای لحظه ای روی صورتش قرار گرفت و انگار می خواست جایی برای قرار دادن آن پیدا کند.
  
  
  سیمیان گفت: "میکی الگار، جکسونویل. او در دستش می نشیند."
  
  
  فیش آی گفت: "تا زمانی که اینجا تمام نشده باشد، دوست." "شما." به نیک اشاره کرد. به آنجا بروید و تله خود را بسته نگه دارید.»
  
  
  اکنون نیک او را شناخت. ایروین اسپنگ از جمعیت قدیمی مسافرخانه سیرا است که به عنوان یکی از رهبران سندیکا شناخته می شود، یک سازمان جنایی گسترده در سراسر کشور که در هر سطحی از تجارت فعالیت می کند، از ماشین های فروش خودکار و کوسه های قرضه گرفته تا بازار سهام و سیاست واشنگتن.
  
  
  سیمیان نشست و کارت‌هایش را برداشت و گفت: «فکر می‌کردم برای استراحت آماده باشید».
  
  
  مرد چاق کنار اسپنگ خندید. خنده خشکی بود که آرواره های درشت و شلش را به لرزه در آورد. چشمانش به طور غیرعادی کوچک و محکم بسته بود. عرق روی صورتش جاری شد و دستمالی را که تا کرده بود داخل یقه اش فرو کرد. او غر زد: "ما استراحت می کنیم، الکس، نگران نباش." "به جای اینکه ما تو را خشک کنیم."
  
  
  صدا برای نیک به اندازه صدای خودش آشنا بود. چهارده روزی که ده سال قبل از آن در کمیته سنا درباره متمم پنجم شهادت داد، او را به اندازه صدای اردک دونالدی که به شدت شبیه آن بود، مشهور کرد. سام "برونکو" بارون یکی دیگر از کارگردانان سندیکا است که با نام The Enforcer شناخته می شود.
  
  
  نیک آب دهانش را جمع کرد. او شروع به فکر کرد که در امان است، بالماسکه کار کرده است. نه شکستند، نه روی نقاب الگار افتادند. او حتی تصور می کرد که از این اتاق خارج می شود. حالا او می‌دانست که هرگز این اتفاق نخواهد افتاد. او "مجری" را دید، مردی که عموماً گمان می‌رود مرده یا در زادگاهش تونس پنهان شده است. او اروین اسپنگ را در شرکتش دید (ارتباطاتی که دولت فدرال هرگز نتوانست آن را ثابت کند)، و هر دو مرد را با الکس سیمیان در یک اتاق دید - منظره ای که نیک را به مهم ترین شاهد در تاریخ جنایی ایالات متحده تبدیل کرد.
  
  
  مرد چهارم پشت میز گفت: "بیا پوکر بازی کنیم." او مردی برنزه و برنزه از خیابان مدیسون بود. نیک او را از جلسات استماع سنا شناخت. دیو روسکو، وکیل اصلی سندیکا.
  
  
  نیک بازی آنها را تماشا کرد. برونکو از چهار دست پشت سر هم گذشت و سپس سه ملکه گرفت. آن را باز کرد، کشید، اما بهتر نشد و بیرون آمد. سیمیان با دو زوج پیروز شد و برونکو اولین موقعیت های خود را نشان داد. اسپنگ به سلام خیره شد
  
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  "چی سام؟" - غرغر کرد. "دوست نداری برنده شوی؟ با بدلکاری دوبل الکس شکست خوردی."
  
  
  برونکو قهقهه ای تاریک زد. او غر زد: "برای پول من کافی نبود." وقتی کیف الکس را گرفتم یک کیف بزرگ می خواهم.
  
  
  سیمیان اخم کرد. نیک تنش را در اطراف میز احساس کرد. اسپنگ روی صندلی چرخید. او غر زد: "هی، قرمز." "بیا هوا بخوریم."
  
  
  نیک برگشت و با دیدن سه چهره دیگر در اتاق تاریک متعجب شد. یکی از آنها مردی با عینک و چشمه سبز بود. او پشت میزی در تاریکی نشست و در مقابل او یک ماشین حساب ایستاده بود. بقیه راینو تری و کلینت سندز، رئیس پلیس GKI بودند. سندز ایستاد و سوئیچ را فشار داد. مه آبی شروع به بالا آمدن تا سقف کرد، سپس ناپدید شد و به سوراخ تهویه اگزوز کشیده شد. درخت کرگدن با دستانش روی پشتی صندلی نشست و با لبخندی خفیف بر لبان نیک به نیک نگاه کرد.
  
  
  برونکو دو یا سه دست دیگر را از دست داد، سپس یک شرط 1000 دلاری دید و آن را به همان میزانی که اسپنگ و دیو روسکو تماس گرفتند و سیمیان 1000 دلار جمع کردند، افزایش داد. برونکو دو جی را بلند کرد. دیو روسکو چرخید و اسپنگ دید. سیمیان جی دیگری به او داد. به نظر می رسید این چیزی بود که برونکو منتظرش بود. "ها!" او چهار G را وارد کرد.
  
  
  اسپنگ عقب نشینی کرد و سیمیان با نگاهی یخی به برونکو نگاه کرد. برونکو به او پوزخند زد. همه در اتاق شروع به حبس نفس کردند.
  
  
  سیمیان با ناراحتی گفت: «نه» و کارت‌هایش را به زمین انداخت. "من در این مورد گرفتار نمی شوم."
  
  
  برونکو کارت هایش را پخش کرد. بهترین چیزی که داشت ده بالا بود. قیافه سیمیان تاریک و عصبانی بود. برونکو شروع به خندیدن کرد.
  
  
  ناگهان نیک متوجه شد که چه می خواهد. سه راه برای بازی پوکر وجود دارد، و برونکو سومین بازی را انجام داد - در برابر شخصی که می‌خواهد بیشتر برنده شود. او کسی است که معمولاً زیاده روی می کند. نیاز به برنده شدن شانس او را می بندد. او را عصبانی کنید و او مرده است.
  
  
  "این به چه معناست، سیدنی؟" - برونکو خس خس کرد و اشک خنده را از چشمانش پاک کرد.
  
  
  مرد در ماشین جمع کردن چراغ را روشن کرد و تعدادی اعداد را جدول بندی کرد. نوار را پاره کرد و به راینو داد. رنو گفت: "این دوازده صد گرم کمتر از چیزی است که او به شما بدهکار است، آقای B."
  
  
  برونکو گفت: «ما داریم به آنجا می‌رسیم. ما تا سال 2000 تسویه حساب خواهیم کرد.
  
  
  دیو روسکو گفت: "باشه، من می روم." "من باید پاهایم را دراز کنم."
  
  
  "چرا همه ما استراحت نمی کنیم؟" - اسپنگ گفت. "به الکس فرصت دهید تا مقداری پول جمع کند." سرش را به سمت نیک تکان داد. "تو به موقع اومدی رفیق."
  
  
  هر سه از اتاق خارج شدند و سیمیان به صندلی اشاره کرد. او به نیک گفت: "تو می خواستی اقدام کنی." "بنشین." رینو تری و رد ساندز از سایه بیرون آمدند و روی صندلی های دو طرف او نشستند. "ده جی یک تراشه است. مخالفتی دارید؟" نیک سرش را تکان داد. "پس تمام شد."
  
  
  ده دقیقه بعد تمیز شد. اما بالاخره همه چیز مشخص شد. تمام کلیدهای گم شده آنجا بودند. تمام پاسخ هایی که او حتی بدون اینکه بداند به دنبال آن بود.
  
  
  تنها یک مشکل وجود داشت - چگونه با این دانش ترک کنیم و زندگی کنیم. نیک تصمیم گرفت که رویکرد مستقیم بهتر است. صندلیش را عقب کشید و بلند شد. او گفت: "خب، این همه چیز است." فکر کنم برم."
  
  
  سیمیان حتی نگاه نکرد. او خیلی مشغول شمردن کلیولند بود. او گفت: «البته. "خوشحالم که نشستی. وقتی می‌خواهی یک بسته دیگر پرت کنی، با من تماس بگیر. راینو، قرمز، او را نشان بده."
  
  
  آنها او را به سمت در بردند و این کار را کردند - به معنای واقعی کلمه.
  
  
  آخرین چیزی که نیک دید دست راینو بود که به سرعت به سمت سرش چرخید. احساس مختصری از درد تهوع آور و سپس تاریکی وجود داشت.
   فصل 13
  
  
  
  
  او آنجا بود و منتظر او بود که آرام آرام به هوش می آمد. تنها یک فکر مغز او را با یک احساس تقریباً فیزیکی روشن کرد - فرار. مجبور شد فرار کند.
  
  
  در این مرحله جمع آوری اطلاعات تکمیل شد. وقت عمل است.
  
  
  او کاملاً بی حرکت دراز کشیده بود، و تحت انضباط تمریناتی بود که حتی در ذهن خواب او نقش بسته بود. در تاریکی، شاخک ها از حواس او بیرون آمدند. آنها یک کاوش آهسته و روشمند را آغاز کردند. روی تخته های چوبی دراز کشیده بود. هوا سرد، نمناک بود. بوی دریا در هوا بود. صدای ضعیفی از برخورد آب به انبوه ها را شنید. حس ششمش به او گفت که در اتاقی نه چندان بزرگ است.
  
  
  ماهیچه هایش را به آرامی منقبض کرد. او بند نبود پلک هایش به طور ناگهانی مانند شاتر دوربین باز شدند، اما هیچ یک از چشم ها به عقب نگاه نکرد. تاریک بود - شب. خودش را مجبور کرد بایستد. نور مهتاب کمرنگ از پنجره سمت چپ عبور کرد. از جایش بلند شد و به او نزدیک شد. قاب به قالب پیچ شد. میله های زنگ زده در سراسر آن وجود داشت. او به آرامی به سمت در رفت، روی تخته ای سست شد و نزدیک بود بیفتد. در قفل بود. او قابل احترام و قدیمی بود. او می‌توانست سعی کند او را لگد بزند، اما می‌دانست که سر و صدا باعث فرار آنها می‌شود.
  
  
  برگشت و کنار تخته شل زانو زد. دو در شش بود، یک انتها نیم اینچ بلند شده بود. او یک جارو شکسته را در تاریکی نزدیک پیدا کرد و روی تخته بیشتر کار کرد. از وسط زمین تا قرنیز می‌رفت. دستش بن را پیدا کرد
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  بر روی آن، برخورد به آوار. هیچ چیز بیشتر. بهتر از آن، شکاف زیر زمین و چیزی که شبیه سقف اتاق دیگری در پایین به نظر می رسید، کاملا عمیق بود. به اندازه کافی عمیق است که یک شخص را پنهان کند.
  
  
  او سر کار رفت و بخشی از ذهنش را با صداهای بیرونی تنظیم کرد. او مجبور شد دو تخته دیگر را بلند کند تا بتواند زیر آنها بلغزد. کمی تنگ بود، اما او موفق شد. سپس مجبور شد تخته ها را با کشیدن ناخن های آشکار شده پایین بیاورد. اینچ به اینچ آنها پایین می آمدند، اما نمی توانستند خود را به زمین فشار دهند. او امیدوار بود که این شوک مانع از بازرسی دقیق اتاق شود.
  
  
  در تاریکی تنگ دراز کشیده بود و به بازی پوکر و یأسی که سیمیان با دستش بازی می کرد فکر کرد. بیشتر از یک بازی بود. هر نوبت کارت تقریباً موضوع مرگ و زندگی بود. یکی از ثروتمندترین مردان جهان - اما او با شور و شوقی که نه از طمع، بلکه از ناامیدی به وجود آمده بود، به دنبال صدها نفر از جی های پست نیک بود. حتی شاید ترس...
  
  
  افکار نیک با صدای چرخش کلید در قفل قطع شد. او گوش می‌داد، ماهیچه‌هایش منقبض، آماده عمل بود. آنجا برای یه لحظه ساکت بود. سپس پاها به شدت در امتداد کف چوبی خراشیدند. از راهرو بیرون دویدند و از پله ها پایین رفتند. آنها برای مدت کوتاهی تصادف کردند و بهبود یافتند. جایی در طبقه پایین دری به هم خورد.
  
  
  نیک تخته های کف را بلند کرد. از زیر آنها سر خورد و از جا پرید. در حالی که در را باز کرد به دیوار برخورد کرد. سپس سر پله‌ها بود و با جهش‌های بزرگ، سه بار از پله‌ها پایین می‌رفت، بدون توجه به سر و صدا، زیرا صدای بلند و وحشتناک تدی در تلفن او را غرق کرد.
  
  
  گوریل در دهانی فریاد زد: "شوخی نمی کنم، لعنتی، او رفته است." "بچه ها را به اینجا بیاورید - سریع." تلفن را قطع کرد، چرخید و نیمه پایینی صورتش عملاً افتاد. نیک با آخرین قدمش به جلو رفت، انگشتان دست راستش منقبض و منقبض شدند.
  
  
  دست گوریل به شانه اش برخورد کرد، اما در هوا تکان خورد و انگشتان N3 در دیافراگم او درست زیر جناغ او فرو رفت. تدی در حالی که پاهایش را از هم باز کرده بود و دست‌هایش را دراز کرده بود ایستاد و در حال مکیدن اکسیژن بود و نیک دستش را در مشت گرفت و با مشت به او کوبید. صدای شکستن دندان‌ها را شنید و مرد به پهلوی او افتاد و با زمین برخورد کرد و بی‌حرکت بود. خون از دهانش جاری شد. نیک روی او خم شد، اسمیت و وسون تریر را از غلاف آن بیرون کشید و با عجله به سمت در رفت.
  
  
  خانه آن را از بزرگراه قطع کرد و صدای پا از آن سمت در سراسر ملک شنیده شد. تیری از کنار گوشش گذشت. نیک برگشت. او سایه بزرگ یک خانه قایق را در لبه موج شکن در حدود دویست یاردی دید. او به سمت او رفت، در حالی که خمیده بود و می پیچید، انگار در میدان جنگ می دوید.
  
  
  مردی از جلوی در بیرون آمد. او لباس فرم و با تفنگ بود. "بسش کن!" - صدایی از پشت نیک فریاد زد. نگهبان GKI شروع به بلند کردن تفنگ خود کرد. S&W دو بار در دست نیک با غرش لرزید و مرد به دور خود چرخید و تفنگ از دستانش پرید.
  
  
  موتور قایق هنوز گرم بود. نگهبان باید تازه از گشت زنی برگشته باشد. نیک به عقب خم شد و دکمه استارت را فشار داد. موتور بلافاصله آتش گرفت. دریچه گاز را کاملا باز کرد. قایق قدرتمند از قایق‌خانه غرش کرد و از خلیج گذشت. او جت‌های کوچکی را دید که از سطح آرام مهتاب جلویش بلند می‌شدند، اما صدای تیراندازی نشنید.
  
  
  با نزدیک شدن به ورودی باریک موج شکن، گاز را کم کرد و چرخ را به سمت چپ چرخاند. مانور او را به زیبایی حمل می کرد. بیرون چرخ را کاملاً چرخاند و سنگهای محافظ موج شکن بین او و املاک میمون ها قرار داشت. سپس دریچه گاز را دوباره باز کرد و به سمت شمال به سمت چراغ های چشمک زن دوردست ساحل ریویرا حرکت کرد.
  
  
  * * *
  
  
  نیک گفت: "سیمیان در این کار تا گردنش است و از طریق Reno Tree و Bali Hai کار می کند. و چیز دیگری هم وجود دارد. من فکر می کنم او شکسته است و به سندیکا متصل شده است."
  
  
  سکوت کوتاهی برقرار شد و سپس صدای هاک از بلندگوی موج کوتاه اتاق 1209 هتل توئینز آمد. او گفت: "به خوبی می توانی حق با شما باشد. اما با این نوع اپراتورها، اثبات آن توسط حسابداران دولتی ده سال طول می کشد." امپراتوری مالی سیمیان هزارتویی از معاملات پیچیده است...»
  
  
  نیک ادامه داد: "بیشتر آنها بی ارزش هستند." "این یک امپراتوری کاغذی است، من به آن متقاعد شده ام. کوچکترین فشار می تواند آن را سرنگون کند."
  
  
  هاوک متفکرانه گفت: «این باعث تمسخر اتفاقات اینجا در واشنگتن می شود.» بعدازظهر دیروز، سناتور کنتون حمله ای ویرانگر را به هوانوردی کانلی انجام داد. او از خرابی های مداوم قطعات، برآورد هزینه ها که سه برابر شده است و بی عملی شرکت در مسائل امنیتی صحبت کرد. و او از ناسا خواست کانلی را رها کند و به جای آن از خدمات GKI برای برنامه ماه استفاده کند." هاک ساکت شد. «البته، همه در کاپیتول هیل می‌دانند که کنتون در جیب عقب لابی GKI است، اما در سخنرانی‌اش sha وجود دارد.
  
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  درک ضعیفی از اعتماد عمومی دارد. سهام کانلی دیروز در وال استریت به شدت کاهش یافت.
  
  
  نیک گفت: "همه اینها اعداد است. سیمیان به دنبال عقد قرارداد با آپولو است." ما در مورد بیست میلیارد دلار صحبت می کنیم. این مقداری است که او مشخصاً برای پس گرفتن اموالش به آن نیاز دارد."
  
  
  هاوک، متفکر مکث کرد. او سپس گفت: "ما توانستیم یک چیز را تأیید کنیم. درخت کرگدن، سرگرد سولیتز، جانی هونگ فت و سیمیان در همان اردوگاه اسرای جنگی ژاپنی در فیلیپین در طول جنگ خدمت می کردند. سه نفر و چینی ها در اردوگاه سیمیان با هم مخلوط شدند. امپراتوری دروغین، و من تقریباً مطمئن هستم که سولیتز در اردوگاه خائن شد و بعداً در زمانی که به او نیاز داشت توسط Siemian مورد باج گیری قرار گرفت. ما هنوز باید این را تأیید کنیم."
  
  
  نیک گفت: «و من هنوز باید Hung Fat را بررسی کنم. من دعا می کنم که او به بن بست برسد که ارتباطی با پکن نداشته باشد. به محض اطلاع با شما تماس خواهم گرفت.
  
  
  هاوک گفت: "بهتر است عجله کنی، N3. زمان در حال اتمام است." همانطور که می دانید، Phoenix One قرار است تا بیست و هفت ساعت دیگر راه اندازی شود.
  
  
  چند ثانیه طول کشید تا کلمات غرق شوند. "بیست و هفت!" - نیک فریاد زد. "پنجاه و یک، نه؟" اما هاوک قبلا این قرارداد را امضا کرده است.
  
  
  هنک پترسون که روبروی نیک نشسته بود و گوش می داد گفت: «شما بیست و چهار ساعت را در جایی از دست داده اید. او به ساعتش نگاه کرد. "ساعت 3 بعد از ظهر است. تو ساعت 2:00 بامداد از ساحل ریویرا با من تماس گرفتی و به من گفتی که تو را بردارم. در آن زمان پنجاه و یک ساعت نبودی."
  
  
  نیک فکر کرد که آن دو هواپیما سواری شکنجه بود. آنجا اتفاق افتاد. یک روز کامل از دست داد...
  
  
  تلفن زنگ زد. او آن را برداشت. جوی سان بود. نیک گفت: «گوش کن، کاش با تو تماس می گرفتم...»
  
  
  او با تنش حرفش را قطع کرد: "شما نوعی مامور هستید، و من درک می کنم که برای دولت ایالات متحده کار می کنید. بنابراین باید چیزی به شما نشان دهم. من اکنون سر کار هستم - در مرکز پزشکی ناسا. مرکز در جزیره مریت. می‌توانی فوراً به اینجا بروی؟»
  
  
  نیک گفت: "اگر در دروازه به من اجازه بدهید." دکتر سانگ گفت او آنجا خواهد بود و تلفن را قطع کرد. او به پیترسون گفت: «بهتر است رادیو را کنار بگذار و اینجا منتظر من باش.
  
  
  * * *
  
  
  دکتر سانگ در حالی که نیک را به سمت راهروی ضد عفونی ساختمان پزشکی می برد، گفت: «این یکی از مهندسین آموزش است. "او امروز صبح وارد شد و در مورد اینکه چگونه فونیکس وان به دستگاه خاصی مجهز شده است که در لحظه پرتاب او را تحت کنترل خارجی قرار می دهد، سر و صدا می کرد. همه اینجا با او طوری رفتار می کردند که او دیوانه است، اما من فکر می کردم باید او را ببینید و با او صحبت کنید. " ... محض احتیاط ".
  
  
  در را باز کرد و کنار رفت. نیک وارد شد پرده ها کشیده شد و پرستاری کنار تخت ایستاد و نبض بیمار را گرفت. نیک به مرد نگاه کرد. او بیش از چهل سال داشت و زود خاکستری شده بود. روی پل بینی آثاری از نیشگون گرفتن عینک دیده می شد. پرستار گفت: الان در حال استراحت است، دکتر دانلپ به او آمپول زد.
  
  
  جوی سان گفت: همین. و وقتی در پشت پرستار بسته شد، زمزمه کرد: "لعنتی" و روی مرد خم شد و پلک هایش را به زور باز کرد. دانش آموزان بدون تمرکز در آنها شناور بودند. او اکنون نمی تواند به ما چیزی بگوید.
  
  
  نیک از کنارش رد شد. "فوری است." انگشتش را روی عصب شقیقه مرد فشار داد. درد چشمانش را مجبور کرد که باز شوند. این به نظر می رسید او را برای لحظه ای زنده کرد. "این سیستم هدف گیری فونیکس وان چیست؟" - نیک خواستار پاسخ شد.
  
  
  مرد زمزمه کرد: همسرم... اونا زن و بچه من رو دارن...میدونم میمیرن...اما نمیتونم به کاری که اونها میخوان ادامه بدم...
  
  
  باز هم زن و بچه نیک به اطراف اتاق نگاه کرد، تلفن دیواری را دید و به سرعت به سمت آن رفت. او شماره هتل دوقلوها را گرفت. چیزی بود که پترسون در راه از ساحل ریویرا به او گفته بود، چیزی در مورد اتوبوس حامل وابستگان ناسا که تصادف کرد... او آنقدر مشغول تلاش برای فهمیدن وضعیت مالی سیمیان بود که فقط نصف "اتاق دوازده" را گوش می داد. o-nine، لطفا." منتظر ماندن در آنجا .
  
  
  "آیا این آقای هارمون است؟" کارمند وظیفه از نامی استفاده می کرد که نیک با آن ثبت نام کرده بود. نیک گفت همینطور است. "آیا به دنبال آقای پیرس هستید؟" این جلد پیترسون بود. نیک گفت که هست. منشی گفت: "می ترسم دلت برایش تنگ شده باشد." او دقایقی پیش با دو افسر پلیس آنجا را ترک کرد.»
  
  
  "لباس سبز، کلاه ایمنی سفید؟" - نیک با صدایی تنش گفت.
  
  
  "درسته. نیروهای GKI. نگفت کی برمیگرده. میتونم قبول کنم...؟"
  
  
  نیک تلفن را قطع کرد. او را گرفتند.
  
  
  و به دلیل سهل انگاری خود نیک. بعد از اینکه گوشه کندی سویت در صورتش منفجر شد، او باید دفتر مرکزی خود را تغییر می داد. با این حال، در عجله خود برای تکمیل کار، او این کار را فراموش کرد. او مکان آن را به دشمن مشخص کرد و آنها یک تیم پاکسازی را فرستادند. نتیجه: آنها تماس پیترسون و احتمالاً رادیویی با AX داشتند.
  
  
  شادی سان او را تماشا کرد. او گفت: «این قدرت GKI بود که شما همین الان توضیح دادید. "آنها cl
  
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  من چند روز گذشته تحت تعقیب بوده ام و مرا دنبال کرده و به محل کار برمی گردم. من فقط با آنها صحبت می کردم. آنها از من می خواهند که در راه خانه در ستاد فرماندهی توقف کنم. گفتند می خواهند چند سوال از من بپرسند. باید برم؟ آیا در این مورد با شما کار می کنند؟ "
  
  
  نیک سرش را تکان داد. "آنها آن طرف هستند."
  
  
  نگرانی در چهره اش موج می زد. به مرد روی تخت اشاره کرد. او زمزمه کرد: "در مورد او به آنها گفتم." "اولش نتونستم باهاتون تماس بگیرم، بهشون زنگ زدم، میخواستم از زن و بچه هاش بدونم..."
  
  
  نیک در حالی که ناگهان احساس کرد یخ از روی شانه ها و نوک انگشتانش می ریزد، گفت: "و آنها به شما گفتند که حالشان خوب است." آنها گفتند که در موسسه پزشکی GKI در میامی هستند و بنابراین کاملاً ایمن هستند.
  
  
  "بله دقیقا..."
  
  
  او حرفش را قطع کرد و شروع کرد به توصیف اتاق بزرگی که پر از رایانه و دستگاه های آزمایش فضایی بود که در آن شکنجه شده بود. "تا حالا همچین جایی رو دیدی یا رفتی؟"
  
  
  او گفت: "بله، این طبقه بالای موسسه پزشکی GKI است." "بخش تحقیقات هوافضا".
  
  
  مواظب بود چیزی روی صورتش ظاهر نشود. او نمی خواست دختر وحشت کند. گفت: بهتره با من بیای.
  
  
  او متعجب نگاه کرد. "جایی که؟"
  
  
  "میامی. من فکر می کنم ما باید این موسسه پزشکی را بررسی کنیم. شما می دانید که در داخل چه کاری انجام دهید. می توانید به من کمک کنید."
  
  
  "میشه اول بیای خونه من؟ میخوام یه چیزی بخرم."
  
  
  او پاسخ داد: "وقت نیست." در آنجا منتظر آنها خواهند بود. ساحل کاکائو در دست دشمن بود.
  
  
  "من باید با مدیر پروژه صحبت کنم." او شروع به شک کرد. "من در حال انجام وظیفه هستم که شمارش معکوس شروع می شود."
  
  
  با خونسردی گفت: من این کار را نمی کنم. دشمن به ناسا نیز نفوذ کرده است. او افزود: «وقتی می گویم سرنوشت فونیکس وان به کاری که در چند ساعت آینده انجام می دهیم بستگی دارد، باید به قضاوت من اعتماد کنید.»
  
  
  سرنوشت نه تنها کشتی قمری، بلکه او نمی خواست وارد جزئیات شود. پیام پترسون به او بازگشت: شامل زنان و کودکانی بود که در یک تصادف رانندگی مجروح شدند و اکنون در مرکز پزشکی GKI گروگان گرفته شده بودند. پترسون شغل شوهرانش در ناسا را بررسی کرد و متوجه شد که همه آنها در یک بخش کار می کنند - کنترل الکترونیکی.
  
  
  در اتاق بسته به طرز غیر قابل تحملی گرم بود، اما این یک تصویر تصادفی بود که باعث شد عرق روی پیشانی نیک شکل بگیرد. تصویری از زحل 5 که سه مرحله‌ای را بلند می‌کند و سپس کمی مردد می‌شود که کنترل‌های خارجی کنترل می‌شوند و محموله شش میلیون گالن نفت سفید بسیار قابل اشتعال و اکسیژن مایع خود را به سمت هدف جدید خود در میامی هدایت می‌کند.
   فصل 14
  
  
  
  
  متصدی در باز لامبورگینی ایستاده بود و منتظر تکان دادن سر گارسون بود.
  
  
  او آن را درک نکرد.
  
  
  چهره دون لی "بی قید و شرط" به نظر می رسید زیرا نیک کارتر از سایه ها بیرون آمد و به دایره ای از نور زیر سایه بان پیاده رو بالی های رفت. نیک برگشت و دستش را به جوی سان وصل کرد و به لی اجازه داد او را خوب ببیند. مانور نتیجه مطلوب را داشت. چشمان لی برای لحظه ای مکث کرد، نامطمئن.
  
  
  دو نفر از آنها به سمت او حرکت کردند. امشب صورت N3 مال خودش بود، مثل وسایل مرگباری که با خودش حمل می کرد: ویلهلمینا با یک جلمه دستی در کمرش، هوگو با غلاف چند سانتی متری بالای مچ دست راستش، و پیر و چند تن از خانواده نزدیکش در یک کمر لانه کرده بودند. جیب
  
  
  لی به دفترچه ای که در دست داشت نگاه کرد. "اسم آقا؟" غیر ضروری بود. او به خوبی می دانست که این نام در لیست او نیست.
  
  
  نیک گفت: هارمون. "سام هارمون."
  
  
  پاسخ فورا آمد. "من نمی توانم چیزی را که می بینم باور کنم..." هوگو از مخفیگاهش بیرون لیز خورد، نوک تیغه تبر یخی شرورش که شکم لی را بررسی می کرد. سر پیشخدمت نفسش را بیرون داد و تمام تلاشش را کرد تا لرزش صدایش را خفه کند. "آقا و خانم هانون" مهماندار پشت فرمان لامبورگینی نشست و آن را به پارکینگ تبدیل کرد.
  
  
  نیک غر زد: «بیا بریم دفترت.
  
  
  "این طرف آقا." او آنها را از داخل سالن هدایت کرد، از جلوی رختکن گذشت و انگشتانش را به طرف همسر کاپیتان کوبید. "لاندی، در را بگیر."
  
  
  در حالی که آنها در ضیافت های راه راه پلنگ حرکت می کردند، نیک در گوش لی زمزمه کرد: "من در مورد آینه های دو طرفه می دانم، مرد، پس سعی نکنید کاری انجام دهید. طبیعی رفتار کنید - مثل اینکه میز را به ما نشان می دهید."
  
  
  دفتر در پشت، نزدیک ورودی سرویس بود. لی در را باز کرد و کنار رفت. نیک سرش را تکان داد. "اول تو." گارسون شانه هایش را بالا انداخت و وارد شد و آنها به دنبال او رفتند. چشمان نیک اتاق را اسکن کرد و به دنبال ورودی های دیگر، هر چیز مشکوک یا بالقوه خطرناکی بود.
  
  
  این یک دفتر "نمایشگاه" بود که در آن تجارت قانونی بالی های انجام می شد. یک فرش سفید روی زمین، یک کاناپه چرمی مشکی، یک میز منحنی با تلفن همراه کالدر بالای آن و یک میز قهوه خوری شیشه ای آزاد جلوی مبل قرار داشت.
  
  
  نیک در را پشت سرش قفل کرد و به آن تکیه داد. نگاهش به مبل برگشت. چشمان جوی سان او را دنبال کرد و سرخ شد. این یک کاناپه افراد مشهور بود، هاوین
  
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  g نقش مکمل را در این عکس پورنوگرافی معروف بازی می کند.
  
  
  "چه چیزی می خواهید؟" دان لی را خواستار شد. "پول؟"
  
  
  نیک با باد سرد و تند از اتاق گذشت. قبل از اینکه لی بتواند حرکت کند، نیک با داس چپش با لبه دستش ضربه ای سریع به گلو وارد کرد. وقتی لی از وسط تا شد، دو قلاب سخت – چپ و راست – به شبکه خورشیدی خود اضافه کرد. هاوایی به جلو افتاد و نیک زانویش را بالا آورد. مرد مثل گونی تخته سنگ افتاد. N3 گفت: «بنابراین، من جواب می‌خواهم و زمان در حال اتمام است.» او لی را روی کاناپه کشید. «بیایید بگوییم که من همه چیز را در مورد جانی هونگ فت، راینو سه، و عملیاتی که شما در اینجا انجام می‌دهید، می‌دانم. بیایید با این شروع کنیم."
  
  
  لی سرش را تکان داد و سعی کرد آن را پاک کند. خون خطوط تیره و پیچ در پیچی روی چانه اش ایجاد کرد. او با بی حوصلگی گفت: «من این مکان را از هیچ ساختم. "من شبانه روز برده بودم، تمام پولم را در آن گذاشتم. در نهایت به آنچه می خواستم رسیدم - و سپس آن را از دست دادم." صورتش کج شد. "قمار. من همیشه آن را دوست داشتم. بدهکار شدم. مجبور شدم دیگران را درگیر کنم."
  
  
  "سندیکایی؟"
  
  
  لی سری تکان داد. "آنها به من اجازه دادند به عنوان یک شخصیت بمانم، اما این کار آنهاست. کاملاً. من حرفی ندارم. شما دیدید که آنها با این مکان چه کردند."
  
  
  نیک گفت: "در آن دفتر مخفی آنجا، من ریزنقطه ها و تجهیزات عکاسی را پیدا کردم که نشان دهنده ارتباط با چین قرمز بود. آیا چیزی در آن وجود دارد؟"
  
  
  لی سرش را تکان داد. "این فقط نوعی بازی است که آنها انجام می دهند. نمی دانم چرا - آنها به من چیزی نمی گویند."
  
  
  "در مورد هون فات چطور؟ آیا این احتمال وجود دارد که او یک مامور قرمز باشد؟"
  
  
  لی خندید، سپس فک خود را از درد ناگهانی فشار داد. او گفت: «جانی به شدت یک سرمایه دار است. "او یک کلاهبردار، یک مرد ساده لوح است. تخصص او گنج چیانگ کای شک است. او باید در هر شهر بزرگ چینی ها به او پنج میلیون کارت فروخته باشد."
  
  
  نیک گفت: می خواهم با او صحبت کنم. "اینجا بهش زنگ بزن."
  
  
  "من الان اینجا هستم، آقای کارتر."
  
  
  نیک برگشت. چهره صاف شرقی بی حوصله و تقریباً بی حوصله بود. یک دست دهان جوی سان را پوشانده بود، دست دیگر یک تیغه کلید را نگه داشت. نوک روی شریان کاروتید او فشار آورد. کوچکترین حرکتی باعث شد که او را سوراخ کند. "البته، ما دفتر دون لی را هم گرفتیم." لب های هونگ فت لبخند زد. شما می دانید که ما شرقی ها چقدر می توانیم حیله گر باشیم.
  
  
  پشت سرش درخت کرگدن ایستاده بود. چیزی که مانند یک دیوار محکم به نظر می رسید اکنون یک در داشت. گانگستر تاریک چهره گرگ برگشت و در را پشت سرش بست. در به قدری همسطح دیوار بود که بیش از یک قدم دورتر، خطی یا شکستگی در کاغذ دیواری قابل مشاهده نبود. با این حال، در پایین تخته قرنیز، اتصال چندان عالی نبود. نیک خود را نفرین کرد که چرا متوجه خط عمودی نازک در رنگ سفید قرنیز نشده است.
  
  
  درخت کرگدن به آرامی به سمت نیک حرکت کرد و چشمانش به سوراخ های مته خیره شد. او به سادگی گفت: "تو حرکت کن، ما او را می کشیم." یک تکه سیم نرم و انعطاف پذیر دوازده اینچی از جیبش درآورد و جلوی نیک روی زمین انداخت. او گفت: "بردارش." "به آرامی. باشه. حالا بچرخ، دست ها را پشت سرت بگذار. شستت را ببند."
  
  
  نیک به آرامی چرخید و می دانست که اولین اشاره به یک حرکت اشتباه باعث می شود که سوئیچ در گلوی جوی سان فرو برود. پشت سرش، انگشتانش سیم را پیچاند و یک کمان کوچک دوتایی درست کرد و منتظر ماند.
  
  
  درخت رینو خوب بود. قاتل کامل: مغز و رگهای یک گربه، قلب یک ماشین. او تمام ترفندهای بازی را می دانست. برای مثال، مجبور کردن قربانی به بستن خود. این باعث شد راهزن آزاد و دور از دسترس باشد و قربانی اشغال و غافلگیر شود. شکست دادن این مرد سخت بود.
  
  
  راینو تری با صراحت گفت: «روی مبل دراز بکش. نیک به سمت او رفت و دراز کشید و امید شروع به محو شدن کرد. او می دانست که در ادامه چه اتفاقی خواهد افتاد. درخت گفت: پاها. با این بسته می توانید یک نفر را با طناب شش اینچی ببندید. این کار او را از زنجیر و دستبند ایمن تر نگه می دارد.
  
  
  زانوهایش را خم کرد و پایش را بلند کرد و آن را در فاقی که از زانوی خم شده پای دیگر تشکیل شده بود، فشار داد، در تمام این مدت سعی می کرد راهی برای خروج پیدا کند. نداشت. درخت به دنبال او حرکت کرد و با سرعت رعد و برق پای بلندش را گرفت و آن را به شدت به زمین فشار داد به طوری که پای دیگر پشت ساق پا و ران او را گرفت. با دست دیگرش، مچ‌های نیک را بلند کرد و آن‌ها را روی پای بلند شده‌اش چسباند. سپس فشار روی آن پا را رها کرد و از روی کراوات انگشت شست پا برگشت و دست‌ها و پاهای نیک را به طرز دردناکی به‌هم چسبید.
  
  
  درخت کرگدن خندید. "نگران سیم نباش، کوسه ها مستقیماً از آن جدا می شوند."
  
  
  "آنها به انگیزه نیاز دارند، رینو." هونگ فت این را گفت. "کمی خون، میدونی منظورم چیه؟"
  
  
  "برای شروع چگونه است؟"
  
  
  به نظر می رسید ضربه جمجمه نیک را له کرد. وقتی از حال رفت، احساس کرد خون از لوله های بینی اش جاری شده و با طعم گرم، نمکی و فلزی اش خفه اش می کند. سعی کرد جلوی آن را بگیرد، با نیروی محض اراده جلوی جریانش را بگیرد، اما البته نتوانست. از بینی، از دهان، حتی از گوش بیرون آمد. این بار او تمام شده بود و آن را می دانست.
  
  
  * * *
  
  
  ابتدا فکر کرد
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  او در آب بود و شنا می کرد. آب عمیق خارج شوید. اقیانوس یک موج دارد، جسمی که شناگر واقعاً می تواند آن را احساس کند. مثل یک زن با او برمی خیزی و می افتی. حرکت آرام می کند، استراحت می دهد، همه گره ها را باز می کند.
  
  
  الان هم همینطور بود، فقط درد کمرش غیر قابل تحمل می شد. و ربطی به شنا نداشت.
  
  
  چشمانش باز شد. او دیگر رو به پایین روی مبل نبود. به پشت دراز کشیده بود. اتاق تاریک بود. دستانش هنوز با شست هایش به هم گره شده بود. درد آنها را زیر خود احساس می کرد. اما پاهایش آزاد بود. آنها را از هم جدا کرد. هنوز چیزی آنها را اسیر کرده بود. در واقع دو چیز شلوار تا قوزک پا، و چیزی گرم، نرم و دردناک دور شکمش.
  
  
  همانطور که چشمانش با تاریکی تطبیق می یافتند، شبح بدن زنی را دید که ماهرانه و ناخواسته بالای سرش حرکت می کرد، موهایی که با هر حرکت سینه ای باسن صاف و سینه های نوک تیز، آزادانه تاب می خوردند. عطر شیرینی شیرین در هوا معلق بود و زمزمه های نفس گیر که به اشتیاق او دامن می زد.
  
  
  معنی نداشت خودش را مجبور کرد بایستد تا به نوعی آن را کنار بگذارد. اما او نتوانست. او قبلاً خیلی دور بود. او به طور سیستماتیک و با ظلم عمدی، بدن خود را به بدن او سنگسار کرد و خود را در یک اقدام وحشیانه و بدون عشق از دست داد.
  
  
  در آخرین حرکت، ناخن‌هایش به عمق سینه‌اش لغزید. خودش را به سمت او پرت کرد، دهانش در گردنش فرو رفت. او احساس کرد که دندان های کوچک تیزش برای لحظه ای به طرز غیرقابل تحملی در او فرو می رود. و هنگامی که او کنار رفت، جریان نازکی از خون صورت و سینه او را پوشانده بود.
  
  
  او در حالی که نفسش داغ و ژولیده بود ناله کرد: "اوه، نیکلاس، عزیزم، ای کاش اوضاع متفاوت بود." نمی تونی بفهمی اون روز بعد از اینکه فکر کردم تو رو کشتم چه حسی داشتم.
  
  
  "مزاحم؟"
  
  
  او ناگهان اضافه کرد: "برو، بخند، عزیزم. اما همه چیز می تواند بین ما بسیار عالی باشد. می دانی،" او ناگهان اضافه کرد، "من هیچ وقت هیچ چیز شخصی علیه شما نداشتم. من فقط ناامیدانه به رنو چسبیده ام. این رابطه جنسی نیست، بلکه ... نمی‌توانم به شما بگویم، اما هر کاری که او بخواهد انجام می‌دهم که آیا می‌توانم پیش او بمانم.»
  
  
  نیک گفت: "هیچ چیز مانند فداکاری وجود ندارد." او حس ششم جاسوس خود را فرستاد تا اتاق و اطراف آن را کشف کند. به او گفت که آنها تنها هستند. موسیقی دور ناپدید شده بود. و همینطور رستوران معمولی. بالی های بسته شد. او ناگهان با این فکر که آیا این می تواند یکی دیگر از شوخی های بی رحمانه راینو باشد، پرسید: "اینجا چه کار می کنی؟"
  
  
  او گفت: «من به دنبال دون لی آمدم. "اون اینجاست." به میز اشاره کرد. گلو از گوش به گوش دیگر بریده شده است.
  
  
  "رینو خانواده پت همر را هم کشت، نه؟ این کار تیغ بود."
  
  
  "آره، مرد من این کار را کرد. اما جانی هونگ فت و رد ساندز برای کمک به آنجا بودند."
  
  
  شکم نیک ناگهان از اضطراب پیچید. "در مورد جوی سان چطور؟" او درخواست کرد. "او کجاست؟"
  
  
  کندی از او دور شد. در حالی که صدایش ناگهان سرد شد، گفت: «حالش خوب است. "من برایت حوله می آورم. تو غرق در خون شده ای."
  
  
  وقتی برگشت دوباره نرم شد. صورت و سینه او را شست و حوله را دور انداخت. اما او متوقف نشد. دستانش به صورت ریتمیک و هیپنوتیزمی روی بدنش حرکت می کردند. او به آرامی زمزمه کرد: "من می خواهم آنچه را که گفتم ثابت کنم." "من تو را رها می کنم. مرد خوش تیپی مثل تو نباید بمیرد - حداقل نه آنطور که راینو برای تو برنامه ریزی کرده بود." او لرزید. "روی شکم خود بچرخانید." او این کار را کرد و حلقه های سیم دور انگشتانش را شل کرد.
  
  
  نیک نشست. "او کجاست؟" - پرسید و بقیه راه را هدایت کرد.
  
  
  او گفت: «امروز یک نوع جلسه در خانه سیمیان برگزار خواهد شد. "همه آنها آنجا هستند."
  
  
  "کسی بیرون هست؟"
  
  
  او پاسخ داد: "فقط چند پلیس GKI." "خب، آنها را پلیس می نامند، اما رد ساندز و راینو آنها را از سندیکا بیرون آوردند.
  
  
  "در مورد جوی سان چطور؟" او پافشاری کرد. او چیزی نگفت. "او کجاست؟" - او به شدت خواستار شد. "داری چیزی را از من پنهان می کنی؟"
  
  
  "استفادش چی هست؟" - احمقانه گفت. این مانند تلاش برای تغییر جهت جریان آب است. رفت و چراغ را روشن کرد. او گفت: «از این طریق. نیک به در مخفی نزدیک شد و نگاهی کوتاه به بدن دون لی انداخت که در هاله ای از خون بسته شده زیر میز افتاده بود.
  
  
  "این سرنخ کجاست؟"
  
  
  او گفت: «به پارکینگ پشت سر. "همچنین در آن اتاق با شیشه دو طرفه. او در دفتر کنار او است."
  
  
  او را دید که بین دیوار و چند پوشه دراز کشیده بود و دست و پایش را با سیم تلفن بسته بود. چشمانش بسته بود و بوی تند هیدرات کلرال او را آزار می داد. نبض او را حس کرد. به هم ریخته بود. پوستش در لمس گرم و خشک بود. میکی فین از مد افتاده - خشن اما موثر.
  
  
  بند او را باز کرد و به صورتش زد، اما او فقط چیزی نامفهوم زمزمه کرد و غلت زد. کندی از پشت سر او گفت: "بهتر است او را به ماشین برسانی." "من
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  بیایید مراقب دو نگهبان باشیم. همینجا صبر کن."
  
  
  او برای حدود پنج دقیقه رفته بود. وقتی برگشت نفسش بند آمده بود و بلوزش آغشته به خون بود. او نفس نفس زد: «باید آنها را می کشتم. آنها مرا شناختند. او دامن کوتاهش را بلند کرد و وافل تخت 0.22 را داخل چرمی لگنش گذاشت. "نگران سر و صدا نباش. اجساد آنها در اثر تیراندازی غرق شد." دستانش را بالا آورد و موهایش را کنار زد و برای یک ثانیه چشمانش را بست تا اتفاقی که در حال رخ دادن است را پنهان کند. او گفت: "من را ببوس." "پس به من ضربه بزن - محکم."
  
  
  او را بوسید، اما گفت: "احمق نباش، کندی، با ما بیا."
  
  
  لبخند شکسته ای زد: "نه، این خوب نیست." "من به چیزی نیاز دارم که رینو می تواند به من بدهد."
  
  
  نیک به سوختگی سیگار روی دستش اشاره کرد. "این؟"
  
  
  او سرش را تکان داد. "این دختری است که من هستم - یک زیرسیگاری انسان. به هر حال، قبلاً سعی کرده ام فرار کنم. همیشه برمی گردم. پس محکم و محکم به من ضربه بزنید، مرا ناک اوت کنید. اینطوری من یک عذرخواهی خواهم داشت."
  
  
  همانطور که او خواسته بود او را زد تا ضربه محکمی نباشد. بند انگشتانش روی آرواره سفتش شکست و او افتاد، دست‌هایش تکان خورد و تمام طول به دفتر کوبید. رفت و به او نگاه کرد. حالا چهره اش آرام، آرام، مثل کودکی خفته بود و سایه لبخند روی لبانش ظاهر شد. او راضی بود. در پایان.
   فصل 15
  
  
  
  
  لامبورگینی بی‌صدا بین ساختمان‌های گران‌قیمت در خیابان میامی شمالی حرکت کرد. ساعت 4:00 صبح بود، تقاطع های اصلی ساکت بود، ماشین های کمی در حال حرکت بودند و فقط گاه گاه عابران پیاده از آنجا عبور می کردند.
  
  
  نیک نگاهی به جوی سان انداخت. او عمیقاً روی صندلی سطلی چرمی قرمز نشسته بود، سرش را روی تنه تا شده گذاشته بود و چشمانش را بست. باد موهای سیاه مایل به آبنوس او را به طور مداوم قیچی می کرد. در حین رانندگی در جنوب پالم بیچ، خارج از فورت لادردیل، او فقط یک بار خود را تکان داد و زیر لب گفت: "ساعت چند است؟"
  
  
  دو یا سه ساعت دیگر طول می کشد تا او بتواند به طور عادی کار کند. در همین حال، نیک نیاز داشت جایی برای پارک آن پیدا کند تا مرکز پزشکی GKI را کاوش کند.
  
  
  او به سمت غرب به سمت فلاگلر چرخید، از دادگاه شهرستان داد گذشت، سپس از شمال و شمال غربی گذشت. هفتم، به سمت زنجیره آپارتمان های متل اطراف ایستگاه پریمورسکی. هتل «راحتی» فوری تنها جایی بود که او می‌توانست امیدوار باشد که یک دختر بیهوش را در ساعت چهار صبح از جلوی میز پذیرش بگذراند.
  
  
  او در خیابان‌های فرعی اطراف ترمینال رفت و برگشت، تا زمانی که یکی از مناسب‌ترین‌ها را پیدا کرد - آپارتمان رکس، جایی که ملحفه‌های تخت را ده بار در شب عوض می‌کردند. نگاهی به گذشته.
  
  
  بالای خانه ای که علامت «دفتر» دارد، یک درخت نخل پاره پاره به نور تکیه داده است. نیک در صفحه نمایش را باز کرد و وارد شد. او به کوبایی عبوس پشت پیشخوان گفت: «دوست دخترم را بیرون بردم. "اون زیاد مشروب خورده. اگه اینجا بخوابه اشکالی نداره؟"
  
  
  کوبایی حتی از مجله زنانی که در حال مطالعه بود نگاه نکرد. "او را ترک می کنی یا می مانی؟"
  
  
  نیک گفت: من اینجا خواهم بود. اگر تظاهر به ماندن کند، کمتر مشکوک خواهد بود.
  
  
  "این بیست است." مرد دستش را به سمت بالا دراز کرد. "پیشاپیش. و در راه همین جا توقف کن. می‌خواهم مطمئن شوم که هیچ تندی با تو نخواهی داشت."
  
  
  نیک با جوی سان در آغوش برگشت و این بار چشمان کارمند به بالا نگاه کرد. آنها صورت دختر و سپس نیک را لمس کردند و ناگهان مردمک ها بسیار درخشان شدند. نفسش صدای خش خش ملایمی می داد. مجله زنانه را رها کرد و از جایش بلند شد و دستش را به آن طرف پیشخوان رساند تا گوشت صاف و نرم ساعدش را فشار دهد.
  
  
  نیک دستش را برداشت. او هشدار داد: «نگاه کن اما دست نزن.
  
  
  او غر زد: "فقط می خواهم ببینم که او زنده است." کلید را روی پیشخوان پرت کرد. "دو-پنج. طبقه دوم، انتهای سالن."
  
  
  دیوارهای بتونی خالی اتاق به همان رنگ سبز غیرطبیعی بیرون ساختمان رنگ آمیزی شده بود. از میان شکافی در پرده کشیده، نور روی تخت توخالی، روی فرش فرسوده افتاد. نیک جوی سان را روی تخت گذاشت، به سمت در رفت و در را قفل کرد. سپس به سمت پنجره رفت و پرده را کنار زد. اتاق مشرف به یک کوچه کوتاه بود. نور از یک لامپ آویزان شده روی تابلویی در ساختمان روبرو می آمد: REX RESIDENTS ONLY - پارکینگ رایگان.
  
  
  پنجره را باز کرد و به بیرون خم شد. زمین بیش از 12 فوت فاصله نداشت و شکاف های زیادی وجود داشت که او می توانست با پایش در راه بازگشت بگیرد. او برای آخرین بار به دختر نگاه کرد، سپس روی طاقچه پرید و بی صدا، مانند گربه، روی بتن پایین افتاد. روی دست‌ها و پاهایش فرود آمد، روی زانو فرو رفت، سپس دوباره بلند شد و به جلو حرکت کرد، سایه‌ای در میان سایه‌های دیگر.
  
  
  در عرض چند ثانیه او پشت فرمان یک لامبورگینی بود و با سرعت از طریق چراغ های درخشان پمپ بنزین میامی بزرگ پیش از سحر می گذشت و به سمت شمال غرب می رفت. بیستم به بلوار بیسکاین.
  
  
  مرکز پزشکی GKI یک صخره شیشه‌ای بزرگ و پرمدعا بود که ساختمان‌های کوچک‌تر منطقه تجاری مرکز شهر را طوری منعکس می‌کرد که گویی در داخل آن به دام افتاده بودند. مجسمه آزاد بزرگ ساخته شده از آهن آهنگری
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  روسی جلوتر ایستاد. حروف قد بلند، حکاکی شده از فولاد بادوام، در سرتاسر نمای ساختمان کشیده شده و این پیام را می رساند: تقدیم به هنر شفابخشی - الکساندر سیمیان، 1966.
  
  
  نیک با عجله از کنار او در بلوار بیسکاین رد شد، یک چشمش به خود ساختمان و چشم دیگر به ورودی های آن بود. اصلی تاریک بود که توسط دو چهره با لباس سبز محافظت می شد. ورودی اضطراری خیابان بیست و یکم بود. روشن بود و آمبولانس جلویش بود. یک پلیس با لباس سبز زیر سایبان فولادی ایستاده بود و با تیمش صحبت می کرد.
  
  
  نیک به سمت جنوب، شمال شرقی چرخید. خیابان دوم. او فکر کرد: «یک آمبولانس». باید اینطوری از فرودگاه او را به آنجا آوردند. این یکی از مزایای داشتن بیمارستان بود. این دنیای شخصی شما بود که از دخالت بیرونی مصون بود. در بیمارستان می توانید هر کاری که می خواهید انجام دهید بدون اینکه از شما سوالی بپرسند. وحشتناک ترین شکنجه ها را می توان به نام «تحقیقات پزشکی» انجام داد. دشمنان شما را می توان در جلیقه های تنگ قرار داد و برای امنیت خود در یک بیمارستان روانی حبس کرد. شما حتی می توانید بکشید - پزشکان همیشه بیماران را در اتاق عمل از دست داده اند. هیچ کس دوبار به آن فکر نکرد.
  
  
  یک ماشین گشت GKI مشکی به آینه عقب نیک سوار شد. سرعتش را کم کرد و چراغ راهنمای سمت راست را روشن کرد. ماشین گشت او را گرفت و تیم در حالی که او به خیابان بیستم پیچید به او خیره شد. نیک از گوشه چشمش متوجه یک برچسب سپر روی ماشین آنها شد که روی آن نوشته شده بود: "ایمنی شما؛ کسب و کار ما." او پوزخندی زد، خنده در هوای مرطوب قبل از سحر به لرز تبدیل شد.
  
  
  داشتن بیمارستان مزایای دیگری هم داشت. یک کمیته سنا این زوج را در جریان تحقیقات خود در مورد امور سیمیان مطرح کرد. اگر زوایای مالیاتی خود را تماشا کرده اید و آن را به درستی بازی کرده اید، داشتن یک بیمارستان به شما امکان می دهد تا حداکثر مقدار پول نقد را با کمترین بدهی مالیاتی از عملیات دریافت کنید. همچنین مکانی را برای شما فراهم کرده است که در آن می‌توانید چهره‌های برجسته دنیای اموات را در خلوت کامل ملاقات کنید. در عین حال موقعیتی فراهم کرد و به مردی مانند سیمیان اجازه داد تا پله ای دیگر از نردبان مقبولیت اجتماعی را طی کند.
  
  
  نیک ده دقیقه را در ترافیک روزافزون منطقه تجاری شهر گذراند و چشمانش را به آینه دوخت و پاشنه و پنجه لامبورگینی را به گوشه‌ها کشاند تا هرگونه رد احتمالی را از بین ببرد. سپس با احتیاط به سمت مرکز پزشکی برگشت و در نقطه‌ای در بلوار بیسکاین پارک کرد، جایی که دید واضحی از ورودی اصلی ساختمان، ورودی اورژانس و ورودی درمانگاه داشت. تمام پنجره ها را جمع کرد، روی صندلی لغزید و منتظر ماند.
  
  
  شیفت روز ده دقیقه به شش رسید. جریان پیوسته ای از کارکنان بیمارستان، پرستاران و پزشکان وارد ساختمان شدند و در عرض چند دقیقه شیفت شب به داخل پارکینگ و ایستگاه های اتوبوس مجاور سرازیر شد. ساعت هفت صبح سه نگهبان GKI تعویض شدند. اما این چیزی نبود که توجه نیک را جلب کرد.
  
  
  حضور خط دفاعی دیگر و خطرناک‌تر به‌طور محسوس، بدون تردید، در حس ششم دقیق N3 منعکس شد. خودروهای بدون علامت با خدمه در لباس های غیرنظامی به آرامی منطقه را دور زدند. بقیه در خیابان های فرعی پارک شده بودند. خط سوم دفاعی از پنجره های خانه های مجاور نظاره گر بود. این مکان قلعه ای بود که به خوبی محافظت می شد.
  
  
  نیک موتور را روشن کرد، لامبورگینی را در دنده گذاشت و در حالی که چشمانش را به آینه نگاه می کرد، وارد اولین لاین شد. شورلت دو رنگ ده ها خودرو را پشت سر خود کشید. نیک شروع به چرخش های مربعی، بلوک به بلوک کرد، چراغ های کهربایی را روشن کرد و از سرعت خود در پارک خلیج فرانت استفاده کرد. شورت دو رنگ ناپدید شد و نیک با سرعت به سمت هتل رکس رفت.
  
  
  نگاهی به ساعتش انداخت و بدن لطیف و تمرین‌شده یوگاش را به سمت اولین دست‌ها و پاهای کوچه دراز کرد. هفت و سی دقیقه. جوی سان پنج ساعت و نیم فرصت داشت تا بهبود یابد. یک فنجان قهوه و او باید آماده رفتن باشد. به او کمک کنید راه رسیدن به مرکز پزشکی تسخیرناپذیر را پیدا کند.
  
  
  روی طاقچه نشست و از لابه لای میله های برآمده پرده ها نگاه کرد. دید که چراغ نزدیک تخت روشن است و حالا دختر زیر روکش است. حتما سردش بود، آنها را روی خودش کشید. پرده را کنار زد و به داخل اتاق رفت. او به آرامی گفت: شادی. "زمان شروع است. چه احساسی دارید؟" زیر ملافه تقریباً نامرئی بود. فقط یک دست نشان داد.
  
  
  به تخت نزدیک شد. در دست - کف دست بالا، انگشتان فشرده - چیزی شبیه به یک نخ قرمز تیره وجود داشت. روی او خم شد تا از نزدیک نگاه کند. یک قطره خون خشک شده بود.
  
  
  به آرامی پتو را عقب کشید.
  
  
  صورت و پیکری که اخیراً با اشتیاق برهنه به او چسبیده بود و صورت و بدنش را با بوسه پوشانده بود، به طرز وحشتناکی مرده بود. در رختخوابی که از تاریکی پیش از طلوع آفتاب بیرون آمد، جسد کندی سوییت بود.
  
  
  چشمان آبی شیرین و پهن مثل تیله های شیشه ای برآمده بودند. زبانی که بی‌صبرانه دنبال زبان خود می‌گشت، از روی لب‌های آبی و ژولیده بیرون آمد. روکش کامل است
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  بدن این چهره با خون خشک شده آغشته شده بود و ده ها تیغ تیره و بی رحمانه بریده شده بود.
  
  
  طعم اسید را در گلویش احساس کرد. شکمش می لرزید و می لرزید. آب دهانش را قورت داد و سعی کرد حالت تهوعی را که در گلویش جمع شده بود سرکوب کند. در چنین مواقعی، نیک می خواست برای همیشه بازی را کنار بگذارد، یک کشاورز بازنشسته از مریلند. اما حتی وقتی در مورد آن فکر می کرد، افکارش با سرعت کامپیوتر حرکت می کردند. حالا آنها جوی سان را داشتند. این یعنی...
  
  
  از تخت عقب رفت. خیلی دیر. جانی هونگ فت و درخت کرگدن جلوی در ایستادند و لبخند زدند. اسلحه هایشان صدا خفه کن سوسیس شکل داشت. هانگ فت گفت: «او در مرکز پزشکی منتظر شماست. "ما همه هستیم."
   فصل 16
  
  
  
  
  دهان گرگ بی رحم درخت کرگدن گفت: "به نظر می رسد که شما واقعاً می خواهید به مرکز پزشکی بروید، دوست. پس این فرصت شماست."
  
  
  نیک قبلاً در سالن بود و در چنگال قوی و مقاومت ناپذیر آنها کشیده می شد. او هنوز در شوک بود. بدون قدرت، بدون اراده. کارمند کوبایی در مقابل آنها رقصید و همین کار را بارها و بارها تکرار کرد. "میخوای به برونکو بگی که من چقدر کمک کردم، هاکی؟ لطفا بهش بگو، پسر هاکی؟"
  
  
  "بله، دوست، البته، ما به او می گوییم."
  
  
  " خنده دار است، اینطور نیست؟" - هونگ فت به نیک گفت. "اینجا فکر کردیم بخاطر اون آب نبات عوضی تو رو برای همیشه از دست دادیم..."
  
  
  "پس تو چه می دانی؟" - درخت کرگدن در طرف دیگر او پوزخند زد. "شما مستقیماً به هتل سندیکیت مراجعه می کنید، و قبلاً از مردی با یک لامبورگینی با یک عروسک چینی زیبا مطلع شده اید. حالا این چیزی است که من به آن همکاری می گویم..."
  
  
  حالا در پیاده رو بودند. یک سدان لینکلن با حرکت آهسته به آنها نزدیک شد. راننده خم شد و گوشی را که روی داشبورد ماشین بود برداشت. گفت: سیمیان. "او می خواهد بداند شما بچه ها کجا هستید. ما دیر کردیم."
  
  
  نیک به این موضوع کشیده شد. این یک وسیله نقلیه اجرایی هفت نفره، صاف، توپر، مشکی و فولادی با صندلی‌های پوست پلنگی بود. یک صفحه تلویزیون کوچک که بالای یک پارتیشن شیشه ای قرار دارد و راننده را از سایر مسافران جدا می کند. صورت سیمیان از آن بیرون آمد. "بالاخره،" صدایش از روی دستگاه مخابره داخلی ترقه زد. وقت آن است. به کشتی خوش آمدید، آقای کارتر. تلویزیون مداربسته. پذیرش دو طرفه خیلی صاف سر عقاب کچل به سمت درخت رنو چرخید. او با صدای بلند گفت: «بیا اینجا. خیلی نزدیک است. صفحه تاریک شد.
  
  
  درخت به جلو خم شد و تلفن را روشن کرد. "مرکز پزشکی. برو به آن."
  
  
  لینکلن به آرامی و بی صدا از حاشیه خارج شد و به ترافیک سریع صبحگاهی شمال غربی پیوست. هفتم. حالا نیک سرد و مرگبار بود. شوک گذشت. یادآوری اینکه قرار بود فونیکس وان تنها در دو ساعت و هفده دقیقه پرواز کند، اعصاب او را به شرایط مطلوب رساند.
  
  
  منتظر ماند تا آنها بچرخند، سپس نفس عمیقی کشید و با لگد محکمی به صندلی جلو کوبید و در حالی که دست راستش را محکم روی مچ راینو سه کوبید، خود را از دسترس اسلحه هانگ فت خارج کرد. او احساس کرد که استخوان هایش تحت تأثیر قرار می گیرند. راهزن از درد فریاد زد. اما او سریع بود و همچنان کشنده بود. اسلحه از قبل در دست دیگرش بود و دوباره او را پوشانده بود. درخت فریاد زد: «کلروفرم، لعنتی!
  
  
  نیک احساس کرد که یک پارچه خیس روی بینی و دهانش کشیده شده است. او می توانست هونگ فت را ببیند که بالای سرش معلق است. صورتش به اندازه یک خانه بود و اجزای صورتش به طرز عجیبی شروع به شناور شدن کردند. نیک می خواست او را بزند، اما نتوانست حرکت کند. هونگ فت گفت: «احمقانه بود. حداقل نیک فکر می‌کرد این چینی‌ها هستند که این را گفته‌اند. اما شاید خود نیک بود.
  
  
  موج سیاهی از وحشت او را فرا گرفت. چرا هوا تاریک بود؟
  
  
  سعی کرد بنشیند، اما طنابی که محکم به گردنش بسته بود به عقب پرتاب شد. صدای تیک تاک ساعت را روی مچش شنید، اما مچ دستش به چیزی از پشتش بسته شده بود. برگشت و سعی کرد آن را ببیند. چند دقیقه طول کشید، اما بالاخره اعداد فسفری روی صفحه را دید. ده و سه دقیقه
  
  
  صبح یا شب؟ اگر صبح بود فقط هفده دقیقه مانده بود. اگر شب باشد تمام شده است. سرش از این طرف به آن طرف تکان می‌خورد و سعی می‌کرد سرنخی در تاریکی ستاره‌ای بی‌پایانی که او را احاطه کرده بود پیدا کند.
  
  
  او در خیابان نبود، نمی توانست باشد. هوا خنک بود و بوی خنثی داشت. او در یک اتاق بزرگ بود. دهانش را باز کرد و بالای ریه هایش فریاد زد. صدای او از ده ها گوشه به انعکاس درهم ریخته ای از پژواک منعکس شد. آهی از سر آسودگی کشید و دوباره به اطراف نگاه کرد. شاید پشت این شب روشنایی روز بود. چیزی که او ابتدا فکر کرد ستاره ها بودند، به ظاهر چراغ های چشمک زن صدها صفحه. او در نوعی مرکز کنترل بود ...
  
  
  بدون اخطار، برق درخشانی مانند انفجار بمب وجود داشت. صدا - صدای سیمیان، نرم، بی تفاوت - گفت: "آقای کارتر زنگ زدی؟ چه احساسی داری؟ از من خوب پذیرایی می کنی؟"
  
  
  نیک سرش را به سمت صدا چرخاند. چشمانش از نور کور شده بود. او مستعد است
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  آنها را محکم فشار دادم و دوباره آنها را باز کردم. سر یک عقاب کچل بزرگ صفحه بزرگ انتهای اتاق را پر کرد. هنگامی که سیمیان به جلو خم شد و کنترل ها را تنظیم کرد، نیک نگاهی اجمالی به تودوزی از پوست پلنگ انداخت. او دید تاری از اشیاء در حال حرکت از کنار شانه چپ مرد بود. او در لینکلن بود و به جایی سفر می کرد.
  
  
  اما اصلی ترین چیزی که نیک دید نور بود. با تمام شکوه پشت سر زشت سیمیان شکوفا شد! نیک می خواست قبل از تأخیر زمان، آرامش خود را فریاد بزند. اما تنها چیزی که می گفت این بود: من کجام سیمیان؟
  
  
  چهره بزرگ لبخند زد. "در طبقه بالای مرکز پزشکی، آقای کارتر. در اتاق رودریک. این به معنای کنترل جهت موشک است."
  
  
  نیک گفت: "من می دانم که این به چه معناست." "چرا من هنوز زنده ام؟ اسم بازی چیست؟"
  
  
  "هیچ بازی وجود ندارد، آقای کارتر. بازی ها تمام شده اند. ما اکنون جدی هستیم. شما هنوز زنده هستید زیرا من شما را حریفی شایسته می دانم، کسی که واقعاً می تواند از پیچیدگی های طرح اصلی من قدردانی کند."
  
  
  کشتن کافی نبود. ابتدا باید غرور هیولایی سیمیان را نوازش کرد. نیک غرغر کرد: «من مخاطب اسیر خیلی خوبی نیستم. او به سرعت و با صدای بلند صحبت کرد: "من راحت بودم. علاوه بر این، تو از هر نقشه ای که می تونی باهاش بکنی جالب تر هستی، سیمیان. بذار یه چیزی در مورد خودم بهت بگم. اگه اشتباه می کنم می تونی اصلاحم کنی..." ، سعی می کند سیمیان متوجه حرکت شانه اش نشود. تلاش او برای دیدن ساعتش زودتر گره های بازوی راستش را باز کرده بود و حالا دیوانه وار روی آن کار می کرد. "شما ورشکست شده اید، سیمیان. صنایع GKI یک امپراتوری کاغذ است. شما از میلیون ها سهامدار خود کلاهبرداری کردید. و اکنون به دلیل اشتیاق سیری ناپذیر خود به قمار به سندیکا بدهکار هستید. آنها موافقت کردند که به شما کمک کنند تا برنده قرارداد ماه شوید. آنها. می‌دانست که این تنها فرصت است که پولت را پس بگیری."
  
  
  سیمیان لبخند نازکی زد. او گفت: «تا حدی درست است. "اما اینها چیزی بیش از بدهی های قمار است، آقای کارتر. می ترسم پشت سندیکا به دیوار باشد."
  
  
  سر دوم وارد عکس شد. درخت کرگدن در نمای نزدیک زشت بود. او غرغر کرد: "منظور دوست ما در اینجا این است که او سندیکا را با یکی از عملیات دیگ بخار خود در وال استریت به نظافتچی ها برد. جمعیت مدام در آن پول می ریختند تا سرمایه اولیه خود را دریافت کنند. اما هر چه بیشتر سرمایه گذاری کردند. هر چه بدتر می شد. آنها میلیون ها نفر را از دست می دادند."
  
  
  سیمیان سری تکان داد. او افزود: "دقیقا. می بینید،" سندیکا سهم شیر از هر سودی را که من از این سرمایه گذاری کوچک به دست می آورم بر عهده می گیرد. این مایه تاسف است زیرا تمام زمینه های اولیه، تمام قدرت مغز از آن من بود. هوانوردی کانلی، فاجعه آپولو، حتی تقویت پلیس اصلی GKI با هودهای Syndicate همه ایده های من است."
  
  
  اما چرا فونیکس وان را نابود کنید؟ نیک خواست. گوشت دور مچ دستش پاره شده بود و درد تلاش برای باز کردن گره ها موجی از عذاب را در بازوانش فرو می برد. او نفس نفس زد - و برای پوشاندن آن، سریع گفت: "به هر حال قرارداد عملاً متعلق به GKI است. چرا سه فضانورد دیگر را بکشید؟"
  
  
  "اول آقای کارتر، یک سوال در مورد کپسول دوم وجود دارد." سیمیان این را با نگاه بی حوصله و بی حوصله یک رئیس شرکت گفت که مشکلی را برای سهامدار مشکل دار توضیح می دهد. "این باید نابود شود. اما شما بدون شک خواهید پرسید چرا به قیمت جان انسان ها؟ زیرا، آقای کارتر، کارخانه های GKI حداقل به دو سال زمان نیاز دارند تا در پروژه قمری شرکت کنند. همانطور که اوضاع پیش می آید، این کار ناسا است. قوی‌ترین دلیل برای انجام این کار." که او نزد کانلی می‌ماند. اما انزجار عمومی از کشتار آینده، همانطور که می‌دانید، حداقل به دو سال تاخیر نیاز دارد..."
  
  
  "قتل عام؟" وقتی متوجه منظور سیمیان شد شکمش به هم خورد. مرگ سه نفر قتل عام نبود. شهری بود که در آتش می سوخت. "منظورت میامی است؟"
  
  
  "لطفا درک کنید، آقای کارتر. این فقط یک اقدام تخریبی عمدی نیست. هدف دوگانه برگرداندن افکار عمومی علیه برنامه قمری و همچنین از بین بردن شواهد واقعی است." نیک گیج نگاه کرد. "شواهد، آقای کارتر. در اتاقی که شما اشغال کرده اید. تجهیزات ردیابی جهتی پیچیده. ما نمی توانیم بعد از این آن را آنجا بگذاریم، می توانیم؟"
  
  
  نیک از سرمایی که روی ستون فقراتش جاری بود، اندکی میلرزید. او غرغر کرد: «جنبه مالیاتی هم وجود دارد. شما از تخریب مرکز پزشکی خود سود بسیار خوبی خواهید داشت.»
  
  
  سیمیان پرتو زد. "البته. به اصطلاح، دو پرنده در یک موشک گرفتار شده اند. اما در دنیایی که دیوانه شده است، آقای کارتر، منافع شخصی به سطح مقدس نزدیک می شود." نگاهی به ساعتش انداخت؛ رئیس هیئت مدیره بار دیگر جلسه بی نتیجه سهامداران را به پایان رسانده بود: «و حالا باید با شما خداحافظی کنم.»
  
  
  "یه سوال دیگه جواب بده!" - نیک فریاد زد. حالا می توانست کمی دور شود. نفسش را حبس کرد و یک تلاش کرد و طناب ها را کشید. پوست پشت دستش پاره شد و خون روی انگشتانش جاری شد. "من اینجا تنها نیستم، نه؟"
  
  
  "به نظر می رسد که به ما هشدار داده شده است، اینطور نیست؟" سیمیان لبخندی زد. "نه، البته که نه. بیمارستان کاملا پرسنل است و تعریف های معمول را دارد.
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  بیماران."
  
  
  "و من مطمئن هستم که قلب شما برای همه ما خون است!" از عصبانیت درمانده شروع به لرزیدن کرد. "همه راه تا بانک!" کلمات را گاز گرفت و آنها را روی صفحه پرتاب کرد. خط به دلیل خون راحت تر می لغزد. او با آن مبارزه کرد و سعی کرد بند انگشتانش را به هم بچسباند.
  
  
  سیمیان شانه هایش را بالا انداخت و گفت: عصبانیت تو بیهوده است. "تجهیزات خودکار هستند. از قبل برنامه ریزی شده است. هیچ چیزی که شما یا من اکنون می گوییم نمی تواند آن را تغییر دهد. لحظه ای که فونیکس وان از سکوی پرتاب در کیپ کندی بلند می شود، هدف گیری خودکار در مرکز پزشکی کنترل را به دست خواهد گرفت. به نظر می رسد که در حال انجام است. از کنترل خارج شود. مکانیسم خود تخریبی آن در حال گیر کردن است. با عجله وارد بیمارستان می شود و میلیون ها گالن سوخت فرار را به مرکز شهر میامی پرتاب می کند. مرکز پزشکی به سادگی ذوب می شود و همراه با آن همه شواهد متهم کننده چه تراژدی وحشتناکی، همه می گویند. و دو سال دیگر، وقتی پروژه ماه بالاخره دوباره شروع شد، ناسا به GKI قرارداد می دهد. خیلی ساده است، آقای کارتر." سیمیان به جلو خم شد و نیک نگاهی به درختان نارگیل که روی شانه چپش تار شده بودند را دید. "و حالا خداحافظ. من شما را به برنامه ای سوئیچ می کنم که از قبل در حال اجراست."
  
  
  صفحه برای لحظه ای تاریک شد و سپس به آرامی زنده شد. موشک بزرگ زحل آن را از بالا به پایین پر کرد. بازوی عنکبوت مانند پورتال قبلاً به کناری تاب خورده بود. جریان بخار از دماغش بلند شد. یک سری اعداد روی هم قرار گرفته در پایین صفحه شناور بودند و زمان سپری شده را ثبت می کردند.
  
  
  فقط چند دقیقه و سی و دو ثانیه مانده بود.
  
  
  خون از پوست پاره شده او روی خط لخته شد و اولین تلاش های او لخته ها را شکست. از درد نفس نفس زد. صدایی روی صفحه گفت: "این کنترل ماموریت است." "چطور دوستش داری، گورد؟"
  
  
  صدای دوم پاسخ داد: "از اینجا همه چیز خوب است." "ما به P برابر با یک می رویم."
  
  
  صدای گوینده قطع شد: «این فرمانده پرواز گوردون نش بود که به سؤالی از «کنترل مأموریت، هیوستون» پاسخ می‌داد. "اکنون شمارش معکوس سه دقیقه و چهل و هشت ثانیه برای بلند شدن است، همه سیستم ها می روند..."
  
  
  عرق کرده بود و احساس کرد خون تازه از پشت دستانش جاری است. کابل به راحتی از طریق روان کننده ارائه شده لغزید. در چهارمین تلاش خود، او موفق شد یک بند انگشت و پهن ترین قسمت دست حلقه شده خود را به کار ببندد.
  
  
  و ناگهان دستش آزاد شد.
  
  
  صدا اعلام کرد: «T منهای دو دقیقه پنجاه و شش ثانیه». نیک گوش هایش را روی این موضوع بست. انگشتانش از درد یخ کرده بودند. طناب سرسخت را با دندان پاره کرد.
  
  
  بعد از چند ثانیه هر دو دست آزاد شد. طناب دور گردنش را شل کرد، روی سرش کشید و روی مچ پاش کار کرد، انگشتانش از تنش می لرزیدند...
  
  
  درست دو دقیقه بعد فضاپیمای آپولو به فینیکس وان تغییر نام داد...
  
  
  او اکنون روی پاهایش بود و با تنش به سمت دری که روی صفحه نمایش دیده می شد حرکت می کرد. قفل نبود چرا این می تواند باشد؟ و هیچ نگهبانی بیرون نبود. چرا این می تواند باشد؟ همه رفته بودند، موش هایی که کشتی محکوم به فنا را رها کرده بودند.
  
  
  او با عجله به سالن متروک رفت و با شگفتی هوگو، ویلهلمینا، پیر و خانواده را در جای خود یافت. اما باز هم چرا که نه؟ آنها در برابر هولوکاست آینده چه محافظتی خواهند داشت؟
  
  
  ابتدا سعی کرد به سمت راه پله برود، اما در قفل بود، سپس به سمت آسانسورها، اما دکمه ها را برداشته بودند. طبقه بالا دیوار کشی شده بود. با عجله از راهرو برگشت و درها را آزمایش کرد. آنها در اتاق های خالی و متروکه باز شدند. همه به جز یکی که مسدود شد. سه ضربه تند از پاشنه او فلز را از چوب پاره کرد و در پرید.
  
  
  این یک نوع مرکز کنترل بود. دیوارها با مانیتورهای تلویزیون پوشیده شده بود. یکی از آنها روشن شد. او فونیکس وان را روی سکوی پرتاب نشان داد که آماده پرواز بود. نیک برگشت و دنبال گوشیش گشت. هیچ کدام وجود نداشت، بنابراین او شروع به روشن کردن مانیتورهای باقی مانده کرد. بخش ها و راهروهای مختلف مرکز درمانی جلوی چشمانم سوسو می زد. آنها مملو از بیماران بودند. پرستاران و پزشکان در راهروها حرکت کردند. صدا را زیاد کرد و میکروفون را گرفت به امید اینکه صدایش به آنها برسد، به موقع به آنها هشدار دهد...
  
  
  ناگهان ایستاد. چیزی توجه او را جلب کرد.
  
  
  مانیتورها در اطراف مانیتوری قرار گرفتند که موشک را روی سکوی پرتابش نشان می داد - آنها در حال ضبط نماهای مختلف از بندر ماه در کیپ کندی بودند و نیک می دانست که یکی از این نماها برای دوربین های تلویزیونی معمولی باز نیست! چیزی که فضای داخلی فوق سری ایست بازرسی کنترل پرتاب را نشان می دهد.
  
  
  جک میکروفون را به شماره مربوطه روی کنسول وصل کرد. "سلام!" او فریاد زد. "سلام! آیا شما من را دریافت می کنید؟ راه اندازی Blockhouse Control، این مرکز پزشکی GKI است. آیا شما من را دریافت می کنید؟"
  
  
  او متوجه شد که چه اتفاقی افتاده است. سیمیان به مهندسان هدایتگر خود وظیفه ساخت یک ارتباط دو طرفه مخفی با کیپ برای استفاده در مواقع اضطراری داد.
  
  
  سایه ای روی صفحه دوید. صدای ناباوری پارس کرد: "اینجا چه خبره؟" چهره در نمای نزدیک خارج از فوکوس است - یک فای نظامی تیره و تار با فک های فانوس.
  
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  CE "چه کسی مجوز این پیوند را داده است؟ شما کی هستید؟"
  
  
  نیک گفت: "من باید بدون معطلی با ژنرال مکالستر تماس بگیرم."
  
  
  مرد نظامی قار کرد و گیرنده تلفن را گرفت: «می‌توانی از پسش بر بیای.» او به سمت گیرنده پارس کرد. "منتظر امتیاز باشید. اتفاق عجیبی در حال رخ دادن است. و مک آلستر را برای دبل به اینجا بیاورید."
  
  
  نیک بزاق را دوباره داخل دهان خشکش جمع کرد. آرام آرام دوباره شروع به نفس کشیدن کرد.
  
  
  * * *
  
  
  او لامبورگینی را به سمت خیابان اوشن پر از درخت نخل فرستاد. خورشید از آسمان بی ابر به خوبی می تابد. خانه‌های افراد ثروتمند از پشت پرچین‌ها و نرده‌های فرفورژه‌شان عبور می‌کردند.
  
  
  او برای بعدازظهر مانند یک پلی بوی خوش تیپ و بی خیال به نظر می رسید، اما افکار مامور N3 روی انتقام و نابودی بود.
  
  
  یک رادیو در ماشین بود. صدا می گفت: "...نشت یک سوراخ سوزنی در مخزن سوخت زحل باعث تأخیر نامشخصی شده است. ما می دانیم که آنها اکنون روی آن کار می کنند. اگر کار تعمیر منجر به این شود که Phoenix One بعد از مهلت راه اندازی ساعت 15:00 باشد. ماموریت ظرف 24 ساعت مشخص خواهد شد. برای پیشرفت های بیشتر با رادیو WQXT همراه باشید..."
  
  
  این داستانی بود که او و مکالستر انتخاب کردند. این کار سیمیان و جمعیتش را از سوء ظن محافظت می کند. در عین حال آنها را عصبی می کرد، روی لبه صندلی هایشان نشسته بودند و چشمانشان را به تلویزیون چسباندند تا نیک به آنها رسید.
  
  
  او می دانست که آنها در پالم بیچ هستند - در کاتای، ویلای ساحلی سیمیان. هنگامی که در لینکلن به جلو خم می‌شد تا کنترل‌های تلویزیون مدار بسته را تنظیم کند، کف دست‌های نارگیلی را که از روی شانه‌ی سرمایه‌دار بیرون می‌زدند، تشخیص داد. آنها درختان خرمایی بودند که در مسیر خانه شخصی او قرار داشتند.
  
  
  N3 امیدوار بود که بتواند یک تیم ویژه پاکسازی AX را در جای خود ناک اوت کند. او نیاز به تسویه حساب های شخصی داشت.
  
  
  او به ساعتش نگاه کرد. او یک ساعت پیش میامی را ترک کرد. هواپیمای مهندسین کنترل هدایت اکنون از کیپ کندی به سمت جنوب پرواز می کرد. آنها دقیقا چهل و پنج دقیقه فرصت خواهند داشت تا کابوس پیچیده الکترونیکی ایجاد شده توسط Siemian را آزاد کنند. اگر بیشتر طول بکشد، ماموریت به فردا موکول می شود. اما پس از آن تاخیر بیست و چهار ساعته در مقایسه با ویرانی آتشین شهر چیست؟
  
  
  یک هواپیمای دیگر، کوچک و خصوصی، در آن لحظه در حال حرکت به سمت شمال بود، و نیک به همراه آن بهترین آرزوها و چند خاطره خوش را به همراه داشت. هنک پترسون در حال فرستادن جوی سان به سمت خود در مرکز پزشکی بندر فضایی کندی بود.
  
  
  نیک خم شد و با یک دست رانندگی کرد و ویلهلمینا را از مخفیگاهش بیرون کشید.
  
  
  او از طریق یک دروازه خودکار که با عبور لامبورگینی از روی پدال باز شد، وارد محوطه Cathay شد. مردی خشن با یونیفرم سبز از کیوسک بیرون آمد، به اطراف نگاه کرد و به سمت او دوید و چرمی سرویسش را کشید. نیک سرعتش را کم کرد. دست راستش را دراز کرد، شانه اش را بالا آورد و ماشه را کشید. ویلهلمینا کمی لرزید و نگهبان GKI صورتش را به زمین کوبید. گرد و غبار از اطرافش بلند شد.
  
  
  صدای شلیک دوم شنیده شد و شیشه جلوی لامبورگینی شکست و بر نیک باران بارید. ترمز را زد، در را باز کرد و با یک حرکت سیال داخل شد. او صدای غرش یک تپانچه را از پشت سرش شنید که می غلتید و گلوله دیگری به گرد و غبار جایی که سرش بود اصابت کرد. نیم دور چرخید، سپس چرخش خود را برعکس کرد و شلیک کرد. ویلهلمینا دو بار در دستانش تکان خورد، سپس دو بار دیگر، سرفه‌های روده‌ای کرد، و چهار نگهبان GKI که به دو طرف کیوسک نزدیک می‌شدند، در حالی که گلوله‌ها به هدفشان اصابت می‌کردند، پراکنده شدند.
  
  
  او در حالت خمیده به دور خود می چرخید، بازوی چپش از اندام های حیاتی اش به شکل مورد تایید FBI محافظت می کرد، لوگر آماده بود. اما هیچ کس دیگری نبود. گرد و غبار روی پنج جسد نشست.
  
  
  آیا صدای تیراندازی در ویلا شنیده اند؟ نیک با چشمانش فاصله را اندازه گرفت، صدای موج سواری را به یاد آورد و به آن شک کرد. او به سمت اجساد رفت و ایستاد و به آنها نگاه کرد. او به سمت بالا نشانه رفت که منجر به کشته شدن پنج نفر شد. بزرگ ترین را انتخاب کرد و به کیوسک آورد.
  
  
  یونیفورم GKI که او پوشید به او اجازه داد تا به گروه بعدی نگهبانان نزدیک شود تا یکی را با هوگو بکشد و دیگری را با ضربه کاراته به گردن. این او را به داخل ویلا هدایت کرد. صدای تلویزیون و صداها او را از میان سالن‌های متروک به تراس سنگی سرپوشیده در بال شرقی برد.
  
  
  گروهی از مردان مقابل یک تلویزیون قابل حمل ایستاده بودند. آنها عینک تیره و روپوش های تری داشتند و حوله هایی دور گردنشان پیچیده بودند. آنها به نظر می رسیدند که می خواهند به سمت استخر بروند که در سمت چپ تراس قابل مشاهده بود، اما چیزی در تلویزیون آنها را متوقف کرد. ستون نویس اخبار بود. او می گفت: "ما هر لحظه منتظر اعلامیه هستیم. بله، اینجاست. همین الان آمد." صدای پل جنسن، مسئول ارتباط ناسا از کنترل ماموریت در هیوستون، می گوید که ماموریت فونیکس 1 در بیست و چهار پاکسازی شده است. ساعت ها. .."
  
  
  "جهنم دمیته!" - سیمیان غرش کرد. "قرمز، کرگدن!" - پارس کرد. "به میامی برگرد. ما نمی توانیم با این پسر کارتر شانسی داشته باشیم. جانی، لاو را بگیر."
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  5000 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  حالا من به سمت قایق تفریحی می روم."
  
  
  دست نیک دور توپ فلزی بزرگی که در جیبش بود بست. او غر زد: "صبر کن." "هیچ کس حرکت نمی کند." چهار چهره هراسان به سمت او برگشتند. در همان لحظه، او یک حرکت ناگهانی در لبه دید خود گرفت. چند نگهبان GKI که کنار دیوار لم داده بودند به سمت او هجوم آوردند و قنداق مسلسل هایشان را تکان دادند. N3 به مرمر فلزی پیچش تیز داد. روی تخته ها به سمت آنها غلتید و با گاز مرگبار خش خش می کرد.
  
  
  مردان در جای خود یخ زدند. فقط چشمانشان حرکت کرد.
  
  
  سیمیان عقب رفت و صورتش را گرفت. گلوله باعث زخمی شدن نیک در لاله گوش راست شد. این به خاطر تپانچه ای بود که رد ساندز در دستانش داشت وقتی از ترازا عقب نشینی کرد و از چمن گذر کرد و جلوتر از دودهای مرگبار حرکت کرد. مچ کیل مستر به سمت بالا تکان خورد. هوگو به هوا پرواز کرد و خود را در اعماق سینه ساندز دفن کرد. او به عقب برگرداند و پاهایش را به استخر کوبید.
  
  
  "چشمان من!" سیمیان غرش کرد. "نمیبینم!"
  
  
  نیک به سمت او برگشت. درخت کرگدن با شانه او را گرفته و از تراس دور کرد. نیک آنها را دنبال کرد. چیزی مانند تخته با نیرویی باورنکردنی به شانه راست او برخورد کرد. ضربه او را سرنگون کرد. چهار دست و پا فرود آمد. او هیچ دردی احساس نمی کرد، اما زمان کند شد تا اینکه همه چیز با جزئیات کامل قابل مشاهده بود. یکی از چیزهایی که دید جانی هونگ فت بود که بالای سرش ایستاده بود و یک پای میز در دست داشت. آن را رها کرد و دنبال درخت کرگدن و سیمیان دوید.
  
  
  هر سه با عجله از چمنزار عریض عبور کردند و به سمت قایق‌خانه رفتند.
  
  
  نیک بی ثبات روی پاهایش بلند شد. درد در امواج تاریک او را فراگرفت. او به دنبال آنها حرکت کرد، اما پاهایش افتاد. آنها از او حمایت نمی کنند. دوباره تلاش کرد. این بار او توانست بیدار بماند، اما باید به آرامی حرکت می کرد.
  
  
  با نزدیک شدن N3 به قایق، موتور قایق زنده شد. هونگ-فت او را چرخاند، چرخ را چرخاند و به سمت چپ نگاه کرد تا ببیند چگونه با آن کنار می آید. سیمیان روی صندلی جلوی کنارش خم شد و انگشتانش همچنان چشمانش را گرفته بود. درخت کرگدن روی صندلی عقب نشسته بود. او نیک را دید که نزدیک می شود و برگشت و سعی کرد چیزی را بکشد.
  
  
  N3 ده یاردی آخر را دوید، به بالا رسید و از یک تیر آویزان پایین بالای سرش تاب خورد، به صورتش فشار داد و کشش داد، لگد محکمی روی بالا آمدن زد و در حالی که هنوز در حال بالا رفتن بود رها کرد. روی پنجه هایش روی لبه عقب قایق افتاد، قوس شد و ناامیدانه هوا را می گرفت.
  
  
  اگر درخت کرگدن او را با قلاب قایق نمی زد، تعادل خود را از دست می داد. دستان نیک قلاب را گرفت و کشید. شانه او را به جلو روی زانوهایش هل داد و درخت را مجبور کرد مانند مارماهی گوشه‌ای از صندلی عقب بپیچد و بپیچد.
  
  
  قایق از تاریکی به نور کورکننده خورشید منفجر شد و به شدت در سمت چپ قرار گرفت، آب از دو طرف در اطراف آن به شکل چشمه ای عظیم و پوشیده از کف منحنی شد. راینو قبلاً یک اسلحه را بیرون آورده بود و به سمت نیک نشانه رفته بود. N3 قلاب قایق را پایین آورد. گلوله به طرز بی خطری از کنار سرش گذشت و راینو در حالی که بازوی خوبش در خون و استخوان حل شد، فریاد زد. این گریه یک زن بود، خیلی بلند، تقریباً ساکت. کیل مستر آن را با دستانش له کرد.
  
  
  انگشتان شست او به رگ های دو طرف گلوی پرتنش راینو فشار آورد. دهان خیس و براق گرگ باز شد. چشمان خاکستری مرده به طرز فحشی از حدقه بیرون زده بودند. گلوله به گوش نیک اصابت کرد. سرم از ضربه مغزی زنگ می زد. او به بالا نگاه کرد. هونگ فت روی صندلی چرخید. او با یک دست هدایت می‌کرد و با دست دیگر شلیک می‌کرد در حالی که قایق از ورودی هوا عبور می‌کرد، موتورها آزادانه فریاد می‌کشیدند و وقتی وسایل در هوا می‌چرخند و سپس به داخل آب بازمی‌گشتند.
  
  
  "مراقب باش!" - نیک فریاد زد. هونگ فات برگشت. انگشت شست Killmaster کاری را که شخص دیگری زمانی شروع کرده بود تمام کرد. آنها در جای زخم بنفش درخت کرگدن حفر کردند و تقریباً پوست ضخیم و کراتینه شده را سوراخ کردند. سفیدی چشمان مرد برق زد. زبانش از دهان بازش بیرون آمد و غرغره وحشتناکی از اعماق ریه هایش بیرون آمد.
  
  
  یک گلوله دیگر سوت زد. نیک باد او را حس کرد. انگشتانش را از گلوی مرده بیرون آورد و به سمت چپ چرخید. "پشت سرت!" او فریاد زد. "مراقب باش!" و این بار منظورش این بود. آنها بین قایق بادبانی سیمیان و موج شکن غرش کردند، و از میان شیشه جلو که با اسپری پوشانده شده بود، طناب نایلونی را دید که کمان را به شمع بسته است. فاصله تا او بیش از سه فوت نبود، و هونگ فت از جای خود برخاست و به دنبال کشتن او بود.
  
  
  پوزخندی زد: «این قدیمی‌ترین حقه در جهان است،» و ناگهان صدای ضربتی کسل‌کننده شنیده شد و مرد چینی خود را به صورت افقی در هوا دید و قایق از زیر او بیرون آمد. چیزی از او بیرون آمد و نیک دید که سر اوست. او در حدود بیست یاردی پشت سر آنها پاشید و بدن بی سر او را دنبال کرد و بدون هیچ اثری غرق شد.
  
  
  نیک برگشت. سیمیان را دید که کورکورانه فرمان را گرفته است. خیلی دیر. مستقیم به سمت اسکله می رفتند. او در عرشه فرو رفت.
  
  
  موج انفجار به او برخورد کرد که
  
  
  
  
  
  
  انواع ترجمه
  
  
  ترجمه متون
  
  
  متن اصلی
  
  
  1973 / 5000
  
  
  نتایج ترجمه
  
  
  او ظاهر شد. هوای گرم روی او وزید. تکه های فلز و تخته سه لا بارید. چیزی بزرگ در نزدیکی سرش به آب سقوط کرد. سپس در حالی که پرده گوشش از فشار ناشی از انفجار کمی خلاص شد، صدای جیغ شنید. فریادهای غیرانسانی سوراخ. تکه ای از آوارهای شعله ور به آرامی از روی سنگ های دندانه دار موج شکن بالا آمد. نیک با دقت نگاه کرد که سیمیان است. دستانش به پهلوهایش زد. او سعی کرد شعله های آتش را خاموش کند، اما بیشتر شبیه یک پرنده عظیم الجثه به نظر می رسید که می خواهد پرواز کند، مانند ققنوس که می خواهد از آتش خاکسپاری خود بلند شود. فقط او نتوانست، افتاد، آه سنگینی کشید و مرد...
  
  
  * * *
  
  
  "اوه سام، ببین! اینجا هست. زیبا نیست؟"
  
  
  نیک کارتر سرش را از روی بالش نرم سینه‌اش بلند کرد. "چه خبره؟" او نامفهوم زمزمه کرد.
  
  
  تلویزیون پای تخت در اتاق هتل ساحل میامی آنها نشست، اما او متوجه نشد. افکار او جای دیگری بود - او روی مو قرمز زیبا و برنزه با پوست قهوه ای تنباکوی و رژ لب سفید متمرکز بود که نامش سینتیا بود. حالا او صدایی را شنید که به سرعت و با هیجان صحبت می کرد: "...آتش نارنجی ترسناکی که از هشت نازل زحل غرش می کند، در حالی که اکسیژن مایع و نفت سفید با هم منفجر می شوند. این شروع عالی برای فونیکس وان است..."
  
  
  او با چشمان مه آلود به مجموعه خیره شد و ماشین عظیمی را تماشا کرد که با شکوه از جزیره مریت بالا می رفت و در ابتدای منحنی شتاب غول پیکرش بر فراز اقیانوس اطلس خم می شد. سپس روی برگرداند و صورت خود را دوباره در دره تاریک و معطر بین سینه های او فرو برد. "قبل از اینکه تعطیلات من اینقدر بی رحمانه قطع شود کجا بودیم؟" او زمزمه کرد.
  
  
  "سام هارمون!" دوست دختر نیک در فلوریدا شوکه شده بود. "سام، من از تو تعجب کردم." اما یادداشت شوکه‌شده زیر نوازش‌های او تبدیل به یک یادداشت بی‌حسی شد. آیا شما به برنامه فضایی ما علاقه ندارید؟ در حالی که ناخن هایش شروع به خاراندن پشت او کردند، ناله کرد. او خندید: «البته. اگر آن موشک از این طرف شروع کرد، جلوی من را بگیرید.»
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  کارتر نیک
  
  
  جاسوس یهودا
  
  
  
  
  نیک کارتر
  
  
  کیل مستر
  
  
  جاسوس یهودا
  
  
  
  
  
  تقدیم به اعضای سرویس مخفی ایالات متحده
  
  
  
  
  
  فصل 1
  
  
  
  
  
  نیک گفت: "در مورد برنامه کلی آنها چطور، آکیم، چیزی متوجه نشدی؟"
  
  
  "فقط جزایر. ما آنقدر در آب هستیم که لیوان را می کوبد و من نمی توانم به وضوح ببینم."
  
  
  "در مورد آن بادبان در سمت بندر چطور؟"
  
  
  نیک روی صفحه‌های صفحه تمرکز کرد، دست‌هایش از خلبان‌های آماتور در اولین پرواز با ابزارش شلوغ‌تر بود. او قاب بزرگ خود را به طرفین برد تا به جوانان اندونزیایی اجازه دهد تا قاب پریسکوپ را بچرخانند. آکیم ضعیف و ترسیده به نظر می رسید. "این یک پراو بزرگ است. از ما دور شوید."
  
  
  "من آن را بیشتر می کنم. مراقب چیزی باشید که به شما بگوید ما کجا هستیم. و صخره ها یا صخره ها..."
  
  
  آکیم پاسخ داد: "چند دقیقه دیگر هوا تاریک می شود و من اصلاً چیزی نمی بینم." او ملایم ترین صدایی را داشت که نیک تا به حال از یک مرد شنیده بود. این جوان خوش تیپ باید هجده سال داشته باشد. مرد؟ او طوری به نظر می رسید که انگار صدایش تغییر نکرده است - یا ممکن است دلیل دیگری وجود داشته باشد. این همه چیز را کامل می کند. در ساحلی متخاصم با اولین همجنس گرا شکست خورد.
  
  
  نیک خندید و حالش بهتر شد. زیردریایی دو نفره اسباب بازی غواصان بود، اسباب بازی یک مرد ثروتمند. به خوبی ساخته شده بود اما سطح سختی داشت. نیک در 270 درجه هدایت شد و سعی کرد شناوری، زمین و جهت را کنترل کند.
  
  
  نیک گفت: "پریسکوپ را به مدت چهار دقیقه فراموش کن. به او اجازه می دهم تا زمانی که نزدیکتر می شویم آرام شود. در سه گره به هر حال مشکل چندانی نخواهیم داشت."
  
  
  آکیم پاسخ داد: "اینجا نباید هیچ دامی وجود داشته باشد." "یکی در جزیره فونگ وجود دارد، اما نه در جنوب. این ساحل با شیب ملایمی است. ما معمولا آب و هوای خوبی داریم. فکر می کنم این یکی از آخرین طوفان های فصل بارانی است."
  
  
  در نور زرد ملایم کابین تنگ، نیک نگاهی به آکیم انداخت. اگر پسر می ترسید، فک خود را تنش نگه می داشت. خطوط صاف صورت تقریباً زیبایش مثل همیشه آرام و آرام بود.
  
  
  نیک اظهار نظر محرمانه دریاسالار ریچاردز را قبل از اینکه هلیکوپتر آنها را از ناو هواپیمابر بلند کند به یاد آورد. "نمیدونم دنبال چی میگردی آقای برد، اما جایی که میخوای بری یه جهنم در حال جوشیدنه. شبیه بهشته اما جهنم محضه. و به این پسر کوچولو نگاه کن. اون میگه مینانکابائو هستش. اما من فکر می کنم او جاوه ای است."
  
  
  نیک کنجکاو بود. در این کسب و کار، شما تمام اطلاعات را جمع آوری و حفظ کرده اید. "این چه معنی می تواند داشته باشد؟"
  
  
  "به عنوان یک نیویورکی که ادعا می کند یک کشاورز لبنیات از بیلوز فالز، ورمونت است. من شش ماه را در جاکارتا گذراندم زمانی که باتاویای هلندی بود. من به مسابقه اسب دوانی علاقه داشتم. یک مطالعه می گوید چهل و شش نوع وجود دارد."
  
  
  پس از اینکه نیک و آکیم سوار بر ناو هواپیمابر 99000 تنی در پرل هاربر شدند، دریاسالار ریچاردز سه روز وقت صرف کرد تا با نیک برخورد کند. پیام رادیویی دوم روی کاغذ قرمز فوق محرمانه کمک کرد. "آقای برد" بدون شک مانعی برای ناوگان بود، مانند تمام عملیات های وزارت خارجه یا سیا، اما دریاسالار نظر خود را داشت.
  
  
  وقتی ریچاردز متوجه شد که نیک فردی محتاط، خوش برخورد است و یک یا دو چیز در مورد کشتی ها می داند، مسافر را به کابین بزرگ خود دعوت کرد، تنها کابینی که در کشتی سه روزنه داشت.
  
  
  هنگامی که ریچاردز متوجه شد که نیک دوست قدیمی خود، کاپیتان تالبوت همیلتون از نیروی دریایی سلطنتی را می شناسد، از مسافر خود خوشش آمد. نیک با آسانسور از کابین دریاسالار پنج عرشه به آنجا رفت
  
  
  پل پرچم، منجنیق‌ها را تماشا کردم که جت‌های فانتوم و اسکای هاوک را در طول یک پرواز آموزشی در یک روز روشن بیرون می‌کشیدند، و نگاهی اجمالی به رایانه‌ها و تجهیزات الکترونیکی پیچیده در اتاق بزرگ نبرد داشتند. او برای امتحان صندلی چرخان دریاسالار با روکش سفید دعوت نشد.
  
  
  نیک از شطرنج و تنباکوی پیپ ریچاردز خوشش می آمد. دریاسالار دوست داشت واکنش مسافر را بررسی کند. در واقع ریچاردز می خواست دکتر و روانپزشک شود، اما پدرش که یک سرهنگ تفنگدار دریایی بود مانع از این کار شد. او به دریاسالار - سپس جی. سه سال پس از آناپولیس - گفت: «فراموش کن، کورنلیوس، در نیروی دریایی بمان، جایی که ترفیعات از آنجا شروع می شود، تا زمانی که در COM CENTER به آن برسی. سوابق نیروی دریایی مکان خوبی است، اما این یک بن بست است. ... و شما مجبور به مبارزه نبودید و مجبور بودید کار کنید."
  
  
  ریچاردز فکر می کرد که «البرد» یک مامور داغ است. تلاش برای فراتر از موارد خاص با مشاهده این موضوع مواجه شد که "واشنگتن در این موضوع حرفی برای گفتن دارد" و البته شما را در کم عمق متوقف کردند. اما بارد یک مرد معمولی بود - او خود را حفظ کرد و به ناوگان احترام گذاشت. نمی توانستی بیشتر آرزو کنی
  
  
  ریچاردز در آخرین شب سوار شدن نیک در کشتی گفت: "من نگاهی به آن زیرمجموعه کوچکی که همراه شما بود انداختم. زیبا ساخته شده اند، اما می توانند غیرقابل اعتماد باشند. اگر بلافاصله پس از انداختن بالگرد شما در آب با مشکل مواجه شدید، موشک قرمز شلیک کنید. من از خلبان می خواهم تا آنجا که ممکن است مراقب آن باشد."
  
  
  نیک پاسخ داد: متشکرم قربان. من این را به خاطر خواهم داشت. من این هواپیما را به مدت سه روز در هاوایی آزمایش کردم. پنج ساعت را صرف پرواز آن در دریا کردم.
  
  
  "مرد - اسمش چیست، آکیم - با تو بود؟"
  
  
  "آره."
  
  
  "پس وزنت یکسان می شود. آیا این را در دریای مواج داشته ای؟
  
  
  "نه."
  
  
  "ریسک نکن..."
  
  
  نیک به این فکر کرد که ریچاردز در حالی که سعی می کرد با استفاده از باله های افقی خود در عمق پریسکوپ بدود، منظور خوبی داشت. طراحان این زیردریایی کوچک نیز همین کار را کردند. با نزدیک شدن به جزیره، موج قوی تری وجود داشت و او هرگز نمی توانست با شناوری و عمق شنا برابری کند. آنها مانند یک سیب هالووین می چرخیدند.
  
  
  "آکیم، آیا تا به حال دریازدید؟"
  
  
  "البته که نه. من شنا را زمانی یاد گرفتم که راه رفتن را یاد گرفتم."
  
  
  "فراموش نکن امشب چه کار می کنیم."
  
  
  "آل، من به شما اطمینان می دهم، من می توانم بهتر از شما شنا کنم."
  
  
  نیک پاسخ داد: «روی آن شرط نبند. شاید حق با آن مرد باشد او احتمالاً تمام عمرش را در آب بوده است. از سوی دیگر، نیک کارتر، به عنوان شماره سه در AX، هر چند روز از زندگی خود آنچه را که آب کار می نامید، تمرین می کرد. او در فرم عالی باقی ماند و مهارت های بدنی زیادی داشت تا شانس خود را برای زنده ماندن افزایش دهد. نیک معتقد بود که تنها حرفه ها یا هنرهایی که نیاز به برنامه زندگی سخت گیرانه تری نسبت به او دارند، ورزشکاران سیرک هستند.
  
  
  پانزده دقیقه بعد زیردریایی کوچک را مستقیماً به ساحل سخت هدایت کرد. او بیرون پرید، خطی را به قلاب کمان گره زد و با کمک زیاد غلتک هایی که در مه موج سواری بریده بودند، و با چند یدک کش میل اما ضعیف از سوی آکیم، کشتی را بالای خط آب بلند کرد و آن را در دو خط محکم کرد. به لنگر و درخت غول پیکر بانیان مانند.
  
  
  نیک از چراغ قوه برای تکمیل گره کابل دور درخت استفاده کرد. سپس چراغ را خاموش کرد و ایستاد و احساس کرد شن های مرجانی به وزن خود تسلیم شده است. شب گرمسیری مثل یک پتو افتاد. ستاره ها از بالا به رنگ بنفش پاشیدند. از خط ساحلی، درخشش دریا سوسو می زد و دگرگون می شد. از میان غرش و سقوط شکن ها، صدای جنگل را شنید. گریه پرندگان و فریاد حیواناتی که اگر به آنها گوش داده می شد بی پایان می شد.
  
  
  "آکیم..."
  
  
  "آره؟" جواب از تاریکی چند قدمی آمد.
  
  
  "آیا ایده ای دارید که باید به کدام سمت برویم؟"
  
  
  "نه. شاید بتوانم صبح بگویم."
  
  
  "صبح بخیر! من می خواستم امروز عصر به جزیره فونگ بروم."
  
  
  صدای آرامی پاسخ داد: "امشب - فردا شب - شب هفته بعد. او هنوز آنجا خواهد بود. خورشید هنوز طلوع خواهد کرد."
  
  
  نیک با انزجار خرخر کرد و به زیردریایی رفت و دو پتوی نخی سبک، یک تبر و یک اره تاشو، یک بسته ساندویچ و یک قمقمه قهوه بیرون آورد. ماریانا. چرا برخی از فرهنگ ها چنین ذائقه قوی برای آینده ای نامطمئن پیدا کرده اند؟ آرامش، رمز عبور آنها بود. بذار تا فردا
  
  
  او وسایل را روی ساحل در لبه جنگل گذاشت و از فلاشش کم استفاده کرد. آکیم تا جایی که می توانست کمک کرد، در تاریکی تلو تلو خورد، و نیک احساس گناه کرد. یکی از شعارهای او این بود: «این کار را انجام بده، بیشتر دوام می‌آوری». و البته، از زمانی که آنها در هاوایی ملاقات کردند، آکیم عالی بود و تا آنجا که می توانست سخت کار کرده بود، با زیردریایی تمرین می کرد، به نیک نسخه اندونزیایی زبان مالایی را آموزش می داد و به او در مورد آداب و رسوم محلی آموزش می داد.
  
  
  آکیم موچمور یا برای نیک و ایکس بسیار ارزشمند بود یا دوست داشت
  
  
  در راه رفتن به مدرسه در کانادا، پسر به دفتر FBI در هونولولو سر خورد و از آدم ربایی و باج گیری خود در اندونزی گفت. این دفتر به سیا و AX در مورد رویه رسمی در امور بین الملل مشاوره داد و دیوید هاوک، مافوق مستقیم نیک و مدیر AX، نیک را به هاوایی برد.
  
  
  هاک با دادن کیفی از مواد مرجع به نیک توضیح داد: «اندونزی یکی از نقاط داغ جهان است. "همانطور که می دانید، آنها به تازگی یک حمام خون غول پیکر گذرانده اند، و چیکوم ها ناامید هستند تا قدرت سیاسی خود را نجات دهند و کنترل خود را دوباره به دست آورند. جوانان ممکن است یک باند جنایتکار محلی را توصیف کنند. آنها زیبایی هایی دارند. اما با یهودا و هاینریش. مولر در حال رها شدن در آشغال های بزرگ چینی است، من می توانم آن را بو کنم. فقط بازی آنها در ربودن جوانان از خانواده های ثروتمند و طلب پول و همکاری با Chicoms - (کمونیست های چینی). البته خانواده های آنها این را می دانند. اما کجا می توانید مردم را پیدا کنید. چه کسی بستگان خود را به قیمت مناسب خواهد کشت؟"
  
  
  "آکیم واقعی است؟" - نیک پرسید.
  
  
  "بله. سیا-جاک عکس را برای ما ارسال کرد. و ما یک معلم را از مک گیل فقط برای بررسی سریع آوردیم. او پسر Muchmoor است، همه چیز خوب است. مانند بسیاری از آماتورها، او فرار کرد و قبل از اینکه همه جزئیات را بداند، زنگ خطر را به صدا درآورد. او باید پیش خانواده اش می ماند و حقایق را می فهمید.
  
  
  پس از گفتگوی طولانی با آکیم، هاوک تصمیم خود را گرفت. نیک و آکیم به یک نقطه کلیدی از فعالیت - محاصره Muchmoor در جزیره فونگ سفر خواهند کرد. نیک قرار بود نقشی را حفظ کند که در آن به آکیم معرفی شد و از آن به عنوان پوشش در جاکارتا استفاده می کرد. او «البرد» واردکننده هنر آمریکایی بود.
  
  
  به آکیم گفته شد که "آقای برد" اغلب برای سازمان هایی که به آنها آژانس های اطلاعاتی آمریکا می گویند کار می کرد. به نظر می رسید کاملاً تحت تأثیر قرار گرفته است و شاید ظاهر خشن و برنزه نیک و هوای اعتماد به نفس محکم اما ملایم به او کمک کند.
  
  
  همانطور که هاک برنامه را انجام داد و آنها تمرینات فشرده را آغاز کردند، نیک برای مدت کوتاهی قضاوت هاک را زیر سوال برد. نیک مخالفت کرد: «ما می توانستیم از طریق کانال های معمولی پرواز کنیم. شما می توانید بعداً زیردریایی را به من تحویل دهید.
  
  
  هاوک پاسخ داد: به من اعتماد کن، نیکلاس. "فکر می کنم قبل از اینکه این موضوع بزرگتر شود یا بعد از صحبت با هانس نوردنبوس، مرد ما در جاکارتا، با من موافق باشید. می دانم که شما دسیسه ها و فسادهای زیادی دیده اید. در اندونزی این روش زندگی است. از رویکرد ظریف شما قدردانی کنید و ممکن است به یک زیرگروه نیاز داشته باشید."
  
  
  "آیا او مسلح است؟"
  
  
  "نه. شما چهارده پوند مواد منفجره و سلاح های معمولی خود خواهید داشت."
  
  
  نیک که در شب گرمسیری ایستاده بود و بوی شیرین جنگل در بینی اش می آمد و صدای خروشان جنگل در گوشش می آمد، نیک آرزو می کرد کاش هاوک ظاهر می شد. چند حیوان سنگین در همان نزدیکی تصادف کرد و نیک به سمت صدا چرخید. او لوگر مخصوص خود، ویلهلمینا را زیر بازو داشت و هوگو را با تیغه‌ای تیز که در هنگام لمس می‌توانست در کف دستش بلغزد، اما این دنیا بزرگ به نظر می‌رسید، گویی می‌توانست به نیروی آتش زیادی نیاز داشته باشد.
  
  
  او در تاریکی گفت: "آکیم. آیا می‌توانیم در کنار ساحل قدم بزنیم؟"
  
  
  "ما می توانیم تلاش کنیم."
  
  
  "مسیر منطقی برای رسیدن به جزیره فونگ چیست؟"
  
  
  "من نمی دانم."
  
  
  نیک در نیمه راه بین خط جنگل و موج سواری، سوراخی در شن ها ایجاد کرد و به پایین افتاد. به اندونزی خوش آمدید!
  
  
  آکیم به او پیوست. نیک بوی شیرین پسر را استشمام کرد. او افکار خود را رد کرد. آکیم مانند یک سرباز خوب رفتار می کرد و از دستور یک گروهبان محترم اطاعت می کرد. اگه عطر بزنه چی؟ آن پسر همیشه تلاش می کرد. بی انصافی است اگر فکر کنیم ...
  
  
  نیک با هوشیاری یک گربه خوابید. چندین بار با صدای جنگل و باد پاشیدن اسپری روی پتوهایشان بیدار شد. او زمان را یادداشت کرد - 4:19. روز قبل ساعت 12.19 در واشنگتن خواهد بود. او امیدوار بود هاوک از یک ناهار خوب لذت می برد ...
  
  
  او از خواب بیدار شد، در حالی که توسط خورشید درخشان سحر نابینا شده بود و با یک پیکر سیاه بزرگ که در کنار او ایستاده بود، مبهوت شد. او در جهت مخالف غلتید و به هدف خود اصابت کرد و ویلهلمینا را هدف گرفت. آکیم فریاد زد: شلیک نکن.
  
  
  نیک غرغر کرد: «من قصد نداشتم.
  
  
  این بزرگترین میمونی بود که نیک تا به حال دیده بود. او مایل به قهوه‌ای بود، گوش‌های کوچکی داشت، و نیک با بررسی دقیق موهای بلند قهوه‌ای مایل به قرمز، متوجه شد که او یک زن است. نیک با احتیاط بلند شد و پوزخندی زد. "اورانگوتان. صبح بخیر، میبل."
  
  
  آکیم سری تکان داد. "آنها اغلب دوستانه هستند. او برای شما هدایایی آورده است. به شن های آنجا نگاه کنید."
  
  
  چند یارد دورتر از نیک سه پاپایای طلایی رسیده بود. نیک یکی را برداشت. "متشکرم، میبل."
  
  
  آکیم پیشنهاد کرد: "آنها شبیه ترین میمون ها هستند." "او مثل شماست."
  
  
  "خوشحالم. به دوستان نیاز دارم." حیوان بزرگ با عجله وارد جنگل شد و لحظه ای بعد با میوه قرمز بیضی شکل عجیبی دوباره ظاهر شد.
  
  
  آکیم هشدار داد: «این را نخورید. برخی از مردم می توانند آن را بخورند، اما برخی از مردم از آن بیمار می شوند.
  
  
  وقتی میبل برگشت، نیک یک پاپایای خوشمزه به آکیم انداخت. آکیم به طور غریزی او را گرفت. میبل از ترس جیغ کشید و روی آکیم پرید!
  
  
  آکیم برگشت و سعی کرد طفره برود، اما اورانگوتان مانند یک کوارتربک NFL با توپ و زمین باز حرکت کرد. او میوه قرمز را رها کرد، پاپایا را از آکیم گرفت، آن را به دریا انداخت و شروع به پاره کردن لباس های آکیم کرد. پیراهن و شلوار در یک پارگی قوی پاره شد. میمون در حال چنگ زدن به شورت آکیم بود که نیک فریاد زد: هی! و به جلو دوید. او با دست چپش سر میمون را گرفت و لوگر را در سمت راستش آماده نگه داشت.
  
  
  "برو. آلونز. واموس!..." - نیک به شش زبان به فریاد زدن ادامه داد و به جنگل اشاره کرد.
  
  
  میبل - او را میبل می‌دانست و در واقع وقتی او را عقب کشید و یک دست بلندش را به سمت بالا دراز کرد و با یک حرکت التماس‌آمیز، او را به عنوان میبل تصور کرد. او به آرامی چرخید و به سمت زیر درختان درهم رفت.
  
  
  رو به آکیم کرد. "پس به همین دلیل همیشه عجیب به نظر می رسید. چرا تظاهر به پسر می کردی عزیزم؟ تو کی هستی؟"
  
  
  معلوم شد آکیم دختری است، ریزنقش، با شکل های زیبا. او با شلوار جین پاره اش دست و پنجه نرم می کرد، به جز یک نوار نازک از مواد سفید که سینه هایش را فشرده می کرد. او عجله ای نداشت و مثل بعضی از دخترها عصبی به نظر نمی رسید - او به طور جدی شلوار خرابش را از این طرف به آن طرف می چرخاند و سر زیبایش را تکان می داد. او در مورد کمبود لباسی که نیک در مهمانی بالیایی متوجه شده بود، کاملاً صادق بود. در واقع، این عیار جمع و جور شبیه یکی از زیباترین عروسک‌هایی بود که به‌عنوان مدلی برای هنرمندان، مجری‌ها یا به سادگی همراهان لذت‌بخش بودند.
  
  
  پوست او به رنگ موکا روشن بود و دست‌ها و پاهایش، اگرچه نازک بودند، اما با ماهیچه‌های پنهان پوشیده شده بودند، گویی توسط پل گوگن نقاشی شده بودند. باسن و ران‌های او چارچوب کافی برای شکم کوچک و صاف او بود، و نیک فهمید که چرا «اکیم» همیشه پیراهن‌های بلند و گشاد می‌پوشد تا آن منحنی‌های زیبا را پنهان کند.
  
  
  وقتی به او نگاه می کرد گرمای دلپذیری را در پاها و کمرش احساس کرد - و ناگهان متوجه شد که میکس قهوه ای کوچک واقعاً برای او ژست گرفته است! پارچه پاره شده را بارها و بارها بررسی کرد و به او فرصت داد تا آن را بررسی کند! او اهل معاشقه نبود، کوچکترین نشانه ای از اغماض وجود نداشت. او به سادگی با طبیعت بازیگوشی رفتار می کرد زیرا شهود زنانه اش به او می گفت که این زمان کاملاً عالی برای استراحت و تحت تأثیر قرار دادن یک مرد خوش تیپ است.
  
  
  او گفت: "تعجب کردم. می بینم که شما به عنوان یک دختر بسیار زیباتر از یک پسر هستید."
  
  
  سرش را کج کرد و به او نگاه کرد، درخششی شیطنت آمیز به چشمان مشکی درخشانش درخشید. او تصمیم گرفت مانند آکیم سعی کرد ماهیچه های فک خود را محکم نگه دارد. اکنون بیش از هر زمان دیگری شبیه زیباترین رقصنده های بالیایی یا اوراسیاهای فوق العاده بامزه ای است که در سنگاپور و هنگ کنگ دیده اید. لب‌هایش کوچک و پر بودند، و وقتی آرام شد، فقط یک پفک خفیف داشت، و گونه‌هایش بیضی‌های محکم و بلندی بودند که می‌دانستید وقتی آنها را می‌بوسید، به طرز شگفت‌انگیزی انعطاف‌پذیر خواهند بود، مانند گل ختمی گرم با ماهیچه‌ها. مژه های تیره اش را پایین انداخت. "خیلی عصبانی هستی؟"
  
  
  "وای نه." او لوگر را در غلاف قرار داد. "شما نخ می‌چرخانید، و من در ساحل جنگل گم شده‌ام، و شما قبلاً شاید شصت یا هشتاد هزار دلار برای کشور من هزینه کرده‌اید." پیراهن را که پارچه ای ناامید بود به او داد. "چرا باید عصبانی باشم؟"
  
  
  او گفت: "من تالا موچمور هستم. خواهر آکیم."
  
  
  نیک بدون بیان سر تکان داد. او احتمالا متفاوت است. در گزارش محرمانه Nordenboss آمده است که طلا مخمور در میان جوانانی است که توسط آدم ربایان دستگیر شده اند. "ادامه هید."
  
  
  "میدونستم تو به حرف دختر گوش نمیدی. هیچکس گوش نمیده. پس برگه های آکیم رو گرفتم و وانمود کردم که او هستم تا تو را بیاورم و به ما کمک کنی."
  
  
  "خیلی راه طولانی. چرا؟"
  
  
  "من... من سوال شما را متوجه نمی شوم."
  
  
  خانواده شما می توانند این خبر را به مقام آمریکایی در جاکارتا برسانند یا به سنگاپور یا هنگ کنگ سفر کنند و با ما تماس بگیرند.
  
  
  "همین. خانواده های ما نیازی به کمک ندارند! آنها فقط می خواهند تنها بمانند. به همین دلیل است که پول می دهند و سکوت می کنند. آنها به آن عادت کرده اند. همه همیشه به کسی پول می دهند. ما به سیاستمداران، ارتش و غیره پول می دهیم." این "معامله معمول است. خانواده های ما حتی در مورد مشکلات خود با یکدیگر صحبت نمی کنند."
  
  
  نیک سخنان هاوک را به یاد آورد: "... دسیسه و فساد. این یک شیوه زندگی در اندونزی است." طبق معمول، هاوک آینده را با دقت کامپیوتری پیش بینی کرد.
  
  
  او به یک تکه مرجان صورتی لگد زد. "بنابراین خانواده شما نیازی به کمک ندارند. من فقط سورپرایز بزرگی هستم که شما به خانه می آورید. جای تعجب نیست که شما آنقدر مشتاق بودید که بدون هشدار به جزیره فونگ بروید."
  
  
  "لطفا عصبانی نباش." او با شلوار جین و پیراهنش مبارزه کرد. او تصمیم گرفت که بدون چرخ خیاطی هیچ جا نمی رود، اما منظره فوق العاده بود. نگاه موقر او را گرفت و به سمت او رفت و تکه های پارچه را در مقابلش نگه داشت. "به ما کمک کنید و در عین حال به کشور خود کمک خواهید کرد. ما جنگ خونینی را پشت سر گذاشتیم. جزیره فونگ از آن فرار کرد، این درست است، اما در مالانگ، در نزدیکی ساحل، دو هزار نفر کشته شدند. و آنها هنوز به دنبال این هستند. جنگل برای چینی ها."
  
  
  "پس من فکر کردم تو از چینی ها متنفری."
  
  
  ما از کسی متنفر نیستیم. برخی از چینی‌های ما نسل‌های زیادی اینجا زندگی می‌کنند. اما وقتی مردم اشتباه می‌کنند و همه عصبانی می‌شوند، می‌کشند. کینه‌های قدیمی. حسادت. تفاوت‌های مذهبی.»
  
  
  نیک زمزمه کرد: «خرافات مهمتر از عقل است. او آن را در عمل دیده است. او دست صاف قهوه ای را نوازش کرد و متوجه شد که با چه زیبایی تا شده است. "خب، اینجا هستیم. بیایید جزیره فونگ را پیدا کنیم."
  
  
  دسته پارچه را تکان داد. "میشه یکی از پتوها رو از من بگذری؟"
  
  
  "اینجا."
  
  
  او سرسختانه حاضر به روی گردانی نشد و از تماشای او در حالی که لباس‌های کهنه‌اش را در می‌آورد و ماهرانه خود را در پتویی که شبیه سارافون می‌شد پیچیده بود، لذت می‌برد. چشمان سیاه درخشان او شیطنت آمیز بود. "به هر حال اینجوری راحت تره."
  
  
  او گفت: «تو آن را دوست داری. نوار پارچه‌ای سفیدی را که سینه‌هایش را به هم چسبیده بود باز کرد و سارافون به خوبی پر شد. او افزود: "بله، لذت بخش است. ما الان کجا هستیم؟"
  
  
  او برگشت و با دقت به انحنای ملایم خلیج که در ساحل شرقی با درختان حرا پیچ خورده هم مرز بود، نگاه کرد. ساحل یک هلال سفید بود، یک یاقوت کبود دریایی در سپیده دم روشن، به جز جایی که شکن های سبز و لاجوردی به صخره مرجانی صورتی برخورد کردند. چندین راب دریایی مانند کاترپیلارهای یک پا در بالای خط موج سواری فرود آمدند.
  
  
  او گفت: «ممکن است در جزیره آداتا باشیم. این شهر خالی از سکنه است. خانواده از آن به عنوان یک باغ وحش استفاده می کنند. کروکودیل، مار و ببر وجود دارد. اگر به ساحل شمالی بپیچیم، می توانیم به فونگ برویم.
  
  
  نیک گفت: «جای تعجب نیست که کنراد هیلتون آن را از دست داده است. -بشین نیم ساعت به من فرصت بده بعد میریم.
  
  
  او دوباره لنگر انداخت و زیردریایی کوچک را با چوب رانش و بقایای جنگل پوشاند تا جایی که شبیه تلی از آوار در ساحل شد. تالا در امتداد ساحل به سمت غرب رفت. آنها چندین سردر کوچک را گرد کردند و او فریاد زد: "این آداتا است. ما در ساحل کریس هستیم."
  
  
  "کریس؟ چاقو؟"
  
  
  "خنجر منحنی. سرپانتین، فکر کنم این یک کلمه انگلیسی است."
  
  
  "تا فونگ چقدر فاصله است؟"
  
  
  "یک دیگ." او قهقهه زد.
  
  
  "بیشتر توضیح بده؟"
  
  
  "در مالایی، یک وعده غذایی. یا تقریباً نصف روز."
  
  
  نیک بی صدا فحش داد و جلو رفت. "بیا."
  
  
  آنها به دره ای رسیدند که از داخل ساحل را قطع می کرد، جایی که جنگل از دور بلند می شد انگار که تپه است. طلا ایستاد. ممکن است بالا رفتن از مسیر نهر و به سمت شمال کوتاه‌تر باشد. رفتن سخت‌تر است، اما نیمی از زمان لازم برای پیاده‌روی در امتداد ساحل، رفتن به انتهای غربی آداتا و بازگشت است.»
  
  
  "رهبری."
  
  
  مسیر وحشتناکی بود، با صخره ها و تاک های بی شماری که مانند فلز در برابر تبر نیک مقاومت می کردند. هنگامی که طلا در کنار برکه ای که از آن نهر جاری می شد ایستاد، خورشید بلند و شوم ایستاد. "این بهترین ساعت ماست. متاسفم. زمان زیادی بدست نمی آوریم. متوجه نشدم که مسیر برای مدت طولانی مورد استفاده قرار نگرفته است."
  
  
  نیک در حالی که انگور را با لبه تیز تیغه رکاب مانند هوگو برید، نیشخندی زد. در کمال تعجب سریعتر از تبر او را سوراخ کرد. استوارت خوب قدیمی! رئیس بخش تسلیحات AX همیشه ادعا می کرد که هوگو نمونه ای از بهترین فولاد جهان است - او از شنیدن آن خوشحال می شد. نیک هوگو را دوباره به آستینش فشار داد. "امروز - فردا. خورشید همچنان طلوع خواهد کرد."
  
  
  طلا خندید. "ممنون. یادت هست."
  
  
  جیره ها را باز کرد. شکلات تبدیل به گل شد، کلوچه ها تبدیل به خمیر شدند. کراکر و پنیر K را باز کرد و آنها خوردند. حرکت به سمت پایین مسیر او را آگاه کرد و دستش ویلهلمینا را در حالی که هق هق می کرد، "پایین، تالا" را گرفت.
  
  
  میبل در امتداد جاده ای دشوار قدم زد. در سایه های جنگل او به جای قهوه ای دوباره سیاه به نظر می رسید. نیک گفت: "اوه لعنتی" و مقداری شکلات و کلوچه به او پرت کرد. او هدایا را گرفت و با خوشحالی گاز گرفت و شبیه بیوه‌ای بود که در پلازا چای می‌خورد. وقتی کارش تمام شد، نیک فریاد زد: «حالا فرار کن!»
  
  
  او رفت.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  بعد از چند مایل پیاده روی در سراشیبی، به نهر جنگلی به عرض حدود ده یارد رسیدند. طلا گفت: صبر کن.
  
  
  او بدون لباس رفت
  
  
  ، ماهرانه یک بسته کوچک از سارافون خود درست کرد و مانند یک ماهی قهوه ای باریک به طرف دیگر شنا کرد. نیک با تحسین تماشا کرد. او زنگ زد، "فکر می کنم اشکالی ندارد، بریم."
  
  
  نیک چکمه‌های قایق با روکش لاستیکی‌اش را در آورد و آن‌ها را در پیراهن تبر خود پیچید. او با شنیدن فریاد طلا پنج یا شش ضربه قوی انجام داد و با گوشه چشم متوجه حرکت در بالادست شد. به نظر می‌رسید که کنده قهوه‌ای و غرغور شده زیر موتور بیرونی خودش از روی کرانه مجاور می‌لغزد. تمساح؟ نه تمساح! و او می دانست که کروکودیل ها بدترین هستند! رفلکس هایش سریع بود. خیلی دیر برای هدر دادن زمان برای چرخاندن - آیا آنها نگفتند که اسپری کمک کرد! او پیراهن و کفش‌هایش را در یک دست گرفت، تبر را رها کرد و با ضربات قدرتمند بالای سر و یک تصادف گسترده به جلو پرت شد.
  
  
  این یک گردن خواهد بود! یا می گویید فک و پا؟ طلا بر او نشست. چوب را بلند کرد و به پشت کروکودیل زد. فریاد کر کننده ای جنگل را درنورد و صدای غول پیکری را پشت سرش شنید. انگشتانش زمین را لمس کرد، کیسه را رها کرد و مانند فوکی که روی یک شناور یخ شنا می کند، به ساحل خزید. برگشت تا مابل را ببیند که تا کمر در جوی تاریک بود و با یک شاخه درخت غول پیکر به تمساح برخورد کرد.
  
  
  طلا شاخه دیگری را به سمت خزنده پرتاب کرد. نیک پشتش را مالید.
  
  
  او گفت: "اوه. هدف او بهتر از هدف شماست."
  
  
  طلا در کنار او دراز کشید و هق هق می‌کرد که انگار بدن کوچکش بالاخره بیش از حد گرفته و دریچه‌های سیل ترکیده است. "اوه، آل، من خیلی متاسفم. خیلی متاسفم. من آن را ندیدم. آن هیولا تقریباً شما را گرفت. و شما مرد خوبی هستید - شما مرد خوبی هستید."
  
  
  سرش را نوازش کرد. نیک سرش را بلند کرد و لبخند زد. میبل به طرف دیگر آمد و اخم کرد. حداقل مطمئن بود که اخم است. "من آدم نسبتا خوبی هستم. هنوز."
  
  
  او دختر لاغر اندونزیایی را به مدت ده دقیقه در آغوش گرفت تا اینکه قلع و قمع هیستریک او فروکش کرد. او وقت نداشت که سارافونش را به عقب برگرداند و او با تایید خاطرنشان کرد که سینه های چاق او به زیبایی قاب شده اند، مانند چیزی که از مجله پلی بوی بیرون آمده است. مگر نگفتند اینها از سینه خود خجالت نمی کشند؟ آنها آنها را فقط به این دلیل پوشش دادند که خانم های متمدن بر آن اصرار داشتند. می خواست یکی را لمس کند. با مقاومت در برابر انگیزه، کمی آهی به نشانه تایید کشید.
  
  
  وقتی طلا آرام به نظر می رسید، به کنار نهر رفت و پیراهن و کفش هایش را با چوب آورد. میبل ناپدید شده است.
  
  
  وقتی به ساحل رسیدند، که دقیقاً شبیه به ساحلی بود که باقی مانده بود، خورشید در لبه غربی درختان بود. نیک گفت: "یک قابلمه، نه؟ ما یک غذای کامل خوردیم."
  
  
  طلا با فروتنی پاسخ داد: «این ایده من بود. "باید به اطراف می رفتیم."
  
  
  "دارم اذیتت می کنم. احتمالاً نمی توانستیم زمان بهتری داشته باشیم. آیا فونگ است؟"
  
  
  در امتداد یک مایل دریا، تا آنجایی که دیده می شد از این طرف به طرف دیگر امتداد داشت و توسط کوه های سه گانه یا هسته های آتشفشانی حمایت می شد، ساحل و خط ساحلی قرار داشت. او برخلاف آداتا ظاهری با فرهنگ و متمدن داشت. چمنزارها یا مزارع بر روی تپه‌ها در خطوط مستطیلی سبز و قهوه‌ای بلند می‌شدند و گروه‌هایی شبیه خانه‌ها بودند. نیک فکر می کرد که یک کامیون یا اتوبوس را در جاده دیده است که چشمانش را نگاه می کند.
  
  
  "آیا راهی برای علامت دادن به آنها وجود دارد؟ آیا شما یک آینه دارید؟"
  
  
  "نه."
  
  
  نیک اخم کرد. این زیردریایی یک کیت کامل بقا در جنگل داشت، اما جابجایی آن احمقانه به نظر می رسید. کبریت هایی که در جیبش بود به نظر می رسید. او تیغه نازک هوگو را جلا داد و سعی کرد شراره ها را به سمت جزیره فونگ هدایت کند و آخرین پرتوهای خورشید را هدایت کند. او فکر می‌کرد که ممکن است فلاش‌هایی را جعل کند، اما در این کشور عجیب، با ناراحتی فکر کرد، چه کسی اهمیت می‌دهد؟
  
  
  طلا روی شن ها نشسته بود، موهای سیاه براقش روی شانه هایش افتاده بود، بدن کوچکش از خستگی خمیده بود. نیک خستگی دردناک را در پاها و پاهای خود احساس کرد و به او پیوست. "فردا می توانم تمام روز روی آنها بدوم."
  
  
  طلا به او تکیه داد. او ابتدا فکر کرد: «خسته شده بود»، تا اینکه یک دست نازک روی ساعدش لغزید و به او فشار آورد. او دایره های کامل، کرمی و ماه مانند در پایه ناخن های او را تحسین می کرد. لعنتی دختر خوشگلی بود
  
  
  او به آرامی گفت: "حتما فکر می کنی من وحشتناک هستم. من می خواستم کار درست را انجام دهم، اما در نهایت به یک آشفتگی تبدیل شد."
  
  
  دستش را به آرامی فشرد. "فقط بدتر به نظر می رسد زیرا تو خیلی خسته ای. فردا به پدرت توضیح خواهم داد که تو یک قهرمان هستی. تو درخواست کمک کردی. آواز و رقص در آنجا خواهد بود در حالی که تمام خانواده شجاعت تو را جشن می گیرند."
  
  
  جوری خندید که انگار از این فانتزی لذت می برد. سپس نفس عمیقی کشید. "شما خانواده من را نمی شناسید. اگر آکیم این کار را می کرد، شاید. اما من فقط یک دختر هستم."
  
  
  "یه دختر." در آغوش گرفتن او احساس راحتی بیشتری می کرد. او مهم نیست. او خفه شد.
  
  
  بعد از مدتی کمرش شروع به درد کرد. او به آرامی روی شن ها دراز کشید و او مانند صدف او را دنبال کرد. شروع کرد به حرکت دادن یک دست کوچکش روی سینه و گردنش.
  
  
  انگشتان نازک چانه‌اش را نوازش کردند، لب‌هایش را مشخص کردند، چشم‌هایش را نوازش کردند. آنها پیشانی و شقیقه‌های او را با مهارتی آگاهانه ماساژ دادند که - همراه با ورزش روزانه - تقریباً او را به خواب می‌برد. به جز زمانی که یک لمس آرام و آزاردهنده نوک سینه و ناف او را لمس کرد، او دوباره از خواب بیدار شد.
  
  
  لب هایش به آرامی گوشش را لمس کرد. تو مرد خوبی هستی آل.
  
  
  "تو قبلا گفتی. مطمئنی، ها؟"
  
  
  میبل می دانست. او قهقهه زد.
  
  
  او با خواب آلودگی زمزمه کرد: «به دوست من دست نزن.
  
  
  "دوست دختر داری؟"
  
  
  "قطعا."
  
  
  "آیا او یک دختر زیبای آمریکایی است؟"
  
  
  "نه. او اسکیموهای بدی است، اما لعنتی، او می تواند یک خورش عالی درست کند."
  
  
  "چی؟"
  
  
  "خورش ماهی"
  
  
  "من واقعا دوست پسر ندارم."
  
  
  "بیا. غذای کوچولوی خوبی، تو چطوری؟ همه پسرهای محلی تو کور نیستند. و تو باهوشی. تحصیل کرده ای. و اتفاقا" او را به آرامی فشار داد و او را در آغوش گرفت، "ممنون که به آن کروکودیل زدی. این جسارت می‌خواست.»
  
  
  او با خوشحالی غرغر کرد. "چیزی نبود." انگشتان اغوا کننده درست بالای کمرش می رقصیدند و نیک هوای گرم و غلیظ را استنشاق کرد. اینطوری می شود. شب گرم گرمسیری - خون گرم به جوش می آید. مال من داره گرم میشه و آیا استراحت فکر بدی است؟
  
  
  او به پهلو چرخید و ویلهلمینا را دوباره زیر بغلش گرفت. تالا مانند لوگر در غلاف به راحتی مقابل او قرار گرفت.
  
  
  - آیا یک مرد جوان خوش تیپ برای شما در جزیره فونگ وجود دارد؟
  
  
  "نه واقعا. گان بیک تیانگ می گوید که من را دوست دارد، اما من فکر می کنم او گیج شده است."
  
  
  "چقدر گیج شدی؟"
  
  
  او در اطراف من عصبی به نظر می رسد. او به سختی مرا لمس می کند.
  
  
  "من در اطراف شما عصبی هستم. اما دوست دارم لمس کنم..."
  
  
  "اگر یک دوست - یا شوهر قوی داشتم - از هیچ چیز نمی ترسیدم."
  
  
  نیک دستی را که به سمت آن سینه های جوان جذاب حرکت می کرد پس کشید و روی شانه اش زد. این نیاز به تفکر داشت. شوهر؟ ها! عاقلانه است که مخمورها را قبل از اینکه به دردسر بیفتید مطالعه کنید. آداب و رسوم عجیبی وجود داشت - مثل اینکه ما به دختر نفوذ می کنیم و در شما نفوذ می کنیم. آیا خوب نیست اگر آنها از قبیله ای باشند که سنت می گوید اگر سوار یکی از دختران زیر سن قانونی آنها شوی، به تو افتخار می کنند؟ چنین شانسی وجود ندارد.
  
  
  چرت زد. انگشتان روی پیشانی‌اش برگشتند و هیپنوتیزم کردند.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  فریاد طلا او را بیدار کرد. شروع به پریدن کرد و دستی به سینه اش فشار داد. اولین چیزی که دید یک چاقوی براق بود، به طول دو فوت، نه چندان دور از بینی، که نوک آن در گلویش بود. دارای تیغه ای متقارن با مارپیچ منحنی بود. دست ها بازوها و پاهایش را گرفت. او بعد از یک کشش آزمایشی تصمیم گرفت که او را پنج یا شش نفر نگه داشتند و آنها ضعیف نبودند.
  
  
  طلا از او دور شد.
  
  
  نگاه نیک تیغه براق را به سمت نگهدارنده آن دنبال کرد - یک مرد جوان چینی خشن با موهای بسیار کوتاه و ویژگی های مرتب و مرتب.
  
  
  چینی ها به انگلیسی کامل پرسیدند: "آیا باید او را بکشم، طلا؟"
  
  
  نیک گفت: «تا زمانی که به شما پیامی ندادم این کار را نکنید. به نظر باهوش بود مثل بقیه.
  
  
  چینی ها اخم کردند. "من گان بیک تیانگ هستم. تو کی هستی؟"
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 2
  
  
  
  
  
  
  
  
  "متوقف کردن!" - طلا داد زد.
  
  
  نیک فکر کرد: «زمان آن رسیده که او وارد عمل شود.» او بی حرکت دراز کشید و گفت: «من البرد هستم، یک تاجر آمریکایی. خانم مخمور را به خانه آوردم».
  
  
  با چرخاندن چشمانش، طلا را تماشا کرد که به محل دفن زباله نزدیک می شود. او گفت: "او با ما است، گان. او مرا از هاوایی آورد. من با مردم آمریکا صحبت کردم و ..."
  
  
  او جریان مالایی- اندونزیایی را ادامه داد که نیک نتوانست با آن همراه شود. مردان شروع به بالا رفتن از دست و پاهای او کردند. سرانجام، جوان لاغر چینی کریس را درآورد و با احتیاط آن را در کیسه کمربند خود قرار داد. دستش را دراز کرد و نیک آن را گرفت که انگار به آن نیاز داشت. گرفتن یکی از اینها هیچ اشکالی ندارد - فقط در مورد. او وانمود می کرد که دست و پا چلفتی است و زخمی و ترسیده به نظر می رسید، اما وقتی از جایش بلند شد، وضعیت را بررسی کرد و روی شن ها تلو تلو خورد. هفت نفر. یکی تفنگ ساچمه ای در دست دارد. اگر لازم بود ابتدا او را خلع سلاح می کرد و احتمال اینکه همه آنها را بگیرد بهتر از زوج بود. ساعت ها و سال ها تمرین - جودو، کاراته، ساواته - و دقت مرگبار با ویلهلمینا و هوگو به شما مزیت بزرگی داده است.
  
  
  سرش را تکان داد، بازویش را مالید و به مرد تفنگدار نزدیک تر شد. گان گفت: «لطفا ما را ببخشید. طلا می گوید به کمک ما آمدی، فکر کردم ممکن است اسیر تو باشد، ما دیشب فلش را دیدیم و قبل از سحر آمدیم.
  
  
  نیک پاسخ داد: "می فهمم." "اشکال نداره. از آشنایی با شما خوشحالم. طلا داشت در مورد شما صحبت می کرد."
  
  
  گان خوشحال به نظر می رسید. "قایق بلند شما کجاست؟"
  
  
  نیک نگاه هشدار دهنده ای به طلا انداخت. نیروی دریایی ایالات متحده ما را اینجا پیاده کرد. در آن سوی جزیره.
  
  
  "می بینم. قایق ما درست در ساحل است. می توانید بلند شوید؟"
  
  
  نیک تصمیم گرفت که بازی او در حال بهبود است. "من خوبم. اوضاع در فونگ چطور است؟"
  
  
  "خوب نیست. بد نیست. ما مشکلات خودمان را داریم."
  
  
  طلا به ما گفت آیا از راهزنان دیگر خبری هست؟
  
  
  "بله. همیشه همینطور. پول بیشتر وگرنه گروگان ها را می کشند."
  
  
  نیک مطمئن بود که می خواهد «تالا» بگوید. اما طلا اینجا بود! آنها در کنار ساحل قدم می زدند. گان گفت: با آدم مخمور ملاقات خواهی کرد، او از دیدن تو خوشحال نخواهد شد.
  
  
  "شنیدم. ما می توانیم کمک قدرتمندی ارائه دهیم. مطمئن هستم که طلا به شما گفته است که من نیز با دولت ارتباط دارم. چرا او و سایر قربانیان از این استقبال نمی کنند؟"
  
  
  "آنها به کمک دولت اعتقاد ندارند. آنها به قدرت پول و برنامه های خود اعتقاد دارند. خودشان... فکر می کنم این یک کلمه انگلیسی فریبنده است."
  
  
  و حتی با هم همکاری نمی کنند...
  
  
  "نه. این چیزی نیست که آنها فکر می کنند. همه فکر می کنند که اگر پرداخت کنید، همه چیز خوب می شود و همیشه می توانید پول بیشتری دریافت کنید. آیا داستان مرغ و تخم مرغ طلایی را می دانید؟"
  
  
  "آره."
  
  
  "این درست است. آنها نمی توانند بفهمند که راهزنان چگونه می توانند مرغی را که طلا می گذارد بکشند."
  
  
  اما تو جور دیگری فکر می کنی...
  
  
  آنها تفی ماسه صورتی و سفید را گرد کردند و نیک یک کشتی بادبانی کوچک را دید، یک کشتی دو تیره با بادبان نیمه‌پایینی که در نسیم ملایم تکان می‌خورد. مرد سعی کرد آن را درست کند. با دیدن آنها ایستاد. گان چند دقیقه سکوت کرد. در نهایت گفت: "بعضی از ما جوانتر هستیم. جور دیگری می بینیم، می خوانیم و فکر می کنیم."
  
  
  "انگلیسی شما عالی است و لهجه شما بیشتر آمریکایی است تا انگلیسی. آیا در ایالات متحده به مدرسه رفتید؟"
  
  
  هان به طور خلاصه پاسخ داد: «برکلی».
  
  
  فرصت کمی برای صحبت کردن به زبان انگلیسی وجود داشت. بادبان بزرگ از باد ملایم حداکثر استفاده را برد و قایق کوچک با چهار یا پنج گره از پهنه دریا عبور کرد و اندونزیایی‌ها آن را با تکیه‌گاه‌ها نصب کردند. آنها افرادی عضلانی، قوی، استخوانی و استخوانی بودند و ملوانان عالی بودند. بدون صحبت کردن، وزن خود را برای حفظ بادبان بهتر تغییر دادند.
  
  
  در یک صبح صاف، جزیره فونگ شلوغ تر از غروب به نظر می رسید. آنها به سمت یک اسکله بزرگ حرکت کردند که روی پایه هایی در حدود دویست یاردی از ساحل قرار داشت. در انتهای آن مجموعه ای از انبارها و سوله ها، کامیون های چند اندازه وجود داشت. در شرق، یک موتور کوچک با واگن های کوچک در ایستگاه راه آهن مانور می داد.
  
  
  نیک به سمت گوش گان خم شد. "چی میفرستی؟"
  
  
  "برنج، کاپوک، محصولات نارگیل، قهوه، لاستیک. قلع و بوکسیت از جزایر دیگر. آقای Muchmoor بسیار محتاط است."
  
  
  "به عنوان یک تجارت؟"
  
  
  "آقای مخمور فروشگاه های زیادی دارد. فروشگاه بزرگ در جاکارتا است. ما همیشه بازار داریم، مگر زمانی که قیمت های جهانی به شدت کاهش می یابد."
  
  
  نیک فکر کرد که گان بیک نیز مراقب است. آنها روی یک اسکله شناور در یک اسکله بزرگ، در کنار یک اسکله دو دکلی لنگر انداخته بودند، جایی که یک جرثقیل کامیون در حال بارگیری کیسه ها روی پالت ها بود.
  
  
  گان بیک تالا و نیک را در امتداد اسکله و از مسیر پیاده رو آسفالت شده به ساختمانی بزرگ و با ظاهری خنک با کرکره های آویزان هدایت کرد. آنها وارد یک اتاق کار با دکوراسیونی زیبا شدند که نقوش اروپایی و آسیایی را با هم ترکیب می کرد. دیوارهای چوبی صیقلی با آثار هنری تزئین شده بودند که نیک فکر می‌کرد فوق‌العاده بود، و دو طرفدار غول‌پیکر بالای سرشان حلقه زدند و کولر بلند و بی‌صدا را در گوشه‌ای به تمسخر گرفتند. میز اداری عریض چوب آهنی توسط یک ماشین محاسبه مدرن، تابلو و تجهیزات ضبط احاطه شده بود.
  
  
  مردی که پشت میز بود، درشت - پهن، کوتاه - با چشمان قهوه ای نافذ بود. او لباس پنبه‌ای بی‌نقص و دوخت سفید پوشیده بود. روی نیمکتی از چوب ساج صیقلی، مردی نجیب چینی نشسته بود که کت و شلوار کتانی بر روی پیراهن یقه‌دار آبی پوشیده بود. گان بیک گفت: آقای موچمور آقای البرد است، طلا را آورد. نیک دست داد و گان او را به سمت چینی ها کشید. "این پدر من است، اونگ چانگ."
  
  
  آنها مردمی خوش برخورد و بدون حقه بودند. نیک هیچ خصومتی احساس نمی کرد، بیشتر شبیه این بود: "خوب است که آمدی و وقتی رفتی خوب می شود."
  
  
  آدام مخمور گفت: طلا می خواهد بخورد و استراحت کند گان لطفا او را با ماشین من به خانه ببر و برگرد.
  
  
  تالا نگاهی به نیک انداخت - بهت گفتم - و دنبال گان رفت. پاتریارک ماچموروف به نیک اشاره کرد و به صندلی اشاره کرد. "ممنونم که دختر پرشورم را برگرداندی. امیدوارم مشکلی با او پیش نیامده باشد."
  
  
  "اصلا مشکلی نیست."
  
  
  "او چگونه با شما تماس گرفت؟"
  
  
  نیک آن را روی خط گذاشت. او آنچه را که تالا در هاوایی گفته بود به آنها گفت و بدون نام بردن از AX، ضمناً گفت که او علاوه بر اینکه یک "واردکننده هنرهای عامیانه" است، "عامل" ایالات متحده است. کی متوقف خواهد شد
  
  
  آدام با اونگ چانگ رد و بدل شد. نیک فکر کرد که سرشان را رد و بدل کردند، اما خواندن نگاه‌هایشان مانند حدس زدن کارت پایین یک بازی پوکر پنج کارتی خوب بود.
  
  
  آدام گفت: "این تا حدی درست است. یکی از فرزندان من... اوه، بازداشت شده است تا زمانی که خواسته های خاصی را برآورده کنم. اما ترجیح می دهم او را در خانواده نگه دارم. ما امیدواریم... بدون هیچ گونه توافقی به یک راه حل برسیم. - یا کمک خارجی."
  
  
  نیک با صراحت گفت: «آنها سفیدی خون خواهند آمد.
  
  
  "ما منابع قابل توجهی داریم. و هیچ کس هرگز آنقدر دیوانه نیست که غاز طلایی را بکشد. ما دخالت نمی خواهیم."
  
  
  "مداخله نیست، آقای Muchmoor. کمک کنید. کمک قابل توجه و قدرتمند اگر موقعیت آن را خواستار باشد."
  
  
  "ما می دانیم که ... ماموران شما قدرت دارند. من در چند سال گذشته با برخی از آنها ملاقات کرده ام. آقای هانس نوردنبوس اکنون به صورت هوایی به اینجا پرواز می کند. من فکر می کنم او دستیار شماست. به محض ورود. من. امیدوارم هر دوی شما از مهمان نوازی من لذت ببرید و یک غذای خوب بخورید و سپس بروید."
  
  
  آقای مخمور به شما می گویند مرد بسیار باهوشی، آیا یک ژنرال باهوش تقویت ها را رد می کند؟
  
  
  "اگر آنها خطر اضافی را شامل می شوند. آقای برد، من بیش از دو هزار مرد خوب دارم. و اگر بخواهم می توانم تعداد بیشتری را سریعتر بدست بیاورم."
  
  
  "آیا آنها می دانند زباله های مرموز زندانیان کجاست؟"
  
  
  مخمور اخم کرد. "نه. اما ما این کار را به موقع انجام خواهیم داد."
  
  
  "آیا به اندازه کافی هواپیما از خود دارید که به آنها نگاه کنید؟"
  
  
  اونگ چانگ مودبانه سرفه کرد. "آقای برد، پیچیده تر از آن چیزی است که شما فکر می کنید. کشور ما به اندازه قاره شماست، اما از بیش از سه هزار جزیره با تعداد تقریباً بی پایان بندر و مخفیگاه تشکیل شده است. هزاران کشتی می آیند و می روند. همه نوع. این یک سرزمین واقعی دزدان دریایی است "آیا هیچ داستان دزدان دریایی را به خاطر دارید؟ آنها حتی امروز هم کار می کنند. و بسیار موثر، اکنون، با کشتی های بادبانی قدیمی و کشتی های قدرتمند جدید که می توانند از همه به جز سریع ترین کشتی های نیروی دریایی پیشی بگیرند."
  
  
  نیک سر تکان داد. "شنیدم که قاچاق همچنان صنعت پیشرو است. فیلیپین گهگاه به این موضوع اعتراض می کند. اما اکنون Nordenboss را در نظر بگیرید. او یک مرجع در این زمینه است. او با بسیاری از افراد مهم ملاقات می کند و گوش می دهد. و وقتی اسلحه دریافت می کنیم، ما می‌تواند کمک واقعی کند. دستگاه‌های مدرنی که حتی هزاران نفر و بسیاری از کشتی‌های شما نمی‌توانند با آن‌ها مقایسه شوند."
  
  
  آدام مخمور پاسخ داد: ما می دانیم. "با این حال، مهم نیست که آقای نوردنبوس چقدر اقتدار داشته باشد، این جامعه متفاوت و پیچیده ای است. من با هانس نوردنبوس ملاقات کردم. به توانایی های او احترام می گذارم. اما تکرار می کنم - لطفا ما را به حال خود رها کنید."
  
  
  آیا به من می گویید که آیا مطالبات جدیدی وجود داشته است؟
  
  
  دو مرد مسن تر دوباره نگاه های سریعی با هم رد و بدل کردند. نیک تصمیم گرفت هرگز مقابل آنها بریج بازی نکند. مخمور گفت: نه، این به تو مربوط نیست.
  
  
  نیک به آرامی و بسیار مؤدبانه اعتراف کرد: «البته، ما هیچ اختیاری برای تحقیق در کشور شما نداریم، مگر اینکه شما یا مقامات شما از ما بخواهید.» "ما دوست داریم کمک کنیم، اما اگر نتوانیم - نمی توانیم. از طرف دیگر، اگر اتفاقی برای پلیس شما مفید باشد - مطمئن هستم که شما با ما همکاری خواهید کرد - با آنها، منظور من این است که." .
  
  
  آدام مخمور جعبه ای از سیگارهای هلندی کوتاه و بی رنگ را به نیک داد. نیک یکی را گرفت، اونگ چانگ. مدتی در سکوت نفس کشیدند. سیگارش عالی بود در نهایت اونگ چانگ با چهره ای بی بیان گفت: "شما متوجه خواهید شد که مقامات ما می توانند گیج کننده باشند - از دیدگاه غربی."
  
  
  نیک اعتراف کرد: «من نظراتی در مورد روش های آنها شنیده ام.
  
  
  ارتش در این زمینه بسیار مهمتر از پلیس است.
  
  
  "فهمیدن."
  
  
  آنها دستمزد بسیار ضعیفی می گیرند.
  
  
  "بنابراین آنها کمی از اینجا و آنجا بلند می شوند."
  
  
  اونگ چانگ مؤدبانه پذیرفت: «همانطور که همیشه در مورد ارتش های کنترل نشده بود. این یکی از چیزهایی است که واشنگتن، جفرسون و پین شما به خوبی می‌دانستند و از کشورتان دفاع می‌کردند.»
  
  
  نیک به سرعت به صورت مرد چینی نگاه کرد تا ببیند آیا او شوخی می کند یا خیر. همچنین می توانید دما را در تقویم چاپی بخوانید. اداره کردن یک تجارت باید سخت باشد.
  
  
  موچمور توضیح داد: «اما غیرممکن نیست. تجارت در اینجا مانند سیاست است؛ تبدیل به هنر انجام کارهای ممکن می شود.
  
  
  "پس شما می توانید با مقامات برخورد کنید. وقتی باج گیران و آدم ربایان خشن تر می شوند، چگونه می خواهید برخورد کنید؟"
  
  
  ما در زمان مناسب راه را باز خواهیم کرد. در این میان، ما محتاط هستیم. اکثر جوانان اندونزیایی از خانواده های مهم اکنون تحت مراقبت هستند یا در خارج از کشور تحصیل می کنند."
  
  
  "با طلا چه خواهی کرد؟"
  
  
  "ما باید در این مورد بحث کنیم. شاید او باید به مدرسه در کانادا برود..."
  
  
  نیک فکر کرد که بگوید «همچنین» که دلیلی برای پرسیدن درباره آکیم به او می‌دهد. در عوض، آدم سریع گفت:
  
  
  "آقای نوردنبوس تا دو ساعت دیگر اینجا خواهد بود. شما باید آماده باشید حمام کنید و مقداری غذا بخورید، و من مطمئن هستم که می توانیم شما را به خوبی در فروشگاه مجهز کنیم." او بلند شد. "و من به شما یک گشت و گذار کوچک در سرزمین هایمان خواهم داد."
  
  
  صاحبان او نیک را به پارکینگ هدایت کردند، جایی که لندرور توسط مرد جوانی با یک سارافون در هوای آزاد با تنبلی خشک می شد. او پشت گوشش هیبیسکوس می پوشید، اما با احتیاط و خوب رانندگی می کرد.
  
  
  آنها از یک دهکده قابل توجه در حدود یک مایل دورتر از اسکله عبور کردند، مملو از مردم و کودکان، که معماری آن به وضوح تأثیر هلندی را منعکس می کرد. اهالی لباس های رنگارنگ، شلوغ و شاد و منطقه بسیار تمیز و مرتب بودند. نیک مودبانه گفت: "شهر شما مرفه به نظر می رسد."
  
  
  آدام پاسخ داد: «در مقایسه با شهرها یا برخی از مناطق کشاورزی فقیر یا مناطق پرجمعیت، وضعیت ما بسیار خوب است. "یا ممکن است این سوال باشد که یک فرد چقدر نیاز دارد. ما آنقدر برنج می کاریم که آن را صادر می کنیم و دام زیادی داریم. برخلاف آنچه ممکن است شنیده باشید، مردم ما هر وقت چیزی داشته باشند سخت کوش هستند." "ارزش دارد. اگر بتوانیم برای مدتی به ثبات سیاسی دست یابیم و تلاش بیشتری برای برنامه های کنترل جمعیت خود داشته باشیم، معتقدم می توانیم مشکلات خود را حل کنیم. اندونزی یکی از غنی ترین اما توسعه نیافته ترین مناطق جهان است."
  
  
  اونگ گفت: "ما بدترین دشمنان خود بوده ایم. اما در حال یادگیری هستیم. زمانی که همکاری را آغاز کنیم، مشکلات ما از بین خواهند رفت."
  
  
  نیک فکر کرد: «این مثل یک سوت در تاریکی است. آدم ربایان در بوته، ارتشی در در، انقلابی زیر پا و نیمی از بومیان سعی در کشتن نیمی دیگر به دلیل اینکه مجموعه خاصی از خرافات را نپذیرفتند - مشکلات آنها هنوز تمام نشده است.
  
  
  آنها به روستای دیگری رسیدند که یک ساختمان تجاری بزرگ در مرکز داشت، مشرف به یک منطقه علفزار بزرگ که در سایه درختان غول پیکر قرار داشت. یک نهر کوچک قهوه‌ای رنگ از میان محوطه پارک می‌گذشت، کرانه‌های آن با گل‌های رنگارنگ شعله‌ور بود: پوانستیا، ترش، آزالیا، تاک‌های شعله‌دار و میموزا. جاده درست از میان یک سکونتگاه کوچک می گذشت، با الگوهای پیچیده ای از خانه های بامبو و کاهگلی که دو طرف مسیر را تزئین می کرد.
  
  
  تابلوی بالای فروشگاه به سادگی می گوید MACHMUR. به طرز شگفت‌آوری خوب بود و نیک به سرعت شلوار و پیراهن نخی جدید، کفش‌های لاستیکی و یک کلاه حصیری شیک در اختیارش قرار داد. آدام او را تشویق کرد که بیشتر انتخاب کند، اما نیک نپذیرفت و توضیح داد که چمدانش در جاکارتا است. آدام پیشنهاد پرداخت نیک را رد کرد و در حالی که دو کامیون ارتش در آنجا ایستاده بودند، به ایوان عریض رفتند.
  
  
  افسری که از پله ها بالا آمد سخت، صاف و قهوه ای مانند خار بود. شما می توانید شخصیت او را از نحوه عقب نشینی چند نفر از بومیان که در سایه ها لم داده بودند حدس بزنید. به نظر نمی‌رسیدند که ترسیده باشند، فقط محتاط بودند - زیرا ممکن است از ناقل بیماری یا سگی که گاز می‌گیرد دوری کند. او به زبان اندونزیایی-مالایی به آدام و اونگ سلام کرد.
  
  
  آدم به انگلیسی گفت: این آقای البرد، سرهنگ سودیرمت است - خریدار آمریکایی. نیک پیشنهاد کرد که «خریدار» به شما جایگاه بیشتری نسبت به «واردکننده» می دهد. دست دادن سرهنگ سودیرمت، برخلاف ظاهر خشن او، نرم بود.
  
  
  مرد نظامی گفت: خوش آمدی، نمی دانستم تو آمده ای...
  
  
  آدام سریع گفت: «او با یک هلیکوپتر شخصی آمد. Nordenboss در راه است.
  
  
  چشمان تیره شکننده نیک را متفکرانه مطالعه کردند. سرهنگ مجبور شد به بالا نگاه کند و نیک فکر کرد که از آن متنفر است. "شما شریک آقای نوردنبوس هستید؟"
  
  
  "به نوعی. او به من کمک می کند سفر کنم و کالاها را ببینم. می توان گفت ما دوستان قدیمی هستیم."
  
  
  سودیرمت دستش را دراز کرد: پاسپورت تو... نیک آدام را با نگرانی اخم کرد.
  
  
  نیک با لبخند گفت: در چمدانم. بیاورم ستاد؟ به من نگفتند...
  
  
  سودیرمت گفت: «این ضروری نیست. "قبل از رفتن به آن نگاه خواهم کرد."
  
  
  نیک گفت: «من واقعاً ای کاش قوانین را می دانستم.
  
  
  "بدون قانون. فقط آرزوی من است."
  
  
  آنها دوباره سوار لندرور شدند و به سمت پایین جاده رفتند و به دنبال آن کامیون هایی که غرغر می کردند. آدام آهسته گفت: ما دستمون رو زیاد بازی کردیم تو پاسپورت نداری.
  
  
  "من این کار را به محض ورود هانس نوردنبوس انجام خواهم داد. یک پاسپورت کاملا معتبر با ویزا، مهر ورود و همه چیزهایی که لازم است. آیا می توانیم سودیرمت را تا آن زمان نگه داریم؟"
  
  
  آدام آهی کشید. "او پول می خواهد. من می توانم به او پول بدهم حالا یا دیرتر. یک ساعت طول می کشد. بینگ - ماشین را متوقف کنید." آدام از ماشین پیاده شد و به کامیونی که پشت سر آنها ایستاده بود فریاد زد: "لئو، بیا به دفتر من برگردیم و کارمان را تمام کنیم و سپس می توانیم به بقیه در خانه بپیوندیم."
  
  
  "چرا که نه؟" سودیرمت پاسخ داد. " وارد شوید."
  
  
  نیک و اونگ با لندرور رانندگی کردند. اونگ به پهلویش تف انداخت. "زالو. و او صد دهان دارد."
  
  
  آنها دور یک کوه کوچک با تراس و
  
  
  با محصولات زراعی نیک چشم اونگ را گرفت و به راننده اشاره کرد. "میشه حرف بزنیم؟"
  
  
  "بینگ درست است."
  
  
  می توانید اطلاعات بیشتری در مورد راهزنان یا آدم ربایان به من بدهید؟ می دانم که آنها ممکن است با چین ارتباط داشته باشند.
  
  
  اونگ تیانگ با ناراحتی سر تکان داد. "همه در اندونزی ارتباطات چینی دارند، آقای برد. می توانم بگویم که شما فردی مطالعه هستید. ممکن است قبلاً بدانید که ما، سه میلیون چینی، بر اقتصاد 106 میلیون اندونزیایی تسلط داریم. متوسط درآمد اندونزیایی ها پنج درصد چینی است. اندونزیایی. شما به ما می گویید سرمایه دار. اندونزیایی ها به ما حمله می کنند و ما را کمونیست می خوانند. این عکس عجیبی نیست؟
  
  
  "خیلی. شما می گویید که اگر راهزنان با چین در ارتباط باشند، با راهزنان همکاری نمی کنید و نخواهید کرد."
  
  
  اونگ با ناراحتی پاسخ داد: «وضعیت خودش صحبت می‌کند. "ما بین امواج و صخره ها گیر کرده ایم. پسر خودم را تهدید می کنند. او دیگر بدون چهار یا پنج نگهبان به جاکارتا نمی رود."
  
  
  "بایک تفنگ؟"
  
  
  "بله. اگرچه من پسران دیگری در مدرسه در انگلستان دارم." اونگ صورتش را با دستمال پاک کرد. ما هیچ چیز در مورد چین نمی دانیم. ما چهار نسل در اینجا زندگی کرده ایم، برخی از ما بسیار طولانی تر. هلندی ها ما را در سال 1740 به شدت مورد آزار و اذیت قرار دادند. ما خودمان را اندونزیایی می دانیم... اما وقتی خون آنها داغ می شود، در چهره چینی ها ممکن است شروع به پراندن سنگ از خیابان کند.»
  
  
  نیک احساس کرد که اونگ تیانگ از این فرصت برای بحث در مورد نگرانی ها با آمریکایی ها استقبال می کند. چرا تا همین اواخر به نظر می رسید که چینی ها و آمریکایی ها همیشه با هم کنار می آمدند؟ نیک به آرامی گفت: "من نژاد دیگری را می شناسم که نفرت بی معنی را تجربه کرده است. انسان حیوان جوانی است. بیشتر اوقات او از روی احساسات رفتار می کند تا عقل، به خصوص در یک جمعیت. اکنون شانس شما برای انجام کاری است. به ما کمک کنید. اطلاعاتی دریافت کنید یا بفهمید که چگونه می توانم به راهزنان و آشغال های کشتیرانی آنها برسم."
  
  
  بیان رسمی اونگ کمتر مرموز شد. غمگین و نگران به نظر می رسید. "من نمی توانم. شما آنقدر که فکر می کنید ما را درک نمی کنید. ما خودمان مشکلات خود را حل می کنیم."
  
  
  "منظور شما این است که آنها را نادیده بگیرید. شما بهای آن را می پردازید. شما به بهترین ها امیدوار هستید. این کار نمی کند. شما فقط خود را در برابر خواسته های جدید باز می کنید. یا انسان-حیواناتی که ذکر کردم توسط یک مستبد و جنایتکار تشنه قدرت گرد هم آمده اند. یا سیاستمدار، و شما یک مشکل واقعی دارید. زمان مبارزه است. چالش را بپذیرید. حمله کنید."
  
  
  اونگ کمی سرش را تکان داد و دیگر نمی خواست حرف بزند. آن‌ها به سمت خانه‌ای بزرگ به شکل U، رو به جاده رفتند. با مناظر گرمسیری آمیخته شد گویی همراه با بقیه درختان و گل های سرسبز رشد کرده است. سوله‌های چوبی بزرگ، ایوان‌های شیشه‌ای عریض، و نیک حدس زد، حدود سی اتاق داشت.
  
  
  اونگ چند کلمه با یک دختر جوان زیبا با سارافون سفید رد و بدل کرد و سپس به نیک گفت: "او شما را به اتاقتان نشان می دهد، آقای برد. او انگلیسی کمی صحبت می کند، اما اگر آنها را بلد باشید به خوبی مالایی و هلندی صحبت می کند. در اتاق اصلی - نمی توانید این را از دست بدهید."
  
  
  نیک سارافون سفید را دنبال کرد و امواج آن را تحسین کرد. اتاق او جادار بود، با یک حمام مدرن بیست ساله به سبک بریتانیایی با جا حوله ای فلزی به اندازه یک پتوی کوچک. او با استفاده از وسایلی که در کابینت دارو چیده شده بود دوش گرفت، تراشید و مسواک زد و احساس بهتری داشت. لباس هایش را درآورد و ویلهلمینا را تمیز کرد و کمربندهای ایمنی را بست. برای اینکه یک تپانچه بزرگ در یک پیراهن ورزشی پنهان شود، باید کاملا آویزان شود.
  
  
  روی تخت بزرگ دراز کشید و قاب چوبی کنده کاری شده ای را که پشه بند حجیمی روی آن آویزان بود، تحسین کرد. بالش ها سفت و به اندازه کیسه های پادگان پر شده بودند. او به یاد آورد که آنها را "همسران هلندی" می نامیدند. او خودش را جمع کرد و حالتی کاملاً آرام به خود گرفت، بازوهایش در پهلوها، کف دست‌هایش پایین بود، هر ماهیچه‌ای نرم می‌شد و خون و انرژی تازه جمع می‌کرد، همانطور که از نظر ذهنی به تک تک اعضای بدن قدرتمندش دستور می‌داد که کشش و بازیابی شود. این یک روال یوگا بود که او در هند آموخته بود، برای بهبودی سریع، برای به دست آوردن قدرت در طول دوره های استرس جسمی یا ذهنی، برای نگه داشتن نفس طولانی تر، و برای تحریک تفکر روشن ارزشمند است. او برخی از جنبه های یوگا را مزخرف و برخی دیگر را ارزشمند یافت، که جای تعجب نیست - او پس از مطالعه ذن، علوم مسیحی و هیپنوتیزم به همین نتیجه رسید.
  
  
  او برای لحظه ای افکارش را به آپارتمانش در واشنگتن، به کلبه شکار کوچکش در کتسکیلز و دیوید هاوک برد. او از تصاویر خوشش آمد. وقتی در اتاق باز شد - خیلی آرام - احساس خوشبختی و اعتماد به نفس کرد.
  
  
  نیک با شلوارک دراز کشیده بود و لوگر و چاقو زیر شلوار جدیدش که مرتب تا شده بود کنارش بود. بی صدا دستش را روی اسلحه گذاشت و سرش را کج کرد تا بتواند در را ببیند. گان بیک وارد شد. دستانش خالی بود. آرام به تخت نزدیک شد
  
  
  .
  
  
  مرد جوان چینی 10 فوت دورتر ایستاد، چهره ای باریک در تاریکی اتاق بزرگ و ساکتی. "آقای برد..."
  
  
  نیک فوراً پاسخ داد: «بله».
  
  
  "آقای نوردنبوس بیست دقیقه دیگر اینجا خواهد بود. فکر کردم می خواهید بدانید."
  
  
  "از کجا می دانی؟"
  
  
  "یکی از دوستان من در ساحل غربی یک رادیو دارد. او هواپیما را دید و زمان تخمینی رسیدن را به من داد."
  
  
  "و شنیدی که سرهنگ سودیرمت درخواست کرد پاسپورت من را ببیند، و آقای موچمور یا پدرت از شما خواستند که نوردنبوس را بررسی کنید و به من مشاوره بدهید. من نمی توانم در مورد روحیه شما در اینجا چیز زیادی بگویم، اما ارتباط شما لعنتی خوب است."
  
  
  نیک پاهایش را از روی تخت پایین آورد و از جایش بلند شد. او می‌دانست که گان بیک او را مطالعه می‌کند، به جای زخم‌ها فکر می‌کند، به وضعیت فیزیکی تصفیه‌شده توجه می‌کند و قدرت بدن قدرتمند مرد سفیدپوست را ارزیابی می‌کند. گان بیک شانه بالا انداخت. "مردان مسن تر محافظه کار هستند و شاید حق با آنها باشد. اما برخی از ما هستند که بسیار متفاوت فکر می کنند."
  
  
  "چون شما داستان پیرمردی که کوه را جابجا کرد مطالعه کردید؟"
  
  
  "نه. چون ما با چشمان باز به دنیا نگاه می کنیم. اگر سوکارنو افراد خوبی داشت که می توانستند به او کمک کنند، همه چیز بهتر می شد. هلندی ها نمی خواستند ما خیلی باهوش شویم. ما باید خودمان به عقب برسیم. ""
  
  
  نیک خندید. "تو سیستم اطلاعاتی خودت را داری، مرد جوان. آدام مخمور در مورد سودیرمت و پاسپورت به تو گفت. بینگ در مورد صحبت من با پدرت به تو گفت. و آن مرد ساحلی نوردنبوس را اعلام کرد. در مورد جنگ با نیروها چطور؟ آیا آنها سازماندهی کرده اند. یک شبه نظامی، واحد دفاع شخصی یا زیرزمینی؟"
  
  
  "آیا به شما بگویم چه چیزی وجود دارد؟"
  
  
  "شاید نه - هنوز. به کسی بالای سی سال اعتماد نکنید."
  
  
  گان بیک برای لحظه ای گیج شد. "چرا؟، این چیزی است که دانشجویان آمریکایی می گویند."
  
  
  "بعضی از آنها." نیک سریع لباس پوشید و مودبانه به دروغ گفت: "اما نگران من نباش."
  
  
  "چرا؟"
  
  
  "من بیست و نه ساله هستم."
  
  
  گان بیک بدون هیچ تعبیری تماشا کرد که نیک ویلهلمینا و هوگو را تصحیح می کرد. پنهان کردن اسلحه غیرممکن بود، اما نیک این تصور را داشت که گان بیک می تواند مدت ها قبل از اینکه اسرار خود را رها کند متقاعد شود. "آیا می توانم Nordenboss را برای شما بیاورم؟" - پرسید گان بیک.
  
  
  "آیا قصد ملاقات با او را داری؟"
  
  
  "من میتوانم."
  
  
  از او بخواه که چمدان مرا در اتاقم بگذارد و در اسرع وقت پاسپورتم را به من بدهد.»
  
  
  جوان چینی پاسخ داد: "این کار خواهد شد." نیک به او زمان داد تا در راهروی طولانی قدم بزند و سپس به راهروی تاریک و خنک رفت. این بال دارای درهایی در دو طرف بود، درهایی با لوورهای چوبی طبیعی برای حداکثر تهویه اتاق ها. نیک دری را که تقریباً روبروی سالن بود انتخاب کرد. چیدمان مرتب وسایل نشان می داد که او مشغول است. سریع در را بست و دیگری را امتحان کرد. اتاق سومی که او بررسی کرد ظاهراً یک اتاق مهمان بدون استفاده بود. وارد شد، صندلی را طوری قرار داد که بتواند از درها نگاه کند و منتظر ماند.
  
  
  اولین کسی که در را زد، مردی بود که گلی پشت گوش داشت - راننده لندرور-بینگ. نیک منتظر ماند تا مرد جوان لاغر اندام در راهرو حرکت کرد، سپس در سکوت از پشت به او نزدیک شد و گفت: "به دنبال من می گردی؟"
  
  
  پسر پرید، برگشت و گیج به نظر رسید، سپس یادداشت را در دست نیک گذاشت و با عجله رفت، حتی اگر نیک گفت: "هی، صبر کن..."
  
  
  در یادداشت آمده بود: از سودیرمت برحذر باشید. امشب میبینمت. تی.
  
  
  نیک به پست خود بیرون از در برگشت، سیگاری روشن کرد و نیم دوجین پک زد و از یک کبریت برای سوزاندن پیام استفاده کرد. دست خط دخترانه و «ت». این طلا خواهد بود. او نمی دانست که او افرادی مانند سودیرمت را در عرض پنج ثانیه پس از ملاقات با آنها ارزیابی می کند و در صورت امکان به آنها چیزی نمی گوید و اجازه می دهد از او دور شوند.
  
  
  مثل تماشای یک اجرای جالب بود. دختر زیبایی که او را به اتاق نشان داده بود، به آرامی بالا آمد، در اتاق را کوبید و داخل شد. او لباس های شسته شده را حمل می کرد. شاید لازم بود یا شاید بهانه ای بود. یه دقیقه بعد اومد بیرون و رفت.
  
  
  بعدی اونگ چانگ بود. نیک اجازه داد در بزند و وارد شود. او هنوز چیزی برای صحبت با پیرمرد چینی ندارد. اونگ به عدم همکاری ادامه داد تا اینکه وقایع تایید کردند که بهتر است او را تغییر دهیم. تنها چیزی که از نظر اعتقادی به تیانگ پیر خردمند احترام می گذارد، نمونه و عمل است.
  
  
  سپس سرهنگ سودیرمت ظاهر شد، شبیه یک دزد، که در اطراف تشک پرسه می‌زند و پشت او را تماشا می‌کند، مانند مردی که می‌داند دشمنانش را پشت سر گذاشته و روزی آنها را خواهند گرفت. او در زد. او در زد.
  
  
  نیک که در تاریکی نشسته بود و یکی از پرده ها را به اندازه یک هشتم اینچ باز نگه داشته بود، پوزخند زد. یک مشت از قدرت، آماده برای باز کردن، کف دست به بالا. او مشتاق بود که از نیک پاسپورتش را بخواهد و اگر شانسی برای کسب چند روپیه وجود داشت، می خواست این کار را در خلوت انجام دهد.
  
  
  سودیرمت با نگاهی ناراضی رفت. چند نفر از آنجا گذشتند، شستن، استراحت کردند و برای شام لباس پوشیدند، برخی لباس های کتانی سفید و برخی ترکیبی از مد اروپایی و اندونزیایی. همه آنها خنک، رنگارنگ و راحت به نظر می رسیدند. آدام مخمور با یک اندونزیایی ناآشنا با ظاهر نجیب و اونگ تیانگ با دو چینی تقریباً هم سن و سال خود قدم زد - آنها سیراب، محتاط و مرفه به نظر می رسیدند.
  
  
  سرانجام هانس نوردنبوس با یک کیف کت و شلوار به همراه یک خدمتکار خانه با وسایلش وارد شد. نیک از راهرو رفت و قبل از اینکه بند انگشت هانس به تابلو برخورد کند در اتاقش را باز کرد.
  
  
  هانس به دنبال او وارد اتاق شد و از مرد جوان تشکر کرد که سریع رفت و گفت: سلام نیک. از این به بعد به او زنگ خواهم زد.
  
  
  آنها دست دادند و با هم لبخند زدند. نیک قبلا با Nordenboss کار می کرد. او مردی کوتاه قد و کمی ژولیده با موهای کوتاه و چهره ای شاداب پودینگ بود. کسی که شما را گول می زند - بدن به جای چاق، تماماً ماهیچه ای و رگه ای بود، و چهره شاد و مهتابی، هوش و دانش بالایی از آسیای جنوب شرقی را پوشانده بود که تعداد کمی از بریتانیایی ها و هلندی هایی که سال های خود را در این منطقه گذرانده بودند، می توانستند برابری کنند.
  
  
  نیک گفت: "من از سرهنگ سودرمات طفره رفتم. او می خواهد پاسپورت من را ببیند. او به دنبال من آمد."
  
  
  "گان بیک به من انعام داد." نوردنبوس یک کیف چرمی از جیب سینه‌اش درآورد و به نیک داد. "اینم پاسپورت جناب برد. درسته. چهار روز پیش اومدی جاکارتا و تا دیروز پیش من بودی. من برات لباس و چیزا آوردم." به چمدان ها اشاره کرد. "من وسایل شما را بیشتر در جاکارتا دارم. از جمله چند مورد حساس."
  
  
  "از استوارت؟"
  
  
  "بله. او همیشه از ما می خواهد که اختراعات کوچک او را امتحان کنیم."
  
  
  نیک صدایش را کم کرد تا بین آنها آمد. معلوم می‌شود بچه آکیم تالا ماچ‌مور است. آدام و اونگ به کمک ما نیازی ندارند. صحبتی در مورد یهودا، مولر، یا آشغال‌ها وجود دارد؟
  
  
  "فقط یک نخ." هانس به همین آرامی صحبت کرد. "من در جاکارتا یک سرنخ دارم که شما را به جایی می رساند. فشار بر این خانواده های ثروتمند افزایش می یابد، اما آنها نتیجه می دهند و راز را برای خود نگه می دارند."
  
  
  آیا چینی ها به تصویر سیاسی بازمی گردند؟
  
  
  "و چگونه. فقط در چند ماه گذشته. آنها پولی برای خرج کردن دارند، و نفوذ یهودا به آنها فشار سیاسی وارد می کند، فکر می کنم. عجیب است. به عنوان مثال، آدام مخمور، یک مولتی میلیونر، به کسانی که می خواهند پول می دهد. او و همه مثل او را خراب کن. و تقریباً مجبور می شود وقتی پول می دهد لبخند بزند."
  
  
  اما اگر طلا نداشته باشند...؟
  
  
  "چه کسی می داند آنها چه عضو دیگری از خانواده او دارند؟ آکیم؟ یا فرزند دیگری از او؟"
  
  
  او چند گروگان دارد؟
  
  
  "حدس شما به خوبی حدس من است. بیشتر این سرمایه گذاران مسلمان هستند یا خود را تظاهر می کنند. آنها چندین زن و فرزند دارند. بررسی آنها دشوار است. اگر از او بپرسید، او اظهارات معقولی خواهد کرد - مثلاً چهار نفر. سپس روزی خواهید گفت. بدانید "حقیقت به دوازده نزدیکتر است."
  
  
  نیک خندید. "این آداب و رسوم جذاب محلی." یک کت و شلوار کتان سفید از کیفش درآورد و سریع پوشید. "این طلا یک نازنین است. آیا او چیزی شبیه او دارد؟"
  
  
  "اگر آدام شما را به یک مهمانی بزرگ دعوت کند، وقتی خوک کباب می پزند و سرمپی و گولک می رقصند، عروسک های بامزه تر از آن چیزی که نمی توانید بشمارید خواهید دید. من حدود یک سال پیش در یکی از آنها شرکت کردم. هزار نفر در این مراسم شرکت کردند و جشن گرفتند. چهار روز."
  
  
  "به من دعوت نامه بده."
  
  
  "فکر می‌کنم به زودی برای کمک به طلا یکی دریافت خواهید کرد. آنها به سرعت تعهدات خود را پرداخت می‌کنند و به میزبانان خدمات خوبی ارائه می‌کنند. وقتی اتفاق بیفتد به مهمانی پرواز خواهیم کرد. من امشب می‌رسم. خیلی دیر است. ما زود می‌رویم. در صبح."
  
  
  هانس نیک را به اتاق بزرگ اصلی هدایت کرد. یک نوار در گوشه، یک آبشار، هوای با طراوت، یک زمین رقص و یک ترکیب چهار تکه ای داشت که جاز عالی به سبک فرانسوی می نواخت. نیک با چند ده مرد و زن ملاقات کرد که بی‌پایان گپ می‌زدند و از یک شام فوق‌العاده ریست تافل لذت می‌بردند - یک "میز برنج" از گوشت بره و مرغ کاری شده، روی آن یک تخم‌مرغ پخته شده، خیار برش‌شده، موز، بادام زمینی، گزنه، و میوه ها و سبزیجات نتوانست اسمش را بگذارد آبجوهای اندونزیایی خوب، آبجوهای دانمارکی عالی و ویسکی خوب وجود داشت. پس از رفتن خدمتکاران، چند زوج از جمله تالا و گان بیک به رقصیدن پرداختند. سرهنگ سودیرمت زیاد مشروب خورد و به نیک توجه نکرد.
  
  
  در ساعت یازده و چهل و شش، نیک و هانس به راهرو برگشتند و قبول کردند که خیلی غذا خورده اند، عصر فوق العاده ای را سپری کرده اند و چیزی یاد نگرفته اند.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  نیک چمدانش را باز کرد و لباس هایش را پوشید.
  
  
  او در کد شخصی خود چند یادداشت در دفترچه کوچک سبز رنگ خود نوشت، کوتاه نویسی به قدری مخفی که یک بار به هاوک گفت: "هیچکس نمی تواند آن را بدزدد و چیزی بفهمد. اغلب نمی توانم بفهمم چه نوشته ام."
  
  
  در ساعت دوازده و بیست در زده شد و او سرهنگ سودیرمت را پذیرفت، که از الکلی که نوشیده بود برافروخته شده بود، اما همچنان همراه با دود نوشیدنی، هوای سختی را در یک بسته کوچک بیرون می داد. سرهنگ با لب های تیره و باریک خود لبخندی مکانیکی زد. "من قصد نداشتم در شام مزاحم شما شوم. می توانم پاسپورت شما را ببینم، آقای برد؟"
  
  
  نیک دفترچه را به او داد. سودیرمت آن را به دقت بررسی کرد، «آقای برد» را با عکس مقایسه کرد و صفحات ویزا را مطالعه کرد. "این تازه منتشر شده است، آقای برد. شما خیلی وقت است که وارد نمی کنید."
  
  
  پاسپورت قدیمی من تمام شده است.
  
  
  "اوه. آیا شما برای مدت طولانی با آقای نوردنبوس دوست بودید؟"
  
  
  "آره."
  
  
  "من در مورد ... ارتباطات او می دانم. آیا شما هم آنها را دارید؟"
  
  
  "من ارتباطات زیادی دارم."
  
  
  "آه، جالب است. اگر می توانم کمکی کنم به من بگو."
  
  
  نیک دندان هایش را روی هم فشار داد. سودیرمت به یخچال نقره‌ای که نیک روی میز اتاقش پیدا کرده بود، همراه با یک کاسه میوه، چای در قمقمه، یک بشقاب کلوچه و ساندویچ‌های کوچک و یک جعبه سیگارهای مرغوب نگاه کرد. نیک برای میز دست تکان داد. "آیا قبل از خواب نوشیدنی میل دارید؟"
  
  
  سودیرمت دو بطری آبجو نوشید، بیشتر ساندویچ ها و کلوچه ها را خورد، یک سیگار را در جیبش گذاشت و دیگری را روشن کرد. نیک مودبانه سوالاتش را پاسخ داد. وقتی سرهنگ بالاخره بلند شد، نیک با عجله او را تا در همراهی کرد. سودیرمت در افتتاحیه مکث کرد. "آقای برد، اگر اصرار به حمل اسلحه در محله من دارید، باید دوباره صحبت کنیم."
  
  
  "تفنگ؟" نیک به عبای نازکش نگاه کرد.
  
  
  " اونی که امروز بعدازظهر زیر پیراهنت بود. من باید همه قوانین منطقه ام رو اجرا کنم، میدونی..."
  
  
  نیک در را بست. خیلی واضح بود. او می‌توانست تپانچه خود را حمل کند، اما سرهنگ سودیرمت باید گواهینامه شخصی بپردازد. نیک تعجب کرد که آیا سربازان کلنل حقوق خود را دیده اند. یک اندونزیایی خصوصی حدود دو دلار در ماه دریافت می کرد. او با انجام همان کارهایی که افسرانش در مقیاس وسیع انجام می دادند زندگی می کرد: اخاذی و گرفتن رشوه، اخاذی کالا و پول نقد از شهروندان، که عمدتاً عامل آزار و اذیت چینی ها بود.
  
  
  اسناد اطلاعاتی نیک در مورد این منطقه حاوی اطلاعات جالبی بود. او یک نصیحت را به یاد آورد: "...اگر با سربازان محلی درگیر است، برای پول مذاکره کنید. بیشتر آنها اسلحه های خود را به ازای شانزده دلار در روز به شما یا قانون شکنان می دهند، بدون سوال." او پوزخندی زد. شاید ویلهلمینا را پنهان کند و اسلحه هایش را از سرهنگ اجاره کند. همه چراغ ها را خاموش کرد به جز لامپ کم مصرف و روی تخت بزرگ دراز کشید.
  
  
  صدای نازک و نازک لولای در او را بیدار کرد. او خود را آموزش داد تا به او گوش دهد و به حواس خود دستور داد که او را دنبال کنند. بدون اینکه روی تشک بلند حرکت کند، پانل را تماشا کرد.
  
  
  تالا موچمور به داخل اتاق سر خورد و در را به آرامی پشت سر خود بست. زمزمه آرامی شنیده شد: «ال...».
  
  
  "من همین جا هستم."
  
  
  از آنجایی که شب گرم بود، فقط باکسرهای نخی خود را بر روی تخت دراز کشید. آنها با چمدانی که نوردنبوس آورده بود رسیدند و برای او عالی بودند. آنها باید عالی باشند - آنها از بهترین پنبه صیقلی موجود ساخته شده بودند، با یک جیب فاق مخفی برای نگه داشتن Pierre، یکی از گلوله های گاز کشنده ای که N3 AX - نیک کارتر، با نام مستعار Al Bard - مجاز به استفاده از آن بود.
  
  
  او در مورد رسیدن به لباس خود بحث کرد، اما تصمیم گرفت که این کار را نکند. او و طلا به اندازه کافی با هم تجربه کرده بودند، به اندازه کافی همدیگر را دیده بودند، تا حداقل برخی از قراردادها را غیرضروری کنند.
  
  
  او با قدم‌های کوتاه در اتاق قدم زد، لبخند روی لب‌های قرمز کوچکش به شادی دختری جوان بود که یا مردی را ملاقات می‌کرد که تحسینش می‌کرد و رویاهایی در اطرافش می‌ساخت، یا مردی را که قبلاً عاشقش بود. او یک سارافون زرد بسیار روشن با طرح های گلدار به رنگ صورتی ملایم و سبز پوشیده بود. موهای مشکی براقی که او هنگام شام رنگ کرده بود - در کمال تعجب نیک - اکنون روی شانه های قهوه ای صاف او افتاد.
  
  
  در درخشش نرم کهربایی، او مانند رویای هر مردی به نظر می‌رسید، به زیبایی منحنی، با حرکات ماهیچه‌ای روان حرکت می‌کرد که نشان دهنده لطفی بود که بر اثر قدرت زیاد در اندام‌های گرد دیوانه‌وار او ایجاد می‌شد.
  
  
  نیک لبخندی زد و روی تخت دراز کشید. او زمزمه کرد: "سلام. از دیدنت خوشحالم، طلا. تو کاملاً زیبا به نظر میرسی."
  
  
  لحظه ای تردید کرد، سپس عثمانی را روی تخت برد و نشست و سر تیره اش را روی شانه او گذاشت. "آیا خانواده من را دوست داری؟"
  
  
  "بسیار. و گان بیک پسر خوبی است. او سر روی شانه هایش دارد."
  
  
  او کمی شانه هایش را بالا انداخت و پلک های بی تعهدی که دخترها برای گفتن یک مرد - به خصوص بزرگتر - به کار می برند، زد که حال مرد دیگر یا کوچکتر خوب است، اما بیایید وقت خود را با صحبت درباره او تلف نکنیم. "الان می‌خواهی چه کار کنی؟ می‌دانم که پدرم و اونگ چانگ از کمک تو امتناع کردند."
  
  
  "من صبح با هانس به جاکارتا می روم."
  
  
  "شما یک آشغال یا یک مولر را در آنجا پیدا نخواهید کرد."
  
  
  او فوراً پرسید: "چگونه در مورد مولر شنیدی؟"
  
  
  سرخ شد و به انگشتان بلند و باریکش نگاه کرد. او باید یکی از باندهایی باشد که از ما دزدی می کنند.
  
  
  و افرادی مثل شما را به خاطر باج خواهی می رباید؟
  
  
  "آره."
  
  
  "خوش اومدی طلا." دستش را دراز کرد و یکی از دست های مهربانش را گرفت و آن را به آرامی مثل یک پرنده گرفت. "اطلاعات را دریغ نکن. به من کمک کن تا بتوانم به تو کمک کنم. آیا مرد دیگری با مولر وجود دارد که به نام یهودا یا بورمان شناخته می شود؟ مردی به شدت فلج با لهجه ای مانند مولر."
  
  
  دوباره سرش را تکان داد و بیشتر از آنچه فکر می کرد فاش کرد. "فکر می کنم. نه، مطمئنم." او سعی کرد صادق باشد، اما نیک فکر کرد - چگونه می تواند در مورد لهجه یهودا بداند؟
  
  
  به من بگو چه خانواده های دیگری در دست دارند.
  
  
  "من در مورد خیلی چیزها مطمئن نیستم. هیچ کس نمی گوید. اما من مطمئن هستم که خانواده لوپونوسیا پسرانی چون چن شین لیانگ و سونگ یولین دارند. و یک دختر به نام ام. ای. کینگ."
  
  
  "آیا سه نفر آخر چینی هستند؟"
  
  
  "چینی اندونزیایی. آنها در منطقه مسلمان نشین سوماترای شمالی زندگی می کنند. آنها عملا محاصره شده اند."
  
  
  "یعنی هر لحظه ممکن است آنها کشته شوند؟"
  
  
  واقعاً نه. تا زمانی که M.A به ارتش پول بدهد، ممکن است خوب باشند.
  
  
  آیا پول او تا زمانی که همه چیز تغییر کند دوام می آورد؟ "
  
  
  او بسیار ثروتمند است.
  
  
  "مثل اینکه آدام به سرهنگ سودیرمت پول می دهد؟"
  
  
  "بله، با این تفاوت که در سوماترا شرایط حتی بدتر است."
  
  
  "چیز دیگری که می خواهید به من بگویید؟" - او به آرامی پرسید، در این فکر بود که آیا او می‌گوید از کجا درباره یهودا می‌داند و چرا آزاد است، در حالی که اطلاعاتی که او گفت باید او را زندانی می‌کرد.
  
  
  او به آرامی سر زیبایش را تکان داد و مژه های بلندش افتاده بود. نیک تصمیم گرفت که حالا هر دو دستش را روی بازوی راست او گذاشته بود، و چیزهای زیادی در مورد تماس پوستی می دانست، زیرا ناخن های صاف و ظریفش مانند بال های پروانه روی پوستش می رفتند. در حالی که او وانمود می کرد که دستش را معاینه می کند، به آرامی روی مچ دستش زدند و رگ های بازوی برهنه اش را ردیابی کردند. او مانند یک مشتری مهم در سالن یک مانیکوریست به خصوص خوش تیپ احساس می کرد. دست او را برگرداند و به آرامی خطوط ریز پایه انگشتانش را نوازش کرد، سپس آنها را تا کف دستش دنبال کرد و هر خط روی کف دستش را با جزئیات ترسیم کرد. نه، او تصمیم گرفت، من با زیباترین فالگیر کولی که تا به حال دیده شده هستم - آنها را در شرق چه می نامند؟ انگشت اشاره او از انگشت شست به انگشت کوچکش رسید، سپس به مچ دستش رسید، و یک حس سوزن سوزن شدن ناگهانی از پایه ستون فقراتش تا موهای پشت گردنش به خوبی در او جاری شد.
  
  
  او با صدای آهسته ای زمزمه کرد: "در جاکارتا، ممکن است چیزی از ماتا ناسوت یاد بگیرید. او مشهور است. احتمالاً او را ملاقات خواهید کرد. او بسیار زیبا است... بسیار زیباتر از من. به خاطر او مرا فراموش کن." سر کوچک با تاج سیاه خم شد و لب های نرم و گرم او را روی کف دستش احساس کرد. نوک زبان کوچکش شروع به چرخیدن در مرکز کرد، جایی که انگشتانش همه اعصاب او را به هم می‌زدند.
  
  
  لرزش به جریان متناوب تبدیل شد. بین بالای جمجمه و نوک انگشتانش گزگز می کرد. گفت عزیزم تو دختری هستی که هیچوقت فراموش نمیکنی شهامتی که تو اون زیردریایی کوچولو به خرج دادی، سرت رو گرفتی، ضربه ای که به تمساح زدی وقتی در خطر دیدم - یکی رو فراموش نکن. چیز." دست آزادش را بالا آورد و موهای سر کوچکی که هنوز در کف دستش نزدیک شکمش جمع شده بود را نوازش کرد. مثل ابریشم داغ شده بود.
  
  
  دهانش دستش را ترک کرد، پوفش روی زمین صاف چوبی چسبیده بود و چشمان تیره اش چند سانتی متر از چشمانش فاصله داشت. آنها مانند دو سنگ صیقلی در یک مجسمه معبد می درخشیدند، اما در قاب گرمای تاریکی بودند که با زندگی می درخشید. "آیا واقعاً مرا دوست داری؟"
  
  
  "فکر می کنم تو بی نظیری. تو فوق العاده ای." نیک فکر کرد: «دروغ نیست، تا کجا پیش خواهم رفت؟» پف خفیف نفس شیرین او با ریتم فزاینده خود ناشی از جریانی که در ستون فقراتش ایجاد کرده بود، مطابقت داشت، که اکنون مانند یک نخ داغ در گوشت او احساس می کرد.
  
  
  "به ما کمک می کنی؟ من چطور؟"
  
  
  "من بهترین کار را انجام خواهم داد."
  
  
  "و تو به من برمی گردی؟ حتی اگر ماتا ناسوت به اندازه ای که من می گویم زیبا باشد؟"
  
  
  "قول میدهم." دستش که آزاد شده بود، پشت شانه های قهوه ای لختش مانند کمئو بلند شد و بالای سارافونش قرار گرفت. انگار مدار الکتریکی دیگری بسته شده بود.
  
  
  لب‌های صورتی گلگون کوچک با لمس خودش همسطح شد و سپس منحنی‌های چاق و تقریباً چاقشان را نرم کرد و به لبخندی وزوز تبدیل کرد که به او یادآوری می‌کرد که بعد از اینکه میبل لباس‌هایش را پاره کرده بود در جنگل چگونه به نظر می‌رسید. سرش را روی سینه برهنه او انداخت و آهی کشید. او بار خوشمزه ای را به دوش کشید و عطری گرم داشت. رایحه ای که او نمی توانست تایپ کند، اما عطر زن برانگیخته بود. روی سینه چپش، زبانش رقص بیضی شکلی را که روی کف دستش تمرین می کرد شروع کرد.
  
  
  طلا مخمور، با چشیدن طعم پوست تمیز و شور این مرد بزرگ که به ندرت از افکار پنهانی خود بیرون بود، لحظه ای گیجی احساس کرد. او با احساسات و رفتار انسان با تمام پیچیدگی ها و جزئیات حسی اش آشنا بود. او هرگز حیا را نشناخته بود. تا سن شش سالگی، او برهنه دور می‌دوید، بارها و بارها از زوج‌هایی که در شب‌های گرم گرمسیری عشق می‌ورزیدند جاسوسی می‌کرد و در جشن‌های شبانه که بچه‌ها باید در رختخواب می‌بودند، با دقت به ژست‌های وابسته به عشق شهوانی و رقص‌ها نگاه می‌کرد. او با گان بیک و بالوم نیدا، خوش تیپ ترین جوان جزیره فونگ آزمایش کرد و حتی یک قسمت از بدن مرد وجود نداشت که او به طور دقیق بررسی نکرده و واکنش آن را آزمایش نکند. تا حدی به عنوان بخشی از اعتراض مدرن به تابوهای غیرقابل اجرا، او و گان بیک چندین بار با هم ازدواج کردند، و اگر او راهش را می‌پذیرفت، اغلب این کار را انجام می‌دادند.
  
  
  اما با این آمریکایی او آنقدر احساس متفاوتی داشت که احتیاط و پرسش را برانگیخت. با گان خوب بود. امشب برای مدت کوتاهی در برابر فشار داغ و کششی که گلویش را خشک کرده بود، مقاومت کرده بود و مجبور بود مکرراً آب دهانش را قورت دهد. مثل آن چیزی بود که گوروها قدرت خود را می نامیدند که نمی توانستید در برابر آن مقاومت کنید، مانند زمانی که تشنه آب خنک هستید یا بعد از یک روز طولانی گرسنه هستید و بوی غذای گرم و خوشمزه می دهید. با خود گفت: در این که پیرزن ها توصیه می کنند، شک ندارم که این کار نادرست و درست است، زیرا آنها خوشبختی نیافته اند و آن را از دیگران دریغ خواهند کرد. من به عنوان یک معاصر، فقط خرد را ...
  
  
  موهای روی سینه‌ی بزرگش گونه‌اش را قلقلک می‌داد و به نوک پستان قهوه‌ای صورتی که مانند جزیره‌ای کوچک جلوی چشمانش ایستاده بود نگاه کرد. با زبانش علامت خیس او را مشخص کرد، نوک سخت او را بوسید و لرزش او را حس کرد. بالاخره او در واکنش هایش با گان یا بالوم تفاوت چندانی نداشت، اما... آه، چه تفاوتی در برخورد او با او وجود داشت. در هاوایی او همیشه کمک‌کننده و ساکت بود، اگرچه اغلب او را یک «پسر» احمق و دردسرساز می‌دانست. در زیردریایی و روی Adat، او احساس کرد که هر اتفاقی بیفتد، او از او مراقبت خواهد کرد. این دلیل واقعی است، او به خودش گفت، که ترسی را که احساس می کرد نشان نداد. با او احساس امنیت و آرامش می کرد. در ابتدا از گرمای رشد یافته در درونش شگفت زده شد، درخششی که سوخت خود را از نزدیکی آمریکایی بزرگ می گرفت. نگاهش شعله های آتش را شعله ور کرد، لمسش بنزین روی آتش بود.
  
  
  حالا که به او فشار آورده بود، تقریباً تحت تأثیر درخشش آتشینی قرار گرفت که مانند فتیله ای داغ و هیجان انگیز در قلبش می سوخت. می خواست او را در آغوش بگیرد، بغلش کند، با خود ببرد، تا همیشه او را نگه دارد، تا شعله لذیذ هرگز خاموش نشود. او می خواست هر قسمت او را لمس کند، نوازش کند و ببوسد، و آن را با حق اکتشاف مال او کند. او را با بازوان کوچکش چنان محکم در آغوش گرفت که چشمانش را باز کرد. "عزیزم..."
  
  
  نیک به پایین نگاه کرد. گوگن، الان کجایی، وقتی اینجا شیئی برای گچ و قلم موی توست، که فریاد می زند که دستگیر و حفظ شود، همانطور که الان هست؟ عرق داغی روی گردن و پشت قهوه ای صافش می درخشید. سرش را با ریتمی هیپنوتیزم‌آمیز روی سینه‌اش چرخاند، سپس او را بوسید، سپس با چشمان سیاهش به او نگاه کرد، و به طرز عجیبی او را با شور خامی که در آنها می‌درخشید و می‌درخشید هیجان‌زده کرد.
  
  
  او فکر کرد: "عروسک عالی، عروسکی زیبا، آماده و هدفمند."
  
  
  او را با دو دستش درست زیر شانه ها گرفت و او را بالای سرش برد، نیمی از روی تخت بلندش کرد و با احتیاط لب های چاقش را بوسید. او از انعطاف پذیری و احساس بی نظیر فراوانی خیس شگفت زده شد. با لذت بردن از لطافت آنها، نفس گرم او و احساس لمس پوست او، فکر کرد که چقدر هوشمندانه است که به این دختران لب هایی می دهد که برای عشق ورزی و برای یک هنرمند نقاشی کنند. آنها بر روی بوم رسا هستند - در برابر پس زمینه شما غیر قابل مقاومت هستند.
  
  
  او عثمانی را رها کرد و در حالی که بدن نرمش را خم کرد، بقیه اش را روی آن گذاشت. او فکر کرد: «برادر،» با احساس کردن گوشت سخت خود بر روی انحناهای دلپذیر او، اکنون کمی چرخش برای تغییر جهت لازم است! او متوجه شد که بدنش را کمی روغن کاری کرده و معطر کرده است - جای تعجب نیست که با بالا رفتن دمای بدنش به این شدت می درخشد. رایحه هنوز از او دور شده بود. مخلوطی از چوب صندل و اسانس گل استوایی؟
  
  
  تالا حرکتی به هم چسبیده و فشاری انجام داد که او را مانند کاترپیلار روی شاخه به او چسباند. او می‌دانست که او می‌تواند تمام بخش‌های او را حس کند. بعد از دقایق طولانی
  
  
  او به آرامی لب هایش را از لب های لبش جدا کرد و زمزمه کرد: "من تو را می پرستم."
  
  
  نیک گفت: «می‌توانی بگوئی چه احساسی نسبت به تو دارم، عروسک زیبای جاوه‌ای». انگشتش را به آرامی روی لبه سارافون او کشید. "این مانع می شود و شما آن را چروک می کنید."
  
  
  او به آرامی پاهایش را روی زمین پایین آورد، از جایش بلند شد و مانند زمانی که در جنگل شنا می کرد، دمدمی مزاجی و معمولی را باز کرد. فقط فضا متفاوت بود. نفسش را از دست داد. چشمان درخشان او او را به دقت ارزیابی کردند، و حالت او به یک جوجه تیغی شیطنت تبدیل شد، قیافه شادی که او قبلاً متوجه شده بود، بسیار جذاب بود زیرا هیچ تمسخری در آن وجود نداشت - او در لذت شما شریک بود.
  
  
  دست هایش را روی ران های قهوه ای بی نقصش گذاشت. "آیا شما تایید می کنید؟"
  
  
  نیک آب دهانش را قورت داد، از روی تخت پرید و به سمت در رفت. در راهرو کسی نبود. او پرده‌ها و یک در داخلی محکم را با یک پیچ برنجی مسطح با کیفیت قایق بادبانی بست. پرده پنجره را باز کرد تا چشمانش دیده نشود.
  
  
  به تخت برگشت و او را بلند کرد، او را مانند یک اسباب بازی گرانبها در آغوش گرفت، او را بالا گرفت و به لبخندش نگاه کرد. آرامش متوسط او هیجان انگیزتر از فعالیت او بود. او نفس عمیقی کشید - در نور ملایم او شبیه یک مانکن برهنه بود که توسط گوگن نقاشی شده بود. او چیزی را هو کرد که او نمی توانست بفهمد، و صدای ملایم، گرما و عطر او خواب عروسک را از بین برد. وقتی او را با احتیاط روی روپوش سفید کنار بالش گذاشت، با خوشحالی غرغر کرد. وزن سینه‌های پهن او کمی آن‌ها را از هم جدا کرد و بالش‌های وسوسه‌انگیز و چاق را تشکیل داد. آنها با ریتمی تندتر از حد معمول برخاستند و پایین آمدند، و او متوجه شد که عشق ورزی آنها احساساتی را در او بیدار کرده است که با احساسات او هماهنگ بود، اما او آنها را در درون خود نگه می داشت و غیرت جوششی را که او اکنون به وضوح می دید پنهان می کرد. دستان کوچکش ناگهان بلند شد. "بیا."
  
  
  خودش را به او نزدیک کرد. او مقاومتی فوری را احساس کرد و اخم کوچکی در چهره زیبایش ظاهر شد که بلافاصله از بین رفت، گویی او به او اطمینان می داد. کف دست هایش در زیر بغلش بسته شد، او را با قدرتی شگفت انگیز به سمت خود کشید، در امتداد پشتش خزید. گرمای لذیذ اعماق لذیذ و هزاران شاخک سوزن سوز را احساس کرد که او را در آغوش می گرفت، آرام می گرفت، می لرزید، قلقلک می داد، به آرامی او را نوازش می کرد و دوباره او را می فشرد. طناب عصبی نخاعی او به یک رشته متناوب تبدیل شد که ضربه های گرم و ریز و سوزن سوز دریافت می کرد. ارتعاش در قسمت پایین کمرش به شدت افزایش یافت و او برای لحظه ای توسط امواجی که امواج او را تحت تاثیر قرار داد بلند شد.
  
  
  او زمان را فراموش کرد. مدت‌ها پس از شعله‌ور شدن و خاموش شدن اکستازی انفجاری آنها، او دست خمیده‌اش را بالا آورد و به ساعت مچیش نگاه کرد. او زمزمه کرد: "خدایا، دو ساعت، اگر کسی دنبال من باشد..."
  
  
  انگشتان روی آرواره‌اش می‌رقصیدند، گردنش را نوازش می‌کردند، روی سینه‌اش می‌ریختند و گوشت آرامش‌بخش او را آشکار می‌کردند. آنها هیجان ناگهانی دیگری ایجاد کردند، مانند انگشتان لرزان یک پیانیست کنسرت که قطعه ای از یک قطعه را تراش می دهد.
  
  
  "هیچکس به دنبال من نیست." دوباره لب های پرش را به سمت او بلند کرد.
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 3
  
  
  
  
  
  
  
  
  نیک پس از طلوع صبح به سمت اتاق صبحانه رفت و به ایوان عریض رفت. خورشید توپی زرد رنگ در آسمان بدون ابر در لبه دریا و ساحل در شرق بود. مناظر تازه و بی عیب و نقص بود، جاده و پوشش گیاهی سرسبز که تا خط ساحلی سرازیر شده بود شبیه مدلی بود که به دقت ساخته شده بود، آنقدر زیبا که تقریباً با واقعیت مطابقت نداشت.
  
  
  هوا معطر بود، هنوز از نسیم شب تازه. او فکر کرد: «اگر سرهنگ سودیرمات را بیرون کنید، این می تواند بهشت باشد.»
  
  
  هانس نوردنبوس در حالی که بدن تنومندش بی صدا روی عرشه چوبی صیقلی حرکت می کرد، کنارش رفت. "عالی، ها؟"
  
  
  "بله. آن بوی تند چیست؟"
  
  
  "از نخلستان ها. این منطقه زمانی مجموعه ای از پارک های ادویه بود، به قول آنها. مزارع همه چیز، از جوز هندی گرفته تا فلفل. اکنون بخش کوچکی از تجارت است."
  
  
  "مکانی عالی برای زندگی. حیف که مردم نمی توانند به سادگی بنشینند و از آن لذت ببرند."
  
  
  سه کامیون از بومیان مانند اسباب بازی در امتداد جاده بسیار پایین خزیدند. Nordenboss گفت: "این بخشی از مشکل شماست. جمعیت زیاد. تا زمانی که مردم مانند حشرات تکثیر شوند، مشکلات خود را ایجاد خواهند کرد."
  
  
  نیک سر تکان داد. هانس رئالیست "می دانم که حق با شماست. من جداول جمعیت را دیده ام."
  
  
  "دیشب سرهنگ سودیرمت را دیدی؟"
  
  
  شرط می بندم دیدی که وارد اتاق من شد.
  
  
  "تو برنده می شوی. من در واقع به سقوط و انفجار گوش می دادم."
  
  
  او به پاسپورت من نگاه کرد و اشاره کرد که اگر اسلحه را با خود حمل کنم، به او پول خواهم داد.
  
  
  "اگر مجبوری به او پول بده. او ارزان به ما می آید. درآمد واقعی او از مردم خودش است، پول کلان از افرادی مانند محمورها، و سکه از هر دهقانی در حال حاضر. ارتش دوباره قدرت را به دست می گیرد. ما به زودی خواهیم دید. ژنرال ها در خانه های بزرگ و مرسدس وارداتی.
  
  
  حقوق اولیه آنها حدود 2000 روپیه در ماه است. دوازده دلار است."
  
  
  "چگونه برای یهودا. آیا شما زنی به نام ماتا ناسوت را می شناسید؟"
  
  
  نوردنبوس متعجب به نظر می رسید. "مرد، تو می روی. او مخاطبی است که می خواهم با تو ملاقات کنی. او پردرآمدترین مدل جاکارتا است، غذای عالی. ژست برای چیزهای واقعی و تبلیغات، نه زباله های توریستی."
  
  
  نیک پشتوانه نامرئی منطق بصیرانه هاک را احساس کرد. چقدر مناسب است که خریدار هنر در میان هنرمندان حرکت کند؟ "تالا به او اشاره کرد. ماتا در کدام طرف است؟"
  
  
  "به تنهایی، مانند بسیاری از افرادی که ملاقات می کنید. او از یکی از قدیمی ترین خانواده ها است، بنابراین در بهترین حلقه ها حرکت می کند، اما او در میان هنرمندان و روشنفکران نیز زندگی می کند. باهوش. پول زیادی دارد. زندگی بالایی دارد." .
  
  
  نیک متفکرانه نتیجه گرفت: «او نه با ما است و نه علیه ما، اما می‌داند که ما باید بدانیم. "و او بصیر است. بیا خیلی منطقی به او نزدیک شویم، هانس. شاید بهتر باشد اگر مرا وارد نکنی. بگذار ببینم آیا می توانم راه پله پشتی را پیدا کنم."
  
  
  برو سراغش. نوردنبوس خندید. "اگر من به جای یک پیرمرد چاق، خدای یونانی مانند شما بودم، می خواستم کمی تحقیق کنم."
  
  
  "من دیدم چطور کار می کنی."
  
  
  آنها لحظه ای شوخی خوش اخلاقی، کمی آرامش در میان مردانی که در حاشیه زندگی می کردند به اشتراک گذاشتند و سپس برای صرف صبحانه به خانه رفتند.
  
  
  درست به پیش بینی Nordenboss، آدام مخمور آنها را دو آخر هفته بعد به یک مهمانی دعوت کرد. نیک نگاهی به هانس انداخت و موافقت کرد.
  
  
  آنها در امتداد ساحل به سمت خلیجی حرکت کردند که مخمورها محل فرود هواپیماهای دریایی و قایق های پرنده داشتند و در یک خط مستقیم و بدون صخره به دریا دسترسی داشتند. روی سطح شیب دار قایق پرنده ایشیکاواجیما-هاریما PX-S2 ایستاده بود. نیک به او خیره شد و یادداشت‌های اخیر AX را به یاد آورد که جزئیات پیشرفت‌ها و محصولات را شرح می‌داد. این کشتی دارای چهار موتور توربوپراپ GE T64-10، طول بال های آن 110 فوت و وزن مرده 23 تن بود.
  
  
  نیک تماشا می‌کرد که هانس به مردی ژاپنی با لباس قهوه‌ای بدون علامت، که در حال باز کردن کراوات بود، سلام می‌کرد. "یعنی تو اومدی اینجا تا منو وارد این کنی؟"
  
  
  "تنها بهترین."
  
  
  "من منتظر یک کار چهارگانه با پچ بودم."
  
  
  "فکر کردم می خواهی با سبک سوار شوی."
  
  
  نیک ریاضیات را ذهنی انجام داد. "دیوانه شدی؟ شاهین ما را می کشد. چهار پنج هزار دلار چارتر بده تا مرا ببری!"
  
  
  نوردن باس نمی توانست صورتش را صاف نگه دارد. با صدای بلند خندید. "آرام باش. من او را از سیا بیرون آوردم. او تا فردا که به سنگاپور می رود هیچ کاری نکرد."
  
  
  نیک آهی از روی تسکین کشید و گونه هایش پف کرد. "این متفاوت است. آنها می توانند آن را مدیریت کنند - با بودجه ای پنجاه برابر ما. هاوک اخیراً به هزینه ها علاقه زیادی داشته است."
  
  
  تلفن در کلبه کوچک نزدیک سطح شیب دار زنگ خورد. ژاپنی ها برای هانس دست تکان دادند. "برای شما."
  
  
  هانس با اخم برگشت. "سرهنگ سودیرمت و گان بیک، شش سرباز و دو نفر از مردان ماچمور - گمان می‌کنم محافظان گان - می‌خواهند به جاکارتا بروند. باید می‌گفتم "باشه".
  
  
  "آیا این برای ما معنی دارد؟"
  
  
  "در این نقطه از جهان، همه چیز می تواند معنایی داشته باشد. آنها همیشه به جاکارتا می روند. آنها هواپیماهای کوچک و حتی یک واگن راه آهن خصوصی دارند. آرام بازی کنید و تماشا کنید."
  
  
  مسافرانشان بیست دقیقه بعد رسیدند. برخاستن به طور غیرمعمولی نرم و بدون صدای غرش یک قایق پرنده معمولی بود. آن‌ها خط ساحلی را دنبال کردند و نیک بار دیگر به یاد منظره‌ای مثال زدنی افتاد که بر مزارع و مزارع زیرکشت زمزمه می‌کردند و به‌طور متناوب با توده‌هایی از جنگل‌های جنگل و علف‌زارهای صاف و عجیبی می‌چرخند. هانس تنوع را در زیر توضیح داد و اشاره کرد که جریان‌های آتشفشانی در طول قرن‌ها مانند یک بولدوزر طبیعی مناطقی را پاکسازی کرده‌اند و گاهی اوقات جنگل را در دریا می‌تراشند.
  
  
  جاکارتا در هرج و مرج بود. نیک و هانس با بقیه خداحافظی کردند و بالاخره یک تاکسی را پیدا کردند که با سرعت در خیابان های شلوغ می گذشت. نیک به یاد شهرهای آسیایی دیگر افتاد، اگرچه جاکارتا می توانست کمی تمیزتر و رنگارنگ تر باشد. پیاده روها مملو از افراد قهوه ای کوچک بود، بسیاری از آنها دامن های چاپی شاد به تن داشتند، برخی با شلوار نخی و گرمکن، عده ای عمامه یا کلاه حصیری گرد بزرگ به سر داشتند - یا عمامه هایی با کلاه های حصیری بزرگ روی آنها. چترهای رنگارنگ بزرگ بالای جمعیت شناور بودند. به نظر می‌رسید چینی‌ها لباس‌های آرام آبی یا سیاه را ترجیح می‌دهند، در حالی که عرب‌ها شنل‌های بلند و فاسه‌های قرمز می‌پوشیدند. اروپایی ها بسیار نادر بودند. اکثر افراد قهوه ای برازنده، آرام و جوان بودند.
  
  
  آنها از بازارهای محلی پر از آلونک و غرفه گذشتند. چانه زنی بر سر انواع کالاها، جوجه های زنده در قفس ها، وان ماهی های زنده و انبوهی از سبزیجات و میوه ها، صدای ناهنجار صدای غلغلک بود که شبیه به ده ها زبان بود. نوردنبوس راننده را هدایت کرد و به نیک گشت کوتاهی در پایتخت داد.
  
  
  یک بزرگ درست کردند
  
  
  حلقه در مقابل ساختمان های بتنی چشمگیر که در اطراف یک چمن سبز بیضی شکل قرار گرفته اند. هانس توضیح داد: «مرکز پلازا». حالا بیایید ساختمان ها و هتل های جدید را بررسی کنیم.
  
  
  گذر از چند ساختمان غول پیکر، چندین ساختمان ناتمام. نیک گفت: "این من را به یاد بلواری در پورتوریکو می اندازد."
  
  
  "بله. اینها رویاهای سوکارنو بود. اگر او کمتر رویاپرداز و بیشتر مدیر بود، می توانست این کار را انجام دهد. او وزن زیادی از گذشته را تحمل می کرد. او فاقد انعطاف بود."
  
  
  "من فکر می کنم او هنوز هم محبوب است؟"
  
  
  "به همین دلیل است که او گیاه‌خواری می‌کند. آخر هفته‌ها در نزدیکی قصر در بوگور زندگی می‌کند تا خانه‌اش تکمیل شود. بیست و پنج میلیون جاوه شرقی به او وفادار هستند. به همین دلیل است که او هنوز زنده است."
  
  
  رژیم جدید چقدر پایدار است؟
  
  
  نوردنبوس خرخر کرد. "به طور خلاصه، آنها به واردات سالانه 550 میلیون دلاری نیاز دارند. صادرات 400 میلیون دلاری. سود و پرداخت وام های خارجی بالغ بر 530 میلیون دلار است. در نهایت خزانه داری هفت میلیون دلار بوده است."
  
  
  نیک برای لحظه ای نوردنبوس را مطالعه کرد. "تو زیاد حرف میزنی، اما انگار برای آنها متاسف هستی، هانس. فکر می کنم این کشور و مردمش را دوست داری."
  
  
  "اوه، جهنم، نیک، من می دانم. آنها ویژگی های فوق العاده ای دارند. شما در مورد گوتون-روژونگ - کمک به همدیگر یاد خواهید گرفت. اساساً، آنها افراد خوبی هستند، مگر زمانی که خرافات لعنتی خود رانده شوند." آن چیزی که در کشورهای لاتین سیستا نامیده می شود، مربا از کالسکه است، یعنی یک ساعت کشسان، شنا، چرت زدن، صحبت کردن، عشق ورزیدن.
  
  
  آنها از شهر خارج شدند و از خانه های بزرگ در امتداد یک جاده دو بانده گذشتند. حدود پنج مایل در آن‌ها به جاده‌ی باریک‌تر دیگری پیچیدند و سپس وارد مسیر خانه‌ای بزرگ، عریض و تاریک چوبی شدند که در وسط یک پارک کوچک قرار داشت. "مال شما؟" - نیک پرسید.
  
  
  "همه مال من است."
  
  
  "وقتی منتقل می شوید چه اتفاقی می افتد؟"
  
  
  هانس با ناراحتی پاسخ داد: «در حال آماده شدن هستم. "شاید این اتفاق نیفتد. چند مرد داریم که به زبان اندونزیایی به پنج گویش و همچنین هلندی، انگلیسی و آلمانی صحبت می کنند؟"
  
  
  خانه هم از داخل و هم از بیرون زیبا بود. هانس به او گشت کوتاهی زد و توضیح داد که چگونه کامپونگ سابق - رختشویخانه و محل خدمتکار - به کابانی برای یک استخر کوچک تبدیل شده است، چرا پنکه ها را به تهویه مطبوع ترجیح می دهد، و مجموعه سینک های خود را که اتاق را پر کرده بود به نیک نشان داد.
  
  
  آن‌ها در ایوان آبجو نوشیدند، در میان شعله‌های گل‌هایی که در امتداد دیوارها به رنگ‌های بنفش، زرد و نارنجی پیچ می‌خوردند. ارکیده‌ها در زیر لبه‌ها آویزان بودند و طوطی‌های رنگارنگ در حالی که دو قفس بزرگشان در نسیم ملایم تکان می‌خوردند، صدای جیر جیر می‌زدند.
  
  
  نیک آبجوش را تمام کرد و گفت: "خب، اگر وسیله نقلیه داشته باشی، سرحال می شوم و به شهر می روم."
  
  
  "ابو تو را به هرجایی خواهد برد. او مردی است با دامن سفید و ژاکت مشکی. اما آرام باش - تازه آمدی."
  
  
  "هانس، تو برای من مثل خانواده شده ای." نیک برخاست و از ایوان وسیع عبور کرد. "یهودا با نیم دوجین اسیر آنجاست، او از این افراد برای باج خواهی استفاده می کند. شما می گویید آنها را دوست دارید - بیایید از الاغ خود بیرون بیاییم و کمک کنیم! ناگفته نماند که مسئولیت خودمان برای جلوگیری از یهودا که برای چیکوم ها کودتا کرد. چرا می خواهید با قبیله لوپونوسیاس صحبت کنید؟"
  
  
  نوردنبوس به آرامی پاسخ داد: «بله. آیا آبجو دیگری می‌خواهی؟»
  
  
  "نه."
  
  
  "پفک نزن."
  
  
  "من به مرکز می روم."
  
  
  "میخوای باهات بیام؟"
  
  
  "نه. آنها باید تا الان شما را بشناسند، درست است؟"
  
  
  "البته. من قرار است در مهندسی نفت کار کنم، اما هیچ چیز را نمی توان در اینجا مخفی نگه داشت. ناهار را در ماریو بخورید. غذا عالی است."
  
  
  نیک روی لبه صندلی، رو به مرد تنومند نشست. ویژگی های صورت هانس حال و هوای شاد خود را از دست نداده بود. گفت: "اوه، نیک، من تا آخر راه با تو هستم. اما اینجا داری از زمان سوء استفاده می کنی. اشکالی ندارد. متوجه نشدی محمورها دور چراغ های بیکار می دوند، نه؟ لوپونوسیا؟ -همین.پرداختن.صبر کن.امید هست.این افراد بیهوده هستند،اما احمق نیستند.
  
  
  نیک با حرارت کمتری پاسخ داد: «من متوجه منظور شما هستم. "شاید من فقط یک جارو جدید هستم. می خواهم ارتباط برقرار کنم، یاد بگیرم، آنها را پیدا کنم و دنبال آنها بروم."
  
  
  "ممنون که جارو قدیمی را به من پیشنهاد دادید."
  
  
  "تو گفتی، اما من نگفتم." نیک به آرامی دست پیرمرد را زد. "حدس می زنم من فقط یک بیش از حد پر انرژی هستم، نه؟"
  
  
  "نه، نه. اما شما در یک کشور جدید هستید. همه چیز را خواهید فهمید. من یک بومی دارم که برای من در لوپونوسیا کار می کند. اگر خوش شانس باشیم، متوجه خواهیم شد که چه زمانی به یهودا پرداخت خواهد شد. دوباره. سپس به جلو می رویم. ما می دانیم که زباله ها کجا هستند "در سواحل شمالی سوماترا."
  
  
  "اگر ما خوش شانس باشیم. مرد شما چقدر قابل اعتماد است؟"
  
  
  "نه واقعا. اما لعنتی، تو با گریه کردن ریسک می کنی."
  
  
  "در مورد اینکه به دنبال یک آشغال از هواپیما بگردید چطور؟
  
  
  "ما تلاش کردیم. صبر کنید تا به جزایر دیگر پرواز کنید و تعداد کشتی ها را ببینید. به نظر می رسد ترافیک در میدان تایمز است. هزاران کشتی."
  
  
  نیک اجازه داد شانه های پهنش بیفتند. "من در شهر می دوم. حوالی شش می بینمت؟"
  
  
  "من اینجا خواهم بود. در استخر یا بازی با وسایلم." نیک نگاه کرد تا ببیند آیا هانس شوخی می کند یا خیر. صورت گرد به سادگی شاد بود. اربابش از روی صندلی بلند شد. "بیا. من تو را ابو و ماشین صدا می کنم. و برای من یک آبجو دیگر."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  ابو مردی کوتاه قد و لاغر با موهای سیاه و رگه‌هایی از دندان‌های سفید بود که اغلب اوقات برق می‌زد. کاپشن و دامنش را درآورده بود و حالا در خارج از کشور برنزه و کلاه مشکی به سر کرده بود.
  
  
  نیک دو نقشه از جاکارتا در جیب خود داشت که آنها را به دقت مطالعه کرد. گفت: ابو لطفا مرا به ردیف سفارت ببر که آنجا آثار هنری می فروشند، آیا این مکان را می شناسی؟
  
  
  "بله. اگر شما هنر می خواهید، آقای برد، پسر عموی من یک مغازه فوق العاده در خیابان گیلا دارد. چیزهای زیبای زیادی. و روی حصار هنرمندان زیادی کار خود را نشان می دهند. او می تواند شما را با خودش ببرد و مطمئن شود. تو فریب نمیخوری پسر عموی من ... "
  
  
  نیک حرفش را قطع کرد: به زودی به دیدن پسر عمویت خواهیم رفت. "من یک دلیل خاص برای رفتن به ردیف سفارت دارم. می توانید به من نشان دهید کجا می توانم پارک کنم؟ لزومی ندارد که نزدیک میدان های هنری باشد. من می توانم قدم بزنم."
  
  
  "قطعا." ابو برگشت، دندان های سفید چشمک زد و نیک در حالی که با عجله از کنار کامیون رد می شدند، خم شد. "میدانم."
  
  
  نیک به مدت دو ساعت به آثار هنری در گالری‌های روباز نگاه کرد - برخی از آنها فقط روی نرده‌هایی که بالای آن سیم خاردار قرار گرفته بود - روی دیوارها در میدان‌ها و مغازه‌های معمولی‌تر. او این موضوع را مطالعه کرد و مجذوب "مدرسه باندونگ" نشد، که شامل صحنه های بریده شده ای بود که آتشفشان ها، مزارع برنج و زنان برهنه را با رنگ های آبی، بنفش، نارنجی، صورتی و سبز نشان می داد. بعضی از مجسمه ها بهتر بودند. فروشنده به او گفت: «این طوری باید باشد. وقتی کار بر روی بنای یادبود ملی بونگ سوکارنو متوقف شد، سیصد مجسمه‌ساز بدون کار ماندند.
  
  
  نیک در حال سرگردانی و جذب تأثیرات، به فروشگاه بزرگی با نامی کوچک روی ویترین نزدیک شد که با ورق طلا پوشانده شده بود - JOSEPH HARIS DALAM، فروشنده. نیک با غمگینی خاطرنشان کرد که تزئینات طلایی در داخل شیشه قرار دارد و کرکره‌های تاشو آهنی که تا حدی در لبه‌های پنجره‌ها پنهان شده بودند، مانند هر چیزی که تا به حال در نیویورک بووری دیده بود، قوی بود.
  
  
  فقط چند مورد به نمایش گذاشته شده بود، اما آنها بسیار باشکوه بودند. اولی دو سر حکاکی شده در اندازه واقعی، یک مرد و یک زن، از چوب تیره به رنگ یک لوله بریری دود شده داشت. آنها رئالیسم عکاسی را با امپرسیونیسم هنر ترکیب کردند. ویژگی های مرد بیانگر قدرتی آرام بود. زن زیبا بود، با ترکیبی از اشتیاق و هوش که باعث می شد شما در اطراف حکاکی حرکت کنید تا از تغییرات ظریف در حالت چهره لذت ببرید. محصولات رنگ آمیزی نشده بودند، تمام عظمت آنها صرفاً توسط استعدادی که چوب غنی را پردازش می کرد ایجاد شد.
  
  
  در ویترین بعدی - چهار تایی در مغازه بود - سه کاسه نقره ای بود. هر کدام متفاوت بود، هر کدام یک چشم. نیک یک یادداشت ذهنی برای دوری از نقره نوشت. او کمی در مورد آن می دانست و گمان می کرد که یکی از کاسه ها ارزش زیادی دارد، در حالی که بقیه معمولی هستند. اگر نمی دانستید، این بازبینی بازی با سه پوسته بود.
  
  
  در پنجره سوم نقاشی هایی وجود داشت. آنها بهتر از آنهایی بودند که او در کیوسک های فضای باز و روی نرده ها دیده بود، اما برای تجارت توریستی با کیفیت تولید شده بودند.
  
  
  در پنجره چهارم پرتره ای تقریباً در اندازه واقعی از زنی بود که یک سارافون ساده آبی پوشیده و گلی را روی گوش چپ خود گرفته بود. این زن دقیقاً آسیایی به نظر نمی رسید، اگرچه چشم ها و پوستش قهوه ای بود و هنرمند به وضوح زمان زیادی را برای موهای سیاه خود صرف کرده بود. نیک سیگاری روشن کرد، نگاه کرد - و فکر کرد.
  
  
  این می تواند ترکیبی از پرتغالی و مالایی باشد. لب های کوچک و چاق او شبیه به تالا بود، اما سفتی در آنها وجود داشت که نوید شور و اشتیاق را می داد، با دقت و غیرقابل تصور بیان می شد. چشم‌های گشاد بالای گونه‌های گویا آرام و محتاطانه بودند، اما به چیزی اشاره می‌کردند که جرأت می‌کردی با یک کلید مخفی باز کنی.
  
  
  نیک متفکرانه آهی کشید و سیگارش را گذاشت و وارد مغازه شد. کارمند تنومند، با لبخندی شاد، وقتی نیک یکی از کارت‌هایی را با علامت BARD GALLERIES، NEW YORK به او داد، بسیار صمیمی شد. آلبرت بارد، معاون رئیس جمهور.
  
  
  نیک گفت: "من به خرید چند چیز برای فروشگاه‌هایمان فکر کرده‌ام - اگر بتوانیم یک معامله عمده انجام دهیم..." او بلافاصله به پشت فروشگاه هدایت شد، جایی که فروشنده‌ای به دری که منبت کاری شده بود زد. با مادر مروارید
  
  
  دفتر بزرگ جوزف هریس دلم یک موزه و خزانه خصوصی بود. دالام نگاه کرد
  
  
  کارت، کارمند را آزاد کرد و با او دست داد. "به دالام خوش آمدید. از ما شنیده اید؟"
  
  
  نیک مؤدبانه دروغ گفت: «به طور خلاصه. "من می دانم که محصولات شما عالی هستند. برخی از بهترین ها در جاکارتا."
  
  
  "یکی از بهترین های دنیا!" دالام باریک، کوتاه قد و چابک بود، مانند جوانی که نیک در حال بالا رفتن از درختان روستا دیده بود. چهره تاریک او توانایی بازیگری برای به تصویر کشیدن احساسات آنی را داشت. همانطور که آنها چت می کردند، او خسته، محتاط، حسابگر و سپس شیطون به نظر می رسید. نیک تصمیم گرفت که این همدلی است، غریزه این آفتاب پرست برای انطباق با خلق و خوی بازدیدکننده - این چیزی است که Dalam را از غرفه زهکشی به این فروشگاه معتبر آورده است. دالام صورت تو را تماشا کرد و چهره هایی مانند کلاه را امتحان کرد. برای نیک، چهره تیره و دندان های درخشان بالاخره ظاهری جدی، تجاری و در عین حال شاد به خود گرفته بود. نیک اخم کرد تا ببیند چه می شود و دالام ناگهان عصبانی شد. نیک خندید و دالام هم وارد شد.
  
  
  دالام داخل جعبه ای بلند پر از وسایل نقره ای پرید. "ببین. وقت خودت را بگذران. آیا تا به حال چنین چیزی دیده اید؟"
  
  
  نیک دستش را به دست‌بند برد، اما دالام شش فوت دورتر بود. "اینجا! قیمت طلا در حال افزایش است - ها؟ به این قایق کوچک نگاه کنید. سه قرن است. وزن یک پنی ارزش ثروت زیادی دارد. در واقع قیمتی ندارد. قیمت ها روی کارت است."
  
  
  قیمت گران قیمت 4500 دلار بود. دالام خیلی دور بود و هنوز حرف می زد. "این مکان است. خواهید دید. محصولات، بله، اما هنر واقعی. هنر بی بدیل، بیانگر. ویژگی های درخشان منجمد و جدا شده از جریان زمان. و ایده ها. به این نگاه کنید..."
  
  
  او یک دایره چاق چوبی با حکاکی های پیچیده به رنگ کوک رام به نیک داد. نیک صحنه کوچک در هر طرف و نوشته های اطراف لبه ها را تحسین کرد. او بین دو بخش یک طناب زرد ابریشمی پیدا کرد. "این می توانست یک یویو باشد. هی! این یک یویو است!"
  
  
  دالام لبخند نیک را تکرار کرد. "بله... بله! اما چه ایده ای. آیا از چرخ های نماز تبت اطلاعی دارید؟ در بهشت نماز را بچرخانید و تا کنید؟ یکی از هموطنان شما با فروش رول های دستمال توالت عالی شما که روی آن دعا می نوشتند، پول زیادی به دست آورد. به طوری که وقتی آنها را چرخاندند، هزاران دعا در هر چرخش انجام دادند. این یویو را مطالعه کنید. ذن، بودیسم، هندوئیسم و مسیحی - ببینید، درود بر مریم، پر از فیض، اینجا! بچرخید و دعا کنید. بازی کنید و دعا کنید."
  
  
  نیک حکاکی را با دقت بیشتری بررسی کرد. آنها توسط هنرمندی ساخته شدند که می توانست منشور حقوق بشر را روی دسته شمشیر بنویسد. "خب، من ..." در شرایط، او تمام کرد، "... لعنتی."
  
  
  "منحصر بفرد؟"
  
  
  "می توان گفت باورنکردنی است."
  
  
  "اما شما آن را در دست خود می گیرید. مردم در همه جا نگران هستند. نگران هستند. چیزی می خواهید که آن را نگه دارید. آن را در نیویورک تبلیغ کنید و ببینید چه اتفاقی می افتد، ها؟"
  
  
  نیک در حالی که چشم دوخته بود، حروفی را به زبان های عربی، عبری، چینی و سیریلیک دید که قرار بود دعا باشد. شما می توانید این موضوع را برای مدت طولانی مطالعه کنید. برخی از صحنه های کوچک آنقدر خوب انجام شده اند که یک ذره بین کمک می کند.
  
  
  حلقه را از طناب زرد بیرون کشید و یویو را بالا و پایین کرد. من نمی دانم چه اتفاقی خواهد افتاد. احتمالاً یک احساس است.
  
  
  "آنها را از طریق سازمان ملل متحد تبلیغ کنید! همه مردها با هم برادرند. برای خود یک تاپ بومی بخرید. و آنها به خوبی متعادل هستند، نگاه کنید..."
  
  
  دالام با یه یویو دیگه اومد بیرون. او یک طناب درست کرد، سگ را به راه انداخت، یک شلاق را چرخاند و با یک ترفند خاص به پایان رسید که در آن یک دایره چوبی نیمی از طنابی را که بین دندان هایش نگه داشته بود، چرخاند.
  
  
  نیک متعجب نگاه کرد. دالام بند ناف را انداخت و متعجب نگاه کرد. "تا به حال چیزی شبیه به این ندیده اید؟ مرد یک دوجین را به توکیو آورد. آنها را فروخت. برای تبلیغات خیلی محافظه کارانه بود. هنوز شش عدد دیگر سفارش داد."
  
  
  "چند تا؟"
  
  
  "خرده فروشی بیست دلار."
  
  
  "عمده فروشی؟"
  
  
  "چقدر؟"
  
  
  "دوجین."
  
  
  "هر کدام دوازده دلار."
  
  
  "قیمت ناخالص."
  
  
  نیک چشمانش را ریز کرد و روی موضوعی که در دست داشت تمرکز کرد. دلم بلافاصله از او تقلید کرد. "یازده."
  
  
  "آیا شما یک ناخالص؟"
  
  
  "نه واقعا. تحویل سه روزه."
  
  
  "هر قطعه شش دلار. به همین خوبی خواهد بود. من سه روز دیگر یک ناخالص می گیرم و به محض اینکه آنها آماده شوند یک ناخالص دیگر."
  
  
  آنها در 7.40 دلار قرار گرفتند. نیک نمونه را بارها و بارها در دستش چرخاند. ایجاد The Albert Bard Importer یک سرمایه گذاری متوسط بود.
  
  
  پرداخت؟ دالام به آرامی با حالتی متفکر در صورتش که با نیک مطابقت داشت پرسید. -
  
  
  "پول نقد. اعتبار نامه از بانک اندونزی. شما باید تمام مدارک را در گمرک ترخیص کنید. با هواپیما به گالری من در نیویورک بفرستید، به بیل روهد توجه کنید. باشه؟"
  
  
  "خوشحالم."
  
  
  "حالا من می خواهم به چند عکس نگاه کنم..."
  
  
  دالام سعی کرد مقداری آشغال توریستی مدرسه باندونگ را که در گوشه فروشگاه پشت پرده ها پنهان کرده بود به او بفروشد. او مقداری را 125 دلار اعلام کرد و سپس به 4.75 دلار "به صورت عمده" کاهش یافت. نیک به سادگی خندید - دالام هم به او ملحق شد که شانه هایش را بالا انداخت و به سرویس بعدی رفت.
  
  
  جوزف هریس تصمیم گرفت که آلبرت بارد نمی تواند وجود داشته باشد و یک اثر شگفت انگیز به او نشان داد. نیک دو دوجین نقاشی را با قیمت متوسط 17.50 دلار خرید - و آنها واقعاً قطعات با استعدادی بودند.
  
  
  جلوی دو تابلوی رنگ روغن کوچک از یک زن زیبا ایستادند. او همان زنی بود که در عکس های پنجره بود. نیک با مودبانه گفت: او زیباست.
  
  
  "این ماتا ناسوت است."
  
  
  "واقعا." نیک با تردید سرش را کج کرد، انگار که از ضربات قلم مو خوشش نمی آمد. دالام حدس خود را تأیید کرد. در این تجارت، به ندرت آنچه را که می دانستید یا حدس می زدید، کشف می کنید. او به تالا نگفت که به یک عکس نیمه فراموش شده ماتا ناسوت از شصت و چند نفر هاکسی که به او قرض داده بود نگاه کرده است... او به Nordenboss نگفت که جوزف هاریس دالام به عنوان یک عکس مهم و شاید از نظر سیاسی مهم در فهرست قرار گرفته است. ، قطعه هنری. فروشنده ... او به کسی نمی گوید که در برگه اطلاعات فنی AX مخمورا و تیانگی با یک نقطه قرمز - "مشکوک - احتیاط کنید" مشخص شده است.
  
  
  دلم گفت نقاشی دست نوشته ساده است بیا بیرون ببین در پنجره من چه خبر است.
  
  
  نیک دوباره به نقاشی ماتا ناسوت نگاه کرد، و به نظر می رسید که او با تمسخر به او خیره شده بود، ذخیره ای در چشمان شفاف به محکمی مانند طناب مانع مخملی، وعده ای از اشتیاق که جسورانه نشان داده شد زیرا کلید مخفی محافظت کامل بود.
  
  
  دالام گفت: «او مدل پیشرو ماست. "در نیویورک، لیزا فونسر را به خاطر می آورید، ما در مورد ماتا ناسوت صحبت می کنیم." او در چهره نیک تحسینی یافت که برای لحظه ای پنهان بود. "آنها برای بازار نیویورک عالی هستند، درست است؟ آنها عابران پیاده را در خیابان 57 متوقف می کنند، نه؟ برای این یکی سیصد و پنجاه دلار است."
  
  
  "خرده فروشی؟"
  
  
  "اوه نه. عمده فروشی."
  
  
  نیک به مرد کوچکتر پوزخند زد و در عوض دندانهای سفید تحسین برانگیزی دریافت کرد. "جوزف، تو سعی می‌کنی با سه برابر کردن قیمت‌ها، نه دوبرابر کردن آنها، از من سوء استفاده کنی. من می‌توانم 75 دلار برای این پرتره بپردازم. نه بیشتر. اما من چهار یا پنج مورد دیگر را دوست دارم، اما مطابق با نیازهایم ژست گرفتم. . آیا امکان دارد؟ "
  
  
  "شاید. من می توانم تلاش کنم."
  
  
  "من به یک کارگزار یا دلال نیاز ندارم. من به یک استودیوی هنری نیاز دارم. آن را فراموش کنید."
  
  
  "صبر کن!" التماس دالام دردناک بود. "با من بیا..."
  
  
  او از مغازه برگشت، از دری دیگر در پشت، از راهروی پرپیچ و خم و انبارهای مملو از اجناس و دفتری که در آن دو مرد قهوه ای کوتاه قد و یک زن روی میزهای شلوغ کار می کردند، گذشت. دلمه به حیاط کوچکی با سقفی که توسط ستون‌ها تکیه می‌شد باز می‌شد و ساختمان‌های مجاور دیوارهای آن را تشکیل می‌دادند.
  
  
  این یک کارخانه "هنر" بود. حدود دوازده نقاش و منبت کار با پشتکار و شادی کار می کردند. نیک از میان گروه فشرده عبور کرد و سعی کرد شک و تردید خود را ابراز نکند. همه کارها خوب بود، از بسیاری جهات عالی بود.
  
  
  دالام گفت: «یک استودیو هنری. "بهترین در جاکارتا."
  
  
  نیک پاسخ داد: "ساخت خوب." "می تونی ترتیبی بدی که امروز عصر ماتا رو ببینم؟"
  
  
  "اوه، می ترسم این غیرممکن باشد. باید بفهمی که او مشهور است. او کار زیادی دارد. ساعتی پنج... بیست و پنج دلار می گیرد."
  
  
  "باشه. بیایید به دفتر شما برگردیم و کارمان را تمام کنیم."
  
  
  دالام یک فرم سفارش ساده و فاکتور فروش را پر کرد. "فرم ها و چیزهای گمرکی را برایت می آورم تا فردا امضا کنی. برویم بانک؟"
  
  
  "بیا."
  
  
  کارمند بانک اعتبار اسنادی را گرفت و سه دقیقه بعد با تایید برگشت. نیک به دالام نشان داد که 10000 دلار در حساب موجود است. دلال هنر وقتی در راه بازگشت از خیابان های شلوغ قدم می زدند، متفکر بود. در بیرون فروشگاه، نیک گفت: "خوشحال بود. فردا بعدازظهر می ایستم و این اوراق را امضا می کنم. می توانیم یک روز دوباره همدیگر را ببینیم."
  
  
  پاسخ دالام درد محض بود. "شما ناراضی هستید! آیا نقاشی ماتا را نمی‌خواهید؟ به قیمت شما، مال شماست." نیک فکر کرد برای چهره نازنینی که از پنجره به آنها نگاه می کرد دست تکان داد - کمی تمسخر آمیز. "بیا داخل - فقط برای یک دقیقه. یک آبجو خنک - یا نوشابه - چای - بنوش - من از شما می خواهم که مهمان من باشید - این یک افتخار است..."
  
  
  نیک قبل از سرازیر شدن اشک وارد فروشگاه شد. یک آبجو هلندی سرد گرفت. دالام پرتو زد. "چه کار دیگری می توانم برای شما انجام دهم؟ مهمانی؟ دختران - همه دخترهای بامزه ای که می خواهید، همه سنین، همه مهارت ها، همه راه راه؟ می دانید، آماتورها، نه حرفه ای ها. فیلم های آبی؟ بهترین رنگ و صدا مستقیماً از ژاپن. تماشای فیلم با دختران بسیار هیجان انگیز است.
  
  
  نیک خندید. دالام پوزخندی زد.
  
  
  نیک با تاسف اخم کرد. دالام با نگرانی اخم کرد.
  
  
  نیک گفت: "روزی که وقت داشته باشم، دوست دارم از میهمان نوازی شما لذت ببرم. شما آدم جالبی هستید، دلم، دوست من و در قلب هنرمند هستید. دزدی با آموزش و تحصیل، اما در قلب هنرمند. ما می توانم کارهای بیشتری انجام دهم، اما به شرطی که ماتا ناسوت را به من معرفی کنی.
  
  
  امروز یا امشب برای شیرین کردن رویکرد شما، می توانید به او بگویید که می خواهم حداقل ده ساعت او را درگیر مدلینگ کنم. برای آن پسر شما در نهایت سرها را از روی عکس ها نقاشی می کنید. او خوب است."
  
  
  "او بهترین من است..."
  
  
  "من پول خوبی به او می دهم و تو سهم خود را می گیری. اما من خودم معامله با ماتا را انجام خواهم داد." دالام غمگین به نظر می رسید. "و اگر ماتا را ملاقات کنم، و او برای اهداف من برای مرد شما ژست بگیرد، و شما معامله را خراب نکنید، قول می دهم که کالاهای بیشتری را برای صادرات بخرم." بیان دالام به دنبال اظهارات نیک مانند ترن هوایی از احساسات بود، اما با طغیان درخشانی به پایان رسید.
  
  
  دالام با صدای بلند گفت: "سعی می کنم! برای شما آقای برد، من همه چیز را امتحان می کنم. شما مردی هستید که می دانید چه می خواهد و با صداقت امور خود را پیش می برد. آه چقدر خوب است که با چنین مردی در کشور ما آشنا شوید. ..”
  
  
  نیک با خوشرویی گفت: بس کن. "تلفن را بردار و با ماتا تماس بگیر."
  
  
  "اوه بله." دالام شروع به گرفتن شماره کرد.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  پس از چندین تماس و مکالمات طولانی و سریع که نیک نتوانست آنها را دنبال کند، دالام با لحن پیروزمندانه سزار اعلام پیروزی کرد که نیک می تواند در ساعت هفت به سراغ مات ناسوت بیاید.
  
  
  تاجر گفت: "بسیار سخت. خیلی خوش شانس." بسیاری از مردم هرگز ماتا را ملاقات نمی کنند. نیک شک داشت. شورت کوتاه مدت زیادی است که در کشور وجود داشته است. در تجربه او، حتی ثروتمندان نیز اغلب مشتاق به دست آوردن پول نقد هستند. دالام افزود که به ماتا اطلاع داد که آقای آلبرت بارد ساعتی بیست و پنج دلار برای خدمات او پرداخت خواهد کرد.
  
  
  نیک گفت: «به شما گفتم که خودم به این پرونده رسیدگی خواهم کرد. "اگر او مرا عقب نگه می دارد، از سر راه شما خارج می شود." دالام ترسیده به نظر می رسید. "می توانم از تلفن شما استفاده کنم؟"
  
  
  "البته. از دستمزد من؟ آیا این عادلانه است؟ شما نمی دانید من چه هزینه هایی دارم..."
  
  
  نیک مکالمه خود را با گذاشتن دستی روی شانه‌اش متوقف کرد - انگار که یک ژامبون بزرگ را روی مچ یک کودک گذاشته است - و به میز خم شد تا مستقیماً به چشم‌های تیره نگاه کند. "من و تو الان با هم دوستیم جوزف. آیا با هم گوتونگ رونگ تمرین می کنیم و موفق می شویم یا با هم شوخی می کنیم تا هر دو باختیم؟"
  
  
  دالام مانند یک مرد هیپنوتیزم شده، نیک را بدون اینکه به او نگاه کند با تلفن هل داد. "بله، بله." چشم ها روشن شد. "آیا درصدی از سفارشات بعدی را می خواهید؟ من می توانم فاکتورها را علامت گذاری کنم و به شما ..."
  
  
  "نه، دوست من. بیا چیز جدیدی را امتحان کنیم. ما با شرکت من و با یکدیگر صادق خواهیم بود."
  
  
  دالام از این ایده رادیکال ناامید یا ناآرام به نظر می رسید. سپس شانه‌هایش را بالا انداخت - استخوان‌های کوچک زیر دست نیک مانند توله‌ سگی که می‌خواهد فرار کند حرکت می‌کرد - و سر تکان داد. "عالی."
  
  
  نیک دستی به شانه او زد و گوشی را برداشت. او به Nordenboss گفت که او دیر ملاقات کرده است - آیا می تواند ابو و ماشین را ترک کند؟
  
  
  هانس پاسخ داد: «البته. "اگر به من نیاز داری من اینجا خواهم بود."
  
  
  من با ماتا ناسوتو تماس می‌گیرم تا چند عکس بگیرم.
  
  
  "موفق باشید - موفق باشید. اما تماشا کنید."
  
  
  نیک آدرسی را که دلم روی کاغذ نوشته بود به ابو نشان داد و ابو گفت که راه را بلد است. آنها از خانه های جدیدی عبور کردند که شبیه پروژه های ارزان قیمتی بود که نیک در نزدیکی سن دیگو دیده بود، سپس یک منطقه قدیمی تر که دوباره نفوذ هلندی قوی داشت. خانه قابل توجهی بود و اطراف آن را گل های رنگارنگ، درختان انگور و درختان سرسبز که نیک اکنون با دهکده مرتبط می کرد، احاطه شده بود.
  
  
  او را روی ایوان جادار ملاقات کرد و محکم دستش را به سمت او دراز کرد. "من ماتا ناسوت هستم. خوش آمدید آقای برد."
  
  
  تن های او شفافیت خالص و غنی از شربت افرا واقعی و ممتاز، با لبه های عجیب و غریب اما بدون نت غلط بود. وقتی او آن را گفت، نام او متفاوت بود. ناصروت، با تأکید بر آخرین هجا و یک O دوتایی، با شیب ملایم کلیسا و صدایی طولانی از خنکی تلفظ می شود. بعداً، وقتی سعی کرد از او تقلید کند، متوجه شد که این کار مانند یک tu واقعی فرانسوی نیاز به تمرین دارد.
  
  
  او اندام های بلند مدلی داشت، که به نظر او ممکن است راز موفقیت او در کشوری باشد که بسیاری از زنان خمیده، جذاب و زیبا، اما با فریم های کوتاه بودند. او یک نژاد اصیل در میان مورگان های همه کاره بود.
  
  
  در اتاق نشیمن بزرگ و پرنور به آن‌ها توپ‌های هایبال ارائه شد و او به همه چیز بله گفت. او در خانه ژست گرفت. هنرمند دلم به محض اینکه وقت داشته باشه دو سه روز دیگه زنگ میزنه. به "آقای برد" اطلاع داده می شود تا به آنها ملحق شود و خواسته های خود را شرح دهد.
  
  
  همه چیز خیلی راحت پیش رفت نیک صمیمانه ترین لبخند را به او زد، لبخندی بی فریب که از اعتراف به آن امتناع ورزید، و همچنین صداقتی پسرانه به او نشان داد که نزدیک به معصومیت بود. ماتا سرد به او نگاه کرد. "به غیر از تجارت، آقای برد، نظر شما در مورد کشور ما چیست؟"
  
  
  "من از زیبایی آن شگفت زده شدم. البته ما فلوریدا و کالیفرنیا را داریم، اما آنها با گل ها، انواع گل ها و درختان شما قابل مقایسه نیستند.
  
  
  من هرگز اینقدر مجذوب نشده بودم."
  
  
  "اما ما خیلی کندیم..." او آن را آویزان کرد.
  
  
  "شما پروژه ما را سریعتر از من در نیویورک انجام دادید."
  
  
  "چون می دانم که برای وقت خود ارزش قائل هستید."
  
  
  او به این نتیجه رسید که لبخند روی آن لب های زیبا خیلی طولانی است و قطعا آتشی در آن چشمان تیره وجود دارد. او گفت: "داری مرا اذیت می کنی." "شما به من خواهید گفت که هموطنان شما واقعاً از زمان استفاده بهتری می کنند. آنها آهسته تر، ملایم تر هستند. با خوشحالی می گویید."
  
  
  "من ممکن است این را پیشنهاد کنم."
  
  
  "خب... حدس می زنم حق با شما باشد."
  
  
  پاسخ او او را شگفت زده کرد. او این موضوع را بارها با بسیاری از خارجی ها در میان گذاشت. آنها از انرژی، سخت کوشی و عجله خود دفاع کردند و هرگز اعتراف نکردند که ممکن است اشتباه کرده باشند.
  
  
  او "آقای بارد" را مطالعه کرد و در این فکر بود که از چه زاویه ای. همه آنها را داشتند: تاجر- اپراتورهای سیا، بانکداران- قاچاقچیان طلا و متعصبان سیاسی... او با همه آنها ملاقات کرد. حداقل بارد جالب بود، خوش تیپ ترین کسی که در این سال ها دیده بود. آیا او او را به یاد کسی - یک بازیگر بسیار خوب - ریچارد برتون انداخت؟ گریگوری پک؟ او سرش را کج کرد تا او را مطالعه کند، و اثر مسحور کننده بود. نیک به او لبخند زد و لیوانش را تمام کرد.
  
  
  او فکر کرد: «بازیگر». او بازی می کند، و همچنین خیلی خوب. دالام گفت که پول دارد - خیلی از آن.
  
  
  او فکر می کرد که او بسیار خوش تیپ است، زیرا با وجود اینکه از نظر استانداردهای محلی یک غول بود، بدن بزرگ و برازنده خود را با فروتنی ملایمی حرکت می داد که بدنش را کوچکتر نشان می داد. آنقدر متفاوت از کسانی که به خود می بالیدند، انگار می گویند: «کوتاه ها برو کنار.» چشمانش بسیار شفاف و دهانش همیشه خمیده بود. او متوجه شد که همه مردان با آرواره مردانه قوی، اما به اندازه کافی پسرانه بودند که مسائل را زیاد جدی نگیرند.
  
  
  جایی در اعماق خانه، خدمتکار بشقاب را به صدا درآورد، و او متوجه احتیاط او شد، نگاهش به انتهای اتاق. او با خوشحالی نتیجه گرفت که او خوش تیپ ترین مرد در کلوپ ماریو یا کلوپ شام نیروانا بود، اگر تونی پورو، هنرپیشه کاملاً تاریک، آنجا نبود. و البته - آنها انواع کاملا متفاوت بودند.
  
  
  "شما زیبا هستی."
  
  
  او که در فکر فرو رفته بود، با تعارف ملایم به خود پیچید. او لبخندی زد و حتی دندان های سفیدش آنقدر زیبا روی لب هایش تأکید کرد که تعجب کرد چگونه او را بوسید - او قصد داشت بفهمد. یه جورایی زن بود او گفت: "شما باهوش هستید، آقای برد. این حرف فوق العاده ای بود که بعد از یک سکوت طولانی گفتیم."
  
  
  "لطفا با من تماس بگیرید آل."
  
  
  "پس می تونی منو ماتا صدا کنی. از وقتی اومدی با افراد زیادی ملاقات کردی؟"
  
  
  "مخمورها. تیانگ ها. سرهنگ سودیرمت. آیا آنها را می شناسید؟"
  
  
  "بله. ما یک کشور غول پیکر هستیم، اما آنچه شما ممکن است یک گروه جالب نامید، یک گروه کوچک است. شاید پنجاه خانواده، اما معمولاً آنها بزرگ هستند."
  
  
  "و سپس ارتش است..."
  
  
  چشم های تیره روی صورتش لغزید. "تو سریع یاد می گیری، ال. این ارتش است."
  
  
  "فقط اگر می خواهید چیزی به من بگویید - من هرگز آنچه را که می گویید تکرار نمی کنم، اما ممکن است به من کمک کند. آیا باید به سرهنگ سودیرمت اعتماد کنم؟"
  
  
  قیافه او آشکارا کنجکاو بود، بدون اینکه نشان دهد که به سرهنگ سودیرمت برای بردن چمدان به فرودگاه اعتماد نخواهد کرد.
  
  
  ابروهای تیره ماتا به هم گره خوردند. به جلو خم شد، لحنش خیلی پایین بود. "نه. به کار خود ادامه دهید و مثل دیگران سوال نپرسید. ارتش دوباره به قدرت رسیده است. ژنرال ها ثروت جمع می کنند و مردم وقتی به اندازه کافی گرسنه شوند منفجر می شوند. شما با عنکبوت های حرفه ای در وب بوده اید. برای مدت طولانی، تبدیل به مگس مباش. به عقب خم شد. "جاکارتا را دیده ای؟"
  
  
  "فقط مرکز تجاری و چند حومه. می خواهم بیشتر به من نشان دهید - مثلاً فردا بعدازظهر؟"
  
  
  "من کار خواهم کرد."
  
  
  جلسه را قطع کنید، آن را به تعویق بیندازید.
  
  
  "اوه من نمیتونم..."
  
  
  "اگر پول است، اجازه دهید نرخ عادی شما را به عنوان اسکورت به شما پرداخت کنم." لبخند گسترده ای زد. "بسیار سرگرم کننده تر از ژست گرفتن در نورهای روشن."
  
  
  "بله اما..."
  
  
  "من تو را ظهر می برم. اینجا؟"
  
  
  "خب..." دوباره صدای تق تق از پشت خانه آمد. ماتا گفت: یک لحظه ببخشید، امیدوارم آشپز اذیت نشود.
  
  
  او از طریق طاق نما رفت و نیک چند ثانیه صبر کرد و سپس به سرعت او را دنبال کرد. او از میان یک اتاق غذاخوری به سبک غربی با یک میز مستطیل که می توانست چهارده یا شانزده نفر را در خود جای دهد، قدم زد. صدای ماتا را از پشت یک راهرو L شکل که سه در بسته داشت شنید. اولی را باز کرد. اتاق خواب بزرگ. بعد یک اتاق خواب کوچکتر بود که به زیبایی مبله شده بود و مشخصا متعلق به ماتا بود. در کناری را باز کرد و در حالی که مرد سعی داشت از پنجره بالا برود از آن دوید.
  
  
  نیک غرغر کرد: همین جا بمان.
  
  
  مردی که روی طاقچه نشسته بود یخ کرد. نیک یک کت سفید و یک موی براق مشکی دید. گفت بیا برگردیم خانم ناسوت می خواهد شما را ببیند.
  
  
  شکل کوچک به آرامی روی زمین لغزید، پای خود را جمع کرد و چرخید.
  
  
  نیک گفت: "هی گان بیک. آیا اسمش را تصادفی بگذاریم؟"
  
  
  صدای حرکت در پشت سرش شنید و برای لحظه ای نگاهش را از گان بیک گرفت. ماتا در آستانه در ایستاد. مسلسل آبی کوچک را که به سمت او نشانه رفته بود، پایین و ثابت نگه داشت. او گفت: "من به اینجا می گویم جایی که تو هیچ کاری نداشته باشی. دنبال چه می گشتی آل؟"
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 4
  
  
  
  
  
  
  
  
  نیک بی حرکت ایستاده بود و ذهنش مانند یک کامپیوتر شانس خود را ارزیابی می کرد. با وجود یک دشمن در جلو و پشت - او احتمالاً قبل از اینکه هر دو را به دست آورد، یک گلوله از این تیرانداز می گیرد. او گفت: "آرام باش، ماتا. من دنبال حمام می گشتم و این مرد را دیدم که از پنجره بیرون می آید. نام او گان بیک تیانگ است."
  
  
  ماتا با خشکی پاسخ داد: "من نام او را می دانم." "کلیه هایت ضعیف است آل؟"
  
  
  "در حال حاضر، بله." نیک خندید.
  
  
  گان بیک گفت: "اسلحه را زمین بگذار، ماتا." او یک مامور آمریکایی است. او طلا را به خانه آورد و او به او گفت که با شما تماس بگیرد. من آمدم تا به شما بگویم و شنیدم که او اتاق ها را جستجو می کند و در حال خروج من را گرفت.
  
  
  "چه جالب." ماتا اسلحه کوچک را پایین آورد. نیک آن را به عنوان یک تپانچه ژاپنی Baby Nambu علامت گذاری کرد. "من فکر می کنم برای هر دوی شما بهتر است که بروید."
  
  
  نیک گفت: "فکر می‌کنم تو هم نوع زن منی، ماتا. چطور این اسلحه را به این سرعت به دست آوردی؟"
  
  
  او قبلاً از تعارف او خوشش می آمد - نیک امیدوار بود که فضای سرد را ملایم کند. ماتا وارد سالن شد و اسلحه را در یک گلدان اسکوات روی یک قفسه حکاکی شده بلند قرار داد. او به سادگی گفت: "من تنها زندگی می کنم."
  
  
  "هوشمندانه." دوستانه ترین لبخندش را زد. "نمیشه یه نوشیدنی بخوریم و در مورد این حرف بزنیم؟ فکر کنم همه با هم طرف هستیم..."
  
  
  آنها مشروب خوردند، اما نیک هیچ توهمی نداشت. او همچنان آل برد بود که برای ماتا و دالام پول نقد در سر داشت - صرف نظر از سایر ارتباطاتش. او اعترافاتی از گان بیک دریافت کرد که به همان هدف نیک به ماتا آمده است - اطلاعات. با کمک آمریکا در کنار آنها، آیا او به آنها خواهد گفت که درباره حساب بعدی یهودا چه می داند؟ آیا قرار بود لوپونوسیاس از آشغال ها بازدید کند؟
  
  
  ماتا آنها را نداشت. او با لحن آرام خود گفت: "حتی اگر بتوانم به شما کمک کنم، مطمئن نیستم. نمی‌خواهم وارد سیاست شوم. فقط برای زنده ماندن باید بجنگم."
  
  
  نیک گفت: "اما یهودا افرادی را که دوستان شما هستند نگه می دارد."
  
  
  "دوستان من؟ آل عزیزم، تو نمی دانی دوستان من چه کسانی هستند."
  
  
  "پس به کشورت لطفی کن."
  
  
  "دوستان من؟ کشور من؟" او به آرامی خندید. "من فقط خوش شانس بودم که زنده ماندم. یاد گرفتم که دخالت نکنم."
  
  
  نیک به گان بیک سوار شد و به شهر برگشت. مرد چینی عذرخواهی کرد. "من می خواستم کمک کنم. من بیشتر ضرر کردم تا فایده."
  
  
  نیک به او گفت: «احتمالاً نه. "تو به سرعت هوا را پاک کردی. ماتا دقیقاً می داند که من چه می خواهم. این با من است که تصمیم بگیرم که آن را به دست بیاورم."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  روز بعد نیک با کمک نوردنبوس یک قایق موتوری اجاره کرد و ابو را به عنوان خلبان با خود برد. اسکی های آبی و سبدی از غذا و نوشیدنی صاحبش را گرفت. آنها شنا، اسکی و صحبت کردند. ماتا لباس زیبایی پوشیده بود، ماتا با بیکینی که فقط زمانی که از ساحل دور بودند می پوشید یک چشم انداز بود. ابو با آنها شنا کرد و به اسکی رفت. نوردنبوس گفت که او کاملاً قابل اعتماد است زیرا بیش از هر رشوه ممکنی به او پرداخته است و به دلیل اینکه چهار سال با مامور AX بوده و هیچ حرکت دروغینی انجام نداده است.
  
  
  آن‌ها روز فوق‌العاده‌ای داشتند و آن شب او ماتا را به شام در Orientale و سپس به یک کلوپ شبانه در هتل اینترکانتیننتال اندونزی دعوت کرد. او افراد زیادی را می شناخت و نیک مشغول دست دادن و یادآوری نام ها بود.
  
  
  و او از خودش لذت می برد. با خود گفت که او خوشحال است. آنها یک زوج چشمگیر ساختند، و زمانی که یوزف دهلام برای دقایقی در هتل به آنها پیوست و این را به او گفت، او درخشید. دالام در یک گروه شش نفره همراه دختری زیبا بود که به گفته ماتا یک مدل بسیار مورد تقاضا نیز بود.
  
  
  نیک گفت: "او زیباست، شاید وقتی بزرگتر شد جذابیت تو را داشته باشد."
  
  
  جاکارتا به صبح زود ادامه می دهد و درست قبل از یازده، ابو وارد باشگاه شد و توجه نیک را به خود جلب کرد. نیک سرش را تکان داد و فکر کرد که مرد فقط می خواهد بداند ماشین بیرون است، اما ابو به سمت میز رفت، یادداشتی به او داد و رفت. نیک به او نگاه کرد - طلا اینجاست. HN
  
  
  او آن را به ماتا داد. او آن را خواند و تقریباً با تمسخر گفت: "پس آل، تو دو دختر روی دست داری. او باید سفری که شما دو نفر از هاوایی داشتید را به خاطر بیاورد."
  
  
  - گفتم چیزی نشده عزیزم.
  
  
  "باورت می کنم اما..."
  
  
  او فکر می کرد که شهود آنها به اندازه رادار قابل اعتماد است. چه خوب که از او نپرسید بعد از رسیدن به مخمورها بین او و طلا چه گذشت - یا شاید حدس زد. به زودی در راه خانه دوباره با طلا تماس گرفت. "تالا یک خانم جوان جذاب است. او مانند یک خارجی فکر می کند - منظورم این است که او آن ترسو که ما زنان آسیایی داریم در برخی چیزها ندارد. او به سیاست، اقتصاد و آینده کشور ما علاقه دارد. شما باید لذت ببرید. گفتگو با او."
  
  
  نیک با صمیمیت گفت: اوه، می دانم.
  
  
  "داری منو اذیت میکنی"
  
  
  "از آنجایی که شما این موضوع را مطرح کردید، چرا در سیاست کشور خود مشارکت فعال ندارید؟ خدا می داند که باید کسی غیر از کلاهبرداران، کلاهبرداران و سربازان اسباب بازی که من دیده ام و در مورد آنها خوانده ام وجود داشته باشد. قیمت برنج افزایش یافته است. در شش ماه گذشته سه برابر شده است. هفته‌ها. شما مردم ژنده‌پوشی را می‌بینید که سعی می‌کنند در آن بشکه‌های چوبی که دولت بیرون می‌فرستد، برنج بخرند. شرط می‌بندم که نه بار علامت‌گذاری شده است و دو بار قبل از تحویل آن علامت‌گذاری شده است. من اینجا یک غریبه هستم. زاغه های کثیف آن سوی هتل درخشان اندونزی را دیده اید، اما آیا نمی گویید که اینطور نیست؟ زندگی در روستاهای شما ممکن است برای فقرا امکان پذیر باشد، اما زندگی در شهرها ناامید کننده است. پس به طلا نخندیم. او سعی می کند کمک کند."
  
  
  ماتا برای مدت طولانی سکوت کرد، سپس بدون قاطعیت گفت: "در حومه شهر تقریباً بدون پول می توان زندگی کرد. آب و هوای ما - وفور کشاورزی ما - زندگی آسانی است."
  
  
  "به همین دلیل تو شهر هستی؟"
  
  
  به سمت او رفت و چشمانش را بست. احساس کرد قطره اشکی از پشت دستش جاری شد. وقتی در خانه او ایستادند، او رو به او کرد. "داری راه میری؟"
  
  
  "امیدوارم دعوت شده باشم. عشق."
  
  
  "آیا برای دیدن طلا عجله دارید؟"
  
  
  چند قدمی او را از ماشین و ابو دور کرد و با مهربانی او را بوسید. به من بگو... و من الان ابو را برمی گردانم. می توانم صبح با تاکسی بگیرم یا او مرا بیاورد.
  
  
  وزنش ملایم بود، دستانش ماهیچه هایش را برای لحظه ای فشار می داد. سپس کنار کشید و سر زیبایش را کمی تکان داد. "او را بفرست - عزیزم."
  
  
  وقتی او گفت که می‌خواهد تاکسیشن، کمربند و کراواتش را در بیاورد، او را با شلوغی به اتاق خوابی زنانه با تزئینات زنانه هدایت کرد و یک چوب لباسی به او داد. روی شزلون فرانسوی افتاد و به او نگاه کرد و صورت عجیب و غریب خود را در بالشتک ساعدش فرو برد. "چرا تصمیم گرفتی به جای رفتن به طلا پیش من بمانی؟"
  
  
  "چرا منو دعوت کردی؟"
  
  
  "نمی‌دانم. شاید به خاطر آنچه در مورد من و کشورم گفتی، احساس گناه می‌کنی. منظورت این بود. هیچ مردی چنین حرف‌هایی را به دلایل عاشقانه نمی‌گوید-احتمالاً باعث رنجش آنها می‌شود."
  
  
  کمربند قهوه ای رنگش را درآورد. "راستش بودم عزیزم. دروغ ها عادت دارند مثل میخ های پراکنده بیرون بیایند. باید بیشتر و بیشتر مراقب باشی و در نهایت به هر حال تو را می گیرند."
  
  
  "واقعاً نظرت در مورد حضور گان بیک چیست؟"
  
  
  "هنوز تصمیم نگرفته ام".
  
  
  "او هم صادق است. شما باید این را بدانید."
  
  
  "هیچ شانسی وجود ندارد که او بیشتر به اصل خود صادق باشد؟"
  
  
  "چین؟ او خود را اندونزیایی می داند. او برای کمک به ماچمورها خطرات زیادی را متحمل شد. و او تالا را دوست دارد."
  
  
  نیک در اتاق نشیمن که به آرامی مثل گهواره ای غول پیکر تکان می خورد، نشست و دو سیگار روشن کرد. - به آرامی از میان دود آبی گفت. "این سرزمین عشق است، ماتا. طبیعت آن را آفریده است، و انسان همه آن را زیر پا می گذارد. اگر هر یک از ما می تواند کمک کند تا از شر انواع یهودا و همه چیزهایی که بر گردن مردم ایستاده اند خلاص شویم، باید تلاش کنیم. فقط به این دلیل که ما لانه و گوشه‌های دنج خود را دارد، ما نمی‌توانیم همه چیز را نادیده بگیریم.
  
  
  اشک در لبه های پایین چشمان تیره و باشکوهش می درخشید. او به راحتی گریه کرد - یا اندوه زیادی جمع کرد. "ما خودخواه هستیم. و من هم مثل بقیه هستم." سرش را روی سینه اش گذاشت و او او را در آغوش گرفت.
  
  
  "تقصیر تو نیست. تقصیر هیچکس نیست. مرد موقتاً از کنترل خارج شده است. وقتی مثل مگس ها برمی خیزی و مثل گله سگ های گرسنه برای غذا می جنگی و فقط یک استخوان کوچک بین تو و او وجود دارد. زمان کمی برای صداقت." .. و عدالت ... و مهربانی ... و عشق. اما اگر هر کدام از ما هر کاری که می توانیم انجام دهیم..."
  
  
  استاد من هم همین را می گوید، اما فکر می کند همه چیز از پیش مقدر شده است.
  
  
  "آیا استاد شما کار می کند؟"
  
  
  "اوه، نه. او چنین قدیس است. این یک افتخار بزرگ برای او است."
  
  
  "اگر دیگران به جای غذایی که شما می خورید عرق می کنند، چگونه می توانید در مورد انصاف صحبت کنید؟ آیا این عادلانه است؟ برای کسانی که عرق می کنند نامهربان به نظر می رسد."
  
  
  او به آرامی گریه کرد. "تو خیلی عملی هستی."
  
  
  "من نمی خواهم ناراحت باشم
  
  
  شما. - چانه اش را بالا آورد. - صحبت کاملا جدی. شما خودتان تصمیم بگیرید که آیا می خواهید به ما کمک کنید یا خیر. تو زیباتر از آن هستی که در این وقت شب غمگین باشی." او را بوسید و اتاق نشیمن مانند گهواره در حالی که مقداری از وزنش را بیرون می آورد کج شد و او را با خود حمل می کرد. او متوجه شد که لب هایش مانند طلا و شهوت انگیز است. و فراوان، اما از این دو - آه، - فکر کرد، - هیچ چیز نمی تواند جای بلوغ را بگیرد. او از اضافه کردن تجربه امتناع کرد. او هیچ خجالتی یا فروتنی کاذبی نشان نداد؛ هیچ ترفندی که به نظر آماتور کمکی نمی کند. اشتیاق، اما فقط حواسش را پرت می کند، او را به طور روشمند درآورد، لباس طلایی خودش را با یک زیپ کنار زد، شانه هایش را بالا انداخت و چرخید، پوست خامه ای تیره اش را در مقابل پوست خودش مطالعه کرد، ماهیچه های بزرگ بازویش را با انعکاس بررسی کرد، کف دستش را معاینه کرد، هر کدام را بوسید. از انگشتانش و با دستانش الگوهای پیچیده‌ای درست می‌کرد تا لب‌هایش به هم برسند.
  
  
  او بدن او را در واقعیت گوشت گرم حتی هیجان انگیزتر از وعده پرتره ها یا فشار ملایم هنگام رقصیدن آنها یافت. در نور ملایم و سرشار از کاکائو، پوست او به طرز لذت بخشی بی عیب و نقص به نظر می رسید، به جز یک خال تیره به اندازه یک جوز هندی روی باسن سمت راستش. انحناهای باسن او هنری ناب بود و سینه‌هایش، مانند تالا و بسیاری از زنانی که در این جزایر سحر آمیز دیده بود، لذتی بصری می‌کردند و هنگام نوازش یا بوسیدن آنها، حواس را شعله‌ور می‌کردند. آنها بزرگ بودند، شاید 38 درجه سانتیگراد، اما آنقدر سفت، کاملاً قرار گرفته بودند و ماهیچه‌ها را پشتیبانی می‌کردند که اندازه آن‌ها را متوجه نمی‌شدید، فقط با یک جرعه کوتاه مکیدید.
  
  
  او با موهای تیره و معطر زمزمه کرد: "جای تعجب نیست که تو محبوب ترین مدلی. تو فوق العاده ای."
  
  
  "من باید آنها را کاهش دهم." کارایی او او را شگفت زده کرد. "خوشبختانه، برای من، موارد مورد علاقه در اینجا زنان سایز بزرگ هستند. اما وقتی توئیگی و برخی از مدل های نیویورکی شما را می بینم، نگران می شوم. استایل ها ممکن است تغییر کند."
  
  
  نیک پوزخندی زد و متعجب بود که چه نوع مردی می تواند انحناهای نرمی که روی او فشار داده شده بود را با مردی لاغر که برای پیدا کردنش در رختخواب دست و پا می زد عوض کند.
  
  
  "چرا میخندی؟"
  
  
  "همه چیز به سمت دیگری پیش می رود، عزیزم. دختران راحت با منحنی ها به زودی می آیند."
  
  
  "تو مطمئنی؟"
  
  
  "تقریبا. دفعه بعد که در نیویورک یا پاریس باشم آن را بررسی خواهم کرد."
  
  
  "امیدوارم." با پشت ناخن های بلندش شکم سفت او را نوازش کرد و سرش را زیر چانه اش گذاشت. "تو خیلی بزرگی، آل. و قوی هستی. آیا دختران زیادی در آمریکا داری؟"
  
  
  "من برخی را می دانم، اما من وابسته نیستم، اگر منظور شما این است."
  
  
  سینه‌اش را بوسید و با زبانش نقش‌هایی روی آن کشید. "اوه، تو هنوز نمک داری. صبر کن..." او به سمت میز آرایش رفت و یک بطری کوچک قهوه ای رنگ که شبیه یک کوزه اشک رومی بود بیرون آورد. "روغن. به آن می گویند یاور عشق. آیا این نام توصیفی نیست؟"
  
  
  او آن را مالش داد، محرک لغزشی کف دست‌هایش حسی آزاردهنده ایجاد کرد. او با تلاش برای کنترل پوست یوگی خود، خود را سرگرم کرد و به آن دستور داد که دست های آرام خود را نادیده بگیرد. این کار نکرد. یوگا علیه رابطه جنسی بسیار زیاد است. او را به طور کامل ماساژ داد و هر اینچ مربع از گوشت او را پوشانده بود، که با نزدیک شدن انگشتانش بی صبرانه شروع به لرزیدن کرد. او گوش های او را با هنر ظریفی بررسی و روغن کاری کرد، او را برگرداند، و او با رضایت دراز کشید در حالی که پروانه ها از انگشتان پا به سمت سرش می آمدند. وقتی انگشتان کوچک و درخشان برای بار دوم دور کمرش پیچید، کنترل را از دست داد. بطری را که به او تکیه داده بود برداشت و روی زمین گذاشت. با بازوهای قویش او را روی صندلی صندلی راست کرد.
  
  
  وقتی دست ها و لب هایش روی او حرکت می کردند آهی کشید. "مم... این خوب است."
  
  
  صورتش را به صورت او آورد. چشمان تیره مانند دو گودال در نور ماه می درخشیدند. زمزمه کرد: می بینی با من چه کردی، حالا نوبت من است، می توانم از روغن استفاده کنم؟
  
  
  "آره."
  
  
  او مانند یک مجسمه‌ساز احساس می‌کرد که به او اجازه داده شد خطوط بی‌نظیر یک مجسمه یونانی معتبر را با دست‌ها و انگشتانش کشف کند. این کمال بود - هنر واقعی بود - با این تفاوت هیجان انگیز که ماتا ناسوت به شدت زنده بود. هنگامی که او ایستاد تا او را ببوسد، او خوشحال شد، ناله و غرغر از تحریک لب ها و دستان او. همانطور که دستان او - که او اولین کسی بود که اعتراف کرد کاملاً باتجربه بود - قسمت های تحریک پذیر بدن زیبایش را نوازش می کرد، او از خوشحالی می پیچید، از لذت می لرزید، در حالی که انگشتانش روی مناطق حساس مانده بودند.
  
  
  دستش را پشت سرش گذاشت و لب هایش را روی لب هایش فشار داد. "می بینید؟ Gotong-rojong. برای به اشتراک گذاشتن کامل - برای کمک کامل ..." او محکم تر کشید و او متوجه شد که در نرمی شدید، گرم و تند فرو می رود در حالی که لب های باز شده به او خوشامد می گوید، در حالی که یک زبان داغ افکار را با ریتم آهسته پیشنهاد می کند. . تنفسش تندتر از حرکاتش بود و شدتش تقریباً آتشین بود. دست روی سرش با نیرویی شگفت انگیز تکان خورد و
  
  
  دومی ناگهان او را از شانه هایش کشید - به طور مداوم.
  
  
  او کشش های اصراری او را پذیرفت و به آرامی به راهنمایی او نزدیک شد و از احساس ورود به دنیایی مخفی و آزاردهنده لذت برد که زمان با لذت متوقف می شد. آنها در یک موجود تپنده، جدایی ناپذیر و شادمان ادغام شدند و از واقعیت حسی سعادتمندی که هر یک برای دیگری ایجاد کرده بود، لذت می بردند. نه نیازی به عجله بود، نه نیازی به برنامه‌ریزی و نه تلاش - ریتم، تردید، چرخش‌های کوچک و مارپیچ‌ها می‌آمدند و می‌رفتند، تکرار می‌شدند، متنوع می‌شدند و با طبیعیت بدون فکر تغییر می‌کردند. شقیقه‌هایش می‌سوخت، معده و روده‌هایش متشنج بود، انگار در آسانسوری است که به شدت سقوط کرده است - و دوباره سقوط کرده است - و بارها و بارها.
  
  
  ماتا یک بار نفس نفس زد، لب هایش را از هم باز کرد و قبل از اینکه دوباره لب هایش را روی لب هایش ببندد، یک عبارت موسیقایی را که نمی توانست بفهمد ناله کرد. یک بار دیگر کنترل او از بین رفت - چه کسی به آن نیاز دارد؟ درست همانطور که احساسات او را با دستانش بر روی پوستش ثبت کرده بود، اکنون تمام بدن و احساسات او را فراگرفته بود و حرارت سوزانش آهنربایی مقاومت ناپذیر. ناخن‌هایش مانند چنگال‌های یک بچه گربه بازیگوش روی پوستش بسته شد، و انگشتان پاهایش در پاسخ به آن‌ها حلقه شدند، حرکتی زیبا و دلسوزانه.
  
  
  "آره، حالا،" او زمزمه کرد، انگار از دهان او. "آه..."
  
  
  او به راحتی پاسخ داد: "بله، بله، بله..."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  برای نیک، هفت روز بعدی ناامیدکننده ترین و هیجان انگیزترین روزی بود که تا به حال دیده بود. ماتا به جز سه جلسه کوتاه با عکاسان، راهنمای و همراه همیشگی او شد. او قصد نداشت وقت خود را تلف کند، اما جستجوی او برای سرنخ ها و تماس ها مانند رقصیدن در آب نبات پنبه ای گرم بود و هر بار که می خواست جلوی کسی را بگیرد، یک جین و تونیک خنک به او می داد.
  
  
  Nordenboss تایید شد. "شما در حال یادگیری هستید. با این جمعیت به حرکت خود ادامه دهید، دیر یا زود با چیزی آشنا خواهید شد. اگر من از گیاه لوپونوسیای خود بشنوم، ما همیشه می توانیم آنجا بلند شویم."
  
  
  ماتا و نیک از بهترین رستوران ها و کلوب ها دیدن کردند، در دو مهمانی شرکت کردند، یک بازی و یک مسابقه فوتبال را تماشا کردند. او یک هواپیما اجاره کرد و آنها به یوگیاکارتا و سولو پرواز کردند و از پناهگاه بودایی وصف ناپذیر فوق العاده در بوروبودور و معبد پرامبانا قرن نهم بازدید کردند. آن‌ها در کنار هم در دهانه‌هایی با دریاچه‌هایی با رنگ‌های مختلف پرواز می‌کردند، انگار که بالای سینی یک هنرمند ایستاده‌اید و به مخلوط‌های او نگاه می‌کنید.
  
  
  آنها به سمت باندونگ حرکت کردند و فلات را با مزارع برنج تمیز، جنگل ها، سینچونا و مزارع چای دور زدند. او از دوستی بی حد و مرز ساندانی ها، رنگ های روشن، موسیقی و خنده های آنی شگفت زده شد. آن‌ها شب را در هتل ساوی هومان گذراندند و او از کیفیت عالی آن شگفت‌زده شد - یا شاید حضور ماتا نور گلگونی را بر برداشت‌های او انداخت.
  
  
  او شرکت فوق العاده ای داشت. او زیبا لباس می پوشید، بی عیب و نقص رفتار می کرد و به نظر می رسید همه چیز و همه را می داند.
  
  
  تالا در جاکارتا با نوردن‌بوس زندگی می‌کرد و نیک از خود دور ماند و فکر کرد تالا این بار چه داستانی را برای آدام تعریف کرد.
  
  
  اما او در غیاب او، در یک بعد از ظهر گرم در استخر در Puntjak، به خوبی از او استفاده کرد. صبح، ماتا را به باغ گیاه شناسی در بوگور برد. در هیبت صدها هزار گونه گیاهی استوایی، آنها مانند عاشقان قدیمی با هم قدم می زدند.
  
  
  بعد از یک ناهار خوشمزه کنار استخر، مدت زیادی سکوت کرد تا اینکه ماتا گفت: "عزیزم، تو خیلی ساکتی. به چی فکر می کنی؟"
  
  
  "طلا."
  
  
  او دید که چگونه چشمان تیره درخشان ذخیره خواب آلود خود را می ریزند، گشاد شده و برق می زنند. - فکر می کنم هانس خوب است.
  
  
  او باید قبلاً اطلاعاتی را جمع‌آوری کرده باشد. در هر صورت، من باید پیشرفت کنم.
  
  
  "صبر کن. زمان همان چیزی را برایت به ارمغان می آورد..."
  
  
  به سمت شزلونش خم شد و لبهای زیبایش را با لبهای خودش پوشاند. وقتی کنار رفت، گفت: "صبور باش و کارت ها را عوض کن، نه؟ تا حدی همه چیز خوب است. اما من نمی توانم اجازه دهم دشمن همه حرکت ها را انجام دهد. وقتی به شهر برمی گردیم، من دارم تا چند روزی تو را ترک کنم.
  
  
  لب های چاق باز و بسته می شوند. "تا کی به تالا برسی؟"
  
  
  "من او را می بینم."
  
  
  "چقدر زیبا."
  
  
  شاید او بتواند به من کمک کند.
  
  
  در راه بازگشت به جاکارتا، ماتا ساکت بود. هنگامی که آنها به خانه او نزدیک شدند، در غروب به سرعت در حال سقوط، او گفت: "بگذار امتحان کنم."
  
  
  دستش را بست. "لطفا. لوپونوسیاس و دیگران؟"
  
  
  "بله. شاید بتوانم چیزی یاد بگیرم."
  
  
  در اتاق نشیمن گرمسیری که اکنون آشنا بود، ویسکی و نوشابه را مخلوط کرد و وقتی او از صحبت کردن با خدمتکاران برگشت، گفت: "فعلا امتحان کن."
  
  
  "اکنون؟"
  
  
  "اینم تلفن. عزیزم،
  
  
  من به شما اعتماد دارم. به من نگو که نمی توانی با دوستان و آشنایانم..."
  
  
  انگار هیپنوتیزم شده بود نشست و دستگاه را گرفت.
  
  
  قبل از اینکه او به یک سری تماس‌ها پایان دهد، نوشیدنی دیگری آماده کرد، از جمله مکالمه‌های بیهوده و سریع به زبان‌های اندونزیایی و هلندی، که هیچ‌کدام را متوجه نشد. بعد از گذاشتن گوشی و برداشتن لیوان پر شده، لحظه ای سرش را پایین انداخت و آرام صحبت کرد. "چهار یا پنج روز دیگر. به لوپونوسیاس. همه آنها به آنجا می روند و این فقط به این معنی است که همه آنها باید پول بدهند."
  
  
  "همه آنها هستند؟ آنها چه کسانی هستند؟"
  
  
  "خانواده لوپونوسیاس. بزرگ است. ثروتمند."
  
  
  آیا سیاستمداران یا ژنرال ها در آن حضور دارند؟
  
  
  "نه. همه آنها در تجارت هستند. تجارت بزرگ. ژنرال ها از آنها پول می گیرند."
  
  
  "جایی که؟"
  
  
  "البته، در مالکیت اصلی لوپونوسی. سوماترا."
  
  
  "به نظر شما یهودا باید ظاهر شود؟"
  
  
  نمی دانم.» او سرش را بلند کرد و دید که او اخم کرده است. بله، بله، چه چیز دیگری می تواند باشد؟ "
  
  
  "یهودا یکی از بچه ها را در آغوش می گیرد؟"
  
  
  "آره." او مقداری از نوشیدنی خود را قورت داد.
  
  
  "اسم او چیست؟"
  
  
  "امیر. او به مدرسه رفت. او زمانی که در بمبئی بود ناپدید شد. آنها اشتباه بزرگی کردند. او با نام دیگری سفر می کرد و مجبورش کردند برای کاری توقف کند و بعد ... ناپدید شد تا اینکه ... "
  
  
  "تا زمان؟"
  
  
  آنقدر آرام صحبت می کرد که تقریباً نمی توانست بشنود. آنها هنوز برای آن پول نخواسته اند.»
  
  
  نیک نگفته بود که باید در تمام این مدت برخی از اینها را می دانست. گفت: آیا چیز دیگری خواسته اند؟
  
  
  "آره." سوال سریع او را گرفت. او متوجه شد که چه چیزی اعتراف کرده است و با چشمان یک حنایی ترسیده نگاه کرد.
  
  
  "مانند آنچه که؟"
  
  
  "فکر می کنم... آنها دارند به چینی ها کمک می کنند."
  
  
  "نه به چینی های محلی..."
  
  
  "کمی."
  
  
  "اما دیگران نیز. شاید در کشتی ها؟ آیا آنها اسکله دارند؟"
  
  
  "آره."
  
  
  البته فکر کرد چقدر منطقی! دریای جاوا بزرگ اما کم عمق است و اکنون با دقت موتورهای جستجو به یک تله زیردریایی تبدیل شده است. اما شمال سوماترا؟ ایده آل برای شناورهای سطحی یا شناور که از دریای چین جنوبی فرود می آیند.
  
  
  او را در آغوش گرفت. "ممنون عزیزم. وقتی بیشتر فهمیدی به من بگو. بیهوده نیست. من باید هزینه اطلاعات را بپردازم." نیم دروغ گفت. "شما هم می توانید جمع آوری کنید، و این یک کار واقعا میهن پرستانه است."
  
  
  او به گریه افتاد. او فکر کرد: "اوه، زنان." آیا به این دلیل گریه می کرد که او را بر خلاف نیتش درگیر کرده بود یا به این دلیل که پول آورده بود؟ دیگر برای عقب نشینی دیر شده بود. او گفت: هر دو هفته سیصد دلار آمریکا. آنها به من اجازه خواهند داد تا این مقدار برای اطلاعات بپردازم. او متعجب بود که اگر می‌دانست که می‌تواند سی برابر این مقدار را در یک خرج کردن مجاز کند، چقدر عملی خواهد بود - بیشتر بعد از صحبت با هاک.
  
  
  گریه ها فروکش کرد. دوباره او را بوسید، آهی کشید و بلند شد. "من باید کمی پیاده روی کنم."
  
  
  غمگین به نظر می رسید، اشک روی گونه های بلند و چاقش می درخشید. در ناامیدی زیباتر از همیشه او به سرعت اضافه کرد: "فقط در کار است. من حدود ده برمی گردم. ما یک میان وعده دیر وقت می خوریم."
  
  
  ابو او را نزد نوردنبوس برد. هانس، تالا و گان بیک روی بالشتک های اطراف یک اجاق آشپزخانه ژاپنی نشسته بودند، هانس با یک پیش بند سفید و کلاه سرآشپز کج شده تشویق می کرد. او شبیه بابانوئل سفید پوش شده بود. "هی آل. من نمی توانم دست از آشپزی بردارم. بنشین و برای یک غذای واقعی آماده شو."
  
  
  میز بلند و کم ارتفاع سمت چپ هانس پر از بشقاب بود. محتویات آنها به نظر می رسید و بوی خوبی داشت. دختر قهوه ای برای او یک ظرف عمیق بزرگ آورد. نیک گفت: «برای من زیاد نیست. "من خیلی گرسنه نیستم."
  
  
  هانس در حالی که ظرف را با برنج قهوه ای پر می کرد، پاسخ داد: صبر کنید تا آن را امتحان کنید. "من بهترین غذاهای اندونزیایی و شرقی را ترکیب می کنم."
  
  
  ظروف شروع به دور میز کردند - خرچنگ و ماهی در سس های معطر، کاری، سبزیجات، میوه های تند. نیک از هر کدام نمونه کوچکی گرفت، اما تپه برنج به سرعت زیر خوراکی ها پنهان شد.
  
  
  طلا گفت: خیلی وقته منتظرم باهات حرف بزنم آل.
  
  
  "درباره Loponusia؟"
  
  
  او متعجب نگاه کرد. "آره."
  
  
  "چه زمانی است؟"
  
  
  "در چهار روز."
  
  
  هانس با قاشق نقره ای بزرگ در هوا مکث کرد، سپس در حالی که آن را داخل میگوی تند قرمز چسبانده بود، پوزخندی زد. من فکر می کنم آل در حال حاضر یک برتری دارد.
  
  
  نیک گفت: «من یک ایده داشتم.
  
  
  گان بیک جدی و مصمم به نظر می رسید. "چه کاری می توانی انجام دهی؟ لوپونوسیاها از تو استقبال نمی کنند. من حتی بدون دعوت هم به آنجا نمی روم. آدام مودب بود چون تو طلا را برگرداندی، اما سیاو لوپونوسیاس - خوب، به انگلیسی می گویید - سخت است."
  
  
  "او فقط کمک ما را نمی پذیرد، ها؟" - نیک پرسید.
  
  
  "نه. او هم مثل بقیه تصمیم گرفت با آنها برود. پرداخت کنید و منتظر بمانید."
  
  
  "و کمک می کند.
  
  
  او در مواقعی که لازم است قرمز چینی است، ها؟ شاید او واقعاً با پکن همدردی کند."
  
  
  "وای نه." گان بیک قاطعانه بود. او فوق‌العاده ثروتمند است. او چیزی برای به دست آوردن ندارد. او همه چیز را از دست خواهد داد.
  
  
  افراد ثروتمند قبلا با چین همکاری کرده اند.
  
  
  طلا به آرامی گفت: «شیو نه. "من او را خوب می شناسم."
  
  
  نیک به گان بیک نگاه کرد. "می خواهی با ما بیایی؟ شاید سخت باشد."
  
  
  "اگر اوضاع به این سختی پیش می رفت، همه راهزنان را می کشیم، خوشحال می شوم. اما نمی توانم." گان بیک اخم کرد. من کاری را انجام دادم که پدرم مرا به اینجا فرستاد - تجارت - و او به من دستور داد که صبح برگردم.
  
  
  "نمیتونی عذرخواهی کنی؟"
  
  
  "تو با پدرم آشنا شدی."
  
  
  "بله، منظور شما را می فهمم."
  
  
  طلا گفت: من با تو می روم.
  
  
  نیک سرش را تکان داد. "این بار مهمانی دخترانه نیست."
  
  
  "تو به من نیاز خواهی داشت. با من می توانی وارد ملک شوی. بدون من ده مایلی از اینجا متوقف می شوی."
  
  
  نیک با تعجب و سوال به هانس نگاه کرد. هانس منتظر ماند تا خدمتکار رفت. "تالا درست می گوید. شما باید از طریق ارتش خصوصی در قلمروی ناشناخته و در زمین های ناهموار بجنگید."
  
  
  "ارتش خصوصی؟"
  
  
  هانس سر تکان داد. "در فرم زیبایی نیست. معمولی ها آن را دوست ندارند. اما موثرتر از معمولی ها."
  
  
  "این یک تنظیم خوب است. ما از طریق دوستان خود می جنگیم تا به دشمنان خود برسیم."
  
  
  "آیا نظرت را در مورد مصرف طلا تغییر داده ای؟"
  
  
  نیک سرش را تکان داد و چهره های زیبای طلا درخشان شد. "بله، ما به تمام کمکی که می توانیم دریافت کنیم نیاز خواهیم داشت."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  سیصد مایل به سمت شمال-شمال غربی، کشتی عجیبی به آرامی از میان امواج بلند بنفش دریای جاوه عبور می کرد. او دو دکل بلند با یک دکل بزرگ در جلوی سکان داشت و هر دو با بادبان بالایی نصب شده بودند. حتی ملوان‌های قدیمی باید قبل از اینکه بگویند، "به نظر می‌رسد که یک اسکله است، اما یک کچ Portagee است، دوباره نگاهی بیندازند؟"
  
  
  شما باید ملوان پیر را به خاطر نیمی از اشتباهاتش ببخشید. اوپورتو می‌توانست برای یک کچ Portagee، یک تاجر راحت که به راحتی در مکان‌های تنگ مانور می‌دهد، عبور کند. در عرض یک ساعت می توان آن را به یک پراو، یک باتاکا از سوراباجا تبدیل کرد. و اگر دوباره دوربین دوچشمی خود را بالا بیاورید و کمان بلند، ساقه آویزان و بادبان های چهار گوش عجیب و غریب را ببینید، سی دقیقه دیگر پلک می زنید. به او سلام کنید و به شما می گویند که او باد ناخواسته از Keelung در تایوان است.
  
  
  بسته به نحوه استتار او ممکن است هر یک از اینها به شما گفته شود، یا ممکن است در اثر رعد و برق قدرت شلیک غیرمنتظره توپ 40 میلی متری و دو توپ 20 میلی متری او از آب به بیرون پرتاب شوید. آنها در میان کشتی ها سوار شده بودند و در دو طرف میدان آتش 140 درجه داشتند. روی کمان و تفنگ‌های بدون لگد او، طرح‌های جدید روسی با پایه‌های دست‌ساز راحت، شکاف‌ها را پر می‌کرد.
  
  
  او هر یک از بادبان های خود را به خوبی اداره می کرد - یا می توانست یازده گره در موتورهای دیزلی سوئدی خود ایجاد کند. این یک کشتی فوق‌العاده زیبا بود که در پورت آرتور با بودجه چینی برای شخصی به نام جودا ساخته شد. نظارت بر ساخت آن توسط هاینریش مولر و معمار دریایی برتولد گایچ انجام شد، اما این جودا بود که از پکن بودجه دریافت کرد.
  
  
  یک کشتی زیبا در دریای آرام - با شاگرد شیطان به عنوان استاد.
  
  
  مردی به نام جودا در زیر سایه‌بانی قهوه‌ای رنگ در سمت عقب، دراز می‌کشید و با هاینریش مولر، برت گیتش و مرد جوان عجیب و غریب و تلخی از میندانائو به نام نیف از نسیم سبک پنبه‌ای لذت می‌برد. اگر این گروه را می دیدید و در مورد تاریخچه فردی آنها چیزی می فهمیدید، بسته به شرایط و پیشینه خود می دویدید، فرار می کردید یا اسلحه ای می گرفتید و به آنها حمله می کردید.
  
  
  یهودا که روی صندلی عرشه نشسته بود، سالم و برنزه به نظر می رسید. او یک قلاب چرمی و نیکلی را به جای بازوی گمشده پوشیده بود، اندام هایش با زخم پوشیده شده بود و یک طرف صورتش به دلیل زخم وحشتناکی پیچ خورده بود.
  
  
  همانطور که او به شامپانزه‌ای که به صندلی‌اش زنجیر شده بود، برش‌های موز را می‌خورد، شبیه یک کهنه‌سرباز خوش‌خلقه در جنگ‌های نیمه فراموش‌شده به نظر می‌رسید، یک بولداگ زخمی که هنوز برای گودال مناسب است. کسانی که از او بیشتر می دانستند می توانستند این نظر را اصلاح کنند. یهودا دارای ذهنی درخشان و روان یک راسوی دیوانه بود. نفس تاریخی او چنان خودپرستی خالص بود که برای یهودا فقط یک نفر در جهان وجود داشت - خودش. محبت او به شامپانزه تا زمانی ادامه خواهد داشت که او احساس رضایت کند. وقتی دیگر از حیوان خوشش نمی آمد، آن را به دریا می انداخت یا از وسط نصف می کرد - و اعمال خود را با منطق تحریف شده توضیح می داد. برخوردش با مردم هم همین بود. حتی مولر، گیچ و نایف نیز عمق واقعی شرارت او را نمی دانستند. آنها زنده ماندند زیرا خدمت کردند.
  
  
  مولر و گیچ افرادی با دانش و فاقد هوش بودند. هیچ تخیلی نداشتند جز
  
  
  در تخصص های فنی خود - که بسیار زیاد بود - و به همین دلیل به دیگران توجه نمی کردند. آنها نمی توانستند چیزی غیر از خودشان تصور کنند.
  
  
  چاقو کودکی در بدن یک مرد بود. او به دستور با ذهن خالی کودکی را که در حال بازی با یک اسباب بازی راحت بود، کشت تا آب نبات بگیرد. او چند یاردی جلوتر از دیگران روی عرشه نشست و چاقوهای پرتابی متعادلی را به سمت یک تکه چوب نرم مربعی شکل که از سنجاق قفلی در فاصله بیست فوتی آویزان بود پرتاب کرد. او یک چاقوی اسپانیایی را از بالا پرتاب کرد. تیغه ها با قدرت و دقت روی چوب بریدند و دندان های سفید نایف هر بار با خنده لذت بخش کودکی برق می زد.
  
  
  چنین کشتی دزدان دریایی با یک فرمانده شیطان و همراهان اهریمنی او می توانست توسط وحشی ها پر شود، اما یهودا برای این کار بسیار زیرک بود.
  
  
  او به‌عنوان یک استخدام‌کننده و استثمارگر از مردم، به سختی در دنیا برابری داشت. چهارده ملوان او، مخلوطی از اروپایی ها و آسیایی ها، و تقریباً همه آنها جوان، از صدر مزدوران مسافر در سراسر جهان به خدمت گرفته شدند. یک روانپزشک آنها را مجنون مجرمانه خطاب می کند تا بتوانند برای مطالعه علمی حبس شوند. کاپوی مافیا از روزی که آنها را پیدا می‌کرد برایشان ارزشمند بود و برکت می‌داد. یهودا آنها را به صورت یک باند دریایی سازماندهی کرد و آنها مانند دزدان دریایی کارائیب عمل کردند.البته، یهودا به توافق با آنها احترام می گذارد تا زمانی که هدف او را برآورده کند. روزی که این اتفاق نیفتد، او همه آنها را به بهترین نحو ممکن خواهد کشت.
  
  
  یهودا آخرین تکه موز را به سمت میمون پرت کرد، لنگان لنگان به نرده رفت و دکمه قرمز را فشار داد. شاخ ها در سرتاسر کشتی شروع به وزوز کردند - نه غرش گونگ های رزمی معمول کشتی، بلکه لرزش هشدار دهنده مارهای زنگی. کشتی جان گرفت.
  
  
  گیچ از نردبان به سمت عقب پرید، مولر از طریق دریچه به داخل موتورخانه ناپدید شد. ملوانان سایبان ها، صندلی های آفتابگیر، میزها و لیوان ها را جارو کردند. شکل‌های ریل چوبی به سمت بیرون متمایل شده و بر روی لولاهای متقاطع واژگون می‌شوند، خانه جعلی روی کمان با پنجره‌های پلاستیکی به مربعی منظم کاهش یافته است.
  
  
  20 میلی متر اسلحه‌ها صدایی فلزی ایجاد می‌کردند که با ضربات قوی دسته‌ها خمیده می‌شد. 40 میلی متر. پشت پرده‌های پارچه‌ای آن می‌چسبد که می‌توانستند در عرض چند ثانیه به دستور پرتاب شوند.
  
  
  دزدان دریایی پشت اسکوپ های بالای او پنهان شده بودند و دقیقاً چهار اینچ از تفنگ های بدون لگد خود را به نمایش می گذاشتند. دیزلی ها هنگام راه اندازی و بیکار غرغر می کردند.
  
  
  یهودا به ساعتش نگاه کرد و برای گیچ دست تکان داد. "خیلی خوب، برت. برای من یک دقیقه و چهل و هفت ثانیه."
  
  
  "جا." گیچ این را در پنجاه و دو دقیقه فهمید، اما با یهودا بر سر چیزهای کوچک بحث نکرد.
  
  
  از کف رد شوید. سه بطری آبجو برای همه در هنگام ناهار. دستش را به سمت دکمه قرمز دراز کرد و مارهای زنگی را چهار بار وزوز کرد.
  
  
  یهودا از دریچه پایین آمد و در امتداد نردبان با مهارت بیشتری از روی عرشه حرکت کرد و مانند میمون از یک دست استفاده کرد. خرخر موتورهای دیزل متوقف شد. او مولر را در پله های موتورخانه ملاقات کرد. "خیلی خوب روی عرشه، هاین. اینجا؟"
  
  
  "خوب. ریدر تایید می کند."
  
  
  یهودا پوزخندی را فرو نشاند. مولر در حال برداشتن کت و کلاه براق یک افسر خطی بریتانیایی قرن نوزدهمی بود. آنها را پایین آورد و با احتیاط در کمد داخل در کابینش آویزان کرد. یهودا گفت: آنها به تو الهام کردند، نه؟
  
  
  اگر نلسون یا فون مولتکه یا فون بودنبروک را داشتیم، جهان امروز مال ما بود.
  
  
  یهودا بر شانه او زد. "هنوز امیدی هست. این فرم را نگه دار. بیا بریم..." آنها به جلو و پایین یک عرشه راه افتادند. ملوان با تپانچه از روی صندلی خود در راهروی پیشروی بلند شد. یهودا به در اشاره کرد. ملوان با یک کلید از دسته ای که روی حلقه آویزان بود قفل آن را باز کرد. یهودا و مولر توقف کردند. یهودا کلید را نزدیک در زد.
  
  
  روی تخت، شکل یک دختر دراز کشیده بود. سرش که با روسری رنگی پوشیده شده بود به سمت دیوار چرخیده بود. یهودا گفت: "آیا همه چیز خوب است، طلا؟"
  
  
  پاسخ کوتاه بود. - "آره."
  
  
  "آیا دوست داری روی عرشه به ما بپیوندی؟"
  
  
  "نه."
  
  
  یهودا پوزخندی زد، چراغ را خاموش کرد و به ملوان اشاره کرد که در را قفل کند. او یک بار در روز ورزش می کند، اما تمام است. او هرگز شرکت ما را نمی خواست.
  
  
  مولر به آرامی گفت. "شاید باید موهاش را بیرون بکشیم."
  
  
  یهودا خرخر کرد: «آرزوها.» این پسرها هستند. می دانم که بهتر است به آنها نگاه کنی." او جلوی کابینی ایستاد که دری نداشت، فقط یک توری فولادی آبی رنگ داشت. هشت تخته بود، مانند زیردریایی های قدیمی روی دیوار قرار گرفته بود، و پنج مسافر. اندونزیایی، یک چینی.
  
  
  آنها با عبوس به یهودا و مولر نگاه کردند. جوانی لاغر اندام با چشمانی محتاط و سرکش که شطرنج بازی می کرد از جایش بلند شد و دو قدم برداشت تا به میله ها برسد.
  
  
  "چه زمانی از این هات باکس خارج می شویم؟"
  
  
  یهودا با لحنی بی‌آزار پاسخ داد: «سیستم تهویه کار می‌کند. "تو خیلی گرمتر از روی عرشه نیستی."
  
  
  "لعنتی گرم است."
  
  
  "تو از سر کسالت اینو احساس میکنی. نا امیدی. صبر کن امیر. چند روز دیگه به خانواده ات میرسیم. بعد دوباره به جزیره برمیگردیم که میتونی از آزادی لذت ببری. اگه پسر خوبی باشی این اتفاق میفته. در غیر این صورت... - با ناراحتی سرش را با بیان یک عموی مهربان اما سخت تکان داد: "من باید تو را به هنری بسپارم."
  
  
  مرد جوانی به نام امیر گفت: لطفا این کار را نکنید. بقیه زندانیان ناگهان مراقب خود شدند، مانند دانش آموزان مدرسه ای که در انتظار تعیین تکلیف معلم خود هستند. شما می دانید که ما همکاری کردیم.
  
  
  آنها یهودا را فریب ندادند، اما مولر از چیزی که به نظر او احترام به اقتدار بود لذت می برد. یهودا به آرامی پرسید: "شما فقط حاضرید همکاری کنید زیرا ما سلاح داریم. اما البته تا زمانی که مجبور نباشیم به شما آسیب نخواهیم رساند. شما گروگان های کوچک ارزشمندی هستید. و شاید به زودی خانواده های شما به اندازه کافی پول بدهند که همه شما به خانه رفتید."
  
  
  امیر مؤدبانه پذیرفت: «امیدوارم. "اما به یاد داشته باشید - نه مولر. او لباس ملوانی خود را می پوشد و یکی از ما را شلاق می زند و سپس به کابین خود می رود و ..."
  
  
  "خوک!" - مولر غرش کرد. او فحش داد و سعی کرد کلیدها را از نگهبان بگیرد. نذوراتش با خنده زندانیان بر باد رفت. امیر روی تخت افتاد و با خوشحالی غلتید. یهودا دست مولر را گرفت. "بیا - آنها شما را مسخره می کنند."
  
  
  آنها به عرشه رسیدند و مولر زمزمه کرد: "میمون های قهوه ای. ای کاش می توانستم پوست همه پشت آنها را بکنم."
  
  
  یهودا اطمینان داد: «روزی... روزی». "احتمالاً همه آنها را حذف خواهید کرد. بعد از اینکه همه چیز را از بازی به دست آوریم. و من چند مهمانی خوب در خارج از خانه با تالا خواهم داشت." لب هایش را لیسید. آنها به مدت پنج روز در دریا بودند و به نظر می رسید که این مناطق استوایی از میل جنسی مردان حمایت می کند. او تقریباً می توانست احساس مولر را درک کند.
  
  
  مولر پیشنهاد کرد: «ما می توانیم همین الان شروع کنیم. ما دلتنگ طلا و یک پسر نمی شویم...
  
  
  "نه، نه، دوست قدیمی. صبر. شایعات ممکن است به نحوی از بین بروند. خانواده ها پول می دهند و آنچه را که ما می گوییم برای پکن انجام می دهند، فقط به این دلیل که به ما اعتماد دارند." شروع کرد به خندیدن، خنده ای تمسخر آمیز. مولر قهقهه ای زد، خندید، و سپس شروع کرد به سیلی زدن به ران او با غلغله کنایه آمیزی که از لب های باریکش خارج شد.
  
  
  "آنها به ما اعتماد دارند. اوه بله، آنها به ما اعتماد دارند!" وقتی دوباره به کمربند که سایبان محکم شده بود رسیدند، باید چشمانشان را پاک می کردند.
  
  
  یهودا با آهی روی صندلی آفتاب دراز کرد. "فردا در بلم توقف خواهیم کرد. سپس به محل لوپونوسیاس. سفر سودآور است."
  
  
  «دویست و چهل هزار دلار آمریکا.» مولر طوری روی زبانش فشار داد که انگار طعم لذیذی در دهانش داشت. "روز شانزدهم با یک ناو و یک زیردریایی ملاقات می کنیم. این بار چقدر باید به آنها بدهیم؟"
  
  
  سخاوتمند باشیم. یک پرداخت کامل. هشتاد هزار. اگر شایعه بشنوند با مبلغ مطابقت دارند.
  
  
  "دو تا برای ما و یکی برای آنها." مولر خندید. "شانس های عالی."
  
  
  "خداحافظ. وقتی بازی تمام شد، همه چیز را می گیریم."
  
  
  بارد، مامور جدید سیا چطور؟
  
  
  او همچنان به ما علاقه دارد. ما باید هدف او باشیم. او مخمورها را به مقصد نوردنبوس و ماتا ناسوت ترک کرد. من مطمئن هستم که در روستای لوپونوسیاس شخصاً با او ملاقات خواهیم کرد.
  
  
  "چقدر زیبا."
  
  
  "بله. و اگر بتوانیم، باید آن را تصادفی جلوه دهیم. منطقی است، می دانید."
  
  
  "البته دوست قدیمی. اتفاقا."
  
  
  آنها با لطافت به یکدیگر نگاه می کردند و مانند آدمخوارهای با تجربه لبخند می زدند که خاطرات را در دهان خود می چشیدند.
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 5
  
  
  
  
  
  
  
  
  هانس نوردنبوس آشپز عالی بود. نیک بیش از حد غذا خورد و امیدوار بود تا زمانی که به ماتا ملحق شد اشتهایش بازگردد. وقتی چند دقیقه ای در اتاق کارش با هانس خلوت کرد، گفت: "فرض کنید پس فردا به لوپونوسی می رویم - این به ما زمان می دهد تا وارد شویم، برنامه ریزی کنیم، اگر همکاری نکردیم، اقدامات را سازماندهی کنیم. "
  
  
  "ما ده ساعت وقت داریم که رانندگی کنیم. فرودگاه پنجاه مایلی از املاک فاصله دارد. جاده ها منصفانه هستند. و برای هیچ همکاری برنامه ریزی نکنید. Siaouw آسان نیست."
  
  
  "در مورد ارتباطات شما در آنجا چطور؟"
  
  
  "یک نفر مرده است. دیگری مفقود شده است. شاید آنها پولی را که من به آنها پرداخت کردم خیلی آشکار خرج کردند، نمی دانم."
  
  
  بیایید بیش از آنچه نیاز داریم به گان بیک نگوییم.
  
  
  "البته که نه، هر چند فکر می کنم پسر همتراز است."
  
  
  "آیا سرهنگ سودیرمت به اندازه کافی باهوش است که او را بالا ببرد؟"
  
  
  "یعنی بچه ما را می فروشد؟ نه، من علیه آن شرط می بندم."
  
  
  "آیا در صورت نیاز به کمک خواهیم رسید؟ یهودا یا باج‌گیران ممکن است ارتش خود را داشته باشند."
  
  
  نوردنبوس با ناراحتی سرش را تکان داد. "یک ارتش معمولی را می توان با سکه خرید. Sjauv متخاصم است، ما نمی توانیم از مردم او استفاده کنیم."
  
  
  "پلیس؟ پلیس؟"
  
  
  "این را فراموش کنید. رشوه، فریب. و زبان هایی که برای پول پرداخت شده توسط کسی دست به تکان می زنند."
  
  
  "فرصت های طولانی، هانس."
  
  
  مامور تنومند مانند یک نابغه مذهبی لبخند زد. او پوسته مزین را در انگشتان نرم و به طرز فریبنده‌ای محکم خود نگه داشت. "اما کار بسیار جالب است. ببینید - پیچیده است - طبیعت تریلیون ها آزمایش انجام می دهد و به رایانه های ما می خندد. ما آدم های کوچک. مزاحمان ابتدایی. بیگانگان روی توپ خاکی خودمان."
  
  
  نیک قبلا دیالوگ های مشابهی را با نوردنبوس انجام داده بود. او با عبارات صبورانه موافق بود. "کار جالب است. و اگر جنازه ای پیدا شود تشییع جنازه رایگان است. انسان سرطانی است در کره زمین. من و شما مسئولیت هایی در پیش داریم. در مورد سلاح ها چطور؟"
  
  
  "وظیفه؟ واژه ای ارزشمند برای ما چون مشروط هستیم." هانس با آهی پوسته را زمین گذاشت و دیگری را نشان داد. "واجب مسئولیت است. من طبقه بندی شما را نیکلاس می دانم. آیا تا به حال داستان جلاد نرون، هوروس را خوانده اید؟ او در نهایت..."
  
  
  "آیا می توانیم یک تفنگ روغنی در چمدانمان ببندیم؟"
  
  
  "توصیه نمی شود. می توانید چند تپانچه یا چند نارنجک را زیر لباس خود پنهان کنید. چند روپیه بزرگ روی آن قرار دهید و اگر چمدان ما جستجو شود، وقتی چمدان باز می شود به روپیه ها اشاره می کنید و به احتمال زیاد آن مرد. دیگر نگاه نخواهد کرد."
  
  
  "پس چرا همان چیزی را اسپری نکنیم؟"
  
  
  "خیلی بزرگ و بیش از حد با ارزش. این یک موضوع درجه است. رشوه از دستگیر کردن یک مرد با تفنگ ارزش بیشتری دارد، اما یک مرد با مسلسل می تواند ارزش زیادی داشته باشد - یا او را بکشید، او را دزدید و اسلحه را بفروشید. ، هم."
  
  
  "جذاب کننده." نیک آهی کشید. "ما با آنچه که می توانیم کار خواهیم کرد.
  
  
  نوردن باس به او یک سیگار هلندی داد. "آخرین تاکتیک را به خاطر بسپارید - شما از دشمن اسلحه می گیرید. او ارزان ترین و نزدیک ترین منبع تامین است."
  
  
  "من کتاب را خواندم".
  
  
  "گاهی اوقات در این کشورهای آسیایی، و به خصوص اینجا، احساس می کنید در میان انبوهی از مردم گم شده اید. هیچ نقطه عطفی وجود ندارد. شما راه خود را از یک جهت یا آن طرف از میان آنها طی می کنید، اما مانند گم شدن در یک جنگل است. ناگهان همان چیزها را می‌بینی، همان چهره را می‌بینی و متوجه می‌شوی که بی‌هدف سرگردانی می‌کنی، آرزو می‌کنی که ای کاش قطب‌نما داشتی، فکر می‌کنی چهره دیگری در میان جمعیت هستی، اما بعد حالت و چهره‌ای از دشمنی وحشتناک را می‌بینی. نفرت! تو سرگردان هستی و یک نگاه چیز دیگری چشمت را جلب می کند. خصومت قاتلانه! " نوردنبوس با احتیاط سینک را سر جایش گذاشت، چمدان را بست و به سمت در اتاق نشیمن رفت. "این برای شما یک احساس جدید است. شما متوجه می شوید که چقدر اشتباه کرده اید..."
  
  
  نیک گفت: «دارم متوجه می شوم. او به دنبال هانس به سمت دیگران برگشت و شب بخیر گفت.
  
  
  قبل از خروج از خانه به داخل اتاقش رفت و بسته ای را که در چمدانش بسته بود باز کرد. حاوی شش تکه صابون سبز بود که بوی فوق العاده ای داشت و سه قوطی کرم اصلاح آئروسل.
  
  
  کیک های سبز در واقع مواد منفجره پلاستیکی بودند. نیک کلاه های سبک را به عنوان قطعات استاندارد قلم در جعبه نوشتار خود حمل می کرد. این انفجارها با پیچاندن لوله پاک کن های مخصوص او ایجاد شد.
  
  
  اما چیزی که او بیشتر دوست داشت قوطی های کرم موبر بود. آنها یکی دیگر از اختراعات استوارت، نابغه پشت سلاح AX بودند. آنها جریانی از رنگ صورتی را به مدت حدود 30 فوت شلیک کردند قبل از اینکه به اسپری تبدیل شود که در عرض 5 ثانیه دشمن را ناتوان می کند و آنها را در ده ثانیه از بین می برد. اگر می‌توانستید اسپری را نزدیک چشمانش ببرید، فوراً نابینا می‌شد. آزمایشات نشان داد که همه اثرات موقتی بودند. استوارت گفت: پلیس دستگاه مشابهی به نام کلوب دارد. من آن را تبر می نامم.
  
  
  نیک چندین لباس برای آنها در یک جعبه حمل بسته بندی کرد. در مقابل ارتش‌های خصوصی زیاد نیست، اما وقتی در مقابل یک جمعیت بزرگ قرار می‌گیرید، هر سلاحی را که دارید می‌گیرید.
  
  
  وقتی به ماتا گفت که چند روزی خارج از شهر خواهد بود، او به خوبی می‌دانست که کجا می‌رود. او گفت: "نرو. تو برنمی گردی."
  
  
  او زمزمه کرد: "البته که برمی گردم." آنها در اتاق نشیمن در تاریکی نرم پاسیو در آغوش گرفتند.
  
  
  دکمه‌های پیراهن ورزشی او را باز کرد و زبانش نزدیک قلبش جای گرفت. شروع کرد به قلقلک دادن گوش چپش. از زمان اولین آشنایی او با Love Helper، آنها دو بطری را مصرف کرده بودند و توانایی آنها را برای به ارمغان آوردن لذت بیشتر و هیجان انگیزتر برای یکدیگر بهبود بخشیده بود.
  
  
  حالا با حرکت انگشتان لرزانش در ریتم های آشنا و همیشه زیباتر، آرام می گرفت. گفت: مرا بازداشت می کنی، اما فقط یک ساعت و نیم...
  
  
  او در قفسه سینه او زمزمه کرد: "هرچه دارم، عزیزم."
  
  
  او به این نتیجه رسید که این بالاترین دستاورد است - ریتم تپنده ای که به طرز ماهرانه ای هماهنگ شده است، خم ها و مارپیچ ها، جرقه های شقیقه هایش، سقوط و سقوط آسانسور.
  
  
  و او می‌دانست که تأثیر لطیف برای او به همان اندازه قوی است، زیرا وقتی نرم، پر و نفس نفس می‌زد، چیزی را پنهان نمی‌کرد، و چشم‌های تیره‌اش می‌درخشیدند و وقتی کلماتی را بیرون می‌فرستاد که به سختی می‌توانست آنها را بگیرد: "اوه من مرد - برگرد - اوه مرد من ..."
  
  
  در حالی که با هم دوش می گرفتند، او آرام تر گفت: فکر می کنی هیچ اتفاقی برایت نمی افتد چون پول و قدرت پشت سرت است.
  
  
  "به هیچ وجه. اما چه کسی می خواهد به من آسیب برساند؟"
  
  
  صدای انزجار از او در آمد. "راز بزرگ سیا. همه در حال تماشای شما هستند."
  
  
  "فکر نمی کردم اینقدر واضح باشد." پوزخندش را پنهان کرد. "فکر می کنم در شغلی آماتور هستم که آنها باید یک حرفه ای داشته باشند."
  
  
  "نه خیلی تو عزیزم - بلکه چیزی که من دیدم و شنیدم..."
  
  
  نیک با یک حوله غول پیکر صورتش را مالید. بگذارید شرکت بزرگ وام بگیرد در حالی که آنها سهم شیر آجرها را جمع می کنند. یا با اصرار گاه آزاردهنده‌اش بر جزئیات امنیتی، اثربخشی روشن‌فکر دیوید هاوک را ثابت کرد؟ نیک اغلب فکر می کرد که هاوک دارد مردی را شبیه مامور یکی از 27 سرویس مخفی دیگر ایالات متحده می کند! نیک یک بار مدالی از دولت ترکیه دریافت کرد که نامی که او در این پرونده استفاده کرده بود - آقای هوراس ام نورثکوت از اف بی آی ایالات متحده حک شده بود.
  
  
  ماتا خودش را به او نزدیک کرد و گونه او را بوسید. "اینجا بمون، من خیلی تنها خواهم بود."
  
  
  او بوی شگفت انگیز، تمیز، معطر و پودری داشت. او را در آغوش گرفت. "من ساعت هشت صبح می روم. می توانید این نقاشی ها را برای من در جوزف دهلام تمام کنید. آنها را به نیویورک بفرستید. در ضمن عزیزم..."
  
  
  او را بلند کرد و به آرامی به سمت پاسیو برد، جایی که او را چنان لذت بخش گرفت که دیگر زمانی برای نگرانی نداشت.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  نیک از کارآیی که Nordenboss با آن سفر خود را سازماندهی کرد خوشحال بود. او آشفتگی و تاخیرهای خارق العاده ای را که بخشی از امور اندونزی بود، کشف کرد و انتظار داشت. هیچکدام نبودند آنها با یک دی هاویلند قدیمی به فرودگاه سوماترا پرواز کردند، از یک فورد بریتانیایی بالا رفتند و از میان کوهپایه های ساحلی به سمت شمال حرکت کردند.
  
  
  ابو و طلا به زبان های مختلفی صحبت می کردند. نیک روستاهایی را که از آنجا عبور کردند مطالعه کرد و فهمید که چرا روزنامه وزارت خارجه می گوید: خوشبختانه مردم بدون پول می توانند وجود داشته باشند. محصولات در همه جا رشد می کردند و درختان میوه در اطراف خانه ها رشد می کردند.
  
  
  نیک خاطرنشان کرد: "بعضی از این خانه های کوچک راحت به نظر می رسند."
  
  
  نوردنبوس به او گفت: «اگر در آن زندگی می‌کردی، چنین فکری نمی‌کردی. "این یک شیوه زندگی متفاوت است. صید حشرات با مارمولک هایی با پا روبرو می شوید. به آنها ژکو می گویند زیرا آنها مارمولک مارمولک قار می کنند. عنکبوت های رتیل بزرگتر از مشت شما هستند. آنها شبیه خرچنگ هستند. سوسک های سیاه بزرگ می توانید خمیر دندان را مستقیماً از طریق لوله بخورید و صحافی کتاب را برای دسر بجوید."
  
  
  نیک ناامید آهی کشید. مزارع برنج پلکانی مانند راه پله های غول پیکر و دهکده های منظم بسیار جذاب به نظر می رسیدند. بومیان تمیز به نظر می رسیدند، به جز برخی با دندان های سیاه که آب فوفل قرمز را تف کردند.
  
  
  روز گرم شد. وقتی زیر درختان بلند رانندگی می‌کردند، احساس می‌کردند که از میان تونل‌های خنک می‌گذرند، سایه‌ای از سبزه، سپس جاده باز شبیه جهنم بود. آنها در یک ایست بازرسی توقف کردند، جایی که 12 سرباز روی میله ها زیر سقف های کاهگلی نشسته بودند. ابو به سرعت با لهجه ای صحبت کرد که نیک آن را نمی فهمید. نوردنبوس از ماشین پیاده شد و با ستوان کوتاه قد وارد کلبه شد، بلافاصله برگشت و آنها راندند. او گفت: «چند روپیه. "این آخرین پست ارتش عادی بود. در ادامه افراد سیاو را خواهیم دید."
  
  
  "چرا سد راه؟"
  
  
  برای جلوگیری از راهزنان. شورشیان. مسافران مشکوک.
  
  
  آنها به شهری متشکل از ساختمانهای بزرگتر و قویتر رسیدند. ایست بازرسی دیگر در نزدیکترین ورودی شهر با یک تیر رنگی که در سرتاسر جاده پایین آمده مشخص شده است. Nordenboss گفت: "جنوبی ترین روستا Schauva است." "ما حدود پانزده مایل از خانه او فاصله داریم."
  
  
  ابو سوار شد به میان جمعیت. سه مرد با یونیفورم سبز مات از یک ساختمان کوچک بیرون آمدند. کسی که راه راه گروهبان را پوشیده بود، نوردنبوس را شناخت. با لبخند بزرگی به هلندی گفت: سلام. "شما اینجا توقف خواهید کرد."
  
  
  "قطعا". هانس از ماشین پیاده شد. "بیا، نیک، تالا. پاهایت را دراز کن. هی، کریس. ما باید با سیاو در یک کار مهم ملاقات کنیم."
  
  
  دندان‌های گروهبان سفید می‌درخشیدند، بدون فوفل. "تو اینجا توقف کن. دستور بده. باید برگردی."
  
  
  نیک به دنبال همراه تنومندش وارد ساختمان شد. هوا خنک و تاریک بود. میله های مانع به آرامی می چرخیدند و توسط طناب هایی که به دیوارها می رفتند رانده می شدند. نوردنبوس یک پاکت کوچک به گروهبان داد. مرد به آن نگاه کرد، سپس به آرامی و با تأسف آن را روی میز گذاشت. با ناراحتی گفت: نمی توانم. "آقای لوپونوسیا خیلی تعریف شده بود. به خصوص در رابطه با شما و هر یک از دوستانتان، آقای نوردنبوس."
  
  
  نیک صدای زمزمه نوردنبوس را شنید: "من نمی توانم کار کمی انجام دهم."
  
  
  "نه، خیلی غم انگیز است."
  
  
  هانس رو به نیک کرد و سریع به انگلیسی صحبت کرد. "منظورش هست."
  
  
  "آیا می توانیم برگردیم و چرخ دنده را بیرون بیاوریم؟"
  
  
  "اگر فکر می کنید می توانید از ده ها بازیکن خط دفاعی عبور کنید. من روی به دست آوردن یارد شرط بندی نمی کنم."
  
  
  نیک اخم کرد. گم شده در یک جمعیت بدون قطب نما. طلا گفت: بگذار با سیاو صحبت کنم، شاید بتوانم کمکی بکنم. نوردنبوس سر تکان داد. "این امتحان خوبی است. باشه، آقای برد؟"
  
  
  "تلاش كردن."
  
  
  گروهبان اعتراض کرد که جرات نداشت با سیاو تماس بگیرد تا اینکه هانس به او اشاره کرد که پاکت را بردارد. یک دقیقه بعد تلفن را به طلا داد. Nordenboss گفتگوی او با حاکم نامرئی Loponousias را تفسیر کرد.
  
  
  او می‌گوید بله، واقعاً طلا موچمور است. آیا او صدای او را نمی‌شناسد؟ می‌گوید نه، او نمی‌تواند این را از طریق تلفن به او بگوید. او باید او را ببیند. فقط - هر چه که بود. او می خواهد او را ببیند - با دوستان - فقط برای چند دقیقه ..."
  
  
  طلا به صحبت ادامه داد، لبخند زد، سپس ساز را به گروهبان داد. او چندین دستورالعمل دریافت کرد و با احترام پاسخ داد.
  
  
  کریس، گروهبان، به یکی از افرادش دستور داد که با آنها سوار ماشین شد. هانس گفت: "آفرین، طلا. نمی دانستم که تو چنین راز قانع کننده ای داری."
  
  
  لبخند زیبایش را به او هدیه داد. "ما دوستان قدیمی هستیم."
  
  
  او هیچ چیز دیگری نگفت. نیک به خوبی می دانست راز چیست.
  
  
  آنها در امتداد لبه یک دره بیضی شکل طولانی راندند که طرف مقابل آن دریا بود. گروهی از ساختمان ها در زیر ظاهر شدند و در ساحل اسکله ها، انبارها و فعالیت در میان کامیون ها و کشتی ها وجود داشت. هانس گفت: "کشور لوپونوس". زمین‌های آن مستقیماً به سمت کوه‌ها می‌رود. آنها نام‌های بسیار دیگری دارند. فروش کشاورزی آنها بسیار زیاد است، و آنها انگشت خود را به نفت و بسیاری از کارخانه‌های جدید دارند.
  
  
  و آنها دوست دارند آنها را حفظ کنند. شاید این به ما اهرمی بدهد."
  
  
  "روی آن حساب نکنید. آنها مهاجمان و سیاستمداران را دیده اند که می آیند و می روند."
  
  
  Syauw Loponousias آنها را در جمع دستیاران و خدمتکاران در یک ایوان سرپوشیده به اندازه یک زمین بسکتبال ملاقات کرد. او مردی چاق و چاق بود با لبخندی خفیف که، همانطور که حدس می زنید، معنایی نداشت. صورت چاق و تیره اش به طرز عجیبی سفت بود، چانه هایش آویزان نبود، گونه های بلندش شبیه دستکش های بوکس شش انسی بود. او به طور تصادفی روی زمین صیقلی نشست و قبل از اینکه طلا را از زوایای مختلف مطالعه کند، کوتاهی در آغوش گرفت. "این تو هستی. باورم نمی شد. ما جور دیگری شنیدیم." او به نیک و هانس نگاه کرد و در حالی که تالا نیک را معرفی کرد، سری تکان داد. "خوش اومدی. متاسفم که نمی تونی بیشتر بمونی. بیا یه چیز خنک بخوریم."
  
  
  نیک روی یک صندلی بزرگ بامبو نشست و لیموناد نوشید. چمن‌زارها و محوطه‌سازی‌های زیبا تا 500 متر امتداد داشتند. در پارکینگ دو کامیون شورلت، یک کادیلاک براق، یک جفت فولکس واگن کاملاً جدید، چندین اتومبیل انگلیسی با مارک های مختلف و یک جیپ ساخت شوروی قرار داشتند. ده ها نفر یا نگهبانی می دادند یا در حال گشت زنی بودند. آن‌ها به اندازه‌ای شبیه به لباس‌های سرباز بودند و همه به تفنگ یا غلاف کمربند مسلح بودند. برخی هر دو را داشتند.
  
  
  سیاو را شنید که گفت: «... بهترین آرزوها را به پدرت بده. "من قصد دارم ماه آینده او را ببینم. من مستقیم به Phong پرواز می کنم."
  
  
  طلا غر زد: "اما ما دوست داریم سرزمین های زیبای شما را ببینیم." "آقای برد وارد کننده است. او در جاکارتا سفارش های زیادی داده است."
  
  
  آقای بارد و آقای نوردنبوس نیز ماموران ایالات متحده هستند. سیاو خندید. - منم یه چیزی میدونم طلا.
  
  
  او با درماندگی به هانس و نیک نگاه کرد. نیک صندلی خود را چند اینچ به آنها نزدیکتر کرد. "آقای لوپونوسیاس. ما می دانیم که افرادی که پسر شما را نگه می دارند به زودی در کشتی خود اینجا خواهند بود. اجازه دهید ما به شما کمک کنیم. او را برگردانید. اکنون."
  
  
  از برجستگی های قهوه ای با چشمان نافذ و لبخند چیزی نمی شد خواند، اما پاسخ او زمان زیادی طول کشید. این نشانه خوبی بود. او فکر کرد.
  
  
  سرانجام سیاو سرش را کمی منفی تکان داد. "شما هم خیلی چیزها یاد خواهید گرفت، آقای برد. من نمی گویم درست می گویید یا اشتباه می کنید. اما ما نمی توانیم از کمک سخاوتمندانه شما استفاده کنیم."
  
  
  "شما گوشت را به سمت ببر پرتاب می کنید و امیدوارید که طعمه خود را رها کند و برود. شما ببرها را بهتر از من می شناسید. آیا فکر می کنید واقعاً چنین خواهد شد؟"
  
  
  "در ضمن، ما در حال مطالعه حیوان هستیم."
  
  
  "شما به دروغ های او گوش می دهید. به شما قول داده شده بود که پس از چندین بار پرداخت و تحت شرایطی، پسرتان را برگردانند. چه تضمینی دارید؟"
  
  
  "اگر ببر دیوانه نیست، به نفع اوست که به قولش عمل کند."
  
  
  "باور کنید، این ببر دیوانه است. دیوانه مانند یک مرد."
  
  
  سیاو پلک زد. "آیا تو می دانی که چه خوب؟"
  
  
  "به خوبی شما نیست. شاید بتوانید در مورد آن به من بگویید. چگونه یک مرد تا مرز جنون خونین دیوانه می شود. او فقط قتل را می شناسد. شما نمی توانید با او استدلال کنید، چه برسد به او اعتماد کنید."
  
  
  سیاو نگران شد. او تجربه زیادی در مورد جنون مالایی داشت. جنون وحشیانه از کشتن، چاقو زدن، بریدن - آنقدر وحشیانه که به ارتش ایالات متحده کمک کرد تا تصمیم بگیرد کلت .45 را بر اساس این نظریه که گلوله بزرگتر قدرت توقف بیشتری دارد، اتخاذ کند. نیک می‌دانست که مردان، در عذاب جنون‌آمیز خود، هنوز به چند گلوله از تفنگ بزرگ نیاز دارند تا آنها را متوقف کنند. بدون توجه به اندازه اسلحه شما، باز هم باید گلوله ها را در جای مناسب قرار می دادید.
  
  
  سیاو در نهایت گفت: "این متفاوت است." اینها تاجر هستند.
  
  
  "این مردم بدتر هستند. حالا از کنترل خارج شده اند. در مقابل گلوله های پنج اینچی و بمب های هسته ای. چگونه می توانید دیوانه شوید؟"
  
  
  "من... درست متوجه نشدم..."
  
  
  "آیا می توانم آزادانه صحبت کنم؟" نیک به مردان دیگری که در اطراف پدرسالار جمع شده بودند اشاره کرد.
  
  
  ادامه بده... ادامه بده. آنها همه اقوام و دوستان من هستند. به هر حال اکثر آنها انگلیسی نمی فهمند.
  
  
  از شما خواسته شد به پکن کمک کنید. آنها خیلی کم می گویند. احتمالاً از نظر سیاسی. حتی ممکن است از شما خواسته شود که در صورت درست بودن سیاست های چینی های اندونزیایی کمک کنید تا فرار کنند. اینطور نیست. او هم مثل شما از چین دزدی می کند. وقتی حساب فرا برسد، نه تنها با یهودا، بلکه با خشم بابای بزرگ قرمز روبرو خواهید شد.
  
  
  نیک فکر کرد که در حین قورت دادن ماهیچه های گلوی سیاو را دیده است که حرکت می کنند. او افکار مرد را تصور کرد. اگر چیزی بود که او می دانست، رشوه و ضربدرهای سه گانه بود. او گفت: "آنها خیلی در خطر هستند..." اما لحنش ضعیف تر بود و کلمات از بین رفتند.
  
  
  "شما فکر می کنید که بابا بزرگ کنترل این افراد را در دست دارد. او اینطور نیست. جوداس آنها را از کشتی دزدان دریایی خود خارج کرد و او افراد خود را به عنوان خدمه خود دارد. او یک راهزن مستقل است که هر دو طرف را سرقت می کند. آن وقت است که مشکلاتی برای پسر شما ایجاد می شود. و دیگر اسیرانش در زنجیر از مرز عبور می کنند».
  
  
  سیاو دیگر روی صندلی خود خم نمی شد. "تو از کجا همه اینها را می دانی؟"
  
  
  "شما خودتان گفتید که ما ماموران ایالات متحده هستیم. شاید ما مامور هستیم، شاید نه. اما اگر اینگونه باشیم، ما ارتباطات خاصی داریم. شما به کمک نیاز دارید و ما شما را بهتر از هر کسی می بینیم. شما جرات ندارید نیروهای مسلح خود را فراخوانی کنید. یک کشتی می فرستادند - شاید - و شما فکر می کردید، نیمی رشوه می دهید، نیمی با کمونیست ها همدردی می کنید.
  
  
  استفاده کلمه درستی بود. این باعث شد تا مردی مانند سیاو باور کند که هنوز می تواند روی طناب راه برود. "تو این یهودا رو میشناسی، نه؟" - از سیاو پرسید.
  
  
  "بله. هر آنچه در مورد او به شما گفتم یک واقعیت است." نیک فکر کرد: «با چند تکه که حدس زدم.» از دیدن طلا متعجب شدید. از او بپرسید چه کسی او را به خانه آورده است. چگونه او وارد شد."
  
  
  سیاو رو به طلا کرد. او گفت: "آقای بارد مرا به خانه آورد. در یک قایق نیروی دریایی آمریکا. می توانید با آدام تماس بگیرید و خواهید دید."
  
  
  نیک ذهن سریع او را تحسین کرد - اگر او این کار را نمی کرد، زیردریایی را کشف نمی کرد. "اما از کجا؟" - از سیاو پرسید.
  
  
  نیک با خونسردی پاسخ داد: «نمی‌توانید از ما انتظار داشته باشید که در حالی که با دشمن همکاری می‌کنید همه چیز را به شما بگوییم». "واقعیت این است که او اینجاست. ما او را پس گرفتیم."
  
  
  "اما پسرم - امیر - حالش خوبه؟" شیائو فکر کرد که آیا آنها قایق یهودا را غرق کرده اند.
  
  
  "تا آنجایی که ما می دانیم نه. در هر صورت - تا چند ساعت دیگر مطمئناً خواهید فهمید. و اگر نه، ما را نمی خواهید؟ چرا همه ما نمی رویم یهودا را بیاوریم؟"
  
  
  سیاو ایستاد و در امتداد ایوان وسیع قدم زد. وقتی او نزدیک شد، خدمتکاران جلیقه سفید روی پست های خود در در یخ زدند. خیلی وقت‌ها پیش نمی‌آمد که مرد بزرگ را می‌دیدی که اینطور حرکت می‌کند - مضطرب، سخت فکر می‌کند، مثل یک فرد معمولی. ناگهان برگشت و به پیرمردی که نشان قرمز روی کت بی آلایشش داشت دستور داد.
  
  
  طلا زمزمه کرد: "او در حال سفارش اتاق و شام است. ما می مانیم."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  وقتی ساعت ده رفتند، نیک چندین ترفند را امتحان کرد تا طلا را وارد اتاقش کند. او در بال دیگر خانه بزرگ بود. مسیر توسط چند نفر با کت سفید مسدود شد که به نظر می رسید هرگز شغل خود را در تقاطع راهروها ترک نمی کردند. وارد اتاق نوردنبوس شد. "چطور می توانیم طلا را اینجا بیاوریم؟"
  
  
  نوردنبوس پیراهن و شلوارش را درآورد و روی تخت بزرگ دراز کشید، انبوهی از ماهیچه و عرق. با خستگی گفت: چه مردی.
  
  
  "من نمی توانم یک شب بدون این کار کنم."
  
  
  لعنتی، می‌خواهم وقتی مخفیانه بیرون می‌رویم، ما را بپوشاند.»
  
  
  "اوه. آیا ما دزدکی دور می شویم؟"
  
  
  بیا به اسکله نزدیک شویم، یهودا و امیر را مواظب باش.
  
  
  "هر چه باشد. من حرفم را گرفته ام. آنها باید صبح در اسکله باشند. ممکن است کمی بخوابیم."
  
  
  "چرا زودتر این موضوع را به من نگفتی؟"
  
  
  "من تازه فهمیدم. از پسر مرد گمشده ام."
  
  
  پسرت می داند چه کسی این کار را کرده است؟
  
  
  "نه. نظریه من ارتش است. پول یهودا از شر آن خلاص شد."
  
  
  ما حساب‌های زیادی برای تسویه حساب با این دیوانه داریم.»
  
  
  بنابراین افراد زیادی وجود دارند.»
  
  
  "اگر بتوانیم این کار را برای آنها هم انجام می دهیم. باشه. بیایید سحر برخیزیم و قدم بزنیم. اگر تصمیم بگیریم به ساحل برویم، کسی جلوی ما را می گیرد؟"
  
  
  فکر نمی‌کنم. فکر می‌کنم شیائو به ما اجازه می‌دهد کل قسمت را تماشا کنیم. ما گوشه‌ای دیگر از بازی‌های او هستیم - و لعنتی، او مطمئناً قوانین پیچیده‌ای دارد.
  
  
  در در، نیک برگشت. "هانس، آیا نفوذ سرهنگ سودیرمت واقعاً به اینجا خواهد رسید؟"
  
  
  "سوال جالب. من خودم در مورد آن فکر کرده ام. نه. نفوذ خودش نیست. این مستبدان محلی حسادت می کنند و خود را جدا نگه می دارند. اما با پول؟ بله. به عنوان یک واسطه با برخی برای خودش؟ ممکن است اینطور باشد. "
  
  
  "می بینم. شب بخیر، هانس."
  
  
  "شب بخیر. و شما کار بزرگی انجام دادید که سیاو را تشویق کردید، آقای برد."
  
  
  ساعتی قبل از طلوع آفتاب، کاوشگر Portagee Oporto چراغی را که قسمت جنوبی اسکله لوپونوسیاس را مشخص می کرد، بلند کرد، چرخید و به آرامی زیر یک بادبان تثبیت کننده به سمت دریا حرکت کرد. برت گیچ دستورات روشنی داد. ملوانان قایق های پنهانی را باز کردند که قایق بزرگ و سریعی را به جلو پرت می کرد.
  
  
  در کابین یهودا، مولر و نیف یک قوری و لیوان‌های اسکناپ را با رهبر خود به اشتراک گذاشتند. چاقو هیجان زده بود. او برای چاقوهای نیمه بسته اش حس کرد. دیگران سرگرمی خود را از او پنهان کردند و تحمل خود را نسبت به کودک عقب مانده نشان دادند. متأسفانه او یکی از اعضای خانواده بود، شاید بتوان گفت. و چاقو در مشاغل به خصوص ناخوشایند مفید بود.
  
  
  یهودا گفت: "روش همین است. تو دویست یاردی از ساحل دراز می کشی و آنها پول می آورند. سیاو و دو مرد دیگر در قایقشان نیستند. تو پسر را به او نشان می دهی. یک دقیقه به آنها فرصت دهید تا صحبت کنند. پول را پاس کن. تو برو. حالا ممکن است مشکلی پیش بیاید. این مامور جدید البرد ممکن است یک چیز احمقانه را امتحان کند. اگر درست به نظر نمی رسد، برو."
  
  
  مولر، تاکتیک‌دان عملی، گفت: «آنها ممکن است ما را بگیرند. "ما یک مسلسل و یک بازوکا داریم. آنها می توانند یکی از قایق های خود را به قدرت آتش سنگین مجهز کنند و از اسکله خارج شوند. برای این موضوع، آنها می توانند یک قطعه توپ را در هر ساختمان خود قرار دهند و - لعنتی!"
  
  
  یهودا خرخر کرد: «اما این کار را نخواهند کرد. "دوست عزیزم، تاریخ خود را به این سرعت فراموش کردی؟ ده سال است که ما اراده خود را تحمیل کردیم و قربانیان ما را به خاطر آن دوست داشتند. آنها حتی شورشیان را نزد ما آوردند. اگر منطقی باشد مردم هر ظلمی را تحمل خواهند کرد. اما فرض کنید، آنها بیرون می آیند و به شما می گویند: «ببین! ما یک تفنگ 88 میلی متری از این انبار به سمت شما نشانه رفته ایم. دست برداشتن از! پرچمت را پایین می آوری، ای دوست قدیمی، حلیم مثل بره. و در عرض 24 ساعت من شما را آزاد خواهم کرد، شما دوباره از دست آنها خارج خواهید شد. می دانید که می توانید به من اعتماد کنید - و می توانید حدس بزنید که چگونه این کار را انجام خواهم داد.
  
  
  "آره." مولر سری به سمت کابینه رادیو یهودا تکان داد. یک روز در میان، یهودا با یک کشتی در ناوگان رو به رشد چین، گاهی اوقات یک زیردریایی، معمولاً یک کوروت یا دیگر کشتی های سطحی، تماس کوتاه و رمزگذاری شده برقرار می کرد. خوب بود که به آن قدرت آتش شگفت انگیزی که از او پشتیبانی می کرد فکر کنیم. ذخایر پنهان؛ یا همان طور که ستاد کل قدیمی می گفت بیشتر از آن چیزی باشد که به نظر می رسد.
  
  
  مولر می دانست که این نیز خطری دارد. او و یهودا سهم چین از باج اژدها را می گرفتند و دیر یا زود آنها کشف می شدند و پنجه ها می زدند. او امیدوار بود که وقتی این اتفاق بیفتد، آنها دیگر برای مدت طولانی اینجا نباشند و دارایی مناسبی برای خود و خزانه داری اودسا، بنیاد بین المللی که نازی های سابق بر آن تکیه می کنند، داشته باشند. مولر به وفاداری خود افتخار می کرد.
  
  
  یهودا لبخندی زد و دومین اسنپ را برای آنها ریخت. او حدس زد که مولر به چه چیزی فکر می کند. فداکاری خودش آنقدر پرشور نبود. مولر نمی‌دانست که چینی‌ها به او هشدار داده‌اند که در صورت بروز مشکل، تنها با صلاحدید آنها می‌تواند روی کمک حساب کند. و اغلب تماس های روزانه پخش می شد. او پاسخی دریافت نکرد، اما به مولر گفت که آنها دریافت کردند. و او یک چیز را کشف کرد. هنگامی که تماس رادیویی برقرار کرد، می‌توانست تشخیص دهد که آیا این یک زیردریایی است یا یک کشتی سطحی با آنتن‌های بلند و سیگنال قوی و گسترده. این اطلاعاتی بود که به نوعی می توانست ارزشمند شود.
  
  
  هنگامی که یهودا با مولر، نایف و امیر خداحافظی کرد، قوس طلایی خورشید بر افق چشم دوخت.
  
  
  وارث لوپونوسیس دستبند زده شد، ژاپنی قوی سکان دار بود.
  
  
  یهودا به کابین خود بازگشت و قبل از اینکه در نهایت بطری را برگرداند، یک سوم اسنپ را برای خود ریخت. دو قانون وجود داشت، اما او روحیه بالایی داشت. Mein Gott، چه پولی می چرخید! نوشیدنی اش را تمام کرد، روی عرشه رفت، کشش کشید و نفس عمیقی کشید. او یک معلول است، درست است؟
  
  
  "زخم های نجیب!" - او به زبان انگلیسی فریاد زد.
  
  
  از پله ها پایین رفت و در کابین را باز کرد و در آنجا سه دختر جوان چینی که پانزده سال بیشتر نداشتند با لبخندهای تیز از او استقبال کردند تا ترس و نفرت خود را پنهان کنند. با بی حوصلگی به آنها نگاه کرد. او آنها را از خانواده های دهقانی در پنگو به عنوان سرگرمی برای خود و خدمه اش خریده بود، اما اکنون هر یک از آنها را آنقدر خوب می شناخت که از آنها خسته شده بود. آنها با وعده های بزرگی که هرگز به آنها عمل نمی شد کنترل می شدند. در را بست و قفل کرد.
  
  
  جلوی کلبه ای که طلا در آن زندانی بود متفکر ایستاد. چرا لعنتی نه؟ او لیاقتش را داشت و قصد داشت دیر یا زود به آن برسد. دستش را به سمت کلید دراز کرد و آن را از نگهبان گرفت و وارد شد و در را بست.
  
  
  اندام باریک روی تخت باریک او را بیشتر هیجان زده کرد. باکره؟ این خانواده ها باید سختگیر بوده باشند، اگرچه دختران شیطان در اطراف این جزایر غیراخلاقی گرمسیری تاختند، اما هرگز نمی توان مطمئن بود.
  
  
  "سلام طلا." دستش را روی پای لاغری گذاشت و به آرامی به سمت بالا حرکت داد.
  
  
  "سلام." پاسخ مبهم بود. رو به روی دیوار بود.
  
  
  دستش ران او را فشرد، نوازش کرد و شکاف ها را جستجو کرد. چه بدن سخت و محکمی داشت! دسته های کوچک ماهیچه ای که شبیه طناب هستند. یک اونس چربی روی او نیست. دستش را زیر لباس خواب آبی رنگ کرد و وقتی انگشتانش پوست گرم و صاف را نوازش می کردند، گوشت خودش به طرز خوشمزه ای می لرزید.
  
  
  در حالی که سعی می کرد به سینه هایش برسد، روی شکمش غلتید تا از او دوری کند. او سریع‌تر نفس می‌کشید و بزاق بر زبانش جاری می‌شد، همانطور که آنها را تصور می‌کرد - گرد و سخت، مثل توپ‌های لاستیکی کوچک؟ یا باید بگوییم تخم مرغ مانند میوه رسیده روی تاک است؟
  
  
  در حالی که او با چرخش دیگری از دست کاوشگر او طفره رفت، گفت: "با من خوب باش، طلا." "شما می توانید هر چیزی که می خواهید داشته باشید. و به زودی به خانه می روید. اگر مودب باشید، زودتر."
  
  
  او مثل یک مارماهی متحیر بود. او دراز کشید، او تکان خورد. تلاش برای نگه داشتن او مانند گرفتن یک توله سگ لاغر و ترسیده بود. او خود را روی لبه تختخواب پرتاب کرد و او با استفاده از اهرم روی دیواره او را دور کرد. روی زمین افتاد. او بلند شد، فحش داد و لباس خواب او را پاره کرد. او فقط به نحوه تقلای آنها در نور کم نگاه کرد - تقریباً هیچ سینه ای وجود نداشت! اوه، خوب، من آنها را دوست داشتم.
  
  
  او را به دیوار هل داد و او دوباره به دیوار فشار داد و با دست‌ها و پاهایش هل داد و او از لبه لغزید.
  
  
  او در حالی که ایستاده بود غرید: «بسه. یک مشت شلوار پیژامه را برداشت و پاره کرد. پشم پنبه پاره شد و در دستانش به پارچه ای تبدیل شد. او با دو دست پایش را گرفت و نیمی از آن را از تخت بیرون کشید و با پای دیگرش مبارزه کرد که به سرش اصابت کرد.
  
  
  "پسر!" او فریاد زد. حیرت او برای لحظه ای چنگالش را سست کرد و پای سنگینی به سینه اش کوبید و او را به داخل کابین باریک پرتاب کرد. تعادلش را به دست آورد و منتظر ماند. پسرک روی تخت خود را مانند یک مار در حال پیچش جمع کرد - تماشا کرد - منتظر بود.
  
  
  یهودا غرید: «پس تو آکیم مچمور هستی.»
  
  
  مرد جوان غر زد: «روزی تو را خواهم کشت.
  
  
  "چطور جای خواهرت را عوض کردی؟"
  
  
  "من تو را تکه تکه خواهم کرد."
  
  
  "این یک بازپرداخت بود! آن مولر احمق. اما چگونه... چگونه؟"
  
  
  یهودا با دقت به پسر نگاه کرد. حتی با چهره‌ای که در خشم قاتل به هم ریخته بود، می‌توان دید که آکیم دقیقاً تصویر طلاست. با توجه به شرایط مناسب، فریب دادن کسی کار سختی نخواهد بود...
  
  
  یهودا نعره زد: «به من بگو. این زمانی بود که برای پول با قایق به جزیره فونگ می رفتی، اینطور نیست؟ آیا مولر لنگر انداخته است؟"
  
  
  رشوه غول پیکر؟ او شخصا مولر را خواهد کشت. خیر مولر خائن بود، اما احمق نبود. او شایعاتی را شنیده بود که طلا در خانه است، اما فکر می کرد که این یک ترفند توسط موچمور برای پنهان کردن این واقعیت است که او یک زندانی است.
  
  
  یهودا قسم خورد و با بازوی خوب خود که چنان قدرتمند شده بود که قدرت دو اندام معمولی را داشت، تظاهر کرد. آکیم خم شد و ضربه ای واقعی به او خورد و با غرش او را به گوشه تخت رساند. یهودا او را گرفت و تنها با یک دست دوباره او را زد. وقتی دست دیگرش را با قلاب، پنجه الاستیک و لوله اسلحه کوچک تعبیه شده در پشت خود نگه داشت، احساس قدرت کرد. او فقط با یک دست می توانست هر مردی را اداره کند! فکر رضایت بخش کمی خشم او را فروکش کرد. آکیم در پشته ای مچاله شده دراز کشیده بود. یهودا بیرون رفت و در را محکم کوبید.
  
  
  
  فصل 6
  
  
  
  
  
  
  
  
  وقتی مولر در قایق نشسته بود و بزرگتر شدن اسکله های لوپونوسیاس را تماشا می کرد، دریا صاف و روشن بود. چندین کشتی در اسکله های طولانی پهلو گرفته بودند، از جمله قایق بادبانی زیبای آدام مخمور و یک قایق کار بزرگ دیزلی. مولر خندید. شما می توانید یک اسلحه بزرگ را در هر یک از ساختمان ها پنهان کنید و آن را از آب منفجر کنید یا مجبور به فرود کنید. اما جرات نخواهند کرد از احساس قدرت لذت می برد.
  
  
  او گروهی از مردم را در لبه بزرگترین اسکله دید. شخصی از سطح شیب دار پایین رفت و به سمت اسکله شناور رفت، جایی که یک رزمناو کوچک با کابین بسته شده بود. آنها احتمالاً در او ظاهر می شوند. او دستورات را اجرا خواهد کرد. یک بار از آنها نافرمانی کرد، اما همه چیز درست شد. در جزیره فونگ به او دستور داده شد با استفاده از یک مگافون وارد شود. با یادآوری توپخانه که از آنها اطاعت کرد، آماده بود آنها را به خشونت تهدید کند، اما آنها توضیح دادند که قایق موتوری آنها روشن نمی شود.
  
  
  در واقع زمانی که آدم مخمور پول را به او داد از احساس قدرت لذت می برد. در حالی که یکی از پسران مخمور با گریه خواهرش را در آغوش گرفت، او با سخاوتمندانه اجازه داد تا چند دقیقه با هم چت کنند و به آدم اطمینان داد که دخترش به محض پرداخت سوم و حل برخی مسائل سیاسی، به زودی بازخواهد گشت.
  
  
  او به مخمور قول داد: «من به عنوان یک افسر و یک آقا قول می دهم. احمق تاریک. مخمور سه بطری براندی مرغوب به او داد و آنها با یک لیوان سریع عهدنامه را مهر کردند.
  
  
  اما او دیگر این کار را نخواهد کرد. ژاپنی A.B. برای سکوت "دوستانه" خود، یک بطری و یک ین درآورد. اما نیف با او نبود. شما هرگز نمی توانید به او در مورد پرستش یهودا اعتماد کنید. مولر با انزجار به جایی که نایف نشسته بود، ناخن‌هایش را با تیغه‌ای درخشان تمیز می‌کرد و هر از چند گاهی به امیر نگاه می‌کرد تا ببیند آیا پسر تماشا می‌کند یا نه. مرد جوان به او توجهی نکرد. مولر فکر کرد: «حتی با دستبند، این مرد بدون شک مانند یک ماهی شنا می‌کرد.
  
  
  او دستور داد: «چاقو» و کلید را تحویل داد، «این دستبندها را ببندید.»
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  نیک و نوردنبوس از پنجره قایق به عبور قایق از کنار ساحل نگاه کردند، سپس گاز را رها کردند و به آرامی شروع به دور زدن کردند.
  
  
  هانس گفت: پسر آنجاست. "و این مولر و چاقو است. من قبلاً یک ملوان ژاپنی را ندیده بودم، اما احتمالاً او بود که با آنها به مخمور آمد."
  
  
  نیک فقط تنه شنای خود را پوشیده بود. لباس‌های او، لوگر تبدیل‌شده‌ای که ویلهلمینا می‌نامید، و تیغه هوگو که معمولاً به ساعدش بسته می‌شد، در کمد صندلی در همان نزدیکی پنهان شده بودند. با آنها، در شورتش، دیگر سلاح استاندارد او بود - گلوله گاز مرگبار پیر.
  
  
  هانس گفت: اکنون شما سواره نظام سبک واقعی هستید. "مطمئنی میخوای بدون سلاح بری بیرون؟"
  
  
  سیاو همان طور که هست شرایط مناسبی خواهد داشت. اگر ما آسیبی وارد کنیم، او هرگز معامله ای را که می خواهیم انجام دهیم، نخواهد پذیرفت.
  
  
  "من تو را پوشش می دهم. من می توانم از آن فاصله گل بزنم."
  
  
  "نکن. مگر اینکه من بمیرم."
  
  
  هانس لرزید. شما دوستان زیادی در این تجارت نداشتید - حتی فکر کردن به از دست دادن آنها دردناک بود.
  
  
  هانس از جلو پنجره به بیرون نگاه کرد. رزمناو می رود، دو دقیقه به او فرصت دهید تا با هم مشغول شوند.
  
  
  "درست است. اگر ما او را اجرا کنیم، پرونده سیو را به خاطر بسپار."
  
  
  نیک از نردبان بالا رفت، خم شد، از عرشه کوچک گذشت و بی صدا به داخل آب بین قایق کار و اسکله سر خورد. در امتداد کمان شناور بود. قایق و رزمناو با کابین در حال نزدیک شدن به یکدیگر بودند. قایق سرعتش کم شد، رزمناو سرعتش کم شد. صدای باز شدن کلاچ ها را شنید. چندین بار ریه هایش را پر و خالی کرد.
  
  
  آنها حدود دویست یارد دورتر بودند. عمق کانال حفر شده حدود ده فوت به نظر می رسید، اما آب شفاف و شفاف بود. شما می توانید ماهی را ببینید. او امیدوار بود که متوجه آمدن او نشوند زیرا نمی توان او را با یک کوسه اشتباه گرفت.
  
  
  مردان سوار بر دو قایق به یکدیگر نگاه کردند و صحبت کردند. رزمناو سیاو، ملوان کوچکی را در راس یک پل معلق کوچک، و دستیار خشن سیاو به نام عبدل نگه داشت.
  
  
  نیک سرش را پایین انداخت، شنا کرد تا جایی که درست بالای ته آن قرار گرفت، و ضربات قوی خود را اندازه گرفت و تکه های کوچک صدف ها و جلبک های دریایی را که مسیر مستقیم را حفظ می کردند، تماشا کرد و به جلو به یکدیگر نگاه می کردند. نیک به عنوان بخشی از کار خود، در فرم بدنی عالی باقی ماند و رژیمی را حفظ کرد که شایسته یک ورزشکار المپیکی بود. حتی با وجود ساعات مکرر عجیب و غریب، الکل و غذای غیرمنتظره، اگر ذهن خود را معطوف داشته باشید، می توانید به یک برنامه معقول پایبند باشید. شما از سومین نوشیدنی طفره رفتید، ترجیح دادید هنگام غذا خوردن بیشتر پروتئین بخورید و تا زمانی که می‌توانید ساعت‌های بیشتری بخوابید. نیک تقلب نکرد - این بیمه عمر او بود.
  
  
  او بیشتر تمرینات خود را، البته، روی مهارت های رزمی، یوگا متمرکز کرد.
  
  
  و همچنین بسیاری از ورزش ها از جمله شنا، گلف و آکروباتیک.
  
  
  حالا با آرامش شنا می کرد تا اینکه متوجه شد به قایق ها نزدیک شده است. او به پهلوی خود غلتید، دو قایق بیضی شکل را در مقابل آسمان روشن دید و به خود اجازه داد تا به سمت کمان قایق برود، کاملا مطمئن بود که مسافرانش به عقب نگاه می کنند. او که در کنار موج در سمت گرد قایق پنهان شده بود، خود را برای همه نامرئی یافت، به جز افرادی که ممکن است از اسکله دور باشند. صداهایی از بالای سرش شنید.
  
  
  "مطمئنی که حالت خوبه؟" سیاو بود.
  
  
  "آره." شاید امیر؟
  
  
  مولر خواهد بود. "نباید این بسته زیبا را در آب بیندازیم. به آرامی راه بروید - کمی زور بزنید - نه، طناب را نکشید - من نمی خواهم عجله کنم."
  
  
  موتور رزمناو غرش کرد. پروانه قایق نمی چرخید، موتور در حالت بیکار بود. نیک به سطح آب شیرجه زد، نگاهی به بالا انداخت، نشانه گرفت و با چرخاندن قدرتمند بازوهای بزرگش به پایین ترین نقطه کنار قایق نزدیک شد و یکی از دستان قدرتمندش را به درز چوبی چسباند.
  
  
  این بیش از حد کافی بود. با دست دیگرش گرفت و در یک لحظه پایش را مثل آکروبات در حال پرش برگرداند. او روی عرشه فرود آمد، موها و آب را از چشمانش جمع کرد، نپتون محتاط و محتاط از اعماق هجوم برد تا با دشمنانش روبرو شود.
  
  
  مولر، نایف و یک ملوان ژاپنی در عقب ایستاده بودند. چاقو ابتدا حرکت کرد و نیک فکر کرد که بسیار کند است - یا شاید بینایی و رفلکس های عالی خود را با کاستی های غافلگیری و اسناپ صبحگاهی مقایسه کرد. قبل از اینکه چاقو از جعبه بیرون بیاید، نیک از جا پرید. دستش زیر چانه نایف پرواز کرد و در حالی که پاهایش در کنار قایق گیر کرد، نایف طوری به آب رفت که گویی طناب او را کشیده است.
  
  
  مولر با اسلحه سریع عمل می کرد، اگرچه در مقایسه با بقیه او یک پیرمرد بود. او همیشه مخفیانه از وسترن لذت می برد و 7.65 میلی متر داشت. Mauser در جلد کمربند تا حدی بریده شده است. اما کمربند ایمنی داشت و اتوماتیک هم بسته بود. مولر سریعترین تلاش را انجام داد، اما نیک اسلحه را در حالی که هنوز به سمت عرشه نشانه رفته بود از دست او ربود. او مولر را به داخل توده هل داد.
  
  
  جالب ترین این سه نفر ملوان ژاپنی بود. دست چپش را به گلوی نیک انداخت که اگر به سیب آدامش می خورد، ده دقیقه او را پایین می آورد. او با گرفتن تپانچه مولر در دست راست، ساعد چپ خود را کج کرد و مشت خود را روی پیشانی خود قرار داد. مشت ملوان به هوا زده شد و نیک با آرنج به گلوی او زد.
  
  
  از میان اشکی که چشمانش را کدر کرده بود، قیافه ملوان تعجب و ترس را نشان داد. او یک کمربند مشکی متخصص نبود، اما وقتی آن را دید، حرفه ای بودن را شناخت. اما - شاید یک تصادف بود! چه ثواب دارد اگر مرد بزرگ سفید را رها کند. روی نرده افتاد، با دستانش آن را گرفت و پاهایش جلوی نیک درخشیدند - یکی در فاق، دیگری در شکم، مثل ضربات مضاعف.
  
  
  نیک کنار رفت. او می‌توانست جلوی چرخش را بگیرد، اما نمی‌خواست کبودی‌هایی که آن پاهای قوی و عضلانی برایش ایجاد می‌کردند. او مچ پا پایینی را با قاشق گرفت، محکم کرد، آن را بلند کرد - چرخاند - ملوان را در یک پشته ناجور به ریل پرتاب کرد. نیک یک قدم به عقب رفت، همچنان ماوزر را در یک دست نگه داشت و انگشتش از محافظ ماشه عبور کرد.
  
  
  ملوان صاف شد، به عقب تکیه داد و از یک بازو آویزان شد. مولر به سختی روی پاهایش ایستاد. نیک به مچ پای چپ او ضربه زد و او دوباره به زمین افتاد. او به ملوان گفت: بس کن وگرنه می کشمت.
  
  
  مرد سر تکان داد. نیک خم شد، چاقوی کمربندش را درآورد و آن را به دریا پرت کرد.
  
  
  "کلید دستبند پسر کیست؟"
  
  
  ملوان نفس نفس زد، به مولر نگاه کرد و چیزی نگفت. مولر دوباره صاف ایستاد و مات و مبهوت نگاه کرد. نیک گفت: «کلید دستبند را به من بده.
  
  
  مولر تردید کرد و سپس آن را از جیبش در آورد. "این به شما کمک نمی کند، احمق. ما..."
  
  
  "بنشین و ساکت شو وگرنه دوباره تو را می زنم."
  
  
  نیک قفل امیر را از حصار باز کرد و کلیدی به او داد تا بتواند مچ دیگرش را آزاد کند. "متشکرم..."
  
  
  نیک گفت: "به حرف پدرت گوش کن."
  
  
  سیاو به سه یا چهار زبان فریاد، تهدید و احتمالاً فحش می داد. رزمناو حدود پانزده فوت از قایق دور شد. نیک دستش را به پهلو برد، چاقو را کشید و اسلحه اش را بیرون آورد، انگار که داشت مرغ می کند. چاقو ماوزر را گرفت و نیک با دست دیگرش به سر او زد. ضربه ای متوسط، اما نایف را به پای ملوان ژاپنی کوبید.
  
  
  نیک سیاو را فریاد زد: «هی.» سیاو زمزمه کرد، «آیا نمی‌خواهی پسرت برگردد؟» او اینجا است".
  
  
  "تو برای این میمیری!" - سیاو به انگلیسی فریاد زد. "کسی نپرسید
  
  
  این دخالت لعنتی شماست! او برای دو مردی که در اسکله همراه او بودند به زبان اندونزیایی فریاد زد.
  
  
  - نیک به امیر گفت. "آیا میخواهی پیش یهودا برگردی؟"
  
  
  "اول من میمیرم. از من دور شو. او به عبدالنونو می گوید به تو شلیک کن. آنها تفنگ دارند و تیرهای خوبی هستند."
  
  
  مرد جوان لاغر عمدا بین نیک و ساختمان های ساحلی حرکت کرد. به پدرش زنگ زد. "من برنمی گردم. شلیک نکن."
  
  
  سیاو به نظر می رسید که می تواند منفجر شود، مانند یک بادکنک پر از هیدروژن که نزدیک شعله است. اما او ساکت بود.
  
  
  "شما کی هستید؟" - از امیر پرسید.
  
  
  آنها می گویند من یک مامور آمریکایی هستم. به هر حال من می خواهم به شما کمک کنم. می توانیم کشتی را بگیریم و بقیه را آزاد کنیم. پدرت و سایر خانواده ها موافق نیستند. شما چه می گویید؟
  
  
  من می گویم مبارزه کنید. چهره امیر برافروخته شد، سپس تار شد و افزود: "اما متقاعد کردن آنها دشوار خواهد بود."
  
  
  چاقو و ملوان مستقیم به جلو خزیدند. نیک گفت: «دستبندها را به یکدیگر بچسبانید. بگذارید پسر احساس پیروزی کند. امیر چنان به مردان غل و زنجیر می بست که انگار از آن لذت می برد.
  
  
  سیاو فریاد زد: "بگذارید بروند."
  
  
  امیر پاسخ داد: ما باید بجنگیم. "من برنمی گردم. تو این مردم را نمی فهمی. به هر حال ما را می کشند. نمی توانی آنها را بخری." او به اندونزیایی روی آورد و با پدرش شروع به مشاجره کرد. نیک تصمیم گرفت که این باید یک بحث باشد - با این همه حرکات و صداهای انفجاری.
  
  
  بعد از مدتی امیر رو به نیک کرد. "فکر می کنم او کمی متقاعد شده است. او با استاد خود صحبت می کند."
  
  
  "او چی؟"
  
  
  "مشاور او. او... من این کلمه را در انگلیسی نمی دانم. می توانید بگویید "مشاور مذهبی"، اما بیشتر شبیه ...
  
  
  "روانپزشکش؟" نیک این کلمه را تا حدی به عنوان یک شوخی با انزجار گفت.
  
  
  "بله، به تعبیری! فردی که خود مسئول زندگی خود است."
  
  
  "آه برادر." نیک ماوزر را چک کرد و آن را در کمربندش گرفت. "باشه، این بچه ها را جلو ببر، و من این وان حمام را به ساحل می برم."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  هانس در حالی که نیک دوش می گرفت و لباس می پوشید با او صحبت کرد. نیازی به عجله نبود - سیاو در سه ساعت قرار ملاقات گذاشت. مولر، نایف و ملوان توسط افراد شیو برده شدند و نیک فکر کرد که عاقلانه است که اعتراض نکند.
  
  
  هانس گفت: "ما در لانه هورنت هستیم." "فکر می کردم امیر می تواند پدرش را متقاعد کند. بازگشت فرزندان محبوبش. او واقعا پسر را دوست دارد، اما هنوز فکر می کند که می تواند با جودا تجارت کند. فکر می کنم او با برخی از خانواده های دیگر تماس گرفت و آنها موافقت کردند."
  
  
  نیک به هوگو وابسته بود. آیا نایف دوست دارد این رکاب را به مجموعه خود اضافه کند؟ از بهترین فولاد ساخته شده بود. "به نظر می رسد همه چیز دارد بالا و پایین می شود، هانس. حتی بازیکنان بزرگ آنقدر گردن خود را خم کرده اند که ترجیح می دهند به جای مقابله با آنها غر بزنند. آنها باید به سرعت تغییر کنند، یا مردان قرن بیستمی مانند یهودا آنها را خواهند جوید. و آنها را تف کنید. این مرشد چگونه است؟"
  
  
  "اسم او بودوک است. برخی از این گوروها انسان های بزرگی هستند. دانشمندان. الهی دانان. روانشناسان واقعی و غیره. سپس بودوک ها هستند."
  
  
  "آیا او دزد است؟"
  
  
  "او یک سیاستمدار است."
  
  
  "شما به سوال من پاسخ دادید."
  
  
  "او به اینجا رسید. فیلسوف یک مرد ثروتمند با شهود اضافی که او از دنیای معنوی می گیرد. شما جاز را می شناسید. من هرگز به او اعتماد نکردم، اما می دانم که او جعلی است زیرا ابو کوچولو یک کلمه را برای من نگه داشته است. مرد مقدس ما یک هوسران مخفی است. در حالی که او به سمت جاکارتا می رود."
  
  
  "آیا می توانم او را ببینم؟"
  
  
  "من فکر می کنم. من می پرسم."
  
  
  "خوب."
  
  
  هانس ده دقیقه بعد برگشت. "البته. من تو را پیش او می برم. سیاو هنوز عصبانی است. او عملاً روی من تف انداخت."
  
  
  آنها در امتداد یک مسیر پر پیچ و خم بی پایان در زیر درختان انبوه به سمت خانه کوچک و مرتبی که بودوک اشغال کرده بود قدم زدند. بیشتر خانه های بومی در کنار هم جمع شده بودند، اما حکیم آشکارا به حریم خصوصی نیاز داشت. او آنها را ملاقات کرد که در اتاقی تمیز و بایر روی بالشتک‌هایی روی بالشتک‌ها نشسته بودند. هانس نیک را معرفی کرد و بودوک با بی علاقگی سر تکان داد: "من در مورد آقای برد و این مشکل زیاد شنیده ام."
  
  
  نیک صراحتاً گفت: «سیاو می‌گوید که به مشاوره شما نیاز دارد. "من حدس می زنم که او تمایلی ندارد. او فکر می کند که می تواند مذاکره کند."
  
  
  "خشونت هرگز راه حل خوبی نیست."
  
  
  نیک با آرامش پذیرفت: «بهترین مکان صلح است. اما آیا اگر مردی هنوز جلوی ببر بنشیند، احمق خطاب می کنید؟
  
  
  آرام بنشین؟ منظورت صبر است. و سپس خدایان می توانند به ببر دستور دهند که برود.
  
  
  "اگر صدای گرسنه بلندی از شکم ببر بشنویم چه؟"
  
  
  بودوک اخم کرد. نیک حدس زد که مشتریانش به ندرت با او بحث می کنند. پیرمرد کند بود. بودوک گفت: "من مراقبه خواهم کرد و پیشنهاداتم را ارائه خواهم کرد."
  
  
  "اگر پیشنهاد کنید که ما شجاعت نشان دهیم، باید بجنگیم زیرا پیروز خواهیم شد، بسیار سپاسگزار خواهم بود."
  
  
  "امیدوارم که نصیحت من شما و سیاو و قدرت های زمین و آسمان را خشنود کند."
  
  
  نیک به آرامی گفت: "با مشاور بجنگ، و سه هزار دلار در انتظار تو خواهد بود. در جاکارتا یا هر جا، هر جا. طلا یا هر راه دیگری." آه هانس را شنید. موضوع مبلغ نبود - برای چنین عملیاتی یک چیز کوچک بود. هانس فکر می کرد که او خیلی رک است.
  
  
  بودوک یک چشم بر هم نزد. "سخاوت شما شگفت انگیز است. با این نوع پول می توانم کارهای خوبی انجام دهم."
  
  
  "آیا این مورد توافق است؟"
  
  
  فقط خدایان می گویند، من به زودی در جلسه پاسخ خواهم داد.
  
  
  در راه بازگشت در مسیر، هانس گفت: "تلاش خوبی بود. شما مرا غافلگیر کردید. اما فکر می کنم بهتر است این کار را آشکارا انجام دهید."
  
  
  "او نرفت."
  
  
  "فکر می کنم حق با شماست. او می خواهد ما را دار بزند."
  
  
  "یا او مستقیماً برای یهودا کار می کند، یا در اینجا چنان راکتی دارد که نمی خواهد قایق را تکان دهد. او مانند خانواده است - ستون فقرات او یک تکه ماکارونی خیس است."
  
  
  آیا تا به حال فکر کرده اید که چرا از ما محافظت نمی شود؟
  
  
  "من می توانم حدس بزنم."
  
  
  "درست است. شنیدم که سیاوو دستور می دهد."
  
  
  "آیا می توانید از طلا دعوت کنید تا به ما ملحق شود؟"
  
  
  "فکر کنم. چند دقیقه دیگه تو اتاق میبینمت."
  
  
  بیش از چند دقیقه طول کشید، اما نوردنبوس با طلا برگشت. مستقیم به سمت نیک رفت، دستش را گرفت و به چشمانش نگاه کرد. "دیدم. در انبار پنهان شدم. راهی که امیر را نجات دادی معجزه بود."
  
  
  "آیا با او صحبت کرده ای؟"
  
  
  "نه. پدرش او را نزد خود نگه داشت. آنها با هم بحث کردند."
  
  
  "امیر می خواهد مقاومت کند؟"
  
  
  "خب، او این کار را کرد. اما اگر شیائو را شنیدی..."
  
  
  "فشار زیاد؟"
  
  
  "اطاعت عادت ماست."
  
  
  نیک او را به سمت کاناپه کشید. "در مورد بودوک به من بگو. من مطمئن هستم که او با ما مخالف است. او به سیاو توصیه می کند که امیر را با مولر و بقیه بازگرداند."
  
  
  طلا چشمان تیره اش را پایین انداخت. "امیدوارم بدتر نباشه."
  
  
  "چطور ممکن است این اتفاق بیفتد؟"
  
  
  "شما سیاو را شرمنده کردید. بودوک می تواند به او اجازه دهد که شما را مجازات کند. این ملاقات - این یک رویداد بزرگ خواهد بود. آیا از این خبر داشتید؟ از آنجایی که همه می دانند که شما چه کار کرده اید و برخلاف میل سیاو و بودوک بوده است، وجود دارد. .. خوب، یک مسئله چهره است." .
  
  
  "اوه خدای من! حالا این چهره وجود دارد."
  
  
  "بیشتر شبیه خدایان بودوک. چهره آنها و او."
  
  
  هانس خندید. "خوشحالم که در جزیره شمالی نیستیم. آنها تو را آنجا می خورند، آل. سرخ شده با پیاز و سس."
  
  
  "خیلی خنده دار."
  
  
  هانس آهی کشید. "اگر به آن فکر کنید، آنقدرها هم خنده دار نیست."
  
  
  نیک از تالا پرسید: "سیاو حاضر بود تا چند روز از قضاوت نهایی در مورد مقاومت خودداری کند تا زمانی که من مولر و دیگران را دستگیر کنم، پس از آن با وجود اینکه پسرش برگشته بود، بسیار ناراحت شد. چرا؟ او به بودوک روی می‌آورد. چرا؟ تخفیف بر اساس چرا؟
  
  
  طلا با ناراحتی گفت: مردم.
  
  
  پاسخ یک کلمه ای نیک را متحیر کرد. مردم؟ "البته - مردم. اما زوایای آن چیست؟ این معامله به شبکه ای از دلایل عادی تبدیل می شود..."
  
  
  هانس به آرامی مداخله کرد: "اجازه دهید من توضیح دهم، آقای بارد." "حتی با وجود حماقت مفید توده ها، حاکمان باید مراقب باشند. آنها یاد می گیرند که از قدرت استفاده کنند، اما به احساسات و مهمتر از همه، به چیزی که ما می توانیم با خنده افکار عمومی بنامیم. با من هستی؟"
  
  
  نیک پاسخ داد: "کنایه شما نشان می دهد." "ادامه هید."
  
  
  "اگر شش نفر مصمم علیه ناپلئون، هیتلر، استالین یا فرانکو قیام کنند - بنگ!"
  
  
  "پف؟"
  
  
  "اگر آنها عزم واقعی دارند. بدون توجه به مرگ خود، یک گلوله یا یک چاقو به یک مستبد بگذارند."
  
  
  "باشه. میخرمش."
  
  
  "اما این نوع موذیانه نه تنها مانع از تصمیم گیری نیم دوجین می شود - آنها صدها هزار نفر را کنترل می کنند - میلیون ها نفر! نمی توانید این کار را با تفنگ روی لگن انجام دهید. اما تمام شد! آنقدر بی سر و صدا که احمق های بیچاره می سوزند. به جای اینکه در یک مهمانی در کنار دیکتاتور باشید و به شکمش چاقو بزنید.»
  
  
  "البته. اگرچه چندین ماه یا سال طول می کشد تا راه خود را برای رسیدن به هدف بزرگ طی کنید."
  
  
  "اگر شما واقعا مصمم باشید چه می شود؟ اما رهبران باید آنها را چنان گیج نگه دارند که هرگز چنین هدفی را توسعه ندهند. چگونه به این هدف می رسیم؟ با کنترل توده ای از مردم. هرگز اجازه ندهید فکر کنند. بنابراین، به سوالات شما قصه می پردازیم. بیایید بمانیم تا همه چیز را حل کنیم. بیایید ببینیم آیا راهی برای استفاده از ما علیه یهودا وجود دارد - و با برنده سوار شوید. تا به حال، شما پسرش را پس گرفته‌اید. مردم تعجب می‌کنند که چرا او این کار را نکرد؟ آنها می‌توانند بفهمند که او و خانواده‌های ثروتمند چگونه با هم بازی کردند.
  
  
  آنها اصول ساده ای دارند. امیر نرم میشه؟ می توانم تصور کنم که پدرش از وظیفه اش در قبال سلسله به او می گوید. بودوک؟ اگر دستکش یا دستکش نداشت، هر چیزی را که داغ نبود می برد. او از شما بیش از سه هزار درخواست می‌کند، و فکر می‌کنم آن را دریافت کند، اما می‌داند - به طور شهودی یا عملی، مانند سیاو - آنها افرادی را دارند که باید تحت تأثیر قرار دهند.
  
  
  نیک سرش را مالید. "شاید این را بفهمی طلا. راست می گوید؟"
  
  
  لب های نرمش روی گونه اش فشار می آورد، انگار برای حماقتش متاسف بود. "بله. وقتی هزاران نفر را که در معبد جمع شده اند ببینید، متوجه خواهید شد."
  
  
  "کدوم معبد؟"
  
  
  جایی که جلسه ای با بودوک و دیگران برگزار می شود و او پیشنهادات خود را ارائه خواهد کرد.
  
  
  هانس با خوشحالی اضافه کرد: "این یک ساختمان بسیار قدیمی است. باشکوه. صد سال پیش در آنجا کباب های انسانی وجود داشت. و آزمایش های جنگی. مردم در مورد برخی چیزها آنقدر احمق نیستند. آنها ارتش خود را جمع کردند و اجازه دادند دو قهرمان با آن مبارزه کنند. در مدیترانه. داوود و جالوت. محبوب ترین سرگرمی بود. مثل بازی های رومی. مبارزه واقعی با خون واقعی..."
  
  
  "مشکلات با مشکلات و همه چیز؟"
  
  
  "بله. شلیک های بزرگ فقط برای به چالش کشیدن قاتلان حرفه ای آنها بود. پس از مدتی، شهروندان یاد گرفتند که دهان خود را ببندند. قهرمان بزرگ سعدی در قرن گذشته نود و دو نفر را در نبردهای انفرادی کشت."
  
  
  طلا پرتو زد. او شکست ناپذیر بود.»
  
  
  "چطور مرد؟"
  
  
  یک فیل روی او پا گذاشت. او فقط چهل سال داشت.
  
  
  نیک با ناراحتی گفت: "من می گویم فیل شکست ناپذیر است." "چرا آنها ما را خلع سلاح نکردند، هانس؟"
  
  
  "شما خواهید دید - در معبد."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  امیر و سه مرد مسلح به اتاق نیک رسیدند تا راه را به آنها نشان دهند.
  
  
  وارث لوپونوسیس عذرخواهی کرد. "از کاری که برای من انجام دادی متشکرم. امیدوارم همه چیز درست شود."
  
  
  نیک با صراحت گفت: "به نظر می رسد شما بخشی از مبارزه را باخته اید."
  
  
  امیر سرخ شد و رو به طلا کرد. تو نباید با این غریبه ها تنها باشی.
  
  
  "من با هر که بخواهم تنها خواهم بود."
  
  
  نیک گفت: «به آمپول نیاز داری، پسر. "نیمی جرات و نیمی از مغز."
  
  
  چند لحظه طول کشید تا امیر بفهمد. دستش به کریس بزرگ روی کمربندش رسید. نیک گفت: فراموشش کن پدرت می خواهد ما را ببیند. از در بیرون رفت و امیر را سرخ و خشمگین گذاشت.
  
  
  آنها نزدیک به یک مایل در امتداد مسیرهای پرپیچ و خم قدم زدند، از محوطه وسیع بودوک گذشتند، روی دشتی علفزار مانند پنهان شده توسط درختان غول پیکر که ساختمان نور خورشید در مرکز را برجسته می کرد. این ترکیبی غول پیکر و خیره کننده از معماری و مجسمه بود. آمیزه ای از ادیان درهم تنیده با قرن ها قدمت. ساختار غالب یک پیکره بودای شکل دو طبقه با کلاه طلایی بود.
  
  
  "آیا این طلا واقعی است؟" - نیک پرسید.
  
  
  طلا پاسخ داد: بله. "در داخل گنجینه های زیادی وجود دارد. مقدسین شبانه روز از آنها محافظت می کنند."
  
  
  نیک گفت: «من قصد نداشتم آنها را بدزدم.
  
  
  در جلوی مجسمه یک سکوی دید دائمی گسترده بود که اکنون توسط مردان زیادی اشغال شده بود و در دشت پیش از آنها توده‌ای از مردم پیوسته بودند. نیک سعی کرد حدس بزند - هشت هزار و نه؟ و حتی بیشتر از لبه مزرعه می ریزد، مانند نوارهای مورچه از جنگل. عرشه دیدبانی توسط مردان مسلح احاطه شده بود و برخی از آنها به صورت گروهی با هم ظاهر می شدند، گویی که آنها کلوپ ها، ارکسترها یا گروه های رقص خاص هستند. آنها همه اینها را در سه ساعت کشیدند؟ - از طلا پرسید.
  
  
  "آره."
  
  
  "وای، طلا، هر اتفاقی بیفتد، کنار من بمان تا برای من ترجمه کند و صحبت کند. و از صحبت کردن نترس."
  
  
  دستش را فشرد. "اگر بتوانم کمک خواهم کرد."
  
  
  صدایی از بلندگو بلند شد. "آقای نوردنبوس - آقای بارد، لطفاً در پله های مقدس به ما بپیوندید."
  
  
  صندلی های چوبی ساده برای آنها باقی مانده بود. مولر، نایف و ملوان ژاپنی چند یاردی دورتر نشسته بودند. نگهبانان زیادی بودند و سخت به نظر می رسیدند.
  
  
  سیاوو و بودوک به نوبت پشت میکروفون ایستادند. طلا در حالی که لحن او به طور فزاینده ای ناامید شده بود توضیح داد: "شیائو می گوید تو به مهمان نوازی او خیانت کردی و نقشه های او را خراب کردی. امیر در پروژه ای که به نفع همه است، نوعی گروگان تجاری بود."
  
  
  نیک غرغر کرد: "او قربانی بزرگی خواهد شد."
  
  
  بودوک می گوید مولر و دیگران باید با عذرخواهی آزاد شوند. در حالی که بودوک به رعد و برق ادامه می داد، نفس نفس زد. "و..."
  
  
  "چی؟"
  
  
  "شما و نوردنبوس باید با آنها فرستاده شوید. به عنوان پرداختی برای بی ادبی ما."
  
  
  سیاو در میکروفون جایگزین بودوک شد. نیک بلند شد، دست طلا را گرفت و با عجله به سمت سیاو رفت. اجباری - زیرا تا زمانی که او بیست فوت را پوشاند، دو نگهبان از قبل آویزان شده بودند
  
  
  در دستان او نیک وارد مغازه کوچک اندونزیایی خود شد و فریاد زد: "بونگ لوپونوسیاس - می خواهم در مورد پسرت امیر صحبت کنم. در مورد دستبندها. درباره شجاعت او."
  
  
  سیاو با عصبانیت برای نگهبانان دست تکان داد. کشیدند. نیک دستانش را به سمت شست آنها چرخاند و به راحتی دسته آنها را شکست. دوباره چنگ زدند. او دوباره این کار را کرد. صدای غرش جمعیت شگفت انگیز بود. مثل اولین باد طوفان به آنها برخورد کرد.
  
  
  نیک فریاد زد: "من در مورد شجاعت صحبت می کنم." "امیر جرات داره!"
  
  
  جمعیت از خوشحالی فریاد زدند. بیشتر! هیجان! هر چیزی! بگذارید آمریکایی صحبت کند. یا او را بکش اما اجازه دهید به سر کار برنگردیم. ضربه زدن به درختان لاستیک کار سخت به نظر نمی رسد، اما اینطور است.
  
  
  نیک میکروفون را گرفت و فریاد زد: "امیر شجاع است! من می توانم همه چیز را به شما بگویم!"
  
  
  چیزی شبیه این بود! در حالی که شما سعی می‌کردید احساسات آن‌ها را آزار دهید، جمعیت مانند بقیه جمعیت فریاد می‌زدند و غرش می‌کردند. شیائو به نگهبانان اشاره کرد کنار. نیک هر دو دستش را بالای سرش آورد انگار که می دانست می تواند حرف بزند. صدای ناخوشایند پس از یک دقیقه خاموش شد.
  
  
  سیاو به انگلیسی گفت: "تو گفتی. حالا بشین لطفا." او دوست داشت نیک را بکشند، اما آمریکایی توجه جمعیت را به خود جلب کرد. این می تواند فوراً به همدردی تبدیل شود. شیائو در تمام عمرش با جمعیت سروکار داشته است. صبر کن...
  
  
  نیک زنگ زد و برای امیر دست تکان داد: "لطفا بیا اینجا."
  
  
  مرد جوان در حالی که گیج به نظر می رسید به نیک و تالا پیوست. اول این البرد به او توهین کرد، حالا جلوی مردم از او تعریف کرد. رعد و برق تایید خوشایند بود.
  
  
  نیک به تالا گفت: "حالا آن را با صدای بلند و واضح ترجمه کن..."
  
  
  "مرد مولر به امیر توهین کرد. بگذار امیر آبرویش را باز یابد..."
  
  
  طلا کلمات را در میکروفون فریاد زد.
  
  
  نیک ادامه داد و دختر به او تکرار کرد: مولر پیر است ... اما قهرمان او با او است ... مرد چاقودار ... امیر تقاضای آزمایش می کند ...
  
  
  امیر زمزمه کرد: من نمی توانم تقاضای امتحان کنم فقط قهرمانان برای ... مبارزه می کنند.
  
  
  نیک گفت: "و چون امیر نمیتونه بجنگه...خودم رو به عنوان حافظش تقدیم میکنم! بذار امیر آبروش رو پس بگیره... همگی آبرومون رو پس بگیریم."
  
  
  جمعیت کمی به افتخار اهمیت می دادند، بلکه بیشتر به تماشای و هیجان اهمیت می دادند. زوزه هایشان بلندتر از قبل بود.
  
  
  سیاو می دانست چه زمانی شلاق می خورد، اما وقتی به نیک می گفت، از خود راضی به نظر می رسید.
  
  
  طلا دست نیک را کشید. با تعجب برگشت که گریه می کرد. او فریاد زد: "نه... نه." "چلنجر بدون سلاح می جنگد. او شما را خواهد کشت."
  
  
  نیک آب دهانش را قورت داد. به همین دلیل است که قهرمان حاکم همیشه برنده می شد». تحسین او از سعدی به صفر رسیده است. این نود و دو قربانی بودند، نه رقیب.
  
  
  امیر گفت جناب برد نمیفهممت ولی فکر نکنم بخوام کشته شدنت رو ببینم شاید بهت فرصت بدم که از پسش بر بیای.
  
  
  نیک مولر، نایف و ملوان ژاپنی را در حال خندیدن دید. چاقو به طور معناداری بزرگترین چاقوی خود را تکان داد و در یک پرش رقصید. فریادهای جمعیت سکوها را به لرزه درآورد. نیک تصویر یک برده رومی را که دیده بود در حال جنگیدن با یک سرباز کاملا مسلح با چماق به یاد آورد. برای بازنده متاسف شد. غلام بیچاره چاره ای نداشت - حقوقش را گرفت و قسم خورد که وظیفه اش را انجام دهد.
  
  
  پیراهنش را در آورد و فریادها به اوج رسید که گوش هایش را کر کرد. _نه امیر شانسمونو امتحان میکنیم.
  
  
  "تو احتمالا میمیری."
  
  
  "همیشه فرصتی برای برنده شدن وجود دارد."
  
  
  "نگاه کن." امیر به میدانی چهل متری اشاره کرد که جلوی معبد به سرعت در حال پاکسازی بود. "این یک میدان جنگی است. بیست سال است که استفاده نشده است. پاک می شود و پاک می شود. شما هیچ شانسی برای استفاده از ترفندی مانند ریختن خاک در چشمان آن ندارید. اگر از میدان بپرید بیرون تا یک سلاح بگیرید. ، نگهبانان حق دارند شما را بکشند."
  
  
  نیک آهی کشید و کفش هایش را در آورد. "حالا به من بگو."
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 7
  
  
  
  
  
  
  
  
  سیاو تلاش دیگری برای اجرای تصمیم بودوک بدون مسابقه انجام داد، اما دستورات محتاطانه او در هیاهو خفه شد. وقتی نیک ویلهلمینا و هوگو را درآورد و به هانس داد، جمعیت تشویق کردند. آنها دوباره غرش کردند که نایف به سرعت خود را درآورد و در حالی که چاقوی بزرگ خود را حمل می کرد به میدان مسابقه پرید. او متحیر، عضلانی و هوشیار به نظر می رسید.
  
  
  "فکر می کنی بتونی از پسش بر بیای؟" - پرسید هانس.
  
  
  من این کار را انجام دادم تا زمانی که در مورد این قانون شنیدم که فقط افراد آزمایش شده از سلاح استفاده می کنند. حاکمان قدیمی چه تقلبی انجام می دادند ...
  
  
  "اگر او به شما برسد، من یک گلوله در او می اندازم یا به نوعی به لوگر شما می پردازم، اما فکر نمی کنم ما مدت زیادی زنده بمانیم. شیائو چند صد سرباز در این میدان دارد."
  
  
  "اگر او به من برسد، شما زمانی نخواهید داشت که او را وادار به انجام کارهای خوبی برای من کنید."
  
  
  نیک نفس عمیقی کشید. طلا با فشار عصبی دستش را محکم گرفته بود.
  
  
  نیک بیشتر از آنچه که گفته بود درباره آداب و رسوم محلی می دانست - مطالعه و تحقیق او کامل بود. آداب و رسوم ترکیبی از بقایای آنیمیسم، بودیسم و اسلام بود. اما این لحظه حقیقت بود که او نمی توانست به غیر از ضربه زدن به نایف به آن فکر کند و این کار آسانی نبود. این سیستم برای دفاع خانگی اقتباس شده بود.
  
  
  جمعیت بی تاب شدند. وقتی نیک با دقت از پله‌های عریض پایین می‌رفت و ماهیچه‌هایش برنزه می‌شد، غرغر می‌کردند و سپس دوباره غر می‌زدند. لبخندی زد و دستش را مثل یک مورد علاقه در حال ورود به رینگ بالا برد.
  
  
  سیاو، بودوک، امیر و نیم دوجین مرد مسلح که به نظر افسران نیروهای سیاو بودند، بر روی یک سکوی کم ارتفاع مشرف به منطقه مستطیلی پاکسازی شده ای که نایف روی آن ایستاده بود، بالا رفتند. نیک برای لحظه ای با احتیاط بیرون ایستاد. او نمی خواست از لبه چوبی کم ارتفاع - مانند مانعی در زمین چوگان - پا بگذارد و احتمالاً به نایف فرصتی برای ضربه زدن بدهد. مرد تنومندی با شلوار و پیراهن سبز، عمامه و گرز طلاکاری شده از معبد بیرون آمد، به سیاو تعظیم کرد و وارد رینگ شد. نیک فکر کرد: «قاضی» و او را دنبال کرد.
  
  
  مرد تنومند چاقو را به یک طرف، نیک به طرف دیگر تکان داد، سپس دستانش را تکان داد و عقب رفت - خیلی عقب. معنای آن غیر قابل انکار بود. دور اول.
  
  
  نیک روی توپ های پاهایش متعادل بود، بازوهایش باز و باز شده بود، انگشتانش به هم، شست ها رو به بیرون. این بود دیگر هیچ فکری جز آنچه در مقابلش بود. تمرکز. قانون. واکنش.
  
  
  چاقو پانزده فوت دورتر بود. میندانائوی سرسخت و سبک به نظر می رسید - شاید شبیه خودش نباشد، اما چاقوی او یک ابزار چانه زنی عالی بود. در کمال تعجب نیک، نایف پوزخندی زد - گریم سفید دندانی از شر و ظلم محض - سپس دسته چاقوی بووی را در دستش پیچاند و لحظه ای بعد با یک خنجر کوچکتر دیگر در دست چپ نیک، روبرو شد!
  
  
  نیک به داور تنومند نگاه نکرد. او از حریف خود منحرف نشد. آنها قرار نبود هیچ خطایی را در اینجا اعلام کنند. نیفا خم شد و به سرعت به جلو رفت... و بدین ترتیب یکی از عجیب ترین، هیجان انگیزترین و شگفت انگیزترین مسابقاتی که تا به حال در عرصه باستانی برگزار شده بود آغاز شد.
  
  
  نیک برای مدت طولانی تنها بر روی طفره رفتن از آن تیغه های مرگبار و مردی که به سرعت از آنها استفاده می کرد، متمرکز بود. چاقو به سمت او هجوم آورد - نیک با عجله به سمت چپ برگشت و از کنار تیغه کوتاهتر گذشت. نایف پوزخند شیطانی خود را زد و دوباره هجوم آورد. نیک به چپ وانمود کرد و به راست پرید.
  
  
  چاقو پوزخندی شیطانی زد و به آرامی به دنبال طعمه خود چرخید. بگذارید مرد بزرگ کمی بازی کند - این به سرگرمی اضافه می کند. تیغه هایش را باز کرد و کندتر پیش رفت. نیک یک اینچ از تیغه کوچک طفره رفت. او می‌دانست که دفعه بعد نایف آن اینچ را با یک لانژ اضافی به دست خواهد آورد.
  
  
  نیک دو برابر مقدار زمینی را که حریف استفاده کرده بود، پوشاند، از چهل فوت کامل استفاده کرد اما مطمئن شد که حداقل پانزده پا برای مانور دارد. چاقو به سمت حمله شتافت. نیک عقب رفت، به سمت راست حرکت کرد و این بار با یک ضربه برق آسا در انتهای لانژ با دست، مانند یک شمشیرباز بدون تیغ، بازوی نایف را به پهلوی پرتاب کرد و به داخل محوطه پرید.
  
  
  جمعیت در ابتدا آن را دوست داشتند و از هر حمله و حرکت دفاعی با انبوهی از فریادها، تشویق ها و تشویق ها استقبال می کردند. سپس، همانطور که نیک به عقب نشینی و طفره رفتن ادامه داد، آنها از هیجان خودشان تشنه خون شدند و تشویق آنها برای نایف بود. نیک نمی توانست آنها را درک کند، اما لحن واضح بود - دلش را قطع کن!
  
  
  نیک از یک ضربه متقابل دیگر برای پرت کردن حواس دست راست نایف استفاده کرد و وقتی به انتهای رینگ رسید، برگشت، به نایف لبخند زد و برای جمعیت دست تکان داد. آنها آن را دوست داشتند. صدای غرش دوباره شبیه تشویق شد، اما نه برای مدت طولانی.
  
  
  آفتاب داغ بود. نیک شروع به عرق کردن کرد، اما با خوشحالی متوجه شد که به شدت نفس نمی‌کشد. چاقو از عرق می چکید و شروع به پف کردن کرد. اسناپ هایی که می نوشید تاثیر خود را بر او گذاشت. مکث کرد و چاقوی کوچک را به یک دسته پرتاب تبدیل کرد. جمعیت از خوشحالی فریاد زدند. آنها متوقف نشدند زیرا نایف تیغه را دوباره در چنگال جنگی خود انداخت، ایستاد و یک حرکت ضرباتی انجام داد که انگار می خواست بگوید: "فکر می کنی من دیوانه هستم؟ من تو را می برم."
  
  
  او عجله کرد. نیک افتاد، عقب نشینی کرد و از زیر تیغه بزرگ فرار کرد که عضله دوسر او را برید و خون گرفت. زن با خوشحالی فریاد زد.
  
  
  چاقو به آرامی او را دنبال کرد، مانند بوکسوری که حریف خود را به گوشه ای می راند. او با فانتزی های نیک مطابقت داشت. چپ، راست، چپ. نیک به جلو حرکت کرد، برای مدت کوتاهی مچ دست راستش را گرفت، تیغه بزرگتر را کسری از اینچ دور زد، چاقو را به اطراف چرخاند و قبل از اینکه بتواند چاقوی کوچکتر را بچرخاند، از کنار او رد شد. او می دانست که کمتر از یک خودکار از کلیه هایش عبور کرده است. چاقو تقریباً سقوط کرد، خود را گرفت و با عصبانیت به دنبال قربانی خود شتافت. نیک به کناری پرید و زیر تیغه کوچکش چاقو زد.
  
  
  این نایف را بالای زانو گرفت، اما هیچ آسیبی وارد نکرد، زیرا نیک با چرخاندن به پهلو و عقب برگشت.
  
  
  حالا میندانائون شلوغ بود. چنگال این «جک در جعبه» خیلی بیشتر از آن چیزی بود که او تصورش را می کرد. او نیک را با دقت دنبال کرد و با لانچ بعدی خود، طفره رفت و شیار عمیقی را در ران نیک برید. نیک چیزی احساس نمی کرد - این بعداً اتفاق می افتاد.
  
  
  او فکر کرد نایف کمی کند شده است. البته نفسش خیلی سخت تر بود. وقتشه که. چاقو به آرامی با تیغه های نسبتاً گسترده وارد شد و قصد داشت دشمن را به گوشه ای براند. نیک به او اجازه داد به زمین تکیه دهد و با جهش های کوچک به گوشه ای عقب نشینی کند. نایف لحظه شادی را می دانست که فکر می کرد نیک این بار نمی تواند از او دور شود - و سپس نیک به سمت او پرید و هر دو دست نایف را با مشت های سریعی که به نیزه های جودوی با انگشتان سفت تبدیل شدند، باز کرد.
  
  
  چاقو دست‌هایش را باز کرد و با فشارهایی که باید طعمه‌اش را روی هر دو تیغه می‌فرستاد، برگشت. نیک زیر بازوی راست رفت و دست چپش را روی آن کشید، این بار نه اینکه از آن جا دور شد، بلکه از پشت نایف بالا آمد، دست چپش را به سمت بالا و پشت گردن چاقو فشار داد و با دست راستش در سمت دیگر آن را دنبال کرد تا از مد قدیمی استفاده کند. نیمه نلسون!
  
  
  جنگنده ها روی زمین افتادند، چاقو روی زمین سخت افتاد، نیک روی پشتش بود. دست های چاقو بالا بود، اما تیغه ها را محکم نگه داشت. نیک در تمام زندگی خود در مبارزات شخصی تمرین کرده است و بارها این پرتاب و نگه داشتن را پشت سر گذاشته است. بعد از چهار یا پنج ثانیه، نایف متوجه می‌شود که باید با چرخاندن دست‌هایش به سمت پایین به حریف ضربه بزند.
  
  
  نیک تا جایی که می توانست چوک را فشار داد. اگر خوش شانس هستید، می توانید مرد خود را از این طریق ناتوان کرده یا به پایان برسانید. چنگش لیز خورد، دست‌های به هم چسبیده‌اش از روی گردن گاو روغنی نایف بالا می‌رفتند. گریس! نیک آن را حس کرد و بو کرد. این همان کاری است که بودوک انجام داد وقتی که نیف را برکت مختصر خود داد!
  
  
  چاقو به زیر او هجوم آورد، پیچ خورد، دست با چاقو در امتداد زمین خزید. نیک دست‌هایش را آزاد کرد و در حالی که نایف به عقب می‌پرید، مشتش را به سمت گردنش چرخاند، و از فولاد درخشانی که مانند نیش مار به سمت او می‌تابید، دوری کرد.
  
  
  نیک در حال پریدن و خم شدن، با دقت به دشمن نگاه کرد. ضربه ای که به گردن وارد شده بود باعث ایجاد خسارت شد. چاقو بیشتر نفس خود را از دست داد. کمی تکان خورد و پف کرد.
  
  
  نیک نفس عمیقی کشید و عضلاتش را تقویت کرد و رفلکس هایش را تنظیم کرد. او دفاع "ارتدوکس" مک فرسون در برابر یک مرد آموزش دیده با چاقو را به یاد آورد - "صاعقه به بیضه ها می زند یا فرار می کند." در کتابچه راهنمای مک فرسون حتی ذکر نشده بود که با دو چاقو چه باید کرد!
  
  
  نایف جلو رفت، حالا با دقت به دنبال نیک می‌رود و تیغه‌هایش را بازتر و پایین‌تر نگه می‌دارد. نیک عقب رفت، به سمت چپ رفت، به سمت راست طفره رفت، و سپس به جلو پرید و با استفاده از بازوهایش، تیغه کوتاه‌تر را در حالی که به سمت کشاله ران او پرواز می‌کرد، به طرفین منحرف کرد. چاقو سعی کرد جلوی ضربه او را بگیرد، اما قبل از اینکه بازویش متوقف شود، نیک یک قدم به جلو رفت، در کنار دیگری چرخید و بازوی دراز شده خود را با V بازویش زیر آرنج نایف و کف دستش را روی بالای سر نایف قرار داد. مچ دست. دست با صدای ترش صدا کرد.
  
  
  حتی وقتی نایف فریاد می زد، چشمان تیزبین نیک تیغه بزرگ را دید که به سمت او چرخید و به سمت نایف حرکت کرد. او همه چیز را به وضوح مانند یک فیلم اسلوموشن دید. فولاد کم، تیز بود و درست زیر نافش می رفت. هیچ راهی برای جلوگیری از آن وجود نداشت، دستان او فقط با آرنج نایف ضربه را کامل می کردند. فقط بود...
  
  
  همه اینها یک ثانیه طول کشید. مردی بدون رفلکس های برق آسا، مردی که تمرینات خود را جدی نمی گرفت و تلاش صادقانه ای برای حفظ اندام خود انجام نمی داد، همان جا می میرد، در حالی که روده ها و شکم خود بریده شده بود.
  
  
  نیک به سمت چپ چرخید و بازوی چاقو را درست مثل قفل کردن و انداختن سنتی بیرون آورد. او پای راست خود را با یک جهش، پیچ و تاب، پیچ و تاب و افتادن به جلو رد کرد - تیغه چاقو نوک استخوان ران او را گرفت، به طرز وحشیانه‌ای گوشت را پاره کرد و در حالی که نیک به زمین می‌رفت، چاقو را با خود حمل می‌کرد. .
  
  
  نیک دردی احساس نکرد. شما آن را بلافاصله احساس نمی کنید. طبیعت به شما فرصت مبارزه می دهد. او با لگد به پشت چاقو زد و بازوی خوب میندانائو را با یک قفل ساق پا سنجاق کرد. آنها روی زمین دراز کشیدند، چاقو در پایین، نیک به پشت، دستانش را در قفل مار در بینی گرفته بود. نیف هنوز تیغه اش را در دست خوبش گرفته بود، اما موقتاً بی فایده بود. نیک یک دستش آزاد بود، اما نمی‌توانست مردش را خفه کند، چشم‌هایش را بیرون بیاورد یا بیضه‌هایش را بگیرد. این یک بن بست بود - به محض اینکه نیک چنگالش را شل کرد، می توانست انتظار ضربه ای را داشته باشد.
  
  
  زمان پیر فرا رسیده است. نیک با دست آزاد خود احساس کرد که در حال خونریزی است، دردی وانمود کرده و ناله می کند. از میان جمعیت صدایی از تشخیص خون، ناله های همدردی و چند فریاد تمسخر شنیده شد. نیک سریع الف را گرفت
  
  
  یک توپ کوچک از شکافی پنهان در شورتش، اهرم کوچکی را با انگشت شست خود احساس کرد. او مانند یک کشتی گیر تلویزیونی چهره هایش را به هم می پیچید و می پیچید تا درد وحشتناکی را بیان کند.
  
  
  چاقو در این مورد کمک زیادی کرد. او در تلاش برای رهایی خود، آنها را مانند یک خرچنگ عجیب و غریب که هشت دست و پا می پیچید، بر روی زمین پاره کرد. نیک نایف را تا جایی که می‌توانست محکم گرفت، دستش را به سمت بینی چاقو دوست برد و محتویات مرگبار پیر را رها کرد و وانمود کرد که گلوی مرد را احساس می‌کند.
  
  
  در هوای آزاد، بخار به سرعت در حال گسترش پیر به سرعت از بین رفت. این در درجه اول یک سلاح داخلی بود. اما دود آن کشنده بود، و برای نایف، نفس نفس زدن، صورتش چند سانتی متر از چشمه بیضی شکل کوچکی که در کف دست نیک پنهان شده بود، راهی برای خروج وجود نداشت.
  
  
  نیک هرگز یکی از قربانیان پیر را در زمانی که گاز وارد عمل شد، نگه نداشت و دیگر هرگز نمی خواست. لحظه ای بی عملی یخ زده بود و تو فکر می کردی که مرگ فرا رسیده است. سپس طبیعت به کشتن ارگانیسمی که میلیاردها سال برای رشد خود صرف کرده بود اعتراض کرد، ماهیچه ها منقبض شدند و مبارزه نهایی برای بقا آغاز شد. چاقو - یا بدن چاقو - سعی کرد با نیرویی بیشتر از آنچه مرد هنگام کنترل حواس خود استفاده می کرد آزاد شود. تقریباً نیک را به بیرون پرتاب کرد. فریاد وحشتناک و استفراغی از گلویش خارج شد و جمعیت همراه با او زوزه کشیدند. آنها فکر می کردند که این یک فریاد جنگی است.
  
  
  چند لحظه بعد، وقتی نیک به آرامی و با احتیاط از جایش بلند شد، پاهای نایف به طرزی اسپاسم تکان خورد، حتی اگر چشمانش گشاد شده بود و تماشا می کرد. بدن نیک غرق در خون و خاک بود. نیک با جدیت هر دو دستش را به سمت آسمان بلند کرد و خم شد و زمین را لمس کرد و با حرکتی دقیق و محترمانه چاقو را برگرداند و چشمانش را بست. لخته خون از باسنش برداشت و حریف افتاده را روی پیشانی، قلب و شکمش لمس کرد. او خاک را خراش داد، خون بیشتری آغشته کرد، و خاک را به دهان شل چاقو فرو برد و گلوله مصرف شده را با انگشتش به گلویش فشار داد.
  
  
  جمعیت آن را دوست داشتند. عواطف ابتدایی آنها با تعجب های تأییدی که درختان بلند را می لرزاند بیان می شد. به دشمن احترام بگذار!
  
  
  نیک از جایش بلند شد، بازوها را باز کرد و به آسمان نگاه کرد و گفت: "Dominus vobiscum." به پایین نگاه کرد و با انگشت شست و سبابه‌اش دایره‌ای درست کرد، سپس انگشت شست را بالا آورد. او زمزمه کرد: "به سرعت با بقیه زباله ها پوسیده شو، ای دیوونه پس انداز."
  
  
  جمعیت به میدان ریختند و او را روی شانه های خود بلند کردند، غافل از خون. برخی دست به سوی آن دراز کردند و با آن پیشانی خود را لمس کردند، مانند تازه‌کارانی که پس از کشتن شکار روباه آغشته شده‌اند.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  داروخانه شیائو مدرن بود. یک پزشک محلی باتجربه سه بخیه تمیز در باسن نیک گذاشت و روی دو بریدگی دیگر ضد عفونی کننده و بانداژ زد.
  
  
  سیاو و هانس را با ده ها نفر دیگر از جمله طلا و امیر در ایوان پیدا کرد. هانس به طور خلاصه گفت: "یک دوئل واقعی."
  
  
  نیک به سیاو نگاه کرد. "تو دیده ای که می توان آنها را شکست داد. آیا می جنگی؟"
  
  
  مولر به من گفت که یهودا با ما چه خواهد کرد.
  
  
  مولر - و ژاپن کجاست؟
  
  
  "در خانه نگهبانی ما. آنها هیچ جا نمی روند."
  
  
  "آیا می توانیم از قایق های شما برای رسیدن به کشتی استفاده کنیم؟ چه سلاح هایی دارید؟"
  
  
  امیر گفت: آشغال ها به شکل یک کشتی بازرگانی مبدل شده اند، آنها اسلحه های بزرگ زیادی دارند، من تلاش می کنم، اما فکر نمی کنم بتوانیم آن را بگیریم یا غرق کنیم.
  
  
  "آیا هواپیما دارید؟ بمب؟"
  
  
  سیاو با ناراحتی گفت: ما دو نفر داریم. "یک قایق پرنده با هشت صندلی و یک هواپیمای دوباله برای کار میدانی. اما من فقط نارنجک های دستی و مقداری دینامیت دارم. شما فقط آنها را می خراشید."
  
  
  نیک متفکرانه سر تکان داد. "یهودا و کشتی او را نابود خواهم کرد."
  
  
  "و زندانیان؟ پسران دوستانم..."
  
  
  البته ابتدا آنها را آزاد خواهم کرد.» نیک فکر کرد - امیدوارم. "و من این کار را دور از اینجا انجام خواهم داد، که فکر می کنم شما را خوشحال خواهد کرد."
  
  
  شیائو سر تکان داد. این آمریکایی بزرگ احتمالاً یک ناو جنگی نیروی دریایی ایالات متحده داشته است. با دیدن او که با دو چاقو به مردی شلاق می زند، می توان هر چیزی را تصور کرد. نیک در نظر داشت از هاوک کمک نیروی دریایی بخواهد، اما این ایده را رد کرد. زمانی که ایالت و دفاع می گفتند نه، یهودا مخفی می شد.
  
  
  نیک گفت: "هانس، بیا تا یک ساعت دیگر آماده شویم. مطمئن هستم که سیاو قایق پرنده خود را به ما قرض می دهد."
  
  
  آنها در زیر آفتاب روشن ظهر بلند شدند. نیک، هانس، تالا، امیر و یک خلبان محلی که به نظر می رسید کارش را خوب بلد بود. اندکی پس از اینکه سرعت بدنه را از دریای چسبیده خارج کرد، نیک به خلبان گفت: "لطفاً به دریا بروید. یک تاجر Portagee را انتخاب کنید که نمی تواند از ساحل دور باشد. من فقط می خواهم نگاهی بیندازم."
  
  
  آنها بیست دقیقه بعد پورتو را پیدا کردند که روی یک مسیر شمال غربی حرکت می کرد. نیک امیر را به سمت پنجره کشید.
  
  
  او گفت: «اینجاست.» حالا همه چیز او را به من بگو. کابین ها. تسلیحات. کجا زندانی بودی؟ تعداد مردها..."
  
  
  طلا از جای بعدی آرام صحبت کرد. "و شاید بتوانم کمک کنم."
  
  
  نیک چشمان خاکستری اش را برای لحظه ای به او چرخاند. سخت و سرد بودند. "فکر کردم که می‌توانی. و سپس می‌خواهم هر دوی شما نقشه‌های محل زندگی او را برای من ترسیم کنید. تا جایی که ممکن است جزئیات بیشتری داشته باشید."
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  با شنیدن صدای موتورهای هواپیما، یهودا زیر سایبان ناپدید شد و از دریچه نظاره گر بود. قایق پرنده ای بر فراز او پرواز کرد و دایره ای درست کرد. اخم کرد. این کشتی لوپونوسیوس بود. انگشتش به دکمه ایستگاه نبرد رسید. او آن را برداشت. صبر. ممکن است پیامی داشته باشند. قایق می توانست شکسته باشد.
  
  
  کشتی آرام دور قایق بادبانی چرخید. امیر و طلا به سرعت صحبت کردند و با یکدیگر رقابت کردند تا جزییات آشغال‌هایی را که نیک جذب کرده و حفظ کرده بود، مانند سطلی که قطرات دو شیر را جمع می‌کند، توضیح دهند. گاهی از آنها سوالی می پرسید تا آنها را تحریک کند.
  
  
  تجهیزات پدافند هوایی را ندید، هر چند که جوانان آن را تعریف کردند. اگر تورها و پانل‌های محافظ سقوط می‌کرد، خلبان را مجبور می‌کرد تا آنجا را ترک کند - تا آنجا که ممکن است سریع و اجتناب‌ناپذیر. آنها از هر دو طرف از کنار کشتی عبور کردند، مستقیماً از بالای او عبور کردند و محکم چرخیدند.
  
  
  امیر فریاد زد: «اینجا یهودا است. "ببینید. برگشت... حالا دوباره توسط سایبان پنهان شده است. دریچه را در سمت بندر تماشا کنید."
  
  
  نیک گفت: «ما آنچه را که می خواستم دیدیم. به جلو خم شد و در گوش خلبان صحبت کرد. یک پاس آهسته دیگر انجام دهید. خلبان سر تکان داد.
  
  
  نیک پنجره قدیمی را پایین کشید. او از چمدانش پنج تیغه چاقو - یک بووی دوتایی بزرگ و سه چاقوی پرتابی - برداشت. وقتی چهارصد یاردی با کمان فاصله داشتند، آنها را به دریا انداخت و به خلبان فریاد زد: "بیا بریم جاکارتا. حالا!"
  
  
  هانس از پشت سرش فریاد زد: "بد نیست و بدون بمب. انگار همه آن چاقوها یک جایی روی او افتاده است."
  
  
  نیک دوباره روی صندلیش نشست. زخمش درد می کرد و بانداژ در حین حرکت سفت شد. آنها آنها را کنار هم می گذارند و ایده را می گیرند."
  
  
  هنگامی که آنها به جاکارتا نزدیک شدند، نیک گفت: "ما یک شب اینجا می مانیم و فردا به جزیره فونگ می رویم. ساعت هشت صبح با شما در فرودگاه ملاقات خواهیم کرد. هانس، آیا خلبان را با خود به خانه می برید تا انجام دهیم. او را از دست بدهم؟ "
  
  
  "قطعا."
  
  
  نیک می‌دانست که طلا در حال عبوس شدن است، زیرا به این فکر می‌کند که او کجا بماند. با ماتا ناسوت و حق با او بود، اما نه کاملاً به دلایلی که در ذهن داشت. چهره دلنشین هانس بی حوصله بود. نیک این پروژه را رهبری کرد. او هرگز به او نخواهد گفت که در طول نبرد با چاقو چه رنجی کشیده است. او عرق می‌کرد و به سختی نفس می‌کشید، هر لحظه آماده بود تا تپانچه‌اش را بکشد و به سمت نیف شلیک کند، می‌دانست که هرگز آنقدر سریع نخواهد بود که تیغه را مسدود کند و متعجب بود که تا کجا از میان جمعیت خشمگین عبور خواهند کرد. او آهی کشید.
  
  
  در ماتا، نیک یک حمام اسفنجی داغ گرفت - زخم بزرگ آنقدر سخت نبود که دوش بگیرد - و روی عرشه چرت زد. او پس از هشت وارد شد و با بوسه هایی به او سلام کرد که در حین بررسی بانداژهای او تبدیل به اشک شد. او آهی کشید. خوب بود. او زیباتر از آن چیزی بود که او به یاد می آورد.
  
  
  هق هق گریه کرد: «آنها می توانستند تو را بکشند. "بهت گفتم...بهت گفتم..."
  
  
  در حالی که او را محکم در آغوش گرفت گفت: تو به من گفتی. "فکر می کنم آنها منتظر من بودند."
  
  
  سکوتی طولانی دنبال شد. "چه اتفاقی افتاده است؟" او پرسید.
  
  
  او از وقایع به او گفت. به حداقل رساندن نبرد و حذف فقط پرواز شناسایی آنها بر فراز کشتی - چیزی که او احتمالاً خیلی زود متوجه آن خواهد شد. وقتی حرفش تمام شد، لرزید و خودش را خیلی نزدیک کرد، عطرش برای خودش یک بوسه بود. "خدا را شکر که بدتر نشد. حالا می توانید مولر و ملوان را به پلیس بسپارید و همه چیز تمام شده است."
  
  
  "نه واقعا. من آنها را به محمورها می فرستم. حالا نوبت یهودا است که باج را بپردازد. گروگان های او برای آنها اگر بخواهد آنها را برگرداند."
  
  
  "اوه نه! تو در خطر بیشتری خواهی بود..."
  
  
  "این اسم بازیه عزیزم."
  
  
  "احمق نباش." لب هایش نرم و مدبر بودند. دستان او شگفت انگیز است. "اینجا بمون. استراحت کن. شاید الان بره."
  
  
  "شاید ..."
  
  
  او به نوازش های او پاسخ داد. چیزی در مورد اعمال وجود داشت، حتی آنهایی که نزدیک به فاجعه بودند، حتی دعواهایی که زخمی بر جای گذاشت و او را تحریک کرد. به بدویت برگرد، انگار طعمه و زن را اسیر کردی؟ او کمی شرمنده و بی فرهنگ بود - اما لمس پروانه ماتا افکار او را برگرداند.
  
  
  باند روی باسن او را لمس کرد. "صدمه؟"
  
  
  "به ندرت".
  
  
  "ما می توانیم مراقب باشیم..."
  
  
  "آره..."
  
  
  او را در یک پتوی نرم گرم پیچید.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  آنها در جزیره فونگ فرود آمدند و آدام موچمور و گان بیک را دیدند که در رمپ منتظر بودند. نیک با خلبان سیاو خداحافظی کرد. "بعد از تعمیر کشتی، شما به خانه می روید تا مولر و ملوان ژاپنی را تحویل بگیرید. امروز نمی توانید آن سفر برگشت را انجام دهید، درست است؟"
  
  
  "اگر می خواستیم یک شب در اینجا خطر کنیم، می توانستم. اما نمی کردم." خلبان جوانی با چهره روشن بود که انگلیسی را مانند مردی صحبت می کرد که به آن به عنوان زبان بین المللی کنترل ترافیک هوایی اهمیت می داد و نمی خواست اشتباه کند. "اگر می توانستم صبح برگردم، فکر کنم بهتر باشد. اما..." شانه بالا انداخت و گفت اگر لازم باشد برمی گردم. او دستورات را اجرا می کرد. او گان بیک را به نیک یادآوری کرد - او موافقت کرد زیرا هنوز مطمئن نبود که چقدر می تواند در برابر سیستم مقاومت کند.
  
  
  نیک گفت: «این کار را به روش ایمن انجام بده. "تا حد امکان صبح زود بلند شوید."
  
  
  دندان ها مثل کلیدهای کوچک پیانو برق می زدند. نیک یک دسته روپیه به او داد. "این برای یک سفر خوب به اینجا است. اگر این افراد را بردارید و به من برگردانید، انتظار می رود چهار برابر طولانی شود."
  
  
  در صورت امکان این کار انجام می شود، آقای برد.
  
  
  شاید همه چیز در آنجا تغییر کرده باشد.
  
  
  فلایر اخم کرد. "من تمام تلاشم را می کنم، اما اگر سیاو نه گفت..."
  
  
  "اگر آنها را به دست آورید، به یاد داشته باشید که آنها افراد سرسختی هستند. حتی با دستبند، آنها می توانند شما را به دردسر بیندازند. گان بیک و نگهبان با شما خواهند رفت. این کار هوشمندانه ای است."
  
  
  او تماشا کرد که مرد تصمیم گرفت که به سیاو بگوید که محمورها آنقدر مطمئن هستند که اسیران فرستاده خواهند شد که اسکورت مهمی را فراهم کرده اند - گان بیک - ایده خوبی است. "خوب."
  
  
  نیک گان بیک را کنار زد. "یک مرد خوب را بردار، با هواپیمای لوپونوسیاس بلند شو و مولر و ملوان ژاپنی را به اینجا بیاور. اگر مشکلی پیش آمد، خودت سریع برگرد."
  
  
  "مشکل؟"
  
  
  «بودوک بر حقوق یهودا».
  
  
  نیک نظاره گر فرو ریختن توهمات گان بیک بود و مانند گلدان نازکی که به میله ای فلزی می کوبید، جلوی چشمانش فرو ریخت. "نه بودوک."
  
  
  "بله بودوک. داستان دستگیری نیف و مولر را شنیدی. و در مورد جنگ."
  
  
  "البته. پدرم تمام روز تلفن بوده است. خانواده ها گیج شده اند اما برخی حاضر شده اند اقدام کنند. مقاومت."
  
  
  "در مورد آدم چطور؟"
  
  
  "او مقاومت خواهد کرد - فکر می کنم."
  
  
  "پدرت چطور؟"
  
  
  او می‌گوید مبارزه کنید. او از آدم می‌خواهد این ایده را رها کند که می‌توانید برای حل همه مشکلات از رشوه استفاده کنید. گان بیک با افتخار صحبت کرد.
  
  
  نیک به آرامی گفت: پدرت مرد باهوشی است آیا به بودوک اعتماد دارد؟
  
  
  "نه، چون زمانی که ما جوان بودیم، بودوک زیاد با ما صحبت می کرد. اما اگر او در لیست حقوق و دستمزد یهودا بود، این خیلی چیزها را توضیح می دهد. منظورم این است که او برای برخی از کارهای خود عذرخواهی کرد، اما..."
  
  
  وقتی او به جاکارتا آمد چگونه با زنان جهنم ایجاد کنیم؟
  
  
  "از کجا فهمیدی؟"
  
  
  شما می دانید که اخبار چگونه در اندونزی سفر می کند.
  
  
  آدام و اونگ تیانگ نیک و هانس را به خانه بردند. روی صندلی راحتی در اتاق نشیمن بزرگ دراز کشیده بود، وزنش از روی باسن دردناکش برداشته شد، وقتی صدای غرش قایق در حال پرواز را شنید. نیک به اونگ نگاه کرد. پسر شما مرد خوبی است، امیدوارم بدون هیچ مشکلی زندانیان را بیاورد.
  
  
  اگر بتوان آن را انجام داد، او این کار را انجام خواهد داد». اونگ غرورش را پنهان کرد.
  
  
  تالا وارد اتاق شد در حالی که نیک نگاهش را به سمت آدام چرخاند. هم او و هم پدرش شروع کردند وقتی که او پرسید: پسر شجاعت، آکیم کجاست؟
  
  
  آدام بلافاصله چهره پوکر خود را پس گرفت. طلا به دستانش نگاه کرد. نیک گفت: بله، آکیم. "برادر دوقلوی تالا که آنقدر به او شباهت دارد که فریب کاری آسان بود. او برای مدتی در هاوایی ما را فریب داد. حتی یکی از معلمان آکیم وقتی نگاهی انداخت و عکس ها را مطالعه کرد فکر کرد که او برادر اوست."
  
  
  آدم به دخترش گفت: به او بگو، در هر صورت، نیاز به فریب تقریباً تمام شده است، تا زمانی که یهودا متوجه شود، با او می جنگیم وگرنه مرده ایم.
  
  
  تالا چشمان زیبایش را به سمت نیک بلند کرد و التماس کرد که درک کند. "این ایده آکیم بود. وقتی به اسارت درآمدم وحشت کردم. شما می توانید - چیزهایی - را در چشمان یهودا ببینید. وقتی مولر مرا سوار قایق کرد تا آنها مرا ببینند و برای اینکه پدر پول را پرداخت کند، مردم ما وانمود کردند. که آنها قایق نخواهند بود مولر وارد اسکله شد.
  
  
  او مکث کرد. نیک گفت: "عملیات جسورانه به نظر می رسد. و مولر حتی بزرگتر از آنچه فکر می کردم احمق است. پیری. ادامه بده."
  
  
  "همه صمیمی بودند. بابا چند بطری به او داد و نوشیدند. آکیم دامن و سوتینش را بالا زد و با من صحبت کرد و من را در آغوش گرفت و وقتی از هم جدا شدیم - مرا به میان جمعیت هل داد. آنها فکر کردند اینطور است. من که از گریه اشک می ریختم، می خواستم خانواده ها همه زندانیان را نجات دهند، اما آنها می خواستند صبر کنند و پول بدهند. بنابراین به هاوایی رفتم و با آنها در مورد تو صحبت کردم..." ;
  
  
  نیک گفت: «و یاد گرفتی که یک زیردریایی درجه یک باشید. "تو مبادله را مخفی نگه داشتی زیرا امیدوار بودی یهودا را فریب دهی، و اگر جاکارتا از آن مطلع بود، آیا می دانستی که او ظرف چند ساعت از آن مطلع خواهد شد؟"
  
  
  آدام گفت: بله.
  
  
  نیک آهی کشید: «می توانستی حقیقت را به من بگویی. "این کار را کمی سرعت می بخشد."
  
  
  آدام پاسخ داد: «ما در ابتدا شما را نمی‌شناختیم.
  
  
  من فکر می‌کنم اکنون همه چیز بسیار سریع‌تر شده است.» نیک دید که برق شیطانی به چشمانش برگشت.
  
  
  اونگ تیانگ سرفه کرد. "گام بعدی ما چیست، آقای برد؟"
  
  
  "صبر کن."
  
  
  "صبر کن؟ تا کی. برای چه؟"
  
  
  "من نمی دانم چقدر یا واقعاً تا زمانی که حریف ما حرکتی انجام دهد. مانند بازی شطرنج است وقتی در موقعیت بهتری قرار دارید، اما مات شما بستگی به حرکتی دارد که او انتخاب می کند. او نمی تواند برنده شود، اما ممکن است این کار را انجام دهد. باعث آسیب یا تاخیر در نتیجه شوید.
  
  
  آدام و اونگ نگاهی رد و بدل کردند. این اورانگوت آمریکایی یک معامله گر بزرگ خواهد بود. نیک لبخندش را پنهان کرد. او می خواست مطمئن شود که یهودا هیچ حرکتی برای فرار از مات ندارد.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  نیک به راحتی منتظر ماند. او ساعت‌های طولانی می‌خوابید، زخم‌هایش را تمیز می‌کرد و وقتی بریدگی‌ها بسته شد، شروع به شنا کرد، در حومه‌های رنگارنگ عجیب و غریب قدم زد و یاد گرفت که عاشق گادو-گادو باشد - مخلوط خوشمزه‌ای از سبزیجات با سس بادام زمینی.
  
  
  گان بیک با مولر و ملوان بازگشت و زندانیان در زندان قوی مخمور محبوس شدند. نیک پس از یک بازدید کوتاه برای توجه به اینکه میله‌ها محکم بودند و همیشه دو نگهبان در حال انجام وظیفه بودند، آنها را نادیده گرفت. او قایق موتوری بیست و هشت فوتی جدید آدم را قرض گرفت و تالا را به پیک نیک و تور جزیره برد. به نظر می‌رسید که او فکر می‌کرد افشای حقه‌ای که او و برادرش انجام داده‌اند، ارتباط او را با البرد تقویت کرده است. او عملاً به او تجاوز کرد در حالی که آنها در تالاب ساکت بمباران می کردند، اما او به خود گفت که آنقدر زخمی شده است که نمی تواند مقاومت کند - ممکن است یکی از بریدگی ها باز شود. وقتی از او پرسید که چرا می خندی، او گفت: "آیا خنده دار نیست اگر خون من به تمام پاهای تو آغشته شود و آدام آن را ببیند، نتیجه گیری کند و به من شلیک کند؟"
  
  
  به نظرش اصلا خنده دار نبود.
  
  
  او می‌دانست که گان بیک به عمق رابطه بین تالا و آمریکایی بزرگ مشکوک است، اما واضح بود که چینی‌ها خود را فریب می‌دادند و فکر می‌کردند که نیک صرفاً یک «برادر بزرگ» است. گان بیک در مورد مشکلات خود به نیک گفت که بیشتر آنها مربوط به تلاش برای مدرن کردن فعالیت های اقتصادی، کارگری و اجتماعی در جزیره فونگ بود. نیک به عدم تجربه اشاره کرد. "متخصصان را پیدا کنید. من متخصص نیستم."
  
  
  اما او در یک زمینه مشاوره ارائه کرد. گان بیک، به عنوان کاپیتان ارتش خصوصی آدام مخمور، تلاش کرد تا روحیه افراد خود را بالا ببرد و دلایل وفاداری به جزیره فونگ را در آنها القا کند. او به نیک گفت: "نیروهای ما همیشه برای فروش بودند. در میدان نبرد، به خوبی می‌توانستید دسته‌ای از اسکناس‌ها را نشان دهید و همان جا بخرید."
  
  
  "آیا این ثابت می کند که آنها احمق یا بسیار باهوش هستند؟" - نیک فکر کرد.
  
  
  گان بیک فریاد زد: «شوخی می کنی. "نیروها باید وفادار باشند. به میهن. به فرمانده."
  
  
  "اما اینها نیروهای خصوصی هستند. شبه نظامیان. من یک ارتش منظم را دیدم. آنها از خانه ها محافظت می کنند و از بازرگانان غارت می کنند."
  
  
  "بله. ناراحت کننده است. ما کارایی سربازان آلمانی، گونگ هو آمریکایی ها و فداکاری ژاپنی ها را نداریم..."
  
  
  "پروردگار را ستایش کن..."
  
  
  "چی؟"
  
  
  "چیز خاصی نیست". نیک آهی کشید. "ببین - من فکر می کنم با یک شبه نظامی باید به آنها دو چیز بدهید تا برایشان بجنگند. اولی نفع شخصی است. پس به آنها قول پاداش های رزمی و تیراندازی برتر بدهید. سپس روحیه تیمی بهترین سربازان را توسعه دهید." .
  
  
  گان بیک متفکرانه گفت: "بله، شما پیشنهادهای خوبی دارید. مردان در مورد آنچه که شخصاً می توانند ببینند و احساس کنند مشتاق تر می شوند. مثلاً برای سرزمین خود می جنگند. آنگاه از نظر روحی مشکلی نخواهید داشت." .
  
  
  صبح روز بعد، نیک متوجه شد که سربازان با شور و شوق خاصی راه می‌روند و بازوهای خود را به سبک استرالیایی بسیار گسترده تکان می‌دهند. گان بیک به آنها قولی داد. بعداً در همان روز، هانس برای او تلگراف بلندی آورد، در حالی که در ایوان با یک پارچ میوه در کنارش نشسته بود و از کتابی که در قفسه کتاب آدام پیدا کرده بود لذت می برد.
  
  
  هانس گفت: "دفتر کابل با او تماس گرفت تا بدانم چه چیزی آنجاست. بیل رود عرق کرده است. چه چیزی برایش فرستادی؟ چه تاپ هایی؟"
  
  
  هانس تلگرافی از بیل روهد، مامور AX که به عنوان مدیر گالری بارد کار می کرد، با حروف اولیه کپی کرد. روی برگه نوشته شده بود: MOBBY FOR TOP TIME STOP ACCESS EVERYONE WAS HIPPIE STOP SHIP TWELVE GROSS.
  
  
  نیک سرش را عقب انداخت و غرش کرد. هانس گفت: "بگذار بفهمم."
  
  
  من برای بیل تعداد زیادی تاپ یویو با حکاکی های مذهبی فرستادم.
  
  
  و صحنه های زیبا روی آنها مجبور شدم کارهایی را به جوزف دهلم بدهم. بیل حتما یک آگهی در تایمز گذاشته و همه چیزهای لعنتی را فروخته است. دوازده ناخالص! اگر آنها را به قیمتی که من پیشنهاد دادم بفروشد، ما درآمد خواهیم داشت - حدود چهار هزار دلار! و اگر این مزخرفات به فروش خود ادامه دهند..."
  
  
  هانس گفت: «اگر زود به خانه برگردید، می‌توانید آن‌ها را در تلویزیون نشان دهید. "با بیکینی مردانه. همه دختران..."
  
  
  "کمی تلاش کن." نیک یخ داخل کوزه را تکان داد. "لطفاً از این دختر بخواهید یک تلفن اضافی بیاورد. می خواهم با جوزف دهلم تماس بگیرم."
  
  
  هانس کمی اندونزیایی صحبت می کرد. "شما هم مثل بقیه ما تنبل و تنبل می شوید."
  
  
  "این یک راه خوب برای زندگی است."
  
  
  "پس اعتراف می کنی؟"
  
  
  "قطعا." خدمتکار زیبا و خوش هیکل با لبخندی بزرگ گوشی را به او داد و به آرامی دستش را بالا برد در حالی که نیک انگشت شستش را روی انگشتان کوچکش کشید. او را نگاه کرد که به سمتش برمی‌گردد، انگار می‌توانست از طریق سارافون ببیند. "این کشور فوق العاده ای است."
  
  
  اما بدون اتصال تلفنی خوب. نیم ساعت طول کشید تا به دالام رسید و به او گفت که یویو را بفرستد.
  
  
  آن شب آدم مخمور ضیافت و رقص موعود را ترتیب داد. میهمانان نمایش های رنگارنگی را دیدند که در آن گروه ها به اجرای برنامه، نواختن و آواز پرداختند. هانس به نیک زمزمه کرد: "این کشور شبانه روزی است. وقتی اینجا متوقف می شود، هنوز در ادارات دولتی ادامه دارد."
  
  
  "اما اونا خوشحالن. سرگرم شدن
  
  
  "البته. اما تا زمانی که آنها به روش خود بازتولید شوند، سطح هوش ژنتیکی کاهش می یابد. در نهایت - زاغه های هند، مانند بدترین مناطقی که در کنار رودخانه در جاکارتا دیدید."
  
  
  "هانس، تو حامل حقيقت هستي."
  
  
  و ما هلندی ها بیماری ها را از چپ و راست درمان کردیم، ویتامین ها را کشف کردیم و بهداشت را بهبود بخشیدیم.
  
  
  نیک یک بطری آبجو تازه باز شده را در دست دوستش فرو کرد.
  
  
  صبح روز بعد تنیس بازی کردند. اگرچه نیک پیروز شد، اما هانس را حریف خوبی یافت. در حالی که آنها به سمت خانه برگشتند، نیک گفت: "من آنچه را که دیشب در مورد بیش از حد زادآوری گفتی فهمیدم. آیا راهی وجود دارد؟"
  
  
  "فکر نمی کنم. آنها محکوم به فنا هستند، نیک. آنها مانند مگس میوه روی سیب تکثیر می شوند تا زمانی که روی شانه های یکدیگر بیفتند."
  
  
  "امیدوارم اشتباه کرده باشید. امیدوارم قبل از اینکه خیلی دیر شود چیزی کشف شود."
  
  
  "مثل چی؟ پاسخ ها در دسترس انسان است، اما ژنرال ها، سیاستمداران و پزشکان مانع آنها می شوند. می دانید، آنها همیشه به عقب نگاه می کنند. ما روزی را خواهیم دید که ..."
  
  
  نیک هرگز نمی دانست که آنها چه خواهند دید. گان بیک از پشت پرچین ضخیم با خار فرار کرد. او نفسش را بیرون داد: "سرهنگ سودیرمت در خانه است و از مولر و ملوان می خواهد."
  
  
  نیک گفت: «این جالب است. آرام باشید. نفس کشیدن."
  
  
  "اما بیا. آدم می تواند به او اجازه دهد آنها را بگیرد."
  
  
  نیک گفت: "هانس، لطفا بیا داخل خانه. آدام یا اونگ را کنار بگذار و از آنها بخواه که فقط دو ساعت سودیرمت را نگه دارند. او را وادار کن که شنا کند - ناهار بخورد - هر چه باشد."
  
  
  "درست." هانس سریع رفت.
  
  
  گان بیک با بی حوصلگی و هیجان وزن خود را از یک پا به پای دیگر منتقل کرد.
  
  
  "گان بیک، سودیرمت چند مرد با خود آورد؟"
  
  
  "سه."
  
  
  "بقیه اختیاراتش کجاست؟"
  
  
  "از کجا فهمیدی که او در این نزدیکی قدرت دارد؟"
  
  
  "حدس زدن."
  
  
  "این حدس خوبی است. آنها در گیمبو هستند، حدود پانزده مایل پایین دره دوم. شانزده کامیون، حدود صد مرد، دو مسلسل سنگین و یک مسلسل قدیمی یک پوندی."
  
  
  "عالی. آیا پیشاهنگان شما آنها را زیر نظر دارند؟"
  
  
  "آره."
  
  
  "در مورد حملات از طرف های دیگر چطور؟ سودیرمت یک معتاد به مواد مخدر نیست."
  
  
  "او دو شرکت آماده در پادگان بینتو دارد. آنها می توانند از هر یک از چندین جهت به ما ضربه بزنند، اما زمانی که بینتو را ترک کنند، ما متوجه خواهیم شد و احتمالاً خواهیم دانست که آنها به کدام سمت می روند."
  
  
  "برای قدرت آتش سنگین چه چیزی دارید؟"
  
  
  توپ چهل میلیمتری و سه مسلسل سوئدی پر از مهمات و مواد منفجره برای ساختن مین».
  
  
  آیا پسران شما ساختن مین را یاد گرفتند؟
  
  
  گان بیک با مشت به کف دستش زد. "آنها آن را دوست دارند. پاو!"
  
  
  "از آنها بخواهید جاده خارج از گیمبو را در یک ایست بازرسی که پیمایش آن آسان نیست مین گذاری کنند. بقیه افراد خود را در رزرو نگه دارید تا زمانی که بدانیم تیم بینتو از کدام سمت ممکن است وارد شود."
  
  
  مطمئنی که حمله خواهند کرد؟
  
  
  دیر یا زود اگر بخواهند پیراهن پر شده کوچکشان را برگردانند مجبور خواهند شد.
  
  
  گان بیک نیشخندی زد و فرار کرد. نیک هانس را با آدام و اونگ تیانگ و سرهنگ سودیرمت در ایوان وسیع پیدا کرد. هانس با معنی گفت: نیک، سرهنگ را به یاد می آوری، بهتر است صورتت را بشور، پیرمرد، ما می رویم برای شام.
  
  
  در اطراف میز بزرگی که افراد برجسته و گروه های خود آدم به اشتراک گذاشته بودند، حس انتظار وجود داشت. شکسته شد که سودیرمت گفت: آقای برد، آمدم از آدم درباره دو مردی که از سوماترا به اینجا آوردی بپرسم.
  
  
  "و شما؟"
  
  
  سودیرمت متحیر به نظر می رسید، انگار به جای توپ، سنگی به سمت او پرتاب شده باشد. "من چی؟"
  
  
  "واقعا هستی؟ و آقای مخمور چه گفت؟"
  
  
  او گفت که باید هنگام صبحانه با شما صحبت کند - و ما اینجا هستیم.
  
  
  این افراد جنایتکاران بین المللی هستند. من واقعاً باید آنها را به جاکارتا تحویل دهم.»
  
  
  "اوه نه، من اینجا مرجع هستم. شما نباید آنها را از سوماترا منتقل می کردید، حتی بیشتر به منطقه من. شما مشکلات جدی دارید، آقای برد. تصمیم گرفته شده است. شما..."
  
  
  سرهنگ، به اندازه کافی گفتی، من زندانیان را آزاد نمی کنم.
  
  
  "آقای برد، شما هنوز آن اسلحه را حمل می کنید." سودیرمت با ناراحتی سرش را از این طرف به طرف دیگر تکان داد. او موضوع را تغییر داد و به دنبال راهی بود که فرد را در حالت دفاعی قرار دهد. او می خواست بر اوضاع مسلط شود - او همه چیز را شنیده بود که چگونه این آل برد با دو چاقو مردی را به قتل رساند. و این یکی دیگر از مردان یهودا است!
  
  
  "بله من." نیک لبخند گسترده ای به او زد. وقتی با سرهنگ‌های غیرقابل اعتماد، خیانتکار، خودخواه، حریص، خیانتکار و نادرست مواجه می‌شوید، احساس امنیت و اطمینان می‌دهد.» او کلمات را بیرون کشید و برای اینکه انگلیسی با معنای دقیق مطابقت نداشت، زمان زیادی گذاشت.
  
  
  سودیرمت سرخ شد و روی صندلی خود راست شد. او یک بزدل کامل نبود، اگرچه بیشتر نمرات شخصی او با شلیک گلوله به پشت یا "قضاوت تگزاس" توسط یک مزدور با تفنگ ساچمه ای از یک کمین تسویه شد. "حرف های شما توهین آمیز است."
  
  
  "نه به اندازه ای که آنها درست هستند. شما از زمانی که یهودا عملیات خود را آغاز کرد برای یهودا کار می کنید و هموطنان خود را فریب می دهید."
  
  
  گان بیک وارد اتاق شد، متوجه نیک شد و با یک یادداشت باز در دست به او نزدیک شد. "تازه رسید."
  
  
  نیک چنان مودبانه به سودیرمت سر تکان داد که انگار بحث در مورد نتایج یک بازی کریکت را متوقف کرده بودند. او خواند: "تمام حرکت Gimbo 12.50 ساعت." آماده شدن برای ترک بینتو.
  
  
  نیک به آن مرد لبخند زد. "عالی. ادامه بده." او به گان بیک اجازه داد تا به در ورودی برسد، سپس فریاد زد: "اوه، گان..." نیک از جایش بلند شد و با عجله به دنبال مرد جوان رفت، مرد جوان ایستاد و برگشت. نیک زمزمه کرد: "سه سرباز او را که اینجا هستند دستگیر کنید."
  
  
  "مردها اکنون آنها را تماشا می کنند. فقط منتظر دستور من هستند."
  
  
  "نیازی نیست در مورد مسدود کردن نیروهای بینتو به من اطلاع دهید. وقتی مسیر آنها را می دانید، آنها را مسدود کنید."
  
  
  گان بیک اولین نشانه های نگرانی را نشان داد. "آنها می توانند نیروهای بسیار بیشتری بیاورند. توپخانه. تا کی باید آنها را متوقف کنیم؟"
  
  
  "فقط چند ساعت - شاید تا فردا صبح." نیک خندید و دستی به شانه او زد. "تو به من اعتماد داری، نه؟"
  
  
  "قطعا." گان بیک با عجله رفت و نیک سرش را تکان داد. در ابتدا خیلی مشکوک - اکنون بیش از حد قابل اعتماد. به سمت میز برگشت.
  
  
  سرهنگ سودیرمت به آدام و اونگ گفت: "نیروهای من به زودی اینجا خواهند بود. سپس خواهیم دید که چه کسی اسامی را نام می برد..."
  
  
  نیک گفت: "نیروهای شما طبق دستور حرکت کردند. و متوقف شدند. حالا بیایید در مورد تپانچه صحبت کنیم - این یکی را روی کمربند خود ببندید. آن را با انگشتان خود روی دسته نگه دارید."
  
  
  سرگرمی مورد علاقه سودیرمت، علاوه بر تجاوز جنسی، تماشای فیلم های آمریکایی بود. هر شب وقتی او در پست فرماندهی اش بود وسترن پخش می شد. قدیمی‌ها با تام میکس و هوت گیبسون - جدیدها با جان وین و ستاره‌های مدرنی که برای سوار شدن به اسب‌هایشان به کمک نیاز داشتند. اما اندونزیایی ها این را نمی دانستند. بسیاری از آنها فکر می کردند که همه آمریکایی ها گاوچران هستند. Sudirmat مهارت خود را با وجدان تمرین کرد - اما این آمریکایی ها با سلاح متولد شدند! مسلسل چکسلواکی را با احتیاط روی میز دراز کرد و آن را به آرامی بین انگشتانش نگه داشت.
  
  
  آدام با نگرانی گفت: آقا برد مطمئنی...
  
  
  "آقای مخمور شما هم تا چند دقیقه دیگه اونجا هستین، بیا این توده رو ببندیم تا نشونت بدم."
  
  
  اونگ تیانگ گفت: "پوپ؟ من این را نمی دانم. به فرانسوی... لطفاً به آلمانی... این یعنی...؟"
  
  
  نیک گفت: سیب اسب. سودیرمت اخم کرد در حالی که نیک راه را به سوی لژ نشان داد.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  گان بیک و تالا هنگام خروج نیک از زندان، او را متوقف کردند. گان بیک یک رادیو رزمی حمل می کرد. او نگران به نظر می رسید. "هشت کامیون دیگر برای پشتیبانی از کامیون ها از بینتو وارد می شوند."
  
  
  "آیا شما یک مانع قوی دارید؟"
  
  
  "بله. یا اگر پل تاپاچی را منفجر کنیم..."
  
  
  آیا خلبان آبی خاکی شما می داند اینجا کجاست؟
  
  
  "آره."
  
  
  "حالا چقدر دینامیت می تونی از من دریغ کنی؟"
  
  
  "خیلی. چهل تا پنجاه بسته."
  
  
  "آن را در هواپیما برای من بیاور، سپس پیش مردمت برگرد. در این جاده بمان."
  
  
  وقتی گان بیک سری تکان داد، تالا پرسید: "چه کاری می توانم انجام دهم؟"
  
  
  نیک با دقت به دو نوجوان نگاه کرد. "با گان بمانید. یک جعبه کمک های اولیه ببندید، و اگر دخترانی به شجاعت خود دارید، آنها را با خود ببرید. ممکن است تلفاتی داشته باشد."
  
  
  خلبان دوزیست پل تاپاچی را می شناخت. او با همان اشتیاق به این موضوع اشاره کرد که با تماشای نیک چوب های نرم مواد منفجره را به هم می چسباند، آنها را با سیم برای امنیت بیشتر می بندد، و یک کلاه - دو اینچ از فلز، مانند یک خودکار مینیاتوری - را در اعماق هر گروه قرار می دهد. فیوز که از آن به طول هر یارد امتداد دارد فیوز را به کیسه وصل کردم تا جدا نشود. "رونق!" - خلبان با خوشحالی گفت. "بوم. آنجا."
  
  
  پل باریک تاپاچی به ویرانه هایی تبدیل شده است که دود می شود. گان بیک با تیم تخریب خود تماس گرفت و آنها چیزهای خود را دانستند. - نیک در گوش فلایر فریاد زد. "یک گذر آسان خوب درست در پایین جاده ایجاد کنید. بیایید آنها را پخش کنیم و اگر می توانیم یک یا دو کامیون را منفجر کنیم."
  
  
  آنها در دو گذر بمب های دست ساز پرتاب کردند. اگر مردم سودیرمات آموزه های ضد هوایی می دانستند، آن را فراموش می کردند یا هرگز به آن فکر نمی کردند. وقتی آخرین بار دیده شدند، آنها از یک کاروان کامیون که سه تای آنها آتش گرفته بود، به هر طرف می دویدند.
  
  
  نیک به خلبان گفت: خانه.
  
  
  آنها هرگز نتوانستند این کار را انجام دهند. ده دقیقه بعد موتور خاموش شد و آنها در یک مرداب ساکت فرود آمدند. خلبان با خوشحالی پوزخندی زد. "میدونم. گرفتگی داره. گازش خرابه. درستش میکنم."
  
  
  نیک با او عرق ریخت. آنها با استفاده از یک کیت ابزار که شبیه کیت تعمیرات خانگی Woolworth بود، کاربراتور را تمیز کردند.
  
  
  نیک عرق کرده بود و نگران بود زیرا آنها سه ساعت از دست داده بودند. بالاخره با بنزین تمیز داخل کاربراتور موتور در اولین چرخش روشن شد و دوباره بلند شدند. نیک فریاد زد: «به ساحل، نزدیک فونگ نگاه کن، باید یک کشتی بادبانی آنجا باشد.»
  
  
  بود. پورتو نزدیک اسکله موچمور قرار داشت. نیک گفت: "از جزیره باغ وحش عبور کن. ممکن است او را با نام آداتا بشناسید - در کنار فونگ."
  
  
  موتور دوباره روی فرش سبز جامد باغ وحش مرد. نیک خم شد. چه مسیری که درختان در شکافی در جنگل سوراخ شده اند. خلبان جوان نوار را به سمت دره نهری که نیک با تالا صعود کرده بود، گسترش داد و دوزیست پیر را مانند برگی که روی یک برکه می‌افتد، آن‌سوی موج‌سواری پایین آورد. نیک نفس عمیقی کشید. او لبخند گسترده ای از خلبان دریافت کرد. دوباره در حال تمیز کردن کاربراتور هستیم.
  
  
  "این کار را انجام دهید. من چند ساعت دیگر برمی گردم."
  
  
  "خوب."
  
  
  نیک در کنار ساحل دوید. باد و آب قبلاً مکان‌های دیدنی را تغییر داده بودند، اما باید این مکان می‌بود. فاصله درست از دهانه نهر بود. شنل را بررسی کرد و ادامه داد. همه درختان بانیان در لبه جنگل یکسان به نظر می رسیدند. کابل ها کجا بودند؟
  
  
  یک حمله تهدیدآمیز در جنگل باعث شد او خم شود و ویلهلمینا را جذب کند. میبل که از زیر مسواک بیرون زده بود، اندام های دو اینچی که مانند خلال دندان از بین می رفتند، ظاهر شد! میمون از روی شن ها پرید، سرش را روی شانه نیک گذاشت، او را در آغوش گرفت و با خوشحالی او را امضا کرد. اسلحه را پایین آورد. "هی عزیزم. آنها هرگز در خانه باور نمی کنند."
  
  
  صدای غوغای شادی می داد.
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 8
  
  
  
  
  
  
  
  
  نیک ادامه داد و در شن های کنار دریای درختان بانیان حفاری کرد. هیچ چی. میمون مانند یک سگ قهرمان یا یک همسر وفادار شانه او را دنبال کرد. او به او نگاه کرد، سپس در امتداد ساحل دوید. ایستاد و به اطراف نگاه کرد، انگار می خواهد بگوید: "بفرما."
  
  
  نیک گفت: «نه. این همه غیرممکن است. اما اگر این قطعه ساحل شماست..."
  
  
  بود. میبل در درخت هفتم ایستاد و دو طناب از زیر شنی که جزر و مد آورده بود کشید. نیک دستی به شانه او زد.
  
  
  بیست دقیقه بعد، مخازن شناوری قایق کوچک را بیرون آورد و موتور را گرم کرد. آخرین باری که خلیج کوچک را دید زمانی بود که میبل در ساحل ایستاد و دست بزرگش را پرسشگرانه بالا برد. او فکر می کرد که چهره او غمگین به نظر می رسد، اما به خودش گفت که این تصور اوست.
  
  
  به زودی او ظاهر شد و حرکت دوزیست را شنید و به خلبان چشم حشره گفت که او را در مخمورها ملاقات خواهد کرد. "من تا تاریک شدن هوا به آنجا نخواهم رسید. اگر می خواهید از طریق پست های بازرسی پرواز کنید تا ببینید آیا ارتش قصد ترفندی دارد یا خیر، ادامه دهید. آیا می توانید از طریق رادیو با گان بیک تماس بگیرید؟"
  
  
  "نه. من برایش یادداشت می اندازم."
  
  
  خلبان جوان آن روز هیچ یادداشتی نگذاشت. دوزیست کند را به سمت سطح شیب دار هدایت کرد و مانند یک سوسک چاق به سمت دریا پایین آمد و از نزدیکی پورتا عبور کرد. او خود را برای اقدام آماده کرد و هویت خود را به آشغال تغییر داد. یهودا صدای ناله را در پل تاپاچی شنید. اسلحه‌های ضدهوایی سریع یهودا هواپیما را روبان‌هایی برش دادند و مثل یک سوسک خسته در آب افتاد. خلبان آسیب ندیده است. شانه بالا انداخت و در ساحل شنا کرد.
  
  
  هوا تاریک بود که نیک روی زیردریایی لیز خورد.
  
  
  به اسکله سوخت Muchmoor رفت و شروع به پر کردن مخازن خود کرد. چهار نفر روی اسکله کمی انگلیسی صحبت می کردند، اما مدام می گفتند: "به خانه برو. آدام را ببین. عجله کن."
  
  
  او هانس، آدام، اونگ و تالا را در ایوان پیدا کرد. این موقعیت توسط ده ها نفر محافظت می شد - شبیه یک پست فرماندهی بود. هانس گفت: "خوش اومدی. ما باید پول بدیم."
  
  
  "چه اتفاقی افتاده است؟"
  
  
  "یهودا به ساحل لیز خورد و به خانه نگهبانی حمله کرد. او مولر، ژاپنی ها و سودیرمت را آزاد کرد. تقلای دیوانه وار برای اسلحه های نگهبانان وجود داشت - فقط دو نگهبان آنجا ماندند و گان بیک همه نیروها را با خود برد. سپس سودیرمت توسط تیراندازی شد. یکی از مردان او و بقیه با یهودا رفتند.»
  
  
  "خطرات استبداد. تعجب می کنم که این سرباز چقدر منتظر فرصت خود بوده است. گان بیک جاده ها را نگه می دارد؟"
  
  
  "مثل یک سنگ. ما نگران یهودا هستیم. او ممکن است به ما شلیک کند یا دوباره به ما حمله کند. او برای آدم پیام فرستاد. او 150000 دلار می خواهد. در یک هفته."
  
  
  "یا او آکیم را می کشد؟"
  
  
  "آره."
  
  
  طلا شروع به گریه کرد. نیک گفت طلا نکن نگران نباش آدم زندانی ها را پس می گیرم. او فکر می کرد که اگر بیش از حد اعتماد به نفس دارد، دلیل خوبی دارد.
  
  
  هانس را کنار زد و در دفترچه یادداشتش پیامی نوشت. "آیا تلفن ها هنوز کار می کنند؟"
  
  
  "البته، آجودان سودیرمت هر ده دقیقه یک بار با تهدید تماس می گیرد."
  
  
  "سعی کنید با سرویس کابلی خود تماس بگیرید."
  
  
  در تلگرافی که هانس با دقت در تلفن تکرار کرد، چنین می‌خواند: «بانک یهودا توصیه‌شده چین شش میلیون طلا جمع‌آوری کرد و اکنون با حزب نهضت العلماء مرتبط است». برای دیوید هاوک فرستاده شد.
  
  
  نیک رو به آدام کرد: "مردی را نزد یهودا بفرست. به او بگو اگر بتوانی آکیم را فوراً برگردانی، فردا ساعت ده صبح به او 150000 دلار می پردازی."
  
  
  "من اینجا ارز زیادی ندارم. اگر زندانیان دیگر بمیرند، آکیم را نمی‌گیرم. هیچ مخموری دیگر نمی‌تواند چهره‌اش را نشان دهد..."
  
  
  ما به آنها پولی نمی دهیم و همه زندانیان را آزاد می کنیم. این یک نیرنگ است.
  
  
  "اوه." سریع دستور داد.
  
  
  در سپیده دم، نیک در یک زیردریایی کوچک بود و در عمق پریسکوپ، نیم مایل پایین‌تر از ساحل، از باد آشغال چینی پروانه‌ای، در حال اهتزاز پرچم چیانگ کای‌شک، شنل قرمزی با خورشید سفید به رنگ آبی بود. زمینه. نیک آنتن زیردریایی را بالا برد. او بی پایان فرکانس ها را اسکن کرد. او صدای پچ پچ را از رادیوهای ارتش در ایست های بازرسی می شنید، صدای تند گان بیک را می شنید و می دانست که احتمالاً همه چیز آنجا خوب است. سپس او یک سیگنال قوی دریافت کرد - در همان نزدیکی - و رادیو باد پروانه پاسخ داد.
  
  
  نیک فرستنده را روی همان فرکانس تنظیم کرد و بی وقفه تکرار کرد: "سلام باد پروانه. سلام جودا. ما برای تو و پول زندانی کمونیست داریم. سلام باد پروانه..."
  
  
  در حالی که زیردریایی کوچک به سمت زباله حرکت می کرد، به صحبت خود ادامه داد، مطمئن نبود آیا دریا سیگنال او را خاموش می کند، اما از نظر تئوری یک آنتن مجهز به پریسکوپ می تواند در آن عمق ارسال کند.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  یهودا نفرین کرد، پایش را روی کف کابینش کوبید و به فرستنده قدرتمند خود رفت. او هیچ کریستال اینترکام نداشت و نمی‌توانست کشتی نامرئی را که ساعتی با کد CW را روی باندهای قدرت بالا نگه می‌داشت، بالا بیاورد. او غرغر کرد: "مولر، این شیطان می خواهد چه کند؟ گوش کن."
  
  
  مولر گفت: "نزدیک است. اگر کوروت فکر می کند ما در مشکل هستیم، DF را امتحان کنید..."
  
  
  "بها. من نیازی به جهت یاب ندارم. این بارد دیوانه از ساحل است. می توانید فرستنده را روی قدرت کافی تنظیم کنید تا او را مسدود کند؟"
  
  
  "مدتی طول خواهد کشید".
  
  
  نیک تماشا کرد که "پروانه باد" به سمت شیشه دید گسترش می یابد. دریا را اسکن کرد و کشتی را در افق دید. او زیردریایی کوچک را شش فوت پایین آورد و هر از گاهی با چشم فلزی خود که از ساحل به زباله ها نزدیک می شد، نگاه می کرد. نگاه ناظران او باید به سمت کشتی ورودی از دریا باشد. بدون اینکه متوجه شود به سمت راست رسید. وقتی دریچه را باز کرد، صدای فریاد از طریق مگافون، صدای فریاد دیگران و صدای غرش یک سلاح سنگین شنید. پنجاه یاردی از زباله ها جریانی از آب فوران کرد.
  
  
  نیک زمزمه کرد: «این کار شما را مشغول خواهد کرد. "صبر کن، آنها محدوده را اصلاح می کنند." سریع از طناب بالا رفت و به لبه عرشه نگاه کرد.
  
  
  رونق! پوسته از کنار دکل اصلی می‌چرخید، غرش زشت آن چنان قوی بود که شاید فکر می‌کردید عجله عبور آن را احساس کرده‌اید. همه سرنشینان در نزدیکی ساحل جمع شده بودند و از طریق مگافون فریاد می زدند. مولر دو مرد را هدایت کرد که به سمافورها و پرچم های مورس بین المللی علامت می دادند. نیک پوزخندی زد - چیزی که الان به آنها بگویید آنها را خوشحال نمی کند! او سوار شد و در دریچه جلو ناپدید شد. از سطح شیب دار پایین رفت، از یک پله دیگر پایین آمد
  
  
  اوه... با توجه به توضیحات و نقاشی های گان بیک و طلا، او احساس می کرد که قبلا اینجا بوده است.
  
  
  نگهبان اسلحه را گرفت و لوگر ویلهلمینا شلیک کرد. از طریق گلو دقیقا به مرکز. نیک دوربین را باز کرد. "بجنبید بچه ها."
  
  
  مرد جوانی با ظاهری خشن گفت: «یکی دیگر هم هست. "کلیدها را به من بده."
  
  
  جوانان آکیم را آزاد کردند. نیک اسلحه نگهبان را به مردی داد که کلیدها را خواست و او را تماشا کرد که امنیت را بررسی می کند. او انجام خواهد داد.
  
  
  مولر روی عرشه وقتی نیک و هفت جوان اندونزیایی را دید که از دریچه بیرون پریدند و از عرشه خارج شدند، یخ کرد. نازی پیر به دنبال تفنگ تامی خود به سمت عقب دوید و با گلوله به دریا پاشید. او ممکن است به مدرسه ای از گرازهای دریایی که زیر آب پنهان شده بودند شلیک کند.
  
  
  یک گلوله سه اینچی به زباله ها در میان کشتی اصابت کرد، داخل آن منفجر شد و مولر را به زانو درآورد. او با دردناکی لنگان لنگان به سمت استین رفت تا با یهودا مشورت کند.
  
  
  نیک روی زیردریایی ظاهر شد، دریچه را باز کرد، به داخل کابین کوچک پرید و بدون هیچ حرکت اضافی، کشتی کوچک را به راه انداخت. پسرها مثل ساس به پشت لاک پشت به او چسبیده بودند. نیک فریاد زد: "مواظب شلیک گلوله باشید! اگر اسلحه دیدید از کشتی عبور کنید!"
  
  
  "جا."
  
  
  دشمنان مشغول بودند. مولر خطاب به یهودا فریاد زد: "زندانی ها فرار کرده اند! چگونه می توانیم جلوی تیراندازی این احمق ها را بگیریم؟ آنها دیوانه شده اند!"
  
  
  یهودا مانند ناخدای نیروی دریایی بازرگان که بر تمرینات کشتی نظارت می کرد، خونسرد بود. او می دانست که روز حساب با اژدها فرا می رسد - اما به همین زودی! در چنین زمان بدی! او گفت: "حالا کت و شلوار نلسون را بپوش، مولر، احساس او را می فهمی."
  
  
  دوربین دوچشمی را به سمت کوروت گرفت و با دیدن رنگ‌های جمهوری خلق چین، لب‌هایش به شدت حلقه شد. عینکش را پایین انداخت و نیشخندی زد، صدایی عجیب و غم انگیز که شبیه فحش دادن شیطان بود. "جاه، مولر، می توان گفت کشتی را رها کن. معامله ما با چین قطع شده است."
  
  
  دو گلوله از کوروت، کمان آشغال را سوراخ کرد و آن را با 40 میلی متر منفجر کرد. اسلحه از بین رفته است نیک در حالی که با قدرت کامل به سمت ساحل می رفت، یادداشتی ذهنی به یادگار گذاشت - به جز شوت های از راه دور که این توپچی ها هرگز آن ها را از دست ندادند.
  
  
  هانس او را در اسکله ملاقات کرد. به نظر می رسد هاوک تلگرام را دریافت کرده و به درستی این خبر را منتشر کرده است.
  
  
  آدم مخمور دوید و پسرش را در آغوش گرفت.
  
  
  آشغال در حال سوختن بود، به آرامی آویزان شد. کوروت در افق کوچکتر و کوچکتر شد. "چطور شرط بندی می کنی هانس؟" - نیک پرسید. "آیا این پایان یهودا است یا نه؟"
  
  
  "بدون سوال. با توجه به آنچه ما در مورد او می دانیم، او می توانست در حال حاضر با لباس غواصی فرار کند."
  
  
  بیایید سوار قایق شویم و ببینیم چه چیزی پیدا می کنیم.
  
  
  آنها تعدادی از خدمه را یافتند که به لاشه هواپیما چسبیده بودند، چهار جسد، دو نفر به شدت زخمی شدند. یهودا و مولر هیچ جا دیده نشدند. وقتی بعد از تاریک شدن هوا جستجو را متوقف کردند، هانس گفت: "امیدوارم آنها در شکم کوسه باشند."
  
  
  صبح روز بعد در کنفرانس، دوباره آدم مخمور جمع آوری شد و مشغول محاسبه شد. "خانواده ها متشکر هستند. این کار استادانه انجام شد، آقای برد. هواپیماها به زودی اینجا خواهند بود تا پسرها را تحویل بگیرند."
  
  
  ارتش و توضیح مرگ سودیرمت چطور؟ - نیک پرسید.
  
  
  آدام لبخندی زد. به لطف تأثیر و شهادت ما، ارتش مورد توبیخ قرار خواهد گرفت. طمع سرهنگ سودیرمت مقصر است.»
  
  
  دوزیست خصوصی قبیله وانگ کینگ نیک و هانس را به جاکارتا منتقل کرد. هنگام غروب، نیک - دوش گرفته و تازه لباس پوشیده - منتظر ماتا در اتاق نشیمن خنک و تاریکی بود که در آن ساعات زیادی از آرامش را سپری کرده بود. او رسید و به سمت او رفت. "تو واقعاً در امان هستی! من خارق العاده ترین داستان ها را شنیده ام. آنها در سراسر شهر می گردند."
  
  
  "ممکن است برخی درست باشند، عزیزم. مهمترین چیز این است که سودیرمت مرده است. گروگان ها آزاد شده اند. کشتی دزدان دریایی یهودا نابود شده است."
  
  
  او را با شور و اشتیاق بوسید: "... همه جا."
  
  
  "تقریبا."
  
  
  "تقریبا؟ بیا بریم - من لباس عوض می کنم، و شما در مورد آن به من بگویید ..."
  
  
  او در حالی که با تحسین به تماشای لباس‌های شهری خود می‌پرداخت و خودش را در یک سارافون گلدار می‌پیچید، خیلی کم توضیح داد.
  
  
  همانطور که آنها به سمت پاسیو رفتند و با یک جین و تونیک مستقر شدند، او پرسید: "حالا می خواهید چه کار کنید؟"
  
  
  "من باید بروم. و من می خواهم شما با من بیایید."
  
  
  وقتی با تعجب و خوشحالی به او نگاه می کرد، صورت زیبایش می درخشید. "چی؟ اوه بله... تو واقعا..."
  
  
  "واقعا، ماتا. تو باید با من بیایی. ظرف چهل و هشت ساعت. من تو را در سنگاپور یا هر کجای دیگر ترک خواهم کرد. و هرگز نباید به اندونزی برگردی." با جدیت و جدیت به چشمان او نگاه کرد. "شما هرگز نباید به اندونزی برگردید. اگر برگردید، پس من باید برگردم و - تغییراتی ایجاد کنم."
  
  
  او رنگ پریده شد. چیزی عمیق و غیرقابل خواندن در چشمان خاکستری او وجود داشت، سخت مانند فولاد صیقلی. او فهمید، اما دوباره تلاش کرد. اما اگر تصمیم بگیرم که نمی‌خواهم؟ منظورم این است - با شما - این یک چیز است - اما رها شدن در سنگاپور...
  
  
  "
  
  
  "ترک کردنت خیلی خطرناک است، ماتا. اگر این کار را انجام دهم، کارم را تمام نمی کنم - و من همیشه دقیق هستم. تو به خاطر پول، نه ایدئولوژی، در این کار هستی، بنابراین می توانم به شما پیشنهاد بدهم. ماندن؟" او آهی کشید. "شما به غیر از سودیرمات تماس‌های زیادی داشتید. کانال‌های شما و شبکه‌ای که از طریق آن با یهودا ارتباط برقرار می‌کردید هنوز دست نخورده است. فکر می‌کنم از یک رادیو نظامی استفاده می‌کردید - یا ممکن است افراد خود را داشته باشید. اما... می‌بینید... موقعیت من."
  
  
  او احساس سرما کرد. این مردی نبود که در آغوش داشت، تقریباً اولین مردی در زندگی‌اش بود که او را با افکار عشق گره زد. مردی بسیار قوی، شجاع، ملایم، با ذهنی تیزبین - اما آن چشمان زیبا اکنون چقدر پولادین بودند! "فکر نمیکردم تو..."
  
  
  انتهای آن را لمس کرد و با انگشتش آنها را پوشاند. "شما در چندین تله افتاده اید. آنها را به خاطر خواهید آورد. فساد باعث بی احتیاطی می شود. جدی ماتا، پیشنهاد می کنم اولین پیشنهاد من را بپذیرید."
  
  
  "و دوم شما...؟" گلویم ناگهان خشک شد. او اسلحه و چاقویی را که او حمل می کرد به یاد آورد، آنها را کنار گذاشت و دور از دید قرار داد و در حالی که درباره آنها نظر می داد به آرامی شوخی می کرد. از گوشه چشم دوباره به نقاب شکننده ای که در چهره زیبای محبوبش عجیب به نظر می رسید نگاه کرد. دستش به سمت دهانش رفت و رنگش پرید. "بله... تو نایف را کشتی. و یهودا را با بقیه. تو... شبیه هانس نوردنبوس نیستی."
  
  
  او با جدیت آرام موافقت کرد: "من متفاوت هستم." اگر دوباره پا به اندونزی بگذاری، تو را خواهم کشت.»
  
  
  او از کلمات متنفر بود، اما این معامله باید به وضوح به تصویر کشیده می شد. نه - یک سوء تفاهم مرگبار. او ساعت ها گریه کرد، در خشکسالی مانند گل پژمرده شد و به نظر می رسید که با اشک هایش تمام نشاط خود را از بین می برد. او از این صحنه پشیمان شد - اما قدرت بازگرداندن زنان زیبا را می دانست. کشورهای مختلف - مردان متفاوت - و شاید معاملات متفاوت.
  
  
  او را هل داد - سپس به سمت او رفت و با صدایی نازک گفت: "می دانم که چاره ای ندارم. می روم."
  
  
  او آرام شد - فقط کمی. "من به شما کمک خواهم کرد. می توان به Nordenboss اعتماد کرد تا آنچه را که پشت سر گذاشته اید بفروشد، و من تضمین می کنم که پول را دریافت خواهید کرد. شما در کشور جدید بی پول نخواهید ماند."
  
  
  آخرین گریه اش را خفه کرد و انگشتانش سینه اش را نوازش کردند. "آیا می توانید یک یا دو روز وقت بگذارید تا به من کمک کنید تا در سنگاپور مستقر شوم؟"
  
  
  "من هم اینچنین فکر میکنم."
  
  
  بدنش بدون استخوان به نظر می رسید. تسلیم بود نیک نفس آرام و آرامی کشید. هیچوقت بهش عادت نمیکنی اینجوری بهتر بود هاک تایید می کند.
  
  
  
  
  
  
  
  کارتر نیک
  
  
  هود مرگ
  
  
  
  
  نیک کارتر
  
  
  هود مرگ
  
  
  تقدیم به مردم سرویس های مخفی ایالات متحده آمریکا
  
  
  
  فصل اول
  
  
  
  ده ثانیه بعد از اینکه بزرگراه 28 را خاموش کرد، فکر کرد که آیا اشتباه کرده است. آیا باید دختر را به این مکان خلوت بیاورد؟ آیا لازم بود اسلحه خود را دور از دسترس در یک قفسه مخفی زیر عرشه عقب ماشین بگذارد؟
  
  
  در تمام مسیر از واشنگتن در ایالات متحده 66، چراغ های جلو در دم من بود. در یک بزرگراه شلوغ باید انتظار چنین چیزی را داشت، اما در بزرگراه 28 پاسخی ندادند که منطقی تر بود. او فکر می کرد آنها متعلق به یک ماشین هستند. حالا آنجا بود.
  
  
  او گفت: خنده‌دار است و سعی می‌کرد احساس کند که آیا دختری که در آغوشش بود با این اظهار نظر تنش می‌کند یا نه. هیچ تغییری احساس نمی کرد. بدن نرم زیبا به طرز خوشمزه ای انعطاف پذیر باقی ماند.
  
  
  "کدام؟" او زمزمه کرد.
  
  
  باید کمی بنشینی عزیزم. او را با احتیاط در حالت عمودی قرار داد، دستانش را به طور مساوی روی فرمان در موقعیت ساعت سه و نه قرار داد و دریچه گاز را روی زمین گذاشت. یک دقیقه بعد به یک کوچه آشنا پیچید.
  
  
  او خودش با تیونینگ موتور جدید دست و پنجه نرم کرد و زمانی که 428 اینچ مکعبی با افزایش دورها، شتاب را بدون دست و پا زدن جرقه زد، احساس رضایت شخصی کرد. تاندربرد مانند مرغ مگس خواری که از میان درختان مراقبت می کند، از پیچ های S یک جاده روستایی دو بانده مریلند عبور کرد.
  
  
  "مهیج!" روث موتو دور شد تا جایی برای دستانش بگذارد.
  
  
  او فکر کرد: «دختر باهوش. باهوش، زیبا. من فکر می کنم...
  
  
  جاده را خوب می شناخت. به احتمال زیاد اینطور نیست. او می‌توانست از آنها فرار کند، به محل امنی برود و یک شب امیدوارکننده داشته باشد. این کار نخواهد کرد. او آهی کشید، به پرنده اجازه داد تا سرعتش کم شود و در حالی که بالا می رفت، بیداری خود را بررسی کرد. چراغ ها آنجا بود. جرات نداشتند آنها را با این سرعت در جاده های پر پیچ و خم قرار دهند. خواهند شکست. این را نمی توان مجاز دانست - آنها می توانند به همان اندازه برای او ارزشمند باشند که او برای آنها ارزش دارد.
  
  
  آهسته به خزیدن رسید. چراغ‌های جلو نزدیک شد، طوری روشن شد که انگار ماشین دیگری را کشیده‌اند و سپس خاموش شدند. آهان... در تاریکی لبخند زد. بعد از اولین تماس سرد همیشه هیجان و امید برای موفقیت وجود داشت.
  
  
  روت به او تکیه داد، عطر موهایش و عطر لطیف و خوشمزه اش دوباره مشامش را پر کرد. او گفت: "سرگرم کننده بود. من سورپرایز را دوست دارم."
  
  
  دستش روی عضله سفت و سخت ران او قرار گرفت. نمی‌توانست بگوید که او کمی فشار می‌آورد یا این احساس ناشی از تکان دادن ماشین است. دستش را دور او گرفت و به آرامی او را در آغوش گرفت. "من می خواستم آن گوشه ها را امتحان کنم. چرخ ها هفته گذشته متعادل بودند و من نتوانستم آن را در شهر منعطف کنم. اکنون عالی شده است."
  
  
  "فکر می کنم هر کاری که انجام می دهی برای رسیدن به کمال است، جری. آیا من اشتباه می کنم؟ متواضع نباش. وقتی در ژاپن هستم همین برای من کافی است."
  
  
  "من حدس می زنم. بله... شاید."
  
  
  "البته. و شما جاه طلب هستید. می خواهید در کنار رهبران باشید."
  
  
  "شما حدس می زنید. همه خواهان کمال و رهبری هستند. درست مانند یک مرد قد بلند و تیره در زندگی هر زنی ظاهر می شود اگر به اندازه کافی معلق بماند."
  
  
  "من خیلی وقته منتظر بودم." دستی ران او را فشار داد. حرکت ماشین نبود.
  
  
  "شما عجولانه تصمیم می گیرید. ما فقط دو بار با هم بودیم. اگر جلسه در مهمانی جیمی هارتفورد را حساب کنید، سه بار."
  
  
  او زمزمه کرد: "من معتقدم که چنین است." دستش به آرامی پایش را نوازش کرد. از گرمای نفسانی که یک نوازش ساده در وجودش بیدار شد، متعجب و مسرور شد. بیشتر از بسیاری از دختران که گوشت برهنه او را نوازش می کردند، لرزش بر ستون فقراتش جاری شد. او فکر کرد: «این بسیار درست است، «شرایط فیزیکی برای حیوانات یا روزه مناسب است»، اما برای بالا بردن دمای واقعاً بالا، درک عاطفی ضروری است.
  
  
  او تصور می‌کرد که بخشی از دلیلی که در روث موتو فروخته شد، زمانی بود که او را در رقص یک باشگاه قایق‌رانی و یک هفته بعد، در شام تولد رابرت کویتلاک تماشا کرد. مانند پسری که از ویترین فروشگاه به دوچرخه ای براق یا انبوهی از آب نبات های وسوسه انگیز نمایش داده شده نگاه می کند، تجربیاتی را جمع آوری کرد که به امیدها و آرزوهایش دامن زد. حالا که او را بهتر می شناخت، متقاعد شد که سلیقه اش عالی است.
  
  
  در میان لباس‌ها و لباس‌های گران‌قیمت در مهمانی‌هایی که مردان پولدار زیباترین زنانی را که می‌توانستند بیابند، می‌آوردند، روت به‌عنوان یک جواهر بی‌همتا به تصویر کشیده می‌شود. او قد و استخوان‌های بلند را از مادر نروژی‌اش به ارث برده و رنگ‌های تیره و ویژگی‌های عجیب و غریب را از پدر ژاپنی‌اش به ارث برده و ترکیبی اوراسیا ایجاد کرده است که زیباترین زنان جهان را به وجود آورده است. با هر معیاری، بدن او کاملاً بی عیب و نقص بود، و همانطور که در اتاق روی بازوی پدرش حرکت می کرد، چشمان هر جفت مرد بسته به اینکه زن دیگری آنها را تماشا می کرد یا نه، او را دنبال می کرد یا او را دنبال می کرد. او تحسین، میل و در ذهنی ساده تر، شهوت آنی را برانگیخت.
  
  
  پدرش، آکیتو تسوگو نو موتو، او را همراهی کرد. او کوتاه قد و جثه بود، با پوستی صاف و بدون پیری و حالت آرام و آرام یک پدرسالار حکاکی شده از گرانیت.
  
  
  آیا موتورها همان چیزی بودند که به نظر می رسیدند؟ آنها توسط موثرترین سرویس اطلاعاتی ایالات متحده - AX بررسی شدند. گزارش تمیز بود، اما کاوش عمیق تر خواهد شد، به متیو پری برمی گردد.
  
  
  دیوید هاوک، افسر ارشد AX و یکی از روسای فرماندهی نیک کارتر، گفت: "آنها ممکن است بن بست باشند، نیک. پیرمرد آکیتو چندین میلیون در تجارت الکترونیک ژاپنی-آمریکایی و محصولات ساختمانی به دست آورد. چاپ شده به عنوان میخ، اما مستقیما نکته. روث خودش را با Vassar هدایت کرد. او یک مهماندار محبوب است و در محافل خوب واشنگتن حرکت می کند. مسیرهای دیگر را دنبال کنید... اگر آنها را دارید."
  
  
  نیک پوزخندی را سرکوب کرد. هاوک با زندگی و حرفه‌اش از شما حمایت می‌کرد، اما در سوزن الهام ماهر بود. او پاسخ داد: "بله، آکیتو به عنوان یک قربانی دیگر چطور؟"
  
  
  لب‌های نازک هاک یکی از لبخندهای نادر او را نشان داد و خطوط عاقلانه و خسته‌ای را در اطراف دهان و چشم‌هایش ایجاد کرد. آنها برای آخرین مکالمه خود درست پس از سپیده دم در یک بن بست منزوی در فورت بلوار ملاقات کردند. صبح بی ابر بود، روز گرم خواهد بود. پرتوهای درخشان خورشید هوا را بر روی Potomac سوراخ کرد و ویژگی های قوی هاوک را روشن کرد. او قایق ها را تماشا کرد که از کوه خارج می شدند. باشگاه قایق بادبانی ورنون و گانستون کوو. "او باید به همان زیبایی باشد که می گویند."
  
  
  نیک تکان نخورد. "کی، روت؟ بی نظیر است."
  
  
  "شخصیت به علاوه جذابیت جنسی، ها؟ من باید به او نگاه کنم. او به زیبایی در عکس ها ظاهر می شود. می توانید در دفتر به آنها نگاه کنید."
  
  
  - فکر کرد نیک، هاک. اگر نام کار نمی کرد، من Old Fox را پیشنهاد می کنم. او گفت: "من واقعی را ترجیح می دهم، بوی آن خیلی خوب است اگر -...؟ پورنوگرافی"
  
  
  "نه، چیزی شبیه به این نیست. او مانند یک دختر معمولی از یک خانواده معمولی چک می کند. شاید یک یا دو رابطه، اما اگر آنها به دقت پنهان شوند. احتمالاً یک باکره. در تجارت ما همیشه یک "شاید" وجود دارد. اما دان ابتدا آنها را بخرید، "نیک. مراقب باشید. یک لحظه آرام نشوید" را علامت بزنید.
  
  
  بارها و بارها، هاک به معنای واقعی کلمه جان نیکلاس هانتینگتون کارتر، N3 از AX-US را با کلمات هشدار دهنده و اقدامات بسیار آینده نگر نجات داد.
  
  
  نیک پاسخ داد: «نخواهم کرد، قربان. "اما من احساس می کنم جایی نمی روم. شش هفته مهمانی در واشنگتن سرگرم کننده است، اما من از زندگی خوب خسته شده ام."
  
  
  "می‌توانم تصور کنم چه احساسی دارید، اما با آن بمانید. این پرونده با سه مرد مهم احساس درماندگی می‌کند. اما ما استراحت می‌کنیم و باز می‌شود."
  
  
  "دیگر کمکی از کنفرانس های تشریح نیست؟"
  
  
  "بهترین آسیب شناسان در جهان موافق هستند که آنها به دلایل طبیعی مرده اند - بدیهی است. آیا آنها خود را چنین طبیعی های کوچک می دانند؟ بله. منطقی است؟ نه. سناتور، مقام کابینه و بانکدار کلیدی در مجموعه پولی ما. روش، مرجع یا دلیل . یه حسی دارم ... "
  
  
  «احساسات» هاک - بر اساس دانش دایره المعارفی و شهود هوشمندانه او - تا آنجا که نیک به یاد می آورد هرگز اشتباه نبوده است. او یک ساعت درباره جزئیات پرونده و احتمالات با هاک صحبت کرد و از هم جدا شدند. هاوک برای تیم - نیک برای نقشش.
  
  
  شش هفته پیش، نیک کارتر به معنای واقعی کلمه به کفش «جرالد پارسونز دمینگ» نماینده واشنگتن در یک شرکت نفتی ساحل غربی رفت. یکی دیگر از رهبران جوان قد بلند، تیره و خوش تیپ که به بهترین رویدادهای رسمی و اجتماعی دعوت شده بود.
  
  
  به این قسمت آمد. او باید؛ توسط استادان بخش اسناد و ویرایش AX برای او ساخته شده است. موهای نیک اکنون به جای قهوه ای سیاه شده بود و تبر آبی ریز داخل آرنج راست او با رنگ پوست پنهان شده بود. برنزه عمیق او برای تشخیص او از یک سبزه واقعی کافی نبود، پوستش تیره شده بود. او وارد زندگی ای شد که داپلگانگر از قبل با مدارک و مدارک شناسایی که حتی برای جزییات جزئی هم مناسب بود، ایجاد کرده بود. جری دمینگ، هر انسان، با یک خانه روستایی چشمگیر در مریلند و یک آپارتمان در شهر.
  
  
  سوسو زدن چراغ های جلو در آینه او را به همان لحظه برگرداند. او تبدیل به جری دمینگ شد و خود را مجبور کرد که لوگر، رکاب رکابی و بمب گاز کوچکی را که به خوبی در محفظه جوش داده شده در پشت پرنده پنهان شده بود، فراموش کند. جری دمینگ. بدون کمک دیگری. طعمه. هدف. مرد فرستاده شد تا دشمن را وادار به حرکت کند. شخصی که گاهی جعبه را می گرفت.
  
  
  روت به آرامی گفت: "چرا امروز اینقدر حال و هوای متغیری داری جری؟"
  
  
  "من یک پیش گویی داشتم. فکر می کردم ماشینی پشت سر ما می آید."
  
  
  "اوه عزیزم. تو به من نگفتی که ازدواج کرده ای."
  
  
  "هفت بار و هر کدام را دوست داشتم." او پوزخندی زد. این همان جوکی بود که جری دمینگ می خواست انجام دهد. "نه، عزیزم. من خیلی سرم شلوغ بود که نمی توانستم دخالت کنم." درست بود. او گفت: "من دیگر آن چراغ ها را نمی بینم. حدس می زنم اشتباه کردم. شما باید این را تماشا کنید. دزدی های زیادی در این جاده های پشت سر وجود دارد."
  
  
  "مراقب باش عزیزم. شاید نباید از اینجا می رفتیم. جای تو به طرز وحشتناکی منزوی است؟ من نمی ترسم، اما پدرم سختگیر است. او به شدت از تبلیغات می ترسد. او همیشه به من هشدار می دهد که مراقب باشم. قدیمی اش. احتیاط کشور، فکر می کنم.
  
  
  خودش را به دست او فشار داد. نیک فکر کرد: «اگر این یک اقدام است، پس عالی است.» از زمانی که او با او آشنا شده بود، درست مانند دختر مدرن اما محافظه کار یک تاجر خارجی که کشف کرده بود چگونه در ایالات متحده درآمد میلیونی داشته باشد، رفتار می کرد.
  
  
  مردی که از قبل به تک تک حرکات و حرف هایش فکر می کرد. هنگامی که قرنیه طلایی را پیدا کردید، از هر گونه بدنامی که ممکن است در کار شما اختلال ایجاد کند اجتناب کردید. در دنیای قراردادهای نظامی، بانکداران و مدیریت، تبلیغات مانند سیلی به صورت آفتاب سوختگی قرمز و درمان نشده مورد استقبال قرار می گیرد.
  
  
  با دست راستش سینه ای آبدار پیدا کرد، بدون هیچ اعتراضی. این تقریباً تا آنجایی بود که او با روث موتو پیشرفت کرده بود، پیشرفت کندتر از آنچه او می خواست بود، اما با روش های او سازگار بود. او متوجه شد که تربیت زنان شبیه به تربیت اسب است. ویژگی های موفقیت عبارت بودند از صبر، موفقیت های کوچک در یک زمان، ملایمت و تجربه.
  
  
  "خانه من ایزوله است، عزیزم، اما یک دروازه اتوماتیک در خیابان وجود دارد و پلیس مرتباً در منطقه گشت می زند. جای نگرانی نیست."
  
  
  خودش را به او نزدیک کرد. "این خوب است. چند وقت است که آن را دارید؟"
  
  
  "چند سال. از زمانی که شروع به گذراندن زمان زیادی در واشنگتن کردم." او فکر کرد که آیا سؤالات او تصادفی هستند یا به خوبی برنامه ریزی شده اند.
  
  
  "و شما قبل از آمدن به اینجا در سیاتل بودید؟ این کشور زیبایی است. آن درختان در کوهستان. آب و هوا یکنواخت است."
  
  
  "آره." در تاریکی، او نتوانست پوزخند کوچک او را ببیند. "من واقعاً یک فرزند طبیعت هستم. دوست دارم به کوه های راکی بازنشسته شوم و فقط شکار کنم و ماهی بگیرم و ... و چیزهایی از این قبیل."
  
  
  "همه تنهایی؟"
  
  
  "نه. شما نمی توانید تمام زمستان شکار و ماهیگیری کنید. و روزهای بارانی وجود دارد."
  
  
  او قهقهه زد. "اینها نقشه های فوق العاده ای هستند. اما آیا موافقت می کنید؟ منظورم این است که - شاید مثل بقیه آن را به تعویق بیندازید و در سن پنجاه و نه سالگی شما را سر سفره خود پیدا کنند. حمله قلبی. بدون شکار. بدون ماهیگیری. بدون زمستان. روزهای بارانی نیست."
  
  
  "نه من. من از قبل برنامه ریزی می کنم."
  
  
  من هم فکر می‌کرد در حالی که ترمز می‌کرد، یک بازتابنده قرمز کوچک نمایان شد که جاده تقریباً پنهان را مشخص می‌کرد. چرخید، چهل یارد راه رفت و جلوی دروازه چوبی محکمی که از تخته های سرو ساخته شده بود، ایستاد و رنگش قرمز مایل به قهوه ای بود. موتور و چراغ جلو را خاموش کرد.
  
  
  سکوت حیرت انگیز بود چون غرش موتور و خش خش لاستیک ها قطع شد. او به آرامی چانه او را به سمت خود خم کرد و بوسه آرام آغاز شد. لب های آنها در یک مخلوط گرم، محرک و مرطوب به هم نزدیک شدند. با دست آزادش بدن گشادش را نوازش کرد و با احتیاط کمی جلوتر از همیشه حرکت کرد. از احساس همکاری او خوشحال بود، لب‌هایش به آرامی روی زبانش فشار می‌آورد، سینه‌هایش به نظر می‌رسید که به ماساژ ملایم او بدون لرزش عقب‌نشینی باز می‌گردند. نفس هایش تند شد. او ریتم خود را با عطر معطر تطبیق داد - و گوش داد.
  
  
  تحت فشار شدید زبانش، لب‌هایش در نهایت کاملاً از هم باز شدند و مانند پرده بکارت انعطاف‌پذیر متورم شدند، در حالی که او نیزه‌ای از گوشت را تشکیل داد و اعماق تیز دهان او را بررسی کرد. مسخره کرد و قلقلک داد و احساس کرد که او از واکنش می لرزد. زبانش را بین لب هایش گرفت و به آرامی مکید... و گوش داد.
  
  
  او یک لباس ساده از پوست کوسه نازک سفید پوشیده بود که دکمه‌هایی در جلوی آن قرار داشت. انگشتان ماهرانه‌اش سه دکمه را باز کرد و با پشت ناخن‌هایش پوست صاف بین سینه‌هایش را نوازش کرد. به راحتی، متفکرانه - با قدرت پروانه ای که گلبرگ گل رز را زیر پا می گذارد. او برای مدتی یخ کرد و او حتی سعی کرد ریتم نوازش هایش را حفظ کند. سرعتش فقط زمانی بالا می‌رفت که نفسش با وزش گرم و نفس‌آلود به او هجوم آورد و صدای زمزمه‌های ملایمی در آورد. او انگشتانش را به سفری نرم و اکتشافی بر روی کره متورم سینه راست او فرستاد. زمزمه در حالی که خود را به بازوی او فشار داد به آه تبدیل شد.
  
  
  و او گوش داد. ماشین به آرامی و بی سر و صدا در امتداد جاده باریک از کنار جاده عبور کرد، چراغ های جلوی آن در شب شناور بودند. آنها بیش از حد شایسته بودند. صدای ایستادن آنها را شنید که خاموش شد. حالا داشتند چک می کردند. او امیدوار بود که تخیل خوبی داشته باشند و روت را ببینند. بچه ها دلتونو بخورید!
  
  
  گیره نیم سینه را در جایی که با دکل زیبای او برخورد کرد باز کرد و از گوشت صاف و گرمی که روی کف دستش قرار گرفته بود لذت برد. خوش طعم. الهام بخش - او خوشحال بود که شلوارک مخصوص عرق نپوشیده بود. اسلحه‌ها در جیب‌های محکم می‌توانست آرامش بخش باشد، اما سختگیری آزاردهنده بود. روت گفت: "اوه عزیزم" و به آرامی لبش را گاز گرفت.
  
  
  او فکر کرد: "امیدوارم این فقط یک نوجوان باشد که به دنبال جای پارک است." یا شاید ماشین مرگ ناگهانی نیک کارتر بود. حذف یک شخصیت خطرناک در بازی که اکنون در حال انجام است، یا میراثی از انتقام به دست آمده در گذشته. هنگامی که به عنوان یک Killmaster طبقه بندی می شوید، خطرات آن را درک می کنید.
  
  
  نیک زبانش را در امتداد گونه ابریشمی او به سمت گوشش برد. ریتم را با دستش شروع کرد که حالا سینه گرم و زیبای داخل سوتین را جمع کرده بود. آه او را با آه خودش مقایسه کرد. اگر امروز بمیری، فردا مجبور نیستی بمیری.
  
  
  انگشت اشاره راستش را بالا برد و به آرامی آن را داخل گوش دیگرش فرو کرد و در حالی که فشار را در طول زمان با سمفونی کوچک خودش تغییر می داد، غلغلک سه گانه ایجاد کرد. او از خوشحالی می‌لرزید، و او با هشداری متوجه شد که دوست دارد برای او شادی ایجاد کند، و امیدوار بود که او هیچ ارتباطی با ماشین در جاده نداشته باشد.
  
  
  که در چند صد متری ما متوقف شد. او به راحتی می توانست آن را در سکوت شب بشنود. در آن لحظه او چیزی نشنید.
  
  
  شنوایی او قوی بود - در واقع، در آن لحظه، زمانی که او از نظر فیزیکی کامل نبود، AX چنین وظایفی را به او نداد و او آنها را انجام نداد. شانس از قبل به اندازه کافی کشنده بود. صدای جیر جیر آرام لولای در ماشین، صدای برخورد سنگ در تاریکی را شنید.
  
  
  او گفت. "عزیزم، نوشیدنی و شنا چطور؟"
  
  
  قبل از حرف‌هایش با غرغر کوچکی پاسخ داد: «دوست دارم».
  
  
  او دکمه فرستنده را فشار داد تا دروازه کار کند و مانع به طرفین حرکت کرد و به طور خودکار در پشت آنها بسته شد و آنها سیم پیچ کوتاه را دنبال کردند. این فقط یک عامل بازدارنده برای متخلفان بود نه مانع. حصار ملک به صورت پست روباز ساده و نرده ریلی بود.
  
  
  «جرالد پارسونز دمینگ» یک خانه روستایی جذاب با هفت اتاق و یک پاسیو بزرگ از سنگ آبی مشرف به استخر ساخت. هنگامی که نیک دکمه ای را روی یک پایه در لبه پارکینگ فشار داد، نورافکن داخلی و خارجی روشن شد. روت با خوشحالی غرغر کرد.
  
  
  "این فوق العاده است! اوه، گل های زیبا. آیا خودتان محوطه سازی را انجام می دهید؟"
  
  
  او به دروغ گفت: اغلب اوقات. "آنقدر سرم شلوغ است که نمی توانم هر کاری را که می خواستم انجام دهم. باغبان محلی هفته ای دو بار می آید."
  
  
  او در مسیر سنگی کنار ستونی از رزهای کوهنوردی، یک نوار عمودی به رنگ قرمز و صورتی، سفید و کرم ایستاد. "آنها خیلی بامزه هستند. حدس می‌زنم که بخشی ژاپنی است - یا تا حدودی ژاپنی. حتی فقط یک گل می‌تواند مرا هیجان زده کند."
  
  
  قبل از اینکه آنها حرکت کنند گردن او را بوسید و گفت: "چطور یک دختر زیبا می تواند مرا هیجان زده کند؟ تو به اندازه همه این گل ها با هم زیبا هستی - و تو زنده ای."
  
  
  او با تایید خندید. "تو شیرین هستی، جری، اما من تعجب می کنم - چند دختر در این گردش شرکت کردی؟"
  
  
  "آیا درست است؟"
  
  
  "امیدوارم."
  
  
  در را باز کرد و وارد یک اتاق نشیمن بزرگ با یک شومینه غول پیکر و یک دیوار شیشه ای رو به استخر شدند. "خب، روت حقیقت است. حقیقت برای روت است." او را به سمت نوار کوچک هدایت کرد و با یک دستش روی دستگاه ضبط کلیک کرد در حالی که با دست دیگر انگشتانش را گرفته بود. تو، عزیزم، اولین دختری هستی که به تنهایی به اینجا آوردم.
  
  
  دید که چشمانش گشاد شده است و بعد از گرمی و لطافت بیانش فهمید که او فکر می کند حقیقت را می گوید - که او بود - و او از آن خوشش آمد.
  
  
  هر دختری اگر شما را باور کند، این کار را می کند، و ایجاد، نصب و صمیمیت فزاینده امشب درست بود. دو نفره او می توانست پنجاه دختر را به اینجا بیاورد - می دانست که احتمالاً دمینگ دارد - اما نیک حقیقت را می گفت و شهود روث آن را تأیید کرد.
  
  
  او مارتینی را با حرکات سریع آماده کرد در حالی که روث نشسته بود و او را از میان مشبک بلوط باریک تماشا می کرد، چانه اش روی دستانش قرار داشت، چشمان سیاهش محتاط و متفکر بود. پوست بی عیب و نقص او همچنان از احساساتی که برانگیخته بود می درخشید، و نفس نیک در گلویش حبس شد، با پرتره شگفت انگیز زیبایی که او گرفته بود، در حالی که لیوان را در مقابل او گذاشت و آن را ریخت.
  
  
  او فکر کرد: "او آن را خرید، اما باور نمی کند." احتیاط یا تردید شرقی که زنان حتی زمانی که احساسات آنها را به بیراهه می‌کشد، پناه می‌برند. او به آرامی گفت: "به تو، روتی. زیباترین تابلویی که تا به حال دیده ام. هنرمند دوست دارد همین الان تو را نقاشی کند."
  
  
  "متشکرم. تو باعث شدی من احساس کنم - خیلی خوشحال و گرم، جری."
  
  
  چشمانش از بالای لیوان کوکتلش به او می درخشید. او گوش داد. هیچ چی. آنها اکنون در جنگل قدم می زدند، یا شاید قبلاً به فرش سبز صاف چمن رسیده بودند. آنها با دقت دور زدند و به زودی متوجه شدند که پنجره های پانوراما برای مشاهده کسانی که در خانه هستند ایده آل هستند.
  
  
  من طعمه ام ما به این موضوع اشاره نکردیم، اما من فقط پنیر در تله AX هستم. این تنها راه نجات بود. اگر چاره دیگری نبود، هاک آن را به این شکل تنظیم نمی کرد. سه مرد مهم مرده اند. علل طبیعی در گواهی فوت بدون سرنخ بدون سرنخ بدون نقاشی
  
  
  نیک با ناراحتی گفت: «شما نمی‌توانید از طعمه محافظت زیادی کنید، زیرا نمی‌دانید چه چیزی ممکن است طعمه را ترسانده یا در چه سطح عجیبی ظاهر شود.» اگر اقدامات امنیتی پیچیده ای را نصب می کنید، ممکن است یکی از آنها بخشی از طرحی باشد که می خواهید کشف کنید. هاوک تنها راه منطقی را انتخاب کرد - مورد اعتمادترین عامل او طعمه می شد.
  
  
  نیک به بهترین شکل ممکن رد پای مردگان واشنگتن را دنبال کرد. او بدون مزاحمت از طریق هاک دعوت به مهمانی ها، پذیرایی ها، جلسات کاری و اجتماعی بی شماری دریافت کرد. او از هتل‌های همایش، سفارت‌خانه‌ها، خانه‌های خصوصی، املاک و کلوب‌ها از جورج تاون گرفته تا دانشگاه‌ها تا لیگ اتحادیه بازدید کرده است. او از پیش غذاها و فیله مینیون خسته شده بود و از داخل و خارج شدن از تاکسیش خسته شده بود. لباسشویی به اندازه کافی پیراهن های چین دار او را پس نداد و او مجبور شد با راجرز پیت تماس بگیرد تا یک دوجین را از طریق پیک مخصوص تحویل دهد.
  
  
  او با ده‌ها مرد مهم و زن زیبا قرار ملاقات داشت و ده‌ها دعوت نامه دریافت کرد که با احترام آنها را رد کرد، به جز دعوت‌هایی که مربوط به افرادی بود که مرده می‌شناختند یا مکان‌هایی که دیده بودند.
  
  
  او دائماً محبوب بود و بیشتر زنان توجه آرام او را مسحورکننده می‌دانستند. وقتی متوجه شدند که او «مجری نفت» و مجرد است، برخی از آنها پیگیرانه یادداشت می نوشتند و تماس می گرفتند.
  
  
  او قطعا چیزی پیدا نکرد. روث و پدرش به اندازه کافی قابل احترام به نظر می رسیدند، و او فکر می کرد که آیا او را صادقانه آزمایش می کند زیرا آنتن عیب یابی داخلی او جرقه کوچکی زده است - یا به این دلیل که او خواستنی ترین زیبایی از صدها نفری بود که در چند هفته گذشته ملاقات کرده بود. .
  
  
  به آن چشمان تیره و زیبا لبخند زد و دست او را که روی بلوط صیقلی کنار دستش تکیه داده بود گرفت. یک سوال وجود داشت: چه کسی آنجا بود و چگونه رد او را در تاندربرد پیدا کردند؟ و چرا؟ آیا او واقعاً به علامت ضربه زده است؟ وقتی روث به آرامی گفت: "تو مرد عجیبی هستی جرالد دمینگ. تو بیشتر از چیزی که به نظر می‌رسی."
  
  
  "آیا این نوعی حکمت شرقی یا ذن یا چیزی شبیه به آن است؟"
  
  
  "فکر می‌کنم این فیلسوف آلمانی بود که اولین بار آن را به عنوان یک اصل گفت: "بیشتر از آنچه به نظر می‌آیید" باشید. اما من به چهره و چشمان شما نگاه کردم.
  
  
  "فقط تصور کن."
  
  
  "آیا همیشه در تجارت نفت بوده اید؟"
  
  
  "کم و بیش، تقریبا." او داستان تیمش را تبلیغ کرد. "من در کانزاس به دنیا آمدم و به میادین نفتی نقل مکان کردم. مدتی را در خاورمیانه گذراندم، با افراد خوبی دوست شدم و خوش شانس شدم." آهی کشید و خم شد.
  
  
  "ادامه بده، تو به چیزی فکر می کردی و متوقف شدی..."
  
  
  "الان من تقریباً به این حد رسیده ام. این کار خوبی است و باید خوشحال باشم. اما اگر مدرک دانشگاهی داشتم محدود نمی شدم."
  
  
  دستش را فشرد. "شما راهی برای دور زدن آن پیدا خواهید کرد. شما - شخصیت پر جنب و جوشی دارید."
  
  
  "من آنجا بودم." نیشخندی زد و اضافه کرد "در واقع، من بیش از آنچه گفتم انجام دادم. در واقع، چند بار از نام دمینگ استفاده نکردم. این یک معامله سریع در خاورمیانه بود و اگر می توانستیم در عرض چند دقیقه در مقابل کارتل لندن بایستیم. ماه‌ها، امروز یک مرد ثروتمند خواهم بود.»
  
  
  سرش را تکان داد، گویی در پشیمانی عمیق بود، به سمت کنسول Hi-Fi رفت و از پخش کننده به باندهای رادیویی تغییر مکان داد. در بارانی از استاتیک، فرکانس ها را پیچانده و این را در امواج بلند - بیپ-بیپ-بیپ- گرفت. پس اینطوری دنبالش رفتند! حال سوال این بود که آیا پیجر بدون اطلاع روث در ماشینش پنهان شده بود یا مهمان زیبایش آن را در کیفی که به لباسش بسته شده بود حمل می کرد یا - باید مراقب بود - در یک جعبه پلاستیکی؟ او دوباره به ضبط، تصاویر قوی و احساسی فیلم چهارم پیوتر چایکوفسکی بازگشت و به بار بازگشت. "در مورد آن شنا چطور؟"
  
  
  "این را دوست دارم. یک دقیقه به من فرصت دهید تا کار را تمام کنم."
  
  
  "یکی دیگه میخوای؟"
  
  
  "بعد از اینکه کشتی گرفتیم."
  
  
  "خوب."
  
  
  "و - حمام کجاست، لطفا؟"
  
  
  "درست همین جا..."
  
  
  او را به اتاق خواب اصلی برد و حمام بزرگ با وان رومی که با کاشی های سرامیکی صورتی چیده شده بود را به او نشان داد. او را آرام بوسید و داخل شد و در را بست.
  
  
  سریع به باری که کیفش را گذاشته بود برگشت. معمولاً آنها را نزد جان می بردند. تله؟ هنگام بررسی محتویات آن مراقب بود موقعیت یا ترتیب آن را مختل نکند. رژ لب، اسکناس در گیره پول، فندک طلایی کوچکی که باز کرد و بررسی کرد، کارت اعتباری... چیزی که می توانست زنگ خطری باشد. وسایل را دقیق گذاشت و نوشیدنی اش را گرفت.
  
  
  کی خواهند آمد؟ کی با او در استخر بود؟ او از احساس درماندگی که موقعیت به او دست می داد، احساس ناخوشایند ناامنی، این واقعیت ناخوشایند که نمی توانست اول ضربه بزند، خوشش نمی آمد.
  
  
  او با ناراحتی فکر کرد که آیا مدت زیادی در این تجارت بوده است. اگر تفنگ به معنای اعتماد به نفس بود، باید برود. آیا او احساس بی دفاعی می کرد زیرا هوگو با تیغه نازک به ساعدش بسته نشده بود؟ محال است که یک دختر را با هوگو در آغوش بگیریم تا زمانی که او آن را احساس کند.
  
  
  کشیدن Wilhelmina، یک Luger تغییر یافته که با آن معمولاً می‌توانست با مگسی در ارتفاع شصت فوتی در هوا برخورد کند، در نقش او به عنوان Deming the Target نیز غیرممکن بود. اگر لمس یا پیدا شد، فروش بود. او باید با اگلینتون، اسلحه ساز تبر، موافقت می کرد که ویلهلمینا به عنوان سلاح انتخابی کاستی هایی دارد. اگلینتون آنها را مطابق میل خود سفارشی کرد و بشکه های سه اینچی را روی پیچ و مهره های عالی نصب کرد و آنها را با قطعات پلاستیکی نازک و شفاف نصب کرد. اندازه و وزن را کاهش داد، و می‌توانستید گلوله‌ها را ببینید که مانند چوبی از بمب‌های کوچک دماغه‌دار بطری از سطح شیب‌دار پایین می‌رفتند - اما هنوز تعداد زیادی اسلحه وجود داشت.
  
  
  او به اگلینتون پاسخ داد: «آن را روانی بنامید. "ویلهلمینای من مرا از سختی‌ها عبور داده‌اند. من دقیقاً می‌دانم از هر زاویه و در هر موقعیتی چه کاری می‌توانم انجام دهم. باید در زمانم ده هزار گلوله نه میلیونی سوزانده باشم. من اسلحه را دوست دارم."
  
  
  اگلینتون اصرار کرد: «یکی دیگر به آن رئیس S. & W. نگاه کنید.
  
  
  "آیا می‌توانی بابی روت را از خفاش مورد علاقه‌اش حرف بزنی؟ به متز بگو دستکش‌هایش را عوض کند؟ من با پیرمردی در مین به شکار می‌روم که هر سال به مدت چهل و سه سال با یک اسپرینگفیلد 1903 گوزن‌هایش را می‌برد. من تو را می‌برم. با من در این تابستان و اجازه دهید او را متقاعد کنید که از یکی از ماشین های جدید استفاده کند."
  
  
  اگلینتون تسلیم شد. نیک از خاطره خندید. به چراغ مسی نگاه کرد،
  
  
  که بالای مبل غول پیکر در آلاچیق در سراسر اتاق آویزان بود. او کاملاً درمانده نبود. استادان AX هر کاری که می توانستند انجام دادند. آن لامپ را بکشید و دیوار سقف را پایین بیاورید و با خود یک مسلسل سوئدی کارل گوستاو SMG Parabellum همراه داشته باشید که می توانید آن را بگیرید.
  
  
  داخل ماشین ویلهلمینا و هوگو و یک بمب گازی کوچک که با کلمه رمز پیر (Pierre) شناخته می‌شود قرار داشتند. در زیر پیشخوان، چهارمین بطری جین در سمت چپ کابینت حاوی یک نسخه بی مزه از مایکل فین بود که می‌توان آن را در حدود پانزده ثانیه دور انداخت. و در گاراژ، قلاب ماقبل آخر - قلاب با کت پاره شده و کمتر جذاب - تخته قلاب را با چرخش کامل به چپ نشان داد. خواهر دوقلوی ویلهلمینا روی قفسه بین کفش های رکابی دراز کشیده بود.
  
  
  او گوش داد. اخم کرد. نیک کارتر با اعصاب؟ هیچ چیز در شاهکار چایکوفسکی شنیدنی نبود که مضمون راهنمای خود را بیرون می داد.
  
  
  این یک انتظار بود. و شک و تردید. اگر خیلی زود برای اسلحه عجله کنید، کل تنظیمات گران قیمت را خراب خواهید کرد. اگر خیلی صبر کنید ممکن است بمیرید. چگونه این سه نفر را کشتند؟ اگر بله؟ هاک هرگز اشتباه نمی کرد...
  
  
  «سلام» روت از پشت طاق بیرون آمد. "هنوز میخوای شنا کنی؟"
  
  
  او را در نیمه اتاق ملاقات کرد، او را در آغوش گرفت، عمیقاً بوسید و او را به اتاق خواب برگرداند. "بیشتر از همیشه. فقط فکر کردن به تو باعث می شود دمای بدنم بالا برود. من به یک شیب نیاز دارم."
  
  
  او خندید و کنار تخت کینگ ایستاد، در حالی که او تاکسیدویش را درآورد و گرهی به کراوات شرابی اش بسته بود، نامطمئن به نظر می رسید. همانطور که کمربند مطابق روی تخت افتاد، او با ترس پرسید: "برای من کت و شلوار داری؟"
  
  
  "البته" او لبخندی زد و گل میخ های مروارید خاکستری را از پیراهنش بیرون کشید. "اما چه کسی به آنها نیاز دارد؟ آیا ما واقعاً اینقدر قدیمی هستیم؟ من شنیده ام که در ژاپن، دختران و پسرها به سختی با کت و شلوار در حمام زحمت می کشند.
  
  
  با پرسشگری به او نگاه کرد و نفسش در گلویش حبس شد، در حالی که انعکاس ها در چشمانش مانند جرقه هایی که در ابسیدین گیر کرده بودند می رقصیدند.
  
  
  او با صدای خشن و آرام گفت: «ما نمی‌خواهیم این اتفاق بیفتد. دکمه های روی پوست تمیز کوسه را باز کرد، برگشت و صدای ز-ز-ز-ز امیدوارکننده زیپ مخفی را شنید و وقتی دوباره نگاه کرد، او با احتیاط لباس را روی تخت می گذاشت.
  
  
  با تلاش، او را تا زمانی که کاملاً برهنه شد، نگاه داشت، سپس به طور اتفاقی برگشت و به خودش کمک کرد - و مطمئن بود که قلبش کمی به تپش افتاده است که فشار خونش را بالا می‌برد.
  
  
  فکر می کرد همه را دیده است. از زنان قدبلند اسکاندیناویایی گرفته تا استرالیایی‌های تسمه‌دار، در جاده کاماتیپورا و هو پانگ و در کاخ سیاستمداران در هامبورگ که برای ورود به آن صد دلار پرداخت می‌کردید. اما تو، روتی، او فکر کرد، دوباره چیز دیگری هستی!
  
  
  او در مهمانی های انحصاری که مسابقه از بین بهترین های جهان انتخاب می شد، سر می زد و سپس لباس هایش را می پوشید. حالا، او برهنه در برابر پس‌زمینه یک دیوار سفید برفی و یک فرش آبی غنی ایستاده بود، او شبیه چیزی بود که مخصوص دیوار حرمسرا نقاشی شده بود - برای الهام بخشیدن به مالک.
  
  
  بدنش سفت و بی عیب بود، سینه هایش دوقلو بود با نوک سینه های بلند، مثل سیگنال های بالون قرمز - مراقب مواد منفجره باشید. پوست او از ابروهایش تا انگشتان میناکاری شده صورتی اش، بی عیب و نقص بود، موهای ناحیه تناسلی اش سینه بند سیاهی ملایمی داشت. او در جای خود قفل شده بود. در حال حاضر، او او را داشت و این را می دانست. میخ بلندی را روی لب هایش کشید و با سوالی به چانه اش زد. ابروهای او که به صورت قوس بلند در آمده بود تا به اندازه کافی گردی به مایل چشمانش اضافه کند، افتاد و بالا رفت. "آیا شما تایید می کنید، جری؟"
  
  
  "تو..." آب دهانش را قورت داد و کلماتش را با دقت انتخاب کرد. "شما یک کلیت عظیم از یک زن زیبا هستید. من می خواهم - می خواهم از شما عکس بگیرم. همانطور که در این لحظه هستید."
  
  
  "این یکی از زیباترین چیزهایی است که کسی تا به حال به من گفته است. یک هنرمند در تو وجود دارد." دو نخ سیگار از پاکت او که روی تخت دراز کشیده بود برداشت و یکی پس از دیگری به لب هایش فشار داد تا چراغ را روشن کند. بعد از اینکه یکی را به او داد، گفت: "مطمئن نیستم اگر این حرف شما نبود این کار را می کردم..."
  
  
  "چی گفتم؟"
  
  
  "درباره اینکه چطور من تنها دختری هستم که شما به اینجا آورده اید. من می دانم که این درست است."
  
  
  "از کجا می دانی؟"
  
  
  چشمانش از دود آبی رویایی شد. "مطمئن نیستم. این یک دروغ معمولی برای یک مرد خواهد بود، اما من می دانستم که شما حقیقت را می گویید."
  
  
  نیک دستش را روی شانه او گذاشت. گرد، ساتنی و سفت بود، مثل پوست برنزه یک ورزشکار. "حقیقت بود عزیزم."
  
  
  او گفت: "تو هم اندام شگفت انگیزی داری جری. من نمی دانستم. وزنت چقدر است؟"
  
  
  "دو تا ده. به علاوه یا منفی."
  
  
  دست او را حس کرد که دور آن بازوی نازکش تقریباً خم نشد، سطح بالای استخوان آنقدر سخت بود. "شما زیاد ورزش می کنید. این برای همه خوب است. می ترسیدم مثل خیلی از مردان امروزی شوید. آنها در این میزها شکمشان را بزرگ می کنند. حتی جوانان پنتاگون. این شرم آور است."
  
  
  او فکر کرد: در واقع اکنون زمان و مکان نیست،
  
  
  و او را در آغوش گرفت و بدن آنها در یک ستون از گوشت پاسخگو ادغام شد. هر دو دستش را دور گردنش حلقه کرد و خودش را در آغوش گرم او فشار داد، پاهایش را از روی زمین بلند کرد و چندین بار آنها را باز کرد، مثل یک بالرین، اما با حرکتی تندتر، پرانرژی تر و هیجان انگیزتر، مثل یک رفلکس عضلانی.
  
  
  نیک در فرم بدنی عالی بود. برنامه ورزشی او برای بدن و ذهن به شدت دنبال می شد. آنها درگیر کنترل میل جنسی او بودند، اما او نتوانست به موقع خودش را بگیرد. گوشت کشیده و پرشور او بین آنها برآمده بود. او را عمیقاً بوسید و بدنش را به بدنش فشار داد.
  
  
  او احساس می کرد که برق یک کودک در امتداد ستون فقراتش از دنبالچه تا بالای سرش کشیده شده است - او را روشن کرده است. چشمانش بسته بود و مثل یک دونده مایل در حوالی فاصله دو دقیقه نفس می کشید. وزش ریه های او مانند جویبارهای شهوانی بود که به سمت گلویش می رفت. بدون اینکه موقعیت او را به هم بزند، سه قدم کوتاه به سمت لبه تخت برداشت.
  
  
  او آرزو می کرد که ای کاش بیشتر گوش می داد، اما فایده ای نداشت. او احساس کرد - یا شاید بازتاب یا سایه ای را گرفت - مردی که وارد اتاق می شود.
  
  
  "بگذار زمین و بچرخ. آرام آرام."
  
  
  صدای آهسته ای بود. کلمات با صدای بلند و واضح، با لبه روده ای خفیف بیرون آمدند. آنها به نظر می رسیدند که انگار از مردی آمده بودند که به معنای واقعی کلمه از او اطاعت می کردند.
  
  
  نیک اطاعت کرد. یک ربع برگشت و روت را دراز کشید. او یک دور آهسته دیگر چرخید تا با غولی بلوند، تقریباً همسن و سال خودش و به بزرگی خودش روبرو شود.
  
  
  مرد در دست بزرگ خود، که آن را پایین و ثابت و کاملاً نزدیک بدن خود نگه داشته بود، چیزی را که نیک به راحتی تشخیص داد والتر P-38 بود. حتی بدون دست زدن به اسلحه بی عیب و نقص او، می دانید که این مرد چیزهای خود را می دانست.
  
  
  نیک با ناراحتی فکر کرد همین است. تمام جودو و ساواتیسم در چنین شرایطی به شما کمک نمی کند. او آنها را هم می شناسد، چون کارش را می داند.
  
  
  اگر او برای کشتن شما آمده است، شما مرده اید.
  
  
  
  فصل دوم.
  
  
  
  نیک در جای خود یخ زده ماند. اگر چشمان آبی بلوند بزرگ تنش یا درخشش می‌کرد، نیک سعی می‌کرد از رول بیفتد - مک‌دونالد قابل اعتماد سنگاپور که جان بسیاری از مردان را نجات داده و بسیاری دیگر را کشته است. همه چیز به موقعیت شما بستگی داشت. P-38 تکان نخورد. می توان آن را به یک دکل شلیک آزمایشی پیچ کرد.
  
  
  مرد کوتاه قد و لاغری پشت سر مرد بزرگ وارد اتاق شد. او دارای پوست قهوه ای و اجزای صورت بود که به نظر می رسید در تاریکی توسط انگشت شست یک مجسمه ساز آماتور لک شده باشد. صورتش سخت بود و تلخی در دهانش بود که قرنها طول کشیده تا ته نشین شود. نیک تعجب کرد - مالایی، فیلیپینی، اندونزیایی؟ انتخاب خود را انجام دهید. بیش از 4000 جزیره وجود دارد. مرد کوچکتر والتر را با محکمی زیبا نگه داشت و به زمین اشاره کرد. حرفه ای دیگه او گفت: "کس دیگری اینجا نیست."
  
  
  بازیکن ناگهان ایستاد. این به معنای شخص سوم بود.
  
  
  مرد بلوند درشت اندام با بی مهری به نیک نگاه کرد و منتظر بود. سپس بدون اینکه توجه خود را از دست بدهند به سمت روت حرکت کردند و برقی از سرگرمی در گوشه یک لب ظاهر شد. نیک نفس را بیرون داد - وقتی احساساتشان را نشان می دادند یا صحبت می کردند، معمولاً شلیک نمی کردند - بلافاصله.
  
  
  مرد گفت: تو سلیقه خوبی داری. سال هاست که چنین غذای خوشمزه ای ندیده بودم.
  
  
  نیک وسوسه شد که بگوید «اگر دوست داری برو و بخورش»، اما لقمه گرفت. در عوض به آرامی سر تکان داد.
  
  
  بدون اینکه سرش را تکان دهد، چشمانش را به طرفین چرخاند و روت را دید که سفت ایستاده بود، پشت یک دستش را به دهانش فشار داده بود و دست دیگرش را جلوی نافش بند انداخته بود. چشمان سیاهش به تفنگ دوخته شده بود.
  
  
  نیک گفت: "داری او را می ترسانی. کیف پول من در شلوارم است. شما حدود دویست نفر را پیدا خواهید کرد. به درد کسی نمی خورد."
  
  
  "دقیقا. شما حتی به برداشتن گام‌های سریع فکر نمی‌کنید، و شاید هیچ‌کس هم نکند. اما من به حفظ نفس اعتقاد دارم. بپرید. داش. برسید. من فقط باید شلیک کنم. یک مرد احمقی است که فرصتی را از دست بدهد. منظورم این است که اگر تو را سریع نکشم، فکر می کنم احمقی هستم.»
  
  
  "من متوجه منظور شما هستم. من حتی قصد خاراندن گردنم را ندارم، اما خارش می کند."
  
  
  "برو. واقعا آهسته. دوست داری الان؟ باشه." مرد چشمانش را روی بدن نیک بالا و پایین دوید. "ما خیلی شبیه هم هستیم. شما همه بزرگ هستید. این همه زخم را از کجا آورده اید؟"
  
  
  "کره. من خیلی جوان و احمق بودم."
  
  
  "نارنجک؟"
  
  
  نیک گفت: «ترکش‌ها»، با این امید که مرد خیلی سخت به تلفات پیاده نظام نگاه نکرده باشد. ترکش به ندرت دو طرف شما را بخیه می زد. مجموعه اسکارها خاطره او از سال‌های حضور با AX بود. او امیدوار بود که به آنها اضافه نکند. گلوله های R-38 شیطانی هستند. یک مرد یک بار سه نفر را گرفت و هنوز هم در اطراف است - شانس زنده ماندن با دو نفر چهارصد به یک.
  
  
  دیگری با لحنی اظهارنظر به جای تعارف گفت: "مرد شجاع".
  
  
  "من در بزرگترین سوراخی که می توانستم پیدا کنم پنهان شده بودم. اگر می توانستم سوراخ بزرگتری پیدا کنم، در آن قرار می گرفتم."
  
  
  "این زن زیباست، اما آیا شما زنان سفیدپوست را ترجیح نمی دهید؟"
  
  
  نیک پاسخ داد: "من عاشق دوست داشتن همه آنها هستم." آن مرد باحال یا دیوانه بود. اینجوری ترکیدن با یه مرد قهوه ای پشتش با تفنگ.
  
  
  ;
  
  
  چهره وحشتناکی در آستانه در پشت دو نفر دیگر ظاهر شد. روت نفس نفس زد. نیک گفت: آرام باش عزیزم.
  
  
  صورت یک ماسک لاستیکی بود که توسط مرد سومی با قد متوسط استفاده می شد. ظاهراً او بدترین مورد را در انبار انتخاب کرده بود: یک دهان باز قرمز با دندان های بیرون زده، یک زخم خونین ساختگی در یک طرف. آقای هاید در روز بد. او یک رول نخ ماهیگیری سفید و یک چاقوی بزرگ تاشو به مرد کوچک داد.
  
  
  مرد بزرگ گفت: تو دختر، روی تخت دراز بکش و دستانت را پشت سر بگذار.
  
  
  روت در حالی که چشمانش از وحشت گشاد شده بود به سمت نیک برگشت. نیک گفت: "همانطور که او می گوید انجام بده. آنها محل را تمیز می کنند و نمی خواهند عجله ای تعقیب شوند."
  
  
  روت با دستانش روی باسن باشکوهش دراز کشید. مرد کوچولو در حالی که دور اتاق می چرخید و به طرز ماهرانه ای مچ های او را می بست، آنها را نادیده گرفت. نیک اشاره کرد که احتمالا زمانی یک ملوان بوده است.
  
  
  مرد تفنگدار گفت: "حالا شما، آقای دمینگ."
  
  
  نیک به روت پیوست و احساس کرد سیم پیچ های برگشتی از دستانش لیز خوردند و محکم سفت شدند. ماهیچه هایش را منبسط کرد تا کمی شل شود، اما مرد فریب نخورد.
  
  
  مرد بزرگ گفت: "ما یه مدت اینجا مشغول خواهیم بود. خودت را رعایت کن و وقتی ما رفتیم، می توانی خودت را آزاد کنی. فعلاً تلاش نکن. سامی، تو مراقب آنها باش." لحظه ای دم در مکث کرد. "دمینگ - ثابت کنید که واقعاً مهارت دارید. او را با زانوی خود برگردانید و کاری را که شروع کردید به پایان برسانید." پوزخندی زد و رفت.
  
  
  نیک به مردان اتاق دیگر گوش داد و حرکات آنها را حدس زد. او شنید که کشوهای میز باز می‌شد و کاغذهای دمینگ را به هم می‌زدند. کمدها را جست‌وجو کردند، چمدان‌ها و کیف او را از کمد باز کردند و از میان قفسه‌های کتاب رفتند. این عملیات کاملاً دیوانه کننده بود. او نتوانست دو تکه پازل را کنار هم بگذارد - هنوز.
  
  
  او شک داشت که چیزی پیدا کنند. مسلسل بالای لامپ فقط با پاره کردن محل آشکار می شد، اسلحه در گاراژ تقریباً در مخفیگاه امن بود. اگر آن‌قدر جین می‌نوشیدند تا به بطری چهارم برسند، قطره‌های حذفی لازم نبود. محفظه مخفی در پرنده؟ بگذار تماشا کنند. صنعتگران تبر چیزهای خود را می دانستند.
  
  
  چرا؟ سوال در سرش چرخید تا اینکه به معنای واقعی کلمه به درد آمد. برای چی؟ چرا؟ او به شواهد بیشتری نیاز دارد. گفتگوهای بیشتر اگر این مکان را جست‌وجو می‌کردند و می‌رفتند، یک غروب بیهوده دیگر بود - و او قبلاً می‌توانست صدای خنده هاوک را در مورد داستان بشنود. لب های نازکش را با احتیاط فشرد و چیزی شبیه این گفت: "خب پسرم، هنوز خوبه که صدمه ای نخوردی. باید مواظب خودت باشی. این روزها خطرناک است. بهتر است از مناطق خشن تر دوری کنی تا بتوانم حمایت کنم. شما با یک شریک کاری..."
  
  
  و تمام مدت بی صدا می خندید. نیک با نفرت ترش ناله کرد. روت زمزمه کرد: "چی؟"
  
  
  "هیچی. همه چیز خوب خواهد شد." و سپس این ایده به ذهنش خطور کرد و او به احتمالات پشت آن فکر کرد. زاویه. انشعابات. سرم از درد گرفت
  
  
  نفس عمیقی کشید، روی تخت جابجا شد، زانویش را روی روت گذاشت و بلند شد.
  
  
  "چه کار می کنی؟" چشمان سیاهش در کنار چشمانش برق زد. او را بوسید و به فشار دادن ادامه داد تا اینکه او به پشت روی تخت بزرگ برگشت. او را دنبال کرد و دوباره زانویش بین پاهایش بود.
  
  
  شنیدی که آن مرد چه گفت. او اسلحه دارد.
  
  
  "اوه خدای من، جری. نه الان."
  
  
  او می خواهد باهوش باشد. ما بی تفاوت دستورات را اجرا می کنیم.
  
  
  "نه!"
  
  
  "به جای گلوله خوردن؟"
  
  
  "نه اما..."
  
  
  "آیا ما انتخابی داریم؟"
  
  
  آموزش مداوم و صبورانه، نیک را به استادی کامل بر بدن خود، از جمله لوازم جنسی، تبدیل کرد. روت فشاری را روی ران خود احساس کرد، عصیان کرد و در حالی که خود را به بدن شگفت انگیزش فشار داد، با عصبانیت خم شد. "نه!"
  
  
  سامی از خواب بیدار شد. "هی، داری چیکار میکنی؟"
  
  
  نیک سرش را برگرداند. "دقیقا همان چیزی که رئیس به ما گفت. درست است؟"
  
  
  "نه!" - روت فریاد زد. اکنون فشار در شکم او شدید بود. نیک به سمت پایین حرکت کرد. "نه!"
  
  
  سامی به طرف در دوید، فریاد زد: «هانس» و گیج به تخت برگشت. نیک خیالش راحت شد که والتر هنوز به سمت زمین نشانه رفته بود. با این حال، رفتن به کدام سمت خواهد بود؟ یک گلوله از تو و یک زن زیبا در لحظه مناسب.
  
  
  روت زیر وزن نیک می پیچید، اما دستانش که زیر او بسته شده بود و دستبند بسته بود، تلاش او را برای دور زدن خنثی کرد. در حالی که هر دو زانوی نیک بین زانوهای او بود، او عملاً گیر کرده بود. نیک باسنش را به جلو فشار داد. چرندیات. دوباره امتحان کنید.
  
  
  مرد بزرگی وارد اتاق شد. - جیغ میزنی سامی؟
  
  
  مرد کوتاه قد به تخت اشاره کرد.
  
  
  روت فریاد زد: "نه!"
  
  
  هانس پارس کرد و گفت: "چه اتفاقی می افتد. این صدا را بس کن."
  
  
  نیک نیشخندی زد و کمرش را دوباره به جلو برد. "به من زمان بده، رفیق قدیمی.
  
  
  یک دست قوی شانه او را گرفت و به پشتش روی تخت هل داد. هانس به روت غرغر کرد: "دهانت را ببند و ببند." به نیک نگاه کرد. "من هیچ سر و صدایی نمی خواهم."
  
  
  "پس چرا به من گفتی کار را تمام کنم؟"
  
  
  بلوند دست هایش را روی باسنش گذاشت. P-38 از دید ناپدید شد. «به خدا آدم، تو چیزی هستی
  
  
  شوخي كردم ".
  
  
  "من از کجا می دانستم؟ شما یک سلاح دارید. من همانطور که به من گفته شده است."
  
  
  "دمینگ، من دوست دارم روزی با تو مبارزه کنم. می جنگی؟ بوکس؟ شمشیربازی."
  
  
  "کمی. قرار ملاقات بگذار."
  
  
  صورت مرد بزرگ متفکر شد. سرش را کمی از این طرف به طرف دیگر تکان داد، انگار می خواست سرش را پاک کند. تو را نمی‌دانم. یا دیوانه‌ای یا باحال‌ترین چیزی که من تا به حال دیده‌ام. اگر دیوانه نیستی، آدم خوبی می‌شوی. در سال چقدر درآمد داری؟ "
  
  
  "شانزده هزار و این تمام چیزی است که می توانم به دست بیاورم."
  
  
  "خوراک مرغ. حیف که شما مربع هستید."
  
  
  من چند بار اشتباه کردم، اما اکنون آن را درست انجام داده‌ام و دیگر دست از کار نمی‌کشم.»
  
  
  "کجا اشتباه کردی؟"
  
  
  "متاسفم، رفیق قدیمی. غنیمت را بردارید و در راه باشید."
  
  
  "به نظر می رسد من در مورد شما اشتباه کردم." مرد دوباره سرش را تکان داد. بابت تمیز کردن یکی از باشگاه ها متاسفم، اما همه چیز به کندی پیش می رود.
  
  
  "شرط میبندم."
  
  
  هانس به سمت سامی برگشت. برو کمک کن جوجه آماده بشه. چیز خاصی نیست. برگشت، سپس، تقریباً به عنوان یک فکر بعدی، نیک را از شلوار گرفت، اسکناس ها را از کیفش بیرون آورد و آنها را به داخل دفتر پرت کرد. او گفت. "شما دو نفر آرام و ساکت بنشینید. بعد از رفتن ما، شما آزاد خواهید شد. سیم های تلفن قطع شده است. من درپوش توزیع کننده را از ماشین شما نزدیک در ورودی به ورودی می گذارم. بدون توهین."
  
  
  چشمان آبی سرد روی نیک متمرکز شد. نیک پاسخ داد: «هیچ. و ما یک روز به آن مسابقه کشتی خواهیم رسید.
  
  
  هانس گفت: «شاید،» و رفت.
  
  
  نیک از رختخواب بیرون آمد، لبه ناهموار قاب فلزی را دید که فنر جعبه را نگه می‌دارد، و بعد از حدود یک دقیقه به قیمت تکه‌ای از پوست و چیزی که شبیه یک ماهیچه کشیده شده بود، طناب سفت را اره کرد. همانطور که از روی زمین بلند شد، چشمان سیاه روت به چشمان او برخورد کرد. آنها کاملاً باز بودند و خیره شده بودند، اما او ترسیده به نظر نمی رسید. چهره اش بی حال بود. او زمزمه کرد و به سمت در خزید: «تکان نخور.
  
  
  اتاق نشیمن خالی بود. او تمایل زیادی به دستیابی به یک مسلسل موثر سوئدی داشت، اما اگر این تیم هدفش بود، هدیه بود. حتی کارگران نفتی که در آن نزدیکی بودند، تفنگ تامی را آماده نداشتند. او بی‌صدا از آشپزخانه گذشت، از در پشتی بیرون رفت و خانه را به گاراژ رساند. در نور نورافکن ها ماشینی را دید که با آن رسیدند. دو مرد کنارش نشستند. دور گاراژ رفت و از پشت وارد گاراژ شد و بدون اینکه بارانی اش را در بیاورد قلاب را پیچاند. نوار چوبی تکان خورد و ویلهلمینا در دستش لغزید و رها شدن ناگهانی وزن او را احساس کرد.
  
  
  هنگامی که صنوبر آبی را گرد می کرد و از سمت تاریک به ماشین نزدیک می شد، یک سنگ پای برهنه او را کبود کرد. هانس از پاسیو بیرون رفت و وقتی به سمت او برگشتند، نیک دید که آن دو نزدیک ماشین سامی و چیک هستند. حالا هیچ کدام سلاح نداشتند. هانس گفت: بیا بریم.
  
  
  بعد نیک گفت: "سوپرایز پسرها. تکان نخورید. تفنگی که در دست دارم به اندازه مال شماست."
  
  
  بی صدا به سمتش برگشتند. "آرام باشید، پسران. شما هم، دمینگ. ما می توانیم این موضوع را حل کنیم. آیا واقعاً این اسلحه ای است که شما آنجا دارید؟"
  
  
  "لوگر. حرکت نکن. من کمی جلوتر می روم تا بتوانید او را ببینید و احساس بهتری داشته باشید. و بیشتر زندگی کنید."
  
  
  او پا به نور گذاشت و هانس خرخر کرد. "دفعه بعد، سامی، ما از سیم استفاده می کنیم. و تو باید با این گره ها کار فاسدی انجام داده ای. وقتی وقت داشته باشیم، به شما آموزش جدیدی می دهم."
  
  
  سامی با صدای بلند گفت: «اوه، آنها سرسخت بودند.
  
  
  "به اندازه کافی سفت نیست. فکر می کنی چه چیزی آنها را بسته است، گونی های غلات؟ شاید بهتر باشد با دستبند..."
  
  
  گفتگوی بی معنی ناگهان معنا پیدا کرد. نیک فریاد زد: «خفه شو» و شروع به عقب نشینی کرد، اما دیگر دیر شده بود.
  
  
  مرد پشت سرش غرید: "بکو نگهش دار، وگرنه پر از سوراخ شدی. ولش کن. پسره. بیا هانس."
  
  
  نیک دندان هایش را روی هم فشار داد. باهوش، این هانس! نفر چهارم در حال مراقبت است و هرگز افشا نشد. راهنمای عالی وقتی از خواب بیدار شد، خوشحال بود که دندان هایش را به هم فشار داده است، وگرنه ممکن است تعدادی از آنها را از دست داده باشد. هانس بلند شد، سرش را تکان داد، گفت: «تو چیز دیگری هستی» و به سرعت روی چانه اش نشست که دنیا را برای دقایق زیادی شوکه کرد.
  
  
  * * *
  
  
  در حالی که نیک کارتر به سپر تاندربرد بسته شده بود، دنیا می آمد و می رفت، چرخ های طلایی سوسو می زد و درد در سرش می پیچید، هربرت ویلدیل تایسون به خود گفت که این دنیای بزرگی است.
  
  
  برای یک وکیل ایندیانا که هرگز بیش از شش هزار در سال در Logansport و Ft. وین و ایندیاناپولیس، او این کار را در سایه انجام داد. یک نماینده یک دوره کنگره قبل از اینکه شهروندان تصمیم بگیرند رقیبش کمتر لغزنده، احمق و خودخواه است، چند ارتباط سریع با واشنگتن را به یک معامله بزرگ تبدیل کرد. شما به یک لابیست نیاز دارید که کارها را انجام دهد - برای پروژه های خاصی به هربرت نیاز دارید. او در پنتاگون ارتباط خوبی داشت و در طی 9 سال چیزهای زیادی در مورد تجارت نفت، مهمات و قراردادهای آب میوه آموخت.
  
  
  هربرت زشت بود، اما مهم. لازم نبود دوستش داشته باشی، از او استفاده کردی. و او تحویل داد.
  
  
  امشب هربرت در خانه کوچک گران قیمت خود در حومه جورج تاون از تفریح مورد علاقه خود لذت می برد. او در یک تخت بزرگ در یک اتاق خواب بزرگ با یک کوزه یخ بزرگ بود،
  
  
  بطری ها و لیوان ها کنار تختی که دختر بزرگ منتظر لذت او بود.
  
  
  در حال حاضر او از تماشای یک فیلم جنسی روی دیوار دور لذت می برد. یکی از دوستان خلبان آنها را از آلمان غربی برای او آورد و آنجا آنها را درست می کنند.
  
  
  او امیدوار بود که دختر به اندازه او از آنها لذت ببرد، اگرچه این مهم نبود. او کره ای، مغولی یا یکی از کسانی بود که در یکی از دفاتر تجاری کار می کرد. احمق، شاید، اما او آنها را آنطور که بودند دوست داشت - جثه ای درشت و چهره ای زیبا. او آرزو می کرد که ای کاش آن اسلوب های ایندیاناپولیس اکنون می توانستند او را ببینند.
  
  
  او احساس امنیت می کرد. لباس‌های باومن خیلی ناخوشایند بودند، اما نمی‌توانستند آنقدر که زمزمه می‌کردند سخت باشند. به هر حال، خانه یک سیستم دزدگیر کامل داشت و یک تفنگ ساچمه ای در کمد و یک تپانچه روی میز شبانه وجود داشت.
  
  
  "ببین عزیزم" نیشخندی زد و به جلو خم شد.
  
  
  حرکت او را روی تخت احساس کرد و چیزی مانع دیدش از صفحه نمایش شد و دستانش را بالا برد تا صفحه را دور کند. چرا، بالای سرش پرواز کرد! سلام.
  
  
  هربرت ویلدیل تایسون قبل از رسیدن دستانش به چانه فلج شد و چند ثانیه بعد درگذشت.
  
  
  
  فصل سوم.
  
  
  
  هنگامی که دنیا از لرزش متوقف شد و در کانون توجه قرار گرفت، نیک خود را روی زمین پشت ماشین دید. مچ دست او به دستگاه بسته شده بود و چیک احتمالاً با ثابت کردن نیک برای مدت طولانی به هانس نشان داد که گره هایش را می شناسد. مچ دست او با طناب پوشانده شده بود، به علاوه چند رشته به گره مربعی که دستانش را به هم چسبیده بود.
  
  
  او شنید که چهار مرد با صدای آهسته صحبت می کردند و فقط متوجه اظهارات هانس شد: "... ما متوجه می شویم. به هر طریقی."
  
  
  آنها سوار ماشینشان شدند و وقتی از زیر نورافکن نزدیکترین جاده عبور کرد، نیک آن را به عنوان یک سدان چهار در فورد سبز رنگ 1968 تشخیص داد. در زاویه نامناسبی بسته شده بود تا برچسب را به خوبی ببینید یا مدل را مشخص کنید، اما جمع و جور نبود.
  
  
  قدرت زیادش را روی طناب گذاشت، سپس آهی کشید. خط ماهیگیری پنبه ای، اما نه خانگی، دریایی و بادوام. او مقدار زیادی بزاق ترشح کرد، آن را با زبانش به ناحیه مچ دستش زد و با دندان های سفید و قوی خود دائماً شروع به جویدن کرد. مواد سنگین بود. او یکنواخت توده سخت و مرطوب را با دندان هایش می جوید که روت بیرون آمد و او را پیدا کرد.
  
  
  لباس‌هایش را پوشید، تا کفش‌های پاشنه بلند سفیدش، روی آسفالت رفت و به او نگاه کرد. او احساس کرد که قدم او بیش از حد ثابت است و نگاهش بیش از حد آرام برای موقعیت. فهمیدن اینکه علیرغم اتفاقی که رخ داده بود و مردان او را برای انجام نوعی کودتا ترک کرده بودند، می توانست در تیم دیگر حضور داشته باشد، ناراحت کننده بود.
  
  
  به پهن ترین لبخندش لبخند زد. "هی، میدونستم شل میشی."
  
  
  "نه، متشکرم، دیوانه جنسی."
  
  
  "عزیزم! چه می توانم بگویم؟ جانم را به خطر انداختم تا آنها را دور کنم و آبروی تو را حفظ کنم."
  
  
  حداقل می توانستی گره مرا باز کنی.
  
  
  "چطور آزاد شدی؟"
  
  
  "تو هم همینطور. از تخت غلت زدم و پوست بازوهایم را پاره کردم و طناب روی چارچوب تخت را برید." نیک موجی از آرامش را احساس کرد.او با اخم کردن ادامه داد:"جری دمینگ، فکر می کنم تو را اینجا بگذارم."
  
  
  نیک سریع فکر کرد. دمینگ در چنین شرایطی چه خواهد گفت؟ او منفجر شد. سر و صدا کرد حالا تو همین الان اجازه بده بروم، یا وقتی بیرون آمدم، الاغ زیبای تو را پارو می زنم تا یک ماه تو را از زندان دور نگه دارم، و بعد از آن فراموش خواهم کرد که تا به حال تو را می شناسم. دیوانه، تو..."
  
  
  وقتی او خندید ایستاد و خم شد تا تیغی را که در دست گرفته بود به او نشان دهد. او با احتیاط پیوندهای او را برید. "آنجا، قهرمان من. تو شجاع بودی. آیا واقعاً با دست خالی به آنها حمله کردی؟ آنها می توانستند به جای بستن تو را بکشند."
  
  
  مچ دستش را مالید و فکش را حس کرد. این مرد بزرگ هانس عقلش را از دست داده است! "من اسلحه را در گاراژ پنهان می کنم زیرا اگر خانه مورد سرقت قرار گیرد، فکر می کنم این احتمال وجود دارد که آنجا پیدا نشود. من آن را گرفتم و سه نفر را گرفتم وقتی که توسط نفر چهارمی که در بوته ها پنهان شده بود خلع سلاح شدم. هانس. من را ببند. این بچه ها باید حرفه ای واقعی باشند.
  
  
  "سپاسگزار باشید که آنها اوضاع را بدتر نکردند. حدس می‌زنم سفرهای شما در تجارت نفت شما را به خشونت کشانده است. فکر می‌کنم بدون ترس عمل کردید. اما از این طریق ممکن است آسیب ببینید."
  
  
  او فکر کرد، "در واسار آنها را نیز با خونسردی آموزش می دهند، در غیر این صورت چیزی بیشتر از آنچه به چشم می آید برای شما وجود دارد." آنها به سمت خانه رفتند، دختری زیبا که دست مردی برهنه و قوی هیکل را گرفته بود. وقتی نیک را برهنه کردند، او را مجبور کرد در تمرین به یک ورزشکار فکر کند، شاید یک فوتبالیست حرفه ای.
  
  
  او متوجه شد که او همانطور که شایسته یک بانوی جوان شیرین است، چشم از بدن او برنمی‌دارد. آیا این یک عمل بود؟ او فریاد زد و در بوکسورهای سفید ساده اش فرو رفت:
  
  
  "من با پلیس تماس خواهم گرفت. هیچ کس در اینجا گرفتار نمی شود، اما بیمه من را پوشش می دهد و آنها احتمالاً این مکان را زیر نظر خواهند داشت."
  
  
  "من به آنها زنگ زدم، جری. نمی توانم تصور کنم کجا هستند."
  
  
  "بستگی دارد کجا بودند. آنها سه ماشین در صد مایل مربع دارند. مارتینی دیگر؟..."
  
  
  * * *
  
  
  افسران ابراز همدردی کردند. روت تماس را کمی به هم زد و آنها وقت خود را تلف کردند. آنها در مورد تعداد بالای دزدی ها و دزدی های صورت گرفته توسط هول زاده های شهر اظهار نظر کردند. آنها آن را یادداشت کردند و کلیدهای یدکی او را قرض گرفتند تا کارکنان BCI آنها بتوانند صبح محل را دوباره بررسی کنند. نیک فکر کرد که وقت تلف کردن است - و اینطور هم شد.
  
  
  پس از رفتن آنها، او و روت دوباره شنا کردند، نوشیدنی نوشیدند، رقصیدند و کمی در آغوش گرفتند، اما جذابیت دیگر فروکش کرده بود. او فکر کرد که با وجود اینکه لب بالاییش سفت شده بود، به نظر متفکر یا عصبی می رسید. همانطور که آنها در آغوشی محکم روی پاسیو تاب می‌خوردند، به ضرب آهنگ شیپور آرمسترانگ روی شماره آبی و روشن، او چندین بار او را بوسید، اما حالش از بین رفت. لب ها دیگر آب نمی شدند، سست شده بودند. ضربان قلبش و ریتم تنفسش مثل قبل زیاد نشد.
  
  
  خودش متوجه تفاوت شد. صورتش را از صورتش جدا کرد، اما سرش را روی شانه او گذاشت. "خیلی متاسفم جری. فکر می کنم خیلی ترسو هستم. مدام به این فکر می کنم که چه اتفاقی می تواند افتاده باشد. ما می توانستیم ... مرده باشیم." او لرزید.
  
  
  او پاسخ داد و او را فشرد و گفت: ما اینطور نیستیم.
  
  
  "آیا واقعاً این کار را می کنی؟" او پرسید.
  
  
  "چیکار کرد؟"
  
  
  "روی تخت. چیزی که مرد هانس نامیده می شود یک سرنخ بود."
  
  
  او مرد باهوشی بود و نتیجه معکوس داشت.»
  
  
  "چطور؟"
  
  
  "یادته وقتی سامی سرش داد زد؟ اون اومد داخل و بعد سامی رو چند دقیقه ای بیرون فرستاد تا به اون پسر کمک کنه. بعد خودش از اتاق خارج شد و این شانس من بود. وگرنه ما همچنان به این تخت می مونیم. شاید." "آنها خیلی وقت است که رفته اند. یا کبریت را زیر انگشتان پاهایم می چسبانند تا مجبورم کنند بگویم پول را کجا پنهان کرده ام."
  
  
  "تو چطور؟ پول را پنهان می کنی؟"
  
  
  "البته که نه. اما آیا به نظر نمی رسد که آنها مانند من توصیه اشتباهی داشته اند."
  
  
  "بله متوجه ام."
  
  
  نیک فکر کرد: "اگر ببیند، همه چیز درست می شود." حداقل او متحیر بود. اگر او در تیم دیگری بود، باید اعتراف می کرد که جری دمینگ مانند یک شهروند معمولی رفتار و فکر می کرد. او برای او یک استیک خوب در کلوپ شام پررو خرید و او را به خانه موتو در جورج تاون برد. نه چندان دور از خانه کوچک زیبایی که هربرت دبلیو. تایسون مرده در آن خوابیده بود و منتظر بود تا خدمتکاری صبح او را پیدا کند و یک پزشک عجول تصمیم بگیرد که قلب مجروح از حامل خود ناتوان شده است.
  
  
  او یک پلاس کوچک جمع کرد. روث از او دعوت کرد تا در یک مهمانی شام در Sherman Owen Cushings در جمعه هفته - رویداد سالانه "همه دوستان" آنها را همراهی کند. کوشینگ ها ثروتمند، خصوصی بودند و حتی قبل از اینکه دوپونت ها شروع به تولید باروت کنند، شروع به جمع آوری دارایی و پول کردند و بیشتر آن را نگه داشتند. سناتورهای زیادی بودند که سعی کردند پیشنهاد کوشینگ را دریافت کنند - اما هرگز به آن نرسیدند. او به روث گفت که کاملاً مطمئن است که می تواند این کار را انجام دهد. او روز چهارشنبه با یک تماس تایید خواهد کرد. آکیتو کجا خواهد بود؟ در قاهره، به همین دلیل نیک می تواند جای او را بگیرد. او متوجه شد که روت با آلیس کوشینگ در واسار ملاقات کرده است.
  
  
  روز بعد یک پنجشنبه آفتابی گرم بود. نیک تا نه خوابید، سپس در رستوران آپارتمانی جری دمینگ صبحانه خورد - آب پرتقال تازه، سه تخم مرغ همزده، بیکن، نان تست و دو فنجان چای. زمانی که می توانست، سبک زندگی خود را مانند سبک زندگی یک ورزشکار برنامه ریزی کرد که در وضعیت خوبی قرار دارد.
  
  
  بدن بزرگ او به تنهایی نمی‌توانست در حالت تاپ باقی بماند، به خصوص زمانی که از مقدار معینی غذای دلچسب و الکل لذت می‌برد. از هوش و ذکاوت خود غافل نمی شد، به خصوص در مورد مسائل روز. روزنامه او «نیویورک تایمز» بود و از طریق اشتراک AX خود، نشریات ادواری را از ساینتیفیک امریکن تا آتلانتیک و هارپر می خواند. تقریباً یک ماه نمی گذشت که چهار پنج کتاب قابل توجه در حساب خرج او نبود.
  
  
  مهارت های بدنی او مستلزم یک برنامه تمرینی ثابت و البته برنامه ریزی نشده بود. دو بار در هفته، مگر اینکه او "در محل" بود - در زبان محلی AX به معنی "در محل کار" است - او حرکات آکروباتیک و جودو انجام می داد، کیف می زد و به طور روشمند برای دقایق طولانی زیر آب شنا می کرد. همچنین طبق یک برنامه منظم، او با دستگاه های ضبط خود صحبت می کرد، فرانسوی و اسپانیایی عالی خود را تقویت می کرد، آلمانی و سه زبان دیگر خود را بهبود می بخشید که به قول خودش، می توانستم "یک تخت را پهن کنم، یک تخت بگیرم و مسیرها را دریافت کنم. فرودگاه. ."
  
  
  دیوید هوک که تقریباً هیچ چیز تحت تأثیر قرار نگرفت، یک بار به نیک گفت که معتقد است بزرگترین دارایی او توانایی بازیگری اوست: «... وقتی وارد کار شدید، صحنه چیزی را از دست داد.
  
  
  پدر نیک یک بازیگر شخصیت بود. یکی از آن آفتاب پرست های کمیاب که در هر نقشی می لغزید و تبدیل به آن می شد. تولیدکنندگان هوشمند به دنبال استعداد هستند. به قدری گفته می‌شد که «ببین که می‌توانی کارتر را بگیری یا نه.»
  
  
  نیک در واقع در سراسر ایالات متحده بزرگ شد. به نظر می‌رسید که تحصیلات او که بین معلمان، استودیو و آموزش عمومی تقسیم شده بود، از تنوع بهره می‌برد.
  
  
  در سن هشت سالگی، او اسپانیایی خود را تقویت می کرد و در پشت صحنه با شرکتی با بازی Está el Doctor en Casa فیلم می ساخت؟ در دهمین سال زندگی خود - از آنجایی که تی و سمپاتی تجربه زیادی داشت و رهبر یک نابغه ریاضی بود - او می توانست بیشتر جبر را در ذهن خود انجام دهد، در پوکر و بلک جک شانس های همه جانبه را نقل قول کند و از Oxonian، Yorkshire و یورکشایر تقلید کامل کند. کاکنی
  
  
  اندکی پس از تولد دوازده سالگی‌اش، او نمایشنامه‌ای تک‌پرده نوشت که چند سال بعد با کمی ویرایش، اکنون در کتاب‌ها موجود است. و متوجه شد که ساواته ای که ژان بنوآ ژیرونیه، ژان بنوا-ژیرونیه، ژان بنوا-ژیرونیه به او تعلیم داده بود، در لاین به اندازه روی تشک موثر بود.
  
  
  بعد از یک نمایش شبانه بود که تنها به خانه برمی گشت. دو سارق احتمالی در نور زرد تنها یک گذرگاه متروکه منتهی به خیابان به او نزدیک شدند. پایش را کوبید، ساق پا را لگد زد، روی دستانش کفتر کرد و مانند قاطر شلاق زد تا به کشاله ران ضربه بزند، و به دنبال آن چرخ‌دار برای تلنگر حماسی و لگدی به چانه. سپس به تئاتر بازگشت و پدرش را بیرون آورد تا به چهره های مچاله شده و ناله نگاه کند.
  
  
  کارتر بزرگ خاطرنشان کرد که پسرش آرام صحبت می کرد و تنفس او کاملاً طبیعی بود. گفت: نیک تو کاری را که باید می کردی، با آنها چه کنیم؟
  
  
  "برام مهم نیست".
  
  
  "آیا می خواهید آنها را دستگیر کنید؟"
  
  
  نیک پاسخ داد: «من اینطور فکر نمی کنم. آنها به تئاتر بازگشتند و ساعتی بعد که به خانه برگشتند، دیگر مردان آنجا نبودند.
  
  
  یک سال بعد، کارتر پدر، نیک را در رختخواب با لیلی گرین، بازیگر جوان زیبایی که بعداً در هالیوود موفق شد، پیدا کرد. او به سادگی پوزخندی زد و رفت، اما بعد از بحث، نیک متوجه شد که با نام دیگری در آزمون ورودی کالج شرکت می کند و وارد دارتموث می شود. پدرش کمتر از دو سال بعد در یک تصادف رانندگی فوت کرد.
  
  
  برخی از آن خاطرات - بهترین آنها - در ذهن نیک در حالی که چهار بلوک را به سمت باشگاه سلامت طی می کرد و تنه شنای خود را به تن می کرد، گذشت. در باشگاه آفتابی پشت بام، او با سرعتی آسان ورزش می کرد. استراحت کردیم سقوط. آفتاب گرفته. من روی حلقه و ترامپولین تمرین کردم. یک ساعت بعد، کیسه‌ها را عرق کرد و سپس به مدت پانزده دقیقه در یک استخر بزرگ شنا کرد. او تنفس یوگا را تمرین کرد و زمان خود را در زیر آب بررسی کرد، وقتی متوجه شد که چهل و هشت ثانیه از رکورد رسمی جهانی فاصله دارد، به خود پیچید. خوب، همه چیز درست نمی شود.
  
  
  درست بعد از دوازده، نیک به سمت ساختمان آپارتمان شیک خود رفت و از صبحانه گذشت تا با دیوید هاوک قرار ملاقات بگذارد. او افسر ارشد خود را در آپارتمان پیدا کرد. آنها با دست دادن و تکان دادن آرام و دوستانه با یکدیگر احوالپرسی کردند. ترکیبی از گرمای کنترل شده بر اساس یک رابطه طولانی و احترام متقابل.
  
  
  هاک یکی از کت و شلوارهای خاکستری اش را پوشیده بود. زمانی که او شانه هایش را به زمین انداخت و به طور معمولی راه می رفت، به جای راه رفتن معمولش، می توانست یک تاجر عمده یا کوچک واشنگتن، یک مقام دولتی یا یک مالیات دهندگان وست فورک باشد. معمولی، غیرقابل توجه، برای اینکه به یاد نیاورم.
  
  
  نیک چیزی نگفت. هاوک گفت: "ما می توانیم صحبت کنیم. فکر می کنم دیگهای بخار شروع به سوختن کرده اند."
  
  
  "بله قربان. یک فنجان چای چطور؟"
  
  
  "عالی. ناهار خوردی؟"
  
  
  "نه. من امروز از آن صرف نظر می کنم. تعادلی برای تمام کاناپه ها و وعده های غذایی هفت وعده ای که در این وظیفه دریافت می کنم."
  
  
  "آب را زمین بگذار، پسرم. ما خیلی بریتانیایی خواهیم شد. شاید این کمک کند. ما با چیزی که آنها در آن تخصص دارند مخالفیم. نخ ها در رشته ها و بدون شروع گره. دیشب چگونه گذشت؟"
  
  
  نیک به او گفت. هاوک گهگاه سر تکان می داد و با دقت با سیگار باز نشده اش بازی می کرد.
  
  
  "این مکان خطرناکی است. بدون اسلحه، آنها گرفته شده و بسته شده اند. بیایید دیگر شانسی نداشته باشیم. من مطمئن هستم که ما با قاتلان سرد سروکار داریم و ممکن است نوبت شما باشد." برنامه ها و عملیات "صد در صد با من موافق نیست، اما فکر می کنم بعد از ملاقات فردا خواهد بود."
  
  
  "حقایق جدید؟"
  
  
  "هیچ چیز جدیدی نیست. زیبایی آن همین است. هربرت ویلدیل تایسون امروز صبح در خانه اش جسد پیدا شد. ظاهراً به دلایل طبیعی. کم کم دارم از آن جمله خوشم می آید. هر بار که آن را می شنوم، شکم دو چندان می شود. و حالا چیزهای خوبی وجود دارد. دلیل آن."... یا دلیلی بهتر. آیا تایسون را می شناسید؟"
  
  
  "نام مستعار "چرخ و تجارت." طناب کش و روغن کش. یکی از یک و نیم هزار نفری مثل او. من می توانم صد نفر را نام ببرم."
  
  
  "درست است. شما او را می شناسید زیرا او به بالای بشکه متعفن صعود کرده است. حالا بگذارید سعی کنم لبه های پازل را به هم وصل کنم. تایسون چهارمین فردی است که به دلایل طبیعی جان خود را از دست داده است و همه آنها یکدیگر را می شناختند. دارندگان عمده ذخایر نفت و مهمات در خاورمیانه».
  
  
  هاک ساکت شد و نیک اخم کرد. از من انتظار دارید که بگویم این چیز غیرعادی در واشنگتن نیست.»
  
  
  "دقیقا. مقاله دیگر. دو فرد مهم و بسیار محترم هفته گذشته تهدید به مرگ شدند. سناتور آرون هاکبرن و فریچینگ از وزارت خزانه داری."
  
  
  "و آیا آنها به نحوی با چهار نفر دیگر مرتبط هستند؟"
  
  
  به‌هیچ‌وجه. برای مثال، هیچ‌کدام از آنها در حال ناهار با تایسون دستگیر نمی‌شوند. اما هر دو دارای موقعیت‌های کلیدی بزرگی هستند که می‌تواند بر... خاورمیانه و برخی قراردادهای نظامی تأثیر بگذارد.»
  
  
  "آیا آنها فقط تهدید شده بودند؟ چیزی دستور ندادند؟"
  
  
  "من معتقدم که بعداً اتفاق خواهد افتاد. فکر می‌کنم از چهار مرگ به عنوان نمونه‌های وحشتناک استفاده می‌شود. اما هاکبرن و فریچینگ آن‌هایی نیستند که بتوان آنها را ترساند، اگرچه هرگز نمی‌توان گفت. آنها با FBI تماس گرفتند و به ما اطلاع دادند. من به آنها گفتم. که AX ممکن است چیزی داشته باشد."
  
  
  نیک با احتیاط گفت: "به نظر می رسد ما چیز زیادی نداریم - هنوز."
  
  
  "این جایی است که شما وارد می شوید. آن چای چطور؟"
  
  
  نیک بلند شد، ریخت و فنجان ها را آورد، هر کدام دو کیسه. آنها قبلاً این مراسم را پشت سر گذاشته بودند. هاوک گفت: "عدم ایمان شما به من قابل درک است، اگرچه بعد از این همه سال فکر می کردم که لیاقت بهتری را دارم..." او چایش را جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه چای کرد که نیک را با درخششی درخشان که همیشه یک مکاشفه رضایت بخش را بشارت می داد - مانند درازکشیدن یک فرد قدرتمند نگاه کرد. دست بر شریکی که می ترسد از او پیشی گرفته باشد.
  
  
  نیک گفت: «یک تکه دیگر از پازلی را که پنهان کرده ای به من نشان بده. "کسی که مناسب است."
  
  
  "قطعه ها، نیکلاس. قطعات. که قرار است آنها را جمع آوری کنید، مطمئنم. شما گرم هستید. من و شما می دانیم که دیشب یک سرقت معمولی نبود. بازدیدکنندگان شما تماشا می کردند و گوش می دادند. چرا؟ آنها می خواستند. در مورد جری دمینگ بیشتر بدانید زیرا "آن جری دمینگ - نیک کارتر - به چیزی نزدیک است و ما هنوز متوجه آن نشده ایم؟"
  
  
  "...یا آکیتو از نزدیک دخترش را زیر نظر دارد؟"
  
  
  "... یا اینکه دختر در این ماجرا نقش داشته و نقش قربانی را بازی کرده است؟"
  
  
  نیک اخم کرد. "من آن را تخفیف نمی دهم. اما او می توانست من را بکشد وقتی که من را بسته بودم. او یک تیغ داشت. او می توانست به همین راحتی یک چرخ گوشت را بیرون بکشد و من را مانند کباب برش دهد."
  
  
  شاید آنها جری دمینگ را بخواهند.
  
  
  نیک متفکرانه گفت: «من کیفش را گشتم. "چطور ما را دنبال کردند؟ آنها نمی توانستند بگذارند آن چهار نفر تمام روز را دور بزنند."
  
  
  هاوک وانمود کرد پشیمان است. "پرنده شما یک پیجر روی آن دارد. یکی از قدیمی های 24 ساعته. ما آن را آنجا گذاشتیم تا اگر تصمیم بگیرند آن را ببرند."
  
  
  نیک به آرامی میز را برگرداند: «می دانستم.
  
  
  "تو انجام دادی؟"
  
  
  "من فرکانس ها را با استفاده از رادیو خانگی بررسی کردم. خود پیجر را پیدا نکردم، اما می دانستم که باید آنجا باشد."
  
  
  "شما می توانید به من بگویید. حالا یک موضوع عجیب تر. شرق مرموز. آیا به وفور دختران زیبا با چشم های کج در جامعه توجه کرده اید؟"
  
  
  "چرا که نه؟ ما از سال 1938 هر ساله تعداد جدیدی از میلیونرهای آسیایی داشته ایم. بیشتر آنها دیر یا زود با خانواده و غنایم خود به اینجا می آیند."
  
  
  "اما آنها زیر رادار باقی می مانند. موارد دیگری نیز وجود دارند. در دو سال گذشته، ما لیست مهمانان را از بیش از ششصد و پنجاه رویداد جمع آوری کرده ایم و آنها را در رایانه قرار داده ایم. در میان زنان شرقی، شش زن جذاب برای شرکت در صدر فهرست هستند. احزاب بین المللی یا اهمیت لابی در اینجا... - او یک یادداشت به نیک داد.
  
  
  ژانی اهلینگ
  
  
  سوزی کوونگ
  
  
  آن وی لینگ
  
  
  لیلی پونگ پنگ
  
  
  روث موتو
  
  
  سونیا رانز
  
  
  نیک گفت: "من سه تا از آنها را به اضافه روث دیدم. احتمالاً به بقیه معرفی نشده بودم. تعداد دخترهای شرقی توجه من را جلب کرد، اما تا زمانی که این نمونه را به من نشان ندادی مهم به نظر نمی رسید. البته من" در شش هفته گذشته حدود دویست نفر را ملاقات کردم، از هر ملیت در جهان..."
  
  
  اما بدون احتساب گلهای زیبای دیگر از شرق.
  
  
  "آیا درست است."
  
  
  هاک روی تکه کاغذ ضربه زد. "دیگران ممکن است در گروه یا جای دیگری باشند، اما در قالب کامپیوتر یافت نشوند. حالا برای قطعه...
  
  
  "یک یا چند نفر از این عزیزان حداقل در یکی از ملاقات‌هایی بودند که ممکن بود با مردگان ملاقات کنند. کامپیوتر به ما می‌گوید که کارگر گاراژ تایسون به ما می‌گوید که فکر می‌کند تایسون را دیده است که حدود دو هفته پیش با ماشینش در حال دور شدن از خانه‌اش بود. دختر. او مطمئن نیست، اما این یک قطعه جالب برای پازل ما است. ما در حال بررسی عادات تایسون هستیم. اگر او در رستوران یا هتل بزرگی غذا خورد یا بیش از چند بار با او ظاهر شد، خوب است که بفهمیم. "
  
  
  "آنگاه خواهیم دانست که در یک مسیر ممکن هستیم."
  
  
  "اگرچه ما نمی دانیم به کجا می رویم. فراموش نکنید که به شرکت نفت کنفدراسیون در لاذقیه اشاره کنید. آنها سعی کردند از طریق تایسون و مرد مرده دیگری به نام آرمبراستر تجارت کنند که به شرکت حقوقی خود گفته بود آنها را رد کند." آنها دو تانکر دارند و سه تانکر دیگر را با تعداد زیادی خدمه چینی کرایه می کنند، آنها اجازه حمل بار آمریکایی را ندارند، زیرا به هاوانا و هایفونگ سفر کرده اند، ما نمی توانیم به آنها فشار بیاوریم زیرا وجود دارد. .. پول فرانسه در این امر دخیل است و "آنها روابط نزدیکی با بعل در سوریه دارند. کنفدراسیون پنج شرکت معمولی است که یکی روی دیگری چیده شده و به زیبایی در سوئیس، لبنان و لندن در هم تنیده شده اند. اما هری دمارکین به ما اطلاع داد. که مرکز چیزی به نام حلقه قدرت باومن است."
  
  
  نیک این «حلقه باومن» را تکرار کرد.
  
  
  "تو فعال هستی."
  
  
  "باومن. بورمن. مارتین بورمن؟"
  
  
  "شاید."
  
  
  نبض نیک تند شد که به سختی تعجب کرد. بورمن کرکس مرموز. گریزان مانند دود. یکی از افراد تحت تعقیب روی زمین یا خارج از آن. گاهی به نظر می رسید که از فضای دیگری بازی می کند.
  
  
  از زمان مرگ رئیسش در برلین در 29 آوریل 1945، ده ها بار مرگ او گزارش شده است.
  
  
  "آیا هری هنوز در حال کاوش است؟"
  
  
  صورت هاوک ابری شد. "هری دیروز مرد. ماشینش از صخره ای بالای بیروت افتاد."
  
  
  "تصادف واقعی؟" نیک احساس پشیمانی شدیدی کرد. AXEman هری دمارکین دوست او بود و شما در این تجارت دستاورد زیادی نداشتید. هری نترس اما محتاط بود.
  
  
  "شاید".
  
  
  به نظر می رسید که در لحظه ی سکوت پژواک می کرد - شاید.
  
  
  چشم‌های غمگین هاوک به همان اندازه تیره بود که نیک دیده بود. "ما در شرف ایجاد یک کیسه دردسرهای بزرگ هستیم، نیک. آنها را دست کم نگیر. هری را به خاطر بسپار."
  
  
  "بدترین بخش این است که ما مطمئن نیستیم کیف چه شکلی است، کجاست یا چه چیزی در آن است."
  
  
  "توضیح خوبی است. وضعیت بدی در جریان است. احساس می‌کنم دارم شما را روی یک پیانو می‌گذارم با صندلی پر از دینامیت که وقتی کلید خاصی را فشار می‌دهید منفجر می‌شود. نمی‌توانم به شما بگویم کلید مرگ‌بار کدام است، زیرا من من هم نمی دانم!"
  
  
  نیک گفت: «احتمال وجود دارد که این موضوع کمتر از آن چیزی که به نظر می رسد جدی باشد.» من ممکن است کشف کنم که این مرگ ها تصادفی قابل توجه است، دختران یک گروه جدید حقوق بگیر هستند، و کنفدراسیون جمعیت معمولی مروج و ده درصد است.
  
  
  "درست است. شما بر اصل AX تکیه می کنید - فقط احمق ها مطمئن هستند ، باهوش ها همیشه شک دارند. اما به خاطر خدا ، بسیار مراقب باشید ، حقایقی که ما داریم به جهات مختلفی اشاره می کند ، و این بدترین حالت است." هاوک آهی کشید. و آن را از جیبش بیرون آورد. کاغذ را تا کرد: "من می توانم کمی بیشتر به شما کمک کنم. اینجا پرونده های شش دختر است. ما البته هنوز در حال بررسی زندگی نامه آنها هستیم. اما..."
  
  
  بین انگشت شست و سبابه‌اش یک گلوله فلزی روشن و کوچک، تقریباً دو برابر یک لوبیا نگه داشت. "پیجر جدید از بخش استوارت. شما آن نقطه سبز را فشار می دهید و به مدت شش ساعت فعال می شود. برد در مناطق روستایی حدود سه مایل است. بستگی به شرایط شهری دارد. آیا ساختمان ها از شما محافظت می کنند و غیره."
  
  
  نیک به آن نگاه کرد، "اونا دارند بهتر و بهتر می شوند. نوع دیگری؟"
  
  
  "می توان از این طریق استفاده کرد. اما ایده واقعی این است که آن را ببلعید. جستجو چیزی پیدا نمی کند. البته، اگر آنها یک مانیتور داشته باشند، می دانند که در شما وجود دارد..."
  
  
  نیک با خشکی اضافه کرد: "و آنها تا شش ساعت فرصت دارند تا شما را باز کنند و شما را ساکت کنند." دستگاه را در جیبش گذاشت و گفت: «ممنون.»
  
  
  هاک به پشتی صندلی خود خم شد و دو بطری شیشه ای قهوه ای تیره از برند گران قیمت ویسکی اسکاچ را بیرون آورد. یکی را به نیک داد. "بهش نگاه کن".
  
  
  نیک مهر و موم را بررسی کرد، برچسب را خواند، درب و پایه را بررسی کرد. او فکر کرد: «اگر چوب پنبه بود، هر چیزی می‌توانست در آن پنهان شود، اما کاملاً زیبا به نظر می‌رسد. آیا واقعاً نوار چسب در آن وجود دارد؟»
  
  
  "اگر برای خود نوشیدنی بریزید، لذت ببرید. یکی از بهترین ترکیب ها." هاک بطری را که در دست داشت بالا و پایین کج کرد و تماشای مایعی که از هوای خود حباب های ریز تشکیل می دهد را می دید.
  
  
  "من چیزی نمی بینم؟" - هاوک پرسید.
  
  
  "بگذار امتحان کنم." نیک با احتیاط بطری اش را پشت سر گذاشت و آن را گرفت. اگر چشمان شما بسیار تیز بود و به ته بطری نگاه می کردید، متوجه می شدید که وقتی بطری وارونه است، حباب های روغن در آنجا ظاهر نمی شوند. "پایین به نوعی اشتباه است."
  
  
  "درست است. یک پارتیشن شیشه ای وجود دارد. نیمه بالایی ویسکی است. نیمه پایینی یکی از مواد منفجره فوق العاده استوارت است که شبیه ویسکی است. شما آن را با شکستن بطری و قرار دادن آن در هوا به مدت دو دقیقه فعال می کنید. سپس هر شعله ای روشن می شود. استوارت می گوید: «فشرده و بدون هوا است، نسبتاً ایمن است».
  
  
  نیک با احتیاط بطری را پایین گذاشت. "آنها ممکن است مفید باشند."
  
  
  هاوک با ایستادن و با دقت خاکستر ژاکتش را پذیرفت: "بله." "در یک مکان دشوار، شما همیشه می توانید پیشنهاد خرید آخرین لیوان را بدهید."
  
  
  * * *
  
  
  دقیقا ساعت 16:12 بعدازظهر جمعه تلفن نیک زنگ خورد. دختر گفت: "این خانم رایس از شرکت تلفن است. شما زنگ زدید..." او عددی را نقل کرد که به هفت، هشت ختم می شود.
  
  
  نیک پاسخ داد: «ببخشید، نه. او با شیرینی از تماس عذرخواهی کرد و تلفن را قطع کرد.
  
  
  نیک گوشی خود را برگرداند، دو پیچ پایه را برداشت و سه سیم جعبه قهوه ای کوچک را به سه ترمینال از جمله ورودی برق 24 ولت وصل کرد. سپس شماره را گرفت. وقتی هاک پاسخ داد، گفت: "کد هفتاد و هشت درهم".
  
  
  "درست و واضح. گزارش؟"
  
  
  "هیچی. من به سه مهمانی خسته کننده دیگر رفته ام. می دانید چه جور دخترهایی آنجا بودند. خیلی دوستانه. آنها اسکورت داشتند و من نتوانستم آنها را آزاد کنم."
  
  
  "بسیار خوب. امشب در کوشینگ ادامه دهید. ما مشکلات بزرگی داریم. درزهای بزرگی در شرکت برتر وجود دارد."
  
  
  "من انجامش میدهم."
  
  
  لطفا بین ده تا نه صبح در شماره شش گزارش دهید.
  
  
  "این کار خواهد شد. خداحافظ."
  
  
  "خداحافظ و موفق باشی."
  
  
  نیک تلفن را قطع کرد، سیم ها را برداشت و پایه گوشی را عوض کرد. اسکرامبل های کوچک قهوه ای قابل حمل یکی از هوشمندانه ترین وسایل استوارت بود. الگوهای اسکرامبلر بی پایان هستند. او جعبه‌های کوچک قهوه‌ای حاوی مدارهای ترانزیستوری را طراحی کرد که در بسته‌ای کوچک‌تر از یک بسته سیگار با اندازه معمولی بسته‌بندی شده بودند، با یک سوئیچ ده پین.
  
  
  مگر اینکه هر دو روی "78" تنظیم شده بودند، مدولاسیون صوتی بیهوده بود. در هر صورت، هر دو ماه یکبار جعبه ها با جعبه های جدید با مدارهای اسکرامبلر جدید و ده انتخاب جدید جایگزین می شدند. نیک تاکسیدو پوشید و به سمت پرنده رفت تا روت را بردارد.
  
  
  گردهمایی کوشینگ، گردهمایی سالانه همه دوستان با کوکتل، شام، سرگرمی و رقص، در ملک دویست جریب آنها در ویرجینیا برگزار شد. تنظیم عالی بود
  
  
  همانطور که آنها در جاده طولانی رانندگی می کردند، چراغ های رنگی در گرگ و میش برق می زد، موسیقی از هنرستان سمت چپ می آمد و باید کمی صبر می کردند تا مردم محترم از ماشین های خود پیاده شوند و خدمه آنها را بردند. لیموزین های براق محبوب بودند - کادیلاک ها برجسته بودند.
  
  
  نیک گفت: "فکر می کنم قبلا اینجا بوده ای؟"
  
  
  بارها. من و آلیس همیشه تنیس بازی می‌کردیم. حالا گاهی اوقات آخر هفته‌ها به اینجا می‌آیم.»
  
  
  "چند زمین تنیس؟"
  
  
  "سه، شمارش یک در داخل خانه."
  
  
  "زندگی خوب. اسم پول را بگذار."
  
  
  پدرم می‌گوید از آنجایی که بیشتر مردم خیلی احمق هستند، هیچ بهانه‌ای برای یک مرد با مغز وجود ندارد که ثروتمند نشود.
  
  
  کوشینگ ها هفت نسل است که ثروتمند بوده اند.
  
  
  "پدر می‌گوید مردم احمق هستند، ساعت‌های زیادی کار می‌کنند. به این می‌گوید خود را برای مدت زیادی می‌فروشند. آنها برده‌داری خود را دوست دارند زیرا آزادی وحشتناک است. شما باید برای خودتان کار کنید. از فرصت‌ها استفاده کنید."
  
  
  "من هرگز در مکان مناسب در زمان مناسب نیستم." نیک آهی کشید. ده سال پس از شروع تولید نفت، من به میدان اعزام شدم.
  
  
  در حالی که از سه پله عریض بالا می رفتند به او لبخند زد. چشمان سیاه زیبا او را مطالعه کردند. در حالی که از روی یک چمن تونل مانند که با نورهای چند رنگ روشن شده بود قدم می زدند، او پرسید: "می خواهی با پدر صحبت کنم؟"
  
  
  "من کاملاً باز هستم. به خصوص وقتی چنین جمعیتی را می بینم. فقط کاری نکنید که شغلی را که دارم از دست بدهم."
  
  
  "جری، تو محافظه کار هستی. این راه پولدار شدن نیست."
  
  
  او زمزمه کرد: "پس آنها سعی می کنند ثروتمند بمانند" ، اما او در ورودی چادر غول پیکر به یک بلوند بلند قد در صف افراد خوش لباس سلام کرد. او به آلیس کوشینگ و چهارده نفر دیگر در اتاق انتظار معرفی شد که شش نفر از آنها گوشینگ نام داشتند. هر نام و چهره ای را به خاطر داشت.
  
  
  پس از گذشتن از صف، به سمت یک پیشخوان طولانی رفتند - یک میز شصت فوتی پوشیده از یک ورقه برف. آنها با چند نفری که روث یا "آن مرد جوان نفتی خوب جری دمینگ" را می شناختند، احوالپرسی کردند. نیک دو کنیاک روی صخره ها را از متصدی بار دریافت کرد که از سفارش متعجب به نظر می رسید، اما او آن را داشت. آنها چند قدمی از بار فاصله گرفتند و ایستادند تا نوشیدنی های خود را بنوشند.
  
  
  چادر بزرگ می‌توانست یک سیرک دو حلقه‌ای را در خود جای دهد، با اتاقی که برای دو بازی بوسه باقی می‌ماند، و فقط می‌توانست سرریز هنرستان سنگی را که در مجاورت آن بود، کنترل کند. نیک از میان پنجره‌های بلند می‌توانست میله بلند دیگری را در داخل ساختمان ببیند و مردمی را ببیند که روی طبقات صیقلی می‌رقصند.
  
  
  وی خاطرنشان کرد: تنقلات روی میزهای بلند روبروی چادر در محل تهیه شده است. کباب ها، مرغ و خاویار، که کارکنان منتظر با کت های سفید به طرز ماهرانه ای پیش غذای مورد نظر شما را آماده می کردند، یک دهکده چینی را برای یک هفته کامل سیر می کرد. او در میان مهمانان چهار ژنرال آمریکایی را دید که آنها را می شناخت و شش ژنرال دیگر از کشورهای دیگر را که نمی شناخت.
  
  
  آنها ایستادند تا با اندروز عضو کنگره و خواهرزاده‌اش صحبت کنند - او همه جا او را به عنوان خواهرزاده‌اش معرفی می‌کرد، اما او آن هوای غرور و خسته‌کننده دخترانه را داشت که او را در سایه قرار می‌داد - و در حالی که نیک مودب بود، روث نگاه‌هایی را پشت سر او رد و بدل کرد. با یک دختر چینی در یک گروه دیگر برگشت. نگاه هایشان سریع بود و چون کاملاً بی احساس بودند، پنهان شدند.
  
  
  ما تمایل داریم چینی ها را به عنوان کوچک، ملایم و حتی مفید دسته بندی کنیم. دختری که سیگنال‌های تشخیص سریع را با روت رد و بدل می‌کرد، بزرگ، فرمان‌بر بود و نگاه جسورانه در چشم‌های مشکی باهوش او تکان‌دهنده بود، زیرا از زیر ابروهایی می‌آمد که عمداً برای تأکید بر شیب‌ها برداشته شده بود. "شرقی؟" به نظر می رسید که آنها یک چالش هستند. "حق با توست. اگر جرات داری برو دنبالش."
  
  
  این دقیقاً همان برداشتی بود که نیک لحظه ای بعد داشت که روث او را به جین آلینگ معرفی کرد. او او را در مهمانی‌های دیگر دیده بود، نامش را به دقت در فهرست ذهنی‌اش بررسی کرده بود، اما این اولین آهکی بود که تحت تأثیر نگاه او احساس کرد - گرمای تقریباً مذابی از آن چشم‌های درخشان بالای گونه‌های گرد که لطافتشان زیر سوال رفته بود. صفحات تیز صورتش و انحنای پررنگ لب های قرمزش.
  
  
  او گفت: "من به خصوص از دیدار شما خوشحالم، خانم آلینگ."
  
  
  ابروهای مشکی براق کسری از اینچ بلند شدند. نیک فکر کرد، "او شگفت انگیز است - زیبایی که در تلویزیون یا در فیلم ها می بینید." "بله، چون دو هفته پیش تو را در مهمانی پان آمریکن دیدم. آن موقع امیدوار بودم که با تو ملاقات کنم."
  
  
  "آیا به شرق علاقه دارید؟ یا خود چین؟ یا دختران؟"
  
  
  "هر سه مورد از آن."
  
  
  "آیا شما دیپلمات هستید، آقای دمینگ؟"
  
  
  "نه. فقط یک کارگر کوچک نفت."
  
  
  "آقای مورچیسون و آقای هانت چطور هستند؟"
  
  
  "نه. تفاوت حدود سه میلیارد دلار است. من به عنوان یک مقام رسمی کار می کنم."
  
  
  او پوزخند زد. لحنش ملایم و عمیق و انگلیسیش عالی بود،
  
  
  فقط با یک اشاره از "بیش از حد کمال"، گویی او آن را با دقت یاد گرفته یا به چندین زبان صحبت می کند و به او آموزش داده اند که تمام حروف صدادار خود را گرد کند. "شما بسیار صادق هستید. اکثر مردانی که ملاقات می کنید کمی به خود ارتقا می دهند. شما فقط می توانید بگویید "من در کار رسمی هستم."
  
  
  "شما متوجه خواهید شد و رتبه صداقت من کاهش می یابد."
  
  
  "آیا شما مرد صادقی هستید؟"
  
  
  "من می خواهم به عنوان یک فرد صادق شناخته شوم."
  
  
  "چرا؟"
  
  
  "چون به مادرم قول داده بودم. و وقتی به تو دروغ می گویم، باورت می شود."
  
  
  داشت می خندید. احساس سوزن سوزن شدن دلپذیری در پشتش داشت. خیلی از اینها را درست نکردند. روت با اسکورت جینی که قد بلند، لاغر اندام و لاتین تبار بود، صحبت می کرد. برگشت و گفت: جری، پاتریک والدز را ملاقات کردی؟
  
  
  "نه."
  
  
  روث وارد شد و گروه چهارجانبه را دور از گروهی که نیک به عنوان سیاستمداران، مهمات و چهار ملیت توصیف کرد گرد هم آورد. کریکس، نماینده کنگره، که طبق معمول از قبل بالا بود، داشت داستانی تعریف می کرد - شنوندگانش وانمود می کردند که به او علاقه مند هستند، زیرا او شیطان قدیمی کریکز بود، با ارشدیت، کمیته ها و کنترل تخصیصات به حدود سی میلیارد دلار.
  
  
  روت گفت: «پت، این جری دمینگ است. "پات از OAS Jerry از Oil. این بدان معنی است که شما می دانید که رقیب نیستید."
  
  
  والدز دندان های سفید زیبایی نشان داد و دست داد. او گفت: «شاید ما به دختران زیبا علاقه مندیم. "شما دو نفر این را می دانید."
  
  
  روت گفت: «چه روش خوبی برای تعریف کردن. "جن، جری، یک لحظه ما را ببخش؟ باب کویتلاک می‌خواست پت را ملاقات کند. ده دقیقه دیگر در کنسرواتوار به شما می‌پیوندیم. در کنار ارکستر."
  
  
  نیک پاسخ داد: «البته،» و تماشا کرد که این زوج در میان جمعیت رو به رشد راه می‌افتند. او تامل کرد: «روت هیکل شگفت انگیزی دارد، تا زمانی که به جینی نگاه کنی.» رو به او کرد. "تو چطور؟ شاهزاده خانم در تعطیلات است؟"
  
  
  "به سختی، اما از شما متشکرم. من برای شرکت صادرات لینگ تایوان کار می کنم."
  
  
  "فکر می کردم تو می تونی مدل باشی. راستش جینی، من تا به حال دختر چینی را در فیلمی به زیبایی تو ندیده ام. یا به این قد بلند."
  
  
  "ممنون. ما همه گلهای کوچک نیستیم. خانواده من از شمال چین آمده اند. آنها آنجا بزرگ هستند. خیلی شبیه سوئد است. کوه و دریا. غذاهای خوب زیادی."
  
  
  آنها در دوران مائو چطور هستند؟
  
  
  به نظرش می رسید که چشمانش سوسو می زد، اما احساساتش قابل مشاهده نبود. "چانگ و من رفتیم. چیز زیادی نشنیدم."
  
  
  او را به هنرستان برد، برایش نوشیدنی آورد و چند سوال آرام دیگر پرسید. او پاسخ های نرم و بی اطلاعی دریافت کرد. او با پوشیدن یک لباس سبز کم رنگ که کاملاً با موهای مشکی براق و چشمان درخشان او تضاد داشت، خودنمایی می کرد. او تماشای مردان دیگر را تماشا کرد.
  
  
  او افراد زیادی را می شناخت که لبخند می زدند و سر تکان می دادند یا مکث می کردند تا چند کلمه بگویند. او با برخی از مردانی که می خواستند با او بمانند مبارزه کرد، یک تغییر سرعت که دیواری از یخ ایجاد کرد تا زمانی که آنها ادامه دادند. او هرگز توهین نمی کند -
  
  
  اد، او فقط وارد فریزر عمیق شد و به محض رفتن آنها بیرون آمد.
  
  
  او متوجه شد که او یک رقصنده ماهری است و آنها روی زمین ماندند زیرا سرگرم کننده بود - و چون نیک واقعا از احساس او در آغوشش و بوی عطر و بدنش لذت می برد. وقتی روت و والدز برگشتند، رقص‌ها را رد و بدل کردند، مقداری نوشیدنی نوشیدند، و گروهی را در گوشه اتاق بزرگ تشکیل دادند، افرادی که نیک ملاقات کرده بود و برخی دیگر را ندیده بود.
  
  
  در یک مکث، روت در حالی که کنار جین ایستاده بود، گفت: "می تونی چند دقیقه ما رو ببخشی؟ الان باید شام اعلام بشه و ما میخوایم سرحال بشیم."
  
  
  نیک با پت ماند. آنها نوشیدنی های تازه برداشتند و طبق معمول یکدیگر را نان تست کردند. او چیز جدیدی از آمریکای جنوبی یاد نگرفت.
  
  
  روت تنها در سالن زنانه به جینی گفت: "پس از اینکه خوب به او نگاه کردی در مورد او چه فکر می کنی؟"
  
  
  "فکر می کنم این بار آن را به نتیجه رساندی. آیا این یک رویا نیست؟ بسیار جالب تر از پت."
  
  
  "لیدر می گوید اگر دمینگ ملحق شد، پت را فراموش کنید."
  
  
  "میدانم." روت آهی کشید. طبق توافق، او را از دستان شما برمی دارم. به هر حال او رقصنده خوبی است. اما متوجه خواهید شد که دمینگ واقعا چیز دیگری است. جذابیت زیادی برای هدر دادن در تجارت نفت. و او همگی انسان است. تقریباً برگشته است. روی میزها. رهبر. شما می خندید. البته، لیدر آنها را عوض کرد - و از این بابت عصبانی نیست. من فکر می کنم او دمینگ را به خاطر آن تحسین می کند. او به او توصیه کرد که فرماندهی کند."
  
  
  دختران در یکی از سالن های زنانه بی شمار بودند - رختکن و حمام کاملاً مجهز. جینی به مبلمان گران قیمت نگاه کرد. "باید اینجا صحبت کنیم؟"
  
  
  روت با روتوش لب‌های نفیس خود روی یکی از آینه‌های غول‌پیکر پاسخ داد: «ایمن. شما می‌دانید که نظامی و سیاسی فقط در خروجی‌ها جاسوسی می‌کنند. اینها همه ورودی‌ها هستند.
  
  
  جینی آهی کشید. "شما خیلی بیشتر از من درباره سیاست می دانید. اما من مردم را می شناسم. چیزی در مورد این دمینگ وجود دارد که مرا آزار می دهد. او خیلی قوی است. آیا تا به حال توجه کرده اید که ژنرال ها از برنج ساخته شده اند، به خصوص سرشان؟ مردان فولادی؟ پولاد شده اند و نفتی ها روغنی شده اند خب دمینگ سخت و سریع است و شما و رهبری متوجه شده اید که او شجاعت دارد.
  
  
  این به تصویر یک کارگر نفت نمی خورد.»
  
  
  "من می گویم که شما مردان را می شناسید. من هرگز به این موضوع فکر نمی کردم. اما معتقدم این دلایلی است که Command به دمینگ علاقه مند است. او چیزی بیش از یک تاجر است. او مانند همه آنها به پول. آن امشب. چیزی به او پیشنهاد کن که فکر می کنی مؤثر است. من به پدرم پیشنهاد دادم که ممکن است چیزی برای او داشته باشد، اما او طعمه را نپذیرفت.
  
  
  "همچنین مراقب باشید..."
  
  
  "البته. این یک مزیت است. او از دخترها خوشش می آید، اگر می ترسی یکی دیگر مثل کارل کامستاک خواهی داشت."
  
  
  "نه. من به شما گفتم که می دانم دمینگ یک مرد واقعی است. فقط... خوب، شاید او یک تیپ با ارزش است، من به آن عادت ندارم. احساس می کردم او گاهی اوقات ماسک می زد، درست مثل ما. "
  
  
  "من این تصور را نداشتم، جینی. اما مراقب باش. اگر او دزد است، ما به او نیاز نداریم." روت آهی کشید. "اما چه بدنی..."
  
  
  "حسود نیستی؟"
  
  
  "البته که نه. اگر انتخابی داشتم، او را انتخاب می کردم. اگر سفارش را گرفتم، پت را می گیرم و از آن نهایت استفاده را می کنم."
  
  
  چیزی که روت و جن در مورد آن بحث نکردند - هرگز مورد بحث قرار نگرفت - سلیقه مشروط آنها برای مردان قفقازی و نه شرقی بود. مانند اکثر دخترانی که در جامعه خاصی بزرگ شده اند، هنجارهای آن را پذیرفته اند. ایده آل آنها گرگوری پک یا لی ماروین بود. رهبر آنها در این مورد می دانست - او با دقت توسط فرمانده اول، که اغلب آن را با روانشناس خود لینداور صحبت می کرد، در جریان قرار گرفت.
  
  
  دخترها کیف هایشان را بستند. روت شروع به رفتن کرد، اما جینی خودداری کرد. او متفکرانه پرسید: "من باید چه کار کنم، اگر دمینگ اینگونه است و آنطور که به نظر می رسد نیست؟ من هنوز این احساس عجیب را دارم..."
  
  
  "این که او می تواند در تیم دیگر باشد؟"
  
  
  "آره."
  
  
  روت در حالی که چهره‌اش لحظه‌ای بی‌ظاهر و سپس خشن بود، مکث کرد. "من نمی‌خواهم تو باشم اگر اشتباه می‌کنی، جینی. اما اگر متقاعد شدی، حدس می‌زنم فقط یک کار باقی مانده است."
  
  
  "قانون هفت؟"
  
  
  "بله. او را بپوشان."
  
  
  من هرگز به تنهایی این تصمیم را نگرفتم.»
  
  
  "قاعده واضح است. آن را بپوش. هیچ اثری از خود باقی نگذاشته است."
  
  
  فصل چهارم.
  
  
  
  چون نیک کارتر واقعی مردی بود که مردم را اعم از زن و مرد جذب می کرد، وقتی دختران به هنرستان بازگشتند، او را از بالکن در مرکز گروه بزرگ دیدند. او با ستاره نیروی هوایی درباره تاکتیک های توپخانه در کره گپ زد. دو کارآفرینی که او در سالن تازه افتتاح شده فورد ملاقات کرد، سعی کردند با صحبت در مورد نفت توجه او را جلب کنند. مو قرمزی که او در یک مهمانی کوچک صمیمی با او صحبت های گرمی رد و بدل کرده بود، در حال صحبت با پت والدز بود که به دنبال فرصتی برای باز کردن چشمان نیک بود. چند زوج مختلف دیگر گفتند: "هی، این جری دمینگ است!" - و فشار داد.
  
  
  روت گفت: "به این نگاه کن. خیلی خوب است که واقعیت داشته باشد."
  
  
  جینی پاسخ داد: این روغن است.
  
  
  "این جذابیت است."
  
  
  "و فروشندگی. شرط می بندم که او انبوهی از این چیزها را می فروشد."
  
  
  "فکر می کنم او می داند."
  
  
  روث اظهار داشت که نیک و جین به پت رسیدند، زیرا صدای آهسته زنگ‌ها بر PA آمد و جمعیت را آرام کرد.
  
  
  مو قرمز با صدای بلند صدای جیر جیر زد: «به نظر می رسد ایالات متحده SS است. او تقریباً به نیک رسید و اکنون او هنوز برای او گم شده است. او را از گوشه چشم دید، واقعیت را به عنوان مرجع یادداشت کرد، اما آن را نشان نداد.
  
  
  صدای مردی با صدای بیضی ملایمی که حرفه ای به نظر می رسید از بلندگوها شنیده شد: "عصر همگی بخیر. کوشینگ ها از شما به مهمانی شام همه دوستان خوش آمد می گویند و از من خواسته اند چند کلمه بگویم. این هشتاد و پنجمین سالگرد یک شامی که توسط ناپلئون کوشینگ برای یک هدف بسیار غیرمعمول آغاز شد.او می خواست جامعه بشردوستانه و آرمانگرا واشنگتن را از نیاز به مبلغان بیشتر در خاور دور، به ویژه در چین، آگاه کند تا از حمایت های مختلف برای این تلاش شریف برخوردار شوند. "
  
  
  نیک جرعه ای از نوشیدنی خود را نوشید و فکر کرد: "اوه خدای من، بودا را در سبد بگذار." برای من خانه ای بساز که بوفالوها از نفت سفید و قوطی های بنزین در آن پرسه می زنند.
  
  
  صدای ناخوشایند ادامه پیدا کرد. "برای چندین سال این پروژه به دلیل شرایط تا حدودی محدود شده است، اما خانواده کوشینگ صمیمانه امیدوار است که کارهای خوب به زودی از سر گرفته شود.
  
  
  "به دلیل اندازه فعلی شام سالانه، میزها در اتاق غذاخوری مدیسون، سالن همیلتون در بال چپ و سالن بزرگ در پشت خانه قرار داده شد."
  
  
  روت دست نیک را فشرد و با نیشخندی خفیف گفت : ورزشگاه .
  
  
  سخنران در پایان گفت: "به اکثر شما توصیه شده است که کارت های مکان خود را کجا پیدا کنید. اگر مطمئن نیستید، پیشخدمت در ورودی هر اتاق لیست مهمانان دارد و می تواند شما را راهنمایی کند. شام ظرف 30 دقیقه سرو می شود. کوشینگ ها دوباره بگویید - از همه شما متشکرم، که آنها آمدند.
  
  
  روت از نیک پرسید: "قبلا اینجا بوده ای؟"
  
  
  "نه. دارم بالا می روم."
  
  
  "بیا، به چیزهای اتاق مونرو نگاه کن. به اندازه یک موزه جالب است." او به جینی و پت اشاره کرد که آنها را دنبال کنند و از گروه دور شد.
  
  
  به نظر نیک می رسید که آنها یک مایل راه رفته اند. آنها از پله های عریض بالا رفتند، از سالن های بزرگ، شبیه راهروهای هتل، با این تفاوت که مبلمان متنوع و گران بود.
  
  
  و هر چند متری یک خدمتکار پشت میز پذیرش می ایستاد تا در صورت نیاز مشاوره بدهد. نیک گفت: آنها ارتش خودشان را دارند.
  
  
  "تقریبا. آلیس گفت که آنها شصت نفر را قبل از اینکه چند سال پیش کاهش دهند استخدام کرده اند. برخی از آنها احتمالاً برای این مناسبت استخدام شده اند."
  
  
  "آنها من را تحت تاثیر قرار می دهند."
  
  
  "شما باید این را چند سال پیش می دیدید. همه آنها مانند خادمان دربار فرانسه لباس پوشیده بودند. آلیس با مدرنیزاسیون ارتباط داشت."
  
  
  اتاق مونرو مجموعه‌ای چشمگیر از آثار هنری را ارائه می‌کرد که بسیاری از آن‌ها بی‌ارزش بودند و توسط دو کارآگاه خصوصی و مردی سخت‌گیر که شبیه یک خدمتکار قدیمی خانواده به نظر می‌رسید محافظت می‌شد. نیک گفت: دل را گرم می کند، نه؟
  
  
  "چطور؟" - جینی با کنجکاوی پرسید.
  
  
  "به اعتقاد من، همه این چیزهای شگفت انگیز توسط هموطنان قدرشناس شما به مبلغان ارائه شد."
  
  
  جین و روث نگاهی رد و بدل کردند. پت انگار می‌خواست بخندد، اما تصمیم گرفت. آنها از در دیگری خارج شدند و وارد اتاق غذاخوری مدیسون شدند.
  
  
  ناهار عالی بود: میوه، ماهی و گوشت. نیک قبل از اینکه یک تکه در حال جوش از شاتوبریان در مقابل او قرار گرفت، چوی نگگو تانگ، خرچنگ کانتونی، ساوت داو چاو گی یوک و بوک چوی نگگو را شناسایی کرد. "این را کجا می توانیم بگذاریم؟" - او به روت زمزمه کرد.
  
  
  او پاسخ داد: "امتحان کن، خوشمزه است." "فردریک کوشینگ چهارم شخصا منو را انتخاب می کند."
  
  
  "او کیست؟"
  
  
  "پنجم از سمت راست سر میز. او هفتاد و هشت سال دارد. او رژیم غذایی ملایمی دارد."
  
  
  "بعد از این با او خواهم بود."
  
  
  در هر مکان چهار لیوان شراب وجود داشت و نمی‌توانستند آن‌ها را خالی بگذارند. نیک نیم اینچ از هر کدام نوشید و به چند نان تست پاسخ داد، اما اکثریت قریب به اتفاق حامیان تا زمانی که دان شادی آور - یک کیک اسفنجی با آناناس و خامه زده شده - برافروخته و مست شده بودند.
  
  
  سپس همه چیز به آرامی و به سرعت اتفاق افتاد و نیک رضایت کامل داشت. مهمانان به هنرستان و چادر بازگشتند، جایی که بارها اکنون قهوه و مشروبات الکلی را علاوه بر مقادیر زیادی الکل تقریباً به هر شکلی که توسط انسان اختراع شده بود، می فروختند. جین به او گفت که برای شام با پت حاضر نشده است... روث ناگهان سردرد گرفت: "همه غذای بزرگ"... و او متوجه شد که در حال رقصیدن با جین در حالی که روت ناپدید شده است. پت با یک مو قرمز جفت می شود.
  
  
  درست قبل از نیمه شب، جری دمینگ تماسی دریافت کرد که در آن نوشته شده بود: «عزیزم، من مریض هستم». هیچ چیز جدی نیست، فقط غذای زیاد. من با رینولدز به خانه رفتم. می‌توانید به Genie سفری به شهر بدهید. لطفا فردا با من تماس بگیرید روت.
  
  
  نامه را جدی به جن داد. چشمان سیاه برق زدند و بدنی باشکوه در آغوش او یافت. جینی زمزمه کرد: برای روت متاسفم، اما خوشحالم که خوش شانس هستم.
  
  
  موسیقی به آرامی پخش می شد و با پراکنده شدن مهمانان شراب خوار، افراد کمتری روی زمین بودند. در حالی که به آرامی در گوشه حلقه می زدند، نیک پرسید: "حالت چطور است؟"
  
  
  "عالی. من هضم آهن دارم." آهی کشید. "این یک امر مجلل است، اینطور نیست؟"
  
  
  "عالی. تنها چیزی که او نیاز دارد شبح واسیلی زاخاروف است که در نیمه شب از استخر بیرون می پرد."
  
  
  "آیا او بامزه بود؟"
  
  
  "در بیشتر موارد."
  
  
  نیک دوباره عطر او را استشمام کرد. او با موهای براق و پوست براقش به سوراخ های بینی او حمله کرد و او مانند یک داروی مقوایی از او لذت برد. با اصرار ملایمی که حاکی از محبت، اشتیاق یا ترکیبی از هر دو بود، خود را به او فشار داد. گرمی را در پشت گردن و پایین کمرش احساس کرد. شما می توانید دما را با جینی و در مورد جینی افزایش دهید. او امیدوار بود که بیوه سیاهی نباشد که برای بال زدن پروانه های باشکوه خود به عنوان طعمه آموزش دیده باشد. حتی اگر او بود، جالب و شاید لذت بخش بود، و او مشتاقانه منتظر ملاقات با فرد با استعدادی بود که چنین مهارت هایی را به او آموخت.
  
  
  یک ساعت بعد او در پرنده بود و با سرعتی آسان به سمت واشنگتن می رفت، در حالی که جینی، معطر و گرم، به بازویش فشار داده شده بود. او فکر می کرد که تغییر از روث به جن ممکن است ساختگی بوده باشد. نه اینکه فکرش را کرده باشد. او برای مأموریت تبر یا لذت شخصی خود، یکی یا دیگری را می گرفت. به نظر می رسید جینی بسیار پاسخگو بود - یا شاید به خاطر نوشیدنی بود. آن را فشار داد. سپس فکر کردم - اما اول ...
  
  
  او گفت: "عزیزم، امیدوارم روث خوب باشد. او مرا یاد سوزی کوونگ می اندازد. او را می شناسی؟"
  
  
  مکث خیلی طولانی بود. او فکر کرد که باید تصمیم می گرفت که دروغ بگوید یا نه، و سپس به این نتیجه رسید که حقیقت منطقی ترین و امن ترین است. "بله. اما چگونه؟ فکر نمی کنم آنها خیلی شبیه به هم باشند."
  
  
  "آنها همان جذابیت شرقی را دارند. منظورم این است که شما می دانید چه می گویند، اما بسیاری از اوقات نمی توانید حدس بزنید که آنها به چه فکر می کنند، اما می دانید، اگر بتوانید خیلی جالب خواهد بود."
  
  
  او در مورد آن فکر کرد. "من می دانم منظور شما چیست، جری. آره، آنها دختران خوبی هستند." لج کرد و به آرامی سرش را روی شانه اش چرخاند.
  
  
  او ادامه داد: «و ان وی لینگ». دختری هست که همیشه مرا به گل نیلوفر آبی و چای معطر در باغ چینی می اندازد.
  
  
  جینی فقط آهی کشید.
  
  
  "آن را می شناسید؟" - نیک اصرار کرد.
  
  
  مکثی دیگر "بله. طبیعتاً، دخترانی با یک پیشینه که اغلب با یکدیگر برخورد می کنند، معمولاً دور هم جمع می شوند و یادداشت رد و بدل می کنند. فکر می کنم صدها نفر را می شناسم.
  
  
  دختران ناز چینی قرمز در واشنگتن." آنها چندین مایل در سکوت رانندگی کردند. او فکر کرد که آیا بیش از حد پیش رفته است و به الکل موجود در او تکیه کرده است. وقتی او پرسید: "چرا اینقدر به دختران چینی علاقه دارید؟" "
  
  
  "من مدتی در شرق بودم. فرهنگ چینی مرا مجذوب خود می کند. من جو، غذا، سنت ها، دختران را دوست دارم..." او یک سینه بزرگ را جمع کرد و به آرامی با انگشتان حساسش آن را نوازش کرد. او خفه شد.
  
  
  زمزمه کرد: "خوب است." می دانید که چینی ها تجار خوبی هستند.
  
  
  "توجه کردم. با شرکت های چینی معامله کردم. قابل اعتماد. شهرت خوب."
  
  
  "آیا پول زیادی به دست می آوری، جری؟"
  
  
  "برای گذراندن کافی است. اگر می‌خواهی ببینی من چگونه زندگی می‌کنم، قبل از اینکه شما را به خانه برسانم، بیایید برای نوشیدنی در خانه من توقف کنیم."
  
  
  با تنبلی گفت: باشه. "اما منظور من از پول، پول درآوردن برای خود است، نه فقط دستمزد. به طوری که هزاران قطعه خوب به دست می آید، و شاید مجبور نباشید مالیات زیادی بابت آن بپردازید. این راه پول درآوردن است."
  
  
  او موافقت کرد: «این درست است.
  
  
  او ادامه داد: «پسر عموی من در تجارت نفت است. او در مورد یافتن شریک دیگری صحبت کرد. بدون سرمایه‌گذاری. اگر فرد جدید تجربه واقعی در حوزه نفت داشته باشد، حقوق مناسبی تضمین می‌شود. اما اگر موفق می‌شدند، سود را تقسیم می‌کردند.
  
  
  "من می خواهم با پسر عمویت ملاقات کنم."
  
  
  "وقتی دیدمش بهت میگم."
  
  
  کارت ویزیتم را به شما می دهم تا با من تماس بگیرد.
  
  
  "لطفا این کار را انجام دهید. من می خواهم به شما کمک کنم." دستی لاغر و قوی زانوی او را فشار داد.
  
  
  دو ساعت و چهار نوشیدنی بعد، یک دست زیبا همان زانو را با لمسی محکم‌تر گرفته بود و بیشتر بدن او را لمس می‌کرد. نیک از سهولت پذیرفتن اقامت در آپارتمانش راضی بود قبل از اینکه او را به خانه ببرد به جایی که او به عنوان «مکانی که خانواده در Chevy Chase خریده بودند» توصیف کرد.
  
  
  نوشیدنی؟ او احمق بود، اما بعید بود که بتواند حرف دیگری درباره پسر عمویش یا تجارت خانوادگی از او بگوید. او اضافه کرد: «من در دفتر کمک می کنم.
  
  
  بازی؟ وقتی به آنها توصیه کرد برای راحتی کفش‌هایشان را در بیاورند، هیچ اعتراضی نکرد - سپس لباس او و شلوار راه راه‌اش... "تا بتوانیم راحت باشیم و همه آنها را چروک نکنیم."
  
  
  نیک فکر کرد که روی کاناپه روبروی پنجره عکس مشرف به رودخانه آناکوستیا، با نورهای کم نور، موسیقی ملایم، یخ، نوشابه و ویسکی کنار کاناپه دراز شده بود تا مجبور نباشد زیاد راه را پرسه بزند. با رضایت: چه راهی برای امرار معاش.
  
  
  جینی که تا حدی لباس‌هایش را برهنه کرده بود، زیباتر از همیشه به نظر می‌رسید. او یک حشره ابریشمی و یک سوتین بدون بند پوشیده بود و پوستش سایه‌ای از هلوی زرد طلایی بود در لحظه‌ای که سفت می‌شد، قبل از اینکه نرمی قرمز رنگش را فرا بگیرد. او فکر می کرد موهای او رنگ روغن تازه ای است که در یک شب تاریک به مخازن ذخیره می ریزد - طلای سیاه.
  
  
  او را کاملاً بوسید، اما نه آنطور که دوست داشت. او را نوازش کرد و نوازش کرد و اجازه داد خواب ببیند. او صبور بود تا اینکه ناگهان در سکوت گفت: "احساس می کنم جری. می خواهی با من عشق بازی کنی، نه؟"
  
  
  "آره."
  
  
  "جری دمینگ با تو راحت حرف می زند. آیا تا به حال ازدواج کرده ای؟"
  
  
  "نه."
  
  
  اما تو دخترهای زیادی را می شناختی.
  
  
  "آره."
  
  
  "در سراسر جهان؟"
  
  
  "آره." او پاسخ‌های کوتاه را به آرامی و آنقدر سریع داد تا نشان دهد که درست هستند - و درست بودند، اما بدون اشاره‌ای به اختصار یا عصبانیت زیر سوال.
  
  
  "احساس میکنی منو دوست داری؟"
  
  
  "مثل هر دختری که تا به حال ملاقات کردم. تو فقط زیبا هستی. عجیب و غریب. زیباتر از هر عکسی از یک شاهزاده خانم چینی، زیرا تو گرم و زنده ای."
  
  
  او نفس کشید و به سمت او برگشت: "می توانید شرط ببندید که من هستم." قبل از اینکه لب هایشان به هم برسند اضافه کرد: "و تو چیزی یاد می گیری."
  
  
  او زمان زیادی برای نگرانی در مورد آن نداشت زیرا جینی در حال عشقبازی بود و فعالیت های او نیاز به تمام توجه او داشت. او یک آهنربای فریبنده بود که اشتیاق شما را به بیرون و بیرون می کشید، و هنگامی که شما کشش آن را احساس کردید و به خود اجازه دادید کسری از اینچ را حرکت دهید، جاذبه ای مقاومت ناپذیر گرفتار شدید و هیچ چیز نمی توانست شما را از فرو رفتن در ذات باز دارد. و هنگامی که حرکت کردید، نمی خواستید متوقف شوید.
  
  
  او نه به او تجاوز کرد، نه توجه یک فاحشه، که با شدت حرفه‌ای در کنار دست به او داده شد. جینی جوری عشق ورزی می کرد که انگار مجوز ساخت آن را دارد، با مهارت، گرمی و چنان لذت شخصی که شما به سادگی شگفت زده می شدید. مرد احمقی است که آرام نگیرد، و هیچکس نیک را احمق خطاب نکرده است.
  
  
  او همکاری کرد، کمک کرد و از این بخت خوب سپاسگزار بود. او بیش از سهم خود جلسات شهوانی در زندگی خود داشته است و می‌دانست که این جلسات را نه به صورت تصادفی، بلکه به واسطه جذابیت فیزیکی خود برای زنان به دست آورده است.
  
  
  با جینی - مانند دیگرانی که به عشق نیاز داشتند و فقط به پیشنهاد مناسب مبادله نیاز داشتند تا قلب، ذهن و بدن خود را به طور گسترده باز کنند - معامله انجام شد. نیک کالا را با ملایمت و ظرافت تحویل داد.
  
  
  نیک فکر کرد که همان جا دراز کشیده بود و موهای مشکی خیس صورتش را پوشانده بود، بافت آن را با زبانش می چشید و دوباره به این فکر می کرد که چه عطری است، عالی بود.
  
  
  در دو ساعت گذشته او خوشحال بود - و مطمئن بود که به همان اندازه که گرفته بود داده است.
  
  
  موها به آرامی از تماس با پوست دور شدند و با چشمان سیاه درخشان و پوزخندی شیطنت آمیز جایگزین شدند - تمام قد جن در نور کم لامپ تکی ظاهر می شد، و سپس با پوشاندن ردای خود روی او، موها را کم رنگ کرد. "خوشحال؟"
  
  
  او خیلی آرام پاسخ داد: "شگفت زده. فوق العاده هیجان زده."
  
  
  "من هم چنین احساسی دارم. شما این را می دانید."
  
  
  "احساسش دارم".
  
  
  سرش را روی شانه او چرخاند، جن غول پیکر در تمام طولش نرم و صاف شد. "چرا مردم نمی توانند از این موضوع خوشحال باشند؟ آنها بلند می شوند و بحث می کنند. یا بدون یک کلمه محبت آمیز می روند. یا مردان آن را ترک می کنند تا بنوشند یا در جنگ های احمقانه بجنگند."
  
  
  نیک با تعجب گفت: «این یعنی بیشتر مردم آن را ندارند. آنها بیش از حد استرس دارند، خودمحور یا بی تجربه هستند. چند وقت یکبار دو نفر مثل ما دور هم جمع می شوند؟ هر دو بخش دهنده. هر دو صبور. می دانید. - همه فکر می‌کنند که بازیکنان طبیعی، اهل گفتگو و عاشق هستند. بیشتر مردم هرگز متوجه نمی‌شوند که در واقع هیچ چیز لعنتی در مورد هیچ یک از آنها نمی‌دانند.
  
  
  "به نظر شما من ماهر هستم؟"
  
  
  نیک به شش یا هفت نوع مهارتی که تاکنون نشان داده بود فکر کرد. "تو خیلی ماهری هستی."
  
  
  "تماشا کردن."
  
  
  جن طلایی به راحتی آکروبات روی زمین افتاد. هنرمندانه حرکات او نفس او را بند می آورد و انحناهای بی نقص سینه ها، باسن و کفل او باعث شد که زبانش را روی لب هایش بگذارد و قورت بدهد. با پاهای گشاد ایستاد، به او لبخند زد، سپس به عقب خم شد و ناگهان سرش بین پاهایش قرار گرفت، لب‌های قرمز هنوز جمع شده بود. "تا حالا اینو دیده بودی؟"
  
  
  "فقط روی صحنه!" خودش را روی آرنج بلند کرد.
  
  
  "یا اون؟" او به آرامی برخاست، خم شد و دستانش را روی فرش دیوار به دیوار گذاشت، و سپس به آرامی، هر چند اینچ، انگشتان پایش را بلند کرد تا جایی که ناخن‌های صورتی‌شان به سقف اشاره کرد، سپس آن‌ها را به سمت او پایین آورد تا اینکه فقط به تخت ضربه زد و به زمین رسید و در یک کمان سنجاق سر خم شد.
  
  
  به نیمی از دختر نگاه کرد. نیمه جالب اما به طرز عجیبی ناراحت کننده. در نور کم از ناحیه کمر بریده شد. صدای آرام او قابل توجه نبود. "تو یک ورزشکار هستی، جری. تو مرد قدرتمندی. آیا می توانی این کار را انجام دهی؟"
  
  
  او با وحشت واقعی پاسخ داد: «خدایا، نه. نیم تنه دوباره به یک دختر طلایی قد بلند تبدیل شد. رویا به وجود می آید، می خندد. "شما باید تمام زندگی خود را تمرین کرده اید. آیا شما - آیا در تجارت نمایشی بوده اید؟"
  
  
  "وقتی کوچک بودم. هر روز تمرین می‌کردیم. اغلب دو یا سه بار در روز. به آن ادامه می‌دادم. فکر می‌کنم برای شما خوب است. من هرگز در زندگی‌ام مریض نشده‌ام."
  
  
  "این باید در مهمانی ها ضربه بزرگی بزند."
  
  
  "من دیگر هیچ وقت اجرا نمی کنم. درست مثل این. برای کسی که مخصوصاً خوب است. کاربردهای دیگری هم دارد..." او خود را روی او پایین آورد، او را بوسید، عقب کشید تا متفکرانه به او نگاه کند. او با تعجب گفت: "تو دوباره آماده ای." "مرد توانا"
  
  
  تماشای این کار باعث می‌شود که تمام مجسمه‌های شهر جان بگیرند.»
  
  
  او خندید، از او دور شد و سپس به سمت پایین چرخید تا موهای سیاهش را دید. سپس روی تخت غلت زد و پاهای بلند و منعطفش 180 درجه چرخید، یک قوس خفیف، تا اینکه دوباره بیش از دو برابر خم شد و به پشت خم شد.
  
  
  "حالا عزیزم." صدایش به شکم خودش خفه شده بود.
  
  
  "در حال حاضر؟"
  
  
  "می بینی. فرق می کند."
  
  
  نیک وقتی قبول کرد، هیجان و اشتیاق غیرعادی احساس کرد. او به خویشتن داری کامل خود افتخار می کرد - با اطاعت از انجام تمرینات روزانه یوگا و ذن - اما اکنون نیازی به متقاعد کردن خود نداشت.
  
  
  او در غاری گرم شنا کرد، جایی که دختری زیبا منتظر او بود، اما نتوانست او را لمس کند. او تنها و بلافاصله با او بود. او تمام راه را طی کرد، روی بازوهای متقاطع شناور بود و سرش را روی آنها تکیه داده بود.
  
  
  غلغلک ابریشمی موهایش را که روی ران هایش شناور بود احساس کرد و فکر کرد ممکن است برای لحظه ای از اعماق عقب نشینی کند، اما ماهی بزرگی با دهانی خیس و لطیف، کره های دوقلوی مردانگی اش را گرفت و برای لحظه ای دیگر با آن دست و پنجه نرم کرد. از دست دادن کنترل. اما لذت خیلی زیاد بود و چشمانش را بست و اجازه داد احساسات در تاریکی شیرین اعماق دوستانه بر او بشوید. غیرعادی بود. این نادر بود. او در قرمز و بنفش تیره شناور شد و به یک موشک زنده با اندازه ناشناخته تبدیل شد و روی سکوی پرتاب زیر دریای مخفی می سوزد و می تپد، تا اینکه وانمود کرد که آن را می خواهد، اما می دانست که درمانده است، مانند موجی از غذاهای خوشمزه. او به سمت فضا یا از آن شلیک شد - حالا دیگر فرقی نمی‌کند - و پرتاب‌کننده‌ها با خوشحالی در زنجیره‌ای از دستیاران مشتاق منفجر شدند.
  
  
  وقتی به ساعتش نگاه کرد ساعت 3:07 بود. بیست دقیقه خوابیدند. او حرکت کرد و جینی، مثل همیشه، بلافاصله و با احتیاط از خواب بیدار شد. "زمان؟" - با آهی رضایت بخش پرسید. وقتی به او گفت، گفت: ترجیح می دهم به خانه بروم، خانواده من تحمل می کنند، اما...
  
  
  در راه چوی چیس، نیک خود را متقاعد کرد که به زودی دوباره جینی را خواهد دید.
  
  
  احتیاط اغلب نتیجه داد. زمان کافی برای بررسی مجدد آن، سوزی و دیگران است. در کمال تعجب، او از گرفتن هرگونه قراری خودداری کرد.
  
  
  او گفت: «من برای کار باید شهر را ترک کنم. "یک هفته دیگر با من تماس بگیرید و خوشحال می شوم که شما را ببینم - اگر هنوز هم می خواهید."
  
  
  با جدیت گفت: "بهت زنگ میزنم." چند تا دختر خوشگل میشناخت... بعضیاشون زیبایی و هوش و شور و بعضی خصوصیات مشترک داشتن. اما جینی اهلینگ چیز دیگری بود!
  
  
  سپس این سؤال مطرح شد - او کجا می رفت تجارت؟ چرا؟ با چه کسی؟ آیا این می تواند به مرگ های غیرقابل توضیح یا حلقه باومن مربوط باشد؟
  
  
  او گفت: "امیدوارم سفر کاری شما به مکانی دور از این طلسم داغ باشد. جای تعجب نیست که بریتانیایی ها پاداش گرمسیری بابت بدهی واشنگتن می پردازند. ای کاش من و شما می توانستیم مخفیانه به Catskills، Asheville یا Maine برسیم."
  
  
  او با رویا پاسخ داد: "خوب خواهد بود." "شاید روزی. ما در حال حاضر خیلی شلوغ هستیم. بیشتر پرواز می کنیم. یا در اتاق های کنفرانس دارای تهویه مطبوع." او خواب آلود بود. خاکستری کم رنگ اولین نور سپیده دم تاریکی را تلطیف کرد زیرا به او گفت که بیرون خانه ای قدیمی با ده یا دوازده اتاق توقف کند. پشت پرده ای از بوته ها پارک کرد. او تصمیم گرفت که بیشتر از این تلاش نکند - جری دمینگ در همه بخش‌ها پیشرفت خوبی داشت، و خراب کردن همه چیز با فشار بیش از حد بی‌معنی است.
  
  
  چند دقیقه او را بوسید. او زمزمه کرد: "خیلی سرگرم کننده بود جری. ببین دوست داری پسر عمویم را به تو معرفی کنم. من می دانم که نحوه برخورد او با نفت پول واقعی می آورد."
  
  
  "تصمیم گرفته ام. می خواهم با او ملاقات کنم."
  
  
  "باشه. یک هفته دیگه با من تماس بگیر."
  
  
  و او رفت.
  
  
  او دوست داشت دوباره در آپارتمان باشد. ممکن است کسی فکر کند که یک روز تازه و هنوز خنک بود و ترافیک کمی وجود داشت. همینطور که سرعتش کم شد، شیرفروش برایش دست تکان داد و او هم از صمیم قلب به عقب تکان داد.
  
  
  او به روت و جین فکر کرد. آنها تفنگداران در صف طولانی مروجین بودند. عجله داشتید یا گرسنه بودید. آنها ممکن است جری دمینگ را بخواهند، زیرا او مردی سرسخت و با تجربه در تجارتی به نظر می رسید که پول در آن جریان دارد، اگر شما اصلا خوش شانس بودید. یا این می تواند اولین تماس های ارزشمند او با چیزی پیچیده و مرگبار باشد.
  
  
  او زنگ ساعت را برای ساعت 11:50 صبح تنظیم کرد. وقتی از خواب بیدار شد، Farberware سریع را روشن کرد و Ruth Moto را صدا کرد.
  
  
  "سلام جری..." او بیمار به نظر نمی رسید.
  
  
  "سلام. ببخشید دیشب حالتون خوب نبود. الان حالتون بهتره؟"
  
  
  "بله. من با احساس عالی از خواب بیدار شدم. امیدوارم با رفتن شما را عصبانی نکرده باشم، اما اگر می ماندم ممکن بود مریض می شدم. قطعاً شرکت بدی بود."
  
  
  "تا زمانی که دوباره احساس خوبی داشته باشی، اشکالی ندارد. من و جین به خوبی سپری کردیم." او فکر کرد: "اوه، مرد، این ممکن است افشا شود." "امشب شام برای جبران شب از دست رفته چطور؟"
  
  
  "دوستش دارم."
  
  
  جینی به من می‌گوید: «اتفاقاً» او یک پسر عموی دارد که در تجارت نفت مشغول به کار است و من ممکن است به نحوی در آن جا بیفتم. اگر او و روابط تجاری اش قوی باشند؟"
  
  
  "یعنی می تونی به نظر جین اعتماد کنی؟"
  
  
  "آره همینه."
  
  
  سکوت حاکم شد. او سپس پاسخ داد: "من فکر می کنم اینطور است. او می تواند شما را به ... رشته خود نزدیکتر کند."
  
  
  "باشه، متشکرم. چهارشنبه شب آینده چه خواهید کرد؟" وقتی نیک به یاد نقشه های جین افتاد، میل به پرسیدن سوال در او ایجاد شد. اگر چند دختر مرموز در "تجارت" دور باشند چه؟ "من به کنسرت ایرانی در هیلتون می روم - می خواهید بروم؟"
  
  
  پشیمانی واقعی در صدایش بود. "اوه جری، من خیلی دوست دارم، اما من تمام هفته در بند خواهم بود."
  
  
  "تمام هفته! داری میری؟"
  
  
  "خب...آره، من بیشتر هفته خارج از شهر خواهم بود."
  
  
  او گفت: «این هفته برای من خسته کننده خواهد بود. "روت، حوالی شش می بینمت. آیا باید تو را از محلت ببرم؟"
  
  
  "لطفا."
  
  
  پس از قطع کردن تلفن، او روی فرش در وضعیت نیلوفر آبی نشست و شروع به انجام تمرینات یوگا در مورد تنفس و کنترل عضلات کرد. او - پس از حدود شش سال تمرین - تا حدی پیشرفت کرد که می‌توانست به نبض مچ دستش که بر روی زانوی خم شده برعکس شده بود نگاه کند و ببیند که به میل خود سرعت می‌گیرد یا کند می‌شود. پس از پانزده دقیقه، آگاهانه به حالت اولیه بازگشت. مشکل مرگ های عجیب، حلقه باومن، جینی و روث. او هر دو دختر را دوست داشت. آنها به نوعی عجیب و غریب بودند، اما همیشه منحصر به فرد و متفاوت او را علاقه مند می کردند. او در مورد وقایع مریلند، نظرات هاوک و بیماری عجیب روث در شام کوشینگ صحبت کرد. می توانید از آنها الگو بسازید یا بپذیرید که همه رشته های اتصال ممکن است تصادفی باشند. او نمی‌توانست به یاد بیاورد که در یک موضوع آنقدر درمانده شده باشد... با انتخابی از پاسخ‌ها، اما چیزی قابل مقایسه با آنها نیست.
  
  
  او شلوار قهوه ای و یک پیراهن چوگان سفید پوشید، پایین آمد و به کالج گالاودت در برد رسید. او به سمت خیابان نیویورک رفت و به سمت راست به کوهستان پیچید. الیوت و مردی را دید که در تقاطع جاده بلادنزبورگ منتظر او بود.
  
  
  این مرد یک نامرئی مضاعف داشت: عادی بودن کامل به علاوه یک ناامیدی کهنه و خمیده، که به خاطر آن ناخودآگاه به سرعت از کنار او رد شدی تا فقیر یا فقیر باشی.
  
  
  بدبختی های دنیای او به خودی خود نفوذ نکرد. نیک ایستاد، مرد به سرعت از داخل بالا رفت و به سمت پارک لینکلن و پل جان فیلیپ سوزا حرکت کرد.
  
  
  نیک گفت: "وقتی تو را دیدم، خواستم برایت یک غذای مقوی بخرم و یک اسکناس پنج دلاری در جیب ژولیده تو بچسبانم."
  
  
  هاک پاسخ داد: «می‌توانی این کار را انجام دهی». "من ناهار نخوردم. از آن مکان نزدیک ساختمان نیروی دریایی همبرگر و شیر بیاورید. می توانیم آنها را در ماشین بخوریم."
  
  
  اگرچه هاوک این تعریف را تایید نکرد، نیک می دانست که او آن را دوست دارد. یک مرد مسن تر می تواند با یک ژاکت پاره شده معجزه کند. حتی یک پیپ، یک سیگار یا یک کلاه قدیمی می تواند ظاهر او را کاملاً تغییر دهد. موضوع این نبود... هاک این توانایی را داشت که پیر، خسته و افسرده، یا مغرور، سختگیر و با شکوه، یا ده ها نوع دیگر شود. او در لباس مبدل اصیل متخصص بود. شاهین می توانست ناپدید شود، زیرا او تبدیل به یک فرد معمولی شده بود.
  
  
  نیک شب خود را با جین توصیف کرد: "...سپس او را به خانه بردم. او هفته آینده آنجا نخواهد بود. فکر می کنم روث موتو نیز باشد. آیا جایی وجود دارد که همه آنها بتوانند دور هم جمع شوند؟"
  
  
  هاوک یک جرعه آهسته از شیرش را می نوشد. "سحرگاه او را به خانه برد، نه؟"
  
  
  "آره."
  
  
  "اوه، دوباره جوان شوم و در مزرعه کار کنم. شما دختران زیبا را سرگرم می کنید. تنها با آنها ... می گویید چهار یا پنج ساعت؟ من یک برده در یک دفتر خسته کننده هستم."
  
  
  نیک به آرامی گفت: «ما در مورد یشم چینی صحبت می کردیم. "این سرگرمی او است."
  
  
  من می دانم که سرگرمی های جینی شامل سرگرمی های فعال تر است.
  
  
  "پس شما تمام وقت خود را در دفتر نمی گذرانید. از چه نوع مبدلی استفاده کردید؟ فکر می کنم چیزی شبیه به کلیفتون وب در فیلم های قدیمی تلویزیون است؟"
  
  
  "شما نزدیک هستید. خوشحالم که می بینم شما جوانان تکنیک های پیشرفته ای دارید." ظرف خالی را انداخت و پوزخندی زد. سپس او ادامه داد: "ما ایده ای داریم که دختران می توانند به کجا بروند. یک مهمانی یک هفته ای در املاک لردها در پنسیلوانیا برگزار می شود - که به آن کنفرانس تجاری می گویند. محبوب ترین تجار بین المللی. در درجه اول فولاد، هواپیما و ... البته، مهمات."
  
  
  "کارگر نفت نیست؟"
  
  
  در هر صورت، نقش شما به عنوان جری دمینگ اینجاست. اخیراً با افراد زیادی آشنا شده اید. اما شما فردی هستید که باید بروید.
  
  
  "چه خبر از لو کارلا؟"
  
  
  او در ایران است. عمیقاً درگیر است. من نمی خواهم او را بیرون بیاورم.
  
  
  "من به او فکر کردم زیرا او تجارت فولاد را می داند. و اگر دخترانی در آنجا هستند، هر هویتی که انتخاب می کنم باید یک پوشش کامل باشد."
  
  
  "من شک دارم که دخترانی در میان مهمانان گردش کنند."
  
  
  نیک به طور جدی سری تکان داد که DC-8 هواپیمای کوچکتر را از میان نوار متراکم واشنگتن عبور می داد. از این فاصله به طرز خطرناکی نزدیک به نظر می رسیدند. "من وارد می شوم. در هر صورت، ممکن است اطلاعات نادرست باشد."
  
  
  هاک خندید. "اگر این تلاشی برای دریافت نظر من باشد، نتیجه خواهد داد. ما از این جلسه اطلاع داریم زیرا ما شش روز است که تابلوی تلفن مرکزی را بدون وقفه بیش از سی دقیقه تماشا می کنیم. چیزی بزرگ و فوق العاده سازماندهی شده. اگر آنها هستند. مسئول مرگ‌های اخیر که ظاهراً طبیعی بوده‌اند، بی‌رحم و ماهر هستند.»
  
  
  آیا همه اینها را از مکالمات تلفنی استنباط می کنید؟
  
  
  "سعی نکن مرا اغوا کنی، پسرم - متخصصان سعی کردند این کار را انجام دهند." نیک پوزخند را فرو بست و هاک ادامه داد: "همه تکه‌ها و تکه‌ها به هم نمی‌خورند، اما من یک الگو را احساس می‌کنم. برو داخل آن و ببین که چگونه با هم هماهنگ می‌شوند."
  
  
  "اگر آنها آنقدر باهوش و بی ادب هستند که شما فکر می کنید، ممکن است مجبور شوید مرا دور هم جمع کنید."
  
  
  "من شک دارم، نیکلاس. می‌دانی که من در مورد توانایی‌هایت چه فکر می‌کنم. به همین دلیل است که به آنجا می‌روی. اگر یکشنبه صبح با قایق خود به گشت و گذار بپردازید، در برایان پوینت شما را ملاقات خواهم کرد. اگر رودخانه شلوغ باشد، برو به سمت جنوب.» به غرب تا تنها بمانیم.
  
  
  "چه زمانی تکنسین ها برای من آماده خواهند شد؟"
  
  
  "سه شنبه در گاراژ مک لین. اما من یک جلسه توجیهی کامل و بیشتر اسناد و نقشه ها را روز یکشنبه به شما خواهم داد."
  
  
  نیک از شام آن شب با روث موتو لذت برد، اما هیچ چیز ارزشمندی یاد نگرفت و به توصیه هاک، اصرار نکرد. آنها در حالی که در ساحل پارک شده بودند از لحظات پرشور لذت بردند و در ساعت دو او را به خانه رساند.
  
  
  او روز یکشنبه با هاک ملاقات کرد و آنها سه ساعت با دقت دو معمار که آماده امضای قرارداد بودند، جزئیات را بررسی کردند.
  
  
  روز سه‌شنبه، جری دمینگ به منشی تلفنی، دربانش و چند نفر دیگر گفت که برای کاری به تگزاس می‌رود و با پرنده پرواز می‌کند. نیم ساعت بعد او از درهای یک ترمینال کامیون های متوسط عبور کرد و از جاده خارج شد و برای یک لحظه او و ماشینش از روی زمین ناپدید شدند.
  
  
  صبح چهارشنبه، بیوک 2 ساله از گاراژ کامیون خارج شد و از مسیر 7 به سمت لیزبورگ حرکت کرد. وقتی ایستاد، مردی از ماشین پیاده شد و پنج بلوک به سمت دفتر تاکسی رفت.
  
  
  در حالی که به آرامی در خیابان شلوغ قدم می زد هیچ کس متوجه او نشد، زیرا او از آن جورهایی نبود که بتوان دو بار به او نگاه کرد، حتی اگر لنگان لنگان می زد و یک عصای قهوه ای ساده به دست داشت. او می توانست یک تاجر محلی یا پدر کسی باشد که برای گرفتن کاغذ و یک قوطی آب پرتقال می آمد. موها و سبیل‌هایش خاکستری، پوستش قرمز و گلگون بود، وضعیت بدنی نامناسبی داشت و وزن زیادی تحمل می‌کرد، هرچند بدنش درشت بود. او یک کت و شلوار آبی تیره و یک کلاه نرم آبی و خاکستری پوشیده بود.
  
  
  او یک تاکسی کرایه کرد و در امتداد بزرگراه Љ7 به فرودگاه رانده شد.
  
  
  جایی که او در دفتر اجاره چارتر پیاده شد. مرد پشت پیشخوان او را دوست داشت زیرا بسیار مؤدب و آشکارا محترم بود.
  
  
  مدارکش مرتب بود. آلستر بیدل ویلیامز. او آنها را به دقت بررسی کرد. "منشی شما فرمانده هوانوردی، آقای ویلیامز را رزرو کرد و سپرده را به صورت نقدی ارسال کرد." خودش خیلی مودب شد. "از آنجایی که قبلاً با ما پرواز نکرده‌اید، می‌خواهیم شما را... حضوری بررسی کنیم. اگر مشکلی ندارید..."
  
  
  "من شما را سرزنش نمی کنم. حرکت عاقلانه."
  
  
  "باشه. من خودم باهات میام. اگه یه زن مهم نیستی..."
  
  
  شما شبیه زنی هستید که خلبان خوبی است. من می توانم هوش را تشخیص دهم. حدس می زنم - شما LC و رتبه ابزار خود را دارید.
  
  
  "چرا، بله. از کجا فهمیدی؟"
  
  
  "من همیشه می توانستم شخصیت را قضاوت کنم." و نیک فکر کرد، هیچ دختری که برای پوشیدن شلوار تلاش می‌کند، به مردان اجازه نمی‌دهد او را شکست دهند - و تو آنقدر بزرگ شده‌ای که بتوانی ساعت‌ها پرواز کنی.
  
  
  او دو رویکرد را انجام داد - هر دو بی عیب و نقص. او گفت: "شما خیلی خوب هستید، آقای ویلیامز. من راضی هستم. آیا به کارولینای شمالی می روید؟"
  
  
  "آره."
  
  
  "این نقشه ها است. به دفتر بیایید و ما نقشه پرواز را ثبت می کنیم."
  
  
  وی پس از اتمام طرح گفت: بسته به شرایط ممکن است این طرح را برای فردا تغییر دهم، با توجه به انحراف، شخصا با اتاق کنترل تماس خواهم گرفت، لطفا نگران نباشید.
  
  
  او پرتو زد. "بسیار خوب است که کسی را با عقل سلیم روشمند می بینم. بسیاری از مردم فقط می خواهند شما را شگفت زده کنند. من روزها برای برخی از آنها عرق کرده ام."
  
  
  او یک اسکناس ده دلاری به او داد "به موقع".
  
  
  وقتی او رفت، او در یک نفس گفت "نه، لطفا" و "متشکرم".
  
  
  نیک ظهر در فرودگاه شهرداری ماناساس فرود آمد و تماس گرفت تا برنامه پرواز خود را لغو کند. AX حرکات ضربه را تا دقیقه می دانست و می توانست کنترل کننده ها را کار کند، اما با پیروی از یک روال، شانس کمتری برای جلب توجه وجود داشت. او با خروج از ماناساس، به سمت شمال غربی پرواز کرد و به هواپیمای کوچک قدرتمند از مسیرهای کوهستانی آلگنی نفوذ کرد، جایی که سواره نظام اتحادیه و کنفدراسیون یک قرن قبل یکدیگر را تعقیب کرده بودند و سعی داشتند یکدیگر را مات کنند.
  
  
  روز عالی برای پرواز بود، با آفتاب روشن و حداقل باد. او آهنگ های «دیکسی» و «مارشینگ پایین جورجیا» را زمانی که وارد پنسیلوانیا شد و برای تکمیل سوخت خود فرود آمد، خواند. وقتی دوباره بلند شد، به چند گروه کر از «گرنادیر بریتانیایی» رفت و کلمات را با لهجه قدیمی انگلیسی بیان کرد. آلستر بیدل ویلیامز نماینده Vickers, Ltd. بود و نیک بیان دقیقی داشت.
  
  
  او از چراغ آلتونا و سپس یک دوره دیگر Omni استفاده کرد و یک ساعت بعد در یک میدان کوچک اما شلوغ فرود آمد. او برای اجاره ماشین تلفنی تماس گرفت و تا ساعت 18:42. او در امتداد جاده ای باریک در دامنه شمال غربی رشته کوه آپالاچی خزیده بود. این جاده تک خطی بود، اما به کنار عرض، جاده خوبی بود: دو قرن استفاده و ساعت‌های بی‌شماری توسط مردان قوی برای هدایت آن و ساختن دیوارهای سنگی که هنوز آن را محدود می‌کردند. زمانی جاده‌ای شلوغ به سمت غرب بود، زیرا مسیر طولانی‌تری را دنبال می‌کرد، اما با فرودهای آسان‌تر از طریق بریدگی‌ها، دیگر روی نقشه‌ها به‌عنوان جاده‌ای از میان کوه‌ها مشخص نمی‌شد.
  
  
  در نقشه سازمان زمین شناسی نیک در سال 1892، به عنوان یک جاده عبوری نشان داده شد، در نقشه 1967 بخش مرکزی به سادگی یک خط نقطه چین بود که یک دنباله را نشان می داد. او و هاک با دقت تمام جزئیات روی نقشه ها را مطالعه کردند - او احساس می کرد که جاده را قبل از رانندگی می داند. چهار مایل جلوتر، نزدیک‌ترین نقطه به پشت زمین‌های غول‌پیکر اربابان، بیست و پانصد جریب در سه دره کوه قرار داشت.
  
  
  حتی AX نیز نتوانست آخرین جزئیات املاک اربابان را به دست آورد، اگرچه نقشه های قدیمی بررسی بدون شک برای اکثر جاده ها و ساختمان ها قابل اعتماد بودند. هاک گفت: "ما می دانیم که در آنجا فرودگاهی وجود دارد، اما همین حدود است. البته می توانستیم از آن عکس بگیریم و به آن نگاه کنیم، اما دلیلی برای این کار وجود نداشت. پیرمرد آنتوان لرد این مکان را در حدود سال 1924 جمع آوری کرد. او و کالگینی ثروت زیادی به دست آوردند. زمانی که آهن و فولاد پادشاه بودند و آنچه را که می ساختید حفظ می کردید. در مورد غذا دادن به مردمی که نمی توانستید از آنها بهره برداری کنید، مزخرف نیست. واضح است که لرد پیچیده ترین آنها بود. پس از کسب چهل میلیون دیگر در طول جنگ جهانی اول، او بیشتر محصولات را فروخت. سهام صنعتی او و خرید بسیاری از املاک و مستغلات."
  
  
  نیک به داستان علاقه مند بود. "البته پیرمرد مرده است؟"
  
  
  او در سال 1934 درگذشت. او حتی در آن زمان با گفتن به جان راسکوب که او یک احمق حریص است و روزولت کشور را از سوسیالیسم نجات می دهد و باید از او حمایت کنند نه اینکه او را پایین بیاورند، خبرساز شد. اولیس و هفتاد یا هشتاد میلیون با خواهرش مارتا تقسیم می شود.»
  
  
  نیک پرسید: "و آنها...؟"
  
  
  "مارتا آخرین بار در کالیفرنیا گزارش شد. ما در حال بررسی هستیم. اولیس چندین بنیاد خیریه و آموزشی تاسیس کرد. بنیادهای فعلی از سال 1936 تا 1942 هستند. این قبلاً یک تصمیم هوشمندانه به عنوان یک ترفند مالیاتی و ایجاد مشاغل دائمی برای وارثانش بود." او کاپیتان در بخش کیستون در جنگ جهانی دوم بود.
  
  
  ستاره نقره ای و ستاره برنز با خوشه برگ بلوط را دریافت کرد. دوبار زخمی شد اتفاقاً او به صورت خصوصی شروع به کار کرد. من هرگز ارتباطاتم را معامله نکردم."
  
  
  نیک گفت: «به نظر یک مرد واقعی است. "اون الان کجاست؟"
  
  
  ما نمی دانیم. بانکداران، مشاوران املاک و دلالان سهام او به صندوق پستی او در پالم اسپرینگز می نویسند.
  
  
  در حالی که نیک به آرامی در جاده باستانی رانندگی می کرد، این گفتگو را به یاد آورد. بعید است که لردها مانند کارمندان حلقه باومن یا شیکوم باشند.
  
  
  او در یک منطقه بزرگ که ممکن بود یک ایستگاه واگن باشد توقف کرد و نقشه را مطالعه کرد. نیم مایل بعد، دو مربع سیاه و ریز وجود داشت که نشان می داد که اکنون احتمالاً پایه های متروکه ساختمان های قبلی بود. فراتر از آنها، یک علامت کوچک به یک قبرستان اشاره می کرد، و سپس، قبل از اینکه جاده قدیمی به سمت جنوب غربی بپیچد تا از دره ای بین دو کوه عبور کند، مسیری وجود داشت که از طریق یک بریدگی کوچک به قلمرو اربابان منتهی می شد.
  
  
  نیک ماشین را چرخاند، چند بوته را له کرد، آن را قفل کرد و در صف رها کرد. او در امتداد جاده زیر نور خورشید در حال مرگ قدم زد و از فضای سبز سرسبز، شوکران بلند و نحوه برجسته شدن درختان توس سفید لذت برد. سنجاب غافلگیر شده چند یاردی جلوتر از او دوید و دم کوچکش را مانند آنتن تکان داد و سپس روی دیوار سنگی پرید و برای لحظه ای در یک دسته خز قهوه ای و سیاه یخ زد و چشمان درخشانش را پلک زد و ناپدید شد. نیک یک لحظه پشیمان شد که برای پیاده روی عصرگاهی بیرون نرفته بود تا در دنیا آرامش برقرار شود که مهم بود. اما اینطور نیست، به خود یادآوری کرد، ساکت شد و سیگاری روشن کرد.
  
  
  وزن اضافی تجهیزات ویژه او به او یادآوری می کرد که جهان چقدر صلح آمیز است. از آنجایی که وضعیت ناشناخته بود، او و هاک توافق کردند که با آمادگی کامل به آنجا برسد. پوشش سفید نایلونی که به آن ظاهری چاق و چاق می بخشید، حاوی ده ها جیب حاوی مواد منفجره، ابزار، سیم، یک فرستنده رادیویی کوچک - حتی یک ماسک گاز بود.
  
  
  هاک گفت: "در هر صورت، ویلهلمینا، هوگو و پیر را با خود حمل خواهید کرد. اگر دستگیر شوید، تعداد آنها کافی است تا شما را شارژ کنند. بنابراین ممکن است تجهیزات اضافی را نیز حمل کنید. ممکن است این همان چیزی باشد که شما دارید. باید به شما کمک کنم." یا هر چیز دیگری، یک سیگنال از گلوگاه به ما بدهید. من بارنی منون و بیل رود را در نزدیکی ورودی املاک در یک کامیون خشک شویی می کارم.
  
  
  منطقی بود، اما در یک پیاده روی طولانی سخت بود. نیک آرنج‌هایش را زیر ژاکتش برد تا عرقی را که بدبو می‌شد از بین ببرد و به راه رفتن ادامه داد. او به داخل محوطه ای رفت که نقشه وجوه قدیمی را نشان می داد و متوقف شد. منابع مالی؟ او تصویر کاملی از یک خانه مزرعه روستایی گوتیک متعلق به قرن نوزدهم، با ایوانی وسیع در سه طرف، صندلی های گهواره ای و یک بانوج تاب دار، یک باغ کامیون و یک ساختمان بیرونی در کنار راهروی گلکاری شده در پشت خانه را دید. . روی پنجره‌ها، ناودان‌ها و نرده‌ها به رنگ زرد پررنگ با تزئینات سفید رنگ آمیزی شده بودند.
  
  
  پشت خانه نیز یک انبار کوچک قرمز رنگ وجود دارد که به زیبایی نقاشی شده است. دو اسب شاه بلوط از پشت تیرک‌ها و ریل‌هایی که در پشت آن قرار داشتند به بیرون نگاه می‌کردند، و زیر یک سوله دو خودرویی می‌توانست یک گاری و تعدادی تجهیزات مزرعه را ببیند.
  
  
  نیک به آرامی راه می رفت، توجهش با علاقه روی صحنه جذاب اما قدیمی متمرکز شد. آنها به تقویم Currier و Ives تعلق داشتند - "محل خانه" یا "مزرعه کوچک".
  
  
  به راه سنگی رسید که به ایوان منتهی می شد و شکمش مثل صدای قوی پشت سرش خم شد، جایی در لبه جاده گفت: "ایست کن آقا، یک تفنگ ساچمه ای خودکار به سمت شما نشانه رفته است."
  
  
  
  فصل پنجم
  
  
  
  نیک خیلی خیلی ساکت ایستاد. خورشید که اکنون به کوه های غرب بسیار نزدیک شده بود، صورتش را سوزاند. در جنگل، جیغی با صدای بلند در سکوت فریاد زد. مرد اسلحه برای او همه چیز داشت - غافلگیری، پوشش و موقعیتش در برابر خورشید.
  
  
  نیک ایستاد و عصای قهوه ای خود را تاب داد. او آن را همانجا، شش اینچ بالاتر از زمین، بدون اینکه پایین بیاورد، نگه داشت. صدا گفت: می تونی برگردی.
  
  
  مردی از پشت درخت گردوی سیاه که با بوته ها احاطه شده بود بیرون آمد. شبیه یک پست مشاهده بود که برای جلوگیری از توجه طراحی شده بود. اسلحه شبیه یک براونینگ گران قیمت بود، احتمالاً Sweet 16 بدون جبران کننده. این مرد قد متوسطی داشت، حدود پنجاه سال، یک پیراهن نخی خاکستری و شلوار به تن داشت، اما کلاهی از توید نرم به سر داشت که بعید بود در محلی فروخته شود. او باهوش به نظر می رسید. چشمان خاکستری سریع او بدون عجله روی نیک می چرخید.
  
  
  نیک نگاهی به عقب انداخت. مرد آرام ایستاده بود، اسلحه را با دست نزدیک ماشه، با پوزه پایین و سمت راست نگه داشته بود. یک تازه وارد ممکن است فکر کند که اینجا مردی است که می توان به سرعت و به طور غیرمنتظره اسیر شد. نیک تصمیم دیگری گرفت.
  
  
  مرد گفت: «اینجا مشکل کوچکی داشتم. "میشه به من بگی کجا میری؟"
  
  
  نیک با لهجه قدیمی کامل پاسخ داد: "در جاده و مسیر قدیمی." خوشحال میشم اگه خواستید شماره شناسنامه و کارت رو بهتون نشون بدم. "
  
  
  "اگر برای شما مقدور است."
  
  
  ویلهلمینا در برابر قفسه سینه سمت چپ خود احساس راحتی می کرد. او می تواند در عرض چند ثانیه تف کند. جمله نیک می گفت که هر دو به پایان می رسند و می میرند. با احتیاط کارتی را از جیب کناری کاپشن آبی اش و کیف پولی را از جیب داخل سینه بیرون آورد. او دو کارت را از کیفش بیرون آورد - یک پاسپورت اداره امنیت Wicker که عکسش روی آن بود و یک کارت مسافرت هوایی جهانی.
  
  
  "آیا می توانید آنها را مستقیماً در دست راست خود بگیرید؟"
  
  
  نیک بدش نمی آمد. در حالی که مرد به جلو خم شد و آنها را با دست چپش گرفت و اسلحه را با دست دیگر گرفت، به خاطر قضاوتش به خودش تبریک گفت. دو قدم به عقب رفت و به نقشه ها نگاه کرد و منطقه ای را که در گوشه نقشه مشخص شده بود مشخص کرد. سپس رفت و آنها را برگرداند. "بابت استقبال متاسفم. من همسایه های واقعا خطرناکی دارم. اینجا کاملاً شبیه انگلیس نیست."
  
  
  نیک با کنار گذاشتن کاغذها پاسخ داد: "اوه، مطمئنم." «من با مردم کوهستانی شما آشنا هستم، با قبیله و دشمنی آنها با آیات حکومتی - آیا درست می گویم؟»
  
  
  "بله. بهتر است برای یک فنجان چای وارد شوید. اگر دوست دارید شب بمانید. من جان ویلون هستم. من اینجا زندگی می کنم." به خانه کتاب داستان اشاره کرد.
  
  
  نیک گفت: «این مکان جذابی است. "من می خواهم برای یک فنجان قهوه به شما ملحق شوم و از نزدیک به این مزرعه زیبا نگاه کنم. اما می خواهم از کوه بالا بروم و برگردم. آیا می توانم فردا حدود ساعت چهار بیام ببینمت؟"
  
  
  "البته. اما شما کمی دیر شروع کردید."
  
  
  "می دانم. ماشینم را در خروجی رها کردم چون جاده خیلی باریک شد. این باعث می شود که من نیم ساعت تاخیر داشته باشم." هنگام گفتن "برنامه" مراقب بود. "من اغلب شب ها راه می روم. یک لامپ کوچک با خودم حمل می کنم. امروز یک ماه خواهد بود و من می توانم در شب واقعاً خوب ببینم. فردا در طول روز مسیر را طی خواهم کرد. نمی تواند مسیر بدی باشد. تقریباً دو قرن است که این جاده بوده است."
  
  
  "رفتن نسبتا آسان است، به جز چند خندق صخره ای و شکافی که زمانی یک پل چوبی وجود داشت. باید بالا و پایین بروید و از یک نهر عبور کنید. چرا اینقدر مصمم هستید که این مسیر را انتخاب کنید؟"
  
  
  "در قرن گذشته، یکی از بستگان دور من این را طی مراحلی طی کرد. کتابی در مورد آن نوشت. در واقع، او تمام راه را تا ساحل غربی شما طی کرد. من مسیر او را دوباره دنبال می کنم. این من را خواهد برد. چند سال استراحت. اما بعد می‌خواهم کتابی درباره تغییر بنویسم. این داستان جذابی را به وجود می‌آورد. در واقع، این منطقه نسبت به زمانی که او از آن عبور کرد، ابتدایی‌تر است."
  
  
  "بله، درست است. خوب، موفق باشید. فردا بعد از ظهر بیا."
  
  
  "ممنون، خواهم کرد. من مشتاقانه منتظر آن چای هستم."
  
  
  جان ویلون روی چمن‌های وسط جاده ایستاده بود و دور شدن آلستر ویلیامز را تماشا می‌کرد. هیکلی درشت، چاق و لنگ با لباس شهری که با هدف و به وضوح با آرامشی تسلیم ناپذیر راه می‌رود. در آن لحظه که مسافر از دید خارج بود، ویلون وارد خانه شد و هدفمند و سریع راه افتاد.
  
  
  اگرچه نیک تند قدم برداشت، اما در افکارش احتیاط مطرح شد. جان ویلون؟ نام عاشقانه و مردی عجیب در مکانی مرموز. او نمی توانست بیست و چهار ساعت در روز را در این بوته ها بگذراند. او چگونه از رویکرد نیک مطلع شد؟
  
  
  اگر یک فتوسل یا اسکنر تلویزیون جاده را زیر نظر داشت، به معنای یک رویداد بزرگ بود و یک بزرگ به معنای ارتباط با املاک اربابان بود. یعنی چی؟
  
  
  این به معنای یک کمیته پذیرایی بود، زیرا ویلون باید از طریق یک بریدگی کوه که از یک مسیر فرعی عبور می کرد با دیگران ارتباط برقرار می کرد. منطقی بود اگر عملیات به اندازه‌ای که هاوک گمان می‌کرد بزرگ بود، یا اگر معلوم می‌شد که باند باومن است، در پشتی را بدون مراقبت رها نمی‌کردند. او امیدوار بود اولین کسی باشد که متوجه ناظران شود، بنابراین از ماشین پیاده شد.
  
  
  او به اطراف نگاه کرد، چیزی ندید، لنگش را کنار گذاشت و تقریباً به سمت یورتمه رفت و به سرعت زمین را پوشاند. من یک موش هستم. آنها حتی نیازی به پنیر ندارند زیرا من وفادار هستم. اگر این تله باشد، تله خوبی خواهد بود. افرادی که آن را نصب کرده اند بهترین ها را می خرند.
  
  
  در حین حرکت نگاهی به نقشه انداخت و در حین اندازه‌گیری فواصل با مقیاس، اشکال کوچکی را که روی آن کشیده بود، بررسی کرد. دویست و چهل گز، چپ، راست و نهر. او پرید. خوب. روی نهر، و مکان مورد نظر آن درست بود. اکنون 615 یارد مستقیماً تا جایی که حدود 300 فوت دورتر بود بالا می رود. سپس یک چرخش تند به چپ و در امتداد آنچه در نقشه به نظر می رسد یک مسیر صاف در امتداد صخره است. آره. و بعد...
  
  
  جاده قدیم دوباره به سمت راست پیچید، اما مسیر فرعی از طریق برش باید قبل از اینکه به چپ بپیچید مستقیم جلو می رفت. چشمان تیزبین او مسیر و روزنه‌ای را در دیوار جنگل مشاهده کرد و از میان بیشه‌ای از شوکران چرخید که این‌جا و آنجا با یک توس سفید روشن شده بود. .
  
  
  در حالی که خورشید در پشت کوه پشت سرش ناپدید می شد به بالای کوه رسید و در غروب تجمع در مسیر صخره ای قدم زد. اکنون اندازه‌گیری فاصله‌ها با بررسی گام‌هایش دشوارتر بود، اما وقتی تخمین زد که سیصد یاردی از کف دره‌ای کوچک فاصله دارد، متوقف شد. این تقریباً همان جایی است که ماشه اولین تله خواهد بود.
  
  
  بعید به نظر می رسد که برای بسیاری از مشکلات آنقدر ارزش قائل شوند که سخت تلاش کنند
  
  
  - اگر نگهبانان مجبور باشند هر روز سفرهای طولانی را طی کنند بی احتیاطی می شوند زیرا گشت زنی را بی فایده می دانند. نقشه نشان داد که فرورفتگی بعدی در سطح کوه 460 یارد به سمت شمال است. نیک با صبر و حوصله از میان درختان و بوته ها عبور کرد تا اینکه زمین به سمت یک نهر کوچک کوهستانی سرازیر شد. وقتی آب خنک را در دست گرفت تا بنوشد، متوجه شد که شب کاملاً سیاه است. او تصمیم گرفت: «وقت بخیر.
  
  
  تقریباً هر نهر دارای نوعی گذرگاه است که شکارچی گاه به گاه از آن استفاده می کند، گاهی اوقات فقط یک یا دو بار در سال، اما در بیشتر موارد برای بیش از هزار سال. متاسفانه این یکی از بهترین راه ها نبود. یک ساعت گذشت تا نیک اولین نگاه نور را از پایین دید. دو ساعت قبل از آن، او یک خانه چوبی باستانی را در زیر نور ضعیف مهتاب از میان درختان دیده بود. هنگامی که او در لبه پاکسازی دره توقف کرد، ساعتش 10:56 را نشان داد.
  
  
  اکنون - صبر. او ضرب المثل قدیمی در مورد بزرگترین اسب را به یاد آورد که با او گهگاهی سواری به کوه های راکی می رفت. این بخشی از توصیه های بسیاری به رزمندگان بود - کسانی که به سمت آخرین زندگی خود حرکت می کنند.
  
  
  یک چهارم مایل دورتر در پایین دره، دقیقاً جایی که با علامت سیاه T شکل روی نقشه مشخص شده بود، عمارت غول پیکر ارباب - یا عمارت ارباب سابق - قرار داشت. زمانی که صاحب ملک میزبان یک پذیرایی بود، در سه طبقه، مانند یک قلعه قرون وسطایی نورها می درخشید. چراغ‌های دوقلوی ماشین‌ها مدام در سمت دور آن حرکت می‌کردند و به پارکینگ وارد و خارج می‌شدند.
  
  
  بالای دره، در سمت راست، چراغ‌های دیگری وجود داشت که نقشه نشان می‌داد که احتمالاً خانه‌های خدمتکاران سابق، اصطبل‌ها، مغازه‌ها یا گلخانه‌ها بوده‌اند - تعیین قطعی آن غیرممکن بود.
  
  
  سپس او آنچه را که در واقع مشاهده کرده است، خواهد دید. مرد و سگ برای لحظه ای در محاصره نور از لبه دره کنار او گذشتند. چیزی روی شانه مرد می توانست اسلحه باشد. آنها مسیر شنی را که موازی با ردیف درختان بود دنبال کردند و از کنار پارکینگ تا ساختمان های پشت سر ادامه دادند. سگ دوبرمن یا شپرد بود. دو چهره گشت زنی تقریباً از دید ناپدید شدند و مناطق روشن را ترک کردند، سپس گوش های حساس نیک صدای دیگری را دریافت کردند. صدای کلیک، صدای جیغ و صدای خس خفیف پا روی شن، ریتم آنها را قطع کرد، متوقف شد و سپس ادامه داد.
  
  
  نیک مرد را دنبال کرد، قدم‌های خودش بی‌صدا از میان چمن‌های غلیظ و صاف حرکت می‌کرد، و بعد از چند دقیقه چیزی را دید و احساس کرد که به آن مشکوک بود: پشت املاک با یک حصار بلند سیمی از خانه اصلی جدا شده بود. که سه رشته سیم خاردار تنگ بود که به طرز شومی در نور مهتاب مشخص شده بود. او حصار را در سراسر دره دنبال کرد، دروازه ای را دید که مسیری شنی داشت که از حصار عبور می کرد و دروازه دیگری را 200 یاردی جلوتر دید که جاده ای سیاه پوش را مسدود کرده بود. از میان پوشش گیاهی سرسبز لبه جاده گذشت، به داخل پارکینگ سر خورد و زیر سایه لیموزین پنهان شد.
  
  
  مردم در دره ماشین‌های بزرگ را دوست داشتند - به نظر می‌رسید که پارکینگ، یا آنچه که او از دو نورافکن می‌دید، فقط ماشین‌های بالای 5000 دلار داشت. وقتی لینکلن براق وارد خانه شد، نیک به دنبال دو مردی که از آن خارج شده بودند، به داخل خانه رفت و فاصله ای محترمانه را در عقب نگه داشت. همانطور که راه می رفت، کراواتش را صاف کرد، کلاهش را مرتب تا کرد، خودش را تمیز کرد و ژاکتش را به آرامی روی تن درشتش کشید. مردی که در خیابان لیزبورگ گام برداشت، تبدیل به مردی محترم و باوقار شد که لباس‌هایش را معمولی می‌پوشید و هنوز می‌دانستید که آنها با کیفیت‌ترین هستند.
  
  
  مسیر از پارکینگ تا خانه در سراسر ملک ملایم بود. با جریان های آب در فواصل طولانی روشن می شد و چراغ های سطح پا اغلب در بوته های مرتبی که اطراف آن را احاطه کرده بودند قرار می دادند. نیک به طور معمولی راه می‌رفت، مهمان شایسته‌ای که منتظر جلسه بود. او یک سیگار بلند چرچیل را روشن کرد، یکی از سه سیگاری که در یک جعبه چرمی تمیز در یکی از جیب های داخلی کاپشن مخصوصش نگهداری می شد. تعجب آور است که چقدر افراد کمی به فردی که در خیابان راه می رود و از سیگار یا پیپ لذت می برد، مشکوک نگاه می کنند. با لباس زیر زیر بغل از کنار پلیسی بدوید و ممکن است مورد اصابت گلوله قرار بگیرید - با جواهرات تاج در صندوق پستی خود از کنار او عبور کنید، ابر آبی رنگ هاوانا را دمیده و افسر به احترام شما سری تکان خواهد داد.
  
  
  وقتی به پشت خانه رسید، نیک از روی بوته‌ها به داخل تاریکی پرید و به سمت عقب رفت، جایی که نرده‌های چوبی چراغ‌های زیر سپرهای فلزی را نشان می‌داد که قرار بود سطل‌های زباله را پنهان کنند. با عجله از نزدیکترین در بیرون رفت، سالن و رختشویخانه را دید و از راهرو به سمت مرکز خانه رفت. او آشپزخانه بزرگی را دید، اما فعالیت دور از او به پایان رسید. سالن با دری خاتمه می یافت که به راهروی دیگری باز می شد، بسیار تزئین شده و مبله تر از سالن خدمات. چهار کمد درست بیرون درب سمت سرویس وجود داشت. نیک سریع یکی را باز کرد و جاروها و وسایل نظافتی را دید. وارد قسمت اصلی خانه شد
  
  
  - و مستقیم به سمت مردی لاغر با کت و شلوار مشکی رفت که پرسشگرانه به او نگاه کرد. حالت پرسشگر به شک تبدیل شد، اما قبل از اینکه بتواند صحبت کند، نیک دستش را بالا برد.
  
  
  او مانند آلستر ویلیامز - اما خیلی سریع - پرسید: "عزیزم، آیا میز آرایشی روی این طبقه وجود دارد؟ می دانید که این همه آلستر فوق العاده، اما من خیلی ناراحتم..."
  
  
  نیک از پا به پا دیگر می رقصید و با التماس به مرد نگاه می کرد.
  
  
  "چه چیزی در ذهن دارید..."
  
  
  "توالت پیرمرد است! به خاطر خدا توالت کجاست؟"
  
  
  مرد ناگهان فهمید و شوخ طبعی اوضاع و سادیسم خودش شک او را منحرف کرد. "کابینت برای آب، ها؟ آیا می خواهید یک نوشیدنی؟"
  
  
  نیک منفجر شد: «خدایا نه. "متشکرم..." او در حالی که به رقصیدن ادامه می داد، رویش را برگرداند و اجازه داد صورتش قرمز شود تا اینکه متوجه شد که صورتش باید درخشان باشد.
  
  
  مرد گفت: «اینجا، مک. برای من مشترک شوید.»
  
  
  او نیک را به گوشه ای، در امتداد لبه اتاق بزرگی که با پوشش های چوبی بلوط و ملیله های آویزان پوشیده شده بود، به داخل یک طاقچه کم عمق با دری در انتهای آن هدایت کرد. "آنجا." اشاره کرد، پوزخندی زد - سپس، وقتی فهمید که مهمانان مهم ممکن است به او نیاز داشته باشند، سریع رفت.
  
  
  نیک صورتش را شست، خود را با دقت آراسته کرد، آرایشش را بررسی کرد و به اتاق بزرگ برگشت و از یک سیگار سیاه بلند لذت برد. صداها از یک طاق بزرگ در انتهای آن می آمد. به آن نزدیک شد و تصویری نفس گیر را دید.
  
  
  اتاق به شکل مستطیلی بزرگی بود که در یک سر آن پنجره های بلند فرانسوی و در سر دیگر آن طاق دیگری قرار داشت. در کف صیقلی کنار پنجره ها، هفت زوج با موسیقی ملایمی که از یک جفت استریو می آمد رقصیدند. نزدیک مرکز دیوار دور، میله‌ای بیضی شکل کوچکی قرار داشت که ده‌ها مرد دور آن جمع شده بودند، و در مراکز مکالمه‌ای که از دسته‌های مبل‌های رنگارنگ U شکل تشکیل شده بود، مردان دیگر گپ می‌زدند، برخی آرام و برخی با سرهایشان به هم. از راه طاق دور صدای ضربه توپ های بیلیارد به گوش می رسید.
  
  
  به غیر از زنان رقصنده، که همگی پیچیده به نظر می رسیدند - چه همسران ثروتمند باشند و چه فاحشه های باهوش تر و گران قیمت تر - فقط چهار زن در اتاق بودند. تقریباً همه مردان ثروتمند به نظر می رسیدند. چند تاکسدو وجود داشت، اما این تصور بسیار عمیق تر شد.
  
  
  نیک از پنج پله عریض به داخل اتاق با وقار باشکوهی پایین رفت و بدون مزاحمت به کسانی که در اتاق بودند مطالعه کرد. از لباس‌های تاکسدو بگذرید و تصور کنید که این افراد لباس‌های انگلیسی به تن کرده‌اند، در دربار سلطنتی در انگلستان فئودال جمع شده‌اند یا بعد از یک شام بوربون در ورسای جمع شده‌اند. بدن‌های چاق، دست‌های نرم، لبخندهای تند، چشم‌های حسابگر و صدای دائمی گفتگو. پرسش‌های محتاطانه، پیشنهادات پنهان، طرح‌های پیچیده، رشته‌های دسیسه به نوبه خود نشان داده می‌شدند و در صورت امکان در هم تنیده می‌شدند.
  
  
  او چندین نماینده کنگره، دو ژنرال با لباس شخصی، رابرت کویتلاک، هری کوشینگ و ده ها مرد دیگر را دید که ذهن عکاس او از رویدادهای اخیر واشنگتن فهرست کرده بود. او به سمت بار رفت، یک ویسکی بزرگ و نوشابه گرفت - "بدون یخ لطفا" - و برگشت تا با نگاه پرسشگر آکیتو تسوگو نو موتو روبرو شود.
  
  
  
  فصل ششم.
  
  
  
  نیک به آکیتو نگاه کرد، لبخند زد، سری به دوست خیالی پشت سرش تکان داد و برگشت. موتو بزرگ، مثل همیشه، بی بیان بود - نمی توان حدس زد که چه افکاری در پشت آن ویژگی های آرام اما اجتناب ناپذیر می چرخیدند.
  
  
  صدای آکیتو در آرنجش بود: "ببخشید، لطفا." "فکر می‌کنم من و شما با هم آشنا شده‌ایم. مطمئنم که به یاد آوردن ویژگی‌های غربی برایم سخت است، همانطور که ما آسیایی‌ها را گیج می‌کنید، مطمئنم. من آکیتو موتو هستم..."
  
  
  آکیتو مودبانه نیشخندی زد، اما وقتی نیک دوباره به او نگاه کرد، هیچ اثری از شوخ طبعی در آن هواپیماهای قهوه‌ای تراشه‌دار نبود.
  
  
  "یادم نیست پیرمرد." نیک به سختی لبخند زد و دستش را دراز کرد. "آلاستر ویلیامز از ویکرز."
  
  
  "ویکرز؟" آکیتو متعجب نگاه کرد. نیک به سرعت فکر کرد و مردانی را که در اینجا دید، فهرست کرد. وی ادامه داد: بخش نفت و حفاری.
  
  
  "هدف! من با برخی از افراد شما در عربستان سعودی ملاقات کردم. بله، بله، فکر می کنم کرک، میگلیرینا و رابینز. می دانید...؟"
  
  
  نیک شک داشت که بتواند همه اسامی را به این سرعت بیاورد. او بازی کرد. "واقعا؟ چند وقت پیش، حدس می‌زنم، قبل از تغییر... اوه؟"
  
  
  "بله. قبل از تغییر." او آهی کشید. "شما در آنجا موقعیت عالی داشتید." آکیتو برای لحظه ای چشمانش را پایین انداخت، انگار به سودهای از دست رفته ادای احترام می کند. بعد فقط با لباش لبخند زد. اما تو بهبود یافتی.
  
  
  "نه. نصف نان و همه."
  
  
  من نماینده کنفدراسیون هستم.
  
  
  "نه شخصا. کوئنتین اسمیتفیلد هر کاری را که باید در لندن ببینید انجام می دهد. او نتوانست بیاید."
  
  
  "آه! آیا او در دسترس است؟"
  
  
  "کاملا."
  
  
  من نمی دانستم. سازماندهی در اطراف آرامکو بسیار دشوار است.
  
  
  "کاملا." نیک یکی از کارت‌های ویکرز آلستر بیدل ویلیامز را که به زیبایی حکاکی شده بود، با آدرس ویکرز و شماره تلفن لندن، اما روی میز یک مامور AX، از جعبه گرفت. با خودکار پشت آن نوشت: "با آقای موتو، پنسیلوانیا، 14 ژوئیه ملاقات کردم. A. B. Williams."
  
  
  "این باید کمک کند، پیرمرد."
  
  
  "متشکرم."
  
  
  آکیتو هان یکی از کارت های خودش را به نیک داد. "ما به شدت در بازار هستیم. فکر می کنم شما می دانید؟ من قصد دارم ماه آینده به لندن بیایم. آقای اسمیتفیلد را خواهم دید."
  
  
  نیک سری تکان داد و برگشت. آکیتو در حالی که کارت را با دقت کنار می‌گذارد، نگاه می‌کرد. بعد با دستم چادر درست کردم و فکر کردم. گیج کننده بود. شاید روت به یاد بیاورد. رفت دنبال «دختر»ش.
  
  
  نیک مهره ای از عرق را روی گردنش احساس کرد و با احتیاط آن را با دستمال پاک کرد. حالا راحت - کنترلش بهتر از این بود. لباس مبدل او عالی بود، اما در مورد پدرسالار ژاپنی سوء ظن وجود داشت. نیک به آرامی حرکت کرد و با عصایش می لنگید. گاهی اوقات آنها از راه رفتن شما بیشتر از ظاهر شما تشخیص می دادند و او می توانست چشمان قهوه ای روشن را در پشت خود احساس کند.
  
  
  او روی زمین رقص ایستاد - تاجر بریتانیایی سرخ‌رنگ و موی خاکستری که دختران را تحسین می‌کرد. او آن وی لینگ را دید که دندان های سفیدش را جلوی رهبر جوان چشمک می زند. او در یک دامن چاک دار پولک دار خیره شد.
  
  
  او سخنان روت را به یاد آورد. قرار بود پدر در قاهره باشد. آه خوب؟ او در اتاق قدم می زد و تکه هایی از گفتگو را می گرفت. این جلسه قطعا مربوط به نفت بود. هاوک از آنچه بارنی و بیل از شنود به دست آورده بودند کمی گیج شده بود. شاید طرف مقابل از فولاد به عنوان کلمه رمز نفت استفاده می کرد. وقتی نزدیک یک گروه ایستاد، شنید: "... 850000 دلار در سال برای ما و تقریباً همین اندازه برای دولت. اما برای سرمایه گذاری 200000 دلاری نمی توان شکایت کرد..."
  
  
  لهجه بریتانیایی گفت: "...ما واقعا شایسته بهتری هستیم، اما..."
  
  
  نیک آنجا را ترک کرد.
  
  
  یاد کامنت جین افتاد. ما بیشتر یا در اتاق های کنفرانس مجهز به تهویه هوا پرواز خواهیم کرد...
  
  
  او کجا بود؟ کل مکان تهویه هوا بود. او وارد کافه تریا شد، از میان افراد بیشتری در اتاق موسیقی رفت، به کتابخانه باشکوه نگاه کرد، در ورودی را پیدا کرد و رفت. هیچ اثری از دختران دیگر، هانس گیست یا آلمانی که ممکن است باومن باشد، نیست.
  
  
  مسیر را طی کرد و به سمت پارکینگ حرکت کرد. مرد جوانی که گوشه خانه ایستاده بود متفکرانه به او نگاه کرد. نیک سر تکان داد. "یک عصر جذاب، نه، پیرمرد؟"
  
  
  "آره."
  
  
  یک بریتانیایی واقعی هرگز از کلمه "پیرمرد" اینقدر یا برای غریبه ها استفاده نمی کند، اما برای تحت تاثیر قرار دادن سریع شما عالی بود. نیک ابری از دود بیرون زد و ادامه داد. از کنار چند جفت مرد رد شد و مودبانه سر تکان داد. در پارکینگ، او در صف ماشین ها سرگردان شد، کسی را در آنها ندید - و ناگهان او رفت.
  
  
  او در امتداد جاده سیاه پوش در تاریکی قدم زد تا به دروازه مانع رسید. با یک قفل معمولی و با کیفیت قفل شده بود. سه دقیقه بعد با یکی از قفل های اصلی از انتخاب خود آن را باز کرد و پشت سرش قفل کرد. حداقل یک دقیقه طول می کشد تا دوباره این کار را انجام دهد - او امیدوار بود که با عجله آنجا را ترک نکند.
  
  
  جاده باید به مدت نیم مایل به آرامی بپیچد و به جایی ختم شود که ساختمان ها در نقشه قدیمی نشان داده شده بودند و او چراغ ها را از بالا دیده بود. او با احتیاط راه می رفت و بی صدا راه می رفت. دو بار هنگام عبور اتومبیل ها در شب از جاده خارج شد: یکی از خانه اصلی و دیگری در حال بازگشت. او برگشت و چراغ‌های ساختمان‌ها را دید - نسخه کوچک‌تری از عمارت اصلی.
  
  
  سگ پارس کرد و او یخ کرد. صدا جلوتر از او بود. او نقطه بلندی را انتخاب کرد و تماشا کرد تا زمانی که شکلی بین او و چراغ ها از راست به چپ رد شد. یکی از نگهبانان مسیر سنگ ریزه ای را تا آن سوی دره دنبال کرد. در این فاصله، پارس برای او نبود - شاید برای یک سگ نگهبان نبود.
  
  
  مدت زیادی منتظر ماند تا اینکه صدای ترق و صدای دروازه را شنید و مطمئن شد که نگهبان او را ترک می کند. او به آرامی در اطراف ساختمان بزرگ قدم زد، بدون توجه به گاراژ ده غرفه ای که در تاریکی بود و انبار دیگری بدون چراغ.
  
  
  آسان نخواهد بود. در هر سه در، مردی نشسته بود. فقط ضلع جنوبی مورد توجه قرار نگرفت. از میان منظره سرسبز آن سوی خزید و به اولین پنجره رسید، دهانه ای بلند و عریض که بدون شک سفارشی ساخته شده بود. او با احتیاط به اتاق خواب مجلل خالی، که به زیبایی به سبک مدرن عجیب و غریب تزئین شده بود، نگاه کرد. پنجره را چک کرد. پاستل حرارتی دوبل و قفل شونده. لعنتی کولر گازی!
  
  
  خم شد و دنبالش را بررسی کرد. کاشت‌های مرتب نزدیک خانه را می‌پوشاند، اما نزدیک‌ترین پوشش آن از ساختمان، چمن‌زار پنجاه فوتی بود که به آن نزدیک می‌شد. اگر از گشت زنی سگ حمایت کنند، ممکن است دچار مشکل شود، در غیر این صورت با احتیاط حرکت می کند و تا حد امکان از چراغ های پنجره دور می ماند.
  
  
  شما هرگز نمی دانستید - ورود او به دره و بررسی یک کنفرانس مجلل در یک خانه بزرگ می تواند بخشی از یک تله بزرگ باشد. شاید "جان ویلون" هشدار داده است. او از شک و تردید خود بهره مند شد. گروه های غیرقانونی مشکلات پرسنلی مشابهی با شرکت ها و بوروکراسی ها داشتند. سران - آکیتو، باومن، گیست، ویلون یا هر کسی دیگر - می‌توانستند کشتی محکمی را اداره کنند، دستورات واضح و برنامه‌های عالی بدهند. اما نیروها همیشه هستند
  
  
  همان نقاط ضعف را نشان داد - تنبلی، بی دقتی و عدم تخیل برای غیر منتظره ها.
  
  
  او به خودش اطمینان داد: "من غیرمنتظره هستم." از پنجره بعدی نگاه کرد. قسمتی از آن با پرده پوشانده شده بود، اما از درهای داخلی به اتاق بزرگی با مبل های پنج نفره که دور یک شومینه سنگی چیده شده بودند، نگاه کرد که به اندازه کافی بزرگ بود تا یک فرمان پخته شود و هنوز هم جا برای چند سیخ مرغ دارد.
  
  
  او که روی کاناپه ها نشسته بود و مانند یک شب در استراحتگاه کوهستانی هانتر آرام به نظر می رسید، مردان و دخترانی را دید. او از عکس های آنها به جینی، روث، سوزی، پونگ پنگ لیلی و سونیا رانز اشاره کرد. آکیتو، هانس گیست، سامی و یک مرد چینی لاغر اندام که با قضاوت از روی حرکاتش، می‌توانست مرد نقاب‌دار در جریان یورش به دمینگ‌ها در مریلند باشد.
  
  
  روت و پدرش باید در ماشینی بودند که در جاده از او سبقت گرفت. او فکر کرد که آیا آنها به طور خاص به این دلیل به اینجا آمده اند که آکیتو با "الستر ویلیامز" ملاقات کرده است.
  
  
  یکی از دخترها در حال ریختن نوشیدنی بود. نیک متوجه شد که پونگ پنگ لیلی با چه سرعتی فندک میز را برداشت و آن را نزد هانس گیست آورد تا روشن کند. هنگامی که مرد بلوند بزرگ را تماشا می کرد، این قیافه را داشت - نیک مشاهده را برای مرجع ثبت کرد. گیست به آرامی جلو و عقب می رفت و صحبت می کرد، در حالی که بقیه با دقت گوش می کردند و گاهی به حرف های او می خندیدند.
  
  
  نیک متفکرانه نگاه کرد. چه، چگونه، چرا؟ مدیران شرکت و چند دختر؟ نه واقعا. فاحشه ها و دلال ها؟ نه - فضا درست بود، اما رابطه درست نبود. و این یک جلسه اجتماعی معمولی نبود.
  
  
  او یک گوشی پزشکی کوچک با یک لوله کوتاه بیرون آورد و آن را روی شیشه دوتایی امتحان کرد. وقتی چیزی نشنید اخم کرد او باید به آن اتاق یا نقطه ای می رسید که می توانست بشنود. و اگر می‌توانست بخشی از این مکالمه را روی دستگاه کوچکی ضبط کند که بزرگ‌تر از یک دسته کارت نیست که گاهی استخوان ران راست او را اذیت می‌کرد - باید در این مورد با استوارت صحبت می‌کرد - او پاسخ‌هایی داشت. ابروهای هاک با از دست دادن مطمئناً بلند می شوند.
  
  
  اگر او به‌عنوان آلستر بیدل ویلیامز وارد می‌شد، قرار ملاقاتش ده ثانیه طول می‌کشید و حدود سی سال عمر می‌کرد - مغزهایی در آن توده وجود داشت. نیک اخم کرد و از میان کاشت ها خزید.
  
  
  پنجره بعدی به همان اتاق و پنجره بعد از آن نیز نگاه می کرد. بعدی یک اتاق رختکن و یک راهرو بود که شبیه توالت هایی بود که از آن بیرون می رفتند. آخرین پنجره‌ها به اتاق و کتابخانه جایزه نگاه می‌کردند، همه با تابلوهای تیره و پوشیده از فرش قهوه‌ای رنگارنگ، جایی که دو مدیر خشن نشسته بودند و صحبت می‌کردند. نیک زمزمه کرد: «من هم دوست دارم این معامله را بشنوم.
  
  
  گوشه ی ساختمان را نگاه کرد.
  
  
  نگهبان ناآرام به نظر می رسید. او مردی اسپرت با کت و شلوار تیره بود که مشخصاً مسئولیت های خود را جدی می گرفت. صندلی کمپ را در بوته ها گذاشت، اما در آن نماند. رفت و برگشت، به سه نورافکن که رواق را روشن می‌کردند، نگاهی به شب انداخت. او هرگز بیش از چند لحظه به نیک پشت نکرد.
  
  
  نیک او را از میان بوته ها تماشا کرد. او ده ها آیتم تهاجمی و تدافعی را در شنل جادوگر که توسط استوارت مدبر و تکنسین های AX ارائه شده بود، به صورت ذهنی بررسی کرد. اوه، خوب - آنها نمی توانستند به همه چیز فکر کنند. این کار او بود و شانس کم بود.
  
  
  یک فرد محتاط تر از نیک وضعیت را می سنجید و شاید ساکت می ماند. این ایده حتی به ذهن مامور Axe هم خطور نکرده بود، او را "بهترین ما" می دانست. نیک به یاد داشت که هری دمارکین یک بار گفت: "من همیشه فشار می‌آورم زیرا برای باختن پولی دریافت نمی‌کنیم."
  
  
  هری خیلی وقت ها هل می داد. شاید حالا نوبت نیک است.
  
  
  او چیز دیگری را امتحان کرد. لحظه ای ذهنش را خاموش کرد و سپس تاریکی دروازه جاده را تصور کرد. انگار که افکارش فیلمی صامت بود، شکلی ساخت که به دیوار نزدیک می شد، ابزاری را بیرون آورد و قفل را برداشت. او حتی وقتی مرد زنجیر را می‌کشید، صداها را تصور کرد.
  
  
  با در نظر گرفتن تصویر، به سر نگهبان نگاه کرد. مرد شروع به چرخیدن به سمت نیک کرد، اما به نظر می رسید که دارد گوش می دهد. چند قدم برداشت و نگران به نظر رسید. نیک تمرکز کرد و می‌دانست که اگر کسی پشت سرش بیاید درمانده است. عرق از گردنم جاری شد. مرد برگشت. به سمت دروازه نگاه کرد. برای قدم زدن بیرون رفتم و به شب نگاه کردم.
  
  
  نیک ده قدم بی صدا برداشت و پرید. ضربه ای، ضربه ای با انگشتان که نقطه گرد نیزه را تشکیل می داد، و سپس دستی بر گردن برای محافظت در حالی که مرد را به گوشه خانه و داخل بوته ها می کشاند. بیست ثانیه بعد بود.
  
  
  نیک مانند گاوچرانی که فرمان را پس از سوار شدن به یک رودئو مهار می‌کند، دو نخ ماهیگیری کوتاه را از کتش پاره کرد و حلقه‌های میخکی و گره‌های مربعی دور مچ و مچ پای مرد را پوشاند. نایلون نازک برای دستبند قوی تر از دستبند ساخته شده است. گگ تمام شده به دست نیک آمد - او نیازی به فکر کردن یا بررسی جیب هایش نداشت به اندازه گاوچرانی که مجبور بود به دنبال نخ های خوکش بگردد - و در دهان باز مرد محکم شد. نیک او را به کلفت ترین بوته کشاند.
  
  
  یکی دو ساعت بیدار نمی شود.
  
  
  در حالی که نیک بلند شد، چراغ ماشین روی دروازه روشن شد، ایستاد و روشن شد. او در کنار قربانی خود افتاد. یک لیموزین سیاه رنگ به سمت ایوان آمد و دو مرد خوش لباس که هر دو حدوداً پنجاه ساله بودند بیرون آمدند. راننده در حالی که ظاهراً از غیبت نگهبان در تعجب کرده بود دور ماشین غوغا کرد و پس از ورود مسافرانش به خانه، مدتی زیر نور ایستاد.
  
  
  نیک به خود اطمینان داد: "اگر او دوست نگهبان باشد، همه چیز خوب خواهد شد." امیدوارم او تماشا می کرد. راننده سیگار کوتاهی روشن کرد، به اطراف نگاه کرد، شانه بالا انداخت، سوار ماشین شد و به سمت خانه اصلی برگشت. او قصد سرزنش دوستش را نداشت که احتمالاً به دلیل خوب و سرگرم کننده پست خود را ترک کرده بود. نیک با آسودگی آهی کشید. چالش های کارکنان مزایای خود را دارد.
  
  
  سریع به سمت در رفت و از شیشه کوچک نگاه کرد. مردان ناپدید شدند. در را باز کرد، به داخل لغزید و به داخل جایی که شبیه کمد دیواری با سینک بود فرو رفت.
  
  
  اتاق خالی بود. دوباره به سالن نگاه کرد. وقت آن است که تازه واردها در مرکز صحنه قرار گیرند.
  
  
  یک قدم جلوتر رفت و صدایی از پشت سرش با سوال گفت: سلام...؟
  
  
  چرخید. یکی از مردان اتاق جام با مشکوک به او نگاه کرد. نیک لبخند زد. "من به دنبال تو بودم!" او با شور و شوقی که احساس نمی کند گفت. "میشه اونجا حرف بزنیم؟" به سمت درب اتاق جام رفت.
  
  
  "من شما را نمی شناسم. چی...؟"
  
  
  مرد به طور خودکار او را دنبال کرد، صورتش سخت بود.
  
  
  "بهش نگاه کن." نیک با توطئه یک دفترچه سیاه را بیرون آورد و در دستش پنهان کرد. "از دید دور شو. ما نمی خواهیم Geist این را ببیند."
  
  
  مرد با اخم به دنبال او رفت. مرد دیگر هنوز در اتاق بود. نیک لبخند گسترده ای زد و فریاد زد: "هی، این را ببین."
  
  
  مردی که نشسته بود جلو آمد تا به آنها ملحق شود، در حالی که ظاهری کاملاً مشکوک در چهره او بود. نیک در را هل داد. مرد دوم دستش را زیر کتش برد. نیک به سرعت حرکت کرد. دستان محکمش را دور گردنشان حلقه کرد و سرشان را به هم کوبید. پایین رفتند، یکی ساکت بود، دیگری ناله می کرد.
  
  
  هنگامی که او پس از پرتاب یک S&W Terrier 0.38 و یک Galesi اسپانیایی 0.32 پشت صندلی، آنها را بست و آنها را بست، خوشحال بود که خویشتنداری نشان داد. این افراد مسن‌تر بودند - احتمالاً بازدیدکنندگان، نه نگهبانان یا پسران Geist. کیف پولشان را با کاغذ و کارت درآورد و گذاشت توی جیب شلوارش. اکنون زمانی برای مطالعه آنها وجود ندارد.
  
  
  سالن را چک کرد. هنوز خالی بود. بی‌صدا روی آن لغزید، گروه را در کنار شومینه دید، مشغول گفتگو و خوش‌حالی بودند و پشت مبل خزید. او خیلی دور بود - اما او داخل بود.
  
  
  او فکر کرد: آلیستر واقعی می گفت: "به ازای یک پنی، برای یک پوند." خوب.! تمام مسیر!
  
  
  در نیمه راه یک نقطه ارتباطی دیگر وجود داشت - یک گروه مبلمان در نزدیکی پنجره ها. به سمت آن خزید و بین میزهای پشت مبل پناه گرفت. آنها لامپ، مجله، زیرسیگاری و پاکت سیگار داشتند. او برخی از اشیاء را دوباره مرتب کرد تا مانعی برای تماشای آن ایجاد کند.
  
  
  روث موتو برای تازه واردان نوشیدنی سرو کرد. چنان ایستاده بودند که انگار برای هدفی آمده بودند. وقتی جین بلند شد و جلوتر از مردها رفت - نوع بانکدار با لبخندی دائمی بی معنی - هدف مشخص بود. او گفت: "خیلی خوشحالم که شما را راضی کردم، آقای کارینگتون. و خیلی خوشحالم که برگشتید."
  
  
  مرد صادقانه گفت: "من از برند شما خوشم می آید." او هنوز هم بابای عادل بود، با ذهنیت شهر کوچکی که داشت، آنقدر گیج بود که با یک دختر زیبا - مخصوصاً یک فاحشه درجه یک - احساس آرامش کند. جینی دست او را گرفت و از طاق نما در انتهای اتاق گذشتند.
  
  
  مرد دیگر گفت: "من... دوست دارم... ملاقات کنم... برو با خانم... آه، لیلی خانم." نیک خندید. آنقدر تنش بود که نمی توانست حرف بزند. یک خانه خانوادگی درجه یک در پاریس، کپنهاگ یا هامبورگ مودبانه در را به آنها نشان می داد.
  
  
  پونگ پنگ لیلی بلند شد و به سمت او رفت و رویای زیبایی مایع در لباس کوکتل صورتی را دید. "شما من را چاپلوسی می کنید، آقای اوبراین."
  
  
  "تو برای من زیباترین به نظر میرسی." نیک دید که ابروهای روت با این اظهارات بی حیا بالا رفت و صورت سوزی کوونگ کمی سفت شد.
  
  
  پونگ پنگ با ظرافت دستش را روی شانه اش گذاشت. "آیا..."
  
  
  "ما قطعا این کار را انجام خواهیم داد." اوبراین جرعه ای طولانی از لیوانش نوشید و با او راه افتاد و نوشیدنی را حمل کرد. نیک امیدوار بود که ملاقاتی زودهنگام با اعتراف کننده اش داشته باشد.
  
  
  وقتی دو زوج رفتند، هانس گیست گفت: "توهین نشو، سوزی. او فقط یک هموطن است که مشروب زیادی خورده است. مطمئنم که دیشب او را خوشحال کردی. مطمئنم که تو یکی هستی. از زیباترین دخترانی که تا به حال دیده است." ".
  
  
  سوزی پاسخ داد: "متشکرم، هانس." "او آنقدر قوی نیست. یک خرگوش واقعی، و اوه، خیلی شدید. من در تمام مدت در اطراف او احساس ناراحتی می کردم."
  
  
  "او فقط مستقیم راه رفت؟"
  
  
  "اوه بله. او حتی از من خواست که وقتی نیمه برهنه بودیم چراغ ها را خاموش کنم." همه خندیدند.
  
  
  آکیتو با محبت گفت: "چنین دختر زیبایی مثل تو نمی تواند انتظار داشته باشد که هر مردی از او قدردانی کند، سوزی. اما به یاد داشته باش - هر مردی که واقعاً می شناسد.
  
  
  هر چه زیبایی داشته باشد مورد تحسین شما قرار خواهد گرفت. هر یک از شما دختران زیبایی برجسته ای هستید. ما مردها این را می دانیم، اما شما به آن مشکوک هستید. اما زیبایی غیر معمول نیست. پیدا کردن دخترانی مثل شما با زیبایی و هوش، آه - این یک ترکیب نادر است."
  
  
  هانس اضافه کرد: "علاوه بر این، شما از نظر سیاسی آگاه هستید. در خط مقدم جامعه. چند دختر در جهان چنین هستند؟ نه خیلی. آن، لیوان شما خالی است. یکی دیگر؟"
  
  
  زیبایی فریاد زد: «الان نه.
  
  
  نیک اخم کرد. چی بود؟ در مورد رفتار با دوشس مانند یک فاحشه و با فاحشه مانند یک دوشس صحبت کنید! اینجا بهشت فاحشه ها بود. مردان نقش دلال‌ها را بازی می‌کردند، اما مانند بازدیدکنندگان یک مهمانی چای فارغ‌التحصیلی دبیرستان رفتار می‌کردند. با این حال، او با غصه فکر کرد، این یک تاکتیک عالی بود. برای زنان موثر است. مادام برژرون یکی از معروف ترین خانه های پاریس را ساخت و از آن ثروتی به دست آورد.
  
  
  یک مرد کوچک چینی با ردای سفید از راهروی دوردست وارد شد و سینی با چیزی شبیه کاناپه حمل می کرد. نیک به سختی توانست طفره برود.
  
  
  گارسون سینی را تحویل داد و روی میز قهوه خوری گذاشت و رفت. نیک تعجب کرد که چند نفر دیگر در خانه هستند. او متفکرانه سلاح های خود را ارزیابی کرد. او یک ویلهلمینا و یک مجله اضافی، دو بمب گازی مرگبار - "پیر" - در جیب شورت جوکی خود داشت که به اندازه کتش وسایل شعبده باز بود و انواع مواد منفجره.
  
  
  او شنید که هانس گیست گفت: "... و ما یک هفته دیگر، از روز پنجشنبه، فرمانده یک را در کشتی ملاقات خواهیم کرد. بیایید تأثیر خوبی بگذاریم. می دانم که او به ما افتخار می کند و از اوضاع راضی است."
  
  
  آیا مذاکرات شما با این گروه خوب پیش می رود؟ - از روث موتو پرسید.
  
  
  "عالی. هرگز فکر نمی‌کردم غیر از این باشد. آنها تاجر هستند و ما می‌خواهیم بخریم. معمولاً در این شرایط همه چیز راحت پیش می‌رود."
  
  
  آکیتو پرسید: "آلاستر ویلیامز کیست؟ یک بریتانیایی از بخش نفت ویکرز. مطمئن هستم که قبلاً او را جایی ملاقات کرده ام، اما نمی توانم او را جای دهم."
  
  
  پس از یک لحظه سکوت، Geist پاسخ داد: "من نمی دانم. نام آشنا نیست. و Vickers یک شرکت تابعه ندارد که آنها به آن بخش نفت می گویند. او دقیقا چه می کند؟ کجا او را ملاقات کردید؟ "
  
  
  "اینجا. او با مهمانان است."
  
  
  نیک برای لحظه ای سرش را بلند کرد و گیست را دید که گوشی را برمی دارد و شماره می گیرد. "فرد؟ به لیست مهمانان خود نگاه کنید. آیا آلستر ویلیامز را اضافه کردید؟ نه... او کی آمد؟ شما هرگز او را میزبانی نکردید؟ آکیتو - چه شکلی است؟"
  
  
  "بزرگ. چاق. صورت قرمز. موهای خاکستری. خیلی انگلیسی."
  
  
  "او با دیگران بود؟"
  
  
  "نه."
  
  
  هانس توضیحات را در تلفن تکرار کرد. "به ولاد و علی بگویید. مردی را پیدا کنید که با این توصیف مطابقت داشته باشد، یا چیزی اینجا اشتباه است. همه مهمانان را با لهجه انگلیسی ارزیابی کنید. من تا چند دقیقه دیگر آنجا خواهم بود." گوشی را عوض کرد. "این یا یک موضوع ساده است یا یک موضوع بسیار جدی. بهتر است من و شما برویم..."
  
  
  نیک بقیه را وقتی از دست داد که شنوایی تیزش صدایی از بیرون شنید. یک یا چند ماشین رسید. اگر اتاق پر شود، او بین گروه ها گرفتار می شود. به سمت در ورودی سالن خزید و اثاثیه را بین خود و مردم کنار شومینه نگه داشت. وقتی به پیچ رسید، برخاست و به سمت در رفت که برای ورود پنج مرد باز شد.
  
  
  آنها با خوشحالی صحبت می کردند - یکی بلند بود، دیگری می خندید. نیک لبخند گسترده ای زد و دستش را به سمت اتاق بزرگ تکان داد. "بفرمایید تو، بیا تو..."
  
  
  برگشت و سریع از پله های عریض بالا رفت.
  
  
  در طبقه دوم راهروی طولانی بود. به سمت پنجره های مشرف به جاده رفت. دو ماشین بزرگ زیر نورافکن ایستاده بودند. گروه آخر به نظر می رسید که به تنهایی رانندگی می کردند.
  
  
  او به سمت عقب رفت و از اتاق نشیمن مجلل و سه اتاق خواب مجلل با درهای باز گذشت. به سمت در بسته رفت و به گوشی پزشکی کوچکش گوش داد، اما چیزی نشنید، وارد اتاق شد و در را پشت سرش بست. این یک اتاق خواب بود، با مقالاتی پراکنده در اینجا و آنجا که نشان می داد اشغال شده است. او به سرعت جستجو کرد - میز، دفتر، دو چمدان گران قیمت. هیچ چی. نه یک تکه کاغذ اتاق مرد بزرگی بود، به اندازه کت و شلوارهای داخل کمد. احتمالا Geist.
  
  
  اتاق بعدی جالب تر بود - و تقریباً فاجعه بار.
  
  
  صدای نفس های سنگین و ناله ای را شنید. همان طور که گوشی پزشکی را در جیبش گذاشت، درب بعدی در راهرو باز شد و یکی از اولین مردانی که از راه رسید و پونگ پنگ لیلی بیرون آمد.
  
  
  نیک صاف شد و لبخند زد. "سلام، به شما خوش می گذرد؟"
  
  
  مرد خیره شد. پونگ پنگ فریاد زد: "تو کی هستی؟"
  
  
  یک صدای مرد سخت و بلند پشت سرش تکرار کرد: "بله." "شما کی هستید؟"
  
  
  نیک برگشت تا مرد چینی لاغر را ببیند - مردی که گمان می‌کرد پشت ماسک در مریلند است - از پله‌ها نزدیک می‌شد و قدم‌هایش روی فرش ضخیم ساکت بود. دست باریک زیر ژاکتش ناپدید شد تا جایی که جلف تاشو قرار داشت.
  
  
  نیک گفت: «من تیم دو هستم.» او سعی کرد دری را که به آن گوش می‌داد باز کند. لو رفت. «شب بخیر».
  
  
  به داخل در پرید و آن را پشت سرش کوبید و چفت را پیدا کرد و قفل کرد.
  
  
  از تخت بزرگی که دیگری و جینی زودتر به آنجا آمده بودند، آه و غرغری شنید
  
  
  برهنه بودند.
  
  
  مشت‌ها از در می‌زدند. - جینی جیغ زد. مرد برهنه به زمین خورد و با عزم عظیم مردی که مدت ها فوتبال بازی کرده بود به سمت نیک هجوم برد.
  
  
  
  فصل هفتم.
  
  
  
  نیک با سهولت برازنده یک ماتادور طفره رفت. کارینگتون با یک ضربه به دیوار برخورد کرد و صدای در را بیشتر کرد. نیک از یک لگد و ضربه بریده استفاده کرد که هر دو با دقت جراح انجام شد تا هنگام افتادن روی زمین او را خفه کند.
  
  
  "شما کی هستید؟" جینی تقریباً جیغ زد.
  
  
  نیک گفت: «همه به من کوچک علاقه دارند. من تیم سه، چهار و پنج هستم.
  
  
  به در نگاه کرد. مانند هر چیز دیگری در اتاق، همه چیز درجه یک بود. برای شکستن، آنها به یک قوچ ضربه زن یا مبلمان محکم نیاز دارند.
  
  
  "چه کار می کنی؟"
  
  
  "من پسر باومن هستم."
  
  
  "کمک!" - او داد زد. سپس یک لحظه فکر کردم. "شما کی هستید؟"
  
  
  "پسر باومن. او سه نفر از آنها را دارد. این یک راز است."
  
  
  روی زمین سر خورد و بلند شد. نگاه نیک روی بدن بلند و زیبا لغزید و خاطره کاری که می توانست انجام دهد برای لحظه ای او را روشن کرد. یک نفر لگد به در زد. او به خودش افتخار می کرد - من هنوز آن بی احتیاطی قدیمی را حفظ کردم. پارس کرد: «لباس بپوش. "سریع. من باید تو را از اینجا ببرم بیرون."
  
  
  "تو باید منو از اینجا ببری؟ دیوونه ای..."
  
  
  "هانس و سامی قصد دارند همه شما دختران را بعد از این ملاقات بکشند. آیا می خواهید بمیرید؟"
  
  
  "تو عصبانی هستی. کمک کن!"
  
  
  "همه به جز روت. آکیتو درستش کرد. و پونگ پنگ. هانس درستش کرد."
  
  
  سوتین نازکش را از روی صندلی برداشت و دور خودش پیچید. آنچه او گفت، زن درون او را فریب داد. اگر چند دقیقه فکر می کرد، متوجه می شد که او دروغ می گوید. چیزی سنگین تر از یک پا به در خورد. او ویلهلمینا را با یک حرکت تمرین شده مچ دستش بیرون کشید و ساعت دوازده را از روی آبکاری زیبا پرتاب کرد. سر و صدا قطع شد.
  
  
  جین کفش های پاشنه بلندش را پوشید و به لوگر خیره شد. حالت او آمیزه ای از ترس و تعجب بود که به اسلحه نگاه می کرد. "این چیزی است که ما در باومن دیدیم..."
  
  
  نیک گفت: «البته. "بیا کنار پنجره."
  
  
  اما احساساتش اوج گرفت. اولین رهبر اولیه این باند، دختران و البته باومن! با تکان دادن انگشتش ضبط صوت کوچکش را روشن کرد.
  
  
  همانطور که پنجره را باز کرد و صفحه آلومینیومی را از روی گیره های فنری برداشت، گفت: "باومن مرا فرستاد تا شما را بیرون بیاورم. اگر بتوانیم بقیه را بعداً نجات خواهیم داد. ما یک ارتش کوچک در ورودی این مکان داریم. "
  
  
  جین فریاد زد: «این آشفتگی است. "نمی فهمم..."
  
  
  نیک با صدای بلند گفت: «باومن توضیح خواهد داد.» و ضبط را خاموش کرد. گاهی اوقات نوارها زنده می مانند، اما شما نمی توانید.
  
  
  به شب نگاه کرد. این ضلع شرقی بود. نگهبانی پشت در بود، اما معلوم بود که او در هیاهو گرفتار شده بود. آنها تاکتیک های یک حمله داخلی به اوج را انجام ندادند. یک دقیقه دیگر به پنجره فکر خواهند کرد.
  
  
  در نور پنجره های طبقه پایین، چمن صاف خالی بود. برگشت و هر دو دستش را به سمت جینی دراز کرد. "اهرم." تا فرود راه درازی بود.
  
  
  "کدام؟"
  
  
  "صبر کن. کار بار را چگونه انجام می دهی. یادت هست؟"
  
  
  «البته یادم می‌آید، اما...» او ایستاد و به مرد چاق و سالخورده، اما عجیب ورزشکاری نگاه کرد که جلوی پنجره تکیه داده بود و دستانش را دراز کرده بود و برای بسته نگه داشتن او پیچ خورد. حتی آستین ها و سرآستین ها را هم بالا کشید. جزئیات کوچک او را متقاعد کرد. او دستانش را گرفت و نفس نفس زد - آنها پوستی از جنس فولاد بودند، به اندازه هر حرفه ای قدرتمند. "جدی میگی..."
  
  
  او این سوال را فراموش کرد در حالی که ابتدا سرش را از پنجره کشیدند، تصور کرد که برای شکستن گردنش روی زمین افتاده است و سعی کرد خم شود تا بیفتد. او کمی وزن اضافه کرد، اما لازم نبود. بازوهای قوی او را به سمت یک سالتوی محکم به جلو هدایت کردند و سپس در حالی که به سمت کناره ساختمان برگشت، او را به پهلو چرخاندند. او به جای برخورد به بدنه سفید رنگ شده کشتی، با ران خود که توسط مرد عجیب و قدرتمندی که اکنون بالای سرش آویزان شده بود، به آرامی به آن ضربه زد و با زانوهایش جلو پنجره را گرفته بود.
  
  
  او گفت: «یک سقوط کوتاه است. "زانوهایت را خم کن. تمام شد - اوه اوه دیزی."
  
  
  او نیمی از ادریسی را فرود آورد، پایش را خاراند اما بدون زحمت روی پاهای قوی خود می پرید. کفش‌های پاشنه‌بلند تا شب پیش رفتند و با چرخش به سمت بیرون گم شدند.
  
  
  او با نگاه درمانده و وحشت زده خرگوشی که از بوته ای به زمین باز که سگ ها پارس می کردند می ترکید به اطراف نگاه کرد و دوید.
  
  
  به محض اینکه او را رها کرد، نیک از کنار ساختمان بالا رفت، طاقچه را گرفت و برای لحظه ای آویزان شد تا دختر زیر او قرار گرفت، سپس به پهلو چرخید تا ادریسیا عبور کند و به همین راحتی فرود آمد. مثل چترباز با چتر نجات سی و چهار پا. او برای جلوگیری از سقوط به سمت راست خود در پشت جینی غلتید.
  
  
  این دختر چگونه می تواند برود! او یک نگاه اجمالی از ناپدید شدن او در چمنزار دور از دسترس نورها گرفت. دنبالش دوید و مستقیم دوید
  
  
  در تاریکی، با این استدلال که ممکن است در حالت وحشت به اطراف نچرخد و حداقل چند ده یارد به طرفین راه برود. نیک می‌توانست هر مسافتی را تا نیم مایل طی کند که در یک مسابقه پیست متوسط ​​در کالج قابل قبول است. او نمی دانست که جینی آهلینگ، علاوه بر آکروباتیک های خانواده اش، زمانی سریع ترین دختر بلاگوشچنسک بود. آنها مسافت را دویدند و او به هر تیمی از هاربین تا رودخانه آمور کمک کرد.
  
  
  نیک ایستاد. او صدای تکان پا را خیلی جلوتر شنید. او فرار کرد. مستقیم به سمت حصار سیمی بلند رفت. اگر با سرعت تمام به او ضربه می زد، می افتاد یا بدتر. او به طور ذهنی فاصله تا لبه دره را محاسبه کرد، زمان و قدم های برداشته شده خود را تخمین زد، حدس زد که چقدر از او جلوتر است. سپس بیست و هشت قدم را شمرد، ایستاد و در حالی که دستانش را روی دهانش گذاشت، فریاد زد: "جینی! بس کن، خطر، بایست، ببین."
  
  
  او گوش داد. دویدن پاها متوقف شد. او به جلو دوید، حرکتی را از جلو به راست شنید یا احساس کرد و مسیر خود را تغییر داد تا مطابقت داشته باشد. لحظه ای بعد حرکت او را شنید.
  
  
  به آرامی گفت: فرار نکن. "تو داشتی مستقیم به سمت حصار می رفتی. ممکن است برق گرفته باشد. در هر صورت، به خودت صدمه می زنی."
  
  
  شب او را پیدا کرد و او را در آغوش گرفت. گریه نمی کرد، فقط می لرزید. با توجه به گرمای برانگیختگی و عرق مرطوب روی گونه‌اش، او به همان اندازه که در واشنگتن داشت احساس و بوی خوش می‌داد.
  
  
  آرام گفت: «حالا راحت. نفس بکش.»
  
  
  سر و صدا در خانه بود. مردها به اطراف دویدند، به پنجره اشاره کردند و بوته ها را جستجو کردند. چراغ های ساختمان گاراژ روشن شد و چند نفر بیرون آمدند، نیمه لباس پوشیده و اشیای بلندی که نیک تصمیم گرفت بیل نیستند حمل می کردند. یک ماشین با سرعت از جاده عبور کرد و چهار مرد را از آب بیرون آورد و چراغ دیگری در نزدیکی خانه اصلی به سمت آنها روشن شد. سگ ها پارس می کردند. در تاری نور دید که نگهبان و سگ به مردان زیر پنجره پیوستند.
  
  
  حصار را بررسی کرد. برقی به نظر نمی رسید، فقط بلند بود و بالای آن سیم خاردار بود - بهترین نوع نرده صنعتی. سه دروازه در دره خیلی دور بودند و به جایی نمی رسیدند و به زودی دیده می شدند. به عقب نگاه کرد. مردان خود را سازماندهی کردند - و نه بد. ماشینی به سمت دروازه حرکت کرد. چهار گشت متفرق شدند. اونی که سگ داشت مستقیم به سمتشون رفت و دنبالشون رفت.
  
  
  نیک به سرعت پایه یک حصار فولادی را بیرون آورد و سه پلاک مواد منفجره را که شبیه شمع های سیاه تنباکوی جویدنی بودند، کاشت. او دو بمب انرژی دیگر به شکل قلم های توپی ضخیم و یک جعبه شیشه ای پر از مخلوط ویژه نیتروگلیسیرین استوارت و خاک دیاتومه اضافه کرد. این منبع مواد منفجره او بود، اما بدون توانایی مهار نیرویی که همه چیز برای شکستن یک سیم لازم است. فیوز مینیاتوری سی و دومی را تنظیم کرد و جینی را کنار کشید و در حال شمارش بود.
  
  
  او گفت: «بیست و دو.» جینی را با او به زمین انداخت. «دراز بکش.» صورتت را بر زمین بگذار.»
  
  
  آنها را به سمت بارها چرخاند تا سطح آن تا حد امکان کوچک شود. سیم می تواند مانند ترکش نارنجک از هم جدا شود. او از دو نارنجک خود که مانند فندک ساخته شده بودند، استفاده نکرد، زیرا اتهامات آنها ارزشی نداشت که بارانی از فلز تیغ آنها را به خطر بیندازد. گشت با سگ فقط صد یاردی دورتر بود. چه اشکالی دارد ...
  
  
  WAMOOOOOOO!
  
  
  استوارت قابل اعتماد قدیمی "بیا." او جین را به نقطه انفجار کشاند و سوراخ ژنده در تاریکی را بررسی کرد. شما می توانید در طول آن با یک فولکس واگن رانندگی کنید. اگر منطق دختر الان شروع به کار می کرد و از تکان خوردن خودداری می کرد، او آن را داشت.
  
  
  "حال شما خوب است؟" - با دلسوزی پرسید و شانه او را فشار داد.
  
  
  "من ... فکر می کنم اینطور است."
  
  
  "بیا." آنها به سمت جایی دویدند که او تخمین زد ممکن است مسیری در آن سوی کوه وجود داشته باشد. بعد از صد متری راه رفتن گفت: بس کن.
  
  
  به عقب نگاه کرد. چراغ قوه ها سوراخ سیم را بررسی کردند. سگ پارس کرد. سگ های بیشتری پاسخ دادند - آنها آنها را از جایی هدایت می کردند. آنها باید چندین نژاد داشته باشند. ماشینی در میان چمن‌زار می‌دوید، چراغ‌هایش خاموش می‌شد که سیمی شکسته در نورشان می‌درخشید. مردها بیرون افتادند.
  
  
  نیک یک نارنجک بیرون آورد و با تمام توان به سمت چراغ های خیابان پرتاب کرد. من نمی توانم به آن برسم - اما ممکن است یک افسردگی باشد. پانزده شمرد. گفت: بازم پایین. در مقایسه با دیگری، انفجار مانند یک نمایش آتش بازی بود. مسلسل رعد و برق زد. دو انفجار کوتاه شش یا هفت تایی، و وقتی متوقف شد، مرد غرش کرد: "بگیر!"
  
  
  نیک جین را بیرون کشید و به سمت لبه دره رفت. چند گلوله در جهت کلی خود پرواز کردند، از روی زمین کمانه کردند، در طول شب با یک هووش-ر-ر-ر-ر-ر شیطانی پرواز کردند که اولین باری که آن را می شنوید جذاب است - و هر بار که آن را برای همیشه می شنوید ترسناک است. نیک این را بارها شنیده است.
  
  
  به عقب نگاه کرد. نارنجک سرعت آنها را کم کرد. آنها مانند یک گروه مته در مدرسه پیاده نظام به پرتگاه سیم دندانه دار نزدیک شدند. اکنون بیست نفر یا بیشتر آنها را تعقیب می کردند. دو فانوس قدرتمند در تاریکی گیر کرده بودند، اما من نتوانستم به آنها برسم.
  
  
  اگر ابرها ماه را آشکار می کردند، او و جینی هر کدام یک گلوله می گرفتند.
  
  
  در حالی که دست دخترک را گرفته بود دوید. گفت: کجاییم...
  
  
  او حرف او را قطع کرد: "صحبت نکن. ما با هم زندگی می کنیم یا می میریم، پس به من تکیه کن."
  
  
  زانوهایش به بوته ای برخورد کرد و ایستاد. مسیر در چه جهتی بود؟ منطقاً باید به سمت راست باشد، به موازات مسیری که از خانه اصلی طی کرده بود. به آن سمت چرخید.
  
  
  نور درخشانی از شکاف سیم چشمک زد و در سراسر چمنزار پخش شد و به جنگل سمت چپ آنها رسید و با لمسی رنگ پریده بوته ها را لمس کرد. یک نفر چراغ قوی تری آورده بود، احتمالاً چراغ دستی یک ورزشکار شش ولتی. جینی را به داخل بوته ها کشید و به زمین چسباند. پیوست! وقتی نور پناهگاه آنها را لمس کرد، سرش را به زمین خم کرد و به کاوش درختان ادامه داد. بسیاری از سربازان جان خود را از دست دادند زیرا چهره هایشان روشن بود.
  
  
  جینی زمزمه کرد: بیا از اینجا برویم.
  
  
  من نمی‌خواهم در حال حاضر گلوله بخورم.» او نمی توانست به او بگوید هیچ راهی برای فرار وجود ندارد. پشت سرشان جنگل و صخره ای بود و نمی دانست مسیر کجاست. اگر حرکت کنند، سر و صدا کشنده خواهد بود. اگر از روی چمن عبور کنند، نور آنها را پیدا خواهد کرد.
  
  
  او به طور آزمایشی بوته ها را بررسی کرد و سعی کرد مکانی را پیدا کند که در آن اثری وجود داشته باشد. شاخه های کم شوکران و رشد دوم صداهای ترک خوردگی ایجاد می کنند. نور منعکس شد، دوباره آنها را از دست داد و در جهت دیگر حرکت کرد.
  
  
  از روی سیم شروع به عبور یکی یکی، در فواصل منظمی کردند. کسی که به آنها فرمان می داد اکنون همه را نابود کرد به جز کسانی که پیشروی کردند. آنها چیزهای خود را می دانستند. نیک ویلهلمینا را بیرون کشید و دست داخلی خود را به تنها گیره یدکی که در داخل کمربندش بسته شده بود، جایی که آپاندیس سابقش قرار داشت فشار داد. این دلداری کمی بود. آن انفجارهای کوتاه به یک مرد خوب با تفنگ اشاره می کرد - و احتمالاً تعداد بیشتری نیز وجود داشت.
  
  
  سه مرد از شکاف عبور کردند و دراز شدند. دیگری به سمت او دوید، هدف خوبی در نور ماشین ها بود. انتظار فایده ای نداشت. او همچنین ممکن است حرکت کند در حالی که سیم به فرمان او بود و مانع از حمله هماهنگ آنها شود. او با دقت استاد، سقوط، سرعت فرد را در نظر گرفت و با یک شلیک به فیگور دونده شلیک کرد. گلوله دوم را به یکی از چراغ های ماشین زد و ناگهان یک چشم شد. با خونسردی نور روشن مشعل دستی را نشانه گرفت که مسلسل دوباره باز شد، یکی دیگر به آن پیوست و دو یا سه تپانچه شروع به شعله زدن کردند. به خاک زد.
  
  
  غرش شومی از همه جا شنیده شد. گلوله ها روی علف ها رگه می زدند و روی شاخه های خشک می کوبیدند. آنها چشم انداز را آبیاری کردند و او جرات حرکت نداشت. بگذار آن نور فسفرسانس پوستش را بگیرد، گهگاه درخشش ساعت مچیش، و او و جنی به اجساد تبدیل می‌شوند که سرب، مس و فولاد آن را پاره کرده‌اند. سعی کرد سرش را بلند کند. او را به آرامی هل داد. "نگاه نکن. همانجایی که هستی بمان."
  
  
  تیراندازی متوقف شد. آخرین موردی که متوقف شد یک مسلسل بود که به طور روشمند در طول خط جنگل، انفجارهای کوتاهی را شلیک می کرد. نیک در برابر وسوسه نگاه کردن مقاومت کرد. این سرباز پای خوبی است.
  
  
  مردی که نیک به او شلیک کرد، در حالی که درد گلویش را درید، ناله کرد. صدایی قوی فریاد زد: "آتش را نگه دار. جان شماره دو آنجلو را پشت ماشین می کشاند. پس به او دست نزن. بری - سه نفر از مردانت را بگیر، ماشین را بگیر، دور خیابان بچرخ و با آن درخت ها تصادف کن. رام". ماشین، و پیاده شو و به سمت ما حرکت کن. آن چراغ را آنجا، در لبه نگه دار.
  
  
  «سی و پنج تا چهل». نیک فکر کرد - تیرانداز خوب من؟
  
  
  "به نور نگاه کن."
  
  
  "درست."
  
  
  نگاه کن و گوش کن.
  
  
  پس ژنرال نیک ژاکت تیره را روی صورتش کشید، دستش را در آن فرو کرد و به خطر افتاد که نگاهش کند. بیشتر آنها باید لحظه ای همدیگر را تماشا کنند. در چشم چراغ اتومبیل، مرد دیگری مجروح را که به شدت نفس می‌کشید، می‌کشاند. فانوس در جنگل به سمت چپ حرکت کرد. سه مرد به طرف خانه دویدند.
  
  
  دستوری گفته شد که نیک نشنید. مردها شروع کردند به خزیدن پشت ماشین، مثل گشتی پشت تانک. نیک نگران سه مردی بود که از سیم رد می شدند. اگر در این گروه فاعل وجود داشت مثل خزنده ای مرگبار آرام آرام جلو می رفت.
  
  
  جینی غرغر کرد. نیک دستی به سرش زد. زمزمه کرد: ساکت. "خیلی ساکت باش." نفسش را حبس کرد و گوش داد و سعی کرد هر چیزی را در تاریکی نزدیک ببیند یا احساس کند.
  
  
  صدای زمزمه بیشتر و نور چشمک زن. تنها چراغ جلوی ماشین خاموش شد. نیک اخم کرد. حالا مغز متفکر توپچی های خود را بدون چراغ پیش می برد. در همین حال، سه نفری که او آخرین بار دیده بود در جایی در دریای تاریکی پیش رو دراز کشیده بودند کجا بودند؟
  
  
  ماشین راه افتاد و در امتداد جاده غرش کرد، در دروازه توقف کرد، سپس چرخید و با عجله از علفزار عبور کرد. در اینجا طرفین می آیند! اگر فرصت داشتم
  
  
  برای توپخانه، خمپاره و جوخه پشتیبانی رادیویی می کردم. بهتر است اگر تانک یا ماشین زرهی اضافی دارید برای من بفرستید.
  
  
  
  فصل هشتم.
  
  
  
  موتور یک ماشین با یک چراغ جلو غرش کرد. درها به شدت به روی او بسته شد. خیالات نیک قطع شد. حمله جبهه ای هم! لعنتی موثره او باقیمانده نارنجک را به دست چپش زد و ویلهلمینا را به سمت راستش چسباند. خودروی کناری در حالی که در امتداد نهر حرکت می‌کرد، چراغ‌های جلوی خود را روشن کرد و از مسیر سنگ‌ریزه‌ای نزدیک عبور کرد.
  
  
  چراغ جلوی ماشین پشت سیم روشن شد و به سمت پرتگاه شتاب گرفت. فانوس دستی دوباره روشن شد و درختان را اسکن کرد. با درخشندگی خود ردیف بوته ها را سوراخ کرد. صدای تصادف شنیده شد - مسلسل رعد و برق زد. دوباره لرزید. نیک فکر کرد، احتمالاً دارد به یکی از مردانش شلیک می کند، یکی از سه نفری که از اینجا وارد شده اند.
  
  
  "هی... من هستم." با نفس نفس زدن تموم شد
  
  
  شاید او هم این کار را می کند. نیک چشمانش را ریز کرد. دید در شب او به اندازه کاروتن و دید 20/15 عالی بود، اما دو مورد دیگر را پیدا نکرد.
  
  
  سپس ماشین به نرده برخورد کرد. نیک برای لحظه ای چهره ای تیره را در چهل فوت در مقابل خود دید که نور ماشین به سمت او چرخید. او دو بار شلیک کرد و مطمئن بود که گل می زند. اما حالا توپ شروع می شود!
  
  
  او چراغ جلو را شلیک کرد و سرب را به داخل ماشین فشار داد و الگویی را درست به پایین شیشه جلو دوخت و آخرین تیرهای او قبل از خاموش شدن به سمت چراغ دستی شلیک شد.
  
  
  موتور ماشین زوزه کشید و غرش دیگری بلند شد. نیک پیشنهاد کرد که ممکن است راننده را گرفته باشد و ماشین به سمت حصار حرکت کند.
  
  
  "او اینجا است!" - صدای قوی فریاد زد. "به سمت راست. بالا و روی آنها."
  
  
  "بیا دیگه." نیک جینی را بیرون کشید. آنها را وادار به اجرا کنید.
  
  
  او را به جلو به سمت و در امتداد چمن‌ها، دور از مهاجمان، اما به سمت ماشین دیگری که چند یارد دورتر از ردیف درختان بود، حدود صد یاردی، هدایت کرد.
  
  
  و سپس ماه از پشت ابرها بیرون آمد. نیک خم شد و به سمت شکاف چرخید، یک مجله یدکی را در ویلهلمینا فرو کرد و به تاریکی نگاه کرد که ناگهان کمتر پناه گرفت. چند ثانیه وقت داشت. دیدن او و جینی در مقابل جنگل سخت تر از مهاجمانشان در مقابل افق مصنوعی بود. مرد با چراغ قوه احمقانه آن را روشن کرد. نیک خاطرنشان کرد که گلوله را در دست چپ خود نگه داشته است زیرا گلوله را در جایی که سگک کمربند قرار دارد قرار داده است. مرد مچاله شد و پرتوهای نور بر زمین جاری شد و نیک به دید ده ها چهره که به او نزدیک می شدند، افزود. رهبر حدود دویست یارد دورتر بود. نیک به او شلیک کرد. فکر کردم و استوارت در تعجب است که چرا من به ویلهلمینا چسبیده ام! گلوله ها را رد کن، استوارت، و ما از این وضعیت خارج خواهیم شد. اما استوارت صدای او را نشنید.
  
  
  مهتاب! یکی را از دست داد، در دومی او را گرفت. چند تا شات دیگه تموم میشه تپانچه ها به او چشمکی زدند و او دوباره صدای وزوز ر-ر-ر-ر-ر را شنید. به جینی اشاره کرد. "اجرا کن."
  
  
  او یک توپ بیضی شکل کوچک را بیرون آورد، یک اهرم را در پهلو فشار داد و آن را به خط نبرد انداخت. بمب دود استوارت، به سرعت پخش می شود، استتار متراکم اما در چند دقیقه کوتاه پراکنده می شود. دستگاه پوزخندی زد و برای لحظه ای آنها پنهان شدند.
  
  
  دنبال جینی دوید. ماشین در لبه جنگل ایستاد. سه مرد با تپانچه‌های بلند شده از ماشین بیرون پرواز کردند و تهدیدهای مبهم در تاریکی نمایان بود. چراغ های ماشین روشن مانده بود. تپانچه در پشت و تپانچه در صورت شما. نیک خم شد. و دو کارتریج دیگر در من!
  
  
  به عقب نگاه کرد. شبح کم رنگی از میان مه خاکستری-سفید بیرون پرید. نیک برای نجات گلوله، دومین و آخرین نارنجک دودی خود را پرتاب کرد و باعث شد طرح کلی آن ناپدید شود. به سمت ماشین چرخید. این سه مرد از هم جدا شدند، یا نمی خواستند جینی را بکشند یا تمام آتش خود را برای او ذخیره کردند. چقدر می توانید مهم شوید؟ نیک به آنها نزدیک شد و خم شد - دو نفر از شما با من می آیید و این پایان است. نزدیک تر می شوم تا هدف را در مهتاب کار کنم.
  
  
  B-VOOM! از جنگل، در نیمه راه بین جین، نیک و سه مردی که نزدیک می شدند، یک سلاح سنگین رعد و برق زد - غرش خشن یک تفنگ با کالیبر مناسب. یکی از چهره های تاریک افتاد. B-VOOM! B-VOOM! دو چهره دیگر روی زمین افتادند. نیک نمی توانست تشخیص دهد که یکی یا هر دو زخمی شده اند - نفر اول از درد جیغ می زد.
  
  
  نیک گفت: «بیا اینجا.» و دست جینی را از پشت گرفت. مرد با تفنگ ممکن است موافق یا مخالف باشد، اما او تنها امیدی بود که او را به یک متحد خودکار تبدیل کرد. جینی را به داخل بوته ها کشاند و روی نقطه شلیک فرو ریخت.
  
  
  CRACK-BAM B-VOOM! همان اسلحه با انفجار پوزه بسته شد و راه را به آنها نشان داد! نیک لوگر را پایین نگه داشت. CRACK-BAM B-VOOM! جینی آهی کشید و جیغ کشید. انفجار پوزه آنقدر نزدیک بود که مثل طوفان به آنها برخورد کرد، اما هیچ بادی نتوانست پرده گوش شما را آنچنان تکان دهد. از کنار آنها به سمت پرده دود شلیک کرد.
  
  
  نیک زنگ زد: سلام. "آیا به کمک نیاز دارید؟"
  
  
  صدای کسی پاسخ داد: "خب، من لعنتی خواهم شد." "بله. بیا و مرا نجات بده." جان ویلون بود.
  
  
  در یک لحظه آنها در کنار او بودند. نیک گفت -
  
  
  "بسیار متشکرم، پیرمرد. فقط یک لطف سریع. آیا شما می توانید حدود 9 میلیون گلوله لوگر بر روی خود داشته باشید؟"
  
  
  "شما نه؟"
  
  
  "یک کارتریج باقی مانده است.
  
  
  "اینجا. کلت 45. آیا این را می دانی؟"
  
  
  "دوستش دارم." او تپانچه سنگین را گرفت. "بیا بریم؟"
  
  
  "بیا دنبالم."
  
  
  ویلون از میان درختان راه می‌رفت و می‌پیچید. لحظاتی بعد آنها به مسیری رسیدند، درختان بالا بریدگی باز را در برابر آسمان نشان می دادند، ماه یک سکه طلا شکسته روی لبه آن بود.
  
  
  نیک گفت: "وقتی نیست که از تو بپرسم چرا. ما را از کوه برمی گردانی؟"
  
  
  "البته. اما سگ ها ما را پیدا خواهند کرد."
  
  
  "میدونم. فرض کن با یه دختر میری. من تو رو میگیرم یا بیشتر از ده دقیقه تو جاده قدیم منتظرم نمیمونم."
  
  
  "جیپ من آنجاست. اما بهتر است کنار هم بمانیم. تو فقط می گیری..."
  
  
  نیک گفت: «بیا. تو برای من وقت خریدی.» نوبت من است که کار کنم."
  
  
  بدون اینکه منتظر جواب باشد در امتداد مسیر به سمت چمنزار دوید. آنها ماشین را در میان درختان دور زدند و او در طرف مقابل جایی بود که مسافرانش روی زمین افتادند. با قضاوت از روی کیفیت افرادی که او امشب دیده بود، اگر هر یک از آنها از آن تیراندازی در امان بودند، در میان درختان به دنبال او می خزیدند. به سمت ماشین دوید و داخلش را نگاه کرد. خالی بود، چراغ های جلو روشن بود، موتور خرخر می کرد.
  
  
  جعبه اتوماتیک. او نیمه راه را به عقب برگرداند، از کم استفاده کرد تا با فشار کامل به جلو حرکت کند - بلافاصله اهرم را به سمت بالا حرکت داد تا حرکت کند.
  
  
  مرد فحش داد و یک اسلحه در پنجاه فوتی منفجر شد. گلوله به فلز ماشین اصابت کرد. یک گلوله دیگر از شیشه یک قدمی سرش گذشت. خم شد، چرخشی دوتایی انجام داد، از مسیر شن عبور کرد و با عجله از نهر پایین و بالا رفت.
  
  
  به دنبال حصار رفت و به جاده رسید و به سمت خانه اصلی پیچید. یک چهارم مایل رانندگی کرد، چراغ ها را خاموش کرد و ترمز زد. او بیرون پرید و یک لوله کوچک از ژاکتش بیرون آورد، یک اینچ طول و به سختی به ضخامت یک مداد. او چهار عدد از آنها را حمل می کرد، فیوزهای معمولی آتش زا. سیلندرهای کوچک دو سر را با انگشتانش گرفت و چرخاند و داخل مخزن گاز انداخت. پیچش مهر و موم را شکست و اسید از دیوار نازک فلزی جاری شد. دیوار حدود یک دقیقه نگه داشت، و سپس دستگاه شعله ور شد - مانند فسفر داغ و نافذ.
  
  
  نه آنقدر که او دوست دارد. پشیمان شد که وقت پیدا نکردن سنگی برای نگه داشتن پدال گاز پیدا کرد، اما پشت سرش چراغ‌های ماشینی در دروازه می‌دویدند. سرعت حدوداً چهل بود که انتخابگر دنده را در حالت نول قرار داد و ماشین سنگین را به سمت پارکینگ کج کرد و بیرون پرید.
  
  
  سقوط حتی با تمام پرتاب هایی که می توانست انجام دهد او را شوکه کرد. او به علفزار دوید و به سمت مسیر خارج از دره حرکت کرد، سپس در حالی که چراغ‌های جلو در تعقیب چشمک می‌زدند، روی زمین افتاد.
  
  
  ماشینی که او پشت سر گذاشت، برای فاصله قابل توجهی بین ردیف ماشین‌های پارک شده غلتید و در حالی که از این طرف به سمت دیگر می‌رفت، انتهای جلوی ماشین‌های مختلف را می‌خراشید. صداها جالب بود وقتی به سمت جنگل می دوید ضبط رو روشن کرد.
  
  
  به سوت انفجار باک بنزین گوش داد. شما هرگز در مورد دوشاخه احتراق در یک مخزن بسته نمی دانستید. البته او درپوش مخزن را در نیاورد و از نظر تئوری باید اکسیژن کافی وجود داشته باشد، به خصوص اگر اولین انفجار مخزن را پاره کند. اما اگر مخزن به اندازه ظرفیت بسته بندی شده بود یا به طور خاص از فلز مقاوم یا ضد گلوله ساخته شده بود، تنها چیزی که داشتید یک آتش سوزی کوچک بود.
  
  
  با تمرکز روی چراغ های خانه، خروجی مسیر را پیدا کرد. او با دقت گوش داد، با دقت حرکت کرد، اما سه مردی که با ماشین کناری رانندگی می کردند، دیده نمی شدند. او بی سر و صدا و به سرعت، اما نه بی پروا، از ترس کمین از کوه بالا رفت.
  
  
  تانک با غرش رضایت‌بخشی منفجر شد، انفجاری که در گل و لای پوشیده شده بود. به عقب نگاه کرد و شعله های آتش را دید که در آسمان بلند می شود.
  
  
  زمزمه کرد: "کمی با آن بازی کن." او جینی و جان ویلون را درست قبل از رسیدن به جاده قدیمی در طرف دیگر برش گرفت.
  
  
  * * *
  
  
  آنها با جیپ چهار چرخ متحرک Villon به خانه مزرعه بازسازی شده رفتند. ماشین را عقب پارک کرد و وارد آشپزخانه شدند. به همان زیبایی نمای بیرونی بازسازی شده بود، تمام کانترهای پهن، چوب غنی و مس براق - فقط با نگاه کردن به آن می توانید بوی پای سیب را حس کنید، سطل های شیر تازه را تصور کنید و دخترانی انحنادار، گلگون و گرد را با دامن های بلند، اما بدون لباس زیر تصور کنید. .
  
  
  ویلون تفنگ M1 را بین دو قلاب برنجی بالای در گذاشت، آب را داخل کتری ریخت و آن را روی اجاق گذاشت: "من فکر می کنم شما به حمام نیاز دارید، خانم. همین جا. در اول سمت چپ. حوله پیدا خواهید کرد. در کمد لوازم آرایشی وجود دارد.»
  
  
  جینی گفت: "متشکرم" - نیک کمی ضعیف فکر کرد - و ناپدید شد.
  
  
  ویلون کتری برقی را پر کرد و آن را به پریز وصل کرد. بازسازی شامل امکانات مدرن بود - یک اجاق گاز وجود داشت و نیک یک یخچال و فریزر بزرگ را در انباری باز بزرگ دید. او گفت: "آنها اینجا خواهند بود. سگ ها."
  
  
  ویلون پاسخ داد: "بله." "زمانی که آنها رسیدند خواهیم فهمید. حداقل بیست دقیقه قبل."
  
  
  "سام
  
  
  از کجا فهمیدی که دارم از جاده می آیم؟ "
  
  
  "آره."
  
  
  وقتی ویلون صحبت می‌کرد چشم‌های خاکستری مستقیم به شما نگاه می‌کردند، اما مرد محتاطانه‌ای داشت. قیافه‌اش می‌گفت: «به تو دروغ نمی‌گویم، اما اگر به تو ربطی ندارد، سریع بهت می‌گویم». نیک ناگهان بسیار خوشحال شد که تصمیم گرفته بود، اولین باری که به جاده قدیم رانندگی کرد، سعی نکند با تفنگ شکاری براونینگ بپرد. با یادآوری کار ویلون با تفنگ، او به ویژه از این تصمیم خوشحال شد. کمترین چیزی که می توانست به دست آورد این بود که پایش را باد کنند. نیک پرسید: اسکنر تلویزیون؟
  
  
  "هیچ چیز پیچیده ای نیست. در حدود سال 1895، یک کارگر راه آهن وسیله ای به نام میکروفون آهنی را اختراع کرد. آیا تا به حال نام آن را شنیده اید؟"
  
  
  "نه."
  
  
  "اولین گوشی مانند یک گوشی تلفن کربنی بود که در امتداد ریل نصب شده بود. وقتی قطار از آنجا رد می شد، صدا را می شنیدی و می دانستی کجاست."
  
  
  "خطای اولیه."
  
  
  "درست است، البته مال من بهبود یافته است." ویلون به جعبه گردویی روی دیوار اشاره کرد که نیک تصور می کرد یک سیستم بلندگوی Hi-Fi است. میکروفون‌های آهنی من بسیار حساس‌تر هستند. آنها سیگنال را به‌صورت بی‌سیم ارسال می‌کنند و تنها زمانی که سطح صدا بالا می‌رود فعال می‌شوند، اما بقیه به خاطر این اپراتور تلگراف ناشناخته در راه‌آهن رودخانه کانکتیکات است.
  
  
  "از کجا متوجه می شوید که کسی در جاده یا مسیر کوهستانی راه می رود؟"
  
  
  ویلون جلوی کابینت کوچک را باز کرد تا شش چراغ نشانگر و سوئیچ نمایان شود. "وقتی صداها را می شنوید، نگاه می کنید. نور به شما می گوید. اگر بیش از یکی روشن باشد، به طور لحظه ای بقیه را خاموش می کنید یا با استفاده از یک رئوستات حساسیت گیرنده را افزایش می دهید."
  
  
  "شگفت آور". نیک یک تپانچه کالیبر 45 را از کمربندش بیرون کشید و با احتیاط روی میز پهن گذاشت. "خیلی ممنونم. مهم نیست کی به من میگه؟ چی؟ چرا؟"
  
  
  "اگر شما هم همین کار را بکنید. اطلاعات بریتانیا؟ اگر مدت زیادی است که در این کشور زندگی نکرده اید، لهجه شما اشتباه است."
  
  
  "بیشتر مردم متوجه این موضوع نمی شوند. نه، نه انگلیسی ها. آیا شما گلوله لوگر دارید؟"
  
  
  "آره. یک دقیقه دیگر به شما می‌رسم. بیایید بگوییم من یک مرد ضداجتماعی هستم که نمی‌خواهم مردم صدمه ببینند و آنقدر دیوانه هستم که درگیر ماجرا شوند."
  
  
  "من ترجیح می دهم بگویم که شما اولیس لرد هستید." نیک لهجه انگلیسی اش را کنار گذاشت. "تو یک رکورد جهنمی در لشکر 28 داشتی، کاپیتان. با سواره نظام قدیمی 103 شروع کردی. دو بار مجروح شدی. هنوز هم می توانی با M-1 پرواز کنی. وقتی املاک فروخته شد، آن قطعه اموال را نگه داشتی. شاید برای یک کمپ شکار. بعداً این مزرعه قدیمی را بازسازی کردید."
  
  
  "ویلون" کیسه ها را در فنجان ها ریخت و آنها را با آب داغ پر کرد. "کدومشون مال تو هستن؟"
  
  
  "نمی‌توانم به شما بگویم، اما شما نزدیک بودید. من یک شماره تلفن در واشنگتن به شما می‌دهم تا تماس بگیرید. اگر با دقت خود را در آرشیو ارتش معرفی کنید، تا حدی از من حمایت می‌کنند. یا می‌توانید در آنجا به آنها سر بزنید و شما را ببینید. مطمئن خواهم شد." .
  
  
  "من قاضی صادقانه مردم هستم. فکر می کنم شما خوب هستید. اما این شماره را بنویسید. اینجا..."
  
  
  نیک شماره‌ای نوشت که تماس‌گیرنده را در یک فرآیند تأیید قرار می‌داد که - اگر تماس‌گیرنده قانونی بود - در نهایت او را به دستیار هاک وصل می‌کرد. "اگر ما را به ماشین من ببری، از سر راهت خارج می شویم. چقدر وقت داریم تا انتهای جاده را ببندند؟"
  
  
  "این یک حلقه بیست و پنج مایلی در جاده های باریک است. ما وقت داریم."
  
  
  "خوب خواهی شد؟"
  
  
  "آنها من را می شناسند - و آنقدر می دانند که مرا تنها بگذارند. آنها نمی دانند که من به شما کمک کردم."
  
  
  "آنها آن را کشف خواهند کرد."
  
  
  "به جهنم آنها."
  
  
  جینی وارد آشپزخانه شد، چهره‌اش به حالت طبیعی درآمده بود. نیک لهجه اش را از سر گرفت. "شما دوتا خودتون رو معرفی کردید؟ ما خیلی سرمون شلوغ بود..."
  
  
  ویلون با خشکی گفت: «هنگامی که از روی تپه راه می رفتیم، داشتیم گپ می زدیم. فنجان های سوئیچ به دستشان داد، صدای جیغ ضربات تنبلی از بلندگوی گردویی می آمد. ویلون داشت با چای "گوزن. شما آن را دریافت خواهید کرد تا بعد از مدتی به همه حیوانات بگویید."
  
  
  نیک خاطرنشان کرد که جینی نه تنها آرامش خود را به دست آورده است، بلکه حالتی سخت در صورتش داشت که دوست نداشت. او وقت داشت فکر کند - او تعجب کرد که نتایج او چقدر به حقیقت نزدیک است. نیک پرسید: "پاهای شما چطور است؟ بیشتر دخترها عادت ندارند با جوراب ساق بلند سفر کنند. آیا آنها لطیف هستند؟"
  
  
  "من آدم ظریفی نیستم." سعی کرد آن را به صورت عادی بیان کند، اما آتش خشم در چشمان سیاهش روشن شد. "تو مرا وارد این آشفتگی وحشتناک کردی."
  
  
  "شما می توانید این را بگویید. بسیاری از ما دیگران را به خاطر مشکلات خود سرزنش می کنیم. اما به نظر من شما به مشکل خوردید - کاملاً بدون کمک من."
  
  
  "گفتی پسر باومن؟ فکر کنم..."
  
  
  بلندگوی دیواری با موسیقی مهیج پارس سگ ها زمزمه کرد. دیگری به او پیوست. انگار وارد اتاق شده بودند. ویلون یک دستش را بلند کرد و با دست دیگر صدا را کم کرد. پاهایم تپش می زد. صدای خرخر و نفس نفس مردی را شنیدند و دیگری مثل دونده های مسافت طولانی نفس نفس می زد. صداها بلندتر شدند و سپس خاموش شدند - مانند راهپیمایی در یک فیلم. ویلون گفت: "اینجا هستند. من می گویم چهار یا پنج مرد و سه یا چهار سگ."
  
  
  نیک سری به تایید تکان داد: "آنها دوبرمن نبودند."
  
  
  "آنها همچنین دارای رادزیان ریجبک و ژرمن شپرد هستند. ریج بک ها می توانند مانند سگ های خونخوار ردیابی کنند و مانند ببرها حمله کنند. یک نژاد عالی."
  
  
  نیک با جدیت گفت: مطمئنم. "نمی توانم صبر کنم."
  
  
  "این چیه؟" جنی فریاد زد.
  
  
  نیک توضیح داد: «یک دستگاه شنود. "آقای ویلون میکروفون‌هایی را روی نزدیک‌ها نصب کرد. مانند اسکنرهای تلویزیونی بدون ویدئو. آنها فقط گوش می‌دهند. واقعاً یک دستگاه فوق‌العاده است."
  
  
  ویلون فنجانش را خالی کرد و با احتیاط داخل سینک گذاشت. "من فکر نمی کنم شما واقعاً منتظر آنها باشید." او برای لحظه ای از اتاق خارج شد و با یک جعبه گلوله 9 میلی متری پارابلوم برگشت. نیک کلیپ ویلهلمینا را دوباره پر کرد و 20 یا بیشتر در جیبش گذاشت.
  
  
  او گیره را وارد کرد، سرسره را با انگشت شست و سبابه‌اش بلند کرد و نگاه کرد که گلوله به داخل اتاقک می‌پرد. اسلحه را دوباره داخل بند انداخت. مثل یک کفش کهنه زیر بغلش می نشست. "حق با توست، برویم."
  
  
  ویلون آنها را با یک جیپ به سمت تیرانداز برد، جایی که نیک ماشین اجاره‌ای را ترک کرد. نیک وقتی از جیپ پیاده شد ایستاد. "به خانه برمی گردی؟"
  
  
  "بله. به من نگو فنجان ها را بشور و بگذار کنار. من این کار را می کنم."
  
  
  "به خود نگاه کن. شما نمی توانید این گروه را فریب دهید. آنها می توانند M-1 شما را بردارند و گلوله ها را بردارند."
  
  
  "نخواهند کرد".
  
  
  "من فکر می کنم شما باید برای مدتی بروید. آنها داغ خواهند شد."
  
  
  من در این کوه‌ها هستم زیرا کاری را که دیگران فکر می‌کنند انجام نمی‌دهم.»
  
  
  "اخیرا از مارتا چه شنیدی؟"
  
  
  این یک تست تصادفی بود. نیک از ضربه مستقیم غافلگیر شد. ویلون آب دهانش را قورت داد، اخم کرد و گفت: "موفق باشی." جیپ را به بوته ها کوبید، چرخید و رفت.
  
  
  نیک به سرعت ماشین کرایه ای را در جاده قدیم رانندگی کرد. وقتی به بزرگراه رسید، از قلمرو خداوند دور شد، به چپ پیچید. او نقشه منطقه را حفظ کرد و از مسیر دایره ای به سمت فرودگاه استفاده کرد. در بالای تپه ایستاد، سیم آنتن کوچکی را از فرستنده گیرنده کشید و دو نفر AXEmen را در کامیون خشکشویی صدا کرد. او الزامات FCC را نادیده گرفت. پلانجر با دفتر ب تماس می گیرد.
  
  
  صدای بارنی مانون تقریباً بلافاصله، بلند و واضح بیرون آمد. "دفتر B. بیا."
  
  
  "من می روم. آیا اقدامی را می بینید؟"
  
  
  "خیلی. پنج ماشین در یک ساعت گذشته."
  
  
  "عملیات کامل شد. برو مگر اینکه سفارشات دیگری داشته باشی. به پرنده بگو. قبل از من از تلفن استفاده می کنی."
  
  
  "هیچ سفارش دیگری در اینجا وجود ندارد. آیا به ما نیاز است؟"
  
  
  "نه. برو خونه."
  
  
  "باشه، آماده است."
  
  
  "آماده باش و برو."
  
  
  نیک دوباره سوار ماشین شد. بارنی مانون و بیل روهد کامیون را به دفتر AX در پیتسبورگ بازگردانده و به واشنگتن پرواز خواهند کرد. آنها مردم خوبی بودند. آنها احتمالاً فقط کامیون را در ورودی املاک پارک نکردند، بلکه آن را پنهان کردند و یک سکوی دید در جنگل ایجاد کردند. بیل بعداً به او گفت که دقیقاً همان کاری است که آنها انجام دادند.
  
  
  به سمت فرودگاه حرکت کرد. جینی گفت: "باشه جری، می تونی لهجه انگلیسی رو ول کنی. فکر می کنی منو کجا میبری و لعنتی چیه؟"
  
  
  
  فصل نهم.
  
  
  
  لبخندی کینه توز برای لحظه ای لب های نیک را حلقه کرد. "لعنتی، جینی. فکر می کردم لهجه کراوات مدرسه قدیمی من خیلی خوب است."
  
  
  "من حدس می‌زنم اینطور باشد. اما شما یکی از معدود افرادی هستید که در مورد تمرینات آکروباتیک من می‌دانید. من در آپارتمان شما بیش از حد صحبت کردم، اما یک روز کمک کرد. وقتی از آن پنجره خارج شدیم، شما گفتید: "صبر کن." همان طور که هنگام کار با هالتر." تا زمانی که در ویلون مشغول نظافت بودم فرصت فکر کردن به آن را نداشتم. بعد راه رفتنت را تماشا کردم. من آن شانه ها را می شناسم، جری. با نگاه کردن به تو هرگز حدس نمی زدم. شما توسط متخصصان اختراع شده اید. جری دمینگ تو کی هستی؟ یا جری دمینگ کیست؟ "
  
  
  "مردی که خیلی به تو فکر می کند، جینی." باید او را تا زمانی که او را سوار هواپیما می کرد ساکت می کرد. اون یه بچه گربه باحال بود از صدای او نمی شد فهمید که در آن شب تقریباً چندین بار کشته شده بود. "هانس برای یقه‌اش خیلی بزرگ شده است. همانطور که در اتاق به شما گفتم، او در حال کشیدن یک صلیب دوتایی بزرگ است. همه دخترها به جز روت و پونگ پونگ باید نابود می‌شدند."
  
  
  در حالی که آرامشش می لرزید گفت: «باورم نمی شود. حرف هایش را قورت داد و ساکت شد.
  
  
  او فکر کرد: «امیدوارم بتوانید،» و من نمی‌دانم که آیا سلاحی دارید که من درباره آن بی‌اطلاعم؟ او را بدون لباس دید. کفش ها و کیفش را گم کرد، و با این حال... می توانستید او را تقریباً تا روی پوست کنده و بمب گاز مرگبار پیر را در جیب مخصوص شورتش پیدا نکنید.
  
  
  او ناگهان گفت: "به من بگو رهبر چه شکلی است. چه کسی را می شناسی؟ کجا داریم می رویم؟ من... من فقط نمی توانم شما را باور کنم، جری."
  
  
  او ماشین را بیرون آشیانه پارک کرد، درست چند قدمی جایی که Aero Commander بسته بود. در مشرق نشانه ای از سپیده دم بود. او را در آغوش گرفت و دستش را زد. "جنی، تو بزرگترین هستی. من به زنی مثل تو نیاز دارم، و بعد از دیشب فکر می کنم می دانی که به مردی مثل من نیاز داری. مردی در درون که وزنش از هانس بیشتر است. با من بمان تا آن را داشته باشی، مشکلی نیست. ما برمی گردیم و با فرماندهی یک صحبت می کنیم و بعد شما می توانید تصمیم بگیرید. باشه؟
  
  
  "من نمی دانم..."
  
  
  به آرامی چانه اش را برگرداند و بوسید. لب‌هایش سرد و سفت، سپس نرم‌تر، سپس گرم‌تر و خوش‌آمدتر بودند. او می دانست که او می خواهد او را باور کند. اما این دختر عجیب و غریب آسیایی در زندگی خود چیزهای زیادی دیده است که به راحتی و یا برای مدت طولانی فریب خورده است. او گفت: «منظورم این بود که پیشنهاد دادم در آنجا کمی استراحت کنیم.
  
  
  من یک مکان کوچک نزدیک کوه می شناسم. ترمپر، بر فراز نیویورک. شاخ و برگ ها به زودی رنگارنگ می شوند. اگر آن را دوست دارید، ممکن است حداقل برای یک آخر هفته در پاییز برگردیم. تا زمانی که با رهبر صحبت نکنیم به من اعتماد کن.»
  
  
  فقط سرش را تکان داد. قطره اشکی را روی گونه اش احساس کرد. بنابراین، زن زیبای چینی، با همه دستاوردهایش، از فولاد ساخته نشده بود. او گفت: "اینجا صبر کن. من یک دقیقه دیگر آنجا نخواهم بود. باشه؟"
  
  
  سرش را تکان داد و او به سرعت از آشیانه عبور کرد، لحظه ای به ماشین نگاه کرد و سپس به سمت باجه تلفن نزدیک دفتر فرودگاه دوید. اگر تصمیم می گرفت بدود، او را در حالی که در جاده راه می رفت یا وارد میدان می شد، می دید.
  
  
  با شماره تماس گرفت و گفت: این پلانجر است، ساعت نه به دفتر آویس زنگ بزنید و بگویید ماشین در فرودگاه است، کلیدها زیر صندلی عقب گیر کرده است.
  
  
  مرد پاسخ داد: می بینم.
  
  
  نیک دوید به گوشه آشیانه، سپس به طور معمولی به سمت ماشین رفت. جین ساکت نشست و به سپیده دم نگاه کرد.
  
  
  او گرم شدن موتور هواپیما را تماشا کرد. هیچ کس دفتر کوچک را ترک نکرد. اگرچه برخی از چراغ ها روشن بودند، اما فرودگاه خلوت به نظر می رسید. او به هواپیما اجازه پرواز را داد، به او کمک کرد تا از تلاطم خفیف کوه های صبحگاهی عبور کند و در ارتفاع 120 درجه ای به ارتفاع 7000 فوتی به زمین نشست.
  
  
  نگاهی به جینی انداخت. او مستقیم به جلو نگاه کرد، چهره زیبایش آمیزه ای از تمرکز و سوء ظن بود. گفت: وقتی فرود آمدیم یک صبحانه خوب بخور، شرط می بندم که گرسنه ای.
  
  
  "من قبلاً گرسنه بودم. رهبر چه شکلی است؟"
  
  
  "او نوع من نیست. آیا تا به حال با هواپیما پرواز کرده اید؟ دست خود را روی کنترل ها بگذارید. من به شما درس می دهم. ممکن است مفید باشد."
  
  
  "دیگه کی رو میشناسی؟ تعلل نکن جری."
  
  
  "ما می توانستیم زمان زیادی را در غرفه ها بگذرانیم. علاوه بر یخ داخل کاربراتورها، من معتقدم که آنها بیش از هر چیز دیگری خلبانان را کشته اند. تماشا کنید تا به شما نشان خواهم داد..."
  
  
  با لحن تند او را متوقف کرد: «بهتر است به من بگو کی هستی، جری. "به اندازه کافی دور شده است."
  
  
  او آهی کشید. او برای مقاومت واقعی خود را گرم می کرد. "آیا آنقدر مرا دوست داری که به من اعتماد کنی، جینی؟"
  
  
  من تو را به اندازه هر مردی که دیده ام دوست دارم.
  
  
  "آیا تا به حال نام او را یهودا شنیده اید؟"
  
  
  او فکر کرد. به عقب نگاه کرد. اخم کرد. "نه. پس؟"
  
  
  "او می آید."
  
  
  "و تو خودت را پسرش نامیدی. به همان سرعتی که حرف میزنی دروغ میگویی."
  
  
  "از زمانی که با هم آشنا شدیم به من دروغ می گویی عزیزم. اما می فهمم چون نقش خودت را بازی کردی و من را نشناختی. حالا من با تو صادق هستم."
  
  
  او کمی خونسردی خود را از دست داده است. از تلاش برای برگرداندن میزها و گفتن چیزی معقول دست بردارید.»
  
  
  "دوستت دارم."
  
  
  "اگر منظور شما این است، آن را برای بعد نگه دارید. من نمی توانم آنچه شما می گویید را باور کنم."
  
  
  صداش سخت بود دستکش ها را درآوردند. نیک گفت: لبنان را یادت هست؟
  
  
  "چی؟"
  
  
  "هری دیمارکین را یادت هست؟"
  
  
  "نه."
  
  
  "و آنها از شما با تایسون چرخ عکس گرفتند. شرط می بندم که شما این را نمی دانستید." او را شوکه کرد. او ادامه داد: «بله، اجرای زنده.» "هانس خیلی احمق است. او می خواست شما را به طرف دیگر برساند. با یک عکس. تصور کنید اگر صحبت می کردید."
  
  
  او هرگز از نسخه کوچکتر خلبان خودکار طراحی شده برای هوانوردی عمومی و هواپیماهای کوچک استفاده نکرده بود، اما روی آن آزمایش شده بود. او مسیر را تعیین کرد - کشتی را قفل کرد. موثر به نظر می رسید. سیگاری روشن کرد و نشست. جنی یکی را رد کرد. گفت: هر چه گفتی دروغ بود.
  
  
  خودت گفتی که من آنقدر قوی هستم که نمی توانم یک تاجر نفت باشم.
  
  
  "تو زیاد می دانی."
  
  
  او به طرز چشمگیری زیبا بود با ابروهای تیره کمانی کمانی، دهانی پرتنش و چشمان متمرکز. او بیش از حد فشار می آورد. او می خواست خودش آن را بفهمد، در صورتی که او عضو باند نبود و پس از فرود آمدن آنها دچار مشکل مضاعف می شد. او باید یک سلاح داشته باشد. کدام؟ جایی که؟
  
  
  در نهایت او گفت: "تو نوعی پلیس هستی. شاید واقعاً از من با تایسون عکس گرفتی. از آنجا شروع شد."
  
  
  "خنده دار نباش."
  
  
  "اینترپل، جری؟"
  
  
  "ایالات متحده بیست و هشت سازمان اطلاعاتی دارد. از آنها عبور کنید. و نیمی از آنها به دنبال من هستند."
  
  
  "شاید شما بریتانیایی باشید، اما شما یکی از ما نیستید. سکوت." خب... "حالا صدایش آهسته و سخت بود، به تیز و تیز هوگو بعد از اینکه تیغه درخشانش را روی سنگ زیبا تیز کرد. شما به هری دیمارکین اشاره کردید.
  
  
  "البته. هم سیا و هم اف بی آی." هر دو دسته از دستکش ها سر خوردند. بعد از یک لحظه آنها را به صورت همدیگر پرتاب کردید و رفتید تا Derringers یا Pepperboxes خود را بیاورید.
  
  
  نیک احساس پشیمانی کرد. او بسیار زیبا بود - و او هنوز شروع به کشف استعدادهای او نکرده بود. این ستون از کابل فولادی انعطاف پذیر ساخته شده بود که با لاستیک فوم متراکم پوشیده شده بود. تو میتوانی... او ناگهان دستش را حرکت داد و او محتاط شد. مهره‌ای از عرق را از توخالی تمیز زیر لب‌هایش بیرون کشید.
  
  
  با تلخی گفت: نه. "شما فردی سرگرم کننده یا منشی نیستید که تا زمانی که ارتباط برقرار کند وقت خود را تلف کنید."
  
  
  ابروهای نیک بالا رفت. او باید در این مورد به هاوک بگوید. "تو کار بزرگی در مورد دمارکین انجام دادی. پدر تایید کرد."
  
  
  "این مزخرفات را بس کنید."
  
  
  "حالا تو از دست من عصبانی هستی."
  
  
  "تو یک حرامزاده فاشیست هستی."
  
  
  "تو به طرز وحشتناکی به این ایده پرداختی. من تو را نجات دادم.
  
  
  فکر کردم... در واشنگتن خیلی نزدیک بودیم. تو همون دختری هستی که من میتونم..."
  
  
  او حرفش را قطع کرد: «چرند.» من ساعت‌ها نرم بودم. مثل هر چیز دیگری در زندگی من بد شد. شما یک وکیل هستید. اما دوست دارم بدانم چه کسی و چه چیزی.»
  
  
  "خوب. بگو با تایسون چطور گذشت. مشکلی نداشتی؟"
  
  
  او با حالتی عبوس و خشمگین نشسته بود و دست‌هایش را روی سینه‌اش گذاشته بود. او چند یادداشت دیگر را امتحان کرد. او از پاسخ دادن امتناع کرد. او عنوان را بررسی کرد، خلبان خودکار جدید را تحسین کرد، آهی کشید و روی صندلی خود نشست. سیگارش را خاموش کرد.
  
  
  بعد از چند دقیقه زمزمه کرد: چه شبی. دارم آب میشم. او آرام شد. او آهی کشید. روز بی ابر بود. او به کوه های جنگلی نگاه کرد که مانند امواج سبز و غلات به طور ناموزون از زیر آنها می غلتیدند. نگاهی به ساعتش انداخت، مسیر و سرعت را بررسی کرد، باد و رانش را تخمین زد. او به طور ذهنی موقعیت هواپیما را محاسبه کرد. پلک هایش را پایین انداخت و وانمود کرد که چرت می زند.
  
  
  دفعه بعد که جرات کرد از چشمان ریزش نگاه کند، آغوشش باز بود. دست راست او دور از چشم بود و او را آزار می داد، اما او جرأت حرکتی برای متوقف کردن کاری که او انجام می داد را نداشت. تنش و تهدید نیات او را احساس کرد. گاهی به نظرش می رسید که تمریناتش مثل اسب یا سگ باعث می شود احساس خطر کند.
  
  
  دست دیگرش را از دست داد.
  
  
  آه عمیقی کشید و زمزمه کرد: "هیچ چیزی را امتحان نکن جینی، مگر اینکه خودت خلبان باتجربه ای. پایین تر روی صندلی فرو رفت. "به هر حال پرواز بر فراز این کوه ها دشوار است..."
  
  
  نفس عمیقی کشید، سرش از او کج شد. حرکات ریز شنید. چی بود؟ شاید سوتینش 1000-1b بود. نایلون قوی و آسان برای ساختن گاروت. حتی اگر یک گیره خود قفل داشته باشد، آیا می تواند این مواد منفجره را تحمل کند؟ نه در هواپیما تیغه؟ جایی که؟ احساس خطر و شر آنقدر قوی شد که مجبور شد برای دفاع از خود تلاش نکند، حرکت نکند، نگاه نکند. با چشمانی ریز شده تماشا کرد.
  
  
  چیزی در بالای میدان دید کوچک او حرکت کرد و افتاد. به طور غریزی، وقتی که فیلمی روی سرش فرود آمد و صدای "پا" کوچکی شنید، نفسش را متوقف کرد. حبس نفس - فکر گاز. یا نوعی بخار. اینطوری کردند! با کاپوت مرگ! این باید یک کشتن فوری با گسترش فوق العاده باشد که به دختر اجازه می دهد بر مردانی مانند هری دیمارکین و تایسون غلبه کند. چند سانتی متر مکعب نفسش را بیرون داد تا از ورود این ماده به بافت بینی اش جلوگیری کند. لگنم را به داخل کشیدم تا فشار را در ریه هایم حفظ کنم.
  
  
  او شمرد. یکی دو سه... انداخت دور گردنش... با لطافت عجیبی محکم نگهش داشت. 120، 121، 122، 123...
  
  
  او به تمام ماهیچه ها و بافت ها به جز ریه ها و لگن اجازه استراحت داد. او مانند یک یوگی دستور داد بدنش کاملاً آرام و بی روح باشد. اجازه داد چشمانش کمی باز شود. 160، 161، 162 ...
  
  
  یکی از دستان او را بالا برد. دست مثل خمیر کاغذ خیس، سست و بی روح بود. او آن را انداخت - دوباره با لطافت عجیبی. او گفت. خداحافظ عزیزم. یک بازنده متولد شده. روزی دنیا متفاوت خواهد شد. اگر روزی به آن Catskills برسم، تو را به یاد خواهم آورد. شاید هنوز هم تو را برای مدت طولانی به یاد داشته باشم." او به آرامی گریه کرد.
  
  
  حالا وقت کمی داشت. حواسش به سرعت خاموش شد، جریان خونش کند شد. او پنجره را باز کرد. کلاه پلاستیکی نازک از سرش برداشته شد. او آن را بین کف دست هایش غل کرد و مانند روسری جادوگر کوچک و ناپدید شد. سپس آن را بین انگشت شست و سبابه خود نگه داشت. در پایین آن یک کپسول بی رنگ آویزان بود که بزرگتر از یک سنگ مرمر سفالی نبود.
  
  
  او توپ کوچک را به جلو و عقب تکان داد. به وسیله یک لوله کوچک که شبیه بند ناف بود به بسته ای به اندازه تمبر پستی که در دستش بود وصل شده بود. او با تلخی گفت: "این منزجر کننده است."
  
  
  نیک موافقت کرد: «البته.» او به شدت هوای باقیمانده را بیرون داد، روی او خم شد تا فقط جریان تازه ای را که از پنجره اش بیرون آمده بود تنفس کند. وقتی او در جای خود نشست، او فریاد زد: «تو!...»
  
  
  "بله، من هستم. پس اینطوری هری و تایسون را از دست دادی."
  
  
  او مانند یک سنجاب تازه گرفتار شده در یک تله جعبه به سمت کلبه کوچک خزید و از دستگیری اجتناب کرد و به دنبال راهی بود.
  
  
  نیک گفت: آرام باش. سعی نکرد او را بگیرد. - همه چیز را درباره گیست، آکیتو و باومن به من بگو. شاید بتوانم به شما کمک کنم."
  
  
  با وجود فشار باد در را باز کرد. نیک اتوپایلوت را خاموش کرد و سرعتش را کم کرد. اول با پاهایش از کابین بیرون آمد. با حالتی از وحشت، نفرت و خستگی عجیب مستقیم به او نگاه کرد.
  
  
  او با اقتدار، بلند و واضح گفت: «برگرد. "احمق نباش. من بهت صدمه نمی زنم. من نمرده ام. نفسم حبس شده بود."
  
  
  او در نیمه راه از هواپیما خارج شد. می‌توانست مچ او را بگیرد و با قدرتش و انحراف کشتی به چپ، خواه ناخواه احتمالاً او را به زمین می‌اندازد. آیا او باید این کار را انجام دهد؟
  
  
  او به خاطر نقشه‌ای که او می‌کشید، برای آکس همان‌قدر ارزشمند بود که زنده بود. اگر او زنده می‌ماند، سال‌های غم‌انگیزی را در محوطه‌ای مخفی در تگزاس سپری می‌کرد که تعداد کمی از مردم درباره آن می‌دانند، کمتر کسی می‌بیند، و کمتر کسی به آن اشاره می‌کند. سال ها؟ او حق انتخاب داشت. آرواره اش منقبض شد. نگاهی به نشانگر بانک انداخت و سطح کشتی را نگه داشت. "برگرد، جینی."
  
  
  "خداحافظ جری."
  
  
  دو کلمه او ملایم تر و غمگین تر به نظر می رسید. بدون گرما و نفرت - یا این توهم او بود؟ او رفت.
  
  
  او دوباره موقعیت خود را ارزیابی کرد و چند صد فوت پایین آمد. در نزدیکی یک جاده روستایی باریک، تابلویی را روی انبار OX HOLLOW دید، آن را روی نقشه شرکت نفت پیدا کرد و روی نقشه خود علامت گذاری کرد.
  
  
  * * *
  
  
  صاحب لباس چارتر هنگام فرود در حال انجام وظیفه بود. او می خواست در مورد برنامه های پرواز و مشکلات تجاری صحبت کند. نیک گفت: "کشتی خوب. سفر عالی. خیلی ممنون. خداحافظ."
  
  
  یا جسد جیانی پیدا نشده و یا بررسی های فرودگاه هنوز به اینجا نرسیده است. از باجه تلفن کنار جاده با تاکسی تماس گرفت. او سپس شناور هاوک فعلی را صدا زد، طرحی که به طور خودسرانه برای استفاده در زمانی که اسکرامبلرها در دسترس نبودند اصلاح شد. در کمتر از یک دقیقه به آن رسید. هاوک گفت: "بله، پلانجر."
  
  
  مظنون شماره دوازده خودکشی کرد تقریباً پانزده مایل، در فاصله 290 درجه از بول هالو، که تقریباً هشتاد و پنج مایل از آخرین نقطه عمل فاصله دارد.
  
  
  "باشه، پیداش کن."
  
  
  "هیچ ارتباطی با شرکت یا من وجود ندارد. بهتر است ارتباط برقرار کنید و خونسرد باشید. ما در حمل و نقل من بودیم. او رفت."
  
  
  "واضح است".
  
  
  "باید ملاقات کنیم. من نکات جالبی دارم."
  
  
  "آیا می توانید آن را به زمان فاکس؟ نقطه پنج؟"
  
  
  "آنجا میبینمت."
  
  
  نیک تلفن را قطع کرد و برای لحظه ای در حالی که دستش را روی چانه اش گذاشته بود، ایستاد. AX به مقامات منطقه Ox Hollow توضیح قابل قبولی برای مرگ Jeanyee ارائه خواهد کرد. او فکر کرد که آیا کسی جسد او را خواهد برد. او باید آن را بررسی کند. او در تیم دیگر بود، اما چه کسی شانس انتخاب دارد؟
  
  
  Fox Time و Point Five یک کد ساده برای زمان و مکان بودند، در این مورد یک اتاق جلسه خصوصی در ارتش و باشگاه نیروی دریایی.
  
  
  نیک تاکسی را تا سه بلوک ایستگاه اتوبوس خارج از مسیر 7 رانندگی کرد. او پیاده شد و بعد از اینکه تاکسی از دید تاکسی خارج شد، مسافت باقی مانده را طی کرد. روز آفتابی و گرم بود، ترافیک پر سر و صدا بود. آقای ویلیامز ناپدید شده است.
  
  
  سه ساعت بعد، "جری دمینگ" تاندربرد را به ترافیک انداخت و از نظر ذهنی خود را "واقعی" در جامعه امروزی نشان داد. او در یک فروشگاه لوازم اداری توقف کرد و یک مداد سیاه معمولی برای علامت گذاری و یک صفحه کاغذ یادداشت و همچنین یک دسته پاکت سفید خرید.
  
  
  در آپارتمانش، تمام نامه هایش را مرور کرد، یک بطری آب ساراتوگا باز کرد و پنج یادداشت نوشت. هر کدام یکسان بود - و سپس پنج نفر از آنها بودند.
  
  
  از اطلاعاتی که هاوک به او داد، آدرس‌های احتمالی روث، سوزی، آنا، پونگ پنگ و سونیا را گرفت. احتمالاً از آنجایی که آنا و سونیا در پرونده‌های خود یک نام دارند، از این آدرس فقط می‌توان برای پست استفاده کرد.» او به سمت پاکت‌ها رفت و بسته را باز کرد و با یک نوار لاستیکی مهر و موم کرد.
  
  
  او به دقت کارت ها و اوراقی را که از دو مرد در راهروی خانه ای در پنسیلوانیا گرفته بود مطالعه کرد - او آن را به عنوان یک "بنای ورزشی خصوصی" در نظر گرفت. به نظر می رسید که آنها اعضای قانونی کارتلی باشند که سهم یک عقاب از نفت خاورمیانه را کنترل می کرد.
  
  
  سپس زنگ ساعت خود را تنظیم کرد و تا ساعت 6 بعد از ظهر به رختخواب رفت. او یک نوشیدنی در واشنگتن هیلتون نوشید، استیک، سالاد و پای اسپند را در DuBarry's صرف کرد و ساعت هشت و ده دقیقه به کلوپ ارتش و نیروی دریایی رفت. هاک در یک اتاق خصوصی مبله راحت منتظر او بود - اتاقی که فقط یک ماه استفاده و استفاده شده بود تا اینکه به مکان دیگری نقل مکان کردند.
  
  
  رئیس او نزدیک شومینه کوچک و روشن ایستاده بود و او و نیک دست دادن محکم و نگاهی بلند با هم رد و بدل کردند. نیک می‌دانست که مدیر اجرایی خستگی‌ناپذیر AX باید کار معمولی و طولانی مدت خود را انجام می‌داد - او معمولاً قبل از هشت به دفتر می‌رسید. اما او مانند مردی آرام و سرحال به نظر می رسید که بعدازظهر خوابیده بود. این بدن نازک و سیخ دار ذخایر عظیمی داشت.
  
  
  چهره درخشان و چرمی هاک روی نیک متمرکز شد که او ارزیابی خود را انجام می داد. این واقعیت که او از شوخی های معمول آنها جلوگیری کرد، نشانه ای از درک او بود. "خوشحالم که خوب بیرون آمدی، نیکلاس. بارنی و بیل گفتند که صداهای ضعیفی شنیده اند که... اوه، تیراندازی به هدف بود. خانم آهلینگ در دفتر پزشکی قانونی شهرستان است."
  
  
  "او مرگ را انتخاب کرد. اما می توان گفت من به او حق انتخاب دادم."
  
  
  "پس از نظر فنی این یک قتل Killmaster نبود. من آن را گزارش می کنم. آیا شما گزارش خود را نوشته اید؟"
  
  
  "نه. من خسته ام. امشب این کار را انجام می دهم. همینطور بود. من در جاده ای که روی نقشه مشخص کرده بودیم رانندگی می کردم..."
  
  
  او دقیقاً با استفاده از عبارات نادر به هاوک گفت که چه اتفاقی افتاده است. وقتی کارش تمام شد، کارت ها و کاغذهایی را که از کیف پول کارگران نفت گرفته بود به هاوک داد.
  
  
  هاوک با تلخی به آنها نگاه کرد. "به نظر می رسد که نام بازی همیشه پول است. اطلاعات مبنی بر اینکه جوداس بورمن جایی در وب کثیف است قیمتی ندارد. آیا او و فرمانده یک می توانند یک نفر باشند؟"
  
  
  "شاید. من تعجب می کنم که آنها اکنون چه خواهند کرد؟ آنها در مورد آقای ویلیامز متحیر و نگران خواهند شد. آیا آنها به دنبال او خواهند رفت؟"
  
  
  "شاید. اما من معتقدم که آنها می توانند انگلیسی ها را سرزنش کنند و ادامه دهند. آنها برای از بین بردن دستگاه خود دست به کاری خیلی جدی می زنند. آنها تعجب خواهند کرد که آیا ویلیامز دزد بود یا عاشق جنیا. آنها به توقف همه چیز فکر خواهند کرد. آنها برنامه ریزی کردند. و بعد این کار را نکردند.»
  
  
  نیک سر تکان داد. هاک مثل همیشه منطقی بود. او براندی کوچکی را که هاوک از ظرف غذا ریخته بود پذیرفت. بعد بزرگ گفت: "خبر بدی دارم. جان ویلون تصادف کرد. تفنگش در جیپش خالی شد و تصادف کرد. گلوله البته از او رد شد. او مرده است."
  
  
  "اون شیاطین!" نیک یک خانه مزرعه شسته و رفته را تصور کرد. ترک جامعه ای که تبدیل به تله شده است. او فکر می‌کرد که می‌تواند از پس آن‌ها برآید. اما این دستگاه‌های شنود یک هدیه بود. حتماً او را گرفتند، مکان را کاملا جستجو کردند و تصمیم گرفتند او را نابود کنند.»
  
  
  "این بهترین پاسخ است. خواهرش مارتا با لباس راست در کالیفرنیا مرتبط است. او ملکه ی سپهبد کاملیا سفید است. آیا در مورد آن چیزی شنیده اید؟"
  
  
  "نه، اما می فهمم."
  
  
  "ما در حال تماشای او هستیم. آیا پیشنهادی برای قدم بعدی ما دارید؟ آیا دوست دارید نقش دمینگ را ادامه دهید؟"
  
  
  اگر به من بگویید این کار را نکن، مخالفت می کنم. این روش هاوک بود. او گام های بعدی آنها را برنامه ریزی کرده بود، اما همیشه از او راهنمایی می خواست.
  
  
  نیک پشته ای از نامه های خطاب به دختران را بیرون آورد و آنها را توصیف کرد. "با اجازه شما، آقا، من آنها را از طریق پست می فرستم. باید یک پیوند ضعیف بین آنها وجود داشته باشد. فکر می کنم تأثیر قوی خواهد داشت. بگذارید تعجب کنند - بعدی کیست؟"
  
  
  هاوک دو سیگار بیرون آورد. نیک یکی را پذیرفت. آنها را روشن کردند. عطرش قوی بود هاک او را متفکرانه مطالعه کرد. "سوزن ایستاده، نیک. کاش می توانستم به آن فکر کنم. بهتر است چهار مورد دیگر را بنویسی."
  
  
  "دختران بیشتر؟"
  
  
  "نه، نسخه های اضافی از این آدرس ها برای پونگ پنگ و آنا. ما کاملا مطمئن نیستیم که آنها نامه های خود را از کجا دریافت می کنند." دفترچه را چک کرد و سریع نوشت و صفحه را پاره کرد و به نیک داد. "اگر دختر بیشتر از یکی بگیرد ضرری ندارد. اگر کسی چیزی دریافت نکند، تهدید را کاهش می دهد."
  
  
  "حق با شماست."
  
  
  "و حالا چیز دیگری. من کمی غم را در نگرش شاد معمول شما تشخیص می دهم. نگاه کنید." او یک گزارش تصویری پنج در هفت در مقابل نیک گذاشت. فیلمبرداری در متل دروازه جنوبی.
  
  
  عکس تایسون و جینی آهلینگ بود. در نور ضعیف عکس طرف بدی بود، اما چهره ها قابل مشاهده بودند. نیک آن را پس داد. بنابراین او تایسون را کشت. من تقریبا مطمئن بودم.
  
  
  "احساس بهتری؟"
  
  
  "بله. و از انتقام گرفتن از تایسون خوشحالم. او خوشحال خواهد شد."
  
  
  "خوشحالم که تحقیقاتت را اینقدر کامل انجام دادی، نیکلاس."
  
  
  "این ترفند هود به سرعت عمل می کند. گاز باید انبساط شگفت انگیز و خواص کشنده ای داشته باشد. سپس به نظر می رسد که به سرعت از بین می رود یا فرو می ریزد."
  
  
  "این کار خوب است. البته وقتی نمونه را پس بگیرید، برای آزمایشگاه راحت تر خواهد بود."
  
  
  "کجا یکی پیدا کنم؟"
  
  
  "تو من را آنجا داری و می دانم که می دانی." هاک اخم کرد. نیک چیزی نگفت. "ما باید همه کسانی را که با آکیتو ارتباط دارند، دختران یا مردان در پنسیلوانیا، تحت نظر نگه داریم. می دانید که این کار برای کارمندان ما چقدر ناامید کننده است. اما من یک سرنخ کوچک دارم. بسیاری از دوستان ما اغلب به آنجا می روند. رستوران چو دای. در ساحل نزدیک بالتیمور. آیا می دانید؟
  
  
  "نه."
  
  
  "غذاها عالی است. آنها چهار سال است که باز هستند و بسیار سودآور هستند. این یکی از آن مکان ها با ده ها اتاق ضیافت بزرگ است که برای عروسی ها، مهمانی های تجاری و مانند آن سرو می شود. صاحبان آن دو چینی هستند و تمیز رانندگی می کنند. به خصوص که رید، نماینده کنگره، مالکیتی در آن وجود دارد."
  
  
  "دوباره چینی. چقدر بوی امکانات چیکام را حس می کنم."
  
  
  "دقیقا. اما چرا؟ و یهودا بورمن کجاست؟"
  
  
  "ما او را می شناسیم." نیک به آرامی فهرست کرد: "خودخواه، حریص، بی رحم، بی رحم، حیله گر - و به نظر من، دیوانه."
  
  
  هاوک متفکرانه اضافه کرد: «اما هر از چند گاهی در آینه نگاه می کنیم و او آنجاست. "چه ترکیبی می تواند باشد. افراد شیک از آن استفاده می کنند زیرا به جبهه ها و ارتباطات قفقازی نیاز دارند، خدا می داند چیست."
  
  
  "آیا ما مردی در چو دای داریم؟"
  
  
  "ما او را آنجا داشتیم. ما او را بیرون گذاشتیم زیرا چیزی پیدا نمی کرد. دوباره آن کمبود پرسنل وجود داشت. کوله بود. او خود را به عنوان یک پیشخدمت کمی پارچه ای معرفی کرد. او چیزی پیدا نکرد، اما او گفت اینجا اینطوری بو نیست.»
  
  
  "آشپزخانه بود." هاوک به لبخند آسان همیشگی اش لبخند نزد. او واقعاً نگران این موضوع بود. کولیا آدم خوبی است، باید چیزی در این وجود داشته باشد.
  
  
  هاوک گفت: "کارکنان داخلی تقریباً به طور کامل چینی هستند. اما ما اپراتور تلفن بودیم و به کف اتاق ها کمک می کردیم شن و ماسه و واکس بزنیم. پسران ما هم چیزی پیدا نکردند."
  
  
  "آیا باید این را بررسی کنم؟"
  
  
  "هر وقت خواستی آقای دمینگ. گران است، اما ما می خواهیم که خوب زندگی کنی."
  
  
  * * *
  
  
  برای چهار روز و چهار شب، نیک جری دمینگ بود، یک مرد جوان خوب در مهمانی های مناسب. نامه های اضافی نوشت و همه را پست کرد. بارنی منون نگاهی به املاک اربابان سابق انداخت و خود را به عنوان یک نگهبان سنگدل معرفی کرد. نگهبانی و متروکه بود.
  
  
  او به مهمانی در آخور آناپولیس رفت، که توسط یکی از هفت هزار شاهزاده عرب که دوست دارند در شهری که پول از آنجا می آید تاب بخورند، برگزار کرد.
  
  
  با تماشای لبخندهای درشت و چشمان خیره شده، تصمیم گرفت که اگر واقعاً جای جری دمینگ بود، این معامله را رد می کرد و تا حد امکان از واشنگتن دور می شد. بعد از هشت هفته خسته کننده بود.
  
  
  هرکس نقش خود را ایفا کرد. شما واقعا جری یا جان نبودید... شما نفت، دولت یا کاخ سفید بودید. شما هرگز در مورد زندگی یا چیزهای جالب صحبت نکردید، در پس زمینه در مورد آنها صحبت کردید. وقتی متوجه سوزی کوونگ شد، اخم‌های او تبدیل به اخم‌های گرم و خوش‌خلقی شد.
  
  
  در مورد زمان! این اولین نگاه او به یکی از دختران پس از مرگ جن بود. آنها، آکیتو و دیگران دور از چشم ماندند یا مشغول انجام کارهای دیگری بودند که نیک کارتر به عنوان N3 می توانست چیزهای زیادی در مورد آنها بیاموزد. سوزی بخشی از گروه اطراف شاهزاده بود.
  
  
  آن مرد خسته کننده بود. سرگرمی های او سینمای آبی و دوری از شبه جزیره بزرگ و غنی بین آفریقا و هند تا حد امکان بود. مترجم او دو بار توضیح داد که تنقلات این جشن کوچک به طور ویژه از پاریس وارد شده است. نیک آنها را امتحان کرد. عالی بودند.
  
  
  نیک به سوزی نزدیک شد. به طور تصادفی چشم او را جلب کردم و دوباره خودم را معرفی کردم. داشتند می رقصیدند. پس از صحبت های کوچک، او زن شیک چینی را منزوی کرد، چند نوشیدنی گرفت و سوال کلیدی را روشن کرد. سوزی، من با روث موتو و جین آلینگ قرار ملاقات داشتم. چند سالی است که آنها را ندیده‌ام. آنها در خارج از کشور هستند، می‌دانی؟
  
  
  البته، من به یاد دارم که شما همان جری روث هستید که سعی می کند با پدرش ارتباط برقرار کند. "خیلی سریع بود." او خیلی به شما فکر می کند. "صورتش ابری شد." اما شما این کار را نکردید. از جنی شنیدی؟ "
  
  
  "نه."
  
  
  "او مرده است. در یک تصادف در روستا کشته شده است."
  
  
  "نه! نه جنی."
  
  
  "بله. هفته گذشته."
  
  
  "چون دختر ناز و جوانی..."
  
  
  این یک ماشین بود یا یک هواپیما یا چیزی شبیه به این.
  
  
  پس از مکثی مناسب، نیک لیوانش را بالا آورد و به آرامی گفت: "به جنی."
  
  
  نوشیدند. این یک پیوند صمیمیت ایجاد کرد. بقیه عصر را صرف بافتن طرف اول طناب کرد. کابل اتصال آنقدر سریع و آسان محکم شد که او می‌دانست که از او کمک گرفته است. چرا که نه؟ با رفتن جینیا، اگر طرف مقابل همچنان به خدمات "جری دمینگ" علاقه مند بود، به دختران دیگر دستور می داد که تماس را افزایش دهند.
  
  
  هنگامی که درها به اتاق خصوصی بزرگ دیگری که شامل یک بوفه بود باز شد، نیک سوزی را به داخل اتاق غذاخوری همراهی کرد. اگرچه شاهزاده سالن های متعددی را برای کنفرانس ها، ضیافت ها و مهمانی ها استخدام کرد، اما نام او باید به لیست تنبل ها راه یافته باشد. اتاق ها شلوغ بود و نوشیدنی ها و بوفه های مجلل با خوشحالی توسط بسیاری از واشنگتنی هایی که نیک آنها را راهزن می شناخت مصرف می کردند. برای آنها آرزوی موفقیت داشته باشد، او در حالی که به تماشای این زوج خوش لباس می نگریست که بشقاب ها را با گوشت گاو و بوقلمون پر می کردند و غذاهای لذیذ را از بین می بردند، فکر کرد.
  
  
  کمی بعد از نیمه شب، او متوجه شد که سوزی قصد دارد با تاکسی به خانه برود: "...من در نزدیکی ارتفاعات کلمبیا زندگی می کنم."
  
  
  او گفت پسر عمویش او را آورده و او باید برود.
  
  
  نیک تعجب کرد که آیا پنج دختر دیگر امروز در مراسم شرکت می کنند. هر کدام را یک پسر عموی او آورده بود تا بتواند با جری دمینگ تماس بگیرد. گفت: «بگذار تو را به خانه ببرم. "من هنوز می خواهم یک چرخش کوچک انجام دهم. خیلی خوب است که از پارک رد شویم."
  
  
  "این از شما خوب است..."
  
  
  و خوب بود او کاملاً آماده بود تا آخر شب در آپارتمان او بماند. او خوشحال بود که کفش‌هایش را درآورد و «مدتی» روی تختخواب مشرف به رودخانه مستقر شد.
  
  
  سوزی مانند یکی از عروسک های چینی بامزه ای بود که در بهترین فروشگاه های سانفرانسیسکو پیدا می کنید، شیرین و نوازشگر بود. همه جذابیت و پوست صاف و موهای مشکی براق و توجه. گفتگوی او روان بود.
  
  
  و این به نیک برتری داد. صاف؛ صاف! او به یاد داشت که جینی و دختران را در حالی که در کوه های پنسیلوانیا استراق سمع می کرد، تماشا می کرد. همه دختران با قالب مناسب بودند - آنها طوری رفتار می کردند که گویی برای هدفی آموزش دیده اند و صیقل داده شده اند، درست همانطور که بهترین خانم ها به اطلسیان خود آموزش می دادند.
  
  
  این امر بسیار ظریف تر از ارائه یک گروه از همبازی های عالی برای فعالیت هایی مانند آنچه در خانه ارباب سابق بود بود. هانس گیست می توانست با این موضوع کنار بیاید، اما موضوع حتی عمیق تر شد. روت، جین، سوزی و دیگران... متخصص بودند؟ بله، اما برخی از بهترین معلمان ممکن است متخصص باشند. وقتی سوزی نفسش را زیر چانه بیرون داد، فکر کرد. فداکار. این همان چیزی بود که او تصمیم گرفت فشار دهد.
  
  
  سوزی، من می‌خواهم با کازین جینی تماس بگیرم. فکر می‌کنم بتوانم او را به نحوی پیدا کنم. او گفت ممکن است پیشنهاد بسیار جالبی برای مرد نفتی داشته باشد.
  
  
  "فکر می کنم می توانم با او تماس بگیرم. آیا می خواهید او با شما تماس بگیرد؟"
  
  
  "لطفا انجام دهید. یا فکر می کنید ممکن است خیلی زود پس از اتفاقی که برای او رخ داده باشد؟"
  
  
  "شاید بهتر باشد. تو می‌توانی... کسی باشی که او می‌خواهد به او کمک کند. تقریباً مانند یکی از آخرین آرزوهای او."
  
  
  زاویه جالبی بود او گفت: "اما مطمئنی که درست را می‌شناسی؟ ممکن است پسر عموهای زیادی داشته باشد. من در مورد خانواده‌های چینی شما شنیده‌ام. فکر می‌کنم او در بالتیمور زندگی می‌کند."
  
  
  "بله، این یکی..." او ایستاد. او امیدوار بود که سوزی اینگونه باشد
  
  
  یک هنرپیشه خوب خیلی سریع نشانه او را می گیرد و حقیقت از بین می رود. "حداقل من اینطور فکر می کنم. می توانم از طریق دوستی که خانواده را به خوبی می شناسد با او تماس بگیرم."
  
  
  او با بوسیدن بالای سر او زمزمه کرد: "خیلی ممنون می شوم."
  
  
  او را خیلی بیشتر می بوسید چون سوزی تمام درس هایش را خوب یاد گرفته بود. با توجه به وظیفه ی فریبنده، او تمام تلاشش را کرد. او مهارت‌های جینی را نداشت، اما بدن کوچک‌تر و فشرده‌اش ارتعاش‌های هیجان‌انگیزی داشت، به‌ویژه خودش. نیک به تعارفاتش مثل شربت خورد و او آنها را قورت داد. زنی زیر مامور پنهان شده بود.
  
  
  آنها تا هفت خوابیدند، وقتی قهوه درست کرد، آن را به رختخواب او آورد و با محبت لازم او را بیدار کرد. او سعی کرد اصرار کند که با تاکسی تماس بگیرد، اما او موافقت نکرد - با این استدلال که اگر او اصرار کند، با او عصبانی خواهد شد.
  
  
  او را به خانه رساند و آدرس خیابان سیزدهم را یادداشت کرد. این آدرسی نیست که در رکوردهای AX ظاهر می شود. با مرکز اطلاع رسانی تماس گرفت. در ساعت شش و نیم، در حالی که می‌خواست لباس بپوشد و از آن می‌ترسید که یک شب خسته‌کننده باشد - جری دمینگ دیگر خنده‌دار نبود - هاوک با او تماس گرفت. نیک اسکرامبلر را روشن کرد و گفت: بله قربان.
  
  
  "آدرس جدید سوزی رو یادداشت کردم. فقط سه تا دختر مونده. منظورم اینه که فوق برنامه هست."
  
  
  ما چکرز چینی بازی کردیم.
  
  
  "تصور کن. آنقدر جالب که تمام شب را بیدار نگه داشتی؟" نیک طعمه را رد کرد. هاک می دانست که فوراً با آدرس مشخص شده تماس می گیرد، زیرا تصمیم داشت صبح سوزی را ترک کند. هاک ادامه داد: «خبری دارم. "آنها با شماره تماسی که به ویلون داده اید تماس گرفتند. خدا می داند که چرا آنها زحمت کشیدند آن را در چنین تاریخی دیر بررسی کنند، مگر اینکه ما با دقت پروس یا اشتباه اداری مواجه شویم. ما چیزی نگفتیم و تماس گیرنده تلفن را قطع کرد، اما نه قبل از پیشخوان ما. ارتباط تماس از یک کد منطقه سه و یک بود."
  
  
  "بالتیمور".
  
  
  "به احتمال زیاد. این را به چیز دیگری اضافه کنید. روث و پدرش دیشب به بالتیمور رفتند. مرد ما آنها را در شهر گم کرد، اما آنها به سمت جنوب شهر می رفتند. به ارتباط توجه کنید؟"
  
  
  "رستوران چو دای"
  
  
  "بله. چرا به آنجا نمی روید و شام می خورید؟ ما فکر می کنیم مکان بی گناه است، این دلیل دیگری است که N3 ممکن است چیز دیگری را بفهمد. اتفاقات عجیبی در گذشته رخ داده است."
  
  
  "باشه. فوراً می روم قربان."
  
  
  در بالتیمور ظن یا شهود بیشتری نسبت به آنچه هاوک می گوید وجود داشت. نحوه بیان او - ما فکر می کنیم این مکان بی گناه است - اگر شما عملکرد منطقی این ذهن پیچیده را می دانستید، یک علامت هشدار بود.
  
  
  نیک لباس تاکسینش را آویزان کرد، شلوارک را با پیر در یک جیب مخصوص و دو کلاه آتش نشانی در جایی که پاهایش به لگنش می رسید، پوشید و یک کت و شلوار تیره پوشید. هوگو رکاب را روی ساعد چپ خود داشت و ویلهلمینا آن را در یک بند مایل مخصوص در زیر بازوی خود داشت. او چهار خودکار داشت که فقط یکی از آنها می توانست بنویسد. سه مورد دیگر نارنجک استوارت بودند. او دو فندک داشت، فندک سنگین‌تری که دسته‌ی شناسایی در کنارش بود، فندکی بود که او جایزه داشت. بدون آن‌ها، او هنوز در کوه‌های پنسیلوانیا بود و احتمالاً دفن می‌شد.
  
  
  در ساعت 8:55 صبح، او پرنده را به متصدی پارکینگ در رستوران چو دای سپرد که بسیار چشمگیرتر از نامش بود. این مجموعه ای از ساختمان های به هم پیوسته در ساحل با پارکینگ های غول پیکر و نئون درخشان بود. یک پیشخدمت بزرگ و بداخلاق چینی در لابی که می‌توانست برای تئاتر برادوی استفاده شود از او استقبال کرد. "عصر بخیر. رزرو داری؟"
  
  
  نیک اسکناس پنج دلاری را که در کف دستش تا کرده بود به او داد. "درست همین جا."
  
  
  "بله، در واقع. برای یک؟"
  
  
  "مگر اینکه کسی را ببینی که دوست دارد آن را دو بسازد."
  
  
  چینی ها خندیدند. "اینجا نه. واحه ای در وسط شهر برای آن. اما اول، ناهار را با ما بخورید. فقط سه یا چهار دقیقه صبر کنید. لطفا اینجا منتظر بمانید." او با شکوه به اتاقی اشاره کرد که به سبک کارناوال حرمسرای شمال آفریقا با تأثیرات شرقی تزئین شده بود. در میان مخمل‌های قرمز رنگ، پرده‌های ساتن، منگوله‌های طلایی و مبل‌های مجلل، تلویزیون رنگی می‌درخشید و می‌درخشید.
  
  
  نیک خم شد. "من کمی هوا بخورم و سیگار بکشم."
  
  
  "ببخشید، جایی برای پیاده روی نیست. مجبور شدیم از همه آن برای پارک استفاده کنیم. می توانید اینجا سیگار بکشید."
  
  
  "من می توانم چند اتاق جلسه خصوصی شما را برای یک کنفرانس کاری و ضیافت برای یک روز اجاره کنم. آیا کسی می تواند به من نشان دهد؟"
  
  
  "دفتر کنفرانس ما ساعت پنج بسته می شود. جلسه برای چند نفر است؟"
  
  
  "ششصد." نیک چهره قابل احترامی را در هوا برداشت.
  
  
  "همین جا منتظر بمان." فکتوتوم چینی طناب مخملی را دراز کرد که مردم پشت نیک را مانند ماهی در سد گرفتار کرد. با عجله دور شد. یکی از مشتریان احتمالی که توسط طناب گرفتار شده بود، یک پسر خوش تیپ با یک زن زیبا با لباس قرمز، به نیک پوزخند زد.
  
  
  "هی، چطور به این راحتی وارد شدی؟ آیا باید رزرو کنم؟"
  
  
  "بله. یا یک عکس حکاکی شده از لینکلن به او بدهید. او یک کلکسیونر است."
  
  
  "دوست عزیزم متشکرم."
  
  
  چینی‌ها با یک چینی دیگر و لاغرتر برگشتند و نیک این تصور را پیدا کرد که این مرد بزرگ‌تر از چربی ساخته شده است - شما هیچ گوشت سختی را در زیر آن چاق نمی‌یابید.
  
  
  مرد بزرگ گفت: "این آقای شین ماست، آقای..."
  
  
  "دمینگ. جری دمینگ. اینجا کارت ویزیت من است."
  
  
  شین نیک را کنار کشید در حالی که گارسون به راهنمایی ماهی ادامه داد. مرد و زن قرمزپوش درست داخل شدند.
  
  
  آقای شین سه اتاق ملاقات زیبا را به نیک نشان داد که خالی بودند و چهار اتاق حتی چشمگیرتر با تزئینات و مهمانی هایشان.
  
  
  - نیک پرسید. او خواست تا آشپزخانه ها (هفت نفر بودند)، سالن ها، کافه ها، تجهیزات جلسه، اتاق سینما، دستگاه فتوکپی و ماشین های بافندگی را ببیند. آقای شین صمیمی و توجه بود، فروشنده خوبی بود.
  
  
  "آیا انبار شراب داری یا از واشنگتن می فرستیم...؟" نیک سوال را ترک کرد. او این مکان لعنتی را از ابتدا تا انتها دید - تنها جایی که باقی مانده بود زیرزمین بود.
  
  
  "درست از این طرف."
  
  
  شین او را از پله های عریض نزدیک آشپزخانه پایین آورد و کلید بزرگی را بیرون آورد. زیرزمین بزرگ، نور کافی و از بلوک های بتنی جامد ساخته شده بود. انبار شراب خنک، تمیز و پر بود، گویی شامپاین از مد افتاده بود. نیک آهی کشید. فوق العاده است. ما فقط آنچه را که در قرارداد می خواهیم می گوییم."
  
  
  دوباره از پله ها بالا رفتند. "تو خوشحالی؟" - شین پرسید.
  
  
  "عالی. آقای طلا یکی دو روز دیگر با شما تماس می گیرد."
  
  
  "سازمان بهداشت جهانی؟"
  
  
  "آقای پل گلد."
  
  
  "اوه بله." او نیک را به داخل لابی برگرداند و به آقای بیگ سپرد. "لطفاً مطمئن شوید که آقای دمینگ هر چیزی را که می خواهد دارد - تعارف در مورد خانه."
  
  
  نیک گفت: "ممنون، آقای شین." چطور است! اگر سعی کنید یک ناهار رایگان با پیشنهاد اجاره سالن بگیرید، هر بار کلاهبرداری خواهید کرد. بی سر و صدا بازی کنید و آنها یک آجر می خرند. او بروشورهای رنگی روی قفسه را در سالن دیدم و یکی از آن ها را برداشتم. این یک اثر باشکوه از بیل بارد بود. عکس ها شگفت انگیز بودند. به محض اینکه آن را باز کرد، مردی که به او لقب آقای بیگ داد گفت: "بیا! لطفا."
  
  
  ناهار مجلل بود او به یک وعده غذایی ساده از میگوهای پروانه ای و استیک کاو با چای و یک بطری گل رز بسنده کرد، اگرچه غذاهای قاره ای و چینی زیادی در منو وجود داشت.
  
  
  در حالی که به راحتی پر شده بود، در آخرین فنجان چایش، بروشور رنگی را خواند و تمام کلمات آن را مشخص کرد، زیرا نیک کارتر مردی آموزش دیده و دقیق بود. برگشت و دوباره یک پاراگراف را خواند. پارکینگ بزرگ برای 1000 ماشین - پارکینگ نوکر - اسکله خصوصی برای مهمانانی که با قایق وارد می شوند.
  
  
  دوباره خواند. او متوجه دکتر نشد. درخواست چک کرد. گارسون گفت: آقا آزاده.
  
  
  نیک به او انعام داد و رفت. او از آقای بیگ تشکر کرد، از آشپزی در خانه تمجید کرد و به شب دلپذیر رفت.
  
  
  وقتی خدمتکار برای گرفتن بلیط آمد، گفت: "به من گفتند می توانم با قایق خودم بیایم. اسکله کجاست؟"
  
  
  "دیگر کسی از آن استفاده نمی کند. آنها آن را متوقف کردند."
  
  
  "چرا؟"
  
  
  "همانطور که گفتم. نه برای این - فکر می کنم. تاندربرد. درست است؟"
  
  
  "درست."
  
  
  نیک به آرامی در امتداد بزرگراه رانندگی کرد. چو دای تقریباً بالای آب ساخته شده بود و او نمی توانست مارینا پشت آن را ببیند. برگشت و دوباره به سمت جنوب رفت. حدود سیصد یارد زیر رستوران یک اسکله کوچک وجود داشت که یکی از آنها مشرف به خلیج بود. فقط یک آتش در ساحل شعله ور بود؛ همه قایق هایی که دید تاریک بودند. پارک کرد و برگشت.
  
  
  روی تابلو نوشته شده بود: MAY MOON MARINA.
  
  
  اسکله از ساحل توسط یک دروازه سیمی مسدود شده بود. نیک به سرعت به اطراف نگاه کرد، از جا پرید و روی تخته چوبی رفت و سعی کرد قدم هایش را مانند صدای خفه شده طبل نگیرد.
  
  
  در نیمه راه به اسکله، دور از دسترس نور کم ایستاد. قایق ها انواع مختلفی داشتند - نوعی که می توان آن را در جایی یافت که خدمات مارینا حداقل است، اما قیمت اسکله مناسب است. فقط سه، بیش از سی فوت طول داشت، و یکی در انتهای اسکله که در تاریکی بزرگتر به نظر می رسید... شاید پنجاه فوت. . بیشتر آنها زیر یک برزنت پنهان شده بودند. فقط یکی از آنها نور را نشان داد که نیک آرام به او نزدیک شد، سی و شش فوت اوینرود، تمیز، اما سن نامشخص. درخشش زرد درگاه ها و دریچه آن به سختی به اسکله می رسید.
  
  
  از همان شب صدایی به او رسید: "چطور می توانم کمک کنم؟"
  
  
  نیک به پایین نگاه کرد. چراغی روی عرشه روشن شد و مردی لاغر اندام حدوداً پنجاه ساله را دید که روی صندلی عرشه نشسته بود. او لباس‌های خاکی قهوه‌ای قدیمی پوشیده بود که با پس‌زمینه ترکیب می‌شد تا اینکه نور او را انتخاب کرد. نیک به طور معمولی دستش را تکان داد. "من به دنبال مکانی برای اسکله هستم. شنیدم که قیمت مناسبی دارد."
  
  
  "بیا داخل. آنها اتاق دارند. چه نوع قایق داری؟"
  
  
  نیک از نردبان چوبی به سمت تخته های شناور پایین رفت و از آن بالا رفت. مرد به صندلی نرم اشاره کرد. "به کشتی خوش آمدید. نیازی نیست که یک گروه بزرگ باشید."
  
  
  "من یک رنجر 28 متری دارم."
  
  
  "کار خودت را انجام بده؟ اینجا تعمیر و نگهداری نیست. چراغ و آب، همین."
  
  
  "این تمام چیزی است که می خواهم."
  
  
  "پس ممکن است این مکان باشد. من یک مکان رایگان برای نگهبانی شبانه دریافت می کنم. آنها در طول روز یک مرد دارند. می توانید او را از 9 تا 5 ببینید."
  
  
  "پسر ایتالیایی؟ فکر کردم یکی گفته..."
  
  
  "نه. رستوران چینی پایین خیابان صاحب آن است. آنها هرگز ما را اذیت نمی کنند. آیا شما یک آبجو می خواهید؟"
  
  
  نیک این کار را نکرد، اما می خواست حرف بزند. "عشق، نوبت من، زمانی که من کراوات."
  
  
  پیرمردی وارد کابین شد و با یک قوطی حلبی برگشت. نیک از او تشکر کرد و بر روی بازکن کلیک کرد، آنها آبجو خود را به نشانه سلام بلند کردند و نوشیدند.
  
  
  پیرمرد چراغ را خاموش کرد: "اینجا در تاریکی خوب است. گوش کن."
  
  
  شهر ناگهان دور به نظر می رسید. صدای حرکت با کف زدن آب و سوت کشتی بزرگ خاموش شد. چراغ های رنگی در سراسر خلیج چشمک زد. مرد آهی کشید. "اسم من بوید است. بازنشسته نیروی دریایی. آیا شما در شهرستان کار می کنید؟"
  
  
  "بله. تجارت نفت. جری دمینگ." دستها را لمس کردند. "آیا مالکان حتی از اسکله استفاده می کنند؟"
  
  
  "یک بار بود. این ایده وجود داشت که مردم می توانند با قایق های خود بیایند تا غذا بخورند. تعداد زیادی از مردم این کار را نکردند. پریدن در ماشین بسیار آسان تر است." بوید خرخر کرد. آنها صاحب این رزمناو هستند، حدس می‌زنم طناب‌ها را می‌شناسید.
  
  
  نیک گفت: "من کور و لال هستم. راکت آنها چیست؟"
  
  
  "یک پونتانگ کوچک و شاید یک یا دو پیپ. نمی‌دانم. تقریباً هر شب تعدادی از آنها با رزمناو بیرون می‌آیند یا وارد می‌شوند."
  
  
  "شاید جاسوسان یا چیزی شبیه به آن؟"
  
  
  "نه. من با یکی از دوستانم در اطلاعات نیروی دریایی صحبت کردم. او گفت که حالشان خوب است."
  
  
  نیک فکر کرد: «خیلی برای رقبای من. با این حال، همانطور که هاوک توضیح داد، لباس های چو دای تمیز به نظر می رسید. "آیا آنها می دانند که شما یک ملوان سابق نیروی دریایی هستید؟"
  
  
  "نه. من به آنها گفتم که در یک قایق ماهیگیری در بوستون کار می کردم. آنها آن را قورت دادند. وقتی قیمت را مذاکره کردم، به من شب نشینی دادند."
  
  
  نیک سیگاری به بوید داد. بوید دو آبجو دیگر تولید کرد. مدت زیادی در سکوت راحت نشستند. نظرات رزمناو و بوید جالب بود. وقتی قوطی دوم تمام شد، نیک بلند شد و دست داد. "خیلی ممنون. امروز بعدازظهر میرم پایین و میبینمشون."
  
  
  "امیدوارم بدونی. میتونم بگم یک همسفره خوب. تو مرد نیروی دریایی هستی؟"
  
  
  "نه. من در ارتش خدمت کردم. اما کمی روی آب بودم."
  
  
  "بهترین مکان."
  
  
  نیک پرنده را در جاده راند و بین دو انبار در یک چهارم مایلی مارینا مای مون پارک کرد. او با پای پیاده برگشت و اسکله شرکت سیمان را کشف کرد که از آنجا پنهان شده در تاریکی، دید واضحی از قایق بوید و رزمناو بزرگ داشت. حدود یک ساعت بعد یک ماشین در اسکله توقف کرد و سه نفر پیاده شدند. دید عالی نیک حتی در نور کم آنها را شناسایی کرد - سوزی، پونگ پنگ، و مرد چینی لاغری که او روی پله‌های پنسیلوانیا دیده بود و ممکن بود مرد پشت نقاب در مریلند باشد.
  
  
  آنها از اسکله رفتند، با بوید که او را نشنیده بود صحبت کردند و سوار قایق مسافربری پنجاه فوتی شدند. نیک سریع فکر کرد. این امتیاز خوبی بود که او می توانست به دست آورد. با آن چه کار باید کرد؟ کمک بگیرید و در مورد عادات رزمناو یاد بگیرید؟ اگر همه فکر می کردند تیم چو دای تا این حد قانونی است، احتمالاً آن را پنهان می کردند. یک ایده عالی این است که بیپر را روی قایق قرار دهید و از یک هلی کوپتر برای ردیابی آن استفاده کنید. کفش‌هایش را درآورد، داخل آب سر خورد و کمی اطراف رزمناو شنا کرد. حالا چراغ ها روشن بودند، اما موتورها روشن نمی شدند. او به شکافی نیاز داشت که بتواند یک پیجر را در آن وارد کند. هیچ چی. او سالم و تمیز بود.
  
  
  او تا نزدیکترین قایق کوچک در مارینا شنا کرد و سه چهارم خط پهلوگیری مانیل را قطع کرد. او نایلون را ترجیح می داد، اما مانیل بادوام بود و خیلی قدیمی به نظر نمی رسید. طناب را دور کمرش پیچید، از نردبان اسکله بالا رفت و بی‌صدا از روی رزمناو، جلوی پنجره‌های کابینش بالا رفت. او در اطراف خلیج قدم زد و به داخل نگاه کرد. او یک سر خالی، یک کابین خالی اصلی را دید و سپس به سمت دریچه اتاق نشیمن رفت. سه نفری که سوار شده بودند ساکت نشسته بودند و هوای مردم منتظر کسی یا چیزی بودند. مرد چینی لاغر به داخل آشیانه رفت و با سینی قوری و فنجان برگشت. نیک خم شد. برخورد با مخالفانی که مشروب الکلی می‌نوشیدند، همیشه راحت‌تر بود.
  
  
  با صداهایی از اسکله به او هشدار داده شد. ماشین دیگری ایستاد و چهار نفر به رزمناو نزدیک شدند. به جلو خزید. روی کمان جایی برای پنهان شدن وجود نداشت. کشتی سریع و با خطوط منظم به نظر می رسید. فقط یک دریچه کم در کمان وجود داشت. نیک خط خود را با یک گره محکم به میخ لنگر محکم کرد و خود را از سمت بندر به داخل آب پایین آورد. اگر از لنگر استفاده نمی کردند یا از سمت بندر بسته نمی شدند، هرگز متوجه خط نمی شدند.
  
  
  آب گرم بود. او بحث کرد که آیا در تاریکی شنا کند یا خیر. بیپر را تنظیم نکرد. با لباس و اسلحه خیس نمی توانست به سرعت شنا کند. او آنها را از زمین خارج نکرد زیرا برهنه مانند یک اسلحه خانه به نظر می رسید، و او نمی خواست تمام تجهیزات ارزشمند خود - به ویژه ویلهلمینا - را در یک اسکله تاریک بگذارد.
  
  
  موتورها غرش کردند. او متفکرانه خط را بررسی کرد، دو پا بلند شد و دو کمان را روی خلیج پرتاب کرد - روی صندلی قایق ملوان. او کارهای عجیب و خطرناک زیادی انجام داده بود، اما این ممکن بود خیلی زیاد باشد. آیا باید هلیکوپتر بخرد؟
  
  
  پاها روی عرشه می کوبند. بادبان های خود را آزاد کردند. آنها واقعاً به گرم کردن موتورها اعتقاد نداشتند. تصمیم او برای او گرفته شد - آنها در راه بودند.
  
  
  . موتورهای رزمناو در سرعت بودند و آب به پشتش سرازیر شد. او حتی بیشتر به آن دریا وابسته شد،
  
  
  همانطور که قایق تندرو در سراسر خلیج غرش می کرد. هر بار که او در تورم فرو می رفت، آب مانند ضربات یک ماساژور خشن به پاهای او ضربه می زد.
  
  
  در خارج از دریا، دریچه گاز رزمناو حتی بیشتر باز شد. او شب را به هم زد. نیک احساس می‌کرد مگسی روی دماغ اژدر می‌نشیند. لعنتی من اینجا چیکار می کنم؟ پریدن از؟ کناره های قایق و پروانه ها آن را به یک همبرگر تبدیل می کند.
  
  
  هر بار که قایق پرش می کرد، او به کمان برخورد می کرد. او یاد گرفت که فنرهای V شکل را در بازوها و پاهایش بسازد تا ضربات را مهار کند، اما برای جلوگیری از کوبیدن دندان هایش تلاشی دائمی بود.
  
  
  قسم خورد. وضعیت او بسیار خطرناک و پوچ بود. من اینجا ریسک می کنم! N3 AX. صدای غرش موتور در خلیج چساپیک!
  
  
  
  فصل X
  
  
  
  رزمناو واقعا می توانست سفر کند. نیک تعجب کرد که چه نوع موتورهای قدرتمندی دارد. هر کسی که روی پل بود می‌توانست چرخ را اداره کند، حتی اگر موتورها را به درستی گرم نکند. قایق با غرش از رودخانه پاتاپسکو پرید و در مسیر باقی ماند. اگر یک آماتور در راس کار بود و کمان را از این طرف به طرف دیگر می چرخاند، نیک مطمئن نبود که بتواند جلوی برخورد برخی از امواج را بگیرد.
  
  
  در جایی دور از Pineherst، آنها از یک کشتی باری بزرگ عبور کردند، و هنگامی که رزمناو از مسیر کشتی عبور می کرد، نیک می دانست که مورچه در ماشین لباسشویی خودکار به دام افتاده است. او را خیس کردند و بلند کردند، زدند و زدند. اب؛ با چنان قدرتی بر او فرود آمد که برخی از آنها وارد بینی او شد، حتی ریه های قدرتمندش. او خفه شد و دهانش را گرفت و وقتی سعی کرد آب را با نفسش کنترل کند، از شاقول برگشت و باد دوباره از او بیرون آمد.
  
  
  او به این نتیجه رسید که در زمان نامناسبی در مکان اشتباهی قرار گرفته است و هیچ راهی وجود ندارد. ضرباتی که به پشتش وارد می‌شد در حالی که به آب نمک سخت می‌کوبید، احساس می‌کرد که می‌تواند او را از بدن خارج کند. چه تزیینی - اخته در حین انجام وظیفه! سعی کرد بالاتر برود، اما هر بار که چند اینچ بلند می شد، طناب لرزان و لرزان او را به پایین پرت می کرد. آنها از کنار کشتی بزرگ گذشتند و او توانست دوباره نفس بکشد. او می خواست آنها به جایی که می رفتند برسند. او فکر کرد // آنها به دریا می روند، و نوعی هوا در آنجا وجود دارد، من قبلاً آنجا بوده ام.
  
  
  او سعی کرد موقعیت آنها را ارزیابی کند. به نظر می رسید او چندین ساعت در موج سواری یویو شده بود. آنها باید از قبل در رودخانه Magoti باشند. سرش را چرخاند و سعی کرد نقطه عشق یا سندی پوینت یا پل خلیج چساپیک را ببیند. فقط آب جوش را دید.
  
  
  دستانش درد می کند. سینه او سیاه و آبی خواهد بود. جهنم روی آب بود. او متوجه شد که تا یک ساعت دیگر باید تمرکز کند تا هوشیار بماند - و سپس غرش موتورها در یک زمزمه راحت محو شد. در حالی که آرام می گرفت، مانند سمور غرق شده ای که از بالای تله بلند شده بود، روی دو خلیج آویزان شد.
  
  
  حالا چی؟ موهایش را از چشمانش کنار زد و گردنش را چرخاند. در حال بیکاری در سراسر خلیج، چراغ‌های راه‌انداز، چراغ‌های دکل، و چراغ‌های کابین که شب را روشن می‌کردند و تصویری را ایجاد می‌کردند که باید در شب نقاشی شود، یک اسکله دو دکل ظاهر شد. بدون اسباب بازی تخته سه لا، او تصمیم گرفت، این کودکی است که برای پول و اعماق دریا خلق شده است.
  
  
  آنها به سمت عبور از بندر اسکنر قرمز، قرمز روی قرمز می رفتند. او به لبه سمت راست شاقول چسبید و از دید ناپدید شد. آسون نبود طنابی که به گیره چپ بسته شده بود با او مبارزه کرد. رزمناو به آرامی و به شدت به سمت چپ چرخید. پس از چند لحظه، نیک در مقابل چشمان یک کشتی بزرگ ظاهر می شود، مانند سوسکی که بر روی میز گردان کنار پنجره، پای را سوار می کند.
  
  
  هوگو را بیرون کشید، خط را تا جایی که می توانست بلند کرد و منتظر ماند و تماشا کرد. در آن لحظه که دم اسکله ظاهر شد، با تیغه تیز رکابی خط را برید.
  
  
  او به آب برخورد کرد و در حالی که به داخل و خارج شنا می کرد یک ضربه محکم به قایق متحرک وارد کرد و مشت های قدرتمندی را با بازوهای قدرتمند و دست های قیچی اش پرتاب کرد که هرگز قبلاً نبود. او بدن باشکوه خود را با قدرتی شدید صدا زد. پایین و بیرون، دور از پروانه های چرخ گوشت که به سمت شما حرکت می کنند - شما را می مکند - به سمت شما می رسند.
  
  
  او حماقت خود را به خاطر پوشیدن لباس لعن کرد، حتی اگر آنها او را از برخی ضربات امواج محافظت کنند. او در برابر وزن بازوها و وسایل استوارت که صدای رعد و برق موتورها و صدای خروشان و مایع ملخ‌ها بود که به پرده گوشش برخورد می‌کردند، مبارزه می‌کرد. آب ناگهان مانند چسب به نظر می رسید - او را نگه می داشت، با او می جنگید. وقتی پروانه‌های قایق به قلپ‌های بزرگ آب رسیدند و بی‌اختیار او و مایع را گرفتند، مانند مورچه‌ای که به درون سنگ شکن‌های یک کانال زباله مکیده شده، کشش و کشش رو به بالا را احساس کرد. او می‌جنگید، با حرکات کوتاه و متلاطم به آب می‌زد و از تمام مهارت‌هایش استفاده می‌کرد - دست‌هایش را به سمت جلو خم می‌کرد، بدون اینکه انرژی خود را برای ضربه‌های دم هدر دهد. دستانش از شدت و سرعت ضرباتش درد می کرد.
  
  
  فشار تغییر کرده است. غرش از کنارش گذشت، نامرئی در اعماق تاریک. در عوض، جریان زیر آب ناگهان او را به کناری پرتاب کرد و ملخ ها را پشت سرش هل داد!
  
  
  صاف شد و به سمت بالا شنا کرد. حتی ریه های آموزش دیده و قدرتمند او نیز از این فشار خسته شده بودند. او با دقت ظاهر شد. آهی متشکرانه کشید. چنگال توسط یک رزمناو استتار شده بود، و او مطمئن بود که همه در هر دو کشتی باید به یکدیگر نگاه کنند، نه به لکه تاریکی روی سطح که به آرامی به سمت کمان چنگال حرکت می کرد و از نور دور می ماند. .
  
  
  کشتی بزرگتر موتورهای خود را خاموش کرد تا متوقف شود. او تصور کرد این بخشی از غرشی است که شنیده بود. حالا رزمناو چرخید، به آرامی لمس کرد. او مکالمات را به زبان چینی شنید. مردم از کشتی کوچکتر به کشتی بزرگتر صعود کردند. ظاهراً آنها قرار بود برای مدتی سرگردان باشند. خوب! آنها می توانستند او را بی دفاع رها کنند، کاملاً قادر به شنا کردن در خانه بود، اما کاملاً احمق بود.
  
  
  نیک در یک حلقه عریض شنا کرد تا اینکه به کمان یک اسکله بزرگ رسید، سپس در زیر آب فرو رفت و به سمت او شنا کرد و به غرش موتورهای بزرگ او گوش داد. اگر ناگهان به جلو حرکت کند، با مشکل مواجه می‌شد، اما روی احوالپرسی، صحبت‌ها، شاید حتی ملاقات با هر دو کشتی برای صحبت یا... حساب می‌کرد؟ باید می فهمید که چی.
  
  
  برزنت روی اسکون نبود. او از وسایل کمکی استفاده می کرد. نگاه های سریع او فقط چهار یا پنج مرد را روی او دید، که برای مقابله با او کافی است، اما او ممکن است ارتش کوچکی در کشتی داشته باشد.
  
  
  به سمت چپ او نگاه کرد. رزمناو تحت مراقبت بود. در نور کم عرشه اسکله، مردی که شبیه ملوان به نظر می رسید روی یک ریل فلزی کم ارتفاع لم داده بود و به کشتی کوچکتر نگاه می کرد.
  
  
  نیک بی صدا دور کمان سمت راست چرخید و به دنبال کابل لنگر سرگردان گشت. هیچ چی. چند یاردی عقب رفت و به دکل و زنجیر کمان نگاه کرد. آنها بالاتر از او بودند. او دیگر نمی توانست به آنها برسد، در حالی که سوسکی که در وان حمام شنا می کرد می توانست به سر دوش برسد. او در امتداد سمت راست حرکت کرد، از وسیع‌ترین زاویه او گذشت و چیزی جز بدنه‌ای براق و مرتب پیدا نکرد. او به عقب تر رفت - و چیزی که او تصمیم گرفت بزرگترین استراحتش در عصر بود. یک حیاط بالای سرش که با بند بند به اسکون بسته شده بود، یک نردبان آلومینیومی بود. این نوع برای اهداف بسیاری استفاده می شود - لنگر انداختن، ورود به قایق های کوچک، شنا، ماهیگیری. ظاهراً کشتی در خلیجی لنگر انداخته یا لنگر انداخته بود و پیش از رفتن به دریا، حفاظت از آن را ضروری نمی دانستند. این نشان می دهد که برخورد بین یک رزمناو و یک اسکله ممکن است یک اتفاق مکرر باشد.
  
  
  او کبوتر کرد، مانند گراز دریایی در یک نمایش آبی که به دنبال ماهی می پرید، از نردبان گرفت و بالا رفت، در کنار کشتی دراز کشید تا حداقل مقداری از آب از لباس های خیس او خارج شود.
  
  
  به نظر می رسید که همه پایین آمده بودند، به جز ملوان آن طرف. نیک سوار شد. مثل بادبان خیس خیس شد و از هر دو پا آب ریخت. با تأسف کت و شلوارش را درآورد و کیف پول و چند چیز را در جیب شورت مخصوصش گذاشت و لباس ها را به دریا انداخت و دکمه های آن را به شکل توپی تیره درآورد.
  
  
  او که مانند تارزان امروزی با پیراهن، شورت و جوراب، با جلیقه شانه ای و چاقوی نازکی که به ساعدش بسته شده بود، ایستاده بود، احساس می کرد بیشتر در معرض دید قرار گرفته است - اما به نوعی آزاد است. او در امتداد عرشه به سمت کابین خزید. در نزدیکی بندری که باز قفل شده بود اما با یک صفحه و پارچه‌ای جلوی دیدش را گرفته بود، صداهایی شنید. انگلیسی، چینی و آلمانی! او فقط توانست چند کلمه از مکالمه چند زبانه بیابد. صفحه را برید و با احتیاط پرده را با نوک سوزن هوگو عقب کشید.
  
  
  در کابین یا سالن بزرگ اصلی، پشت میزی که با لیوان، بطری و فنجان پوشانده شده بود، آکیتو، هانس گیست، با بدنی کج با موهای خاکستری، صورت بانداژ شده و یک مرد چینی لاغر نشسته بودند. نیک زبان چینی خواند. این اولین نگاه واقعا خوب او به او بود. نگاهی اجمالی در مریلند، زمانی که Geist او را چیک نامید، و در پنسیلوانیا بود. مرد چشمان محتاطانه ای داشت و با اعتماد به نفس نشسته بود، مثل مردی که فکر می کرد می تواند از پس اتفاقات بربیاید.
  
  
  نیک به این پچ پچ های عجیب گوش داد تا اینکه Geist گفت: "دخترا بچه های ترسو هستند. هیچ ارتباطی بین ویلیامز انگلیسی و نت های احمقانه وجود ندارد. من می گویم ما به برنامه خود ادامه می دهیم."
  
  
  آکیتو متفکرانه گفت: ویلیامز را دیدم. "او مرا به یاد شخص دیگری انداخت. اما چه کسی؟"
  
  
  مرد با صورت باندپیچی با لهجه ای غم انگیز صحبت می کرد. "چه می گویی، سونگ؟ تو یک خریدار هستی. بزرگترین برنده یا بازنده این است که به روغن نیاز داری."
  
  
  چینی لاغر لبخند کوتاهی زد. "باور نکنید که ما مستأصل نفت هستیم. بازارهای جهانی از آن بیش از حد اشباع شده است. ما تا سه ماه دیگر کمتر از هفتاد دلار در هر بشکه در خلیج فارس می پردازیم. اتفاقاً به امپریالیست ها سود می دهد. پنجاه دلار. فقط یکی از آنها سه میلیون بشکه در روز پمپاژ می کند. شما می توانید مازاد را پیش بینی کنید."
  
  
  مرد باندپیچی شده به آرامی گفت: ما تصویر دنیا را می دانیم. سوال اینجاست که الان نفت می خواهی؟
  
  
  "آره."
  
  
  سپس فقط به همکاری یک نفر نیاز دارد. ما آن را خواهیم گرفت.»
  
  
  چیک سان پاسخ داد: «امیدوارم اینطور باشد. طرح شما برای دستیابی به همکاری از طریق ترس، زور و زنا هنوز جواب نداده است.
  
  
  "من خیلی بیشتر از تو اینجا هستم، دوست من. دیدم چه چیزی باعث می شود مردان حرکت کنند یا حرکت نکنند."
  
  
  من می دانم که تجربه شما بسیار زیاد است. نیک این تصور را پیدا کرد که سونگ تردیدهای زیادی دارد. مانند یک مدافع خوب، او نقش خود را در بازی ایفا می کرد، اما در دفتر ارتباطات داشت، پس مراقب باشید. چه زمانی تحت فشار قرار خواهید گرفت؟
  
  
  گیست گفت: فردا.
  
  
  خیلی خوب است.
  
  
  "ایده خوبی است. چای بیشتر؟" Geist ریخت، شبیه وزنه بردار گرفتار در یک مهمانی دخترانه. خودش ویسکی نوشید.
  
  
  - نیک فکر کرد. امروز می توانید بیشتر از همه باگ ها و مشکلات موجود در جهان در مورد ویندوز بیاموزید. هیچ کس چیز دیگری را از طریق تلفن فاش نمی کند.
  
  
  گفتگو خسته کننده شد. اجازه داد پارچه فروشی بسته شود و از کنار دو دریچه ای که در همان اتاق باز می شدند، خزیدم. با پرده و پرده چینی باز و بسته به کابین اصلی نزدیک شد. صدای دختران از طریق او شنیده می شد. صفحه را برید و یک سوراخ کوچک روی پرده برید. اوه فکر کرد چقدر شیطون
  
  
  روث موتو، سوزی کوونگ و آن وی لینگ کاملاً لباس پوشیده نشسته بودند. پونگ پنگ لیلی، سونیا رانیز و مردی به نام سامی روی تخت نشسته بودند و کاملا برهنه بودند.
  
  
  نیک خاطرنشان کرد که سامی خوش حالت و بدون شکم به نظر می رسید. دخترها آبدار بودند. او برای لحظه ای از دو طرف به اطراف عرشه نگاه کرد تا چند ثانیه به مشاهدات علمی بپردازد. وای سونیا! شما به سادگی می توانید از هر موقعیتی روی دوربین کلیک کنید و یک تلفن تاشو Playboy دارید.
  
  
  کاری که او انجام داد قابل انتقال به Playboy نبود. شما نمی توانید آن را در جایی به جز هسته فولادی پورنوگرافی استفاده کنید. سونیا حواسش را به سمی معطوف کرد که در حالی که پونگ پنگ تماشا می‌کرد، زانوهایش دراز کشیده بود و حالتی رضایت‌بخش روی صورتش بود. هر بار که پونگ پنگ با لحن آهسته چیزی به سونیا می گفت که نیک نمی توانست آن را بگیرد، سمی در عرض چند ثانیه واکنش نشان می داد. با لذت لبخند می زد، می پرید، تکان می خورد، ناله می کرد یا غرغر می کرد.
  
  
  نیک تصمیم گرفت: «کلاس های آموزشی». دهنم کمی خشک شد. آب دهانش را قورت داد. وای! چه کسی این را مطرح کرد؟ با خودش گفت که نباید اینقدر تعجب کرد. یک متخصص واقعی همیشه نیاز به مطالعه در جایی دارد. و پونگ پنگ یک معلم عالی بود - او سونیا را به یک متخصص تبدیل کرد.
  
  
  "اووو!" سامی کمرش را قوس داد و نفسش را از خوشحالی بیرون داد.
  
  
  پونگ پنگ به او لبخند زد، مثل یک مربی که به شاگردش افتخار می کند. سونیا چشمانش را بلند نکرد و نمی توانست صحبت کند. او دانش آموز توانمندی بود.
  
  
  نیک با پچ پچ چینی های روی عرشه به سمت عقب هشدار داد. با تاسف نگاهش را از پرده گرفت. شما همیشه می توانید یاد بگیرید. دو ملوان در کنار کشتی بودند و با یک قلاب بلند آب را بررسی می کردند. نیک به داخل کابین بزرگ عقب نشینی کرد. چرندیات! آنها بسته سیاه و سفید لنگی را برداشتند. لباس های دور ریخته اش! در نهایت سنگینی آب آنها را غرق نکرد. یکی از ملوانان بسته را گرفت و در دریچه ناپدید شد.
  
  
  سریع فکر کرد. آنها می توانند جستجو کنند. ملوان روی عرشه با یک قلاب آب را بررسی می کرد، به این امید که یافته دیگری پیدا کند. نیک عبور کرد و از یال های دکل اصلی بالا رفت. کفل با کابل زرشکی دوخته شده بود. زمانی که بالای کامیون اصلی قرار گرفت، پوشش قابل توجهی داشت. مثل مارمولک دور دکلش حلقه زد و به دور تنه درخت نگاه کرد.
  
  
  او عمل را دریافت کرد. هانس گیست و چیک سان با همراهی پنج ملوان روی عرشه رفتند. از دریچه ها داخل و خارج می شدند. کابین خلبان را جست‌وجو کردند، قفل لازارت را چک کردند، در کمان جمع شدند و مانند شکارچیان بوته‌ای که برای شکار می‌جنگند، به سمت عقب حرکت کردند. آنها چراغ قوه های خود را روشن کردند و آب اطراف اسکله و سپس اطراف رزمناو را جستجو کردند و سپس کشتی کوچکتر را جستجو کردند. یکی دو بار یکی از آنها به بالا نگاه کرد، اما مانند بسیاری از جویندگان، باورشان نمی شد که طعمه آنها بلند شود.
  
  
  نظرات آنها با صدای بلند و واضح در شبی آرام منتشر شد. "آن لباس ها فقط آشغال بودند... فرمان 1 می گوید نه "... آن جیب های خاص چطور؟... شنا کرد یا قایق داشت... به هر حال، الان اینجا نیست."
  
  
  به زودی روث، سوزی، سونیا، آن، آکیتو، سامی و چیک سون سوار رزمناو شدند و پرواز کردند. به زودی موتورهای اسکله سرعت گرفتند، او چرخید و به سمت پایین خلیج حرکت کرد. یک مرد در سکان نگهبان بود، دیگری در کمان. نیک با دقت به ملوان نگاه کرد. وقتی سرش بالای سطل بود، نیک مانند میمونی با عجله از مسیر موش ها پایین آمد. وقتی مرد به بالا نگاه کرد، نیک گفت: "سلام" و قبل از فاش شدن غافلگیری او را ناک اوت کرد.
  
  
  او وسوسه شد برای صرفه جویی در زمان و کاهش شانس آن را کنار بگذارد، اما حتی رتبه Killmaster هم آن را توجیه نمی کرد. او با هوگو دو تکه نخ ماهیگیری را برید، زندانی را محکم کرد و با پیراهن خودش دهان او را گرفت.
  
  
  سکاندار ممکن است چیزی را دیده یا احساس کرده باشد. نیک او را در کمربند کشتی ملاقات کرد و در عرض سه دقیقه او و همسرش بسته شد. نیک به پونگ پنگ فکر کرد. وقتی کاملاً آموزش دیده باشید همه چیز خیلی خوب پیش می رود.
  
  
  همه چیز در موتورخانه اشتباه شد. از پله های آهنی پایین آمد، ویلهلمینا را به مرد چینی حیرت زده ای که پشت صفحه کنترل ایستاده بود چسباند و سپس یکی دیگر از انبار کوچک پشت سرش بیرون پرید و گردنش را گرفت.
  
  
  نیک او را مانند یک رودئو برانک که بر روی یک سوار سبک می پرد ورق زد، اما مرد دست تفنگش را محکم گرفت. نیک ضربه‌ای خورد که به جای گردنش به جمجمه‌اش اصابت کرد و مکانیک دیگر در حالی که یک ابزار آهنی بزرگ را در دست گرفته بود، روی صفحات عرشه تصادف کرد.
  
  
  - ویلهلمینا غرش کرد. گلوله به طور مرگباری از صفحات فولادی منفجر شد. مرد ابزار را تاب داد و رفلکس های برق آسای نیک مردی را که به آن چسبیده بود آشکار کرد. به کتفش خورد، جیغ زد و رها کرد.
  
  
  نیک ضربه بعدی را رد کرد و به گوش ویلهلمینا ضربه زد. لحظه ای بعد نفر دوم روی زمین دراز کشیده بود و در آنجا ناله می کرد.
  
  
  "سلام!" فریادی با صدای هانس گیست از پله ها بلند شد.
  
  
  نیک ویلهلمینا را به بالا پرت کرد و هشداری به چاله تاریک زد. او به انتهای محفظه، دور از دسترس پرید و وضعیت را بررسی کرد. هفت هشت نفر آنجا هستند. به سمت پنل عقب نشینی کرد و موتورها را خاموش کرد. سکوت یک شگفتی لحظه ای بود.
  
  
  از پله ها بالا نگاه کرد. من نمی‌توانم بالا بروم، آنها نمی‌توانند پایین بروند، اما می‌توانند با گاز یا حتی پارچه‌های در حال سوختن مرا بیرون بکشند. یه چیزی به ذهنشون میرسه با عجله به عرض | کابین انبار، یک در ضد آب پیدا کرد و قفل را بست. این اسکله برای خدمه کوچک و دارای گذرگاه های داخلی برای آب و هوای بد ساخته شده است. اگر او به سرعت حرکت می کرد، قبل از اینکه آنها سازماندهی کنند ...
  
  
  جلو خزید و اتاقی را دید که دخترها و سامی را در آن دیده بود. خالی بود. به محض ورود به سالن اصلی، گیست در دریچه اصلی ناپدید شد و چهره مرد باندپیچی را جلوی خود هل داد. یهودا؟ بورمن؟
  
  
  نیک شروع به تعقیب او کرد، سپس با ظاهر شدن یک لوله تپانچه دور پرید و گلوله ها را از پله های چوبی زیبا پایین انداخت. آنها بسیاری از وسایل چوبی و لاکی زیبا را پاره کردند. نیک به سمت درب دوید. کسی دنبالش نشد او به داخل موتورخانه رفت و فریاد زد: "سلام، آن بالا."
  
  
  اسلحه تامی به صدا درآمد و موتورخانه به یک میدان تیر تبدیل شد، با گلوله‌های جلیقه فولادی که مانند شلیک در گلدان فلزی کمانه می‌کردند. او که در سمت جلوی دیوار دراز کشیده بود، با یک قله بلند در سطح عرشه محافظت می شد، شنید که چندین گلوله به دیوار مجاور برخورد کرد. یکی با گردباد کشنده آشنای rrrrrr بر او افتاد.
  
  
  یک نفر فریاد زد. تپانچه در جلو و مسلسل در دریچه موتورخانه شلیک نکردند. سکوت آب روی بدنه هجوم آورد. پاها روی عرشه ها کوبیدند. کشتی با صدایی که هر کشتی هنگام حرکت در دریاهای سبک تولید می کند، صدای جیر جیر می کرد و طنین انداز می شد. او صدای جیغ، ضربات کسل کننده چوب و تکل های بیشتری می شنید. او حدس زد که آنها یک قایق را در آب قرار داده بودند، یا یک پرتاب برقی که بر روی عقب آویزان شده بود، یا یک قایق روی یک روبنا. او یک اره برقی و سیم های موتور شکسته پیدا کرد.
  
  
  او زندان خود را زیر عرشه کاوش کرد. ظاهراً این اسکله در یک کارخانه کشتی سازی هلندی یا بالتیک ساخته شده است. او خوب ساخته شده بود. فلز در اندازه گیری های متریک بود. موتورها دیزلی آلمانی بودند. در دریا، او فکر کرد، او قابلیت اطمینان قایق ماهیگیری گلاستر را با سرعت و راحتی بیشتر ترکیب کرد. برخی از این کشتی ها با دریچه بارگیری در نزدیکی فروشگاه ها و موتورخانه ها طراحی شده بودند. او سفینه های میانی را در پشت دیوار ضد آب بررسی کرد. او دو کابین کوچک پیدا کرد که می‌توانست به دو ملوان خدمت کند، و درست پشت آن‌ها یک دریچه باری در کنار آن پیدا کرد که کاملاً مجهز شده بود و توسط شش سگ فلزی بزرگ محافظت می‌شد.
  
  
  برگشت و دریچه موتورخانه را قفل کرد. همین. او از راهرو به سالن اصلی رفت. دو گلوله از تپانچه شلیک شد، به سمت او چرخید. سریع به دریچه کناری برگشت، قفل را باز کرد و به آرامی در فلزی را باز کرد.
  
  
  اگر دُری کوچولو را این طرف گذاشته بودند، یا اگر یکی از افراد آن بالا، یک مهندس بود که سرش را روی شانه هایش گذاشته بود، و قبلاً قفلی روی دریچه کناری گذاشته بودند، به این معنی بود که او هنوز در دام افتاده است. او به بیرون نگاه کرد. هیچ چیز به جز آب بنفش تیره و نورهایی که از بالا می درخشند قابل مشاهده نبود. تمام فعالیت از قایق در دم بود. نوک فرمانش را دید. او را زمین گذاشتند.
  
  
  نیک دستش را دراز کرد، گلوله و سپس نرده را گرفت و مانند مقرنس های آبی که روی یک کنده می خزند روی عرشه لغزید. او به عقب خزید و هانس گیست به پونگ پنگ لیلی کمک کرد تا از کناره و از نردبان پایین بیاید. او به کسی که نیک نمی توانست ببیند گفت: "پنجاه فوت به عقب برو و دور بزن."
  
  
  نیک تحسین شدیدی نسبت به آلمانی بزرگ داشت. او دوست دخترش را مخفی می کرد که نیک کینگ استون ها را باز کند یا شون منفجر شود. او تعجب کرد که آنها فکر می کنند او کیست. او به چرخ‌خانه رفت و بین قایق و دو قایق دراز کشید.
  
  
  گیست از عرض عرشه برگشت و از ده فوتی نیک گذشت. به فردی که دریچه موتورخانه را تماشا می کرد چیزی گفت و سپس در جهت دریچه اصلی ناپدید شد.
  
  
  پسر شجاعت داشت او برای ترساندن مهاجم به کشتی رفت. تعجب!
  
  
  نیک با پای برهنه و بی صدا به سمت عقب رفت. دو ملوان چینی که او آنها را بسته بود اکنون گره‌ها را باز کرده بودند و مانند گربه‌هایی در سوراخ موش به سمت خروجی نگاه می‌کردند. نیک به جای اینکه ضربه های بیشتری به شفت وولهمینا وارد کند، رکاب رکابی را از سوراخ آن خارج کرد. این دو مانند سربازان سربی که با دست یک کودک لمس شده اند، سقوط کردند.
  
  
  نیک با عجله جلو رفت و به مردی که نگهبان کمان بود نزدیک شد. نیک ساکت شد در حالی که مرد زیر ضربه رکاب بی صدا روی عرشه دراز کشیده بود. این شانس زیاد دوام نیاورد. نیک به خود هشدار داد - او با احتیاط به سمت عقب رفت و هر گذرگاه و گوشه کابین را بررسی کرد. خالی بود. سه مرد باقی مانده با Geist از داخل کشتی عبور کردند.
  
  
  نیک متوجه شد که صدای روشن شدن موتور را نشنیده است. از پشت دکل به بیرون نگاه کرد. قایق سی فوت از کشتی بزرگتر دور شد. ملوان کوتاه قد در حالی که پونگ پنگ در حال تماشای آن بود، قسم خورد و موتور را به هم زد. نیک خم شد با یک دست رکابی در یک دست و لوگر در دست دیگر. حالا چه کسی آن تفنگ تامی را داشت؟
  
  
  "سلام!" - صدایی از پشت سرش فریاد زد. پاها به شکلی دوستانه رعد و برق می زدند.
  
  
  سرزنش! اسلحه غرش کرد و او مطمئن بود که صدای گلوله ای را شنیده که ابتدا سرش به داخل آب افتاد. او رکاب را رها کرد، ویلهلمینا را به غلاف آن برگرداند و به سمت قایق شنا کرد. او صدای انفجار و پاشش مایعات را شنید و احساس کرد که گلوله‌ها در دریا بالای سرش را سوراخ کردند. او به طرز شگفت انگیزی احساس امنیت و امنیت می کرد که در اعماق شنا می کرد و سپس به سمت بالا می رفت تا کف قایق کوچک را پیدا کند.
  
  
  او آن را از دست داد، تخمین زد که پنجاه فوت دورتر است، و به آسانی مانند قورباغه ای که از برکه بیرون می زند بیرون آمد. در پس زمینه چراغ های اسکله، سه مرد پشت در ایستاده بودند و به دنبال آب می گشتند. او Geist را از اندازه غول پیکرش شناخت. ملوان روی قایق ایستاده بود و به سمت کشتی بزرگتر نگاه می کرد. سپس برگشت و به شب نگاه کرد و نگاهش به نیک افتاد. دستش را به سمت کمرش برد. نیک متوجه شد که نمی تواند به قایق برسد قبل از اینکه مرد بتواند چهار بار به او شلیک کند. ویلهلمینا نزدیک شد، مساوی شد - و ملوان با شنیدن صدای شلیک پرواز کرد. تپانچه تامی به طرز وحشیانه ای خط خطی می کرد. نیک کبوتر کرد و قایق را بین خود و مردان سوار اسکون گذاشت.
  
  
  او تا قایق شنا کرد و مرگ ناگهانی را دقیقاً در چهره به نظر می‌رسید. پونگ پنگ مسلسل کوچکی را تقریباً در دندان هایش فرو کرد و گیره تفنگ را گرفت تا خود را بالا بکشد. زمزمه کرد و اسلحه را با دو دست وحشیانه کشید. او اسلحه را گرفت، گم شد و افتاد. مستقیم به چهره خشمگین زیبایش نگاه کرد.
  
  
  او فکر کرد: «من این را دارم، او فوراً ایمنی را پیدا خواهد کرد، یا باید آنقدر بداند که اگر اتاق خالی باشد، آن را خم کند.
  
  
  مسلسل تامی غرش کرد. پونگ پنگ یخ کرد و سپس روی نیک فرو افتاد و با افتادن در آب به او ضربه ای زل زد. هانس گیست فریاد زد: "بس کن!" جریانی از نفرین های آلمانی دنبال شد.
  
  
  شب ناگهان بسیار آرام شد.
  
  
  نیک به داخل آب لغزید و قایق را بین خود و اسکله نگه داشت. هانس با هیجان و تقریباً با ناراحتی فریاد زد: "پنگ پنگ؟"
  
  
  سکوت "پنگ پنگ!"
  
  
  نیک به سمت کمان قایق شنا کرد، دستش را دراز کرد و طناب را گرفت. طناب را دور کمرش محکم کرد و به آرامی شروع به کشیدن قایق کرد و با تمام توانش به وزن مرده آن ضربه زد. آهسته به سمت اسکله چرخید و مثل حلزون باتلاقی دنبالش رفت.
  
  
  هانس فریاد زد: «او در حال یدک‌کشیدن یک قایق است. "آنجا..."
  
  
  نیک زیر صدای تپانچه به سطح زمین شیرجه زد و با احتیاط از جا بلند شد و در اثر پرتاب مخفی شد. اسلحه دوباره غرش کرد، دم قایق کوچک را گاز گرفت و آب را به دو طرف نیک پاشید.
  
  
  قایق را تا شب یدک کشید. از داخل بالا رفتم و پیجرم را روشن کردم - به امید خدا - و بعد از پنج دقیقه کار سریع موتور روشن شد.
  
  
  قایق کند بود، برای کار سخت و دریاهای مواج طراحی شده بود، نه سرعت. نیک پنج سوراخی را که می‌توانست به آن برسد، وصل می‌کرد و گاهی وقتی آب در آن بالا می‌آمد بیرون می‌آمد. وقتی دماغه را به طرف رودخانه پاتاپسکو می‌چرخاند، طلوع روشن و روشنی طلوع کرد. هاک در حالی که هلیکوپتر بل را هدایت می کرد، در حالی که به سمت اسکله ساحلی ریویرا می رفت به او رسید. آنها امواج را رد و بدل کردند. چهل دقیقه بعد، او قایق را تحت مراقبت متعجب یک خدمه گذاشت و به هاک پیوست که در پارکینگ متروکه فرود آمد. هاوک گفت: "این یک صبح دوست داشتنی برای قایق سواری است."
  
  
  نیک گفت: "باشه، من می پرسم." "چطور من را پیدا کردید؟"
  
  
  "آیا از آخرین بوق استوارت استفاده کردی؟ سیگنال عالی بود."
  
  
  "آره. این چیز موثر است. به خصوص روی آب، حدس می‌زنم. اما شما هر روز صبح پرواز نمی‌کنید."
  
  
  هاوک دو سیگار قوی بیرون آورد و یکی را به نیک داد. "هرازگاهی با یک شهروند بسیار باهوش روبرو می شوی. با یکی آشنا می شوی. به نام بوید. افسر سابق ضمانت در نیروی دریایی. او با نیروی دریایی تماس می گیرد. نیروی دریایی با اف بی آی تماس می گیرد. آنها با من تماس می گیرند. من به بوید زنگ می زنم و او جری دمینگ را توصیف می کند. مرد نفتی که فضای اسکله می‌خواست. فکر کردم اگر می‌خواهی من را ببینی باید دنبالت بگردم"
  
  
  و بوید به یک رزمناو مرموز اشاره کرد که از اسکله چو دای در حرکت است، ها؟
  
  
  هاک با خوشحالی اعتراف کرد: «خب، بله. نمی‌توانستم تصور کنم که شما فرصت سفر با او را از دست بدهید.»
  
  
  "این نوعی سفر بود. آنها برای مدت طولانی آوارها را پاک می کنند. ما رفتیم..."
  
  
  او به جزئیات وقایع پرداخت که هاوک در فرودگاه کوهستان رود سوخت گیری کرد و آنها در یک صبح صاف به چوب لباسی AX در بالای آناپولیس رفتند. وقتی نیک صحبتش را تمام کرد، هاک پرسید: "نظری داری، نیکلاس؟"
  
  
  "من یکی را امتحان می کنم. چین به نفت بیشتری نیاز دارد. اکنون با کیفیت بالا. معمولاً آنها می توانند هر چیزی را که می خواهند بخرند، اما اینطور نیست که سعودی ها یا سایرین حاضر باشند آنها را به همان سرعتی که نفتکش ها ارسال می کنند بارگیری کنند. شاید. این یک سرنخ ظریف چینی است. فرض کنید او سازمانی را در واشنگتن با استفاده از افرادی مانند جودا و گیست ایجاد کرد که در فشار بی رحمانه متخصص هستند. آنها دخترانی دارند که به عنوان ماموران اطلاعات عمل کنند و به مردانی که به دنبال آن هستند پاداش دهند. مرگ فرا می رسد، مرد انتخاب زیادی ندارد، سرگرمی و بازی یا مرگ سریع، و آنها تقلب نمی کنند."
  
  
  "تو میخ را به سرت زدی، نیک. به آدام رید عربستانی گفته شد که نفتکش های چینی را در خلیج بارگیری کند یا چیز دیگری."
  
  
  وزن کافی برای متوقف کردن آن داریم.
  
  
  "بله، اگرچه برخی از اعراب سرکش عمل می کنند. به هر حال، ما نوبت را آنجا می نامیم. اما وقتی به آدام رید می گویند بفروش یا بمیر، کمکی نمی کند."
  
  
  "آیا او تحت تاثیر قرار گرفته است؟"
  
  
  "او تحت تاثیر قرار گرفته است. آنها به تفصیل توضیح دادند. او در مورد تایسون می داند، و در حالی که او ترسو نیست، نمی توانید او را به خاطر سروصدا کردن در مورد لباس هایی که تقریباً به عنوان نمونه باعث مرگ می شوند، سرزنش کنید."
  
  
  "آیا ما به اندازه کافی برای نزدیک شدن داریم؟"
  
  
  "یهودا کجاست؟ و چیک سونگ و گیست؟ آنها به او خواهند گفت که حتی اگر افرادی که ما می شناسیم ناپدید شوند، دیگران او را می گیرند."
  
  
  "سفارشات؟" - نیک به آرامی پرسید.
  
  
  هاک دقیقا پنج دقیقه صحبت کرد.
  
  
  راننده AX، جری دمینگ را که لباس مکانیکی قرضی پوشیده بود، ساعت یازده بیرون آپارتمانش انداخت. او برای سه دختر یادداشت نوشت - و چهار نفر از آنها بودند. و یک چیز دیگر - و سپس سه نفر از آنها وجود داشت. او ست اول را با تحویل ویژه و دومی را با پست معمولی ارسال کرد. بیل رود و بارنی مانون بسته به در دسترس بودن، بعدازظهر و عصر باید هر دو دختر را به غیر از روث ببرند.
  
  
  نیک برگشت و هشت ساعت خوابید. هنگام غروب، تلفن او را از خواب بیدار کرد. اسکرامبلر را پوشید. هاک گفت: "ما سوزی و آن را داریم. امیدوارم آنها فرصتی داشته باشند که یکدیگر را اذیت کنند."
  
  
  "سونیا آخرین نفره؟"
  
  
  "ما فرصتی برای او نداشتیم، اما او داشت نگاه می‌کرد. خوب، فردا او را بردارید. اما هیچ نشانه‌ای از Geist، Soong یا Judas وجود ندارد. این اسکله به اسکله بازگشته است. ظاهراً متعلق به یک تایوانی است. یک شهروند بریتانیایی. هفته آینده راهی اروپا می شود.
  
  
  "آیا طبق دستور ادامه دهیم؟"
  
  
  "بله. موفق باشید."
  
  
  نیک یادداشت دیگری نوشت - و دیگری. او آن را برای روث موتو فرستاد.
  
  
  درست قبل از ظهر روز بعد، او پس از انتقال او به دفتر آکیتو با او تماس گرفت. وقتی دعوت شاد او را به شام رد کرد، تنش به نظر می رسید. "من... خیلی سرم شلوغ است، جری. لطفا دوباره با من تماس بگیرید."
  
  
  او گفت: "همه چیز سرگرم کننده نیست، هر چند از واشنگتن چیزی جز صرف ناهار با شما نمی خواهم. تصمیم گرفتم کارم را رها کنم. باید راهی برای کسب درآمد سریعتر و آسانتر وجود داشته باشد. پدر هنوز علاقه دارد؟"
  
  
  مکثی شد. او گفت: لطفا صبر کنید. وقتی به تلفن برگشت، همچنان نگران و تقریباً ترسیده به نظر می رسید. "او می خواهد شما را ببیند. یکی دو روز دیگر."
  
  
  "خب، من چند دیدگاه دیگر دارم، روت. فراموش نکن، من می دانم روغن را از کجا تهیه کنم. و چگونه آن را بخرم. بدون محدودیت، احساس می کردم که او ممکن است علاقه مند باشد."
  
  
  مکث طولانی بالاخره او برگشت. "در این صورت، آیا می توانید برای خوردن کوکتل با ما حدود پنج ملاقات کنید؟"
  
  
  "من دنبال کار هستم، عزیزم. هر زمان و هر کجا با من ملاقات کن."
  
  
  "در Remarco. می دانید؟"
  
  
  "البته. من آنجا خواهم بود."
  
  
  هنگامی که نیک، شاد با پوست کوسه خاکستری برش ایتالیایی و کراوات نگهبانی، روث را در رمارکو ملاقات کرد، او تنها بود. وینچی، شریک سختگیر که به عنوان خوشامدگو عمل می کرد، او را به یکی از طاقچه های کوچک این میعادگاه پنهان و محبوب برد. او نگران به نظر می رسید.
  
  
  نیک لبخند گسترده ای زد، به سمت او رفت و او را در آغوش گرفت. او سرسخت بود. "سلام روتی. دلم برات تنگ شده بود. برای یک ماجراجویی جدید امشب آماده ای؟"
  
  
  لرزش او را احساس کرد. "سلام...جری. از دیدنت خوشحالم." جرعه ای آب خورد. "نه خسته ام."
  
  
  "اوه..." انگشتش را بالا برد. "من درمان را می دانم." با گارسون صحبت کرد. "دو مارتینی. معمولی. روشی که آقای مارتینی آنها را اختراع کرد."
  
  
  روت سیگاری بیرون کشید. نیک یکی را از بسته بیرون کشید و چراغ را روشن کرد. "پدر نتوانست. ما... ما کار مهمی برای انجام دادن داشتیم."
  
  
  "چالش ها و مسائل؟"
  
  
  "بله. به طور غیر منتظره."
  
  
  به او نگاه کرد. او یک غذای عالی بود! شیرینی های کینگ سایز وارداتی از نروژ و مواد دست ساز در ژاپن. او پوزخندی زد. به او نگاه کرد. "کدام؟"
  
  
  "من فقط داشتم فکر می کردم چقدر زیبا هستی." آهسته و آهسته صحبت می کرد. "اخیراً دخترها را تماشا می‌کردم تا ببینم آیا دختری با بدن شگفت‌انگیز و رنگ‌آمیزی عجیب و غریب شما وجود دارد یا نه. نه. نه.
  
  
  من باور دارم. مدل. بازیگر سینما یا تلویزیون. شما واقعاً به نظر می رسید که بهترین زن جهان می تواند به نظر برسد. بهترین از شرق و غرب."
  
  
  او کمی سرخ شد. او فکر کرد: «هیچ چیز به اندازه یک رشته تعارف گرم وجود ندارد که یک زن را از مشکلاتش منحرف کند.»
  
  
  "متشکرم. تو خودت یک مرد واقعی هستی، جری. بابا واقعاً علاقه مند است. او می خواهد که فردا به دیدنش بیای."
  
  
  "اوه." نیک بسیار ناامید به نظر می رسید.
  
  
  "اینقدر غمگین به نظر نشو. من فکر می کنم او در واقع ایده ای برای شما دارد."
  
  
  نیک گفت: «شرط می بندم که هست. تعجب می کنم که آیا او واقعاً پدر اوست؟ و آیا او چیزی در مورد جری دمینگ حدس زد؟
  
  
  مارتینی ها آمده اند. نیک به گفتگوی ملایم، پر از چاپلوسی صمیمانه و فرصت های عالی برای روت ادامه داد. دو لیوان دیگر سفارش داد. سپس دو مورد دیگر. او اعتراض کرد - اما نوشید. سفتی او کاهش یافت. او به شوخی های او خندید. زمان گذشت و آنها چند استیک عالی باشگاه Remarco را انتخاب کردند. براندی و قهوه خوردند. داشتند می رقصیدند. نیک در حالی که بدن زیبایش را روی زمین گذاشت، فکر کرد: «نمی‌دانم الان چه احساسی دارد، اما روحیه‌ام بهتر شده است.» او را به سمت خود کشید. او آرام بود. .
  
  
  نیک نگاهی به ساعتش انداخت. 9:52. اکنون، او فکر کرد، راه های مختلفی برای مقابله با این موضوع وجود دارد. اگر آن‌طور که دوست دارم این کار را انجام بدهم، اکثر هاوک‌ها آن را متوجه می‌شوند و یکی از نظرات بداخلاقی خود را بیان می‌کنند. پهلوی بلند و گرم روت به او فشار داده شده بود، انگشتان باریکش زیر میز نقش‌های هیجان‌انگیزی را روی کف دستش نشان می‌داد. راه من، او تصمیم گرفت. هاک هنوز هم دوست دارد مرا اذیت کند
  
  
  آنها ساعت 10:46 وارد آپارتمان "جری دمینگ" شدند. آن‌ها ویسکی می‌نوشیدند و چراغ‌های رودخانه را تماشا می‌کردند در حالی که موسیقی بیلی فر زمینه را فراهم می‌کرد. او به او گفت که چقدر راحت می تواند عاشق دختری به این زیبایی، عجیب و غریب، بسیار جذاب شود. بازیگوشی به اشتیاق تبدیل شد و او اشاره کرد که نیمه شب بود که لباس و کت و شلوارش را آویزان کرد "تا آنها را مرتب نگه دارد."
  
  
  توانایی او در عشق ورزی او را به جریان انداخت. اسم آن را کاهش دهنده استرس بگذارید، به مارتینی اعتبار بدهید، به یاد داشته باشید که او کاملاً آموزش دیده بود تا مردان را جذاب کند - این هنوز هم بهترین بود. ساعت 2 بامداد این موضوع را به او گفت.
  
  
  لب‌هایش روی گوشش خیس شده بود، نفس‌هایش ترکیبی غنی و داغ از شور شیرین، الکل و رایحه‌ی آفرودیزیک گوشتی یک زن بود. او پاسخ داد: "ممنونم عزیزم. تو من را بسیار خوشحال کردی. و - هنوز از همه چیز خوشت نیامده است. من چیزهای بسیار بیشتری می دانم" او پوزخند زد: "چیزهای بسیار عجیب و غریب."
  
  
  او پاسخ داد: این چیزی است که من را ناراحت می کند. "در واقع تو را پیدا کردم و هفته ها نمی بینمت. شاید ماه ها."
  
  
  "کدام؟" صورتش را بالا آورد، پوستش با درخششی مرطوب، داغ و قرمز در نور لامپ کم نور می درخشید. "کجا میری؟ فردا بابا رو میبینی."
  
  
  "نه. نمی خواستم به شما بگویم. ساعت ده به نیویورک می روم. سوار هواپیما می شوم به لندن و سپس احتمالاً به ریاض."
  
  
  "تجارت نفت؟"
  
  
  "بله. این همان چیزی است که می خواستم با آکیتو در مورد آن صحبت کنم، اما فکر نمی کنم الان روی میز باشد. وقتی آن زمان به من فشار آوردند، عربستان سعودی و امتیاز ژاپن - شما با آن معامله آشنا هستید - دریافت نکردند. عربستان سعودی سه برابر تگزاس، با ذخایری حدود 170 میلیارد بشکه، شناور روی نفت، چرخ های بزرگ جلوی فیصل را گرفته اند، اما پنج هزار شاهزاده هستند. من ارتباط دارم. می دانم از کجا چند میلیون بشکه استخراج کنم. ماه. سود از آن می گویند سه میلیون دلار. یک سوم برای من. من نمی توانم این معامله را از دست بدهم..."
  
  
  چشمان سیاه و سوزان در برابر چشمان او باز شد. "تو همه اینها را به من نگفتی."
  
  
  "تو نپرسیدی."
  
  
  "شاید...شاید بابا بتونه باهات معامله ای بهتر از اونی که میخوای انجام بده. نفت میخواد."
  
  
  او می‌تواند در امتیاز ژاپن هر چه بخواهد بخرد مگر اینکه خودش را به قرمزها بفروشد؟
  
  
  به آرامی سر تکان داد. "مشکلی ندارید که؟"
  
  
  او خندید. "چرا؟ همه این کار را می کنند."
  
  
  "میتونم به بابا زنگ بزنم؟"
  
  
  "برو. ترجیح میدم تو خانواده نگهش دارم عزیزم." او را بوسید. سه دقیقه گذشت. به جهنم کلاه مرگ و شغلش - انجام دادن آن بسیار سرگرم کننده تر بود - او با احتیاط خاموش کرد. تماس بگیر ما وقت زیادی نداریم.
  
  
  لباس پوشید، شنوایی تیزش طرف صحبت او را جلب کرد. او همه چیز را در مورد ارتباطات فوق العاده جری دمینگ و آن میلیون ها به پدر گفت. نیک دو بطری ویسکی خوب را در یک کیسه چرمی گذاشت.
  
  
  یک ساعت بعد او را به پایین کوچه ای نزدیک راکویل هدایت کرد. چراغ ها در یک ساختمان صنعتی و تجاری متوسط روشن بود. تابلوی بالای ورودی نوشته شده بود: MARVIN IMPORT-EXPORT. در حالی که نیک در راهرو راه می رفت، تابلوی کوچک دیگری را دید که بسیار محجوب بود: والتر دبلیو وینگ، معاون رئیس شرکت نفت کنفدراسیون. او یک کیف چرمی به همراه داشت.
  
  
  آکیتو در دفتر شخصی خود منتظر آنها بود. او مانند یک تاجر بیش از حد کار به نظر می رسید، ماسک او اکنون تا حدی برداشته شده است. نیک فکر کرد که می داند چرا. پس از احوالپرسی و خلاصه توضیحات روت، آکیتو گفت: «می‌دانم زمان کم است، اما شاید بتوانم سفر شما به خاورمیانه را غیرضروری کنم. ما نفتکش داریم. هر بشکه‌ای هفتاد و چهار دلار برای هر چه که بتوانیم به شما می‌پردازیم. "حداقل یک سال قبل دانلود کنید."
  
  
  "پول نقد؟"
  
  
  "البته. هر ارزی.
  
  
  هر گونه تقسیم یا ترتیب به درخواست شما. می بینید که من چه پیشنهادی دارم، آقای دمینگ. شما کنترل کامل سود خود را دارید. و به این ترتیب سرنوشت شما."
  
  
  نیک کیسه ویسکی را برداشت و دو بطری روی میز گذاشت. آکیتو لبخند گسترده ای زد. "ما قرارداد را با یک نوشیدنی امضا می کنیم، ها؟"
  
  
  نیک به عقب خم شد و دکمه های کتش را باز کرد. "مگر اینکه هنوز بخواهید آدام رید را دوباره امتحان کنید."
  
  
  صورت سخت و خشک آکیتو یخ زد. او شبیه بودای زیر صفر بود.
  
  
  روت نفس نفس زد، با وحشت به نیک خیره شد و رو به آکیتو کرد. "قسم می خورم که نمی دانستم..."
  
  
  آکیتو ساکت ماند و با دست به او سیلی زد. "پس تو بودی. در پنسیلوانیا. در قایق. یادداشت هایی برای دختران."
  
  
  "من بودم. دیگر آن دست را روی پاهایت حرکت نده. کاملاً بی حرکت بمان. من می توانم تو را در یک لحظه اعدام کنم. و دخترت ممکن است صدمه ببیند. راستی، او دختر توست؟"
  
  
  "نه. دختران... شرکت کنندگان."
  
  
  "برای یک برنامه بلند مدت استخدام شده اند. من می توانم برای آموزش آنها تضمین کنم."
  
  
  برای آنها متاسف نباشید. از جایی که آنها آمده اند، ممکن است هرگز یک وعده غذایی کامل نخورده باشند. ما به آنها دادیم..."
  
  
  ویلهلمینا ظاهر شد و مچ نیک را تکان داد، آکیتو ساکت شد. حالت یخ زده صورتش تغییری نکرد. نیک گفت همونطور که خودت میگی حدس میزنم دکمه زیر پایت را فشار دادی امیدوارم برای سونگ و گیست و بقیه باشد من هم آنها را میخواهم.
  
  
  تو آنها را می خواهی، گفتی اعدامشان کن، تو کی هستی؟
  
  
  "حدس زدی. Љ3 از AX. یکی از سه قاتل."
  
  
  "بربر".
  
  
  «مثل ضربه شمشیر به گردن یک زندانی درمانده؟
  
  
  ویژگی های آکیتو برای اولین بار تیره شد. در باز شد چیک سونگ قبل از اینکه لوگر را ببیند قدمی به داخل اتاق رفت و به آکیتو نگاه کرد. او با لطف سریع یک متخصص جودو جلو افتاد زیرا دستان آکیتو از دید زیر میز ناپدید شد.
  
  
  نیک اولین گلوله را در جایی که لوگر مورد هدف قرار گرفت قرار داد - درست زیر مثلث دستمال سفید در جیب سینه آکیتو. شلیک دوم او سونگا را در چهار فوتی پوزه در هوا گرفت. چینی ها یک هفت تیر آبی در دست داشتند که شلیک ویلهلمینا درست به قلب او اصابت کرد. با افتادن سرش به پای نیک برخورد کرد. روی پشتش غلتید. نیک اسلحه را گرفت و آکیتو را از میز دور کرد.
  
  
  جسد پیرمرد از روی صندلی به پهلو افتاد. نیک خاطرنشان کرد که دیگر تهدیدی در اینجا وجود ندارد، اما شما بدون اینکه چیزی را بدیهی فرض کنید زنده ماندید. روت با کوبیدن شیشه ای که پرده گوشش را مانند یک چاقوی سرد در اتاق کوچک بریده بود، فریاد زد. او از در بیرون دوید و همچنان فریاد می زد.
  
  
  او دو بطری ویسکی مواد منفجره را از روی میز برداشت و او را دنبال کرد. او از راهرو تا پشت ساختمان دوید و به سمت انباری رفت و نیک دوازده فوت پشت آن بود.
  
  
  فریاد زد: "بس کن." او از راهرو بین جعبه های روی هم دوید. او ویلهلمینا را در غلاف درآورد و در حالی که ویلهلمینا در فضای باز نفوذ کرد، او را گرفت. مردی بدون پیراهن از پشت قطار جاده ای پرید. مرد فریاد زد: چی...؟ همانطور که این سه با هم برخورد کردند.
  
  
  هانس گیست بود و ذهن و بدنش به سرعت واکنش نشان دادند. روت را هل داد و با مشت به سینه نیک زد. مرد تبر نتوانست از احوالپرسی کوبنده اجتناب کند - حرکت او مستقیماً او را به سمت آن هدایت کرد. بطری های اسکاچ در بارانی از شیشه و مایع روی بتن می ترکند.
  
  
  نیک گفت: «سیگار ممنوع»، تپانچه گیست را به سمت بالا تکان داد، سپس روی زمین افتاد که مرد بزرگ دستانش را باز کرد و آنها را دور خود بست. نیک می دانست غافلگیری خرس گریزلی به چه معناست. له شد، له شد و به سیمان کوبید. او نمی توانست با ویلهلمینا یا هوگو تماس بگیرد. Geist نزدیک بود. نیک برگشت تا زانو را به سمت توپ هایش منحرف کند. جمجمه اش را به صورت مرد کوبید که احساس کرد دندان ها گردنش را گاز می گیرند. این پسر منصفانه بازی کرد.
  
  
  آنها لیوان و ویسکی را به صورت ماده قهوه ای چرب درآوردند که کف را پوشانده بود. نیک با آرنج خود را هل داد، قفسه سینه و شانه هایش را صاف کرد و در نهایت دست هایش را به هم بست و شلیک کرد - هل دادن، کنجکاو، تمام تاندون ها و ماهیچه ها را حرکت داد و تمام قدرت عظیم خود را آزاد کرد.
  
  
  گیست مرد قدرتمندی بود، اما وقتی ماهیچه های تنه و شانه ها با قدرت بازوها مبارزه می کنند، هیچ رقابتی وجود ندارد. دست‌هایش بالا رفت و دست‌های به هم چسبیده نیک به هوا پرواز کردند. قبل از اینکه بتواند دوباره آنها را ببندد، رفلکس های برق آسای نیک مشکل را حل کرد. او سیب آدم Geist را با پهلوی مشت آهنینش برید، ضربه ای تمیز که به سختی به چانه مرد برخورد کرد. Geist سقوط کرد.
  
  
  نیک به سرعت بقیه انبار کوچک را جستجو کرد، آن را خالی یافت و با احتیاط به محوطه دفتر نزدیک شد. روث ناپدید شده بود - او امیدوار بود که اسلحه را از زیر میز آکیتو در نیاورد و امتحانش نکند. شنوایی تیز او حرکت بیرون در راهرو را جلب کرد. سمی وارد اتاق بزرگ شد و بعد از آن یک مسلسل متوسط با سیگاری در گوشه دهانش قرار گرفت. نیک به این فکر می کرد که آیا برده نیکوتین است یا فیلم های گانگستری قدیمی را از تلویزیون تماشا می کند. سامی با جعبه‌ها در راهرو قدم زد و در میان شیشه‌های شکسته و بوی تعفن ویسکی، خم شد روی جیست که ناله می‌کرد.
  
  
  نیک در حالی که تا آنجا که می‌توانست دور شد، به آرامی در راهرو صدا زد:
  
  
  "سامی. اسلحه را ول کن وگرنه مرده ای."
  
  
  سامی این کار را نکرد. سامی به طرز وحشیانه ای با تپانچه خودکارش شلیک کرد و سیگارش را روی توده قهوه ای روی زمین انداخت و سامی مرد. نیک بیست فوتی در امتداد جعبه های مقوایی عقب نشینی کرد، در اثر نیروی انفجار، دهانش را نگه داشت تا از پرده گوشش محافظت کند. انبار به توده ای از دود قهوه ای تبدیل شد.
  
  
  نیک در حالی که در راهروی دفتر راه می رفت برای لحظه ای تلوتلو خورد. وای! این استوارت! سرم زنگ می زد. او آنقدر غرق نبود که در راه دفتر آکیتو همه اتاق ها را به دقت بررسی کند. او با احتیاط وارد او شد، ویلهلمینا حواسش را روی روت متمرکز کرد که روی میز نشسته بود، هر دو دستش در دید و خالی بود. او گریست.
  
  
  حتی با شوک و وحشتی که چهره‌های جسورانه‌اش را می‌پوشاند، با اشک‌هایی که روی گونه‌هایش می‌ریخت، می‌لرزید و خفه می‌شد که گویی ممکن است هر لحظه بیرون بیاورد - نیک فکر کرد، او هنوز زیباترین زنی است که تا به حال دیده‌ام.
  
  
  او گفت: "روت راحت باش. او به هر حال پدرت نبود. و این پایان دنیا نیست."
  
  
  او نفس نفس زد. سرش با عصبانیت سری تکان داد. او نمی توانست هوای کافی دریافت کند. "برام مهم نیست. ما... تو..."
  
  
  سر او به چوب سخت برخورد کرد و سپس به پهلو کج شد. بدن زیبا به یک عروسک پارچه ای ساخته شده از پارچه نرم تبدیل شد.
  
  
  نیک به جلو خم شد، بو کشید و قسم خورد. سیانور به احتمال زیاد ویلهلمینا را در جلمه اش گذاشت و دستش را روی موهای صاف و صاف او گذاشت. و بعدش هیچی نبود
  
  
  ما چنین احمقی هستیم. همه ما. تلفن را برداشت و شماره هاک را گرفت.
  
  
  
  
  
  
  
  کارتر نیک
  
  
  آمستردام
  
  
  
  
  
  نیک کارتر
  
  
  آمستردام
  
  
  ترجمه لو اشکلوفسکی به یاد پسر متوفی خود آنتون
  
  
  عنوان اصلی: Amsterdam
  
  
  
  
  
  فصل 1
  
  
  
  
  
  نیک از دنبال کردن هلمی دی بوئر لذت می برد. ظاهر او تحریک کننده بود. او واقعاً توجه را به خود جلب کرد، یکی از "زیبایی ها". وقتی از فرودگاه بین المللی جان اف کندی عبور می کرد، همه نگاه ها به او بود و همچنان که به سمت KLM DC-9 می رفت دنبالش می کردند. چیزی جز تحسین برای اشتیاق او، کت و شلوار کتان سفید و کیف چرمی براق.
  
  
  در حالی که نیک او را تعقیب می کرد، شنید که مردی که برای دیدن دامن کوتاه او گردنش را خم کرده بود، زمزمه کرد: "این کیست؟"
  
  
  ستاره سینمای سوئد؟ مهماندار پیشنهاد کرد بلیط نیک را چک کرد. - آقای نورمن کنت. کلاس اول. متشکرم.' حلمی دقیقا همان جایی که نیک منتظر او بود نشست. بنابراین کنار او نشست و کمی با مهماندار کمانچه بازی کرد تا خیلی عادی به نظر نرسد. وقتی به صندلیش رسید، پوزخندی پسرانه به هلمی زد. برای یک جوان قدبلند و برنزه کاملا طبیعی بود که از چنین شادی خوشحال شود. به آرامی گفت: ظهر بخیر.
  
  
  لبخند لب های صورتی ملایم جواب بود. انگشتان بلند و نازک او عصبی در هم تنیده شده بودند. از لحظه ای که او را تعقیب کرد (زمانی که خانه منسون را ترک کرد)، او متشنج، مضطرب بود، اما محتاط نبود. نیک فکر کرد: «اعصاب.
  
  
  او چمدان مارک کراس خود را زیر صندلی هل داد و نشست - برای چنین مرد قد بلندی بسیار سبک و بسیار تمیز، بدون اینکه به دختر برخورد کند.
  
  
  سه چهارم موهای بامبوی براق و بامبویش را به او نشان داد و وانمود کرد که به منظره بیرون از پنجره علاقه مند است. او حس خاصی برای چنین خلق و خوی داشت - او خصمانه نبود، بلکه به سادگی مملو از اضطراب بود.
  
  
  صندلی ها پر بود. درها با صدای نرم آلومینیومی بسته شدند. بلندگوها به سه زبان صحبت می کردند. نیک با مهارت کمربند ایمنی خود را بدون مزاحمت دختر بست. کمی با مال خود کمانچه زد. موتورهای جت به طرز شومی زوزه می کشیدند. هواپیمای بزرگ در حالی که به سمت باند فرودگاه حرکت می‌کرد، می‌لرزید و در حالی که خدمه فهرستی از بررسی‌های ایمنی را انجام می‌دادند، با عصبانیت غرغر می‌کرد.
  
  
  بند انگشت های هلمی روی دسته های بازو سفید بود. او به آرامی سرش را برگرداند: چشمان آبی، شفاف و ترسیده در کنار چشمان خاکستری فولادی گشاد نیک ظاهر شدند. او پوست کرمی، لب های سرخ شده، بی اعتمادی و ترس را دید.
  
  
  پوزخندی زد و می دانست که چقدر می تواند معصوم به نظر برسد. او گفت: «در واقع. "من به شما آسیب نمی رسانم. البته، می توانم صبر کنم تا نوشیدنی ها سرو شود - این زمان معمول است که به شما خطاب می کنم. اما از دستان شما می توانم متوجه شوم که خیلی راحت نیستید." انگشتان باریک آرام شدند و در حالی که دستانش را محکم قلاب می کرد، به اشتباه به هم پیوستند.
  
  
  "این اولین پرواز شماست؟"
  
  
  'نه نه. من خوبم ولی ممنون لبخند ملایم و شیرینی اضافه کرد.
  
  
  نیک همچنان با لحن ملایم و اطمینان بخش یک اعتراف کننده ادامه داد: «کاش آنقدر خوب می شناختم که بتوانی دستانت را بگیرم...» چشمان آبی درشت شدند - یک برق هشدار دهنده. "... برای آرام کردنت. بلکه برای لذت خودم. مامان به من گفت تا معرفی نشدی این کار را نکن. مامان خیلی آداب معاشرت رو دوست داشت. در بوستون معمولاً در این مورد بسیار دقیق هستیم...
  
  
  هایلایت های آبی ناپدید شده اند. او گوش داد. حالا ذره ای از علاقه وجود داشت. نیک آهی کشید و سرش را با ناراحتی تکان داد. "سپس پدر در طول مسابقه باشگاه قایقرانی Cohasset به زمین افتاد. نزدیک به خط پایان. درست در مقابل باشگاه."
  
  
  ابروهای عالی روی چشمان نگران به هم رسیدند - حالا کمی کمتر نگران به نظر می رسیدند. اما این نیز امکان پذیر است. یادداشت دارم؛ من آن مسابقات قایق را دیدم. او مجروح شد؟ او پرسید.
  
  
  'وای نه. اما بابا مرد سرسختی است. او هنوز بطری خود را در دست گرفته بود که به سطح زمین آمد و سعی کرد آن را به داخل کشتی برگرداند."
  
  
  او خندید. بازوانش با آن لبخند آرام شدند.
  
  
  نیک افسرده با او خندید. "و او از دست داد."
  
  
  نفس عمیقی کشید و دوباره بیرون داد. نیک بوی شیر شیرین مخلوط با جین و عطر جذابش را حس کرد. شانه هایش را بالا آورد. "به همین دلیل است که نمی توانم تا زمانی که ما را معرفی کنیم، دست شما را بگیرم. نام من نورمن کنت است."
  
  
  لبخند او در مرکز نیویورک تایمز یکشنبه قرار گرفت. "اسم من هلمی دی بوئر است. دیگر نیازی نیست دست مرا بگیرید. الان حالم بهتر است. به هر حال متشکرم آقای کنت. آیا شما روانشناس هستید؟
  
  
  "فقط یک تاجر." موتورهای جت غرش کردند. نیک تصور کرد که چهار دریچه گاز اکنون به آرامی به سمت جلو حرکت می کنند، روند پیچیده قبل و حین بلند شدن را به یاد آورد، به آمار فکر کرد - و احساس کرد که پشتی صندلی ها را چنگ می زند. بند انگشت هلمی دوباره سفید شد.
  
  
  او گفت: «داستانی درباره دو مرد در یک هواپیمای مشابه وجود دارد. مرد کاملاً آرام است و کمی چرت می‌زند. او یک مسافر معمولی است. هیچ چیز او را اذیت نمی‌کند. دیگری عرق می‌کند، صندلی را گرفته و سعی می‌کند نفس بکشد، اما نمی‌دانی کیست؟
  
  
  هواپیما می لرزید. زمین با عجله از کنار پنجره کنار هلمی گذشت. شکم نیک به ستون فقراتش فشار داده شده بود. به او نگاه کرد. 'من نمی دانم.'
  
  
  این مرد یک خلبان است.
  
  
  چند لحظه فکر کرد و بعد با خوشحالی خندید. در یک لحظه صمیمیت لذت بخش، سر بلوند شانه او را لمس کرد. هواپیما در یک صعود آهسته که به نظر می رسید لحظه ای مکث کرده و سپس ادامه می دهد، به زمین نشست، برخورد کرد و از زمین بلند شد.
  
  
  چراغ های ممنوعه خاموش شد. مسافران کمربندهای خود را باز کردند. هلمی گفت: "آقای کنت، آیا می دانید که هواپیمای مسافربری ماشینی است که از نظر تئوری نمی تواند پرواز کند؟"
  
  
  نیک دروغ گفت: «نه. او پاسخ او را تحسین کرد. او تعجب کرد که او چقدر آگاه است که او در مشکل است. "بیا یک جرعه کوکتل بخوریم."
  
  
  در هلمی نیک شرکت دلپذیری پیدا کرد. او مثل آقای کنت کوکتل می نوشید و بعد از سه کوکتل از این قبیل، عصبیتش از بین رفت. آنها غذای لذیذ هلندی خوردند، صحبت کردند، خواندند و خواب دیدند. در حالی که چراغ‌های مطالعه را خاموش می‌کردند و می‌خواستند چرت بزنند که نمونه‌ای از بچه‌های یک جامعه ضایع‌کننده رفاه بود، سرش را به او تکیه داد و زمزمه کرد: «حالا می‌خواهم دستت را بگیرم».
  
  
  زمان گرمی متقابل بود، دوران نقاهت، دو ساعت تظاهر به اینکه دنیا آنطور که هست نیست.
  
  
  او چه می دانست؟ - نیک فکر کرد. و آیا چیزی که او می دانست دلیل عصبی بودن اولیه اش بود؟ AX که برای Manson's، یک جواهرخانه معتبر که دائماً بین دفاتر آن در نیویورک و آمستردام پرواز می کرد، کاملاً مطمئن بود که بسیاری از این پیک ها بخشی از یک دستگاه جاسوسی غیرمعمول مؤثر هستند. برخی به دقت مورد بررسی قرار گرفتند، اما چیزی از آنها یافت نشد. اگر می‌دانست که نیک کارتر، N3 از AX، با نام مستعار نورمن کنت، خریدار الماس گالری بارد، او را تصادفی ندیده است، اعصاب هلمی چه واکنشی نشان می‌دهد؟
  
  
  دست گرمش او را گزگز کرد. آیا او خطرناک بود؟ هرب ویتلاک مامور AX چندین سال طول کشید تا در نهایت منسون را به عنوان مرکز اصلی دستگاه جاسوسی پیدا کند. بلافاصله پس از آن، او را از یک کانال آمستردام ماهیگیری کردند. تصادف گزارش شده است. هرب پیوسته استدلال می‌کرد که منسون سیستم قابل اعتماد و ساده‌ای ایجاد کرده بود که این شرکت در اصل به یک واسطه اطلاعاتی تبدیل شد: میانجی برای جاسوسان حرفه‌ای. هرب فتوکپی - به قیمت 2000 دلار - از سیستم تسلیحات بالستیک نیروی دریایی ایالات متحده خریداری کرد که نموداری از کامپیوتر جدید ژئوبالستیکی را نشان می داد.
  
  
  نیک عطر خوش هلمی را استشمام کرد. او در پاسخ به سوال زمزمه او گفت: من فقط یک عاشق الماس هستم، احتمالاً شک و تردیدهایی وجود خواهد داشت.
  
  
  "وقتی مردی این را می گوید، یکی از بهترین دفاع های تجاری در جهان را می سازد. آیا شما چهار C را می شناسید؟
  
  
  "رنگ، وضوح، ترک و قیراط. من به دنبال اتصالات و همچنین مشاوره در مورد دره ها، سنگ های کمیاب و عمده فروشان قابل اعتماد هستم. ما مشتریان ثروتمندی داریم زیرا استانداردهای اخلاقی بسیار بالایی داریم. شما می توانید تجارت ما را زیر بزرگترین میکروسکوپ قرار دهید. و وقتی این را بگوییم قابل اعتماد و بی عیب خواهد بود."
  
  
  - خب من برای منسون کار می کنم. من چیزی در مورد تجارت می دانم." او در مورد تجارت جواهرات صحبت کرد. حافظه فوق العاده او همه چیزهایی را که می گفت به یاد می آورد. پدربزرگ نورمن کنت اولین نیک کارتر بود، کارآگاهی که بسیاری از تکنیک های جدید را برای آنچه او اجرای قانون می نامید معرفی کرد. فرستنده در یک زیتون. یک لیوان کوکتل رنگی، یک مارتینی او را خوشحال می کرد، اما او را غافلگیر نمی کرد. او یک تلکس در یک ساعت جیبی ایجاد کرد. شما آن را با فشار دادن سنسور در پاشنه کفش خود به زمین روشن کردید.
  
  
  نیکلاس هانتینگتون کارتر سوم در AX، "سرویس ناشناخته" ایالات متحده، آنقدر مخفی شد که با ذکر نام دوباره در یک روزنامه، سیا ترسید. او یکی از چهار کیل مستر با حق کشتن بود، AX بدون قید و شرط از او حمایت کرد. او می توانست اخراج شود، اما تحت پیگرد قانونی قرار نگرفت. برای برخی، این یک بار سنگین بود، اما نیک شکل بدنی یک ورزشکار حرفه ای را حفظ کرد. او آن را دوست داشت.
  
  
  او در مورد حلقه جاسوسی منسون بسیار فکر می کرد. به زیبایی معلوم شد. نمودار هدایت یک موشک PEAPOD با شش کلاهک هسته ای که به یک جاسوس آماتور شناخته شده در هانتسویل آلاباما فروخته شده بود، نه روز بعد به مسکو رسید. یک نماینده AX یک کپی از آن را خرید و تا آخرین جزئیات کامل بود، در هشت صفحه کامل شد. این اتفاق با وجود هشدار به 16 آژانس ایالات متحده برای نظارت، کنترل و پیشگیری رخ داد. به عنوان یک تست ایمنی، یک شکست بود. سه پیک مانسون که در آن 9 روز «تصادفی» به این سو و آن سو سفر می کردند، باید به طور کامل بررسی می شدند، اما چیزی پیدا نشد.
  
  
  خواب آلود فکر کرد: «حالا در مورد هلمی. درگیر یا بی گناه؟ و اگر او درگیر است، چگونه این اتفاق می افتد؟
  
  
  هلمی گفت: «... کل بازار الماس مصنوعی است. "بنابراین اگر آنها مجبور شوند از یک یافته بزرگ عبور کنند، کنترل آن غیرممکن است. سپس همه قیمت ها به شدت کاهش می یابد."
  
  
  نیک آهی کشید. "این دقیقاً همان چیزی است که اکنون من را می ترساند. نه تنها می توانید چهره خود را در معاملات از دست بدهید، بلکه می توانید در یک چشم به هم زدن شکست بخورید. اگر سرمایه گذاری زیادی روی الماس دارید، پس پوف کنید. سپس چیزی که برای آن یک میلیون پول پرداخت کرده اید، خواهد بود. فقط نصف ارزش داشته باش.»
  
  
  یا یک سوم. بازار فقط در یک حرکت می تواند تا این حد سقوط کند. سپس پایین‌تر و پایین‌تر می‌افتد، درست مانند زمانی که نقره انجام می‌داد.»
  
  
  "من درک می کنم که شما باید با دقت خرید کنید."
  
  
  "هیچ نظری در این باره داری؟"
  
  
  "بله، برای چندین خانه."
  
  
  و برای مانسون ها هم؟
  
  
  'آره.'
  
  
  من اینطور فکر می کردم. ما در واقع عمده فروش نیستیم، اگرچه، مانند تمام خانه های بزرگتر، ما در یک زمان در مقادیر زیادی تجارت می کنیم. شما باید با کارگردان ما - فیلیپ ون در لان - ملاقات کنید. او بیش از هر کسی خارج از کارتل ها می داند."
  
  
  - او در آمستردام است؟
  
  
  'آره. امروز، بله. او عملا بین آمستردام و نیویورک رفت و آمد می کند."
  
  
  "فقط یک روز مرا به او معرفی کن، هلمی. شاید هنوز بتوانیم تجارت کنیم. علاوه بر این، می توانم از شما به عنوان راهنمای تور استفاده کنم تا کمی در شهر به من نشان دهم. چطور می شود امروز بعدازظهر به من بپیوندید؟ و سپس من از شما ناهار پذیرایی کنید."
  
  
  "با کمال میل. آیا شما هم به رابطه جنسی فکر کرده اید؟
  
  
  نیک پلک زد. این اظهارات غافلگیر کننده او را برای لحظه ای از تعادل خارج کرد. او به این کار عادت ندارد رفلکس او باید در لبه باشد. "تا زمانی که نگویید، نه. اما هنوز هم ارزش امتحان کردن را دارد."
  
  
  "اگر همه چیز خوب پیش برود. با عقل سلیم و تجربه."
  
  
  "و البته استعداد. مثل یک استیک خوب یا یک بطری شراب خوب است. باید از جایی شروع کنید. بعد از آن، باید مطمئن شوید که دوباره آن را خراب نمی کنید. و اگر همه چیز را نمی دانید. بپرسید یا در یک کتاب بخوانید."
  
  
  "من فکر می کنم بسیاری از مردم اگر کاملاً با یکدیگر صادق باشند، بسیار خوشحال تر می شوند. منظورم این است که می توانید روی یک روز خوب یا یک وعده غذایی خوب حساب کنید، اما به نظر می رسد هنوز نمی توانید روی رابطه جنسی خوب در این موارد حساب کنید. اگرچه این روزها همه چیز در آمستردام متفاوت است. آیا می تواند به دلیل تربیت پیوریتن ما باشد یا هنوز بخشی از میراث ویکتوریایی است؟ نمی دانم.
  
  
  "خب، در چند سال گذشته ما کمی با یکدیگر آزادتر شده ایم. من خودم زندگی را کمی دوست دارم، و از آنجایی که رابطه جنسی بخشی از زندگی است، من هم آن را دوست دارم. درست مثل شما که اسکی، آبجو هلندی یا اچ کردن را دوست دارید. پیکاسو." همانطور که او به این گوش می داد، با مهربانی چشمانش را به او نگاه می کرد و فکر می کرد که آیا با او شوخی می کند. چشمان آبی درخشان او از معصومیت برق می زد. چهره زیبای او بی گناه به نظر می رسید، مانند فرشته ای روی کارت کریسمس.
  
  
  او سرش را تکان داد. "فکر می کردم شما اینطور فکر می کنید. شما یک مرد هستید. بسیاری از این آمریکایی ها لباس های تنگ و آرامی دارند. آنها می خورند، لیوان را پس می اندازند، هیجان زده می شوند و نوازش می کنند. اوه، و آنها تعجب می کنند که چرا زنان آمریکایی اینقدر از رابطه جنسی منزجر می شوند. رابطه جنسی، منظور من فقط پریدن در رختخواب نیست، منظور من یک رابطه خوب است. شما دوستان خوبی هستید و می توانید با یکدیگر صحبت کنید. وقتی در نهایت احساس نیاز به انجام آن را به روش خاصی دارید، حداقل می توانید در مورد آن صحبت کنید. بالاخره زمان می رسد، پس حداقل شما با یکدیگر کاری خواهید داشت."
  
  
  "کجا قرار است ملاقات کنیم؟"
  
  
  "اوه." او یک کارت ویزیت خانه مانسون را از کیفش بیرون آورد و پشتش چیزی نوشت. 'ساعت سه. من بعد از ناهار به خانه نمی آیم. به محض فرود آمدن، از فیلیپ ون در لان دیدن خواهم کرد. آیا کسی را دارید که بتواند شما را ملاقات کند؟
  
  
  "نه."
  
  
  -پس با من بیا. با آن می توانید با مخاطبین اضافی شروع کنید. او قطعا به شما کمک خواهد کرد. این فرد جالبی است. ببینید، در حال حاضر یک فرودگاه جدید Schiphol وجود دارد. بزرگ است، اینطور نیست؟
  
  
  نیک مطیعانه به بیرون از پنجره نگاه کرد و پذیرفت که بزرگ و چشمگیر است.
  
  
  در دوردست، چهار باند بزرگ، یک برج مراقبت و ساختمان هایی با ارتفاع حدود ده طبقه را دید. چراگاه انسانی دیگر برای اسب های بالدار.
  
  
  هلمی گفت: "این چهار متر پایین تر از سطح دریا است." "سی و دو سرویس معمولی از آن استفاده می کنند. شما باید سیستم اطلاعاتی آنها و Roulant Tapis، مسیرهای غلتکی را ببینید. به آنجا نگاه کنید، علفزارها. کشاورزان اینجا بسیار نگران این موضوع هستند. خوب، نه تنها کشاورزان. آنها به این مسیر می گویند آنجا. یک "بولدوزر". این به خاطر سر و صدای وحشتناکی است که همه این افراد باید تحمل کنند." او در شور و شوق خود به عنوان یک داستان سرا، به او خم شد. سینه هایش سفت بود. موهایش بو می داد. "اوه، من را ببخش. شاید شما قبلاً همه اینها را می دانید. آیا تا به حال به Schiphol جدید رفته اید؟
  
  
  - نه، فقط اسخیپول پیر پرواز می کرد. خیلی سال پیش. این اولین باری بود که از مسیر همیشگی خود در لندن و پاریس منحرف شدم."
  
  
  «اسکیپول قدیم سه کیلومتر دورتر است. امروز یک فرودگاه باری است.
  
  
  "تو راهنمای عالی هستی، هلمی. من همچنین متوجه شدم که تو هلند را خیلی دوست داری."
  
  
  او با احتیاط خندید. آقای ون در لان می گوید که من هنوز هم هلندی سرسختی هستم.
  
  
  "بنابراین، شما شغل مناسبی پیدا کرده اید. شغلی که به شما امکان می دهد هر از چند گاهی از وطن قدیمی خود دیدن کنید."
  
  
  'آره. آنقدرها هم سخت نبود چون زبان را می دانستم.»
  
  
  "آیا از این راضی هستید؟"
  
  
  'آره.' سرش را بالا آورد تا لب های زیبایش به گوشش رسید. "تو به من لطف داشتی. من حالم خوب نبود. فکر می کنم بیش از حد خسته شده بودم. الان احساس خیلی بهتری دارم. اگر زیاد پرواز کنی، از اختلاف زمانی رنج می بری. گاهی اوقات ما دو روز کاری ده ساعته کامل با هم داریم. من دوست دارم که فیل را ملاقات کنی. او می تواند به شما کمک کند تا از بسیاری از دام ها دور شوید."
  
  
  این ناز بود او احتمالاً واقعاً آن را باور کرده است. نیک دستش را زد. "من به اندازه کافی خوش شانس هستم که اینجا با تو می نشینم. تو به طرز وحشتناکی زیبا هستی، هلمی. تو آن انسانی هستی. یا اشتباه می گویم؟ تو هم باهوشی. این بدان معناست که در واقع چیزی برای مردم احساس می کنی. برخلاف دانشمندی که فقط بمب های هسته ای را برای حرفه خود انتخاب کرده است."
  
  
  "این شیرین‌ترین و سخت‌ترین تعریفی است که تا به حال دریافت کرده‌ام، نورمن. فکر می‌کنم اکنون باید برویم."
  
  
  تشریفات را طی کردند و چمدانشان را پیدا کردند. هلمی او را به سمت یک مرد جوان تنومند هدایت کرد که در حال رانندگی با مرسدس بنز به داخل ورودی ساختمان در حال ساخت بود. هلمی گفت: «پارکینگ مخفی ما. "سلام کوبوس."
  
  
  مرد جوان گفت: «سلام.» او به سمت آنها رفت و چمدان سنگین آنها را برداشت.
  
  
  سپس این اتفاق افتاد. صدای تند و دلخراشی که نیک آن را به خوبی می دانست. هلمی را به صندلی عقب ماشین هل داد. "چی بود؟" او پرسید.
  
  
  اگر صدای ترک خوردن یک مار زنگی، صدای خش خش انفجار گلوله توپ، یا سوت هولناک گلوله ای که از کنار آن می گذرد را نشنیده اید، اولین بار به سادگی می ترسید. اما اگر می دانید چنین صدایی به چه معناست، بلافاصله هوشیار هستید و وارد عمل می شوید. گلوله فقط از سرشان رد شد. نیک صدای شلیک را نشنید. سلاح به خوبی سرکوب شده بود، احتمالاً از یک سلاح غیر خودکار. شاید تک تیرانداز الان سلاحش را دوباره پر می کرد؟
  
  
  او به هلمی و کوبوس گفت: «این یک گلوله بود. آنها احتمالاً قبلاً می دانستند یا حدس می زدند. "از اینجا برو، بایست و منتظر باش تا من برگردم. در هر صورت، اینجا نمان."
  
  
  برگشت و به سمت دیوار سنگی خاکستری یک خانه در حال ساخت دوید. از روی مانع پرید و از پله ها دو سه پله بالا رفت. در مقابل ساختمان طویل گروهی از کارگران مشغول نصب پنجره بودند. آنها حتی به او نگاه نکردند که او از در ورودی ساختمان عبور می کرد. اتاق بزرگ بود، پر از گرد و غبار، و بوی آهک و بتن سخت کننده می داد. در سمت راست، دو مرد با ماله های گچی روی دیوار کار می کردند. نیک تصمیم گرفت: «نه آنها. دست‌هایشان از گرد و غبار نمناک سفید شده بود.
  
  
  با جهش های بزرگ و آسان از پله ها بالا رفت. چهار پله برقی ثابت در آن نزدیکی وجود داشت. قاتلان عاشق ساختمان های بلند و خالی هستند. شاید قاتل هنوز او را ندیده باشد. اگر او را دیده بود الان می دوید. بنابراین ما به دنبال یک مرد دونده هستیم. چیزی با یک تصادف روی زمین بالا سقوط کرد. هنگامی که نیک به انتهای پله ها رسید - در واقع دو پله بود، زیرا سقف طبقه اول بسیار بلند بود - یک آبشار از تخته های سیمانی خاکستری از شکافی در کف سقوط کرد. دو مرد در همان نزدیکی ایستاده بودند و با دست های کثیف اشاره می کردند و به ایتالیایی فریاد می زدند. علاوه بر این، بسیار دور، یک پیکر بزرگ از یک مرد - شکلی تنومند و تقریباً میمون مانند - فرود آمد و از نظر ناپدید شد.
  
  
  نیک به سمت پنجره روبروی ساختمان دوید. به مکانی که مرسدس بنز پارک شده بود نگاه کرد. او دوست داشت به دنبال پوسته بگردد، اما این کار بر هیچ مداخله ای از سوی کارگران ساختمانی یا پلیس برتری نداشت. مزون های ایتالیایی شروع به فریاد زدن در جهت او کردند. او به سرعت از پله ها پایین رفت و مرسدس بنز را در خیابان دید، جایی که کوبوس وانمود می کرد که منتظر کسی است.
  
  
  او به داخل رفت و به حلمی رنگ پریده گفت: "فکر کنم او را دیدم. همو سنگین و خمیده." دستی به لب هایش فشار داد. - به ما شلیک کرد - من - تو، درسته؟ من نمی دانم... "
  
  
  او تقریباً وحشت زده شد. او گفت: "تو هرگز نمی دانی." "شاید گلوله ای بوده که از تفنگ بادی بیرون آمده است. حالا کی می خواهد به تو شلیک کند؟"
  
  
  اون جواب نداد پس از مدتی، کف دست دوباره افتاد. نیک دستش را زد. "شاید بهتر باشد به کوبوس می گفتی این حادثه را فراموش کن. آیا او را به اندازه کافی می شناسی؟"
  
  
  'آره.' او چیزی به هلندی به راننده گفت. شانه هایش را بالا انداخت، سپس به هلیکوپتر در حال پرواز اشاره کرد. این یک غول جدید روسی بود که اتوبوسی را روی یک سازه باری حمل می کرد که شبیه چنگال های خرچنگ غول پیکر بود.
  
  
  هلمی گفت: «می‌توانید با اتوبوس به شهر بروید. "دو شیفت. یکی از هلند مرکزی. سرویس دیگر توسط خود KLM اداره می شود. هزینه آن حدود سه گیلدر است، اگرچه این روزها نمی توان با اطمینان گفت.
  
  
  آیا این صرفه جویی هلندی است؟ آنها سرسخت هستند. اما من فکر نمی کردم که آنها می توانند خطرناک باشند."
  
  
  شاید در نهایت این شلیک از یک تفنگ بادی بوده است.»
  
  
  او این تصور را نداشت که خودش آن را باور کرده است. به درخواست ویژه او، به وندلپارک، جایی که آنها در حال عبور بودند نگاه کرد. آنها از طریق Vijelstraat و Rokin، مرکز شهر، به سمت سد حرکت کردند. او فکر کرد: "چیزی وجود دارد که آمستردام را از سایر شهرهایی که من می شناسم متمایز می کند."
  
  
  - درباره این اتفاق در اسخیپول به رئیست بگوییم؟
  
  
  'وای نه. این کار را نکنیم. من فیلیپ را در هتل Krasnopolskaya خواهم دید. پنکیک آنها را حتما امتحان کنید. بنیانگذار این شرکت آنها را در سال 1865 راه اندازی کرد و از آن زمان تا کنون از منو ناپدید نشده اند. او خودش با یک کافه کوچک شروع به کار کرد و حالا یک مجموعه غول پیکر است. با این حال، هنوز هم بسیار ناز است.
  
  
  او دید که او دوباره کنترل خود را به دست آورده است. او ممکن است به آن نیاز داشته باشد. او مطمئن بود که پوششش باد نشده است - به خصوص اکنون، به این زودی. او تعجب می کرد که آیا آن گلوله برای او بود؟
  
  
  کو قول داد که چمدان نیک را به هتلش Die Port van Cleve، در همان نزدیکی، جایی در Nieuwe Zijds Voorburgwal، در کنار اداره پست ببرد. او همچنین لوازم بهداشتی هلمی را به هتل آورده بود. نیک دید که کیف چرمی را نزد خود نگه داشته است؛ حتی با آن به توالت در هواپیما رفت. ممکن است مطالب آن جالب باشد، اما شاید فقط شامل طرح ها یا نمونه هایی باشد. ارزش بررسی چیزی را نداشت - هنوز نه.
  
  
  حلمی اطراف هتل زیبای کراسنوپلسکی را به او نشان داد. فیلیپ ون در لان کار را برای خودش بسیار آسان کرد. او با مرد دیگری در یک اتاق خصوصی زیبا پر از صفحات چوبی صبحانه می خورد. هلمی چمدان را کنار ون در لان گذاشت و به او سلام کرد. سپس نیک را معرفی کرد. آقای کنت به جواهرات علاقه زیادی دارد».
  
  
  مرد برای احوالپرسی رسمی، مصافحه، تعظیم و دعوت برای پیوستن به آنها برای صبحانه برخاست. شخص دیگری که با ون در لین همراه بود، کنستانت درایر بود. "ون منسون" توسط او به گونه ای تلفظ می شد که گویی حضور در آنجا باعث افتخار بود.
  
  
  ون در لان دارای قد متوسط، باریک و قوی بود. او چشمان قهوه ای تیز و بی قراری داشت. اگرچه او آرام به نظر می رسید، اما چیزی بی قراری در او وجود داشت، انرژی بیش از حدی که یا به دلیل کسب و کار بود یا به خاطر فحاشی خودش. او یک کت و شلوار مخمل خاکستری به سبک ایتالیایی پوشیده بود که چندان مدرن نبود. یک جلیقه سیاه با دکمه های تخت کوچک که شبیه طلا بود، یک کراوات قرمز و سیاه و یک حلقه با الماس آبی و سفید حدود سه قیراط - همه چیز کاملاً بی عیب به نظر می رسید.
  
  
  ترنر نسخه کمی کوچکتر از رئیس خود بود، مردی که ابتدا باید برای هر قدم بعدی شجاعت به خرج دهد، اما در عین حال آنقدر باهوش بود که با رئیس خود مخالفت نکند. جلیقه او دکمه های خاکستری معمولی داشت و الماس او تقریباً یک قیراط وزن داشت. اما چشمانش حرکت و ضبط را آموختند. کاری به لبخندش نداشتند. نیک گفت که خوشحال می شود با آنها صحبت کند و آنها نشستند.
  
  
  "آیا شما برای یک عمده فروش کار می کنید، آقای کنت؟" - پرسید ون در لان. منسون گاهی اوقات با آنها تجارت می کند.
  
  
  نه. من در گالری برد کار می کنم."
  
  
  هلمی گفت: "آقای کنت می گوید که تقریباً هیچ چیز در مورد الماس نمی داند."
  
  
  ون در لان لبخندی زد، دندان هایش را زیر سبیل قهوه ای اش جمع کرده بود. "این چیزی است که همه خریداران هوشمند می گویند. آقای کنت ممکن است یک ذره بین داشته باشد و می داند چگونه از آن استفاده کند. آیا شما در این هتل اقامت دارید؟"
  
  
  نه. نیک پاسخ داد: «در دی پورت ون کلیو».
  
  
  ون در لان گفت: «هتل خوبی است.» به پیشخدمت جلویی اشاره کرد و فقط گفت: «صبحانه.» سپس رو به هلمی کرد و نیک متوجه گرمی بیشتر از آن چیزی شد که یک کارگردان باید به زیردستان نشان دهد.
  
  
  نیک فکر کرد: «آه، هلمی، تو این شغل را در یک شرکت به ظاهر معتبر پیدا کردی.» اما هنوز این بیمه عمر نیست. ون در لان از او پرسید: سفر خوبی داشته باشید.
  
  
  "ممنون آقای کنت، منظورم نورمن است. آیا می توانیم از نام های آمریکایی در اینجا استفاده کنیم؟"
  
  
  'قطعا.' - ون در لان بدون اینکه چیز دیگری از درایر بپرسد با قاطعیت فریاد زد. "پرواز بی قرار؟"
  
  
  نه. هوا کمی نگران کننده بود. کنار هم نشستیم و نورمن کمی به من روحیه داد."
  
  
  چشمان قهوه ای ون در لان به نیک خوش سلیقه اش تبریک گفت. هیچ حسادتی در او نبود، فقط چیزی متفکرانه بود. نیک معتقد بود که ون در لان در هر صنعتی کارگردان می شود. او صداقت تحریف نشده یک دیپلمات متولد شده را داشت. او مزخرفات خودش را باور کرد.
  
  
  ون در لان گفت: "ببخشید. من باید برای مدتی بروم."
  
  
  پنج دقیقه بعد برگشت. او آنقدر رفته بود که به توالت برود - یا کار دیگری انجام دهد.
  
  
  صبحانه شامل انواع نان، یک تپه کره طلایی، سه نوع پنیر، تکه های گوشت گاو برشته، تخم مرغ آب پز، قهوه و آبجو بود. ون در لان به نیک مروری کوتاه بر تجارت الماس در آمستردام داد و از افرادی که ممکن است بخواهد با آنها صحبت کند نام برد و همچنین به جالب ترین جنبه های آن اشاره کرد. "...و اگر فردا به دفتر من بیای، نورمن، من به تو نشان خواهم داد که چه چیزی داریم."
  
  
  نیک گفت که مطمئناً آنجا خواهد بود، سپس برای صبحانه از او تشکر کرد، با او دست داد و ناپدید شد. پس از رفتن او، فیلیپ ون در لان سیگار کوتاه و معطری روشن کرد. به کیف چرمی که هلمی آورده بود زد و به او نگاه کرد. "تو این را در هواپیما باز نکردی؟"
  
  
  'البته که نه.' لحنش کاملا آرام نبود.
  
  
  "تو او را با این تنها گذاشتی؟"
  
  
  "فیل، من کارم را بلدم."
  
  
  - برایت عجیب نبود که کنارت نشست؟
  
  
  چشمان آبی درخشانش باز هم بیشتر شد. 'چرا؟ احتمالاً تاجران الماس بیشتری در آن هواپیما حضور داشتند. من می توانستم به جای خریدار مورد نظر با یک رقیب روبرو شوم. شاید بتوانی چیزی به او بفروشی."
  
  
  ون در لان دستش را زد. نگران نباشید. به بررسی آن ادامه دهید. در صورت نیاز با بانک های نیویورک تماس بگیرید.
  
  
  دیگری سر تکان داد. چهره بسیار آرام ون در لان شک را پنهان می کرد. او فکر می کرد هلمی به زنی خطرناک و ترسیده تبدیل شده است که خیلی چیزها را می دانست. حالا، در این لحظه، او چندان مطمئن نبود. در ابتدا او فکر می کرد که "نورمن کنت" یک پلیس است - حالا او به افکار عجولانه خود شک داشت. او فکر کرد که آیا درست است که با پل تماس بگیریم. حالا دیگر برای متوقف کردن او خیلی دیر شده بود. اما حداقل پل و دوستانش حقیقت این مرد کنت را خواهند دانست.
  
  
  هلمی اخم کرد: واقعا فکر میکنی شاید...
  
  
  "فکر نمی کنم، بچه. اما همانطور که شما می گویید، ما می توانیم یک چیز خوب به او بفروشیم. فقط برای بررسی اعتبارش."
  
  
  نیک از سد گذشت. نسیم بهاری زیبا بود. او سعی کرد کمی به یاتاقانش برسد. او به خیابان زیبای Kalverstraat نگاه کرد، جایی که جریان متراکمی از مردم در امتداد پیاده‌روی بدون ماشین بین ساختمان‌هایی که به تمیزی خود مردم به نظر می‌رسیدند حرکت می‌کردند. آیا این افراد واقعاً اینقدر پاک هستند؟ نیک فکر کرد. لرزید. اکنون زمان نگرانی در مورد آن نیست.
  
  
  او تصمیم گرفت تا به Keizersgracht راه برود - نوعی ادای احترام به هربرت ویتلاک غرق شده، نه مست. هربرت ویتلاک یک مقام بلندپایه دولت ایالات متحده بود که صاحب یک آژانس مسافرتی بود و احتمالاً در آن روز بیش از حد جین نوشیده بود. شاید. اما هربرت ویتلاک یک مامور AH بود و واقعاً الکل را خیلی دوست نداشت. نیک دو بار با او کار کرد و هر دو خندیدند که نیک گفت: "مردی را تصور کنید که شما را مجبور به نوشیدن می کند - برای کار." هرب تقریباً یک سال در اروپا بود و به دنبال نشتی بود، که AX از زمانی که اطلاعات الکترونیک نظامی و هوافضا شروع به نشت کرد، متوجه شد. هرب در زمان مرگ به حرف M در آرشیو رسید. و نام میانی مانسون بود.
  
  
  دیوید هاوک، از پست فرماندهی خود در AX، آن را بسیار ساده بیان کرد. "وقتت را بگیر، نیکلاس. اگر به کمک نیاز داری، کمک بخواه. ما دیگر نمی توانیم چنین شوخی هایی را بپردازیم." برای لحظه ای لب های نازک روی یک فک بیرون زده جمع شدند. "و اگر می توانید، اگر به نتایج نزدیکتر شدید، از من کمک بگیرید."
  
  
  نیک به Keizersgracht رسید و در امتداد بخش Herengracht برگشت. هوا صاف و ابریشمی بود. او فکر کرد: «اینجا هستم. دوباره به من شلیک کن شوت کن، و اگر از دست دادی، حداقل من رهبری را بر عهده می گیرم. آیا این به اندازه کافی اسپرت نیست؟ او برای تحسین یک گاری گل و خوردن شاه ماهی در گوشه ای از Herengracht-Paleisstraat ایستاد. مردی قد بلند و بی خیال که عاشق خورشید بود. هیچ اتفاقی نیفتاد. اخمی کرد و به سمت هتلش برگشت.
  
  
  نیک در یک اتاق بزرگ و راحت بدون آن لایه‌های بی‌علاقه لاک و جلوه‌های سریع، شکننده و پلاستیکی هتل‌های فوق مدرن، وسایلش را باز کرد. لوگر او، ویلهلمینا، زیر بغلش از گمرک عبور می کرد. او مورد آزمایش قرار نگرفت در ضمن اگر لازم بود برای این کار مدارکی هم داشت. هوگو، یک رکاب زنی تیغی، به عنوان بازکننده نامه در صندوق پستی قرار گرفت. او لباس زیرش را درآورد و تصمیم گرفت تا زمانی که هلمی را در ساعت سه بعدازظهر ملاقات کند، کاری از دستش بر نمی آید. پانزده دقیقه تمرین کرد و بعد یک ساعت خوابید.
  
  
  ضربه آرامی به در زده شد. 'سلام؟' نیک فریاد زد. 'سرویس اتاق.'
  
  
  در را باز کرد. پیشخدمت چاق با ردای سفیدش لبخندی زد و دسته گل و بطری چهار گل رز را که تا حدی پشت یک دستمال سفید پنهان شده بود در دست داشت. "به آمستردام خوش آمدید، آقا. با یک تعریف از مدیریت."
  
  
  نیک قدمی عقب رفت. مرد گل و بوربن را روی میزی کنار پنجره برد. ابروهای نیک بالا رفت. گلدان نداره؟ سینی نداره؟ "هی..." مرد با صدای تیز بطری را رها کرد. او تصادف نکرد نیک با چشمانش او را تعقیب کرد. در باز شد و نزدیک بود انگشتانش را از پا درآورد. مردی به سمت در پرید - مردی قد بلند و جثه که شبیه یک قایق سوار بود. یک تپانچه سیاه را محکم در دست گرفت. تفنگ بزرگی بود بدون لرزش، نیک را در حالی که تظاهر به لغزش می کرد دنبال کرد. سپس نیک خود را صاف کرد. مرد کوچکتر مرد عضلانی را دنبال کرد و در را بست. صدای تند انگلیسی از پیشخدمت شنیده شد: "صبر کن، آقای کنت." نیک از گوشه چشمش دستمال را دید که افتاد. دستی که او را گرفته بود یک اسلحه در دست داشت و همچنین به نظر می رسید که توسط یک حرفه ای نگه داشته شده است. بدون حرکت در ارتفاع مورد نظر آماده شلیک. نیک ایستاد.
  
  
  خودش یک برگ برنده داشت. او در جیب زیر شلوار خود یکی از بمب های گاز مرگبار - "پیر" را داشت. به آرامی دستش را پایین آورد.
  
  
  مردی که شبیه پیشخدمت بود گفت: "ولش کن. نه یک حرکت." مرد بسیار مصمم به نظر می رسید. نیک یخ کرد و گفت: من فقط چند تا گیلدر توش دارم...
  
  
  'خفه شو.'
  
  
  آخرین نفری که از در عبور کرد اکنون پشت سر نیک بود و در حال حاضر کاری از دستش بر نمی آمد. نه در تیراندازی متقابل دو تپانچه که به نظر می رسید در دستان بسیار توانا باشد. چیزی دور مچش حلقه شده بود و دستش به عقب کشیده شد. سپس دست دیگر بیرون کشیده شد - ملوان طناب را دور آن پیچید. طناب محکم کشیده شد و شبیه نایلون بود. مردی که گره می بست یا ملوان بود یا سال ها بود که ملوان بود. یکی از صدها بار نیکلاس هانتینگتون کارتر سوم، Љ3 از AX، بسته شده بود و تقریباً درمانده به نظر می رسید.
  
  
  مرد بزرگ گفت: اینجا بنشین.
  
  
  نیک نشست. ظاهراً گارسون و مرد چاق مسئول بودند. چیزهای او را به دقت بررسی کردند. آنها به هیچ وجه دزد نبودند. پس از بررسی هر جیب و هر درز دو کت و شلوار او، همه چیز را با دقت آویزان کردند. پس از ده دقیقه کارآگاهی پرزحمت، مرد چاق روبروی نیک نشست. او گردن کوچکی داشت، بیش از چند چین ضخیم گوشت بین یقه و سرش نبود، اما به هیچ وجه چاق به نظر نمی رسید. هیچ سلاحی وجود نداشت. او گفت: «آقای نورمن کنت از نیویورک. "چه مدت است که هلمی دی بوئر را می شناسید؟"
  
  
  'به تازگی. امروز در هواپیما با هم آشنا شدیم."
  
  
  "کی دوباره او را خواهید دید؟"
  
  
  'من نمی دانم.'
  
  
  "آیا به همین دلیل آن را به شما داد؟" انگشتان ضخیم کارت ویزیت هلمی را که آدرس محلی او روی آن بود، برداشتند.
  
  
  "چند بار همدیگر را خواهیم دید. او راهنمای خوبی است."
  
  
  "آیا شما اینجا هستید تا با منسون تجارت کنید؟"
  
  
  "من اینجا هستم تا با هر کسی که الماس را با قیمت مناسب به شرکت من می فروشد تجارت کنم. شما کی هستید؟ پلیس، دزد، جاسوس؟
  
  
  "کمی از همه چیز. بیایید بگوییم مافیا است. در نهایت مهم نیست."
  
  
  'تو از من چی میخوای؟'
  
  
  مرد استخوانی به جایی اشاره کرد که ویلهلمینا روی تخت دراز کشیده بود. "یک مورد کاملاً عجیب برای یک تاجر."
  
  
  "برای کسی که می تواند الماس به ارزش ده ها هزار دلار حمل کند؟ من عاشق این سلاح هستم."
  
  
  "بر خلاف قانون."
  
  
  "من مراقب خواهم بود."
  
  
  "در مورد کولینان Yenisei چه می دانید؟"
  
  
  "اوه، من آنها را دارم."
  
  
  اگر می گفت از سیاره دیگری آمده است، بالاتر نمی پریدند. مرد عضلانی صاف ایستاد. "پیشخدمت" فریاد زد: "بله؟" و ملوانی که گره ها را بسته بود دهانش را دو سانت پایین آورد.
  
  
  بزرگ گفت: "آنها را داری؟ از قبل؟ واقعا؟"
  
  
  در هتل بزرگ کراسنوپلسکی. نمی توانی به آنها برسی." مرد استخوانی پاکتی را از جیبش درآورد و سیگار کوچکی به دیگران داد. به نظر می رسید که او هم به نیک پیشنهاد می کند، اما نظرش تغییر کرد. آنها بلند شدند. "چی می خواهید بکنید. با آن انجام دهم؟
  
  
  البته، آن را با خود به ایالات متحده ببرید».
  
  
  - اما... اما نمی تونی. گمرک - آه! شما برنامه ای دارید. همه چیز قبلا انجام شده است.
  
  
  نیک با جدیت پاسخ داد: «همه چیز آماده است.
  
  
  مرد درشت اندام خشمگین به نظر می رسید. نیک فکر کرد: "همه آنها احمق هستند." یا من واقعاً دیوانه هستم. اما احمق ها یا نه، آنها چیزهای خود را می دانند. او بدون مزاحمت طناب را پشت سرش کشید، اما اصلاً تکان نخورد.
  
  
  مرد چاق ابری از دود آبی تیره را از لب های جمع شده اش به سمت سقف پرتاب کرد. -گفتی نمیتونیم بگیریمشون؟ و شما؟ رسید کجاست؟ اثبات؟
  
  
  'من ندارم. آقای استال این کار را برای من ترتیب داد." سالها پیش، استال هتل کراسنوپلسکی را اداره می کرد. نیک امیدوار بود که او هنوز آنجا باشد.
  
  
  دیوانه ای که وانمود می کرد گارسون است ناگهان گفت: "فکر می کنم دروغ می گوید. بیایید دهانش را ببندیم و انگشتان پایش را آتش بزنیم و ببینیم چه می گوید."
  
  
  مرد چاق گفت: "نه. او قبلاً در کراسنوپلسکی بود." همراه با حلمی. او را دیدم. این یک پر خوب در باسن ما خواهد بود. حالا... - او به سمت نیک رفت، - آقای کنت، شما الان می خواهید لباس بپوشید، و همه ما با احتیاط این کولینان ها را تحویل خواهیم داد. ما چهار نفر شما پسر بزرگی هستید و شاید می خواهید در جامعه خود یک قهرمان باشید. اما اگر این کار را نکنی، در این کشور کوچک مرده ای. ما این نوع هرج و مرج را نمی خواهیم. شاید اکنون در این مورد متقاعد شده اید. اگر نه، به چیزی که به شما گفتم فکر کنید."
  
  
  به دیوار اتاق برگشت و به گارسون و دیگری اشاره کرد. آن ها به نیک رضایت ندادند که دوباره اسلحه اش را بکشد. ملوان گره پشت نیک را باز کرد و طناب های برش را از مچ دستش جدا کرد. خون نیش زد. استخوانی گفت: "لباس بپوش. لوگر بار نشده است. با احتیاط حرکت کن."
  
  
  نیک با احتیاط حرکت کرد. دستش را به سوی پیراهنی که از پشتی صندلی آویزان بود دراز کرد، سپس کف دستش را به سیب آدم پیشخدمت کوبید. این یک حمله غافلگیرانه بود، گویی یکی از اعضای تیم تنیس روی میز چین می‌خواست با یک ضربه بک هند به توپی در فاصله پنج فوتی میز ضربه بزند. نیک قدمی به جلو برداشت، پرید و ضربه ای زد - و مرد قبل از اینکه نیک گردنش را لمس کند به سختی می توانست حرکت کند.
  
  
  در مقابل مردی که در حال سقوط بود، نیک چرخید و بازوی مرد چاق را در حالی که دستش را در جیبش برد، گرفت. چشمان مرد چاق با احساس نیروی خرد کننده گیره کاملا باز شد. به عنوان یک مرد قوی، او می دانست که ماهیچه ها چه معنایی دارند وقتی که باید خودش آنها را کنترل کند. او دستش را به سمت راست برد، اما نیک قبل از اینکه همه چیز خوب شود و واقعاً در جریان باشد، جای دیگری بود.
  
  
  نیک دستش را بالا آورد و درست زیر قفسه سینه‌اش، درست زیر قلبش کج کرد. او فرصتی برای زدن بهترین ضربه اش نداشت. علاوه بر این، این بدن بدون گردن در برابر ضربه مقاوم بود. مرد نیشخندی زد، اما مشت نیک احساس می کرد که به تازگی سعی کرده با چوب به گاو ضربه بزند.
  
  
  ملوان به سمت او شتافت و چیزی شبیه باتوم پلیس تکان داد. نیک مرد چاق را چرخاند و او را به جلو هل داد. دو مرد در حالی که نیک با پشت ژاکتش کمانچه می زد، به هم کوبیدند... دو مرد دوباره از هم جدا شدند و به سرعت به سمت او برگشتند. نیک وقتی نزدیکتر شد به کاسه زانو ملوان لگد زد و ماهرانه جلوی کتش چرخید. حریف بزرگتر مرد چاق از روی مردی که جیغ می‌کشید قدم گذاشت، محکم ایستاد و با دستان دراز به سمت نیک خم شد. نیک تظاهر به حمله کرد، دست چپش را بالای دست راست مرد چاق گذاشت، عقب رفت، برگشت و در حالی که مچ دست چپش را با دست راست گرفته بود، به شکمش لگد زد. ...
  
  
  چند صد پوند از وزن مرد که به پهلو لیز می‌خورد، یک صندلی، یک میز قهوه‌خوری را له کرد، یک تلویزیون را طوری روی زمین کوبید که انگار یک ماشین اسباب‌بازی است و در نهایت با برخورد به بقایای ماشین تحریر، قاب ماشین، آرام گرفت. که با صدای ریزش غم انگیزی به دیوار کوبید. . مرد چاق که توسط نیک هل داده شد و با چنگال او چرخید، بیشترین آسیب را از حمله به مبلمان متحمل شد. ایستادن او از نیک یک ثانیه بیشتر طول کشید.
  
  
  نیک به جلو پرید و گلوی حریفش را گرفت. چند ثانیه برای نیک کافی بود - وقتی افتادند... نیک با دست دیگرش مچ دستش را گرفت. این نگه‌داری بود که تنفس و جریان خون فرد را برای ده ثانیه مسدود می‌کرد. اما ده ثانیه فرصت نداشت. این موجود گارسون مانند با سرفه و خفگی به اندازه کافی زنده شد تا اسلحه را بگیرد. نیک آزاد شد، به سرعت به حریف ضربه زد و اسلحه را از دست او ربود.
  
  
  شلیک اول از دست رفت، ضربه دوم از سقف گذشت و نیک اسلحه را از پنجره سالم دوم پرتاب کرد. اگر این روند ادامه پیدا می کرد، می توانستند کمی هوای تازه دریافت کنند. آیا کسی در این هتل نمی‌شنود چه خبر است؟
  
  
  پیشخدمت مشتی به شکم او زد. اگر انتظار این را نداشت، شاید دیگر هرگز درد این ضربه را احساس نمی کرد. دستش را زیر چانه مهاجم گذاشت و ضربه ای به او زد... مرد چاق مانند گاو نر روی پارچه ای قرمز به جلو هجوم آورد. نیک کبوتر به کناری رفت، به امید اینکه بتواند کمی محافظت بهتری پیدا کند، اما روی بقایای غم انگیز تلویزیون و لوازم جانبی آن زمین خورد. مرد چاق اگر شاخ داشت او را روی شاخ می برد. در حالی که هر دو روی تخت جمع شده بودند، در اتاق باز شد و زنی با فریاد دوید. نیک و مرد چاق در روتختی، پتو و بالش گره خورده بودند. حریفش کند بود. نیک ملوان را دید که به سمت در می خزد. گارسون کجا بود؟ نیک با عصبانیت پتویی را که همچنان دور او آویزان شده بود کشید. بام! چراغ خاموش شد.
  
  
  برای چند ثانیه از ضربه شوکه شد و نابینا شد. وضعیت جسمانی فوق‌العاده‌اش او را تقریباً هوشیار نگه می‌داشت در حالی که سرش را تکان داد و روی پاهایش بلند شد. پس پیشخدمت ظاهر شد! باتوم ملوان را گرفت و با آن به من زد. اگه بتونم بگیرمش...
  
  
  باید به خود می آمد، روی زمین می نشست و چند نفس عمیق می کشید. در جایی زنی شروع به داد و فریاد کرد و کمک خواست. صدای پای فرار مردم شنیده شد. پلک زد تا دوباره دید و از جایش بلند شد. اتاق خالی بود.
  
  
  وقتی مدتی را زیر آب سرد گذراند، اتاق دیگر خالی نبود. یک خدمتکار جیغ می زد، دو زنگوله، یک مدیر، دستیارش و یک نگهبان. در حالی که داشت خودش را خشک می کرد، ردایی می پوشید و ویلهلمینا را پنهان می کرد و وانمود می کرد که می خواهد پیراهنش را از روی تخت بیرون بکشد، پلیس از راه رسید.
  
  
  یک ساعت با او کار کردند. مدیر اتاق دیگری به او داد و اصرار کرد که دکتر بیاید. همه مودب، دوستانه و عصبانی بودند که نام نیک آمستردام لکه دار می شود. نیک پوزخندی زد و از همه تشکر کرد. او توضیحات دقیقی به کارآگاه داد و به او تبریک گفت. او از نگاه کردن به عکس های آلبوم پلیس امتناع کرد و گفت که همه چیز خیلی سریع گذشت. کارآگاه هرج و مرج را بررسی کرد، سپس دفترچه یادداشت خود را بست و به انگلیسی آهسته گفت: "اما نه خیلی سریع، آقای کنت. آنها اکنون رفته اند، اما می توانیم آنها را در بیمارستان پیدا کنیم."
  
  
  نیک وسایلش را به اتاق جدید برد، دستور داد ساعت 2 صبح او را بیدار کنند و به رختخواب رفت. وقتی اپراتور او را بیدار کرد، احساس خوبی داشت - او حتی سردرد هم نداشت. در حالی که داشت دوش می گرفت برایش قهوه آوردند.
  
  
  آدرسی که هلمی به او داد، خانه ای شفاف در استادیوم وگ، نه چندان دور از استادیوم المپیک بود. او او را در یک اتاق بسیار تمیز ملاقات کرد، آنقدر براق با لاک، رنگ و موم که همه چیز عالی به نظر می رسید... او گفت: "بیایید از نور روز استفاده کنیم." "اگر بخواهی، وقتی برگشتیم می‌توانیم اینجا یک نوشیدنی بنوشیم."
  
  
  "من از قبل می دانم که این اتفاق خواهد افتاد."
  
  
  آنها سوار یک واکسهال آبی شدند که او ماهرانه با آن رانندگی کرد. با ژاکت سبز روشن و تنگ و دامن چین دار، با روسری به رنگ سالمون در موهایش، حتی زیباتر از هواپیما به نظر می رسید. بسیار بریتانیایی، باریک و جذاب تر از دامن کتان کوتاهش.
  
  
  در حالی که ماشین را می راند، به پروفایل او نگاه کرد. جای تعجب نیست که منسون از او به عنوان یک مدل استفاده کرد. او با افتخار شهر را به او نشان داد. - اینجا Osterpark است، اینجا موزه Tropensky است - و اینجا، می بینید، Artis است. این باغ وحش ممکن است بهترین مجموعه حیوانات جهان را داشته باشد. به سمت ایستگاه می رویم. می بینید این کانال ها با چه مهارتی شهر را می گذرند؟ برنامه ریزان شهری باستان چیزهای زیادی را جلوتر می دیدند. این با امروز فرق می کند، امروز دیگر آینده را در نظر نمی گیرند. علاوه بر این - ببینید، خانه رامبراند وجود دارد - آنگاه متوجه منظور من می شوید. تمام این خیابان، جودنبریسترات، برای مترو تخریب می شود، می فهمی؟
  
  
  نیک به او گوش داد. او به یاد آورد که منطقه چگونه بود: رنگارنگ و جذاب، با حال و هوای مردمی که در اینجا زندگی می کردند و درک می کردند که زندگی گذشته و آینده ای دارد. او با اندوه به باقی مانده های آن درک و اعتماد ساکنان سابق نگاه کرد. کل محله ها ناپدید شده بودند... و Nieuwmarkt، که اکنون از آن عبور می کردند، به ویرانه های تفریح سابق خود تبدیل شده بود. شانه هایش را بالا آورد. خوب، او به گذشته و آینده فکر کرد. چنین مترویی در واقع چیزی جز یک زیردریایی در شهری مانند این نیست...
  
  
  او با او از میان بندرها عبور کرد و از کانال های منتهی به AJ عبور کرد، جایی که می توانست در تمام طول روز ترافیک آبی را تماشا کند، درست مانند شرق. رودخانه ها و پولدرهای عظیم را به او نشان داد... هنگامی که در امتداد کانال دریای شمال رانندگی می کردند، گفت: ضرب المثلی هست: خدا آسمان و زمین را آفرید و هلندی ها هلند را خلق کردند.
  
  
  "تو واقعاً به کشورت افتخار می کنی، هلمی. راهنمای خوبی برای همه آن گردشگران آمریکایی که به اینجا می آیند."
  
  
  "این خیلی غیرمعمول است، نورمن. برای نسل‌ها، مردم اینجا با دریا جنگیده‌اند. جای تعجب نیست که آنها اینقدر سرسخت هستند...؟ اما آنها بسیار زنده، بسیار خالص، بسیار پرانرژی هستند."
  
  
  نیک غرغر کرد: «و درست مثل بقیه مردم کسل کننده و خرافی. از هر نظر، هلمی، سلطنت‌ها مدت‌هاست کهنه شده‌اند.»
  
  
  او پرحرف ماند تا اینکه به مقصد رسیدند: یک غذاخوری قدیمی هلندی که شبیه سال‌های قبل بود. اما هیچ کس از تلخی های گیاهی فریزی که در زیر تیرهای باستانی سرو می شود، دلسرد نمی شود، جایی که صندلی های شاد با گل ها توسط مردم شاد اشغال می شود. پس از آن پیاده روی به سمت میز بوفه - به اندازه یک سالن بولینگ - با غذاهای سرد و گرم ماهی، گوشت، پنیر، سس، سالاد، پای گوشت و انواع غذاهای خوشمزه دیگر همراه است.
  
  
  نیک پس از سفر دوم به این میز، با مقداری لیگر عالی و نگاه کردن به مجموعه وسیع ظروف، تسلیم شد. او گفت: "من باید خودم را تحت فشار بگذارم تا این مقدار غذا را مدیریت کنم."
  
  
  "این یک رستوران واقعا عالی و ارزان است. صبر کنید تا اردک، کبک، خرچنگ و صدف زلاندی ما را امتحان کنید."
  
  
  "بعدا عزیزم."
  
  
  پر و راضی، در امتداد جاده دو خطه قدیمی به آمستردام برگشتند. نیک به او پیشنهاد داد تا او را براند و رانندگی ماشین را آسان کرد.
  
  
  ماشین پشت سرشان حرکت می کرد. مرد از پنجره به بیرون خم شد و به آنها اشاره کرد که بایستند و آنها را به کنار جاده هل داد. نیک می خواست سریع بچرخد، اما بلافاصله این ایده را رد کرد. اول از همه، او به اندازه کافی ماشین را نمی شناخت، و علاوه بر این، اگر مراقب باشید که مورد اصابت گلوله قرار نگیرید، همیشه می توانید چیزی را بفهمید.
  
  
  مردی که آنها را کنار زده بود بیرون آمد و به آنها نزدیک شد. او مانند یک پلیس از سریال FBI به نظر می رسید. او حتی یک ماوزر معمولی را بیرون کشید و گفت: "یک دختر با ما می آید. لطفا نگران نباشید.
  
  
  نیک با لبخند به او نگاه کرد. 'خوب.' رو به حلمی کرد. 'او را میشناسی؟'
  
  
  صدایش تیز بود. "نه، نورمن. نه...
  
  
  مرد خیلی ساده به در نزدیک شد. نیک آن را باز کرد و وقتی پاهایش به سنگفرش برخورد کرد صدای خراش فلز روی اسلحه را شنید. اوضاع به نفع او بود. وقتی از "مشکلی نیست" و "لطفا" صحبت می کنند، قاتل نیستند. تپانچه ممکن است ایمنی را روشن کند. و علاوه بر این، اگر رفلکس های شما خوب است، اگر در وضعیت خوبی هستید و اگر ساعت ها، روزها، ماه ها، سال ها را در موقعیت های مشابه تمرین کرده اید...
  
  
  اسلحه شلیک نکرد مرد روی لگن نیک چرخید و با چنان قدرتی به جاده کوبید که ممکن بود ضربه مغزی جدی به او وارد شود. ماوزر از دستانش افتاد. نیک او را زیر واکسهال لگد زد و به سمت ماشین دیگر دوید و ویلهلمینا را با خود کشید. این راننده یا باهوش بود یا ترسو - حداقل شریک بدی بود. او به سرعت از آنجا دور شد و نیک را در ابر بزرگی از دود اگزوز حیران کرد.
  
  
  نیک لوگر را در آغوش گرفت و به مردی که بی حرکت در جاده دراز کشیده بود خم شد. نفس هایش سخت به نظر می رسید. نیک به سرعت جیب هایش را خالی کرد و هر چه پیدا می کرد با خود جمع کرد. او کمربندش را برای غلاف، گلوله‌های یدکی و نشانش جستجو کرد. سپس پشت فرمان به عقب پرید و به دنبال چراغ‌های کوچک عقب در دوردست دوید.
  
  
  واکسهال سریع بود، اما به اندازه کافی سریع نبود.
  
  
  هلمی بارها و بارها تکرار کرد: "اوه خدا. و این در هلند است. اینجا هرگز این اتفاق نمی افتد. بیایید به پلیس برویم. آنها چه کسانی هستند؟ و چرا؟ چگونه توانستی به این سرعت این کار را انجام دهی؟" نورمن؟وگرنه به ما شلیک میکرد؟
  
  
  قبل از اینکه او کمی آرام شود، یک و نیم لیوان ویسکی در اتاق او طول کشید.
  
  
  در همین حال، او به مجموعه چیزهایی که از مرد ماوزر گرفته بود نگاه کرد. هیچ چی. آشغال های معمولی از کیسه های معمولی - سیگار، خودکار، چاقو، دفترچه یادداشت، کبریت. دفتر خالی بود، حتی یک مدخل در آن نبود. او سرش را تکان داد. نه یک افسر مجری قانون. من هم چنین فکر نمی‌کنم. آنها معمولاً متفاوت عمل می‌کنند، اگرچه مردانی هستند که بیش از حد تلویزیون تماشا می‌کنند.»
  
  
  لیوان را دوباره پر کرد و کنار هلمی روی تخت پهن نشست. اگر در اتاق آنها دستگاه های شنود وجود داشت، موسیقی ملایم کانال های-فای کافی بود تا کلمات آنها برای هر شنونده ای نامفهوم باشد.
  
  
  "چرا می خواستند تو را ببرند هلمی؟"
  
  
  "من - من نمی دانم."
  
  
  "میدونی، این فقط یک دزدی نبود. مرد گفت: "دختر با ما می آید." پس اگر چیزی به ذهنشان خطور کرد، این شما بودید. جاده. آنها باید به دنبال تو می گشتند."
  
  
  زیبایی حلمی از ترس یا عصبانیت رشد کرد. نیک به ابرهای مه آلودی که چشمان آبی درخشان او را پوشانده بود نگاه کرد. "من... نمی توانم تصور کنم چه کسی..."
  
  
  "آیا اسرار تجاری یا هر چیز دیگری دارید؟"
  
  
  آب دهانش را قورت داد و سرش را تکان داد. نیک به این سوال فکر کرد: آیا چیزی را فهمیدی که قرار نبود می دانستی؟ اما بعد دوباره سوال را پرسید. خیلی سرراست بود. او دیگر به نورمن کنت به دلیل واکنش او به این دو مرد اعتماد نداشت و سخنان بعدی او این را ثابت کرد. آهسته گفت: نورمن. "تو خیلی سریع بودی. و من تفنگت را دیدم. تو کی هستی؟"
  
  
  او را در آغوش گرفت. به نظر می رسید از آن لذت می برد. "هیچ چیزی جز هلمی تاجر معمولی آمریکایی. از مد افتاده. تا زمانی که با این الماس ها راه می روم، تا زمانی که بتوانم کاری انجام دهم، هیچکس آنها را از من نخواهد گرفت."
  
  
  او لرزید. نیک پاهایش را دراز کرد. او خودش را دوست داشت، تصویری که برای خودش خلق کرد. او احساس قهرمانی زیادی می کرد. به آرامی روی زانویش زد. "آرام باش هلمی. بیرون خیلی بد بود. اما هر کسی که سرش را در جاده بزند، تا چند هفته آینده تو و هیچ کس دیگری را اذیت نمی کند. ما می توانیم پلیس را مطلع کنیم، اما می توانیم ساکت شویم. شما چه کار می کنید. فکر می کنی؟" باید به فیلیپ ون در لان بگویید؟" این سوال کلیدی بود. او مدت زیادی سکوت کرد. سرش را روی شانه او گذاشت و آهی کشید. "نمی دانم. اگر آنها بخواهند باید به او هشدار داده شود. برای انجام هر کاری علیه منسون، اما چه اتفاقی می افتد؟
  
  
  'عجیب.'
  
  
  'منظورم این بود. فیل مغز است. هوشمندانه. او یک تاجر اروپایی قدیمی سیاه پوش با یقه سفید و ذهن منجمد نیست. اما وقتی متوجه شود که زیردستش تقریباً ربوده شده است، چه خواهد گفت؟ منسون اصلا این را دوست ندارد. باید ببینید چه نوع چک پرسنلی در نیویورک استفاده می شود. کارآگاهان، مشاوران نظارت و همه چیز. منظورم این است که فیل در سطح شخصی ممکن است یک شعبده باز باشد، اما در کسب و کارش متفاوت است. و من عاشق کارم هستم."
  
  
  "فکر می کنی او تو را اخراج کند؟"
  
  
  "نه، نه، نه واقعا."
  
  
  "اما اگر ارتقاء در خطر است - آینده شما. پس این می تواند برای او مفید باشد؟
  
  
  'آره. اونجا حالم خوبه قابل اعتماد و کارآمد. سپس این اولین آزمایش خواهد بود.
  
  
  نیک در حالی که کلماتش را با دقت انتخاب کرد، گفت: "لطفا عصبانی نباش." حسادت به کسی مثل من؟
  
  
  او در مورد آن فکر کرد. نه. من - من متقاعد شده ام که اینطور نیست. خدا، من و فیل - چند روز وقت داشتیم - با هم بودیم. بله، در تعطیلات آخر هفته طولانی اتفاق می افتد. او واقعا زیبا و جالب است. بنابراین... -
  
  
  آیا او از شما خبر دارد - با دیگران؟
  
  
  او می داند که من مجرد هستم، اگر منظور شما این است. سردی در کلماتش موج می زد.
  
  
  نیک گفت: "فیل به هیچ وجه مرد حسود خطرناکی به نظر نمی رسد. یک جهان وطن بسیار شیک در مورد او وجود دارد. مردی که در موقعیت او باشد هرگز خود یا شرکتش را درگیر یک تجارت مبهم نمی کند. یا تجارت غیرقانونی. بنابراین ما می توانیم او را بنویس."
  
  
  او برای مدت طولانی سکوت کرد. سخنانش او را به فکر واداشت.
  
  
  بالاخره گفت: بله. اما این یک پاسخ واقعی به نظر نمی رسید.
  
  
  "در مورد بقیه افراد شرکت چطور؟ منظورم همان چیزی بود که در مورد شما گفتم. شما زن فوق العاده جذابی هستید. اگر مرد یا پسری شما را بپرستند چندان عجیب به نظرم نمی رسد. کسی که شما به او اهمیت نمی دهید." شاید کسی که فقط چند بار با او قرار گذاشته اید. نه منسون. زنان معمولاً این چیزها را ناخودآگاه احساس می کنند. با دقت در مورد آن فکر کنید. آیا زمانی که شما در جایی توجه بیشتری داشتید، افرادی بودند که شما را تماشا می کردند؟
  
  
  "نه، شاید. نمی‌دانم. اما در حال حاضر ما خانواده‌ای شاد هستیم. من هرگز کسی را رد نکردم. نه، منظورم این نبود. اگر کسی بیشتر از حد معمول علاقه یا محبت نشان می‌داد، من بودم. با او خیلی خوب است. من دوست دارم که مورد پسند واقع شوم.
  
  
  'خیلی خوب. به نوعی من همچنین می بینم که شما یک تحسین کننده ناشناس نخواهید داشت که بتواند خطرناک شود. و مطمئناً دشمنی ندارید. دختری که آنها را دارد ریسک زیادی می کند. یکی از آن افراد بی دفاعی که دوست دارند "در دهان گرم، در الاغ سرد" باشند. اونایی که وقتی مردا باهاشون به جهنم میرن ازش لذت میبرن...
  
  
  چشمان هلمی با دیدن چشمانش تیره شد. "نورمن، می فهمی."
  
  
  این یک بوسه طولانی بود. از بین بردن تنش و به اشتراک گذاشتن مشکلات کمک کرد. نیک می‌دانست، اما لعنتی، از آن لب‌های بی‌نقص مانند امواج گرم در ساحل استفاده می‌کرد. آهی کشید و با تسلیم و آمادگی که نشانی از دروغگویی نداشت، خود را به او فشار داد. او پس از باران اولیه بهاری بوی گل می‌داد و احساس می‌کرد آن زنی که محمد در برابر آتش متمرکز دشمن به سربازانش وعده داده بود. نفس‌هایش تندتر شد وقتی که کاملاً ناامیدانه تمام سینه‌های خوشمزه‌اش را به نیک کوبید.
  
  
  به نظر می رسید سال ها از زمانی که او گفت: "منظورم دوستی است" گذشته است. شما دوستان خوبی هستید و می توانید با هم صحبت کنید. در نهایت احساس می کنید که باید آن را به روش خاصی انجام دهید، حداقل می توانید در مورد آن صحبت کنید. وقتی بالاخره زمانش فرا رسید، حداقل کاری با یکدیگر دارید.
  
  
  امروز آنها نیازی به گفتن چیزی به یکدیگر نداشتند. همانطور که او دکمه‌های پیراهنش را باز می‌کرد، به او کمک کرد و با عجله ژاکت سبز روشن و سوتینش را در آورد. گلویش با چیزی که در تاریکی برای چشمانش آشکار شده بود، دوباره سفت شد. آبنما. منبع سعی کرد به آرامی بنوشد، آن را مزه می کرد، انگار تمام تخت های گل روی صورتش فشرده شده بودند و نقش های رنگارنگ را در آنجا می بافند، حتی وقتی چشمانش بسته بود. الله - سبحان. این نرم ترین و خوشبوترین ابری بود که تا به حال از آن رد شده بود.
  
  
  وقتی بالاخره بعد از چند کاوش متقابل به هم وصل شدند، او زمزمه کرد: "اوه، این خیلی متفاوت است. خیلی خوشمزه است. اما همان طور که فکر می کردم باشد."
  
  
  او عمیق تر در او فرو رفت و به آرامی پاسخ داد: "همانطور که تصور می کردم، هلمی. حالا می دانم چرا اینقدر زیبا هستی. تو فقط یک ظاهر نیستی، یک صدف، تو یک قرنیه هستی."
  
  
  "تو به من حس می کنی..."
  
  
  او نمی دانست چیست، اما هر دو آن را احساس کردند.
  
  
  بعداً در گوش کوچکش زمزمه کرد: "پاک. به طرز لذت بخشی ناب. این تو هستی، هلمی.
  
  
  آهی کشید و به سمت او برگشت. "واقعا عشق ورزيدن... او اجازه داد كه كلمات بر سر زبانش بچرخد. من مي دانم كه چيست. پيدا كردن معشوق مناسب نيست - معشوق مناسب بودن است."
  
  
  او لب هایش را دور گوشش زمزمه کرد: «تو باید این را بنویسی».
  
  
  
  فصل 2
  
  
  
  
  
  صبح عالی برای صرف صبحانه در رختخواب با یک دختر زیبا بود. خورشید درخشان جرقه های داغ را از پنجره پرتاب کرد. گاری سرویس اتاقی که با کمک هلمی سفارش داده شد، بوفه ای پر از غذاهای لذیذ بود، از کوفته توت گرفته تا آبجو، ژامبون و شاه ماهی.
  
  
  نیک بعد از یک فنجان دوم قهوه معطر عالی که توسط هلمی کاملا برهنه و اصلا خجالتی ریخته شد، گفت: "شما دیر سر کار آمدید. اگر رئیستان بفهمد دیشب در خانه نبودید چه اتفاقی می افتد؟"
  
  
  دست های نرمی روی صورتش گذاشته بودند و ته ریش را حس می کردند. مستقیم در چشمان او نگاه کرد و پوزخندی شیطنت آمیز زد. "نگران من نباش. در این طرف اقیانوس، من مجبور نیستم به ساعت نگاه کنم. من حتی یک تلفن در آپارتمانم ندارم. عمدا. من آزادی خود را دوست دارم."
  
  
  نیک او را بوسید و او را از خود دور کرد. اگر اینطور کنار هم می ایستادند دیگر هرگز نمی ایستادند. هلمی و بعد او. "من از مطرح کردن دوباره این موضوع متنفرم، اما آیا به آن دو احمقی که دیشب سعی کردند به شما حمله کنند فکر کرده اید؟ و آنها می توانند برای چه کسی کار کنند؟ آنها دنبال شما بودند - بیایید گول نزنیم. اقلام موجود در جیب آن مرد نمی گنجد. به نظر ما چیزی شبیه تهدید نیست.
  
  
  دید که لبخند شیرین از روی لبانش محو شد. او را دوست داشت. وقتی روی تخت بزرگ زانو زد، او را بیشتر دوست داشت. پری لذیذ منحنی ها و منحنی های او، که در آن حالت خمیده دیده می شد، رویای هر هنرمندی بود. دیدن ناپدید شدن درخشش گلگون از آن چهره باشکوه و جایگزینی آن با یک ماسک تیره و پر از نگرانی، افتضاح بود. فقط اگر همه چیزهایی را که می دانست به او می گفت - اما اگر او خیلی زور می زد، مثل صدف می ترکید. با دندان های سفید و زیبایش برای لحظه ای لب پایینش را گاز گرفت. ابراز نگرانی در چهره او ظاهر شد - بیشتر از چیزی که یک دختر زیبا باید داشته باشد. او به آرامی گفت: "من قبلاً آنها را ندیده بودم." "من هم به آنها فکر کردم. اما مطمئن نیستیم که آنها مرا می شناسند. شاید آنها فقط یک دختر می خواستند؟
  
  
  "حتی اگر می خواستی، هیچ کلمه ای را که می گویید باور نمی کردید. این بچه ها حرفه ای بودند. نه از آن دسته حرفه ای هایی که در زمان های بهتر در آمریکا ملاقات کردید، اما به اندازه کافی عصبانی بودند. آنها شما را می خواستند. آنها آدم های عجیب و غریب معمولی نبودند - "یا شاید آنها بودند - یا زنانی که خیلی خوب در آینه به نظر می رسیدند و حالا می خواستند بلوند را بگیرند. آنها خیلی عمدی این مکان را برای حمله خود انتخاب کردند."
  
  
  او گفت: "و تو از آن جلوگیری کردی."
  
  
  "معمولاً از پسری از بوستون که در جوانی برای سرگرمی با خارپشت های خیابانی ایرلندی و ایتالیایی از North End می جنگید ضربه نمی خورند. من دفاع از خودم را خیلی خوب یاد گرفته ام. آنها شانس زیادی نداشته اند."
  
  
  حالا به خوبی از او مراقبت شده بود، مثل یک بارانی پلاستیکی شفاف خاکستری روی او افتاده بود. درخشش را از آن خارج کرد. او همچنین فکر می کرد ترس را در چشمان او می بیند. او زمزمه کرد: «خوشحالم که یک هفته دیگر به نیویورک برمی گردم.
  
  
  "این اصلاً محافظتی نیست. و قبل از آن، احتمالاً شما را تکه تکه می کنند. و سپس، اگر این تمام چیزی است که آنها می خواهند، می توانند یک نفر را برای شما به نیویورک بفرستند. در مورد آن فکر کنید، عزیزم. چه کسی می خواهد به شما آسیب برساند. ؟"
  
  
  "من - من نمی دانم."
  
  
  "شما در تمام دنیا دشمن ندارید؟"
  
  
  "نه." منظور او این نبود.
  
  
  نیک آهی کشید و گفت: بهتر است همه چیز را به من بگو هلمی. فکر می کنم به یک دوست نیاز خواهی داشت و شاید من یکی از بهترین ها باشم. دیروز وقتی به هتل برگشتم، توسط سه مرد در هتل مورد حمله قرار گرفتم. سوال اصلی آنها این بود - چند وقت است که شما را می شناسم.
  
  
  او ناگهان رنگ پریده شد و دوباره روی باسنش افتاد. چند لحظه نفسش را حبس کرد و بعد عصبی آن را رها کرد. - تو در این مورد به من نگفتی... کی...
  
  
  می توانستم از یک عبارت قدیمی استفاده کنم. - تو در این مورد از من نپرسیدی. امروز در روزنامه ها خواهد آمد تاجر خارجی قربانی سرقت من به پلیس نگفتم که در مورد شما می پرسند. من آنها را برای شما شرح خواهم داد و ببینم آیا شما یکی از آنها را می شناسید یا خیر.
  
  
  او توصیف واضحی از پیشخدمت، ملوان و گوریل بی گردن ارائه کرد. در حالی که صحبت می کرد، ظاهراً معمولی به او نگاه کرد، اما تمام تغییرات در حالات و حرکات صورت را مطالعه کرد. او نمی خواست روی آن شرط بندی کند، اما فکر می کرد که او حداقل یکی از این افراد را می شناسد. آیا او با او صادق خواهد بود؟
  
  
  "...من فکر نمی کنم ملوان دیگر به دریا می رود و گارسون به رستوران می رود. آنها احتمالاً کار بهتری پیدا کرده اند. مرد استخوانی رئیس آنها است. فکر می کنم آنها دزدهای ارزان قیمت معمولی نیستند. آنها بودند. خوب لباس پوشید و کاملا حرفه ای عمل کرد.
  
  
  "اوه..." دهانش نگران به نظر می رسید و چشمانش تیره بود. "من-من کسی را نمی شناسم که اینطور به نظر برسد."
  
  
  نیک آهی کشید. "حکلمی، تو در خطر هستی. ما در خطریم. این بچه‌ها این را جدی می‌گفتند و شاید بازگردند. هر کسی در فرودگاه اسخیپول به ما شلیک کرد می‌تواند دوباره تلاش کند، اما هدفش بهتر است.
  
  
  "آیا واقعا فکر می کنید که او می خواست ما را بکشد؟"
  
  
  "این چیزی فراتر از یک تهدید بود. من شخصاً فکر نمی کنم هیچ یک از این دشمنان مرگبار در شهر وجود داشته باشد ... اگر آنها ایده ای داشته باشند که کیست.
  
  
  بنابراین شما و کوبوس در خطر هستید. موضوع کوبوس برای من چندان بدیهی به نظر نمی رسد، اگرچه شما هرگز نمی توانید هر یک از این دو را بدانید. فقط نمی توانم خیلی خوب شوت بزنم، اگرچه من تمایل دارم روی اولی شرط بندی کنم، اما فکرش را بکن، شاید او روزی برگردد.
  
  
  او می لرزید. 'وای نه.'
  
  
  می توانستی تمام مدارهای مغزش را پشت چشمان آبی درشتش ببینی.
  
  
  رله ها، آهنرباهای الکترومغناطیس کار کردند، دوباره انتخاب و رد شدند، ساختار و انتخاب شدند - پیچیده ترین کامپیوتر در جهان.
  
  
  اضافه بار را برنامه ریزی کرد و پرسید. - "الماس Yenisei چیست؟"
  
  
  فیوزها منفجر شدند. - 'چی؟ من نمی دانم.'
  
  
  "من فکر می کنم آنها الماس هستند. در مورد آن فکر کنید."
  
  
  "من-من ممکن است در مورد آنها شنیده باشم. اما - نه - من - هیچ یک از آنها را دریافت نکرده ام..."
  
  
  آیا می توانید بررسی کنید که آیا سنگ های قیمتی معروف یا الماس های بزرگی تحت این نام وجود دارد؟
  
  
  'آه بله. ما در دفتر یک نوع کتابخانه داریم.
  
  
  او به طور خودکار به او پاسخ داد. اگر او در این زمان با سؤالات کلیدی می آمد، می توانست پاسخ های درستی به او بدهد. اما اگر برای آن دستگاه پیچیده در سر او زیاد بود، هر احتمالی وجود داشت که از کار بیفتد. تنها پاسخی که دریافت خواهید کرد چیزی شبیه به - بله - نه - نمی دانم است.
  
  
  او روی بازوهایش که در دو طرف سینه اش روی تخت قرار داشت تکیه داد. درخشش موهای طلایی او را تحسین کرد؛ او سرش را تکان داد. او گفت: "باید بگویم فیل." "شاید همه اینها از منسون باشد."
  
  
  "نظرت عوض شده؟"
  
  
  "این بی انصافی برای شرکت نخواهد بود که چیزی نگوید. ممکن است بخشی از نوعی سرقت یا چیز دیگری باشد."
  
  
  نیک فکر کرد یک زن ابدی. دود پوشش و بهانه. "آیا برای من هم کاری انجام می دهی، هلمی؟ به منسون زنگ بزن و بپرس که آیا اعتبار من را بررسی کرده اند."
  
  
  سرش پرید بالا. - "چطور متوجه چک شدی...؟"
  
  
  "اولین چیز این است که این یک چیز معقول است... اجازه دهید به شما بگویند؟"
  
  
  'آره.' از تخت بلند شد. نیک دراز شد و از منظره لذت برد. او به سرعت هلندی صحبت می کرد. او شنید: «...Algemene Bank Nederland...».
  
  
  تلفن را قطع کرد و به سمت او برگشت. می گویند همه چیز عادی است.
  
  
  شما صد هزار دلار در حساب خود دارید. بعلاوه در صورت نیاز به وام بیشتری نیز وجود دارد."
  
  
  "پس من یک مشتری خوش آمدید؟"
  
  
  'آره.' - خم شد تا شلوارش را بردارد و شروع کرد به لباس پوشیدن. حرکاتش آهسته بود، انگار که حالش کاملا خوب بود. "فیل از فروش شما خوشحال خواهد شد. من مطمئناً این را می دانم. او تعجب می کند که چرا فیل پل مایر را با دو دستیار فرستاد تا به نیک بروند. و آن گلوله را در فرودگاه اسخیپول؟ او تکان خورد. آیا کسی در مورد منسون می داند؟" در مورد طرح‌هایی که به کلی تحویل داده می‌شوند، می‌فهمید؟ او نمی‌پذیرفت که فیل هیچ ربطی به آن‌ها ندارد، اما کی بود؟ نباید به او می‌گفت که پل را از توضیحات نورمن می‌شناخت. این می‌توانست بعدا انجام شود. پلیس هم می‌خواهد بداند. در آن لحظه که او قبل از زدن رژ لب، نیک را بوسید، او دوباره تحت کنترل بود.
  
  
  گفت: نیم ساعت دیگه میام. "بنابراین ما همه چیز را صادقانه به وان درلان خواهیم گفت. البته به جز جایی که دیشب خوابیدی.
  
  
  با لبخند به او نگاه کرد، اما او متوجه نشد.
  
  
  "بله، من فکر می کنم ما باید ..."
  
  
  "بسیار خوب هلمی. یک شخص همیشه بهتر می داند که چه کاری انجام دهد.
  
  
  از خود پرسید که آیا فکر می کند لازم است؟
  
  
  پل ادوارد مایر از صحبت کردن با فیلیپ ون درلان و گوش دادن به نظرات او ناراحت بود. پاهایش را با کفش های گران قیمت دراز کرد. به اعصابش کمک کرد... دستش را روی گردنش که تقریباً از بین رفته بود کشید و عرقش را پاک کرد. فیل نباید با او اینطور صحبت کند. او می تواند به این کمک کند... نه، نه - او نباید مثل یک احمق فکر کند. مغز و پول فیل وقتی ون در لن این کلمات را مانند توده های گلی به سمت او تف کرد، به هم خورد. "... لشکر من. سه منحط. یا دو منحط و یک احمق - تو - تو رئیس آنها هستی. چه احمقی. به او شلیک کردی؟
  
  
  'آره.'
  
  
  "از تفنگ با صدا خفه کن؟"
  
  
  'آره.'
  
  
  "یک بار به من گفتی که می توانی یک میخ به دیواری در صد یاردی شلیک کنی. چقدر با آنها فاصله داشتی؟ علاوه بر این، سر او کمی بزرگتر از یک میخ است، نه؟"
  
  
  "دویست یاردی"
  
  
  «دروغ می‌گویی، حرفت قطع شد». ون در لان به آرامی در دفتر کار خود به جلو و عقب می رفت. او قصد نداشت به پل بگوید که خوشحال است که او را از دست داده است و اولین برداشت خود را از نورمن کنت تغییر داده است. هنگام صبحانه، او به پل مایر دستور داد که به کنت حمله کند، زمانی که به هتل خود رسید، او متقاعد شد که او از ضد جاسوسی است. درست همانطور که او مطمئن بود که هلمی در استودیوی کلی کشف کرده است که داده های پیچیده و حجیم را می توان در یک ریزمدار متراکم کرد. او به دستگاه جاسوسی خود افتخار می کرد زیرا اختراع خودش بود. مشتریان او شامل روسیه، آفریقای جنوبی، اسپانیا و سه کشور دیگر در خاورمیانه بودند. به همین سادگی و به همان اندازه سودآور. او همچنین با دی گروت در الماس های دزدیده شده Yenisei سروکار داشت. فیلیپ شانه هایش را صاف کرد. او فکر می کرد که می تواند اختراع خود را به بالاترین قیمت بفروشد. بگذارید اینها فقط نقشه باشند. دی گروت یک جاسوس با تجربه بود، اما وقتی نوبت به چنین سودی رسید...
  
  
  پس از این می توانست دستگاه خود را به آمریکایی ها و انگلیسی ها بفروشد. پیام‌رسان‌های آن‌ها می‌توانند با خیال راحت داده‌های خود را در هر مکانی حمل کنند. سیا خوشحال ترین آژانس در جهان خواهد بود و MI بریتانیا می تواند از سیستم جدید استفاده کند. اگر فقط کارآمد کار می کردند.
  
  
  به طور کلی، عامل سابق آلمانی منطقی استدلال می کرد. دی گروت درست می گفت. ما باید انعطاف پذیر باشیم! هلمی هنوز قابل استفاده بود، فقط کمی عصبی بود. کنت یک بازی‌باز آمریکایی سرسخت بود که پول زیادی برای خرید الماس داشت. بنابراین! یک تغییر کوچک و فوری در استراتژی. او از اشتباهات پل به عنوان یک سلاح تاکتیکی استفاده خواهد کرد. این حرومزاده کم کم داشت خیلی مغرور می شد. او به پل نگاه کرد که دستانش را برای آرام شدن فشار می داد.
  
  
  ون در لان گفت: "شما به تمرین به عنوان یک تک تیرانداز نیاز دارید."
  
  
  پل نمی توانست چشمانش را ببیند. "من سر را هدف گرفته بودم. این احمقانه بود که به او صدمه بزنم."
  
  
  "در واقع، من می‌توانم چند تبهکار را از اسکله هامبورگ استخدام کنم. این هتل هم چه خراب است! او شما را مسخره کرد.
  
  
  او هر کسی نیست. او باید از اینترپل باشد.
  
  
  "شما هیچ مدرکی ندارید. آنها از نیویورک تأیید می کنند که کنت خریدار یک شرکت معتبر است. یک مرد جوان کاملاً قوی. یک تاجر و یک مبارز. شما آن آمریکایی ها را درک نمی کنید، پل. او حتی از شما باهوش تر است - شما. , که خودت را حرفه ای می خوانی .. ای انبوه احمق هر سه .. ها !
  
  
  او یک اسلحه دارد.
  
  
  «مردی مثل کنت می‌تواند آن را داشته باشد، می‌دانی که... دوباره بگو، او در مورد الماس‌های ینی‌سی به تو چه گفته است؟
  
  
  او گفت این او بود که آنها را خرید.
  
  
  غیرممکن است. اگر آنها را بخرد به شما می گویم.
  
  
  "تو به من گفتی که نتونستیم ببینیم... پس فکر کردم...
  
  
  "شاید او مرا پیشی گرفته است."
  
  
  "خب، نه، اما..."
  
  
  "سکوت!" - فیلیپ عاشق فرمان دادن بود. آنها به او احساس می کردند که او یک افسر آلمانی است، و در یک کلام، تمام مخاطبان خود را - نظامیان، غیرنظامیان و اسب ها - ساکت کرد. پل به بند انگشتانش نگاه کرد.
  
  
  ون در لان گفت: «دوباره فکر کن. او در مورد الماس چیزی نگفت؟ او به شدت به پل نگاه کرد و در این فکر بود که آیا او نمی تواند بیشتر از آنچه که اجازه می دهد بداند. او هرگز در مورد دستگاه ارتباطی خاص خود به پل نگفت. او گاهی اوقات از این مرد بی دست و پا به عنوان پسری برای تماس هایش در هلند استفاده می کرد، اما این تمام بود. ابروهای پرپشت پل مانند حلزون های خاکستری روی پل بینی اش به هم رسیدند.
  
  
  نه. فقط آنها را در هتل کراسناپلسکی رها کرد.
  
  
  "در یک خزانه؟ زیر قفل و کلید؟"
  
  
  "خب، او نگفت کجا هستند. آنها ظاهراً در استرال بودند.
  
  
  و او چیزی در مورد آن نمی داند - از او پرسیدم. البته بدون مزاحمت - این حالتی است که مغز احمق شما هرگز قادر به درک آن نخواهد بود. ون در لان با جدیت جدی ژنرالی که به تازگی تصمیم مهمی گرفته آهی کشید، با این اعتقاد که همه چیز را درست انجام داده است. "باشه پل. بپو و مارک را در DS به مزرعه ببر و مدتی آنجا بمان. من نمی خواهم چهره شما را برای مدتی در شهر ببینم. خم شوید و اجازه ندهید کسی شما را ببیند.
  
  
  'بله قربان.' - پل به سرعت ناپدید شد.
  
  
  ون در لن به آرامی مسیر را بالا و پایین می‌رفت و متفکرانه سیگارش را پف می‌کرد. معمولاً این به او احساس راحتی و موفقیت می داد، اما حالا نتیجه ای نداشت. او کمی راه رفت تا آرام شود و واقعاً به وضعیت نگاه کند. کمر او صاف است و وزنش به طور مساوی روی هر دو پا تقسیم می شود. اما او نمی توانست احساس راحتی کند... بازی اکنون شروع به خطرناک شدن می کند. هلمی احتمالاً خیلی چیزها را می دانست، اما جرات نداشت از او در مورد آن بپرسد. از نقطه نظر عملی، این ایده خوبی خواهد بود که آن را فقط در صورتی حذف کنیم که - به آرامی پیش رفت.
  
  
  با این حال، به نظر می رسید که او ممکن است در چشم یک طوفان باشد. اگر او در نیویورک و نورمن کنت با او صحبت می‌کرد، باید تا الان حرکت خود را انجام می‌دادند. تمام شواهد مورد نیاز آنها در روزنامه ها در کیف چرمی که با خود حمل می کرد بود. اوه خدای من. عرق پیشانی‌اش را با دستمالی تمیز پاک کرد، سپس دستمال جدیدی را از کشو برداشت.
  
  
  از اینترکام هلمی را اعلام کردند. ون در لان گفت: یک لحظه. به سمت آینه رفت و به چهره زیبایش نگاه کرد. او باید کمی بیشتر با هلمی می گذراند. او تا به حال رابطه با او را سطحی می دانست زیرا به رابطه پایدار رئیس با زیردستانش اعتقاد نداشت. مجبور شد دوباره آنها را کمی گرم کند. این می تواند بسیار سرگرم کننده باشد زیرا او در رختخواب بسیار خوب بود.
  
  
  به سمت در دفترش رفت تا به او سلام کند. "هلمی عزیزم. آخه خوبه که یه مدت تنها باشی." هر دو گونه اش رو بوسید. یه لحظه خجالت زده به نظر میرسه بعد لبخند زد.
  
  
  "در آمستردام بودن خوب است، فیل. می دانید که من همیشه اینجا احساس می کنم در خانه هستم.
  
  
  و یک مشتری با خود آوردی. تو استعداد تجارت داری عزیزم. داده های آقای کنت عالی است. یک روز قطعا با او معامله خواهیم کرد. بنشین هلمی
  
  
  صندلی را برای او گرفت و اجازه داد سیگاری روشن کند. عیسی، او زیبا بود. وارد اتاق شخصی اش شد و سبیل ها و دندان های سفیدش را با یک سری اخم هایی در آینه چک کرد.
  
  
  هلمی وقتی برگشت گفت: با آقای کنت صحبت کردم فکر می کنم می تواند مشتری خوبی برای ما باشد.
  
  
  "فکر می کنی چرا این اتفاق افتاد که در آن هواپیما در آن مکان کنار شما قرار گرفت؟"
  
  
  'من هم راجع به آن فکر کردم.' هلمی نظرات خود را در این مورد به اشتراک گذاشت: "اگر او می خواست با منسون ارتباط برقرار کند، این سخت ترین راه بود. و اگر او فقط می خواست کنار من بنشیند، من متملق می شدم.
  
  
  او مرد قوی ای است. منظورم از نظر فیزیکی است.
  
  
  "بله، من متوجه این موضوع شدم. دیروز بعدازظهر، وقتی در حال کاوش در شهر بودیم، او به من گفت که سه مرد قصد سرقت از او را در اتاقش داشتند. شخصی به او یا من در فرودگاه اسخیپول شلیک کرد. و شب گذشته دو مرد قصد ربودن داشتند. من
  
  
  ابروهای ون در لان با ذکر این آخرین تلاش برای آدم ربایی بالا رفت. او در حال آماده شدن برای تظاهر بود - اما اکنون او اصلاً نیازی به تظاهر ندارد. "هدمی، کی؟ چرا؟"
  
  
  این افراد در هتل از او درباره من پرسیدند. و در مورد چیزی به نام الماس ینیسی.
  
  
  او را با دقت تماشا کرد. فیل بازیگر فوق‌العاده‌ای بود، شاید بهترین در هلند، و همیشه به او کاملاً اعتماد داشت. نرمی او، سخاوت پذیرایی او همیشه او را کاملاً فریب می داد. وقتی ناگهان وارد استودیوی کلی در نیویورک شد، چشمانش اندکی باز شد. او رابطه آنها با "منسون" را کشف کرد و متوجه این موارد غیرعادی شد که به کیف او چسبیده بود. شاید فیل آن را نمی دانست، اما با فکر کردن به آنچه که او گفت یا کرد، او باید باور می کرد که او بخشی از توطئه است. او از او متنفر بود. اعصابش متشنج بود تا اینکه بالاخره کیف را به او داد.
  
  
  ون در لان به گرمی لبخند زد - این یک لباس مبدل دوستانه در چهره او بود. "الماس های Yenisei، که گفته می شود در حال حاضر برای فروش در دسترس هستند. اما شما، مانند من، همه این داستان ها را در صنعت ما می دانید. اما مهمتر از آن، از کجا فهمیدید که شخصی به شما در فرودگاه شلیک کرده است؟
  
  
  "نورمن گفت که صدای گلوله ای شنیده است."
  
  
  "تو او را چه می‌گویی نورمن؟ این ناز است. او..."
  
  
  "ما توافق کردیم که یکدیگر را با نام صدا کنیم، سپس در "Krasnapolsky"، یادتان هست؟ او بسیار جذاب است.
  
  
  او نمی‌دانست که این چنین به روح ون در لن آسیب می‌زند، اما نمی‌توانست آن را به شکل دیگری بگوید.
  
  
  ناگهان متوجه شد که او چه مرد خود محوری است. او از تعریف و تمجید از دیگران متنفر بود، مگر اینکه خودش آنها را به عنوان نوعی چاپلوسی تجاری به آنها می داد.
  
  
  «تو کنارش ایستاده بودی، چیزی شنیدی؟
  
  
  مطمئن نیستم، فکر کردم هواپیماست.
  
  
  "و این افراد در هتل او و در بزرگراه؟ آیا می‌دانی چه کسی می‌تواند باشد؟ دزد؟ دزد؟ آمستردام مثل قبل نیست. ما آنها را نمی‌شناسیم..."
  
  
  "نه. سه نفر در هتل در مورد من می پرسیدند. آنها نام من را می دانستند.
  
  
  "و او تنها کسی است که در جاده است؟"
  
  
  نه. فقط گفت دختر باید با آنها برود.
  
  
  "هلمی، فکر می کنم همه ما با مشکلی درگیر هستیم. وقتی سه شنبه آینده به آمریکا پرواز کردید، می خواهم یک محموله بسیار ارزشمند به شما بدهم. یکی از با ارزش ترین محموله هایی که تا به حال ارسال کرده ایم. از زمانی که من شروع به کار کردم چیزهای مشکوکی در حال رخ دادن است. کار بر روی این مشکل. ممکن است بخشی از یک توطئه باشد، اگرچه من نمی توانم ببینم که چگونه همه کار می کند.
  
  
  او امیدوار بود که او را باور کند. در هر صورت لازم بود او و کنت را اشتباه بگیریم.
  
  
  هلمی شگفت زده شد. چندین سرقت و سرقت در چند سال گذشته - بیش از گذشته - رخ داده است. وفاداری که به "منسون" احساس می کرد، زودباوری او را افزایش داد. "اوه، اما چطور - وقتی از هواپیما پیاده شدیم، آنها با ما کاری نداشتند، به جز..." بقیه را قورت داد.
  
  
  قرار بود این یادداشت ها را به او بگوید.
  
  
  "چه کسی می تواند به ما بگوید که مغز یک جنایتکار چگونه کار می کند؟ شاید آنها می خواستند به شما رشوه بسیار بالایی بدهند. شاید می خواستند شما را بیهوش کنند یا هیپنوتیزم کنند تا بعداً بیشتر مطیع باشید. فقط دوست شما از همه کارهای بد مطلع است. که اتفاق بیفتد
  
  
  "ما باید چکار کنیم؟
  
  
  "آیا شما و کنت باید تیراندازی و این افراد در خیابان را به پلیس گزارش دهید؟"
  
  
  او آنقدر دور نشد که متوجه شد فراموش کرده است که ماجرای هتل را ذکر کند. آیا او می داند که نورمن این را گزارش کرده است؟ ناباوری او بیشتر شد. او می توانست به طور عادی نفس بکشد. نه. به نظر می رسد این چندان منطقی نیست.
  
  
  "شاید شما باید این کار را انجام دهید. اما برای آن خیلی دیر است. نورمن تا زمانی که به توافق ما پایبند باشد فوراً اینجا خواهد بود."
  
  
  نورمن به قولش عمل کرد. هر سه نفر در دفتر ون در لان نشستند و درباره وقایع بحث کردند. نیک چیز جدیدی یاد نگرفت - و ون در لان مظنون شماره یک لیست باقی ماند. ون در لان گفت که از هلمی برای اقامت بیشتر در آمستردام محافظت خواهد کرد، اما نیک پیشنهاد متفاوتی داشت. او گفت: "شما نباید از این استفاده کنید، اگر هلمی بخواهد کمی از شهر را به من نشان دهد. آنگاه من خودم را مسئول او می دانم.
  
  
  ون در لان در حالی که سعی می کرد حسادت خود را پنهان کند، گفت: "از آنچه من فهمیدم، شما یک محافظ عالی هستید."
  
  
  نیک شانه هایش را بالا انداخت و کوتاه خندید. اوه، می دانید، این آمریکایی های معمولی، اگر خطری وجود دارد، آنها آنجا هستند.
  
  
  هلمی پذیرفت که در ساعت شش با نیک ملاقات کند. نیک پس از ترک ون در لان، الماس‌های درخشان‌تری از آن‌چه که تصور می‌کرد، دید. آنها از بورس، دیگر خانه های الماس دیدن کردند...
  
  
  ون در لن تا آنجا که می دانست و تا آنجا که می توانست از معانی مجموعه های جالب به او گفت. نیک متوجه شد که تفاوت جزئی در قیمت وجود دارد. هنگامی که آنها از یک برانچ دلچسب در Tsoyu-Wah، یک رستوران اندونزیایی در Ceintuurbaan - یک میز برنج با حدود بیست غذای مختلف - بازگشتند - نیک گفت: "از تلاش شما متشکرم، فیلیپ. من از شما چیزهای زیادی یاد گرفتم. بیایید تجارت کنیم. اکنون."
  
  
  ون در لن پلک زد. - "آیا شما انتخاب خود را کرده اید؟"
  
  
  "بله، من تصمیم گرفتم تا بفهمم شرکت من به کدام شرکت می تواند اعتماد کند. بیایید یک دسته از الماس هایی به ارزش مثلا 30000 دلار که به تازگی به من نشان دادید جمع آوری کنیم. به زودی خواهیم فهمید که آیا ما را فریب می دهید یا نه. نه، پس شما مشتری بسیار خوبی در ما دارید. اگر برعکس باشد، آن مشتری خوب را از دست خواهید داد، اگرچه ما می‌توانیم دوستان باقی بمانیم.
  
  
  ون در لان خندید. - "چگونه می توانم حد وسط بین حرص و آز و تجارت خوب خود را پیدا کنم؟"
  
  
  'دقیقا. این همیشه در مورد شرکت های خوب اتفاق می افتد. شما فقط نمی توانید آن را به روش دیگری انجام دهید.
  
  
  "باشه، نورمن. فردا صبح من سنگ ها را برایت انتخاب می کنم. می توانید آنها را بررسی کنید و من هر آنچه را که در مورد آنها می دانم به شما می گویم، تا بتوانید به خودتان در مورد آنها بگویید. امروز خیلی دیر است.
  
  
  "البته فیلیپ. و لطفاً یک دسته پاکت کوچک سفید برای من بیاور تا روی آن بنویسم. سپس نظرات شما را در مورد هر گروه سنگ در آنجا یادداشت خواهم کرد.
  
  
  'قطعا. ما توافق می کنیم، نورمن. برنامه ی بعدی شما چیه؟ آیا از شهرهای دیگر اروپایی دیدن خواهید کرد؟ یا به خانه برمی گردی؟
  
  
  "زود برمی گردم."
  
  
  "عجله نداری؟"
  
  
  "نه واقعا ...
  
  
  "سپس من می خواهم به شما دو چیز پیشنهاد کنم. اول: این آخر هفته به خانه روستایی من بیایید. ما بسیار سرگرم خواهیم شد. تنیس، اسب، گلف. و یک پرواز انفرادی با بالون هوای گرم. آیا تا به حال آن را امتحان کرده اید؟
  
  
  "نه."
  
  
  "شما از این لذت خواهید برد." او دستش را دور شانه های نیک انداخت... تو هم مثل بقیه عاشق چیزهای جدید و زنان جدید و زیبا هستی. بلوندها هم، درسته نورمن؟
  
  
  "بلوندها هم."
  
  
  "پس این دومین پیشنهاد من است. در واقع، این بیشتر شبیه یک درخواست است. من هلمی را با محموله ای از الماس به آمریکا می فرستم، یک محموله واقعاً بزرگ. من گمان می کنم که شخصی قصد دارد آن را بدزدد. آخرین تجربه شما ممکن است بخشی از حالا من می‌خواهم به شما پیشنهاد کنم که برای محافظت از او با هلمی سفر کنید، مگر اینکه با برنامه شما مطابقت داشته باشد یا شرکت شما تصمیم دیگری بگیرد.
  
  
  نیک پاسخ داد: من این کار را انجام می دهم. "دسیسه من را مجذوب خود می کند. در واقع، من قرار بود یک مامور مخفی باشم. می دانید، فیل، من همیشه از طرفداران پر و پا قرص جیمز باند بوده ام و هنوز هم کتاب های مربوط به او را دوست دارم. آیا تا به حال آنها را خوانده اید؟"
  
  
  'قطعا. آنها کاملاً محبوب هستند. اما البته این چیزها بیشتر در آمریکا اتفاق می افتد.
  
  
  شاید از نظر اعداد، اما در جایی خواندم که پیچیده ترین جنایات در انگلیس و فرانسه و هلند رخ می دهد.
  
  
  آیا این درست است؟ ون در لان مجذوب به نظر می رسید. "اما به قاتل بوستون، پلیس های شما در هر مترو فکر کنید، چگونه سارقان خودروهای زرهی را در نیوانگلند دستگیر می کنند، چنین چیزی تقریبا هر ماه اتفاق می افتد."
  
  
  با این حال، ما نمی توانیم با انگلیس رقابت کنیم، زیرا جنایتکاران آنها یک قطار کامل را در آنجا سرقت می کنند.
  
  
  'منظور شما را متوجه می شوم. جنایتکاران ما مبتکرترند.
  
  
  'قطعا. ماجرا در آمریکا اتفاق می افتد، اما دنیای قدیم جنایتکاران خود را دارد. در هر صورت خوشحالم که با هلمی برمی گردم. همانطور که شما گفتید، من عاشق الماس و بلوند هستم.
  
  
  بعد از اینکه ون در لان از Nykw خارج شد، متفکرانه سیگار کشید، به صندلی بزرگ چرمی تکیه داده بود و چشمانش به طرح لوترک روی دیوار روبرویش بود. این نورمن کنت پرنده جالبی بود. کمتر سطحی از آن چیزی که به نظر می رسید. نه پلیس، زیرا هیچ کس در پلیس درباره جرم و جنایت فکر نمی‌کند یا صحبت نمی‌کند، یا به علاقه‌اش به سرویس مخفی اشاره نمی‌کند. ون در لان نمی توانست هیچ سرویس مخفی را تصور کند که ماموری را با صد هزار دلار به اضافه اعتبار اسنادی برای خریدهای دیگر بفرستد. کنت مشتری خوبی خواهد بود و شاید چیزی برای استفاده متفاوت از او وجود داشته باشد. او احساس خوبی داشت که پولس و افرادش نتوانستند تکالیفش را به پایان برسانند. او به هلمی فکر کرد. او احتمالا شب را با کنت گذراند. این او را نگران کرد. همیشه به او به عنوان چیزی فراتر از یک عروسک زیبا نگاه می کرد تا از شر او خلاص شود ... فکر بدن دلپذیر او در آغوش شخص دیگری خاطره او را برانگیخت.
  
  
  او به طبقه چهارم رفت و او را در اتاقی در کنار بخش طراحی پیدا کرد. وقتی از او پرسید که آیا می تواند با او شام بخورد، به او گفت که قراری با نورمن کنت دارد. او ناامیدی خود را پنهان کرد. در بازگشت به دفتر، نیکلاس و دی گروت را در انتظار او دید.
  
  
  آنها با هم وارد دفتر ون در لان شدند. دی گروت مردی کوتاه قد و تاریک بود که توانایی عجیبی در نامرئی شدن در یک گروه سه نفره داشت. او به اندازه یک مامور عادی FBI، یک مقام مالیاتی متوسط یا یک جاسوس معمولی نامحسوس بود.
  
  
  بعد از احوالپرسی، ون در لان گفت: آیا برای این الماس ها قیمت تعیین کرده اید؟
  
  
  "آیا تصمیم گرفته اید که چقدر می خواهید برای آن بپردازید؟"
  
  
  سی دقیقه مکالمه فشرده طول کشید تا متوجه شویم که هنوز نتوانسته اند به توافق برسند.
  
  
  نیک به آرامی به سمت هتل برگشت. هنوز کارهای زیادی وجود داشت که او می خواست انجام دهد. آشنایان هرب ویتلاک را در آدرس بارهای مورد علاقه‌اش ردیابی کنید، الماس‌های Enisei را ردیابی کنید و به طور اتفاقی، اگر هلمی‌ها هیچ اطلاعاتی به دست نیاوردند، متوجه شوید که منسون با ضبط‌های ریز کلی چه کرده است. اما هر اشتباهی می تواند فوراً هویت و نقش او را آشکار کند. تا اینجا که عالی کار کرده است. ناامید کننده بود - منتظر باشید تا آنها به سراغ شما بیایند یا در نهایت خود را در عمل غرق کنید.
  
  
  در محل هتل، یک پاکت بزرگ، صورتی و مهر و موم شده به او داده شد که روی آن نوشته شده بود - آقای نورمن کنت، شخصاً مهم است.
  
  
  وارد لابی عجیب و غریب شد و نامه را باز کرد. پیامی با این مضمون چاپ شد: "من الماس ینیسی با قیمت مناسب دارم. آیا در آینده نزدیک امکان تماس با شما وجود دارد. Pieter-Jan van Rijn.
  
  
  نیک با خندان وارد آسانسور شد و پاکت صورتی را مانند پرچم در دست داشت. دو مرد خوش لباس در راهرو منتظر او بودند.
  
  
  دنیای قدیم هنوز چیزی برای شناخت او به ذهنش نرسیده است، نیک زمانی که با قفل دست و پنجه نرم می کرد به این موضوع فکر کرد.
  
  
  به دنبال او آمدند. در این مورد شکی نیست. وقتی هنوز پنج فوت با او فاصله داشتند، کلید را پرت کرد و ویلهلمینا را در کسری از ثانیه بیرون کشید...
  
  
  او با صدای بلند گفت: «همانجا که هستی بمان. او پاکت صورتی را روی زمین، جلوی پای آنها انداخت. "شما پرو
  
  
  رفتی بعد که گذاشتی؟ باشه پس منو پیدا کردی."
  
  
  
  
  فصل 3
  
  
  
  
  
  دو مرد مانند دو چهره از یک فیلم که ناگهان متوقف شد، یخ زدند. چشمان آنها از سلام مرگبار به شکل بشکه بلند ویلهلمینا گرد شد. دستان آنها برای نیک قابل مشاهده بود. یکی از آنها دستکش مشکی پوشیده بود. نیک گفت: «تا زمانی که بهت نگفتم حرکت نکن. "آیا به اندازه کافی انگلیسی من را می فهمید؟"
  
  
  پس از مکثی برای نفس کشیدن، مرد دستکش پاسخ داد: بله، بله، ما شما را درک می کنیم.
  
  
  "خفه شو." نیک گفت و سپس به داخل اتاق برگشت و مدام به دو مرد نگاه کرد. "بیا بریم."
  
  
  دنبالش رفتند. در را بست. مرد دستکش گفت: تو نمی فهمی، ما برایت پیام داریم.
  
  
  کاملا میفهمم شما از پیام داخل پاکت برای پیدا کردن من استفاده کردید. ما قرن ها پیش در ایالات متحده از این ترفند استفاده کردیم. اما تو فوراً به دنبال من نیامدی. از کجا می‌دانی که من الان می‌آیم، و این من بودم؟»
  
  
  آنها به یکدیگر نگاه کردند. مرد دستکش گفت: "واکی تاکی. ما در راهروی دیگری منتظر بودیم. یکی از دوستان در سالن به شما اطلاع داد که یک پاکت دریافت کرده اید."
  
  
  "بسیار موثر. بنشینید و دستان خود را به سمت صورت خود ببرید."
  
  
  "ما نمی خواهیم بنشینیم. آقای ون راین ما را به دنبال شما فرستاد. او آنچه شما نیاز دارید را دارد.
  
  
  -پس به هر حال قرار بود منو ببری. چه بخواهم چه نخواهم. مگه نه؟
  
  
  "خب، آقای ون راین خیلی مصمم بود."
  
  
  "پس چرا از من نخواست که پیش او بیایم، یا خودش برای ملاقات من به اینجا بیاید؟"
  
  
  ما این را نمی دانیم. ،
  
  
  "چقدر از اینجا فاصله دارد؟
  
  
  "پانزده دقیقه فاصله."
  
  
  "در دفترش یا در خانه؟"
  
  
  "در ماشین من."
  
  
  نیک از نظر ذهنی سر تکان داد. او خواستار تماس و اقدام بود. آن را آرزو کنید و آن را دریافت خواهید کرد. هر دوی شما، دستتان را روی دیوار بگذارید. آنها شروع به اعتراض کردند، اما پوزه ویلهلمینا آنها را متقاعد کرد و حالت نیک از حالت دوستانه به یک ماسک بدون احساس تغییر کرد. دست هایشان را به دیوار فشار دادند.
  
  
  یکی کلت .32 اتوماتیک داشت. دیگری غیر مسلح بود. او آنها را به دقت بررسی کرد، تا ساق پا برای پاهایشان. یک قدم به عقب رفت، خشاب را از کلت بیرون آورد و گلوله ها را از آن بیرون زد. سپس مجله را به عقب گذاشت.
  
  
  او گفت: «این یک سلاح جالب است. "این روزها چندان محبوب نیست. آیا می توانید مهمات آن را اینجا بخرید؟"
  
  
  'آره.'
  
  
  این را از کجا خریدی؟
  
  
  "در براتلبورو، ورمونت. من با چند دوست آنجا بودم. من آن را دوست دارم... خوب است.
  
  
  نیک ویلهلمینا را در جلمه گذاشت. سپس کلت را در دست گرفت و به طرف مرد دراز کرد. آن را بگیر.
  
  
  برگشتند و با تعجب نگاه کردند. بعد از مدتی دستکش به سمت سلاح دراز شد. نیک آن را به او داد. نیک گفت: بیا بریم. "من موافقم که از این ون راین بازدید کنم. اما زمان زیادی ندارم. لطفاً هیچ حرکت سریعی انجام ندهید. من خیلی عصبی هستم، اما خیلی سریع حرکت می کنم. ممکن است مشکلی پیش بیاید که همه ما دچار مشکل شویم. واقعا بعدا پشیمونم
  
  
  آنها یک مرسدس بنز بزرگ، نسبتا قدیمی، اما خوب نگهداری شده داشتند. نفر سومی هم با آنها رفت. نیک حدس زد که آن مرد فرستنده است. آنها به سمت بزرگراه حرکت کردند و در خیابانی توقف کردند که یک جگوار خاکستری در نزدیکی یک ساختمان مسکونی پارک شده بود. یک نفر داخل بود.
  
  
  "این اوست؟" - نیک پرسید.
  
  
  'آره.'
  
  
  "در ضمن، ساعت شما اینجا در هلند خیلی کند است. لطفاً 15 دقیقه در ماشین بمانید. من با او صحبت خواهم کرد. سعی نکنید از آن خارج شوید." من در مورد این رویداد در هتل به او نمی گویم. شما داستان خود را برای او تعریف خواهید کرد.
  
  
  وقتی او از ماشین پیاده شد و به سرعت به سمت جگوار رفت، هیچ کدام حرکت نکردند. او راننده مرسدس را دنبال کرد تا اینکه زیر پوشش جگوار قرار گرفت.
  
  
  مرد داخل ماشین شبیه یک افسر نیروی دریایی در مرخصی بود. او یک ژاکت با دکمه های برنجی و یک کلاه سرمه ای آبی پوشیده بود. نیک گفت: "آقای ون راین، آیا می توانم با شما دست بدهم؟"
  
  
  'لطفا.'
  
  
  نیک دست محکمی فشرد. "من از این بابت متاسفم، آقای کنت. اما این یک موضوع بسیار ظریف است.
  
  
  نیک با پوزخند گفت: «من وقت داشتم تا به همه چیز فکر کنم. ون راین خجالت زده به نظر می رسید. "خب، مطمئناً می دانید که می خواهم در مورد چه چیزی با شما صحبت کنم. شما برای خرید الماس های Yenisei اینجا هستید. من آنها را دریافت کردم. شما ارزش آنها را می دانید، نه؟ آیا می خواهید پیشنهادی بدهید؟
  
  
  نیک با خوشرویی گفت: البته می دانم. اما، می دانید، ما قیمت دقیق این را نمی دانیم. منظور شما تقریباً چه مقدار است؟
  
  
  "شش میلیون."
  
  
  آیا می توانم آنها را ببینم؟
  
  
  'قطعا.'
  
  
  هر دو مرد برای لحظه ای دوستانه و منتظر به یکدیگر نگاه کردند. نیک به این فکر کرد که آیا آنها را از جیبش، از محفظه دستکش بیرون می آورد یا از زیر فرش. در نهایت نیک پرسید: "آیا آنها را با خود داری؟"
  
  
  "آن "الماس"؟ خدا را شکر که نه. نیمی از پلیس های اروپا به دنبال آنها هستند." او خندید. "و هیچ کس نمی داند چیست." او محرمانه صدایش را پایین آورد. سازمان های جنایی به دنبال آن هستند
  
  
  واقعا؟ خوب، فکر کردم این یک راز است.
  
  
  'وای نه. این خبر از قبل در سراسر اروپای شرقی شناخته شده است. بنابراین می توانید تعداد نشتی ها را تصور کنید. روس ها عصبانی هستند. من فکر می کنم آنها کاملاً می توانند یک بمب در آمستردام بیاندازند - البته کوچک - اگر مطمئن بودند که آنجا بود. می دانید، این فقط در مورد تبدیل شدن به دزدی قرن است؟
  
  
  "شما باید بدانید، آقای ون راین..."
  
  
  من را پیتر صدا کن.
  
  
  "خوب، پیتر، من را نورمن صدا کن. من متخصص الماس نیستم، اما - و این سوال احمقانه را ببخشید - چند قیراط خواهد بود؟"
  
  
  چهره زیبای پیرمرد تعجب را نشان می داد. "نورمن هیچ چیز در مورد تجارت الماس نمی داند. به همین دلیل است که وقتی بعد از ظهر همه آن بازدیدها را انجام دادید با فیل ون در لان بودید؟
  
  
  'قطعا.'
  
  
  'من میفهمم. باید کمی مراقب این فیل باشید.
  
  
  'متشکرم.'
  
  
  "الماس ها هنوز جدا نشده اند. ممکن است خریدار بخواهد نظر خود را در مورد آنها داشته باشد. اما من به شما اطمینان می دهم که هر آنچه در مورد آن شنیده اید درست است. آنها به همان زیبایی و البته بی عیب و نقص هستند که الماس های اصلی هستند. .
  
  
  آنها واقعی هستند؟
  
  
  'آره. اما فقط خدا می‌داند که چرا سنگ‌های مشابه در مکان‌های مختلف، این‌قدر دور از یکدیگر پیدا شده‌اند. این یک پازل لذت بخش برای مغز است. یا شاید اصلاً برای مغز معمایی نباشد اگر نتوان آنها را به هم متصل کرد.
  
  
  'درست است.'
  
  
  ون راین سرش را تکان داد و لحظه ای فکر کرد. شگفت انگیز، طبیعت، زمین شناسی.
  
  
  "این یک راز بزرگ است."
  
  
  نیک فکر کرد اگر می دانستی این برای من چه معمایی است. از همه چیز، من متوجه هستم که ممکن است نیمی از این گفتگو را مخفی نگه داریم. من به عنوان آزمایش از فیل چند سنگ خریدم.
  
  
  اوه آیا هنوز به آنها نیاز دارید؟
  
  
  "شرکت ما به سرعت در حال گسترش است.
  
  
  'من میفهمم. خوب. چگونه می دانید چقدر باید پرداخت کنید؟
  
  
  من به او اجازه دادم که قیمت ها را خودش تعیین کند. ما ظرف دو هفته می دانیم که آیا تجارت بزرگی با منسون انجام خواهیم داد یا دیگر هرگز با آنها تجارت نمی کنیم.
  
  
  خیلی معقوله نورمن اما شهرت من شاید حتی قابل اعتمادتر از شهرت باشد
  
  
  ون در لان. شما به خوبی می توانید آن را برای خودتان بررسی کنید. پس چرا نمی گذارید برای این الماس ها قیمت تعیین کنم؟
  
  
  "هنوز بین یک سفارش آزمایشی کوچک و یک سفارش شش میلیون دلاری تفاوت وجود دارد."
  
  
  "شما خودتان می گویید که متخصص الماس نیستید. حتی وقتی آنها را بررسی کنید، چقدر ارزش آنها را می دانید؟
  
  
  "پس الان فقط کمی بیشتر از قبل می دانم." نیک ذره بین را از جیبش بیرون آورد و امیدوار بود که زیاد دست و پا چلفتی نباشد. "میتونم برم ببینمشون؟" ون راین خنده ی سرکوب شده ای زد. "شما آمریکایی ها همه اینطور هستید. شاید اصلا متخصص الماس نباشید، شاید دارید شوخی می کنید." دستش را در جیب ژاکت آبی اش کرد. نیک تنش کرد. ون راین یک سیگار اسپریت از یک سیگار کوچک به او داد. بسته و یکی برای خودش گرفت.
  
  
  "خوب، نورمن. شما می توانید آنها را ببینید."
  
  
  بگوییم عصر جمعه؟ در خانه من؟ در نزدیکی Volkel، درست در کنار دن بوش واقع شده است. من ماشینی می فرستم تا شما را بیاورد. یا شاید بخواهید آخر هفته بمانید؟ من همیشه چند مهمان جذاب دارم.
  
  
  "باشه. من جمعه میام ولی آخر هفته نمیتونم بمونم. به هر حال ممنون. نگران ماشین نباش چون کرایه کردم. برای من راحت تره و اینجوری نمیام وقتی باید برم اذیتت کنم
  
  
  او یک کارت ویزیت به نیک داد: «هرطور که می‌خواهی...» «این آدرس من است و در پشت آن نقشه کوچکی از منطقه وجود دارد. این برای این است که رسیدن به آنجا کمی آسان تر شود. آیا باید از مردانم بخواهم که شما را به شهر برگردانند؟
  
  
  "نه، این لازم نیست. من در انتهای خیابان سوار اتوبوس می شوم. این هم سرگرم کننده به نظر می رسد. علاوه بر این، این افراد شما... به نظر نمی رسد که از شرکت من کمی خوششان بیاید."
  
  
  نیک دستش را تکان داد و بیرون رفت. لبخندی زد و برای ون راین دست تکان داد که به حالتی دوستانه سری تکان داد و از پیاده رو برگشت. نیک نیز با لبخند برای مردان مرسدس پشت سرش دست تکان داد. اما آنها به طور کامل او را نادیده گرفتند، مانند اشراف بریتانیایی قدیمی کشاورز که اخیراً تصمیم گرفته بود مزارع خود را به شکار ببندد.
  
  
  وقتی نیک وارد این هتل شد بوی استیک را از یک رستوران بزرگ استشمام کرد. او به ساعتش نگاه کرد. قرار بود تا چهل دقیقه دیگر هلمی را بلند کند. او هم گرسنه بود. این گرسنگی عظیم قابل درک بود. در این کشور، بدون شکم پر، بعید است که در برابر تمام بوهای شگفت انگیزی که در طول روز شما را فریب می دهند، مقاومت کنید. اما خودش را جمع کرد و از کنار رستوران گذشت. در آسانسور صدایی از پشت سر او را متوقف کرد. "آقای کنت-" او به سرعت برگشت و پلیسی را که بعد از حمله سه مرد برایش نوشته بود، شناخت.
  
  
  'آره؟'
  
  
  نیک زمانی که برای اولین بار با این کارآگاه پلیس آشنا شد، به او علاقه نشان داد. فکر نمی کرد فعلاً باید نظرش را عوض کند. چهره دوستانه، باز و "هلندی" مرد قابل درک نبود. سازش ناپذیری فولاد خالص درخشید، اما این همه ممکن بود، فقط برای نمایش.
  
  
  "آقای کنت، آیا برای من یک آبجو دارید؟"
  
  
  'خوب. اما یک جلسه بیشتر نیست. آنها وارد یک بار قدیمی و با بوی غنی شدند و کارآگاه یک آبجو سفارش داد.
  
  
  نیک با پوزخندی که باید کلمات را ملایم می کرد، گفت: "وقتی پلیس برای نوشیدنی پول می گیرد، در ازای آن چیزی می خواهد." "چی میخوای بدونی؟
  
  
  در پاسخ به پوزخند او، کارآگاه نیز لبخند زد.
  
  
  "من تصور می کنم، آقای کنت، شما دقیقا به همان اندازه که می خواهید بگویید."
  
  
  نیک برای پوزخندش تنگ شده بود. اوه؟
  
  
  عصبانی نباش. در چنین شهری ما مشکلات زیادی داریم. برای قرن ها این کشور به نوعی چهارراه جهان بوده است. ما همیشه برای همه جالب هستیم، مگر اینکه رویدادهای کوچک در اینجا بخشی از یک تصویر بزرگتر باشند. شاید در آمریکا همه چیز کمی خشن تر باشد، در آنجا نیز بسیار ساده تر است. شما هنوز اقیانوسی دارید که بیشتر جهان را از هم جدا می کند. اینجا ما همیشه نگران هر چیز کوچکی هستیم.
  
  
  نیک آبجو را امتحان کرد. عالی. "شاید حق با تو است."
  
  
  "این حمله را به عنوان مثال به خود در نظر بگیرید. البته، برای آنها بسیار راحت تر است که فقط وارد اتاق شما شوند. یا منتظر بمانند تا شما در یک خیابان دورافتاده قدم بزنید. اگر چیزی از شما بخواهند که با خود حمل می کنید چه می شود. "از خودت؟
  
  
  خوشحالم که پلیس شما در مورد تفاوت بین دزدی و دزدی بسیار مراقب است.
  
  
  همه نمی دانند که یک تفاوت واقعی وجود دارد، آقای کنت.
  
  
  فقط وکلا و افسران پلیس. آیا شما وکیل هستید؟ من وکیل نیستم.
  
  
  "اوه." علاقه چندانی به این موضوع وجود نداشت. 'البته که نه. شما یک خریدار الماس هستید. او یک عکس کوچک بیرون آورد و به نیک نشان داد. تعجب می کنم که آیا این اتفاقاً یکی از افرادی است که به شما حمله کرده است؟
  
  
  این یک عکس آرشیوی از آن "مرد چاق" با نور غیر مستقیم است که او را شبیه یک کشتی گیر پر تنش کرده است.
  
  
  نیک گفت: "خوب، ممکن است او باشد. اما مطمئن نیستم. همه چیز به سرعت گذشت."
  
  
  کارآگاه عکس را گذاشت. حالا به من می گویید - به قول روزنامه نگاران غیررسمی - اگر او یکی از آنها بود؟
  
  
  نیک دو آبجو دیگر سفارش داد و به ساعتش نگاه کرد. او باید هلمی را می گرفت، اما برای بالا رفتن خیلی مهم بود.
  
  
  او گفت: "شما زمان زیادی را صرف انجام این کار معمولی در هتل می کنید." "شما باید مرد بسیار شلوغی باشید."
  
  
  "ما مثل بقیه خیلی سرمان شلوغ است. اما همانطور که گفتم، گاهی اوقات جزئیات کوچک در تصویر بزرگ قرار می گیرند. ما باید به تلاش خود ادامه دهیم و گاهی اوقات یک تکه از پازل در جای خود قرار می گیرد. اگر اکنون به سوال من پاسخ دادید. ، شاید چیزی به شما بگویم که ممکن است برای شما جالب باشد.
  
  
  "غیر رسمی؟"
  
  
  "غیر رسمی".
  
  
  نیک با دقت به مرد نگاه کرد. او از شهود خود پیروی کرد. "بله یکی از آنها بود."
  
  
  او برای فیلیپ ون در لان کار می کند.
  
  
  "آیا شما مردی آنجا دارید؟"
  
  
  "من نمی توانم به این سوال پاسخ دهم. حتی به صورت غیر رسمی."
  
  
  'من میفهمم.'
  
  
  "آیا می خواهید علیه آنها اتهام بزنید؟"
  
  
  'نه هنوز. الماس Yenisei چیست؟
  
  
  اوه بسیاری از افراد در این زمینه می توانند به شما بگویند که چیست. اگرچه این مستند نیست، می توانید آن را باور کنید یا نه. چند ماه پیش، سه الماس درخشان در معادن طلا در امتداد رودخانه Yenisei - یعنی جایی در سیبری - پیدا شد. این شگفت انگیزترین کشفی بود که تاکنون انجام شده است. اعتقاد بر این است که وزن آنها تقریباً یک و نیم پوند است و ارزش آنها 3100 قیراط است. آیا به ارزش آنها پی می برید؟
  
  
  "این فقط یک معجزه است. فقط به کیفیت بستگی دارد.
  
  
  اعتقاد بر این است که آنها بزرگترین در جهان هستند و به عنوان مثال الماس کولینان "Yenisei Cullinan" نامیده می شدند. این الماس در سال 1905 در ترانسوال پیدا شد و در سال 1908 در اینجا قطعه قطعه شد. دو تا از چهار سنگ بزرگ اول ممکن است هنوز هم بزرگترین و بی عیب ترین الماس جهان باشد. آنها می گویند که روس ها یک متخصص الماس هلندی را برای تعیین ارزش آن استخدام کردند. امنیت آنها خیلی ضعیف بود. این الماس و آن الماس ها ناپدید شدند. مردم هنوز فکر می کنند در آمستردام هستند. .
  
  
  نیک سوتی کوتاه و تقریباً نامفهوم داد.
  
  
  «این واقعاً دزدی قرن است. آیا می‌دانید این شخص ممکن است کجا باشد؟
  
  
  "این یک مشکل بزرگ است. در طول جنگ جهانی دوم، تعدادی هلندی - من خیلی خجالت می‌کشم که بگویم - کارهای بسیار سودآوری برای آلمانی‌ها انجام دادند. آنها معمولاً این کار را برای پول انجام می‌دادند، اگرچه تعداد کمی بودند که این کار را برای آلمان انجام دادند. اهداف آرمان گرایانه البته سوابق این مورد از بین رفته یا جعل شده است. ردیابی تقریبا غیرممکن است، مخصوصاً کسانی که به روسیه رفته اند یا ممکن است توسط روس ها اسیر شده باشند. ما بیش از بیست مظنون داریم، اما فقط عکس یا توضیحات داریم. از نیمی از آنها
  
  
  آیا ون در لان یکی از آنهاست؟
  
  
  'وای نه. او برای این کار خیلی جوان است. آقای ون در لان یک تاجر بزرگ است. فعالیت های او در سال های اخیر بسیار پیچیده شده است.
  
  
  "حداقل آنقدر پیچیده هستید که از این الماس ها عکس بگیرید؟ یا به نوعی آنها را به آمستردام بیاورید؟
  
  
  کارآگاه با احتیاط از این کمین فرار کرد. از آنجایی که صاحب سنگ‌ها کاملاً محرمانه است، شرکت‌های زیادی هستند که روی این قیمت قمار می‌کنند.»
  
  
  در مورد عوارض بین المللی چطور؟
  
  
  "البته، ما با روس ها کار می کنیم. اما زمانی که سنگ ها شکافته شوند، شناسایی به سختی امکان پذیر است. ممکن است آنها خیلی سریع و بیش از حد بی احتیاطی شکافته شوند، اما همیشه برای جواهرات مورد توجه قرار خواهند گرفت. این سنگ ها خود یک علامت ندارند. خطر بزرگی برای صنعت الماس است." جهان، و تا آنجا که ما می دانیم، معادن در ینیسی میدان جدیدی نیست. از زمان
  
  
  "من درک می کنم که باید بسیار مراقب باشم."
  
  
  جناب کنت، دروغ نگویید، اما من فکر نمی کنم شما یک خریدار الماس باشید. نمیخوای بهم بگی واقعا کی هستی؟ اگر با شما به توافق برسم، شاید بتوانیم به هم کمک کنیم.
  
  
  نیک گفت: "امیدوارم بتوانم تا جایی که می توانم به شما کمک کنم." من هم مایل به همکاری شما هستم. اما اسم من نورمن کنت است و من خریدار الماس برای گالری بارد در نیویورک هستم. می توانید با بیل رودز، مالک و مدیر بارد تماس بگیرید. من هزینه تماس را پرداخت می کنم.
  
  
  کارآگاه آهی کشید. نیک از ناتوانی خود در کار با این مرد ابراز تاسف کرد.
  
  
  اما از نظر تاکتیکی صرف نظر از پوشش او فایده ای ندارد. این امکان وجود دارد که کارآگاه بیشتر از آنچه در گزارش های پلیس بود، در مورد مرگ ویتلاک می دانست. نیک همچنین می خواست از او بپرسد که آیا پیتر جان ون راین و پل مایر و دستیارانش آموزش تک تیراندازی دارند یا خیر. اما او نتوانست این کار را انجام دهد. لیوان آبجوش را تمام کرد. "الان باید کار کنم. به اندازه کافی دیر رسیده ام."
  
  
  "میشه لطفا این جلسه را به تعویق بیندازید؟"
  
  
  "من این را نمی خواهم."
  
  
  "لطفا صبر کنید، باید با کسی ملاقات کنید."
  
  
  برای اولین بار از زمانی که نیک او را می شناخت، کارآگاه دندان های او را نشان داد.
  
  
  
  
  فصل 4
  
  
  
  
  
  مردی که نزد آنها آمد یاپ بالگوئر بود - کارآگاه با کمی احترام در صدایش گفت: "نماینده دولت ما". نیک می دانست که او بازی نمی کند. رفتار و لحن او از نوکری محترمانه بود، مخصوصاً برای مافوق درجات.
  
  
  مردی خوش لباس - با کلاه، دستکش و عصا، ظاهراً به دلیل لنگی بود. چهره او تقریباً بی حال بود و این نیز قابل بخشش بود زیرا نیک متوجه شد که این صورت نتیجه جراحی پلاستیک است. یک چشمش شیشه ای بود. مدتی در گذشته که یک نفر به شدت سوخته یا مجروح شده بود. دهان و لب‌هایش خیلی خوب کار نمی‌کردند، اگرچه انگلیسی‌اش درست به نظر می‌رسید زیرا سعی می‌کرد کلماتش را با دقت حرکت آهسته شکل دهد.
  
  
  آقای کنت دوست دارم یه لحظه پیشم بمونی فقط نیم ساعت طول می کشد و بسیار مهم است.
  
  
  "نمیشه تا فردا صبر کرد؟ من قرار گذاشتم."
  
  
  'لطفا. شما از این جلسه بهره مند خواهید شد...
  
  
  "با چه کسی؟"
  
  
  متوجه خواهید شد. یک فرد بسیار مهم
  
  
  کارآگاه افزود: "خوش آمدید، آقای کنت."
  
  
  نیک شانه بالا انداخت. "اگر فقط صبر کنی تا من با او تماس بگیرم."
  
  
  بالگویر با صورت بی حرکت سری تکان داد. نیک فکر کرد شاید مرد حتی نمی توانست لبخند بزند. مرد گفت: البته.
  
  
  نیک به هلمی زنگ زد و به او گفت که دیر خواهد آمد.
  
  
  "... متاسفم، عزیزم، اما به نظر می رسد افراد زیادی اینجا هستند که می خواهند نورمن کنت را ملاقات کنند."
  
  
  "نورمن" نگرانی در صدای او واقعی بود. 'لطفا مراقب باش.'
  
  
  "نترس. در این آمستردام خداترس از هیچ چیز نترس عزیزم.
  
  
  کارآگاه آنها را با راننده بنتلی تنها گذاشت. وقتی آنها به سرعت از Linnaeusstraat عبور کردند، Ballegueer سکوت کرد و ده دقیقه بعد در مقابل یک انبار غول پیکر توقف کردند. نیک نشان شل را هنگام بلند شدن در دید و لحظاتی بعد پشت ماشین به پایین سر خورد.
  
  
  فضای داخلی ساختمان با نور کافی آنقدر بزرگ بود که بنتلی می‌توانست یک پیچ بزرگ انجام دهد و سپس در کنار یک لیموزین بزرگتر و درخشان‌تر در پارکینگ جایی در وسط توقف کند. نیک متوجه انبوهی از مقوا، لیفتراک‌ای که به‌خوبی پشت آن پارک شده بود، و در سرتاسر جاده خودروی کوچک‌تری را دید که شخصی در کنار آن ایستاده بود. در دستانش تفنگ یا مسلسل داشت. از این فاصله، نیک نمی توانست با اطمینان بگوید. سعی کرد تا جایی که ممکن است با احتیاط آن را پشت بدنش پنهان کند. نیک در بین جعبه‌های روی لیفتراک مرد دومی را دید. دیگران دم در ایستادند. آنها بسیار هوشیار به نظر می رسیدند.
  
  
  با حرکت کوتاه دست چپش، ویلهلمینا را در غلاف آن تنظیم کرد. او شروع به احساس عدم اعتماد به نفس می کند. بالگویر گفت: "اگر در عقب ماشین دیگری بنشینی، با مردی که در موردش صحبت می‌کردم ملاقات خواهی کرد."
  
  
  نیک لحظه ای بی حرکت ماند. پرچم های خالی را روی گلگیرهای مشکی براق لیموزین دید. او به آرامی پرسید: «به من بگو، مردی که در این ماشین است، چه کار می‌کند، آیا حق دارد این پرچم‌ها را در نگهدارنده‌ها بگذارد؟»
  
  
  'آره.'
  
  
  آقای Ballegoyer، وقتی از این ماشین پیاده شدم، برای مدتی هدف بسیار آسیب پذیری خواهم بود. آیا آنقدر مهربان هستید که جلوتر از من قدم بردارید؟
  
  
  'قطعا.'
  
  
  در حالی که در لیموزین را باز کرد، پشت باله گویر ماند و گفت:
  
  
  "آقای نورمن کنت.
  
  
  نیک با عجله وارد لیموزین شد و بالگویر در را پشت سر او بست. زنی پشت ماشین بود. اما فقط بوی عطر او بود که نیک را متقاعد کرد که او با یک زن سر و کار دارد. او چنان در خز و حجاب پیچیده شده بود که نمی توانستی او را ببینی. وقتی شروع به صحبت کرد، کمی حالش بهتر شد. صدای یک زن بود. او انگلیسی را با لهجه هلندی قوی صحبت می کرد.
  
  
  "آقای کنت، از حضور شما متشکرم. می دانم که همه اینها کاملاً غیرعادی است، اما این زمان های غیرعادی است.
  
  
  "واقعا."
  
  
  "لطفاً نگران نباشید. این یک موضوع تجاری عملی است - این جلسه، واقعاً باید این را بگویم.
  
  
  نیک به دروغ گفت: «تا زمانی که شما را ملاقات کردم، شوکه بودم». "اما الان کمی احساس بهتری دارم."
  
  
  'متشکرم. ما متوجه شدیم که شما برای خرید چیزی وارد آمستردام شده اید. ما میخواهیم به شما کمک کنیم.'
  
  
  "به نظر می رسد همه آن را می خواهند، به من کمک کنند. شما شهر بسیار مهمان نوازی دارید.
  
  
  ما هم به این موضوع فکر می کنیم. اما نمی توان به همه اعتماد کرد.
  
  
  من آن را می دانم. من خرید کردم این هنوز یک آزمایش است.
  
  
  "این یک معامله بزرگ بود؟"
  
  
  'وای نه. خوب، چند هزار دلار الماس. از یکی از آقای فیلیپ ون در لان.
  
  
  «آیا درست است که آقای ون در لان به شما سنگ های بزرگی هم پیشنهاد می دهد؟
  
  
  "منظورت الماس Yenisei است؟"
  
  
  'آره.'
  
  
  از آنجایی که دزدیده شده است، فکر نمی‌کنم بتوانم بگویم در مورد آن صحبت کردم.»
  
  
  فریاد تندی از عصبانیت از پشت نقاب ضخیم سیاه شنیده شد. این زنی نبود که او را عصبانی کند. یه چیز بدتر از صدا بود...
  
  
  کلماتش را با دقت انتخاب می کرد. - "پس موقعیت من را در نظر می گیری؟ من به کسی نمی گویم که ما در مورد آن الماس ها صحبت کردیم، حداقل می توان گفت بی ادبانه است. بگذارید بگویم که چندین نفر به من مراجعه کرده اند که اشاره می کنند که اگر من علاقه مند هستم در این الماس ها می توان آنها را به من فروخت.
  
  
  چیزی شبیه غرغر شنید. - مواظب چنین پیشنهادهایی باشید، آنها شما را فریب می دهند، مثل این است که انگلیسی ها می گویند: تقلب.
  
  
  "شاید من حتی نمی خواهم آنها را بخرم."
  
  
  "آقای کنت، ما اینجا یک جامعه کوچک داریم. هدف شما از دیدار شما کاملاً برای من روشن است. من سعی می کنم به شما کمک کنم.
  
  
  "شاید ما باید الماس ها را بفروشیم؟"
  
  
  'قطعا. دیدیم که می توان فریب خورد. تصمیم گرفتم بهت هشدار بدم چند روز دیگر آقای Ballegoyer با شما ملاقاتی ترتیب خواهد داد تا آنها را به شما نشان دهد.
  
  
  "میتونم الان ببینمشون؟" نیک با لحنی دوستانه و همراه با لبخندی معصوم سوال را پرسید.
  
  
  "فکر می کنم می دانید که این امکان پذیر نیست. آقای Ballegoyer با شما تماس می گیرد. در عین حال، شما نباید بی هدف پول را دور بیندازید.
  
  
  'متشکرم.'
  
  
  ظاهرا مذاکرات به پایان رسیده است. نیک گفت: «خب، متشکرم برای هشدار. من کم و بیش فرصت های جدیدی برای تجارت الماس می بینم.
  
  
  'ما آن را میدانیم. اغلب بهتر است یک فرد باهوش را بفرستید که متخصص نیست تا یک متخصص که چندان باهوش نیست. خداحافظ آقای کنت.
  
  
  نیک از لیموزین بیرون آمد و به صندلی خود در کنار بالگویر بازگشت. ماشین با زن به آرامی به سمت در فلزی سر خورد، از آن بالا رفت و ماشین در غروب بهاری ناپدید شد. پلاک خودرو تیره شده بود. در باز ماند، اما راننده بالگویر ماشین را روشن نکرد. نیک گفت: دیر رسیدم.
  
  
  "خیلی مستقیم، آقای کنت. یک سیگار؟"
  
  
  'متشکرم.' نیک سیگاری روشن کرد. به لیموزین مهلت دادند تا برود، شاید توقف کند و پلاک ها را فاش کند. او فکر کرد که آیا آنها پرچم ها را در نگهدارنده ها قرار می دهند. "خانم مهم."
  
  
  'آره.'
  
  
  "اگر به من زنگ بزنی ما او را چه صدا خواهیم کرد؟"
  
  
  "هر نام یا کدی را که می خواهید بردارید."
  
  
  "خانم جی؟"
  
  
  'خوب.'
  
  
  نیک تعجب کرد که بالگویر این همه زخم را از کجا آورده است. او مردی بود که می توانست از خلبان جنگنده گرفته تا سرباز پیاده نظام باشد. یک مرد شایسته تعریف خیلی ساده ای از او بود. رسیدن به این نتیجه که این مرد تحت هر شرایطی وظیفه خود را انجام می دهد چندان سخت نبود. مثل افسران بریتانیایی که پاتون آنقدر تحسین می‌کرد وقتی می‌گفتند اگر وظیفه باشد، با یک شلاق به هر کسی حمله می‌کنیم.
  
  
  پانزده دقیقه بعد بنتلی در مقابل هتل Die Port van Cleve توقف کرد. بالگویر گفت: "من با شما تماس خواهم گرفت. از شما برای موافقت با جلسه متشکرم، آقای کنت.
  
  
  نیک مردی را دید که در سرسرا نزدیک می شود و برگشت و هوشیار شد. صدها نفر می توانند بدون شما بدون اینکه یک موی سرتان را بریزند از کنار شما عبور کنند، اما وقتی حواس شما تیز است و چشمان شما همیشه هوشیار یا به سختی آرام است، شخصی وجود دارد که بعد از دیدن او آشنا به نظر می رسد. هاک زمانی گفت که برخی از ما مانند خفاش ها رادار داخلی داریم.
  
  
  مرد معمولی بود. او کاملاً مسن بود، خوش لباس، اما خوش سلیقه، با سبیل های خاکستری و راه رفتن سفت، احتمالاً از آرتروز یا فقط مشکلات مفصلی. او جالب نبود - زیرا می خواست اینگونه باشد. او عینک فلزی با لنزهای کمی رنگی به چشم می زد.
  
  
  شیشه مانع از این شد که نیک فوراً مرد را بشناسد. سپس مرد گفت: "عصر بخیر، آقای کنت. نباید بریم قدم بزنیم؟ پیاده روی در کنار کانال ها خوب خواهد بود."
  
  
  نیک خندید. دیوید هاوک بود. گفت: با کمال میل. دقیقا منظورش همین بود. بحث در مورد وقایع دو روز گذشته برای او آرامش بخش بود، و اگرچه گاهی اوقات وانمود می کرد که ناراضی است، اما همیشه توصیه هاوک را می پذیرفت.
  
  
  پیرمرد وقتی وظایفش او را فرا می‌خواند، بی‌رحم بود، اما اگر می‌توانستید از قیافه‌اش آن را ببینید، چهره‌ای پر از ترحم برای خود می‌بینید - چهره‌ای که همدردی عجیبی با شما دارد. او حافظه فوق العاده ای داشت و یکی از آن افراد بود، نیک می خواست اعتراف کند که حافظه هاوک بهتر از حافظه او بود. او همچنین در تجزیه و تحلیل حقایق عالی بود تا زمانی که مغز تیزبین او نقطه ای را پیدا کرد که آنها با هم هماهنگ می شوند. او محتاط بود، با عادت ذاتی قاضی که موقعیت ها را از سه طرف به طور همزمان و از درون نیز نگاه می کرد، اما برخلاف بسیاری از کارشناسان در جزئیات، می توانست در یک ثانیه تصمیم بگیرد و اگر نتیجه می گرفت تا مدت ها به آنها پایبند باشد. معتبر بودن
  
  
  آنها در امتداد Nieuwendijk قدم زدند و در مورد شهر گپ زدند تا اینکه به جایی رسیدند که باد بهاری شانس هر کسی را برای استراق سمع با میکروفون دوربرد از بین می برد. در آنجا هاوک گفت: "امیدوارم برنامه های امروزت را خراب نکنم، تو را خیلی طولانی نگه نمی دارم. امروز باید به لندن بروم.
  
  
  "من با هلمی قرار ملاقات دارم، اما او می داند که من دیر خواهم آمد."
  
  
  "آه، هلمی عزیز. پس تو داری پیشرفت می کنی. آیا راضی هستی که قوانین ما با هوور فرقی ندارد؟
  
  
  "اگر آنها دنبال شوند ممکن است کمی بیشتر طول بکشد." - نیک در مورد اتفاقات مربوط به ملاقات هایش با ون در لان، ون راین و زن محجبه در لیموزین صحبت کرد. او همه جزئیات را به جز لحظات شاداب با هلمی یادداشت کرد. آنها کاری به این موضوع ندارند.
  
  
  در حالی که نیک داستان خود را تمام می کرد، هاوک گفت: "می خواستم در مورد الماس های ینیسی به شما بگویم، NSA یک هفته است که این اطلاعات را در اختیار دارد، اما ما به تازگی آن را دریافت کرده ایم. جالوت به آرامی حرکت می کند." لحنش تلخ بود. او می گوید: "آنها بر سر شما دعوا می کنند زیرا شایعاتی وجود دارد که شما برای خرید این الماس ها به اینجا آمده اید. زن محجبه - اگر ما فکر می کنیم او باشد - یکی از ثروتمندترین زنان جهان است. به دلایل واضحی، او تصمیم گرفت. که این الماس ها باید از طریق آن فروخته شوند. Van der Laan و Van Rijn نیز به دلایل مختلف در مورد آن فکر می کنند. احتمالاً به این دلیل که دزد به آنها وعده داده است. آنها به شما اجازه می دهند که خریدار شوید."
  
  
  نیک اظهار داشت: «این یک جلد مفید بود. تا زمانی که به توافق برسند و همه چیز مشخص شود.» سوال کلیدی این است: چه کسی واقعاً آنها را دارد؟ آیا این مربوط به درز اطلاعات جاسوسان ما و مرگ ویتلاک است؟
  
  
  'شاید. یا شاید هم نه. فقط بگوییم که منسون به دلیل جریان مداوم پیک ها بین مراکز مختلف الماس تبدیل به یک کانال جاسوسی شد. الماس های Yenisei به آمستردام آورده شدند زیرا می توان آنها را در آنجا فروخت و به دلیل اینکه شبکه جاسوسی Manson از اینجا سازماندهی شده است. چون دزد این را می داند. هاک به انبوهی از گل های نورانی اشاره کرد که انگار در مورد آن صحبت می کردند. نیک فکر کرد که عصایش را مانند شمشیر نگه داشته است.
  
  
  "شاید آنها فقط برای کمک به ما در این مشکل ضد جاسوسی اختراع شده باشند. طبق اطلاعات ما، هرب ویتلاک ون در لان را می‌شناخت، اما او هرگز ون راین را ملاقات نکرد و هیچ چیز در مورد الماس ینیسی نمی‌دانست.
  
  
  "به سختی احتمال می‌رفت که ویتلاک درباره آنها شنیده باشد. اگر می‌دانست، هیچ ارتباطی برقرار نمی‌کرد. اگر کمی بیشتر زندگی می‌کرد، ممکن بود آن را برقرار کند.
  
  
  هاک عصایش را با یک حرکت خنجری کوتاه به پیاده رو زد. - "ما متوجه خواهیم شد. شاید برخی از اطلاعاتی که در اختیار داریم از دید کارآگاهان محلی پنهان باشد. این فراری هلندی در اتحاد جماهیر شوروی خود را آلمانی می نامید، به نام هانس آبفشان. کوچک، لاغر، حدود پنجاه و پنج موی بلوند روشن و در سیبری ریش بور داشت.
  
  
  "شاید روس ها این توصیف را به هلندی ها منتقل نکرده اند؟"
  
  
  'شاید. ممکن است او مرتکب دزدی الماس شده باشد که به جایی که این آبفشان از سال 1945 در آن بوده است بی ربط است، یا کارآگاه آن را از شما دور می کند، که منطقی است."
  
  
  "من چشم به این آبفشان خواهم داشت."
  
  
  او ممکن است مردی لاغر، کوتاه قد و تیره بدون ریش باشد. برای مردی مانند او، این تغییرات ممکن است قابل پیش بینی باشد. این تمام چیزی است که ما در مورد این آبفشان می دانیم. متخصص الماس. اصلاً هیچ چیز قطعی نیست.
  
  
  نیک فکر کرد. - "هیچ یک از کسانی که تا به حال با آنها برخورد کرده ام شبیه او نیستند، نه کسانی که به من حمله کردند.
  
  
  "یک حمله ضعیف سازماندهی شده. من معتقدم که تنها تلاش واقعی تیراندازی به هلمی در فرودگاه بود. احتمالاً مردان ون در لان. حمله به هلمی به این دلیل اتفاق افتاد که او متوجه شد که او یک پیک جاسوسی است و آنها فکر می کردند که شما می توانید باشید. یک مامور سیا یا اف بی آی
  
  
  شاید حالا نظرشان در مورد انحلال آن تغییر کرده است؟
  
  
  'آره. ارزیابی اشتباه نفرین همه مافیوهای دانمارکی. ما می دانیم چه داده هایی از هلمی در نیویورک باقی مانده است. درباره اموال منسون است. اینجا نشان داده شد. این سوء قصد با شکست مواجه شد. سپس کیف را در شرایط خوبی تحویل داد. او عادی رفتار می کند شما یک خریدار الماس هستید که آنها بررسی کرده اند و مطمئن شده اند که دلار زیادی برای خرید دارد. خوب، آنها ممکن است به این نتیجه برسند که شما به عنوان یک خریدار معمولی الماس مناسب نیستید. البته نه، زیرا شما به دنبال الماس Yenisei هستید. ممکن است سوء ظن وجود داشته باشد، اما دلیلی برای ترس از شما وجود ندارد. یک ارزیابی اشتباه دیگر
  
  
  نیک به یاد عصبی بودن هلمی افتاد. "من بیش از حد خسته هستم" به نظر بهانه ای بسیار ضعیف است. هلمی ها احتمالاً در تلاش بودند تا قطعاتی از اطلاعات را بدون اطلاع از ماهیت آن کنار هم قرار دهند.
  
  
  نیک گفت: «او در هواپیما بسیار عصبی بود. کیسش را طوری نگه داشت که انگار به مچ دستش زنجیر شده بود. هم او و هم ون در لان وقتی کیس را به دست او داد به نظر می رسید نفس راحتی کشیدند. شاید آنها دلایل دیگری هم داشتند.
  
  
  'جالب هست. ما به طور قطع نمی دانیم، اما باید فرض کنیم که ون در لن نمی داند که او متوجه شده است که در شرکت منسون چه خبر است. این جنبه از سوال را به شما می سپارم.
  
  
  راه می رفتند و چراغ های خیابان روشن شد. یک عصر معمولی بهاری در آمستردام بود. نه سرد، نه گرم، نه مرطوب، اما دلپذیر. هاوک با احتیاط وقایع مختلف را به یاد آورد و نظر نیکی را با سوالات ظریف بررسی کرد. سرانجام، پیرمرد به خیابان هندریکد رفت و نیک متوجه شد که کار رسمی تمام شده است. هاوک گفت: "بیا یک آبجو بخوریم، نیکلاس." "به موفقیت شما."
  
  
  وارد بار شدند. معماری قدیمی، محیط زیبا. این مکان شبیه جایی بود که هنری هادسون آخرین لیوان خود را قبل از حرکت در De Halva Maen برای کاوش در جزیره منهتن هند نوشید. نیک این داستان را قبل از نوشیدن یک لیوان آبجو کف آلود گفت.
  
  
  هاوک با ناراحتی اعتراف کرد: بله. "آنها را کاشف می نامیدند. اما هرگز فراموش نکنید که بیشتر آنها به دنبال سود خود بودند. دو کلمه به بیشتر سوالات در مورد آن افراد و در مورد افرادی مانند ون در لان، ون راین و آن زن پشت حجاب پاسخ می دهد. خودتان این مشکل را حل نکنید، آنها را امتحان کنید.
  
  
  نیک آبجوش را نوشید و منتظر ماند. گاهی هاوک می تواند شما را دیوانه کند. عطر را از یک لیوان بزرگ استشمام کرد. هوم این آبجو است. آب سرد با الکل و برخی طعم دهنده های اضافی.
  
  
  "این دو کلمه چیست؟" - نیک پرسید.
  
  
  هاک لیوان خود را به آرامی نوشید و سپس با آهی آن را در مقابل خود گذاشت. سپس عصایش را بالا آورد.
  
  
  'کی برد؟' او زمزمه کرد.
  
  
  نیک در حالی که در واکسهال خود آرام می گرفت، دوباره عذرخواهی کرد. هلمی راننده خوبی بود. تنها چند زن بودند که او می‌توانست بی‌تفاوت کنارشان در ماشین بنشیند، بدون اینکه نگران رانندگی شوند. اما حلمی با اطمینان سوار شد. "کسب و کار، عزیزم. مثل یک بیماری است. پنج مگس چطور تاخیر من را جبران می کند؟"
  
  
  "پنج مگس؟" او با ناراحتی خندید. "شما در روز 5 دلار در مورد اروپا زیاد خوانده اید. این برای گردشگران است."
  
  
  "پس جای دیگری پیدا کن. مرا غافلگیر کن."
  
  
  'خوب.'
  
  
  خوشحال شد که از او پرسید. آنها در "Zwarte Schaep"، زیر نور شمع، در طبقه سوم یک ساختمان زیبا متعلق به قرن هفدهم غذا خوردند. نرده از طناب پیچ خورده ساخته شده بود. دیگ های مسی دیوارهای زغالی را زینت می دادند. هر لحظه انتظار داشتید رامبراند را در حال قدم زدن با لوله ای بلند و دستش در حال نوازش الاغ چاق دوست دخترش ببینید. نوشیدنی عالی بود، غذا فوق العاده بود، فضا یادآوری عالی بود که نباید زمان را تلف کرد.
  
  
  نیک در کنار قهوه و کنیاک گفت: «از اینکه مرا به اینجا آوردی بسیار متشکرم. در این پس‌زمینه، به من یادآوری کردی که تولد و مرگ رویدادهای مهمی هستند و هر چیزی که در این بین اتفاق می‌افتد یک بازی است.
  
  
  "آره، این مکان بی زمان به نظر می رسد." دست هایش را روی دستانش گذاشت. "از بودن با تو خوب است، نورمن. من احساس امنیت می کنم، حتی بعد از هر اتفاقی که افتاد."
  
  
  من در اوج تمام زندگی ام بودم. خانواده من در نوع خود خوب و صمیمی بودند، اما من هرگز احساس نزدیکی به آنها نکردم. شاید به همین دلیل است که احساس گرمی نسبت به هالند و منسون و فیل داشتم..."
  
  
  او ناگهان ساکت شد و نیک فکر کرد که می خواهد گریه کند. اگر این زن را به سمت خاصی هل دهید خوب است، اما وقتی به دوراهی و دوراهی می رسید مراقب باشید. او ناوبری یک بازی قمار است. اخم کرد. باید اعتراف می کرد که برخی از این قمار خوب بود. ناخن های براقش را نوازش کرد. آیا جزئیات این الماس ها را بررسی کرده اید؟
  
  
  'آره.' او درباره ترانسوال کولینان به او گفت. فیل گفت که الماس هایی وجود دارد که آنها را Yenisei Cullinans می نامند. احتمالا برای فروش عرضه خواهند شد.
  
  
  'درست. می توانید در این مورد بیشتر بدانید. داستان از این قرار است که آنها از اتحاد جماهیر شوروی دزدیده شده و در آمستردام ناپدید شدند.
  
  
  "آیا این درست است که شما واقعا به دنبال آنها هستید؟"
  
  
  نیک آهی کشید. این روش او برای توضیح دادن تمام اسرار پیرامون «نورمن کنت» بود.
  
  
  "نه عزیز، فکر نمی کنم علاقه ای به تجارت کالاهای مسروقه داشته باشم. اما می خواهم ببینم کی پیشنهاد می شود.
  
  
  آن چشمان آبی شیرین با نوعی ترس و عدم اطمینان به هم گره شده بود.
  
  
  "تو داری منو گیج میکنی، نورمن. یک دقیقه فکر می کنم تو یک تاجر هستی، بسته به مناسبت باهوشی، بعد فکر می کنم ممکنه بازرس بیمه باشی یا یکی از اینترپل. اگر اینطوری عزیزم - به من بگو حقیقت.
  
  
  "صادقانه و صادقانه، نه عزیز." او یک محقق ضعیف بود.
  
  
  فقط باید از او می پرسید که آیا او برای نوعی سرویس مخفی کار می کرد یا خیر.
  
  
  "آیا آنها واقعاً چیز جدیدی در مورد افرادی که در اتاق شما به شما حمله کردند، خواهند فهمید؟"
  
  
  "نه."
  
  
  او به پل مایر فکر کرد. او مردی بود که او را می ترساند. چرا فیل با مردی مثل او وجه اشتراک دارد؟ آثار ترس از پشت سرش لغزید و جایی بین تیغه های شانه اش نشست. گلوله در شیپول - کار مایر؟ سوء قصد به جان او؟ شاید به دستور فیل؟ وای نه. نه فیل نه منسون اما در مورد آن میکرو نوارهای کلی چطور؟ اگر آنها را کشف نمی کرد، می توانست به سادگی از فیل بپرسد، اما اکنون دنیای کوچک او که آنقدر به آن وابسته شده بود، داشت می لرزید. و او نمی دانست کجا برود.
  
  
  من هرگز به این موضوع فکر نکردم که در آمستردام، نورمن چند جنایتکار وجود دارد. اما وقتی به نیویورک برگردم خوشحال خواهم شد، حتی اگر بترسم شبانه در خیابان نزدیک آپارتمانم راه بروم. ما سه حمله داشته ایم. کمتر از دو بلوک دورتر
  
  
  ناراحتی او را حس کرد و برای او متاسف شد. ایجاد وضعیت موجود برای زنان دشوارتر از مردان است. او را به عنوان گنجینه خود گرامی داشت، به او چسبید. او لنگرها را روی آن محکم کرد، مانند موجودی دریایی که وقتی صخره‌های مرجانی را احساس می‌کند با تردید برخورد می‌کند. وقتی پرسید: آیا درست است؟ منظورش این بود: تو هم به من خیانت نمی کنی؟ نیک می دانست که اگر رابطه آنها تغییر کند چه می شود. البته، او می‌توانست در مقطعی از اهرم کافی استفاده کند تا او را به مسیری که می‌خواست برساند. او می خواست قدرت یا برخی از لنگرهای آن از ون در لان و «منسون» به او منتقل شود. او به آنها شک می کند و سپس از او می پرسد -
  
  
  "عزیزم، آیا واقعا می توانم به فیل اعتماد کنم که اگر مرا فریب دهد، من را خراب می کند؟" و سپس منتظر پاسخ او باشید.
  
  
  نیک به عقب رفت. آنها در امتداد Stadhouderskade رانندگی کردند و او در کنار او نشست. نیک گفت: امروز احساس حسادت می کنم.
  
  
  'چرا؟'
  
  
  "داشتم به تو و فیل فکر می کردم. می دانم که او را تحسین می کنی، و دیدم او به گونه ای به تو نگاه می کند. این یک کاناپه بزرگ و زیبا است که در دفترش دارد.
  
  
  من شروع به تصور چیزها می کنم. حتی اگر شما نمی خواهید - رئیس بزرگ و مانند آن.
  
  
  "اوه نورمن." او داخل پایش را مالید و او از گرمایی که می توانست روی او ایجاد کند شگفت زده شد. 'این اشتباه است. ما هرگز در آنجا رابطه جنسی نداشتیم - نه در دفتر. همانطور که قبلاً به شما گفتم، فقط چند بار بود که آنجا را ترک کردیم. آیا شما آنقدر قدیمی نیستید که در این مورد دیوانه شوید؟
  
  
  نه. اما شما آنقدر زیبا هستید که حتی یک مجسمه برنزی را هم اغوا کنید.
  
  
  عزیزم اگه این چیزیه که میخوای نباید همدیگه رو گول بزنیم.
  
  
  دستش را در آغوش گرفت. "این خیلی ایده بدی نیست. من یک احساس بسیار گرم نسبت به تو دارم، هلمی. از لحظه ای که ما ملاقات کردیم. و بعد از آن، دیشب، بسیار شگفت انگیز بود. این احساسات غیر واقعی، بسیار قوی است. مثل اینکه شما بخشی از آن بودید. من
  
  
  او زمزمه کرد: "من اینگونه احساس می کنم، نورمن." "معمولاً برایم مهم نیست که با یک پسر قرار ملاقات دارم یا نه. وقتی به من زنگ زدی و به من گفتی که دیر می آیی، از درون احساس خالی کردم. سعی کردم چیزی بخوانم، اما نتوانستم. مجبور شدم. باید حرکت میکردم یه کاری داشتم میدونی چیکار کردم یه عالمه ظرف شستم.
  
  
  اگه اون موقع منو ببینی خیلی تعجب میکنی برای ناهار لباس پوشیده، پیش بند بزرگ و دستکش لاستیکی پوشیده است. برای اینکه فکر نکنم از ترس اینکه مبادا اصلا نیایید.
  
  
  "فکر می کنم شما را درک می کنم." - خمیازه ای را سرکوب کرد. "وقت خواب است...
  
  
  وقتی او در حمام بود و آب را باز کرد، سریع یک تماس تلفنی برقرار کرد. صدای زن با لهجه بسیار خفیف جواب داد. گفت: سلام ماتا. "من نمی توانم خیلی طولانی صحبت کنم. جزئیات دیگری از نقاشی های سلامه وجود دارد که می خواهم با شما صحبت کنم. باید سلام هانس نوردربوس را به شما منتقل می کردم. آیا فردا ساعت ده و نیم صبح در خانه خواهید بود؟"
  
  
  صدای ناله ای خفه را شنید. سکوت حاکم شد. سپس بله.
  
  
  "می توانید در طول روز کمی به من کمک کنید؟ من به یک راهنما نیاز دارم. مفید خواهد بود.
  
  
  'آره.' واکنش سریع و کوتاهی او را تحسین کرد. آب حمام قطع شد. گفت: باشه جان، خداحافظ.
  
  
  هلمی در حالی که لباس هایش را روی دستش گذاشته بود از حمام بیرون آمد. آنها را به طور مرتب روی صندلی آویزان کرد. "آیا دوست داری قبل از رفتن به رختخواب چیزی بنوشی؟"
  
  
  ایده عالی است.
  
  
  نیک نفسش را حبس کرد. هر بار بود که آن بدن زیبا را می دید. در نور ملایم او مانند یک مدل لباس می درخشید. پوستش مثل پوستش تیره نبود و لباسی به تن نداشت. لیوان را به او داد و لبخند زد، لبخندی جدید، خجالتی و گرم.
  
  
  او را بوسید.
  
  
  آهسته به سمت تخت رفت و لیوان را روی میز خواب گذاشت. نیک با تایید به او نگاه کرد. روی ملحفه های سفید نشست و زانوهایش را تا چانه بالا کشید. "نورمن، ما باید مراقب باشیم. من می دانم که تو باهوشی و چیزهای زیادی در مورد الماس می دانی، اما همیشه احتمال اشتباه وجود دارد. روشی هوشمندانه برای ثبت یک سفارش کوچک که می توانید قبل از انجام آن تست کنید. هر چیزی بزرگتر."
  
  
  نیک روی تخت کنارش دراز کشید. "درست می گویی عزیزم. من قبلاً فکر می کردم که می خواهم این کار را انجام دهم. او فکر کرد او شروع به کمک کردن به من کرد. او بدون این که آن را با کلمات زیادی بگوید به او در مورد ون در لان و منسون هشدار داد. او بوسید. مثل عروسی که تازه عروسش را دعوت می‌کند تا از مهارت‌های عشق‌بازی‌اش لذت ببرند. نفس عمیقی کشید و به شب بیرون از پنجره نگاه کرد. فکر کرد ساختن این پرده‌ها چندان هم بد نیست.
  
  
  قفل های بلوند طلایی او را نوازش کرد. لبخندی زد و گفت:خوب نیست؟
  
  
  'حیرت آور.'
  
  
  "منظورم این است که تمام شب بی سر و صدا اینجا باشم و به جایی عجله نکنیم. ما تمام این زمان را برای خودمان خواهیم داشت."
  
  
  "و شما می دانید که چگونه از آن استفاده کنید."
  
  
  لبخندش فریبنده بود. "نه بیشتر از تو. منظورم این است که اگر تو نبودی، اوضاع فرق می کرد. اما زمان آنقدرها مهم نیست. این یک اختراع انسانی است. زمان فقط زمانی مهم است که بدانی چگونه آن را پر کنی." او به آرامی او را نوازش کرد. او فکر کرد: "او یک فیلسوف واقعی است. او اجازه داد لب هایش روی بدن او بچرخد." او غر زد: "این بار چیز خوبی برای یادآوری می دهم، عزیزم."
  
  
  با انگشتانش گردنش را نوازش کرد و گفت: و من به تو کمک خواهم کرد.
  
  
  
  
  فصل 5
  
  
  
  
  
  تابلوی سیاه روی در آپارتمان نوشته بود: پل ادوارد مایر. اگر هلمی، ون در لان، یا هرکسی که از درآمد و سلیقه ی میر اطلاع داشت به آنجا سر می زد، شگفت زده می شدند. ون در لان حتی شروع به بررسی این موضوع کرد.
  
  
  آپارتمان در طبقه سوم یکی از خانه های قدیمی مشرف به Naarderweg. یک ساختمان محکم و باستانی، با خدمات کاملاً دقیق هلندی. سال ها پیش، یک فروشنده مصالح ساختمانی با سه فرزند موفق شد یک آپارتمان کوچک مجاور را اجاره کند.
  
  
  او دیوارها را خراب کرد و دو سوئیت را با هم ادغام کرد. حتی با یک رابطه خوب، همه تاییدیه ها حداقل هفت ماه طول می کشد؛ در هلند، همه این عملیات از کانال های مختلفی می گذرد که مانند حوضچه های گلی است که در آن غرق می شوید. اما پس از اتمام، این آپارتمان کمتر از هشت اتاق نداشت و دارای یک بالکن طولانی بود. سه سال پیش او آخرین حیاط چوبی خود را به همراه سایر املاک خود فروخت و به آفریقای جنوبی رفت. مردی که آمد تا آن را اجاره کند و پول نقد پرداخت کند، پل ادوارد مایر بود. او مستأجری آرام بود و به تدریج تبدیل به یک تاجر شد که بازدیدکنندگان زیادی را پذیرفت. بازدیدها در این مورد به زنان مربوط نمی شد، اگرچه یکی از آنها اکنون از پله ها پایین می رفت. اما همه بازدیدکنندگان مانند مایر افراد شایسته ای بودند. مخصوصا الان که آدم مرفهی بود.
  
  
  رونق مایر به خاطر افرادی بود که به دیدار او آمدند، به ویژه نیکلاس جی د گروت، که پنج سال پیش آنجا را ترک کرد و به او دستور داد که از یک آپارتمان زیبا و بزرگ مراقبت کند و بلافاصله پس از آن ناپدید شد. پل اخیراً فهمید که دی گروت یک متخصص الماس برای روس ها بوده است. این تمام چیزی بود که دی گروت می خواست در مورد آن به او بگوید. اما همین کافی بود. وقتی دی گروت ناگهان در این آپارتمان بزرگ ظاهر شد، می دانست که "تو آنها را دزدیدی" تنها چیزی است که باید بگوید.
  
  
  "من آنها را گرفتم. و شما سهم خود را خواهید گرفت. ون در لان را در تاریکی نگه دارید و چیزی نگویید.
  
  
  د گروت از طریق پست restante با ون در لان و سایر افراد علاقه مند تماس گرفت. الماس های Yenisei در یک بسته نامحسوس در چمدان De Groot پنهان شده بودند. پل سه بار سعی کرد به آنها برسد، اما وقتی نتوانست آنها را پیدا کند خیلی ناامید نشد. همیشه بهتر است که شخص دیگری سعی کند بسته مواد منفجره را باز کند - به جای اینکه سهم خود را از مواد منفجره با خیال راحت دریافت کند.
  
  
  آن صبح خوب، دی گروت قهوه نوشید و یک صبحانه مقوی خورد. او از منظره بالکن لذت برد و به آنچه هری هاسبروک آورده بود نگاه کرد. پست الکترونیکی مدتها پیش، زمانی که اسمش هانس آبفشان بود، دی گروت مردی کوتاه قد و بلوند بود. حالا، همانطور که هاوک حدس زده بود، او یک سبزه کوتاه قد بود. هانز آبفشان مردی روشمند بود. استتار خوب بود، درست به رنگ پوست و لاک ناخن تیره. برخلاف بسیاری از افراد کوچک، دی گروت عجله نکرد و برجسته نشد. او به آرامی در زندگی سرگردان بود، مردی بی‌علاقه و نامحسوس که احتمالاً از شناخته شدن می‌ترسید. او نقش نامحسوسی را انتخاب کرد و به خوبی بر آن مسلط شد.
  
  
  هری هاسبروک تقریباً همسن دی گروت بود. حدوداً پنجاه ساله و تقریباً به همین قد و هیکل. او نیز یکی از ستایشگران پیشور بود که در زمان خود به آلمان بسیار قول داده بود. یا به این دلیل که به پدر نیاز داشت، یا به این دلیل که به دنبال راهی برای رویاهایش بود. دی گروت هم اکنون می دانست که در آن زمان اشتباه کرده است. او از منابع زیادی که استفاده کرد صرفه جویی کرد و سپس در درازمدت هیچ موفقیتی نداشت. هیزبروک خودش هم همینطور بود و کاملاً به دی گروت وفادار بود.
  
  
  وقتی دی گروت در مورد الماس های ینیسی به او گفت، هازبروک لبخندی زد و گفت: «می دانستم که روزی موفق خواهی شد. آیا این یک جکپات بزرگ خواهد بود؟
  
  
  "بله، این پول زیادی خواهد بود. بله، این برای هر یک از ما کافی خواهد بود."
  
  
  هازبروک تنها کسی در جهان بود که دی گروت می‌توانست به غیر از خودش احساسات دیگری نسبت به او داشته باشد.
  
  
  با دقت نامه ها را نگاه کرد. "هری، ماهی ها دارند گاز می گیرند. ون راین می خواهد روز جمعه جلسه ای داشته باشد. ون در لان شنبه.
  
  
  "در خانه من؟"
  
  
  بله، در استان ها.
  
  
  'آیا این خطرناک است.'
  
  
  'آره. اما لازم است.
  
  
  "چطور آنجا خواهیم بود؟"
  
  
  "ما باید آنجا باشیم. اما محتاط و مسلح. پل اطلاعاتی در مورد ون در لان به ما ارائه می دهد. فیلیپ گاهی از او به جای من استفاده می کند. سپس اطلاعات را به من می دهد. هر دو پوزخند زدند. اما با ون راین ممکن است چنین باشد. در مورد او چه فکر می کنی؟
  
  
  وقتی او پیشنهاد خرید آنها را از من داد، تعجب کردم.»
  
  
  "خیلی خوب، هری... اما هنوز..."
  
  
  دی گروت برای خودش یک فنجان قهوه دیگر ریخت. صورتش متفکر بود. Hasebroeck گفت: "سه رقیب درست نیست - آنها با یکدیگر تداخل خواهند کرد."
  
  
  'قطعا. آنها بزرگترین خبره الماس در جهان هستند. اما چرا علاقه بیشتری نشان ندادند؟ آنها گفتند: "خیلی خطرناک است." شما به یک خریدار معتبر نیاز دارید تا به او بفروشید. مثل فروشنده الماس خودتان. اما با این حال، آنها مقادیر زیادی الماس دزدیده شده را در سراسر جهان می فروشند. به مواد خام نیاز دارند.
  
  
  "ما باید مراقب باشیم."
  
  
  "البته، هری. آیا الماس تقلبی داری؟"
  
  
  "در یک مکان مخفی نگهداری می شود. ماشین نیز قفل است.
  
  
  "آیا سلاح ها هم آنجا هستند؟"
  
  
  'آره.'
  
  
  "ساعت یک بیا پیش من. سپس ما به آنجا می رویم. دو پیرمرد از کروکودیل ها دیدن می کنند.
  
  
  هازبروک با جدیت گفت: "ما برای استتار به عینک تیره نیاز داریم."
  
  
  دی گروت خندید. هری در مقایسه با او خنگ بود. خیلی وقت پیش بود که عازم آلمان شد... اما می توانست به هری اعتماد کند، سرباز قابل اعتمادی که نباید انتظار زیادی از او داشته باشید. هری هرگز در مورد این کار ویژه ای که دی گروت با ون در لان انجام می داد نپرسید، اما هیچ فایده ای نداشت که به او در مورد خدمات پیک به مسکو یا هر کس دیگری بگوید. دی گروت در روابط آنها به تجارت - همانطور که ون در لان حمل و نقل اطلاعات می نامید - مشغول بود. سود زیادی می داد، گاهی کمتر، اما در نهایت درآمد خوبی داشت. اگر این کار را برای مدت طولانی ادامه دهید، اکنون بسیار خطرناک بود.
  
  
  آیا یافتن پیک دیگری برای ون در لان آسان بود؟ اگر او مستقیماً دنبال آن می رفت، روس ها ممکن بود رقیبی برای او داشتند. اما چیزی که برای او مهم بود دی گروت بود.
  
  
  او باید از شر این الماس های Yenisei خلاص می شد در حالی که کروکودیل ها برای آنها می جنگیدند. لب های سخت، نازک و بی رنگ دی گروت فشرده شده است. بگذار این حیوانات بین خودشان جور کنند.
  
  
  بعد از رفتن هلمی، شاد و خوشحال، انگار که بودن در کنار نیک او را از نگرانی خلاص کرده بود، نیک برای یک سفر خارج از شهر آماده شد. او با دقت آماده شد و تجهیزات ویژه خود را آزمایش کرد.
  
  
  او به سرعت یک تفنگ از قطعات یک ماشین تحریر جمع کرد که قادر به چاپ نبود. او ماشین تحریر را دوباره جمع کرد و سپس آن را در چمدانش پنهان کرد. نابغه AX برای منابع ویژه - استوارت به این اختراع افتخار می کرد. نیک در سفر کمی نگران وزن اضافی چمدان بود. بعد از اینکه اسلحه مورد نیازش را جمع کرد. نیک سه شکلات و یک شانه را که از پلاستیک قالبی ساخته شده بودند، بررسی کرد. آنها حاوی کپسول ها بودند، برخی در بطری های دارو، کامل با نسخه... چمدان او همچنین حاوی تعداد بسیار زیادی خودکار بود، که به گروه های شش رنگ مختلف تقسیم شده بودند... برخی از آنها اسید پیکریک برای چاشنی ها بود، در طول زمان اشتعال. بمدت ده دقیقه. بقیه مواد منفجره و آبی ها نارنجک های تکه تکه بودند. وقتی آماده رفتن شد - فقط چند چیز در اتاقش گذاشت - با ون راین و ون در لان تماس گرفت تا ملاقات با آنها را تایید کند. سپس هلمی را صدا کرد و ناامیدی او را احساس کرد که گفت: "عزیزم، امروز نمی توانم تو را ببینم. آیا برای آخر هفته به ون در لان می روی؟
  
  
  "من منتظر بودم که این را بگویید. اما همیشه استقبال می کنم ..."
  
  
  "احتمالاً برای مدتی خیلی شلوغ خواهم بود. اما بیایید شنبه همدیگر را ببینیم.
  
  
  خوب است. آهسته صحبت می کرد و نگران بود. او می دانست که او در فکر این بود که او کجا خواهد بود و چه می کند، حدس می زد و نگران بود. یک لحظه دلش برایش سوخت...
  
  
  او داوطلبانه وارد بازی شد و قوانین سخت آن را می دانست.
  
  
  او در ماشین کرایه‌ای پژو، آدرس را در یک کتاب راهنما با استفاده از نقشه دقیق آمستردام و اطراف آن پیدا کرد. او یک دسته گل از گاری گل خرید، دوباره از چشم انداز هلندی شگفت زده شد و به سمت خانه رفت.
  
  
  ماتا در همان لحظه ای که زنگ را زد در را باز کرد. او گفت: "عزیز من،" و آنها تقریباً گلها را بین بدن دلپذیر او و بدن او له کردند. بوسه ها و نوازش ها خیلی طول کشید، اما بالاخره گل ها را در گلدان گذاشت و چشمانش را پاک کرد. نیک گفت: "خب، ما بالاخره دوباره همدیگر را ملاقات می کنیم." "تو نباید گریه کنی."
  
  
  خیلی وقت پیش بود. من خیلی تنها بودم. تو منو یاد جاکارتا انداختی.
  
  
  "با خوشحالی، امیدوارم؟"
  
  
  'قطعا. من می دانم که شما همان کاری را انجام دادید که باید انجام می دادید.
  
  
  "من فقط برای همین کار اینجا هستم. نام من نورمن کنت است. مردی که قبل از من اینجا بود هربرت ویتلاک بود. هرگز در مورد او نشنیده ای؟
  
  
  'آره.' - ماتا به آرامی به سمت بار کوچک خانه اش رفت. او در اینجا بیش از حد نوشید، اما اکنون احساس می کنم که من هم به آن نیاز دارم. قهوه با Vieux؟
  
  
  "این چیه؟"
  
  
  "یک کنیاک هلندی خاص.
  
  
  "خب، من دوست دارم."
  
  
  نوشابه را آورد و کنارش روی مبل پهن و رنگارنگ نشست. "خب، نورمن کنت. من به هیچ وجه شما را با هربرت ویتلاک مرتبط نکردم، اگرچه اکنون دارم متوجه می شوم که چرا او این همه مشاغل را انتخاب کرده و تجارت زیادی انجام داده است. می توانستم حدس بزنم."
  
  
  'شاید نه. ما در همه شکل ها و اندازه ها می آییم. نگاه کن..."
  
  
  با خنده ای کوتاه و عمیق حرفش را قطع کرد. اخم کرد... ببین. از جیبش نقشه ای در آورد و اطراف ولکل را به او نشان داد. "آیا این مناطق را می شناسید؟"
  
  
  'آره. یک لحظه صبر کن. من نقشه توپوگرافی دارم.
  
  
  او به اتاق دیگری رفت و نیک آپارتمان را بررسی کرد. چهار اتاق بزرگ. خیلی گرونه اما ماتا خوب از جایش بلند شد یا به شوخی بد به پشت دراز کشید. در اندونزی، ماتا یک مامور مخفی بود تا اینکه از کشور اخراج شد. این یک توافق بود وگرنه می توانستند خیلی سخت گیرتر باشند.
  
  
  ماتا برگشت و نقشه را در مقابلش باز کرد. این منطقه ولکل است.
  
  
  "من آدرس را دارم. متعلق به خانه روستایی پیتر یان ون راین است. می توانید آن را پیدا کنید؟
  
  
  آنها به خطوط پیچیده و سایه ها نگاه کردند.
  
  
  اینجا باید میراث او باشد. مزارع و جنگل های زیادی وجود دارد. در این کشور آنها بسیار کمیاب و بسیار گران هستند.
  
  
  "می خواهم بتوانید در طول روز با من بمانید. اگر این امکان وجود دارد؟
  
  
  به سمت او برگشت. او لباسی ساده پوشیده بود که به طرز مبهمی شبیه یک روکش شرقی بود. با اندام کامل پوشیده شده بود و انحنای سینه هایش را نشان می داد. ماتا کوچک و تاریک بود، کاملا برعکس حلمی. خنده اش سریع بود. او حس شوخ طبعی داشت. از جهاتی او باهوش‌تر از هلمی بود. او خیلی بیشتر از این را پشت سر گذاشته بود و زمان های بسیار سخت تری را از آنچه اکنون می گذراند، پشت سر گذاشته بود. او از زندگی خود کینه ای نداشت. همانطور که بود خوب بود - اما خنده دار. چشم‌های تیره‌اش با تمسخر به او نگاه می‌کردند و لب‌های قرمزش به صورت خنده‌ای درهم پیچید. هر دو دستش را روی پهلوهایش گذاشت. "میدونستم برمیگردی عزیزم. چی تو رو اینقدر نگه داشت؟"
  
  
  بعد از دو جلسه بعدی و چند آغوش گرم از روزهای خوب گذشته، آنها رفتند. چهار دقیقه بیشتر طول نکشید تا برای سفر آماده شود. او فکر می کرد که آیا او هنوز به سرعت از طریق دیوار پشتی ناپدید می شود که فرد اشتباهی جلوی درب خانه او ظاهر شد.
  
  
  همانطور که آنها دور می شدند، نیک گفت: "فکر می کنم حدود صد و پنجاه مایل است. آیا شما راه را می دانید؟
  
  
  'آره. به طرف دن بوش می پیچیم. پس از آن می توانم در ایستگاه پلیس یا اداره پست راهنمایی بپرسم. شما هنوز طرف عدالت هستید، نه؟ لب های گرمش را به خطی متلک انداخت. "دوستت دارم، نیک. خوشحالم که دوباره تو را می بینم. اما خب، ما یک کافه پیدا می کنیم تا مسیر را بپرسیم."
  
  
  نیک به طرف دیگر نگاه کرد. این دختر از زمانی که او را می شناخت عادت داشت که او را عصبانی کند. او خوشحالی خود را پنهان کرد و گفت: "ون راین یک شهروند محترم است. ما باید مانند مهمانان مراقب باشیم. بعداً در اداره پست امتحان کنید. من امروز عصر با او قرار ملاقات دارم. اما می خواهم این مکان را به طور کامل کشف کنم. شما چه می کنید. در مورد آن می دانید؟
  
  
  نه خیلی. من یک بار در بخش تبلیغات شرکت او کار می کردم و دو سه بار در مهمانی ها با او ملاقات کردم.
  
  
  "آیا او را نمی شناسی؟"
  
  
  'منظورت چیه؟'
  
  
  "خب، من او را ملاقات کردم - او را دیدم. آیا شما او را شخصا می شناسید؟
  
  
  نه. اینو بهت گفتم حداقل من به او دست نزدم، اگر منظور شما این است.
  
  
  نیک پوزخندی زد.
  
  
  ماتا ادامه داد: "اما" با همه شرکت های تجاری بزرگ، به سرعت این احساس را به شما دست می دهد که آمستردام واقعاً چیزی بیش از یک روستا نیست. یک دهکده بزرگ، اما یک روستا. همه این مردم...
  
  
  - ون راین چطوره؟
  
  
  "نه، نه، یک لحظه فکر کردم. نه. نه او. اما آمستردام خیلی کوچک است. او مرد بزرگی در تجارت است. روابط خوبی دارد. منظورم این است که اگر او با دنیای زیرزمینی مانند آن مردم در ... مانند کسانی که در جاکارتا می شناختیم - فکر می کنم در مورد آن می دانستم."
  
  
  به عبارت دیگر او مشغول جاسوسی نیست.
  
  
  خیر من فکر نمی‌کنم که او عادل‌تر از هر سفته‌باز دیگری باشد، اما چگونه می‌گویید؟ - دستانش تمیز است.
  
  
  'خوب. در مورد ون در لان و "منسون" چطور؟
  
  
  اوه من آنها را نمی شناسم. من در مورد این شنیده ام. او واقعاً به چیزهای مبهم علاقه دارد."
  
  
  مدتی بدون اینکه چیزی بگویند رانندگی کردند. نیک پرسید: «و تو، ماتا، اوضاع تاریکت چطور است؟»
  
  
  اون جواب نداد نگاهی به او انداخت. چهره تند و تیز اوراسیایی او در برابر مراتع سبز برجسته بود.
  
  
  او گفت: "تو زیباتر از همیشه هستی، ماتا." اوضاع از نظر مالی و در رختخواب چگونه پیش می رود؟
  
  
  عزیزم... به همین دلیل مرا در سنگاپور گذاشتی؟ چون من زیبا هستم؟
  
  
  "این بهایی است که باید برای آن می پرداختم. شما کار من را می دانید. آیا می توانم شما را به آمستردام برگردانم؟
  
  
  آهی کشید. نه عزیزم خوشحالم دوباره میبینمت فقط این است که من نمی توانم به اندازه خودمان بخندم، برای چندین ساعت. من دارم کار میکنم آنها مرا در سراسر اروپا می شناسند. آنها مرا به خوبی می شناسند. من خوبم.'
  
  
  "به دلیل این آپارتمان عالی است."
  
  
  "او برای من هزینه زیادی دارد. اما من به چیزی مناسب نیاز دارم. عشق؟ هیچ چیز خاصی. دوستان خوب، مردم خوب. من دیگر نمی توانم این را تحمل کنم." به او تکیه داد و به آرامی اضافه کرد: از زمانی که تو را می شناسم...
  
  
  نیک او را در آغوش گرفت و کمی احساس ناراحتی کرد.
  
  
  بلافاصله پس از صرف ناهار خوشمزه در یک میخانه کوچک در کنار جاده خارج از دن بوش، ماتا به جلو اشاره کرد. "این جاده فرعی از روی نقشه است. اگر جاده های کوچکتر دیگری وجود ندارد، ما باید از این جاده استفاده کنیم تا به ملک ون راین برسیم. او باید از یک خانواده قدیمی آمده باشد تا این همه هکتار زمین در هلند داشته باشد."
  
  
  نیک گفت: «یک حصار سیم خاردار بلند از جنگل‌های آراسته بیرون آمد و زاویه‌ای قائم به موازات جاده ایجاد کرد.» نیک گفت: «شاید این خط مالکیت او باشد.
  
  
  'آره. شاید.'
  
  
  عرض جاده به سختی آنقدر بود که دو ماشین از کنار هم عبور کنند، اما در بعضی جاها تعریض شده بود. درختان آراسته به نظر می رسیدند. هیچ شاخه یا اثری از زباله روی زمین قابل مشاهده نبود و حتی چمن ها مرتب به نظر می رسید. آن سوی دروازه، یک جاده خاکی از جنگل بیرون آمد، کمی انحنا پیدا کرد و به موازات جاده پیش رفت و دوباره پشت درختان ناپدید شد. نیک ماشین را در یکی از داخلی ها پارک کرد. ون راین گفت که اسب دارد. - گفت نیک.
  
  
  "اینجا چرخ گردان وجود ندارد. از یکی رد شدیم، اما یک قفل بزرگ روی آن بود. آیا باید بیشتر نگاه کنیم؟
  
  
  بعد از یک دقیقه. میشه لطفا کارت داشته باشم؟
  
  
  نقشه توپوگرافی را مطالعه کرد. 'درست. اینجا به عنوان جاده خاکی مشخص شده است. او به جاده آن طرف جنگل می رود.»
  
  
  آهسته رانندگی می کرد.
  
  
  "چرا الان از ورودی اصلی رانندگی نمی کنی؟ یادم می آید در جاکارتا هم نمی توانستی این کار را به خوبی انجام دهی."
  
  
  "بله، ماتا، عزیزم. تو به این سرعت عادات را ترک نمی کنی. ببین، اینجا..." او ردهای ضعیف تایر را در چمن دید. او آنها را دنبال کرد و پس از چند ثانیه ماشین را پارک کرد، تا حدی از جاده پنهان شد. در ایالات متحده به آن Lovers Lane می گفتند، فقط هیچ حصاری وجود نداشت. قبل از اینکه بیایم، همیشه می خواهم چیزی در مورد این مکان بدانم."
  
  
  صورتش را به سمت او بلند کرد. او فکر کرد: «در واقع، او در نوع خودش حتی زیباتر از حلمی است. او را برای مدت طولانی بوسید و کلیدها را به او داد. آنها را نزد خود نگه دارید.
  
  
  "اگه برنگردی چی؟"
  
  
  "سپس به خانه می روید و کل داستان را به هانس نوردربوس می گویید." اما من برمی گردم."
  
  
  با بالا رفتن از سقف ماشین، فکر کرد: "تا الان همیشه این کار را کرده ام. اما یک روز این اتفاق نمی افتد. ماتا خیلی کاربردی است. با فشاری که ماشین را روی فنرها تکان داد، از روی نرده پرید. از طرف دیگر دوباره افتاد، برگشت و دوباره روی پاهایش فرود آمد، جایی که به ماتا برگشت، پوزخندی زد، خم شد و در میان درختان ناپدید شد.
  
  
  رگه نرمی از نور طلایی خورشید بین درختان افتاد و روی گونه هایش ماند. او در آن غسل کرد و سیگاری کشید و فکر کرد و به یاد آورد. او نورمن کنت را در جاکارتا همراهی نکرد. سپس با نام دیگری شناخته شد. اما او همچنان همان مرد قدرتمند، جذاب و تزلزل ناپذیری است که یهودای مرموز را تعقیب کرد. وقتی او به دنبال کشتی Q، مقر فرماندهی یهودا و هاینریش مولر بود، او آنجا نبود. وقتی بالاخره این آشغال چینی را پیدا کرد، یک دختر اندونزیایی دیگر نیز همراه او بود. ماتا آهی کشید.
  
  
  آن دختر در اندونزی زیبا بود. آنها تقریباً به اندازه او جذاب بودند، شاید بیشتر، اما این وجه مشترک آنها بود. تفاوت زیادی بین آنها وجود داشت. ماتا می دانست که مردی بین غروب و طلوع آفتاب چه می خواهد، دختر تازه برای دیدن آن آمده بود. همچنین جای تعجب نیست که آن دختر به او احترام می گذاشت. نورمن کنت مرد کاملی بود که می توانست به هر دختری روح بدهد.
  
  
  ماتا جنگلی را مطالعه کرد که نورمن در آن ناپدید شد. او سعی کرد آنچه را که در مورد این پیتر جان ون راین می دانست به خاطر بیاورد. او را توصیف کرد. رابطه عالی وفاداری او به یاد آورد. آیا ممکن است او اطلاعات اشتباهی به او داده باشد؟ شاید او دانش کافی نداشت؛ ون راین واقعاً او را نمی شناخت. او قبلاً هرگز متوجه چنین چیزی نشده بود.
  
  
  او از ماشین پیاده شد، سیگار را دور انداخت و چکمه های چرمی زردش را از پا درآورد. پرش او از سقف پژو از روی نرده شاید به اندازه ی نیک نبود، اما برازنده تر بود. او به آرامی پایین آمد. چکمه هایش را دوباره پوشید و به سمت درختان رفت.
  
  
  نیک در طول مسیر چند صد یارد راه رفت. از میان علف های کوتاه و ضخیم کنارش گذشت تا اثری از خود برجای نگذارد. او به یک پیچ طولانی رسید، جایی که مسیر از جنگل می گذشت. نیک تصمیم گرفت مسیر باز را دنبال نکند و به موازات آن در جنگل قدم زد.
  
  
  مسیر از رودخانه روی یک پل چوبی روستایی عبور می کرد که به نظر می رسید هر هفته با روغن بذر کتان مالیده شده باشد. درخت می درخشید. سواحل نهر به خوبی درختان خود جنگل به نظر می رسید و به نظر می رسید که جریان عمیق ماهیگیری خوب را تضمین می کند. او به تپه ای رسید که همه درختان آن را قطع کرده بودند تا دید خوبی به اطراف داشته باشد.
  
  
  پانوراما شگفت انگیز بود. واقعاً شبیه یک کارت پستال با این متن بود: "چشم انداز هلندی". جنگل حدود یک کیلومتر امتداد داشت و به نظر می رسید که حتی بالای درختان اطراف آن قطع شده بود. پشت سر آنها تکه های تمیزی از زمین های قابل کشت قرار داشت. نیک آنها را از طریق دوربین دوچشمی کوچک مطالعه کرد. مزارع مجموعه ای کنجکاو از مزارع ذرت، گل و سبزیجات بود. در یکی، مردی روی یک تراکتور زرد کار می کرد، در دیگری، دو زن خم شده بودند تا کاری با زمین انجام دهند. در ورای این مزارع، خانه ای بزرگ و زیبا با چندین ساختمان بیرونی و ردیف های طولانی گلخانه ها قرار داشت که زیر نور خورشید می درخشیدند.
  
  
  ناگهان نیک دوربین دوچشمی اش را پایین آورد و بو کشید. یکی داشت سیگار می کشید. سریع از تپه پایین رفت و در میان درختان پنهان شد. در طرف دیگر تپه، یک دف 44 کامفورت را دید که بین بوته ها پارک شده بود. رد چرخ ها نشان می داد که او در جنگل زیگزاگی می کند.
  
  
  زمین را مطالعه کرد. پیمودن هیچ مسیری در این زمین فرش شده غیرممکن بود. اما وقتی در جنگل قدم می زد، بوی آن قوی تر شد. مردی را دید که پشتش به سمت او چرخیده بود و با دوربین دوچشمی منظره را مطالعه می کرد. با یک حرکت خفیف شانه اش، ویلهلمینا را در غلافش شل کرد و سرفه کرد. مرد سریع برگشت و نیک گفت: سلام.
  
  
  نیک با رضایت لبخند زد. او در مورد سخنان هاوک فکر کرد: "به دنبال یک مرد تیره و ریشدار حدود پنجاه و پنج باشید." عالی! نیکولاس دی گروت پاسخ داد و سرش را با محبت تکان داد. 'سلام. یک منظره عالی اینجا وجود دارد."
  
  
  لبخند و تکان دادن سر دوستانه فقط مشخص بود. اما نیک گول نخورد. او فکر کرد: «این مرد به سختی فولاد است.» «شگفت‌انگیز است. این اولین بار است که این را می‌بینم. به نظر می‌رسد که شما راه آن‌جا را می‌دانید.» او با سر به سمت دافای پنهان تکان داد.
  
  
  من قبلاً اینجا بوده ام، اگرچه همیشه پیاده. اما یک دروازه وجود دارد. قلعه معمولی دی گروت شانه بالا انداخت.
  
  
  "پس حدس می‌زنم که ما هر دو مزاحم هستیم؟"
  
  
  بگذارید اینطور بیان کنیم: پیشاهنگان. میدونی این خونه کیه؟
  
  
  "پیتر یان ون راین".
  
  
  دگروت آن را به دقت مطالعه کرد. "من الماس می فروشم، آقای کنت، و در شهر شنیدم که شما آنها را می خرید."
  
  
  "شاید به همین دلیل است که ما خانه ون راین را تماشا می کنیم. اوه، و شاید شما بفروشید یا شاید من بخرم."
  
  
  - به درستی اشاره کردید، آقای کنت. و از آنجایی که اکنون با هم قرار می گذاریم، ممکن است دیگر نیازی به میانجی نداشته باشیم."
  
  
  نیک سریع فکر کرد. آن مرد مسن بلافاصله این را فهمید. او سرش را به آرامی تکان داد. "من متخصص الماس نیستم، آقای دی گروت. مطمئن نیستم که اگر آقای ون راین را علیه خود قرار دهم، در درازمدت به نفع من خواهد بود."
  
  
  دی گروت دوربین دوچشمی را داخل جعبه چرمی که روی شانه‌اش آویزان بود، فرو برد. نیک با دقت به حرکات دستانش نگاه کرد. "من یک کلمه از این را نمی فهمم. آنها می گویند شما آمریکایی ها در تجارت بسیار باهوش هستید. آیا می دانید کمیسیون ون راین در این معامله چقدر بالا است؟
  
  
  'پول زیاد. اما برای من این می تواند تضمینی باشد."
  
  
  "سپس، اگر شما اینقدر نگران این محصول هستید، شاید بتوانیم بعداً با متخصص خود ملاقات کنیم - اگر بتوان به او اعتماد کرد.
  
  
  "ون راین یک متخصص است. من از او بسیار راضی هستم." مرد کوچولو با قدم هایی تند جلو و عقب می رفت و طوری حرکت می کرد که انگار به جای کت و شلوار خاکستری رسمی، شلوار و چکمه های رزمی پوشیده است.
  
  
  او سرش را تکان داد. فکر نمی‌کنم مزیت خود را در این موقعیت جدید درک کنید.»
  
  
  خوب. اما آیا می توانید این الماس های Yenisei را به من نشان دهید؟
  
  
  'شاید. نزدیک هستند.
  
  
  "در ماشین؟"
  
  
  'قطعا.'
  
  
  نیک تنش کرد. این مرد کوچک بیش از حد اعتماد به نفس داشت. در یک چشم به هم زدن ویلهلمینا را بیرون کشید. دی گروت معمولی به تنه بلند آبی نگاه کرد. تنها چیزی که در او تغییر کرد این بود که چشمان با اعتماد به نفس و تیزبینش گشاد شد. نیک گفت: "مطمئناً یک نفر دیگر در جنگل است که ماشین شما را تماشا کند." - «اینجا بهش زنگ بزن.
  
  
  و بدون شوخی، لطفا. احتمالاً می دانید که گلوله ای از چنین تپانچه ای چه توانایی دارد."
  
  
  دی گروت به جز لب هایش حتی یک عضله را تکان نداد. "من کاملاً با لوگر آشنا هستم، آقای کنت. اما امیدوارم که شما کاملاً با تپانچه بزرگ انگلیسی ولی آشنا باشید. در حال حاضر یک تپانچه به پشت شما نشانه رفته است و در دستان خوبی است."
  
  
  به او بگو بیاید بیرون و به شما ملحق شود.
  
  
  'وای نه. اگه بخوای میتونی منو بکش همه ما باید روزی بمیریم. پس اگر می‌خواهی با من بمیری، می‌توانی من را بکش. اگر شلیک کرد فوراً او را بکشید. سپس الماس ها را بردارید و خودتان بفروشید. "Auf Wiedersehen."
  
  
  "بلوف میزنی؟" - نیک به آرامی پرسید.
  
  
  "یه چیزی بگو هری."
  
  
  بلافاصله از پشت نیک، صدایی شنیده شد: "من دستور را اجرا می کنم. دقیقا. و تو خیلی شجاعی...
  
  
  
  فصل 6
  
  
  
  
  
  - نیک بی حرکت ایستاد. آفتاب گردنش را سوزاند. جایی در جنگل پرندگان چهچهه می کردند. سرانجام دی گروت گفت: "در غرب قدیم آن را پوکر مکزیکی می نامیدند، اینطور نیست؟" "خوشحالم که بازی را می شناسید." آه، آقای کنت. هنگ‌های سواره نظام، با سرخپوستان جنگیدند، مستقیماً از آلمان دستور دریافت کردند؟ «نه. سواره نظام پنجم زمانی گروهی نظامی داشت که فقط آلمانی صحبت می‌کرد.» او لبخند زد، اما لبخندش قوی‌تر شد وقتی نیک گفت: «این چیزی به من درباره آن دستورات مستقیم از آلمان که شما در موردش صحبت می‌کردید به من نمی‌گوید.» دی گروت نگاه کرد. نیک فکر کرد: «این مرد خطرناک است. این یک سرگرمی مزخرف است - سرگرمی غرب وحشی. این مزخرفات در مورد دستورات آلمانی، نمازخانه های آلمانی. این مرد عجیب است. دی گروت دوباره آرام شد و لبخند مطیعانه ای به چهره اش بازگشت. 'خوب. حالا در مورد موضوع آیا می خواهید این الماس ها را مستقیماً از من بخرید؟
  
  
  "شاید، با توجه به شرایط مختلف. اما چرا اهمیت می دهید که من مستقیماً از شما خرید نکنم و نه از طریق ون راین؟ من آنها را به قیمت او می خواهم. یا قیمتی که ون در لان یا خانم جی می پرسند - خانم "به نظر می رسد همه آنها می خواهند این الماس ها را به من بفروشند. این یک زن در یک ماشین بزرگ بود که به من گفت منتظر پیشنهاد او باشم." چهره دی گروت اخم کرد. این خبر کمی او را ناراحت کرد. نیک در این فکر بود که اگر مرد به کارآگاه یا هاوک زنگ بزند چه کار می کند. "این همه چیز را پیچیده می کند. دی گروت گفت. "شاید باید فوراً قرار ملاقات بگذاریم." "پس شما الماس دارید، اما من قیمت شما را نمی دانم." 'درک میکنم. اگر موافقت کردید آنها را بخرید، ما می‌توانیم مبادله - پول برای الماس - را به روشی متقابل ترتیب دهیم." نیک تصمیم گرفت که آن مرد انگلیسی آکادمیک صحبت کند. او کسی بود که به راحتی زبان ها را یاد می گرفت، اما به اندازه کافی به حرف مردم گوش نمی داد. نیک گفت: «فقط می‌خواستم یک سؤال دیگر از شما بپرسم.» بله؟ به من گفته شد که دوستم برای این الماس ها پیش پرداخت کرده است. شاید برای شما - شاید برای شخص دیگری. " دی گروت کوچک به نظر می رسید که تنش کرده است. حداقل برای من. اگر پیش را بگیرم، آنها را هم تحویل می دهم." از این که آبروی دزدانش خدشه دار شود به ستوه آمده بود. -میشه بگی اون هم کی بود؟ "هربرت ویتلاک." دی گروت متفکر به نظر می رسید. "آیا او اخیرا نمرده است؟" "واقعا." من او را نمی شناختم. من یک سنت از او پول نگرفتم.» نیک سرش را تکان داد، گویی که این همان پاسخی بود که او انتظارش را داشت. با یک حرکت آرام، به ویلهلمینا اجازه داد به جلف لباسش برگردد. «اگر به هر کدام نگاه کنیم، به جایی نمی‌رسیم. دیگری کمی عصبانی حالا بریم سراغ این الماس ها؟ دی گروت خندید. لبخندش مثل یخ سرد بود. 'قطعا. اگر ما هری را از دسترس شما دور کنیم تا ما را زیر نظر داشته باشید، حتما ما را می بخشید؟ در نهایت، این یک سوال ارزشمند است. و اینجا خیلی خلوت است و ما تقریباً همدیگر را نمی شناسیم. هری ما رو دنبال کن صدایش را برای مرد دیگر بلند کرد، سپس برگشت و به سمت دافو رفت. نیک با شانه‌های باریک و مصنوعی آویزان پشت سرش را دنبال کرد. رفتن به یک مرد مسلح پشت سرش خیلی جالب نیست. مردی که هیچ چیز نمی توان درباره اش گفت جز اینکه او به شدت متعصب به نظر می رسید. از آن ارتشی های قدیمی "وبلی"، حتی یک ایمنی روی آن نیست. داف شبیه اسباب بازی بچه گانه ای بود که در راه آهن مدل رها شده بود. یک لحظه صدای خش خش شاخه ها به گوش رسید، سپس صدایی شنیده شد: "اسلحه را ول کن. نیک فوراً وضعیت را درک کرد. او به سمت چپ شیرجه زد، دور محور خود چرخید و به دی گروت گفت: «به هری بگو اطاعت کند. این دختر با من است ماتا ناسوت در چند قدمی مرد کوچولوی با وبلی بزرگ، وقتی از درخت افتاد، از جایش پرید. تپانچه اتوماتیک آبی کوچک او به پشت هری نشانه رفته بود. ماتا گفت: «و همه را آرام کنید. هری شک کرد. از یک طرف، او از آن دسته افرادی بود که نقش خلبان کامیکازه را بازی می کرد، از سوی دیگر، ذهنش در تصمیم گیری سریع ناتوان به نظر می رسید. دی گروت غرغر کرد: «بله، آرام. او به نیک گفت: «به او بگو اسلحه را زمین بگذارد. نیک به آرامی گفت: «بیایید همه از شر تفنگ هایمان خلاص شویم. دی گروت گفت: "من اولین نفر بودم. به هری بگو... - نه." ما آنطور که من می خواهم انجام خواهیم داد. بیا... نیک به جلو خم شد. وبلی بالای سرش غرش کرد. در یک لحظه او زیر وبلی قرار گرفت و گلوله دوم را شلیک کرد. سپس او بلند شد و هری را با سرعت خود با خود حمل کرد. نیک هفت تیر را از دست هری گرفت، مثل جغجغه بچه. سپس در حالی که ماتا به دی گروت غرغر کرد، از جا پرید: "بگذار - بگذار..." دست دی گروت در ژاکتش ناپدید شد. یخ کرد. نیک وبلی را کنار بشکه نگه داشت. "آروم باش دی گروت. به هر حال بیایید همه کمی آرام باشیم." با گوشه چشم هری را تماشا کرد. مرد کوچولو با سرفه و خفگی به سختی روی پاهایش ایستاد. اما او در صورت داشتن اسلحه دیگر سعی نکرد به دست آورد. نیک گفت: «دستت را از کتت بیرون بیاور». "آیا ما اکنون منتظر این هستیم؟ همه چیز به همان شکل باقی می ماند." چشمان یخی دی گروت با یک جفت چشم خاکستری برخورد کرد، کمتر سرد، اما بی حرکت، مانند چشم های گرانیتی. تصویر برای چند ثانیه بدون تغییر باقی ماند، به جز سرفه های هری، سپس دی گروت به آرامی دستش را پایین آورد. "من می بینم که ما شما را دست کم گرفتیم، آقای کنت. یک اشتباه استراتژیک جدی." نیک پوزخندی زد. دی گروت گیج به نظر می رسید. "فقط تصور کنید اگر تعداد بیشتری از مردم در میان درختان بایستند، چه اتفاقی می‌افتد. می‌توانستیم ساعت‌ها همین‌طور ادامه دهیم. آیا شما افراد دیگری دارید؟" "نه،" دی گروت. "کاش حقیقت داشت." نیک رو به هری کرد. من از اتفاقی که افتاده متاسفم. اما من فقط از بچه های کوچک با یک تفنگ بزرگ به پشتم خوشم نمی آید. بعد رفلکس‌هایم را فرا گرفت.» هری نیشخندی زد اما جوابی نداد. دی گروت با خشکی گفت: «تو عکس‌العمل خوبی برای یک تاجر داری.» «تو چیزی جز آن گاوچران نیستی، نه؟» «من هستم. یکی از آن آمریکایی هایی که به دست زدن به سلاح عادت دارند. این یک نظر پوچ بود، اما شاید برای کسی که ادعا می کند قمار و غرب وحشی قدیمی را بسیار دوست دارد و بسیار بیهوده است، طنین انداز شود. او بدون شک فکر می کرد که این آمریکایی های بدوی صرفاً منتظر تغییر وضعیت هستند. حرکت بعدی آمریکایی دیوانه کافی بود تا دی گروت را کاملاً گیج کند، اما او خیلی سریع بود که نمی‌توانست مخالفت کند. نیک به سمت او رفت، وبلی را در کمربندش فرو کرد و با یک حرکت سریع، یک هفت تیر لوله کوتاه کالیبر 38 را از یک جلد چرمی سفت بیرون کشید. دی گروت متوجه شد که اگر حتی یک انگشتش را حرکت دهد، این آمریکایی سریع ممکن است رفلکس های دیگری داشته باشد. دندان هایش را روی هم فشار داد و منتظر ماند. نیک گفت: ما اکنون دوباره با هم دوست هستیم. "وقتی جدا شدیم آنها را به درستی به شما برمی گردم. متشکرم ماتا..." او آمد و کنار او ایستاد. چهره زیبایش کاملاً تحت کنترل بود. ون راین را خیلی خوب می شناسم. من نمی دانم سیاست او چیست - آیا کلمه درست است؟ بله، این یک کلمه عالی برای آن است. اما شاید ما الان به او نیاز نداریم، نه، دی گروت؟ حالا بیایید به این الماس ها نگاه کنیم. هری به رئیسش نگاه کرد. دی گروت گفت: "آنها را هری" و هری کلیدها را بیرون آورد و قبل از اینکه دوباره با یک کیف قهوه ای کوچک ظاهر شود، در ماشین گشت و گذار کرد. نیک پسرانه گفت: لعنتی، فکر می کردم بزرگتر می شوند. دی گروت گفت: «فقط کمتر از پنج پوند». این همه سرمایه در یک کیف کوچک. کیف را روی سقف ماشین گذاشت و با بند کشی که آن را مانند کیف پول بسته نگه می داشت، کمانچه زد. نیک زمزمه کرد: «همه این پرتقال ها در یک بطری کوچک. 'متاسفم؟' - یک ضرب المثل قدیمی یانکی. شعار یک کارخانه لیموناد در سنت جوزف، میسوری، 1873. "اوه، من هنوز این را نمی دانستم. باید به خاطر داشته باشم. همه این پرتقال ها ... دی گروت با احتیاط این عبارت را تکرار کرد. ماتا با صدای بلند گفت: "مردم سوار می شوند." نیک گفت: "روی اسب ها... : "دی گروت، کیف را به هری بده و از او بخواه که آن را کنار بگذارد." دی گروت بسته را به سمت هری پرت کرد و او به سرعت آن را در ماشین پنهان کرد. نیک او و بخشی از جنگل را که ماتا به آن نگاه می کرد در همان لحظه تماشا کرد. این دو پیرمرد را دست کم نگیرید. قبل از اینکه بفهمی مرده بودی چهار اسب از پشت درختان سوار شدند. آنها ردهای به سختی قابل توجه چرخ های داف را دنبال کردند. جلوتر مرد ون راین بود که نیک او را در هتل ملاقات کرده بود. او با مهارت و آزادانه سوار اسب قرمز شد - علاوه بر این، او کاملاً برهنه بود. نیک فقط مدت کوتاهی از چنین سواری غافلگیر شد، زیرا دو دختر و یک مرد دیگر پشت سر او سوار شدند. مرد دیگر نیز سوار بر اسب بود، اما به نظر به اندازه رهبر باتجربه نبود. آن دو دختر به سادگی سوارکاران رقت انگیزی بودند، اما این موضوع به نیکی کمتر توجه کرد تا اینکه آنها، مانند مردان، هیچ نخ لباسی به تن نداشتند. "آیا آنها را می شناسید؟" - از نیک دی گروت پرسید. نه. احمق های جوان عجیب دی گروت زبانش را روی لب هایش کشید و دخترها را مطالعه کرد. "آیا یک کمپ برهنگی در این نزدیکی هست؟" "من هم همینطور فکر میکنم."
  
  
  - آیا آنها متعلق به ون راین هستند؟ 'من نمی دانم. اسلحه‌هایمان را به ما پس بده.» دی گروت گفت: «وقتی خداحافظی می‌کنیم.» «فکر می‌کنم... فکر می‌کنم این مرد را می‌شناسم. او برای ون راین کار می کند. 'آره. آیا این یک تله برای من است؟ چگونه بگویم. ممکن است تله ای وجود داشته باشد یا نباشد. چهار سوار ایستادند. نیک به این نتیجه رسید که حداقل این دو دختر فوق العاده هستند. برهنه بودن روی اسب چیز هیجان انگیزی داشت. سنتورهای ماده با سینه های زیبا، به طوری که چشم ها بی اختیار به آن سمت می چرخید. خوب - بی اختیار؟ نیک فکر کرد. مردی که نیک قبلاً ملاقات کرده بود، گفت: "خوش آمدید، متجاوزان. فکر می‌کنم می‌دانستید که به دارایی خصوصی تجاوز می‌کنید؟
  
  
  نیک به دختری با موهای قرمز نگاه کرد. روی پوست برنزه‌اش نوارهای سفید شیری وجود داشت. پس حرفه ای نیست دختر دیگر که موهای زاغی به شانه هایش می رسید، کاملا قهوه ای بود. دو گروت گفت: «آقای ون راین منتظر من است. از در پشتی؟ و خیلی زود؟ اوه برای همین بهت نگفت که دارم میام. دی گروت با همان لحن سرد و دقیقی که قبل از اینکه ماتا اوضاع را عوض کند، گفت: "تو و چند نفر دیگر. حالا برویم و او را ملاقات کنیم؟" "اگر موافق نباشم چی؟" هیچ انتخاب دیگری ندارید.» «نه، شاید وجود داشته باشد.» دی گروت به نیک نگاه کرد. «بیا سوار ماشین شویم و منتظر بمانیم. بیا هری دی گروت و سایه اش به سمت ماشین رفتند و نیک و ماتا دنبالش آمدند. نیک به سرعت فکر کرد - موضوع هر ثانیه پیچیده تر می شد. او هرگز نباید این خطر را می کرد که تماس هایش با ون در لان به پایان برسد زیرا این کار او را به بخش اول ماموریتش، مسیر جاسوسی و در نهایت قاتلان ویتلاک می رساند. از سوی دیگر، دی گروت و الماس هایش می توانند ارتباط مهمی داشته باشند. او در مورد De Groot-Geyser تردید داشت. دی گروت در کنار یک ماشین کوچک ایستاد. گروهی از سواران به دنبال آنها رفتند. "لطفا، آقای کنت - سلاح شما." نیک گفت: «بیایید شلیک نکنیم. "دوست داری وارد این کار بشی؟" او به سینه های دو دختر که به زیبایی تکان می خورد، اشاره کرد که صاحب دو نفر از آنها پوزخندی شیطنت آمیز نشان می داد.
  
  
  "دوست داری رانندگی کنی؟"
  
  
  'قطعا.' هیچ راهی وجود نداشت که دی گروت از نیک یا ماتا بخواهد که الماس ها را به خطر بیندازند. نیک تعجب کرد که چگونه دی گروت فکر می کند این موضوع را از چشمان نافذ پیروان ون راین پنهان می کند. اما این به او مربوط نبود. چهار نفر از آنها داخل یک ماشین کوچک نشستند. سوارکاری که نیک او را شناخت، در نزدیکی راه رفت. نیک پنجره را باز کرد. مرد گفت: دور تپه بروید و مسیر خانه را دنبال کنید. نیک پیشنهاد کرد: «بگذارید بگوییم می‌خواهم به مسیر دیگری بروم. سوار لبخندی زد. "من مهارت های تپانچه سریع شما را به یاد دارم، آقای کنت، و فکر می کنم شما هم اکنون یک تپانچه حمل می کنید، اما نگاه کنید..." او به گروهی از درختان دوردست اشاره کرد و نیک مرد دیگری را سوار بر اسب دید که شلوار تیره پوشیده بود. یقه یقه اسکی مشکی در دستانش چیزی شبیه مسلسل بود. نیک آب دهانش را قورت داد. آنها در این چیز مانند ساردین در بشکه نشستند - ساردین در قوطی بهترین بیان بود. او گفت: "من متوجه شدم که برخی از شما در واقع لباس می پوشید." 'قطعا.' "اما تو... اوه... خورشید را ترجیح می دهی؟" نیک به دخترهای دو ساله از کنار سوارکار نگاه کرد. "این یک موضوع سلیقه ای است. آقای Van Rijn گروهی از هنرمندان، یک کمپ برهنگی و مکانی برای افراد عادی دارد. این ممکن است برای شما مفید باشد." هنوز از هتل خسته نشده اید، نه؟ "اصلا. اگر می خواستی تو را آنجا می بردم، درست است؟ حالا در مسیر بروید و در خانه توقف کنید. نیک موتور را روشن کرد و پدال گاز را تایید کرد. او از صدای موتور خوشش می‌آمد.به سرعت با سازها و سازها برخورد کرد. او تقریباً تمام وسایل نقلیه موجود را به عنوان بخشی از آموزش مداوم خود در AX رانندگی کرد، اما به نوعی آنها هرگز به دافا نرسیدند. او به یاد آورد که این خودرو حالت انتقال کاملاً متفاوتی داشت. اما چرا نه؟
  
  
  روی آن هارلی دیویدسون های قدیمی کار می کند. او به آرامی از میان درختان زیگزاگ عبور کرد. او قبلاً شروع به احساس این ماشین کرده بود. او به خوبی مدیریت شد. پس از رسیدن به مسیر، عمداً به سمت دیگر پیچید و با سرعت مناسبی رانندگی کرد که دستیارانش دوباره به او رسیدند. "هی - راه دیگر!" نیک ایستاد. 'آره. فکر می کردم می توان از این طریق به خانه رسید. «این درست است، اما این مسیر طولانی‌تر است. من برمی‌گردم.» نیک گفت: «باشه. ماشین را به عقب گذاشت و به جایی که می‌توانست بپیچد، برگشت.
  
  
  آنها مدتی همینطور به رانندگی ادامه دادند، نیک ناگهان گفت: "صبر کن." او شتاب گرفت و در مدت زمان بسیار کوتاهی ماشین سرعت بسیار مناسبی پیدا کرد و مانند سگی که سوراخ روباه حفر می کند شن و قلوه سنگ را دور می اندازد. وقتی به اولین پیچ رسیدند با سرعت حدود شصت مایل در ساعت حرکت می کردند. داف به آرامی و تقریباً بدون تاب خوردن سر خورد. نیک فکر کرد: «اینجا ماشین‌های خوبی می‌سازند. کاربراتورها و شیرینی‌تراش‌های خوبی. مسیر از میان مزرعه‌ها منتهی می‌شد. در سمت راست آن‌ها پرش‌ها، دیوارهای سنگی، موانع چوبی و نرده‌های خندق رنگ‌آمیزی شده بود. «این کشور زیبایی است. نیک به راحتی گفت و پدال گاز را تا جایی که ممکن بود فشار داد.
  
  
  پشت سرش صدای هری را شنید: "آنها تازه از جنگل بیرون آمدند. سنگ ریزه روی صورتشان کمی آنها را معطل کرد. حالا ما به سمت آنها می آییم."
  
  
  "این یارو هم با مسلسل؟"
  
  
  'آره.'
  
  
  "فکر می کنی او شلیک کند؟"
  
  
  "نه."
  
  
  اگر به آن اشاره کرد، به من اطلاع دهید، اما فکر نمی‌کنم بگوید.»
  
  
  نیک روی ترمز کوبید و داف به خوبی به سمت چپ سر خورد. مسیر به یک ردیف اصطبل منتهی می شد. پشت ماشین شروع به سر خوردن کرد، چرخید و وقتی پیچ را کامل کرد، لغزش را به خوبی احساس کرد.
  
  
  آنها بین دو ساختمان راه افتادند و وارد حیاط وسیع کاشیکاری شدند که در مرکز آن یک فواره بزرگ چدنی وجود داشت.
  
  
  آن طرف حیاط یک جاده آسفالته بود که از ده ها گاراژ به خانه ای بزرگ می گذشت. از آنجا احتمالاً به جاده عمومی ادامه داد. نیک فکر کرد تنها مشکل این بود که عبور از کنار این کامیون و کامیون بزرگ گاو که در عرض جاده پارک شده بودند غیرممکن بود. آنها راه را از گاراژها تا دیوار سنگی روبرو مسدود کردند، مانند یک چوب پنبه شامپاین تمیز.
  
  
  نیک سه بار در حیاط دایره ای شکل ماشین را چرخاند، در حالی که احساس می کرد در یک توپ رولت است، قبل از اینکه ببیند اولین سوارکار دوباره به آنها نزدیک می شود. او نگاهی اجمالی به آن بین ساختمان ها انداخت. نیک گفت: بچه ها آماده باشید. "به آنها توجه کنید."
  
  
  محکم ترمز کرد. دماغه ماشین به سمت شکاف باریکی بین دو ساختمان بود که سوارکاران از آن عبور کردند. ون راین و مردی که کره‌اش را نوازش می‌کرد، با زن از پشت کامیون‌ها بیرون آمده بودند و اکنون مشغول تماشای اتفاقات در حیاط بودند. آنها متعجب به نظر می رسیدند.
  
  
  نیک سرش را از پنجره بیرون آورد و به ون راین پوزخند زد. ون راین به بالا نگاه کرد و با تردید دستش را بالا برد تا سواران از گذرگاه باریک بین ساختمان ها بیرون بیایند. نیک با صدای بلند شمرد: "یک - دو - سه - چهار. خیلی کم است. آخرین دختر کمی بیشتر صبر خواهد کرد."
  
  
  او ماشین را از طریق گذرگاه باریکی که سواران عجله می کردند و سعی می کردند اسب های خود را نگه دارند راند. نعل اسب ها به کاشی های میدان برخورد کرد و سر خورد. دختری با موهای بلند سیاه ظاهر شد - بدترین سوار. نیک بوق را فشار داد و برای هر موردی پایش را روی پدال ترمز نگه داشت.
  
  
  او قصد نداشت او را بزند و از کنار او به سمت راست پرواز کرد. او در سرش شرط بندی کرد که او نمی چرخد، اما اسب برگشت. سوارکار دست و پا چلفتی بود یا نه، او در آن اسب بسیار لخت به نظر می رسید.
  
  
  آنها مسیر را با سرعت کامل به سمت پایین طی کردند، از مسیر پرش نمایشی گذشتند و به جنگل برگشتند.
  
  
  نیک گفت: «ما یک ماشین داریم، آقای دی گروت. آیا باید سعی کنیم مستقیماً از حصار رانندگی کنیم یا باید آن دروازه پشتی را که شما از آن عبور کردید امتحان کنیم؟»
  
  
  دی گروت با لحن شادی آور پاسخ داد و به یک اشتباه استراتژیک اشاره کرد. "آنها می توانستند به ماشین شما آسیب برسانند. من اول به آن نگاه می کردم. نه، بیایید سعی کنیم برویم. من راه را به شما نشان خواهم داد."
  
  
  نیک احساس عصبانیت کرد. البته دی گروت حق داشت. آنها از کنار دروازه عبور کردند، نگاهی اجمالی به پژو انداختند و در پیچ‌های ملایم به داخل جنگل شیرجه زدند.
  
  
  دی گروت گفت: "فقط مستقیم برو. و پشت این بوته، به چپ برو. سپس خودت خواهی دید."
  
  
  نیک سرعتش را کم کرد، به چپ پیچید و دروازه بزرگی را دید که جاده را مسدود کرده بود. ایستاد، دی گروت بیرون پرید و به سمت دروازه رفت. کلید را وارد قفل کرد و سعی کرد آن را بچرخاند - دوباره تلاش کرد، آن را خاموش کرد و با تقلا با قفل، آرامش خود را از دست داد.
  
  
  پشت سرشان صدای موتور ماشین می آمد. یک مرسدس بنز در چند اینچ از سپر عقب آنها ظاهر شد و بین دروازه و ماشین آنها ایستاد. مردان مانند گیلدرها از یک ماشین بازی که در حال پرداخت برنده بود بیرون آمدند. نیک از دافا بیرون آمد و به دی گروت فریاد زد: "تلاش خوبی با این دروازه انجام داد. اما این دیگر ضروری نیست." سپس رو کرد تا با گروه تازه واردان ملاقات کند.
  
  
  
  
  فصل 7
  
  
  
  
  
  فیلیپ ون در لان زودتر دفتر را ترک کرد تا آخر هفته طولانی را بیرون بگذراند. با آهی آسوده، در را پشت سرش بست و سوار لوتوس اروپای زرد رنگش شد. او مشکلاتی داشت. گاهی یک رانندگی طولانی به او کمک می کرد. او با دوست دختر فعلی‌اش، دختری از خانواده‌ای ثروتمند که ستاره سینما شدن را به عهده گرفته بود، خوشحال بود. در حال حاضر او در پاریس بود و با یک تهیه‌کننده فیلم ملاقات می‌کرد که می‌توانست در فیلمی که او در اسپانیا فیلم می‌کرد به او ایفای نقش کند.
  
  
  چالش ها و مسائل. سرویس قاچاق خطرناک اما سودآوری که او برای انتقال اطلاعات از ایالات متحده به هر کسی که هزینه خوبی برای آن داشت ایجاد کرد، از یک سو به بن بست رسیده بود زیرا دی گروت از ادامه کار خودداری می کرد. یک لحظه فکر کرد که هلمی متوجه شده است که سیستم او چگونه کار می کند، اما اشتباه او ثابت شد. خدا را شکر که پل با شوت احمقانه اش او را از دست داد. علاوه بر این، De Groot می تواند جایگزین شود. اروپا در حال خزیدن با افراد کوچک حریص بود که مایل به ارائه خدمات پیک بودند تا زمانی که از امنیت کافی برخوردار بودند و دستمزد مناسبی داشتند.
  
  
  الماس های ینیسی دی گروت دیگ طلا در انتهای رنگین کمان بودند. باید بیش از نیم میلیون گیلدر سود کرد. تماس‌های او به او می‌گفتند که ده‌ها نفر از روسای کسب‌وکار آمستردام - کسانی که سرمایه واقعی پشت سر خود داشتند - در تلاش بودند تا قیمت آن را بفهمند. این می تواند ماجراهای غیرمعمول نورمن کنت را توضیح دهد. آنها می خواستند با او تماس بگیرند، اما او - فیلیپ - قبلاً این تماس را داشت. اگر او می توانست این الماس ها را برای گالری بارد تهیه کند، می توانست برای سال های آینده مشتری در آنها داشته باشد.
  
  
  وقتی زمان مناسب باشد، او می‌تواند یک مکان بزرگ‌تر «خیابانی» مانند ون راین بخرد. او خم شد. نسبت به این مرد مسن حسادت شدیدی داشت. هر دو از خانواده های صاحب کشتی بودند. ون در لان تمام سهام خود را فروخت تا بر کانال های سود سریع تر تمرکز کند، در حالی که ون راین همچنان مالک سهام او و همچنین صنعت الماس خود بود.
  
  
  او به یک بخش متروکه بزرگراه رسید و با سرعتی بیش از حد مجاز رانندگی کرد. این به او احساس قدرت می داد. فردا دی گروت، کنت و الماس های ینیسی در خانه روستایی او خواهند بود. این مورد نیز نتیجه خواهد داد. اگرچه او مجبور بود از پل، بپو و مارک استفاده کند تا وقایع را به میل خود تغییر دهد. او دوست دارد زودتر زندگی کند، در زمان اجداد Pieter-Jan van Rijn، که به سادگی جمعیت بومی اندونزی را سرقت کردند. آن روزها پشت سرت را نگاه نمی کردی و با دست چپ الاغت را پاک می کردی و با راست به استاندار سلام می کردی.
  
  
  پیتر یان ون راین از حسادت ون در لان خبر داشت. این چیزی بود که او همراه با خیلی چیزهای دیگر در مغز بسته خود نگه داشت. اما برخلاف آنچه ون در لان فکر می کرد، پدربزرگ ون راین با مردم بومی جاوه و سوماترا به این شدت برخورد نکرد. چوب لباسی او به تازگی هشت نفر را تیراندازی کرده بود، پس از آن هر یک با هزینه ای اندک بسیار همکاری کردند.
  
  
  وقتی ون راین به دافوی گیر افتاده نزدیک شد، لبخندی روی صورتش نمایان شد. "صبح بخیر، آقای کنت. شما امروز کمی زود هستید.
  
  
  'من گم شده ام. به ملک شما نگاه کردم اینجا زیباست."
  
  
  'متشکرم. توانستم بخشی از سفر جاده ای شما را دنبال کنم. تو از اسکورت فرار کردی.»
  
  
  "من حتی یک نشان پلیس ندیدم."
  
  
  "نه، آنها به مستعمره کوچک برهنگی ما تعلق دارند. اگر بدانید چقدر خوب کار می کنند تعجب خواهید کرد. من فکر می کنم این به این دلیل است که مردم اینجا فرصتی دارند تا تمام ناامیدی ها و ممانعت های خود را رها کنند."
  
  
  'شاید. به نظر می‌رسد که آن‌ها همه چیز را رها می‌کنند.» در حین گفتگو، نیک به وضعیت نگاه کرد. با ون راین، چهار مرد بودند که پس از بیرون آمدن از ماشین، اکنون با احترام پشت رئیس خود ایستادند. آنها کت و کراوات پوشیده بودند و همه نگاهی هدفمند در حالت چهره خود داشتند که نیک اکنون به طور معمول هلندی را در نظر می گرفت. ماتا، هری و دی گروت از دافا خارج شده بودند و اکنون با تردید منتظر بودند ببینند چه اتفاقی می افتد. نیک آهی کشید. به سادگی با ون راین مودب رفتار کنید و امیدوار باشید که او و مردمش عنکبوت هایی باشند که یک زنبور را با مگس اشتباه گرفته اند. نیک گفت: «اگرچه من زودتر هستم، شاید بتوانیم کار خود را شروع کنیم.»
  
  
  -در این مورد با دی گروت صحبت کردی؟
  
  
  'آره. به طور اتفاقی با هم آشنا شدیم. هر دو گم شدیم و از در پشتی شما وارد شدیم. او به من گفت که او هم طرف قضیه ای است که با هم صحبت کردیم.»
  
  
  ون راین به دی گروت نگاه کرد. از لبخند زدن دست کشید. او اکنون بیشتر شبیه قاضی باوقار و تزلزل ناپذیر زمان پادشاه جرج سوم بود. آن جورهایی که اصرار دارند بچه های ده ساله در جریان حکم دادگاه که آنها را به جرم دزدی برای یک لقمه نان به اعدام محکوم می کند، رفتاری منظم و با دقت داشته باشند. حالت صورتش نشان می داد که می داند چه زمانی باید مهربان و چه زمانی قاطع باشد.
  
  
  "آیا شما به آقای کنت اطراف را نشان داده اید؟" دی گروت از طرفی به نیک نگاه کرد. نیک به بالای درخت نگاه کرد و شاخ و برگ ها را تحسین کرد. دی گروت پاسخ داد: نه. ما تازه یاد گرفتیم که همه ما منافع مشترکی داریم.»
  
  
  'درست.' ون راین رو به یکی از مردانش کرد. "آنتون، دروازه را باز کن و آقای کنت را به خانه پژو هدایت کن. بقیه در حال بازگشت به دافه هستند." او به نیک و دوست دخترش اشاره کرد. 'آیا دوست داری با من بیایی؟ یک ماشین بزرگ کمی راحت تر است."
  
  
  نیک ماتا را به ون راین معرفی کرد که به تایید تکان داد. آنها موافقت کردند که یک بار ملاقات کرده اند، اما نمی توانند مهمانی را به یاد بیاورند. نیک حاضر بود شرط ببندد که هر دو آن را به خوبی به خاطر دارند. آیا تا به حال فکر کرده اید که این فرد بلغمی یا این دختر زیبا با چشمان بادامی شکل بامزه چهره یا واقعیت خود را فراموش کند، اشتباه می کنید. ماتا با هوشیاری زنده ماند. همچنین می‌توانید حدس بزنید که نسل‌های پرشور پیتر جانن ون راین این ملک را با چشم‌ها و گوش‌هایشان کاملاً باز ایجاد کرده‌اند.
  
  
  نیک فکر کرد: «شاید به همین دلیل است که اینجا یک کمپ برهنگی وجود دارد. اگر کار بهتری برای انجام دادن ندارید، حداقل می توانید تمرین کنید که چشمان خود را باز نگه دارید.
  
  
  مردی که آنتون نام داشت هیچ مشکلی با قفل دروازه نداشت. ون راین با نزدیک شدن به پژو به دی گروت گفت: ما این قفل ها را مرتباً عوض می کنیم.
  
  
  دی گروت در حالی که در مرسدس را به روی ماتا باز نگه داشت، گفت: «تاکتیک های هوشمندانه». او پشت سر او نشست و نیک و ون راین جای خود را روی صندلی های تاشو گرفتند. هری نگاه کرد و کنار راننده نشست.
  
  
  دی گروت گفت: «دف...».
  
  
  ون راین با خونسردی پاسخ داد: می دانم. "یکی از مردان من، آدریان، آن را به خانه می برد و از نزدیک آن را زیر نظر دارد. این وسیله نقلیه با ارزشی است. جمله آخر به اندازه کافی تاکید شده بود که نشان می دهد او می داند چه چیزی در آن است. آنها با شکوه به داخل آن سر خوردند. یک کامیون حمل و نقل، گاوها و کامیون رفته بودند. آنها به داخل جاده پیچیدند و در اطراف یک سازه غول پیکر قدم زدند که به نظر می رسید هر سال رنگ شده و پنجره ها هر روز صبح شسته می شود.
  
  
  در پشت یک پارکینگ بزرگ مشکی بود که حدود چهل ماشین در آن پارک شده بود. فضا حتی تا نیمه پر نشده بود. همه آنها نو بودند و بسیاری از آنها بسیار گران بودند. نیک چندین عدد بزرگتر را در لیموزین می دانست. ون راین مهمان و دوستان زیادی داشت. احتمالا هر دو.
  
  
  گروه از مرسدس پیاده شدند و ون راین آنها را به یک پیاده روی آرام در میان باغ هایی که خانه را در عقب احاطه کرده بود هدایت کرد. باغ‌ها دارای تراس‌های سرپوشیده‌ای هستند که با چمن‌های سبز ملایم فرش شده و با مجموعه‌ای شگفت‌انگیز از لاله‌ها پر شده، مبلمانی از آهن فرفورژه، صندلی‌های آفتاب‌گیری با کوسن‌های فوم، صندلی‌های آفتاب‌گیر و میزهایی با چتر آفتابی مبله شده‌اند. ون راین در امتداد یکی از آن تراس‌هایی که مردم دو طرف در حال بازی بریج بودند قدم زد. از پله های سنگی بالا رفتند و به استخر بزرگی آمدند. ده ها نفر در پاسیو مشغول استراحت بودند و عده ای در آب می پاشیدند. نیک از گوشه چشمش در این صحنه لبخند شادی را روی صورت ون راین دید. او فردی شگفت انگیز بود و باقی ماند. احساس می کردی که او می تواند خطرناک باشد، اما او بد نبود. می توانید تصور کنید که او دستور می دهد: به این پسر احمق بیست ضربه شلاق بزنید. اگر متواضع بودید، او ابروهای خاکستری تمیزش را بالا می‌برد و می‌گفت: «اما ما باید اهل عمل باشیم، اینطور نیست؟
  
  
  صاحب آنها گفت: "خانم ناسوت... آقای Hasebroek، این اولین استخر مال من است. در آنجا مشروبات الکلی، بستنی و لباس حمام خواهید یافت. از آفتاب و آب لذت ببرید در حالی که آقای De Groot، آقای کنت و من در مورد برخی صحبت می کنیم. اگر ببخشید، بحث را برای مدت طولانی ادامه نمی دهیم."
  
  
  بدون اینکه منتظر جواب باشه به سمت خونه رفت. نیک سریع به ماتا سر تکان داد و ون راین را دنبال کرد. درست قبل از ورود به خانه، نیک شنید که دو ماشین به داخل پارکینگ می آیند. او مطمئن بود که پژو و صدای متالیک عجیب دافا را می شناسد. مرد ون راین که مرسدس بنز را می راند، مردی متحیر با چهره ای مصمم، چند یاردی پشت سر آنها راه رفت. وقتی وارد دفتر جادار و مبله زیبا شدند، کنارش نشست. نیک فکر کرد: «موثر، اما در عین حال بسیار متواضع».
  
  
  چندین مدل کشتی روی یکی از دیوارهای اتاق نصب شده بود. روی قفسه ها یا زیر پوشش های شیشه ای روی میزها. ون راین به یکی اشاره کرد. "شما یاد خواهید گرفت؟"
  
  
  نیک نتوانست علامت هلندی را بخواند.
  
  
  "نه."
  
  
  "این اولین کشتی ساخته شده در نیویورک فعلی بود. این کشتی با کمک سرخپوستان منهتن ساخته شد. باشگاه قایق بادبانی نیویورک مبلغ بسیار بالایی را برای این مدل به من پیشنهاد کرد. من آن را نمی فروشم - اما آن را به وصیت کردم. آنها پس از مرگ من.»
  
  
  نیک گفت: «این از شما بسیار سخاوتمند است.
  
  
  ون راین پشت میز بزرگی که از چوب سیاه تیره ساخته شده بود نشست که به نظر می‌درخشید. 'خوب. آقای دی گروت، شما مسلح هستید؟
  
  
  دی گروت در واقع سرخ شد. به نیک نگاه کرد. نیک یک تپانچه کوتاه کالیبر 38 را از جیبش بیرون آورد و آن را روی میز گذاشت. ون راین بدون اظهار نظر آن را داخل جعبه انداخت.
  
  
  "من فکر می کنم شما اقلامی برای فروش در ماشین یا جایی در املاک من دارید؟"
  
  
  دی گروت با قاطعیت گفت: بله.
  
  
  "فکر نمی کنی الان زمان خوبی برای تماشای آنها باشد تا بتوانیم درباره شرایط صحبت کنیم؟"
  
  
  'آره.' دی گروت به سمت در رفت.
  
  
  ویلم برای مدتی با شما خواهد بود، تا گم نشوید.» دی گروت با همراهی یک مرد بداخلاق بیرون رفت.
  
  
  نیک گفت: «دی گروت بسیار... گریزان است.
  
  
  من آن را می دانم. ویلم کاملا قابل اعتماد است. اگر برنگردند، فرض می‌کنم مرده است. حالا، آقای کنت، در مورد معامله ما - زمانی که سپرده خود را در اینجا انجام دادید، آیا می توانید بقیه را به صورت نقدی در سوئیس یا در کشور خود پرداخت کنید؟
  
  
  نیک آرام روی یک صندلی چرمی بزرگ نشسته بود. "شاید - اگر بر عهده خودتان باشد که آنها را به آمریکا بیاورید. من چیز زیادی در مورد قاچاق نمی دانم."
  
  
  - بزار به عهده من. سپس قیمت ... -
  
  
  و محصول را ببینید.
  
  
  'قطعا. همین الان این کار را انجام می دهیم."
  
  
  اینترکام وزوز کرد. ون راین اخم کرد. 'آره؟'
  
  
  صدای دختری از بلندگو بلند شد. "آقای یاپ بالگوئر با دو دوست. او می گوید این بسیار مهم است."
  
  
  نیک تنش کرد. خاطرات فک سفت، چشم شیشه ای سرد، پوست مصنوعی بی بیان و زنی پشت پرده سیاه در ذهنش می گذشت. برای لحظه‌ای، نشانه‌ای از احساسات غیرقابل کنترل در چهره ون راین جرقه زد. تعجب، عزم و عصبانیت. یعنی صاحبش انتظار این مهمان را نداشت. سریع فکر کرد. وقتی ون راین از کنترل خارج شد، وقت رفتن مهمان فرا رسید. نیک بلند شد. "الان باید عذرخواهی کنم."
  
  
  بشین.
  
  
  "من هم مسلح هستم." ناگهان ویلهلمینا با نگاهی خصمانه به ون راین نگاه کرد. دستش را روی میز گذاشت. "شما ممکن است یک دسته کامل دکمه زیر پای خود داشته باشید. اما من به شما توصیه می کنم که از آنها برای سلامتی خود استفاده نکنید. مگر اینکه، البته، خشونت را دوست داشته باشید."
  
  
  ون راین دوباره صورتش را آرام کرد، گویی این چیزی بود که او می فهمید و می توانست از عهده آن برآید.
  
  
  "نیازی به خشونت نیست. فقط دوباره بنشینید. لطفا." به نظر یک دستور سخت می آمد.
  
  
  نیک از در گفت: «تعمیرات برای مدت نامحدودی به حالت تعلیق درآمده است.» سپس او رفت. Ballegoyer، Van Rijn و یک ارتش کامل. حالا خیلی شل بود. عامل AH ممکن است سخت و عضلانی باشد، اما اتصال مجدد همه آن قسمت های فرسوده می تواند کار زیادی باشد.
  
  
  از راهی که آمده بودند برگشت و از اتاق نشیمن بزرگ و درهای باز فرانسوی منتهی به استخر گذشت. ماتا که با هری هاسبروک روبروی استخر نشسته بود، او را دید که در حال نزدیک شدن است و او از پله‌های سنگی با جهش‌های بزرگ بالا می‌رفت. بدون اینکه حرفی بزند از جایش بلند شد و به سمت او دوید. نیک به او اشاره کرد که با او بیاید، سپس برگشت و به سمت پارکینگ از ملک دوید.
  
  
  ویلم و دی گروت در کنار دافا ایستادند. ویلم به ماشین تکیه داد و به الاغ کوچولوی دی گروت نگاه کرد که داخل ماشین پشت صندلی های جلو را زیر و رو می کرد. نیک ویلهلمینا را پنهان کرد و به ویلم لبخند زد، ویلم به سرعت برگشت. 'اینجا چه میکنی؟'
  
  
  مرد عضلانی برای هر حمله ای آماده بود به جز یک دست راست فوق سریع که درست زیر دکمه پایین ژاکتش به او برخورد کرد. ضربه تخته ضخیم سه سانتی متری را می شکافت و ویلم مثل یک کتاب کوبیده دو برابر می شد. حتی قبل از اینکه کاملاً روی زمین باشد، انگشتان نیک روی عضلات گردنش فشار می آورد و انگشتان شستش روی اعصاب نخاعی فشار می آورد.
  
  
  برای حدود پنج دقیقه، ویلم - همانطور که در یک روز شاد معمولی هلندی سخت بود - ناک اوت شد. نیک یک تپانچه خودکار کوچک را از کمربند مرد بیرون کشید و دوباره ایستاد تا دی گروت را تماشا کند که از ماشین خارج می شود. نیک در حال چرخش، کیف قهوه ای کوچکی را در دستش دید.
  
  
  نیک دستش را دراز کرد. دی گروت مانند یک روبات کیف را به او داد. نیک صدای تند پاهای ماتا را روی آسفالت شنید. لحظه ای به عقب نگاه کرد. آنها هنوز ردیابی نمی شوند. "دی گروت، بعداً می توانیم در مورد معامله خود صحبت کنیم. من کالاها را برای خودم نگه می دارم. اگر شما را بگیرند حداقل آنها را نخواهید داشت."
  
  
  دی گروت راست شد. "و سپس باید ببینم چگونه می توانم دوباره تو را بدست بیاورم؟"
  
  
  "من برای شما چاره ای نمی گذارم."
  
  
  "هری کجاست؟"
  
  
  "آخرین باری که دیدمش کنار استخر بود. حالش خوب است. فکر نمی کنم اذیتش کنند. حالا بهتر است از اینجا بروی."
  
  
  نیک به ماتا اشاره کرد و به سمت پژو دوید که چهار فضای دورتر از دافا پارک کرده بود. کلیدها هنوز آنجا بودند. وقتی ماتا سوار شد، نیک موتور را روشن کرد. بدون نفسی گفت: "این دیدار سریع من بود."
  
  
  نیک پاسخ داد: «میهمانان بسیار زیاد است. ماشین را دنده عقب کرد، در پارکینگ سریع پیچید و به سمت بزرگراه حرکت کرد. در حالی که از خانه دور می شد، لحظه ای به عقب نگاه کرد. داف حرکت کرد، هری از خانه بیرون دوید، ویلم، آنتون، آدریان، بالگویر و یکی از مردانی که با یک زن محجبه در گاراژ بود به دنبالش آمدند. هیچ کدام سلاح نداشتند. نیک به رانندگی بازگشت و گوشه های پیچ های دوتایی را بین درختان بلند و مرتب کاشته شده برید و در نهایت به خط مستقیم منتهی به بزرگراه رسید.
  
  
  ده دوازده گز از بزرگراه دو ساختمان سنگی کوتاه بود که یکی از آنها به دربان وصل بود. با فشار دادن پدال گاز روی زمین، دید که دروازه بزرگ و پهن آهنی شروع به بسته شدن کرد. حتی با تانک هم نمی شد آنها را به زیر آوار برد. او فاصله بین دروازه ها را در حالی که به آرامی به سمت یکدیگر می چرخیدند ارزیابی کرد.
  
  
  چهار و نیم متر؟ بیایید بگوییم چهار. الان ساعت سه و نیم است. حالا حصارها سریعتر بسته می شدند. آنها موانع فلزی باشکوهی بودند، به قدری سنگین که کف آنها روی چرخ ها می غلتید. هر ماشینی که با آنها برخورد می کرد کاملاً از بین می رفت.
  
  
  با تمام گاز به رانندگی ادامه داد. درختان از دو طرف هجوم آوردند. از گوشه چشمش، ماتا را دید که دستانش را مقابل صورتش ضربدری کرده است. این کودکی است که ترجیح می دهد کمر یا گردنش شکسته باشد تا صورتش کبود باشد. او را سرزنش نکرد.
  
  
  او شکاف باقی مانده را تخمین زد و سعی کرد جهت مرکز را حفظ کند.
  
  
  کلنگ - کلیک - کرانگ! صدای جیغ فلزی شنیده شد و از سوراخ باریک بیرون پریدند. یک یا هر دو نیمه دروازه تقریباً پژو را فشار می داد، مانند دندان های کوسه ای که به ماهی پرنده حمله می کند. سرعت آنها و باز شدن دروازه به بیرون به آنها اجازه عبور داد.
  
  
  حالا بزرگراه نزدیک بود. نیک ترمز زد. جرات ریسک کردن را نداشت. سطح جاده ناهموار و خشک بود، برای شتاب گیری عالی بود، اما برای بهشت، سعی کنید روی آن سر نخورید، در غیر این صورت ممکن است با لکه نفتی ختم شود. اما او چیزی ندید.
  
  
  بزرگراه با جاده دسترسی ون راین زاویه راست تشکیل می داد. آنها درست پشت اتوبوسی که در حال عبور بود از جاده عبور کردند و خوشبختانه در آن طرف هیچ اتفاقی نیفتاد. با تکان دادن فرمان، نیک توانست ماشین را از گودال سمت دیگر دور نگه دارد. سنگریزه پرتاب شد و چرخ پژو ممکن است چند اینچ بالاتر از خندق چرخیده باشد، اما پس از آن ماشین دوباره کشش را به دست آورد و نیک شتاب گرفت. او ماشین را به سمت جاده برگرداند و آنها با سرعت از جاده دو خطه پایین رفتند.
  
  
  ماتا دوباره سرش را بلند کرد. "اوه خدای من..." نیک به سمت خیابان ون راین نگاه کرد. مردی از دروازه بیرون آمد و او را دید که مشتش را برایش تکان می دهد. خوب. اگر او نمی توانست دوباره آن دروازه را باز کند، حداقل تعقیب کنندگان بالقوه را فعلاً دور نگه می داشت.
  
  
  او درخواست کرد. - "آیا این جاده را می شناسید؟"
  
  
  "نه." - او کارت را در محفظه دستکش پیدا کرد.
  
  
  واقعاً چه اتفاقی در آنجا افتاده است؟ آیا آنها ویسکی بدی سرو می کنند؟
  
  
  نیک خندید. این برای او خوب بود. او قبلاً دیده بود که او و ماتا به املت سنگ و آهن تبدیل شده اند. حتی به من نوشیدنی هم پیشنهاد نکردند.
  
  
  "خب، حداقل من موفق شدم یک جرعه بنوشم. من تعجب می کنم که آنها با این هری هاسبرک و دی گروت چه خواهند کرد. همه آنها بچه های کوچک عجیبی هستند."
  
  
  دیوانه؟ این مارهای سمی؟
  
  
  "من می خواهم این الماس ها را بدزدم."
  
  
  - این به وجدان دی گروت است. هری سایه اوست. تصور می کنم ون راین فقط آنها را نابود می کند. الان برای او چه معنایی دارند؟ ممکن است او واقعاً دوست نداشته باشد باله گیر آنها را ببیند. این مردی است که شبیه یک دیپلمات انگلیسی است که این زن محجبه را به من معرفی کرده است.»
  
  
  او هم آنجا بود؟
  
  
  'تازه رسید. به همین دلیل فکر کردم بهتر است پاها را انجام دهم. چیزهای زیادی وجود دارد که باید به یکباره به آنها توجه کرد. دست های زیادی با حرص به سمت این الماس های Yenisei دراز شده اند. به کیف نگاه کنید تا بفهمید آیا دی گروت ما را فریب داده و به سرعت الماس ها را عوض کرده است. فکر نمی‌کنم او برای این کار وقت داشته باشد، اما این فقط یک فکر است."
  
  
  ماتا کیسه را باز کرد و گفت: "من چیز زیادی در مورد سنگ های ناهموار نمی دانم، اما آنها بسیار بزرگ هستند."
  
  
  - تا جایی که من متوجه شدم اندازه های رکوردی دارند.
  
  
  نیک به الماس‌های روی دامان ماتا نگاه کرد، مانند آب نبات‌های غول‌پیکر. "خب، فکر می کنم آنها را داریم. دوباره آنها را کنار بگذار و به نقشه نگاه کن عزیز."
  
  
  آیا ون راین می‌تواند از تعقیب دست بکشد؟ نه، این مرد اشتباهی بود. خیلی پشت سرش، یک فولکس واگن را در آینه دید، اما به آنها نمی رسد. او گفت: «ما فرار کردیم.» «ببینید آیا می توانید جاده را روی نقشه پیدا کنید. ما فعلاً همچنان به سمت جنوب می رویم. "
  
  
  "پس کجا میخوای بری؟"
  
  
  "به سمت شمال شرقی."
  
  
  ماتا لحظه ای سکوت کرد. "بهتر است مستقیم برویم. اگر به چپ بپیچیم، از ونروی می گذریم، و اگر آنها ما را دنبال کنند، احتمال زیادی وجود دارد که دوباره آنها را ملاقات کنیم. باید مستقیم به سمت Gemert برویم و سپس می توانیم به شرق بپیچیم. در آنجا می توانیم یکی از چندین مسیر را انتخاب کنیم."
  
  
  "خوب.
  
  
  من برای نگاه کردن به این نقشه متوقف نمی شوم."
  
  
  تقاطع آنها را به جاده بهتری رساند، اما ماشین های بیشتری نیز وجود داشت، یک صف کوچک از ماشین های کوچک و صیقلی. نیک فکر کرد: «مردم محلی». آیا این افراد باید همه چیز را تا زمانی که بدرخشد جلا دهند؟ "
  
  
  نیک گفت: «ببین چه اتفاقی در پشت سر ما می افتد. "این آینه خیلی کوچک است. ببینید آیا خودروهایی به قصد تماشای ما از کنار ما رد می شوند."
  
  
  ماتا روی صندلی زانو زد و به اطراف نگاه کرد. بعد از چند دقیقه گفت: همه در صف بمانند، اگر ماشینی دنبال ما می آید باید از آنها رد شود.
  
  
  نیک غر زد: «لعنتی سرگرم کننده است.
  
  
  با نزدیک شدن به شهر، حصار متراکم تر شد. بیشتر و بیشتر از آن خانه های سفید زیبا ظاهر می شدند، جایی که گاوهای براق و آراسته در مراتع سبز زیبا پرسه می زدند. نیک فکر کرد: «آیا آنها واقعاً این حیوانات را می‌شویند؟»
  
  
  ماتا گفت: «اکنون باید به سمت چپ برویم، سپس دوباره به سمت چپ برویم. به یک دوراهی رسیدند. یک هلیکوپتر بر فراز سرش پرتاب شد. دنبال پاسگاه می گشت. آیا ون راین به این خوبی ارتباط برقرار می کرد؟ بالگوایر این را می داند، اما پس از آن آنها باید با هم کار کنند.
  
  
  به آرامی از ترافیک شهر عبور کرد، دو پیچ به چپ کرد و دوباره از شهر خارج شدند. نه یک پاسگاه، نه یک تعقیب و گریز.
  
  
  ماتا گفت: «هیچ ماشینی با ما باقی نمانده است. "آیا هنوز باید توجه کنم؟"
  
  
  نه. فقط بشین ما به اندازه کافی سریع حرکت می کنیم تا هر تعقیب کننده بالقوه را شناسایی کنیم. اما من آن را درک نمی کنم. او می توانست ما را در آن مرسدس تعقیب کند، نه؟
  
  
  - بالگرد؟ - ماتا به آرامی پرسید. او دوباره بر فراز ما پرواز کرد.
  
  
  «از کجا به این سرعت می‌آورد؟»
  
  
  'هیچ نظری ندارم. شاید یکی از افسران پلیس راهنمایی و رانندگی باشد.» او سرش را از پنجره بیرون آورد. «او در فاصله دور ناپدید شد.»
  
  
  "بیایید از این جاده خارج شویم. آیا می توانید یکی را پیدا کنید که هنوز به مسیر درست منتهی شود؟"
  
  
  نقشه خش خش کرد. "دومین سمت راست را امتحان کنید. حدود هفت کیلومتر از اینجا. همچنین از جنگل می گذرد و به محض عبور از میوز می توانیم به بزرگراه نایمخن بپیوندیم."
  
  
  خروجی امیدوارکننده به نظر می رسید. یک جاده دو خطه دیگر. بعد از چند مایل، نیک سرعتش را کم کرد و گفت: «فکر نمی‌کنم ما را دنبال کنند.»
  
  
  یک هواپیما بر فراز ما پرواز کرد.
  
  
  من آن را می دانم. به چیزهای کوچک توجه کن، ماتا.
  
  
  روی صندلی به سمت او لغزید. آهسته گفت: برای همین من هنوز زنده ام.
  
  
  بدن نرمش را در آغوش گرفت. نرم و در عین حال قوی، ماهیچه ها، استخوان ها و مغز او به قول خودش برای زنده ماندن ساخته شده بودند. رابطه آنها غیرعادی بود. او او را به خاطر بسیاری از ویژگی‌هایی که با ویژگی‌های او رقابت می‌کردند، تحسین می‌کرد - به ویژه هوشیاری و رفلکس‌های سریع او.
  
  
  او اغلب در شب های گرم جاکارتا به او می گفت: "دوستت دارم". و همان جواب را به او داد.
  
  
  و منظورشان از گفتن این حرف چه بود، یک شب، نیم هفته، یک ماه، کی می‌داند...
  
  
  او به آرامی گفت: "تو هنوز مثل همیشه زیبا هستی، ماتا."
  
  
  گردنش را درست زیر گوشش بوسید. گفت: باشه. "هی، اونجا رو نگاه کن."
  
  
  سرعت ماشین را کم کرد و کنار کشید. در کنار نهر، نیمی در زیر درختان زیبا پنهان شده بود، یک اردوگاه کوچک مستطیلی شکل وجود داشت. در ادامه، سه کمپ دیگر قابل مشاهده بود.
  
  
  ماشین اول یک روور بزرگ، دومی یک فولکس واگن با یک کمپر برزنتی در پشت و دومی یک Triumph فرورفته در کنار قاب آلومینیومی یک چادر ییلاقی بود. چادر خانه ییلاقی قدیمی بود و رنگش سبز روشن و کم رنگ بود.
  
  
  نیک گفت: «این چیزی است که ما نیاز داریم. او خود را به محل کمپ رساند و ایستاد تا در کنار تریومف باشد. یک TR5 چهار پنج ساله بود. از نزدیک، به جای فرورفتگی، فرسوده به نظر می رسید. خورشید، باران، شن و ماسه پرنده و سنگریزه آثار خود را روی آن گذاشتند. لاستیک ها هنوز خوب بود.
  
  
  مردی لاغر و برنزه با شورت خاکی رنگ و رو رفته با حاشیه ای به جای چادر از پشت آتشی کوچک به نیک نزدیک شد. نیک دستش را دراز کرد. 'سلام. نام من نورمن کنت است. آمریکایی."
  
  
  مرد گفت: "بافر." "من استرالیایی هستم." دست دادنش محکم و صمیمانه بود.
  
  
  "این همسرم در ماشین آنجاست." نیک به فولکس واگن نگاه کرد. زن و شوهر زیر یک برزنت در گوشه ای نشستند. کمی آرام‌تر گفت: نمی‌توانیم صحبت کنیم؟ من پیشنهادی دارم که ممکن است به شما علاقه‌مند باشد.
  
  
  بافر پاسخ داد: می توانم به شما یک فنجان چای پیشنهاد کنم، اما اگر چیزی برای فروش دارید، آدرس اشتباهی دریافت کرده اید.
  
  
  نیک کیف پولش را بیرون کشید و پانصد دلار و پنج بیست دلار بیرون آورد. آنها را نزدیک بدن خود نگه داشت تا کسی در اردوگاه نتواند آنها را ببیند. "من نمی فروشم، می خواهم اجاره کنم، کسی همراه شما هست؟
  
  
  "دوست من. او در چادر می خوابد.
  
  
  "ما تازه ازدواج کردیم. به اصطلاح دوستانم الان به دنبال من هستند. می دانید، من معمولاً اهمیتی نمی دهم، اما همانطور که شما می گویید، برخی از این بچه ها حرامزاده های بدی هستند."
  
  
  استرالیایی به پول نگاه کرد و آهی کشید. "نورمن، نه تنها می‌توانی با ما بمانی، حتی می‌توانی اگر بخواهی با ما به کاله بیایی."
  
  
  "این خیلی سخت نیست. من از شما و دوستتان می خواهم به نزدیکترین شهر بروید و یک هتل یا متل خوب در آنجا پیدا کنید. البته بدون اینکه بگویم وسایل کمپینگ خود را اینجا گذاشته اید. تنها چیزی که باید بگذارید این است چادر، یک تکه برزنت و چند کیسه خواب و پتو. پولی که برای این به تو می‌دهم خیلی بیشتر از همه اینها است.» بافر پول را گرفت. «تو قابل اعتماد به نظر می‌رسی، دوست. این همه آشفتگی را برای شما می گذاریم البته به استثنای وسایل شخصی مان...
  
  
  "در مورد همسایه های شما چطور؟"
  
  
  من می دونم باید چیکار کنم. من به آنها می گویم که شما پسر عموی من از آمریکا هستید و یک شب از چادر من استفاده می کنید.
  
  
  'خوب. موافقت کرد. آیا می توانید به من کمک کنید ماشینم را پنهان کنم؟
  
  
  آن را در این سمت چادر قرار دهید. ما آن را به نوعی پنهان می کنیم.
  
  
  در عرض پانزده دقیقه، بافر یک سایبان وصله‌دار پیدا کرد که پشت پژو را از جاده پنهان می‌کرد و نورمن کنت را به‌عنوان «پسر عموی آمریکایی» خود به زوج‌ها در دو کمپینگ دیگر معرفی کرد. او سپس با دوست دختر بلوند زیبایش با ماشین تریومف حرکت کرد.
  
  
  چادر داخلش راحت بود، یک میز تاشو، چند صندلی و کیسه خواب با تشک بادی. در پشت یک چادر کوچک بود که به عنوان یک انبار عمل می کرد. کیسه ها و جعبه های مختلف پر از ظروف، کارد و چنگال و مقدار کمی کنسرو بود.
  
  
  نیک صندوق عقب ماشین پژو خود را جستجو کرد، یک بطری جیم بیم را از چمدانش درآورد، روی میز گذاشت و گفت: "عزیزم، من می خواهم به اطراف نگاه کنم. در این فاصله، می توانید برای ما نوشیدنی درست کنید. ?
  
  
  "خوب." او را نوازش کرد، چانه اش را بوسید و سعی کرد گوشش را گاز بگیرد. اما قبل از این کار، او قبلاً چادر را ترک کرده بود.
  
  
  او فکر کرد: "این یک زن است." و به رودخانه نزدیک شد. او دقیقاً می‌دانست که در زمان مناسب، در مکان مناسب و به روش درست چه کاری انجام دهد. از پل باریک عبور کرد و به سمت کمپینگ چرخید. پژو او به سختی قابل مشاهده بود. یک قایق کوچک و سیاه مایل به قرمز با موتور بیرونی به آرامی به پل نزدیک شد. نیک به سرعت از روی پل برگشت و برای تماشای عبور آن ایستاد. کاپیتان به ساحل رفت و چرخ بزرگی را چرخاند که پل را مانند دروازه به طرفین می چرخاند. او سوار شد و قایق مانند حلزونی با گل در پشتش خزید. مرد برای او دست تکان داد.
  
  
  نیک قدمی نزدیک تر شد. - "نباید این پل را ببندی؟"
  
  
  "نه نه نه." مرد خندید. انگلیسی را با لهجه ای صحبت می کرد که گویی هر کلمه در مرنگ پیچیده شده بود. "این یک ساعت دارد. دو دقیقه دیگر دوباره بسته می شود. فقط صبر کنید." گیرنده اش را به سمت نیک گرفت و با مهربانی لبخند زد: «الکتریک». آره. لاله و سیگار همه آن چیزی نیست که ما داریم. هو هو هو هو."
  
  
  نیک پاسخ داد: "تو خیلی هو-هو-هو هستی." اما خنده اش شاد بود. "پس چرا به جای چرخاندن این چرخ، آن را از این طرف باز نمی کنی؟"
  
  
  کاپیتان به اطراف چشم انداز متروک نگاه کرد، گویی شگفت زده شده بود. "شهت." او یک دسته گل بزرگ از یکی از بشکه ها برداشت، به ساحل پرید و آن را برای نیک آورد. "دیگر هیچ توریستی مانند این نیامد و ببیند که چطور کار می کنی. این یک هدیه است." نیک در حالی که دسته گلی را در دستانش می گرفت، برای لحظه ای به چشمان آبی درخشان نگاه کرد. سپس مرد دوباره روی قایق کوچک خود پرید.
  
  
  'بسیار از شما متشکرم. همسرم واقعاً آنها را دوست خواهد داشت.
  
  
  'خدا بهمرات.' مرد دستش را تکان داد و به آرامی از کنار نیک گذشت. او به کمپ برگشت، در حالی که پل به موقعیت اولیه خود باز می‌گشت. صاحب یک خودروی فولکس واگن در حالی که او در مسیری باریک قدم گذاشته بود او را متوقف کرد. "بونجور، آقای کنت. آیا یک لیوان شراب میل دارید؟"
  
  
  "با کمال میل. اما شاید امشب نه. من و همسرم خسته شدیم. روز بسیار خسته کننده ای بود."
  
  
  "هر وقت خواستی بیا. من همه چیز را می فهمم." مرد کمی تعظیم کرد. نام او پررو بود. این "می فهمم" به این دلیل بود که بافر به او گفت که "نورمن کنت" پسرعموی آمریکایی است که با عروسش است. نیک می خواست. ترجیح داد اسم دیگری بگوید، اما اگر مجبور بود پاسپورت یا مدارک دیگری را نشان دهد، عوارضی ایجاد می‌کرد. او وارد چادر شد و گل‌ها را به ماتا داد. او پرتو زد. آنها زیبا هستند. قایق که همین الان رد شد؟"
  
  
  'آره. با آنها در چادر ما زیباترین اتاقی را داریم که تا به حال دیده ام.
  
  
  "اینقدر مسائل را شخصی نگیرید."
  
  
  او در مورد آن فکر کرد، همانطور که او آن را گفت، گل روی آب. به سر کوچک و تیره اش بالای دسته گل رنگارنگ نگاه کرد. او بسیار مراقب بود، گویی این لحظه ای از زندگی او بود که همیشه منتظرش بود. همانطور که قبلاً در اندونزی متوجه شده بود، این دختر از دو جهان دارای عمق استثنایی بود. اگر وقت داشتی می توانستی همه چیز را از او یاد بگیری و تمام دنیا انگشتان بلندش را از تو دور می کرد.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  لیوانی به او داد و روی صندلی های کمپینگ دنج نشستند تا به جریان آرام و آرام رودخانه، به نوارهای سبز مراتع زیر آسمان بنفش غروب نگاه کنند. نیک احساس خواب آلودگی کرد. جاده خلوت بود، به جز گاه و بیگاه ماشینی که از آنجا رد می شد. و صدایی از چادرهای دیگر و صدای جیر جیر چند پرنده در آن نزدیکی. غیر از این چیزی شنیده نشد. جرعه ای از نوشیدنی اش را خورد. - "یک بطری آب گازدار در سطل بود، آیا نوشیدنی شما به اندازه کافی سرد است؟
  
  
  "بسیار خوشمزه."
  
  
  "یک سیگار؟
  
  
  "خوب خوب." - توجه نکرد که سیگار می کشد یا نه. او اخیراً کمی کند شده است. چرا؟ او نمی دانست. اما حالا او حداقل از این واقعیت خوشش می آمد که او برایش سیگار صافی روشن کرده بود. فیلتر را با احتیاط در دهانش گذاشت، شعله فندک را با احتیاط جلویش گرفت و سیگار را با احتیاط به دستش داد، انگار خدمت به او افتخاری بود...
  
  
  به نوعی می دانست که او سعی نمی کند محتویات کیف قهوه ای را بدزدد. این ممکن است به این دلیل باشد که این چیزها زنجیره بی پایانی از فاجعه ها را برای کسانی که ارتباطات مناسبی برای بازاریابی ندارند ایجاد می کند. او احساس انزجار خود را از این افزایش می دهد، جایی که شما فقط با اعتماد به هیچ کس می توانید زنده بمانید.
  
  
  او ایستاد و او با رویا نگاه کرد که او لباسش را در می آورد تا خودش را در یک سوتین مشکی طلایی نشان دهد. لباس را به قلابی در وسط سقف چادر آویزان کرد. بله، این زنی است که باید به آن افتخار کرد. زنی که می توانید دوستش داشته باشید. با چنین زنی زندگی خوبی خواهید داشت که قادر به جمع آوری این همه عشق است.
  
  
  بعد از اینکه به این نتیجه رسید که خشن ترین و پرشورترین زنان اسکاتلندی و از نظر فکری پیشرفته ترین زنان ژاپنی هستند. مسلماً، مطالب مقایسه‌ای او آنقدر که می‌خواهید برای چنین مطالعه‌ای عینی گسترده نبود، اما باید به آنچه دارید بسنده کنید. یک شب در واشنگتن، او پس از چند نوشیدنی به بیل رودز گفت. Junior AX Agent مدتی به این موضوع فکر کرد و سپس گفت: "این اسکاتلندی ها قرن هاست که از ژاپن دیدن می کنند. یا به عنوان ملوان یا به عنوان تاجر. بنابراین نیک، باید ایده آل ترین دختر را در آنجا پیدا کنید: تبار ژاپنی-اسکاتلندی. شاید شما . باید چنین تبلیغی را در آنجا قرار دهد.
  
  
  نیک خندید. این رودز یک مرد عملی است. این یک تصادف بود که نیک بود، نه او که به آمستردام فرستاده شد تا کار ناتمام هرب ویتلاک را به عهده بگیرد. بیل در نیویورک و گالری بارد مشغول به کار شد.
  
  
  ماتا سر کوچک و تیره اش را روی شانه او گذاشت.
  
  
  او را در آغوش گرفت. "تو هنوز گرسنه نیستی؟" او پرسید. 'کمی. بعداً خواهیم دید چه چیزی می توانیم آماده کنیم.
  
  
  مقداری حبوبات و چند قوطی خورش هست. سبزیجات به اندازه کافی برای سالاد و همچنین روغن و سرکه. و بیسکویت برای چای."
  
  
  "عالیه." دخترزیبا. او قبلاً محتویات انبار را بررسی کرده بود.
  
  
  او به آرامی گفت: "امیدوارم ما را پیدا نکنند." «این یک هلیکوپتر و یک هواپیما است که کمی مرا نگران می کند.
  
  
  'میدانم. اما اگر سد راه بگذارند، بعد از ظهر خسته می شوند و ممکن است بتوانیم از آن عبور کنیم. فردا صبح قبل از سحر حرکت می کنیم. اما شما فکر می کنید ماتا درست است، مثل همیشه.
  
  
  "من فکر می کنم ون راین مردی حیله گر است.
  
  
  'موافقم. اما فکر می کنم او شخصیت قوی تری نسبت به ون در لان دارد. اما به هر حال، ماتا، آیا تا به حال با هربرت ویتلاک ملاقات کرده اید؟
  
  
  'قطعا. یک روز مرا به شام دعوت کرد. نیک سعی کرد دستش را کنترل کند. او تقریباً به عنوان یک رفلکس غیرارادی تنش کرد.
  
  
  "اولین بار کجا او را ملاقات کردید؟"
  
  
  "او در خیابان کافمن، جایی که یک عکاس است، مستقیم به سمت من دوید. یعنی وانمود کرد که تصادفاً به من برخورد کرده است. یک جورهایی باید منظورش این بوده است، زیرا احتمالاً به دنبال من بوده است، فکر می کنم همین طور است. او می خواست. چیزی."
  
  
  'چی؟'
  
  
  'من نمی دانم. این اتفاق حدود دو ماه پیش افتاد. ما در De Boerderij غذا خوردیم و سپس به Blue Note رفتیم. آنجا خیلی خوب بود. علاوه بر این واقعیت که هرب یک رقصنده فوق العاده بود.
  
  
  "تو هم باهاش خوابیدی؟"
  
  
  'نه اینطور نیست. وقتی خداحافظی کردیم فقط بوسید. فکر می کنم دفعه بعد این کار را انجام دهم. اما او چندین بار با دوستم پائولا رفت. و سپس آن حادثه رخ داد. من واقعا آن را دوست داشتم. مطمئنم او دوباره از من دعوت خواهد کرد.»
  
  
  هر سوالی از شما پرسید. آیا هیچ ایده ای دارید که او در حال تلاش برای کشف کردن چیست؟
  
  
  "من فکر می کردم او چیزی شبیه شما است. یک مامور آمریکایی یا چیزی شبیه به آن. ما بیشتر در مورد عکاسی و دنیای مدلینگ صحبت می کردیم.
  
  
  و چه خبر است؟ تبلیغات؟
  
  
  'آره. شاخه بازرگانی عکاسی. دفعه بعد صادقانه برنامه ریزی کردم، چه می شد اگر بتوانم به او کمک کنم.
  
  
  نیک متفکرانه سرش را تکان داد. بیچاره هربرت شما باید با دقت و روش کار کنید. نه برای نوشیدن. دختران و تجارت را اشتباه نگیرید، همانطور که بسیاری از نمایندگان گاهی اوقات انجام می دهند. اگر با ماتا صادق تر بود، ممکن بود هنوز زنده بود.
  
  
  "آیا او زیاد مشروب خورد؟"
  
  
  'تقریبا هیچی. یکی از چیزهایی که در مورد او دوست داشتم.
  
  
  "فکر می کنی او کشته شد؟"
  
  
  "من در مورد این فکر می کردم. شاید پائولا چیزی می داند. آیا وقتی به آمستردام برگشتیم باید با او صحبت کنم؟
  
  
  'عشق. حق با شما بود که به ارتباطات او فکر کردید. او یک مامور آمریکایی بود. من واقعاً دوست دارم بدانم آیا واقعاً مرگ او یک تصادف بوده است؟ منظورم این است که پلیس هلند البته کارآمد است، اما... -"
  
  
  دستش را فشرد. - 'من تو را درک میکنم. شاید چیزی پیدا کنم پائولا دختر بسیار حساسی است.
  
  
  "و به اندازه تو زیبا؟"
  
  
  "شما باید خودتان قضاوت کنید."
  
  
  به سمت او برگشت و آرام لب هایش را روی لبانش فشار داد، انگار می خواهد بگوید، اما تو او را انتخاب نمی کنی، من از آن مراقبت می کنم.
  
  
  نیک با بوسیدن لب های نرم، متعجب شد که چرا ویتلاک ماتا را انتخاب کرد. اتفاقی؟ شاید. دنیای تجارت آمستردام به عنوان دهکده ای شناخته می شد که همه یکدیگر را می شناختند. با این حال، احتمال بیشتری وجود داشت که توسط کامپیوتر AX مشخص شود.
  
  
  او آهی کشید. همه چیز خیلی کند پیش می رفت. بوسه‌ها و نوازش‌های ماتا کاملاً می‌توانست شما را برای مدتی فراموش کند. دستش پایین رفت و بلافاصله کمربندش را باز کرد. کمربند با تمام ترفندهای پنهان و استفاده از پودرهای آزمایشگاه AX: سموم سیانور، پودرهای انتحاری و سایر سموم با ده ها کاربرد. علاوه بر این، پول و یک فایل انعطاف پذیر. او در باغ عدن احساس غریبی می کرد. مهمان با خنجر.
  
  
  او حرکت کرد. "متی، بگذار من هم لباس هایم را در بیاورم."
  
  
  او با تنبلی ایستاد، لبخندی با خوشحالی گوشه‌های لبش را بازی کرد و دستش را دراز کرد تا کتش را بردارد. او آن را با احتیاط به چوب لباسی آویزان کرد، همین کار را با کراوات و پیراهنش انجام داد و در سکوت نگاه کرد که او رکاب را در چمدان بازش زیر کیسه خواب پنهان کرده بود.
  
  
  او گفت: "من واقعا مشتاق شنا هستم."
  
  
  سریع شلوارش را در آورد. "هنوز، این جاوایی است، درست است؟ آیا شما هنوز می خواهید پنج بار در روز شنا کنید؟
  
  
  'آره. آب خوب و دوستانه است. او تو را پاک می کند..."
  
  
  او به بیرون نگاه کرد. هوا کاملا تاریک شد. هیچ کس از موقعیت او دیده نمی شد. "من می توانم زیر شلوارم را نگه دارم." ترسو، فکر کرد؛ این همان چیزی است که هنوز در باغ عدن با پیر مرگبار در کیف مخفی خود به من خیانت می کند.
  
  
  او گفت: "این پارچه می تواند در برابر آب مقاومت کند." «اگر به بالادست برویم، می‌توانیم برهنه شنا کنیم. دوست دارم خودم را بشویم و کاملاً تمیز شوم.
  
  
  او دو حوله را که در یک کیسه قهوه ای پیچیده شده بود، ویلهلمینا و کیف پولش را در یکی از آنها پیدا کرد و گفت: "بیا حمام کنیم."
  
  
  مسیری منظم و مستقیم به سمت رودخانه می رفت. درست قبل از اینکه آنها محل کمپ را از دست بدهند، نیک به عقب نگاه کرد. به نظر می رسید که هیچ کس به آنها نگاه نمی کند. مریخ نوردها غذای خود را روی اجاق گاز پریموس می پختند. او متوجه شد که چرا محل کمپینگ آنقدر کوچک است. هنگامی که آنها از بوته ها بیرون آمدند، درختان در فواصل منظم از ساحل دورتر بودند. سطح زیر کشت تقریباً به ساحل می رسید. این مسیر شبیه مسیرهایی بود که گویی اسب‌ها چندین نسل پیش لنج‌ها یا قایق‌های کوچکی را در کنار خود کشیده بودند. شاید هم همینطور بود. مدت طولانی راه رفتند. مرتع پشت مرتع. برای کشوری که فکر می کنید آنقدر شلوغ است شگفت انگیز بود. مردم... طاعون این سیاره. ماشین آلات کشاورزی و کارگران کشاورزی ...
  
  
  در زیر یکی از درختان بلند، جایی پیدا کرد که مانند آلاچیق در تاریکی محافظت شده بود. سنگر باریکی پر از برگ های خشک، مثل لانه. ماتا آنقدر به او نگاه کرد که با تعجب به او نگاه کرد. او درخواست کرد. - "تو اینجا چیزی دوست داری؟"
  
  
  "این مکان. دیدی که ساحل این نهر چقدر تمیز است؟ هیچ زباله و شاخه و برگ نیست. اما اینجا. اینجا هنوز برگهای واقعی وجود دارد، کاملاً خشک شده، مانند یک تخت پر. فکر می کنم عاشقان به اینجا می آیند. شاید برای چندین سال متوالی.
  
  
  حوله را روی کنده درخت گذاشت. من فکر می کنم حق با شماست. اما شاید مردم اینجا برگ ها را جمع می کنند تا جایی راحت برای چرت بعد از ظهر داشته باشند.
  
  
  سوتین و شورتش را در آورد. "باشه، اما این مکان عشق زیادی می شناسد. به نوعی مقدس است. حال و هوای خاص خود را دارد. می توانید آن را احساس کنید. هیچ کس درختان را قطع نمی کند یا زباله ها را اینجا نمی گذارد. آیا شواهد کافی برای آن وجود ندارد؟"
  
  
  در حالی که زیرشلوارش را به یک طرف پرت می کرد، متفکرانه گفت: «شاید. برو، کارتر، برای اثبات آن، ممکن است اشتباه کند.
  
  
  ماتا چرخید و وارد جریان شد. شیرجه زد و در چند متری سطح زمین آمد. اینجا هم شیرجه بزن. خوب است.
  
  
  او از کسانی نبود که دوست داشتند در رودخانه ای ناآشنا شیرجه بزنند؛ نمی توانستی آنقدر احمق باشی که از تخته سنگ های پراکنده چشم پوشی کنی. نیک کارتر که گاهی از ارتفاع سی متری شیرجه می زد، به آرامی مانند سقوط میله وارد آب می شد. با ضربات بی صدا به سمت دختر شنا کرد. او احساس می کرد که این مکان سزاوار آرامش و احترام است، احترام همه عاشقانی که عشق اول خود را اینجا می شناسند. او در حالی که به سمت ماتا شنا می کرد فکر می کرد که او نابغه خوب من است.
  
  
  "احساس خوبی نداری؟" او زمزمه کرد.
  
  
  آره.' آب آرامش بخش است و هوا در عصر خنک است. به نظر می‌رسید که حتی نفس‌هایش در نزدیکی سطح آب، ریه‌هایش را با چیزی جدید، چیزی جدید و چیزی نیروبخش پر می‌کرد. ماتا خودش را روی او فشار داد، تا حدی شناور بود، سرش همسطح سرش بود. موهایش کاملا بلند بود و فرهای خیسش با نرمی ملایمی که او را نوازش می کرد از گردنش سر خورده بود. یکی دیگر از ویژگی های خوب ماتا، او فکر می کرد، بازدید نکردن از سالن ها بود. کمی خودمراقبتی ساده با حوله، شانه، برس و یک بطری روغن معطر و موهایش به حالت اولیه برگشته است.
  
  
  به او نگاه کرد، دستانش را روی دو طرف سرش گذاشت و او را به آرامی بوسید و بدن‌هایشان را با هماهنگی دو قایق که کنار هم در تورم ملایم موج می‌زدند، به هم قفل کرد.
  
  
  او به آرامی او را بلند کرد و هر دو سینه اش را بوسید، عملی که بیانگر ادای احترام و اشتیاق بود. وقتی دوباره او را پایین آورد، نعوظ او تا حدی از او حمایت کرد. این نگرش به قدری از نظر معنوی خوشحال کننده بود که می خواستید آن را برای همیشه حفظ کنید، اما همچنین آزاردهنده بود زیرا شما را برانگیخت که دیگر نگاه نکنید.
  
  
  آهی کشید و بازوهای قویش را کمی پشت سرش بست. کف دست هایش را باز و بسته کرد، حرکات بیهوده کودکی سالم که سینه مادرش را در حالی که شیر می خورد ورز می دهد.
  
  
  وقتی بالاخره ... و دستش به پایین سر خورد، او را قطع کرد و زمزمه کرد: "نه، دستی نیست. همه چیز جاوه ای است، یادت می آید؟
  
  
  او هنوز با آمیزه‌ای از ترس و انتظار به یاد می‌آورد که چگونه این خاطره ظاهر شد. کمی بیشتر طول می کشد، اما این بخشی از سرگرمی است. در حالی که او به سمت بالا رفت و خودش را روی او پایین آورد، زمزمه کرد: "بله." 'آره. من به یاد دارم.
  
  
  لذت ارزش صبر را دارد. او معتقد بود که صد بار با احساس اشباع شدن بیش از حد بدنش از گرما در برابر او، کمی آب خنک بین آنها تأکید کرد. او به این فکر کرد که زندگی چقدر صلح آمیز و پر ارزش به نظر می رسد، و برای کسانی که می گویند لعنت در آب سرگرم کننده نیست متاسف شد. آنها از نظر ذهنی به سرخوردگی ها و بازداری های خود بسیار نزدیک بودند. بچه های بیچاره. خیلی بهتر است. در بالا شما از یکدیگر جدا شده اید، هیچ اتصال سیال وجود ندارد. ماتا پاهایش را پشت سرش بست و احساس کرد که به آرامی و با او به سمت بالا شناور است. 'میدانم. می‌دانم.» او زمزمه کرد و سپس لب‌هایش را روی لب‌های لبش فشار داد.
  
  
  او میدانست.
  
  
  آنها راه خود را از طریق آب در تاریکی پوشانده بودند و به اردوگاه برگشتند. ماتا با زمزمه دوستانه اجاق گاز مشغول تهیه غذا بود. کاری پیدا کرد و گوشت را در آن خورش داد، مقداری فلفل قرمز برای لوبیاها و آویشن و سیر برای سس سالاد پیدا کرد. نیک تا آخرین برگ آن را خورد و از اینکه ده بیسکویت را با چای قورت داده بود، خجالت نمی کشید. به هر حال، یک استرالیایی اکنون می تواند برای خودش کلوچه های زیادی بخرد.
  
  
  او به او کمک کرد ظرف ها را بشوید و آشفتگی را تمیز کند. در حالی که در کیسه خواب های خود خزیده بودند، مدتی با یکدیگر بازی کردند. به جای اینکه مستقیم به رختخواب بروند، همه این کارها را دوباره انجام دادند.
  
  
  خوب، کمی؟ لذت در رابطه جنسی، رابطه جنسی متنوع، رابطه جنسی وحشی، رابطه جنسی خوشمزه.
  
  
  بعد از یک ساعت بود که بالاخره در لانه نرم و کرکی خود در کنار هم قرار گرفتند. ماتا زمزمه کرد: متشکرم عزیزم. ما هنوز هم می توانیم همدیگر را خوشحال کنیم.»
  
  
  "از چی تشکر می کنی؟ ممنون. خوشمزه ای."
  
  
  خواب آلود گفت: بله. "من عاشق عشق هستم. فقط عشق و مهربانی واقعی است. یک مرشد این را یک بار به من گفت. به برخی از مردم کمک نمی کرد. آنها از سنین پایین در دروغ های پدر و مادرشان گیر کرده اند. آموزش اشتباه.
  
  
  با بی حالی پلک های بسته اش را بوسید. "بخواب خانم گورو فروید. حتما حق با شماست. اما من خیلی خسته ام..." آخرین صدای او آهی طولانی و رضایت بخش بود.
  
  
  نیک معمولاً مانند گربه می خوابید. او می توانست به موقع بخوابد، تمرکز خوبی داشت و با کوچکترین سر و صدایی همیشه هوشیار بود، اما این شب و قابل بخشش بود، او مثل یک کنده خوابید. قبل از اینکه بخوابد، سعی کرد ذهنش را متقاعد کند که به محض اینکه اتفاقی غیرعادی در جاده افتاد، او را بیدار کند، اما به نظر می رسید ذهنش در آن شب با عصبانیت از او دور شد. شاید به این دلیل که از این لحظات خوش با ماتا کمتر لذت می برد.
  
  
  در نیم کیلومتری کمپ، دو مرسدس بنز بزرگ ایستادند. پنج مرد با قدم های سبک و بی صدا به سه چادر خواب نزدیک شدند. ابتدا چراغ قوه های آنها روی روور و فولکس واگن تابیده شد. بقیه راحت بود فقط یک نگاه کوتاه به پژو کافی نبود.
  
  
  نیک متوجه آنها نشد تا اینکه یک پرتوی قدرتمند از نور به سمت چشمان او هدایت شد. از خواب بیدار شد و از جا پرید. سریع دوباره چشمانش را در برابر نور شدید بست. دست هایش را روی چشم هایش گذاشت. مثل یک بچه کوچک گرفتار شد. ویلهلمینا زیر پلیور کنار چمدانش دراز کشیده بود. شاید می توانست در یک پرتاب سریع او را بگیرد، اما خودش را مجبور کرد که آرام بماند. صبور باشید و فقط منتظر بمانید تا کارت ها مخلوط شوند. ماتا حتی هوشمندتر بازی کرد. بی حرکت دراز کشید. به نظر می رسید که او اکنون از خواب بیدار شده و با دقت منتظر رویدادهای بعدی است.
  
  
  نور فانوس از او دور شد و به سمت زمین هدایت شد. او با ناپدید شدن درخشش پلک هایش متوجه این موضوع شد. گفت: متشکرم. به خاطر خدا، دیگر نوری به صورتم نزن.
  
  
  'متاسف.' - صدای یاپ باله گیه بود. آقای کنت، ما چند نفر علاقه مند هستیم. پس لطفاً همکاری کنید. از شما می خواهیم که الماس ها را تحویل دهید.
  
  
  خوب. من آنها را پنهان کردم. نیک از جایش بلند شد اما چشمانش همچنان بسته بود. تو مرا با آن نور لعنتی کور کردی. تلو تلو تلو خورد به جلو، بی پناهتر از آنچه احساس می کرد به نظر می رسید. چشمانش را در تاریکی باز کرد.
  
  
  "آنها کجا هستند، آقای کنت؟"
  
  
  من به شما گفتم که آنها را پنهان کردم.
  
  
  'قطعا. اما من نمی گذارم آنها را بگیری. در یک چادر، در ماشین یا جایی بیرون. در صورت لزوم می توانیم شما را متقاعد کنیم. سریع انتخاب کنید
  
  
  کدام انتخاب؟ او می توانست افراد دیگر را در تاریکی حس کند. Ballegoyer از پشت به خوبی پوشانده شده بود. پس زمان استفاده از ترفند فرا رسیده است.
  
  
  او چهره زشت و در حال حاضر سخت خود را تصور کرد که به او خیره شده است. بالگویه شخصیت قوی ای بود، اما نباید به اندازه فردی ضعیف مانند ون در لان از او ترسید. این یک فرد ترسیده است که شما را می کشد و سپس نمی خواهد او این کار را انجام دهد.
  
  
  'شما چگونه ما را پیدا کردید؟'
  
  
  'بالگرد. به یکی زنگ زدم همه چیز بسیار ساده است. الماس لطفا
  
  
  "با ون راین کار می کنی؟
  
  
  'نه واقعا. حالا آقای کنت، ساکت شو..."
  
  
  بلوف نبود - «آنها را در این چمدان کنار کیسه خواب ها، سمت چپ، زیر پیراهن، پیدا خواهید کرد.
  
  
  'متشکرم.'
  
  
  یکی از مردان وارد چادر شد و برگشت. وقتی کیسه را به دست بالگویر داد، کیسه خش خش زد. او می توانست کمی بهتر ببیند. یک دقیقه دیگر صبر کرد. او می توانست این چراغ را کنار بزند، اما شاید دیگران هم لامپ داشتند. ضمن اینکه وقتی تیراندازی شروع شد، متی وسط خط آتش بود. بالگوایر با تحقیر خرخر کرد. آقای کنت می‌توانید این سنگ‌ها را به‌عنوان سوغاتی نگه دارید، آنها تقلبی هستند.
  
  
  نیک از تاریکی راضی بود. می دانست که سرخ شده است. او مانند یک بچه مدرسه ای فریب خورد. آنها توسط دی گروت رد و بدل شدند...
  
  
  البته. او یک کیف تقلبی آورده است.
  
  
  "آیا او توانست فرار کند؟"
  
  
  'آره. او و Hasebroeck دوباره دروازه را باز کردند، در حالی که ون راین و من هلیکوپتر پلیس را مأمور کردیم که مراقب شما باشد.
  
  
  "پس تو یه مامور ویژه هلندی. اون کی بود..."
  
  
  چگونه با دی گروت در تماس شدید؟
  
  
  "من وارد نشدم. ون راین این جلسه را برعهده گرفت. سپس او وساطت خواهد کرد. پس چگونه با او برخورد می کنید؟
  
  
  "آیا می توانید با دی گروت تماس بگیرید؟
  
  
  "من حتی نمی دانم او کجا زندگی می کند. اما او در مورد من شنیده است - به عنوان یک خریدار الماس. او می داند که اگر به من نیاز داشته باشد، من را کجا پیدا کند.
  
  
  "قبلاً او را می شناختی؟"
  
  
  نه. من او را در جنگل پشت خانه ون راین دیدم. از او پرسیدم که آیا او فردی است که الماس ینیسی می فروشد؟ به نظرم او فرصتی را دید که بدون واسطه این کار را انجام دهد. آنها را به من نشان داد. فکر کنم با این تقلبی ها فرق داشتند. آنها باید اورجینال بوده باشند زیرا او فکر می کرد شاید من خریدار قابل اعتمادی هستم."
  
  
  "چرا اینقدر سریع رفتی؟"
  
  
  "وقتی شما را اعلام کردند، فکر کردم ممکن است حمله باشد. من با دی گروت تماس گرفتم و این کیف را با خودم بردم. به او گفتم که با من تماس بگیرد و به هر حال معامله پیش خواهد رفت.
  
  
  فکر می‌کردم یک فرد جوان‌تر با ماشین سریع‌تر باید آنها را داشته باشد."
  
  
  لحنی طعنه آمیز در پاسخ بالگوایر وجود داشت.
  
  
  پس قربانی حوادث ناگهانی شدی.»
  
  
  'مطمئنا همینطوره.'
  
  
  - اگر دی گروت بگوید آنها را دزدیده ای چه؟
  
  
  
  
  فصل 8
  
  
  
  
  
  'چی دزدیدی؟ کیسه ای پر از تقلبی از یک دزد جواهرات واقعی؟
  
  
  "پس می دانستی که این الماس ها زمانی که به آنها پیشنهاد خرید داده شد، دزدیده شده اند." مثل یک پلیس صحبت می کرد: می گویند حالا اعتراف کن.
  
  
  "تا جایی که من می دانم، آنها متعلق به کسی نیست که آنها را داشته باشد. آنها در معدن شوروی مین گذاری شده اند و آنها را از آنجا برده اند."
  
  
  "ها؟ پس اگر از روس ها اتفاق بیفتد دزدی نیست؟"
  
  
  "تو می گویی. خانم چادر مشکی گفت آنها مال او هستند."
  
  
  نیک یک بار دیگر کاملاً متوجه شد که این بالگوایر استاد ظاهرسازی و دیپلماسی است. اما این به چه چیزی منجر شد و چرا؟ "
  
  
  مرد دیگری کارتی به او داد. - اگر دی گروت با شما تماس بگیرد، می توانید با من تماس بگیرید؟
  
  
  "هنوز برای خانم جی کار می کنی؟"
  
  
  بالگویه لحظه ای تردید کرد. نیک این احساس را داشت که قصد دارد حجاب را بردارد، اما در نهایت تصمیم به این کار گرفت.
  
  
  مرد گفت: "بله. اما امیدوارم زنگ بزنی."
  
  
  نیک گفت: "از آنچه که من شنیدم، او می تواند اول آن الماس ها را بگیرد."
  
  
  'شاید. اما، همانطور که می بینید، همه چیز اکنون بسیار پیچیده تر شده است." او به سمت تاریکی راه می رفت و هر از چند گاهی لامپ را روشن می کرد تا ببیند کجا می رود. مردان از دو طرف چادر به دنبال او رفتند. تاریکی دیگر. چهره از پشت پژو ظاهر شد. و چهارمی - از کنار رودخانه. نیک آهی آسوده کشید. چند نفر از آنها با هم بودند؟ او باید از ستاره های خوش شانس خود تشکر کند که بلافاصله ویلهلمینا را نگرفت.
  
  
  به چادر و کیسه خواب هایش برگشت و الماس های تقلبی را داخل صندوق عقب انداخت. در آنجا او مطمئن شد که ویلهلمینا حضور دارد و مجله از او خارج نشده است. سپس دراز کشید و ماتا را لمس کرد. بدون هیچ حرفی او را در آغوش گرفت.
  
  
  پشت صافش را نوازش کرد. "آیا همه چیز را شنیدی؟"
  
  
  'آره.'
  
  
  "ون راین و باله گیر اکنون با هم کار می کنند. با این حال هر دو به من الماس هایی را برای فروش پیشنهاد کردند. و به هر حال، اینها چه نوع افرادی هستند؟ مافیای هلندی؟
  
  
  او متفکرانه در تاریکی پاسخ داد: "نه." نفسش به آرامی روی چانه اش رد شد. هر دو شهروند خوبی هستند.»
  
  
  یک لحظه سکوت شد و بعد هر دو خندیدند. نیک گفت: «تاجران شایسته. "شاید ون راین باشد، اما بالگویه کارگزار مهم ترین تاجر زن جهان است. همه آنها تا آنجا که ممکن است اگر احتمال معقولی برای دستگیر نشدن وجود داشته باشد، سود خوبی به دست می آورند." او به یاد آورد که هاوک گفت: "چه کسی برنده خواهد شد؟"
  
  
  او در حافظه عکاسی خود به دنبال فایل های محرمانه ای که اخیرا در مقر AX مطالعه کرده بود، پرداخت. آنها در مورد روابط بین الملل بودند. اتحاد جماهیر شوروی و هلند روابط خوبی با یکدیگر داشتند. در واقع تا حدودی ولرم، زیرا هلندی‌ها در زمینه‌های خاصی از تحقیقات هسته‌ای با چینی‌ها همکاری کرده بودند که چینی‌ها در آن پیشرفت‌های خیره‌کننده‌ای داشتند. الماس های Yenisei چندان در این طرح جا نیفتادند، اما هنوز...
  
  
  مدتی خواب آلود به این موضوع فکر کرد تا اینکه ساعت ساعت شش و ربع بود. بعد از خواب بیدار شد و به دی گروت و هاسبروک فکر کرد. حالا آنها چه کار می کردند؟ آنها به پول برای الماس نیاز داشتند و هنوز با ون در لان در تماس بودند. بنابراین آنها خود را در بلاتکلیفی دیدند. او ماتای بیدار را بوسید. "وقت کار."
  
  
  آنها به سمت شرق به سمت سپیده دم راندند. پوشش ابر ضخیم بود، اما دمای هوا معتدل و دلپذیر بود. در حالی که آنها از طریق یک شهر کوچک و تمیز رانندگی می کردند و از خطوط راه آهن عبور می کردند، نیک فریاد زد: "این شهر آمریکا نام دارد."
  
  
  "شما نفوذ بسیار بیشتری از آمریکا را در اینجا خواهید دید. متل ها، سوپرمارکت ها. تمام منظره اینجا را خراب کرده است. به خصوص در امتداد جاده های اصلی و نزدیک شهرها."
  
  
  آنها صبحانه را در کافه متلی که می توانست در اوهایو باشد صرف کردند. او با مطالعه نقشه، بزرگراهی را به سمت شمال کشف کرد که به نایمخن و آرنهم منتهی می شد. وقتی از پارکینگ بیرون آمدند، نیک سریع ماشین را چک کرد. او آن را زیر پشتی، یک جعبه پلاستیکی باریک چهار اینچی پیدا کرد. با گیره های سیم انعطاف پذیر و یک دکمه کنترل فرکانس که او واقعاً به آن دست نزد. او این را به میت نشان داد. "یکی از آن پسران بالگوایر در تاریکی مشغول به هم زدن بود." این فرستنده کوچک به آنها می گوید ما کجا هستیم.
  
  
  ماتا به جعبه سبز کوچک نگاه کرد. "او بسیار کوچک است".
  
  
  "می توانید این چیزها را به اندازه بادام زمینی درست کنید. این یکی احتمالا ارزان تر است یا به دلیل باتری های بزرگتر و همچنین برد طولانی تر، عمر طولانی تری دارد."
  
  
  او در بزرگراه به جای شمال به سمت جنوب رانندگی کرد تا اینکه به یک پمپ بنزین شل رسیدند که در آن چند ماشین در پشت پمپ ها پارک شده بودند تا در صف منتظر بمانند. نیک وارد صف شد و گفت: "یک دقیقه وقت بگذارید و او را به پمپ ببرید."
  
  
  جلو رفت تا ماشینی با پلاک بلژیکی را دید. او زمین خورد و دستگیره را زیر ماشین انداخت، جلو رفت و با شیرینی به راننده به فرانسوی گفت: دستگیره را زیر ماشینت انداختم، می‌توانی یک دقیقه صبر کنی؟
  
  
  مرد تنومند پشت فرمان لبخند محبت آمیزی زد و سری تکان داد. نیک دستگیره اش را پیدا کرد و فرستنده را زیر ماشین بلژیکی نصب کرد. با برداشتن خودکار از مرد تشکر کرد و چند سر دوستانه رد و بدل کردند. با پر کردن باک پژو به سمت شمال چرخیدند.
  
  
  "آیا آن فرستنده را زیر آن ماشین دیگر چسب زدی؟" ماتا پرسید. 'آره. اگر آن را دور بیندازید، بلافاصله متوجه می شوند که چیزی اشتباه است. اما شاید برای مدتی آن ماشین دیگر را تعقیب کنند. چیز دیگری باقی می ماند. حالا آنها می توانند ما را از هر ماشین دیگری در جاده جاسوسی کنند."
  
  
  او به دنبال ماشینی بود که خیلی پشت سر آنها می رفت، در زوتفن یک دور برگشت کرد، در امتداد جاده ای روستایی به سمت کانال توئنته رفت و آمد کرد و هیچ ماشینی آنها را دنبال نکرد. شانه هایش را بالا آورد. "به نظر می رسد ما آنها را از دست داده ایم، اما مهم نیست. ون راین می داند که من با ون در لان تجارت می کنم. اما شاید ما آنها را کمی گیج کرده ایم."
  
  
  ناهار را در هنجلو صرف کردند و درست بعد از ساعت دو به گسترن رسیدند. آنها راه خود را به املاک ون در لان در بیرون پیدا کردند. یک منطقه پر درخت - احتمالاً نزدیک به مرز آلمان - با یک منطقه ایستگاهی که از طریق آن حدود پانصد یارد در امتداد جاده ای روستایی زیر درختان کوتاه شده و بین یک حصار محکم رانندگی می کردند. این یک نسخه رنگ پریده از اقامتگاه مجلل ون راین بود. مقایسه قیمت هر دو دشوار بود، اما آنها فقط می توانستند متعلق به افراد ثروتمند باشند. یکی از املاک درختان چند صد ساله داشت، خانه بزرگ بود و آب زیادی در آن بود، زیرا اشراف پیر به دنبال آن بودند. دیگری - Van der Laan - زمین زیادی داشت، اما ساختمان های کمتری وجود داشت و نهرها تقریباً نامرئی بودند. نیک پژو را به آرامی در جاده پر پیچ و خم رانندگی کرد و آن را در یک پارکینگ شنی پارک کرد. بین حدود بیست ماشین دیگر او هیچ جا دف را ندید و لیموزین های بزرگی را که Van Rijn و Ball-Guyer ترجیح می دادند ندید. اما هنوز مسیری پشت سر وجود داشت که ماشین‌ها را هم می‌توانستند پارک کنند. جایی پایین تر از پارکینگ یک استخر مدرن، دو زمین تنیس و سه سالن بولینگ وجود داشت. هر دو زمین تنیس در حال استفاده بودند، اما تنها حدود شش نفر در اطراف استخر بودند. هوا هنوز ابری بود.
  
  
  نیک پژو را قفل کرد. "بیا قدم بزنیم ماتا. قبل از شروع مهمانی به اطراف نگاه کنیم."
  
  
  از تراس و زمین های ورزشی گذشتند و در خانه قدم زدند. یک مسیر شنی به گاراژها، اصطبل ها و ساختمان های چوبی منتهی می شد. نیک جلوتر رفت. در زمین سمت راست انبارها، دو توپ بزرگ شناور بودند که توسط مردی محافظت می شد که چیزی را به داخل آنها پمپ می کرد. نیک تعجب کرد که آیا هلیوم است یا هیدروژن. چشمان نافذش همه جزئیات را می دید. بالای گاراژ محله های مسکونی یا کارکنان با شش جای پارک قرار داشت. سه ماشین کوچک در کنار هم جلوی او پارک شده بودند و راهروی این طرف خانه از خیزش بین چمنزارها عبور کرد و به جنگل رفت.
  
  
  نیک ماتا را به داخل گاراژ هدایت کرد که صدای ون در لان از پشت سر آنها آمد. "سلام آقای کنت."
  
  
  نیک برگشت و با لبخند دست تکان داد. 'سلام.'
  
  
  ون در لان کمی بی نفس آمد. او به سرعت از آنها مطلع شد. او یک پیراهن اسپرت سفید و شلوار قهوه‌ای به تن داشت که همچنان او را شبیه تاجری می‌کرد که تمام تلاشش را می‌کرد تا ظاهری بی‌عیب و نقص داشته باشد. کفش هایش برق می زد.
  
  
  ون در لان به وضوح از خبر آمدن نیک ناراحت بود. او تلاش کرد تا بر شگفتی خود غلبه کند و اوضاع را کنترل کند. "ببینم، به من نگاه کن. مطمئن نبودم که بیایی..."
  
  
  نیک گفت: تو اینجا جای خوبی داری. او ماتا را به او معرفی کرد. ون در لان صمیمی بود. "چرا فکر کردی من نمیام؟" نیک به بادکنک ها نگاه کرد. یکی با الگوهای عجیب، چرخش و خطوطی از رنگ‌های خارق‌العاده پوشانده شده بود، همه نوع نمادهای جنسی در برقی موج‌دار از شادی.
  
  
  "من... شنیدم...
  
  
  - دی گروت هنوز اومده؟
  
  
  'آره. متوجه شدم که داریم رک می‌شویم. وضعیت عجیب هر دوی شما قصد داشتید من را کنار بگذارید، اما شرایط شما را مجبور کرد که پیش من برگردید. این سرنوشت است.
  
  
  - آیا دی گروت با من عصبانی است؟ بسته اش را از او گرفتم.»
  
  
  برق چشمان ون در لان حاکی از آن بود که دی گروت به او گفته است که "نورمن کنت" را فریب داده است - و دگروت واقعاً عصبانی است. ون در لان دستانش را باز کرد.
  
  
  "آه، نه واقعا. بالاخره دی گروت یک تاجر است. او فقط می خواهد مطمئن شود که پولش را می گیرد و از شر این الماس ها خلاص می شود. آیا باید بروم او را ببینم؟
  
  
  'خوب. اما من نمی توانم تا فردا صبح کار کنم. یعنی اگر به پول نقد نیاز داشته باشد. من مبلغ قابل توجهی را از طریق یک پیام رسان دریافت می کنم."
  
  
  "پیام رسان؟"
  
  
  "البته یک دوست."
  
  
  ون در لان فکر کرد. سعی کرد نقاط ضعف را پیدا کند. وقتی کنت با ون راین بود، این پیام رسان کجا بود؟ به گفته او، نورمن کنت هیچ دوستی در هلند نداشت - حداقل هیچ محرمی که بتواند برود و پول زیادی برای او بیاورد. "میشه باهاش تماس بگیری و بپرسی زودتر بیاد؟"
  
  
  نه. این غیر ممکن است. من بسیار مراقب مردم شما خواهم بود ... -
  
  
  باید مراقب برخی افراد باشید. "خیلی خوشحال نیستم که شما ابتدا این موضوع را با ون راین درمیان گذاشتید. و حالا می بینید که بعداً چه اتفاقی می افتد. از آنجایی که آنها می گویند که این الماس ها دزدیده شده اند، همه انگشتان حریص خود را نشان می دهند. و این Balleguier؟ می دانید چه کسی کار می کند. ?
  
  
  نه. من حدس می‌زنم که او فقط یک فروشنده الماس بالقوه است.» نیک بی‌گناه پاسخ داد.
  
  
  آنها به رهبری مالک به منحنی تراس مشرف به استخر رسیدند. نیک متوجه شد که ون در لان آنها را با بیشترین سرعت ممکن از گاراژها و ساختمان های بیرونی دور می کند. "پس ما فقط باید منتظر بمانیم و ببینیم. و دی گروت باید بماند زیرا مطمئناً بدون پول آنجا را ترک نخواهد کرد."
  
  
  "به نظر شما این دیوانه است؟"
  
  
  'وای نه.'
  
  
  نیک دوست دارد بداند که چه طرح‌ها و ایده‌هایی در آن سر مرتب شانه‌شده معلق است. او تقریباً می‌توانست احساس کند که ون در لان به سختی به فکر خلاص شدن از شر دی گروت و هازبروک است. آدم های کوچک با جاه طلبی های بزرگ خطرناک هستند. این گونه ای است که عمیقاً بر این باور است که طمع نمی تواند چیز بدی باشد. ون در لان دکمه ای را که به نرده چسبیده بود فشار داد و یک جاوه ای با ژاکت سفید به آنها نزدیک شد. صاحبش گفت: بیا بریم چمدانت را از ماشین بیرون بیاوریم. "فریتز اینجاست تا اتاق هایت را به تو نشان دهد."
  
  
  در پژو نیک گفت: "من کیف دی گروت را همراه دارم. آیا می توانم آن را به او پس بدهم؟
  
  
  "بیا تا شام صبر کنیم. سپس زمان کافی خواهیم داشت."
  
  
  Van der Laan آنها را در پای پلکان بزرگ در سالن ساختمان اصلی رها کرد، پس از آن که آنها را تشویق کرد که از شنا، تنیس، اسب سواری و سایر لذت ها لذت ببرند. او مانند صاحب بیش از حد شلوغ یک استراحتگاه بسیار کوچک به نظر می رسید. فریتز آنها را به دو اتاق مجاور هدایت کرد. نیک در حالی که فریتز چمدانش را زمین می گذاشت، با زمزمه ای به ماتا گفت: «از او بخواهید دو ویسکی و یک نوشابه را به طبقه بالا بیاورد.»
  
  
  وقتی فریتز رفت، نیک به اتاق ماتا رفت. این یک اتاق ساده بود که به اتاق او متصل بود، یک حمام مشترک. "خانم چطور با من حمام می کنی؟"
  
  
  در آغوشش لغزید. "من می خواهم همه چیز را با شما در میان بگذارم."
  
  
  - فریتز اندونزیایی است، نه؟
  
  
  'درست است. من می خواهم یک دقیقه با او صحبت کنم..."
  
  
  "بیا. من الان میرم. سعی کن باهاش دوست بشی."
  
  
  "من فکر می کنم این کار خواهد کرد."
  
  
  من هم همینطور فکر می کنم. اما آرام باش به او بگویید که تازه وارد این کشور شده اید و زندگی در آن برایتان سخت است. از تمام توانت استفاده کن عزیزم هیچ مردی نمی تواند این را تحمل کند. او احتمالاً تنها است. از آنجایی که به هر حال ما در اتاق های مختلف هستیم، به هیچ وجه نباید او را آزار دهد. فقط او را دیوانه کن."
  
  
  - باشه عزیزم همونطور که میگی. صورتش را به سمت او گرفت و بینی شیرینش را بوسید.
  
  
  نیک آهنگ "فنلاند" را زمزمه کرد که بسته را باز می کرد. او فقط به یک دلیل نیاز داشت و آن می توانست باشد. و با این حال یکی از زیباترین اختراعات انسان سکس بود، سکس شگفت انگیز. سکس با زیبایی های هلندی. شما تقریباً با آن تمام شده اید. لباس هایش را آویزان کرد، لوازم بهداشتی اش را بیرون آورد و ماشین تحریر را روی میز کنار پنجره گذاشت. حتی این لباس بسیار زیبا در مقایسه با یک زن زیبا و باهوش چیزی نبود. یک در زدن بود. در را باز کرد و به دی گروت نگاه کرد. مرد کوچولو مثل همیشه سختگیر و رسمی بود. هنوز هیچ لبخندی وجود نداشت.
  
  
  نیک به گرمی گفت: سلام. ما آن را انجام دادیم. آنها نتوانستند ما را بگیرند. آیا برای عبور از این دروازه مشکل داشتید؟ من خودم مقداری رنگ در آنجا گم کردم."
  
  
  دی گروت سرد و حسابگرانه به او نگاه کرد. "وقتی من و هری رفتیم آنها به داخل خانه دویدند. مشکلی نداشتیم که دربان را دوباره باز کند."
  
  
  "ما مشکلاتی داشتیم. هلیکوپترهای بالای سر و همه اینها." نیک کیف قهوه ای را به او داد. دی گروت فقط نگاهی به آن انداخت. "همه چیز خوب است." من هنوز حتی نگاه نکردم من برای این کار وقت نداشتم."
  
  
  دی گروت گیج به نظر می رسید. - و با این حال آمدی... اینجا؟
  
  
  «قرار بود اینجا همدیگر را ببینیم، نه؟ کجا باید بروم؟
  
  
  "من - می فهمم."
  
  
  نیک پوزخند دلگرم کننده ای زد. "البته، شما تعجب می کنید که چرا من مستقیماً به آمستردام نرفتم، درست است؟ آنجا منتظر تماس خود باشید. اما دیگر چرا به یک واسطه نیاز دارید؟ شما این کار را انجام نمی دهید، اما من می دانم. شاید بتوانم انجام دهم. مدت هاست با ون در لان تجارت می کنم. من این کشور را نمی شناسم. بردن الماس از مرز به جایی که می خواهم مشکل است. یک تاجر است و نمی تواند تمام کشتی های پشت سر من را بسوزاند. بنابراین شما فقط باید کمی استراحت کنید، اگرچه من درک می کنم که می توانید معامله بهتری با ون در لان انجام دهید. او لازم نیست برای او سخت کار کند. پول. شما همچنین می توانید اشاره کنید که می توانید مستقیماً با من تجارت کنید، اما - در میان ما می گفت - من اگر جای شما بودم این کار را نمی کردم. او گفت می توانیم بعد از ناهار با هم صحبت کنیم.
  
  
  دی گروت چاره ای نداشت. او بیشتر گیج بود تا متقاعد. پول ون در لان گفت شما یک پیام آور دارید. آیا او هنوز به Van Rijn نرفته است؟
  
  
  'البته که نه. ما برنامه داریم. جلوی او را گرفتم. صبح زود بهش زنگ میزنم بعد می آید یا اگر به توافق نرسیدیم می رود».
  
  
  'من میفهمم.' دی گروت به وضوح متوجه نمی شد، اما او منتظر بود. "پس یه چیز دیگه هست..."
  
  
  "آره؟"
  
  
  - هفت تیر شما. البته به ون درلان گفتم که چه اتفاقی افتاد که با هم آشنا شدیم. ما... او فکر می کند باید آن را به او بسپاری تا زمانی که بروی. البته من آن عقیده آمریکایی‌ها را می‌دانم که این زیبایی را از هفت تیر من دور می‌کنند، اما در این مورد ممکن است یک ژست اعتماد به نفس باشد.»
  
  
  نیک اخم کرد. همانطور که دی گروت اکنون بود، بهتر است با احتیاط قدم برمی داشت. "من دوست ندارم این کار را انجام دهم. ون راین و دیگران ممکن است ما را اینجا پیدا کنند."
  
  
  ون در لان افراد واجد شرایط کافی را استخدام می کند.
  
  
  او تمام جاده ها را زیر نظر دارد.»
  
  
  اوه لی. نیک شانه بالا انداخت و لبخند زد. سپس ویلهلمینا را پیدا کرد که او را در یکی از ژاکت هایش روی یک چوب لباسی پنهان کرد. مجله را بیرون آورد، پیچ را عقب کشید و اجازه داد گلوله از محفظه بیرون بیاید و در هوا بگیرد. - "من معتقدم که می توانیم دیدگاه ون در لان را درک کنیم. رئیس در خانه خودش است. لطفا."
  
  
  دی گروت با یک تپانچه در کمربند رفت. نیک خم شد. آنها در اسرع وقت چمدان او را بازرسی خواهند کرد. خب موفق باشی او بند ها را از غلاف بلند هوگو برداشت و رکاب رکابی تبدیل به یک بازکننده نامه باریک غیرمعمول برای جعبه نامه او شد. او مدتی به دنبال میکروفون مخفی گشت، اما نتوانست آن را پیدا کند. که هنوز هیچ معنایی نداشت، زیرا در خانه خود شما هر فرصت و فرصتی دارید که چیزی شبیه به آن را در دیوار پنهان کنید. ماتا از حمام مجاور وارد شد. داشت می خندید.
  
  
  "ما خوب با هم کنار آمدیم. او به طرز وحشتناکی تنها است. او سه سال است که با ون در لان درگیر است و پول خوبی به دست می آورد، اما ... -
  
  
  نیک انگشتی را روی لبهایش گذاشت و او را به داخل حمام برد و در آنجا دوش را روشن کرد. او در نزدیکی آب پاشیده گفت: «این اتاق‌ها را می‌توان گرفتار کرد. در آینده همه موارد مهم را اینجا مطرح خواهیم کرد.» سرش را تکان داد و نیک ادامه داد: "نگران نباش، او را زیاد می بینی عزیزم. اگر فرصت کردی، باید به او بگوییم که از ون در لان و به خصوص آن مرد بزرگ بی گردن که برای او کار می کند. او شبیه نوعی میمون به نظر می رسد. از فریتز بپرسید که آیا این مرد می تواند دخترهای کوچک را آزار دهد و ببینید چه می گوید. اگر می توانید سعی کنید نام او را پیدا کنید.
  
  
  'عزیزم خوب. ساده به نظر می رسد.
  
  
  "این به سختی می تواند برای شما سخت باشد، عزیز من."
  
  
  شیر آب را بست و به اتاق ماتا رفتند و در آنجا ویسکی و نوشابه نوشیدند و به موسیقی جاز ملایمی که از بلندگوی تعبیه شده بود گوش دادند. نیک آن را با دقت مطالعه کرد. او فکر کرد: "این می تواند مکانی عالی برای یک میکروفون گوش دادن باشد."
  
  
  اگرچه ابرها به طور کامل ناپدید نشدند، آنها برای مدتی در استخر شنا کردند، تنیس بازی کردند، جایی که نیک تقریباً اجازه داد ماتا برنده شود، و املاکی که زمانی ون در لان به آن سر زده بود به آنها نشان داده شد. دی گروت دیگر ظاهر نشد، اما در طول روز هلمی و حدود ده مهمان دیگر را در استخر دید. نیک تعجب کرد که چه تفاوتی بین ون در لان و ون راین وجود دارد. این نسلی بود که همیشه به دنبال هیجان بود - ون راین در املاک و مستغلات بود.
  
  
  ون در لان به بادکنک ها افتخار می کرد. گاز تا حدی آزاد شد و آنها با طناب های سنگین مانیل لنگر انداختند. او با افتخار توضیح داد: "اینها توپ های جدیدی هستند." "ما فقط آنها را برای نشتی بررسی می کنیم. آنها بسیار خوب هستند. صبح با بالون سواری خواهیم کرد. آیا دوست دارید آن را امتحان کنید، آقای کنت؟ منظورم نورمن است."
  
  
  نیک پاسخ داد: بله. "در مورد خطوط فشار قوی اینجا چطور؟"
  
  
  "اوه، شما از قبل فکر می کنید. خیلی باهوش. این یکی از بزرگترین خطرات ماست. یکی از آنها در حال دویدن در شرق است، اما او زیاد ما را اذیت نمی کند. ما فقط پروازهای کوتاه انجام می دهیم، سپس گاز را رها می کنیم و توسط یک کامیون سوار شوید
  
  
  نیک خود گلایدر را ترجیح می داد، اما این فکر را برای خود نگه داشت. دو توپ رنگارنگ بزرگ؟ نماد وضعیت جالب. یا چیز دیگری بود؟ یک روانپزشک چه می گوید؟ در هر صورت، باید از ماتا بپرسیم... ون در لان پیشنهاد بازرسی گاراژها را نداد، اگرچه به آنها اجازه داده شد تا به طور خلاصه به چمنزار نگاه کنند، جایی که سه اسب شاه بلوط در سایه درختان در یک فضای بسته کوچک ایستاده بودند. بیشتر از این نمادهای وضعیت؟ ماتا همچنان مشغول خواهد بود. به آرامی به سمت خانه برگشتند.
  
  
  از آنها انتظار می رفت با لباس پوشیدن سر میز ظاهر شوند، البته نه با لباس شب. ماتا اشاره ای از فریتز دریافت کرد. او به نیک گفت که او و فریتز خیلی خوب با هم کنار آمدند. اکنون شرایط تقریباً برای او آماده شده بود که سؤال بپرسد.
  
  
  نیک هلمی را برای لحظه ای از خود دور کرد در حالی که آنها یک سوپ می نوشیدند. ماتا در سمت دیگر پاسیو سرپوشیده مرکز توجه بود. "آیا دوست داری کمی خوش بگذرانی، زن فوق العاده زیبای من؟"
  
  
  'خوب البته؛ به طور طبیعی. واقعا مثل قبل نبود احساس ناراحتی در او وجود داشت، درست مانند ون در لان. او متوجه شد که او دوباره شروع به عصبی شدن کرده است. چرا؟ "می بینم که به شما خوش می گذرد. او خوب به نظر می رسد."
  
  
  من و دوست قدیمی ام به طور اتفاقی با هم آشنا شدیم.
  
  
  "خب، او آنقدرها هم پیر نیست. علاوه بر این، آیا این بدنی نیست که بتوانید تصادفاً با آن برخورد کنید."
  
  
  نیک همچنین به ماتا نگاه کرد که در جمع مردم هیجان زده با شادی می خندید. او یک لباس شب سفید کرمی پوشیده بود که به طور نامطمئن روی یک شانه قرار می گرفت، مانند ساری که با یک سنجاق طلا بسته شده بود. با موهای مشکی و پوست قهوه ای او، تأثیر خیره کننده بود. حلمی یک مدل درجه یک با لباس آبی شیک بود، اما با این حال - چگونه می توان زیبایی واقعی یک زن را اندازه گیری کرد؟ "
  
  
  او گفت: «او به نوعی شریک تجاری من است. - بعدا همه چی رو بهت میگم مال شما چه نوع اتاقی است؟
  
  
  حلمی به او نگاه کرد، به تمسخر خندید، سپس به این نتیجه رسید که لبخند جدی او صمیمانه است و به نظر خرسند است. "بال شمالی. در دوم سمت راست."
  
  
  سفره برنج عالی بود بیست و هشت مهمان پشت دو میز نشسته بودند. دی گروت و هاسبروک احوالپرسی رسمی مختصری با ماتا و نیک رد و بدل کردند. شراب، آبجو و کنیاک را در جعبه آورده بودند. دیر وقت بود که گروهی از مردم هیاهو به سمت پاسیو رفتند و در حال رقصیدن و بوسیدن یا دور میز رولت کتابخانه جمع شدند. Les craps توسط مردی مودب و تنومند اداره می‌شد که می‌توانست یک کروپیر لاس وگاس باشد. او خوب بود. آنقدر خوب که نیک چهل دقیقه طول کشید تا متوجه شد که با یک جوان پیروز و نیمه مست که یک پشته اسکناس گذاشته بود و به خودش اجازه داده بود 20000 گیلدر شرط بندی کند، شرط بندی می کند. آن مرد منتظر شش بود، اما معلوم شد که پنج است. نیک سرش را تکان داد. او هرگز افرادی مانند ون در لان را درک نخواهد کرد.
  
  
  او رفت و ماتا را در قسمتی متروک از ایوان یافت. با نزدیک شدن به او، ژاکت سفید پرواز کرد.
  
  
  ماتا زمزمه کرد: «فریتز بود. "اکنون ما دوستان بسیار صمیمی هستیم. و همچنین مبارزان. نام مرد بزرگ پل مایر است. او در یکی از آپارتمان های پشتی پنهان شده است، با دو نفر دیگر که فریتز آنها را بپو و مارک می نامد. آنها قطعا می توانند به یک دختر آسیب برسانند. و فریتز قول داد از من محافظت کند و "شاید مطمئن شوم که از آنها دور می شوم، اما باید او را روغن کاری کنم. عزیزم، او بسیار شیرین است. به او صدمه نزن. او شنیده است که پل یا ادی، همانطور که گاهی اوقات می شود تماس گرفت - سعی کرد به هلمی صدمه بزند."
  
  
  نیک متفکرانه سر تکان داد. او سعی کرد او را بکشد. فکر می‌کنم فیل این کار را متوقف کرد و همان جایی بود که آن‌ها کار را متوقف کردند. شاید پل به خودی خود بیش از حد پیش رفت. اما باز هم از دست داد. او همچنین سعی کرد به من فشار بیاورد، اما کار نکرد. "
  
  
  "چیزی در حال رخ دادن است. من ون در لان را چندین بار دیدم که از دفتر خود وارد و خارج می شود. سپس دوباره دگروت و هازبروک در خانه، سپس دوباره بیرون. آنها مانند افرادی که عصرها ساکت می نشینند رفتار نمی کنند." .
  
  
  'متشکرم. به آنها نگاه کنید، اما مطمئن شوید که آنها متوجه شما نمی شوند. اگر می خواهی برو بخواب، اما دنبال من نگرد.»
  
  
  ماتا او را با مهربانی بوسید. "اگر این یک تجارت است و نه یک بلوند."
  
  
  "عزیزم، این بلوند یک تاجر است. تو هم مثل من می‌دانی که من فقط پیش تو می‌آیم، حتی اگر در چادر باشد." او هلمی را در جمع مردی مو خاکستری که بسیار مست به نظر می‌رسید ملاقات کرد.
  
  
  "این پل مایر، بپو و مارک بودند که سعی کردند به شما شلیک کنند. اینها همان افرادی هستند که سعی کردند از من در هتل من بازجویی کنند. ون در لان احتمالا ابتدا فکر می کرد که ما با هم کار می کنیم، اما بعد نظرش تغییر کرد."
  
  
  سفت شد، مثل مانکن در دستانش. "اوه."
  
  
  "تو قبلاً این را می دانستی، نه. آیا باید در باغ قدم بزنیم؟"
  
  
  'آره. یعنی بله.
  
  
  "بله، شما قبلاً این را می دانستید، و بله، آیا می خواهید به پیاده روی بروید؟"
  
  
  در حالی که او را از ایوان به سمت مسیری هدایت کرد که نورهای کوچک و رنگارنگ آن کم نور بود، روی پله‌ها افتاد. او گفت: «شاید هنوز در خطر باشید،» اما خودش هم باور نکرد. "پس چرا به اینجا آمدی، جایی که اگر بخواهند شانس زیادی برای گرفتنت دارند؟"
  
  
  او روی نیمکتی در آلاچیق نشست و آرام گریه کرد. او را نزدیک کرد و سعی کرد او را آرام کند. "لعنتی باید بدونم چیکار کنم؟" - با تعجب گفت. "تمام دنیای من از هم پاشید. هرگز فکر نمی کردم که فیل... -
  
  
  فقط نمیخواستی بهش فکر کنی اگر این کار را انجام می دادید، می فهمیدید که آنچه کشف کردید می تواند خنثی کردن او باشد. بنابراین اگر حتی مشکوک بودند که شما چیزی را کشف کرده اید، بلافاصله وارد لانه شیر می شوید.
  
  
  "مطمئن نبودم آنها می دانستند یا نه. من فقط چند دقیقه در دفتر کلی ماندم و همه چیز را به همان شکلی که بود برگرداندم. اما وقتی او وارد شد، آنقدر به من نگاه کرد که بامزه نگاهم کرد که برای مدت طولانی فکر کردم: "او می داند.» - او نمی داند - می داند.
  
  
  چشمانش خیس بود.
  
  
  "از آنچه اتفاق افتاده است، می توانیم بگوییم که او می دانست یا حداقل فکر می کرد که شما چیزی را دیدید. حالا به من بگویید دقیقا چه چیزی را دیدید."
  
  
  "روی تخته طراحی او بیست و پنج یا سی بار بزرگ‌نمایی شد. این یک نقاشی پیچیده با فرمول‌های ریاضی و یادداشت‌های فراوان بود. من فقط کلمات Us Mark-Martin 108g. Hawkeye. Egglayer RE را به خاطر دارم.
  
  
  "حافظه خوبی داری. و این چاپ بزرگنمایی برخی از براهین و کارت های مفصلی بود که با خود داشتی؟"
  
  
  'آره. حتی اگر می‌دانستید کجا را نگاه کنید، چیزی برای تشخیص از شبکه‌ی عکس‌ها وجود نداشت. فقط در صورتی که آن را زیاد افزایش دهید. بعد متوجه شدم که من یک پیک در یک نوع تجارت جاسوسی هستم.» او دستمالش را به او داد و او چشمانش را پاک کرد: «فکر می‌کردم فیل کاری به این کار ندارد.
  
  
  - حالا خودت میدونی حتما کلی بهش زنگ زده و بهش گفته که فکر می کنه در مورد شما چی میدونه وقتی رفتی.
  
  
  - نورمن کنت - اصلا تو کی هستی؟
  
  
  "الان مهم نیست عزیزم."
  
  
  "این شبکه نقطه به چه معناست؟"
  
  
  کلماتش را با دقت انتخاب می کرد. اگر هر مجله فنی در مورد کیهان و موشک و هر کلمه در نیویورک تایمز را بخوانید، می توانید خودتان آن را بفهمید.
  
  
  «اما اینطور نیست. چه کسی می تواند چنین کاری انجام دهد؟
  
  
  "من تمام تلاشم را می‌کنم، اگرچه چند هفته عقب مانده‌ام. Egglayer RE ماهواره جدید ما با یک سر چند اتمی است که Robot Eagle نام دارد. فکر می‌کنم اطلاعاتی که هنگام ورود به هلند مسکو یا پکن با خود داشتید، باشد. یا هر مشتری پردرآمد دیگری می تواند در جزئیات تله متری کمک کند.
  
  
  "پس این کار می کند؟"
  
  
  'حتی بدتر. وزارت او چیست و چگونه به هدفش رسیده است. فرکانس‌های رادیویی که او را راهنمایی می‌کنند و به او دستور می‌دهند که مجموعه‌ای از بمب‌های هسته‌ای را پرتاب کند. و این اصلاً خوشایند نیست، زیرا در این صورت شما همه شانس دارید که بمب های خود را بر روی سر خود قرار دهید. سعی کنید این را به سیاست بین المللی تبدیل کنید."
  
  
  دوباره شروع کرد به گریه کردن. 'اوه خدای من. من نمی دانستم.
  
  
  او را در آغوش گرفت. ما می توانیم فراتر از این برویم.» سعی کرد آن را به بهترین شکل ممکن توضیح دهد، اما در عین حال خشم او را برانگیخت. "این یک کانال اطلاعاتی بسیار موثر بود که از طریق آن داده ها به خارج از ایالات متحده قاچاق می شد. حداقل برای چندین سال. اطلاعات نظامی، اسرار صنعتی به سرقت رفت و آنها در سراسر جهان ظاهر شدند که گویی به تازگی پست شده اند. باور کنید که به طور تصادفی به این کانال برخورد کرده اید.
  
  
  دوباره از دستمال استفاده کرد. وقتی به او نگاه کرد چهره زیبایش عصبانی بود.
  
  
  "آنها ممکن است بمیرند. من باور نمی کنم که شما همه اینها را از نیویورک تایمز دریافت کرده اید. آیا می توانم در مورد چیزی به شما کمک کنم؟
  
  
  'شاید. در این مرحله، به نظر من بهترین کار این است که به انجام کاری که انجام می دادید ادامه دهید. چند روزی است که با این تنش زندگی می کنی، پس خوب می شوی. من راهی پیدا خواهم کرد که سوء ظن خود را به دولت آمریکا برسانم.
  
  
  آنها به شما می گویند که آیا باید شغل خود را در منسون نگه دارید یا تعطیلات.
  
  
  چشمان آبی روشن او به چشمان او برخورد کرد. او از اینکه می دید دوباره کنترلش را در دست دارد افتخار می کرد. او گفت: "تو همه چیز را به من نمی گویی. "اما من به شما اعتماد دارم اگر می توانید بیشتر به من بگویید."
  
  
  او را بوسید. بغل طولانی نبود اما گرم بود. می توانید روی یک دختر آمریکایی هلندی در مضیقه حساب کنید. او زیر لب زمزمه کرد: "وقتی به اتاقت برگشتی، یک صندلی زیر دستگیره در بگذار. در هر صورت. بدون اینکه فیل را عصبانی کنی، هرچه سریعتر به آمستردام برگرد. من با شما تماس خواهم گرفت."
  
  
  او را در پاسیو رها کرد و به اتاقش برگشت و کت سفیدش را با یک کت تیره عوض کرد. او ماشین تحریر خود را جدا کرد و ابتدا مکانیزم ماشه ای برای یک تپانچه غیر اتوماتیک از قطعات آن مونتاژ کرد. سپس خود تپانچه 5 گلوله ای، با اندازه بزرگ اما قابل اعتماد، دقیق و با شلیک قدرتمند از لوله 12 اینچی قرار دارد. او همچنین هوگو را روی ساعدش محکم کرد.
  
  
  پنج ساعت بعدی خسته کننده اما بسیار آموزنده بود. از در کناری بیرون رفت و دید که مهمانی رو به پایان است. مهمانان در داخل ناپدید شدند و با لذت پنهانی چراغ های اتاق را تماشا کرد.
  
  
  نیک مانند سایه ای تاریک از میان باغ گلدار حرکت کرد. او در اطراف اصطبل، گاراژ و ساختمان های بیرونی قدم زد. او دو مرد را به دنبال نگهبان از خیابان و افرادی که پیاده به سمت محل اقامت رسمی برگشتند، رفت. او مرد دیگری را حداقل یک مایل در امتداد یک جاده روستایی دنبال کرد تا اینکه از یک حصار عبور کرد. این یک ورودی و خروجی دیگر بود. مرد از یک چراغ قوه کوچک برای پیدا کردن او استفاده کرد. فیلیپ ظاهراً در شب امنیت می خواست.
  
  
  در بازگشت به خانه، پل مایر، بپو و سه نفر دیگر را در گاراژ اداری دید. ون در لان بعد از نیمه شب به دیدار آنها آمد. ساعت سه بامداد، یک کادیلاک مشکی از جاده پشت خانه راند و کمی بعد برگشت. نیک صدای زمزمه نامشخص رادیو داخل هواپیما را شنید. وقتی کادیلاک برگشت، در یکی از ساختمان‌های بزرگ کناری توقف کرد و نیک سه چهره تاریک را دید که داخل شدند. او در میان بوته‌ها دراز کشیده بود و تا حدی قادر به دیدن چیزی نبود، زیرا چراغ‌های یک ماشین بزرگ به سمت او می‌تابید.
  
  
  ماشین دوباره پارک شد و دو مرد از راهروی عقب خارج شدند. نیک در اطراف ساختمان خزیده، در پشتی را فشار داد و سپس عقب نشینی کرد و دوباره پنهان شد تا ببیند آیا زنگ خطری ایجاد کرده است یا خیر. اما شب ساکت بود و چهره‌ای سایه‌دار را حس می‌کرد، اما نمی‌دید که از کنار ساختمان عبور کرد و آن را همانطور که یک دقیقه پیش انجام داده بود بررسی می‌کرد، اما با حس جهت‌گیری بیشتر، گویی می‌دانست کجا باید برود. چهره تاریک آن در را پیدا کرد و منتظر ماند. نیک از تخت گلی که در آن دراز کشیده بود بلند شد و پشت پیکر ایستاد و یک هفت تیر سنگین را بالا برد. - "سلام فریتز."
  
  
  اندونزیایی تعجب نکرد. به آرامی چرخید. "بله، آقای کنت."
  
  
  نیک به آرامی پرسید: "داری دگروت را تماشا می کنی؟"
  
  
  سکوت طولانی سپس فریتز به آرامی گفت: «او در اتاقش نیست.
  
  
  "خوب است که شما به خوبی از مهمانان خود مراقبت می کنید." فریتز جوابی نداد. "با این همه جمعیت در اطراف خانه، پیدا کردن او چندان آسان نیست. اگر مجبور بودید او را می کشید؟
  
  
  'شما کی هستید؟'
  
  
  "مردی با کار بسیار ساده‌تر از شما. می‌خواهید دی گروت را بگیرید و الماس‌ها را بردارید، نه؟
  
  
  نیک پاسخ فریتز را شنید. - 'آره.'
  
  
  «اینجا سه زندانی دارند. فکر می‌کنید یکی از آنها ممکن است همکار شما باشد؟
  
  
  من اینطور فکر نمی کنم. فکر کنم باید برم و نگاه کنم
  
  
  "باور می کنی وقتی به تو می گویم که به این الماس ها ندهی؟"
  
  
  'شاید. .
  
  
  "مسلح هستی؟"
  
  
  'آره.'
  
  
  'من هم همینطور. حالا بریم نگاه کنیم؟
  
  
  در ساختمان سالن بدنسازی وجود دارد. آنها از اتاق دوش وارد شدند و سونا و بدمینتون را دیدند. سپس به یک اتاق کم نور آمدند.
  
  
  نیک زمزمه کرد: "این امنیت آنهاست."
  
  
  مردی چاق در راهرو چرت می زد. فریتز زمزمه کرد: «یکی از مردان ون در لان.
  
  
  آنها بی سر و صدا و کارآمد با او کار کردند. نیک طنابی پیدا کرد که او و فریتز به سرعت او را با آن بستند. آنها دهان او را با دستمال خود پوشاندند و نیک از برتا مراقبت کرد.
  
  
  در سالن بدنسازی بزرگ، بالگویر، ون راین و دوست قدیمی نیک، کارآگاه، را پیدا کردند که به حلقه های فولادی در دیوار دستبند بسته بودند. چشمان کارآگاه قرمز و پف کرده بود.
  
  
  نیک گفت: «فریتز، برو ببین مرد چاق پشت در کلید این دستبندها را دارد یا نه.» به کارآگاه نگاه کرد. "چطور تو را اسیر کردند؟"
  
  
  "گاز. برای مدتی مرا کور کرد."
  
  
  فریتز برگشت. "بدون کلید." - حلقه فولاد را بررسی کرد. ما به ابزار نیاز داریم.»
  
  
  نیک گفت: «بهتر است ابتدا این موضوع را درست کنیم. "آقای ون راین، آیا هنوز می خواهید این الماس ها را به من بفروشید؟"
  
  
  "کاش هرگز در مورد این چیزی نشنیده بودم. اما این فقط برای من سود نیست.
  
  
  "نه، این همیشه فقط یک عارضه جانبی است، اینطور نیست؟ آیا قصد دارید دی گروت را بازداشت کنید؟
  
  
  فکر می کنم او برادرم را کشته است.
  
  
  "برات متاسفم." نیک به بالگوایر نگاه کرد. "خانم جی، آیا او هنوز به معامله علاقه مند است؟"
  
  
  Balleguier اولین کسی بود که آرامش خود را به دست آورد. سرد به نظر می رسید. ما می خواهیم دی گروت دستگیر شود و الماس ها به صاحبان واقعیشان بازگردانده شود.
  
  
  نیک آهی کشید: «اوه، بله، این یک موضوع دیپلماتیک است. "آیا این اقدامی برای آرام کردن عصبانیت آنها از اینکه به چینی ها در مشکل اولترا سانتریفیوژ کمک می کنید؟"
  
  
  ما به چیزی نیاز داریم، زیرا حداقل در سه نقطه در لبه‌های مرزی هستیم.»
  
  
  کارآگاه گفت: "شما یک خریدار الماس بسیار آگاه هستید، آقای کنت." من و آقای بالگوایر در حال حاضر با هم کار می کنیم. آیا می دانید این شخص با شما چه می کند؟
  
  
  "فریتز؟ البته. او از تیم مقابل است. او اینجاست تا بر عملیات پیک ون در لان نظارت کند." او برتا را به Balleguier داد و به کارآگاه گفت: "متأسفم، اما من فکر می کنم او می تواند از تفنگ بهتر استفاده کند تا زمانی که چشمان شما به درستی ببینند. فریتز، آیا می خواهید ابزاری پیدا کنید؟"
  
  
  'قطعا.'
  
  
  سپس آنها را رها کنید و به دفتر ون در لان نزد من بیایید. الماس ها و شاید آنچه من به دنبال آن هستم احتمالاً در گاوصندوق او باشد. بنابراین، او و دی گروت به سختی می توانند دور باشند.
  
  
  نیک از خروجی خارج شد و در فضای باز دوید. وقتی به کاشی های تخت پاسیو رسید، شخصی در تاریکی پشت درخشش ایوان ایستاده بود.
  
  
  'متوقف کردن!'
  
  
  نیک گفت: «این نورمن کنت است.
  
  
  پل مایر از تاریکی پاسخ داد. یک دستش را پشت سرش گرفت. بیرون بودن زمان عجیبی است. کجا بودی؟
  
  
  'عجب سوالی؟ اتفاقاً احتمالاً چیزی برای پنهان کردن دارید؟
  
  
  فکر می کنم بهتر است برویم آقای ون در لان را ببینیم.
  
  
  دستش را از پشتش بیرون کشید. چیزی در مورد او وجود داشت.
  
  
  'نیازی نیست!' - نیک غرش کرد.
  
  
  اما، البته، آقای مایر گوش نکرد. نیک اسلحه خود را نشانه گرفت، شلیک کرد و به سرعت در کسری از ثانیه به کناری فرو رفت. عملی که تنها با سالها آموزش ممکن شد.
  
  
  غلت زد، بلند شد و با چشمان بسته چند متری به کنار دوید.
  
  
  بعد از شلیک، صدای خش خش ممکن است شنیده نشده باشد، کم و بیش با ناله های پل مایر خاموش شد. مه مثل یک شبح سفید پخش شد، گاز اثر کرد.
  
  
  نیک از حیاط بیرونی دوید و به داخل پاسیو پرید.
  
  
  یک نفر کلید اصلی را زد و چراغ های رنگی و نورافکن در خانه برق زد. نیک به سمت اتاق اصلی دوید و پشت کاناپه پنهان شد، زیرا یک اسلحه از دری که در سمت دور شلیک می‌شد. او نگاهی اجمالی به بپو انداخت، شاید هیجان‌زده و به طور غریزی به چهره‌ای شلیک می‌کرد که ناگهان با یک تپانچه در دستش بیرون از شب ظاهر شد.
  
  
  نیک روی زمین فرو رفت. بپو که گیج شده بود فریاد زد: "کیست؟ خودت را نشان بده."
  
  
  درها به هم خوردند، مردم فریاد زدند، صدای پا در راهروها به صدا درآمد. نیک نمی خواست خانه به یک سالن تیراندازی تبدیل شود. او یک خودکار ضخیم آبی رنگ غیرعادی بیرون آورد. نارنجک دودزا. هیچ یک از مهمانان به طور تصادفی قربانی نمی شوند. نیک جرقه زن را بیرون آورد و به طرف بپو پرتاب کرد.
  
  
  بپو فریاد زد: "بیا بیرون." پرتابه نارنجی رنگ به سمت دیوار سقوط کرد و پشت نیک فرود آمد.
  
  
  این Beppo در ضرر نبود. او شهامت داشت او را پس بزند. بوووممم!
  
  
  نیک به سختی فرصت داشت دهانش را باز کند تا فشار هوا را بپذیرد. خوشبختانه او از نارنجک خردکن استفاده نکرد. روی پاهایش بلند شد و خود را در دود غلیظ خاکستری دید. از اتاق گذشت و با هفت تیری که در مقابلش بود از ابر مصنوعی بیرون آمد.
  
  
  بپو روی زمین پوشیده از سفال های شکسته دراز کشیده بود. ماتا در حالی که ته یک گلدان شرقی در دستانش بود بالای سرش ایستاد. چشمان سیاه و زیبایش به سمت نیک چرخید و از آرامش می درخشید.
  
  
  نیک گفت: "عالی است." "کار سریع. اما حالا برو پژو را گرم کن و منتظر من باش."
  
  
  او به خیابان دوید. دختر شجاع، ماتا کمک کننده بود، اما این بچه ها بازی نمی کردند. کاری که او باید انجام می داد این بود که نه تنها ماشین را روشن کند، بلکه با خیال راحت به آنجا برسد.
  
  
  نیک وارد دفتر ون در لن شد. دی گروت و صاحبش پشت گاوصندوق باز ایستاده بودند... ون در لان مشغول گذاشتن کاغذها در یک کیف بزرگ بود. دی گروت ابتدا نیک را دید.
  
  
  یک تپانچه کوچک خودکار در دستش بود. او یک شلیک خوب از دری که نیک لحظه ای قبل در آن ایستاده بود فرستاد. نیک قبل از اینکه تپانچه کوچک چند شلیک کند طفره رفت و به حمام وای در لان دوید. این خوب بود که دی گروت تمرین تیراندازی کمی داشت تا بتواند به طور غریزی ضربه بزند.
  
  
  نیک در ارتفاع زانو به بیرون نگاه کرد. گلوله درست بالای سرش پرواز کرد. او به عقب برگشت. آن تفنگ لعنتی چند تیر شلیک کرد؟ او قبلاً شش شمرده است.
  
  
  او به سرعت به اطراف نگاه کرد، حوله ای برداشت، آن را به شکل توپ درآورد، سپس آن را در سطح سر به داخل در هل داد. وام! حوله دستش را کشید. اگر فقط یک لحظه فرصت داشت که هدف بگیرد، دی گروت شوت بدی نبود. دوباره حوله را بیرون آورد. سکوت در طبقه دوم در بهم خورد. یک نفر فریاد زد. پاها دوباره در راهروها پايين آمدند. او نمی توانست بشنود که آیا دی گروت خشاب جدیدی را در تپانچه وارد کرده است یا خیر. نیک آهی کشید. اکنون لحظه ای فرا می رسد که باید ریسک کنید. پرید توی اتاق و به سمت میز و گاوصندوق چرخید و لوله اسلحه رو به رویش بود. پنجره مشرف به حیاط به شدت بسته شد. پرده ها برای لحظه ای حرکت کردند.
  
  
  نیک روی طاقچه پرید و با شانه اش پنجره را باز کرد. در نور نازک و خاکستری صبح، دی گروت را می‌توان دید که از ایوان پشت خانه بیرون می‌دوید. نیک به دنبال او دوید و به گوشه ای رسید که صحنه عجیبی را دید.
  
  
  ون در لان و دی گروت از هم جدا شدند. ون در لان یک چمدان داشت و به سمت راست دوید و دی گروت با کیف همیشگی اش در دست به سمت گاراژ دوید. ون راین، بالگویر و کارآگاه ورزشگاه را ترک کردند. کارآگاه برتا را داشت که نیک به بالگویر داد. او به دی گروت فریاد زد: "بس کن!" و تقریباً بلافاصله پس از آن شلیک کرد. دی گروت تلوتلو خورد، اما زمین نخورد. بالگویر دستش را روی دست کارآگاه گذاشت و گفت: لطفا.
  
  
  نگه دار. او اسلحه را به Ballegoyer داد.
  
  
  بالگویر سریع اما با دقت هدف گرفت و ماشه را کشید. دی گروت در گوشه گاراژ خمیده بود. بازی برای او تمام شده است. دف با صدای جیغ لاستیک هایش از گاراژ خارج شد. هری هاسبروک در حال رانندگی بود. بالگویر دوباره تپانچه را بلند کرد، با دقت هدف گرفت، اما در نهایت تصمیم گرفت شلیک نکند. زمزمه کرد: "ما او را می گیریم."
  
  
  نیک در حالی که از پله ها پایین می رفت و به دنبال ون در لان می رفت همه اینها را دید. آنها او را ندیدند و فیلیپ ون در لان را ندیدند که از کنار انباری می دوید.
  
  
  ون در لان کجا می تواند برود؟ سه نفر از ورزشگاه او را از گاراژ ماشین دور نگه داشتند، اما شاید هنوز ماشینی را در جای دیگری پنهان کرده بود. هنگام دویدن، نیک فکر کرد که باید از یکی از نارنجک ها استفاده کند. نیک با یک تپانچه در دست، مانند باتوم دونده در مسابقه امدادی، گوشه انبار دوید. در آنجا ون در لان را دید که در یکی از دو بالون نشسته بود، در حالی که مشغول ریختن بالاست به دریا بود و بالون به سرعت در حال افزایش ارتفاع بود. بالون صورتی بزرگ قبلاً در ارتفاع بیست متری قرار داشت. نیک هدف گرفت، ون در لان پشتش را به او داشت، اما نیک دوباره اسلحه را پایین آورد. او به اندازه کافی مردم را کشته است، اما هرگز قصد انجام این کار را نداشت. باد به سرعت توپ را از دسترس سلاح او دور کرد. خورشید هنوز طلوع نکرده بود و بادکنک مانند مروارید صورتی کم رنگ و خالدار در مقابل آسمان خاکستری سپیده دم به نظر می رسید.
  
  
  نیک به سمت یک بادکنک با رنگ روشن دیگر دوید. او به چهار نقطه اتصال بسته شده بود، اما با جداکننده آشنا نبود. او داخل یک سبد کوچک پلاستیکی پرید و طناب ها را با یک رکاب کوتاه برید. او به آرامی به سمت بالا شنا کرد و به دنبال ون در لان رفت. اما او خیلی آرام بلند شد. چه چیزی مانع شما شد؟ بالاست؟
  
  
  کیسه های شن در لبه سبد آویزان بودند. نیک تسمه ها را با یک رکاب کوتاه برید، سبد اوج گرفت و او به سرعت ارتفاع گرفت و در عرض چند دقیقه با ون در لان هم سطح شد. فاصله بین آنها اما حداقل صد یارد بود. نیک آخرین کیسه شن خود را برید.
  
  
  ناگهان بسیار ساکت و آرام شد، به جز زمزمه ملایم باد در طناب ها. صداهایی که از پایین می آمد ساکت شد. نیک دستش را بلند کرد و به ون در لان اشاره کرد که روی زمین بیاید.
  
  
  ون در لن با پرتاب کیف به دریا پاسخ داد - اما نیک متقاعد شده بود که کیف خالی است.
  
  
  با این حال، توپ گرد نیک نزدیکتر شد و از توپ ون در لان بالاتر رفت. چرا؟ نیک این نظریه را مطرح کرد که این به این دلیل است که قطر بالون او یک فوت بزرگتر است، بنابراین باد می تواند آن را بگیرد. ون در لان بالون جدید خود را انتخاب کرد، اما کوچکتر بود. نیک کفش، اسلحه و پیراهنش را به آب پرت کرد. ون در لان با انداختن لباس و هر چیز دیگر پاسخ داد. نیک اکنون تقریباً زیر طرف مقابل شناور بود. آنها با تعبیری به هم نگاه کردند: چیزی برای پرتاب کردن به جز خودشان باقی نمانده است.
  
  
  نیک پیشنهاد داد. - "برو به طبقه پایین"
  
  
  ون در لان فریاد زد: برو به جهنم.
  
  
  نیک خشمگین مستقیم به جلو خیره شد. چه وضعیتی به نظر می رسد که باد به زودی مرا از کنار او خواهد گذراند، پس از آن ممکن است روی زمین بیفتد و ناپدید شود. قبل از اینکه من هم فرصتی پیدا کنم که پایین بیایم، او خیلی وقت پیش رفته بود. نیک سبد خود را که به هشت طناب متصل شده بود و در توری که توپ را روی هم نگه می‌داشت به هم می‌رسید، بررسی کرد. نیک چهار طناب را برید و به هم گره زد. او امیدوار بود که آنها به اندازه کافی قوی باشند زیرا آنها تمام آزمایشات را پس داده بودند، زیرا او مرد سنگینی بود. سپس از روی چهار طناب بالا رفت و مانند عنکبوت در اولین تار چهار طناب آویزان شد و شروع به بریدن طناب های گوشه ای کرد که سبد هنوز نگه داشت. سبد روی زمین افتاد و نیک تصمیم گرفت به پایین نگاه کند.
  
  
  بادکنک او گل شد. هنگامی که احساس کرد بالون با بادکنکی که ون در لان در آن نشسته بود تماس پیدا کرد، صدای جیغی از زیر او بلند شد. او آنقدر به ون در لان نزدیک شد که می توانست با چوب ماهیگیری او را لمس کند. ون در لان با چشمان وحشی به او نگاه کرد. "سبد شما کجاست"؟
  
  
  'روی زمین. اینجوری بیشتر لذت می بری."
  
  
  نیک بیشتر به سمت بالا رفت، بادکنک او بادکنک دیگری را تکان می داد و حریفش نشسته بود و سبد را با دو دست می گرفت. همانطور که به سمت توپ دیگر می لغزید، رکاب را به بافت توپ زد و شروع به بریدن آن کرد. توپ با رها شدن گاز، لحظه ای تکان خورد و سپس پایین رفت. نه چندان بالای سرش، نیک دریچه را پیدا کرد. او با احتیاط از آن استفاده کرد و بالن او شروع به پایین آمدن کرد.
  
  
  او در زیر خود دید که پارچه حاصل از توپ پاره شده در شبکه ای از طناب جمع شده و نوعی چتر نجات را تشکیل داده است. او به یاد آورد که این یک اتفاق عادی است. جان صدها بالن سوار را نجات داد. او حتی گاز بیشتری آزاد کرد. وقتی سرانجام در یک زمین باز افتاد، یک پژو را دید که ماتی روی فرمانش در حال حرکت در امتداد یک خط روستایی بود.
  
  
  با دستانش به سمت ماشین دوید. "زمان و مکان عالی. دیدی که آن بالون هوای داغ کجا فرود آمد؟
  
  
  'آره. با من بیا.'
  
  
  وقتی آنها در راه بودند، او گفت: "تو دختر را ترساندی. من نتوانستم ببینم آن بادکنک چگونه افتاد.
  
  
  - دیدی پایین اومد؟
  
  
  'نه واقعا. اما چیزی دیدی؟
  
  
  نه. هنگام فرود آمدن، درختان او را از دید پنهان کردند.
  
  
  ون در لان در انبوهی از پارچه و طناب دراز کشیده بود.
  
  
  Van Rijn، Ballegueer، Fritz و کارآگاه سعی کردند آن را باز کنند، اما سپس متوقف شدند. کارآگاه گفت: او صدمه دیده است. حداقل احتمالاً پایش شکسته است. فقط منتظر آمدن آمبولانس باشیم. به نیک نگاه کرد. "آیا او را ناامید کردی؟"
  
  
  نیک صادقانه گفت: متاسفم. 'من می بایست انجام می دادم. من هم ممکن است به او شلیک کنم. آیا الماس ها را در دگروت پیدا کردید؟
  
  
  'آره.' او یک پوشه مقوایی به نیک داد که با دو روبان که در بقایای غم انگیز چنین بادکنک روشنی پیدا کرده بودند به هم گره خورده بود. "آیا این آن چیزی است که دنبالش بودید؟"
  
  
  این شامل ورق های کاغذ با جزئیات حکاکی، فتوکپی و یک رول فیلم بود. نیک الگوی نامنظم نقاط را در یکی از بزرگنمایی ها مطالعه کرد.
  
  
  "این چیزی است که من می خواستم. به نظر می رسد که او از هر چیزی که به دستش می رسد کپی می کند. آیا می دانید این به چه معناست؟
  
  
  "فکر می‌کنم می‌دانم. ماه‌هاست که تماشا می‌کردیم. او اطلاعات بسیاری را در اختیار جاسوسان قرار می‌داد. ما نمی‌دانستیم چه چیزی یا از کجا یا از چه کسی به دست آورده است. اکنون می‌دانیم."
  
  
  نیک پاسخ داد: دیر بهتر از هرگز نرسیدن. حداقل اکنون می‌توانیم بفهمیم چه چیزی را از دست داده‌ایم و سپس در جایی که لازم است، چیزها را تغییر دهیم.
  
  
  فریتز به آنها پیوست. چهره نیک نامفهوم بود. فریتز این را دید. او کیف قهوه ای رنگ دو گروت را برداشت و گفت: "همه به آنچه می خواستیم رسیدیم، نه؟"
  
  
  نیک گفت: "اگر می خواهی آن را اینطور ببینی." "اما شاید آقای بالگویر نظر دیگری در این مورد داشته باشد..."
  
  
  بالگویر گفت: نه. «ما در مورد چنین جنایتی به همکاری بین‌المللی اعتقاد داریم.» نیک به آنچه خانم جی می‌خواهد بگوید فکر کرد.
  
  
  فریتز با ترحم به ون در لان درمانده نگاه کرد. او بیش از حد حریص بود. او باید دی گروت را بیشتر تحت کنترل می داشت.
  
  
  نیک سر تکان داد. «این کانال جاسوسی بسته است. آیا الماس دیگری در آنجا پیدا شده است؟
  
  
  "افسوس، کانال های دیگری وجود خواهند داشت. آنها همیشه بوده اند و خواهند بود. در مورد الماس، متاسفم، اما این اطلاعات طبقه بندی شده است.
  
  
  نیک خندید. همیشه باید یک حریف شوخ را تحسین می کرد. اما دیگر نه با میکروفیلم. قاچاق در این مسیر با دقت بیشتری بررسی می شود. فریتز صدایش را پایین آورد و زمزمه کرد. آخرین اطلاعاتی هست که هنوز تحویل داده نشده است.
  
  
  "منظور شما برنامه های Mark-Martin 108G است؟"
  
  
  'آره.'
  
  
  "متاسفم، فریتز. لعنتی خوشحالم که آنها را دریافت نکردی. این چیزی است که کار من را ارزشمند می کند - اگر می دانید که فقط اخبار قدیمی را جمع آوری نمی کنید.
  
  
  فریتز شانه بالا انداخت و لبخند زد. با هم به سمت ماشین ها رفتند.
  
  
  سه شنبه بعد، نیک هلمی را در یک هواپیما به نیویورک اسکورت کرد. این یک خداحافظی گرم با وعده هایی برای آینده بود. او برای ناهار به آپارتمان متی بازگشت و فکر کرد: "کارتر، تو بی ثباتی، اما خوب است."
  
  
  او از او پرسید که آیا می‌داند افرادی که در جاده قصد سرقت از آنها را داشتند، چه کسانی بودند؟ او به او اطمینان داد که آنها دزد هستند، زیرا می دانست که ون راین دیگر هرگز این کار را نخواهد کرد.
  
  
  پائولا، دوست ماتا، زیبایی فرشته ای با لبخندی سریع و معصومانه و چشمانی درشت بود. بعد از سه نوشیدنی همه آنها در یک سطح بودند.
  
  
  پائولا گفت: "بله، همه ما هربی را دوست داشتیم." او به عضویت باشگاه قرقاول سرخ درآمد.
  
  
  شما می دانید چیست - با لذت، ارتباط، موسیقی، رقص و غیره. او به مشروب خوری و مواد مخدر عادت نداشت، اما همچنان تلاش می کرد.
  
  
  او می خواست یکی از ما باشد، می دانم چه اتفاقی افتاده است. او که گفت: می روم خانه و استراحت می کنم مورد محکومیت مردم قرار گرفت. بعد از آن دیگر او را ندیدیم. نیک اخم کرد. "از کجا میدونی چی شده؟"
  
  
  پائولا در حالی که سر زیبایش را تکان می داد، با ناراحتی گفت: «آه، این اغلب اتفاق می افتد، اگرچه پلیس اغلب از آن بهانه استفاده می کند. آنها می گویند او از مواد مخدر آنقدر دیوانه شده است که فکر می کند می تواند پرواز کند و می خواهد از طریق کانال پرواز کند. اما شما هرگز حقیقت را نخواهید فهمید.
  
  
  "پس کسی می توانست او را به داخل آب هل دهد؟"
  
  
  "باشه، ما چیزی ندیدیم. البته ما چیزی نمی دانیم. خیلی دیر بود..."
  
  
  نیک سرش را جدی تکان داد و در حالی که دستش را به سمت تلفن دراز کرد، گفت: "باید با یکی از دوستانم صحبت کنید، احساس می کنم وقتی وقت داشته باشد، از ملاقات شما بسیار خوشحال خواهد شد.
  
  
  چشمان درخشانش برق زدند. "اگر او مانند شما نورمن است، فکر می کنم من هم او را دوست خواهم داشت."
  
  
  نیک نیشخندی زد و بعد هاوک را صدا کرد.
  
  
  
  
  کارتر نیک
  معبد ترس
  
  
  
  
  نیک کارتر
  
  
  معبد ترس
  
  
  
  
  تقدیم به مردم سرویس های مخفی ایالات متحده آمریکا
  
  
  
  
  فصل 1
  
  
  
  
  
  
  این اولین باری بود که نیک کارتر از رابطه جنسی خسته شد.
  
  
  او فکر نمی کرد امکان پذیر باشد. به خصوص در ظهر ماه آوریل، زمانی که شیره در میان درختان و مردم در حال حرکت است و صدای فاخته، حداقل به معنای واقعی کلمه، درد و رنج ترافیک واشنگتن را از بین می برد.
  
  
  و با این حال این بانوی بی‌حرمتی که در منبر بود، سکس را خسته‌کننده کرد. نیک بدن لاغر خود را کمی عمیق تر روی صندلی مطالعه ناراحت کرد، به پنجه کفش های انگلیسی دست سازش خیره شد و سعی کرد به آن گوش ندهد. آسون نبود دکتر موریال میلهولند صدایی سبک اما روشنگر داشت. نیک تا آنجا که به یاد می آورد هرگز با دختری به نام موریال عشق ورزی نکرده بود. با یک "الف" املا می شود. نگاهی به میموگرافی روی بازوی صندلیش دزدید. آره با یک "الف" املا می شود. سیگار چطور؟ و خانمی که صحبت می کرد مثل سیگار سکسی بود...
  
  
  البته روس‌ها مدتی است که مدارس جنسی را همراه با مؤسسات جاسوسی خود راه‌اندازی کرده‌اند. چینی‌ها، تا آنجا که ما می‌دانیم، هنوز از آنها تقلید نکرده‌اند، شاید به این دلیل که روس‌ها و همچنین خودمان را در این حوزه می‌دانند. غرب، مردمی منحط و منحط، به هر حال، روس‌ها از رابطه جنسی، چه دگرجنس‌گرا و چه همجنس‌گرا، به‌عنوان مهم‌ترین سلاح در عملیات‌های جاسوسی خود استفاده می‌کنند. این فقط یک سلاح است، و خود را به خوبی ثابت کرده است. آنها تکنیک های جدیدی را ابداع و معرفی کرده اند که مالی خان را یک نوجوان آماتور جلوه می دهد.
  
  
  دو منبع واقعی اطلاعاتی که از طریق رابطه جنسی به دست می‌آیند، از نظر زمانی، اطلاعاتی هستند که با لغزش‌های زبان در طول پیش‌بازی هیجان‌انگیز و در لحظات آرام، بی‌حال و بسیار غیرمنتظره بلافاصله پس از ارگاسم به دست می‌آیند. گرفتن چهره‌های اصلی کینزی و ترکیب آنها. با توجه به سایکس در اثر مهم خود، "رابطه پیش بازی با رابطه جنسی موفق که منجر به ارگاسم مضاعف می شود"، متوجه می شویم که میانگین پیش بازی کمتر از پانزده دقیقه و میانگین زمان برای رابطه جنسی فعال حدود سه دقیقه و میانگین زمان یا مدت اثرات سرخوشی جنسی کمی بیش از پنج دقیقه حالا بیایید تعادل را کنار هم بگذاریم و دریابیم که در متوسط برخورد جنسی بین افرادی که حداقل یکی از شرکت کنندگان در آن عاملی است که به دنبال اطلاعات از شریک زندگی است - وجود دارد دوره ای تقریباً نوزده دقیقه و پنج ثانیه ای که در طی آن شرکت کننده ای که ما او را "سالک" می نامیم، با شگفتی، و در طی آن مزیت و فرصت همه در سمت "سالک" است. "
  
  
  چشمان نیک کارتر مدت ها بود که بسته شده بود. او صدای خراش گچ را روی تخته سیاه، ضربه زدن اشاره گر شنید، اما نگاه نکرد. جرات نکرد او فکر نمی کرد که دیگر بتواند این ناامیدی را تحمل کند. او همیشه فکر می کرد سکس سرگرم کننده است! در هر صورت، هاک لعنتی. هر چقدر هم که بعید به نظر برسد، پیرمرد بالاخره باید کنترلش را از دست بدهد. نیک چشمانش را محکم بسته بود و اخم می کرد و صدای زمزمه «آموزش» و خش خش، سرفه، خراشیدن و پاک کردن گلوی همنوعانش را که در این سمینار به اصطلاح در مورد سکس به عنوان یک سلاح شرکت می کردند، غرق می کرد. تعداد زیادی از آنها وجود داشت - کارمندان CIA، FBI، CIC، T-men، ارتش، نیروی دریایی و هوایی. همچنین برای AXEman، یکی از مقامات عالی رتبه اداره پست، مایه شگفتی عمیق شد! نیک این مرد را کمی می‌شناخت، دقیقاً می‌دانست که او در ZP چه می‌کند، و سردرگمی او بیشتر شد. آیا دشمن ترفندی برای استفاده از پست برای مقاصد جنسی اندیشیده است؟ شهوت ساده؟ در مورد دوم، افسر پلیس بسیار ناامید خواهد شد. نیک چرت زد و بیشتر و بیشتر در افکار خودش فرو رفت...
  
  
  دیوید هاوک، رئیس او در AX، این ایده را آن روز صبح در یک دفتر کوچک تیره در Dupont Circle به او ارائه کرد. نیک که از تعطیلات یک هفته‌ای در مزرعه‌اش در ایندیانا برگشته بود، با تنبلی روی تنها صندلی سخت اتاق دراز کشیده بود، خاکستر را روی مشمع کف اتاق هاک می‌ریزد و از اتاق انتظار به صدای تق تق‌های ماشین تحریر دلیا استوکس گوش می‌داد. نیک کارتر احساس بسیار خوبی داشت. او بیشتر هفته را به خرد کردن، اره کردن و زدن هیزم در مزرعه گذراند، کمی مشروب نوشید و با یک دوست دختر قدیمی از ایندیانا رابطه نامشروع داشت. حالا او یک کت و شلوار تویدی سبک پوشیده بود، کراوات سولکا با احتیاط به تن داشت و جو دوسرش را حس می کرد. او آماده عمل بود.
  
  
  هاک گفت: "من تو را به مدرسه جنسی می فرستم پسر."
  
  
  نیک سیگارش را انداخت پایین و به رئیسش خیره شد. "منو به چی میفرستی؟"
  
  
  هاوک سیگار خشک و روشن نشده ای را در دهان لب نازک خود چرخاند و تکرار کرد: "من تو را به مدرسه جنسی می فرستم. آنها به آن می گویند سمیناری در مورد جنسی هر چه که شما آن را صدا کنید، چیزی شبیه به آن، اما ما تماس خواهیم گرفت. مدرسه است." . ساعت دو بعد از ظهر آنجا باش. شماره اتاق را نمی دانم، اما جایی در زیرزمین ساختمان قدیمی خزانه داری است. مطمئن هستم که آن را خوب می یابی. اگر نه از نگهبان بپرس، اوه، بله، سخنرانی توسط دکتر موریال میلهولند انجام می شود، آنها به من می گویند که او خیلی خوب است.
  
  
  نیک به سیگار افتاده اش نگاه کرد که هنوز روی مشمع کف اتاق دود می کرد. گیج‌تر از آن بود که به پایش برسد و آن را له کند. در نهایت، ضعیف، تنها چیزی که او می توانست جمع آوری کند این بود... "آیا با من شوخی می کنید، قربان؟"
  
  
  رئیسش با چشمان ریحانی به او نگاه کرد و دندانهای مصنوعی او را دور سیگارش کوبید. "شوخی می کنم؟ به هیچ وجه پسرم، من در واقع احساس می کنم کار اشتباهی انجام دادم که تو را زودتر نفرستادم. تو هم مثل من می دانی که هدف از این کار این است که با طرف مقابل همگام شوی. در AX باید اینطور باشد. ما باید از طرف مقابل جلو بزنیم - وگرنه مرده‌ایم. روس‌ها اخیراً کارهای بسیار جالبی با رابطه جنسی انجام می‌دهند."
  
  
  نیک زمزمه کرد: «شرط می‌بندم.» پیرمرد شوخی نمی‌کرد. نیک حال و هوای هاک را می‌دانست، و این جدی بود. فقط یک سوپ سوزنی شیطانی در او وجود دارد: هاوک می‌توانست وقتی می‌خواست آن را کاملاً مرده بازی کند.
  
  
  نیک ترفند متفاوتی را امتحان کرد. من هنوز یک هفته تعطیلات در پیش دارم.
  
  
  هاوک بی گناه به نظر می رسید. "البته. من این را می دانم. پس؟ چند ساعت در روز به هیچ وجه در تعطیلات شما اختلال ایجاد نمی کند. آنجا باشید. و توجه کنید. ممکن است چیزی یاد بگیرید."
  
  
  نیک دهانش را باز کرد. قبل از اینکه بتواند صحبت کند، هاک گفت: "این یک دستور است، نیک."
  
  
  نیک دهانش را بست، سپس گفت: بله قربان!
  
  
  هاک به پشتی صندلی چرخانش تکیه داد. به سقف خیره شد و سیگارش را گاز گرفت. نیک با دقت به او نگاه کرد. پیرمرد حرامزاده حیله گر چیزی در سر دارد! اما چی؟ هاک تا زمانی که آماده نشده بود هرگز به شما چیزی نگفت.
  
  
  هاک گردن پیرمرد کشاورز لاغر و متقاطع خود را خاراند، سپس به پسر شماره یک خود نگاه کرد. این بار رگه ای از مهربانی در لحن های له شده اش و برقی در چشمان یخ زده اش دیده می شد.
  
  
  "ما همه ما هستیم." او با عصبانیت گفت: "ما باید با لیموها پیش برویم، پسرم. اگر این کار را نکنیم، عقب می مانیم، و در کار ما اینجا در AX، این معمولاً کشنده است. شما این را می دانید. من می دانم. آن را. همه دشمنان ما می دانند." تار عنکبوت جمع می شود و..."
  
  
  نیک بلند شد. دستش را بلند کرد. "خوش اومدی قربان. نمیخوای سر این مشمع کف اتاق بندازم. من الان میرم. با اجازه شما؟"
  
  
  هاک سر تکان داد. "با دعای خیر پسرم. فقط یادت باشد امروز بعدازظهر به آن سمینار بیایی. این هنوز یک دستور است."
  
  
  نیک تلوتلو خورد به سمت در. "بله، قربان. دستور دهید، آقا. به مدرسه جنسی بروید، آقا. به مهد کودک برگردید."
  
  
  "بریدگی کوچک!"
  
  
  دم در ایستاد و به عقب نگاه کرد. لبخند هاوک به طرز ماهرانه ای تغییر کرد - از مهربان به مرموز. "بله، توده پیر؟"
  
  
  "این مدرسه، سمینار، هشت ساعته است. چهار روزه. هر روز دو ساعت. همین ساعت. امروز دوشنبه است، درست است؟"
  
  
  "آن زمانی بود که وارد شدم. اکنون واقعاً مطمئن نیستم. از زمانی که از آن در عبور کردم، چیزهای زیادی اتفاق افتاده است."
  
  
  "امروز دوشنبه است. من از شما می‌خواهم که صبح جمعه در ساعت نه به اینجا بیایید، آماده رفتن. ما یک پرونده بسیار جالب در پیش داریم. این می‌تواند یک مرد سرسخت باشد، یک قاتل واقعی."
  
  
  نیک کارتر به رئیسش خیره شد. "من خوشحالم که این را می شنوم. بعد از شرکت در مدرسه جنسی برای آن روز، این باید خوب باشد. خداحافظ قربان."
  
  
  هاوک با محبت گفت: «خداحافظ، نیکلاس.
  
  
  وقتی نیک در قسمت پذیرش قدم می زد، دلیا استوکس از روی میزش نگاه کرد. "خداحافظ، نیک. از وقت خود در مدرسه لذت ببرید."
  
  
  دستش را برایش تکان داد. "من... خواهم کرد! و برای پول شیر هم کوپن می گذارم."
  
  
  وقتی در را پشت سرش بست، صدای خنده او را شنید.
  
  
  در یک دفتر کوچک ساکت و تاریک، دیوید هاوک روی یک پد یکبار مصرف دودل کرد و به یک ساعت قدیمی وسترن یونیون نگاه کرد. ساعت تقریباً یازده بود. لیمی ها قرار بود ساعت دوازده و نیم تسلیم شوند. هاوک سیگار جویده شده را داخل سطل زباله انداخت و سلفون را از روی سطل جدید جدا کرد. او به صحنه ای فکر کرد که به تازگی با نیک بازی کرده بود. این یک سرگرمی سبک بود - او دوست داشت هر از گاهی با بهترین مردش مسخره کند - و همچنین تضمین می کرد که کارتر در صورت نیاز آنجا باشد. نیک، به خصوص زمانی که در تعطیلات بود، راهی برای ناپدید شدن در هوا داشت، مگر اینکه به او دستور خاصی داده شود که این کار را نکند. حالا او سفارش گرفته است. او صبح جمعه آنجا خواهد بود و آماده رفتن است. و اوضاع واقعا تاریک بود...
  
  
  * * *
  
  
  "آقای کارتر!"
  
  
  کسی بهش زنگ زد؟ نیک هم زد. و لعنتی کجا بود؟
  
  
  "آقای کارتر! بیدار شو، لطفا!"
  
  
  نیک با شروعی از خواب بیدار شد و در برابر اصرار غیرارادی برای دستیابی به لوگر یا کفش رکابی مقاومت کرد. کف کثیف، کفش هایش، یک جفت مچ پا نازک زیر دامن میدی را دید. یک نفر او را لمس می کرد و شانه اش را تکان می داد. لعنتی خوابش برد!
  
  
  او خیلی نزدیک به او ایستاد و صابون، آب و گوشت سالم زن از او بیرون زد. احتمالا کتانی ضخیم پوشیده و خودش اتو کرده است. و با این حال آن مچ پاها! حتی در زیرزمین نایلون قیمت خوبی دارد.
  
  
  نیک برخاست و بهترین لبخند جذاب خود را به او داد، لبخندی که هزاران زن مشتاق را در سراسر جهان مجذوب خود کرده بود.
  
  
  او گفت: «واقعاً متاسفم.» منظورش این بود. او بی ادب و بی‌اهمیت بود و اصلاً نجیب‌زاده‌ای نبود. و حالا، برای اضافه کردن توهین به جراحت، باید تلاش می‌کرد تا جلوی خمیازه‌اش را بگیرد.
  
  
  او توانست آن را مهار کند، اما دکتر موریال میلهولند را فریب نداد. او عقب رفت و با عینک ضخیم شاخی به او نگاه کرد.
  
  
  "آیا سخنرانی من واقعاً خسته کننده بود، آقای کارتر؟"
  
  
  به اطراف نگاه کرد، خجالت واقعی اش بیشتر شد. و نیک کارتر به سختی شرمنده شد. او خودش و تصادفاً او را احمق کرد. خدمتکار پیر بی‌آزار و بی‌آزاری که احتمالاً باید امرار معاش می‌کرد و تنها تقصیرش توانایی او در کسل‌کردن موضوعی حیاتی به اندازه آب خندق بود.
  
  
  تنها بودند. اتاق خلوت بود. خدای من! سر کلاس خروپف کرد؟ به هر شکلی باید درستش می کرد. به او ثابت کنید که او کاملاً بی حوصله نیست.
  
  
  دوباره به او گفت: خیلی متاسفم. "من واقعا متاسفم، دکتر Milholland. من نمی دانم چه اتفاقی افتاد. اما این سخنرانی شما نبود. به نظر من جالب تر از همه بود و..."
  
  
  "به اندازه ای که شنیدی؟" از پشت عینک سنگینش به او نگاه کرد. کاغذ تا شده - لیست کلاسی که باید نام او را روی آن علامت زده باشد - به دندان هایش زد که به طرز شگفت آوری سفید و یکدست بودند. دهانش کمی گشاد اما خوش فرم بود و هیچ رژ لبی روی لبش نبود.
  
  
  نیک دوباره سعی کرد پوزخند بزند. او احساس می کرد الاغ اسبی است که تمام الاغ های اسب را بریده است. سرش را تکان داد. او با ترس اعتراف کرد: «از آنچه شنیده ام. نمی توانم آن را درک کنم، دکتر میلهولند. من واقعا نمی توانم. من یک شب دیر وقت داشتم و بهار است و من برای اولین بار پس از مدت ها به مدرسه برگشتم، اما هیچ کدام از اینها درست نیست. متاسف. این خیلی بی ادبانه و بی ادبانه از من بود. من فقط میتونم با اغماض ازت بپرسم دکتر.» سپس لبخند را متوقف کرد و لبخندی زد، خیلی دوست داشت لبخند بزند و گفت: «من همیشه آنقدر احمق نیستم و ای کاش اجازه می دادی این را به تو ثابت کنم.»
  
  
  الهام ناب، انگیزه‌ای که از ناکجاآباد در سرش بیرون آمد.
  
  
  پیشانی سفیدش اخم کرد. پوستش شفاف و سفید مایل به شیری بود و موهایش مشکی بود، به شکل شینیون شانه شده بود، محکم به عقب کشیده شده بود و در پشت گردن نازکش به صورت موی بسته شده بود.
  
  
  "به من ثابت کن آقای کارتر؟ چطور؟"
  
  
  "با من می‌روی بیرون برای نوشیدنی. همین الان؟ و بعد شام؟ و بعد، می‌دانی، هر کاری می‌خواهی انجام دهی."
  
  
  تا زمانی که او فکر می کرد می تواند دریغ نکرد. او با کوچکترین لبخندی موافقت کرد و دوباره دندان های ظریفش را آشکار کرد، اما افزود: "من کاملاً نمی دانم که چگونه نوشیدنی ها و شام با شما ثابت می کند که سخنرانی های من خسته کننده نیستند."
  
  
  نیک خندید. "این موضوع نیست، دکتر. من سعی می کنم ثابت کنم که معتاد به مواد مخدر نیستم."
  
  
  برای اولین بار خندید. کمی تلاش، اما خنده.
  
  
  نیک کارتر دست او را گرفت. "بریم دکتر میلهولند؟ من یک مکان کوچک در فضای باز نزدیک مرکز خرید می شناسم که مارتینی ها از این دنیا خارج هستند."
  
  
  در مارتینی دوم آنها نوعی رابطه برقرار کرده بودند و هر دو احساس راحتی بیشتری می کردند. نیک فکر می کرد که مارتینیس این کار را انجام می دهد. بیشتر اوقات این مورد بود. واقعیت عجیبی بود. او واقعاً به آن دکتر موریال میلهولند نادان علاقه مند بود. یک روز عینکش را در آورد تا آن را تمیز کند و چشمانش لکه های خاکستری پهنی با لکه های سبز و کهربایی بود. بینی او طبیعی بود، با کک و مک های کوچک، اما استخوان گونه هایش به اندازه ای بلند بود که صافی صورتش را نرم کند و به صورتش قالبی مثلثی بدهد. او فکر می کرد که این یک چهره ساده است، اما قطعا جالب است. نیک کارتر متخصص زنان زیبا بود و این یکی با کمی TLC و نکات مد می تواند ...
  
  
  "نه. نیک. نه. اصلاً آنطور که تو فکر می کنی نیست."
  
  
  مات و مبهوت به او نگاه کرد. "به چی فکر می کردم، موریال؟" پس از اولین مارتینی، اولین نام ها ظاهر شد.
  
  
  چشمان خاکستری که پشت لنزهای ضخیم شناور بودند، او را روی لبه لیوان مارتینی اش مطالعه کردند.
  
  
  "این که من واقعاً آنقدر که به نظر می‌رسم بی‌حوصله نیستم. مثل خودم.
  
  
  او سرش را تکان داد. "هنوز باورم نمی شود. شرط می بندم که همه اینها یک مبدل است. شما احتمالاً این کار را می کنید تا از حمله مردان به شما جلوگیری کنید."
  
  
  او در مارتینی خود با زیتون ها بازی می کرد. او فکر کرد که آیا او به نوشیدن عادت دارد، شاید الکل به او نمی رسد. او کاملا هوشیار به نظر می رسید.
  
  
  او گفت: "می دانی، "خیلی بد است، نیک. مانند فیلم ها و نمایشنامه ها و برنامه های تلویزیونی که در آن دوشیزه دست و پا چلفتی همیشه عینکش را برمی دارد و به دختری طلایی تبدیل می شود. مسخ. کاترپیلار به پروانه ای طلاکاری شده. نه، نیک، نیک من خیلی بدم. بیشتر از آنچه شما فکر می کنید. فکر می کنم دوست داشته باشم. اما نه. من فقط یک دکترای دست و پا چلفتی هستم که در زمینه جنسیت شناسی تخصص دارم. من برای دولت کار می کنم و سخنرانی های خسته کننده ای می دهم. شاید سخنرانی های مهم ، اما خسته کننده "درسته، نیک؟"
  
  
  سپس متوجه شد که جن شروع به رسیدن به او کرده است. او مطمئن نبود که آن را دوست داشته باشد زیرا واقعاً از خودش لذت می برد. نیک کارتر، قاتل ارشد AX، خانم های زیبایی یک دوجین داشت. دیروز تنها بودم؛ احتمالا فردا یکی دیگر وجود خواهد داشت. این دختر، این زن، این نقاشی دیواری متفاوت بود. لرزش کوچک، شوک کمی از تشخیص در مغزش حرکت کرد. آیا او شروع به پیر شدن کرده است؟
  
  
  "این درست نیست، نیک؟"
  
  
  "تو نیستی، موریال؟"
  
  
  "من سخنرانی های خسته کننده می دهم."
  
  
  نیک کارتر یکی از سیگارهای نوک طلایش را روشن کرد - موریال سیگار نمی کشید - و به اطراف نگاه کرد. کافه کوچک کنار پیاده رو شلوغ بود. یک روز اواخر آوریل، نرم، امپرسیونیستی، مانند مونه، به گرگ و میش شفاف تبدیل شد. درختان گیلاس در امتداد مرکز خرید با رنگ های روشن می درخشیدند.
  
  
  نیک سیگارش را به سمت درختان گیلاس گرفت. "تو من را فهمیدی عزیزم. درختان گیلاس و واشنگتن - چگونه می توانم دروغ بگویم؟ جهنم، بله، سخنرانی های شما خسته کننده است! اما اینطور نیست. اصلاً. و به یاد داشته باشید - من نمی توانم در این شرایط دروغ بگویم."
  
  
  موریال عینک ضخیمش را در آورد و روی میز کوچک گذاشت. دست کوچکش را روی دست بزرگش گذاشت و لبخند زد. او گفت: "ممکن است برای شما تعریف بزرگی به نظر نرسد، اما برای من این یک تعریف بزرگ است. یک تعریف بزرگ لعنتی. لعنتی؟ آیا من این را گفتم؟"
  
  
  "توانجامش دادی."
  
  
  موریال قهقهه زد. "من سالها است که سوگند نخورده ام. یا سال هاست که مثل امروز بعدازظهر به آن خوش گذشته ام. شما مرد خوبی هستید، آقای نیک کارتر. مرد بسیار خوبی."
  
  
  نیک گفت: "و تو کمی سرت شلوغ است." "اگر قرار است امشب به شهر بپردازیم، بهتر است مشروب را کنار بگذارید. من نمی خواهم شما را به کلوپ های شبانه بکشانم و برگردم."
  
  
  موریال داشت عینکش را با دستمال تمیز می کرد. "میدونی، من واقعا به این چیزهای لعنتی نیاز دارم. بدون اونها نمیتونم حیاط ببینم." عینکش را زد. "میتونم یه نوشیدنی دیگه بخورم، نیک؟"
  
  
  بلند شد و پول را روی میز گذاشت. "نه. الان نه. بیایید شما را به خانه ببریم و آن لباس شبی را که نشان می دادید بپوشید."
  
  
  "من لاف نمی زدم. یکی دارم. فقط یکی. و نه ماه است که آن را نپوشیده ام. به آن نیازی نداشته ام. تا امشب."
  
  
  او در آپارتمانی در نزدیکی مرز مریلند زندگی می کرد. در تاکسی سرش را روی شانه او گذاشته بود و زیاد حرف نمی زد. به نظر می رسید که او در فکر فرو رفته بود. نیک سعی نکرد او را ببوسد و به نظر نمی رسید که او چنین انتظاری داشته باشد.
  
  
  آپارتمان او کوچک بود، اما با سلیقه و در منطقه ای گران قیمت مبله شده بود. او احساس کرد که او کمبود پول ندارد.
  
  
  لحظه ای بعد او را در اتاق نشیمن رها کرد و ناپدید شد. او تازه سیگاری روشن کرده بود، اخم کرده بود و فکر می کرد - از خودش متنفر بود - اما هنوز سه جلسه از این سمینار احمقانه لعنتی باقی مانده بود و به او دستور دادند که شرکت کند، و ممکن بود تنش و ناجور باشد. خودش را در چه جهنمی قرار داده است؟
  
  
  او به بالا نگاه کرد. او برهنه در آستانه در ایستاد. و حق با او بود. در تمام این مدت زیر لباس های معمولی این اندام سفید با شکوه با کمری نازک و انحناهای نرم با سینه ای بلند وجود داشت.
  
  
  به او لبخند زد. متوجه شد که او رژ لب زده است. و نه فقط در دهان؛ نوک سینه های کوچکش را هم رنگ کرد.
  
  
  او گفت: "تصمیم گرفته ام." "لعنت به لباس شب! من امروز هم به آن نیاز نخواهم داشت. من هرگز طرفدار کلوپ های شبانه نبودم."
  
  
  نیک بدون اینکه چشم از او بردارد سیگارش را خاموش کرد و ژاکتش را در آورد.
  
  
  او عصبی به او نزدیک شد، نه آنقدر که روی لباس های درآورده اش راه برود. حدود شش فوت دورتر از او ایستاد.
  
  
  "اینقدر منو دوست داری نیک؟"
  
  
  نمی توانست بفهمد چرا گلویش اینقدر خشک شده است. اینطور نیست که با اولین زنش نوجوان بوده است. نیک کارتر بود! کارمند ارشد AX. مامور حرفه ای، قاتل مجاز دشمنان کشورش، کهنه کار هزار جنگ بودوآر.
  
  
  دستانش را روی باسن باریکش گذاشت و با ظرافت جلوی او رفت. نور تک لامپ در امتداد داخل ران هایش سوسو می زد. گوشت از مرمر نیمه شفاف ساخته شده بود.
  
  
  "واقعا اینقدر دوستت دارم، نیک؟"
  
  
  "من تو رو خیلی دوست دارم". شروع کرد به درآوردن لباس هایش.
  
  
  "مطمئنی؟ برخی از مردان از زنان برهنه خوششان نمی آید. اگر بخواهی می توانم جوراب بپوشم. جوراب مشکی؟ کمربند گارتری؟ سوتین؟"
  
  
  آخرین کفش را با لگد از اتاق نشیمن زد. او هرگز در زندگی‌اش آمادگی بیشتری نداشت و چیزی جز این نمی‌خواست که گوشتش را با گوشت این معلم سکس کوچولو که ناگهان به دختری طلایی تبدیل شده بود، یکی کند.
  
  
  دستش را به او رساند. او مشتاقانه وارد آغوش او شد، دهانش به دنبال دهانش بود، زبانش زبان خودش را تکه تکه کرد. بدنش سرد و سوزان بود و تمام طولش می لرزید.
  
  
  بعد از لحظه ای آنقدر کنار رفت که زمزمه کند. شرط می بندم که در طول این سخنرانی به خواب نخواهید رفت، آقای کارتر!
  
  
  سعی کرد او را بلند کند و به اتاق خواب ببرد.
  
  
  دکتر موریال میلهولند گفت: «نه، نه در اتاق خواب. همین جا روی زمین."
  
  
  
  فصل 2
  
  
  
  
  
  دقیقاً ساعت یازده و نیم، دلیا استوکس آن دو انگلیسی را به دفتر هاک همراهی کرد. هاوک انتظار داشت که سیسیل اوبری به موقع بیاید. آنها آشناهای قدیمی بودند و او می دانست که بریتانیای بزرگ برای هیچ چیز دیر نمی کند. اوبری مردی گشاد و گشاد حدوداً شصت ساله بود و تازه داشت نشانه هایی از شکم خفیف را نشان می داد. او همچنان یک مرد قوی در نبرد خواهد بود.
  
  
  سیسیل اوبری رئیس MI6 بریتانیا بود، آن سازمان معروف ضد جاسوسی که هاوک برای آن احترام حرفه ای زیادی قائل بود.
  
  
  این واقعیت که او شخصاً به اتاق‌های تاریک AX آمد، گویی در حال التماس بود، هاک را متقاعد کرد - اگر قبلاً مشکوک نبود - که این موضوع از اهمیت بالایی برخوردار است. حداقل برای بریتانیایی ها، هاوک مایل بود تا تجارت اسب هوشمندانه ای انجام دهد.
  
  
  اگر اوبری در محله تنگ هاک احساس تعجب می کرد، آن را به خوبی پنهان می کرد. هاوک می‌دانست که در شکوه وایت هال یا لنگلی زندگی نمی‌کند و برایش مهم نبود. بودجه او محدود بود، و او ترجیح داد هر دلار در حال کار را در عملیات واقعی سرمایه‌گذاری کند و در صورت لزوم اجازه دهد نما فرو بریزد. مسئله این است که AX در حال حاضر فقط مشکلات مالی نداشت. موجی از شکست‌ها وجود داشت، همانطور که گاهی اوقات اتفاق می‌افتاد، و هاوک در عرض یک ماه سه مامور اصلی خود را از دست داد. مرده. بریدگی گلو در استانبول; چاقو در پشت در پاریس; یکی از آن ها در بندر هنگ کنگ پیدا شد که به قدری نفخ کرده و توسط ماهی خورده شده بود که تعیین علت مرگ دشوار بود. در حال حاضر هاوک تنها دو کیل مستر باقی مانده است. شماره پنج، مرد جوانی که نمی خواست در یک ماموریت دشوار ریسک کند و نیک کارتر. بهترین مردان. برای این ماموریت آتی، او نیاز داشت که از نیک استفاده کند. این یکی از دلایلی بود که او را به این مدرسه دیوانه فرستاد تا او را در اطراف نگه دارد.
  
  
  این راحتی کوتاه مدت بود. سیسیل اوبری همراه خود را هنری ترنس معرفی کرد. مشخص شد که ترنس یک عامل MI5 است که از نزدیک با اوبری و MI6 کار می کرد. او مردی لاغر با صورت اسکاتلندی خشن و تیک در چشم چپش بود. او یک پیپ معطر دود کرد که هاوک در واقع برای دفاع از خود سیگاری از آن روشن کرد.
  
  
  هاوک در مورد شوالیه شدن آینده خود به اوبری گفت. یکی از چیزهایی که نیک کارتر را در مورد رئیسش شگفت زده کرد این بود که پیرمرد فهرست جوایز را خواند.
  
  
  اوبری به طرز ناخوشایندی خندید و او را تکان داد. می‌دانی، یک مزاحم بد است. ترجیح می‌دهی یکی را با بیتلز بگذار. اما رد کردن آن سخت است.
  
  
  هاوک دود آبی را به سقف دمید. او واقعاً سیگار کشیدن را دوست نداشت.
  
  
  "فکر نمی‌کنم، سیسیل. تو از من چیزی می‌خواهی. از AX. تو همیشه می‌خواهی. این یعنی تو مشکل داری. در موردش به من بگو تا ببینیم چه کار می‌توانیم بکنیم."
  
  
  دلیا استوکس صندلی دیگری به ترنس آورد. گوشه ای نشست، مثل کلاغ روی صخره نشست و چیزی نگفت.
  
  
  سیسیل اوبری گفت: "این ریچارد فیلستون است. ما دلایل خوبی برای این باور داریم که او سرانجام روسیه را ترک می کند." ما آن را می خواهیم، دیوید. چقدر ما می خواهیم! و این شاید تنها شانس ما باشد."
  
  
  حتی هاوک هم شوکه شد. او می دانست که وقتی اوبری با کلاه در دست ظاهر شد، چیزی بزرگ بود - اما خیلی بزرگ! ریچارد فیلستون! فکر دوم او این بود که بریتانیایی ها مایل بودند برای گرفتن فیلستون کمک زیادی کنند. با این حال، چهره او آرام باقی ماند. حتی یک چروک هم به هیجان او خیانت نکرد.
  
  
  او گفت: «این نباید درست باشد. "شاید به دلایلی این خائن. فیلستون هرگز از روسیه خارج نمی شود. این مرد احمق نیست، سیسیل. ما هر دو این را می دانیم. ما باید این کار را انجام دهیم. او سی سال است که همه ما را فریب داده است."
  
  
  از گوشه و کنار، ترنس نفرین اسکاتلندی را عمیقاً در گلویش زمزمه کرد. هاک می توانست همدردی کند. ریچارد فیلستون یانکی ها را بسیار احمق جلوه داد - برای مدتی او در واقع به عنوان رئیس اطلاعات بریتانیا در واشنگتن خدمت کرد و با موفقیت اطلاعات را از FBI و CIA استخراج کرد - اما او مردم خود، بریتانیایی ها را شبیه احمق های مطلق کرد. حتی یک بار به او مشکوک شد، محاکمه شد، تبرئه شد و بلافاصله به جاسوسی برای روس ها بازگشت.
  
  
  آره. هاوک فهمید که انگلیسی ها چقدر ریچارد فیلستون را می خواهند.
  
  
  اوبری سرش را تکان داد. "نه، دیوید. من فکر نمی کنم این یک دروغ یا تنظیم باشد. زیرا ما کار دیگری داریم که می توان انجام داد - نوعی معامله بین کرملین و پکن در حال انجام است. چیزی بسیار بسیار بزرگ! این در حال حاضر ما یک مرد بسیار خوب در کرملین داریم، او از هر نظر بهتر از پنکوفسکی است. او هرگز اشتباه نمی کرد و اکنون به ما می گوید که کرملین و پکن در حال آماده کردن چیز مهمی هستند. لعنتی، درپوش را خاموش کن. اما برای انجام این کار، آنها، روس ها، باید از عامل خود استفاده کنند. چه کسی جز فیلستون؟"
  
  
  دیوید هاوک سلفون سیگار جدیدش را جدا کرد. او با دقت به اوبری نگاه کرد، صورت پژمرده‌اش که مانند مترسکی بی‌ظاهر بود.
  
  
  او گفت: "اما مرد بزرگ شما در کرملین نمی داند چینی ها و روس ها چه برنامه ای دارند؟ آیا این همه است؟"
  
  
  اوبری کمی ناراضی به نظر می رسید. "بله. همین. اما ما می دانیم کجاست. ژاپن."
  
  
  هاک لبخند زد. "شما ارتباطات خوبی در ژاپن دارید. من این را می دانم. چرا آنها نمی توانند با آن کنار بیایند؟"
  
  
  سیسیل اوبری از روی صندلی بلند شد و شروع به قدم زدن در اتاق باریک کرد. در آن لحظه او به طرزی پوچ به یاد بازیگر شخصیتی که نقش واتسون را در بازیل هولمز بازیل راثبون بازی کرد، می‌اندازد. هاوک هرگز نتوانست نام این مرد را به خاطر بیاورد. با این حال او سیسیل اوبری را دست کم نگرفت. هرگز. مرد خوب بود شاید حتی بدتر از خود هاک نباشد.
  
  
  اوبری ایستاد و بر روی میز هاک بالا رفت. او منفجر شد: «به دلیل خوب، «این فیلستون فیلستون است!» او مطالعه کرد
  
  
  بخش من سالهاست، مرد! او هر کدی را می داند یا می دانست. مهم نیست این موضوع رمز و یا این چرندیات نیست. اما او حقه های ما، روش های سازماندهی ما، MO ما را می داند - جهنم، او همه چیز را در مورد ما می داند. او حتی بسیاری از مردان ما را می شناسد، حداقل قدیمی ها. و من به جرات می گویم که او پرونده خود را به روز نگه می دارد - کرملین باید او را مجبور به کسب درآمد کند - و بنابراین او بسیاری از افراد جدید ما را نیز می شناسد. نه دیوید ما نمی توانیم این کار را انجام دهیم. او به یک فرد خارجی نیاز دارد. آیا شما به ما کمک می کنید؟ "
  
  
  هاک دوست قدیمی خود را برای مدت طولانی مطالعه کرد. در نهایت گفت: "تو در مورد AX می دانی، سیسیل. رسماً قرار نیست که بدانی، اما می دانی. و به سراغ من می آیی. به AX. آیا می خواهی فیلستون را بکشند؟"
  
  
  ترنس آنقدر سکوت را شکست که غرغر کرد. "آره، رفیق. این چیزی است که ما می خواهیم."
  
  
  اوبری به زیردستان خود توجهی نکرد. دوباره نشست و با انگشتانش سیگاری روشن کرد که هاوک با تعجب متوجه شد که اندکی می لرزند. او گیج شده بود. خیلی طول کشید تا اوبری دیوانه شود. در آن زمان بود که هاک برای اولین بار صدای تق تق دنده ها را در داخل چرخ ها به وضوح شنید - که او به آن گوش داد.
  
  
  اوبری سیگار را مانند یک چوب سیگار نشان داد. "برای گوش های ما، دیوید. فقط در این اتاق و برای شش گوش ما - بله، من می خواهم ریچارد فیلستون را بکشم."
  
  
  چیزی در اعماق مغز هاوک تکان خورد. چیزی که به سایه چسبیده بود و به نور پرواز نمی کرد. خیلی وقت پیش در یک زمزمه؟ شنیدن؟ داستان در مطبوعات؟ شوخی در مورد اتاق مردانه؟ چه جهنمی؟ نمی توانست با او تماس بگیرد. بنابراین آن را به عقب هل داد تا در ناخودآگاهش باقی بماند. وقتی آماده شد ظاهر می شود.
  
  
  در همین حال آنچه را که آشکار بود به زبان آورد. "تو می خواهی که او بمیرد، سیسیل. اما دولت شما، قدرت ها، نمی خواهند؟ آنها او را زنده می خواهند. آنها می خواهند او را بگیرند و به انگلیس برگردانند تا محاکمه شود و به شکلی درست به دار آویخته شود. آیا این درست نیست. سیسیل؟"
  
  
  اوبری مستقیماً با نگاه هاوک برخورد کرد. "بله، دیوید. همین. نخست وزیر - موضوع خیلی بالا رفته است - موافق است که فیلستون باید در صورت امکان گرفته شود و برای محاکمه به انگلیس آورده شود. این تصمیم خیلی وقت پیش گرفته شد. من منصوب شدم. رهبر. تا حالا با فیلستون در روسیه امن بود، چیزی برای کنترل وجود نداشت. اما حالا به خدا او می آید بیرون، یا فکر می کنیم او هست و من می خواهم او را بگیرم. خدایا، دیوید، چقدر دلم می خواهد!"
  
  
  "مرده؟"
  
  
  "بله. کشته شد. نخست وزیر، پارلمان، حتی برخی از روسای من، مانند ما حرفه ای نیستند، دیوید. آنها فکر می کنند که فقط گرفتن یک مرد لغزنده مانند فیلستون و بازگرداندن او به انگلیس. عوارض زیادی وجود خواهد داشت، وجود دارد. شانس زیادی برای از دست دادن، فرصت زیادی برای فرار دوباره او. او تنها نیست، می دانید. روس ها فقط نمی ایستند و اجازه نمی دهند او را دستگیر کنیم و به انگلیس برگردانیم. آنها اول او را خواهند کشت! او بیش از حد در مورد آنها می داند، او سعی می کند معامله کند، و آنها این را می دانند. نه، دیوید. این باید قتل مستقیم باشد، و تو تنها کسی هستی که می توانم به او مراجعه کنم."
  
  
  هاک این را بیشتر برای اینکه هوا را برای گفتن پاک کند، گفت تا اینکه برایش اهمیتی قائل بود. او AX را راه اندازی کرد. و چرا نباید این فکر گریزان، این سایه ای که در مغز او پنهان شده، آشکار شود؟ آیا واقعاً آنقدر رسوا بود که مجبور شد خودش را دفن کند؟
  
  
  او گفت: "اگر با این موافق باشم، سیسیل، این قطعاً باید بین ما سه نفر بماند. یک اشاره به این که من از AX برای انجام کارهای کثیف دیگری استفاده می کنم، و کنگره سر من را روی یک بشقاب می خواهد و حتی آن را خواهد داشت. اگر بتوانند ثابت کنند.»
  
  
  "آیا انجامش می دهی، دیوید؟"
  
  
  هاوک به دوست قدیمی خود خیره شد. "من واقعاً هنوز نمی دانم. چه چیزی برای من خواهد بود؟ برای AX؟ هزینه های ما برای چنین چیزهایی بسیار زیاد است، سیسیل. هزینه بسیار بالایی برای خدمات وجود دارد - بسیار زیاد. آیا این را می فهمید؟"
  
  
  اوبری دوباره ناراضی به نظر می رسید. بدبخت اما مصمم "من این را درک می کنم. انتظارش را داشتم، دیوید. من آماتور نیستم، مرد. انتظار دارم پرداخت کنم."
  
  
  هاک سیگار جدیدی از جعبه روی میز برداشت. او هنوز به اوبری نگاه نکرد. او صمیمانه امیدوار بود که خدمه اشکال زدایی - آنها هر دو روز یک بار دفتر مرکزی AX را به دقت بازرسی می کردند - کار خود را به خوبی انجام داده باشند، زیرا اگر اوبری شرایط او را برآورده می کرد، هاک تصمیم گرفته بود این کار را به عهده بگیرد. کارهای کثیف MI6 را برای آنها انجام دهید. این یک ماموریت ترور خواهد بود و احتمالاً تکمیل آن به اندازه تصور اوبری دشوار نخواهد بود. نه برای نیک کارتر اما اوبری باید هزینه ای بپردازد.
  
  
  هاوک به آرامی گفت: «سیسیل، فکر می کنم بتوانیم معامله ای انجام دهیم. اما من به نام آن فردی که در کرملین دارید نیاز دارم. قول می دهم سعی نکنم با او تماس بگیرم، اما باید بدانم. و من سهمی برابر و کامل از همه چیزهایی که او ارسال می کند می خواهم. به عبارت دیگر، سیسیل، مرد شما در کرملین نیز مرد من در کرملین خواهد بود! آیا با این موافق هستید؟
  
  
  در گوشه خود، ترنس صدای خفه‌ای در آورد. انگار لوله را قورت داده بود.
  
  
  دفتر کوچک ساکت بود. ساعت وسترن یونیون با صدای ببر تیک تاک می کرد. هاک منتظر ماند. او می‌دانست که سیسیل اوبری چه می‌گذرد.
  
  
  یک مامور عالی رتبه، مردی که هیچکس در محافل عالی کرملین به او مشکوک نبود، ارزشش از تمام طلاها و جواهرات دنیا بیشتر بود.
  
  
  تمام پلاتین. اورانیوم کل سالها تلاش پرزحمت و همه بخت و اقبال لازم بود تا چنین ارتباطی برقرار شود تا مثمر ثمر و آسیب ناپذیر بماند. در نگاه اول همینطور بود. غیر ممکن اما یک روز این کار انجام شد. پنکوفسکی تا اینکه بالاخره لیز خورد و تیر خورد. حالا اوبری می گفت - و هاک او را باور کرد - که MI6 یک پنکوفسکی دیگر در کرملین دارد. همانطور که اتفاق افتاد، هوک می دانست که ایالات متحده در جریان نیست. سیا سال ها تلاش کرد این کار را انجام دهد، اما هرگز موفق نشد. هاک صبورانه منتظر ماند. این معامله واقعی بود. او نمی توانست باور کند که اوبری موافق است.
  
  
  اوبری تقریباً خفه شد، اما کلمات را به زبان آورد. "باشه، دیوید. این یک معامله است. شما یک معامله سخت انجام می دهید، مرد."
  
  
  ترنس با هاک با چیزی بسیار نزدیک به هیبت و البته احترام برخورد کرد. ترنس اسکاتلندی بود که با دیدن یک اسکاتلندی دیگر، حداقل از روی تمایل، اگر نه از روی خون، او را می شناخت.
  
  
  اوبری گفت: «می‌دانی که من باید مدرک انکارناپذیری داشته باشم که ریچارد فیلستون مرده است.»
  
  
  لبخند هاوک خشک شده بود. "فکر می‌کنم می‌توان ترتیب داد، سیسیل. اگرچه من شک دارم که بتوانم او را در میدان تایمز بکشم، حتی اگر بتوانیم او را به آنجا برسانیم. چطور می‌شود گوش‌هایش را که به‌خوبی در آن فرو کرده‌اند، به دفتر شما در لندن بفرستیم؟"
  
  
  "جدی، دیوید."
  
  
  هاک سر تکان داد. "برای گرفتن عکس؟"
  
  
  "اگر آنها خوب باشند. در صورت امکان اثر انگشت را ترجیح می دهم. به این ترتیب اطمینان مطلق وجود خواهد داشت."
  
  
  هاک دوباره سر تکان داد. این اولین بار نیست که نیک کارتر چنین سوغاتی هایی را به خانه می آورد.
  
  
  سیسیل اوبری به مرد ساکت گوشه اشاره کرد. "باشه، ترنس. حالا تو می‌توانی مسئولیت را بر عهده بگیری. توضیح بده که تا به حال چه چیزی داریم و چرا فکر می‌کنیم فیلستون به آنجا می‌رود."
  
  
  او خطاب به هاک گفت: "همانطور که گفتم ترنس از MI5 است و با جنبه های سطحی این مشکل پکن و کرملین سروکار دارد. من می گویم سطحی است زیرا فکر می کنیم این یک پوشش است، پوششی برای چیزی بزرگتر. ترنس..."
  
  
  مرد اسکاتلندی لوله را از دندان های قهوه ای بزرگش بیرون آورد. "این چیزی است که آقای اوبری می گوید، آقا. ما در حال حاضر اطلاعات کمی داریم، اما مطمئن هستیم که روس ها فیلستون را می فرستند تا به چینی ها کمک کند تا یک کمپین عظیم خرابکاری در سراسر ژاپن سازماندهی کنند. به خصوص در توکیو. در آنجا آنها در حال برنامه ریزی هستند. خاموشی گسترده ای مانند آنچه شما در نیویورک چندی پیش داشتید. چیکوم ها قصد دارند نیروی قادر مطلق را بازی کنند، می دانید، و یا متوقف کنند یا همه چیز را در ژاپن بسوزانند. در اکثر موارد. به هر حال. یک داستان ما این بود که پکن اصرار دارد که فیلستون "کار یا معامله" را رهبری می کند. به همین دلیل او باید روسیه را ترک کند و..."
  
  
  سیسیل اوبری مداخله کرد. "داستان دیگری وجود دارد - مسکو اصرار دارد که فیلستون مسئول خرابکاری باشد تا از شکست جلوگیری کند. آنها اعتماد زیادی به چینی ها ندارند تا موثر باشند. این دلیل دیگری است که فیلستون باید گردن خود را به خطر بیندازد و بیرون بیاید."
  
  
  هاوک از فردی به فرد دیگر نگاه می کرد. "چیزی به من می گوید که شما هیچ کدام از داستان ها را نخواهید خرید."
  
  
  اوبری گفت: نه. "ما این کار را نمی‌کنیم. حداقل من نمی‌دانم. این کار برای فیلستون به اندازه کافی بزرگ نیست! خرابکاری، بله. سوزاندن توکیو و همه چیزهایی که می‌تواند تاثیر زیادی داشته باشد و برای چیکوم‌ها موهبت الهی باشد. من موافقم. اما این واقعاً خط کار فیلستون نیست. و نه تنها به اندازه کافی بزرگ نیست، به اندازه کافی مهم نیست که او را از روسیه بیرون کند - من چیزی در مورد ریچارد فیلستون می دانم که کمتر کسی می داند. او را می شناختم، به یاد داشته باشید، با او کار کردم MI6 زمانی که "او در اوج کار خود بود. من در آن زمان فقط یک دستیار بودم، اما چیزی در مورد آن حرامزاده لعنتی فراموش نکردم. او یک قاتل بود! یک متخصص."
  
  
  هاک گفت: «لعنت می شوم. زندگی کن و یاد بگیر. من این را نمیدانستم. من همیشه فیلستون را یک جاسوس معمولی می دانستم. لعنتی موثر، کشنده، اما در شلوار راه راه."
  
  
  اوبری با ناراحتی گفت: «به هیچ وجه. "او قتل های زیادی را طراحی کرد. و آنها را نیز به خوبی انجام داد. به همین دلیل مطمئن هستم که اگر او بالاخره روسیه را ترک کند، برای چیزی مهم تر از خرابکاری است. حتی خرابکاری بزرگ. من یک احساس دارم، دیوید، و تو باید بدانی که این یعنی چه.
  
  
  سیسیل اوبری به سمت صندلی خود رفت و در آن فرو رفت. "به راهت ادامه بده، ترنس. توپ تو. من دهنم را بسته نگه می دارم."
  
  
  ترنس گیرنده را شارژ کرد. برای تسکین هاک، او «روشن نکرد.» ترنس گفت: «موضوع این است که چیکوم ها همه کارهای کثیف خود را انجام ندادند، قربان». در واقع، نه خیلی زیاد. آنها برنامه ریزی را انجام می دهند، اما دیگران را مجبور به انجام کارهای واقعا کثیف و خونین می کنند. البته آنها از ترور استفاده می کنند."
  
  
  هاوک باید متحیر به نظر می رسید زیرا ترنس برای لحظه ای ایستاد، اخم کرد و ادامه داد. "آیا شما در مورد اتا می دانید، قربان؟ برخی آنها را بوراکومین می نامند. آنها پایین ترین طبقه در ژاپن هستند، افراد غیرقابل لمس. رانده شدگان. بیش از دو میلیون نفر از آنها وجود دارد و تعداد بسیار کمی، حتی ژاپنی ها، می دانند که دولت ژاپن آنها را در محله های یهودی نشین نگه می دارد و آنها را از گردشگران پنهان می کند. واقعیت این است که دولت تا کنون سعی کرده است این مشکل را نادیده بگیرد. سیاست رسمی این است که به آن دست نزنید. یک مشکل جدی،
  
  
  در واقع چینی ها از این حداکثر استفاده می کنند. اقلیت ناراضی مانند این احمقانه است."
  
  
  همه اینها برای هاک آشنا بود. این محله یهودی نشین اخیراً بسیار در اخبار بوده است. و کمونیست‌ها از هر نوع اقلیت‌ها را در ایالات متحده استثمار کردند.
  
  
  او اعتراف کرد: «این یک چیدمان عالی برای Chicoms است. "خرابکاری، به ویژه، تحت پوشش شورش انجام شد. این یک تکنیک کلاسیک است - کمونیست ها آن را برنامه ریزی می کنند و به این گروه Eta اجازه می دهند همه تقصیرها را انجام دهند. اما آیا این ژاپنی ها نیستند؟ درست مانند بقیه کشور. منظورم این است که مگر اینکه رنگی مثل رنگ ما مشکل داشته باشد و..."
  
  
  بالاخره سیسیل اوبری نمی توانست دهان بزرگش را ببندد. او حرفش را قطع کرد.
  
  
  "آنها ژاپنی هستند. صد در صد. این واقعاً یک موضوع تعصبات سنتی کاست است، دیوید، و ما زمانی برای انحرافات انسان شناختی نداریم. اما این واقعیت که اینها ژاپنی هستند، مانند دیگران نگاه می کنند و صحبت می کنند، به آنها کمک می کند. شیکام باورنکردنی است. این یکی می تواند به هر جایی برود و هر کاری انجام دهد. هیچ مشکلی با این وجود ندارد. بسیاری از آنها همانطور که شما در اینجا می گویید در ایالات متحده "گذر می کنند". واقعیت این است که تعداد بسیار کمی از ماموران چینی که به خوبی سازماندهی شده اند، می توانند یک بزرگ را کنترل کنند. مقدار آن و استفاده از آنها برای اهداف خود. عمدتا خرابکاری و قتل. حالا، با این بزرگ..."
  
  
  - هاوک مداخله کرد. "آیا می گویید Chicoms از طریق وحشت Eta را کنترل می کند؟"
  
  
  "بله. در میان چیزهای دیگر، آنها از یک ماشین استفاده می کنند. نوعی دستگاه، نسخه بهبود یافته "مرگ هزار برش" قدیمی. به آن بودای خونین می گویند. هر فرد اتا که از آنها اطاعت کند یا به آنها خیانت کند، در داخل خانه قرار می گیرد. ماشین و..."
  
  
  اما این بار هاوک زیاد به آن توجه نکرد. فقط به سراغش آمد. از مه سال ها. ریچارد فیلستون یک مرد جهنمی برای زنان بود. حالا هاوک آن را به یاد آورد. در آن زمان به خوبی خاموش بود.
  
  
  فیلستون همسر جوان سیسیل اوبری را از او گرفت و سپس او را رها کرد. چند هفته بعد او خودکشی کرد.
  
  
  دوست قدیمی او، سیسیل اوبری، از هاوک و تبر برای حل و فصل یک انتقام خصوصی استفاده کرد!
  
  
  
  فصل 3
  
  
  
  
  
  ساعت هشت و هشت صبح بود. نیک کارتر ساعتی پیش بدون توجه به نگاه‌های کنجکاو شیرفروش و روزنامه‌فروش، آپارتمان موریال میلهولند را ترک کرد و به اتاقش در هتل می‌فلاور بازگشت. برای او کمی بهتر بود. او و موریال به مصرف براندی روی آوردند و در بین عشق ورزیدنشان - در نهایت به اتاق خواب رفتند - او مقدار زیادی نوشید. نیک هرگز مست نشد و توانایی های فالستاف را داشت. او هرگز خماری نداشت. با این حال، او آن روز صبح کمی گیج شد.
  
  
  با فکر کردن به گذشته، او همچنین مقصر بود که توسط دکتر موریال میلهولند بیش از اندکی گیج شده بود. یک جین معمولی با هیکلی زیبا که چنین شیطانی در رختخواب بود. او را به آرامی خروپف کرد، هنوز در نور صبح جذاب بود، و همانطور که از آپارتمان خارج می شد می دانست که باز خواهد گشت. نیک نتوانست آن را درک کند. او فقط نوع او نیست! و هنوز ... و هنوز ...
  
  
  او به آرامی، متفکرانه اصلاح می‌کرد، و نیمی از این فکر می‌کرد که ازدواج با یک زن باهوش و بالغ که در رابطه جنسی نیز متخصص بود، نه فقط در منبر، بلکه روی او نیز چگونه خواهد بود، که زنگ در به صدا درآمد. . نیک فقط یک عبا پوشیده بود.
  
  
  در حالی که از اتاق خواب می گذشت تا در را باز کند، نگاهی به تخت بزرگ انداخت. او به لوگر، ویلهلمینا و هوگو فکر کرد، رکابی که در زیپ تشک پنهان شده بود. در حالی که در حال استراحت بودند. نیک دوست نداشت با حمل بار سنگین در اطراف واشنگتن راه برود. و هاوک این را تایید نکرد. گاهی اوقات نیک در واقع یک Beretta Cougar کوچک با کالیبر 0.380 که در فاصله نزدیک کاملاً قدرتمند بود حمل می کرد. دو روز گذشته چون کتف در حال تعمیر بود حتی آن را نپوشیده بود.
  
  
  زنگ در دوباره به صدا درآمد. مداوم. نیک تردید کرد، به تختی که لوگر در آن پنهان شده بود نگاه کرد و سپس فکر کرد که به جهنم برود. هشت صبح در سه شنبه معمولی؟ بدون توجه به این، او می توانست از خود مراقبت کند، او یک زنجیر ایمنی داشت و می دانست چگونه به در نزدیک شود. احتمالاً فقط هاوک بود که اطلاعات زیادی را توسط پیام رسان ویژه ارسال کرد. پیرمرد گاهی این کار را می کرد.
  
  
  وزوز - وزوز - وزوز
  
  
  نیک از کنار، نزدیک دیوار به در نزدیک شد. هر کس از در شلیک کند متوجه او نخواهد شد.
  
  
  وزوز وزوز وزوز
  
  
  با عصبانیت ناگهانی فریاد زد: "باشه." "خوب. کیه؟"
  
  
  سکوت
  
  
  سپس: "دختر پیشاهنگان کیوتو. آیا از قبل کوکی می خرید؟"
  
  
  "سازمان بهداشت جهانی؟" شنوایی او همیشه تیز بود. اما او می توانست قسم بخورد ...
  
  
  "دختران پیشاهنگی از ژاپن. اینجا در جشنواره شکوفه های گیلاس. کلوچه بخرید. آیا از قبل خرید می کنید؟"
  
  
  نیک کارتر سرش را تکان داد تا آن را روشن کند. خوب. خیلی براندی نوشید! اما او باید این را خودش می دید. زنجیر بسته شد. در را کمی باز کرد و فاصله اش را حفظ کرد و با احتیاط به راهرو نگاه کرد. "دختر پیشاهنگی؟"
  
  
  "آره. چند کوکی واقعا خوب در فروش وجود دارد. آیا آنها را می خرید؟"
  
  
  تعظیم کرد.
  
  
  سه نفر دیگر تعظیم کردند. نیک تقریبا تعظیم کرد. چون لعنتی، آنها پیشاهنگ دختر بودند. پیشاهنگان دختر ژاپنی
  
  
  چهار عدد از آن وجود دارد. آنقدر زیبا که انگار از یک تابلوی ابریشمی بیرون آمده اند. فروتن. عروسک‌های ژاپنی کوچک با انحنا با لباس‌های پیشاهنگی دخترانه، بانجی‌های براق روی سرهای تیره براق، دامن‌های کوتاه و جوراب‌های بلندشان تا زانو. چهار جفت چشم اریب درخشان او را با اشتیاق تماشا می کردند. چهار جفت دندان بی نقص مانند یک قصیده قدیمی شرقی در برابر او می درخشیدند. کوکی های ما را بخرید آنها به اندازه یک توله سگ های خالدار ناز بودند.
  
  
  نیک کارتر خندید. او نمی توانست کمک کند. صبر کنید تا او این موضوع را به هاوک بگوید - یا باید به پیرمرد بگوید؟ نیک کارتر، مرد اصلی AX، خود Killmaster، بسیار هوشیار است و با احتیاط به در نزدیک می شود تا با یک دسته دختر پیشاهنگی که کوکی می فروشند، مقابله کند. نیک تلاش شجاعانه ای کرد تا خنده را متوقف کند و چهره خود را صاف نگه دارد، اما این خیلی زیاد بود. دوباره خندید.
  
  
  دختری که صحبت می‌کرد - نزدیک‌ترین نقطه به در ایستاده بود و دسته‌ای از جعبه‌های لوازم آشپزی را که زیر چانه‌اش نگه می‌داشت حمل می‌کرد - مات و مبهوت به AXman خیره شد. سه دختر دیگر که جعبه های کلوچه حمل می کردند نیز با تعجب مودبانه نگاه می کردند.
  
  
  دختر گفت: "نمی‌فهمیم قربان. آیا ما کار خنده‌داری می‌کنیم؟ اگر چنین است، پس ما تنها هستیم. ما برای شوخی نیامده‌ایم - بیا برای عبور ما به ژاپن کلوچه بفروشیم. شما پیشاپیش بخرید. خیلی کمک کنید. ما شما را بسیار دوست داریم، ایالات متحده شما، برای جشنواره گیلاس اینجا بودید، اما اکنون با تأسف فراوان باید به کشور ما بازگردید. آیا دارید کوکی می‌خرید؟
  
  
  باز هم داشت بی ادب می کرد. همانطور که او با موریال میلهولند بود. نیک چشمانش را با آستین عبایش پاک کرد و زنجیر را در آورد. "دخترا خیلی متاسفم. خیلی متاسفم. این شما نیستید. این من هستم. این یکی از صبح های دیوانه من است."
  
  
  او به دنبال یک کلمه ژاپنی بود و انگشت خود را به شقیقه اش می زد. "کیچیگای. من هستم. کیچیگای!"
  
  
  دخترها به یکدیگر نگاه کردند و سپس به او برگشتند. هیچکدام صحبت نکردند. نیک در را هل داد. "اشکالی نداره، قول میدم. من بی ضررم. بیا داخل. کلوچه ها رو بیار. من همه رو میخرم. قیمتشون چنده؟" او یک دوجین جعبه به هاوک داد. بگذار پیرمرد در مورد آن فکر کند.
  
  
  "جعبه یک دلاری."
  
  
  "به اندازه کافی ارزان است." وقتی آنها وارد شدند عقب رفت و عطر شکننده شکوفه های گیلاس را با خود آورد. او فکر می کرد که آنها فقط حدود چهارده یا پانزده سال دارند. دوست داشتنی ها همه آنها برای نوجوانان به خوبی توسعه یافته اند، سینه های کوچک و باسن آنها زیر لباس های سبز بی عیب و نقص آنها می جهد. او فکر کرد که دامن‌ها را در حال تماشای آن‌ها که کلوچه‌ها را روی میز قهوه چیده بودند، شبیه مینیاتورهای کوچک دختر پیشاهنگی می‌کردند. اما شاید در ژاپن ...
  
  
  خوب بودند همانطور که تپانچه کوچک نامبو که ناگهان در دست دختر سخنگو ظاهر شد. او آن را مستقیماً به سمت شکم صاف و سفت نیک کارتر نشانه گرفت.
  
  
  "لطفا دستاتو بلند کن. کاملا بی حرکت بمون. قصدم صدمه زدن بهت نیست. کاتو در است!"
  
  
  یکی از دخترها دور نیک لغزید و از او فاصله گرفت. در به آرامی بسته شد، قفل کلیک کرد، فیوز به داخل شیار لغزید.
  
  
  نیک فکر کرد: «خب، واقعا فریب خوردم. گرفته شده. تحسین حرفه ای او واقعی بود. کار استادانه ای بود
  
  
  "ماتو - همه پرده ها را ببند. ساتو - بقیه آپارتمان را جستجو کن. به خصوص اتاق خواب. ممکن است او یک خانم اینجا داشته باشد."
  
  
  نیک گفت: «امروز صبح نه. "اما به هر حال برای تعریف متشکرم."
  
  
  نامبو به او چشمکی زد. این یک چشم بد بود. رهبر با سردی گفت: بنشین. "لطفا بنشینید و سکوت کنید تا دستور صحبت کنید. و هیچ حقه ای را امتحان نکنید، آقای نیک کارتر. من همه چیز را در مورد شما می دانم. چیزهای زیادی در مورد شما."
  
  
  نیک به سمت صندلی نشان داده شده رفت. "حتی به دلیل اشتهای سیری ناپذیر من برای کلوچه های دختر پیشاهنگ - ساعت هشت صبح؟"
  
  
  "آرام گفتم! شما اجازه خواهید داشت هر چقدر که دوست دارید صحبت کنید - بعد از اینکه حرف من را شنیدید."
  
  
  نیک نشست. زیر لب زمزمه کرد: بانزای! پاهای درازش را روی هم گذاشت، متوجه شد که ردایش باز شده است و با عجله دکمه های آن را بست. دختر اسلحه دار متوجه این موضوع شد و لبخند کمرنگی زد. ما به تواضع کاذب نیاز نداریم، آقای کارتر. ما واقعاً پیشاهنگ دختر نیستیم.
  
  
  "اگر به من اجازه می دادند صحبت کنم، می گفتم که شروع به درک من کرد."
  
  
  "ساکت!"
  
  
  او ساکت شد. متفکرانه سرش را به سمت بسته سیگار و فندکی در نزدیکترین کمپ تکان داد.
  
  
  "نه!"
  
  
  بی صدا نگاه می کرد. این موثرترین گروه کوچک بود. در را دوباره چک کردند، پرده ها را چک کردند، اتاق پر از نور بود. کاتو برگشت و گفت در پشتی نیست. نیک با تلخی فکر می کرد که این باید امنیت بیشتری را فراهم می کرد. خوب، شما نمی توانید همه آنها را شکست دهید. اما اگر او آن را زنده کند، بزرگترین مشکل او مخفی نگه داشتن آن خواهد بود. نیک کارتر توسط تعدادی دختر پیشاهنگ در آپارتمان خودش گرفته شد!
  
  
  حالا همه چیز ساکت بود. دختر نامبو روبه‌روی نیک روی مبل نشسته بود و سه نفر دیگر به زیبایی در همان نزدیکی نشستند. همه با جدیت به او نگاه کردند. چهار دختر مدرسه ای این یک میکادو بسیار عجیب بود.
  
  
  نیک گفت: چای، کسی هست؟
  
  
  او نگفت
  
  
  او باید ساکت بماند و او به او شلیک نکرد. پاهایش را روی هم گذاشت و حاشیه شلوار صورتی اش را زیر دامن کوتاهش نشان داد. پاهای او، تمام پاهای او - حالا که او واقعاً متوجه آنها شد - کمی توسعه یافته تر و باریک تر از آنهایی بودند که معمولاً در دختران پیشاهنگ دیده می شوند. او مشکوک بود که آنها همچنین سوتین های نسبتاً تنگی به تن دارند.
  
  
  دختر اسلحه به نامبو گفت: "من توناکا هستم."
  
  
  سرش را جدی تکان داد. "راضی."
  
  
  او به دیگران اشاره کرد: «و این، «...»
  
  
  "می دانم. ماتو، ساتو و کاتو. خواهران شکوفه های گیلاس. از آشنایی با شما دختران خوشحالم."
  
  
  هر سه لبخند زدند. کاتو خندید.
  
  
  توناکا اخم کرد. "من دوست دارم شوخی کنم، آقای کارتر. کاش این کار را نمی کردی. این یک موضوع بسیار جدی است."
  
  
  نیک این را می دانست. او از طریقی که تپانچه کوچک را در دست گرفته بود متوجه می شد. حرفه ای ترین. اما او به زمان نیاز دارد. گاهی اوقات Badinage وقت دارد. او سعی می کرد زاویه ها را محاسبه کند. آنها چه کسانی هستند؟ از او چه می خواستند؟ او بیش از یک سال بود که به ژاپن نرفته بود و تا آنجا که می دانست تمیز بود. بعدش چی شد؟ او به کشیدن جاهای خالی ادامه داد.
  
  
  به او گفت: می دانم. "میدونم جدیه. باور کن میدونم. من فقط در برابر مرگ حتمی چنین شهامتی دارم و..."
  
  
  دختری به نام توناکا مانند یک گربه وحشی تف کرد. چشمانش ریز شد و اصلا زیبا نبود. نامبا را مانند انگشت اتهامی به سمت او گرفت.
  
  
  "لطفا دوباره ساکت باش! من برای شوخی نیامدم."
  
  
  نیک آهی کشید. دوباره شکست بخورد او تعجب کرد که چه اتفاقی افتاده است؟
  
  
  توناکا در جیب بلوز دختر پیشاهنگش ماهی گرفت. این چیزی را پنهان می کرد که AX می توانست ببیند، او اکنون می توانست ببیند، یک سینه چپ بسیار توسعه یافته بود.
  
  
  او شی سکه مانند را به سمت او چرخاند: "آیا این را می شناسید، آقای کارتر؟"
  
  
  او انجام داد. فورا. او باید. او این کار را در لندن انجام داد. توسط یک کارگر باتجربه در یک فروشگاه هدیه در شرق ساخته شده است. او آن را به مردی داد که در کوچه ای در همان ایست اند جانش را نجات داد. کارتر در آن شب در لیم هاوس خیلی نزدیک بود بمیرد.
  
  
  او مدال سنگینی را که در دست داشت برداشت. از طلا به اندازه یک دلار نقره عتیقه با منبت کاری یشمی ساخته شده بود. یشم به حروف تبدیل شد و طوماری را در زیر دریچه سبز کوچک تشکیل داد. تبر.
  
  
  نامه ها عبارت بودند از: Esto Perpetua. بگذار برای همیشه باشد. دوستی او با کونیزو ماتو، دوست قدیمی و معلم قدیمی جودو کاراته او بود. نیک با اخم به لاکت نگاه کرد. این مربوط به خیلی وقت پیش است. کونیزو مدت ها پیش به ژاپن بازگشت. حالا او یک پیرمرد خواهد شد.
  
  
  توناکا به او خیره شد. نامبو هم همین کار را کرد.
  
  
  نیک مدال را پرتاب کرد و گرفت. "این را از کجا آوردی؟"
  
  
  پدرم این را به من داد.
  
  
  "کونیزو ماتو پدر شماست؟"
  
  
  "بله، آقای کارتر. او اغلب در مورد شما صحبت می کرد. از کودکی نام نیک کارتر بزرگ را شنیده بودم. اکنون برای کمک به شما می آیم. یا بهتر است بگویم، پدرم برای کمک می فرستد. او ایمان زیادی دارد. و به تو اعتماد کند، او مطمئن است که به کمک ما خواهی آمد».
  
  
  ناگهان به سیگار نیاز داشت. من واقعا به این نیاز داشتم. دختر به او اجازه سیگار کشیدن داد. سه نفر دیگر که حالا مثل جغدها با شکوه بودند، با چشمانی تیره و بدون پلک به او نگاه کردند.
  
  
  نیک گفت: "من به پدرت مدیونم. و ما با هم دوست بودیم. البته من کمک می کنم. هر کاری از دستم بر بیاید انجام می دهم. اما چگونه؟ کی؟ پدرت در ایالات متحده است؟"
  
  
  او در ژاپن است. در توکیو. اکنون پیر است، بیمار است و نمی تواند سفر کند. به همین دلیل است که شما باید فوراً با ما بیایید.
  
  
  چشمانش را بست و از میان دود زل زد و سعی کرد سرش را دور آن چیز بپیچد. ارواح گذشته ممکن است گیج کننده باشند. اما بدهی بدهی است. او زندگی خود را مدیون کونیزو ماتا بود. او باید هر کاری که می تواند انجام دهد. اما اول...
  
  
  "باشه، توناکا. اما اول از همه. یکی یکی. اولین کاری که می توانید انجام دهید این است که اسلحه را کنار بگذارید. اگر دختر کونیزو هستید، به آن نیاز ندارید..."
  
  
  اسلحه را روی او نگه داشت. "من فکر می کنم شاید بله، آقای کارتر. خواهیم دید. وقتی قول شما را بدهم که برای کمک به پدرم به ژاپن بیایم، آن را به تعویق می اندازم. و ژاپن."
  
  
  "اما من قبلاً به شما گفته بودم! من کمک خواهم کرد. این یک قول جدی است. حالا بیایید پلیس و دزد بازی را کنار بگذاریم. اسلحه را کنار بگذار و هر چه برای پدرت افتاده به من بگو. هر چه زودتر این کار را انجام بده. من... "
  
  
  اسلحه روی شکمش ماند. توناکا دوباره زشت به نظر می رسید. و خیلی بی حوصله
  
  
  "شما هنوز متوجه نشدید، آقای کارتر. شما اکنون به ژاپن می روید. همین لحظه - یا حداقل خیلی زود. مشکلات پدرم دیری نخواهد آمد. مجالی نیست که کانال ها یا مقامات درباره مسائل مختلف صحبت کنند. خدمات، در مورد اقداماتی که باید برداشته شود، مشورت بگیرید، می بینید که من یک چیزهایی در مورد این مسائل می فهمم، پدرم نیز همینطور، او مدت زیادی است که در سرویس مخفی کشور من کار می کند و می داند که تشریفات اداری همین است. همه جا.به همین دلیل مدال را به من داد و به من گفت تو را پیدا کن.از تو بخواه که فوراً بیایی.من قصد دارم این کار را انجام دهم."
  
  
  نامبو کوچولو دوباره به نیک چشمکی زد. او از معاشقه خسته شد. چیز بد این است که او آن را اینگونه منظور کرده است. منظورش هر کلمه لعنتی بود! در حال حاضر!
  
  
  نیک یک ایده داشت. او و هاک صدایی داشتند
  
  
  کدهایی که گاهی اوقات استفاده می کردند. شاید بتواند به پیرمرد هشدار دهد. سپس آنها می توانند کنترل این پیشاهنگان ژاپنی را به دست بگیرند، آنها را وادار به صحبت و تفکر کنند و برای کمک به دوستش شروع به کار کنند. نیک نفس عمیقی کشید. او فقط باید به هاوک اعتراف می کرد که توسط یک سری دختر پیشاهنگ دیوانه اسیر شده است و از هموطنان خود در AX می خواهد که او را از آن خارج کنند. شاید آنها نتوانستند این کار را انجام دهند. سیا ممکن است به آن نیاز داشته باشد. یا اف بی آی شاید ارتش، نیروی دریایی و تفنگداران دریایی. او فقط نمی دانست ...
  
  
  گفت:باشه توناکا.به روش خودت انجامش بده.حالا.به محض اینکه بتونم لباس بپوشم و چمدونمو ببندم.و زنگ بزنم.
  
  
  "بدون تماس تلفنی."
  
  
  برای اولین بار به این فکر کرد که اسلحه را از او بگیرد. داشت خنده دار میشد Killmaster باید بتواند اسلحه را از دختر پیشاهنگ بگیرد! مشکل اینجاست - او یک دختر پیشاهنگ نیست. هیچ کدامشان نبودند. چون حالا بقیه، کاتو، ساتو و ماتو، دستشان را زیر آن دامن های بریده درآوردند و تپانچه های نامبو را بیرون کشیدند. همه با اصرار به کارتر اشاره کردند.
  
  
  دخترا اسم تیمتون چیه؟ فرشته های مرگ؟
  
  
  توناکا اسلحه را به سمت او نشانه رفت. "پدرم به من گفت که شما ترفندهای زیادی خواهید داشت، آقای کارتر. او مطمئن است که به قول خود و دوستی خود با او عمل خواهید کرد، اما به من هشدار داد که اصرار خواهید کرد که این کار را به روش خود انجام دهید. این نمی تواند باشد. این کار باید به روش ما انجام شود - کاملاً مخفیانه."
  
  
  نیک گفت: «اما ممکن است باشد. "من یک سازمان بزرگ در اختیار دارم. بسیاری از آنها اگر به آنها نیاز داشته باشم. من نمی دانستم کونیزو در سرویس مخفی شما است - به او برای یک راز کاملاً مخفیانه تبریک می گویم - اما پس او قطعاً باید ارزش سازمان را بداند. آنها می توانند کار هزاران نفر را انجام دهند - و ایمنی مشکلی ندارد و..."
  
  
  اسلحه او را متوقف کرد. "شما خیلی خوش بیان هستید، آقای کارتر... و بسیار اشتباه می کنید. پدر من طبیعتاً همه این چیزها را می فهمد، و این دقیقاً همان چیزی است که او نمی خواهد. یا چیزی که او نیاز دارد. در مورد کانال ها - شما هم مثل من می دانید. که شما همیشه تحت نظر هستید، حتی اگر به طور منظم، مانند سازمان شما باشد. شما نمی توانید یک قدم را بدون اینکه کسی متوجه شود و آن را منتقل کند بردارید. نه، آقای کارتر. بدون تماس تلفنی. بدون کمک رسمی. این یک مرد است شغل، دوستی که می توان به او اعتماد کرد و آنچه را که پدرم می خواهد انجام می دهد، بدون هیچ سوالی.
  
  
  او مدال را به او پرتاب کرد. او اعتراف کرد: "باشه." "به نظر می رسد مصمم هستید و اسلحه دارید. همه شما اسلحه دارید. به نظر می رسد که من با شما به ژاپن می روم. در حال حاضر. من همه چیز را پشت سر می گذارم، همینطور، و پرواز می کنم. البته می فهمی. که اگر ناپدید شوم، آیا تا چند ساعت دیگر یک هشدار جهانی وجود خواهد داشت؟"
  
  
  توناکا به خودش اجازه داد لبخند کوچکی بزند. وقتی لبخند زد متوجه شد که او تقریباً زیبا شده است. بعداً نگران این موضوع خواهیم بود، آقای کارتر.
  
  
  "در مورد گذرنامه؟ گمرک؟"
  
  
  "مشکلی نیست، آقای کارتر. پاسپورت های ما مرتب هستند. من مطمئن هستم که شما پاسپورت های زیادی دارید، پدرم اطمینان داد. چه خواهید داشت؟ احتمالاً یک پاسپورت دیپلماتیک دارید که برای این کار کافی است. اعتراض؟»
  
  
  "حمل و نقل؟ چیزهایی مانند بلیط و رزرو وجود دارد."
  
  
  "همه چیز رسیدگی شده است، آقای کارتر. همه چیز هماهنگ است. ما تا چند ساعت دیگر در توکیو خواهیم بود."
  
  
  کم کم داشت باورش می شد. من در واقع به این اعتقاد دارم. آنها احتمالاً یک سفینه فضایی در مرکز خرید داشتند. ای برادر! هاوک این را دوست خواهد داشت. ماموریت بزرگی در پیش بود - نیک نشانه ها را می دانست - و هاک او را آماده نگه داشت تا زمانی که چیز رسیده شود، و حالا این. همچنین رابطه جزئی بانو، موریل میلهولند، وجود داشت. امشب با او قرار گذاشت. کمترین کاری که یک آقا می توانست بکند زنگ زدن بود و...
  
  
  نیک با التماس به توناکا نگاه کرد. "فقط یک تماس تلفنی؟ به خانم؟ من نمی خواهم او بلند شود."
  
  
  نامبو کوچولو سرسخت بود. "نه."
  
  
  نیک کارتر حذف شد - نسل قفل شد...
  
  
  توناکا ایستاد. کاتو، ماتو و ساتو ایستادند. همه اسلحه های کوچک به نیک کارتر چشمک زدند.
  
  
  توناکا گفت: "حالا ما به اتاق خواب برویم، آقای کارتر."
  
  
  نیک پلک زد. "آ؟"
  
  
  "به اتاق خواب، لطفا. فورا!"
  
  
  نیک برخاست و ردای خود را دور خود کشید. "اگر شما اینطور بگویید."
  
  
  "لطفا دستاتو بالا ببر."
  
  
  او کمی از غرب وحشی خسته شده است. "گوش کن توناکا! من دارم همکاری می کنم. من دوست پدرت هستم و کمک می کنم، حتی اگر کارها را دوست نداشته باشم. اما بیا از شر این همه جنون خلاص شویم..."
  
  
  "دستها بالا! آنها را در هوا نگه دارید! مارس به اتاق خواب."
  
  
  او رفت. دست ها در هوا بالاست. توناکا با حفظ فاصله حرفه ای به دنبال او وارد اتاق شد. کاتو، ماتو و ساتو از پشت وارد شدند.
  
  
  او عنوان دیگری را تصور کرد: "کارتر توسط دختر پیشاهنگ تجاوز شد..."
  
  
  توناکا اسلحه را به سمت تخت حرکت داد. "لطفا روی تخت دراز بکشید، آقای کارتر. ردای خود را درآورید. شما رو به بالا دراز خواهید کشید."
  
  
  نیک تماشا کرد. کلماتی که دیروز به هاوک گفته بود برگشت و او آنها را تکرار کرد. "شوخی میکنی!"
  
  
  هیچ لبخندی روی صورت های لیمویی-قهوه ای کم رنگ آنها نیست.
  
  
  چشم های کج همه با دقت به او و اندام درشت او نگاه می کنند.
  
  
  "شوخی نیست، آقای کارتر. روی تخت. حالا!" اسلحه در دست کوچک او حرکت کرد. انگشت ماشه اش دور بند انگشت سفید بود. نیک برای اولین بار در این همه سرگرمی و بازی متوجه شد که اگر دقیقاً آنچه را که به او گفته شده انجام ندهد به او شلیک می کند. دقیقا.
  
  
  عبایش را انداخت. کاتو زمزمه کرد. ماتو لبخند تلخی زد. ساتو خندید. توناکا به آنها خیره شد و آنها به تجارت بازگشتند. اما در چشمان تاریک خودش تأیید بود که برای مدت کوتاهی دویست پوند باریک او را بالا و پایین می‌لغزیدند. او سرش را تکان داد. "بدن عالی آقای کارتر. همانطور که پدرم گفت همینطور خواهد بود. او خوب به یاد می آورد که چقدر به شما یاد داده و چگونه شما را آماده کرده است. شاید یک بار دیگر ، اما فعلاً مهم نیست. روی تخت. صورت. بالا . . "
  
  
  نیک کارتر گیج و گیج شده بود. او به خصوص برای خودش دروغگو نبود و به آن اعتراف کرد. چیزی غیر طبیعی، حتی کمی زشت، در مورد دراز کشیدن کاملاً باز به چشمان نافذ چهار دختر پیشاهنگ وجود داشت. چهار جفت چشم اپیکانتوئیدی که هیچ چیز را از دست ندادند.
  
  
  تنها چیزی که او از آن سپاسگزار بود این بود که اصلاً یک موقعیت جنسی نبود و او در خطر واکنش فیزیکی نبود. از درون می لرزید. صعود آهسته به قله جلوی همه آن چشم ها. غیرقابل تصور بود. ساتو می خندید.
  
  
  نیک به توناکا خیره شد. او اسلحه را روی شکم او گرفت که اکنون کاملاً آشکار شده بود و دهانش به یک لبخند اولیه منقبض شد. او با موفقیت مقاومت کرد.
  
  
  نیک کارتر گفت: «تنها تاسف من این است که فقط یک دارایی برای کشورم دارم.»
  
  
  سرگرمی سرکوب شده کاتو. توناکا به او خیره شد. سکوت توناکا به نیک خیره شد. "شما، آقای کارتر، یک احمق هستید!"
  
  
  "سان دوت".
  
  
  زیر باسن چپش فلز سخت زیپ تشک را حس کرد. در آن لوگر، آن میله داغ، تپانچه قتل 9 میلی متری قرار داشت. همچنین با کفش پاشنه بلند. هوگوی تشنه نوک سوزن مرگ. نیک آهی کشید و آن را فراموش کرد. او احتمالاً می تواند به آنها برسد، پس چه؟ بعدش چی شد؟ کشتن چهار پیشاهنگ دختر کوچک ژاپنی؟ و چرا او مدام به آنها به عنوان دختر پیشاهنگ فکر می کرد؟ یونیفرم اصیل بود، اما همین. این چهار دیوانه از آکادمی یویو توکیو بودند. و او در وسط بود. لبخند بزن و رنج بکش.
  
  
  توناکا بود. دستورات فوری "کاتو - به آشپزخانه نگاه کن. ساتو، در توالت. ماتو - اوه، همین. این کراوات ها درست خواهند شد."
  
  
  ماتو چندین تا از بهترین و گران ترین کراوات های نیک را داشت، از جمله سولکا که فقط یک بار آن را به پا کرد. او به نشانه اعتراض نشست. "هی! اگر مجبور به استفاده از کراوات هستید، از کراوات های قدیمی استفاده کنید. من فقط..."
  
  
  توناکا به سرعت با تپانچه به پیشانی او زد. او سریع بود. قبل از اینکه بتواند اسلحه را بگیرد داخل و خارج شود.
  
  
  او با تندی گفت: «برو پایین». - "ساکت. دیگر صحبتی نیست. ما باید به کارمان ادامه دهیم. قبلاً بیش از حد مزخرف بوده است - هواپیمای ما یک ساعت دیگر حرکت می کند."
  
  
  نیک سرش را بلند کرد. "در مورد حماقت موافقم. من..."
  
  
  ضربه ای دیگر به پیشانی. در حالی که به تیرهای تخت بسته شده بود، عبوس دراز کشیده بود. آنها در گره زدن بسیار خوب بودند. او می تواند هر لحظه پیوندها را بشکند، اما دوباره به چه منظور؟ این بخشی از کل این معامله دیوانه کننده بود - او بیشتر و بیشتر تمایلی به آسیب رساندن به آنها نداشت. و از آنجایی که او قبلاً در گوفیویل عمیق بود، کنجکاوی واقعی داشت تا بفهمد آنها چه می‌کنند.
  
  
  این عکسی بود که می خواست سر قبرش ببرد. نیک کارتر کراواتش را بست، روی تخت دراز کرد، مادرش برهنه، در معرض نگاه تاریک چهار دختر کوچک شرق قرار گرفت. گزیده ای از یک آهنگ قدیمی مورد علاقه در سرش جرقه زد: آنها هرگز مرا باور نخواهند کرد.
  
  
  به سختی می‌توانست آنچه را که بعد می‌دید باور کند. پر. چهار پر قرمز بلند از جایی زیر دامن کوتاه بیرون آمد.
  
  
  توناکا و کاتو یک طرف تخت نشستند، ماتو و ساتو در طرف دیگر. نیک فکر کرد: "اگر همه آنها به اندازه کافی نزدیک شوند، من می توانم این پیوندها را بشکنم، سرهای کوچک احمق آنها را بشکنم و...
  
  
  توناکا پر را رها کرد و عقب رفت، نامبو به شکم صاف خود بازگشت. حرفه ای بودن دوباره مشهود بود. سرش را برای ساتو تکان داد. "دهانش را ببند."
  
  
  نیک کارتر گفت: «حالا اینجا را نگاه کن. من... گول... ممم... فومم...» یک دستمال تمیز و یک کراوات دیگر کار را انجام داد.
  
  
  توناکا گفت: "شروع کن." "کاتو، پاهایش را بگیر. ماتو، بغلش را بگیر. ساتو، اندام تناسلی اش."
  
  
  توناکا چند قدم دیگر عقب رفت و اسلحه را به سمت نیک گرفت. به خودش اجازه داد لبخند بزند. "من بسیار متاسفم، آقای کارتر، که ما باید این کار را به این طریق انجام دهیم. می دانم که این کار بی شرف و مضحک است."
  
  
  نیک سرش را به شدت تکان داد. "هوممممفج... گووووووووو..."
  
  
  "سعی کن در آنجا بمان، آقای کارتر. زیاد طول نمی کشد. ما به شما مواد مخدر می دهیم. می بینید، یکی از خواص این دارو این است که خلق و خوی فردی را که به او داده می شود حفظ کرده و بهبود می بخشد. ما می خواهیم که شما خوشحال باشید." "آقای کارتر. ما می خواهیم شما تا ژاپن بخندید!"
  
  
  او از ابتدا می دانست که این جنون روشی دارد. آخرین تغییر در ادراک
  
  
  اگر مقاومت می کرد باز هم او را می کشتند. این مرد توناکا به اندازه کافی دیوانه بود که این کار را انجام دهد. و اکنون نقطه مقاومت غلبه کرده است. این پرها! این یک شکنجه قدیمی چینی بود و او هرگز متوجه نشده بود که چقدر موثر است. شیرین ترین عذاب دنیا بود.
  
  
  ساتو خیلی آرام پر را روی سینه اش کشید. نیک لرزید. ماتو خیلی روی زیر بغل کار کرد. اووووووو...
  
  
  کاتو از یک لگد طولانی و ماهرانه روی کف پاهایش استفاده کرد. انگشتان پای نیک شروع به پیچ خوردن و گرفتگی کردند. اون دیگه نمیتونست تحمل کنه به هر حال، او به اندازه کافی در کنار این کوارتت دیوانه بازی کرد. در любую секунду ему просто придется - آخهووووووووووووووووووو اووووووووووووووووووووووو...
  
  
  زمان بندی او عالی بود. حواس او به اندازه ای پرت شده بود که بتواند کار واقعی را ادامه دهد. سوزن. سوزن درخشان بلند. نیک آن را دید و بعد آن را ندید. زیرا در بافت نسبتاً نرم باسن راست او جاسازی شده بود.
  
  
  سوزن عمیق شد. عمیق تر توناکا در حالی که پیستون را در تمام راه فرو می کرد به او نگاه کرد. او خندید. نیک کمرش را قوس داد و خندید و خندید و خندید.
  
  
  دارو به شدت، تقریباً فوراً به او ضربه زد. جریان خون او را بلند کرد و به سمت مغز و مراکز حرکتی اش هجوم برد.
  
  
  حالا دیگر قلقلک او را متوقف کردند. توناکا لبخند زد و به آرامی صورتش را نوازش کرد. او تپانچه کوچک را کنار گذاشت.
  
  
  او گفت: «اینجا. الان چه احساسی داری؟ همه خوشحالند؟"
  
  
  نیک کارتر لبخند زد. "بهتر است هرگز در زندگی من هرگز." او خندید... "تو یه چیزی میدونی - من میخوام بنوشم. مثلا زیاد بنوشم. چی میگید دخترا؟
  
  
  توناکا دست هایش را زد. نیک فکر کرد: "او چقدر متواضع و شیرین است."
  
  
  توناکا گفت: «فکر می‌کنم سرگرم‌کننده خواهد بود. "این درست نیست، دختران؟"
  
  
  کاتو، ساتو و ماتو فکر کردند که عالی خواهد بود. دستشان را زدند و قهقهه زدند و همه، تک تک، اصرار داشتند که نیک را ببوسند. سپس عقب نشینی کردند، قهقهه زدند، لبخند زدند و صحبت کردند. توناکا او را نبوسید.
  
  
  "بهتره لباس بپوشی نیک. سریع. میدونی که باید بریم ژاپن."
  
  
  نیک نشست که بند او را باز کردند. او خندید. "البته. فراموش کردم. ژاپن. اما مطمئنی که واقعا می خواهی بروی، توناکا؟ ما می توانیم همین جا در واشنگتن خیلی خوش بگذرانیم."
  
  
  توناکا به او نزدیک شد. خم شد و او را بوسید و لب هایش را برای مدت طولانی روی لب های لبش فشار داد. گونه اش را نوازش کرد. "البته من می خواهم به ژاپن بروم، نیک، عزیزم. عجله کن. ما به تو کمک می کنیم لباس بپوشی و وسایلت را جمع کنی. فقط به ما بگو همه کجا هستند."
  
  
  او احساس می کرد که یک پادشاه است، برهنه روی تخت نشسته و به تماشای آنها می چرخید. ژاپن بسیار سرگرم کننده خواهد بود. خیلی وقت است که او چنین تعطیلات واقعی را سپری نکرده است. بدون هیچ مسئولیتی. آزاد به عنوان هوا. او حتی ممکن است یک کارت پستال برای هاوک بفرستد. یا شاید هم نه. لعنت به هاوک
  
  
  توناکا در کشوی کمدش را زیر و رو می کرد. گذرنامه دیپلماتیکت کجاست نیک عزیز؟
  
  
  "در کمد، عزیز، در آستر جعبه کلاه ناکس. بیایید عجله کنیم! ژاپن منتظر است."
  
  
  و ناگهان او دوباره این نوشیدنی را خواست. من آن را بدتر از همیشه در زندگی ام می خواستم. او در حالی که چمدانش را بسته بود، یک جفت بوکسر سفید را از ساتو گرفت، به اتاق نشیمن رفت و یک بطری ویسکی از بار قابل حمل برداشت.
  
  
  
  فصل 4
  
  
  
  
  
  به ندرت هاوک از نیک خواست تا درباره تصمیمی در سطح بالا مشورت کند. Killmaster برای تصمیم گیری در سطح بالا دستمزد نمی گرفت. او برای اجرای آنها پول می گرفت - که معمولاً با حیله یک ببر و در مواقع لزوم خشم خود را انجام می داد. هاک به توانایی های نیک به عنوان یک مامور و در صورت لزوم یک قاتل احترام می گذاشت. کارتر تقریباً بهترین در جهان امروز بود. مرد اصلی در این گوشه تلخ، تاریک، خونین و اغلب مرموز، جایی که تصمیمات اجرا می شد، جایی که دستورات در نهایت به گلوله و چاقو، سم و طناب تبدیل می شد. و مرگ
  
  
  هاوک شب خیلی بدی داشت. او به سختی می خوابید، که برای او بسیار غیرعادی است. ساعت سه صبح متوجه شد که در حال قدم زدن در اتاق نشیمن کمی دلهره آور خود در جورج تاون است و به این فکر می کند که آیا حق دارد نیک را در این تصمیم دخالت دهد. واقعاً حجم کار نیک نبود. هاوک بود. هاوک رئیس AX بود. هاوک برای تصمیم گیری و تحمل بار اشتباهات دستمزد دریافت کرد - نه به اندازه کافی. برای بیش از هفتاد سال باری روی شانه های خمیده او بود و او واقعاً حق نداشت بخشی از آن بار را به دیگری منتقل کند.
  
  
  چرا فقط تصمیم نمی گیریم که بازی سیسیل اوبری را بازی کنیم یا نه؟ مسلما بازی بدی بود اما هاوک بدتر بازی کرد. و سود غیرقابل درک بود - مرد خود کرملین. هاوک از نظر حرفه ای مردی حریص بود. همچنین بی رحم. با گذشت زمان - اگرچه او اکنون از راه دور به فکر کردن ادامه می دهد - متوجه شد که هر چند که باشد، او ابزار را پیدا خواهد کرد.
  
  
  تا به تدریج حواس مرد کرملین را بیشتر و بیشتر از اوبری منحرف کند. اما این همه در آینده بود.
  
  
  آیا او حق داشت نیک کارتر را که در عمرش مردی را به قتل نرسانده بود، به جز در کشور خود و در انجام وظیفه خود در هیئت منصفه، بیاورد؟ زیرا قتل واقعی باید توسط نیک کارتر انجام می شد.
  
  
  این یک مسئله اخلاقی دشوار بود. لغزنده. میلیون‌ها جنبه در آن وجود داشت، و شما می‌توانید آن را منطقی کنید و تقریباً به هر پاسخی که می‌خواهید برسید.
  
  
  دیوید هاوک با سؤالات اخلاقی دشوار غریبه نیست. او به مدت چهل سال مبارزه ای فانی انجام داد و صدها دشمن خود و کشورش را سرکوب کرد. به گفته هاوک، آنها یکی هستند. دشمنان او و دشمنان کشورش یکی بودند.
  
  
  در نگاه اول بسیار ساده بود. او و کل دنیای غرب با مرده ریچارد فیلستون امن تر خواهند بود و بهتر خواهند خوابید. فیلستون یک خائن سرسخت بود که خسارت نامحدودی به بار آورد. واقعاً هیچ بحثی در این مورد وجود نداشت.
  
  
  بنابراین در ساعت سه صبح هاک یک نوشیدنی بسیار ضعیف برای خود ریخت و با آن بحث کرد.
  
  
  اوبری برخلاف دستورات پیش رفت. او این را در دفتر هاک پذیرفت، اگرچه دلایل خوبی برای مخالفت با دستورات او ارائه کرد. مافوق او خواستار دستگیری فیلستون و محاکمه مناسب و احتمالاً اعدام شد.
  
  
  سیسیل اوبری، اگرچه اسب‌های وحشی او را نمی‌کشیدند، اما می‌ترسید که فیلستون به نحوی گره جلاد را باز کند. اوبری به همان اندازه که به وظیفه خود فکر می کرد، به همسر جوان مرده خود نیز فکر می کرد. او اهمیتی نمی داد که خائن در دادگاه علنی مجازات شود. او فقط می خواست که ریچارد فیلستون به کوتاه ترین، سریع ترین و زشت ترین شکل ممکن بمیرد. برای انجام این کار و به دست آوردن کمک AX در گرفتن انتقام، اوبری مایل بود یکی از با ارزش ترین دارایی های کشورش - یک منبع غیرمنتظره در کرملین - را کنار بگذارد.
  
  
  هاوک جرعه ای سبک از نوشیدنی اش نوشید و ردای رنگ و رو رفته اش را روی گردنش کشید که هر روز نازک تر می شد. نگاهی به ساعت عتیقه روی مانتو انداخت. تقریبا چهار. او حتی قبل از رسیدن به دفتر آن روز به خودش قول داد تصمیم بگیرد. سیسیل اوبری هم قول داد.
  
  
  اوبری در مورد یک چیز درست می گفت. AX، تقریباً همه سرویس‌های یانکی، عملکرد بهتری نسبت به بریتانیایی‌ها داشتند. فیلستون می‌دانست که هر حرکت و تله‌ای که MI6 تا به حال از آن استفاده کرده یا رویای استفاده از آن را داشته است. AX ممکن است شانس داشته باشد. البته اگر از نیک کارتر استفاده کرده باشد. اگر نیک نمی توانست این کار را انجام دهد، این اتفاق نمی افتاد.
  
  
  آیا او می تواند از نیک در یک انتقام خصوصی برای شخص دیگری استفاده کند؟ مشکل سعی نکرد ناپدید شود یا خودش حل شود. هنوز آنجا بود که بالاخره هاک دوباره بالش را پیدا کرد. نوشیدنی کمی کمک کرد و با اولین دیدن پرندگان در فورسیتیای بیرون پنجره به خوابی بی قرار فرو رفت.
  
  
  سیسیل اوبری و مرد MIS، ترنس، قرار بود روز سه‌شنبه ساعت یازده دوباره در دفتر هاک حاضر شوند - هاوک ساعت هشت و ربع در دفتر بود. دلیا استوکس هنوز آنجا نبود. هاک کت بارانی سبکش را آویزان کرد - بیرون کم کم داشت نم نم باران می بارد - و مستقیم به سمت تلفن رفت و با نیک در آپارتمان می فلاور تماس گرفت.
  
  
  هاک این تصمیم را در حین رانندگی از جورج تاون به دفتر گرفت. او می‌دانست که کمی افراط می‌کند و بار را کمی جابه‌جا می‌کند، اما حالا می‌توانست با وجدان نسبتاً راحت این کار را انجام دهد. تمام حقایق را در مقابل انگلیسی ها به نیک بگویید و بگذارید نیک تصمیم خودش را بگیرد. با توجه به حرص و طمع و وسوسه هاوک، این بهترین کاری بود که می توانست انجام دهد. او صادق خواهد بود. این را به خودش قسم خورد. اگر نیک ماموریت را رها کند، این پایان کار خواهد بود. بگذارید سیسیل اوبری در جای دیگری به دنبال جلاد بگردد.
  
  
  نیک جوابی نداد هاک فحش داد و تلفن را قطع کرد. اولین سیگار صبحش را درآورد و در دهانش گذاشت. او دوباره سعی کرد به آپارتمان نیک برسد و اجازه داد تماس ادامه پیدا کند. بدون پاسخ.
  
  
  هاک دوباره گوشی را گذاشت و به او خیره شد. او فکر کرد: "لعنتی دوباره." گیر. در یونجه با یک عروسک زیبا، و او زمانی که خوب و آماده باشد گزارش می دهد. هاک اخم کرد و بعد تقریباً لبخند زد. شما نمی توانید پسر را برای درو غنچه های رز سرزنش کنید در حالی که او می توانست. خدا میدونست که خیلی دوام نیاورد. به اندازه کافی بلند نیست. مدتها بود که نتوانسته بود غنچه های گل سرخ را درو کند. آه، دختران و پسران طلایی باید به خاک برسند...
  
  
  لعنت به این! وقتی نیک در تلاش سوم جواب نداد، هاک بیرون رفت تا دفترچه ثبت نام روی میز دلیا را نگاه کند. قرار شد افسر وظیفه شبانه او را در جریان بگذارد. هاک انگشتش را پایین فهرست یادداشت های منظمی کشید. کارتر، مانند همه مدیران ارشد، بیست و چهار ساعت در روز در حال تماس بود و هر دوازده ساعت یکبار باید تماس می گرفت و چک می کرد. و یک آدرس یا شماره تلفن بگذارید تا بتوانید با آنها تماس بگیرید.
  
  
  انگشت هاوک در ورودی متوقف شد: N3 - 2204 ساعت. - 914-528-6177 ... این پیشوند مریلند بود. هاک شماره ای را روی یک کاغذ خط خطی کرد و به دفترش بازگشت. شماره را گرفت.
  
  
  بعد از یک سری تماس های طولانی زن گفت: سلام؟ صدایش شبیه رویا و خماری بود.
  
  
  هاک درست به او کوبید. بیا رومئو را از کیف بیرون بیاوریم.
  
  
  "بگذارید من با آقای کارتر صحبت کنم، لطفا."
  
  
  مکث طولانی سپس با سردی گفت: "با کی می خواستی صحبت کنی؟"
  
  
  هاوک با عصبانیت سیگارش را گاز گرفت. "کارتر. نیک کارتر! این خیلی مهم است. فوری. او آنجاست؟"
  
  
  سکوت بیشتر سپس صدای خمیازه او را شنید. صدایش هنوز سرد بود و گفت: "خیلی متاسفم. آقای کارتر چند وقت پیش رفت. من واقعاً نمی دانم کی. اما لعنتی چطور این شماره را گرفتی؟ من..."
  
  
  "ببخشید خانم." هاک دوباره تلفن را قطع کرد. چرندیات! نشست، پاهایش را روی میز گذاشت و به دیوارهای قرمز صفراوی خیره شد. ساعت وسترن یونیون در دفاع از نیک کارتر تیک تاک می کرد. برای تماس دیر نشده بود. هنوز حدود چهل و چند دقیقه باقی مانده است. هاوک زیر لب فحش می داد و نمی توانست اضطراب خود را درک کند.
  
  
  چند دقیقه بعد دلیا استوکس وارد شد. هاک در حالی که اضطراب خود را پنهان می کرد – که نمی توانست دلیل موجهی برای آن بیاورد – از او خواست که هر ده دقیقه یکبار با می فلاور تماس بگیرد. او خطوط را عوض کرد و شروع به پرس و جوهای دقیق کرد. نیک کارتر، همانطور که هاک به خوبی می‌دانست، یک هوسران بود و دایره آشنایانش طولانی و کاتولیک بود. او می تواند با یک سناتور در حمام ترکی باشد و با همسر و/یا دختر یکی از نمایندگان دیپلماتیک صبحانه بخورد - یا می تواند در تپه بز باشد.
  
  
  زمان بی فایده گذشت هاک همچنان به ساعت دیواری نگاه می کرد. امروز به اوبری قول حلال داد پسر لعنتی! او اکنون رسماً برای تماس دیر شده بود. اینطور نبود که هاوک به این چیزهای کوچک اهمیت نمی داد - اما او می خواست این ماجرا را به هر طریقی حل کند و بدون نیک نمی توانست این کار را انجام دهد. او مثل همیشه مصمم بود که نیک در کشتن یا نکشتن ریچارد فیلستون حرف آخر را بزند.
  
  
  در ساعت ده یازده دلیا استوکس با حالتی متحیر در صورتش وارد دفتر کارش شد. هاوک سیگار نیمه جویده اش را به تازگی دور انداخته بود. قیافه اش را دید و گفت: چی؟
  
  
  دلیا شانه بالا انداخت. "من نمی دانم چیست، قربان. اما من آن را باور نمی کنم - و شما آن را باور نخواهید کرد."
  
  
  هاک اخم کرد. "مرا امتحان کن."
  
  
  دلیا گلویش را صاف کرد. "بالاخره به کاپیتان زنگ در Mayflower رسیدم. به سختی او را پیدا کردم و بعد او نمی خواست صحبت کند - او نیک را دوست دارد و من حدس می زنم که سعی می کرد از او محافظت کند - اما من در نهایت چیزی را دزدیدم نیک امروز صبح کمی بعد از نه از هتل خارج شد. او مست بود. خیلی مست بود.
  
  
  سیگار افتاد. هاک به او خیره شد. "او با کی بود؟"
  
  
  "من به شما گفتم - او با چهار پیشاهنگ دختر بود. دختر پیشاهنگ ژاپنی. او آنقدر مست بود که پیشاهنگان، دختران پیشاهنگ ژاپنی، مجبور شدند به او در گذر از سالن کمک کنند."
  
  
  هاک فقط پلک زد. سه بار. بعد گفت: چه کسی را در جای خود داریم؟
  
  
  "تام ایمز وجود دارد. و..."
  
  
  "ایمز این کار را انجام می دهد. همین الان او را به می فلاور بفرست. داستان کاپیتان را تایید یا رد کنید. آن را خفه کن، دلیا، و روال معمول برای جستجوی عوامل گمشده را آغاز کن. همین. اوه، وقتی سیسیل اوبری و ترنس ظاهر شدند، اجازه دهید وارد شوند"
  
  
  "بله قربان." او بیرون رفت و در را بست. دلیا می دانست کی باید دیوید هاوک را با افکار تلخش تنها بگذارد.
  
  
  تام ایمز مرد خوبی بود. با احتیاط، با احتیاط، چیزی را از قلم نیندازید. ساعتی بود که به هاوک گزارش داد. در همین حال، هاوک دوباره اوبری را متوقف کرد - و سیم ها را داغ نگه داشت. هنوز هیچی.
  
  
  ایمز روی همان صندلی سختی نشست که نیک کارتر صبح دیروز روی آن نشسته بود. ایمز مرد نسبتاً غمگینی بود با چهره ای که هاوک را به یاد یک سگ خونی تنها می انداخت.
  
  
  "در مورد دختر پیشاهنگی درست است، قربان. چهار نفر از آنها بودند. دختران پیشاهنگی از ژاپن. آنها در هتل شیرینی می فروختند. معمولاً این کار مجاز نیست، اما دستیار مدیر به آنها اجازه داد. همسایه های خوب و همه اینها. و آنها کوکی فروخت. من..."
  
  
  هاک به سختی توانست خود را مهار کند. "ککی ها را رها کن ایمز. به کارتر بچسب. آیا او با آن دختران پیشاهنگ رفت؟ آیا او را در حال قدم زدن در لابی با آنها دیده بودند؟ آیا او مست بود؟"
  
  
  ایمز آب دهانش را قورت داد. "خب، بله، قربان. او قطعاً مورد توجه قرار گرفت، آقا. او سه بار در حالی که در لابی راه می رفت به زمین افتاد. اوه، پیشاهنگان دختر باید به او کمک می کردند. آقای کارتر آواز خواند، رقصید، آقا، و جیغ زد. همچنین به نظر می رسد که او کلوچه های زیادی داشت، ببخشید قربان، اما فهمیدم - او کلوچه های زیادی داشت و سعی می کرد آنها را در سالن بفروشد."
  
  
  هاک چشمانش را بست. این حرفه هر روز دیوانه تر می شد. "ادامه هید."
  
  
  "همین است، قربان. همین اتفاق افتاد. کاملاً تأیید شد. من اظهاراتی از کاپیتان، دستیار مدیر، دو خدمتکار و آقا و خانم مردیث هانت دریافت کردم که به تازگی از ایندیاناپولیس وارد شده اند. من..."
  
  
  هاوک دست کمی لرزان را بالا برد. - از این هم بگذر. بعد از آن کارتر و اطرافیانش کجا رفتند؟ حدس می زنم با بالون هوای گرم بلند نشدند یا چیز دیگری؟
  
  
  ایمز پشته ای از بیانیه ها را در جیب داخلی خود پر کرد.
  
  
  - نه قربان، سوار تاکسی شدند.
  
  
  هاک چشمانش را باز کرد و منتظر نگاه کرد. "خوب؟"
  
  
  
  "هیچی قربان. روال معمول هیچ کاری نکرد. مدیر نگاه می کرد که دختر پیشاهنگی به آقای کارتر کمک کرد تا سوار تاکسی شود، اما او متوجه چیز خاصی در مورد راننده نشد و فکر نکرد که ماشین را بگیرد. پلاک.البته با بقیه رانندگان صحبت کردم.خوش شانس نیستم.در آن زمان فقط یک تاکسی دیگر آنجا بود و راننده در حال چرت زدن بود.ولی متوجه این موضوع شد،چون آقای کارتر خیلی سر و صدا می کرد و خوب، دیدن مستی دختران پیشاهنگ کمی غیرعادی بود."
  
  
  هاک آهی کشید. "کمی، آره. پس؟"
  
  
  "تاکسی عجیبی بود قربان. مرد گفت که قبلاً آن را در خط ندیده بود. او به خوبی به راننده نگاه نکرد."
  
  
  هاوک گفت: این خوب است. احتمالاً این مرد شنی ژاپنی بوده است.
  
  
  "آقا؟"
  
  
  هاک دستش را تکان داد. "هیچی. باشه، ایمز. فعلا همین. برای سفارشات جدید آماده باش."
  
  
  ایمز رفت. هاوک نشست و به دیوارهای آبی تیره نگاه کرد. در ظاهر، نیک کارتر در حال حاضر به بزهکاری نوجوانان کمک می کند. چهار خردسال پیشاهنگان دختر!
  
  
  هاوک به سمت تلفن دراز کرد و قصد داشت AX APB ویژه را آزاد کند، سپس دستش را عقب کشید. خیر بگذارید کمی بپزد *. ببین چی شد
  
  
  او از یک چیز مطمئن بود. دقیقا برعکس چیزی بود که به نظر می رسید. این پیشاهنگان دختر به نحوی به اقدامات نیک کارتر کمک کردند.
  
  
  
  فصل 5
  
  
  
  
  
  مرد کوچولو با چکش بی رحم بود. او یک کوتوله بود، ردای قهوه‌ای کثیف بر تن داشت و چکش می‌زد. گونگ دو برابر مرد کوچک بود، اما مرد کوچک ماهیچه های بزرگی داشت و منظورش تجارت بود. بارها و بارها با چکش - بوینگ - بوینگ - بوینگ - بوینگگ به برنج صدا می زد...
  
  
  چیز خنده دار گونگ تغییر شکل داد. داشت شبیه سر نیک کارتر شده بود.
  
  
  BOINGGGGG - BOINGGGGGGG
  
  
  نیک چشمانش را باز کرد و در سریع ترین زمان ممکن بست. صدای گونگ دوباره به صدا درآمد. چشمانش را باز کرد و گونگ متوقف شد. روی یک فوتون روی زمین دراز کشیده بود و پتویی روی او بود. نزدیک سرش یک گلدان لعابی سفید ایستاده بود. آینده نگری از جانب کسی. نیک سرش را روی قابلمه بلند کرد و احساس بیماری کرد. خیلی مریض. برای مدت طولانی. وقتی استفراغ کرد روی کوسن دراز کشید و سعی کرد روی سقف تمرکز کند. یک سقف معمولی بود. کم کم از چرخش دست کشید و آرام شد. او شروع به شنیدن موسیقی کرد. موسیقی خشمگین، دوردست، لگدمال کننده. وقتی سرش صاف می‌شد، فکر می‌کرد، نه آنقدر صدا که در ارتعاش.
  
  
  در باز شد و توناکا وارد شد. بدون لباس پیشاهنگی دخترانه او یک ژاکت جیر قهوه‌ای را روی یک بلوز ابریشمی سفید پوشید - ظاهراً زیر آن سوتین نداشت - و یک شلوار مشکی تنگ که پاهای باریک او را عاشقانه در آغوش گرفته بود. او آرایش ملایم، رژ لب و مقداری رژگونه داشت و موهای مشکی براقش روی سرش انباشته شده بود. نیک اعتراف کرد که او معامله واقعی بود.
  
  
  توناکا به آرامی به او لبخند زد. "عصر بخیر، نیک. چه احساسی داری؟"
  
  
  با انگشتانش به آرامی سرش را لمس کرد. او سقوط نکرد.
  
  
  او گفت: «من فقط می توانستم همینطور زندگی کنم. "نه ممنون".
  
  
  داشت می خندید. "متاسفم، نیک. من واقعا هستم. اما به نظر می رسید" تنها راه برای برآورده کردن خواسته های پدرم است. دارویی که به شما دادیم نه تنها انسان را به شدت مطیع می کند. همچنین به او عطش زیادی می دهد، میل به الکل. شما واقعاً قبل از اینکه شما را سوار هواپیما کنیم کاملا مست بودید.»
  
  
  به او خیره شد. حالا همه چیز مشخص بود. به آرامی پشت گردنش را مالید. "من می دانم که این یک سوال احمقانه است - اما من کجا هستم؟"
  
  
  لبخندش محو شد. البته در توکیو.
  
  
  "البته. کجا دیگه. اون سه نفره وحشتناک کجاست - ماتو، کاتو و ساتو؟"
  
  
  "آنها کار دارند. آنها این کار را می کنند. من شک دارم که دوباره آنها را ببینی."
  
  
  او زمزمه کرد: «فکر می‌کنم می‌توانم از عهده این کار بربیایم».
  
  
  توناکا روی فوتون کنارش نشست. دستش را روی پیشانی او کشید و موهایش را نوازش کرد. دستش مثل فوجی کریک خنک بود. دهن نرمش لمسش کرد و بعد خودشو کشید کنار.
  
  
  "در حال حاضر هیچ زمانی برای ما وجود ندارد، اما من آن را می گویم. قول می دهم. اگر به پدرم کمک کنید، همانطور که می دانم کمک خواهید کرد، و اگر هر دوی ما از این وضعیت جان سالم به در ببریم، من هر کاری می کنم تا آنچه را که من برای شما دارم جبران کنم. چه "به هر حال! واضح است، نیک؟"
  
  
  احساس خیلی بهتری داشت. او در برابر اصرار برای فشار دادن بدن باریک او به او مقاومت کرد. سرش را تکان داد. "می بینم توناکا. من تو را به این قول وفا خواهم کرد. حالا پدرت کجاست؟"
  
  
  از جایش بلند شد و از او دور شد. "او در منطقه سانیا زندگی می کند. آیا می دانید؟"
  
  
  سرش را تکان داد. یکی از بدترین مناطق فقیر نشین توکیو. اما او نفهمید. کونیزو ماتو پیر در چنین مکانی چه می کرد؟
  
  
  توناکا فکرش را حدس زد. داشت سیگاری روشن می کرد. او به طور اتفاقی کبریت را روی تاتامی پرتاب کرد.
  
  
  "به تو گفتم که پدرم در حال مرگ است. او سرطان دارد. او بازگشته است تا با مردمش اتا بمیرد. آیا می دانستی که اینها بوراکومین هستند؟"
  
  
  او سرش را تکان داد. "من هیچ نظری نداشتم. مهم است؟"
  
  
  فکر می کرد او زیباست. زیبایی با اخم کردن ناپدید شد. او فکر می‌کرد مهم است. او مدت‌ها پیش مردم خود را ترک کرد و دیگر از حامیان Et دست کشید.
  
  
  چون پیر است و در حال مرگ است، می‌خواهد جبران کند.» او با عصبانیت شانه بالا انداخت. شاید خیلی دیر نباشد - قطعاً زمان آن فرا رسیده است. اما او همه اینها را برای شما توضیح خواهد داد. سپس خواهیم دید - حالا فکر می کنم بهتر است حمام کنی و خودت را تمیز کنی. این به بیماری شما کمک می کند. وقت کم داریم چند ساعت مانده به صبح."
  
  
  نیک بلند شد. کفش هایش گم شده بود، اما در غیر این صورت کاملاً لباس پوشیده بود. کت و شلوار Savile Row دیگر هرگز مثل قبل نخواهد بود. واقعاً احساس کثیفی و پر از ته ریش می کرد. او می‌دانست که زبانش باید چگونه باشد و نمی‌خواست به چشمان خود نگاه کند. طعم مشخصی از بخار در دهانم بود.
  
  
  او اعتراف کرد: "یک حمام ممکن است زندگی من را نجات دهد."
  
  
  به کت و شلوار چروکیده اش اشاره کرد. "تو هنوز باید تغییر کنی. باید از شر آن خلاص شوی. همه چیز آماده است. ما لباس های دیگری برایت داریم. کاغذها. یک جلد کاملاً جدید. سازمان من آن را مرتب کرده است. البته."
  
  
  "به نظر می رسید پدر خیلی سرش شلوغ بود. "ما" کیستیم؟"
  
  
  او یک عبارت ژاپنی را برای او پرتاب کرد که او متوجه نشد. چشمان تیره بلندش باریک شد. این به معنای زنان مبارز ایتا است. این است که ما زن، دختر، مادر هستیم. مردان ما نمی جنگند، یا تعداد آنها بسیار کم است، بنابراین زنان باید. اما او همه چیز را به شما خواهد گفت. من دختری را برای حمام تو می فرستم."
  
  
  "یک لحظه صبر کن توناکا." او دوباره موسیقی را شنید. موسیقی و لرزش بسیار ضعیف است.
  
  
  "ما کجا هستیم؟ کجای توکیو؟"
  
  
  او خاکستر را روی تاتامی انداخت. "روی گینزا. بیشتر شبیه زیر آن. این یکی از معدود مخفیگاه های امن ماست. ما در زیرزمین زیر کاباره الکتریک پالاس هستیم. این موسیقی است که می شنوید. تقریباً نیمه شب است. من واقعاً باید بروم، نیک. خواستن..."
  
  
  "سیگار، یک بطری آبجو خوب و بدانید که انگلیسی خود را از کجا آورده اید. من مدت زیادی است که "prease" را نشنیده ام."
  
  
  نتوانست جلوی لبخندش را بگیرد. دوباره زیباش کرد "رادکلیف. کلاس 63. پدر نمی خواست دخترش این شود، می دانید. فقط من اصرار کردم. اما او در مورد آن هم به شما می گوید. چیزهایی را می فرستم. و باس. دختر. می بینمت. به زودی، نیک."
  
  
  در را پشت سرش بست. نیک که هیچ تفاوتی با بقیه نداشت، به مد شرقی چمباتمه زد و شروع کرد به فکر کردن در مورد آن. در واشنگتن، البته، پرداخت جهنم خواهد بود. هاوک اتاق شکنجه را آماده خواهد کرد. او تصمیم گرفت حداقل فعلاً ورق‌ها را همانطور که داده می‌شد بازی کند. او نمی توانست فوراً بدون اینکه به پیرمرد بگوید که پسر سرگردانش به توکیو سرگردان شده است، با هاک تماس بگیرد. خیر بگذارید رئیس دچار افسردگی شود. شاهین پرنده پیری سخت و متحیر بود و او را نمی کشت.
  
  
  در همین حین، نیک کونیزو ماتا را می بیند و متوجه می شود که چه خبر است. او بدهی خود را به پیرمرد خواهد پرداخت، او این همه هرج و مرج جهنمی را حل خواهد کرد. سپس زمان کافی برای تماس با هاوک و تلاش برای توضیح وجود خواهد داشت.
  
  
  در زدند.
  
  
  "اوهاری نسایی." خوشبختانه او در زمانی که در شانگهای بود به این زبان صحبت می کرد.
  
  
  او میانسال با چهره ای صاف و آرام بود. سجاف های حصیری و لباس خانه چهارخانه پوشیده بود. او سینی با یک بطری ویسکی و یک پاکت سیگار حمل می کرد. او یک حوله کرکی بزرگ را روی بازوی خود حمل کرد. لبخند دندان آلومینیمی به نیک زد.
  
  
  "Konbanwa، Carter-san. در اینجا چیزی برای شما وجود دارد. Bassu آماده است. آیا شما می خواهید hubba-hubba؟"
  
  
  نیک به او لبخند زد. "هوبا-هوبا نکن. اول بنوش. اول سیگار بکش. بعد شاید نمردم و بتوانم از باسو لذت ببرم. O namee wa?"
  
  
  دندان های آلومینیومی برق زدند. "من سوزی هستم."
  
  
  یک بطری ویسکی از سینی درآورد و خم شد. نهنگ سفید پیر! در مورد آنچه می توانید از مکانی به نام قصر الکتریکی انتظار داشته باشید.
  
  
  "سوزی، ها؟ یک لیوان می آوری؟"
  
  
  "بدون چمن."
  
  
  . درب بطری را باز کرد. چیز بوی بدی می داد. اما او به یک جرعه، فقط یک جرعه، نیاز داشت تا او را بیرون بکشد و این کار را آغاز کند - هر ماموریتی که بود. بطری را داد و به سوزی تعظیم کرد. "سلامتی، زیبایی. گوکنکو در شوکو شیماسو!" زیر لب زمزمه کرد: مال من هم. او ناگهان متوجه شد که سرگرمی و بازی تمام شده است. از این به بعد بازی برای همیشه باقی می ماند و همه توپ ها نزد برنده می ماند.
  
  
  سوزی نیشخندی زد و بعد اخم کرد. "باسو آماده است. گرم است. سریع بیا یا سرد باش." و حوله بزرگ را به طور معناداری در هوا تکان داد.
  
  
  توضیح دادن به سوزی که می تواند پشتش را پاک کند فایده ای نداشت. سوزی رئیس بود. او را به مخزن بخار هل داد و دست به کار شد و باس را به او داد نه او. او چیزی را از دست نداد.
  
  
  توناکا در حالی که به اتاق کوچک برگشت منتظر ماند. روی فرش کنار تخت یک توده لباس بود. نیک با نفرت به لباس ها نگاه کرد. "من باید چی باشم؟ ولگرد؟"
  
  
  "به نوعی، بله." کیف پول پاره شده ای به او داد. این شامل یک دسته ضخیم ین جدید و تعداد زیادی کارت بود که اکثر آنها پاره شده بودند. نیک به سرعت از میان آنها دوید.
  
  
  توناکا توضیح داد: «اسم شما پیت فرمونت است. «فکر می‌کنم شما یک تنبل هستید. شما یک روزنامه‌نگار و نویسنده مستقل و یک الکلی هستید.
  
  
  شما سال ها در ساحل شرقی زندگی کردید. هر چند وقت یکبار شما یک داستان یا مقاله را در ایالات متحده می فروشید و وقتی چک به دستتان می رسد، به هجوم می روید. اینجاست که پیت فرمونت واقعی اکنون - روی یک خم کن - است. پس چیزی برای نگرانی ندارید. شما دو نفر در اطراف ژاپن نخواهید دوید. حالا بهتره لباس بپوشی "
  
  
  او یک شلوارک و یک پیراهن آبی، ارزان و نو، هنوز در کیسه های پلاستیکی به او داد. "از یکی از دخترها خواستم آنها را بخرد. چیزهای پیت خیلی کثیف است. او خیلی از خودش مراقبت نمی کند."
  
  
  نیک عبای کوتاهی را که سوزی به او داده بود در آورد و شورتش را پوشید. توناکا با بی حوصلگی تماشا کرد. او به یاد آورد که او قبلاً همه اینها را دیده بود. هیچ رازی از این کودک وجود ندارد.
  
  
  "پس واقعا یک پیت فرمونت وجود دارد، نه؟ و شما تضمین می کنید که تا زمانی که من کار می کنم پخش نمی شود؟ این خوب است، اما جنبه دیگری وجود دارد. همه در توکیو باید این شخصیت را بشناسند."
  
  
  داشت سیگاری روشن می کرد. "دور از دید او کار سختی نخواهد بود. او مست مرده است. تا زمانی که پول داشته باشد روزها همینطور می ماند. به هر حال نمی تواند جایی برود - اینها تنها لباس های او هستند."
  
  
  نیک مکث کرد و سنجاق هایی را از پیراهن جدیدش بیرون کشید. "یعنی تو لباس پسر رو دزدیدی؟ تنها لباسش؟"
  
  
  توناکا شانه بالا انداخت. چرا که نه؟ به هر لباسی احتیاج دارم. او بطری و دخترش را دارد، و این تنها چیزی است که به آن اهمیت می‌دهد. عجله کن، نیک. می‌خواهم چیزی به تو نشان دهم.»
  
  
  "بله، مم صاحب."
  
  
  کت و شلوار را با دقت بالا آورد. این یک زمانی یک کت و شلوار خوب بود. مدتها پیش در هنگ کنگ ساخته شد - نیک خیاط را می شناخت. او به داخل آن رفت و متوجه بوی بسیار متمایز عرق و سن شد. کاملا جا افتاد. "دوست شما پیت مرد بزرگی است."
  
  
  "حالا بقیه."
  
  
  نیک کفش هایی با پاشنه های ترک خورده و کوبیده پوشید. کراوات پاره شده و لکه دار شده بود. بارانی که او به او داد متعلق به ابرکرومبی و فیچ در دوران یخبندان بود. او کثیف بود، بدون کمربند.
  
  
  نیک در حالی که بارانی اش را پوشید، زمزمه کرد: «این مرد واقعا مست است. خدایا، او چگونه می تواند بو را تحمل کند؟»
  
  
  توناکا لبخند نزد. "می دانم. بیچاره پیت. اما وقتی توسط UP، AP، هنگ کنگ تایمز و سنگاپور تایمز، و آساهی، یومیوری و اوزاکا اخراج شدی، حدس می‌زنم دیگر برایت مهم نیست. اینجا... کلاه."
  
  
  نیک با تعجب به این نگاه کرد. شاهکار بود وقتی دنیا جوان بود، این تازه بود. کثیف، چروکیده، پاره شده، آغشته به عرق و بی شکل، همچنان پرهای مایل به قرمز پاره شده را در نواری آغشته به نمک داشت. آخرین ژست سرکشی، آخرین چالش با سرنوشت.
  
  
  او به دختر گفت: «دوست دارم وقتی همه چیز تمام شد با پیت فرمونت ملاقات کنم. او باید نمونه ای از قانون بقا باشد.» چیزی که نیک درک خوبی از خودش داشت.
  
  
  او به صراحت موافقت کرد: "شاید." "اونجا بایست و اجازه بده نگاهت کنم. هوممم - از دور به پیت رد میشی. نه نزدیک، چون شبیه او نیستی. خیلی مهم نیست. کاغذهایش مهم هستند، مثل جلد تو و من شک دارم که کسی را ملاقات کنی-" هرکسی که پیت را خوب می شناسد. پدر می گوید آنها متوجه نمی شوند. به یاد داشته باشید، این تمام نقشه اوست. من فقط دستورالعمل های خود را دنبال می کنم.
  
  
  نیک چشمانش را به او ریز کرد. "تو واقعا از پیرمردت خوشت نمیاد، نه؟"
  
  
  صورتش مثل ماسک کابوکی سفت شد. "من به پدرم احترام می گذارم. نیازی نیست او را دوست داشته باشم. حالا بیا. چیزی هست که باید ببینی. من آن را تا آخر حفظ کردم چون... چون می خواهم این مکان را با ذهنیت درست ترک کنی. و سپس امنیت شما."
  
  
  نیک به دنبال او تا در گفت: می دانم. "تو روانشناس کوچک بزرگی هستی."
  
  
  او را از راهرو به سمت پله های باریک هدایت کرد. آهنگ هنوز از جایی بالای سرش می آمد. تقلید بیتلز کلاید سان و چهار کرم ابریشمش. نیک کارتر در حالی که به دنبال توناکا از پله ها پایین می رفت سرش را به نشانه ی عدم تایید بی صدا تکان داد. موسیقی مد روز او را بی تفاوت گذاشت. او به هیچ وجه یک آقا مسن نبود، اما آنقدر هم جوان نبود. هیچ کس اینقدر جوان نبود!
  
  
  فرود آمدند و افتادند. هوا سردتر شد و صدای چکه آب شنید. توناکا حالا از یک چراغ قوه کوچک استفاده می کرد.
  
  
  "این مکان چند سرداب دارد؟"
  
  
  "بسیاری. این قسمت از توکیو بسیار قدیمی است. ما دقیقاً در زیر یک کارخانه ریخته گری نقره قدیمی هستیم. جین. آنها از این سیاه چال ها برای ذخیره میله ها و سکه ها استفاده می کردند."
  
  
  آنها به پایین رسیدند، سپس در امتداد یک راهرو عرضی به داخل یک کابین تاریک رفتند. دختر سوئیچ را تکان داد و یک لامپ زرد کم رنگ سقف را روشن کرد. او به جسدی روی میز معمولی در مرکز اتاق اشاره کرد.
  
  
  "پدر می خواست شما این را ببینید. اول. قبل از اینکه تعهدی غیر قابل برگشت بدهید." یک چراغ قوه به او داد. "اینجا. از نزدیک نگاه کن. اگر ببازیم این اتفاق برای ما خواهد افتاد."
  
  
  نیک چراغ قوه را گرفت. "فکر می کردم به من خیانت شده است."
  
  
  "نه واقعا. پدر می گوید نه. اگر در این مرحله می خواهید عقب نشینی کنید، ما باید شما را سوار هواپیمای بعدی به ایالات متحده کنیم."
  
  
  کارتر اخم کرد و سپس لبخندی ترش زد.
  
  
  پیر کونیزو می دانست که قرار است چه کار کند. او می دانست که کارتر می تواند چیزهای زیادی باشد، اما مرغ یکی از آنها نبود.
  
  
  چراغ قوه را به سمت جسد گرفت و به دقت بررسی کرد. او به اندازه کافی با اجساد و مرگ آشنا بود تا بلافاصله بفهمد که این مرد در عذاب طاقت فرسا مرده است.
  
  
  جسد متعلق به یک مرد میانسال ژاپنی بود که چشمانش بسته بود. نیک بسیاری از زخم های کوچکی را که مرد را از گردن تا مچ پا پوشانده بود بررسی کرد. باید هزار نفر باشند! دهان های کوچک، خون آلود و شکاف در گوشت. نه آنقدر عمیق که خودت را بکشی هیچ کدام در یک مکان حیاتی. اما همه آنها را با هم جمع کنید و فرد به آرامی خونریزی خواهد کرد تا حد مرگ. این ساعت ها طول خواهد کشید. و وحشت، شوک وجود خواهد داشت...
  
  
  توناکا خیلی دور زیر سایه یک لامپ زرد کوچک ایستاده بود. بوی سیگارش به او رسید، تند و تند در بوی سرد و مرگبار اتاق.
  
  
  او گفت: "خالکوبی را می بینی؟"
  
  
  او به آن نگاه کرد. این او را متحیر کرد. مجسمه آبی کوچک بودا - با چاقوهایی که در آن چسبانده شده است. روی بازوی چپ، داخل، بالای آرنج بود.
  
  
  نیک گفت: «من می توانم آن را ببینم. "این یعنی چی؟"
  
  
  "انجمن بودای خونین. نام او ساداناگا بود. او اتا، بوراکومین بود. مانند من - و پدرم. مانند میلیون ها نفر از ما. اما چینی ها، چیکوم ها، او را مجبور کردند که به انجمن بپیوندد و برای آنها کار کند. اما ساداناگا مرد شجاعی بود - او عصیان کرد و همچنین برای ما کار کرد. او از چیکوم ها گزارش می داد.
  
  
  توناکا ته سیگار درخشان را دور انداخت. "آنها متوجه شدند. شما نتیجه را می بینید. و آقای کارتر، اگر به ما کمک کنید با آن روبرو خواهید شد. و این فقط بخشی از آن است."
  
  
  نیک عقب رفت و دوباره چراغ قوه را روی بدنش کشید. زخم های کوچولوی ساکتی روی سرش فرو رفته بود. چراغ را خاموش کرد و به سمت دختر برگشت. "به نظر می رسد مرگ با هزاران بریدگی - اما من فکر می کردم این اتفاق برای رونین افتاده است."
  
  
  "چینی ها آن را بازگردانده اند. به شکلی به روز و مدرن. خواهید دید. پدر من مدلی از ماشینی دارد که برای تنبیه هرکسی که از آنها سرپیچی می کند استفاده می کنند. بیا. اینجا سرد است."
  
  
  آنها به اتاق کوچکی که نیک از خواب بیدار شده بود بازگشتند. موسیقی همچنان پخش می‌شد، می‌پیچید و می‌لرزید. او به نوعی ساعت مچی خود را گم کرد.
  
  
  توناکا به او گفت ساعت یک و ربع بود.
  
  
  او گفت: «نمی‌خواهم بخوابم. شاید همین الان بروم و پیش پدرت بروم. زنگ بزن و بگو در راه هستم.»
  
  
  "او تلفن ندارد. هوشمند نیست. اما من به موقع برای او پیام خواهم فرستاد. ممکن است حق با شما باشد - در این ساعت ها راحت تر است در توکیو رفت و آمد کنید. اما صبر کنید - اگر الان می روید. پدرم به خاطر می‌آورد که می‌دانم این همان چیزی نیست که تو به آن عادت کرده‌ای، اما این تمام چیزی است که ما داریم.
  
  
  به سمت کابینت کوچکی در گوشه اتاق رفت و جلوی آن زانو زد. شلوار خط صاف باسن و باسن او را در آغوش گرفته بود و گوشت تنگ را محدود می کرد.
  
  
  او با یک تپانچه سنگین که با درخشش سیاه روغنی می درخشید، بازگشت. او آن را به همراه دو گیره یدکی به او داد. "بسیار سنگین است. من خودم نمی توانستم از آن استفاده کنم. از زمان اشغال پنهان شده است. فکر می کنم وضعیت خوبی دارد. حدس می زنم برخی از YANKE آن را با سیگار و آبجو یا یک دختر عوض کرده اند."
  
  
  یک کلت قدیمی 0.45، 1911 بود. نیک مدتی بود که شلیک نکرده بود، اما با آن آشنا بود. این اسلحه در بیش از پنجاه یارد بسیار نادرست بود، اما در این محدوده می‌توانست یک گاو نر را متوقف کند. در واقع، برای جلوگیری از افراط در فیلیپین طراحی شده است.
  
  
  او کلیپ کامل را منتشر کرد و وسایل ایمنی را بررسی کرد، سپس گلوله ها را روی بالش تخت انداخت. آنها ضخیم، صاف و کشنده دراز کشیده اند و مس در نور می درخشد. نیک فنرهای مجله را در تمام کلیپ ها چک کرد. آنها انجام خواهند داد. درست مثل کالیبر 0.45 قدیمی - البته ویلهلمینا نبود، اما تپانچه دیگری وجود نداشت. و او می‌توانست رکاب رکابی هوگو را که روی دست راستش در غلاف فنر جیرش فشار داده بود کنار بگذارد، اما اینطور نبود. او مجبور بود از وسایل بداهه استفاده کند. کلت را داخل کمربندش کرد و دکمه های کتش را روی آن بست. متورم شد، اما نه زیاد.
  
  
  توناکا با دقت او را تماشا کرد. تایید او را در چشمان تیره اش احساس کرد. در واقع دختر خوشبین تر بود. او با دیدن یک حرفه ای می شناخت.
  
  
  یک جاکلیدی چرمی کوچک به او داد. "یک داتسون در پارکینگ پشت فروشگاه بزرگ San-ai وجود دارد. آیا آن را می شناسید؟"
  
  
  "من آن را می دانم." این یک ساختمان لوله‌ای شکل در نزدیکی گینزا بود که روی پد آن شبیه موشکی عظیم به نظر می‌رسید.
  
  
  "بسیار خوب. این شماره مجوز است." یک تکه کاغذ به او داد. "ماشین را می توان دنبال کرد. من فکر نمی کنم، اما شاید. فقط باید از این فرصت استفاده کنید. آیا می دانید چگونه به منطقه سانیا بروید؟"
  
  
  "من فکر می کنم اینطور است. از اتوبان به سمت شاوا دری بروید، سپس پیاده شوید و به سمت استادیوم بیسبال بروید. سمت راست میجی دوری را قطع کنید و این باید من را به جایی نزدیک پل نامیداباشی برساند. درست است؟"
  
  
  به او نزدیک تر شد. "دقیقا.
  
  
  توکیو را خوب می‌شناسی.»
  
  
  "آنطور که باید خوب نیست، اما می توانم از پس آن بر بیایم. مثل نیویورک است - همه چیز را خراب می کنند و دوباره می سازند."
  
  
  توناکا حالا نزدیکتر شده بود و تقریباً او را لمس می کرد. لبخندش غمگین بود. "نه در منطقه سانیا - هنوز یک محله فقیر نشین است. احتمالاً باید نزدیک پل پارک کنید و به داخل بروید. خیابان های زیادی وجود ندارد."
  
  
  "میدانم." او محله های فقیر نشین را در سراسر جهان دید. من آنها را دیدم و آنها را بو کردم - کود، کثافت و زباله های انسانی. سگ هایی که مدفوع خود را می خوردند. نوزادانی که هرگز فرصتی نخواهند داشت و سالمندانی که بدون آبرو منتظر مرگ هستند. کونیزو ماتو، که اتا، بوراکومین بود، باید به شدت نسبت به مردم خود احساس کند تا به مکانی مانند سانیا برگردند تا بمیرند.
  
  
  او در آغوش او بود. او بدن باریک خود را به بدن سخت بزرگ او فشار داد. از دیدن اشک در چشمان بلند بادامی اش تعجب کرد.
  
  
  به او گفت: پس برو. "خدا با شما باشد. من هر کاری که از دستم بر می آمد انجام دادم، از پدر بزرگوارم با تمام جزئیات اطاعت کردم. آیا احترام مرا به او برسانید؟"
  
  
  نیک او را با مهربانی در آغوش گرفت. او می لرزید و کمی بوی چوب صندل در موهایش مشهود بود.
  
  
  "فقط احترام شما؟ نه عشق شما؟"
  
  
  او به او نگاه نکرد. سرش را تکان داد. "نه. همانطور که من می گویم. اما به آن فکر نکن - این بین من و پدرم است. من و تو با هم تفاوت داریم." کمی از او فاصله گرفت. "من یک قول دارم، نیک. امیدوارم که مرا مجبور به انجام آن کنی."
  
  
  "من انجام خواهم داد."
  
  
  او را بوسید. دهانش معطر، نرم، مرطوب و انعطاف پذیر بود، مثل غنچه رز. همانطور که او گمان می کرد، او سوتین نپوشیده بود و احساس کرد سینه هایش به او فشار می آورد. یک لحظه شانه به زانو ایستادند و لرزش او شدت گرفت و نفسش خشن شد. سپس او را هل داد. "نه! نمی‌توانی. همین - بیا داخل، من به تو نشان می‌دهم که چگونه این مکان را ترک کنی. اذیت نکن - به اینجا برنمی‌گردی."
  
  
  وقتی از اتاق بیرون رفتند، به او رسید. "در مورد این بدن چطور؟"
  
  
  نگرانی ما این است.
  
  
  پنج دقیقه بعد، نیک کارتر لمس ملایمی از باران آوریل را روی صورت خود احساس کرد. در واقع، به سختی بیش از یک مه وجود داشت، و پس از شرایط تنگ زیرزمین، خنک و آرام بخش بود. ردی از سرما در هوا بود و دکمه های شنل قدیمی را دور گردنش بست.
  
  
  توناکا او را به یک کوچه هدایت کرد. آسمان تاریک و تیره بالای سر، نورهای نئونی گینزا را در نیم بلوک دورتر منعکس می کرد. دیر شده بود، اما خیابان همچنان می چرخید. نیک در حین راه رفتن، دو بو را حس کرد که با توکیو مرتبط بود - نودل داغ و بتن تازه ریخته شده. سمت راست او یک فضای مسطح متروکه بود که زیرزمین جدیدی در آن حفر می شد. بوی بتن قوی تر بود. جرثقیل های داخل سوراخ شبیه لک لک های خوابیده زیر باران بودند.
  
  
  به داخل کوچه رفت و به سمت خود گینزا برگشت. او از یک بلوک از تئاتر نیچیگکی پیاده شد. در گوشه ای ایستاد و سیگاری روشن کرد، در حالی که اجازه داد چشمانش سرگردان شود و صحنه دیوانه وار را ببیند. حوالی ساعت سه بامداد، گینزا کمی خنک شده بود، اما هنوز یخ نکرده بود. جریان ترافیک کم شد، اما انباشته شد. مردم همچنان در این خیابان فوق العاده بالا و پایین می رفتند. رشته فروشان همچنان در شیپور می نواختند. موسیقی گستاخانه از هزاران میله سرازیر شد. در جایی یک سامیسن به آرامی زنگ زد. یک تراموا دیروقت از کنارش گذشت. بالاتر از همه اینها، گویی آسمان با جویبارهای رنگارنگ تراوش می کند که توسط موج نورانی نئون شسته شده است. توکیو گستاخ، مزاحم، حرامزاده غرب. زاده شده از تجاوز به یک دختر شایسته شرق.
  
  
  یک ریکشا از آنجا رد شد؛ یک آدم خونسرد با سرش پایین دوید. ملوان یانکی و زن شیرین ژاپنی در آغوش محکمی بودند. نیک لبخند زد. شما هرگز چنین چیزی را دیگر ندیدید. ریکشاها آنها مثل پاپوش یا کیمونا و اوبی از مد افتاده بودند. ژاپن جوان شیک بود - و هیپی های زیادی وجود داشت.
  
  
  در بالا سمت راست، درست زیر ابرها، یک چراغ هشدار بر روی برج توکیو در پارک شیبا چشمک زد. در آن سوی خیابان، چراغ‌های نئونی درخشان یکی از شعبه‌های چیس منهتن به ژاپنی و انگلیسی به او گفت که دوستی دارد. لبخند نیک کمی ترش بود. او شک داشت که S-M در وضعیت فعلی او کمک زیادی کند. سیگار جدیدی روشن کرد و رفت. دید محیطی او عالی بود و دو پلیس کوچک و منظم را دید که با لباس های آبی و دستکش های سفید به سمت چپ او نزدیک می شدند. آنها به آرامی راه می رفتند، چماق های خود را تکان می دادند و با یکدیگر صحبت می کردند، تقریباً معمولی و بی ضرر، اما ریسک کردن فایده ای نداشت.
  
  
  نیک چند بلوک دورتر رفت و رد خود را حفظ کرد. هیچ چی. او ناگهان احساس گرسنگی شدید کرد و در یک بار تمپورا با نور روشن ایستاد و یک ظرف بزرگ از سبزیجات و میگو سرخ شده در خمیر خورد. ین را روی تخته سنگی گذاشت و بیرون رفت. هیچکس کوچکترین توجهی به او نکرد.
  
  
  او گینزا را ترک کرد، از یک کوچه رفت و از عقب وارد پارکینگ San-ai شد. لامپ های سدیم مه آبی-سبز را بر روی 12 اتومبیل ایجاد می کنند.
  
  
  اینجا. داتسون سیاه جایی بود که توناکا گفت. او گواهینامه خود را بررسی کرد، کاغذ را پیچید تا سیگار دیگری پیدا کند، سپس وارد شد و از محل خارج شد. نه چراغی، نه سایه ای از ماشینی که او را تعقیب می کند. تا اینجا به نظر خوب بود.
  
  
  همانطور که او نشست، یک 0.45 سنگین کشاله ران او را سوراخ کرد. آن را روی صندلی کنارش گذاشت.
  
  
  او با احتیاط رانندگی کرد و حداکثر سرعت 20 مایلی را رعایت کرد تا اینکه در یک بزرگراه جدید ادغام شد و به سمت شمال رفت. سپس سرعت را به 50 کیلومتر در ساعت رساند که هنوز در شب بود. او به تمام علائم و علائم جاده اطاعت کرد. باران شدیدتر شد و او شیشه راننده را تقریبا تا انتها بالا برد. وقتی ماشین کوچک خفه شد، بوی عرق و خاک کت و شلوار پیت فرمونت را حس کرد. در این ساعت ترافیک کمی در توکیو وجود داشت و او هیچ ماشین پلیسی را ندید. او سپاسگزار بود. اگر پلیس او را حتی برای یک چک معمولی متوقف می کرد، ظاهر و بوییدن شبیه او کمی سخت می شد. و توضیح با یک تپانچه کالیبر 45 دشوار خواهد بود. نیک پلیس توکیو را از تجربه گذشته می شناخت. آنها سرسخت و کارآمد بودند - همچنین معروف بودند که یک نفر را در کیسه سنگی می انداختند و به راحتی او را برای روزها فراموش می کردند.
  
  
  او از پارک Ueno در سمت چپ خود گذشت. استادیوم بیسوبورو اکنون نزدیک است. او تصمیم گرفت ماشین را در پارکینگ ایستگاه مینووا در خط جوبان رها کند و از طریق پل نامیداباشی به منطقه سانیا برود - در قدیم جنایتکاران را اینجا اعدام می کردند.
  
  
  ایستگاه کوچک حومه شهر در شب بارانی دردناک تاریک و متروک بود. یک ماشین در پارکینگ بود - یک جالوپی قدیمی بدون لاستیک. نیک داتسون را قفل کرد، 0.45 را دوباره چک کرد و آن را در کمربندش گرفت. کلاه پاره پاره اش را پایین کشید، یقه اش را بالا گرفت و به سمت باران تاریک رفت. در جایی سگی خسته زوزه کشید - فریادی از تنهایی و ناامیدی در آن ساعت متروک قبل از صبح. نیک ادامه داد. توناکا به او چراغ قوه می داد و او هر از گاهی از آن استفاده می کرد. تابلوهای خیابان به صورت تصادفی و اغلب گم شده بودند، اما او یک ایده کلی از اینکه کجاست داشت. و حس جهت گیری او تیز بود.
  
  
  پس از عبور از پل نامیداباشی، خود را در خود سانیا یافت. نسیم ملایمی از رودخانه سومیدا بوی تعفن صنعتی کارخانه های اطراف را می برد. بوی سنگین و تند دیگری در هوای مرطوب آویزان بود - بوی خون خشک شده و روده های پوسیده. کشتارگاه ها تعداد زیادی از آنها در سانیا بودند، و او به یاد آورد که بسیاری از اتاها، بوراکومین ها، مشغول کشتن و پوست کندن حیوانات بودند. یکی از معدود مشاغل مشمئز کننده ای که به عنوان یک کلاس در دسترس آنهاست.
  
  
  به گوشه ای رفت. الان باید اینجا باشه اینجا تعدادی پناهگاه شبانه وجود داشت. یک تابلوی کاغذی، ضد آب و هوا و نورپردازی شده توسط یک فانوس نفتی، تختی را به قیمت 20 ین ارائه می داد. پنج سنت.
  
  
  او تنها کسی بود که در این مهلکه بود. باران خاکستری به آرامی خش خش کرد و بر شنل قدیمی او پاشید. نیک تصمیم گرفت که باید حدود یک بلوک از مقصدش فاصله داشته باشد. خیلی مهم نبود چون حالا باید اعتراف می کرد که گم شده است. مگر اینکه توناکا تماسی برقرار کند، رئیس همان طور است که قول داده بود.
  
  
  "کارتر سان؟"
  
  
  یک آه، یک زمزمه، یک صدای خیالی بالای فریاد باران؟ نیک تنش کرد، دستش را روی قنداق سرد کالیبر 45 گذاشت و به اطراف نگاه کرد. هیچ چی. هیچکس. هيچ كس.
  
  
  "کارتر سان؟"
  
  
  صدا با وزش باد بلندتر شد، تیز. نیک تا شب صحبت کرد. "بله. من کارتر سان هستم. کجایی؟"
  
  
  "از این طرف، کارتر سان، بین ساختمان ها. برو به آن که چراغ دارد."
  
  
  نیک کلت را از کمربندش بیرون کشید و ایمنی را برداشت. به سمت جایی رفت که چراغ نفتی پشت تابلوی کاغذی می سوخت.
  
  
  "اینجا، کارتر سان. به پایین نگاه کن. زیر خودت."
  
  
  بین ساختمان ها فضای باریکی وجود داشت که سه پله به پایین می رفت. مردی پای پله ها زیر بارانی کاهی نشست.
  
  
  نیک بالای پله ها ایستاد. "آیا می توانم از نور استفاده کنم؟"
  
  
  "فقط برای یک ثانیه، کارتر سان. خطرناک است."
  
  
  "از کجا میدونی که من کارتر سان هستم؟" - نیک زمزمه کرد.
  
  
  او نمی توانست شانه های پیری را که زیر تشک شانه می زدند ببیند، اما حدس زد. "این فرصتی است که من از آن استفاده می کنم، اما او گفت که شما می آیید. و اگر کارتر سان هستید، باید شما را به کونیزو ماتو هدایت کنم. اگر کارتر سان نیستید، پس یکی از آنها هستید و تو مرا می کشی"
  
  
  "من کارتر سان هستم. کونیزو ماتو کجاست؟"
  
  
  برای لحظه ای نور را به پله ها تاباند. چشمان درخشان و مهره ای درخشش را منعکس می کرد. دسته ای از موهای خاکستری، چهره ای کهن، سوخته از زمان و مشکلات. مثل خود تایم زیر تشک خم شد. او بیست ین برای تخت نداشت. اما او زندگی کرد، صحبت کرد، به مردمش کمک کرد.
  
  
  نیک چراغ را خاموش کرد. "جایی که؟"
  
  
  از پله ها کنار من پایین بروید و مستقیماً از راهرو برگردید. تا جایی که ممکن است. مراقب سگ ها باشید. آنها اینجا می خوابند و وحشی و گرسنه هستند. در انتهای این گذرگاه یک گذرگاه دیگر وجود دارد. به سمت راست - تا جایی که می‌توانی برو، خانه بزرگی است، بزرگ‌تر از آن چیزی که فکر می‌کنی، و بیرون در چراغ قرمز است. برو کارتر سان.
  
  
  نیک یک اسکناس واضح از کیف پول کثیف پیت فرمونت بیرون کشید. او قرار داده
  
  
  وقتی عبور کرد زیر تشک بود. "متشکرم، پاپا سان. این پول است. استخوان های قدیمی شما راحت تر می توانند در رختخواب دراز بکشند."
  
  
  "آریگاتو، کارتر سان."
  
  
  "ایتاشیماشیت!"
  
  
  نیک با احتیاط در راهرو قدم زد و با انگشتانش خانه های به هم ریخته را در دو طرف لمس کرد. بوی وحشتناکی بود و پا به گل چسبنده گذاشت. او به طور تصادفی به سگ لگد زد، اما این موجود فقط ناله کرد و خزید.
  
  
  او چرخید و برای چیزی که تخمین زده بود نیم بلوک بود به حرکت ادامه داد. دو طرف کلبه ها، انبوهی از قلع، کاغذ و جعبه های بسته بندی قدیمی - هر چیزی که بتوان آن را نجات داد یا به سرقت برد و برای ساختن خانه استفاده کرد. گهگاه نوری کم نور می دید یا صدای گریه کودکی را می شنید. باران ساکنان، باتای بوراکو، ژنده پوشان و استخوان شکنان زندگی را عزادار کرد. گربه لاغر به نیک تف کرد و تا شب فرار کرد.
  
  
  بعد دید. نور قرمز کم پشت در کاغذی. فقط در صورتی قابل مشاهده است که به دنبال آن بودید. او لبخند تلخی زد و به طور خلاصه به دوران جوانی خود در شهری در غرب میانه فکر کرد، جایی که دختران کارخانه ابریشم واقعی چراغ قرمز را در پنجره های خود نگه می داشتند.
  
  
  باران که ناگهان باد گرفتار خالکوبی روی در کاغذی شد. نیک به آرامی در زد. او یک قدم به عقب رفت، یک قدم به سمت راست، کلت آماده پرتاب سرب در شب شد. احساس عجیب خیال پردازی، غیرواقعی بودن، که از زمان مصرف مواد مخدر او را درگیر کرده بود، اکنون ناپدید شد. حالا او AX-Man بود. او کیل مستر بود. و کار کرد.
  
  
  درب کاغذی با آهی خفیف به کناری رفت و چهره ای بزرگ و کم نور آن را اشغال کرد.
  
  
  "بریدگی کوچک؟"
  
  
  این صدای کونیزو ماتو بود، اما اینطور نبود. نه همان صدایی که نیک از سالها پیش آن را به خاطر می آورد. صدایی قدیمی بود، صدایی مریض، و تکرار می کرد: «نیک؟»
  
  
  "بله، کونیزو. نیک کارتر. می فهمم که می خواستی من را ببینی."
  
  
  نیک فکر کرد که همه چیز را در نظر بگیریم، این احتمالاً دست کم گرفتن قرن بود.
  
  
  
  فصل 6
  
  
  
  
  
  خانه با فانوس های کاغذی کم نور شده بود. کونیزو به ماتا گفت: «اینطور نیست که من از آداب و رسوم قدیمی پیروی کنم.» «نور ضعیف در این زمینه یک مزیت است. مخصوصا الان که جنگ کوچک خودم را به کمونیست های چینی اعلام کرده ام. آیا دخترم این موضوع را به شما گفته است؟"
  
  
  نیک گفت: "کمی." "نه زیاد. او گفت تو همه چیز را روشن می کنی. ای کاش این کار را می کردی. چیزهای زیادی وجود دارد که من را متحیر می کند."
  
  
  اتاق متناسب بود و به سبک ژاپنی مبله شده بود. تشک های حصیری، یک میز کم روی تاتامی، گل های روی دیوار از کاغذ برنج، بالش های نرم دور میز. فنجان های کوچک و یک بطری ساکی روی میز بود.
  
  
  ماتو به بالش اشاره کرد. "تو باید روی زمین بنشینی، دوست قدیمی من. اما اول - آیا قفسه من را آورده ای؟ من برای آن ارزش زیادی قائل هستم و می خواهم هنگام مرگ با من باشد." این یک بیان ساده از واقعیت بدون احساسات بود.
  
  
  نیک قفل را از جیبش بیرون آورد و به او داد. اگر توناکا نبود، او آن را فراموش می کرد. به او گفت: پیرمرد آن را خواهد خواست.
  
  
  ماتو دیسک طلا و یشم را گرفت و در کشوی میز گذاشت. روبروی نیک روی میز نشست و دستش را به سمت یک بطری ساکی برد. "ما در مراسم نمی ایستیم، دوست قدیمی من، اما وقت برای کمی نوشیدنی برای یادآوری تمام دیروزها وجود دارد. خیلی خوب شد که آمدی."
  
  
  نیک لبخند زد. "من انتخاب خیلی کمی داشتم، کونیزو. آیا او به شما گفت که چگونه او و دیگر پیشاهنگانش مرا به اینجا رساندند؟"
  
  
  او به من گفت. او دختری بسیار مطیع است، اما من واقعاً نمی‌خواستم او تا این حد افراط کند. شاید با دستوراتم کمی بیش از حد غیرتمند بودم. فقط امیدوارم بتواند شما را متقاعد کند. او ساکی را در فنجان های پوسته تخم مرغ ریخت.
  
  
  نیک کارتر شانه بالا انداخت. "او مرا متقاعد کرد. فراموشش کن. کونیزو. به هر حال وقتی متوجه جدی بودن موضوع می شدم، می آمدم. فقط ممکن است در توضیح دادن مسائل به رئیسم کمی مشکل داشته باشم."
  
  
  "دیوید هاوک؟" ماتو یک فنجان ساکی به او داد.
  
  
  "آیا این را می دانی؟"
  
  
  ماتو سری تکان داد و کمی ساکی نوشید. او هنوز مانند یک کشتی گیر سومو ساخته شده بود، اما اکنون سن او را در لباسی شل و ول می پوشاند و ویژگی هایش بیش از حد تیز بود. چشم‌هایش عمیق بود و کیسه‌های بزرگی زیر آن‌ها قرار داشت و در تب و چیز دیگری که او را می‌خورد می‌سوختند.
  
  
  دوباره سرش را تکان داد. "من همیشه خیلی بیشتر از چیزی که فکر می کردی می دانستم، نیک. در مورد تو و AX. تو مرا به عنوان یک دوست، به عنوان معلم کاراته و جودو خود می شناختی. من برای اطلاعات ژاپنی کار می کردم."
  
  
  این چیزی است که توناکا به من گفت.
  
  
  "بله. بالاخره این را به او گفتم. چیزی که او نتوانست به شما بگوید، زیرا نمی داند - تعداد کمی از مردم می دانند - این است که من در تمام این سال ها یک مامور مضاعف بودم. همچنین برای انگلیسی ها کار می کردم.
  
  
  نیک ساکی جرعه جرعه خورد. او به خصوص تعجب نکرد، اگرچه برای او خبری بود. چشم از مسلسل کوتاه سوئدی «K» که ماتو آورده بود - روی میز گذاشته بود - برنداشت و چیزی نگفت. ماتو هزاران مایل سفر کرد تا با او صحبت کند. وقتی آماده شد، این کار را می کند. نیک منتظر بود.
  
  
  ماتو هنوز برای شروع رسیدگی به پرونده ها آماده نبود. به بطری ساکی خیره شد. باران روی پشت بام رگتایم متالیک می نواخت. یک نفر در جایی از خانه سرفه کرد. بریدگی کوچک
  
  
  گوشش را کج کرد و به مرد بزرگ نگاه کرد.
  
  
  "بنده. پسر خوب. ما می توانیم به او اعتماد کنیم."
  
  
  نیک فنجانش را دوباره با ساکی پر کرد و سیگاری روشن کرد. ماتو نپذیرفت. دکتر من اجازه نمی دهد. او دروغگو است و می گوید من مدت زیادی زنده خواهم ماند. دستی به شکم بزرگش زد. "من بهتر می دانم. این سرطان دارد مرا زنده می خورد. آیا دخترم به آن اشاره کرده است؟"
  
  
  "چیزی از این". دکتر دروغگو بود کیل مستر وقتی مرگ را روی صورت مردی نوشته بود می دانست.
  
  
  کونیزو ماتو آهی کشید. "من به خودم شش ماه فرصت می دهم. زمان زیادی برای انجام کاری که دوست دارم انجام دهم ندارم. شرم آور است. اما پس از آن، حدس می زنم، همیشه اینطوری می شود - کسی به تعویق می اندازد و به تعویق می اندازد و به تعویق می اندازد، و آنگاه یک روز مرگ فرا می رسد و زمان می گذرد.
  
  
  به آرامی، بسیار آرام، نیک او را تکان داد. "من بعضی چیزها را درک می کنم، کونیزو. بعضی چیزها را نمی دانم. در مورد مردم شما و اینکه چگونه به آنها برگشتید، بوراکومین ها، و اینکه چطور اوضاع برای شما و دخترتان خوب پیش نمی رود. می دانم که شما سعی می کنید اصلاح کنید. قبل از مرگ تو تمام همدردی من را داری کونیزو و می دانی که در حرفه ما همدردی آسان و سخت نیست. اما ما همیشه با یکدیگر صادق و روراست بوده ایم - باید به کار کونیزو دست پیدا کنی! آیا می خواهی از من نیاز داری؟"
  
  
  ماتو آه سنگینی کشید. او بوی عجیبی می داد و نیک فکر می کرد که این بوی واقعی سرطان است. او خواند که برخی از آنها واقعا بوی بد می دهند.
  
  
  ماتو گفت: «راست می‌گویی. مثل قدیم، معمولاً حق با تو بود. پس با دقت گوش کن من به شما گفتم که من یک مامور دوگانه بودم که هم برای سرویس اطلاعاتی ما و هم برای MI5 انگلیس کار می کردم. خب، در MI5 با مردی به نام سیسیل اوبری آشنا شدم. او در آن زمان فقط یک افسر جوان بود. او اکنون یک شوالیه است یا به زودی... سر سیسیل اوبری! الان حتی بعد از گذشت این همه سال هنوز تماس های زیادی دارم. من آنها را در شرایط خوبی نگه داشتم، می توانید بگویید. برای یک پیرمرد، نیک، برای یک مرد در حال مرگ، من به خوبی می دانم که در دنیا چه می گذرد. در دنیای ما. زیرزمینی جاسوسی. ماه ها قبل ... "
  
  
  کونیزو ماتو به مدت نیم ساعت محکم صحبت کرد. نیک کارتر با دقت گوش می‌داد و فقط گاهی برای پرسیدن سوالی حرفش را قطع می‌کرد. او بیشتر ساکی می‌نوشید، سیگار را یکی پس از دیگری می‌کشید و مسلسل سوئدی K را نوازش می‌کرد. ماشین شیکی بود.
  
  
  کونیزو ماتو گفت: "می‌بینی دوست قدیمی، این سوال سختی است. من دیگر روابط رسمی ندارم، بنابراین زنان اتا را سازماندهی کردم و بهترین کار را انجام دادم. گاهی اوقات ناامیدکننده است. به خصوص اکنون که با آن روبرو هستیم. یک توطئه مضاعف. "من مطمئن هستم که ریچارد فیلستون فقط برای سازماندهی یک کمپین خرابکاری و خاموشی به توکیو نیامده است. به نوعی چینی ها را فریب دهید، آنها را فریب دهید و در سوپ بیندازید."
  
  
  لبخند نیک سخت بود. "دستور پخت باستانی چینی برای سوپ اردک - ابتدا اردک را بگیرید!"
  
  
  او با اولین ذکر نام ریچارد فیلستون دوچندان محتاط شد. گرفتن فیلستون، حتی کشتن او، کودتای قرن خواهد بود. باورش سخت بود که این مرد امنیت روسیه را تنها برای مشاهده یک ترفند خرابکارانه رها کند، هر چقدر هم که در مقیاس بزرگ باشد. حق با کونیزو بود. باید چیز دیگری باشد.
  
  
  فنجانش را دوباره با ساکی پر کرد. "آیا مطمئنی فیلستون در توکیو است؟ همین الان؟"
  
  
  وقتی پیرمرد شانه های بزرگش را بالا انداخت، بدن تنومند به لرزه افتاد. "تا می توانید در این تجارت مثبت باشید. بله. او اینجاست. من او را ردیابی کردم و سپس او را از دست دادم. او همه ترفندها را می داند. من معتقدم حتی جانی چاو، رهبر ماموران محلی چینی، نمی داند کجاست. او در حال حاضر است." فیلستون. و آنها باید از نزدیک با هم کار کنند."
  
  
  - پس فیلستون افراد خودش را دارد. سازمان خودتان، بدون احتساب Chicoms؟
  
  
  شانه بالا انداختن دیگر. "من معتقدم که اینطور است. یک گروه کوچک. باید کوچک باشد تا توجه نشود. فیلستون به تنهایی عمل خواهد کرد. او هیچ ارتباطی با سفارت روسیه در اینجا نخواهد داشت. اگر در حال انجام این کار دستگیر شود - مهم نیست که چه کاری انجام دهد - آنها این کار را انجام خواهند داد. او را انکار کن."
  
  
  نیک لحظه ای فکر کرد. آیا جای آنها هنوز در Azabu Mamiana 1 است؟
  
  
  "همین. اما تماشای سفارت آنها فایده ای ندارد. چند روزی است که دختران من شبانه روزی دارند. هیچی."
  
  
  در ورودی شروع به باز شدن کرد. به آرامی. هر بار یک اینچ. شیارها به خوبی روغن کاری شده بودند و درب صدا نمی داد.
  
  
  کونیزو به ماتو گفت: «پس، شما اینجا هستید. "من می توانم یک نقشه خرابکاری را اداره کنم. می توانم شواهد جمع آوری کنم و در آخرین لحظه به پلیس تحویل دهم. آنها به من گوش خواهند داد زیرا اگرچه من دیگر فعال نیستم اما هنوز می توانم کمی فشار بیاورم. اما نمی توانم انجام دهم. هر چیزی در مورد ریچارد فیلستون است و او خطر واقعی است. این بازی برای من خیلی بزرگ است. به همین دلیل است که دنبال شما فرستادم، چرا مدال را فرستادم، چرا اکنون می پرسم آنچه فکر می کردم هرگز نمی خواهم. این که شما بدهی را بپردازید. ".
  
  
  ناگهان از روی میز به سمت نیک خم شد. "بدهی / هرگز مطالبه نکردم، مراقب خودت باش! این تو بودی، نیک، که همیشه اصرار داشتی که برای زندگیت به من مدیونی."
  
  
  "درست است. من از بدهی ها خوشم نمی آید. اگر بتوانم آنها را می پردازم. آیا می خواهید ریچارد فیلستون را پیدا کنم و او را بکشم؟"
  
  
  
  چشمان ماتو روشن شد. "برای من مهم نیست که با او چه کار می کنی. او را بکش. او را به پلیس ما بسپاریم، او را به ایالات متحده برگردانیم. او را به انگلیسی ها بدهید. برای من هم همین است."
  
  
  حالا در ورودی باز بود. باران شدید تشک سالن را خیس کرده بود. مرد به آرامی وارد اتاق داخلی شد. تپانچه ای که در دستش بود به شدت برق زد.
  
  
  ماتو گفت: "MI5 می داند که فیلستون در توکیو است. من از آن مراقبت کرده ام. چند لحظه پیش داشتم با سیسیل اوبری در این مورد صحبت می کردم. او میداند. او خواهد دانست که چه کار کند."
  
  
  نیک چندان راضی نبود. "این بدان معنی است که من می توانم برای همه ماموران بریتانیا کار کنم. سیا نیز اگر رسما از ما کمک بخواهند. اوضاع ممکن است گیج کننده شود. من دوست دارم تا حد امکان به تنهایی کار کنم."
  
  
  مرد در نیمه راهرو رفته بود. با احتیاط سفت را از روی تپانچه بیرون آورد.
  
  
  نیک کارتر بلند شد و دراز کشید. او ناگهان خسته شد. "باشه کونیزو. ما آن را کنار می گذاریم. من سعی می کنم فیلستون را پیدا کنم. وقتی اینجا را ترک کنم، تنها خواهم بود. برای اینکه او بیش از حد گیج نشود، این چیز جانی چاو را فراموش خواهم کرد. چینی‌ها و نقشه خرابکاری. شما می‌توانید از پس این زاویه برآیید."
  
  
  ماتو هم بلند شد. سرش را تکان داد و چانه هایش شروع به لرزیدن کرد. "همانطور که تو می گویی، نیک. باشه. فکر می کنم بهتر است تمرکز کنی و آن را باریک کنی. اما حالا باید چیزی را به تو نشان دهم. آیا توناکا به تو اجازه داد جسد را در جایی که برای اولین بار برده شدی ببینی؟"
  
  
  مردی که در سالن ایستاده بود، در تاریکی می‌توانست سایه‌های تاریک دو مرد را در اتاق داخلی ببیند. تازه از روی میز بلند شدند.
  
  
  نیک گفت: "او این کار را کرد. آقا، اسم ساداناگا را بگذار. هر وقت خواستی باید به بندر بیاید."
  
  
  ماتو به سمت کابینت کوچک لاکی در گوشه رفت. با غرغر خم شد و شکم بزرگش تکان خورد. "حافظه تو مثل همیشه خوب است، نیک. اما نام او مهم نیست. حتی مرگ او. او اولین نیست و آخرین نخواهد بود. اما خوشحالم که جسدش را دیدی. این و این. توضیح خواهد داد که بازی جانی چاو و چینی اش چقدر سخت است."
  
  
  بودای کوچک را روی میز گذاشت. از برنز ساخته شده بود که حدود یک فوت ارتفاع داشت. ماتو آن را لمس کرد و نیمه جلو روی لولاهای کوچک باز شد. نور بر روی تیغه های بسیار کوچک تعبیه شده در داخل مجسمه می تابد.
  
  
  ماتو گفت: «آنها آن را بودای خونین می نامند. "یک ایده قدیمی که به امروز آورده شده است. و نه دقیقاً شرقی، می دانید، زیرا این نسخه Iron Maiden است که در اروپا در قرون وسطی استفاده می شد. آنها قربانی را در بودا می گذارند و روی او می بندند. البته واقعاً وجود دارد. هزار چاقو، اما چه چیزی مهم است؟ خونریزی او بسیار آهسته است، زیرا تیغه ها بسیار هوشمندانه قرار گرفته اند و هیچ کدام از آنها خیلی عمیق نفوذ نمی کنند یا به یک مکان حیاتی برخورد نمی کنند. مرگ خیلی خوشایندی نیست."
  
  
  در اتاق یک اینچ باز شد.
  
  
  نیک عکس را داشت. "آیا چیکوم ها مردم اتا را مجبور می کنند به انجمن بودای خونین بپیوندند؟"
  
  
  "آره." ماتو با ناراحتی سرش را تکان داد. "برخی از اتا با آنها مخالفند. تعداد زیادی نیست. اتا، بوراکومین ها، یک اقلیت هستند و راه های زیادی برای مقابله با آنها ندارند. چیکوم ها از شغل، فشار سیاسی، پول - اما بیشتر از ترور استفاده می کنند. آنها بسیار باهوش هستند. آنها مردان را وادار می کنند تا با تروریسم، تهدید زنان و فرزندان خود به انجمن بپیوندند. سپس اگر مردان عقب نشینی کنند، اگر مردانگی خود را بازیابند و سعی در مقابله با آنها داشته باشند، خواهید دید که چه خواهد شد." او به بودای کوچک مرگبار روی میز اشاره کرد. "بنابراین، با موفقیت به سراغ زنان رفتم، زیرا چیکوم ها هنوز متوجه نشده بودند که چگونه با زنان رفتار کنند. من این مدل را ساختم تا به زنان نشان دهم اگر دستگیر شوند چه اتفاقی برای آنها می افتد."
  
  
  نیک کلت .45 را در کمربندش شل کرد که به شکمش ضربه زده بود. "تو همان کسی هستی که نگران هستی، کونیزو. اما من می دانم منظورت چیست - چیکوم ها توکیو را قطع می کنند و آن را به زمین می سوزانند و آن را به گردن مردم تو می اندازند، اتا."
  
  
  در پشت سر آنها حالا نیمه باز بود.
  
  
  "حقیقت غم انگیز، نیک، این است که بسیاری از مردم من شورش می کنند. آنها در اعتراض به فقر و تبعیض غارت می کنند و می سوزند. آنها یک ابزار طبیعی برای چیکوم ها هستند. من سعی می کنم با آنها استدلال کنم، اما چیز زیادی ندارم. موفقیت مردم من خیلی تلخند." .
  
  
  نیک یک بارانی کهنه را پوشید. "بله. اما این مشکل توست، کونیزو. مشکل من این است که ریچارد فیلستون را پیدا کنم. پس من سر کار می روم، و هر چه زودتر بهتر. یک چیزی که فکر کردم این بود که ممکن است به من کمک کند. فکر می کنی فیلستون واقعاً چه حالی دارد. به؟" "دلیل واقعی او برای حضور در توکیو؟" این ممکن است به من نقطه شروعی بدهد."
  
  
  سکوت در پشت سر آنها از حرکت ایستاد.
  
  
  ماتو گفت: "این فقط یک حدس است، نیک. دیوانه. باید این را بفهمی. اگر می خواهی بخند، اما من فکر می کنم فیلستون در توکیو است تا..."
  
  
  در سکوت پشت سرشان، یک تپانچه با عصبانیت سرفه کرد. این یک لوگر قدیمی با صدا خفه کن و سرعت پوزه نسبتا کم بود. گلوله وحشیانه 9 میلی متری بیشتر صورت کونیزو ماتا را درید. سرش به عقب برگشت. بدنش که پر از چربی بود تکان نمی خورد.
  
  
  سپس به جلو افتاد، میز را تکه تکه کرد، روی توتامی خون ریخت و مدل بودا را له کرد.
  
  
  در آن زمان نیک کارتر به عرشه برخورد کرده بود و به سمت راست می غلتید. در حالی که کلت در دستش بود از جایش بلند شد. او چهره ای مبهم، سایه ای مبهم را دید که از در دور می شد. نیک از حالت خمیده شلیک کرد.
  
  
  BLA M-BLAM-BLA M-BLAM
  
  
  کلت در سکوت مثل کانن غرش می کرد. سایه ناپدید شد و نیک صدای پا را شنید که در هالی می کوبید. صدا را دنبال کرد.
  
  
  سایه داشت از در خارج می شد. BLAM BLAM. 45/0 سنگین پژواک را بیدار کرد. و اطراف آن. کارتر می‌دانست که فقط چند دقیقه، شاید چند ثانیه فرصت دارد تا از آنجا بیرون بیاید. او به دوست قدیمی خود نگاه نکرد. الآن تمام شده است.
  
  
  او در باران و اولین اشاره دروغین سحر دوید. نور کافی برای دیدن چرخش قاتل به سمت چپ در مسیری که او و نیک آمده بودند وجود داشت. این احتمالا تنها راه رفت و برگشت بود. نیک به دنبال او دوید. او دوباره شلیک نکرد. بیهوده بود، و او قبلاً احساس شکست خوردن داشت. حرامزاده نزدیک بود فرار کند.
  
  
  وقتی به پیچ رسید، کسی در چشم نبود. نیک از گذرگاه باریکی که به خانه‌های دو طبقه می‌رفت پایین، سر خورد و در گل و لای زیر پایش سر خورد. حالا صداهایی در اطرافش به گوش می رسید. نوزادان گریه می کنند. زنان سوال می پرسند. مردها حرکت می کنند و تعجب می کنند.
  
  
  روی پله ها، گدای پیر هنوز زیر فرشی از باران پنهان شده بود. نیک شانه اش را لمس کرد. "پاپا سان! دیدی..."
  
  
  پیرمرد مثل یک عروسک شکسته افتاد. زخم زشت روی گلویش با دهانی ساکت و سرزنش کننده به نیک نگاه کرد. فرش زیرش رنگ قرمز داشت. با یک دست غرغر شده او هنوز اسکناس واضحی را که نیک به او داده بود در چنگ داشت.
  
  
  "ببخشید، پاپا سان." نیک از پله ها بالا پرید. با وجود باران، هر دقیقه روشن تر می شد. او مجبور شد از آنجا خارج شود. سریع! هیچ فایده ای نداره که اینجا بگردیم قاتل فرار کرد و در پیچ و خم محله های فقیر نشین ناپدید شد و کونیزو ماتو مرده بود، سرطان فریب خورده بود. از اونجا بردار
  
  
  ماشین‌های پلیس از طرف مقابل به خیابان رفتند، دو نفر از آنها با احتیاط راه فرار را مسدود کردند. دو نورافکن او را مانند یک پروانه در راه بندان متوقف کردند.
  
  
  "توماریناسای!"
  
  
  نیک ایستاد. بوی یک چیدمان می داد و او در وسط همه چیز بود. یک نفر از تلفن استفاده کرد و زمان بندی خوب بود. کلت را رها کرد و از پله ها پایین انداخت. اگر می توانست توجه آنها را جلب کند، این احتمال وجود داشت که آن را نبینند. یا یک گدای مرده را پیدا کنید. سریع فکر کن، کارتر! او واقعاً سریع فکر کرد و دست به کار شد. دستانش را بالا آورد و آهسته به سمت نزدیکترین ماشین پلیس رفت. او می تواند با آن کنار بیاید. او به اندازه کافی ساکی نوشید تا آن را بو کند.
  
  
  بین دو ماشین راه افتاد. حالا آنها متوقف شده بودند، موتورها به آرامی خرخر می کردند، چراغ های برجک در اطراف و اطراف می سوختند. نیک در چراغ جلو پلک زد. اخم کرد و توانست کمی تکان بخورد. او اکنون پیت فرمونت بود و بهتر است آن را فراموش نکند. اگر او را در عطسه بیندازند، تمام شده است. شاهین در قفس خرگوش نمی گیرد.
  
  
  "این همه لعنتی چیست؟ چه خبر است؟ مردم در تمام خانه می زنند، پلیس ها جلوی من را می گیرند! این اصلا برای چیست؟" پیت فرمونت خشمگین‌تر و عصبانی‌تر می‌شد.
  
  
  از هر ماشین یک پلیس پیاده شد و وارد حمام نور شد. هر دو کوچک و مرتب بودند. هر دوی آنها تپانچه های نامبو، بزرگ، داشتند و به سمت نیک نشانه رفته بودند. پیت.
  
  
  ستوان به آمریکایی بزرگ نگاه کرد و کمی تعظیم کرد. ستوان! او آن را یادداشت کرد. ستوان ها معمولاً وسایل نقلیه راهپیمایی را رانندگی نمی کردند.
  
  
  "اوه نام وا؟
  
  
  "پیت فرمونت. می توانم اکنون دستانم را پایین بیاورم، افسر؟" سنگین است با طعنه.
  
  
  پلیس دیگری، مردی تنومند با دندان های دندانه دار، به سرعت نیک را جستجو کرد. با سر به ستوان اشاره کرد. نیک اجازه داد نفس ساکی‌اش در صورت پلیس بریزد و او را تماشا کرد.
  
  
  ستوان گفت: "باشه. دستها پایین. کوکوسکی وا؟"
  
  
  نیک کمی تکان خورد. "آمریکا جین." او این را با افتخار گفت، پیروزمندانه، انگار که می‌خواهد «برق ستاره‌ای» را بخواند.
  
  
  او سکسکه کرد. "جین آمریکایی، به خدا، و فراموشش نکن. اگر شما میمون ها فکر می کنید می خواهید مرا لگد بزنید...
  
  
  ستوان بی حوصله به نظر می رسید. یانکی های مست چیز جدیدی برای او نیستند. دستش را دراز کرد. "کاغذها لطفا."
  
  
  نیک کارتر کیف پول پیت فرمونت را تحویل داد و کمی دعا کرد.
  
  
  ستوان کیف پولش را زیر و رو می کرد و آن را جلوی یکی از چراغ های جلو گرفته بود. پلیس دیگر اکنون دور از نور ایستاده بود و تفنگش را روی نیک گرفته بود. آنها چیزهای خود را می دانستند، این پلیس های توکیو.
  
  
  ستوان نگاهی به نیک انداخت. "توکیو نه جوشو وا؟"
  
  
  مسیح! آدرسش توکیو هست؟ آدرس پیت فرمونت در توکیو. او هیچ نظری نداشت. تنها کاری که می توانست بکند دروغ گفتن و امید بود. مغز او مانند یک کامپیوتر کلیک کرد و او به چیزی رسید که ممکن است کار کند.
  
  
  او گفت: من در توکیو زندگی نمی کنم. "من برای کار در ژاپن هستم. دیشب متوقف شدم. من در سئول زندگی می کنم. کره." او با تب و تاب به دنبال آدرسی در سئول بود. بود! خانه سالی سو.
  
  
  "کجای سئول؟"
  
  
  ستوان نزدیکتر آمد و با توجه به لباس و بویش او را از سر تا پا به دقت بررسی کرد. لبخند نیمه‌اش مغرور بود. ساکی سر کی رو میخوای گول بزنی؟
  
  
  "19 دونگدونگ، جئونگکو." نیک پوزخندی زد و ساکی به ستوان نفس کشید. "ببین، باستر. خواهی دید که من حقیقت را می گویم." ناله ای در صدایش فرو رفت: "گوش کن، همه اینها به چه معناست؟ من کاری نکردم. فقط برای دیدن دخترک به اینجا آمدم. سپس، همانطور که داشتم می رفتم، تیراندازی شروع شد. و حالا شما بچه ها. .."
  
  
  ستوان با کمی گیجی به او نگاه کرد. نیک سرش را بلند کرد. پلیس قرار بود داستان را بخرد. خدا را شکر که از شر کلت خلاص شد. اما اگر آنها شروع به جاسوسی کنند، باز هم ممکن است دچار مشکل شود.
  
  
  "تو مست هستی؟" این یک سوال بلاغی بود.
  
  
  نیک تاب خورد و دوباره سکسکه کرد. "آره. من کمی مشروب خوردم. من همیشه وقتی با دوست دخترم هستم مشروب میخورم. در مورد آن چطور؟"
  
  
  "آیا صدای تیراندازی را شنیدی؟ کجا؟"
  
  
  نیک شانه بالا انداخت. "من دقیقا نمی دانم کجا. شما می توانید شرط ببندید که من نرفتم تحقیق کنم! تنها چیزی که می دانم این است که خانه دوست دخترم را ترک می کردم و به کار خودم فکر می کردم و ناگهان بام بام!" ایستاد و مشکوک به ستوان نگاه کرد. "هی! چرا شما مردم به این سرعت به اینجا رسیدید؟ انتظار دردسر داشتید، ها؟"
  
  
  ستوان اخم کرد. "من سوال می پرسم، آقای فرمونت. اما ما گزارشی از اختلال در اینجا دریافت کردیم. همانطور که می توانید تصور کنید، این منطقه منطقه خوبی نیست." او دوباره به نیک نگاه کرد و به کت و شلوار کهنه، کلاه و کت چروکیده توجه کرد. قیافه او اعتقاد او را مبنی بر تعلق آقای پیت فرمونت به این منطقه تأیید می کرد. تماس تلفنی در واقع ناشناس و پراکنده بود. تا نیم ساعت دیگر در منطقه سانیا، نزدیک پناهگاه، مشکلاتی پیش خواهد آمد. مشکل در تیراندازی تماس گیرنده یک مرد ژاپنی مطیع قانون بود و تصمیم گرفت که پلیس باید بداند. همین - و صدای یک گوشی که به آرامی جایگزین شده است.
  
  
  ستوان چانه اش را خاراند و به اطراف نگاه کرد. نور رشد کرد. درهم‌آهنگ کانکس‌ها و کول‌ها تا یک مایل در هر جهت امتداد داشت. این یک هزارتو بود و او می دانست که چیزی در آن پیدا نمی کند. او افراد کافی برای جستجوی مناسب نداشت، حتی اگر می دانست دنبال چه می گشت. و پلیس، وقتی اصلاً به جنگل‌های سانیا وارد شد، در گروه‌های چهار و پنج نفره رفت. او به آمریکایی مست بزرگ نگاه کرد. فرمونت؟ پیت فرمونت؟ نام به طور مبهم آشنا بود، اما او نمی توانست آن را قرار دهد. مهم بود؟ یانکی ها به وضوح در ساحل شکسته می شدند و مانند او در توکیو و همه شهرهای بزرگ شرق بسیاری بودند. او با سانیا فاحشه زندگی می کرد. و چی؟ این نقض قانون نبود.
  
  
  نیک صبورانه منتظر ماند. وقت آن بود که دهانم را ببندم. او افکار ستوان را دنبال کرد. افسر می خواست او را رها کند.
  
  
  ستوان می خواست کیف پول نیک را پس بدهد که رادیو یکی از ماشین ها شروع به زنگ زدن کرد. شخصی به آرامی ستوان را صدا زد. برگشت و همچنان کیف پولش را در دست داشت. "یک دقیقه لطفا" پلیس های توکیو همیشه مودب هستند. نیک زیر لب فحش داد. روشن بود لعنتی! آنها قرار بود متوجه گدای مرده شوند و مطمئناً همه چیز هواداران را شگفت زده می کرد.
  
  
  ستوان برگشت. نیک وقتی حالت چهره مرد را تشخیص داد کمی احساس ناراحتی کرد. او این را قبلا دیده بود. گربه می داند قناری چاق ناز کجاست.
  
  
  ستوان دوباره کیفش را باز کرد. "می خواهی بگویی اسمت پیت فرمونت است؟"
  
  
  نیک گیج نگاه کرد. در همین حال قدم کوچکی به ستوان نزدیک کرد. مشکلی پیش آمد. کاملا اشتباه. او شروع به طرح ریزی جدید کرد.
  
  
  به کیف پول اشاره کرد و با عصبانیت گفت: "بله پیت فرمونت. به خاطر خدا. ببین این چیه! درجه سه قدیم؟ این کار نمی کند. من حقوقم را می دانم. یا اجازه بده بروم. و اگر شارژ کنی. من، فورا گوشی را به سفیر آمریکا می دهم و...»
  
  
  ستوان لبخندی زد و پرید. "مطمئنم که سفیر از شنیدن نظر شما خوشحال خواهد شد، قربان. من فکر می کنم شما باید با ما به ایستگاه بیایید. به نظر می رسد یک اختلاط بسیار عجیب وجود دارد. مردی در آپارتمانش جسد پیدا شد. ... مردی نیز به نام پیت فرمونت که دوست دخترش او را پیت فرمونت معرفی کرد.
  
  
  نیک سعی کرد منفجر شود. چند سانت بیشتر به مرد نزدیک شد.
  
  
  "پس چی؟ من نگفتم که من تنها پیت فرمونت در جهان هستم. این فقط یک اشتباه است."
  
  
  ستوان کوچولو این بار تعظیم نکرد. خیلی مؤدبانه سرش را خم کرد و گفت: «مطمئنم که همینطور است. اما لطفا ما را تا ایستگاه همراهی کنید تا این مشکل را حل کنیم.» او به پلیس دیگر اشاره کرد که هنوز در حال پوشش نامبای نیک بود.
  
  
  نیک کارتر با حرکتی سریع و نرم به سمت ستوان رفت. پلیس، اگرچه غافلگیر شده بود، اما به خوبی آموزش دیده بود و در حالت جودوی دفاعی قرار گرفت و آرام شد و منتظر بود تا نیک به سمت او پرتاب شود. کونیزو ماتو یک سال پیش این را به نیک آموزش داد.
  
  
  نیک ایستاد. او دست راست خود را به عنوان
  
  
  طعمه، و زمانی که افسر سعی کرد مچ دست او را برای پرتاب از روی شانه فشار دهد، نیک دستش را برداشت و دستش را به شدت به سمت چپ به داخل شبکه خورشیدی مرد تاب داد. قبل از اینکه پلیس های دیگر شروع به تیراندازی کنند، باید نزدیک تر می شد.
  
  
  ستوان مبهوت به شدت به جلو افتاد، نیک او را گرفت و با سرعتی برابر با ضربان قلب به دنبال او حرکت کرد. او یک نلسون کامل گرفت و مرد را از روی زمین بلند کرد. وزن او بیش از 120-130 پوند نبود. نیک در حالی که پاهایش را پهن کرده بود تا مرد نتواند به کشاله ران او لگد بزند، نیک به سمت پله‌های منتهی به گذرگاه پشت خانه‌های تخت‌خواب رفت. حالا این تنها راه نجات بود. پلیس کوچک جلوی او آویزان شد، سپر ضد گلوله موثر.
  
  
  اکنون سه پلیس علیه او هستند. نورافکن ها پرتوهای ضعیفی از نور مرده در سپیده دم بودند.
  
  
  نیک با احتیاط به سمت پله ها عقب رفت. او به آنها هشدار داد: "دور باشید." تو بیا پیش من و من گردنش را خواهم شکست!
  
  
  ستوان سعی کرد به او لگد بزند و نیک کمی فشار آورد. استخوان های گردن نازک ستوان شکست. ناله کرد و دست از پا زدن برداشت.
  
  
  نیک به آنها گفت: «او خوب است، من هنوز به او صدمه نزدم.
  
  
  اون قدم اول کجا بود؟
  
  
  سه پلیس به دنبال او ایستادند. یکی از آنها به سمت ماشین دوید و به سرعت با میکروفون رادیو شروع به صحبت کرد. برای کمک تماس بگیرید. نیک بدش نمی آمد. او قصد نداشت آنجا باشد.
  
  
  پایش به قدم اول برخورد کرد. خوب. حالا اگر اشتباه نمی کرد، شانس داشت.
  
  
  او به پلیس ها اخم کرد. آنها فاصله خود را حفظ کردند.
  
  
  نیک گفت: من آن را با خودم می برم. "در این راهرو پشت سر من. سعی کن دنبالم بیای که صدمه ببینه. مثل پلیس های کوچولو خوب اینجا بمون و حالش خوب میشه. بستگی به خودت داره. سایونارا!"
  
  
  از پله ها پایین رفت. در پایین، او دور از چشم پلیس بود. جسد گدای پیری را زیر پایش احساس کرد. او ناگهان فشار داد، سر ستوان را به جلو خم کرد و گردن او را با کاراته برید. انگشت شستش به شدت دراز شده بود، و وقتی تیغه گوشت پینه بسته دستش به گردن لاغرش کوبید، یک شوک خفیف احساس کرد. مرد را رها کرد.
  
  
  کلت تا حدی زیر گدای مرده دراز کشید. نیک آن را برداشت - قنداق با خون پیرمرد چسبیده بود - و به سمت راهرو دوید. کلت را در دست راستش گرفت و جلو رفت. هیچ کس در منطقه قرار نبود با مردی که اسلحه حمل می کرد دخالت کند.
  
  
  حالا قضیه چند ثانیه بود. او جنگل سانیا را ترک نکرد، وارد شد و پلیس دیگر او را پیدا نخواهد کرد. کلبه‌ها همه کاغذی، چوبی یا حلبی، تله‌های آتش شلخته بودند، و شما فقط باید با بولدوزر راهتان را طی می‌کردید.
  
  
  دوباره به راست پیچید و به سمت خانه ماتو دوید. از در ورودی، هنوز باز بود، دوید و از اتاق داخلی ادامه داد. کونیزو در خون خودش دراز کشیده بود. نیک به راه رفتن ادامه داد.
  
  
  در کاغذی را شکست. چهره ای تیره از زیر فرشی که روی زمین بود با ترس بیرون می آمد. خدمتگزار. خیلی می ترسم بلند شوم و کاوش کنم. نیک به راه رفتن ادامه داد.
  
  
  دست هایش را جلوی صورتش گرفت و با مشت به دیوار کوبید. کاغذ و چوب های شکننده با شکایت جزئی پاره می شوند. نیک شروع به احساس یک تانک کرد.
  
  
  از حیاط کوچکی که پر از زباله بود عبور کرد. دیوار دیگری از چوب و کاغذ بود. او در او فرو رفت و طرح کلی بدن بزرگش را در شکاف باز گذاشت. اتاق خالی بود. به جلو، از دیوار دیگری، به اتاق دیگری برخورد کرد - یا خانه دیگری بود - و زن و مرد با تعجب به تخت روی زمین خیره شدند. بین آنها یک کودک خوابیده بود.
  
  
  نیک با انگشتش کلاهش را لمس کرد. "پشیمان شدن. پشیمانی." او فرار کرد.
  
  
  او از میان شش خانه دوید، سه سگ را بدرقه کرد و قبل از اینکه به خیابانی باریک و پرپیچ و خم که به جایی منتهی می شد، یک زوج را در حال جفت گیری گرفت. این برای او مناسب بود. جایی دور از پلیس هایی که سرگردان بودند و پشت سرش دعوا می کردند. ردیابی او به اندازه کافی واضح بود، اما پلیس مودب و باوقار بود و مجبور بود همه چیز را به روش ژاپنی انجام دهد. آنها هرگز او را نمی گیرند.
  
  
  ساعتی بعد از پل نامیداباشی گذشت و به ایستگاه مینووا نزدیک شد، جایی که داتسون را پارک کرده بود. ایستگاه مملو از اولین کارگران بود. ماشین‌های زیادی در پارکینگ بودند و صف‌هایی در باجه‌های بلیت‌ها تشکیل شده بود.
  
  
  نیک مستقیماً به محوطه ایستگاه نرفت. یک بوفه کوچک در آن طرف خیابان باز بود و او داشت کوکاکورا می خورد و آرزو می کرد کاش چیزی قوی تر بود. شب سختی بود
  
  
  او می توانست بالای داتسون را ببیند. به نظر می رسید هیچ کس علاقه خاصی به این موضوع نداشته باشد. او روی کوکاکولا درنگ کرد و اجازه داد که چشمانش روی جمعیت پرسه بزند و غربال کند و ارزیابی کند. بدون پلیس او می توانست آن را قسم بخورد.
  
  
  این بدان معنا نیست که او قبلاً به آن علاقه نداشته است. خانه رایگان است. او اعتراف کرد که پلیس کمترین نگرانی او را خواهد داشت. پلیس ها کاملا قابل پیش بینی بودند. او با پلیس برخورد کرد.
  
  
  کسی می دانست که او در توکیو است. با وجود تمام اقدامات احتیاطی، شخصی او را تا کونیزو دنبال کرد. شخصی کونیزو را کشت و نیک را قاب کرد. ممکن است یک تصادف باشد، یک تصادف. آنها ممکن است بخواهند برای متوقف کردن تعقیب و گریز و توقف سؤالات، هر چه می خواهند به پلیس بدهند.
  
  
  آنها می توانند. او اینطور فکر نمی کرد.
  
  
  یا کسی دنبالش تا سانو اومده؟ آیا این یک تنظیم از ابتدا بود؟ یا، اگر نه یک راه‌اندازی، از کجا می‌دانست که او در خانه کونیزو خواهد بود؟ نیک می‌توانست پاسخی برای این سوال بیابد، و او آن را دوست نداشت. این باعث شد کمی احساس بیماری کند. او عاشق توناکا شد.
  
  
  به سمت پارکینگ حرکت کرد. او قرار نبود با به هم ریختن مغزش بر سر یک بار کوکاکولا در حومه شهر چیزی تصمیم بگیرد. او نیاز داشت سر کار برود. کونیزو مرده بود و در این زمان هیچ تماسی نداشت. جایی در انبار کاه توکیو سوزنی به نام ریچارد فیلستون وجود داشت و نیک باید او را پیدا می کرد. سریع.
  
  
  او به سمت داتسون رفت و به پایین نگاه کرد. رهگذران به نشانه همدردی هیس می کردند. نیک آنها را نادیده گرفت. هر چهار لاستیک به روبان بریده شد.
  
  
  قطار رسید. نیک به سمت صندوق پول رفت و دستش را به سمت جیب باسنش برد. پس ماشین نداشت! او می تواند با قطار به پارک اوئنو برود و با قطار به مرکز توکیو منتقل شود. در واقع بهتر بود مردی که در ماشین بود محدود بود، هدف خوبی بود و به راحتی قابل تعقیب بود.
  
  
  دستش خالی از جیبش در آمد. کیف پول نداشت کیف پول پیت فرمونت پلیس کوچک آن را داشت.
  
  
  
  فصل 7
  
  
  
  
  
  مسیری که شبیه گوزن گاو نر روی اسکیت های غلتکی است که با سرعت در باغ می گذرد.
  
  
  به گفته هاوک، این توصیف مناسبی از مسیری است که نیک کارتر به جا گذاشته است. او در دفترش تنها بود، اوبری و ترنس به تازگی آنجا را ترک کرده بودند، و پس از پایان یافتن بررسی پشته‌ای از کاغذهای زرد، از طریق اینترکام با دلیا استوکس صحبت کرد.
  
  
  "نیک APB قرمز رنگ، دلیا را بردارید. او را زرد کنید. اگر درخواست کمک کرد، منتظر بمانید، اما مداخله نکنید. او را نمی توان تشخیص داد، دنبال کرد یا گزارش داد. مطلقاً هیچ دخالتی وجود ندارد، مگر اینکه او درخواست کند. کمک.
  
  
  "فهمیده آقا."
  
  
  "درست است. حالا آن را کنار بگذار."
  
  
  هاک تلفن را خاموش کرد و به عقب خم شد و بدون اینکه به او نگاه کند سیگارش را در آورد. او با حدس و گمان بازی می کرد. نیک کارتر متوجه چیزی شد - شاید خدا بداند، اما هاوک مطمئناً متوجه نشد - و تصمیم گرفت از آن دور بماند. اجازه دهید نیک همه چیز را به روش خودش تصمیم بگیرد. اگر کسی در دنیا می توانست از خودش مراقبت کند، کیل مستر بود.
  
  
  هاک یکی از تکه های کاغذ را برداشت و دوباره آن را بررسی کرد. دهان نازک او که اغلب نیک را به یاد دهان گرگ می‌اندازد، لبخندی خشک می‌زند. ایمز کار خود را به خوبی انجام داد. همه چیز اینجا بود - قبل از فرودگاه بین المللی توکیو.
  
  
  نیک به همراه چهار دختر پیشاهنگ ژاپنی سوار هواپیمای خطوط هوایی نورث وست در واشنگتن شد. روحیه شادی داشت و اصرار داشت مهماندار را ببوسد و با کاپیتان دست بدهد. او هرگز واقعاً ناخوشایند نبود، یا فقط خفیف بود، و تنها زمانی که اصرار داشت در راهرو برقصد، کمک کاپیتان برای آرام کردن او فراخوانده شد. او بعداً برای همه مسافران هواپیما شامپاین سفارش داد. او مسافران دیگر را با آواز رهبری کرد و گفت که او یک بچه گل است و عشق کار اوست.
  
  
  در واقع، پیشاهنگان دختر به خوبی توانستند آن را کنترل کنند و خدمه که از راه دور توسط ایمز مصاحبه کرد، موافقت کردند که پرواز رنگارنگ و غیرعادی بود. نه اینکه بخواهند دوباره این کار را انجام دهند.
  
  
  آنها نیک را بدون هیچ مقاومتی به توکیو بین المللی ریختند و دیدند که پیشاهنگان دختر او را به گمرک می برند. علاوه بر این، آنها نمی دانستند.
  
  
  ایمز که هنوز در حال صحبت با تلفن بود، متوجه شد که نیک و دختر پیشاهنگی سوار تاکسی شده اند و در انبوه دیوانه کننده ترافیک توکیو ناپدید شده اند. همین.
  
  
  و با این حال این تمام ماجرا نبود. هاک به کاغذ نازک زرد دیگری روی آورد که یادداشت های خودش روی آن بود.
  
  
  سیسیل اوبری، تا حدودی با اکراه، سرانجام اعتراف کرد که توصیه او در مورد ریچارد فیلستون از کونیزو ماتو، یک معلم کاراته بازنشسته است که اکنون در توکیو زندگی می کند. اوبری دقیقاً نمی دانست کجای توکیو است.
  
  
  ماتو سال ها در لندن زندگی کرد و برای MI5 کار کرد.
  
  
  اوبری گفت: «ما همیشه مشکوک بودیم که او یک دوپلگانگر است. ما فکر می‌کردیم که او برای Jap Intelligence نیز کار می‌کرد، اما هرگز نتوانستیم آن را ثابت کنیم. در حال حاضر برایمان مهم نبود.
  
  
  هاوک چند فایل قدیمی را بیرون آورد و شروع به جستجو کرد. حافظه او تقریباً کامل بود، اما او دوست داشت تأیید کند.
  
  
  نیک کارتر کونیزو ماتا را در لندن می‌شناخت و در واقع از او در چندین شغل استفاده کرد. از گزارش‌های بی‌ثمر دیگر چیزی به‌دست نمی‌آمد. نیک کارتر راهی برای حفظ امور شخصی خود داشت - شخصی.
  
  
  و با این حال - هاوک آهی کشید و پشته کاغذها را کنار زد. به ساعت وسترن یونیونش خیره شد. این یک حرفه خیانت آمیز بود و به ندرت دست چپ می دانست که دست راست چه می کند.
  
  
  ایمز آپارتمان را جستجو کرد و نیکس لوگر و یک پاشنه رکابی را در تشک پیدا کرد. هاوک اعتراف کرد: «عجیب بود.» او باید بدون آنها احساس برهنگی کند.
  
  
  اما پیشاهنگان دختر! لعنتی چطور درگیر شدند؟ هاک شروع به خندیدن کرد، کاری که به ندرت انجام می داد. کم کم کنترلش را از دست داد و بی اختیار روی صندلی نشست و چشمانش پر از اشک بود و خندید تا اینکه عضلات سینه اش از شدت درد منقبض شدند.
  
  
  دلیا استوکس در ابتدا آن را باور نکرد. نگاهی به در انداخت. البته. پیرمرد آنجا نشست و دیوانه وار خندید.
  
  
  
  فصل 8
  
  
  
  
  
  همه چیز برای اولین بار اتفاق می افتد. این اولین باری بود که نیک التماس می کرد. او قربانی خود را به خوبی انتخاب کرد - مردی میانسال خوش لباس با کیفی گرانقیمت. پنجاه ین مرد را زد، که نیک به بالا و پایین نگاه کرد، بینی اش را چروک کرد و دستش را در جیبش برد. اسکناس را به کارتر داد، کمی خم شد و هامبورگ سیاه خود را کج کرد.
  
  
  نیک تعظیم کرد. «آریگاتو، کندای نا سن».
  
  
  "یوروشی دسو." مرد برگشت.
  
  
  نیک در ایستگاه توکیو پیاده شد و به سمت غرب به سمت قصر رفت. ترافیک باورنکردنی توکیو به انبوهی از تاکسی‌ها، کامیون‌ها، ترامواها و خودروهای شخصی تبدیل شده است. یک موتورسوار با کلاه ایمنی از کنار دختری که به صندلی عقب چسبیده بود گذشت. کامینارییوکو سنگ رعد و برق.
  
  
  حالا چی کارتر؟ نه کاغذ، نه پول. تحت تعقیب برای بازجویی پلیس وقت آن بود که برای مدتی به زیر زمین برود - اگر جایی برای رفتن داشت. او شک داشت که بازگشت به کاخ الکتریک برای او مفید باشد. به هر حال آنقدرها هم زود نیست.
  
  
  احساس کرد تاکسی کنارش ایستاد و دستش زیر کتش به سمت کلت در کمربندش رفت. "Sssttttt - Carter-san! اینجا!"
  
  
  این کاتو بود، یکی از سه خواهر عجیب. نیک به سرعت به اطراف نگاه کرد. این یک تاکسی کاملا معمولی بود و به نظر می رسید هیچ دنبال کننده ای نداشته باشد. او وارد شد. شاید چند ین قرض بگیرد.
  
  
  کاتو در گوشه او پنهان شد. او به طور معمولی به او لبخند زد و فرمان را برای راننده خواند. تاکسی طبق معمول تاکسی‌های توکیو با لاستیک‌هایی که جیغ می‌زد و راننده نمی‌ترسید که کسی جرات دخالت او را داشته باشد، به پرواز درآمد.
  
  
  نیک گفت: «سورپرایز». "انتظار نداشتم دوباره ببینمت، کاتو. تو کاتو هستی؟"
  
  
  او سرش را تکان داد. "این باعث افتخار است که دوباره شما را ببینم، کارتر سان. اما من به دنبال این نیستم. مشکلات زیادی. توناکا گم شده است."
  
  
  کرم بدی توی شکمش چرخید. او منتظر این بود.
  
  
  "او به تلفن پاسخ نداد. من و ساتو به آپارتمان او رفتیم و دعوا شد - همه چیز تکه تکه شد. و او رفت."
  
  
  نیک سرش را به سمت راننده تکان داد.
  
  
  "او خوب است. یکی از ما."
  
  
  "فکر می کنی چه اتفاقی برای توناکا افتاد؟"
  
  
  شانه هایش را بی تفاوت بالا انداخت. "چه کسی می تواند بگوید؟ اما من می ترسم - همه ما. توناکا رهبر ما بود. شاید جانی چاو او را داشته باشد. اگر چنین باشد، او را شکنجه می کند و مجبور می کند آنها را نزد پدرش بیاورد. کونیزو ماتو. چیکوم ها می خواهند او را بکش زیرا در مقابل آنها ایستاده است."
  
  
  او به او نگفت که ماتو مرده است. اما او شروع کرد به درک اینکه چرا ماتو مرده و چرا تقریباً در یک تله افتاده بود.
  
  
  نیک دستش را زد. "من تمام تلاشم را خواهم کرد. اما من به پول و مکانی برای مخفی شدن برای چند ساعت نیاز دارم تا برنامه ریزی کنم. می توانید آن را ترتیب دهید؟"
  
  
  "بله. الان میریم اونجا. به خانه گیشا در شیمباشی. ماتو و ساتو هم آنجا خواهند بود. به محض اینکه شما را پیدا نکنند."
  
  
  او در مورد آن فکر کرد. شرمندگی او را دید و لبخند کمرنگی زد. "ما همه دنبال تو بودیم. ساتو، ماتو و من. همه با تاکسی های مختلف. ما به همه ایستگاه ها می رویم و نگاه می کنیم. توناکا چیز زیادی به ما نگفت - فقط این که پیش پدرش رفتی. بهتر است، هر کدام را ببینید. ما خیلی از کارهایی که دیگران انجام می‌دهند نمی‌دانیم. اما وقتی توناکا غایب است، می‌دانیم که باید تو را برای کمک پیدا کنیم. بنابراین یک تاکسی می‌گیریم و شروع به جستجو می‌کنیم. این تنها چیزی است که می‌دانیم و جواب داد. شما."
  
  
  نیک در حین صحبت کردن، او را مطالعه کرد. این یک دختر پیشاهنگ از واشنگتن نبود، بلکه یک گیشا بود! او باید حدس می زد.
  
  
  در حال حاضر هیچ گیشا در مورد او وجود نداشت، جز مدل موهای استادانه اش. او فکر می کرد که او آن شب و همان صبح زود مشغول کار است. گیشا ساعات عجیبی را که توسط هوس های حامیان مختلف آنها دیکته می شد، نگه می داشت. حالا صورتش هنوز از کرم سردی که برای پاک کردن آرایش گچی استفاده کرده بود می درخشید. او یک پیراهن کش قهوه ای، یک دامن کوتاه و چکمه های کره ای ریز مشکی پوشیده بود.
  
  
  نیک تعجب کرد که خانه گیشا چقدر امن خواهد بود. اما این تمام چیزی بود که او داشت. آخرین سیگارش را روشن کرد و شروع به سوال پرسیدن کرد. قرار نبود بیشتر از آنچه باید به او بگوید. به قول خودش بهترین بود.
  
  
  "درباره این پیت فرمونت، کاتو. توناکا به من گفت تو لباس هایش را گرفتی؟ این لباس ها؟"
  
  
  "درست است. چیز کوچکی بود." او به وضوح گیج شده بود.
  
  
  "فریمونت کجا بود وقتی این کار را کردی؟"
  
  
  "در رختخواب. خواب. این چیزی است که ما فکر می کنیم."
  
  
  "این چیزی بود که من فکر کردم؟ خواب بود یا نه؟" اینجا یه چیزی خیلی ماهیگیره
  
  
  کاتو با جدیت به او نگاه کرد. روی یک دندان جلویی براق لکه ای از رژ لب بود.
  
  
  "من می گویم این همان چیزی است که ما فکر می کردیم. ما داریم لباس های او را می گیریم. راحت، زیرا دوست دخترش در آن زمان آنجا نبود. بعداً متوجه می شویم که پیت مرده است. او در خواب مرده است."
  
  
  مسیح! نیک به آرامی تا پنج شمرد.
  
  
  "پس چیکار کردی؟"
  
  
  دوباره شانه بالا انداخت. "چکار کنیم؟ ما برای شما لباس نیاز داریم. ما آن را می گیریم. می دانیم که پیت از ویسکی مرده است، او همیشه می نوشد، می نوشد و هیچ کس او را نمی کشد. ما می رویم. سپس برمی گردیم و جسد را می گیریم. و آن را پنهان کنید تا پلیس متوجه نشود.»
  
  
  خیلی آهسته گفت: فهمیدند کاتو.
  
  
  او به سرعت برخورد خود با پلیس را بدون ذکر این واقعیت که کونیزو ماتو نیز مرده است، توضیح داد
  
  
  کاتو خیلی تحت تاثیر قرار نگرفت. "بله. متاسفم. اما فکر می کنم می دانم چه اتفاقی افتاده است. ما می رویم تا لباس ها را به توناکا ببریم. دوست دخترش آمد. او پیت را مرده از الکل دید و به پلیس زنگ زد. آنها می آیند. سپس همه می روند. با دانستن اینکه پلیس و دختر آنجا هستند، جسد را می گیریم و مخفی می کنیم. باشه؟"
  
  
  نیک به عقب خم شد. با ضعف گفت: "باشه، حدس می زنم." این باید انجام شود. عجیب بود، اما حداقل موضوع را توضیح می داد. و این ممکن است به او کمک کند - پلیس های توکیو جسد خود را از دست داده اند و ممکن است کمی خجالت بکشند. آنها ممکن است تصمیم بگیرند که آن را کمرنگ کنند، برای مدتی ساکت بمانند، حداقل تا زمانی که جسد را پیدا کنند یا آن را رها کنند. این بدان معناست که شرح او در روزنامه ها، رادیو یا تلویزیون ظاهر نمی شود. نه هنوز. بنابراین پوشش او در نقش پیت فرمونت هنوز خوب بود - تا حدی. با یک کیف پول بهتر بود، اما برای همیشه اینطور نبود.
  
  
  از هتل شیبا پارک گذشتند و به سمت راست به سمت معبد هیکاوا پیچیدند. یک منطقه مسکونی با چند ویلا بود که توسط باغ احاطه شده بود. این یکی از بهترین مناطق گیشا بود که در آن اخلاق سختگیرانه و رفتار محفوظ بود. روزهایی که دختران مجبور بودند در فضایی از میزو شوبای زندگی کنند، گذشته است. مقایسه ها همیشه توهین آمیز بود - به خصوص در این مورد - اما نیک همیشه گیشاها را همتراز با بالاترین کلاس دخترهای نیویورکی می دانست. گیشاها از نظر هوش و استعداد بسیار بهتر هستند.
  
  
  تاکسی به مسیری تبدیل شد که از میان باغ‌ها، از کنار یک استخر و یک پل مینیاتوری عبور می‌کرد. نیک شنل بدبو را به خود نزدیک کرد. ادم بدلی مثل او قرار بود در یک خانه مجلل گیشا کمی خودنمایی کند.
  
  
  کاتو زانویش را زد. "ما به یک مکان خصوصی می رویم. ماتو و ساتو به زودی می رسند و می توانیم با هم صحبت کنیم. برنامه ریزی کنید. ما مجبوریم، زیرا اگر الان کمک نکنید، نمی توانید کمک کنید، برای همه بسیار بد خواهد بود. دختران ایتا."
  
  
  تاکسی زیر مسئول پذیرش ایستاد. خانه بزرگ و بلوکی، سبک غربی، سنگ و آجر بود. کاتو به راننده پول داد و نیک را به داخل و طبقه بالا به اتاق نشیمن آرامی که به سبک سوئدی مبله شده بود، کشاند.
  
  
  کاتو روی صندلی نشست، دامن کوتاهش را درآورد و به نیک نگاه کرد. او در حال حاضر به خودش کمک می‌کرد تا یک نوشیدنی ساده از بار کوچک گوشه‌اش بخورد.
  
  
  "می خواهی حمام کنی کارتر سان؟"
  
  
  نیک نوار را برداشت و به کهربا نگاه کرد. رنگ دوست داشتنی. "باسو شماره یک خواهد شد. آیا وقت دارم؟" او یک بسته سیگار آمریکایی پیدا کرد و در آن را باز کرد. زندگی داشت بالا میرفت
  
  
  کاتو نگاهی به ساعت روی مچ باریکش انداخت. "من فکر می کنم اینطور است. خیلی وقت ها. ماتو و ساتو می گویند که اگر شما را پیدا نکنند، به قصر الکتریک می روند و ببینند آیا پیامی وجود دارد یا خیر."
  
  
  "پیام از طرف کی؟"
  
  
  شانه های نازک زیر پلیور حرکت کردند. "چه کسی می داند؟ شاید شما. شاید حتی توناکا. اگر جانی چاو او را داشته باشد، شاید به ما اطلاع دهد تا ما را بترسانیم."
  
  
  "شاید اینطور باشد."
  
  
  ویسکی اش را خورد و به او نگاه کرد. عصبی بود. خیلی یک رشته مروارید کوچک روی آن بود و مدام آنها را نیش می زد و آنها را با رژ لب می زد. او همچنان روی صندلی تکان می‌خورد و پاهایش را روی هم می‌کشید، و او جرقه‌ای از شلوار سفید کوتاه را دید.
  
  
  "کارتر سان؟"
  
  
  "آره؟"
  
  
  ناخن کوچکش را جوید. "دوست دارم یه چیزی ازت بپرسم. ایو، عصبانی نباش؟"
  
  
  نیک خندید. "احتمالا نه. من نمی توانم این قول را بدهم، کاتو. چیست؟"
  
  
  نوسانات. بعد از؛ "آیا از من خوشت می آید، کارتر سان؟ فکر می کنی من زیبا هستم؟"
  
  
  او انجام داد. او بود. خیلی زیبا. مثل یک عروسک لیمویی رنگ ناز. اینطور به او گفت.
  
  
  کاتو دوباره به ساعتش نگاه کرد. "من خیلی شجاع هستم، کارتر سان. اما من اهمیتی نمی دهم. من مدت زیادی است که از تو خوشم آمده است - از زمانی که سعی کردیم به شما کلوچه بفروشیم. من واقعاً از شما خوشم می آید. اکنون وقت داریم. تا غروب بیا و ماتو و ساتو هنوز اینجا نیستند.
  
  
  او واقعاً تحت تأثیر قرار گرفت. و می دانست که مورد احترام است. در لحظه اول او را نمی خواست و سپس در لحظه بعد متوجه شد که او را می خواست. چرا که نه؟ در نهایت، همه چیز در مورد این بود. عشق و مرگ.
  
  
  او تردید او را اشتباه متوجه شد. به سمت او رفت و انگشتانش را به آرامی روی صورتش کشید. چشمانش دراز و قهوه ای تیره و پر از برق های کهربایی بود.
  
  
  او به آرامی گفت: "می فهمی که این یک تجارت نیست. من الان گیشا نیستم. من می دهم. شما می گیرید. می آیید؟"
  
  
  او فهمید که نیازهای او بسیار زیاد است. ترسیده بود و لحظه ای تنها ماند. او به آرامش نیاز داشت و این را فهمید.
  
  
  او را بوسید. او گفت: من آن را می گیرم. "اما اول من باسا را می گیرم."
  
  
  او را به حمام برد. لحظه ای بعد زیر دوش به او ملحق شد و در همه جاهای زیبا و خصوصی یکدیگر را صابون زدند و خشک کردند. بوی زنبق می داد و سینه های دختر جوانی داشت.
  
  
  او را با یک تخت واقعی آمریکایی به اتاق خواب بعدی برد. او را وادار کرد که به پشت دراز بکشد. او را بوسید و زمزمه کرد: "خفه شو، کارتر سان. من کاری را که باید انجام دهم، انجام می دهم."
  
  
  نیک کارتر گفت: «نه کاملاً همه چیز.
  
  
  آنها آرام در اتاق جلویی نشسته بودند و سیگار می کشیدند و با عشق راضی به هم نگاه می کردند که در باز شد و ماتو و ساتو وارد شدند. آنها دویدند. ساتو گریه کرد. ماتو بسته ای را حمل کرد که در کاغذ قهوه ای پیچیده شده بود. او آن را به نیک داد.
  
  
  "این به قصر الکتریک می آید. برای شما. با یک یادداشت. ما... یادداشت را خواندیم. من... من..." او برگشت و گریه کرد، نفس نفس نمی زد و آرایش روی گونه های صافش جاری بود.
  
  
  نیک بسته را روی صندلی گذاشت و یادداشت را از پاکت باز شده برداشت.
  
  
  پیت فرمونت - ما توناکا داریم. شواهد در جعبه است. اگر نمی خواهید او شخص دیگری را از دست بدهد، فوراً به باشگاه الکتریک پالاس بیایید. بیرون در پیاده رو منتظر بمانید. بارانی بپوش.
  
  
  هیچ امضایی وجود نداشت، فقط یک شابلون گرد از یک برش چوبی ساخته شده با جوهر قرمز بود. نیک آن را به کاتو نشان داد.
  
  
  "جانی چاو"
  
  
  بند ناف را با شست ماهرانه از بسته بیرون کشید. سه دختر یخ زدند، حالا ساکت و حیرت زده منتظر وحشت جدیدی بودند. ساتو گریه اش را قطع کرد و با انگشتانش جلوی دهانش را گرفت.
  
  
  کیل مستر مشکوک بود که اوضاع خیلی بد خواهد بود. این حتی بدتر بود.
  
  
  داخل جعبه، روی یک پد پنبه ای، یک تکه خونی از گوشت گرد با نوک پستان و هاله سالم قرار دهید. سینه زنان. چاقو بسیار تیز بود و بسیار ماهرانه از آن استفاده می شد.
  
  
  
  
  فصل 9
  
  
  
  
  
  کیل مستر به ندرت در خشم سردتر و خونین‌تری قرار می‌گرفت. او با صدای یخی دستورات کوتاهی به دختران داد، سپس از خانه گیشا خارج شد و به سمت شیمباشی دری رفت. انگشتانش باسن سرد کلت را نوازش کردند. در حال حاضر من می خواهم. این کلیپ را با تمام ذوق و شوق دنیا در شکم جانی چاو انداخت. اگر واقعاً سینه های توناکا به او فرستاده شده بود - سه دختر از آن مطمئن بودند، زیرا جانی چاو اینگونه بازی می کرد - پس نیک قصد داشت همان مقدار گوشت را از حرامزاده بگیرد. شکمش از چیزی که تازه دیده بود به هم خورد. این جانی چاو باید یک سادیست باشد تا به همه سادیست ها پایان دهد - حتی برای چیکام.
  
  
  هیچ تاکسی در جلوی چشم نبود، پس به راه رفتن ادامه داد و در فاصله دور با قدم های عصبانی غذا خورد. بحث نرفتن مطرح نبود. ممکن است هنوز فرصتی برای نجات توناکا وجود داشته باشد. زخم‌ها بهبود یافتند، حتی شدیدترین آنها، و چیزهایی مانند سینه مصنوعی وجود داشت. راه حل چندان جذابی نیست، اما بهتر از مرگ است. او فکر می کرد که برای یک دختر جوان و زیبا، همه چیز، تقریباً همه چیز، بهتر از مرگ است.
  
  
  هنوز تاکسی نیست به چپ پیچید و به سمت گینزا-دوری حرکت کرد. از جایی که الان بود، باشگاه قصر الکتریک حدود یک مایل و نیم فاصله داشت. کاتو آدرس دقیق را به او داد. در طول راه، او شروع به کشف آن در ذهن خود کرد. ذهن باحال، با تجربه، حیله گر و حسابگر یک نماینده حرفه ای سطح بالا.
  
  
  پیت فرمونت فراخوانده شد، نه نیک کارتر. این بدان معنی بود که توناکا، حتی در شکنجه، توانسته بود او را بپوشاند. او باید چیزی، نامی به آنها می داد و بنابراین نام پیت فرمونت را به آنها داد. با این حال، او می دانست که فرمونت در اثر اعتیاد به الکل درگذشت. هر سه دختر، کاتو، ماتو و ساتو به این قسم خوردند. توناکا می دانست که فرمونت مرده است وقتی لباس های مرد را به او داد.
  
  
  جانی چاو نمی دانست که فرمونت مرده است! به طور مشخص. این بدان معنی بود که او پیت فرمونت را نمی‌شناخت یا فقط کمی او را می‌شناخت، شاید به دلیل شهرت. این که آیا او فرمونت را از روی دید می‌شناخت یا نه، به زودی با ملاقات چهره به چهره مشخص خواهد شد. نیک دوباره کلت را روی کمربندش لمس کرد. او مشتاقانه منتظر این بود.
  
  
  هنوز تاکسی وجود ندارد. مکث کرد تا سیگاری روشن کند. ترافیک سنگین بود. یک ماشین پلیس بدون اینکه کوچکترین توجهی به او داشته باشد از آنجا عبور کرد. تعجب آور نیست. توکیو دومین شهر بزرگ جهان بود و اگر پلیس ها روی جسد فرمونت می نشستند تا دوباره جسد را پیدا کنند، مدتی طول می کشید تا آنها را جمع کنند.
  
  
  تاکسی های لعنتی کجا رفتند؟ به اندازه یک شب بارانی در نیویورک بد بود.
  
  
  بسیار پایین گینزا، یک مایل دیگر دورتر، ساختار پناهگاه درخشان فروشگاه بزرگ San-ai قرار داشت. نیک کلت را به موقعیت راحت تری منتقل کرد و دوباره حرکت کرد. او برگشت خود را بررسی نکرد زیرا دیگر اهمیتی نمی داد. جانی چاو باید مطمئن بود که می آید.
  
  
  او توناکا را به یاد آورد که گفته بود پیت فرمونت گاهی اوقات وقتی به اندازه کافی هوشیار بود به دختران اتا کمک می کرد. به احتمال زیاد جانی چاو این را می دانست، حتی اگر او شخصاً فرمونت را نمی شناخت. چاو باید سعی کند نوعی معامله انجام دهد. پیت فرمونت، اگرچه یک تنبل و یک الکلی بود، اما هنوز چیزی شبیه روزنامه‌نگار بود و ممکن است ارتباطاتی داشته باشد.
  
  
  یا جانی چاو ممکن است فقط بخواهد فرمونت را بگیرد - همان رفتاری را که با کونیزو ماتا انجام داد با او انجام دهید. می تواند به همین سادگی باشد. فرمونت دشمن بود، او به اتا کمک کرد و جانی چاو از دختر به عنوان طعمه برای خلاص شدن از شر فرمونت استفاده کرد.
  
  
  نیک شانه های بزرگش را بالا انداخت و ادامه داد. او یک چیز را مطمئن بود - توناکا پشتش بود. هویت او به عنوان نیک کارتر - AXEman هنوز امن بود.
  
  
  ، مرده ای پشت سرش بیرون آمد.
  
  
  تا دیر نشده بود متوجه مرسدس مشکی نشد. از گرداب جاده بیرون پرید و کنارش ایستاد. دو مرد ژاپنی با لباس‌های مرتب بیرون پریدند و کنار نیک رفتند، یکی در دو طرف. مرسدس به دنبال آنها خزید.
  
  
  نیک برای لحظه ای فکر کرد که ممکن است کارآگاهان باشند. او بلافاصله این ایده را کنار گذاشت. هر دو مرد کتهای روشن پوشیده بودند و دست راستشان را در جیب خود داشتند. قد بلندتر با عینک ضخیم کارتر را با تپانچه ای در جیبش هل داد. او لبخند زد.
  
  
  "Anata no onamae wa?"
  
  
  دستای خنک او می دانست که آنها اکنون پلیس نیستند. به او یک سواری به سبک واقعی شیکاگو پیشنهاد شد. با احتیاط دست هایش را از کمربندش دور کرد.
  
  
  "فریمونت. پیت فرمونت. چه ربطی به تو دارد؟"
  
  
  مردها نگاه هایشان را رد و بدل کردند. اونی که عینکی داشت سرش رو تکون داد و گفت: "ممنون. میخواستیم مطمئن بشیم که این فرد مناسبی هست. لطفا سوار ماشین بشین."
  
  
  نیک اخم کرد. "اگر این کار را نکنم چه؟"
  
  
  مرد دیگر، کوتاه قد و عضلانی، لبخند نمی زد. او نیک را با یک تپانچه پنهان کرد. "این خیلی مایه تاسف است. ما شما را خواهیم کشت."
  
  
  خیابان شلوغ بود. مردم دور آن ها می چرخیدند و شلوغ می کردند. هیچکس کوچکترین توجهی به آنها نکرد. این چند قتل حرفه ای بود. آنها به او شلیک می کنند و با مرسدس می روند و هیچ کس چیزی نخواهد دید.
  
  
  مرد کوتاه قد او را به کنار جاده هل داد. "در ماشین. شما آرام راه می روید و کسی به شما آسیب نمی رساند.
  
  
  نیک شانه بالا انداخت. "پس بی سر و صدا میام." او سوار ماشین شد، آماده بود تا آنها را در یک لحظه محافظت نشده بگیرد، اما این شانس هرگز پیش نیامد. کوتاه قد او را دنبال کرد، اما نه خیلی نزدیک. قد بلند راه می رفت و از آن طرف بالا می رفت. او را سنجاق کردند و تپانچه ها به چشم آمدند. نامبو. این روزها او اغلب نامبا را می دید.
  
  
  مرسدس از کنار جاده دور شد و دوباره با مهارت وارد ترافیک شد. راننده لباس راننده و کلاه تیره به تن داشت. طوری رانندگی کرد که انگار وسایلش را بلد بود.
  
  
  نیک خودش را مجبور کرد آرام شود. شانس او خواهد آمد. چه عجله ای؟
  
  
  مرد بلندقد نیک را جستجو کرد. با نام چاو، خش خش کرد و به رفیقش خیره شد که شانه هایش را بالا انداخت.
  
  
  "شیزوکی نی!"
  
  
  نیک خفه شو بنابراین آنها از جانی چاو نبودند. پس کی لعنتی؟
  
  
  مردی که او را جستجو کرد کلت را پیدا کرد و آن را از کمربندش بیرون آورد. آن را به رفیقش نشان داد که با سردی به نیک نگاه کرد. مرد کلت را زیر کتش پنهان کرد.
  
  
  نیک کارتر در زیر آرامش او خشمگین و مضطرب بود. او نمی دانست آنها کی هستند، کجا یا چرا او را می برند. این یک تحول غیرمنتظره بود که قابل پیش بینی نبود. اما وقتی در الکتریک پالاس حاضر نشد، جانی چاو برای کار در Tonaka بازگشت. ناامیدی او را فرا گرفت. در حال حاضر او مانند یک نوزاد درمانده بود. هیچ کاری نمی توانست بکند.
  
  
  مدت زیادی رانندگی کردیم. آنها هیچ تلاشی برای پنهان کردن مقصد خود، هر چه که باشد، انجام ندادند. راننده هیچ وقت صحبت نکرد. دو مرد به دقت نیک را تماشا کردند، در حالی که تپانچه هایشان به سختی در کت هایشان پنهان شده بود.
  
  
  مرسدس بنز از کنار برج توکیو گذشت، برای مدت کوتاهی به سمت شرق به سمت ساکورادا پیچید و سپس به شدت به سمت راست به سمت میجی دوری پیچید. باران قطع شده بود و خورشید ضعیف از میان ابرهای کم رنگ خاکستری عبور می کرد. حتی در ترافیک شلوغ و پر سر و صدا هم خوش می گذراندند. راننده یک نابغه بود.
  
  
  آنها دور پارک آریسوگاوا را دور زدند و چند لحظه بعد نیک ایستگاه شیبویا را در سمت چپ دید. درست جلوتر دهکده المپیک و درست در شمال شرقی استادیوم ملی قرار داشت.
  
  
  آن سوی باغ های شینجوکو، آنها به شدت به سمت چپ و از کنار معبد میجی عبور کردند. حالا آنها وارد حومه شهر می شدند و کشور در حال باز شدن بود. کوچه‌های باریک به جهات مختلف منتهی می‌شدند و نیک گهگاه خانه‌های بزرگی را می‌دید که از جاده پشت پرچین‌های مرتب شده و باغ‌های کوچک درختان آلو و گیلاس عقب افتاده بودند.
  
  
  آنها از جاده اصلی منحرف شدند و به سمت چپ پیچیدند و به یک لاین سیاه رنگ پیچیدند. یک مایل بعد آنها به خیابان باریکتر دیگری تبدیل شدند که به دروازه آهنی بلندی ختم می شد که با ستون های سنگی پوشیده از گلسنگ احاطه شده بود. پلاکی روی یکی از ستون ها نوشته شده بود: Msumpto. این برای AXEman معنی نداشت.
  
  
  مردی کوتاه قد بیرون آمد و دکمه ای را روی یکی از ستون ها فشار داد. لحظه ای بعد دروازه باز شد. آن‌ها در امتداد جاده‌ای پرپیچ‌وخم آسفالت‌شده با سنگ خرد شده، که با پارکی همسایه بود راندند. نیک متوجه حرکت به سمت چپ خود شد و گله کوچکی از آهوهای دم سفید کوچک را تماشا کرد که در میان درختان چمباتمه‌ای و چتر مانند در حال پریدن بودند. آنها دور یک ردیف گل صد تومانی که هنوز شکوفا نشده بودند قدم زدند و خانه ای نمایان شد. او بزرگ بود و به آرامی در مورد پول صحبت می کرد. میراث، ثروت و پول به ارث رسیده.
  
  
  جاده به شکل هلالی در مقابل پلکان عریض منتهی به تراس پیچید. فواره‌ها در سمت راست و چپ بازی می‌کردند و در کناره‌اش یک استخر بزرگ وجود داشت که هنوز برای تابستان پر نشده بود.
  
  
  نیک به مرد قد بلند نگاه کرد. "آیا میتسوبیشی سان منتظر من است؟"
  
  
  مرد با تپانچه به او ضربه زد. "بیا بیرون. صحبتی نیست."
  
  
  در خلاصه داستان، مرد فکر کرد که خیلی خنده دار است.
  
  
  
  به نیک نگاه کرد و پوزخندی زد. "میتسوبیشی سان؟ هاها."
  
  
  بلوک مرکزی خانه بزرگ بود، ساخته شده از سنگ پوشیده شده که هنوز با میکا و رگه های کوارتز می درخشید. دو بال پایینی به سمت عقب از بلوک اصلی، موازی با نرده تراس، زاویه‌دار بودند، و این‌جا و آنجا با کوزه‌های بزرگ آمفورا شکل نقطه‌گذاری شده بود.
  
  
  آن‌ها نیک را از درهای قوسی‌دار به داخل سرسرای بزرگی با کاشی‌های موزاییک هدایت کردند. مرد کوتاه قد دری را که به سمت راست باز می شد زد. از درون، یک صدای بریتانیایی که از بدنامی طبقات بالای جامعه بلند شده بود، گفت: «بیا».
  
  
  مرد قد بلند نامبای خود را به کمر نیک فرو کرد و نوک زد. نیک رفت. حالا او واقعاً می خواست. فیلستون. ریچارد فیلستون! باید اینطور می شد.
  
  
  درست بیرون در ایستادند. اتاق بسیار بزرگ بود، مانند اتاق مطالعه کتابخانه با دیوارهای نیمه جدا شده و سقفی تیره. گردان های کتاب در کنار دیوارها راهپیمایی کردند. یک لامپ در گوشه دور میز می سوخت. مردی در سایه نشسته بود، در سایه.
  
  
  مرد گفت: "شما دو نفر می توانید بروید. کنار در منتظر بمانید. آیا می خواهید نوشیدنی بخورید، آقای فرمونت؟"
  
  
  دو جنگنده ژاپنی رفتند. پشت سرشان در بزرگی باز شد. کنار میز یک چرخ دستی چای قدیمی، پر از بطری، سیفون و قمقمه بزرگ ایستاده بود. نیک به او نزدیک شد. به خودش گفت: «تا آخر بازی کن». به پیت فرمونت فکر کنید. پیت فرمونت باش
  
  
  در حالی که دستش را به سمت یک بطری ویسکی دراز کرد، گفت: "تو کی هستی؟ و لعنتی منظورت این است که من را اینطور از خیابان ربودند! نمی دانی که می توانم از شما شکایت کنم؟"
  
  
  مرد پشت میز با صدای بلند قهقهه زد. آقای فرمونت از من شکایت کن؟ جدی! من اشتباه شما را می دانم. من به شما فرصتی می دهم که پول زیادی به دست آورید، اما برای به دست آوردن آن، باید کاملا هوشیار باشید."
  
  
  پیت. فرمونت - نیک کارتر بود که مرده بود و فریمونت که زنده بود - پیت فرمونت یخ را در یک لیوان بلند انداخت و با کوبیدن یک بطری ویسکی، مقدار زیادی و سرکش ریخت. آن را نوشید، سپس به سمت صندلی چرمی نزدیک میز رفت و نشست. او دکمه‌های شنل کثیفش را باز کرد - می‌خواست فیلستون کت و شلوار کهنه را ببیند - و کلاه باستانی‌اش را از سر برنداشت.
  
  
  او غر زد: "باشه." "پس تو میدونی که من الکلی هستم. پس؟ تو کی هستی و از من چی میخوای؟" او مست است. و آن نور لعنتی را از چشمانم بیرون کن. این یک حقه قدیمی است.
  
  
  مرد چراغ را به پهلو کج کرد. اکنون یک نیم سایه بین آنها تشکیل شده است.
  
  
  مرد گفت: «اسم من ریچارد فیلستون است. شاید نام من را شنیده باشید؟»
  
  
  فرمونت سرش را کوتاه تکان داد. "در مورد تو شنیدم."
  
  
  مرد به آرامی گفت: بله. "فکر می‌کنم من بدنام هستم."
  
  
  پیت دوباره سر تکان داد. "این حرف توست نه من."
  
  
  "بسیار درست است. اما حالا سر موضوع، آقای فرمونت. همانطور که گفتم، رک و پوست کنده.
  
  
  پیت اخم کرد. "من موافقم. پس شمشیربازی لعنتی را متوقف کنید و دست به کار شوید. چقدر پول؟ و برای به دست آوردن آن چه باید بکنم؟"
  
  
  از نور روشن دور شد و مردی را پشت میز دید. کت و شلوار از توید سبک و نمکی دستکشی بود، برش بی عیب و نقص، حالا کمی پوشیده شده بود. حتی یک خیاط مسکو هرگز آن را تکرار نمی کند.
  
  
  مرد گفت: "من در مورد پنجاه هزار دلار آمریکا صحبت می کنم." "نصف الان - اگر با شرایط من موافقی."
  
  
  پیت گفت: "به صحبت کردن ادامه بده. من از چیزی که می گویی خوشم می آید."
  
  
  پیراهن راه راه آبی با یقه ایستاده بود. کراوات با یک گره کوچک بسته شد. نیروی دریایی سلطنتی مردی که نقش پیت فرمونت را بازی می‌کرد، فایل‌ها را در ذهنش مرور کرد: فیلستون. او زمانی در نیروی دریایی سلطنتی خدمت می کرد. این درست پس از ورود او از کمبریج بود.
  
  
  مرد پشت میز یک سیگار از یک جعبه پارتی پرآذین برداشت. پیت نپذیرفت و دنبال دسته مچاله شده پال مالز رفت. دود به سمت سقف مارپیچ به سمت بالا حرکت کرد.
  
  
  مرد گفت: اول از همه، مردی به نام پل ژاکوبی را به خاطر دارید؟
  
  
  "آره." و او این کار را کرد. نیک کارتر این کار را کرد. گاهی اوقات ساعت ها، روزها کار روی عکس ها و فایل ها نتیجه داد. پل ژاکوبی. کمونیست هلندی عامل فرعی. مشخص است که او مدتی در مالایا و اندونزی کار می کرد. از دید خارج شد. آخرین گزارش در ژاپن
  
  
  پیت فرمونت منتظر بود تا مرد رهبری را بر عهده بگیرد. چگونه ژاکوبی در این مورد قرار می گیرد.
  
  
  فیلستون جعبه را باز کرد. وجود داشت. خش خش کاغذ "سه سال پیش، پل ژاکوبی سعی کرد شما را استخدام کند. او به شما پیشنهاد کار برای ما داد. شما قبول نکردید. چرا؟"
  
  
  پیت اخم کرد و نوشید. "آن موقع من آماده نبودم."
  
  
  با این حال، شما هرگز ژاکوبی را گزارش نکردید، به کسی نگفتید که او یک عامل روسیه است. چرا؟
  
  
  "این نگرانی لعنتی من نیست. شاید نمی خواستم با ژاکوبی بازی کنم، اما این به این معنی نبود که باید او را ناامید کنم. تنها چیزی که می خواستم، تنها چیزی که اکنون می خواهم این است که تنها بمانم تا مست شوم." به تندی خندید. "آنطور که شما فکر می کنید آسان نیست."
  
  
  سکوت او اکنون می توانست صورت فیلستون را ببیند.
  
  
  زیبایی نرم شصت سال تار شد. اشاره ای به چانه، بینی صاف، چشمان گشاد، بدون رنگ در نور نیمه روشن. دهان یک خائن بود - آزاد، کمی مرطوب، زمزمه زنانگی. دهان لنگی یک دوجنسه بیش از حد تحمل. فایل ها در مغز AXEman کلیک کردند. فیلستون یک زن قاتل بود. قاتل مردم نیز از بسیاری جهات.
  
  
  فیلستون گفت: "آیا اخیرا پل ژاکوبی را دیده ای؟"
  
  
  "نه."
  
  
  اشاره ای به لبخند. "این قابل درک است. او دیگر بین ما نیست. تصادفی در مسکو رخ داد. حیف است."
  
  
  پیت فرمونت مشروب خورد. "بله. شرم آور است. ژاکوبی را فراموش کنیم. برای پنجاه هزار می خواهی چه کار کنم؟"
  
  
  ریچارد فیلستون سرعت خود را تنظیم کرد. سیگارش را خاموش کرد و به سراغ سیگار دیگری رفت. "در آن زمان که ژاکوبی را رد کردی، برای ما کار نمی کردی. حالا به قول خودت برای من کار خواهی کرد. می توانم بپرسم چرا این تغییر روحیه؟ من نماینده همان مشتریان ژاکوبی هستم. همانطور که باید بدانید ".
  
  
  فیلستون به جلو خم شد و پیت به چشمان او نگاه کرد. خاکستری رنگ پریده و شسته شده.
  
  
  پیت فرمونت گفت: "گوش کن، فیلستون! من به کسی که برنده می‌شود، فکر نمی‌کنم. چیز لعنتی نیست! و از آن زمان همه چیز تغییر کرده است" من ژاکوبی را می‌شناختم. از آن زمان مقدار زیادی ویسکی از بین رفته است. من بزرگترم من یک دلال هستم. من در حال حاضر حدود دویست ین در حساب خود دارم. آیا این پاسخ سوال شماست؟ "
  
  
  "هوم - تا حدی، بله. باشه." کاغذ دوباره خش خش کرد. "آیا شما روزنامه نگار در ایالات متحده بودید؟"
  
  
  این فرصتی بود برای نشان دادن شجاعت، و نیک کارتر به پیت اجازه داد تا آن را تصاحب کند. او به خنده ناخوشایندی منفجر شد. اجازه داد دستانش کمی بلرزد و با حسرت به بطری ویسکی نگاه کرد.
  
  
  "عیسی مسیح، مرد! آیا مرجع می خواهی؟ باشه. می توانم نامی برایت بگذارم، اما شک دارم که چیز خوبی بشنوی."
  
  
  فیلستون لبخند نزد. "بله می فهمم". روزنامه را چک کرد. "شما زمانی برای شیکاگو تریبون کار می کردید. همچنین برای نیویورک میرر و سنت لوئیس پست دیسپچ، در میان دیگران. شما همچنین برای آسوشیتدپرس و سرویس بین المللی هرست کار می کردید. شما از همه این مشاغل اخراج شدید. نوشیدن.؟"
  
  
  پیت خندید. سعی کرد با کمی جنون صدا را تنظیم کند. "شما چند مورد را از دست دادید. اخبار ایندیاناپولیس و چند مورد در سراسر کشور." او صحبت های توناکا را به یاد آورد و ادامه داد: هنگ کنگ تایمز و سنگاپور تایمز هم هست، اینجا در ژاپن آساهی، اوزاکا و چند تا دیگر وجود دارد، شما اسم روزنامه فیلستون را می گذارید و احتمالا من از آن اخراج شدم.
  
  
  "هومم. دقیقا. اما آیا شما هنوز بین اهالی روزنامه ارتباط دارید؟"
  
  
  این حرامزاده کجا داشت می رفت؟ هنوز در انتهای تونل هیچ نوری نیست.
  
  
  پیت گفت: "من آنها را دوست صدا نمی کنم." "شاید آشنایان. یک الکلی دوستی ندارد. اما من چند پسر را می شناسم که وقتی به اندازه کافی ناامید هستم، هنوز هم می توانم از آنها یک دلار قرض کنم."
  
  
  "و شما هنوز هم می توانید یک داستان بسازید؟ یک داستان بزرگ؟ فرض کنید داستان قرن به شما داده شده است، یک حس واقعا شگفت انگیز، همانطور که حدس می زنم شما بچه ها آن را می نامید، و منحصر به شما بود. فقط شما! داستان بلافاصله پوشش جهانی کامل دریافت کرد؟
  
  
  آنها شروع به نزدیک شدن به این موضوع کردند.
  
  
  پیت فرمونت کلاه پاره شده اش را عقب انداخت و به فیلستون خیره شد.
  
  
  فیلستون گفت: من می توانم. "من فقط می توانم. و اگر انجام دهم، فرمونت، کاملا تایید می شود. نگران نباش!" خنده های بلند و تند سازمان نوعی شوخی خصوصی بود. پیت منتظر بود.
  
  
  سکوت فیلستون روی صندلی چرخان خود جابجا شد و به سقف خیره شد. دست آراسته‌اش را روی موهای خاکستری نقره‌ای‌اش کشید. نکته همین بود. پسر عوضی داشت تصمیم می گرفت.
  
  
  در حالی که او منتظر بود، AXEman در مورد هوس ها، وقفه ها و تصادفات حرفه خود فکر کرد. مثلا زمان. آن دخترانی که جسد واقعی پیت فرمونت را گرفتند و در آن چند لحظه که پلیس و دوست دختر پیت خارج از صحنه بودند پنهانش کردند. این شانس یک در میلیون است. و حالا واقعیت مرگ فرمونت مثل شمشیر بالای سرش آویزان بود. لحظه ای که فیلستون یا جانی چاو حقیقت را فهمیدند، پیت فرمونت جعلی در پرونده حضور داشت. جانی چاو؟ او شروع به تفکر متفاوت کرد. شاید این راهی برای توناکا بود...
  
  
  راه حل. ریچارد فیلستون کشوی دیگری را باز کرد. دور میز قدم زد. در دستانش یک پشته ضخیم از اسکناس سبز بود. او پول را به دامان پیت انداخت. در این ژست تحقیر وجود داشت که فیلستون آن را پنهان نکرد. نزدیک ایستاده بود و کمی روی پاشنه هایش تکان می خورد. زیر ژاکت توییدش یک ژاکت قهوه ای نازک پوشیده بود که کت کوچکش را پنهان نمی کرد.
  
  
  "تصمیم گرفتم به تو اعتماد کنم، فرمونت. من واقعاً چاره ای ندارم، اما شاید خطر چندان بزرگی نباشد. طبق تجربه من، هر مردی اول از همه مراقب خودش است. همه ما خودخواه هستیم. پنجاه هزار دلار شما را از ژاپن دور خواهد کرد. این به معنای شروعی جدید است، دوست من، یک زندگی جدید.
  
  
  فکر نمی‌کنم این فرصت را از دست بدهید و از گودال خارج شوید. من آدم معقولی هستم، آدم منطقی و فکر می کنم شما هم همینطور. این قطعا آخرین فرصت شماست. فکر کنم اینو میفهمی می توانید بگویید من قمار می کنم. شرط بندی که شما کار را به نحو احسن انجام خواهید داد و تا پایان کار هوشیار خواهید ماند."
  
  
  مرد بزرگ روی صندلی چشمانش را بسته نگه داشت. او یادداشت های واضحی را از میان انگشتانش عبور داد و متوجه حرص و طمع شد. سرش را تکان داد. "برای این نوع پول، من می توانم هوشیار بمانم. باورت می شود، فیلستون. برای چنین پولی، حتی می توانی به من اعتماد کنی."
  
  
  فیلستون چند قدم برداشت. چیزی ظریف و ظریف در راه رفتن او وجود داشت. AXeman تعجب کرد که آیا این مرد واقعاً عجیب است؟ هیچ مدرکی در سخنان او نبود. فقط نکات
  
  
  فیلستون گفت: "این واقعاً موضوع اعتماد نیست. مطمئن هستم که شما متوجه شده اید. اول از همه، اگر این کار را با رضایت کامل من انجام ندهید، مابقی پنجاه هزار پول را دریافت نخواهید کرد. دلار. طبیعتاً یک دوره زمانی وجود خواهد داشت. اگر همه چیز درست شود، به شما پول می دهند."
  
  
  پیت فرمونت اخم کرد. "به نظر می رسد من کسی هستم که باید به شما اعتماد کند."
  
  
  "به نوعی، بله. ممکن است به چیز دیگری نیز اشاره کنم - اگر به من خیانت کنید یا سعی کنید به هر طریقی شما را فریب دهید، قطعاً کشته خواهید شد. KGB به من بسیار احترام می گذارد. حتماً در مورد بازوهای بلند آنها شنیده اید. .؟"
  
  
  "میدانم." غمگین. اگر کار را تمام نکنم، مرا خواهند کشت.»
  
  
  فیلستون با چشمان خاکستری شسته اش به او نگاه کرد. "بله. دیر یا زود تو را خواهند کشت."
  
  
  پیت دستش را به سمت بطری ویسکی برد. "باشه، باشه! میتونم یه نوشیدنی دیگه بخورم؟"
  
  
  "نه. شما در حال حاضر در استخدام من هستید. تا زمانی که کار تمام نشده است مشروب نخورید."
  
  
  به پشتی صندلیش تکیه داد. "درسته. یادم رفته بود. تازه من را خریدی."
  
  
  فیلستون به سمت میز برگشت و نشست. "آیا قبلا از معامله پشیمان شده اید؟"
  
  
  "نه. بهت گفتم، لعنتی، برای من مهم نیست که چه کسی برنده می شود. من دیگر کشوری ندارم. هیچ وفاداری ندارم. شما فقط مرا گرفتید! حالا فرض کنید مذاکرات را کوتاه کرده ایم و شما به من می گویید که باید چه کار کنم."
  
  
  "من به شما گفتم. من از شما می خواهم که داستان را در مطبوعات جهان قرار دهید. یک داستان اختصاصی. بزرگترین داستانی که شما یا هر روزنامه نگار دیگری تا به حال داشته اید."
  
  
  "جنگ جهانی سوم؟"
  
  
  فیلستون لبخند نزد. او یک سیگار جدید از یک پاکت کلوزون برداشت. "شاید. فکر نمی کنم. من..."
  
  
  پیت فرمونت با اخم منتظر ماند. حرامزاده به سختی توانست جلوی خود را از گفتن آن بگیرد. هنوز با پایم در آب سرد دست و پا می زنم. پس از رسیدن به نقطه بی بازگشت در انجام تعهد تردید می کند.
  
  
  او گفت: «جزئیات زیادی وجود دارد که باید بررسی شود. "پیشینه های زیادی برای درک شما. من..."
  
  
  فرمونت بلند شد و با خشم خشمگین مردی که تشنه نوشیدنی بود غرغر کرد. دسته پول را به کف دستش زد. "من این پول را می خواهم، لعنتی. من آن را به دست می آورم. اما حتی برای این پول هم به هیچ چیز کور نمی روم. چیست؟"
  
  
  "امپراتور ژاپن قرار است ترور شود. وظیفه شما این است که متقاعد کنید که چینی ها برای این کار مقصر شناخته خواهند شد."
  
  
  
  فصل 10
  
  
  
  
  
  Killmaster به خصوص تعجب نکرد. پیت فرمونت آنجا بود و باید آن را نشان می داد. باید تعجب، سردرگمی و ناباوری را نشان می دادم. مکثی کرد و سیگار را به سمت دهانش برد و اجازه داد آرواره اش پایین بیاید.
  
  
  "عیسی مسیح! شما باید از ذهن خود خارج شده باشید."
  
  
  ریچارد فیلستون، حالا که بالاخره آن را گفته بود، از حیرت آن لذت برد.
  
  
  "به هیچ وجه. کاملا برعکس. برنامه ما، طرحی که ماه ها روی آن کار کرده ایم، جوهر منطق و عقل است. چینی ها دشمنان ما هستند. دیر یا زود، اگر به آنها هشدار داده نشود، آنها شروع خواهند کرد. جنگ با روسیه. غرب آنها آن را دوست خواهند داشت. آنها می نشینند و از آن سود می برند. این اتفاق نمی افتد. به همین دلیل است که من در ژاپن هستم و در معرض خطر بزرگ شخصی هستم."
  
  
  تکه هایی از پرونده فیلستون مانند یک مونتاژ در ذهن AXEman می گذشت. کارشناس قتل!
  
  
  پیت فرمونت با ابراز هیبت آمیخته با شک و تردید طولانی مواجه شد. "فکر می کنم تو واقعاً جدی می گویی، به خدا قسم. و او را می کشی!"
  
  
  به شما ربطی ندارد، حضور نخواهید داشت و هیچ مسئولیت و تقصیری متوجه شما نخواهد شد.»
  
  
  پیت ترش خندید. بیا فیلستون! می‌خواهد سرم را نگه دارد.»
  
  
  فیلستون با خشکی گفت: "من به شما اطمینان می دهم که شما درگیر این موضوع نخواهید شد. یا نه لزوماً، اگر از سر خود استفاده کنید تا آن را روی شانه های خود نگه دارید. هر چه باشد، من از شما انتظار دارم در ازای پنجاه هزار دلار کمی نبوغ نشان دهید."
  
  
  نیک کارتر به پیت فرمونت اجازه داد که عبوس و قانع کننده بنشیند در حالی که به ذهن خود اجازه می داد آزاد و سریع کار کند. برای اولین بار صدای تیک تیک ساعت بلند را در گوشه اتاق شنید. تلفن روی میز فیلستون دو برابر اندازه معمولی آن بود. از هر دو نفر متنفر بود. زمان و ارتباطات مدرن به طور اجتناب ناپذیری علیه او کار کردند. بگذارید فیلستون بداند که فرمونت واقعی مرده است و او، نیک کارتر، به همان اندازه مرده است.
  
  
  هیچوقت شک نکردم آن دو اراذل بیرون از در قاتل بودند. فیلستون بدون شک یک تفنگ روی میزش داشت. عرق خفیفی روی پیشانی اش جمع شد و دستمال کثیفی را بیرون آورد. این می تواند به راحتی از کنترل خارج شود. او باید فیلستون را تشویق می کرد، روی نقشه خودش فشار می آورد و جهنم را از اینجا بیرون می کرد. اما نه خیلی سریع. زیاد نگران نباش
  
  
  فیلستون با لحن ابریشمی گفت: "تو می فهمی که الان نمی توانی عقب نشینی کنی. تو خیلی چیزها را می دانی. هر تردیدی از طرف تو به این معنی است که من باید تو را بکشم."
  
  
  "من عقب نشینی نمی کنم، لعنتی. سعی می کنم به این ایده عادت کنم. خدایا! امپراطور را بکش. مطمئن شو که چینی ها مقصر این کار هستند. این دقیقاً یک بازی چمباتمه زدن نیست، می دانید. و شما می توانم بعدا بدوم. من نمی توانم. باید بمانم و عرق کنم. اگر به نیدرزاکسن فرار کنم، نمی توانم چنین دروغ بزرگی بگویم."
  
  
  "ساکسونی؟ فکر نمی کنم..."
  
  
  "مهم نیست. به من فرصت بده تا بفهمم. این قتل کی اتفاق می افتد؟"
  
  
  "فردا عصر. شورش ها و خرابکاری های دسته جمعی انجام خواهد شد. خرابکاری های بزرگ. برق در توکیو و همچنین در بسیاری از شهرهای بزرگ دیگر قطع خواهد شد. همانطور که می دانید این یک پوشش است. امپراتور در حال حاضر در محل اقامت خود در قصر."
  
  
  پیت به آرامی سر تکان داد. "دارم فهمیدم. شما با چینی ها کار می کنید - تا حدی. در مورد خرابکاری. اما آنها چیزی در مورد ترور نمی دانند. درست است؟"
  
  
  فیلستون گفت: «به احتمال زیاد، اگر این کار را انجام می‌دادند، کودتا نمی‌شد. توضیح دادم - مسکو و پکن در حال جنگ هستند. این یک عمل جنگی است. منطق محض ما قصد داریم آنقدر برای چینی‌ها دردسر درست کنیم که سال‌ها نتوانند ما را اذیت کنند.»
  
  
  تقریباً وقتش است. زمان اعمال فشار فرا رسیده است. وقت آن است که از آنجا خارج شوید و به جانی چاو برسید. واکنش فیلستون مهم بود. شاید زندگی یا مرگ مهم باشد.
  
  
  نه هنوز. هنوز کاملا نه.
  
  
  پیت سیگار دیگری روشن کرد. او به مرد پشت میز گفت: «من باید این موضوع را ترتیب دهم. "میفهمی؟ منظورم اینه که من نمیتونم بعد از این فقط از سرما بیرون برم و فریاد بزنم که یه اسکوپ دارم. به حرفم گوش نمیدن. همونطور که میدونی، آبروی من زیاد نیست - مثل اینکه من می خواهم این داستان را ثابت کنم؟ آن را تأیید و مستند کنید؟ امیدوارم به آن فکر کرده باشید."
  
  
  عزیزم! طرح ها، سفارش ها، امضاها، رسیدهای پرداختی، همه چیز. آنها داستان شما را تایید می کنند. اینها اوراقی است که به دوستان خود در سرویس های سیمی و روزنامه ها نشان خواهید داد. به شما اطمینان می دهم که آنها کاملاً بی عیب هستند. پس از خواندن آنها."
  
  
  فیلستون خندید. حتی ممکن است برخی چینی‌های ضد مائو آن را باور کنند.»
  
  
  پیت روی صندلیش تکان خورد. "این یک موضوع دیگر است - چیکوم ها برای پوست من خواهند آمد. آنها متوجه می شوند که من دروغ می گویم. آنها سعی می کنند من را بکشند."
  
  
  فیلستون موافقت کرد: «بله. "فکر می‌کنم اینطور می‌شود. می‌ترسم که اجازه بدهم نگران آن باشی. اما تو با همه شانس‌ها این مدت زنده ماندی و اکنون بیست و پنج هزار دلار پول نقد داری. فکر می‌کنم بتوانی از پس آن بر بیایی."
  
  
  "اگر این را کامل کنم چه زمانی و چگونه بیست و پنج هزار باقیمانده را دریافت خواهم کرد؟"
  
  
  زمانی که ما از کار شما راضی باشیم، به حسابی در هنگ کنگ منتقل خواهد شد. من مطمئن هستم که این یک انگیزه برای شما خواهد بود."
  
  
  تلفن روی میز فیلستون زنگ خورد. AX-Man دست در شنل خود برد و برای لحظه ای فراموش کرد که کلت دیگر آنجا نیست. زیر لب فحش داد. او چیزی نداشت. چیزی جز عضلات و مغزش نیست.
  
  
  فیلستون با ساز صحبت کرد. "بله... بله. من او را دارم. او الان اینجاست. همین الان می خواستم با شما تماس بگیرم."
  
  
  کارتر گوش داد و به کفش های کوبیده و فرسوده اش نگاه کرد. با چه کسی تماس بگیریم؟ آیا ممکن است که ...
  
  
  صدای فیلستون خشن شد. اخم کرد. "گوش کن جانی، من دارم دستور میدم! و در این لحظه تو با تماس با من از آنها اطاعت نمی کنی. دیگر این کار را نکن. نه، من نمی دانستم این برای تو خیلی مهم است، خیلی فوری. به هر حال، من من با او کار کردم و او را با خودم می فرستم. مکان معمولی. خیلی خوب است. چی؟ بله، همه دستوراتش را به او دادم و مهمتر از آن، به او پول دادم."
  
  
  صدای فحاشی شدیدی روی تلفن بود. فیلستون اخم کرد.
  
  
  "همین است، جی! تو کار خود را می دانی - او باید دائماً تحت نظارت باشد تا این کار انجام شود. من شما را مسئول می دانم. بله، همه چیز طبق برنامه و طبق برنامه است. تلفن را قطع کنید. نه. من نخواهم بود. اتصال تا زمانی که این کار تمام شود. فیلستون با صدای بلند تلفن را قطع کرد.
  
  
  پیت فرمونت سیگاری روشن کرد و منتظر ماند. جانی؟ جانی چاو؟ او شروع به امیدواری کرد. اگر کار می کرد، او مجبور نبود از برنامه نیمه پر خودش استفاده کند. او با احتیاط فیلستون را تماشا کرد. اگر جلد فرمونت باد می شد، همه چیز به سمت جنوب پیش می رفت.
  
  
  اگر قرار بود برود، می خواست فیلستون را با خودش ببرد.
  
  
  ریچارد فیلستون به او نگاه کرد. "فریمونت؟"
  
  
  AX-Man دوباره آه کشید. "آره؟"
  
  
  "آیا مردی به نام جانی چاو را می شناسید یا شنیده اید؟"
  
  
  پیت سری تکان داد. "من در مورد او شنیده ام. هرگز او را ندیدم. آنها می گویند که او رئیس Chicoms محلی است. من نمی دانم این چقدر درست است."
  
  
  فیلستون دور میز قدم زد. خیلی به مرد بزرگ نزدیک نیست. با انگشت اشاره چاقش چانه اش را خاراند.
  
  
  "فریمونت با دقت گوش کن. از این به بعد، تو روی لبه تیغ راه می روی. این چاو فقط با تلفن است. او تو را می خواهد. دلیل اینکه او تو را می خواهد این است که من و او چند وقت پیش تصمیم گرفتیم از تو استفاده کنیم." مثل روزنامه نگاری که داستانی را در آن بیاندازد.»
  
  
  پیت با دقت به او نگاه کرد. شروع به ژله ای شدن کرد.
  
  
  سرش را تکان داد. "مطمئنا. اما داستان نیست؟ آیا این مرد جانی چاو می خواهد که من داستان دیگری را مطرح کنم؟"
  
  
  "دقیقا. چاو از شما می‌خواهد که داستانی بسازید که اتا را برای همه چیزهایی که قرار است اتفاق بیفتد سرزنش کنید. من با آن موافق بودم، طبیعتاً. شما باید اتا را از آنجا ببرید و آن‌طور بازی کنید."
  
  
  "می بینم. به همین دلیل آنها مرا از خیابان گرفتند - آنها باید اول با من صحبت می کردند."
  
  
  "دوباره درست است. هیچ مشکل واقعی وجود ندارد - همانطور که گفتم می توانم آن را با گفتن اینکه شخصاً می خواستم به شما دستورالعملی بدهم پنهان کنم. چاو طبیعتاً نمی داند دستورالعمل ها چیست. او نباید مشکوک باشد یا بیشتر از این. معمولی "ما واقعاً به همدیگر اعتماد نداریم و هرکدام سازمان های جداگانه خود را داریم. با سپردن تو به او، او را کمی آرام می کنم. به هر حال قصد داشتم این کار را انجام دهم. من مرد زیادی ندارم. و من نمی توانم آنها را مجبور کنم که به تو نگاه کنند.
  
  
  پیت لبخند تلخی زد. "احساس می کنی باید مرا تماشا کنی؟"
  
  
  فیلستون به سمت میزش برگشت. "فریمونت احمق نباش. تو روی یکی از بزرگترین داستان های این قرن نشسته ای، بیست و پنج هزار دلار از پول من را داری و هنوز کارت را انجام نداده ای. مطمئناً انجام نداده ای. توقع دارید که اجازه بدم آزاد بشی؟"
  
  
  فیلستون دکمه ای را روی میزش فشار داد. "شما نباید هیچ مشکلی داشته باشید. تنها کاری که واقعا باید انجام دهید این است که هوشیار بمانید و دهان خود را ببندید. و از آنجایی که چاو فکر می کند شما برای ساختن داستانی در مورد اتا استخدام شده اید، می توانید آن را همانطور که می گویید شروع کنید به ساختن آن، فقط طبق معمول. تنها تفاوت این است که چاو نمی داند چه داستانی را می نویسی تا دیر نشده است. یک نفر دیگر اینجا خواهد بود - آخرین سوال؟"
  
  
  "بله. خیلی بزرگ. اگر من دائما تحت نظر باشم، چگونه می توانم از چو و پسرانش فرار کنم تا این داستان را منتشر کنند؟ به محض اینکه بفهمد امپراطور کشته شده است، من را خواهد کشت. اولین کاری که او انجام خواهد داد."
  
  
  فیلستون دوباره چانه اش را نوازش کرد. "من می دانم که این یک مشکل است. البته شما باید تا حد زیادی به خودتان وابسته باشید، اما من تا حد توانم کمک خواهم کرد. من یک مرد را با شما می فرستم. تنها کاری که می توانم انجام دهم یک مرد است، و چاو انجام خواهد داد. من مجبور شدم اصرار کنم که در تماس باشم.
  
  
  "فردا شما را به صحنه اغتشاش در محوطه کاخ می برند. دمیتری با شما خواهد رفت، ظاهراً برای کمک به محافظت از شما. در واقع، در لحظه ای که برای شما مناسب است، او به شما کمک می کند تا بروید. شما دو نفر. باید با هم کار کنند. دیمیتری فرد خوبی است، بسیار خونسرد و مصمم است و او می‌تواند شما را برای چند لحظه آزاد کند. پس از آن، شما تنها خواهید بود."
  
  
  در زدند. فیلستون گفت: "بیا برویم."
  
  
  مردی که وارد شد مردی از یک تیم بسکتبال حرفه ای بود. AXEman قد او را شش فوت و هشت اینچ تخمین زد. او مثل یک تخته باریک بود و جمجمه بلندش کچل آینه ای بود. او دارای ویژگی های آکرومگالیک و چشمان کوچک و تیره بود و کت و شلوارش مانند یک چادر نامناسب روی او آویزان بود. آستین های ژاکتش خیلی کوتاه بود و سرآستین های کثیفی را نشان می داد.
  
  
  فیلستون گفت: «این دیمیتری است، او شما و شما را تا حد توانش زیر نظر خواهد داشت. اجازه نده قیافه اش تو را گول بزند، فرمونت. او خیلی سریع است و اصلا احمق نیست."
  
  
  مترسک قد بلند با بی احتیاطی به نیک خیره شد و سری تکان داد. او و فیلستون به گوشه ی دور اتاق رفتند و صحبت کوتاهی کردند. دیمیتری به تکان دادن سر ادامه داد و تکرار کرد: "بله... بله..."
  
  
  دیمیتری به سمت در رفت و شروع به انتظار کرد. فیلستون دستش را به سمت مردی که معتقد بود پیت فرمونت است دراز کرد. "موفق باشید. من دیگر شما را نخواهم دید. البته نه، اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود. اما من با شما تماس خواهم گرفت و اگر همانطور که یانکی ها می گویند کالا را تحویل دهید، طبق قولی که داده اید به شما پرداخت می شود. فقط این را نگه دارید. در ذهن." .، فرمونت. بیست و پنج هزار نفر دیگر در هنگ کنگ. خداحافظ.
  
  
  مثل دست دادن با قوطی کرم بود. پیت فرمونت گفت: خداحافظ. کارتر فکر کرد: "ببینمت، پسر عوضی!"
  
  
  او موفق شد دیمیتری را لمس کند که آنها از در خارج می شدند. زیر شانه چپ گیره ای از یک سلاح سنگین بود.
  
  
  دو جنگنده ژاپنی در لابی منتظر بودند. دیمیتری به آنها غر زد و آنها سر تکان دادند. همه پیاده شدند و سوار یک مرسدس بنز مشکی شدند. خورشید از میان ابرها عبور کرد و چمنزار با فضای سبز جدید برق زد. بوی لطیفی از شکوفه های گیلاس در هوای بخار گرفته بود.
  
  
  نیک کارتر در حالی که با غول روی صندلی عقب می‌رفت، فکر می‌کرد که نوعی کشور اپرای کمیک بود.
  
  
  صد میلیون نفر در منطقه ای کوچکتر از کالیفرنیا. لعنتی زیباست چتر و موتور سیکلت کاغذی. ناظران ماه و قاتلان. شنوندگان حشرات و شورشیان. گیشاها و دخترا. همه چیز بمبی بود که روی یک فیوز کوتاه خش خش کرد و او روی آن نشست.
  
  
  یک مرد ژاپنی قد بلند و راننده اش جلوتر رانندگی می کردند. مرد کوتاه قد ژاپنی پشت صندلی جامپ نشست و به نیک نگاه کرد. دیمیتری از گوشه ای به نیک نگاه کرد. مرسدس بنز به چپ چرخید و به سمت مرکز توکیو برگشت. نیک به بالش ها تکیه داد و سعی کرد همه چیز را بفهمد.
  
  
  او دوباره به توناکا فکر کرد و این ناخوشایند بود. البته ممکن است هنوز فرصتی وجود داشته باشد که بتواند کاری انجام دهد. حتی اگر کمی دیر شده بود به جانی چاو تحویل داده شد. این چیزی بود که چاو می خواست - حالا نیک می دانست چرا - و باید بتوان دختر را از شکنجه بیشتر نجات داد. نیک اخم کرد و به کف ماشین نگاه کرد. او به وقتش این بدهی را خواهد پرداخت.
  
  
  او به یک پیشرفت بزرگ دست یافت. او از بی اعتمادی بین Chicoms و Philston سود می برد. آنها متحدان ناآرام بودند، ارتباط آنها ناقص بود و بعداً می شد از آنها سوء استفاده کرد.
  
  
  هر دوی آنها فکر می کردند که به لطف غرایز و مغز توناکا با پیت فرمونت سروکار دارند. هیچ کس واقعاً نمی توانست برای مدت طولانی شکنجه را تحمل کند، حتی اگر توسط یک متخصص انجام شود، اما توناکا فریاد زد و به آنها اطلاعات نادرست داد.
  
  
  سپس فکری به ذهن کیل مستر رسید و او حماقت خود را نفرین کرد. او نگران بود که جانی چاو فرمونت را از روی دید می شناسد. او این کار را نکرد. او نمی توانست - وگرنه توناکا هرگز این نام را به او نمی داد. بنابراین پوشش او با چاو دمیده نشد. او می‌توانست تا آنجا که ممکن است همانطور که فیلستون گفته بود بازی کند و در تمام مدت به دنبال راهی برای نجات دختر بود.
  
  
  وقتی نام او را فریاد می زد، به این معنی بود. او تنها امید او بود و او این را می دانست. حالا او امید خواهد داشت. خونریزی و هق هق در یک سوراخ و منتظر است که بیاید و او را بیرون بکشد.
  
  
  روده اش کمی درد می کند. او درمانده بود. بدون اسلحه هر دقیقه نگاه کردم توناکا به نی های شکننده چسبیده بود. Killmaster هرگز نسبت به این موضوع احساس حقارت نکرد.
  
  
  مرسدس بنز بازار عمده فروشی مرکزی را دور زد و به سمت گذرگاه منتهی به تسوکیشیمی و کارخانه کشتی سازی حرکت کرد. خورشید ضعیف در پشت مه مسی که بر فراز بندر آویزان بود ناپدید شد. هوایی که به داخل ماشین نفوذ می کرد بوی بد صنعتی می داد. ده ها کشتی باری در خلیج لنگر انداخته بودند. آنها از یک اسکله خشک عبور کردند که اسکلت یک ابر نفتکش در آن ظاهر شد. نیک نامش را گرفت - Naess Maru.
  
  
  مرسدس از جایی عبور کرد که کامیون‌های کمپرسی در حال ریختن زباله در آب بودند. توکیو همیشه زمین های جدیدی ساخته است.
  
  
  آنها به سد دیگری پیچیدند که به لبه آب منتهی می شد. اینجا، کمی دورتر، یک انبار قدیمی پوسیده بود. نیک فکر کرد آخر سفر همینجاست که توناکا دارند مقر خوب با زیرکی انتخاب شد درست وسط شلوغی تولید که هیچکس به آن توجهی نمی کند دلیل خوبی برای آمدن خواهند داشت و برو
  
  
  ماشین از دروازه ای کهنه که باز بود عبور کرد. راننده همچنان از حیاط پر از بشکه های نفت زنگ زده عبور می کرد. مرسدس بنز را کنار بارانداز متوقف کرد.
  
  
  دیمیتری در را باز کرد و بیرون رفت. مرد کوتاه قد ژاپنی نامبو خود را به نیک نشان داد. "تو هم داری میری."
  
  
  نیک رفت. مرسدس برگشت و از دروازه خارج شد. یکی از دستان دیمیتری زیر ژاکتش بود. سرش را به سمت پلکان چوبی کوچک در انتهای اسکله تکان داد. "ما به آنجا می رویم. شما اول بروید. سعی نکنید فرار کنید." زبان انگلیسی او ضعیف بود، و اسلاوها در برخورد با حروف صدادار ضعیف بودند.
  
  
  فرار هنوز از ذهنش دور بود. حالا او یک نیت داشت و تنها یک. به دختر برسید و او را از چاقو نجات دهید. به نحوی. به هر حال. با فریب یا زور.
  
  
  از پله ها بالا رفتند، دمیتری کمی به عقب خم شد و دستش را در ژاکتش نگه داشت.
  
  
  در سمت چپ، دری به دفتر کوچک و کهنه ای منتهی می شد که اکنون متروکه است. مردی در دفتر منتظر آنها بود. با دقت به نیک نگاه کرد.
  
  
  "تو پیت فرمونت هستی؟"
  
  
  "بله. توناکا کجاست؟"
  
  
  مرد جوابی به او نداد. او در اطراف نیک قدم زد، یک تپانچه والتر را از کمربندش بیرون آورد و به سر دیمیتری شلیک کرد. این یک ضربه سر حرفه ای خوب بود.
  
  
  غول به آرامی در حال فروپاشی بود، مانند یک آسمان خراش در حال تخریب. انگار داشت از هم می پاشد. سپس خود را روی زمین تراشی شده دفتر دید و خون از سر شکسته اش به داخل شکاف جاری شد.
  
  
  قاتل والتر را به سمت نیک نشانه رفت. او گفت: «حالا می‌توانید از دروغ گفتن دست بردارید. "من می دانم شما کی هستید. شما نیک کارتر هستید. شما اهل AH هستید. من جانی چاو هستم."
  
  
  او برای یک ژاپنی قد بلندی داشت، پوستش خیلی روشن بود و نیک حدس زد که خون چینی دارد. چاو مانند یک هیپی لباس پوشیده بود - چینی های لاغر، یک پیراهن روانگردان که بیرون آویزان بود، یک رشته مهره های عشق به گردنش.
  
  
  جانی چاو شوخی نمی کرد. یا بلوف. او می دانست. نیک گفت: باشه.
  
  
  . توناکا الان کجاست؟ "
  
  
  "والتر" حرکت کرد. "از در درست پشت سرت. خیلی آهسته حرکت کن."
  
  
  آنها در راهروی پر از زباله قدم زدند که نورگیرهای باز آن را روشن می کرد. عامل AX به طور خودکار آنها را به عنوان خروجی احتمالی علامت گذاری کرد.
  
  
  جانی چاو از یک دستگیره برنجی برای فشار دادن در ساده استفاده کرد. اتاق به طرز شگفت انگیزی مبله بود. دختر با پاهای باریکش روی مبل نشسته بود. تقریبا تا رانش یک شکاف قرمز داشت و موهای تیره اش بالای سرش جمع شده بود. او به شدت آرایش کرده بود و در حالی که به نیک لبخند می زد، دندان های سفیدش پشت سرمه ای اش برق می زد.
  
  
  "هی کارتر سان. فکر می کردم هرگز به اینجا نخواهی رسید. دلم برایت تنگ شده بود."
  
  
  نیک کارتر با بی حوصلگی به او نگاه کرد. لبخند نزد. بالاخره گفت: سلام توناکا.
  
  
  او به خودش می گفت زمان هایی بود که خیلی باهوش نبود.
  
  
  
  فصل 11
  
  
  
  
  
  جانی چاو در را بست و به آن تکیه داد و والتر همچنان نیک را می پوشاند.
  
  
  توناکا به نیک به چاو نگاه کرد. "روسی؟"
  
  
  "در دفتر. من او را کشتم. عرق نیست."
  
  
  توناکا اخم کرد. "جسد را آنجا گذاشتی؟"
  
  
  شانه بالا انداختن "در حال حاضر. من..."
  
  
  تو احمقی.
  
  
  توناکا پاهایش را باز کرد و ایستاد. شورت آتش گرفت. این بار قرمز است. در واشنگتن، زیر یونیفرم های دختر پیشاهنگی، آنها صورتی بودند. از زمان واشنگتن خیلی چیزها تغییر کرده است.
  
  
  او با حفظ فاصله در اطراف نیک قدم زد و اسلحه جانی چاو را برداشت. "نیک دستت را پشت سرت بگذار."
  
  
  نیک اطاعت کرد، ماهیچه های مچ دستش را منقبض کرد، رگ ها و شریان ها را تا جایی که می توانست گسترش داد. شما هرگز نمی دانستید. یک دهم اینچ ممکن است مفید باشد.
  
  
  سرآستین در جای خود یخ زد. چاو او را هل داد. "آنجا، روی آن صندلی در گوشه."
  
  
  نیک به سمت صندلی رفت و در حالی که دستانش را پشت سرش بسته بود روی صندلی نشست. سرش را پایین انداخته بود، چشمانش را بسته بود. توناکا از این پیروزی سرخوش و سرگیجه داشت. نشانه ها را می دانست. قرار بود حرف بزند. او آماده شنیدن بود. دیگر کاری از دستش بر نمی آمد. در دهانش سرکه ترش بود.
  
  
  جانی چاو بیرون رفت و در را بست. توناکا او را حبس کرد. به سمت مبل برگشت و دوباره پاهایش را روی هم گذاشت و نشست. والتر را روی پاهایش گذاشت و با چشمانی تیره به آن نگاه کرد.
  
  
  لبخند پیروزمندانه ای به او زد. "چرا اعتراف نمی کنی، نیک؟ تو کاملاً متعجب شدی. شوکه شدی. هرگز آن را در خواب ندیدی."
  
  
  دستبندها را چک می کرد. فقط یه بازی کوچولو بود اکنون برای کمک به او کافی نیست. اما آنها به مچ های بزرگ و استخوانی او نمی خوردند.
  
  
  او اعتراف کرد: حق با شماست. "تو من را گول زدی، توناکا. تو من را به خوبی فریب دادی. این فکر در واقع بلافاصله پس از کشته شدن پدرت به ذهنم خطور کرد، اما هرگز به آن بازنگشتم. من بیش از حد به کونیزو فکر کردم و به اندازه کافی در مورد تو فکر کردم. من گاهی احمق هستم. "."
  
  
  "بله. تو خیلی احمقی بودی. یا شاید هم نه. چطور می توانستی حدس بزنی؟ همه چیز برای من درست شد - همه چیز خیلی خوب بود. حتی پدرم مرا به دنبال تو فرستاد. این شانس فوق العاده ای برای من بود. ما."
  
  
  "پدر شما پسر بسیار باهوشی بود. من تعجب کردم که او متوجه نشد."
  
  
  لبخندش محو شد. "من از اتفاقی که برای پدرم افتاد خوشحال نیستم. اما باید اینطور باشد. او دردسرهای زیادی ایجاد کرد. ما مردان اتا را خیلی خوب سازماندهی کردیم - انجمن بودای خونین آنها را در صف نگه می دارد - اما زنان اتا یک نفر هستند. آنها بیرون آمدند - تحت کنترل. حتی من که وانمود می کردم رهبر آنها هستم، نتوانستم با این موضوع کنار بیایم. پدر شروع به دور زدن من کرد و مستقیماً با چند زن دیگر کار کرد. او باید کشته می شد، من از این کار متاسفم.
  
  
  نیک با چشمانی ریز شده او را مطالعه کرد. "میتونم الان یه سیگار بکشم؟"
  
  
  "نه. من اینقدر بهت نزدیک نمیشم." لبخندش دوباره ظاهر شد. "این چیز دیگری است که من متاسفم، که هرگز نتوانستم به آن قول عمل کنم. فکر می کنم این چیز خوبی باشد."
  
  
  سرش را تکان داد. "این می تواند در این باشد." هنوز کوچکترین اشاره ای وجود نداشت که او یا چاو از نقشه فیلستون برای کشتن امپراتور چیزی می دانستند. او یک برگ برنده در دستانش داشت. در حال حاضر او هیچ ایده ای نداشت که چگونه آن را بازی کند یا اینکه حتی باید آن را بازی کند.
  
  
  توناکا دوباره پاهایش را روی هم گذاشت. چئونگ سام بلند شد و انحنای باسنش را آشکار کرد.
  
  
  "قبل از اینکه جانی چاو برگردد، بهتر است به تو هشدار دهم، نیک. او را عصبانی نکن. فکر می کنم او کمی دیوانه است. و او یک سادیست است. بسته را گرفتی؟"
  
  
  به او خیره شد. "من فهمیدم. فکر کردم مال شماست." نگاهش را به سمت سینه های پر او چرخاند. "مشخصا این مورد نیست."
  
  
  او به او نگاه نکرد. در او احساس ناراحتی کرد. "نه. این... نفرت انگیز بود. اما من نمی توانستم جلوی آن را بگیرم. من فقط می توانم جانی را تا حدی کنترل کنم. او این را دارد... این اشتیاق به ظلم را دارد. گاهی اوقات باید به او اجازه دهم هر کاری می خواهد انجام دهد. بعد از آن مدتی مطیع و آسان است، این گوشتی است که فرستاد از دختر اتا بود که باید او را می کشیدیم».
  
  
  سرش را تکان داد. - پس این مکان صحنه قتل است؟
  
  
  "بله. و شکنجه. من آن را دوست ندارم، اما لازم است."
  
  
  "خیلی راحت است. نزدیک بندر
  
  
  لبخندش به خاطر آرایشش خسته شده بود. «والتر» در دستش آویزان بود. دوباره آن را برداشت و با دو دستش گرفت. "بله. اما ما در جنگ هستیم، و در جنگ شما باید کارهای وحشتناکی انجام دهید. اما کافی است. ما باید در مورد شما صحبت کنیم، نیک کارتر. من می خواهم شما را با خیال راحت به پکن برسانم. به همین دلیل هشدار می دهم. تو در مورد جانی."
  
  
  لحنش طعنه آمیز بود. "پکن، ها؟ من چند بار آنجا بوده ام. البته ناشناس. من این مکان را دوست ندارم. خسته کننده است. خیلی خسته کننده."
  
  
  "من شک دارم که این بار حوصله ات سر برود. آنها در حال برنامه ریزی یک مهمانی واقعی برای شما هستند. و برای من. اگر نمی توانید حدس بزنید، نیک، من هی وای هستم."
  
  
  دوباره دستبند را چک کرد. اگر به او فرصت داده می شد، باید دستش را می شکست.
  
  
  هی وای تیو پو. اطلاعات چین
  
  
  او گفت: «این فقط به ذهنم رسید. "چه رتبه و نام، توناکا؟" اون بهش گفت.
  
  
  او را غافلگیر کرد. "من یک سرهنگ هستم. نام من به زبان چینی Mei Foy است. این یکی از دلایلی بود که مجبور شدم خیلی از پدرم فاصله بگیرم - او هنوز تماس های زیادی داشت و دیر یا زود متوجه این موضوع می شد. بنابراین من مجبور شدم وانمود کنم که از او متنفرم که مردمش را رها کرد، اتا، وقتی جوان بود. سپس سعی کرد جبران کند!
  
  
  نیک نتوانست در مقابل پوزخند مقاومت کند. "در حالی که شما با Eta ماندید؟ به مردم خود وفادار هستید - بنابراین می توانید به آنها نفوذ کنید و به آنها خیانت کنید. از آنها استفاده کنید. آنها را نابود کنید."
  
  
  او به تمسخر پاسخ نداد. "البته شما متوجه نخواهید شد. مردم من تا زمانی که قیام نکنند و ژاپن را تصرف کنند هرگز به هیچ چیز تبدیل نخواهند شد. من آنها را به آن سمت هدایت می کنم."
  
  
  آنها را به قتل عام سوق داد. اگر فیلستون موفق شود امپراطور را بکشد و تقصیر را به گردن چینی ها بیندازد، بوراکومین نزدیک ترین قربانی خواهد بود. ژاپنی‌های خشمگین ممکن است نتوانند به پکن برسند - آنها می‌توانند هر مرد، زن و بچه ایتا را که پیدا کنند، بکشند و خواهند کشت. سرشان را ببرید، روده شان را جدا کنید، آویزان کنید، تیراندازی کنید. اگر این اتفاق بیفتد، منطقه سانیا واقعاً به یک دخمه تبدیل خواهد شد.
  
  
  مامور AX مدتی با وجدان و استدلال خود مبارزه کرد. اگر او در مورد توطئه فیلستون به آنها می گفت، آنها ممکن است به اندازه کافی او را باور کنند تا توجه بیشتری به مرد جلب شود. یا ممکن است اصلاً او را باور نکنند. ممکنه یه جوری خرابش کنن و فیلستون، اگر مشکوک بود که به او مشکوک است، به سادگی برنامه های خود را لغو می کرد و منتظر فرصتی جدید بود. نیک دهانش را بسته و چشمانش را پایین نگه داشت که کفش های پاشنه بلند قرمز ریز را که روی پاهای توناکا می پریدند نگاه می کرد. نور بر روی ران قهوه ای برهنه اش تابید.
  
  
  در زدند. توناکا جانی چاو را شناخت. "از روسی مراقبت می شود. دوست ما چطور است؟ نیک کارتر بزرگ! استاد ترور! مردی که باعث می شود همه جاسوس های کوچک بیچاره با شنیدن نامش بلرزند."
  
  
  چاو به سمت صندلی رفت و همانجا ایستاد و به نیک کارتر خیره شد. موهای تیره اش پرپشت و درهم بود و تا گردنش می افتاد. ابروهای ضخیمش بر روی بینی اش یک بریدگی سیاه ایجاد کرده بود. دندان هایش درشت و سفید برفی بود و وسطش یک شکاف بود. به AX-Man تف انداخت و مشت محکمی به صورتش زد.
  
  
  "چه احساسی داری، قاتل ارزان؟ چه طور دوست داری که مورد استقبال قرار بگیری؟"
  
  
  نیک با ضربه جدید چشمانش را ریز کرد. می توانست طعم خون را از لب بریده اش بچشد. او توناکا را دید که سرش را به نشانه هشدار تکان داد. حق با او بود. چاو یک قاتل دیوانه بود که با نفرت به آن دامن می زد و اکنون زمان تحریک او نبود. نیک ساکت بود.
  
  
  چاو دوباره به او ضربه زد، سپس دوباره و دوباره. "چی شده، پسر بزرگ؟ چیزی برای گفتن نیست؟"
  
  
  توناکا گفت: "این کافی است، جانی."
  
  
  او به سمت او چرخید و غرغر کرد. "کی گفته این کافی است!"
  
  
  "من این را می گویم. و من اینجا فرماندهی می کنم. پکن او را زنده و خوش اندام می خواهد. یک جسد یا یک معلول برای آنها فایده چندانی ندارد."
  
  
  نیک با علاقه تماشا کرد. دعوای خانوادگی توناکا والتر را کمی چرخاند تا جانی چاو و نیک را بپوشاند. یک لحظه سکوت بود.
  
  
  چاو آخرین غرش را بیرون داد. "من می گویم شما و پکن را هم خراب کنید. آیا می دانید این حرامزاده چند نفر از رفقای ما را در سراسر جهان کشته است؟"
  
  
  او برای این کار هزینه خواهد کرد. به مرور زمان. اما ابتدا پکن می‌خواهد بازجویی شود - و فکر کنید این کار او را خوشحال می‌کند! پس بیا جانی. آرام باش. این باید به درستی انجام شود. ما دستوراتی داریم و آنها باید اجرا شوند. "
  
  
  "باشه. باشه! اما من میدونم اگر راهم رو داشتم با اون حرومزاده بدبو چیکار میکردم. توپهایش رو قطع میکردم و مجبورش میکردم بخوره..."
  
  
  نارضایتی او فروکش کرد. به سمت مبل رفت و با عبوس خم شد، دهانش که کاملا قرمز بود مثل دهان بچه‌ها می‌پرد.
  
  
  نیک احساس کرد که سرما بر ستون فقراتش جاری شده است. توناکا درست می گفت. جانی چاو یک دیوانه سادیست و آدمکش بود. او علاقه مند بود که دستگاه چینی تا کنون او را تحمل کرده است. افرادی مانند چاو می‌توانند یک بدهی باشند، اما چینی‌ها احمق نبودند. اما طرف دیگری نیز در این مورد وجود داشت - چاو یک قاتل کاملا قابل اعتماد و بی رحم خواهد بود. این حقیقت احتمالاً گناهان او را باطل کرده است.
  
  
  جانی چاو صاف روی کاناپه نشست. پوزخندی زد و دندان هایش را نشان داد.
  
  
  "حداقل ما می توانیم آن پسر عوضی را به تماشای کار ما روی یک دختر بیندازیم. مرد همین الان او را آورد. این به او آسیبی نمی رساند و حتی ممکن است او را به چیزی متقاعد کند - مثلاً شاید او خوب باشد." تمام شد. "
  
  
  برگشت و به توناکا نگاه کرد. "و تلاش برای متوقف کردن من فایده ای ندارد! من بیشتر کار را در این عملیات شوم انجام می دهم و از آن لذت خواهم برد."
  
  
  نیک که از نزدیک توناکا را زیر نظر داشت، دید که او تسلیم شد. به آرامی سر تکان داد. "باشه. جانی. اگر می خواهی. اما خیلی مراقب باش - او حیله گر و لیز است، مثل مارماهی."
  
  
  "ها!" چاو به سمت نیک رفت و دوباره با مشت به صورت او کوبید. "امیدوارم او واقعاً ترفندهایی را امتحان کند. این تمام چیزی است که من نیاز دارم - بهانه ای برای کشتن او. یک بهانه خوب - سپس می توانم به پکن بگویم بادبادک را به پرواز درآورد."
  
  
  نیک را روی پاهایش کشید و به سمت در هل داد. "بروید، آقای کیل مستر. شما در حال لذت هستید. من به شما نشان خواهم داد که چه اتفاقی برای افرادی می افتد که با ما موافق نیستند."
  
  
  او والتر را از توناکا ربود. او با مهربانی تسلیم شد و در چشمان نیک نگاه نکرد. احساس ناخوشایندی داشت. زن جوان؟ تازه آوردش؟ یاد دستوراتی که در خانه گیشا به دختران می داد افتاد. ماتو، ساتو و کاتو. خداوند! اگر مشکلی پیش آمد، تقصیر او بود. اشتباه او...
  
  
  جانی چاو او را از راهروی طولانی به پایین هل داد و سپس از پلکانی پر پیچ و خم بالا رفت، در حالی که پوسیده بود و می‌چرخید، به زیرزمینی کثیف که موش‌ها در آنجا ازدحام می‌کردند. توناکا آنها را تعقیب کرد و نیک در گام او مقاومتی احساس کرد. او با تلخی فکر کرد، او واقعاً مشکل را دوست ندارد. با این حال، او این کار را به این دلیل انجام می دهد که به آرمان نامقدس کمونیستی خود اختصاص داده است. او هرگز آنها را درک نخواهد کرد. تنها کاری که او می توانست بکند این بود که با آنها مبارزه کند.
  
  
  آنها در راهروی دیگری قدم زدند، باریک و متعفن از مدفوع انسان. در امتداد آن درهایی وجود داشت که هر کدام دارای یک پنجره کوچک با میله های بلند بودند. او به جای شنیدن حرکت بیرون از در احساس کرد. اینجا زندانشان بود، محل اعدامشان. از جایی بیرون، حتی با نفوذ به این اعماق تیره، صدای فرود عمیق یک یدک کش در بندر شنیده شد. خیلی نزدیک به آزادی شور دریا - و خیلی دور.
  
  
  ناگهان با وضوح مطلق فهمید که قرار است چه چیزی را ببیند.
  
  
  راهرو با دری دیگر به پایان رسید. او توسط یک مرد ژاپنی لباس پوشیده با کفش های لاستیکی محافظت می شد. او یک تفنگ قدیمی شیکاگو تامی را روی شانه‌اش آویزان کرده بود. AX-Man، مهم نیست که چقدر مشغول بود، همچنان متوجه چشمان گرد و ته ریش های سنگین شد. آینو مردم مودار هوکایدو بومی هستند نه ژاپنی. Chicoms شبکه گسترده ای در ژاپن انداختند.
  
  
  مرد تعظیم کرد و کنار رفت. جانی چاو در را باز کرد و نیک را به داخل نور درخشانی که از یک لامپ 350 واتی ساطع می شد هل داد. بعد از تاریکی چشمانش شوریدند و لحظه ای پلک زد. او به تدریج چهره زنی را نشان داد که در یک بودای درخشان از فولاد ضد زنگ محصور شده بود. بودا سر نداشت و از گردن کوتاهش، دراز و لنگی، با چشمان بسته، خون از بینی و دهانش جاری بود، صورت رنگ پریده زنی بیرون زده بود.
  
  
  کاتو!
  
  
  
  فصل 12
  
  
  
  
  
  جانی چاو نیک را کنار زد و سپس در را بست و قفل کرد. او به بودای درخشان نزدیک شد. نیک تنها راهی که می‌توانست عصبانیتش را تخلیه کرد - او دستبندها را کشید تا اینکه احساس کرد پوستش شکافته شده است.
  
  
  توناکا زمزمه کرد. "خیلی متاسفم، نیک. نمی توانم کمکی کنم. چیز مهمی را فراموش کردم و مجبور شدم به آپارتمانم برگردم. کاتو آنجا بود. نمی دانم چرا. جانی چاو با من بود و او را دید. ما مجبور شدیم او را بگیریم - دیگر کاری نمی‌توانستم انجام دهم.»
  
  
  او یک وحشی بود. "پس باید او را می بردی. آیا باید او را شکنجه کنی؟"
  
  
  لبش را گاز گرفت و سر به جانی چاو تکان داد. "اون میدونه. بهت گفتم، اینجوری لذتشو میبره. من واقعا تلاش کردم، نیک، واقعا تلاش کردم. میخواستم سریع و بدون درد او را بکشم."
  
  
  "تو فرشته رحمت هستی."
  
  
  چاو گفت: "چطور این کار را دوست داری، کیل مستر بزرگ؟ او الان به خوبی به نظر نمی رسد، نه؟ شرط می بندم نه به خوبی وقتی که امروز صبح او را به جهنم انداختی."
  
  
  این البته بخشی از انحراف این مرد خواهد بود. سوالات صمیمی زیر شکنجه پرسیده شد. نیک می توانست پوزخند و دیوانگی را تصور کند...
  
  
  او هنوز از خطر می دانست. تمام تهدیدهای دنیا نتوانست او را از گفتن آن باز دارد. نگفتن این حرف از شخصیتش خارج بود. او باید آن را می گفت.
  
  
  این را آرام و سرد گفت و یخ از صدایش می چکید. "تو یک پسر عوضی رقت انگیز، پست و منحرف هستی، چاو. کشتن تو یکی از بزرگترین لذت های زندگی من است."
  
  
  توناکا به آرامی زمزمه کرد. "نه نه..."
  
  
  اگر جانی چاو این کلمات را می شنید، آنقدر جذب آن می شد که نمی توانست به آنها توجه کند. لذت او آشکار بود. دستش را بین موهای پرپشت مشکی کاتو کشید و سر او را به عقب کج کرد. صورتش بی‌خون بود، مثل این که آرایش گیشا داشته باشد. زبان رنگ پریده اش از دهان خون آلودش بیرون زده بود. چاو شروع به زدن او کرد و خودش را عصبانی کرد.
  
  
  "اون داره جعل میکنه عوضی کوچولو. اون هنوز نمرده."
  
  
  نیک با تمام وجود می خواست او را بمیرد. این تمام کاری بود که او می توانست انجام دهد. او تراوش آهسته خون را که اکنون کند شده بود، در فرورفتگی خمیده ای که در اطراف پایه بودا ساخته شده بود، تماشا کرد.
  
  
  ;. نام خودرو به درستی - بودای خونین بود.
  
  
  تقصیر اوست او کاتو را به آپارتمان توناکا فرستاد تا منتظر بماند. او می خواست که او از خانه گیشا خارج شود، که او آن را ناامن می دانست، و از او می خواست که از راه دور بماند و در صورت نیاز تلفنش را در نزدیکی خود نگه دارد. لعنتی! از عصبانیت دستبندها را پیچاند. درد از مچ دست و ساعد او عبور کرد. او کاتو را مستقیماً به دام فرستاد. تقصیر او نبود، به هیچ وجه واقع بینانه، اما بار مثل سنگ روی قلبش نشست.
  
  
  جانی چاو از کتک زدن دختر بیهوش دست کشید. اخم کرد. او با تردید گفت: «شاید او قبلاً مرده باشد. هیچ کدام از این شلخته های کوچک هیچ قدرتی ندارند.
  
  
  در همین لحظه کاتو چشمانش را باز کرد. او در حال مرگ بود. او تا آخرین قطره خون آنجا بود. با این حال او به اتاق نگاه کرد و نیک را دید. به نحوی، شاید با آن وضوحی که گفته می شود کمی قبل از مرگ می آید، او را شناخت. سعی کرد با تلاشی رقت انگیز لبخند بزند. زمزمه او، یک شبح صدایی، در تمام اتاق طنین انداز شد.
  
  
  "خیلی متاسفم، نیک. من... خیلی... متاسفم..."
  
  
  نیک کارتر به چاو نگاه نکرد. حالا او دوباره عاقل شده بود و نمی خواست آن مرد آنچه را که در چشمانش بود بخواند. این مرد یک هیولا بود. توناکا درست می گفت. اگر فرصتی برای ضربه زدن به او داشت، باید با خونسردی عمل می کرد. خیلی باحاله فعلا باید تحمل می کرد.
  
  
  جانی گو با یک حرکت وحشیانه کاتو را از او دور کرد که باعث شکستگی گردنش شد. ترک به وضوح در اتاق شنیده می شد. نیک دید که توناکا تکان خورد. آیا او آرامش خود را از دست می داد؟ یک زاویه احتمالی وجود دارد.
  
  
  چاو به دختر مرده خیره شد. صدایش رقت انگیز بود، مثل صدای پسر بچه ای که اسباب بازی مورد علاقه اش را شکسته است. "او خیلی زود مرد. چرا؟ او حق این کار را نداشت." او مثل یک موش در شب خندید.
  
  
  "تو هم هستی، تبر بزرگ. شرط می بندم که مدت زیادی در بودا دوام می آوری."
  
  
  توناکا گفت: «نه. "قطعا نه، جانی. بیا، بیا از اینجا برویم. کارهای زیادی برای انجام دادن داریم."
  
  
  برای لحظه ای با چشمانی صاف و کشنده مانند مار کبرا با سرکشی به او نگاه کرد. موهای بلندش را از چشمانش کنار زد. حلقه ای از مهره ها درست کرد و آن را جلوی خود آویزان کرد. به «والتر» در دستش نگاه کرد.
  
  
  گفت: من یک اسلحه دارم. "این مرا رئیس می کند. هونچو! من می توانم هر کاری بخواهم انجام دهم."
  
  
  توناکا خندید. تلاش خوبی بود، اما نیک شنید که تنش مثل فنر از هم باز شد.
  
  
  "جانی، جانی! این چه کاری است؟ تو مثل یک احمق رفتار می کنی، و من می دانم که نیستی. می خواهی همه ما را بکشند؟ می دانی اگر از دستورات سرپیچی کنیم چه اتفاقی می افتد. بیا جانی. خوب باش. پسر." و به مامان سان گوش کن."
  
  
  مثل یک بچه او را اغوا کرد. نیک گوش داد. زندگی اش در خط بود.
  
  
  توناکا به جانی چاو نزدیک شد. دستش را روی شانه اش گذاشت و به سمت گوشش خم شد. او زمزمه کرد. آکسمن می توانست تصور کند در مورد چه چیزی صحبت می کند. با بدنش به او رشوه داد. او تعجب کرد که چند بار این کار را انجام داده است.
  
  
  جانی چاو لبخندی زد. دست های خون آلودش را روی چینی هایش پاک کرد. واقعاً قول می‌دهی؟
  
  
  "من می کنم، قول می دهم." به آرامی دستش را روی سینه اش کشید. "به محض اینکه او را با خیال راحت از سر راه برداریم. باشه؟"
  
  
  پوزخندی زد و شکاف دندان های سفیدش را نشان داد. "باشه. بیایید این کار را انجام دهیم. اینجا، اسلحه را بردارید و مرا بپوشانید."
  
  
  توناکا والتر را گرفت و کنار رفت. زیر آرایش غلیظ، صورتش بی‌حرم، نامفهوم بود، مثل ماسک نو. او اسلحه را به سمت نیک گرفت.
  
  
  نیک نتوانست مقاومت کند. او گفت: "شما بهای بسیار بالایی می پردازید." «خوابیدن با چنین زشتی».
  
  
  جانی چاو به صورت او مشت زد. نیک تلوتلو خورد و روی یک زانو افتاد. چاو او را در معبد لگد زد و برای لحظه ای تاریکی دور مامور AX چرخید. او روی زانوهایش تکان می خورد، دستبندهای پشت سرش نامتعادل بود و سرش را تکان داد تا آن را پاک کند. نورهایی مانند شراره های منیزیم در مغزش می درخشید.
  
  
  "بیشتر نه!" - توناکا شکست. "میخوای به قولم وفا کنم جانی؟"
  
  
  "باشه! او صدمه ای ندیده است." چاو یقه نیک را گرفت و او را روی پاهایش کشید.
  
  
  آنها او را به طبقه بالا به اتاق خالی کوچکی در کنار دفتر بردند. یک در فلزی با میله های آهنی سنگین در بیرون داشت. در اتاق چیزی جز ملحفه کثیف نزدیک لوله ای که از کف تا سقف کشیده شده بود وجود نداشت. بالای دیوار، نزدیک دودکش، پنجره‌ای میله‌دار، بدون شیشه و کوچکتر از آن بود که کوتوله از آن سر بخورد.
  
  
  جانی چاو نیک را به سمت تخت هل داد. "هتل درجه یک، پسر بزرگ. برو به طرف دیگر و او را بپوشان، توناکا، در حالی که من دستبند را عوض می کنم."
  
  
  دختر اطاعت کرد. "تو اینجا می مانی، کارتر، تا فردا عصر تمام شود. سپس تو را به دریا می بریم و سوار یک کشتی باری چینی می کنیم. سه روز دیگر در پکن خواهی بود. آنها از دیدنت بسیار خوشحال خواهند شد. آنها اکنون در حال آماده سازی یک پذیرایی هستند."
  
  
  چاو یک کلید از جیبش درآورد و دستبندها را باز کرد. Killmaster می خواست آن را امتحان کند. اما توناکا ده فوت دورتر بود، روبروی دیوار، و والتر روی شکم دراز کشیده بود. گرفتن چاو و استفاده از او به عنوان سپر فایده ای ندارد. او هر دوی آنها را خواهد کشت. پس امتناع کرد
  
  
  خودکشی کرد و تماشا کرد که چاو یکی از دستبندها را روی لوله ای عمودی می زند.
  
  
  چاو خندید: «این باید حتی یک قاتل بزرگ را هم منصرف کند. "مگر اینکه او یک کیت جادویی در جیب خود داشته باشد - که فکر نمی کنم او داشته باشد." ضربه محکمی به صورت نیک زد. "بشین، حرومزاده، و ساکت شو. ایگلو را آماده کردی، توناکا؟"
  
  
  نیک به حالت نشسته لغزید، مچ دست راستش کشیده شد و به لوله متصل شد. توناکا یک سوزن زیرپوستی براق به جانی چاو داد. با یک دست نیک را به پایین هل داد و سوزن را در گردنش، درست بالای یقه اش فرو کرد. سعی کرد صدمه بزند و این کار را کرد. وقتی چاو پیستون را زد، سوزن شبیه خنجر بود.
  
  
  توناکا گفت: "فقط یه چیزی که باعث بشه یه مدت بخوابی. ساکت باش. بهت آسیب نمیزنه."
  
  
  جانی چاو سوزن را بیرون کشید. "دوست دارم به او صدمه بزنم. اگر راهم را داشتم..."
  
  
  دختر با تندی گفت: «نه.» «این تنها کاری است که اکنون باید انجام دهیم. او خواهد ماند. بیا جانی."
  
  
  با دیدن اینکه چاو هنوز مردد است و از پایین به نیک نگاه می کند، با لحنی ملایم اضافه کرد. "لطفا. جانی. میدونی چی قول دادم - اگه عجله نکنیم وقت نخواهیم داشت."
  
  
  چاو یک لگد خداحافظی در دنده ها به نیک زد. "سایونارا، پسر بزرگ. من به تو فکر می کنم تا او را لعنت کنم. این نزدیک ترین چیزی است که دوباره به آن خواهی رسید."
  
  
  در فلزی بسته شد. شنید که میله سنگین سر جایش افتاد. او تنها بود، با مواد مخدری که در رگ هایش می چرخید و هر لحظه او را از پا در می آورد - تا چه مدت، او نمی دانست.
  
  
  نیک به سختی روی پاهایش ایستاد. او قبلاً کمی گیج و گیج شده بود، اما این ممکن بود به دلیل ضرب و شتم باشد. نگاهی به پنجره کوچک بالای سرش انداخت و آن را برگرداند. اینجا خالیه هیچ جا هیچی. اصلا هیچی. یک لوله، دستبند، یک تشک کثیف تخت.
  
  
  با دست چپ آزادش، از جیب پاره بارانی‌اش به جیب کاپشنش رسید. با کبریت و سیگار مانده بود. و یک دسته پول جانی چاو به سرعت، تقریباً اتفاقی، او را جستجو کرد، و او پول را انگشت گذاشت، آن را لمس کرد و ظاهراً آن را فراموش کرد. او در این مورد به توناکا چیزی نگفت. نیک به یاد آورد - این کار هوشمندانه انجام شد. چاو باید برای این پول برنامه های خودش را داشته باشد.
  
  
  موضوع چیه؟ اکنون بیست و پنج هزار دلار برای او فایده ای نداشت. شما نمی توانید یک کلید برای دستبند بخرید.
  
  
  حالا او احساس می کرد که دارو روی او تأثیر می گذارد. او در حال تاب خوردن بود و سرش شبیه بالنی بود که در پرواز آزاد می خواهد بلند شود. او با آن مبارزه کرد، سعی کرد نفس عمیقی بکشد، عرق در چشمانش ریخت.
  
  
  او صرفاً با اراده روی پا ماند. او تا جایی که ممکن بود دورتر از لوله ایستاد و دست راستش را دراز کرده بود. به پهلوی خم شد، با دویست پوند، شستش را در کف دست راستش فرو کرد و ماهیچه و استخوان را فشار داد. در هر معامله ترفندهایی وجود دارد و او می دانست که گاهی می توان از دستبند فرار کرد. ترفند این بود که یک شکاف کوچک، یک بازی کوچک، بین کاف و استخوان‌ها باقی بگذاریم. گوشتش مهم نبود ممکن بود کنده شود.
  
  
  او فاصله کمی داشت، اما کافی نبود. این کار نکرد. او به شدت تکان خورد. درد و خون. این همه است. سرآستین به پایین سر خورد و در پایه انگشت شستش قفل شد. فقط اگر چیزی برای روغن کاری داشت...
  
  
  حالا سرش تبدیل به بادکنک شده است. بادکنکی که صورت روی آن نقاشی شده است. از روی شانه هایش پرید و روی یک طناب بلند و بلند به آسمان پرواز کرد.
  
  
  
  فصل 13
  
  
  
  
  
  در تاریکی مطلق از خواب بیدار شد. سردرد شدیدی داشت و یک کبودی بزرگ روی بدنش دیده می شد. مچ دست راستش که بریده شده بود با درد شدید می‌تپید. از پنجره کوچک بالای سر هر از گاهی صدای بندر به گوش می رسید.
  
  
  برای یک ربع ساعت در تاریکی دراز کشید و سعی کرد افکار آشفته خود را به هم پیوند دهد تا قطعات موزاییک را به تصویر واضحی از واقعیت متصل کند. دوباره کاف و لوله را چک کرد. هیچ چیز تغییر نکرد. هنوز در دام، درمانده، بی حرکت. به نظرش رسید که مدتهاست بیهوش شده است. تشنگی اش زنده بود و به گلویش چسبیده بود.
  
  
  از درد زانو زد. او کبریت ها را از جیب کتش بیرون آورد و پس از دو ناکامی توانست یکی از کبریت های کاغذی را درخشان نگه دارد. بازدیدکنندگان داشت.
  
  
  یک سینی روی زمین کنارش بود. چیزی روی آن بود. چیزی که با یک دستمال پوشیده شده است. کبریت سوخت. یکی دیگر را روشن کرد و همچنان روی زانوهایش، دستش را به سینی برد. شاید توناکا فکر می کرد که برای او آب بیاورد. دستمالی را برداشت.
  
  
  چشمانش باز بود و به او نگاه می کرد. نور کوچک کبریت در مردمک های مرده منعکس می شد. سر کاتو به پهلو روی بشقاب افتاده بود. موهای تیره به طور تصادفی تا گردن بریده شده افتاد.
  
  
  جانی چاو در حال تفریح است.
  
  
  نیک کارتر بدون شرم بیمار بود. روی زمین نزدیک سینی استفراغ کرد و تا زمانی که خالی شد، استفراغ می کرد و برمی گشت. خالی از همه چیز جز نفرت. در تاریکی وحشتناک، حرفه ای بودن او از بین نرفته بود و او فقط می خواست جانی چاو را پیدا کند و او را با دردناک ترین شکل ممکن بکشد.
  
  
  بعد از مدتی کبریت دیگری روشن کرد. سرش را با دستمال پوشانده بود که دستش به موهایش خورد.
  
  
  
  
  
  
  مدل موی پیچیده گیشا به آوار تبدیل شد، پراکنده شد و از بین رفت و با روغن پوشیده شد. نفت!
  
  
  مسابقه به بیرون رفت. نیک دستش را در انبوه موها فرو برد و شروع به صاف کردن آن کرد. سر با لمس او چرخید، تقریباً افتاد و از دسترس او غلتید. سینی را نزدیکتر کرد و با پاهایش آن را گوه زد. هنگامی که دست چپش با روغن مو پوشانده شد، آن را به مچ دست راست خود منتقل کرد و آن را به بالا، پایین و اطراف داخل کاف فولادی مالید. او این کار را حدود ده بار انجام داد، سپس سینی را کنار زد و صاف کرد.
  
  
  او یک دوجین نفس عمیق کشید. هوایی که از پنجره عبور می کرد در دود کارخانه کشتی سازی پوشانده شده بود. یک نفر از راهرو بیرون اتاق آمد و او گوش داد. پس از مدتی، صداها یک الگو را تشکیل دادند. نگهبان در راهرو. نگهبان با کفش های لاستیکی در امتداد پست او راه می رفت. مرد در راهرو بالا و پایین می رفت.
  
  
  تا جایی که می‌توانست به سمت چپش حرکت کرد و پیوسته به دستبندهایی که او را به لوله بسته بود می‌کشید. عرق او را در حالی که هر اونس از نیروی عظیم خود را در تلاش ریخته بود، بریزد. کاف از روی دست چربش لیز خورد، کمی بیشتر لیز خورد و بعد روی بند انگشتان بزرگش گیر کرد. کیل مستر دوباره تنش کرد. الان عذاب داره خوب نیست. این کار نکرد.
  
  
  عالی. او اذعان داشت که این به معنای شکستگی استخوان است. پس بیایید این را تمام کنیم.
  
  
  تا جایی که می‌توانست به لوله نزدیک شد و کاف را به سمت لوله کشید تا جایی که با شانه‌هایش همسطح شود. مچ دست، دست و دستبندش با روغن موی خون آلود پوشیده شده بود. او باید بتواند این کار را انجام دهد. تنها چیزی که نیاز داشت اجازه بود.
  
  
  کیل مستر یک نفس عمیق کشید، آن را نگه داشت و با عجله از لوله دور شد. تمام نفرت و خشمی که در درونش جوشیده بود وارد حمله شد. او زمانی یک مدافع خط تمام‌آمریکایی بود، و مردم هنوز از شیوه‌ای که او خطوط مخالف را در هم می‌کوبید، با هیبت صحبت می‌کردند. جوری که الان منفجر شد
  
  
  درد کوتاه مدت و وحشتناک بود. فولاد بر روی بدنش سنگ های ظالمانه ای برید، و او احساس کرد استخوان هایش خرد شد. او به سمت دیوار نزدیک در چرخید، برای حمایت چسبیده بود، بازوی راستش در آوارهای خونی در کنارش آویزان بود. او آزاد بود.
  
  
  رایگان؟ درب فلزی و تیرآهن سنگین همچنان باقی مانده بود. حالا این یک ترفند خواهد بود. شجاعت و قدرت بی رحمانه او را تا آنجا که می توانستند برد.
  
  
  نیک به دیوار تکیه داد و به سختی نفس می‌کشید و با دقت گوش می‌داد. نگهبان در راهرو همچنان بالا و پایین می‌لغزید، کفش‌های لاستیکی‌اش روی تخته‌های خشن خش می‌زد.
  
  
  او در تاریکی ایستاد و تصمیم خود را سنجید. او فقط یک فرصت داشت. اگر او را ببندد، همه چیز از بین می رود.
  
  
  نیک از پنجره بیرون را نگاه کرد. تاریک. اما در چه روزی؟ چه شبی؟ آیا او شبانه روز می خوابید یا بیشتر؟ او این حس را داشت. اگر چنین است، پس شبی بود برای شورش و خرابکاری. این بدان معنی بود که توناکا و جانی چاو آنجا نخواهند بود. آنها جایی در مرکز توکیو خواهند بود و مشغول نقشه های مرگبار خود هستند. و فیلستون؟ فیلستون لبخند حماسی طبقه بالای خود را خواهد زد و آماده کشتن امپراتور ژاپن می شود.
  
  
  AXEman متوجه یک نیاز ناامیدانه ناگهانی شد. اگر نظر او درست بود، ممکن است دیگر خیلی دیر شده باشد. در هر صورت، زمانی برای تلف کردن وجود نداشت - و او باید همه چیز را روی یک پرتاب تاس شرط بندی کند. حالا این یک قمار محض بود. اگر چو و توناکا هنوز در اطراف بودند، او مرده بود. آنها مغز و سلاح داشتند و ترفندهای او او را فریب نمی داد.
  
  
  او یک کبریت روشن کرد و اشاره کرد که فقط سه تا از او باقی مانده است. این باید کافی باشد. فرش را نزدیک در کشید، روی آن ایستاد و با دست چپش شروع به تکه تکه کردنش کرد. حقش بی فایده بود.
  
  
  وقتی آستر نازک به اندازه کافی پنبه جمع کرد، آن را در توده ای نزدیک شکاف زیر در فرو کرد. کافی نیست. پنبه بیشتری از بالش بیرون کشید. سپس، برای اینکه کبریت‌هایش را ذخیره کند، در صورتی که فوراً روشن نشد، دستش را در جیبش برد تا پول را ببرد و قصد داشت صورتحساب را جمع کند و از آن استفاده کند. پولی نبود. مسابقه به بیرون رفت.
  
  
  نیک به آرامی قسم خورد. جانی چاو پول را گرفت و سر کاتو را روی سینی گذاشت.
  
  
  سه مسابقه باقی مانده است. او دوباره عرق کرده بود و نمی توانست جلوی لرزش انگشتانش را بگیرد که با احتیاط کبریت دیگری روشن کرد و آن را به پاپ آورد. شعله کوچک شعله ور شد، متزلزل شد، تقریبا خاموش شد، دوباره روشن شد و شروع به رشد کرد. دود شروع به بلند شدن به سمت بالا کرد.
  
  
  نیک از بارانی کهنه اش بیرون آمد و شروع به دود زدن کرد و آن را به زیر در هدایت کرد. حالا پنبه آتش گرفته بود. اگر این کار نتیجه ندهد، ممکن است خود را با خفگی بکشد. انجام آن آسان بود. نفسش را حبس کرد و به تکان دادن شنلش ادامه داد. دود زیر در را از بین می برد. همین کافی بود. نیک با تمام صدایش شروع به جیغ زدن کرد. "آتش! آتش! کمک - کمک - آتش! کمکم کن - نگذار بسوزم. آتش!"
  
  
  حالا او خواهد فهمید.
  
  
  دور از در ایستاد و به کناره دیوار فشار آورد. در به سمت بیرون باز شد.
  
  
  اکنون پشم پنبه با شادی می درخشید و اتاق پر از دود تند بود. او مجبور نبود سرفه های ساختگی کند. او دوباره فریاد زد: "آتش! کمک - tasukete!
  
  
  Tasuketel سلام - سلام! "نگهبان از راهرو دوید. نیک فریاد وحشتناکی کشید. "Tasuketel"
  
  
  هالتر سنگین با یک تصادف سقوط کرد. در چند سانت باز شد. دود بیرون آمد. نیک دست راست بی فایده‌اش را در جیب کتش فرو کرد تا از سر راهش جلوگیری کند. حالا در گلویش غرید و شانه های بزرگش را به در کوبید. او مانند فنر عظیمی بود که برای مدت طولانی پیچیده شده بود و سرانجام آزاد شد.
  
  
  در به بیرون کوبید و گارد را عقب انداخت و از تعادل خارج کرد. اینها همان آینوهایی بودند که قبلا دیده بود. یک اسلحه تامی در مقابل او آماده بود، و وقتی نیک زیر آن فرو رفت، مرد به طور بازتابی شلیک کرد. شعله های آتش صورت AXEman را سوزاند. هر چه داشت با دست چپش در شکم مرد گذاشت. او را به دیوار چسباند، در کشاله ران و صورتش زانو زد. نگهبان صدای غرغر کرد و شروع به افتادن کرد. نیک با دستش به سیب آدم زد و دوباره او را زد. دندان ها شکسته و خون از دهان ویران شده مرد فوران کرد. او اسلحه تامی را آزاد کرد. نیک قبل از اینکه به زمین بخورد آن را گرفت.
  
  
  نگهبان هنوز نیمه هوشیار بود و مستانه به دیوار تکیه داده بود. نیک پایش را کوبید و به زمین افتاد.
  
  
  مسلسل حتی برای نیک با تنها بازوی خوبش سنگین بود و یک ثانیه طول کشید تا آن را متعادل کند. نگهبان سعی کرد بلند شود. نیک لگدی به صورتش زد.
  
  
  او بالای سر مرد ایستاد و دهانه تفنگ تامی را در یک اینچ از سر او گذاشت. نگهبان هنوز به اندازه کافی هوشیار بود که از پایین پوزه و بشکه به سمت گیره نگاه کند، جایی که .45 سنگین با صبر مرگبار منتظر بود تا آن را پاره کند.
  
  
  "جانی چاو کجاست؟ دختر کجاست؟ یک ثانیه و من تو را می کشم!"
  
  
  نگهبان در این مورد شک نداشت. او خیلی ساکت بود و کلماتی را در کف خونین زمزمه می کرد.
  
  
  "آنها به تویو می آیند - آنها به تویو می روند! آنها می خواهند شورش، آتش سوزی راه بیندازند، قسم می خورم. من می گویم - نکش!"
  
  
  Toyo باید به معنای مرکزی توکیو باشد. مرکز شهر. درست حدس زد. او بیش از یک روز غیبت داشت.
  
  
  پایش را روی سینه مرد گذاشت. "دیگر کی اینجاست؟ مردان دیگر؟ اینجا؟ آنها تو را تنها نگذاشتند که از من نگهبانی کنی؟"
  
  
  "یک نفر. فقط یک نفر. و حالا او در دفتر خوابیده است، قسم می خورم." از طریق آن همه؟ نیک با قنداق تفنگ تامی خود به جمجمه نگهبان ضربه زد. برگشت و از راهرو به سمت دفتری دوید که جانی چاو به دیمیتری روسی شلیک کرد و او را کشت.
  
  
  جریانی از شعله از در دفتر بیرون زد و گلوله ای با صدای ناخوشایندی از کنار گوش چپ نیک عبور کرد. خواب، لعنتی! حرامزاده بیدار شد و نیک را از حیاط قطع کرد. زمانی برای کاوش، تلاش برای یافتن راه دیگری وجود نداشت.
  
  
  سرزنش...
  
  
  گلوله خیلی نزدیک پرواز کرد. گلوله از دیوار کنارش گذشت. نیک برگشت، تنها چراغ کم نور راهرو را خاموش کرد و به سمت پله های منتهی به سیاه چال ها برگشت. او از روی بدن نگهبان بیهوش پرید و به دویدن ادامه داد.
  
  
  حالا سکوت است. سکوت و تاریکی. مرد در دفتر داشت بار می کرد و منتظر بود.
  
  
  نیک کارتر از دویدن ایستاد. روی شکم افتاد و خزید تا جایی که توانست به بالا نگاه کند و تقریباً بدون اینکه ببیند، مستطیل سبک‌تر یک نورگیر باز بالای سرش را ببیند. هوای خنکی به داخل وزید و ستاره ای را دید که یک ستاره کم نور در مرکز میدان می درخشد. او سعی کرد به یاد بیاورد که نورگیرها چقدر ارتفاع دارند. دیروز وقتی او را آوردند متوجه آنها شد. او نمی توانست به خاطر بیاورد و می دانست مهم نیست. در هر صورت، او باید تلاش می کرد.
  
  
  او اسلحه تامی را از طریق نورگیر پرتاب کرد. برخورد کرد، پرید و سر و صدای جهنمی ایجاد کرد. مرد حاضر در دفتر این را شنید و دوباره تیراندازی کرد و سرب در راهروی باریک ریخت. نیک زمین را بغل کرد. یکی از گلوله ها بدون اینکه به پوست سرش برسد موهایش را سوراخ کرد. نفسش را آرام بیرون داد. مسیح! نزدیک بود.
  
  
  مرد در دفتر مغازه اش را خالی کرد. بازم سکوت نیک بلند شد، پاهایش را فشار داد و پرید و با دست چپ خوبش دراز شد. انگشتانش روی سانروف بست و همانجا آویزان شد و لحظه ای تکان خورد و شروع کرد به بالا کشیدن. تاندون های بازویش ترک خورده بود و شاکی بود. در تاریکی پوزخند تلخی زد. همه آن هزاران کشش با یک دست اکنون نتیجه داده بود.
  
  
  آرنجش را روی کوم گذاشت و پاهایش را آویزان کرد. روی پشت بام انبار بود. در اطراف او، کشتی سازی ها خلوت و خلوت بود، اما چراغ های اینجا و آنجا در انبارها و اسکله ها می سوخت. یک نور بسیار درخشان مانند یک صورت فلکی در بالای جرثقیل می درخشید.
  
  
  هنوز خاموشی وجود ندارد. آسمان توکیو با نور نئون می درخشید. یک هشدار قرمز در بالای برج توکیو چشمک زد و نورافکن ها بر فراز فرودگاه بین المللی بسیار در جنوب تابیدند. حدود دو مایلی سمت غرب، کاخ امپراتوری قرار داشت. ریچارد فیلستون در این لحظه کجا بود؟
  
  
  او اسلحه تامی را پیدا کرد و آن را در خم بازوی خوبش فشار داد. سپس در حالی که به آرامی مانند مردی که روی واگن های باری می دود، در امتداد انبار قدم زد. حالا او می توانست به اندازه کافی خوب ببیند
  
  
  وقتی به هر نورگیر نزدیک می شد.
  
  
  پس از آخرین نورگیر، ساختمان عریض شد و او متوجه شد که بالای دفتر و نزدیک بارانداز است. روی نوک پا راه می رفت و تقریباً هیچ صدایی روی آسفالت نمی داد. تنها نور کم نور به استاندارد در حیاط می تابید، جایی که بشکه های نفت زنگ زده مانند ارواح کروی حرکت می کردند. چیزی نزدیک دروازه نور را گرفت و منعکس کرد و دید که یک جیپ است. رنگ مشکی. قلبش پرید و شروع امید واقعی را احساس کرد. ممکن است هنوز فرصتی برای متوقف کردن فیلستون وجود داشته باشد. جیپ به معنای راه شهر بود. اما ابتدا باید از حیاط می گذشت. آسان نخواهد بود. تنها چراغ قوه نور کافی را برای حرامزاده در دفتر فراهم می کرد تا او را ببیند. جرات نداشت چراغ را خاموش کند. می توانید کارت ویزیت او را نیز بفرستید.
  
  
  وقت فکر کردن نبود. او فقط باید جلوتر می رفت و از فرصت استفاده می کرد. او در امتداد امتداد سقفی که بارانداز را پوشانده بود، دوید و سعی کرد تا حد امکان از دفتر دور شود. به انتهای پشت بام رسید و به پایین نگاه کرد. درست زیر او یک پشته بشکه نفت بود. آنها متزلزل به نظر می رسیدند.
  
  
  نیک مسلسل تامی را روی شانه اش انداخت و با فحش دادن به دست راست بی فایده اش، با احتیاط از لبه سقف بالا رفت. انگشتانش ناودان را گرفت. شروع به افتادن کرد و جدا شد. انگشتان پایش به طبل های نفت برخورد کرد. نیک با آسودگی آهی کشید - ناودان از دستش پاره شد و تمام وزنش روی طبل ها افتاد. لوله تخلیه به طرز خطرناکی تاب خورد، افتاد، از وسط خم شد و با صدای کارخانه دیگ بخار در حال کار فرو ریخت.
  
  
  مامور AX خوش شانس بود که درجا کشته نشد. به هر حال، او قبل از اینکه بتواند آزاد شود و به سمت جیپ بدود، قدرت زیادی از دست داد. حالا هیچی دیگه این تنها فرصت حضور در شهر بود. او به طرز ناشیانه ای دوید و لنگان لنگان می دوید زیرا طبل نیمه پر مچ پایش را زخمی کرده بود. اسلحه تامی را در کنارش نگه داشت، قنداقش را روی شکمش نگه داشت، و پوزه را به سمت اسکله بارگیری نزدیک در دفتر نشانه رفت. من تعجب می کنم که او چند گلوله در کلیپ خود باقی مانده است؟
  
  
  مردی که در دفتر بود ترسو نبود. او از دفتر بیرون دوید، نیک را در حال زیگزاگی در سراسر حیاط دید و گلوله تپانچه را شلیک کرد. خاک دور پاهای نیک بلند شد و گلوله او را بوسید. او بدون شلیک دوید، حالا واقعاً نگران این کلیپ است. او باید آن را بررسی می کرد.
  
  
  تیرانداز اسکله بارگیری را ترک کرد و به سمت جیپ دوید و سعی کرد حرف نیک را قطع کند. او همچنان به سمت نیک تیراندازی می کرد که می دوید، اما آتش او نامنظم و دور بود.
  
  
  نیک هنوز شلیک نکرد تا اینکه تقریباً به جیپ رسیدند. تیراندازی خالی بود. مرد برگشت و این بار اسلحه را با دو دست گرفت تا آن را ثابت کند. نیک روی یک زانو افتاد، اسلحه را روی زانوی تامی گذاشت و کلیپ را آزاد کرد.
  
  
  بیشتر گلوله ها به شکم مرد اصابت کرد و او را بر فراز کاپوت جیپ به پرواز درآورد. تپانچه اش به زمین خورد.
  
  
  نیک تفنگ تامی را انداخت و به سمت جیپ دوید. مرد مرده بود، روده اش کنده شده بود. نیک آن را از جیپ بیرون کشید و شروع به جستجو در جیب هایش کرد. او سه گیره یدکی و یک چاقوی شکاری با یک تیغه چهار اینچی پیدا کرد. لبخندش سرد بود. بیشتر اینطور بود. تفنگ تامی سلاحی نبود که بتوان آن را در اطراف توکیو حمل کرد.
  
  
  اسلحه مرده را برداشت. Old Browning 0.380 - این جوجه ها دسته بندی عجیبی از سلاح ها داشتند. در چین جمع آوری و به کشورهای مختلف قاچاق می شود. مشکل واقعی مهمات خواهد بود، اما به نظر می رسید که آن را به نحوی حل کند.
  
  
  براونینگ را در کمربندش، چاقوی شکاری را در جیب کتش گذاشت و سوار جیپ شد. کلیدها در جرقه بود. او میلنگ زد، استارت گیر کرد و ماشین قدیمی با غرش کوبنده گازهای اگزوز جان گرفت. صدا خفه کن نبود!
  
  
  دروازه ها باز بود.
  
  
  به سمت سد رفت. توکیو در شب مه آلود مانند یک گلدان بزرگ رنگین کمانی می درخشید. هنوز خاموشی وجود ندارد. این بار چه لعنتی بود؟
  
  
  به انتهای راه رسید و جواب را پیدا کرد. ساعت در پنجره نشان داد: 9.33. پشت ساعت یک کیوسک تلفن بود. کیل مستر تردید کرد، سپس ترمز را محکم کوبید، از جیپ بیرون پرید و به سمت کیوسک دوید. او واقعاً نمی خواست این کار را انجام دهد - او می خواست کار را تمام کند و خودش آشفتگی را تمیز کند. اما بهتر است این کار را نکند. خیلی خطرناکه همه چیز بیش از حد پیش رفته است. او باید با سفارت آمریکا تماس می گرفت و درخواست کمک می کرد. مدتی مغزش را به هم زد و سعی کرد کد تشخیص هفته را به خاطر بسپارد، آن را گرفت و وارد غرفه شد.
  
  
  سکه ای به نام او نبود.
  
  
  نیک عصبانی و ناامید به تلفن خیره شد. لعنتی! تا زمانی که او بتواند به اپراتور ژاپنی توضیح دهد تا او را متقاعد کند که او را به سفارت ببرد، دیگر خیلی دیر خواهد شد. شاید دیگر خیلی دیر شده بود.
  
  
  در همین لحظه چراغ های کیوسک خاموش شد. دور تا دورش، بالا و پایین خیابان، در مغازه ها، مغازه ها، خانه ها و میخانه ها، چراغ ها خاموش می شد.
  
  
  نیک گوشی را برداشت و برای یک ثانیه یخ کرد.
  
  
  
  خیلی دیر. او دوباره به حال خودش بود. به سمت جیپ برگشت.
  
  
  شهر بزرگ به جز یک نقطه مرکزی نور در نزدیکی ایستگاه توکیو در تاریکی قرار داشت. نیک چراغ های جلوی جیپ را روشن کرد و با حداکثر سرعتی که می توانست به سمت این تکه نور تنها در تاریکی حرکت کرد. ایستگاه توکیو باید منبع برق خود را داشته باشد. چیزی که مربوط به سفرهای ورودی و خروجی است.
  
  
  همانطور که او در امتداد رانندگی می کرد، با تکیه بر صدای تند بوق جیپ - در حالی که مردم از قبل شروع به ریختن به خیابان کرده بودند - دید که خاموشی آنطور که او انتظار داشت کامل نیست. مرکز توکیو به جز ایستگاه قطار وجود نداشت، اما هنوز تکه هایی از نور در اطراف شهر وجود داشت. این‌ها ترانسفورماتورها و پست‌های فرعی بودند و مردان جانی چاو نمی‌توانستند همه آنها را به یکباره از بین ببرند. این کار زمان می برد.
  
  
  یکی از نقاط افق چشمک زد و بیرون رفت. داشتند نزدیک می شدند!
  
  
  در ترافیک گرفتار شد و مجبور شد سرعتش را کم کند. بسیاری از رانندگان ایستادند و منتظر ماندند تا ببینند چه اتفاقی خواهد افتاد. یک تراموا برقی گیر کرده تقاطع را مسدود کرده است. نیک دور او رفت و به آرامی جیپ را در میان جمعیت به حرکت درآورد.
  
  
  شمع ها و چراغ ها در خانه ها مثل شب تاب های بزرگ سوسو می زدند. از کنار گروهی از بچه های خندان در گوشه ای رد شد. این یک توپ واقعی برای آنها بود.
  
  
  او به سمت چپ به سمت گینزا دوری پیچید. او می‌توانست به سمت راست به سوتوبوری دوری بپیچد، چند بلوک را پیاده طی کند و سپس در امتداد خیابانی که او را مستقیماً به محوطه کاخ می‌برد به سمت شمال بپیچد. او پوستری را در آنجا می‌شناخت که به پلی روی خندق منتهی می‌شد. محل البته مملو از نیروهای پلیس و نظامی بود، اما این طبیعی بود. او فقط نیاز داشت کسی را پیدا کند که دارای اختیار کافی باشد تا آنها را وادار کند که به او گوش دهند و امپراتور را به پوشش و امنیت هدایت کند.
  
  
  وارد ستوبوری شد. درست جلوتر، فراتر از جایی که او قصد داشت به شمال بپیچد، ساختمان بزرگ سفارت آمریکا قرار داشت. Killmaster بسیار وسوسه شده بود. او به کمک نیاز داشت! این چیز برای او خیلی بزرگ می شد. اما اینها فقط ثانیه‌ها بودند، ثانیه‌های ارزشمند، و او نمی‌توانست حتی یک ثانیه را تلف کند. در حالی که جیپ را هل می داد، لاستیک ها از گوشه ای فریاد می زدند و چراغ های سفارت دوباره روشن می شد. ژنراتور اضطراری سپس به ذهن او رسید که کاخ ژنراتورهای اضطراری نیز خواهد داشت که از آنها استفاده می کنند و فیلستون باید از این موضوع مطلع بوده باشد. نیک شانه های بزرگش را بالا انداخت و به شدت روی گاز فشار داد و سعی کرد آن را از روی تخته های زمین عبور دهد. فقط برو اونجا در حین.
  
  
  حالا صدای زمزمه عبوس جمعیت را شنید. چندش آور. او قبلاً صدای جمعیت را شنیده بود، و آنها همیشه او را کمی ترسانده بودند. جمعیت غیرقابل پیش بینی است، جانور دیوانه ای که قادر به هر کاری است.
  
  
  صدای تیراندازی شنید. پراکندگی ژولیده ای از عکس ها در تاریکی، مستقیم به جلو. آتش، خشن و شدید، سیاهی را رنگ آمیزی کرد. به یک دوراهی رسید. حالا کاخ فقط سه بلوک با آن فاصله داشت. یک ماشین پلیس در حال سوختن در کنارش افتاده بود. منفجر شد و تکه های شعله ور مانند موشک های مینیاتوری بالا و پایین پرواز کرد. جمعیت عقب نشینی کردند، فریاد می زدند و برای سرپوش می دویدند. پایین تر از خیابان، سه ماشین پلیس دیگر جاده را مسدود کردند و نورافکن های متحرک آنها روی جمعیت جمع شده بازی می کرد. پشت سر آنها یک ماشین آتش نشانی در کنار شیر آب در حال حرکت بود و نیک نگاهی به یک توپ آب انداخت.
  
  
  صف باریکی از افسران پلیس در خیابان راه می رفتند. آنها کلاه، باتوم و تپانچه نیروهای ویژه به سر داشتند. پشت سر آنها، چند پلیس دیگر از روی خط و به سمت جمعیت گاز اشک آور پرتاب کردند. نیک صدای شکستن و پراکنده شدن گلوله‌های گاز را با استفاده از تیوک-توکک مرطوب شنید. بوی اشک در میان جمعیت پیچید. مردان و زنان با اثر گاز نفس نفس می زدند و سرفه می کردند. عقب نشینی شروع به تبدیل شدن به پرواز کرد. نیک درمانده، جیپ را به کنار جاده چرخاند و منتظر ماند. جمعیت مثل دریا روی شنل به سمت جیپ هجوم بردند و دور آن حلقه زدند.
  
  
  نیک در جیپ ایستاد. با نگاهی به جمعیت، از کنار پلیس تعقیب کننده و دیوار بلند، او توانست چراغ هایی را در کاخ و محوطه آن ببیند. از ژنراتور استفاده کردند. این باید کار فیلستون را دشوارتر کرده باشد. یا بود؟ اضطراب آکسمن را گرفتار کرد. فیلستون در مورد ژنراتورها می دانست و آنها را کنار می گذاشت. او چگونه انتظار داشت به امپراطور برسد؟
  
  
  سپس جانی چاو را پشت سرش دید. مردی روی سقف ماشینی ایستاد و بر جمعیتی که از آنجا می گذشتند فریاد زد. یکی از نورافکن های ماشین پلیس او را گرفت و در پرتو نور نگه داشت. چاو به تکان دادن دست ها و خس خس ادامه داد و به تدریج جریان جمعیت شروع به کاهش کرد. حالا آنها گوش می کردند. دویدن را متوقف کردند.
  
  
  توناکا که در بال راست ماشین ایستاده بود، توسط یک نورافکن روشن شد. مشکی پوشیده بود، شلوار، ژاکت و موهایش را در روسری بسته بود. به جانی چاو که جیغ می‌کشید نگاه کرد، چشم‌هایش ریز شد، آرامش عجیبی را احساس کرد، غافل از جمعیتی که ماشین را هل می‌دادند و هل می‌دادند.
  
  
  شنیدن حرف های جانی چاو غیرممکن بود. دهانش باز شد و در حالی که همچنان به اطرافش اشاره می کرد کلمات بیرون آمدند.
  
  
  دوباره گوش کردند. سوتی تند از صفوف پلیس شنیده شد و صفوف پلیس شروع به عقب نشینی کردند. نیک فکر کرد: "این یک اشتباه است."
  
  
  او مردانی را با ماسک ضد گاز دید، حداقل صد نفر از آنها. آنها دور ماشینی که چاو در آن موعظه می کرد دور زدند و همه آنها سلاح هایی داشتند - قمه، شمشیر، تپانچه و چاقو. نیک فلاش تفنگ استن را گرفت. این هسته اصلی بود، دردسرسازان واقعی، و با اسلحه و ماسک ضد گاز باید جمعیت را از میان خطوط پلیس به داخل محوطه کاخ هدایت می‌کردند.
  
  
  جانی چاو همچنان فریاد می زد و به قصر اشاره می کرد. توناکا از پایین با چهره ای بی حال تماشا می کرد. مردان ماسک ضد گاز شروع به تشکیل یک جبهه خشن کردند و به صفوف حرکت کردند.
  
  
  کیل مستر به اطراف نگاه کرد. جیپ در میان جمعیت فشرده شد و او به آن سوی دریای چهره های خشمگین به جایی که جانی چاو هنوز در مرکز توجه بود نگاه کرد. پلیس خویشتنداری نشان داد، اما آنها به خوبی به حرامزاده نگاه کردند.
  
  
  نیک براونینگ را از کمربندش بیرون کشید. نگاهی به پایین انداخت. هیچ یک از هزاران نفر کوچکترین توجهی به او نکردند. او مردی نامرئی بود. جانی چاو خوشحال شد. او سرانجام در مرکز توجه قرار گرفت. کیل مستر لبخند کوتاهی زد. او دیگر هرگز آن شانس را نخواهد داشت.
  
  
  باید سریع باشه این جمعیت توانایی هر کاری را داشتند. آنها او را به قطعات خونین پاره خواهند کرد.
  
  
  او حدس زد (حدود سی یاردی دورتر بود. سی یاردی با سلاح عجیبی که هرگز شلیک نکرده بود.
  
  
  تمرکز پلیس روی جانی چاو باقی ماند. او محبوبیت خود را مانند هاله پوشیده بود، بدون ترس، در آن عیاشی می کرد، تف می انداخت و نفرت خود را فریاد می زد. صف مردان مسلح با ماسک ضد گاز یک گوه تشکیل داده و به سمت خطوط پلیس حرکت کردند.
  
  
  نیک کارتر براونینگ را برداشت و آن را مساوی کرد. نفسی سریع و عمیق کشید و نیمی از آن را بیرون داد و ماشه را سه بار کشید.
  
  
  او به سختی صدای شلیک گلوله ها را از سر و صدای جمعیت می شنید. او دید که جانی چاو روی سقف ماشین می‌چرخد، سینه‌اش را می‌گیرد و می‌افتد. نیک تا جایی که امکان داشت از جیپ بیرون پرید و به میان جمعیت رفت. او به داخل توده بدن‌های متلاطم فرود آمد، با بازوی خوبش به بیرون زد و با مشت در فضا کوبید و شروع کرد به سمت لبه جمعیت. فقط یک نفر سعی کرد جلوی او را بگیرد. نیک یک اینچ از چاقوی شکاری خود را در آن فرو کرد و ادامه داد.
  
  
  او به پناهگاه جزئی پرچین در سر چمن کاخ راه یافته بود که "یادداشت جدیدی از جمعیت" را دید. او در یک پرچین، ژولیده و خون آلود پنهان شد و تماشا کرد که جمعیت دوباره به پلیس حمله کردند. در ون مردان مسلح به رهبری توناکا بودند. او پرچم کوچک چین را به اهتزاز درآورد - تمام پوشش او اکنون از بین رفته است - و با فریاد بر سر موج پاره پاره و آشفته دوید.
  
  
  تیراندازی از سوی پلیس شلیک شد. کسی نیفتاد هنوز بالای سرشان شلیک می کردند. جمعیت، باز هم مشتاق، بی فکر، پشت سر نیزه مردان مسلح، هسته محکم، به جلو حرکت کردند. غرش وحشتناک و تشنه به خون بود، غول دیوانه در مورد شهوت خود برای قتل فریاد می زد.
  
  
  صف نازک پلیس ها پراکنده شدند و سوارکاران بیرون آمدند. پلیس سواره، حداقل دویست نفر از آنها، به سمت اوباش حرکت کردند. آنها از سابر استفاده می کردند و قصد داشتند جمعیت را کوتاه کنند. صبر پلیس به پایان رسیده است. نیک می دانست چرا - پرچم چین این کار را کرد.
  
  
  اسب ها به میان جمعیت برخورد کردند. مردم تلوتلو خوردند و پایین رفتند. فریادها شروع شد. شمشیرها بالا و پایین می‌رفتند و جرقه‌هایی را از نورافکن‌ها می‌گرفتند و مانند لکه‌های خونین غبار پرتاب می‌کردند.
  
  
  نیک آنقدر نزدیک بود که آن را به وضوح ببیند. توناکا برگشت و سعی کرد برای جلوگیری از حمله به کناری بدود. او به مردی برخورد کرد که قبلاً پایین بود. اسب بزرگ شد و مثل مردم ترسیده شیرجه زد و تقریباً سوارش را به زمین زد. توناکا در نیمه راه بود و دوباره برای جان خود می دوید که یک سم فولادی پایین آمد و جمجمه او را له کرد.
  
  
  نیک به سمت دیوار کاخ دوید، دیواری که در آن سوی چمن‌زار قرار داشت و با پرچینی کنار آن قرار داشت. الان وقت پوستر نیست. او مانند یک تنبل به نظر می رسید، مانند یک شورشی، و هرگز به او اجازه ورود داده نشد.
  
  
  دیوار باستانی و خزه ای بود، پوشیده از گلسنگ، با انگشتان پا و پایه های زیادی. حتی با یک دستش هم برای غلبه بر آن مشکلی نداشت. به داخل منطقه پرید و به سمت آتش نزدیک خندق دوید. یکی از پل‌های دائمی دارای راه دسترسی آسفالته و راه‌بند بود. ماشین‌هایی پشت سنگر پارک شده بودند، مردم در اطراف ازدحام کرده بودند و صدای افسران نظامی و پلیسی که آرام فریاد می‌زدند.
  
  
  یک سرباز ژاپنی کارابین را به صورتش چسباند.
  
  
  نیک زمزمه کرد: «توموداچی». "توموداچی دوست است! مرا به فرمانده سان ببرید. هوبا! هایای!"
  
  
  سرباز به گروهی از مردان نزدیک یکی از ماشین ها اشاره کرد. او نیک را با تفنگش به سمت آنها هل داد. کیل مستر فکر کرد، این سخت‌ترین کار است، وقتی شبیه من به نظر می‌رسد. او احتمالاً هم خوب صحبت نمی‌کند.
  
  
  مشکلات تازه شروع شده بود یه جورایی باید اینکارو میکرد...
  
  
  سرباز گفت: «لطفاً دستت را روی سرت بگذار.» او با یکی از مردان گروه صحبت کرد. نیم دوجین چهره کنجکاو به سمت نیک برگشتند. یکی از آنها را شناخت. بیل تالبوت وابسته سفارت خدا رحمت کند!
  
  
  نیک تا آن زمان نمی دانست صدایش از کتک هایی که خورده بود چقدر آسیب دیده است. مثل زاغ قار کرد.
  
  
  "بیل! بیل تالبوت. بیا اینجا. کارتر است. نیک کارتر!"
  
  
  مرد به آرامی به او نزدیک شد. در نگاهش هیچ شناختی وجود نداشت.
  
  
  "کی؟ تو کی هستی رفیق؟ اسم منو از کجا میدونی؟"
  
  
  نیک برای کنترل مبارزه کرد. منفجر کردنش فایده ای نداره او یک نفس عمیق کشید. "فقط به من گوش کن بیل. چه کسی اسطوخودوس من را می خرد؟"
  
  
  چشمان مرد ریز شد. نزدیکتر آمد و به نیک نگاه کرد. او گفت: «اسطوخودوس امسال گم شده است. "من صدف و صدف می خواهم. عیسی عزیز، آیا این واقعا تو هستی، نیک؟"
  
  
  "درست است. حالا گوش کن و حرفت را قطع نکن. فرصتی نیست..."
  
  
  او داستان خود را گفت. سرباز چند قدم عقب رفت، اما تفنگش را به سمت نیک گرفت. گروهی از مردان نزدیک ماشین بی صدا به آنها نگاه کردند.
  
  
  کیل مستر تمام شد او گفت: «حالا آن را بگیر. "به سرعت انجام می دهد. فیلستون باید جایی در منطقه باشد."
  
  
  بیل تالبوت اخم کرد. "به شما اطلاعات غلط داده اند، نیک. امپراتور اینجا نیست. او یک هفته نیست. او گوشه نشین است. مراقبه. ساتوری. او در معبد شخصی خود در نزدیکی فوجییوشیدا است."
  
  
  ریچارد فیلستون همه آنها را فریب داد.
  
  
  نیک کارتر تکان خورد، اما بعد خودش را گرفت. شما کاری را که باید انجام می دادید انجام دادید.
  
  
  او غر زد: "باشه." "یک ماشین سریع برای من بیاور. هوبا! ممکن است هنوز فرصتی وجود داشته باشد. فوجی یوشیدا فقط سی مایل دورتر است و هواپیما خوب نیست. من جلوتر می روم. شما همه چیز را اینجا سازماندهی کنید. آنها شما را می شناسند و گوش می دهند. فوجیوشیدا را صدا کن و..."
  
  
  "نمیتونم. خطوط ارتباطی تموم شده. لعنتی، تقریبا همه چیز از بین رفته، نیک، تو شبیه جسد هستی - فکر نمیکنی من بهترم..."
  
  
  نیک با ناراحتی گفت: «فکر می‌کنم بهتر است آن ماشین را برای من بیاوری». "در همین لحظه لعنتی."
  
  
  
  فصل 14
  
  
  
  
  
  سفارت بزرگ لینکلن تمام شب بی حوصله بود و در امتداد جاده ای به سمت جنوب غربی حرکت می کرد که برای مسیرهای کوتاه خوب و بیشتر بد بود. وقتی تمام شد، یک بزرگراه فوق العاده خواهد بود - حالا انبوهی از کنارگذرها بود. او قبل از اینکه ده مایلی از توکیو فاصله بگیرد، سه پیاده روی کرد.
  
  
  با این حال، این احتمالاً کوتاه‌ترین مسیر برای رسیدن به معبد کوچک در فوجی یوشیدا بود، جایی که امپراتور در آن لحظه در حال مراقبه عمیق بود، به اسرار کیهانی فکر می‌کرد و بدون شک، به دنبال شناخت ناشناخته‌ها بود. دومی یک ویژگی ژاپنی بود.
  
  
  برای نیک کارتر که روی چرخ لینکلن خم شده بود و سرعت سنج را تا جایی که ممکن بود بدون اینکه خودش را بکشد بالا نگه داشته بود، به نظر بسیار محتمل به نظر می رسید که امپراتور بتواند به اسرار زندگی پس از مرگ نفوذ کند. ریچارد فیلستون یک شروع عالی داشت، زمان زیادی داشت، و تا کنون توانسته بود نیک و چیکوم ها را به زیبایی به قصر بکشاند.
  
  
  این باعث ترس نیک شد. چقدر احمقانه که چک نکرد. حتی به بررسی فکر نکنید. فیلستون به طور تصادفی اعلام کرد که امپراتور در کاخ اقامت داشته است - بنابراین! بدون هیچ سوالی پذیرفت. این موضوع با جانی چاو و توناکا پیش نیامد، زیرا آنها چیزی در مورد نقشه ترور امپراتور نمی دانستند. Killmaster، بدون دسترسی به روزنامه، رادیو یا تلویزیون، به راحتی فریب خورد. حالا که به تابلوی انحرافی بعدی نزدیک می شد، فکر کرد: «این برای فیلستون یک اتفاق عادی بود. هیچ تفاوتی برای شغلی که پیت فرمونت به عهده گرفته بود نداشت و فیلستون از هرگونه تغییر در لحظه آخر، خیانت یا اختلال در برنامه هایش محافظت می کرد. فرستادن تماشاگر به یک تئاتر و روی صحنه بردن نمایش خود در تئاتری دیگر بسیار ساده است. بدون تشویق، بدون مداخله، بدون شاهد.
  
  
  در حالی که در دهکده قدم می‌زد، مسیر لینکلن را کند کرد، جایی که شمع‌ها هزار نقطه زعفرانی را در تاریکی به جا گذاشتند. آنها اینجا با برق توکیو بودند و هنوز خاموش بود. آن سوی دهکده، مسیر انحرافی ادامه یافت، گل آلود و خیس شده از باران های اخیر، که برای گاری های گاو مناسب تر بود تا کاری که او در موقعیت کم ارتفاع خود انجام می داد. پدال گاز را فشار داد و آن را در امتداد گلی که به آن چسبیده بود راند. اگر گیر کند، آخرش می شود.
  
  
  دست راست نیک هنوز بیهوده در جیب کتش گیر کرده بود. براونینگ و یک چاقوی شکاری کنارش روی صندلی بود. بازو و بازوی چپ او که از تکان دادن فرمان بزرگ تا استخوان بی حس شده بود، در درد مداوم و بی امان فرو رفت.
  
  
  بیل تالبوت در حالی که نیک در لینکلن دور می شد، چیزی برای نیک فریاد زد. چیزی در مورد هلیکوپتر این ممکن است کار کند. احتمالا نه. زمانی که آنها همه چیز را مرتب کردند، با همه هرج و مرج در توکیو و همه چیز از بین رفت، و زمانی که آنها توانستند به فرودگاه ها بروند، دیگر خیلی دیر شده بود. و نمی دانستند دنبال چه چیزی بگردند. او فیلستون را از روی دید می شناخت. آنها این کار را نکردند.
  
  
  پرواز هلیکوپتری به داخل معبد آرام، فیلستون را می ترساند. کیل مستر این را نمی خواست. الان نه. نه بعد از اینکه او تا این حد آمده بود. نجات امپراطور شماره یک بود، اما گرفتن ریچارد فیلستون یک بار برای همیشه بسیار نزدیک بود. این مرد در دنیا خیلی بد کرده است.
  
  
  او به یک دوشاخه در جاده رسید. علامت را از دست داد، ترمز را کوبید و پشتیبان گرفت تا علامت را در چراغ های جلوی خود بگیرد. تنها کاری که او می خواهد این است که گم شود. تابلوی سمت چپ روی فیجی یوشیدا نوشته بود و او باید به آن اعتماد می کرد.
  
  
  اکنون جاده برای این بخش خوب بود، و او لینکلن را به نود رساند. پنجره را پایین کشید و اجازه داد باد نمناک را حس کند. حال او احساس بهتری داشت، به خود آمد و موج دومی از قدرت ذخیره داشت. او قبل از اینکه بفهمد آنجاست از روستای دیگری گذشت و فکر کرد صدای سوت دیوانه‌واری را پشت سرش شنید. او پوزخندی زد. این یک پلیس خشمگین خواهد بود.
  
  
  یک پیچ تند به چپ پیش رویش بود. پشت آن یک پل باریک قوسی برای یک ماشین قرار داشت. نیک پیچ را به موقع دید، ترمز زد و ماشین با صدای جیغ لاستیک ها وارد یک دریفت طولانی سمت راست شد. چرخ به او ضربه زد و سعی کرد از انگشتان بی حسش جدا شود. او با فریاد دردناک فنرها و ضربات آن را از روی اسکیت بیرون کشید، به گوشه ای رسید و در همان لحظه که به پل برخورد کرد، به گلگیر عقب سمت راست آسیب زد.
  
  
  آن سوی پل، جاده دوباره به جهنم تبدیل شد. این یک پیچ شدید S انجام داد و به موازات راه آهن برقی فوجیسانروکو حرکت کرد. او از کنار یک ماشین قرمز بزرگ، تاریک و درمانده، که روی ریل‌ها ایستاده بود، گذشت و بلافاصله متوجه برق ضعیفی از مردم شد که برای او دست تکان می‌دادند. امشب بسیاری از مردم در شرایط سختی قرار خواهند گرفت.
  
  
  حرم کمتر از ده مایل فاصله دارد. جاده بدتر شد و مجبور شد سرعتش را کم کند. او خود را مجبور کرد تا آرام شود و با عصبانیت و بی حوصلگی که او را می خورد مبارزه کرد. او شرقی نبود و هر عصبی اقدام فوری و نهایی را می طلبید، اما مسیر بد حقیقتی بود که باید با صبر و حوصله روبرو می شد. برای آرام کردن ذهنش به خود اجازه داد مسیر گیج کننده ای را که طی کرده بود به یاد بیاورد. یا بهتر است بگوییم مسیری که او رانده شد.
  
  
  مانند هزارتوی عظیم و هزارتویی بود، با چهار چهره سایه‌ای که در اطراف پرسه می‌زدند و هر کدام برنامه‌های خود را دنبال می‌کردند. سمفونی سیاه کنترپوان و ضربدر دوبل.
  
  
  توناکا - او دوسوگرا بود. او عاشق پدرش بود. و با این حال او یک کمونیست خالص بود و در نهایت نیک را آماده کرد تا همزمان با پدرش بمیرد. حتما همینطور بود، فقط قاتل همه چیز را خراب کرد و اول کونیزو ماتا را کشت و به نیک فرصت داد. پلیس ممکن است تصادفی بوده باشد، اما او هنوز اینطور فکر نمی کرد. احتمالا جانی چاو این قتل را بر خلاف قضاوت بهتر توناکا سازماندهی کرد و پلیس را به عنوان یک اقدام ثانویه فراخواند. وقتی این کار نتیجه نداد، توناکا خودش را نشان داد و تصمیم گرفت نیک را دوباره آنلاین کند. او می توانست منتظر دستورات پکن باشد. و کار با دیوانه ای مانند چاو هرگز نمی تواند آسان باشد. بنابراین آدم ربایی و سینه های جعلی همراه با یادداشت برای او ارسال می شود. این بدان معنی بود که او در تمام مدت تحت نظر بود و او هرگز متوجه دم نشد. نیک خم شد و تقریباً ایستاد تا سوراخ غول پیکر را ببیند. این اتفاق افتاد. نه اغلب، اما این اتفاق افتاد. گاهی اوقات شما خوش شانس بودید و حشره شما را نمی کشت.
  
  
  ریچارد فیلستون همانقدر خوب بود که نیک همیشه شنیده بود. ایده او استفاده از پیت فرمونت برای رساندن داستان به مطبوعات جهانی است. در آن زمان، آنها باید در حال برنامه ریزی برای استفاده از پیت فرمونت واقعی بودند. شاید او این کار را می کرد. شاید نیک که نقش پیت را بازی می کرد، حقیقت را می گفت که در این مدت مقدار زیادی ویسکی از بین رفت. اما اگر پیت مایل به فروش بود، کونیزو ماتو از آن خبر نداشت - و زمانی که تصمیم گرفت از پیت به عنوان پوشش نیک استفاده کند، درست به دست آنها افتاد.
  
  
  نیک سرش را تکان داد. این درهم‌ترین شبکه‌ای بود که او تا به حال از آن عبور کرده بود. او بدون سیگار، اما بدون فرصت می مرد. راه دیگری را انحرافی در پیش گرفت و شروع به دور زدن باتلاقی کرد که حتماً زمانی مزرعه برنج بوده است. آنها کنده ها را گذاشتند و روی آنها را با سنگریزه پوشاندند. از شالیزارهای آن سوی باتلاق، نسیم بوی مدفوع پوسیده انسان را می برد.
  
  
  فیلستون احتمالاً برای احتیاط معمولی چینی ها را تماشا کرد و افرادش بدون هیچ مشکلی نیک را گرفتند. فیلستون فکر کرد او پیت فرمونت است و توناکا به او چیزی نگفت. او و جانی چاو حتماً با ربودن نیک کارتر از زیر بینی فیلستون ضربه جدی خوردند. استاد قاتل! کسی که برای روس ها منفور بود و برای آنها به همان اندازه که فیلستون برای غرب مهم بود.
  
  
  در همین حال، فیلستون نیز به کسب و کار خود دست یافت. او از مردی که معتقد بود پیت فرمونت است - با دانش و اجازه چیکوم ها - استفاده کرد تا آنها را برای سود واقعی راه اندازی کند. برای بدنام کردن چینی ها با بار کشتن امپراتور ژاپن.
  
  
  ارقام در هزارتو؛ هر کدام نقشه خود را در ذهن داشتند، هر کدام سعی می کردند بفهمند چگونه دیگری را فریب دهند. استفاده از وحشت، استفاده از پول، جابجایی افراد کوچک مانند پیاده روی یک تخته بزرگ.
  
  
  حالا جاده آسفالت شده بود و او پا به آن گذاشت. او یک بار به فوجی یوشیدا رفته بود - پیاده روی با یک دختر و مقداری ساکی برای سرگرمی - و حالا از این بابت سپاسگزار بود. آن روز پناهگاه تعطیل بود، اما نیک به یاد آورد
  
  
  در حال خواندن نقشه در کتاب راهنما، و حالا سعی کرد آن را به خاطر بسپارد. وقتی تمرکز می کرد تقریباً همه چیز را به خاطر می آورد و حالا تمرکز می کرد.
  
  
  حرم مستقیم جلوتر بود. شاید نیم مایل. نیک چراغ های جلو را خاموش کرد و سرعتش را کم کرد. او ممکن است هنوز فرصتی داشته باشد. او نمی‌توانست بداند، اما اگر می‌دانست، حالا نباید آن را خراب کند.
  
  
  خط به سمت چپ منتهی می شد. آن زمان این راه را رفته بودند و او آن را تشخیص داد. مسیر به سمت شرق منطقه را دور می زد. دیواری باستانی، کم ارتفاع و در حال فروریختن بود که حتی برای مرد یک دست هم مشکلی ایجاد نمی کرد. یا ریچارد فیلستون
  
  
  خط کثیف بود، کمی بیشتر از دو مسیر. نیک لینکلن را چند صد فوتی رانندگی کرد و موتور را خاموش کرد. با درد، تنش، بی صدا فحش می داد، بدون اینکه صدایی در بیاورد رفت. او چاقوی شکار را در جیب چپ ژاکتش گذاشت و در حالی که به طرز عجیبی با دست چپش کار می کرد، یک گیره جدید را در براونینگ فرو کرد.
  
  
  حالا از بین رفته بود و هلال ماه سعی می کرد در میان ابرها شناور شود. به اندازه‌ای نور می‌داد که می‌توانست راهش را در کوچه، داخل خندق و آن طرف بالا احساس کند. او به آرامی از میان چمن های خیس که از قبل بلند بود به سمت دیوار قدیمی قدم زد. در آنجا ایستاد و گوش داد،
  
  
  او در تاریکی درخت ویستریا غول پیکر بود. جایی در قفس سبز پرنده ای خواب آلود جیغ جیغ می کرد. در همان حوالی، چند تا جوان شروع به خواندن آهنگ ریتمیک خود کردند. بوی تند گل صد تومانی با نسیم ملایمی خنثی شد. نیک دست خوبش را روی دیوار پایین گذاشت و از روی آن پرید.
  
  
  البته نگهبان هم خواهد بود. شاید پلیس، شاید ارتش، اما آنها بسیار اندک و کمتر از هوشیاری خواهند بود. ژاپنی های متوسط نمی توانند فکر کنند که امپراتور ممکن است آسیب ببیند. این به سادگی به ذهن آنها نمی رسد. نه مگر اینکه تالبوت در توکیو معجزه کرد و به نحوی زنده ماند.
  
  
  سکوت، تاریکی آرام، این را رد کرد. نیک هنوز تنها بود.
  
  
  او برای یک دقیقه زیر درخت بزرگ ویستریا ماند و سعی کرد نقشه منطقه را همانطور که یک بار دیده بود تجسم کند. او از شرق آمد - به این معنی که زیارتگاه کوچک قصایی که فقط امپراتور اجازه رفتن به آنجا را داشت، جایی در سمت چپ او بود. معبد بزرگی با توری های منحنی بر فراز ورودی اصلی درست در مقابل او قرار داشت. بله، این باید درست باشد. دروازه اصلی در ضلع غربی قلمرو بود و او از شرق وارد شد.
  
  
  شروع کرد به دنبال دیوار سمت چپش، با احتیاط حرکت می کرد و همانطور که می رفت کمی خم شد. چمن فنری و خیس بود و صدایی در نمی آورد. و فیلستون هم همینطور.
  
  
  برای اولین بار به نیک کارتر اصابت کرد که اگر دیر می‌آمد، وارد حرم کوچک می‌شد و امپراطور را با چاقویی در پشت یا گلوله‌ای در سر پیدا می‌کرد، اچ و کارتر در همان مکان جهنمی بودند. این می توانست لعنتی کثیف باشد و اگر این اتفاق نمی افتاد بهتر بود. هاوک را باید در یک جلیقه قرار می داد. نیک شانه بالا انداخت و تقریباً لبخند زد. ساعت ها به پیرمرد فکر نمی کرد.
  
  
  ماه دوباره ظاهر شد، و او درخشش آب سیاه را در سمت راست دید. دریاچه با کپور. ماهی بیشتر از او عمر خواهد کرد. او همچنان آهسته تر ادامه داد و به صدا و نور توجه داشت.
  
  
  او به یک مسیر سنگریزه ای رسید که در مسیر درست قرار داشت. خیلی سر و صدا بود و بعد از لحظه ای آن را رها کرد و در کنار جاده راه افتاد. چاقوی شکاری را از جیبش بیرون آورد و بین دندان هایش فرو کرد. در اتاقک براونینگ کارتریج وجود داشت و ایمنی خاموش بود. آماده تر از همیشه بود.
  
  
  مسیر از میان بیشه‌ای از افراهای غول‌پیکر و درختان کیاکی پیچید که با تاک‌های ضخیم به هم متصل شده‌اند و یک آلاچیق طبیعی را تشکیل می‌دهند. درست در آن سوی بتکده کوچکی قرار داشت که کاشی های آن درخشش ضعیف ماه را منعکس می کرد. در همان نزدیکی یک نیمکت آهنی ایستاده بود که به رنگ سفید رنگ شده بود. بدون شک جسد مردی در نزدیکی نیمکت قرار داشت. دکمه های برنجی برق می زد. یک جثه کوچک با لباس آبی.
  
  
  گلوی پلیس بریده شده بود و علف زیر آن سیاه شده بود. بدن هنوز گرم بود. نه خیلی وقت پیش. کیل مستر اکنون با نوک پا در میان چمن‌زارهای باز و اطراف بیشه‌ای از درختان گل‌دار دوید تا اینکه نور ضعیفی را از دور دید. حرم کوچک.
  
  
  نور خیلی کم بود، کم نور، مثل یک وصیت نامه. او فرض کرد که بالای محراب باشد و تنها منبع نور باشد. به سختی نور بود. و جایی در تاریکی ممکن است بدن دیگری وجود داشته باشد. نیک سریعتر دوید.
  
  
  دو مسیر باریک سنگفرش شده در ورودی ضریح کوچک به هم نزدیک شدند. نیک به آرامی روی چمن دوید و به سمت بالای مثلثی که توسط مسیرها تشکیل شده بود، دوید. در اینجا بوته های انبوه او را از در محراب جدا می کرد. نور از در به پیاده رو نشت کرد، نور کهربایی راه راه. بی صدا بدون حرکت آکسمن موجی از حالت تهوع را احساس کرد. او دیر شده است. مرگ در این ساختمان کوچک بود. او احساسی داشت و می دانست که دروغ نیست.
  
  
  راهش را از میان بوته ها طی کرد، حالا دیگر نگران سر و صدا نبود. مرگ آمده و رفته است. در محراب نیمه باز بود. او وارد شد. آنها در نیمه راه بین در و محراب دراز کشیدند.
  
  
  
  با ورود نیک برخی از آنها حرکت کردند و ناله کردند.
  
  
  این دو ژاپنی بودند که او را از خیابان ربودند. شورتی مرده بود قد بلند هنوز زنده بود. روی شکم دراز کشیده بود و عینکش در همان نزدیکی افتاده بود و از چراغ کوچکی که بر فراز محراب می درخشید، انعکاس های مضاعف می انداخت.
  
  
  باور کنید فیلستون شاهدی باقی نخواهد گذاشت. و با این حال مشکلی پیش آمد. نیک ژاپنی قد بلند را برگرداند و کنارش زانو زد. این مرد دو گلوله خورد، از ناحیه شکم و سر، و به سادگی جان باخت. این بدان معنی بود که فیلستون از یک سرکوب کننده استفاده می کرد.
  
  
  نیک صورتش را به مرد در حال مرگ نزدیک کرد. "فیلستون کجاست؟"
  
  
  ژاپنی یک خائن بود، او به روس ها فروخته بود - یا شاید یک کمونیست مادام العمر و وفادار بود - اما در درد وحشتناکی می مرد و نمی دانست چه کسی از او بازجویی می کند. یا چرا. اما مغز کمرنگش این سوال را شنید و جواب داد.
  
  
  "به ... به حرم بزرگ برو. خطا - امپراطور اینجا نیست. تغییر - او - برو به حرم بزرگ. من..." او مرد.
  
  
  Killmaster از در بیرون دوید و دوید و در امتداد جاده آسفالته به چپ پیچید. شاید وقتشه مسیح قادر متعال - شاید هنوز زمان وجود دارد!
  
  
  چه چیز عجیبی باعث شده بود که امپراتور در آن شب به جای حرم کوچک از زیارتگاه بزرگ استفاده کند، او نمی دانست. یا دلسوز بودن این به او آخرین فرصت را داد. این همچنین باعث ناراحتی فیلستون می‌شود که طبق یک برنامه دقیق برنامه‌ریزی شده کار می‌کرد.
  
  
  این حرامزاده خونسرد را آنقدر ناراحت نکرد که فرصت خلاص شدن از شر دو همدستش را از دست بدهد. فیلستون اکنون تنها خواهد بود. تنها با امپراطور، و همه چیز دقیقاً همانطور که او برنامه ریزی کرده بود بود.
  
  
  نیک به یک مسیر کاشی کاری شده وسیع که با گل صد تومانی ها هم مرز بود، رفت. کنار جاده حوض دیگری بود و در آن سوی باغی بایر و دراز با صخره‌های سیاه رنگی که به شکل عجیبی خمیده بودند. اکنون ماه روشن‌تر شده بود، چنان روشن بود که نیک جسد کشیش را به موقع دید تا از روی آن بپرد. نگاهی به چشم ها انداخت، ردای قهوه ای رنگی پوشیده بود. فیلستون اینطوری بود.
  
  
  فیلستون او را ندید. او به کار خودش فکر می کرد و مثل یک گربه قدم می زد، حدود پنجاه یارد از نیک. او شنل، ردای کشیش قهوه‌ای به تن داشت و سر تراشیده‌اش نور ماه را منعکس می‌کرد. پسر عوضی به همه چیز فکر کرد.
  
  
  Killmaster به دیوار نزدیکتر شد، در زیر طاقدار که اطراف حرم را احاطه کرده بود. اینجا نیمکت‌هایی وجود داشت و او بین آنها می‌بافید و فیلستون را در معرض دید قرار می‌داد و همین فاصله را بین آنها حفظ می‌کرد. و تصمیم میگیرم فیلستون را بکش یا بگیر. مسابقه نبود او را بکش. اکنون. به او نزدیک شوید و او را اینجا و اکنون بکشید. یک شات آن را انجام خواهد داد. سپس به لینکلن برگردید و جهنم را از آنجا خارج کنید.
  
  
  فیلستون به چپ چرخید و ناپدید شد.
  
  
  نیک کارتر ناگهان سرعت خود را افزایش داد. او هنوز هم می توانست در این نبرد شکست بخورد. این فکر برای او مانند یک سلاح سرد به نظر می رسید. بعد از اینکه این مرد امپراتور را کشت، کشتن فیلستون لذت چندانی نخواهد داشت.
  
  
  وقتی دید فیلستون به کجا برگشته به خود آمد. مرد اکنون تنها سی یارد دورتر بود و یواشکی در راهروی طولانی قدم می زد. به آرامی و روی نوک پا حرکت کرد. انتهای راهرو یک در بود. به یکی از زیارتگاه های بزرگ منتهی می شود و امپراطور آنجا خواهد بود.
  
  
  نور ضعیفی از دری در انتهای راهرو که فیلستون در مقابل آن قرار داشت بیرون آمد. شوت خوب نیک براونینگ را بلند کرد و با دقت پشت فیلستون را نشانه گرفت. او نمی‌خواست خطر شلیک گلوله به سر را در یک نور نامشخص بپذیرد، و همیشه می‌توانست مرد را بعداً به پایان برساند. او تپانچه را از امتداد بازو گرفت، با دقت نشانه گرفت و ضربه را فشار داد. براونینگ به آرامی کلیک کرد. کارتریج بد شانس یک میلیون به یک است، و مهمات بی جان قدیمی یک صفر بزرگ داد.
  
  
  فیلستون دم در بود و دیگر فرصتی نبود. او نمی توانست اسلحه را با یک دست به موقع پر کند. نیک دوید.
  
  
  او دم در بود. اتاق پشت آن جادار بود. شعله ای تک بر فراز محراب شعله ور شد. در مقابل او، مردی با پای ضربدری نشسته بود، سر به زیر انداخته بود، غرق در افکار خود و غافل از اینکه مرگ او را تعقیب می کند.
  
  
  فیلستون هنوز نیک کارتر را ندیده بود یا از او چیزی نشنیده بود. نوک پا را در سراسر اتاق طی کرد، اسلحه ای که در دستش بود بلند شد و با صدا خفه کن که روی پوزه پیچ شده بود، خفه شد. نیک براونینگ را بی صدا روی زمین گذاشت و چاقوی شکاری را برداشت. از جیب او برای آن رکاب کوچک هر چیزی می داد. او فقط یک چاقوی شکاری داشت. و حدود دو ثانیه
  
  
  فیلستون در نیمه راه رفته بود. اگر مرد جلوی محراب چیزی می شنید، اگر می دانست در اتاق با او چه هست، هیچ نشانی نمی داد. سرش را به سینه اش انداخته بود و نفس عمیقی می کشید.
  
  
  فیلستون تپانچه اش را بلند کرد.
  
  
  نیک کارتر به آرامی صدا زد: فیلستون!
  
  
  فیلستون با زیبایی چرخید. تعجب، خشم، خشم با چهره بیش از حد حساس زنانه او مخلوط شده است. این بار هیچ تمسخری در کار نبود. سر تراشیده اش زیر نور مشعل برق می زد. چشمان کبری اش گشاد شد.
  
  
  "فریمونت!" شلیک کرد.
  
  
  نیک قدمی به پهلو برداشت، برگشت تا هدفی باریک نشان دهد و چاقو را پرتاب کرد. او نمی توانست، نمی توانست بیشتر از این صبر کند. .
  
  
  تپانچه روی زمین سنگی به صدا در آمد. فیلستون به چاقویی که در قلبش بود خیره شد. او به نیک نگاه کرد و سپس به چاقو برگشت و افتاد. در یک رفلکس در حال مرگ، دستش به سمت تفنگ دراز شد. نیک او را دور کرد.
  
  
  مرد کوچک جلوی محراب ایستاد. او برای لحظه ای همان جا ایستاد و با آرامش از نیک کارتر به جسد روی زمین نگاه کرد. فیلستون خونریزی زیادی نداشت.
  
  
  نیک تعظیم کرد. کوتاه صحبت کرد. مرد بدون وقفه گوش داد.
  
  
  مرد فقط یک ردای قهوه ای روشن پوشیده بود که به راحتی دور کمر نازک او قرار می گرفت. موهایش ضخیم، تیره و رگه‌های خاکستری در شقیقه‌ها بود. پاهایش برهنه بود. سبیل های مرتب و مرتبی داشت.
  
  
  وقتی نیک صحبتش را تمام کرد، مرد کوچولو یک جفت عینک با لبه نقره ای از جیب عبایش بیرون آورد و روی آن گذاشت. او برای لحظه ای به نیک و سپس به جسد ریچارد فیلستون نگاه کرد. سپس با خش خش آهسته به سمت نیک برگشت و خم شد.
  
  
  "آریگاتو."
  
  
  نیک خیلی کم تعظیم کرد. کمرش درد می کرد، اما این کار را کرد.
  
  
  "ایتاشیماشیت درست کن."
  
  
  امپراطور گفت: "شما می توانید همانطور که پیشنهاد می کنید بروید. البته حق با شماست. این باید مخفی بماند. فکر می کنم می توانم آن را ترتیب دهم. شما همه چیز را به من واگذار خواهید کرد، لطفا."
  
  
  نیک دوباره تعظیم کرد. "پس من میرم. ما وقت زیادی نداریم."
  
  
  "فقط یک دقیقه، لطفا،" او آفتاب طلایی جواهری را از گردنش برداشت و آن را روی یک زنجیر طلا به نیک داد.
  
  
  "شما این را می پذیرید، لطفا. من این را آرزو می کنم."
  
  
  نیک مدال را گرفت. طلا و جواهرات در نور ضعیف برق می زدند. "متشکرم."
  
  
  سپس دوربین را دید و به یاد آورد که این مرد یک شاتر معروف است. دوربین روی میز کوچکی در گوشه اتاق دراز کشیده بود و باید با غیبت همراهش آمده باشد. نیک به سمت میز رفت و دوربین را گرفت. یک مکعب فلاش در پریز بود.
  
  
  نیک دوباره تعظیم کرد. "آیا می توانم از این استفاده کنم. همانطور که فهمیدید، ضبط شده است. مهم است."
  
  
  مرد کوچک تعظیم عمیقی کرد. "البته. اما من پیشنهاد می کنم عجله کنیم. فکر می کنم الان صدای هواپیما را می شنوم."
  
  
  این یک هلیکوپتر بود، اما نیک این را نگفت. او فیلستون را زیر پا گذاشت و از چهره مرده عکس گرفت. یک بار دیگر برای اطمینان، دوباره تعظیم کرد.
  
  
  "من باید دوربین را ترک کنم."
  
  
  "البته. Itaskimashite. و اکنون - سایونارا!"
  
  
  "سایونارا!"
  
  
  به هم تعظیم کردند.
  
  
  او با ورود اولین هلیکوپتر به لینکلن رسید و بر روی زمین شناور شد. چراغ های فرود، رگه هایی از نور آبی-سفید، در هوای مرطوب شب دود می کردند.
  
  
  Killmaster لینکلن را در دنده قرار داد و شروع به بیرون کشیدن از لاین کرد.
  
  
  
  فصل 15
  
  
  
  
  
  هاوک دقیقا ساعت نه صبح جمعه گفت.
  
  
  نیک کارتر دو دقیقه تاخیر داشت. او از این موضوع احساس بدی نداشت. با توجه به همه چیز، فکر می کرد حق دارد چند دقیقه استراحت کند. او اینجا بود. با تشکر بین المللی Dateline.
  
  
  او یکی از کت و شلوارهای جدیدش را پوشیده بود، فلانل فنری سبک، و بازوی راستش تقریباً تا آرنج گچ گرفته بود. رگه های چسب یک الگوی تیک تاک روی صورت لاغر او ایجاد کرد. وقتی وارد اتاق انتظار شد هنوز به شدت می لنگید. دلیا استوکس پشت ماشین تحریرش نشست.
  
  
  از سر تا پا به او نگاه کرد و لبخندی درخشان زد. "خیلی خوشحالم، نیک. ما کمی نگران بودیم."
  
  
  "یه مدتی خودم کمی نگران بودم. اونا هستن؟"
  
  
  "بله. از نیمی از گذشته، آنها منتظر شما بودند."
  
  
  "هومم، میدونی هاوک چیزی بهشون گفت؟"
  
  
  "او این کار را نکرد. او منتظر شماست. فقط ما سه نفر از این لحظه می دانیم."
  
  
  نیک کراواتش را صاف کرد. "ممنون عزیزم. به من یادآوری کن که بعد از آن برایت نوشیدنی بخرم. یک جشن کوچک."
  
  
  دلیا لبخندی زد. "شما فکر می کنید باید وقت خود را با یک زن مسن تر بگذرانید. بالاخره من دیگر یک دختر پیشاهنگ نیستم."
  
  
  "بس کن دلیا. یه ترک دیگه مثل اون و تو منو منفجر میکنی."
  
  
  صدای خس خس بی حوصله ای از تلفن اینترفون شنیده شد. "دلیا! لطفا اجازه دهید نیک وارد شود."
  
  
  دلیا سرش را تکان داد. او گوش هایی مانند گربه دارد.
  
  
  "سونار داخلی." وارد دفتر داخلی شد.
  
  
  هاک سیگاری در دهان داشت. سلفون هنوز روی او بود. این به این معنی بود که او هیجان زده بود و سعی می کرد آن را نشان ندهد. او مدت زیادی با هاک تلفنی صحبت کرد و پیرمرد اصرار داشت که این صحنه کوچک را بازی کند. نیک آن را درک نمی کرد، جز اینکه هاوک سعی می کرد نوعی اثر دراماتیک خلق کند. اما برای چه هدفی؟
  
  
  هاوک او را به سیسیل اوبری و مردی به نام ترنس معرفی کرد، اسکاتلندی عبوس و لاغر که به سادگی سر تکان داد و یک پیپ زشت را پف کرد.
  
  
  صندلی اضافی آورده بودند. وقتی همه نشستند، هاک گفت: "باشه سیسیل. به او بگو چه می خواهی."
  
  
  نیک با تعجب و حیرت فزاینده گوش می داد. هاوک از نگاهش اجتناب کرد. شیطان پیر چه کاره است؟
  
  
  سیسیل اوبری به سرعت از پس آن برآمد. معلوم شد که او می خواهد نیک به ژاپن برود و کاری را انجام دهد که نیک به تازگی به ژاپن رفته بود و انجام داده بود.
  
  
  اوبری در پایان گفت: ریچارد فیلستون فوق العاده خطرناک است، پیشنهاد می کنم به جای اینکه بخواهید او را دستگیر کنید، او را درجا بکشید.
  
  
  نیک نگاهی به هاوک انداخت. پیرمرد بی گناه به سقف نگاه کرد.
  
  
  نیک یک عکس براق از جیب داخلیش بیرون آورد.
  
  
  و آن را به انگلیسی بزرگ داد. "این مرد شما فیلستون است؟"
  
  
  سیسیل اوبری به صورت مرده، به سر تراشیده شده خیره شد. دهانش باز شد و آرواره اش افتاد.
  
  
  "لعنت به من! مشابه - اما بدون مو کمی دشوار است - من مطمئن نیستم."
  
  
  اسکاتلندی آمد تا نگاهی بیندازد. یک نگاه سریع او دستی به شانه مافوقش زد، سپس با سر به هاک اشاره کرد.
  
  
  این فیلستون است.
  
  
  او به آرامی به اوبری اضافه کرد: "این ریچارد فیلستون است، سیسیل، و شما این را می دانید."
  
  
  سیسیل اوبری عکس را روی میز هاک گذاشت. "بله. این دیک فیلستون است. من مدتها منتظر این بودم."
  
  
  هاوک با دقت به نیک نگاه کرد. "در حال حاضر همه چیز خوب خواهد بود، نیک. بعد از ناهار می بینمت."
  
  
  اوبری دستش را بلند کرد. "اما صبر کنید - من می خواهم جزئیاتی را بشنوم. این شگفت انگیز است و..."
  
  
  هاوک گفت: بعداً. "بعداً، سیسیل، بعد از اینکه در مورد تجارت بسیار خصوصی خود صحبت کردیم."
  
  
  اوبری اخم کرد. سرفه کرد. بعد: "اوه، بله. البته دیوید. شما نگران نباشید. من به قولم وفا می کنم." در در، نیک به عقب نگاه کرد. او هرگز هاوک را در این نور ندیده بود. ناگهان رئیسش شبیه یک گربه پیر حیله‌گر شد - گربه‌ای که روی سبیل‌هایش کرم مالیده شده بود.
  
  
  
  
  
  
  کارتر نیک
  14 ثانیه جهنم
  
  
  
  
  
  
  نیک کارتر
  
  
  
  
  
  
  
  14 ثانیه جهنم
  
  
  
  
  ترجمه لو اشکلوفسکی
  
  
  
  
  
  فصل 1
  
  
  
  
  
  
  
  
  مرد دو دختر را در بار دید که در حالی که در راهرو با لیوانی در دست روی یک تراس کوچک راه می رفت، به او نگاه می کردند. قد بلندتر به وضوح اهل کوراسی بود: بدنی باریک با ویژگی های نجیب. دیگری یک چینی اصیل، کوچک و کاملاً متناسب بود. علاقه پنهان آنها باعث شد پوزخند بزند. او قد بلندی داشت و با سهولت و قدرت کنترل شده یک ورزشکار در فرم عالی حرکت می کرد. وقتی به تراس رسید، به چراغ های مستعمره سلطنتی هنگ کنگ و بندر ویکتوریا نگاه کرد. او احساس کرد که دخترها هنوز به او نگاه می کنند و لبخند مزخرفی زد. خیلی در خطر بود و زمان کمی باقی مانده بود.
  
  
  
  مامور N3، کیل مستر، مامور ارشد AX، در فضای مرطوب و ظالمانه عصر امروز هنگ کنگ احساس ناراحتی می کرد. اینها فقط دو دختر در یک بار نبودند، اگرچه او احساس می کرد به یک زن نیاز دارد. این بی قراری یک قهرمان بوکس در آستانه سخت ترین مبارزه دوران حرفه ای اش بود.
  
  
  
  او بندر را با چشمان آبی مایل به خاکستری اسکن کرد و کشتی‌های سبز و سفیدی را که کولون و ویکتوریا را به هم متصل می‌کردند، به طرز ماهرانه‌ای در میان کشتی‌های باری، سمپان‌ها، تاکسی‌های آبی و آشغال‌ها مانور دادند. فراتر از نورهای کولون، برق قرمز و سفید هواپیماهایی را دید که از فرودگاه کای تاک بلند می شدند. همانطور که کمونیست ها قدرت خود را به سمت جنوب گسترش دادند، تعداد کمی از مسافران غربی از خط راه آهن کانتون-کوولون استفاده کردند. اکنون فرودگاه کای تاک بود که علاوه بر مسیرهای دریایی، این شهر پرجمعیت را با جهان غرب مرتبط می کرد. در سه روزی که اینجا بود، فهمیده بود که چرا این دیوانه خانه شلوغ و دیوانه وار شلوغ اغلب منهتن خاور دور نامیده می شود. می توانستی هر چیزی را که می خواستی و خیلی چیزهایی را که نمی خواستی پیدا کنی. این شهر صنعتی حیاتی و در عین حال یک زباله دانی عظیم بود. زمزمه می کرد و بوی تعفن می داد. مقاومت ناپذیر و خطرناک بود. نیک در حالی که لیوانش را خالی می‌کرد و به داخل سالن راه می‌رفت، فکر کرد که این نام با این نام مناسب است. پیانیست ملودی آرامی نواخت. او یک نوشیدنی جدید سفارش داد و به سمت یک صندلی راحت سبز تیره رفت. دخترها هنوز آنجا بودند. روی صندلی نشست و سرش را به پشتی تکیه داد. مانند دو شب قبل، سالن شروع به پر شدن کرد. اتاق نیمه تاریک بود، در کنار دیوارها نیمکت هایی بود. اینجا و آنجا میزهای بزرگ قهوه و صندلی راحتی برای مهمانانی که همراهی نداشتند وجود داشت.
  
  
  
  نیک چشمانش را بست و با لبخندی ضعیف به بسته ای که سه روز پیش از هاوک دریافت کرده بود فکر کرد. لحظه ای که وارد شد، می دانست که یک اتفاق بسیار غیرعادی در شرف وقوع است. هاوک در گذشته مکان‌های ملاقات عجیب و غریب زیادی پیدا کرده بود - زمانی که احساس می‌کرد از نزدیک تحت نظر است یا زمانی که می‌خواست از رازداری مطلق مطمئن شود - اما این بار از خودش پیشی گرفته بود. نیک تقریباً خندید وقتی که بسته بندی مقوایی را جدا کرد تا شلوار کارگران ساختمانی را آشکار کند - البته اندازه او - یک پیراهن نخی آبی، یک کلاه ایمنی زرد کم رنگ و یک جعبه ناهار خاکستری. در یادداشتی که برایش فرستاده شده بود به سادگی آمده بود: سه شنبه ساعت 12 ظهر پارک 48. گوشه جنوب شرقی.
  
  
  
  وقتی با شلوار، پیراهن آبی، کلاه ایمنی زرد و جعبه ناهار در دست داشت، به تقاطع خیابان چهل و هشتم و خیابان پارک در منهتن در چارچوب آسمان‌خراش جدیدی که در گوشه جنوب شرقی ساخته شده بود، احساس مسخره‌ای داشت. ساخته شده. مملو از کارگران ساختمانی با کلاه ایمنی چند رنگ بود و شبیه دسته ای از پرندگان بود که دور یک درخت بزرگ نشسته بودند. سپس چهره ای را دید که مانند او لباس کارگری پوشیده بود. یک راه رفتن غیرقابل انکار و حالت شانه مطمئن. فیگور نیک را با تکان دادن سرش دعوت کرد تا کنار او روی دسته ای از تخته های چوبی بنشیند.
  
  
  
  نیک با تمسخر گفت: هی، رئیس. باید اعتراف کنم، بسیار باهوش.
  
  
  
  هاک جعبه ناهار خود را باز کرد و یک ساندویچ غلیظ رست بیف بیرون آورد که با خوشحالی آن را جوید. به نیک نگاه کرد.
  
  
  
  نیک گفت: «یادم رفت نان بیاورم. نگاه هاک خنثی بود، اما نیک عدم تایید را در صدایش احساس کرد.
  
  
  
  هاوک بین غذا گفت: «قرار است ما کارگران ساختمانی معمولی باشیم. "فکر کردم به اندازه کافی واضح است."
  
  
  
  نیک پاسخ داد: بله قربان. "احتمالاً به اندازه کافی به آن فکر نکردم."
  
  
  
  هاک یک تکه نان دیگر از تابه برداشت و به نیک داد. 'کره بادام زمینی؟' - نیک با وحشت گفت. هاوک با تمسخر پاسخ داد: «حتماً تفاوتی وجود دارد. "در ضمن، امیدوارم دفعه بعد بهش فکر کنی."
  
  
  
  در حالی که نیک ساندویچ خود را می خورد، هاک شروع به صحبت کرد و این حقیقت را پنهان نکرد که در مورد آخرین بازی بیسبال یا افزایش قیمت ماشین های جدید صحبت نمی کرد.
  
  
  
  هاوک با دقت گفت: "در پکن، آنها یک برنامه و برنامه دارند. ما اطلاعات موثقی در این باره دریافت کرده ایم. این طرح شامل حمله به ایالات متحده و کل جهان آزاد با زرادخانه بمب های اتمی آن است. به مدت دو سال.البته اول باج خواهی هسته ای خواهند کرد.مبلغ جنون آمیز می گیرند.تفکر پکن ساده است.ما نگران عواقب جنگ هسته ای بر مردم خود هستیم.در مورد رهبران چین هم آنها نگران خواهند شد. حتی مشکل ازدیاد جمعیت آنها را حل می کند. آنها فکر می کنند که می توانند این کار را از نظر سیاسی و فنی تا دو سال انجام دهند.
  
  
  
  نیک زمزمه کرد: دو سال. این مدت زمان زیادی نیست، اما در عرض دو سال خیلی چیزها ممکن است اتفاق بیفتد.
  
  
  
  هاک پاسخ داد: «و این دقیقاً همان چیزی است که دکتر هو کن از آن می ترسد.
  
  
  
  "دکتر هو کان کیست؟"
  
  
  
  "دانشمند برجسته اصلی آنها در مورد بمب‌های اتمی و موشک‌ها. او آنقدر برای چینی‌ها ارزشمند است که عملاً می‌تواند بدون کنترل کار کند. این ورنر فون براون چینی است. و به بیان ملایم‌تر. او همه کارهایی را که آنها اساساً در این زمینه انجام داده‌اند کنترل می‌کند. او احتمالاً "قدرت او بیشتر از آن چیزی است که خود چینی ها فکر می کنند. علاوه بر این، ما دلایل خوبی برای این باور داریم که او یک دیوانه است و دچار نفرت از دنیای غرب شده است. و او نمی خواهد خطر دو سال انتظار را بپذیرد."
  
  
  
  "یعنی اگر درست متوجه شده باشم، این مرد هو کان می خواهد زودتر آتش بازی کند." میدونی کی؟
  
  
  
  'در دو هفته.'
  
  
  
  نیک آخرین تکه نان کره بادام زمینی اش را خفه کرد.
  
  
  
  هاوک با دقت کاغذ ساندویچ را تا کرد و در شیشه گذاشت: «درست شنیدی. "دو هفته، چهارده روز. او منتظر برنامه پکن نخواهد ماند. او تغییرات آب و هوایی بین المللی یا هیچ مشکل داخلی را که ممکن است برنامه را مختل کند، به خطر نمی اندازد. و رتبه اول N3 است، پکن هیچ چیزی در مورد برنامه های خود نمی داند. اما این کار را انجام داده است. او تمام تجهیزات و مواد اولیه لازم را دارد.
  
  
  
  نیک گفت: "من معتقدم این اطلاعات قابل اعتماد است."
  
  
  
  "کاملا قابل اعتماد است. ما یک مخبر عالی در آنجا داریم. علاوه بر این، روس ها هم آن را می دانند. شاید آنها آن را از همان مخبر ما گرفته اند. شما اخلاق این حرفه را می دانید. اتفاقاً آنها هم مثل ما شوکه شده اند. و پذیرفتند ماموری را بفرستند که با شخصی که ما می فرستیم همکاری کند ظاهراً معتقدند در این مورد همکاری لازم است حتی اگر شر ضروری برای آنها باشد حتی پیشنهاد فرستادن به شما را دادند. نمی خواهم حرف بزنی. ممکن است مغرور شوی."
  
  
  
  نیک پوزخندی زد: خب، خب. من تقریباً متاثر شدم. بنابراین این کلاه احمقانه و این جعبه ناهار برای فریب دادن همکاران مسکو ما نیست.
  
  
  
  هاوک با جدیت گفت: نه. می دانید که در تجارت ما اسرار پنهان زیادی وجود ندارد. چینی ها متوجه شده اند که مشکلی وجود دارد، احتمالاً به دلیل افزایش فعالیت در بین روس ها و عوامل ما. اما آنها فقط می توانند مشکوک باشند که اقدامات مربوط به آنها بوده است. دقیقاً نمی دانم درباره چه چیزی است." چرا ما فقط به پکن در مورد برنامه های هو کان اطلاع نمی دهیم یا من ساده لوح هستم؟
  
  
  
  هاک با خونسردی گفت: من هم ساده لوح هستم. او می گوید: "اول از دست او می خورند. هر انکار و توجیهی را فوراً قورت می دهند. علاوه بر این، ممکن است فکر کنند که این یک توطئه از طرف ما برای بی اعتبار کردن بهترین دانشمندان و کارشناسان هسته ای آنهاست. علاوه بر این، ما افشا خواهیم کرد. چقدر ما از برنامه‌های بلندمدت آنها و اینکه سرویس‌های مخفی ما تا چه اندازه در سیستم آنها نفوذ کرده‌اند، آگاه هستیم.»
  
  
  
  نیک گفت: «پس من به عنوان یک دانش آموز ساده لوح هستم.» اما از من چه انتظاری دارید - ببخشید، آیا من و دوست روسی ام می توانیم این کار را تا دو هفته دیگر انجام دهیم؟
  
  
  
  هاک ادامه داد: «ما حقایق زیر را می دانیم. جایی در استان کوانتونگ، هو تسانگ دارای هفت بمب اتمی و هفت سایت پرتاب موشک است. او همچنین آزمایشگاه گسترده ای دارد و احتمالاً سخت در حال کار روی توسعه سلاح های جدید است. وظیفه شما منفجر کردن این سلاح ها است. هفت سکوی پرتاب و موشک فردا در واشنگتن منتظر شما هستند افکت های ویژه تجهیزات لازم را به شما می دهند تا دو روز دیگر باید در هنگ کنگ باشید که در آنجا با یک مامور روس جلسه ای خواهید داشت به نظر می رسد آنها یک نفر را دارند دستیار بسیار خوبی در این زمینه است. جلوه های ویژه همچنین اطلاعاتی در مورد رویه ها در هنگ کنگ به شما می دهد. انتظار زیادی نداشته باشید، اما ما تمام تلاش خود را کرده ایم تا در این مدت کوتاه همه چیز را به بهترین شکل ممکن سازماندهی کنیم. روس ها می گویند که در این صورت از طرف نماینده آنها حمایت بیشتری خواهید کرد."
  
  
  
  نیک با لبخندی پرخاشگر گفت: «بابت وامت متشکرم، رئیس. "اگر بتوانم این وظیفه را به پایان برسانم، به یک تعطیلات نیاز دارم."
  
  
  
  هاک پاسخ داد: «اگر می‌توانید این کار را انجام دهید، دفعه بعد روی نان گوشت گاو برشته می‌خورید.»
  
  
  
  
  
  آن روز اینگونه بود که با هم آشنا شدند و حالا او اینجا بود، در هتلی در هنگ کنگ. او صبر کرد. او مردم اتاق را تماشا کرد - بسیاری از آنها را به سختی در تاریکی می دید - تا اینکه ناگهان عضلاتش منقبض شد. این پیانیست قطعه «در سکوت شب» را اجرا کرد. نیک منتظر ماند تا آهنگ تمام شود، سپس بی سر و صدا به پیانیست نزدیک شد، مردی شرقی کوتاه قد، احتمالاً کره ای.
  
  
  
  نیک به آرامی گفت: خیلی خوب. 'یکی از آهنگ های مورد علاقه من. فقط بازی کردی یا درخواستی بود؟ '
  
  
  
  پیانیست با نواختن چند آکورد متوسط پاسخ داد: «این درخواست آن خانم بود. یک نفرین! نیک خم شد. شاید یکی از آن تصادفاتی که فقط اتفاق می افتد. و با این حال مجبور شد وارد آن شود. شما هرگز نمی دانید چه زمانی ممکن است برنامه ها ناگهان تغییر کنند. به سمتی که پیانیست سر تکان داد نگاه کرد و دختری را در سایه یکی از صندلی ها دید. او بلوند بود و یک لباس مشکی ساده با جلوی کوتاه پوشیده بود. نیک به سمت او رفت و دید که سینه های تنومندش به سختی پوشیده شده است. او چهره ای کوچک اما مصمم داشت و با چشمان آبی درشت به او نگاه می کرد.
  
  
  
  او گفت: «تعداد بسیار خوبی است. "ممنون که پرسیدی." صبر کرد و در کمال تعجب پاسخ صحیح را دریافت کرد.
  
  
  
  در شب خیلی چیزها ممکن است اتفاق بیفتد.» او لهجه ضعیفی داشت و نیک از لبخند کمرنگی که روی لبانش بود می‌توانست بفهمد که تعجب کرده است. نیک روی تکیه‌گاه باز نشست.
  
  
  
  او با محبت گفت: "سلام N3." "به هنگ کنگ خوش آمدید. نام من الکسی لاو است. به نظر می رسد که قرار است با هم کار کنیم."
  
  
  
  نیک پوزخندی زد: سلام. "باشه، علناً اعتراف می کنم. تعجب کردم. فکر نمی کردم زنی را برای انجام این کار بفرستند."
  
  
  
  "فقط تعجب کردی؟" - دختر با حیله گری زنانه در چشمانش پرسید. "یا ناامید؟"
  
  
  
  کیل مستر با لحن لکونی اظهار کرد: «هنوز نمی توانم در مورد آن قضاوت کنم.
  
  
  
  الکسی لیوبوف کوتاه گفت: "من شما را ناامید نمی کنم." بلند شد و لباسش را بالا کشید. نیک از سر تا پا به او نگاه کرد. او شانه های پهن و باسن قوی، ران های پر و پاهای برازنده داشت. باسن او کمی به جلو رانده شده بود، که همیشه برای نیک سخت بود. او نتیجه گرفت که الکسی لیوبوف یک ترفند تبلیغاتی خوب برای روسیه بود.
  
  
  
  او پرسید. - "کجا می توانیم صحبت کنیم؟"
  
  
  
  نیک پیشنهاد کرد: «در طبقه بالا در اتاق من. سرش را تکان داد. این احتمالاً یک اشتباه است. معمولاً این کار با اتاق دیگران انجام می شود به این امید که چیز جالبی به دست بیاید.
  
  
  
  نیک به او نگفت که اتاق را از سر تا پا با تجهیزات الکترونیکی برای ریزپردازنده ها بررسی کرده است. اتفاقاً چند ساعتی در اتاقش نبود من آنجا بودم و در این مدت دوباره میکروفون های جدید گذاشتند.
  
  
  
  نیک به شوخی گفت: "و آنها هستند." "یا یعنی مردم شما این کار را می کنند؟" این تلاشی برای اغوا کردن او از چادر بود. با چشمان آبی سرد به او نگاه کرد.
  
  
  
  او گفت: «آنها چینی هستند. آنها همچنین مراقب عوامل ما هستند.
  
  
  
  نیک گفت: "حدس می زنم شما یکی از آن افراد نیستید." دختر پاسخ داد: نه، فکر نمی کنم. "من پوشش بسیار خوبی دارم. من در منطقه وای چان زندگی می کنم و تقریباً نه ماه تاریخ هنر آلبانیایی را مطالعه می کنم. بیا برویم خانه من و صحبت کنیم. در هر صورت، منظره خوبی از شهر وجود دارد."
  
  
  
  منطقه وای چان، نیک با صدای بلند فکر کرد. "این محله فقیر نشین نیست؟" او از این مستعمره بدنام که متشکل از زاغه‌هایی بود که از تکه‌های چوب و بشکه‌های نفت شکسته بر روی پشت بام خانه‌های دیگر ساخته می‌شد، می‌دانست. حدود هفتاد هزار نفر در اینجا زندگی می کردند.
  
  
  
  او پاسخ داد: "بله." "به همین دلیل است که ما از شما موفق تریم، N3. شما ماموران اینجا در خانه ها یا هتل های غربی زندگی می کنید، حداقل در کلبه ها خزیده باشید. آنها کار خود را انجام می دهند، اما هرگز نمی توانند مانند ما به زندگی روزمره مردم نفوذ کنند. ما در میان زندگی می کنیم. مردم ما فقط مامور نیستند، آنها مبلغ هستند. این تاکتیک اتحاد جماهیر شوروی است."
  
  
  
  نیک به او نگاه کرد، چشمانش را ریز کرد، انگشتی را زیر چانه اش گذاشت و او را بلند کرد. او دوباره متوجه شد که در واقع چهره ای بسیار جذاب با بینی به سمت بالا و حالتی مغرور دارد.
  
  
  
  او گفت: "ببین عزیزم. اگر مجبوریم با هم کار کنیم، بهتر است همین الان از تبلیغات شوونیستی دست بردارید، اینطور نیست؟ تو در این کلبه نشسته ای چون فکر می کنی پوشش خوبی است و دیگر نیازی به سر و کله زدن نیست. واقعاً نیازی نیست سعی کنید این مزخرفات ایدئولوژیک را به من بفروشید. من بهتر می دانم. در واقع، شما اینجا هستید نه به این دلیل که این گداهای چینی را دوست دارید، بلکه به این دلیل که مجبورید. پس بیایید در اطراف بوش ضرب و شتم نکنیم، باشه؟
  
  
  
  برای لحظه ای ابروهایش را در هم کشید و خرخر کرد. بعد از ته دل شروع به خندیدن کرد.
  
  
  
  او گفت: «فکر می‌کنم از تو خوشم می‌آید، نیک کارتر،» و او متوجه شد که او دستش را به او داد. "من آنقدر از شما شنیده ام که مغرضانه و شاید کمی ترسیده ام. اما همه چیز اکنون تمام شده است. خوب، نیک کارتر، از این به بعد دیگر تبلیغاتی نیست. این یک معامله است - فکر می کنم این چیزی است که شما به آن می گویید. نه؟
  
  
  
  نیک دختر شاد و خندان را تماشا کرد که دست در دست هم در خیابان هنسی قدم می زد و فکر می کرد که آنها شبیه زوجی هستند که عصرگاهی در الیریا، اوهایو قدم می زنند. اما آنها در اوهایو نبودند و تازه ازدواج کرده بودند که بی هدف سرگردان بودند. اینجا هنگ کنگ بود و او یک مامور ارشد بسیار ماهر و آموزش دیده بود که در صورت لزوم می توانست تصمیمات مرگ و زندگی را بگیرد. و دختری که بی گناه به نظر می رسید هیچ تفاوتی نداشت. حداقل او امیدوار بود. اما گاهی اوقات او فقط لحظاتی را داشت که باید به این فکر می کرد که زندگی این پسر بی خیال با دوست دخترش در الیریا، اوهایو چگونه خواهد بود. آنها می توانستند برای زندگی برنامه ریزی کنند در حالی که او و الکسی برای رویارویی با مرگ برنامه ریزی می کردند. اما هی، بدون الکسی و خودش، آینده چندانی برای این خواستگاران اوهایو وجود نداشت. شاید در آینده ای دور زمان آن فرا رسد که شخص دیگری این کار کثیف را انجام دهد. اما هنوز نه. دست الکسی را به سمت خودش کشید و به راه افتادند.
  
  
  
  بخش Wai Chan هنگ کنگ مشرف به بندر ویکتوریا است، مانند یک محل دفن زباله مشرف به یک دریاچه شفاف زیبا. بخش وای چان پرجمعیت، مملو از مغازه‌ها، خانه‌ها و فروشندگان خیابانی، در بدترین و بهترین حالت خود هنگ‌کنگ است. الکسی نیک را به طبقه بالا به ساختمانی کج هدایت کرد که هر خانه ای در هارلم را شبیه والدورف آستوریا می کرد.
  
  
  
  وقتی به پشت بام رسیدند، نیک خود را در دنیای دیگری تصور کرد. قبل از او هزاران کلبه از پشت بام به پشت بام کشیده شده بود، به معنای واقعی کلمه دریایی از کلبه ها. ازدحام کردند و پر از مردم شدند. الکسی به سمت یکی از آنها که حدود ده فوت عرض و چهار فوت طول داشت رفت و در را باز کرد، یک جفت لت که به هم چسبیده بودند و از سیم آویزان بودند.
  
  
  
  الکسی هنگام ورود گفت: «اکثر همسایگان من هنوز فکر می‌کنند که لوکس است. "به طور معمول شش نفر در چنین اتاقی زندگی می کنند."
  
  
  
  نیک روی یکی از دو تخت تاشو نشست و به اطراف نگاه کرد. یک اجاق گاز کوچک و یک میز آرایش فرسوده تقریباً تمام اتاق را پر کرده بود. اما علیرغم بدوی بودن آن، یا شاید به دلیل آن، کلبه حماقتی را تراوش کرد که او آن را ممکن نمی دانست.
  
  
  
  الکسی شروع کرد: "اکنون، من آنچه را که می دانیم به شما می گویم، و سپس می توانید به من بگویید که فکر می کنید چه کاری باید انجام شود. باشه؟
  
  
  
  کمی حرکت کرد و قسمتی از رانش نمایان شد. اگر می دید که نیک به او نگاه می کند، حداقل به خود زحمت نمی داد آن را پنهان کند.
  
  
  
  "من این را می دانم، N3. دکتر هو کان دارای وکالت کامل برای تجارت است. به همین دلیل است که او توانست این تاسیسات را به تنهایی بسازد. می توان گفت که او مانند یک ژنرال علم است. او سرویس امنیتی خود را دارد. در کوانتونگ، جایی در شمال شیلونگ، او این مجموعه را با هفت موشک و بمب دارد. شنیده‌ام که شما قصد دارید به محض اینکه مکان دقیق را پیدا کنیم، مواد منفجره یا چاشنی‌ها را روی هر کدام قرار دهیم، نفوذ کنید. سایت راه اندازی کنید و آن را منفجر کنید، راستش را بخواهید، نیک کارتر، گفت: من خوشبین نیستم.
  
  
  
  "می ترسی؟" نیک خندید.
  
  
  
  - نه، حداقل نه به معنای معمول کلمه. اگر چنین بود، من این شغل را نداشتم. اما من فکر می کنم که حتی برای تو، نیک کارتر، همه چیز ممکن نیست."
  
  
  
  'شاید.' نیک با لبخند به او نگاه کرد و چشمانش او را محکم گرفته بود. او بسیار تحریک آمیز بود، تقریباً تحریک کننده، سینه هایش بیشتر به دلیل برش کم لباس مشکی اش نمایان بود. او فکر می کرد که آیا می تواند او را مورد آزمایش قرار دهد، شجاعت خود را در زمینه دیگری آزمایش کند. او فکر کرد: «پروردگارا، این خوب خواهد بود.
  
  
  
  او ناگهان با لبخندی حیله گرانه روی لبانش گفت: "تو به کارت فکر نمی کنی، N3."
  
  
  
  "پس تو به چی فکر می کنی، من به چی فکر می کنم؟" نیک با تعجب در صدایش گفت:
  
  
  
  الکسی لاو گفت: «خوابیدن با من چه حسی دارد. نیک خندید.
  
  
  
  او درخواست کرد. - "آیا آنها شما را برای تشخیص چنین پدیده های فیزیکی نیز آموزش می دهند؟"
  
  
  
  الکسی پاسخ داد: «نه، این یک واکنش کاملاً زنانه بود. "این در چشمان شما آشکار بود.
  
  
  
  "اگر انکار کنی ناامید می شوم."
  
  
  
  نیک با اراده ای که در اعماق وجودش ریشه دوانده بود، با لب هایش پاسخ داد. بلند و با هیجان او را بوسید و زبانش را در دهانش فرو برد. او مقاومت نکرد و نیک تصمیم گرفت فوراً با دقت با آن کار کند. دامن های لباسش را کنار کشید و به زور سینه هایش را بیرون آورد و با انگشتانش نوک سینه هایش را لمس کرد. نیک احساس کرد که آنها سنگین هستند. با یک دستش زیپ لباس را پاره کرد و با دست دیگر نوک سینه های سفت او را نوازش کرد. حالا او فریاد احساسی بلند کرد، اما کسی نبود که فوراً به خود اجازه غلبه دهد. او شروع به مقاومت بازیگوشی کرد، که نیک را بیشتر هیجان زده کرد. او را زیر باسن گرفت و محکم کشید به طوری که افتاد و روی تخت پرید. سپس لباس او را پایین کشید تا شکم صاف او را ببیند. وقتی شروع به بوسیدن پرشور بین سینه هایش کرد، او نتوانست مقاومت کند. نیک لباس مشکی خود را کاملاً در آورد و با سرعت برق شروع به در آوردن لباس کرد. لباس هایش را به گوشه ای انداخت و روی آن ها دراز کشید. او شروع به چرخاندن وحشیانه پاهایش کرد و زیر شکمش را تکان داد. نیک به او فشار آورد و حالا در ابتدا خیلی آهسته و کم عمق شروع به فک کردن کرد که او را بیشتر هیجان زده کرد. سپس او شروع به حرکت ریتمیک، سریع و سریعتر کرد، دستانش به تنه او برخورد کرد. وقتی به عمق او وارد شد، او فریاد زد: "آیا می خواهی" و "بله... بله." در همان زمان او به ارگاسم رسید. الکسی چشمانش را باز کرد و با نگاهی سوزان به او نگاه کرد. او متفکرانه گفت: "بله، شاید همه چیز برای شما ممکن باشد!"
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 2
  
  
  
  
  
  
  
  
  حالا که دوباره لباس پوشیده بود، نیک به موجودی نفسانی که تازه با او عشق بازی کرده بود نگاه کرد. او حالا یک بلوز نارنجی و یک شلوار مشکی تنگ پوشیده بود.
  
  
  
  او لبخند زد: «من این تبادل اطلاعات را دوست دارم. اما ما نباید کار را فراموش کنیم.
  
  
  
  الکسی در حالی که دستی روی صورتش کشید گفت: ما نباید این کار را می کردیم. "اما خیلی وقت است که من... و تو چیزی داری، نیک کارتر، که نتوانستم جلوی خودم را بگیرم."
  
  
  
  "پشیمونی؟" - نیک به آرامی پرسید.
  
  
  
  الکسی خندید و موهای بلوندش را به عقب پرت کرد. "این اتفاق افتاد، و من از این بابت خوشحالم. اما حق با شماست، ما باید اطلاعات دیگری را با هم تبادل کنیم. ابتدا، من می خواهم کمی بیشتر در مورد این مواد منفجره بدانم، آنچه می خواهید سکوهای پرتاب را منفجر کنید، کجا آنها را پنهان کردید و چگونه کار می کنند.
  
  
  
  نیک گفت: «باشه. اما برای این باید به اتاقم برگردیم. به هر حال، ابتدا باید آنجا را بررسی کنیم تا ببینیم آیا دستگاه های شنود پنهان شده است یا خیر."
  
  
  
  الکسی با لبخند بزرگی گفت: "این یک معامله است، نیک. برو پایین و پنج دقیقه به من فرصت بده تا کمی سرحال باشم."
  
  
  
  وقتی کارش تمام شد به هتل رفتند و اتاق را به دقت بررسی کردند. هیچ تراشه جدیدی نصب نشده است. نیک به حمام رفت و با یک کرم موبر آئروسل برگشت. با احتیاط جایی زیر را فشار داد و چیزی را باز کرد تا جایی که بخشی از قوطی در دستانش رها شد. او این کار را تکرار کرد تا جایی که هفت قوطی فلزی دیسکی شکل روی میز بود.
  
  
  
  "این؟" - الکسی با تعجب پرسید.
  
  
  
  نیک پاسخ داد: بله عزیزم. "اینها شاهکارهای میکروتکنولوژی هستند، آخرین پیشرفت ها در این زمینه. این جعبه های فلزی کوچک ترکیبی فوق العاده از مدارهای الکترونیکی چاپی در اطراف یک مرکز کوچک انرژی هسته ای هستند. در اینجا هفت بمب اتمی کوچک وجود دارد که وقتی منفجر می شوند، همه چیز را از بین می برند. شعاع پنجاه متری آنها دو مزیت اصلی دارند تمیز هستند و حداقل رادیواکتیویته تولید می کنند و حداکثر قدرت انفجاری دارند و مقدار کمی رادیواکتیویته که تولید می کنند کاملاً توسط جو از بین می رود آنها می توانند در زیر زمین نصب شوند حتی در آن صورت سیگنال های فعال سازی را دریافت می کنند.
  
  
  
  هر یک از بمب‌ها می‌توانند کل سکوی پرتاب و موشک را به طور کامل نابود کنند.»
  
  
  
  احتراق چگونه کار می کند؟
  
  
  
  نیک پاسخ داد: «سیگنال صوتی. او افزود: «صدای من، به طور دقیق. "ترکیبی از دو کلمه. راستی، آیا می‌دانستید که آنقدر کرم موبر نیز دارد که می‌تواند یک هفته اصلاح کند؟ یک چیز هنوز برای من نامشخص است. «این اشتعال از طریق مکانیزمی کار می کند که صدای صوتی را به سیگنال های الکترونیکی تبدیل می کند و این سیگنال ها را به واحد برق می فرستد. این مکانیسم کجاست؟
  
  
  
  نیک لبخند زد. او فقط می توانست به او بگوید، اما فقط تئاتر را ترجیح می داد. شلوارش را درآورد و روی صندلی انداخت. با زیرشلوارش هم همین کار را کرد. الکسی را دید که با هیجان فزاینده به او نگاه می کند. دستش را گرفت و روی رانش گذاشت، همسطح باسنش.
  
  
  
  او گفت، این یک مکانیسم است، الکسی. بیشتر قطعات از پلاستیک ساخته شده اند، اما قطعات فلزی نیز وجود دارد. تکنسین های ما آن را در پوست من جاسازی کردند." دختر اخم کرد. او گفت: "ایده بسیار خوبی است، اما به اندازه کافی خوب نیست." اگر گرفتار شوید، آن‌ها بلافاصله با استفاده از تکنیک‌های تحقیقاتی مدرن خود از این موضوع مطلع خواهند شد.»
  
  
  
  نیک توضیح داد: «نه، این کار را نمی کنند. "مکانیسم به دلیل خاصی در این مکان خاص قرار داده شده است. همچنین تعدادی ترکش نیز در آنجا وجود دارد که یادآور یکی از ماموریت های قبلی من است. بنابراین آنها نمی توانند گندم را از کاه جدا کنند."
  
  
  
  لبخندی روی صورت زیبای الکسی نقش بست و سرش را با تحسین تکان داد. او گفت: "بسیار چشمگیر." "دیوانه وار متفکر!"
  
  
  
  نیک یک یادداشت ذهنی برای انتقال تعریف به هاوک نوشت. او همیشه از تشویق رقابت قدردانی می کرد. اما حالا دید که دختر دوباره به پایین نگاه می کند. لب هایش باز شد و سینه اش با نفس نفس زدن بالا و پایین شد. دستش که هنوز روی رانش بود می لرزید. آیا روس ها می توانستند یک پوره مانیک را برای همکاری با او بفرستند؟ او به خوبی می دانست که آنها قادر به این کار هستند. اتفاقا مواردی هم برایش شناخته شده بود... اما همیشه هدف داشتند. اما با این وظیفه همه چیز متفاوت است. شاید، او با خود فکر می کرد، او فقط فوق العاده سکسی است و خود به خود به محرک های جنسی پاسخ می دهد. او می توانست این را به خوبی درک کند. او خود اغلب به طور غریزی به حیوانات واکنش نشان می داد. وقتی دختر به او نگاه کرد، تقریباً ناامیدی را در نگاه او خواند.
  
  
  
  او درخواست کرد. - "دوباره میخوای؟" شانه بالا انداخت. این به معنای بی تفاوتی نبود، بلکه به معنای تسلیم درمانده بود. نیک دکمه های بلوز نارنجی اش را باز کرد و شلوارش را در آورد. او دوباره این بدن عظیم را با دستان خود احساس کرد. حالا او هیچ نشانه ای از مقاومت نشان نداد. او با اکراه او را رها کرد. او فقط می خواست او را لمس کند، او را بگیرد. این بار نیک پیش بازی را طولانی تر کرد و باعث شد میل سوزان در چشمان الکسی بیشتر و بیشتر شود. . سرانجام او را به طرز وحشیانه و پرشور گرفت. چیزی در این دختر وجود داشت که او نمی توانست آن را کنترل کند، او تمام غرایز حیوانی اش را آزاد کرد. وقتی او عمیقاً وارد او شد، تقریباً زودتر از آنچه می خواست، او از خوشحالی فریاد زد. الکسی، نیک به آرامی گفت. اگر از این ماجراجویی جان سالم به در ببریم، از دولت خود خواهش می کنم که همکاری آمریکا و روسیه را افزایش دهد.»
  
  
  
  خسته و سیر شده کنارش دراز کشید و یکی از سینه های زیبایش را به سینه فشار داد. سپس لرزید و نشست. او به نیک لبخند زد و شروع به پوشیدن لباس کرد. نیک او را در حین انجام این کار تماشا کرد. او آنقدر زیبا بود که فقط به او نگاه کرد، و همین را می توان در مورد تعداد کمی از دختران گفت.
  
  
  
  در حالی که لباس می پوشید گفت: «اسپوکونوی ناچی، نیک». "من صبح می آیم. ما باید راهی برای رسیدن به چین پیدا کنیم. و زمان زیادی نداریم."
  
  
  
  نیک در حالی که او را بیرون می‌رفت گفت: «عزیزم فردا در مورد این موضوع صحبت می‌کنیم. "خداحافظ".
  
  
  
  او را تماشا کرد تا اینکه او وارد آسانسور شد. سپس در را قفل کرد و روی تخت افتاد. هیچ چیز مانند یک زن برای کاهش تنش وجود ندارد. دیر وقت بود و سروصدا در هنگ کنگ به یک زمزمه کم تبدیل شده بود. فقط گاهگاهی سوت های تاریک کشتی ها در شب هنگام خواب نیک به صدا در می آمد.
  
  
  
  نمی دانست چند وقت است که خوابیده است که چیزی او را بیدار کرد. یک مکانیسم هشدار کار خود را انجام داد. این چیزی نبود که او بتواند آن را کنترل کند، بلکه یک سیستم هشدار ریشه ای بود که همیشه فعال بود و اکنون او را از خواب بیدار کرده بود. او حرکت نکرد، اما بلافاصله متوجه شد که تنها نیست. لوگر کنار لباس روی زمین دراز کشید. او فقط نمی توانست به آن برسد. هوگو، رکاب او، قبل از عشق ورزیدن با الکسی از زمین بلند شد. لعنتی بی خیال بود بلافاصله به توصیه عاقلانه هاک فکر کرد. چشمانش را باز کرد و مهمانش را دید که مرد کوچکی بود. او با احتیاط در اتاق قدم زد، کیفش را باز کرد و یک چراغ قوه را بیرون آورد. نیک فکر کرد که می تواند فورا مداخله کند. در پایان مرد روی محتویات چمدان تمرکز کرد. نیک با انفجاری عظیم از تخت بیرون پرید. وقتی مهاجم برگشت، او فقط زمان داشت تا در برابر ضربه قدرتمند نیک مقاومت کند. به دیوار زد. نیک برای بار دوم تاب خورد و چهره ای شرقی دید، اما مرد در یک حرکت دفاعی به زانو افتاد. نیک از دست داد و عجول بودنش را نفرین کرد. او برای این کار دلیل موجهی داشت، زیرا مهاجمش که می دید با حریفی دو برابر او سروکار دارد، با چراغ قوه ضربه محکمی به انگشت شست پای نیک زد. نیک به دلیل درد شدید پایش را بلند کرد و مرد کوچولو از کنار او به سمت پنجره باز و بالکن آن طرف پرواز کرد. نیک سریع برگشت و مرد را بلند کرد و او را به قاب پنجره کوبید. علیرغم اینکه این مرد بسیار سبک و کوچک بود، با خشم یک گربه گوشه دار مبارزه کرد.
  
  
  
  وقتی نیک سرش را به زمین زد، حریفش جرأت کرد دستش را بلند کند و چراغی را که روی میز کوچک ایستاده بود، بگیرد. او آن را به شقیقه نیک کوبید و نیک احساس کرد که خون جریان دارد وقتی مرد کوچک آزاد شد.
  
  
  
  مرد به سمت بالکن دوید و پایش را از لبه پرت کرده بود که نیک گلوی او را گرفت و او را به داخل اتاق کشید. او مانند مارماهی به خود پیچید و دوباره توانست از چنگ نیک فرار کند. اما حالا نیک یقه اش را گرفت و به سمت خودش کشید و با تمام قدرت به آرواره اش سیلی زد. مرد طوری به عقب پرواز کرد که انگار روی کیپ کندی پرتاب شده بود، با پایه ستون فقراتش به نرده برخورد کرد و از لبه افتاد. نیک فریادهای وحشتناک او را شنید تا اینکه ناگهان قطع شد.
  
  
  
  نیک شلوارش را پوشید، زخم شقیقه‌اش را شست و منتظر ماند. معلوم بود که مرد از کدام اتاق آمده است و در واقع پلیس و صاحب هتل چند دقیقه بعد آمدند تا متوجه شوند. نیک دیدار مرد کوچولو را توصیف کرد و از پلیس برای رسیدن سریع آنها تشکر کرد. او به طور اتفاقی پرسید که آیا هویت مهاجم را می‌دانند؟
  
  
  
  یکی از افسران پلیس گفت: "او چیزی با خود نیاورد که به ما بگوید او کیست." "احتمالا یک سارق معمولی."
  
  
  
  آنها رفتند و نیک یکی از معدود سیگارهای صافی بلندی را که با خود آورده بود روشن کرد. شاید آن مرد فقط یک دزد خرده پا درجه دو بود، اما اگر اینطور نبود چه می شد؟ سپس این فقط می تواند به دو معنی باشد. او یا یک مامور از پکن بود یا یکی از اعضای سرویس امنیتی ویژه هو کان. نیک امیدوار بود که یک مامور پکن باشد. این امر تحت عنوان اقدامات احتیاطی معمولی قرار می گیرد. اما اگر یکی از افراد هو کان بود، به این معنی بود که او مضطرب بود و کار او اگر تقریباً غیرممکن نباشد، دشوارتر می شد. لوگر ویلهلمینا را زیر پتو کنارش گذاشت و رکاب را به ساعدش بست.
  
  
  
  یک دقیقه بعد دوباره خوابش برد.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 3
  
  
  
  
  
  
  
  
  نیک به تازگی حمام کرده و اصلاح کرده بود که صبح روز بعد الکسی حاضر شد. او زخم روی شقیقه او را دید و او به او گفت که چه اتفاقی افتاده است. او با دقت گوش داد و نیک می توانست همان افکاری را که در ذهنش می گذشت ببیند: آیا این یک سارق معمولی بود یا نه؟ سپس، همانطور که در مقابل او ایستاده بود، بدن برهنه اش - هنوز لباس نپوشیده بود - که نور خورشید را منعکس می کرد، دید که حالت چشمان او تغییر کرد. حالا او به موضوع دیگری فکر می کرد. نیک آن روز صبح احساس خوبی داشت، بیشتر از خوب. خوب خوابیده بود و بدنش از شدت گزگز گزگز می کرد. او به الکسی نگاه کرد، افکار او را خواند، او را گرفت و به سمت خود کشید. دست های او را روی سینه اش حس کرد. نرم بودند و کمی می لرزیدند.
  
  
  
  او پوزخندی زد. - "آیا اغلب این کار را صبح انجام می دهید؟" "این بهترین زمان است، آیا می دانید؟"
  
  
  
  "نیک، لطفا... الکس گفت. او سعی کرد او را دور کند. "لطفا... لطفا، نیک، نه!"
  
  
  
  "این چیه؟" - بی گناه پرسید. "امروز صبح چیزی شما را آزار می دهد؟" او را حتی بیشتر نزدیک کرد. می دانست که گرمای بدن برهنه اش به او می رسد، او را بیدار می کند. او فقط قصد داشت او را مسخره کند، تا به او نشان دهد که آنقدر که می خواست در ابتدای ملاقات نشان دهد کنترل اوضاع را ندارد. وقتی او را رها کرد، عقب نشینی نکرد، بلکه او را محکم در آغوش گرفت. نیک با دیدن اشتیاق سوزان در چشمان او، دوباره او را در آغوش گرفت و او را بیشتر نزدیک کرد. شروع کرد به بوسیدن گردنش.
  
  
  
  الکسی زمزمه کرد: "نه، نیک." 'بفرمایید.' اما کلمات او چیزی بیش از این نبود - کلمات پوچ و بی معنی - زیرا دستانش شروع به لمس بدن برهنه او کردند و بدنش به زبان خودش صحبت می کرد. مثل یک بچه او را به اتاق خواب برد و روی تخت خواباند. در آنجا آنها شروع به عشق ورزی زیر آفتاب صبح کردند که بدن آنها را از پنجره باز گرم می کرد. وقتی کارشان تمام شد و کنار هم روی تخت دراز کشیدند، نیک یک اتهام بی صدا را در چشمان او دید که تقریباً او را لمس کرد.
  
  
  
  او گفت: "خیلی متاسفم، الکسی." "واقعاً قصد نداشتم تا این حد پیش بروم. فقط می خواستم امروز صبح شما را کمی اذیت کنم، اما فکر می کنم همه چیز از کنترل خارج شد. عصبانی نباش. به قول خودت خیلی خوب بود... خیلی خوبه، درسته؟
  
  
  
  او با خنده پاسخ داد: بله. "خیلی خوب بود، نیک، و من عصبانی نیستم، فقط از خودم ناامید شدم. من آنجا دراز می کشم، یک مامور بسیار آموزش دیده که باید در هر آزمون ممکن مقاومت کند. با تو، من تمام اراده ام را از دست می دهم. بسیار گیج کننده."
  
  
  
  نیک با خنده گفت: "این نوعی سردرگمی است که من دوست دارم، عزیزم." بلند شدند و سریع لباس پوشیدند. "نیک دقیقا چه برنامه ای برای ورود به چین داری؟" - الکسی پرسید.
  
  
  
  "AX یک سفر قایق را برای ما ترتیب داد. راه آهن از کانتون به کولون سریع ترین خواهد بود، اما این اولین مسیری است که آنها از نزدیک نظارت خواهند کرد."
  
  
  
  الکسی پاسخ داد: "اما به ما اطلاع داده شده است که خط ساحلی در دو طرف هنگ کنگ حداقل تا صد کیلومتر به دقت توسط قایق های گشتی چینی محافظت می شود. آیا فکر نمی کنید آنها فورا متوجه قایق شوند؟ ما را بگیر، هیچ راهی وجود ندارد.»
  
  
  
  ممکن است، اما ما مانند تانکاها می رویم.
  
  
  
  الکسی با صدای بلند فکر کرد: "اوه، تانکاس." "قایقرانان هنگ کنگ".
  
  
  
  'دقیقا. صدها هزار نفر منحصراً با زباله زندگی می کنند. همانطور که می دانید، این یک قبیله جداگانه است. آنها برای قرن ها از سکونت در زمین، ازدواج با مالکان، یا پیوستن به دولت مدنی منع شدند. اگرچه برخی از محدودیت ها کاهش یافته است، اما آنها همچنان به عنوان افراد جداگانه زندگی می کنند و از یکدیگر حمایت می کنند. گشت های بندری تقریباً هرگز آنها را تعقیب نمی کنند. یک تانک آشغال که در امتداد ساحل شناور است تقریباً هیچ توجهی را به خود جلب نمی کند.
  
  
  
  دختر پاسخ داد: به نظر من به اندازه کافی خوب است. "کدام مکان به ساحل برویم؟"
  
  
  
  نیک به سمت یکی از چمدان هایش رفت، بند فلزی را گرفت و به سرعت آن را شش بار جلو و عقب برد تا آن را شل کرد. او از یک سوراخ لوله‌ای شکل در پایین، نقشه دقیق استان کوانتونگ را بیرون آورد.
  
  
  
  او در حالی که نقشه را باز کرد، گفت: «اینجا». - ما آشغال ها را تا جایی که بتوانیم، از کانال هو، از گومنچای عبور می کنیم. سپس می‌توانیم از طریق زمین پیاده‌روی کنیم تا به راه‌آهن برسیم. طبق اطلاعات من، مجتمع هو تسانگ در جایی در شمال شیلونگ واقع شده است. وقتی به راه آهن از کولون به کانتون می رسیم، می توانیم راه را پیدا کنیم."
  
  
  
  چطور؟
  
  
  
  "اگر حق با ما باشد، و دفتر مرکزی هو کان واقعاً جایی در شمال شیلونگ است، شرط می بندم که او برای تحویل گرفتن غذا و تجهیزات خود به کانتون نخواهد رفت. شرط می بندم که او قطار را در جایی در این منطقه متوقف می کند و کالاهای سفارش داده شده را تحویل می دهد. .
  
  
  
  الکسی متفکرانه گفت: "شاید N3." "این خوب است. ما یک تماس داریم، یک کشاورز، درست در زیر تایجیائو. می توانیم با یک سمپان یا قایق در آنجا سوار شویم."
  
  
  
  نیک گفت: "عالی. کارت را به جایش برگرداند، رو به الکسی کرد و به الاغ کوچک محکمش دست زد. او گفت: «بیایید به خانواده تانکاها برویم.
  
  
  
  دختر پاسخ داد: "در بندر می بینمت." من هنوز گزارش را برای مافوقم نفرستادم، ده دقیقه به من فرصت دهید.
  
  
  
  نیک پذیرفت: "باشه عزیزم." "بیشتر آنها را می توان در پناهگاه طوفان Yau Ma Tai پیدا کرد. ما در آنجا ملاقات خواهیم کرد." نیک به سمت بالکن کوچک رفت و به ترافیک پر سر و صدا پایین نگاه کرد، پیراهن زرد لیمویی الکسی را دید که از هتل بیرون می رفت و شروع به عبور از خیابان کرد، اما او همچنین یک مرسدس بنز مشکی پارک شده را دید. به عنوان تاکسی در هنگ کنگ استفاده می شد. ابروهایش به هم گره خورد وقتی دید دو مرد به سرعت بیرون آمدند و الکسی را متوقف کردند. اگرچه هر دو لباس غربی پوشیده بودند اما چینی بودند. از دختر چیزی پرسیدند. او شروع به جستجو در کیفش کرد. و نیک دید که او چیزی شبیه پاسپورت را بیرون آورده است. نیک با صدای بلند فحش داد. این زمان مناسبی برای دستگیری او و احتمالاً بازداشت در ایستگاه پلیس نبود. ممکن است این یک بازرسی معمولی بوده باشد، اما نیک نبود. او روی لبه بالکن پرواز کرد و لوله فاضلابی را که در کنار ساختمان قرار داشت گرفت - این سریعترین راه بود.
  
  
  
  پاهایش به سختی پیاده رو را لمس می کرد که دید یکی از مردان آرنج الکسی را گرفت و او را مجبور کرد به سمت مرسدس برود. او با عصبانیت سرش را تکان داد و سپس به خود اجازه داد که او را دور کنند. او شروع به دویدن در عرض خیابان کرد و برای اینکه از پیرزنی که بار سنگینی از دیگ های سفالی حمل می کرد دوری کند، لحظه ای سرعتش را کاهش داد.
  
  
  
  آنها به ماشین نزدیک شدند و یکی از مردان در را باز کرد. در حین انجام این کار، نیک دید که دست الکسی با یک حرکت سریع به سمت بالا پرتاب می شود. با دقت کامل با کف دستش گلوی مرد را لمس کرد. او طوری افتاد که گویی سرش را با تبر از تن جدا کرده اند. او با همین حرکت با آرنج به شکم حریف دیگرش ضربه زد. در حالی که او خم می شد و غرغر می کرد، با دو انگشت دراز شده او را در چشمانش فرو کرد. فریاد دردش را با یک کاراته جلوی گوشش گرفت و قبل از اینکه به سنگفرش برخورد کند دوید. با علامتی از نیک، او در یک کوچه توقف کرد.
  
  
  
  او با مهربانی در حالی که چشمانش گرد شده بود گفت: «نیکی. "تو می خواستی بیایی و من را نجات بدهی. چقدر خوب بودی!" او را در آغوش گرفت و بوسید.
  
  
  
  نیک متوجه شد که راز کوچک او را مسخره می کند. او خندید: «باشه، کار عالی است. خوشحالم که می‌توانی مراقب خودت باشی. نمی‌خواهم چند ساعتی را در ایستگاه پلیس وقت بگذاری و از آن بیرون بیایی.»
  
  
  
  او پاسخ داد: ایده من. "اما صادقانه بگویم، نیک، من کمی نگران هستم. فکر نمی‌کنم آنها همان چیزی باشند که تظاهر می‌کردند. کارآگاهان اینجا بیشتر گذرنامه‌ها را بر روی خارجی‌ها بررسی می‌کنند، اما این خیلی شگفت‌آور بود. وقتی داشتم می‌رفتم، دیدم آنها از ماشین پیاده می شوند "آنها باید من و هیچ کس دیگری را می گرفتند."
  
  
  
  نیک گفت: «این بدان معناست که ما تحت نظر هستیم. "اینها می توانند ماموران چینی معمولی یا افراد هو کان باشند. در هر صورت، ما اکنون باید سریع عمل کنیم. پوشش شما نیز خراب شده است. من در ابتدا قصد داشتم فردا آنجا را ترک کنم، اما فکر می کنم بهتر است امشب کشتی بگیریم."
  
  
  
  الکسی گفت: "من هنوز باید آن گزارش را ارائه کنم." "ده دقیقه دیگر می بینمت."
  
  
  
  نیک در حالی که به سرعت فرار کرد به او نگاه کرد. او کیفیت خود را ثابت کرده است. اعتراضات اولیه به کار با یک زن در این شرایط به سرعت ناپدید شد.
  
  
  
  
  
  پناهگاه طوفان Yau Ma Tai یک گنبد بزرگ با دروازه های گسترده در دو طرف است. خاکریزها شبیه دست های دراز یک مادر است که از صدها و صدها ساکن آب محافظت می کند. نیک به انبوهی از آشغال ها، تاکسی های آبی، سمپان ها و فروشگاه های شناور به اطراف نگاه کرد. آشغالی که او دنبالش می‌گشت، سه ماهی روی عقبش برای شناسایی داشت. این آشغال خانواده لو شی بود.
  
  
  
  AX قبلاً همه مقدمات پرداخت را انجام داده است. تنها کاری که نیک باید انجام می داد این بود که رمز عبور را بگوید و دستور سفر را بدهد. او تازه شروع به بازرسی دنده های آشغال های اطراف کرده بود که الکسی نزدیک شد. این کار سختی بود، زیرا بسیاری از آشغال‌ها بین سمپان‌ها گیر کرده بودند و دنبه‌های آن‌ها به سختی از اسکله دیده می‌شد. الکسی اولین کسی بود که آشغال ها را دید. بدنش آبی بود و بینی نارنجی رنگ و رو رفته. سه ماهی دقیقاً در مرکز استرن کشیده شده است.
  
  
  
  هنگامی که آنها نزدیک شدند، نیک به ساکنان آن نگاه کرد. مردی در حال تعمیر تور ماهیگیری بود. زنی با دو پسر حدودا چهارده ساله نشسته بود. پدرسالار پیر ریشو آرام روی صندلی نشسته بود و پیپ می کشید. نیک محراب خانواده طلای سرخ را در مقابل مرکز آشغال پوشیده شده با بوم دید. محراب بخشی جدایی ناپذیر از هر تانکا جونک است. چوبی از بخور در کنار او سوخت و عطری تند و شیرین از خود متصاعد شد. زنی روی منقل کوچک سفالی ماهی می جوشاند که زیر آن زغال سنگ می دود. مرد در حالی که از نردبان به سمت قایق بالا می رفتند، تور ماهیگیری را زمین گذاشت.
  
  
  
  نیک تعظیم کرد و پرسید: "این قایق خانواده لو شی است؟"
  
  
  
  مرد پشت بند پاسخ داد. او گفت: «این قایق خانواده لو شی است.
  
  
  
  نیک گفت که خانواده لو شی دو بار در این روز مورد برکت قرار گرفتند.
  
  
  
  وقتی مرد به آرامی جواب داد، چشم ها و صورت مرد خالی ماند. "چرا این حرف رو زدی؟"
  
  
  
  نیک پاسخ داد: "زیرا آنها کمک می کنند و کمک می گیرند."
  
  
  
  مرد پاسخ داد: "پس آنها واقعاً برکت مضاعف دارند." به کشتی خوش آمدید. ما قبلاً منتظر شما بودیم."
  
  
  
  "الان همه سوار هستند؟" - نیک پرسید. لو شی پاسخ داد: «همین است. "به محض اینکه شما را به مقصد برسانیم، دستوراتی را دریافت خواهیم کرد که فوراً به یک پناهگاه برویم. علاوه بر این، اگر ما بازداشت می شدیم، اگر زن و کودکی در هواپیما وجود نداشتند، شک و ظن ایجاد می شد. تانک ها همیشه خانواده خود را با خود می برند. آنها هر جا که نرفتند.»
  
  
  
  اگر دستگیر شویم چه بلایی سرمان می آید؟ - الکسی پرسید. لو شی هر دوی آنها را به قسمت بسته ای از آشغال ها اشاره کرد و دریچه ای را که به یک انبار کوچک منتهی می شد باز کرد. توده ای از حصیر نی بود.
  
  
  
  لو شی گفت: «حمل و نقل این تشک ها بخشی از زندگی ماست. "در صورت خطر می توانید زیر شمع پنهان شوید. آنها سنگین هستند، اما شل هستند، بنابراین هوا به راحتی از آنها عبور می کند. نیک به اطراف نگاه کرد. دو پسر کنار منقل نشستند و ماهی خوردند. پدربزرگ پیر هنوز در اتاقش نشسته بود. فقط از دودی که از لوله اش خارج می شود، می توان فهمید که مجسمه چینی نیست.
  
  
  
  - آیا امروز می توانید به قایقرانی بروید؟ - نیک پرسید. لو شی سرش را تکان داد: «ممکن است. اما بیشتر آشغال ها در شب سفرهای طولانی انجام نمی دهند. ما ملوانان باتجربه ای نیستیم، اما اگر خط ساحلی را دنبال کنیم، خوب خواهیم شد."
  
  
  
  نیک گفت: «ما ترجیح می‌دادیم در طول روز قایقرانی کنیم، اما برنامه‌ها تغییر کردند. ما در غروب آفتاب برمی‌گردیم.
  
  
  
  نیک الکسی را بالا برد و آنها رفتند. دوباره به آشغال ها نگاه کرد. لو شی با پسرها نشست تا غذا بخورد. پیرمرد هنوز مثل مجسمه در دم نشسته بود. دود لوله اش به آرامی به صورت مارپیچ بلند شد. طبق احترام سنتی چینی ها به سالمندان، آنها بدون شک برای او غذا می آوردند. نیک می دانست که لو شی به خاطر علاقه شخصی عمل می کند.
  
  
  
  AX مطمئنا آینده خوبی را برای او و خانواده اش تضمین می کند. با این حال، او مردی را تحسین می کرد که تخیل و شجاعت داشت تا زندگی خود را برای آینده ای بهتر به خطر بیندازد. شاید الکسی در آن زمان همین فکر را می کرد یا شاید چیزهای دیگری در ذهنش بود. بی صدا به هتل برگشتند.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 4
  
  
  
  
  
  
  
  
  وقتی وارد اتاق هتل شدند، الکسی فریاد زد.
  
  
  
  "این چیه؟" او فریاد زد: "این چیست؟" نیک به سوال او پاسخ داد. "این اتاق، عزیزم، نیاز به لیفت صورت دارد."
  
  
  
  این درست بود، زیرا اتاق به ویرانه کامل تبدیل شد. هر تکه اثاثیه زیر و رو شد، میزها واژگون شد و محتویات هر چمدان روی زمین پخش شد. روکش صندلی بریده شد. در اتاق خواب تشک روی زمین بود. آن هم باز شد. نیک به سمت حمام دوید. کرم اصلاح آئروسل هنوز آنجا بود، اما کف غلیظی روی سینک وجود داشت.
  
  
  
  نیک با تلخی خندید: «آنها می خواستند بدانند که آیا واقعاً کرم موبر است یا خیر. "خدا را شکر که به آنجا رسیدند. حالا از یک چیز مطمئنم."
  
  
  
  الکسی گفت: می دانم. "این کار افراد حرفه ای نیست. به طرز وحشتناکی شلخته! حتی ماموران پکن هم بهتر هستند، زیرا ما آنها را آموزش دادیم. اگر آنها به شما مشکوک بودند که جاسوس هستید، آنها در همه جاهای آشکار اینقدر نگاه نمی کردند. آنها باید بهتر می دانستند. "
  
  
  
  نیک با ناراحتی گفت: دقیقاً. این بدان معناست که هو کان چیزی را فهمید و افراد خود را به آنجا فرستاد.
  
  
  
  الکسی با صدای بلند فکر کرد: "او از کجا می تواند این را بداند."
  
  
  
  «شاید مخبر ما را گرفته باشد یا تصادفاً چیزی از خبرچین دیگری شنیده باشد. به هر حال بیشتر از این نمی تواند بداند: ق مردی فرستاده است، اما بسیار هوشیار خواهد بود و این کار ما را آسان نمی کند».
  
  
  
  الکسی گفت: "خوشحالم که امشب می رویم." نیک گفت: ما سه ساعت فرصت داریم. "من فکر می کنم بهتر است اینجا منتظر بمانید. در صورت تمایل می توانید اینجا بمانید. سپس ما می توانیم چیزهایی را که می خواهید در مسیر قایق با خود ببرید."
  
  
  
  "نه، بهتر است همین حالا بروم و بعداً با شما ملاقات کنم. من چند چیز دارم که می خواهم قبل از رفتن آنها را نابود کنم. اما فکر کردم، ممکن است هنوز زمان داشته باشیم...
  
  
  
  جمله‌اش را تمام نکرد، اما چشم‌هایش که به سرعت رویش را برگرداند، به زبان خودشان صحبت کردند.
  
  
  
  "زمان برای چه؟" - از نیک پرسید که از قبل جواب را می دانست. اما الکسی روی برگرداند.
  
  
  
  او گفت: «نه، هیچی. "این ایده چندان خوبی نبود."
  
  
  
  او را گرفت و به سختی او را برگرداند.
  
  
  
  او پرسید: «به من بگو. "چه فکر خوبی نبود؟ یا باید جواب بدم؟"
  
  
  
  لب هایش را محکم و محکم روی لب های او فشار داد. بدنش برای لحظه ای به بدنش فشار داد و بعد خود را کنار کشید. چشمانش به دنبال او بودند.
  
  
  
  "ناگهان فکر کردم شاید این آخرین باری باشد که ما..."
  
  
  
  "...شاید عشق بورزی؟" جمله اش را تمام کرد البته حق با او بود از این به بعد بعید است زمان و مکان این کار را پیدا کنند. انگشتانش در حالی که بلوزش را بالا می‌کشید، بالاخره جواب او را دادند. او را به سمت تشک روی زمین برد و مثل روز قبل بود که مقاومت وحشیانه او جای خود را به هدف خاموش و قوی آرزویش داد. چقدر با صبح چند ساعت قبل فرق داشت! بالاخره وقتی کارشان تمام شد، با تحسین به او نگاه کرد. او شروع کرد به این فکر که آیا بالاخره دختری پیدا کرده است که توانایی جنسی او بتواند رقیب او باشد یا حتی از او پیشی بگیرد.
  
  
  
  نیک در حالی که بلند شد گفت: "تو دختر کنجکاویی هستی، الکسی لاو." الکسی به او نگاه کرد و دوباره متوجه لبخندی حیله گرانه و مرموز شد. ابروهایش را در هم کشید. او دوباره احساس مبهمی داشت که به او می خندد، چیزی را از او پنهان می کند. او به ساعتش نگاه کرد. او گفت: وقت رفتن است.
  
  
  
  او از بین لباس‌هایی که روی زمین پخش شده بود، لباسی بیرون آورد و پوشید. معمولی به نظر می رسید، اما کاملا ضد آب بود و با سیم های نازک مویی پوشیده شده بود که می توانست آن را به نوعی پتوی برقی تبدیل کند. او فکر نمی کرد به آن نیاز باشد زیرا فصل گرم و مرطوب سال بود. الکسی که او نیز لباس پوشیده بود، نگاه کرد که او کرم اصلاح آئروسل را به همراه تیغ در یک کیسه چرمی کوچک که به کمر بند لباسش وصل کرده بود قرار می داد. او ویلهلمینا، لوگر خود را بررسی کرد، هوگو و رکاب او را با بندهای چرمی به بازویش بست و یک بسته کوچک مواد منفجره را در یک کیسه چرمی گذاشت.
  
  
  
  او شنید که دختر گفت: «تو ناگهان خیلی متفاوت به نظر می‌رسی، نیک کارتر».
  
  
  
  'چی میگی تو؟' او درخواست کرد.
  
  
  
  الکسی گفت: «درباره تو. "به نظر می رسد که شما ناگهان تبدیل به یک فرد متفاوت شده اید. ناگهان چیزی عجیب از خود ساطع می کنید. من ناگهان متوجه آن شدم."
  
  
  
  نیک نفس عمیقی کشید و به او لبخند زد. او می دانست منظور او چیست و حق با او بود. به طور طبیعی. همیشه اینطور بوده است. او دیگر از آن خبر نداشت. در هر ماموریتی این اتفاق برای او می افتاد. همیشه زمانی فرا می رسید که نیک کارتر باید راه را برای مامور N3 باز می کرد تا امور را به دست خود بگیرد. یک Killmaster که برای رسیدن به هدف خود تلاش می کند، رک است، حواسش پرت نیست و متخصص مرگ است. هر اقدامی، هر فکری، هر حرکتی، مهم نیست که چقدر شبیه رفتار قبلی او بود، کاملاً در خدمت هدف نهایی بود: انجام مأموریت او. اگر او احساس لطافت می کرد، باید لطافتی بود که با مأموریت او منافاتی نداشت. وقتی او احساس ترحم کرد، ترحم به کار او کمک کرد. تمام عواطف انسانی عادی او کنار گذاشته شد مگر اینکه با برنامه هایش مطابقت داشته باشد. این یک تغییر درونی بود که با خود باعث افزایش هوشیاری جسمی و ذهنی شد.
  
  
  
  با آرامش گفت: شاید حق با تو باشد. "اما هر وقت بخواهیم نیک کارتر قدیمی را به یاد می آوریم. باشه؟ و حالا بهتر است تو هم بروی."
  
  
  
  او گفت: "بیا،" او را صاف کرد و آرام او را بوسید.
  
  
  
  "این گزارش را امروز صبح تحویل دادید؟" - او پرسید که او در حال حاضر در آستانه در ایستاده بود.
  
  
  
  'چی؟' - گفت دختر. او برای لحظه ای گیج به نیک نگاه کرد، اما به سرعت بهبود یافت. "اوه، این ... آره، مراقبت شده است."
  
  
  
  نیک به او نگاه کرد و اخم کرد. مشکلی پیش آمد! پاسخ او کاملاً رضایت بخش نبود و او محتاط تر از همیشه بود. عضلاتش منقبض شد و مغزش با تمام ظرفیت کار کرد. آیا این دختر می تواند او را گمراه کند؟ هنگامی که آنها ملاقات کردند، او کد صحیح را به او داد، اما این احتمالات دیگر را رد نکرد. حتی اگر به نظر می رسید که او واقعاً همان تماسی است که وانمود می کرد، هر عامل دشمن خوب قادر به انجام این کار است. شاید او یک مامور دوگانه بود. یک چیزی که او از آن مطمئن بود این بود که پاسخی که او به اشتباه دریافت کرده بود برای هشدار دادن او در این مرحله بیش از اندازه کافی بود. او باید قبل از انجام عمل جراحی مطمئن می شد.
  
  
  
  نیک آنقدر سریع از پله ها پایین دوید تا او را در حال قدم زدن در خیابان هنسی ببیند. او به سرعت در خیابان کوچکی به موازات خیابان هنسی قدم زد و منتظر او ماند، جایی که هر دو خیابان به منطقه وای چان ختم می شد. صبر کرد تا او وارد ساختمان شد، سپس او را دنبال کرد. وقتی به پشت بام رسید، او را دید که در یک کلبه کوچک راه می‌رفت. او با احتیاط به سمت در ریزش خزید و آن را باز کرد. دختر با سرعت برق چرخید و نیک در ابتدا فکر کرد که در مقابل آینه تمام قدی ایستاده است که از جایی خریده است. اما وقتی انعکاس شروع به حرکت کرد، نفس خود را از دست داد.
  
  
  
  نیک قسم خورد. - لعنتی، شما دو نفر هستید!
  
  
  
  دو دختر به هم نگاه کردند و شروع کردند به قهقهه زدن. یکی از آنها بالا آمد و دستانش را روی شانه هایش گذاشت.
  
  
  
  او گفت: «من الکسی، نیک هستم. این خواهر دوقلوی من آنیا است. ما دوقلوهای همسان هستیم، اما شما خودتان متوجه شدید، اینطور نیست؟
  
  
  
  نیک سرش را تکان داد. این خیلی توضیح داد. نیک در حالی که چشمانش برق می زد گفت: «نمی دانم چه بگویم. خدایا، واقعاً تشخیص آنها غیرممکن بود.
  
  
  
  الکسی گفت: «باید به شما می گفتیم. آنیا حالا کنارش ایستاد و به نیک نگاه کرد. او موافقت کرد: "این درست است، اما ما فکر کردیم جالب است ببینیم که آیا شما به تنهایی می توانید آن را بفهمید. هیچ کس تا به حال نتوانسته است این کار را انجام دهد. ما روی ماموریت های زیادی با هم کار کرده ایم. اما هیچ کس متوجه نشد که ما دو نفر هستیم."
  
  
  
  نیک گفت: "باشه، بهت خوش گذشت." "وقتی کار با این شوخی تمام شد، کار در پیش است."
  
  
  
  نیک آنها را تماشا کرد که وسایلشان را جمع کردند. مثل خودش فقط وسایل ضروری را با خود بردند. هنگامی که او آنها را تماشا می کرد، این دو بنای یادبود زیبایی زنانه، دقیقاً متعجب بود که آنها چقدر مشترک هستند. به ذهنش رسید که واقعاً از این شوخی صد در صد خوشش آمده است. و عزیزم، او به آنیا گفت، "من یک چیز دیگر می دانم که تو را با آن می شناسم."
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 5
  
  
  
  
  
  
  
  
  هنگام غروب، خاکریزهای پناهگاه یاو ما تای حتی بیش از حد معمول به هم ریخته به نظر می رسید. در نیمه تاریکی، سمپان‌ها و آشغال‌ها به صورت توده‌ای ظاهر می‌شدند، اما دکل‌ها و اسپارها به وضوح بیشتر خودنمایی می‌کردند، مانند جنگلی بی‌حاصل که از آب برمی‌خاست. وقتی غروب به سرعت روی خاکریز فرود آمد، نیک نگاهی به دوقلوهای کنارش انداخت. او آنها را دید که برتاهای کوچک را در غلاف‌های شانه‌ای فرو می‌کنند که می‌توانستند به راحتی زیر بلوزهای گشاد خود پنهان کنند. روشی که هر یک از آنها یک کیسه چرمی کوچک را در کمر خود با تیغه‌ای تیز و فضایی برای سایر وسایل ضروری بسته بودند، به او احساس راحتی می‌داد. او متقاعد شده بود که می توانند به خوبی از خود مراقبت کنند.
  
  
  
  الکسی در حالی که بدنه آبی آشغال خانواده لو شی در معرض دید قرار گرفت، گفت: «همین است. "ببین، پیرمرد هنوز روی صندلی عقبش نشسته است. من نمی دانم که آیا او هنوز آنجا خواهد بود که ما کشتی را حرکت دهیم."
  
  
  
  ناگهان نیک ایستاد و دست الکسی را لمس کرد. با سوالی به او نگاه کرد.
  
  
  
  او به آرامی گفت: "صبر کن" و چشمانش را ریز کرد. - از آنیا پرسید.
  
  
  
  نیک گفت: "کاملاً مطمئن نیستم، اما چیزی اشتباه است."
  
  
  
  چطور؟ - آنیا اصرار کرد. "من شخص دیگری را در کشتی نمی بینم. فقط لو شی، دو پسر و یک پیرمرد."
  
  
  
  نیک پاسخ داد: «پیرمرد واقعاً نشسته است. اما از اینجا نمی‌توانی دیگران را به وضوح ببینی. چیزی از من خوشش نمی‌آید. گوش کن، الکسی، تو داری جلو می‌روی. از اسکله بالا برو تا به اسکله برسید. سطح آشغال و وانمود کنید که کمی بالاتر از ما هستید.» نگاه کنید.
  
  
  
  چه باید بکنیم؟ - از آنیا پرسید.
  
  
  
  نیک گفت: «با من بیا. در انتهای نردبان، بدون توجه به داخل آب لیز خورد و به آنیا اشاره کرد که همین کار را انجام دهد. آنها با احتیاط در کنار تاکسی های آبی، سمپان ها و آشغال ها شناور بودند. آب کثیف و چسبناک بود. زباله و نفت در آن شناور بود. آن‌ها بی‌صدا شناور شدند و مطمئن شدند که مورد توجه قرار نگیرند، تا اینکه بدنه آبی لو شی در مقابل آنها ظاهر شد. نیک به آنیا اشاره کرد که منتظر بماند و به سمت عقب شنا کرد تا به پیرمردی که روی صندلی نشسته بود نگاه کند.
  
  
  
  چشمان مرد با تابش خیره کننده و نادیده مرگ مستقیم به جلو نگاه می کرد. نیک طناب نازکی را دید که دور سینه شکننده‌اش پیچیده شد و جسد را روی صندلی نگه داشت.
  
  
  
  وقتی به آنا شنا کرد، لازم نبود از او بپرسد که چه چیزی فهمید. چشمان او که با نور آبی درخشان می درخشید، وعده ای مرگبار را منعکس می کرد و قبلاً به او پاسخ داده بود.
  
  
  
  آنیا در اطراف قایق قدم زد و در همان زمان تا نرده شنا کرد. نیک سری به تکه آشغال پوشیده شده با بوم تکان داد. پشت پارچه گشاد بود. آنها با هم به سمت آن حرکت کردند، ابتدا هر تخته را با دقت آزمایش کردند تا صدایی در نیاید. نیک با احتیاط کهنه را بلند کرد و دو مرد را دید که با تنش منتظر بودند. صورت آنها به سمت کمان چرخیده بود، جایی که سه مرد دیگر با لباس لو شی و دو پسر نیز منتظر بودند. نیک دید که آنیا یک تکه سیم نازک از زیر بلوزش بیرون آورده است که اکنون آن را به صورت نیم دایره نگه داشته است. او قصد داشت از هوگو استفاده کند، اما یک میله آهنی گرد روی عرشه پیدا کرد و تصمیم گرفت که کار کند.
  
  
  
  او به آنیا نگاه کرد، سری تکان داد و همزمان آنها داخل شدند. نیک با گوشه چشمش دید که دختر با روشی برق آسا و مطمئن یک ماشین جنگی ورزیده عمل می کند و خودش با نیروی له کننده میله آهنی را به هدفش می زند. صدای غرغر قربانی آنیا را شنید. مرد افتاد، مرد. اما سه مرد روی عرشه جلویی که از صدای رنده فلزی نگران شده بودند، برگشتند. نیک به حمله آنها با یک تکل پرنده پاسخ داد که بزرگترین آنها را سرنگون کرد و دو نفر دیگر را پراکنده کرد. دو دستش را پشت سرش حس کرد که به همین ناگهان رها شدند. گریه درد پشت سرش باعث شد بفهمد چرا. در حالی که برای جلوگیری از ضربه خوردن به سمت خود می غلتید، با خودش خندید: «دختر خیلی خوب بود. قد بلند از جا پرید، به طرز ناخوشایندی به سمت نیک هجوم برد و از دست داد. نیک سرش را به عرشه کوبید و محکم به گلویش کوبید. صدای خش خش شنیده شد و سرش سست به کناری افتاد. وقتی دستش بلند شد صدای ضربه سنگین بدنی را شنید که به تخته های چوبی کنارش برخورد کرد. این آخرین دشمن آنها بود و او مانند پارچه ای دراز کشیده بود
  
  
  
  نیک الکسی را دید که کنار آنیا ایستاده بود. او با خشکی گفت: «به محض اینکه دیدم چه اتفاقی افتاده، پریدم روی کشتی. نیک بلند شد. پیکر پیرمرد همچنان بی حرکت روی عرشه به عنوان شاهدی خاموش بر کار کثیف نشسته بود.
  
  
  
  "از کجا فهمیدی نیک؟" الکسی پرسید. "از کجا فهمیدی چیزی اشتباه است؟"
  
  
  نیک پاسخ داد: پیرمرد. "او آنجا بود، اما از امروز بعدازظهر به درازه نزدیکتر بود، و از همه بهتر، هیچ دودی از پیپش بیرون نمی آمد. این تنها چیزی بود که امروز بعدازظهر در مورد او متوجه شدم، آن دود که از لوله اش بیرون می آید. برای او عادی بود."
  
  
  
  "حالا باید چه کار کنیم؟" - از آنیا پرسید.
  
  
  
  نیک گفت: "ما این سه نفر را در انبار می گذاریم و پیرمرد را همانجا می گذاریم." "اگر این بچه ها گزارش ندهند، به زودی یک نفر را می فرستند تا بررسی کند. اگر ببیند که پیرمرد، طعمه، هنوز آنجاست، فکر می کند که هر سه پوشیده شده اند، و او آن را تماشا می کند. به این ترتیب، یک ساعت دیگر به دست می آوریم." و می توانیم از آن استفاده کنیم."
  
  
  
  آنیا گفت: «اما اکنون نمی‌توانیم نقشه اصلی خود را اجرا کنیم. آنها باید لو شی را شکنجه کرده باشند و دقیقاً می دانند که ما کجا می رویم. اگر آنها متوجه شوند که ما اینجا را ترک کرده ایم، مطمئناً در گومنچای منتظر ما خواهند بود.
  
  
  
  "ما فقط به آنجا نخواهیم رسید، عزیزم. در صورت بروز مشکل، یک طرح جایگزین ایجاد شده است. این به یک مسیر طولانی تر به خط راه آهن کانتون-کولون نیاز دارد، اما کاری از دست ما بر نمی آید. ما کشتی خواهیم گرفت. به سمت دیگر، در تایا وان، و ما درست زیر نیمشان فرود خواهیم آمد.»
  
  
  
  نیک می‌دانست که اگر لو شی در کانال هو ظاهر نشود، AX تصور می‌کند که او یک طرح جایگزین را دنبال می‌کند. آنها همچنین می توانستند بگویند که همه چیز طبق برنامه پیش نمی رود. او با آگاهی از اینکه این نیز چندین شب بی خوابی را برای هاوک به همراه خواهد داشت، احساس خوشحالی شدیدی کرد. نیک همچنین می دانست که هو کان بی قرار می شود و این کار آنها را آسان نمی کند. چشمانش به جنگل دکل ها نگاه می کرد.
  
  
  
  او گفت: «ما باید یک آشغال دیگر بیاوریم، و سریع،» و شروع به نگاه کردن به آشغال های بزرگ وسط خلیج کرد. با صدای بلند فکر کرد: «مثل این. 'کامل!'
  
  
  
  "بزرگ؟" الکسی با ناباوری پرسید. قایق طولانی بزرگ تازه رنگ شده با نقوش اژدها تزئین شده است. "این دو برابر دیگران یا حتی بیشتر است!"
  
  
  
  نیک گفت: «ما از این امر عبور خواهیم کرد. "علاوه بر این، سریعتر حرکت می کند. اما بزرگترین مزیت این است که آشغال تانک نیست. و اگر آنها به دنبال ما هستند، اولین کاری که انجام می دهند مراقبت از آشغال های تانک است. این یک آشغال فوژو از Phu Kien است. استان، مانند زمان هایی که از آنجا می رویم. آنها معمولا بشکه های چوب و نفت حمل می کنند. وقتی در حال حرکت به سمت شمال در امتداد ساحل هستید، چنین قایق را نمی بینید." نیک به لبه عرشه رفت و به داخل آب سر خورد. او به دخترها اصرار کرد: "بیا!" "این یک آشغال خانوادگی نیست. آنها یک خدمه دارند و بدون شک آنها در کشتی نیستند. در بهترین حالت، آنها یک نگهبان گذاشتند.
  
  
  
  حالا دخترها هم به داخل آب رفتند و با هم به سمت قایق بزرگ شنا کردند. وقتی به آن نزدیک شدند، نیک اولین کسی بود که در یک دایره وسیع شنا کرد. تنها یک مرد در کشتی بود، یک ملوان چاق و کچل چینی. روی دکل کنار چرخ‌خانه کوچک نشسته بود و انگار خواب بود. نردبان طنابی از یک طرف آشغال آویزان بود، نشانه دیگری از اینکه خدمه بدون شک در ساحل هستند. نیک به سمت او شنا کرد، اما آنیا ابتدا به او رسید و خود را بالا کشید. وقتی نیک یک پای خود را روی نرده انداخت، آنیا روی عرشه بود و نیمه خم شده به سمت نگهبان می خزید.
  
  
  
  هنگامی که او شش فوت از او فاصله داشت، مرد با جیغی کر کننده جان گرفت و نیک دید که تبر دسته بلندی در دست دارد که بین بدن کلفت و دکل پنهان شده بود. وقتی اسلحه از جلوی سرش گذشت، آنیا روی یک زانو افتاد.
  
  
  
  او مانند یک ببر به جلو هجوم آورد تا بازوهای مرد را قبل از اینکه بتواند دوباره ضربه بزند، بگیرد. سرش را به شکمش کوبید و او را به ته دکل انداخت. در همان زمان، او صدای سوت را شنید و به دنبال آن صدای خفه‌کننده‌ای شنیده شد و پس از آن بدن مرد در چنگال او شل شد. دستان او را محکم گرفته بود، نگاهی به پهلو انداخت و دسته رکاب را بین چشمان ملوان دید. نیک در کنار او ایستاد و در حالی که او می لرزید و عقب نشینی می کرد، تیغه را بیرون آورد.
  
  
  
  او شکایت کرد: "خیلی نزدیک بود." "کسری از اینچ پایین تر و تو آن چیز را به مغز من می فرستی."
  
  
  
  نیک با بی مهری پاسخ داد. - "خب، شما دو نفر هستید، اینطور نیست؟" آتش را در چشمان او دید و حرکت سریع شانه هایش را در حالی که شروع به ضربه زدن به او کرد. سپس فکر کرد که در آن چشمان آبی مایل به پولاد رگه ای از کنایه می بیند و با خرخر از آنجا دور شد. نیک در مشتش خندید. او هرگز متوجه نخواهد شد که منظور او این بوده است یا نه. او گفت: "بیا عجله کنیم. من می خواهم قبل از تاریک شدن هوا از نیمشان بروم." آنها به سرعت سه بادبان را بلند کردند و به زودی بندر ویکتوریا را ترک کردند و جزیره تونگ لونگ را دور زدند. الکسی برای هر یک از آنها لباس خشک پیدا کرد و لباس های خیس آنها را آویزان کرد. روی نیک به دخترها توضیح داد که چگونه مسیر را توسط ستاره ها تعیین کنند، و هر کدام به نوبت به مدت دو ساعت در راس فرمان قرار گرفتند، در حالی که بقیه در کابین خوابیدند.
  
  
  
  ساعت چهار صبح بود و نیک در سکان فرمان بود که یک قایق گشتی ظاهر شد. نیک اول آن را شنید و صدای موتورهای قدرتمند در آب پیچید. سپس نورهای چشمک زن را در تاریکی دید که با نزدیک شدن کشتی آشکارتر شد. شبی تاریک و ابری بود و ماه وجود نداشت، اما او می‌دانست که بدنه تاریک زباله‌های عظیم بی‌توجه نخواهد بود. روی چرخ خم شد و مسیر را هدایت کرد. با نزدیک شدن قایق گشتی، یک نورافکن قدرتمند روشن شد و آشغال ها را روشن کرد. قایق یک بار دور آشغال ها چرخید، سپس نورافکن خاموش شد و قایق به راه خود ادامه داد. آنیا و الکسی بلافاصله خود را روی عرشه یافتند.
  
  
  
  نیک به آنها گفت: «این فقط یک کار معمولی بود. "اما من احساس بدی دارم که آنها برمی گردند."
  
  
  
  آنیا گفت: «مردم هو کان باید قبلا حدس زده باشند که ما به دام نرفته ایم.
  
  
  
  - بله، و خدمه این قایق باید قبلا با پلیس بندر تماس گرفته باشند. و هنگامی که مردان هو کان از این موضوع مطلع شدند، هر قایق گشتی را در منطقه رادیویی کردند. این ممکن است چند ساعت طول بکشد، اما ممکن است فقط چند دقیقه طول بکشد. فقط باید برای بدترین شرایط آماده شویم. ممکن است به زودی مجبور شویم این کاخ شناور را ترک کنیم. یک کشتی قابل دریا مانند این معمولاً یک قایق یا قایق نجات دارد. خواهید دید که آیا می توانید چیزی پیدا کنید."
  
  
  
  یک دقیقه بعد، صدای جیغ از تانک به نیک گفت که آنها چیزی پیدا کرده اند. او فریاد زد: «بند او را باز کنید و روی نرده پایین بیاورید. پاروها را پیدا کن و لباسهایمان را بیاور طبقه بالا. وقتی برگشتند، نیک سکان فرمان را محکم کرد و به سرعت لباس هایش را عوض کرد. او به الکسی و آنیا نگاه کرد و دوباره تحت تأثیر تقارن مطلق چهره های آنها قرار گرفت، همان طور که شلوار و بلوز پوشیده اند. اما بعد توجهش را به دریا معطوف کرد. او برای پوشش ابری که جلوی بیشتر نور ماه را گرفته بود سپاسگزار بود. این امر ناوبری را دشوار می‌کرد، اما او همیشه می‌توانست روی خط ساحلی کم‌معنا تمرکز کند. جزر و مد آنها را به سمت ساحل خواهد برد. سودآور بود. اگر آنها را به زور وارد قایق می کردند، جزر و مد آنها را به ساحل می برد. الکسی و آنیا به آرامی روی عرشه مشغول صحبت بودند که ناگهان نیک دستش را دراز کرد. گوش‌هایش نیم ساعتی بود که منتظر این صدا بودند و حالا آن را شنید. به نشانه او، دوقلوها ساکت شدند.
  
  
  
  آنیا گفت: یک قایق گشتی.
  
  
  
  نیک افزود: «با قدرت کامل. "آنها می توانند ما را تا پنج یا شش دقیقه دیگر ببینند. یکی از شما باید سکان را به دست بگیرد و دیگری قایق را کنترل کند. من پایین می روم. من دو بشکه نفت پنجاه لیتری را آنجا دیدم. نمی دانم." نمی‌خواهیم بدون اینکه سورپرایزی برای تعقیب‌کنندگانمان بگذاریم، آنجا را ترک کنیم.»
  
  
  
  به سمت دو بشکه نفت که به سمت راست چسبیده بود دوید. او از کیسه چرمی خود پودر انفجاری سفید را روی یکی از بشکه ها ریخت.
  
  
  
  نیک با صدای بلند فکر کرد: "پنج دقیقه برای ما." یک دقیقه مانده که به سمت او برویم و وارد شویم. آنها مراقب خواهند بود و وقت خود را صرف می کنند. یک دقیقه دیگر نیم دقیقه تا به این نتیجه برسیم که هیچ کس در کشتی نیست و نیم دقیقه دیگر برای گزارش به ناخدای قایق گشت و تصمیم گیری در مورد اقدامات بعدی. بیایید ببینیم، پنج، شش، هفت، هفت و نیم، هشت دقیقه است. او یک رشته حصیر را از کف آشغال بیرون کشید، آن را برای یک ثانیه با چشمانش اندازه گرفت و سپس یک تکه را پاره کرد. یک سرش را با فندک روشن کرد، بررسی کرد که آیا می سوزد یا نه، سپس فیوز دست ساز را به سمت پودر انفجاری روی درام نفت نشانه رفت. او با ناراحتی گفت: «این باید کار کند، حدس می‌زنم در نیم دقیقه.»
  
  
  
  الکسی و آنیا قبلاً روی قایق بودند که نیک روی آن پرید. آن‌ها می‌توانستند نورافکن قایق گشتی را ببینند که در تاریکی در حال جستجوی آب برای یافتن سایه آشغال‌های فوژو است. نیک پارو را از آنیا گرفت و دیوانه وار شروع به پارو زدن به سمت ساحل کرد. او می‌دانست که قبل از اینکه قایق گشتی آشغال‌ها را ببیند شانسی برای رسیدن به ساحل ندارند، اما می‌خواست تا حد امکان بین آنها و زباله‌ها فاصله بیندازد. طرح کلی قایق گشتی اکنون به وضوح قابل مشاهده بود، و نیک نظاره گر چرخیدن آن بود و صدای مردن موتورها را شنید که آنها زباله ها را دیدند. نورافکن عرشه آشغال ها را با نور روشن روشن کرد. نیک پاروش را زمین گذاشت.
  
  
  
  "دراز بکش و هیچ حرکتی نداشته باش!" - زمزمه کرد. سرش را روی دستش گذاشته بود تا بتواند بدون اینکه سرش را بچرخاند، حرکات قایق گشتی را تماشا کند. قایق گشت را دید که به آشغال نزدیک می شود. صداها به وضوح شنیده شد. ابتدا دستورات در نظر گرفته شده برای خدمه آشغال را اندازه گیری کرد، سپس دستورالعمل های مختصری برای خدمه قایق گشتی، سپس، پس از یک دقیقه سکوت، فریادهای هیجان انگیز داد. سپس این اتفاق افتاد. شعله یک متری و انفجار در کشتی آشغال، به دنبال آن تقریباً بلافاصله یک سری انفجار به عنوان مهمات روی عرشه و کمی بعد در موتورخانه قایق گشتی به هوا منتقل شد. سه نفر روی قایق باید از سر خود در برابر زباله های پرنده دو کشتی محافظت می کردند. وقتی نیک دوباره به بالا نگاه کرد، به نظر می رسید که قایق آشغال و گشتی به هم چسبیده بودند و تنها صدای خش خش آتش برخورد با آب بود. او دوباره پارو را گرفت و با درخشش نارنجی که منطقه را روشن می کرد، شروع به پارو زدن به سمت ساحل کرد. آنها به خط ساحلی تاریک نزدیک شدند که با صدای خش خش بخار، شعله های آتش خاموش شد و آرامش بازگشت.
  
  
  
  نیک احساس کرد که قایق روی ماسه می خراشد و در آب تا قوزک پا پاشیده شد. از نیم دایره تپه هایی که در نور سپیده دم تشکیل شده بودند، به این نتیجه رسید که آنها دقیقاً در مکان مناسب، در تایا وان، خلیج کوچکی درست زیر نیمشان قرار دارند. با توجه به همه سختی ها بد نیست. آنها قایق را به داخل بوته ای در پنجاه یارد دورتر از ساحل کشیدند، و نیک سعی کرد نقشه و دستورالعمل هایی را که در مقر AX به او داده شده بود، به خاطر بسپارد. باید تایا وانگ بود. این منطقه تپه ای در دامنه کوه های Kai Lung بود که به سمت شمال امتداد دارد. این به معنای حرکت به سمت جنوب به سمت راه آهن کانتون به کولون بود. زمین بسیار شبیه به اوهایو خواهد بود، تپه های غلتان بدون کوه های بلند.
  
  
  
  آنیا و الکسی اسنادی داشتند که ثابت می‌کرد آنها دانشجوی تاریخ هنر آلبانیایی بودند، و طبق پاسپورت جعلی نیک، او روزنامه‌نگار یک روزنامه بریتانیایی بود که همدردی با جناح چپ داشت. اما این اسناد جعلی تضمینی برای امنیت آنها نخواهد بود. آنها ممکن است پلیس محلی را متقاعد کنند، اما دشمنان واقعی آنها فریب نخواهند خورد. بهتر است امیدوار باشند که اصلا دستگیر نشوند. زمان کمی باقی مانده بود. ساعت ها و روزهای گرانبها گذشته بود و آنها برای رسیدن به راه آهن به یک روز دیگر نیاز داشتند.
  
  
  
  نیک به دوقلوها گفت: «اگر بتوانیم پوشش خوبی پیدا کنیم، آن روز را ادامه خواهیم داد. در غیر این صورت باید روز بخوابیم و شب سفر کنیم. بیایید برویم و به بهترین ها امیدوار باشیم."
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 6
  
  
  
  
  
  
  
  
  نیک با گامی سریع و روان که در حین یادگیری تکنیک‌های دویدن با سرعت و دویدن به وجود آورده بود، راه می‌رفت. با نگاهی به اطراف، دید که این دو دختر به راحتی می توانند با ریتم او سازگار شوند.
  
  
  
  خورشید به سرعت داغ و داغتر شد و بار سنگینی شد. نیک احساس کرد که سرعتش کاهش یافته است، اما به راهش ادامه داد. چشم انداز به طور فزاینده ای تپه ای و ناهموار شد. وقتی به عقب نگاه می‌کرد، دید که الکسی و آنیا برای بالا رفتن از تپه‌ها سختی می‌گذرانند، اگرچه آنها آن را نشان ندادند. او تصمیم گرفت کمی استراحت کند: "آنها هنوز مسافت زیادی برای سفر داشتند، و رسیدن به مقصد خسته به نظر منطقی بود. او در دره ای کوچک که علف ها بلند و انبوه بود توقف کرد. بدون اینکه حرفی بزند، اما با سپاسگزاری. در چشمان آنها، دوقلوها داخل علف های نرم افتادند. نیک به اطراف نگاه کرد، اطراف دره را بررسی کرد، سپس در کنار آنها دراز کشید.
  
  
  
  او گفت: "حالا باید آرامش داشته باشی." "شما خواهید دید که هر چه طولانی تر این کار را انجام دهید، آسان تر می شود. عضلات شما باید به آن عادت کنند."
  
  
  
  آنیا نفس نفس زد: "آره." قانع کننده به نظر نمی رسید. نیک چشمانش را بست و زنگ داخلی را برای بیست دقیقه تنظیم کرد. علف ها به آرامی در نسیم ملایم حرکت می کردند و خورشید بر آنها می تابد. نیک نمی دانست چقدر خوابیده است، اما می دانست که حتی بیست دقیقه هم نگذشته بود که ناگهان از خواب بیدار شد. این ساعت زنگ دار داخلی او نبود، بلکه ششمین حس خطر بود که او را از خواب بیدار کرد. او بلافاصله برخاست و یک پیکر کوچک در حدود شش فوت را در مقابل خود دید که با علاقه آنها را تماشا می کرد. نیک حدس زد که پسری بین ده تا سیزده ساله است. وقتی نیک بلند شد، پسر دوید.
  
  
  
  یک نفرین! نیک فحش داد و از جا پرید.
  
  
  
  'کودک!' او دو دختر را صدا کرد. "عجله کن، منفجر کن! او نمی تواند فرار کند."
  
  
  
  آنها شروع به جستجوی او کردند، اما دیگر دیر شده بود. پسر ناپدید شد.
  
  
  
  نیک با عصبانیت خش خش کرد: «این بچه باید جایی اینجا باشد و ما باید او را پیدا کنیم. او باید آن طرف خط الراس باشد.
  
  
  
  نیک از روی یال دوید و به اطراف نگاه کرد. چشم‌هایش زیر برس و درخت‌ها را برای یافتن نشانه‌ای از حرکت برگ‌ها یا سایر حرکت‌های ناگهانی اسکن کرد، اما چیزی ندید. این کودک از کجا آمد و کجا به این ناگهانی ناپدید شد؟ این شیطان کوچولو منطقه را می شناخت، مطمئناً، وگرنه هرگز به این سرعت فرار نمی کرد. الکسی به سمت چپ خط الراس رسید و با شنیدن سوت آرام نیک او تقریباً از دید خارج شد. وقتی نیک به سمت او رفت و به مزرعه کوچکی در کنار یک درخت نارون بزرگ چینی اشاره کرد، روی خط الراس جمع شده بود. پشت خانه یک خوک‌خانه بزرگ با یک گله خوک‌های قهوه‌ای کوچک وجود داشت.
  
  
  
  نیک غرغر کرد: «باید همین باشد. "بیا این کار را انجام دهیم."
  
  
  
  آنیا گفت صبر کن. - او ما را دید، پس چی؟ او احتمالاً مثل ما شوکه شده بود. چرا ما فقط ادامه نمی دهیم؟ '
  
  
  
  نیک در حالی که چشمانش را ریز کرد، پاسخ داد: «به هیچ وجه. "همه در این کشور یک دزد بالقوه هستند. اگر او به مقامات محلی بگوید که سه غریبه را دیده است، احتمالاً بچه به اندازه پدرش در آن مزرعه در یک سال پول می گیرد."
  
  
  
  "آیا همه شما واقعاً آنقدر پارانوئید در غرب هستید؟" - آنیا کمی عصبانی پرسید. "آیا این اغراق نیست که یک کودک 12 ساله یا کوچکتر را دزد بخوانیم؟ و علاوه بر این، یک کودک آمریکایی اگر ببیند که سه چینی به طرز مشکوکی در خارج از پنتاگون پرسه می زنند، چه می کند؟
  
  
  
  نیک گفت: «فعلاً سیاست را کنار بگذاریم. "این کودک می تواند ماموریت و زندگی ما را به خطر بیندازد، و من نمی توانم این اجازه را بدهم. جان میلیون ها نفر در خطر است!"
  
  
  
  نیک بدون اینکه منتظر نظرات بیشتر باشد، به سمت مزرعه دوید. او شنید که آنیا و الکسی او را دنبال می کردند. بدون هیچ راه حلی، او وارد خانه شد و خود را در اتاق بزرگی دید که به عنوان اتاق نشیمن، اتاق خواب و آشپزخانه به طور همزمان عمل می کرد. تنها یک زن بود که بی‌پروا به او نگاه می‌کرد، بدون اینکه هیچ حالتی در چشمانش دیده شود.
  
  
  
  نیک در حالی که از کنار زن عبور می کرد و بقیه خانه را جست و جو می کرد، به آن دو دختر پارس کرد. اتاق‌های کوچکی که به اتاق بزرگ‌تر منتهی می‌شد خالی بودند، اما یکی از آنها دری بیرونی داشت که نیک می‌توانست انبار را از طریق آن ببیند. یک دقیقه بعد به اتاق نشیمن برگشت. پسر عبوس رو جلویش هل داد.
  
  
  
  "چه کسی دیگر اینجا زندگی می کند؟" او به زبان کانتونی پرسید.
  
  
  
  کودک به او گفت: "هیچ کس." نیک به او انگشت شست داد.
  
  
  
  او گفت: «تو کمی دروغگو هستی. _تو اتاق دیگه لباسای مردونه دیدم جوابمو بده وگرنه یه ضربه دیگه میخوری!
  
  
  
  'بگذار برود.'
  
  
  
  این زن بود که شروع به صحبت کرد. نیک بچه را آزاد کرد.
  
  
  
  او گفت: «شوهر من هم اینجا زندگی می‌کند.
  
  
  
  'او کجاست؟' - نیک با تندی پرسید.
  
  
  
  پسر فریاد زد: به او نگو.
  
  
  
  نیک موهایش را کشید و بچه از درد جیغ کشید. آنیا شک کرد. زن با ترس پاسخ داد: "او رفت." 'به سمت روستای.'
  
  
  
  'چه زمانی؟' - نیک پرسید و دوباره بچه را رها کرد.
  
  
  
  او گفت: چند دقیقه پیش.
  
  
  
  "پسر به تو گفت که ما را دیده و شوهرت برای گزارش رفت، نه؟" - گفت نیک.
  
  
  
  زن گفت: او مرد خوبی است. "کودک به مدرسه دولتی می رود. آنها به او می گویند که باید هر چیزی را که می بیند گزارش دهد. شوهرم نمی خواست برود، اما پسر تهدید کرد که به معلمانش می گوید."
  
  
  
  نیک گفت: «یک کودک نمونه. او زن را کاملاً باور نکرد. آنچه به کودک مربوط می شود ممکن است درست باشد، اما او شک نداشت که مرد نیز از یک انعام کوچک بدش نمی آید. "دهکده چقدر فاصله دارد؟" او درخواست کرد.
  
  
  
  "سه کیلومتر پایین تر از جاده."
  
  
  
  نیک به الکسی و آنیا گفت: "مواظب آنها باشید."
  
  
  
  نیک در حالی که در جاده می دوید فکر کرد دو مایل. زمان کافی برای رسیدن به مرد. او نمی دانست که تحت تعقیب است و عجله ای هم نداشت. جاده غبار آلود بود و نیک احساس کرد که ریه هایش پر شده است. در کنار جاده دوید. کمی کندتر بود، اما او می‌خواست ریه‌هایش را برای کاری که باید انجام می‌داد تمیز نگه دارد. او کشاورزي را ديد که از روي بلندي کوچکي در حدود پانصد گز جلوي او مي گذشت. مرد وقتی صدای قدم هایی را از پشت سرش شنید، برگشت و نیک دید که هیکل و شانه های پهنی دارد. و مهمتر از آن، قیطانی بزرگ و تیغی داشت.
  
  
  
  کشاورز با داس بلند شده به نیک نزدیک شد. نیک با استفاده از دانش محدود خود از زبان کانتونی، سعی کرد با آن مرد صحبت کند. او توانست روشن کند که می خواهد صحبت کند و نمی خواهد به آن شخص آسیب برساند. اما چهره صاف بی‌رحم دهقان در حالی که به جلو می‌رفت تغییری در حالتش نداد. به زودی برای نیک مشخص شد که این مرد فقط به پاداشی فکر می کند که اگر یکی از غریبه ها را زنده یا مرده به مقامات تحویل دهد. حالا کشاورز با سرعتی خیره کننده به جلو دوید و اجازه داد داسش در هوا سوت بزند. نیک خود را عقب کشید، اما داس نزدیک بود به شانه او برخورد کند. با سرعتی گربه مانند طفره رفت. مرد سرسختانه جلو رفت و نیک را مجبور به عقب نشینی کرد. او جرات استفاده از لوگر خود را نداشت. فقط خدا می داند که اگر یک گلوله شلیک شود چه اتفاقی می افتد. داس دوباره در هوا چرخید، این بار تیغ تیزش در فاصله یک میلی متری نیک به صورتش اصابت کرد. کشاورز اکنون با این سلاح وحشتناک دائماً در حال چمن زنی بود، انگار در حال بریدن علف بود و نیک مجبور شد عقب نشینی خود را رها کند. طول اسلحه به او اجازه پرتاب نمی داد. نیک متوجه شد که به عقب نگاه می‌کند، او را به زیر برس کنار جاده می‌برند، جایی که تبدیل به طعمه‌ای آسان می‌شود. او باید راهی برای قطع تاب های بی وقفه داس پیدا می کرد تا زیر آن شیرجه بزند.
  
  
  
  ناگهان روی یک زانو افتاد و مشتی گرد و غبار از جاده برداشت. در حالی که مرد به جلو می رفت، نیک در چشمانش خاک ریخت. کشاورز برای لحظه ای چشمانش را بست و حرکت داس متوقف شد. این تمام چیزی است که نیک نیاز دارد. مثل پلنگ زیر تیغه تیز فرو رفت، زانوهای مرد را گرفت و کشید تا به عقب بیفتد. داس روی زمین افتاد و اکنون نیک به او حمله کرد. مرد قوی بود و ماهیچه هایی مانند طناب از سال ها کار سخت در مزرعه داشت، اما بدون داس او چیزی بیش از یک مرد بزرگ و قوی نبود که نیک ده ها بار در زندگی خود شکست داده بود. مرد سخت مبارزه کرد و توانست بلند شود، اما سپس نیک به او دست راست داد و باعث شد که او سه بار روی محور خود بغلتد. نیک فکر کرد که کشاورز قبلاً آنجا را ترک کرده و آرام شده است که با دیدن مردی که به طرز وحشیانه‌ای سرش را تکان می‌دهد، روی یک شانه راست می‌شود و دوباره قیطانش را می‌گیرد، متعجب شد. نیک فکر کرد: «او خیلی سرسخت بود. قبل از اینکه مرد بتواند بایستد، نیک با پای راستش به دسته داسش لگد زد. تیغه فلزی مانند تله موش کوبیده بالا و پایین می‌رفت. فقط حالا موشی نبود، فقط گردن کشاورز و داس در آن گیر کرده بود. مرد برای یک لحظه چند صدای غرغر خفه کرد، سپس تمام شد. نیک با پنهان کردن بدن بی‌جان در میان بوته‌ها، فکر کرد: «این برای بهترین بود. هنوز باید او را می کشت. برگشت و به سمت مزرعه برگشت.
  
  
  
  الکسی و آنیا دست های زن را پشت سر او بستند و دست ها و پاهای پسر را بستند. وقتی او وارد شد هیچ سوالی نپرسیدند، فقط زن با نگاهی پرسشگرانه به او نگاه کرد که چهره گشادش در ورودی را پر کرده بود.
  
  
  
  او به طور مساوی گفت: «نمی‌توانیم اجازه دهیم دوباره این کار را انجام دهند.
  
  
  
  'بریدگی کوچک!' الکسی بود، اما همان افکار را در چشمان آنیا دید. آنها از پسر به نیک نگاه کردند و او دقیقاً می دانست که آنها به چه فکر می کنند. حداقل جان پسر را نجات دهید. او فقط یک کودک بود. صد میلیون زندگی به موفقیت ماموریت آنها بستگی داشت و این پسر کوچک تقریباً شانس آنها را از بین برد. غرایز مادرانه آنها ظاهر شد. لعنت به دل مادر، نیک به خودش لعنت فرستاد. او می‌دانست که برای هیچ زنی غیرممکن است که به طور کامل از شر او خلاص شود، اما موقعیت مناسبی برای مواجهه با او بود. او نیز علاقه ای به این زن و این که کودک برای کمک به آنجا بود، نداشت. او ترجیح می دهد اجازه دهد این کشاورز زنده بماند. این همه تقصیر یک احمق است که نیاز داشت دنیای غرب را از روی زمین محو کند. و چنین احمقی هایی در کشور خودش وجود داشتند، نیک این را به خوبی می دانست. متعصبان نفرت انگیزی که شرورهای سخت کوش فقیر را با یک مشت ایدئولوگ متوهم در پکن و کرملین متحد کردند. اینها مقصر واقعی بودند. این حرفه‌گرایان و دگماتیست‌های بیمار نه تنها اینجا هستند، بلکه در واشنگتن و پنتاگون نیز حضور دارند. این کشاورز قربانی هو کن شد. مرگ او می توانست جان میلیون ها نفر دیگر را نجات دهد. نیک باید در مورد این فکر کند. او از جنبه های کثیف کارش متنفر بود، اما راه حل دیگری نمی دید. اما این زن و این بچه... مغز نیک دنبال راه حلی می گشت. اگر می توانست آنها را پیدا کند، آنها را زنده می گذاشت.
  
  
  
  او دخترها را صدا زد و از آنها خواست چند سوال از مادرشان بپرسند. سپس پسر را گرفت و به بیرون برد. کودک را بلند کرد تا مستقیم در چشمانش نگاه کند و با لحنی که جای هیچ شک و شبهه ای باقی نمی گذاشت با او صحبت کرد.
  
  
  
  او به پسر گفت: «مادرت به همان سؤالات تو پاسخ می دهد. "اگر پاسخ های شما با پاسخ های مادرتان متفاوت باشد، هر دوی شما در عرض دو دقیقه خواهید مرد. آیا مرا درک می کنید؟"
  
  
  
  پسر سرش را تکان داد، نگاهش دیگر عبوس نبود. در چشمانش فقط ترس بود. در طول ساعت سیاست مدرسه، باید همان مزخرفاتی را که برخی معلمان آمریکایی در مورد روس ها و چینی ها می گویند، در مورد آمریکایی ها به او گفته اند. آنها به کودک می گفتند که همه آمریکایی ها موجوداتی ضعیف و منحط هستند. با استفاده از نمونه این غول خونسرد، این پسر پس از بازگشت به مدرسه حرفی برای گفتن به معلمان خود خواهد داشت.
  
  
  
  نیک گفت: "با دقت گوش کن، فقط حقیقت می تواند تو را نجات دهد." "چه کسی قرار است شما را اینجا ببیند؟"
  
  
  
  پسر پاسخ داد: فروشنده اهل روستا است.
  
  
  
  او کی خواهد آمد؟
  
  
  
  "در سه روز برای خرید خوک."
  
  
  
  "کس دیگه ای هست که زودتر بیاد؟ دوستانت یا چی؟"
  
  
  
  "نه، دوستان من تا شنبه نمی آیند. قسم می خورم."
  
  
  
  "در مورد دوستان پدر و مادرت چطور؟"
  
  
  
  آنها روز یکشنبه خواهند آمد.
  
  
  
  نیک پسر را روی زمین گذاشت و او را به داخل خانه برد. آنیا و الکسی منتظر بودند.
  
  
  
  الکسی گفت: "زن می گوید فقط یک مشتری می آید." "تاجر بازاری از روستا."
  
  
  
  'چه زمانی؟'
  
  
  
  'در سه روز. شنبه و یکشنبه دوستان پسر هم منتظر مهمان هستند. و خانه یک زیرزمین دارد.»
  
  
  
  بنابراین، پاسخ ها یکسان بود. نیک لحظه ای فکر کرد و بعد تصمیم گرفت. او گفت: "باشه. ما فقط باید از یک فرصت استفاده کنیم. آنها را محکم ببندید و در دهان خود بند بگذارید. ما آنها را در زیرزمین حبس می کنیم. سه روز دیگر آنها نمی توانند به ما آسیب برسانند. حتی اگر در عرض یک هفته پیدا شوند، حداکثر گرسنه خواهند بود.»
  
  
  
  نیک نظاره گر بود که دخترها به دستور او عمل می کردند. گاهی از حرفه خود متنفر بود.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 7
  
  
  
  
  
  
  
  
  نیک عصبانی و نگران بود. آنها تاکنون شکست های زیادی داشته اند. آنقدر که او دوست داشت نگذشته بود، و فکر می کرد تا کی می توانند به همین منوال ادامه دهند. آیا این یک فال بد بود - همه این شکست ها و پیشرفت ها در لبه پرتگاه؟ او خرافاتی نبود، اما بیشتر از آن عملیات‌هایی را می‌دید که اوضاع از بد به بدتر می‌رفت. نه اینکه اوضاع بدتر شود. چگونه می تواند بدتر شود وقتی شرایط دیگر امکان پذیر نیست؟ اما یک چیز او را بیشتر آزار می داد. آنها نه تنها از برنامه عقب مانده بودند، بلکه اگر هو کن عصبی می شد چه اتفاقی نمی افتاد؟ تا الان باید متوجه شده باشد که چیزی اشتباه است. تصور کنید اگر او تصمیم بگیرد برنامه خود را اجرا کند؟ موشک های او آماده پرتاب بودند. اگر می خواست، دنیای آزاد تنها چند دقیقه فرصت داشت تا به تاریخ خود بیافزاید. نیک تندتر راه رفت. این تنها کاری بود که او می توانست انجام دهد جز اینکه امیدوار بود به موقع برسد. در مسابقه خود با زمان در منطقه جنگلی، قبل از اینکه متوجه شود تقریباً به جاده رسیده بود. در آخرین لحظه رفت پشت بوته ها. روبروی او، نزدیک ساختمانی کم ارتفاع، ستونی از کامیون های ارتش چین بود. این ساختمان یک نوع ایستگاه تدارکاتی بود. سربازان با چیزهای تخت و پنکیک مانند در دست می آمدند و می رفتند. نیک فکر کرد: «احتمالاً کیک لوبیای خشک شده است. هر کامیون دو سرباز، یک راننده و یک ناوبر داشت. آنها احتمالاً سربازان را تعقیب می کردند یا به سادگی به جایی فرستاده شدند. اولین اتومبیل ها قبلاً شروع به دور شدن کرده اند.
  
  
  
  نیک زمزمه کرد: این آخرین ماشین است. "تا زمانی که او حرکت کند، کامیون های دیگر قبلاً آن تپه را دور زده اند. کمی مشکل است، اما ممکن است کار کند. علاوه بر این، ما زمان زیادی برای احتیاط کردن نداریم."
  
  
  
  دو دختر سری تکان دادند و چشمانشان برق می زد. نیک فکر کرد: «آنها از خطر الهام گرفته بودند. اما نه تنها به این دلیل، بلافاصله پس از آن با لبخندی بدبینانه فکر کرد. هنوز چیزی از این اتفاق نخواهد افتاد. با دور شدن آخرین کامیون ها، غرش موتورها همه صداها را خاموش کرد. دومی قبلاً بیکار بود که دو سرباز با دستان پر از کیک خشک شده از ساختمان بیرون آمدند. نیک و الکسی بی صدا از زیر برس ضربه زدند. مردان هرگز نمی توانند بگویند چه چیزی به آنها ضربه زده است. آنیا وارد ساختمان شد تا ببیند آیا فرد دیگری آنجاست یا خیر.
  
  
  
  اینطور نبود و او دوباره با کیک های خشک شده بیرون آمد. نیک جسد دو سرباز را به عقب کامیون برد. آنیا عقب نشست تا مطمئن شود که آنها گیر نخواهند کرد و الکسی به داخل کوپه راننده در کنار نیک رفت.
  
  
  
  "تا کی در ستون می مانیم؟" - الکسی پرسید و از یکی از نان های پهنی که آنیا از دریچه می داد، گاز گرفت.
  
  
  
  "تا زمانی که آنها در مسیر درست برای ما حرکت کنند. اگر آنها این کار را به اندازه کافی انجام دهند، ما خوش شانس خواهیم بود."
  
  
  
  در بیشتر روز، ستون به سمت جنوب حرکت می کرد. در ظهر، نیک تابلویی را دید: «تینتونگوای». این بدان معنی بود که آنها تنها چند مایل از راه آهن فاصله داشتند. ناگهان در یک انشعاب در جاده، ستون به سمت راست پیچید و به سمت شمال حرکت کرد.
  
  
  
  نیک گفت: «زمان آن فرا رسیده است که بیرون بیاییم. نیک به جلو نگاه کرد و دید که جاده با شیب تند بالا می رود، سپس دوباره با شیب تند پایین می آید. یک دریاچه باریک در دره وجود داشت.
  
  
  
  'اینجا!' - گفت نیک. "من می‌خواهم سرعتم را کم کنم. وقتی این را می‌گویم، شما بچه‌ها باید بپرید بیرون. توجه... باشه، حالا!" در حالی که دخترها از ماشین بیرون پریدند، نیک فرمان را به سمت راست چرخاند و منتظر ماند تا او احساس کرد چرخ‌های جلو از ماشین بیرون می‌روند، خاکریز، و سپس از کامیون بیرون پرید. هنگامی که صدای چلپ چلوپ کامیون در حال برخورد به آب در میان تپه‌ها طنین انداز شد، ستون متوقف شد. اما نیک و دوقلوها دویدند و از روی یک ماشین پریدند. خندق باریک و به زودی از دید دور شدند و در نزدیکی تپه ای کم ارتفاع استراحت کردند.
  
  
  
  نیک گفت: «دو روز طول کشید تا به اینجا برسیم. "زمان به دست آورده ایم، اما با بی احتیاطی خود آن را خراب نکنیم. من گمان می کنم که راه آهن آن طرف تپه است. یک قطار باری در روز دو بار در حرکت است؛ صبح و اوایل عصر. محاسبات درست است، قطار در جایی در همان نزدیکی توقف خواهد کرد تا مردان هو زن را تامین کند.
  
  
  
  آنها به لبه تپه خزیدند و نیک نتوانست از ردیف دوتایی ریل های براق احساس آرامش و رضایت کند. آن‌ها از تپه پایین رفتند و به سمت یک رخنمون صخره‌ای رفتند که پوشش عالی و سکوی دید را فراهم می‌کرد.
  
  
  
  آنها به سختی پنهان شده بودند که صدای غرش موتورها را شنیدند. سه موتورسوار در امتداد جاده در میان تپه ها هجوم آوردند و در ابری از گرد و غبار توقف کردند. آن‌ها لباس‌هایی شبیه پیراهن‌های معمولی ارتش چین می‌پوشیدند، اما در رنگ‌های متفاوت، شلوار آبی مایل به خاکستری و پیراهن‌های سفید شیری. موتیف موشک نارنجی بر روی ژاکت های یکنواخت و کلاه ایمنی موتورسیکلت آنها دیده می شد. نیک پیشنهاد کرد: «نیروهای ویژه هو کن». لب‌هایش جمع شد و به تماشای آن‌ها نشست، فلزیاب‌ها را بیرون آورد و شروع به بررسی جاده برای وجود مواد منفجره کرد.
  
  
  
  زمزمه آنیا الکسی را شنید.
  
  
  
  او با آنها موافقت کرد: "من هم آن را دوست ندارم." این بدان معناست که هو کان مطمئن است که من از افرادش فریب خورده ام. او نمی خواهد ریسک کند. من فرض می کنم که آنها خیلی زود آماده خواهند شد و اقداماتی را برای جلوگیری از خرابکاری انجام خواهند داد.
  
  
  
  نیک احساس کرد کف دستش خیس شده و آن ها را روی شلوارش پاک کرد. این تنش لحظه نبود، بلکه فکر چیزی بود که در پیش بود. طبق معمول، او بیش از آنچه که ناظر معمولی می توانست ببیند، می دید، او در مورد خطرات احتمالی که در پیش بود فکر می کرد. موتورسواران نشانه این بود که هو زن بسیار مراقب بود. این بدان معنی بود که نیک یکی از نقاط قوت خود را در بازی از دست داد - عنصر غافلگیری. او همچنین فکر می کرد که اتفاقات بعدی ممکن است باعث شود که از یکی از دستیاران فوق العاده خود دور شود. نه، شاید هر دو اگر لازم باشد، او می داند که تصمیمش باید چه باشد. ممکن بود آنها را از دست بدهند. خودش هم ممکنه از دست بره بقای دنیای جاهلی به این واقعیت ناخوشایند بستگی داشت.
  
  
  
  زمانی که موتورسواران بازرسی خود را به پایان رساندند، هوا دیگر تاریک شده بود. دو نفر از آنها شروع به گذاشتن مشعل در کنار جاده کردند و سومی در رادیو صحبت کرد. نیک از دور صدای روشن شدن موتورها را شنید و چند دقیقه بعد شش کامیون با تریلرهای M9T ظاهر شدند. چرخیدند و نزدیک ریل راه آهن توقف کردند. با خاموش شدن موتورهایشان، نیک صدای دیگری شنید که سکوت شب را شکست. این صدای سنگین یک لوکوموتیو بود که به آرامی نزدیک می شد. با نزدیک‌تر شدن نیک، در نور ضعیف شراره‌ها دید که لوکوموتیو نسخه چینی سانته فه 2-10-2 بزرگ است.
  
  
  
  ماشین عظیم متوقف شد و ابرهای عظیمی از غبار را به بیرون فرستاد که در نور مشعل سوسوزن شکل های عجیب و مبهم به خود گرفتند. جعبه ها، کارتن ها و کیسه ها اکنون به سرعت به کامیون های منتظر منتقل شدند. نیک اشاره کرد که آرد، برنج، حبوبات و سبزیجات. نزدیک ترین کامیون به قطار پر از گوشت گاو و خوک بود و به دنبال آن بسته هایی از گوشت خوک وجود داشت. سربازان زبده هو کان خوب غذا خوردند، این خیلی واضح بود. شاید پکن بیشترین مشکل را در یافتن راه حلی برای کمبود شدید مواد غذایی خود داشته باشد، اما نخبگان دولت مردمی همیشه به اندازه کافی غذا داشتند. اگر نیک در برنامه های خود موفق شود، باز هم می تواند در قالب کاهش اندک جمعیت در حل این مشکل سهیم باشد. او به سادگی نمی توانست برای دریافت قدردانی بماند. افراد هو کن به سرعت و کارآمد کار کردند و کل عملیات بیش از پانزده دقیقه طول نکشید. لوکوموتیو بلند شد، کامیون‌ها شروع به چرخیدن کردند و دور شدند و چراغ‌های هشدار حذف شدند. موتورسواران شروع به اسکورت کامیون ها کردند. آنیا نیک را به پهلو زد.
  
  
  
  او زمزمه کرد: "ما چاقو داریم." "شاید ما به اندازه تو ماهر نباشیم، نیک، اما ما کاملاً چابک هستیم. هر کدام از ما می توانیم یکی از موتورسوارانی که در حال عبور هستند را بکشیم. سپس می توانیم از موتور سیکلت آنها استفاده کنیم."
  
  
  
  نیک اخم کرد. او گفت: «البته آنها باید پس از بازگشت گزارش دهند. "فکر می کنی اگر آنها حاضر نشوند چه اتفاقی می افتد؟ آیا می خواهید برای هو کان یک تلگرام بفرستید که در حیاط خلوت او پنهان شده ایم؟"
  
  
  
  با وجود تاریکی، سرخی روی گونه های آنیا را دید. او قصد نداشت اینقدر خشن باشد. او دستیار ارزشمندی بود، اما او اکنون شکافی را در آموزش کشف کرد که در هر عامل کمونیستی آشکار بود. وقتی نوبت به عمل و خویشتن داری می رسید، عالی بودند. آنها شجاعت و پشتکار داشتند. اما آینده نگری، حتی در کوتاه مدت، اصلاً آنها را به ذائقه نکشید. با اطمینان به شانه اش زد.
  
  
  
  او به آرامی گفت: "بفرما، همه ما گاهی اوقات اشتباه می کنیم." ما راه آنها را ادامه خواهیم داد.»
  
  
  
  ردهای به جا مانده از لاستیک های کامیون های سنگین در جاده ناهموار و غبار آلود به وضوح قابل مشاهده بود. علاوه بر این، آنها تقریباً با هیچ دوراهی یا دوراهی در جاده مواجه نشدند. آنها تند راه می رفتند و تا حد امکان کمتر استراحت می کردند. نیک تخمین زد که آنها به طور متوسط حدود شش مایل در ساعت حرکت می کردند که سرعت بسیار خوبی بود. در ساعت چهار صبح، زمانی که آنها حدود 40 مایل را طی کردند، نیک شروع به کاهش سرعت کرد. پاهایش هر چقدر هم که عضلانی و ورزیده بودند شروع به خستگی کردند و چهره خسته الکسی و آنیا را دید. اما او همچنین به دلیل یک واقعیت مهم دیگر سرعت خود را کاهش داد. آن حس فراحساس فراگیر که بخشی از عامل N3 بود شروع به ارسال سیگنال کرد. اگر محاسبات نیک درست بود، باید به دامنه هو کان نزدیک می‌شدند، و حالا او با غلظت یک سگ خونی دنبال یک عطر، مسیرها را بررسی کرد. ناگهان ایستاد و روی یک زانو افتاد. الکسی و آنیا کنار او روی زمین افتادند.
  
  
  
  الکسی نفس نفس زد: پاهای من. "دیگر نمی توانم این را تحمل کنم، نمی توانم اینقدر طول بکشم، نیک."
  
  
  
  او با اشاره به جاده گفت: «این هم لازم نیست. ریل ماشین ناگهان متوقف شد. آنها به وضوح نابود شدند.
  
  
  
  "چه مفهومی داره؟" الکس پرسید. آنها نمی توانند به سادگی ناپدید شوند.
  
  
  
  نیک پاسخ داد: «نه، اما آنها اینجا توقف کردند و ردپای خود را پوشانیدند.» این فقط یک معنی می تواند داشته باشد. حتماً یک ایست بازرسی در این اطراف وجود دارد! نیک تا لبه جاده رفت و افتاد، روی زمین پرید و به دخترها اشاره کرد که همین کار را انجام دهند. دسی متر به دسی متر به جلو خزید و چشمانش درختان دو طرف جاده را در جست و جوی شیئی که به دنبالش بود می نگشت. بالاخره دید. دو درخت کوچک، درست روبروی هم. نگاهش به پایین تنه نزدیکترین آن لغزید تا اینکه یک وسیله فلزی کوچک و گرد با ارتفاع حدود سه فوت دید. روی درخت روبروی همان شیء در همان ارتفاع وجود داشت. الکسی و آنیا هم اکنون چشم الکترونیکی را دیدند. وقتی به درخت نزدیک شد، نخ نازکی را دید که به سمت پایه پایین می رفت. دیگر شکی نبود. این کمربند دفاعی بیرونی منطقه هو کن بود.
  
  
  
  چشم الکترونیکی خوب بود، بهتر از نگهبانان مسلحی بود که می‌توانستند شناسایی شوند و احتمالاً غرق شوند. هر کس وارد جاده شد و خارج از برنامه قرار گرفت زنگ هشدار را به صدا در آورد. آنها می توانستند بدون مانع از چشم برق عبور کنند و بیشتر به منطقه نفوذ کنند، اما بدون شک پست های بازرسی بیشتری در پایین خط وجود داشت، و در نهایت نگهبانان مسلح یا شاید گشت زنی وجود داشت. علاوه بر این، خورشید به زودی طلوع می کرد و آنها باید برای آن روز سرپناهی پیدا می کردند.
  
  
  
  آنها دیگر نتوانستند به سفر خود ادامه دهند و به جنگل رفتند. جنگل بسیار رشد کرده بود و نیک از این بابت خوشحال بود. این بدان معنا بود که آنها قرار نبود سریع حرکت کنند، اما از طرفی پوشش خوبی به آنها می داد. وقتی سرانجام به بالای تپه شیب دار رسیدند، در نور کم نور طلوع فجر، مجموعه هو کان را در جلوی خود دیدند.
  
  
  
  واقع در دشتی که توسط تپه های کم ارتفاع احاطه شده است، در نگاه اول مانند یک زمین فوتبال غول پیکر به نظر می رسید. فقط این زمین فوتبال با دو ردیف سیم خاردار احاطه شده بود. در مرکز، فرو رفته در زمین، پرتابگرها به وضوح قابل مشاهده بودند. از جایی که در زیر برس پنهان شده بودند، می‌توانستند سرهای نازک نوک تیز موشک‌ها را ببینند، هفت موشک هسته‌ای مرگبار که می‌توانستند توازن قدرت در جهان را در یک لحظه تغییر دهند. نیک که در میان انبوه ها دراز کشیده بود، منطقه را در نور افزایش یافته بررسی کرد. پرتابگرها البته بتنی بودند، اما او متوجه شد که دیوارهای بتنی هیچ کجا بیش از بیست متر طول ندارند. اگر می توانست بمب ها را در اطراف لبه ها دفن کند، کافی بود. با این حال، فاصله بین پرتابگرها حداقل صد متر بود که به این معنی بود که او برای قرار دادن مواد منفجره به زمان و شانس زیادی نیاز دارد. و نیک روی زمان و شانس زیادی حساب نکرد. از برنامه های مختلفی که در مورد آنها فکر کرده بود، توانست بیشتر آنها را بنویسد. هر چه مدت طولانی تری آن منطقه را مطالعه می کرد، این واقعیت ناخوشایند برای او آشکارتر می شد.
  
  
  
  او فکر می‌کرد که می‌تواند در نیمه‌شب به کمپ نفوذ کند، شاید با پوشیدن یک یونیفرم عاریه‌ای، و از چاشنی‌ها استفاده کند. ولی بهتره فراموشش کنه در هر پرتابگر سه سرباز مسلح حضور داشتند، بدون احتساب پست های نگهبانی در امتداد سیم خاردار.
  
  
  
  در طرف دیگر محوطه یک ورودی اصلی چوبی گسترده بود و درست زیر آن سوراخ کوچکتری در سیم خاردار وجود داشت. سربازی در امتداد گذرگاهی به عرض حدود سه فوت نگهبانی می‌داد. اما مشکل او نبود. مشکل امنیت داخل حصار بود. روبروی سکوی پرتاب سمت راست، یک ساختمان چوبی بلند قرار داشت که احتمالاً برای پرسنل امنیتی بود. در همان سمت چندین ساختمان بتنی و سنگی با آنتن، رادار، تجهیزات اندازه گیری هواشناسی و فرستنده روی پشت بام قرار داشت. قرار بود اینجا مقر باشد. یکی از اولین پرتوهای خورشید به شدت منعکس شد، و نیک به تپه های روبروی آنها در طرف دیگر منطقه محصور شده به آن سوی خیابان نگاه کرد. در بالای تپه یک خانه بزرگ با یک پنجره شیشه‌ای کروی بزرگ قرار داشت که از تمام نما عبور می‌کرد و نور خورشید را منعکس می‌کرد. قسمت پایین خانه شبیه یک ویلای مدرن به نظر می رسید، اما طبقه دوم و سقف آن به سبک بتکده معمولی معماری سنتی چین ساخته شده بود. نیک فکر کرد: «احتمالاً از این خانه می شد کل مجموعه را به وضوح دید و به همین دلیل آن را آنجا گذاشتند.
  
  
  
  نیک از نظر ذهنی تمام جزئیات را بررسی کرد. انگار روی یک فیلم حساس همه جزئیات در مغزش در قسمت هایی ثبت شده بود: تعداد ورودی ها، موقعیت سربازان، فاصله سیم خاردار تا ردیف اول پرتابگرها و صدها جزئیات دیگر. کل چیدمان مجموعه برای نیک واضح و منطقی بود. به جز یکی دیسک های فلزی تخت در زمین در تمام طول سیم خاردار قابل مشاهده بود. . آنها حلقه ای را در اطراف کل مجموعه تشکیل دادند، فاصله بین آنها حدود دو متر بود. الکسی و آنیا نیز نتوانستند این اشیاء عجیب را شناسایی کنند.
  
  
  
  آنیا به نیک گفت: «من هرگز چنین چیزی ندیده بودم. 'تو در مورد آن چه فکر می کنی؟'
  
  
  
  نیک پاسخ داد: نمی دانم. "به نظر نمی رسد که به بیرون بچسبند و فلزی هستند."
  
  
  
  الکسی خاطرنشان کرد: "این می تواند هر چیزی باشد." شاید یک سیستم زهکشی یا شاید یک قسمت زیرزمینی وجود داشته باشد که ما نمی توانیم آن را ببینیم، و آن ها بالای ستون های فلزی هستند."
  
  
  
  نیک گفت: «بله، گزینه‌های زیادی وجود دارد، اما من حداقل به یک چیز توجه کردم. هیچ‌کس از آنها عبور نمی‌کند. همه از آنها دوری می کنند. این برای ما کافی است. ما هم باید همین کار را بکنیم."
  
  
  
  "شاید زنگ خطر باشد؟" - آنیا پیشنهاد داد. "اگر پا روی آنها بگذاری ممکن است زنگ خطر ایجاد کنند."
  
  
  
  نیک اعتراف کرد که ممکن است، اما چیزی باعث شد که احساس کند این کار به این راحتی نیست. در هر صورت باید از مواردی مانند طاعون اجتناب کنند.
  
  
  
  کاری از دستشان برنمی آمد تا زمانی که هوا تاریک شد و هر سه به خواب نیاز داشتند. علاوه بر این، نیک از پنجره عکس خانه روبروی خیابان اذیت شد. اگرچه او می دانست که آنها در زیر درختان غلیظ نامرئی هستند، اما به شدت مشکوک بود که پشته از داخل خانه از طریق دوربین دوچشمی به دقت زیر نظر گرفته می شود. آنها با احتیاط دوباره از شیب خزیدند. آنها باید جایی را پیدا کنند که بتوانند آرام بخوابند. نیک در نیمه راه تپه، غار کوچکی با دهانه کوچکی پیدا کرد که به اندازه کافی بزرگ بود که یک نفر از آن عبور کند. وقتی به داخل رفتند، پناهگاه بسیار بزرگ بود. مرطوب بود و بوی ادرار حیوانات می داد، اما بی خطر بود. او مطمئن بود که الکسی و آنیا آنقدر خسته هستند که به ناراحتی اهمیت دهند و خدا را شکر هنوز هم عالی بود. وقتی داخل شدند، دخترها بلافاصله از هم جدا شدند. نیک به پشت دراز کرد و دستانش را زیر سرش گذاشت.
  
  
  
  در کمال تعجب، ناگهان دو سر روی سینه و دو بدن نرم و گرم روی دنده هایش احساس کرد. الکسی یک پایش را روی پایش رد کرد و آنیا خود را در گودی شانه او دفن کرد. آنیا تقریباً فوراً به خواب رفت. نیک احساس کرد که الکسی هنوز بیدار است.
  
  
  
  "به من بگو، نیک؟" او خواب آلود زمزمه کرد.
  
  
  
  "چی باید بهت بگم؟"
  
  
  
  "زندگی در روستای گرینویچ چگونه است؟" - رویایی به نظر می رسید. "زندگی در آمریکا چگونه است؟ آیا دختران زیادی در آنجا هستند؟ رقص زیاد؟
  
  
  
  هنوز در فکر جواب بود که دید او خوابش برده است. آن دو دختر را با هر دو دست به سمت خود در آغوش گرفت. سینه‌هایشان مثل یک پتوی گرم و نرم بود. او با این فکر که اگر آنقدر خسته نبودند چه اتفاقی می افتاد خندید. اما فردا باید سخت باشد. او باید تصمیمات زیادی بگیرد و هیچ یک از آنها خیلی خوشایند نخواهد بود.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 8
  
  
  
  
  
  
  
  
  نیک اول از خواب بیدار شد. چند ساعت قبل، وقتی گوش های حساسش صدای گشتی را از دور شنید، او هم از خواب بیدار شده بود. پنهان دراز کشید و وقتی صداها خاموش شد دوباره به خواب رفت. اما اکنون او دراز شد و دوقلوها نیز سر خود را بالای سینه او بلند کردند.
  
  
  
  نیک گفت: «صبح بخیر»، اگرچه بعد از ظهر خوب بود.
  
  
  
  الکسی با تکان دادن موهای بلوند کوتاهش مانند سگی که بعد از شنا آب را تکان می دهد، پاسخ داد: صبح بخیر.
  
  
  
  نیک گفت: "من می روم بیرون تا نگاهی بیندازم." اگر پنج دقیقه دیگر چیزی نمی شنوید، شما هم بیایید.»
  
  
  
  نیک از سوراخ باریک بیرون رفت. او تلاش می کرد تا چشمانش را با نور روشن روز تنظیم کند. او فقط صداهای جنگل را شنید و ایستاد. آنها می توانند تا پاسی از شب روی خط الراس باشند.
  
  
  
  فقط حالا نیک متوجه شد که جنگل واقعا چقدر زیباست. او به پیچ امین الدوله، به گل‌های قرمز زیبای هیبیسکوس، و به دنباله‌ی فورسیتیای طلایی که از میان درختان سرسبز می‌گذرد، نگاه کرد. نیک فکر کرد: «چه تضاد.» اینجا مکانی آرام و ایده آل است و در طرف دیگر تپه هفت سلاح مرگبار وجود دارد که آماده نابودی زندگی میلیون ها نفر هستند.
  
  
  
  صدای آب روان را شنید و نهر کوچکی را پشت غار یافت. او تصمیم گرفت در آب خنک بشوید و اصلاح کند. او همیشه هنگام اصلاح احساس بهتری داشت. لباس هایش را در آورد و در آب یخی شنا کرد. هنگامی که او تازه تراشیده بود، آنیا و الکسی را که با احتیاط از میان بوته ها در جستجوی او می گذشتند. برای آنها دست تکان داد و آنها با جیغ های تسکین سرکوب شده به سمت او هجوم آوردند. آنها بلافاصله از نیک پیروی کردند در حالی که او بدنهای برهنه آنها را در حالی که در آب حمام می کردند بررسی می کرد. روی چمن‌ها دراز کشیده بود و از زیبایی پاک و بی‌گناه آنها لذت می‌برد. او متعجب بود که اگر کاری را انجام دهد که در حال حاضر راحت تر است، چه کاری انجام می دهند. او مشکوک بود که آنها از این موضوع سوء استفاده خواهند کرد.
  
  
  
  اما او همچنین می‌دانست که بدون در نظر گرفتن تصمیم‌های مهمی که باید از پیش بگیرد، این کار را انجام نخواهد داد. آنها در مورد این لحظه و معنایی که ممکن است برای آنها داشته باشد صحبت نکردند و نیازی به این کار نبود. آنها می دانستند که او در صورت لزوم از قربانی کردن آنها دریغ نخواهد کرد. به همین دلیل او به این وظیفه محول شد.
  
  
  
  نیک از نگاه کردن به دختران دست کشید و افکارش را روی آنچه در پیش بود متمرکز کرد. او منظره منطقه ای را که همین چند ساعت پیش با دقت مطالعه کرده بود به یاد آورد. او به طور فزاینده ای احساس اطمینان می کرد که تمام برنامه هایی که امیدوار بود در شرایط فعلی استفاده کند کاملاً بی فایده هستند. او باید دوباره بداهه بسازد. لعنتی، حتی یک دیوار سنگی آبرومند دور مجموعه وجود نداشت. اگر اینطور بود، حداقل می توانستند بدون توجه به آنها نزدیک شوند. او به فکر فرستادن آنیا و الکسی به اسارت افتاد. بعداً، او خودش می‌خواهد به قلمرو حمله کند و شرط می‌بندد که هو زن کمتر مراقب باشد. اما حالا که وضعیت روی زمین، نگهبانان هر پرتابگر را دید، متوجه شد که این کار کمک زیادی به او نمی کند. مشکل بسیار پیچیده تر بود. ابتدا باید به یک حصار سیم خاردار نزدیک می شدند. سپس آنها باید بر این حصار غلبه می کردند، سپس مدت زیادی طول کشید تا بمب ها را دفن کنند. حالا که هر پرتابگر جداگانه کنترل می شد، فقط یک گزینه باقی می ماند. آنها باید همزمان توجه همه سربازان را منحرف کنند.
  
  
  
  آنیا و الکسی خود را خشک کردند، لباس پوشیدند و با او نشستند. بدون اینکه حرفی بزنند، غیب شدن خورشید را در پشت تپه تماشا کردند. وقت عمل است. نیک شروع به خزیدن با احتیاط از تپه کرد و به خانه ای فکر کرد که پنجره بزرگ آن طرف دیگر بود. در بالای تپه، پایگاه را بررسی کردند که به چشم‌انداز وسیعی از فعالیت تبدیل شده بود. تکنسین، مکانیک و سرباز همه جا حضور داشتند. دو موشک مورد بررسی قرار گرفت.
  
  
  
  نیک امیدوار بود چیزی بیابد که کار آنها را آسان کند. اما هیچ چیز و اصلاً هیچ چیز وجود نداشت. سخت خواهد بود، حتی لعنتی سخت. یک نفرین! با صدای بلند فحش داد دخترها با تعجب به بالا نگاه کردند. "کاش می دانستم آن دیسک های گرد لعنتی برای چیست." مهم نیست چقدر به آنها نگاه می کرد، سطح صاف و صیقلی آنها چیزی از بین نمی برد. همانطور که آنیا اشاره کرد، آنها واقعاً می توانند بخشی از سیستم هشدار باشند. اما هنوز چیزی وجود داشت که او را آزار می داد، بسیار نگران بود. اما آنها فقط باید عدم اطمینان را بپذیرند و سعی کنند از این چیزها دور بمانند، او تصمیم گرفت.
  
  
  
  نیک گفت: «ما باید حواس آنها را پرت کنیم. یکی از شما باید به طرف دیگر تأسیسات برود و توجه را جلب کند. این تنها شانس ما برای ورود و تنها فرصت ما برای کار گذاشتن بمب است. ما باید به اندازه کافی حواس آنها را پرت کنیم تا کار را انجام دهیم."
  
  
  
  در همان لحظه گفتند: «من می روم. اما آنیا کسری زودتر بود. نیک مجبور نبود آنچه را که هر سه قبلا می دانستند تکرار کند. هر کس توجه خود را جلب می کرد از مرگ او مطمئن بود. یا، حداقل، لزوماً دستگیر شدن، که فقط به معنای توقف اعدام است. اگر همه چیز خوب پیش برود او و الکسی فرصت فرار خواهند داشت. به آنیا نگاه کرد. هیچ چیز روی صورتش نبود و با حالتی سرد و بی تفاوت نگاهش را برگرداند. زیر لب فحش می داد و آرزو می کرد که راه دیگری باشد. اما او آنجا نبود.
  
  
  
  او به او گفت: "من مقداری پودر انفجاری دارم که می توانید از آن استفاده کنید." همراه با برتا شما، باید اثر مطلوب را داشته باشد.
  
  
  
  او با لبخند پاسخ داد: "من می توانم آتش بازی های بیشتری درست کنم." "من چیزی دارم که آنها را آزار می دهد."
  
  
  
  بلوزش را بالا کشید و کمربند چرمی را دور کمرش پیچید. او جعبه ای از توپ های گرد کوچک را بیرون آورد. قرمز و سفید. هر گلوله یک سنجاق کوچک از آن بیرون زده بود. اگر این نبود، نیک قسم می خورد که آنها آرامبخش یا قرص سردرد هستند. چیزها بودند.
  
  
  
  آنیا گفت: "هر یک از این گلوله ها معادل دو نارنجک دستی است." پین عامل احتراق است. آنها تقریباً بر اساس همان اصل یک نارنجک دستی کار می کنند، اما از عناصر فرااورانی فشرده ساخته شده اند. می بینید، نیک کارتر، ما چند اسباب بازی میکروشیمی خوب دیگر نیز داریم.
  
  
  
  نیک لبخند زد: «از این بابت خوشحالم، باور کن.» از این به بعد ما به صورت انفرادی عمل خواهیم کرد. وقتی همه چیز تمام شد، اینجا جمع می شویم. امیدوارم هر سه ما آنجا باشیم."
  
  
  
  آنیا بلند شد. او گفت: "حدود یک ساعت طول می کشد تا به طرف دیگر برسم." "تا آن موقع هوا تاریک خواهد شد."
  
  
  
  دوقلوها نگاهی رد و بدل کردند، برای مدت کوتاهی یکدیگر را در آغوش گرفتند، سپس آنیا برگشت و رفت.
  
  
  
  
  نیک به آرامی به دنبال او صدا زد: "موفق باشی، آنیا." او بدون اینکه به عقب نگاه کند پاسخ داد: «ممنون، نیک کارتر».
  
  
  
  نیک و الکسی او را تماشا کردند تا جایی که شاخ و برگ ها او را بلعیدند و سپس خود را در بوته ها راحت کردند. نیک به دروازه چوبی کوچکی در حصار اشاره کرد. یک انبار چوبی داخل آن بود. یک سرباز تنها جلوی در ورودی ایستاده بود.
  
  
  
  نیک گفت: "اولین هدف ما او است." "ما او را شکست خواهیم داد، سپس از دروازه عبور می کنیم و منتظر آتش بازی آنیا خواهیم بود."
  
  
  
  هوا به سرعت تاریک شد و نیک با احتیاط از تپه به سمت دروازه رفت. خوشبختانه تپه کاملاً پوشیده شده بود و وقتی آنها پایین آمدند، نگهبان تنها پنج متر با آن فاصله داشت. نیک از قبل رکاب را در کف دست خود داشت و فلز سرد و بی احساس او را آرام می کرد و به او یادآوری می کرد که او اکنون باید چیزی بیش از امتداد تیغه انسانی باشد.
  
  
  
  خوشبختانه سرباز تفنگ خود را در جعبه ای حمل می کرد تا با برخورد به زمین نخورد. نیک نمی خواست کمپ را زودتر از موعد به هم بزند. کفش رکابی را آزادانه در دستش گرفت و سعی کرد زیاد فشار نیاورد. او باید اولین بار به سرباز ضربه بزند. اگر او این فرصت را از دست می داد، تمام نقشه اش همین جا در همان جا دود می شد. سرباز به سمت راست دروازه چوبی رفت، درست جلوی تیر چوبی ایستاد، چرخید، به طرف دیگر رفت و ایستاد تا دوباره نوبت خود را بگیرد. سپس رکاب به هوا پرواز کرد. گلوی سرباز را سوراخ کرد و او را به درخت دروازه چسباند.
  
  
  
  نیک و الکسی در کمتر از نیم ثانیه در کنار او بودند. نیک رکابش را بیرون آورد و مرد را روی زمین گذاشت، در حالی که دختر دستش را به تفنگ برد.
  
  
  
  نیک کوتاه گفت: "کت و کلاه خود را بپوش." "این به شما کمک می کند تا در هیاهو زیاد متمایز نشوید. یک تفنگ هم بیاورید. و به یاد داشته باشید که از آن دیسک های گرد لعنتی دوری کنید."
  
  
  
  الکسی برای لحظه ای آماده بود که نیک جسد را در بوته ها پنهان کرد. او قبلاً در آن طرف حصار، در سایه انبار ایستاده بود. نیک لوله ای از کرم موبر را بیرون آورد و شروع به جدا کردن آن کرد. او سه دیسک گرد نازک به الکسی داد و چهار دیسک را برای خودش نگه داشت.
  
  
  
  او به او گفت: "شما سه تاسیسات در نزدیکی ماین خواهید کرد." "لباس‌هایتان شما را متمایز نمی‌کند. به یاد داشته باشید، فقط باید آنها را به زیر زمین فشار دهید. زمین به اندازه‌ای نرم است که می‌توانید سوراخ کوچکی حفر کنید و این چیز را در آن قرار دهید."
  
  
  
  از روی عادت، زمانی که اولین انفجار در سراسر منطقه طنین انداز شد، نیک اردک زد. او از سمت راست آن طرف زمین آمد. انفجار دوم به زودی رخ داد، سپس انفجار سوم تقریباً در مرکز سایت. آنیا احتمالاً داشت به این طرف و آن طرف می دوید و بمب ها را پرتاب می کرد و درست می گفت، آنها کاملاً قدرتمند بودند. حالا یک انفجار در سمت چپ بود. او همه کارها را به درستی انجام داد، صدای آن مانند یک حمله خمپاره ای بود، و عواقب آن همان طور بود که نیک امیدوار بود. سربازان مسلح از پادگان بیرون ریختند و نگهبانان محل پرتاب به سمت حصار سیم خاردار دویدند و شروع به تیراندازی بی رویه به سمتی کردند که گمان می کردند دشمن در حال حرکت است.
  
  
  
  بیایید عمل کنیم! - نیک هیس کرد. او ایستاد و نگاه کرد که الکسی با سر پایین به سمت فرود به سمت دورترین شی دوید تا بتواند به دروازه برگردد. اکنون نیک، در حالی که ویلهلمینا در دست راستش بود، به سمت اولین از چهار تاسیساتی که باید از آن مراقبت می کرد، دوید. او لوگر را روی زمین کنار خود گذاشت و اولین چاشنی را دفن کرد. حالا نوبت دومی بود و به سرعت سومی را دنبال کرد. همه چیز به آرامی و تقریباً دیوانه وار به راحتی پیش رفت، زیرا آنیا به بمباران قسمت شمالی مجتمع با مینی بمب های شیطانی خود ادامه داد. نیک دید که گروهی از سربازان اکنون با عجله از دروازه اصلی بیرون می آیند تا مهاجمان را شکار کنند. هنگامی که نیک به ایستگاه چهارم رسید، دو سرباز در دروازه اصلی چرخیدند و یک چهره ناشناس را دیدند که در لبه سیمانی پرتابگر زانو زده بود. قبل از اینکه آنها بتوانند هدف را بگیرند، ویلهلمینا دو بار شلیک کرده بود و دو سرباز روی زمین افتادند. چند سرباز اطرافشان که البته نمی دانستند تیرها از سمت جنگل نمی آید، روی زمین افتادند. نیک آخرین چاشنی را تنظیم کرد و به سمت دروازه برگشت. او سعی کرد الکسی را در گیرودار چهره های یونیفرم پوش قرار دهد، اما غیرممکن بود. ناگهان صدایی از بلندگو به گوش رسید و نیک شنید که چینی ها به آنها دستور دادند ماسک ضد گاز بزنند. تمام تلاشش را می کرد که بلند نخندد. این حمله واقعاً آنها را ترساند. یا هو کان از آن دسته افرادی بود که ریسک نمی کرد. پس از آن بود که نیک به معنای دیسک های فلزی مرموز پی برد. لبخند روی صورتش به سرعت محو شد.
  
  
  
  او ابتدا صدای بی صدا موتورهای الکتریکی را شنید، سپس دیسک ها را دید که مستقیماً روی لوله های فلزی به هوا بلند می شوند. آنها در ارتفاع حدود سه یا چهار متری توقف کردند و نیک دید که دیسک ها بالای یک مخزن گرد کوچک را تشکیل می دهند که چندین نازل در چهار جهت مختلف از پایین بیرون زده است. نیک از هر نازل، یک ابر خاکستری کوچک را دید و با صدای خش خش ممتد، کل محوطه مجموعه را یک پتوی مرگبار پوشانده بود. نیک گاز را دید که در آن سوی حصار، در دایره ای که روز به روز عریض می شد، پخش می شد.
  
  
  
  نیک سعی کرد در حالی که می دوید دهانش را با دستمال بپوشاند، اما بی فایده بود. گاز خیلی سریع جریان داشت. حس بویایی او به او گفت که این گازی است که روی ریه‌های شما اثر می‌کند و فقط به طور موقت شما را مست می‌کند، احتمالاً بر اساس فسژن. سرش شروع به چرخیدن کرد و ریه‌هایش احساس می‌کردند که می‌ترکند. او فکر کرد: "لعنتی آنها از گازهای کشنده استفاده نکردند." آنها همیشه بیش از حد در هوا می ماندند تا قربانیان بازجویی شوند. حالا چشمانش ابری شده بود و در حالی که سعی می‌کرد جلو برود، تنها چیزی که در مقابلش می‌دید سایه‌های ضعیف و مبهم بود: یک یونیفرم سفید و جا سیگارهای عجیب. می خواست به سمت سایه بدود، دست هایش را بالا برد، اما بدنش سربی به نظر می رسید و درد سوزشی در سینه اش احساس می کرد. سایه ها و رنگ ها محو شدند، همه چیز شسته شد و او فرو ریخت.
  
  
  
  الکسی سقوط نیک را دید و او سعی کرد جهت را تغییر دهد، اما گاز همچنان بیشتر و بیشتر به هوا نفوذ می کرد. دهانی پلاستیکی کلاه ایمنی کمی کمک کرد و اگرچه او شروع به احساس تنش در ریه های خود کرد، اما بدنش همچنان کار می کرد. او مکث کرد و سعی کرد تصمیم بگیرد که نیک را نجات دهد یا فرار کند. فکر کرد اگر می توانست از پشت حصار بیرون بیاید، شاید بتواند بعداً برگردد و سعی کند به نیک کمک کند تا فرار کند. اکنون سربازان زیادی در اطراف او بودند که بدن او را که دیگر هیچ مقاومتی نشان ندادند، بلند کردند و بردند. الکسی لحظه ای ایستاد، سعی کرد نفس عمیقی نکشد، سپس به سمت دروازه چوبی دوید. او که مانند همه سربازان دیگر لباس پوشیده بود، در میان افراد دیگری که در میدان به این سو و آن سو می دویدند، متمایز نبود. او خود را به دروازه رساند، اما اکنون گاز از کلاه خود عبور می کرد و نفس هایش به طور فزاینده ای دردناک می شد. روی لبه دروازه افتاد و به زانو افتاد. اکنون کلاه ایمنی شبیه یک جلیقه است که مانع از نفس کشیدن او می شود. آن را از روی سرش کشید و از روی خود پرت کرد. او توانست بلند شود و سعی کند نفسش را حبس کند. اما او مجبور شد سرفه کند که باعث شد گاز بیشتری قورت دهد. دراز شد و در دروازه دراز کشید.
  
  
  
  از طرفی پشت نرده، آنیا گاز را دید که بیرون می آید. او تمام بمب‌هایش را مصرف کرد و وقتی دید افرادی که ماسک‌های ضد گاز پوشیده بودند در حال خزیدن بیرون بودند، به جنگل پناه برد. سربازان او را محاصره کردند و او شروع به احساس اثرات گاز کرد. اگر او بتواند بر یکی از سربازان غلبه کند و ماسک گاز او را بردارید، فرصتی برای فرار خواهد داشت. آنیا به شدت منتظر بود و به صداهای سربازانی که به طور سیستماتیک جنگل را جستجو می کردند گوش می داد. پنج متر از هم جدا شدند و از دو طرف به او نزدیک و نزدیکتر شدند. همانطور که به جلو می خزید، متعجب بود که نیک و الکسی چگونه از ماشین پیاده می شدند. آیا آنها قبل از رها شدن گاز و سرنگ می توانستند فرار کنند؟ سپس سربازی را دید که به او نزدیک می شود و با احتیاط زیر برس را با تفنگ می شکند. چاقو را از غلافش در کمرش بیرون کشید و دسته سنگینش را محکم گرفت. حالا او در دسترس او بود. یک ضربه سریع چاقوی او - و ماسک گاز در دستان او خواهد بود. اگر او ماسک گاز زده بود، می‌توانست به لبه جنگل بازگردد، جایی که گاز خفه‌کننده غلیظ‌تر بود و زیر برس چگالی کمتری داشت. سپس می‌توانست به سرعت به طرف دیگر مجتمع بدود و سپس از تپه بالا برود، جایی که بتواند پوشش بهتری پیدا کند.
  
  
  
  آنیا پرید. خیلی دیر، او احساس کرد که یک ریشه درخت در اطراف مچ پایش وجود دارد و او را در خود فرو می برد و او را به زمین می زند. در آن لحظه او سربازی را دید که لوله سنگین تفنگ خود را تکان می داد. هزاران ستاره سرخ و سفید در خواب منفجر شدند. آنها مثل ترقه بیرون رفتند و او از هوش رفت.
  
  
  
  
  
  اولین چیزی که نیک احساس کرد، احساس سوزن سوزن شدن و سردی روی پوستش بود. سپس احساس سوزش در چشم ناشی از نور سوزان. عجیب بود، این نور درخشان، چون هنوز چشمانش را باز نکرده بود. آنها را به زحمت باز کرد و رطوبت پلک هایش را پاک کرد. هنگامی که او توانست خود را روی آرنج خود نگه دارد، اتاق بزرگ طرح کلی تری به خود گرفت. نور روشنی روشن شد و ارقام ظاهر شدند. مجبور شد دوباره رطوبت چشم هایش را پاک کند و حالا احساس کرد که پوستش گزگز می کند. او کاملا برهنه بود و روی تخت دراز کشیده بود. در مقابل او، دو تخت دیگر را دید که بدن برهنه آنیا و الکسی روی آنها قرار داشت. آنها هوشیار بودند و نیک پاهایش را روی لبه تخت تکان داد و نشست.
  
  
  
  به عضلات گردن و شانه‌اش فشار آورد. سینه‌اش احساس سنگینی و تنش می‌کرد، اما می‌دانست که این احساس به تدریج فروکش می‌کند. او قبلاً چهار نگهبان را دیده بود، اما توجه زیادی به آنها نداشت. با باز شدن در، نیک برگشت و یک تکنسین با یک دستگاه اشعه ایکس قابل حمل وارد اتاق شد.
  
  
  
  پشت سر تکنسین، یک مرد چینی قد بلند و لاغر با قدمی سبک و مطمئن وارد اتاق شد. یک کت بلند سفید آزمایشگاهی بدن لاغر او را پوشانده بود.
  
  
  
  ایستاد و به نیک لبخند زد. نیک تحت تأثیر شخصیت ظریف زاهدانه صورتش قرار گرفت. این تقریباً چهره یک قدیس بود و به طرز عجیبی نیک نسخه شرقی خدایان باستان را که در نمادهای یونان باستان به تصویر کشیده شده بود، یادآوری می کرد. مرد دست‌هایش را روی سینه‌اش رد کرد - دست‌های بلند، حساس و نرم - و با دقت به نیک نگاه کرد.
  
  
  
  اما وقتی نیک آن نگاه را برگرداند، دید که چشم ها کاملاً با بقیه صورتش در تضاد هستند. نه کوچکترین زهد، نه مهربانی و نه مهربانی در چشم بود، بلکه فقط تیرهای سرد و زهرآلود، چشمان مار کبری بود. نیک به یاد نمی آورد که چنین چشمان کاملاً شیطانی را دیده باشد. آنها بی قرار بودند، حتی اگر مرد به یک مکان خاص نگاه می کرد، باز هم حرکت می کردند. مانند چشمان مار، آنها همچنان با درخششی تاریک غیرمعمول به سوسو زدن ادامه دادند. نیک بلافاصله خطر این مرد را که بشریت بیش از همه از او می ترسید، احساس کرد. او صرفاً یک سیاستمدار کسل کننده، یک سیاستمدار حیله گر، یا یک رویاپرداز منحرف نبود، بلکه مردی فداکار بود که کاملاً در یک توهم غرق شده بود و علاوه بر این دارای تمام ویژگی های فکری و روانی بود که منجر به عظمت می شود. زهد و ذکاوت و حساسیت داشت. اما عقل در خدمت نفرت بود، حساسیت به ظلم و بی رحمی تبدیل شد و ذهنی کاملاً وقف توهمات شیدایی. دکتر هو زان با لبخندی دوستانه و تقریباً محترمانه به نیک نگاه کرد.
  
  
  
  او گفت: "در یک دقیقه می توانید لباس بپوشید، آقای کارتر." به انگلیسی کامل - البته شما آقای کارتر هستید. من یک بار عکسی از شما دیدم، نسبتاً مبهم، اما بسیار خوب. حتی بدون آن، من باید می دانستم که شما هستید.
  
  
  
  'چرا؟' - نیک پرسید.
  
  
  
  "چون شما نه تنها مردم من را حذف کردید، بلکه چندین ویژگی شخصی را نیز نشان دادید. فقط بگوییم که من بلافاصله متوجه شدم که ما با یک مامور معمولی کار نداریم. هنگامی که شما افراد را در کشتی های آشغال خانواده لو شی شکست دادید، یک پیرمرد را ترک کردید. در همان موقعیت برای فریب مردانم. مثال دیگر ناپدید شدن یک قایق گشتی است. من مفتخرم که AX تمام تلاش خود را برای پروژه کوچک من انجام داده است."
  
  
  
  نیک با لحنی حیله گرانه پاسخ داد: «امیدوارم چیزهای بیشتری به دست بیاورم.»
  
  
  
  "البته، من در ابتدا نمی توانستم بدانم که شما سه نفر هستید و دو نفر از آنها نمایندگان باشکوه گونه زن غربی هستند."
  
  
  
  هو کان برگشت و به دو دختری که روی تخت دراز کشیده بودند نگاه کرد. نیک در حالی که بدن برهنه دختران را بررسی می کرد ناگهان آتش را در چشمان مرد دید. این فقط آتش افزایش میل جنسی نبود، بلکه چیزی بیشتر بود، چیزی وحشتناک، چیزی که نیک اصلاً آن را دوست نداشت.
  
  
  
  هو زان و برگشت به نیک گفت: «این یک ایده عالی برای شما است که این دو دختر را با خود ببرید. "طبق مقالات آنها، دانشجویان تاریخ هنر آلبانیایی در هنگ کنگ. یک انتخاب واضح برای مردم شما. اما همانطور که به زودی متوجه خواهید شد، این یک شانس بسیار خوشایند برای من بود. اما ابتدا، آقای کارتر، من این کار را انجام می دهم. مثل اینکه بشینی برای دستگاه اشعه ایکس.در حالی که تو بیهوش بودی با تکنولوژی ساده معاینهت کردیم و فلزیاب واکنش مثبت داد.از آنجایی که من از روش های پیشروی کار افراد AX اطلاع دارم مجبورم برای بررسی بیشتر همه چیز."
  
  
  
  تکنسین با یک دستگاه پرتابل اشعه ایکس او را به طور کامل معاینه کرد و پس از اتمام کار، لباس هایش را به نیک داد. نیک متوجه شد که لباس ها به دقت بررسی شده است. البته نه لوگر و نه رکابی وجود داشت. در حالی که او در حال لباس پوشیدن بود، تکنسین یک عکس اشعه ایکس به هو کن نشان داد. گفت: احتمالاً ترکش است. "اینجا، روی ران، جایی که ما قبلا آن را احساس کرده بودیم."
  
  
  
  نیک اظهار داشت: «اگر از من می پرسیدی، می توانستی از دردسرهای زیادی نجات پیدا کنی.
  
  
  
  هو زان با لبخندی دوباره پاسخ داد: «مشکلی نبود. او به تکنسین گفت: «آنها را آماده کن» و با دست بلند و باریک خود به آنیا و الکسی اشاره کرد.
  
  
  
  نیک وقتی دید که مرد مچ و مچ پای دخترها را با بندهای چرمی به لبه های تخت بسته است، سعی کرد اخم نکند. سپس دستگاه مربع را به وسط اتاق آورد. از جلوی جعبه لوله‌ها و شیلنگ‌های لاستیکی آویزان بود که نیک نتوانست فوراً آنها را شناسایی کند. مرد دو صفحه فلزی خمیده را که شبیه الکترود بودند برداشت و آنها را به نوک سینه های آنیا وصل کرد. او همین کار را با الکسی انجام داد، سپس نقطه ها را با سیم های نازک به دستگاه متصل کرد. هنگامی که مرد یک شی بلند لاستیکی را گرفت و به سمت الکسی رفت، نیک پیشانی خود را حس کرد. تقریباً با بی‌تفاوتی بالینی، شی را به درون او فرو کرد و اکنون نیک دید که آن چیست. فالوس لاستیکی! او آن را با چیزی که شبیه یک بند معمولی بود محکم کرد تا در جای خود بماند. این دستگاه نیز توسط سیم به دستگاهی در وسط اتاق متصل می شد. با آنیا نیز به همین صورت رفتار شد و نیک احساس خشم فزاینده‌ای داشت که باعث ایجاد احساس خنجر به شکمش شد.
  
  
  
  "آن لعنتی چه معنی میده؟" او درخواست کرد. شرم آور است، اینطور نیست؟ هو کان در حالی که به دوقلوها نگاه می کرد پاسخ داد. آنها واقعاً بسیار زیبا هستند.
  
  
  
  'چه تاسف خوردی؟' - نیک با عصبانیت پرسید. "تو چیکار میکنی؟"
  
  
  
  "دوستان شما از دادن هر گونه اطلاعاتی در مورد آنچه که در اینجا انجام می دهید یا کارهایی که ممکن است قبلا انجام داده اید به ما خودداری کرده اند. اکنون سعی خواهم کرد این اطلاعات را از آنها حذف کنم. می توانید بگویید که روش من چیزی بیش از یک بهبود نیست. اصل بسیار قدیمی شکنجه چینی."
  
  
  
  دوباره لبخند زد. اون لبخند خوش اخلاق لعنتی انگار در اتاق پذیرایی مشغول گفتگوی مودبانه ای بود. او به گفتگوی خود ادامه داد و با دقت واکنش نیک را تماشا کرد. هزاران سال پیش، تمرین‌کنندگان شکنجه چینی دریافتند که محرک‌های لذت می‌توانند به راحتی به محرک تبدیل شوند و این درد با درد معمولی متفاوت است. یک مثال عالی، شیوه غلغلک دادن چینی باستان است. در ابتدا باعث خنده و احساس خوشایندی می شود. اگر ادامه یابد، لذت به سرعت به ناراحتی، سپس به خشم و مقاومت و در نهایت به درد طاقت‌فرسا تبدیل می‌شود و در نهایت قربانی را دیوانه می‌کند. می بینید، آقای کارتر، شما می توانید خود را از دردهای معمولی محافظت کنید. اغلب قربانی می تواند با مقاومت عاطفی خود در برابر شکنجه فیزیکی صرف مقاومت کند. اما من واقعاً نیازی به صحبت در مورد آن ندارم. بدون شک تو هم مثل من دانا هستی
  
  
  
  هیچ دفاعی در برابر شکنجه ای که ما به کار می بریم وجود ندارد، زیرا اصل بر بازی بر روی آن عناصر روانی فوق حساس بدن انسان است که قابل کنترل نیستند. هنگامی که به درستی تحریک شود، اندام های حساس به تحریک جنسی نمی توانند با اراده کنترل شوند. و اگر به دوست دخترتان برگردید، این دستگاه ها دقیقاً همین هدف را دنبال می کنند. هر بار که آن دکمه کوچک را فشار می دهم به ارگاسم می رسند. یک سیستم کاملاً فکر شده از ارتعاشات و حرکات ناگزیر باعث ارگاسم می شود. اولین، با اطمینان می توانم بگویم، لذت بخش تر از ارگاسمی است که با هر شریک مردی می توانند به دست آورند. سپس هیجان تبدیل به احساس ناراحتی و سپس به دردی طاقت‌فرسا می‌شود که همین الان به شما گفتم. با افزایش میزان تحریک، درد آنها به اوج شکنجه شیطانی می رسد و نمی توانند کاری برای مقاومت یا فرار از درد انجام دهند."
  
  
  
  "اگه کار نکرد چی؟" - نیک پرسید. "اگر آنها شروع به صحبت نکنند؟"
  
  
  
  هو زان با اعتماد به نفس لبخند زد: "این کار خواهد کرد و آنها صحبت خواهند کرد." فقط اگر بیش از حد صبر کنند، دیگر هرگز نمی توانند از رابطه جنسی لذت ببرند. حتی ممکن است دیوانه شوند. یک سلسله ارگاسم مداوم روی زنان زمانی که به حد خود می رسد تأثیر متفاوتی می گذارد.
  
  
  
  نیک اظهار داشت: «به نظر می رسد که شما این موضوع را زیاد تجربه کرده اید.
  
  
  
  هو زان پاسخ داد: اگر می‌خواهید چیزی را بهبود ببخشید، باید آزمایش کنید. صادقانه بگویم، خوشحالم که همه اینها را به شما می گویم. من افراد کمی دارم که بتوانم در مورد این موضوع با آنها صحبت کنم و با توجه به شهرت شما، شما در بازجویی ها نیز متخصص هستید.» او به نگهبانان اشاره کرد. با ما می آید.» - در حالی که به در نزدیک می شود گفت: «ما به زیرزمین می رویم.»
  
  
  
  نیک مجبور شد هو کان را در حالی که از پلکان کوچکی که به زیرزمین بزرگ و پر نور منتهی می شد پایین می آمد دنبال کند. دیوارهای سفید رنگ دارای چندین حجره بود که اندازه هر کدام حدود سه در سه متر بود. این محفظه‌های کوچک با میله‌هایی در سه طرف بودند که هر کدام شامل یک سینک کوچک و یک گهواره بود. در هر سلول یک دختر یا زنی با زیرپوش مردانه بود. همه زن ها غربی بودند به جز دو.
  
  
  
  هر یک از این زنان سعی کردند در فعالیت های من دخالت کنند. اینجا قفلشون کردم با دقت به آنها نگاه کن."
  
  
  
  وقتی از قفس ها رد می شدند، نیک صحنه های وحشتناک را تماشا می کرد. او تخمین زد که زن قفس اول چهل و پنج ساله است. شکل او به خوبی حفظ شده بود، او سینه های شگفت انگیزی محکم، پاهای زیبا و شکمی صاف داشت. اما چهره او که وحشتناک و نادیده گرفته به نظر می رسید، با لکه های خاکستری منزجر کننده نشان می داد که او عقب مانده ذهنی است. هو زان احتمالاً افکار نیک را حدس زده است.
  
  
  
  او گفت: «او سی و یک ساله است. او به سادگی وجود دارد و گیاه می زند. حداکثر بیست مرد پشت سر هم می توانند با او رابطه جنسی داشته باشند. این روی او تأثیری ندارد. او کاملاً بی تفاوت است.
  
  
  
  بعد یک دختر قد بلند با موهای بلوند نی بود. وقتی رسیدند، او بلند شد، به سمت بار رفت و به نیک خیره شد. او به وضوح از برهنگی خود غافل بود. هو زان گفت: «شما می توانید بگویید که او یک پوره مانیا است، اما او در تصویر یک دختر شش ساله زندگی می کند که برای اولین بار جسد خود را کشف کرد. او به سختی صحبت می کند، غرغر می کند و جیغ می کشد، فقط به بدن خود توجه می کند.
  
  
  
  در قفس بعدی، یک دختر کوچک چینی روی لبه تختش تاب می خورد و با دستانش روی هم به سقف نگاه می کرد. همانطور که آنها رد می شدند به تاب خوردن ادامه می داد، گویی متوجه آنها نمی شد.
  
  
  
  هو زان با خوشحالی گفت: «کافی است. فکر می‌کنم حالا دوستم فهمیده است.» او به نیک لبخند زد که ظاهراً علاقه‌ای مؤدبانه داشت. اما در درون خشم یخی وجود داشت که تقریباً شکم او را فشرده کرد. این فقط شکنجه برای استخراج اطلاعات نبود. او خود به اندازه کافی مورد ضرب و شتم و شکنجه قرار گرفته بود که این را بداند.
  
  
  
  سادیسم بود، سادیسم در خالص ترین شکلش. همه جلادها بنا به تعریف سادیست بودند، اما بسیاری از افرادی که کارشان به دست آوردن اطلاعات بود، به جای احساس شکنجه، نگران نتیجه نهایی بودند. برای بازجویان حرفه ای، شکنجه صرفاً یک سلاح در زرادخانه آنها بود، نه منبع لذت انحرافی. و هو زان، او اکنون می دانست، چیزی بیش از یک سادیست است. او یک انگیزه شخصی داشت، اتفاقی که در گذشته افتاده بود، چیزی در زندگی شخصی او، هو کان نیک را به اتاقی که دو دختر در آن بودند، برد.
  
  
  
  نیک با آرامش تمرین شده پرسید: «به من بگو. "چرا من و اون دخترا رو نمیکشی؟"
  
  
  
  هو زان گفت: «این فقط موضوع زمان است. "شما در روش های مقاومت به خوبی آموزش دیده اید. این زنان نیز ممکن است آموزش دیده باشند، اما آنها فقط زنان هستند، زنان غربی از این نظر."
  
  
  
  نیک آن کامنت آخر را به خوبی به خاطر داشت. موقعیت هو کان بدون شک بازتابی از رسم باستانی شرق در تلقی زنان به عنوان موجودات درجه دوم و تابع بود. اما این تنها چیز نبود. ابزار شکنجه این مرد مخصوص زنان طراحی شده بود. هدف آنها یا بهتر است بگوییم زنان غربی بود! نیک تصمیم گرفت به صورت تصادفی شلیک کند تا ببیند آیا به هدف می رسد یا خیر. او باید راهی برای رسیدن به این زاهد شیطان پرست پیدا می کرد، کلیدی را پیدا می کرد که به مغز کثیفش می خورد.
  
  
  
  "کی بود؟" - بی تفاوت پرسید. هو زان فقط یک ثانیه منتظر ماند تا پاسخ دهد.
  
  
  
  "منظور شما چیست، آقای کارتر؟" - او گفت.
  
  
  
  گفتم کی بود؟ - نیک تکرار کرد. "آیا این یک آمریکایی بود؟ نه، فکر می کنم یک زن انگلیسی بود."
  
  
  
  چشمان هو کان به شکاف های متفکر تبدیل شد.
  
  
  
  او به طور مساوی پاسخ داد: "شما به اندازه کافی واضح نیستید، آقای کارتر." "من نمی فهمم در مورد چه چیزی صحبت می کنید."
  
  
  
  نیک گفت: "فکر می کنم اینطور است. چه اتفاقی افتاده است. آیا او با شما بازی کرد و سپس شما را ترک کرد؟ یا در صورت شما خندید؟ بله، حتما همینطور بود. فکر کردید که او به شما نگاه می کند و سپس او به شما نگاه می کند. برگشت و به تو خندید
  
  
  
  هو کان به سمت نیک برگشت و مستقیم به او نگاه کرد. نیک یک لحظه دید که دهانش پیچ خورد. خیلی دیر، تکه سیم شلی را که هو زن برداشت و در دست داشت دید. وقتی نخ روی صورتش می پیچید، درد شدید و برنده ای را احساس کرد. احساس کرد خون روی فکش جاری است.
  
  
  
  "خفه شو!" - هو کان فریاد زد و به سختی توانست خشم خود را مهار کند. اما نیک تصمیم گرفت کمی بیشتر فشار بیاورد. او چیزهای بیشتری برای به دست آوردن داشت تا از دست دادن.
  
  
  
  او گفت: «بنابراین موضوع این است. "نفرت شما از دنیای آزاد، یک انتقام شخصی. شما شخصاً در حق شما ظلم می کنید. این هنوز هم انتقام از آن کودکی است که شما را ناکام گذاشت و شما را مسخره کرد، خدا می داند چند وقت پیش. یا بیشتر بودند؟ شاید شما با بیست تا از آن جوجه ها بدشانس بودید. آیا واقعاً هر روز از دئودورانت استفاده می کردید؟
  
  
  
  سیم دوباره روی صورت نیک دوید. هو زن نفس نفس زد، یک قدم عقب رفت و تلاش کرد تا خود را کنترل کند. اما نیک می دانست که چه چیزی می خواست بداند. انگیزه های این مرد کاملا شخصی بود. اقدامات او نتیجه هیچ اعتقاد سیاسی نبود، این یک ایدئولوژی ضد غربی نبود که بر اساس نتایج فلسفی شکل گرفته باشد، بلکه میل به انتقام شخصی بود. مرد می خواست که اشیاء نفرتش از او به خاک تبدیل شود. او آنها را به پای خود می خواست. این مهم است که به یاد داشته باشید. شاید نیک بتواند از این ویژگی استفاده کند، شاید بتواند به زودی از این دانش برای دستکاری این مرد استفاده کند.
  
  
  
  هو زان اکنون پشت دستگاه در مرکز اتاق ایستاده بود. لب هایش جمع شد و دکمه را فشار داد. نیک نظاره گر بود - گویی هیچ اتفاقی نیفتاده، انگار طلسم شده بود - وقتی دستگاه شروع به انجام کار خود کرد. الکسی و آنیا برخلاف میل خود واکنش نشان دادند. بدنشان شروع به حرکت کرد، می پیچید، سرشان با لذتی غیرقابل انکار می لرزید. آن ماشین لعنتی واقعا کارآمد بود. نیک نگاهی به هو کان انداخت. لبخندی زد - اگر بتوان اسمش را گذاشت لبخند - با لب های جمع شده و نفس نفس زد و به او نگاه کرد.
  
  
  
  وقتی تمام شد، هو زان دقیقاً دو دقیقه صبر کرد، سپس دوباره دکمه را فشار داد. نیک صدای نفس کشیدن الکسی را شنید و فریاد زد: «نه، هنوز نه، هنوز نه.» اما دستگاه دوباره چرخید و کار خود را با دقت شیطانی انجام داد.
  
  
  
  واضح بود که خلسه ای که آنیا و الکسی در آن فرو می رفتند دیگر خلسه واقعی نبود و آنها شروع کردند به ایجاد صداهای گلایه آمیز. ناله های خفه و نیمه جیغ آنها نشان می داد که آنها دوباره به اوج رسیده اند و حالا هو زن بلافاصله دوباره دستگاه را فعال کرد. آنیا با صدای بلند فریاد زد و الکسی در ابتدا سرکوب شد، اما بعد بلندتر و تندتر شروع به گریه کرد.
  
  
  
  آنیا در حالی که بدنش روی تخت می‌پیچید، گریه کرد: «نه، نه، دیگر، لطفاً، دیگر نه.» ناله های مداوم الکسی با فریادهای کمک قطع شد. اکنون غیرممکن بود که بگوییم چه زمانی او به ارگاسم رسیده است. بدن‌هایشان مدام می‌پیچید و می‌پیچید، فریادهای خشن و طغیان‌های هیستریکشان در تمام اتاق طنین‌انداز می‌شد. نیک متوجه شد که آنیا تقریباً شاد بود و فریادهایش لحن شادی به خود گرفت که تا ته او را تحت تأثیر قرار داد. الکسی به جمع کردن عضلات شکم خود ادامه داد و سعی کرد از حرکات فالوس جلوگیری کند، اما این کار به اندازه تلاش برای جلوگیری از سرنوشت او بیهوده بود. پاهایش شروع به تکان دادن کردند. هو زن در واقع آن را به درستی توصیف کرد. این یک درد اجتناب ناپذیر بود، یک احساس وحشتناک که نمی توانستند آن را تکان دهند.
  
  
  
  نیک به اطراف نگاه کرد. چهار نگهبان، هو زن و یک تکنسین بودند. آن‌ها آنقدر روی دختران برهنه درمانده متمرکز شده بودند که احتمالاً می‌توانست همه آنها را بدون تلاش زیاد بکشد. اما چند سرباز بیرون خواهند بود؟ و سپس یک کار وجود داشت که باید با موفقیت انجام می شد. با این حال، مشخص شد که باید به زودی اقدامات لازم انجام شود. او یک حالت وحشیانه و نیمه هیستریک در چشمان الکسی دید که او را ترساند. اگر مطمئن بود که حرف نمی‌زنند، باید تا آخر خودش را کنترل می‌کرد و احتمالاً دخترها به خرابه‌های نیمه‌دیوونه‌ای تبدیل می‌شدند. به مردم بدبختی که در قفس دیده بود فکر کرد. این یک فداکاری وحشتناک خواهد بود، اما او باید فداکاری می کرد، موفقیت عملیات مهم بود. این رمزی بود که هر سه با آن زندگی می کردند.
  
  
  
  اما چیز دیگری بود که از آن می ترسید. او احساس وحشتناکی داشت که دخترها دوام نمی آورند. همه چیز را خواهند بخشید. آنها همه چیز را خواهند گفت و این می تواند به معنای پایان جهان غرب باشد. او مجبور شد دخالت کند. آنیا فریادهای نامفهومی کشید. فقط نیک چند کلمه را فهمید. فریادهای او تغییر کرد و او معنی آن را فهمید. خدا را شکر که نشانه های او را بهتر از هو زن درک کرد.
  
  
  
  این بدان معنی بود که او در شرف تسلیم شدن بود. اگر می خواست کاری انجام دهد باید سریع انجامش می داد. او باید تلاش می کرد. اگر او این کار را نمی کرد، هو زن اطلاعاتی را از پوسته های عذاب کشیده، تخریب شده و خالی این بدن های زیبا دریافت می کرد. و تنها یک راه برای رسیدن به این مرد وجود داشت: دادن آنچه می خواست به او، تملق آرزوی دردناک او برای انتقام. اگر نیک می‌توانست این کار را انجام دهد، اگر می‌توانست هو Can را با نوعی داستان هیپ بازی کند، شاید هنوز هم می‌توانست ماموریت را تکمیل کند و پوسته‌های آنها را نجات دهد. نیک می‌دانست که همیشه می‌تواند چاشنی‌ها را با گفتن این ترکیب کلمات فعال کند تا همه آنها را به آسمان بفرستد. اما او هنوز برای نجات نهایی خود آماده نشده بود. خودکشی همیشه ممکن بود، اما هرگز جذاب نبود.
  
  
  
  نیک آماده شد. او باید خوب کار کند، مهارت های بازیگری اش در بالاترین سطح است. ماهیچه هایش را خم کرد، سپس دیوانه وار به سمت هو کان هجوم برد و او را از کنسول دور کرد.
  
  
  
  او فریاد زد. - 'متوقف کردن!' "بس کن، می شنوی؟" او به سختی مقاومت کرد که نگهبانان به سمت او هجوم آوردند و او را از هو کان دور کردند.
  
  
  
  نیک با صدای خفه ای فریاد زد: «هر چیزی را که می خواهید بدانید به شما می گویم. "اما تو با این بس کن... من دیگر نمی توانم تحمل کنم! نه با او. من او را دوست دارم." او از دستان نگهبانان رها شد و روی تختی که الکسی دراز کشیده بود افتاد.او اکنون بی حرکت بود.چشمانش بسته بود،فقط سینه هایش همچنان به شدت بالا و پایین می رفت.سرش را بین سینه هایش فرو کرد و به آرامی موهایش را نوازش کرد. .
  
  
  
  زمزمه کرد: تمام شد عزیزم. "آنها تو را تنها خواهند گذاشت. من همه چیز را به آنها می گویم."
  
  
  
  رو به هو کان کرد و با نگاهی سرزنش آمیز به او نگاه کرد. با صدای شکسته ای گفت: خوشت میاد مگه توقع نداشتی اینجوری بشه باشه حالا میدونی منم آدمم آره...انسانم مثل بقیه. صدایش شکست و با دستانش سرش را پوشاند. "اوه خدای من، ای عیسی، من چه می کنم؟ چه بر سر من می آید؟
  
  
  
  هو کان با رضایت لبخند زد. لحنش کنایه آمیز بود و گفت: "بله، یک موقعیت مهم. نیک کارتر بزرگ - کیل مستر، همانطور که فکر می کنم شما را می نامند - تا اینجا به خاطر عشق آمده است. چقدر تاثیرگذار... و چه شباهت چشمگیری.
  
  
  
  نیک سرش را بلند کرد. "منظور شما از شباهت زیاد چیست؟" - با عصبانیت پرسید. "اگر او را دیوانه وار دوست نداشتم این کار را نمی کردم."
  
  
  
  هو زان به سردی پاسخ داد: «منظورم این است که این شباهت چشمگیر به سیستم اجتماعی شماست. "به همین دلیل است که همه شما محکوم به فنا هستید. شما تمام سبک زندگی خود را بر اساس آنچه عشق می نامید ساخته اید. میراث مسیحیت آنچه را که اخلاق می نامید به شما داده است، شما با کلماتی مانند حقیقت، صداقت، بخشش، شرافت، اشتیاق، خوبی و بد بازی می کنید. در این دنیا فقط دو چیز وجود دارد: قدرت و ضعف، قدرت، آقای کارتر، آیا می‌فهمی؟ این توهمات دیوانه وار را که شما اختراع کردید بله درست کردند آقای کارتر در آن زمان من با پشتکار تاریخ شما را مطالعه کردم و برایم روشن شد که فرهنگ شما این همه نمادها و همه این تعصبات را با شور و اشتیاق و شرافت و عدالت اختراع کرده است. فرهنگ جدید نیازی به این توجیهات نخواهد داشت. فرهنگ جدید واقع بینانه است. مبتنی بر واقعیت هستی است. علم به اینکه تنها تقسیم به ضعیف و قوی وجود دارد.
  
  
  
  نیک اکنون به طرز احمقانه ای روی لبه تخت نشسته بود. چشمانش به فضا خیره شد و چیزی ندید. زمزمه کرد: "من باختم." "شکست خورد... شکست خورد."
  
  
  
  از ضربه محکمی که به صورتش خورد سرش را به سمت دیگر چرخاند. هو زن در مقابل او ایستاد و با تحقیر به او نگاه کرد.
  
  
  
  پارس کرد: «از ناله تو بس است. 'به من بگو. کنجکاوم که بشنوم چه می گویید. او در جهت دیگر به سر نیک ضربه زد. نیک به زمین نگاه کرد و با لحنی صاف و محتاطانه صحبت کرد.
  
  
  
  "ما شایعاتی در مورد موشک‌های شما شنیده‌ایم. آنها ما را فرستادند تا بفهمیم آیا این واقعیت دارد یا نه. هنگامی که موشک‌های عملیاتی را پیدا کردیم، باید مکان و داده‌ها را به ستاد انتقال دهیم و بمب‌افکن‌ها را به اینجا بفرستیم تا مجتمع پرتاب را منهدم کنند. ما جایی داریم در یک فرستنده در تپه‌ها پنهان است، نمی‌توانم به شما بگویم کجا، می‌توانم شما را به آنجا ببرم.
  
  
  
  هو کان حرف او را قطع کرد: «مهم نیست. - بگذار یک فرستنده آنجا باشد. چرا به محل حمله کردی؟ آیا واقعاً می توانید ببینید که اینجا دقیقاً همان مکانی است که به دنبال آن بودید؟
  
  
  
  نیک سریع فکر کرد. روی این سوال حساب نکرده بود. او پاسخ داد: «ما باید مطمئن می شدیم. از روی تپه‌ها نمی‌توانستیم تشخیص دهیم که موشک‌های زنده هستند یا آدمک‌های خالی برای اهداف آموزشی. باید مطمئن می‌شدیم.»
  
  
  
  هو کان خوشحال به نظر می رسید. برگشت و به طرف دیگر اتاق رفت و دستی بلند و نازک زیر چانه اش گذاشت.
  
  
  
  من دیگر ریسک نمی‌کنم." او گفت. آنها شما را فرستادند. این ممکن است تنها تلاش آنها باشد، اما شاید آنها به فکر سازماندهی اقدامات بیشتر باشند. من قصد داشتم در بیست و چهار حمله کنم. ساعت ها اما من ضربه را به جلو می برم فردا صبح آماده سازی ها را تمام می کنیم و بعد شاهد پایان دنیای خود خواهی بود حتی می خواهم کنارم بایستی و بلند شدن کبوترهای کوچک خانه ام را تماشا کنی.می خواهم ببینم چهره شما لذت بخش خواهد بود تماشای دنیای بازیگر آزاد اصلی که دنیایش را دود می کند. با افشای این که عامل کلیدی آنها چیزی بیش از یک پودینگ آلو ضعیف، بی اثر و دوست داشتنی نیست. اما شاید شما خیلی حس نمادگرایی ندارید."
  
  
  
  هو زان موهای نیک را گرفت و سرش را بلند کرد. نیک تمام تلاشش را کرد تا خشم را در چشمانش نشان ندهد، شاید این سخت ترین کاری بود که باید انجام می داد. اما او باید تا آخر بازی کند. با نگاهی مات و مبهوت به هو کان نگاه کرد.
  
  
  
  هو کان خندید: «شاید بعد از پرتاب شما را اینجا بگذارم. "شما حتی ارزش تبلیغاتی دارید: نمونه ای از افول دنیای غرب سابق. اما ابتدا، فقط برای اینکه مطمئن شوید تفاوت بین قدرت و ضعف را درک می کنید، برای مبتدیان به شما درسی خواهم داد."
  
  
  
  او چیزی به نگهبانان گفت. نیک متوجه نشد، اما به زودی متوجه شد که وقتی مردان به او نزدیک شوند چه اتفاقی می افتد. اولی او را به زمین زد. سپس چکمه ای سنگین به دنده هایش لگد زد. هو زان می خواست به او نشان دهد که قدرت ربطی به ضعف هایی مانند شرافت و لطف ندارد. اما نیک می‌دانست که تنها چیزی که واقعاً می‌خواهد لذت تماشای دشمنش است که زیر پایش می‌پیچد و برای رحمتش التماس می‌کند. او تا به حال نقش خود را به خوبی ایفا کرده است و این کار را ادامه خواهد داد. با هر ضربه چکمه، فریادی از درد سر می داد و در نهایت فریاد می زد و التماس رحم می کرد. هو کان فریاد زد: بس است. وقتی لایه بیرونی را شکستی، چیزی جز ضعف باقی نمی‌ماند. آنها را به خانه ببر و در سلول‌ها بگذار. آنجا من خواهم بود.»
  
  
  
  نیک به بدن برهنه آنیا و الکسی نگاه کرد. هنوز دروغ می گفتند
  
  
  درمانده، کاملا خسته آنها احتمالا شوک شدیدی را تجربه کردند و از نظر روانی خسته شده بودند. او خوشحال بود که اجرای او را ندیدند. آنها می توانستند با تلاش برای جلوگیری از او نقش او را خراب کنند. شاید آنها را نیز فریب دهد. او موفق شد هو جان را فریب دهد و زمان ارزشمندی به دست آورد. فقط چند ساعت تا صبح روز بعد، اما این باید کافی باشد. هنگامی که نگهبانان دختران برهنه را از اتاق بیرون می کشیدند، نیک چشمان نگران هو کن را دید که آنها را تماشا می کرد و نیک فکر کرد که می تواند افکار را در آن نگاه کنایه آمیز بخواند. او هنوز با آنها تمام نشده است، آن حرامزاده منحرف. او در حال ابداع روش های جدیدی برای ابراز تنفر خود از زنان بر روی این دو نمونه بود. نیک ناگهان با تأسف متوجه شد که زمان زیادی باقی نمانده است. او باید خیلی سریع عمل می کرد و با اینکه دستانش خارش می کرد، فرصتی برای شکست دادن هو جان نداشت. نگهبانان او را به داخل سالن هل دادند و از پله ها پایین آمدند و پس از آن از در کناری بیرون آورده شدند.
  
  
  
  دخترها قبلاً در یک کامیون کوچک بودند و نگهبانان در هر طرف ایستاده بودند. آنها به وضوح از وظیفه خود راضی بودند. آنها می خندیدند و شوخی های ناپسند می کردند و مدام بدن های برهنه دختران بی هوش را با دستان خود احساس می کردند. نیک مجبور شد روی یک نیمکت چوبی روبروی آنها بین دو نگهبان بنشیند و ماشین در جاده ای باریک و پر از دست انداز حرکت کرد. رانندگی کوتاه بود و وقتی به جاده آسفالت پیچیدند، نیک پنجره بزرگ خانه ای را دید که از تپه های روبرو دیده بودند. ستون‌های سیاه براق و ضخیم، از یک روبنای بتکده‌مانند حکاکی شده پشتیبانی می‌کردند. طبقه همکف از چوب ساج، بامبو و سنگ ساخته شده بود و از معماری سنتی چینی تراوش می کرد. نگهبانان نیک را با قنداق تفنگ از ماشین بیرون انداختند و به داخل خانه ای که مبلمان ساده و مدرنی داشت وارد کردند. یک پلکان عریض به طبقه دوم منتهی می شد. آنها از پله ها پایین رفتند و به یک پلکان کوچکتر رسیدند که ظاهراً به زیرزمین منتهی می شد. سرانجام به یک اتاق کوچک و پر نور رسیدند. او با لگد به قنداق ضربه خورد و روی زمین افتاد. در پشت سرش قفل بود. دراز کشید و گوش داد. چند ثانیه بعد صدای به هم خوردن در دیگری را شنید. بنابراین الکسی و آنیا در یک سلول نه چندان دور از او حبس شدند. نیک نشست و صدای گام های افسر وظیفه را در راهرو شنید. او متوجه شد که در یک شیشه کوچک است، احتمالاً یک عدسی محدب، و می‌دانست که او را زیر نظر دارند. به گوشه ای خزید و همانجا نشست. الان هم نقش یک مرد کاملا شکست خورده و گمشده را بازی می کرد. او دیگر نمی توانست اشتباه کند، اما چشمانش هر اینچ مربع از اتاق را اسکن می کرد. او با ناراحتی متوجه شد که هیچ راهی وجود ندارد. هیچ پنجره یا سوراخ تهویه وجود نداشت. نور روشن از یک لامپ برهنه روی سقف می آمد. او خوشحال بود که رفتار شکست خورده و مطیع خود را حفظ کرد زیرا چند دقیقه بعد هو جان بدون هشدار وارد سلول شد. او تنها بود، اما نیک احساس کرد که نگهبان او را از طریق شیشه گرد کوچک در نگاه می کند.
  
  
  
  هو زان شروع کرد: «ممکن است اتاق های مهمان ما را کمی خشن بدانیم. "اما حداقل شما می توانید حرکت کنید. من می ترسم که همدستان شما در حبس سخت تری قرار بگیرند. هر یک از آنها یک دست و یک پا را روی یک زنجیر آهنی متصل به زمین دارند. کلید این زنجیر فقط من است. شما می دانید که مردان من با دقت انتخاب شده اند و آموزش دیده اند، اما من همچنین می دانم که زن ها بلای جان هر مردی هستند، نمی توان به آنها اعتماد کرد، شما مثلاً اگر سلاح داشته باشید می توانید خطرناک باشید، علاوه بر این، مشت های شما، قدرت شما هستند. پاهای شما نوعی اسلحه است.اما زنها برای خطرناک بودن نیازی به اسلحه ندارند.آنها خودشان اسلحه هستند.شما در قفل هستید،به شدت محافظت می کنید و درمانده هستید.اما زنان هرگز درمانده نیستند.تا زمانی که بتوانند از زنانگی خود سوء استفاده کنند. آنها همچنان خطرناک هستند. بنابراین من آنها را به عنوان یک اقدام احتیاطی به زنجیر بستم."
  
  
  
  دوباره سعی کرد آنجا را ترک کند، اما جلوی در ایستاد و به نیک نگاه کرد.
  
  
  
  او گفت: «اوه، البته حق با تو بود.» در مورد این دختر. این خیلی سال پیش بود. یک زن انگلیسی بود. من او را در لندن ملاقات کردم. هر دو درس خواندیم. تصور کن، قرار بود در تمدن تو سخت کار کنم. اما فردا این تمدن را نابود خواهم کرد.»
  
  
  
  حالا نیک را تنها گذاشت. شب فرار غیرممکن بود. ما باید تا صبح صبر کنیم و قدرت خود را ذخیره کنیم. آنیا و الکسی بدون شک در خواب بودند و شک نداشت که آیا فردا وضعیت آنها برای او مفید خواهد بود یا خیر. تجربه وحشتناک آنها حداقل آنها را خسته و ضعیف می کرد و ممکن بود آسیب های روانی جبران ناپذیری را متحمل شوند. صبح روز بعد او یاد می گیرد که چه کاری باید انجام می شد، او باید آن را به تنهایی انجام می داد. یک فکر آرامش بخش وجود داشت. هو زان برنامه های خود را تسریع کرده است و هر نیروی انسانی موجود برای نیرو دادن به موشک ها یا نگهبانی کار خواهد کرد. این امر شانس یافتن چاشنی ها را کاهش داد، که با توجه به روز اضافی، همیشه امکان پذیر بود.
  
  
  
  نیک پاهایش را روی هم گذاشت و حالت یوگا گرفت و بدن و ذهنش را در حالت آرامش کامل قرار داد. او احساس کرد که مکانیسم درونی به تدریج بدن و ذهنش را با انرژی ذهنی و جسمی شارژ می کند. در هر صورت او مطمئن شد که دخترها دیگر در اتاق نیستند. اگر او مجبور می شد قبل از اینکه موشک ها را آزاد کند آنها را منفجر کند، حداقل آنها زنده می ماندند. او احساس آرامش و امنیت درونی فزاینده ای پیدا کرد و به تدریج نقشه ای در ذهنش شکل گرفت. سرانجام او تغییر وضعیت داد، روی زمین دراز شد و تقریباً بلافاصله به خواب رفت.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 9
  
  
  
  
  
  
  
  
  یک پنجره بزرگ تمام طول خانه را اشغال کرده بود. همانطور که نیک انتظار داشت، کل مجموعه و تپه های اطراف را می توان از طریق آن دید. این منظره نفس گیر و نفس گیر بود که نیک شاهد آن بود که نگهبان او را به داخل هل داد. او مطیعانه به خود اجازه می داد که او را هدایت کنند، اما در طول مسیر چشم از موقعیت بر نمی داشت. او متوجه شد که در راهرویی که سلول او، آنیا و الکسی در آن قرار داشت، فقط یک نگهبان بود. علاوه بر این، از خانه محافظت نمی شد. او فقط چهار پنج نگهبان در ورودی های طبقه اول دید و دو نفر جلوی راه پله عریض ایستاده بودند.
  
  
  
  سربازی که او را به طبقه بالا آورد در اتاق ماند در حالی که هو زان که بیرون را نگاه می کرد، برگشت. نیک متوجه شد که لبخند مزاحم دوباره روی صورتش ظاهر شد. اتاقی که در تمام طول نما کشیده شده بود، بیشتر شبیه یک پست دیدبانی بود تا یک اتاق معمولی. در مرکز پنجره یک کنترل پنل گسترده با سوئیچ های متعدد، متر و چندین میکروفون وجود داشت.
  
  
  
  نیک از پنجره بیرون را نگاه کرد. موشک ها با افتخار روی پرتابگرهای خود ایستادند و منطقه پاکسازی شد. دیگر هیچ سرباز یا تکنسینی در اطراف موشک ها وجود نداشت. بنابراین زمان زیادی باقی نمانده بود.
  
  
  
  هو کن گفت: «موشک‌های من دستگاه جدیدی دارند که من شخصاً آن را توسعه داده‌ام. کلاهک هسته ای تا زمانی که موشک در هوا نباشد نمی تواند منفجر شود. بنابراین کلاهک های هسته ای اینجا در پایگاه نمی توانند به دلیل یک خطای فنی منفجر شوند.
  
  
  
  حالا نوبت نیک بود که لبخند بزند. او گفت: "شما هرگز نمی توانید حدس بزنید که این برای من چه معنایی دارد."
  
  
  
  هو زان در حالی که نیک را مطالعه می کرد گفت: «چند ساعت پیش، نگرش شما به نظر من متفاوت بود. ما خواهیم دید که این موشک ها چقدر طول می کشد تا مراکز اصلی غرب را از بین ببرند. اگر این اتفاق بیفتد، پکن فرصتی را که به آنها پیشنهاد می کنم، خواهد دید و ارتش سرخ بلافاصله وارد عمل می شود. مردم من. تقریباً آماده سازی نهایی را تکمیل کرده اند.
  
  
  
  هو زان برگشت و دوباره به بیرون نگاه کرد و نیک سریع حساب کرد. الان باید اقدام کنه فرستنده در ران او یک ثانیه طول می کشد تا سیگنالی را به هر چاشنی بفرستد و یک ثانیه دیگر برای اینکه چاشنی سیگنال را دریافت کند و آن را به عمل الکترونیکی تبدیل کند. هفت موشک، هر کدام دو ثانیه. چهارده ثانیه جهان آزاد را از جهنم جدا کرد. چهارده ثانیه بین آینده ای از امید و آینده ای پر از رنج و وحشت ایستاده بود. چهارده ثانیه مسیر تاریخ هزاران سال را مشخص خواهد کرد. او باید هو کان را همراه خود می داشت. او نمی توانست دخالت نگهبان را به خطر بیندازد. نیک بی سر و صدا به سمت مرد حرکت کرد و سپس با سرعت برق به اطراف چرخید. او تمام خشم فروخورده خود را در وارد کردن ضربه ای کوبنده به آرواره اش ریخت و این بلافاصله برای او احساس آرامش به ارمغان آورد. مرد مانند پارچه ای فرو ریخت. نیک بلند خندید و هو زان با تعجب برگشت. اخمی کرد و به نیک نگاه کرد که انگار بچه شیطونی است.
  
  
  
  او درخواست کرد. - "فکر می کنی داری چیکار می کنی؟" 'این چیه؟ آخرین اسپاسم اصول احمقانه شما، تلاش برای حفظ ناموس شما؟ اگر زنگ خطر را به صدا درآورم، چند ثانیه دیگر محافظان من اینجا خواهند بود. و حتی اگر آنها نیامدند، هیچ کاری نمی توانید انجام دهید تا موشک ها را متوقف کنید. دیگر خیلی دیر شد.'
  
  
  
  نیک گفت: نه، احمق دیوانه. "شما هفت موشک دارید و من هفت دلیل برای شکست شما به شما می گویم."
  
  
  
  هو زان خنده ای بی لذت، خنده ای توخالی و غیرانسانی خندید. او به نیک گفت: تو دیوانه ای.
  
  
  
  'شماره یک!' - نیک فریاد زد و مطمئن شد که کلماتی را می گوید که اولین چاشنی را به راه می اندازد. در حالی که فرستنده سیگنال را دریافت کرد، لرزش خفیفی را زیر پوست ران خود احساس کرد: "شماره یک." او ادامه داد: «حقیقت، لطف و عشق مفاهیمی پوچ نیستند. "آنها به اندازه قدرت و ضعف واقعی هستند."
  
  
  
  تازه نفس کشیده بود که صدای انفجار اولین چاشنی را شنید. انفجار تقریباً بلافاصله با غرشی همراه شد زیرا به نظر می‌رسید موشک خود به خود بلند شد و به هوا اوج گرفت و سپس تکه تکه شد. اولین نصب در نزدیکی پادگان بود و نیک دید که در نتیجه انفجار، ساختمان های چوبی با زمین یکسان شده است. بتن، قطعات فلز و بخش‌هایی از بدن انسان در هوا پرواز کرده و در چند متری زمین روی زمین فرود آمدند. هو کان با چشمان درشت از پنجره به بیرون نگاه کرد. به سمت یکی از میکروفون های روی کنترل پنل دوید و سوئیچ را تکان داد.
  
  
  
  'چه اتفاقی افتاده است؟' او فریاد زد. "مرکزی، مرکزی، این دکتر هو کان است. چه خبر است؟ بله، البته من منتظرم. پیدا کنید. آیا می توانید فوراً صدای من را بشنوید؟
  
  
  
  'شماره دو!' نیک به وضوح صحبت کرد. جباران هرگز نمی توانند آزادگان را به بردگی بگیرند.
  
  
  
  چاشنی دوم با ضربه ای قوی منفجر شد و صورت هو کن کاملا سفید شد. او به فریاد زدن بر سر سخنران ادامه داد و خواستار توضیح بود.
  
  
  
  نیک گفت: شماره سه. "فرد مهمتر از دولت است."
  
  
  
  وقتی سومین انفجار در خانه رخ داد، نیک دید که هو کان شروع به کوبیدن مشت هایش به پنجره کرد. سپس به نیک نگاه کرد. ترس خالص و وحشت زده در چشمانش بود. اتفاقی افتاد که نفهمید. او شروع کرد به دویدن این طرف و آن طرف، و با فریاد زدن دستورات را در میکروفون های مختلف به دلیل هرج و مرج زیر به طور فزاینده ای به هم ریخته می کرد.
  
  
  
  "هو کان هنوز گوش می کنی؟" نیک با پوزخند شیطانی گفت: هو کن با چشمان درشت و دهان باز به او نگاه کرد. نیک فریاد زد: «شماره چهار». "عشق قوی تر از نفرت است و خوبی قوی تر از بد."
  
  
  
  موشک چهارم به هوا پرواز کرد و هو زان به زانو افتاد و شروع به ضربه زدن به صفحه کنترل کرد. به تناوب جیغ می زد و می خندید. نیک با به یاد آوردن وحشت بی پناه و وحشیانه ای که چند ساعت پیش در چشمان الکسی دیده بود، با لحنی تند و واضح فریاد زد: "شماره پنج! هیچ چیز مثل جوجه داغ نیست."
  
  
  
  در حین انفجار پنجم، هو کان روی پانل کنترل افتاد و فریادهای هیستریک متناوب غیرقابل درک را ترک کرد. اکنون کل مجموعه به یک ستون عظیم دود و شعله تبدیل شده است. نیک هو کان را گرفت و صورتش را به پنجره فشار داد.
  
  
  
  او گفت: "به فکر کردن ادامه بده، احمق." "شماره شش! چیزی که مردم را متحد می کند قوی تر از چیزی است که آنها را از هم جدا می کند!
  
  
  
  هو کان از چنگ نیک فرار کرد و ششمین موشک در مارپیچی از شعله، فلز و بتن منفجر شد. صورتش تبدیل به نقاب سختی شد، مغز شوکه شده اش ناگهان دوباره ردی از درک پیدا کرد.
  
  
  
  نفس کشید: "این تو هستی." - یه جوری انجامش میدی همهی آن یک دروغ بود. تو هرگز این زن را دوست نداشتی این ترفندی بود که باعث شد متوقفش کنم و نجاتش بدهم! "
  
  
  
  نیک زمزمه کرد: دقیقاً. و به یاد داشته باشید، این یک زن بود که به خنثی کردن شما کمک کرد.
  
  
  
  هو کان جلوی پاهای نیک خم شد، اما او بی سر و صدا کنار رفت و شاهد ضربه زدن مرد به صفحه کنترل بود.
  
  
  
  نیک فریاد زد: «شماره هفت، هو کان». "عدد هفت به این معنی است که نقشه های شما شکست خورده است زیرا بشریت به اندازه کافی دور است تا دیوانه هایی مانند شما را به موقع افشا کند!"
  
  
  
  "راکت هفت!" - هو کان در میکروفون فریاد زد. "هفتمین راکت را پرتاب کن!" در پاسخ، انفجار نهایی رخ داد که پنجره را تکان داد. برگشت و با فریادی کوبنده به نیک حمله کرد. نیک پایش را بیرون آورد که باعث شد هو کن به در بزند. هو زان با قدرت غیرمعمول یک دیوانه به سرعت از جایش بلند شد و قبل از اینکه نیک بتواند جلوی او را بگیرد بیرون دوید. نیک به دنبالش دوید و دید که کت سفیدش در پای پله ها ناپدید شده است. پس از آن چهار نگهبان در پایین پله ها ظاهر شدند. سلاح های خودکار آنها آتش گشود و نیک کبوتر روی زمین افتاد. صدای قدم های سریعی را روی پله ها شنید. وقتی نفر اول به بالای پله رسید، مچ پای مرد را گرفت و او را از پله ها پایین انداخت و سه نفر دیگر را با خود برد. نیک به سمت تفنگ خودکار خم شد و شلیک کرد. چهار سرباز بی جان در پای پله ها دراز کشیده بودند. نیک با مسلسل در دست از روی آنها پرید و به طبقه اول دوید. دو نگهبان دیگر ظاهر شدند و نیک بلافاصله یک انفجار کوتاه به سمت آنها شلیک کرد. هو کان هیچ جا دیده نمی شد و نیک متفکر شد. آیا دانشمند می تواند از خانه فرار کند؟ اما نیک فکر وسواسی داشت که این مرد جای دیگری رفته است و هر بار سه پله به زیرزمین رفت. هنگامی که او به سلول نزدیک شد، فریاد الکسی شک ترسناک او را تأیید کرد.
  
  
  
  با عجله وارد اتاقی شد که دوقلوها هنوز برهنه بودند و به زمین زنجیر شده بودند. هو کان مانند یک کشیش پیر شینتو با کتی بلند و گشاد بالای سرشان ایستاد. در دستان او یک شمشیر چینی باستانی بزرگ قرار داشت. اسلحه سنگین را با دو دست بالای سرش گرفته بود و می خواست سر دو دختر را یکباره برید. نیک توانست انگشت خود را از روی ماشه خارج کند. اگر او شلیک می کرد، هو کن تیغه سنگین را رها می کرد و نتیجه به همان اندازه وحشتناک بود. نیک اسلحه را روی زمین انداخت و فرو رفت. او کمر هو کان را گرفت و با هم از اتاق عبور کردند و دو متر جلوتر روی زمین فرود آمدند.
  
  
  
  به طور معمول، این مرد در چنگال قدرتمند نیک کارتر شکسته می شد، اما هو کان تحت تأثیر قدرت غیرانسانی یک دیوانه خشمگین قرار گرفت و او همچنان شمشیر سنگین را محکم نگه داشت. او تیغه عریض را به سمت پایین تکان داد و سعی کرد به سر نیک ضربه بزند، اما N3 به موقع از مسیر خارج شد تا از تمام قدرت ضربه فرار کند. با این حال، نوک سابر به کتف او اصابت کرد و بلافاصله درد ضربانی را احساس کرد که تقریباً بازویش را فلج کرد. با این حال، او بلافاصله از جای خود پرید و سعی کرد از حمله بعدی دیوانه طفره برود. اما دومی دوباره با شمشیر برافراشته به سمت الکسی و آنیا هجوم آورد، ظاهراً از عزم خود برای تکمیل انتقام از گونه ماده نترسید.
  
  
  
  در حالی که مرد شمشیر را به سمت پایین تاب داد، نیک دسته را گرفت و با تمام قدرت آن را به کناری کشید. او احساس درد تیراندازی در کتف خونریزی کرد، اما به موقع رسید. تیغه سنگین حالا یک اینچ یا بیشتر از سر آنیا به زمین خورد. نیک که هنوز دسته شمشیر را در دست گرفته بود، اکنون هو کان را با چنان نیروی عظیمی چرخاند که به دیوار برخورد کرد.
  
  
  
  اکنون که نیک سابر را در اختیار داشت، به نظر می‌رسید که دانشمند هنوز تمایلی به فراموش کردن افکار انتقام‌جویی خود نداشت. تقریباً نزدیک در بود که نیک راهش را بست. وقتی نیک تیغه را پایین آورد، هو کان برگشت و به عقب دوید. سلاح تیغی پشت مرد دیوانه را سوراخ کرد که با ناله ای سرکوب شده روی زمین افتاد. نیک به سرعت در کنار دانشمند در حال مرگ زانو زد و کلید زنجیر را از جیب کتش بیرون آورد. دخترانی را که در آغوشش می لرزیدند رها کرد. ترس و درد هنوز در چشمانشان مشهود بود، اما تمام تلاش خود را می کردند تا خونسردی خود را حفظ کنند.
  
  
  
  الکسی گفت: "ما صدای انفجار را شنیدیم." "این اتفاق افتاد، نیک؟"
  
  
  
  او گفت: «این اتفاق افتاد. "دستور ما اجرا شد. غرب دوباره می تواند نفس راحتی بکشد. می توانید بروید؟"
  
  
  
  آنیا با لحنی نامطمئن و مردد گفت: «فکر می‌کنم همین‌طور است».
  
  
  
  نیک گفت: «اینجا منتظرم باش. "من برایت لباس می آورم." به داخل سالن رفت و لحظاتی بعد با لباس دو نگهبان برگشت. در حالی که دخترها شروع به لباس پوشیدن کردند، نیک شانه خونریزی‌اش را با روبان‌هایی که از پیراهنی که از نگهبان گرفته بود، پانسمان کرد. به هر دختر یک مسلسل داد و رفتند بالا. مشخص بود که آنیا و الکسی در راه رفتن با مشکلات زیادی روبرو هستند، اما آنها با پشتکار به راه رفتن ادامه دادند و نیک از خودکنترلی آهنین آنها تحسین کرد. اما اصرار یک چیز است، آسیب روانی یک چیز دیگر. او باید مطمئن می شد که آنها در اسرع وقت به دست پزشکان با تجربه می رسند.
  
  
  
  خانه متروک به نظر می رسید، سکوتی وهم انگیز و شوم حاکم بود. بیرون، صدای ترقه شعله ها را شنیدند و بوی تند نفت سفید را استشمام کردند. مهم نیست که چقدر نگهبان در خانه هو کن وجود داشت، مشخص بود که همه آنها فرار کرده اند. سریع ترین راه برای رسیدن به ساحل از طریق تپه ها بود و برای انجام این کار باید مسیر خود را طی کنید.
  
  
  
  نیک گفت: «بیایید یک فرصت استفاده کنیم. اگر بازماندگانی وجود داشته باشند، آنقدر مشغول نجات پوست خود خواهند بود که ما را تنها خواهند گذاشت.»
  
  
  
  اما این یک اشتباه محاسباتی بود. آنها به راحتی به محل رسیدند و می خواستند از میان آوارهای در حال سوختن بشکنند که ناگهان نیک پشت دیوار نیمه شکسته یکی از ساختمان های بتنی پناه گرفت. در طول جاده، نیروهایی که لباس های خاکستری و سبز پوشیده بودند به آرامی نزدیک شدند. آنها با دقت و کنجکاوی به محل نزدیک شدند و از دور صدای تعداد زیادی خودروی ارتش را می شنیدند. نیک غرغر کرد: «ارتش منظم چین». "من می توانستم این را بدانم. آتش بازی در اینجا باید به وضوح در شعاع حداقل سی کیلومتری قابل مشاهده و شنیده می شد. و البته آنها آنها را در صدها کیلومتر دورتر با استفاده از تجهیزات اندازه گیری الکترونیکی شناسایی کردند."
  
  
  
  این یک تحول غیرمنتظره و غم انگیز بود. آنها می توانستند به جنگل فرار کنند و پنهان شوند، اما اگر این سربازان پکن همه چیز را درست انجام می دادند، ظرف چند هفته به اینجا می آمدند و آوارها را جمع آوری می کردند و اجساد را دفن می کردند. و اگر هو کان را پیدا می کردند، می دانستند که این یک نوع نقص فنی نیست، بلکه خرابکاری بوده است. آنها تمام منطقه را اینچ به اینچ شانه می کردند. نیک نگاهی به آنیا و الکسی انداخت. آنها می توانستند حداقل در فاصله کوتاهی فرار کنند، اما او دید که آنها در شرایطی نیستند که وارد جنگ شوند. بعد مشکل غذا پیش آمد. اگر آنها موفق به یافتن سرپناه خوب شوند و سربازان هفته ها به دنبال آنها بگردند، آنها نیز در خطر گرسنگی قرار خواهند گرفت. البته دخترها زیاد دوام نیاوردند. آنها هنوز آن نگاه عجیب را داشتند، آمیزه ای از وحشت و میل جنسی کودکانه. نیک فکر کرد: «به طور کلی، خیلی ناخوشایند بود.» این ماموریت با موفقیت به پایان رسید، اما مبلغان در معرض خطر خوردن بومیان بودند.
  
  
  
  در حالی که هنوز به تصمیم درست فکر می کرد، آنیا ناگهان این تصمیم را گرفت. او نمی دانست چه چیزی او را تحریک کرده است، شاید وحشت ناگهانی یا فقط اعصابی که هنوز توسط ذهن شکنجه شده او کور شده بودند. به هر حال، او شروع به شلیک تفنگ خودکار خود به سمت نیروهای نزدیک به آنها کرد.
  
  
  
  "لعنتی!" - فریاد زد. می خواست او را سرزنش کند، اما با نگاه کردن به او، بلافاصله متوجه شد که فایده ای ندارد. هیستریک به او نگاه کرد، چشمانش گشاد شد و چیزی نفهمید. اکنون نیروها به دستور، به لبه مجتمع کاملاً ویران شده عقب نشینی کردند. ظاهراً آنها هنوز متوجه نشده اند که رگبار از کجا آمده است.
  
  
  
  نیک به سختی پارس کرد: «بیا. "و زیر پوشش بمان. به جنگل برگرد!"
  
  
  
  وقتی به سمت جنگل می دویدند، ایده ای وحشیانه در سر نیک شکل گرفت. با هر شانسی، ممکن است کار کند. حداقل به آنها فرصتی برای فرار از این منطقه و این مکان می داد. در لبه جنگل درختان بلند، بلوط و نارون چینی وجود داشت. نیک سه نفر را انتخاب کرد که به هم نزدیک بودند.
  
  
  
  او به دوقلوها دستور داد: «اینجا صبر کنید. 'زود برمی گردم.' با سرعت رعد و برق چرخید و با عجله به سمت محل برگشت و سعی کرد تکه های باقی مانده دیوارها و فلز پیچ خورده را نگه دارد. او به سرعت از کمربندهای سه سرباز مرده ارتش کوچک هو کن چیزی برداشت و به سمت لبه جنگل دوید. افسران چینی اکنون سربازان خود را به صورت دایره ای در اطراف منطقه هدایت می کنند و هرکسی را که به سمت آنها شلیک می کند به گوشه ای می کشد.
  
  
  
  نیک فکر کرد: «یک ایده خوب، و چیز دیگری که به او کمک می‌کند تا به برنامه‌اش برسد.» پس از رسیدن به سه درخت، الکسی و آنیا را با ماسک گاز پرتاب کرد. او قبلاً در راه، ماسک سوم گاز را به دهانش وصل کرده بود.
  
  
  
  او با لحن آمرانه‌ای واضح گفت: «حالا هر دوی شما با دقت گوش کنید.» هر کدام از ما تا جایی که ممکن است از یکی از این سه درخت بالا می‌رویم. تنها قسمتی از سایت که دست نخورده باقی می‌ماند حلقه‌ای است که تانک‌ها روی آن قرار دارند. سیستم الکتریکی که آنها را کنترل می کند بدون شک از کار افتاده است، اما من گمان می کنم هنوز گاز سمی در مخازن وجود دارد. اگر به اندازه کافی در درخت قرار داشته باشید، می توانید هر دیسک فلزی را به وضوح ببینید. ما همه این چیزها را شلیک خواهیم کرد. "و یادت باشد، گلوله ها را برای سربازان هدر نده، فقط روی مخازن گاز، خوب؟ الکسی، تو سمت راست را نشانه گیری می کنی، آنیا به سمت چپ، و من از مرکز مراقبت می کنم. باشه همین الان اقدام کن!"
  
  
  
  نیک مکث کرد و بالا رفتن دخترها را تماشا کرد. آنها به آرامی و با اسلحه بر دوش حرکت کردند و در نهایت در شاخه های بالایی ناپدید شدند. او خودش به بالای درختش رسیده بود که اولین بار از اسلحه هایشان شنید. او خود نیز به سرعت شروع به تیراندازی در مرکز هر دیسک گرد کرد. فشار هوا برای بیرون راندن گاز وجود نداشت، اما آنچه او امیدوار بود اتفاق افتاد. هر مخزن فشار طبیعی بالایی داشت و از هر دیسک ضربه ای ابری از گاز شروع به خارج شدن می کرد که بزرگتر و بزرگتر می شد. وقتی تیراندازی شروع شد، سربازان چینی روی زمین افتادند و شروع به تیراندازی بی رویه کردند. همانطور که نیک قبلاً دیده بود، ماسک‌های گاز بخشی از تجهیزات آن‌ها نبودند و او متوجه شد که گاز شروع به تأثیرگذاری کرده است. صدای فریاد افسران را شنید که البته دیر شده بود. وقتی نیک سربازان را دید که تلو تلو خوردن و افتادند، فریاد زد: "آنیا! الکسی! پایین. ما باید از اینجا برویم."
  
  
  
  او اولین کسی بود که روی زمین ایستاد و شروع به انتظار آنها کرد. او از اینکه دید دخترها ماسک ضد گاز خود را از صورت خود پاره نکرده بودند، خوشحال شد. او می دانست که هنوز کاملاً پایدار نیستند.
  
  
  
  او دستور داد: "اکنون تنها کاری که باید انجام دهید این است که مرا دنبال کنید." "ما در حال عبور از سایت هستیم." او می‌دانست که خودروهای ارتشی که نیروها را تامین می‌کردند در آن سوی سایت قرار دارند و به سرعت بین آوار پرتاب‌کننده‌ها، موشک‌ها و ساختمان‌ها راه می‌رفت. گاز مانند مه غلیظی در هوا معلق بود و آنها هیچ توجهی به سربازان غرغر و لرزان روی زمین نداشتند. نیک مشکوک بود که برخی از سربازان ممکن است با واگن ها بمانند و حق با او بود. هنگامی که آنها به نزدیکترین وسیله نقلیه نزدیک شدند، چهار سرباز به سمت آنها هجوم آوردند و بلافاصله با اصابت رگبار سلاح الکسی کشته شدند. حالا آنها از ابر گاز خارج شده بودند و نیک ماسک گاز خود را پاره کرد. صورتش داغ و عرق کرده بود که داخل ون پرید و دخترها را به داخل کشاند. بلافاصله وانت را روشن کرد و دور ردیف وانت هایی که جلوی دروازه اصلی پارک شده بودند، یک دایره کامل زد. آنها به سرعت از صف ماشین های پارک شده در کنار جاده گذشتند. حالا دیگر سربازان بیرون پریدند و روی آنها تیراندازی کردند و نیک به آنیا و الکسی خش خش کرد: "بنشینید." آنها از شکاف کوچکی بین کابین راننده و سکوی بار خزیدند و در پایین دراز کشیدند. نیک دستور داد: شلیک نکن. "و صاف دراز بکش."
  
  
  
  آنها به آخرین خودروی ارتش نزدیک شدند که شش سرباز از آن بیرون پریدند، به سرعت در عرض جاده پخش شدند و آماده آتش گشودن شدند. نیک در حالی که فرمان را با دست چپش گرفته بود و با دست راستش پدال گاز روی قفسه را فشار می داد به کف ماشین افتاد. او شنید که گلوله ها شیشه جلو را شکست و فلز کاپوت را با صدایی ممتد و ترق خورد. اما حرکت ماشین که مانند لوکوموتیو غرش می کرد شکسته نشد و نیک نیم نگاهی به سربازان در حال شکستن دیوار انسان انداخت. او به سرعت از جایش بلند شد، درست به موقع تا چرخ هایش را قبل از پیچ جاده که به سرعت نزدیک می شد بچرخاند.
  
  
  
  او خندید: «ما این کار را کردیم. "حداقل در حال حاضر".
  
  
  
  'حالا باید چه کار کنیم؟' - الکسی بود که سرش را به دهانه کابین راننده فرو برد.
  
  
  
  نیک گفت: «ما سعی خواهیم کرد از آنها پیشی بگیریم. "اکنون آنها دستور خواهند داد که موانع جاده ای ساخته شود و احزاب جستجو سازماندهی شود. اما آنها فکر خواهند کرد که ما مستقیماً به سمت ساحل می رویم. به کانال هو ، جایی که فرود آمدیم؛ این منطقی ترین حرکت خواهد بود. اما در عوض ما هستیم. به سمتی که از آنجا آمده بودیم، به سمت تایا وان برمی گردیم، فقط تا رسیدن به آنجا متوجه می شوند که اشتباه کرده اند و ما به سمت ساحل غربی نمی رویم.
  
  
  
  اگر نیک این فکر را برای خودش نگه می داشت، حداقل هزار چیز دیگر وجود نداشت که اشتباه پیش بیاید! نیک به نشانگر گاز نگاه کرد. مخزن تقریبا پر بود، برای رسیدن به مقصد کافی بود. او خودش را راحت کرد و روی مانور دادن ماشین سنگین در سریع ترین زمان ممکن در جاده پر پیچ و خم و تپه ای تمرکز کرد. به عقب نگاه کرد. الکسی و آنیا با مسلسل‌ها، مثل خرس عروسکی در آغوششان، در کف اتاق خوابیدند. نیک احساس رضایت عمیقی کرد، تقریباً تسکین یافت. کار تمام شد، آنها زنده بودند و همه چیز برای تغییر به آرامی پیش می رفت. شاید وقتشه اگر از وجود ژنرال کو مطلع بود، شاید چندان راحت نمی شد.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 10
  
  
  
  
  
  بلافاصله به ژنرال هشدار داده شد و زمانی که او رسید، نیک تقریباً دو ساعت در سفر بود. ژنرال کو، فرمانده ارتش سوم جمهوری خلق، از میان خرابه ها عبور کرد. متفکر و متمرکز، همه چیز را تا کوچکترین جزئیات جذب می کرد. او حرفی نزد، اما وقتی از میان ردیف سربازان بیمار می گذشت، چشمانش ناخشنودی او را نشان می داد. ژنرال کو در قلب یک سرباز حرفه ای بود. او به خانواده‌اش افتخار می‌کرد که در گذشته سربازان برجسته زیادی تولید کرده بودند. مبارزات مستمر جناح سیاسی ارتش نوین انقلاب خلق همیشه خاری در چشم او بود. او اصلاً علاقه ای به سیاست نداشت. او معتقد بود که سرباز باید متخصص باشد، استاد باشد، نه ادامه دهنده یک حرکت ایدئولوژیک. دکتر هو کان و افرادش از نظر فنی تحت فرمان او بودند. اما هو زان همیشه با وکالت کامل از بالا کار می کرد. او گروه نخبه خود را به روش خود رهبری کرد و نمایش خود را اجرا کرد. و حالا که نمایش ناگهان دود شده است، او را فراخوانده اند تا آشفتگی را پاک کند.
  
  
  
  یکی از افسران کوچک به او گفت که چه اتفاقی افتاد که نیروهای عادی وارد منطقه شدند. ژنرال کو به آرامی گوش داد. آیا کسی قبلاً به خانه روی تپه رفته است؟ وقتی به او گفتند که هنوز این اتفاق نیفتاده نفس عمیقی کشید. او حداقل ده افسر جوان را یادداشت کرد که قطعاً در ردیف بعدی برای ترفیع قرار نخواهند داشت. ژنرال، با یک دسته کوچک، خودش به سمت خانه بزرگ رفت و جسد هو کان را در حالی که شمشیر هنوز در پشتش گیر کرده بود، کشف کرد.
  
  
  
  ژنرال کو از پله های خانه پایین رفت و روی پله پایینی نشست. او با مغزی حرفه ای و آموزش دیده شروع به جمع آوری همه چیز کرد و دوست داشت همه چیز را در منطقه تحت فرمانش در استان کوانتونگ کنترل کند. معلوم بود اتفاقی که افتاده تصادفی نبوده. به همان اندازه بدیهی است که این باید کار یک متخصص بسیار ماهر باشد، فردی مانند خودش، اما با توانایی های غیر معمول. در واقع ژنرال کو این مرد را تحسین می کرد. حالا اتفاقات دیگری به ذهنش خطور کرده بود، مانند قایق گشتی که به طرز غیرقابل توضیحی بدون هیچ ردی ناپدید شده بود و اتفاق غیرقابل توضیح چند روز پیش با یکی از کاروان هایش.
  
  
  
  هر کسی که بود حتما همین چند ساعت پیش اینجا بود که خودش نیروهایش را به اینجا فرستاد تا بفهمند چرا به نظر می رسید دنیا در شمال شیلونگ به پایان رسیده است! تیراندازی به مخازن گاز نمونه ای از استراتژی خارق العاده، تفکر بداهه بود که فقط یک ابرهوش می تواند تولید کند. عوامل دشمن زیاد بودند، اما فقط بخش کوچکی از آنها قادر به چنین شاهکاری بودند. ژنرال کو اگر تمام اسامی چنین ماموران بلندپایه ای را در حافظه خود ثبت نمی کرد، یک متخصص اصیل نبود که بالاترین مقام را در ارتش چین داشت.
  
  
  
  مامور روسی کوروتسکی خوب بود، اما چنین هوشی نقطه قوت او نبود. انگلیسی ها افراد خوبی داشتند، اما به نوعی این با الگوی آنها مطابقت نداشت. بریتانیایی ها هنوز تمایلی به بازی جوانمردانه داشتند و به نظر ژنرال کو برای چنین رویکردی بسیار متمدن به نظر می رسید. اتفاقاً به گفته کو، این یک عادت آزاردهنده بود که به خاطر آن اغلب فرصت را از دست می دادند. نه، در اینجا او یک کارآیی شیطانی، تاریک و قدرتمند را به تصویر کشید که فقط می‌توانست به یک نفر اشاره کند: مامور آمریکایی N3. ژنرال کو لحظه ای فکر کرد، سپس نامی پیدا کرد: نیک کارتر! ژنرال کو برخاست و به راننده اش دستور داد تا او را به محوطه ای که سربازانش ایستگاه رادیویی را در آن راه انداخته بودند، ببرد. باید نیک کارتر بود و او هنوز در خاک چین بود. ژنرال متوجه شد که هو کان باید کاری را انجام داده باشد که حتی فرماندهان ارشد نیز از آن بی خبر بودند. به آمریکایی دستور داده شد که پایگاه هو کن را نابود کند. حالا او در حال فرار بود. ژنرال کو تقریباً متأسف بود که مجبور شد جلوی او را بگیرد. او عمیقاً این هنر را تحسین می کرد. اما خودش استاد بود. ژنرال کو ارتباط رادیویی برقرار کرد. آرام گفت: «مقر را به من بدهید. "من می‌خواهم دو گردان فوراً در دسترس باشند. آنها باید خط ساحلی را از گومنچای در امتداد تنگه هو محاصره کنند. بله، دو گردان انجام خواهند داد. این فقط یک احتیاط است در صورتی که من اشتباه می‌کنم. آن مرد احتمالا جهت دیگری را انتخاب کرده است. من." من از او انتظار این را ندارم، که بسیار واضح است."
  
  
  
  ژنرال کو سپس درخواست تماس با نیروی هوایی کرد و لحن او اکنون سنجیده و تند بود. "بله، یکی از کامیون های ارتش معمولی من. باید قبلاً نزدیک کونگتو بوده باشد و به سمت ساحل شرقی حرکت کرده باشد. در واقع، این یک اولویت مطلق است. نه، قطعاً هواپیماها نیست، آنها خیلی سریع هستند و حتی یک مورد هم پیدا نمی کنند. ماشین روی تپه ها. باشه.» من منتظر اطلاعات بیشتر هستم.
  
  
  
  ژنرال کو به ماشینش برگشت. اگر آمریکایی را زنده بیاورند خوب است. او دوست دارد با این مرد ملاقات کند. اما او می دانست که این شانس بسیار اندک است. امیدوارم از این پس فرماندهی معظم کل قوا در پروژه های ویژه خود دقت بیشتری داشته باشند و تمامی موشک ها و تجهیزات ایمنی آنها را به دست ارتش عادی بسپارند.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 11
  
  
  
  
  
  
  
  
  آنیا و الکسی از خواب بیدار شدند. چشمانشان می درخشید و نیک از دیدن آن خوشحال شد. ماشین سنگین در سراسر جاده غوغا کرد و تا اینجا پیشرفت خوبی داشتند. او تصمیم گرفت کمی دختران را آزمایش کند تا ببیند چه واکنشی نشان خواهند داد. او هنوز مطمئن نبود که شکنجه هو کان چقدر به آنها آسیب وارد کرده است.
  
  
  
  او پاسخ داد: "الکسی." چهره او در دریچه بین سکوی بار و محفظه راننده ظاهر شد. "یادته وقتی از من پرسیدی در آمریکا چطور بود؟ وقتی در غار می خوابیدیم؟
  
  
  
  الکسی اخم کرد. - 'چی؟' او به وضوح سعی می کرد به خاطر بیاورد.
  
  
  
  او اصرار کرد: «شما در مورد روستای گرینویچ پرسیدید. "زندگی در آنجا چگونه بود."
  
  
  
  او به آرامی پاسخ داد: "اوه بله. "بله، حالا یادم آمد."
  
  
  
  "آیا دوست داری در آمریکا زندگی کنی؟" - نیک پرسید و با دقت به حالت او در آینه دید نگاه کرد. صورتش روشن شد و لبخندی رویایی زد.
  
  
  
  او گفت: "من اینطور فکر می کنم، نیک." "در مورد آن فکر کردم. بله، در واقع، فکر می کنم خوب باشد."
  
  
  
  او پاسخ داد: «پس بعداً در مورد آن صحبت خواهیم کرد. در حال حاضر او آرام شده است. او حداقل از نظر روانی بهبود یافت. او می توانست چیزها را به خاطر بسپارد و ارتباطات را ببیند. و از آنجایی که آنها بسیار شبیه بودند، نیک مشکوک بود که آنیا نیز خوب باشد. حداقل این دستگاه بد هیچ آسیب جدی به مغز آنها وارد نکرده است. اما او نتوانست دختر بیچاره لهستانی را در زیرزمین فراموش کند. او ممکن است عادی فکر کند، اما از نظر عاطفی فلج شده بود، یک خرابی جبران ناپذیر. او می دانست که تنها یک راه برای کشف وجود دارد. اما الان زمان و مکان نامناسبی بود. و در این شرایط فقط می تواند وضعیت را بدتر کند.
  
  
  
  ذهن او آنقدر روی دوقلوها متمرکز شده بود که تا زمانی که هلیکوپتر تقریباً مستقیماً بالای سرش پرواز کرد، صدای تپش را نشنید. او به بالا نگاه کرد و ستاره نیروی هوایی چین را روی آن دید. هلیکوپتر به سرعت فرود آمد و نیک به موقع متوجه پوزه یک مسلسل شد. فرمان را چرخاند و شروع به حرکت زیگزاگ کرد، اگرچه در جاده باریک تقریباً جایی برای این کار وجود نداشت. صدای رگبار از مسلسل شنیده شد. او می‌دانست که الکسی و آنیا روی زمین دراز کشیده‌اند و هیچ صدایی که نشان دهد یکی از آنها تیراندازی شده است نشنید. حالا ماشین از کنار ردیف درختی رد شد که شاخه های بالای آن مثل دروازه راه را مسدود کرده بود اما همین که از زیرشان بیرون آمدند دوباره هلیکوپتر بالای سرشان بود. نیک نگاهی به کابین انداخت. تیراندازی متوقف شد و خدمه در رادیو صحبت کردند.
  
  
  
  نیک با چهره ای عبوس رانندگی کرد. او تا جایی که ممکن است ماشین را می راند. آنها باید در حال حاضر نزدیک به ساحل باشند. او تعجب کرد که چگونه می دانستند که او قرار است از اینجا فرار کند. حالا مثل یک شیطان در حال رانندگی بود، گاز تا حد امکان روی دو چرخ می چرخید. او سعی نکرد سریعتر از هلیکوپتر برود. هیچ شانسی برای آن وجود نداشت. اما او می‌خواست قبل از اینکه مجبور شوند ماشین را ترک کنند، تا آنجا که ممکن است دور شود. و نیک مطمئن بود که این لحظه به زودی فرا خواهد رسید. لحظه ای زودتر از آنچه که فکر می کرد فرا رسید، زمانی که از گوشه چشمش دید که نیم دوجین نقطه در آسمان ظاهر می شود. آنها بزرگتر می شدند و هلیکوپتر هم بودند. بیشتر! یا شاید با موشک!
  
  
  
  "برای پریدن آماده شو!" - او دوباره صدا زد و صدای بلند شدن الکسی و آنیا را شنید.
  
  
  
  نیک ماشین را متوقف کرد و آنها بیرون پریدند. آنها به داخل خاکریزی که خوشبختانه پر از درخت بود شیرجه زدند و دویدند. اگر در سایه درختان انبوه و زیر درختان انبوه می ماندند، ممکن بود از دید هلیکوپترها دور بمانند. خودروی ارتش ارزش خود را ثابت کرده بود، اما اکنون بیشتر به یک مسئولیت تبدیل شده است.
  
  
  
  آنها مانند خرگوش هایی که توسط سگ های شکار تعقیب شده اند می دویدند. الکسی و آنیا نتوانستند برای مدت طولانی این سرعت را حفظ کنند. تنفس آنها از قبل نامنظم بود و به وضوح تنگی نفس داشتند. آنها در یک گودال باریک در منطقه ای که ارتفاع چمن پنج فوت بود، افتادند. دخترها تا آنجا که ممکن بود خم شدند و با دستانشان سرشان را پوشاندند. نیک هلیکوپترهایی را دید که دور یک کامیون ارتش می چرخیدند و از سه تای آنها ابرهای سفید چتر نجات را دید. کمی بیشتر راست شد و به اطراف نگاه کرد. چتربازان نیز از هلیکوپترهای دیگر پریدند.
  
  
  
  نیک متوجه شد که آنها را باید از این طریق کشف کرد. اگر آنها خیلی سریع حرکت کنند، هلیکوپترها فورا آنها را سرنگون می کنند. نیک با دقت از لابه لای چمن های بلند به چتربازانی که به آرامی پایین می آمدند نگاه کرد. او همیشه احساس می‌کرد که این فرورفتگی عجیب با تپه‌های دو طرف برایش آشنا به نظر می‌رسد، و ناگهان با اطمینان فهمید که کجا هستند. در اینجا کودک آنها را پیدا کرد. یک مزرعه کوچک باید در این نزدیکی باشد. نیک برای لحظه‌ای به این فکر کرد که آیا دویدن به مزرعه فایده‌ای دارد یا خیر، اما این فقط یک توقف اعدام است. بدون شک این یکی از اولین جاهایی بود که چتربازان به جستجو رفتند. دستی را روی آستینش احساس کرد. الکسی بود.
  
  
  
  او گفت: «ما اینجا خواهیم ماند و آنها را به سمت خود جذب خواهیم کرد. "فقط تو می‌توانی این کار را بکنی، نیک. اینجا نزدیک ساحل است. از ما بیشتر از این انتظار نداشته باش. ما کارمان را انجام دادیم."
  
  
  
  آنها را اینجا بگذارید! نیک می دانست که حق با اوست. او می توانست این کار را به تنهایی انجام دهد، به خصوص اگر آنها توجه تفنگداران دریایی را به خود جلب کنند. و اگر قبلاً مأموریت خود را به پایان نرسانده بود، بدون شک این کار را انجام می داد. در صورت لزوم آنها را قربانی می کرد. او می دانست و آنها هم می دانستند. اما حالا شرایط فرق می کرد. این کار تکمیل شد و آنها با هم آن را با موفقیت به پایان رساندند. آنها به او کمک کردند و اکنون او از آنها دست بر نمی دارد. به سمت الکسی خم شد و چانه اش را بالا آورد. او در پاسخ به نگاه سرسختانه او گفت: نه عزیزم. نیک کارتر با ناراحتی به چتربازان در حال فرود نگاه کرد. آنها حلقه ای دور فرورفتگی تشکیل دادند و در چند لحظه آنها را کاملا احاطه کردند. و هنوز حداقل پانصد یارد تا ساحل باقی مانده بود. وقتی دید که چمن به سمت راست آنها حرکت می کند، تفنگش را گرفت. حرکتی ظریف، اما غیرقابل انکار بود. حالا علف ها به وضوح خش خش می زدند، و ثانیه ای بعد، در کمال تعجب، چهره پسر کوچک مزرعه را دید.
  
  
  
  پسر گفت: شلیک نکن. - 'لطفا.' در حالی که پسر به سمت آنها خزید، نیک دهانه تفنگ خود را پایین آورد.
  
  
  
  او به سادگی گفت: "می دانم که می خواهی فرار کنی." "من راه را به شما نشان خواهم داد. در لبه تپه، ابتدای یک تونل زیرزمینی است که یک نهر از میان آن می گذرد. به اندازه کافی وسعت دارد که بتوان از آن عبور کرد."
  
  
  
  نیک مشکوک به پسر نگاه کرد. چهره ی کوچکش هیچ چیز، نه هیجان، نه نفرت و نه هیچ چیز را نشان نمی داد. او می توانست آنها را در آغوش چتربازان ببرد. نیک به بالا نگاه کرد. زمان گذشت، همه چتربازان قبلاً فرود آمده بودند. دیگر راهی برای فرار وجود نداشت.
  
  
  
  نیک گفت: "ما شما را دنبال می کنیم." حتی اگر بچه بخواهد به آنها خیانت کند، بهتر از این است که اینجا بنشیند و منتظر بماند. آن‌ها می‌توانستند تلاش کنند تا در مسیر خود مبارزه کنند، اما نیک می‌دانست که چتربازان سربازانی بسیار آموزش دیده بودند. اینها آماتورهای انتخاب شده توسط هو کان نبودند، بلکه سربازان عادی چین بودند. پسر برگشت و دوید، نیک و دوقلوها دنبالش می‌آمدند. پسر آنها را به لبه تپه ای که پر از بوته بود هدایت کرد. کنار انبوهی از درختان کاج ایستاد و با انگشت اشاره کرد.
  
  
  
  او گفت: «آن سوی کاج‌ها، یک نهر و یک سوراخ در تپه خواهید یافت.»
  
  
  
  نیک به دخترها گفت: «بروید. من آنجا خواهم بود.»
  
  
  
  رو به پسر کرد و دید که چشمانش هنوز چیزی نشان نمی دهد. می خواست بخواند چه چیزی پشت آن است.
  
  
  
  'چرا؟' - ساده پرسید.
  
  
  
  قیافه پسر تغییر نکرد و او پاسخ داد: "ما را زنده گذاشتی. من اکنون بدهی خود را پرداخت کردم."
  
  
  
  نیک دستش را دراز کرد. پسر برای لحظه ای به او نگاه کرد، دست بزرگی را که می توانست زندگی او را محو کند مطالعه کرد، سپس برگشت و دوید. پسر از دست دادن با او خودداری کرد. شاید او تبدیل به یک دشمن شود و از افراد نیک متنفر شود. احتمالا نه
  
  
  
  حالا نوبت نیک بود که عجله کند. وقتی با عجله به داخل بوته ها رفت، صورتش را به سوزن های کاج تیز باز کرد. واقعاً یک نهر و یک تونل باریک وجود داشت. به سختی می توانست شانه هایش را در آن جا کند. این تونل برای کودکان و احتمالاً زنان لاغر اندام در نظر گرفته شده بود. اما اگر مجبور بود با دست خالی بیشتر حفاری کند، استقامت خواهد کرد. او صدای دخترانی را شنید که قبلاً به داخل تونل خزیده بودند. با پاره کردن خود روی سنگ های تیز بیرون زده، پشتش شروع به خونریزی کرد و پس از مدتی مجبور شد توقف کند تا خاک و خون را از چشمانش پاک کند. هوا کثیف و خفه شد، اما آب خنک نعمت بود. هر بار که احساس می کرد قدرتش ضعیف می شود، سرش را در آن فرو کرد تا سرحال شود. دنده هایش درد می کرد و در پاهایش اسپاسم احساس می کرد که مدام در معرض آب یخ بود. او در پایان قدرت خود بود که نسیم خنکی را احساس کرد و دید که تونل پیچ در پیچ در حالی که می رفت روشن و عریض می شود. نور خورشید و هوای تازه هنگام بیرون آمدن از تونل به صورت او برخورد کرد و در کمال تعجب او ساحل را جلوتر دید. الکسی و آنیا خسته در چمن ورودی تونل دراز کشیده بودند و سعی می کردند نفس خود را تازه کنند.
  
  
  
  الکسی در حالی که صاف روی آرنجش نشسته بود گفت: «اوه، نیک. "شاید به هر حال فایده ای نداشته باشد. ما دیگر قدرت شنا کردن نداریم. اگر می توانستیم جایی برای پنهان شدن در اینجا پیدا کنیم تا شب را بگذرانیم. شاید فردا صبح بتوانیم ...
  
  
  
  نیک به آرامی اما محکم گفت: «به هیچ وجه. "وقتی بفهمند ما فرار کرده ایم، هر اینچ از خط ساحلی را جستجو می کنند. اما امیدوارم چند سورپرایز خوشایند دیگر در انتظار ما باشد. اول از همه، مگر ما یک قایق کوچک در اینجا نداشتیم. بوته ها، یا این را فراموش کرده اید؟"
  
  
  
  الکسی در حالی که از تپه پایین می رفتند پاسخ داد: "آره، فراموش کردم." اما اگر این قایق گم شده بود چه؟
  
  
  
  نیک گفت: "پس عزیزم، چه بخواهی چه نخواهی، باید شنا کنی." اما هنوز نگران نباشید. اگر لازم باشد برای سه نفرمان شنا می کنم.»
  
  
  
  اما قایق هنوز آنجا بود و با هم آن را به داخل آب هل دادند. هوا تاریک شده بود، اما چتربازان قبلاً متوجه شده بودند که موفق شده اند از محاصره خودداری کنند. این بدان معناست که هلیکوپترها دوباره جستجو را آغاز می کنند و می توانند به زودی بر فراز خط ساحلی ظاهر شوند. نیک مطمئن نبود که آیا باید امیدوار باشد که به زودی تاریک شود یا اینکه روشن بماند و پیدا کردن آنها راحت تر باشد. اما نه با هلیکوپتر.
  
  
  
  او ناامیدانه پارو زد تا تا حد امکان از ساحل دور شود. خورشید به آرامی مانند یک توپ قرمز روشن در آسمان غروب می کرد که نیک اولین لکه های سیاه را در افق بالای ساحل دید. اگرچه آنها قبلاً مسافت زیادی را طی کرده بودند، نیک می ترسید که این کافی نباشد. اگر فقط این عوضی های سیاه یک لحظه در مسیر درست پرواز می کردند، نمی توانستند روی ناشناخته ماندن طولانی مدت حساب کنند. او تماشا کرد که دو هلیکوپتر شروع به سر خوردن از روی خط ساحلی کردند، تا جایی که پره های روتور تقریباً بی حرکت به نظر می رسید. سپس یکی از آنها بلند شد و شروع به چرخیدن روی آب کرد. نیم چرخید و به سمت آنها پرواز کرد. چیزی روی آب پیدا کردند.
  
  
  
  نیک با ناراحتی گفت: "او قطعا ما را خواهد دید." او می گوید: "برای اطمینان، او بسیار پایین به نظر می رسد. وقتی او بالای سر ما باشد، با تمام مهماتی که باقی مانده است، به او قدرت کامل می دهیم. شاید بعد از همه، ما با هم مقابله کنیم."
  
  
  
  همانطور که نیک پیش بینی کرده بود، هلیکوپتر با نزدیک شدن به آنها شروع به فرود کرد و در نهایت با دماغ پایین آمد. هنگامی که مستقیماً بر فراز قایق آنها پرواز کرد، آنها آتش گشودند. فاصله به اندازه‌ای نزدیک بود که می‌توانستند یک سری سوراخ‌های مرگبار را ببینند که شکم هواپیما را پاره می‌کنند. صد یاردی دیگر پرواز کرد، شروع به چرخیدن کرد و با صدایی کر کننده منفجر شد.
  
  
  
  هلیکوپتر در ستونی از دود و آتش به داخل آب سقوط کرد و لاشه هواپیما از امواجی که باعث برخورد شد، تکان خورد. اما حالا امواج دیگری وجود داشت. آنها از طرف دیگر آمدند و قایق را به طرز خطرناکی کج کردند.
  
  
  
  نیک اول آن را دید، غول سیاهی که مانند یک مار سیاه شوم از اعماق برخاست. اما این مار نشان های سفید نیروی دریایی ایالات متحده را حمل می کرد و ملوانان از دریچه باز بیرون می پریدند و به سمت آنها طناب پرتاب می کردند. نیک یکی از طناب ها را گرفت و به سمت زیردریایی کشید. فرمانده روی عرشه بود که نیک به دنبال دوقلوها رفت.
  
  
  
  نیک گفت: «می ترسیدم اجازه ندهی تو را پیدا کنیم. "و من از دیدنت خوشحالم!"
  
  
  
  افسر گفت: «به کشتی خوش آمدید. فرمانده جانسون، یو اس اس باراکودا." او به ناوگان هلیکوپترها که در حال نزدیک شدن بود نگاه کرد. او گفت: "بهتر است سریع زیر آب برویم." "می خواهیم هرچه سریعتر و بدون حادثه بیشتر از اینجا خارج شویم." یک بار پایین عرشه نیک صدای بسته شدن برج اتصال و زمزمه فزاینده موتورها را شنید که زیردریایی به سرعت وارد آب شد.
  
  
  
  فرمانده جانسون توضیح داد: "با تجهیزات اندازه گیری خود توانستیم انفجارها را با جزئیات ثبت کنیم." "این باید نمایش خوبی بوده باشد."
  
  
  
  نیک گفت: «دوست داشتم دورتر باشم.
  
  
  
  زمانی که خانواده لو شی حاضر نشدند، مطمئناً می‌دانستیم که مشکلی پیش آمده است، اما فقط می‌توانستیم منتظر بمانیم و ببینیم. پس از مقابله با انفجارها، زیردریایی‌ها را به دو مکان که می‌توانیم انتظار شما را داشته باشیم فرستادیم: هو. کانال و اینجا، در تایا وان. ما شبانه روز ساحل را تماشا می‌کردیم. وقتی دیدیم قایق نزدیک می‌شود جرأت نکردیم فوراً اقدام کنیم زیرا هنوز کاملاً مشخص نبود که شما هستید. چینی‌ها می‌توانند بسیار حیله‌گر باشند. برای آنها چیزی شبیه به فرستادن یک طعمه است تا ما را مجبور کند که دماغمان را اینطور نشان دهیم. اما وقتی دیدیم که هلیکوپتر را ساقط کردید، از قبل مطمئن بودیم.
  
  
  
  نیک آرام شد و نفس عمیقی کشید. به الکسی و آنیا نگاه کرد. خسته بودند و استرس زیادی روی صورتشان بود، اما تسکین هم در چشمانشان بود. ترتیبی داد که آنها را به کابین ببرند و سپس به گفتگو با فرمانده ادامه داد.
  
  
  
  افسر گفت: ما به تایوان می رویم. و از آنجا می توانید به ایالات متحده پرواز کنید. در مورد همکاران روسی شما چطور؟
  
  
  
  نیک پاسخ داد: "فردا درباره آن صحبت خواهیم کرد، فرمانده." "اکنون از پدیده ای که آنها می گویند تخت لذت خواهم برد، اگرچه در این مورد کابینی در یک زیردریایی است. عصر بخیر فرمانده.
  
  
  
  فرمانده گفت: "تو کار خوبی کردی، N3." نیک سری تکان داد و سلام کرد و برگشت. او خسته بود، خسته مرده. اگر بتواند بدون ترس در کشتی آمریکایی بخوابد برای او خوب است.
  
  
  
  جایی در یک پست فرماندهی میدانی، ژنرال کو، فرمانده ارتش سوم جمهوری خلق چین، به آرامی دود سیگار را بیرون می داد. روی میز روبروی او گزارش هایی از افرادش، فرماندهی هوایی و یگان ویژه فرود آمده بود. ژنرال کو نفس عمیقی کشید و به این فکر کرد که آیا رهبران پکن هرگز از این موضوع مطلع خواهند شد. شاید آنقدر گرفتار ماشین آلات تبلیغاتی خود شده بودند که اصلاً نمی توانستند واضح فکر کنند. در خلوت اتاقش لبخند زد. اگرچه واقعا دلیلی برای لبخند زدن وجود نداشت، اما نتوانست جلوی آن را بگیرد. او همیشه استادان را تحسین می کرد. باخت به N3 خیلی خوب بود.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 12
  
  
  
  
  
  
  
  
  فرودگاه فورموسا مملو از زندگی بود. الکسی و آنیا با لباس‌های جدیدی که در تایوان خریداری شده بودند، پوشیده بودند و حالا با نیک و سرحال و جذاب در پذیرایی کوچک با نیک آشنا شدند. آنها بیش از یک ساعت صحبت کردند و اکنون نیک دوباره سوال را پرسید. او هیچ سوء تفاهمی نمی خواست. او درخواست کرد. - پس ما همدیگر را خوب درک می کنیم؟ "من دوست دارم الکسی با من به آمریکا بیاید و او می گوید که می خواهد. آیا این واضح است؟
  
  
  
  آنیا پاسخ داد: واضح است. و من می خواهم به روسیه برگردم. الکسی همیشه می خواست آمریکا را ببیند. من هرگز این آرزو را نداشتم.
  
  
  
  مردم مسکو هرگز نمی توانند تقاضای بازگشت او را داشته باشند، زیرا تا آنجا که هر کسی در واشنگتن می داند، آنها فقط یک مامور را فرستاده اند و من یکی را باز می فرستم: - شما.
  
  
  
  آنیا گفت: بله. 'خسته ام. و من بیش از اندازه این کار را داشته ام، نیک کارتر. و من به آنها توضیح خواهم داد که الکسی چه فکر می کند."
  
  
  
  الکسی گفت: «خواهش می کنم، آنیا. باید به آنها اطلاع دهید که من خائن نیستم. که من از آنها جاسوسی نخواهم کرد. من فقط می خواهم به آمریکا بروم و سعی کنم زندگی ام را بگذرانم. من می خواهم به روستای گرینویچ بروم و می خواهم بوفالو و سرخپوستان را ببینم."
  
  
  
  یک اعلامیه از طریق بلندگو ناگهان به گفتگوی آنها پایان داد.
  
  
  
  نیک گفت: «این هواپیمای توست، آنیا.
  
  
  
  دستش را تکان داد و سعی کرد آنچه را که در چشمانش بود بخواند. آنها هنوز صد در صد خوب نبودند. آنها هنوز همان چیزی نبودند که او برای اولین بار آنها را دیده بود، چیزی غم انگیز در آنها وجود داشت. به سختی قابل توجه بود، اما او آن را از دست نداد. او می‌دانست که وقتی او به مسکو می‌آید، او را با دقت مطالعه می‌کنند، و تصمیم گرفت که وقتی الکسی به نیویورک رسیدند، همین کار را با الکسی انجام دهد.
  
  
  
  آنیا با همراهی دو تفنگدار دریایی رفت. در ورودی هواپیما توقف کرد و برگشت. او برای لحظه ای دست تکان داد و سپس در داخل ناپدید شد. نیک دست الکسی را گرفت، اما او بلافاصله احساس کرد که او تنش دارد و او دستش را کنار کشید. بلافاصله او را رها کرد.
  
  
  
  او گفت: "بیا، الکسی. یک هواپیما هم منتظر ماست."
  
  
  
  پرواز به نیویورک بدون حادثه بود. الکسی خیلی نگران به نظر می رسید و زیاد حرف می زد، اما با این حال می توانست آن را حس کند، به نوعی او خودش نبود. او به خوبی می دانست علت چیست و در عین حال احساس غمگینی و عصبانیت می کرد. او پیشاپیش تلگرافی فرستاد و هاوک آنها را از فرودگاه تحویل گرفت. به محض ورود به فرودگاه جی اف کی، الکسی مانند یک کودک هیجان زده بود، اگرچه به نظر می رسید تحت تاثیر ساختمان های بلند نیویورک قرار گرفته بود. در ساختمان AX او را به اتاقی بردند که تیمی از متخصصان منتظر معاینه او بودند. نیک هاک را به اتاقش هدایت کرد، جایی که یک شیء کاغذی تا شده روی میز منتظر او بود.
  
  
  
  نیک آن را باز کرد و با لبخند یک ساندویچ رست بیف بیرون آورد. هاک به او نگاه کرد و لوله اش را روشن کرد.
  
  
  
  نیک گفت: متشکرم. فقط سس کچاپ را فراموش کردی.
  
  
  
  برای کسری از ثانیه چشمان هاوک را دید که برق زد. پیرمرد آرام گفت: «من واقعا متاسفم. "دفعه بعد بهش فکر می کنم. چه اتفاقی برای دختر می افتد؟
  
  
  
  نیک گفت: «من او را مجبور می‌کنم با چند نفر ملاقات کند.» نیک گفت: «چند روسی را که در نیویورک می‌شناسم. او به سرعت خود را وفق می‌دهد. او به اندازه کافی باهوش است. و او توانایی های بسیار دیگری دارد."
  
  
  
  هاوک در حالی که گوشی خود را به زیرسیگاری کوبید و پیچ خورد، گفت: «من با روس‌ها صحبت می‌کردم. "گاهی اوقات نمی توانم از آنها غافلگیر شوم. در ابتدا همه آنها مهربان و کمک کننده بودند. و اکنون که همه چیز تمام شده است، آنها به همان حالت قبلی برگشته اند، سرد، کاسبکار و محجوب. به آنها فرصت های زیادی داد تا همه چیز را بگویند."
  
  
  
  نیک گفت: «ذوب موقتی بود، رئیس.» برای دائمی شدن آن زمان زیادی نیاز است.
  
  
  
  در باز شد و یکی از دکترها وارد شد. او چیزی به هاوک گفت.
  
  
  
  هاوک به او گفت: متشکرم. این همه چیز است. و لطفا به خانم لیوبوف بگویید که آقای کارتر او را از میز پذیرش خواهد برد.
  
  
  
  به سمت نیک برگشت. "من برای شما آپارتمانی در پلازا، در یکی از طبقات بالای مشرف به پارک رزرو کرده ام. اینجا کلیدهاست. شما با هزینه ما کمی استراحت کرده اید.
  
  
  
  نیک سری تکان داد و کلیدها را گرفت و از اتاق خارج شد. او به هاوک یا هیچ کس دیگری در مورد جزئیات اسباب بازی هو کن نگفت. او آرزو می کرد که ای کاش می توانست به اندازه هاک مطمئن باشد که در هفته آینده در پلازا با الکسی استراحت کند.
  
  
  
  او الکسی را از جلو میز برداشت و آنها در کنار هم از ساختمان بیرون رفتند، اما نیک جرات نداشت دست او را بگیرد. برای او خوشحال و هیجان زده به نظر می رسید، و او تصمیم گرفت که بهتر است اول ناهار را با او بخورد. آنها به انجمن رفتند. بعد از ناهار سوار تاکسی شدند که آنها را از پارک مرکزی به هتل پلازا رساند.
  
  
  
  اتاقی که هاوک رزرو کرده بود بیش از اندازه جادار بود و الکسی بسیار تحت تأثیر قرار گرفت.
  
  
  
  نیک گفت: «این هفته مال توست. - شما می توانید چیزی شبیه به یک هدیه بگویید. اما فعلاً فکر نکنید که می توانید بقیه عمر خود را در آمریکا اینگونه زندگی کنید."
  
  
  
  الکسی با چشمانی درخشان به سمت او رفت. او گفت: "من هم این را می دانم. اوه، نیک، من خیلی خوشحالم. اگه تو نبودی من الان زنده نبودم برای تشکر از شما چه کنم؟ '
  
  
  
  از صریح بودن سؤال او کمی مبهوت شد، اما تصمیم گرفت ریسک کند. او گفت: "من می خواهم با شما عشق بورزم." "میخوام اجازه بدی ببرمت."
  
  
  
  از او روی برگرداند و نیک می‌توانست زیر بلوزش را ببیند که سینه‌های دلپذیرش با عصبانیت بالا و پایین می‌رود. متوجه شد که دستانش را بی قرار حرکت می دهد.
  
  
  
  او در حالی که چشمانش گشاد شده بود گفت: «من می ترسم، نیک. "ترس."
  
  
  
  به او نزدیک شد و خواست او را لمس کند. لرزید و از او دور شد. او می دانست چه باید بکند. این تنها راه نجات بود.او هنوز موجودی هیجان‌انگیز و نفسانی بود، حداقل این تغییری در نگرش او نسبت به هو زن ایجاد نکرد. او اولین شب آنها در هنگ کنگ را به یاد آورد، زمانی که متوجه شد کوچکترین تحریک جنسی او را بیشتر و بیشتر تحریک می کند. حالا او را مجبور نمی کرد. او باید صبور باشد و منتظر میل خودش باشد. نیک می تواند شریک بسیار ملایمی در مواقع لزوم باشد. در صورت لزوم، او می تواند با خواسته ها و مشکلات لحظه ای سازگار شود و به طور کامل به نیازهای شریک زندگی خود پاسخ دهد. او در طول زندگی خود زنان بسیاری را پذیرفت. برخی از همان اولین لمس آن را هوس کردند، برخی دیگر مقاومت کردند و برخی بازی های جدیدی را با آن کشف کردند که حتی در خواب هم نمی دیدند. اما امشب یک مشکل خاص وجود داشت و او مصمم به حل آن بود. نه به خاطر خودش، بلکه مخصوصاً به خاطر منافع الکسی.
  
  
  
  نیک از اتاق گذشت و همه چراغ ها را خاموش کرد به جز چراغ میز کوچکی که به اتاق درخششی ملایم می بخشید. پنجره بزرگ نور مهتاب و نورهای اجتناب ناپذیر شهر بزرگ را به داخل راه می داد. نیک می‌دانست که نور کافی برای دیدن الکسی وجود دارد، اما در عین حال نور کم، فضایی هیجان‌انگیز و در عین حال آرام‌بخش ایجاد کرد.
  
  
  
  الکسی روی مبل نشست و از پنجره بیرون را نگاه کرد. نیک جلوی او ایستاد و به آرامی شروع به درآوردن لباس هایش کرد. وقتی پیراهنش را درآورد و سینه پهن قدرتمندش زیر نور مهتاب می درخشید، به او نزدیک تر شد. جلوی او دراز شد و دید که چگونه نگاهی ترسو به نیم تنه برهنه اش انداخت. دستش را روی گردنش گذاشت و سرش را به سمت خودش چرخاند. به شدت نفس می‌کشید، سینه‌هایش را محکم به پارچه نازک بلوزش فشار می‌داد. اما او تکان نخورد و اکنون نگاهش مستقیم و باز بود.
  
  
  
  به آرامی شلوارش را در آورد و دستش را روی سینه اش گذاشت. سپس سر او را به شکمش فشار داد. احساس کرد که دست او روی سینه اش به آرامی به سمت پشتش حرکت می کند و به او اجازه می دهد تا او را نزدیک تر کند. سپس به آرامی و به آرامی لباس او را درآورد و سرش را روی شکمش فشار داد. دراز کشید و پاهایش را باز کرد تا به راحتی بتواند دامنش را در بیاورد. سپس سوتین او را برداشت و یکی از سینه های زیبایش را محکم و تشویق کننده فشار داد. نیک برای لحظه ای تشنجی را در بدنش احساس کرد، اما دستش را زیر سینه نرم فرو کرد و نوک انگشتانش را روی نوک پستان کشید. چشمانش نیمه بسته بود، اما نیک دید که با دهان نیمه باز به او نگاه می کند. سپس برخاست و زیرشلواری را درآورد به طوری که برهنه در مقابل او ایستاد. وقتی دید دستش را به سمتش دراز کرده لبخند زد. دستش میلرزید، اما شورش بر مقاومتش غلبه کرد. سپس ناگهان به خود اجازه داد تا به او حمله کند، او را محکم در آغوش گرفت و در حالی که به زانو افتاد، سینه اش را به بدنش مالید.
  
  
  
  او فریاد زد: «اوه، نیک، نیک، فکر می‌کنم بله، بله... اما اول اجازه بده کمی تو را لمس کنم.» نیک او را محکم در حالی که بدنش را با دست‌ها، دهان و زبانش بررسی می‌کرد، نگه داشت. انگار چیزی پیدا کرده بود که خیلی وقت پیش گم کرده بود و حالا کم کم داشت یادش می آمد.
  
  
  
  نیک خم شد، دستانش را بین ران های او گذاشت و او را به سمت مبل برد. حالا دیگر مقاومت نمی کرد و هیچ اثری از ترس در چشمانش نبود. با افزایش قدرت او در عشق ورزی غوطه ور شد و فریادهای هیجان انگیز سر داد. نیک همچنان با مهربانی با او رفتار می کرد و احساس خوبی و خوشبختی داشت که قبلاً به ندرت تجربه کرده بود.
  
  
  
  همانطور که الکسی آمد و بدن نرم و گرم خود را دور خود پیچید، به آرامی موهای بلوندش را نوازش کرد و احساس آرامش و رضایت کرد.
  
  
  
  او به آرامی در گوش او گفت: "من خوبم، نیک." "من هنوز کاملا سالم هستم."
  
  
  
  او خندید: "تو خیلی خوب هستی عزیزم." 'تو فوق العاده ای.' او به آنیا فکر کرد. هر دو به آنیا فکر کردند و او می دانست که همه چیز با او مانند قبل خوب است. او دیر یا زود متوجه می شود.
  
  
  
  الکسی در حالی که در سینه اش فرو رفت گفت: "اوه، نیکی." "Ya lublu vas، نیک کارتر. دوستت دارم."
  
  
  
  نیک خندید. بنابراین هنوز هفته خوبی در پلازا خواهد بود.
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  
  درباره کتاب:
  
  
  
  
  
  
  هو کان دانشمند برجسته انرژی هسته ای چین است. او چنان موضعی در چین گرفته است که عملاً کنترل نشده است. می توانیم ادامه دهیم
  
  
  
  خیلی هم بد نیست، نیک. بدترین چیز این است که هو زان یک دانشمند معمولی نیست، بلکه بالاتر از همه، فردی است که نفرت غیرقابل تصوری نسبت به هر چیز غربی در خود دارد. نه تنها به ایالات متحده، بلکه به روسیه نیز.
  
  
  حالا با اطمینان می دانیم که او به زودی خودش دست به کار خواهد شد، نیک. شما به چین می روید، از دو مامور روسی در آنجا کمک می گیرید و باید این شخص را بیرون بیاورید. من فکر می کنم این سخت ترین کار شما خواهد بود، نیک...
  
  
  
  
  
  
  
  اشکلوفسکی لو
  فراری
  
  
  
  
  نیک کارتر
  
  
  فراری
  
  
  فصل اول.
  
  
  خورشید همیشه در آکاپولکو می درخشد. نیک کارتر، قاتل شماره یک AX، در یک اتاق کوچک هتل مشرف به ساحل شنی سفید، توپ قرمز غروب خورشید را تماشا کرد که بر فراز دریا می‌پاشد. او از تماشای نمایش لذت می برد و به ندرت آن را از دست می داد، اما یک ماه بود که در آکاپولکو بود و احساس ناراحتی در وجودش داشت.
  
  
  هاوک اصرار داشت که این بار مرخصی بگیرد، و نیک در ابتدا تمام این کار را انجام داد. اما یک ماه برای یک زندگی بیکار خیلی طولانی است. او به یک وظیفه نیاز داشت.
  
  
  Killmaster از پنجره دور شد، در حال حاضر در گرگ و میش تاریک شده بود، و به تلفن سیاه رنگ زشت روی میز خواب نگاه کرد. تقریبا آرزو داشت که زنگ بزند.
  
  
  پشت سرش صدای خش خش ملحفه ها می آمد. نیک نوبت خود را کامل کرد تا رو به تخت شود. لورا بست بازوهای دراز و برنزه اش را به سمت او دراز کرد.
  
  
  در حالی که صدایش از خواب خشن شده بود، گفت: «دوباره عزیزم.
  
  
  نیک به آغوش او رفت، سینه قدرتمندش سینه های کاملاً برهنه او را له کرد. لبهایش را روی لبهای او کشید و طعم خواب را در نفس او چشید. لورا با بی حوصلگی لب هایش را تکان داد. او از انگشتان پا برای کشیدن ملحفه بین آنها استفاده کرد. این حرکت هر دو را به وجد آورد. لورا بست می دانست که چگونه عشق ورزی کند. پاهای او، مانند سینه هایش - در واقع، مانند بقیه او - کاملاً شکل گرفته بودند. زیبایی کودکانه ای در چهره اش بود که ترکیبی از معصومیت و خرد و گاه میل آشکار بود. نیک کارتر هرگز زنی کاملتر را نشناخته است. او برای همه مردان همه چیز بود. زیبایی داشت او به لطف ثروت نفتی که پدرش برایش به جا گذاشته بود، ثروتمند بود. او مغز داشت او یکی از زیباترین افراد از سراسر جهان بود، یا همانطور که نیک ترجیح می داد، بقایای جت ست. عشق ورزیدن ورزش، سرگرمی و فراخوان او بود. در سه هفته گذشته، او به دوستان بین المللی خود می گوید که دیوانه وار عاشق آرتور پورگز، خریدار و فروشنده کالاهای مازاد دولتی است. معلوم شد که آرتور پورگز نقش اصلی نیک کارتر است.
  
  
  نیک کارتر نیز در زمینه عشق ورزی همتایان کمی داشت. چیزهای کمی وجود داشت که او را بیشتر از عشق ورزی با یک زن زیبا راضی می کرد. عشق ورزی با لورا بست او را کاملاً راضی کرد. و هنوز-
  
  
  "اوه!" - لورا فریاد زد. "و حالا عزیزم! حالا!" به سمت او خم شد و ناخن هایش را در امتداد پشت عضلانی او کشید.
  
  
  و هنگامی که آنها عمل عاشقانه خود را با هم به پایان رساندند، او لنگید و در حالی که به سختی نفس می کشید، از او افتاد.
  
  
  چشمان درشت قهوه ای اش را باز کرد و به او نگاه کرد. "خدایا، این خوب بود! این حتی بهتر بود." چشمانش روی سینه اش لغزید. "تو هیچوقت خسته نمیشی، نه؟"
  
  
  نیک لبخند زد. " دارم خسته میشم." کنارش دراز کشید و یکی از سیگارهای نوک طلایش را از روی میز خواب بیرون کشید و روشن کرد و به او داد.
  
  
  لورا روی آرنجش ایستاد تا چهره او را بهتر ببیند. سرش را تکان داد و به سیگار نگاه کرد. زنی که حوصله ات را سر می برد باید از من زن تر باشد.
  
  
  نیک گفت: «نه»، تا حدی به این دلیل که به آن اعتقاد داشت و تا حدودی به این دلیل که فکر می‌کرد او می‌خواهد آن را بشنود.
  
  
  لبخندش را برگرداند. حق با او بود.
  
  
  او در حالی که انگشت اشاره‌اش را روی بینی او می‌کشید، گفت: «این کار شما هوشمندانه بود. "شما همیشه حرف درست را در زمان مناسب می گویید، اینطور نیست؟"
  
  
  نیک کشیدن عمیقی روی سیگارش کشید. تو زنی هستی که مردها را می‌شناسی، این را به تو می‌دهم. و او مردی بود که زنان را می شناخت.
  
  
  لورا بست او را مطالعه کرد، چشمان درشت او با درخششی دور چشمک می زد. موهای قهوه ای اش روی شانه چپش ریخته بود و تقریباً سینه اش را پوشانده بود. انگشت اشاره به آرامی روی لب‌ها و گلویش لغزید. کف دستش را روی سینه عظیم او گذاشت. بالاخره گفت: "میدونی که دوستت دارم، نه؟"
  
  
  نیک نمی خواست مکالمه به سمتی که می رفت پیش برود. وقتی او برای اولین بار با لورا ملاقات کرد، او به او گفت که انتظار زیادی نداشته باشد. رابطه آنها صرفا برای خنده خواهد بود. آنها کاملاً از یکدیگر لذت می بردند، و وقتی این موضوع از بین رفت، آنها به عنوان دوستان خوب از هم جدا شدند. بدون درگیری عاطفی، بدون نمایش های چسبنده. او به دنبال او رفت و او نیز او را دنبال کرد. آنها عشق ورزیدند و لذت بردند. دوره زمانی. این فلسفه افراد شگفت انگیز بود. و نیک بیش از حد موافق بود. او بین کارها استراحت داشت. لورا یکی از زیباترین زنانی بود که تا به حال دیده بود. Fun اسم بازی بود.
  
  
  اما اخیراً او بدخلقی شده است. در بیست و دو سالگی، او قبلاً ازدواج کرده بود و سه بار طلاق گرفته بود. او همانطور که یک شکارچی در مورد غنائم خود صحبت می کند، درباره شوهران گذشته خود صحبت می کرد. برای اینکه لورا عاشق شود، لورا باید مالکیت می کرد. و برای نیک، این تنها نقص در کمال او بود.
  
  
  "مگه نه؟" - لورا تکرار کرد. چشمانش به دنبال او بودند.
  
  
  نیک سیگاری را در زیرسیگاری روی میز خواب له می کند. "آیا شبیه شنا کردن در مهتاب است؟" او درخواست کرد.
  
  
  لورا روی تخت کنارش افتاد. "لعنتی! نمی تونی بگی کی می خوام ازت خواستگاری کنم؟"
  
  
  "چه چیزی می توانم ارائه دهم؟"
  
  
  "البته ازدواج، من می خواهم با من ازدواج کنی تا مرا از این همه دور کنی."
  
  
  نیک خندید. بیا بریم زیر نور مهتاب شنا کنیم.
  
  
  لورا جوابی نداد. "تا زمانی که من جوابی نگیرم."
  
  
  تلفن زنگ زد.
  
  
  نیک با آسودگی به سمت او حرکت کرد. لورا دست او را گرفت و آن را گرفت.
  
  
  تا زمانی که من جواب نگیرم، گوشی را برنمی‌داری.
  
  
  نیک با دست آزادش به راحتی شل شد
  
  
  
  
  
  
  گرفتن محکم او روی دستش او به امید شنیدن صدای هاک گوشی را برداشت.
  
  
  صدای زن با لهجه آلمانی کمی گفت: «هنر، عزیزم». "میتونم با لورا صحبت کنم لطفا؟"
  
  
  نیک صدا را به عنوان سانی، یکی دیگر از بقایای جت ست تشخیص داد. گوشی را به لورا داد. "این سانی است."
  
  
  لورا با عصبانیت از رختخواب بیرون پرید، زبان زیبایش را به نیک بیرون آورد و گوشی را کنار گوشش گذاشت. "لعنت به تو، سانی. زمان جهنمی را برای تماس انتخاب کردی.
  
  
  نیک پشت پنجره ایستاد و نگاه کرد، اما کلاه‌های سفیدی را که در بالای دریای تاریک به‌طور کم‌رنگی نمایان بودند، ندید. او می دانست که این آخرین شبی است که با لورا می گذراند. چه هاوک زنگ بزند یا نه، رابطه آنها تمام شده بود. نیک کمی از دست خودش عصبانی بود که اجازه داده بود تا آنجا که می شد پیش برود.
  
  
  لورا تلفن را قطع کرد. صبح با قایق به پوئرتا والارتا می رویم. او آن را به راحتی گفت، طبیعی است. او برنامه ریزی کرد. «فکر می‌کنم باید چمدان‌ها را جمع‌آوری کنم». شورتش را کشید و سوتینش را بالا آورد. حالت غلیظی روی صورتش بود، انگار که خیلی فکر می کرد.
  
  
  نیک به سمت سیگارش رفت و یکی دیگر را روشن کرد. این بار به او پیشنهاد نداد.
  
  
  "خوب؟" - لورا پرسید. داشت سوتینش را می بست.
  
  
  "خوبه که؟"
  
  
  "وقتی ازدواج کنیم؟"
  
  
  نیک تقریباً از دود سیگاری که استنشاق می کرد خفه شد.
  
  
  او ادامه داد: "پوئرتا والارتا مکان خوبی خواهد بود." او هنوز داشت نقشه می کشید.
  
  
  تلفن دوباره زنگ خورد.
  
  
  نیک آن را برداشت. "آره؟"
  
  
  او بلافاصله صدای هاک را شناخت. "آقای پورگز؟
  
  
  "آره."
  
  
  "این تامپسون است. من می دانم که شما چهل تن آهن خام برای فروش دارید.
  
  
  "این درست است."
  
  
  "اگر قیمت مناسب باشد، ممکن است من علاقه مند به خرید ده تن از این محصول باشم. آیا می دانید دفتر من کجاست؟"
  
  
  نیک با لبخند بزرگی پاسخ داد: بله. هاوک آن را ساعت ده می خواست. اما امروز ساعت ده یا فردا صبح؟ "آیا فردا صبح کافی است؟" او درخواست کرد.
  
  
  هاوک تردید کرد: «باشه. فردا چند جلسه دارم.
  
  
  نیک نیازی به گفتن بیشتر نداشت. هر چه رئیس برای او در نظر گرفته بود، فوری بود. Killmaster نگاهی به لورا دزدید. صورت زیبایش متشنج بود. او با نگرانی او را تماشا کرد.
  
  
  او گفت: "من هواپیمای بعدی را از اینجا خواهم برد."
  
  
  "عالی می شود."
  
  
  تلفن را با هم قطع کردند.
  
  
  نیک رو به لورا کرد. اگر او ژرژت یا سوئی چینگ یا یکی از دوست دخترهای نیک بود، خرخر می کرد و کمی سر و صدا می کرد. اما آنها به عنوان دوست از هم جدا شدند و به یکدیگر قول دادند که دفعه بعد بیشتر طول بکشد. اما با لورا اینطور نشد. او هرگز کسی را مانند او نشناخته بود. باید همه یا هیچ چیز با او باشد. او ثروتمند و خراب بود و عادت داشت راه خودش را داشته باشد.
  
  
  لورا در حالی که در سوتین و شلوارش ایستاده بود و دستش روی باسنش بود، زیبا به نظر می رسید.
  
  
  "بنابراین؟" - گفت و ابروهایش را بالا انداخت. حالت یک کودک کوچک روی صورتش بود و به آنچه می خواست از او بگیرد نگاه می کرد.
  
  
  نیک می خواست آن را تا حد امکان بدون درد و کوتاه کند. "اگر به پوئرتا والارتا می روی، بهتر است چمدان ها را جمع کن. خداحافظ لورا."
  
  
  بازوانش به پهلویش افتاد. لب پایینش کمی شروع به لرزیدن کرد. "پس تموم شد؟"
  
  
  "آره."
  
  
  "به طور کامل؟"
  
  
  "دقیقا" نیک می دانست که او هرگز نمی تواند یکی دیگر از دختران او شود. جدایی با او باید نهایی می شد. سیگاری را که کشیده بود خاموش کرد و منتظر ماند. اگر قرار بود منفجر شود، او برای آن آماده بود.
  
  
  لورا شانه هایش را بالا انداخت، لبخند ضعیفی به او زد و شروع به باز کردن سوتینش کرد. او گفت: «پس بیایید این آخرین بار را به بهترین زمان تبدیل کنیم.
  
  
  آنها ابتدا با ملایمت، سپس شدیداً عشق می‌ورزیدند، و هر کدام هر آنچه را که می‌توانست از دیگری می‌گرفتند. این آخرین باری بود که آنها با هم بودند. هر دو آن را می دانستند و لورا تمام مدت گریه می کرد، اشک از شقیقه هایش سرازیر می شد و بالش زیرش را خیس می کرد. اما حق با او بود. این بهترین بود
  
  
  ساعت ده و ده دقیقه، نیک کارتر وارد دفتر کوچکی در ساختمان خدمات مطبوعاتی و وایر آمالگامیتد در دایره دوپونت شد. در واشنگتن برف می بارید و شانه های کتش نمناک بود. مطب بوی دود سیگار کپک زده می داد، اما ته سیگار سیاه و کوتاهی که بین دندان های هاوک گیر کرده بود هرگز مشتعل نشد.
  
  
  هاک پشت میز کم نور نشسته بود و چشمان یخی اش به دقت نیک را مطالعه می کرد. او نگاه کرد که نیک کتش را آویزان کرد و روبروی او نشست.
  
  
  نیک قبلاً لورا بست را به همراه جلد آرتور پورگز خود در بانک حافظه ذهنش قرار داده بود. او می‌توانست هر زمان که بخواهد آن خاطره را به خاطر بیاورد، اما به احتمال زیاد فقط در آنجا ساکن می‌شود. حالا او نیک کارتر، N3، Killmaster برای AX بود. پیر، بمب گازی کوچکش، در جای مورد علاقه‌اش بین پاهایش آویزان بود، مثل بیضه سوم. رکاب نازک هوگو محکم به بازویش چسبیده بود و در صورت نیاز آماده بود که در دستش جا شود. و ویلهلمینا، لوگر 9 میلی متری او، زیر بغل چپش لانه کرده بود. ذهن او روی هاوک تنظیم شده بود، بدن عضلانی او در انتظار عمل بود. او مسلح بود و آماده حرکت بود.
  
  
  هاک پوشه را بست و به پشتی صندلی خود تکیه داد. ته سیگار سیاه زشت را از دهانش بیرون آورد و با انزجار آن را بررسی کرد و در سطل زباله کنار میزش انداخت. تقریباً بلافاصله سیگار دیگری را بین دندان هایش فشار داد و دود صورت چرمی او را کدر کرد.
  
  
  او ناگهان گفت: "نیک، من کار سختی برای تو دارم."
  
  
  
  
  
  
  
  
  نیک حتی سعی نکرد لبخندش را پنهان کند. هر دو می دانستند که N3 همیشه جالب ترین وظایف را دارد.
  
  
  هاک ادامه داد. آیا کلمه ملانوم برای شما معنی دارد؟
  
  
  نیک به یاد آورد که یک بار این کلمه را خوانده است. "چیزی با رنگدانه های پوستی، اینطور نیست؟"
  
  
  لبخند رضایت بخشی روی صورت خوش اخلاق هاوک ظاهر شد. او گفت: «به اندازه کافی نزدیک.» او پوشه را در مقابلش باز کرد. «اجازه نده این کلمات ده دلاری شما را گول بزنند.» او شروع به خواندن کرد: «در سال 1966، پروفسور جان لو با استفاده از یک میکروسکوپ الکترونی کشف کرد. روشی برای جداسازی و شناسایی بیماری های پوستی مانند ملانوم، خال آبی سلولی، آلبینیسم و غیره. در حالی که این کشف به خودی خود مهم بود، ارزش واقعی این کشف این بود که با شناخت و جداسازی این بیماری‌ها، تشخیص بیماری‌های جدی‌تر آسان‌تر شد.» هاک از روی پرونده به نیک نگاه کرد.
  
  
  نیک به جلو خم شد و منتظر بود. او می دانست که رهبر در حال برنامه ریزی چیزی است. او همچنین می دانست که هر چیزی که هاوک می گوید مهم است. دود سیگار در دفتر کوچک مانند مه آبی آویزان بود.
  
  
  هاک گفت: "تا دیروز پروفسور لو متخصص پوست برای برنامه ونوس ناسا بود. او با کار با اشعه ماوراء بنفش و سایر اشکال تابش، ترکیبی را کامل می کرد که بهتر از بنزوفنون ها از پوست در برابر اشعه های مضر محافظت می کرد. اگر موفق شود، فرمولاسیونی دارد که از پوست در برابر آسیب های خورشید، تاول، گرما و تشعشع محافظت می کند." هاک پوشه را بست. نیازی نیست ارزش چنین ارتباطی را به شما بگویم.
  
  
  مغز نیک اطلاعات را جذب کرد. نه، او نیازی به صحبت نداشت. ارزش آن برای ناسا آشکار بود. در کابین های کوچک فضاپیماها، فضانوردان گاهی در معرض اشعه های مضر قرار می گرفتند. با ترکیب جدید، پرتوها می توانند خنثی شوند. از نظر پزشکی، استفاده از آن ممکن است به تاول ها و سوختگی ها نیز برسد. امکانات بی پایان به نظر می رسید.
  
  
  اما هاوک تا دیروز گفت. "دیروز چه اتفاقی افتاد؟" - از کیل مستر پرسید.
  
  
  هاک بلند شد و به سمت پنجره تاریک رفت. در بارش برف و تاریکی روشن، چیزی جز انعکاس بدن مات خود او که در کت و شلوار گشاد و چروکیده ای به تن داشت، دیده نمی شد. سیگارش را محکم کشید و دود را در انعکاس آن دمید. پروفسور جان لو دیروز وارد هنگ کنگ شد. رئیس رو به نیک کرد. "دیروز، پروفسور جان لو اعلام کرد که به چی کورنز می رود!"
  
  
  نیک یکی از سیگارهای نوک طلایش را روشن کرد. او جدی بودن چنین ارتدادی را درک کرد. اگر این ترکیب در چین کامل می شد، بارزترین ارزش آن محافظت از پوست در برابر تشعشعات هسته ای بود. چین قبلا یک بمب هیدروژنی داشت. این حفاظت می تواند چراغ سبزی برای آنها باشد تا از بمب هایشان استفاده کنند. "آیا کسی می داند چرا استاد تصمیم به ترک گرفت؟" - نیک پرسید.
  
  
  هاک شانه بالا انداخت. "هیچ کس - نه ناسا، نه FBI، نه سیا - هیچ کس نمی تواند دلیلی بیاورد. دیروز او به سر کار می رود و روز خوب می گذرد. دیروز او در هنگ کنگ اعلام کرد که می خواهد فرار کند. ما می دانیم او کجاست، اما او نمی خواهد کسی ببیند."
  
  
  "در گذشته او چطور؟" - نیک پرسید. "چیزی کمونیستی؟"
  
  
  سیگار خاموش شد. هاوک هنگام صحبت آن را می جوید. "هیچی. او چینی-آمریکایی است، در محله چینی های سانفرانسیسکو متولد شد. در برکلی مدرک گرفت، با دختری که در آنجا ملاقات کرد ازدواج کرد، در سال 1967 برای ناسا کار کرد. او یک پسر دوازده ساله دارد. مانند بسیاری از دانشمندان، او نیز هیچ علایق سیاسی ندارد. او به دو چیز اختصاص دارد: شغل و خانواده‌اش. پسرش در لیگ کوچک بازی می‌کند. در تعطیلات، او خانواده‌اش را با قایق موتوری هجده فوتی‌شان برای ماهیگیری در اعماق دریا در خلیج می‌برد." رهبر به پشتی صندلی تکیه داد. "نه، هیچ چیز در گذشته او وجود ندارد."
  
  
  کیل مستر سیگارش را خاموش کرد. دود غلیظی در دفتر کوچک آویزان بود. رادیاتور گرمای مرطوبی ایجاد کرد و نیک احساس کرد که کمی عرق کرده است. او گفت: «دلیل باید کار یا خانواده باشد.
  
  
  هاک سر تکان داد. "می فهمم. با این حال، ما یک مشکل کوچک داریم. سیا به ما اطلاع داده است که آنها قصد ندارند به او اجازه دهند در این مجتمع در چین کار کند. اگر چی کورن ها به او دست پیدا کنند، سیا ماموری را به او می فرستد. او را بکش."
  
  
  نیک هم چنین چیزی را مطرح کرد. این غیر معمول نبود. AX حتی گاهی این کار را می کرد. وقتی همه نتوانستند فراری را برگردانند و اگر به اندازه کافی مهم بود، آخرین گام کشتن او بود. اگر نماینده برنگردد خیلی بد است. نمایندگان اختیاری بودند.
  
  
  هاوک گفت: "موضوع این است که ناسا او را می خواهد. او دانشمندی درخشان و به اندازه کافی جوان است که کاری که اکنون روی آن کار می کند تنها آغاز کار است." او با شوخی به نیک لبخند زد. "این ماموریت شماست، N3. از چیزی غیر از آدم ربایی استفاده کنید، اما او را پس بگیرید!"
  
  
  "بله قربان."
  
  
  هاک ته سیگار را از دهانش بیرون کشید. او در سطل زباله به دیگری پیوست. "پروفسور لو یک همکار متخصص پوست داشت که با او در ناسا کار می کرد. آنها دوستان کاری خوبی بودند، اما به دلایل امنیتی هرگز با هم جمع نشدند. نام او کریس ویلسون است. این پوشش شما خواهد بود. این می تواند در را برای شما در هنگ کنگ باز کند. "
  
  
  
  
  
  
  
  
  "خانواده پروفسور چطور؟" - نیک پرسید.
  
  
  "تا آنجا که ما می دانیم، همسر او هنوز در اورلاندو است. ما آدرس او را به شما می دهیم. با این حال، او قبلاً مصاحبه شده است و نتوانسته چیز مفیدی به ما بدهد.
  
  
  تلاش کردن ضرری ندارد.
  
  
  در نگاه یخی هاوک تایید بود. N3 چیز زیادی از گفته های دیگران نگرفت. تا زمانی که شخصاً آن را امتحان کرد، هیچ چیز خسته نشد. این تنها یکی از دلایلی بود که نیک کارتر مامور شماره یک AX بود. هاک گفت: "بخش های ما کاملاً در اختیار شما هستند. هر چیزی که نیاز دارید را دریافت کنید. موفق باشی، نیک."
  
  
  نیک از قبل ایستاده بود. "من تمام تلاشم را خواهم کرد، قربان." او می‌دانست که رئیس هرگز بیش از آنچه می‌توانست انتظار نداشت.
  
  
  از بخش جلوه‌های ویژه و ویرایش AX، نیک دو لباس مبدل دریافت کرد که فکر می‌کرد به آن نیاز دارد. یکی از آنها کریس ویلسون بود که فقط در مورد لباس بود، برخی از آن‌ها به این سو و آن سو می‌رفتند و برخی تغییرات در رفتارها. دیگری، که بعداً مورد استفاده قرار خواهد گرفت، کمی پیچیده تر بود. او هر آنچه را که نیاز داشت - لباس و لوازم آرایش - در یک محفظه مخفی چمدانش داشت.
  
  
  در Documents، او یک سخنرانی دو ساعته نواری در مورد کار کریس ویلسون در ناسا و همچنین هر چیزی که AX شخصی در مورد این مرد می دانست را حفظ کرد. پاسپورت و مدارک لازم را دریافت کرد.
  
  
  تا ظهر، یک کریس ویلسون جدید کمی چاق و خالدار، در اورلاندو، فلوریدا، سوار بوئینگ 707 پرواز 27 شد.
  
  
  فصل دوم
  
  
  هنگامی که هواپیما قبل از اینکه به جنوب بپیچد دور واشنگتن می چرخید، نیک متوجه شد که برف کمی کاهش یافته است. تکه‌های آسمان آبی از پشت ابرها به بیرون نظاره می‌کردند و با بالا رفتن هواپیما، پنجره‌اش با نور خورشید روشن می‌شد. روی صندلیش نشست و وقتی چراغ سیگار ممنوع خاموش شد، یکی از سیگارهایش را روشن کرد.
  
  
  برخی چیزها در مورد فرار پروفسور لو عجیب به نظر می رسید. اولاً چرا استاد خانواده اش را با خود نبرد؟ اگر چی کورنز به او پیشنهاد زندگی بهتری می داد، منطقی به نظر می رسید که او می خواست همسر و پسرش آن را با او در میان بگذارند. مگر اینکه همسرش دلیل فرار او شود.
  
  
  چیز اسرارآمیز دیگر این بود که چگونه میخچه چی می دانست که پروفسور روی این ترکیب پوستی کار می کند. ناسا یک سیستم امنیتی سختگیرانه داشت. همه کسانی که برای آنها کار می کردند به دقت بررسی شدند. با این حال، چی کورن ها در مورد این ترکیب می دانستند و پروفسور لو را متقاعد کردند که آن را برای آنها کامل کند. چگونه؟ چه چیزی می توانستند به او پیشنهاد دهند که آمریکایی ها نتوانستند با آن مقابله کنند؟
  
  
  نیک به دنبال یافتن پاسخ بود. او همچنین قصد داشت استاد را برگرداند. اگر سیا مأموری را برای کشتن این مرد می فرستاد، به این معنی بود که نیک شکست خورده بود - و نیک قصد شکست نداشت.
  
  
  نیک قبلا با فراریان سر و کار داشته است. متوجه شد که به خاطر حرص و طمع ترک می کنند یا از چیزی فرار می کنند یا به سمت چیزی می دوند. در مورد پروفسور لو، دلایل مختلفی می تواند وجود داشته باشد. شماره یک، البته، پول است. شاید چی کورنز به او قول داد که یک بار برای این مجموعه معامله کند. البته ناسا پردرآمدترین سازمان نبود. و همه همیشه می توانند از یک خراش اضافی استفاده کنند.
  
  
  سپس مشکلات خانوادگی پیش آمد. نیک پیشنهاد کرد که هر مرد متاهل زمانی مشکلات زناشویی داشته است. شاید همسرش با معشوقش خوابیده است. شاید چی کورنز کسی بهتر برای او داشت. شاید او ازدواج خود را دوست نداشت و این راه آسان به نظر می رسید. دو چیز برای او مهم بود - خانواده و کارش. اگر او احساس می کرد که خانواده اش در حال از هم پاشیدن است، این ممکن است برای اخراج او کافی باشد. اگر نه، پس کار اوست. به عنوان یک دانشمند، او احتمالاً به مقداری آزادی در کار خود نیاز داشت. شاید Chi Corns آزادی نامحدود، فرصت نامحدود را ارائه دهد. این یک انگیزه برای هر دانشمندی خواهد بود.
  
  
  هر چه Killmaster بیشتر در مورد آن فکر می کرد، احتمالات بیشتری باز می شد. رابطه مرد با پسرش؛ حساب های عقب افتاده و تهدید به بازپس گیری انزجار از سیاست آمریکا همه چیز ممکن، ممکن و محتمل است.
  
  
  البته، چی کورن ها در واقع می توانند با تهدید به نوعی پروفسور را مجبور به فرار کنند. نیک فکر کرد: «به جهنم با همه اینها.» او مثل همیشه با گوش بازی می کرد و از استعداد، سلاح و هوش خود استفاده می کرد.
  
  
  نیک کارتر به چشم انداز آهسته در زیر پنجره نگاه کرد. چهل و هشت ساعت نخوابیده بود. نیک با استفاده از یوگا روی آرامش کامل بدنش تمرکز کرد. ذهنش با محیط اطرافش هماهنگ بود، اما بدنش را مجبور کرد آرام شود. هر ماهیچه، هر فیبر، هر سلول کاملاً آرام است. برای هرکسی که تماشا می‌کرد، او شبیه مردی در خواب عمیق بود، اما چشمانش باز و مغزش هوشیار بود.
  
  
  اما قرار نبود آرامش او اتفاق بیفتد. مهماندار هواپیما حرف او را قطع کرد.
  
  
  "خوبید آقای ویلسون؟" او پرسید.
  
  
  نیک گفت: «آره، باشه،» ماهیچه‌های بدنش دوباره سفت شدند.
  
  
  "فکر کردم غش کردی. چیزی برات بیارم؟"
  
  
  "نه ممنون."
  
  
  او موجودی زیبا با چشمان بادامی شکل، گونه های بلند و لب های شاداب و پر بود. سیاست یونیفرم لیبرال خطوط هوایی به بلوز او اجازه داد تا به خوبی دور سینه های بزرگ و بیرون زده اش قرار بگیرد. او یک کمربند بسته بود زیرا همه خطوط هوایی به آن نیاز داشتند. اما نیک شک داشت
  
  
  
  
  
  
  
  او یکی می پوشید به جز زمانی که کار می کرد. البته او نیازی به آن نداشت.
  
  
  مهماندار زیر نگاهش خجالت کشید. منیت نیک کافی بود تا بدانیم که حتی با عینک ضخیم و وسط ضخیم، باز هم زنان را تحت تأثیر قرار می دهد.
  
  
  او در حالی که گونه هایش قرمز شده بود، گفت: «به زودی در اورلاندو خواهیم بود.
  
  
  همانطور که او در راهرو جلوی او حرکت می کرد، دامن کوتاه پاهای بلند و مخروطی زیبایی را نشان داد و نیک برکت خود را به دامن های کوتاه داد. یک لحظه فکر کرد که او را به شام دعوت کند. اما او می دانست که زمانی نخواهد بود. وقتی مصاحبه اش با خانم لو تمام شد، مجبور شد سوار هواپیمای هنگ کنگ شود.
  
  
  در فرودگاه کوچک اورلاندو، نیک چمدان خود را در یک قفسه پنهان کرد و آدرس منزل پروفسور را به راننده تاکسی داد. وقتی روی صندلی عقب تاکسی نشست، کمی احساس ناراحتی کرد. هوا سرد و گرم بود، و با اینکه نیک کتش را پوشیده بود، هنوز در کت و شلوار سنگینش بود. و این همه بالشتک دور کمرش هم کمک چندانی نکرد.
  
  
  خانه بین خانه های دیگر قرار گرفته بود، درست مثل خانه ای که در دو طرف بلوک بود. به دلیل گرما، تقریباً همه آبپاش داشتند. چمن ها مرتب و سبز به نظر می رسیدند. آب ناودان از دو طرف خیابان سرازیر شد و پیاده روهای بتونی سفید معمولی در اثر رطوبت آبپاش ها تاریک شدند. از ایوان تا پیاده رو یک پیاده رو کوتاه بود. نیک به محض پرداخت پول به راننده تاکسی، احساس کرد که تحت نظر است. همه چیز از موهای نازکی که روی گردنش ایستاده بودند شروع شد. لرز خفیفی از بدنش گذشت و به سرعت از بین رفت. نیک به موقع به سمت خانه چرخید تا پرده را ببیند که به جای خود سر خورد. کیل مستر می دانست که منتظر او هستند.
  
  
  نیک علاقه خاصی به این مصاحبه، به خصوص با زنان خانه دار نداشت. همانطور که هاوک اشاره کرد، او قبلاً مصاحبه شده بود و هیچ چیز مفیدی برای ارائه نداشت.
  
  
  وقتی نیک به در نزدیک شد، به صورت او خیره شد و گسترده ترین پوزخند پسرانه اش را نشان داد. یک بار دکمه زنگ را فشار داد. در بلافاصله باز شد و او خود را رو در رو با خانم جان لو دید.
  
  
  کیل مستر پرسید: خانم لو؟ وقتی سرش کوتاه شد، گفت: "اسم من کریس ویلسون است. من با شوهرت کار کردم. نمی دانم می توانم کمی با شما صحبت کنم."
  
  
  "چی؟" ابرویش درهم رفت.
  
  
  لبخند نیک روی صورتش یخ زد. "بله. من و جان دوستان خوبی بودیم. نمی توانم بفهمم چرا او این کار را کرد."
  
  
  من قبلاً با فردی از ناسا صحبت کرده ام. او هیچ حرکتی نکرد تا در را بازتر کند یا او را به داخل دعوت کند.
  
  
  نیک گفت: بله. "مطمئنم همینطوره." او می توانست دشمنی او را درک کند. خروج شوهرش برای او آزمایش بسیار سختی بود، زیرا او توسط سیا، اف‌بی‌آی، ناسا و حالا خودش مورد آزار قرار نگرفت. کیل مستر شبیه الاغی بود که داشت وانمود می کرد. "اگر می توانستم فقط با تو صحبت کنم..." او اجازه داد که کلمات از بین بروند.
  
  
  خانم لو نفس عمیقی کشید. "عالی. بیا داخل." در را باز کرد و کمی عقب رفت.
  
  
  وقتی داخل شد، نیک به طرز ناخوشایندی در راهرو ایستاد. خانه کمی خنک تر بود. این اولین باری بود که واقعاً به خانم لو نگاه می کرد.
  
  
  او کوتاه قد بود، زیر پنج پا. نیک حدس زد سن او بین اواسط دهه سی باشد. موهای زاغی او به صورت فرهای ضخیم بالای سرش افتاده بود و سعی می کرد توهم رشد را بدون دمیدن کامل ایجاد کند. منحنی های بدن او به آرامی به گردی تبدیل شد، نه به خصوص ضخیم، اما سنگین تر از حد معمول. او حدود بیست و پنج پوند اضافه وزن داشت. چشمان شرقی او برجسته ترین ویژگی او بود و او این را می دانست. آنها با دقت و با استفاده از مقدار مناسب آستر و سایه ایجاد شدند. خانم لو رژ لب یا آرایش دیگری نداشت. گوش هایش سوراخ شده بود، اما گوشواره ای از آن آویزان نبود.
  
  
  او گفت: «لطفا به اتاق نشیمن بیایید.
  
  
  اتاق نشیمن با مبلمان مدرن مبله شده بود و مانند سرسرا، فرش ضخیم بود. یک الگوی شرقی روی فرش می چرخید، اما نیک متوجه شد که نقش فرش تنها الگوی شرقی در اتاق است.
  
  
  خانم لو به کیل مستر به مبل شکننده ای اشاره کرد و روی صندلی روبروی او نشست. "فکر می کنم هر آنچه را که می دانم به دیگران گفته ام."
  
  
  نیک در حالی که برای اولین بار پوزخندش را شکست، گفت: «مطمئنم که کردی. اما این برای وجدان خودم است. من و جان از نزدیک با هم کار کردیم.
  
  
  خانم لو گفت: "من اینطور فکر نمی کنم."
  
  
  خانم لو هم مثل اکثر خانم های خانه دار شلوار پوشیده بود. در بالا پیراهن مردانه پوشیده بود که برای او خیلی بزرگ بود. نیک پیراهن های گشاد زنانه را دوست داشت، به خصوص پیراهن هایی که دکمه های جلو بسته می شد. شلوار زنانه را دوست نداشت. آنها به لباس یا دامن تعلق داشتند.
  
  
  حالا جدی، درحالی که پوزخند کاملاً از بین رفته بود، گفت: "می تونی دلیلی فکر کنی که چرا جان بخواد بره؟"
  
  
  او گفت: «نه. اما اگر حال شما را بهتر کند، شک دارم که به شما ربطی داشته باشد.
  
  
  "پس باید چیزی اینجا در خانه باشد."
  
  
  "واقعا نمی توانستم بگویم." خانم لو عصبی شد. او با پاهایش در زیرش نشست و حلقه ازدواج را دور انگشتش چرخاند.
  
  
  عینکی که نیک زده بود روی پل بینی اش سنگینی می کرد. اما آنها به او یادآوری کردند که او چه کسی است.
  
  
  
  
  
  
  
  در چنین شرایطی، شروع به پرسیدن سوالاتی مانند نیک کارتر بسیار آسان خواهد بود. پاهایش را روی هم گذاشت و چانه اش را مالید. خانم لو با بی حوصلگی گفت: "من نمی توانم احساس کنم که به نوعی من باعث همه اینها شده ام. جان کارش را دوست داشت. او به شما و پسر فداکار بود. چه دلایلی می توانست برای این کار داشته باشد." مطمئنم که آنها شخصی بودند."
  
  
  نیک می‌دانست که می‌خواهد به این مکالمه پایان دهد: «البته.» اما او هنوز کاملا آماده نبود. "آیا در چند روز گذشته اینجا در خانه اتفاقی افتاده است؟"
  
  
  "چه چیزی در ذهن دارید؟" چشمانش ریز شد و او را از نزدیک مطالعه کرد. او نگهبان او بود.
  
  
  نیک با صراحت گفت: مشکلات ازدواج.
  
  
  لب هایش جمع شد. "آقای ویلسون، فکر نمی‌کنم به شما ربطی داشته باشد. هر دلیلی که شوهرم می‌خواهد ترک کند، می‌توانید آن را در ناسا پیدا کنید، نه اینجا."
  
  
  او عصبانی بود. نیک خوب بود افراد عصبانی گاهی چیزهایی می گویند که معمولاً نمی گویند. "آیا می دانید او در ناسا روی چه چیزی کار می کرد؟"
  
  
  "البته که نه. او هرگز در مورد کار خود صحبت نکرد."
  
  
  اگر او چیزی در مورد کار او نمی دانست، پس چرا ناسا را به خاطر تمایل او به ترک سرزنش کرد؟ آیا به این دلیل بود که او فکر می کرد ازدواج آنها آنقدر خوب است که باید شغل او باشد؟ نیک تصمیم گرفت خط دیگری را ادامه دهد. "اگر جان فرار کند، تو و پسر به او می‌پیوندی؟"
  
  
  خانم لو پاهایش را صاف کرد و بی حرکت روی صندلی نشست. کف دستانش عرق کرده بود. او به طور متناوب دست هایش را می مالید و حلقه را می چرخاند. خشمش را کنترل کرد، اما همچنان عصبی بود. او با خونسردی پاسخ داد: نه. "من یک آمریکایی هستم. من به اینجا تعلق دارم."
  
  
  "سپس چه خواهی کرد؟"
  
  
  "طلاقش کن. سعی کن زندگی دیگری برای من و پسر پیدا کنی."
  
  
  "می بینم." حق با هاوک بود نیک در اینجا چیزی یاد نگرفت. خانم لو بنا به دلایلی مراقب او بود.
  
  
  "خب، من دیگر وقت شما را تلف نمی کنم." از جایش بلند شد و از این فرصت سپاسگزار بود. "آیا می توانم از تلفن شما برای تماس با تاکسی استفاده کنم؟"
  
  
  "قطعا." به نظر می رسید خانم لو کمی آرام شده است. نیک تقریباً می‌توانست ببیند که تنش از صورتش خارج می‌شود.
  
  
  وقتی کیل مستر می خواست گوشی را بردارد، صدای به هم خوردن در را در جایی در پشت خانه شنید. چند ثانیه بعد پسری به اتاق نشیمن پرواز کرد.
  
  
  "مامان، من..." پسر نیک را دید و یخ زد. سریع به مادرش نگاه کرد.
  
  
  خانم لو دوباره عصبی گفت: «مایک». "این آقای ویلسون است. او با پدر شما کار می کرد. او اینجاست تا درباره پدر شما سوال بپرسد. متوجه می شوید، مایک؟ او اینجاست تا در مورد پدر شما سوال بپرسد." او بر این آخرین کلمات تأکید کرد.
  
  
  مایک گفت: «می فهمم.» او به نیک نگاه کرد، چشمانش مثل چشمان مادرش محتاط بود.
  
  
  نیک لبخند دوستانه ای به پسر زد. "سلام مایک".
  
  
  "سلام." دانه های ریز عرق روی پیشانی اش شکل گرفت. یک دستکش بیسبال از کمربندش آویزان بود. شباهت به مادرش مشهود بود.
  
  
  "دوست داری کمی تمرین کنی؟" - نیک پرسید و به دستکش اشاره کرد.
  
  
  "بله قربان."
  
  
  نیک از فرصت استفاده کرد. دو قدم برداشت و بین پسر و مادرش ایستاد. او گفت: «به من بگو، مایک. می‌دانی چرا پدرت رفت؟»
  
  
  پسر چشمانش را بست. پدرم به خاطر شغلش رفت. به نظر خوب تمرین شده بود.
  
  
  "با پدرت کنار آمدی؟"
  
  
  "بله قربان."
  
  
  خانم لو بلند شد. او به نیک گفت: «فکر می‌کنم تو باید بروی.»
  
  
  کیلمستر سری تکان داد. گوشی را برداشت و با تاکسی تماس گرفت. وقتی تلفن را قطع کرد، رو به آن زوج کرد. اینجا یه چیزی اشتباه بود هر دو بیشتر از آنچه می گفتند می دانستند. نیک حدس زد که این یکی از دو چیز است. یا هر دو قصد پیوستن به استاد را داشتند یا دلیل فرار او بودند. یک چیز واضح بود: او چیزی از آنها یاد نمی گرفت. آنها او را باور نکردند و به او اعتماد نکردند. تنها چیزی که به او گفتند سخنرانی های از پیش تمرین شده شان بود.
  
  
  نیک تصمیم گرفت آنها را در شوک ملایم ترک کند. "خانم لو، من به هنگ کنگ پرواز می کنم تا با جان صحبت کنم. آیا پیامی دارید؟"
  
  
  پلک زد و یک لحظه حالتش عوض شد. اما لحظه ای گذشت و نگاه محتاطانه برگشت. او گفت: «بدون پیام.
  
  
  تاکسی در خیابان ایستاد و بوق زد. نیک به سمت در رفت. "نیازی نیست راه خروج را به من بگویید." حس کرد که به او نگاه می کنند تا اینکه در را پشت سرش بست. بیرون، دوباره در گرما، به جای اینکه ببیند پرده از پنجره دور می شود، احساس کرد. آنها او را در حالی که تاکسی از حاشیه دور می‌شد تماشا کردند.
  
  
  نیک دوباره در گرمای شدید به سمت فرودگاه غلتید و عینک ضخیم شاخدارش را در آورد. او به عینک عادت ندارد. آستر ژلاتینی دور کمرش که به شکل قسمتی از پوستش بود، مثل یک کیسه پلاستیکی دورش بود. هوا به پوستش نمی رسید و به شدت عرق می کرد. گرمای فلوریدا هیچ شباهتی به گرمای مکزیک نداشت.
  
  
  افکار نیک پر از سوالات بی پاسخ بود. این دوتا زوج عجیبی بودند حتی یک بار در طول ملاقات، خانم لو نگفت که می‌خواهد شوهرش برگردد. و او پیامی برای او نداشت. این بدان معنی بود که او احتمالاً بعداً به او خواهد پیوست. اما این نیز اشتباه به نظر می رسید. نگرش آنها حاکی از آن بود که به نظر آنها او قبلاً رفته بود و برای همیشه.
  
  
  
  
  
  
  نه، اینجا چیز دیگری بود، چیزی که او نمی توانست بفهمد.
  
  
  در فصل سوم
  
  
  کیل مستر مجبور شد دو بار هواپیما را عوض کند، یک بار در میامی و سپس در لس آنجلس، قبل از اینکه بتواند پرواز مستقیم به هنگ کنگ را بگیرد. پس از عبور از اقیانوس آرام، سعی کرد استراحت کند و کمی بخوابد. اما باز هم این اتفاق نیفتاد. دوباره احساس کرد موهای نازک پشت گردنش سیخ شده اند. هنوز سرما در وجودش جاری بود. او تحت نظر بود.
  
  
  نیک از جایش بلند شد و به آرامی از راهرو به سمت دستشویی رفت و با دقت چهره های دو طرف خود را اسکن کرد. بیش از نیمی از هواپیما پر از رنگ های شرقی بود. برخی خواب بودند، برخی دیگر از پنجره های تاریک خود به بیرون نگاه می کردند، برخی دیگر با تنبلی به او نگاه می کردند. پس از عبور او، هیچ کس به او نگاه نکرد و هیچ کس نگاه ناظری را نداشت. وقتی نیک وارد توالت شد، به صورتش آب سرد پاشید. در آینه به انعکاس چهره زیبایش نگاه کرد که در آفتاب مکزیکی عمیقاً برنزه شده بود. تخیل او بود؟ او بهتر می دانست. یک نفر در هواپیما او را تماشا می کرد. آیا در اورلاندو ناظری با او بود؟ میامی؟ لس آنجلس؟ نیک آن را از کجا برداشت؟ قرار نبود با نگاه کردن به صورتش در آینه جوابی پیدا کند.
  
  
  نیک به پشت سرها نگاه کرد و به صندلی خود بازگشت. انگار هیچکس دلش برایش تنگ نشده بود.
  
  
  مهماندار هواپیما درست زمانی که یکی از سیگارهای نوک طلایش را روشن می کرد به او نزدیک شد.
  
  
  "آیا همه چیز خوب است، آقای ویلسون؟" او پرسید.
  
  
  نیک با لبخندی گسترده پاسخ داد: بهتر از این نمی‌توانست باشد.
  
  
  او انگلیسی بود، با سینه های کوچک و پاهای بلند. پوست روشنش بوی سلامتی می داد. او چشمانی روشن و گونه‌های گلگون داشت و هر آنچه که احساس می‌کرد، فکر می‌کرد و می‌خواست روی صورتش منعکس می‌شد. و در مورد آنچه در حال حاضر روی صورت او نوشته شده بود شکی وجود نداشت.
  
  
  "آیا چیزی هست که بتوانم به تو برسم؟" او پرسید.
  
  
  این یک سوال اصلی بود که معنی داشت، فقط بپرسید: قهوه، چای یا من. نیک جدی فکر کرد. یک هواپیمای شلوغ، بیش از چهل و هشت ساعت بدون خواب، بیش از حد مخالف او بود. او به استراحت نیاز دارد، نه عاشقانه. با این حال، او نمی خواست در را به طور کامل ببندد.
  
  
  سرانجام گفت: «شاید بعداً.
  
  
  "قطعا." برق ناامیدی در چشمانش موج می زد، اما به گرمی به او لبخند زد و ادامه داد.
  
  
  نیک به پشتی صندلی تکیه داد. در کمال تعجب به کمربند ژلاتینی دور کمرش عادت کرد. با این حال، عینک همچنان او را آزار می داد و برای تمیز کردن لنز آن را در آورد.
  
  
  کمی برای مهماندار متاسف شد. او حتی نام او را نداشت. اگر "بعدا" اتفاق بیفتد، چگونه او را پیدا خواهد کرد؟ قبل از اینکه از هواپیما پیاده شود، نام او و اینکه ماه آینده کجا خواهد بود را می فهمد.
  
  
  سرما دوباره او را گرفت. فکر کرد لعنتی، باید راهی وجود داشته باشد که بفهمیم چه کسی او را تماشا می کند. او می‌دانست که اگر واقعاً آن را می‌خواهد، راه‌هایی برای کشف کردن وجود دارد. او شک داشت که مرد هر کاری را در هواپیما امتحان کند. شاید انتظار داشتند که او آنها را مستقیماً به سمت استاد هدایت کند. خوب، وقتی آنها به هنگ کنگ رسیدند، او برای همه سورپرایزهای زیادی در نظر گرفت. در حال حاضر او نیاز به استراحت دارد.
  
  
  کیل مستر دوست دارد احساس عجیب خود را نسبت به خانم لو و پسر توضیح دهد. اگر حقیقت را به او می گفتند، پروفسور لو دچار مشکل می شد. این بدان معنی بود که او در واقع تنها به دلیل شغلش ترک کرده است. و به نوعی این فقط اشتباه است، به خصوص با توجه به کارهای گذشته استاد در زمینه پوست. اکتشافات او، آزمایش های واقعی او، نشان نمی دهد که مرد از کار خود ناراضی است. و استقبال کمتر از صمیمانه نیک از خانم لو باعث شد که او به ازدواج به عنوان یکی از دلایل متمایل شود. مطمئناً پروفسور در مورد کریس ویلسون به همسرش گفته است. و اگر نیک هنگام صحبت با او پوشش خود را باد کرده بود، دلیلی برای خصومت او با او وجود نداشت. خانم لو به دلایلی دروغ می گفت. او این احساس را داشت که "چیزی اشتباه است" در خانه.
  
  
  اما اکنون نیک به استراحت نیاز داشت و قرار بود استراحت کند. اگر آقای Whatsit می خواهد خواب او را تماشا کند، اجازه دهید او را ببیند. وقتی او به کسی که به او می‌گفت مراقب نیک باشد گزارش می‌داد، او در تماشای مردی در خواب متخصص بود.
  
  
  کیل مستر کاملا آرام شد. ذهنش خالی شد به جز یک محفظه که همیشه از اطرافش آگاه بود. این قسمت از مغز او بیمه عمر بود. او هرگز استراحت نکرد، هرگز خاموش نشد. این بارها زندگی او را نجات داد. چشمانش را بست و بلافاصله به خواب رفت.
  
  
  نیک کارتر یک ثانیه قبل از اینکه دستی شانه او را لمس کند، بلافاصله از خواب بیدار شد. قبل از اینکه چشمانش را باز کند اجازه داد دستی او را لمس کند. سپس دست بزرگش را روی کف دست زن لاغر گذاشت. او به چشمان درخشان مهماندار انگلیسی نگاه کرد.
  
  
  کمربند ایمنی خود را ببندید، آقای ویلسون، ما در شرف فرود هستیم. او با ضعف سعی کرد دستش را بردارد، اما نیک آن را روی شانه‌اش فشار داد.
  
  
  او گفت: نه آقای ویلسون. "کریس."
  
  
  تلاش برای برداشتن دستش را متوقف کرد. او تکرار کرد: "کریس."
  
  
  "و تو..." او اجازه داد این جمله آویزان شود.
  
  
  "شارون. شارون راسل."
  
  
  "تا کی در هنگ کنگ می مانی شارون؟"
  
  
  دوباره اثری از ناامیدی در چشمانش نمایان شد. "فقط یک ساعت
  
  
  
  
  
  
  
  ، میترسم. من باید پرواز بعدی را بگیرم."
  
  
  نیک انگشتانش را روی بازوی او کشید. "یک ساعت زمان کافی نیست، درست است؟"
  
  
  "این بستگی به آن دارد."
  
  
  نیک می خواست بیش از یک ساعت با او سپری کند، خیلی بیشتر. او گفت: "آنچه در ذهن دارم حداقل یک هفته طول می کشد."
  
  
  "یک هفته!" حالا کنجکاو شده بود، در چشمانش نشان داد. یه چیز دیگه بود لذت بسیار.
  
  
  "هفته بعد کجا خواهی بود شارون؟"
  
  
  صورتش روشن شد. "هفته آینده تعطیلاتم را شروع می کنم."
  
  
  "و کجا خواهد بود؟"
  
  
  "اسپانیا. بارسلونا، سپس مادرید."
  
  
  نیک لبخند زد. "آیا در بارسلونا منتظر من خواهی ماند؟ ما می توانیم با هم در مادرید بازی کنیم."
  
  
  "این عالی خواهد بود." او یک تکه کاغذ را در کف دستش فشار داد. اینجا جایی است که در بارسلونا خواهم ماند.
  
  
  نیک به سختی جلوی خنده را گرفت. او این انتظار را داشت. او گفت: "پس هفته آینده می بینمت."
  
  
  "تا هفته بعد." دست او را فشرد و به سمت دیگر مسافران رفت.
  
  
  و هنگامی که آنها فرود آمدند و نیک از هواپیما پیاده شد، دوباره دست او را فشار داد و به آرامی گفت: "Ole."
  
  
  از فرودگاه، کیل مستر با تاکسی مستقیم به بندر رفت. نیک در تاکسی، در حالی که چمدانش روی زمین بین پاهایش بود، تغییر منطقه زمانی را تشخیص داد و ساعت را تنظیم کرد. ساعت ده و سی و پنج عصر سه شنبه بود.
  
  
  در خارج، خیابان های ویکتوریا از آخرین بازدید Killmaster تغییر نکرده است. راننده او مرسدس بنز را بی‌رحمانه در ترافیک رانندگی می‌کرد و به شدت به بوق تکیه می‌کرد. سرمای یخی در هوا بود. از بارانی که تازه سپری شده بود، خیابان ها و ماشین ها برق می زدند. از حاشیه‌ها گرفته تا ساختمان‌ها، مردم بی‌هدف با هم مخلوط شدند و هر اینچ مربع از پیاده‌رو را پوشانده بودند. آنها خمیده بودند، سرها را پایین انداخته بودند، دستها را روی شکمشان روی هم گذاشته بودند و به آرامی به جلو حرکت می کردند. برخی روی حاشیه‌ها می‌نشستند و از چوب غذاخوری برای انتقال غذا از کاسه‌های چوبی به داخل دهان خود استفاده می‌کردند. وقتی غذا می خوردند، چشمانشان به طرز مشکوکی از این سو به آن سو می چرخید، گویی از خوردن خجالت می کشیدند در حالی که بسیاری دیگر این کار را نمی کردند.
  
  
  نیک به پشتی صندلیش تکیه داد و لبخند زد. ویکتوریا بود. در انتهای دیگر بندر کولون خوابیده بود، به همان اندازه شلوغ و عجیب و غریب. اینجا هنگ کنگ بود، مرموز، زیبا و گاهی کشنده. بازارهای سیاه بی شماری رونق گرفت. اگر تماس و مقدار مناسب پول داشته باشید، هیچ چیز قیمتی نخواهد داشت. طلا، نقره، یشم، سیگار، دختران؛ همه چیز در انبار بود، اگر قیمت داشت همه چیز برای فروش بود.
  
  
  نیک به خیابان های هر شهری علاقه مند بود. خیابان های هنگ کنگ او را مجذوب خود کرد. همانطور که از تاکسی خود به پیاده روهای شلوغ نگاه می کرد، متوجه شد ملوانانی که به سرعت در میان جمعیت حرکت می کردند. گاهی به صورت گروهی و گاهی جفتی حرکت می کردند اما هرگز به تنهایی حرکت نمی کردند. و نیک می دانست که آنها به سمت چه می شتابند. دختر، بطری، تکه دم. ملوان ها همه جا ملوان بودند. امشب در خیابان های هنگ کنگ فعالیت های زیادی انجام خواهد شد. ناوگان آمریکایی وارد شد. نیک فکر کرد ناظر هنوز با اوست.
  
  
  وقتی تاکسی به بندر نزدیک شد، نیک سمپان هایی را دید که مانند ساردین روی اسکله بسته شده بودند. صدها نفر از آنها به هم گره خوردند و یک کلنی شناور مینیاتوری را تشکیل دادند. سرما باعث شد که دود آبی زشت از لوله های خام بریده شده به داخل کابین بیرون بیاید. مردم تمام عمر خود را در این قایق های کوچک زندگی کردند. آنها خوردند، خوابیدند و روی آنها مردند، و به نظر می رسید از آخرین باری که نیک آنها را دیده است، صدها نفر دیگر باقی مانده اند. آشغال های بزرگتر اینجا و آنجا در میان آنها پراکنده شده بود. و سپس کشتی های عظیم و تقریبا هیولایی ناوگان آمریکایی در لنگر ایستادند. نیک فکر کرد: «چه تضادی.» سمپان‌ها کوچک، تنگ و همیشه شلوغ بودند. فانوس‌ها ظاهری وهم‌آور و تکان‌دهنده به آن‌ها می‌داد، در حالی که کشتی‌های غول‌پیکر آمریکایی با مولد چراغ‌ها به شدت می‌درخشیدند و آنها را تقریباً متروک می‌کرد. آنها بی‌حرکت می‌نشستند. مانند تخته سنگ، در بندر
  
  
  نیک در جلوی هتل به راننده تاکسی پول داد و بدون اینکه پشت سرش را نگاه کند سریع وارد ساختمان شد. وقتی داخل شد، از کارمند درخواست اتاقی با منظره زیبا کرد.
  
  
  او یکی مشرف به بندر را گرفت. درست در پایین، امواج سر به صورت زیگزاگ، مانند مورچه ها بدون عجله جاری می شد. نیک کمی دورتر از پنجره ایستاده بود و به سوسو زدن مهتاب روی آب نگاه می کرد. وقتی انعام داد و قاصد را اخراج کرد، تمام چراغ های اتاق را خاموش کرد و به سمت پنجره برگشت. هوای شور به مشامش می رسید که با بوی پختن ماهی مخلوط شده بود. او صدها صدا را از پیاده رو شنید. او با دقت چهره ها را بررسی کرد و چون آنچه را که می خواست ندید، به سرعت از پنجره عبور کرد تا تا حد امکان تبدیل به یک هدف پست شود. نمای آن سوی دیگر آشکارتر بود.
  
  
  یک مرد با جمعیت حرکت نکرد. و او آن را قطع نکرد. زیر فانوس با روزنامه ای در دستانش ایستاد.
  
  
  خداوند! - نیک فکر کرد. اما روزنامه! شب وسط شلوغی زیر چراغ بدی روزنامه می خوانی؟
  
  
  سوالات زیادی بی پاسخ ماند. کیل مستر می‌دانست که هر زمان و اگر بخواهد می‌تواند این معشوقه آشکار را از دست بدهد. اما او جواب می خواست. و آقای Whatsit به دنبال او اولین قدمی بود که از زمان شروع این کار برداشت. در حالی که نیک نظاره گر بود، مرد دومی با هیکل و هیکل، که لباسی شبیه افراد خونسرد به تن داشت، به او نزدیک شد.
  
  
  
  
  
  
  
  دست چپش بسته ای را که در کاغذ قهوه ای پیچیده شده بود چنگ زده بود. کلمات رد و بدل شد. مرد اول به بسته اشاره کرد و سرش را تکان داد. کلمات بیشتری وجود داشت و داغ شد. دومی بسته را به دست اولی داد. او شروع به امتناع کرد، اما با اکراه آن را پذیرفت. پشتش را به مرد دوم کرد و در میان جمعیت ناپدید شد. هتل در حال حاضر توسط مرد دوم تحت نظر بود.
  
  
  نیک فکر می کرد که آقای Whatsit قرار است به یک لباس باحال تبدیل شود. این احتمالاً همان چیزی است که در کیت گنجانده شده است. نقشه ای در سر کیل مستر شکل گرفت. ایده های خوب هضم شدند، شکل گرفتند، پردازش شدند و به بخشی از طرح تبدیل شدند. اما همچنان خشن بود. هر نقشه ای که از سر آدم برداشته می شد خام بود. نیک این را می دانست. پولیش در مراحل تکمیل طرح انجام می شود. حداقل اکنون او شروع به دریافت پاسخ خواهد کرد.
  
  
  نیک از پنجره دور شد. چمدان را باز کرد و وقتی خالی شد یک کشوی مخفی بیرون آورد. او از این جعبه یک بسته کوچک بیرون آورد که تفاوت چندانی با بسته ای که مرد دوم حمل می کرد نداشت. پارچه بسته را باز کرد و آن را از طول پیچید. هنوز در تاریکی لباسش را کاملا درآورد و اسلحه اش را درآورد و روی تخت گذاشت. هنگامی که برهنه شد، آستر ژلاتینی نرم و گوشتی رنگ را با احتیاط از کمرش جدا کرد. وقتی آن را می کشید، سرسختانه به برخی از موهای شکمش چسبیده بود. نیم ساعت با آن کار کرد و از درد کندن موهایش به شدت عرق کرد. بالاخره آن را درآورد. او اجازه داد آن را روی زمین در پای او بیفتد و به خود اجازه داد تا شکمش را بمالد و بخراشد. وقتی راضی شد هوگو، رکابش و چاشنی را داخل حمام برد. او غشای نگهدارنده ژلاتین را برید و اجازه داد که ژلاتین در توالت بیفتد. چهار بار شستشو طول کشید تا همه چیز از بین برود. او را با خود غشاء دنبال کرد. نیک به پنجره برگشت.
  
  
  آقای ووتزیت نزد مرد دوم برگشت. حالا او هم شبیه یک باحال بود. نیک با تماشای آنها احساس کثیفی از خشک شدن عرق کرد. اما او لبخند زد. آنها آغاز بودند. وقتی وارد نور پاسخ سوالاتش شد، می دانست که دو سایه خواهد داشت.
  
  
  فصل چهار
  
  
  نیک کارتر پرده ها را روی پنجره کشید و چراغ اتاق را روشن کرد. وقتی وارد حمام شد، آرام دوش گرفت، سپس کاملاً تراشید. او می‌دانست که سخت‌ترین امتحان برای دو مردی که بیرون منتظرند، زمان خواهد بود. انتظار برای انجام کاری سخت بود. او این را می دانست زیرا خودش یکی دو بار آنجا بوده است. و هر چه بیشتر آنها را به انتظار واداشت، بی توجه تر می شدند.
  
  
  نیک پس از اتمام حمام، با پای برهنه به سمت تخت رفت. پارچه تا شده را گرفت و به کمرش بست. وقتی راضی شد، بمب گازی کوچکش را بین پاهایش آویزان کرد، سپس شورتش را کشید و بند کمرش را روی لنت کشید. توی آینه حمام به پروفایلش نگاه کرد. پارچه تا شده به اندازه ژلاتین واقعی به نظر نمی رسید، اما بهترین کاری بود که او می توانست انجام دهد. نیک با بازگشت به تخت، لباس پوشیدن را تمام کرد و هوگو را به بازویش و ویلهلمینا، لوگر را به کمر شلوارش چسباند. وقت آن است که چیزی بخوریم.
  
  
  کیل مستر تمام چراغ های اتاقش را روشن گذاشت. او فکر کرد که یکی از آن دو مرد احتمالاً می خواهد او را جستجو کند.
  
  
  مشکلی برای آنها فایده ای نداشت. تا زمانی که او غذا را تمام کرد، آنها باید آماده باشند.
  
  
  نیک در کافه تریا هتل یک میان وعده خورد. او انتظار دردسر داشت و وقتی آن اتفاق افتاد، نمی خواست شکم پر داشته باشد. وقتی آخرین ظرف پاک شد، با آرامش یک سیگار کشید. چهل و پنج دقیقه از خروج او از اتاق گذشته بود. پس از کشیدن سیگار، چک را پرداخت و در هوای سرد شب بیرون رفت.
  
  
  دو پیرو او دیگر زیر چراغ خیابان نبودند. چند دقیقه ای طول کشید تا به سرما عادت کند، سپس به سرعت به سمت بندر حرکت کرد. به دلیل ساعات پایانی ازدحام در پیاده روها تا حدودی کم شده بود. نیک بدون اینکه به عقب نگاه کند از میان آنها عبور کرد. اما وقتی به کشتی رسید، نگران بود. این دو مرد به وضوح آماتور بودند. آیا ممکن است قبلاً آنها را از دست داده باشد؟
  
  
  گروه کوچکی در سایت منتظر بودند. شش ماشین تقریباً در لبه آب صف کشیده بودند. وقتی نیک به گروه نزدیک شد، چراغ کشتی را دید که به سمت اسکله حرکت می کرد. به دیگران پیوست، دستانش را در جیبش فرو کرد و از سرما خم شد.
  
  
  نورها نزدیک می شدند و شکل یک کشتی بزرگ را می دادند. صدای کم موتور، زیر و بم صدا را تغییر داد. آب اطراف فرود با واژگون شدن پروانه ها سفید می جوشید. اطرافیان نیک به آرامی به سمت هیولای در حال نزدیک شدن حرکت کردند. نیک با آنها حرکت کرد. او سوار شد و به سرعت از نردبان به عرشه دوم رفت. در نرده، چشمان تیزبین او اسکله را اسکن کرد. دو ماشین قبلاً سوار شده بودند. اما او نمی توانست دو سایه خود را ببیند. کیل مستر سیگاری روشن کرد و چشمش را از عرشه زیرش بر نمی داشت.
  
  
  آخرین کی هست
  
  
  
  
  
  
  ماشین بارگیری شد، نیک تصمیم گرفت کشتی را ترک کند و به دنبال دو پیروان خود بگردد. شاید آنها گم شده اند. همانطور که از نرده به سمت پله ها دور شد، نگاهی اجمالی به دو خونسرد کرد که در امتداد اسکله به سمت فرود می رفتند. مرد کوچکتر به راحتی روی کشتی پرید، اما مرد سنگین تر و کندتر این کار را نکرد. او احتمالاً خیلی وقت است که کاری انجام نداده است. با نزدیک شدن به تخته، زمین خورد و تقریباً افتاد. مرد کوچکتر به سختی به او کمک کرد.
  
  
  نیک لبخند زد. او فکر کرد: «آقایان به کشتی خوش آمدید. حال، اگر آن وان حمام باستانی می توانست بدون غرق شدن او را از بندر عبور دهد، آنها را به تعقیب و گریز شادی هدایت می کرد تا زمانی که تصمیم به حرکت بگیرند.
  
  
  کشتی بزرگ از اسکله دور شد و در حین خروج از آب، کمی غلتید. نیک روی عرشه دوم، کنار ریل ماند. او دیگر نمی توانست آن دو باحال را ببیند، اما احساس کرد که چشمان آنها او را تماشا می کند. باد تند نمناک بود. باران دیگری در راه بود. نیک تماشا کرد که سایر مسافران در برابر سرما دور هم جمع شده بودند. پشتش را به باد نگه داشت. قایق کرک کرد و تکان خورد، اما غرق نشد.
  
  
  کیل مستر روی عرشه دوم ایستاد تا آخرین ماشین از سمت کولون به سمت بندر غلتید. از کشتی بیرون آمد و با دقت چهره افراد اطرافش را بررسی کرد. دو سایه او در میان آنها نبود.
  
  
  در فرود، نیک یک ریکشا استخدام کرد و آدرس بار دوست داشتنی، مؤسسه کوچکی که قبلاً از آن بازدید کرده بود را به پسر داد. او قصد نداشت مستقیماً نزد استاد برود. شاید دو تن از پیروانش نمی دانستند استاد کجاست و امیدوار بودند که آنها را به سوی خود هدایت کند. منطقی نبود، اما باید همه احتمالات را در نظر می گرفت. به احتمال زیاد او را تعقیب می کردند تا ببینند آیا می داند استاد کجاست. این واقعیت که او مستقیماً به کولون آمد، می‌توانست همه چیزهایی را که می‌خواستند بدانند به آنها بگوید. اگر چنین است، پس نیک باید سریع و بدون سر و صدا حذف شود. دردسر می آمد. نیک آن را حس کرد. او باید آماده باشد.
  
  
  پسری که ریکشا را می‌کشید، بدون زحمت در خیابان‌های کولون می‌چرخد، پاهای لاغر و عضلانی‌اش قدرت لازم برای این کار را نشان می‌داد. برای همه کسانی که مسافر را مشاهده کردند، او یک گردشگر معمولی آمریکایی بود. به پشتی صندلیش تکیه داد و سیگاری با نوک طلا کشید و عینک ضخیمش ابتدا به یک طرف خیابان و سپس به طرف دیگر نگاه می کرد.
  
  
  خیابان ها کمی گرمتر از بندر بود. ساختمان‌های باستانی و خانه‌های شکننده بیشتر وزش باد را مسدود کردند. اما رطوبت همچنان در ابرهای کم عمق و ضخیم آویزان بود و منتظر رها شدن بود. از آنجایی که ترافیک کم بود، ریکشا به سرعت جلوی دری تاریک که یک تابلوی نئونی بزرگ بالای آن چشمک می زند، ایستاد. نیک پنج دلار هنگ کنگ به پسر پرداخت و به او اشاره کرد که صبر کند. وارد بار شد.
  
  
  9 پله از در به خود بار پایین می رفت. این مکان کوچک بود. در کنار بار، چهار میز، همه پر بود. میزها فضای باز کوچکی را احاطه کرده بودند که در آن دختری بامزه با صدایی عمیق سکسی آواز می خواند. چرخ گاری رنگی به آرامی جلوی نورافکن می چرخید و دختر را به آرامی با لباس آبی، سپس قرمز، سپس زرد و سپس سبز غسل می داد. به نظر می رسید با نوع آهنگی که او می خواند، این موضوع تغییر کرد. او در قرمز به نظر می رسید.
  
  
  به جز لامپ گهگاهی کثیف، هوا تاریک بود. بار شلوغ بود و نیک در نگاه اول متوجه شد که او تنها غیر شرقی در آن است. او در انتهای میله موقعیتی گرفت که می توانست کسی را در حال ورود یا خروج از در ببیند. سه دختر در بار بودند که دو تای آنها قبلاً نمره خود را گرفته بودند و سومی از هم جدا شده بود و ابتدا روی یک زانو نشسته بود و سپس روی زانویش نشسته بود و اجازه می داد خودش را نوازش کند. نیک می خواست توجه ساقی را به خود جلب کند که پیرو بدنبال خود را دید.
  
  
  مردی از میان پرده ای مهره دار از یک میز خصوصی کوچک بیرون آمد. او به جای کت و شلوار باحال، کت و شلوار کاری پوشیده بود. اما با عجله لباسش را عوض کرد. کراواتش کج بود و قسمتی از جلوی پیراهنش از شلوارش آویزان بود. عرق کرده بود. مدام با دستمال سفیدی پیشانی و دهانش را پاک می کرد. نگاهی معمولی به اطراف اتاق انداخت و بعد چشمش به نیک خیره شد. گونه های شل و ول شده اش لبخند مؤدبانه ای زد و مستقیم به سمت کیل مستر رفت.
  
  
  هوگو به دست نیک افتاد. سریع به اطراف بار نگاه کرد و به دنبال مرد کوچکتر گشت. دختر آهنگ را تمام کرد و با تشویق نادر تعظیم کرد. او شروع به صحبت با حضار به زبان چینی کرد. هنگامی که متصدی بار به سمت راست نیک رفت، نور آبی او را فرا گرفت. در مقابل او مردی درشت اندام در چهار قدمی او قرار داشت. ساقی به زبان چینی پرسید که چه می نوشید؟ نیک با تأخیر در جواب دادن چشم از مردی که به او نزدیک می شد برنداشت. کمبو شروع به نواختن کرد و دختر شروع کرد به خواندن آهنگ دیگری. او زنده تر بود. چرخ تندتر می چرخید، رنگ ها از بالای سرش می درخشیدند و در یک نقطه روشن ادغام می شدند. نیک برای هر چیزی آماده بود. ساقی شانه بالا انداخت و برگشت. هیچ آدم کوچکتری وجود نداشت. دیگری قدم آخر را برداشت و او را با نیک روبرو کرد. لبخند مؤدبانه
  
  
  
  
  
  
  
  روی صورتش باقی ماند دست راست چاقش را در یک حرکت دوستانه دراز کرد.
  
  
  او گفت: «آقای ویلسون، حق با من است. اجازه دهید خودم را معرفی کنم. من چین اوسا هستم. میتوانم با شما صحبت کنم؟
  
  
  نیک به آرامی پاسخ داد: «می‌توانی»، سریع جای هوگو را گرفت و دست درازش را گرفت.
  
  
  چین اوسا به پرده مهره دار اشاره کرد. آنجا محرمانه تر است».
  
  
  نیک گفت: بعد از تو.
  
  
  اوسا از میان پرده به سمت یک میز و دو صندلی رفت. مردی لاغر و شیطون به دیوار دور تکیه داده بود.
  
  
  او آن مرد کوچکی نبود که نیک را دنبال می کرد. وقتی کیل مستر را دید، از دیوار فاصله گرفت.
  
  
  اوسا گفت: "لطفا، آقای ویلسون، اجازه دهید دوست من شما را جستجو کند."
  
  
  مرد به نیک نزدیک شد و انگار بلاتکلیف بود ایستاد. دستش را به سمت سینه نیک دراز کرد. نیک با احتیاط دستش را برداشت.
  
  
  اوسا ناله کرد: "لطفا آقای ویلسون." "ما باید شما را جستجو کنیم."
  
  
  نیک با لبخندی آرام پاسخ داد: امروز نه.
  
  
  مرد دوباره سعی کرد خود را به سینه نیک برساند.
  
  
  نیک همچنان لبخند می زد و گفت: "به دوستت بگو اگر به من دست بزند مجبور می شوم مچ دستش را بشکنم."
  
  
  "وای نه!" - اوسا فریاد زد. ما خشونت نمی خواهیم». عرق صورتش را با دستمال پاک کرد. به زبان کانتونی، به مرد گفت که برود.
  
  
  جرقه های نور رنگی در سراسر اتاق پخش می شود. در وسط میز یک شمع در یک گلدان بنفش پر از موم روشن بود. وقتی دختر آهنگش را شروع کرد مرد در سکوت اتاق را ترک کرد.
  
  
  چين اوسا به شدت روي يكي از صندلي هاي چوبي كه در حال خش خش بود نشست. دوباره صورتش را با دستمال پاک کرد و نیک را به سمت صندلی دیگر تکان داد.
  
  
  Killmaster این چیدمان را دوست نداشت. صندلی پیشنهادی با پشت به پرده مهره‌دار ایستاده بود. پشت خودش هدف خوبی خواهد بود. در عوض، صندلی خود را از میز دور کرد و به دیوار کناری برد، جایی که می توانست هم پرده و هم چین اوسو را ببیند. بعد نشست
  
  
  اوسا لبخندی عصبی و مؤدبانه به او زد. شما آمریکایی ها همیشه پر از احتیاط و خشونت هستید.
  
  
  نیک عینکش را برداشت و شروع به تمیز کردن آن کرد. گفتی میخوای با من حرف بزنی.
  
  
  اوسا به میز تکیه داد. صدایش شبیه یک توطئه بود. "آقای ویلسون، ما نیازی به دویدن در بوته ها نداریم، درست است؟
  
  
  نیک پاسخ داد: درست است. عینکش را گذاشت و یکی از سیگارهایش را روشن کرد. او به اوسا پیشنهاد نداد. بعید است که این یک بحث دوستانه باشد.
  
  
  اوسا ادامه داد: "ما هر دو می دانیم که شما برای دیدن دوست خود پروفسور لو در هنگ کنگ هستید."
  
  
  "شاید."
  
  
  عرق از بینی اوسا سرازیر شد و روی میز رفت. دوباره صورتش را پاک کرد. "این نمی تواند در مورد آن باشد. ما شما را دنبال کرده ایم، می دانیم که شما کی هستید."
  
  
  نیک ابروهایش را بالا انداخت. "شما؟"
  
  
  "قطعا." اوسا به پشتی صندلی تکیه داد و از خودش راضی به نظر می رسید. "شما در پروژه ای مشابه پروفسور لو برای سرمایه داران کار می کنید."
  
  
  نیک گفت: البته.
  
  
  اوسا به سختی آب دهانش را قورت داد. غم انگیزترین وظیفه من این است که به شما اطلاع دهم که پروفسور لو دیگر در هنگ کنگ نیست.
  
  
  "در واقع؟" نیک تظاهر به شوک خفیف کرد. او هر چیزی را که مرد می گفت باور نمی کرد.
  
  
  "بله. پروفسور لو دیشب در راه چین بود." اوسا منتظر بود تا این بیانیه در آن غرق شود. او سپس گفت: "حیف است که سفر خود را به اینجا هدر دادید، اما دیگر نیازی به ماندن در هنگ کنگ ندارید. ما البته تمام هزینه هایی که در آینده متحمل شده اید را به شما بازپرداخت خواهیم کرد."
  
  
  نیک گفت: «خیلی خوب است.» او سیگار را روی زمین انداخت و آن را له کرد.
  
  
  اوسا اخم کرد. چشمانش ریز شد و مشکوک به نیک نگاه کرد. "این چیزی برای شوخی نیست. آیا می توانم فکر کنم که شما مرا باور نمی کنید؟
  
  
  نیک بلند شد. "البته، من شما را باور دارم. از نگاه کردن به شما می توانم متوجه شوم که شما چه آدم خوب و صادقی هستید. اما اگر برای شما هم همینطور باشد، فکر می کنم در هنگ کنگ می مانم و خودم کمی جستجو می کنم.
  
  
  صورت اوسا قرمز شد. لب هایش جمع شد. با مشت به میز زد. "به هم نمی خوره!"
  
  
  نیک برگشت تا اتاق را ترک کند.
  
  
  "صبر کن!" - اوسا فریاد زد.
  
  
  کنار پرده، کیل مستر ایستاد و برگشت.
  
  
  مرد گرانقدر لبخند کمرنگی زد و دستمال را با عصبانیت روی صورت و گردنش مالید. "لطفاً طغیان من را ببخش، حالم خوب نیست. لطفا بنشین، بنشین." دست چاقش به صندلی کنار دیوار اشاره کرد.
  
  
  نیک گفت: من می روم.
  
  
  اوسا ناله کرد: "خواهش می کنم." "من پیشنهادی دارم که می خواهم به شما ارائه دهم."
  
  
  "چه نوع پیشنهادی؟" نیک به سمت صندلی حرکت نکرد. در عوض قدمی به پهلو برداشت و پشتش را به دیوار فشار داد.
  
  
  اوسا از برگرداندن نیک به صندلی امتناع کرد. "شما به پروفسور لو کمک کردید تا در محل کار کند، اینطور نیست؟"
  
  
  نیک ناگهان به گفتگو علاقه مند شد. "چی پیشنهاد میکنی؟" او درخواست کرد.
  
  
  اوسا دوباره چشمانش را ریز کرد. "خانواده نداری؟"
  
  
  "نه." نیک این را از روی پرونده‌های دفتر مرکزی می‌دانست.
  
  
  "پس پول؟" - از اوسا پرسید.
  
  
  "برای چی؟" کیل مستر از او خواست که آن را بگوید.
  
  
  "برای همکاری دوباره با پروفسور لو."
  
  
  به عبارت دیگر به او بپیوندید.
  
  
  "دقیقا."
  
  
  به عبارت دیگر، میهن را بفروش».
  
  
  اوسا لبخند زد. اونقدر هم عرق نکرد "صادقانه بگویم، بله."
  
  
  نیک نشست
  
  
  
  
  
  
  به میز، هر دو کف دست را روی آن قرار دهید. "تو پیام را دریافت نمی کنی، نه؟ من اینجا هستم تا جان را متقاعد کنم که به خانه بیاید، نه اینکه به او ملحق شود." ایستادن پشت میز با پشت به پرده اشتباه بود. نیک به محض شنیدن صدای خش خش مهره ها متوجه این موضوع شد.
  
  
  مردی متحیر از پشت به او نزدیک شد. نیک برگشت و با انگشتان دست راستش به سمت گلوی مرد اشاره کرد. مرد خنجر را رها کرد و در حالی که گلویش را گرفت به دیوار برگشت. چند بار دهانش را باز کرد و از دیوار به زمین سر خورد.
  
  
  "برو بیرون!" اوسا فریاد زد. صورت چاقش از عصبانیت سرخ شده بود.
  
  
  نیک به آرامی گفت: "این ما آمریکایی ها هستیم. ما فقط پر از احتیاط و خشونت هستیم."
  
  
  اوسا چشمانش را ریز کرد، دست های چاقش را مشت کرده بود. او به زبان کانتونی گفت: "من به شما خشونت نشان خواهم داد. خشونتی را به شما نشان خواهم داد که هرگز ندیده اید."
  
  
  نیک احساس خستگی کرد. چرخید و میز را ترک کرد، در حالی که از پرده رد شد، دو رشته مهره شکست. در نوار، دختر در حالی که آهنگ را تمام می کرد، قرمز پوش شده بود. نیک به سمت پله‌ها رفت و آن‌ها را دو تایی برد، نیمی از انتظار شنیدن صدای شلیک گلوله یا چاقویی که به سمت او پرتاب می‌شود. وقتی دختر آهنگش را تمام کرد او به بالای پله رسید. حضار وقتی از در عبور می کرد کف زدند.
  
  
  وقتی بیرون رفت، باد یخی به صورتش خورد. باد مه آلود بود و پیاده روها و خیابان ها از رطوبت می درخشید. نیک کنار در منتظر ماند و اجازه داد تنش به آرامی از او دور شود. تابلوی بالای سرش به شدت چشمک زد. باد مرطوب بعد از گرمای دود بار، صورتش را خنک کرد.
  
  
  یک ریکشا ایزوله در پیاده رو پارک شده بود، پسری جلوی آن خمیده بود. اما نیک در حالی که این شکل خمیده را مطالعه می کرد، متوجه شد که اصلاً پسر نیست. این شریک اوسا بود، کوچکتر از دو مردی که او را دنبال کردند.
  
  
  کیل مستر نفس عمیقی کشید. اکنون خشونت خواهد بود.
  
  
  فصل پنجم
  
  
  کیل مستر از در دور شد. برای لحظه ای به این فکر کرد که به جای نزدیک شدن به ریکشا، در امتداد پیاده رو راه برود. اما او فقط آن را به تعویق می اندازد. دیر یا زود باید با مشکلاتی روبرو می شدم.
  
  
  مرد نزدیک شدن او را دید و از جا پرید. او هنوز لباس باحال خود را پوشیده بود.
  
  
  "ریکشا، آقا؟" او درخواست کرد.
  
  
  نیک گفت: پسری که بهت گفتم منتظرش باشی کجاست؟
  
  
  "او رفته است. من یک ریکشا کش خوب هستم. می بینید."
  
  
  نیک روی صندلی رفت. "آیا می دانید باشگاه اژدها کجاست؟"
  
  
  "می دانم که شرط بندی کرده ای. جای خوبی است. من آن را می برم." شروع به حرکت در خیابان کرد.
  
  
  کیل مستر اهمیتی نداد. پیروان او دیگر با هم نبودند. او اکنون یکی را در جلو و یکی در عقب داشت و او را درست در وسط قرار می داد. ظاهراً علاوه بر در ورودی، راه دیگری نیز برای ورود و خروج بار وجود داشت. بنابراین اوسا قبل از آمدن نیک لباس هایش را عوض کرد. اوسا باید قبلاً این مکان را ترک می کرد و منتظر می ماند تا دوستش نیک را تحویل دهد. حالا چاره ای نداشتند. آنها نتوانستند کریس ویلسون را مجبور به فرار کنند. آنها نمی توانستند او را از هنگ کنگ سیگار بکشند. و آنها می دانستند که او اینجاست تا پروفسور لو را متقاعد کند که به خانه بازگردد. هیچ راه دیگری نبود. آنها باید او را بکشند.
  
  
  مه غلیظ تر شد و شروع به خیس کردن کت نیک کرد. عینکش به رطوبت آلوده شده بود. نیک آنها را درآورد و در جیب داخلی کت و شلوارش گذاشت. چشمانش دو طرف خیابان را جستجو کرد. تمام عضلات بدنش شل شد. او به سرعت فاصله بین صندلی که روی آن نشسته بود و خیابان را ارزیابی کرد و سعی کرد بهترین راه را برای فرود آمدن روی پای خود بیابد.
  
  
  چگونه آن را امتحان می کنند؟ او می دانست که اوسا جایی جلوتر منتظر است. تفنگ خیلی پر سر و صدا خواهد بود. بالاخره هنگ کنگ نیروی پلیس خودش را داشت. چاقوها بهتر عمل خواهند کرد. احتمالاً او را می کشتند، هر چه داشت از او می گرفتند و به جایی می انداختند. سریع، منظم و کارآمد. برای پلیس، این فقط یک گردشگر دزدیده و کشته شده دیگر خواهد بود. این اغلب در هنگ کنگ اتفاق افتاد. البته نیک قرار نبود این اجازه را به آنها بدهد. اما او تصمیم گرفت که آنها به همان اندازه آماتورها مبارزان خیابانی حرفه ای باشند.
  
  
  مرد کوچولو به منطقه بی نور و فقیرانه کولون دوید. تا آنجا که نیک می‌توانست بگوید، مرد همچنان به سمت باشگاه اژدها می‌رفت. اما نیک می دانست که آنها هرگز به باشگاه نخواهند رسید.
  
  
  ریکشا وارد کوچه ای باریک شد که در دو طرف آن ساختمان های چهار طبقه و بدون نور قرار داشت. غیر از سیلی زدن مداوم پای مرد روی آسفالت خیس، تنها صدای دیگر، کوبیدن آب باران از پشت بام خانه ها بود.
  
  
  با وجود اینکه کیل مستر انتظارش را داشت، این حرکت به طور غیرمنتظره ای اتفاق افتاد و باعث شد کمی تعادلش را از دست بدهد. مرد جلوی ریکشا را بلند کرد. نیک چرخید و از روی چرخ پرید. پای چپ او ابتدا به خیابان برخورد کرد و او را از تعادل خارج کرد. افتاد و غلت زد. در پشت خود مردی کوچکتر را دید که با خنجر زشتی در هوا به سمت او می تازد. مرد با فریاد از جا پرید. نیک زانوهایش را به سینه‌اش کشید و توپ‌های پایش به شکم مرد برخورد کرد. کیل مستر با گرفتن مچ خنجر مرد را به سمت خود کشید و سپس یخ کرد.
  
  
  
  
  
  
  پاهایش را بالا برد و مرد را روی سرش انداخت. با غرش بلند فرود آمد.
  
  
  همانطور که نیک غلتید تا از جایش بلند شود، اوسا به او لگد زد و نیرو او را به پرواز درآورد. در همان زمان اوسا خنجر خود را تاب داد. کیل مستر احساس کرد لبه تیز پیشانی او را سوراخ کرد. غلتید و به غلتیدن ادامه داد تا اینکه پشتش به چرخ ریکشا واژگون شده برخورد کرد. خیلی تاریک بود برای دیدن. خون از پیشانی اش در چشمانش جاری شد. نیک زانوهایش را بالا آورد و شروع به بلند شدن کرد. پای سنگین اوسا روی گونه اش لغزید و پوستش پاره شد. زور کافی بود تا او را به کناری بیندازد. او را به پشت انداختند. سپس زانوی اوسا تمام وزنش را وارد شکم نیک کرد. اوسا کشاله ران خود را نشانه گرفت، اما نیک زانوهایش را بالا آورد تا جلوی ضربه را بگیرد. با این حال، نیرو کافی بود تا نفس نیک را بند بیاورد.
  
  
  بعد دید که خنجر به گلویش رفت. نیک با دست چپش مچ ضخیم را گرفت. با مشت راستش به کشاله ران اوسا ضربه زد. اوسا خندید. نیک دوباره ضربه ای زد، کمی پایین تر. این بار اوسا از شدت درد فریاد زد. او افتاد. نفس نیک بند آمد و به ریکشا تکیه داد و از جایش بلند شد. خون چشمانش را پاک کرد. سپس مردی کوچکتر در سمت چپ او ظاهر شد. نیک درست قبل از اینکه احساس کند تیغه در ماهیچه بازوی چپش بریده شده، نگاهی اجمالی به آن انداخت. او به صورت مرد ضربه زد و او را به داخل ریکشا غلت داد.
  
  
  هوگو اکنون در دست راست استاد قاتل بود. او به سمت یکی از ساختمان ها عقب نشینی کرد و دو سایه به او نزدیک شدند. او فکر کرد: «خب، آقایان، حالا بیایید و مرا بیاورید.» آنها خوب بودند، بهتر از آن چیزی که او فکر می کرد. آنها با عصبانیت جنگیدند و شکی باقی نگذاشتند که قصدشان کشتن او بوده است. نیک با پشت به ساختمان منتظر آنها بود. بریدگی روی پیشانی اش جدی به نظر نمی رسید. خونریزی کاهش یافته است. دست چپش درد می‌کرد، اما زخم‌های شدیدتری داشت. این دو مرد موقعیت های خود را به گونه ای گسترش دادند که هر یک از دو طرف به او حمله کردند. خم شدند، قاطعیت روی صورتشان بود، خنجرها به سمت سینه نیک نشانه رفتند. او می‌دانست که سعی می‌کنند تیغه‌هایشان را در زیر قفسه سینه‌اش دفن کنند، به اندازه‌ای بلند که نقطه قلبش را سوراخ کند. هیچ سرمایی در کوچه نبود. هر سه عرق کرده بودند و کمی نفسشان بند آمده بود. سکوت تنها با قطره های باران که از پشت بام ها می بارید شکسته شد. شبی تاریک بود که نیک تا به حال دیده بود. این دو مرد فقط سایه بودند، فقط خنجرهایشان هر از گاهی برق می زد.
  
  
  مرد کوچکتر اول پرید. از سمت راست نیک پایین آمد و به دلیل جثه به سرعت حرکت کرد. وقتی هوگو خنجر را منحرف کرد، صدای زنگ فلزی به گوش رسید. قبل از اینکه مرد کوچکتر بتواند عقب نشینی کند، اوسا به سمت چپ حرکت کرد، فقط کمی کندتر. یک بار دیگر هوگو تیغه را منحرف کرد. هر دو مرد عقب نشینی کردند. در حالی که نیک شروع به کمی آرامش کرد، مرد کوچولو دوباره به سمت پایین پرید. نیک عقب رفت و تیغه اش را به کناری تکان داد. اما اوسا بالا وارد شد و گلو را هدف گرفت. نیک سرش را چرخاند و احساس کرد که نوک لاله گوشش را بریده است. هر دو مرد دوباره عقب نشینی کردند. نفس کشیدن سنگین تر شد.
  
  
  کیل مستر می دانست که در چنین مبارزه ای سوم خواهد شد. آن دو توانستند به طور متناوب لانگز را تغییر دهند تا اینکه او را خسته کردند. وقتی خسته می شود، اشتباه می کند و بعد او را می گیرند. او باید مسیر این موضوع را تغییر می داد و بهترین راه برای او این بود که مهاجم شود. رسیدگی به یک فرد کوچکتر آسان تر خواهد بود. این باعث شد او اولین شود.
  
  
  نیک وانمود کرد که به اوسا می زند و باعث شد که او کمی عقب نشینی کند. مرد کوچکتر استفاده کرد و جلو رفت. در حالی که تیغ شکمش را می چرید، نیک عقب رفت. با دست چپش مچ مرد را گرفت و با تمام قدرت به طرف اوسا پرتاب کرد. او امیدوار بود که این مرد به تیغ اوسا پرتاب شود. اما اوسا آمدنش را دید و به پهلو برگشت. هر دو مرد با هم برخورد کردند، تلوتلو خوردند و افتادند. نیک به صورت نیم دایره ای دور آنها راه می رفت. مرد کوچکتر قبل از بلند شدن خنجر را پشت سرش تاب داد، احتمالاً فکر می کرد نیک آنجاست. اما نیک کنارش بود. دست مقابلش ایستاد.
  
  
  نیک در حرکتی تقریباً سریع‌تر از آن چیزی که چشم می‌توانست ببیند، هوگو را از مچ دست مرد برش داد. فریاد زد، خنجر را انداخت و مچ دستش را گرفت. اوسا زانو زده بود. خنجر را در یک قوس بلند تاب داد. نیک مجبور شد برای جلوگیری از پاره شدن نوک شکمش به عقب بپرد. اما برای یک لحظه، یک ثانیه زودگذر، تمام جبهه اوسا باز بود. دست چپش در خیابان بود و از او حمایت می کرد و دست راستش تقریباً پشت سرش در انتهای تابش بود. زمانی برای هدف گرفتن هیچ قسمتی از بدن وجود نداشت، دومی به زودی از بین می رفت. مثل مار زنگی درخشان. نیک از جا بلند شد و با چاقو به هوگو زد و تیغه را تقریباً به قفسه سینه مرد فشار داد و سپس به سرعت دور شد. اوسا فریاد کوتاهی کشید. او بیهوده سعی کرد خنجر را به عقب پرتاب کند، اما فقط آن را به پهلو رساند. بازوی چپی که از او حمایت می کرد فرو ریخت و او روی آرنجش افتاد. نیک نگاه کرد
  
  
  
  
  
  
  مردی را دیدم که از کوچه بیرون می‌دوید و هنوز مچ دستش را گرفته بود.
  
  
  نیک با احتیاط خنجر را از دست اوسا درآورد و آن را چند فوت دورتر انداخت. آرنج تکیه گاه اوسا جای خود را داد. سرش در قوز بازویش افتاد. نیک مچ مرد را حس کرد. نبضش آهسته بود، ناپایدار. او در حال مرگ بود. نفس هایش تند و درخشان شد. خون روی لب هایش لکه دار شد و آزادانه از روی زخم جاری شد. هوگو یک سرخرگ را برید و نوک آن ریه اش را سوراخ کرد.
  
  
  نیک آهسته صدا زد: اوسا. "آیا به من می گویید چه کسی شما را استخدام کرده است؟" او می دانست که آن دو نفر به تنهایی به او حمله نکرده اند. طبق دستور کار می کردند. او دوباره گفت: "اوسا."
  
  
  اما چین اوسا به کسی چیزی نگفت. نفس های شدید قطع شد. او مرده بود.
  
  
  نیک تیغه قرمز رنگ هوگو را روی ساق شلوار اوسا پاک کرد. از اینکه مجبور شد مرد سنگین را بکشد پشیمان شد. اما زمانی برای هدف گیری وجود نداشت. برخاست و زخم هایش را معاینه کرد. بریدگی روی پیشانی ام خونریزی متوقف شد. دستمالش را زیر باران گرفته بود تا خیس شد، خون چشمانش را پاک کرد. دست چپش درد می کرد، اما خراش روی گونه و خراش روی شکمش جدی نبود. او از اوسا بهتر بیرون آمد، شاید حتی بهتر از نفر بعدی. باران شدیدتر شد. ژاکتش از قبل خیس شده است.
  
  
  نیک که به یکی از ساختمان ها تکیه داده بود، جایگزین هوگو شد. ویلهلمینا را بیرون کشید و کلیپ و لوگر را بررسی کرد. کیل مستر بدون اینکه به صحنه نبرد یا جسدی که زمانی چین اوسا بود نگاه کند، از کوچه بیرون رفت. دلیلی نداشت که الان استاد را نبیند.
  
  
  نیک از کوچه چهار بلوک را پیاده رفت و تاکسی پیدا کرد. او آدرسی را به راننده داد که در واشنگتن به خاطر داشت. از آنجایی که فرار استاد مخفی نبود، جایی برای توقف او وجود نداشت. نیک به پشتی صندلی خود تکیه داد، عینک های ضخیم را از جیب کتش درآورد، آنها را پاک کرد و روی آنها گذاشت.
  
  
  تاکسی به سمت قسمتی از کولون که مثل کوچه خاکی بود رفت. نیک به راننده پول داد و در هوای سرد شب بیرون رفت. تا زمانی که تاکسی دور شد، متوجه شد که خیابان چقدر تاریک به نظر می رسد. خانه ها قدیمی و فرسوده بودند. به نظر می رسید زیر باران آویزان شده اند. اما نیک فلسفه ساخت و ساز شرقی را می دانست. این خانه ها استحکام شکننده ای داشتند، نه مانند تخته سنگی در ساحل دریا که در برابر ضربات مداوم امواج مقاومت می کند، بلکه بیشتر شبیه تار عنکبوت در هنگام طوفان بود. حتی یک نور پنجره ها را روشن نکرد، مردم در خیابان راه نمی رفتند. منطقه متروک به نظر می رسید.
  
  
  نیک شک نداشت که پروفسور به خوبی محافظت می شود، اگر فقط برای محافظت از خودش باشد. کورنز چی انتظار داشتند که احتمالاً کسی سعی کند با او تماس بگیرد. آنها نمی دانستند که آیا Mm را متقاعد کنند که ترک نکند یا او را بکشند. Killmaster فکر نمی کرد که آنها به خود زحمت پیدا کنند.
  
  
  پنجره در درست بالای مرکز آن بود. پنجره با یک پرده سیاه پوشیده شده بود، اما نه آنقدر که تمام نور را مسدود کند. وقتی از خیابان به آن نگاه می‌کردم، خانه هم مثل بقیه خانه‌ها خلوت و تاریک به نظر می‌رسید. اما وقتی نیک در زاویه ای به در ایستاد، به سختی یک پرتو زرد نور را تشخیص داد. در زد و منتظر ماند. هیچ حرکتی در داخل نبود. نیک در زد. صدای جیرجیر صندلی را شنید، سپس صدای قدم های سنگین بلندتر شد. در باز شد و نیک با مرد بزرگی روبرو شد. شانه های عظیم او هر طرف در را لمس می کرد. پیراهن زیری که او پوشیده بود بازوهای مودار بزرگی را نشان می داد که ضخیم به تنه درختان بود و مانند میمون تقریباً تا زانوهایش آویزان بود. صورت پهن و صاف او زشت به نظر می رسید و بینی اش به دلیل شکستگی های مکرر تغییر شکل داده بود. چشمانش در دو لایه گوشت گل ختمی به تکه های تیغ تبدیل شد. موهای کوتاه مشکی وسط پیشانی شانه شده و کوتاه شده بود. او گردن نداشت. به نظر می‌رسید که چانه‌اش توسط سینه‌اش حمایت می‌شد. نیک فکر کرد: «نئاندرتال». این مرد چندین مرحله در تکامل را از دست داد.
  
  
  مرد چیزی را غرغر کرد که شبیه "چی می خواهید؟"
  
  
  نیک با خشکی گفت: «کریس ویلسون برای دیدن پروفسور لو.
  
  
  هیولا غر زد و در را به صورت نیک کوبید: "او اینجا نیست. برو."
  
  
  Killmaster در برابر انگیزه باز کردن در یا حداقل شکستن شیشه مقاومت کرد. چند ثانیه همانجا ایستاد و اجازه داد عصبانیت از درونش جاری شود. او باید انتظار چنین چیزی را داشت. دعوت شدن خیلی آسان خواهد بود. نفس های سنگین نئاندرتال ها از پشت در می آمد. او احتمالاً خوشحال می شود اگر نیک چیز جالبی را امتحان کند. Killmaster این جمله از جک و لوبیا را به خاطر آورد: "من استخوان های شما را خرد می کنم تا نان خودم را درست کنم." نیک فکر کرد: «امروز نه، دوست. او باید پروفسور را ببیند، و او این کار را خواهد کرد. اما اگر راه دیگری وجود نداشت، ترجیح می داد از این کوه عبور نکند.
  
  
  وقتی نیک از ساختمان دور می‌شد، قطرات باران مانند گلوله‌های آب روی پیاده‌رو می‌ریخت. بین ساختمان ها فضای باریک و درازی به عرض حدود چهار فوت وجود داشت که پر از قوطی و بطری بود. نیک به راحتی از دروازه چوبی قفل شده بالا رفت
  
  
  
  
  
  
  و به سمت پشت ساختمان راه افتاد. در نیمه راه در دیگری پیدا کرد. دستگیره «قفل شده» را با دقت چرخاند. او ادامه داد و راهش را تا حد امکان بی سر و صدا انتخاب کرد. در انتهای راهرو دروازه دیگری وجود داشت که قفل نشده بود. نیک آن را باز کرد و خود را در یک پاسیو کاشی کاری شده دید.
  
  
  تنها یک نور زرد روی ساختمان بود که انعکاس آن روی کاشی های خیس منعکس می شد. یک حیاط کوچک در مرکز وجود دارد. چشمه سرریز شد درختان انبه در اطراف لبه ها پراکنده بودند. یکی در کنار ساختمان، در بالا، درست زیر تنها پنجره آن طرف کاشته شده بود.
  
  
  زیر نور زرد در دیگری بود. کار آسانی بود، اما در قفل بود. او عقب ایستاد، دست هایش را روی باسنش گذاشت و به درختی که ظاهر ضعیفی داشت نگاه کرد. لباس‌هایش خیس بود، زخمی روی پیشانی‌اش بود و دست چپش درد می‌کرد. حالا او می‌خواست از درختی بالا برود که احتمالاً او را نگه نمی‌دارد تا به پنجره‌ای برسد که احتمالاً قفل بود. و در شب هنوز باران می بارد. در چنین لحظاتی، او در مورد امرار معاش از طریق تعمیر کفش فکرهای جزئی داشت.
  
  
  تنها کاری که باقی مانده بود انجام آن بود. درخت جوان بود. از آنجایی که انبه گاهی به نود فوت می‌رسد، شاخه‌های آن باید انعطاف‌پذیر باشند تا شکننده باشند. او آنقدر قوی به نظر نمی رسید که بتواند آن را نگه دارد. نیک شروع به بلند شدن کرد. شاخه های پایینی قوی بودند و به راحتی وزن او را تحمل می کردند. او به سرعت حدود نیمی از راه را پیش برد. سپس شاخه ها با پا گذاشتن روی آنها نازک و به طرز خطرناکی خم شدند. با نزدیک نگه داشتن پاهایش به نیم تنه، خم شدن را به حداقل رساند. اما وقتی به پنجره نزدیک شد، حتی صندوق عقب هم نازک شد. و شش فوتی از ساختمان فاصله داشت. وقتی نیک حتی پشت پنجره بود، شاخه ها تمام نور لامپ زرد را مسدود کردند. او در تاریکی زندانی شد. تنها راهی که او می توانست پنجره را ببیند یک مربع تیره در کنار ساختمان بود. او نتوانست آن را از درخت بگیرد.
  
  
  شروع کرد به تکان دادن وزنش به جلو و عقب. انبه به نشانه اعتراض ناله کرد، اما با اکراه حرکت کرد. نیک دوباره پرید. اگر پنجره قفل بود، آن را شکست. اگر سر و صدا یک نئاندرتال را آورد. او نیز با آن برخورد می کرد. درخت واقعاً شروع به تاب خوردن کرد. قرار بود این معامله یک بار باشد. اگر چیزی برای چنگ زدن در آنجا نبود، با سر از کنار ساختمان سر می خورد. کمی کثیف خواهد بود. درخت به سمت مربع تاریک خم شد. نیک با پاهایش لگد تندی زد و هوا را با دستانش حس کرد. درست زمانی که درخت از ساختمان دور شد و او را به چیزی آویزان نکرد، انگشتانش به چیزی سخت برخورد کردند. وقتی با انگشتان هر دو دستش راه می رفت، هر چه بود به خوبی چنگ می زد زیرا درخت او را به طور کامل ترک کرد. زانوهای نیک به کناره ساختمان برخورد کرد. او در لبه جعبه ای آویزان بود. پایش را روی هم گذاشت و ایستاد. زانوهایش در گل فرو رفت. جعبه گل! او به طاقچه وصل شده بود.
  
  
  درخت به عقب تکان خورد، شاخه هایش به صورتش برخورد کرد. کیل مستر دستش را به سمت پنجره دراز کرد و بلافاصله از او برای همه چیزهای خوب روی زمین تشکر کرد. پنجره نه تنها قفل نبود، باز هم بود! تمام راه را باز کرد و بعد از آن بالا رفت. دستانش فرش را لمس کرد. پاهایش را بیرون کشید و زیر پنجره خمیده ماند. روبروی نیک و سمت راستش صدای نفس های عمیق می آمد. خانه نازک، بلند و مربع شکل بود. نیک تصمیم گرفت که اتاق اصلی و آشپزخانه در طبقه پایین باشد. آنچه باقی می ماند حمام و اتاق خواب در طبقه بالاست. عینک ضخیم و بارانی اش را در آورد. بله، این اتاق خواب خواهد بود. خانه خلوت بود. به غیر از نفس هایی که از تخت می آمد، تنها صدای دیگر صدای پاشیدن باران بیرون پنجره باز بود.
  
  
  اکنون چشمان نیک به اتاق تاریک وفق داده شده بود. او می توانست شکل تخت و برآمدگی روی آن را تشخیص دهد. هوگو در دستش به سمت تخت حرکت کرد. قطره های لباس خیسش روی فرش صدایی نداشت، اما با هر قدم چکمه هایش فشرده می شد. دور پای تخت به سمت راست رفت. مرد به پهلو دراز کشیده بود، رو به روی نیک. روی میز خواب کنار تخت چراغی بود. نیک تیغه تیز هوگو را روی گلوی مرد لمس کرد و در همان حال لامپ را تکان داد. اتاق از نور منفجر شد. کیل مستر پشتش را به لامپ نگه داشت تا زمانی که چشمانش با نور روشن سازگار شوند. مرد سرش را برگرداند، چشمانش پلک زد و پر از اشک شد. دستش را بالا برد تا از چشمانش محافظت کند. نیک به محض دیدن چهره، هوگو را کمی دورتر از گلوی مرد دور کرد.
  
  
  مرد نگاهش را روی رکابی که چند اینچ از چانه اش فاصله داشت متمرکز کرد: «چه جهنمی...»
  
  
  نیک گفت: پروفسور لو، حدس می زنم.
  
  
  فصل ششم
  
  
  پروفسور جان لو تیغه تیز گلوی او را بررسی کرد، سپس به نیک نگاه کرد.
  
  
  او به آرامی گفت: "اگر این چیز را بردارید، من از رختخواب بلند می شوم."
  
  
  نیک هوگو را کنار کشید، اما او را در دست گرفت. "آیا شما پروفسور لو هستید؟" او درخواست کرد.
  
  
  "جان. هیچ کس مرا پروفسور صدا نمی کند به جز دوستان بامزه ما در طبقه پایین." او پاهایش را به پهلو آویزان کرد.
  
  
  
  
  
  
  
  و دست به لباسش برد. "چطور در مورد یک قهوه؟"
  
  
  نیک اخم کرد. او از رفتار این مرد کمی گیج شده بود. در حالی که مرد از جلوی او و در سراسر اتاق به سمت سینک و قهوه جوش می رفت، عقب رفت.
  
  
  پروفسور جان لو مردی کوتاه قد و خوش اندام بود که موهای مشکی به پهلو داشت. وقتی قهوه را دم می کرد دستانش تقریباً ملایم به نظر می رسید. حرکات او روان و دقیق بود. مشخصاً او در فرم بدنی عالی بود. چشمانش تیره بود با یک مایل شرقی خفیف و به نظر می رسید به هر چیزی که نگاه می کرد نفوذ می کرد. صورتش پهن، با گونه های بلند و بینی زیبا بود. این فرد فوق العاده باهوشی بود. نیک حدس زد که او حدود سی سال است. او مردی به نظر می رسید که هم قدرت و هم ضعف خود را می دانست. همین الان که اجاق گاز را روشن می کرد، چشمان تیره اش عصبی به در اتاق خواب نگاه می کرد.
  
  
  نیک فکر کرد: «ادامه بده.» «پروفسور لو، من می‌خواهم...» او توسط پروفسور متوقف شد، او دستش را بالا برد و سرش را به پهلو خم کرد و گوش داد. نیک صدای قدم‌های سنگینی را شنید که از پله‌ها بالا می‌رفت. هر دو مرد یخ زدند وقتی پله ها به اتاق خواب در رسید، نیک هوگو را به سمت چپش برد، دست راستش زیر کت رفت و روی باسن ویلهلمینا افتاد.
  
  
  کلید روی قفل در زد. در باز شد و مردی نئاندرتال به داخل اتاق دوید و به دنبال آن مردی کوچکتر با لباس نازک وارد اتاق شد. هیولای بزرگ به نیک اشاره کرد و خندید. جلو رفت. مرد کوچکتر دستش را روی دست بزرگتر گذاشت و او را متوقف کرد. سپس لبخند مؤدبانه ای به استاد زد.
  
  
  "پروفسور دوست شما کیست؟"
  
  
  - نیک سریع گفت. "کریس ویلسون. من دوست جان هستم." نیک شروع کرد به کشیدن ویلهلمینا از کمربندش. او می دانست که اگر پروفسور این را بدهد، برایش سخت خواهد بود که از اتاق خارج شود.
  
  
  جان لو مشکوک به نیک نگاه کرد. سپس لبخند مرد کوچولو را برگرداند. او گفت: «درست است. من با این مرد صحبت خواهم کرد. تنها!"
  
  
  مرد کوچولو در حالی که کمی تعظیم کرد گفت: البته، البته. "هرجور عشقته." او به هیولا اشاره کرد و سپس، درست قبل از اینکه در را پشت سرش ببندد، گفت: "شما خیلی مراقب حرف هایتان باشید، نه پروفسور؟"
  
  
  "برو بیرون!" - پروفسور لو فریاد زد.
  
  
  مرد به آرامی در را بست و قفل کرد.
  
  
  جان لو در حالی که ابرویش از نگرانی درهم رفت به سمت نیک برگشت. "حرامزاده ها می دانند که مرا فریب دادند.
  
  
  آن‌ها می‌توانند سخاوتمند باشند.» او نیک را طوری مطالعه کرد که انگار برای اولین بار او را می‌بیند. «لعنتی چه اتفاقی برایت افتاده است؟»
  
  
  نیک کنترل خود را روی ویلهلمینا شل کرد. هوگو را به دست راستش برگرداند. در این زمان حتی غیر قابل درک تر شد. پروفسور لو قطعاً از آن دسته افرادی به نظر نمی رسید که بخواهد فرار کند. او می دانست که نیک کریس ویلسون نیست، اما از او دفاع کرد. و این صمیمیت دوستانه نشان داد که او تقریباً منتظر نیک است. اما تنها راه برای دریافت پاسخ، پرسیدن سوال است.
  
  
  کیل مستر گفت: «بیا حرف بزنیم.
  
  
  "نه هنوز." استاد دو فنجان گذاشت. "در قهوه خود چه می ریزید؟"
  
  
  "هیچی. سیاه."
  
  
  جان لو قهوه ریخت. "این یکی از بسیاری از اقلام لوکس من است - سینک و اجاق گاز. اعلام جاذبه های اطراف. این چیزی است که می توانم برای کار برای چینی ها روی آن حساب کنم."
  
  
  "پس چرا این کار را می کنی؟" - نیک پرسید.
  
  
  پروفسور لو نگاهی تقریباً خصمانه به او انداخت. بدون احساس گفت: واقعا چرا. سپس به در قفل شده اتاق خواب و برگشت به نیک نگاه کرد. "در ضمن، لعنتی چطور به اینجا رسیدی؟"
  
  
  نیک سرش را به سمت پنجره باز تکان داد. گفت: از درختی بالا رفتم.
  
  
  استاد با صدای بلند خندید. "زیبا. فقط زیباست. شما می توانید شرط ببندید که فردا آن درخت را قطع می کنند." او به هوگو اشاره کرد: "می خواهی با آن چیزی به من بزنی یا آن را ببری؟"
  
  
  "هنوز تصمیم نگرفته ام".
  
  
  "خب، تا زمانی که تصمیم گرفتی، قهوه ات را بنوش. فنجان را به نیک داد، سپس به سمت میز خواب رفت، که علاوه بر لامپ، یک رادیو ترانزیستوری کوچک و یک جفت عینک داشت. رادیو را روشن کرد، ایستگاه شبانه روزی بریتانیا را شماره گیری کرد و صدا را بلند کرد. وقتی عینکش را زد، کاملاً عالمانه به نظر می رسید. با انگشت اشاره‌اش به نیک اشاره کرد.
  
  
  نیک به دنبال او رفت و تصمیم گرفت که احتمالاً در صورت لزوم، بدون هوگو می تواند آن مرد را ببرد. رکاب را کنار گذاشت.
  
  
  در کنار اجاق، پروفسور گفت: "مواظب هستی، نه؟"
  
  
  "اتاق خراب است، اینطور نیست؟" - گفت نیک.
  
  
  پروفسور ابروهایش را بالا انداخت. "همچنین باهوش. فقط امیدوارم به اندازه ظاهرت باهوش باشی. اما حق با توست. میکروفون در لامپ است. دو ساعت طول کشید تا آن را پیدا کنم."
  
  
  اما چرا، اگر اینجا تنها هستید؟
  
  
  شانه بالا انداخت. شاید در خواب دارم حرف می زنم.
  
  
  نیک جرعه ای قهوه نوشید و دستش را در کت خیسش برد تا یکی از سیگارها را ببرد. آنها خیس بودند، اما او به هر حال یکی را روشن کرد. استاد این پیشنهاد را رد کرد.
  
  
  نیک گفت: پروفسور. "کل این موضوع برای من کمی گیج کننده است."
  
  
  "لطفا! مرا جان صدا کن."
  
  
  "باشه جان. می دانم که می خواهی بروی. با این حال، از آنچه در این اتاق دیدم و شنیدم، این تصور را دارم که تو را مجبور به انجام این کار می کنند."
  
  
  جان باقی مانده قهوه را داخل سینک انداخت، سپس به آن تکیه داد و سرش را کج کرد.
  
  
  
  
  
  
  او گفت: "من باید مراقب باشم." "احتیاط خاموش. من می دانم که شما کریس نیستید. این یعنی ممکن است از دولت ما باشید. درست می گویم؟"
  
  
  نیک جرعه ای از قهوه اش را نوشید. "شاید."
  
  
  "من خیلی در این اتاق فکر کرده ام. و تصمیم گرفته ام که اگر ماموری سعی کرد با من تماس بگیرد، دلیل واقعی ترک خود را به او بگویم و سعی کنم از او کمک کنم. من می توانم." به تنهایی از پس این بر بیای.» او راست شد و مستقیم به نیک نگاه کرد. اشک در چشمانش حلقه زد. «خدا می داند، من نمی خواهم بروم.» صدایش می لرزید.
  
  
  "پس چرا تو؟" - نیک پرسید.
  
  
  جان نفس عمیقی کشید. چون آنها همسر و پسرم را در چین دارند.
  
  
  نیک قهوه را کنار گذاشت. آخرین بار سیگارش را برداشت و داخل سینک انداخت. اما اگرچه حرکات او آهسته و عمدی بود، مغزش کار می‌کرد، هضم می‌کرد، دور می‌اندازد، ذخیره می‌کرد و سؤال‌ها مانند تابلوهای نئونی درخشان خودنمایی می‌کردند. این نمی تواند اتفاق بیفتد. اما اگر درست بود می‌توانست خیلی توضیح دهد. آیا جان لو مجبور به فرار شد؟ یا او به نیک کار برفی خوبی می داد؟ حوادثی در ذهنش شکل گرفت. آنها شکلی داشتند و مانند یک پازل غول پیکر شروع به ادغام کردند و تصویر خاصی را تشکیل دادند.
  
  
  جان لو چهره نیک را بررسی کرد، چشمان تیره اش نگران بود و سؤالات ناگفته ای می پرسید. دست هایش را عصبی فشرد. او سپس گفت: "اگر شما آن چیزی نیستید که من فکر می کنم، پس من فقط خانواده ام را کشتم."
  
  
  "چطور؟" - نیک پرسید. به چشمان مرد نگاه کرد. چشمانش همیشه می توانست بیشتر از یک کلمه به او بگوید.
  
  
  جان در مقابل نیک شروع به قدم زدن به جلو و عقب کرد. "به من اطلاع دادند که اگر به کسی بگویم همسر و پسرم کشته خواهند شد. اگر شما همانی هستید که من فکر می کنم، شاید بتوانم شما را متقاعد کنم که به من کمک کنید. اگر نه، آنها را کشتم."
  
  
  نیک قهوه‌اش را برداشت و آن را جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه جرعه قهوه اش را برداشت، چهره اش فقط علاقه ملایمی نشان می داد. او ناگهان گفت: «من همین الان با همسر و پسرت صحبت کردم.
  
  
  جان لو ایستاد و به سمت نیک برگشت. "کجا با آنها صحبت کردی؟"
  
  
  "اورلاندو".
  
  
  پروفسور دستش را در جیب ردایش برد و عکسی از آن بیرون آورد. "با کی داشتی حرف میزدی؟"
  
  
  نیک به عکس نگاه کرد. این عکس همسر و پسری بود که او در فلوریدا ملاقات کرد. گفت: بله. او شروع به پس دادن عکس کرد، اما متوقف شد. یه چیزی تو این عکس بود
  
  
  جان گفت: "با دقت نگاه کن."
  
  
  نیک عکس را با دقت بیشتری مطالعه کرد. قطعا! عالی بود! در واقع یک تفاوت وجود داشت. زن در عکس کمی لاغرتر به نظر می رسید. او آرایش چشم بسیار کمی داشت، اگر اصلاً وجود داشت. شکل بینی و دهان او متفاوت بود که او را زیباتر می کرد. و چشمان پسر به هم نزدیکتر بود، با همان کیفیت نافذ جان. او دهن زن داشت. بله اختلاف بود، باشه زن و پسری که در عکس هستند با دو نفری که در اورلاندو با آنها صحبت کرده بود یکسان نبودند. هر چه مدت طولانی تری تصویر را مطالعه می کرد، تفاوت های بیشتری را می توانست تشخیص دهد. اول، لبخند و حتی شکل گوش.
  
  
  "خوب؟" - جان با نگرانی پرسید.
  
  
  "یک دقیقه." نیک به سمت پنجره باز رفت. پایین، در حیاط، یک نئاندرتال راه می رفت. باران فروکش کرده است. احتمالا تا صبح همه چیز تمام خواهد شد. نیک پنجره را بست و کت خیسش را در آورد. پروفسور ویلهلمینا را دید که در کمربندش گیر کرده است، اما حالا این مهم نبود. همه چیز در مورد این ماموریت تغییر کرده است. جواب سؤالاتش یکی پس از دیگری به سراغش می آمد.
  
  
  او باید اول به هاک اطلاع می داد. از آنجا که زن و پسر در اورلاندو مدعی بودند، برای چی کورن کار می کردند. هاک می داند که چگونه با آنها برخورد کند. پازل در سرش جمع شد و تصویر را واضح تر کرد. این واقعیت که جان لو مجبور به فرار شد تقریباً همه چیز را توضیح داد. مثل دلیلی که در وهله اول دنبالش شده بود. و دشمنی خانم لو تقلبی. کورنز چی می خواست مطمئن شود که او هرگز به پروفسور نمی رسد. مانند کریس ویلسون، او حتی ممکن است بتواند دوستش جان را متقاعد کند که خانواده اش را قربانی کند. نیک شک داشت، اما برای قرمزها منطقی به نظر می رسید. برای آنها نبود.
  
  
  نیک حوادثی را شنید که به نظر می‌رسید اهمیت چندانی نداشتند. مثل زمانی که اوسا سعی کرد آن را بخرد. از او می پرسند که آیا نیک خانواده دارد؟ کیل مستر در آن زمان چیزی به او ربطی نداشت. اما حالا - اگر خانواده اش را داشت، آیا خانواده اش را می دزدیدند؟ البته آنها این کار را خواهند کرد. آنها برای دستگیری پروفسور لو در هیچ کاری توقف نمی کردند. آن ارتباطی که جان روی آن کار می کرد، باید برای آنها اهمیت زیادی داشته باشد. حادثه دیگری برای او اتفاق افتاد - دیروز، زمانی که برای اولین بار، همانطور که فکر می کرد، خانم لو را ملاقات کرد. خواست با او صحبت کند. و او به این کلمه شک کرد. پچ پچ، قدیمی، بیش از حد، تقریباً هرگز استفاده نشده است، اما واژه ای آشنا برای همه آمریکایی ها. او نمی دانست این به چه معناست. طبیعتاً او این کار را نکرد زیرا چینی قرمز بود و آمریکایی نبود. زیبا، حرفه ای و به قول جان لو به سادگی زیبا بود.
  
  
  پروفسور جلوی سینک ایستاده بود و دستانش را در مقابلش گره کرده بود. چشم‌های تیره‌اش در سر نیک فرو رفت، منتظر و تقریباً ترسیده بود.
  
  
  نیک گفت: "باشه جان. من همانی هستم که در مورد من فکر می کنی. نمی توانم
  
  
  
  
  
  
  من همه چیز را همین الان به شما می گویم، به جز اینکه من مأمور یکی از شاخه های اطلاعاتی دولتمان هستم.»
  
  
  به نظر می رسید که مرد تسلیم شده بود. دست هایش به پهلویش افتاد، چانه اش روی سینه اش قرار گرفت. نفسی طولانی، عمیق و لرزان کشید. او گفت: «خدایا شکرت.» به سختی بیش از یک زمزمه بود.
  
  
  نیک به سمت او رفت و عکس را پس داد. اکنون باید کاملاً به من اعتماد کنید. من به شما کمک خواهم کرد، اما شما باید همه چیز را به من بگویید.
  
  
  استاد سری تکان داد.
  
  
  بیایید با نحوه ربودن همسر و پسرتان شروع کنیم.
  
  
  به نظر می رسید جان کمی سرحال شده است. نمی‌دانی چقدر خوشحالم که با کسی در این مورد صحبت می‌کنم. دست هایش را به هم مالید. "قهوه بیشتر؟"
  
  
  نیک گفت: نه، متشکرم.
  
  
  جان لو متفکرانه چانه اش را خاراند. "همه چیز حدود شش ماه پیش شروع شد. وقتی از سر کار به خانه آمدم، یک ون جلوی خانه من پارک شده بود. دو مرد تمام اثاثیه من را داشتند. کتی و مایک جایی پیدا نشدند. وقتی از دو مرد پرسیدم که چه چیزی جهنمی که فکر می کردند این کار را می کنند، یکی از آنها به من دستور داد، او گفت که همسر و پسرم به چین می روند.
  
  
  "در ابتدا فکر کردم که این یک گگ است. آنها به من یک آدرس در اورلاندو دادند و به من گفتند که به آنجا بروم. من با آن رفتم تا به خانه ای در اورلاندو رسیدم. او آنجاست. و آن پسر نیز. او هرگز به من نگفت. اسم واقعیش فقط کتی و پسره مایک صداش کردم.بعد از جابجایی اثاثیه و رفتن اون دوتا پسر بچه رو خوابوند و بعد درست جلوی من لباسشو در آورد و گفت یه مدت زن من میشه و ممکن است "ما می توانیم قانع کننده باشیم. وقتی از رفتن با او خودداری کردم، او به من گفت که بهتر است همکاری کنم وگرنه کتی و مایک به طرز وحشتناکی خواهند مرد."
  
  
  نیک گفت: "شش ماه است که به عنوان زن و شوهر با هم زندگی کرده اید؟"
  
  
  جان شانه بالا انداخت. "دیگه چیکار میتونستم بکنم؟"
  
  
  آیا او به شما دستوری نداد یا به شما نگفت که بعداً چه اتفاقی می افتد؟
  
  
  "بله، صبح روز بعد. او به من گفت که با هم دوستان جدیدی پیدا خواهیم کرد. من از شغلم به عنوان بهانه ای برای دوری از دوستان قدیمی استفاده کردم. وقتی ترکیب را فرموله کردم، آن را به چین بردم، آن را به قرمزها سپردم و بعد دوباره او را دیدم." همسر و پسر. راستش من به خاطر کتی و مایک تا حد مرگ ترسیده بودم. دیدم که او دارد به قرمزها گزارش می دهد، بنابراین باید هر کاری که او می گفت انجام می دادم. و نمی توانستم بفهمم چقدر مثل کیتی که بود
  
  
  نیک گفت: «پس اکنون شما فرمول را کامل کرده‌اید. آیا آنها آن را دارند؟
  
  
  «همین. این کلمه از بالا به این دلیل بود که ناگهان به من گفت که در منطقه ای در چین کار خواهم کرد. او به من گفت که جدایی ام را اعلام کنم. او یک یا دو هفته می ماند و بعد ناپدید می شود. همه فکر می کردند که او به من پیوسته است.
  
  
  کریس ویلسون چطور؟
  
  
  جان لبخند زد. "آه، کریس. او مجرد است، می دانید. دور از کار، ما هرگز به خاطر امنیت ناسا با هم جمع نشدیم، اما بیشتر به این دلیل که کریس و من در یک محافل اجتماعی سفر نکردیم. کریس یک شکارچی دختر است. اوه، من مطمئنم که از کارش لذت می‌برد، اما تمرکز اصلی او معمولاً روی دختران است.
  
  
  "می بینم." نیک برای خودش یک فنجان قهوه دیگر ریخت. "این ترکیبی که روی آن کار می کنید باید برای چی کورن اهمیت زیادی داشته باشد. می توانید بدون وارد شدن به جزئیات فنی به من بگویید چیست؟"
  
  
  البته.ولی فرمولش هنوز تموم نشده ، باید پوست را در برابر اشعه های خورشید، گرما و تشعشعات ایمن کند. نوعی اثر خنک کننده روی پوست خواهد داشت که فضانوردان را در برابر اشعه های مضر محافظت می کند. چه کسی می داند؟ اگر به اندازه کافی روی آن کار کنم، حتی ممکن است بتوانم قرمزها آن را برای محافظت در برابر سوختگی و تشعشعات هسته‌ای می‌خواهند. اگر آن را داشتند، چیزی نمی‌توانست مانع از اعلام جنگ هسته‌ای علیه جهان شود.»
  
  
  نیک جرعه ای از قهوه اش را نوشید. "آیا این ربطی به کشفی که در سال 1966 انجام دادید دارد؟"
  
  
  استاد دستش را لای موهایش کشید. "نه، این کاملاً چیز دیگری بود. پس از سرهم کردن با میکروسکوپ الکترونی، من به اندازه کافی خوش شانس بودم که راهی برای جداسازی انواع خاصی از بیماری های پوستی که به خودی خود جدی نبودند، پیدا کردم، اما زمانی که مشخص شدند، کمک کوچکی ارائه کردم. تشخیص بیماری های جدی تری مانند زخم، تومورها و احتمالاً سرطان."
  
  
  نیک خندید. "تو خیلی متواضع هستی. تا جایی که به من مربوط می شود، این چیزی بیش از یک کمک کوچک بود. این یک پیشرفت بزرگ بود."
  
  
  جان شانه بالا انداخت. این چیزی است که آنها می گویند. شاید آنها کمی اغراق می کنند.
  
  
  نیک شک نداشت که با مردی باهوش صحبت می کند. جان لو نه تنها برای ناسا، بلکه برای کشورش دارایی بود. کیل مستر می‌دانست که باید جلوی گرفتن قرمزها را بگیرد. قهوه اش را تمام کرد
  
  
  
  
  
  
  و پرسید: "آیا هیچ ایده ای داری که قرمزها چگونه از این مجموعه مطلع شدند؟"
  
  
  جان سرش را تکان داد. "نه."
  
  
  "چه مدت است که روی این کار کار می کنید؟"
  
  
  "من در واقع این ایده را زمانی که در کالج بودم به دست آوردم. مدتی آن را در ذهنم پرتاب کردم، حتی یادداشت هایی برداشتم. اما تا یک سال پیش بود که واقعاً شروع به عملی کردن ایده ها کردم."
  
  
  "آیا به کسی در این مورد گفته ای؟"
  
  
  "اوه، در دانشگاه ممکن است این موضوع را به چند دوست گفته باشم. اما زمانی که در ناسا بودم، به کسی نگفتم، حتی به کتی."
  
  
  نیک دوباره به سمت پنجره رفت. یک رادیو ترانزیستوری کوچک یک آهنگ راهپیمایی بریتانیایی را پخش کرد. بیرون پنجره، مرد بزرگ هنوز در حیاط پنهان شده بود. کیل مستر سیگار خیس و طلایی روشن کرد. به خاطر لباس خیس که پوشیده بود پوستش سرد شد. او بیشتر به خودش می‌گوید تا جان، «چیزی که همه چیز به آن مربوط می‌شود، شکستن قدرت قرمزهای چین است.»
  
  
  جان با احترام سکوت کرد.
  
  
  نیک گفت: من باید زن و پسرت را از چین بیرون بیاورم. گفتن این کار آسان است، اما نیک می دانست که اجرای آن دوباره چیز دیگری خواهد بود. رو به استاد کرد. "آیا هیچ ایده ای دارید که آنها ممکن است در چین باشند؟"
  
  
  جان شانه بالا انداخت. "نه."
  
  
  "آیا هیچ کدام از آنها چیزی گفته اند که به شما سرنخی بدهد؟"
  
  
  پروفسور لحظه ای فکر کرد و چانه اش را مالید. سپس سرش را تکان داد و لبخند ضعیفی زد. "می ترسم کمک زیادی نکنم، درست است؟"
  
  
  "همه چیز خوب است." نیک دستش را به کت خیس روی تخت برد و شانه های پهنش را داخل آن کشید. "آیا هیچ ایده ای داری کی تو را به چین ببرند؟" او درخواست کرد.
  
  
  به نظر می رسید چهره جان کمی روشن شده بود. - فکر کنم بتونم کمکت کنم شنیدم که دو ورزشکار در طبقه پایین صحبت می کردند که فکر می کنم چگونه در نیمه شب سه شنبه آینده به توافق رسیده اند.
  
  
  نیک به ساعتش نگاه کرد. ساعت سه و ده بامداد چهارشنبه بود. کمتر از یک هفته فرصت داشت تا همسر و پسرش را پیدا کند، به او برساند و از چین خارج کند. خیلی خوب به نظر نمی رسید. اما اول از همه. او باید سه کار را انجام می داد. اول، او مجبور شد از طریق میکروفون یک بیانیه با جان جعل کند تا دو نفر زیر عصبانی نشوند. دوم اینکه باید سالم از این خانه بیرون می رفت. و سوم، او باید وارد اسکرامبلر شود و درباره زن و پسر جعلی در اورلاندو به هاک بگوید. پس از آن او باید به صورت تصادفی بازی کند.
  
  
  نیک به جان به چراغ اشاره کرد. "آیا می توانید این بوق رادیویی را طوری ایجاد کنید که انگار ساکن است؟" او زمزمه کرد.
  
  
  جان متحیر نگاه کرد. «البته. اما چرا.» در چشمانش حالت تفاهم وجود داشت. بدون اینکه حرفی بزند، با رادیو کمانچه زد. جیغ کشید و سپس ساکت شد.
  
  
  نیک گفت: "جان، مطمئنی نمی توانم تو را متقاعد کنم که با من برگردی؟"
  
  
  "نه کریس. من اینطوری می خواهم."
  
  
  نیک فکر می کرد که آن را کمی مزخرف است، اما او امیدوار بود دو طبقه پایین آن را بخرند.
  
  
  نیک گفت: «بسیار خوب. آنها آن را دوست نخواهند داشت، اما من به آنها خواهم گفت. چگونه می توانم از این مکان خارج شوم؟ "
  
  
  جان یک دکمه کوچک تعبیه شده در میز خواب را فشار داد.
  
  
  دو مرد در سکوت دست دادند. نیک به سمت پنجره رفت. نئاندرتال دیگر در پاسیو نبود. صدای پایی از پله ها شنیده شد.
  
  
  جان زمزمه کرد: قبل از اینکه بری. "من دوست دارم نام واقعی کسی که به من کمک می کند را بدانم."
  
  
  "نیک کارتر. من مامور AX هستم."
  
  
  کلید در قفل کلیک کرد. در به آرامی توسط مردی کوچکتر باز شد. هیولا با او نبود.
  
  
  جان گفت: "دوست من در حال رفتن است."
  
  
  مرد شیک پوشی مودبانه لبخند زد. "البته پروفسور." بوی ادکلن ارزان را به اتاق آورد.
  
  
  نیک گفت: خداحافظ جان.
  
  
  "خداحافظ کریس."
  
  
  وقتی نیک از اتاق خارج شد، مرد در را بست و قفل کرد. او یک تفنگ تهاجمی کالیبر 45 به سبک نظامی را از کمربندش بیرون کشید. به شکم نیک اشاره کرد.
  
  
  "این چیه؟" - نیک پرسید.
  
  
  مرد شیک هنوز لبخند مؤدبانه ای داشت. "بیمه که شما ترک ناستیهو."
  
  
  نیک سرش را تکان داد و با مردی که پشت سرش بود از پله ها پایین رفت. اگر هر کاری می کرد، ممکن بود استاد را به خطر بیندازد. هنوز مرد دیگری وجود نداشت.
  
  
  جلوی در، مرد باهوشی گفت: "نمی دانم تو واقعاً کی هستی. اما ما آنقدر احمق نیستیم که فکر کنیم شما و استاد وقتی آنجا بودید به موسیقی بریتانیایی گوش می دادید. به، سعی نکنید. اکنون ما چهره شما را می شناسیم. و شما از نزدیک تحت نظر خواهید بود. شما قبلاً این افراد را در معرض خطر بزرگی قرار داده اید." در را باز کرد. "خداحافظ، آقای ویلسون، اگر نام واقعی شما این است."
  
  
  نیک می‌دانست که منظور مرد، همسر و پسرش است که می‌گوید «احزاب علاقه‌مند». آیا آنها می دانستند که او یک مامور است؟ به هوای شب رفت. باران دوباره تبدیل به مه شد. در بسته و پشت سرش قفل شد.
  
  
  نیک نفس عمیقی از هوای تازه شب کشید. او رفت. در این ساعت او شانس کمی برای گرفتن تاکسی در منطقه داشت. دشمن اصلی او اکنون زمان بود. دو سه ساعت دیگه روشن میشه. و حتی نمی دانست کجا به دنبال همسر و پسرش بگردد. او باید با هاوک تماس می گرفت.
  
  
  Killmaster قصد عبور از خیابان را داشت که یک میمون بزرگ از در خارج شد و راه او را مسدود کرد. موها روی گردن نیک سیخ شد. بنابراین او باید معامله کند
  
  
  
  
  
  هنوز با این موجود هیولا بدون اینکه حرفی بزند به سمت نیک رفت و به سمت گلوی او رفت. نیک اردک زد و از هیولا طفره رفت. جثه مرد شگفت‌انگیز بود، اما باعث شد به آرامی حرکت کند. نیک با کف دست باز به گوش او زد. اذیتش نکرد. مرد میمون بازوی نیک را گرفت و او را مانند یک عروسک پارچه ای به داخل ساختمان انداخت. سر کیل مستر به سازه سخت برخورد کرد. احساس سرگیجه کرد.
  
  
  تا زمانی که از آن بیرون آمد، هیولا از قبل گلویش را در دستان پرموی بزرگش داشت. نیک را از روی پاهایش بلند کرد. نیک احساس کرد که خون در سرش پمپاژ می شود. او گوش های مرد را برید، اما حرکات او به طرز دردناکی کند به نظر می رسید. لگدی به کشاله ران او زد، چون می‌دانست که ضرباتش نشان خود را پیدا می‌کند. اما مرد حتی به نظر نمی رسید آن را احساس کند. دستانش گلوی نیک را محکم کرد. هر ضربه ای که نیک می زد یک فرد عادی را می کشت. اما این نئاندرتال حتی پلک هم نمی زد. او فقط در حالی که پاهایش را از هم باز کرده بود ایستاده بود و نیک را با تمام قدرتش در آن دست های بزرگ، گلویش را گرفته بود. نیک شروع به دیدن جرقه های رنگی کرد. قدرتش از بین رفته بود، هیچ نیرویی در ضرباتش احساس نمی کرد. وحشت از مرگ قریب الوقوعش بر قلبش چنگ انداخت. داشت از هوش می رفت. باید سریع یه کاری میکرد! هوگو خیلی آهسته کار می کرد. او احتمالاً می توانست قبل از کشتن یک مرد بیست بار ضربه بزند. تا آن زمان برای او خیلی دیر خواهد شد.
  
  
  ویلهلمینا! به نظر می رسید به آرامی حرکت می کند. دستش همیشه به لوگر می رسید. آیا او قدرتی برای کشیدن ماشه خواهد داشت؟ ویلهلمینا خارج از کمربندش بود. اسلحه را در گلوی مرد فرو کرد و ماشه را تا جایی که می توانست فشار داد. عقب نشینی تقریباً لوگر را از دستش بیرون زد. چانه و بینی مرد بلافاصله از سرش بیرون زدند. انفجار در خیابان‌های متروکه طنین‌انداز شد. چشمان مرد بی اختیار پلک زد. زانوهایش شروع به لرزیدن کردند. و با این حال قدرت در دستان او باقی ماند. نیک بشکه را به چشم چپ گوشتی هیولا چسباند و دوباره ماشه را فشار داد. تیراندازی پیشانی مرد را پاره کرد. پاهایش شروع به کمانش شدن کردند. انگشتان نیک خیابان را لمس کردند. احساس کرد که دستها چنگالشان را روی گلویش شل کردند. اما زندگی او را ترک می کرد. او می‌توانست نفسش را برای چهار دقیقه نگه دارد، اما دیگر از بین رفته بود. مرد به اندازه کافی سریع رهایش نکرد. نیک دوباره دوبار شلیک کرد و سر مرد میمون را کاملاً درید. دست ها از گلویش افتادند. هیولا به عقب برگشت و سرش را از دست داد. دستانش تا جایی که باید صورتش می بود بالا رفت. به زانو افتاد و بعد مثل درختی که تازه کنده شده غلت زد.
  
  
  نیک سرفه کرد و به زانو افتاد. نفس عمیقی کشید و بوی تند دود اسلحه را استشمام کرد. چراغ ها در پنجره های سراسر منطقه روشن شد. منطقه داشت جان می گرفت. پلیس وجود خواهد داشت، اما نیک زمانی برای پلیس ندارد. خودش را مجبور به حرکت کرد. هنوز نفسش بند آمده بود، تا انتهای بلوک دوید و به سرعت از منطقه خارج شد. از دور صدای غیرعادی صدای آژیر پلیس بریتانیا را شنید. سپس متوجه شد که هنوز ویلهلمینا را در دست دارد. او به سرعت لوگر را در کمربند خود فرو کرد. در طول دوران حرفه ای خود به عنوان یک کیتل مستر برای AX، او بارها به مرگ نزدیک شد. اما او هرگز اینقدر نزدیک نبوده بود.
  
  
  هنگامی که قرمزها متوجه آشفتگی هایی که او به تازگی پشت سر گذاشته است، بلافاصله آن را به مرگ اوسا مرتبط می کنند. اگر مرد کوچکتر که با اوسا بود هنوز زنده بود، قبلاً با آنها تماس گرفته بود. آنها این دو مرگ را در کنار ملاقات او با پروفسور لو قرار دادند و می دانستند که او یک مامور است. او تقریباً می‌توانست تصور کند پوششش اکنون منفجر شده است. او باید با هاوک تماس می گرفت. استاد و خانواده اش در خطر بزرگی بودند. نیک در حالی که راه می رفت سرش را تکان داد. این ماموریت کاملاً اشتباه پیش رفت.
  
  
  فصل هفتم
  
  
  صدای غیرقابل انکار هاوک از طریق اسکرامبلر به نیک رسید. "خب، کارتر. از آنچه به من گفتی، به نظر می رسد که ماموریتت تغییر کرده است."
  
  
  نیک گفت: بله قربان. او فقط به هاک اطلاع داد. او در اتاق هتلش در سمت ویکتوریا هنگ کنگ بود. بیرون از پنجره، تاریکی شب کم کم کم کم کم می شد.
  
  
  هاوک گفت: "شما بهتر از من وضعیت آنجا را می دانید. من با زن و پسر در این مورد برخورد خواهم کرد. شما می دانید که چه کاری باید انجام شود."
  
  
  نیک گفت: بله. من باید راهی پیدا کنم تا همسر و پسر پروفسور را پیدا کنم و آنها را از چین خارج کنم.»
  
  
  "به هر طریق ممکن مراقب این موضوع باشید. من سه شنبه بعد از ظهر به هنگ کنگ خواهم رسید."
  
  
  "بله قربان." مانند همیشه، نیک فکر می کرد، هاوک به نتایج علاقه مند بود، نه روش ها. کیل مستر می‌توانست از هر روشی که نیاز داشت استفاده کند تا زمانی که به نتیجه برسد.
  
  
  هاوک با پایان دادن به گفتگو گفت: "موفق باشید."
  
  
  Killmaster به یک کت و شلوار تجاری خشک تبدیل شد. از آنجایی که بالشتک دور کمرش خیس نبود، آن را همانجا رها کرد. هنوز پوشیدن آن کمی مضحک به نظر می رسید، به خصوص که او کاملا مطمئن بود که پوششش را باد کرده است. اما او قصد داشت به محض اینکه بداند به کجا در چین می رود، لباس عوض کند. و دور کمرش برای پوشیدن راحت بود. لباس ها را می شناخت
  
  
  
  
  
  
  وقتی می خواست آنها را بپوشد، به دلیل بریدگی خنجر روی شکمش، سایش کمی بدتر بود. اگر بالشتک نداشت شکمش مثل ماهی تازه صید شده باز می شد.
  
  
  نیک شک داشت که آیا هاک چیزی از زن اورلاندو یاد خواهد گرفت. اگر او به همان اندازه که او فکر می کرد آموزش دیده بود، قبل از اینکه چیزی بگوید، هم خودش و هم پسر را می کشت.
  
  
  کیل مستر کبودی را در گلویش مالید. قبلاً شروع به تغییر رنگ کرده است. دنبال زن و پسر پروفسور از کجا باید شروع کرد؟ او می تواند به خانه برگردد و یک مرد خوش لباس را وادار به صحبت کند. اما او قبلا جان لو را به اندازه کافی در معرض خطر قرار داده بود. اگه خونه نیست پس کجا؟ او به جایی برای شروع نیاز داشت. نیک پشت پنجره ایستاده بود و به خیابان نگاه می کرد. الان تعداد کمی از مردم در پیاده رو بودند.
  
  
  او ناگهان احساس گرسنگی کرد. او از زمانی که وارد هتل شده است، چیزی نخورده است. ملودی مانند برخی آهنگ ها او را آزار می داد. این یکی از شماره هایی بود که دختر خوانده بود. نیک از مالیدن گلویش دست کشید. نی بود، احتمالاً معنایی نداشت. اما حداقل این یک شروع بود. او چیزی می خورد و سپس به بار دوست داشتنی برمی گشت.
  
  
  اوسا آنجا لباس هایش را عوض کرد، که می تواند به این معنی باشد که او کسی را می شناسد. با این حال، هیچ تضمینی وجود نداشت که کسی به او کمک کند. اما باز هم اینجا جایی برای شروع بود.
  
  
  در اتاق ناهارخوری هتل، نیک یک لیوان آب پرتقال نوشید و سپس یک بشقاب تخم‌مرغ با بیکن ترد، نان تست و سه فنجان قهوه سیاه خورد. روی آخرین فنجان قهوه درنگ کرد و به غذا زمان داد تا جا بیفتد، سپس به پشتی صندلی تکیه داد و سیگاری را از یک پاکت تازه روشن کرد. آن وقت متوجه مردی شد که او را تماشا می کرد.
  
  
  او بیرون بود، کنار یکی از پنجره های هتل. گهگاه به بیرون نگاه می کرد تا مطمئن شود نیک هنوز آنجاست. کیل مستر او را به عنوان مردی که با اوسا در بار شگفت انگیز بوده است، شناخت. آنها قطعاً زمان را تلف نکردند.
  
  
  نیک چک را پرداخت و بیرون رفت. تاریکی شب به خاکستری تیره تبدیل شد. ساختمان ها دیگر اشکال تیره بزرگی نداشتند. آنها شکل گرفته بودند و از درها و پنجره ها دیده می شدند. بیشتر ماشین‌های خیابان‌ها تاکسی بودند که هنوز باید چراغ‌های جلوشان روشن باشد. مرزها و خیابان های خیس اکنون راحت تر قابل تشخیص بودند. ابرهای سنگین همچنان پایین مانده بودند، اما باران متوقف شده بود.
  
  
  کیل مستر به سمت اسکله کشتی حرکت کرد. حالا که می‌دانست دوباره او را تعقیب می‌کنند، دیگر نیازی به رفتن به بار دوست داشتنی نبود. حداقل فعلا. این مرد حیله گر می توانست خیلی چیزها را به او بگوید اگر بتوان او را وادار به صحبت کرد. اول از همه، تغییر موضع ضروری بود. او باید برای لحظه ای مرد را از دست می داد تا بتواند او را دنبال کند. این یک قمار بود. نیک تصور می کرد که مرد باهوش مانند دو نفر دیگر خواستگاری آماتور نیست.
  
  
  قبل از اینکه به کشتی برسد، نیک کوچه ای را رانندگی کرد. تا آخر دوید و منتظر ماند. مرد حیله گر به گوشه ای دوید. نیک با شنیدن مردی که فاصله بین آنها را کم کرد، به سرعت راه رفت. در گوشه دیگر خیابان، نیک همین کار را کرد: او گوشه را پیچید، به سرعت تا انتهای بلوک دوید و سپس به راه افتادن سریع رفت. مرد نزد او ماند.
  
  
  نیک به زودی وارد منطقه ویکتوریا شد، جایی که دوست داشت آن را زمین بازی ملوان بنامد. این یک امتداد خیابان های باریک با میله های روشن در طرفین بود. این منطقه معمولاً پر سر و صدا بود و موسیقی جوک باکس در گوشه و کنار آن پخش می شد و روسپی ها در گوشه و کنار بودند. اما شب رو به پایان بود. چراغ ها هنوز روشن بودند، اما جوک باکس ها ساکت بودند. روسپی های خیابانی یا قبلاً نمرات خود را دریافت کرده اند یا منصرف شده اند. نیک به دنبال نوار خاصی بود، نه میله‌ای که می‌دانست، بلکه می‌توانست با اهدافش مطابقت داشته باشد. این بخش ها در تمام شهرهای بزرگ دنیا یکسان بود. ساختمان ها همیشه دو طبقه بوده اند. طبقه همکف شامل یک بار، جوک باکس و زمین رقص بود. دخترها اینجا شنا کردند و اجازه دادند دیده شوند. وقتی یکی از ملوانان علاقه نشان داد، از او خواست برقصد، چند نوشیدنی برای او خرید و شروع به چانه زدن بر سر قیمت کرد. پس از تعیین و پرداخت قیمت، دختر ملوان را به طبقه بالا هدایت کرد. طبقه دوم شبیه یک لابی هتل بود که اتاق ها در دو طرف آن به طور مساوی فاصله داشتند. دختر معمولاً اتاق خود را داشت که در آن زندگی و کار می کرد. چیز زیادی نداشت - البته یک تخت، یک کمد و یک کمد دراور برای چیزهای کوچکش. چیدمان هر ساختمان یکسان بود. نیک آنها را خوب می شناخت.
  
  
  اگر قرار بود نقشه او عملی شود، باید شکاف بین خود و پیروانش را بیشتر می کرد. این بخش تقریباً چهار بلوک مربعی را اشغال می کرد که فضای زیادی برای کار به او نمی داد. وقت شروع بود.
  
  
  نیک پیچ را پیچید و با سرعت تمام دوید. در نیمه راه به کوچه کوتاهی رسید که در انتهای دیگر آن توسط یک حصار چوبی مسدود شده بود. دو طرف کوچه سطل های زباله بود. کیل مستر می دانست که دیگر ردای تاریکی را ندارد. او باید از سرعت خود استفاده کند. او به سرعت به سمت حصار دوید و ارتفاع آن را حدود ده فوت تخمین زد. یکی از سطل های زباله را به کناری کشید، از روی آن بالا رفت و از حصار بالا رفت. از طرفی تا انتهای بلوک بلند شد، پیچ را پیچید و
  
  
  
  
  
  ساختمانی که دنبالش بودم را پیدا کردم. او روی نوک یک بلوک مثلثی شکل نشست. از آن طرف خیابان به راحتی می توانستید فردی را ببینید که در حال خروج یا ورود است. در مجاورت دیوار یک سوله سایبان قرار داشت که سقف آن مستقیماً زیر یکی از پنجره های طبقه دوم قرار داشت. نیک در حالی که به سمت بار می دوید، یادداشتی ذهنی از جایی که اتاق در آن قرار خواهد داشت، یادداشت کرد.
  
  
  تابلوی نئونی بالای درب ورودی روی آن نوشته شده بود: «کلاب لذت». روشن بود اما پلک نمی زد. در باز بود. نیک وارد شد. اتاق تاریک بود. در سمت چپ او، یک نوار پیشخوان با صندلی هایی که در زوایای مختلف خم شده بودند، به نصف طول اتاق کشیده شد. ملوان یکی از چهارپایه ها را گرفت و سرش را روی میله ضربدری تکیه داد. در سمت راست نیک، یک جوک باکس بی صدا، غرق در نور آبی روشن، نشسته بود. فضای بین میله و جوک باکس برای رقص استفاده می شد. در ضمن غرفه ها به جز غرفه آخری خالی بود.
  
  
  زنی چاق روی کاغذها خم شده بود. عینک نازک و بدون لبه روی نوک بینی پیازی او قرار داشت. سیگار بلندی را که در دهانه گیر کرده بود دود کرد. وقتی نیک وارد شد، بدون اینکه سرش را برگرداند به او نگاه کرد، فقط چشمانش را به سمت چشم های بالایش چرخاند و از روی عینک به او نگاه کرد. همه اینها در مدت زمانی که نیک طول کشید تا از در ورودی به پله‌هایی که در سمت چپ او بودند، در انتهای بار، برسد، قابل مشاهده بود. نیک تردید نکرد. زن دهانش را باز کرد تا چیزی بگوید، اما وقتی این کلمه به گوش رسید، نیک روی پله چهارم بود. او به بالا رفتن ادامه داد و همزمان دو قدم برمی داشت. وقتی به اوج رسید، در راهرو بود. باریک بود، یک فانوس تا نیمه پایین، فرش عمیقی داشت و بوی خواب، سکس و عطر ارزان می داد. اتاق ها دقیقاً اتاق نبودند، اما در هر طرف پارتیشن داشتند. دیوارها حدود هشت فوت ارتفاع داشتند و سقف ساختمان بیش از ده فوت امتداد داشت. نیک تصمیم گرفت که پنجره ای که می خواهد سومین اتاق سمت راست او باشد. وقتی شروع به انجام این کار کرد، متوجه شد که درهایی که اتاق ها را از سالن جدا می کند، از تخته چندلای ارزان قیمت، با رنگ های روشن رنگ آمیزی شده و ستاره های حلبی به آنها چسبانده شده است. ستاره ها اسم دخترانه داشتند که هر کدام متفاوت بود. از کنار درهای مارگوت و لیلا گذشت. او ویکی را می خواست. کیل مستر برنامه ریزی کرد که تا آنجایی که وقت دارد مودب باشد، اما نمی توانست صبر کند تا توضیح دهد. وقتی سعی کرد در ویکی را باز کند و در را قفل شده دید، عقب نشینی کرد و با یک ضربه محکم قفل را شکست. در باز شد، با سروصدا به دیوار برخورد کرد و در حالی که لولای بالایی شکسته بود، در زاویه افتاد.
  
  
  ویکی سرش شلوغ بود. روی تخت کوچک دراز کشید، پاهای چاق و صافش را پهن کرده بود و با فشارهای مرد درشت مو قرمز بالای سرش همخوانی داشت. دستانش را محکم دور گردنش حلقه کرد. ماهیچه های باسن برهنه مرد منقبض شده بود و پشتش از عرق برق می زد. دست های بزرگش سینه های پهن او را کاملا پوشانده بود. دامن و شورت ویکی در یک توپ مچاله شده کنار تخت خوابیده بود. لباس ملوان با احتیاط روی صندوق عقب کشیده شده بود.
  
  
  نیک قبلاً به سمت پنجره رفته بود و سعی می کرد آن را باز کند، قبل از اینکه ملوان متوجه او شود.
  
  
  سرش را بالا گرفت. "سلام!" او فریاد زد. "تو دیگه چه خری هستی؟"
  
  
  عضلانی، بزرگ و خوش تیپ بود. حالا روی آرنجش ایستاده بود. موهای سینه اش پرپشت و قرمز روشن بود.
  
  
  پنجره به نظر گیر کرده بود. نیک نتوانست آن را باز کند.
  
  
  چشمان آبی ملوان از عصبانیت برق زد. او گفت: «از شما یک سوال پرسیدم، ورزش. زانوهایش داشت بلند می شد. او در شرف ترک ویکی بود.
  
  
  ویکی فریاد زد: "مک! مک!"
  
  
  نیک فکر کرد: «مک باید یک جسور باشد. بالاخره پنجره را پاک کرد. او به طرف زوج برگشت و گسترده ترین لبخند پسرانه خود را به آنها هدیه داد. او گفت: "بچه ها فقط از آنجا رد شدم."
  
  
  خشم چشمان ملوان را ترک کرد. او شروع به لبخند زدن کرد، سپس قهقهه زد و در نهایت بلند بلند خندید. خنده ای از ته دل و بلند بود. او گفت: «وقتی به آن فکر می‌کنید خنده‌دار است.
  
  
  نیک پای راستش را از پنجره باز فرو برد. ایستاد، دست در جیبش برد و ده دلار هنگ کنگ بیرون آورد. آن را مچاله کرد و با احتیاط به طرف ملوان پرتاب کرد. گفت: «خوش بگذران.» سپس: «این خوب است؟»
  
  
  ملوان با پوزخند به ویکی و سپس به نیک نگاه کرد. "من بدتر شده ام."
  
  
  نیک دست تکان داد، سپس چهار فوت روی سقف انبار افتاد. در پایان به زانو افتاد و از لبه غلتید. هشت فوت پایین تر از خیابان بود. گوشه ساختمان پیچید و از پنجره از دید ناپدید شد، سپس با عجله از خیابان عبور کرد و برگشت. او در سایه ماند و نزدیک میله ماند تا اینکه به پنجره برگشت. او اکنون دقیقاً آن طرف خیابان از بار بود، جایی که می توانست سه طرف ساختمان را ببیند. بدون اینکه چشمش را از پنجره بردارد، پا به سایه گذاشت، پشتش را به حصار روبروی آن تکیه داد و ایستاد.
  
  
  آنقدر نور بود که پنجره را به وضوح دید. نیک سر و شانه های مردی را دید که از میان آن بیرون زده بود. در دست راستش یک 0.45 نظامی داشت. نیک فکر کرد: «این گروه قطعاً علاقه زیادی به هواپیماهای 0.45 نظامی داشتند. مرد وقتش را گرفت و به اطراف خیابان نگاه کرد.
  
  
  سپس نیک صدای ملوان را شنید. «الان همه چیز خوب است.
  
  
  
  
  
  
  این خیلی زیاده. سرگرمی سرگرم کننده است - یک نفر خوب است، اما دو نفر خیلی زیاد است.» نیک دید که بازوی ملوان دور سینه مرد پیچیده شد و او را به داخل اتاق برگرداند. «لعنت به تو، دلقک. وقتی دارم باهات حرف میزنم به من نگاه کن
  
  
  ویکی فریاد زد: "مک! مک!"
  
  
  سپس ملوان گفت: رفیق، اسلحه را به سمت من نگیر، من آن را در گلویت می اندازم و مجبورت می کنم بخوری.
  
  
  درگیری شنیده شد، صدای ترکیدن چوب، صدای ترک مشت گره کرده در صورت. شیشه شکست و اجسام سنگین روی زمین افتاد. و ویکی فریاد زد: "مک! مک!"
  
  
  نیک لبخندی زد و به حصار تکیه داد. سرش را تکان داد، دستش را در جیب کتش برد و یکی از سیگارهای نوک طلایش را روشن کرد. صدای پنجره فروکش نمی کرد. نیک با آرامش یک سیگار کشید. صدای سومی از پنجره بلند شد، آهسته و خواستار. ارتش 0.45 از بالای پنجره عبور کرد و روی پشت بام انبار فرود آمد. نیک فکر کرد احتمالاً مک است. او حلقه های دود را در هوا پرتاب کرد. به محض اینکه مرد باهوش از ساختمان خارج شد، او را دنبال کرد. اما به نظر می رسید که زمان زیادی طول بکشد.
  
  
  فصل هشتم
  
  
  سپیده دم بدون خورشید آمد. پشت ابرهای تاریک پنهان ماند. هنوز سرما در هوا بود. صبح زود مردم در خیابان های هنگ کنگ ظاهر شدند.
  
  
  نیک کارتر به حصار تکیه داد و گوش داد. هنگ کنگ چشمانش را باز کرد و دراز کشید و برای یک روز جدید آماده شد. همه شهرها پر سر و صدا بودند، اما سر و صدای شب به نوعی با سر و صدای صبح زود متفاوت بود. دود از پشت بام ها بلند می شد و با ابرهای کم ارتفاع در می آمیخت. بوی پختن غذا فضا را پر کرده بود.
  
  
  نیک پا روی ته سیگار هفتمش گذاشت. بیش از یک ساعت بود که صدایی از پنجره نمی آمد. نیک امیدوار بود ملوان و مک آنقدر مرد متحیر را ترک کرده باشند تا او را دنبال کنند. این مرد نی بود که نیک به آن چنگ زد. اگر پول نمی داد زمان زیادی تلف می شد. و زمان چیزی بود که نیک نداشت.
  
  
  این شخص کجا خواهد رفت؟ نیک امیدوار بود به محض اینکه متوجه شود کسی را که قرار بود دنبال کند از دست داده است، به مافوق خود گزارش دهد. این به نیک دو نی می داد.
  
  
  ناگهان مردی ظاهر شد. یه جورایی از در بیرون اومد، اصلا خوب به نظر نمیومد. قدم هایش ایستاد، تلوتلو خورد. کت کت و شلوارش روی شانه اش پاره شده بود. صورتش از کبودی رنگ پریده بود و هر دو چشم شروع به متورم شدن کردند. مدتی بی هدف سرگردان بود و نمی دانست کجا برود. سپس به آرامی به سمت بندر حرکت کرد.
  
  
  نیک منتظر ماند تا مرد تقریباً از دید خارج شد و او را دنبال کرد. مرد به آرامی و دردناک حرکت کرد. به نظر می رسید که هر قدم به تلاش عظیم نیاز دارد. کیل مستر می خواست که این مرد دستگیر شود، نه اینکه تا حدی کتک بخورند. با این حال، او می توانست از احساسات ملوان قدردانی کند. هیچکس دوست ندارد حرفش قطع شود. مخصوصا دوبار و او تصور می کرد که این مرد باهوش کاملاً عاری از طنز است. او باید تهاجمی به او دست بزند که 0.45. با این حال، نیک با آن مرد همدردی کرد، اما می‌توانست بفهمد که چرا ملوان کاری را که انجام داد انجام داد.
  
  
  مرد که از زمین بازی ملوانان بیرون آمد، به نظر می رسید که کمی سرحال است. قدم هایش آرام تر و سریع تر شد. انگار تازه تصمیم گرفته بود کجا برود. نیک دو بلوک عقب بود. تا کنون مرد هرگز به عقب نگاه نکرده است.
  
  
  تنها زمانی که به اسکله های کنار بندر رسیدند، نیک متوجه شد که مرد به کجا می رود. فری او قصد داشت به کولون بازگردد. یا اهل آنجا بود؟ مرد به جمعیت صبحگاهی نزدیک شد و در لبه توقف کرد. نیک نزدیک ساختمان ها ماند و سعی کرد دیده نشود. به نظر می رسید مرد نمی دانست چه می خواهد بکند. دو بار از سایت عقب نشینی کرد و برگشت. به نظر می رسید ضرب و شتم روی ذهنش تأثیر گذاشته است. او به مردم اطرافش نگاه کرد، سپس به بندری که کشتی قرار بود حرکت کند. او در امتداد اسکله برگشت، ایستاد و عمداً از اسکله دور شد. نیک گیج اخم کرد، منتظر ماند تا مرد تقریباً از دید خارج شد، سپس او را دنبال کرد.
  
  
  مرد قوی نیک را مستقیماً به هتل خود هدایت کرد. بیرون، زیر همان چراغ خیابانی که اوسا و مرد با هم ملاقات کرده بودند، ایستاد و به پنجره نیک نگاه کرد.
  
  
  این مرد فقط تسلیم نشد سپس نیک متوجه اقدامات مرد در کشتی شد. قرار بود اینطوری کار کند. اگر او گزارش می کرد که واقعاً چه اتفاقی برای مافوقش افتاده است، احتمالاً او را می کشتند. آیا او واقعا قصد داشت به کولون برود؟ یا او به سمت اسکله می رفت؟ نگاهی به آن سوی بندر انداخت و در امتداد اسکله حرکت کرد. شاید او می دانست که نیک به او رسیده است و فکر می کرد که سعی می کند کمی همه چیز را با هم مخلوط کند.
  
  
  نیک از یک چیز مطمئن بود: مرد از حرکت ایستاده بود. و شما نمی توانید فردی را دنبال کنید که شما را به جایی نمی رساند. وقت صحبت است.
  
  
  مرد قوی از روی تیر چراغ تکان نخورد. جوری به اتاق نیک نگاه کرد که انگار دعا می کرد کیل مستر در آن باشد.
  
  
  پیاده روها شلوغ شد. مردم به سرعت در کنار آنها حرکت کردند و از یکدیگر طفره رفتند. نیک می دانست که باید مراقب باشد. او نمی خواست وقتی با دشمن روبرو می شد، ازدحام جمعیت باشد.
  
  
  
  
  
  
  در ورودی ساختمان روبروی هتل، نیک ویلهلمینا را از کمربندش به جیب سمت راست کتش برد. دستش را در جیبش گذاشته بود، انگشتش را روی ماشه گذاشته بود، مثل فیلم های گانگستری قدیمی. بعد از آن طرف خیابان حرکت کرد.
  
  
  این مرد متفکر آنقدر در افکارش غوطه ور بود و از پنجره هتل به بیرون نگاه می کرد که حتی متوجه نزدیک شدن نیکا نشد. نیک پشت سر او رفت، دست چپش را روی شانه مرد گذاشت و بشکه ویلهلمینا را در قسمت پایین کمرش فرو کرد.
  
  
  او گفت: به جای اینکه به اتاق نگاه کنیم، به آن برگردیم.
  
  
  مرد تنش کرد. نگاهش به پنجه چکمه هایش رفت. نیک دید که عضلات گردنش منقبض می شوند.
  
  
  نیک با فشار دادن لوگر به پشتش به آرامی گفت: «حرکت کن».
  
  
  مرد در سکوت اطاعت کرد. آنها وارد هتل شدند و مانند دوستان قدیمی از پله ها بالا رفتند، در حالی که Killmaster به هر کسی که رد می شد لبخند دوستانه ای می زد. وقتی به در نزدیک شدند، نیک کلید را در دست چپ خود گرفته بود.
  
  
  نیک دستور داد: «دست‌هایت را پشت سر بگذار و به دیوار تکیه بده.»
  
  
  مرد اطاعت کرد. چشمانش با دقت حرکات کیل مستر را دنبال می کردند.
  
  
  نیک در را باز کرد و عقب رفت. "باشه. داخل."
  
  
  مرد از دیوار فاصله گرفت و وارد اتاق شد. نیک به دنبالش آمد و در را پشت سرش بست و قفل کرد. ویلهلمینا را از جیبش بیرون کشید و بشکه را به سمت شکم مرد نشانه رفت.
  
  
  او دستور داد: «دست‌هایت را پشت گردنت بگذار و برگرد».
  
  
  یک بار دیگر مرد در سکوت اطاعت کرد.
  
  
  نیک دستی به سینه، جیب های شلوار و داخل هر دو پای مرد زد. او می دانست که آن مرد دیگر 45.45 ندارد، اما شاید چیز دیگری داشت. او چیزی پیدا نکرد. وقتی کارش تمام شد گفت: «تو انگلیسی می‌فهمی». "به این زبان حرف میزنی؟"
  
  
  مرد ساکت بود.
  
  
  نیک گفت: «باشه، دست‌هایت را پایین بیاور و بچرخ.» ملوان و مک کار بسیار خوبی روی او انجام دادند. او غمگین به نظر می‌رسید.
  
  
  نگاه مرد باعث شد نیک کمی آرام شود. وقتی مرد به سمت او چرخید، پای راستش بین پاهای نیک قرار گرفت. درد مثل بوته در او جاری شد. او دو برابر شد و به سمت عقب تکان خورد. مرد جلو آمد و ویلهلمینا را با پای چپ از دست نیک بیرون انداخت. هنگامی که پا به Luger برخورد کرد، یک ضربه فلز روی فلز شنیده شد. نیک پر از درد در کشاله ران خود به دیوار برخورد کرد. بی صدا خودش را نفرین کرد که چرا متوجه نوک های فولادی کفش های مرد نشده است. مرد دنبال ویلهلمینا رفت. نیک دو نفس عمیق کشید، سپس از دیوار فاصله گرفت و دندان هایش را از عصبانیت به هم فشار داد. عصبانیت متوجه خودش شد تا آرام شود، اگرچه این کار نباید انجام می شد. بدیهی است که این مرد آنقدر که به نظر می رسید در وضعیت بدی نبود.
  
  
  مرد خم شد و با انگشتانش لوگر را لمس کرد. نیک به او لگد زد و او افتاد. به پهلوی خود غلتید و به آن چکمه های وحشتناک نوک فولادی حمله کرد. ضربه به شکم نیک اصابت کرد و او را دوباره روی تخت انداخت. مرد دوباره لوگر را انتخاب کرد. نیک به سرعت از تخت دور شد و ویلهلمینا را به گوشه ای دور از دسترس هل داد. مرد قوی زانو زده بود. نیک با دو طرف کف دست بازش به گردن او زد و سپس به سرعت با کف دست بازش به بینی مرد ضربه زد و سوراخ های بینی او را پاره کرد. مرد از شدت عذاب فریاد زد، سپس در دسته های موهایش فرو ریخت و صورتش را با دو دست پوشاند. نیک از اتاق گذشت و ویلهلمینا را برداشت.
  
  
  با دندون به هم فشردگی گفت: حالا بهم میگی چرا دنبالم میکنی و واسه کی کار میکنی.
  
  
  حرکت خیلی سریع بود که نیک متوجه آن نشد. دست مرد در جیب پیراهنش رفت و یک قرص گرد کوچک بیرون آورد و در دهانش گذاشت.
  
  
  نیک فکر کرد: «سیانور». ویلهلمینا را در جیب کتش گذاشت و سریع به سمت مرد رفت. با انگشتان هر دو دستش سعی کرد آرواره های مرد را از هم باز کند تا دندان هایش تبلت را خرد نکند. اما خیلی دیر شده بود. مایع کشنده قبلاً از بدن انسان عبور کرده است. شش ثانیه بعد او مرده بود.
  
  
  نیک ایستاده بود و به جسد نگاه می کرد. به عقب برگشت و روی تخت افتاد. دردی بین پاهایم بود که هنوز از بین نمی رفت. دستانش از صورت مرد غرق در خون بود. روی تخت دراز کشید و با دست راست چشمانش را پوشاند. این نی او بود، تنها قمار او، و او آن را باخت. هر جا می رفت، یک دیوار خالی بود. او از زمانی که این کار را شروع کرده حتی یک استراحت مناسب نداشته است. نیک چشمانش را بست. او احساس خستگی و سرگیجه می کرد.
  
  
  نیک نمی دانست چقدر آنجا دراز کشیده است. چند دقیقه بیشتر نمی شد. ناگهان ناگهان نشست. چه بلایی سرت اومده کارتر؟ او فکر کرد. زمانی برای غرق شدن در دلسوزی برای خود وجود ندارد. بنابراین شما استراحت های بدی داشته اید. بخشی از کار بود. احتمالات هنوز باز بود. کارهای سخت تری داشتی باهاش کنار بیای
  
  
  او با دوش گرفتن و اصلاح شروع کرد در حالی که ذهنش به گزینه های باقی مانده خود فکر می کرد. اگر نمی توانست به چیز دیگری فکر کند، نوار شگفت انگیز آنجا بود.
  
  
  وقتی از دستشویی بیرون آمد
  
  
  
  
  
  
  او احساس بسیار بهتری داشت. بالشتک دور کمرش را محکم کرد. به جای اینکه پیر، یک بمب گازی کوچک را بین پاهایش بگذارد، آن را به یک فرورفتگی کوچک درست در پشت مچ پای چپش چسباند. وقتی جوراب را کشید، برجستگی کوچکی نمایان بود، اما شبیه مچ پا ورم کرده بود. او لباس پوشیدن در همان کت و شلوار تجاری را تمام کرد. او گیره را از ویلهلمینا برداشت و چهار کارتریج گم شده را جایگزین کرد. ویلهلمینا را در همان جایی که قبلاً بود به کمر چسباند. سپس نیک کارتر به سر کار بازگشت.
  
  
  او با یک مرده شروع کرد. با دقت به جیب مرد نگاه کرد. کیف پول به نظر می رسید که به تازگی خریداری شده است. به احتمال زیاد ملوان. نیک دو عکس از زنان چینی، یک بلیط خشکشویی، نود دلار هنگ کنگ و یک کارت ویزیت از بار شگفت انگیز پیدا کرد. این مکان به هر طرف که می چرخید ظاهر می شد. به پشت کارت نگاه کرد. کلمات ویکتوریا-کوانگچو، با مداد خط خورده.
  
  
  نیک بدنش را رها کرد و به آرامی به سمت پنجره رفت. بیرون را نگاه کرد اما چیزی ندید. گوانگژو یک کانتون چین بود که مرکز استان گوانگدونگ بود. کانتون کمی بیش از صد مایلی از هنگ کنگ، در چین سرخ قرار داشت. زن و پسری آنجا بود؟ شهر بزرگی بود. این در ساحل شمالی رودخانه پرل قرار داشت که از جنوب به بندر هنگ کنگ می ریزد. شاید زن و پسری آنجا بودند.
  
  
  اما نیک شک داشت که آیا این همان معنای کارت است. این کارت تلفن بار بود. او احساس می‌کرد که هر آنچه ویکتوریا-گوانگژو در ذهن دارد دقیقاً اینجا در هنگ کنگ است. اما چی؟ محل؟ چیز؟ یک شخص؟ و چرا این شخص چنین کارتی داشته است؟ نیک تمام اتفاقاتی را که از وقتی مرد را دید که از پنجره اتاق غذاخوری به بیرون نگاه می کرد، به یاد آورد. یک چیز توجه من را جلب کرد - اقدامات عجیب این مرد در اسکله کشتی. یا قصد داشت سوار کشتی شود اما می‌ترسید به مافوقش بگوید که شکست خورده است، یا می‌دانست نیک آنجاست و نمی‌خواست به رئیسش بگوید کجا می‌رود. و در امتداد اسکله حرکت کرد.
  
  
  کیل مستر می‌توانست بندر را از پنجره ببیند، اما اسکله کشتی را نه. او یک تصویر ذهنی از منطقه به خود داد. اسکله کشتی از هر طرف توسط یک جامعه شناور از سمپان ها و آشغال ها احاطه شده بود. تقریباً تا سکو کنار هم ایستادند. برای اینکه کیتی لو و مایک را به کانتون برسانند، باید آنها را از ایالات متحده به هنگ کنگ می بردند و سپس...
  
  
  اما البته! خیلی واضح بود! از هنگ کنگ آنها را با قایق از رودخانه پرل به کانتون بردند! همان جایی بود که مرد در حال خروج از اسکله بود - به سمت یک قایق در جایی در امتداد این اجتماع قایق ها. اما تعداد آنها در منطقه بسیار زیاد بود. باید به اندازه‌ای بزرگ باشد که بتواند حدود صد مایل به کانتون سفر کند. سمپان احتمالاً از آن جان سالم به در می برد، اما بعید بود. نه، باید از سمپان بزرگتر بود. این به خودی خود سؤال را محدود می کند، زیرا نود درصد قایق های بندر سمپان بودند. این یک ریسک دیگر بود، یک نی، یک قمار، هر چه بود. ولی یه چیزی بود
  
  
  نیک پرده را روی پنجره کشید. لباس های اضافی را در چمدانش گذاشت و چراغ را خاموش کرد و در را پشت سرش قفل کرد و از اتاق خارج شد. او باید جای دیگری برای ماندن پیدا کند. اگر او را چک کرده بود، کسی پیدا می شد که بلافاصله اتاق را تمیز کند. او معتقد بود جسد بعد از ظهر کشف خواهد شد. شاید این زمان کافی باشد. در راهرو، نیک چمدانش را داخل سینی لباسشویی انداخت. از پنجره انتهای راهرو بالا رفت و از محل آتش نشانی پایین رفت. در پایین، شش فوتی از پله ها افتاد و به یک کوچه رسید. خودش را کنار زد و به سرعت وارد خیابان شد که اکنون پر از مردم و ترافیک شلوغ شده بود. نیک در اولین صندوق پستی که از کنارش رد شد، کلید اتاق هتلش را انداخت. هاک وقتی به هنگ کنگ می رسد با پلیس و هتل اوضاع را حل می کند. نیک با جمعیت حاضر در پیاده رو مخلوط شد.
  
  
  هوا هنوز تازه بود. اما ابرهای سنگین از بین رفتند و خورشید از میان شکاف‌های آنها تابید. خیابان ها و پیاده روها شروع به خشک شدن کردند. مردم با عجله به اطراف هجوم آوردند و نیک از کنار او گذشتند. هر از گاهی ملوانان با خماری و لباس های چروکیده بندر را ترک می کردند. نیک به ملوان مو قرمز فکر کرد و متعجب شد که او در این ساعت چه می‌کند. احتمالا هنوز با ویکی دعوا می کند. لبخندی زد و صحنه ای را که وارد اتاق شد به یاد آورد.
  
  
  نیک به اسکله رسید و مستقیماً به سمت فرود کشتی حرکت کرد، چشمان با تجربه‌اش، سمپان‌ها و آشغال‌های زیادی را که مانند حلقه‌های زنجیره‌ای در بندر به هم وصل شده بودند، بررسی می‌کرد. قایق در این محفظه نخواهد بود، بلکه در آن سوی اسکله خواهد بود. اگر اصلا قایق وجود داشت. او حتی نمی دانست چگونه آن را انتخاب کند.
  
  
  با نزدیک شدن نیک، کشتی بزرگ از اسکله دور شد. او از اسکله به سمت اسکله عبور کرد. نیک می دانست که باید مراقب باشد. اگر قرمزها او را در حال جستجو در قایق خود می گرفتند، ابتدا او را می کشتند و سپس متوجه می شدند که او کیست.
  
  
  کیل مستر در کنارش ماند
  
  
  
  
  
  
  در ساختمان، چشمانش هر قایق را که بزرگتر از یک سمپان به نظر می رسید، به دقت بررسی کرد. او تمام صبح و بخشی از بعد از ظهر را بدون نتیجه گذراند. او در امتداد اسکله ها تقریباً تا قایق ها قدم زد. اما وقتی به منطقه ای رسید که کشتی های بزرگ از سراسر جهان یا در حال بارگیری یا تخلیه بار بودند، به عقب برگشت. او تقریباً یک مایل را طی کرد. شرم آور بود که قایق های زیادی وجود داشت. حتی پس از حذف سمپان ها تعداد زیادی از آنها باقی ماندند. او ممکن است قبلاً این را پشت سر گذاشته باشد. او چیزی برای شناسایی آن نداشت. بار دیگر، کارت ویزیت ممکن است اصلا به معنای قایق نباشد.
  
  
  نیک هر قایق بزرگتر از یک سامپان را در حین بازگشت به اسکله کشتی، دوباره بررسی کرد. ابرها پاک شده اند. آنها در آسمان آویزان بودند، مانند پاپ کورن ریخته شده روی یک سفره آبی تیره. و آفتاب بعد از ظهر اسکله ها را گرم کرد و رطوبت را از آسفالت تبخیر کرد. برخی از قایق ها به سمپان متصل بودند. دیگران کمی دورتر لنگر انداخته بودند. نیک متوجه شد که تاکسی های آبی مرتباً به کشتی های عظیم ناوگان آمریکایی رفت و آمد می کنند. جزر و مد بعدازظهر باعث شد که کشتی های بزرگ زنجیر لنگر خود را بچرخانند به طوری که آنها به پهلو در عرض بندر بنشینند. سمپان‌ها مانند زالو دور کشتی‌ها جمع می‌شدند و مسافرانشان برای یافتن نیکل‌هایی که ملوان‌ها پرتاب می‌کردند غواصی می‌کردند.
  
  
  نیک کمی قبل از رسیدن به فرود، بارج را دید. او زود آن را از دست داد زیرا بینی اش به سمت اسکله بود. نزدیک به ردیفی از سمپان ها لنگر انداخته بود و جزر و مد بعد از ظهر به این معنی بود که آن نیز به پهلو نشسته بود. از جایی که نیک ایستاده بود، می‌توانست سمت بندر و عقب را ببیند. با حروف زرد درشت روی قیچی نوشته شده بود: Kwangchow!
  
  
  نیک در سایه های انبار عقب نشینی کرد. مردی روی عرشه یک بارج ایستاده بود و با دوربین دوچشمی به اسکله نگاه می کرد. مچ دست راست او در یک باند سفید پیچیده شده بود.
  
  
  در سایه انبار، نیک لبخند گسترده ای زد. او به خود اجازه داد آه عمیقی از روی رضایت بکشد. مردی که در قایق سوار بود، البته، دوست نزدیک اوسا بود. نیک به انبار تکیه داد و نشست. همچنان لبخند می زد، یکی از سیگارهایش را بیرون آورد و روشن کرد. بعد پوزخندی زد. سر زیبایش را به پهلوی خم کرد و خندید. او به تازگی اولین استراحت خود را دریافت کرده است.
  
  
  Killmaster دقیقاً برای یک دقیقه به خود اجازه این تجمل عجیب را داد. او به مرد دوربین دوچشمی اهمیتی نمی داد. خورشید به صورت مرد می تابد. تا زمانی که نیک در سایه بود، دیدن او از آنجا تقریبا غیرممکن بود. نه، نیک چیزی برای نگرانی داشت. پلیس بدون شک جسد را در اتاق او پیدا کرد و احتمالاً اکنون به دنبال آن است. آنها به دنبال کریس ویلسون، یک گردشگر آمریکایی خواهند بود. وقت آن رسیده بود که نیک به شخص دیگری تبدیل شود.
  
  
  بلند شد، سیگارش را خاموش کرد و به سمت فرود رفت و در سایه ماند. او فرصتی برای نزدیک شدن به زباله ها در نور روز نداشت، حداقل در زمانی که دوچشمی روی عرشه داشت. در حال حاضر او به مکانی برای تعویض لباس نیاز داشت.
  
  
  وقتی نیک به کشتی رسید، شلوغ بود. او با احتیاط از کنار مردم رد شد و چشمانش را به پلیس دوخت.
  
  
  وقتی از آن عبور کرد، روی انگشت اول اسکله قدم گذاشت و به سمت بندر اشاره کرد. او به آرامی از کنار ردیف سمپان ها رد شد و با دقت آنها را تماشا کرد. آنها در ردیف هایی مانند ذرت می آمدند و نیک به راه خود ادامه می داد تا جایی که می خواست آن را پیدا کرد.
  
  
  کنار اسکله در ردیف دوم بندر ایستاد. نیک بدون معطلی پا به آن گذاشت و زیر سقف کلبه کوچک شیرجه زد. او فوراً متوجه نشانه‌هایی از رها شدگی، نبود لباس، سقفی شد که باران روی آن ریخته بود و اجاق‌های تخت و اجاق کوچک را پر کرده بود، قوطی‌های حلبی با اثری از زنگ زدگی روی لب‌ها. چه کسی می دانست چرا و چه زمانی اشغالگران رفتند؟ شاید جایی برای ماندن در خشکی پیدا کردند تا طوفان بگذرد. شاید مرده بودند سمپان بوی کپک می داد. مدتی رها شده بود. نیک در گوشه و کنارها جستجو کرد و یک مشت برنج و یک قوطی باز نشده لوبیا سبز پیدا کرد.
  
  
  بارج سمپان را ندید. حدود دو ساعت از روشنایی روز مانده بود. این یک شانس بود، اما او باید مطمئن می شد که بارج مناسب است. لباسش را درآورد و بالشتک را از کمرش برداشت. او معتقد بود که در چهار دقیقه می‌تواند زیر ردیف اول سمپان‌ها حرکت کند و قبل از اینکه مجبور به پرواز شود، در بندر باشد. اگر دوربین دوچشمی هنوز روی عرشه بود، باید از سمت پایین یا سمت راست به زباله ها نزدیک می شد.
  
  
  نیک به جز هوگو برهنه از کنار سمپان به داخل آب یخ زده سر خورد. چند ثانیه صبر کرد تا اولین حمله سرما او را ترک کرد. سپس زیر آب فرو رفت و شروع به شنا کرد. از زیر ردیف اول سمپان ها رد شد و به سمت راست به سمت آب کشتی پیچید. سپس برای دو نفس عمیق هوای تازه بیرون آمد. وقتی دوباره زیر بار رفت، نگاهی به بارج انداخت. دماغش به سمتش بود. او به سمت آن شنا کرد و سعی کرد حدود شش فوت زیر آن بماند.
  
  
  
  
  
  
  آر. قبل از اینکه دستش به کف ضخیم بارج برسد، مجبور شد یک نفس دیگر بکشد.
  
  
  با حرکت در امتداد کیل، به خود اجازه داد که به آرامی از سمت راست، تقریباً سمت راست بالا رود. او در سایه بارج بود، اما نه تکیه گاه بود، نه چیزی برای نگه داشتن آن. زنجیر لنگر روی کمان قرار داشت. نیک پاهایش را روی کیل گذاشت، به این امید که این به او کمک کند خودش را ثابت نگه دارد. اما فاصله کیل تا سطح خیلی زیاد بود. نمی توانست سرش را در آب نگه دارد. او به سمت ساقه سمت راست سکان سبد حصیری حرکت کرد. با نگه داشتن سکان می توانست در یک موقعیت بماند. او هنوز در سایه بارج بود.
  
  
  سپس قایقی را دید که بر فراز بندرگاه پایین آمد.
  
  
  مردی با مچ پانسمان شده به داخل آن رفت و به طرز ناشیانه ای به سمت اسکله رفت. او مچ را ترجیح می داد و نمی توانست پاروها را به یک اندازه بکشد.
  
  
  نیک در حالی که از سرما می لرزید، حدود بیست دقیقه منتظر ماند. قایق برگشته است. این بار زنی همراه مرد بود. صورتش بسیار زیبا بود، مثل یک فاحشه حرفه ای. لب ها پر و قرمز روشن بود. گونه هایش در جایی که پوست محکم روی استخوان قرار گرفته بود سرخ شده بود. موهایش مشکی بود، مثل زاغ، تنگ، در پشت سرش جمع شده بود. چشم ها زیبایی زمردی داشتند و به همان اندازه سخت بودند. او یک لباس اسطوخودوس تنگ با طرح گلدار پوشیده بود که در دو طرف چاک داشت تا باسنش پایین می رفت. او در قایق نشست و زانوهایش را به هم چسباند و دستانش را به هم گره کرد. از طرف نیک دید که شورت نپوشیده است. در واقع، او شک داشت که آیا او زیر آن ابریشم درخشان چیزی پوشیده است.
  
  
  وقتی به لبه سطل زباله رسیدند، مرد روی کشتی پرید، سپس دستش را برای کمک به او دراز کرد.
  
  
  به زبان کانتونی، زن پرسید: «تاکنون از یونگ چیزی شنیدی؟»
  
  
  مرد با همان لهجه پاسخ داد: نه. شاید فردا ماموریتش را تمام کند».
  
  
  زن گفت: «احتمالا هیچی. "شاید او راه اوسا را رفته است."
  
  
  مرد شروع کرد: اوسا...
  
  
  "اوسا یک احمق بود. تو، لینگ، یک احمق هستی. من باید قبل از رهبری عملیاتی که توسط احمق ها احاطه شده بود، بهتر می دانستم."
  
  
  "اما ما فداکار هستیم!" - لینگ فریاد زد.
  
  
  زن گفت: "بلندتر، صدای تو را در ویکتوریا نمی شنوند. تو یک احمق هستی. یک نوزاد تازه متولد شده خود را وقف غذا دادن به خود می کند، اما نمی داند چگونه کاری انجام دهد. تو یک نوزاد تازه متولد شده و لنگ هستی. در آن.
  
  
  "اگه من اینو ببینم..."
  
  
  "یا فرار می کنی یا می میری. او فقط یک مرد است. یک مرد! و همه شما مثل خرگوش های ترسیده هستید. او ممکن است همین الان در راه آن زن و پسر باشد. او نمی تواند زیاد صبر کند."
  
  
  "او خواهد..."
  
  
  "او احتمالا یونگ را کشته است. من فکر می کردم که از بین همه شما، حداقل یونگ موفق خواهد شد."
  
  
  "شیلا، من..."
  
  
  "پس می خواهی دست روی من بگذاری؟ ما تا فردا منتظر یونگگو هستیم. اگر فردا شب برنگشت، بار می کنیم و می رویم. من دوست دارم با این مردی که همه شما را ترساند ملاقات کنم. لینگ! تو مثل یک توله سگ مرا پنجه می کنی، عالی است، بیا داخل کابین و من تو را حداقل نیمی از انسان می سازم.
  
  
  نیک بارها شنیده است که در آینده چه اتفاقی خواهد افتاد. او مجبور نبود در آب یخی یخ بزند تا دوباره آن را بشنود. کبوتر کرد و در امتداد ته بارج حرکت کرد تا به کمان رسید. سپس ریه هایش را پر از هوا کرد و دوباره به سمت سمپان حرکت کرد.
  
  
  خورشید تقریباً غروب کرده بود که او برای نفس کشیدن دوباره بالا رفت. چهار دقیقه بعد دوباره از زیر ردیف اول سمپان ها گذشت و به ردیف قرضی خود برگشت. او سوار شد و با کت و شلوار تجاری خود را خشک کرد و پوستش را به شدت مالش داد. حتی پس از خشک شدن، مدتی طول کشید تا لرزش متوقف شود. قایق را تقریباً تمام طولش بیرون کشید و چشمانش را بست. او نیاز به خواب دارد. از آنجایی که یونگ مرد مرده در اتاق نیک بود، بعید بود که او فردا ظاهر شود. این حداقل تا فردا عصر به نیک فرصت داد. او باید بفهمد که چگونه سوار این بارج شود. اما حالا او خسته است. این آب سرد نیروی او را تخلیه کرد. او از خودش دور شد و به سمپان گهواره ای اجازه داد تا او را با خود ببرد. او از فردا شروع می کند. او به خوبی استراحت می کند و برای هر چیزی آماده است. فردا. فردا پنجشنبه بود تا سه شنبه فرصت داشت. زمان به سرعت گذشت.
  
  
  نیک با شروعی از خواب بیدار شد. یک لحظه نمی دانست کجاست. صدای پاشیدن آب به دیوار سمپان را شنید. بارج! آیا بارج هنوز در بندر است؟ شاید آن زن، شیلا، نظر خود را تغییر داده است. حالا پلیس از یونا خبر داشت. شاید اون متوجه شد
  
  
  او به سختی از تخت سفت خود بلند شد و به اسکله کشتی نگاه کرد. کشتی های بزرگ نیروی دریایی دوباره در بندر تغییر موقعیت دادند. آنها درازا نشستند و بینی خود را به سمت ویکتوریا گرفتند. خورشید بلند نشسته بود و در آب می درخشید. نیک بارج را دید که عقبش به سمت بندر چرخیده بود. هیچ نشانه ای از زندگی در کشتی دیده نمی شد.
  
  
  نیک یک مشت برنج پخت. با انگشتش برنج و یک قوطی لوبیا سبز می خورد. وقتی کارش تمام شد، نود دلار هنگ کنگ را که کت و شلوار را درآورده بود، در یک شیشه خالی گذاشت و سپس شیشه را در جایی که پیدا کرد، گذاشت. به احتمال زیاد مسافران
  
  
  
  
  
  
  اگر سمپان برنمی گشت، اما اگر برمی گشتند، حداقل هزینه اتاق و سوار شدنش را می داد.
  
  
  نیک پشت در سمپان نشست و یکی از سیگارهایش را روشن کرد. روز تقریبا تمام شده است. تنها کاری که باید می کرد این بود که تا شب صبر کند.
  
  
  فصل نهم
  
  
  نیک در سمپان منتظر ماند تا هوا تاریک شد. نورها در امتداد بندر می درخشیدند، و فراتر از آن او می توانست نورهای کولون را ببیند. آشغال حالا از دیدش دور شده بود. تمام روز هیچ حرکتی روی آن ندید. اما، البته، او تا نیمه شب صبر کرد.
  
  
  ویلهلمینا و هوگو را در لباس‌های جذابی که به دور کمرش بسته بودند، پیچید. او کیسه پلاستیکی نداشت، بنابراین مجبور شد لباس هایش را بیرون از آب نگه دارد. پیر، یک بمب گازی کوچک، درست پشت بغل چپ او چسبانده شده بود.
  
  
  سمپان های اطرافش تاریک و ساکت بودند. نیک دوباره در آب یخی فرو رفت. او با یک تاب آهسته به طرفین حرکت کرد و بسته را بالای سرش نگه داشت. بین دو سمپان ردیف اول راه افتاد، سپس به سمت آب های آزاد رفت. حرکت کند بود و او مطمئن شد که پاشیده نمی شود. هنگامی که از کشتی خارج شد، به راست پیچید. حالا او می توانست شبح تاریک بارج را ببیند. هیچ چراغی نبود. پس از عبور از اسکله کشتی، مستقیماً به سمت کمان بارج رفت. با رسیدن به آن، به زنجیر لنگر آویزان شد و استراحت کرد. حالا او باید خیلی مراقب باشد.
  
  
  نیک از زنجیره بالا رفت تا اینکه پاهایش از آب در آمد. سپس با استفاده از بسته به عنوان حوله، پاها و ساق های خود را خشک کرد. نباید رد پای خیس روی عرشه باقی بمانید. از روی ریل کمان بالا رفت و بی صدا روی عرشه افتاد. سرش را خم کرد و گوش داد. چون چیزی نشنید، بی سر و صدا لباس پوشید، ویلهلمینا را در بند شلوارش فرو کرد و هوگو را در دست گرفت. خمیده، در مسیر سمت چپ کابین حرکت کرد. او متوجه شد که قایق گم شده است. وقتی به عرشه عقب رسید، سه جسد خوابیده را دید. نیک فکر کرد که اگر شیلا و لینگ سوار بودند، به احتمال زیاد در کابین بودند. این سه باید یک تیم باشند. نیک به راحتی بین آنها پا گذاشت. هیچ دری جلوی کابین را نمی پوشاند، فقط یک فضای کوچک قوسی شکل بود. نیک سرش را فرو برد، گوش داد و نگاه کرد. او هیچ نفسی نشنید مگر از سه نفر پشت سرش. او چیزی ندید رفت داخل.
  
  
  در سمت چپ او سه تختخواب بود، یکی روی دیگری. سمت راستش یک تشت دستشویی و یک اجاق گاز بود. پشت آن یک میز بلند با نیمکت در دو طرف ایستاده بود. دکل از وسط میز عبور کرد. در هر طرف کابین دو پنجره وجود دارد. یک در پشت میز بود، احتمالاً یک سر. جایی برای پنهان شدن او در کلبه وجود نداشت. کمدهای انبار خیلی کوچک بودند. تمام فضاهای باز در امتداد دیوار به وضوح از کابین خلبان قابل مشاهده بود. نیک به پایین نگاه کرد. فضای زیر عرشه اصلی وجود خواهد داشت. آنها احتمالا از آن برای ذخیره سازی استفاده می کنند. نیک تصمیم گرفت که دریچه جایی نزدیک تخته سر باشد. با احتیاط روی میز حرکت کرد و در را به روی سرش باز کرد.
  
  
  توالت همسطح با عرشه به سبک شرقی نصب شده بود و برای دریچه زیر آن خیلی کوچک بود. نیک به کابین اصلی عقب نشینی کرد و چشمانش عرشه را بررسی کرد.
  
  
  مهتاب کافی بود تا شبح ها را مشخص کند. هنگام عقب نشینی به جلو خم شد، انگشتانش به آرامی روی عرشه می لغزیدند. شکافی بین دو طبقه و سینک پیدا کرد. او دستانش را در سراسر منطقه رد کرد، انگشت بلند شده را پیدا کرد و به آرامی بلند شد. دریچه لولایی بود و به خوبی استفاده می شد. وقتی بازش کرد فقط صدای جیر جیر خفیفی در اومد. دهانه حدود سه فوت مربع بود. تاریکی زیر در انتظار بود. نیک می‌دانست که ته زباله‌ها نمی‌توانست بیش از چهار فوت پایین‌تر باشد. پاهایش را روی لبه چرخاند و پایین آمد. او فقط قبل از اینکه پاهایش به پایین برخورد کند تا سطح سینه پایین آمد. نیک خم شد و دریچه بالای سرش را بست. تنها چیزی که اکنون می شنید صدای پاشیدن ملایم آب در کناره های زباله بود. او می‌دانست که وقتی آماده حرکت می‌شوند، وسایل را در کشتی بار می‌کنند. و احتمالاً آنها را در این مکان ذخیره می کنند.
  
  
  نیک با استفاده از دستانش به سمت عقب حرکت کرد. تاریکی مطلق بود. او باید به شدت با لمس عمل می کرد. او فقط یک بادبان یدکی پشمالو پیدا کرد. او برگشت. اگر جلوی دریچه چیزی نبود، می توانست به بادبان برود. اما احتمالاً می خواهند آن را به فروشگاه منتقل کنند. او باید چیز بهتری پیدا می کرد.
  
  
  جلوی دریچه پنج جعبه گره خورده پیدا کرد. نیک که تا حد امکان بی‌صدا کار می‌کرد، کشوها را باز کرد و آنها را طوری قرار داد که فضای خالی پشت آن‌ها و فضای کافی از بالا تا سقف برای خزیدن او وجود داشته باشد. سپس دوباره آنها را محکم بست. جعبه ها خیلی سنگین نبودند و به دلیل تاریکی نمی توانست آنچه در آنها بود را بخواند. احتمالا غذا نیک از روی آنها به فضای کوچک خودش خزید. مجبور شد با زانوهایش روی سینه بنشیند. هوگو را در یکی از کشوهایی که در دسترس بود فرو کرد و ویلهلمینا را بین پاهایش گذاشت. به عقب خم شد، گوش هایش تلاش کردند
  
  
  
  
  
  
  هر سر و صدایی را بگیر تنها چیزی که او می شنید این بود که آب به کنار زباله می خورد. بعد چیز دیگری شنید. صدای خراش خفیفی بود. لرزی در بدنش جاری شد.
  
  
  موش ها!
  
  
  افراد بیمار، کثیف و بزرگ‌تر برای حمله به مردان شناخته شده‌اند. نیک نمی دانست چند نفر هستند. خراش به نظر می رسید او را احاطه کرده بود. و در تاریکی زندانی شد. اگر فقط می توانست ببیند! بعد متوجه شد که چه کار می کنند. آنها روی جعبه های اطراف او خراشیدند و سعی می کردند به اوج برسند. احتمالاً در حال تعقیب او از گرسنگی می‌میرند. نیک هوگو را در دست داشت. او می دانست که دارد ریسک می کند، اما احساس می کرد در دام افتاده است. فندکی بیرون آورد و شعله را روشن کرد. یک لحظه نور او را کور کرد، سپس دو نفر از آنها را بالای جعبه دید.
  
  
  آنها بزرگ بودند، مثل گربه های خیابانی. سبیل های بینی بلند و نوک تیز آنها از این طرف به آن طرف می لرزیدند. آنها با چشمان سیاه مایل که در شعله فندک می درخشید، به او نگاه کردند. فندک خیلی داغ شد. روی عرشه افتاد و بیرون رفت. نیک احساس کرد چیزی کرکی در بغلش افتاد. با شنیدن صدای تق تق روی تیغه آن را به سمت هوگو تاب داد. سپس این چیز بین پاهای او تمام شد. در حالی که دست آزادش به دنبال فندکش می‌گشت، او همچنان به هوگو می‌زد. چیزی به ساق شلوارش چسبیده بود. نیک یک فندک پیدا کرد و سریع آن را روشن کرد. دندان های دندانه دار موش روی پای شلوارش گیر کرد. سرش را به عقب و جلو تکان داد و آرواره هایش را تکان داد. نیک با رکاب به پهلویش زد. دوباره او را زد. و دوباره. دندان ها آزاد شدند و موش تیغه را شکست. نیک رکاب را به شکمش چسباند، سپس آن را به صورت موش دیگری که قصد پریدن داشت هل داد. هر دو موش از جعبه عبور کردند و از طرف دیگر پایین رفتند. خراش متوقف شده است. نیک شنید که دیگران با عجله به سمت موش مرده می‌روند و سپس بر سر آن نزاع می‌کنند. نیک خم شد. ممکن است یک یا دو نفر دیگر نیز در طول نبرد کشته شوند، اما این برای مدت طولانی کافی نیست. آنها برمی گردند.
  
  
  فندک را بست و خون تیغه هوگو را روی شلوارش پاک کرد. از شکاف دریچه، نور صبح را دید.
  
  
  دو ساعت گذشت تا اینکه نیک حرکت روی عرشه را شنید. پاهایش به خواب رفت. او دیگر نمی توانست آنها را احساس کند. روی او کوبیدند و بوی پختن غذا از بین رفت. سعی کرد موقعیت خود را تغییر دهد، اما به نظر نمی رسید حرکت کند.
  
  
  بیشتر وقت صبح را به چرت زدن می گذراند. درد در ستون فقرات او به دلیل توانایی باورنکردنی او در تمرکز کاهش یافت. او نمی توانست بخوابد، زیرا اگرچه آنها ساکت بودند، اما موش ها هنوز با او بودند. هر از گاهی صدای یکی از آنها را می شنید که جلوی یکی از جعبه ها می چرخید. از فکر اینکه یک شب دیگر را با آنها تنها بگذراند متنفر بود.
  
  
  نیک فکر کرد نزدیک ظهر است که شنید که قایق به سمت آشغال برخورد کرد. بالای سرش، دو جفت پا دیگر در امتداد عرشه راه می رفتند. صداهای خفه‌ای شنیده می‌شد، اما او نمی‌توانست بفهمد چه می‌گویند. سپس صدای موتور دیزلی را شنید که به آرامی در کنار زباله ها می چرخید. تکیه گاه واژگون شد و صدای تپش را روی عرشه شنید. قایق دیگری هم کنارش آمد. پاها بر روی عرشه بالای سرش تکان خوردند. صدای جیغ بلندی شنیده شد، انگار تخته ای افتاده باشد. سپس هرازگاهی ضرباتی شنیده می شد. نیک می دانست که چیست. دارند وسایل می گذارند. آشغال آماده حرکت می شد. او و موش ها به زودی با هم همراه خواهند شد.
  
  
  حدود یک ساعت طول کشید تا همه چیز در هواپیما بارگیری شود. سپس گازوئیل دوباره شروع به کار کرد، سرعت گرفت و صدا کم کم از بین رفت. ناگهان دریچه باز شد و مخفیگاه نیک پر از نور شد. او شنید که موش ها برای سرپوش می دویدند. هوا خنک و با طراوت بود که در آن جریان داشت. او شنید که زن چینی صحبت می کرد.
  
  
  او گفت: "عجله کن." "من می خواهم قبل از تاریک شدن هوا در راه باشیم."
  
  
  "شاید پلیس او را داشته باشد." شبیه لینگ بود.
  
  
  "آرام باش احمق. پلیس او را ندارد. او به زن و پسر می رود. ما باید قبل از او به آنجا برسیم."
  
  
  یکی از خدمه در چند قدمی نیک بود. دیگری بیرون دریچه بود و جعبه ها را از سومی جمع می کرد و تحویل می داد. و چه جعبه هایی! کوچکترها در اطراف دریچه قرار می گرفتند که به راحتی می شد به آنها دسترسی داشت. آنها حاوی غذا و مانند آن بودند. اما تعداد کمی از آنها وجود داشت. بیشتر جعبه ها به زبان چینی برچسب خورده بودند و نیک به اندازه کافی چینی خواند تا بفهمد چه چیزی در آنها وجود دارد. برخی مملو از نارنجک بودند، اما بیشتر آنها مهمات داشتند. نیک فکر کرد آنها باید ارتشی داشته باشند که از کیتی لو و پسر محافظت می کند.شیلا و لینگ باید کلبه را ترک کرده باشند؛ صدای آنها دوباره خفه شد.
  
  
  زمانی که خدمه تمام جعبه ها را رها کردند، چراغ ها تقریبا خاموش شده بودند. همه چیز پشت دریچه چیده شده بود. آنها حتی به مخفیگاه نیک هم نرسیدند. بالاخره همه چیز انجام شد. آخرین خدمه بیرون آمد و دریچه را محکم کوبید. نیک دوباره خود را در تاریکی مطلق یافت.
  
  
  هوای تاریک به شدت بوی جعبه های جدید می داد. نیک صدای تکان پاهای روی عرشه را شنید. قرقره به صدا در آمد.
  
  
  
  
  
  او فکر کرد: «حتما بادبان را بالا برده اند.» سپس صدای زنگ زنجیر لنگر را شنید. دیوارهای چوبی به صدا در آمدند. به نظر می رسید بارج روی آب شناور است. آنها حرکت کردند.
  
  
  به احتمال زیاد آنها به گوانگژو خواهند رفت. یا آنجا یا جایی در حاشیه رودخانه کانتون، همسر و پسر پروفسور را داشتند. نیک سعی کرد منطقه ای را در امتداد رودخانه کانتون تصور کند. منطقه ای هموار با جنگل های استوایی بود. هیچی بهش نگفت همانطور که او به یاد می آورد، گوانگژو در دلتای شمال شرقی رودخانه شی چیانگ قرار داشت. در این منطقه پیچ و خم نهرها و کانال ها در میان شالیزارهای کوچک جاری بود. هر کدام با روستاها پر شده بود.
  
  
  بارج بسیار بی سر و صدا در عرض بندر می چرخید. نیک وقتی از رودخانه کانتون بالا رفتند متوجه شد. به نظر می رسید که حرکت رو به جلو کند شده است، اما صدای آب به نظر می رسید که در کناره های بارج به سرعت در حال حرکت است. صداگذاری کمی ناگهانی تر شد.
  
  
  نیک می‌دانست که نمی‌تواند مدت زیادی در جایی که بود بماند. توی گودال عرق خودش نشست. تشنه بود و شکمش از گرسنگی غرغر می کرد. موش ها هم گرسنه بودند و او را فراموش نکردند.
  
  
  بیش از یک ساعت صدای خراش آنها را شنید. ابتدا جعبه های جدیدی برای بازرسی و جویدن وجود داشت. اما رسیدن به غذای داخل خیلی سخت بود. او همیشه از بوی خون شلوارش گرم بود. بنابراین آنها به دنبال او آمدند.
  
  
  نیک گوش می‌داد که خراش‌هایشان روی جعبه‌ها بیشتر می‌شد. او دقیقا می‌توانست بگوید که چقدر بالا می‌روند. و او نمی خواست مایع فندک را هدر دهد. او می دانست که به آن نیاز دارد. سپس آنها را روی جعبه ها حس کرد، اول یکی بعد دیگری. هوگو را در دست گرفت و شعله را به سمت فندک گرفت. فندکش را برداشت و بینی های تیز و سبیلی آنها را در مقابل چشمان سیاه و براقشان دید. پنج شمرد، سپس هفت، و جعبه های بیشتری به اوج رسیدند. ضربان قلبش تندتر شد. یکی از دیگران جسورتر خواهد بود و اولین حرکت را انجام خواهد داد. او این را زیر نظر خواهد داشت. انتظارش کوتاه بود.
  
  
  یکی جلو رفت و پاهایش را روی لبه جعبه گذاشت. نیک شعله فندک را به سمت بینی سبیلی اش آورد و نوک آن را به سمت هوگو گرفت. کفش رکابی چشم راست موش را پاره کرد و افتاد. بقیه تقریباً قبل از اینکه بتواند از طرف دیگر جعبه پایین بیاید، روی او پریدند. او می توانست بشنود که آنها بر سر آن دعوا می کنند. شعله فندک نیک خاموش شد. دیگر مایع نیست.
  
  
  کیل مستر مجبور شد این سمت را ترک کند. اکنون که مایع فندکی او تمام شده است، بدون هیچ محافظی به دام افتاده است. هیچ احساسی در پاهایم وجود نداشت. او نمی توانست بلند شود. وقتی کار موش ها با دوستشان تمام شد، او نفر بعدی خواهد بود. یک فرصت وجود داشت. ویلهلمینا را دوباره در کمربندش گذاشت و دندان هایش را دور هوگو محکم کرد. او می خواست رکاب رکابی دم دست باشد. انگشتانش را به جعبه بالایی قلاب کرد و با تمام توانش را کشید. آرنج هایش را از بالا بالا آورد، سپس سینه اش را. او سعی کرد برای بهبود گردش خون پاهایش را لگد بزند، اما آنها حرکت نکردند. با استفاده از دست‌ها و آرنج‌هایش، از بالای جعبه‌ها و سمت دیگر پایین خزید. صدای جویدن و خراش موش های کنارش را شنید. اکنون نیک در امتداد ته بدنه به سمت یکی از جعبه های غذا خزیده است.
  
  
  او با استفاده از هوگو به عنوان زاغ، یکی از جعبه ها را شکست و دستش را به داخل برد. میوه ها هلو و موز. نیک یک دسته موز و سه هلو بیرون آورد. او شروع به پراکندگی و پرتاب کردن میوه های باقیمانده در پشت و اطراف دریچه بین جعبه های نارنجک و مهمات کرد. او شنید که موش ها به دنبال او می دویدند. او گرسنه خورد، اما به آرامی. مریض بودن فایده ای نداشت وقتی کارش تمام شد شروع کرد به مالیدن پاهایش. ابتدا گزگز می کردند، بعد احساس درد می کردند. این احساس به آرامی برگشت. او آنها را فشار داد و خم کرد و به زودی آنها به اندازه کافی قوی شدند تا وزن او را تحمل کنند.
  
  
  سپس صدای موتور قدرتمند قایق دیگری را شنید. شبیه یک قایق قدیمی پی تی بود. صدا نزدیک شد تا نزدیک شد. نیک به سمت دریچه رفت. گوشش را روی آن گذاشت و سعی کرد بشنود. اما صداها خفه شد و موتور بیکار آنها را غرق کرد. او فکر کرد که دریچه را کمی بلند کند، اما ممکن است یکی از خدمه در کابین باشد. او فکر کرد: «این احتمالاً یک قایق گشتی است.
  
  
  او باید این را به خاطر می آورد زیرا قصد داشت از این راه برگردد. قایق گشتی بیش از یک ساعت در کنار هم ایستاده بود. نیک تعجب کرد که آیا آنها می خواهند کشتی را جستجو کنند. البته. صدای قدم های سنگینی روی عرشه بالای سرش شنیده شد. نیک اکنون کاملاً از پاهای خود استفاده می کرد. او از فکر بازگشت به یک فضای محدود می ترسید، اما به نظر می رسید که باید این کار را انجام دهد. قدم های سنگین روی عرشه عقب بود. نیک روی یکی از جعبه‌های مهمات راحت شد، سپس از روی جعبه‌ها به پناهگاه کوچکش رفت. هوگو را داخل جعبه ای که جلویش بود فرو کرد. ویلهلمینا دوباره خود را بین پاهای او یافت. او نیاز به اصلاح داشت و بدنش بوی بدی می داد، اما احساس خیلی بهتری داشت.
  
  
  در حین جستجو صحبت های زیادی مطرح شد، اما نیک کلمات را نشنید. صدایی شبیه خنده را شنید. شاید زنی شیلا سعی در فریب دادن داشت
  
  
  
  
  
  
  ماموران گمرک تا نارنجک و مهمات نبینند. بارج لنگر انداخته بود و موتورهای قایق گشتی خاموش بودند.
  
  
  با باز شدن دریچه، مخفیگاه نیک ناگهان پر از نور صبحگاهی شد. نور چراغ قوه اطرافش می درخشید.
  
  
  "این پایین چیه؟" - صدای مردی به زبان چینی پرسید.
  
  
  شیلا پاسخ داد: «فقط لوازم».
  
  
  یک جفت پا از دریچه افتاد. آنها یونیفورم ارتش منظم چین را پوشیده بودند. بعد تفنگ وارد شد و بقیه سربازها دنبالش آمدند. چراغ قوه ای به نیک تاباند و پشتش را برگرداند. پرتو بر روی یک جعبه باز از مواد غذایی افتاد. با برخورد نور سه موش از قفس به بیرون پرواز کردند.
  
  
  سرباز گفت: "شما موش دارید." سپس تیر به نارنجک ها و غلاف های مهمات برخورد کرد. او پرسید: "آها! ما اینجا چه داریم؟"
  
  
  شیلا از بالای دریچه باز گفت: اینها برای سربازهای روستا هستند، من به شما گفتم ...
  
  
  سرباز روی بند خود حرکت کرد. "اما چرا اینقدر زیاد؟" او درخواست کرد. سربازان زیادی در آنجا حضور ندارند.
  
  
  شیلا پاسخ داد: «ما انتظار مشکل داریم.
  
  
  "من باید این را گزارش کنم." از دریچه باز به عقب خزید. کمی قبل از اینکه دریچه دوباره بسته شود، گفت: "موش ها یکی از جعبه های غذای شما را باز کردند."
  
  
  نیک دیگر نمی توانست بشنود صداها چه می گویند. پاهایش دوباره شروع به خوابیدن کردند. دقایقی دیگر گفتگوی خفه‌ای وجود داشت، سپس قرقره به صدا در آمد و زنجیر لنگر دوباره شروع به صدا زدن کرد. به نظر می رسید که آشغال ها به دکل فشار می آورند. موتورهای قدرتمند شلیک کردند و قایق گشتی از بین رفت. آب از کناره ها و پایین سطل زباله سرازیر شد. آنها دوباره در راه بودند.
  
  
  یعنی در فلان روستا منتظر او بودند. او احساس می کرد که اطلاعات کوچکی به سمت او پرتاب می شود. از زمانی که سوار بارج شد چیزهای زیادی یاد گرفته بود. اما مهمترین "کجا" هنوز از او فراری بود. نیک سینه‌اش را روی جعبه‌ها فشار داد تا پاهایش را صاف نگه دارد. او با آنها کار کرد تا زمانی که احساس بازگشت. بعد دوباره نشست. اگر او می توانست هر از چند گاهی این کار را انجام دهد، ممکن بود پاهایش به خواب نرود. در حال حاضر، به نظر می رسید موش ها از باز کردن جعبه غذا راضی هستند.
  
  
  صدای قدم هایی را شنید که به دریچه نزدیک می شد. در باز شد و نور روز به داخل سرازیر شد. نیک هوگو را در دست داشت. یکی از خدمه سوار شد. در یک دستش قمه و در دست دیگرش چراغ قوه بود. خمیده به سمت جعبه باز غذا خزید. نور آن به دو موش برخورد کرد. در حالی که آنها قصد فرار داشتند، مرد با دو ضربه سریع آنها را از وسط دو نیم کرد. او به دنبال موش به اطراف نگاه کرد. او که چیزی ندید، شروع به ریختن میوه ها در جعبه کرد. وقتی اطرافش را پاک کرد، دستش را به سمت تخته خرد شده ای برد که نیک از جعبه جدا کرده بود. شروع به تعویض کرد، سپس متوقف شد.
  
  
  او یک پرتو نور را در امتداد لبه تخته اجرا کرد. اخم عمیقی روی صورتش بود. انگشت شستش را در امتداد لبه کشید، سپس به دو موش مرده نگاه کرد. او می دانست که موش ها جعبه را باز نمی کنند. یک پرتو نور در همه جا می درخشید. موضوع در جعبه های مهمات متوقف شد که نیک از آنجا آرام شد. مرد شروع به چک کردن جعبه ها کرد. ابتدا در جعبه های نارنجک و مهمات به اطراف نگاه کرد. او که چیزی پیدا نکرد، جعبه های غذا را باز کرد، آنها را به هم نزدیک کرد و دوباره آنها را بست. و سپس به سمت جعبه های نیک برگشت. به سرعت کار کرد، انگشتانش گره هایی را که جعبه ها را به هم چسبیده بود باز کرد. نیک هوگو را آماده کرد. مرد طناب ها را از جعبه ها بیرون کشید، سپس جعبه بالایی را پایین کشید. وقتی نیک را دید با تعجب ابروهایش بالا رفت.
  
  
  "آره!" - فریاد زد و قمه را دوباره چرخاند.
  
  
  نیک با عجله جلو رفت و نوک رکاب را در گلوی مرد فرو برد. مرد غرغر کرد، چراغ قوه و قمه اش را انداخت و عقب رفت، خون از زخم بازش فوران کرد.
  
  
  نیک با جعبه ها شروع کرد. آشغال ها به کناری غلتیدند و جعبه ها واژگون شدند و باعث شد که او روی دیوار سقوط کند. او به بالا نگاه کرد و دید که دست زنی با یک مسلسل کوچک از دهانه دریچه به سمت او نشانه رفته است.
  
  
  شیلا به زبان آمریکایی کامل گفت: "خوش اومدی عزیزم. ما منتظرت بودیم.
  
  
  فصل دهم
  
  
  نیک لحظه ای طول کشید تا کاملاً پاهایش را حس کند. او در پشت عرشه قدم زد و نفس عمیقی از هوای تازه می کشید، در حالی که شیلا با مسلسل کوچکش به تک تک حرکات او نگاه می کرد. لینگ کنار زن ایستاد. حتی او یک ارتش قدیمی 0.45 داشت. نیک فهمید که نزدیک ظهر است. او دو نفر دیگر از خدمه را تماشا کرد که رفیق خود را از دریچه بیرون کشیدند و جسد را به دریا انداختند. او لبخند زد. موش ها خوب خوردند.
  
  
  نیک سپس رو به زن کرد. او گفت: "من می خواهم خودم را تمیز کنم و اصلاح کنم."
  
  
  با برقی در چشمان سرد زمردیش به او نگاه کرد. او به لبخند او پاسخ داد: "البته." "دوست داری چیزی بخوری؟"
  
  
  نیک سر تکان داد.
  
  
  لینگ به انگلیسی نه چندان کامل گفت: «ما می کشیم». نفرت در چشمانش موج می زد.
  
  
  نیک فکر می کرد که لینگ او را زیاد دوست ندارد. وارد کابین شد و آب را داخل ظرفشویی ریخت. زن و شوهر پشت سر ایستادند
  
  
  
  
  
  
  هر دو تپانچه به پشت او نشانه رفته است. روی میز هوگو و ویلهلمینا بودند. بارج از رودخانه بالا و پایین پرید.
  
  
  در حالی که نیک شروع به اصلاح کرد، شیلا گفت: "حدس می زنم باید تشریفات را تمام کنیم. من شیلا کوان هستم. نام دوست احمق من لینگ است. شما البته آقای ویلسون بدنام هستید. نام شما چیست؟"
  
  
  نیک گفت: «کریس.
  
  
  "اوه بله. دوست پروفسور لو. اما ما هر دو می دانیم که این نام واقعی شما نیست، درست است؟
  
  
  "و شما؟"
  
  
  "مهم نیست. ما به هر حال باید تو را بکشیم. می بینی، کریس، تو پسر شیطونی بودی. اول اوسا، بعد بزرگ، و بعد یونگ. و لینگ بیچاره هرگز از آن استفاده کامل نخواهد کرد. دوباره بازویش را می‌دانی، تو مرد خطرناکی هستی؟»
  
  
  لینگ با احساس گفت: "ما می کشیم."
  
  
  "بعدا، حیوان خانگی. بعدا."
  
  
  نیک پرسید: از کجا یاد گرفتی که اینطور آمریکایی صحبت کنی؟
  
  
  شیلا گفت: "توجه کردی." "چقدر شیرین. بله، من در ایالات متحده تحصیل کردم. اما آنقدر رفته بودم که فکر می کردم برخی عبارات را فراموش کرده ام. آیا آنها هنوز هم کلماتی مانند افسانه، باحال و حفاری را می گویند؟"
  
  
  نیک سینک را تمام کرد. به طرف زوج برگشت و سر تکان داد. "ساحل غربی، اینطور نیست؟" او درخواست کرد. "کالیفرنیا؟"
  
  
  در چشمان سبزش لبخندی زد. "خیلی خوب!" او گفت.
  
  
  نیک آن را فشار داد. - این برکلی نیست؟ او درخواست کرد.
  
  
  لبخندش تبدیل به پوزخند شد. "کامل!" او گفت. من مطمئناً درک می کنم که چرا شما را فرستادند. شما باهوش هستید. خیلی وقت بود که یک آمریکایی بزرگ نداشتم.
  
  
  لینگ گفت: "ما می کشیم، ما می کشیم!"
  
  
  نیک سر به مرد تکان داد. "آیا او چیزی نمی داند؟"
  
  
  شیلا به چینی به لینگ گفت کلبه را ترک کند. کمی با او دعوا کرد، اما وقتی به او گفت دستوری است، با اکراه رفت. یکی از ملوان ها کاسه ای برنج داغ روی میز گذاشت. شیلا هوگو و ویلهلمینا را جمع کرد و آنها را بیرون از کلبه به لینگ سپرد. سپس به نیک اشاره کرد که بنشیند و غذا بخورد.
  
  
  وقتی نیک غذا می خورد، می دانست که به زودی به سؤال دیگری پاسخ داده می شود. شیلا روی نیمکت روبرویش نشست.
  
  
  "چه اتفاقی بین تو و جان افتاد؟" - نیک پرسید.
  
  
  شانه بالا انداخت. مسلسل همچنان به سمت او نشانه رفته بود. "حدس می زنم می توانید بگویید که من از نوع او نیستم. من از کالج لذت می بردم، من کاملاً عاشق مردان آمریکایی بودم. من بیش از حد برای او با آنها می خوابیدم. او یک نفر دائمی تر می خواست. فکر می کنم او به آنچه می خواست رسید." ".
  
  
  "یعنی کتی؟"
  
  
  او سرش را تکان داد. "او بیشتر از نوع اوست - ساکت و محجوب. شرط می بندم که وقتی آنها ازدواج کردند باکره بود. باید از او بپرسم."
  
  
  نیک پرسید: "چقدر با او بودی؟"
  
  
  «نمی‌دانم، احتمالاً یکی دو ماه است.»
  
  
  "آنقدر طولانی بود که متوجه شدم او با ایده یک مجتمع بازی می کند."
  
  
  او دوباره لبخند زد. خب من را فرستادند آنجا درس بخوانم.
  
  
  نیک برنجش را تمام کرد و کاسه را کنار زد. یکی از سیگارهای نوک طلایش را روشن کرد. شیلا یکی را که به او تعارف کرد گرفت و در حالی که می خواست سیگارش را روشن کند، مسلسل کوچک را از دستش زد بیرون. از روی میز سر خورد و از روی زمین پرید. نیک دستش را دراز کرد تا آن را بردارد، اما قبل از اینکه دستش آن را لمس کند، ایستاد. لینگ در حالی که 45/0 در دست داشت در ورودی کابین ایستاد.
  
  
  اسلحه را خمید کرد و گفت: «من می کشم.
  
  
  "نه!" شیلا فریاد زد. "نه هنوز." او به سرعت بین نیک و لینگ قدم گذاشت. او به نیک گفت: «این خیلی هوشمندانه نبود، عزیزم. نمی‌خواهی مجبور شویم تو را ببندیم، درست است؟» او مسلسل کوچکش را به لینگ پرت کرد و به زبان چینی به او گفت که درست بیرون از اتاق منتظر بماند. کلبه به او قول داد که به زودی اجازه خواهد داشت نیک را بکشد.
  
  
  لینگ خندید و از دید ناپدید شد.
  
  
  شیلا جلوی نیک ایستاد و لباس اسطوخودوس تنگش را مرتب کرد. پاهایش کمی باز شده بود و ابریشم طوری به بدنش چسبیده بود که انگار خیس شده بود. نیک اکنون می دانست که چیزی زیر آن نیست. با صدای خشن گفت: نمی‌خواهم او تو را ببرد تا زمانی که کارم با تو تمام نشود. کف دست هایش را مستقیماً زیر سینه اش تا کرد. "من باید خیلی خوب باشم."
  
  
  نیک گفت: «شرط می بندم که این کار را بکن. "دوست پسرت چطور؟ او می خواهد مرا به اندازه کافی مرده ببیند."
  
  
  نیک کنار یکی از تخت ها ایستاد. شیلا به او نزدیک شد و بدنش را روی بدنش فشار داد. احساس کرد آتشی در درونش شعله ور شده است.
  
  
  او با زمزمه ای خشن گفت: "من می توانم او را تحمل کنم." دست هایش را زیر پیراهنش به سمت سینه اش برد. مدت زیادی است که توسط یک آمریکایی بوسیده نشده ام.
  
  
  نیک لب هایش را روی لب های او فشار داد. لب هایش را به لب های او فشار داد. دستش روی پشتش قرار گرفت و سپس به آرامی به سمت پایین لیز خورد. به او نزدیک تر شد.
  
  
  "چند مامور دیگر با شما کار می کنند؟" او در گوش او زمزمه کرد.
  
  
  نیک گردن و گلویش را بوسید. دستانش به سمت سینه هایش رفت. او با زمزمه ای به همان اندازه آرام پاسخ داد: "من سوال را نشنیدم."
  
  
  او تنش کرد و ضعیف سعی کرد دورش کند. نفس هایش سنگین بود. او گفت: "من... باید بدانم."
  
  
  نیک او را نزدیک کرد. دستش زیر پیراهنش لغزید و گوشت لختش را لمس کرد. به آرامی شروع به گرفتن شیفت کرد.
  
  
  با صدای خشن گفت: بعداً. "تو من
  
  
  
  
  
  
  بعداً وقتی فهمیدی چقدر خوبم بهت میگم."
  
  
  "اجازه بدید ببینم." نیک با احتیاط او را روی تخت دراز کشید و پیراهنش را درآورد.
  
  
  او خوب بود، خوب بدنش بدون لک بود و استخوان های خوبی داشت. خودش را به او فشار داد و در گوشش ناله کرد. با او چرخید و سینه های محکم و زیبایش را روی سینه اش فشار داد. و وقتی به اوج رضایت رسید، با ناخن های بلندش پشتش را خاراند، تقریباً از روی تخت بلند شد و لاله گوشش را با دندان گاز گرفت. سپس لنگی زیر او افتاد، چشمانش بسته بود و دستانش به پهلوهایش بود. در حالی که نیک می خواست از تختخواب خود خارج شود، لینگ در حالی که صورتش از خشم سرخ شده بود وارد کابین شد.
  
  
  حرفی نزد، اما بلافاصله دست به کار شد. .45 معده نیک را نشانه گرفته بود. به چینی نیک را سرزنش کرد.
  
  
  همچنین به زبان چینی، شیلا او را از سالن سفارش داد. دوباره زنده شد و پیراهنش را روی سرش می کشید.
  
  
  "فکر می کنی من کی هستم؟" لینگ به زبان کانتونی خود پاسخ داد.
  
  
  "تو همانی هستی که من می گویم. تو مالک یا کنترل من نیستی. برو بیرون."
  
  
  اما با این... جاسوس، این مأمور خارجی.»
  
  
  "از جانب!" او دستور داد "برو بیرون! بهت میگم کی میتونی بکشیش."
  
  
  لینگ دندان هایش را روی هم فشار داد و از کابین بیرون آمد.
  
  
  شیلا به نیک نگاه کرد و کمی لبخند زد. گونه هایش قرمز شد. هنوز برق رضایت در چشمان زمردیش بود. پیراهن ابریشمی اش را صاف کرد و موهایش را صاف کرد.
  
  
  نیک پشت میز نشست و سیگاری روشن کرد. شیلا آمد و روبرویش نشست.
  
  
  او گفت: «دوست داشتم. حیف است که باید تو را بکشیم.» من به راحتی می توانم به شما عادت کنم. با این حال، من دیگر نمی توانم با شما بازی کنم. باز هم چند تا نماینده با شما کار می کنند؟ "
  
  
  نیک پاسخ داد: نه. "من تنها هستم."
  
  
  شیلا لبخندی زد و سرش را تکان داد. "باورش سخت است که یک نفر همه کارهای شما را انجام داده باشد. اما بیایید بگوییم که شما حقیقت را می گویید. امیدوار بودید با دزدکی روی کشتی به چه چیزی برسید؟
  
  
  بارج از تکان خوردن ایستاد. روی آب صاف دوید. نیک نمی‌توانست بیرون کلبه را ببیند، اما فهمید که آنها در شرف ورود به بندر کوچکی در وامپوآ یا هوانگپو هستند. کشتی های بزرگ از اینجا عبور می کنند. تا آنجا که کشتی های بزرگ می توانستند از رودخانه بالا بروند. او تخمین زد که آنها در حدود دوازده مایل از گوانگژو بودند.
  
  
  شیلا گفت: منتظرم.
  
  
  نیک گفت: "میدونی چرا یواشکی سوار شدم. بهت گفتم که تنها کار میکنم. اگه باور نمیکنی پس باور نکن."
  
  
  مطمئناً نمی توانید انتظار داشته باشید که من باور کنم که دولت شما یک مرد را برای نجات زن و پسر جان می فرستد.
  
  
  "شما می توانید هر چیزی را که می خواهید باور کنید." نیک می خواست روی عرشه برود بیرون. او می خواست ببیند آنها از وامپوآ به کجا می روند. "فکر می کنی اگر بخواهم پاهایم را دراز کنم دوست پسرت به من شلیک می کند؟"
  
  
  شیلا ناخن هایش را به دندان های جلویش زد. او را مطالعه کرد. او گفت: «احتمالاً. اما من با تو می‌روم.» وقتی او شروع به بلند شدن کرد، گفت: «می‌دانی عزیزم، خیلی بهتر می‌شود اگر به سؤالات من اینجا پاسخ می‌دادی. وقتی به جایی که می‌رویم برسیم، خوشایند نخواهد بود."
  
  
  آفتاب اواخر بعد از ظهر از ابرهای تیره باران غوطه ور شد که نیک به سمت عرشه رفت. دو خدمه به جلو رفتند و عمق رودخانه را بررسی کردند. چشم زشت 45 لینگ نیک را از نزدیک تماشا کرد. روی فرمان بود.
  
  
  نیک به سمت بندر رفت، سیگاری به رودخانه انداخت و به ساحل گذری نگاه کرد.
  
  
  آنها از Whampoa و کشتی های بزرگ دور می شدند. آن‌ها از کنار سمپان‌های کوچکی که تمام خانواده‌ها را حمل می‌کردند، رد می‌شدند، مردانی که بر خلاف جریان کار می‌کردند عرق می‌ریختند. نیک متوجه شد که با این سرعت، یک روز کامل دیگر طول می‌کشد تا به گوانگژو برسند، اگر به آنجا می‌روند. فردا خواهد بود. فردا چی شد؟ یکشنبه! او فقط بیش از چهل و هشت ساعت فرصت داشت تا کیتی لو و مایک را پیدا کند و آنها را به هنگ کنگ بازگرداند. این بدان معنا بود که او باید زمان سفر خود را به نصف کاهش دهد.
  
  
  احساس کرد شیلا کنارش ایستاده و انگشتانش را به آرامی روی بازویش می کشد. او نقشه های دیگری برای او داشت. نگاهی به لینگ انداخت. لینگ نقشه های دیگری برای او داشت. اوضاع خوب به نظر نمی رسید.
  
  
  شیلا خودش را دور بازوی او حلقه کرد و سینه اش را به آن فشار داد. او به آرامی گفت: "خسته ام. مرا سرگرم کن."
  
  
  بینی کالیبر 45 لینگ پشت نیک را در حالی که با شیلا به داخل کابین می رفت دنبال کرد. وقتی داخل شد، نیک گفت: "آیا دوست داری این پسر را شکنجه کنی؟"
  
  
  لینگا؟ او شروع به باز کردن دکمه‌های پیراهنش کرد. «او جایش را می‌داند.» دست‌هایش را میان موهای روی سینه‌اش کشید.
  
  
  نیک گفت: مدت زیادی طول نمی کشد تا او شروع به شلیک تفنگ کند.
  
  
  به او نگاه کرد، لبخند زد و زبان خیسش را روی لب هایش کشید. "پس بهتره به قول من عمل کن."
  
  
  نیک فکر کرد در صورت لزوم می تواند لینگ را مصرف کند. دو خدمه مشکلی نخواهند داشت. اما هنوز نمی دانست کجا می روند. اگر با این زن تا رسیدن به مقصد راحت تر می شد.
  
  
  "میخواهی من چه کاری برات انجام بدم؟" او درخواست کرد.
  
  
  شیلا از او ایستاد تا پیراهنش را در آورد. بند پشت سرش را باز کرد و موهایش روی شانه هایش افتاد. تقریباً رسیده است
  
  
  
  
  
  
  کمر او سپس دکمه‌های شلوارش را باز کرد و اجازه داد تا پایش بیفتد.
  
  
  "لینگ!" او تماس گرفت.
  
  
  لینگ بلافاصله در ورودی کلبه ظاهر شد.
  
  
  شیلا به چینی گفت: "مواظبش باش، شاید چیزی یاد بگیری. اما اگر به قول من عمل نکرد، به او شلیک کن."
  
  
  نیک فکر کرد که ردی از لبخند را در گوشه های دهان لینگ دیده است.
  
  
  شیلا به سمت تخت رفت و روی لبه تخت نشست و پاهایش را از هم باز کرد. او دستور داد: "رو زانو، آمریکایی."
  
  
  موهای پشت گردن نیک سیخ شد. دندان هایش را به هم فشار داد و به زانو افتاد.
  
  
  شیلا گفت: "حالا بیا پیش من، عزیزم."
  
  
  اگر به سمت چپ بچرخد، می تواند اسلحه را از دست لینگ بیاندازد. اما پس از آن چه؟ او شک داشت که هر یک از آنها به او بگوید کجا می روند، حتی اگر بخواهد آن را به زور از آنها خارج کند. او باید با این زن موافقت می کرد.
  
  
  "لینگ!" - شیلا با تهدید گفت.
  
  
  لینگ یک قدم جلو رفت و اسلحه را به سمت سر نیک گرفت.
  
  
  نیک شروع به خزیدن به سمت زن کرد. او به سمت او رفت و همانطور که او آنچه را که دستور داده بود انجام می داد، صدای خنده لین را شنید.
  
  
  نفس شیلا تند شد. او به چینی گفت: "ببین، لین، عزیزم؟ می بینی او چه می کند؟ او مرا برای تو آماده می کند." بعد روی تخت دراز کشید. او نفس کشید: «به سرعت، لینگ. او را به دکل ببندید.
  
  
  لینگ با اسلحه در دست به نیک اشاره کرد و به سمت میز رفت. او با سپاس اطاعت کرد. روی خود میز نشست و پاهایش را روی نیمکت گذاشت. دستانش را دور دکل حلقه کرد. لینگ 45/0 را زمین گذاشت و سریع و محکم دستان نیک را بست.
  
  
  شیلا فریاد زد: "عجله کن عزیزم." "من نزدیکم."
  
  
  لینگ اسلحه را زیر تختخواب گذاشت و با عجله لباس هایش را در آورد. سپس روی تخت به شیلا پیوست.
  
  
  نیک با طعم تلخی در دهان به آنها نگاه کرد. لینگ این کار را با عزم بد یک چوب‌دار در حال قطع کردن یک درخت انجام داد. اگر دوست داشت نشانش نمی داد. شیلا او را به سینه‌اش نزدیک کرد و در گوشش زمزمه کرد. با غروب خورشید کابین تاریک شد. نیک در هوا بوی رطوبت می داد. سرد بود. آرزو می کرد ای کاش شلوار می پوشید.
  
  
  وقتی کارشان تمام شد، خوابشان برد. نیک نخوابید تا اینکه صدای خروپف یکی از خدمه در سمت عقب را شنید. دیگری در تیلر بود و با سکان کار می کرد. نیک به سختی توانست او را از در ورودی کابین ببیند. حتی او در خواب سر تکان داد.
  
  
  نیک حدود یک ساعت چرت زد. سپس شنید که شیلا لینگ را بیدار کرد تا دوباره تلاش کند. لینگ به نشانه اعتراض ناله کرد، اما به خواسته زن عمل کرد. بیشتر از بار اول طول کشید و وقتی کارش تمام شد به معنای واقعی کلمه از حال رفت. حالا کلبه در تاریکی فرو رفته بود. نیک فقط آنها را می شنید. بارج رودخانه را منفجر کرد.
  
  
  وقتی نیک دوباره از خواب بیدار شد، سحر مه آلود بود. احساس کرد چیزی مبهم روی گونه اش لمس می کند. هیچ حسی در دستانش نبود. طناب محکمی که دور مچ دستش پیچیده بود، گردش خون را قطع کرد، اما در قسمت‌های دیگر بدنش احساس داشت. و دست شیلا را روی او احساس کرد. موهای بلند زاغی او روی صورتش به این طرف و آن طرف می لغزید.
  
  
  او در حالی که چشمانش را باز کرد زمزمه کرد: "می ترسیدم یکی از اعضای تیم را بیدار کنم."
  
  
  نیک چیزی نگفت. او شبیه دختر بچه ای بود که موهای بلندی روی صورت شکننده اش افتاده بود. بدن برهنه او قوی و خوش اندام بود. اما چشمان سبز ثابت او همیشه او را از بین می برد. او زن سرسختی بود.
  
  
  روی نیمکت میز ایستاد و به آرامی سینه هایش را روی صورتش کشید. او گفت: "شما باید اصلاح کنید." "کاش می توانستم گره ات را باز کنم، اما فکر نمی کنم لینگ قدرت این را داشته باشد که اسلحه را روی تو نگه دارد."
  
  
  در حالی که دستش روی اوست و سینه هایش به آرامی گونه اش را لمس می کند. نیک نتوانست آتش درونش را کنترل کند.
  
  
  او با لبخند گفت: «این بهتر است. "ممکن است با دستان بسته کمی ناخوشایند باشد، اما ما می توانیم آن را تحمل کنیم، درست است، عزیزم؟"
  
  
  و با وجود خود و بیزاری از او، از آن خوشش آمد. زن سیری ناپذیر بود، اما مردها را می شناخت. او می دانست که آنها چه چیزی را دوست دارند و آن را فراهم کرد.
  
  
  وقتی با او تمام شد، عقب رفت و اجازه داد که چشمانش کاملاً چشمانش را جذب کند. شکم ریزش به خاطر نفس های سنگینش به جلو و عقب می رفت. موهایش را از چشمانش کنار زد و گفت: «فکر کنم وقتی باید تو را بکشیم گریه می کنم». او سپس .45 را گرفت و لینگ را از خواب بیدار کرد. از تخت پایین غلتید و در حالی که سکندری خورده بود، به دنبال او از کابین بیرون آمد و به عرشه عقب رفت.
  
  
  آنها تمام صبح را آنجا گذراندند و نیک را به دکل بسته رها کردند. از آنچه نیک می توانست از ورودی کابین ببیند، آنها وارد دلتای جنوب گوانگژو شده بودند. این منطقه پر از مزارع برنج و کانال هایی بود که از رودخانه منتهی می شد. شیلا و لینگ یک نمودار داشتند. آنها به طور متناوب آن را مطالعه کردند و سمت راست. آنها بسیاری از آشغال ها و حتی سمپان های بیشتری را پشت سر گذاشتند. خورشید مه آلود بود و سرمای هوا را گرم نمی کرد.
  
  
  فانک از دلتا گذشت و یکی از کانال ها را باز کرد. شیلا از مسیر راضی به نظر می‌رسید و نمودار را به شکل لوله درآورد.
  
  
  نیک را باز کردند و اجازه دادند دکمه های پیراهنش را ببندد و شلوارش را بپوشد. به او یک کاسه برنج و دو عدد موز دادند. لینگ یک تپانچه کالیبر 45 را همیشه همراه خود داشت. وقتی کارش تمام شد، بیرون رفت
  
  
  
  
  
  
  پشت عرشه لینگ دو فوت پشت سرش ماند. نیک روز را در سمت راست گذراند، سیگار می کشید و عمل را تماشا می کرد. گهگاه چشم یک سرباز چینی را به خود جلب می کرد. می دانست که دارند می آیند. بعد از ناهار شیلا در کلبه خوابید. ظاهراً او تمام سکس مورد نیاز خود را در یک روز انجام داده است.
  
  
  بارج از دو روستای پر از کلبه های بامبوی سست عبور کرد. اهالی که از آنجا می گذشتند توجهی نکردند. غروب بود که نیک متوجه شد سربازان بیشتر و بیشتری در ساحل بودند. آنها با علاقه به بارج نگاه کردند، انگار که انتظار این را داشتند.
  
  
  وقتی هوا تاریک شد، نیک متوجه شد که چراغی از جلو روشن شده است. شیلا روی عرشه به آنها پیوست. وقتی نزدیکتر شدند، نیک متوجه نورهایی شد که اسکله را روشن می کردند. سربازها همه جا بودند. این روستای دیگری بود که با روستاهای دیگری که دیده بودند متفاوت بود زیرا این روستا دارای روشنایی برق بود. تا جایی که نیک می دید، کلبه های بامبو با نزدیک شدن به اسکله توسط فانوس ها روشن می شد. دو چراغ برق در دو طرف اسکله وجود داشت و مسیر بین کلبه ها با خطوط چراغ روشن می شد.
  
  
  هنگامی که بارج به اسکله نزدیک شد، دستان حریص کابل رها شده را گرفتند. بادبان افتاد، لنگر انداخته شد. شیلا با مسلسل کوچکش نیک را زیر اسلحه نگه داشت در حالی که به لینگ دستور داد دستان او را پشت سرش ببندد. میله ای نصب کردند که بارج را به اسکله متصل می کرد. سربازان در کلبه ها جمع شده بودند، برخی در اطراف اسکله ایستاده بودند و تماشا می کردند. همه آنها به خوبی مسلح بودند. وقتی نیک از بارج پیاده شد، دو سرباز او را دنبال کردند. شیلا با یکی از سربازها صحبت می کرد. وقتی لینگ جلوتر بود، سربازان پشت سر نیک به آرامی به او فشار دادند و او را مجبور به حرکت کردند. او لینگ را دنبال کرد.
  
  
  با عبور از یک ردیف چراغ، متوجه پنج کلبه شد: سه در سمت چپ و دو در سمت راست. به نظر می‌رسید که ردیف چراغ‌هایی که از مرکز می‌گذرد به نوعی ژنراتور در انتهای کلبه‌ها متصل است. صدای زمزمه اش را شنید. سه کلبه سمت چپش پر از سرباز بود. دو نفر سمت راستش تاریک بودند و خالی به نظر می رسیدند. سه سرباز جلوی در دومی نگهبانی می‌دادند. آیا این جایی است که کتی لو و آن پسر هستند؟ نیک این را به یاد آورد. البته این هم می تواند طعمه باشد. منتظر او بودند. او را از کنار همه کلبه ها رد کردند. نیک تنها زمانی متوجه این موضوع شد که آنها واقعاً به ساختار رسیدند. پشت کلبه ها قرار داشت و ساختمانی کم ارتفاع و مستطیل شکل بتنی بود. دیدن آن در تاریکی دشوار خواهد بود. لینگ او را از هفت پله سیمانی به سمت دری که شبیه دری فولادی بود هدایت کرد. نیک یک ژنراتور را تقریباً مستقیماً پشت سر خود شنید. لینگ یک سری کلید از جیبش بیرون آورد و در را باز کرد. در باز شد و گروه وارد ساختمان شدند. نیک بوی کپک زده و مرطوب گوشت در حال پوسیدگی را استشمام کرد. او را در امتداد راهرویی باریک و بدون نور هدایت کردند. دو طرف درهای فولادی بود. لینگ جلوی یکی از درها ایستاد. او از کلید دیگر حلقه برای باز کردن قفل در استفاده کرد. دست های نیک باز شد و او را به داخل سلول هل دادند. در پشت سرش محکم بسته شد و خودش را در تاریکی مطلق دید.
  
  
  فصل یازدهم
  
  
  نیک در اطراف غرفه خود قدم زد و دیوارها را لمس کرد.
  
  
  بدون ترک، بدون ترک، فقط بتن جامد. و کف همان دیوارها بود. لولاهای در فولاد بیرون و پر از بتن بود. هیچ راه فراری از سلول نیست. سکوت چنان کامل بود که صدای نفس هایش را می شنید. گوشه ای نشست و یکی از سیگارهایش را روشن کرد. از آنجایی که سوخت فندکش تمام شد، یک جعبه کبریت از بارج برداشت. فقط دو نخ سیگار باقی مانده است.
  
  
  او سیگار می کشید و اخگر سیگارش را تماشا می کرد که با هر کشیدنش می درخشد. او فکر کرد: «غروب یکشنبه است، و فقط تا نیمه شب سه‌شنبه باقی مانده بود.» او هنوز کتی لو یا پسر مایک را پیدا نکرده است.
  
  
  سپس صدای آرام شیلا کوان را شنید که انگار از دیوارها می آمد.
  
  
  او گفت: «نیک کارتر». "شما به تنهایی کار نمی کنید. چند نفر دیگر با شما کار می کنند؟ آنها کی اینجا هستند؟"
  
  
  سکوت نیک باقی مانده سیگارش را خاموش کرد. ناگهان سلول با نور روشن شد. نیک پلک زد و چشمانش اشک ریخت. در مرکز سقف یک لامپ روشن قرار داشت که توسط یک کوره سیمی کوچک محافظت می شد. همانطور که چشمان نیک با نور روشن تطبیق پیدا کرد، نور خاموش شد. او تخمین زد که حدود بیست ثانیه است. حالا او دوباره در تاریکی بود. چشمانش را مالید. دوباره صدا از دیوارها می آمد. شبیه سوت قطار بود. کم کم صدایش بیشتر شد، انگار قطاری به دوربین نزدیک می شد. صدا بلندتر و بلندتر می شد تا اینکه به یک جیغ تبدیل شد. درست زمانی که نیک فکر کرد که از بین می رود، صدا قطع شد. او این را در حدود سی ثانیه محاسبه کرد. شیلا دوباره با او صحبت کرد.
  
  
  او گفت: "پروفسور لو می خواهد به ما بپیوندد." هیچ کاری نمی توانید برای جلوگیری از آن انجام دهید. یک کلیک بود. سپس "نیک کارتر. شما به تنهایی کار نمی کنید. چند نفر دیگر با شما کار می کنند؟ آنها کی اینجا هستند؟"
  
  
  ضبط بود نیک منتظر بود تا چراغ روشن شود. اما در عوض او یک سوت قطار دریافت کرد.
  
  
  
  
  
  
  و تقویت این بار صدایش بلندتر بود. و گوشم از صدای جیغ درد گرفت. وقتی دستش را روی آنها گذاشت صدا قطع شد. عرق کرده بود. او می‌دانست که می‌خواهند چه کار کنند. این یک ترفند قدیمی شکنجه چینی بود. آنها از انواع آن علیه سربازان در کره استفاده کردند. این یک فرآیند فروپاشی ذهنی بود. مغز را شبیه فرنی کنید و سپس آن را هر طور که می خواهید مجسمه سازی کنید. او می توانست به آنها بگوید که قبل از برداشت برنج تنها است، اما آنها حرف او را باور نکردند. طنز این بود که عملاً هیچ محافظتی در برابر این نوع شکنجه وجود نداشت. توانایی تحمل درد بی فایده بود. آنها بدن را دور زدند و مستقیماً به مغز شلیک کردند.
  
  
  دوباره چراغ روشن شد. چشمان نیک از نور درخشان آب شد. این بار چراغ فقط ده ثانیه روشن بود. بیرون رفت. پیراهن نیک از عرق خیس شده بود. او باید به نوعی دفاع می کرد. او قبلاً منتظر بود، منتظر بود، منتظر بود. سبک میشه؟
  
  
  سوت؟ یا صدای شیلا؟ هیچ راهی برای قضاوت در مورد آنچه در راه بود یا مدت زمان ادامه آن وجود نداشت. اما او می دانست که باید کاری انجام دهد.
  
  
  سوت دیگر دور نیست. او بلافاصله بلند قد و بلند شد. نیک دست به کار شد مغزش هنوز به موش تبدیل نشده است. یک نوار بزرگ از پیراهنش پاره کرد. چراغ روشن شد و چشمانش را محکم بست. وقتی دوباره کار کرد، قسمت پاره شده پیراهنش را گرفت و دوباره آن را به پنج نوار کوچکتر پاره کرد. او دوباره دو نوار را از وسط پاره کرد و آنها را به شکل توپ های کوچک محکم مچاله کرد. چهار توپ در گوشش فرو کرد، هر کدام دو تا.
  
  
  وقتی سوت به صدا درآمد، او به سختی آن را شنید. از سه نوار باقیمانده، دو تا از آنها را به صورت پدهای شل تا کرد و روی چشمانش گذاشت. نوار سوم را دور سرش بست تا لنت ها سر جایش بماند. او نابینا و کر بود. او به گوشه سیمانی خود خم شد و لبخند زد. راهش را حس کرد و سیگار دیگری روشن کرد. او می‌دانست که می‌توانند تمام لباس‌هایش را در بیاورند، اما در حال حاضر برای زمان معطل شده بود.
  
  
  صدای سوت را زیاد کردند، اما صدا آنقدر خفه شد که اذیتش نکند. اگر صدای شیلا می آمد، نمی شنید. تقریبا سیگارش را تمام کرده بود که دنبالش آمدند.
  
  
  صدای باز شدن در را نشنید، اما بوی هوای تازه را حس کرد. و حضور دیگران را در سلول با او احساس کرد. چشم بند از سرش کنده شد. پلک زد و چشمانش را مالید. چراغ روشن بود. دو سرباز بالای سرش ایستاده بودند و دیگری دم در. هر دو تفنگ به سمت نیک نشانه رفتند. سربازی که بالای نیک ایستاده بود به گوش او و سپس به گوش نیک اشاره کرد. کیل مستر می دانست چه می خواهد. گوش بندش را در آورد. سرباز او را با تفنگ بلند کرد. نیک برخاست و با فشار دادن لوله تفنگش از سلول بیرون رفت.
  
  
  او به محض اینکه از ساختمان خارج شد صدای حرکت ژنراتور را شنید. دو سرباز پشت سرش ایستادند و تفنگ هایشان را به پشتش فشار داده بودند. آن‌ها زیر لامپ‌های خالی بین کلبه‌ها راه می‌رفتند و مستقیماً به انتهای کلبه نزدیک‌ترین به ساختمان بتنی می‌رفتند. وقتی وارد شدند، نیک متوجه شد که به سه قسمت تقسیم شده است. اولی نوعی سرسرا بود. سمت راستش، دری به اتاق دیگری راه داشت. اگرچه نیک نمی توانست آن را ببیند، اما صدای جیغ و جیغ بلند رادیوی موج کوتاه را شنید. درست روبروی او، دری بسته به اتاق دیگری راه داشت. او هیچ راهی برای دانستن آنچه در آنجا وجود دارد نداشت. بالای سرش دو فانوس دودی از تیرهای بامبو آویزان بود. اتاق رادیو از نورهای جدید می درخشید. نیک سپس متوجه شد که بیشتر جریان ژنراتور برای راه‌اندازی رادیو، چراغ‌های بین کلبه‌ها و تمام تجهیزات ساختمان بتنی استفاده می‌شود. خود کلبه ها با فانوس ها روشن می شدند. در حالی که دو سرباز با او در سرسرا منتظر بودند، او به دیوار کلبه تکیه داد. زیر وزنش می‌چرخید. انگشتانش را روی سطح ناهموار کشید. تکه های بامبو از جایی که او مالیده بود جدا شد. نیک لبخند کمی زد. کلبه ها توده های چوبی بودند که منتظر آتش گرفتن بودند.
  
  
  دو سرباز در دو طرف نیک ایستاده بودند. در کنار در منتهی به اتاق سوم، دو سرباز دیگر روی نیمکتی نشسته بودند، تفنگ هایشان بین پاهایشان بود، سرشان را تکان می دادند و سعی می کردند با خواب مبارزه کنند. در انتهای نیمکت چهار جعبه روی هم چیده شده بود. نیک آنها را از انبار آشغال به یاد آورد. روی علامت های چینی نوشته شده بود که نارنجک است. کشوی بالایی باز بود. نیمی از نارنجک ها گم شده بود.
  
  
  صدایی از رادیو آمد. او به زبان چینی صحبت می کرد که نیک نمی فهمید. رادیو به همان گویش پاسخ داد. یک کلمه گفته شد که فهمید. اسم لو بود نیک فکر کرد صدای رادیو باید از خانه‌ای می‌آید که پروفسور لو در آنجا نگهداری می‌شد. ذهنش جذب، هضم و دور ریخته شده بود. و مانند رایانه‌ای که کارتی را بیرون می‌ریزد، نقشه‌ای به سراغش آمد. خشن بود، اما مانند همه برنامه های او انعطاف پذیر است.
  
  
  سپس در اتاق سوم باز شد و لینگ با 45/0 معتمدش ظاهر شد. سرش را به دو سرباز تکان داد و سپس به نیک اشاره کرد که وارد اتاق شود. شیلا منتظرش بود. مثل لینگ
  
  
  
  
  
  
  او به دنبال نیک رفت، در را پشت سرش بست، شیلا به سمت نیک دوید و دستانش را دور گردن او حلقه کرد. با شور و اشتیاق لب هایش را بوسید.
  
  
  او با صدای خشن زمزمه کرد: "اوه عزیزم." "فقط نیاز داشتم برای آخرین بار تو را داشته باشم." او هنوز همان لباس ابریشمی را که روی بارج پوشیده بود، پوشیده بود.
  
  
  اتاق از دو اتاق دیگر کوچکتر بود. در این یکی پنجره بود. شامل یک تخت خواب، یک میز و یک صندلی حصیری به شکل سبدی بود. سه فانوس وجود داشت: دو تا از تیرها آویزان بود و یکی روی میز. هوگو و ویلهلمینا روی زمین کنار صندلی دراز کشیده بودند. آنها دو اسلحه تامی با خود داشتند. میز کنار تخت ایستاده بود، یک صندلی کنار دیوار سمت راست در. نیک هر لحظه آماده بود.
  
  
  لینگ گفت: "من می کشم." روی صندلی نشست، پوزه زشت 0.45 را به سمت نیک نشانه رفت.
  
  
  شیلا داد زد: «بله، یک حیوان خانگی. "در طول زمان." داشت دکمه های پیراهن نیک را باز می کرد. "از اینکه ما هویت واقعی شما را فهمیدیم تعجب کردید؟" او پرسید.
  
  
  نیک پاسخ داد: «نه واقعاً. "اینو از جان گرفتی، نه؟"
  
  
  او خندید. کمی اصرار لازم بود، اما ما راه هایی داریم.
  
  
  "آیا او را کشتی؟"
  
  
  "البته که نه. ما به او نیاز داریم."
  
  
  لینگ تکرار کرد: "من می کشم."
  
  
  شیلا پیراهنش را روی سرش کشید. دست نیک را گرفت و روی سینه برهنه اش گذاشت. او گفت: "ما باید عجله کنیم." لینگ نگران است. شلوار نیک را در آورد. سپس به سمت تختخواب رفت و او را با خود کشید.
  
  
  آتشی آشنا از قبل درون نیک شعله ور بود. از زمانی شروع شد که دستش گوشت گرم سینه اش را لمس کرد. نان را در پشت سرش رها کرد و اجازه داد موهای بلند سیاهش روی شانه هایش بریزند. سپس او را به آرامی روی تخت هل داد.
  
  
  در حالی که صورتش نزدیک صورتش بود فریاد زد: "اوه عزیزم." "من واقعاً مرگ شما را دوست ندارم."
  
  
  بدن نیک به بدن او فشار آورد. پاهایش دورش حلقه شد. او احساس کرد که شور او در حین کار با او افزایش می یابد. برای او چندان جالب نبود. او را کمی غمگین کرد که از این عملی که بسیار دوست داشت علیه خود استفاده کرد. دست راستش دور گردنش حلقه شده بود. دستش را زیر بازویش گذاشت و نواری را که پیر را در جای خود نگه داشت، کشید. او می‌دانست که به محض رها شدن گاز کشنده، باید نفس خود را حبس کند تا بتواند از اتاق خارج شود. این به او فقط چهار دقیقه زمان داد. او پی یر را در دست داشت. چشمان شیلا بسته بود. اما تکان هایی که او انجام داد و گاز کشنده را آزاد کرد، چشمان او را باز کرد. اخم کرد و یک توپ کوچک دید. نیک با دست چپش بمب گاز را زیر تختخواب به سمت لینگ غلت داد.
  
  
  "چه کار کردین؟" شیلا فریاد زد. سپس چشمانش کاملا باز شد. "لینگ!" او داد زد. "او را بکش، لینگ!"
  
  
  لینگ روی پاهایش پرید.
  
  
  نیک به پهلوی او غلتید و شیلا را با خود کشید و از بدنش به عنوان سپر استفاده کرد. اگر لینگ از پشت به شیلا شلیک می کرد، حتما نیک را می گرفت. اما او .45 را از این طرف به سمت دیگر حرکت داد و سعی کرد هدف بگیرد. و این تاخیر او را کشت. نیک نفسش را حبس کرد. او می دانست که تنها چند ثانیه طول می کشد تا گاز بی بو اتاق را پر کند. دست لینگ گلویش را لمس کرد. 0.45 روی زمین تکان داد. زانوهای لینگ خم شد و افتاد. سپس ابتدا با صورت افتاد.
  
  
  شیلا با نیک مبارزه کرد، اما او او را نزدیک نگه داشت. چشمانش از ترس گشاد شد. اشک سرازیر شد و سرش را طوری تکان داد که انگار نمی توانست باور کند این اتفاق افتاده است. نیک لب هایش را روی لب های او فشار داد. نفسش به داخل شلوارش رفت و ناگهان قطع شد. لنگ در آغوش او رفت.
  
  
  نیک باید سریع حرکت کند. سرم از کمبود اکسیژن از قبل می درخشید. از تخت پایین آمد، سریع هوگو، ویلهلمینا، یکی از مسلسل های تامی و شلوارش را جمع کرد و سپس از پنجره باز بیرون رفت. ده قدم از کلبه دور شد، ریه‌هایش درد می‌کرد، سرش تار بود. سپس به زانو افتاد و در هوای مورد نظر نفس کشید. مدتی روی زانوهایش ماند و نفس عمیقی می کشید. وقتی سرش صاف شد، پاهایش را داخل شلوارش کرد، ویلهلمینا و هوگو را داخل کمربندش کرد، تفنگ تامی را برداشت و به سمت کابین خم شد.
  
  
  درست قبل از رسیدن به پنجره باز، ریه هایش را پر از هوا کرد. هنوز سربازها وارد اتاق نشده بودند. نیک که درست بیرون پنجره ایستاده بود، ویلهلمینا را از کمربندش بیرون کشید، با احتیاط یکی از فانوس های آویزان شده از تیرها را نشانه گرفت و شلیک کرد. فانوس پاشید و نفت سفید شعله ور روی دیوار ریخت. نیک به دیگری شلیک کرد و سپس به یکی روی میز شلیک کرد. شعله های آتش زمین را لیسید و از دو دیوار بالا رفت. در باز شد نیک خم شد و در حالی که خمیده بود دور کلبه قدم زد. جلوی کلبه ها نور خیلی زیاد بود. اسلحه تامی را زمین گذاشت و پیراهنش را در آورد. سه دکمه را بست و بعد آستین ها را دور کمرش بست. با شکل دادن به آن و کار با آن، او در نهایت یک کیسه کوچک زیبا در کنار خود داشت.
  
  
  اسلحه تامی را گرفت و به سمت در جلو رفت. پشت کلبه آتش گرفته بود. نیک می‌دانست که تنها چند ثانیه مانده تا سربازان دیگر به سمت آتش دویدن. به سمت در رفت و ایستاد. او در ردیفی از لامپ های برهنه، گروه هایی از سربازان را دید که به سمت کلبه ای در حال سوختن می رفتند.
  
  
  
  
  
  
  اول آهسته، سپس سریعتر، تفنگ هایشان آماده است. ثانیه ها گذشت. نیک از پای راستش برای باز کردن در استفاده کرد. او یک انفجار از مسلسل خود برای تامی فرستاد، ابتدا از سمت راست، سپس از سمت چپ. دو سرباز در حالی که چشمانشان از خواب سنگین شده بود، کنار نیمکت ایستاده بودند. آن‌ها دندان‌هایشان را برهنه کردند که با جریان گلوله اصابت کردند و سرشان دو بار به دیوار پشت سرشان برخورد کرد. به نظر می‌رسید که بدن‌هایشان تکان می‌خورد، سپس سرشان به هم کوبید، تفنگ‌هایشان به زمین خورد و مانند دو بلوک که در دستانشان به هم متصل شده بودند، روی تفنگ‌هایشان افتادند.
  
  
  در اتاق سوم باز بود. شعله های آتش از قبل روی همه دیوارها بود، تیرها از قبل سیاه شده بودند. اتاق در حالی که می سوخت، ترقه می خورد. دو سرباز دیگر همراه شیلا و لینگ بودند که با گاز سمی کشته شدند. نیک دید که پوست شیلا از گرما تاب خورده است. موهایش از قبل سوخته بود. و ثانیه ها تبدیل به یک دقیقه شد و ادامه پیدا کرد. نیک به سمت جعبه های نارنجک رفت. او شروع به پر کردن یک کیسه موقت با نارنجک کرد. سپس او چیزی را به یاد آورد - تقریباً خیلی دیر. وقتی گلوله یقه اش را له کرد چرخید. اپراتور رادیو می خواست دوباره شلیک کند که نیک با شلیک تفنگ تامی او را از فاق به سرش برید. بازوهای مرد مستقیماً به سمت بیرون دراز شدند و به دو طرف دروازه برخورد کردند. وقتی او تلوتلو خورد و افتاد، راست ایستادند.
  
  
  نیک زیر لب فحش داد. اول باید از رادیو مراقبت می کرد. از آنجایی که این مرد هنوز در رادیو بود، به احتمال زیاد قبلاً با قایق گشتی و همچنین خانه ای که استاد در آن قرار داشت تماس گرفته بود. دو دقیقه گذشت. نیک ده نارنجک داشت. این باید کافی باشد. در هر ثانیه موج اول سربازان از در خواهد گذشت. حالا احتمال کمی وجود داشت که گاز سمی تأثیر بگذارد، اما او قصد نداشت نفس عمیق بکشد. درب ورودی پشت در بود. شاید اتاق رادیو از در دوید.
  
  
  شانس با او بود. یک پنجره در اتاق رادیو بود. پاهای سنگینی جلوی کلبه لگدمال شد و با نزدیک شدن سربازان به درب ورودی، صدای بلندتر شد. نیک از پنجره بیرون رفت. درست زیر سرش خم شد و یکی از نارنجک ها را از کیسه اش بیرون کشید. سربازان دور سرسرا می چرخیدند؛ کسی دستور نمی داد. نیک یک سنجاق را بیرون آورد و به آرامی شروع به شمردن کرد. وقتی به هشت رسید، نارنجکی را از پنجره باز پرتاب کرد و از کلبه دور شد. ده قدم بیشتر نرفته بود که شدت انفجار او را به زانو درآورد. برگشت و دید که سقف کلبه کمی بلند شده و بعد به نظر می رسد که طرف نسوخته آن برآمده است.
  
  
  وقتی صدای انفجار به او رسید، دیوارهای کلبه از وسط دو نیم شد. نور نارنجی و شعله های آتش از پنجره های باز و شکاف ها نفوذ می کند. سقف فرو رفت و کمی خم شد. نیک بلند شد و به دویدن ادامه داد. حالا صدای تیراندازی شنید. گلوله ها خاک هنوز خیس اطرافش را خوردند. با تمام سرعت به سمت ساختمان سیمانی دوید و دوباره دور آن چرخید. سپس ایستاد. حق با او بود. ژنراتور در کلبه کوچک بامبو جعبه مانند جان گرفت. سربازی که دم در ایستاده بود از قبل دستش را به سمت تفنگش دراز کرده بود. نیک با تفنگ تامی به او شلیک کرد. سپس نارنجک دوم را از کیف بیرون آورد. بدون معطلی سنجاق را بیرون آورد و شروع به شمردن کرد. او یک نارنجک را به در باز منتهی به ژنراتور پرتاب کرد. انفجار بلافاصله همه جا را تاریک کرد. برای هر چه بود نارنجک دیگری بیرون آورد و به داخل پرتاب کرد.
  
  
  او بدون اینکه منتظر انفجار باشد، به زیر درختانی که درست در پشت کلبه ها رشد کرده بودند، پرواز کرد. از اولین کلبه سوزان گذشت و به سمت دومی رفت. او به شدت نفس می‌کشید و روی لبه‌ی بوته‌ای خمیده بود. یک فضای باز کوچک به سمت پنجره باز در پشت کلبه دوم وجود داشت. او هنوز صدای تیراندازی را می شنید. همدیگر را کشتند؟ صدای جیغ می آمد. کسی سعی می کرد دستور بدهد نیک می‌دانست که وقتی کسی فرماندهی را به دست بگیرد، بی نظمی دیگر مزیت او نخواهد بود. او به اندازه کافی سریع حرکت نمی کرد! نارنجک چهارم دستش بود، سنجاقش بیرون کشیده شده بود. دوید، خم شد و با رد شدن از کنار پنجره ای باز، نارنجکی پرتاب کرد. به سمت کلبه سوم که کنار کانال ایستاده بود به دویدن ادامه داد. اکنون تنها نور از فانوس های سوسوزن از پنجره ها و درهای سه کلبه دیگر می آمد.
  
  
  او قبلاً نارنجک پنجم را در دست داشت. یک سرباز جلوی او ظاهر شد. نیک، بدون توقف، گلوله هایی را از تپانچه تامی به صورت دایره ای پاشید. سرباز تمام راه را تا زمین به عقب و جلو تکان داد. نیک بین کلبه دوم و سوم در حال انفجار راه رفت. انگار همه جا آتش گرفته بود. صدای مردان فریاد می زد، به هم فحش می دادند، برخی سعی می کردند دستور بدهند. صدای شلیک گلوله در شب پیچید، که با صدای ترقه سوزان بامبو آمیخته شد. سنجاق بیرون کشیده شد. نیک از پنجره کناری باز کلبه سوم عبور کرد و نارنجکی را به داخل پرتاب کرد. ضربه ای به سر یکی از سربازان زد. سرباز خم شد تا آن را بردارد. این آخرین حرکت در زندگی او بود. نیک قبلاً زیر گلدسته یک لامپ تاریک شده بود
  
  
  
  
  
  
  وقتی کلبه آتش گرفت، به سمت دو کلبه باقی مانده حرکت می کنیم. سقف از جلو لیز خورد.
  
  
  حالا نیک داشت به سربازها برخورد می کرد. به نظر می رسید همه جا هستند، بی هدف می دویدند، نمی دانستند چه کنند، در سایه ها تیراندازی می کردند. با دو کلبه آن طرف نمی شد مثل سه تای آخر رفتار کرد. شاید یکی از آنها کیتی لو و مایک بود. هیچ فانوس در این کلبه ها روشن نبود. نیک به نفر اول رسید و قبل از ورود به دومی نگاه کرد. آن سه سرباز هنوز دم در ایستاده بودند. آنها گیج نشدند. گلوله وحشی زمین را جلوی پای او بلند کرد. نیک وارد کلبه شد. شعله های آتش سه کلبه دیگر به اندازه کافی نور را برای او فراهم می کرد تا محتویات آنها را ببیند. این یکی برای نگهداری اسلحه و مهمات استفاده می شد. چندین پرونده قبلاً باز شده است. نیک به آنها نگاه کرد تا اینکه یک کلیپ جدید برای تفنگ تامی خود پیدا کرد.
  
  
  پنج نارنجک در کیف موقتش مانده بود. برای این کلبه او فقط به یکی نیاز دارد. یک چیز مطمئن بود: وقتی این یکی از زمین بلند شد، او باید خیلی دور بود. تصمیم گرفت آن را برای بعد حفظ کند. به خیابان برگشت. سربازها شروع به جمع شدن کردند. کسی کنترل را به دست گرفته است. یک پمپ در کانال نصب شده بود و شیلنگ ها آب را به دو کلبه آخری که برخورد کرده بود می پاشید. اولی تقریباً به زمین سوخت. نیک می دانست که باید از این سه سرباز عبور کند. و هیچ زمانی مانند زمان حال برای شروع وجود نداشت.
  
  
  نزدیک زمین ماند و به سرعت حرکت کرد. او مسلسل تامی را به دست چپ خود منتقل کرد و ویلهلمینا را از کمربندش بیرون کشید. در گوشه کلبه سوم ایستاد. سه سرباز با تفنگ آماده ایستاده بودند و پاهایشان کمی از هم باز بود. لوگر در حالی که نیک شلیک می کرد در دستانش پرید. سرباز اول برگشت، تفنگش را انداخت، شکمش را گرفت و افتاد. از آن طرف کلبه ها هنوز صدای شلیک گلوله می آمد. اما سردرگمی سربازان را ترک کرد. آنها شروع به گوش دادن کردند. و نیک به نظر می رسید تنها کسی بود که از تفنگ تامی استفاده می کرد. این دقیقاً همان چیزی است که آنها منتظر آن بودند. دو سرباز دیگر به سمت او برگشتند. نیک به سرعت دوبار شلیک کرد. سربازها تکان خوردند، به یکدیگر دویدند و افتادند. نیک صدای خش خش آب را شنید که شعله های آتش را خاموش کرد. زمان کمی بود. گوشه را به سمت جلوی کابین چرخاند و در را باز کرد و تفنگ تامی آماده بود. وقتی داخل شد، دندان هایش را به هم فشرد و فحش داد. طعمه بود - کلبه خالی بود.
  
  
  او دیگر صدای شلیک تفنگ را نمی شنید. سربازها شروع به جمع شدن دور هم کردند. افکار نیک در حال حرکت بودند. کجا می توانند باشند؟ آنها را به جایی بردند؟ آیا همه چیز بیهوده بود؟ بعد می دانست. این یک شانس بود، اما یک فرصت خوب. از کلبه خارج شد و مستقیم به سمت اولین نفری که زد رفت. شعله ها خاموش شد و اینجا و آنجا شروع به سوسو زدن کردند. تنها چیزی که از کلبه باقی مانده بود یک اسکلت زغال شده بود. چون آتش بسیار پیشرفته بود، سربازان حتی سعی نکردند آن را خاموش کنند. نیک مستقیماً به جایی رفت که فکر می کرد لینگ افتاده است. در مقبره پنج جسد زغال شده وجود داشت که شبیه مومیایی بودند. هنوز دود از زمین بلند می‌شد که به پنهان کردن نیک از دید سربازان کمک کرد.
  
  
  جستجوی او کوتاه مدت بود. البته تمام لباس ها روی بدن لینگ سوخته بود. یک تفنگ ساچمه ای کالیبر 45 در کنار بدن لینگ قرار داشت. نیک با انگشت پا به بدنش تکان داد. زیر پایش خرد شد. اما با جابجایی آن، چیزی را که به دنبالش بود پیدا کرد - یک جاکلیدی خاکستری رنگ. وقتی آن را برداشت، هنوز گرم بود. برخی از کلیدها ذوب شدند. سربازان بیشتری در اسکله جمع شدند. یکی از آنها دستور داد و دیگران را به گروه فراخواند. نیک به آرامی از کلبه دور شد. او در امتداد صفی از فانوس های سوخته دوید تا اینکه خاموش شدند. سپس به سمت راست چرخید و وقتی به یک ساختمان بتنی کم ارتفاع رسید سرعتش را کاهش داد.
  
  
  از پله های سیمانی پایین رفت. کلید چهارم قفل در فولاد را باز کرد. با صدای جیغ باز شد. درست قبل از اینکه نیک وارد شود، نگاهی به اسکله انداخت. سربازها باد کردند. آنها شروع به جستجو برای او کردند. نیک وارد راهروی تاریک شد. در اولین در، کلیدها را زیر و رو کرد تا اینکه کلیدی را پیدا کرد که در را باز می کرد. او را هل داد، تفنگ تامی آماده بود. بوی بد گوشت مرده را حس می کرد. بدنی در گوشه ای افتاده بود، پوست محکم به اسکلت چسبیده بود. حتما خیلی وقت پیش بوده سه سلول بعدی خالی بود. از مقابل دری که در آن بود گذشت، سپس متوجه شد که یکی از درهای راهرو باز است. به سمتش رفت و ایستاد. اسلحه تامی را چک کرد تا مطمئن شود که آماده است، سپس داخل شد. سرباز درست کنار در دراز کشیده بود و گلویش بریده بود. چشمان نیک بقیه سلول را اسکن کرد. در ابتدا تقریباً دلتنگ آنها شد. سپس آن دو صورت برای او روشن شد.
  
  
  گوشه ای جمع شدند. نیک دو قدم به سمت آنها رفت و ایستاد. زن خنجر را به گلوی پسر گرفت و نوک آن پوست او را سوراخ کرد. چشمان پسر ترس و وحشت زن را منعکس می کرد. او لباس خوابی پوشیده بود که بی شباهت به لباسی که شیلا پوشیده بود. اما از جلو و سینه پاره شده بود. نیک به سرباز مرده نگاه کرد. احتمالا سعی کرده
  
  
  
  
  
  به او تجاوز کرد و حالا فکر می‌کرد که نیک هم آنجاست تا همین کار را بکند. سپس نیک متوجه شد که در تاریکی سلول شبیه یک سرباز چینی به نظر می رسد. او بدون پیراهن بود، شانه‌اش کمی خونریزی می‌کرد، یک تفنگ تامی در دست داشت، یک لوگر و یک رکاب در کمر شلوارش داشت و یک کیسه نارنجک دستی از پهلویش آویزان بود. نه، به نظر نمی رسید که ارتش ایالات متحده برای نجات او آمده باشد. باید خیلی مراقب بود. اگر او حرکت اشتباهی انجام می داد، حرف اشتباهی می زد، می دانست که خنجر را از گلوی پسر می برد و سپس آن را در قلب خودش فرو می برد. او حدود چهار قدم با آنها فاصله داشت. او با احتیاط زانو زد و تفنگ تامی را روی زمین گذاشت. زن سرش را تکان داد و نوک خنجر را محکم تر به گلوی پسر فشار داد.
  
  
  نیک به آرامی گفت: کتی. "کتی، بگذار کمکت کنم."
  
  
  او حرکت نکرد. چشمانش همچنان پر از ترس به او نگاه می کرد.
  
  
  نیک کلماتش را با دقت انتخاب کرد. او دوباره حتی آرام تر گفت: «کتی». "جان منتظر است. می‌خواهی بروی؟"
  
  
  "کی... تو کی هستی؟" او پرسید. ردی از ترس از چشمانش رها شد. آنقدر با نوک خنجر فشار نمی آورد.
  
  
  نیک گفت: من اینجا هستم تا به شما کمک کنم. "جان مرا فرستاد تا تو و مایک را پیش او ببرم. او منتظر توست."
  
  
  "جایی که؟"
  
  
  "در هنگ کنگ. حالا با دقت گوش کن. سربازها به اینجا می آیند. اگر ما را پیدا کنند، هر سه آنها را خواهند کشت. ما باید سریع عمل کنیم. اجازه می دهید به شما کمک کنم؟"
  
  
  ترس بیشتر از چشمانش رها شد. خنجر را از گلوی پسر بیرون کشید. او گفت: "من... نمی دانم."
  
  
  نیک گفت: "من از اینکه اینطوری بهت فشار بیارم متنفرم، اما اگر خیلی بیشتر بمونی، این تصمیم تو نیست."
  
  
  "از کجا بدانم که می توانم به شما اعتماد کنم؟"
  
  
  "تو فقط حرف من را داری. حالا لطفا." دستش را به طرف او دراز کرد.
  
  
  کتی برای چند ثانیه گرانبهای دیگر تردید کرد. بعد انگار تصمیمش را گرفته بود. خنجر را به او داد.
  
  
  نیک گفت: «خوب.» او به طرف پسر برگشت. «مایک، می‌توانی شنا کنی؟»
  
  
  پسر جواب داد: بله قربان.
  
  
  "عالی؛ این کاری است که از شما می خواهم انجام دهید. دنبال من از ساختمان بیایید. وقتی بیرون آمدیم، هر دو مستقیماً به عقب بروید. وقتی به پشت رسیدید، به داخل برس بروید. آیا می دانید کانال کجاست. از اینجا؟"
  
  
  کتی سر تکان داد.
  
  
  "سپس در بوته ها بمان. خودت را نشان نده. با زاویه به سمت کانال حرکت کن تا از اینجا به پایین دست برسید. مخفی شوید و منتظر بمانید تا زباله را ببینید که از کانال پایین می آید. سپس بعد از سطل زباله شنا کنید. وجود خواهد داشت. یک خط کناری که بتوانی آن را بگیری.
  
  
  "بله قربان."
  
  
  - حالا تو خوب مراقب مادرت باش. مطمئن شوید که او این کار را انجام می دهد.
  
  
  مایک پاسخ داد: "بله قربان، من خواهم کرد." لبخند خفیفی گوشه لبش ظاهر شد.
  
  
  نیک گفت: "پسره خوب. باشه، بریم."
  
  
  او آنها را در امتداد راهروی تاریک از سلول بیرون آورد. وقتی به در منتهی به خروجی رسید، دستش را دراز کرد تا بایستند. به تنهایی به خیابان رفت. سربازان در یک خط پلکانی بین کلبه ها قرار گرفتند. آنها به سمت یک ساختمان سیمانی می رفتند و حالا کمتر از بیست گز فاصله داشتند. نیک به کیتی و مایک اشاره کرد.
  
  
  او با آنها زمزمه کرد: "شما باید عجله کنید." "به یاد داشته باشید، تا زمانی که به کانال برسید، در اعماق جنگل بمانید. صدای چند انفجار را خواهید شنید، اما جلوی هیچ چیز متوقف نشوید."
  
  
  کتی سرش را تکان داد، سپس مایک را در امتداد دیوار و به عقب دنبال کرد.
  
  
  نیک سی ثانیه به آنها فرصت داد. او نزدیک شدن سربازان را شنید. آتش در دو کلبه آخر در حال شعله ور شدن بود و ماه به دلیل ابرها وجود نداشت. تاریکی در کنارش بود. او نارنجک دیگری را از کیسه بیرون آورد و با فاصله کوتاهی از روی پاکت بلند شد. در نیمه راه، سنجاق را بیرون آورد و نارنجک را روی سرش به طرف سربازها پرتاب کرد.
  
  
  او قبلاً یک نارنجک دیگر بیرون آورده بود که نارنجک اول منفجر شد. نیک با یک فلش متوجه شد که سربازان از آنچه او فکر می کرد به هم نزدیکتر هستند. انفجار سه نفر از آنها را نابود کرد و شکافی در مرکز خط ایجاد شد. نیک به اسکلت کلبه اول رسید. سنجاق نارنجک دوم را کشید و همان جایی که نارنجک اول را انداخته بود پرتاب کرد. سربازها فریاد زدند و دوباره به سمت سایه ها شلیک کردند. نارنجک دوم نزدیک انتهای خط منفجر شد و دو نارنجک دیگر را نابود کرد. سربازان باقیمانده برای پوشش دویدند.
  
  
  نیک در طرف مقابل کلبه سوخته قدم زد، سپس در سراسر محوطه به سمت کلبه مهمات رفت. یک نارنجک دیگر در دست داشت. قرار است بزرگ شود. در در کلبه، نیک یک سنجاق بیرون کشید و یک نارنجک به داخل کلبه انداخت. سپس حرکت به سمت چپ خود را احساس کرد. سرباز گوشه کلبه راه افتاد و بدون هدف شلیک کرد. گلوله لاله گوش راست نیک را جدا کرد. سرباز فحش داد و قنداق را به سمت سر نیک چرخاند. نیک به پهلو تکان خورد و با پای چپش لگدی به شکم سرباز زد. او ضربه را با یک مشت نیمه بسته که به استخوان ترقوه سرباز فشار داده بود، تمام کرد. زیر ضربه ترک خورد.
  
  
  ثانیه ها گذشت. نیک در حرکت مشکل داشت. او دوباره دوید در سراسر پاکسازی. سربازی راهش را بست
  
  
  
  
  
  
  تفنگ مستقیماً به سمت او نشانه رفته بود. نیک به زمین خورد و غلت زد. وقتی احساس کرد بدنش به مچ پاهای سرباز برخورد کرده، به سمت کشاله ران او تاب خورد. سه چیز تقریباً همزمان اتفاق افتاد. سرباز غرغر کرد و روی نیک افتاد، تفنگ به هوا شلیک کرد و نارنجک داخل سنگر منفجر شد. اولین انفجار مجموعه ای از انفجارهای بزرگتر را به راه انداخت. دو طرف کلبه منفجر شد. شعله‌های آتش مانند یک توپ ساحلی پرتقالی بزرگ غلتیدند و کل منطقه را روشن کردند. تکه های فلز و چوب که گویی از صد تفنگ پراکنده شده اند. و انفجارها یکی پس از دیگری ادامه یافت. سربازان با اصابت آوار از درد فریاد زدند. آسمان نارنجی روشن بود و جرقه هایی از همه جا می بارید و آتش ها را شعله ور می کرد.
  
  
  سرباز به شدت روی نیک دراز کشیده بود. او بیشتر انفجار را جذب کرد و تکه هایی از بامبو و فلز در گردن و پشت او جاسازی شد. اکنون انفجارها به همان اندازه اتفاق نمی افتاد و نیک صدای ناله سربازان مجروح را می شنید. او سرباز را از او هل داد و مسلسل تامی را برداشت. وقتی به سمت اسکله حرکت می کرد، به نظر می رسید کسی نبود که جلوی او را بگیرد. پس از رسیدن به بارج، متوجه یک جعبه نارنجک در کنار تخته شد. او را بلند کرد و سوار کرد. سپس تخته را رها کرد و تمام طناب ها را رها کرد.
  
  
  وقتی سوار شد، بادبان را بالا برد. آشغال ها جیغ زد و به آرامی از اسکله دور شد. پشت سر او، روستای کوچک توسط آتش های کوچک احاطه شده بود. هرازگاهی گلوله های سوزان شلیک می شد. جزایر کلبه ها تقریباً در نور نارنجی شعله های آتش بال می زدند و روستا شبح مانند به نظر می رسید. نیک برای سربازان متاسف شد. آنها کارهای خود را داشتند، اما او نیز کارهای خود را داشت.
  
  
  اکنون در تیلر، نیک زباله ها را در مرکز کانال نگه داشت. او معتقد بود که کمی بیش از صد مایل از هنگ کنگ فاصله دارد. پایین رفتن از رودخانه سریعتر از قبل بود، اما او می دانست که مشکلات هنوز تمام نشده اند. پنجه را شلاق زد و طناب را به آب انداخت. بارج دور از دید دهکده بود، و او فقط گهگاه صدای ترقه را می شنید که مهمات بیشتری منفجر می شد. زمین سمت راست سطل زباله پست و مسطح بود که بیشتر مزارع برنج بود.
  
  
  نیک تاریکی ساحل سمت چپ را اسکن کرد و به دنبال کیتی و مایک گشت. سپس متوجه آنها شد، کمی جلوتر از او، که پشت زباله ها شنا می کردند. مایک ابتدا به خط رسید و وقتی به اندازه کافی بلند شد، نیک به او کمک کرد سوار شود. کتی درست پشت سرش راه افتاد. با بالا رفتن از نرده، او زمین خورد و نیک را برای حمایت گرفت. دستش کمرش را گرفت و روی او افتاد. خودش را به او فشار داد و صورتش را در سینه اش فرو برد. بدنش از رطوبت لغزنده بود. او رایحه ای زنانه می داد که نه لوازم آرایشی و نه عطر در آن دخالت نمی کرد. جوری به او چسبیده بود که انگار ناامید شده بود. نیک دستی به پشتش زد. در مقایسه با او، بدن او لاغر و شکننده بود. او متوجه شد که او باید از جهنم گذشته باشد.
  
  
  نه گریه می کرد و نه گریه می کرد، فقط او را نگه داشت. مایک با ناراحتی کنار آنها ایستاد. بعد از حدود دو دقیقه، او به آرامی دست هایش را از دور او برداشت. او به صورت او نگاه کرد و نیک دید که او واقعاً زن زیبایی است.
  
  
  او گفت: «متشکرم. صدای او ملایم و برای یک زن تقریباً پایین بود.
  
  
  نیک گفت: «هنوز از من تشکر نکن. ما هنوز راه زیادی در پیش داریم. ممکن است لباس و برنج در کابین باشد.
  
  
  کتی سری تکان داد و در حالی که بازویش را دور شانه های مایک قرار داد، وارد کابین شد.
  
  
  نیک با بازگشت به چرخ، به آنچه در پیش است فکر کرد. ابتدا دلتا وجود داشت. شیلا کوان برای عبور از آن در نور روز به نقشه نیاز داشت. برنامه ای نداشت و مجبور بود این کار را شبانه انجام دهد. بعد یک قایق گشتی بود و بالاخره خود مرز. سلاح های او یک تفنگ تامی، یک لوگر، یک رکاب زنی و یک جعبه نارنجک بود. ارتش او متشکل از یک زن زیبا و یک پسر دوازده ساله بود. و حالا کمتر از یک روز فرصت داشت.
  
  
  کانال شروع به گسترش کرد. نیک می دانست که آنها به زودی در دلتا خواهند بود. در جلو و سمت راست نقاط ریز نوری را دید. او دستورات شیلا را در آن روز به دقت دنبال کرد. ذهن او هر چرخش، هر تغییر مسیر را ثبت می کرد. اما در شب حرکات او کلی خواهد بود، نه دقیق. او فقط یک چیز در جریان بود - جریان رودخانه. اگر بتواند آن را در جایی در آن دلتا پیدا کند که همه کانال‌ها به هم نزدیک شوند، او را به مسیر درست هدایت می‌کند. سپس کرانه های چپ و راست از بین رفت و اطراف آن را آب احاطه کرد. وارد دلتا شد. نیک به تیلر ضربه زد و در سراسر کابین به سمت کمان حرکت کرد. او آب تاریک زیر خود را مطالعه کرد. سمپان ها و آشغال ها در سراسر دلتا لنگر انداخته بودند. برخی چراغ داشتند، اما بیشتر تاریک بودند. بارج در سراسر دلتا به صدا در آمد.
  
  
  نیک به عرشه اصلی پرید و قلاب تیلر را باز کرد. کتی با یک کاسه برنج بخارپز از کابین بیرون آمد. او یک لباس قرمز روشن پوشیده بود که شکل او را محکم در آغوش گرفته بود. موهایش تازه شانه شده بود.
  
  
  "احساس بهتری؟" - نیک پرسید. شروع به خوردن برنج کرد.
  
  
  "خیلی. مایک بلافاصله خوابش برد. او حتی نتوانست برنجش را تمام کند."
  
  
  نیک نتوانست زیبایی او را فراموش کند. عکسی که جان لو به او نشان داد عدالت خود را انجام نداد.
  
  
  کتی نگاه کرد
  
  
  
  
  
  
  دکل برهنه "اتفاقی افتاد؟"
  
  
  "من منتظر جریان هستم." کاسه خالی را به او داد. "تو از همه اینها چه می دانی؟"
  
  
  یخ زد و برای لحظه ای ترسی که در سلول داشت در چشمانش نمایان شد. او به آرامی گفت: "هیچی." "آنها به خانه من آمدند. سپس مایک را گرفتند. آنها مرا نگه داشتند تا اینکه یکی از آنها به من آمپول زد. چیز بعدی که یادم می آید این بود که در این سلول از خواب بیدار شدم. آنجا بود که وحشت واقعی شروع شد. سربازان ... - سرش را آویزان کرد، نمی توانست حرف بزند.
  
  
  نیک گفت: «در مورد آن صحبت نکن.
  
  
  سرش را بالا گرفت. "به من گفته شد که جان به زودی با من خواهد بود. او خوب است؟
  
  
  "تا آنجایی که من میدانم." نیک سپس همه چیز را به او گفت و فقط جلسات خود را با آنها کنار گذاشت. او در مورد این مجموعه، از گفتگوی خود با جان به او گفت و در پایان گفت: "پس فقط تا نیمه شب فرصت داریم تا شما و مایک را به هنگ کنگ برگردیم. و چند ساعت دیگر روشن می شود. "
  
  
  کیتی مدت زیادی سکوت کرد. سپس او گفت: "می ترسم برای شما دردسرهای زیادی ایجاد کرده باشم. و حتی نام شما را هم نمی دانم.
  
  
  "ارزش زحمت یافتن تو را داشت. نام من نیک کارتر است. من یک مامور دولتی هستم."
  
  
  بارج سریعتر حرکت می کرد. جریان او را بلند کرد و به کمک نسیم ملایمی به جلو برد. نیک به تیلر تکیه داد. کتی به ریل سمت راست تکیه داد، غرق در افکارش بود. نیک فکر کرد: «او تا اینجا خوب ایستاده است.» اما سخت‌ترین بخش هنوز در راه بود.
  
  
  دلتا خیلی عقب بود. نیک می‌توانست چراغ‌های Whampoa را در جلو ببیند. کشتی های بزرگی در دو طرف رودخانه لنگر انداخته بودند و کانالی باریک بین آنها باقی می ماند. قسمت اعظم شهر در انتظار سپیده دم که چندان دور نبود تاریک شده بود. کتی به کابین رفت تا کمی بخوابد. نیک در کنار تیلر ماند و همه چیز را با چشمانش تماشا کرد.
  
  
  بارج حرکت کرد و به جریان و باد اجازه داد تا او را به سمت هنگ کنگ ببرد. نیک به تیلر چرت می‌زد، در اعماق وجودش از اضطراب عذاب می‌داد. همه چیز خیلی راحت پیش می رفت، خیلی راحت. البته همه سربازان روستا کشته نشدند. برخی از آنها باید برای به صدا درآوردن زنگ خطر از آتش سوزی فرار کرده باشند. و اپراتور رادیو باید قبل از شلیک به نیک با کسی تماس گرفته باشد. این قایق گشتی کجا بود؟
  
  
  نیک با شروعی از خواب بیدار شد و کتی را دید که مقابلش ایستاده است. یک فنجان قهوه داغ در دست داشت. شب تاریک به حدی محو شده بود که می توانست جنگل انبوه بارانی را در دو ساحل رودخانه ببیند. خورشید به زودی طلوع خواهد کرد.
  
  
  کتی گفت: این را بگیر. "به نظر می رسد که شما به آن نیاز دارید."
  
  
  نیک قهوه را گرفت. بدنش کوچک شد. درد مبهم در گردن و گوش. او نتراشیده و کثیف بود و حدود شصت مایل مانده بود.
  
  
  "مایک کجاست؟" قهوه اش را نوشید و گرما را تا آخر حس کرد.
  
  
  "او روی کمان است و تماشا می کند."
  
  
  ناگهان صدای جیغ مایک را شنید.
  
  
  "نیک! نیک! یک قایق در راه است!"
  
  
  نیک به کتی گفت: «تیلر را بگیر». مایک روی یک زانو بود و به سمت راست کمان اشاره کرد.
  
  
  او گفت: «اینجا، ببین، من دارم از رودخانه بالا می روم.»
  
  
  قایق گشتی با سرعت بالا در آب حرکت می کرد. نیک به سختی توانست دو سرباز را که پشت اسلحه روی عرشه جلو ایستاده بودند تشخیص دهد. زمان زیادی نبود با قضاوت در مورد نحوه نزدیک شدن قایق، آنها می دانستند که او کتی و مایک را دارد. اپراتور رادیو با آنها تماس گرفت.
  
  
  نیک گفت: «پسر خوب. حالا بیایید چند نقشه بکشیم.» آنها با هم از کابین خلبان به عرشه اصلی پریدند. نیک جعبه نارنجک ها را باز کرد.
  
  
  "آن چیست؟" - از کتی پرسید.
  
  
  نیک درب جعبه را باز کرد. قایق گشت. کیف پیراهنش دوباره پر از نارنجک شد. "من از شما و مایک می خواهم که همین الان تا ساحل شنا کنید."
  
  
  "ولی..."
  
  
  "در حال حاضر! زمانی برای بحث وجود ندارد.
  
  
  مایک شانه نیک و کبوتر را لمس کرد. کتی منتظر ماند و به چشمان نیک نگاه کرد.
  
  
  او گفت: "شما کشته خواهید شد."
  
  
  "نه اگر همه چیز آنطور که من می خواهم پیش برود. حالا حرکت کن! جایی در کنار رودخانه با شما ملاقات خواهم کرد.
  
  
  کتی گونه او را بوسید و به پهلو خم شد.
  
  
  حالا نیک می توانست صدای موتورهای قدرتمند قایق گشتی را بشنود. به داخل کابین رفت و بادبان را پایین آورد. سپس روی تیلر پرید و آن را به شدت به سمت چپ پرتاب کرد. آشغال ها کج شدند و شروع به چرخیدن به سمت رودخانه در عرض رودخانه کردند. قایق گشتی اکنون نزدیکتر شده بود. نیک دید که شعله نارنجی از بشکه بیرون آمد. گلوله در هوا سوت زد و درست جلوی دماغ آشغال منفجر شد. به نظر می رسید بارج از شوک می لرزید. سمت چپ رو به قایق گشت بود. نیک در پشت سمت راست کابین خلبان قرار داشت، مسلسل تامی در بالای آن قرار داشت. قایق گشت هنوز خیلی دور بود که نمی توانست آتش گشود.
  
  
  توپ دوباره شلیک شد. یک بار دیگر پوسته در هوا چرخید، اما این بار انفجار حفره ای را در خط آب درست پشت کمان باز کرد. بارج به شدت تکان خورد و تقریباً نیک را از پا درآورد. و بلافاصله شروع به غرق شدن کرد. نیک همچنان منتظر بود. قایق گشت از قبل کاملاً نزدیک بود. سه سرباز دیگر با مسلسل آتش گشودند. کابین اطراف نیک پر از سوراخ گلوله بود. او همچنان منتظر بود.
  
  
  
  
  
  
  سوراخ در سمت راست. او برای مدت طولانی روی آب نمی ماند. قایق گشتی به اندازه‌ای نزدیک بود که می‌توانست عبارات سربازان را ببیند. منتظر صدای خاصی بود. سربازان تیراندازی نکردند. قایق شروع به کند شدن کرد. سپس نیک صدایی شنید. قایق گشتی نزدیک می شد. موتورها خاموش بودند، نیک سرش را آنقدر بالا آورد که دیده شود. سپس آتش گشود. اولین انفجار آن باعث کشته شدن دو سربازی شد که از توپ کمان شلیک کردند. او بدون توقف به صورت ضربدری شلیک کرد. سه سرباز دیگر به جلو و عقب تکان خوردند و به یکدیگر برخورد کردند. کارگران عرشه و سربازان به دنبال پوشش در اطراف عرشه می دوند.
  
  
  نیک تفنگ تامی را زمین گذاشت و اولین نارنجک را بیرون کشید. یک سنجاق بیرون آورد و پرتاب کرد، سپس یکی دیگر را بیرون آورد، یک سنجاق بیرون آورد و پرتاب کرد و بعد سومی را بیرون آورد، یک سنجاق بیرون آورد و پرتاب کرد. او اسلحه تامی را برداشت و دوباره به رودخانه رفت. اولین نارنجک با برخورد او به آب که یخ زده بود منفجر شد. او پاهای قدرتمند خود را زیر وزن تپانچه تامی و نارنجک های باقی مانده کوبید. مستقیم بلند شد و در کنار قایق ظاهر شد. نارنجک دوم او کابین قایق گشت را از هم جدا کرد. نیک در کنار بارج آویزان شد و نارنجک دیگری را از کیفش بیرون کشید. سنجاق را با دندان بیرون کشید و به سمت جعبه باز نارنجک از روی ریل بارج پرتاب کرد. سپس رها کرد و اجازه داد وزن سلاحش او را مستقیماً به ته رودخانه ببرد.
  
  
  پاهایش تقریباً بلافاصله به گل لجن گیر افتاد. پایین فقط هشت یا نه فوت پایین بود. هنگامی که او شروع به حرکت به سمت ساحل کرد، به طور مبهم یک سری انفجارهای کوچک را شنید که به دنبال آن انفجاری بزرگ او را از پا درآورد و بارها و بارها غلتید. گوش هایش انگار از هم جدا شده بودند. اما ضربه مغزی او را به ساحل انداخت. کمی بیشتر و او می تواند سرش را بالای آب بیاورد. مغزش شکسته بود، ریه هایش درد می کرد، در پشت گردنش درد داشت. هنوز پاهای خسته اش به راه رفتن ادامه می دادند.
  
  
  ابتدا خنکی را بالای سرش حس کرد، سپس بینی و چانه اش را از آب بیرون آورد و در هوای شیرین نفس کشید. سه قدم دیگر سرش را بلند کرد. برگشت و به صحنه ای که تازه ترک کرده بود نگاه کرد. بارج قبلاً غرق شده بود و قایق گشت از قبل به پایین می رفت. آتش بیشتر چیزهایی را که قابل رویت بود مصرف کرده بود و خط آب اکنون در امتداد عرشه اصلی قرار داشت. همانطور که او نگاه می کرد، استرن شروع به فرو رفتن کرد. وقتی آب به آتش رسید، صدای خش خش بلندی شنیده شد. قایق به آرامی غرق شد، آب از میان آن هجوم آورد، تمام محفظه ها و حفره ها را پر کرد، صدای خش خش از آتش، که با غرق شدن قایق کاهش یافت. نیک پشت به او کرد و خورشید صبح را چشمک زد. با درک بدی سرش را تکان داد. سحر روز هفتم بود.
  
  
  فصل دوازدهم
  
  
  کیتی و مایک در میان درختان منتظر ماندند تا نیک به ساحل بیاید. هنگامی که در خشکی قرار گرفت، نیک چندین نفس عمیق کشید و سعی کرد از شر زنگ در سرش خلاص شود.
  
  
  "میتونم کمکت کنم چیزی حمل کنی؟" - مایک پرسید.
  
  
  کتی دستش را گرفت. "خوشحالم که حالت خوبه."
  
  
  برای یک لحظه چشمان آنها به هم رسید و نیک تقریباً چیزی گفت که می دانست پشیمان خواهد شد. زیبایی او برای او تقریبا غیر قابل تحمل بود. برای اینکه به او فکر نکند، زرادخانه کوچک خود را بررسی کرد. او به جز چهار نارنجک را در رودخانه از دست داد. تفنگ تامی حدود یک چهارم از گیره باقی مانده بود و ویلهلمینا پنج گلوله باقی مانده بود. خوب نیست، اما باید کار کند.
  
  
  "چه اتفاقی می افتد؟" - از کتی پرسید.
  
  
  نیک کلش را روی چانه اش مالید. "در جایی در نزدیکی ریل قطار وجود دارد. خرید قایق دیگر برای ما خیلی طول می کشد. علاوه بر این، رودخانه بسیار کند خواهد بود. فکر می کنم ما سعی خواهیم کرد این ریل قطار را پیدا کنیم. بیایید به آن سمت برویم."
  
  
  از میان جنگل و بوته ها جلوتر رفت. ترافیک به دلیل رشد غلیظ کند بود و آنها مجبور شدند بارها توقف کنند تا کتی و مایک استراحت کنند. آفتاب داغ بود و حشرات آنها را آزار می دادند. آنها تمام صبح راه می رفتند، از رودخانه دورتر و دورتر می رفتند، از دره های کوچک و بر فراز قله های کم ارتفاع می رفتند تا سرانجام، اندکی بعد از ظهر، به ریل راه آهن رسیدند. به نظر می‌رسید که مسیرها مسیر وسیعی را از میان انبوه بریده‌اند. زمین حداقل ده پا در دو طرف آنها صاف بود. آنها در آفتاب ظهر می درخشیدند، بنابراین نیک می دانست که به خوبی از آنها استفاده می شود.
  
  
  کیتی و مایک روی زمین در لبه بیشه‌زار افتادند. آنها دراز شدند و به شدت نفس می کشیدند. نیک کمی در امتداد مسیر راه رفت و منطقه را مطالعه کرد. خیس عرق شده بود. نمی‌توان گفت قطار بعدی کی می‌رسد. ممکن است هر دقیقه یا چند ساعت باشد. و ساعت های زیادی برای او باقی نمانده بود. او بازگشت تا به کیتی و مایک بپیوندد.
  
  
  کتی نشسته بود و پاهایش را زیرش گذاشته بود. او به نیک نگاه کرد و با دستش چشمانش را از آفتاب محافظت کرد. "خوب؟" او گفت.
  
  
  نیک زانو زد و چندین سنگریزه پراکنده در دو طرف مسیر را برداشت. او گفت: "به نظر خوب است، اگر بتوانیم قطار را متوقف کنیم."
  
  
  "چرا باید اینطور باشد
  
  
  
  
  
  بالا؟"
  
  
  نیک به اطراف ریل نگاه کرد. اینجا خیلی صاف است. وقتی و اگر قطاری از راه برسد، خیلی سریع حرکت می‌کند.»
  
  
  کتی بلند شد، شانه هایش را از تنش درآورد و دستانش را روی باسنش گذاشت. "خوب، چگونه جلوی این را بگیریم؟"
  
  
  نیک مجبور شد لبخند بزند. "آیا مطمئنی که آماده ای؟"
  
  
  کتی یک پا را کمی جلوتر از دیگری قرار داد و ژست بسیار جذابی گرفت. "من گل کوچکی نیستم که بتوانم در قوری از آن نگهداری کنم. و مایک هم همینطور. من خودم آدم بدی هستم به نظر من هدف ما یکسان است - قبل از نیمه شب به هنگ کنگ برسیم. فکر می کنم به اندازه کافی ما را حمل کردی. نمی دانم هنوز چطور ایستاده ای، چه شکلی هستی. وقتش است ما شروع به حمل سهم خود از بار می کنیم. موافقی مایک؟
  
  
  مایک از جا پرید. "بهش بگو مامان."
  
  
  کتی به مایک چشمکی زد، سپس به نیک نگاه کرد و دوباره به چشمانش سایه زد. "پس، من فقط یک سوال از شما دارم، آقای نیک کارتر. چگونه این قطار را متوقف کنیم؟"
  
  
  نیک به آرامی برای خودش خندید. "مثل میخ سخت است، اینطور نیست؟ برای من مانند شورش به نظر می رسد."
  
  
  کتبی در حالی که بازوانش را در کنارش قرار داده بود به سمت او رفت. یک حالت التماس جدی در چهره زیبایش بود. او به آرامی گفت: "شورش نیست، قربان. به خاطر احترام، تحسین و وفاداری به رهبر ما کمک می کنید. شما روستاها را ویران می کنید و قایق ها را منفجر می کنید. حالا به ما نشان دهید که چگونه قطارها را متوقف کنیم."
  
  
  نیک دردی در قفسه سینه خود احساس کرد که نمی توانست آن را کاملاً درک کند. و احساسی در درونش رشد کرد، احساسی عمیق برای او.
  
  
  اما غیرممکن بود، او این را می دانست. او یک زن متاهل با خانواده بود. نه، او فقط می خواست بخوابد، بخورد و بیاشامد. زیبایی او در زمانی که او از قدرتش خارج بود او را شگفت زده کرد.
  
  
  او در حالی که به نگاه او نگاه کرد گفت: "باشه." هوگو را از کمربندش بیرون کشید. "در حالی که دارم شاخه ها و بوته ها را می برم، از شما می خواهم آنها را روی ریل راه آهن بچینید. ما به یک توده بزرگ نیاز داریم تا بتوانند از راه دور ببینند." او به داخل برس ضخیم رفت و به دنبال آن کتی و مایک. آنها نمی توانند متوقف شوند، او شروع به بریدن کرد.
  
  
  تقریبا دو ساعت گذشت تا نیک از ارتفاع راضی شد. شبیه تپه ای سبز و سرسبز به نظر می رسید که حدود چهار فوت قطر و تقریباً شش فوت ارتفاع داشت. از دور به نظر می رسید که هر قطاری را کاملاً مسدود می کند.
  
  
  کتی ایستاد و آخرین شاخه را روی توده گذاشت و پیشانی اش را با پشت دست پاک کرد. "الان چه اتفاقی می افتد؟" او پرسید.
  
  
  نیک شانه بالا انداخت. "حالا ما منتظریم."
  
  
  مایک شروع به جمع آوری سنگریزه و انداختن آنها به درختان کرد.
  
  
  نیک از پشت به پسر نزدیک شد. "تو آنجا دست خوبی داری، مایک. آیا لیگ کوچک بازی می کنی؟"
  
  
  مایک از پمپاژ کردن دست کشید و شروع به تکان دادن سنگریزه های دستش کرد. "من سال گذشته چهار قفل داشتم."
  
  
  "چهار؟ این خوب است. چگونه وارد لیگ شدید؟"
  
  
  مایک با نفرت سنگریزه ها را پرت کرد. ما در پلی آف شکست خوردیم. در نهایت در رده دوم قرار گرفتیم.
  
  
  نیک لبخند زد. او می‌توانست پدر را در پسر ببیند، موهای صاف مشکی روی یک طرف پیشانی‌اش، چشم‌های سیاه نافذ. گفت: "باشه. همیشه سال بعد هست." او شروع به رفتن کرد. مایک دستش را گرفت و به چشمانش نگاه کرد.
  
  
  "نیک، من نگران مادرم هستم."
  
  
  نیک نگاهی به کتی انداخت. او با پاهایش زیر خود نشسته بود و علف های هرز را بین سنگریزه ها می کشید، انگار در حیاط خودش است. "چرا نگران هستی؟" او درخواست کرد.
  
  
  مایک گفت: "راست به من بگو." "ما این کار را نمی کنیم، نه؟"
  
  
  "البته ما این کار را انجام خواهیم داد. ما چند ساعت روشنایی روز به اضافه نیمی از شب داریم. اگر در هنگ کنگ نباشیم، زمان نگرانی ده دقیقه تا نیمه شب است. ما فقط شصت مایل فرصت داریم. برو. اگر به آنجا نرسیم، نگران تو خواهم بود.
  
  
  مادرش چطور؟ او مثل من و تو نیست، یعنی زن بودن و اینها.
  
  
  نیک با احساس گفت: "ما با تو هستیم، مایک." "ما از او مراقبت خواهیم کرد."
  
  
  پسر لبخند زد. نیک به سمت کتی رفت.
  
  
  به او نگاه کرد و سرش را تکان داد. "من می خواهم سعی کنید کمی بخوابید."
  
  
  نیک گفت: «من نمی‌خواهم قطار را از دست بدهم.
  
  
  سپس مایک فریاد زد. "گوش کن، نیک!"
  
  
  نیک برگشت. البته کرم ها زمزمه می کردند. او دست کتی را گرفت و او را تکان داد و روی پاهایش کشید. "بیا."
  
  
  کتی از قبل داشت کنارش می دوید. مایک به آنها پیوست و هر سه در امتداد مسیر دویدند. دویدند تا انبوهی که ساخته بودند پشت سرشان ناپدید شد. سپس نیک کتی و مایک را حدود پنج فوت به داخل جنگل کشاند. سپس متوقف شدند.
  
  
  مدتی خفه شدند تا اینکه بتوانند به طور عادی نفس بکشند. نیک گفت: "باید به اندازه کافی دور باشد."
  
  
  صدای کلیک ضعیفی شنیدند که بلندتر شد. سپس صدای غرش یک قطار سریع السیر را شنیدند. نیک کتی را با دست راست و مایک را با دست چپ بغل کرد. گونه کتی به سینه اش فشار داد. مایک یک تفنگ تامی در دست چپ داشت. صدا بلندتر شد. سپس یک لوکوموتیو سیاه رنگ بزرگ را دیدند که از جلوی آن عبور می کرد
  
  
  
  
  
  یک ثانیه بعد از کنار آنها گذشت و واگن های باری تار شدند. نیک فکر کرد: «آهسته شد.» راحت.
  
  
  صدای جیغ بلندی شنیده می شد که با بیشتر دیده شدن ماشین ها بلندتر می شد. نیک متوجه شد که هر چهارمین نفر دری باز دارند. صدای جیغ ادامه یافت و حرکت مار عظیم ماشین های متصل را کند کرد. صدای تق تق بلندی شنیده شد که نیک تصور می کرد به دلیل برخورد موتور با انبوهی از بوته ها بوده است. بعد صدای جیغ قطع شد. ماشین‌ها حالا آهسته می‌رفتند. سپس آنها شروع به افزایش سرعت کردند.
  
  
  نیک گفت: «آنها متوقف نخواهند شد. "بیا. الان هست یا هرگز."
  
  
  او از کیتی و مایک جلوتر بود. ماشین ها به سرعت سرعت گرفتند. تمام توانش را روی پاهای خسته‌اش گذاشت و به سمت در باز ماشین جعبه دوید. دستش را روی کف ماشین گذاشت و پرید و دور خودش چرخید و در حالت نشسته روی در فرود آمد. کتی درست پشت سرش راه افتاد. او به سمت او دراز کرد، اما او شروع به عقب نشینی کرد. نفسش حبس شد و سرعتش را کم کرد. نیک زانو زد. برای حمایت از چهارچوب در، خم شد، بازوی چپش را دور کمر باریک او حلقه کرد و او را از پاهایش پرت کرد و به داخل ماشین پشت سرش انداخت. سپس به مایک رسید. اما مایک به سرعت از جایش بلند شد. دست نیک را گرفت و پرید داخل ماشین. تپانچه تامی در کنارش زنگ زد. آنها به عقب خم شدند، به شدت نفس می‌کشیدند، احساس می‌کردند ماشین از این طرف به آن طرف می‌چرخد و به صدای تق تق چرخ‌ها روی مسیرها گوش می‌دادند. ماشین بوی کاه کهنه و سرگین گاو کهنه می داد، اما نیک نتوانست جلوی لبخندش را بگیرد. آنها حدود شصت مایل در ساعت حرکت می کردند.
  
  
  سفر با قطار کمی بیش از نیم ساعت طول کشید. کیتی و مایک خواب بودند. حتی نیک چرت می زد. او تمام پوسته های ویلهلمینا و تفنگ تامی را خشک کرد و با ماشین تکان داد و سرش را تکان داد. اولین چیزی که او متوجه شد فاصله طولانی تر بین ضربات چرخ ها بود. وقتی چشمانش را باز کرد، دید که چشم انداز بسیار کندتر حرکت می کند. سریع از جایش بلند شد و به سمت در باز شد. قطار در حال ورود به روستا بود. بیش از پانزده سرباز مسیرهای جلوی موتور را مسدود کردند. گرگ و میش بود. خورشید تقریبا غروب کرده است نیک ده ماشین بین او و موتور شمرد. موتور وقتی خاموش شد هیس کرد و بوق زد.
  
  
  نیک صدا زد: مایک.
  
  
  مایک بلافاصله از خواب بیدار شد. نشست و چشمانش را مالید. "آن چیست؟"
  
  
  "سربازها. آنها قطار را متوقف کردند. مامان بلند شو. ما باید برویم."
  
  
  مایک شانه کتی را تکان داد. پیراهن او از دویدن تا قطار تقریباً تا کمر بریده شده بود. او بدون اینکه حرفی بزند نشست، سپس او و مایک از جای خود بلند شدند.
  
  
  نیک گفت: "فکر می کنم بزرگراهی در این نزدیکی هست که به شهر مرزی شنچ وان منتهی می شود. ما باید نوعی ماشین را بدزدیم."
  
  
  "تا این شهر چقدر راه است؟" - از کتی پرسید.
  
  
  "احتمالاً بیست یا سی مایل. اگر ماشین بگیریم هنوز هم می توانیم زنده بمانیم."
  
  
  مایک گفت: نگاه کن. "سربازان در اطراف لوکوموتیو."
  
  
  نیک گفت: "اکنون آنها شروع به جستجوی ماشین های جعبه می کنند. سایه هایی در این طرف وجود دارد. فکر می کنم می توانیم به آن کلبه برسیم. من اول می روم. من سربازان را زیر نظر خواهم گرفت و سپس به شما نشان می دهم که آنها را دنبال کنید. یکی یکی."
  
  
  نیک تفنگ تامی را گرفت. او از ماشین بیرون پرید، سپس خمیده منتظر ماند و به جلوی قطار نگاه کرد. سربازها با مهندس صحبت می کنند. خمیده، حدود پانزده فوت به سمت کلبه قدیمی در ایستگاه راه دوید. گوشه را پیچید و ایستاد. او که سربازان را با دقت تماشا کرد، به مایک و کتی اشاره کرد. کتی اول زمین خورد و در حالی که از خلوت عبور کرد، مایک از ماشین پیاده شد. کتی به سمت نیک رفت و مایک پشت سر او را دنبال می کرد.
  
  
  آنها پشت ساختمان ها به سمت جلوی قطار حرکت کردند. وقتی به اندازه کافی از سربازان جلوتر بودند، از مسیرها عبور کردند.
  
  
  وقتی نیک بزرگراه را پیدا کرد هوا تاریک بود. او روی لبه ایستاد و کیتی و مایک پشت سر او بودند.
  
  
  در سمت چپ او روستایی بود که تازه از آن وارد شده بودند، در سمت راست او جاده شنچ اوان بود.
  
  
  "آیا ما در حال حرکت با اتوسو هستیم؟" - از کتی پرسید.
  
  
  نیک به چانه ی ریش دارش مالید. سربازان زیادی در این جاده در حال حرکت هستند. ما مطمئنیم که نمی‌خواهیم جلوی تعداد زیادی از آنها را بگیریم. مرزبانان احتمالاً عصرها را در این روستا می‌گذرانند و می‌روند. البته حتی یک سرباز هم نمی‌ایستد. برای من."
  
  
  کتی گفت: "آنها برای من خواهند بود." سربازان همه جا یکسان هستند. آنها دختران را دوست دارند.
  
  
  نیک گفت: لازم نیست مرا بفروشی. برگشت و به دره ای که در امتداد بزرگراه می گذرد نگاه کرد و سپس به سمت او برگشت. "مطمئنی که از پسش بر میای؟"
  
  
  او لبخندی زد و آن ژست جذاب را از سر گرفت. "شما چی فکر میکنید؟"
  
  
  نیک جواب داد. "عالیه. اینجوری ما باهاش کار می کنیم. مایک، تو بزرگراه اینجا برو." او به کتی اشاره کرد. "داستان تو این است که ماشینت در یک دره تصادف می کند. پسرت مجروح شده آیا به کمک نیاز دارید این یک داستان احمقانه است، اما بهترین کاری که می توانم در این مدت کوتاه انجام دهم."
  
  
  کتی همچنان لبخند می زد. اگر آنها سرباز هستند، فکر نمی‌کنم زیاد به داستانی که برایشان تعریف می‌کنم علاقه داشته باشند.»
  
  
  نیک انگشت هشدار را به سمت او گرفت. "فقط مراقب باش."
  
  
  
  
  
  
  
  "بله قربان."
  
  
  بیایید به دره صعود کنیم تا چشم انداز احتمالی را ببینیم.
  
  
  وقتی آنها به داخل دره می پریدند، یک جفت چراغ جلو از روستا ظاهر شد.
  
  
  نیک گفت: "برای ماشین خیلی بالاست. شبیه کامیون است. بمان."
  
  
  یک کامیون نظامی بود. در حین عبور سربازها آواز می خواندند. رانندگی کرد و در امتداد بزرگراه به حرکت خود ادامه داد. سپس جفت دوم چراغ جلو ظاهر شد.
  
  
  نیک گفت: "این یک ماشین است. برو بیرون، مایک."
  
  
  مایک از دره بیرون پرید و دراز کشید. کتی درست پشت سرش راه افتاد. پیراهنش را صاف کرد و موهایش را نوازش کرد. سپس او این ژست را از سر گرفت. با نزدیک شدن ماشین، او شروع به تکان دادن دستانش کرد و سعی کرد این موقعیت را حفظ کند. لاستیک ها در پیاده رو جیغ می کشیدند و ماشین ناگهان متوقف شد. با این حال، او قبل از توقف کامل، حدود هفت فوت بر فراز کتی سفر کرد.
  
  
  سه سرباز در آن بودند. مست بودند. آن دو بلافاصله پیاده شدند و به سمت کتی برگشتند. راننده از ماشین پیاده شد، به سمت عقب ماشین رفت و به تماشای دو نفر دیگر ایستاد. آنها خندیدند. کتی شروع به گفتن داستانش کرد، اما حق با او بود. تنها چیزی که آنها می خواستند او بود. یکی دستش را گرفت و چیزی در مورد ظاهرش گفت. دیگری با قدردانی شروع به نوازش سینه هایش کرد. نیک به سرعت در امتداد دره به سمت جلوی ماشین حرکت کرد. او که از او جلو افتاد، از دره خارج شد و به سمت راننده رفت. هوگو در دست راستش بود. در امتداد ماشین حرکت کرد و از پشت به سرباز نزدیک شد. دست چپ دهانش را پوشاند و با یک حرکت سریع گلوی مرد هوگو را برید. وقتی سرباز روی زمین افتاد، خون گرم را روی دستش احساس کرد.
  
  
  کتی به دو نفر دیگر التماس کرد. باسنش را بالای کمرش گذاشته بودند و در حالی که یکی او را می‌کشید و می‌مالید، دیگری او را به سمت ماشین می‌کشاند. نیک به دنبال کسی رفت که او را می کشید. پشت سرش آمد، موهایش را گرفت، سر سرباز را کشید و گلوی هوگو را برید. آخرین سرباز او را دید. کتی را کنار زد و خنجر شومی بیرون کشید. نیک زمان برای مبارزه طولانی با چاقو نداشت. چشمان مهره ای سرباز از نوشیدنی تار شده بود. نیک چهار قدم عقب رفت، هوگو را به بازوی چپش برد، ویلهلمینا را از کمربندش بیرون کشید و به صورت مرد شلیک کرد. کتی جیغ زد. او دو برابر شد، شکمش را نگه داشت و به سمت ماشین رفت. مایک از جا پرید. بی حرکت ایستاد و به صحنه نگاه کرد. نیک نمی خواست هیچ کدام از آنها چنین چیزی را ببینند، اما می دانست که قرار است این اتفاق بیفتد. آنها در دنیای او بودند، نه دنیای آنها، و اگرچه نیک به آن بخش از کارش اهمیتی نمی داد، اما آن را پذیرفت. او امیدوار بود که این کار را انجام دهند. نیک، بدون تردید، سه جسد را به داخل دره برد.
  
  
  او دستور داد: "سوار ماشین شو، مایک."
  
  
  مایک حرکت نکرد. با چشمان گشاد شده به زمین نگاه کرد.
  
  
  نیک به او نزدیک شد، دو مشت به صورت او زد و او را به سمت ماشین هل داد. مایک ابتدا با اکراه رفت، سپس به نظر رسید که از آن خارج شد و به صندلی عقب رفت. کتی هنوز خم شده بود و برای حمایت به ماشین چسبیده بود. نیک دستش را دور شانه‌اش گرفت و به او کمک کرد تا روی صندلی جلو بنشیند. جلوی ماشین دوید و پشت فرمان نشست. موتور را روشن کرد و در بزرگراه راند.
  
  
  این یک آستین 1950 ضرب و شتم و خسته بود. فشارسنج نصف باک بنزین را نشان می داد. سکوت ماشین تقریبا کر کننده بود. او احساس کرد که کتی چشمانش را خسته می کند. ماشین بوی شراب کهنه می داد. نیک آرزو کرد کاش یکی از سیگارهایش را می کشید. بالاخره کتی صحبت کرد. "این فقط یک شغل برای توست، اینطور نیست؟ تو به من یا مایک اهمیت نمی دهی. فقط قبل از نیمه شب ما را به هنگ کنگ برسان، مهم نیست که چه می شود. و هر کسی را که سر راهت قرار می گیرد را بکش."
  
  
  مایک گفت: "مامان. او این کار را برای بابا هم انجام می دهد." دستش را روی شانه نیک گذاشت. "حالا فهمیدم."
  
  
  کتی به انگشتانش که در بغلش به هم چسبیده بود نگاه کرد. او گفت: "ببخشید، نیک."
  
  
  نیک چشمش به جاده بود. "این برای همه ما سخت بود. فعلاً هر دوی شما خوب هستید. فعلاً مرا رها نکنید. ما هنوز باید از آن خط عبور کنیم."
  
  
  دستش را به فرمان لمس کرد. او گفت: "تیم شما شورش نخواهد کرد."
  
  
  ناگهان نیک صدای غرش موتور هواپیما را شنید. در ابتدا نرم به نظر می رسید، سپس به تدریج بلندتر شد. از پشت سرشان آمد. ناگهان بزرگراه اطراف آستین در اثر آتش سوزی از هم پاشید. نیک فرمان را ابتدا به سمت راست و سپس به چپ چرخاند و ماشین را به صورت زیگزاگ حرکت داد. هنگامی که هواپیما از بالای سر خود می گذشت، سوت به صدا درآمد، سپس به چپ پیچید و برای پاس بعدی ارتفاع گرفت. نیک با سرعت پنجاه مایل در ساعت حرکت می کرد. جلوتر، او می‌توانست چراغ‌های عقب یک کامیون نظامی را تشخیص دهد.
  
  
  "چطور به این سرعت متوجه شدند؟" - از کتی پرسید.
  
  
  نیک گفت: "حتماً یک کامیون دیگر اجساد را پیدا کرده و آنها را با رادیو ارسال کرده است. از آنجایی که به نظر می رسد مانند یک هواپیمای ملخی قدیمی است، آنها احتمالاً هر چیزی را که قابل پرواز بود گرفته اند. من می خواهم چیزی را امتحان کنم. من مشکوک هستم." که خلبان است. پرواز به شدت مطابق با چراغ های جلو.
  
  
  هنوز هواپیما رد نشده نیک چراغ های آستین را خاموش کرد و سپس موتور را خاموش کرد.
  
  
  
  
  
  
  و متوقف شد. صدای نفس های سنگین مایک را از روی صندلی عقب می شنید. نه درختی بود و نه چیزی که بتواند زیر آن پارک کند. اگر او اشتباه می کرد، آنها اردک های نشسته بودند. سپس به طور ضعیف صدای موتور هواپیما را شنید. صدای موتور بلندتر شد. نیک احساس کرد شروع به عرق کردن کرده است. هواپیما پایین بود. به آنها نزدیک شد و به سقوط ادامه داد. نیک سپس شعله های آتش را دید که از بال هایش بیرون می آمد. او نمی توانست کامیون را از آن فاصله ببیند. اما او یک گلوله آتشین نارنجی را دید که در هوا می چرخید و صدای رعد و برق عمیق یک انفجار را شنید. هواپیما بلند شد تا یک پاس دیگر انجام دهد.
  
  
  نیک گفت: «بهتر است کمی بنشینیم.
  
  
  کتی با دستانش صورتش را پوشاند. همه آنها یک کامیون در حال سوختن را در بالای افق دیدند.
  
  
  هواپیما بالاتر بود و آخرین عبور خود را انجام می داد. او از کنار آستین و سپس یک کامیون در حال سوختن عبور کرد و به رانندگی ادامه داد. نیک به آرامی آستین را به جلو برد. او بعد از کمتر از سی رانندگی در کنار بزرگراه ماند. چراغ را خاموش نکرد. آنها آهسته آهسته حرکت کردند تا اینکه به کامیون در حال سوختن نزدیک شدند. اجساد در کنار بزرگراه و کنار جاده پراکنده شده بودند. بعضی‌ها از قبل سیاه می‌سوختند، بعضی دیگر هنوز می‌سوختند. کتی صورتش را با دستانش پوشاند تا چیزی نبیند. مایک به صندلی جلو تکیه داد و با نیک به شیشه جلو نگاه کرد. نیک آستین را در بزرگراه بالا و پایین می‌راند و سعی می‌کرد بدون اینکه از روی اجساد مرده رد شود، از منطقه عبور کند. رد شد و بدون اینکه چراغ جلویش را خاموش کند سرعتش را افزایش داد. جلوتر او چراغ های چشمک زن Shench'Uan را دید.
  
  
  با نزدیک‌تر شدن به شهر، نیک سعی کرد تصور کند که مرز چگونه خواهد بود. تلاش برای فریب دادن آنها بیهوده خواهد بود. هر سربازی در چین احتمالاً به دنبال آنها بود. آنها مجبور به شکست خواهند شد. اگر درست به خاطر داشته باشد، این مرز فقط یک دروازه بزرگ در حصار بود. مطمئناً یک مانع وجود خواهد داشت، اما چیزی در طرف دیگر دروازه وجود نخواهد داشت، حداقل تا زمانی که آنها به فن لینگ در سمت هنگ کنگ برسند. شش یا هفت مایل از دروازه فاصله خواهد داشت.
  
  
  حالا آنها به Shench'Uan نزدیک می شدند. یک خیابان اصلی وجود داشت و نیک در انتهای آن یک حصار دید. به پهلو کشید و ایستاد. حدود ده سرباز با تفنگ بر دوش دور دروازه می چرخیدند. یک مسلسل جلوی نگهبانی نصب شده بود. به دلیل اواخر وقت، خیابان بین شهر تاریک و خلوت بود، اما اطراف دروازه به خوبی روشن بود.
  
  
  نیک چشم های خسته اش را مالید. او گفت: "همین است. ما سلاح های زیادی نداریم."
  
  
  "بریدگی کوچک." مایک بود. "در صندلی عقب سه تفنگ وجود دارد."
  
  
  نیک روی صندلی چرخید. "پسر خوب، مایک. آنها کمک خواهند کرد." به کتی نگاه کرد. او هنوز به حصار نگاه می کرد. "حال شما خوب است؟" او درخواست کرد.
  
  
  به سمت او برگشت. لب پایینش بین دندان هایش گیر کرده بود و چشمانش پر از اشک بود. سرش را از این طرف به آن طرف تکان داد و گفت: نیک، من... فکر نمی کنم بتوانم از پس این کار بربیایم.
  
  
  کیلمستر دست او را گرفت. "گوش کن، کتی، تمام شد. وقتی از این دروازه رد شدیم، تمام می شود. تو دوباره با جان خواهی بود. می توانید به خانه بروید."
  
  
  چشمانش را بست و سری تکان داد.
  
  
  "میتوانی رانندگی کنی؟" او درخواست کرد.
  
  
  دوباره سرش را تکان داد.
  
  
  نیک روی صندلی عقب نشست. او سه اسلحه را بررسی کرد. آنها در روسیه ساخته شده اند، اما به نظر می رسد در شرایط خوبی هستند. رو به مایک کرد. "پنجره های سمت چپ را در آنجا پایین بیاورید." مایک این کار را کرد. در همین حین کتی پشت فرمان نشست. نیک گفت: "می خواهم روی زمین بنشینی، مایک، و پشتت به در باشد." مایک همانطور که به او گفته شد عمل کرد. سرت را زیر آن پنجره نگه دار. کیل مستر بند پیراهنش را از دور کمرش باز کرد. او چهار نارنجک را در کنار هم بین پاهای مایک قرار داد. او گفت: «این کاری است که تو انجام می‌دهی، مایک. وقتی حرفم را به تو می‌دهم، سنجاق اولین نارنجک را می‌کشی، تا پنج بشمار، سپس آن را روی شانه‌ات و از پنجره بیرون می‌اندازی، تا ده بشمار، بردار. نارنجک دوم و دوباره انجامش بده.» تا اینکه آه رفتند. همه چیز را می فهمی؟ "
  
  
  "بله قربان."
  
  
  کیل مستر رو به کتی کرد. دستش را به آرامی روی شانه اش گذاشت. او گفت: "می بینی، از اینجا تا دروازه یک خط مستقیم است. می خواهم از پایین شروع کنی و بعد به دوم بروی. وقتی ماشین مستقیم به سمت دروازه رفت، به تو می گویم. سپس تو را می خواهم. برای اینکه فرمان را محکم بگیرید." پایین، پدال گاز را روی زمین فشار دهید و سرتان را روی صندلی بگذارید. یادتان باشد، هر دو، وقت بگذارید!
  
  
  کتی سر تکان داد.
  
  
  نیک با یک تفنگ تامی پشت پنجره روبروی مایک ایستاد. او مطمئن شد که سه اسلحه در دسترس هستند. "آیا همه آماده اند؟" او درخواست کرد.
  
  
  از هر دو نفر سرش را دریافت کرد.
  
  
  "باشه پس بریم!"
  
  
  کتی همانطور که شروع کرد کمی تکان خورد. او وسط خیابان راند و به سمت دروازه رفت. سپس او به دوم تغییر کرد.
  
  
  نیک گفت: «تو خوب به نظر می‌رسی. حالا بزن!»
  
  
  وقتی کتی روی پدال گاز پا گذاشت، به نظر می‌رسید که آستین غوطه‌ور شده بود، سپس به سرعت شروع به افزایش سرعت کرد. سر کتی از دید ناپدید شد.
  
  
  
  
  
  
  نگهبانان در دروازه با کنجکاوی نگاه کردند که ماشین به آنها نزدیک شد. نیک هنوز نمی خواست آتش باز کند. هنگامی که نگهبانان آستین را در حال افزایش سرعت دیدند، متوجه شدند که چه اتفاقی در حال رخ دادن است. تفنگ ها از روی شانه هایشان افتاد. دو نفر از آنها به سرعت به سمت مسلسل دویدند. یکی از تفنگ خود شلیک کرد، گلوله یک ستاره روی شیشه جلو حک کرد. نیک از پنجره به بیرون خم شد و با جریانی کوتاه از تپانچه تامی یکی از محافظان مسلسل را برید. صدای شلیک های بیشتری شنیده شد و شیشه جلو را شکست. نیک دو انفجار کوتاه دیگر شلیک کرد و گلوله ها اهداف خود را پیدا کردند. سپس گلوله های تفنگ تامی تمام شد. "حالا مایک!" او فریاد زد.
  
  
  مایک چند ثانیه با نارنجک ها بازی کرد و بعد به کارش پرداخت. آنها چند یاردی از تیر عبوری فاصله داشتند. اولین نارنجک منفجر شد و یکی از نگهبانان کشته شد. مسلسل زنگ خورد، گلوله هایش مثل تگرگ به داخل ماشین می ریزد. شیشه جلو از وسط نصف شد و افتاد بیرون. نیک ویلهلمینا را بیرون آورد. او شلیک کرد، از دست داد و دوباره شلیک کرد و یکی از گاردها را رها کرد. نارنجک دوم در نزدیکی مسلسل منفجر شد، اما به اندازه ای نبود که مجروحان آن را مجروح کند. هنگام جویدن ماشین چت می کرد. شیشه جلو شکسته شد و سپس با پریدن آخرین شیشه باز شد. نیک همچنان شلیک می‌کرد، گاهی ضربه می‌زد، گاهی مفقود می‌شد، تا اینکه در نهایت تنها چیزی که به دست آورد یک کلیک بود که ماشه را می‌کشید. نارنجک سوم در نزدیکی اتاقک نگهبانان منفجر شد و آن را با زمین تسطیح کرد. یکی از مسلسل ها مورد اصابت چیزی قرار گرفت و افتاد. لاستیک زمانی که مسلسل در حال جویدن در آن بود منفجر شد. آستین شروع به گردش به چپ کرد. "چرخ را به سمت راست بکش!" - نیک به کتی فریاد زد. او خود را کشید، ماشین صاف شد، نرده را شکست، لرزید و به حرکت ادامه داد. نارنجک چهارم بیشتر حصار را از بین برد. نیک یکی از تفنگ های روسی را شلیک کرد. دقت او جای تامل داشت. نگهبانان به ماشین نزدیک شدند. تفنگ ها به سمت شانه ها نشانه رفته بودند. پشت ماشین تیراندازی کردند پنجره پشتی پر از ستاره های گلوله های آنها بود. آنها حتی پس از اینکه گلوله هایشان به ماشین اصابت نکرد به تیراندازی ادامه دادند.
  
  
  "آیا کارمان تمام شد؟" - از کتی پرسید.
  
  
  کیل مستر تفنگ روسی را از پنجره به بیرون پرت کرد. می توانید بنشینید، اما پدال گاز را روی زمین نگه دارید.
  
  
  کتی نشست. آستین شروع به شلیک اشتباه کرد، سپس سرفه کرد. در نهایت موتور به سادگی خاموش شد و ماشین متوقف شد.
  
  
  مایک روی صورتش رنگ سبزی داشت. فریاد زد: "بگذار بیرون." "فکر کنم مریض میشم!" از ماشین پیاده شد و در میان بوته های کنار جاده ناپدید شد.
  
  
  همه جا شیشه بود. نیک خزید روی صندلی جلو. کیتی از پنجره ای که آنجا نبود به بیرون نگاه کرد. شانه هایش شروع به لرزیدن کرد. بعد گریه کرد سعی نکرد اشک هایش را پنهان کند، اجازه داد از جایی عمیق درونش بیایند. روی گونه هایش غلتیدند و از چانه اش افتادند. تمام بدنش می لرزید. نیک او را در آغوش گرفت و به سمت خود کشید.
  
  
  صورتش به سینه اش فشار داد. با صدایی خفه، هق هق گریه کرد: «آیا می توانم... حالا می توانم جدا شوم؟»
  
  
  نیک موهایش را نوازش کرد. او به آرامی گفت: "بگذار بیایند، کتی." او می دانست که این گرسنگی، تشنگی یا کم خوابی او نیست. احساسش نسبت به او عمیق تر، عمیق تر از آنچه می خواست، در او نفوذ کرد. گریه اش تبدیل به هق هق شد. سرش کمی از سینه اش فاصله گرفت و روی قوز بازویش قرار گرفت. در حالی که به او نگاه می کرد هق هق می کرد، مژه هایش خیس شده بود و لب هایش کمی از هم باز می شد. نیک با احتیاط یک تار مو را از روی پیشانی اش برداشت. به نرمی لب هایش را لمس کرد. او را بوسید و سپس سرش را از سرش جدا کرد.
  
  
  او زمزمه کرد: "تو نباید این کار را می کردی."
  
  
  نیک گفت: "می دانم. متاسفم."
  
  
  لبخند ضعیفی به او زد. "من نه."
  
  
  نیک به او کمک کرد از ماشین خارج شود. مایک به آنها پیوست.
  
  
  نیک از او پرسید: احساس بهتری داشته باش.
  
  
  سری تکان داد و بعد دستش را به سمت ماشین تکان داد. "حالا باید چه کار کنیم؟"
  
  
  نیک شروع به حرکت کرد. "ما به فن لینگ می رویم."
  
  
  هنوز دور نرفته بودند که نیک صدای تکان خوردن پره های هلیکوپتر را شنید. سرش را بلند کرد و هلیکوپتری را دید که به آنها نزدیک می شود. "در بوته ها!" او فریاد زد.
  
  
  در میان بوته ها نشستند. یک هلیکوپتر بالای سرشان حلقه زد. او کمی خود را پایین آورد، گویی فقط در صورت امکان، سپس به سمتی که از آن آمده بود پرواز کرد.
  
  
  "آیا ما را دیدند؟" - از کتی پرسید.
  
  
  "شاید." دندان های نیک را محکم به هم فشار داد.
  
  
  کتی آهی کشید. فکر می‌کردم الان در امان باشیم.»
  
  
  نیک از میان دندان هایش گفت: تو در امان هستی. "من تو را بیرون آوردم و تو مال من هستی." بلافاصله بعد از گفتنش پشیمان شد. ذهنش مثل بلغور جو دوسر بود. او از برنامه ریزی، فکر کردن خسته شده بود. او حتی نمی توانست آخرین باری را که خوابید به خاطر بیاورد. متوجه شد که کتی به طرز عجیبی به او نگاه می کند. این یک نگاه مخفیانه زن بود که او فقط دو بار در زندگی خود دیده بود. بسیاری از کلمات ناگفته را بیان می کرد که همیشه به یک کلمه خلاصه می شد، «اگر». اگر او آن کسی که بود نبود، اگر او نبود، اگر آنها از دنیاهای کاملاً متفاوتی نیامده بودند، اگر او وقف کارش نبود و او به خانواده اش - اگر اگر چنین چیزهایی همیشه غیرممکن بود
  
  
  
  
  
  
  شاید هر دو آن را می دانستند.
  
  
  دو جفت چراغ جلو در بزرگراه ظاهر شد. ویلهلمینا خالی بود. نیک فقط هوگو داشت. سنجاق را از کمربندش درآورد. ماشین ها به آنها نزدیک شدند و او ایستاد. آنها سدان جگوار بودند و خودروی جلو توسط هاوک هدایت می شد. ماشین ها ایستادند. در پشتی در دومی باز شد و جان لو با دست راستش بانداژ بیرون آمد.
  
  
  "بابا!" مایک فریاد زد و شروع به دویدن به سمت او کرد.
  
  
  کتی زمزمه کرد: جان. "جان!" او نیز به سمت او دوید.
  
  
  در آغوش گرفتند، هر سه گریه کردند. نیک هوگو را حذف کرد. هاک از ماشین سربی خارج شد، در حالی که ته سیاه سیگار بین دندان هایش چسبیده بود. نیک به او نزدیک شد. او می توانست کت و شلوار گشاد، صورت چروکیده و چرمی را ببیند.
  
  
  هاوک گفت: "تو وحشتناک به نظر میرسی، کارتر."
  
  
  نیک سر تکان داد. "اتفاقاً یک پاکت سیگار آوردی؟"
  
  
  هاک دستش را در جیب کتش برد و بسته ای به نیک پرت کرد. او گفت: شما از پلیس اجازه گرفتید.
  
  
  نیک سیگاری روشن کرد. جان لو در کنار کتی و مایک به سمت آنها رفت. دست چپش را دراز کرد. او گفت: "مرسی، نیک." چشمانش پر از اشک شد.
  
  
  نیک دستش را گرفت. "مراقب آنها باش."
  
  
  مایک از پدرش جدا شد و دستش را دور کمر نیک گرفت. او هم گریه کرد.
  
  
  کیل مستر دستش را بین موهای پسر کشید. "نزدیک به زمان تمرینات بهاری است، نه؟"
  
  
  مایک سری تکان داد و به پدرش پیوست. کتی استاد را در آغوش گرفت. او نیک را نادیده گرفت. به ماشین دوم برگشتند. در به روی آنها باز بود. مایک وارد شد، سپس جان. کتی شروع کرد اما ایستاد، پایش تقریباً داخل شد. او چیزی به جان گفت و نزد نیک برگشت. یک ژاکت بافتنی سفید روی شانه هایش گذاشته بود. حالا بنا به دلایلی بیشتر شبیه یک زن خانه دار بود. روبروی نیک ایستاد و به او نگاه کرد. "فکر نمی کنم ما دیگر همدیگر را ببینیم."
  
  
  او گفت: «این مدت بسیار طولانی است.
  
  
  روی نوک پاهایش ایستاد و گونه او را بوسید. "من دوست دارم..."
  
  
  "خانواده شما منتظر هستند."
  
  
  لب پایینش را با دندان گاز گرفت و به سمت ماشین دوید. در بسته شد، ماشین روشن شد و خانواده لو از دیدگان ناپدید شدند.
  
  
  نیک با هاک تنها بود. "دست پروفسور چی شد؟" او درخواست کرد.
  
  
  هاوک گفت: "اینگونه نام تو را از آن بیرون آوردند. چند میخ بیرون آوردند، چند استخوان شکستند. کار آسانی نبود."
  
  
  نیک همچنان به چراغ های عقب ماشین لو نگاه می کرد.
  
  
  هاک در را باز کرد. "چند هفته فرصت داری. فکر می کنم به آکاپولکو برمی گردی."
  
  
  کیل مستر رو به هاک کرد. "در حال حاضر، تنها چیزی که نیاز دارم ساعت ها خواب بدون وقفه است." او به لورا بست فکر کرد و اوضاع در آکاپولکو چگونه بود، سپس به شارون راسل، مهماندار زیبای خطوط هوایی فکر کرد. او گفت: فکر می کنم این بار بارسلونا را امتحان خواهم کرد.
  
  
  هاوک به او گفت: «بعداً. "تو برو بخواب. بعد من برای شام یک استیک خوب برایت می خرم و در حالی که مست می شویم، می توانی به من بگوئید چه اتفاقی افتاده است. بارسلونا بعداً می آید."
  
  
  نیک با تعجب ابروهایش را بالا انداخت، اما مطمئن نبود، اما فکر کرد وقتی سوار ماشین شد، حس کرد که هاوک به پشت او زد.
  
  
  پایان
  
  
  
  
  
  
  نیک کارتر
  کارناوال قتل
  
  
  
  
  
  
  نیک کارتر
  
  
  
  
  ترجمه لو اشکلوفسکی
  
  
  
  
  کارناوال قتل
  
  
  
  
  
  
  فصل 1
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  یک شب در فوریه 1976، سه نفر کاملاً متفاوت که در سه مکان کاملاً متفاوت بودند، بدون اینکه خودشان بدانند یک چیز را گفتند. اولی درباره مرگ، دومی در مورد کمک و سومی در مورد اشتیاق صحبت کرد. هیچ یک از آنها نمی توانستند بدانند که کلمات آنها، مانند یک تله نامرئی خارق العاده، هر سه را با هم جمع می کند. در کوه‌های برزیل، در حدود 250 کیلومتری ریودوژانیرو، در لبه سرو دو مار، مردی که از مرگ یاد می‌کرد، سیگاری جویده شده را به آرامی بین انگشتانش می‌چرخاند. او به دود چرخان نگاه کرد و در حالی که فکر می کرد تقریباً چشمانش را بست. او به پشتی صندلی خود تکیه داد و به مردی که منتظر بود از آن طرف میز نگاه کرد. لب هایش را جمع کرد و به آرامی سر تکان داد.
  
  
  
  او با لحن سردی گفت: «حالا باید همین الان انجام شود.»
  
  
  
  مرد دیگر برگشت و در شب ناپدید شد.
  
  
  
  
  
  
  
  مرد جوان بلوند با استفاده از جاده عوارضی با حداکثر سرعتی که می توانست وارد شهر شد. به تمام آن نامه ها، تردیدهای مضطرب و شب های بی خوابی و همچنین به نامه ای که امروز دریافت کرده بود فکر کرد. شاید خیلی منتظر ماند. نمی خواست وحشت کند، اما حالا پشیمان شده بود. در واقع، او فکر می‌کرد، هرگز نمی‌دانست دقیقاً چه باید بکند، اما پس از آخرین نامه مطمئن شد که باید کاری انجام شود. مهم نیست دیگران چه فکری می کنند با صدای بلند گفت: حالا. اکنون باید این کار انجام شود. بدون کم کردن سرعت از تونل وارد شهر شد.
  
  
  
  
  
  
  
  در تاریکی اتاق، مردی قد بلند و شانه‌های پهن مقابل دختری ایستاد که از روی صندلی به او نگاه می‌کرد. نیک کارتر مدتی بود که او را می شناخت. وقتی در مهمانی ها بودند، مثل امشب، با هم مارتینی می نوشیدند. او یک سبزه زیبا بود با بینی تند و لب های پر روی صورت زیبا. با این حال، آنها هرگز فراتر از گفتگوهای سطحی نرفتند، زیرا او همیشه بهانه ای برای ادامه ندادن بیشتر می یافت. اما اوایل عصر، در مهمانی هولدن، او را متقاعد کرد که با او برود. او عمداً او را بوسید و با زبانش شهوتش را برانگیخت. و دوباره متوجه تضاد احساسات در او شد. او که از آرزو میلرزید، هنوز با اشتیاق خود مبارزه می کرد. یک دستش را روی گردنش نگه داشت و با دست دیگر بلوزش را باز کرد و اجازه داد از روی شانه های نرمش برود. سوتینش را درآورد و با قدردانی به سینه های جوان و چاق او نگاه کرد. سپس دامن و شورت او را که سبز با لبه های بنفش بود پایین کشید.
  
  
  
  پائولا رالینز با چشمانی نیمه باز به او نگاه کرد و اجازه داد دستان با تجربه نیک کار خود را انجام دهند. نیک متوجه شد که او سعی نمی کند به او کمک کند. فقط دست های لرزانش روی شانه هایش به آشفتگی درونی اش خیانت می کرد. او را به آرامی روی کاناپه فشار داد و سپس پیراهنش را در آورد تا بتواند بدن برهنه اش را روی سینه اش حس کند.
  
  
  
  او گفت: "اکنون، این کار باید همین الان انجام شود."
  
  
  
  "بله،" دختر به سختی شنیده شد. 'نه واقعا. خوب همه جا او را می بوسید، در حالی که پائولا لگن او را به جلو هل داد و ناگهان شروع به لیسیدن او در همه جا کرد. تنها چیزی که اکنون می خواست این بود که با نیک عشق بازی کند. وقتی او را فشار داد، او به او التماس کرد که سریعتر برود، اما نیک عجله ای نداشت. پائولا لب‌هایش را روی دهانش فشار داد، دست‌هایش از بدنش تا باسنش می‌لغزید و تا جایی که می‌توانست او را به خودش فشار می‌داد. دختری که نمی‌دانست چه می‌خواهد، تبدیل به یک حیوان ماده شد.
  
  
  
  پائولا نفس نفس زد: «نیک، نیک» و به سرعت به اوج خود رسید. به نظر می رسید که او در حال منفجر شدن است، گویی لحظه ای بین دو جهان شناور است. سرش را به عقب انداخت و سینه و شکمش را به او فشار داد. چشمانش برگشت.
  
  
  
  لرزان و هق هق، او روی مبل افتاد و نیک را محکم به سمت خود گرفته بود تا نتواند فرار کند. در نهایت او را رها کرد و او در کنارش دراز کشید به طوری که نوک سینه های صورتی او به سینه اش برخورد کرد.
  
  
  
  "ارزش انجام دادن را داشت؟" - نیک به آرامی پرسید. پائولا رالینز پاسخ داد: "اوه خدا، بله." "بیشتر از ارزش آن."
  
  
  
  "پس چرا اینقدر طول کشید؟"
  
  
  
  'منظورت چیه؟' - با لحنی معصومانه پرسید. نیک گفت: «خوب می‌دانی منظورم چیست، عزیزم. ما فرصت‌های زیادی داشتیم، اما تو همیشه بهانه‌ای شفاف پیدا می‌کردی. حالا میدونم چی میخواستی پس چرا این همه هیاهو؟
  
  
  
  او پرسید. -به من قول میدی که نخندی؟ "می ترسیدم ناامیدت کنم. من تو را می شناسم، نیک کارتر. تو خواستگار یک دختر معمولی نیستی. تو متخصص زنان هستی."
  
  
  
  نیک اعتراض کرد: «داری اغراق می‌کنی. جوری رفتار میکنی که انگار باید امتحان ورودی بدهی. - نیک خندید
  
  
  
  از مقایسه خودم
  
  
  
  پائولا خاطرنشان کرد: «این اصلاً توصیف بدی نیست. "هیچ کس دوست ندارد ببازد."
  
  
  
  _خب نباختی عزیزم تو بهترین کلاس هستی یا تو رختخواب بگم؟
  
  
  
  "آیا واقعا فردا به چنین تعطیلات خسته کننده ای می روی؟" - پرسید و سرش را روی سینه اش گذاشت. نیک در حالی که پاهای بلندش را دراز کرد گفت: «حتماً. سوال او دورنمای یک دوره آرام طولانی را برای او به ارمغان آورد. او باید استراحت می کرد، باتری هایش را شارژ می کرد و در نهایت هاک موافقت کرد.
  
  
  
  پائولا رالینز گفت: «بگذار بروم. من می‌توانم یک روز از اداره بگیرم.»
  
  
  
  نیک به بدن نرم، پر و سفید او نگاه کرد. زن یکی از راه‌های بازگرداندن بدن به فرم بود، او این را به خوبی می‌دانست، اما مواقعی وجود داشت که حتی این کافی نبود. مواقعی وجود دارد که یک مرد نیاز دارد که برود و تنها باشد. هیچ کاری نکن چنین دوره ای بود. یا خودش اصلاح کرد از فردا می شود. اما امشب امشب بود و این دختر شگفت انگیز هنوز در آغوشش بود. لذتی ساده و پر از تناقض درونی است.
  
  
  
  نیک سینه پر و نرمی را در دست گرفت و با انگشت شستش با نوک پستان صورتی بازی کرد. پائولا بلافاصله شروع به نفس کشیدن کرد و نیک را بالای سر خود کشید. وقتی پایش را دور پاهایش حلقه کرد، نیک صدای زنگ تلفن را شنید. این تلفن آبی کوچک در کشوی میزش نبود، بلکه تلفن معمولی روی میزش بود. از این بابت خوشحال بود. خوشبختانه این هاک نبود که او را از یک فاجعه جدید مطلع کند. هر کی که باشه میتونه از پس هرچیزی بربیاد. اکنون تماسی وجود ندارد.
  
  
  
  در واقع، اگر سیگنالی از حس ششم خود دریافت نمی کرد، تلفن را بر نمی داشت: آن سیستم هشدار ناخودآگاه غیرقابل توضیحی که بارها جان او را نجات داده بود.
  
  
  
  پائولا او را محکم گرفته بود. او زمزمه کرد: "جواب نده." 'فراموشش کن.' او می خواست، اما نمی توانست. خیلی اوقات تلفن را جواب نمی داد. اما او می دانست که اکنون این کار را خواهد کرد. این ناخودآگاه لعنتی است. حتی بدتر از هاوک بود، بیشتر نیاز داشت و دوام بیشتری داشت.
  
  
  
  او در حالی که روی پاهایش می پرید گفت: "خیلی متاسفم عزیزم." "اگر اشتباه می کنم، قبل از اینکه بتوانید برگردید، برمی گردم."
  
  
  
  نیک در اتاق قدم زد و متوجه شد که چشمان پائولا بدن عضلانی و نرم او را دنبال می کند: تصویر یک مجسمه گلادیاتور رومی که زنده شده بود. صدای تلفن برایش ناشناخته بود.
  
  
  
  "آقای کارتر؟" - از صدا پرسید. "شما با بیل دنیسون صحبت می کنید. ببخشید که اینقدر دیر مزاحم شما شدم، اما باید با شما صحبت کنم."
  
  
  
  نیک اخم کرد و ناگهان لبخند زد. او گفت: بیل دنیسون. پسر تاد دنیسون:
  
  
  
  
  
  'بله قربان.'
  
  
  
  "خدایا، آخرین باری که تو را با پوشک دیدم. کجایی؟"
  
  
  
  "من پشت تلفن جلوی خانه شما هستم. دربان به من گفت که اصلا اذیتت نکنم، اما باید تلاش کنم. من از روچستر آمدم تا شما را ببینم. این یک مورد در مورد پدر من است.
  
  
  
  "تاد؟" - نیک پرسید. 'چه اتفاقی افتاده است؟ آیا مشکلاتی وجود دارد؟
  
  
  
  مرد جوان گفت: نمی دانم. "به همین دلیل پیش شما آمدم."
  
  
  
  -پس بیا داخل به دربان می گویم که اجازه دهد از آنجا عبور کنی.
  
  
  
  نیک تلفن را قطع کرد، به دربان هشدار داد و به سمت پائولا که در حال لباس پوشیدن بود رفت.
  
  
  
  او در حالی که دامن خود را می کشید، گفت: «من قبلاً شنیده بودم. 'من میفهمم. حد اقل، فکر می کنم اگر آنقدر مهم نبود اجازه نمی دادی من را ترک کنم.»
  
  
  
  نیک خندید: "حق با شماست. متشکرم."
  
  
  تو به چند دلیل دختر باحالی هستی. روی من حساب کنید که وقتی برگشتم با شما تماس بگیرم.
  
  
  
  پائولا گفت: «من قطعاً مشتاقانه منتظر آن هستم. وقتی نیک اجازه داد پائولا از در پشتی خارج شود، زنگ به صدا درآمد. بیل دنیسون به قد پدرش بود، اما لاغرتر بود، بدون هیکل سنگین تاد. بقیه موهای بلوند، چشمان آبی روشن و لبخند خجالتی او شبیه به تاد بود. او وقت را تلف نکرد و مستقیماً به سر اصل مطلب رفت.
  
  
  
  او گفت: "خوشحالم که می خواهید من را ببینید، آقای کارتر." "پدرم داستان هایی در مورد تو به من گفت. من نگران پدرم هستم. احتمالاً می دانید که او در برزیل در 250 کیلومتری ریودوژانیرو یک مزرعه جدید ایجاد می کند. پدرم همیشه نامه های پیچیده و مفصلی برای من می نویسد. او برای من نامه می نوشت. در مورد چند اتفاق عجیب و غریب که در محل کار رخ داده است. فکر نمی کنم ممکن است تصادفی باشد. من مشکوک شدم که چیز دیگری باشد. سپس تهدیدهای مبهمی دریافت کرد که آنها را جدی نگرفت. به او نوشتم که من می خواستم به او سر بزنم "اما امسال سال آخر من است. من در TH درس می خوانم و او این را نمی خواست. او از ریو به من زنگ زد، خیلی مرا مورد سرزنش قرار داد و گفت که اگر الان بیایم، من را برمی گرداند. روی قایق با جلیقه تنگ."
  
  
  
  نیک گفت: «واقعاً برای پدرت چیزی غیرعادی است. او به گذشته فکر می کرد. او برای اولین بار سال ها پیش تاد دنیسون را ملاقات کرد، زمانی که هنوز در تجارت جاسوسی تازه کار بود. در آن زمان تاد به عنوان مهندس در تهران کار می کرد و چندین بار جان نیک را نجات داد. بنابراین آنها دوستان خوبی شدند. تاد مسیر خودش را دنبال کرد و اکنون به مردی ثروتمند تبدیل شد، یکی از بزرگترین صنعتگران کشور، که همیشه شخصاً بر ساخت هر یک از مزارع خود نظارت می کرد.
  
  
  
  نیک با صدای بلند تعجب کرد: "پس تو نگران پدرت هستی." "شما فکر می کنید ممکن است در خطر باشد. او در آنجا چه مزرعه ای می سازد؟
  
  
  
  "من چیز زیادی در مورد آن نمی دانم، فقط این است که در یک منطقه کوهستانی است و برنامه پدر کمک به مردم آن منطقه است. ویدر معتقد است که چنین طرحی به بهترین وجه کشور را در برابر آشوبگران و دیکتاتورها محافظت می کند. مزارع بر اساس این فلسفه است و بنابراین در مناطقی ساخته می شوند که بیکاری وجود دارد و نیاز به محصولات وجود دارد.
  
  
  
  نیک گفت: «من کاملاً با آن موافقم. «آیا او در آنجا تنهاست یا کسی غیر از عصا با او هست؟»
  
  
  
  "خب، همانطور که می دانید، مامان پارسال فوت کرد و کمی بعد، پدر دوباره ازدواج کرد. ویویان با او است. من واقعا او را نمی شناسم. من در مدرسه بودم که آنها با هم آشنا شدند و من فقط برای عروسی آمدم."
  
  
  
  نیک به یاد می آورد: «زمانی که آنها ازدواج کردند در اروپا بودم. وقتی برگشتم یک دعوت نامه پیدا کردم. خب، بیل، می‌خواهی من به آنجا بروم و ببینم چه خبر است؟
  
  
  
  بیل دنیسون سرخ شد و خجالتی شد.
  
  
  
  "من نمی توانم از شما بخواهم، آقای کارتر."
  
  
  
  "لطفاً من را نیک صدا کن."
  
  
  
  مرد جوان گفت: واقعاً نمی دانم از شما چه انتظاری دارم. من فقط به کسی نیاز داشتم که در مورد این موضوع با او صحبت کنم و فکر کردم شما ممکن است ایده ای داشته باشید. نیک به حرف پسر فکر کرد. بیل دنیسون به وضوح اهمیت می داد که آیا این درست است یا غلط. جرقه ای از خاطرات بدهی های گذشته و دوستی های قدیمی در ذهنش جرقه زد. او قصد داشت برای تفریح در جنگل های کانادا ماهیگیری کند. خوب، آن ماهی ها شنا نمی کنند و وقت آن است که استراحت کنید. ریو شهر زیبایی بود و در آستانه کارناوال معروف بود. به هر حال، سفر به تاد قبلاً یک تعطیلات بود.
  
  
  
  نیک گفت: «بیل، زمان شما عالی است. "فردا من برای تعطیلات می روم. من با هواپیما به ریو هستم. شما به مدرسه برگردید و به محض اینکه وضعیت را ببینم با شما تماس می گیرم. این تنها راه است که بفهمم چه خبر است. بر."
  
  
  
  بیل دنیسون شروع کرد: «نمی‌توانم به شما بگویم که چقدر سپاسگزارم»، اما نیک از او خواست که این کار را متوقف کند.
  
  
  
  'فراموشش کن. شما نمی توانید نگران هیچ چیز باشید. اما تو کار درستی کردی که به من هشدار دادی. پدرت آنقدر سرسخت است که نمی تواند کاری را که باید انجام دهد.
  
  
  
  نیک پسر را به سمت آسانسور هدایت کرد و به آپارتمان خود بازگشت. چراغ را خاموش کرد و به رختخواب رفت. او قبل از اینکه مجبور شود با هاوک تماس بگیرد، توانست چند ساعت دیگر بخوابد. رئیس اینجا در شهر بود تا از دفتر AX بازدید کند. او می‌خواست چند ساعت در هر زمانی از روز با نیک تماس بگیرد.
  
  
  
  او یک بار گفت: «این همان مرغ مادری است که در من صحبت می کند. نیک او را تصحیح کرد: «منظورت مادر اژدها است. .
  
  
  
  وقتی نیک به دفتر غیرقابل توصیف AX در نیویورک رسید، هاک قبلاً آنجا بود: بدنی لاغر که به نظر می رسید همیشه متعلق به کسی غیر از افرادی است که پشت آن میز نشسته بودند. شما ممکن است آن را در مناطق روستایی یا تحقیقات باستان شناسی تصور کنید. معمولاً امروز چشم‌های نافذ آبی یخی دوستانه بودند، اما اکنون نیک می‌دانست که این فقط ماسکی است برای هر چیزی غیر از علاقه دوستانه.
  
  
  
  نیک گفت: صنایع تاد دنیسون. شنیدم که آنها دفتری در ریو دارند.
  
  
  
  هاوک با مهربانی گفت: "خوشحالم که برنامه هایت را تغییر دادی." در واقع، می‌خواستم به شما پیشنهاد کنم که به ریو بروید، اما نمی‌خواستم فکر کنید که من در برنامه‌های شما دخالت می‌کنم.» لبخند هاک آنقدر دوستانه و دلنشین بود که نیک شروع به شک کرد.
  
  
  
  "چرا از من خواستی به ریو بروم؟" - نیک پرسید.
  
  
  
  هاوک با خوشحالی پاسخ داد: "خب، چون ریو را بیشتر دوست داری، N3." "شما از آن بسیار بیشتر از یک چنین نقطه ماهیگیری خداحافظی لذت خواهید برد. ریو آب و هوای عالی، سواحل زیبا، زنان زیبا دارد و تقریباً یک کارناوال است. در واقع، شما در آنجا احساس خیلی بهتری دارید."
  
  
  
  نیک گفت: «لازم نیست چیزی به من بفروشی. پشت این چه چیزی نهفته است؟»
  
  
  
  هاک گفت: «هیچ چیزی جز تعطیلات خوب نیست.
  
  
  
  مکثی کرد، اخم کرد و سپس یک تکه کاغذ به نیک داد. "این گزارشی است که ما به تازگی از یکی از افراد خود دریافت کرده‌ایم. اگر به آنجا بروید، شاید بتوانید نگاهی بیاندازید، فقط از روی علاقه، ناگفته نماند، اینطور نیست؟"
  
  
  
  نیک به سرعت پیام رمزگشایی شده را که به سبک تلگرام نوشته شده بود خواند.
  
  
  
  دردسر بزرگی در پیش است بسیاری از طرف های ناشناخته. احتمالاً تأثیرات خارجی. کاملا قابل تایید نیست هر گونه کمکی پذیرفته می شود.
  
  
  
  نیک کاغذ را به هاک پس داد و او به بازی ادامه داد.
  
  
  
  کیل مستر گفت: "ببین، این تعطیلات من است. من به دیدن یک دوست قدیمی می روم که ممکن است به کمک نیاز داشته باشد. اما این یک تعطیلات است، می دانید؟ یک تعطیلات. من برای تعطیلات ناامید هستم، و شما این را می دانید. .
  
  
  
  البته پسرم حق با شماست.
  
  
  
  "و تو در تعطیلات به من کاری نمی دهی، نه؟"
  
  
  
  "من در مورد آن فکر نمی کنم."
  
  
  
  نیک با ناراحتی گفت: نه، البته که نه. - و البته، من نمی توانم در مورد آن انجام دهم؟ یا این مورد است؟
  
  
  
  هاک با استقبال لبخند زد. "من همیشه این را می گویم: هیچ چیز بهتر از ترکیب یک تجارت کوچک با سرگرمی نیست، اما اینجاست که من با خیلی ها متفاوت هستم. خیلی سرگرم کننده است."
  
  
  
  نیک در حالی که بلند شد گفت: «چیزی به من می گوید که من حتی نیازی به تشکر ندارم.
  
  
  
  هاوک به شوخی گفت: "همیشه مودب باش، N3."
  
  
  
  نیک سرش را تکان داد و به هوای تازه رفت.
  
  
  
  او احساس می کرد در دام افتاده است. او تلگرافی برای تاد فرستاد: "سورپرایز، گوز قدیمی. بیا به پرواز 47، ساعت 10 صبح، 10 فوریه." تلگرافچی به او گفت که کلمه گوز را حذف کند، اما بقیه بدون تغییر باقی ماندند. تاد می دانست که این کلمه باید وجود داشته باشد.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 2
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  وقتی زیر ابر بودند، ریودوژانیرو را از زیر بال راست هواپیما دیدند. نیک به زودی یک صخره گرانیتی غول‌پیکر به نام Sugarloaf را دید که روبه‌روی Corcovado حتی بالاتر، یک کوهان، با مسیح نجات دهنده در بالای آن قرار داشت. هنگامی که هواپیما بر فراز شهر می چرخید، نیک گهگاه می توانست سواحل پیچ در پیچی را که شهر را احاطه کرده بودند ببیند. مکان هایی که به خاطر آفتاب، شن و ماسه و زنان زیبا شناخته می شوند: کوپاکابانا، ایپانما، بوتافوگو و فلامنگو. این می تواند مکان بسیار خوبی برای اقامت باشد. شاید مشکلات تاد فقط ناشی از عصبانیت بی گناه بود. اما اگر اینطور نباشد چه؟
  
  
  
  بعد شما هاوک را هم داشتید که به طرز وحشتناکی حیله گر بود. نه، او کار جدیدی به او نمی داد، اما نیک می دانست که از او انتظار می رفت که سر و صدا کند. و اگر باید عمل می کرد، باید عمل می کرد. سالها تجربه کار با هاک به او آموخته بود که ذکر گاه به گاه موضوعی بی اهمیت مساوی با یک وظیفه است. بنا به دلایلی، او این احساس را داشت که کلمه "تعطیلات" روز به روز مبهم تر می شود. با این حال، او سعی خواهد کرد آن را به تعطیلات تبدیل کند.
  
  
  
  نیک از روی عادت، هوگو را چک کرد، رکاب چرمی نازک او را در آستین سمت راستش قرار داد و از حضور آرامش‌بخش ویلهلمینا، لوگر 9 میلی‌متری خود آگاه بود. تقریباً بخشی از بدن او شدند.
  
  
  
  به عقب خم شد، کمربندش را بست و به فرودگاه سانتوس دومونت که در حال نزدیک شدن بود نگاه کرد. . در وسط یک منطقه مسکونی ساخته شده بود و تقریباً در مرکز قرار داشت. نیک از هواپیما در زیر آفتاب گرم پیاده شد و چمدانش را برداشت. فقط یک چمدان آورد. با یک چمدان خیلی سریعتر حرکت می کنید.
  
  
  
  او تازه چمدانش را برداشته بود که سیستم PA صدای موسیقی گزارش را قطع کرد. رهگذران مرد شانه گشاد را دیدند که ناگهان با چمدانی در دست یخ زد. چشمانش سرد شد.
  
  
  
  سخنران اعلام کرد: توجه کنید. خورخه پیلاتو، کلانتر شهر کوچک لس ریس، اظهار داشت که صنعتگر مشهور آمریکایی، سنور دنیسون، صبح امروز جسد در ماشینش در جاده کوهستانی سرا دو مار پیدا شد. اعتقاد بر این است که سنور دنیسون توقف کرد تا قاتل را سوار کند یا به او کمک کند.
  
  
  
  
  
  
  
  چند دقیقه بعد، نیک در حالی که دندان هایش را به هم می فشرد، با یک شورت کرم کرایه ای در شهر در حال رانندگی بود. او مسیر را به خوبی به خاطر داشت و سریع ترین مسیر را از طریق آونیدو ریو برانکو و روآ آلمیرانته الکساندرینو انتخاب کرد. از آنجا او در خیابان ها به سمت بزرگراهی رفت که از میان کوه های سبز تیره می گذشت و مشرف به شهر بود. استرادا دو ردنتور به تدریج او را به کوه های پوشیده از بوته های اطراف مورو کوئیمادو و به رشته کوه سرو دو مار هدایت کرد. او با سرعت بسیار بالا رانندگی می کرد و سرعتش کم نمی شد.
  
  
  
  نور درخشان خورشید هنوز وجود داشت، اما نیک تنها تاریکی و توده ای در گلویش احساس می کرد. گزارش خبری ممکن است درست بوده باشد. تاد می توانست توسط یکی از آن راهزنان در کوه کشته شود. می توانست اینگونه باشد. اما خشم سرد نیک به او گفت که این اتفاق نیفتاده است. خودش را مجبور کرد که فکر نکند. تنها چیزی که می دانست این خبر و این واقعیت بود که پسر تاد نگران پدرش بود. این دو واقعیت لزوماً به هم مرتبط نبودند.
  
  
  
  اما اگر این درست بود، او با تاسف فکر کرد، شهر را زیر و رو می کرد تا حقیقت را دریابد. او آنقدر در فکر فرو رفته بود که تنها چیزی که به آن توجه می کرد پیچ های خطرناک بند استند بود، بزرگراهی که شیب بیشتری داشت.
  
  
  
  با این حال، ناگهان توجه او به ابری از گرد و غبار که در آینه عقب دید، بسیار دور از لاستیک های خود جلب شد. ماشین دیگری با همان سرعت خطرناک نیک در امتداد باند استند سرعت می گرفت. حتی سریعتر! ماشین نزدیک تر شد. نیک با حداکثر سرعتی که می توانست رانندگی کرد. هر چه سریع تر و او از جاده پرواز کند. او همیشه توانسته تعادل خودرو را حفظ کند. جایگاه موسیقی به بالاترین نقطه خود رسید و ناگهان به مسیری پرشیب و پر پیچ و خم تبدیل شد. در حالی که نیک سرعتش را کاهش داد تا از گوشه بیرون پرتاب نشود، ماشینی را که در حال نزدیک شدن بود در آینه دید دید. او بلافاصله متوجه شد که چرا این ماشین از او سبقت می گیرد. این یک کادیلاک بزرگ سال 57 بود و آن ماشین دو برابر سنگین تر از آن بود. با این وزن زیاد، می‌توانست بدون کاهش سرعت به پیچ بپیوندد، و اکنون در سراشیبی طولانی، نسبتاً مستقیم و شیب‌دار، نیک به سرعت زمین را از دست داد. دید که فقط یک نفر در ماشین است. او ماشین را تا آنجا که ممکن بود به سمت راست جاده هدایت کرد. تقریباً سنگ ناهموار را خراشید. سخت خواهد بود، اما فضای کافی برای یک راننده باتجربه وجود دارد تا در کنار دره حرکت کند.
  
  
  
  از آنجایی که ظاهراً راننده کادیلاک باتجربه بود، نیک منتظر بود تا مرد به پهلو حرکت کند. در عوض، او کادیلاک را دید که با سرعتی باورنکردنی به سمت او هجوم می آورد، مثل قوچ کتک خورده. ماشین با صدای بلند به سپر عقب ماشین نیک برخورد کرد و او را تهدید کرد که کنترل فرمان را از دست خواهد داد. فقط رفلکس های نفیس گربه مانند او مانع از تصادف ماشین به دره شد. درست قبل از یک پیچ تند، ماشین دوباره با او تصادف کرد. نیک احساس کرد که ماشین به سمت جلو سر می‌خورد و دوباره مجبور شد با تمام توانش فشار بیاورد تا در دره نیفتد. در پیچ جرات ترمز کردن نداشت، زیرا در آن صورت کادیلاک سنگین‌تر احتمالاً دوباره او را می‌کوبید. یک دیوانه او را تعقیب می کرد.
  
  
  
  نیک اولین کسی بود که وارد گوشه جدید شد و وقتی ماشین دیگری دوباره به سمت او هجوم آورد، آن را به سمت بیرون چرخاند. با دعای سریع زمانش را تعیین کرد و نیک فرمان را به سمت راست چرخاند. این به شورولت چنان چرخشی داد که کادیلاک را تقویت کرد. نیک نگاه کرد که مرد ناامیدانه سعی می کرد ترمز کند. اما ماشین سر خورد و به داخل دره رفت. به دنبال آن یک تصادف بزرگ و سقوط شیشه شکسته انجام شد، اما مخزن گاز منفجر نشد. راننده به اندازه کافی هوشیار و سریع بود که جرقه را خاموش کرد. و. نیک به کنار جاده دوید و یک کادیلاک شکسته را دید که کنارش افتاده بود. درست به موقع بود که مرد را دید که از ماشین پیاده شد و به داخل بوته های انبوه افتاد.
  
  
  
  نیک از دامنه کوه زاویه دار سر خورد. با رسیدن به زیر برس، پرید داخل. قربانی او نمی توانست دور باشد. حالا همه چیز عوض شده و او تبدیل به یک استالکر شده است. او به سر و صدای مهاجم گوش داد، اما سکوت مرده ای برقرار بود. نیک متوجه شد که برای یک دیوانه او یک مرد بسیار باهوش و حیله گر است. جلوتر رفت و رنگ قرمز خیس را روی برگها دید. دنباله ای از خون به سمت راست دوید و او به سرعت آن را دنبال کرد. ناگهان صدای ناله ای آرام شنید. او با احتیاط حرکت کرد، اما تقریباً روی بدنی که رو در رو افتاده بود، زمین خورد. وقتی نیک زانو زد و مرد برگشت، ناگهان چهره زنده شد. آرنج گلویش را لمس کرد. افتاد، نفس نفس زد. مرد را دید که روی صورتش خراشیده و غرق در خون بود.
  
  
  
  مرد می خواست به نیک حمله کند، اما موفق شد لگدی به شکم او بزند. نیک دوباره بلند شد و ضربه دیگری به فک او زد.
  
  
  
  مرد جلو افتاد و تکان نخورد. نیک برای اینکه مطمئن شود مهاجم مرده است، او را با پا برگرداند. ضربه نهایی مهلک بود.
  
  
  
  نیک به مرد نگاه کرد. او موهای تیره و پوست روشنی داشت. او شبیه نوع اسلاو بود. بدنش مربع و کلفت بود. نیک فکر کرد که او برزیلی نیست، اگرچه مطمئن نبود. برزیل نیز مانند آمریکا ترکیبی از ملیت ها بود. نیک زانو زد و شروع به جستجوی جیب های مرد کرد. چیزی در آن نبود، نه کیف پول، نه کارت، نه اسناد شخصی، و نه چیزی که بتواند او را شناسایی کند. نیک تنها یک تکه کاغذ کوچک با کتیبه "پرواز 47"، 10 صبح، 10 فوریه پیدا کرد. مرد مقابلش دیوانه نبود.
  
  
  
  او می خواست نیک را عمدا و هدفمند بکشد. ظاهراً شماره پرواز و ساعت ورود به او داده شده و از فرودگاه او را تعقیب کرده اند. نیک مطمئن بود که این مرد یک قاتل محلی نیست. او برای این خیلی خوب بود، خیلی حرفه ای. حرکات او این تصور را به نیک می داد که مرد به خوبی آموزش دیده است. این را فقدان مدارک شناسایی نشان می دهد. مرد می دانست که نیک حریف خطرناکی است و اقدامات احتیاطی را انجام داد. هیچ علامت شناسایی وجود نداشت، همه چیز بسیار حرفه ای به نظر می رسید. نیک که از زیر براش بیرون آمد، پیام رمزگشایی شده را در دفتر AX بررسی کرد. شخصی بیرون آمد تا او را ساکت کند. و در اسرع وقت قبل از اینکه فرصتی برای بازگرداندن نظم پیدا کند.
  
  
  
  آیا این می تواند به مرگ تاد مرتبط باشد؟ بعید به نظر می رسید، و با این حال، تاد تنها کسی بود که از زمان پرواز و رسیدن خود مطلع بود. اما یک تلگرام معمولی فرستاد، همه می توانستند بخوانند. شاید یک خائن در آژانس مسافرتی بوده است. یا شاید آنها با این فرض که AX کسی را می فرستد همه پروازهای آمریکا را با دقت بررسی کردند. با این حال، او به این فکر کرد که آیا ارتباطی بین این دو رویداد وجود دارد یا خیر. تنها راه برای کشف این موضوع، تحقیق درباره مرگ تاد است.
  
  
  
  نیک به ماشین خود بازگشت و به سمت لس ریس حرکت کرد. دکه‌های موسیقی مسطح‌تر شد، زیرا اکنون به یک مستا، یک فلات رسیده بود. او مزارع کوچک و مردم خاکستری را در کنار جاده دید. مجموعه‌ای از خانه‌های گچی بنفش و سفید در مقابل او ظاهر شد و او تابلوی چوبی هوازده را دید که روی آن نوشته شده بود «لس ریس». او به سمت زن و کودکی رفت که مقدار زیادی لباس‌شویی حمل می‌کردند.
  
  
  
  او گفت: "بم دیا." - Onde fica a delegacia de polia؟
  
  
  
  زن به میدان انتهای خیابان اشاره کرد، جایی که یک خانه سنگی تازه رنگ آمیزی شده بود که بالای در ورودی آن تابلو پلیس بود. پس از تشکر از او، خوشحال شد که پرتغالی او هنوز قابل درک است و به سمت ایستگاه پلیس رفت. داخل خلوت بود و چند سلولی که از اتاق انتظار می دید خالی بود. مردی از اتاق کوچک کناری بیرون آمد. شلوار آبی پوشیده بود و یک پیراهن آبی که روی جیب سینه اش پلیس نوشته شده بود. مردی که به اندازه نیک نبود، موهای مشکی پرپشت، چشمان سیاه و چانه زیتونی داشت. چهره ای مصمم و مغرور با آرامش به نیک نگاه کرد.
  
  
  
  نیک گفت: «من برای سنور دنیسون آمدم. "شما کلانتر اینجا هستید؟"
  
  
  
  نیک تصحیح کرد: «من رئیس پلیس هستم. "آیا شما دوباره یکی از آن روزنامه نگاران هستید؟ من قبلاً داستانم را گفته ام."
  
  
  
  نیک پاسخ داد: «نه، من دوست سنور دنیسون هستم. "امروز به ملاقات او آمدم. اسم من کارتر است، نیک کارتر." او مدارکش را به مرد داد. مرد اوراق را بررسی کرد و با پرسشگری به نیک نگاه کرد.
  
  
  
  او درخواست کرد. - "آیا شما همان نیک کارتری هستید که در موردش شنیدم؟"
  
  
  
  نیک با لبخند گفت: «بستگی به آنچه شنیدی دارد.
  
  
  
  رئیس پلیس با بررسی مجدد بدن قدرتمند گفت: "من فکر می کنم اینطور است." "من خورخه پیلاتو هستم. آیا این یک دیدار رسمی است؟
  
  
  
  نیک گفت: نه. "حداقل من در مقام رسمی به برزیل نیامده ام. برای ملاقات با یکی از دوستان قدیمی ام آمده بودم، اما قضیه متفاوت بود. من دوست دارم جسد تاد را ببینم."
  
  
  
  "چرا سنور کارتر؟" - از خورخه پیلاتو پرسید. این گزارش رسمی من است. می توانید آن را بخوانید.
  
  
  
  نیک تکرار کرد: من می خواهم جسد را ببینم.
  
  
  
  او گفت. - فکر می کنی من کارم را خوب نمی فهمم؟ نیک دید که مرد هیجان زده است. خورخه پیلاتو خیلی سریع هیجان زده شد. "من این را نمی گویم. گفتم می خواهم جسد را ببینم. اگر اصرار دارید، ابتدا از بیوه سنور دنیسون اجازه می خواهم."
  
  
  
  چشمان خورخه پیلاتو روشن شد. بعد صورتش شل شد و سرش را با اعتراض تکان داد. او گفت: از این طریق.
  
  
  
  وقتی کارتان تمام شد، خوشحال می‌شوم که یک عذرخواهی از طرف آمریکایی مشهوری که ما را با دیدارش مفتخر کرد دریافت کنم.»
  
  
  
  نیک با نادیده گرفتن این طعنه آشکار، به دنبال خورخه پیلاتو وارد اتاق کوچکی در پشت زندان شد. نیک آماده شد. چنین رویارویی همیشه وحشتناک بود. مهم نیست که چند بار آن را تجربه کرده اید، و به خصوص اگر شامل یک دوست خوب باشد. خورخه ملحفه خاکستری را بلند کرد و نیک به سمت پیکر مرده رفت. او خود را مجبور کرد که جسد را فقط به عنوان یک بدن، موجودی که باید مورد مطالعه قرار گیرد، در نظر بگیرد. او گزارشی را که به لبه میزش سنجاق شده بود مطالعه کرد. گلوله پشت گوش چپ، دوباره در شقیقه راست. زبان ساده ای بود سرش را از این طرف به طرف دیگر چرخاند و بدنش را با دستانش حس کرد.
  
  
  
  نیک دوباره به گزارش نگاه کرد، لب‌هایش را جمع کرد و به سمت خورخه پیلاتو که می‌دانست از نزدیک او را تماشا می‌کند، برگشت.
  
  
  
  "می گویید او حدود چهار ساعت پیش کشته شد؟" - نیک پرسید. "چطور به این سرعت به آنجا رسیدی؟"
  
  
  
  "من و دستیارم او را در ماشین در مسیر مزرعه اش به شهر گرفتار کردیم. من نیم ساعت پیش در آنجا گشت می زدم، به شهر برگشتم و دستیارم را برای بررسی نهایی برداشتم. این اتفاق باید ظرف نیم ساعت می افتاد. ساعت."
  
  
  
  "اگر آن موقع این اتفاق نمی افتاد."
  
  
  
  نیک دید که چشمان خورخه پیلاتو گشاد شده است. "آیا مرا دروغگو خطاب می کنی؟" - زمزمه کرد.
  
  
  
  نیک گفت: نه. من فقط می گویم که در زمان دیگری اتفاق افتاده است.
  
  
  
  نیک برگشت و رفت. او چیز دیگری را کشف کرد. خورخه پیلاتو چیزی در آستین داشت. او از خودش مطمئن نبود و احساس می کرد نمی داند چه چیزی باید بداند. برای همین خیلی راحت عصبانی و عصبانی می شد. نیک می دانست که باید بر این نگرش غلبه کند. اگر می‌خواست با او کار کند، باید کاری کند که فرد عیب‌هایش را ببیند. و می خواست با او کار کند. رئیس پلیس می تواند در این موارد نفوذ داشته باشد. او افراد، شرایط، دشمنان شخصی و بسیاری از اطلاعات مفید دیگر را می شناخت. نیک از ساختمان خارج شد و زیر نور خورشید رفت. او می دانست که خورخه پیلاتو پشت سر او ایستاده است.
  
  
  
  جلوی در ماشین ایستاد و برگشت. نیک گفت: «از تلاش شما متشکرم.
  
  
  
  مرد گفت: صبر کن. آقا چرا اینقدر به حرفاتون اطمینان دارید؟
  
  
  
  نیک منتظر این سوال بود. این بدان معنی بود که مرد دیگر عصبانی نمی شود. حداقل تا حدی در هر صورت این آغاز کار بود. نیک جوابی نداد اما به اتاق برگشت.
  
  
  
  گفت: لطفا سرت را حرکت بده.
  
  
  
  وقتی خورخه این کار را انجام داد، نیک گفت: "سخت، ها؟ این سخت است. همه اعضای بدن را درگیر کرده است، و اگر تاد همین چهار ساعت پیش کشته می شد، آنجا نبود. او زودتر کشته شده بود، در جای دیگری. و سپس به جایی رسیدی که او را پیدا کردی. فکر می کردی این یک سرقت است زیرا کیف پولش گم شده بود. قاتل این کار را فقط برای ایجاد چنین تصوری انجام داد."
  
  
  
  نیک امیدوار بود که خورخه پیلاتو بتواند کمی فکر کند و باهوش باشد. او نمی خواست آن شخص را تحقیر کند. او فقط می خواست که ببیند اشتباه کرده است. او می خواست به او بفهماند که باید با هم کار کنند تا حقایق درست را بیابند.
  
  
  
  خورخه گفت: «فکر می‌کنم من باید عذرخواهی کنم» و نیک آهی راحت کشید.
  
  
  
  او پاسخ داد: لزوماً نه. "تنها یک راه برای یادگیری این وجود دارد، از طریق تجربه. اما من معتقدم که ما باید با یکدیگر صادق باشیم."
  
  
  
  خورخه پیلاتو برای لحظه ای لب هایش را جمع کرد و سپس لبخند زد. او اعتراف کرد: «درست می گویی، سنور کارتر. "من فقط شش ماه رئیس پلیس اینجا بودم. پس از اولین انتخابات آزاد ما توسط مردم کوهستان انتخاب شدم. برای اولین بار آنها به جای اینکه برده های ناخواسته باشند، حق انتخاب داشتند."
  
  
  
  "برای این چه کار کردی؟"
  
  
  
  "مدتی درس خواندم و سپس در مزارع کاکائو کار کردم. همیشه به جاده ها علاقه داشتم و یکی از آن افرادی بودم که رای دهندگان را تشویق به تشکیل گروه می کردم. مردم اینجا فقیر هستند. آنها چیزی بیش از گاوهای انسانی نیستند که کار می کنند. در مزارع قهوه و کاکائو بردگان ارزان گروهی از مردم ما با حمایت یک فرد متنفذ مردم را سازماندهی کردند تا خودشان بر دولت تاثیر بگذارند ما می خواستیم به آنها نشان دهیم که چگونه می توانند با رای دادن خودشان شرایط خود را بهبود بخشند. تعداد کمی از مقامات این منطقه توسط صاحبان مزارع ثروتمند و دهقانان ثروتمند کنترل می شوند.
  
  
  
  آنها نیازهای مردم را نادیده می گیرند و در نتیجه ثروتمند می شوند. وقتی کلانتر فوت کرد، پیشنهاد دادم که یک انتخابات برگزار شود تا برای اولین بار مردم بتوانند رئیس پلیس خود را انتخاب کنند. من می خواهم یک کارمند دولتی خوب باشم. من می‌خواهم کار درست را برای مردمی که من را انتخاب کرده‌اند انجام دهم.»
  
  
  
  نیک گفت: "در این صورت، ما باید بفهمیم که چه کسی دنیسون را کشته است. حدس می زنم ماشین او بیرون باشد. بیایید بریم نگاهی بیندازیم."
  
  
  
  ماشین دنیسون در حیاط کوچکی در کنار ساختمان پارک شده بود. نیک در صندلی جلو خون پیدا کرد که حالا خشک و سفت شده بود. نیک مقداری از چاقوی جیبی خورخه را در دستمال او خراش داد.
  
  
  
  او گفت: "من این را به آزمایشگاه خود می فرستم." خورخه گفت: "من می خواهم کمک کنم، سنور کارتر." "تمام تلاشم را می کنم."
  
  
  
  N3 گفت: "اولین کاری که می توانید انجام دهید این است که من را نیک صدا کنید." "دوم، به من بگو چه کسی می خواست تاد دنیسون را بمیرد."
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 3
  
  
  
  
  
  
  
  
  خورخه پیلاتو قهوه برزیلی داغ و قوی را روی یک اجاق کوچک دم کرد. نیک در حالی که به صحبت های رئیس پلیس درباره مردم، زمین و زندگی در کوهستان گوش می داد، قهوه اش را می خورد. او قصد داشت به خورخه در مورد مهاجم روی جایگاه موسیقی بگوید، اما همانطور که او به گوش دادن نشست، تصمیم گرفت که مخالفت کند. این بازیکن برزیلی آنچنان پیش فرض هایی داشت که نیک شک داشت که احساساتش به او اجازه می دهد وضعیت را به طور عینی ارزیابی کند. هنگامی که نیک در مورد حوادث ساخت مزرعه صحبت کرد، خورخه نسبتاً ساده لوحانه واکنش نشان داد.
  
  
  
  کارگران ناراضی؟ - تکرار کرد. 'قطعا نه. فقط یک گروه از مردم از مرگ سنور تاد سود خواهند برد. کشاورزان ثروتمند و صاحبان زمین های ثروتمند. حدود ده نفر از آنها در قدرت هستند. آنها اکنون چندین سال است که آنچه شما میثاق می نامید دارند. میثاق هر چیزی را که می توانند کنترل می کند.
  
  
  
  آنها دستمزد پایینی دارند و بیشتر Highlanders برای زنده ماندن از Covenant وام گرفته اند. در نتیجه دائماً بدهکار هستند. عهد و پیمان مهم است که انسان کار کند یا نه و با کار چقدر درآمد دارد. سنور دنیسون همه چیز را تغییر خواهد داد. در نتیجه، اعضای پیمان باید برای به دست آوردن نیروی کار و در نتیجه افزایش دستمزدها و بهبود رفتار با مردم، بیشتر تلاش کنند. این مزرعه اولین تهدید برای قدرت آنها بر مردم و زمین بود. بنابراین در صورت تکمیل نشدن کاشت سود خواهند برد. آنها باید به این نتیجه رسیده باشند که زمان اقدام فرا رسیده است. پس از اولین تلاش برای جلوگیری از دستیابی سنور دنیسون، آنها یک قاتل را استخدام کردند.
  
  
  
  نیک عقب نشست و همه چیزهایی را که خورخه گفته بود فهرست کرد. او می دانست که برزیلی منتظر تایید او است. همانطور که خورخه سریع و بی حوصله بود، به نظر می رسید که باید ساعت ها صبر کند.
  
  
  
  "حالا می توانی تصور کنی، سنور نیک؟" او درخواست کرد.
  
  
  
  "مثل یک چوب روشن است، اینطور نیست؟"
  
  
  
  نیک گفت: «معلوم است که بله. "خیلی واضح است. من همیشه یاد گرفته ام به چیزهایی که خیلی بدیهی هستند مشکوک باشم. ممکن است حق با شما باشد، اما بهتر است در مورد آن فکر کنم. شخصی که قبل از انتخابات به عنوان رئیس پلیس از شما حمایت کرد چه کسی بود؟"
  
  
  
  چهره خورخه حالتی محترمانه به خود گرفت، گویی در مورد یک قدیس صحبت می کرد.
  
  
  
  او گفت: «این روژاس است.
  
  
  
  نیک با بررسی آرشیو اسامی و افرادی که در بخش خاصی از مغزش ذخیره شده بودند، گفت: «روجاداس». اسم برایش معنی نداشت.
  
  
  
  خورخه ادامه داد: «بله، روداس». "او اهل پرتغال بود، جایی که به عنوان ناشر چندین روزنامه کوچک کار می کرد. در آنجا یاد گرفت که چگونه پول را اداره کند و یک رهبر خوب در میان مردم باشد. او یک حزب سیاسی جدید را تأسیس کرد که میثاق از آن متنفر است و از آن می ترسد. این حزب است. کارگران، مردم فقیر، و او گروهی را دور خود جمع کرد، سازمان دهندگان، آنها به کشاورزان توضیح می دهند که چرا باید رای دهند و مطمئن شوند که واقعاً این اتفاق می افتد. روداس به همه اینها رسیدگی کرد: رهبری، دانش و پول. افرادی هستند که می گویند که روداس یک افراطی است، یک دردسر ساز، اما اینها کسانی هستند که اتحاد مغزشان را شستشو داده است."
  
  
  
  و رواداس و گروهش مسئول افرادی هستند که شما را انتخاب می‌کنند.»
  
  
  
  رئیس پلیس اذعان کرد: بله. "اما من یکی از افراد روژاس نیستم، دوست، من ارباب خودم هستم. من از کسی اطاعت نمی کنم، من روی آن حساب می کنم."
  
  
  
  نیک لبخند زد. مرد به سرعت روی نوک پاهایش ایستاد. او مطمئناً بر استقلال خود اصرار داشت، اما شما به راحتی می توانید از غرور شخصی او برای تأثیرگذاری بر او استفاده کنید. نیک قبلاً خودش این کار را کرده است. و با این حال نیک هنوز معتقد بود که می تواند به او اعتماد کند.
  
  
  
  "اسم این گروه جدید، خورخه چیست؟" - نیک پرسید. "یا اسمی ندارند؟"
  
  
  
  'آره. روداس آن را Novo Dia، گروه New Day می نامد. روداس، سنور نیک، مردی فداکار است.
  
  
  
  نیک فکر می کرد که هیتلر، استالین و چنگیز خان همگی افراد فداکار هستند. فقط بستگی به این دارد که به چه چیزی متعهد هستید.
  
  
  
  او گفت: «من دوست دارم روزی روژاداس را ملاقات کنم.
  
  
  
  رئیس پلیس پاسخ داد: «خوشحال می شوم که آن را ترتیب دهم. "او نه چندان دور از اینجا زندگی می کند، در یک ماموریت متروکه در نزدیکی Barra do Piraí. او و افرادش مقر خود را در آنجا مستقر کردند."
  
  
  
  نیک در حالی که ایستاده بود گفت: «Muito obrigado». "من به ریو برمی گردم تا خانم دنیسون را ببینم. اما یک کار مهم دیگر وجود دارد که می توانید برای من انجام دهید. من و شما می دانیم که مرگ تاد دنیسون یک سرقت معمولی نبود. من از شما می خواهم مانند قبل و قبل از آن در مورد آن پیامی ارسال کنید. همچنین می‌خواهم بگویید که من به‌عنوان دوست شخصی تاد، تحقیقات خودم را انجام می‌دهم.»
  
  
  
  خورخه به طرز عجیبی به بالا نگاه کرد. او گفت: «ببخشید، سنور نیک. اما آیا اینگونه به آنها هشدار نمی دهید که آنها را تعقیب می کنید؟
  
  
  
  نیک خندید: «فکر می‌کنم همین‌طور است». "اما این سریعترین راه برای تماس با آنها است. می توان با من در دفتر تاد یا خانم دنیسون تماس گرفت."
  
  
  
  سفر به ریو سریع و آسان بود. او در نقطه ای که کادیلاک در دره فرو رفت، کمی مکث کرد. ماشین قابل مشاهده نبود زیرا در قسمت متراکم بوته در پای صخره ها قرار داشت. ممکن است روزها، هفته ها و حتی ماه ها طول بکشد تا او پیدا شود. سپس به عنوان یکی از بسیاری از تصادفات ثبت خواهد شد. هر کس آن را فرستاده بود، می دانست که چه اتفاقی افتاده است.
  
  
  
  او در مورد مالکان میثاق و آنچه خورخه گفته بود فکر کرد.
  
  
  
  با رسیدن به ریو، آپارتمان دنیسون را در منطقه کوپاکابانا، در Rua Constant Ramos مشرف به Praia de Copacabana، آن ساحل زیبا که تقریباً با کل شهر هم مرز است، پیدا کرد. قبل از بازدید به اداره پست رفت و دو تلگراف فرستاد. یکی را برای بیل دنیسون فرستادم و به او نامه نوشتم که تا اطلاع ثانوی در مدرسه بماند. تلگرام دیگری برای هاک ارسال شد و نیک از یک کد ساده برای آن استفاده کرد. برایش اهمیتی نداشت که کسی آن را رمزگشایی کند. او سپس به 445 Rua Constante Ramos، آپارتمان دنیسون رفت.
  
  
  
  پس از تماس او، در باز شد و نیک به یک جفت چشم خاکستری روشن نگاه کرد که زیر یک تار موی کوتاه کتان دود می کرد. او تماشا کرد که چشم ها به سرعت روی تنه قدرتمندش می لغزند. او درخواست کرد. - "خانم دنیسون؟" "من نیک کارتر هستم."
  
  
  
  چهره دختر پاک شد. او گفت: "اوه خدا، خیلی خوشحالم که اینجا هستی." «از صبح منتظرت بودم حتما شنیدی...؟
  
  
  
  خشم ناتوانی در چشمانش موج می زد. نیک او را دید که مشت هایش را گره می کند.
  
  
  
  گفت: بله، شنیدم. من قبلاً در لس ریس بودم و رئیس پلیس را دیدم. به همین دلیل بعداً آمدم.
  
  
  
  ویوین لباس خواب نارنجی با جلوی کوتاهی پوشیده بود که سینه های کوچک و نوک تیز او را به رخ می کشید. او فکر کرد: "بد نیست" و سعی کرد فوراً آن را از ذهن خود دور کند. او متفاوت از آنچه او انتظار داشت به نظر می رسید. حالا او نمی‌دانست که او چه شکلی خواهد بود، اما حداقل نمی‌دانست تاد چنین ذائقه‌ای دارد.
  
  
  
  او در حالی که دست او را گرفت و او را به داخل آپارتمان برد، گفت: "تو نمی‌دانی چقدر خوشحالم که اینجا هستی." "دیگر نمی توانم تحمل کنم."
  
  
  
  بدنش در دستش نرم و گرم بود، صورتش آرام و لحنش معقول بود. او او را به اتاق نشیمن بزرگی که به سبک سوئدی مدرن مبله شده بود، با یک پنجره تمام قد مشرف به اقیانوس هدایت کرد. وقتی وارد شدند، دختر دیگر از روی مبل L شکل بلند شد. او از ویویان دنیسون بلندتر و کاملاً متفاوت بود. او یک لباس ساده سفید پوشیده بود که مانند یک دستکش به او می رسید. چشمان درشت مشکی به نیک نگاه کردند. دهانش بزرگ و حساس بود و موهای براق مشکی بلندش تا شانه هایش افتاده بود. او سینه های گرد و پر و ظاهر بلند و باریک دختران برزیلی داشت که کاملاً با دختران دانش آموز انگلیسی رنگ پریده متفاوت بود. ترکیب عجیبی بود، این دو، و نیک متوجه شد که برای مدت طولانی به او خیره شده است.
  
  
  
  ویوین دنیسون گفت: "این ماریا هاوس است." "مری... یا باید بگویم... منشی تاد بود."
  
  
  
  نیک دید که ماریا هاوز به ویوین دنیسون خیره شده بود. او همچنین متوجه شد که ماریا هاوز دارای لبه‌های قرمزی در اطراف آن چشم‌های سیاه زیبا است. وقتی شروع به صحبت کرد، مطمئن بود که گریه می کند. صدای او، نرم و مخملی، نامطمئن و غیرقابل کنترل به نظر می رسید.
  
  
  
  او به آرامی گفت: "...خوشحالی من است، سناتور." "تازه داشتم میرفتم."
  
  
  
  او به ویوین دنیسون برگشت. "اگر به من نیاز داری در دفتر خواهم بود." آن دو زن به یکدیگر نگاه کردند و چیزی نگفتند، اما چشمانشان به خوبی صحبت می کرد. نیک لحظه ای به آنها نگاه کرد. خیلی مخالف هم بودند. با اینکه نمی توانست چیزی را پایه گذاری کند، اما می دانست که آنها از یکدیگر متنفرند. او به ماریا هاوز نگاه کرد که از در بیرون می رفت، باسن باریک و الاغ محکمش.
  
  
  
  "او جنبه های جذاب زیادی دارد، اینطور نیست؟" - گفت ویوین. او یک مادر برزیلی و یک پدر انگلیسی داشت.
  
  
  
  نیک به ویویان نگاه کرد که چمدانش را بسته و در اتاق کناری گذاشته بود. او گفت: "اینجا بمان، نیک. تاد اینطور می خواست." این یک آپارتمان بزرگ با اتاق خواب مهمان عایق صدا است. شما تمام آزادی لازم را خواهید داشت."
  
  
  
  کرکره های پنجره را باز کرد و نور خورشید به داخل رفت. او با کنترل کامل اوضاع راه می رفت. به طرز عجیبی، ماریا هاوز بسیار ناراحت به نظر می رسید. اما او متوجه شد که برخی افراد بهتر از دیگران می توانند احساسات خود را سرکوب کنند. ویویان برای لحظه ای رفت و با لباس آبی تیره، جوراب و کفش پاشنه بلند برگشت. او روی یک نیمکت بلند نشست و فقط حالا مثل یک بیوه غمگین به نظر می رسید. نیک تصمیم گرفت نظرش را در مورد تصادف به او بگوید. وقتی حرفش تمام شد، ویویان سرش را تکان داد.
  
  
  
  او گفت: "من نمی توانم آن را باور کنم." "این خیلی وحشتناک است که حتی نمی توان به آن فکر کرد. حتماً یک سرقت بوده است. فقط باید باشد. نمی توانم تصورش کنم. خدایا. خیلی چیزها هست که تو نمی دانی که می خواهم با تو صحبت کنم. اوه خدای من به یکی نیاز دارم که باهاش صحبت کنم.
  
  
  
  تلفن صحبت آنها را قطع کرد. این اولین واکنش به مرگ تاد بود. همکاران تجاری، همکاران و دوستان از ریو تماس گرفتند. نیک دید که چگونه ویوین با کارایی جالب خود با همه رفتار می کند. دوباره این احساس وجود داشت که او کاملاً با زنی که انتظار داشت اینجا پیدا کند متفاوت است. او فکر می کرد که به نوعی انتظار داشت که او ملایم تر و خانه دارتر باشد. این دختر کنترل داشت و کاملاً آماده بود، بیش از حد آماده. او چیزهای درست را به روش درست به همه می گفت، اما چیزی آنطور که باید پیش نمی رفت. شاید این نگاه آن چشمان خاکستری کم رنگی بود که او در حین صحبت با تلفن با او ملاقات کرد. نیک تعجب کرد که آیا او خیلی انتقادی یا مشکوک شده است. شاید او از آن دسته ای بود که تمام احساساتش را در خود جمع می کرد و تنها زمانی که تنها بود، خود را رها می کرد.
  
  
  
  بالاخره گوشی را برداشت و کنار گوشی گذاشت.
  
  
  
  ویوین در حالی که به ساعتش نگاه می کرد گفت: «من دیگر با تلفن صحبت نمی کنم. "من باید به بانک بروم. آنها قبلاً سه بار تماس گرفته اند. من چند برگه برای امضا دارم. اما هنوز می خواهم با تو صحبت کنم، نیک. بیا امشب این کار را انجام دهیم، زمانی که همه چیز آرام شد و می توانیم تنها باشیم. "
  
  
  
  گفت: باشه. "من هنوز کارهایی برای انجام دادن دارم. بعد از ناهار برمی گردم."
  
  
  
  دستش را گرفت و درست مقابلش ایستاد و سینه هایش را به ژاکتش فشار داد.
  
  
  
  او گفت: "خوشحالم که اینجا هستی، نیک." او در مورد تو خیلی به من گفت.»
  
  
  
  نیک گفت: "خوشحالم که می توانم به شما کمک کنم."
  
  
  
  آنها با هم به طبقه پایین رفتند و وقتی او رفت، نیک دید که یکی دیگر از آشنایان از پشت یک گیاه سبز ظاهر شد.
  
  
  
  "خورخه!" نیک فریاد زد. 'اینجا چه میکنی؟'
  
  
  
  رئیس پلیس گفت: "این پیامی که من فرستادم، علامتش را از دست داد. ساعت یک بامداد که میثاق با من تماس گرفت. آنها می خواهند با شما ملاقات کنند. آنها در کوکتل بار هتل دلمونیدو منتظر شما هستند. ، آن طرف خیابان.» . رئیس پلیس کلاهش را روی سرش گذاشت. او گفت: "فکر نمی کردم طرح شما به این سرعت نتیجه بدهد، سنور نیک."
  
  
  
  فقط وارد شوید و سنور دیگرانو را بخواهید. او رئیس میثاق است.
  
  
  
  نیک پاسخ داد: "باشه." "ببینیم آنها چه می گویند."
  
  
  
  خورخه گفت: "من اینجا منتظر می مانم." "شما با مدرک برنمیگردید، اما خواهید دید که حق با من است."
  
  
  
  بار هتل برای یک کوکتل بار روشن بود. نیک به سمت یک میز گرد پایین در گوشه اتاق هدایت شد. پشت این میز پنج نفر نشسته بودند. سنور دیگرانو بلند شد. او مردی قد بلند و خشن بود که به خوبی انگلیسی صحبت می کرد و به وضوح از طرف دیگران صحبت می کرد. همگی مردانی آراسته، محجوب و رسمی بودند. آنها با نگاهی مغرور و غیرقابل اغتشاش به نیک نگاه کردند.
  
  
  
  "از عشوه گری، سنور کارتر؟" - پرسید دیگرانو.
  
  
  
  نیک در حالی که روی صندلی خالی نشسته بود، به وضوح برای او در نظر گرفته شده بود، پاسخ داد: «آگواردنت، دوستدار». کنیاکی که دریافت کرد یک کنیاک پرتغالی با کیفیت بسیار خوب بود.
  
  
  
  دیگرانو شروع کرد: «اول، سنور کارتر، مرگ دوستت سنور دنیسون را تسلیت می‌گوییم. ممکن است تعجب کنید که چرا می‌خواستیم به این زودی شما را ببینیم».
  
  
  
  نیک گفت: «بگذار حدس بزنم. "تو امضای من را میخواهی."
  
  
  
  دیگرانو مودبانه لبخند زد. ما با بازی به شعور خود توهین نخواهیم کرد.
  
  
  
  سنور کارتر، او ادامه داد. "ما بچه یا دیپلمات نیستیم. ما مردانی هستیم که می دانیم چه می خواهند. مرگ غم انگیز دوست شما، سنور دنیسون، بدون شک مزارع او را ناتمام خواهد گذاشت. به مرور زمان، همه اینها، مزرعه و قتل او فراموش خواهد شد، اگر هیچ چیز نباشد. از آن مشکل ایجاد شده است.وقتی واقعاً مشکل ساز شود، تحقیقی صورت می گیرد و دیگران می آیند تا مزرعه را تمام کنند. ما معتقدیم که هر چه کمتر به آن توجه شود برای همه بهتر است. آیا این را می فهمید؟
  
  
  
  نیک لبخند آهسته ای زد: «به طور خلاصه، فکر می کنی من باید به کار خودم فکر کنم.»
  
  
  
  دیگرانو سری تکان داد و به نیک لبخند زد.
  
  
  
  او گفت: «دقیقاً همین است.
  
  
  
  نیک گفت: «خب، دوستان. "پس من می توانم این را به شما بگویم؛ که تا زمانی که نفهمم چه کسی و چرا تاد دنیسون را کشته است، آنجا را ترک نمی کنم."
  
  
  
  سنور دیگرانو چند کلمه با دیگران رد و بدل کرد، خودش را مجبور کرد لبخند بزند و برگشت به نیک نگاه کرد.
  
  
  
  او گفت: "پیشنهاد می کنیم از ریو و کارناوال لذت ببرید و سپس به خانه بروید، سنور کارتر." "این کار هوشمندانه خواهد بود. صادقانه بگویم، بیشتر اوقات ما عادت داریم که راه خود را طی کنیم."
  
  
  
  نیک در حالی که بلند شد گفت: «من هم، آقایان». "پیشنهاد می کنم این گفتگوی بیهوده را تمام کنیم. باز هم برای برندی متشکرم."
  
  
  
  وقتی از هتل خارج می شد، احساس کرد که چشمان آنها پشتش را سوراخ می کند. آنها وقت خود را برای مزخرفات تلف نمی کردند. آنها آشکارا او را تهدید کردند و بدون شک منظورشان این بود. آنها می خواستند مزرعه ناتمام بماند. هیچ شکی در این باره وجود نداشت. تا کجا پیش خواهند رفت تا او را متقاعد کنند که متوقف شود؟ احتمالا خیلی دور اما آیا آنها واقعاً مسئول قتل تاد دنیسون بودند یا از شانس خود استفاده کردند تا مزرعه را ناتمام رها کنند؟ اینها به وضوح افراد سرسخت سرد و بی رحمی بودند که از خشونت ابایی نداشتند. آنها فکر می کردند با تهدیدهای آشکار می توانند به هدف خود برسند. و با این حال، سادگی همه چیز او را عصبانی می کرد. شاید پاسخ هاک به تلگرامش این سوال را روشن کند. به نوعی او این احساس را داشت که این موضوع بسیار بیشتر از این گروه کوچک از مردم است. او امیدوار بود که اشتباه کرده باشد، زیرا اگر به همین راحتی بود، حداقل تعطیلات را می گذراند. برای لحظه ای تصویر ماریا هاوز در ذهنش جرقه زد.
  
  
  
  خورخه در پیچ جاده منتظر او بود. هر کسی از نگرش خورخه "من به شما گفتم" خشمگین می شود. اما نیک این مرد مغرور، تندخو و ناامن را درک کرد و حتی با او همدردی کرد.
  
  
  
  نیک در ابتدا می خواست ماجرای کادیلاک و پیام تلگرامی به هاک را به او بگوید، اما بعد تصمیم گرفت که آن را رد کند. اگر سالها تجربه طولانی چیزی به او آموخته است، احتیاط است. نوعی احتیاط که به او می‌گفت تا زمانی که کاملاً به خودش اطمینان نداشته باشد به کسی اعتماد نکند. نگرش عجیب خورخه همیشه می تواند چیز دیگری باشد. او اینطور فکر نمی کرد، اما مطمئن نبود، بنابراین به سادگی از تهدیدات علیه خود به او گفت. وقتی خورخه گفت به هیچ نتیجه ای نرسیده بود، متحیر به نظر می رسید.
  
  
  
  او خشمگین بود. - "آنها تنها کسانی بودند که از مرگ سنور تاد سود بردند. آنها شما را تهدید می کنند و هنوز مطمئن نیستید؟" 'باورنکردنیه. مثل یک سیاهه سیاهه واضح است."
  
  
  
  نیک آهسته گفت: "اگر راست می گویم، فکر می کردی تاد قربانی یک سرقت شده است. مثل روز روشن بود."
  
  
  
  او نگاه کرد که خورخه آرواره خود را منقبض کرد و از عصبانیت سفید شد. او می دانست که او را بسیار بی رحمانه گرفته است، اما این تنها راه خلاصی از این تأثیر او بود.
  
  
  
  خورخه با خوشحالی گفت: "من به لس ریس برمی گردم." "اگر به من نیاز داشته باشید، می توانید در دفترم با من تماس بگیرید."
  
  
  
  نیک خورخه را تماشا کرد که با عصبانیت از آنجا دور شد، سپس به سمت ساحل، پرایا رفت. به دلیل نزدیک شدن به تاریکی، ساحل تقریبا خالی از سکنه بود. با این حال، بلوار پر بود از دخترانی با پاهای بلند زیبا، باسن های باریک و سینه های گرد. هر بار که به آنها نگاه می کرد، به ماریا هاوز و زیبایی جذاب او فکر می کرد. موهای سیاه و چشمان تیره اش او را آزار می دادند. او به این فکر کرد که شناخت بهتر او چگونه خواهد بود. بیشتر از آن که جالب باشد، او مطمئن بود. همه جا نشانه هایی از نزدیک شدن کارناوال دیده می شد. این زمانی بود که کل شهر به یک توده بزرگ حزبی از مردم تبدیل شد. تمام شهر با گلدسته ها و چراغ های رنگارنگ تزئین شده بود. هنگامی که گروه مشغول تمرین سامباهایی بود که مخصوص کارناوال ساخته شده بود، نیک لحظه ای مکث کرد. آنها در مسابقات رقص بی شماری که در طول کارناوال برگزار می شود شرکت خواهند کرد. نیک راه افتاد و وقتی به انتهای پرایا د کوپاکابانا رسید هوا دیگر تاریک بود و تصمیم گرفت به عقب برگردد. ساختمان‌های مرتب و مرتب به شبکه‌ای از کوچه‌های باریک و با مغازه‌ها ختم می‌شد. وقتی چرخید، مسیرش توسط سه مرد چاق با 9 چتر ساحلی مسدود شد. آنها چترها را زیر بغل خود نگه داشتند، اما چترهای بالا مدام می افتادند. در حالی که نیک در اطراف آنها راه می رفت، یکی از آن ها یک تکه طناب از جیبش بیرون آورد و سعی کرد چترها را ببندد.
  
  
  
  او خطاب به نیک فریاد زد: «کمک کن، آقا. "آیا می توانی دستی دراز کنی؟"
  
  
  
  نیک لبخندی زد و به آنها نزدیک شد. مرد با اشاره به جایی که می خواست گره بزند، گفت: «بفرمایید. نیک دستش را آنجا گذاشت و چتر را دید که مانند یک قوچ کتک زن بزرگ به او نزدیک می شود و به شقیقه اش برخورد می کند. نیک برگشت و ستاره ها را دید. به زانو افتاد و سپس روی زمین. او جنگید تا هوشیار بماند. مردها او را محکم گرفتند و دوباره روی زمین انداختند. او بی حرکت دراز کشیده بود و از اراده عظیم خود برای حفظ هوشیاری استفاده می کرد.
  
  
  
  او شنید که یکی از مردان گفت: "ما می توانیم او را اینجا بکشیم." بیا این کار را بکنیم و برویم.
  
  
  
  دیگری شنید: «نه». "اگر اولین دوست آمریکایی نیز مرده پیدا شود و دزدیده شود بسیار مشکوک خواهد بود. شما می دانید که ما نباید شک دیگری ایجاد کنیم. وظیفه ما این است که او را به دریا بیندازیم. شما او را سوار ماشین خواهید کرد."
  
  
  
  نیک دراز کشیده بود، اما سرش دوباره روشن شد. او فکر کرد. یک نفرین! قدیمی ترین ترفند در جهان، و او به عنوان یک تازه کار گرفتار آن شد. سه جفت پا را جلوی صورتش دید. به پهلو دراز کشیده بود، بازوی چپش را به هم بسته بود. او با قرار دادن دست خود روی کاشی، تمام قدرت را در عضلات ران عظیم خود جمع کرد و به مچ پا مهاجمانش لگد زد. آنها روی او افتادند، اما او به سرعت یک گربه ایستاد. روی دیوار خانه چترهای سنگین گذاشتند. نیک سریع یکی را گرفت و با آن به شکم یکی از مردها زد. مرد روی زمین افتاد و خون تف کرد.
  
  
  
  یکی از دو نفر دیگر با دستان دراز به سمت او هجوم آورد. نیک به راحتی از او طفره رفت، دستش را گرفت و به دیوار کوبید. صدای شکستن استخوان ها را شنید و مرد روی زمین افتاد. سومی ناگهان چاقویی را بیرون آورد. هوگو، رکاب رکابی نیک، هنوز زیر آستین راستش محکم بسته شده بود و تصمیم گرفت آن را همانجا بگذارد. او مطمئن بود که این افراد آماتور هستند. دست و پا چلفتی بودند. وقتی مرد سوم سعی کرد به او چاقو بزند، نیک سرش را از دست داد. اجازه داد مرد نزدیکتر شود و سپس وانمود کرد که می پرد. مرد بلافاصله با ضربات چاقو به او پاسخ داد. وقتی مرد این کار را کرد، نیک بازوی او را گرفت و آن را پیچاند. مرد از درد فریاد زد. برای اطمینان کامل، یک قطعه کاراته دیگر به گردنش داد و او افتاد.
  
  
  
  همه چیز به سرعت و به راحتی پیش رفت. تنها یادگاری نبرد کبودی روی شقیقه او بود. نیک فکر کرد در مقایسه با مرد کادیلاک، سریع جیب آنها را جست و جو کرد، یکی کیف پول با شناسنامه داشت، او یک مقام دولتی بود، دیگری علاوه بر اسناد بی اهمیت، شناسنامه داشت. او نام آنها را می دانست، می شد آنها را ردیابی کرد. اما او باید پلیس را برای انجام این کار درگیر می کرد و نیک این را نمی خواست. حداقل هنوز نه. این فقط همه چیز را پیچیده می کرد. اما هر سه آنها یک چیز داشتند: یک کارت سفید کوچک. جای خالی، به جز نقطه قرمز کوچک وسط، احتمالاً نوعی علامت بود، سه کارت را در جیبش گذاشت و به راهش ادامه داد.
  
  
  
  همانطور که او به آرامی به آپارتمان ویویان دنیسون نزدیک می شد، فقط می توانست به یک چیز فکر کند: مشخصاً یک نفر واقعاً می خواست از شر او خلاص شود. اگر این سه رذل توسط میثاق فرستاده شده بودند، شرکت کنندگان وقت خود را تلف نمی کردند. با این حال، او مشکوک بود که میثاق فقط برای ترساندن او بود، نه کشتن او، و آن سه قصد داشتند او را بکشند. شاید ویویان دنیسون بتواند این پیچیدگی عجیب را روشن کند.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 4
  
  
  
  
  
  
  
  
  ویوین در خانه منتظر نیک بود. وقتی او برای سرحال شدن به حمام رفت بلافاصله متوجه کبودی شد. از در، او نیک ژاکتش را درآورد و دکمه‌های پیراهنش را باز کرد. در آینه، او را دید که به بدن قدرتمند و عضلانی او نگاه می کند. از او پرسید چه اتفاقی افتاده است و وقتی به او گفت ترس در چهره اش موج زد. برگشت و وارد اتاق نشیمن شد. نیک وقتی از حمام بیرون آمد مقداری از نوشیدنی قوی نوشید.
  
  
  
  او گفت: "من فکر کردم ممکن است به این نیاز داشته باشید." "البته که می دانم". او حالا یک لباس بلند مشکی پوشیده بود که دکمه هایش را روی زمین بسته بود. یک ردیف دکمه کوچک نه به سوراخ دکمه ها، بلکه به حلقه های کوچک رفت. نیک جرعه ای نوشید و روی نیمکت بلند نشست. ویویان کنارش نشست و لیوان را در بغلش گذاشت.
  
  
  
  "کارت سفید با نقطه قرمز در وسط به چه معناست؟" او درخواست کرد.
  
  
  
  ویوین لحظه ای فکر کرد. او گفت: "من هرگز نقشه ای مانند این ندیده بودم." اما این نماد حزب نوو دیا، گروهی از افراط گرایان از کوهستان است. آنها از آن برای همه بنرها و پوسترهای خود استفاده می کنند. چطور؟
  
  
  
  نیک با لحن لحنی پاسخ داد: "من این را آخرین بار در جایی دیدم." بنابراین، روژاداس. یک مرد مردمی، یک انسان دوست بزرگ، یک رهبر بزرگ خورخه. چرا سه نفر از هوادارانش قصد کشتن او را داشتند؟ همه شروع به عمل کردند.
  
  
  
  ویویان لیوان را زمین گذاشت و همانطور که آنجا نشسته بود، به نظر می رسید که تلاش زیادی می کند تا گریه نکند. فقط اون چشمای گرد و پر و سردی که بهش خیره شده بود با همه چیز خوب نبود. هر چه جست و جو کرد، کوچکترین اثری از غم در آن نیافت.
  
  
  
  "روز وحشتناکی بود، میدونی؟" او گفت. "به نظر می رسد دنیا در شرف فروپاشی است و کسی نیست که جلوی آن را بگیرد. خیلی چیزها است که می خواهم بگویم، اما نمی توانم. من اینجا هیچ دوستی ندارم، هیچ دوست واقعی ندارم. ما به اندازه کافی اینجا نبودیم. برای پیدا کردن دوستان واقعی و برقراری ارتباط برای من آسان نیست." با مردم در مورد چیزی صحبت کنید یه چیز خیلی برام مهمه نیک با گذشت روز، یک چیز برایم روشن شد. من در مورد قتل تاد می دانم و از تلاش شما برای رسیدن به ته آن تشکر می کنم. اما من از تو می خواهم کاری برای من انجام دهی، حتی اگر فکر می کنی بی فایده است. می خواهم همه چیز را فراموش کنی نیک. بله، من فکر می کنم در نهایت برای بهترین است. همه چیز را رها کن اتفاقی که افتاد افتاد. تاد مرده است و این را نمی توان تغییر داد. برای من مهم نیست که چه کسی، چرا و چگونه این کار را انجام داده است. او رفته است و این تنها چیزی است که برای من مهم است."
  
  
  
  واقعا؟ نیک تقریباً پرسید، اما حرکت نکرد. فقط همه چیز را فراموش کن این سوال شماره یک در ده نفر برتر محلی بود. انگار همه می خواستند. آن پسر کادیلاک، میثاق، سه سرکش روژاداس و حالا ویویان دنیسون. همه می خواستند او متوقف شود.
  
  
  
  "شکه شدی، نه؟" - ویوین پرسید. "میفهمی چی گفتم.
  
  
  
  نیک گفت: «غافلگیر کردن من سخت است.
  
  
  
  ویویان گفت: «نمی‌دانم می‌توانم توضیح دهم، نیک». "این به خاطر چیزهای زیادی است. وقتی همه چیز را حل کردم، می خواهم بروم. قطعاً نمی خواهم بیش از حد لازم اینجا بمانم. خاطرات دردناک زیادی وجود دارد. نمی خواهم منتظر بمانم. تحقیقاتی در مورد مرگ تاد. و نیک، اگر تاد به دلایلی کشته شده باشد - به دلیلی، نمی‌خواهم دلیلش را بدانم. شاید او بدهی‌های قمار داشته است. او می‌توانست درگیر یک ماجرای مشکوک باشد. شاید هم اینطور بوده است. زنی دیگر.
  
  
  
  نیک اعتراف کرد که همه اینها احتمالات ایده آل و منطقی بودند، با این تفاوت که تاد دنیسون حتی به آن فکر هم نمی کرد. و او کاملاً مطمئن بود که او هم این را می‌داند، اگرچه باز هم متوجه نشد که او هم می‌دانست. اجازه داد به او ادامه دهد. جالب تر و جذاب تر می شد.
  
  
  
  "میفهمی نیک؟" - با صدای لرزان و سینه های نوک تیز کوچکش که می لرزید گفت. "فقط می خواهم تاد را همانطور که بود به یاد بیاورم. اشک های زیاد او را برنمی گرداند. پیدا کردن قاتل او را برنمی گرداند. این فقط دردسرهای زیادی ایجاد می کند. شاید این فکر اشتباه باشد." اما من اهمیتی نمی دهم تنها چیزی که می خواهم این است که با خاطراتم از این موضوع فرار کنم اوه، نیک، من... خیلی ناراحتم.
  
  
  
  با هق هق روی شانه اش نشست، سرش را محکم به او فشار داد، بدنش می لرزید. دستش را روی پیراهن او گذاشت، روی نوک بزرگش. ناگهان سرش را بلند کرد و صدایی از شور و شوق درآورد. او می تواند کاملاً صادق باشد و فقط گیج باشد. ممکن بود، اما او اینطور فکر نمی کرد. می دانست که باید بفهمد. اگر با او بازی کند، به زودی متوجه می شود که او برگ برنده دارد. اگر حق با او بود، می دانست که بازی او را درک می کرد. اگر اشتباه می کرد، خودش را خسته می کرد و از دوست قدیمی اش عذرخواهی می کرد. اما او باید کشف می کرد.
  
  
  
  نیک به جلو خم شد و با زبانش لب هایش را دنبال کرد. در حالی که لب‌هایش را روی لب‌هایش فشار می‌داد و با زبانش دهانش را بررسی می‌کرد، ناله کرد. گردنش را با دستانش مانند رذیله گرفت. دکمه های لباسش را باز کرد و گرمای سینه های تنگش را حس کرد. زیر لباسش چیزی نپوشیده بود و سینه اش را در دستش گرفت. نرم و هیجان انگیز بود و نوک سینه از قبل سفت شده بود. او را مکید و زمانی که ویویان به شدت شروع به تقلا کرد، لباسش از تنش افتاد و شکم نرم، باسن نازک و مثلث سیاه او را آشکار کرد. ویویان عصبانی شد و شلوارش را پایین کشید.
  
  
  
  "وای خدا، خدا،" او نفس کشید، چشمانش در حالی که بدن او را با دو دست مالید. دستانش را دور گردن و پاهایش را دور بدنش حلقه کرد، نوک سینه هایش را قلقلک می داد. هر چه سریعتر او را لعنت کرد و او از لذت نفس نفس زد. وقتی کارش تمام شد، جیغ کشید، او را رها کرد و به عقب افتاد. نیک به او نگاه کرد. حالا او خیلی بیشتر می دانست. چشمان خاکستری او به دقت او را مطالعه می کرد. برگشت و صورتش را با دستانش پوشاند.
  
  
  
  او هق هق زد: "اوه خدای من." 'من چه کار کرده ام؟ در مورد من چه فکری باید بکنید؟
  
  
  
  یک نفرین! خودش را نفرین کرد او نگاه چشمان او را دید و می‌دانست که نقش او به‌عنوان یک بیوه غمگین غیرقابل قبول است. لباسش را دوباره پوشید، اما آن را باز گذاشت و به سینه‌اش تکیه داد.
  
  
  
  من خیلی شرمنده ام، او هق هق زد. من واقعاً نمی خواهم در مورد آن صحبت کنم، اما مجبورم.»
  
  
  
  نیک متوجه شد که او به سرعت عقب نشینی کرد.
  
  
  
  او گریه کرد: «تاد در آن مزرعه بسیار مشغول بود. "او چند ماه بود که به من دست نزده بود، نه اینکه من او را سرزنش کنم. او مشکلات زیادی داشت، او به طور غیر طبیعی خسته و گیج شده بود. اما من گرسنه بودم، نیک، و امشب، با تو در کنار من، من فقط می توانستم." کمکش نکن. تو متوجهش میشی، نه، نیک. برای من مهم است که آن را دریافت کنی."
  
  
  
  نیک با آرامش گفت: "البته که می فهمم عزیزم." "این چیزها فقط گاهی اتفاق می افتد." او به خود گفت که او بیوه غمگین تر از او نیست که ملکه کارناوال بود، اما باید همچنان فکر کند که از او باهوش تر است. نیک او را دوباره به سینه‌اش کشید.
  
  
  
  نیک در حالی که با نوک سینه اش بازی می کرد، با دقت پرسید: «آن طرفداران روداس، تاد شخصاً او را می شناخت؟»
  
  
  
  او با رضایت آهی کشید: «نمی‌دانم، نیک. تاد همیشه مرا از کارش دور می‌کرد. من دیگر نمی خواهم در این مورد صحبت کنم، نیک. بیا فردا در موردش بحث کنیم وقتی به ایالات متحده بازگشتم، می خواهم با هم بمانیم. سپس همه چیز متفاوت خواهد شد و من می دانم که ما با یکدیگر لذت بیشتری خواهیم داشت."
  
  
  
  او به وضوح از سوالات بیشتر اجتناب کرد. او کاملاً مطمئن نبود که او با این پرونده چه ارتباطی دارد، اما نام ویویان دنیسون باید در لیست قرار می گرفت و لیست طولانی تر می شد.
  
  
  
  نیک گفت: «دیر شده است. "ساعت خواب گذشته است."
  
  
  
  او اعتراف کرد: "باشه، من هم خسته هستم." "البته من با تو نخواهم خوابید، نیک. امیدوارم این را درک کرده باشی. چه اتفاقی افتاده است، خوب... این اتفاق افتاده است، اما اگر الان با هم به رختخواب برویم، خوب نیست."
  
  
  
  او دوباره بازی خود را انجام داد. چشمانش آن را تایید کرد. خوب، او می توانست نقش خود را به همان خوبی که او می توانست انجام دهد. او اهمیتی نمی داد.
  
  
  
  گفت: «البته عزیزم. کاملاً حق با توست.»
  
  
  
  از جایش بلند شد و او را به سمت خودش کشید و او را به خودش نزدیک کرد. به آرامی زانوی عضلانی خود را بین پاهای او فشار داد. نفس‌هایش تند شد، ماهیچه‌های غمگینش منقبض شدند. چانه اش را بالا آورد تا به چشمانش نگاه کند. او تمام تلاش خود را کرد تا به ایفای نقش خود ادامه دهد.
  
  
  
  گفت: برو بخواب عزیزم. برای کنترل بدنش تلاش کرد. لب هایش شب بخیر را برایش آرزو کرد و چشمانش او را یک احمق خطاب کردند. برگشت و وارد اتاق خواب شد. دم در دوباره برگشت.
  
  
  
  "آیا کاری را که از تو خواسته ام انجام می دهی، نیک؟" - مثل یک دختر بچه با التماس پرسید. "شما این تجارت ناخوشایند را کنار می گذارید، اینطور نیست؟"
  
  
  
  او به اندازه ای که فکر می کرد باهوش نبود، اما او باید اعتراف می کرد که بازی او را به خوبی انجام داده است.
  
  
  
  نیک پاسخ داد: «البته عزیزم،» در حالی که چشمانش او را جستجو می کردند تا مطمئن شوند که راست می گوید. او افزود: "من نمی توانم به شما دروغ بگویم، ویویان." این به نظر او را راضی کرد و او رفت. او دروغ نگفت. او متوقف خواهد شد. روزی روزگاری همه چیز را می دانست. وقتی به رختخواب رفت، به ذهنش رسید که تا به حال با زنی نخوابیده و لذت زیادی از آن تجربه نکرده است.
  
  
  
  صبح روز بعد خدمتکار صبحانه سرو کرد. ویویان یک لباس مشکی تیره با یقه سفید پوشیده بود. از سرتاسر دنیا تلگرام و نامه می آمد و در هنگام صبحانه مدام تلفن می زد. دو تلگراف برای نیک وجود داشت، هر دو از هاوک، که توسط پیک مخصوص از دفتر تاد، جایی که فرستاده شده بودند، تحویل داده شد. او خوشحال بود که هاوک از کدهای ساده نیز استفاده می کرد. او می توانست آن را در حین خواندن ترجمه کند. تلگراف اول را خیلی دوست داشت، زیرا ظن خودش را تایید می کرد.
  
  
  
  همه منابع را در پرتغال بررسی کردم. هیچ رودادیانی برای روزنامه ها و ادارات شناخته شده نیست. در اینجا نیز فایلی با این نام وجود ندارد. اطلاعات انگلیس و فرانسه نیز پرسیدند. هیچ چیز معلوم نیست. تعطیلات خوبی داری؟
  
  
  
  نیک غرغر کرد: خیلی خوب.
  
  
  
  "چی گفتی؟" - ویوین پرسید و تماس تلفنی را قطع کرد.
  
  
  
  نیک گفت: هیچی. "فقط یک تلگرام از یک جوکر درجه سه."
  
  
  
  هیچ معنایی نداشت که ردیابی روزنامه نگار پرتغالی به بن بست رسیده است، اما AX پرونده ای در مورد این مرد نداشت، بنابراین چیزی می گوید. خورخه گفت که اهل این کشور نیست، یعنی یک خارجی است. نیک شک داشت که خورخه برایش داستان تعریف می کند. البته خورخه و دیگران، داستان را با حسن نیت برداشت کردند. نیک تلگرام دوم را باز کرد.
  
  
  
  دو و نیم میلیون قطعه طلا به طور غیرقانونی به مقصد ریو رهگیری شده است. آیا این به شما کمک می کند؟ هوای تعطیلات خوب است؟
  
  
  
  نیک تلگراف ها را مچاله کرد و آتش زد. نه، این کمکی به او نکرد، اما باید ارتباطی وجود داشته باشد، مطمئناً. روداداس و پول، یک خط مستقیم بین آنها وجود داشت. پول زیادی برای رشوه دادن به رئیس پلیس یک شهر کوهستانی لازم نیست، اما روداس این پول را خرج کرد و از کسی گرفت. دو و نیم میلیون طلا که می تواند افراد زیادی یا چیزهای زیادی را بخرد. مثلا اسلحه. اگر روداس از خارج تامین مالی می شد، سوال این بود که توسط چه کسی و چرا؟ و مرگ تاد چه ربطی به آن دارد؟
  
  
  
  او با ویویان خداحافظی کرد و از آپارتمان خارج شد. او قرار بود با روژاداس ملاقات کند، اما ابتدا به ماریا هاوز می رفت. منشی اغلب بیشتر از همسر می داند. به یاد قرمزی اطراف آن چشمان درشت سیاه افتاد.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 5
  
  
  
  
  
  
  
  
  لبه های قرمز دور آن چشم های زیبا ناپدید شده بود، اما آنها همچنان غمگین بودند. ماریا هاوز یک لباس قرمز پوشیده بود. سینه های پر و گرد او به پارچه فشار می آورد.
  
  
  
  دفتر تاد اتاق کوچکی در مرکز شهر بود. ماریا در دفتر تنها بود. او می خواست بتواند آرام با او صحبت کند و از یک دفتر پر سر و صدا و به هم ریخته می ترسید. با لبخندی خسته، اما دوستانه به او سلام کرد. نیک قبلاً ایده ای از کاری که می خواست انجام دهد داشت. قرار بود خشن و بی رحم باشد، اما اکنون زمان آن رسیده بود که نتیجه بگیریم. به زودی خواهند آمد.
  
  
  
  ماریا هاوز گفت: «سنور کارتر». 'چطور هستید؟ آیا چیز دیگری کشف کرده اید؟
  
  
  
  نیک پاسخ داد: «خیلی کم. "اما من به این دلیل نیامدم. من برای تو آمدم."
  
  
  
  دختر گفت: من متملق هستم، سنور.
  
  
  
  او گفت: "من را نیک صدا کن." من نمی خواهم چیزی رسمی باشد.
  
  
  
  او خودش را اصلاح کرد: "خوب، سناتور... نیک." 'چه چیزی می خواهید؟'
  
  
  
  او گفت: «کم یا زیاد. "به این بستگی داره که شما چه طور به این نگاه کنید." دور میز رفت و کنار صندلیش ایستاد.
  
  
  
  او گفت: "من برای تعطیلات اینجا هستم، ماریا." من می‌خواهم خوش بگذرانم، چیزهایی ببینم، راهنمای خودم را داشته باشم و با کسی در کارناوال خوش بگذرانم.»
  
  
  
  چین و چروک کوچکی روی پیشانی او ظاهر شد. او مطمئن نبود و نیک او را کمی گیج کرد. بالاخره او شروع به درک این موضوع کرد.
  
  
  
  گفت: منظورم این است که شما مدتی پیش من می مانید. "پشیمون نمیشی عزیزم. من شنیده ام که دختران برزیلی با زنان دیگر تفاوت زیادی دارند. من می خواهم خودم آن را تجربه کنم."
  
  
  
  چشمانش تیره شد و لب هایش را روی هم فشار داد. او دید که فقط یک لحظه طول می کشد تا او عصبانی شود.
  
  
  
  سریع خم شد و لب های نرم و پر او را بوسید. او نمی توانست بچرخد زیرا او را محکم گرفته بود. ماریا آزاد شد و از جا پرید. آن چشم‌های مهربان اکنون به شدت سیاه شده بودند و به سمت نیک شلیک می‌کردند. سینه هایش با ریتم نفس های تندش بالا و پایین می رفت.
  
  
  
  "چطور جرات کردی؟" - او بر سر او فریاد زد. "فکر می کردم تو بهترین دوست سنور تاد هستی، و این تمام چیزی است که می توانی در حال حاضر به آن فکر کنی. نه احترامی برای او قائل هستی، نه افتخاری، نه محدودیت درونی؟ من... شوکه شده ام. لطفاً فوراً این دفتر را ترک کنید."
  
  
  
  نیک ادامه داد: آرام باش. می توانم کاری کنم که همه چیز را فراموش کنی."
  
  
  
  او زمزمه کرد: "تو... تو..." او نتوانست کلمات مناسبی برای ابراز عصبانیتش پیدا کند. "نمیدونم چی بهت بگم. سنور تاد وقتی شنید که اومدی چیزای شگفت انگیزی بهم گفت. خیلی خوبه که نمیدونست واقعا کی هستی. او گفت تو بهترین مامور مخفی هستی. تو وفادار بودی، یک دوست صادق و واقعی. و حالا می آیی و از من می خواهی که با تو خوش بگذرانم، وقتی سنور تاد همین دیروز مرد.
  
  
  
  نیک با خودش خندید. اولین سوال او پاسخ داده شد. این یک ترفند یا بازی نبود. فقط خشم واقعی و واقعی و با این حال او کاملا راضی نبود.
  
  
  
  با ناراحتی گفت: باشه. به هر حال قصد داشتم تحقیقات را متوقف کنم.»
  
  
  
  چشمانش از عصبانیت گرد شد. با تعجب دست هایش را زد. او گفت: "من... فکر نمی کنم شما را شنیده باشم." "چطور می‌توانی این را بگوییم؟ این منصفانه نیست. نمی‌خواهی بدانی چه کسی سنور تاد را کشت؟ آیا به چیزی جز سرگرمی علاقه‌ای نداری؟"
  
  
  
  ساکت بود و سعی می‌کرد خودش را کنترل کند و دست‌هایش را جلوی آن سینه‌های زیبا و پر روی هم گذاشته بود. سرد و ناگهانی صحبت کرد. او شروع کرد: «گوش کن، از آنچه از سنور تاد شنیدم، تو تنها کسی هستی که می‌توانی به ته حقیقت بپردازی. باشه، می‌خواهی با من یک کارناوال بگذرانی؟ آیا می‌خواهی با دختران برزیلی ملاقات کنی. من این کار را خواهم کرد، من همه کارها را انجام خواهم داد، اگر قول بدهید قاتل سنور تاد را پیدا کنید، ما معامله می کنیم، باشه؟
  
  
  
  نیک لبخند گسترده ای زد. احساسات دختر عمیق بود. او حاضر بود بهای گزافی را برای آنچه که معتقد بود درست است بپردازد. او اولین کسی بود که نخواست متوقف شود. این به او جرات داد. او تصمیم گرفت که وقت آن است که به او اطلاع دهد.
  
  
  
  او گفت: "باشه، ماریا هاوز." "آرام باش، لازم نیست با من سر و کار داشته باشی. من فقط باید بفهمم و این سریعترین راه بود."
  
  
  
  آیا لازم بود چیزی را کشف کنید؟ - گفت و با خجالت به او نگاه کرد. 'درمورد من؟'
  
  
  
  او پاسخ داد: "بله، در مورد شما." "من باید چیزی می دانستم. ابتدا وفاداری تو را به تاد آزمایش کردم.
  
  
  
  او با کمی عصبانیت گفت: «تو مرا آزمایش می کردی.
  
  
  
  نیک گفت: من تو را آزمایش کردم. - و تو موفق شدی. ماریا تا زمانی که حقیقت را پیدا نکنم از تحقیق دست نمی کشم. اما من به کمک و اطلاعات قابل اعتماد نیاز دارم. باورت می‌کنی مریم؟
  
  
  
  "آیا من می خواهم شما را باور کنم، سنور کارتر؟" او گفت. چشمانش دوباره دوستانه شد و رک به او نگاه کرد.
  
  
  
  او گفت: ممکن است. "آیا تو عاشق تاد بودی، ماریا؟" دختر برگشت و از پنجره کوچک دفتر به بیرون نگاه کرد. وقتی جواب داد، آهسته صحبت کرد. کلماتش را با دقت انتخاب کرد و از پنجره به بیرون نگاه کرد.
  
  
  
  'عشق؟' - با صدای غمگینی گفت. "کاش می‌دانستم واقعاً چه معنایی دارد. نمی‌دانم که سنور تاد را دوست داشتم یا نه. می‌دانم که او خوب‌ترین و خوب‌ترین مردی است که تا به حال دیده‌ام. برای او احترام زیادی قائل بودم و تحسین عمیقی داشتم. شاید کمی احساس کردم. نوعی عشق به او. اتفاقاً، اگر او را دوست داشتم، این راز من است. ما هرگز هیچ ماجراجویی نداشتیم. او احساس عمیقی از عدالت داشت. به همین دلیل است که او آن مزرعه را ساخت. این باعث می‌شود که ما وقار خود را نسبت به یکدیگر از دست بدهیم.
  
  
  
  سرش را به سمت نیک چرخاند. چشمانش غمگین و مغرور بود و او را به طرز غیر قابل مقاومتی زیبا می کرد. زیبایی روح و جسم.
  
  
  
  او گفت: "شاید من کاملاً چیزی را که می خواستم بگویم نگفتم، سنور کارتر." "اما این یک چیز بسیار شخصی است. تو تنها کسی هستی که تا به حال در این مورد با او صحبت کرده ام."
  
  
  
  نیک گفت: "و تو خیلی واضح گفتی، ماریا." من کاملاً درک می کنم. شما همچنین می‌دانید که همه مثل شما نسبت به تاد احساس نمی‌کنند. کسانی هستند که فکر می کنند من باید همه چیز را فراموش کنم، مانند ویویان دنیسون. او می گوید اتفاقی که افتاده رخ داده است و پیدا کردن قاتل تغییری در آن ایجاد نمی کند.
  
  
  
  "او به شما این را گفته است؟" ماریا با حالتی عصبانی در چهره اش گفت. "شاید به این دلیل است که او اهمیتی نمی دهد. آیا تا به حال به این موضوع فکر کرده اید؟
  
  
  
  نیک در حالی که سعی می کرد نخندد، گفت: «به این فکر کردم. "چرا به این فکر می کنی؟"
  
  
  
  ماریا هاوز با عصبانیت پاسخ داد: "چون او هرگز به سنور تاد، کار یا مشکلات او علاقه مند نبود." "او به چیزهایی که برای او مهم بود علاقه ای نداشت. تنها کاری که کرد این بود که با او در مورد این مزرعه مشاجره کرد. او می خواست که او ساختن آن را متوقف کند."
  
  
  
  "مطمئنی ماریا؟"
  
  
  
  او گفت: "شنیدم که خودش این را گفت. شنیدم که آنها دعوا می کنند. او می دانست که مزرعه هزینه دارد، پول زیادی. پولی که او ترجیح می دهد برای خودش خرج کند. او می‌خواست سنور تاد پولش را خرج ویلاهای بزرگ و قایق‌های تفریحی در اروپا کند.»
  
  
  
  وقتی مریم صحبت می کرد، چشمانش آمیخته ای از خشم و انزجار می درخشید. این یک حسادت زن غیرمعمول در این دختر صادق و صمیمی بود. او واقعاً از ویویان متنفر بود و نیک نیز موافقت کرد.
  
  
  
  نیک گفت: «از شما می‌خواهم هر آنچه را که می‌دانید به من بگویید. «اون روداداس»، آیا او و تاد همدیگر را می شناختند؟
  
  
  
  چشمان ماریا تیره شد. روخاداس چند روز پیش به سنور تاد نزدیک شد، اما کاملا محرمانه بود. شما از کجا فهمیدید؟
  
  
  
  نیک گفت: «داشتم برگ های چای را می خواندم. 'ادامه هید.'
  
  
  
  روجاداس مبلغ زیادی پول برای مزرعه به سنور تاد پیشنهاد کرد که نیمه تمام شد. سنور تاد نپذیرفت.
  
  
  
  روجاداس گفت چرا به این مزرعه ناتمام نیاز دارد؟
  
  
  
  روجاداس گفت که آن را می‌خواهد تا گروهش بتواند آن را تمام کند. به گفته او، اینها افراد صادقی بودند که می‌خواستند به مردم کمک کنند، و این باعث می‌شد که تعداد زیادی دنبال‌کننده جدید برایشان به ارمغان بیاورد. اما سنور تاد فکر کرد که چیزی مشکوک در آن وجود دارد. او به من گفت. که او به روژاداس اعتماد نداشت، که دانش، صنعتگران و تجهیزات لازم برای تکمیل و نگهداری مزرعه را نداشت.
  
  
  
  نیک با صدای بلند تعجب کرد: «آره. "اگر او از تاد بخواهد بماند و مزرعه را تمام کند، منطقی تر بود. پس او این کار را نکرد. وقتی تاد رد کرد، روداس چه گفت؟
  
  
  
  خشمگین به نظر می رسید و سنور تاد نگران بود. او گفت که می تواند آشکارا با دشمنی مالکان بزرگ مقابله کند. اما روداس وحشتناک بود."
  
  
  
  "شما گفتید که روداس استدلال های زیادی ارائه کرد. چند؟"
  
  
  
  "بیش از دو میلیون دلار."
  
  
  
  نیک به آرامی از لای دندان هایش سوت زد. حالا او هم می توانست تلگرام هاوک را بفهمد. دو و نیم میلیون قطعه طلا که آنها رهگیری کردند برای روداس بود تا مزرعه تاد را بخرد. در نهایت، تصادف نقش مهمی نداشت. اما پاسخ های واقعی، از جمله اینکه چه کسی این همه پول داده و چرا، هنوز باز بود.
  
  
  
  نیک به ماریا گفت: «زمان زیادی برای کشاورز فقیر صرف می شود. "روژاداس چطور قرار بود این همه پول را به تاد بدهد؟ آیا او به یک حساب بانکی اشاره کرد؟
  
  
  
  "نه، سنور تاد قرار بود با واسطه ای که پول را منتقل می کند ملاقات کند."
  
  
  
  نیک احساس می‌کرد که خونش سریع‌تر جریان می‌یابد، که همیشه زمانی اتفاق می‌افتد که او در مسیر درست قرار می‌گرفت. واسطه فقط یک معنی داشت. هر کس پول داد نمی خواست روژاداس با پول فرار کند. همه چیز به خوبی توسط یک نفر در پشت صحنه سازماندهی شده بود. مزرعه و مرگ تاد ممکن است بخش کوچکی از چیزی بسیار بزرگتر بوده باشد. برگشت سمت دختر.
  
  
  
  او گفت: "نام، ماریا." "من به یک نام نیاز دارم. آیا تاد نام این واسطه را ذکر کرد؟"
  
  
  
  او در حالی که یک جعبه کاغذ را مرور می کرد، گفت: "بله، آن را یادداشت کردم. اینجا آن را پیدا کردم." او واردکننده است و کسب و کارش در منطقه پیر مائوآ واقع شده است.
  
  
  
  نیک از جایش بلند شد و با حرکات همیشگی اش، لوگر را که در غلاف شانه اش بود چک کرد. چانه ماریا را با انگشتش بالا آورد.
  
  
  
  او گفت: "دیگر آزمایشی نیست، ماریا. دیگر هیچ معامله ای وجود ندارد." "شاید وقتی همه چیز تمام شد، بتوانیم به روشی متفاوت با هم کار کنیم. تو دختر بسیار زیبایی هستی."
  
  
  
  چشمان سیاه روشن دوستانه به نظر می رسید و ماریا لبخند می زد. او امیدوارانه گفت: "خوشحالم، نیک." نیک پیش از رفتن، گونه او را بوسید.
  
  
  
  
  
  منطقه Pier Maua در قسمت شمالی ریو قرار داشت. مغازه کوچکی بود با تابلوی ساده: «کالاهای وارداتی - آلبرت سولیماژ». ویترین مغازه را مشکی کرده بودند که از بیرون دیده نمی شد. این خیابان نسبتاً درهم و برهم بود، پر از انبارها و ساختمان های فرسوده. نیک ماشین را در گوشه ای پارک کرد و به راه افتادن ادامه داد. این مسیری بود که او نمی خواست از دست بدهد. واسطه 2 میلیون دلار بیشتر از یک واردکننده ساده بود. او اطلاعات مفید زیادی داشت و نیک قصد داشت این اطلاعات را به هر طریقی به دست آورد. به سرعت شروع به تبدیل شدن به یک تجارت بزرگ کرد. او مصمم بود قاتل تاد را پیدا کند، اما بیشتر و بیشتر متقاعد شد که فقط نوک کوه یخ را دیده است. اگر او قاتل تاد را بگیرد، چیزهای بیشتری یاد خواهد گرفت. او شروع به حدس زدن کرد که چه کسی پشت این ماجرا بود. روس ها؟ چینی ها؟ این روزها همه جا فعال بودند. وقتی وارد مغازه شد هنوز در فکر بود. اتاق کوچکی بود با یک پیشخوان باریک در یک سر که چندین گلدان و مجسمه چوبی روی آن قرار داشت. عدل های گرد و غباری روی زمین و در جعبه ها وجود داشت. دو پنجره کوچک در طرفین با کرکره های فولادی پوشیده شده بود. در کوچکی به پشت مغازه راه داشت. نیک دکمه زنگ پیشخوان را فشار داد. تماس دوستانه بود و او منتظر بود. هیچ کس ظاهر نشد، بنابراین او دوباره فشار داد. زنگ زد و به سر و صدای پشت مغازه گوش داد. او چیزی نشنید. او ناگهان احساس سرما کرد، حس ششم ناراحتی که هرگز نادیده گرفته نشده بود. دور پیشخوان راه افتاد و سرش را از چارچوب باریک در فرو برد. اتاق ابزار تا سقف با ردیف هایی از جعبه های چوبی پر شده بود. بین آنها راهروهای باریکی وجود داشت.
  
  
  
  "آقای سولیمیج؟" نیک دوباره زنگ زد. وارد اتاق شد و به اولین راهرو باریک نگاه کرد. با دیدن بدنش که روی زمین افتاده بود، بی اختیار عضلاتش منقبض شد. جریانی از مایع قرمز رنگ روی جعبه ها فوران کرد و از سوراخی در شقیقه مرد بیرون آمد. چشمانش باز بود. نیک در کنار جسد زانو زد و کیف پولش را از جیب درونش بیرون کشید.
  
  
  
  ناگهان احساس کرد موهای گردنش بلند می شوند، غریزه اولیه ای که بخشی از مغز او بود. این غریزه به او می گفت که مرگ نزدیک است. تجربه به او گفت که فرصتی برای برگشتن وجود ندارد. با زانو زدن بر سر مردی، او فقط می توانست یک حرکت انجام دهد و این کار را انجام داد. او روی بدنش فرو رفت. در طول این پرش، او درد شدید و نافذی را از یک شی که روی شقیقه‌اش می‌لغزد احساس کرد. ضربه مهلک ناموفق بود، اما چکه ای از خون روی شقیقه او ظاهر شد. وقتی از جایش بلند شد، دید که مهاجم از روی جسد گام برداشت و به او نزدیک شد. این مرد قد بلندی داشت، کت و شلوار مشکی پوشیده بود و چهره ای مشابه مرد کادیلاک داشت. در دست راستش عصایی گرفته بود، نیک یک میخ دو اینچی روی دسته عصا دید. آرام، کثیف و بسیار موثر. حالا برای نیک مشخص شد که چه اتفاقی برای سولیمیج افتاده است. مرد همچنان نزدیک بود و نیک عقب نشینی کرد. خیلی زود به دیوار برخورد کرد و به دام افتاد. نیک اجازه داد هوگو از روی غلاف به آستینش برود و تیزی اطمینان بخش فولاد سرد رکاب را در دستش احساس کرد.
  
  
  
  او ناگهان هوگو را رها کرد. مهاجم اما به موقع متوجه این موضوع شد و از جعبه ها دور شد. رکاب سینه اش را سوراخ کرد. نیک در یک پرش به دنبال چاقو رفت و با عصا مورد اصابت قرار گرفت. مرد دوباره به نیک نزدیک شد. عصایش را مثل داس در هوا تکان داد. نیک تقریباً جایی نداشت. او نمی خواست سر و صدا کند، اما سر و صدا هنوز بهتر از کشته شدن بود. او لوگر را از روی غلاف شانه اش بیرون کشید. مهاجم اما هوشیار و سریع بود و وقتی نیک را دید که لوگر را می کشد، میخ را به دست نیک کوبید. لوگر روی زمین افتاد. وقتی مرد میخ را به دست نیک کوبید، اسلحه را دور انداخت. نیک فکر کرد: «این یکی از شرورهای روداس نبود، بلکه یک قاتل حرفه ای و آموزش دیده بود. اما با کوبیدن میخ به دست نیک، مرد در دسترس او قرار گرفت.
  
  
  
  دندان هایش را به هم فشار داد و از سمت چپ به فک مرد ضربه زد. این برای نیک کافی بود. وقتی نیک دستش را آزاد کرد و در راهروی باریک شیرجه زد، مرد روی پاهایش چرخید. مرد به لوگر در جایی بین جعبه ها لگد زد. نیک می دانست که بدون اسلحه باید کار دیگری انجام دهد و به سرعت. مرد قد بلند با عصای مرگبارش خیلی خطرناک بود. نیک به راهروی دیگری رفت. صدای ملایم کفی لاستیکی را پشت سرش شنید. خیلی دیر، راهرو به بن بست تبدیل شد. او برگشت تا حریفش را ببیند که تنها خروجی را مسدود کرده است. مرد هنوز کلمه ای نگفته بود: نشان یک قاتل حرفه ای.
  
  
  
  دیواره های مخروطی جعبه ها و جعبه ها تله های ایده آلی بودند و به مرد و سلاحش حداکثر مزیت را می دادند. قاتل به آرامی نزدیک شد. حرامزاده عجله ای نداشت، او می دانست که قربانی او فرار نمی کند. نیک همچنان به عقب راه می رفت تا به خودش زمان و مکان بدهد. ناگهان بلند شد و بالای انبوهی از جعبه ها را کشید. جعبه برای لحظه ای روی لبه متعادل شد و سپس روی زمین افتاد. نیک درب جعبه را جدا کرد و از آن به عنوان سپر استفاده کرد. درپوش را جلوی خود گرفته بود و تا آنجا که می توانست به جلو دوید. او مرد را دید که با ناامیدی چوبش را به لبه درب فرو می‌برد، اما نیک او را مانند بولدوزر درید. درپوش سنگین را روی مرد پایین آورد. نیک دوباره او را بلند کرد و چهره خون آلودش را دید. مرد قد بلند به پهلو برگشت و دوباره بلند شد. او مثل سنگ سخت بود. دوباره پرید.
  
  
  
  نیک او را روی زانویش گرفت و به فک او زد. مرد با غرغر روی زمین افتاد و نیک دید که دستش را در جیب کتش برد.
  
  
  
  او یک تپانچه کوچک بیرون آورد که بزرگتر از دررینگر نبود. پای نیک که دقیقاً نشانه گرفته بود، در لحظه شلیک مرد به اسلحه برخورد کرد. نتیجه یک شلیک بود، نه خیلی بلندتر از یک تپانچه، و یک زخم خالی بالای چشم راست مرد. لعنتی، نیک نفرین کرد. قصدش این نبود. این شخص می تواند اطلاعاتی در اختیار او بگذارد.
  
  
  
  نیک جیب های مرد را جست و جو کرد. او مانند راننده کادیلاک هیچ مدرک شناسایی همراه خود نداشت. با این حال، اکنون چیزی روشن شده است. این یک عملیات محلی نبود. دستورات توسط افراد حرفه ای داده شد. چند میلیون دلار برای خرید مزرعه تاد به روداس اختصاص یافت. پول رهگیری شد و آنها را مجبور به اقدام سریع کردند. نکته اصلی سکوت واسطه سولیماج است. نیک آن را حس کرد. او روی یک بشکه باروت نشسته بود و نمی دانست کجا و کی منفجر می شود. تصمیم آنها برای کشتن به جای خطر، نشانه روشنی از وقوع انفجار بود. نمی دانست با زن ها چه کند. حالا این هم مهم نبود. او به یک سرنخ دیگر نیاز داشت تا بتواند کمی بیشتر در مورد سولیمج بیاموزد. شاید خورخه بتواند به او کمک کند. نیک تصمیم گرفت همه چیز را به او بگوید.
  
  
  
  عصا را گرفت و اسلحه را به دقت بررسی کرد. او متوجه شد که با چرخاندن سر چوب می تواند ناخن را ناپدید کند. او با تحسین به چیز دست ساز و هوشمندانه اندیشیده شده نگاه کرد. او فکر کرد: "چیزی برای جلوه های ویژه که چنین چیزی را ارائه کند." البته این چیزی نیست که انقلابیون دهقان بتوانند به آن دست یابند. نیک چوب را کنار بدن آلبرت سولیماژ انداخت. بدون یک سلاح قتل، آن سوراخ گرد کوچک در شقیقه او می توانست یک راز واقعی باشد.
  
  
  
  نیک هوگو را غلاف کرد، لوگر را برداشت و فروشگاه را ترک کرد. چند نفر در خیابان بودند و او آرام آرام به سمت ماشینش رفت. او رفت، به Avenida Presidente Vargas پیچید و به سمت لس ریس رفت. وقتی روی صحنه آمد، گاز را تمام کرد و با عجله از میان کوه ها عبور کرد.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 6
  
  
  
  
  
  
  
  
  وقتی نیک به لس ریس رسید، خورخه گم شده بود. یک افسر یونیفورم پوش، ظاهراً معاون، به او گفت که رئیس حدود یک ساعت دیگر برمی گردد. نیک تصمیم گرفت بیرون زیر آفتاب گرم منتظر بماند. با تماشای حرکات آهسته شهر هم می خواست با آن سرعت زندگی کند. با این حال، این دنیایی بود که با فوریت های زیادی احاطه شده بود: افرادی که می خواستند هر چه سریعتر یکدیگر را بکشند، با انگیزه های جاه طلبان. این شهر قبلاً از این آسیب دیده است. نیروهای زیرزمینی، نفرت‌های پنهان و انتقام‌های زیرزمینی وجود داشت که در کوچک‌ترین فرصت ممکن بود شعله‌ور شود. این افراد بی گناه و صلح طلب به طرز حیله ای توسط افراد حیله گر و بی رحم مورد استفاده قرار گرفتند. خلوت شهر فقط بی تابی نیک را بیشتر کرد و وقتی خورخه بالاخره ظاهر شد خوشحال شد.
  
  
  
  نیک در دفتر در مورد سه مرد صحبت کرد که قصد کشتن او را داشتند. وقتی کارش تمام شد، سه کارت سفید با یک نقطه قرمز روی میز گذاشت. خورخه دندان هایش را روی هم فشار داد. در حالی که نیک ادامه داد او چیزی نگفت. وقتی نیک تمام شد، خورخه به صندلی چرخانش تکیه داد و بلند و متفکرانه به نیک نگاه کرد.
  
  
  
  خورخه گفت: «خیلی حرف زدی، سنور نیک. "شما در مدت کوتاهی چیزهای زیادی یاد گرفتید. من نمی توانم به شما پاسخی جز یک چیز بدهم، یعنی آن سه نفری که به شما حمله کردند. من مطمئن هستم که آنها توسط میثاق فرستاده شده اند. این واقعیت که آنها داشتند. هر سه کارت Novo Dia اصلا معنی ندارد."
  
  
  
  نیک پاسخ داد: «فکر می‌کنم این به معنای جهنم زیادی است.
  
  
  
  برزیلی گفت: "نه، دوست عزیز." "آنها ممکن است اعضای حزب نوو دیا باشند و با این حال توسط انجمن استخدام شده باشند. دوست من روژاداس افراد زیادی را دور خود جمع کرد. همه آنها فرشته نیستند. اکثر آنها تقریباً هیچ تحصیلی ندارند، زیرا تقریباً همه فقیر هستند. آنها تقریباً همه چیز را در زندگی او انجام داده اند. اگر او قول پاداش بالایی می داد، همانطور که مطمئن هستم، پیدا کردن سه مرد برای انجام آن کار سختی نیست." نیک پرسید: «از کجا آورده؟
  
  
  
  خورخه با لجاجت پاسخ داد: «شاید روداس پول قرض کرده باشد. "آیا این اشتباه است؟ او به پول نیاز دارد. فکر می کنم تو عقده ای داری. هر اتفاقی که افتاده به روجاداس مربوط می شود. شما می خواهید او را تحقیر کنید و این مرا بسیار مشکوک می کند."
  
  
  
  "اگر کسی اینجا عقده ای داشته باشد، رفیق، من می گویم این شما هستید. شما از رویارویی با حقیقت امتناع می کنید. شما نمی توانید این همه چیز را حل کنید."
  
  
  
  او خورخه را دید که روی صندلی خود می چرخد و عصبانی می شود. او با عصبانیت گفت: "من حقایق را می بینم." "مهمترین چیز این است که روداس مردی از مردم است. او می خواهد به مردم کمک کند. چرا چنین مردی می خواهد مانع از اتمام مزرعه سنور تاد شود؟ حالا به آن پاسخ دهید!
  
  
  
  نیک اعتراف کرد: «مردی مانند آن مزرعه را متوقف نمی‌کند.
  
  
  
  خورخه پیروزمندانه فریاد زد: «بالاخره. واضح‌تر از این نمی‌توانست باشد، می‌تواند؟
  
  
  
  نیک پاسخ داد: "در اینجا شما دوباره با وضوح خود ادامه می دهید." "من گفتم چنین مردی این کار را نمی کند. پس اگر روداس آن جور آدمی نباشد چه؟
  
  
  
  خورخه طوری عقب نشست که انگار به صورتش سیلی خورده باشد. ابروهایش را در هم کشید. "سعی می کنید چه چیزی را بیان کنید؟" - غرغر کرد.
  
  
  
  "اگر روداس یک افراطی است که می خواهد بر اساس فردی در خارج از کشور قدرت داشته باشد، چه؟" - نیک پرسید که ممکن است خورخه از عصبانیت منفجر شود. "چنین مردی به چه چیزی بیشتر نیاز دارد؟ او باید افراد ناراضی زیادی داشته باشد. مردمی بدون امید و چشم انداز خوب. او باید افرادی داشته باشد که از او اطاعت کنند. به این ترتیب او می تواند از آنها استفاده کند. مزرعه سنور تاد این را تغییر می دهد. درست مانند خودت گفتی برای مردم دستمزد خوب، شغل و فرصت های جدید به ارمغان می آورد، مستقیم یا غیرمستقیم زندگی آنها را بهبود می بخشد، چنین مردی توان پرداخت آن را ندارد، مردم برای منافع خود باید عقب مانده، بی قرار و بی پول بمانند، کسانی که امید دریافت کردند. و بهبود مادی به آسانی مردمی که امید خود را از دست داده بودند.
  
  
  
  خورخه در حالی که بلند شد فریاد زد: "من دیگر نمی خواهم به این مزخرفات گوش دهم." "به چه حقی اینجا چنین چرندیات می گویی؟ چرا می خواهی از این مرد سیاه نمایی کنی، تنها کسی که سعی کرد به این مردم بیچاره کمک کند؟ مورد حمله سه مرد قرار گرفتی و حقایق را وارونه می کنی تا روژاداس را مقصر بدانی. چرا؟ "
  
  
  
  نیک گفت: «میثاق برای خرید مزرعه سنور تاد تلاش نکرد. آنها اعتراف کردند که از اینکه ساخت و ساز متوقف شده و تاد مرده خوشحال هستند.
  
  
  و من باید چیز دیگری را به شما بگویم. من در مورد روژاس پرس و جو کردم. هیچ کس در پرتغال او را نمی شناسد."
  
  
  
  خورخه جواب داد: «باورت نمی‌کنم». "شما فقط یک پیام آور ثروتمندان هستید. شما اینجا نیستید که این پرونده قتل را حل کنید، بلکه برای نابود کردن روداس آمده اید. این کاری است که می خواهید انجام دهید. همه شما افراد ثروتمند چاق در آمریکا هستید. شما نمی توانید متهم به قتل یکی از بستگان خود باشید."
  
  
  
  برزیلی با دستانش بی قراری کرد. به سختی توانست خود را نگه دارد. صاف ایستاده بود، با غرور و سرکشی سرش را بالا می گرفت.
  
  
  
  خورخه گفت: «می‌خواهم فوراً آنجا را ترک کنی. می‌توانم شما را از اینجا حذف کنم و بگویم که اطلاعاتی دارم مبنی بر اینکه شما یک مشکل‌ساز هستید. من از تو می خواهم برزیل را ترک کنی."
  
  
  
  نیک متوجه شد که ادامه دادن فایده ای ندارد. موقعیت خورخه پیلاتو را فقط خودش می‌توانست تغییر دهد. نیک باید به عقل سلیم و غرور خورخه تکیه می کرد. او تصمیم گرفت یک فشار آخر به این غرور بدهد. نیک در حالی که دم در ایستاده بود گفت: "باشه." اکنون می دانم که "این تنها روستای جهان است که در آن یک رئیس پلیس نابینا وجود دارد."
  
  
  
  او رفت و وقتی خورخه منفجر شد، خوشحال شد که پرتغالی را خوب نمی‌فهمد.
  
  
  
  وقتی او به ریو رسید، دیگر عصر بود. او به آپارتمان ویویان دنیسون رفت. نیک نگران زخم بازویش بود. این زخم بدون شک عفونی شده بود. مجبور شد آن را با ید پاك كند. همیشه یک جعبه کمک های اولیه کوچک در چمدانم بود.
  
  
  
  نیک مدام فکر می کرد که زمانی نزدیک می شود که اتفاقی بیفتد. او این را نه بر اساس حقایق، بلکه بر اساس غریزه می دانست. ویوین دنیسون داشت بازی او را انجام می داد و قرار بود امشب از او مراقبت کند. اگر چیز مهمی یاد می گرفت، قبل از پایان شب آن را می شنید.
  
  
  
  با لباس خواب در را باز کرد، او را به داخل اتاق کشید و لب هایش را به لب هایش چسباند. یک قدم دیگر به عقب رفت و چشمانش را پایین انداخت.
  
  
  
  او گفت: «ببخشید، نیک. اما از آنجایی که تمام روز از شما خبری نداشتم، نگران بودم. فقط باید این کار را می کردم."
  
  
  
  نیک گفت: «تو فقط باید من را امتحان کنی، عزیزم. خودش را بهانه کرد و برای درمان دستش به اتاقش رفت. وقتی کارش تمام شد، نزد او برگشت. روی مبل منتظرش بود.
  
  
  
  او پرسید. - "برای من نوشیدنی درست می کنی؟" "بار آنجاست، نیک. مطمئنی که آب زیادی در نوشیدنی خود ریختی؟
  
  
  
  نیک به سمت میله رفت و درب را بلند کرد. پشت درپوش آلومینیومی بود، مثل آینه. او ویویان را دید که به بیرون نگاه می کرد. نیک در اتاق بویی به مشام می رسید. بویی که دیروز و دیشب نبود. او بو را می دانست، اما نمی توانست بلافاصله آن را تشخیص دهد.
  
  
  
  "در منهتن چطور؟" - پرسید و دستش را به سمت یک بطری ورموت دراز کرد.
  
  
  
  ویوین پاسخ داد: «عالی. "من مطمئن هستم که شما کوکتل های بسیار خوبی درست می کنید."
  
  
  
  نیک گفت: «در حال قوی‌تر شدن است.» به یک سطل زباله کوچک طلایی رنگ با پدال خم شد و درب بطری را داخل آن انداخت. در همان حال دید که سیگاری نیمه دودی ته آن افتاده است. البته حالا می دانست. بوی هاوانای خوب بود.
  
  
  
  'امروز چه کار کردی؟' - با مهربانی پرسید و نوشیدنی ها را هم زد. "آیا بازدید کننده ای داشته اید؟"
  
  
  
  ویوین پاسخ داد: "هیچ کس به جز خدمتکار." "بیشتر صبح را با تلفن سپری کردم و امروز بعد از ظهر شروع کردم به جمع کردن وسایلم. نمی خواستم بیرون بروم. می خواستم تنها باشم."
  
  
  
  نیک نوشیدنی ها را روی میز قهوه چی گذاشت و می دانست که قرار است چه کار کند. فریب او به اندازه کافی طول کشید. دقیقاً با آن چه کرد، او هنوز نمی دانست، اما او هنوز یک فاحشه درجه یک بود. او منهتن خود را با یک جرعه تمام کرد و ویویان را متعجب دید. نیک کنارش روی مبل نشست و لبخند زد.
  
  
  
  با خوشحالی گفت: باشه، ویویان. - 'بازی تمام شد. اعتراف کن.
  
  
  
  خجالت زده و اخم کرده بود. او پرسید. - 'چی؟' "من شما را درک نمی کنم، نیک."
  
  
  
  او لبخند زد: "تو بهتر از هر کسی می فهمی." این لبخند مرگبار او بود و متأسفانه او آن را نمی دانست. "شروع به صحبت کنید. اگر نمی دانید از کجا شروع کنید، ابتدا به من بگویید که بازدیدکننده شما امروز بعدازظهر چه کسی بوده است."
  
  
  
  او به آرامی خندید: «نیک». "من واقعا شما را درک نمی کنم. چه خبر است؟"
  
  
  
  با کف دستش محکم به صورتش زد. منهتن او در سراسر اتاق پرواز کرد و نیروی ضربه باعث شد او به زمین بیفتد. او را بلند کرد و دوباره او را زد، اما این بار نه به این شدت. روی مبل افتاد. حالا ترس واقعی در چشمانش موج می زد.
  
  
  
  نیک به او گفت: «من دوست ندارم این کار را انجام دهم. این روش من نیست، اما مادرم همیشه می گفت که باید کارهای بیشتری انجام دهم که دوست ندارم. پس عزیزم، من بهت پیشنهاد می کنم همین الان شروع به صحبت کنی، وگرنه سخت می کنم. می دانم که امروز بعدازظهر یکی اینجا بود. سیگار در سطل زباله است و تمام خانه بوی دود سیگار می دهد. اگر مثل من از بیرون بیایید، بلافاصله متوجه این موضوع خواهید شد. روی این حساب نکردی، نه؟ خب کی بود
  
  
  
  با عصبانیت به او نگاه کرد و سرش را به طرفین چرخاند. موهای بلوند کوتاهش را گرفت و او را با خود کشید. وقتی روی زمین افتاد، از شدت درد فریاد زد. او هنوز بین موهاش گرفته بود، سرش را بلند کرد و دستش را تهدیدآمیز بالا برد. 'از نو! اوه نه لطفا! - با وحشت در چشمانش التماس کرد.
  
  
  
  نیک گفت: "خوشحال می شوم که فقط برای تاد چند بار دیگر به تو بزنم." اما من اینجا نیستم تا احساسات شخصی ام را بیان کنم. من اینجا هستم تا حقیقت را بشنوم.
  
  
  
  هق هق گریه کرد: "بهت میگم." "لطفا اجازه بده برم... داری اذیتم می کنی!"
  
  
  
  نیک موهایش را گرفت و او دوباره جیغ زد. او را روی مبل پرت کرد. او نشست و با آمیزه ای از احترام و نفرت به او نگاه کرد.
  
  
  
  او گفت: «ابتدا یک نوشیدنی دیگر به من بده. "لطفا، من... باید کمی به خودم بیایم."
  
  
  
  گفت: باشه. "من بی پروا نیستم." او به بار رفت و شروع به مخلوط کردن یک منهتن دیگر کرد. یک نوشیدنی خوب ممکن است زبان او را کمی شل کند. با تکان دادن نوشیدنی هایش، به پشت آلومینیومی بار نگاه کرد. ویوین دنیسون دیگر روی کاناپه نبود و ناگهان دید که سر او دوباره ظاهر شد. از جایش بلند شد و به آرامی به سمت او رفت. در یک دست او یک نامه بازکن بسیار تیز با دسته برنجی به شکل اژدها گرفته بود.
  
  
  
  نیک تکان نخورد، فقط منهتن را از میکسر داخل لیوان قرار داد. او اکنون تقریباً در کنار او بود و دید که دست او برای ضربه زدن به او بلند شد. با یک حرکت برق آسا، لیوان حاوی منهتن را روی شانه و صورت او انداخت. بی اختیار پلک زد. نامه بازکنی را گرفت و بازوی او را پیچاند. ویویان جیغ زد اما نیک دستش را پشت سرش گرفت.
  
  
  
  او گفت: «حالا تو حرف خواهی زد، دروغگوی کوچک. "تو تاد را کشتی؟"
  
  
  
  او ابتدا به این موضوع فکر نمی کرد، اما حالا که می خواست او را بکشد، فکر می کرد که کاملاً قادر به این کار است.
  
  
  
  "نه" او نفس کشید. "نه، قسم می خورم!"
  
  
  
  "این به تو چه ربطی دارد؟" - پرسید و بازوی او را بیشتر پیچاند.
  
  
  
  او فریاد زد: "خواهش می کنم." "لطفا بس کن، تو مرا می کشی... بس کن!"
  
  
  
  نیک گفت: «هنوز نه. "اما البته اگر صحبت نکنی این کار را خواهم کرد. چه ربطی به قتل تاد داری؟"
  
  
  
  به آنها گفتم... به آنها گفتم کی از مزرعه برمی گردد، کی تنها می شود.
  
  
  
  نیک گفت: "تو به تاد خیانت کردی." «تو به شوهرت خیانت کردی» او را به لبه مبل پرت کرد و لای موهایش گرفت. مجبور شد جلوی خودش را بگیرد که او را نزند.
  
  
  
  او نفس کشید: «من نمی دانستم که قرار است او را بکشند. "باید باور کنی، من نمی دانستم. من... فکر کردم آنها فقط می خواهند او را بترسانند."
  
  
  
  او بر سر او فریاد زد: "اگر به من بگویی که من نیک کارتر هستم، حتی تو را باور نمی کنم." - "آنها چه کسانی هستند؟"
  
  
  
  او گفت: "من نمی توانم این را به شما بگویم." آنها مرا خواهند کشت.»
  
  
  
  دوباره او را زد و صدای دندان قروچه را شنید. "چه کسی امروز بعدازظهر اینجا بود؟"
  
  
  
  'فرد جدید. هق هق گریه کرد: «نمی توانم بگویم. آنها مرا خواهند کشت. خودشان به من گفتند.
  
  
  
  نیک به او غر زد: "کسب و کار شما بد است." چون اگر به من نگویی تو را خواهم کشت.
  
  
  
  با نگاهی که دیگر نمی توانست ترسش را پنهان کند، گفت: "تو این کار را نمی کنی." او تکرار کرد: "نخواهی کرد، اما آنها خواهند کرد."
  
  
  
  نیک زیر لب فحش داد. او می دانست که حق با اوست. او را نمی کشت، نه در شرایط عادی. او را از لباس خواب گرفت و مانند یک عروسک پارچه ای تکانش داد.
  
  
  
  او به او پارس کرد: «ممکن است تو را نکشم، اما مجبورت می کنم برای آن التماس کنی.» "چرا امروز بعدازظهر به اینجا آمدند؟ چرا اینجا بودند؟
  
  
  
  او در حالی که خفه می شد گفت: «آنها پول می خواستند.
  
  
  
  "چه پولی؟" پرسید و پارچه را دور گردنش محکم کرد.
  
  
  
  او فریاد زد: "پولی که تاد برای اداره مزرعه برای سال اول کنار گذاشت." تو... داری خفه ام می کنی.
  
  
  
  'آنها کجا هستند؟'
  
  
  
  او گفت: "نمی دانم." "این یک صندوق هزینه عملیاتی بود. تاد فکر می کرد که مزرعه در پایان سال اول سودآور خواهد بود."
  
  
  
  آنها چه کسانی هستند؟ - دوباره پرسید، اما او قبول نکرد. او لجباز شد.
  
  
  
  او گفت: "من به شما نمی گویم."
  
  
  
  نیک دوباره تلاش کرد. - "امروز بعد از ظهر به آنها چه گفتی؟" احتمالاً با هیچ چیز آنجا را ترک نکرده اند.»
  
  
  
  او متوجه تغییر جزئی در نگاه او شد و بلافاصله فهمید که او دوباره دروغ می گوید. طوری او را بالا کشید که ایستاده بود. وحشیانه گفت: "یک دروغ دیگر و من تو را نمی کشم، اما تو از من التماس می کنی که تو را بکشم." "امروز بعد از ظهر به آنها چه گفتی؟"
  
  
  
  "من به آنها گفتم که می داند پول کجاست، تنها کسی که می داند: ماریا."
  
  
  
  نیک احساس کرد که انگشتانش دور گلوی ویویان سفت شده و دوباره نگاه ترسناک را در چشمان او دید.
  
  
  
  او گفت: "من واقعا باید تو را بکشم." اما من برنامه‌های بهتری برایت دارم.
  
  
  
  او را در حالی که دستش را گرفته بود به داخل راهرو هل داد. او مخالفت کرد: «اجازه دهید تغییر کنم.
  
  
  
  او پاسخ داد: "وقت نیست." نیک او را به داخل راهرو هل داد. هر جا بروی، لباس نو و جارو نو به تو می دهند».
  
  
  
  او به ماریا هاوز فکر کرد. این جادوگر خودخواه دروغین نیز به او خیانت کرد. اما آنها ماریا را نمی کشند، حداقل هنوز. حداقل فعلا دهانش را بسته نگه داشته است. با این حال، او می خواست نزد او برود و او را به مکان امنی ببرد. انتقال پول رهگیری شده بسیار مهم بود. این بدان معنی بود که برای اهداف دیگری در نظر گرفته شده بود. او فکر کرد که آیا بهتر است ویویان را اینجا در آپارتمانش بگذارد و او را وادار به صحبت کند. او فکر نمی کرد این ایده چندان خوبی باشد، اما اگر مجبور بود می توانست این کار را انجام دهد. نه، او تصمیم گرفت، ابتدا ماریا هاوز. ویویان به او گفت که ماریا کجا زندگی می کند. ده دقیقه با ماشین راه بود. وقتی به در گردان در لابی رسیدند، نیک همان صندلی او را گرفت. او نمی گذارد فرار کند. تازه از در گردان عبور کرده بودند که صدای تیراندازی بلند شد. او به سرعت روی زمین افتاد و ویویان را با خود برد. اما مرگ او برق آسا بود. او صدای شلیک گلوله را شنید که بدن او را سوراخ کرد.
  
  
  
  دختر جلو افتاد. او را با لوگر در دست برگرداند. مرده بود، سه گلوله به سینه اش اصابت کرد. با وجود اینکه می دانست چیزی نمی بیند، به هر حال نگاه کرد. قاتلان ناپدید شده اند. منتظر او بودند و در اولین فرصت او را کشتند. حالا افراد دیگری دوان دوان آمدند. نیک به اولین نفری که از راه رسید گفت: "با او بمان." "من میرم دکتر."
  
  
  
  از گوشه ای دوید و سوار ماشینش شد. چیزی که او در حال حاضر به آن نیاز نداشت پلیس ریو بود. او احساس حماقت می کرد که ویویان را مجبور به صحبت نکرد. هرچه می دانست با او به گور می رفت.
  
  
  
  او با سرعت خطرناکی در شهر رانندگی می کرد. خانه ای که ماریا هاوز در آن زندگی می کرد، خانه ای کوچک و غیرقابل توصیف بود. او در خانه 2A زندگی می کرد.
  
  
  
  زنگ را زد و از پله ها بالا رفت. در آپارتمان کمی باز بود. ناگهان شک عمیقی به او وارد شد که با فشار دادن در مورد تأیید قرار گرفت. او مجبور نبود فریاد بزند زیرا او دیگر اینجا نبود. آپارتمان به هم ریخته بود: کشوها واژگون شده، صندلی ها و میز واژگون شده اند، کابینت ها واژگون شده اند. آنها قبلاً آن را در دست داشتند. اما هرج و مرجی که در مقابلش دید یک چیز را به او گفت: مریم هنوز صحبت نکرده بود. اگر این کار را می کردند، مجبور نبودند اینچ به اینچ اتاق او را جستجو کنند. خوب، او را وادار به صحبت می کردند، او مطمئن بود. اما تا زمانی که او دهانش را بسته نگه می داشت، در امان بود. شاید هنوز زمانی برای آزاد کردن او وجود داشته باشد، اگر فقط می دانست کجاست.
  
  
  
  چشمان او که برای یافتن جزئیات کوچکی که دیگران متوجه آن نمی شوند آموزش دیده بود، سرگردان بود. چیزی دم در، روی فرش راهرو بود. گل مایل به قرمز غلیظ. مقداری برداشت و بین انگشتانش چرخاند. خاک سخت خوب بود و قبلاً آن را در کوه دیده بود. کفش یا چکمه ای که حتماً آن را آورده، مستقیماً از کوه آمده است. اما کجا؟ شاید یکی از مزارع بزرگ میثاق؟ یا در مقر روداس در کوهستان. نیک تصمیم گرفت روژاس را بگیرد.
  
  
  
  از پله ها پایین دوید و با بیشترین سرعت ممکن به سمت صحنه رفت. خورخه به او گفت که مأموریت قدیمی در کوهستان، نزدیک بارا دو پیرای برگزار شد.
  
  
  
  او می‌خواست ویویان را نزد خورخه ببرد تا او را متقاعد کند، اما حالا به اندازه قبل شواهد کمی داشت. در حالی که او در امتداد جاده Urde رانندگی می کرد، نیک تمام حقایق را کنار هم گذاشت. اگر تصمیمات درستی گرفته باشد، روداس برای چندین رئیس بزرگ کار کرده است. او از آنارشیست های شرور استفاده می کرد، اما چندین متخصص نیز داشت، بدون شک همان افراد، که مراقب پول او نیز بودند. او مطمئن بود که روسای بزرگ خیلی بیشتر از توقف ساخت مزرعه تاد می خواهند. و میثاق چیزی جز یک عارضه جانبی آزاردهنده نبود. مگر اینکه برای یک هدف مشترک با هم متحد شوند. قبلاً، همه جا و خیلی وقت ها این اتفاق افتاده است. ممکن بود، اما برای نیک بعید به نظر می رسید. اگر روداس و میثاق تصمیم می گرفتند با هم همکاری کنند، تقریباً سهم میثاق پول خواهد بود. اعضا می توانند پول پیشنهادی را از تاد به صورت جداگانه یا جمعی دریافت کنند. اما این کار را نکردند. پول از خارج از کشور آمد و نیک دوباره به این فکر کرد که از کجا آمده است. او این احساس را داشت که به زودی همه چیز را خواهد فهمید.
  
  
  
  خروجی لوس ریس از قبل پشت سرمان بود. چرا خورخه باید اینقدر از او متنفر بود؟ با علامتی به پیچ نزدیک شد. یک پیکان به سمت چپ و دیگری به سمت راست اشاره داشت. روی تابلو نوشته شده بود: "Barra do Manca - چپ" و "Barra do Pirai - سمت راست".
  
  
  
  نیک به راست پیچید و چند لحظه بعد سد شمال را دید. در راه به جمعی از خانه ها رسید. همه خانه ها تاریک بود به جز یکی. تابلوی چوبی کثیفی را دید که روی آن نوشته شده بود "بار". ایستاد و داخل شد. دیوارهای گچ کاری شده و چندین میز گرد این نوار را تشکیل می دهند. مردی که پشت شیر ایستاده بود به او سلام کرد. نوار از سنگ ساخته شده بود و ابتدایی به نظر می رسید.
  
  
  
  نیک پرسید: به من بگو. "Onde fica یک ماموریت velho؟"
  
  
  
  مرد لبخند زد. او گفت: «ماموریت قدیمی. - مقر روداس؟ در امتداد اولین جاده کوهستانی قدیمی به چپ بپیچید. مستقیم برو بالا وقتی به قله رسیدید، یک پست ماموریت قدیمی را در طرف دیگر خواهید دید."
  
  
  
  نیک در حالی که بیرون می دوید گفت: «Muito obrigado». قسمت آسان تمام شد، او این را می دانست. او یک جاده کوهستانی قدیمی پیدا کرد و ماشین را در مسیرهای شیب دار و باریک رانندگی کرد. بعد، یک فضای خالی وجود داشت، و او تصمیم گرفت ماشین خود را در آنجا پارک کند. به راه رفتن ادامه داد.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 7
  
  
  
  
  
  
  
  
  مردی درشت اندام، با پیراهن سفید و شلوار سفید، قطره‌ای از عرق را از پیشانی‌اش پاک کرد و ابری از دود را به داخل اتاق ساکت دمید. با دست چپش عصبی روی میز طبل زد. بوی سیگار برگ هاوانا اتاق ساده ای را پر کرده بود که هم دفتر بود و هم محل زندگی. مرد ماهیچه های قدرتمند شانه اش را منقبض کرد و چندین نفس عمیق کشید. او می دانست که باید واقعاً به رختخواب برود و برای ... فردا آماده شود. تنها کاری که او همیشه انجام می داد این بود که یک شب راحت بخوابد. می دانست که هنوز نمی تواند بخوابد. فردا روز بزرگی خواهد بود. از فردا نام روداس به همراه لنین، مائو و کاسترو در کتاب های تاریخ ثبت می شود. از اعصابش هنوز نمی توانست بخوابد. به جای اعتماد به نفس و هیجان، چند روز گذشته احساس اضطراب و حتی کمی ترس کرده بود. بیشتر آن از بین رفته بود، اما بیشتر از آن چیزی که او فکر می کرد طول کشید. سختی ها و مشکلات هنوز در حافظه اش تازه بود. حتی برخی از مشکلات هنوز به طور کامل حل نشده است.
  
  
  
  شاید خشم هفته های اخیر همچنان وجود داشت. او مردی مراقب بود، مردی که با دقت کار می کرد و مطمئن بود که همه اقدامات احتیاطی لازم را انجام می داد. فقط باید انجام می شد. او بدترین بود. اگر مجبور باشد تغییرات ناگهانی و ضروری در برنامه های خود ایجاد کند. به همین دلیل است که او در چند روز گذشته اینقدر روحیه و اعصابش بد شده است. با قدم های بلند و سنگین در اتاق قدم زد. هر از گاهی می ایستاد تا یک جرعه از سیگارش را بنوشد. به اتفاقی که افتاده بود فکر کرد و دوباره احساس کرد عصبانیتش جوشید. چرا زندگی باید اینقدر غیرقابل پیش بینی باشد؟ همه چیز از اولین آمریکایی شروع شد، آن دنیسون با مزارع پوسیده اش. قبل از اینکه آمریکانو برنامه های "بزرگ" خود را معرفی کند، همیشه مردم را در کوهستان کنترل می کرد. او می توانست آنها را تحریک کند یا آنها را بشکند. و ناگهان، یک شبه، کل فضا تغییر کرد. حتی خورخه پیلاتو، یک دیوانه ساده لوح، در کنار دنیسون و نقشه هایش قرار گرفت. نه اینکه مهم باشه مردم مشکل بزرگی بودند.
  
  
  
  در ابتدا او سعی کرد ساخت مزرعه را به حدی به تاخیر بیندازد که آمریکایینو برنامه های خود را رها کند. اما او حاضر به تسلیم نشد و بیشتر و بیشتر به مزرعه آمد. در همان زمان، مردم شروع کردند به امید روزافزون برای آینده بهتر و چشم اندازهای بهتر. او آنها را در حال نماز شب در مقابل ساختمان اصلی ناتمام مزرعه دید. او این ایده را دوست نداشت، اما می دانست که باید عمل کند. مردم نگرش اشتباهی نسبت به این موضوع داشتند و باید دوباره دستکاری می شدند. خوشبختانه قسمت دوم طرح خیلی بهتر چیده شد. ارتش ورزیده اش آماده بود. برای بخش اول طرح، تعداد زیادی سلاح و حتی یک ارتش ذخیره وجود داشت. وقتی مزرعه تقریباً تمام شد، روداس فقط باید تصمیم می گرفت که برنامه های خود را سریعتر انجام دهد.
  
  
  
  اولین قدم یافتن راه دیگری برای تصاحب امریکنو بود. او به عنوان خدمتکار برای Dennisons در ریو شغلی پیدا کرد. به راحتی می شد خدمتکار واقعی را ناپدید کرد و یکی دیگر را آنجا گذاشت. اطلاعاتی که دختر منتقل کرد شانس روژاداس را به ارمغان آورد و معلوم شد که بسیار ارزشمند است. سنورا دنیسون به همان اندازه علاقه مند به توقف مزرعه بود. او دلایل خود را برای این داشت. دور هم جمع شدند و چیزی آماده کردند. او "یکی از آن زنان با اعتماد به نفس، حریص، کوته فکر و واقعا احمق بود. دوست داشت از او استفاده کند." روداس خندید. همه چیز خیلی ساده به نظر می رسید.
  
  
  
  وقتی تاد کشته شد، فکر کرد که این پایان کار است و دوباره برنامه خود را به راه انداخت. به زودی دومین آمریکایی ظاهر شد. پیامی که او سپس مستقیماً از ستاد دریافت کرد هم هشدار دهنده و هم تأثیرگذار بود. او باید بسیار مراقب بود و بلافاصله ضربه می زد. حضور این مرد، یکی از نیک کارتر، سر و صدای زیادی به پا کرد. در ابتدا او فکر کرد که آنها در مقر فرماندهی بسیار اغراق می کنند. گفتند او متخصص جاسوسی است. حتی بهترین های دنیا. آنها نمی توانستند با او ریسک کنند. روداس لب هایش را جمع کرد. کارکنان بیش از حد نگران نبودند. قطره‌ای از عرق را از روی پیشانی‌اش پاک کرد. اگر ماموران ویژه ای را نفرستاده بودند، می توانست نیک کارتر را به دردسر بیشتری بیاندازد. او خوشحال بود که به موقع به Sollymage رسیدند.
  
  
  
  او می‌دانست که برای متوقف کردن نقشه خیلی دیر شده است، اما شانس لعنتی، همه چیزهای کوچکی که اشتباه پیش رفتند. اگر او توافق نهایی با این دنیسون را به تعویق می انداخت، ممکن بود همه چیز خیلی راحت تر پیش رود. اما او از کجا می‌دانست که N3 به ریو می‌رود و با دنیسون دوست است؟ آه، این همیشه یک تصادف احمقانه است! و سپس آن کشتی طلایی که در آمریکا توقیف شد. نیک کارتر هم این را می دانست. او مانند یک موشک هدایت شونده بود، به همان اندازه تزلزل ناپذیر و بی رحم. خیلی خوبه اگه بتونه از شرش خلاص بشه
  
  
  
  و بعد این دختر او را در آغوشش گرفت، اما او لجباز بود. نه اینکه نتواند همه چیز را فاش کند، اما او چیز خاصی بود. او نمی خواست او را به سگ ها بیندازد. او بیش از حد زیبا بود. می‌توانست او را همسرش کند و از قبل لب‌های سنگین و چاق‌اش را می‌لیسید. در نهایت، او دیگر رهبر در سایه یک گروه کوچک افراطی نخواهد بود، بلکه مردی در سطح جهانی خواهد بود. زنی مثل او برای او مناسب است. روداس سیگار را دور انداخت و جرعه ای طولانی از لیوان روی میز خواب نوشید. اکثر زنان همیشه خیلی سریع می بینند که چه چیزی برای آنها بهتر است. شاید اگر به تنهایی پیش او می رفت و گفتگوی دوستانه و آرامی برقرار می کرد، به نتایجی می رسید.
  
  
  
  او بیش از چهار ساعت را در یکی از کوچکترین سلول های زیر گذراند. این به او زمان داد تا فکر کند. او به ساعتش نگاه کرد. این به قیمت یک شب خواب او تمام می شد، اما او همیشه می توانست تلاش کند. اگر می توانست او را وادار کند که به او بگوید پول کجاست، اوضاع خیلی بهتر می شد. همچنین به این معنی بود که او می خواست با او تجارت کند. احساس کرد از هیجان درونش می لرزد. با این حال، او باید مراقب بود. او همچنین در نگه داشتن دست هایش برای خودش مشکل خواهد داشت. می خواست او را نوازش کند و نوازش کند، اما حالا وقت آن را نداشت.
  
  
  
  روداس موهای پرپشت و چرب خود را برس کشید و در را باز کرد. او به سرعت از پله های سنگی پایین آمد، سریعتر از آنچه از چنین مرد سنگینی انتظار می رفت. در اتاق کوچکی که زمانی سرداب راهب پیر بود قفل بود. از سوراخ کوچکی در، ماریا را دید که در گوشه ای نشسته بود. او چشمانش را باز کرد که پیچ را محکم بست و بلند شد. او فقط می توانست نگاهی اجمالی به فاق او بیندازد. یک امپادا دست نخورده، یک پای گوشت، روی بشقاب کنارش دراز کشیده بود. وارد شد و در را پشت سرش بست و به دختر لبخند زد.
  
  
  
  آهسته گفت: مریم عزیزم. صدای مهربان و دوستانه ای داشت که با وجود آرامشش همچنان قانع کننده بود. «نخوردن احمقانه است.» این راهش نیست."
  
  
  
  آهی کشید و با ناراحتی سرش را تکان داد. او به او گفت: من و تو باید صحبت کنیم. "تو دختر خیلی باهوشی هستی که نمی‌توانی غیرمنطقی باشی. تو کمک بزرگی در کار من خواهی بود، ماریا. دنیا می‌تواند جلوی پای تو باشد، عزیزم. به این فکر کن، می‌توانی آینده‌ای داشته باشی که هر دختری به آن حسادت کند. دلیلی وجود ندارد که با من کار نکنی "تو به این آمریکایی ها چیزی مدیون نیستی. من نمی خواهم به تو صدمه بزنم، ماریا. تو برای آن خیلی خوشگلی. من تو را به اینجا آوردم تا متقاعدت کنم، تا به تو نشان دهم. دقیقا چه چیزی درست است."
  
  
  
  روداس آب دهانش را قورت داد و به سینه های گرد و پر دختر نگاه کرد.
  
  
  
  او گفت: «شما باید به مردم خود وفادار باشید. چشمانش به لب های ساتن قرمزش نگاه کرد. تو باید طرفدار ما باشی نه علیه ما عزیزم.
  
  
  
  به پاهای بلند و باریک او نگاه کرد. "به آینده خود فکر کنید. گذشته را فراموش کنید. من به سلامتی شما علاقه مند هستم، ماریا.
  
  
  
  عصبی با دستانش کمانچه می زد. او واقعاً می‌خواست سینه‌های او را جمع کند و بدنش را در برابر سینه‌هایش حس کند، اما این همه چیز را خراب می‌کرد. او باید خیلی هوشمندانه با این موضوع برخورد می کرد. او ارزشش را دارد خود را مهار کرد و آرام، محبت آمیز و پدرانه صحبت کرد. او گفت: «چیزی بگو عزیزم. لازم نیست بترسی.»
  
  
  
  ماریا پاسخ داد: برو به ماه. روداس لبش را گاز گرفت و سعی کرد جلوی خودش را بگیرد، اما نتوانست.
  
  
  
  او منفجر شد. - "چه بلایی سرت اومده؟" احمق نباش! جوآن آو آرک، درباره خودت چه فکر می کنی؟ تو آنقدر بزرگ نیستی، آنقدر مهم نیستی که بتوانی نقش شهید را بازی کنی.»
  
  
  
  دید که با عصبانیت به او نگاه می کند و سخنان رعد آلودش را متوقف کرد. دوباره لبخند زد.
  
  
  
  او گفت: "ما هر دو خسته ایم، عزیزم. من فقط بهترین ها را برای تو می خواهم. اما بله، فردا در مورد آن صحبت خواهیم کرد. به یک شب دیگر فکر کنید. متوجه خواهید شد که روداس درک می کند و می بخشد، ماریا.
  
  
  
  از سلول خارج شد، در را پیچ کرد و به اتاقش رفت. او مانند یک ببر به نظر می رسید و او فقط وقت خود را تلف می کرد. اما اگر خوب پیش نمی رفت، بد بود. بعضی از خانم ها فقط وقتی می ارزند که می ترسند. برای او، قرار بود روز بعد ظاهر شود. خوشبختانه او از شر این مامور آمریکایی خلاص شد. این حداقل یک سردرد کمتر بود. لباسش را در آورد و بلافاصله خوابش برد. یک رویای خوب همیشه برای افراد با وجدان آرام و برای کسانی که اصلا وجدان ندارند به سرعت می آید.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 8
  
  
  
  
  
  
  
  
  سایه تا لبه خزید و وضعیت فلات پایین را که به وضوح در نور ماه قابل مشاهده بود بررسی کرد. پست ماموریت در محوطه ای ساخته شده و توسط یک باغ احاطه شده است. یک ساختمان اصلی و دو ساختمان بیرونی وجود داشت که ساختاری صلیبی را تشکیل می دادند. ساختمان ها با راهروهای باز به هم متصل می شدند. با روشن شدن لامپ های نفت سفید بر روی دیوارها و راهروهای بیرونی، فضای قرون وسطایی حاکم بود. نیک کم و بیش انتظار داشت که ساختاری چشمگیر ببیند. حتی در تاریکی هم می توانست ببیند که ساختمان اصلی به خوبی نگهداری می شود. در تقاطع ساختمان اصلی با ساختمان های بیرونی یک برج نسبتا بلند با یک ساعت بزرگ وجود داشت. ساختمان های جانبی زیادی وجود نداشت. هر دو در شرایط بدی بودند. ساختمان سمت چپ شبیه یک پوسته خالی بود و هیچ شیشه ای در پنجره ها وجود نداشت. سقف تا حدی فرو ریخته بود و کف آن پر از آوار بود.
  
  
  
  نیک دوباره همه چیز را چک کرد. به جز نور نفت سفید نرم، مأموریت متروک به نظر می رسید. هیچ نگهبان یا گشتی وجود نداشت: خانه کاملاً متروک به نظر می رسید. نیک تعجب کرد که روداس اینجا کاملا احساس امنیت می کرد، یا ماریا هاوز جای دیگری بود. همیشه این شانس وجود داشت که بالاخره حق با خورخه بود و همه چیز تصادفی اتفاق افتاد. شاید روژاداس قبلاً فرار کرده باشد؟ اگر نه، پس چرا او نگهبان ندارد؟ البته معلوم بود که برای دختر می آید. تنها یک راه برای دریافت پاسخ وجود داشت، بنابراین او از میان درختان بلند و درختان بلند به سمت ماموریت حرکت کرد. فضای پیش رو خیلی خالی بود، بنابراین به سمت راست چرخید.
  
  
  
  در پشت ساختمان اصلی فاصله از 15-20 متر تجاوز نمی کرد. وقتی به آنجا رسید، سه اتوبوس مدرسه با ظاهر نسبتاً عجیب را دید. او به ساعتش نگاه کرد. امشب هنوز خیلی وقت بود، اما می‌دانست که اگر می‌خواهد وارد شود، باید همین حالا باشد، در تاریکی. در لبه جنگل ایستاد و دوباره به اطراف نگاه کرد و به سمت پشت ساختمان اصلی دوید. با نگاهی دوباره به اطراف، به داخل لیز خورد. ساختمان تاریک بود، اما در نور لامپ‌های نفت سفید می‌توانست ببیند که در کلیسایی سابق است. چهار راهرو به این اتاق منتهی می شد.
  
  
  
  نیک صدای خنده را شنید، خنده یک مرد و یک زن. او تصمیم گرفت راهروی دیگری را امتحان کند و با شنیدن صدای زنگ تلفن به سادگی داخل شد. یک طبقه بالاتر رفت و با پلکانی سنگی در انتهای راهرو رسید. یک نفر تلفن را جواب داد و صدای خفه‌ای شنید. ناگهان ایستاد و لحظه ای سکوت برقرار شد. سپس صدای جهنمی بلند شد. ابتدا صدای آژیر و به دنبال آن فریادهای کوتاه، نفرین و صدای پا شنیده شد. با ادامه صدای تند آژیر، نیک تصمیم گرفت به کلیسای کوچک پناه ببرد.
  
  
  
  یک پنجره کوچک در بالای دیوار بود که زیر آن یک مبل قرار داشت. نیک روی آن ایستاد و از پنجره به بیرون نگاه کرد. حالا حدود سی نفر در حیاط بودند که اکثرشان شلوارک بیشتر به تن نداشتند. ظاهراً آژیر خواب آنها را قطع کرده بود، زیرا او همچنین نزدیک به دوازده زن را دید که با سینه‌های باز یا تاپ نازک در اطراف راه می‌رفتند. نیک مرد را دید که بیرون آمد و فرماندهی کرد. او مردی درشت اندام و تنومند با موهای مشکی، لب های پرپشت روی سر بزرگ و صدایی آرام و شفاف بود.
  
  
  
  "توجه!" - دستور داد 'عجله کن! یک دایره در جنگل ایجاد کنید و آن را بگیرید. اگر او به اینجا سر زد، ما او را می گیریم."
  
  
  
  در حالی که بقیه به جستجو می رفتند، مرد بزرگ برگشت و به زن دستور داد که با او وارد شود. اکثر آنها تفنگ یا تپانچه و باندولر بر روی شانه های خود داشتند. نیک به زمین برگشت. معلوم بود دنبالش می گشتند.
  
  
  
  او بدون توجه و ظاهراً غیرمنتظره وارد شد و پس از یک تماس تلفنی، همه جهنم شکست. آن تماس تلفنی ماشه بود، اما چه کسی زنگ زد و چه کسی آنجا منتظر او بود؟ نیک به آرامی نام ... خورخه را زمزمه کرد. باید خورخه بود. البته رئیس پلیس وقتی متوجه شد که نیک از کشور خارج نشده است، بلافاصله به فکر رواداس افتاد و به سرعت زنگ خطر را به صدا درآورد. احساس کرد موجی از ناامیدی او را فرا گرفته است. آیا خورخه ربطی به روداس داشت یا این فقط یک حرکت احمقانه دیگر از طرف او بود؟ اما حالا وقت فکر کردن به آن را نداشت. مجبور شد به سرعت پنهان شود. مردم بیرون از قبل نزدیک شده بودند، و او می توانست صدای آنها را بشنود. در سمت راست او پلکان سنگی دیگری بود که به بالکن L شکل منتهی می شد. او فکر کرد: «قبلاً باید یک گروه کر اینجا بوده باشد.» با احتیاط از بالکن گذشت و وارد راهرو شد. در انتهای راهرو دری را دید که کمی باز بود.
  
  
  
  ROJADAS-PRIVATO - این متن روی علامت روی در بود. اتاق بزرگی بود. یک تخت کنار یک دیوار و یک اتاق کناری کوچک با توالت وجود داشت. و یک سینک روبه‌روی دیوار مقابل، میز بلوطی بزرگی قرار داشت که با مجلات و نقشه‌ای از ریودوژانیرو پوشانده شده بود. اما توجه او عمدتاً به پوسترهای فیدل کاسترو و چه گوارا که بالای میز آویزان شده بود جلب شد. افکار نیک با چند پا زدن در پایین پله ها قطع شد. به ساختمان برگشتند.
  
  
  
  صدای آرامی شنید: «هر اتاق را جستجو کنید. عجله کن!
  
  
  
  نیک به سمت در دوید و به سالن نگاه کرد. در طرف دیگر سالن یک راه پله مارپیچ سنگی وجود داشت. تا جایی که می توانست آرام به سمت او دوید. هر چه جلوتر می رفت، پله ها باریک تر می شدند. حالا تقریباً مطمئن بود که از کجا بالا می رود ... برج ساعت! او می‌توانست آنجا پنهان شود تا همه چیز آرام شود و سپس به دنبال ماریا برود. او یک چیز را به طور قطع می دانست: کشیش های خوب برای به صدا درآوردن زنگ ها نمی روند. ناگهان دوباره بیرون بود و طرح کلی زنگ های سنگین را دید. پله ها به سکوی چوبی کوچک برج ناقوس منتهی می شد. نیک فکر کرد که اگر پایین بماند، کل حیاط از روی سکو قابل مشاهده خواهد بود. او یک ایده داشت. اگر او می توانست چندین کارابین جمع کند، از این مکان به همه چیز در حیاط ضربه می زد. او می تواند گروهی شایسته از مردم را دور نگه دارد. ایده بدی نبود
  
  
  
  برای اینکه همه چیز را بهتر ببیند، خم شد و این اتفاق افتاد. ابتدا صدای ترک تیز چوب پوسیده را شنید. احساس کرد که با سر در میل سیاه برج ناقوس افتاده است. با یک غریزه خودکار برای نجات خود، او ناامیدانه به دنبال چیزی می گشت تا به آن چنگ بزند. احساس کرد دستانش طناب های زنگ را گرفته است. طناب های خشن کهنه دست هایش را ساییده بود، اما او همچنان نگه داشت. بلافاصله صدای زنگ سنگینی شنیده شد. لعنت به خودش فحش داد، حالا وقت آن نبود که حضورش را اینجا علنی کند، به معنای واقعی و مجازی.
  
  
  
  او صدای صداها و قدم های نزدیک را شنید و در یک لحظه دست های زیادی او را از روی طناب ها بلند کردند. باریک بودن پله ها آنها را مجبور می کرد یکی پس از دیگری راه بروند، اما نیک به دقت زیر نظر بود. مرد اول در حالی که تفنگش را به سمت شکم نیک نشانه گرفته بود، دستور داد: "آرام پشت سر ما راه برو." نیک به شانه‌اش نگاه کرد و تخمین زد که حدود شش نفر هستند. او دید که کارابین مرد اول کمی به سمت چپ تاب می خورد و لحظه ای به عقب برگشت. نیک سریع تفنگ را به دیوار فشار داد. در همان لحظه با تمام وجود ضربه ای به شکم مرد زد. به عقب افتاد و روی دو نفر دیگر فرود آمد. پاهای نیک توسط یک جفت دست گرفته شد، رانده شد، اما دوباره گرفت. او به سرعت ویلهلمینا را گرفت و با قنداق لوگر به سر مرد زد. نیک به حمله ادامه داد، اما پیشرفت بیشتری نداشت. عنصر تعجب از بین رفته بود.
  
  
  
  ناگهان دوباره پاهایش را از پشت گرفتند و به جلو افتاد. چند نفر بلافاصله روی او پریدند و لوگر را از او گرفتند. چون راهرو خیلی باریک بود، نمی توانست بچرخد. او را از پله ها پایین کشیدند، بلندش کردند و کارابین را درست جلوی صورتش گرفتند.
  
  
  
  مرد گفت: "یک حرکت و تو مردی، آمریکایینو." نیک آرام بود و آنها شروع به جستجو برای سلاح های دیگر کردند.
  
  
  
  او شنید که یک مرد گفت: «هیچی بیشتر نیست» و دیگری به نیک اشاره کرد که به کارابین او ضربه می‌زند تا ادامه دهد. نیک با خودش خندید. هوگو راحت توی آستینش جا گرفت.
  
  
  
  مردی شکم‌دار و باندولی روی شانه‌اش در دفتر منتظر بود. این مردی بود که نیک به عنوان فرمانده می دید. لبخندی کنایه آمیز روی صورت چاقش نقش بست.
  
  
  
  او گفت: «بنابراین، سنور کارتر، ما بالاخره ملاقات کردیم. انتظار نداشتم خودت را اینقدر تاثیرگذار اعلام کنی.
  
  
  
  نیک با معصومیت گفت: "من دوست دارم با هیاهوی بزرگ بیایم." "این فقط عادت من است. علاوه بر این، این مزخرف است که شما انتظار داشتید من بیایم. شما تا زمانی که تماس نگرفتم نمی دانستید که من می آیم.
  
  
  
  روداس دوباره خندید: «درست است. به من گفته شد که تو با بیوه دنیسون کشته شدی.
  
  
  
  نیک در حالی که هوگو را در دستش احساس می کرد، فکر کرد: «درست است. به همین دلیل کاملاً ایمن نبود. راهزنان خارج از آپارتمان ویویان دنیسون دیدند که هر دو سقوط کردند و فرار کردند.
  
  
  
  نیک گفت: «شما روژاس هستید.
  
  
  
  او گفت: «سیم، من روژاداس هستم. "و تو برای نجات دختر آمدی، نه؟"
  
  
  
  نیک گفت: «من آن را برنامه ریزی کردم، بله.
  
  
  
  روداس گفت: "صبح می بینمت." - تا آخر شب در امان خواهی بود. من واقعاً می خواهم بخوابم. می توان گفت این یکی از ویژگی های من است. علاوه بر این، به هر حال در چند روز آینده زمان زیادی برای خوابیدن نخواهم داشت.»
  
  
  
  "شما همچنین نباید در نیمه شب گوشی را بردارید." نیک گفت: "این باعث می شود خواب خود را قطع کنید."
  
  
  
  روداس مقاومت کرد: «در کافه‌های کوچک هم نباید راهنمایی بخواهید. کشاورزان اینجا همه چیز را به من می گویند.
  
  
  
  همین. مردی از کافه کوچکی که در آن اقامت داشت. بالاخره خورخه نبود. به دلایلی از این بابت خوشحال بود.
  
  
  
  او را ببرید و در سلول حبسش کنید. هر دو ساعت یکبار نگهبان را عوض کنید.
  
  
  
  روداس برگشت و نیک را در یکی از سلول‌هایی که قبلاً برای راهبان در نظر گرفته شده بود قرار دادند. مردی دم در نگهبانی ایستاد. نیک روی زمین دراز کشید. او چندین بار کشش داد و ماهیچه هایش را منقبض و شل کرد. این یک تکنیک فاکر هندی بود که به شما امکان می‌دهد از نظر ذهنی و جسمی کاملاً استراحت کنید. چند دقیقه بعد به خواب عمیقی فرو رفت.
  
  
  
  
  
  درست زمانی که نور خورشید از پنجره کوچک و بلندش بیدار شد، در باز شد. دو نگهبان به او دستور دادند که بایستد و او را به دفتر روداس بردند. او به سادگی تیغ را کنار گذاشت و صابون را از روی صورتش پاک کرد.
  
  
  
  روداس در حالی که متفکرانه به نیک نگاه می کرد به یک چیز فکر می کردم. آیا می توانید به دختر کمک کنید تا صحبت کند؟ یک دقیقه. اگر نه، شاید، ما با شما معامله می کنیم.
  
  
  
  "چه چیزی می توانستم از این نتیجه بگیرم؟" - نیک پرسید. روداس با خوشحالی پاسخ داد: "البته، زندگی شما".
  
  
  
  - اونوقت تکلیف دختره چی میشه؟
  
  
  
  روداس پاسخ داد: "البته اگر آنچه را که می خواهیم بدانیم به ما بگوید، زنده خواهد ماند." "به همین دلیل او را به اینجا آوردم. من مردمم را آماتور خطاب می کنم زیرا آنها اینگونه هستند. نمی خواستم آنها دیگر اشتباه کنند. تا زمانی که من همه چیز را نمی دانستم او نمی توانست کشته شود. اما حالا که دیده ام. او، من بیشتر دوست ندارم او کشته شود."
  
  
  
  نیک چند سوال دیگر داشت، اگرچه احتمالاً پاسخ‌ها را می‌دانست. با این حال، او می خواست آن را از زبان خود روژاداس بشنود. تصمیم گرفت کمی مرد را اذیت کند.
  
  
  
  او گفت: "به نظر می رسد دوستان شما در مورد شما همین فکر را می کنند ... آماتور و احمق." حداقل به نظر می رسد که آنها چندان به شما اعتماد ندارند.
  
  
  
  دید که صورت مرد تیره شده است. 'چرا این حرف رو زدی؟' - روژاداس با عصبانیت گفت.
  
  
  
  نیک با ناراحتی پاسخ داد: «آنها افراد خود را برای کارهای مهم داشتند. "و میلیون‌ها دلار از طریق یک واسطه منتقل شد. فکر کردم همین بس است."
  
  
  
  «دو مامور روسی در استخدام کاسترو بودند.
  
  
  
  - روژاداس فریاد زد. این پول برای این عملیات به من قرض داده شد. پول از طریق یک واسطه رفت تا از ارتباط مستقیم با من جلوگیری کند. رئیس جمهور کاسترو آن را به طور خاص برای این طرح داده است."
  
  
  
  پس اینطور بود. فیدل پشت این ماجرا بود. پس دوباره دچار مشکل شد. بالاخره همه چیز برای نیک روشن شد. این دو متخصص استخدام شدند. عاشقان البته متعلق به روداس بودند. حالا حتی برای او مشخص شد که چه اتفاقی برای طلا افتاده است. اگر روس ها یا چینی ها پشت این قضیه بودند، آنها هم نگران پول بودند. هیچ کس دوست ندارد اینقدر پول از دست بدهد. آنها فقط اینقدر متعصبانه واکنش نشان نمی دهند. آنها برای پول دیگر آنقدر ناامید نخواهند بود.
  
  
  
  او احساس می کرد که اگر ماریا حرف نزند، شانس زنده ماندن او بسیار اندک خواهد بود. حالا روداس در ناامیدی بود. البته نیک به مذاکره با او فکر نمی کرد. او به محض دریافت اطلاعات، عهدش را زیر پا می گذارد. اما حداقل می توانست با این کار برای خودش وقت بخرد.
  
  
  
  نیک به مرد گفت: «تو در مورد مذاکره صحبت می کردی. آیا شما با تاد دنیسون هم مذاکره کردید؟
  
  
  
  روداس پاسخ داد: «نه، او چیزی بیش از یک مانع سرسخت نبود. او کسی نبود که بتوان با او معامله کرد.»
  
  
  
  نیک در پایان گفت: «زیرا مزرعه او برعکس تبلیغات شما برای ناامیدی و بدبختی بود.
  
  
  
  روداس در حالی که دود سیگارش را بیرون می‌کشید، اعتراف کرد: «دقیقاً. اکنون مردم آن گونه که ما می خواهیم واکنش نشان می دهند.»
  
  
  
  "وظیفه شما چیست؟" - نیک پرسید. این کلید راه حل بود. این همه چیز را کاملاً روشن می کند.
  
  
  
  روداس گفت: «در قتل عام. کارناوال از امروز آغاز می شود. ریو به دریایی از افراد حزب تبدیل خواهد شد. تمام مقامات کلیدی دولتی نیز برای شروع این حزب حضور خواهند داشت. ما مطلع شدیم که رئیس جمهور، فرمانداران ایالت های مختلف، اعضای کابینه و شهرداران شهرهای بزرگ برزیل در افتتاحیه حضور خواهند داشت. و من و قوم من از خوشگذرانان خواهیم بود. حوالی ظهر که همه دولتمردان برای گشایش عید جمع شده اند، قیام می کنیم. یک فرصت عالی با یک جلد عالی، درست است؟
  
  
  
  نیک جوابی نداد نیازی نبود چون هر دو به خوبی جواب را می دانستند. کارناوال در واقع پوشش عالی خواهد بود. این به روداس فرصت حمله و فرار را می دهد. برای لحظه ای می خواست هوگو را به آن سینه ضخیم بزند. بدون قتل عام، کودتایی که به وضوح روی آن حساب می کردند، رخ نمی داد. اما کشتن روژاداس احتمالاً جلوی آن را نخواهد گرفت. شاید این احتمال را در نظر گرفته و معاون تعیین کرده باشد. نه، بازی در حال حاضر احتمالاً به قیمت جان او تمام می شود و در برنامه دخالت نمی کند. او باید تا جایی که ممکن است بازی را انجام می داد، حداقل برای اینکه بتواند مناسب ترین لحظه را برای هر کاری انتخاب کند. او شروع کرد: "من معتقدم که مردم را وادار به پاسخگویی خواهید کرد."
  
  
  
  روداس با لبخند گفت: «البته. "نه تنها هرج و مرج و سردرگمی وجود خواهد داشت، بلکه جایی برای یک رهبر نیز خواهد بود. ما مردم را تا آنجا که ممکن بود تحریک کردیم، به اصطلاح انقلاب را کاشتیم. برای مرحله اول، ما به اندازه کافی سلاح داریم. هر یک از مردم من این کار را خواهند کرد. پس از قتل، قیام را در شهر رهبری کنید. ما همچنین به برخی از نظامیان رشوه دادیم تا آنها را نیز تصاحب کنند. اعلان‌ها و اطلاعیه‌های معمول وجود خواهد داشت - در آن زمان است که ما کنترل را به دست می‌گیریم. این فقط یک زمان است.»
  
  
  
  نیک گفت: «و این دولت جدید توسط فردی به نام روداس رهبری می شود.
  
  
  
  "حدس درست."
  
  
  
  شما به پول رهگیری شده برای خرید سلاح و مهمات بیشتر و همچنین برای به دست آوردن امید بیشتر نیاز داشتید.
  
  
  
  دوست عزیز، دلالان بین المللی اسلحه سرمایه دار هستند. آنها کارآفرینان آزاد هستند و به همه می فروشند و بیش از نیمی از پیش پرداخت را می خواهند. به همین دلیل است که پول سنور دنیسون بسیار مهم است. ما شنیدیم که پول از دلارهای معمولی آمریکا تشکیل شده است. معامله گران این چیزی است که آنها برای آن تلاش می کنند."
  
  
  
  روداس رو به یکی از نگهبانان کرد. دستور داد: «دختر را بیاور اینجا. "اگر خانم جوان از همکاری امتناع ورزد، اگر او به حرف شما گوش ندهد، باید به روش های خشن تر متوسل شوم."
  
  
  
  نیک به دیوار تکیه داد و سریع فکر کرد. ساعت دوازده لحظه مرگبار بود. ظرف چهار ساعت، حکومت مدرن عقلانی نابود خواهد شد. در عرض چهار ساعت، یکی از اعضای مهم سازمان ملل متحد، ظاهراً به نفع مردم، به کشور ظلم و بردگی تبدیل می شود. چهار ساعت دیگر بزرگترین و محبوب ترین کارناوال جهان چیزی جز نقاب قتل نخواهد بود، کارناوالی برای قتل به جای خنده. مرگ به جای شادی بر روز حکومت خواهد کرد. فیدل کاسترو با تمسخر از روی دیوار به او خیره شد. نیک زیر لب زمزمه کرد: «هنوز نه رفیق. من چیزی برای گفتن در این مورد پیدا خواهم کرد. من هنوز نمی دانم چگونه، اما کار خواهد کرد، باید کار کند.
  
  
  
  وقتی ماریا وارد شد به چارچوب در نگاه کرد. او یک بلوز ابریشمی سفید و یک دامن ساده و سنگین پوشیده بود. چشمان او با ترحم به نیک نگاه کرد، اما او به او چشمکی زد. ترسیده بود، او می توانست آن را ببیند، اما قیافه ای مصمم در چهره اش دیده می شد.
  
  
  
  "به حرفی که دیشب گفتم فکر کردی عزیزم؟" - روداس با شیرینی پرسید. ماریا با تحقیر به او نگاه کرد و برگشت. روداس شانه بالا انداخت و به سمت او رفت. او با ناراحتی گفت: «پس ما به شما درس می دهیم. "امیدوار بودم این کار ضروری نباشد، اما تو این کار را برای من غیرممکن می‌کنی. من می‌خواهم بفهمم این پول کجاست و تو را به عنوان همسرم بگیرم. مطمئن هستم که بعد از آن می‌خواهی همکاری کنی. نمایش کوچک من."
  
  
  
  او عمدا به آرامی دکمه های بلوز ماریا را باز کرد و به کناری کشید. او با دست بزرگش سوتین او را پاره کرد و سینه های پر و نرم او را آشکار کرد. به نظر می رسید ماریا مستقیم به جلو نگاه می کرد.
  
  
  
  "آنها خیلی زیبا هستند، نه؟" او گفت. "اگر اتفاقی برای او بیفتد شرم آور است، نه عزیزم؟"
  
  
  
  عقب رفت و در حالی که دوباره دکمه بلوزش را بسته بود به او نگاه کرد. لبه‌های قرمز دور چشم‌هایش تنها نشانه‌ای بود که او چیزی را احساس می‌کرد. به نگاه مستقیم به جلو ادامه داد و لب هایش را جمع کرد.
  
  
  
  به سمت نیک برگشت. "هنوز آرزو می کنم که می توانستم او را نجات دهم، می دانید؟" او گفت. "پس یکی از دخترها را قربانی می کنم. آنها همه فاحشه هستند که من به اینجا آوردم تا مردانم بعد از ورزش کمی آرام شوند."
  
  
  
  به سمت نگهبان برگشت. "کوچولو، لاغر، با سینه های بزرگ و موهای قرمز را ببرید. می دانید چه باید بکنید. سپس این دو را به ساختمان قدیمی، به پله های سنگی پشت آن ببرید. من همان جا خواهم بود."
  
  
  
  وقتی نیک در کنار ماریا راه می‌رفت، احساس کرد که دست او را گرفته است. بدنش می لرزید.
  
  
  
  او به آرامی گفت: «می‌توانی خودت را نجات دهی، ماریا». او پرسید. - 'چرا؟' "البته، اجازه بدهم این خوک با من درگیر شود. من ترجیح می دهم بمیرم. سنور تاد مرد چون می خواست کاری برای مردم برزیل انجام دهد. اگر او می تواند بمیرد، من هم می توانم. روداس به مردم کمک نمی کند. او ظلم خواهد کرد. آنها را به عنوان برده استفاده کنید. من چیزی به او نمی گویم."
  
  
  
  آنها به قدیمی ترین ساختمان رسیدند و از در پشتی هدایت شدند. پشت آن هشت پله سنگی بود. احتمالاً اینجا یک محراب بوده است. نگهبان به آنها دستور داد تا بالای پله ها بایستند در حالی که مردان پشت سر آنها ایستاده بودند. نیک دو نگهبان را دید که دختری برهنه و در حال مبارزه و فحش دادن را از ورودی فرعی می کشانند. او را کتک زدند و روی زمین انداختند. سپس چوب‌های چوبی را به زمین انداختند و او را بستند و دست‌ها و پاهایش را باز کردند.
  
  
  
  دختر به فریاد زدن ادامه داد و نیک می‌توانست صدای التماس او را بشنود که چرا حق با اوست. او لاغر بود، با سینه های بلند آویزان و شکمی کوچک و صاف. ناگهان نیک متوجه حضور روداس شد که در کنار ماریا ایستاده بود. او علامت داد و دو مرد با عجله از ساختمان خارج شدند. دختر مانده بود گریه می کرد و فحش می داد. روداس به ماریا گفت: «گوش کن و از نزدیک نگاه کن، عزیزم. عزیزم اگر تصمیم به همکاری نداری با تو همین کار را می کنیم. حالا باید بی سر و صدا منتظر بمانیم."
  
  
  
  نیک شاهد تلاش دختر برای فرار بود که باعث بالا و پایین رفتن سینه او شد. اما او را خوب بستند. سپس ناگهان توجه او با حرکت روی دیوار روبرویش جلب شد. ماریا هم متوجه این موضوع شد و از ترس دستش را فشرد. حرکات به سایه تبدیل شد، سایه یک موش بزرگ که با احتیاط بیشتر به داخل اتاق حرکت کرد. سپس نیک یکی دیگر را دید و دیگری را دید و بیشتر و بیشتر ظاهر شد. زمین پر از موش های بزرگ بود و آنها هنوز از همه جا ظاهر می شدند: از لانه های قدیمی، از ستون ها و از گودال های گوشه های سالن. همه با تردید به دختر نزدیک شدند و برای استشمام بوی عسل لحظه ای ایستادند و به راه خود ادامه دادند. دختر سرش را بلند کرد و حالا موش هایی را دید که به او نزدیک می شوند. سرش را تا جایی که توانست برای دیدن روداس چرخاند و ناامیدانه شروع به فریاد زدن کرد.
  
  
  
  او التماس کرد: "بگذار بروم، روداس." "چه کار کرده ام؟ خدایا نه... التماس میکنم روژاداس! من این کار را نکردم، هر چه بود، نکردم! "
  
  
  
  روداس پاسخ داد: "این برای یک هدف خوب است." "به جهنم با کردار خوبت!" - او داد زد. "اوه، به خاطر خدا، اجازه دهید من بروم. شما بروید!" موش‌ها در فاصله کوتاهی منتظر ماندند و موش‌های بیشتری مدام می‌آمدند. ماریا دست نیک را محکم‌تر فشرد. اولین موش که یک جانور بزرگ، خاکستری و کثیف بود به سمت او آمد و روی شکم دختر کوبید. او شروع به جیغ زدن وحشتناکی کرد که موش دیگری بود. روی او پرید. نیک دو نفر دیگر را دید که تا پاهایش بالا رفتند. موش اول روی سینه چپش عسل پیدا کرد و با بی حوصلگی دندان هایش را در گوشت فرو کرد. دختر وحشتناک تر از آنچه نیک شنیده بود فریاد زد. ماریا می خواست سرش را برگرداند. ، اما روداس با موهایش نگه داشت.
  
  
  
  گفت: «نه، نه عزیزم. نمی‌خواهم چیزی را از دست بدهی.»
  
  
  
  دختر حالا مدام فریاد می زد. صدا از دیوارها پرید و همه چیز را بدتر کرد.
  
  
  
  نیک دسته ای از موش ها را نزدیک پایش دید و خون از سینه اش جاری بود. فریادهایش تبدیل به ناله شد. روداس در نهایت به دو نگهبان دستور داد که چندین گلوله به هوا شلیک کردند. موش ها به هر طرف دویدند و به لانه های امن خود بازگشتند.
  
  
  
  نیک سر ماریا را روی شانه‌اش فشار داد و ناگهان او افتاد. او غش نکرد، زیرا به پاهای او چسبیده بود و مانند نی می لرزید. دختر پایین بی حرکت دراز کشیده بود و فقط کمی ناله می کرد. بیچاره هنوز نمرده
  
  
  
  روداس هنگام بیرون آمدن دستور داد: «آنها را بیرون ببرید. نیک از ماریا حمایت کرد و او را محکم در آغوش گرفت. افسرده رفتند بیرون.
  
  
  
  "پس عزیزم؟" - روژاداس با انگشت ضخیم چانه اش را بالا آورد. "حالا میخوای حرف بزنی؟ نمیخوام شام دومت رو به این موجودات کثیف بدم." ماریا به صورت میدان روداس برخورد کرد و صدای آن در سراسر حیاط پیچید.
  
  
  
  او با عصبانیت گفت: "من ترجیح می دهم موش بین پاهایم باشد تا تو." روداس از نگاه شیطانی ماریا برآشفت.
  
  
  
  او به نگهبانان دستور داد: او را بیاورید و آماده کنید. "بیشتر عسل روی آن قرار دهید. کمی روی لب های تلخ او نیز بمالید."
  
  
  
  نیک در حالی که آماده می شد هوگو را در کف دستش بیندازد، احساس کرد عضلاتش منقبض شده اند. او اکنون باید اقدام می کرد و امیدوار بود که اگر روداس جانشینی داشته باشد، بتواند او را نیز به دست آورد. او نمی توانست فداکاری ماریا را تماشا کند. وقتی می خواست هوگو را در دستش بگذارد صدای تیراندازی شنید. اولین ضربه به گارد راست برخورد کرد. شلیک دوم به یکی دیگر از نگهبانان مبهوت برخورد کرد. هنگامی که حیاط زیر آتش شدید قرار گرفت، روداس پشت یک لوله گلوله پنهان شد. نیک دست ماریا را گرفت. تیرانداز روی لبه طاقچه دراز کشید و با سرعت برق به تیراندازی ادامه داد.
  
  
  
  "بیا ترک کنیم!" نیک فریاد زد. "ما تحت پوشش هستیم!" نیک دختر را پشت سرش کشید و تا جایی که می توانست به سمت بوته های روبرو دوید. تیرانداز به تیراندازی به سمت پنجره ها و درها ادامه داد و همه را مجبور کرد که پشت سر بمانند. چند نفر از افراد روژاس به تیراندازی پاسخ دادند، اما تیراندازی آنها کوتاه شد. نیک و ماریا زمان کافی برای رسیدن به بوته ها داشتند و حالا از صخره بالا رفتند. همه آنها با خار و خار بریده شدند و نیک پارگی بلوز ماریا را دید که بیشتر سینه های خوشمزه را آشکار می کرد. تیراندازی متوقف شد و نیک منتظر ماند. تنها چیزی که می شنید صداهای ضعیف و جیغ بود. درختان دید را مسدود کردند. ماریا سرش را به شانه او تکیه داد و او را محکم در آغوش گرفت.
  
  
  
  هق هق گریه کرد: "ممنون، نیک، متشکرم."
  
  
  
  او گفت: «لازم نیست از من تشکر کنی، عزیزم. از آن مرد با تفنگ‌هایش تشکر کن.» او می‌دانست که مرد غریبه باید بیش از یک تفنگ داشته باشد. تنها.
  
  
  
  او را محکم در آغوش گرفت و گفت: "اما تو به دنبال من آمدی." "تو جانت را به خطر انداختی تا من را نجات دهی. عالی، نیک. کسی که من می شناسم این کار را نکرده است. بعداً از شما بسیار سپاسگزارم، نیک. این مطمئن است." تعجب کرد که آیا باید به او بگوید که برای این کار وقت ندارد زیرا کار زیادی برای انجام دادن دارد. تصمیم گرفت این کار را انجام ندهد. حالا او خوشحال بود. پس چرا باید تفریح او را خراب کند؟ نشان دادن کمی قدردانی برای او خوب است. یک دختر مخصوصا برای یک دختر زیبا
  
  
  
  او گفت: «بیا. ما باید به ریو برگردیم. شاید بتوانم جلوی فاجعه را بگیرم."
  
  
  
  او فقط به مریم کمک می کرد تا بلند شود که صدایی شنید.
  
  
  
  "سنتور نیک، من اینجا هستم، درست است!"
  
  
  
  "خورخه!" - نیک وقتی دید مرد بیرون آمد فریاد زد. در یک دست او دو اسلحه و در دست دیگر - یکی. "فکر کردم... امید داشتم."
  
  
  
  مرد نیک را به گرمی در آغوش گرفت. برزیلی گفت: آمیگو. "من باید دوباره عذرخواهی کنم. من باید واقعا احمق باشم، نه؟
  
  
  
  نیک پاسخ داد: نه. "احمق نیست، فقط کمی سرسخت است. الان اینجا هستی؟ این همه چیز را ثابت می کند."
  
  
  
  خورخه با کمی ناراحتی گفت: «نتونستم چیزی که تو گفتی رو از ذهنم بیرون کنم. "شروع کردم به فکر کردن، و حالا چیزهای زیادی پیش آمد که قبلاً به گوشه های مغزم فشار آورده بودم. همه چیز برایم روشن شد. شاید چیزی که مرا آزار می داد این بود که شما اشاره کردید که لس ریس یک رئیس پلیس نابینا دارد. به هر حال، من "دیگر نمی‌توانستم از آن دوری کنم. احساساتم را کنار گذاشتم و به چیزها همانطور که یک رئیس پلیس نگاه می‌کند نگاه کردم. وقتی از رادیو شنیدم که ویویان دنیسون کشته شده است، می‌دانستم که چیزی اشتباه است. می‌دانستم که تو نیستی. به دستور من کشور را ترک نکن. این راه تو نیست، سنور نیک. بنابراین از خودم پرسیدم پس کجا می روی؟ پاسخ به اندازه کافی آسان بود. من به اینجا آمدم، صبر کردم و خوب نگاه کردم. "
  
  
  
  ناگهان نیک صدای غرش موتورهای سنگین را شنید. او گفت: اتوبوس های مدرسه. سه اتوبوس را دیدم که پشت ماموریت پارک شده بودند. آنها به راه افتادند. احتمالاً به دنبال ما خواهند بود.
  
  
  
  خورخه گفت: از این طریق. "اینجا یک غار قدیمی وجود دارد که از میان کوه می‌گذرد. من در کودکی آنجا بازی می‌کردم. آنها هرگز ما را در آنجا پیدا نمی‌کنند."
  
  
  
  در حالی که خورخه در جلو و ماریا در وسط بود، آنها در زمین سنگی قدم زدند. تازه حدود صد یاردی راه رفته بودند که نیک زنگ زد. او گفت: یک دقیقه صبر کن. 'گوش بده. آن ها کجا می روند!'
  
  
  
  خورخه با اخم گفت: "موتورها ساکت می شوند." "آنها در حال حرکت هستند. آنها به دنبال ما نخواهند بود!
  
  
  
  نیک با عصبانیت فریاد زد: «البته که نه. "چقدر از من احمق است. آنها به ریو می روند. این تنها کاری است که روداس می تواند انجام دهد. دیگر زمانی برای تعقیب ما نیست. او افراد خود را به آنجا خواهد آورد و آنها نیز آماده حمله به جمعیت خواهند بود."
  
  
  
  ایستاد و حالت گیج شده را در چهره خورخه و ماریا دید. او کاملاً فراموش کرد که آنها نمی دانند. وقتی نیک صحبتش را تمام کرد، کمی رنگ پریده به نظر می رسیدند. او هر فرصتی را برای برهم زدن طرح بررسی می کرد. فرصتی برای تماس با رئیس جمهور یا سایر مقامات دولتی باقی نمانده بود. آنها بدون شک در راه بودند یا در جشن ها شرکت می کردند. حتی اگر می توانست با آنها تماس بگیرد، احتمالاً هنوز او را باور نمی کردند. ریو پر از مهمانداران در طول کارناوال است و زمانی که آنها تماس را بررسی کردند، با فرض اینکه انجام دادند، دیگر خیلی دیر شده بود.
  
  
  
  خورخه گفت: «گوش کن، ماشین پلیس من همین پایین جاده است. بیایید به شهر برگردیم و ببینیم که آیا می توانیم کاری انجام دهیم.
  
  
  
  نیک و ماریا دنبال شدند و در عرض چند دقیقه با به صدا درآمدن آژیرها، از میان کوه ها به سمت لس ریس رانندگی کردند.
  
  
  
  نیک با عصبانیت گفت: "ما حتی نمی دانیم آنها در کارناوال چه شکلی خواهند بود." او هرگز اینقدر احساس ناتوانی نکرده بود. "شما می توانید شرط ببندید که آنها در حال لباس پوشیدن هستند. صدها هزار نفر دیگر نیز همینطور." نیک رو به ماریا کرد. "آیا شنیدی آنها در مورد چیزی صحبت می کنند؟" - از دختر پرسید. آیا شنیدید که آنها در مورد کارناوال صحبت می کنند، چیزی که می تواند به ما کمک کند؟
  
  
  
  او به یاد می آورد: «بیرون سلول، شنیدم زنانی که مردان را اذیت می کردند. آنها مدام آنها را چاک صدا می کردند و می گفتند: مویتو پرازر، چاک... از آشنایی با تو خوشحالم، چاک.
  
  
  
  "دور انداختن؟" - نیک تکرار کرد. "یعنی دوباره چی؟"
  
  
  
  خورخه دوباره اخم کرد و ماشین را به بزرگراه هدایت کرد. او گفت: «این نام به معنای چیزی است. این چیزی به تاریخ یا افسانه مربوط است. بگذارید کمی فکر کنم. تاریخ... افسانه... صبر کن متوجه شدم! چاک خدای مایاها بود. خدای باران و رعد و برق پیروانش به همین نام شناخته می شوند... چاک، آنها را قرمزها می نامیدند.
  
  
  
  نیک فریاد زد: «همین است. آنها قرار است لباس خدایان مایا را بپوشند تا بتوانند یکدیگر را بشناسند و با هم کار کنند. احتمالاً تا حدودی طبق یک برنامه ثابت کار خواهند کرد.
  
  
  
  ماشین پلیس جلوی ایستگاه ایستاد و خورخه به نیک نگاه کرد. "من چندین نفر را در کوهستان می شناسم که به آنچه من می گویم عمل می کنند. آنها به من اعتماد می کنند. آنها به من اعتماد می کنند. آنها را جمع می کنم و به ریو می برم. روژاداس چند مرد با خود دارد، سنور نیک؟
  
  
  
  "حدود بیست و پنج."
  
  
  
  "من نمی توانم بیش از ده بیاورم. اما شاید اگر قبل از حمله روژاداس به آنجا برسیم کافی باشد."
  
  
  
  "چه مدت طول می کشد تا افراد خود را دور هم جمع کنید؟"
  
  
  
  خورخه پوزخندی زد. "این بدترین چیز است. اکثر آنها تلفن ندارند. شما باید آنها را یکی یکی ببرید. زمان زیادی می برد."
  
  
  
  نیک گفت: «و زمان چیزی است که ما به شدت به آن نیاز داریم. روخاداس در راه است و حالا افرادش را در میان جمعیت قرار خواهد داد تا به علامت او ضربه بزنند. من می خواهم کمی وقت بخرم، خورخه. من تنها می روم.
  
  
  
  رئیس پلیس متعجب شد. - فقط تو تنها، سنور نیک. فقط علیه روژاداس و مردمش؟ می ترسم حتی تو هم نتوانی این کار را انجام دهی."
  
  
  
  "نه اگر مردم دولت از قبل آماده باشند. اما من می توانم قبل از ظهر در ریو باشم. من مردم روژاداس را مشغول خواهم کرد تا نتوانند شروع به کشتن کنند. حداقل امیدوارم کار کند. و اگر می توانید، "شما" فقط زمان کافی برای یافتن مردم شما خواهد داشت. تنها چیزی که آنها باید بدانند این است که هر کسی را که لباسی شبیه خدای مایاها پوشیده است را به چنگ بیاورند."
  
  
  
  برزیلی گفت: «موفق باشی، دوست.» ماشین من را ببر. من چندتا دیگه اینجا دارم
  
  
  
  "آیا واقعا فکر می کنید می توانید آنها را به اندازه کافی مشغول نگه دارید؟" - ماریا پرسید و سوار ماشین کنارش شد. "تو خودت هستی، نیک."
  
  
  
  آژیر را روشن کرد و کنار رفت.
  
  
  
  با ناراحتی گفت: «عزیزم، حتماً تلاش می‌کنم. "این فقط به خاطر روژاداس و جنبش او نیست، یا به دلیل فاجعه، برای برزیل معنی دارد. چیزهای بیشتری در پشت آن وجود دارد. بزرگان پشت صحنه اکنون می خواهند ببینند آیا دیکتاتور کوچک احمقی مانند فیدل می تواند با آن کنار بیاید یا خیر. اگر این موفق شود، به این معنی است که در آینده یک جریان کامل از تحولات مشابه در سراسر جهان وجود خواهد داشت. ما نمی توانیم اجازه دهیم. برزیل نمی تواند اجازه دهد. من نمی توانم اجازه بدهم. اگر رئیس من را می شناختید، می فهمید که چه چیزی آیا من در مورد صحبت می کنم
  
  
  
  نیک لبخندی پر از شجاعت، اعتماد به نفس، شجاعت و اعصاب پولادین به او تحویل داد. ماریا دوباره با خود گفت: "او تنها خواهد بود." او هرگز چنین چیزی را نمی دانست. او می دانست که اگر کسی بتواند این کار را انجام دهد، قطعاً می تواند. او در سکوت برای سلامتی او دعا کرد.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 9
  
  
  
  
  
  
  
  
  "میتونم به شما بپیوندم؟" - ماریا از بیرون در آپارتمانش پرسید. آنها این سفر را در زمان بی سابقه ای به پایان رساندند. "شاید بتوانم در مورد چیزی به شما کمک کنم."
  
  
  
  نیک گفت: نه. "من از قبل درگیر امنیت خودم هستم."
  
  
  
  می خواست فرار کند، اما او را در آغوش گرفت و سریع با لب های نرم، خیس و هیجان انگیزش او را بوسید. او را رها کرد و به داخل ساختمان دوید. او در حالی که تقریباً گریه می کرد گفت: "من برای شما دعا خواهم کرد."
  
  
  
  نیک به میدان فلوریانو رفت. خورخه گفت که احتمالاً در آنجا افتتاحیه خواهد بود. خیابان ها از قبل پر از کارناوال بود و رانندگی در آنجا غیرممکن بود. تنها خودروهایی که در میان جمعیت حرکت می‌کردند، ماشین‌های تزئین‌شده بودند که هرکدام تم خاص خود را داشتند و معمولاً پر از دخترانی کم‌پوش بودند. هدفش هر چقدر هم مهم و مرگبار بود، نمی توانست زیبایی دختران اطرافش را نادیده بگیرد. برخی سفید بودند، برخی قهوه ای روشن، برخی دیگر تقریبا سیاه بودند، اما همه روحیه داشتند و سرگرم بودند. نیک سعی کرد از آن سه نفر دوری کند، اما دیگر دیر شده بود. او را گرفتند و مجبورش کردند که برقصد. بیکینی ها طوری لباس می پوشیدند که انگار بیکینی هایشان را از بچه های پنج ساله پیش دبستانی قرض گرفته بودند. یکی از آنها در حالی که می خندید و سینه اش را به سمت او فشار می داد گفت: "پیش ما بمان پسر عزیز." "بهت خوش میگذره قول میدم."
  
  
  
  نیک با خنده پاسخ داد: "باورت می کنم، عزیزم." اما من با خدا قرار ملاقات دارم.
  
  
  
  از آغوششان خارج شد، دستی به پشتش زد و ادامه داد. میدان برجسته بود. صحنه خالی بود به جز چند افسر، احتمالاً کوچکتر. با آسودگی آهی کشید. خود صحنه مربع شکل و از سازه فلزی متحرک تشکیل شده بود. او دوباره از چند نفر خوشگذرانی طفره رفت و جمعیت را به دنبال لباس خدای مایاها جستجو کرد. پیچیده بود. ازدحام جمعیت بود، لباس ها همه متفاوت بود. دوباره به اطراف نگاه کرد و ناگهان سکویی را در حدود بیست متری صحنه دید. این سکو یک معبد کوچک مایاها بود و از پاپیه ماشه ساخته شده بود. حدود ده نفر بودند که شنل کوتاه، شلوار بلند، صندل، مقنعه و کلاه پردار به تن داشتند. نیک لبخند تلخی زد. او قبلاً می توانست روژاداس را ببیند. او تنها فردی بود که پر نارنجی روی کلاه خود داشت و جلوی سکو بود.
  
  
  
  نیک به سرعت به اطراف نگاه کرد و بقیه مردان را جمع کرد. سپس توجه او به اشیاء مربع کوچکی که مردان روی کمربندهای خود بر روی مچ دست بسته بودند جلب شد. آنها واکی تاکی داشتند. به همه چیز فحش داد. حداقل روداس به این بخش از طرح فکر کرده بود. او می‌دانست که واکی تاکی کار را برایش سخت می‌کند. درست مثل یک سکو. روداس می توانست همه چیز را از آنجا ببیند. به محض اینکه ببیند نیک با یکی از مردانش مشغول است، سریع دستور می دهد.
  
  
  
  نیک در امتداد ردیف خانه های کنار میدان ادامه داد، زیرا افراد کمتری آنجا بودند. تنها کاری که می توانست بکند این بود که با عجله به میان جمعیت مهمانی هجوم آورد. او فقط داشت همه چیز را تماشا می کرد که احساس کرد یک جسم سرد و سخت در دنده هایش فرو می رود. برگشت و مردی را دید که کنارش ایستاده بود. مرد کت و شلوار تجاری پوشیده بود، گونه های بلند و موهای کوتاهی داشت.
  
  
  
  او گفت: «شروع کن به عقب. به آرامی. یک حرکت اشتباه و همه چیز تمام شده است.
  
  
  
  نیک به ساختمان برگشت. می خواست چیزی به مرد بگوید که ضربه محکمی به گوشش خورد. او ستاره های قرمز و زرد را دید، احساس کرد که در راهرو کشیده شده است و از هوش رفت...
  
  
  
  سرش می تپید و نور کم نوری را در چشمان نیمه بازش دید. آنها را کاملا باز کرد و سعی کرد جلوی چرخش جلوی چشمانش را بگیرد. او یک دیوار و دو چهره با کت و شلوارهای تجاری را در دو طرف پنجره ترسیم کرد. نیک سعی کرد بنشیند، اما دست ها و پاهایش بسته بودند. مرد اول به او نزدیک شد و او را روی صندلی کنار پنجره کشید. ظاهراً اتاق هتل ارزانی بود. از پنجره می‌توانست تمام اتفاقات میدان را ببیند. دو مرد ساکت بودند و نیک دید که یکی از آنها اسلحه ای در دست گرفته و آن را از پنجره به بیرون نشان می دهد.
  
  
  
  او با لهجه واضح روسی به نیک گفت: «از اینجا می‌توانی ببینی چطور اتفاق می‌افتد». اینها مرد روژاداس نبودند و نیک لبش را گاز گرفت. تقصیر خودشه او بیش از حد به روجاداس و مردمش توجه داشت. به هر حال، خود رهبر شورشیان به او گفت که فقط با دو متخصص کار می کند.
  
  
  
  روجاداس به تو گفت که من او را تعقیب خواهم کرد؟ - نیک پرسید.
  
  
  
  "روجاداس؟" مرد اسلحه دار با تحقیر پوزخندی گفت. او حتی نمی‌داند که ما اینجا هستیم. فوراً ما را به اینجا فرستادند تا بفهمیم چرا مردم ما به ما چیزی نگفته‌اند. وقتی دیروز رسیدیم و شنیدیم شما اینجا هستید، بلافاصله متوجه شدیم که چه خبر است. به ما گفتیم. مردم ما در مورد آن." و باید در اسرع وقت جلوی شما را می گرفت.
  
  
  
  نیک در پایان گفت: «بنابراین، شما در شورش روژاداس کمک می‌کنید.
  
  
  
  روسی اعتراف کرد: «درست است. اما برای ما، این فقط یک کار ثانویه است. البته، مردم ما می‌خواهند موفق شوند، اما نمی‌خواهند مستقیماً دخالت کنند. ما انتظار نداشتیم که بتوانیم شما را متوقف کنیم.
  
  
  
  نیک فکر کرد: «غیر منتظره.» این را بگو. یکی از آن چرخش های غیرمنتظره ای که مسیر تاریخ را تغییر می دهد. آنها در میدان موضع گرفتند، دیدند که او نزدیک می شود و مداخله کردند. وقتی از پنجره به بیرون نگاه کرد، احساس کرد که از یکی دور شده است. از طرف دیگر به هدف شما نزدیک است.
  
  
  
  یکی از روسی ها دوباره گفت: "ما می توانیم به شما شلیک کنیم و سپس به خانه برگردیم." "اما ما، مانند شما، حرفه ای هستیم. ما تا حد امکان کمتر ریسک می کنیم. سر و صدای زیادی در زیر وجود دارد، و احتمالاً ضربه به طور قابل توجهی نادیده گرفته خواهد شد. اما ما هیچ خطری نداریم. بیایید تا روژاداس و افرادش صبر کنیم. شروع به تیراندازی کنید این است حرفه N3 معروف به پایان می رسد به نوعی شرم آور است که باید اینگونه باشد، در یک اتاق کوچک و به هم ریخته هتل، اینطور نیست؟
  
  
  
  نیک گفت: «کاملاً موافقم.
  
  
  
  "چرا مرا آزاد نمی کنی و همه چیز را فراموش نمی کنی؟"
  
  
  
  لبخند سردی روی صورت روس ظاهر شد. او به ساعتش نگاه کرد. او گفت: "این مدت طولانی نخواهد بود." "پس تو را برای همیشه آزاد می کنیم."
  
  
  
  مرد دوم به سمت پنجره رفت و شروع کرد به تماشای آنچه در زیر آن رخ می دهد. نیک او را با تفنگی دید که روی صندلی نشسته بود و پاهایش را روی چهارچوب گذاشته بود. مرد همچنان اسلحه را به سمت نیک گرفت. آنها به جز زمانی که در مورد بیکینی یا کت و شلوار نظر می دادند سکوت کردند. نیک سعی کرد طناب های مچ دستش را باز کند، اما بیهوده. مچ دستش درد می کرد و احساس می کرد خون جاری می شود. او ناامیدانه شروع به جستجوی راهی برای خروج کرد. او نمی توانست بی اختیار تماشای قتل عام شود. این خیلی دردناک تر از گلوله خوردن مثل سگ است. زمان تقریباً به پایان رسیده است. اما گربه که به گوشه ای رانده شده است، پرش های عجیبی انجام می دهد. نیک نقشه جسورانه و ناامیدانه ای داشت.
  
  
  
  پاهایش را بیش از حد حرکت داد تا طناب ها را آزمایش کند. روسی این را دید. لبخند سردی زد و دوباره از پنجره بیرون را نگاه کرد. او مطمئن بود که نیک درمانده است و این دقیقا همان چیزی بود که نیک به آن امیدوار بود. چشمان کیل مستر برای قضاوت در مورد فاصله ها به این طرف و آن طرف می چرخید. او فقط یک فرصت داشت و اگر می خواست موفق شود، باید همه چیز به ترتیب درست پیش می رفت.
  
  
  
  مرد اسلحه‌دار هنوز پاهایش را روی طاقچه روی پایه‌های پشتی صندلی‌اش تاب می‌داد. تپانچه ای که در دستش بود دقیقاً به نقطه مناسب و در زاویه مناسب نشانه رفته بود. نیک وزنش را با احتیاط روی صندلی جابجا کرد و ماهیچه هایش را مثل فنرهایی که در شرف شل شدن هستند منقبض کرد. دوباره به اطراف نگاه کرد، نفس عمیقی کشید و با تمام توانش لگد زد.
  
  
  
  پاهایش به پایه های پشتی صندلی که روسی روی آن ها بود، برخورد کرد. صندلی از زیر مرد بیرون رفت. روس به طور بازتابی ماشه را کشید و به صورت مرد دیگر شلیک کرد. اونی که تفنگ داشت روی زمین افتاد. نیک از بالای مرد پرید و با زانوهایش روی گردنش فرود آمد. او احساس کرد که تمام هوا به زور از بدنش خارج می شود و صدای ترقه ای شنید. او به سختی روی زمین افتاد و روس ناامیدانه گلوی او را گرفت. اخموی نفرت انگیزی روی صورتش بود. سعی کرد نفس بکشد و دستانش دیوانه وار حرکت می کردند. صورتش قرمز روشن شد. بدنش به شدت لرزید، تشنجی گرفت و ناگهان یخ زد. نیک سریع به دیگری که نیمه از پنجره آویزان شده بود نگاه کرد.
  
  
  
  کار کرد، اما او زمان گرانبهای زیادی را از دست داد و همچنان در بند بود. سانت به اینچ به سمت تخت فلزی قدیمی حرکت کرد. برخی از قسمت های آن ناهموار و کمی تیز بود. طناب های دور مچ دستش را به آنها مالید. بالاخره احساس کرد که تنش در طناب ها شل شد و با یک چرخش دستانش توانست طناب ها را آزاد کند. مچ پایش را آزاد کرد، تپانچه روس را گرفت و به بیرون دوید.
  
  
  
  او روی هوگو و بازوهای قوی او برای مقابله با مردان روداس حساب می کرد. افراد زیادی، کودکان و بیگناهان بسیار زیادی وجود داشتند که نمی‌توانستند تیراندازی کنند. با این حال، ممکن است لازم بوده باشد. اسلحه را در جیبش گذاشت و به میان جمعیت دوید. او از گروهی از مهمانداران اجتناب کرد و راه خود را از میان جمعیت طی کرد. مردان روجاداس با لباس هایشان به راحتی پیدا می شدند. همچنان در همان جاها ایستاده بودند. در حالی که نیک آرنج هایش را سخت کار می کرد، متوجه حرکت در جمعیت شد. آنها گروهی از عیاشی را ایجاد کردند که در تمام طول روز می رقصیدند و مردم را در آنجا می بردند و آنها را از دست می دادند. رهبر بلوک در کنار دو قاتل مبدل ایستاده بود. نیک در پایان به گروه ملحق شد و آنها شروع به رقصیدن پولونز در بین مردم کردند. نیک بدون تشریفات کشیده شد. در حالی که از کنار دو خدای مایا می گذشتند، نیک به سرعت از فرم خارج شد و با رکاب خود به پیام آور خاموش و نامرئی مرگ ضربه زد. این واقعاً به سبک نیک نبود که دیوانه و بدون هشدار مردم را بکشد. با این حال او به این دو هم رحم نکرد. آنها افعی هایی بودند که آماده حمله به مردم بیگناه بودند، افعی هایی که لباس عیاشی به تن داشتند.
  
  
  
  وقتی مردی ناگهان سقوط رفیقش را دید، برگشت و نیک را دید. او سعی کرد اسلحه را بیرون بیاورد، اما رکاب دوباره ضربه ای زد. نیک مرد را گرفت و طوری روی زمین گذاشت که انگار مست مرده است.
  
  
  
  اما روداس این را دید و به خوبی می دانست که چه اتفاقی می افتد. نیک به سکو نگاه کرد و رهبر شورشیان را دید که در رادیو صحبت می کند. مزیت جزئی که داشت، عنصر غافلگیری از بین رفته بود، وقتی دید سه خدای مایا در حال نزدیک شدن هستند، متوجه شد. او پشت سه دختر با سبدهای میوه پاپیه ماشه بزرگ روی سرشان ایستاد و به سمت یک ردیف ساختمان حرکت کرد. او یک ایده داشت. مردی با لباس دزدان دریایی جلوی در ایستاد. نیک با احتیاط به مرد نزدیک شد و ناگهان او را گرفت. فشار دادن عمدی روی برخی از نقاط عصبی و مرد از هوش رفت. نیک کت و شلوار را پوشید و وصله چشم گذاشت.
  
  
  
  او به مهماندار مستعد گفت: «ببخشید رفیق.
  
  
  
  در حالی که به راه خود ادامه می داد، دو قاتل را در چند قدمی دید که با تعجب به جمعیت نگاه می کردند. به سمت او رفت، بین آنها ایستاد و هوگو را در دست چپش گرفت. هر دو دستش مردها را لمس کرد. او احساس کرد که آنها خفه می شوند و آنها را در حال فروپاشی دید.
  
  
  
  نیک گفت: "دو پرنده با یک سنگ." تعجب رهگذران را دید و لبخند دوستانه ای زد.
  
  
  
  او با خوشحالی فریاد زد: "آرام باش، دوستدار." "گفتم زیاد ننوشی." رهگذران برگشتند و نیک مرد را روی پاهایش کشید. مرد زمین خورد و نیک او را به داخل ساختمان انداخت. او به موقع چرخید و سومین خدای مایا را دید که با یک چاقوی شکاری بزرگ به سمت او هجوم می آورد.
  
  
  
  نیک دوباره پرید داخل خانه. چاقو لباس دزد دریایی را پاره کرد. با توجه به سرعت مرد، او با نیک تصادف کرد و هر دو روی زمین افتادند. نیک لبه سخت کلاه خود را روی سرش فشار داد. درد او را عصبانی کرد. او سر مهاجم را گرفت و محکم روی زمین کوبید. مرد در آخرین تشنجش بود. نیک واکی تاکی را گرفت و به بیرون دوید و آن را روی گوشش فشار داد. او فریاد خشمگین روداس را از طریق واکی تاکی شنید.
  
  
  
  رهبر فریاد زد: "اینجاست." "اونها اجازه دادند برود، احمقها. این دزد دریایی با پارچه قرمز و چشمی... کنار ساختمان بزرگ است. او را بگیرید! سریع!"
  
  
  
  نیک رادیو را رها کرد و در مسیر باریکی که در لبه جمعیت بود دوید. او دو قاتل پر دیگر را دید که از جمعیت جدا شدند تا به دنبال او بروند. در آن لحظه، یک مهماندار با پیراهن قرمز، شنل و ماسک شیطان از کنار نیک گذشت و از کوچه ای باریک دوید. نیک به دنبال شیطان رفت و وقتی به وسط کوچه رسیدند او را گرفت. او این کار را تا حد امکان به آرامی انجام داد. نیک مرد را به دیوار تکیه داد و لباس شیطان را پوشید.
  
  
  
  او زمزمه کرد: "من به عنوان یک دزد دریایی شروع کردم و اکنون به شیطان ارتقا یافته ام." "زندگی همین است، رفیق."
  
  
  
  او در حال خروج از کوچه بود که مهاجمان متفرق شدند و در لبه جمعیت شروع به جستجوی او کردند.
  
  
  
  "تعجب!" - او با مشت محکمی به شکم او زد. وقتی مرد دو برابر شد، نیک یک ضربه کوتاه دیگر روی گردنش زد و اجازه داد مرد جلو بیفتد. دنبال بقیه دوید.
  
  
  
  'شیر یا خط!' نیک با خوشحالی پوزخندی زد و دست مرد دوم را گرفت و به فانوس کوبید. اسلحه را از او گرفت و نزد دیگری برگشت تا همین کار را بکند. ممکن است این دو هنوز با تپانچه خود مشکل داشته باشند. ایستاد تا به جمعیت روی سکو نگاه کند. روداس همه چیز را دید و با عصبانیت به نیک اشاره کرد. نیک تا اینجا خوب بود، اما با حسرت در خیابان به دنبال خورخه و مردانش گشت. هیچ چیز قابل مشاهده نبود، و وقتی به پشت به سکو نگاه کرد، دید که روداس، آشکارا بسیار نگران، همه افراد خود را به دنبال او فرستاده است. آنها در دو ردیف صف کشیدند و از میان جمعیت راه افتادند و با انبر به او نزدیک شدند. ناگهان نیک دید که توده به دو نیم تقسیم شد. جلوی گروه ایستاد و دید که سکوی دیگری از کنارش می گذرد.
  
  
  
  ارابه با گل و تاج گل بالای تخت گل پوشیده شده بود. دختری با موهای فرفری بلوند روی تخت نشسته بود و دخترانی دیگر با مدل موی بلند و لباس های بلند احاطه شده بودند. در حالی که جمعیت سکو را تعقیب می کردند، نیک دوباره نگاه کرد. همه دخترها بیش از حد آرایش می کردند و وقتی گل به میان جمعیت می انداختند، حرکات آنها بیش از حد اغراق آمیز بود. نیک غرغر کرد: لعنتی. "اگر آنها ترنسوست نباشند، ممکن است من یک احمق باشم."
  
  
  
  بعضی ها پشت سکو دویدند و گل هایی را که «دختران» با زیبایی هر چه تمامتر دور انداخته بودند، گرفتند. ردیف اول کت و شلوارهای پردار به طرف مقابل جمعیت رسید. شیطان مطمئن شد که سکو بین او و مخالفانش باقی بماند. او می دانست که از آنها پنهان شده است و با رسیدن گاری به لبه جمعیت سرعت خود را تندتر کرد. گاری دست و پا چلفتی در انتهای خیابان روی یک پیچ خفیف گیر کرد. نیک و چند نفر دیگر همچنان در همان نزدیکی می دویدند. وقتی ماشین چرخید، از "بلوند" گل رز خواست. چهره به جلو خم شد تا گل را به او بدهد. نیک مچ دستش را گرفت و کشید. مردی با لباس قرمز، دستکش بلند مشکی و کلاه گیس بلوند در دستانش افتاد. مرد را روی شانه اش انداخت و از کوچه دوید. مردم شروع کردند به خندیدن وحشیانه.
  
  
  
  نیک خندید چون می دانست چرا می خندند. آنها به ناامیدی که در انتظار او بود فکر کردند. مرد را بیرون خواباند و لباس شیطان را درآورد. گفت: این کت و شلوار را بپوش عزیزم.
  
  
  
  او تصمیم گرفت فقط سوتین را بگذارد. شاید او چندان جذاب به نظر نمی رسید، اما یک دختر فقط باید به چیزی که دارد راضی باشد. وقتی برگشت، دو ردیف قاتل مناسب را دید که در یک نیم دایره صف کشیده بودند. صدای آژیرهای نزدیک ماشین ها او را بهت زده کرد.
  
  
  
  این مردان خورخه بودند! سریع به سکوی روداس نگاه کرد. او از طریق رادیو دستور داد و نیک دوباره مردان روژاداس را دید که با جمعیت در می‌آیند. ناگهان دید یک پیراهن و کلاه آبی از کوچه ظاهر شد. چند نفر با لباس کار، مسلح به کلنگ و بیل، پشت سر او دویدند. خورخه مردان روخه را دید و دستوراتش را داد. نیک چند قدم جلوتر رفت تا اینکه قاتل پردار به سراغش آمد.
  
  
  
  مرد گفت: «دسکولپ، سنهوریتا». 'پشیمان شدن. پشیمانی.'
  
  
  
  "هوپلاک!" - نیک فریاد زد و مرد را به چپ چرخاند. مرد سرش را به سنگ فرش کوبید. نیک اسلحه را از او گرفت، خشاب را خالی کرد و اسلحه را دور انداخت. خدای دیگر به موقع بود که کسی را با لباس قرمز روی دوستش خم کرد.
  
  
  
  نیک با صدایی تیز فریاد زد: هی. "فکر می کنم دوستت مریض است."
  
  
  
  مرد سریع دوان آمد. نیک صبر کرد تا نزدیک‌تر شد، سپس با پاشنه کفش‌اش لگد زد. قاتل به طور خودکار به جلو خم شد و از درد فریاد زد. نیک به سرعت او را با زانوی خود از بین برد و مرد جلو افتاد. او به اطراف نگاه کرد و دید که افراد خورخه در حال کشتن قاتلان دیگر هستند. با این حال، این کار نمی کند. در هر صورت شکست خواهند خورد. روداس هنوز روی سکو بود و از طریق واکی تاکی به دستور دادن ادامه داد. خورخه و افرادش قبلاً تعداد زیادی قاتل را دستگیر کرده بودند، اما نیک دید که این کافی نیست. روداس حدود شش نفر دیگر را در میان جمعیت داشت. نیک سریع لباس، کلاه گیس و کفش پاشنه بلندش را در آورد. او می‌دانست که روداس همچنان مردانش را ترغیب می‌کرد که به این طرح پایبند باشند. او همچنان اصرار داشت که هنوز هم می تواند کار کند.
  
  
  
  بدترین قسمت این بود که حق با او بود.
  
  
  
  افراد بلند قد روی سکو بالا رفتند. کشتی شناور روداس برای رسیدن به موقع به او خیلی دور بود. نیک گیر کرد. او دیگر نتوانست با روژاداس تماس بگیرد، شاید دوباره بتواند. در ابتدا سعی کرد از بین برود و فشار بیاورد، اما وقتی نتوانست، خزیده بود. قبلاً به صحنه نگاه کرده بود. می توان آن را به طور کامل جدا کرد.
  
  
  
  سرانجام، تکیه گاه های فولادی بلند در مقابل او ظاهر شد که با پیچ های آهنی بلند بسته شده بودند. او ساختار را بررسی کرد و سه مکان را پیدا کرد که توانست در آن موفق شود. خم شد و یکی از میله ها را تکیه داد. پاهایش در شن فرو رفت. وزنش را تغییر داد و دوباره تلاش کرد. میله به شانه اش کوبید و در حالی که ماهیچه های کمرش را منقبض می کرد صدای پاره شدن پیراهنش را شنید. بولت کمی تسلیم شد، اما همین کافی بود. تکیه گاه را بیرون کشید، به زانو افتاد و با هیجان شروع به نفس کشیدن کرد.
  
  
  
  او گوش می‌داد و انتظار داشت که کم و بیش بازگوهای آغازین را بشنود. او می دانست که چند ثانیه است. پشتیبانی دوم بسیار ساده تر انجام شد. نگاهش را بالا گرفت و دید که محل در حال فرو رفتن است. ستون سوم سخت ترین ستون بود. او باید اول آن را بیرون می کشید و سپس از زیر کت واک شیرجه می زد وگرنه له می شد. میخ سوم نزدیک ترین به لبه صحنه و پایین ترین آن به زمین بود. پشتش را زیر میله گذاشت و آن را بلند کرد. روی پوستش برید و عضلات پشتش درد گرفت. دستگیره را با تمام وجودش کشید اما فایده ای نداشت. دوباره کمرش را قوس داد و دسته را کشید. این بار کار کرد و او از زیر او بیرون آمد.
  
  
  
  صحنه فرو ریخت و فریادهای بلندی شنیده شد. فردا مسئولین زیادی با کبودی و خراش مواجه خواهند شد. اما حداقل برزیل هنوز یک دولت داشت و سازمان ملل متحد یک عضو را حفظ می کرد. درست پس از فروریختن صحنه، او صدای شلیک گلوله را شنید و تاریک خندید. خیلی دیر بود. از جایش بلند شد، روی تیرها قدم گذاشت و به اطراف نگاه کرد. جمعیت قاتلان باقی مانده را کشتند. خورخه و افرادش میدان را محاصره کردند. اما سکو خالی بود و روداس فرار کرد. نیک فقط می توانست نور نارنجی را ببیند که به سمت گوشه دور میدان حرکت می کند.
  
  
  
  حرامزاده هنوز آزاد بود. نیک از صندلی خود بیرون پرید و از میان هرج و مرج روی صحنه دوید. با قدم زدن در کوچه های مجاور میدان، صدای زوزه آژیرها را شنید. او می‌دانست که تمام میدان‌ها و خیابان‌های بزرگ پر از مردم است و روداس نیز این را می‌دانست. او البته به کوچه پس کوچه ها خواهد رفت. نیک خودش را نفرین کرد که چون ریو را آنقدر نمی شناسد که راه حرامزاده را قطع کند. او متوجه شد که کلاه نارنجی درست به موقع در گوشه ای پرواز می کند. تقاطع به خیابان بعدی منتهی می شد و نیک نیز مانند روداس وارد اولین لاین شد. مرد برگشت و نیک دید که در حال بیرون آوردن اسلحه است. او یک بار شلیک کرد و نیک مجبور شد متوقف شود و پناه بگیرد. او برای مدت کوتاهی به کشیدن اسلحه فکر کرد، اما سپس نظرش را تغییر داد. بهتر است روژاداس را زنده بگیرد.
  
  
  
  نیک احساس کرد عضلات کمرش درد می کند. هر فرد عادی متوقف می شد، اما نیک دندان هایش را به هم فشار داد و سرعتش را افزایش داد. او نگاه کرد که رهبر شورشیان کلاه خود را دور انداخت. نیک با خودش خندید. او می‌دانست روژاداس اکنون عرق کرده و نفسش بند آمده است. نیک به بالای تپه رسید و روداس را در حال عبور از میدان کوچک دید.
  
  
  
  یک ترولی‌بوس روباز به تازگی وارد شده است. همه جا مردم آویزان بودند. جدا از اینکه الان کت و شلوار پوشیده بودند، یک منظره معمولی بود. روداس به داخل اتوبوس پرید و نیک او را تعقیب کرد. سایرینی که می خواستند سوار اتوبوس برقی شوند وقتی مردی را دیدند که کت و شلوار پوشیده بود راننده را با اسلحه تهدید می کرد توقف کردند. روداس سفر رایگان داشت و یک ترولی‌بوس پر از گروگان‌ها در یک لحظه.
  
  
  
  این فقط شانس نبود. این مرد عمدا به اینجا آمده است. او همه چیز را به خوبی آماده کرد.
  
  
  
  نیک خطاب به یکی از مردم فریاد زد: «باند، سنور». "این اتوبوس کجا می رود؟"
  
  
  
  پسر پاسخ داد: از تپه پایین می رود و سپس شمال.
  
  
  
  "او کجا خواهد ماند؟" - نیک دوباره پرسید. "ایستگاه پایانی؟"
  
  
  
  "در منطقه Maua Pier."
  
  
  
  نیک لب هایش را جمع کرد. منطقه Maua Pier! یک واسطه بود، آلبرتو سولیماژ. برای همین روژاداس به آنجا رفت. نیک برگشت سمت مرد کنارش.
  
  
  
  او گفت: "من باید به منطقه Maua Pier بروم." "چگونه می توانم به آنجا بروم، شاید با تاکسی؟ این بسیار مهم است."
  
  
  
  یکی از پسرها گفت: به جز چند تاکسی، هیچ چیز دیگری کار نمی کند. "این مرد راهزن بود، نه؟"
  
  
  
  نیک گفت: خیلی بد. او فقط سعی کرد رئیس جمهور شما را بکشد.
  
  
  
  گروه متعجب نگاه می کردند.
  
  
  
  نیک ادامه داد: «اگر به موقع به منطقه Maua Pier برسم، می‌توانم آن را ببرم. "سریعترین راه چیست؟ ممکن است یک میانبر بلد باشید."
  
  
  
  یکی از پسرها به یک کامیون پارک شده اشاره کرد: "می توانی رانندگی کنی، سنور؟"
  
  
  
  نیک گفت: «من رانندگی بلدم. کلیدهای احتراق را دارید؟»
  
  
  
  پسر گفت: "ما فشار خواهیم آورد." 'در باز است. شما در حال رفتن هستید. به هر حال بیشتر سراشیبی است، حداقل قسمت اول راه به آنجا."
  
  
  
  مهمانداران مشتاقانه آماده شدند تا کامیون را هل دهند. نیک پوزخندی زد و پشت فرمان نشست. شاید بهترین حالت حمل و نقل نبود، اما هیچ چیز بهتری وجود نداشت. و سریعتر از دویدن بود. هنوز به آن فکر نکرده بود. می خواست روژاداس را بگیرد و به چهره خسته اش نگاه نکند. دستیارانش به عقب پریدند و پسرها را دید که پشت پنجره های کناری ایستاده بودند.
  
  
  
  یکی از آن‌ها فریاد زد: «سینر، مسیر ترالی‌بوس را دنبال کن».
  
  
  
  آنها رکورد جهانی را نشکستند اما پیش قدم شدند. وقتی جاده دوباره بالا آمد یا هموار شد، دستیاران جدیدش کامیون را جلوتر بردند. تقریباً همه آنها پسر بودند و واقعاً از این کار لذت می بردند. نیک تقریبا مطمئن بود که روداس قبلاً به انبار رسیده بود و باور می کرد که نیک را در میدان رها کرده است. سرانجام به حومه پیر مائوا رسیدند و نیک ماشین را متوقف کرد.
  
  
  
  نیک فریاد زد: «Muito abrigado، amigos».
  
  
  
  پسر در جواب فریاد زد: «ما با تو می آییم، سنور».
  
  
  
  نیک سریع پاسخ داد: «نه. "متشکرم، اما این مرد مسلح و بسیار خطرناک است. من ترجیح می دهم تنها بروم."
  
  
  
  منظورش همان چیزی بود که به آنها گفت. به هر حال، چنین گله ای از پسران بیش از حد قابل توجه است. نیک می خواست رودجاداس همچنان فکر کند که در شرایط سختی قرار ندارد.
  
  
  
  دستش را خداحافظی کرد و در خیابان دوید. پس از گذشتن از کوچه ای پر پیچ و خم و کوچه ای باریک، سرانجام به ویترین های سیاه رنگ یک مغازه رسید. در جلو باز بود و قفلش شکسته بود. نیک با دقت به داخل خزید. خاطرات دیدار قبلی هنوز در ذهنش زنده بود. سکوت مرده ای در داخل حاکم بود. پشت جعبه چراغ روشن بود. اسلحه را بیرون آورد و وارد مغازه شد. یک جعبه باز روی زمین بود. او از تکه های چوبی که روی زمین افتاده بود متوجه شد که با عجله شکسته شده است. کنارش زانو زد. یک جعبه نسبتا صاف با یک نقطه قرمز کوچک بود. داخلش پر از کاه بود و نیک با احتیاط دستش را داخل آن کرد. تنها چیزی که او پیدا کرد یک تکه کاغذ کوچک بود.
  
  
  
  این دستورالعمل کارخانه بود: با احتیاط، به آرامی باد کنید.
  
  
  
  نیک در فکر فرو رفته بود. به آرامی باد کن، او چندین بار ایستاده تکرار کرد. دوباره به جعبه خالی نگاه کرد. این... قایق بود! منطقه Maua Pier هم مرز با خلیج Guanabara است. روداس می خواست با قایق فرار کند. البته یک مکان مورد توافق وجود داشت، احتمالاً یکی از جزایر کوچک دریایی. نیک تا آنجا که می توانست به سمت خلیج دوید. روداس زمان زیادی را برای باد کردن قایق تلف می کرد. نیک پاهایش را از زیر سوراخ بیرون آورد و به زودی آب های آبی خلیج را در مقابل خود دید. روداس هنوز نتوانسته بود قایقرانی کند. صف طولانی اسکله در کنار ساحل وجود داشت. همه چیز کاملا خلوت بود چون همه به یک مهمانی در مرکز شهر رفته بودند. سپس چهره ای را دید که در لبه اسکله زانو زده است. قایق روی تخته های چوبی اسکله دراز کشیده بود.
  
  
  
  پس از اینکه روداس قایق خود را بررسی کرد، آن را به داخل آب هل داد. نیک دوباره اسلحه را بالا برد و با دقت نشانه گرفت. هنوز می خواست او را زنده بگیرد. او با یک تیر به قایق زد. روژاداس را دید که با تعجب به سوراخ خیره شده بود. مرد به آرامی از جایش بلند شد و نیک را دید که با اسلحه ای به سمت او می رود. مطیعانه دستانش را بالا برد.
  
  
  
  نیک دستور داد: "اسلحه را از غلاف بیرون بیاور و دور بینداز. اما به آرامی."
  
  
  
  روداس اطاعت کرد و نیک اسلحه را دور انداخت. او در آب افتاد.
  
  
  
  "شما هم هرگز تسلیم نمی شوید، اینطور نیست، سنور؟" روداس آهی کشید. "به نظر می رسد شما برنده شدید."
  
  
  
  نیک با لحن لحنی گفت: «در واقع. - سوار قایق شو آنها می خواهند بدانند از کجا می آید. آنها می خواهند آخرین جزئیات برنامه شما را بدانند.
  
  
  
  روداس آهی کشید و قایق را از پهلو گرفت. بدون هوا، چیزی بیش از یک تکه لاستیکی دراز و بی شکل نبود. در حالی که شروع به راه رفتن کرد او را به سمت خود کشید. مرد کاملاً شکست خورده به نظر می رسید ، ظاهراً تمام مردانگی اش از وجودش بیرون رفته بود. بنابراین نیک کمی آرام شد و بعد این اتفاق افتاد!
  
  
  
  هنگامی که روداس از کنار او رد شد، ناگهان تکه ای لاستیک را به هوا پرتاب کرد و با آن به صورت نیک ضربه زد. روداس سپس با سرعت برق به پای نیک پرید. نیک افتاد و اسلحه را انداخت. برگشت، سعی کرد از پله ها طفره رود، اما در شقیقه ضربه خورد. او ناامیدانه سعی کرد به چیزی چنگ بزند، اما بیهوده. او در آب افتاد.
  
  
  
  به محض ظاهر شدن، روژاداس را دید که یک تپانچه برداشت و نشانه گرفت. او به سرعت فرو رفت و گلوله از سرش رد شد. او به سرعت زیر اسکله شنا کرد و بین ستون های لغزنده ظاهر شد. او شنید که روداس آرام آرام جلو و عقب می رفت. ناگهان ایستاد. نیک سعی کرد تا حد امکان کمتر سر و صدایی ایجاد کند. مرد در سمت راست اسکله ایستاده بود. نیک برگشت و نگاه کرد. او آماده بود تا سر کلفت مرد را که از لبه آویزان بود ببیند. نیک بلافاصله با شلیک مجدد روژاس فرار کرد. دو شوت از روژاس و یکی از خود نیک: در مجموع سه. نیک محاسبه کرد که فقط سه گلوله در اسلحه باقی مانده است. او از زیر اسکله شنا کرد و با صدای بلندی به سطح آب رفت. روداس به سرعت چرخید و شلیک کرد. نیک به خود گفت دو مورد دیگر. دوباره کبوتر کرد، زیر اسکله شنا کرد و از طرف دیگر ظاهر شد. بی صدا خود را به لبه اسکله کشید و روژاداس را دید که پشتش به او ایستاده است.
  
  
  
  فریاد زد: روجاداس. "به اطراف نگاه کن!"
  
  
  
  مرد برگشت و دوباره شلیک کرد. نیک به سرعت در آب افتاد. او دو ضربه شمرد. این بار جلوی اسکله ای که نردبانی وجود داشت ظاهر شد. او از آن بالا رفت و شبیه یک هیولای دریایی شد. روداس او را دید، ماشه را فشار داد، اما چیزی جز صدای ضربه پین بر روی مجله خالی نشنید.
  
  
  
  نیک گفت: «شما باید شمارش را یاد بگیرید. جلو رفت. مرد می خواست به او حمله کند و دستانش را مانند دو قوچ کتک زن جلویش گرفت.
  
  
  گوش. نیک با دادن قلاب چپ او را متوقف کرد. و دوباره به چشمش خورد و خون فوران کرد. ناگهان به خون دختر بیچاره مأموریت فکر کرد. اکنون نیک مدام او را می زد. روداس از این ضربات از این طرف به آن طرف می چرخید. روی اسکله چوبی افتاد. نیک او را بلند کرد و نزدیک بود سرش را از روی شانه هایش بیاندازد. مرد دوباره برخاست و نگاهی وحشیانه و ترسان در چشمانش بود. وقتی نیک دوباره به او نزدیک شد، عقب نشینی کرد. روداس برگشت و به سمت لبه اسکله دوید. بدون انتظار شیرجه زد.
  
  
  
  'متوقف کردن!' نیک فریاد زد. آنجا خیلی کم عمق است. لحظه ای بعد، نیک صدای تصادف شدیدی را شنید. به لبه اسکله دوید و سنگ های دندانه دار را دید که از آب بیرون زده بودند. روداس مثل پروانه ای بزرگ آنجا آویزان بود و آب قرمز شد. نیک نظاره گر بود که جسد توسط امواج از صخره ها بیرون کشیده شد و غرق شد. نفس عمیقی کشید و رفت.
  
  
  
  
  
  
  
  
  فصل 10
  
  
  
  
  
  
  
  
  نیک دکمه تماس را فشار داد و منتظر ماند. او تمام صبح را با خورخه گذرانده بود و حالا کمی غمگین بود زیرا باید می رفت.
  
  
  
  رئیس پلیس گفت: "متشکرم، دوست. "اما بیشتر به خاطر من. تو چشمانم را روی خیلی چیزها باز کردی. امیدوارم دوباره پیش من بیایی."
  
  
  
  نیک با خنده پاسخ داد: اگر کمیسر ریو هستید.
  
  
  
  خورخه در حالی که او را در آغوش گرفت، گفت: "امیدوارم این کار را انجام دهی، سنور نیک."
  
  
  
  'بعدا میبینمت.' - گفت نیک.
  
  
  
  او پس از خداحافظی با خورخه، تلگرافی به بیل دنیسون فرستاد و گفت که مزرعه ای در انتظار اوست.
  
  
  
  ماریا آن را به روی او باز کرد، او را در آغوش گرفت و لب های نرمش را به لب هایش فشار داد.
  
  
  
  زمزمه کرد: نیک، نیک. "این انتظار طولانی بود. کاش می توانستم با شما بروم."
  
  
  
  کت و شلوار قرمز جودو پوشیده بود. وقتی نیک دستش را روی پشت او گذاشت، متوجه شد که او سوتین نپوشیده است.
  
  
  
  او گفت: "من برای ما یک غذای خوشمزه پختم." پاتو با چرتکه و ارروز.
  
  
  
  نیک تکرار کرد: «اردک با آناناس و برنج». "به نظر خوب است."
  
  
  
  "نیک می خوای اول غذا بخوری یا بعدش؟" - در حالی که چشمانش برق می زد پرسید.
  
  
  
  "سپس؟" - بیخودی پرسید. لبخند تلخی روی لبانش نقش بست. روی نوک پاهایش ایستاد و او را بوسید و با زبانش در دهانش بازی کرد. با یک دست کمربند را باز کرد و کت و شلوار از روی شانه هایش لیز خورد. نیک آن سینه های زیبا، نرم و پر را حس کرد.
  
  
  
  مریم به آرامی ناله کرد. او گفت: "اوه، نیک، نیک. امروز دیر ناهار می خوریم، باشه؟"
  
  
  
  او گفت: هر چه دیرتر بهتر.
  
  
  
  ماریا مانند بولرو عشق می کرد. آهسته آهسته شروع کرد. پوستش کرمی بود و دستانش بدنش را نوازش می کرد.
  
  
  
  وقتی او را گرفت، او به سادگی تبدیل به یک جانور وحشی شد. نیمی هق هق و نیمی خندید، با اشتیاق و هیجان فریاد زد. گریه های کوتاه و نفس گیر که به سرعت به اوج می رسید، به یک ناله طولانی تبدیل شد، تقریباً به یک ناله. سپس ناگهان یخ کرد. در حال بهبودی، او در آغوش او فرو رفت.
  
  
  
  چگونه یک زن بعد از تو با مرد دیگری راضی است؟ - ماریا با جدیت به او نگاه کرد.
  
  
  
  با لبخند به او گفت: "من می توانم این کار را انجام دهم." "شما کسی را آنگونه که هست دوست دارید."
  
  
  
  "آیا هرگز برمی گردی؟" - با شک پرسید.
  
  
  
  نیک گفت: روزی برمی گردم. "اگر یک دلیل برای بازگشت به هر چیزی وجود دارد، آن شما هستید." تا غروب در رختخواب ماندند. آنها این کار را دو بار دیگر قبل از شام انجام دادند، مانند دو نفر که باید با خاطرات زندگی می کردند. خورشید داشت طلوع می کرد که با ناراحتی و اکراه رفت. او دختران زیادی را می شناخت، اما هیچ یک از آنها به اندازه ماریا گرما و صمیمیت تابش نداشتند. صدای کوچکی از درونش به او گفت که خوب است که باید برود. شما می توانید عاشق این دختر شوید و چیزی را دوست داشته باشید که هیچ کس در این تجارت توانایی خرید آن را ندارد. محبت، شور، لطف، شرافت... اما نه عشق.
  
  
  
  مستقیم به سمت فرودگاه رفت و به سمت هواپیمای انتظار رفت. مدتی به طرح مبهم نان قند نگاه کرد و بعد به خواب رفت. خواب چیز شگفت انگیزی است.» او آهی کشید.
  
  
  
  
  
  در دفتر هاک در مقر AX باز بود و نیک وارد شد. چشمان آبی پشت عینک با خوشحالی و خوشامدگویی به او نگاه کردند.
  
  
  
  هاوک با لبخند گفت: "خوشحالم که دوباره تو را می بینم، N3." "به نظر خوب استراحت داری."
  
  
  
  'نمایشگاه؟' - گفت نیک.
  
  
  
  "خب، چرا که نه، پسر من. تو تازه از تعطیلاتت از این ریودوژانیرو زیبا آمده ای. کارناوال چطور بود؟
  
  
  
  "به سادگی قاتل."
  
  
  
  یک لحظه فکر کرد نگاه عجیبی را در چشمان هاوک می بیند، اما نمی توانست مطمئن باشد.
  
  
  
  "پس بهت خوش گذشت؟"
  
  
  
  "من این را برای دنیا از دست نمی دهم."
  
  
  
  "آیا مشکلاتی را که به شما گفتم به یاد دارید؟" - هاوک بی درنگ پرسید. به نظر می رسد آنها خودشان آنها را حل کرده اند.
  
  
  
  از شنیدن آن خوشحالم.
  
  
  
  هاک با خوشحالی گفت: "خب پس حدس می‌زنم می‌دانی که منتظر چه چیزی هستم."
  
  
  
  'بعدش چی شد؟'
  
  
  
  "البته، من یک کار خوب برای خودم پیدا خواهم کرد."
  
  
  
  "میدونی منتظر چی هستم؟" - نیک پرسید.
  
  
  
  "آنوقت چه خواهد شد؟"
  
  
  
  "تعطیلات بعدی"
  
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  
  درباره کتاب:
  
  
  
  
  
  
  کارتر که نمی تواند درخواست کمک پسر دوست قدیمی خود، تاد دنیسون را نادیده بگیرد، تعطیلات برنامه ریزی شده خود را در کانادا رها می کند و با هدایت غرایز خود و ویلهلمینا، به ریودوژانیرو پرواز می کند.
  
  
  
  به محض ورود، متوجه می شود که دنیسون کمتر از چهار ساعت پیش کشته شده است، او تقریباً از جاده رانده می شود و با دختری با چشمان خاکستری دودی آشنا می شود. «Killmaster» سپس با دقتی مرگبار، شکار قاتلان را آغاز می کند.
  
  
  مبارزه ای که کارناوال سالانه ریو را به یک منظره وهم انگیز تبدیل می کند. گلوله ها با کنفتی جایگزین می شوند و گلوله ها با موسیقی آتش زا جایگزین می شوند، برای نیک این کارناوال قتل ها می شود.
  
  
  
  
  
  
  
  نیک کارتر
  
  
  رودزیا
  
  
  
  ترجمه لو اشکلوفسکی
  
  
  
  تقدیم به مردم سرویس های مخفی ایالات متحده آمریکا
  
  
  فصل اول
  
  
  نیک از نیم‌ساخت ترمینال ایست ساید نیویورک به پایین نگاه می‌کرد و دستورالعمل‌های مبهم هاک را دنبال می‌کرد. "در سمت چپ ستون دوم. یکی با کالسکه روی آن. یک پسر پرانرژی توییت خاکستری با چهار دختر."
  "من آنها را می بینم."
  "این گاس بوید است. مدتی آنها را تماشا کنید. ممکن است چیز جالبی ببینیم." آنها دوباره در سالن دو نفره سبز رنگ، رو به نرده ها مستقر شدند.
  در حال صحبت با بوید یک زن بلوند بسیار جذاب بود که کت و شلوار بافتنی زرد رنگی پوشیده بود که به زیبایی دوخته بود. نیک به عکس ها و نام هایی که مطالعه کرده بود نگاه کرد. او Bootie DeLong است که به مدت سه ماه در خارج از تگزاس زندگی کرده است و بر اساس گزارش خودسرانه CIF - پرونده اطلاعاتی تلفیقی - تمایل به حمایت از ایده های رادیکال دارد. نیک چنین داده هایی را باور نمی کرد. شبکه جاسوسی آنقدر بزرگ و غیر انتقادی بود که پرونده نیمی از دانشجویان کشور حاوی اطلاعات نادرست خام، گمراه کننده و بی فایده بود. پدر بوتی H. F. DeLong بود که در طول زندگی خود از راننده کامیون کمپرسی به میلیون ها میلیون در ساخت و ساز، نفت و امور مالی پرش کرد. روزی افرادی مانند H.F. آنها در مورد این امور خواهند شنید و انفجار فراموش نشدنی خواهد شد.
  
  
  هاوک گفت: "نیکلاس نگاهت گرفته است. کدام یک؟"
  
  
  همه آنها شبیه جوانان آمریکایی خوب به نظر می رسند.
  "مطمئنم که هشت نفر دیگر که در فرانکفورت به شما ملحق خواهند شد به همان اندازه جذاب هستند. شما خوش شانس هستید. سی روز برای شناخت خوب یکدیگر زمان خوبی برای شناختن یکدیگر است."
  نیک پاسخ داد: من برنامه های دیگری داشتم. شما نمی توانید وانمود کنید که این یک تعطیلات است. صدای غرغر از صدایش خارج شد. وقتی درگیر می شد همیشه همینطور بود. حواسش تقویت شده بود، رفلکس هایش هوشیار بودند، مثل یک شمشیرزن در حال حرکت، احساس وظیفه می کرد و خیانت می کرد.
  دیروز دیوید هاوک کارت های خود را هوشمندانه بازی کرد - درخواست کرد، نه فرمان دادن. "اگر از کار زیاد یا عدم احساس خوب شکایت کنی، N3، من آن را می پذیرم. تو تنها مردی نیستی که من دارم. تو بهترینی."
  اعتراضات سرسختانه‌ای که نیک در راه گالری هنری بارد در سرش ایجاد کرده بود - عملیات جلویی AX - از بین رفت. او گوش داد و هاک با چشمان عاقل و مهربان زیر ابروهای خاکستری به شدت تیره ادامه داد. "این رودزیا است. یکی از معدود جاهایی است که هرگز نرفته اید. شما در مورد تحریم ها می دانید. آنها کار نمی کنند. رودزی ها مس، کرومیت، آزبست و سایر مواد را با محموله کشتی از بیرا، پرتغال، با چیزهای عجیب حمل می کنند. قبوض ماه گذشته چهار محموله مس وارد ژاپن شد ما اعتراض کردیم ژاپنی ها گفتند: بارنامه ها می گویند اینجا آفریقای جنوبی است. اینجا آفریقای جنوبی است." در حال حاضر، مقداری از این مس در سرزمین اصلی چین است.
  رودزیایی‌ها باهوش هستند. شجاع. من آنجا بودم. تعداد آنها از سیاه‌پوستان بیشتر است، بیست به یک، اما آنها ادعا می‌کنند که برای بومیان بیش از آنچه می‌توانستند برای خودشان انجام دهند، انجام داده‌اند. این منجر به گسست از بریتانیا و تحریم‌ها شد. من درست یا غلط اخلاقی را به اقتصاددانان و جامعه شناسان واگذار می کنم. اما اکنون به سمت طلا و چین بزرگ می رویم.
  او نیک را داشت و این را می دانست. وی ادامه داد: "کشور تقریباً از روزی که سیسیل رودز آن را کشف کرد شروع به تولید طلا کرده است. اکنون می شنویم که ذخایر جدید گسترده ای در زیر برخی از صخره های طلای معروف آنها گسترش یافته است. معادن، شاید کارهای زیمبابوه باستانی یا اکتشافات جدید، من نمی دانم. " . خواهی آموخت ".
  نیک گرفتار و مسحور شده گفت: "معادن پادشاه سلیمان؟ یادم می آید - آیا آن رایدر هاگارد بود؟ شهرها و معادن گم شده..."
  "خزانه ملکه سبا؟ شاید." هاوک سپس عمق واقعی دانش خود را آشکار کرد. "کتاب مقدس چه می گوید؟ اول پادشاهان 9:26، 28." و پادشاه سلیمان ناوگانی از کشتی ها ساخت... و آنها به اُفیر آمدند و از آنجا طلا گرفتند و برای پادشاه سلیمان آوردند. ما می دانیم که اخیراً طلا از این منطقه بیرون آمده است و ناگهان می شنویم که مقدار زیادی از آن وجود دارد. این در شرایط کنونی جهان به چه معناست. به خصوص اگر چین بزرگ بتواند انباشته مناسبی را جمع کند."
  نیک اخم کرد. اما جهان آزاد به همان سرعتی که بتوان آن را استخراج کرد، آن را خریداری خواهد کرد. ما بورس اوراق بهادار داریم.
  "معمولا بله". - هاک یک فایل چاقو به نیک داد و متوجه شد که او قلاب شده است. اما ما نباید در وهله اول ثروت تولیدی هشتصد میلیون چینی را کاهش دهیم. مانند شاخه های درخت بانیان غول پیکر. یا - یهودا."
  "یهودا! - او آنجاست؟"
  "شاید. صحبت از یک سازمان عجیب و غریب از آدمکش ها شده است که توسط مردی با چنگال هایی برای دست رهبری می شود. نیکلاس این فایل را وقتی وقت دارید بخوانید. و چیز زیادی از آن نخواهید داشت. همانطور که گفتم رودزیان ها هستند. زیرک، اکثر ماموران بریتانیایی را بیرون کردند، جیمز باند و همه اینها را خواندند. چهار نفر از ما بدون هیچ مقدمه اخراج شدیم، اما دو نفر نه.
  
  
  
  
  شرکت بزرگ ما به وضوح در آنجا تحت نظر است. بنابراین، اگر یهودا پشت مشکل باشد، ما مشکل داریم. علاوه بر این، به نظر می رسد همرزم او شی جیانگ کالگان باشد.
  "سی کلگان!" - نیک فریاد زد. "وقتی در آن آدم ربایی های اندونزیایی شرکت کرد مطمئن بودم که او مرده است" 1.
  "ما فکر می کنیم شی با جودا است و احتمالا هاینریش مولر نیز، اگر بعد از آن تیراندازی در دریای جاوه زنده باشد. چین ظاهراً دوباره از یهودا حمایت کرده است و او در حال چرخش وب خود در رودزیا است. شرکت های پوشش و رهبران او مانند معمولاً کاملاً سازماندهی شده اند. یک نفر - بسیاری از نازی های قدیمی که ما تماشا می کنیم دوباره از نظر مالی رشد کرده اند. اتفاقاً چندین مسگر خوب از باشگاه آنها در شیلی از چشمشان دور شده اند. آنها ممکن است به جودا ملحق شده باشند. داستان ها و عکس های آنها در پرونده، اما وظیفه شما نیست که آنها را پیدا کنید. فقط تماشا کنید و گوش دهید. اگر می توانید مدرکی دریافت کنید که یهودا کنترل خود را بر جریان صادرات رودزیا محکم می کند، اما اگر "نتوانی مدرکی دریافت کنی، پس حرف تو کافی است. البته، نیک، اگر فرصتی داری - دستور در مورد یهودا همچنان یکسان است. از قضاوت خودت استفاده کن..."
  
  
  صدای هاک یخ کرد. نیک می دانست در مورد یهودای زخم خورده و کتک خورده که ده زندگی را در یک زندگی سپری کرده و از مرگ فرار کرده بود، چه فکر می کند. شایعه شده بود که نام او زمانی مارتین بورمن بوده است و این امکان وجود دارد. اگر چنین است، پس هولوکاست که او در 1944-1945 در آن شرکت کرد، آهن سخت او را به فولاد تبدیل کرد، حیله گری او را تیز کرد و باعث شد درد و مرگ را در مقادیر بسیار زیاد فراموش کند. نیک شجاعت او را انکار نمی کرد. تجربه به او آموخته بود که شجاع ترین ها معمولاً مهربان ترین هستند. بی رحمان و بی رحمان تفاله هستند. رهبری درخشان یهودا، نبوغ تاکتیکی سریع برق آسا و مهارت های رزمی سریع بدون شک بود.
  نیک گفت من پرونده را می خوانم جلد من چیست؟
  دهان سخت و نازک هاک برای لحظه ای نرم شد. چین و چروک های گوشه چشمان تیزش آرام شد و کمتر شبیه شکاف های عمیق شد. "متشکرم، نیکلاس. من این را فراموش نمی کنم. پس از بازگشت برای شما یک تعطیلات ترتیب می دهیم. شما به عنوان اندرو گرانت، دستیار تور با تور آموزشی ادمان سفر خواهید کرد. شما به راهنمایی دوازده بانوی جوان در سراسر کشور کمک خواهید کرد. آیا این جالب ترین داستان جلدی نیست که تا به حال دیده اید؟ اسکورت ارشد مردی با تجربه به نام گاس بوید است. او و دختران فکر می کنند شما یک مقام ادمن هستید که در حال بررسی یک تور جدید هستید. منینگ ادمن به آنها گفت: شما."
  "او چه می داند؟"
  او فکر می‌کند شما از سیا هستید، اما در واقع چیزی به او نگفته‌اید. او قبلاً به آنها کمک کرده است.»
  "آیا بوید می تواند به آن دست یابد؟"
  "این موضوع مهمی نخواهد بود. افراد عجیب و غریب اغلب به عنوان اسکورت سفر می کنند. تورهای سازماندهی شده بخشی از تجارت گردشگری هستند. سفرهای رایگان با حقوق کم."
  "من باید در مورد کشور بدانم..."
  ویتنی ساعت هفت امشب در امریکن اکسپرس منتظر شما خواهد بود.
  فیلم های مربوط به رودزیا تاثیرگذار بودند. آنقدر زیبا که نیک آنها را قرار نداد. هیچ کشوری را نمی توان با پر جنب و جوش ترین پوشش گیاهی فلوریدا و ویژگی های کالیفرنیا و گرند کنیون کلرادو که در سراسر چشم انداز بیابان نقاشی شده پراکنده شده است ترکیب کرد. ، و همه چیز روتوش شده است. ویتنی مجموعه ای از عکس های رنگی و توصیه های شفاهی مفصل به او داد.
  حالا، خمیده و چشمانش را زیر سطح حصار پایین آورده بود، بلوند با کت و شلوار زرد را مطالعه کرد. شاید همه چیز درست شود. او هوشیار بود، او زیباترین دختر اتاق بود. بوید سعی کرد به همه آنها توجه کند. آنها می توانند در این مکان در مورد چه چیزی صحبت کنند؟ جالب تر از ایستگاه بود. من از سبزه ای که کلاه دریانوردی پوشیده بود شگفت زده شدم. این تدی نورث وی از فیلادلفیا خواهد بود. دختر مو مشکی دیگر روث کراسمن خواهد بود که در نوع خودش بسیار زیباست. اما شاید این عینک با قاب مشکی باشد. بلوند دوم چیز خاصی بود: قد بلند، با موهای بلند، نه به جذابیت بوتی، و با این حال... او جانت اولسون خواهد بود.
  دست هاوک به آرامی روی شانه اش افتاد و ارزیابی خوشایند او را متوقف کرد. آنجا. یک مرد سیاه‌پوست منظم با قد متوسط از دروازه دور وارد می‌شود.»
  "من او را میبینم."
  "این جان جی جانسون است. او می تواند بلوز فولکلور را از بوق بنوازد که شما را به گریه بیاندازد. او هنرمندی با استعدادی مشابه آرمسترانگ است. اما او بیشتر به سیاست علاقه مند است. او برادر X نیست، بیشتر مانند یک طرفدار غیر متعهد مالکوم ایکس و یک سوسیالیست. نه یک حامی قدرت سیاه. او با همه آنها دوست است، که ممکن است او را خطرناکتر از کسانی کند که بین خودشان می جنگند."
  "این چقدر خطرناک است؟" - نیک پرسید و مرد سیاه پوست لاغر را تماشا کرد که راهش را در میان جمعیت باز می کند.
  هاوک بی احساس زمزمه کرد: "او باهوش است." "جامعه ما از بالا تا پایین بیشتر از این افراد می ترسد. مردی با مغز که همه چیز را درست می بیند."
  
  
  نیک با بی حوصلگی سری تکان داد.
  
  
  
  
  این یک بیانیه معمولی هاوک بود. شما در مورد مرد و فلسفه پشت آن تعجب کردید و سپس متوجه شدید که او واقعاً چیزی را فاش نکرده است. این روش او برای ترسیم تصویری دقیق از یک شخص در رابطه با جهان در آن لحظه بود. او نگاه کرد که جانسون با دیدن بوید و چهار دختر متوقف شد. او دقیقا می دانست کجا آنها را پیدا کند. او از قطب به عنوان مانعی بین خود و بوید استفاده کرد.
  بوتی دلانگ او را دید و از گروه دور شد و وانمود کرد که تابلوی ورود و خروج را می خواند. از کنار جانسون گذشت و برگشت. برای لحظه ای، پوست سفید و سیاه مانند نقطه کانونی یک نقاشی بروگل متضاد شدند. جانسون چیزی به او داد و بلافاصله برگشت و به سمت ورودی خیابان 38 رفت. بوتی چیزی را داخل کیف چرمی بزرگی که از شانه اش آویزان بود فرو کرد و به گروه کوچک بازگشت.
  "چی بود؟" - نیک پرسید.
  هاک پاسخ داد: نمی دانم. "ما یک نفر در گروه حقوق مدنی داریم که هر دو به آن تعلق دارند. موضوع در مورد دانشگاه است. شما نام او را در پرونده دیدید. او می دانست که جانسون به اینجا می آید، اما نمی دانست چرا." مکثی کرد و بعد با کنایه اضافه کرد: جانسون واقعاً باهوش است. او به مرد ما اعتماد ندارد.
  "تبلیغ برای برادران و خواهران در رودزیا؟"
  "شاید. من فکر می کنم، نیکلاس، شما باید سعی کنید پیدا کنید."
  نیک نگاهی به ساعتش انداخت. دو دقیقه بود که قرار بود به گروه ملحق شود. "آیا اتفاق دیگری قرار است بیفتد؟"
  "همین است، نیک. متاسفم، هیچ چیز دیگر. اگر چیزی حیاتی دریافت کنیم که باید در مورد آن بدانید، من یک پیک می فرستم. کلمه رمز "biltong" سه بار تکرار شده است."
  آنها ایستادند و بلافاصله پشت خود را به سالن کردند. دست هاوک نیک را گرفت و دست سخت او را زیر عضله دوسرش فشار داد. مرد مسن‌تر سپس در گوشه‌ای در راهروی دفتر ناپدید شد. نیک از پله برقی پایین رفت.
  نیک خود را به بوید معرفی کرد و خود را به دختران معرفی کرد. از دست دادن خفیف و لبخند خجالتی استفاده کرد. از نزدیک، گاس بوید بسیار خوش اندام به نظر می رسید. برنزه او به اندازه نیک نبود، اما یک اونس چربی روی خود نداشت و چشمگیر بود. در حالی که نیک جانت اولسون باریک اندام را از چنگ محکمش رها کرد، گفت: «به کشتی خوش آمدید. "بار سفر؟"
  "در کندی بررسی شد."
  "خوب. دختران، لطفا ما را برای دور دوم ببخشید، فقط دو بار از پیشخوان لوفت هانزا عبور کنید. لیموزین ها بیرون منتظر هستند."
  در حالی که کارمند بلیط های آنها را مرتب می کرد، بوید گفت: "آیا قبلاً با تورها کار کرده اید؟"
  "با امریکن اکسپرس. روزی روزگاری. سالها پیش."
  "هیچ چیز تغییر نکرده است. این عروسک ها نباید مشکلی داشته باشند. ما 8 عروسک دیگر در فرانکفورت داریم. آنها در اروپا هم درگیر بودند. آنها به شما درباره آنها می گویند؟"
  "آره."
  "آیا شما مدت زیادی است که مانی را می شناسید؟"
  "نه. همین الان به تیم ملحق شدم."
  "خوب، فقط دستورالعمل های من را دنبال کنید."
  صندوقدار پشته بلیط ها را پس داد. "اشکالی نداره. لازم نبود اینجا ثبت نام کنی..."
  بوید گفت: "می دانم. فقط مراقب باش."
  بوتی دلانگ و تدی نورث وی چند قدم از دو دختر دیگر دور شدند و منتظر آنها بودند. تدی زیر لب زمزمه کرد: "وای. چه لعنتی، گرانت! آیا آن شانه ها را دیدی؟ آنها آن سوینگر خوش تیپ را از کجا پیدا کردند؟"
  بوتی در حالی که پشت های پهن "اندرو گرانت" و بوید به سمت پست حرکت می کردند را تماشا کرد. شاید عمیقاً حفر کرده باشند.» چشمان سبزش اندکی بسته، متفکر و متفکر بود. انحنای نرم لب های قرمزش برای یک لحظه خیلی سخت شد، تقریباً سفت. این دو نفر از نظر من شبیه افراد واقعی به نظر می رسند. امیدوارم که نه. این اندی گرانت خیلی خوب است که یک کارمند ساده باشد. من در آن مهارت دارم." .. "
  تدی خندید. "همه شبیه هم هستند، اینطور نیست؟ مثل افرادی که اف بی آی در رژه صلح صف کشیده بودند - یادتان هست؟ اما - نمی دانم، غنیمت. گرانت یک جورهایی متفاوت به نظر می رسد."
  بوتی قول داد: "باشه، ما متوجه می شویم."
  * * *
  لوفت هانزا 707 درجه یک فقط نصف پر بود. فصل بزرگ به پایان رسید. نیک به خود یادآوری کرد که اگرچه زمستان در ایالات متحده و اروپا نزدیک است، اما در رودزیا به پایان می رسد. او در حال گپ زدن با بوتی در حین پراکنده شدن گروه بود و طبیعی بود که او را دنبال کند و روی صندلی کنار او بنشیند. به نظر می رسید از شرکت او استقبال می کند. بوید با مهربانی بررسی کرد که همه راحت باشند، مانند مهماندار هواپیما، و سپس به جانت اولسون پیوست. تدی نورثوی و روث کراسمن کنار هم نشستند.
  کلاس اول. چهارصد و هفتاد و هشت دلار فقط برای این مرحله از سفر. پدران آنها باید ثروتمند باشند. از گوشه چشمش انحنای گرد گونه های بوتی و بینی جسور و صاف او را تحسین کرد. هیچ چربی بچه روی فکش نبود. خیلی باحال بود اینقدر زیبا بودن
  با نوشیدن آبجو پرسید: "اندی، آیا قبلا به رودزیا رفته بودی؟"
  "نه، گاس متخصص است." او فکر کرد: «یه دختر عجیب و غریب.» مستقیماً به سؤال حقه اشاره کرد. چرا یک دستیار بفرستید که کشور را نمی شناسد؟ او ادامه داد: «من باید کیف ها را حمل کنم و از گاس حمایت کنم. و آموختن. ما در حال برنامه ریزی برای سفرهای بیشتر به منطقه هستیم و احتمالاً برخی از آنها را هدایت خواهم کرد. به نوعی، این یک امتیاز برای گروه شما است. اگر به خاطر داشته باشید، این تور فقط به یک نفر همراه نیاز داشت."
  دست بوتی که لیوان را گرفته بود روی پایش ایستاد و به سمت او خم شد. مشکلی نیست، دو مرد خوش تیپ بهتر از یک نفر هستند.
  
  
  چه مدت با ادمان بودی؟ "
  لعنت به این دختر "نه. من از امریکن اکسپرس آمدم." ما باید به حقیقت پایبند باشیم. او فکر می کرد که آیا جانت در حال پمپاژ بوید است تا دختران بتوانند بعداً یادداشت ها را با هم مقایسه کنند.
  "من عاشق سفر هستم. اگرچه احساس گناه خنده‌داری دارم..."
  "چرا؟"
  "به ما نگاه کن. اینجا، تو در دامان تجمل هستی. احتمالاً الان پنجاه نفر مراقب آسایش و امنیت ما هستند. پایین..." آهی کشید، نوشید، دستش به پای او برگشت. "می دانی - بمب، قتل، گرسنگی، فقر. آیا تا به حال این احساس را نداشتی؟ شما اسکورت ها زندگی خوبی دارید. غذای عالی. زنان زیبا.
  پوزخندی به چشمان سبز زد. بوی خوبی داشت، خوب به نظر می رسید، احساس خوبی داشت. می‌توانید با چنین شیرینی کوچک و بامزه‌ای به بیراهه بروید و از سواری لذت ببرید تا زمانی که یک روز صورت‌حساب‌ها بیایند - "اکنون تاب بخور" - "بعداً پرداخت کن" - "در اوقات فراغتت گریه کن." او به اندازه یک دادستان ناحیه شیکاگو در یک مهمانی معمولی با برادر ارشدش ساده لوح بود.
  او با ادب گفت: «این کار سختی است. جالب است که سوزن را از دست ناز او بیرون بیاوریم و در الاغ نازش بچسبانیم.
  "برای مردان دشوار؟ شرط می بندم که شما و بوید ماه به ماه دل می شکنند، من شما را در مهتاب در ریویرا با خانم های مسن تر و تنها می بینم. بیوه های لس آنجلسی با یک میلیون بلو چیپس خود را کشتند تا شما را بدست آورند. ردیف اول در بروشورهای موج جلسات توس."
  "همه آنها در میزهای بازی بودند."
  "نه با تو و گاس. من یک زن هستم. می دانم."
  "مطمئن نیستم داری به من یادآوری می کنی یا خودت، بوتی. اما چند چیز وجود دارد که درباره یک اسکورت نمی دانی. او فردی است که دستمزد کمتری می گیرد، بیش از حد کار می کند و تب می کند. او مستعد ابتلا به اسهال خونی مکرر از غذاهای عجیب است. زیرا شما نمی توانید از همه عفونت ها جلوگیری کنید. او از نوشیدن آب، خوردن سبزیجات تازه یا بستنی حتی در ایالات متحده می ترسد. اجتناب از آنها به یک رفلکس شرطی تبدیل شده است. چمدان او معمولاً پر از پیراهن های کثیف و کت و شلوارهای چشمگیر است. ساعت او در یک تعمیرگاه در سانفرانسیسکو، کت و شلوار جدید او از یک خیاط در هنگ کنگ آزاد شده است، و او سعی می کند با دو جفت کفش با سوراخ در کفه ها زندگی کند تا به رم برسد، جایی که او دو جفت جدید دارد. شش ماه پیش ساخته شده است."
  مدتی سکوت کردند. سپس بوتی با تردید گفت: تو مرا فریب می دهی.
  "گوش دهید: از زمانی که چیزی مرموز را در کلکته کشف کرد، پوست او خارش داشت. پزشکان به او هفت انتخاب از آنتی هیستامین ها دادند و به او توصیه کردند که یک سال آزمایش های آلرژی انجام دهد، که می گویند آنها متحیر هستند. او مقداری سهام می خرد، زندگی می کند. مانند یک گدا وقتی در ایالات متحده است زیرا نمی تواند در برابر توصیه های صحیحی که مسافران ثروتمند به او می کنند مقاومت کند. اما او آنقدر کشور را ترک می کند که نمی تواند بازار و همه خریدهای خود را مشاهده کند. او ارتباط خود را با همه دوستانی که دوست دارد از دست داده است. او دوست دارد یک سگ داشته باشد، اما می بینید که چقدر غیرممکن است. در مورد سرگرمی ها و علایق، او می تواند آنها را فراموش کند اگر جعبه کبریت را از هتل هایی که امیدوار است دیگر هرگز جهنم نبیند یا رستوران هایی که در آن تبدیل شده است جمع آوری نکند. بد».
  "Urf." بوتی غرغر کرد و نیک ایستاد. "من می دانم که شما مرا مسخره می کنید، اما بسیاری از اینها به نظر می رسد که ممکن است درست باشد. اگر شما و گاس نشانه هایی از چنین زندگی در طول سفر ماه نشان دهید، من جامعه ای را برای جلوگیری از این ظلم ایجاد خواهم کرد."
  "فقط نگاه..."
  لوفت هانزا شام معمولی عالی را سرو کرد. در کنار براندی و قهوه، چشمان سبز دوباره به نیک نشست. احساس کرد موهای گردنش بوی خوشی می دهد. او با خود گفت: «این عطر است، اما او همیشه به بلوندهای محتاط حساس بوده است.» گفت: اشتباه کردی*
  "چطور؟"
  تو همه چیز را در مورد زندگی اسکورت به صورت سوم شخص به من گفتی. هیچ وقت نگفتی "من" یا "ما".
  نیک آهی کشید و مانند یک دادستان منطقه شیکاگو صورتش را بی حالت نگه داشت. - "خودت خواهی دید."
  مهماندار فنجان ها را برداشت و موهای طلایی گونه اش را قلقلک داد. بوتی گفت: "اگر این حقیقت داشته باشد، بیچاره، من برای تو متاسفم، فقط باید به تو روحیه بدهم و سعی کنم خوشحالت کنم. یعنی می توانی هر چیزی از من بخواهی. فکر می کنم این روزها وحشتناک است. که مردم آن جوانهای خوب مانند شما و گاس را دوست دارند، مجبور می شوند مانند برده های گالری زندگی کنند."
  سوسو زدن کره های زمرد را دید، دستی را روی پایش حس کرد - حالا شیشه ای در آن نبود. چند تا از چراغ های کابین خاموش شد و برای لحظه ای گذرگاه خالی شد... سرش را برگرداند و لب هایش را روی لب های قرمز ملایم فشرد. او مطمئن بود که او برای این کار آماده می شود، نیمی مسخره می کند، نیمی اسلحه یک زن را تشکیل می دهد، اما وقتی لب های آنها به هم رسید سرش کمی تکان خورد - اما عقب نشینی نکرد. این یک شکل گوشت زیبا، مناسب، خوش طعم و قابل انعطاف بود. منظورش این بود که یک چیز پنج ثانیه ای باشد. مثل این بود که با تهدیدی پنهان روی شن‌های روان نرم و شیرین قدم گذاشته‌اید - یا بادام زمینی بخورید. حرکت اول یک تله بود. برای لحظه ای چشمانش را بست تا از احساس نرم و سوزن سوزن شدنی که روی لب ها، دندان ها و زبانش می پیچید لذت برد...
  
  
  
  
  
  
  یک چشمش را باز کرد، دید که پلک هایش افتاده است و دوباره دنیا را برای چند ثانیه بست.
  دست کسی روی شانه اش زد، احتیاط کرد و خود را کنار کشید. گاس بوید به آرامی گفت: "جانت حال خوبی ندارد." "جدی نیست. فقط کمی مریض است. او می گوید که مستعد آن است. من به او چند قرص دادم. اما او دوست دارد شما را برای یک دقیقه ببیند، لطفا."
  بوتی از صندلی بلند شد و گاس به نیک پیوست. مرد جوان آرام‌تر به نظر می‌رسید، رفتارش دوستانه‌تر بود، گویی آنچه که به تازگی دیده بود، وضعیت حرفه‌ای نیک را تضمین می‌کرد. او گفت: «این یک کنجکاوی است. "جانت یک عروسک است، اما من نمی توانم چشمانم را از تدی بردارم. او قیافه ای حبابی دارد. از دیدن آشنایی شما خوشحالم. این بوتی مانند یک دختر با کلاس به نظر می رسد."
  "به علاوه مغزها. او مدرک سوم را شروع کرد. من داستان غم انگیزی از زندگی سخت یک اسکورت و نیاز به مهربانی برایش تعریف کردم."
  گاس خندید. - "این یک رویکرد جدید است. و ممکن است کارساز باشد. بیشتر بچه ها خودشان کار می کنند، و هر کسی با هر عقلی می داند که آنها فقط هادی های خط خاکستری بدون مگافون هستند. جانت نیز من را بسیار خوب تشویق کرد. در مورد آن صحبت کنید. معجزات." که در رودزیا دیده می شود."
  "این یک تور ارزان نیست. آیا همه خانواده های آنها در رفاه هستند؟"
  "به جز روث، حدس می‌زنم. او نوعی بورس تحصیلی یا هدیه‌ای دارد که توسط کالجش تامین می‌شود. واشبر از حسابداری من را در جریان نگه می‌دارد، بنابراین می‌دانم با چه کسی باید برای راهنمایی کار کنم. این یک موضوع نیست. معامله بزرگ برای این گروه." "دختران جوان فاسد. عوضی های خودخواه."
  ابروهای نیک در تاریکی بالا رفت. او پاسخ داد: "من قبلاً دختران بزرگتر را ترجیح می دادم. برخی از آنها بسیار سپاسگزار بودند."
  "البته. چاک آفورزیو سال گذشته عالی بود. با این دختر پیر از آریزونا ازدواج کرد. او در پنج یا شش جای دیگر خانه دارد. قرار است چهل یا پنجاه میلیون ارزش داشته باشد. او گربه باحالی است. آیا او را می شناختی؟"
  "نه."
  "چند وقت است که در امریکن اکسپرس بودی، اندی؟"
  "چهار، پنج سال خاموش و روشن است. من تورهای ویژه FIT زیادی انجام داده ام. اما هرگز نتوانستم رودزیا را لمس کنم، اگرچه در بیشتر کشورهای دیگر آفریقا بوده ام. پس فراموش نکنید که شما هستید. اسکورت ارشد، گاس، و من "من شما را مزاحم نخواهیم کرد. می توانید به من دستور دهید تا هر جا که نیاز داشتید من را سوراخ کنم. می دانم که منینگ احتمالاً به شما گفته است که من اختیار دارم و آماده رفتن هستم و می توانم تو را برای چند روز ترک کنم."
  بوید سری تکان داد. - "متشکرم. من از لحظه ای که تو را دیدم می دانستم که تو عادی هستی. اگر ادمان را می گرفتی، فکر می کنم پسر خوبی می شدی که بتوانی برایش کار کنی. می ترسیدم یک همجنس باز دیگری پیدا کنم. عاشقان ذهن هستند، اما وقتی کار واقعی برای انجام دادن وجود دارد یا جعبه شلوغ می شود، می توانند دردسرساز شوند. از مشکلات رودزیا اطلاع دارید؟ دسته ای از سیاه پوستان تریگز و گروه پسرش را مستقیماً از بازار تعقیب کردند. یک زوج توریست ها خراشیدند فکر نمی کنم دوباره تکرار شود رودزیایی ها روشمند و سخت گیر هستند به احتمال زیاد یک پلیس با ما کار خواهیم کرد به هر حال من پیمانکار را می شناسم او یکی دو نگهبان به ما می دهد همراه با ماشین ها اگر به نظر می رسد این چیزی است که ما نیاز داریم."
  نیک از بوید به خاطر این جلسه تشکر کرد و سپس به طور اتفاقی پرسید: "چگونه پول اضافی؟
  با وجود اینکه هیچ کس به اندازه کافی نزدیک نبود که آنها را بشنود و آنها با صدای بسیار آهسته صحبت می کردند، گاس صدای خود را تا حدی آرام تر کاهش داد. "آیا تا به حال با این موضوع برخورد کردی، اندی؟"
  "بله. به نوعی. تمام چیزی که در زندگی می خواهم این است که فرصتی برای خرید با قیمتی در ایالات متحده یا اروپا و داشتن یک خط لوله قابل اعتماد به هند داشته باشم. شنیدم خطوط لوله خوبی از رودزیا به هند وجود دارد، بنابراین علاقه مند شدم. ".."
  "من یک نکته دارم. باید شما را بهتر بشناسم."
  "فقط گفتی از لحظه ای که من را دیدی می دانستی که من یک نفر معمولی هستم. حالا چه مشکلی دارد؟"
  گاس بی حوصله خرخر کرد. "اگر شما معمولی هستید، می دانید منظورم چیست. من به این شغل ادمان اهمیت نمی دهم. اما عملیات طلا داستان کاملاً متفاوت است. پسرهای زیادی ثروتمند شدند. منظورم اسکورت، خلبان، مهماندار است. اما بسیاری از "آنها در اتاق هایی با میله ها قرار گرفتند. و در برخی از کشورهایی که دستگیر شدند، خدماتی که دریافت کردند واقعاً وحشتناک بود." گاس مکث کرد و کمی خم شد. "این خوب نیست - پنج سال با شپش. من روی آن جناس خیلی کار کردم، اما منظورم را به شما می گوید. اگر مردی دارید که با شما کار می کند، بگویید مامور گمرک یک قطعه می خواهد، اگر هوا گرم است به خانه می آیید. اپراتور اما اگر عجله دارید، ریسک زیادی می کنید. می توانید بیشتر این پسران آسیایی را برای یک تکه کیک بخرید، اما آنها دائماً به قربانیانی نیاز دارند تا نشان دهند که دارند کار خود را انجام می دهند و معاملاتی را که در آن درگیر هستند پنهان می کنند. پس اگر مجبورت کنند ممکن است سخت بیفتی.»
  نیک گفت: "من یک دوست در کلکته دارم." وزن کافی برای کمک به ما دارد، اما رینگ باید از قبل تنظیم شود.
  گاس پاسخ داد: "شاید ما فرصتی داشته باشیم." "اگر می توانید با او در تماس باشید. اگر ترمز ندارید قمار است. پسرانی که وسایل را جابجا می کنند.
  به طور خودکار ده درصد اتلاف را محاسبه می کند تا به دولتمردان اجازه دهد که انگار دارند کار خود را انجام می دهند و ده درصد دیگر برای روغن کاری. این نامناسب است. گاهی اوقات وارد می شوید، مخصوصاً با علامت Amex یا Edman Tours یا چیزی شبیه به آن، و از آنجا عبور می کنید. آنها حتی زیر پیراهن یدکی شما را هم نگاه نمی کنند. مواقع دیگر چک کامل دریافت می کنید و این یک مرگ ناگهانی است."
  "من یک بار با میله های یک چهارم بازی می کردم. ما شانس زیادی داشتیم."
  گاس علاقه مند بود. "عرق نیست، ها؟ چقدر در بار درآمدی؟"
  نیک لبخند کوتاهی زد. شریک جدید او از این اعتراف برای آزمایش دانش و در نتیجه راستگویی او استفاده کرد. "این را تصور کنید. ما پنج میله داشتیم. هر کدام 100 اونس. سود هر اونس سی و یک دلار و روغن کاری پانزده درصد هزینه دارد. ما دو نفر بودیم. ما حدود 11000 دلار را بین سه روز کار و دو ساعت نگرانی تقسیم کردیم."
  "ماکائو؟"
  "حالا گاس، من قبلاً به کلکته اشاره کردم، و تو چیز زیادی به من نگفتی. همانطور که می گویی، بیا با هم آشنا شویم و ببینیم در مورد یکدیگر چه فکر می کنیم. می توانم بگویم نکته اساسی این است. اگر می توانید به ایجاد منبعی در "رودزیا، من دروازه هند را دارم. یکی یا هر دوی ما می توانیم مسیر را در یک تور خیالی یا در جاده برای پیوستن به یک مهمانی در دهلی یا هر چیز دیگری انتخاب کنیم. نشان های زیبای ما و ارتباط من. در این امر به ما کمک خواهد کرد."
  "بیا خوب فکر کنیم."
  نیک به او گفت که در مورد آن فکر خواهد کرد. او هر ثانیه فکر خواهد کرد، زیرا خط لوله ای که به طلای غیرقانونی معادن رودزیا منتهی می شود، باید به جایی در تقاطع ها و اتصالات خود به دنیای یهودا و دریای کلگان منتهی شود.
  بوتی به صندلی کنارش بازگشت و گاس به جانت پیوست. مهماندار هواپیما به آنها بالش و پتو داد در حالی که روی صندلی هایشان تکیه داده بودند تا اینکه تقریباً افقی شدند. نیک یک پتو برداشت و چراغ مطالعه را خاموش کرد.
  وارد سکوت عجیب کپسول خشک شدند. غرش یکنواخت بدنی که آنها را در خود داشت، ریه آهنی خودشان. زمانی که بوتی فقط یک پتو را برداشت، اعتراضی نکرد، بنابراین یک مراسم کوچک آن را روی هر دوی آن ها انداخت. اگر می توانستید از پیش بینی ها چشم پوشی کنید، می توانید خود را در یک تخت دو نفره دنج تصور کنید.
  نیک به سقف نگاه کرد و تریکسی اسکیدمور، مهماندار هواپیمای پان ام را که زمانی چند روز فرهنگی را با او در لندن گذرانده بود، به یاد آورد. تریکسی گفت: "من در اوکالا، فلوریدا بزرگ شدم و اغلب با تازی نزد جکس رفتم و برگشتم و باور کنید، فکر می‌کردم همه چیز در دنیای سکس را در آن صندلی‌های عقب انجام می‌دهم. درست آن طرف اتوبوس. خوب، عزیزم، من تا زمانی که به هوا نرسیدم، هیچ تحصیلاتی نداشتم. من زنا، کارهای دستی، مضراب، قاچ کردن، قاشق، Ys و شلاق را دیده ام.
  نیک از ته دل خندید. "وقتی آنها را می گیرید چه می کنید؟"
  برایشان آرزوی خوشبختی می کنم، عزیزم، اگر به پتو یا بالش دیگری نیاز داشته باشند، یا اگر یکی دو لامپ دیگر انتخاب کردی، کمک می کنم. او به یاد آورد که تریکسی لب های پر و چاقش را روی سینه برهنه اش فشار می داد و زمزمه می کرد: "من عاشقان را دوست دارم، عزیزم، زیرا عاشق عشق هستم و به آن نیاز زیادی دارم."
  نفس نرم بوتی را روی آرواره اش حس کرد. "اندی، خیلی خواب آلودی؟"
  "نه، نه به خصوص. فقط خواب آلود، غنیمت. خوب تغذیه - و امروز یک روز شلوغ بود. من خوشحالم."
  "خوشحالی؟ چطور؟"
  "من با شما قرار می گذارم. می دانم که شما شرکت خوبی خواهید داشت. شما نمی دانید که یک سفر با کسانی که جالب و مغرور نیستند چقدر می تواند خطرناک باشد. شما دختر باهوشی هستید. شما ایده ها و افکاری دارید که آنها را پنهان می کنید. ”
  نیک خوشحال بود که نمی توانست حالت او را در تاریکی ببیند. منظورش از حرفش بود، اما خیلی چیزها را از دست داد. او ایده ها و افکاری داشت که پنهان می کرد و می توانستند جالب و ارزشمند باشند - یا تحریف شده و کشنده. او دوست دارد بداند که دقیقاً چه ارتباطی با جان جی. جانسون داشته و مرد سیاه پوست چه چیزی به او داده است.
  "تو مرد عجیبی هستی، اندی. آیا تا به حال در کار دیگری غیر از مسافرت بوده‌ای؟ می‌توانم تصور کنم که به نوعی مدیر اجرایی هستی. نه بیمه یا مالی، بلکه نوعی کسب‌وکار که عمل دارد."
  "من کارهای دیگری انجام داده ام. مثل بقیه. اما تجارت گردشگری را دوست دارم. ممکن است من و شریکم برخی از کارهای ادمان را بخریم." او نمی توانست تشخیص دهد که آیا او به او مواد مخدر می خورد یا فقط به گذشته او علاقه مند بود. "حالا که دانشگاه تمام شد چه امیدی داری؟"
  "روی چیزی کار کن. ایجاد کن. زندگی کن." آهی کشید، کشش داد، چرخید و فشار آورد، انحناهای نرمش را که در سرتاسر بدنش پخش شده بود، دوباره مرتب کرد و نقاط زیادی را لمس کرد. چانه اش را بوسید.
  دستش را بین بازو و بدنش حرکت داد. هیچ مقاومتی وجود نداشت. همانطور که او را بالا و عقب برد، احساس کرد که سینه های نرم به او فشار می آورند. او آن را به آرامی نوازش کرد و به آرامی خط بریل را روی پوست صاف خواند. وقتی نوک انگشتان لمسی او متوجه شد که نوک سینه ها سفت شده اند، تمرکز کرد و این عبارت هیجان انگیز را بارها و بارها خواند. خرخر ملایمی بیرون داد و او احساس کرد که انگشتان سبک و باریکی که گیره کراواتش را بررسی می کنند، دکمه های پیراهنش را باز می کنند و تاپ خود را بالا می کشند.
  
  
  
  
  
  او فکر کرد که پدهای دست او ممکن است خنک باشند، اما آنها مانند پرهای گرم بالای ناف او بودند. ژاکت زرد رنگی پوشید و پوستش شبیه ابریشم گرم بود.
  لب‌هایش را روی لب‌های لب‌هایش فشار داد و بهتر از قبل بود، گوشت آنها مانند تافی کره‌ای پلاستیکی به یک توده شیرین تبدیل شد. او معمای کوتاه سوتین او را حل کرد و خط بریل زنده و واقعی شد، حواسش از تماس باستانی شادی کردند، خاطرات ناخودآگاه رفاه و تغذیه، برانگیختن فشار گرم سینه های محکم او.
  دستکاری های او خاطرات و انتظارات را در ستون فقرات او به سرعت درآورد. او باهوش، خلاق، صبور بود. وقتی زیپ کنار دامنش را پیدا کرد، زمزمه کرد: "به من بگو چیه..."
  او به آرامی پاسخ داد: "این بهترین اتفاقی است که در مدت طولانی برای من رخ داده است."
  "این خوب است. اما منظور من این نیست."
  دست او آهنربایی بود، ویبره ای بدون سیم، ترغیب اهانت آمیز یک شیر دوش، نوازش غول ملایمی که تمام بدنش را در بر می گرفت، چنگال پروانه ای بر برگ تپنده ای بود. او می خواست چه بگوید؟ . او میدانست چکار می کند گفت: «خوشمزه است. "حمام کردن در آب نبات پنبه ای. توانایی پرواز در مهتاب. سوار شدن بر ترن هوایی در یک رویای خوب. چگونه آن را توصیف می کنید وقتی ..."
  او به وضوح زمزمه کرد: "منظورم چیزی است که زیر بازوی چپ شما وجود دارد." از وقتی که نشستیم این موضوع را از من پنهان کردی.
  
  
  فصل دوم.
  
  
  او از یک ابر صورتی دلپذیر کنده شد. آه ویلهلمینا، چرا باید اینقدر چاق و سنگین باشی تا اینقدر دقیق و قابل اعتماد باشی؟ استوارت، مهندس ارشد تسلیحات AX، Lugers را با لوله‌های کوتاه‌تر و دستگیره‌های پلاستیکی نازک تغییر داد، اما آنها همچنان سلاح‌های بزرگی بودند که می‌توانستند حتی در غلاف‌های زیر بغل کاملاً مناسب پنهان شوند. در راه رفتن و نشستن، آنها به طور مرتب پنهان شده بودند، بدون حتی یک برآمدگی، اما وقتی با بچه گربه ای مانند بوتی کشتی می گرفتید، دیر یا زود او با فلز روبرو می شد.
  نیک به او یادآوری کرد: "ما به آفریقا می رویم، جایی که مشتریان ما در معرض خطرات زیادی هستند. علاوه بر هر چیز دیگری، من نگهبان امنیت شما هستم. ما هرگز در آنجا مشکلی نداشتیم، این مکان واقعا متمدن است، اما ...”
  "و ما را از شیرها، ببرها و بومیان نیزه دار محافظت خواهی کرد؟"
  "این یک فکر بی ادبانه است." او احساس حماقت می کرد. Booty آزاردهنده ترین راه را برای نجات چیزهای معمولی داشت که شما را مسخره می کرد. انگشتان لذت بخش آخرین ضربه را وارد کردند که باعث شد او بی اختیار تکان بخورد و دور شود. او هم ناامید و هم احمق احساس می کرد.
  بوتی زمزمه کرد: «فکر می‌کنم داری مزخرف می‌گویی». "آیا شما از FBI هستید؟"
  "البته که نه."
  "اگر شما مامور آنها بودید، تصور می کنم دروغ می گفتید."
  "از دروغ بیزارم." درست بود. او امیدوار بود که او به شغل خود به عنوان دادستان منطقه برنگردد و از او در مورد سایر سازمان های دولتی سوال نکند. اکثر مردم در مورد AX نمی دانستند، اما Booty بیشتر مردم نبود.
  "آیا شما کارآگاه خصوصی هستید؟ آیا یکی از پدران ما شما را استخدام کرده است که مراقب یکی از ما باشید یا همه ما؟ اگر او این کار را می کرد، من..."
  "شما برای چنین دختر جوانی تخیل زیادی دارید." این او را متوقف کرد. "شما آنقدر از عمر خود را در دنیای راحت و امن خود زندگی کرده اید که فکر می کنید همین است. آیا تا به حال به کانکس مردم فقیر در مکزیک رفته اید؟ آیا زاغه های ال پاسو را دیده اید؟ کانکس های هندی را به یاد بیاورید. جاده های عقب در کشور ناواهو؟
  او با تردید پاسخ داد: بله.
  صدایش کم بود، اما محکم و محکم. این می تواند کار کند - وقتی شک دارید و تحت فشار هستید، حمله کنید. "هر کجا برویم، این افراد به عنوان ساکنان حومه شهر با درآمد بالا شناخته می شوند. در خود رودزیا، سفیدپوستان بیست به یک نفر هستند. آنها لب بالایی خود را محکم نگه می دارند و لبخند می زنند زیرا اگر این کار را نکنند دندان هایشان به هم می خورد." مرزها، و در بعضی جاها شانس هفتاد و پنج به یک است. وقتی مخالفان سلاح به دست آورند - و آنها هم به دست آورند - از اسرائیل در برابر لژیون های عرب بدتر خواهد بود.
  اما گردشگران معمولاً مزاحم نمی شوند - درست است؟
  "حوادث زیادی رخ داده است، به قول آنها. ممکن است خطری وجود داشته باشد، و وظیفه من این است که آن را از بین ببرم. اگر می خواهید مرا اذیت کنید، صندلی خود را عوض می کنم و بقیه را انجام می دهیم. یک سفر تجاری. دوستان. از آن لذت خواهید برد. من فقط کار خواهم کرد.
  "عصبانی نباش، اندی. نظرت در مورد وضعیت آفریقا، جایی که ما داریم می رویم چیست؟ منظورم این است که - اروپایی ها بهترین بخش های کشور را از بومیان گرفتند، نه؟ مواد..."
  نیک به دروغ گفت: "من به سیاست علاقه ای ندارم." آیا دخترانی را می شناسید که در فرانکفورت به ما می پیوندند؟"
  اون جواب نداد چسبیده به او خوابش برد.
  هشت نفری که به گروه اضافه شده بودند، هر کدام به شیوه خود چشم نواز بودند. نیک به این فکر می کرد که آیا ثروت به زیبایی ظاهری کمک می کند یا این که غذای خوب، ویتامین های اضافی، منابع آموزشی و لباس های گران قیمت است. آنها خطوط هوایی را در ژوهانسبورگ تغییر دادند، برای اولین بار کوه های آفریقایی، جنگل ها و دشت های بی پایان بوندو، تاول یا بوته را دیدند.
  سالزبری با افزودن آتلانتا، جورجیا، حومه شهر و پوشش گیاهی، نیک را به یاد توسان، آریزونا انداخت. در قراردادی با تورات درخشان آستین، گردشی از شهر به آنها داده شد.
  
  
  
  
  نیک خاطرنشان کرد که شرکت بازرگانی پیمانکار برای تامین کنندگان محلی اتومبیل، راهنما و خدمات مسافرتی، چهار مرد تنومند به اضافه هفت راننده با اتومبیل همراه خود آورده است. ایمنی؟
  آن ها شهری مدرن با خیابان های عریض با درختان گلدار رنگارنگ، پارک های متعدد و معماری مدرن بریتانیایی را دیدند. نیک با یان مسترز، یک پیمانکار، با بوتی و روث کراسمن در یک ماشین رانندگی می‌کردند و مسترز به مکان‌هایی اشاره کرد که دوست دارند در اوقات فراغت خود از آنها بازدید کنند. مسترز مرد قدرتمندی بود با صدایی پررونق که با سبیل های لنسر مشکی فرفری او همخوانی داشت. همه انتظار داشتند که هر لحظه فریاد بزند: "Troo-o-p. Kanter. Attack!"
  او گفت: "خوب، ملاقات های ویژه ای برای مردم ترتیب دهید." "امشب در شام چک لیست ها را می دهم. شما نباید موزه و گالری ملی رودزیا را از دست بدهید. گالری های آرشیو ملی بسیار مفید هستند و پارک ملی رابرت مک لوین و حفاظتگاه طبیعی آن به شما کمک می کند وانکا. شما می خواهید آلوئه و سیکاد را در پارک اوانریگ، مازو و بالانس راکس ببینید."
  بوتی و روت از او سؤالاتی پرسیدند. نیک تصمیم گرفت که از دیگران بخواهند به صدای باریتون او گوش دهند و بالا و پایین کردن سبیل او را تماشا کنند.
  شام در اتاق ناهارخوری خصوصی هتل آنها - Meikles - موفقیت بزرگی بود. استادان سه جوان درشت اندام را با خود آوردند، زرق و برق دار و لباس پوشیده، و داستان، نوشیدن و رقصیدن تا نیمه شب ادامه یافت. گاس بوید به درستی توجه خود را بین دختران تقسیم کرد، اما اغلب با جانت اولسون رقصید. نیک نقش یک اسکورت مناسب را بازی می کرد و بیشتر با هشت دختری که در آلمان به آنها ملحق شده بودند صحبت می کرد و به طور غیرمعمولی از نحوه ی همکاری استاد و بوتی ناراحت بود. او در حال رقصیدن با روث کراسمن بود که شب بخیر گفتند و رفتند.
  او نمی توانست خودداری کند اما تعجب کرد - همه دخترها اتاق های جداگانه داشتند. او با عبوس روی مبل با روت نشسته بود و ویسکی و نوشابه را با شربت های شبانه اش می نوشد. فقط تدی نورثوی سبزه هنوز با آنها بود و به راحتی با یکی از مردان مسترز به نام بروس تاد، جوانی برنزه که یک ستاره محلی فوتبال بود، می رقصید.
  "او از خودش مراقبت می کند. او شما را دوست دارد."
  نیک پلک زد و به روت نگاه کرد. دختر سیاه مو آنقدر کم صحبت می کرد که فراموش کردی او با تو بود. به او نگاه کرد. بدون عینک با قاب تیره، چشمان او حساسیت مه‌آلود و غیرمتمرکز افراد نزدیک‌بین را داشت - و حتی ویژگی‌های صورتش بسیار زیبا می‌شد. آیا او را به عنوان یک معشوقه آرام فکر می کردید - هرگز مزاحم نیست؟
  "چی؟" - نیک پرسید.
  "البته شکار کن. تظاهر نکن. او در فکر توست."
  "من به یک دختر فکر می کنم."
  "باشه، اندی."
  او را به اتاقش در بال شرقی برد و در آستانه در ایستاد. "امیدوارم شب خوبی رو سپری کرده باشی، روت. تو رقصنده خیلی خوبی هستی."
  "بیا داخل و در را ببند."
  دوباره پلک زد و اطاعت کرد. یکی از دو لامپ را که خدمتکار گذاشته بود خاموش کرد، پرده‌ها را باز کرد تا چراغ‌های شهر آشکار شود، دو کاتی سارک ریخت و نوشابه اضافه کرد بدون اینکه از او بپرسد که آیا نوشیدنی می‌خواهد یا نه. او ایستاده بود و دو تخت دونفره را تحسین می کرد که یکی از آنها پتو را به خوبی تا شده بود.
  لیوان را به او داد. "بشین اندی. اگر گرمی کتت را در بیاور."
  او به آرامی تاکسیشن خاکستری مرواریدش را درآورد و او به راحتی آن را در کمد آویزان کرد و برگشت تا جلوی او بایستد. "آیا قرار است تمام شب را آنجا بایستی؟"
  به آرامی او را در آغوش گرفت و به چشمان قهوه ای تیره اش نگاه کرد. او گفت: «فکر می‌کنم باید زودتر به شما می‌گفتم، وقتی چشمانتان را کاملاً باز می‌کنید زیبا هستید.»
  "متشکرم. بسیاری از مردم فراموش می کنند به این نگاه کنند."
  او را بوسید و متوجه شد که لب‌های خشنش به طرز شگفت‌آوری نرم و لطیف هستند و زبانش در برابر پس‌زمینه وزش‌های خفیف نفس زنانه و الکلی، جسور و تکان‌دهنده است. او بدن باریک خود را به او فشار داد و در یک لحظه یکی از استخوان های ران و یک زانوی پر شده مانند یک قطعه پازل که در شکاف سمت راست قرار می گیرد به او چسبید.
  بعداً، در حالی که سوتین او را برداشت و بدن زیبای او را که روی ملافه سفید صاف پهن شده بود تحسین کرد، گفت: "من یک احمق لعنتی هستم، روت. و لطفا مرا ببخش."
  داخل گوشش را بوسید و جرعه‌ای نوشید و با صدای خشن پرسید: «نباید؟»
  "نگاه کردن را فراموش نکن."
  در حالی که قهقهه می زد به آرامی خرخر کرد. "می بخشمت." نوک زبانش را در امتداد خط فک او، دور بالای گوشش کشید، گونه اش را قلقلک داد و او دوباره کاوشگر گرم، مرطوب و لرزان را احساس کرد. او کاملاً بوتی را فراموش کرد.
  * * *
  صبح روز بعد وقتی نیک از آسانسور خارج شد و وارد لابی بزرگ شد، گاس بوید منتظر او بود. خدمتکار ارشد گفت: "اندی، صبح بخیر. یک لحظه صبر کن تا بریم صبحانه. پنج دختر از قبل آنجا هستند. سخت، عزیزم، اینطور نیست؟ بعد از باز کردن چه احساسی داری؟"
  "عالی، گاس. می توانم چند ساعت دیگر بخوابم."
  از کنار میز گذشتند. "من هم همینطور. جانت یک عروسک کاملاً خواستار است. تو این کار را با بوتی انجام دادی یا مسترز امتیازش را تمام کرد؟"
  "من با روث کار کردم. خیلی خوب."
  
  
  
  
  
  نیک آرزو می کند که ای کاش این گفتگوی بین پسرها را از دست می داد. او باید راستگو بود، او به اعتماد کامل بوید نیاز داشت. سپس او احساس گناه کرد - آن مرد فقط سعی می کرد دوستانه باشد. اسکورت ها بدون شک این رابطه اعتماد را به عنوان یک امر طبیعی رد و بدل کردند. خود او که همیشه به عنوان یک فرد تنها در پشت موانع نامرئی عمل می کرد، ارتباط خود را با افراد دیگر از دست داد. ما باید این را تماشا کنیم.
  گاس با خوشحالی گفت: «تصمیم گرفتم که امروز آزاد باشیم. "استادها و مردان شادش دخترها را به پارک اوانریگ می برند. آنها ناهار را با آنها می خورند و چند مناظر دیگر را به آنها نشان می دهند. تا زمان کوکتل مجبور نیستیم آنها را برداریم. من می خواهم وارد طلا شوم. کسب و کار."
  از زمانی که صحبت کردیم این موضوع در ذهن من بود.
  آنها مسیر خود را تغییر دادند، پیاده شدند و در امتداد پیاده رو زیر رواق هایی رفتند که نیک را به یاد خیابان فلاگلر در میامی می انداخت. دو مرد جوان محتاط در هوای صبح نفس می کشند. "من می‌خواهم شما را بهتر بشناسم، اندی، اما حدس می‌زنم که راست می‌گویی. من شما را با مخاطب خود معرفی می‌کنم. آیا پول نقدی دارید؟ منظورم پول واقعی است."
  "شانزده هزار دلار آمریکا"
  "تقریبا دوبرابر چیزی است که من دارم، اما فکر می کنم شهرت من خوب است. و اگر این مرد را متقاعد کنیم، واقعاً می توانیم تجارت کنیم."
  نیک به طور معمولی پرسید: "آیا می توانی به او اعتماد کنی؟ از گذشته او چه می دانی؟ شانسی برای تله نیست؟"
  گاس خندید. "تو مواظب خودت هستی اندی. فکر می کنم دوستش دارم. اسم این مرد آلن ویلسون است. پدرش زمین شناس بود که چند لکه طلا را کشف کرد - در آفریقا آنها را پینچ می نامند. آلن یک مرد سرسخت است. بنابراین او یک مزدور بود. کنگو، و من شنیدم که او بسیار سریع و آزاد، با سرب و فولاد بود. ناگفته نماند که به شما گفتم که پدر ویلسون بازنشسته شده است، فکر می کنم احتمالاً با طلا بارگیری شده است. آلن صادر کننده است. طلا، آزبست، کروم. مقادیر زیاد. او یک حرفه ای واقعی است. من او را در نیویورک آزمایش کردم."
  نیک خم شد. اگر گاس دقیقاً ویلسون را توصیف می کرد، آن مرد گردنش را در کنار مردی که بلد بود از تبر استفاده کند بیرون می آورد. جای تعجب نیست که قاچاقچیان و اختلاس گران آماتوری که اغلب خود را بلافاصله پس از تصادفات مرگبار کشته می دیدند، می پرسند: "چگونه آن را بررسی کردی؟"
  "یکی از دوستان بانکدار من درخواستی را به اولین بانک تجاری رودزیا فرستاد. تخمین زده می شود که آلن در اواسط هفت رقم باشد."
  به نظر می رسد که او آنقدر بزرگ و صریح نیست که به معاملات کوچک ما علاقه مند باشد.
  "او مربع نیست. شما خواهید دید. آیا فکر می کنید واحد هندی شما می تواند یک عملیات واقعا بزرگ را انجام دهد؟"
  "من در مورد آن مطمئن هستم."
  "این ورودی ماست!" گاس با خوشحالی روی در کلیک کرد و بلافاصله صدایش را پایین آورد. "او آخرین باری که او را دیدم به من گفت که می‌خواهد یک شرکت واقعاً بزرگ راه‌اندازی کند. بیایید آن را با یک دسته کوچک امتحان کنیم. اگر بتوانیم یک خط مونتاژ بزرگ ایجاد کنیم، و مطمئن هستم که می‌توانیم، پس از تهیه آن. مواد به کار "ما ثروت خواهد شد."
  "اغلب تولید طلای جهان به صورت قانونی معامله می شود، گاس. چه چیزی باعث می شود فکر کنید ویلسون می تواند مقادیر زیادی عرضه کند؟ آیا او معادن جدیدی افتتاح کرده است؟"
  از نحوه صحبت او مطمئنم که اینطور بوده است.»
  * * *
  گاس در یک Zodiac Executive تقریباً جدید، با تفکری که توسط Ian Masters ارائه شد، نیک را از جاده Goromonzi خارج کرد. این منظره دوباره نیک را در بهترین حالت خود به یاد آریزونا انداخت، اگرچه او خاطرنشان کرد که پوشش گیاهی خشک به نظر می رسید، مگر جایی که به طور مصنوعی آبیاری می شد. او گزارش های کوتاه خود را به یاد آورد: خشکسالی در رودزیا نزدیک بود. جمعیت سفید پوست سالم و شاد به نظر می رسیدند، بسیاری از مردان، از جمله پلیس، شورت نشاسته ای به تن داشتند. بومیان سیاهپوست با توجه فوق العاده ای به تجارت خود پرداختند.
  اینجا چیزی عجیب به نظر می رسید. او متفکرانه مردمی را که در امتداد بلوار غلت می‌زدند مطالعه کرد و به این نتیجه رسید که تنش است. در زیر نگرش خشن و پرتنش سفیدپوستان، می‌توان اضطراب و تردید را حس کرد. می‌توان حدس زد که پشت سخت‌کوشی دوستانه سیاه‌پوستان بی‌صبرانه‌ای وجود داشت که به عنوان کینه پنهان شده بود.
  تابلو نوشته بود WILSON. او در مقابل مجموعه‌ای از ساختمان‌های انباری ایستاد، که در مقابل آن یک ساختمان اداری بلند و سه طبقه قرار داشت که می‌توانست متعلق به یکی از بهترین شرکت‌ها در ایالات متحده باشد.
  این چیدمان مرتب و به خوبی رنگ آمیزی شده بود، با شاخ و برگ های سرسبز که الگوهای رنگارنگی را در سراسر چمن سبز قهوه ای ایجاد می کرد. همانطور که آنها مسیر ورودی را به داخل پارکینگ بزرگ می‌پیچیدند، نیک کامیون‌هایی را دید که در پشت رمپ‌های بارگیری پارک شده بودند، همه آنها بزرگ بودند، نزدیک‌ترین آنها یک بین‌المللی غول‌پیکر جدید بود که هشت‌چرخ هشت‌پا لیلاند پشت آن مانور می‌داد.
  آلن ویلسون یک مرد بزرگ در یک دفتر بزرگ بود. با وزن شش فوت سه و 245 پوند، نیک حدس زد که به سختی چاق است. او برنزه شده بود، به راحتی حرکت می کرد، و نحوه ی کوبیدن در و بازگشت به پشت میزش پس از معرفی کوتاه بوید نیک، نشان داد که از دیدن آنها خوشحال نیست. خصومت از هر طرف صورتش منعکس می شد.
  گاس پیام را دریافت کرد و حرف هایش درهم ریخت. "آلن...آقای ویلسون...من...ما اومدیم ادامه بدیم...در مورد طلا صحبت کنیم..."
  "چه کسی به تو گفته است؟"
  "آخرین بار گفتی... توافق کردیم... قرار بود..."
  
  
  
  "گفتم اگر می خواهی به تو طلا می فروشم. اگر می خواهی، اوراقت را به آقای ترازل در میز پذیرش نشان بده و سفارش بده. چیز دیگری؟"
  
  
  
  
  
  نیک برای بوید متاسف شد. گاس ستون فقرات داشت، اما چند سال دیگر طول می‌کشد تا در چنین موقعیت‌هایی تقویت شود. وقتی وقت خود را تلف می‌کردید و به مسافران بی‌قراری دستور می‌دادید که به شما توجهی نمی‌کردند، زیرا می‌خواستند باور کنند که شما می‌دانید چه کار می‌کنید، شما آماده نبودید که مرد بزرگی که فکر می‌کردید دوستانه است، بچرخد و به شما مشت بزند. در صورت مثل ماهی خیس - سخت. و این کاری بود که ویلسون انجام داد.
  گاس با صدای بلند گفت: «آقای گرانت ارتباطات خوبی در هند دارد.
  "من هم همینطور."
  "آقای گرانت... آه... اندی با تجربه است. او طلا را حمل می کرد..."
  "دهان احمقت را ببند. من نمی خواهم در مورد آن چیزی بشنوم. و مطمئناً به شما نگفتم که شخصی مانند او را اینجا بیاورید."
  "اما تو گفتی..."
  تو گفتی. خودت می گویی، بوید. برای خیلی از مردم خیلی زیاد است. تو مثل اکثر یانکی هایی هستی که من دیدم. بیماری داری. اسهال دائمی از دهان.
  نیک به نشانه همدردی با بوید به خود پیچید. طعم - طعم. اگر شما درمان آن را نمی دانستید، ضربه خوردن یکی پس از دیگری به صورت می تواند وحشتناک باشد. باید اولی را بگیرید و یا بپزید یا دوبرابر به دهنده ضربه بزنید. گاس صورتی روشن سرخ شد. صورت سنگین ویلسون شبیه چیزی بود که از گوشت گاو قهوه ای کهنه شده تراشیده شده بود، تا زمانی که جامد شود. گاس زیر نگاه خشمگین ویلسون دهانش را باز کرد اما چیزی بیرون نیامد. نگاهی به نیک انداخت.
  ویلسون غرغر کرد: حالا برو از اینجا. "و برنگرد. اگر بشنوم چیزی در مورد من می‌گویی که دوست ندارم، تو را پیدا می‌کنم و سرت را می‌شکنم."
  گاس دوباره به نیک نگاه کرد و پرسید: "چه اشتباهی رخ داد؟" من چه کرده ام؟ این مرد دیوانه است.
  نیک مودبانه سرفه کرد. نگاه سخت ویلسون به سمت او چرخید. نیک به طور مساوی گفت: "فکر نمی‌کنم گاس قصد ضرری داشته باشد. نه آنقدر که شما وانمود می‌کنید. او به شما لطف کرد. من تا ده میلیون پوند طلا در ماه بازار دارم. با قیمت‌های بالا. هر ارز. و اگر می‌توانید بیشتر تضمین کنید، که البته نمی‌توانید، من این فرصت را دارم که برای دریافت وجوه اضافی به صندوق بین‌المللی پول درخواست بدهم.»
  "اوه!" ویلسون شانه های گاو خود را صاف کرد و از بازوان بزرگ خود چادری درست کرد. نیک فکر می کرد که آنها شبیه دستکش های هاکی هستند که زنده شده اند. "جعبه برای من دروغگو به ارمغان آورد. تو از کجا می دانی چقدر طلا می توانم تحویل دهم؟"
  "تمام کشور شما در سال این مقدار تولید می کند. بیایید بگوییم حدود سی میلیون دلار؟ پس ویلسون از ابرهای خود بیرون بیایید و با دهقانان صحبت کنید."
  "روح و جسم من مبارک! متخصص طلای درخشان! مجسمه هایت را از کجا آوردی، یانکی؟"
  نیک با رضایت خاطر به علاقه ویلسون اشاره کرد. این مرد احمقی نبود، او به گوش دادن و یادگیری اعتقاد داشت، اگرچه وانمود می کرد که تندخو است.
  نیک گفت: "وقتی من در تجارت هستم، دوست دارم همه چیز را در مورد آن بدانم. وقتی صحبت از طلا به میان می آید، تو یک تکه کیک هستی، ویلسون. آفریقای جنوبی به تنهایی پنجاه و پنج برابر بیشتر از رودزیا تولید می کند. با سی و پنج دلار در هر اونس طلای خالص، جهان سالانه حدود دو میلیارد دلار تولید می کند. من می خواهم بگویم."
  ویلسون مخالفت کرد: «شما در مورد چیزها اغراق می کنید.
  "نه، ارقام رسمی دست کم گرفته شده اند. آنها در ایالات متحده، چین بزرگ، کره شمالی، اروپای شرقی - و در مقادیری که به سرقت رفته یا گزارش نشده اند، ظاهر نمی شوند."
  ویلسون در سکوت به مطالعه نیک پرداخت. گاس نتوانست دهانش را ببندد. او با گفتن "می بینی، آلن؟ اندی واقعاً چیزهای او را می داند. او عمل کرد..." خرابش کرد.
  یکی از دستان دستکش او را با حرکت ایست ساکت کرد. "چه مدت است که گرانت را می شناسید؟"
  "اوه؟ خوب، نه برای مدت طولانی. اما در تجارت ما یاد می گیریم..."
  "شما یاد خواهید گرفت که کیف پول های مادربزرگ را انتخاب کنید. خفه شو. اعطا کنید، در مورد کانال های خود به هند بگویید. چقدر قابل اعتماد هستند؟ چه ترتیبی..."
  نیک حرف او را قطع کرد. "من چیزی به شما نمی گویم، ویلسون. من فقط تصمیم گرفتم که شما با سیاست های من موافق نیستید."
  "کدوم سیاست؟"
  "من با بلندگوها، لاف‌زنان، قلدرها یا مزدوران کار ندارم.
  ویلسون به آرامی تا تمام قدش ایستاد. او غول پیکر به نظر می رسید، گویی سازنده نمایش کت و شلواری از کتانی نازک برداشته و آن را با ماهیچه پر کرده است - سایز 52. نیک آن را دوست نداشت. وقتی به سرعت بعد از سوزن حرکت کردند یا صورتشان قرمز شد. می توانستند بفهمند که ذهنشان از کنترل خارج شده است. ویلسون به آرامی حرکت کرد، خشم او عمدتاً از چشمان داغ و سختی شدید دهانش می درخشید. او به آرامی گفت: "تو مرد بزرگی. اجازه بده."
  "به اندازه تو قد نیست."
  "حس شوخ طبعی. حیف است که شما بزرگتر نیستید - و شکم کوچکی دارید. من دوست دارم کمی ورزش کنم."
  نیک پوزخندی زد و به نظر می‌رسید که روی صندلی‌اش به راحتی دراز می‌کشد، اما در واقع روی پایش تناسب خوبی داشت. "اجازه نده این شما را متوقف کند. آیا نام شما ویندی ویلسون است؟"
  مرد بزرگ باید با پایش دکمه را فشار داده باشد - دستانش در تمام مدت قابل مشاهده بودند. مردی قوی - قد بلند اما نه پهن - سرش را به دفتر بزرگ فرو برد. "بله، آقای ویلسون؟"
  "برو و در را ببند، موریس. بعد از اینکه من این میمون بزرگ را بیرون انداختم، مطمئن می شوی که بوید به این صورت می رود."
  موریس به دیوار تکیه داد. نیک از گوشه چشم متوجه شد که دستانش را روی هم گذاشته است، انگار که انتظار نداشت به زودی با او تماس بگیرند.
  
  
  
  
  به عنوان یک تماشاگر ورزشی. ویلسون آرام دور میز بزرگ قدم زد و به سرعت ساعد نیک را گرفت. دست دور شد - همراه با نیک که از روی صندلی چرمی به پهلو پرید و زیر دستان ویلسون پیچید. نیک با عجله از کنار موریس به دیوار دوردست رد شد. گفت: گاس بیا اینجا.
  بوید ثابت کرده که می تواند حرکت کند. او آنقدر سریع از اتاق عبور کرد که ویلسون با تعجب ایستاد.
  نیک مرد جوان را به داخل طاقچه ای بین دو قفسه کتاب تا سقف هل داد و ویلهلمینا را در دستش فرو کرد و با انگشتش قفل ایمنی را تکان داد. "او آماده شلیک است. مراقب باشید."
  موریس را دید که با تردید اما با احتیاط آن را به سمت زمین گرفته بود و یک مسلسل کوچک را بیرون آورد. ویلسون در مرکز دفتر ایستاده بود، غول پیکری که کتانی پوشیده بود: "تیراندازی ممنوع است، یانکی. اگر در این کشور گلوله ای به سر کسی بزنی خودت را حلق آویز می کنی."
  نیک چهار قدم از گاس فاصله گرفت. "این به شما بستگی دارد، باکو. موریس چیست - یک تفنگ اسپری؟"
  ویلسون تکرار کرد و روی نیک پرید: «بچه ها شلیک نکنید.
  فضای زیادی وجود داشت. نیک پدال را رها کرد و طفره رفت و تماشا کرد که ویلسون با کارآمدی و متانت پیش از آن که با زیپ چپ به بینی مرد بزرگ می‌زند که کاملاً تجربی بود، او را دنبال می‌کند.
  ضربه چپی که در پاسخ خورد سریع و دقیق بود و اگر لیز نمی خورد دندان هایش شل می شد. وقتی گوش چپ دیگرش را روی دنده‌های مرد بزرگ قلاب کرد و پرید، پوست گوش چپش را پاره کرد. او احساس می کرد که به یک اسب چرمی در حال پریدن مشت زده است، اما فکر می کرد ویلسون را دیده است که در حال پریدن است. او دید که مرد بزرگ به درستی شروع کرد - سپس ضربه زمانی وارد شد که دیگری تصمیم گرفت تعادل خود را حفظ کند و به پیشروی ادامه دهد. ویلسون نزدیک بود. نیک برگشت و گفت: قوانین کوئینزبری؟
  "البته یانکی. اگه تقلب نمیکنی. بهتره نزنی. من همه بازی ها رو بلدم."
  ویلسون این را با روی آوردن به بوکس، ضربات ضربتی و مشت‌های چپ ثابت کرد، برخی از آنها دست‌ها و مشت‌های نیک را پرتاب کردند، و برخی دیگر در حالی که نیک جلو می‌رفت یا مانع می‌شد، می‌کشیدند. مثل خروس ها حلقه زدند. چپ‌گراهایی که رد می‌شدند، چهره حیرت‌زده گاس بوید را به هم ریخت. ویژگی های قهوه ای موریس بی بیان بود، اما دست چپ او - همان دستی که تپانچه را در دست نداشت - با هر ضربه ای که پرتاب می شد، به نشانه همدردی گره می زد.
  نیک فکر می‌کرد که فرصتی دارد که ضربه‌ی چپ از زیر بغل او پایین آمد. او بخار را از پاشنه سمت راست خود به یک ستون سخت در سمت راست منفجر کرد، دقیقاً نقطه فک غول را نشانه گرفت - و وقتی ویلسون در سمت راست سرش به او کوبید تعادل خود را از دست داد. چپ و راست مثل سیلی به دنده نیکا می زند. جرات نداشت به عقب برگردد و نمی توانست دست هایش را داخل کند تا از ضربات وحشیانه در امان بماند. او دست و پنجه نرم می کرد، کشتی می گرفت، می پیچید و می چرخید، حریفش را هل می داد تا آن دستان تنبیه کننده را بست. او اهرمی به دست آورد، هل داد و به سرعت کنار کشید.
  او حتی قبل از اینکه به سمت چپش فرود بیاید، می‌دانست کارش اشتباه است. دید برتر او سمت راست را در معرض دید قرار داد که ضربه خروجی را رد کرد و مانند قوچ کتک خورده به صورت او اصابت کرد. او به سمت چپ تکان خورد و سعی کرد ناپدید شود، اما مشت خیلی سریعتر از عقب نشینی صورتش بود. عقب رفت، پاشنه اش را روی فرش گرفت، پای دیگرش را کوبید و با ضربه ای به قفسه کتاب برخورد کرد که اتاق را تکان داد. او در انبوهی از قفسه های شکسته و کتاب هایی که در حال افتادن بودند، افتاد. حتی وقتی می‌غلتید و به جلو و بالا می‌پرید و مثل یک کشتی‌گیر در حال بهبودی بود، صدای صدا همچنان روی زمین می‌خورد.
  در حال حاضر! نیک به دست های دردناکش دستور داد. جلو رفت، چپ بلند را نزدیک چشم پرتاب کرد، راست کوتاه را به دنده ها پرت کرد و وقتی که سمت راست نیم قلاب خودش ویلسون را غافلگیر کرد ویلسون را غافلگیر کرد و ضربه محکمی به گونه اش زد. ویلسون نتوانست پای راستش را به موقع بیرون بیاورد تا خودش را بگیرد. او مانند مجسمه‌ای که زمین خورده بود به پهلو تکان می‌خورد، یک قدمی سکندری برداشت و روی میز بین دو پنجره فرو ریخت. پاهای میز شکست و یک گلدان بزرگ و چمباتمه‌ای از گل‌های باشکوه به اندازه ۱۰ فوت پرواز کرد و روی میز بزرگ کوبید. مجله ها، زیرسیگاری ها، سینی و ظرف آب زیر بدن تاب خورده مرد بزرگ می چرخیدند.
  غلت زد، دستانش را زیر او گذاشت و پرید.
  بعد دعوا شروع شد.
  فصل سه
  اگر هرگز دو مرد بزرگ خوب را ندیده اید که «منصفانه» با هم دعوا کنند، تصورات اشتباه زیادی در مورد جنگ مشت دارید. قلدری صحنه‌ای در تلویزیون گمراه‌کننده است. این ضربات محافظت نشده می تواند فک مرد را بشکند، اما در واقعیت به ندرت فرود می آید. دعواهای تلویزیونی یک باله با مشت مکنده است.
  پسرهای قدیمی با مشت های برهنه پنجاه دور رفتند، چهار ساعت جنگیدند، زیرا اول یاد می گیرید که از خود مراقبت کنید. خودکار می شود. و اگر بتوانید برای چند دقیقه زنده بمانید، حریف شما شوکه خواهد شد و هر دوی شما به شدت بازوهای خود را تکان می دهید. این می شود که دو قوچ کتک خورده روی هم بیفتند. این رکورد غیررسمی توسط یک انگلیسی ناشناس و یک ملوان آمریکایی که در یک کافه چینی در سنت جانز نیوفاندلند به مدت هفت ساعت با هم جنگیدند، ثبت می شود. بدون تایم اوت قرعه کشی.
  نیک این را به طور خلاصه در بیست دقیقه بعد به یاد آورد، زمانی که او و ویلسون از این سر تا آن سر دفتر دعوا کردند.
  
  
  
  
  همدیگر را زدند. از هم جدا شدند و ضربات دوربرد رد و بدل کردند. گرفتند، تقلا کردند و کشیدند. هر فرد ده ها فرصت را برای استفاده از یک اثاثیه به عنوان سلاح از دست داده است. یک روز، ویلسون نیک را زیر کمربند به استخوان ران کوبید و بلافاصله گفت، اگرچه او کلمات را پف کرد: "ببخشید - من لیز خوردم."
  آنها یک میز پنجره، چهار صندلی سبک، یک بوفه با ارزش، دو میز انتهایی، یک ضبط صوت، یک کامپیوتر رومیزی و یک نوار کوچک راه‌اندازی کردند. میز ویلسون را جارو کرده بودند و به میز کار پشت سرش فشار داده بودند. کاپشن هر دو مرد پاره شده بود. ویلسون از بریدگی بالای چشم چپش خونریزی داشت و قطرات خون روی گونه‌اش جاری شد و روی آوارها پاشید.
  نیک روی آن چشم کار کرد و زخم را با ضربه های نگاه و خراش باز کرد که خود باعث آسیب بیشتر شد. دست راستش قرمز خون بود. قلبش درد می کرد و گوش هایش از ضربات وارده به جمجمه اش به طرز ناخوشایندی وزوز می کرد. او دید که سر ویلسون از این طرف به آن طرف می چرخد، اما آن مشت های بزرگ مدام می آمدند - کند به نظر می رسید، اما رسیدند. یکی را به عقب زد و با مشت زد. دوباره در چشم. مقطع تحصیلی.
  هر دو در خون ویلسون لیز خوردند و به هم چسبیدند، کره چشم به کره چشم، چنان نفس نفس می زدند که تقریباً دهان به دهان یکدیگر را احیا می کردند. ویلسون همچنان به پلک زدن ادامه داد تا خون از چشمانش پاک شود. نیک ناامیدانه در دستان دردناک سربی خود نیرو جمع کرد. آنها دوسر بازوی یکدیگر را گرفتند و دوباره به یکدیگر نگاه کردند. نیک احساس کرد ویلسون با همان امید خسته‌کننده‌ای که به عضلات بی‌حس خودش فشار می‌آورد، نیروی باقی‌مانده‌اش را جمع می‌کند.
  انگار چشمانشان می‌گفت: «ما اینجا چه کار می‌کنیم؟
  نیک بین نفس گفت: اون... بد... بریده.
  ویلسون سری تکان داد و به نظر می رسید برای اولین بار به آن فکر می کند. بادش سوت زد و خاموش شد. نفس کشید: آره...حدس بزن...بهتر... درستش کن...
  "مگر اینکه...تو...اسکار بدی داشته باشی."
  "آره... نفرت انگیز... زنگ زدن... نقاشی؟"
  "یا... گرد... یک."
  گرفتن قدرتمند دستان نیک آرام شد. آرام شد، عقب رفت و اولین کسی بود که روی پاهایش بلند شد. او فکر کرد که هرگز به میز نمی رسد، آن را درست کرد و روی آن نشست و سرش را پایین انداخت. ویلسون با پشتش به دیوار فرو ریخت.
  گاس و موریس مانند دو دانش آموز خجالتی به یکدیگر نگاه کردند. دفتر بیش از یک دقیقه ساکت بود، به جز دم و بازدم های عذاب آور مردان کتک خورده.
  نیک زبانش را روی دندان هایش کشید. همه آنها آنجا بودند. داخل دهانش بدجوری بریده شده بود، لب هایش زود قیچی کرد. احتمالاً هر دو چشمان مشکی داشتند.
  ویلسون از جایش بلند شد و حیران ایستاده بود و به هرج و مرج نگاه می کرد. موریس، حمام را به آقای گرانت نشان بده.
  نیک را از اتاق بیرون آوردند و چند قدمی راهرو رفتند. لگنی را پر از آب سرد کرد و صورت ضربانش را در آن فرو برد. در زده شد و گاس وارد شد و ویلهلمینا و هوگو را حمل کرد، چاقوی نازکی که از غلاف روی بازوی نیک تکان خورده بود. "حالت خوبه؟"
  "قطعا."
  "جی. اندی، من نمی دانستم. او تغییر کرده است."
  "من فکر نمی کنم. همه چیز تغییر کرده است. او یک خروجی اصلی برای تمام طلاهای خود دارد - اگر مقدار زیادی داشته باشد، همانطور که ما فکر می کنیم - بنابراین او دیگر به ما نیاز ندارد."
  نیک آب بیشتری پر کرد، دوباره سرش را فرو برد و با حوله های سفید ضخیم خود را خشک کرد. گاس اسلحه را دراز کرد. "من شما را نمی شناختم - این را آوردم."
  نیک ویلهلمینا را در کمربند زیر پیراهنش فرو کرد و هوگو را وارد کرد. "به نظر می رسد که ممکن است به آنها نیاز داشته باشم. این کشور خشن است."
  "اما... آداب و رسوم..."
  "ما تا اینجا خوب هستیم. ویلسون چطور است؟"
  موریس او را به حمام دیگر برد.
  "بیا از اینجا برویم."
  "خوب." اما گاس نتوانست جلوی خود را بگیرد. "اندی، باید به تو بگویم. ویلسون طلاهای زیادی دارد. من قبلا از او خرید کرده ام."
  "پس راهی برای خروج داری؟"
  "فقط یک ربع بار بود. من آن را در بیروت فروختم."
  اما آنجا پول زیادی نمی پردازند.»
  او آن را به سی دلار در هر اونس به من فروخت.
  "اوه." نیک احساس سرگیجه کرد. ویلسون در آن زمان آنقدر طلا داشت که حاضر بود آن را به قیمت مناسبی بفروشد، اما اکنون یا منبع را از دست داده بود یا روش رضایت بخشی برای رساندن آن به بازار ایجاد کرده بود.
  آنها رفتند و از راهرو به سمت سالن و ورودی رفتند. در حالی که از دری باز با علامت "خانم ها" عبور می کردند، ویلسون صدا زد: "هو، گرانت".
  نیک ایستاد و با احتیاط به داخل نگاه کرد. "بله؟ چشم چطوره؟"
  "خوب." هنوز از زیر باند خون جاری بود. "حالت خوبه؟"
  "نه. احساس می کنم بولدوزر به من ضربه زده است."
  ویلسون به سمت در رفت و از میان لب های متورمش پوزخند زد. "رفیق، من می توانم از شما در کنگو استفاده کنم. Luger چگونه بیرون آمد؟"
  آنها به من می گویند آفریقا خطرناک است.
  "ممکن است."
  نیک مرد را با دقت تماشا کرد. منیت و شک و تردید زیادی در خود وجود داشت، و همچنین کمی از تنهایی که افراد قوی در اطراف خود ایجاد می کنند، وقتی نمی توانند سر خود را پایین بیاندازند و به حرف افراد کمتر گوش کنند. آنها جزایر خود را جدا از جزیره اصلی می سازند و از انزوای خود شگفت زده می شوند.
  نیک کلماتش را با دقت انتخاب کرد. "توهین نیست. من فقط سعی می کردم یک دلار به دست بیاورم. نباید می آمدم. شما من را نمی شناسید و من شما را به خاطر احتیاط شما سرزنش نمی کنم. گاس گفت همه چیز درست است...
  
  
  
  
  
  او از گذاشتن کلاه احمقانه روی بوید متنفر بود، اما حالا هر برداشتی اهمیت داشت.
  "آیا واقعاً خط دارید؟"
  "کلکته."
  "صاحب سانیا؟"
  دوستان او گواهان و آزاد هستند. نیک دو اپراتور طلای بازار سیاه در هند را نام برد.
  "من می بینم. راهنمایی را انجام دهید. برای مدتی آن را فراموش کنید. همه چیز تغییر می کند."
  "بله. قیمت ها همچنان بالا می رود. شاید بتوانم با Taylor-Hill-Boreman Mining تماس بگیرم. می شنوم که آنها مشغول هستند. می توانید با من تماس بگیرید یا معرفی کنید؟"
  چشم خوب ویلسون گشاد شد. "گرانت، به من گوش کن. تو جاسوس اینترپل نیستی. آنها لوگر ندارند و نمی توانند بجنگند، فکر می کنم شماره شما را دارم. طلاها را فراموش کنید. حداقل در رودزیا. و از آن دوری کنید. THB."
  "چرا؟ آیا همه محصولات آنها را برای خود می خواهید؟"
  ویلسون خندید، در حالی که گونه های پاره شده اش به دندان هایش مالیده می شد. نیک می دانست که فکر می کند این پاسخ ارزیابی او از «اندی گرانت» را تأیید می کند. ویلسون تمام زندگی خود را در دنیایی متفاوت از سفید و سیاه، برای ما یا علیه ما زندگی کرد. او خودخواه بود، آن را عادی و بزرگوار می دانست و کسی را به خاطر آن محکوم نمی کرد.
  خنده مرد بزرگ در را پر کرد. "فکر می کنم شما در مورد عاج های طلایی شنیده اید و فقط می توانید آنها را احساس کنید. یا نمی توانید آنها را ببینید؟ عبور از بوندا. آنقدر بزرگ است که حمل هر کدام شش عاج سیاه طول می کشد؟ به خدا، به آن فکر می کنید. اندک و شما تقریباً می توانید طعم آنها را بچشید، نمی توانید؟"
  نیک پاسخ داد: "من هرگز در مورد عاج های طلایی نشنیده ام، اما شما تصویر زیبایی کشیدید. کجا می توانم آنها را پیدا کنم؟"
  ویلسون با لب‌های متورم، چهره‌اش غمگین شد و گفت: «نمی‌توانی. این یک افسانه است. طلا عرق می‌کند - و آن‌چه می‌گویند وجود دارد. حداقل همین الان. با این حال، او همچنان موفق شد پوزخند بزند و نیک متوجه شد که این اولین باری بود که لبخند او را می دید.
  "من شبیه تو هستم؟" - نیک پرسید.
  "من فکر می کنم اینطور است. آنها می دانند که شما درگیر چیزی هستید. حیف است که با شلوارهای دور کمرتان تجارت می کنید، گرانت. اگر به دنبال چیزی به اینجا برگشتید، بیا به دیدن من."
  "برای دور دوم؟ فکر نمی کنم بتوانم قبل از آن."
  ویلسون از تعریف ضمنی خوشش آمد. "نه - جایی که ما از ابزار استفاده می کنیم. ابزارهایی که به دو-دو-دو-دو-دو-برر-ر-ر-ر- می روند." کاملاً از یک مسلسل کالیبر بزرگ و سبک تقلید می کرد. ما کمی از آنها استفاده کرده ایم و باید خیلی بیشتر از آنها استفاده کنیم. شما در تیم اول خواهید بود."
  "برای پول نقد؟ من رمانتیک نیستم."
  "البته - اگرچه در مورد من -" او مکث کرد و نیک را مطالعه کرد. "خب، شما یک مرد سفید پوست هستید. وقتی کمی بیشتر از کشور را ببینید متوجه خواهید شد."
  "من نمی دانم که آیا می خواهم؟" نیک پاسخ داد. "از همه متشکرم."
  
  
  * * *
  
  
  وقتی گاس از میان منظره پر نور به سالزبری نزدیک شد، عذرخواهی کرد. "من ترسیده بودم، اندی. باید تنها می رفتم یا تلفن را چک می کردم. آخرین بار او همکاری داشت و پر از وعده برای آینده.
  نیک می‌دانست که این تعارف یک جورهایی شیرین است، اما آن مرد به خوبی آن را می‌گفت. "هیچ آسیبی وارد نشده، گاس. اگر کانال های فعلی او مسدود شود، او به زودی به ما باز خواهد گشت، اما بعید است. او در شرایط فعلی بسیار خوشحال است. نه، من در دانشگاه حرفه ای نبودم."
  "کمی بیشتر! و او مرا می کشت."
  ویلسون یک بچه بزرگ با اصول است. او منصفانه مبارزه می کند. او فقط وقتی مردم را می کشد که اصل درست باشد، همانطور که او می بیند.
  "من... نمیفهمم..."
  او یک مزدور بود، نه؟ می دانید این پسرها وقتی دستشان به بومیان می رسد چگونه رفتار می کنند.
  گاس دست‌هایش را روی فرمان قلاب کرد و متفکرانه گفت: "شنیدم. فکر نمی‌کنی مردی مثل آلن آنها را کنده کند."
  "شما بهتر می دانید. این یک الگوی قدیمی و قدیمی است. شنبه به مادر مراجعه کنید، یکشنبه به کلیسا بروید و دوشنبه بمب ها را منفجر کنید. وقتی سعی می کنید با خودتان کار کنید، گره های محکمی می گیرید. در سرتان. اتصالات و رله ها آنجا شروع به دود کردن و سوختن می کند.» «در مورد این عاج های طلایی چطور؟
  گاس شانه بالا انداخت. "آخرین باری که من اینجا بودم، داستانی در مورد یک محموله عاج های طلا وجود داشت که از طریق راه آهن و از طریق بیروت برای دور زدن تحریم ها ارسال شده بود. مقاله ای در رودزیا هرالد وجود داشت که در مورد اینکه آیا آنها را به این شکل ریخته شده و رنگ سفید کرده اند یا خیر؟ در خرابه های قدیمی زیمبابوه پیدا شد و ناپدید شد. این اسطوره قدیمی سلیمان و ملکه سبا است."
  "به نظر شما داستان واقعی بود؟"
  "نه. وقتی در هند بودم، آن را با بچه هایی که باید می دانستند در میان گذاشتم. آنها گفتند که مقدار زیادی طلا از رودزیا می آید، اما همه آن ها در میله های چهارصد اونسی خوب است."
  وقتی به هتل میکلز رسیدند، نیک از یک ورودی جانبی سر خورد و به اتاقش رفت. از حمام سرد و گرم استفاده کرد، کمی الکل مالید و چرت زد. دنده‌هایش درد می‌کرد، اما هیچ درد شدیدی که نشان‌دهنده شکستگی باشد، تشخیص نداد. ساعت شش با دقت لباس پوشید و وقتی گاس با او تماس گرفت از رنگ چشمی که خریده بود استفاده کرد. برای برخی کارآمد بود، اما آینه تمام قد به او گفت که او پس از یک نبرد سخت شبیه یک دزد دریایی بسیار خوش لباس است. شانه بالا انداخت، چراغ را خاموش کرد و به دنبال گاس وارد کوکتل بار شد.
  بعد از رفتن بازدیدکنندگانش، آلن ویلسون از مطب موریس استفاده کرد در حالی که نیم دوجین از کارمندانش روی درمان او کار می کردند.
  
  
  
  
  
  او سه عکس از نیک که با دوربین مخفی گرفته شده بود را بررسی کرد.
  "بد نیست. از زوایای مختلف چهره اش را نشان می دهند. به خدا قوی است. ما می توانیم روزی از او استفاده کنیم." پرینت ها را داخل پاکت گذاشت. از هرمان بخواهید آنها را به مایک بور تحویل دهد.
  موریس پاکت را گرفت، از میان مجموعه دفاتر و انبارها به سمت اتاق کنترل در پشت کارخانه رفت و دستور ویلسون را ابلاغ کرد. در حالی که به آرامی به سمت دفاتر جلو می رفت، حالت رضایت بخشی در چهره لاغر و تیره او دیده می شد. ویلسون از دستورات پیروی کرد. فورا از هرکسی که به خرید طلا علاقه دارد عکس بگیرید و به بور بفرستید. مایک بور رئیس تیلور-هیل-بورمن بود و مشکلات موقتی داشت که او را مجبور به پیروی از آلن ویلسون کرد. موریس بخشی از شبکه کنترل بود. او ماهانه 1000 دلار برای تماشای ویلسون دریافت می کرد و قصد داشت این کار را ادامه دهد.
  * * *
  تقریباً زمانی که نیک چشم تیره خود را با آرایش پوشانده بود، هرمان دوسن رویکرد بسیار محتاطانه ای را به فرودگاه معدن تیلور-هیل-بورمن آغاز کرد. این تاسیسات غول پیکر به عنوان منطقه ممنوعه برای تحقیقات نظامی طبقه بندی شد و چهل مایل مربع فضای هوایی محافظت شده بالای آن قرار داشت. قبل از برخاستن از سالزبری، با پرواز VFR در هوای آفتابی سوزان، هرمان با کنترل نیروی هوایی رودزیان و پلیس هوایی رودزیا تماس گرفت. او با نزدیک شدن به منطقه ممنوعه، در محل و جهت خود رادیو زد و از کنترل کننده ایستگاه مجوزهای بیشتری دریافت کرد.
  هرمان وظیفه خود را با دقت کامل انجام داد. او بیش از بیشتر خلبانان خطوط هوایی دستمزد می گرفت و احساس مبهمی داشت که با رودزیا و THB همدردی دارد. شاید بتوان گفت که تمام دنیا علیه آنها بود، همانطور که روزگاری جهان علیه آلمان بود. عجیب بود که وقتی سخت کار می کردی و وظیفه ات را انجام می دادی، انگار مردم بی دلیل از تو بدشان می آمد. واضح بود که THB ذخایر عظیم طلا را کشف کرده بود. خوب! برای آنها خوب است، برای رودزیا خوب است، برای هرمان خوب است.
  او اولین مرحله فرود خود را با پرواز بر فراز کلبه های محقر بومیان آغاز کرد، که مانند سنگ مرمر قهوه ای در جعبه هایی در دیوارهای محافظ آنها بسته بندی شده بودند. پست های بلند مار مانند از سیم خاردار در امتداد جاده یکی از معادن به قلمرو بومیان، توسط افرادی سوار بر اسب و جیپ محافظت می شود.
  هرمان اولین چرخش خود را در نود درجه روی علامت، با سرعت هوا، در دور در دقیقه، با سرعت نزول، در یک درجه حرکت انجام داد. شاید کرامکین، خلبان ارشد، تماشا می کرد، شاید نه. موضوع این نیست، شما کار خود را کاملاً از روی فداکاری به خودتان انجام دادید و - برای چه هدفی؟ هرمان اغلب از این واقعیت متحیر می شد که زمانی پدرش سختگیر و منصف بود. سپس نیروی هوایی - او هنوز در ذخایر جمهوری بود - سپس شرکت اکتشاف نفت Bemex. وقتی شرکت جوان ورشکست شد، واقعاً دلش شکست. او انگلیسی ها و آمریکایی ها را مسئول شکست پول و ارتباطات آنها دانست.
  او آخرین پیچ را انجام داد و از اینکه دید دقیقاً روی سومین میله زرد رنگ باند فرود می آید و مانند پر فرود می آید خوشحال شد. او به چینی ها امیدوار بود. سی کالگان عالی به نظر می رسید. چه خوب است که او را بهتر بشناسیم، چنین شیطان خوش تیپی با مغز واقعی. اگر چینی به نظر نمی رسید، فکر می کردید آلمانی است - خیلی ساکت، مراقب و روشمند. البته، نژاد او اهمیتی نداشت - اگر هرمان واقعاً به یک چیز افتخار می کرد، آن ذهن باز او بود. اینجاست که هیتلر با وجود تمام ظرافت هایش اشتباه کرد. هرمان خودش متوجه این موضوع شد و به بینش خود افتخار کرد.
  خدمه او را به سمت کابل هدایت کرد و عصایی زرد رنگ را تکان داد. هرمان در جای خود ایستاد و از دیدن سی کالگان و پیرمرد فلج که زیر سایبان کنترل میدان منتظر بودند خوشحال شد. او او را یک پیرمرد فلج می‌دانست، زیرا معمولاً با گاری برقی که اکنون در آن نشسته بود، سفر می‌کرد، اما بدنش مشکل زیادی نداشت و مطمئناً هیچ چیز کندی در ذهن یا زبانش وجود نداشت. او یک بازوی مصنوعی داشت و یک چشم‌بند بزرگ می‌بست، اما حتی زمانی که راه می‌رفت - لنگان لنگان - به همان اندازه که صحبت می‌کرد قاطعانه حرکت می‌کرد. نام او مایک بور بود، اما هرمان مطمئن بود که زمانی نام دیگری داشت، شاید در آلمان، اما بهتر است به آن فکر نکنم.
  هرمان جلوی دو مرد ایستاد و پاکت را به گاری داد. "عصر بخیر، آقای کولگان - آقای بور. آقای ویلسون این را برای شما فرستاد."
  شی به هرمان لبخند زد. فرود خوب است، دیدنش خوب است. به آقای کرومکین گزارش دهید.
  هرمان تصمیم گرفت سلام نکند، اما توجه کرد، تعظیم کرد و وارد دفتر شد. بور متفکرانه عکس ها را روی دسته آلومینیومی زد. به آرامی گفت: اندرو گرانت. "مردی با نام های متعدد."
  "آیا او همان کسی است که شما و هاینریش قبلاً ملاقات کرده اید؟"
  "آره." بور عکسها را به او داد. "هرگز این چهره را فراموش نکنید - تا زمانی که او را حذف نکنیم. با ویلسون تماس بگیرید و به او هشدار دهید. واضح است که به او دستور دهید هیچ اقدامی انجام ندهد. ما با این موضوع برخورد خواهیم کرد. نباید اشتباهی وجود داشته باشد. بیا - ما باید با هاینریش صحبت کنیم."
  
  
  
  
  
  
  بور و هاینریش که در اتاقی مجلل مبله شده با دیواری که به عقب برگشته و به حیاط بزرگی متصل است، نشسته بودند، در حالی که کالگان تماسی برقرار کرد، آرام صحبت کردند. "شکی در این نیست. موافقی؟" - از بور پرسید.
  هاینریش، مردی با موهای خاکستری حدوداً پنجاه و پنج ساله که به نظر می رسید حتی روی یک صندلی عمیق و کفی پوشیده از فوم هم مورد توجه قرار گرفته بود، سر تکان داد. "این AXman است. من فکر می کنم او بالاخره به نقطه اشتباهی برخورد کرده است. ما اطلاعاتی از قبل داریم، بنابراین برنامه ریزی می کنیم و سپس ضربه می زنیم." دست هایش را با صدایی کوچک به هم قلاب کرد. "سورپرایز برای ما."
  بور با لحن سنجیده رئیس ستاد در تشریح استراتژی گفت: "ما اشتباه نخواهیم کرد." "ما فرض می کنیم که او گروه تور را تا ونکی همراهی می کند. او باید این کار را انجام دهد تا چیزی را که فکر می کند پوشش اوست حفظ کند. همانطور که ایتالیایی ها می گویند این مکان حمله ایده آل ما است. در اعماق بوته. ما یک کامیون زرهی خواهیم داشت. هلیکوپتر در رزرو. از هرمان استفاده کن، او به هدف خود اختصاص داده است، و کرول به عنوان یک توپچی، او یک شلیک عالی است - برای یک قطب. موانع جاده. یک نقشه و نقشه تاکتیکی کامل بسازید، هاینریش. برخی افراد می گویند که ما از یک توپ استفاده می کنیم. چکش برای ضربه زدن به یک حشره، اما آنها مانند ما این حشره را نمی شناسند، ها؟
  "این یک حشره با نیش زنبور و پوستی مانند آفتاب پرست است. نباید دست کم گرفت." چهره مولر بیانگر خشم زشت خاطرات تلخ بود.
  "ما اطلاعات بیشتری می خواهیم اگر بتوانیم آن را به دست آوریم، اما هدف اصلی ما این است که اندرو گرانت را یک بار برای همیشه از بین ببریم. اسمش را بگذارید Operation Kill the Bug. بله، نام خوب، به ما کمک می کند تا هدف اصلی خود را حفظ کنیم.
  مولر با لذت بردن از کلمات تکرار کرد: «سوسک را بکش». "من دوست دارم"
  مردی به نام بور و با علامت زدن برجستگی های فلزی بازوی مصنوعی خود ادامه داد: "پس چرا او در رودزیا است؟ ارزیابی سیاسی؟ آیا او دوباره به دنبال ما می گردد؟ آیا آنها به جریان فزاینده طلا که ما هستیم علاقه مند هستند. خیلی خوشحالم که می‌دهیم؟ شاید آنها شنیده‌اند که تفنگ‌سازان ما موفق بوده‌اند؟ یا شاید هیچ‌کدام از این‌ها نیست؟ پیشنهاد می‌کنم به فاستر اطلاع دهید و صبح او را با هرمان به سالزبری بفرستید. بگذارید با ویلسون صحبت کند. به او دستورات واضح بدهید. او فقط باید اطلاعات جمع کند، نه اینکه طعمه ما را آزار دهد.»
  هاینریش مولر با تایید گفت: «او از دستورات پیروی می کند. برنامه تاکتیکی شما مثل همیشه عالی است.
  "متشکرم." چشم خوبی به مولر درخشید، اما حتی برای قدردانی از تعریف، نگاهی سرد و بی رحم داشت، مانند مار کبری که به هدف نگاه می کند، به علاوه باریک شدن سرد، مانند یک خزنده خودخواه.
  * * *
  نیک چیزی را کشف کرد که نمی دانست - چگونه آژانس های مسافرتی هوشمند، اپراتورهای تور و پیمانکاران مسافرتی مشتریان مهم خود را راضی نگه می دارند. بعد از نوشیدن کوکتل در هتل، ایان مسترز و چهار مرد برجسته و شادش، دختران را به مهمانی در کلوب آفریقای جنوبی بردند، ساختمانی زیبا به سبک استوایی که در فضای سبز سرسبز قرار گرفته، چراغ‌های رنگارنگ روشن شده و با فواره‌های درخشان شاداب شده است.
  در باشگاه، دخترانی که در لباس‌های رنگارنگ خود درخشان بودند، به ده‌ها مرد معرفی شدند. همه جوان بودند و بیشترشان خوش تیپ بودند، دو نفر لباس فرم و به اندازه کافی دو شهرنشین مسن‌تر بودند که یکی از آنها جواهرات زیادی روی لباس‌هایش داشت.
  یک میز بلند برای مهمانی در گوشه اتاق غذاخوری اصلی، مجاور زمین رقص، و با بار خیس خودش رزرو شده بود. پس از معرفی خود و گفتگوی دلپذیر، کارت‌هایی پیدا کردند که هر دختر به طرز ماهرانه‌ای بین دو مرد می‌نشیند. نیک و گاس خود را در کنار هم در انتهای جدول یافتند.
  اسکورت ارشد زمزمه کرد: "ایان اپراتور خوبی است. این برای زن ها جالب است. آنها به اندازه کافی من و تو را دیده اند."
  "نگاه کن غنیمت را کجا گذاشته است. کنار سر همفری کاندون پیر. ایان می داند که او یک VIP است. من به او نگفتم."
  "شاید مانی رتبه اعتباری پیرمردش را در مشاوره محرمانه ارسال کرده است."
  او می تواند این بدن را بدون فایده تحمل کند. گاس خندید. "نگران نباش، شما زمان زیادی با او خواهید داشت."
  "من اخیرا وقت ندارم. اما روث شرکت خوبی است. به هر حال، من نگران غنیمت هستم..."
  "چی! نه به این زودی. فقط سه روز گذشته است - نمیتوانی..."
  "نه آن چیزی که شما فکر می کنید. او عالی است. چیزی اشتباه است. اگر قرار است در تجارت طلا باشیم، پیشنهاد می کنم مراقب او باشیم."
  "شکار! آیا او واقعا خطرناک است... جاسوسی..."
  "می دانید که این بچه ها چگونه عاشق ماجراجویی هستند. سیا با استفاده از جاسوس های مهدکودک با مشکلات زیادی مواجه شد. معمولاً آنها این کار را برای پول انجام می دهند، اما دختری مانند بوتی می تواند به دنبال زرق و برق باشد. خانم جین باند کوچولو."
  گاس جرعه ای طولانی شراب نوشید. "وای، حالا که به آن اشاره کردی، با اتفاقی که در حالی که لباس می پوشیدم، مطابقت دارد. او زنگ زد و گفت که فردا صبح با گروه نخواهد رفت. به هر حال، وقت آزاد برای خرید بعدازظهر. او ماشین کرایه کرد و خودش راه می رود. من سعی کردم فشارش بدهم و او مخفیانه صحبت کرد. گفت می خواهد با کسی در منطقه موتوروشنگ ملاقات کند. من سعی کردم با او صحبت کنم اما لعنتی - اگر آنها امکانات داشته باشند، هر کاری می توانند انجام دهند، هر کاری که باشد. آنها می خواهند، او یک ماشین از خودروهای خودران سلفریج می گیرد.
  
  
  
  "او می توانست به راحتی آن را از مستر دریافت کند، نه؟"
  "آره." گاس با صدای خش خش مکثی کرد، چشمانش باریک و متفکر شد: "شاید در مورد او حق با شماست. من فکر کردم که او فقط می خواهد مانند برخی از آنها مستقل باشد. به شما نشان می دهد که آنها می توانند خودشان عمل کنند..."
  "آیا می توانید با Selfridge's تماس بگیرید و در مورد دستگاه و زمان تحویل بپرسید؟"
  آنها یک اتاق شب دارند. یک دقیقه به من فرصت دهید. پنج دقیقه بعد با حالتی تاریک در چهره اش برگشت. "یک ماشین سینگر. ساعت هشت در هتل. به نظر می رسد حق با شماست. او وام و مجوز را از طریق سیم دریافت کرده است. چرا هرگز در این مورد به ما نگفته است؟"
  "بخشی از دسیسه، پیرمرد. وقتی فرصت پیدا کردی، از استاد بخواه تا برای من در ساعت هفت به هتل بروم. مطمئن شو که به سرعت آن خواننده است."
  بعد از ظهر همان روز، بین کباب و شیرینی، گاس به نیک گفت: "باشه. بی ام و 1800 ساعت هفت برای توست. ایان قول می دهد که در بهترین حالت باشد."
  درست بعد از یازده، نیک شب بخیر گفت و باشگاه را ترک کرد. او از دست نخواهد رفت به نظر می رسید که همه خوش می گذرانند. غذا عالی بود، شراب فراوان، و موسیقی دلپذیر، روث کراسمن در کنار هموطنان پرتحرکی بود که انگار لذت، صمیمیت و شجاعت ویژگی های اصلی او بودند.
  نیک نزد میکلز برگشت، بدن دردناکش را دوباره در حمام سرد و گرم خیس کرد و وسایلش را چک کرد. او همیشه وقتی همه چیز در جای خود قرار می گرفت، روغن کاری می شد، تمیز می شد، صابون می شد یا براق می شد، احساس بهتری داشت. به نظر می رسید که وقتی شک و نگرانی جزئی نداشتید، ذهن شما سریعتر کار می کند.
  او پشته‌های اسکناس‌ها را از کمربند پول‌های خاکی‌اش برداشت و به جای آن‌ها چهار بلوک پلاستیکی انفجاری به شکل تخته‌های شکلات کادبری قرار داد. با اینها، او هشت فیوز را که معمولاً در میان لوله‌شوی‌کننده‌هایش یافت می‌شد، نصب کرد که تنها با قطرات ریز لحیم در یک سر سیم مشخص می‌شدند. او بوق کوچک فرستنده را که در شرایط عادی در فاصله هشت یا ده مایلی سیگنال می داد، روشن کرد و به پاسخ جهت رادیوی ترانزیستوری به اندازه کیف پول خود اشاره کرد. لبه به سمت فرستنده، سیگنال قوی صاف به سمت سیگنال صوتی، ضعیف ترین سیگنال.
  برگشت و از اینکه کسی مزاحمش نشده بود سپاسگزار بود تا اینکه ساعت شش با او تماس گرفتند. وقتی تلفن را قطع کرد، زنگ هشدار سفر او به صدا درآمد.
  در هفت سالگی، با یکی از مردان جوان عضلانی که شب قبل در مهمانی شرکت کرده بود، به نام جان پاتون ملاقات کرد. پاتون مجموعه ای از کلیدها را به او داد و به BMW آبی که در هوای تند صبح می درخشید اشاره کرد. "آقای گرانت سوخت و بررسی شد. مستر مسترز گفت شما بخصوص می‌خواهید که آن را در حالت بی‌نظیری قرار دهید."
  "ممنون جان. دیشب مهمونی خوبی بود. بهت خوش گذشت؟"
  "عالی. گروه عالی که آوردی. سفر خوبی داشته باشی."
  پاتون با عجله رفت. نیک خندید. پاتون منظورش از «شگفت‌انگیز» پلک‌های خود را به لرزه نمی‌آورد، اما او خود را به جانت اولسون نزدیک می‌کرد و نیک می‌توانست او را در حال نوشیدن مقدار زیادی استرانگ ببیند.
  نیک دوباره بی ام و را پارک کرد، خود را روی کنترل ها چک کرد، صندوق عقب را بازرسی کرد و موتور را بازرسی کرد. او ساب فریم را تا جایی که می‌توانست بررسی کرد و سپس از گیرنده استفاده کرد تا ببیند آیا ماشین اشکال دارد یا خیر. هیچ گازهای گلخانه ای خائنانه وجود نداشت. او تمام ماشین را دور زد و تمام فرکانس‌هایی را که مجموعه ویژه‌اش می‌توانست دریافت کند، اسکن کرد، قبل از اینکه تصمیم بگیرد ماشین تمیز است. او به اتاق گاس رفت تا مهماندار ارشد را دید که عجله دارد تا اصلاح کند، چشمانش تار و خون آلود در نور چراغ های حمام. گاس گفت: شب بزرگ. "تو زرنگ بودی که رد کردی. وای! من ساعت پنج رفتم."
  "شما باید سالم زندگی کنید. من زود رفتم."
  گاس صورت نیک را مطالعه کرد. "آن چشم حتی زیر رنگ سیاه می شود. شما هم مثل من بد به نظر می رسید."
  "انگور ترش. بعد از صبحانه احساس بهتری خواهید کرد. من به کمک کمی نیاز دارم. وقتی بوتی رسید تا ماشینش اسکورت کنید و بعد به بهانه ای او را به هتل برگردانید. چطور می شود یک جعبه برای ناهار درست کنند. و سپس او را برگردانید تا آن را بردارد.
  بیشتر دخترها برای صبحانه دیر آمدند. نیک به داخل لابی سرگردان شد، به خیابان نگاه کرد و دقیقاً ساعت هشت یک ماشین سینگر کرم رنگ را در یکی از فضاهای گوشه‌ای دید. مرد جوانی با ژاکت سفید وارد هتل و سیستم اعلان عمومی به نام خانم دلانگ شد. نیک از پشت پنجره، بوتی و گاس با تحویل دهنده پشت میز ملاقات کردند و به سمت خواننده رفتند. صحبت کردند. مرد با ژاکت سفید بوتی را ترک کرد و گاس به هتل بازگشت. نیک از در نزدیک گالری بیرون رفت.
  او به سرعت پشت ماشین های پارک شده رفت و وانمود کرد که چیزی را پشت مریخ نوردی که در کنار خواننده پارک شده بود رها کرده است. او از دید ناپدید شد. وقتی بیرون آمد، امیتر بیپر زیر قاب عقب سینگر نصب شده بود.
  از گوشه به بوتی و گاس نگاه کرد که با یک جعبه کوچک و کیف بزرگ بوتی از هتل خارج شدند. زیر رواق توقف کردند.
  
  
  
  
  
  نیک تماشا کرد تا اینکه بوتی سوار سینگر شد و موتور را روشن کرد، سپس با عجله به سمت BMW برگشت. وقتی به پیچ رسید، خواننده نیمه راه را به انتهای بلوک رساند. گاس متوجه او شد و با حرکتی خفیف به سمت بالا دست تکان داد. "موفق باشید" - مانند یک سمافور.
  بوتی به شمال رفت. روز فوق العاده بود، خورشید به شدت در سراسر منظره ای می درخشید که شبیه کالیفرنیای جنوبی در مناطق خشک بود - نه مناطق بیابانی، بلکه تقریباً کوهستانی با پوشش گیاهی متراکم و صخره های عجیب. نیک او را تعقیب کرد و به خوبی پشت سر او ماند و تماس را با صدای بیپ رادیویی که پشت صندلی کنارش بود تایید کرد.
  هر چه بیشتر کشور را می دید، بیشتر آن را دوست داشت - آب و هوا، چشم انداز و مردم. سیاه پوستان آرام و اغلب مرفه به نظر می رسیدند و انواع ماشین ها و کامیون ها را می راندند. او به خود یادآوری کرد که بخش تجاری توسعه یافته کشور را دیدم و باید نظر خود را حفظ کند.
  فیلی را دید که در نزدیکی پمپ آبیاری در حال چریدن بود و از نگاه های حیرت زده رهگذران به این نتیجه رسید که آنها نیز مانند او متعجب شده اند. احتمالاً این حیوان به دلیل خشکسالی به تمدن رسیده است.
  نشانه انگلستان در همه جا دیده می شد، و به خوبی برای آن مناسب بود، گویی حومه غرق آفتاب و پوشش گیاهی استوایی مقاوم به خوبی پس‌زمینه خوبی است که مناظر نسبتاً مرطوب و ابری جزایر بریتانیا. درختان بائوباب توجه او را به خود جلب کردند. آنها بازوهای عجیبی را به فضا پرتاب کردند که شبیه درختان بنیان یا درختان انجیر فلوریدا بود. او از کنار درختی که باید 30 فوت طول داشت رد شد و به یک تقاطع رسید. علائم شامل Ayrshire، Eldorado، Pikanyamba، Sinoya بود. نیک ایستاد، رادیو را برداشت و چرخاند. قوی ترین سیگنال مستقیماً از راه رسید. مستقیم رفت و دوباره باسن را چک کرد. مستقیم، با صدای بلند و واضح.
  او به گوشه چرخید و دید که خواننده غنیمت در دروازه کنار جاده ایستاده است. او به ترمز BMW کوبید و با زیرکی آن را در پارکینگی که ظاهراً توسط کامیون ها استفاده می شد پنهان کرد. از ماشین بیرون پرید و به پشت بوته‌های مرتب و مرتبی که مجموعه سطل‌های زباله را پوشانده بود نگاه کرد. هیچ ماشینی در جاده نبود. ماشین بوتی چهار بار بوق زد. پس از مدت ها انتظار، مرد سیاه پوستی با شورت خاکی، پیراهن و کلاه از یک جاده فرعی دوید و قفل دروازه را باز کرد. ماشین سوار شد و مرد در را قفل کرد، سوار ماشین شد، از تپه پایین رفت و از دید دور شد. نیک لحظه ای صبر کرد، سپس بی ام و را به سمت دروازه راند.
  مانع جالبی بود: محجوب و غیرقابل غلبه، اگرچه ضعیف به نظر می رسید. یک میله فولادی سه اینچی روی میله تاب دار وزنه دار تاب خورد. با خطوط قرمز و سفید رنگ شده بود و ممکن بود آن را با درخت اشتباه بگیرید. انتهای آزاد آن با یک زنجیر محکم و یک قفل انگلیسی به اندازه یک مشت قفل شده بود.
  نیک می دانست که می تواند آن را هک کند یا آن را بشکند، اما این یک موضوع استراتژی بود. از وسط پست یک تابلوی مستطیلی بلند با حروف زرد تمیز آویزان شد - مزرعه اسپارتاکوس، پیتر وان پرز، جاده خصوصی.
  در دو طرف دروازه حصاری وجود نداشت، اما جاده اصلی گودالی را تشکیل می داد که حتی برای یک جیپ هم صعب العبور بود. نیک تصمیم گرفت که آن را هوشمندانه توسط یک بیل مکانیکی حفر کرده است.
  او به سمت بی‌ام‌و برگشت، آن را بیشتر به داخل بوته‌ها برد و آن را قفل کرد. او در حالی که یک دستگاه واکی تاکی کوچک حمل می کرد، در امتداد بوند در مسیری موازی با جاده روستایی قدم زد. او از چندین نهر خشک عبور کرد که در فصل خشک او را به یاد نیومکزیکو می انداخت. به نظر می‌رسد که بیشتر پوشش گیاهی دارای ویژگی‌های بیابانی است که می‌تواند رطوبت را در دوره‌های خشکسالی حفظ کند. او صدای غرغر عجیبی را شنید که از بوته می آمد و در اطراف آن قدم زد و به این فکر کرد که آیا ویلهلمینا می تواند کرگدن را متوقف کند یا هر چیزی که شما اینجا با آن روبرو می شوید.
  او در حالی که جاده را در معرض دید قرار می داد، سقف خانه ای کوچک را دید و به سمت آن رفت تا اینکه بتواند منطقه را بررسی کند. خانه از سیمان یا گچ بری بود، با یک پادوک بزرگ برای گاوها و مزارع منظمی که از غرب تا دره امتداد می یافت و دور از چشم بود. جاده از کنار خانه در بوته ها، به سمت شمال می گذشت. او تلسکوپ کوچک برنجی خود را بیرون آورد و جزئیات را بررسی کرد. دو اسب کوچک زیر سقف سایه مانند رامادای مکزیکی چرا می کردند. ساختمان کوچک بدون پنجره شبیه یک گاراژ بود. دو سگ بزرگ نشسته بودند و به سمت او نگاه می کردند، آرواره هایشان در حالی که از لنز او می گذشتند به شدت متفکر بود.
  نیک به عقب خزید و به موازات جاده ادامه داد تا اینکه یک مایل با خانه فاصله داشت. بوته ها ضخیم تر و خشن تر شدند. به جاده رسید و در آن راه رفت و دروازه چهارپایان را باز و بسته کرد. لوله اش نشان می داد که خواننده از او جلوتر است. با احتیاط اما با پوشاندن زمین به جلو رفت.
  جاده خشک سنگریزه بود و به نظر زهکشی خوبی داشت، اما در این هوا اهمیتی نداشت. او ده ها گاو را زیر درختان دید، برخی از آنها بسیار دورتر. مار کوچکی در حالی که از کنارش می دوید از روی سنگ ریزه پرواز کرد و یک روز روی یک کنده موجودی مارمولک مانند را دید که برای زشتی اش هر جایزه ای می برد - طول شش اینچ. رنگ‌های مختلف، پولک‌ها، شاخ‌ها، دندان‌های درخشان و بد ظاهر داشت.
  
  
  
  ایستاد و سرش را پاک کرد و زن با جدیت بدون حرکت به او نگاه کرد.
  نیک به ساعتش نگاه کرد - 1:06. دو ساعت راه رفت. فاصله تخمینی: هفت مایل او از روسری کلاه دزد دریایی درست کرد تا از آفتاب سوزان محافظت کند. او به سمت ایستگاه پمپاژ رفت، جایی که گازوئیل به آرامی خروش کرد و لوله‌ها در باند ناپدید شدند. یک شیر آب در ایستگاه پمپاژ بود و او پس از بوییدن و معاینه آب نوشیدند. او باید از زیر زمین می آمد و احتمالاً خوب بود. او واقعا به آن نیاز داشت. از ارتفاع بالا رفت و با احتیاط به جلو نگاه کرد. یک جاسوسی بیرون آورد و دراز کرد.
  لنز کوچک قدرتمند یک مزرعه بزرگ به سبک کالیفرنیا را به او نشان داد که اطراف آن را درختان و پوشش گیاهی اصلاح شده احاطه کرده بود. چندین ساختمان بیرونی و کرال وجود داشت. سینگر با یک لندرور، یک ماشین اسپرت ام جی و یک ماشین کلاسیک که نمی شناخت، در یک دایره رانندگی می کرد، یک رودستر کلاه بلند که باید سی ساله باشد اما به نظر می رسد سه ساله باشد.
  در پاسیو بزرگی که یک طرف خانه سایبانی داشت، چند نفر را دید که روی صندلی های رنگارنگ نشسته بودند. با دقت تمرکز کرد - بوتی، پیرمردی با پوست فرسوده، که حتی در این فاصله تصور یک استاد و رهبر را می دهد، سه مرد سفیدپوست دیگر با شلوارک، دو نفر مشکی...
  او نگاه کرد. یکی از آنها جان جی جانسون بود - آخرین بار در ترمینال ایست ساید نیویورک دیده شد - که هاوک او را مردی نادر با لوله داغ توصیف کرد. سپس یک پاکت به بوتی داد. نیک تصمیم گرفت که برای بردن او آمده باشد. خیلی باهوش. این گروه توریستی با مدارک خود به راحتی از گمرک عبور می کردند، تقریباً بدون باز کردن چمدان.
  نیک از تپه خزید، 180 درجه چرخید و دنباله او را بررسی کرد. احساس ناراحتی کرد. او در واقع چیزی پشت سر خود ندید، اما فکر کرد که صدایی کوتاه شنیده است که با صدای حیوانات همخوانی ندارد. او فکر کرد: «شهود». یا فقط بیش از حد محتاط بودن در این کشور خارجی. او جاده و بوندا را مطالعه کرد - هیچ چیز.
  یک ساعت طول کشید تا دور خود حلقه زد تا از منظره ایوان محافظت کند و به خانه نزدیک شود. او شصت فوت دورتر از گروه پشت پرده ها خزید و پشت یک درخت ضخیم و غرغور پنهان شد. بقیه بوته ها و گیاهان رنگارنگ آنقدر کوچک بودند که نمی توانستند کوتوله را پنهان کنند. او تلسکوپ خود را از سوراخی در شاخه ها نشانه گرفت. در این زاویه هیچ تابش خورشیدی قابل مشاهده از عدسی وجود نخواهد داشت.
  او فقط می‌توانست حرف‌های قاپیده را بشنود. به نظر می رسید ملاقات خوشایندی داشتند. روی میزها لیوان، فنجان و بطری بود. بدیهی است که بوتی برای صرف ناهار به اینجا آمده است. او واقعاً این را می خواست. پدرسالار، که شبیه یک میزبان به نظر می رسید، مانند جان جانسون و یک مرد سیاه پوست، قد کوتاه، با پیراهن قهوه ای تیره، شلوار و چکمه های سنگین، بسیار صحبت کردند. پس از حداقل نیم ساعت تماشای او، جانسون را دید که بسته‌ای را از روی میز برداشت که به‌عنوان بسته‌ای که بوتی در نیویورک دریافت کرده بود یا دوقلو آن را تشخیص داد. نیک هرگز در نتیجه گیری عجله نکرد. او شنید که جانسون گفت: "...نه خیلی... دوازده هزار... برای ما حیاتی است... ما دوست داریم بپردازیم... هیچ چیز هدر نمی رود..."
  مرد مسن گفت: «... قبل از تحریم ها بهتر بود اهداها... حسن نیت...» یکنواخت و آرام صحبت می کرد، اما نیک فکر می کرد که عبارت «عاج طلایی» را شنیده است.
  جانسون یک تکه کاغذ از کیسه باز کرد که نیک شنید: "نخ و سوزن... کد مسخره، اما قابل درک..."
  صدای باریتون غنی او بهتر از صداهای دیگر بود. او ادامه داد: "...این یک سلاح خوب است و مهمات قابل اعتماد است. مواد منفجره همیشه کار می کنند، حداقل در حال حاضر. بهتر از A16..." نیک بقیه کلماتش را در خنده از دست داد.
  پشت سر او، در امتداد جاده ای که نیک در حال رانندگی بود، یک موتور شروع به زمزمه کرد. یک فولکس واگن گرد و خاکی ظاهر شد که در خیابان پارک شده بود. زنی حدودا چهل ساله وارد خانه شد و مرد مسنی که بوتی را مارتا رایرسون معرفی کرد به استقبال او رفت. زن طوری حرکت کرد که انگار بیشتر وقت خود را بیرون می گذراند. راه رفتن او سریع بود، هماهنگی او عالی بود. نیک فکر می کرد که تقریباً زیباست، با ظاهری رسا و باز و موهای قهوه ای مرتب و کوتاهی که وقتی کلاه لبه پهنش را برمی داشت سر جایش می ماند.
  صدای سنگینی از پشت نیک گفت: سریع حرکت نکن.
  خیلی سریع - نیک حرکت نکرد. می‌توانید متوجه شوید که چه زمانی آن را منظور می‌کنند و احتمالاً چیزی برای پشتیبانی از آن دارید. صدای عمیقی با لهجه موزیکال بریتانیایی به کسی که نیک نمی توانست ببیند گفت: "زانگا، به آقای پرز بگو." سپس، با صدای بلندتر: «اکنون می‌توانید بچرخید».
  نیک برگشت. یک مرد سیاه پوست متوسط ​​با شورت سفید و یک پیراهن ورزشی آبی کم رنگ ایستاده بود و یک تفنگ ساچمه ای دو لول زیر بغلش ایستاده بود و سمت چپ زانوهای نیک را نشانه گرفته بود. این تفنگ گران قیمت بود، با حکاکی های واضح و عمیق روی فلز، و یک اسلحه قابل حمل ده گیج و کوتاه برد بود.
  این افکار در حالی که با آرامش به اسیر کننده اش نگاه می کرد از ذهنش گذشت. او در ابتدا قصد حرکت یا صحبت نداشت - این باعث عصبی شدن برخی افراد شد.
  
  
  
  
  
  حرکتی به پهلو توجهش را جلب کرد. دو سگی که او در خانه کوچک ابتدای جاده دیده بود به سمت مرد سیاهپوست آمدند و به نیک نگاه کردند که انگار می‌خواهد بگوید: "شام ما؟"
  آنها راجبک رودزیایی بودند که گاهی اوقات آنها را سگ شیر می نامیدند و وزن هر کدام حدود صد پوند بود. آنها می توانند پای آهو را با چنگ و پیچ بشکنند، شکار بزرگ را با قوچ کتک زن خود پایین بیاورند و سه تای آنها می توانند یک شیر را نگه دارند. سیاهپوست گفت: "ایست، گیمبا، ایست، جین."
  کنارش نشستند و زبانشان را به سمت نیک باز کردند. مرد دیگر به آنها نگاه کرد. نیک برگشت و به عقب پرید و سعی کرد درخت را بین خود و تفنگ ساچمه ای نگه دارد.
  او روی چند چیز حساب می کرد. تازه به سگ ها گفته شده "بمانند". این ممکن است برای لحظه ای آنها را به تاخیر بیندازد. سیاهپوستان احتمالاً در اینجا رهبر نبود - نه در رودزیای "سفید" - و احتمالاً به آنها گفته می شد که شلیک نکنید.
  سرزنش! به نظر شلیک از هر دو بشکه است. نیک صدای زوزه و جیغ نوری را شنید که در فضایی که لحظاتی پیش در آن حضور داشت، عبور کرد. به گاراژی که داشت نزدیک می شد برخورد کرد و یک دایره دندانه دار در سمت راست او ایجاد کرد. وقتی از جا پرید، آن را دید، دستش را روی سقف گاراژ قلاب کرد و بدنش را یک بند به بالا و بالا انداخت و غلتید.
  وقتی از دید او دور شد، صدای خراشیدن پنجه سگ‌ها و صدای سنگین‌تر مردی که می‌دوید را شنید. هر سگی پارس صدای خشن و بلندی می داد که در امتداد طول می کشید، گویی می خواست بگوید: "او می آید!"
  نیک می‌توانست تصور کند که پنجه‌های جلویی‌شان را به کنار گاراژ می‌چسبانند، آن دهان‌های بزرگ با دندان‌های اینچ که او را به یاد تمساح‌ها می‌اندازند، به امید گاز گرفتن. دو دست سیاه لبه سقف را گرفتند. چهره خشمگین مرد سیاهپوست ظاهر شد. نیک ویلهلمینا را قاپید و خم شد و بشکه را در یک اینچ از بینی مرد قرار داد. هر دو برای لحظه ای یخ زدند و به چشمان یکدیگر نگاه کردند. نیک سرش را تکان داد و گفت: نه.
  صورت سیاه تغییری در قیافه اش نداد. بازوهای قوی باز شد و از دیدگان ناپدید شد. نیک فکر کرد در خیابان 125، او را یک گربه باحال می نامند.
  سقف را بررسی کرد. روی آن با ترکیبی به رنگ روشن پوشانده شده بود که شبیه گچ سخت صاف بود و هیچ مانعی نداشت. اگر کمی به عقب متمایل نمی شد، می توانید توری قرار دهید و از آن برای زمین تنیس روی میز استفاده کنید. جای بدی برای دفاع او به بالا نگاه کرد. آن‌ها می‌توانستند از هر یک از ده‌ها درخت بالا بروند و اگر به آن می‌رسید به او شلیک کنند.
  هوگو را بیرون آورد و گچ را از زیر خاک بیرون آورد. او ممکن است بتواند یک سوراخ در پلاستیک ایجاد کند و ماشین را بدزدد - اگر داخل دکه ها بود. هوگو در حالی که فولادش با تمام توانش به داخل می‌رفت، تراشه‌های کوچک‌تر از یک ناخن را از بین برد. یک ساعت طول می کشد تا کاسه مواد منفجره را بسازد. او هوگو را غلاف کرد.
  صداها را شنید. مرد فریاد زد: تمبو - کی اون بالاست؟
  تمبو آن را توصیف کرد. بوتی فریاد زد: "اندی گرانت!"
  صدای مرد اول، بریتانیایی با حسی از برز اسکاتلندی، پرسید که اندی گرانت کیست؟ بوتی توضیح داد و اضافه کرد که اسلحه دارد.
  لحن عمیق تمبو این را تایید کرد. "او این را با خود دارد. لوگر."
  نیک آهی کشید. تمبو همین نزدیکی بود. او حدس زد که لهجه اسکاتلندی متعلق به مرد مسنی است که در پاسیو دیده بود. اقتدار داشت. حالا می‌گفت: "بچه‌ها، اسلحه‌هایتان را زمین بگذارید. نباید شلیک می‌کردید، تمبو."
  صدای تمبو پاسخ داد: "من سعی نکردم به او شلیک کنم."
  نیک تصمیم گرفت که آن را باور کند - اما ضربه لعنتی نزدیک بود.
  صدای با میخ بلندتر شد. "سلام، اندی گرانت؟"
  نیک پاسخ داد: بله. به هر حال می دانستند.
  "شما اسم هایلند دوست داشتنی دارید. آیا شما اسکاتلندی هستید؟"
  خیلی وقت است که نمی‌دانستم در کدام انتهای کت بپوشم.»
  "باید یاد بگیری رفیق. آنها راحت تر از شورت هستند." همکار پوزخندی زد. "میخوای بیای پایین؟"
  "نه."
  "خب، به ما نگاه کن، ما به تو صدمه ای نمی زنیم."
  نیک تصمیم گرفت از فرصت استفاده کند. شک داشت که تصادفاً جلوی بوتی او را بکشند. و او قرار نبود چیزی از آن سقف به دست آورد - این یکی از بدترین موقعیت هایی بود که او تا به حال در آن حضور داشته است. ساده ترین چیز می تواند خطرناک ترین باشد. او خوشحال بود که هیچ یک از مخالفان شرورش او را به چنین دامی نینداخته بودند. یهودا چند نارنجک پرتاب می کرد و سپس برای بیمه او را با آتش تفنگ از درختان پرتاب می کرد. سرش را به پهلوی خم کرد و پوزخندی اضافه کرد: سلام به همه.
  به اندازه کافی عجیب، در آن لحظه سیستم اعلان عمومی منطقه را پر از صدای طبل کرد. همه یخ زدند. سپس یک گروه موسیقی خوب - که صدای آن شبیه گروه گارد اسکاتلندی یا گرنادیرز بود - رعد و برق در میله های ابتدایی "The Garb of Auld Gaul" به صدا درآمد. در مرکز گروه زیر او، پیرمردی با پوست هوازده، بیش از شش فوت طول، نازک و صاف مانند شاقول، غرش کرد: "هری! لطفا برو و آن را کمی پایین بیاور."
  مرد سفیدپوستی که کیک در گروه در پاسیو دیده بود چرخید و به سمت خانه دوید. پیرمرد دوباره به نیک نگاه کرد. "ببخشید، ما انتظار مکالمه با موسیقی را نداشتیم. ملودی زیبایی است. آیا آن را تشخیص می دهید؟"
  نیک سرش را تکان داد و اسمش را گذاشت.
  
  
  
  
  پیرمرد به او نگاه کرد. چهره مهربان و متفکری داشت و آرام ایستاده بود. نیک احساس ناراحتی کرد. قبل از اینکه آنها را بشناسید، آنها خطرناک ترین مرد جهان بودند. آنها وفادار و مستقیم بودند - یا سم خالص. آنها بودند که با شلاق نیروها را رهبری می کردند. آنها با آواز "هایلند لیدی" از سنگرها بالا و پایین می رفتند تا اینکه سرنگون شدند و دیگران جایگزین شدند. هنگامی که در علیوال با شصت و هفت قطعه توپ به چهل هزار سیک رسیدند، آنها به عنوان لنسر شانزدهم سوار شدند. احمق های لعنتی حمله کردند البته.
  نیک به پایین نگاه کرد. داستان بسیار مفید بود. این به شما شانس مقابل مردان داد و اشتباهات شما را کاهش داد. دوبی بیست فوتی پشت پیرمرد بلندقد ایستاد. همراه او دو مرد سفیدپوست دیگر که او در ایوان دید و زنی به نام مارتا رایرسون بودند. او یک کلاه لبه پهن بر سر داشت و در چای باغ انگلیسی مانند یک حامی زیبا به نظر می رسید.
  پیرمرد گفت: "آقای گرانت - من پیتر ون پریس هستم. شما خانم دلانگ را می شناسید. بگذارید خانم مارتا رایرسون را معرفی کنم. و آقای تامی هاو در سمت چپ او و آقای فرد ماکسول در سمت راست او."
  نیک به همه سر تکان داد و گفت که بسیار راضی است. خورشید مثل آهن داغ بر گردنش افتاد، جایی که کلاه دزدان دریایی اش به آن نمی رسید. فهمید که باید چه شکلی باشد، با دست چپش گرفت، پیشانی‌اش را پاک کرد و گذاشت کنار.
  ون پریز گفت: "آنجا هوا گرم است. آیا می‌خواهی اسلحه را رها کنی و برای چیزی خنک‌تر به ما بپیوندی؟"
  "من چیز جالبی می خواهم، اما ترجیح می دهم اسلحه را نگه دارم. مطمئن هستم که می توانیم درباره آن بحث کنیم."
  "آقا، ما می توانیم. خانم دلانگ می گوید که او فکر می کند شما یک مامور اف بی آی آمریکا هستید. اگر چنین است، پس شما با ما دعوا نمی کنید."
  "البته، این فقط امنیت خانم دلانگ نیست که من نگران آن هستم. به همین دلیل او را دنبال کردم."
  بوتی نمی توانست ساکت بماند. او گفت: "از کجا فهمیدی که من اینجا آمده ام؟ مدام در آینه نگاه می کردم. تو پشت سر من نبودی."
  نیک گفت: بله، من بودم. "تو فقط به اندازه کافی سخت نگاه نکردی. باید از خیابان می رفتی. سپس برمی گشتی. آن وقت مرا می گرفتی."
  بوتی به او خیره شد. اگر فقط نگاه کردن می تواند باعث ایجاد جوش شود! "لباس های گل قدیمی" که اکنون نرم تر شده اند، به پایان رسیده است. گروه وارد "جاده ای به جزایر" شد. مرد سفید پوست به آرامی از خانه برگشت. نیک نگاهی به زیر دست تکیه گاه انداخت. چیزی در گوشه پشت بام حرکت کرد.
  "میتونم بیام پایین..."
  "اسلحه ات را بینداز، رفیق." لحنش چندان ملایم نبود.
  نیک سرش را تکان داد و وانمود کرد که فکر می کند. چیزی روی موسیقی نبرد خراشیده شد و او در توری غرق شد و از سقف منفجر شد. او در حال جستجوی ویلهلمینا بود که با یک تصادف خیره کننده در پای پیتر ون پریس فرود آمد.
  مرد مسن‌تر پرید و بازوی تفنگ نیک را با دو دست گرفت و ویلهلمینا در طناب‌های تور گیر کرد. لحظه ای بعد، تامی و فرد به شمع برخورد کردند. لوگر به سرعت از او دور شد. هنگامی که سفید برگشت و دو سیاه پوست با دقت تمرین شده انتهای تور را برگرداندند، یک چروک شرط دیگر او را پوشاند.
  
  
  فصل چهار
  
  
  نیک تا حدی روی سرش فرود آمد. او فکر می‌کرد که رفلکس‌هایش طبیعی است، اما برای چند ثانیه سرعتش کم شد، اگرچه همه چیز را درک می‌کرد. او احساس می کرد که بیننده تلویزیونی است که برای مدت طولانی نشسته بود و بی حس شده بود، ماهیچه هایش از فعال شدن امتناع می کردند، حتی وقتی ذهنش همچنان محتویات صفحه را جذب می کرد.
  این لعنتی تحقیر کننده بود دو سیاه‌پوست انتهای تورها را گرفتند و عقب‌نشینی کردند. آنها شبیه تمبو بودند. او تصور کرد که یکی از آنها ممکن است زنگا باشد که برای هشدار به پیتر آمده بود. جانسون را دید که به گوشه گاراژ آمد. او آنجا بود تا با تور به آنها کمک کند.
  گروه شروع به نواختن "Dumbarton's Drums" کرد و نیک اخم کرد. موسیقی شادی آور عمدا پخش شد تا سر و صدای حرکت مردم و شبکه را خفه کند. و پیتر ون پریس این حرکت را در چند ثانیه با تاکتیک های روان یک استراتژیست کارکشته هماهنگ کرد. او به عنوان یک پیرمرد خوب و عجیب و غریب شناخته می شود که برای دوستانش کیسه می نوازد و از دست دادن اسب برای سواره نظام پشیمان می شود زیرا در شکار روباه هنگام خدمت فعال اختلال ایجاد می کند. یک مرجع تاریخی کافی است - پیرمرد احتمالاً تحلیل رایانه ای را با انتخاب تصادفی درک کرده است.
  نیک چند نفس عمیق کشید. سرش صاف شد، اما به اندازه یک بازی تازه گرفته شده احساس احمقانه مهار می کرد. او می‌توانست به هوگو برسد و خود را در یک لحظه آزاد کند، اما تامی هاو با لوگر بسیار حرفه‌ای برخورد کرد و می‌توانید شرط ببندید که قدرت شلیک دیگری اینجا و آنجا پنهان شده است.
  بوتی قهقهه زد. "اگر جی. ادگار می توانست شما را اکنون ببیند..."
  نیک احساس کرد گرما روی گردنش بالا می رود. چرا اصرار به این مرخصی یا بازنشستگی نکرد؟ او به پیتر گفت: "الان یک نوشیدنی خنک می خورم اگر بتوانی مرا از این آشفتگی خلاص کنی."
  پیتر گفت: «فکر نمی‌کنم شما سلاح دیگری داشته باشید،» و سپس با عدم جستجوی نیک، مهارت دیپلماتیک خود را نشان داد - پس از اینکه به او گفت که در مورد احتمال آن فکر می‌کند. "بچه ها آن را باز کنید. لطفاً مرا به خاطر بی ادبی ببخشید، آقای گرانت. اما می دانید که شما تجاوز کرده اید. این روزهای بدی است. شما هرگز همه چیز را نمی دانید. فکر نمی کنم این درست باشد."
  
  
  
  
  
  اینکه ما یک جور دعوا داریم، مگر اینکه آمریکا حاضر باشد به ما فشار شدیدی وارد کند و این منطقی نیست. یا نه؟ "
  تمبو تور را باز کرد. نیک بلند شد و آرنجش را مالید. راستش را بخواهید، من فکر نمی کنم که من و شما اختلاف نظر داشته باشیم. خانم دلانگ دغدغه من است."
  پیتر آن را نخرید، اما رد نکرد. "بیا بریم سراغ هوای خنک. تو همچین روزی میتونی یه لیوان بخوری."
  همه به جز تمبو و زنگا با آرامش به داخل حیاط رفتند. پیتر شخصا ویسکی را آماده کرد و به نیک داد. یکی دیگر از ژست های ظریف دلجویی. "هر مردی به نام گرانت ویسکی و آب می برد. آیا می دانستی که از بزرگراه تعقیب می شوی؟"
  "یکی دوبار بهش فکر کردم ولی چیزی ندیدم. از کجا فهمیدی که دارم میام؟"
  "سگ ها در یک خانه کوچک. آنها را دیده ای؟"
  "آره."
  تمبو داخل بود. او با من تماس گرفت و سپس شما را دنبال کرد. سگ ها بی صدا نگاه می کنند. ممکن است شنیده باشید که او به آنها دستور داده است خودداری کنند و به شما هشدار ندهند. شبیه غرغر یک حیوان است، اما ممکن است گوش شما آن را باور نکند."
  نیک سری به تایید تکان داد و جرعه ای ویسکی نوشید. آه آه آه. او متوجه شد که ون پری گاهی اوقات بند سخنرانی خود را گم می کند و مانند یک انگلیسی تحصیل کرده صحبت می کند. به پاسیو زیبا اشاره کرد. "خانه بسیار خوبی، آقای ون پری."
  "متشکرم. این نشان می دهد که کار سخت، صرفه جویی و ارث بزرگ می تواند انجام دهد. ممکن است برای شما جالب باشد که نام من آفریقایی است، اما اعمال و لهجه من اسکاتلندی است. مادرم - دانکن - با ون پریس ازدواج کرد. او اختراع کرد. اولین سفرها از آفریقای جنوبی و بسیاری از آن." دستش را به وسعت بیکران زمین تکان داد. "گاو، تنباکو، مواد معدنی. او چشم تیزبینی داشت."
  بقیه روی صندلی های فوم و صندلی های سالن نشستند. پاسیو به یک هتل کوچک تفریحی خانوادگی خدمت می کند. بوتی در کنار جان جانسون، هاو، ماکسول و زنگا بود. خانم رایرسون سینی پیش غذا برای نیک آورد - گوشت و پنیر روی مثلث نان، آجیل و چوب شور. نیک مشتی برداشت. با آنها نشست. "شما یک پیاده روی طولانی و گرم داشته اید. آقای گرانت. من می توانم شما را سوار کنم. آیا BMW شما نزدیک بزرگراه پارک کرده است؟"
  نیک گفت: بله. "دروازه قوی من را متوقف کرد. نمی دانستم اینقدر دور است."
  خانم رایرسون سینی را به سمت آرنجش هل داد. "بیلتانگ را امتحان کنید. اینجا..." او به چیزی که شبیه گوشت گاو خشک شده بود با نم نم نان اشاره کرد. "بیلتانگ فقط گوشت شور است، اما وقتی درست پخته شود خوشمزه است. کمی سس فلفل روی بیلتنگ است."
  نیک به او لبخند زد و یکی از کاناپه ها را امتحان کرد که ذهنش به صدا در آمد. بیلتونگ-بیلتنگ-بیلتنگ. برای لحظه ای آخرین نگاه روشنگر، مهربان و احتیاط هاک را به یاد آورد. آرنجش درد گرفت و مالش داد. بله، پاپا هاوک عزیز، جونیور را برای چتربازی از در هواپیما بیرون می‌کشد. این باید انجام شود، پسر. وقتی بزنی من آنجا خواهم بود. نگران نباشید، پرواز بدون قید و شرط تضمین شده است.
  "در مورد رودزیا چه فکر می کنید، آقای گرانت؟" - ون پریس پرسید.
  "جذاب. هیجان انگیز."
  مارتا رایرسون خندید. ون پریز با تندی به او نگاه کرد و او با خوشحالی نگاهش را برگرداند. "آیا شما با بسیاری از شهروندان ما ملاقات کرده اید؟"
  "استاد، پیمانکار تور. آلن ویلسون، تاجر."
  "اوه بله، ویلسون. یکی از مشتاق ترین مدافعان استقلال. و شرایط تجاری سالم."
  او چیزی در این مورد اشاره کرد.
  "همچنین یک مرد شجاع. به روش خودش. لژیونرهای رومی در نوع خود شجاع هستند. نوعی میهن پرستی نیمه علاقه."
  نیک به تبعیت از آن گفت: «فکر می‌کردم او یک سواره نظام خوب خواهد بود. "شما با ترکیب شجاعت، آرمان ها و حرص در ترکیب Waring به فلسفه می رسید."
  "میکسر انباری؟" - ون پریس پرسید.
  خانم رایرسون توضیح داد: «ماشینی که همه آنها را گرد هم می آورد. او همه چیز را با سوپ مخلوط می کند.
  ون پریز با تصور این روند سر تکان داد. "این مناسب است. و آنها هرگز نمی توانند دوباره از هم جدا شوند. ما بسیاری از اینها را داریم."
  نیک با دقت گفت: "اما شما نه." "من معتقدم دیدگاه شما منطقی تر است." به جان جانسون نگاه کرد.
  "معقول است؟ برخی به آن خیانت می گویند. برای ثبت، فرض کنید من نمی توانم تصمیم بگیرم."
  نیک شک داشت که ذهن پشت آن چشمان نافذ برای مدت طولانی از بین رفته باشد. می‌دانم که این وضعیت بسیار دشواری است.»
  ون پریز مقداری ویسکی در لیوان آنها ریخت. "درست است. استقلال چه کسی از همه مهمتر است؟ شما با هندی ها مشکل مشابهی داشتید. آیا باید آن را به روش شما حل کنیم؟"
  نیک حاضر نشد به این موضوع کشیده شود. وقتی ساکت شد، خانم رایرسون مداخله کرد: "آیا شما فقط یک تور می گذارید، آقای گرانت؟ یا علایق دیگری دارید؟"
  "من اغلب به این فکر کرده ام که وارد تجارت طلا شوم. ویلسون وقتی سعی کردم آن را بخرم من را رد کرد. شنیدم که شرکت معدنی تیلور-هیل-بورمن معادن جدیدی ساخته است.
  ون پریس سریع گفت: "اگر من جای شما بودم، از آنها دور می شدم."
  "چرا؟"
  "آنها برای هر چیزی که می سازند بازار دارند. و آنها جمعیتی سرسخت با ارتباطات سیاسی قوی هستند... شایعاتی درباره چیزهای دیگری در پشت نمای طلایی در جریان است - شایعات عجیب ترورها."
  
  
  اگر آنها شما را مانند ما بگیرند، شما فقط در تور نخواهید بود. تو زنده نخواهی ماند.» «پس این شما را به عنوان یک میهن پرست رودزیایی رها می کند؟» ون پریز شانه بالا انداخت. آنها به بنیاد اودسا کمک می کنند، از نیمی از دیکتاتورها حمایت می کنند - هم با سلاح و هم با طلا.» «شنیدم. من لزوماً آن را باور نمی کنم.» «این باور نکردنی است؟» «چرا به کمونیست ها می فروشند و فاشیست ها را تأمین می کنند؟» «کدام شوخی بهتر است؟ ابتدا سوسیالیست‌ها را رها می‌کنید و از پول خودشان برای تأمین مالی حملات خود استفاده می‌کنید، و سپس در اوقات فراغت خود به دنبال دموکراسی می‌روید. وقتی همه چیز تمام شود، مجسمه های هیتلر را در تمام پایتخت های جهان خواهند ساخت. سیصد فوت قد. او این کار را انجام می داد. فقط کمی دیر، همین. "ون پریز و خانم رایرسون پرسشگرانه به یکدیگر نگاه کردند. نیک حدس زد که این ایده قبلاً اینجا بوده است. تنها صداها صدای فریاد و فریاد پرندگان بود. در نهایت ون پریز گفت: "باید به آن زمان برای صرف چای فکر کنم. «او ایستاد.» و بعد من و بوتی می‌توانیم برویم؟ «برو خودت را بشوی. خانم رایرسون راه را به شما نشان خواهد داد. در مورد رفتن شما، ما باید یک ایندابا اینجا در پارکینگ در مورد آن نگه داریم." او دستش را تکان داد و بقیه را در آغوش گرفت. نیک شانه بالا انداخت و خانم رایرسون را از درهای شیشه ای کشویی به خانه دنبال کرد. او او را هدایت کرد. از راهروی طولانی پایین آمد و به در اشاره کرد: «اینطرف.» نیک زمزمه کرد: «بیلتانگ خوب است. رابرت موریس باید بیشتر به دره فورج می فرستاد." نام میهن پرست آمریکایی و محله زمستانی واشنگتن کلمات شناسایی AX بود. خانم رایرسون پاسخ صحیح را داد. "اسرائیل پاتنم، ژنرال از کانکتیکات. تو در زمان اشتباهی رسیدی، گرانت. جانسون از طریق تانزانیا قاچاق شد. تمبو و زنگا به تازگی از زامبیا برگشته اند. آنها یک گروه چریکی در جنگل کنار رودخانه دارند. آنها اکنون با ارتش رودزیا می جنگند. و آنها آنقدر کار خوبی انجام می دهند که رودزی ها مجبور شدند نیروهای آفریقای جنوبی را وارد کنند.» «آیا دوبی پول را آورده است؟» «بله. او فقط یک پیک است. اما ون پریس ممکن است فکر کند که شما چیزهای زیادی دیده اید که نمی توانید او را رها کنید. اگر پلیس رودزیا عکس‌هایی از تمبو و زنگی به شما نشان دهد، می‌توانید آنها را شناسایی کنید.» «چه چیزی را توصیه می‌کنید؟» «نمی‌دانم. من شش سال است که اینجا زندگی می کنم. من جای AX P21 هستم. اگر بازداشتت کنند، احتمالاً می‌توانم تو را در نهایت آزاد کنم.» نیک قول داد: «نخواهند کرد. پوششت را منفجر نکن، خیلی با ارزش است.» «متشکرم. و تو..." "N3." مارتا رایرسون آب دهانش را قورت داد و آرام شد. نیک تصمیم گرفت که او دختر زیبایی است. او هنوز هم بسیار جذاب بود. و آشکارا می دانست که N3 مخفف Killmaster است. او زمزمه کرد: "موفق باشید" و رفت. حمام پیشرفته و مجهز بود. نیک سریع صورتش را شست، لوسیون و ادکلن مردانه را امتحان کرد و موهای قهوه ای تیره اش را شانه کرد. وقتی از سالن طولانی برگشت، ون پری و مهمانانش بودند. در اتاق ناهار خوری بزرگ جمع شده اند. بوفه در واقع بوفه است - روی یک میز کناری به طول حداقل بیست و پنج فوت ایستاده بود، با یک ورقه برف پوشانده شده بود و با کارد و چنگال درخشان تزئین شده بود. پیتر با مهربانی اولین بشقاب های بزرگ را به خانم رایرسون داد و بوتی و آنها را دعوت کرد که شروع به خوردن کنند.نیک بشقابش را با گوشت و سالاد پر کرد.هو غنیمت انحصاری داشت که برای نیک عادی بود تا اینکه چند لقمه خورد.یک مرد سیاه پوست و یک زن با لباس سفید از پشت بیرون آمدند. نیک متوجه درهای گردان شد و تصور کرد که آشپزخانه خارج از انباری پیشخدمت است. هنگامی که او احساس خستگی کمتری کرد، نیک با مهربانی به ون پریس گفت: "این یک ناهار عالی است. من را به یاد انگلستان می اندازد." "متشکرم." "آیا تو سرنوشت من را تعیین کردی؟" اینقدر ملودراماتیک نباش، بله، باید از شما بخواهیم که حداقل تا فردا بمانید، به دوستانتان زنگ می زنیم و به شما می گوییم که مشکل موتور دارید. نیک اخم کرد. برای اولین بار نسبت به استادش احساس خصومت جزئی کرد. پیرمرد در کشوری ریشه دوانید که ناگهان با مشکلاتی چون طاعون ملخ شکوفا شد. می توانست با او همدردی کند. اما این خیلی خودسرانه است. می توانم بپرسم چرا ما را بازداشت می کنند؟ - نیک پرسید. "در واقع، این فقط شما هستید که بازداشت می شوید. بوتی از پذیرفتن میهمان نوازی من خوشحال است. فکر نمی کنم شما به مقامات مراجعه کنید. این به شما ربطی ندارد و به نظر شما فردی منطقی هستید، اما ما می توانیم ریسک نکن. حتی وقتی رفتی، به عنوان یک آقا ازت می‌خواهم همه چیزهایی را که اینجا دیدی فراموش کنی.» نیک تصحیح کرد: «فکر می‌کنم منظورت... هر کسی است.» «بله.» نیک متوجه تابش خیره سرد و نفرت‌انگیز جانسون به سمت او شد. باید دلیلی وجود داشت که آنها به لطف یک روزه نیاز داشتند. یک کاروان یا گروه تاکتیکی بین مزرعه ون پری و دره جنگل. او گفت: "فرض کنید من - به عنوان یک آقا - قول می دهم که اگر اکنون اجازه دهید ما برگردیم صحبت نکنم." نگاه جدی ون پری به جانسون، هاو، تمبو نیک تبدیل شد. ون پریس پاسخ داد: «بسیار متاسفم». نیک زمزمه کرد: من هم همینطور. غذایش را تمام کرد و سیگاری بیرون آورد و در جیب شلوارش به دنبال فندکش گشت. این بدان معنا نیست که آنها آن را نخواسته اند. او احساس رضایت می کرد که به حمله رفته و سپس خود را مورد سرزنش قرار داده است
  
  
  
  . Killmaster باید احساسات خود، به ویژه نفس خود را کنترل کند. او نباید عصبانیت خود را به خاطر آب پاشیدن غیرمنتظره از سقف گاراژ، به خاطر بسته شدن مانند یک حیوان به دام افتاده، از دست بدهد.
  فندک را کنار گذاشت و دو ظرف بیضی شکل و تخم مرغی از جیب شورتش بیرون آورد. او مراقب بود که آنها را با گلوله های انفجاری سمت چپ اشتباه نگیرد.
  اتاق را مطالعه کرد. تهویه مطبوع بود؛ درهای پاسیو و سالن بسته بود. خادمان تازه از در چرخان وارد آشپزخانه شده بودند. این یک اتاق بزرگ بود، اما استوارت یک انبساط بزرگ از گاز حذفی ایجاد کرد که تحت فشار بسیار بالا فشرده شده بود. کلیدهای کوچک را حس کرد و فیوز آنها را خاموش کرد. او با صدای بلند گفت: "خب، اگر مجبور باشیم بمانیم، فکر می کنم بهترین استفاده را خواهیم کرد. می توانیم ..."
  صدای او در حالی که دو بمب گازی اتهامات خود را آزاد می کردند، صدای پف و خش خش بلند دوگانه را قطع نکرد.
  "چی بود؟" ون پریس غرش کرد و نیمه راه پشت میز ایستاد.
  نیک نفسش را حبس کرد و شروع به شمردن کرد.
  "من نمی دانم." - ماکسول از روی میز جواب داد و صندلیش را عقب هل داد. "مثل یک انفجار کوچک به نظر می رسد. جایی روی زمین؟"
  ون پریز خم شد، نفس نفس زد و به آرامی مانند درخت بلوط که توسط اره زنجیری سوراخ شده است فرو ریخت.
  "پیتر! چی شد؟" ماکسول دور میز راه رفت، تاب خورد و افتاد. خانم رایرسون سرش را به عقب پرت کرد انگار که چرت می زد.
  سر غنیمت روی باقی مانده سالاد افتاد. هاو خفه شد، نفرین کرد، دستش را زیر ژاکتش گذاشت و سپس روی صندلیش افتاد و شبیه ناپلئونی بیهوش شد. تمبو که سه نقطه با او فاصله داشت، توانست خود را به سن پترزبورگ برساند. این بدترین مسیری بود که او می توانست برود. مثل بچه ای خسته به خواب رفت.
  جان جانسون یک مشکل بود. نمی دانست چه اتفاقی افتاده است، اما از جایش بلند شد و با مشکوکی از روی میز دور شد. دو سگی که بیرون رها شده بودند به طور شهودی می دانستند که صاحبشان مشکلی دارد. آنها با یک برخورد دوتایی به پارتیشن شیشه ای برخورد کردند، پارس می کردند، آرواره های غول پیکرشان به غارهای قرمز کوچکی که با دندان های سفید پوشیده شده بودند. شیشه قوی بود - زنده ماند.
  جانسون دستش را به باسنش فشار داد. نیک بشقاب را برداشت و با احتیاط آن را در گلوی مرد فرو برد.
  جانسون عقب نشینی کرد، چهره‌اش آرام و بدون نفرت، آرامش سیاه‌پوش بود. دستی که روی باسنش گرفته بود ناگهان در انتهای یک بازوی لنگی و سربی به جلو افتاد. آه سختی کشید، سعی کرد خود را جمع و جور کند، عزم راسخ در چشمان درمانده اش نمایان شد. نیک بشقاب ون پریس را برداشت و آن را مانند دیسک فشار داد. مرد به راحتی تسلیم نشد. چشمان جانسون بسته شد و افتاد.
  نیک بشقاب ون پریس را با احتیاط در جای خود قرار داد. او هنوز داشت می شمرد - صد و بیست و یک، صد و بیست و دو. نیازی به نفس کشیدن احساس نمی کرد. یکی از بهترین مهارت های او حبس نفس است. او تقریباً توانست به رکورد غیر رسمی برسد.
  او یک هفت تیر کوچک آبی اسپانیایی را از جیب جانسون بیرون آورد، چندین تپانچه از ون پریس، هاو، بیهوش گرفت. ماکسول و تمبو ویلهلمینا را از کمربند ماکسول بیرون کشید و برای اطمینان از اینکه همه چیز مرتب است، کیف های بوتی و خانم رایرسون را جستجو کرد. هیچکس اسلحه نداشت
  به طرف درهای دوتایی انباری ساقی دوید و آنها را باز کرد. اتاق بزرگ، با تعداد شگفت انگیز کابینت دیواری و سه سینک توکار، خالی بود. از اتاق کراوات به آشپزخانه دوید. در انتهای دیگر اتاق، درب صفحه نمایش به شدت بسته شد. زن و مردی که به آنها خدمت می کردند از حیاط سرویس فرار کردند. نیک بست و در را قفل کرد تا سگ ها بیرون نروند.
  هوای تازه با بوی عجیبی به آرامی از صفحه نمایش عبور می کرد. نیک نفسش را بیرون داد و ریه هایش را خالی و پر کرد. او فکر کرد که آیا آنها یک باغ ادویه در کنار آشپزخانه دارند؟ سیاهپوستان دونده از دیدگان ناپدید شدند.
  خانه بزرگ ناگهان ساکت شد. تنها صداها صدای پرندگان دوردست و غرغر آرام آب در کتری روی اجاق بود.
  نیک در کمد کنار آشپزخانه یک رول بند رخت نایلونی پنجاه فوتی پیدا کرد. به اتاق غذاخوری برگشت. مردان و زنان در جایی که افتاده بودند دراز کشیده بودند و به طرز غم انگیزی درمانده به نظر می رسیدند. فقط جانسون و تمبو نشانه هایی از به هوش آمدن را نشان دادند. جانسون کلمات نامفهومی را زمزمه کرد. تمبو سرش را خیلی آهسته از این طرف به طرف دیگر تکان داد.
  نیک ابتدا آنها را گره زد و گل میخ ها را در اطراف مچ دست و مچ پا قرار داد و با گره های مربعی محکم کرد. او این کار را تقریباً بدون اینکه شبیه همتای قایق سوار قدیمی باشد انجام داد.
  
  
  فصل پنجم
  
  
  خنثی کردن بقیه فقط چند دقیقه طول کشید. او مچ پاهای هاو و ماکسول را بست - آن ها آدم های جدی بودند و او نمی توانست با دستان بسته ضربه ای بزند - اما فقط دست های ون پریس را بست و بوتی و خانم رایرسون را آزاد گذاشت. تپانچه ها را روی میز بوفه جمع کرد و همه آنها را خالی کرد و فشنگ ها را داخل یک کاسه روغنی با باقیمانده یک سالاد سبز پرتاب کرد.
  او با فکر کارتریج ها را در لجن فرو برد و سپس مقداری سالاد را از سالاد دیگر داخل آن ریخت.
  
  
  
  
  
  
  سپس یک بشقاب تمیز برداشت، دو برش ضخیم گوشت کباب و یک قاشق لوبیا چاشنی شده انتخاب کرد و روی صندلی که برای ناهار اشغال کرده بود، نشست.
  جانسون و تمبو اولین کسانی بودند که از خواب بیدار شدند. سگ‌ها پشت پارتیشن شیشه‌ای نشسته بودند و با احتیاط نگاه می‌کردند و خزشان بالا رفته بود. جانسون با صدای خشن گفت: لعنتی... تو... گرانت.
  "زمین شما؟" نیک با یک چنگال گوشت گاو توقف کرد.
  "سرزمین مردم من. ما آن را پس می گیریم و حرامزاده هایی مانند شما را به دار می کشیم. چرا دخالت می کنید؟ فکر می کنید می توانید بر جهان حکومت کنید! ما به شما نشان خواهیم داد! ما اکنون این کار را انجام می دهیم و آن را به خوبی انجام می دهیم. بیشتر... "
  لحنش بالاتر و بالاتر می رفت. نیک با تندی گفت: ساکت شو و اگر می توانی به صندلیت برگرد، من دارم می خورم.
  جانسون برگشت، به سختی روی پاهایش ایستاد و روی صندلی خود پرید. تمبو، با دیدن تظاهرات، چیزی نگفت اما همین کار را کرد. نیک به خود یادآوری کرد که اجازه ندهد تمبو با سلاح به او نزدیک شود.
  زمانی که نیک بشقابش را پاک کرد و برای خودش یک فنجان چای دیگر از قوری روی میز بوفه ریخت، در حالی که به راحتی در پشم بافتنی دنجش گرم شده بود، بقیه از جانسون و تمبو پیروی کردند. چیزی نگفتند فقط به او نگاه کردند. او می خواست احساس برنده بودن کند و انتقام بگیرد - در عوض او مانند یک اسکلت در یک مهمانی احساس می کرد.
  نگاه ون پریس آمیزه‌ای از خشم و ناامیدی بود که او را تقریباً پشیمان می‌کرد که دست برتر را به دست آورده بود - گویی اشتباه کرده است. مجبور شد خودش سکوت را بشکند. "خانم دلانگ و من اکنون به سالزبری باز خواهیم گشت. مگر اینکه بخواهید بیشتر در مورد برنامه خود به من بگویید... و من از هر اطلاعاتی که بخواهید در مورد شرکت تیلور-هیل-بورمن اضافه کنید سپاسگزارم. ""
  "من با تو جایی نمی روم، جانور!" بوتی فریاد زد.
  ون پریس با صدایی به‌طور شگفت‌انگیزی آرام گفت: «حالا، بوتی». "آقای گرانت کنترل اوضاع را در دست دارد. اگر بدون شما برگردد بدتر است. آیا قصد دارید ما را تحویل دهید. گرانت؟"
  "تو را آزاد کن؟ به چه کسی؟ چرا؟ ما کمی سرگرم شدیم. من چند چیز یاد گرفتم، اما قرار نیست در مورد آنها به کسی بگویم. در واقع، همه نام های شما را فراموش کردم. احمقانه به نظر می رسد. من معمولاً یک چیز عالی دارم. نه، من به مزرعه شما رفتم، چیزی جز خانم دلانگ نیافتم و به شهر برگشتیم. صداش چطور است؟"
  ون پریس متفکرانه گفت: "مثل یک مرد کوهستانی صحبت می کند. درباره تیلور هیل." یک معدن درست کردند. شاید بهترین طلا در کشور. به سرعت فروخته می شود، اما شما این را می دانید. هر کس. و توصیه من هنوز هم صدق می کند. از آنها دوری کنید. آنها روابط سیاسی و قدرت دارند. اگر به مقابله با آنها بروی، تو را خواهند کشت.»
  "چطور با هم به مقابله با آنها برویم؟"
  ما دلیلی برای این کار نداریم.»
  "آیا معتقدید که مشکلات شما به آنها مربوط نمی شود؟"
  "هنوز نه. وقتی روز رسید..." ون پریز به دوستانش به اطراف نگاه کرد. "باید می پرسیدم که آیا با من موافقی؟"
  سرها به نشانه تایید تکان دادند. جانسون گفت: "به او اعتماد نکن. هانکی یک مقام دولتی است. او..."
  "تو به من اعتماد نداری؟" - ون پریس به آرامی پرسید. "من یک خائن هستم."
  جانسون به پایین نگاه کرد. "متاسفم."
  "ما درک می کنیم. زمانی بود که مردم من انگلیسی ها را در چشم می کشتند. اکنون برخی از ما خود را انگلیسی می نامیم بدون اینکه واقعاً به آن فکر کنیم. بالاخره جان، ما همه ... مردم هستیم. بخشی از یک کل."
  نیک برخاست، هوگو را از غلاف بیرون آورد و ون پریس را آزاد کرد. "خانم رایرسون، لطفا چاقوی میز را بردارید و بقیه را آزاد کنید. خانم دلانگ، بریم؟"
  بوتی با موجی رسا و آرام، کیفش را گرفت و در پاسیو را باز کرد. دو سگ به داخل اتاق هجوم آوردند و چشمانشان را به نیک زدند اما چشمشان را به ون پریس دوختند. پیرمرد گفت: بمان... جین... گیمبا... بمان.
  سگ ها ایستادند، دم هایشان را تکان دادند و در حین پرواز تکه های گوشتی را که ون پریز برایشان پرتاب کرد، گرفتند. نیک به دنبال بوتی بیرون رفت.
  نیک که در سینگر نشسته بود به ون پریس نگاه کرد. "ببخشید اگر چای همه را خراب کردم."
  به نظرش می رسید که شادی در چشمان نافذش می درخشید. "هیچ آسیبی وارد نشد. به نظر می رسید هوا را پاک کرده است. شاید همه ما اکنون بهتر می دانیم کجا ایستاده ایم. فکر نمی کنم پسرها واقعاً شما را باور کنند تا زمانی که بدانند منظور شما از سکوت کردن بوده است." ناگهان ون پریس صاف شد، دستش را بالا برد و فریاد زد: "نه! والو. اشکالی ندارد."
  نیک خم شد و ویلهلمینا را با انگشتانش احساس کرد. در پای یک درخت کوتاه قهوه‌ای سبز، دویست یارد دورتر، او شبح غیرقابل انکار مردی را دید که در حالت مستعد قرار داشت. او چشمان به طرز شگفت انگیزی تیزبین خود را ریز کرد و به این نتیجه رسید که والو یکی از اعضای تیره پوست کارکنان آشپزخانه است که به آنها خدمت می کرد و زمانی که نیک به آشپزخانه حمله کرد فرار کرده بود.
  نیک چشمانش را خیره کرد و دید 20/15 خود را به شدت متمرکز کرد. تفنگ دارای دید نوری بود. او گفت: "خب، پیتر، وضعیت دوباره تغییر کرده است. مردم شما مصمم هستند.
  ون پریس پاسخ داد: «همه ما گاهی اوقات به نتیجه گیری می پردازیم. "به خصوص اگر پیش شرط هایی داشته باشیم. هیچ یک از افراد من تا به حال خیلی دور دویده اند. یکی از آنها سال ها پیش در جنگل جان خود را برای من فدا کرد. شاید من احساس می کنم که به خاطر آن چیزی به آنها مدیونم. دشوار است انگیزه های شخصی خود را باز کنیم و اقدامات اجتماعی».
  
  
  
  
  
  
  "نتیجه شما در مورد من چیست؟" نیک با کنجکاوی پرسید زیرا این یک یادداشت ارزشمند برای مراجعات بعدی خواهد بود.
  "آیا نمی‌دانی آیا می‌توانم در راه بزرگراه به تو شلیک کنم؟"
  "البته که نه. لحظه ای پیش می توانستی بگذاری والو من را بگیرد. مطمئنم که او به اندازه کافی بزرگ شکار می کرد تا به من ضربه بزند."
  ون پریز سر تکان داد. "حق با شماست. من معتقدم که حرف شما به خوبی حرف من است. شما شجاعت واقعی دارید و معمولاً این به معنای صداقت است. این ترسو است که بدون تقصیر خودش از ترس دور می شود، گاهی اوقات دو بار - از پشت خنجر می کند یا تیراندازی می کند. به شدت به دشمنان حمله می کند یا زنان و کودکان را بمباران می کند."
  نیک بدون اینکه لبخند بزند سرش را تکان داد. "تو دوباره مرا به سیاست هدایت می کنی. این فنجان چای من نیست. من فقط می خواهم با خیال راحت از این گروه تور عبور کنم..."
  زنگ، تند، با صدای بلند به صدا درآمد. ون پریس گفت: «صبر کن. این دروازه ای است که از کنارش رد شدی. تو نمی خواهی ماشین حمل احشام را در این جاده ببینی." از پله های عریض دوید - قدمش مثل قدم های جوانی سبک و فنری بود - و یک دستگاه تلفن را از جعبه فلزی خاکستری بیرون کشید. "پیتر اینجاست.. "او گوش داد." درست است، او در حالی که کل نگرش او تغییر کرده بود، تکان داد.
  تلفن را قطع کرد و با فریاد وارد خانه شد. "مکسول!"
  فریادی پاسخگو شنیده شد. "آره؟"
  "گشت ارتش می رسد. M5 را به من بدهید. کوتاهش کنید. کد چهار."
  "کد چهار." سر ماکسول برای مدت کوتاهی در پنجره ایوان ظاهر شد و سپس ناپدید شد. ون پریز با عجله به سمت ماشین رفت.
  "ارتش و پلیس. آنها احتمالا فقط در حال بررسی هستند."
  چگونه از دروازه شما عبور می کنند؟ - نیک پرسید. "آنها را می شکنند؟"
  "نه. آنها از همه ما کلیدهای تکراری می خواهند." ون پریز نگران به نظر می رسید، تنش خطوط غیر ضروری را روی صورت فرسوده او برای اولین بار از زمانی که نیک او را ملاقات کرد، ترسیم کرد.
  نیک به آرامی گفت: «فکر می‌کنم هر دقیقه اکنون مهم است. "کد چهار شما باید بین اینجا و دره جنگل باشد، و هر که هستند، نمی توانند سریع حرکت کنند. چند دقیقه دیگر به شما فرصت می دهم. دابی - بیا برویم."
  بوتی به ون پریز نگاه کرد. پیرمرد پارس کرد: "همانطور که او می گوید انجام دهید." دستش را از پنجره بیرون آورد. "ممنونم، گرانت. تو باید یکی از هایلندرها باشی."
  بوتی ماشین را به داخل خیابان برد. به قله اول رسیدند و دامداری پشت سرشان ناپدید شد. "مطبوعات!" - گفت نیک.
  "چی کار می خوای بکنی؟"
  "به پیتر و بقیه زمان بده."
  "چرا این کار را می کنی؟" دابی سرعت خود را افزایش داد و ماشین را از سوراخ های شن تکان داد.
  "من برای یک روز جالب خیلی به آنها مدیونم." یک ایستگاه پمپاژ ظاهر شد. همه چیز همانطور بود که نیک به یاد داشت - لوله ها به زیر جاده رفتند و از دو طرف به سطح آمدند. فقط برای یک ماشین جا بود "درست بین این لوله ها توقف کنید - در ایستگاه پمپاژ."
  چکمه چند صد متری پرواز کرد و در بارانی از گرد و غبار و زمین خشک توقف کرد. نیک پرید بیرون، دریچه لاستیک عقب سمت راست را باز کرد و هوا به سرعت بیرون رفت. میله را تعویض کرد.
  به سمت یدک رفت، میل سوپاپ را از آن جدا کرد و آن را در انگشتانش پیچاند تا هسته خم شود. به پنجره بوتی تکیه داد. "این داستان ما وقتی ارتش می رسد. هوای ما در لاستیک تمام شد. هوا در زاپاس نبود. فکر می کنم میل سوپاپ گرفته بود. تنها چیزی که اکنون نیاز داریم یک پمپ است."
  "اینجا آنها می آیند."
  در پس زمینه یک آسمان بدون ابر، گرد و غبار بلند شد - آنقدر شفاف و آبی که به نظر می رسید با جوهر روشن روتوش شده است. گرد و غبار یک پانل کثیف را تشکیل می دهد که بالا می رود و پخش می شود. پایه آن یک جاده بود، حفاری در بوندو. جیپی با عجله از شکاف عبور کرد، یک پرچم کوچک قرمز و زرد از آنتن بیرون می‌زد، گویی نیزه‌دار باستانی نیزه و پرچم خود را به عصر ماشین‌ها گم کرده است. جیپ توسط سه نفربر زرهی، جنگنده های غول پیکر با مسلسل های سنگین به جای پوزه دنبال می شد. پشت سر آنها دو کامیون 6 در 6 آمدند که آخرین آنها یک تانکر کوچک را یدک می کشید که در امتداد جاده ناهموار می رقصید: "شاید من کوچکترین و آخرین باشم، اما مهم نیست - این همان آبی است که تو." نیاز دارم وقتی تشنه شدی...
  گونگا دین با لاستیک های لاستیکی.
  جیپ در ده فوتی سینگر توقف کرد. افسری که روی صندلی سمت راست نشسته بود به طور تصادفی از ماشین پیاده شد و به نیک نزدیک شد. او یک لباس استوایی به سبک بریتانیایی با شلوارک پوشیده بود و کلاه پادگان را به جای آفتابگیر نگه داشت. او نمی توانست بیش از سی سال داشته باشد و حالت تنش آمیز کسی را داشت که کارش را جدی می گیرد و ناراضی است زیرا مطمئن نیست شغل مناسبی دارد. نفرین خدمت نظامی مدرن او را می خورد. آنها به شما می گویند که این وظیفه شماست، اما اشتباه می کنند که به شما استدلال می دهند تا بتوانید از پس تجهیزات مدرن برآیید. شما به تاریخ دادگاه نورنبرگ و کنفرانس ژنو دست می یابید و متوجه می شوید که همه گیج شده اند، به این معنی که یک نفر باید به شما دروغ می گوید. کتاب مارکس را برمی‌داری تا ببینی آن‌ها درباره چه بحث می‌کنند و ناگهان احساس می‌کنی روی یک حصار ناهموار نشسته‌ای و به پندهای بدی که فریاد می‌زنند گوش می‌دهی.
  چالش ها و مسائل؟ "- از افسر پرسید و بوته های اطراف را به دقت بررسی کرد.
  نیک خاطرنشان کرد که دید مسلسل در اولین نفربر زرهی روی آن باقی ماند و افسر هرگز وارد خط آتش نشد.
  
  
  
  
  پوزه فولادی دو ماشین زرهی بعدی یکی چپ یکی سمت راست بیرون آمد. سرباز از اولین کامیون پایین آمد و به سرعت ایستگاه پمپاژ کوچک را بازرسی کرد.
  نیک گفت: «لاستیک پنچر شده. دریچه را باز کرد. "شیر خراب. عوضش کردم ولی پمپ نداریم."
  افسر بدون اینکه به نیک نگاه کند پاسخ داد: «شاید یکی داشته باشیم. او با علاقه مشتاق یک گردشگر معمولی، با آرامش جاده پیش رو، بوندا و درختان نزدیک را اسکن می کرد و می خواست همه چیز را ببیند، اما نگران چیزی نبود که از دست داده بود. نیک می دانست که چیزی را از دست نداده است. بالاخره به نیک و ماشین نگاه کرد. جای عجیبی است که می مانی.
  "چرا؟"
  "به طور کامل جاده را مسدود کرده است."
  "این در مورد جایی است که هوا از لاستیک خارج شده است. فکر می کنم ما اینجا توقف کردیم زیرا ایستگاه پمپاژ تنها بخش قابل مشاهده تمدن است."
  "هوم. اوه، بله. شما آمریکایی هستید؟"
  "آره."
  "آیا می توانم اسناد شما را ببینم؟ ما معمولاً این کار را انجام نمی دهیم، اما این زمان های غیرعادی است. اگر مجبور نباشم از شما سوال کنم، کار آسان تر می شود."
  به ما نگفتند که این کشور مثل اروپا یا بعضی جاهایی با پرده آهنین است که باید یک نشان به گردن داشته باشی.
  "پس لطفاً به من بگو کی هستی و کجا بوده ای." افسر به طور اتفاقی همه لاستیک ها را چک کرد، حتی یکی را لگد زد.
  نیک پاسپورتش را به او داد. او با نگاهی به او پاداش داده شد که می‌گفت: «در ابتدا می‌توانستی این کار را انجام دهی».
  افسر با دقت مطالعه کرد و در یک دفترچه یادداشت کرد. انگار با خودش گفت: می تونستی لاستیک زاپاس بزنی.
  نیک به دروغ گفت: «غیرممکن بود. "من از ساقه سوپاپ آن استفاده کردم. شما آن ماشین های اجاره ای را می شناسید."
  "میدانم." پاسپورت و شناسه تور ادمان را به نیک تحویل داد. "من ستوان سندمن هستم، آقای گرانت. آیا شما کسی را در سالزبری ملاقات کرده اید؟"
  "یان مسترز پیمانکار تور ما است."
  "من هرگز در مورد تورهای آموزشی ادمن نشنیده ام. آیا آنها مانند امریکن اکسپرس هستند؟"
  "بله. ده ها شرکت تور کوچک وجود دارند که متخصص هستند. می توان گفت که همه به شورلت نیاز ندارند. گروه ما متشکل از زنان جوان از خانواده های ثروتمند است. سفر گران قیمت."
  "چه شغل فوق العاده ای دارید." سندمن برگشت و به جیپ زنگ زد. "سرجوخ لطفا پمپ لاستیک را بیاورید."
  سندمن با بوتی گپ زد و به کاغذهای او نگاه کرد در حالی که یک سرباز کوتاه قد و خشن یک لاستیک پنچر می کرد. افسر سپس به سمت نیک برگشت. "تو اینجا چیکار میکردی؟"
  بوتی به آرامی مداخله کرد: «ما در حال بازدید از آقای ون پریز بودیم. "او دوست قلمی من است."
  سندمن با خوشرویی پاسخ داد: "چقدر او خوب است." "با هم اومدی؟"
  نیک گفت: «می‌دانی که ما این کار را نکردیم. "شما دیدید که BMW من نزدیک بزرگراه پارک شده است. خانم دلانگ زود رفت، من دیرتر دنبالش رفتم. او فراموش کرده بود که من کلید دروازه ندارم و نمی خواستم به آن آسیب برسانم. بنابراین من وارد شدم. نرفتم. متوجه باشید که چقدر دور بود. این بخش از کشور شما شبیه غرب ما است."
  چهره پر تنش و جوان سندمن بی بیان باقی ماند. "لاستیک شما باد شده است. لطفا بایستید و اجازه دهید عبور کنیم."
  به آنها سلام کرد و سوار یک جیپ در حال عبور شد. ستون در غبار خودش ناپدید شد.
  بوتی ماشین را به سمت جاده اصلی راند. بعد از اینکه نیک با کلیدی که به او داد راهبند را باز کرد و پشت سرشان بست، گفت: "قبل از اینکه سوار ماشین بشی، می‌خواهم به تو بگویم، اندی، خوب بودی. نمی‌دانم چرا." تو این کار را کردی، اما می دانم که هر دقیقه تاخیر به ون پریس کمک کرد."
  "و برخی دیگر. من او را دوست دارم. و بقیه این افراد فکر می کنم وقتی در خانه هستند و آرام در آنجا زندگی می کنند افراد خوبی هستند."
  او ماشین را در کنار BMW متوقف کرد و لحظه ای فکر کرد. "نفهمیدم. جانسون و تمبو رو هم دوست داشتی؟"
  "البته. و والو. حتی اگر زیاد او را ندیده باشم، مردی را دوست دارم که کارش را به خوبی انجام دهد."
  بوتی آهی کشید و سرش را تکان داد. نیک فکر می کرد که در نور کم واقعا زیباست. موهای بلوند روشن او ژولیده بود و چهره‌هایش نشان دهنده خستگی بود، اما چانه‌اش رو به بالا بود و خط آرواره‌اش محکم بود. او علاقه زیادی به او داشت - چرا چنین دختر زیبایی که احتمالاً می تواند هر چیزی در جهان داشته باشد، در سیاست بین المللی شرکت کند؟ این چیزی بیش از رهایی از خستگی یا راهی برای احساس مهم بودن بود. وقتی این دختر خودش را رها کرد، این یک تعهد جدی بود.
  او به آرامی گفت: «تو خسته به نظر می‌رسی، بوتی». "آیا باید جایی توقف کنیم تا به قول اینجا شاد شویم؟"
  سرش را عقب انداخت، پاهایش را جلو انداخت و آهی کشید. "بله. فکر می کنم همه این شگفتی ها من را خسته کرده اند. بله، بیایید یک جایی توقف کنیم."
  "ما بهتر از این کار خواهیم کرد." پیاده شد و دور ماشین رفت. "حرکت."
  "ماشین شما چطور؟" - او با اطاعت پرسید.
  "بعداً آن را می گیرم. فکر می کنم صورتحساب من می تواند از آن به عنوان یک غذای شخصی برای یک مشتری خاص استفاده کند."
  او به آرامی ماشین را به سمت سالزبری هدایت کرد. بوتی به او نگاه کرد، سپس سرش را روی پشتی صندلی گذاشت و این مرد را مورد مطالعه قرار داد، مردی که بیش از پیش برای او رمز و راز می شد و بیشتر و بیشتر او را جذب می کرد. او تصمیم گرفت که او خوش تیپ و یک قدم جلوتر است.
  
  
  
  
  
  اولین نظر زمانی بود که او فکر می کرد او مانند بسیاری دیگر که ملاقات کرده بود، خوش تیپ و خالی است. انعطاف یک بازیگر در ویژگی هایش وجود داشت. او دید که چگونه آنها مانند گرانیت خشن به نظر می رسند، اما تصمیم گرفت که همیشه مهربانی در چشم ها وجود دارد که هرگز تغییر نمی کند.
  در قدرت و اراده او شکی نبود، اما مهار شد - با رحمت؟ خیلی درست نبود، اما باید می شد. او احتمالاً نوعی مأمور دولتی بود، اگرچه می توانست یک کارآگاه خصوصی باشد که توسط - ادمن تورز - پدرش استخدام شده بود؟ او به یاد آورد که چگونه ون پریس نتوانسته بود اتحاد دقیق را از او بگیرد. آهی کشید، اجازه داد سرش روی شانه‌اش بیفتد و یک دستش را روی پایش گذاشت، نه یک لمس حسی، صرفاً به این دلیل که این موقعیت طبیعی بود که در آن افتاد. دستش را زد و گرما را در سینه و شکمش احساس کرد. این ژست ملایم بیش از یک نوازش شهوانی را در او برانگیخت. مردان بسیاری. او احتمالاً در رختخواب احساس خوبی داشت، اگرچه لزوماً اینطور نبود. او کاملا مطمئن بود که او با روت خوابیده است، و صبح روز بعد روت خوشحال و رویایی به نظر می رسید، بنابراین شاید...
  او خوابید.
  نیک وزن خود را خوشایند یافت، بوی خوبی داشت و احساس خوبی داشت. او را در آغوش گرفت. او خرخر کرد و حتی بیشتر در برابر او آرام شد. او ماشین را به طور خودکار رانندگی کرد و چندین فانتزی ساخت که در آن بوتی در موقعیت های مختلف جالبی قرار گرفت. همانطور که به سمت هتل میکلز می‌رفت، زمزمه کرد: "چکمه..."
  "همف...؟" او عاشق تماشای بیدار شدن او بود. "ممنون که اجازه دادی بخوابم." او کاملاً هوشیار شد، مانند بسیاری از زنان نیمه هوشیار نبود، گویی از مواجهه دوباره با جهان متنفر بودند.
  جلوی در اتاقش ایستاد تا اینکه گفت: "اوه، بیا یک نوشیدنی بخوریم. من نمی دانم بقیه کجا هستند، شما چطور؟"
  "نه"
  "میخوای لباس بپوشی و بری ناهار بخوری؟"
  "نه."
  "از تنهایی غذا خوردن متنفرم..."
  "من هم همینطور." او معمولاً این کار را نمی‌کرد، اما "از اینکه امشب این حقیقت دارد شگفت زده شد. او نمی‌خواست او را ترک کند و با خلوت اتاقش یا تنها میز اتاق غذاخوری روبرو شود." سفارش بد از سرویس اتاق. "
  "لطفا ابتدا مقداری یخ و چند بطری نوشابه بیاورید."
  او تنظیمات و منوها را سفارش داد، سپس با سلفریج تماس گرفت تا سینگر و مسترز را برای بی‌ام‌و بیاورد. دختر تلفنی در مسترز گفت: "آقای گرانت این کمی غیرعادی است. هزینه اضافی وجود دارد."
  او گفت: «با یان مستر مشورت کنید. "من در حال اجرای تور هستم."
  "اوه، پس ممکن است هزینه اضافی وجود نداشته باشد."
  "متشکرم." تلفن را قطع کرد. آنها به سرعت تجارت گردشگری را یاد گرفتند. او فکر کرد که آیا گاس بوید مبلغی نقدی از مسترز دریافت کرده است یا خیر. ربطی به او نداشت و اهمیتی نمی داد، فقط می خواستی بدانی دقیقاً کجا ایستاده اند و قدشان چقدر است.
  آنها از دو نوشیدنی لذت بردند، یک شام عالی با یک بطری گل رز خوب، و مبل را عقب کشیدند تا نور شهر را با قهوه و براندی تماشا کنند. بوتی چراغ ها را خاموش کرد، به جز چراغی که حوله را به آن آویزان کرد. او توضیح داد: «آرام‌بخش است.
  نیک پاسخ داد: "صمیمی."
  "خطرناک".
  "احساسی."
  داشت می خندید. "چند سال پیش، یک دختر با فضیلت خود را در این وضعیت نمی یافت. تنها در اتاق خوابش. در بسته است."
  نیک با خوشحالی گفت: «قفلش کردم. "آن وقت بود که فضیلت پاداش خودش بود - کسالت. یا داری به من یادآوری می کنی که با فضیلت هستی؟"
  "من... نمی دانم." او در اتاق نشیمن دراز کشید و منظره ای الهام بخش از پاهای بلند و نایلونی پوشیده اش در تاریکی به او داد. آنها در نور روز زیبا بودند. در رمز و راز نرم تقریباً تاریکی، آنها به دو الگوی منحنی نفس گیر تبدیل شدند. او می دانست که او با رویایی از روی لیوان براندی خود به آنها نگاه می کند. اجازه دهید - او می دانست که آنها خوب هستند. در واقع، او می دانست که آنها عالی هستند - او اغلب آنها را با بهترین های ظاهراً عالی در تبلیغات مجله ساندی یورک تایمز مقایسه می کرد. مدل‌های شیک به استاندارد برتری در تگزاس تبدیل شدند، اگرچه بیشتر زنان آگاه تایمز خود را پنهان می‌کردند و وانمود می‌کردند که وفادارانه فقط روزنامه‌های محلی را می‌خوانند.
  یک طرف به او نگاه کرد. او به شما احساس گرمی باورنکردنی داد. او تصمیم گرفت: «راحت است.» با او خیلی راحت بود. او تماس های آنها را در همان شب اول در هواپیما به یاد آورد. وای! همه مردها. آنقدر مطمئن بود که او خوب نیست، که او را اشتباه بازی کرده است - به همین دلیل است که او بعد از اولین شام با روت رفت. او او را رد کرده بود، حالا او برگشته بود، و او ارزشش را داشت. او را مانند چند مرد در یک نفر دید - یک دوست، یک مشاور، یک معشوقه. او روی یک پدر، یک معشوق لغزید. می‌دانستی که می‌توانی به او تکیه کنی.» پیتر ون پریس این را به وضوح بیان کرد. او از تأثیری که او ایجاد کرد موجی از غرور را احساس کرد. درخشش تا گردن و پایین ستون فقراتش پخش شد.
  دستش را روی سینه‌اش حس کرد و ناگهان او داشت روی نقطه‌ی درستش می‌مالید و مجبور شد نفسش را بند بیاورد تا نپرد. خیلی ملایم بود آیا این به معنای تمرین بسیار زیاد است؟ نه، او به طور طبیعی دارای یک لمس ظریف بود، گاهی مانند یک رقصنده آموزش دیده حرکت می کرد. آهی کشید و لب هایش را لمس کرد. هوم
  
  
  
  
  
  او به طرز شگفت انگیزی در فضا پرواز کرد، اما می توانست هر زمان که می خواست پرواز کند، فقط با دراز کردن بازوی خود مانند بال. او چشمانش را محکم بست و یک حلقه آهسته ایجاد کرد که گرمای شکمش را به هم زد، درست مانند دستگاه لوپ در پارک تفریحی سانتون. دهان او بسیار انعطاف پذیر بود - آیا می توان گفت که آن مرد لب های زیبایی داشت؟
  بلوزش درآورده بود و دامنش باز بود. باسنش را بالا آورد تا کارش را راحت کند و باز کردن دکمه های پیراهنش را تمام کرد. پیراهن او را بلند کرد و با انگشتانش وزهای نرم روی سینه‌اش را پیدا کرد و آن را به این طرف و آن طرف صاف می‌کرد، گویی که تافت‌های سگ را مرتب می‌کردی. او بوی مسحور کننده ای شبیه یک مرد می داد. نوک سینه‌هایش به زبان او واکنش نشان دادند و او از درون قهقهه زد، از اینکه او تنها کسی نیست که با لمس درست برانگیخته می‌شود. یک روز ستون فقراتش قوس پیدا کرد و صدای زمزمه ای از خود در آورد. او به آرامی مخروط‌های گوشتی سخت شده را می‌مکید، همان‌طور که از لب‌هایش می‌ترکیدند، فوراً آن‌ها را پس می‌گرفت و از صاف شدن شانه‌هایش لذت می‌برد، با لذتی انعکاسی در هر از دست دادن و بازگشت. سوتینش گم شده بود. بگذار ببیند که از روت بهتر است.
  او احساس سوزش کرد - از لذت، نه از درد. نه، روشن نمی شود، لرزش. لرزشی گرم، انگار یکی از آن دستگاه های ماساژ ضربان دار، بلافاصله تمام بدنش را فرا گرفت.
  او احساس کرد که لب های او به سمت سینه هایش حرکت می کند و آنها را در دایره های باریک گرمای مرطوب می بوسد. اوه یک فرد بسیار خوب او احساس کرد که او کمربند بندکشی اش را باز کرد و سوراخ دکمه های یکی از جوراب ها را باز کرد. سپس آنها را حلقه کردند و رفتند. پاهای بلندش را دراز کرد و احساس کرد که تنش از ماهیچه هایش خارج می شود و گرمای لذیذ و آرام جایگزین آن می شود. او فکر کرد: "اوه بله"، "یک پنی پوند" - آیا این همان چیزی است که آنها در رودزیا می گویند؟
  پشت دستش به سگک کمربندش خورد و تقریباً بدون فکر، دستش را چرخاند و سگک آن را باز کرد. ضربات آرام - او فکر کرد شلوار و شورت او بود که روی زمین افتاد. چشمانش را به تاریکی باز کرد. آیا حقیقت دارد. آه... آب دهانش را قورت داد و در حالی که او را بوسید و پشت و الاغش را مالید، به طرز خوشمزه ای خفه شد.
  خودش را به او فشار داد و سعی کرد نفس هایش را طولانی تر کند، تنفس آنقدر کوتاه و تند بود که ناخوشایند بود. او می دانست که او واقعاً برای او نفس نفس می زند. انگشتانش ران هایش را نوازش کردند و نفس نفس زد، انتقاد از خود از بین رفت. ستون فقرات او ستونی از کره شیرین گرم و ذهنش دیگ توافق بود. بالاخره وقتی دو نفر واقعا لذت می بردند و برایشان اهمیت می دادند...
  او بدن او را بوسید و به فشار و فشار میل جنسی به جلو که آخرین طناب های مهار شرطی او را شکست. اشکالی نداره، بهش نیاز دارم، خیلی خوبه... تماس کامل باعث تنش او شد. او برای لحظه ای یخ کرد و سپس آرام گرفت، مانند گلی که در یک فیلم طبیعت آهسته شکوفا شده است. اوه ستونی از روغن گرم تقریباً در شکمش می جوشید، حباب می زد و به طرز لذیذی دور قلبش می تپید، در ریه های تا شده اش جریان می یافت تا اینکه احساس گرما کردند. دوباره آب دهانش را قورت داد. میله های لرزان، مانند توپ های درخشان نئون، از قسمت پایین کمرش به سمت جمجمه اش فرود آمدند. او تصور کرد موهای طلایی خود را به سمت بالا و بالا می‌چسباند، غرق در الکتریسیته ساکن. البته این درست نبود، فقط به نظر می رسید.
  برای لحظه ای او را ترک کرد و او را برگرداند. او کاملاً انعطاف پذیر بود، فقط بالا و پایین رفتن سریع سینه های سخاوتمندانه و تنفس سریع او نشان می داد که او زنده است. او فکر کرد: "او مرا همانطور که باید خواهد برد." دختر در نهایت عاشق گرفته شدن می شود. اوه آه و آه. یک نفس طولانی و یک زمزمه، "اوه بله."
  او احساس می کرد که نه تنها یک بار، بلکه بارها و بارها مورد استقبال قرار گرفته است. لایه به لایه عمق گرم پخش می شود و مورد استقبال قرار می گیرد، سپس عقب می نشیند تا جا برای پیشرفت بعدی باز شود. او احساس می کرد که مانند کنگر با برگ های ظریف ساخته شده است و همه تسخیر شده و گرفته شده اند. او پیچید و با او کار کرد تا برداشت را تسریع کند. گونه اش خیس بود و فکر می کرد از خوشحالی تکان دهنده اشک می ریزد، اما آن ها اهمیتی نداشتند. متوجه نشد که ناخن‌هایش مانند پنجه‌های پیچ‌خورده گربه‌ای سرخورده در گوشت او فرو می‌روند. کمرش را به سمت جلو فشار داد تا اینکه استخوان های لگن آنها به اندازه یک مشت گره کرده به هم فشار آورد و احساس کرد که او مشتاقانه بدنش را برای فشار ثابتش دراز می کند.
  او زمزمه کرد: "عزیزم، تو آنقدر زیبا هستی که مرا می ترسانی. می خواستم قبلا به تو بگویم..."
  نفس کشید: «به من بگو... حالا.»
  
  
  * * *
  یهودا، قبل از اینکه خود را مایک بور بنامد، استاش فاستر را در بمبئی پیدا کرد، جایی که فاستر تاجر بسیاری از اعمال شیطانی بشریت بود که با ظهور توده‌های بی‌شمار، ناخواسته و عظیمی از بشریت به وجود می‌آیند. یهودا توسط بور برای استخدام سه تاجر عمده فروشی کوچک استخدام شد. هنگامی که سوار بر موتور قایق پرتغالی جوداس بود، فاستر خود را در میانه یکی از مشکلات کوچک جوداس دید. جودا از آنها می خواست کوکائین با کیفیت خوب داشته باشند و او نمی خواست برای آن هزینه ای بپردازد، به خصوص به این دلیل که می خواست این دو مرد و زن را از سر راه دور کند زیرا فعالیت های آنها به خوبی با سازمان در حال رشد او مطابقت داشت.
  
  
  
  
  
  آنها به محض اینکه کشتی از دید خشکی دور شد، در دریای عرب که به نظر گرم بود حرکت کرد و به سمت جنوب به سمت کلمبو حرکت کرد، به هم متصل شدند. در کابین مجلل خود، جوداس متفکرانه به هاینریش مولر گفت، در حالی که فاستر گوش می‌داد: «بهترین مکان برای آن‌ها در دریا است.»
  مولر موافقت کرد: «بله.
  فاستر تصمیم گرفت که در حال آزمایش است. او این آزمون را با موفقیت پشت سر گذاشت زیرا بمبئی مکانی بد برای یک لهستانی برای امرار معاش بود، حتی اگر او همیشه شش پرش از گانگسترهای محلی جلوتر بود. مشکل زبان خیلی بزرگ بود و تو خیلی مشخص بودی. این یهودا داشت یک شرکت بزرگ می ساخت و پول واقعی داشت.
  او درخواست کرد. - "می خواهی آنها را دور بریزم؟"
  یهودا با صدای بلند گفت: مهربان باش.
  فاستر آنها را با دستان بسته، یکی یکی، اول زن، روی عرشه آورد. او گلوی آنها را برید، سرهایشان را به طور کامل از بدنشان جدا کرد و اجسادشان را قبل از انداختن اجساد به دریای کثیف قصابی کرد. یک بسته لباس وزنی درست کرد و انداخت. وقتی کارش تمام شد، فقط یک حیاط خون روی عرشه وجود داشت که یک گودال مایع قرمز را تشکیل می داد.
  فاستر با عجله سرهایش را یکی پس از دیگری پرتاب کرد.
  یهودا در حالی که مولر در راس آن ایستاده بود، سر به تایید تکان داد. او به مولر دستور داد: «شلنگ را پایین بیاور. "فاستر، بیا صحبت کنیم."
  این مردی بود که یهودا به او دستور داد تا نیک را زیر نظر داشته باشد، و در انجام این کار او مرتکب اشتباه شد، اگرچه ممکن بود یک امتیاز مثبت باشد. فاستر حرص خوک، اخلاق راسو و احتیاط بابون را داشت. بابون بالغ باهوش‌تر از بسیاری از سگ‌ها به‌جز ریدزیان ماده است، اما بابون در دایره‌های کوچک عجیبی فکر می‌کند و مردانی که زمان لازم را برای ساختن سلاح‌ها از چوب‌ها و سنگ‌های موجود داشته‌اند، از او پیشی گرفته‌اند.
  یهودا به فاستر گفت: "ببین، اندرو گرانت خطرناک است، از چشم او دور بمان. ما از او مراقبت خواهیم کرد."
  مغز بابون فاستر بلافاصله به این نتیجه رسید که او با "مراقبت" از گرانت به رسمیت شناخته خواهد شد. اگر او موفق می شد، احتمالاً به رسمیت می رسید. یهودا خود را فرصت طلب می دانست. خیلی نزدیک شد.
  این مردی بود که امروز صبح نیک دید که میکلز را ترک کرد. مردی کوچک با لباس منظم با شانه های قدرتمند، مانند بابون خمیده بود. آنقدر محجوب در میان مردم پیاده رو که نیک متوجه او نشد.
  
  
  فصل ششم
  
  
  نیک قبل از سحر از خواب بیدار شد و به محض شروع به کار سرویس اتاق قهوه سفارش داد. وقتی از خواب بیدار شد، بوتی را بوسید و با رضایت خاطر نشان کرد که حال و هوای او با او مطابقت دارد. سرگرمی عشقی عالی بود، حالا وقت یک روز جدید است. خداحافظی خود را کامل کنید و انتظار شما برای بوسه بعدی بسیاری از لحظات سخت را کاهش می دهد. او قهوه اش را بعد از یک آغوش طولانی خداحافظی نوشید و بعد از اینکه او راهرو را چک کرد وقتی همه چیز مشخص بود از آنجا دور شد.
  در حالی که نیک در حال تمیز کردن ژاکت ورزشی خود بود، گاس بوید ظاهر شد، درخشان و شاد. هوای اتاق را بو کرد. نیک از نظر ذهنی اخم کرد، کولر تمام عطر بوتی را با خود نبرده بود. گاس گفت: آه، دوستی. شگفت انگیز Varia et mutabilis semper femina.
  نیک مجبور شد پوزخند بزند. آن مرد هوشیار بود و به زبان لاتین مسلط بود. چگونه این را ترجمه می کنید؟ آیا یک زن همیشه متزلزل است؟
  نیک گفت: «من مشتریان خوشحال را ترجیح می دهم. "حالت جانت چطوره؟"
  گاس برای خودش قهوه ریخت. "او یک کلوچه شیرین است. روی یکی از آن فنجان ها رژ لب است. شما سرنخ هایی را در همه جا می گذارید."
  نیک نگاهی به بوفه نکرد: «نه، نه. "او قبل از رفتن چیزی نپوشید. آیا همه دختران دیگر... اوه، از تلاش ادمان راضی هستند؟"
  "آنها کاملاً این مکان را دوست دارند. نه یک شکایت لعنتی، که، همانطور که می دانید، غیرعادی است. آخرین بار یک شب رایگان بود تا اگر می خواستند می توانستند رستوران ها را کاوش کنند. هر کدام از آنها با یکی از این نوع استعماری قرار ملاقات داشتند. و آنها آن را پذیرفتند.»
  "آیا یان مسترز پسرانش را برای انجام این کار واداشت؟"
  گاس شانه بالا انداخت. "شاید. من آن را تشویق می‌کنم. و اگر مسترز در هنگام شام چند چک واریز کند، تا زمانی که تور خوب پیش می‌رود، اهمیتی نمی‌دهم."
  "آیا ما هنوز هم امروز بعد از ظهر سالزبری را ترک می کنیم؟"
  "بله. ما به بولاوایو پرواز می کنیم و با قطار صبح به رزرو می رویم."
  "میتونی بدون من انجام بدی؟" نیک چراغ را خاموش کرد و در بالکن را باز کرد. آفتاب روشن و هوای تازه اتاق را پر کرده بود. سیگاری به گاس داد و خودش آن را روشن کرد. "من در Wankie به شما می‌پیوندم. می‌خواهم وضعیت طلا را از نزدیک ببینم. ما هنوز آن حرامزاده‌ها را شکست خواهیم داد. آنها منبع را دارند و نمی‌خواهند به ما اجازه استفاده از آن را بدهند."
  "قطعا." - گاس شانه بالا انداخت. "همه چیز عادی است. Masters یک دفتر در Bulawayo دارد که نقل و انتقالات را در آنجا پردازش می کند." در واقع، اگرچه او نیک را دوست داشت، اما خوشحال بود که او را از دست داد - برای مدت طولانی یا برای مدت کوتاه. او ترجیح می‌داد بدون نظارت انعام بدهد - می‌توانستید درصد خوبی برای یک سفر طولانی بدون از دست دادن پیشخدمت‌ها و باربرها به دست آورید، و یک مغازه خوب در بولاوایو وجود داشت که در آن زنان معمولاً تمام صرفه‌جویی را از دست می‌دادند و دلارهایی مانند پنی خرج می‌کردند. آنها زمردهای ساندوانا، ظروف مسی، محصولات ساخته شده از پوست بز کوهی و گورخر را به مقداری خریداری کردند که او همیشه مجبور بود یک بار جداگانه ترتیب دهد.
  
  
  
  
  
  او با فروشگاه کمیسیون داشت. آخرین بار سهم او 240 دلار بود. برای یک ساعت توقف بد نیست. "مراقب باش، نیک. نحوه صحبت ویلسون این بار با زمانی که قبلاً با او معامله می کردم بسیار متفاوت بود. به خاطر این خاطره سرش را تکان داد. فکر می کنم او...خطرناک شده است.
  "پس شما هم همین تصور را دارید؟" نیک با حس کردن دنده‌های دردناکش به هم خورد. آن سقوط از پشت بام ون پریز به کسی کمک نکرد. "این مرد ممکن است یک قاتل سیاهپوست باشد. یعنی قبلاً متوجه آن نبودید؟ وقتی طلا را به ازای هر اونس سی دلار خریدید؟"
  گاس سرخ شد. "فکر کردم، لعنتی، نمی دانم چه چیزی را متوجه شدم. این چیز شروع به لرزیدن کرد. من آن را فوراً پرت می کنم، فکر می کنم، اگر فکر می کنید، اگر مشکلی پیش بیاید، ما در یک گیره بزرگ قرار خواهیم گرفت. من" من حاضرم ریسک کنم." اما دوست دارم شانس را تماشا کنم."
  وقتی ویلسون به ما گفت که تجارت طلا را فراموش کنیم، به نظر می‌رسید که منظورش این بود. اما ما می‌دانیم که او باید یک بازار لعنتی خوب پیدا کرده باشد، از زمانی که شما آخرین بار اینجا بودید. سپس او دریافت کرده است که آنها برای هیچ پولی آنجا نیستند. خط لوله یا همکارانش. در صورت امکان، بیایید دریابیم که چیست."
  "تو هنوز معتقدی که عاج طلایی وجود دارد. اندی؟"
  "نه." این یک سوال نسبتا ساده بود که نیک به آن پاسخی سرراست داد. گاس می خواست بداند آیا با یک رئالیست کار می کند یا خیر. آنها می توانستند چند عدد بخرند و طلایی کنند. نیش های توخالی ساخته شده از طلا برای دور زدن تحریم ها و کمک به قاچاق این محصول به هند یا جای دیگر. حتی به لندن. اما حالا فکر می کنم دوست شما از هند درست می گوید. تعداد زیادی میله چهارصد اونسی خوب از رودزیا وجود دارد. توجه کنید که او کیلو، گرم، باندهای جوکی یا هیچ یک از اصطلاحات عامیانه ای که قاچاقچیان استفاده می کنند، نگفت. میله های استاندارد خوب و بزرگ. لذیذ. خیلی خوب است که آنها را در ته چمدان سفر خود احساس کنید - پس از گذراندن گمرک.
  گاس پوزخندی زد و فانتزی را تعقیب کرد. "بله - و نیم دوجین از آنها، که با چمدان های توریستی ما ارسال می شوند، حتی بهتر خواهند بود!"
  نیک دستی به شانه او زد و به داخل سالن رفتند. او گاس را در راهروی اتاق ناهارخوری رها کرد و به خیابان نور خورشید رفت. فاستر مسیر او را دنبال کرد.
  استاش فاستر توصیف بسیار خوبی از نیک و عکس‌هایش داشت، اما یک بار یک ضد راهپیمایی در شپردز ترتیب داد تا بتواند شخصا نیک را ببیند. او به مرد خود اطمینان داشت. چیزی که او متوجه نشد این بود که نیک چشمان عکاسی و حافظه شگفت انگیزی داشت، به خصوص هنگام تمرکز. در دوک، طی یک آزمایش کنترل شده، نیک یک بار شصت و هفت عکس از غریبه ها را به خاطر آورد و توانست آنها را با نام آنها مطابقت دهد.
  استاش هیچ راهی برای دانستن این موضوع نداشت که نیک با عبور از نیک در میان گروهی از خریداران، نگاه مستقیم او را گرفت و او را به عنوان یک بابون فهرست کرد. افراد دیگر حیوانات، اشیاء، احساسات و هر جزئیات مرتبطی بودند که به حافظه او کمک می کرد. Stash توضیحات دقیقی دریافت کرد.
  نیک کاملاً از پیاده روی سریع خود لذت می برد - خیابان سالزبری، خیابان گاردن، خیابان بیکر - او زمانی که ازدحام جمعیت بود راه می رفت، و زمانی که افراد کمی راه می رفتند، دو بار راه می رفت. راه رفتن های عجیب او استاش فاستر را عصبانی کرد، که فکر کرد: "عجب احمقانه ای! هیچ راه دوری از آن نیست، کاری نمی توانی انجام دهی: یک بدنساز احمق. خوب است که آن بدن بزرگ و سالم را بیرون بیاوریم؛ آن ستون فقرات صاف و آن ها را ببینیم. شانه‌های پهن افتاده، پیچ خورده، مچاله شده، اخم کرد، لب‌های پهن‌اش پوست گونه‌های بلندش را برس کشیدند تا اینکه میمون‌تر از همیشه به نظر می‌رسید.
  او اشتباه می کرد وقتی می گفت نیک جایی نمی رود، کاری انجام نمی دهد. هر لحظه ذهن AXman جذب می شد، فکر می کرد، ضبط می کرد، مطالعه می کرد. وقتی پیاده‌روی طولانی‌اش را تمام کرد، تقریباً هیچ چیز در مورد منطقه اصلی سالزبری نمی‌دانست، و یک جامعه‌شناس خوشحال می‌شد که برداشت‌های او را داشته باشد.
  نیک از یافته های خود ناراحت شد. او الگو را می دانست. هنگامی که به اکثر کشورهای جهان رفته اید، توانایی شما برای ارزیابی گروه ها مانند یک لنز با زاویه دید گسترده تر می شود. یک دید محدود، سنجاب‌های سخت‌کوش و صادقی را که تمدن را از طبیعت شجاعت و سخت کوشی بیرون کشیده‌اند، آشکار می‌کند. سیاه پوستان تنبل بودند. آنها در این مورد چه کردند؟ آیا آنها اکنون - به لطف نبوغ و سخاوت اروپایی - بهتر از همیشه نیستند؟
  شما به راحتی می توانید این نقاشی را بفروشید. بارها توسط اتحادیه شکست خورده جنوب در ایالات متحده، توسط حامیان هیتلر، توسط آمریکایی‌های خشمگین از بوستون تا لس آنجلس، به ویژه توسط بسیاری از ادارات پلیس و دفاتر کلانتری خریداری و قاب شد. امثال KKK و Birchers با هضم آن و ارائه آن با نام‌های جدید، شغل‌هایی را ایجاد کرده‌اند.
  لازم نیست پوست سیاه باشد. داستان هایی در مورد قرمز، زرد، قهوه ای و سفید بافته شد. نیک می‌دانست که ایجاد این موقعیت آسان است، زیرا همه انسان‌ها دو ماده منفجره اصلی را در خود حمل می‌کنند - ترس و گناه. ترس ساده ترین چیز برای دیدن است. شما یک شغل یقه آبی یا سفید ناامن، قبض ها، نگرانی ها، مالیات ها، کار بیش از حد، بی حوصلگی یا تحقیر آینده دارید.
  
  
  
  
  
  آنها رقیبان هستند، مالیات خواران، که دفاتر کار را شلوغ می کنند، مدارس را شلوغ می کنند، در خیابان ها آماده برای خشونت پرسه می زنند، در کوچه از شما غارت می کنند. احتمالاً آنها هم مثل شما خدا را نمی شناسند.
  احساس گناه موذیانه تر است. هر مردی یک یا هزار بار مغز خود را از طریق انحراف، خودارضایی، تجاوز جنسی، قتل، دزدی، زنای با محارم، فساد، ظلم، کلاهبرداری، هرزگی، و گرفتن مارتینی سوم، تقلب کوچک در اظهارنامه مالیاتی خود، یا گفتن یک پلیس به مغز خود سوار کرده است. که وقتی بیش از هفتاد سال داشت فقط پنجاه و پنج سال داشت.
  شما می دانید که نمی توانید این کار را انجام دهید. حالت خوبه. اما آنها! خدای من! (آنها هم واقعاً او را دوست ندارند.) همیشه آنها را دوست دارند و - خوب، برخی از آنها، به هر حال، هر فرصتی که به دست می آورند.
  نیک در گوشه ای ایستاد و به مردم نگاه کرد. چند دختر با لباس های نخی نرم و کلاه آفتابی به او لبخند زدند. او لبخندی زد و آن را گذاشت به طوری که دختری با ظاهر ساده پشت سر آنها راه افتاد. برق زد و سرخ شد. او با تاکسی به دفتر راه آهن رودزیان رفت.
  استاش فاستر در حالی که تاکسی نیک را تماشا می کرد، راننده خود را هدایت می کرد. "من فقط شهر را می بینم. لطفاً به راست بپیچید ... همین الان."
  به اندازه کافی عجیب، سومین تاکسی در مسیری عجیب قرار داشت و مسافر آن هیچ تلاشی برای غافلگیری راننده خود نکرد. او به او گفت: "به دنبال شماره 268 برو و آن را از دست نده." او به نیک نگاه می کرد.
  از آنجایی که سواری کوتاه بود و تاکسی استاش به طور ناهموار حرکت می کرد و مدام روی دم نیک حرکت نمی کرد، مرد تاکسی سوم متوجه این موضوع نشد. در دفتر راه آهن، استاش تاکسی خود را آزاد کرد. نفر سوم از ماشین پیاده شد، به راننده پول داد و مستقیماً به دنبال نیک وارد ساختمان شد. هنگامی که AXman در راهرویی طولانی، خنک و سرپوشیده قدم می‌زد، با نیک تماس گرفت. "آقای گرانت؟"
  نیک برگشت و وکیل را شناخت. گاهی اوقات به نظرش می رسید که جنایتکاران حرفه ای درست می گویند که می توانند "بوی مردی با لباس غیرنظامی را حس کنند." یک هاله وجود داشت، یک تشعشع ظریف. این یکی قد بلند، لاغر اندام و ورزشکار بود. مرد جدی، حدود چهل.
  نیک پاسخ داد: درست است.
  یک کیف چرمی حاوی کارت شناسایی و نشان به او نشان داده شد. "جورج بارنز. نیروهای امنیتی رودزیا."
  نیک خندید. "هر چه بود، من آن را انجام ندادم."
  این شوخی شکست خورد زیرا آبجو از مهمانی شب قبل به اشتباه باز ماند. بارنز گفت: "ستوان سندمن از من خواست تا با شما صحبت کنم. او توضیحات شما را به من داد و من شما را در خیابان گاردن دیدم."
  نیک تعجب کرد که چه مدت بارنز او را تعقیب کرده است. "ساندمن خوب بود. آیا او فکر می کرد من گم خواهم شد؟"
  بارنز هنوز لبخند نزد، چهره شفافش جدی بود. او لهجه انگلیسی شمالی داشت، اما واضح و قابل فهم صحبت می کرد. "یادت هست ستوان سندمن و گروهش را دیدی؟"
  "بله، در واقع. او به من کمک کرد وقتی سوراخ شدم."
  "اوه؟" بدیهی است که ساندمن وقت نداشت تمام جزئیات را پر کند. "خب - ظاهراً، بعد از اینکه او به شما کمک کرد، با مشکل روبرو شد. گشت او در ده مایلی مزرعه ون پریس در بوته ها بود که مورد آتش قرار گرفتند. چهار نفر از افراد او کشته شدند."
  نیک نیم لبخند زد. "خیلی متاسفم. چنین خبری هرگز خوشایند نیست."
  "آیا می توانید به من بگویید دقیقا چه کسانی را در ون پریس دیدید؟"
  نیک چانه پهنش را مالید. "بیایید ببینیم - خود پیتر ون پری بود. پیرمردی آراسته که شبیه یکی از دامداران غربی ما بود. واقعی که روی آن کار می کرد. حدس می زنم حدود شصت. او پوشیده بود..."
  بارنز با تعجب گفت: «ما ون پریس را می شناسیم. "دیگه کی؟"
  "خب، چند مرد سفیدپوست و یک زن سفیدپوست بودند، و من به چهار یا پنج مرد سیاهپوست فکر می‌کنم. اگرچه می‌توانستم همان سیاه‌پوستان را ببینم که می‌آیند و می‌روند، زیرا آنها به نوعی شبیه هم بودند - می‌دانی." ".
  نیک که متفکرانه به نقطه‌ای بالای سر بارنز نگاه می‌کرد، دید که سوء ظن در چهره مرد می‌سوزد، درنگ می‌کند، و سپس ناپدید می‌شود و استعفا جایگزین آن می‌شود.
  "هیچ اسمی یادت نیست؟"
  "نه. این یک شام رسمی نبود."
  نیک منتظر ماند تا بوتی را مطرح کند. او این کار را نکرد. شاید سندمن نام او را فراموش کرده، او را بی‌اهمیت رد کرده است، یا بارنز به دلایل خودش از او عقب‌نشینی می‌کند یا جداگانه از او سؤال می‌کند.
  بارنز رویکرد خود را تغییر داد. "رودزیا را چگونه دوست داری؟"
  "جذاب کننده. جز اینکه من از کمین گشتی تعجب می کنم. راهزنان؟"
  "نه، سیاست، همانطور که فکر می کنم شما خوب می دانید. اما از اینکه احساسات من را دریغ کردید متشکرم. از کجا فهمیدید که این یک کمین است؟"
  "من نمی دانستم. این کاملا واضح است، یا شاید من ذکر شما را در بوته ها پیوند دادم."
  آنها به یک ردیف تلفن نزدیک شدند. نیک گفت: ببخشید می خواهم زنگ بزنم.
  "البته. چه کسی را می خواهید در این ساختمان ها ببینید؟"
  "راجر تیلبورن"
  "راگی؟ من او را خوب می شناسم. زنگ بزن و به دفترش نشانت می دهم."
  نیک با میکلز تماس گرفت و دابی را به دیدن او فراخواندند. اگر پلیس رودزیا می توانست به این سرعت به این تماس گوش دهد، از AX جلوتر می افتاد که او در آن تردید داشت. وقتی او پاسخ داد، او به طور خلاصه در مورد سؤالات جورج بارنز به او گفت و توضیح داد که او فقط اعتراف کرده است که با ون پریس قرار ملاقات داشته است. بوتی از او تشکر کرد و افزود: "تو را در آبشار ویکتوریا می بینم عزیزم."
  "امیدوارم اینطور باشه عزیزم. خوش بگذره و با آرامش بازی کن."
  اگر بارنز به تماس مشکوک بود، آن را نشان نمی داد.
  
  
  
  
  آن‌ها راجر تیلبورن، مدیر عملیات راه‌آهن رودزیان را در دفتری با سقف بلند پیدا کردند که شبیه صحنه فیلم‌های جی گولد بود. چوب های روغنی زیبا، بوی موم، اثاثیه سنگین و سه لوکوموتیو مدل باشکوه که هرکدام روی میز خودشان به طول یک گز می آمدند.
  بارنز نیک را به تیلبورن معرفی کرد، مردی کوتاه قد، لاغر و سریع با کت و شلوار مشکی که به نظر می رسید روز کاری شگفت انگیزی را پشت سر گذاشته است.
  نیک گفت: "من نام شما را از کتابخانه "عصر راه آهن" در نیویورک گرفتم. "من قصد دارم مقاله ای بنویسم تا عکس های راه آهن شما را تکمیل کند. به خصوص لوکوموتیوهای Beyer-Garratt شما."
  نیک نگاهی که بارنز و تیلبورن با هم رد و بدل کردند را از دست نداد. به نظر می رسید که او می گفت: "شاید، شاید نه" - به نظر می رسد هر رذل ناخواسته ای فکر می کند که می تواند هر چیزی را با ظاهر شدن به عنوان یک روزنامه نگار پنهان کند.
  تیلبورن گفت: "من متملق هستم"، اما نگفت: "چه کاری می توانم برای شما انجام دهم؟"
  "اوه، من نمی خواهم شما کاری انجام دهید، فقط به من بگویید که کجا می توانم از یکی از لوکوموتیوهای بخار کلاس 2-2-2 یونیون آلمان به همراه 2-6-2 با مخزن آب در حال چرخش عکس بگیرم. ما چیزی نمی دانم، مثل اینکه آنها در ایالات متحده هستند، و فکر نمی کنم شما برای مدت طولانی از آنها استفاده کنید."
  ظاهری راضی و کمی لعاب در تمام ویژگی‌های جدی تیلبورن پخش شد. "بله. یک موتور بسیار جالب." کشوی میز غول پیکرش را باز کرد و عکسی بیرون آورد. "اینم عکسی که گرفتیم. تقریباً یک عکس از ماشین. بدون زندگی، اما جزئیات زیبا."
  نیک آن را مطالعه کرد و با تحسین سری تکان داد. "جانور زیبا. این یک عکس زیباست..."
  "شما می توانید آن را داشته باشید. ما چند چاپ کرده ایم. اگر از آن استفاده می کنید، به راه آهن رودزیا تکیه کنید. آیا به مدل روی میز اول توجه کردید؟"
  "آره." نیک برگشت و به لوکوموتیو کوچک براق نگاه کرد و عشق را در نگاهش قرار داد. "گارات دیگر. کلاس چهار سیلندر GM. قوی ترین موتور جهان که روی یک رمپ شصت پوندی کار می کند."
  "درسته! اگر به شما بگویم هنوز کار می کند، چه می گویید؟"
  "نه!"
  "آره!"
  Tillborn پرتو زد. نیک متعجب و خوشحال به نظر می رسید. او ناامیدانه سعی کرد به یاد بیاورد که چند لوکوموتیو منحصر به فرد وجود دارد. او نتوانست.
  جورج بارنز آهی کشید و کارت را به نیک داد. "من می بینم که شما دو نفر به خوبی با هم کنار می آیید. آقای گرانت، اگر چیزی از سفر خود به ون پریس به خاطر دارید که می تواند به من یا ستوان سندمن کمک کند، به من اطلاع می دهید؟"
  "حتما زنگ می زنم." نیک فکر کرد: "می دانی که من چیزی را به خاطر نمی آورم"، "امید داری که من به چیزی برخورد کنم و باید با شما تماس بگیرم و از آنجا روی آن کار کنید." "از ملاقات شما خوشبختم".
  تیلبورن حتی متوجه رفتن او نشد. او گفت: "شما مطمئناً فرصت های عکاسی بهتری در اطراف بولاوایو خواهید داشت. آیا عکس های دیوید مورگان را در قطار دیده اید؟"
  "آره خوبه"
  قطارهای شما در ایالات متحده چطور هستند؟
  نیک از نیم ساعت گفتگوی راه آهن بسیار لذت برد و از تحقیقات دقیق در مورد راه آهن رودزیا و خاطره خارق العاده اش سپاسگزار است. تیلبورن، یک طرفدار واقعی، عاشق کارش، عکس‌های مربوط به تاریخ حمل‌ونقل کشور را به او نشان داد که برای یک روزنامه‌نگار واقعی قیمت‌ناپذیر بود و از او خواست چای بفرستد.
  وقتی گفتگو به مسابقات هوایی و کامیون تبدیل شد، نیک حرکت خود را انجام داد. او گفت: «قطارهای واحد و انواع جدید واگن های باربری بزرگ و تخصصی ما را در ایالات متحده نجات می دهند. "هر چند هزاران بار کوچک رها شده اند. من حدس می زنم که شما هم مشکل انگلیس را دارید."
  "اوه بله." تیلبورن به سمت نقشه غول پیکر روی دیوار رفت. "علامت های آبی را می بینید؟ مسیرهای استفاده نشده."
  نیک به او پیوست و سرش را تکان داد. "من را به یاد جاده های غربی ما می اندازد. خوشبختانه چندین جاده دسترسی جدید برای تجارت جدید است. یک کارخانه غول پیکر یا معدن جدید با تناژ بالا. من معتقدم که با تحریم ها اکنون نمی توانید کارخانه های بزرگ بسازید. محل ساخت و ساز شده است. با تاخیر."
  تیلبورن آهی کشید. "خیلی درست میگی. اما روزی فرا خواهد رسید..."
  نیک سری تکان داد. "البته، دنیا از ترافیک بین خطوط شما خبر دارد. از مسیرهای پرتغالی و آفریقای جنوبی تا زامبیا و غیره. اما اگر چینی ها این جاده را بسازند، تهدید می کنند..."
  آنها می توانند. آنها تیم هایی دارند که روی نظرسنجی ها کار می کنند."
  نیک به علامت قرمز روی خط راه آهن نزدیک مرز در راه لورنکو مارکز اشاره کرد. شرط می بندم که این یک سایت جدید حمل و نقل نفت برای آفرود و غیره است. آیا برای این کار قدرت کافی دارید؟
  تیلبورن خوشحال به نظر می رسید. "حق با شماست. ما از تمام قدرتی که داریم استفاده می کنیم، به همین دلیل است که Beyer-Garratts هنوز کار می کند. ما هنوز به اندازه کافی دیزل نداریم."
  "امیدوارم هیچ وقت به اندازه کافی نباشی. اگرچه تصور می کنم به عنوان یک مقام نشسته از کارایی آنها لذت می بری..."
  "من کاملا مطمئن نیستم." تیلبورن آهی کشید. اما پیشرفت را نمی‌توان متوقف کرد. دیزل‌ها روی ریل آسان‌تر هستند، اما لوکوموتیوهای بخار اقتصادی هستند. ما برای دیزل‌ها سفارش داریم.
  من از شما نمی پرسم کدام کشور است.
  "لطفا نده. من مجبور نیستم به شما بگویم."
  نیک انگشتش را به علامت قرمز دیگری اشاره کرد. "اینم یکی دیگه، نه چندان دور از شاموا، تناژ مناسب"
  
  
  
  "
  درست است، چند خودرو در هفته، اما افزایش خواهد یافت.
  نیک، ظاهراً با کنجکاوی معمولی، مسیرهای روی نقشه را دنبال کرد. "اینم یکی دیگه. محکم به نظر میاد."
  "اوه، بله. کشتی سازی تیلور هیل-بورمن. آنها به ما برای چندین ماشین در روز سفارش می دهند. من می دانم که آنها کار شگفت انگیزی انجام داده اند. امیدوارم این کار ادامه داشته باشد."
  "این عالی است. چند کالسکه در روز؟"
  "اوه، بله. سندیکا به او ضربه زد. ارتباطات خارجی و همه چیزهایی که این روزها کاملاً خاموش است، اما چگونه می توان کسی را مسدود کرد وقتی ما در طول روز از آنجا ماشین جمع می کنیم؟" من می‌خواستم یک کریر کوچک به آنها بدهم، اما چیزی نداریم که دریغ کنیم، بنابراین آنها خودشان سفارش دادند.»
  "من فرض می کنم از همان کشوری است که شما در آن دیزل سفارش داده اید." نیک خندید و دستش را بلند کرد. "به من نگو کجا!"
  اربابش به خنده ملحق شد. "نخواهم کرد."
  "فکر می کنی باید از حیاط های جدیدشان عکس بگیرم؟ یا این... اوه، غیر دیپلماتیک است. ارزش سر و صدا کردن ندارد."
  من نمی‌خواهم. خیلی صحنه‌های خوب دیگر هم وجود دارد. آن‌ها آدم‌های بسیار مخفی هستند. منظورم این است که آنها در انزوا و این چیزها کار می‌کنند. گشت بزرگراه. آنها حتی وقتی خدمه قطار ما وارد می‌شوند ناراحت می‌شوند، اما می‌توانند هیچ کاری نمی‌تواند کمک کند. تا زمانی که خودشان را به دست آورند. کمی صحبت در مورد سوء استفاده آنها از کمک سیاهپوستان بود. شایعه، گمان می‌کنم هیچ اپراتور عاقلی با کارگرانش بد رفتار نمی‌کند. نمی‌توان تولید را ادامه داد. مانند آن، و هیئت کارگری در این مورد چیزی برای گفتن خواهد داشت."
  نیک با یک دست دادن گرم و حس خوب رفت. او تصمیم گرفت برای راجر تیلبورن نسخه ای از اسب های آهنین الکساندر: لوکوموتیوهای آمریکایی را بفرستد. این مقام لیاقتش را داشت. چند کالسکه در روز از تیلور هیل بورمن!
  در گردونه مجموعه ساختمانی وسیع، نیک مکث کرد و به عکسی از سیسیل رودز در کنار یک قطار رودزیایی اولیه نگاه کرد. چشمان همیشه محتاط او مردی را می دید که در راهرویی که تازه ترک کرده بود راه می رفت و با دیدن نیک سرعتش را کاهش داد... یا به دلایل دیگری. او هشتاد قدم دورتر بود. به طرز مبهمی آشنا به نظر می رسید. نیک این واقعیت را ثبت کرد. او تصمیم گرفت مستقیماً به خیابان نرود، بلکه در امتداد گالری طولانی قدم بزند، تمیز، خنک و کم نور، خورشید مانند ردیف هایی از نیزه های باریک زرد از میان طاق های بیضی می شکافد.
  علی‌رغم شور و شوق تیلبورن، راه‌آهن رودزیان در موقعیتی مشابه با سایر نقاط جهان قرار دارد. مسافران کمتر، بارهای بزرگتر و طولانی تر، توسط پرسنل کمتر و امکانات کمتر حمل می شود. نیمی از دفاتر در گالری بسته بودند، برخی از درهای تاریک هنوز دارای علائم نوستالژیک بودند: "مدیر چمدان سالزبری". لوازم جانبی ماشین های خواب. دستیار تیکت مستر
  استاش فاستر پشت سر نیک به چرخان رسید و به ستون در حال عقب نشینی AXman نگاه کرد. همانطور که نیک به سمت راست چرخید، از مسیر دیگری منتهی به مسیرها و حیاط های مارشالینگ شد، استاش به سرعت روی چکمه های لاستیکی خود حرکت کرد و دقیقاً در گوشه ای توقف کرد تا نیک را تماشا کند که به حیاط سنگ فرش می رود. استاش سی فوت از آن پشت پهن فاصله داشت. او دقیقاً نقطه ای را انتخاب کرد، درست زیر شانه و سمت چپ ستون فقرات، جایی که چاقویش قرار می گرفت - سخت، عمیق، افقی، تا بتواند برش بین دنده ها را انتخاب کند.
  نیک به طرز عجیبی احساس ناراحتی کرد. بعید بود که شنوایی تیز او لغزش مشکوک پاهای تقریباً ساکت استاش را گرفته باشد، یا عطر مردی که هنگام ورود به ساختمان پشت نیک در روتوندا باقی مانده بود، غده اخطار بدوی را در سوراخ بینی نیک بیدار کرده باشد و او را آگاه کرده باشد. برای هشدار دادن به مغزش با این حال، این واقعیتی بود که استاش از آن رنجیده بود و نیک نمی‌دانست که هیچ اسب یا سگی به استش فاستر نزدیک نمی‌شود یا در کنار او نمی‌ایستد بدون اینکه شورش کند، سر و صدا کند و بخواهد حمله کند یا فرار کند.
  حیاط زمانی محل شلوغی بود که موتورها و ماشین‌ها برای دریافت دستور توقف می‌کردند و خدمه آن‌ها برای مشورت با مقامات یا جمع‌آوری تدارکات توقف می‌کردند. حالا پاک و خلوت شده بود. یک موتور دیزلی در حال کشیدن یک ون بلند رد شد. نیک دستش را به سمت راننده بلند کرد و ناپدید شدن آنها را از دیدگان تماشا کرد. ماشین ها غر می زدند و می لرزیدند.
  استاش انگشتانش را دور چاقویی که در غلافی که به کمربندش بسته بود، بست. او می‌توانست به آن برسد، مثل الان که داشت هوا می‌مکید. آویزان بود، چوب لباسی چرمی در حالی که نشسته بود خم شد. او دوست داشت با مردم صحبت کند و با خود راضی فکر می کرد: "کاش می دانستی! من یک چاقو روی بغلم دارم. ممکن است در یک ثانیه در شکم شما باشد."
  تیغه استاش دو لبه بود، با دسته ای درشت، نسخه کوتاهی از هوگوی خود نیک. تیغه پنج اینچی آن کیفیت برتر هوگو را نداشت، اما Stash لبه های تیز را در دو طرف حفظ کرد. او دوست داشت آن را با یک سنگ تراش کوچک که در جیب ساعتش حمل می کرد صاف کند. آن را در سمت راست بچسبانید - آن را از این طرف به سمت دیگر حرکت دهید - آن را بیرون بیاورید! و می توانید قبل از بهبودی قربانی از شوک دوباره آن را وارد کنید.
  هنگامی که استاش آن را پایین نگه می داشت، خورشید روی فولاد می درخشید و محکم، مانند یک قاتل، خنجر می زد و بریده می شد و به جلو می پرید. او با دقت به نقطه پشت نیک که نوک آن می رفت نگاه کرد.
  مینی‌بوس‌ها با سرعت از کنار جاده عبور کردند
  
  
  
  
  
  - نیک چیزی نشنید. با این حال، آنها در مورد خلبان جنگنده فرانسوی Castellux صحبت می کنند که گفته می شود مهاجمان را در دم خود احساس کرده است. یک روز سه فوکر به سمت او پرواز کردند - یک - دو - سه. کاستلوکس از آنها طفره رفت، یک-دو-سه.
  شاید این یک شعله ی خورشیدی بود که از فضا به تیغه ی پنجره ی مجاور می تابید، یا یک تکه فلز که برای لحظه ای منعکس می شد تا چشم نیک را جلب کند و حواس هوشیار او را مختل کند. او هرگز متوجه نشد - اما ناگهان سرش را برگرداند تا مسیر بازگشتش را بررسی کند، و صورت بابون را دید که از فاصله کمتر از هشت فوتی به سمت او می دوید، تیغه ای را دید...
  نیک به سمت راست افتاد، با پای چپش فشار آورد و بدنش را قوس داد. استاش هزینه تمرکز و عدم انعطاف خود را پرداخت. او سعی کرد آن نقطه را در پشت نیک دنبال کند، اما حرکت خودش او را خیلی دور، خیلی سریع برد. ترمز کرد، چرخید، سرعتش را کم کرد، نوک چاقو را پایین انداخت.
  راهنمای AX برای مبارزه تن به تن پیشنهاد می‌کند: وقتی با مردی مواجه می‌شوید که چاقویی را به درستی در دست دارد، ابتدا یک ضربه سریع به بیضه‌ها یا دویدن در نظر بگیرید.
  در اینجا چیزهای بیشتری وجود دارد، در مورد یافتن سلاح و غیره، اما در حال حاضر نیک متوجه شد که آن دو دفاع اول کار نمی کنند. پایین بود و خیلی کج بود که نمی توانست لگد بزند و در مورد دویدن...
  تیغه محکم و مربعی به سینه او برخورد کرد. او در پشت خود پیچید و لرزی از درد احساس کرد که نوک آن زیر نوک پستان سمت راستش وارد شد و صدایی کسل کننده به گوش رسید. استاش بالای سرش فشار می‌آورد و توسط فنر قدرتمند خودش جلو می‌رفت. نیک مچ دست راست مرگبار او را با دست چپش گرفت، رفلکس هایش به سرعت و دقیقی مانند استاد شمشیربازی که حمله دانش آموزی را دفع می کند. استاش زانوهایش را خم کرد و سعی کرد دور شود، احساس اضطراب ناگهانی از نیروی کوبنده چنگال که به نظر می‌رسید وزنه‌ای دو تنی را پشت آن نگه می‌دارد، و نیروی کافی برای شکستن استخوان‌های بازویش.
  او تازه کار نبود. او دست چاقوی خود را به سمت شست نیک چرخاند - یک مانور غیرقابل توقف، تاکتیکی که با آن هر زن فعالی می‌تواند خود را از شر قدرتمندترین مردان رها کند. نیک احساس کرد که چنگش به دلیل چرخش بازویش لیز خورد. تیغه مانع از رسیدن او به ویلهلمینا شد. او خود را مهار کرد و با تمام قدرت عضلانی‌اش هل داد و استاش را چهار یا پنج فوتی عقب انداخت، درست قبل از اینکه دسته چاقویش شکسته شود.
  استاش تعادل خود را به دست آورد و آماده ضربه زدن مجدد بود، اما برای لحظه‌ای ایستاد که یک چیز شگفت‌انگیز را دید: نیک آستین چپ ژاکت و آستین پیراهنش را پاره کرد تا هوگو را آزاد کند. استاش بارها و بارها دید که تیغه درخشان دوم چشمک می زند، نوک آن یک یارد دورتر از تیغه خودش است.
  او پرید. کبوتر تیغه مقابل، ضربه خود را با یک چرخش مینیاتوری به چپ و یک کوارت رانش به سمت بالا جبران می کند. او احساس کرد که ماهیچه های برتر چاقو و بازویش را به سمت بالا می برند و در حالی که سعی می کرد کنترل را به دست بیاورد، تیغه و بازوی خود را عقب بکشد و دوباره برید، به طرز وحشتناکی احساس برهنگی و درماندگی می کرد. دوباره دستش را روی سینه‌اش فشار داد که آن تکه فولاد بسیار سریعی که با آن مواجه شده بود بلند شد، تیغه‌اش را روی هم گذاشت و ضربه‌ای به گلویش زد. نفس نفس زد، به مردی که داشت از روی زمین بلند می‌شد مشت به جلو کوبید و وقتی دست چپش مثل یک بلوک گرانیتی روی مچ دست راستش بلند شد، احساس وحشت کرد. سعی کرد به عقب برگردد و به پهلو ضربه بزند.
  آن تیغه وحشتناک به سمت راست چرخید که نیک تظاهر کرد، و استاش به طرز احمقانه ای دستش را حرکت داد تا از او دفاع کند. نیک فشار را روی مچ دست مسدودکننده‌اش احساس کرد و به آرامی و مستقیماً روی بازوهای استاش فشار آورد.
  استاش می دانست که در حال آمدن است. او این را از همان لحظه اول که درخشان به گلویش رفت می دانست، اما یک لحظه فکر کرد که خودش را نجات داده و پیروز خواهد شد. او احساس وحشت و وحشت کرد. مقتول با دستان بسته منتظر نشد...
  مغز او همچنان در حال فریاد زدن دستورات مضطرب بر بدن بیش از حد فشارش بود که وحشت او را فرا گرفت - همزمان با تیغه نیک که در کنار سیب آدام او وارد شد و کاملاً از گلو و نخاع او عبور کرد و نوک آن مانند مار با زبان فلزی بیرون زده بود. ، زیر خط موهایش. . روز با جرقه های طلایی سرخ و سیاه شد. آخرین رنگ های شعله ور که استاش تا به حال دیده بود.
  با افتادن، نیک هوگو را کنار کشید و رفت. آنها همیشه بلافاصله نمی مردند.
  استاش در یک گودال خونین پهن دراز کشیده بود. الگوهای قرمز به صورت نیم دایره چرخیده اند. در پاییز به سرش زد. گلوی بریده شده، چیزی را که می‌توان به آن فریاد نامید، تبدیل به ناله‌ای غیرمعمول و جیرجیر کرد.
  نیک چاقوی استاش را کنار زد و مرد افتاده را جستجو کرد، از خون دور ماند و مانند مرغ دریایی که به جسد نوک می‌زند جیب‌های او را چید. کیف و کارتش را برداشت. هوگو را روی ژاکت مرد، بالای شانه‌اش پاک کرد، جایی که می‌توانست آن را با خون انسان اشتباه کنند، و از دستی که در عذاب فانی‌اش او را گرفته بود طفره رفت.
  نیک به در ورودی ساختمان برگشت و منتظر ماند و تماشا کرد. تشنج های استاش کم شد، انگار یک اسباب بازی بادگیر در حال پایین آمدن است. آخرین ون از آنجا عبور کرد و نیک از اینکه در انتهای آن سکو یا کابینی وجود نداشت سپاسگزار بود. در حیاط خلوت بود. او در گالری قدم زد، یک در کم استفاده در خیابان پیدا کرد و رفت.
  
  
  فصل هفتم
  
  
  نیک به میکلز بازگشت. زنگ زدن تاکسی و دادن وقت دیگر به پلیس فایده ای ندارد. بارنز تصمیم می گیرد که باید در مورد مرگ در ساختمان راه آهن مورد بازجویی قرار گیرد و پیاده روی طولانی واحد زمان قابل انعطافی است.
  
  
  
  
  وقتی از لابی می گذشت روزنامه خرید. در اتاقش لباس‌هایش را درآورد، روی بریدگی دو اینچی روی سینه‌اش آب سرد ریخت و کیف کارت و کیف پولی که از مرد گرفته بود را بررسی کرد. آنها جز نام و آدرس استاش در بولاوایو چیز دیگری به او نگفتند. آیا آلن ویلسون او را می فرستد؟ وقتی از میلیون ها نفر محافظت می کنید خشن می شوید، اما او نمی توانست باور کند که خنجر زدن از پشت به سبک ویلسون است.
  که باعث شد یهودا - یا "مایک بور" یا شخص دیگری در THB بماند. هرگز از گاس بوید، ایان مسترز و حتی پیتر ون پریس، جانسون، هاو، مکسول... نیک آهی کشید. دسته ای از اسکناس ها را با پول هایش بدون شمارش گذاشت، کیف پول را برید، هر چه در توان داشت در زیرسیگاری سوزاند و بقیه را در توالت ریخت.
  پارچه کت، پیراهن و تی شرتش را به دقت بررسی کرد. تنها خون از خراش چاقوی خودش بود. تی شرت و پیراهنش را با آب سرد آبکشی کرد و تکه تکه کرد و برچسب ها را از روی یقه ها جدا کرد. پیراهن تمیزش را باز کرد و با مهربانی و پشیمانی به هوگو که به ساعد برهنه اش بسته بود نگاه کرد. سپس با دفتر استاد تماس گرفت و ماشین سفارش داد.
  ژاکت خود را رها نکنید. بارنز حق دارد این را بپرسد. او کارگاهی دور از هتل پیدا کرد و خواست آن را تعمیر کند. او چند مایلی به سمت سلوس راند و حومه شهر را تحسین کرد و به سمت شهر برگشت. نخلستان‌های وسیع درختان میوه درست شبیه بخش‌هایی از کالیفرنیا بودند، با خطوط آبیاری طولانی و سمپاش‌های غول‌پیکر تراکتوری. یک روز گاری اسبی با سمپاش را دید و ایستاد تا تماشا کند که سیاه‌ها چگونه آن را می‌رانند. او معتقد بود تجارت آنها محکوم به فنا است، درست مانند پنبه‌چین‌های دیکسی. درخت عجیبی توجه او را به خود جلب کرد و او با استفاده از کتاب راهنمای خود تشخیص داد که آیا این درخت شمعدانی است یا یک شیر غول پیکر.
  بارنز در لابی هتل منتظر بود. بازجویی کامل بود، اما به جایی نرسید. آیا او استاش فاستر را می شناخت؟ چگونه از دفتر تیلبورن به هتل خود برگشت؟ ساعت چند رسید؟ آیا او کسی را می‌شناخت که به احزاب سیاسی زیمبابوه تعلق داشته باشد؟
  نیک تعجب کرد زیرا تنها پاسخ کاملاً صادقانه ای که او داد سؤال آخر بود. "نه، فکر نمی کنم. حالا به من بگو - چرا این سوال ها؟"
  "امروز مردی در ایستگاه قطار با ضربات چاقو کشته شد. تقریباً زمانی که شما آنجا بودید."
  نیک با تعجب نگاه کرد. "نکن - راجر؟ اوه نه..."
  "نه، نه. مردی که از او پرسیدم آیا می شناسی. فاستر."
  "دوست داری توصیفش کنی؟"
  بارنز انجام داد. نیک شانه بالا انداخت. بارنز رفت. اما نیک اجازه نداد که خوشحال شود. او مرد باهوشی بود.
  او ماشین را به مسترز بازگرداند و DC-3 را از طریق Caribou به کمپ اصلی در پارک ملی Wankee برد. او از یافتن یک استراحتگاه کاملاً مدرن در کمپ اصلی خوشحال بود. مدیر او را به عنوان یکی از اسکورتان در تور ادمان پذیرفت که قرار بود صبح به آنجا برسند و او را در یک کلبه دو خوابه راحت نصب کردند - "شب اول رایگان".
  نیک شروع به قدردانی از تجارت اسکورت کرد.
  اگرچه نیک در مورد پارک ملی Wankie خوانده بود، اما شگفت زده شد. او می‌دانست که پنج هزار مایل مربع او خانه هفت هزار فیل، گله‌های بزرگ گاومیش، و همچنین کرگدن، گورخر، زرافه، پلنگ، بز کوهی با تنوع بی‌پایان و ده‌ها گونه‌ی دیگر است که حتی به خود زحمت یادآوری آنها را هم نمی‌دهد. با این حال، مین کمپ به همان اندازه که محصولات تمدن می‌توانست راحت باشد، با یک فرودگاه که در آن CAA DC-3 با خودروهای مدل قدیمی و مینی‌ون‌های بی‌شمار، سیاه و سفید راه راه مانند گورخرهای مکانیکی روبرو می‌شدند.
  با بازگشت به لژ اصلی، بروس تاد، مرد ایان مسترز - "ستاره فوتبال" - را دید که در ورودی ایستاده بود.
  او به نیک سلام کرد: "سلام، شنیدم آمدی. آیا آن را دوست داری؟"
  "عالی. ما هر دو زودیم..."
  "من به نوعی یک پیشاهنگ جلو هستم. اتاق ها و ماشین ها و چیزهای دیگر را بررسی می کنم. احساس غروب آفتاب دارید؟"
  "ایده خوبی است." آنها وارد کوکتل بار شدند، دو مرد جوان برنزه شده که چشمان زنان را به خود جلب کردند.
  با نوشیدن ویسکی و نوشابه، بدن نیک آرام شد، اما ذهنش فعال بود. منطقی بود که استاد "مرد پیشرفته" را بفرستد. این احتمال نیز وجود داشت که تاد ورزشکار سالزبری با جورج بارنز و نیروهای امنیتی رودزیا درگیر بود. البته، بارنز صلاح می‌دانست که برای مدتی دم خود را روی «اندرو گرانت» بگذارد. او مظنون اصلی مرگ عجیب فاستر بود.
  او به آن کالسکه هایی فکر می کرد که هر روز از مجتمع معدن THB خارج می شوند. فاکتورها هیچ فایده ای ندارند. شاید سنگ معدن کروم یا نیکل و طلا در هر کالسکه ای که انتخاب می کنند پنهان باشد؟ هوشمند و کاربردی خواهد بود. اما کالسکه ها؟ آنها باید این مواد را چکه کنند! او سعی کرد وزن حمل و نقل آزبست را به خاطر بسپارد. او شک داشت که درباره آنها خوانده باشد زیرا نمی توانست آنها را به خاطر بیاورد.
  تحریم ها - ها! او هیچ نظر قطعی در مورد اینکه چه چیزی درست است و چه چیزی نادرست است، یا در مورد مسائل سیاسی مربوط به آن نداشت، اما این واقعیت تلخ قدیمی صدق می کرد: جایی که منافع شخصی به اندازه کافی در میان باشد، بقیه قوانین اعمال نمی شود.
  
  
  
  
  
  این احتمال وجود دارد که ویلسون، مسترز، تاد و دیگران دقیقاً می‌دانستند که THB چه کاری انجام می‌دهد و آن را تأیید کرده‌اند. شاید حتی پولی هم دریافت کردند. یک چیز مطمئن بود: در این شرایط، او می توانست کاملاً به خودش تکیه کند. بقیه مظنون بودند.
  و قاتلانی که یهودا می فرستاد، نیروی مؤثری از قاتلان که می توانست به سراسر آفریقا بفرستد؟ مناسب یک مرد است. این بدان معنی بود که او پول بیشتری در جیب خود داشت و به او کمک کرد تا از شر بسیاری از دشمنان ناخواسته خلاص شود. روزی مزدوران او حتی مفیدتر خواهند بود. روزی... آره، با نازی های جدید.
  سپس به بوتی، جانسون و ون پریز فکر کرد. آنها با قالب مناسب نبودند. شما نمی توانید تصور کنید که آنها فقط برای پول حرکت می کنند. نازیسم؟ واقعاً اینطور نبود. و خانم رایرسون؟ زنی مانند او می تواند از زندگی خوب در شارلوتزویل لذت ببرد - سوار ماشین، درگیر شدن در امور عمومی، تحسین شدن، دعوت شدن به همه جا. با این حال، مانند چندین مامور دیگر AX که او ملاقات کرد، او خود را در اینجا منزوی کرد. وقتی به این موضوع رسید، انگیزه خودش چه بود؟ ق به او سالی بیست هزار پیشنهاد داد تا بر عملیات امنیتی آنها نظارت کند، اما او با هزینه کمتری در دنیا پرسه زد. تنها چیزی که می توانستید به خود بگویید این بود که می خواهید اونس وزن شما در سمت راست ترازو باشد. خوب، اما چه کسی می تواند بگوید کدام طرف درست است؟ مرد می توانست ...
  تاد گفت: "... دو سوراخ آبیاری در نزدیکی - تشت های Nyamandhlovu و Guvulala." نیک با دقت گوش داد. "شما می توانید بلند بنشینید و تماشا کنید که حیوانات عصر برای نوشیدن می آیند. ما فردا به آنجا می رویم. دخترها عاشق استین باکس خواهند بود. آنها شبیه بامبی های دیزنی هستند."
  نیک که از رنگ صورتی گردن برنزه تاد سرگرم شده بود، گفت: "آنها را به تدی نورث وی نشان دهید." "آیا ماشین یدکی وجود دارد که بتوانم از آن استفاده کنم؟"
  "در واقع، نه. ما دو تا از سدان خودمان داریم و از مینی‌بوس‌های هدایت‌شونده برای مهمانان استفاده می‌کنیم. می‌دانی، شما نمی‌توانید بعد از تاریکی هوا اینجا رانندگی کنید. و اجازه ندهید مهمانان از ماشین خود بیرون بیایند. ممکن است کمی خطرناک شود. شیرها گاهی با پرایدهای پانزده ساله ظاهر می شوند."
  نیک ناامیدی خود را پنهان کرد. آنها کمتر از صد مایل از ملک THB فاصله داشتند. جاده این طرف کاملاً به او نمی رسید، اما او پیشنهاد کرد که ممکن است مسیرهای بدون علامت وجود داشته باشد که بتواند ماشین خود را پارک کند یا در صورت لزوم پیاده روی کند. او یک قطب نما کوچک، یک پشه بند و یک پانچو پلاستیکی آنقدر کوچک داشت که همه آنها در جیبش جا می شوند. نقشه کوچک او پنج ساله بود، اما این کار را می کرد.
  آنها به اتاق ناهار خوری رفتند و استیک های الند را خوردند که نیک آن را عالی دید. بعداً با چند دختر خیلی خوب رقصیدند و نیک درست قبل از یازده بهانه کرد. صرف نظر از اینکه از این نقطه به بعد می توانست THB را کاوش کند یا نه، او به اندازه کافی فیوز روشن کرده بود که یکی از نیروهای ناشناخته انفجاری می توانست خیلی زود آزاد شود. زمان خوبی برای حفظ تناسب اندام بود.
  * * *
  او برای صبحانه زودهنگام به بروس تاد ملحق شد و آنها چهارده مایل را تا ایستگاه دت رانندگی کردند. قطار طویل و براق، جمعیتی از مردم، از جمله پنج یا شش گروه تور را علاوه بر گروه خود، تخلیه کرد. دو گروه باید منتظر ماشین ها می ماندند. استاد عاقلانه بود که مرد خود را به جای خود نشاند. آنها دو سدان، یک مینی بوس و یک استیشن واگن ولوو داشتند.
  دختران درخشان و درخشان بودند و در مورد ماجراهای خود گپ می زدند. نیک به گاس در چمدانش کمک کرد. "سفر آرام؟" - از اسکورت ارشد پرسید.
  "آنها خوشحال هستند. این یک قطار ویژه است." گاس با کیف سنگین خندید. اینطور نیست که معمولی ها خیلی بهتر از پن سنترال نباشند!
  پس از یک "چای زودرس" دلچسب، آنها در امتداد بوند طوفانی با همان ماشین ها راندند. راهنمای وانکی اتوبوس راه راه کوچک را رانندگی کرد، و به درخواست مدیر، از آنجایی که او مردمی نداشت، گاس و بروس سوار خودروهای سدان شدند و نیک با وانت ولوو. آنها در Kaushe Pan، Mtoa Dam توقف کردند و چندین بار در جاده باریک توقف کردند تا گله های بازی را تماشا کنند.
  نیک اعتراف کرد که فوق العاده بود. به محض خروج از مین کمپ، وارد دنیای دیگری شدید، خشن، بدوی، تهدیدآمیز و زیبا. او Booty، Ruth Crossman و Janet Olson را برای ماشین خود انتخاب کرد و از شرکت لذت برد. دختران از صدها فوت فیلم روی شترمرغ، بابون و آهو استفاده کردند. وقتی شیرهایی را دیدند که لاشه یک گورخر مرده را پاره می‌کنند، با ابراز همدردی ناله کردند.
  در نزدیکی سد چومپانی، یک هلیکوپتر بالای سرش پرواز کرد و به نظر خارج از محل بود. باید پتروداکتیل باشد. اندکی بعد، کاروان کوچک گرد هم آمدند و آبجوی سردی را که بروس از یک کولر قابل حمل تهیه کرده بود، به اشتراک گذاشتند، و سپس، همانطور که گروه‌های تور انجام می‌دهند، راه‌های خود را رفتند. مینی بوس برای بازرسی گله بزرگ گاومیش ایستاد، مسافران سدان از وحشی عکس گرفتند و با ترغیب دختران *. نیک واگن را در امتداد یک حلقه طولانی و پر پیچ و خم جاده هل داد که می توانست در طول یک سرعت خشک از تپه های آریزونا عبور کند.
  جلوتر، در پای تپه، کامیونی را دید که در تقاطعی ایستاده بود، جایی که جاده ها، اگر نقشه را به خاطر بیاورند، به وانکی، ماتتسی، و در مسیری دیگر به مین کمپ منشعب می شدند. این کامیون با حروف بزرگ به عنوان پروژه تحقیقاتی Wankie مشخص شده بود.
  
  
  
  
  همانطور که آنها دور می شدند، دید که ون پانل در امتداد جاده شمال شرقی دویست فوت ایستاد. آنها خود را به همان شکل مبدل کردند. عجیب است - او متوجه نشد که چگونه مدیریت پارک نام او را روی همه چیز چسبانده است. آنها دوست داشتند که تصور طبیعی بودن را به جا بگذارند. عجیب.
  سرعتش را کم کرد. مردی تنومند از کامیون پیاده شد و پرچم قرمز را تکان داد. نیک پروژه‌های ساختمانی را که در سالزبری دیده بود به یاد آورد - پرچم‌های هشدار دهنده وجود داشت، اما در حال حاضر یادش نمی‌آمد که قرمز دیده بود. و باز هم عجیب
  او خرخر کرد، سوراخ‌های بینی‌اش مانند حیوانات اطرافشان از بوی چیزی غیرعادی که می‌تواند به معنای خطر باشد، شعله‌ور شد. سرعتش را کم کرد، اخم کرد و به گل سرسبد نگاه کرد که او را به یاد کسی انداخت. چی؟ بابون بزرگ کن! هیچ شباهت دقیقی از چهره نداشت، به جز گونه های بلند، اما راه رفتن او شبیه به، متکبرانه و در عین حال صافی خاص با پرچم بود. کارگران با آنها بی احتیاطی رفتار می کنند، نه مانند پرچم های روی بنرهای سوئیس.
  نیک پایش را از روی ترمز برداشت و پدال گاز را فشار داد.
  بوتی که کنارش نشسته بود فریاد زد: هی، اندی، پرچم را می بینی؟
  راه کافی برای عبور یک نفر وجود نداشت، یک صخره کم ارتفاع از یک طرف پایین افتاد و یک کامیون گذرگاه باریک را مسدود کرد. نیک او را نشانه گرفت و بوق زد. مرد پرچم را دیوانه وار به اهتزاز درآورد، سپس در حالی که کالسکه از کنار جایی که او ایستاده بود عبور کرد، به کناری پرید. دخترانی که در صندلی عقب نشسته بودند نفس نفس زدند. بوتی با صدای بلند گفت: سلام اندی!
  نیک در حالی که در حال رانندگی بود به کابین کامیون نگاه کرد. راننده مردی تنومند و احمق بود. اگر بخواهید یک هنجار برای یک رودزیایی انتخاب کنید، او یکی از آنها نخواهد بود. پوست سفید کم رنگ، خصومت روی صورتش. نیک نگاهی اجمالی به مردی که در کنارش نشسته بود را گرفت و از اینکه ولوو به جای توقف شتاب گرفته بود شگفت زده شد. چینی ها! اگرچه تنها تصویر خارج از فوکوس در فایل های AX یک عکس بد بود، اما می توانست Si Kalgan باشد.
  همانطور که از سدان تحویلی رد می شدند، درب عقب باز شد و مردی شروع به بالا رفتن از آن کرد و چیزی که می توانست یک اسلحه باشد را می کشید. ولوو قبل از اینکه بتواند جسم را شناسایی کند از آنجا عبور کرد، اما دستی که از جلو بیرون آمد یک مسلسل بزرگ را نگه داشت. بدون شک.
  شکم نیک سرد شد. تا اولین پیچ و ایمنی یک چهارم مایل جاده پر پیچ و خم در پیش بود. دخترا! تیراندازی می کنند؟
  "بروید، دختران. روی زمین. حالا!"
  شلیک ها! تیراندازی می کردند.
  شلیک ها! او کاربراتور ولوو را ستایش کرد، این کاربراتور گاز را می مکید و بدون هیچ تردیدی نیرو می داد. او فکر می کرد یکی از آن شلیک ها به ماشین اصابت کرده است، اما ممکن است تخیل او یا یک دست انداز در جاده باشد. او حدس زد که مرد سوار بر کامیون کوچک دو بار شلیک کرد و سپس بیرون آمد تا هدف بگیرد. نیک مشتاقانه امیدوار بود که شوت بدی داشته باشد.
  شلیک ها!
  سطح کمی پهن‌تر روی جاده وجود داشت و نیک از آن برای نجات ماشین استفاده کرد. حالا آنها واقعاً مسابقه می دادند.
  شلیک ها! ضعیف تر، اما نمی توانید از گلوله فرار کنید. شلیک ها!
  ممکن است حرامزاده از آخرین گلوله خود استفاده کرده باشد. شلیک کرد!
  ولوو مانند پسر بچه ای که برای اولین پرش بهاری خود به درون دریاچه می شتابد از روی شکاف پرواز کرد.
  روب-آ-دو-دو-دو. نیک نفس نفس زد. مردی که پشت سدان رها شده بود یک مسلسل داشت. حتما از تعجب این را حس کرده است. آنها بالای تپه بودند.
  پیش رو، یک فرود طولانی و پر پیچ و خم با یک علامت هشدار در پایین بود. تا نیمه شتاب گرفت و سپس ترمز زد. آنها باید هفتاد و پنج را انجام دهند، اما او تمرکز چشمانش را برای نگاه کردن به پیشخوان تغییر نداد. این کامیون با چه سرعتی می چرخد؟ اگر خوب یا مدرن بود، اگر ولوو به آن برسد، در اردک نشسته بودند. کامیون بزرگ هنوز خطری ایجاد نکرده است.
  البته، کامیون بزرگ تهدیدی نبود، اما نیک راهی برای دانستن آن نداشت. این طرح خود یهودا بود، با زره‌ای تا کمر، موتور 460 اسب بخاری و مسلسل‌های سنگین در جلو و عقب با بخش‌های شلیک کامل 180 درجه از طریق درگاه‌هایی که معمولاً توسط پانل‌ها پنهان می‌شدند.
  قفسه های آن حاوی مسلسل، نارنجک و تفنگ با تیرانداز از خفا بود. اما مانند تانک هایی که هیتلر برای اولین بار به روسیه فرستاد، برای این کار بسیار خوب بود. مانور دادن دشوار بود و در جاده های باریک سرعت از 50 مایل در ساعت تجاوز نمی کرد زیرا پیچ ها سرعت را کاهش می دادند. ولوو قبل از حرکت "تانک" از دید خارج بود.
  نکته دیگر سرعت سدان است. او سرسخت بود، و راننده که با عصبانیت نیمه عصبانی به کرول در کنارش غرغر می‌کرد، در حالی که آن‌ها می‌پیچیدند، یک مرد داغ با اسب بخار بود. شیشه جلو، همانطور که در کاتالوگ قطعات محلی مشخص شده است، به طرز هوشمندانه ای شکافته شده و لولا شده است تا نیمه سمت راست را برای دید واضح به جلو یا برای استفاده به عنوان یک پنجره تیراندازی تا کنید. کرول خم شد و آن را باز کرد، اسلحه 44 دستی خود را به طور موقت روی شانه‌اش آویزان کرده بود، سپس آن را به سمت دهانه بلند کرد. او چند شوت از اشکودا سنگین‌تر شلیک کرد اما در کوارترهای فشرده به 7.92 تغییر داد. به هر حال او به مهارت خود در مسلسل افتخار می کرد.
  با غرش از روی تپه به سمت جاده پرواز کردند و روی سرچشمه از سراشیبی پایین رفتند. تنها چیزی که از ولوو دیدند ابری از غبار و شکلی بود که در حال ناپدید شدن بود. کرول پارس کرد: برو. "من آتش نگه می دارم تا زمانی که آنها را بپوشانیم."
  راننده یک کروات سرسخت و شهری بود که پس از پیوستن به آلمانی ها در شانزده سالگی خود را بلوخ نامید.
  
  
  
  
  
  جوان یا نه، او چنان شهرت وحشیانه ای در آزار و اذیت مردم خود داشت که با دوستان ورماخت خود تا برلین عقب نشینی کرد. باهوش، زنده ماند. او راننده خوبی بود و ماهرانه یک ماشین سوپ‌دار را رانندگی می‌کرد. آنها از تپه پایین پرواز کردند، به آرامی به گوشه ای پیچیدند و ولوو را روی یک خط طولانی و مستقیم که به خطی از تپه های ناهموار منتهی می شد، رد کردند.
  بلوخ با اطمینان گفت: "ما آنها را می گیریم." "ما سرعت داریم."
  نیک هم همین فکر را داشت - آنها ما را خواهند گرفت. او برای مدت طولانی پیشرفت سدان را در آینه دید عقب تماشا کرد که از پیچ خارج شد، کمی چرخید، صاف شد و مانند یک گلوله بزرگ سرعت گرفت. این یک راننده با تجربه و یک موتور بسیار خوب داشت - در مقابل یک ولوو با یک راننده با تجربه و یک موتور استاندارد خوب. نتیجه قابل پیش بینی بود. او تمام مهارت و شجاعت خود را به کار گرفت تا هر اینچ دو ماشین را که اکنون کمتر از یک چهارم مایل بود، از هم جدا کند، حفظ کند.
  جاده از میان منظره‌ای ماسه‌ای قهوه‌ای و سبز مخلوط می‌گذرد، از بلوف‌های حاشیه‌ای، رودخانه‌های خشک، عبور از تپه‌ها یا پیچ در پیچ. این دیگر یک جاده مدرن نیست، اگرچه به خوبی نگهداری شده و قابل سرویس است. نیک برای لحظه ای فکر کرد که قبلاً اینجا بوده است و بعد متوجه شد چرا. زمین و موقعیت، کپی صحنه های تعقیب و گریز بود که او در کودکی در سریال های تلویزیونی از آن لذت می برد. آنها معمولاً در کالیفرنیا ساخته می شدند، درست مانند آن، در حومه شهر.
  حالا او ولوو را کاملاً احساس می کرد. او آن را روی پل سنگی تاب داد و کمی به سمت راست پیچید که از تمام نقاط جاده استفاده کرد تا سرعت بیشتری از حد لازم را از دست ندهد. دور پیچ بعدی از یکی از مینی بوس ها گذشت. او امیدوار بود که سدان او را روی پل ملاقات کند و او را به تاخیر بیندازد.
  بوتی، همانطور که نیک متوجه شد و قدردانی کرد، دختران را ساکت نگه داشت، اما حالا که آنها از چشم تعقیب کنندگان خود دور بودند، جانت اولسون باز شد. "آقای گرانت! چه اتفاقی افتاد؟ آیا آنها واقعاً به سمت ما شلیک کردند؟"
  نیک برای لحظه ای فکر کرد که به آنها بگوید که همه اینها بخشی از سرگرمی های پارک است، مانند سرقت های کالسکه و قطار جعلی در جاذبه های "شهر مرزی"، اما بعد نظرش تغییر کرد. آنها باید بدانند که این جدی است تا بتوانند اردک یا فرار کنند.
  او گفت: «راهزنان» که به اندازه کافی نزدیک بود.
  روث کراسمن بدون لرزش در صدایش گفت: "خب، من لعنتی خواهم شد." نیک فکر کرد: "دختر خشن."
  "آیا این می تواند بخشی از یک انقلاب باشد؟" - پرسید بوتی.
  نیک گفت: البته. دیر یا زود همه جا ظاهر می شود، اما اگر زودتر اتفاق بیفتد برای ما متاسفم.
  بوتی گفت: «این خیلی... برنامه ریزی شده بود.
  "خوب برنامه ریزی شده، فقط چند سوراخ. خوشبختانه ما تعدادی را پیدا کردیم."
  "چطور حدس زدی که اینها تقلبی هستند؟"
  "آن کامیون ها بیش از حد تزئین شده بودند. تابلوهای بزرگ. پرچم. همه چیز بسیار روشمند و منطقی بود. آیا متوجه شدید که این مرد چگونه پرچم را اداره می کند؟ انگار به جای کار در یک روز گرم، رژه ای را رهبری می کرد."
  جانت از پشت گفت: آنها در چشم نیستند.
  نیک پاسخ داد: «آن اتوبوس می‌توانست سرعت آن‌ها را روی پل کند کند». "دفعه بعد آنها را خواهید دید. در این جاده حدود پنجاه مایل جلوتر است و من به دنبال کمک زیادی نیستم. گاس و بروس آنقدر از ما دور بودند که متوجه نشدند چه اتفاقی افتاده است."
  او با عجله از کنار یک جیپی که با خونسردی به سمت آنها می چرخید رد شد و یک زوج مسن در آن حضور داشتند. آنها از تنگه ای باریک عبور کردند و خود را در دشتی وسیع و بایر دیدند که اطراف آن را تپه ها احاطه کرده بود. کف دره کوچک توسط کار زغال سنگ رها شده، شبیه به مناطق تاریک معدن کلرادو قبل از رشد شاخ و برگ، خدشه دار شد.
  "چی... چیکار کنیم؟" - جانت با ترس پرسید. بوتی دستور داد: "ساکت باش، بگذار او رانندگی کند و فکر کند."
  نیک از این بابت سپاسگزار بود. وی هلمینا و چهارده گلوله مهمات داشت. پلاستیک و فیوزها را زیر کمربندش داشت، اما زمان و مکان مناسبی می‌برد و نمی‌توانست روی چیزی حساب کند.
  چندین جاده فرعی قدیمی امکان دور زدن و حمله را فراهم می کرد، اما این امکان با یک تپانچه در برابر مسلسل ها و دختران داخل ماشین وجود نداشت. کامیون هنوز وارد دره نشده است. آنها باید روی پل متوقف شده باشند. کمربندش را باز کرد و زیپ مگسش را بست.
  این - بوتی با لرزشی خفیف در کلماتش کنایه زد: "بیایید در مورد زمان و مکان صحبت کنیم!"
  نیک خندید. کمربند خاکی تخت را کشید و قفل آن را باز کرد و بیرون کشید. "این را بگیر. دوبی. به جیب های نزدیک سگک نگاه کن. یک شی مسطح مشکی را پیدا کن که شبیه پلاستیک است."
  "من یکی دارم. چیه؟"
  "منفجره. ممکن است فرصتی برای استفاده از آن نداشته باشیم، اما بیایید آماده باشیم. حالا برو تو جیبی که بلوک سیاه داخلش نیست. چند پاک کننده لوله پیدا می کنی. آنها را به من بده."
  او اطاعت کرد. او با انگشتان خود یک "لوله" بدون دسته کنترل در انتهای آن احساس کرد که چاشنی های حرارتی الکتریکی را از فیوزها متمایز می کرد.
  
  
  
  
  
  فیوز را انتخاب کرد. "بقیه را برگردان." او انجام داد. "این یکی را بردارید و با انگشتان خود اطراف لبه بلوک را احساس کنید تا یک قطره موم کوچک پیدا کنید. اگر دقت کنید، سوراخ را می پوشاند."
  "فهمیده"
  "انتهای این سیم را به سوراخ بچسبانید. در موم نفوذ کنید. مراقب باشید سیم را خم نکنید وگرنه ممکن است آن را خراب کنید."
  او نمی توانست نگاه کند؛ جاده از میان زباله های معدن قدیمی پیچید. او گفت: "می بینم. تقریباً یک اینچ بود."
  "درست است. آنجا یک درپوش است. قرار بود موم از وارد شدن جرقه جلوگیری کند. دختران سیگار نکشید."
  همه آنها به او اطمینان دادند که نیکوتین آخرین چیزی است که در حال حاضر به ذهنشان می رسد.
  نیک به این واقعیت که آن‌ها خیلی سریع رانندگی می‌کردند و نمی‌توانستند توقف کنند، لعنت کرد و از کنار ساختمان‌های ویران‌شده‌ای که مناسب هدف او بود عبور می‌کردند. آنها از نظر اندازه و شکل متفاوت بودند، دارای پنجره بودند و از طریق چندین جاده شن قابل دسترسی بودند. سپس با فرورفتگی چشمه‌ها به گودی کوچکی افتادند، از برکه‌ای شوم از آب زرد مایل به سبز گذشتند و به قسمت دیگری از سرباره قدیمی معدن پرواز کردند.
  ساختمان های بیشتری جلوتر بود. نیک گفت: "باید فرصت کنیم. دارم به ساختمان نزدیک می شوم. وقتی بهت می گویم برو برو! فهمیدی؟"
  او تصور کرد که صداهای خفه کننده و خفه کننده به معنای بله است. سرعت و اجرای بی پروا به تصور آنها رسید. در پنجاه مایل، وحشت توسعه خواهد یافت. او دید که کامیون وارد دره شد و سوسک به چشم‌انداز بایر و خشک برخورد کرد. حدود نیم مایل بود. او سرعتش را کم کرد، کوبید...
  یک جاده فرعی عریض، احتمالاً یک خروجی کامیون، به مجموعه بعدی ساختمان ها منتهی می شد. او آن را زد و دویست یاردی به داخل ساختمان ها راند. کامیون با دنبال کردن ابر غبار آنها مشکلی نخواهد داشت.
  اولین ساختمان ها انبارها، ادارات و مغازه ها بودند.
  او تصور می کرد که در قدیم این روستا باید خودمختار می بود - حدود بیست نفر از آنها بودند. دوباره وارد خیابانی شد که شبیه یک خیابان متروکه شهر ارواح بود که پر از ساختمان بود و در جایی که می توانست یک فروشگاه باشد توقف کرد. فریاد زد: بیا!
  او به سمت ساختمان دوید و پنجره ای را پیدا کرد که محکم به شیشه برخورد کرد و تا جایی که می توانست خرده ها را از قاب پاک کرد.
  "داخل!" او روث کراسمن را از سوراخ بالا برد، سپس دو نفر دیگر را. "از دید آنها دور بمان. اگر جایی پیدا کردی پنهان شو."
  او به سمت ولوو دوید و در دهکده رانندگی کرد، با سرعتی که ردیف به ردیف از کلبه‌های شلوغ، بدون شک زمانی محله‌های سفیدپوست طبقه کارگر را پشت سر می‌گذاشت. بومیان یک قطعه زمین در بوته با کلبه های کاهگلی داشتند. وقتی جاده شروع به پیچیدن کرد، ایستاد و به عقب نگاه کرد. کامیون از جاده اصلی منحرف شده بود و با سرعت به سمت او می رفت.
  او منتظر ماند و آرزو کرد که ای کاش چیزی برای تقویت صندلی عقب داشت - و زمان انجام آن فرا رسیده بود. حتی چند عدل پنبه یا یونجه خارش کمر را تسکین می دهد. او که از دیدن او راضی بود، جاده ای را دنبال کرد که از سراشیبی پر پیچ و خم بالا می رفت تا جایی که باید کارها می شد. شبیه یک تپه مصنوعی با یک حوض کوچک و یک معدن در بالای آن بود.
  خط شکسته ای از مسیرهای زنگ زده باریک به موازات جاده می دویدند و چندین بار از آن عبور می کردند. به بالای تپه مصنوعی رسید و نیشخندی زد. تنها راه پایین، راهی بود که او آمده بود. این خوب بود، باعث اعتماد به نفس آنها می شد. آنها فکر خواهند کرد که او را دارند، اما او با یا روی سپر خود سقوط خواهد کرد. او پوزخندی زد، یا فکر می‌کرد که پوزخندش یک پوزخند است. چنین افکاری شما را از لرزیدن، تصور اینکه چه اتفاقی می‌افتد یا احساس سرما در معده‌تان باز می‌دارد.
  او در یک نیم دایره در اطراف ساختمان ها غرش کرد و آنچه را که می خواست پیدا کرد - یک ساختمان مستحکم کوچک در کنار آب. تنها، ویران شده، اما محکم و قوی به نظر می رسید - ساختاری مستطیل و بدون پنجره حدود سی فوت طول. او امیدوار بود که سقفش به اندازه دیوارهایش محکم باشد. از آهن گالوانیزه ساخته شده بود.
  ولوو در حالی که آن را دور دیوار خاکستری می چرخاند، روی دو چرخ ایستاد. دور از چشم آنها ایستاد. او بیرون پرید، روی سقف ماشین و روی پشت بام ساختمان بالا رفت و با یک شبح کم مانند مار حرکت کرد. حالا - اگر این دو به تمرینات خود صادق بودند! و اگر دو نفر بیشتر نبودند... شاید مرد دیگری پشت سر او پنهان شده بود، اما او شک داشت.
  صاف دراز کشید. شما هرگز افق را در مکانی مانند این شکسته اید و از آن عبور نکرده اید. او شنید که کامیون به آرامی به سمت فلات حرکت کرد. آنها به ابری از غبار نگاه خواهند کرد که در آخرین پیچ تند ولوو به پایان می رسد. او شنید که کامیون نزدیک می شود و سرعتش کم می شود. یک بسته کبریت بیرون آورد، پلاستیک را آماده نگه داشت، فیوز افقی بود. احساس بهتری داشتم و با دستم ویلهلمینا را فشار دادم.
  ایستادند. او حدس زد که آنها دویست فوتی از کلبه فاصله دارند. صدای باز شدن در را شنید. صدای پوشیده ای آمد: «پایین».
  بله، نیک فکر کرد، از شما الگو بگیرید.
  در دیگری باز شد اما هیچکدام محکم بسته نشد. این پسرها کارگران دقیق بودند. صدای تکان دادن پاها روی شن را شنید، غرغری که شبیه "فلانکن" بود.
  فیوزها دوازده فتیله ثانیه بودند، بسته به دقتی که انتها را روشن کرده اید، نور یا دو کم می کنند.
  
  
  
  
  
  صدای مسابقه به طرز وحشتناکی بلند بود. نیک فیوز را روشن کرد - حالا حتی در طوفان یا زیر آب هم می سوزد - و زانو زد.
  قلبش فرو ریخت. گوش هایش او را از دست داد؛ کامیون حداقل سیصد فوت دورتر بود. دو مرد بیرون آمدند تا از دو طرف ساختمان را دور بزنند. آنها روی گوشه های پیش رو متمرکز بودند، اما آنقدر تمرکز نداشتند که نتوانند به افق نگاه کنند. او مسلسل دستی را دید که مرد سمت چپش داشت بلند شد. نیک نظرش را تغییر داد، پلاستیک را داخل حامل تپانچه انداخت و با غرغر با صدایی تلخ مانند پارچه در حال پاره شدن افتاد. صدای جیغی شنید. نه و ده و یازده دوازده - بوم!
  او توهم نداشت. بمب کوچک قدرتمند بود، اما با شانس کار می کرد. راه خود را در امتداد پشت بام به نقطه ای دور از جایی که تازه ظاهر شده بود طی کرد، به لبه نگاه کرد.
  مردی که MP 44 را حمل می‌کرد، در حالی که می‌پیچید و ناله می‌کرد، به زمین افتاد، سلاح عظیم در پنج فوت جلوی او. ظاهرا سعی کرده به سمت راست بدود و بمب پشت سرش منفجر شده است. به نظر نمی رسید که او آسیب زیادی دیده باشد. نیک امیدوار بود که آنقدر شوکه شده باشد که برای چند دقیقه مات و مبهوت بماند. حالا این مرد دیگری بود که او را اذیت می کرد. او هیچ جا دیده نمی شد.
  نیک به جلو خزید و چیزی ندید. دیگری باید از کنار ساختمان عبور کرده باشد. می توانید صبر کنید - یا می توانید حرکت کنید. نیک تا جایی که می توانست سریع و بی سر و صدا حرکت کرد. او روی لبه بعدی، در سمتی که تیرانداز در حال حرکت بود، فرود آمد. همانطور که او انتظار داشت - هیچ چیز. او به سمت لبه پشت بام دوید و همزمان با سرش ویلهلمینا را به سمت آن آورد. زمین سیاه و زخمی خالی بود.
  خطرناک! در این مرحله، این شخص در امتداد دیوار می خزد، شاید به گوشه دورتر بچرخد. به گوشه جلو رفت و بیرون را نگاه کرد. او اشتباه کرد.
  وقتی بلوخ شکل یک سر را روی پشت بام دید و یک نارنجک در حال انفجار به سمت او و کرول در حال پرواز بود، با عجله به جلو رفت. تاکتیک های صحیح؛ دور شوید، زیر آب بروید و بنشینید - مگر اینکه بتوانید کلاه خود را روی بمب بیندازید. این انفجار حتی در ارتفاع هشتاد فوتی به طرز شگفت انگیزی قدرتمند بود. او را تا ریشه دندان تکان داد.
  به جای راه رفتن در امتداد دیوار، در مرکز آن چمباتمه زد و به چپ و راست به بالا نگاه کرد. چپ-راست-بالا. در حالی که نیک به او نگاه می کرد، به بالا نگاه کرد - هر مرد برای یک لحظه به چهره ای نگاه کرد که هرگز فراموش نمی کرد.
  بلوخ یک ماوزر متعادل در دست راست داشت و به خوبی با آن برخورد می کرد، اما هنوز کمی مات و مبهوت بود و حتی اگر نبود، نتیجه مشکوک نبود. نیک با رفلکس های آنی یک ورزشکار و مهارت ده ها هزار شلیک، شعله آهسته، سریع و در هر موقعیتی، از جمله آویزان شدن بر روی پشت بام ها، شلیک کرد. او نقطه ای را روی بینی رو به بالا بلوخ انتخاب کرد که گلوله در آن فرود آید و گلوله نه میلی متری یک ربع اینچ از دست رفت. این کار پشت سرش را باز کرد.
  حتی با وجود ضربه، بلوخ، همانطور که معمولا مردان انجام می دهند، به جلو افتاد و نیک زخم شکاف را دید. منظره ناخوشایندی بود. او از پشت بام پرید و - با احتیاط - گوشه ساختمان دوید و کرول را در شوک دید، اما دستش را به سمت سلاحش دراز کرد. نیک دوید و آن را برداشت. کرول به او خیره شد، دهانش کار می کرد، خون از گوشه دهان و یک چشمش جاری بود.
  "شما کی هستید؟" - نیک پرسید. گاهی با شوک صحبت می کنند. کرول این کار را نکرد.
  نیک به سرعت آن را جستجو کرد و هیچ سلاح دیگری پیدا نکرد. کیف پول پوست تمساح چیزی جز پول نداشت. او به سرعت نزد مردگان بازگشت. او فقط گواهینامه رانندگی داشت که برای جان بلیک صادر شده بود. نیک به جسد گفت: تو شبیه جان بلیک نیستی.
  او با حمل یک ماوزر به کامیون نزدیک شد. به نظر می رسد که او از این انفجار آسیبی ندیده است. کاپوت را باز کرد، درپوش توزیع کننده را باز کرد و در جیبش گذاشت. در پشت، یک مسلسل دیگر و یک جعبه فلزی حاوی هشت خشاب و حداقل دویست گلوله دیگر پیدا کرد. او دو ژورنال گرفت و متعجب بود که چرا سلاح بیشتری وجود ندارد. یهودا به خاطر عشقش به قدرت آتش برتر معروف بود.
  او اسلحه ها را در طبقه پشتی ولوو قرار داد و از تپه پایین غلتید. قبل از اینکه دخترها پشت پنجره ظاهر شوند مجبور شد دو بار در بزند. بوتی با صدای بلند گفت: «ما صدای شلیک شنیدیم. آب دهانش را قورت داد و صدایش را پایین آورد. "حال شما خوب است؟"
  "قطعا." او به آنها کمک کرد. "دوستان ما در کامیون کوچک دیگر ما را اذیت نخواهند کرد. بیایید قبل از اینکه بزرگتر ظاهر شود از اینجا برویم."
  جانت اولسون خراش کوچکی روی بازویش از یک تکه شیشه داشت. نیک دستور داد: «این را تمیز نگه دارید تا زمانی که ما مقداری لوازم پزشکی دریافت کنیم. "شما می توانید هر چیزی را اینجا بگیرید."
  صدای زمزمه ای در آسمان توجه او را جلب کرد. از سمت جنوب شرقی که از آنجا آمده بودند، یک هلیکوپتر ظاهر شد که مانند یک زنبور پیشاهنگ در امتداد جاده شناور بود. نیک فکر کرد، "اوه نه! نه واقعا - و پنجاه مایل دورتر با این دخترها!
  گردباد متوجه آنها شد، پرواز کرد و همچنان در نزدیکی کامیونی که بی‌صدا روی فلات ایستاده بود، شناور شد. "برو!" - گفت نیک.
  وقتی به جاده اصلی رسیدند، یک کامیون بزرگ از دره ای در انتهای دره بیرون آمد.
  
  
  
  
  نیک می‌توانست یک مکالمه رادیویی دو طرفه را در حالی که هلیکوپتر صحنه را توصیف می‌کرد، تصور کند و برای تماشای جسد «جان بلیک» متوقف شد. یک بار تصمیم گرفتیم ...
  نیک با ولوو به سمت شمال شرقی حرکت کرد. آنها تصمیم گرفتند. یک کامیون از فاصله دور به سمت آنها شلیک کرد. به نظر می رسد یک گیج پنجاه است، اما کامیون احتمالاً یک وزن سنگین اروپایی بود.
  نیک با آهی آسوده، ولوو را در اطراف پیچ های منتهی به پرتگاه پیچاند. مسیر بزرگ سرعت را نشان نمی داد - فقط قدرت شلیک.
  از طرفی یک ماشین ارزان قیمت تمام سرعت مورد نیازشان را به آنها می داد!
  
  
  فصل هشتم
  
  
  ولوو به سمت قله اولین کوه می‌دوید، مانند موشی که در پیچ و خم در انتهای آن غذا دارد. در راه از کنار یک کاروان توریستی چهار ماشینی گذشتند. نیک امیدوار بود که دیدن آنها به طور موقت بچه های داخل هلیکوپتر را خنک کند، به خصوص اگر آنها سلاح های نظامی حمل می کردند. این یک پرنده کوچک و دو سرنشین ساخت فرانسه بود، اما سلاح های مدرن و خوبی در اطراف وجود ندارد.
  در بالای شیب، جاده در اطراف لبه صخره با یک سکوی دید برای پارک می پیچد. خالی بود. نیک به سمت لبه رانندگی کرد. کامیون به سختی از تپه ها بالا رفت و فقط از دور ماشین ها عبور کرد. در کمال تعجب نیک، هلیکوپتر در شرق ناپدید شد.
  او احتمالات را در نظر گرفت. آنها به سوخت نیاز داشتند. آنها قصد داشتند درپوش توزیع کننده را بگیرند تا کامیون و بدنه را از آنجا خارج کنند. آنها دور او حلقه زدند و سدی در مقابل او ایجاد کردند و او را بین او و کامیون بزرگ قرار دادند. یا همه این دلایل؟ یک چیز مسلم است: او اکنون علیه یهودا بود. او تمام سازمان را به دست گرفت.
  دخترها آرامش خود را به دست آوردند و این به معنای سؤال بود. او به بهترین شکلی که فکر می کرد به آنها پاسخ داد و به سرعت به سمت خروجی غربی ذخیره گاه جنگلی غول پیکر حرکت کرد. لطفا - اجازه دهید هیچ بلوک ساختمانی در راه نباشد!
  "به نظر شما کل کشور در مشکل است؟" - از جانت پرسید. "یعنی مثل ویتنام و همه این کشورهای آفریقایی؟ یک انقلاب واقعی؟"
  نیک پاسخ داد: "کشور دچار مشکل شده است، اما فکر می کنم ما در مورد موقعیت خاص خود گیج شده ایم. شاید راهزنان. شاید انقلابیون. شاید آنها می دانند که والدینت پول دارند و می خواهند تو را بدزدند."
  "ها!" بوتی خرخر کرد و با شک به او نگاه کرد، اما او مداخله نکرد.
  نیک با مهربانی گفت: ایده های خود را به اشتراک بگذارید.
  "مطمئن نیستم. اما وقتی یک مهماندار تور اسلحه ای را حمل می کند و ممکن است بمبی باشد که شما آنجا داشتید، شنیدیم - خوب!"
  "تقریبا به اندازه یکی از دختران شما بد است که پول یا پیام برای شورشیان حمل می کند، ها؟"
  بوتی ساکت شد
  روث کراسمن با خونسردی گفت: فکر می کنم فوق العاده هیجان انگیز است.
  نیک بیش از یک ساعت رانندگی کرد. از زیمپا پان، کوه سانتیچی و سد چونبا گذشتند. ماشین‌ها و ون‌ها هر از گاهی از آنها عبور می‌کردند، اما نیک می‌دانست که اگر با گشت ارتش یا پلیس مواجه نشود، باید غیرنظامیان را از این هرج و مرج دور نگه دارد. و اگر او با گشتی اشتباه ملاقات کند و آنها از نظر سیاسی یا مالی با مافیای THB در ارتباط باشند، ممکن است کشنده باشد. مشکل دیگری وجود داشت - یهودا تمایل داشت که دسته های کوچک را در لباس مقامات محلی تجهیز کند. او یک بار کل یک پست پلیس برزیل را برای سرقتی که بدون مشکل پیش رفت سازماندهی کرد. نیک خود را ندید که بدون بررسی اولیه اسناد و مدارک به آغوش هیچ گروه مسلحی رفت.
  جاده بالا رفت و دره عجیب، نیمه بایر و نیمه جنگلی ذخیره‌گاه را پشت سرشان گذاشت و از خط الراسی که راه آهن و بزرگراه بین بولاوایو و آبشار ویکتوریا در امتداد آن قرار داشت بالا رفتند. نیک در یک پمپ بنزین در یک جامعه کوچک توقف کرد و ولوو را زیر سقفی شبیه رامادا روی پمپ بنزین کشید.
  چند مرد سفیدپوست با غم و اندوه به جاده نگاه کردند. عصبی به نظر می رسیدند.
  دخترها وارد ساختمان شدند و خدمتکار قدبلند و برنزه به نیک زمزمه کرد: "به کمپ اصلی برمی گردی؟"
  نیک پاسخ داد: بله. او از رفتار محرمانه رودزیایی‌های معمولاً صمیمی و صمیمی متحیر بود.
  "ما نباید مزاحم خانم ها شویم، اما انتظار داریم کمی دردسر داشته باشیم. برخی از چریک ها در جنوب سبونگوه عملیات کرده اند. من معتقدم که آنها امیدوارند راه آهن را قطع کنند. آنها چهار سرباز را در چند مایلی لوبیمبی کشتند. این کار خوبی است. فکر می کنم اکنون به کمپ اصلی برگردیم."
  نیک پاسخ داد: متشکرم. من نمی دانستم که شورشیان تا این حد پیش می روند. آخرین بار شنیدم که پسران شما و آفریقای جنوبی که به آنها کمک می کردند اوضاع را تحت کنترل داشتند. می دانم که آنها صد شورشی را کشتند.
  مرد پر کردن مخزن را تمام کرد و سرش را تکان داد. "ما مشکلاتی داریم که در مورد آنها صحبت نمی کنیم. در شش ماه ما چهار هزار نفر در جنوب زامبزی داریم. آنها کمپ های زیرزمینی و همه چیز را پیدا می کنند. ما گاز کافی برای گشت های هوایی مداوم نداریم." ولوو را نوازش کرد. "ما هنوز آنها را برای تجارت گردشگری جذب می کنیم، اما نمی دانم تا کی به این کار ادامه می دهند. یانکی، درست است؟"
  "آره."
  "می دانی. شما عملیات خود را در می سی سی پی و - ببینیم - در جورجیا دارید، نه؟" با صمیمیت غم انگیز چشمکی زد. "شما کارهای خوبی انجام می دهید، اما به چه چیزی منجر می شود؟"
  نیک به او پول داد. "واقعا کجاست. کوتاه ترین مسیر به مین کمپ چیست؟"
  "شش مایل در بزرگراه وجود دارد. به راست بپیچید."
  
  
  
  طبق علائم حدود چهل مایل. سپس دو نفر دیگر در تابلوها. آنها نمی توانند آن را از دست بدهند. "
  دخترها برگشتند و نیک از دستورات مرد پیروی کرد.
  توقف آنها برای سوخت گیری حدود هشت دقیقه طول کشید. تا یک ساعت هیچ نشانی از کامیون بزرگ ندید. اگر همچنان آنها را دنبال می کرد، خیلی عقب بود. او تعجب کرد که چرا هلیکوپتر برای دیدن آنها برنگشته است. آنها شش مایل را طی کردند و به جاده ای عریض و آسفالت رسیدند. آنها حدود دو مایل را طی کرده بودند که یک کاروان ارتش شروع به عبور کرد و به سمت غرب حرکت کرد. نیک این را به عنوان یک گردان با تجهیزات سنگین در خانه ارزیابی کرد. برای جنگ جنگل ساخته شده بود. او فکر کرد. موفق باشید، شما به آن نیاز خواهید داشت.
  بوتی گفت: چرا جلوی افسر را نمی گیری و به او نمی گویی که چه بر سر ما آمده است؟
  نیک دلایل خود را بدون افزودن اینکه امیدوار بود یهودا بقایای «جان بلیک» را بیرون آورده باشد، توضیح داد. توضیح طولانی از آنچه اتفاق افتاده است ناخوشایند خواهد بود.
  جانت گفت: دیدن سربازان خوب است. سخت است به خاطر بیاوریم که برخی از آنها ممکن است علیه ما باشند.
  نیک تصحیح کرد: «در واقع علیه ما نیست. "با ما نیست."
  روت گفت: "او واقعاً به این مردان خوش تیپ نگاه می کند." "بعضی از آنها خوب هستند. نگاه کنید - فقط یک عکس از چارلتون هستون وجود دارد."
  نیک نگاه نکرد. او مشغول تماشای ذره ای در آسمان بود که ستون کوچکی را دنبال می کرد. البته به محض اینکه آخرین نفربر زرهی از آنجا عبور کرد، اندازه آن بزرگ شد. بعد از چند دقیقه به قدری نزدیک شد که شناخته شود. دوست قدیمی آنها یک هلیکوپتر با دو نفر بود که آنها را در دره رها کرد.
  روت تقریباً با خوشحالی گفت: "دوباره آنها هستند." "این جالب نیست؟"
  بوتی موافقت کرد: «اوه، این عالی است، مرد،» اما شما می‌دانستید که منظور او این نبود.
  نیک گفت: "آنها آن بالا خیلی ناز هستند. آیا باید آنها را تکان دهیم؟"
  روت گفت: برو جلو.
  "به آنها جهنم بده!" - جانت پارس کرد.
  "چطور آنها را تکان می دهید؟" - پرسید بوتی.
  نیک قول داد: خواهی دید. اگر آن را بخواهند».
  آن را خواستند. هنگامی که ولوو از میان یک قسمت باز و متروک از بونگوی کثیف و خشک عبور می کرد، گردبادی به سمت راننده خودرو برخورد کرد. آنها می خواستند یک نگاه دقیق تر یا یک نمای نزدیک داشته باشند. نیک اجازه داد هلیکوپتر جا بیفتد، سپس روی ترمز کوبید و فریاد زد: «بیرون برو و از سمت راست پایین بیای!»
  دخترا عادت کردند آنها بالا رفتند و مانند یک تیم جنگی خود را به زمین فشار دادند. نیک در پشتی را باز کرد، یک مسلسل را برداشت، ایمنی را قطع کرد و جریانی از سرب را به پشت هلیکوپتر فرستاد، که با قدرت کامل به سمت کناری هجوم آورد. محدوده طولانی بود، اما شما می توانید خوش شانس باشید.
  او گفت: باز هم. "بیا بریم، تیم!"
  روت گفت: «به من بیاموز که چگونه از یکی از این چیزها استفاده کنم.
  نیک موافقت کرد: «اگر فرصت پیدا کنیم.
  هلیکوپتر جلوتر از آنها، بر فراز جاده داغ، مانند کرکس منتظر پرواز کرد. نیک حدود بیست مایل رانندگی کرد و آماده توقف و شلیک به هواپیما در صورت نزدیک‌تر شدن بود. اینطور نبود. آنها از چند راه فرعی گذشتند، اما او جرأت نکرد هیچ کدام را طی کند. بن بست با کامیونی که پشت سر آنها می آید کشنده خواهد بود. خیلی جلوتر لکه سیاهی در کنار جاده دید و حالش فرو رفت. وقتی توانست آن را واضح تر ببیند، در سکوت با خودش نذر کرد. ماشین پارک شده، بزرگ ایستاد، شروع به چرخیدن در جهت مخالف کرد و ایستاد. مردی داخل ماشین پارک شده پرید و ماشین به سمت آنها حرکت کرد. او به ولوو شلیک کرد. دو مایلی پیش در حالی که ماشین عجیبی پشت سرشان می دوید، به جاده فرعی که مشخص کرده بود رسید و وارد آن شد. ماشین دنبالش رفت.
  بوتی گفت: آنها برنده می شوند.
  نیک دستور داد: "به آنها نگاه کن."
  تعقیب و گریز شش یا هفت مایل را طی کرد. سدان بزرگ عجله ای برای نزدیک شدن نداشت. این او را آزار می داد. آنها را به بن بست یا بوته ها می بردند. این کشور تپه ای تر شد، با پل های باریک بر روی جریان های آب خشک. او با دقت یکی را انتخاب کرد و زمانی که تعقیب کنندگانش از دیدشان دور بودند، روی یک پل تک خطی توقف کرد.
  او گفت: «بالا و پایین از بستر نهر. حالا خیلی خوب این کار را می کردند. او در دره منتظر ماند و از آن به عنوان سنگر استفاده کرد. راننده سدان دید ولوو متوقف شده و در خارج از محدوده توقف کرده و سپس بسیار آهسته به جلو حرکت می کند. نیک منتظر ماند و از میان دسته ای از علف ها نگاه کرد.
  لحظه فرا رسیده است! او در فواصل کوتاه شلیک کرد و دید که لاستیک پنچر شده است. سه مرد از ماشین افتادند که دو نفر از آنها مسلح به اسلحه بلند بودند. به زمین افتادند. گلوله های خوش هدف به ولوو اصابت کرد. همین برای نیک کافی بود. پوزه را بالا آورد و از دور به آنها شلیک کرد.
  موقعیت او را پیدا کردند. یک گلوله کالیبر بزرگ سنگریزه را در پنج فوت سمت راست او پاره کرد. شوت های خوب، سلاح قدرتمند. او از دید ناپدید شد و فروشگاه را تغییر داد. سرب در امتداد خط الراس بالای سر می کوبید و می لرزید. دخترها درست زیر او نشسته بودند. بیست فوتی به سمت چپ حرکت کرد و دوباره به لبه نگاه کرد. خیلی خوب است که آنها در این زاویه در معرض دید قرار گرفتند. هلیکوپتر با شلیک شش گلوله غرش کرد و ماسه را روی خودروها و مردم پخش کرد. روز او نبود شیشه شکسته شد، اما هر سه در امتداد جاده دویدند و از آنها پنهان شدند.
  او گفت: "بیا. مشترک من شوید."
  او به سرعت دختران را در کنار نهر خشک هدایت کرد.
  
  
  
  
  
  آن‌طور که باید دویدند، پراکنده شدند، در کناره‌های ولوو خزیدند. نیم ساعت بیهوده تلف می کنند.
  هنگامی که گشت کوچک او از پل دور بود، نیک آنها را از دره به داخل بوته های موازی جاده هدایت کرد.
  او از اینکه همه دخترها کفش های معقولی پوشیدند سپاسگزار بود. آنها به آنها نیاز خواهند داشت. او یک ویلهلمینا با سیزده گلوله مهمات داشت. بد شانسی؟ یک مسلسل، یک مجله اضافی، یک قطب نما، همه چیز و امید.
  با غروب در مغرب، امید کمتر شد، اما او به دختران نگذاشت که بدانند گرسنه و تشنه هستند. او با استراحت مکرر و اظهار نظرهای شاد قوت آنها را نجات داد، اما هوا گرم و خشن بود. آنها به یک شکاف عمیق رسیدند، و او مجبور شد آن را به سمت جاده دنبال کند. خالی بود. گفت ما می آییم، اگر کسی صدای ماشین یا هواپیما را شنید، صحبت کند.
  "کجا داریم میریم؟" - از جانت پرسید. ترسیده و خسته به نظر می رسید.
  طبق نقشه من، اگر به خاطر بیاورم، این جاده ما را به بینجی می رساند. شهری با اندازه مناسب. او اضافه نکرد که بینگی حدود هشتاد مایل دورتر در یک دره جنگلی است.
  از کنار یک استخر کم عمق و گل آلود گذشتند. روت گفت: "کاش قابل شرب بود."
  ما نمی توانیم هیچ شانسی را بپذیریم. - گفت نیک. "من با تو شرط می بندم که پولت را بگیری، حتی اگر مشروب بخوری، مرده ای.
  درست قبل از تاریک شدن هوا آنها را به بیرون از جاده هدایت کرد، تکه ای از زمین ناهموار را پاک کرد و گفت: "خودت را راحت کن. اگر می توانی بخواب. ما نمی توانیم شب سفر کنیم."
  آنها با خستگی صحبت کردند، اما هیچ شکایتی وجود نداشت. به آنها افتخار می کرد.
  بوتی گفت: «بیایید ساعت را تنظیم کنیم. "تو باید کمی بخوابی، اندی."
  نه چندان دور، حیوانی غرش غرش عجیبی منتشر کرد. نیک گفت: "خودت را جمع کن. به آرزوت میرسی، روت."
  در نور مرگ، او به آنها نشان داد که چگونه ایمنی مسلسل را حذف کنند. مثل تپانچه شلیک کن، اما ماشه را نگیر.
  جانت گفت: "من نمی فهمم." "نمی توانید ماشه را نگه دارید؟"
  "نه. شما باید مدام هدف خود را تنظیم کنید. من نمی توانم آن را نشان دهم، بنابراین شما آن را تصور می کنید. اینجا..." او مجله را باز کرد و اتاق را بیرون کشید. او با لمس ماشه و ایجاد صداهایی مانند انفجارهای کوتاه آتش نشان داد. "بررر-روپ. بررر-روپ."
  هر کدام تلاش کردند. گفت: عالی، همه شما درجه دار شده اید.
  در کمال تعجب، سه یا چهار ساعت خواب سبکی بین روث و جانت در حین ساعت بوتی دید. این ثابت کرد که او به او اعتماد دارد. با اولین نور کم رنگ خاکستری آنها را به سمت جاده هدایت کرد.
  هر ده دقیقه یک مایل حرکت می کردند، تا زمانی که ساعت نیک ساعت ده را نشان می داد، مسافت زیادی را طی کرده بودند. اما آنها خسته بودند. او می توانست این کار را تمام روز ادامه دهد، اما دختران تقریباً بدون استراحت زیاد کار را تمام کردند. او به آنها اجازه داد تا به نوبت مسلسل را حمل کنند. کارشان را جدی گرفتند. او به آنها گفت، اگرچه باور نمی کرد، اما تنها کاری که باید انجام می دادند این بود که از دست "راهزنان" دور بمانند تا زمانی که شرکت ادمن، گاس بوید، زنگ خطر را به صدا درآورد. ارتش و پلیس قانونی به دنبال آنها خواهند بود و تبلیغات، حمله به آنها را برای "راهزنان" بسیار خطرناک خواهد کرد. او به خوبی اطاعت کرد.
  زمین به سمت پایین شیب داشت، و همانطور که آنها یک پیچ را در زمین ناهموار گرد می کردند، به یک بومی رسیدند که زیر سایه بان کاهگلی کنار جاده چرت می زد. وانمود کرد که انگلیسی بلد نیست. نیک او را تعقیب کرد. او نگهبان بود. نیم مایل پایین‌تر از مسیر پر پیچ و خم، به مجموعه کوچکی از کلبه‌های کاهگلی برخورد کردند که پر از مزارع معمولی آرد و تنباکو، کرال‌ها و قلم‌های غواصی بود. روستا موقعیت خوبی داشت. موقعیت دامنه تپه چالش‌هایی را ایجاد می‌کرد، مزارع ناهموار و نگهداری حصارهای کرال دشوارتر بود، اما همه بارندگی‌ها از طریق شبکه‌ای از خندق‌ها وارد حوضچه‌ها می‌شد که مانند رگه‌ها از شیب بالا می‌رفتند.
  با نزدیک شدن آنها، چند نفری که تحت پوشش کار می کردند سعی کردند ماشین را زیر یک برزنت پنهان کنند. نیک به زندانی خود گفت: رئیس کجاست؟ Muhle Itikos؟
  مرد سرش را با لجبازی تکان داد. یکی از جمعیت که به انگلیسی خود افتخار می کرد، گفت: "رئیس آنجاست." او بی عیب و نقص صحبت کرد و به کلبه ای نزدیک با رامادای وسیع اشاره کرد.
  مردی کوتاه قد و عضلانی از کلبه بیرون آمد و پرسشگرانه به آنها نگاه کرد. وقتی نیک لوگر را دید که به طور معمولی جلویش گرفته شده بود، اخم کرد.
  "آن ماشین را از انبار بیرون بیاور. می خواهم نگاهی به آن بیندازم."
  چند نفر از سیاهپوستان جمع شده شروع به غر زدن کردند. نیک مسلسل را از جانت گرفت و به طرز مشکوکی بیرون آورد. مرد عضلانی گفت: "اسم من راس است. لطفاً خودتان را معرفی کنید؟"
  دیکشنری او حتی از حرف دختر کوچولو هم بهتر بود. نیک نام صحیح آنها را گفت و نتیجه گرفت: "... به آن ماشین."
  وقتی برزنت برداشته شد، نیک پلک زد. یک جیپ تقریبا نو داخل آن پنهان شده بود. او به اطراف نگاه کرد و مردان روستایی را که اکنون 9 نفر بودند تماشا کرد. او تعجب کرد که آیا این است؟ او چهار قوطی بنزین اضافی در پشت سوله باز پیدا کرد.
  او به راس گفت: "لطفاً برای ما آب و چیزی برای خوردن بیاور. سپس برو. به کسی آسیب نزن. من پول تو را خوب می دهم و تو می توانی جیپت را داشته باشی."
  یکی از مردها به زبان مادری راس چیزی گفت.
  
  
  
  
  راس به طور خلاصه پاسخ داد. نیک احساس ناراحتی کرد. این افراد خیلی سرسخت بودند. آنها همانطور که به آنها گفته شده بود انجام دادند، اما گویی کنجکاو بودند تا مرعوب. راس پرسید: "آیا شما با ماپولیسا یا نیروهای رودزیا ارتباط داشتید؟"
  "هيچ كس."
  مرد سیاه پوستی که صحبت می کرد گفت: "مکیواس..." نیک اولین کلمه "سفیدپوستان" را فهمید و بقیه صدایی تهدیدآمیز داشتند.
  "اسلحه هایت کجاست؟" - از راس پرسید.
  دولت همه چیز را گرفت».
  نیک باور نکرد. ممکن بود دولت چیزی به دست آورده باشد، اما این گروه بیش از حد اعتماد به نفس داشتند. او بیشتر و بیشتر احساس اضطراب می کرد. اگر آنها به سمت او می آمدند، و او احساس می کرد که ممکن است، هر چقدر هم که تلاش می کرد نمی تواند آنها را پایین بیاورد. کیل مستر به معنای قاتل دسته جمعی نبود.
  ناگهان بوتی به سمت راس رفت و آرام صحبت کرد. نیک مقداری از آن را هنگام حرکت به سمت آنها از دست داد، اما شنید: "...پیتر ون پری و آقای گارفیلد تاد. جان جانسون نیز. زیمبابوه هفتاد و سه."
  نیک نام تاد، نخست وزیر سابق رودزیا را که سعی در کاهش اختلاف بین سفیدپوستان و سیاه پوستان داشت، شناخت. گروهی از سفیدپوستان او را به خاطر عقاید لیبرالی اش به مزرعه اش تبعید کردند.
  راس به نیک نگاه کرد و آکسمن متوجه شد که چقدر حق با او بود. این نگاه مردی که شما هل دادید نبود. او این ایده را داشت که اگر شرایط اقتضا کند، راس به شورش ملحق خواهد شد. راس گفت: "خانم دلانگ دوستان من را می شناسد. شما غذا و آب خواهید گرفت و من شما را به بینجی می برم. شما ممکن است جاسوس پلیس باشید. من نمی دانم. فکر نمی کنم. اما نمی دانم. اینجا تیراندازی نمی‌خواهم.»
  نیک گفت: «مردم ما را تماشا می کنند. من فکر می کنم باند THB افراد باحالی هستند. و هر لحظه یک هلیکوپتر از همان باند بالای سر وجود خواهد داشت. آن وقت متوجه می شوید که من جاسوس پلیس نیستم. اما اگر قدرت شلیک خود را دارید، بهتر است آن را حفظ کنید."
  چهره آرام راس با تشکر برق زد. او به مرد نگاه کرد: "ما یکی از پل هایی که شما از آن عبور کردید را ویران کردیم. ساعت ها طول می کشد تا به اینجا برسند. به همین دلیل نگهبان ما اینقدر بی دقت بود..." نگهبان سرش را پایین انداخت.
  نیک پیشنهاد کرد: ما او را غافلگیر کردیم.
  راس پاسخ داد: "این از شما مهربان است." "امیدوارم این اولین دروغی باشد که به من گفتی."
  بیست دقیقه بعد آنها در حال رانندگی یک جیپ به شمال شرقی بودند، نیک در حال رانندگی، راس در کنار او، سه دختر در عقب، روث یک مسلسل در دست داشت. او به یک پارتیزان واقعی تبدیل شد. پس از حدود دو ساعت رانندگی در مسیری که جاده وایومینگ 1905 نامیده می شد، به جاده ای کمی بهتر رسیدند که در آن تابلویی که به سمت چپ اشاره می کرد با حروف رنگ و رو رفته "Binji" نوشته شده بود. نیک به قطب نما نگاه کرد و به راست چرخید.
  "ایده چیست؟" - راس پرسید.
  نیک توضیح داد: «بینجی برای ما مناسب نیست. "ما باید از کشور عبور کنیم. سپس به زامبیا، جایی که به نظر می رسد ارتباطات بوتی قوی است. و من فرض می کنم که ارتباطات شما نیز همینطور است. اگر بتوانید من را در مسیر سایت های استخراج THB هدایت کنید، خیلی بهتر است. باید از آنها متنفر باشید. ... شنیدم که با مردم شما مانند برده رفتار می کنند.
  "شما متوجه نمی شوید که چه پیشنهادی دارید. پس از توقف جاده ها، صدها مایل جنگل برای عبور وجود دارد. و اگر این را نمی دانید، جنگ کوچکی بین چریک ها و ارتش امنیتی در جریان است."
  "اگر جنگی رخ دهد، جاده ها بد هستند، درست است؟"
  "اوه، چند راه اینجا و آنجا. اما شما زنده نخواهید شد."
  نیک با اطمینان بیشتر از احساسش پاسخ داد: «بله، ما عبور خواهیم کرد، با کمک شما.»
  بوتی از روی صندلی عقب گفت: "اوه، اندی، تو باید. به او گوش کن."
  نیک پاسخ داد: «بله. او می داند که کاری که من انجام می دهم به تجهیزات او کمک خواهد کرد. آنچه در مورد THB فاش می کنیم جهان را شوکه خواهد کرد و باعث شرمندگی دولت در اینجا خواهد شد. راس قهرمان خواهد شد."
  راس با انزجار گفت: تو عصبانی هستی. شانس این کار به قول شما پنجاه به یک است، من باید تو را در روستا می زدم.
  "تو اسلحه داشتی، نه؟"
  "تمام مدتی که آنجا بودی، تفنگی به سمت تو نشانه رفته بود. من خیلی نرم هستم. مشکل ایده آلیست ها همین است."
  نیک به او سیگار تعارف کرد. "اگر باعث می شد احساس بهتری داشته باشید، من هم شلیک نمی کردم."
  راس سیگاری روشن کرد و آنها به طور خلاصه به یکدیگر نگاه کردند. نیک متوجه شد که به جز سایه، حالت راس بسیار شبیه به چیزی است که او اغلب در آینه خود می دید. اعتماد به نفس و سوال.
  آنها 60 مایل دیگر قبل از پرواز هلیکوپتر با جیپ راندند، اما اکنون در کشور جنگل بودند و خلبانان هلیکوپتر در یافتن هزاران مایل جاده مشکل داشتند. آنها در زیر پوشش گیاهی به ضخامت کاه حصیری پارک کردند و اجازه دادند هلیکوپتر از کنار آن عبور کند. نیک به دخترها توضیح داد که چرا نباید به بالا نگاه کنند و گفت: "حالا می دانید که چرا جنگ چریکی در ویتنام کار می کند. شما به راحتی می توانید پنهان شوید."
  یک روز، زمانی که قطب نما نیک نشان داد که آنها باید بروند. یک مسیر کم نور در سمت راست آنها راس گفت: "نه، در جاده اصلی بمان. درست از خط بعدی تپه ها منحنی می کند. این مسیر در یک پرتگاه کاذب به بن بست می رسد. مایل ها."
  در آن سوی خط تپه ها، نیک فهمید که راس حقیقت را می گوید. بعد از ظهر آنها به یک دهکده کوچک رسیدند و راس برای حفظ ذخایر کوچک خود آب، کیک آرد و بیلتنگ دریافت کرد.
  
  
  
  
  نیک چاره ای نداشت جز اینکه به این مرد اجازه دهد با بومیان به زبانی که نمی فهمد صحبت کند.
  در حال رفتن، نیک دید که یک گاری اسب کشیده در حال آماده شدن است. "آن ها کجا می روند؟"
  "آنها از راهی که ما آمدیم برمی‌گردند و شاخه‌ها را می‌کشند. این ردیابی‌های ما را پاک می‌کند، نه اینکه در این هوای خشک ردیابی ما آسان باشد، اما یک ردیاب خوب ممکن است."
  دیگر هیچ پل وجود نداشت، فقط راهروهایی روی جویبارها وجود داشت که قطره ای آب در آنها باقی مانده بود. اکثر آنها خشک بودند. با غروب خورشید از کنار گله ای فیل گذشتند. حیوانات بزرگ فعال بودند و به طرز ناشیانه ای به هم چسبیده بودند و به جیپ نگاه می کردند.
  راس به آرامی گفت: ادامه بده. آنها به آنها آب میوه تخمیر شده می دادند. گاهی اوقات مریض می شوند.
  "خماری فیل؟" نیک پرسید: "من هرگز در مورد آن نشنیده ام."
  "درست است. شما نمی خواهید با یکی در زمانی که او در حال بیماری است و احساس بیماری می کند، یا زمانی که خماری بدی دارد قرار ملاقات بگذارید."
  "آیا آنها واقعا الکل می سازند؟ چگونه؟"
  "در شکم آنها."
  آنها نهر وسیع تری را پیش گرفتند و جانت گفت: "نمیشه پاهایمان را خیس کنیم و خودمان را بشویم؟"
  راس توصیه کرد: «بعداً. کروکودیل ها و کرم های بد وجود دارند.
  وقتی تاریکی فرو رفت، آنها به یک مکان خالی رسیدند - چهار کلبه مرتب با حیاط دیواردار و دردار و محوطه. نیک با تایید به اطراف کلبه ها نگاه کرد. آنها پوست تمیز و مبلمان ساده داشتند. "این جاییه که گفتی بخوابیم؟"
  "بله. زمانی که سوار بر اسب می آمدند، این آخرین پست گشت بود. هنوز در حال استفاده است. دهکده ای در پنج مایلی اینجا آن را زیر نظر دارد. این تنها مشکل مردم من است. بنابراین لعنتی که قانون را رعایت می کند و به دولت وفادار است. "
  نیک در حالی که جعبه غذا را تخلیه می کرد، گفت: «اینها باید فضیلت باشند.
  راس با تلخی گفت: «نه برای انقلاب. "شما باید تا زمانی که حاکمان شما متمدن شوند، گستاخ و پست بمانید. وقتی بزرگ شدی و آنها بربر می مانند - با تمام وان های کاشی کاری شده و اسباب بازی های مکانیکی شان - شما خراب شده اید. مردم من ازدحام جاسوسان می کنند زیرا فکر می کنند این کار درست است. فرار کنید. به پلیس بگویید. آنها متوجه نمی شوند که دارند دزدی می شوند. آنها آبجو کافیر و گتو دارند.
  نیک گفت: «اگر آنقدر بالغ بودی، در محله یهودی نشین نمی‌افتی».
  راس مکث کرد و گیج نگاه کرد. "چرا؟"
  "شما مثل حشرات تکثیر نمی‌شوید. چهارصد هزار تا چهار میلیون، نه؟ شما می‌توانید با مغز و کنترل تولد خود برنده بازی شوید."
  راس ایستاد: «این درست نیست...» او می‌دانست که در این ایده نقصی وجود دارد، اما در خوانش انقلابی‌اش به آن توجه نشده بود.
  وقتی شب شد ساکت بود. جیپ را پنهان کردند، خوردند و فضای موجود را تقسیم کردند. آنها در رختشویی حمام شکرگزاری کردند. راس گفت آب تمیز است.
  صبح روز بعد آنها سی مایل راندند و جاده به روستایی متروکه ختم می‌شد، برخلاف یک شهر. داشت از هم می پاشید. راس با تلخی گفت: "جابجا شد." آنها مشکوک بودند زیرا می خواستند مستقل بمانند.»
  نیک به جنگل نگاه کرد. "آیا مسیرها را می شناسید؟ از اینجا می رویم."
  راس سر تکان داد. "من به تنهایی می توانستم این کار را انجام دهم."
  "پس بیا با هم بریم. پاها قبل از جیپ ساخته شده بود."
  شاید به دلیل آب و هوای خشک، با کشش حیوانات به سمت بدنه‌های آبی باقی‌مانده، مسیر به جای یک ترس مرطوب، خشک بود. نیک از کیفش برای همه آنها تورهای سر درست کرد، اگرچه راس ادعا می کرد که بدون آن می تواند انجام دهد. شب اول روی تپه ای که نشانه هایی از سکونت اخیر در آن دیده می شد اردو زدند. پناهگاه های کاهگلی و آتش سوزی وجود داشت. "پارتیزان؟" - نیک پرسید.
  "معمولا شکارچیان."
  صداهای شب شامل حیوانات خروشان و پرندگان بود که صدا می زدند. صدای غرش در جنگل، در همان نزدیکی. راس به آنها اطمینان داد که بیشتر حیوانات از تجربیات مرگبار آموخته اند که از اردوگاه دوری کنند، اما اینطور نبود. درست بعد از نیمه شب، نیک با صدای آرامی که از در کلبه اش می آمد از خواب بیدار شد. "اندی؟"
  او زمزمه کرد: "بله."
  "من نمی توانم بخوابم". صدای روث کراسمن.
  "ترسیده؟"
  "من ... فکر نمی کنم."
  "اینجا..." دست گرم او را پیدا کرد و او را به تختی از چرم کشیده کشید. "تو تنها هستی." او را با آرامش بوسید. "تو بعد از این همه هیجان به نوازش نیاز داری."
  "به خودم می گویم که دوستش دارم." خودش را به او نزدیک کرد.
  روز سوم به جاده ای باریک بیرون آمدند. آنها به کشور بوش بوندو برگشته بودند و مسیر نسبتاً مستقیم به جلو بود. راس گفت: "این مرز دامنه TNV را نشان می دهد. آنها چهار بار در روز گشت می زنند - یا بیشتر."
  نیک گفت: آیا می توانی مرا به جایی ببری که بتوانم موقعیت را به خوبی ببینم؟
  من می‌توانم، اما رفتن به اطراف و خروج از اینجا آسان‌تر است. ما به سمت زامبیا یا سالزبری می‌رویم.
  من می‌خواهم عملکرد آنها را ببینم. می‌خواهم بدانم چه اتفاقی می‌افتد به جای اینکه تمام اطلاعاتم را دست دوم داشته باشم. سپس شاید بتوانم فشار واقعی بر آنها وارد کنم.»
  "بوتی این را به من نگفته، گرانت. او گفت تو به پیتر ون پریس کمک کردی. تو کی هستی؟ چرا دشمن THB هستید؟ آیا مایک بور را می شناسید؟"
  "فکر می‌کنم مایک بور را می‌شناسم. اگر می‌شناسم، و او همان مردی است که فکر می‌کنم، پس او یک ظالم قاتل است."
  من می توانم به شما بگویم. او افراد زیادی را در اردوگاه های کار اجباری دارد
  آنها را شهرک می نامد. آیا شما از پلیس بین المللی هستید؟ سازمان ملل؟ "
  "نه. و راس - من نمی دانم شما کجا هستید."
  "من یک وطن پرست هستم"
  "پیتر و جانسون چطور هستند؟"
  راس با ناراحتی گفت: "ما به مسائل متفاوت نگاه می کنیم. در هر انقلابی دیدگاه های زیادی وجود دارد."
  "به من اعتماد کن، وقتی بتوانم THB را ناک اوت خواهم کرد؟"
  "بیا."
  چند ساعت بعد آنها به بالای درز مینیاتوری صعود کردند و نیک نفس خود را حبس کرد. او به امپراتوری معدن نگاه کرد. تا آنجا که او می دید، کار، کمپ، پارکینگ، مجتمع انبار وجود داشت. یک خط راه آهن و یک جاده از جنوب شرقی وارد می شد. بسیاری از مشاغل با حصارهای محکم احاطه شده بودند. کلبه ها که به نظر می رسید در زیر نور شدید خورشید بی انتها کشیده شده بودند، حصارهای بلند، برج های دیده بانی و دروازه های نگهبانی داشتند.
  نیک گفت: «چرا اسلحه ها را به افراد خود در تشکیلات نمی دهید و آنها را تحویل نمی گیرید؟»
  راس با ناراحتی گفت: "این یکی از چیزهایی است که گروه من با گروه پیتر متفاوت است." "به هر حال ممکن است کارساز نباشد. باورش برایتان سخت خواهد بود، اما قدرت استعماری در اینجا مردم من را در طول سال‌ها بسیار قانونمند کرده است. آنها سر خود را خم می‌کنند، شلاق‌هایشان را می‌بوسند و زنجیرشان را جلا می‌دهند."
  نیک زمزمه کرد: «فقط حاکمان می توانند قانون را زیر پا بگذارند.
  "این درست است."
  "بور و دفتر مرکزی او کجا زندگی می کند؟"
  "در بالای تپه پشت آخرین مین. او جای خوبی دارد. حصارکشی شده و محافظت شده. شما نمی توانید وارد شوید."
  "من مجبور نیستم. فقط می خواهم آن را ببینم تا بدانی که من شخصاً پادشاهی خصوصی او را دیده ام. چه کسی با او زندگی می کند؟ باید خدمتکاران صحبت کرده باشند."
  "چند آلمانی. فکر می کنم شما به هاینریش مولر علاقه مند خواهید شد. سی کالگان، یک چینی. و چند نفر از ملیت های مختلف، اما فکر می کنم همه آنها مجرم هستند. او سنگ معدن و آزبست ما را به سراسر جهان می فرستد. "
  نیک به ویژگی های سیاه رنگ خشن نگاه کرد و لبخند نزد. راس از همان ابتدا خیلی بیشتر از آنچه می گفت می دانست. دست محکمی فشرد. "آیا دختران را به سالزبری خواهید برد؟ یا آنها را به بخشی از تمدن می فرستید؟"
  "و شما؟"
  "خوب می شوم. می خواهم عکس کامل را بگیرم و بروم. من یک قطب نما دارم."
  "چرا زندگی خود را به خطر می اندازید؟"
  "من برای این کار حقوق می گیرم. باید کارم را درست انجام دهم."
  "من دخترها را امشب بیرون می برم." راس آهی کشید. "من فکر می کنم شما بیش از حد ریسک می کنید. موفق باشید، گرانت، اگر نام شما این است."
  راس از تپه به دره مخفی جایی که دختران را رها کرده بودند خزید. آنها رفته اند. آهنگ ها داستان را بیان می کردند. آنها توسط مردان چکمه پوش غلبه کردند. سفید. البته کارکنان THB. یک کامیون و یک ماشین آنها را در یک جاده گشت با خود بردند. راس از مسیر جنگل خودش عقب نشینی کرد و فحش داد. بهای اعتماد به نفس جای تعجب نیست که تعقیب کنندگان در کامیون و سدان کند به نظر می رسیدند. آنها با ردیاب ها تماس گرفتند و تمام مدت آنها را تعقیب کردند و احتمالاً از طریق رادیو با THB تماس گرفتند.
  او با ناراحتی به تپه‌های دوردستی که اندرو گرانت احتمالاً بخشی از پادشاهی معدن بود، نگاه کرد. افتادن در تله با طعمه زیبا
  
  
  فصل نهم
  
  
  راس از دیدن نیک در این لحظه شگفت زده می شود. موش چنان آرام به دام خزید که هیچ کس از آن خبر نداشت - هنوز. نیک به گروهی از مردان سفیدپوست در رختکن بیرون کافه تریا پیوست. وقتی آنها رفتند، یک ژاکت آبی و یک کلاه ایمنی زرد برای خودش برداشت. در میان شلوغی اسکله‌های باری راه می‌رفت، انگار تمام عمرش را آنجا کار کرده است.
  او روز را در کارخانه‌های ذوب غول‌پیکر گذراند، از کنار قطارهای سنگ معدن باریکه عبور کرد، و عمداً به انبارها و ساختمان‌های اداری رفت و آمد کرد. بومیان جرات نداشتند به او نگاه کنند یا از او سؤال کنند - سفیدپوستان به این کار عادت نداشتند. THB مانند یک ماشین دقیق عمل می کرد - هیچ افراد غیرمجاز در داخل آن وجود نداشت.
  حرکت یهودا کمک کرد. وقتی دخترها را به ویلا آوردند، غرغر کرد: آن دو مرد کجا هستند؟
  تیم گشتی که با رادیو برای دختران پخش شد، گفتند که فکر می‌کنند تیم جنگل آنها را دارد. هرمان دوسن، رهبر تعقیب‌کنندگان داوطلب جنگل، رنگ پریده شد. او خسته بود؛ گروهم را برای غذا و استراحت آوردم. فکر می کرد گشت کل غارت را برداشته است!
  یهودا نفرین کرد و سپس تمام تیم امنیتی خود را از اردوگاه به جنگل به سمت جاده های گشت فرستاد. در داخل، نیک همه کارها را انجام داد. او کامیون‌ها و واگن‌های راه‌آهن مملو از کروم و آزبست را دید و جعبه‌های چوبی را دید که از کارخانه‌های ذوب طلا جابجا شده‌اند تا در زیر محموله‌های دیگر پنهان شوند، در حالی که بازرسان سوابق دقیقی را نگه می‌داشتند.
  او با یکی از آنها صحبت می کرد و با آلمانی اش کنار می آمد زیرا آن مرد اتریشی بود. او درخواست کرد. - "این یکی برای کشتی خاور دور است؟"
  مرد با دقت تبلت و فاکتورهایش را چک کرد. "نین. جنوا. اسکورت لبو." او دور شد، کاسبکار و مشغول.
  نیک مرکز ارتباطات را پیدا کرد، اتاقی پر از دستگاه‌های تله‌تایپ و رادیوهای شنی. او فرمی از اپراتور دریافت کرد و تلگرافی به راجر تیلبورن، راه آهن رودزیان نوشت. فرم به سبک ارتش آلمان شماره گذاری شده بود. هیچکس جرات نمیکنه...
  اپراتور این پیام را خواند: "در 30 روز آینده به 90 ماشین سنگ معدن نیاز خواهد بود." فقط در قدرت Beyer-Garratt زیر نظر مهندس بارنز ادامه دهید. امضا، گرانش.
  
  
  
  
  
  اپراتور هم مشغول بود. پرسید: سیم راه آهن مجانی؟
  "آره."
  نیک نزدیک ایستگاه کامیون بود که آژیرها مانند انفجار به صدا درآمدند. او به پشت یک کامیون کمپرسی غول پیکر رفت. او که از پشت بام نگاه می کرد، تمام روز ادامه جستجو را تماشا کرد و در نهایت به این نتیجه رسید که به دنبال او هستند، اگرچه از ربوده شدن دختران اطلاعی نداشت.
  او پس از تاریک شدن هوا متوجه این موضوع شد، حصار برق‌دار اطراف ویلا یهودا را با چوب بالا برد و به سمت حیاط نورانی خزید. در نزدیکترین اتاق به خانه، مایک بور، مولر و سی کالگان نشسته بودند. در محوطه بعدی، با استخری در مرکز، بوتی، روث و جانت قرار داشتند. آنها را برهنه به یک حصار سیمی بسته بودند. بابون نر بزرگ آنها را نادیده گرفت و ساقه ای سبز رنگ را جوید.
  نیک لرزید، ویلهلمینا را گرفت، بور را دید و ایستاد. نور عجیبی بود. سپس متوجه شد که این سه مرد در یک محفظه شیشه ای - در یک جعبه ضد گلوله با تهویه مطبوع - هستند! نیک به سرعت عقب نشینی کرد. چه تله ای! چند دقیقه بعد دو مرد را دید که بی صدا از میان بوته ها به سمت جایی که او ایستاده بود حرکت می کردند. هرمان دوسن در حال گشت زنی بود و مصمم بود اشتباه خود را اصلاح کند.
  آنها به صورت دایره ای در خانه قدم زدند. نیک آنها را تعقیب کرد و یکی از تکه های طناب پلاستیکی را از کمرش کشید که به کسی اجازه نمی داد بفهمد چه چیزی حمل می کند. آنها انعطاف پذیر بودند، با استحکام کششی بیش از یک تن.
  هرمان - اگرچه نیک نام او را نمی دانست - اول رفت. مکث کرد تا حصار الکتریکی بیرونی را بررسی کند. او بدون اینکه صدایی درآورد، بر اثر تکان کوتاه دست و پا که در عرض شصت ثانیه فروکش کرد، جان باخت. همراهش در مسیر تاریک بازگشت. پایان او به همین سرعت فرا رسید. نیک خم شد و برای چند ثانیه کمی حالت تهوع داشت، واکنشی که حتی هرگز به هاوک نگفته بود.
  نیک به تکه بوته هایش که مشرف به صندوق شیشه ای بود برگشت و با احساس درماندگی به آن نگاه کرد. سه مرد خندیدند. مایک بور به استخری در محوطه باغ وحش اشاره کرد، جایی که دختران برهنه مانند مجسمه های رقت انگیز آویزان بودند. بابون به سمت درخت عقب نشینی کرد. چیزی از آب خزید. نیک خم شد. تمساح. احتمالا گرسنه است. جانت اولسون فریاد زد.
  نیک به طرف حصار دوید، بور، مولر و کالگان ایستادند، کالگان یک تفنگ بلند در دستانش داشت. خوب - در حال حاضر او نتوانست آنها را بزند و آنها نتوانستند او را بزنند. آنها به دو مردی که او تازه حذف کرده بود وابسته بودند. او گلوله های ویلهلمینا را از فاصله 40 فوتی مستقیماً در چشمان هر کروکودیل قرار داد.
  انگلیسی مایک بورا با لهجه شدید از بلندگو بلند شد. "اسلحه را ول کن، AXman. تو محاصره شده ای."
  نیک دوید به صف باغبان ها و نشست. او هرگز اینقدر احساس درماندگی نکرده بود. بور حق داشت. مولر از تلفن استفاده می کرد. آنها چند دقیقه دیگر در اینجا نیروهای تقویتی زیادی خواهند داشت. سه مرد در جهت او خندیدند. دور پایین تپه، یک موتور غرش جان می داد. لب های میدلر به طرز تمسخرآمیزی تکان می خورد. نیک برای اولین بار در زندگی حرفه ای خود فرار کرد. او از جاده و خانه دور شد و به آنها اجازه داد فرار او را ببینند، به این امید که دختران را برای لحظه ای فراموش کنند زیرا قربانی طعمه را ندیده بود.
  در محفظه ای که راحت بود، بور نیشخندی زد. "نگاه کن او چگونه می دود! او یک آمریکایی است. آنها وقتی می دانند تو قدرت داری، ترسو هستند. مولر - مردم را به شمال بفرست."
  مولر به تلفن پارس کرد. بعد گفت: مرزون الان با یک دسته است، لعنت به آنها، و سی نفر از جاده بیرونی نزدیک می شوند، هرمان و گشت های داخلی به زودی پشت سر او خواهند بود.
  نه واقعا. هرمان و رهبر گروهش زیر یک درخت بائوباب خنک می شدند. نیک از جلوی گشت سه نفره عبور کرد و با دیدن جاده متوقف شد. هشت یا نه نفر در امتداد آن امتداد داشتند. یکی سگی را با افسار در دست گرفته بود. مردی که در کنار خودروی جنگی ایستاده بود از دستگاه واکی تاکی استفاده می کرد. نیک آهی کشید و فیوز را داخل صفحه پلاستیکی فرو کرد. سه تا از آنها و نه گلوله و او شروع به استفاده از سنگ ها علیه ارتش خواهد کرد. یک نورافکن قابل حمل منطقه را جستجو کرد.
  کاروان کوچکی از کامیون ها از سمت شمال از سراشیبی بالا آمدند. مردی که رادیو داشت چرخید و آن را طوری نگه داشت که انگار گیج شده بود. نیک چشمانش را ریز کرد. مردی که به کنار کامیون اول چسبیده بود راس بود! در حالی که نیک نظاره گر بود روی زمین افتاد. کامیون به سمت خودروی فرماندهی حرکت کرد و مردم از پشت پیاده شدند. سیاه بودند! چراغ های ماشین فرماندهی خاموش شد.
  مرد سفیدپوست پشت رادیو مسلسلش را بلند کرد. نیک یک گلوله وسطش گذاشت. روی شات، اکشن منفجر شد.
  مثل یک جنگ کوچک بود. ردیاب های نارنجی شب را قطع می کنند. نیک تماشای سیاه‌پوستان بود که حمله می‌کردند، کناره‌ها، خزیدن، تیراندازی می‌کردند. آنها مانند سربازان با هدف حرکت می کردند. توقف آن سخت است. سفیدها شکستند، عقب نشینی کردند و تعدادی از پشت تیر خوردند. نیک به راس فریاد زد و مرد سیاه پوست تنومند به سمت او دوید. راس یک تفنگ ساچمه ای خودکار حمل می کرد. گفت: فکر می‌کردم مرده‌ای.
  "نزدیک به آن."
  آنها به نور چراغ های کامیون راه افتادند و پیتر ون پریس به آنها پیوست. پیرمرد مانند یک ژنرال پیروز به نظر می رسید.
  
  
  
  
  
  بدون احساس به نیک نگاه کرد. "شما چیزی را تحریک کردید. نیروهای رودزیایی که ما را تعقیب می کردند به اطراف رفتند تا به دیگری که از خارج آمده بود بپیوندند. چرا؟"
  "من برای جورج بارنز پیام فرستادم. تیم مبارزه با قاچاق تین گروهی از جنایتکاران بین المللی هستند. حدس می زنم آنها نمی توانند همه سیاستمداران شما را بخرند."
  ون پریس رادیو را روشن کرد. "کارگران محلی جوامع خود را ترک می کنند. اتهامات مربوط به THB اوضاع را متزلزل خواهد کرد. اما ما باید قبل از رسیدن نگهبانان از اینجا برویم."
  نیک گفت: کامیون را به من بدهید. آنها دخترانی روی تپه دارند.
  ون پریس متفکرانه گفت: "کامیون ها هزینه دارند." او به راس نگاه کرد: "جرات داریم؟"
  نیک فریاد زد: «من برایت یک دستگاه جدید می خرم یا قیمت را از طریق جانسون برایت ارسال می کنم.
  راس گفت: "به او بده." تفنگ ساچمه ای را به نیک داد. قیمت یکی از اینها را برای ما ارسال کنید.
  "این یک وعده است."
  نیک با سرعت از کنار خودروها و اجساد شکسته رد شد، به جاده فرعی منتهی به ویلا رفت و با همان سرعتی که غرش موتور می توانست او را حمل کند، بلند شد. در سراسر دره دسته‌ای از آتش‌سوزی‌ها وجود داشت، اما به آتش‌هایی که همه جا را فراگرفته بود، بسیار نزدیک بودند. از دور، در دروازه اصلی، گلوله های ردیاب صدا می کردند و سوسو می زدند و صدای تیراندازی سنگین بود. به نظر می رسید که مایک بور و شرکت ارتباطات سیاسی خود را از دست داده اند - یا نمی توانند به اندازه کافی سریع با آنها ارتباط برقرار کنند. نگهبانان او باید سعی می کردند ستون ارتش را متوقف کنند و این کار انجام شد.
  روی پلاتو پریدم و خانه را دور زدم. سه مرد را در حیاط دید. الان نمی خندیدند. مستقیم به سمت آنها رانندگی کرد.
  این انترناسیونال سنگین با شتاب خوبی در حال غلتیدن بود که با یک حصار زنجیره‌ای عریض برخورد کرد. دیوار حائل همراه با کامیون در مخلوطی از سیم خرد کننده، تیرهای در حال سقوط و فلزی که فریاد می زد حمل می شد. پیش از برخورد نرده و ماشین، صندلی‌های آفتاب‌گیر و صندلی‌های عرشه مانند اسباب‌بازی در حال پرواز بودند. درست قبل از اینکه نیک به جعبه شیشه ای ضد گلوله ای که بور، مولر و کولگان را در خود جای داده بود، برخورد کند، تکه حصار V شکل که مانند یک موج صوتی فلزی در دماغه کامیون به جلو رانده شده بود، با صدایی بلند از هم جدا شد.
  بور با عجله به سمت خانه رفت و نیک نگاه کرد که مولر خودش را تحت کنترل داشت. پیرمرد جرات کافی داشت وگرنه متحجر شده بود. ویژگی‌های شرقی کولگان نقابی از نفرت خشمگین بود که او روی مولر کوبید و سپس کامیون به شیشه برخورد کرد و همه چیز در تکان فلز روی شیشه ناپدید شد. نیک خود را به فرمان و دیوار آتش محکم کرد. مولر و کالگان ناپدید شدند، ناگهان با صفحه ای از شیشه شکسته و شکسته پوشیده شدند. مواد خم شد، جای خود را داد و با شبکه ای از اشک مات شد.
  ابری از بخار از رادیاتور ترک خورده کامیون خارج شد. نیک با در گیر کرده مبارزه کرد و می دانست که مولر و کولگان از درب خروجی طاق شیشه ای عبور کرده و به دنبال بور وارد خانه اصلی شده اند. سرانجام تفنگ ساچمه ای را از پنجره به بیرون پرت کرد و به دنبال آن بالا رفت.
  هنگامی که او در اطراف پناهگاه دوید و به آن نزدیک شد، در خانه باز شد - کامیون و حصار سمت راست او مانع بودند. او یک تفنگ ساچمه ای به مرکز آن شلیک کرد و در آن باز شد. کسی منتظرش نبود.
  از صدای خش خش رادیاتور دود کننده کامیون، فریاد ترسیده دختری شنیده شد. او برگشت، متعجب از روشن ماندن چراغ - چند چراغ خیابان را کوبیده بود - و امیدوار بود که آنها خاموش شوند. اگر مولر و بقیه به پنجره های بالایی نزدیک می شدند، او هدف خوبی بود.
  با عجله به سمت حصاری که پاسیو را از حیاط جدا می کرد، دروازه ای پیدا کرد و از آن عبور کرد. بابون در گوشه ای خم شد، جسد تمساح لرزید. او روابط بوتی را با هوگو قطع کرد. "اینجا چه اشکالی دارد؟" - او قیچی کرد.
  او هق هق زد: "نمی دانم." "جانت جیغ زد."
  او را آزاد کرد، گفت: «روت را آزاد کن» و نزد جانت رفت. "حالت خوبه؟"
  او لرزید: «بله، یک سوسک بزرگ وحشتناک در امتداد پای من خزید.»
  نیک دستانش را باز کرد. "شجاعت داری."
  "تور سرگرم کننده لعنتی."
  تفنگ ساچمه ای را بلند کرد. «بند پاهایت را باز کن». به سمت پاسیو و درب خانه دوید. او در حال جستجوی آخرین اتاق از بسیاری از اتاق ها بود که جورج بارنز او را پیدا کرد. پلیس رودزیایی گفت: "سلام. آیا این کمی نگران کننده است؟ من شما را از تیلبورن گرفتم. باهوش."
  "متشکرم. بور و تیمش ناپدید شدند."
  "ما آنها را خواهیم گرفت. من واقعاً می خواهم داستان شما را بشنوم."
  "من هنوز همه چیز را نفهمیدم. بیایید از اینجا برویم. این مکان هر لحظه ممکن است منفجر شود." به دخترها پتو تحویل داد.
  نیک اشتباه کرد وقتی از تپه پایین می رفتند، ویلا به خوبی می درخشید. بارنز گفت: "خوب، گرانت. چه اتفاقی افتاده است؟"
  "مایک بور یا THB باید فکر می کرد که من یک رقیب تجاری یا چیز دیگری هستم. من شگفتی های زیادی داشتم. مردم به من حمله کردند، سعی کردند مرا ربودند. مشتریان تور من را آزار دادند. ما را در سراسر کشور تعقیب کردند. آنها بسیار خشن بودند. من با یک کامیون از کنار آنها رد شدم."
  بارنز از ته دل خندید. بیایید در مورد دستاوردهای این دهه صحبت کنیم. تا آنجا که من متوجه شدم، شما یک قیام بومی را تحریک کردید. نبرد بین ارتش ما و چریک ها را متوقف کردید. دولت بر پشت
  
  
  
  رادیو آنقدر از مقر بلند می داد که من از آن دور شدم."
  نیک با معصومیت گفت: "هی، اینطور نیست؟ فقط یک زنجیره تصادفی از رویدادها. اما تو خوش شانسی، نه؟ THB از کارگران سوء استفاده کرد، آداب و رسوم شما را فریب داد و به دشمنانتان کمک کرد - آنها به همه فروختند، می دانید. برای آن اعتبار خوبی دریافت کنید." ".
  "اگر روزی آن را درست کنیم."
  البته میتونی درستش کنی نیک اشاره کرد که چقدر آسان است وقتی با طلاهای زیادی سر و کار دارید که قدرت زیادی دارد و میهن پرستی ندارد. وقتی فلز زرد راه خود را به دستانی پیدا کرد که برای آن ارزش قائل بودند، دنیای آزاد احساس بهتری داشت. آنها به دنبال یهودا تا لورنزو مارکز رفتند و رد او ناپدید شد. نیک می توانست حدس بزند کجا - از کانال موزامبیک تا اقیانوس هند در یکی از قایق های بزرگ اقیانوسی که دوست داشت. او چیزی نگفت زیرا از نظر فنی هدفش محقق شده بود و هنوز اندرو گرانت در حال رهبری گروه تور بود.
  در واقع، دستیار رئیس پلیس رودزیا در یک شام کوچک به او گواهی تقدیر اهدا کرد. این نشریه به او کمک کرد تا تصمیم بگیرد پیشنهاد هاک را از طریق کابل رمزگذاری شده برای ترک تور به هر بهانه ای و بازگشت به واشنگتن نپذیرد. او تصمیم گرفت به خاطر نجابت به این سفر پایان دهد.
  بالاخره گاس شرکت خوبی بود، بوتی و روث و جانت و تدی و...
  
  
  
  
  
  
  
 Ваша оценка:

Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список

Кожевенное мастерство | Сайт "Художники" | Доска об'явлений "Книги"